PL220952B1

PL220952B1 - 2-(Pirydyn-2-yloamino)pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-ony

Info

Publication number: PL220952B1
Application number: PL391191A
Authority: PL
Inventors: Mark Robert Barvian; Richard John Booth; John Quin Iii; Joseph Thomas Repine; Derek James Sheehan; Peter Laurence Toogood; Scott Norman Vanderwel; Hairong Zhou
Original assignee: Warner Lambert Co
Priority date: 2002-01-22
Filing date: 2003-01-10
Publication date: 2016-01-29
Also published as: HK1104296A1; IS7323A; CR20120129A; CY2017011I2; LUC00009I2; CA2473026A1; US7456168B2; IL162721A; PL218692B1; HN2003000039A; IL162721A0; AP2004003085A0; WO2003062236A8; USRE47739E1; HRP20040660B1; IS2423B; ME00230B; FR17C1012I1; MA27166A1; BR122016021801B8

Description

Wynalazek dotyczy 2-(pirydyn-2-yloamino)pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onów, które są silnymi inhibitorami kinazy 4 zależnej od cykliny. Związki według wynalazku są użyteczne w leczeniu stanów zapalnych i chorób związanych z proliferacją komórek, takich jak rak i restenoza.

Kinazy zależne od cykliny i pokrewne kinazy białkowe serynowo/treoninowe są ważnymi enzymami komórkowymi, które spełniają kluczową rolę w regulowaniu podziału i proliferacji komórek. Katalityczne jednostki kinazy zależnej od cykliny są aktywowane przez regulujące podjednostki znane jako cykliny. Co najmniej 16 cyklin zidentyfikowano u ssaków (Johnson D.G. i Walker C.L., Annu. Rev. Pharmacol. Toxicol. 1999; 39: 295-312). Cyklina B/cdk1, cyklina A/cdk2, cyklina E/cdk2, cyklina D/cdk4, cyklina

D/Cdk6, i prawdopodobnie inne heterodimery, w tym Cdk3 i Cdk7 są ważnymi regulatorami rozwoju cyklu komórkowego. Dodatkowe funkcje heterodimerów cykliny/Cdk obejmują regulację transkrypcji, naprawę DNA, różnicowanie i apoptozę (Morgan D.O., Annu. Rev. Cell. Dev. Biol. 1991; 13261-13291).

Wykazano, że zwiększona aktywność lub przejściowe nieprawidłowe uaktywnienie kinaz zależnych od cykliny powoduje rozwój ludzkich nowotworów (Sherr C.J., Science 1996; 274: 1672-1677).

Rzeczywiście, rozwój ludzkiego nowotworu jest ściśle związany ze zmianami samych białek Cdk lub ich regulatorów (Cordon-Cardo C., Am. J. Pathol. 1995; 147: 545-560; Karp J.E. i Broder S., Nat. Med. 1995; 1: 309-320; Hall M. i in., Adv. Cancer Res. 1996; 68: 67-108). Naturalnie występujące białkowe inhibitory Cdk, takie jak p16 i p27, powodują hamowanie wzrostu in vitro w liniach komórkowych raka płuc (Kamb A., Curr. Top. Microbiol. Immunol. 1998; 227: 139-148).

Małocząsteczkowe inhibitory Cdk można także stosować w leczeniu zaburzeń sercowonaczyniowych, takich jak restenoza i miażdżyca tętnic, oraz inne zaburzenia naczyniowe związane z nieprawidłową proliferacją komórek. Proliferacja naczyniowych mięśni gładkich i przerost błony wewnętrznej naczynia po angioplastyce balonowej są hamowane przez nadekspresję białka p21 jako inhibitora kinazy zależnej od cykliny (Chang M.W. i in., J. Clin. Invest., 1995; 96: 2260; Yang Z-Y. i in., Proc. Natl. Acad. Sci. (USA) 1996; 93:9905). Ponadto, purynowy inhibitor cdk2, CVT-313 (Ki = 95 nM) powoduje większe niż 80% hamowanie tworzenia neointimy u szczurów (Brooks E.E. i in., J. Biol. Chem. 1997: 29207-29211).

Inhibitory Cdk można stosować w leczeniu chorób spowodowanych licznymi czynnikami zakaźnymi, w tym grzybami, pasożytami pierwotniakowymi, takimi jak Plasmodium falciparum oraz wirusami

DNA i RNA. Kinazy zależne od cykliny są np. niezbędne do replikacji wirusowej po zakażeniu wirusem opryszczki pospolitej (HSV) (Schang L.M. i in., J. Virol. 1998; 72: 5626), a homologi Cdk są znane jako odgrywające kluczowe role w drożdżach.

Selektywne inhibitory Cdk można stosować dla łagodzenia skutków różnych zaburzeń autoimmunologicznych. Przewlekła choroba zapalna, reumatoidalne zapalenie stawów, charakteryzuje się rozrostem tkanki maziowej; zahamowanie proliferacji tkanki maziowej powinno zmniejszać zapalenia i zapobiegać uszkodzeniu stawu. Ekspresja białka p16 jako inhibitora Cdk w maziowych fibroblastach prowadzi do wzrostu zahamowania (Taniguchi K. i in., Nat. Med. 1999; 5: 760-767). Podobnie, w szczurzym modelu zapalenia stawów obrzęk stawu był znacznie hamowany przez działanie adenowirusem eksprymującym p16. Inhibitory Cdk mogą być skuteczne przeciw innym zaburzeniom proliferacji komórek, w tym łuszczycy (charakteryzującej się nadmierną proliferacją keratynocytów), zapaleniu kłębuszków nerkowych i toczniowi.

Niektóre inhibitory Cdk mogą być użyteczne jako środki chemoprotekcyjne przez ich zdolność hamowania postępu cyklu komórkowego w normalnych nietransformowanych komórkach (Chen i in. J. Natl. Cancer Institute, 2000; 92: 1999-2008). Wstępne leczenie pacjenta chorego na raka inhibitorem Cdk przed zastosowaniem środków cytotoksycznych może zmniejszyć uboczne skutki często towarzyszące chemioterapii. Tkanki, w których zachodzi normalna proliferacja, są chronione przed działaniem cytotoksycznym przez działanie selektywnego inhibitora Cdk.

Artykuły przeglądowe dotyczące małocząsteczkowych inhibitorów kinaz zależnych od cykliny wskazują na trudności identyfikowania związków, które hamują specyficzne białka Cdk bez hamowania innych enzymów. Tak więc, pomimo ich możliwości leczenia różnych chorób, inhibitory Cdk nie zostały dopuszczone do zastosowania handlowego (Fischer P.M., Curr. Opin. Drug Discovery 2001, 4, 623-634; Fry D.W. & Garrett M.D. Curr. Opin. Oncologic, Endocrine & Metabolie Invest. 2000, 2, 40-59; Webster K.R. & Kimball D.; Emerging Drugs 2000, 5, 45-59; Sielecki T.M. i in., J. Med. Chem. 2000, 43, 1-18).

PL 220 952 B1

Wynalazek dotyczy 2-(pirydyn-2-yloamino)pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu o wzorze I:

R?

lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, gdzie:

2 3

X¹, X² i X³ oznaczają atom wodoru;

R¹ oznacza C1-C6-alkil, ₂

R² oznacza acetyl;

R⁴ oznacza NR⁵R⁶;

₃

R³ oznacza cyklopentyl;

R⁵ i R⁶, razem z atomem azotu do którego są przyłączone, tworzą pierścień heterocykliczny zawierający 5-6 członów pierścienia, z których najwyżej jeden może być ewentualnie zastąpiony heteroatomem wybranym z grupy obejmującej atom tlenu i atom azotu, przy czym grupa heterocykliczna jest ewentualnie podstawiona jednym lub dwoma podstawnikami niezależnie wybranymi z grupy obejmującej hydroksyl lub C1-C10-alkil;

przy czym związek jest inny niż 6-acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-piperazyn-1-ylo-pirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on i jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Korzystnie związek według wynalazku lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól ma następującą strukturę

Korzystnie związek według wynalazku lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól charaktery₁ zuje się tym, że R¹ oznacza metyl.

Wynalazek dotyczy 2-(2'-pirydylo)pirydo[2,3-d]pirymidynonów użytecznych w leczeniu chorób z niekontrolowaną proliferacją komórek, obejmujących, ale nie wyłącznie, choroby proliferacyjne, takie jak rak, restenoza i reumatoidalne zapalenie stawów. Dodatkowo związki te są użyteczne w leczeniu zapalenia i chorób zapalnych. Dodatkowo te związki można stosować jako środki przeciwzakaźne. Ponadto, związki te mają zastosowanie jako środki chemoprotekcyjne dzięki ich zdolności do hamowania postępu cyklu komórkowego normalnych nietransformowanych komórek. Wiele ze związków według wynalazku wykazuje nieoczekiwanie zwiększoną selektywność względem kinaz serynowo/treoninowych, kinazy 4 zależnej od cykliny i kinazy 6 zależnej od cykliny. Związki można łatwo syntetyzować i można je podawać pacjentom różnymi sposobami.

Związki według wynalazku są użyteczne w leczeniu zaburzeń lub stanu wybranego spośród zaburzeń proliferacji komórek, takich jak rak, proliferacja naczyniowych mięśni gładkich związana z miażdżycą tętnic pooperacyjna stenoza naczyniowa, restenoza i endometrioza; infekcje, w tym infekcje powodowane przez wirusy, takie jaki wirusy DNA, np. opryszczka oraz wirusy RNA, np. HIV,

PL 220 952 B1 oraz infekcje powodowane przez grzyby; choroby autoimmunologiczne, takie jak łuszczyca, zapalenia, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń, cukrzyca typu 1, nefropatia cukrzycowa, stwardnienie rozsiane, zapalenie kłębuszków nerkowych, odrzut przeszczepionego narządu, w tym reakcja gospodarza przeciw przeszczepowi, u ssaka, w tym człowieka, polegającym na podawaniu temu ssakowi związku o wzorze I lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, w ilości skutecznej w leczeniu takiego zaburzenia lub stanu.

Ponadto związki według wynalazku są użyteczne w leczeniu zaburzeń związanych z nieprawidłową proliferacją komórek, takich jak rak wybrany z grupy obejmującej raka sutka, jajników, szyjki macicy, prostaty, jąder, przełyku, żołądka, skóry, płuc, kości, okrężnicy, trzustki, tarczycy, przewodu żółciowego, przedsionka jamy ustnej i gardła (jama ustna), wargi i języka, ust, gardła, jelita cienkiego, okrężnicy-odbytnicy, jelita grubego, odbytnicy, mózgu ośrodkowego układu nerwowego, glejaka, nerwiaka niedojrzałego, rogowiaka kolczystokomórkowego, raka naskórkowego, raka wielkokomórkowego, gruczolakoraka, raka gruczołowego, gruczolaka, raka pęcherzykowego, raka niezróżnicowanego, raka brodawczakowatego, nasieniaka, czerniaka, mięsaka, raka pęcherza, raka wątroby, raka nerek, zaburzenia szpiku, zaburzenia limfoidalnego, ziarnicy złośliwej, białaczki kosmatokomórkowej i białaczki, polegającym na podawaniu terapeutycznie skutecznej ilości związku o wzorze I, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, osobnikowi potrzebującemu takiego leczenia.

Związki według wynalazku mogą występować w postaciach niesolwatowanych jak również w postaciach solwatowanych, włączając postacie uwodnione. Na ogół postacie solwatowane z włączeniem postaci uwodnionych są równoważne z postaciami niesolwatowanymi.

Związki o wzorze I są zdolne do dalszego tworzenia farmaceutycznie dopuszczalnych preparatów zawierających sole, w tym, ale nie wyłącznie, sole addycyjne z kwasem, solwaty i N-tlenki związku o wzorze I.

Związki według wynalazku można formułować w preparaty farmaceutyczne zawierające terapeutycznie skuteczną ilość związku o wzorze I lub jego terapeutycznie dopuszczalnej soli i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, rozcieńczalnik lub zaróbkę.

Określenie „alkil” w opisie oznacza prostą lub rozgałęzioną grupę węglowodorową zawierającą

1-10 atomów węgla, i obejmuje np. metyl, etyl, n-propyl, izopropyl, n-butyl, s-butyl, izobutyl, t-butyl, n-pentyl, izopentyl, n-heksyl itp.

Określenie „anion” oznacza ujemnie naładowany przeciwjon, taki jak jon chlorkowy, bromkowy, trifluorooctanowy i trietyloamoniowy.

Określenie „rak” obejmuje, ale nie wyłącznie, następujące raki: raki sutka, jajników, szyjki macicy, prostaty, jąder, przełyku, żołądka, skóry, płuc, kości, okrężnicy, trzustki, tarczycy, przewodu żółciowego, przedsionka jamy ustnej i gardła (jama ustna), wargi, języka, ust, gardła, jelita cienkiego, okrężnicy-odbytnicy, jelita grubego, odbytnicy, mózgu, ośrodkowego układu nerwowego, glejaka, nerwiaka niedojrzałego, rogowiaka kolczystokomórkowego, raka naskórkowego, raka wielkokomórkowego, gruczolakoraka, raka gruczołowego, gruczolaka, raka pęcherzykoweg o , raka niezróżnicowanego, raka brodawczakowatego, nasieniaka, czerniaka, mięsaka, raka pęcherza, raka wątroby, raka nerek, zaburzenia szpiku, zaburzenia limfoidalne, ziarnicę złośliwą, białaczkę kosmatokomórkową i białaczkę.

Stosowane tu określenie „leczenie”, oznacza odwrócenie, złagodzenie, zahamowanie postępu lub zapobieganie zaburzeniu lub stanowi, do którego takie określenie się odnosi, albo zapobieganie jednemu lub większej liczbie objawów takiego stanu lub zaburzenia. Stosowane tu określenie „leczenie” dotyczy czynności leczenia, jako „leczenia” określonego powyżej.

Stosowane tu określenie „farmaceutycznie dopuszczalne sole, estry, amidy i proleki” dotyczy tych soli karboksylanowych, soli addycyjnych z aminokwasem, estrów, amidów i proleków związków według wynalazku, które są, w zakresie znaczącej oceny medycznej, odpowiednie do zastosowania w kontakcie z tkankami pacjentów bez nadmiernej toksyczności, podrażnienia, reakcji alergicznej itp., współmiernie z rozsądnym współczynnikiem korzyści/ryzyka, i skuteczne w ich zamierzonym stosowaniu, a także postaci jonów dwubiegunowych, gdy jest to możliwe, związków według wynalazku.

Określenie „sole” oznacza relatywnie nietoksyczne sole addycyjne z kwasem nieorganicznym i organicznym związków według wynalazku. Takie sole można wytwarzać in situ podczas wydzielania i oczyszczania związków lub w odrębnej reakcji oczyszczonego związku w postaci jego wolnej zasady z odpowiednim kwasem organicznym lub nieorganicznym i wydzielenie w ten sposób wytworzonej soli. Pod warunkiem, że związki o wzorze I według wynalazku są związkami zasadowymi, są one zdolne do wytwarzania różnych soli, z różnymi kwasami nieorganicznymi i organicznymi. Chociaż

PL 220 952 B1 takie sole muszą być farmaceutycznie dopuszczalne do podawania zwierzętom, często jest pożądane w praktyce początkowe wydzielenie związku zasadowego z mieszaniny reakcyjnej jako soli, która nie jest farmaceutycznie dopuszczalna, a następnie przeprowadzenie w związek w postaci wolnej zasady przez podziałanie z reagentem alkalicznym, oraz przeprowadzenie wolnej zasady w farmaceutycznie dopuszczalną sól addycyjną z kwasem. Sole addycyjne z kwasem związków zasadowych są wytwarzane przez kontaktowanie postaci wolnej zasady z wystarczającą ilością żądanego kwasu do wytworzenia soli zwykłym sposobem. Postać wolnej zasady można przywrócić przez kontaktowanie postaci soli z zasadą i wydzielenie wolnej zasady zwykłym sposobem. Postacie wolnej zasady różnią się nieco od odpowiednich postaci soli niektórymi właściwościami fizycznymi, takimi jak rozpuszczalność w polarnych rozpuszczalnikach, ale z drugiej strony sole są równoważne do ich odpowiedniej wolnej zasady dla celów wynalazku.

Sole, takie jak siarczan, pirosiarczan, wodorosiarczan, siarczyn, wodorosiarczyn, azotan, fosforan, monowodorofosforan, diwodorofosforan, metafosforan, pirofosforan, chlorek, bromek, jodek można wytwarzać z kwasów takich jak kwas chlorowodorowy, azotowy, fosforowy, siarkowy, bromowodorowy, jodowodorowy, fosforowy i podobne. Reprezentatywne sole obejmują bromowodorek, chlorowodorek, siarczan, wodorosiarczan, azotan, octan, szczawian, walerianian, oleinian, palmitynian, stearynian, laurynian, boran, benzoesan, mleczan, fosforan, tosylan, cytrynian, maleinian, fumaran, bursztynian, winian, naftylan, mesylan, glukoheptonian, laktobionian, laurylosulfonian i izetionan. Sole można także wytwarzać z kwasów organicznych, takich jak alifatyczne kwasy mono- i dikarboksylowe, podstawione fenylem kwasy alkanowe, kwasy hydroksyalkanowe, kwasy alkanodiowe, kwasy aromatyczne, sulfonowe kwasy alifatyczne i aromatyczne, itd. i podobne. Reprezentatywne sole obejmują octan, propionian, oktanian, izomaślan, szczawian, malonian, bursztynian, suberynian, sebacynian, fumaran, maleinian, migdalan, benzoesan, chlorobenzoesan, metylobenzoesan, dinitrobenzoesan, ftalan, benzenosulfonian, toluenosulfonian, fenylooctan, cytrynian, mleczan, maleinian, winian, metanosulfonian i podobne. Farmaceutycznie dopuszczalne sole mogą obejmować kationy oparte na metalach alkalicznych i metalach ziem alkalicznych, takich jak sód, lit, potas, wapń, magnez i podobne, jak również nietoksyczny kation amonowy, czwartorzędowy kation amoniowy i kationy aminowe obejmujące, ale nie wyłącznie, kation amonowy, kation tetrametyloamoniowy, tetraetyloamoniowy, kation metyloaminowy, dimetyloaminowy, trimetyloaminowy, trietyloaminowy, etyloaminowy i podobne. Przewidziane są także sole z aminokwasami, takimi jak arginian, glukonian, galakturonian i podobne. (Patrz np. Berge S. M. i in., „Pharmaceutical Salts” J. Pharm. Sci., 1977; 66: 1-19, które tu przytoczono jako pozycję literaturową).

Określenie „prolek” dotyczy związków, które szybko ulegają przemianie in vivo, z wytworzeniem macierzystego związku o powyższym wzorze, np. przez hydrolizę we krwi. Obszerną dyskusję przeprowadzono w T. Higuchi i Vstella, „Prodrugs as Novel Delivery Systems” tom 14 A. C. S. Symposium Series, i w Bioreversible Carriers in Drug Design, red. Edward B. Roche, American Pharmaceutical Association and Pergamon Press, 1987, wprowadzonych jako źródła literaturowe.

Związki według wynalazku można stosować w leczeniu osobników cierpiących na choroby spowodowane przez proliferację komórek naczyniowych mięśni gładkich. Związki w zakresie wynalazku skutecznie hamują proliferację i migrację komórek mięśni gładkich. Sposób polega na podawaniu osobnikowi potrzebującemu leczenia związku o wzorze I lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, w ilości wystarczającej do zahamowania proliferacji i/lub migracji naczyniowych mięśni gładkich.

Związki według wynalazku można również stosować w leczeniu osobnika cierpiącego na dnę, polegającego na podawaniu temu osobnikowi potrzebującemu leczenia, związku o wzorze I lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, w ilości wystarczającej do leczenia tego stanu.

Ponadto, związki według wynalazku można stosować w leczeniu osobnika cierpiącego na chorobę nerek, taką jak torbielowate zwyrodnienie nerek, polegającego na podawaniu temu osobnikowi potrzebującemu takiego leczenia, związku o wzorze I lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, w ilości wystarczającej do leczenia tego stanu.

Z uwagi na ich aktywność hamującą przeciw cdk i innym kinazom, związki według wynalazku są także użytecznymi narzędziami do badania mechanizmu działania tych kinaz, zarówno in vitro jak i in vivo.

Leczenie korzystnie prowadzi się przez podawanie terapeutycznie skutecznej ilości związku o wzorze I (przytoczony poniżej) osobnikowi wymagającemu leczenia. Związki według wynalazku stanowią 2-(pirydyn-2-yloamino)pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-ony, które są silnymi inhibitorami kinaz 4 (cdk4), zależnych od cykliny. Związki te są łatwo syntetyzowane i można je podawać różnymi drogami,

PL 220 952 B1 w tym doustnie i pozajelitowo, oraz są mało toksyczne lub nietoksyczne. Związki według wynalazku należą do klasy związków o wzorze I.

Wiele związków według wynalazku stanowią selektywne inhibitory kinazy cdk4 zależnej od cykliny, co znaczy, że hamują one cdk4 silniej, niż hamują kinazy tyrozynowe i inne kinazy serynowotreoninowe, włączenie z innymi kinazami zależnymi od cykliny, takimi jak cdk2. Pomimo ich selektywności w hamowaniu cdk4, związki według wynalazku mogą hamować inne kinazy, aczkolwiek w wyższym stężeniu niż to, w którym hamują cdk4. Jednakże, związki według wynalazku mogą także hamować Cdk6 w podobnych stężeniach do tych potrzebnych do hamowania dk4, ponieważ Cdk6 jest strukturalnie do nich podobna i spełnia podobne funkcje do cdk4.

Korzystnie związki o wzorze I hamują cdk4 co najmniej 100-krotnie silniej od hamowania przez nie cdk2.

Korzystnie hamowanie cdk4 prowadzi się z użyciem mniejszej dawki niż jest to potrzebne do hamowania cdk2 i polega na podawaniu korzystnego związku o wzorze I w ilości, która selektywnie hamuje cdk4 względem cdk2.

Związki o wzorze I według wynalazku mają użyteczne farmaceutyczne i lecznicze właściwości. Wiele związków o wzorze I według wynalazku wykazuje znaczącą selektywną aktywność hamującą cdk4 i dlatego są one wartościowe w leczeniu szerokiego zakresu stanów klinicznych, w których kinaza cdk4 jest nieprawidłowo podwyższona lub aktywowana, względnie jest obecna w normalnej ilości i aktywności ale w których hamowanie cdk jest konieczne dla leczenia zaburzenia proliferacji komórek. Takie zaburzenia obejmują, ale nie wyłącznie, te wymienione w poniższych akapitach.

Związki według wynalazku są selektywnymi inhibitorami cdk4, co znaczy, że hamują one cdk4 silniej, niż hamują kinazy tyrozynowe i inne kinazy serynowo-treoninowe, włącznie z innymi kinazami zależnymi od cykliny, takimi jak cdk2. Pomimo ich selektywnego hamowania cdk4, związki według wynalazku mogą hamować inne kinazy, aczkolwiek w wyższym stężeniu niż to w którym hamują cdk4. Jednakże, związki według wynalazku mogą także hamować Cdk6 w podobnych stężeniach do tych potrzebnych do hamowania cdk4 ponieważ Cdk6 jest strukturalnie do nich podobna i spełnia podobne funkcje do cdk4.

Wytwarzanie związków według wynalazku zilustrowano na schematach 1-13.

Synteza

Związki według wynalazku można wytwarzać zgodnie ze Schematem 1. Budowanie składników A i B wymaga na ogół wspólnego ich połączenia w odpowiednim rozpuszczalniku, takim jak DMSO, toluen lub pirydyna, a następnie ogrzewania takiej mieszaniny w temperaturze 80-140°C. Następny etap odbezpieczenia może być zależny od rodzaju podstawnika R⁴.

Schemat 1

Syntezę sulfotlenków przedstawionych strukturą A opisano uprzednio w zgłoszeniach PCT WO 98/33798 i WO 01/70741. Takie związki pośrednie buduje się z zastosowaniem ustalonych i opublikowanych procedur (Barvian i in., J. Med. Chem. 2000, 43, 4606-4616) z użyciem, jako związku wyjściowego, dostępnej w handlu pirymidyny, 4-chloro-2-metylosulfanylopirymidyno-5-karboksylanu etylu.

123

Pochodne pirydyny B, w których X¹ = X² = X³ oznacza atom wodoru, można wytworzyć z dostępnej w handlu 5-bromo-2-nitropirydyny ze wspomaganym zasadą lub palladem podstawieniem bromu przez nukleofil, taki jak alkohol albo pierwszorzędowa lub drugorzędowa amina, a następnie redukcję grupy nitrowej. Reprezentatywny przykład takiego sposobu przedstawiono na Schemacie 2. Przykłady zasad, które można stosować w tej reakcji, obejmują K2CO3 lub Na2CO3. Te zasady można stosować

PL 220 952 B1 w obecności katalizatora przeniesienia międzyfazowego, takiego jak Bu4NI. Reakcje wspomagane palladem prowadzi się zazwyczaj wobec takich katalizatorów, jak Pd(OAc)2, Pd2(dba)3 lub Pd(PPh3)4 itp., w niepolarnych rozpuszczalnikach organicznych, takich jak benzen, toluen, tetrahydrofuran lub acetonitryl, w temperaturze 25-110°C. Te katalizatory są zazwyczaj stosowane z odpowiednim ligandem, takim jak BINAP, Xantophos lub pokrewny ligand Pd oparty na fosfinie. Redukcję grupy nitrowej prowadzi się zazwyczaj z użyciem niklu Raneya, chociaż można także stosować inne środki redukują-

Gdy co najmniej jeden z X¹, X² lub X³ ma inne znaczenie niż atom wodoru, pochodne pirydyny B wytwarza się sposobami znanymi fachowcom. Przykłady reprezentatywnych procedur można znaleźć w Comprehensive Heterocyclic Chemistry, red. A.R. Katritzky, C.W. Rees, 1984, Pergamon, NY; tom 2, rozdział 2.08, Pyridines and their Benzoderivatives: Synthesis, Gurnos Jones. Podobne są także w Comprehensive Heterocyclic Chemistry II, red. A.R. Katritzky, C.W. Rees., E. Scriven, 1996, Pergamon, NY; tom 25, rozdział 5.05, Pyridines and their Benzoderivatives: Synthesis, Gurnos Jones. Reprezentatywne przykłady podano na Schemacie 3.

Alternatywną drogę dojścia do związków według wynalazku stanowi przeprowadzenie fragmentu rdzenia pirydopirymidyny do C-2 aminopirydopirymidyny jak pokazano na Schemacie 4 i zastosowanie takiej aminy jako środka nukleofilowego do podstawienia grupy odszczepiającej się, takiej jak bromek lub jodek, we fragmencie pirydynowym. Tę reakcję prowadzi się z katalizatorem palladowym, z wytworzeniem docelowych związków z równoważnymi wydajnościami do drogi pokazanej na schemacie 1. Przykłady katalizatorów palladowych, które można stosować w tej reakcji obejmują Pd(OAc)2, Pd2(dba)3 lub Pd(PPh3)4 i PdCl2(PPh3)2. Te katalizatory są zazwyczaj stosowane z odpowiednim ligandem, takim jak BINAP, Xantophos lub pokrewny ligand Pd oparty na fosfinie. Typowe

PL 220 952 B1 rozpuszczalniki obejmują dimetoksyetan, tetrahydrofuran, acetonitryl i toluen. Reakcje prowadzi się zazwyczaj w temperaturze 25-160°C. W pewnych przypadkach reakcja ulega przyspieszeniu w obecności podstawników odciągających elektrony w pozycji orto względem grupy odszczepiającej się w pierścieniu pirydyny (Jonckers, T. H. M. i inni. Tetrahedron 2001, 57; 7027-7034).

Schemat 4

W innej alternatywnej drodze otrzymywania związków według wynalazku, fragment pirydynowy przeprowadza się do guanidyny i kondensuje się z odpowiednim składnikiem, z wytworzeniem pierścienia pirymidyny, drogą reakcji kondensacji (Schemat 5). Ta reakcja kondensacji wymaga zazwyczaj ogrzewania składników reakcji w stężeniach 0,5-2M, w odpowiednim niepolarnym rozpuszczalniku organicznym, takim jak chlorobenzen, nitrobenzen lub Dowtherm, do temperatury w zakresie 100-200°C.

(PG) oznacza grupę zabezpieczającą, taką jak Cbz lub Boc.

Dodatkowo, syntezę związków według wynalazku można prowadzić z użyciem podstawionych pirymidyn jako związków pośrednich, takich jak pokazano na Schematach 6-13. Tak więc, na Schemacie 6, sulfid 4-amino-5-chlorowcopirymidyny przeprowadza się bezpośrednio w pirydopirymidynon metodami chemicznymi wprowadzonymi przez Piers'a. (np. Piers, E. McEachern, E.J. i Romero, M.A., J. Org. Chem. 1997, 62, 6034-6040). Alternatywnie, łańcuch boczny pirydyloaminy wprowadza się w wyniku podstawienia sulfotlenku w pozycji C2 z zastosowaniem standardowych procedur (patrz powyżej), a następnie tworzy się pirydopirymidynon drogą sprzęgania Stille'a i w reakcji zamknięcia pierścienia. Podobne metody chemiczne zastosowano na Schemacie 7 z użyciem jako związku wyjściowego 2-chloropirymidyny. Reakcje Stille'a na Schematach 6 i 7 prowadzi się zazwyczaj w warunkach katalizy z użyciem palladu, z zastosowaniem takich reagentów jak Pd(OAc)2, Pd2(dba)3 lub Pd(PPh3)4 i PdCl2(PPh3)2. Typowe rozpuszczalniki obejmują dimetoksyetan, tetrahydrofuran, acetonitryl i toluen, które można ogrzewać w czasie reakcji do temperatury w zakresie 100-200°C. Zamknięcie pierścienia następuje spontanicznie lub z łagodnym ogrzewaniem w odpowiednim rozpuszczalniku organicznym w temperaturze mniejszej niż 100°C. Przyłączenie bocznego łańcucha C2 na Schemacie 7 prowadzi się zazwyczaj drogą katalizy z udziałem POPd, Pd(OAc)2 lub Pd2dba3 i odpowiedniego ligandu, takiego jak BINAP, Xantphos lub pokrewny ligand Pd oparty na fosfinie.

PL 220 952 B1

W innym sposobie prowadzącym do pierścienia pirydonu wychodzi się ze związku z grupą aldehydową lub ketonową w pozycji C5, przez proste podstawienie 4-aminopirymidyny, oraz przeprowadzenie reakcji Wittiga, Hornera-Wadswortha Emmonsa, Knoevenagela lub podobnej reakcji, takiej jak reakcja z anionem enolanowym, w celu wprowadzenia wiązania podwójnego C4-C5 w układzie pirydopirymidynonu. Tę reakcje prowadzi się w warunkach znanych fachowcowi, z zastosowaniem odpowiedniej zasady, takiej jak NaH, NaOEt, LDA, BuLi, HMDS i podobnych. Zamknięcie pierścienia następuje zazwyczaj spontanicznie w takich waru nkach reakcji, gdy geometria podwójnego wiązania jest taka, że pirymidyna i ester znajdują się w położeniu cis przy nowoutworzonym podwójnym wiązaniu. Z drugiej strony łagodne ogrzewanie w odpowiednim rozpuszczalniku organicznym do temperatury niższej niż 100°C może być konieczne do ułatwienia zamknięcia pierścienia. Gdy geometria podwójnego wiązania jest taka, że pirymidyna i ester znajdują się w położeniu trans przy nowoutworzonym podwójnym wiązaniu, zamknięcie pierścienia można osiągnąć przez izomeryzację podwójnego wiązania, np. przez ogrzewanie w DBU do temperatury 100-200°C, albo przez poddanie działaniu ze źródłem rodnikowym, takim jak jod i promieniowanie UV, w warunkach dobrze znanych fachowcowi. Kolejność tworzenia pierścienia i wprowadzenie bocznego łańcucha może być odwrócona, jak pokazano na Schematach 11-13.

PL 220 952 B1

Schemat 10

K 1. Oksazyrydyna

NH piperydyna

EtOH, ogrzewanie w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skrop lin

G1 i G2 oznaczają grupy funkcyjne odciągające elektrony, takie jak CN, CO2Et, CO2Me.

Schemat 9

Schemat 8 (EtO)

CO.Et (Eto

Katalizator Pd (EtO)—P

CO»Et (EtO

Oksazyrydyna

Schemat 11

PL 220 952 B1

Schemat 13

1. Oksazyrydyna piperydyna

EtOH, ogrzewanie

R w temperaturze X wrzenia w warunkach powrotu skrop lin

Schemat 12

Katalizator

Pd

EtO)

CO

Et

EtO

G1 i G2 oznaczają grupy funkcyjne elektrono-akceptorowe, takie jak CN, CO2Et, CO2Me.

Związki według wynalazku mocją być formułowane i podawane w szerokiej gamie doustnych i pozajelitowych postaci dawkowanych, włączając podawanie przezskórne i doodbytnicze. Fachowiec wie, że następujące postacie dawkowane mogą zawierać jako substancję czynną związek o wzorze I lub odpowiednią farmaceutycznie dopuszczalną sól lub solwat związku o wzorze I.

Związki według wynalazku mogą być formułowane w preparaty farmaceutyczne zawierające terapeutycznie skuteczną ilość związku o wzorze I razem z farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem, rozcieńczalnikiem lub zaróbką. Dla wytwarzania preparatów farmaceutycznych ze związkami według wynalazku, farmaceutycznie dopuszczalne nośniki mogą być stałe lub ciekłe. Stała postać preparatów obejmuje proszki, tabletki, pigułki, kapsułki, opłatki, czopki i granulaty do dyspergowania. Stałym nośnikiem może być jedna lub większa liczba substancji, które mogą także działać jako rozcieńczalniki, środki smakowo-zapachowe, środki wiążące, środki konserwujące, środki rozsadzające tabletki lub substancję kapsułkującą.

W proszkach, nośnikiem jest drobno zmielona substancja stała, taka jak talk lub skrobia, w mieszaninie z drobno zmieloną substancją czynną. W tabletkach, substancja czynna jest zmieszana z nośnikiem mającym właściwości wiążące w odpowiednich proporcjach i sprasowana w żądanym kształcie i rozmiarze.

Preparaty zawierają korzystnie około 5-70% lub więcej substancji czynnej. Odpowiednie nośniki obejmują węglan magnezu, stearynian magnezu, talk, cukier, laktozę, pektynę, dekstrynę, skrobię, żelatynę, tragakant, metylocelulozę, karboksymetylocelulozę sodową, niskotopliwy wosk, masło kakaowe i podobne. Korzystną postacią do stosowania doustnego są kapsułki obejmujące preparat substancji czynnej z substancją kapsułkującą jako nośnikiem, zapewniającym kapsułkę, w której substa n cja czynna, ewentualnie z innymi nośnikami, jest otoczona przez nośnik, który jest z nią połączony. Dotyczy to także opłatków i pastylek do ssania. Tabletki, proszki, kapsułki, pigułki, opłatki i pastylki do ssania można stosować jako stałe postacie dawkowania do podawania doustnego.

Dla wytwarzania czopków, niskotopliwy wosk, taki jak mieszanina glicerydów kwasu tłuszczowego i masła kakaowego, najpierw topi się i substancję czynną homogenicznie się w niej dysperguje,

PL 220 952 B1 np. przez mieszanie. Stopioną homogeniczną mieszaninę wlewa się następnie do form odpowiedniej wielkości, po czym ochładza i tym samym zestala.

Preparaty w postaci ciekłej obejmują roztwory, zawiesiny i emulsje, takie jak roztwory w wodzie lub w wodzie/glikolu propylenowym. Do iniekcji pozajelitowej, preparaty ciekłe można formułować w roztworze w postaci wodnego roztworu glikolu polietylenowego, izotonicznym roztworze soli, 5% wodnym roztworze glukozy i podobnych. Odpowiednie wodne roztwory do stosowania doustnego można wytwarzać przez rozpuszczenie substancji czynnej w wodzie i dodanie w razie potrzeby odpowiednich środków barwiących, środków smakowo-zapachowych, środków stabilizujących i zagęszczających. Odpowiednie wodne zawiesiny do stosowania doustnego można wytworzyć przez dyspergowanie drobno zmielonej substancji czynnej w wodzie i mieszanie z lepką substancją, taką jak naturalne lub syntetyczne gumy, żywice, metyloceluloza, karboksymetyloceluloza sodowa lub inne dobrze znane środki suspendujące.

Do podawania doustnego włączone są także preparaty w postaci stałej, które na krótko przed zastosowaniem przeprowadza się w preparaty w postaci ciekłej. Takie postacie ciekłe obejmują roztwory, zawiesiny i emulsje. Te preparaty mogą zawierać oprócz substancji czynnej, środki barwiące, środki smakowo-zapachowe, środki stabilizujące, bufory, sztuczne i naturalne środki słodzące, środki dyspergujące, środki zagęszczające, środki solubilizujące i podobne. Woski, polimery, mikrocząstki i podobne, można stosować do wytwarzania postaci dawkowanych o przedłużonym uwalnianiu. Osmotyczne pompy można również wykorzystywać do jednostajnego dostarczenia substancji czynnej przez przedłużony okres.

Preparaty farmaceutyczne występują korzystnie w jednostkowej postaci dawkowania. W takiej postaci, preparat jest podzielony na dawki jednostkowe zawierające odpowiednie ilości substancji czynnej. Jednostkowa postać dawkowania może być preparatem opakowanym, opakowaniem zawierającym oddzielone ilości preparatu, takiego jak opakowane tabletki, kapsułki i proszki we fiolkach lub ampułkach. Postacią dawki jednostkowej może być także kapsułka, tabletka, opłatek lub sama pastylka, lub może być odpowiednia liczba któregokolwiek z nich w postaci opakowanej.

Terapeutycznie skuteczna dawka związku o wzorze I zmienia się od około 0,01 do około 100 mg/kg masy ciała na dzień. Typowa dawka dla dorosłego pacjenta wynosi około 0,1-3000 mg na dzień. Ilość substancji czynnej w preparacie dawki jednostkowej można zmieniać lub dostosowywać od około 0,1-500 mg, korzystnie około 0,6-100 mg zgodnie z konkretnym zastosowaniem i skutecznością substancji czynnej. W razie potrzeby preparat może także zawierać innej terapeutycznie zgodne środki. Pacjentowi potrzebującemu leczenia związkiem o wzorze I podaje się dawkę około 0,6-500 mg dziennie, albo pojedynczo lub w kilku dawkach w ciągu 24 godzin. Takie leczenie może być powtarzane sukcesywnie w zależności od potrzeby.

Środek farmaceutyczny ze związkami według wynalazku może być użyteczny w leczeniu zaburzenia lub stanu wybranego z grupy obejmującej zaburzenia proliferacji komórek, takie jak rak, proliferacja naczyniowych mięśni gładkich związana z miażdżycą tętnic, pooperacyjna stenoza naczyniowa, restenoza i endometrioza; infekcje, w tym infekcje powodowane przez wirusy, takie jak wirusy DNA, np. opryszczka, oraz wirusy RNA, np. HIV, oraz infekcje powodowane przez grzyby; choroby autoimmunologiczne, takie jak łuszczyca, zapalenie, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń, cukrzyca typu 1, nefropatia cukrzycowa, stwardnienie rozsiane, zapalenie kłębuszków nerkowych, odrzut przeszczepionego narządu, w tym reakcja gospodarza przeciw przeszczepowi.

Zadaniem podanych poniżej przykładów jest zilustrowanie konkretnych postaci wynalazku lecz w żaden sposób nie ograniczają one zakresu opisu lub zastrzeżeń.

Fachowiec dostrzeże, że związki wyjściowe mogą być różne w przypadku wytwarzania związków objętych wynalazkiem stosowano dodatkowe etapy, jak pokazano w poniższych przykładach. Poniższe przykłady są tylko ilustracją celów i nie jest ich zamiarem ograniczanie wynalazku ani nie powinny one być w żaden sposób tak zrozumiane. Fachowiec zda sobie sprawę, że można wprowadzać zmiany i modyfikacje bez naruszenia istoty i zakresu wynalazku.

P r z y k ł a d 1 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-6-jodo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W dichlorometanie (14 ml) połączono 8-cyklopentylo-6-jodo-5-metylo-2-metylosulfanylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,51 g, 3,76 mmola) i 2-benzenosulfonylo-3-fenylooksazyrydynę (0,98 g, 3,76 mmola) i mieszano w temperaturze pokojowej aż do całkowitego rozpuszcze n ia związku wyjściowego. Rozpuszczalnik usunięto pod próżnią i pozostałość oczyszczono drogą chromatografii (elucja gradientowa mieszaniną 50% octan etylu w heptanie do 100% octanu etylu) i otrzymano 8-cyklo-pentylo-6PL 220 952 B1

-jodo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,16 g, 74%) w postaci białej substancji stałej. MS (ESI)/ M⁺+1: obliczono: 418, stwierdzono: 418.

¹H NMR: δ (300 MHz, CDCh) 9,13 (s, 1H), 6,14-6,02 (m, 1H), 2,98 (s, 3H), 2,80 (s, 3H), 2,272,06 (m, 4H), 2,00-1,87 (m, 2H), 1,72-1,63 (m, 2H).

P r z y k ł a d 2 - Związek pośredni

6-Bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

Związek wytworzono z 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-metylosulfanylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu stosując procedurę opisaną dla 8-cyklopentylo-6-jodo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu. MS (APCI) obliczono dla C14H16BrN3O2S: 371,01, 369,01; stwierdzono: 372,9 (M+1), 371,9.

¹H NMR: δ (400 MHz, CDCl3) 9,01 (s, 1H), 6,06-5,97 (m, 1H), 2,93 (s, 3H), 2,67 (s, 3H), 2,21-2,11 (m, 2H), 2,10-2,04 (m, 2H), 1,94-1,87 (m, 2H), 1,67-1,62 (m, 2H).

P r z y k ł a d 3 - Związek pośredni

6-Bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

W atmosferze azotu w toluenie (3 ml) połączono 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,7 mmola) i 5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloaminę (1,48 g, 7,7 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 4 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej i przesączono. Substancje stałe przemyto dodatkowo toluenem (łącznie 25 ml), wysuszono pod próżnią i otrzymano żółty proszek (338 mg, 0,78 mmola). Temperatura topnienia 278-280°C (rozkład); MS (APCI+) 498, 500 (100).

¹H NMR: δ (400 MHz, CDCl3) 10,71-11,64 (m, 2H), 9,01 (s, 1H), 8,10-8,09 (m, 1H), 7,89 (d, J = 0,10 Hz, 1H), 7,52-7,30 (m, 1H), 5,97-5,89 (m, 1H), 3,87-3,84 (m, 2H), 3,53-3,50 (m, 2H), 3,22-3,09 (m, 4H), 2,83-2,82 (m, 3H), 2,60 (s, 3H), 2,21-2,15 (m, 2H), 1,94 (br, 2H), 1,81-1,78 (m, 2H), 1,62-1,60 (m, 2H).

Analiza dla C23H28BrN7O1. 3,00 H2O. 1,65HCl.0,60C2H5OH obliczono: C, 43,70; H, 5,74; N, 14,74; stwierdzono; C, 43,76; H, 5,79; N, 14,39.

P r z y k ł a d 4 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

Do 6-drachmowej fiolki wprowadzono 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (266 mg, 0,53 mmola) i tetrakis(trifenylofosfina)pallad(0) (61 mg, 0,053 mmola) i warunki atmosferyczne zastąpiono argonem. Dodano toluen (5 ml), a następnie tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (289 mg, 0,80 mmola). Fiolkę ogrzewano do temperatury 110°C i mieszano przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono chloroformem (25 ml) i zaadsorbowano na żelu krzemionkowym. Po oczyszczeniu chromatograficznym na żelu krzemionkowym (elucja gradientowa mieszaniną chloroform/2-propanol + 1% TEA) otrzymano 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo[2,3-d]pirymidynon (237 mg, 0,48 mmola). MS (APCI+) 490 (M + 1, 100).

P r z y k ł a d 5 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-]pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

Do roztworu 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu (237 mg, 0,48 mmola) w chloroformie (5 ml) dodano chlorowodór (2M roztwór eterowy, 2,0 ml, 4,0 mmole). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 12 godzin. Rozpuszczalniki odparowano i pozostałość rozpuszczono w etanolu. Etanol odparowano i otrzymano 6-acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-[5-(4-metylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (239 mg, 0,52 mmola). MS (APCI+) 462 (M+1, 100);

¹H NMR: δ (400 MHz, DMSO-d6) 10,83 (m, 2H), 9,00 (s, 1H), 8,1 (m, 1H), 7,88-7,82 (m, 2H), 5,89-5,80 (m, 1H), 3,88-3,85 (m, 2H), 3,54-3,51 (m, 2H), 3,23-3,11 (m, 4H), 2,83-2,82 (m, 3H), 2,43 (s, 3H), 2,34 (s, 3H), 2,23-2,11 (m, 2H), 1,93 (br, 2H), 1,81-1,77 (m, 2H), 1,60-1,59 (m, 2H); Analiza dla C25H31N7O2.2,70HCl.1,05C2H5OH obliczono: C, 53,50; H, 6,63; N, 16,12; stwierdzono: C, 53,45; H, 6,47; N, 15,85.

PL 220 952 B1

P r z y k ł a d 6 - Związek pośredni

6-Bromo-8-cyklopentylo-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylopirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W atmosferze azotu, w toluenie (10 ml) połączono 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (2,50 g, 6,76 mmola) i 6'-amino-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']-bipirydynyl-4-ol (1,96 g, 10,13 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 4 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej i przesączono. Substancje stałe przemyto dodatkowo toluenem (łącznie 75 ml) i wysuszono pod próżnią i otrzymano żółty proszek (566 mg, 1,13 mmola). MS (APCI+) 499,501 (M+2, 100);

¹H NMR: δ (400 MHz, DMSO-da) 10,06 (s, 1H), 8,96 (s, 1H), 8,04 (s, 1H), 7,83 (d, J = 9,3Hz, 1H), 7,46 (d, J = 7,3Hz, 1H), 5,93-5,89 (m, 1H), 4,71 (s, 1H), 3,65-3,60 (m, 1H), 3,53-3,51 (m, 2H), 2,88-2,83 (m, 2H), 2,57 (s, 3H), 2,18 (br, 2H), 1,90-1,81 (m, 5H), 1,59-1,48 (m, 3H); Analiza dla C23H27BrN6O2.0,45H2O obliczono: C, 54,43; H, 5,54; N, 16,56; Stwierdzono: C, 54,04; H, 5,23; N, 16,33.

P r z y k ł a d 7 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

Do 6-drachmowej fiolki wprowadzono 6-bromo-8-cyklopentylo-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (316 mg, 0,63 mmola) i tetrakis(trifenylofosfina)pallad(0) (72 mg, 0,063 mmola) i warunki atmosferyczne zastąpiono argonem. Dodano toluen (5 ml), a następnie tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (343 mg, 0,95 mmola). Fiolkę ogrzewano do temperatury 110°C i mieszano przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono chloroformem (25 ml) zaadsorbowano na żelu krzemionkowym. Po oczyszczeniu chromatograficznym na żelu krzemionkowym (elucja gradientowa; mieszanina chloroform/2-propanol + 1% TEA) otrzymano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (255 mg, 0,52 mmola). MS (APCI+) 463, 491 (M+1, 100).

P r z y k ł a d 8 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on;

Do roztworu 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu (255 mg, 0,52 mmola) w chloroformie (2 ml) dodano chlorowodór (2M roztwór eterowy, 5,0 ml, 10,0 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 12 godzin. Rozpuszczalniki odparowano i pozostałość rozpuszczono w etanolu. Etanol odparowano i otrzymano 6-acetylo-8-cyklopentylo-2-(4-hydroksy-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (213 mg, 0,46 mmola). MS (APCI+) 463 (M+1, 100);

¹H NMR: δ (400 MHz, DMSO-d6) 10,90 (br, 1H), 9,07 (s, 1H), 8,19 (s, 1H), 7,91 (br, 2H), 5,91-5,89 (m, 1H), 3,77 (br, 1H), 3,62 (br, 2H), 3,07 (br, 2H), 2,58 (s, 3H), 2,40 (s, 3H), 2,30 (br, 2H), 1,98-1,186 (m, 5H), 1,65 (br, 4H); analiza dla C25H30N6O3.1,76C3H8O.0,36CHCI3 obliczono: C, 60,20; H, 7,33; N, 13,75; stwierdzono: C, 60,48; H, 6,97; N, 13,35.

P r z y k ł a d 9 - Związek pośredni

4-[6-(6-Bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu

W toluenie (10 ml) ogrzewano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,70 mmola) i 4-(6-aminopirydyn-3-ylo)-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (11,14 g, 3,73 mmola) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, wytworzony osad odsączono, przemyto na lejku toluenem (3 x 10 ml) i otrzymano 4-[6-(6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo-[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,2-dimetylopiperazyno-1karboksylan tert-butylu w postaci ciemno-brązowej substancji stałej (0,525 g, 31,8%).

¹H NMR: δ (400 MHz, DMSO-d6) 9,96 (s, 1H), 8,91 (s, 1H), 7,89 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,74 (d, J = 8,8 Hz, 1H), 7,26 (dd, J = 3,2, 9,3 Hz, 1H), 6,18 (s, 1H), 5,86 (m, 1H), 3,67 (m, 2H), 3,37 (m, 4H), 2,54 (s, 3H), 2,15 (m, 2H), 1,84 (m, 2H), 1,71 (m, 2H), 1,53 (m, 2H), 1,39 (s, 9H), 1,33 (s, 6H).

PL 220 952 B1

P r z y k ł a d 10 - Związek pośredni

4-{6-[8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidylo-2-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu

W toluenie (3 ml) rozpuszczono 4-[6-(6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo-[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (0,412 g, 0,673 mmola), tetrakis(trifenylofosfina)pallad (0,093 g, 0,081 mmola) i tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (0,379 g, 1,05 mmola) i powoli ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 1 godzinę. Rozpuszczalnik odparowano i substancję stałą ponownie rozpuszczono w dichlorometanie (8 ml) i oczyszczono drogą chromatografii na żelu krzemionkowym i otrzymano 4-{6-[8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu w postaci żółtej substancji stałej (0,405 g, 99,0%).

¹H NMR: δ (400 MHz, CDCl₈) 8,73 (s, 1H), 8,15 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,00 (s, 1H), 7,85 (d, J = 2,9 Hz, 1H), 7,18 (m, 1H), 5,90 (m, 1H), 4,52 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 4,18 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 3,93 (q, J = 7,1 Hz, 2H), 3,80 (m, 2H), 3,38 (m, 2H), 3,26 (s, 2H), 2,41 (s, 3H), 2,35 (m, 2H), 2,06 (m, 2H), 1,85 (m, 2H), 1,64 (m, 2H), 1,49 (s, 9H), 1,45 (s, 6H), 1,36 (t, J = 7,1 Hz, 3H).

P r z y k ł a d 11 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(3,3-dimetylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

W octanie etylu (10 ml) i 6N HCl (10 ml) rozpuszczono 4-{6-[8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (0,400 g, 0,663 mmola) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Rozpuszczalnik odparowano i otrzymano żółtą substancję stałą, którą wysuszono pod próżnią w ciągu 5 godzin w temperaturze 50°C. Substancję stałą roztarto z EtOH (20 ml), odsączono i otrzymano chlorowodorek 6-acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(3,3-dimetylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-1-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu w postaci żółtej substancji stałej (0,120 g, 38,1%).

¹H NMR: δ (400 MHz, DMSO-d6) 9,15 (s, 2H), 8,93 (s, 1H), 8,04 (d, J = 3,2 Hz, 1H), 7,82 (d, J = 9,1 Hz, 1H), 7,64 (m, 1H), 5,78 (m, 1H), 3,31 (m, 2H), 3,24 (m, 2H), 3,18 (s, 2H), 2,38 (s, 3H), 2,28 (s, 3H), 2,18 (m, 2H), 1,85 (m, 2H), 1,73 (m, 2H), 1,54 (m, 2H), 1,35 (s, 6H). MS (APCI) obliczono dla M+H: 476,3; stwierdzono: 476,1. Analiza dla C26H33N7O2.4,38HCl obliczono: C, 49,16; H, 5,93; N, 15,43; stwierdzono: C, 49,55; H, 6,80; N, 14,76.

P r z y k ł a d 12 - Związek pośredni

4-[6-(6-Bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu

W toluenie (10 ml) ogrzewano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,70 mmola) i 4-(6-aminopirydyn-3-ylo)-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (1,14 g, 3,73 mmola) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, wytworzony osad odsączono, przemyto na lejku toluenem (3 x 10 ml) i otrzymano 4-[6-(6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu w postaci ciemnej brązowo-szarej substancji stałej (0,620 g, 37,6%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 8,79 (s, 1H), 8,23 (d, J = 8,8 Hz, 1H), 7,99 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,36 (dd, J = 2,7, 8,8 Hz, 1H), 5,99 (m, 1H), 4,28 (m, 2H), 3,30 (m, 2H), 2,93 (dd, J = 4,4, 11,7 Hz 2H), 2,61 (s, 3H), 2,30 (m, 2H), 2,11 (m, 2H), 1,89 (m, 2H), 1,68 (m, 2H), 1,49 (s, 9H), 1,38 (d, J = 6, 8 Hz, 6 H).

P r z y k ł a d 13 - Związek pośredni

4-{6-[8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu

W toluenie (4 ml) rozpuszczano 4-[6-(6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino)pirydyn-3-ylo]-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (0,450 g, 0,735 mmola), tetrakis (trifenylofosfina)pallad (0,102 g, 0,088 mmola) i tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (0,414 g, 1,15 mmola) i powoli ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 2 godziny. Rozpuszczalnik odparowano i substancję stałą ponownie rozpuszczono w dichlorometanie (8 ml). Ten roztwór oczyszczono drogą chromatografii na żelu krzemionkowym i otrzymano 4-{6-[8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-216

PL 220 952 B1

-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,6-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu w postaci żółtej substancji stałej (0,275 g, 61,9%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 8,73 (s, 1H), 8,20 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,06 (s, 1H), 8,00 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,32 (dd, J = 2,7, 9,0 Hz, 1H), 5,89 (m, 1H), 4,51 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 4,26 (m, 2H), 4,17 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 3,93 (q, J = 6,8 Hz, 2H), 3,28 (d, J = 11,7 Hz, 2H), 2,90 (dd, J = 4,2, 11,7 Hz, 1H), 2,41 (s, 3H), 2,35 (m, 2H), 2,06 (m, 2H), 1,85 (m, 2H), 1,65 (m, 2H), 1,48 (s, 9H), 1,45 (s, 6H), 1,36 (m, 9H).

P r z y k ł a d 14 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(3,5-dimetylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W dichlorometanie (3 ml) rozpuszczono 4-{6-[8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-7-okso-7,8-dihydropirydo[2,3-d]pirymidyn-2-yloamino]pirydyn-3-ylo}-2,2-dimetylopiperazyno-1-karboksylan tert-butylu (0,250 g, 0,414 mmola), dodano 2N HCl w eterze dietylowym (3 ml) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 16 godzin. Rozpuszczalnik odparowano i substancję stałą wysuszono pod próżnią w ciągu 24 godzin w temperaturze 50°C i otrzymano chlorowodorek 6-acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(3,5-dimetylopiperazyn-1-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-onu w postaci żółtej substancji stałej (0,120 g, 38,1%).

¹H NMR δ (400 MHz, DMSO-d6) 9,51 (m, 2H), 9,0 (m, 1H), 8,97 (s, 1H), 8,08 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,84 (d, J = 9,3 Hz, 1H), 7,78 (m, 1H), 5,80 (m, 1H), 3,35 (d, J = 11,5 Hz, 2H), 3,35 (m, 2H), 2,75 (dd, J = 12,2, 2H), 2,40 (s, 3H), 2,30 (s, 3H), 2,19 (m, 2H), 1,88 (m, 2H), 1,76 (m, 2H), 1,57 (m, 2H), 1,29 (d, J = 6,6 Hz, 6H). MS (APCI); M⁺+1: obliczono: 476,3; stwierdzono: 476,1. Analiza dla C26H33N7O2.2,70HCl.0,10H2O obliczono: C, 54,23, H, 6,28, N, 17,03; stwierdzono: C, 54,60; H, 6,68; N, 16,57.

P r z y k ł a d 15 - Związek pośredni

5-Morfolino-4-ylopirydyn-2-yloamina

W THF (100 ml) rozpuszczono 4-(6-nitropirydyn-3-ylo)morfolinę (2,86 g, 13,7 mmola) i dodano nikiel Raney'a (1,03 g). Mieszaninę potrząsano w atmosferze wodoru pod ciśnieniem 3450 hPa (50 funtów/cal2) przez 4 godziny. Katalizator usunięto przez odsączenie, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano morfolin-4-ylopirydyn-2-yloaminę w postaci purpurowej substancji stałej (1,91 g, 78,0%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 7,76 (d, J = 2,0 Hz, 1H), 7,16 (dd, J = 2,7, 8,8 Hz, 1H), 6,50 (d, J = 8,8 Hz, 1H), 4,24 (s, 2H), (3,84 (m, 4H), 3,16 (m, 4H), 3,01 (m, 4H).

P r z y k ł a d 16 - Związek pośredni

Bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W toluenie (10 ml) ogrzewano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydylo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,70 mmola) i 5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloaminę (0,668 g, 3,73 mmola) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, wytworzony osad odsączono i przemyto na lejku toluenem (3 x 10 ml). Otrzymaną substancję stałą ogrzewano w octanie etylu (15 ml) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin, ochłodzono, odsączono i otrzymano 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci ciemnej, brązowoszarej substancji stałej (0,350 g, 26,7%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 8,78 (s, 1H), 8,17 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,02 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,97 (s, 1H), 7,32 (dd, J = 2,9, 9,0 Hz, 1H), 5,99 (m, 1H), 3,89 (m, 4H), 3,16 (m, 4H), 2,61 (s, 3H), 2,30 (m, 2H), 2,10 (m, 2H), 1,88 (m, 2H), 1,68 (m, 2H).

P r z y k ł a d 17 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]-pirymidyn-7-on

W toluenie (4 ml) rozpuszczano 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,290 g, 0,597 mmola), tetrakis(trifenylofosfina)palladu (0,083 g, 0,072 mmola) i tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (0,336 g, 0,932 mmola) i powoli ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 3 godziny. Mieszaninę reakcyjną oczyszczono drogą chromatografii na żelu krzemionkowym i otrzymano 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci żółtej substancji stałej (0,110 g, 38,6%).

PL 220 952 B1 ¹H NMR δ (400 MHz, DMSO-da) 8,95 (s, 1H), 8,83 (s, 1H), 8,02 (d, J = 2,9 Hz, 1H), 7,86 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 7,44 (dd, J = 3,2, 9,3 Hz, 1H), 5,79 (m, 1H), 4,42 (d, J = 2,0 Hz, 1H), 4,01 (d, J = 2,0 Hz, 1H), 3,79 (q, J = 6,8 Hz, 2H), 3,72 (m, 4H), 3,09 (m, 4H), 2,34 (s, 3H), 2,17 (m, 2H), 1,85 (m, 2H), 1,71 (m, 2H), 1,55 (m, 2H), 1,21 (m, 3H).

P r z y k ł a d 18 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W dichlorometanie (5 ml) rozpuszczono 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,490 g, 1,03 mmola). Dodano 2N HCl w eterze dietylowyrn (3 ml) i otrzymaną mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 4 godziny. Następnie dodano dodatkowy 2N HCl w eterze dietylowym (2 ml) i mieszaninę mieszano dodatkowe 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono dichlorometanem i wodnym roztworem NaHCO3. Warstwy rozdzielono i warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4, przesączono, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano żółtą substancję stałą. Tę substancję stałą rekrystalizowano z mieszaniny heksanów, octanu etylu i dichlorometanu i otrzymano 6-acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci żółtej substancji stałej (0,280 g, 60,7%). MS (APCI); M⁺+1: obliczono: 449,2, stwierdzono 449,2.

¹H NMR δ (400 MHz, DMSO-d6) 8,79 (s, 1H), 8,17 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,02 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,31 (dd, J = 2,9, 9,0 Hz, 1H), 5,86 (m, 1H), 3,88 (m, 4H), 3,15 (m, 4H), 2,54 (s, 3H), 2,36 (s, 3H), 2,32 (m, 2H), 2,05 (m, 2H), 1,87 (m, 2H), 1,68s (m, 2H).

P r z y k ł a d 19 - Związek pośredni

6'-Nitro-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl

W DMSO (50 ml) zmieszano 5-bromo-2-nitropirydynę (5,6 g, 27,6 mmola), jodek tetra-n-butyloamoniowy (0,510 g, 1,38 mmola), piperydynę (2,58 g, 30,3 mmola) i węglan potasu (3,85 g, 30,3 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do temperatury 80°C przez 4 godziny. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu i przesączono. Objętość zmniejszono przez usunięcie octanu etylu, a pozostały roztwór rozcieńczono wodą (50 ml). Wytworzony bezpośrednio osad odsączono, przemyto w lejku wodą i otrzymano 6'-nitro-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl w postaci pomarańczowobrązowej substancji stałej (4,90 g, 85,7%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 7,76 (s, 1H), 7,15 (d, J = 7,3 Hz, 1H), 6,49 (d, J = 8,5 Hz, 1H), 3,84 (m, 5H), 3,00 (m, 4H), 2,60 (s, 1H).

P r z y k ł a d 20 - Związek pośredni

3,4,5,6-Tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamina

W THF (100 ml) rozpuszczono 6'-nitro-3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl (4,69 g, 22,6 mmola) i dodano nikiel Raney'a (1,08 g). Mieszaninę potrząsano w atmosferze wodoru pod ciśnieniem 3450 hPa (50 funtów/cal2) przez 4 godziny. Katalizator usunięto przez odsączenie, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano 3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloaminę w postaci purpurowej substancji stałej (4,86 g, 85,7%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 7,76 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 7,19 (dd, J = 2,9, 8,8 Hz, 1H), 6,47 (dd, J = 0,7, 8,8 Hz, 1H), 4,18 (s, 2H), 2,97 (m, 4H), 1,71 (m, 4H), 1,53 (m, 2H).

P r z y k ł a d 21 - Związek pośredni

6-Bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

W toluenie (10 ml) ogrzewano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,70 mmola) i 3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloaminę (0,668 g, 3,73 mmola) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, wytworzony osad odsączono, przemyto w lejku toluenem (3 x 10 ml) i otrzymano 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci brązowej substancji stałej (0,358 g, 27,3%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 8,79 (s, 1H), 8,27 (s, 1H), 8,17 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,01 (s, 1H), 7,38 (d, J = 6,8 Hz, 1H), 5,98 (m, 1H), 3,1 (m, 4H), 2,60 (s, 3H), 2,30 (m, 2H), 2,11 (m, 2H), 1,88 (m, 2H), 1,57-1,75 (m, 18H).

P r z y k ł a d 22 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

PL 220 952 B1

W toluenie (3 ml) rozpuszczono 6-bromo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-morfolin-4-ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,310 g, 0,641 mmola), tetrakis(trifenylofosfina)pallad (0,089 g, 0,077 mmola) i tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (0,361 g, 1,0 mmol) i powoli ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, a następnie oczyszczono drogą chromatografii na żelu krzemionkowym i otrzymano 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci żółtej substancji stałej (0,180 mg, 59,2%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 8,73 (s, 1H), 8,16 (d, J = 9,0 Hz, 1H) , 8,05 (s, 1H), 8,01 (d, J = 2,9 Hz, 1H), 7,36 (dd, J = 2,9, 9,3 Hz, 1H), 5,90 (m, 1H), 4,52 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 4,18 (d, J = 2,2 Hz, 1H), 3,93 (q, J = 7,1 Hz, 2H), 3,14 (m, 4H), 2,41 (s, 3H), 2,36 (m, 2H), 2,06 (m, 2H), 1,84 (m, 2H), 1,56-1,77 (m, 8H), 1,21 (t, J = 7,1 Hz, 3H).

P r z y k ł a d 23 - Związek według wynalazku

6-Acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

W octanie etylu (10 ml) rozpuszczono 8-cyklopentylo-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,180 g, 0,379 mmola), dodano 6N HCl (10 ml), a następnie mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Mieszaninę rozcieńczono dichlorometanem i wodnym roztworem NaHCO3. Warstwy rozdzielono, warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4, przesączono, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano 6-acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(3,4,5,6-tetrahydro-2H-[1,3']bipirydynyl-6'-iloamino)-8H-pirydo[2,3-d]-pirymidyn-7-on w postaci żółtej substancji stałej (0,120 g, 71,0%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 8,78 (s, 1H), 8,20 (d, J = 8,5 Hz, 1H), 7,95 (s, 1H), 7,39 (m, 1H), 5,85 (m, 1H), 3,15 (m, 4H), 2,53 (s, 3H), 2,36 (s, 3H), 2,33 (m, 2H), 2,05 (m, 2H), 1,87 (m, 2H), 1,77-1,56 (m, 8H). MS (APCI); M⁺+1: obliczono: 447,2, stwierdzono: 447,2. Analiza dla C25H30N6O2.0,35H2O obliczono: C, 66,31; H, 6,83; N, 18,56; stwierdzono: C, 66,68; H, 6,76; N, 18,07.

P r z y k ł a d 24 - Związek pośredni

2,6-Dimetylo-4-(6-nitropirydyn-3-ylo)morfolina

W DMSO (45 ml) zmieszano 5-bromo-2-nitropirydynę (4,84 g, 23,84 mmola), jodek tetra-n-butyloamoniowy (0,440 g, 1,19 mmola), 2,6-dimetylomorfolinę (3,02 g, 26,22 mmola) i węglan potasu (3,62 g, 26,22 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do temperatury 80°C przez 6 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu i przesączono. Objętość przesączu zmniejszono przez usunięcie octanu etylu, a pozostały roztwór rozcieńczono wodą (50 ml). Wytworzony osad natychmiast odsączono, przemyto na lejku wodą i otrzymano 2,6-dimetylo-4-(6-nitropirydyn-3-ylo)morfolinę w postaci pomarańczowej substancji stałej (4,39 g, 78,0%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 8,16 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,11 (d, J = 2,9 Hz, 1H), 7,19 (dd, J = 2,9,

9.3 Hz, 1H), 3,77 (m, 2H), 3,65 (dd, J = 2,2, 12,9 Hz, 2H), 2,66 (dd, J = 10,7, 12,5 Hz, 2H), 1,29 (d, J =

6.4 Hz, 6H).

P r z y k ł a d 25 - Związek pośredni

5- (2,6-Dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamina

W THF (100 ml) rozpuszczono 2,6-dimetylo-4-(6-nitropirydyn-3-ylo)morfolinę (4,00 g, 16,86 mmola) i dodano nikiel Raney'a (3,10 g). Mieszaninę reakcyjną wytrząsano w atmosferze wodoru pod ciśnieniem 3450 hPa (50 funtów/cal2) przez 4 godziny. Katalizator odsączono, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano 5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloaminę w postaci purpurowej substancji stałej (3,05 g, 87,4%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 7,74 (d, J = 2,4 Hz, 1H), 7,16 (dd, J = 2,9, 8,8 Hz, 1H), 6,49 (dd, J = 0,7, 8,8 Hz, 1H), 3,79 (m, 2H), 2,34 (dd, J = 10,5, 10,5, 2H), 1,22 (d, J = 6,3 Hz, 6H).

P r z y k ł a d 26 - Związek pośredni

6- Bromo-8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on

W toluenie (10 ml) ogrzewano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-metanosulfinylo-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]- pirymidyn-7-on (1,0 g, 2,70 mmola) i 5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloaminę (0,668 g, 3,73 mmola) do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, wytworzony osad odsączono, przemyto na lejku toluenem (3 x 10 ml) i otrzymano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci brązowej substancji stałej (0,358 g, 27,3%). MS

PL 220 952 B1 (APCI) obliczono dla M+1: 513,2; stwierdzono: 513,1. Analiza dla C24H29BrN6O2 obliczono: C, 56,14; H, 5,69; N, 16,37; stwierdzono: C, 55,90; H, 5,62; N, 16,10.

P r z y k ł a d 27 - Związek pośredni

8-Cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W toluenie (2 ml) rozpuszczano 6-bromo-8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,062 g, 0,121 mmola), tetrakis(trifenylofosfina)-pallad (0,017 g, 0,015 mmola) i tributylo-(1-etoksywinylo)stannan (0,068 mg, 0,188 mmola) i powoli ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 12 godzin. Dodano dodatkową ilość tetrakis(trifenylofosfina)palladu (0,010 g) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 16 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, oczyszczono drogą chromatografii na żelu krzemionkowym i otrzymano 8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on w postaci żółtej substancji stałej (0,055 g, 90,2%).

¹H NMR δ (400 MHz, CDCI3) 8,72 (s, 1H), 8,17 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 7,99 (d, J = 2,9 Hz, 1H), 7,83 (s, 1H, 7,29 (dd, J = 2,9, 9,0 Hz, 1H), 5,89 (m, 1H), 4,51 (d, J = 2,5 Hz, 1H), 4,17 (d, 2,4 Hz, 1H), 3,93 q, J = 7,1 Hz, 2H), 3,83 (m, 2H), 3,37 (d, J = 10,3 Hz, 2H), 2,44 (dd, J = 10,5, 10,5, 2H), 2,41 (s, 3H), 2,34 (m, 2H), 2,06 (m, 2H), 1,84 (m, 2H), 1,65 (m, 2H), 1,36 (t, J = 7,1 Hz, 3H), 1,26 (d, J = 6,4 Hz, 6H).

P r z y k ł a d 28 - Związek według wynalazku 6-Acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on

W octanie etylu (3 ml) i 1N wodnym roztworze HCl (2 ml) rozpuszczono 8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-6-(1-etoksywinylo)-5-metylo-8H-pirydo[2,3-d]-pirymidyn-7-on (0,055 g, 0,109 mmola) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 48 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono dichlorometanem i wodnym roztworem NaHCO3. Warstwy rozdzielono, warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4, przesączono, rozpuszczalnik odparowano i otrzymano 6-acetylo-8-cyklopentylo-2-[5-(2,6-dimetylomorfolin-4-ylo)pirydyn-2-yloamino]-5-metylo-8H-pirydo-[2,3-d]pirymidyn-7-on (0,020 g, 38,4%). MS (APCI) obliczono dla M+1: 477,3; stwierdzono: 477,2.

¹H NMR δ (400 MHz, CDCl3) 8,79 (s, 1H), 8,1 (d, J = 9,0 Hz, 1H), 8,00 (d, J = 2,7 Hz, 1H), 7,90 (s, 1H), 7,30 (dd, J = 3,1, 9,3 Hz, 1H), 5,87 (m, 1H), 3,83 (m, 2H), 3,37 (d, J = 10,0 Hz, 2H), 2,54 (s, 3H), 2,46 (dd, J = 11,7, 11,7, 2H), 2,37 (s, 3H), 2,32 (m, 2H), 2,05 (m, 2H), 1,87 (m, 2H), 1,68 (m, 2H), 1,27 (d, J + 6,4 Hz, 6H).

P r z y k ł a d 30

Testy biologiczne

W celu ustalenia działania: hamującego i selektywności związków według niniejszego wynalazku względem Cdk4 i pokrewnych kinaz, związki oceniono w standardowych próbach stosowanych rutynowo do pomiaru hamowania enzymów kinazowych zależnych od cyklin i innych kinaz białkowych (patrz np. D. W. Fry i inni, J. Biol. Chem. 2001, 276; 16617-16623). Testy wykonano jak opisano poniżej.

Test hamowania Cdk2/cykliny A

Testy z enzymem Cdk2 w celu określenia IC50 i kinetycznej oceny prowadzono jak następuje. Zastosowano 96-studzienkowe płytki filtracyjne (Millipore MADVN6550). W teście stosowano bufor A (20 mM TRIS (tris[hydroksymetylo]aminometan) (pH 7,4), 50 mM NaCl, 1 mM ditiotreitol, 10 mM MgCl₂), w ostatecznej objętości 0,1 ml, 12 mM ATP zawierający 0,25 μφ [³²P]ATP, 20 ng Cdk2/cykliny A, 1 μg białka glejaka siatkówki i badany związek w odpowiednich rozcieńczeniach w buforze A (Sam bufor A) bez dodatku badanego związku użyto jako kontrolę braku hamowania. Bufor A zawierający nadmiar EDTA zastosowano dla określenia poziomu tła ³²P przy nieobecności aktywności enzymu). Wszystkie składniki z wyjątkiem ATP dodano do studzienek i płytkę umieszczono w mieszalniku do płytek na 2 minuty. Reakcję zainicjowano przez dodanie [³²P]ATP i płytkę inkubowano w temperaturze 25°C przez 15 minut. Reakcję zakończono przez dodanie 0,1 ml 20% TCA. Płytkę trzymano w temperaturze 4°C przez co najmniej 1 godzinę w celu doprowadzenia do wytrącenia substratu. Studzienki następnie przemyto pięciokrotnie 0,2 ml 10% TCA i określono wbudowanie P z użyciem licznika β do płytek (Wallac Inc., Gaithersburg, MD. Wartość IC50 badanego związku określono metodą efektu medianowego (Chou T-C i Talalay P. Applications of the median effect principle for the assessment of low-dose risk of carcinogens and for the quantitation of synergism and antagonism of chemotherapeutic agents. W: New Avenues in Developmental Cancer Chemotherapy (Red. Harrap K.T. i Connors T.A.), str. 37-64. Academic Press, Nowy York, 1987).

PL 220 952 B1

Próby hamowania Cdk4/cykliny D

Test z enzymem Cdk4 do określenia IC50 i kinetycznej oceny prowadzono jak następuje. Zastosowano 96-studzienkowe płytki filtracyjne (Millipore MADVN6550). W teście stosowano bufor A (20 mM TRIS (tris[hydroksymetylo]aminometan) (pH 7,4), 50 mM NaCl, 1 mM ditiotreitol, 10 mM MgCl₂), w ostatecznej objętości 0,1 ml, 25 μΜ ATP zawierający 0,25 pCi [³²P]ATP, 20 ng Cdk4, 1 μg białka glejaka siatkówki i badany związek w odpowiednim rozcieńczeniu w buforze A. Sam bufor A bez dodatku badanego związku zastosowano jako kontrolę braku hamowania. Bufor A zawierający nadmiar EDTA zastosowano dla określenia poziomu tła ³²P przy braku aktywności enzymu. Wszystkie składniki z wyjątkiem ATP dodano do studzienek i płytkę umieszczono w mieszalniku do płytek na minuty. Reakcję zainicjowano przez dodanie [³²P]ATP i płytkę inkubowano w temperaturze 25°C przez 15 minut. Reakcję zakończono przez dodanie 0,1 ml 20% kwasu trichlorooctowego (TCA). Płytkę trzymano w temperaturze 4°C przez co najmniej 1 godzinę w celu doprowadzenia do wytrącenia substratu. Studzienki następnie przemyto pięciokrotnie 0,2 ml 10% TCA i określono wbudowanie ³²P z zużyciem licznika β do płytek (Wallac Inc., Gaithersburg, MD). Wartość IC₅₀ badanego związku określono metodą efektu medianowego (Chou T-C i Talalay P., Applications of the median effect principle for the assessment of low-dose risk of carcinogens and for the quantitation of synergism and antagonism of chemotherapeutic agents. W: New Avenues in Developmental Cancer Chemotherapy (red. Harrap K.T. i Connors T.A.), str. 37-64. Academic Press, Nowy Jork, 1987).

Próba hamowania FGFr

W przypadku testu z receptorem FGF (FGFr) będącym kinazą tyrozynową w 96-studzienko32 wych (płytkach (100 pl/inkubację/studzienkę) zoptymalizowano warunki dla pomiaru wbudowania P z [γ P]ATP do substratu w postaci kopolimeru glutaminian-tyrozyna. W skrócie, do każdej studzienki dodano 82,5 μl buforu inkubacyjnego B (25 mM Hepes (pH 7,0), 150 mM NaCl, 0,1% Tritonu X-100, 0,2 mM PMSF, 0,2 mM Na₃VO₄, 10 mM MnCl₂) i 750 pl/ml poliglutaminianu-tyrozyny (4:1), a następnie 2,5 μl badanego związku w buforze B i 5 μl roztworu 7,5 pg/pl FGFr, w celu rozpoczęcia reakcji;

Po 10-minutowej inkubacji w temperaturze 25°C, do każdej studzienki dodano 10 μl [γ p]ATP (0,4 pCi plus 50 μΜ ATP) i próbki inkubowano dodatkowo przez 10 minut w temperaturze 25°C. Reakcję zakończono przez dodanie 100 μl 30% kwasu trichlorooctowego (TCA) zawierającego 20 mM pirofosforanu sodu i wytrącenie materiału na matach z włókien szklanych (Wallac). Filtry przemyto trzykrotnie 15% TCA zawierającym 100 mM pirofosforan sodu i pozostałą na filtrach radioaktywność zliczono użyciem czytnika β do płytek Wallac 1250. Aktywność niespecyficzną określono jako radioaktywność pozostałą na filtrach po inkubacji próbek z samym buforem (bez enzymu). Specyficzną aktywność enzymatyczną (enzym plus bufor) określono jako aktywność całkowitą minus aktywność niespecyficzna. Stężenie testowego związku hamującego aktywność specyficzną 50% (IC50) określono na podstawie krzywej hamowania.

Wyniki powyższych testów dla licznych związków według wynalazku w porównaniu ze związkami ujawnionymi w WO 98/33798 przedstawiono w tabeli 1. Dla porównania zamieszczono również dane dotyczące analogów C2 fenyloaminowych związku z każdego przykładu, gdy były one dostępne. Te analogi różnią się od związków z przykładów zamianą atomu azotu w pierścieniu pirydylowym na CH i wyróżniają się od związków według wynalazku przez indeks górny „'” (np. analog fenyloaminowy związku przykładu 1 jest oznaczony 1'). Te C2-fenylaminopirydopirymidynony były poprzednio opisane w zgłoszeniach patentowych WO98/33798 i WO 01/70741.

T a b e l a 1

Przykład	IC50 Cdk4 (pM)	IC50 Cdk2 (pM)	IC50 FGFr (pM)
5	0,005	>5
8	0,019	>5	>5
11	0,021	>5	>5
95'	0,005	0,545	1,815
14	0,037	>5	>5
18	0,004	>5	>5
23	0,005	>5	>5
28	0,030	>5	>5

PL 220 952 B1

Przykłady preparatów

Jak podano powyżej związki; według wynalazku formułuje się zazwyczaj ze zwykłymi zaróbkami, rozcieńczalnikami i nośnikami, z wytworzeniem środków odpowiednich do podawania ssakom. Poniższe przykłady ilustrują typowe środki, stanowiące kolejną postać wynalazku.

P r z y k ł a d 31 Preparaty

Preparat w postaci tabletki

Składnik	Ilość
Związek 36b z przykładu 36	50 mg
Laktoza	80 mg
Skrobia kukurydziana (do mieszania)	10 mg
Skrobia kukurydziana (do pasty)	8 mg
Stearynian magnezu (1%)	2 mg

150 mg

Związek według niniejszego wynalazku miesza się z laktozą i skrobią kukurydzianą (do mieszanki) i doprowadza do ujednorodnienia proszku. Skrobię kukurydzianą (do pasty) przeprowadza się w zawiesinę w 6 ml wody i ogrzewa w trakcie mieszania do otrzymania pasty. Pastę dodaje się do wymieszanego proszku i mieszaninę granuluje się. Wilgotne granulki przepuszcza się przez twarde sito nr 8 i suszy w temperaturze 50°C. Mieszaninę z dodatkiem 1% stearynianu magnezu jako środka poślizgowego sprasowuje się w tabletkę. Tabletki podaje się pacjentowi w ilości 1-4 na dobę w celu profilaktyki i leczenia raka.

P r z y k ł a d 32

Roztwór do podawania pozajelitowego

Do roztworu 700 ml glikolu propylenowego i 200 ml wody do iniekcji dodaje się 20,0 g związku 36b według wynalazku. Mieszaninę w trakcie mieszania doprowadza się do pH 5,5 kwasem chlorowodorowym. Objętość doprowadza się do 1000 ml wodą do iniekcji. Roztwór sterylizuje się, napełnia nim 5,0 ml ampułki w dawkach po 2,0 ml (40 mg związku), po czym ampułki zamyka się w atmosferze azotu. Roztwór podaje się drogą iniekcji pacjentowi cierpiącemu na raka i potrzebującemu leczenia.

Wynalazek oraz tryb i sposób wytwarzania i jego zastosowanie, zostały opisane w pełni, jasno, zwięźle i w dokładnych określeniach dla umożliwienia fachowcowi do którego się odnoszą, jego wykonanie i zastosowanie. Zrozumiałe jest, że powyżej opisano korzystne postacie wynalazku i dokonać można ich modyfikacji bez wychodzenia poza istotę i zakres wynalazku, określonego w zastrzeżeniach. Aby szczególnie wskazać i wyraźnie zastrzec przedmiot dotyczący wynalazku, poniższe zastrzeżenia stanowią konkluzję opisu.

Claims

2-(Pirydyn-2-yloamino)pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on o wzorze I:

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, gdzie:

123

X¹, X² i X³ oznaczają atom wodoru;

R¹ oznacza C1-C6-alkil;

PL 220 952 B1 ₂

R² oznacza acetyl;

R⁴ oznacza NR⁵R⁶;

₃

R³ oznacza cyklopentyl;

R⁵ i R⁶, razem z atomem azotu do którego są przyłączone tworzą pierścień heterocykliczny zawierający 5-6 członów pierścienia, z których najwyżej jeden może być ewentualnie zastąpiony heteroatomem wybranym z grupy obejmującej atom tlenu i atom azotu, przy czym grupa heterocykliczna jest ewentualnie podstawiona jednym lub dwoma podstawnikami niezależnie wybranymi z grupy obejmującej hydroksyl lub C1-C10-alkil;

przy czym związek jest inny niż 6-acetylo-8-cyklopentylo-5-metylo-2-(5-piperazyn-1ylopirydyn-2-yloamino)-8H-pirydo[2,3-d]pirymidyn-7-on i jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.
2. Związek według zastrz. 1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, mający następującą ₁
3. Związek według zastrz. 2, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, w którym R¹ oznacza metyl.