PL203782B1

PL203782B1 - Pochodne chinazoliny,sposoby ich wytwarzania,ich kompozycje farmaceutyczne oraz ich zastosowania

Info

Publication number: PL203782B1
Application number: PL355942A
Authority: PL
Inventors: Laurent Francois Andre Hennequin; Elaine Sophie Elizabeth Stokes; Andrew Peter Thomas
Original assignee: Astrazeneca Ab
Priority date: 1999-11-05
Filing date: 2000-11-01
Publication date: 2009-11-30
Also published as: NO20022139D0; BE2012C036I2; HK1049664A1; CY1106166T1; AU769222B2; EE05330B1; KR100849151B1; US9040548B2; DE60029007T2; US20160130249A1; KR100881105B1; JP2003513089A; US20200262811A1; EP1244647A1; NO2012014I1; FR12C0048I2; CA2389767C; SK6122002A3; IS2556B; PL355942A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku są pochodne chinazoliny, sposoby ich wytwarzania, kompozycje farmaceutyczne zawierające je jako składnik aktywny, ich zastosowanie jako leków oraz ich zastosowanie do wytwarzania leków do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepłokrwistych takich jak ludzie.

Normalny rozwój naczyń odgrywa ważną rolę w rozmaitych procesach obejmujących rozwój zarodkowy, gojenie ran i kilka składników żeńskiej funkcji rozrodczej. Niepożądany lub patologiczny rozwój naczyń został powiązany ze stanami chorobowymi obejmującymi retynopatię cukrzycową, łuszczycę, raka, reumatoidalne zapalenie stawów, ognisko miażdżycowe, mięsaka Kaposiego i naczyniaka krwionośnego (Fan i in., 1995, Trends Pharmacol. Sci. 16: 57-66; Folkman, 1995, Nature Medicine 1: 27-31). Uważa się, że zmiana przepuszczalności naczyń odgrywa rolę zarówno w normalnych jak i w patologicznych procesach fizjologicznych (Cullinan-Bove i in., 1993, Endocrinology 133: 829-837; Senger i in., 1993, Cancer and Metastasis Reviews, 12: 303-324). Zidentyfikowano kilka polipeptydów mających aktywność wzmagania wzrostu komórek śródbłonka in vitro, w tym kwasowy i zasadowy czynnik wzrostu fibroblastów (aFGF i bFGF) oraz śródbłonkowy naczyniowy czynnik wzrostu (VEGF). Dzięki ograniczonej ekspresji jego receptorów, aktywność czynnika wzrostu VEGF, w odróżnieniu od aktywności FGF, jest względnie specyficzna wobec komórek śródbłonkowych. Ostatnie dane eksperymentalne wykazują, że VEGF stanowi ważny stymulator zarówno normalnego jak i patologicznego rozwoju naczyń (Jakeman i in., 1993, Endocrinology, 133: 848-859; Kolch i in., 1995, Breast Cancer Research and Treatment, 36:139-155) i przepuszczalności naczyń (Connolly i in., 1989, J. Biol. Chem. 264:20017-20024). Antagonizm czynności VEGF przez maskowanie VEGF przeciwciałem może spowodować zahamowanie wzrostu nowotworu (Kim i in., 1993, Nature 362: 841-844).

Receptorowe kinazy tyrozynowe (RTK) są ważne przy przenoszeniu sygnałów biochemicznych przez błonę plazmatyczną komórek. Te cząsteczki przezbłonowe charakterystycznie składają się z zewną trzkomórkowej domeny wiążącej ligand połączonej przez segment w bł onie plazmatycznej z wewną trzkomórkową domeną kinazy tyrozynowej. Wią zanie ligandu do receptora powoduje stymulację związanej z receptorem aktywności kinazy tyrozynowej, która prowadzi do fosforylowania reszt tyrozyny zarówno na receptorze jak i innych cząsteczkach wewnątrzkomórkowych. Te zmiany fosforylacji tyrozyny inicjują kaskadę sygnałową prowadzącą do rozmaitych odpowiedzi komórkowych. Do chwili obecnej zidentyfikowano co najmniej dziewiętnaście odrębnych podrodzin RTK, zdefiniowanych przez homologię sekwencji aminokwasów. Obecnie jedną z tych podrodzin stanowi podobna do fms kinaza tyrozynowa receptora, Flt lub Flt1, receptor zawierający domenę z wstawką kinazową, KDR (określany także jako Flk-1), i inna podobna do fms kinaza tyrozynowa receptora, Flt4. Wykazano, że dwie z tych pokrewnych RTK, Flt i KDR, wiążą VEGF z wysokim powinowactwem (De Vries i in., 1992, Science 255: 989-991; Terman i in., 1992, Biochem. Biophys. Res. Comm. 1992, 187: 1579-1586). Wiązanie VEGF do tych receptorów ulegających ekspresji w komórkach heterologicznych powiązano ze zmianami stanu fosforylacji tyrozyny białek komórkowych i przepływami wapnia.

Pochodne chinazoliny, które stanowią inhibitory kinazy tyrozynowej receptora VEGF, są opisane w międzynarodowych zgłoszeniach patentowych nr WO 97/30035 i WO 98/13354. W opisach WO 97/30035 i WO 98/13354 opisane są związki, które mają aktywność wobec kinazy tyrozynowej receptora VEGF, zarazem mając pewną aktywność wobec kinazy tyrozynowej receptora EGF.

Związki według niniejszego wynalazku odpowiadają szerokiemu ujawnieniu ogólnemu z WO 97/30035 i WO 98/13354. Stwierdziliśmy, że związki według niniejszego wynalazku mają bardzo dobrą aktywność hamującą wobec kinazy tyrozynowej receptora VEGF. Związki według niniejszego wynalazku, które zostały przetestowane, wykazują aktywność in vivo wobec szeregu heteroprzeszczepów nowotworów u myszy. Związki według niniejszego wynalazku mają korzystny profil toksykologiczny przy czternastodniowych testach na szczurach. Związki według niniejszego wynalazku mają bardzo dobrą aktywność hamującą wobec kinazy tyrozynowej receptora VEGF, wykazują aktywność in vivo wobec szeregu heteroprzeszczepów nowotworów u myszy i mają korzystny profil toksykologiczny przy czternastodniowych testach na szczurach.

Związki według niniejszego wynalazku hamują działanie VEGF, co jest cenne przy leczeniu stanów chorobowych związanych z rozwojem naczyń i/lub zwiększoną przepuszczalnością naczyń takich jak rak, cukrzyca, łuszczyca, reumatoidalne zapalenie stawów, mięsak Kaposiego, naczyniak krwionośny, ostre i przewlekłe choroby nerek, ogniska miażdżycowe, nawrót zwężenia tętnicy, choroby autoPL 203 782 B1 immunologiczne, zapalenie ostre, nadmierne tworzenie blizn i zrostów, endometrioza, dysfunkcyjne krwawienie maciczne i choroby oczne z rozrostem naczyń siatkówki.

Związki według niniejszego wynalazku mają dobrą aktywność wobec kinazy tyrozynowej receptora VEGF, zarazem mając pewną aktywność wobec kinazy tyrozynowej receptora EGF. Ponadto, niektóre związki według niniejszego wynalazku mają zasadniczo wyższą siłę działania wobec kinazy tyrozynowej receptora VEGF niż wobec kinazy tyrozynowej receptora EGF lub kinazy tyrozynowej receptora FGF R1. Choć twórcy nie pragną krępować się rozważaniami teoretycznymi, takie związki mogą na przykład być przydatne przy leczeniu nowotworów, które są związane z VEGF, zwłaszcza tych, których wzrost zależy od VEGF. Dalej przyjmuje się, że te związki mogą być przydatne przy leczeniu stanów nowotworowych związanych zarówno z VEGF jak i EGF, zwłaszcza kiedy pacjent cierpi na stan, w którym wzrost obecnych nowotworów zależy zarówno od VEGF jak i EGF.

W jednym z aspektów przedmiotem niniejszego wynalazku jest pochodna chinazoliny o wzorze I:

w którym:

m oznacza liczbę cał kowitą od 1 do 3;

₁

R¹ oznacza atom fluorowca lub grupę C1-3alkilową;

₁

X¹ oznacza -O-;

3 3

R² oznacza grupę C1-5alkiloR³ (gdzie R³ oznacza grupę piperydyn-4-ylową, która może mieć jeden lub dwa podstawniki wybrane z grupy obejmującej grupę C1-4alkilową;

lub jej farmaceutycznie dopuszczalna sól.

Korzystnie m wynosi 2.

₁

Korzystnie grupa fenylowa mająca (R¹)m jest wybrana spośród grup 2-fluoro-4-metylofenylowej, 4-chloro-2,6-difluorofenylowej, 4-bromo-2,6-difluorofenylowej, 4-chloro-2-fluorofenylowej i 4-bromo-2-fluorofenylowej.

₁

Korzystniej grupa fenylowa mająca (R¹)m jest wybrana spośród grup 4-chloro-2-fluorofenylowej i 4-bromo-2-fluorofenylowej.

₁

Najkorzystniej grupa fenylowa mająca (R¹)m oznacza grupę 4-bromo-2-fluorofenylową.

3 3

Korzystniej R² oznacza grupę C1-3alkiloR³ (gdzie R³ ma znaczenie zdefiniowane poprzednio).

Szczególnie R² oznacza grupę piperydyn-4-ylometylową, w której pierścień piperydynowy może mieć jeden lub dwa podstawniki jak zdefiniowano poprzednio.

Ściślej R² oznacza grupę piperydyn-4-ylometylową, w której pierścień piperydynowy może mieć jeden lub dwa podstawniki wybrane z grupy C1-4alkilowej.

Zwłaszcza R² oznacza grupę 1-metylopiperydyn-4-ylometylową.

Korzystne związki według niniejszego wynalazku obejmują:

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i

4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, zwłaszcza ich chlorowodorki.

Bardziej korzystne związki według niniejszego wynalazku obejmują:

PL 203 782 B1

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

Szczególnie korzystne związki według niniejszego wynalazku obejmują: 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, 4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, zwłaszcza ich chlorowodorki.

Ściślej korzystne związki według niniejszego wynalazku obejmują:

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę i

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, zwłaszcza ich chlorowodorki.

Szczególnie korzystny związek według niniejszego wynalazku stanowi 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolina oraz jej farmaceutycznie dopuszczalne sole, zwłaszcza jej chlorowodorek.

Dla uniknięcia wątpliwości należy rozumieć, że kiedy w niniejszym opisie podaje się, że grupa ma znaczenie zdefiniowane poprzednio, to wspomniana grupa obejmuje pierwsze wystąpienie i najszerszą definicję, jak również każdą z korzystnych definicji dla tej grupy. Podobna konwencja stosuje się do znaczenia definiowanego dalej.

W niniejszym opisie, o ile nie podano inaczej, okreś lenie grupa alkilowa obejmuje grupy alkilowe o łańcuchach zarówno prostych jak i rozgałęzionych, ale odniesienia do poszczególnych grup alkilowych, takie jak grupa propylowa są właściwe tylko dla wersji o łańcuchu prostym. Analogiczna konwencja stosuje się do innych określeń rodzajowych. O ile nie podano inaczej, określenie grupa alkilowa korzystnie odnosi się do łańcuchów mających 1-5 atomów węgla, korzystnie 1-3 atomów węgla. Stosowane niniejszym określenie grupa alkoksylowa, o ile nie podano inaczej, obejmuje grupy alkilo-O-, w których grupa alkilowa ma znaczenie zdefiniowane poprzednio. Stosowane niniejszym określenie grupa arylowa, o ile nie podano inaczej, obejmuje odniesienie do grupy C6-10 arylowej, która może, jeśli to pożądane, mieć jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy obejmującej atom fluorowca; grupę alkilową, alkoksylową, nitrową, trifluorometylową i cyjanową, (gdzie grupy alkilowa i alkoksylowa mają znaczenia zdefiniowane poprzednio). Stosowane niniejszym określenie grupa aryloksylowa, o ile nie podano inaczej, obejmuje grupy arylo-O-, gdzie grupa arylowa ma znaczenie zdefiniowane poprzednio. Stosowane niniejszym określenie grupa sulfonyloksylowa odnosi się do grup alkilosulfonyloksylowej i arylosulfonyloksylowej, w których grupa alkilowa i grupa arylowa mają znaczenia zdefiniowane poprzednio. Stosowane niniejszym określenie grupa alkanoilowa, o ile nie podano inaczej, obejmuje grupy formylową i alkiloC=O, gdzie grupa alkilowa ma znaczenie zdefiniowane poprzednio, na przykład grupa C2alkanoilowa oznacza grupę etanoilową i odnosi się do CH3C=O, grupa C1alkanoilowa oznacza grupę formylową i odnosi się do CHO.

We wzorze I, jak zdefiniowano poprzednio, atom wodoru będzie obecny w pozycjach 2, 5 i 8 grupy chinazolinowej.

W zakresie niniejszego wynalazku należy rozumieć, że zwią zek o wzorze I lub jego sól mogą wykazywać zjawisko tautomerii i że rysunki wzorów w niniejszym opisie mogą przedstawiać tylko jedną z możliwych postaci tautomerycznych. Należy rozumieć, że wynalazek obejmuje dowolną postać tautomeryczną, która hamuje aktywność kinazy tyrozynowej receptora VEGF i nie powinien być ograniczany zaledwie do jakiejkolwiek jednej postaci tautomerycznej wykorzystywanej przy rysunkach wzorów.

Należy także rozumieć, że pewne związki o wzorze I i ich sole mogą istnieć w postaciach solwatowanych jak również niesolwatowanych, takich jak, na przykład, postaci uwodnione. Należy rozumieć, że wynalazek obejmuje wszystkie takie postaci solwatowane, które hamują aktywność kinazy tyrozynowej receptora VEGF.

PL 203 782 B1

Dla uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości, należy rozumieć, że kiedy w związku o wzorze I R²oznacza, na przykład, grupę o wzorze C1-5alkiloR³, to oznacza ugrupowanie C1-5alkilowe, które jest związane z X¹, i do innych grup stosuje się analogiczna konwencja.

Związki o wzorze I można podawać w postaci proleku, który rozpada się w organizmie ludzkim lub zwierzęcym z wytworzeniem związku o wzorze I. Przykłady proleków obejmują zdolne do hydrolizy in vivo estry związku o wzorze I.

W stanie techniki znane są rozmaite postaci proleków. Przykł ady takich pochodnych prolekowych - patrz:

a) Design of Prodrugs, red. H. Bundgaard, (Elsevier, 1985) i Methods in Enzymology, tom 42, str. 309-396, red. K. Widder, i in. (Academic Press, 1985);

b) A Textbook of Drug Design and Development, red. Krogsgaard-Larsen i H. Bundgaard, rozdział 5 Design and Application of Prodrugs, H. Bundgaard str. 113-191 (1991);

c) H. Bundgaard, Advanced Drug Delivery Reviews, 8, 1-38 (1992);

d) H. Bundgaard, i in., Journal of Pharmaceutical Sciences, 77, 285 (1988); i

e) N. Kakeya, i in., Chem. Pharm. Bull., 32, 692 (1984).

Zdolny do hydrolizy in vivo ester związku o wzorze I zawierającego grupę hydroksylową obejmuje estry nieorganiczne takie jak estry fosforanowe (w tym fosforoamidowe estry cykliczne) oraz etery α-acyloksyalkilowe i związki pokrewne, które wskutek hydrolizy estru in vivo rozpadają się z wytworzeniem macierzystej grupy (grup) hydroksylowej. Przykłady eterów α-acyloksyalkilowych obejmują grupę acetoksy-metoksylową i 2,2-dimetylopropionyloksy-metoksylową. Wybór grup tworzących estry zdolne do hydrolizy in vivo dla grupy hydroksylowej obejmuje grupę alkanoilową, benzoilową, fenyloacetylową oraz podstawioną benzoilową i fenyloacetylową, alkoksykarbonylową (z wytworzeniem estrów alkilowęglanowych), dialkilokarbamoilową i N-(dialkiloaminoetylo)-N-alkilokarbamoilową (z wytworzeniem karbaminianów), dialkiloaminoacetylową i karboksyacetylową. Przykłady podstawników na grupie benzoilowej obejmują grupę morfolinową i piperazynową połączone od pierścieniowego atomu azotu przez grupę metylenową z pozycją 3 lub 4 pierścienia benzoilowego.

Przedmiotem niniejszego wynalazku są związki o wzorze I jak zdefiniowano poprzednio jak również ich sole. Sole do stosowania w kompozycjach farmaceutycznych będą solami farmaceutycznie dopuszczalnymi, ale inne sole mogą być przydatne przy wytwarzaniu związków o wzorze I i ich soli farmaceutycznie dopuszczalnych. Farmaceutycznie dopuszczalne sole według wynalazku mogą, na przykład, obejmować sole addycyjne kwasów związków o wzorze I jak zdefiniowano poprzednio, które są dostatecznie zasadowe dla wytworzenia takich soli. Takie sole addycyjne kwasów obejmują na przykład sole z kwasami nieorganicznymi lub organicznymi dającymi farmaceutycznie dopuszczalne aniony, takie jak z kwasów fluorowcowodorowych (zwłaszcza kwasu solnego lub kwasu bromowodorowego, z których szczególnie korzystny jest kwas solny) lub z kwasem siarkowym lub kwasem fosforowym, albo z kwasem trifluorooctowym, cytrynowym lub maleinowym. Ponadto, kiedy związki o wzorze I są dostatecznie kwasowe, to farmaceutycznie dopuszczalne sole mogą być tworzone z zasadą nieorganiczną lub organiczną, która daje farmaceutycznie dopuszczalny kation. Takie sole z zasadami nieorganicznymi lub organicznymi obejmują na przykład sól metalu alkalicznego, taką jak sól sodowa lub potasowa, sól metalu ziem alkalicznych taką jak sól wapniowa lub magnezowa, sól amonową na przykład sól z metyloaminą, dimetyloaminą, trimetyloaminą, piperydyną, morfoliną lub tris-(2-hydroksyetylo)aminą.

Związek o wzorze I, lub jego sól, i inne związki według wynalazku (jak zdefiniowano dalej) można wytworzyć dowolnym sposobem, który nadaje się do wytwarzania związków pokrewnych chemicznie. Takie sposoby obejmują, na przykład, sposoby zobrazowane w europejskich zgłoszeniach patentowych nr 0520722, 0566226, 0602851 i 0635498 i w międzynarodowych zgłoszeniach patentowych nr WO 97/22596, WO 97/30035, WO 97/32856 i WO 98/13354. Takie sposoby stanowią dalszy przedmiot wynalazku i są opisane dalej. Niezbędne materiały wyjściowe można otrzymać normalnymi procedurami chemii organicznej. Wytwarzanie takich materiałów wyjściowych jest opisane w załączonych nie ograniczających wynalazku przykładach. Alternatywnie niezbędne materiały wyjściowe można otrzymać procedurami analogicznymi do przedstawionych, co leży w zakresie zwykłych umiejętności chemika organika.

Tak więc następujące sposoby (a) do (d) i (i) do (iv) stanowią dalszy przedmiot niniejszego wynalazku.

PL 203 782 B1

Synteza związków o wzorze I (a) Związki o wzorze I i ich sole można wytworzyć przez reakcję związku o wzorze III:

1 1 (w którym R² i X¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio, zaś L¹ oznacza ugrupowanie za-

₁ (w którym R i m mają znaczenia zdefiniowane poprzednio), z wytworzeniem związków o wzorze I oraz ich soli. Dogodnie ugrupowanie zastępowane L¹ stanowi, na przykład, atom fluorowca, grupa alkoksylowa (korzystnie C1-4alkoksylowa), aryloksylowa lub sulfonyloksylowa, na przykład atom chloru, bromu, grupa metoksylowa, fenoksylowa, metanosulfonyloksylowa lub tolueno-4-sulfonyloksylowa.

Reakcję korzystnie prowadzi się w obecności kwasu lub zasady. Taki kwas stanowi, na przykład, bezwodny kwas nieorganiczny taki jak chlorowodór. Taką zasadę stanowi, na przykład, zasadowa amina organiczna taka jak, na przykład, pirydyna, 2,6-lutydyna, kolidyna, 4-dimetyloaminopirydyna, trietyloamina, morfolina, N-metylomorfolina lub diazabicyklo-[5.4.0]undec-7-en, lub na przykład, węglan lub wodorotlenek metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych, na przykład węglan sodu, węglan potasu, węglan wapnia, wodorotlenek sodu lub wodorotlenek potasu. Alternatywnie taką zasadę stanowi, na przykład, wodorek metalu alkalicznego, na przykład wodorek sodu, lub amidek metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych, na przykład amidek sodu lub bis(trimetylosililo)amidek sodu. Reakcję korzystnie prowadzi się w obecności rozpuszczalnika obojętnego lub rozcieńczalnika, na przykład alkanolu lub estru, takiego jak metanol, etanol, 2-propanol lub octan etylu, rozpuszczalnik chlorowcowany taki jak chlorek metylenu, trichlorometan lub tetrachlorek węgla, eter taki jak tetrahydrofuran lub 1,4-dioksan, aromatyczny węglowodór taki jak toluen, lub dipolarny rozpuszczalnik aprotonowy taki jak N,N-dimetyloformamid, N,N-dimetyloacetamid, N-metylopirolidyn-2-on lub dimetylosulfotlenek. Reakcję dogodnie prowadzi się w temperaturze w zakresie, na przykład, 10 do 150°C, korzystnie w zakresie 20 do 80°C.

Tym sposobem związek według wynalazku można otrzymać w postaci wolnej zasady lub alternatywnie można go otrzymać w postaci soli z kwasem o wzorze H-L¹, w którym L¹ ma znaczenie zdefiniowane poprzednio. Kiedy pożądane jest wytworzenie z soli wolnej zasady, to sól można potraktować zasadą, jak zdefiniowano poprzednio, stosując konwencjonalną procedurę.

(b) Związki o wzorze I oraz ich sole można wytworzyć przez reakcję, dogodnie w obecności zasady jak zdefiniowano poprzednio, związku o wzorze V:

R²-L¹ (VI) (w którym m, X¹ i R¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio) ze związkiem o wzorze VI:

PL 203 782 B1 (w którym R² i L¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio); L¹ oznacza ugrupowanie zastępowane, na przykład atom fluorowca albo grupę sulfonyloksylowa, takie jak atom bromu albo grupa metanosulfonyloksylowa. Dogodnie L¹ oznacza grupę O-⁺P(Y)3 (gdzie Y oznacza grupę butylową lub fenylową) i w takich przypadkach związek o wzorze VI dogodnie tworzy się in situ. Reakcję korzystnie prowadzi się w obecności zasady (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)) i korzystnie w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)), korzystnie w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 150°C, dogodnie około 50°C.

(c) Związki o wzorze I oraz ich sole można wytworzyć przez reakcję związku o wzorze VII:

ze związkiem o wzorze VIII:

R²-X¹-H (VIII)

1 2 1 (w którym L¹, R¹, R², m i X¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio). Reakcję można dogodnie prowadzić w obecności zasady (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)) i korzystnie w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)), korzystnie w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 150°C, dogodnie około 100°C.

(d) Związki o wzorze I oraz ich sole można wytworzyć przez odbezpieczenie związku o wzorze IX:

1 4 w którym R¹, m i X¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio, i R⁴ oznacza zabezpieczoną gru22 pę R², gdzie R² ma znaczenie zdefiniowane poprzednio, ale dodatkowo ma jedną lub więcej grup zabezpieczających P². Wybór grupy zabezpieczającej P² mieści się w zakresie normalnej wiedzy chemika organika, na przykład grup podanych w standardowych tekstach takich jak Protective Groups in Organic Synthesis T. W. Greene i R. G. M. Wuts, wyd. 2, Wiley 1991. Korzystnie P² oznacza grupę zabezpieczającą, taką jak grupa karbaminianowa (alkoksykarbonylowa) (taka jak, na przykład, grupa tert-butoksykarbonylowa, tert-amyloksykarbonylowa, cyklobutoksykarbonylowa, propoksykarbonylowa, metoksykarbonylowa, etoksykarbonylowa, izopropoksykarbonylowa, alliloksykarbonylowa lub benzyloksykarbonylowa). Korzystniej P² oznacza grupę tert-butoksykarbonylową. Reakcję korzystnie prowadzi się w obecności kwasu. Taki kwas stanowi, na przykład, kwas nieorganiczny, taki jak chlorowodór, bromowodór lub kwas organiczny taki jak kwas trifluorooctowy, kwas trifluorometanosulfonowy. Reakcję można prowadzić w obecności rozpuszczalnika obojętnego takiego jak chlorek metylenu, trichlorometan, i w obecności śladów wody. Reakcję dogodnie prowadzi się w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład, 10-100°C, korzystnie w zakresie 20-80°C.

Synteza związków pośrednich ₁ (i) Związki o wzorze III i ich sole, gdzie L¹ oznacza atom fluorowca, można na przykład wytworzyć przez fluorowcowanie związku o wzorze X:

PL 203 782 B1

(w którym R² i X¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio).

Dogodne środki chlorowcujące obejmują nieorganiczne halogenki kwasowe, na przykład chlorek tionylu, chlorek fosforu(III), tlenochlorek fosforu(V) i chlorek fosforu(V). Reakcję chlorowcowania dogodnie prowadzi się w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika takiego jak na przykład rozpuszczalnik chlorowcowany taki jak chlorek metylenu, trichlorometan lub tetrachlorek węgla, lub aromatycznego rozpuszczalnika węglowodorowego takiego jak benzen lub toluen. Reakcję dogodnie prowadzi się w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 150°C, korzystnie w zakresie 40 do 100°C.

Związki o wzorze X i ich sole można na przykład wytworzyć przez poddanie związku o wzorze XI:

₁ (w którym L¹ ma znaczenie zdefiniowane poprzednio) reakcji ze związkiem o wzorze VIII jak zdefiniowano poprzednio. Reakcję można dogodnie prowadzić w obecności zasady (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)) i korzystnie w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)), korzystnie w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 150°C, dogodnie około 100°C.

Związki o wzorze X i ich sole można także wytworzyć cyklizując związek o wzorze XII:

1 1 (w którym R² i X¹, mają znaczenia zdefiniowane poprzednio, i A¹ oznacza grupę hydroksylową, alkoksylową (korzystnie C1-4alkoksylową) lub aminową), dzięki temu otrzymując związek o wzorze X lub jego sól. Cyklizację można przeprowadzić przez poddanie związku o wzorze XII, gdzie A¹ oznacza grupę hydroksylową lub alkoksylową, reakcji z formamidem lub jego równoważnikiem skutecznie powodującym cyklizację, dzięki czemu otrzymuje się związek o wzorze X lub jego sól, taką jak chlorek [3-(dimetyloamino)-2-azaprop-2-enylideno]dimetyloamoniowy. Cyklizację dogodnie prowadzi się w obecności formamidu jako rozpuszczalnika lub w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika, takiego jak eter, na przykład 1,4-dioksan. Cyklizację dogodnie prowadzi się w podwyższonej temperaturze, korzystnie w zakresie 80 do 200°C. Związki o wzorze X można także wytworzyć cyklizując związek o wzorze XII, gdzie A¹ oznacza grupę aminową, z kwasem mrówkowym lub jego równoważnikiem skutecznie powodującym cyklizację, dzięki temu otrzymuje się związek o wzorze X lub jego sól. Równoważ niki kwasu mrówkowego skutecznie powodujące cyklizację obejmują na przykład tri-C1-4alkoksymetan, na przykład trietoksymetan i trimetoksymetan. Cyklizację dogodnie prowadzi się w obecności katalitycznej ilości bezwodnego kwasu, takiego jak kwas sulfonowy, na przykład kwas p-toluenosulfonowy, i w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika takiego jak na przykład chlorowcowany rozpuszczalnik taki jak chlorek metylenu, trichlorometan lub tetrachlorek węgla, eter taki jak eter dietylowy lub tetrahydrofuran, lub aromatyczny rozpuszczalnik węglowodorowy taki jak toluen. Cyklizację dogodnie prowadzi się w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 100°C, korzystnie w zakresie 20 do 50°C.

PL 203 782 B1

Związki o wzorze XII i ich sole można na przykład wytworzyć metodą redukcji grupy nitrowej w zwią zku o wzorze XIII:

(w którym R², X¹ i mają znaczenia zdefiniowane poprzednio) z wytworzeniem związku o wzorze XII jak zdefiniowano poprzednio. Redukcję grupy nitrowej można dogodnie prowadzić dowolną ze znanych procedur takiego przekształcenia. Redukcję można przeprowadzić, na przykład, metodą uwodornienia roztworu nitrozwiązku w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika jak zdefiniowano poprzednio w obecności metalu skutecznie katalizującego reakcje uwodornienia takiego jak pallad lub platyna. Dalszy środek redukujący stanowi, na przykład, aktywowany metal taki jak aktywowane żelazo (wytwarzane na przykład przez przemywanie sproszkowanego żelaza rozcieńczonym roztworem kwasu takiego jak kwas solny). Tak więc, na przykład, redukcję można przeprowadzić przez ogrzewanie nitrozwiązku i aktywowanego metalu w obecności rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika takiego jak mieszanina wody i alkoholu, na przykład metanolu lub etanolu, do temperatury w zakresie, na przykład 50 do 150°C, dogodnie około 70°C.

Związki o wzorze XIII i ich sole można na przykład wytworzyć przez reakcję związku o wzorze XIV:

(w którym L¹ i A¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio) ze związkiem o wzorze VIII, jak zdefiniowano poprzednio, z wytworzeniem związku o wzorze XIII. Reakcję związków o wzorach XIV i VIII dogodnie prowadzi się w warunkach jak opisano poprzednio dla sposobu (c).

Związki o wzorze XIII i ich sole można także wytworzyć na przykład przez reakcję związku o wzorze XV:

(w którym X¹ i A¹ mają znaczenia zdefiniowane poprzednio) ze związkiem o wzorze VI jak zdefiniowano poprzednio z wytworzeniem związku o wzorze XIII jak zdefiniowano poprzednio. Reakcję związków o wzorach XV i VI dogodnie prowadzi się w warunkach jak opisano dla sposobu (b) poprzednio.

Związki o wzorze III i ich sole można także wytworzyć na przykład przez poddanie związku o wzorze XVI:

PL 203 782 B1

(w którym X¹ ma znaczenie zdefiniowane poprzednio i L² oznacza zastępowane ugrupowanie ochronne) reakcji ze związkiem o wzorze VI jak zdefiniowano poprzednio, dzięki temu otrzymując związek o wzorze III, w którym L¹ oznacza L².

Dogodnie stosuje się związek o wzorze XVI, w którym L² oznacza grupę fenoksylową, która może, jeśli to pożądane, mieć do 5 podstawników, korzystnie do 2 podstawników, wybranych z grupy obejmującej atom fluorowca, grupę nitrową i cyjanową. Reakcję można dogodnie prowadzić w warunkach, jak opisano dla sposobu (b) poprzednio.

Związki o wzorze XVI i ich sole, jak zdefiniowano poprzednio, można na przykład wytworzyć przez odbezpieczenie związku o wzorze XVII:

(w którym X¹ i L² mają znaczenia zdefiniowane poprzednio i P¹ oznacza grupę zabezpieczającą dla fenolowej grupy hydroksylowej). Wybór grupy zabezpieczającej dla fenolowej grupy hydroksylowej P¹ mieści się w zakresie normalnej wiedzy chemika organika, na przykład grup podanych w standardowych tekstach takich jak Protective Groups in Organic Synthesis T. W. Greene i R. G. M. Wuts, wyd. 2, Wiley 1991, obejmujących etery (na przykład, metylowy, metoksymetylowy, allilowy i benzylowy oraz benzylowy podstawiony przez co najwyżej do dwóch podstawników wybranych z grupy C1-4alkoksylowej i nitrowej), etery sililowe (na przykład, t-butylodifenylosililowy i t-butylodimetylosililowy), estry (na przykład, octan i benzoesan) i węglany (na przykład, metylowy i benzylowy oraz benzylowy podstawiony co najwyżej dwoma podstawnikami wybranymi z grupy C1-4alkoksylowej i nitrowej). Odbezpieczenie moż na przeprowadzić technikami znanymi w literaturze, na przykład, kiedy P¹ oznacza grupę benzylową, to odbezpieczenie można przeprowadzić metodą hydrogenolizy lub działając kwasem trifluorooctowym.

Usunięcie takiej grupy zabezpieczającej dla fenolowej grupy hydroksylowej można przeprowadzić dowolną ze znanych procedur takich przekształceń, obejmujących warunki reakcji podane w standardowych tekstach, takich jak wskazane poprzednio, lub procedurą pokrewną. Warunki reakcji korzystnie są takie, że wytwarza się pochodną hydroksylową bez niepożądanych reakcji w innych miejscach w związkach wyjściowych lub produktach. Na przykład, kiedy grupę zabezpieczającą P¹ stanowi octan, to przekształcenie można dogodnie prowadzić działając na pochodną chinazoliny zasadą jak zdefiniowano poprzednio i obejmującą amoniak oraz jego pochodne mono- i di-alkilowane, korzystnie w obecnoś ci protonowego rozpuszczalnika lub współ rozpuszczalnika takiego jak woda lub alkohol, na przykład metanolu lub etanolu. Taką reakcję można przeprowadzić w obecności dodatkowego obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika, jak zdefiniowano poprzednio, i w temperaturze leżącej w zakresie 0 do 50°C, dogodnie okoł o 20°C.

Jeden związek o wzorze III można, jeśli to pożądane, przekształcić w inny związek o wzorze III, w którym ugrupowanie L¹ jest inne. Tak więc na przykład związek o wzorze III, w którym L¹ nie oznacza atomu fluorowca, na przykład ewentualnie podstawioną grupę fenoksylową, można przekształcić w związek o wzorze III, w którym L¹ oznacza atom fluorowca, metodą hydrolizy związku o wzorze III (w którym L¹ nie oznacza atomu fluorowca) z wytworzeniem związku o wzorze X, jak zdefiniowano poprzednio, a następnie wprowadzenie halogenku do związku o wzorze X, otrzymanego jak zdefiniowano poprzednio, z wytworzeniem związku o wzorze III, w którym L¹ oznacza atom fluorowca.

PL 203 782 B1 (ii) Związki o wzorze V, jak zdefiniowano poprzednio, i ich sole można wytworzyć odbezpieczając związek o wzorze XVIII:

(w którym R¹, P¹, X¹ i m mają znaczenia zdefiniowane poprzednio) sposobem na przykład jak opisano w (i) powyżej.

Związki o wzorze XVIII i ich sole można wytworzyć przez poddanie reakcji związków o wzorach XVII i IV, jak zdefiniowano poprzednio, w warunkach opisanych w (a) poprzednio, z wytworzeniem związku o wzorze XVIII lub jego sól.

(iii) Związki o wzorze VII i ich sole jak zdefiniowano poprzednio można wytworzyć przez poddanie związku o wzorze XIX:

(w którym L¹ ma znaczenie zdefiniowane poprzednio, zaś L¹ w pozycjach 4 i 7 mogą być takie same lub różne) reakcji ze związkiem o wzorze IV jak zdefiniowano poprzednio, przy czym reakcję na przykład prowadzi się sposobem jak opisano w (a) powyżej.

(iv) Związek o wzorze IX można wytworzyć przez reakcję związku o wzorze V, jak zdefiniowano poprzednio, ze związkiem o wzorze XX:

R⁴-L¹ (XX) w którym R⁴ i L¹ maj ą znaczenia zdefiniowane poprzednio, w warunkach opisanych w (b) poprzednio, z wytworzeniem związku o wzorze IX lub jego soli. Reakcję korzystnie prowadzi się w obecności zasady (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)) i korzystnie w obecności obojętnego rozpuszczalnika lub rozcieńczalnika (jak zdefiniowano poprzednio w sposobie (a)), korzystnie w temperaturze leżącej w zakresie, na przykład 10 do 150°C, dogodnie w zakresie 20-50°C.

Kiedy potrzebna jest farmaceutycznie dopuszczalna sól związku o wzorze I, to można ją otrzymać, na przykład przez reakcję wspomnianego związku, na przykład z kwasem, stosując konwencjonalną procedurę, przy czym kwas ma farmaceutycznie dopuszczalny anion, albo można ją otrzymać przez reakcję wspomnianego związku z zasadą, stosując konwencjonalną procedurę.

Pożądana jest identyfikacja związków, które mocno hamują aktywność kinazy tyrozynowej związaną z receptorami VEGF, takimi jak Flt i/lub KDR, i które hamują rozwój naczyń i/lub zwiększoną przepuszczalność naczyń. Te właściwości można oceniać, na przykład, stosując jedną lub więcej z procedur zestawionych poniż ej:

(a) Test hamowania kinazy tyrozynowej receptora in vitro

To oznaczenie określa zdolność związku testowego do hamowania aktywności kinazy tyrozynowej. DNA kodujący domeny cytoplazmatyczne VEGF lub naskórkowego czynnika wzrostu (EGF) można otrzymać metodą totalnej syntezy genowej (Edwards M, International Biotechnology Lab 5(3), 19-25, 1987) albo metodą klonowania. Następnie można je wyrazić w przydatnym układzie ekspresyjnym, otrzymując polipeptyd o aktywności kinazy tyrozynowej. Na przykład stwierdzono, że domeny cytoplazmatyczne receptora VEGF i EGF, które otrzymano metodą ekspresji białka rekombinacyjnego w komórkach owadzich, wykazują wewnę trzną aktywność kinazy tyrozynowej. W przypadki receptora Flt VEGF (Numer dostępowy Genbank X51602), fragment DNA 1,7 kb kodujący większość domeny cytoplazmatycznej, zaczynający się od metioniny 783 i zawierający kodon stop, opisany przez Shi12

PL 203 782 B1 buya i in. (Oncogene, 1990, 5: 519-524), został wydzielony z cDNA i sklonowany do wektora przenoszącego bakulowirusa (na przykład pAcYM1 (patrz The Baculovirus Expression System: A Laboratory Guide, L. A. King R. D. Possee, Chapman i Hall, 1992) lub pAc360 lub pBlueBacHis (dostępnego z firmy Invitrogen Corporation)). Ten rekombinacyjny konstrukt współtransfekowano do komórek owadzich (na przykład Spodoptera frugiperda 21(Sf21) wraz z DNA wirusowym (np. Pharmingen BaculoGold) z wytworzeniem rekombinacyjnego bakulowirusa. (Szczegóły sposobów składania rekombinacyjnych cząsteczek DNA oraz wytwarzania i stosowania rekombinacyjnego bakulowirusa można znaleźć w standardowych tekstach, na przykład Sambrook i in., 1989, Molecular cloning - A Laboratory Manual, wyd. 2, Cold Spring Harbour Laboratory Press oraz O'Reilly i in., 1992, Baculovirus Expression Vectors - A Laboratory Manual, W. H. Freeman and Co, New York). Dla uzyskania innych kinaz tyrozynowych do stosowania w oznaczeniach można w podobny sposób sklonować i wyrazić fragmenty cytoplazmatyczne zaczynające się od metioniny 806 (KDR, numer dostępowy Genbank L04947) i metioniny 668 (receptor EGF, numer dostępowy Genbank X00588).

W celu wyraż enia aktywnoś ci kinazy tyrozynowej cFlt komórki Sf21 infekowano czystą kolonią łysinkową wirusa rekombinacyjnego cFlt przy krotności infekcji 3 i zebrano po 48 godzinach. Zebrane komórki przemyto ochłodzoną na lodzie solanką zbuforowaną fosforanem (PBS) (10 mM fosforanu sodu p 7,4, 138 mM chlorku sodu, 2,7 mM chlorku potasu), po czym ponownie zawieszono w ochłodzonym na lodzie HNTG/PMSF (20 mM Hepes pH 7,5, 150 mM chlorku sodu, 10% obj. glicerolu, 1% obj. Triton X100, 1,5 mM chlorku magnezu, 1 mM kwasu 1,8-diamino-3,6-oksa-oktano-N,N,N',N'-tetraoctowego (EGTA), 1 mM PMSF (fluorku fenylometylosulfonylu); PMSF dodaje się tuż przed użyciem ze świeżo wytworzonego 100 mM roztworu w metanolu) stosując 1 ml HNTG/PMSF na 10 milionów komórek Zawiesinę wirowano przez 10 minut przez 13000 obr/min w temperaturze 4°C, usunięto supernatant (roztwór podstawowy enzymu) i przechowywano w porcjach w temperaturze -70°C. Każdą nową partię roztworu podstawowego enzymu miareczkowano w oznaczeniu przez rozcieńczenie rozcieńczalnikiem enzymu (100 mM Hepes pH 7,4, 0,2 mM ortowanadanu sodu, 0,1% obj. Triton X100,

0,2 mM ditiotreitu). Dla typowej partii roztwór podstawowy enzymu rozcieńcza się 2000 razy rozcieńczalnikiem enzymu i do każdej studzienki przy oznaczeniu stosuje 50 μΐ rozcieńczonego enzymu.

Roztwór podstawowy substratu wytworzono z kopolimeru bezładnego zawierającego tyrozynę, na przykład poli-(Glu,Ala,Tyr) 6:3:1 (Sigma P3899), przechowywano jako roztwór podstawowy 1 mg/ml w PBS w temperaturze -20°C i do powlekania płytek rozcieńczano 500 razy przy u ż yciu PBS.

Na dzień przed oznaczeniem 100 μl rozcieńczonego roztworu substratu dozowano do wszystkich studzienek płytek do oznaczenia (płytki immunologiczne Nunc maxisorp o 96 studzienkach), które uszczelniano i zostawiano na noc w temperaturze 4°C.

W dniu oznaczenia roztwór substratu usuwano, a studzienki płytki do oznaczenia przemywano raz przy użyciu PBST (PBS zawierającego 0,05% obj. Tween 20) i raz przy użyciu 50 mM Hepes pH 7,4.

Związki testowe rozcieńczano przy użyciu 10% dimetylo-sulfotlenku (DMSO) i 25 μl rozcieńczonego związku przenoszono do studzienek przemytych płytek testowych. Pełne studzienki kontrolne zawierały 10% DMSO zamiast związku. Dwadzieścia pięć mikrolitrów 40 mM roztworu chlorku manganu(II) zawierającego 8 μM adenozyno-5'-trifosforanu (ATP) dodano do wszystkich studzienek testowych z wyjątkiem pustych studzienek kontrolnych, które zawierały chlorek manganu(II) bez ATP. W celu rozpoczęcia reakcji do każdej studzienki dodawano 50 μl świeżo rozcieńczonego enzymu i płytki inkubowano w temperaturze pokojowej przez 20 minut. Następnie ciecz usuwano, a studzienki przemywano dwukrotnie przy użyciu PBST. Do każdej studzienki dodawano sto mikrolitrów mysiego przeciwciała IgG anty-fosfotyrozyny (Upstate Biotechnology Inc., produkt 05-321), rozcieńczonego 6000 razy przy użyciu PBST zawierającego 0,5% wag./obj. albuminy surowicy wołowej (BSA), i płytki inkubowano przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej przed usunięciem cieczy i dwukrotnym przemyciem studzienek przy użyciu PBST. Dodawano sto mikrolitrów peroksydazy chrzanowej związanej z owczym przeciwciałem Ig anty-mysim (Amersham, produkt NXA 931), rozcieńczonej 500 razy przy użyciu PBST zawierającego 0,5% wag./obj. BSA i płytki inkubowano przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej przed usunięciem cieczy i dwukrotnym przemyciem studzienek przy użyciu PBST. Do każdej studzienki dodano sto mikrolitrów roztworu kwasu 2,2'-azyno-bis(3-etylobenzotiazolino-6-sulfonowego) (ABTS), świeżo wytworzonego przy użyciu jednej tabletki 50 mg ABTS (Boehringer 1204 521) w 50 ml świeżo wytworzonego 50 mM buforu fosforanowo-cytrynianowego pH 5,0 + 0,03% nadboranu sodu (wytworzonego z 1 kapsułki buforu fosforanowo-cytrynianowego z nadboranem sodu (PCSB) (Sigma P4922) na 100 ml wody destylowanej). Następnie płytki inkubowano przez 20-60 minut w temperaturze pokojowej do chwili, kiedy gęstość optyczna

PL 203 782 B1 pełnych studzienek kontrolnych, zmierzona przy 405 nm przy użyciu spektrofotometru do płytek, wynosiła w przybliżeniu 1,0. Wartości kontrolne puste (bez ATP) i pełne (bez związku) stosowano do wyznaczenia zakresu rozcieńczenia związku testowego, które dawało 50% hamowanie aktywności enzymu.

(b) Oznaczenie proliferacji HUVEC in vitro

To oznaczenie określa zdolność związku testowego do hamowania proliferacji ludzkich komórek śródbłonka żyły pępkowej (HUVEC) stymulowanych przez czynnik wzrostowy.

Komórki HUVEC zostały wydzielone w MCDB 131 (Gibco BRL) + 7,5% obj. płodowej surowicy cielęcej (FCS) i umieszczono na płytkach (w pasażu 2 do 8), w MCDB 131+2% obj. FCS + 3 μg/ml heparyny + 1 μg/ml hydrokortyzonu, w stężeniu 1000 komórek/studzienkę na płytkach o 96 studzienkach. Po co najmniej 4 godzinach dodano do nich właściwy czynnik wzrostowy (tj. VEGF 3 ng/ml, EGF 3 ng/ml lub b-FGF 0,3 ng/ml) i związek. Następnie hodowle inkubowano przez 4 dni w temperaturze 37°C w obecności 7,5% dwutlenku węgla. Na 4 dzień do hodowli dodano 1 μCi/studzienkę znaczonej trytem tymidyny (Amersham, produkt TRA 61) i inkubowano przez 4 godziny. Komórki zebrano stosując urządzenie Tomtek do płytek o 96 studzienkach, a następnie licznikiem beta do płytek mierzono włączenie trytu. Włączenie radioaktywności do komórek, wyrażane jako cpm (zliczenia na minutę), stosowano do mierzenia hamowania przez związki proliferacji komórek stymulowanej czynnikiem wzrostowym.

(c) Model nowotworu stałego in vivo

Ten test mierzy zdolność związków do hamowania wzrostu nowotworu stałego.

Heteroprzeszczepy nowotworów CaLu-6 umieszczono w boku samic myszy Swiss nu/nu bez grasicy, przez podskórne wstrzyknięcie 1 x 10⁶ komórek CaLu-6/mysz w 100 μl 50% obj. roztworu Matrigel w pożywce do hodowli bez surowicy. Po dziesięciu dniach od implantacji komórek myszy podzielono na grupy po 8-10, tak, by uzyskać porównywalne średnie objętości w grupach. Nowotwory mierzono cyrklem Verniera i objętości liczono jako: (l x w) x / (l x w) x (π/6), gdzie l oznacza najdłuższą średnicę, zaś w średnicę prostopadłą do najdłuższej średnicy. Związki testowe podawano doustnie raz dziennie przez co najmniej 21 dni, a zwierzęta kontrolne otrzymywały rozcieńczalnik do związku. Nowotwory mierzono dwa razy w tygodniu. Poziom zahamowania wzrostu obliczano przez porównanie średniej objętości nowotworu grupy kontrolnej z grupą leczoną, a istotność statystyczną określano stosując test t Studenta i/lub test sumy rang Manna-Whitneya. Działanie hamujące leczenia związkiem uznawano za istotne, gdy p < 0,05.

Profile toksykologiczne związków według niniejszego wynalazku można ocenić, na przykład stosując 14-dniowe badanie na szczurach, jak opisano dalej.

(d) 14-dniowy test toksyczności na szczurach

Ten test mierzy aktywność związków przy zwiększaniu strefy hipertrofii w udowych nasadowych płytkach wzrostu dalszej kości udowej i bliższej piszczeli, i umożliwia ocenę zmian histopatologicznych w innych tkankach.

Rozwój naczyń to istotne zdarzenie przy kostnieniu chrząstki podczas wydłużania kości długich, i sugerowano, że naciekanie płytki wzrostu przez naczynia zależy od wytwarzania VEGF przez hipertroficzne chondrocyty. Wykazano poszerzanie hipertroficznej strefy chondrocytów i zahamowanie rozwoju naczyń po leczeniu środkami, które specyficznie maskują VEGF, takimi jak, na przykład, (i) rozpuszczalne białko chimeryczne receptora VEGF (Flt-(1-3)-IgG) u myszy (Gerber, H-P., Vu, T. H., Ryan, A.M., Kowalski, J., Werb, Z. i Ferrara, N. VEGF couples hypertrophic cartilage remodelling, ossification and angiogenesis during endochondral bone formation. Nature Med., 5: 623-628, 1999) i (ii) rekombinacyjne humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1 anty-VEGF makaka {ang. cynomologus monkey} (Ryan, A.M., Eppler, D. B., Hagler, K. E., Bruner, R. H., Thomford, P. J., Hall, R. L., Shopp, G. M. i O'Niell, C. A. Preclinical Safety Evaluation of rhuMAbVEGF, an antiangiogenic humanised monoclonal antibody, Tox. Path., 27: 78-86, 1999).

Inhibitor aktywności kinazy tyrozynowej receptora VEGF powinien więc także hamować naciekanie chrząstki przez naczynia, i zwiększać strefę hipertrofii w udowych nasadowych płytkach wzrostu dalszej kości udowej i bliższej piszczeli u rosnących zwierząt.

Związki początkowo przygotowano przez zawieszenie w 1% obj. roztworze mono-oleinianu polioksyetyleno(20)sorbitanu w wodzie zdemineralizowanej, metodą mielenia w młynie kulowym w temperaturze 4°C przez noc (co najmniej 15 godzin). Bezpośrednio przed podaniem związki ponownie zawieszono przez mieszanie. Młodym szczurom rasy Alderley Park (pochodzącym od rasy Wistar,

135-150 g wagi, 4 do 8-tygodniowym, w grupach po 5-6) przez zgłębnik doustny podawano raz dzien14

PL 203 782 B1 nie przez 14 kolejnych dni związek (w dawce 0,25 ml/100 g wagi ciała) lub nośnik. Piętnastego dnia zwierzęta zabito (humanitarnie), stosując rosnące stężenie dwutlenku węgla, i przeprowadzono sekcję. Pobrano szereg tkanek, które obejmowały stawy udowo-piszczelowe, i poddano normalnym technikom histologicznym dla uzyskania skrawków w parafinie. Skrawki histologiczne zabarwiono hematoksyliną oraz eozyną, i zbadano histopatologicznie pod mikroskopem świetlnym.

Pola udowych nasadowych płytek wzrostu dalszej kości udowej i bliższej piszczeli zmierzono w skrawkach koś ci udowej i piszczeli stosują c morfometryczną analizę obrazu. Wzrost strefy hipertrofii wykrywano przez porównanie średniego pola nasadowej płytki wzrostu grupy kontrolnej w odniesieniu do grupy leczonej, określano istotność statystyczną stosując jednostronny test t Studenta. Działanie hamujące leczenia związkiem uznawano za istotne, gdy p < 0,05.

Chociaż właściwości farmakologiczne związków o wzorze I zmieniają się ze zmianami strukturalnymi, to w ogólności można wykazać aktywność związków o wzorze I przy następujących stężeniach lub dawkach w jednym lub wielu z powyższych testów (a), (b), (c) i (d):

Test (a): IC₅₀ w zakresie, na przykład, < 5 μΜ;

Test (b): IC₅₀ w zakresie, na przykład, 0,001-5 μM;

Test (c): aktywność w zakresie, na przykład, 0,1-100 mg/kg;

Test (d): aktywność w zakresie, na przykład, 0,1-100 mg/kg.

Związki o wzorze I, oceniane w 14-dniowym teście toksyczności na szczurach, mają korzystniejszy profil toksykologiczny niż inne związki leżące w zakresie międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 98/13354.

Związki o wzorze I, oceniane w 14-dniowym teście toksyczności na szczurach, mają korzystniejszy profil toksykologiczny niż inne związki leżące w zakresie międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 97/30035.

Chociaż właściwości farmakologiczne związków o wzorze I zmieniają się ze zmianami strukturalnymi i między gatunkami, to przy dawkach stosowanych u szczurów, korzystnie przy dawkach mniejszych niż lub równych 150 mg/kg, korzystniej przy dawkach mniejszych niż lub równych 100 mg/kg, zwłaszcza przy dawkach mniejszych niż lub równych 50 mg/kg, w testach (d), które przeprowadzili twórcy wynalazku, związki o wzorze I powodujące statystycznie istotny wzrost pola udowej nasadowej płytki wzrostu dalszej kości udowej i bliższej piszczeli nie powodują niedopuszczalnych zmian histopatologicznych w innych tkankach.

Tak więc dla przykładu, związek 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolina, (Przykład 2), testowany zgodnie z (a), (b), (c) i (d) powyżej, dał następujące wyniki:

(a) Flt - IC₅₀ równe 1,6 μM

KDR - IC₅₀ równe 0,04 μM

EGFR - IC₅₀ równe 0,5 μM (b) VEGF - IC₅₀ równe 0,06 μM

EGF - IC₅₀ równe 0,17 μM odniesienie - IC₅₀ równe >3 μM (c) 78% hamowania wzrostu nowotworu przy 50 mg/kg; p < 0,001 (test sumy rang Manna-Whitney'a);

(d) 75% wzrost hipertrofii nasadowej płytki wzrostu przy 100 mg/kg/dzień u samic szczurów; p < 0,001 (jednostronny test t Studenta).

Zgodnie z dalszym aspektem, przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna, która zawiera związek o wzorze I jak zdefiniowano poprzednio lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól, w połączeniu z farmaceutycznie dopuszczalną zaróbką lub nośnikiem.

Kompozycja może mieć postać przydatną do podawania doustnego (na przykład jako tabletki, pastylki do ssania, kapsułki twarde lub miękkie, zawiesiny wodne lub olejowe, emulsje, dyspergowalne proszki lub granulki, syropy lub eliksiry), do podawania drogą wziewną (na przykład jako rozdrobniony proszek lub aerozol cieczy), do podawania drogą wdmuchiwania (na przykład jako rozdrobniony proszek), do podawania pozajelitowego (na przykład jako jałowy roztwór, zawiesina lub emulsja do podawania dożylnego, podskórnego, domięśniowego, donaczyniowego lub do wlewu), do podawania miejscowego (na przykład jako kremy, maści, żele, albo wodne lub olejowe roztwory lub zawiesiny), albo do podawania doodbytniczego (na przykład jako czopek). W ogólności powyższe kompozycje można wytworzyć w konwencjonalny sposób, stosując konwencjonalne zaróbki.

PL 203 782 B1

Kompozycje według niniejszego wynalazku korzystnie podaje się w jednostkowej postaci dawkowania. Związek będzie normalnie podawany zwierzęciu ciepłokrwistemu w dawce jednostkowej leżącej w zakresie 5-5000 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała zwierzęcia, tj. w przybliżeniu 0,1-100 mg/kg. Przewiduje się dawkę jednostkową w zakresie, na przykład, 1-100 mg/kg, korzystnie 1-50 mg/kg, co normalnie zapewnia dawkę terapeutycznie skuteczną. Postać dawki jednostkowej, taka jak tabletka lub kapsułka, będzie zazwyczaj zawierać, na przykład 1-250 mg składnika aktywnego.

Związki o wzorze I i ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, jak zdefiniowano poprzednio, dane są do stosowania w sposobie terapeutycznego leczenia organizmu ludzkiego lub zwierzęcego.

Twórcy stwierdzili, że związki według niniejszego wynalazku hamują aktywność kinazy tyrozynowej receptora VEGF, a przeto są interesujące ze względu na ich działanie przeciw rozwojowi naczyń i/lub zdolność do zmniejszania przepuszczalności naczyń.

Związek o wzorze I, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, dane są do stosowania jako lek, dogodnie związek o wzorze I, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, dane są do stosowania jako lek do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepłokrwistych takich jak ludzie.

Tak więc, zgodnie z dalszym aspektem, przedmiotem wynalazku jest zastosowanie związku o wzorze I, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli do wytwarzania leku do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepłokrwistych takich jak ludzie.

Jak stwierdzono wyżej, wielkość dawki wymaganej do działania leczniczego lub profilaktycznego dla poszczególnego stanu chorobowego będzie koniecznie zmieniana zależnie od leczonego, drogi podawania i ciężkości leczonej choroby. Korzystnie wykorzystuje się dawkę dzienną w zakresie 1-50 mg/kg. Jednak dawka dzienna będzie koniecznie zmieniana zależnie od leczonego, drogi podawania i ciężkości leczonej choroby. Odpowiednio, optymalne dawkowanie może ustalić lekarz prowadzący leczenie poszczególnego pacjenta.

Zdefiniowane poprzednio leczenie przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszające przepuszczalność naczyń może być stosowane jako terapia wyłączna, albo może obejmować, oprócz związku według wynalazku, jedną lub więcej innych substancji i/lub sposobów leczenia. Takie leczenie skojarzone może być osiągnięte przez równoczesne, kolejne lub osobne podawanie poszczególnych składników leczenia. W dziedzinie onkologii medycznej normalną praktyką leczenia każdego pacjenta mającego raka jest stosowanie połączenia różnych postaci leczenia. W onkologii medycznej innymi składnikami takiego leczenia skojarzonego, oprócz zdefiniowanego poprzednio leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń, mogą być: chirurgia, radioterapia lub chemioterapia. Taka chemioterapia może obejmować pięć głównych kategorii środka terapeutycznego:

(i) inne środki przeciw rozwojowi naczyń, które działają mechanizmami różnymi od zdefiniowanych poprzednio (na przykład linomid, inhibitory czynności integryny ανβ3, angiostatyna, endostatyna, razoksyna, talidomid), a w tym środki skierowane przeciw naczyniom (na przykład fosforan kombretastatyny i środki uszkadzające naczynia opisane w międzynarodowym zgłoszeniu patentowym nr WO 99/02166, którego całe ujawnienie stanowi odnośnik dla niniejszego, (na przykład O-fosforan N-acetylokolchinolu));

(ii) środki cytostatyczne, takie jak antyestrogeny (na przykład tamoksyfen, toremifen, raloksyfen, droloksyfen, jodoksyfen), progestogeny (na przykład octan megestrolu), inhibitory aromatazy (na przykład anastrozol, letrazol, worazol, eksemestan), antyprogestogeny, antyandrogeny (na przykład flutamid, nilutamid, bikalutamid, octan cyproteronu), agonisty i antagonisty LHRH (na przykład octan gosereliny, luprolid, abareliks), inhibitory 5a-dihydro-reduktazy testosteronu (na przykład finasteryd), środki przeciw naciekaniu (na przykład inhibitory metaloproteinazy takie jak marimastat i inhibitory funkcji receptora aktywatora plazminogenu urokinazy) i inhibitory funkcji czynnika wzrostowego (takie czynniki wzrostowe obejmują na przykład płytkowy czynnik wzrostu i czynnik wzrostu hepatocytów; takie inhibitory obejmują przeciwciała przeciw czynnikowi wzrostu, przeciwciała przeciw receptorowi czynnika wzrostu, inhibitory kinazy i inhibitory kinazy serynowej/ tyrozynowej);

(iii) modyfikatory odpowiedzi biologicznej (na przykład interferon);

(iv) przeciwciała (na przykład edrekolomab); i (v) leki przeciwrozrostowe/przeciwnowotworowe i ich połączenia, jak stosowane w onkologii medycznej, takie jak antymetabolity (na przykład antyfolany, jak metotreksat, fluoropirymidyny, jak 5-fluorouracyl, analogi puryn i adenozyny, arabinozyd cytozyny); antybiotyki przeciwnowotworowe (na przykład antracykliny, jak doksorubicyna, daunomycyna, epirubicyna i idarubicyna, mitomycyna-C,

PL 203 782 B1 daktynomycyna, mitramycyna); pochodne platyny (na przykład cisplatyna, karboplatyna); środki alkilujące (na przykład iperyt azotowy, melfalan, chlorambucyl, busulfan, cyklofosfamid, ifosfamid, nitrozomoczniki, tiotepa); środki przeciwmitotyczne (na przykład alkaloidy barwinka, jak winkrystyna, i taksoidy, jak taksol, taksoter); enzymy (na przykład asparaginaza); inhibitory syntazy tymidylanowej (na przykład raltitreksed); inhibitory topoizomerazy (na przykład epipodofilotoksyny, jak etopozyd i tenipozyd, amsakryna, topotekan, irynotekan).

Na przykład takie leczenie skojarzone można osiągnąć przez równoczesne, kolejne lub osobne podawanie związku o wzorze I jak zdefiniowano poprzednio, takiego jak 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolina lub jej sól, a zwłaszcza jej chlorowodorek, oraz środka ukierunkowanego na naczynia opisanego w WO 99/02166, takiego jak O-fosforan N-acetylokolchinolu (Przykład 1 z WO 99/02166).

Jak stwierdzono wyżej, związki zdefiniowane w niniejszym wynalazku są interesujące ze względu na ich działanie przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszające przepuszczalność naczyń. Oczekuje się, że takie związki według wynalazku będą przydatne w szerokim zakresie stanów chorobowych obejmujących raka, cukrzycę, łuszczycę, reumatoidalne zapalenie stawów, mięsaka Kaposiego, naczyniaka krwionośnego, ostre i przewlekłe choroby nerek, ognisko miażdżycowe, nawrót zwężenia tętnicy, choroby autoimmunologiczne, ostre zapalenie, nadmierne tworzenie blizn i zrostów, endometriozę, dysfunkcyjne krwawienie maciczne oraz choroby oczne z rozrostem naczyń siatkówki. W szczególności oczekuje się, że takie związki według wynalazku będą korzystnie spowalniać wzrost pierwotnych i nawracających nowotworów stałych, na przykład, okrężnicy, sutka, prostaty, płuc i skóry. Ściślej, oczekuje się, że takie związki według wynalazku będą hamować wzrost tych pierwotnych i nawracających nowotworów stałych, które są związane z VEGF, zwłaszcza tych, których wzrost i rozprzestrzenianie się w znacznym stopniu zależy od VEGF, w tym na przykład, pewnych nowotworów okrężnicy, sutka, prostaty, płuc, sromu i skóry.

Oczekuje się, że związki o wzorze I będą hamować wzrost pierwotnych i nawracających nowotworów stałych, które są związane z EGF, zwłaszcza tych, których wzrost i rozprzestrzenianie się w znacznym stopniu zależ y od EGF.

Oczekuje się, że związki o wzorze I będą hamować wzrost pierwotnych i nawracających nowotworów stałych, które są związane z zarówno VEGF jak i EGF, zwłaszcza tych, których wzrost i rozprzestrzenianie się w znacznym stopniu zależy od VEGF i EGF.

Prócz ich zastosowania w medycynie terapeutycznej, związki o wzorze I oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole są także przydatne jako narzędzia farmakologiczne przy rozwoju i normalizacji układów testowych in vitro i in vivo do oceny skutków aktywności hamowania kinazy tyrozynowej receptora VEGF u zwierząt laboratoryjnych, takich jak koty, psy, króliki, małpy, szczury i myszy, jako część poszukiwania nowych środków terapeutycznych.

Należy rozumieć, że gdziekolwiek w tym opisie stosowane jest określenie eter, to odnosi się do eteru dietylowego.

Wynalazek zostanie obecnie zobrazowany, ale nie ograniczony, przez następujące Przykłady, w których, o ile nie podano inaczej:

(i) odparowania wykonywano na wyparce obrotowej pod zmniejszonym ciśnieniem, a procedury przerobu wykonywano po usunięciu pozostałości stałych, takich jak środki suszące, przez odsączenie;

(ii) operacje wykonywano w temperaturze otoczenia, która leży w zakresie 18-25°C, i w atmosferze gazu obojętnego takiego jak argon;

(iii) chromatografię kolumnową (rzutową) i średnio-ciśnieniową chromatografię cieczową (MPLC) wykonywano na krzemionce Merck Kieselgel (Art. 9385) lub krzemionce z odwróconymi fazami Merck Lichroprep RP-18 (Art. 9303) otrzymanej z firmy E. Merck, Darmstadt, Niemcy;

(iv) wydajności są podane tylko dla ilustracji i niekoniecznie są najwyższymi możliwymi do osiągnięcia;

(v) temperatury topnienia nie są korygowane i były wyznaczane przy użyciu aparatu Mettler SP62 do automatycznego pomiaru temperatury topnienia, aparatu z łaźnią olejową albo aparatu Koflera z gorącym stolikiem.

(vi) struktury produktów końcowych o wzorze I były potwierdzane przez techniki jądrowego (ogólnie protonowego) rezonansu magnetycznego (NMR) i widma masowego; wartości przesunięcia chemicznego protonowego rezonansu magnetycznego były mierzone w skali delta i wielokrotności pików są pokazane jak następuje: s, singlet; d, dublet; t, tryplet; m, multiplet; br, szeroki; q, kwartet;

widma NMR rejestrowano na aparacie 400 MHz w temperaturze 24°C.

PL 203 782 B1 (vii) związki pośrednie ogólnie nie były w pełni scharakteryzowane, zaś czystość oceniano metodą chromatografii cienkowarstwowej (TLC), wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC), podczerwieni (IR) lub analizy NMR;

(viii) zastosowano następujące skróty:

DMF N,N-dimetyloformamid

DMSO dimetylosulfotlenek

THF tetrahydrofuran

TFA kwas trifluorooctowy

NMP 1-metylo-2-pirolidynon.

P r z y k ł a d 1

TFA (3 ml) dodano do zawiesiny 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksychinazoliny (673 mg, 1,2 mmol) w chlorku metylenu (10 ml). Po wymieszaniu przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość roztarto z mieszaniną wody/eteru. Warstwę organiczną oddzielono. Warstwę wodną przemyto ponownie eterem. Warstwę wodną doprowadzono do pH 10 przy użyciu 2N wodnego roztworu wodorotlenku sodu. Warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu. Warstwę organiczną osuszono (MgSO4) i rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą roztarto z mieszaniną eteru/eteru naftowego (1/1), odsą czono, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (390 mg, 70,5%).

MS-ESI: 461-463 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,13-1,3 (m, 2H), 1,75 (d, 2H), 1,87-2,0 (m, 1H), 2,5 (d, 2H), 3,0 (d, 2H), 3,96 (s, 3H), 3,98 (d, 2H), 7,2 (s, 1H), 7,5 (dd, 1H), 7,55 (t, 1H), 7,68 (dd, 1H), 7,80 (s, 1H), 8,36 (s, 1H), 9,55 (br s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 54,5 H 4,9 N 12,1

C21H22N4O2BrF wymaga (%) C 54,7 H 4,8 N 12,1

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Roztwór chlorowodorku 7-benzyloksy-4-chloro-6-metoksychinazoliny (8,35 g, 27,8 mmol), (wytworzonego, na przykład, jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1), i 4-bromo-2-fluoroaniliny (5,65 g, 29,7 mmol) w 2-propanolu (200 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 4 godziny. Otrzymany osad zebrano przez odsączenie, przemyto 2-propanolem, a następnie eterem i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 7-benzyloksy-4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksychinazoliny (9,46 g, 78%).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CD3COOD) 4,0 (s, 3H); 5,37 (s, 2H); 7,35-7,5 (m, 4H); 7,52-7,62 (m, 4H); 7,8 (d, 1H); 8,14 (9s, 1H); 8,79 (s, 1H)

MS-ESI: 456 [MH]⁺

Analiza elementarna: stwierdzono C 54,0 H 3,7 N 8,7

C22H17N3O2BrF 0,9HCl wymaga C 54,2 H 3,7 N 8,6%

Roztwór chlorowodorku 7-benzyloksy-4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksychinazoliny (9,4 g, 19,1 mmol) w TFA (90 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 50 minut. Mieszaninę zostawiono do ostygnięcia i wylano na lód. Otrzymany osad zebrano przez odsączenie i rozpuszczono w metanolu (70 ml). Roztwór doprowadzono do pH 9-10 stężonym wodnym roztworem amoniaku. Mieszaninę zatężono do połowy początkowej objętości przez odparowanie. Otrzymany osad zebrano przez odsączenie, przemyto wodą, a następnie eterem, i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (5,66 g, 82%).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CD3COOD) 3,95 (s, 3H); 7,09 (s, 1H); 7,48 (s, 1H); 7,54 (t, 1H); 7,64 (d, 1H); 7,79 (s, 1H); 8,31 (s, 1H).

MS-ESI; 366 [MH]⁺

Analiza elementarna: stwierdzono C 49,5 H 3,1 N 11,3

C15H11N3O2BrF wymaga (%) C 49,5 H 3,0 N 11,5

Utrzymując temperaturę w zakresie 0-5°C, roztwór diwęglanu di-tert-butylu (41,7 g, 0,19 mol) w octanie etylu (75 ml) dodano porcjami do roztworu 4-piperydynekarboksylanu etylu (30 g, 0,19 mol) w octanie etylu (150 ml) ochł odzonego do 5°C. Po wymieszaniu przez 48 godzin w temperaturze otoczenia, mieszaninę wylano na wodę (300 ml). Warstwę organiczną oddzielono, przemyto kolejno wodą (200 ml), 0,1N wodnym roztworem kwasu solnego (200 ml), nasyconym roztworem wodorowęglanu

PL 203 782 B1 sodu (200 ml) i solanką (200 ml), osuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując 4-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyno)karboksylan etylu (48 g, 98%).

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,25 (t, 3H); 1,45 (s, 9H); 1,55-1,70 (m, 2H); 1,8-2,0 (d, 2H); 2,35-2,5 (m, 1H); 2,7-2,95 (t, 2H); 3,9-4,1 (br s, 2H); 4,15 (q, 2H).

Roztwór 1M glinowodorku litu w THF (133 ml, 0,133 mol) dodano porcjami do roztworu 4-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyno)karboksylanu etylu (48 g, 0,19 mol) w suchym THF (180 ml) ochłodzonego do 0°C. Po wymieszaniu w temperaturze 0°C przez 2 godziny, dodano wodę (30 ml), a następnie 2N wodorotlenek sodu (10 ml). Osad usunię to przez odsączenie na ziemi okrzemkowej i przemyto octanem etylu. Przesącz przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-hydroksymetylopiperydynę (36,3 g, 89%).

MS (El): 215 [M.]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,05-1,2 (m, 2H); 1,35-1,55 (m, 10H); 1,6-1,8 (m, 2H); 2,6-2,8 (t, 2H); 3,4-3,6 (1, 2H); 4,0-4,2 (br s, 2H).

1,4-Diazabicyklo[2.2.2]oktan (42,4 g, 0,378 mol) dodano do roztworu 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-hydroksymetylo-piperydyny (52,5 g, 0,244 mol) w eterze tert-butylowo-metylowym (525 ml). Po wymieszaniu przez 15 minut w temperaturze otoczenia, mieszaninę ochłodzono do 5°C i w ciągu 2 godzin dodano porcjami roztwór chlorku tolueno-sulfonylu (62,8 g, 0,33 mmol) w eterze tert-butylowo-metylowym (525 ml), utrzymując temperaturę 0°C. Po wymieszaniu przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia, dodano eter naftowy (1 l). Osad usunięto przez odsączenie. Przesącz odparowano, otrzymując substancję stałą. Substancję stałą rozpuszczono w eterze i przemyto kolejno 0,5N wodnym roztworem kwasu solnego (2 x 500 ml), wodą, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką, osuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-(4-metylo-fenylosulfonyloksymetylo)piperydynę (76,7 g, 85%).

MS (ESI): 392 [MNa]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,0-1,2 (m, 2H); 1,45 (s, 9H); 1,65 (d, 2H); 1,75-1,9 (m, 2H); 2,45 (s, 3H); 2, 55-2,75 (m, 2H); 3,85 (d, 1H); 4,0-4,2 (br s, 2H); 7,35 (d, 2H); 7,8 (d, 2H).

Węglan potasu (414 mg, 3 mmol) dodano do zawiesiny 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazoliny (546 mg, 1,5 mmol) w DMF (5 ml). Po wymieszaniu przez 10 minut w temperaturze otoczenia, dodano 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-(4-metylofenylosulfonyloksymetylo)piperydynę (636 mg, 1,72 mmol) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze 95°C przez 2 godziny. Po ochłodzeniu, mieszaninę wylano na zimną wodę (20 ml). Osad zebrano przez odsączenie, przemyto wodą i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-7-(1-(tertbutoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksychinazolinę (665 mg, 79%).

MS-ESI: 561-563 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H), 1,46 (s, 9H), 1,8 (d, 2H), 2,0-2,1 (m, 1H), 2,65-2,9 (m, 2H), 3,95 (s, 3H), 4,02 (br s, 2H), 4,05 (d, 2H), 7,2 (s, 1H), 7,48 (d, 1H), 7,55 (t, 1H), 7,65 (d, 1H), 7,8 (s, 1H), 8,35 (s, 1H), 9,55 (br s, 1H).

P r z y k ł a d 2a

37% wodny roztwór formaldehydu (50 μ|, 0,6 mmol), a następnie cyjanoborowodorek sodu (23 mg, 0,36 mmol) dodano do roztworu 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (139 mg, 0,3 mmol), (wytworzonej jak opisano w Przykładzie 1), w mieszaninie THF/metanolu (1,4 ml/1,4 ml). Po wymieszaniu przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia dodano wodę i części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość roztarto z wodą, odsączono, przemyto wodą i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą oczyszczono metodą chromatografii na obojętnym tlenku glinu eluowanym chlorkiem metylenu, a następnie chlorkiem metylenu/octanem etylu (1/1), a następnie chlorkiem metylenu/octanem etylu/metanolem (50/45/5). Frakcje zawierające oczekiwany produkt odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Otrzymaną białą substancję stałą rozpuszczono w chlorku metylenu/metanolu (3 ml/3 ml) i dodano 3N chlorowodór w eterze (0,5 ml). Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą roztarto z eterem, odsączono, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (120 mg, 69%).

MS-ESI: 475-477 [MH]⁺

Widmo NMR postaci sprotonowanej chlorowodorku 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny wykazuje obecność 2 postaci A i B w proporcji A:B równej w przybliżeniu 9:1.

PL 203 782 B1

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6); CF3COOD) 1,55-1,7 (m, postać A 2H); 1,85-2,0 (m, postać B 4H);

2,03 (d, postać A 2H); 2,08-2,14 (br s, postać A 1H); 2,31-2,38 (br s, postać B 1H); 2,79 (s, postać A

3H); 2,82 (s, postać B 3H); 3,03 (t, postać A 2H); 3,21 (br s, postać B 2H); 3,30 (br s, postać B 2H);

3,52 (d, postać A 2H); 4,02 (s, 3H); 4,12 (d, postać A 2H); 4,30 (d, postać B 2H); 7,41 (s, 1H); 7,5-7,65 (m, 2H); 7,81 (d, 1H); 8,20 (s, 1H); 8,88 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 46,0 H 5,2 N 9,6

C22H24N4O2BrF 0,3 H2O 2,65HCl wymaga (%) C 45,8 H 4,8 N 9,7

P r z y k ł a d 2b

37% wodny roztwór formaldehydu (3,5 ml, 42 mmol) dodano do roztworu 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksychinazoliny (3,49 g, 6,22 mmol), (wytworzonej jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), w kwasie mrówkowym (35 ml). Po ogrzewaniu w temperaturze 95°C przez 4 godziny części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość zawieszono w wodzie i mieszaninę doprowadzono do pH 10,5 przez powolne dodawanie roztworu 2N wodorotlenku sodu. Zawiesinę ekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną przemyto solanką, osuszono MgSO4 i odparowano, otrzymując 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (2,61 g, 88%).

MS-ESI: 475-477 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H), 1,8 (d, 2H), 1,7-1,9 (m, 1H), 1,95 (t, 2H), 2,2 (s, 3H), 2,85 (d, 2H), 3,96 (s, 3H), 4,05 (d, 2H), 7,19 (s, 1H), 7,5 (d, 1H), 7,55 (t, 1H), 7,67 (d, 1H), 7,81 (s, 1H), 8,37 (s, 1H), 9,54 (s, 1H)

Analiza elementarna: stwierdzono C 55,4 H 5,1 N 11,6

C22H24N4O2BrF wymaga (%) C 55,6 H 5,1 N 11,8

P r z y k ł a d 2c

Zawiesinę 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (200 mg, 0,62 mmol) i 4-bromo-2-fluoroaniliny (142 mg, 0,74 mmol) w izopropanolu (3 ml) zawierającą 6N chlorowodór w izopropanolu (110 gl, 0,68 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 1,5 godziny. Po ochłodzeniu, osad zebrano przez odsączenie, przemyto izopropanolem, a następnie eterem i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (304 mg, 90%).

Analiza elementarna: stwierdzono C 47,9 H 4,9 N 10,0

C22H24N4O2BrF 0,5 H2O 1,8 HCl 0,08 izopropanol wymaga (%) C 48,2 H 5,0 N 10,1

Widmo NMR postaci sprotonowanej chlorowodorku 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny wykazuje obecność dwóch postaci A i B w proporcji A:B równej w przybliżeniu 9:1.

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,6-1,78 (m, postać A 2H); 1,81-1,93 (br s, postać B 4H); 1,94-2,07 (d, postać A 2H); 2,08-2,23 (br s, postać A 1H); 2,29-2,37 (br s, postać B 1H); 2,73 (d, postać A 3H); 2,77 (d, postać B 3H); 2,93-3,10 (q, postać A 2H); 3,21 (br s, postać B 2H); 3,27 (br s, postać B 2H); 3,42-3,48-(d, postać A 2H); 4,04 (s, 3H); 4,10 (d, postać A 2H); 4,29 (d, postać B 2H); 7,49 (s, 1H); 7,53-7,61 (m, 2H); 7,78 (d, 1H); 8,47 (s, 1H); 8,81 (s, 1H); 10,48 (br s, postać A 1H); 10,79 (br s, postać B 1H); 11,90 (br s, 1H).

Dla innego pomiaru NMR, do roztworu opisanego wyżej chlorowodorku 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylo-metoksy)chinazoliny w DMSO dodano nieco stałego węglanu potasu, w celu wyzwolenia wolnej zasady w probówce do NMR. Następnie widmo NMR zostało zapisane ponownie i wykazało tylko jedną postać, jak opisano poniżej:

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; stały węglan potasu) 1,3-1,45 (m, 2H); 1,75 (d, 2H); 1,7-1,9 (m, 1H); 1,89 (t, 2H); 2,18 (s, 3H); 2,8 (d, 2H); 3,98 (s, 3H); 4,0 (d, 2H); 7,2 (s, 1H); 7,48 (d, 1H); 7,55 (t, 1H); 7,68 (d, 1H); 7,8 (s, 1H); 8,35 (s, 1H); 9,75 (s, 1H).

Z chlorowodorku 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (wytworzonego jak opisano wyżej) wytworzono próbkę 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (wolnej zasady), jak następuje:

Chlorowodorek 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksychinazoliny (50 mg) zawieszono w chlorku metylenu (2 ml) i przemyto nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu. Roztwór w chlorku metylenu osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie, otrzymując 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (wolną zasadę). NMR tak wytworzonej wolnej zasady wykazuje tylko jedną postać, jak opisano niżej:

PL 203 782 B1

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H); 1,76 (d, 2H); 1,7-1,9(m, 1H); 1,9 (t, 2H); 2,19 (s, 3H); 2,8 (d, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,02 (d, 2H); 7,2 (s, 1H); 7,48 (d, 1H); 7,55 (t, 1H); 7,68 (dd, 1H); 7,8 (s, 1H); 8,38 (s, 1H); 9,55 (br s, 1H).

Dla innego pomiaru NMR, do roztworu NMR opisanej wyżej (wolnej zasady) 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny w DMSO dodano nieco CF3COOD i widmo NMR zarejestrowano ponownie. Widmo postaci sprotonowanej tak otrzymanej soli trifluorooctanu 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy) chinazoliny wykazuje obecność dwóch postaci A i B w proporcji A:B równej w przybliżeniu 9:1.

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CF3COOD) 1,5-1,7 (m, postać A 2H); 1,93 (br s, postać B 4H); 2,0-2,1 (d, postać A 2H); 2,17 (br s, postać A 1H); 2,35 (br s, postać B 1H); 2,71 (s, postać A 3H); 2,73 (s, postać B 3H); 2,97-3,09 (t, postać A 2H); 3,23 (br s, postać B 2H); 3,34 (br s, postać B 2H); 3,47-3,57 (d, postać A 2H); 4,02 (s, 3H); 4,15 (d, postać A 2H); 4,30 (d, postać B 2H); 7,2 (s, 1H); 7,3-7,5 (m, 2H); 7,6 (d, 1H); 7,9 (s, 1H); 8,7 (s, 1H).

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

1-(tert-Butoksykarbonylo)-4-(4-metylofenylosulfonyloksymetylo)piperydynę (40 g, 0,11 mol) (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1) dodano do zawiesiny 4-hydroksy-3-metoksybenzoesanu etylu (19,6 g, 0,1 mol) i węglanu potasu (28 g, 0,2 mol) w suchym DMF (200 ml). Po wymieszaniu w temperaturze 95°C przez 2,5 godziny, mieszaninę ochłodzono do temperatury otoczenia i podzielono między wodę i octan etylu/eter. Warstwę organiczną przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i odparowano. Otrzymany olej przekrystalizowano z eteru naftowego i zawiesinę przechowywano przez noc w temperaturze 5°C. Substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto eterem naftowym i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(1-(tert-butoksykarbonylo) piperydyn-4-ylometoksy)-3-metoksybenzoesan etylu (35 g, 89%).

t.t. 81-83°C

MS (ESI): 416 [MNa]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,2-1,35 (m, 2H); 1,4 (t, 3H); 1,48 (s, 9H); 1,8-1,9(d, 2H); 2,0-2,15 (m, 2H); 2,75 (t, 2H); 3,9 (d, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,05-4,25 (br s, 2H); 4,35 (q, 2H); 6,85 (d, 1H); 7,55 (s, 1H); 7,65 (d, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 63,4 H 8,0 N 3,5

C21H31NO6 0,3 H2O wymaga (%) C 63,2 H 8,0 N 3,5

Formaldehyd (12 M, 37% roztwór w wodzie, 35 ml, 420 mmol) dodano do roztworu 4-(1-(tertbutoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-3-metoksybenzoesanu etylu (35 g, 89 mmol) w kwasie mrówkowym (35 ml). Po wymieszaniu w temperaturze 95°C przez 3 godziny, części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość rozpuszczono w chlorku metylenu i dodano 3M chlorowodór w eterze (40 ml, 120 mmol). Po rozcieńczeniu eterem, mieszaninę roztarto, aż pokazała się substancja stała. Substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem przez noc w temperaturze 50°C, otrzymując 3-metoksy-4-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)benzoesan etylu (30,6 g, ilościowo).

MS (ESI): 308 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,29 (t, 3H); 1,5-1,7 (m, 2H); 1,95 (d, 2H); 2,0-2,15 (br s, 1H); 2,72 (s, 3H); 2,9-3,1 (m, 2H); 3,35-3,5 (br s, 2H); 3,85 (s, 3H); 3,9-4,05 (br s, 2H); 4,3 (q, 2H); 7,1 (d, 1H); 7,48 (s, 1H); 7,6 (d, 1H)

Roztwór 3-metoksy-4-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-benzoesanu etylu (30,6 g, 89 mmol) w chlorku metylenu (75 ml) ochłodzono do 0-5°C. Dodano TFA (37,5 ml), a następnie dodano kroplami w ciągu 15 minut roztwór dymiącego 24N kwasu azotowego (7,42 ml, 178 mmol) w chlorku metylenu (15 ml). Po zakończeniu dodawania roztwór zostawiono do ogrzania i mieszano w temperaturze otoczenia przez 2 godziny. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozpuszczono w chlorku metylenu (50 ml). Roztwór ochłodzono do 0-5°C i dodano eter. Osad zebrano przez odsączenie i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C. Substancję stałą rozpuszczono w chlorku metylenu (500 ml) i dodano 3M chlorowodór w eterze (30 ml), a następnie eter (500 ml). Substancję stałą zebrano przez odsączenie i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C, otrzymując 3-metoksy-4-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-6-nitrobenzoesan etylu (28,4 g, 82%).

MS (ESI): 353 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3 (t, 3H); 1,45-1,65 (m, 2H); 1,75-2,1 (m, 3H); 2,75 (s, 3H);

2,9-3,05 (m, 2H); 3,4-3,5 (d, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,05 (d, 2H); 4,3 (q, 2H); 7,32 (s, 1H); 7,66 (s, 1H).

PL 203 782 B1

Zawiesinę 3-metoksy-4-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-6-nitrobenzoesanu etylu (3,89 g, 10 mmol) w metanolu (80 ml) zawierającą 10% platyny na węglu aktywowanym (wilgotność 50%) (389 mg) wodorowano pod ciśnieniem 1,8 atmosfery aż do zaniku pochłaniania wodoru. Mieszaninę przesączono i przesącz odparowano. Pozostałość rozpuszczono w wodzie (30 ml) i doprowadzono do pH 10 nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu. Mieszaninę rozcieńczono octanem etylu/eterem (1/1) i oddzielono warstwę organiczną. Warstwę wodną dalej ekstrahowano octanem etylu/eterem i warstwy organiczne połączono. Warstwy organiczne przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4), przesączono i odparowano. Otrzymaną substancję stałą roztarto w mieszaninie eteru/eteru naftowego, odsączono, przemyto eterem naftowym i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 60°C, otrzymując 6-amino-3-metoksy-4-(1-metylo-piperydyn-4-ylometoksy)benzoesan etylu (2,58 g, 80%).

t.t. 111-112°C

MS (ESI): 323 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 135 (t, 3H); 1,4-1,5 (m, 2H); 1,85 (m, 3H); 1,95 (t, 2H); 2,29 (s, 3H); 2,9 (d, 2H); 3,8 (s, 3H); 3,85 (d, 2H); 4,3 (q, 2H); 5,55 (br s, 2H); 6,13 (s, 1H); 7,33 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 62,8 H 8,5 N 8,3

C17H26N2O4 0,2 H2O wymaga (%) C 62,6 H 8,2 N 8,6

Roztwór 6-amino-3-metoksy-4-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy) benzoesanu etylu (16,1 g, 50 mmol) w 2-metoksyetanolu (160 ml) zawierającym octan formamidyny (5,2 g, 50 mmol) ogrzewano w temperaturze 115°C przez 2 godziny. Octan formamidyny (10,4 g, 100 mmol) dodawano porcjami co 30 minut przez 4 godziny. Po ostatnim dodaniu ogrzewanie przedłużono przez 30 minut. Po ochłodzeniu, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą rozpuszczono w etanolu (100 ml) i chlorku metylenu (50 ml). Osad usunięto przez odsączenie i przesącz zatężono do końcowej objętości 100 ml. Zawiesinę ochłodzono do 5°C i substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto zimnym etanolem, a następnie eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem przez noc w temperaturze 60°C, otrzymując 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (12,7 g, 70%).

MS (ESI): 304 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,25-1,4 (m, 2H); 1,75 (d, 2H); 1,9 (t, 1H); 1,9 (s, 3H); 2,16 (s, 2H); 2,8 (d, 2H); 3,9 (s, 3H); 4,0 (d, 2H); 7,11 (s, 1H); 7,44 (s, 1H); 7,97 (s, 1H).

Roztwór 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (2,8 g, 9,24 mmol) w chlorku tionylu (28 ml) zawierający DMF (280 μθ ogrzewano w temperaturze wrzenia w 85°C przez 1 godzinę. Po ochłodzeniu, części lotne usunięto przez odparowanie. Osad roztarto z eterem, odsączono, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą rozpuszczono w chlorku metylenu i dodano nasycony wodny roztwór wodorowęglanu sodu. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą, solanką, wysuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (2,9 g, 98%).

MS (ESI): 322 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,5 (m, 2H); 1,75-1,9 (m, 3H); 2,0 (t, 1H); 2,25 (s, 3H); 2,85 (d, 2H); 4,02 (s, 3H); 4,12 (d, 2H); 7,41 (s, 1H); 7,46 (s, 1H); 8,9 (s, 1H).

Alternatywnie, 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3,4-dihydrochinazolin-4-on można wytworzyć, jak następuje:

Wodorek sodu (1,44 g 60% zawiesiny w oleju mineralnym, 36 mmol) dodano porcjami w ciągu 20 minut do roztworu 7-benzyloksy-6-metoksy-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (8,46 g, 30 mmol) (wytworzonego, na przykład, jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1), w DMF (70 ml) i mieszaninę mieszano przez 1,5 godziny. Dodano porcjami piwalan chlorometylu (5,65 g, 37,5 mmol) i mieszaninę mieszano przez 2 godziny w temperaturze otoczenia. Mieszaninę rozcieńczono octanem etylu (100 ml) i wylano na wodę z lodem (400 ml) i 2N kwas solny (4 ml). Warstwę organiczną oddzielono i warstwę wodną ekstrahowano octanem etylu, połączone ekstrakty przemyto solanką, osuszono (MgSO4) i rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie.

Pozostałość roztarto z mieszaniną eteru i eteru naftowego, substancję stałą zebrano przez odsączenie i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 7-benzyloksy-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (10 g, 84%).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,11 (s, 9H); 3,89 (s, 3H); 5,3 (s, 2H); 5,9 (s, 2H); 7,27 (s, 1H); 7,35 (m, 1H); 7,47 (t, 2H); 7,49 (d, 2H); 7,51 (s, 1H); 8,34 (s, 1H).

PL 203 782 B1

Mieszaninę 7-benzyloksy-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (7 g, 17,7 mmol) i 10% palladu na węglu drzewnym jako katalizatora (700 mg) w octanie etylu (250 ml), DMF (50 ml), metanolu (50 ml) i kwasu octowego (0,7 ml) mieszano pod ciśnieniem atmosferycznym wodoru przez 40 minut. Katalizator usunięto przez odsączenie i z przesączu usunięto rozpuszczalnik przez odparowanie. Pozostałość roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 7-hydroksy-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (4,36 g, 80%).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,1 (s, 9H); 3,89 (s, 3H); 5,89 (s, 2H); 7,0 (s, 1H); 7,48 (s, 1H); 8,5 (s, 1H).

Trifenylofosfinę (1,7 g, 6,5 mmol) dodano pod osłoną atmosfery azotu do zawiesiny 7-hydroksy-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (1,53 g, 5 mmol) w chlorku metylenu (20 ml), a następnie dodano 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-(hydroksymetylo)piperydynę (1,29 g, 6 mmol) (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), i roztwór azodikarboksylanu dietylu (1,13 g, 6,5 mmol) w chlorku metylenu (5 ml). Po wymieszaniu przez 30 minut w temperaturze otoczenia, mieszaninę reakcyjną wylano na kolumnę krzemionki i eluowano octanem etylu/eterem naftowym (1/1, a następnie 6/5, 6/4 i 7/3). Odparowanie frakcji zawierających oczekiwany produkt dało olej, który wykrystalizował po roztarciu z pentanem. Substancję stałą zebrano przez odsączenie i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (232 g, 92%).

MS-ESI: 526 [MNa]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,20 (s, 9H), 1,2-1,35 (m, 2H), 1,43 (s, 9H), 1,87 (d, 2H), 2,05-2,2 (m, 1H), 2,75 (t, 2H), 3,96 (d, 2H), 3,97 (s, 3H), 4,1-4,25 (br s, 2H), 5,95 (s, 2H), 7,07 (s, 1H), 7,63 (s, 1H), 8,17 (s, 1H)

Analiza elementarna: stwierdzono C 61,8 H 7,5 N 8,3

C26H37N3O7 wymaga (%) C 62,0 H 7,4 N 8,3

Roztwór 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksy-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (2,32 g, 4,6 mmol) w chlorku metylenu (23 ml) zawierającym TFA (5 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 1 godzinę. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość podzielono między octan etylu i roztwór wodorowęglanu sodu. Rozpuszczalnik organiczny usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość przesączono. Osad przemyto wodą i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą poddano destylacji azeotropowej z toluenem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymują c 6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (1,7 g, 92%).

MS-ESI: 404 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CF3COOD) 1,15 (s, 9H), 1,45-1,6 (m, 2H), 1,95 (d, 2H), 2,1-2,25 (m, 1H), 2,95 (t, 2H), 3,35 (d, 2H), 3,95 (s, 3H), 4,1 (d, 2H), 5,95 (s, 2H), 7,23 (s, 1H), 7,54 (s, 1H), 8,45 (s, 1H).

37% roztwór wodny formaldehydu (501 μ|, 6 mmol), a następnie cyjanoborowodorek sodu (228 mg, 3,6 mmol) dodano porcjami do roztworu 6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (1,21 g, 3 mmol) w mieszaninie THF/metanolu (10 ml/10 ml). Po wymieszaniu przez 30 minut w temperaturze otoczenia, rozpuszczalniki organiczne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość podzielono między chlorek metylenu i wodę. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą i solanką, osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość roztarto z eterem i otrzymaną substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (1,02 g, 82%).

MS-ESI: 418 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (CDCI3) 1,19 (s, 9H), 1,4-1,55 (m, 2H), 1,9 (d, 2H), 2,0 (t, 2H), 1,85-2,1 (m, 1H), 2,3 (s, 3H), 2,92 (d, 2H), 3,96 (s, 3H), 3,99 (d, 2H), 5,94 (s, 2H), 7,08 (s, 1H), 7,63 (s, 1H), 8,17 (s, 1H).

Nasycony roztwór amoniaku w metanolu (14 ml) dodano do roztworu 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3-((piwaloiloksy)metylo)-3,4-dihydrochinazolin-4-onu (1,38 g, 3,3 mmol) w metanolu (5 ml). Po wymieszaniu przez 20 godzin w temperaturze otoczenia, zawiesinę rozcieńczono chlorkiem metylenu (10 ml). Roztwór przesączono. Przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono

PL 203 782 B1 pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)-3,4-dihydrochinazolin-4-on (910 mg, 83%).

MS-ESI: 304 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H), 1,75 (d, 2H), 1,7-1,85 (m, 1H), 1,9 (t, 2H), 2,2 (s, 3H), 2,8 (d, 2H), 3,9 (s, 3H), 4,0 (d, 2H), 7,13 (s, 1H), 7,45 (s, 1H), 7,99 (s, 1H).

P r z y k ł a d 3a

3,5M Chlorowodór w etanolu (75 μ|, 0,26 mmol) dodano do zawiesiny 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (80 mg, 0,25 mmol) (wytworzonej jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 2c) w izopropanolu (3 ml), mieszaninę ogrzewano do 50°C i dodano 4-chloro-2-fluoroanilinę (44 mg, 0,3 mmol). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 30 minut. Po ochłodzeniu, mieszaninę rozcieńczono eterem (3 ml). Osad zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (105 mg, 82%).

MS-ESI: 431-433 [MH]⁺

Widmo NMR postaci sprotonowanej chlorowodorku 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny wykazuje obecność dwóch postaci A i B w proporcji A:B równej w przybliżeniu 9:1.

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CF3COOD) 1,55-1,7 (m, postać A 2H), 1,85-2,0 (m, postać B 4H), 2,05 (d, postać A 2H), 2,1-2,2 (m, postać A 1H), 2,35 (s, 3H); 2,79 (s, postać A 3H), 2,82 (s, postać B 3H), 3,03 (t, postać A 2H), 3,2-3,3 (m, postać B 2H); 3,3-3,4 (m, postać B 2H), 3,52 (d, postać A 2H), 4,02 (s, 3H), 4,13 (d, postać A 2H), 4,3 (d, postać B 2H), 7,41 (s, 1H), 7,47 (dd, 1H), 7,63 (t, 1H), 7,69 (dd, 1H), 8,19 (s, 1H), 8,88 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 51,8 H 5,6 N 10,9

C22H24N4O2CIF 0,4 H2O 2HCl wymaga (%) C 51,7 H 5,3 N 11,0

P r z y k ł a d 3b

Alternatywny sposób wytwarzania jest jak następuje:

Trifenylofosfinę (615 mg, 2,3 mmol), a następnie azodikarboksylan dietylu (369 2,3 mmol) dodano do roztworu 4-hydroksymetylo-1-metylopiperydyny (151 mg, 1,1 mmol) (J. Med. Chem 1973, 16, 156), 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazoliny (250 mg, 0,78 mmol) (wytworzonej jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 7) w chlorku metylenu (5 ml). Po wymieszaniu przez 30 minut w temperaturze otoczenia, dodano 4-hydroksymetylo-1-metylopiperydynę (51 mg, 0,39 mmol), trifenylofosfinę (102 mg, 0,39 mmol) i azodikarboksylan dietylu (61 μ^ 0,39 mmol). Po wymieszaniu przez 15 minut, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość oczyszczono metodą kolumnowej chromatografii przy eluowaniu chlorkiem metylenu/acetonitrylem/metanolem (70/10/20, a następnie 75/5/20 i 80/0/20). Frakcje zawierające oczekiwany produkt połączono i części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość rozpuszczono w mieszaninie chlorku metylenu i metanolu i dodano 5M chlorowodór w izopropanolu. Zawiesinę zatężono i substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (16 mg, 4%).

P r z y k ł a d 4

Pod osłoną atmosfery argonu, do roztworu 4-bromo-2,6-difluoroaniliny (1,67 g, 8,08 mmol) w DMF dodano wodorek sodu (60%, 372 mg, 9,3 mmol). Po wymieszaniu przez 30 minut w temperaturze otoczenia, dodano 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (1,3 g, 4,04 mmol) i mieszanie kontynuowano przez dalsze 20 godzin. Mieszaninę wylano na wodę (130 ml) i ekstrahowano octanem etylu. Warstwy organiczne przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej na krzemionce, przy eluowaniu chlorkiem metylenu/metanolem (95/5), a następnie chlorkiem metylenu/metanolem zawierającym amoniak (1%) (90/10). Frakcje zawierające oczekiwany produkt połączono i odparowano. Pozostałość roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C, otrzymując 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (1,4 g, 70%).

PL 203 782 B1

MS-ESI: 493-495 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H), 1,8 (d, 2H), 1,7-1,9 (m, 1H), 1,9 (t, 2H), 2,17 (s, 3H), 2,8 (d, 2H), 3,95 (s, 3H), 4,02 (d, 2H), 7,2 (s, 1H), 7,63 (s, 1H), 7,6 (s, 1H), 7,82 (s, 1H), 8,35 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 53,8 H 4,8 N 11,3

C22H23N4O2BrF2 wymaga (%) C 53,6 H 4,7 N 11,4

P r z y k ł a d 5

Stosując procedurę analogiczną do opisanej w Przykładzie 4, 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (246 mg, 0,764 mmol) (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 2c) poddano reakcji z 4-chloro-2,6-difluoroaniliną (250 mg, 1,53 mmol) (patrz WO 97/30035, Przykład 15) w DMF (9 ml) i w obecności wodorku sodu (60%, 76,5 mg, 1,9 mmol), otrzymując 4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy) chinazolinę (210 mg, 61%).

MS-ESI: 449-451 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H), 1,8 (d, 2H), 1,7-1,9 (m, 1H), 1,9 (t, 2H), 2,2 (s, 3H), 2,8 (d, 2H), 3,96 (s, 3H), 4,02 (d, 2H), 7,21 (s, 1H), 7,52 (s, 1H), 7,54 (s, 1H), 7,82 (s, 1H), 8,35 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 59,0 H 5,3 N 12,5

C22H23N4O2ClF2 wymaga (%) C 58,9 H 5,2 N 12,5

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Chlorowodorek 4-chloro-2,6-difluoroaniliny (patrz WO 97/30035, Przykład 15) podzielono między chlorek metylenu i wodę i dodawano wodny roztwór wodorowęglanu sodu, aż pH warstwy wodnej wynosiło w przybliżeniu 9. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto solanką, osuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując wolną zasadę, 4-chloro-2,6-difluoroanilinę.

P r z y k ł a d 6

Zawiesinę 4-chloro-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (200 mg, 0,622 mmol) (wytworzonej jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 2c) i 2-fluoro-4-metyloaniliny (94 mg, 0,764 mmol) w izopropanolu (5 ml) zawierającym 6,2M chlorowodór w izopropanolu (110 μθ mieszano w temperaturze 80°C przez 1,5 godziny. Po ochłodzeniu osad zebrano przez odsączenie, przemyto izopropanolem, a następnie eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej, przy eluowaniu chlorkiem metylenu/ metanolem (90/10), a następnie 5% amoniakiem w metanolu/chlorku metylenu (10/90). Odparowanie frakcji zawierających oczekiwany produkt dało 4-(2-fluoro-4-metylo-anilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (170 mg, 61%).

MS-ESI: 411 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,3-1,45 (m, 2H), 1,8 (d, 2H), 1,7-1,9 (m, 1H), 1,9 (t, 2H), 2,2 (s, 3H), 2,35 (s, 3H), 2,8 (d, 2H), 3,95 (s, 3H), 4,01 (d, 2H), 7,1 (d, 1H), 7,13 (d, 1H), 7,16 (s, 1H), 7,4 (t, 1H), 7,81 (s, 1H), 8,32 (s, 1H), 9,4 (s, 1H).

Analiza elementarna: stwierdzono C 66,5 H 6,7 N 13,7

C23H27N4O2F 0,3 H2O wymaga (%) C 66,4 H 6,7 N 13,5

P r z y k ł a d 7

1-tert-Butoksykarbonylo-4-hydroksymetylopiperydynę (590 mg, 2,75 mmol) (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), a następnie trifenylofosfinę (1,2 g, 4,58 mmol) i azodikarboksylan dietylu (0,72 ml, 4,58 mmol) dodano do roztworu 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazoliny (585 mg, 1,83 mmol) w chlorku metylenu (20 ml). Po wymieszaniu przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia, dodano dalszą trifenylofosfinę (239 mg, 0,91 mmol) i azodikarboksylan dietylu (0,14 ml, 0,91 mmol). Po wymieszaniu przez 1,5 godziny, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej, eluując octanem etylu/chlorkiem metylenu (1/1). Surowy produkt został użyty bezpośrednio w następnym etapie.

Roztwór surowego produktu w chlorku metylenu (15 ml) zawierającym TFA (4,5 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 1,5 godziny. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość podzielono między wodę i octan etylu. Warstwę wodną doprowadzono do pH 9,5 stosując 2N wodorotlenek sodu. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą, a następnie solanką, osuszono (MgSO4) i odparowano, otrzymując 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę.

PL 203 782 B1

MS-ESI: 417-419 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,1-1,3 (m, 2H), 1,75 (d, 2H), 1,85-2,0 (br s, 1H), 2,55 (d, 2H), 2,95 (d, 2H), 3,95 (s, 3H), 4,0 (d, 2H), 7,2 (s, 1H), 7,35 (dd, 1H), 7,55 (dd, 1H), 7,6 (t, 1H), 7,8 (s, 1H), 8,35 (s, 1H), 9,55 (s, 1H).

Chlorowodorek wytworzono, jak następuje:

4-(4-Chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę rozpuszczono w mieszaninie metanolu/chlorku metylenu i dodano 6M chlorowodór w eterze. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 4-(4-chloro-2-fluoro)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny (390 mg, 47% na 2 etapy).

Analiza elementarna: stwierdzono C 50,4 H 5,2 N 11,0

C21H22O2N4ClF 2,25HCl wymaga (%) C 50,6 H 4,9 N 11,2

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Roztwór chlorowodorku 7-benzyloksy-4-chloro-6-metoksychinazoliny (1,2 g, 4 mmol) (wytworzonego jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1), i 4-chloro-2-fluoroaniliny (444 gl, 4 mmol) w 2-propanolu (40 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 1,5 godziny. Po ochłodzeniu, osad zebrano przez odsączenie, przemyto 2-propanolem, następnie eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując chlorowodorek 7-benzyloksy-4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksychinazoliny (1,13 g, 64%).

t.t. 239-242°C

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 4,0 (s, 3H); 5,36 (s, 2H); 7,39-7,52 (m, 9H); 8,1 (s, 1H); 8,75 (s, 1H).

MS-ESI: 410 [MH]⁺

Analiza elementarna: stwierdzono C 59,2 H 4,3 N 9,4

C22H17N3O2ClF 1HCl wymaga (%) C 59,2 H 4,1 N 9,4

Roztwór chlorowodorku 7-benzyloksy-4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksychinazoliny (892 mg, 2 mmol) w TFA (10 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 50 minut. Po ochłodzeniu, mieszaninę wylano na lód. Osad zebrano przez odsączenie, rozpuszczono w metanolu (10 ml) i zalkalizowano do pH 11 wodnym roztworem amoniaku. Po zatężeniu przez odparowanie, stały produkt zebrano przez odsączenie, przemyto wodą, następnie eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę jako żółtą substancję stałą (460 mg, 72%).

t.t. 141-143°C

MS-ESI: 320-322 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 3,95 (s, 3H); 7,05 (s, 1H); 7,35 (d, 1H); 7,54-7,59 (m, 2H); 7,78 (s, 1H); 8,29 (s, 1H).

P r z y k ł a d 8

Zawiesinę 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksychinazoliny (318 mg, 0,64 mmol) w chlorku metylenu (5 ml) zawierającym TFA (2,5 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 2 godziny. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość podzielono między chlorek metylenu i wodę. Warstwę wodną doprowadzono do pH 10-11. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie, otrzymując 4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (220 mg, 87%).

MS-ESI: 397 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H); 1,75 (d, 2H); 1,85-2,0 (m, 1H); 2,4 (s, 3H); 3,0 (d, 2H); 3,3-3,4 (d, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,0 (d, 2H); 7,04 (d, 1H); 7,15 (d, 1H); 7,17 (s, 1H); 7,4 (t, 1H); 7,8 (s, 1H); 8,3 (s, 1H); 9,4 (s, 1H)

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Stosując procedurę analogiczną do opisanej w Przykładzie 6, chlorowodorek 7-benzyloksy-4-chloro-6-metoksychinazoliny (1,55 g, 5,15 mmol) (wytworzony, na przykład, jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1), poddano reakcji z 2-fluoro-4-metyloaniliną (700 mg, 5,67 mmol) w izopropanolu (90 ml) zawierającym 6,2M chlorowodór w izopropanolu (80 gl, 0,51 mmol), otrzymując chlorowodorek 7-benzyloksy-4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksychinazoliny (2 g, 91%).

MS-ESI: 390 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 2,4 (s, 3H), 4,01 (s, 3H), 7,15 (d, 1H), 7,25 (d, 1H), 7,35-7,6 (m, 7H), 8,3 (s, 1H), 8,78 (s, 1H).

PL 203 782 B1

Roztwór chlorowodorku 7-benzyloksy-4-(2-fluoro-4-metylo-anilino)-6-metoksychinazoliny (2 g, 4,7 mmol) w TFA (20 ml) ogrzewano w temperaturze 80°C przez 5 godzin i mieszano w temperaturze otoczenia przez noc. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość zawieszono w wodzie (50 ml). Stały wodorowęglan sodu dodawano aż pH wynosiło w przybliżeniu 7. Następnie osad zebrano przez odsączenie, przemyto wodą i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Substancję stałą oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej przy eluowaniu metanolem/chlorkiem metylenu (5/95). Po usunięciu rozpuszczalnika przez odparowanie, substancję stałą roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (1,04 g, 74%).

MS-ESI: 300 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 2,4 (s, 3H), 4,0 (s, 3H), 7,15 (d, 1H), 7,22 (s, 1H), 7,25 (d, 1H), 7,41 (t, 1H), 8,05 (s, 1H), 8,7 (s, 1H), 11,0 (s, 1H), 11,5-11,8 (br s, 1H).

Trifenylofosfinę (2,19 g, 8,36 mmol) dodano do zawiesiny 4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazoliny (1 g, 3,34 mmol) w chlorku metylenu (10 ml) ochłodzonej do temperatury 0°C, a następnie 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-hydroksymetylopiperydyne (1,08 g, 5,01 mmol), (wytworzono jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), i azodikarboksylanu dietylu (1,31 ml, 8,36 mmol). Po wymieszaniu przez 2 godziny w temperaturze otoczenia, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej przy eluowaniu chlorkiem metylenu/metanolem (2/98). Po usunięciu rozpuszczalnika przez odparowanie, pozostałość roztarto z eterem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksychinazolinę (327 mg, 20%).

MS-ESI: 497 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H); 1,45 (s, 9H); 1,8 (d, 2H); 2,0-2,1 (m, 1H); 2,4 (s, 3H); 2,75-2,9 (br s, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,0 (br s, 2H); 4,05 (d, 2H); 7,1 (d, 1H); 7,15 (d, 1H); 7,2 (s, 1H); 7,4 (t, 1H); 7,85 (t, 1H); 8,32 (s, 1H); 9,45 (s, 1H).

P r z y k ł a d 9

Roztwór 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksychinazoliny (578 mg, 1 mmol) w chlorku metylenu (10 ml) zawierającym TFA (4 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 2 godziny. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość zawieszono w wodzie. Warstwę wodną doprowadzono do około pH 10 i ekstrahowano chlorkiem metylenu. Warstwę organiczną przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość roztarto z eterem i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (110 mg, 23%).

MS-ESI: 479-481 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H); 1,75 (d, 2H); 1,85-2,0 (br s, 1H); 2,5 (d, 2H); 3,0 (d, 2H); 3,97 (s, 3H); 4,0 (d, 2H); 7,2 (s, 1H); 7,62 (d, 2H); 7,82 (s, 1H); 8,35 (s, 1H).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6; CF3COOD) 1,5-1,65 (m, 2H); 2,0 (d, 2H); 2,15-2,3 (br s, 1H); 3,0 (t, 2H); 3,4 (d, 2H); 4,02 (s, 3H); 4,15 (d, 2H); 7,4 (s, 1H); 7,75 (d, 2H); 8,1 (s, 1H); 8,92 (s, 1H).

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Wodorek sodu (60%, 612 mg, 15,3 mmol) dodano do roztworu 4-bromo-2,6-difluoroaniliny (2,77 g, 6,65 mmol) w DMF (80 ml). Po wymieszaniu przez 30 minut w temperaturze otoczenia, dodano 7-benzyloksy-4-chloro-6-metoksychinazolinę (2 g, 6,65 mmol) (wytworzoną, na przykład, jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1, ale przed użyciem wytworzono wolną zasadę), i mieszanie utrzymywano przez 4 godziny. Mieszaninę podzielono między octan etylu i wodę (200 ml). Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą, solanką, osuszono (MgSO4) i części lotne usunięto przez odparowanie. Pozostałość roztarto z izopropanolem, zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 7-benzyloksy-4-(4-bromo-2, 6-difluoroanilino)-6-metoksychinazolinę (1,95 g, 62%).

MS-ESI; 472-474 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 3,94 (s, 3H), 5,3 (s, 2H), 7,3 (s, 1H), 7,4 (d, 1H), 7,45 (t, 2H), 7,5 (s, 1H), 7,55 (d, 1H), 7,65 (d, 2H), 7,85 (s, 1H), 8,35 (s, 1H), 9,4-9,6 (br s, 1H).

Stosując procedurę analogiczną do opisanej dla syntezy materiału wyjściowego w Przykładzie 8,

7-benzyloksy-4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksychinazolinę (1,9 g, 4,02 mmol) poddano reakcji

PL 203 782 B1 z TFA (20 ml), otrzymując 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (1,5 g, 98%).

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 3,95 (s, 3H), 7,1 (s, 1H), 7,6 (s, 1H), 7,65 (s, 1H), 7,8 (s, 1H), 8,3 (s, 1H), 9,45 (br s, 1H), 10,5 (br s, 1H).

Stosując procedurę analogiczną do opisanej przy wytwarzaniu materiału wyjściowego w Przykładzie 8, 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (1 g, 2,62 mmol) poddano reakcji z 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-hydroksymetylopiperydyną (845 mg, 3,93 mmol) (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), z wytworzeniem 4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-7-(1-(tert-butoksykarbonylo) piperydyn-4-ylometoksy)-6-metoksychinazoliny (620 mg, 41%).

MS-ESI: 579-581 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR; (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H); 1,45 (s, 9H); 1,8 (d, 2H); 2,0-2,1 (m, 1H); 2,7-2,9 (m, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,0 (br s, 2h); 4,05 (d, 2H); 7,22 (s, 1H); 7,65 (d, 2H); 7,85 (s, 1H); 8,35 (s, 1H);

9.4- 9,6 (br s, 1H).

P r z y k ł a d 10

Stosując procedurę analogiczną do opisanej w Przykładzie 9, 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksychinazolinę (95 mg, 0,2 mmol) w chlorku metylenu (2 ml) potraktowano TFA (800 ul), otrzymując 4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę (20 mg, 26%).

MS-ESI: 43 5-437 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,2-1,3 (m, 2H); 1,75 (d, 2H); 1,85-2,0 (br s, 1H), 2,5 (d, 2H); 3,0 (d, 2h); 3,97 (s, 3H); 4,0 (d, 2H); 7,2 (s, 1H); 7,52 (d, 2H); 7,85 (s, 1H); 8,35 (s, 1H)

Materiał wyjściowy wytworzono, jak następuje:

Stosując procedurę analogiczną do opisanej dla wytwarzania materiału wyjściowego w Przykładzie 9, 7-benzyloksy-4-chloro-6-metoksychinazolinę (184 mg, 0,61 mmol), (wytworzoną, na przykład, jak opisano w WO 97/22596, Przykład 1, ale przed użyciem wytworzono wolną zasadę), poddano reakcji z 4-chloro-2,6-difluoroaniliną (200 mg, 1,22 mmol) w obecności wodorku sodu (60%, 87 mg, 1,4 mmol) w DMF (8 ml), otrzymując 7-benzyloksy-4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksychinazolinę (212 mg, 74%).

MS-ESI: 428 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 3,96 (s, 3H); 5,31 (s, 2H); 7,32 (s, 1H); 7,4 (d, 1H); 7,45 (t, 2H);

7.5- 7,6 (m, 4H); 7,85 (s, 1H); 8,35 (br s, 1H); 9,55 (br s, 1H).

Roztwór 7-benzyloksy-4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksychinazoliny (200 mg, 0,47 mmol) w TFA (3 ml) mieszano w temperaturze 80°C przez 3 godzin. Po ochłodzeniu, części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozpuszczono w wodzie zawierającej 5% metanol. pH doprowadzono do 8 roztworem wodorowęglanu sodu i substancję stałą zebrano przez odsączenie i przemyto wodą. Substancję stałą rozpuszczono w mieszaninie octanu etylu/metanolu/chlorku metylenu (47/6/47). Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (126 mg, 80%).

MS-ESI: 338 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 3,95 (s, 3H), 7,1 (s, 1H); 7,55 (d, 2H), 7,8 (s, 1H); 8,3 (s, 1H); 9,42 (br s, 1H).

Stosując procedurę analogiczną do opisanej dla wytwarzania materiału wyjściowego w Przykładzie 9, 4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-7-hydroksy-6-metoksychinazolinę (150 mg, 0,44 mmol) poddano reakcji z 1-(tert-butoksykarbonylo)-4-hydroksymetylopiperydyną (150 mg, 0,88 mmol), (wytworzoną jak opisano dla materiału wyjściowego w Przykładzie 1), otrzymując 7-(1-(tert-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylometoksy)-4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksychinazolinę (113 mg, 59%).

MS-ESI: 535 [MH]⁺

Widmo ¹H NMR: (DMSO-d6) 1,15-1,3 (m, 2H); 1,45 (s, 9H); 1,8 (d, 2H); 2,0-2,1 (m, 1H); 2,7-2,9 (m, 2H); 3,95 (s, 3H); 4,0 (br s, 2H); 4,05 (d, 2H); 7,2 (s, 1H); 7,6 (m, 2H); 7,8 (s, 1H); 8,35 (s, 1H); 9,4-9,6 (br s, 1H).

P r z y k ł a d 11

Następujący opis obrazuje reprezentatywne farmaceutyczne postacie dawkowania zawierające związek o wzorze I, lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól (określane dalej jako związek X), do stosowania terapeutycznego lub profilaktycznego u ludzi:

PL 203 782 B1

(a) Tabletka I	mg/tabletkę
Związek X	100
Laktoza Ph. Eur	182,75
Kroskarmeloza sodowa	12,0
Pasta ze skrobi kukurydzianej (5% pasty)	2,25
Stearynian magnezu	3,0
(b) Tabletka II	mg/tabletkę
Związek X	50
Laktoza Ph. Eur	223,75
Kroskarmeloza sodowa	6,0
Skrobia kukurydziana	15,0
Poliwinylopirolidon (5% pasty)	2,25
Stearynian magnezu	3,0
(c) Tabletka III	mg/tabletkę
Związek X	1,0
Laktoza Ph. Eur	93,25
Kroskarmeloza sodowa	4,0
Pasta ze skrobi kukurydzianej (5% pasty)	0,75
Stearynian magnezu	1,0
(d) Kapsułka	mg/kapsułkę
Związek X	10
Laktoza Ph. Eur	488,5
Stearynian magnezu	1,5
(e) Zastrzyk I	(50 mg/ml)
Związek X	5,0%
1M roztwór wodorotlenku sodu	15,0% obj.
0,1M Kwas solny (do doprowadzenia pH do 7,6)
Glikol polietylenowy 400	4,5%
Woda do wstrzyknięć do 100%

(f) Zastrzyk II 10 mg/ml

Związek X 1,0%

Fosforan sodu BP 3,6%

0,1M roztwór wodorotlenku sodu 15,0% obj.

Woda do wstrzyknięć do 100% (g) Zastrzyk III

Związek X

Fosforan sodu BP Kwas cytrynowy Glikol polietylenowy 400 Woda do wstrzyknięć do 100% (1 mg/ml, zbuforowany do pH 6) 0,1%

2,26%

0,38%

3,5%

Uwaga

Powyższe preparaty można otrzymać konwencjonalnymi procedurami znanymi w farmacji. Tabletki (a)-(c) mogą być powleczone dla ochrony przed działaniem soku żołądkowego konwencjonalnymi sposobami, na przykład z wytworzeniem powłoki octanu ftalanu celulozy.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Pochodna chinazoliny o wzorze I w którym:

m oznacza liczbę cał kowitą od 1 do 3;

R¹ oznacza atom fluorowca lub grupę C1-3alkilową;

X¹ oznacza -O-;

R² oznacza grupę C1-5alkiloR³ (gdzie R³ oznacza grupę piperydyn-4-ylową, która może mieć jeden lub dwa podstawniki wybrane z grupy obejmującej grupę C1-4alkilową;

lub jej farmaceutycznie dopuszczalna sól.
2. Pochodna chinazoliny według zastrz. 1, znamienna tym, że grupa fenylowa mająca (R¹)m jest wybrana spośród grup 2-fluoro-4-metylofenylowej, 4-chloro-2,6-difluorofenylowej, 4-bromo-2,6-difluorofenylowej, 4-chloro-2-fluorofenylowej i 4-bromo-2-fluorofenylowej.
3. Pochodna chinazoliny według dowolnego z poprzedzających zastrz., znamienna tym, że R² oznacza grupę piperydyn-4-ylometylową, w której pierścień piperydynowy może mieć jeden lub dwa podstawniki wybrane z grupy C1-4alkilowej.
4. Pochodna chinazoliny według zastrz. 1, wybrana z grupy obejmującej:

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(2-fluoro-4-metyloanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i

4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(piperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
5. Pochodna chinazoliny według zastrz. 1, wybrana z grupy obejmującej:

4-(4-chloro-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę,

4-(4-chloro-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, i

4-(4-bromo-2,6-difluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
6. Pochodna chinazoliny według zastrz. 1, wybrana z grupy obejmującej:

4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazolinę oraz jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.
7. Sposób wytwarzania pochodnej chinazoliny o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jej soli, znamienny tym, że obejmuje:

(a) reakcję związku o wzorze III:

PL 203 782 B1 w którym R² i X¹ mają znaczenia zdefiniowane w zastrz. 1 i L¹oznacza ugrupowanie zastępowane, ze związkiem o wzorze IV:

₁ w którym R¹ i m mają znaczenia zdefiniowane w zastrz. 1;

(b) reakcję związku o wzorze V:

w którym m, X¹ i R¹ mają znaczenia zdefiniowane w zastrz. 1, ze związkiem o wzorze VI:

R²-L¹ (VI) w którym R² ma znaczenie zdefiniowane w zastrz. 1 i L¹ ma znaczenie zdefiniowane niniejszym;

(c) reakcję związku o wzorze VII:

ze związkiem o wzorze VIII:

R²-X¹-H (VIII) w którym R¹, R², m i X¹ mają znaczenia zdefiniowane w zastrz. 1 i L¹ ma znaczenie zdefiniowane niniejszym; lub (d) odbezpieczenie związku o wzorze IX:

w którym R¹, m i X¹ mają znaczenia zdefiniowane w zastrz. 1, i R⁴ oznacza zabezpieczoną grupę R², gdzie R² ma znaczenie zdefiniowane w zastrz. 1, ale dodatkowo ma jedną lub więcej grup zabezpieczających P²;

PL 203 782 B1 i gdy wymagana jest farmaceutycznie dopuszczalna sól pochodnej chinazoliny o wzorze I, reakcję otrzymanego związku z kwasem lub zasadą, z wytworzeniem pożądanej farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
8. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca składnik aktywny w połączeniu z farmaceutycznie dopuszczalną zaróbką lub nośnikiem, znamienna tym, że jak składnik aktywny zawiera związek o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól.
9. Zastosowanie związku o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli do wytwarzania leku do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepło-krwistych takich jak ludzie.
10. Zastosowanie związku o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, i środka skierowanego przeciw naczyniom, do wytwarzania leku do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepłokrwistych, takich jak ludzie.
11. Zastosowanie według zastrz. 10, 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny lub jej farmaceutycznie dopuszczalnej soli i O-fosforanu N-acetylokolchinolu do wytwarzania leku do leczenia przeciw rozwojowi naczyń i/lub zmniejszającego przepuszczalność naczyń u zwierząt ciepłokrwistych, takich jak ludzie.
12. Zastosowanie związku o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, do wytwarzania leku do stosowania przy uzyskiwaniu działania przeciwrakowego u zwierzęcia ciepłokrwistego, takiego jak człowiek.
13. Zastosowanie związku o wzorze I, jak zdefiniowano w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, do wytwarzania leku do hamowania działania VEGF u zwierzęcia ciepłokrwistego, takiego jak człowiek.
14. Zastosowanie według zastrz. 11, 4-(4-bromo-2-fluoroanilino)-6-metoksy-7-(1-metylopiperydyn-4-ylometoksy)chinazoliny lub jej farmaceutycznie dopuszczalnej soli i O-fosforanu N-acetylokolchinolu do wytwarzania leku do stosowania przy uzyskiwaniu działania przeciwrakowego u zwierzęcia ciepłokrwistego.