PL222213B1 - Rdzeń chłonny dla wyrobu chłonnego - Google Patents

Abstract

Wynalazek dotyczy wyrobu chłonnego, korzystnie jednorazowego wyrobu chłonnego, takiego jak np. pieluszka. Ujawniono rdzeń chłonny odpowiedni dla wyrobu chłonnego, który zapewnia wyrobowi zwiększoną wygodę użytkowania i czyni go cienkim i suchym. Ponadto ujawniono sposób uzyskiwania takiego rdzenia. W szczególności ujawniono rdzeń chłonny odpowiedni dla wyrobu chłonnego zawierającego warstwę podłożową, przy czym warstwa podłożowa ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, a rdzeń chłonny zawiera ponadto nieciągłą warstwę materiału chłonnego, przy czym materiał chłonny stanowi polimerowy materiał chłonny, z tym że materiał chłonny stanowi ewentualnie włóknisty materiał chłonny, a ten włóknisty materiał chłonny stanowi nie więcej niż 20% wagowo polimerowego materiału chłonnego, przy czym nieciągła warstwa materiału chłonnego ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, a rdzeń chłonny zawiera ponadto warstwę materiału termoplastycznego, przy czym warstwa materiału termoplastycznego ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, z tym że druga powierzchnia nieciągłej warstwy materiału chłonnego styka się co najmniej częściowo z pierwszą powierzchnią warstwy podłożowej, przy czym części drugiej powierzchni warstwy materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią warstwy podłożowej, a części drugiej powierzchni warstwy materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią nieciągłej warstwy materiału chłonnego. Ponadto ujawniono sposób wytwarzania warstwy zbierającej dla rdzenia chłonnego odpowiedniego dla wyrobu chłonnego, który to sposób obejmuje etapy: dostarczania materiału podłożowego, mającego pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię; osadzania materiału chłonnego według określonego wzoru na pierwszej powierzchni materiału podłożowego, ponadto wzór obejmuje co najmniej jedną strefę, w której zasadniczo nie ma materiału chłonnego, przy czym wzór obejmuje co najmniej jedną strefę zawierającą materiał chłonny; osadzania materiału termoplastycznego na pierwszej powierzchni materiału podłożowego i na materiale chłonnym tak, że części materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią podłożową, a części materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z materiałem chłonnym.

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (21) Numer zgłoszenia: 378417 (22) Data zgłoszenia: 12.02.2004 (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

12.02.2004, PCT/US04/004349 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

26.08.2004, WO04/071539 (11) 222213 (13) B1 (51) Int.Cl.

A61F 13/15 (2006.01) (54)

Rdzeń chłonny dla wyrobu chłonnego (30) Pierwszeństwo:

12.02.2003, EP, 03002678.5 (43) Zgłoszenie ogłoszono:

03.04.2006 BUP 07/06 (45) O udzieleniu patentu ogłoszono:

29.07.2016 WUP 07/16 (73) Uprawniony z patentu:

THE PROCTER & GAMBLE COMPANY, Cincinnati, US (72) Twórca(y) wynalazku:

LUDWIG BUSAM, Hunstetten, DE

UWE jOrGEN BECKER, Euskirchen, DE

MICHAEL DIVO, Friedrichsdoef, DE BRUNO JOHANNES EHRNSPERGER,

Bad Soden, DE

ROLAND ENGEL, Sulzbach/TS, DE TORSTEN LINDNER, Kronberg, DE SIEGFRIED LINK, Schleiden/Oberhausen, DE VOLKER MAIER, Euskirchen, DE

SANAUL SIDDIQUEE, Etterbeek, BE GABRIELE STIEHL, Schwalbach, DE THOMAS TOMBULT-MEYER, Nettersheim, DE (74) Pełnomocnik:

rzecz. pat. Małgorzata Grabowska rzecz. pat. Marta Skrobot

PL 222 213 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest rdzeń chłonny dla wyrobu chłonnego. W szczególności wynalazek dotyczy wyrobu chłonnego, korzystnie jednorazowego wyrobu chłonnego, takiego jak np. pieluszka. Wynalazek dotyczy w szczególności rdzenia chłonnego do takiego wyrobu chłonnego, który zapewnia lepsze unieruchomienie polimerowego materiału chłonnego, gdy wyrób jest całkowicie albo częściowo napełniony moczem. Ten rdzeń chłonny jest przydatny dla wyrobu chłonnego o zwiększonej wygodzie użytkowania, który jest cienki i suchy.

Wyroby chłonne, takie jak pieluszki oraz wyroby stosowane w przypadkach nietrzymania moczu przez dorosłych, są dobrze znanymi wyrobami wytwarzanymi techniką staplową. Podejmowano wiele prób mających na celu uczynienie tych wyrobów dobrze dopasowanymi i nadanie im wysokich zdolności chłonnych. W nowoczesnych pieluszkach wykorzystuje się polimerowe materiały chłonne albo tzw. materiały superchłonne, które umożliwiają magazynowanie cieczy w typowej pieluszce dziecięcej nawet w ilości do 300 ml.

Chociaż pieluszka taka jest zwykle wyrobem jednorazowym, w niektórych przypadkach nosi się ją przez wiele godzin oraz nosi się ją zarówno w stanie suchym, jak i napełnioną moczem.

Dlatego też, aby zapewnić wygodę użytkowania, bardzo ważne jest utrzymanie materiałów chłonnych zawartych w pieluszce bądź też w innym wyrobie chłonnym w ich docelowym położeniu, zarówno gdy wyrób jest suchy, jak również wtedy, gdy wyrób jest całkowicie albo częściowo napełniony moczem (albo innymi płynami organicznymi).

Opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4381783 ujawnia wyrób chłonny z rdzeniem zawierającym kieszonki z hydrokoloidowego materiału chłonnego. Kieszonki te wprowadzono w celu ograniczenia ruchu materiału hydrokoloidowego, zwłaszcza gdy wyrób jest całkowicie albo częściowo napełniony moczem. Kieszonki tworzą część warstwy chłonnej i są zazwyczaj wykonane z materiału celulozowego. Dlatego też, w celu osiągnięcia dobrego unieruchomienia materiału hydrokoloidalnego według ujawnień tego opisu, konieczna jest względnie duża ilość materiału celulozowego. Ponadto, utworzenie takich kieszonek może utrudniać swobodne rozprowadzanie cieczy do chłonniejszych obszarów rdzenia, np. do obszarów materiałów hydrokoloidowych.

Międzynarodowa publikacja patentowa WO 95/17868 ujawnia strukturę chłonną zawierającą dwie warstwy włókniste i jedną warstwę pośrednią. Tę warstwę pośrednią stanowi hydrożelowy mate₂ riał chłonny w ilości przewyższającej 120 g/m² oraz cząstki materiału termoplastycznego. Chociaż konstrukcja ta z pewnością przynosi dobre unieruchomienie hydrożelowych cząstek chłonnych w stanie suchym, wydaje się, że można tylko osiągnąć mniejsze unieruchomienie w stanie napełnionym moczem. Wydaje się, że ujawnione materiały termoplastyczne pęcznieją znacznie mniej niż ujawnione materiały hydrożelowe. Wskutek tego, zwłaszcza gdy struktura chłonna ma być użyta w wyrobie w celu pochłaniania dużych ilości cieczy, np. w pieluszce, unieruchomienie na mokro może nie być w pełni zadowalające.

Europejski opis patentowy EP 724418 ujawnia wyrób chłonny, który zawiera materiał superchłonny umieszczony w oddzielnych kieszonkach. Wyrób chłonny zawiera pierwszą i drugą warstwę nośną oraz wrażliwe na wodę środki łączące do mocowania warstw nośnych ze sobą i tworzenia szeregu obszarów kieszeniowych. Wyrób zawiera materiał o wysokiej chłonności usytuowany w tych obszarach kieszeniowych. Wrażliwe na wodę środki łączące zapewniają wytrzymałość na mokro, która jest mniejsza niż siła rozdzielająca wywołana pęcznieniem tego materiału o wysokiej chłonności, gdy materiał o wysokiej chłonności zostaje wystawiony na działanie wodnistej cieczy. Uważa się, że wyrób chłonny dostarcza strukturę chłonną, która pewniej umieszcza i utrzymuje materiał o wysokiej chłonności w wybranym układzie kieszonek, gdy wyrób jest suchy. Tym niemniej jednak, ze względu na konstrukcję kieszonek, a zwłaszcza ze względu na dobór wrażliwych na wodę środków łączących, kieszonki te nie są utrzymywane, gdy wyrób jest całkowicie albo częściowo napełniony cieczą. Dlatego też uważa się, że ten wyrób chłonny nie zapewnia wysoce zadowalającego unieruchomienia materiału chłonnego w stanie całkowitego albo częściowego napełnienia moczem.

Zgodny z wynalazkiem rdzeń chłonny dla wyrobu chłonnego, przy czym rdzeń chłonny zawiera połączone ze sobą pierwszą i drugą warstwę zbierającą, przy czym pierwsza warstwa zbierająca zawiera pierwszą warstwę zewnętrzną i pierwszą warstwę wewnętrzną z materiału termoplastycznego, a druga warstwa zbierająca zawiera drugą warstwę zewnętrzną i drugą warstwę wewnętrzną z materiału termoplastycznego, w którym dla każdej warstwy zbierającej warstwa zewnętrzna ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, warstwa zbierająca zawiera ponadto nieciągłą warstwę materiału

PL 222 213 B1 chłonnego, materiał chłonny zawiera polimerowy materiał chłonny, materiał chłonny zawiera korzystnie włóknisty materiał chłonny stanowiący nie więcej niż 20% wagowo całkowitego ciężaru polimerowego materiału chłonnego, przy czym nieciągła warstwa materiału chłonnego ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, a warstwa wewnętrzna z materiału termoplastycznego ma pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię, charakteryzuje się tym, że druga powierzchnia nieciągłej warstwy materiału chłonnego styka się co najmniej częściowo z pierwszą powierzchnią warstwy zewnętrznej, przy czym części drugiej powierzchni warstwy wewnętrznej z materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią warstwy zewnętrznej przy czym te miejsca styku tworzą obszary połączeniowe, a części drugiej powierzchni warstwy wewnętrznej z materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią nieciągłej warstwy materiału chłonnego, przy czym pierwsza warstwa zbierająca i druga warstwa zbierająca są tak połączone, że pierwsza powierzchnia pierwszej warstwy zewnętrznej jest zwrócona ku pierwszej powierzchni drugiej warstwy zewnętrznej i tak, że materiał chłonny pierwszej warstwy zewnętrznej jest zwrócony ku obszarom połączeniowym drugiej warstwy zewnętrznej, a materiał chłonny drugiej warstwy zewnętrznej jest zwrócony ku obszarom połączeniowym pierwszej warstwy zewnętrznej.

Korzystnie, materiał termoplastyczny warstwy wewnętrznej jest klejem topliwym.

Korzystnie, materiał termoplastyczny warstwy wewnętrznej jest rozwłókniony.

Korzystnie, warstwa wewnętrzna z materiału termoplastycznego stanowi strukturę siatkopodobną.

Korzystnie, polimerowy materiał chłonny stanowią chłonne cząstki polimeru.

Korzystnie, polimerowy materiał chłonny wspomnianego rdzenia chłonnego ma gramaturę co 22 najmniej 100 g/m², korzystniej co najmniej 300 g/m².

Rdzeń chłonny według wynalazku zawiera korzystnie co najmniej jedną warstwę osłonową.

Korzystnie, co najmniej jedną z warstw zewnętrznych albo co najmniej jedną z warstw osłonowych stanowi trwale hydrofilowa włóknina, przy czym korzystnie trwale hydrofilowa włóknina ma napięcie powierzchniowe co najmniej 55 mN/m w stanie zwilżonym roztworem soli fizjologicznej i ma czas przesiąkania cieczy poniżej 5 s dla piątego tryśnięcia cieczy.

Rdzeń chłonny zawierający pierwszą i drugą warstwę zbierającą, przydatną w wyrobie chłonnym, wytwarza się w ten sposób, że każdą z warstw zbierających wytwarza się przez dostarczenie materiału warstwy zewnętrznej, mającego pierwszą powierzchnię i drugą powierzchnię; osadzenie materiału chłonnego według określonego wzoru na pierwszej powierzchni materiału warstwy zewnętrznej, przy czym wzór obejmuje co najmniej jedną strefę wolną od materiału chłonnego, i ten wzór obejmuje co najmniej jedną strefę zawierającą materiał chłonny, przy czym materiał chłonny zawiera polimerowy materiał chłonny, ewentualnie zawierający włóknisty materiał chłonny stanowiący nie więcej niż 20% wagowo całkowitego ciężaru polimerowego materiału chłonnego; osadzenie materiału termoplastycznego na pierwszej powierzchni materiału warstwy zewnętrznej i na materiale chłonnym z uzyskaniem bezpośredniego styku części materiału termoplastycznego z pierwszą powierzchnią warstwy zewnętrznej i z uzyskaniem bezpośredniego styku części materiału termoplastycznego z materiałem chłonnym, przy czym zgodnie z tym sposobem ponadto łączy się pierwszą i drugą warstwę zbierającą wykonaną zgodnie z poprzednimi etapami z utworzeniem opisanego powyżej rdzenia chłonnego.

Jako materiał chłonny stosuje się materiał chłonny zawierający 90%, korzystniej 100% wagowo polimerowego materiału chłonnego.

Ponadto łączy się te strefy zasadniczo wolne od materiału chłonnego albo zawierające materiał chłonny.

W niniejszym kontekście następujące terminy mają następujące znaczenia.

Określenie „wyrób chłonny” odnosi się do wyrobów, które pochłaniają i zatrzymują ciecz, a uściślając, dotyczy wyrobów, które umieszcza się przy ciele lub blisko ciała użytkownika w celu pochłaniania i zatrzymywania różnorodnych wydzielin wydobywających się z organizmu. Wyroby chłonne obejmują pieluszki, majtki używane w przypadkach nietrzymania moczu przez dorosłych, pieluchomajtki, pieluszki zawiązywane, wkładki pieluszkowe, podpaski itp., nie ograniczając się jednak do wyżej wymienionych.

Określenie „jednorazowy” używane jest w niniejszym kontekście do opisywania wyrobów, które na ogół nie są przeznaczone do prania bądź też do regeneracji w inny sposób i ponownego użytku (tzn. są one przeznaczone do wyrzucenia po jednokrotnym użyciu, a korzystnie do recyklingu, kompostowania albo likwidacji w inny, przyjazny dla środowiska naturalnego sposób).

PL 222 213 B1

Określenie „pieluszka” odnosi się do wyrobu chłonnego zwykle noszonego wokół dolnej części tułowia przez małe dzieci i osoby nietrzymające moczu.

Określenia „zawierają”, „zawierający” i „zawiera” są określeniami otwartymi, które oznaczają obecność tego, co po nich następuje, np. części składowej, lecz nie wykluczają obecności innych cech charakterystycznych, elementów, etapów albo składników znanych w tej dziedzinie albo ujawnionych w niniejszym dokumencie.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia pieluszkę z rdzeniem chłonnym według wynalazku w rzucie poziomym, fig. 2 - przekrój poprzeczny pieluszki z fig. 1, fig. 3 - korzystną postać pieluszki z rdzeniem chłonnym według wynalazku w przekroju, fig. 4 - alternatywną postać pieluszki z rdzeniem chłonnym według wynalazku w przekroju, fig. 5 - rozmieszczenie obszarów połączeniowych w widoku perspektywicznym, fig. 6 - kolejną korzystną postać pieluszki z rdzeniem chłonnym według wynalazku w przekroju, a fig. 7 - w sposób schematyczny reometr.

Figura 1 przedstawia w rzucie poziomym pieluszkę 20 jako korzystną postać wyrobu chłonnego z rdzeniem chłonnym według wynalazku. Pieluszkę przedstawiono jako płaską, w stanie nieskurczonym (tzn. bez wywołanego sprężystego skurczu). Pewne fragmenty struktury odcięto, aby lepiej ukazać znajdującą się pod nimi strukturę pieluszki 20. Część pieluszki 20 stykająca się z użytkownikiem jest skierowana w stronę osoby oglądającej rysunek. Struktura nośna 22 pieluszki 20 na fig. 1 stanowi główny korpus pieluszki 20. Struktura nośna 22 zawiera zewnętrzne pokrycie, zawierające przepuszczalny dla cieczy wierzchni płat 24 i/lub nieprzepuszczalny dla cieczy spodni płat 26. Struktura nośna może zawierać część rdzenia chłonnego 28 zamkniętą pomiędzy wierzchnim płatem 24 i spodnim płatem 26. Struktura nośna może także obejmować większość albo całość rdzenia chłonnego 28 zamkniętą pomiędzy wierzchnim płatem 24 i spodnim płatem 26. Korzystnie, struktura nośna zawiera ponadto boczne płaty 30, elastyczne mankiety nożne 32 i elastyczną wkładkę taliową 34, przy czym zarówno mankiety nożne 32 jak i elastyczna wkładka taliowa zawierają zwykle elementy elastyczne 33. Jedna końcowa część pieluszki 20 jest skonfigurowana jako pierwszy obszar taliowy 36 pieluszki 20. Przeciwległa końcowa część jest skonfigurowana jako drugi obszar taliowy 38 pieluszki 20. Pośrednia część pieluszki 20 jest skonfigurowana jako obszar krokowy 37, który rozciąga się wzdłużnie pomiędzy pierwszym i drugim obszarem taliowym 36 i 38 pieluszki. Obszary taliowe 36 i 38 mogą zawierać elementy sprężyste, które zbiera się wokół talii użytkownika w celu zapewnienia lepszego dopasowania i powstrzymywania (elastyczna wkładka taliowa 34). Obszar krokowy 37 jest tą częścią pieluszki 20, która podczas noszenia pieluszki 20 jest umieszczona zwykle pomiędzy nogami użytkownika. Pieluszkę 20 przedstawiono z jej osią wzdłużną 10 i jej osią poprzeczną 12. Obwód pieluszki 20 jest wyznaczony zewnętrznymi brzegami pieluszki 20, przy czym wzdłużne brzegi 44 biegną ogólnie równolegle do osi wzdłużnej 10 pieluszki 20, brzegi końcowe 46, zaś biegną pomiędzy wzdłużnymi brzegami 44, ogólnie równolegle do osi poprzecznej 12 pieluszki 20. Struktura nośna zawiera także układ mocujący, który może mieć co najmniej jeden element mocujący 42 i co najmniej jedną strefę zaczepową.

W przypadku jednolitych wyrobów chłonnych struktura nośna 22 stanowi główną strukturę pieluszki z innymi elementami dodanymi w celu utworzenia złożonej struktury pieluszki. Chociaż wierzchni płat 24, spodni płat 26 i rdzeń chłonny 28 można złożyć w szereg dobrze znanych konfiguracji, korzystne konfiguracje pieluszki ujawniono ogólnie w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Am eryki nr 5554145, 5569234 oraz 6004306.

Wierzchni płat 24 na fig. 1 może być całkowicie albo częściowo uelastyczniony bądź też może być zniekształcony w celu utworzenia pustej przestrzeni pomiędzy wierzchnim płatem 24 a rdzeniem chłonnym 28. Przykładowe struktury zawierające uelastycznione albo zniekształcone wierzchnie płaty ujawniono szczegółowiej w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5037416 i 5269775.

Rdzeń chłonny 28 na fig. 1 jest zwykle umieszczony pomiędzy wierzchnim płatem 24 a spodnim płatem 26. Rdzeń chłonny 28 może zawierać dowolny materiał chłonny, który jest ogólnie ściśliwy, dopasowujący się, nie wywołuje podrażnień skóry użytkownika i jest zdolny do pochłaniania i zatrzymywania cieczy takich jak mocz i pewne inne wydzieliny organizmu. Rdzeń chłonny 28 może zawierać szeroką gamę materiałów pochłaniających ciecz, stosowanych powszechnie w pieluszkach jednorazowych i innych wyrobach chłonnych, takich jak np. rozdrobniony ścier drzewny, określany ogólnie mianem filcu formowanego metodą pneumatyczną. Przykłady innych odpowiednich materiałów obejmują krepowaną watolinę celulozową; wydmuchiwane roztopione polimery, włączając wspólnie formowane; chemicznie usztywniane, modyfikowane albo wiązane krzyżowo włókna celulozowe; tkaninę,

PL 222 213 B1 włączając tkaniny zwijane i laminaty tkanin; pianki chłonne; gąbki chłonne; superchłonne polimery; żelujące materiały chłonne albo dowolne inne materiały chłonne albo połączenia materiałów. Rdzeń chłonny 28 może ponadto zawierać niewielkie ilości (typowo poniżej 10%) nieciekłych materiałów chłonnych, takich jak kleje, woski, oleje itp.

Przykładowe struktury chłonne do zastosowania w charakterze zespołów chłonnych ujawniono w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4610678, 4834735, 4888231, 5260345, 5387207, 5397316, oraz 5625222.

Spodni płat 26 może być połączony z wierzchnim płatem 24. Spodni płat 26 uniemożliwia wydzielinom wchłoniętym przez rdzeń chłonny 28 i znajdującym się wewnątrz pieluszki 20 zabrudzenie innych zewnętrznych wyrobów mogących stykać się z pieluszką 20, takich jak np. pościel i bielizna. W korzystnych postaciach, spodni płat 26 jest w znacznym stopniu nieprzepuszczalny dla cieczy (np. moczu) i stanowi laminat włókniny i cienkiej folii z tworzywa sztucznego, takiej jak np. folia termoplastyczna o grubości od około 0,012 mm (0,5 milicala) do około 0,051 mm (2,0 milicali). Odpowiednie folie na spodnie płaty obejmują folie produkowane przez Tredegar Industries Inc. z Terre Haute w Indianie i sprzedawane pod nazwami handlowymi X15306, X10962 i X10964. Inne odpowiednie materiały na spodnie płaty mogą obejmować materiały oddychające, które umożliwiają ucieczkę oparów z pieluszki 20, choć wciąż zapobiegają przenikaniu wydzielin przez spodni płat 26. Przykładowymi materiałami oddychającymi mogą być materiały takie jak np. wstęgi tkane, wstęgi włókniny, materiały kompozytowe, takie jak wstęgi włókniny powlekane folią, oraz folie mikroporowate, takie jak produkowane przez Mitsui Toatsu Co. z Japonii pod oznaczeniem ESPOIR NO i przez EXXON Chemical Co. z Bay City w Teksasie pod oznaczeniem EXXAIRE. Odpowiednie oddychające materiały kompozytowe, zawierające mieszaniny polimerowe są dostępne w Clopay Corporation w Cincinnati (Ohio) pod nazwą HYTREL blend P18-3097. Takie oddychające materiały kompozytowe opisano szczegółowiej w zgłoszeniu patentowym PCT nr WO 95/16746. Inne oddychające spodnie płaty, zawierające wstęgi włókniny i folie otworkowe ujawniono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5571096.

Pieluszka 20 może zawierać także inne elementy znane w tej dziedzinie, włączając przednie i tylne skrzydełka, nakrywki taliowe, taśmy gumowe itp., zapewniające lepsze dopasowanie powstrzymywanie i estetykę. Takie dodatkowe elementy są dobrze znane w tej dziedzinie i są ujawnione np. w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3860003 i 5151092.

W celu utrzymania pieluszki 20 na miejscu wokół ciała użytkownika, korzystnie co najmniej część pierwszego obszaru taliowego 36 mocuje się przy pomocy elementu mocującego 42 do co najmniej części drugiego obszaru taliowego 38, korzystnie w celu utworzenia otworu (otworów) w wyrobie na nogi oraz talię. Po zamocowaniu układ mocujący przenosi obciążenie rozciągające wyrobu wokół talii. Układ mocujący jest skonstruowany w taki sposób, aby umożliwić użytkownikowi wyrobu trzymanie jednego elementu układu mocującego, takiego jak element mocujący 42, i połączenie pierwszego obszaru taliowego 36 z drugim obszarem taliowym 38 co najmniej w dwóch miejscach. Osiąga się to poprzez manipulowanie siłami wiązania pomiędzy elementami urządzenia mocującego.

Pieluszki 20 według wynalazku mogą być wyposażone w układ mocujący wielokrotnego użytku, bądź też alternatywnie mogą być dostarczane w postaci pieluszek typu majtki.

Układ mocujący i jego dowolna część składowa może zawierać dowolny materiał odpowiedni do takiego zastosowania, włączając tworzywa sztuczne, folie, pianki, wstęgi włókniny, wstęgi tkane, papier, laminaty, tworzywa sztuczne wzmacniane włóknem itp. albo ich połączenia, nie ograniczając się jednak do wyżej wymienionych materiałów. Może być korzystne, aby materiały, z których wykonano urządzenie mocujące, były elastyczne. Elastyczność ma za zadanie umożliwić układowi mocującemu dopasowanie się do kształtu ciała, a tym samym zmniejsza możliwość podrażnienia lub zranienia skóry użytkownika przez układ mocujący.

Figura 2 przedstawia przekrój poprzeczny pieluszki z fig. 1 poprowadzony wzdłuż osi poprzecznej 2. Poczynając od strony skierowanej do użytkownika, pieluszka ma wierzchni płat 24, części składowe rdzenia chłonnego 28 i spodni płat 26. Rdzeń chłonny korzystnie stanowi układ zbierający 50, który ma górną warstwę wychwytującą 52 skierowaną w stronę skóry użytkownika i dolną warstwę wychwytującą 54 skierowaną w stronę ubrania użytkownika. W jednej korzystnej postaci, górną warstwę wychwytującą 52 stanowi włóknina, natomiast dolną warstwę wychwytującą stanowi korzystnie mieszanina chemicznie usztywnianych, skręcanych i zwijanych włókien, włókien o dużym polu powierzchni oraz termoplastycznych włókien wiążących. W innej korzystnej postaci, obydwie warstwy wychwytujące są wykonane z włókniny, która korzystnie jest hydrofilowa. Warstwa wychwytująca korzystnie styka się bezpośrednio z warstwą zbierającą 60.

PL 222 213 B1

Warstwa zbierająca 60 może być owinięta materiałem owijającym rdzeń. W jednej korzystnej postaci, materiał owijający rdzeń ma górną warstwę 56 i dolną warstwę 58. Materiał owijający rdzeń, górna warstwa 56 albo dolna warstwa 58 mogą być wykonane z włókniny. Jednym korzystnym materiałem jest tzw. materiał SMS, stanowiący warstwę materiału typu „spunbonded”, warstwę materiału typu „melt-blown” i kolejną warstwę materiału typu „spunbonded”. Wysoce korzystne są trwale hydrofitowe włókniny, a w szczególności włókniny o trwałych powłokach hydrofilowych. Alternatywny korzystny materiał stanowi struktura SMMS.

Górna warstwa 56 i dolna warstwa 58 mogą być wykonane z dwóch lub większej liczby płatów materiału bądź alternatywnie mogą one być wykonane także z pojedynczego płata materiału. Taki pojedynczy płat materiału może być owinięty wokół warstwy zbierającej 60, np. w postaci składanki w kształcie litery „C”.

Korzystne włókniny wytwarza się z włókien syntetycznych, takich jak PE, PET, a najkorzystniej z PP. Ponieważ polimery używane do produkcji włóknin są z natury hydrofobowe, są one korzystnie pokrywane powłokami hydrofilowymi.

Korzystnym sposobem wytwarzania włóknin z trwałymi powłokami hydrofilowymi jest nakładanie hydrofilowego monomeru i rodnikowego inicjatora polimeryzacji na włókninę oraz prowadzenie polimeryzacji uaktywnianej promieniowaniem UV, co daje w efekcie monomer związany chemicznie z powierzchnią włókniny, jak to opisano w opisie patentowym nr EP 1403419.

Alternatywny korzystny sposób wytwarzania włóknin z trwałymi powłokami hydrofilowymi polega na powlekaniu włókniny hydrofilowymi nanocząstkami, jak to opisano w zgłoszeniu patentowym WO 02/064877.

Typowo, nanocząstki mają największy wymiar poniżej 750 nm. Nanocząstki o wymiarach w zakresie od 2 do 750 nm można wytwarzać w sposób ekonomiczny. Zaletą nanocząstek jest to, że wiele z nich można z łatwością dyspergować w roztworze wodnym tak, aby umożliwić nakładanie powłoki na włókninę; tworzą one zwykle przezroczyste powłoki, a powłoki nakładane z roztworów wodnych są zwykle wystarczająco odporne na działanie wody.

Nanocząstki mogą być organiczne lub nieorganiczne, syntetyczne lub naturalne. Nieorganiczne nanocząstki istnieją na ogół jako tlenki, krzemiany i węglany. Typowymi przykładami odpowiednich nanocząstek są minerały z iłów warstwowych (np. LAPONITE™ z Southern Clay Products, Inc. (USA) oraz tlenek glinu Boehmite (np. DisperalP2™ z North American Sasol. Inc.).

Wysoce korzystną włókninę powlekaną nanocząstkami ujawniono w będącym w trakcie rozpatrywania zgłoszeniu patentowym pod tytułem „Disposable absorbent article comprising a durable hydrophilic core wrap”, którego wynalazcami (w Stanach Zjednoczonych Ameryki zgłaszającymi) są Ekaterina Anatolyevna Ponomarenko i Mattias NMN Schmidt.

Dalsze odpowiednie włókniny ujawniono w będących w trakcie rozpatrywania zgłoszeniach patentowych o numerach rejestru pełnomocnika 8837, 8838, 8408MX, 8857 i 8858.

W niektórych przypadkach, przed nałożeniem powłok nanocząstkowych, powierzchnię włókniny można poddać wstępnej obróbce w postaci poddania działaniu wysokiej energii (wyładowania koronowe, plazma). Wstępna obróbka w postaci poddania działaniu wysokich energii czasowo zwiększa energię powierzchniową powierzchni o małej energii powierzchniowej (takiej jak PP) i tym samym umożliwia lepsze zwilżanie włókniny zawiesiną nanocząstek w wodzie.

W szczególności, trwale hydrofilowe włókniny są także odpowiednie dla innych części wyrobu chłonnego. Przykładowo stwierdzono, że wierzchnie płaty i warstwy zbierające zawierające trwale hydrofilowe włókniny, jak opisane wyżej, działają dobrze.

Podsumowując, według jednego z aspektów wynalazku, korzystne są wyroby chłonne, które zawierają włókninę, przy czym włóknina zawiera wiele włókien i ma napięcie powierzchniowe równe co najmniej 55, korzystnie co najmniej 60, a najkorzystniej co najmniej 65 mN/m, albo większe przy zwilżaniu roztworem soli fizjologicznej oraz ma czas przesiąkania cieczy mniejszy niż 5 s dla piątego tryśnięcia cieczy.

Napięcie powierzchniowe jest miarą trwałości osiągnięcia pewnego stopnia hydrofilowości. Wartość tę należy mierzyć sposobem opisanym w dalszym ciągu niniejszego dokumentu.

Czas przesiąkania cieczy jest miarą pewnego stopnia hydrofilowości. Wartość tę należy mierzyć sposobem opisanym w dalszym ciągu niniejszego dokumentu.

W korzystnej postaci wynalazku, rdzeń chłonny 28 zawiera warstwę zewnętrzną 100, polimerowy materiał chłonny 110 i warstwę wewnętrzną 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego

PL 222 213 B1 w postaci kleju. Warstwa zewnętrzna 100 jest korzystnie wykonana z włókniny, korzystnie z jednej z włóknin, których przykłady podano w odniesieniu do górnej warstwy 56 i dolnej warstwy 58.

Warstwa zewnętrzna 100 ma pierwszą powierzchnię 100' i drugą powierzchnię 100. Co najmniej części pierwszej powierzchni 100' warstwy zewnętrznej 100 stykają się bezpośrednio z warstwą polimerowego materiału chłonnego 110. Ta warstwa polimerowego materiału chłonnego 110 jest korzystnie warstwą nieciągłą i ma pierwszą powierzchnię 110' oraz drugą powierzchnię 110. W niniejszym kontekście, warstwa nieciągła jest warstwą mającą otwory. Typowo otwory te mają średnicę albo największą, szerokość mniejszą niż 10 mm, korzystnie mniejszą niż 5 mm, 3 mm, 2 mm, oraz większą niż 0,5 mm, 1 mm albo 1,5 mm. Co najmniej części drugiej powierzchni 110 warstwy polimerowego materiału chłonnego 110 stykają się z co najmniej częściami pierwszej powierzchni 100' materiału warstwy zewnętrznej 100. Pierwsza powierzchnia 112 polimerowego materiału chłonnego wyznacza pewną wysokość warstwy polimeru chłonnego ponad pierwszą powierzchnią 100' materiału warstwy zewnętrznej 100. Gdy warstwa polimerowego materiału chłonnego 110 ma postać warstwy nieciągłej, części pierwszej powierzchni 100' warstwy zewnętrznej 100 nie są pokryte polimerowym materiałem chłonnym 110. Rdzeń chłonny 28 zawiera ponadto warstwę wewnętrzną 120 z materiału termoplastycznego. Ta warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego służy do co najmniej częściowego unieruchomienia polimerowego materiału chłonnego 110.

Tym niemniej jednak, w jeszcze korzystniejszej postaci wynalazku, warstwa wewnętrzna 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego jest dostarczana w postaci warstwy, która styka się częściowo z polimerowym materiałem chłonnym 110 i styka się częściowo z warstwą zewnętrzną 100. Fig. 3 przedstawia taką korzystną strukturę. W tej korzystnej strukturze, warstwa polimerowego materiału chłonnego 110 ma postać warstwy nieciągłej, warstwa wewnętrzna 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego jest ułożona na warstwie polimerowego materiału chłonnego 110 tak, że warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego styka się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią 110' warstwy polimerowego materiału chłonnego 110, lecz także styka się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią 100' warstwy zewnętrznej 100, przy czym warstwa zewnętrzna nie jest pokryta polimerowym materiałem chłonnym 110. Nadaje to zasadniczo trójwymiarową strukturę warstwie wewnętrznej 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego, która jako taka jest zasadniczo strukturą dwuwymiarową o względnie małej grubości (w kierunku z) w porównaniu z rozpiętością w kierunkach x i y. Innymi słowy, warstwa wewnętrzna 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego tworzy fale pomiędzy pierwszą powierzchnią 110' polimerowego materiału chłonnego 110 i pierwszą powierzchnią 100' warstwy zewnętrznej 100.

W ten sposób warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego zapewnia wnęki dla utrzymania polimerowego materiału chłonnego 110 i tym samym unieruchamia ten materiał. Według dalszego aspektu, warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego wiąże się z warstwą zewnętrzną 100 i w ten sposób mocuje polimerowy materiał chłonny 110 do warstwy zewnętrznej 100. Wysoce korzystne materiały termoplastyczne będą także przenikać zarówno do polimerowego materiału chłonnego 110, jak i do warstwy zewnętrznej 100, zapewniając w ten sposób dalsze unieruchomienie i zamocowanie.

Oczywiście, choć ujawnione tu warstwy wewnętrzne z materiału termoplastycznego zapewniają znacznie lepsze unieruchomienie na mokro, tzn. unieruchomienie materiału chłonnego, gdy wyrób jest mokry albo co najmniej częściowo napełniony, te warstwy wewnętrzne z materiału termoplastycznego zapewniają także bardzo dobre unieruchomienie materiału chłonnego, gdy wyrób jest suchy.

Polimerowy materiał chłonny 110 może także być mieszany z materiałem włóknistym, takim jak filc formowany metodą pneumatyczną, który może stworzyć matrycę dla dalszego unieruchomienia polimerowego materiału super-chłonnego. Korzystnie jednak stosuje się względnie małą ilość włóknistego materiału celulozowego, korzystnie mniej niż 40% wagowo, 20 albo 10% wagowo włóknistego materiału celulozowego w porównaniu do ciężaru polimerowego materiału chłonnego 110.

Alternatywną korzystną postać wynalazku przedstawiono na fig. 4. Rdzeń chłonny przedstawi ony na fig. 4 ma ponadto warstwę osłonową 130. Ta warstwa osłonowa może być wykonana z tego samego materiału co warstwa zewnętrzna 100, bądź też może być wykonana z innego materiału. Korzystnymi materiałami na warstwę osłonową są włókniny, zazwyczaj materiały opisane wyżej jako odpowiednie na górną warstwę 56 i dolną warstwę 58. W tej postaci części warstwy osłonowej 130 wiążą się z częściami warstwy zewnętrznej 100 poprzez warstwę wewnętrzną 120 z materiału termoplastycznego. W ten sposób warstwa zewnętrzna 100 wraz z warstwą osłonową 130 tworzy wnęki w celu unieruchomienia polimerowego materiału chłonnego 110.

PL 222 213 B1

W odniesieniu do fig. 3 i 4, obszary bezpośredniego styku pomiędzy warstwą wewnętrzną 120 z materiału termoplastycznego i materiałem warstwy zewnętrznej 100 określa się jak obszary połączeniowe 140. Dobór kształtów i rozmieszczenia obszarów połączeniowych 140 będzie wpływać na unieruchamianie polimerowego materiału chłonnego 110. Obszary połączeniowe mogą mieć kształt kwadratowy, prostokątny albo okrągły. Korzystne obszary połączeniowe mają kształt okrągły. Korzystnie, mają one średnicę większą niż 0,5 mm albo 1 mm, albo 1,5 mm i mniejszą niż 10 mm albo 5 mm, albo 3 mm, albo 2 mm. Jeżeli obszary połączeniowe 140 nie mają kształtu okrągłego, mają one korzystnie wymiary umożliwiające wpisanie ich w okrąg o dowolnej spośród korzystnych średnic pod anych wyżej.

Obszary połączeniowe 140 mogą być rozmieszczone według regularnego albo nieregularnego wzoru. Przykładowo, obszary połączeniowe 140 mogą być rozmieszczone wzdłuż linii w sposób pokazany na fig. 5. Linie te mogą być ułożone współliniowo względem osi wzdłużnej rdzenia chłonnego bądź też alternatywnie mogą tworzyć pewien kąt ze wzdłużnymi brzegami rdzenia. Stwierdzono, że rozmieszczenie wzdłuż linii równoległych do wzdłużnych brzegów rdzenia chłonnego 28 tworzy kanały biegnące w kierunku wzdłużnym, co prowadzi do słabszego unieruchomienia na mokro. Korzystnie więc, obszary połączeniowe 140 są rozmieszczone wzdłuż linii, które tworzą kąt 20°, 30°, 40° albo 45° ze wzdłużnymi brzegami rdzenia chłonnego 28. Innym korzystnym wzorem ułożenia obszarów połączeniowych 140 jest wzór zawierający wielokąty, np. pięciokąty i sześciokąty albo połączenie pięciokątów i sześciokątów. Także korzystne są nieregularne wzory obszarów połączeniowych 140 które, jak również stwierdzono, zapewniają dobre unieruchomienia na mokro.

Według wynalazku można wybrać dwa zasadniczo różne wzory obszarów połączeniowych 140. W jednej postaci, obszary połączeniowe są nieciągłe. Są one usytuowane w obrębie obszarów materiału chłonnego, tak jak wyspy na morzu. Obszary materiału chłonnego odnoszą się wówczas do obszarów połączeniowych. W alternatywnej postaci, obszary połączeniowe mogą łączyć się ze sobą. Wówczas materiał chłonny można osadzać w postaci dyskretnego wzoru, bądź też innymi słowy, materiał chłonny przedstawia wyspy na morzu warstwy wewnętrznej 120 z materiału termoplastycznego. Zatem nieciągła warstwa polimerowego materiału chłonnego 110 może zawierać połączone obszary polimerowego materiału chłonnego 110 albo może zawierać nieciągłe obszary polimerowego materiału chłonnego 110.

Według dalszego aspektu wynalazku stwierdzono, że rdzenie chłonne zapewniające dobre unieruchomienie na mokro można utworzyć łącząc dwie warstwy w sposób pokazany na fig. 3 oraz opisany jej kontekście. Postać taką przedstawiono na fig. 6. Materiał rdzenia chłonnego pokazanego na fig. 6 zawiera dwie warstwy zewnętrzne 100, dwie warstwy polimerowego materiału chłonnego 110 i dwie warstwy wewnętrzne 120 z rozwłóknionych materiałów termoplastycznych. Gdy stosuje się dwie nieciągłe warstwy polimerowego materiału chłonnego 110, są one typowo rozmieszczone w taki sposób, że polimerowy materiał chłonny jednej warstwy znajduje się naprzeciw obszarów połączeniowych 140 drugiej warstwy. Jednakże w alternatywnej korzystnej postaci, obszary połączeniowe 140 są przesunięte i nie znajdują się naprzeciw siebie. Stąd też, korzystnie, gdy dwie warstwy zbierające łączy się, czyni się to w taki sposób, że pierwsza powierzchnia 100' warstwy zewnętrznej 100 pierwszej warstwy zbierającej 60 znajduje się naprzeciw pierwszej powierzchni 100' warstwy zewnętrznej 100 drugiej warstwy zbierającej 60.

Wynalazek, a w szczególności korzystną postać opisaną w odniesieniu do fig. 3, 4 i 6, można wykorzystać do utworzenia warstwy zbierającej 60 z rdzenia chłonnego. Można jednak również ją zastosować w celu utworzenia pełnego rdzenia chłonnego 28. W takim przypadku nie stosuje się innych materiałów owijających rdzeń, takich jak górna warstwa 56 i dolna warstwa 58. W odniesieniu do postaci z fig. 3, warstwa zewnętrzna 100 może pełnić funkcję dolnej warstwy 58, a warstwa wewnętrzna 120 z rozwłóknionego materiału termoplastycznego może pełnić funkcję górnej warstwy 56. W odniesieniu do fig. 4, warstwa osłonowa 130 może pełnić funkcję górnej warstwy 56, warstwa zewnętrzna 100, zaś może pełnić funkcję dolnej warstwy 58. W odniesieniu do fig. 6, obydwie zastosowane warstwy zewnętrzne 100 mogą pełnić funkcje odpowiednio górnej warstwy 56 i dolnej warstwy 58.

Według wynalazku, warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego może stanowić dowolna kompozycja termoplastyczna, przy czym korzystne są klejące kompozycje termoplastyczne, określane także jako kleje topliwe. Różnorodne kompozycje termoplastyczne są odpowiednie do unieruchamiania materiału chłonnego.

Niektóre warstwy wewnętrzne z materiału termoplastycznego początkowo termoplastyczne mogą utracić swą termoplastyczność w wyniku etapu utwardzania, inicjowanego np. za pomocą ciepła,

PL 222 213 B1 promieniowania UV, działania wiązki elektronów, wilgoci albo innego sposobu utwardzania, co prowadzi do nieodwracalnego tworzenia usieciowanej sieci z wiązaniami kowalencyjnymi. Te warstwy wewnętrzne z materiału termoplastycznego, które utraciły swój początkowy charakter termoplastyczny, w niniejszym kontekście uważa się także za warstwy wewnętrzne 120 z materiału termoplastycznego.

Nie chcąc wiązać się teorią stwierdzono, że te kompozycje termoplastyczne są najbardziej odpowiednie do unieruchamiania polimerowego materiału chłonnego 110, które łączą w sobie dobrą spójność i dobrą przyczepność. Dobra przyczepność ma krytyczne znaczenie dla zapewnienia, że warstwa wewnętrzna 120 z materiału termoplastycznego zachowa dobry styk z polimerowym materiałem chłonnym 110, a w szczególności z warstwą zewnętrzną 100. Dobra przyczepność stanowi wyzwanie wówczas, gdy stosuje się włókninę. Dobra spójność zapewnia, że klej nie łamie się, w szczególności pod wpływem sił zewnętrznych, a mianowicie pod wpływem naprężenia. Klej podlega działaniu sił zewnętrznych, gdy wyrób chłonny wychwyci ciecz, która następnie zbiera się w polimerowym materiale chłonnym 110, który reaguje pęcznieniem. Korzystny klej będzie umożliwiać takie pęcznienie, nie łamiąc się ani nie wywołując zbyt dużych sił ściskających, które hamowałyby pęcznienie polimerowego materiału chłonnego 110. Co ważne, według wynalazku, klej nie powinien pękać, co powodowałoby pogorszenie unieruchamiania na mokro. Korzystne kompozycje termoplastyczne spełniające te wymagania mają niżej wymienione właściwości.

Kompozycje termoplastyczne mogą zawierać, jako całość, pojedynczy polimer termoplastyczny albo mieszaninę polimerów termoplastycznych, mających temperaturę mięknienia, określaną według ASTM sposobem D-36-95 „Ring and Ball” („Pierścień i kulka”), w zakresie pomiędzy 50°C i 300°C, bądź też alternatywnie, kompozycja termoplastyczna może być klejem topliwym zawierającym co najmniej jeden polimer termoplastyczny w połączeniu z innymi rozcieńczalnikami termoplastycznymi, takimi jak żywice zwiększające kleistość, plastyfikatory oraz dodatki takie jak przeciwutleniacze.

Polimer termoplastyczny ma zazwyczaj masę cząsteczkową (Mw) większą niż 10000, a temperaturę zeszklenia (Tg) zwykle poniżej temperatury pokojowej. Typowe stężenie polimeru w kleju topliwym mieści się w zakresie 20-40% wagowo. Do zastosowań w wynalazku jest odpowiednia szeroka gama polimerów termoplastycznych. Takie polimery termoplastyczne są korzystnie niewrażliwe na działanie wody. Przykładowymi polimerami są (styrenowe) kopolimery blokowe, w tym struktury trójblokowe A-B-A, struktury dwublokowe A-B i promieniowe struktury (A-B)n kopolimerów blokowych, w których bloki A stanowią bloki polimerów nieelastomerowych, typowo obejmujące polistyren, zaś bloki B pochodzą od nienasyconych sprzężonych dienów albo stanowią ich (częściowo) uwodornione wersje. Blok B stanowi zazwyczaj izopren, butadien, etylen/butylen (uwodorniony butadien), etylen/propylen (uwodorniony izopren), oraz ich mieszaniny.

Innymi odpowiednimi polimerami, które można zastosować, są: poliolefiny metalocenowe, które są polimerami etylenu wytwarzanymi przy użyciu katalizatorów jednocentrowych albo metalocenowych. W tym przypadku co najmniej jeden komonomer można spolimeryzować z etylenem w celu wytworzenia kopolimeru, terpolimeru albo polimeru wyższego rzędu. Również możliwe do zastosowania są bezpostaciowe poliolefiny albo bezpostaciowe poli-a-olefiny (APAO), które są homopolimerami, kopolimerami albo terpolimerami C2 do C8 a-olefin.

Żywica ma zazwyczaj Mw poniżej 5000 i Tg zwykle poniżej temperatury pokojowej, a typowe stężenie żywicy w kleju topliwym mieści się w zakresie 30-60%. Plastyfikator ma mniejszą Mw, zazwyczaj poniżej 1000 i Tg poniżej temperatury pokojowej, a jego typowe stężenie wynosi 0-15%.

Korzystnie, klej występuje w postaci włókien w całym rdzeniu, tzn. klej jest rozwłókniony. Korzystnie, włókna będą mieć średnią grubość 1-50 μm i średnią długość od 5 mm do 50 cm.

Aby poprawić przyczepność warstwy wewnętrznej 120 z materiału termoplastycznego do warstwy zewnętrznej 100 albo do dowolnej innej warstwy, w szczególności do dowolnej innej warstwy włókniny, warstwy takie można poddać wstępnej obróbce klejem pomocniczym.

Korzystnie, klej powinien spełniać co najmniej jedno, a korzystniej kilka albo wszystkie wymienione niżej wymagania.

Korzystny klej powinien mieć składową rzeczywistą modułu zespolonego G' mierzoną w 20°C równą co najmniej 30000 Pa i mniejszą niż 300000 Pa, korzystnie mniejszą niż 200000 Pa, korzystniej mniejszą niż 100000 Pa. Składowa rzeczywista modułu zespolonego G' w 20°C jest miarą trwałej „kleistości albo trwałego przylegania użytego materiału termoplastycznego. Dobra przyczepność zapewni dobry i trwały styk pomiędzy warstwą wewnętrzną z materiału termoplastycznego i np. warstwą zewnętrzną 100. Według dalszego aspektu, składowa rzeczywista modułu zespolonego G' mierzona w 60°C powinna być mniejsza niż 300000 Pa i większa niż 18000 Pa, korzystnie większa niż

PL 222 213 B1

24000 Pa, najkorzystniej większa niż 30000 Pa. Składowa rzeczywista modułu zespolonego mierzona w 60°C jest miarą stabilności formy materiału termoplastycznego w podwyższonej temperaturze otoczenia. Wartość ta jest szczególnie ważna, jeżeli wyrób chłonny jest używany w gorącym klimacie, w którym kompozycja termoplastyczna utraciłaby swą integralność, jeżeli składowa rzeczywista modułu zespolonego G' przy 60°C nie byłaby wystarczająco duża.

Według dalszego aspektu, kąt strat tg5 kleju w 60°C powinien mieć wartość poniżej 1, korzystnie poniżej 0,5. Kąt strat tg5 w 60°C jest skorelowany z ciekłym charakterem kleju w podwyższonej temperaturze otoczenia. Im mniejszy tg5, tym klej zachowuje się bardziej jak ciało stałe, a nie jak ciecz, tzn. tym mniejsza jest jego tendencja do płynięcia albo migrowania, oraz tym mniejsza jest tendencja nadstruktury kleju jak opisana w niniejszym dokumencie do uleganiu degradacji albo nawet zapadnięcia się wraz z upływem czasu. Ta wartość jest więc szczególnie ważna, jeżeli wyrób chłonny jest używany w gorącym klimacie.

Według dalszego aspektu, korzystny klej powinien mieć temperaturę zeszklenia Tg poniżej 25°C, korzystnie poniżej 22°C, korzystniej poniżej 18°C, a najkorzystniej poniżej 15°C. Niska temperatura zeszklenia Tg jest korzystna dla dobrej przyczepności. Według dalszego aspektu, niska temperatura zeszklenia Tg zapewnia, że przylepny materiał termoplastyczny nie stanie się zbyt kruchy.

Według jeszcze innego aspektu, korzystny klej powinien mieć wystarczająco wysoką temperaturę przejścia Tx. Stwierdzono, że wystarczająco wysoka temperatura przejścia Tx jest korzystna dla stabilności w wysokiej temperaturze warstwy wewnętrznej z materiału termoplastycznego, a tym samym zapewnia dobre parametry wyrobu chłonnego, a w szczególności dobre unieruchomienie na mokro, nawet w warunkach gorącego klimatu i wysokiej temperatury. Dlatego też Tx powinna korzystnie być wyższa od 80°C, korzystniej wyższa od 85°C, a najkorzystniej wyższa od 90°C.

Według dalszego ważnego aspektu, korzystne kleje według wynalazku powinny mieć dostateczny parametr wytrzymałości rozdzielczej γ. Parametr wytrzymałości rozdzielczej γ mierzy się w reologicznej próbie pełzania, jak to opisano w dalszym ciągu. Dostatecznie mały parametr wytrzymałości rozdzielczej γ jest reprezentatywny dla kleju elastycznego, który np. można rozciągać bez rozdzierania. Jeżeli wywoła się naprężenie τ = 1000 Pa, parametr wytrzymałości rozdzielczej γ jest korzystnie mniejszy niż 100%, korzystniej mniejszy niż 90%, a najkorzystniej mniejszy niż 75%. W przypadku naprężenia τ = 125000 Pa, parametr wytrzymałości rozdzielczej γ jest korzystnie mniejszy niż 1200%, korzystniej mniejszy niż 1000%, a najkorzystniej mniejszy niż 800%.

Wysoce korzystny klej używany jako warstwę wewnętrzną 120 z materiału termoplastycznego jak opisano w niniejszym dokumencie będzie spełniać większość albo wszystkie powyższe wymag ania. Należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie, aby klej zapewniał równocześnie dobrą spójność i dobrą przyczepność.

Sposób wytwarzania korzystnych rdzeni chłonnych 28 według wynalazku obejmuje poniższe etapy.

Rdzeń chłonny 28 układa się na bębnie do nakładania mającym nierówną powierzchnię. W pierwszym etapie procesu, warstwę zewnętrzną 100 układa się na nierównej powierzchni. Dzięki sile ciężkości albo korzystnie dzięki zastosowaniu środków podciśnieniowych, materiał warstwy zewnętrznej będzie podążał za obrysem nierównej powierzchni i tym samym warstwa zewnętrzna będzie uzyskiwać kształt wzgórków i dolin. Na tej warstwie zewnętrznej 100 umieszcza się polimerowy materiał chłonny, przy pomocy środków znanych w tej dziedzinie. Polimerowy materiał chłonny będzie się gr omadzić w dolinach utworzonych w warstwie zewnętrznej 100. W dalszym etapie procesu na polimerowym materiale chłonnym umieszcza się klej topliwy.

Chociaż do umieszczenia kleju topliwego na polimerowym materiale chłonnym można zastosować dowolne środki do nakładania kleju znane w tej dziedzinie, korzystnie klej topliwy nakłada się układem dysz. Korzystnie stosuje się układ dysz, który może wytworzyć względnie cienką, lecz szeroką kurtynę kleju. Tę kurtynę kleju umieszcza się następnie na warstwie zewnętrznej 100 i na polimerowym materiale chłonnym. Ponieważ wierzchołki wzgórków warstwy zewnętrznej 100 są mniej pokryte polimerowym materiałem chłonnym, klej będzie stykać się z tymi obszarami warstwy zewnętrznej.

W dalszym, ewentualnym etapie procesu, na warstwie zewnętrznej 100, polimerowym materiale chłonnym i warstwie kleju topliwego umieszcza się warstwę osłonową 130. Warstwa osłonowa 130 będzie stykać się i sklejać z warstwą zewnętrzną 100 w obszarach połączeniowych 140. W tych obszarach połączeniowych 140 klej styka się bezpośrednio z warstwą zewnętrzną 100. Warstwa osłonowa 130 zazwyczaj nie będzie się stykać i sklejać z warstwą zewnętrzną 100 w miejscach, w których doliny warstwy zewnętrznej 100 są wypełnione polimerowym materiałem chłonnym.

PL 222 213 B1

Alternatywnie, warstwę osłonową 130 można układać na bębnie o nierównej powierzchni, a warstwę zewnętrzną 100 można dodać w kolejnym etapie procesu. Postać przedstawiona na fig. 4 mogłaby być wytwarzana w takim procesie.

W alternatywnej postaci, warstwę osłonową 130 i warstwę zewnętrzną 100 wykonuje się z pojedynczych płatów materiału. Umieszczenie warstwy osłonowej 130 na warstwie zewnętrznej 100 będzie następnie wiązać się z zagięciem pojedynczego kawałka materiału.

Stąd też nierówna powierzchnia układu nakładającego, który korzystnie jest bębnem do nakładania, zazwyczaj determinuje rozprzestrzenienie polimerowego materiału chłonnego na warstwie zbierającej 60 i podobnie determinuje wzór obszarów połączeniowych 140. Alternatywnie, na rozprzestrzenienie polimerowego materiału chłonnego mogą wpływać środki podciśnieniowe.

Korzystnie, rozprzestrzenienie polimerowego materiału chłonnego jest profilowane, a najkorzystniej profilowane w kierunku wzdłużnym. Dlatego też, wzdłuż osi wzdłużnej chłonnego rdzenia, która zwykle pokrywa się z osią wzdłużną wyrobu chłonnego, np. pieluszki, gramatura polimerowego materiału chłonnego będzie się zmieniać. Korzystnie, gramatura polimerowego materiału chłonnego w co najmniej jednym dowolnie wybranym pierwszym kwadracie o wymiarach 1 cm x 1 cm jest co najmniej o 10% albo 20%, albo 30%, albo 40%, albo 50% większa niż gramatura polimerowego materiału chłonnego w co najmniej jednym dowolnie wybranym drugim kwadracie o wymiarach 1 cm x 1 cm. Korzystnie kryterium jest spełnione, gdy kwadraty pierwszy i drugi są wypośrodkowane wokół osi wzdłużnej.

Ewentualnie rdzeń chłonny może także zawierać włóknisty materiał chłonny, np. włókna celulozowe. Ten włóknisty materiał można wcześniej zmieszać z polimerowym materiałem chłonnym i układać w jednym etapie procesu, bądź też alternatywnie można go układać w oddzielnych etapach procesu.

Stwierdzono, iż korzystne jest stosowanie polimerowego materiału chłonnego w cząstkach na rdzenie chłonne wykonywane w wynalazku. Bez zamiaru wiązania się teorią uważa się, że taki materiał, nawet napęczniały, tzn. gdy ciecz została wchłonięta, w znacznym stopniu nie utrudnia to przepływu cieczy przez materiał, zwłaszcza gdy przepuszczalność wyrażona przewodnością przepływu soli fizjologicznej (SFC) polimerowego materiału chłonnego jest większa niż 10, 20, 30 albo 40 jedno-7 3 stek SFC, gdzie jedna jednostka SFC oznacza 1 x 10^-7 (cm³ x s)/g. Przewodność przepływu soli fizjologicznej jest parametrem dobrze znanym w tej dziedzinie i należy ją mierzyć zgodnie ze sposobem ujawnionym w europejskim opisie patentowym EP 752892B.

Aby uzyskać wystarczającą zdolność chłonną w korzystnym wyrobie chłonnym, zwłaszcza gdy wyrób chłonny jest pieluszką lub wyrobem dla osób dorosłych z nietrzymaniem moczu, używany będzie polimerowy materiał superchłonny o gramaturze ponad 50, 100, 200, 300, 400, 500, 600, 700, 800 albo 900 g/m².

Korzystne wyroby według wynalazku osiągają względnie małą szerokość w kroku, co zwiększa wygodę użytkowania. Korzystny wyrób według wynalazku osiąga szerokość w kroku mniejszą niż 100 mm, 90 mm, 80 mm, 70 mm, 60 mm albo nawet mniej niż 50 mm. Dlatego też, korzystnie, rdzeń chłonny według wynalazku ma szerokość w kroku mierzoną wzdłuż linii poprzecznej usytuowanej w równej odległości od przedniego brzegu i od tylnego brzegu rdzenia mniejszą niż 100 mm, 90 mm, 80 mm, 70 mm, 60 mm albo nawet mniejszą niż 50 mm. Stwierdzono, że w większości wyrobów chłonnych wypływ cieczy zachodzi głównie w przedniej połowie. Przednia połowa rdzenia chłonnego powinna więc zawierać większość chłonnej objętości rdzenia. Korzystnie, przednia połowa tego rdzenia zawiera więcej niż 60% objętości chłonnej, korzystniej więcej niż 65%, 70%, 75%, 80%, 85% albo 90%.

Reologiczna próba pełzania

Wyposażenie

Reometr AR 2000 produkcji TA Instruments według poniższego opisu

Waga

Reometr

Na stanowisku badawczym do wykonywania prób pełzania zastosowano reometr AR 2000 firmy TA Instruments. Na rynku dostępne są inne reometry, które dają w znacznej mierze takie same wyniki. Fig. 7 przedstawia w sposób schematyczny reometr 400. Reometr ten może przyłożyć naprężenie ścinające do kleju i mierzyć wynikowe odkształcenie (odkształcenie przy ścinaniu) w stałej temperaturze. Klej umieszcza się pomiędzy elementem Peltiera działającym jako dolna, stała płytka 410 a górną płytką 420 o promieniu R równym 10 mm, która jest połączona z wałkiem napędowym silnika w celu wytwarzania naprężenia ścinającego. Szczelina pomiędzy dwiema płytkami ma wysokość H równą 1500 μm. Element Peltiera umożliwia regulację temperatury materiału (± 0,5°C).

PL 222 213 B1

Przygotowanie próbki

Ujednorodniać klej w temperaturze 150°C-175°C (w zależności od typu kleju) przez 1 godzinę w suszarce laboratoryjnej.

Mieszać od czasu do czasu, aby zapewnić prawidłowe wymieszanie opakowania i kleju, lecz nie dopuszczać do powstawania pęcherzyków powietrza.

Po ujednorodnieniu w suszarce wylać próbkę na papier silikonowy w celu schłodzenia.

Po schłodzeniu materiału do temperatury RT (temperatura pokojowa), odważyć około 0,6 g kleju do próby pełzania i umieścić materiał na płytce Peltiera.

Przeprowadzenie próby

Roztopić klej w temperaturze 120°C (lub w razie potrzeby wyższej) na płytce Peltiera.

Gdy tylko klej całkowicie roztopi się, opuścić górną płytkę do uzyskania szczeliny 1500 gm tak, aby doprowadzić do jej prawidłowego styku z roztopionym klejem.

Usunąć nadmiar materiału.

Nastawić temperaturę na temperaturę pomiaru równą 35°C.

Nastawić czas kondycjonowania na 20 minut, tak aby zapewnić równowagę cieplną pomiędzy płytką Peltiera, klejem i górną płytką.

Nastawić stałe naprężenie pomiarowe τ (np. 10000 Pa ewentualnie 125000 Pa), jakie ma być przyłożone do kleju natychmiast na początku etapu opóźnienia.

Nastawić czas opóźnienia na 5 minut.

Nastawić naprężenie na zero w celu natychmiastowego usunięcia naprężenia na początku etapu opóźnienia.

Nastawić czas opóźnienia na 5 minut.

Po zakończeniu próby roztopić klej, podnieść górną płytkę oraz usunąć klej z płytki Peltiera i z górnej płytki.

Nastawić ponownie temperaturę jako temperaturę pomiarową albo temperaturę spoczynkową (RT).

Sprawozdanie z wyników pomiaru

Zanotować odkształcenie w % (wartość γ, w niniejszym kontekście określana jako parametr wytrzymałości rozdzielczej) w funkcji temperatury i naprężenie po 5 minutach przykładania naprężenia (na końcu etapu opóźnienia), np. przy 35°C i 10000 Pa, ewentualnie przy 35°C i 125000 Pa, jak to opisano.

Dynamiczna analiza mechaniczna (DMA.) - zmiany temperatury

Wyposażenie

Reometr AR 2000 produkcji TA Instruments według poniższego opisu

Waga

Reometr

Na stanowisku badawczym do wykonywania prób pełzania zastosowano reometr AR 2000 firmy TA Instruments, opisany w niniejszym dokumencie. Na rynku dostępne są inne reometry, które dają w znacznej mierze takie same wyniki. Figura 7 przedstawia w sposób schematyczny reometr 400. Reometr ten może przyłożyć naprężenie ścinające do kleju i mierzyć wynikowe odkształcenie (odkształcenie przy ścinaniu) w stałej temperaturze. Reometr może przyłożyć niewielkie naprężenie oscylacyjne w celu uzyskania stałego odkształcenia oscylacyjnego w obrębie linearnego lepkosprężystego obszaru kleju (np. 0,05%). Przyrząd umożliwia pomiar składowej rzeczywistej modułu zespolonego, modułu strat i przesunięcia fazowego pomiędzy naprężeniem i odkształceniem (współczynnik strat) w zależności od temperatury. Częstotliwość oscylacji wynosi 1 Hz. Klej umieszcza się pomiędzy elementem Peltiera działającym jako dolna, stała płytka 410 i górną płytką 420 o promieniu R równym 10 mm, która jest połączona z wałkiem napędowym silnika w celu wytwarzania naprężenia ścinającego. Szczelina pomiędzy dwiema płytkami ma wysokość H równą 1500 gm. Element Peltiera umożliwia kontrolowanie temperatury materiału (± 0,5°C).

Przygotowanie próbki

Ujednorodniać klej w temperaturze 150°C-175°C (w zależności od typu kleju) przez 1 godzinę w suszarce laboratoryjnej.

Mieszać od czasu do czasu, aby zapewnić prawidłowe wymieszanie opakowania i kleju, lecz nie dopuszczać do powstawania pęcherzyków powietrza.

Po ujednorodnieniu w suszarce wylać próbkę na papier silikonowy w celu schłodzenia.

PL 222 213 B1

Po schłodzeniu materiału do temperatury RT (temperatura pokojowa), odważyć około 0,6 g kleju do próby zmiany temperatury i umieścić materiał na płytce Peltiera.

Przeprowadzenie próby

Roztopić klej w temperaturze 120°C (lub w razie potrzeby wyższej) na płytce Peltiera.

Gdy tylko klej całkowicie roztopi się, opuścić górną płytkę do uzyskania szczeliny 1500 μm, tak aby doprowadzić do jej prawidłowego styku z roztopionym klejem.

Usunąć nadmiar materiału i nastawić temperaturę na temperaturę początku pomiaru (np. 150°C, w zależności od interesującego nas zakresu temperatur - patrz niżej).

Nastawić temperaturę na temperaturę początkową, w zależności od zakresu temperatury, w jakim należy określić właściwości reologiczne kleju (np. 150°C; w każdym przypadku zaczynać od najwyższej temperatury).

Nastawić czas kondycjonowania na 20 minut, tak aby zapewnić równowagę cieplną pomiędzy płytką Peltiera, klejem i górną płytką.

Nastawić temperaturę początkową (patrz wyżej).

Nastawić stałe odkształcenie pomiarowe (np. 0,05%).

Nastawić stałą częstotliwość (np. 1 Hz).

Nastawić stałą szybkość chłodzenia (np. 2°C/min).

Nastawić temperaturę końcową (np. -5°), w zależności od zakresu temperatury, w jakim należy określić właściwości reologiczne kleju i od zdolności chłodzenia płytki Peltiera.

Nastawić temperaturę na RT.

Po zakończeniu próby roztopić klej, podnieść górną płytkę i usunąć klej z płytki Peltiera i z górnej płytki.

Nastawić ponownie temperaturę na RT.

Sprawozdanie z wyników pomiaru

Zanotować składową rzeczywistą modułu zespolonego G' w Pa i współczynnik strat tg(delta) (wielkość bezwymiarowa) przy 20°C i 60°C.

Zanotować temperaturę zeszklenia Tg w °C (punkt przegięcia G').

Zanotować temperaturę przejścia Tx w °C, w której G' równe jest G na końcu płytki gumowej w kierunku wyższej temperatury (początek strefy końcowej).

Określenie napięcia powierzchniowego

Napięcie powierzchniowe (jednostka: mN/m) określa się na podstawie opisanej niżej próby.

Urządzenie

Wyposażenie: tensjometr K10 produkcji Kriiss GmbH, Niemcy albo równoważny. Prędkość podnoszenia naczynia powinna wynosić 4 mm/min. Wysokość powierzchni cieczy powinna być wykrywana automatycznie w przypadku używania płytki albo pierścienia. Wyposażenie powinno umożliwiać automatyczną regulację położenia próbki na właściwą wysokość. Dokładność pomiaru powinna wynosić ± 0,1 mN/m.

Procedura

1. Wlać 40 ml soli fizjologicznej (0,9% wagowo NaCl w wodzie dejonizowanej) do czystej zlewki.

2. Zbadać napięcie powierzchniowe przy pomocy pierścienia platynowego albo płytki platynowej. Napięcie powierzchniowe powinno wynosić 71-72 mN/m w temperaturze 20°C.

3. Wymyć zlewkę wodą dejonizowaną i izopropanolem oraz wypalać ją palnikiem gazowym przez kilka sekund. Zaczekać do wyrównania temperatury do temperatury pokojowej.

4. Umieścić w czystej zlewce 10 próbek włókniny o wymiarach 60 x 60 mm. Włóknina powinna ₂ mieć gramaturę co najmniej 10 g/m².

5. Dolać 40 ml soli fizjologicznej (0,9% wagowo NaCl w wodzie dejonizowanej).

6. Mieszać czystą, wolną od środków powierzchniowo czynnych pałeczką z tworzywa sztucznego przez 10 sekund.

7. Pozostawić roztwór z włókniną w spokoju przez 5 minut.

8. Mieszać ponownie przez 10 sekund.

9. Wyjąć włókninę z roztworu czystą, wolną od środków powierzchniowo czynnych pałeczką.

10. Pozostawić roztwór w spokoju przez 10 minut.

11. Zbadać napięcie powierzchniowe przy pomocy pierścienia platynowego albo płytki platynowej.

PL 222 213 B1

Określenie przesiąkania

Próbę wykonuje się w oparciu o metodę pomiaru czasu przesiąkania cieczy (Edana Method 150.3-96 (luty 1996) Liquid Strike Through Time). Główną zmianę w stosunku do metody Edana stanowi to, że w opisanej niżej próbie dokonuje się pomiaru nie tylko pierwszego tryśnięcia cieczy, lecz także szeregu kolejnych tryśnięć.

Urządzenie

Wyposażenie Listera do pomiaru przesiąkania

Lejek wyposażony w zawór magnetyczny: szybkość wypływu 25 ml w czasie 3,5±0,25 s.

Płytka do badania przesiąkania: wykonana ze szkła akrylowego o grubości 25 mm. Całkowita masa płytki powinna wynosić 500 g. Elektrody powinny być wykonane z materiału niekorodującego. Elektrody układa się w rowkach o przekroju poprzecznym 4,0 x 7,0 mm, wyciętych w podstawie płytki i mocuje przy użyciu szybko twardniejącej żywicy epoksydowej.

Płytka podstawowa: kwadratowa płytka ze szkła akrylowego o wymiarach około 125 x 125 mm.

Statyw pierścieniowy do umocowania lejka.

Stoper elektroniczny z możliwością pomiaru do 0,01 s.

Biureta o pojemności 50 ml.

Bibuła filtracyjna Ahlstrom Grade 989 albo równoważna (średni czas przesiąkania 1,7 s ± 0,3 s, wymiary 10 x 10 cm).

Procedura

1. Starannie wyciąć żądaną liczbę próbek o wymiarach 12,5 cm x 12,5 cm, dotykając próbki tylko na jej brzegach.

2. Wziąć 10 warstw bibuły filtracyjnej.

3. Umieścić jedną próbkę na piku 10 warstw bibuły filtracyjnej na płytce podstawowej. Próbka powinna być ułożona na bibule filtracyjnej w taki sposób, aby ta strona włókniny, która ma być zwrócona w stronę skóry użytkownika (po zastosowaniu w wyrobie chłonnym), leżała najwyżej.

4. Umieścić płytkę do badania przesiąkania na wierzchu tak, aby środek płytki znajdował się nad środkiem próbki.

5. Wycentrować biuretę i lejek nad płytką.

6. Upewnić się, że elektrody są podłączone do stopera. Włączyć stoper i nastawić zegar na zero.

7. Napełnić biuretę roztworem soli fizjologicznej (0,9% wagowo NaCl w wodzie dejonizowanej).

8. Pozostawić zawór wylotowy lejka zamknięty i wlać 5,0 ml cieczy (= jedno tryśnięcie) z biurety do lejka.

9. Otworzyć zawór magnetyczny lejka, aby wypuścić 5,0 ml cieczy. Początkowy strumień cieczy zamknie obwód uruchamiając stoper. Stoper zatrzyma się, gdy ciecz przeniknie do wacika i opadnie poniżej poziomu elektrod w płytce do badania przesiąkania.

10. Zapisać czas pokazany przez stoper elektroniczny.

11. Zaczekać 60 sekund i kontynuować postępowanie jak w punkcie 6 w odniesieniu do drugiego, trzeciego i każdego kolejnego tryśnięcia, przy czym każde tryśnięcie zawiera 5 ml cieczy.

12. Zanotować czas w sekundach dla pierwszego, drugiego i każdego kolejnego tryśnięcia.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Rdzeń chłonny (28) dla wyrobu chłonnego, przy czym rdzeń chłonny zawiera połączone ze sobą pierwszą i drugą warstwę zbierającą (60), przy czym pierwsza warstwa zbierająca zawiera pierwszą warstwę zewnętrzną (100) i pierwszą warstwę wewnętrzną (120) z materiału termoplastycznego, a druga warstwa zbierająca zawiera drugą warstwę zewnętrzną (100) i drugą warstwę wewnętrzną (120) z materiału termoplastycznego, w którym dla każdej warstwy zbierającej warstwa zewnętrzna (100) ma pierwszą powierzchnię (100') i drugą powierzchnię (100), warstwa zbierająca zawiera ponadto nieciągłą warstwę materiału chłonnego, materiał chłonny zawiera polimerowy m ateriał chłonny (110), materiał chłonny zawiera korzystnie włóknisty materiał chłonny stanowiący nie więcej niż 20% wagowo całkowitego ciężaru polimerowego materiału chłonnego (110), przy czym nieciągła warstwa materiału chłonnego ma pierwszą powierzchnię (110') i drugą powierzchnię (110), a warstwa wewnętrzna (120) z materiału termoplastycznego ma pierwszą powierzchnię (120') i drugą powierzchnię (120), znamienny tym, że druga powierzchnia (110) nieciągłej warstwy materiału chłonnego (110) styka się co najmniej częściowo z pierwszą powierzchnią (100') warstwy zewnętrznej

   PL 222 213 B1 (100), przy czym części drugiej powierzchni (120) warstwy wewnętrznej (120) z materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią (100') warstwy zewnętrznej (100), przy czym te miejsca styku tworzą obszary połączeniowe (140), a części drugiej powierzchni (120) warstwy wewnętrznej (120) z materiału termoplastycznego stykają się bezpośrednio z pierwszą powierzchnią (110') nieciągłej warstwy materiału chłonnego (110), przy czym pierwsza warstwa zbierająca i druga warstwa zbierająca są tak połączone, że pierwsza powierzchnia (100') pierwszej warstwy zewnętrznej (100) jest zwrócona ku pierwszej powierzchni (100') drugiej warstwy zewnętrznej (100) i tak, że materiał chłonny pierwszej warstwy zewnętrznej jest zwrócony ku obszarom połączeniowym (140) drugiej warstwy zewnętrznej, a materiał chłonny drugiej warstwy zewnętrznej jest zwrócony ku obszarom połączeniowym (140) pierwszej warstwy zewnętrznej.
2. 2. Rdzeń chłonny według zastrz. 1, znamienny tym, że materiał termoplastyczny warstwy wewnętrznej (120) jest klejem topliwym.
3. 3. Rdzeń chłonny według zastrz. 2, znamienny tym, że materiał termoplastyczny warstwy wewnętrznej (120) z materiału termoplastycznego jest rozwłókniony.
4. 4. Rdzeń chłonny według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że warstwa wewnętrzna (120) stanowi strukturę siatkopodobną.
5. 5. Rdzeń chłonny według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że polimerowy materiał chłonny (110) stanowią chłonne cząstki polimeru.
6. 6. Rdzeń chłonny według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, albo 5, znamienny tym, że polimero₂ wy materiał chłonny (110) wspomnianego rdzenia chłonnego (28) ma gramaturę co najmniej 100 g/m .
7. 7. Rdzeń chłonny według zastrz. 6, znamienny tym, że ta gramatura wynosi co najmniej 300 g/m².
8. 8. Rdzeń chłonny według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, albo 5, albo 6, albo 7, znamienny tym, że zawiera co najmniej jedną warstwę osłonową (130).
9. 9. Rdzeń chłonny według zastrz. 6 albo 7, albo 8, znamienny tym, że co najmniej jedną z warstw zewnętrznych (100) albo co najmniej jedną z warstw osłonowych (130) stanowi trwale hydrofilowa włóknina, przy czym korzystnie trwale hydrofilowa włóknina ma napięcie powierzchniowe co najmniej 55 mN/m w stanie zwilżonym roztworem soli fizjologicznej i ma czas przesiąkania cieczy poniżej 5 s dla piątego tryśnięcia cieczy.