PL186512B1

PL186512B1 - Listwa spoinowa do uszczelniania spoiny między dwoma segmentami betonowanymi i sposób wytwarzania uszczelnienia spoiny między dwoma segmentami betonowymi

Info

Publication number: PL186512B1
Application number: PL96321636A
Authority: PL
Inventors: Rene P. Schmid
Original assignee: Agrar Chemie Ag
Priority date: 1995-01-18
Filing date: 1996-01-08
Publication date: 2004-01-30
Also published as: GR3031764T3; CN1169171A; WO1996022429A1; SK285170B6; ATE184948T1; AU698238B2; SK91097A3; CZ292314B6; CA2210733C; DE19501384C2; HU223583B1; NO318652B1; JPH10512343A; HUP9702433A2; EP0922814A3; IN184996B; JP3035355B2; SI9620021A; NO972999D0; DK0804656T3

Abstract

1. Listwa spoinow a do uszczelniania spoiny miedzy dwoma segm entam i betonowanym i, przy czym te listwe spoinowa stanowi element uksztaltowany w postaci cienko- sciennej, pasmowej z twardego tworzywa sztucznego, przy czym jej material, ksztalt i grubosc scianki tej listwy spo- inowe] zapewniaja jej samonosnosc, znamienna tym, ze listwa spoinowa ma w obszarze swej osi srodkowej kanal miekcyjny (16) z co najmniej jednym otworem (22) kanalu miekcyjnego. 13 Sposób wytwarzania uszczelnienia spoiny miedzy dwoma segmentami betonowymi, zgodnie z którym utwo- rzona miedzy dwoma segmentami spoine uszczelnia sie za pomoca uszczelniajacej listwy spoinowej z twardego two- rzywa sztucznego uksztaltowane! w postaci cienkoscienne) i pasmowej, przy czym ksztalt 1 gru-bosc scianki te) listwy spoinowej dobiera sie odpowiednio dla zapewnienia samo- nosnosci, umieszcza sie |a w betonowanych segmentach zasadniczo prostopadle do naprzeciwleglych powierzchni stykowych spoiny, znam ienny tym, ze listwe spoinowa (1) maiaca w obszarze swoje) osi wzdluznej co naimmej jeden kanal iniekcy]ny (16) z otworem (22) do iniekcji zatapia w obu betonowanych segmentach (3, 4), przy czym kanal miekcyjny (16) umieszcza sie w obszarze spoiny (2) Fig. 3 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest listwa spoinowa do uszczelniania spoiny między dwoma segmentami betonowanymi i sposób wytwarzania uszczelnienia spoiny między dwoma segmentami betonowymi.

Spoiny powstające między dwiema przylegającymi do siebie powierzchniami dwóch segmentów betonowanych uszczelnia się w znany sposób przy użyciu pasów blachy.

Takie pasy blachy przed zabetonowaniem pierwszego betonowanego segmentu mocuje się drutem ściągającym lub w podobny sposób na zbrojeniu umieszczonym na tym segmencie, albo wstawia się w odpowiednio ukształtowaną szczelinę w zbrojeniu, tak że pas blachy jest umieszczony w przybliżeniu prostopadle i symetrycznie do utworzonych powierzchni stykowych. Następnie pas blachy zalewa się w segmentach betonowanych i stanowi on zaporę uniemożliwiającą przenikanie wilgoci przez spoinę.

Zwykle stosuje się pasy blachy o szerokości 300 mm lub szersze i grubości od 3 do 4 mm. Poszczególne pasy blachy przycina się i wstępnie kształtuje w warsztacie produkcyjnym, a na placu budowy łączy się je ze sobą drogą zgrzewania i lutowania. Niewłaściwie przygotowany pas blachy nie daje się w zasadzie przerobić na placu budowy i trzeba go przerabiać w warsztacie, wskutek czego przy nieprawidłowym przygotowaniu pasów blachy ustawianie segmentów betonowych może znacznie opóźnić się ze względu na ich ponowne przygotowywanie warsztatowe. Pasy blachy są podatne na korozję, chyba że zastosuje się blachę nierdzewną, która jednak nie łączy się dobrze z betonem. Lepsze połączenie blachy z betonem uzyskuje się, gdy stosuje pas blachy z rdzawym nalotem. Trwałość takiej korodującej blachy jest mała, gdyż nie można wykluczyć całkowitego przerdzewienia. Ponadto takie pasy blachy mają znaczny ciężar z uwagi na ich grubość i szerokość, w związku z czym do podnoszenia i przemieszczania połączonego w dłuższy odcinek pasa potrzebny jest żuraw. Poza tym pasy blachy stosuje się tylko w postaci elementów płaskich, gdyż specjalne ukształtowanie przestrzenne jest kosztowne.

Płyty z pasów blachy łączone drogą spawania lub lutowania są podatne na korozję, zwłaszcza na spoinach, co stanowi potencjalne zagrożenie dla ich szczelności.

Zaletą pasów blachy jest to, że nie trzeba ich koniecznie wstawiać przed pierwszym betonowaniem, lecz można je też wciskać tuż po zalaniu pierwszego segmentu w jeszcze pla4

186 512 styczny beton. Jednak w obszarze pasa blachy należałoby jeszcze zagęścić beton, dla zapewnienia dostatecznego połączenia betonu z pasem blachy i uzyskania w ten sposób wystarczającej szczelności.

Reasumując należy stwierdzić, że pasy blachy można wprawdzie łatwo mocować na zbrojeniu lub wciskać później w jeszcze plastyczny beton, ale manipulacja przy ich przycinaniu, wyginaniu i łączeniu jest pracochłonna i kosztowna, a z uwagi na podatność na korozję pasy blachy stanowią potencjalne źródło nieszczelności.

Do uszczelnienia spoiny między dwiema powierzchniami stykowymi dwóch segmentów betonowanych wykorzystuje się także taśmy spoinowe z elastomerów. Celem skutecznego uszczelnienia ukształtowano przekrój takich taśm na zasadzie labiryntu, przy czym wyposażono taśmy w rowki o przekroju trapezowym lub trójkątnym, które wydłużają drogę wody i jednocześnie redukują ciśnienie.

Warunkiem spełnienia ich funkcji jest fachowe zamontowanie taśm spoinowych, a w szczególności trzeba wytworzyć bezpośrednie połączenie z betonem. Taśma jest najbardziej narażona na uszkodzenie podczas montażu, a więc należy uważać, aby w tej fazie uniknąć miejscowych przeciążeń powodowanych rozciąganiem, załamywaniem lub zgnieceniem. Takich taśm nie wolno przybijać gwoździami, wyjątkiem są wąskie taśmy brzegowe przewidziane tylko do tego celu. Szczególnie należy uważać, by elastyczne ramiona taśm nie zostały załamane tworząc w betonie kieszenie, które trudno później uszczelnić. Mogą przy tym powstawać wnęki, miejsca z porami lub rowki, które otwierają wodzie drogę obejścia taśmy spoinowej. Dlatego konieczne jest mocowanie taśm spoinowych w stosunkowo małych odstępach od zbrojeń przewidzianych w betonowanych segmentach, co pozwala uniknąć powstawania załomów. Dostateczną szczelność uzyskuje się tylko wówczas, gdy taśmy spoinowe są zatopione w betonie. Ramiona przebiegających poziomo taśm spoinowych powinny być wyciągnięte do góry pod kątem około 15° dla uniknięcia pęcherzyków powietrza w betonie po stronie dolnej taśm spoinowych.

Taśmy spoinowe dostarcza się na plac budowy w postaci rolek. Dzięki giętkości takiej taśmy można ją łatwo dopasować do przebiegu spoiny. Na placu budowy taśmy przycina się i łączy ze sobą za pomocą wulkanizacji. Wulkanizację prowadzi się z użyciem specjalnych przyrządów wulkanizacyjnych pod ciśnieniem i w podwyższonej temperaturze z dodatkiem surowca. Jednak na budowie można wykonać tylko proste połączenia, natomiast duże systemy złożone z odcinków taśm spoinowych ze wszystkimi skrzyżowaniami i odgałęzieniami dostarcza się jako prefabrykaty na plac budowy. Istnieją wprawdzie zestawy prostokątnych kształtek, ale na ogół nie wystarczają one do pokrycia całego systemu uszczelnień, a więc trzeba już wcześniej zaprojektować ukształtowanie zestawów taśm spoinowych.

Podsumowując można stwierdzić, że na placu budowy można obrabiać taśmy spoinowe do prostych lub prostokątnych elementów konstrukcyjnych, ale w przypadku bardziej skomplikowanych układów należy wcześniej przewidzieć i zaplanować oraz przygotować odpowiednie kształtki taśm spoinowych. Pracochłonne i kosztowne jest mocowanie takiej taśmy spoinowej na zbrojeniu, a w razie nieprawidłowego zamocowania istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia załamania taśmy powodującego tworzenie się wnęk, miejsc z porami lub gniazd.

Celem wyeliminowania wspomnianych problemów technologicznych, opracowano taśmy spoinowe z bocznymi pasami blachy, które wulkanizuje się w taśmie spoinowej. Takie taśmy wymagają jednak dużych nakładów, a więc są drogie i stwarzają przy obróbce takie same problemy, jak wcześniej omówione pasy blachy. Ponadto znane jest rozwiązanie polegające na tym, ze na obu obrzeżach wzdłużnych pasów blachy uformowanych na taśmach spoinowych umieszcza się po jednym przewodzie iniekcyjnym, który umożliwia późniejsze doprowadzanie materiału uszczelniającego do obszaru spoiny. Materiał uszczelniający należy wstrzykiwać z obu stron, dla odcięcia obu dróg wody wokół wzdłużnych obrzeży.

Z DE-A-4025599 znany jest komplet uszczelniający do szczelnego łączenia dwóch elementów budowlanych.

Taki komplet uszczelniający składa się z usztywnionej lub sztywnej części łączącej i z co najmniej jednej elastomerowej części uszczelniającej umieszczonej w obszarze występu znajdującego się na osiowym zakończeniu części łączącej. To osiowe zakończenie wsuwa się

186 512 w uszczelnianą szczelinę w elemencie budowlanym, przy czym elastomerowa część uszczelniająca, umieszczona na sztywnej części łączącej, ma zapewnić szczelność spoiny.

Wadą takiego kompletu uszczelniającego połączenia dwóch elementów budowlanych jest to, ze za pomocą takiego kompletu można zestawiać w szczelne ściany tylko prefabrykowane elementy budowlane wyposażone w rowki. Ponadto wadą jest też to, z uwagi na ukształtowanie takiego zestawu z dwóch składników, tzn. ze sztywnej części łączącej z tworzywa sztucznego i elastomerowej części uszczelniającej z innego tworzywa sztucznego, ze nie można łatwo uzyskać na miejscu budowy dowolnych kształtów kompletów uszczelnieniowych, na przykład poprzez zgrzewanie. Zgrzewanie lub formowanie termiczne tworzyw sztucznych udaje się na ogół tylko w razie zastosowania jednakowych gatunków tworzyw.

Ponadto z EP 0418699 Al jest znane urządzenie uszczelniające działające na zasadzie wtryskiwania materiału uszczelniającego do obszaru spoiny, które ma postać kołpakowego profilu o otwartym przekroju poprzecznym, przy czym profil ten montuje się na powierzchni betonu osadzając go obrzeżami wzdłużnymi, wskutek czego powstaje kanał przepływowy dla materiału uszczelniającego między profilem i powierzchnią betonu. Materiał uszczelniający wprowadza się pod wysokim ciśnieniem do tego kanału przepływowego i wychodzi on między wolnymi krawędziami wzdłużnymi profilu we wnęki na powierzchni betonu. Kolejne opisane dalej urządzenie do uszczelniania składa się z korpusu wykonanego z mającej pory przelotowe pianki lub wstęgi piankowej, korzystnie o przekroju prostokątnym, którą montuje się przylgowo na powierzchni betonu, przy czym kanał przepływowy dla materiału uszczelniającego jest utworzony przez sam korpus, materiał uszczelniający zaś wychodzi z porów w obszar spoiny.

Znane są także przewody uszczelniające, opisane na przykład w CH-PS 600077, które składają się z korpusu wsporczego w postaci sprężyny śrubowej otoczonej pierwszym, splotowym przewodem iniekcyjnym, którego powłokę zewnętrzną stanowi siatkowy, porowaty wąż. Po zamontowaniu takich przewodów i zabetonowaniu drugiego segmentu betonowego wtłacza się materiał uszczelniający w wężowe urządzenie uszczelniające, przy czym materiał ten powinien wejść do wnęk betonu.

Ponadto do uszczelniania spoin betonowych wykorzystuje się również taśmy pęczniejące, które pęcznieją pod wpływem wody. Środkiem pęczniejącym jest masa hydrofilowa osadzona w nośniku, najczęściej gumie chloroprenowej. Zadaniem nośnika jest przede wszystkim nadanie stabilności i elastyczności środkowi pęczniejącemu. Składnik hydrofilowy (wchłaniający wodę) wchłania cząsteczki wody i powiększa swoją objętość 1,5 do 4 razy. Powstaje przy tym ciśnienie do 0,65 MPa, które powoduje wypełnienie otaczających wnęk nadając spoinie wodoszczelność. Przy stosowaniu takiego środka pęczniejącego trzeba zwrócić uwagę na to, że masa pęczniejąca nie rozszerza się nagle, lecz w ciągu godzin lub dni, a więc w strefach charakteryzujących się naprzemian mokrymi i suchymi okresami ma ona ograniczoną przydatność. Istotną zaletą taśm pęczniejących, dzięki której stosuje się często te taśmy, jest możliwość niezawodnego uszczelniania spoin między różnymi materiałami, jak np. beton, tworzywo sztuczne, beton/żelazo itd.

Celem wynalazku było opracowanie listwy spoinowej do uszczelniania spoin betonowych, które można byłoby łatwo obrabiać, dopasowywać na wymiar na placu budowy oraz instalować w spoinie zapewniając jej niezawodne uszczelnienie.

Ponadto należało dostarczyć sposobu pewnego i efektywnego wytwarzania uszczelnienia spoiny między dwoma segmentami betonowymi.

Cel ten osiągnięto dzięki temu, ze listwa spoinowa do uszczelniania spoiny między dwoma segmentami betonowanymi, stanowiąca element ukształtowany w postaci cienkościennej, pasmowej z twardego tworzywa sztucznego, przy czym materiał, kształt i grubość ścianki tej listwy spoinowej zapewniają jej samonośność, charakteryzuje się tym, że listwa spoinowa ma w obszarze swej osi środkowej kanał iniekcyjny z co najmniej jednym otworem kanału iniekcyjnego.

Zgodnie z wynalazkiem listwa spoinowa jest wykonana z tworzywa termoplastycznego, korzystnie polietylenu wysokociśnieniowego, które zachowuje swój kształt w zakresie temperatury od -20°C do +80°C.

186 512

Korzystnie listwa spoinowa ma płaski prętowy rdzeń i odstające w bok, rozciągające się wzdłużnie mostki lub żebra usztywniające.

Ponadto rdzeń i żebra usztywniające mają ścianki o jednakowej grubości, przy czym grubość ta wynosi 3-6 mm, korzystnie 4-5 mm.

Korzystnie żebra usztywniające są uformowane w przybliżeniu pod kątem prostym względem rdzenia.

W kolejnym przykładzie wykonania wynalazku rdzeń ma wysokość lub szerokość 15-30 cm, korzystnie 20 - 25 cm, przy czym żebra usztywniające mają szerokość od 0,5 cm do około 2 cm.

Korzystnie listwa spoinowa w obszarze jej osi wzdłużnej ma kanał iniekcyjny w postaci węża.

Korzystnie ten kanał iniekcyjny ma w przybliżeniu prostokątny przekrój i jest on ukształtowany jako jedna część z listwą spoinową przez ścianki górną i dolną oraz dwie ścianki boczne, przy czym co najmniej jedna ze ścianek bocznych ma otwór wyjściowy dla materiału uszczelniającego.

Otwór ten jest przykryty pasmem piankowym o porach otwartych stanowiącym następny odcinek kanału przebiegający równolegle do kanału iniekcyjnego.

Korzystnie otwór ten jest przykryty pasmem piankowym o porach zamkniętych, przy czym pasmo piankowe ma w przekroju kształt trapezu z wewnętrznym, przylegającym do tego otworu wąskim bokiem, zewnętrznym szerokim bokiem i z dwoma ukośnymi bokami przebiegającymi między wąskim bokiem i szerokim bokiem, przy czym listwa spoinowa w obszarze kanału iniekcyjnego ma żebra usztywniające przylegające ściśle do ukośnych boków.

W obszarze leżących na zewnątrz bocznych obrzeży wzdłużnych części rdzenia listwa spoinowa według wynalazku ma środek pęczniejący, zwłaszcza taśmę pęczniejącą lub folię pęczniejącą.

Listwa spoinowa korzystnie ma cztery taśmy pęczniejące, umocowane zawsze w narożniku ukształtowanym przez położone przy obrzeżach wzdłużnych części rdzenia odcinki listwy spoinowej i odpowiednie skrajne żebro usztywniające.

Listwa spoinowa z twardego tworzywa sztucznego, w szczególności polietylenu wysokociśnieniowego odznacza się dużą sztywnością podczas jej stosowania, dzięki czemu można ją osadzać w segmentach betonowych równie łatwo jak znane pasy blachy, przy czym manipulacja tą listwą ze względu na jej mały ciężar jest znacznie łatwiejsza. Listwę spoinową można łatwo dopasowywać na miejscu do skomplikowanych kształtów, kątów, zaokrągleń itd. poprzez kształtowanie na gorąco np. z użyciem dmuchawy gorącego powietrza. Listwę tę można przygotować na placu budowy, przy czym przycina się ją na wymiar tak samo jak np. drewno, a łączy się z użyciem zgrzewarki lub drogą klejenia na gorąco, do czego potrzebne są jedynie małe przyrządy ręczne.

Ponadto występuje nadspodziewanie dobra tolerancja między betonem lub materiałem spajającym i twardym tworzywem sztucznym oraz występuje dobra przyczepność na powierzchniach styku. W korzystnym przykładzie wykonania nadaje się powierzchni szorstkość lub osadza się na powierzchni listwy spoinowej piasek kwarcowy albo podobny materiał drobnoziarnisty, co polepsza łączenie z betonem.

Istota wynalazku odnośnie sposobu wytwarzania uszczelnienia spoiny z użyciem listwy spoinowej według wynalazku polega na tym, ze utworzoną między dwoma segmentami spoinę uszczelnia się za pomocą uszczelniającej listwy spoinowej z twardego tworzywa sztucznego ukształtowanej w postaci cienkościennej i pasmowej, przy czym kształt i grubość ścianki tej listwy spoinowej dobiera się odpowiednio dla zapewnienia samonośności, umieszcza się ją w betonowanych segmentach zasadniczo prostopadle do naprzeciwległych powierzchni stykowych spoiny, przy czym listwę spoinową mającą w obszarze swojej osi wzdłużnej co najmniej jeden kanał iniekcyjny z otworem do iniekcji zatapia w obu betonowanych segmentach, przy czym kanał iniekcyjny umieszcza się w obszarze spoiny.

186 512

Korzystnie do kanału iniekcyjnego usytuowanego w obszarze osi środkowej listwy spoinowej wstrzykuje się materiał uszczelniający, który wychodzi poprzez otwór w jednej z obu ścianek bocznych.

Ponadto w korzystnym przykładzie realizacji sposobu listwę spoinową z twardego tworzywa sztucznego, zwłaszcza polietylenu wysokociśnieniowego, dopasowuje się na miejscu do wymiarów budowli drogą cięcia piłą lub podgrzewania, korzystnie gorącym powietrzem, przy czym poszczególne odcinki listwy spoinowej mocuje się na zbrojeniu przed pierwszym betonowaniem lub na deskowaniu konstrukcji betonowej poprzecznie do powstającej spoiny, albo po pierwszym betonowaniu wciska się w jeszcze plastyczny beton.

Korzystnie kształtki listwy spoinowej prostopadłe do niej wygina się na placu budowy i łączy się z innymi prętowymi listwami spoinowymi.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 do 6 przedstawiają w przekroju różne przykłady wykonania listwy spoinowej w połączeniu z kanałem iniekcyjnym albo kanałem iniekcyjnym i/lub taśmą pęczniejącą lub folią pęczniejącą przy czym fig. 1 przedstawia prostą listwę spoinową fig. 2, 3 - listwy spoinowe z kilkoma żebrami usztywniającymi, i fig. 4 do 6 - różne przykłady wykonania w połączeniu taśmą pęczniejącą lub folią pęczniejącą a fig. 7 do 11 - różne układy listwy spoinowej i elementów zbrojeniowych w segmentach muru, z ukazaniem sposobu wytwarzania uszczelnienia z użyciem listwy spoinowej według wynalazku.

Listwa spoinowa 1 według wynalazku służy do uszczelnienia spoin 2 między dwoma segmentami betonowanymi 3, 4 (fig. 7 do 11) i stanowi listwę spoinową w postaci pasa lub pręta (fig. 1 do 6) z twardego tworzywa sztucznego, a zwłaszcza polietylenu wysokociśnieniowego, przy czym ukształtowanie lub też wymiary dobrano w ten sposób, że listwa spoinowa w szczególności z kształtowanego na gorąco twardego tworzywa sztucznego ma sztywność własną tzn. w postaci wydłużonej daje się elastycznie wyginać, a przy tym nie jest podatna na złamanie. Tym tworzywem sztucznym jest korzystnie tworzywo termoplastyczne, które zachowuje swój kształt i jest elastyczne w zakresie temperatury od -20°C do +80°C.

Usztywniająca listwa spoinowa 1 jest stosunkowo sztywna, a zatem takie listwy można dostarczać na plac budowy ułożone w stosach z wielu sztuk. Prętową listwę spoinową 1 kształtuje się na gorąco, np. wygina się na miejscu montażu np. za pomocą dmuchawy gorącego powietrza lub innego odpowiedniego źródła ciepła i dopasowuje do przebiegu spoin 2 wznoszonego muru, przy czym można na miejscu łatwo utworzyć skomplikowane kształty, jak zagięcia pod kątem, zaokrąglenia itd.

Pojedyncze listwy spoinowe 1 zestawia się w dTu^^ ciągłą, listwę spoinową przy czym poszczególne kawałki łączy się ze sobą na stykających się krawędziach poprzez ich zgrzewanie albo stapianie albo klejenie na gorąco lub na zimno. Wykorzystuje się do tego celu jedynie małe przyrządy ręczne, jak np. zgrzewarkę lub podobne, które są łatwe w obsłudze i zapewniają w prosty sposób szczelne połączenie. Listwy spoinowe można w ten sam sposób zestawiać i łączyć w elementy krzyzowe i rozgałęzione, co umożliwia uszczelnianie spoin o dowolnym przebiegu.

Podczas stawiania muru umieszcza się listwę spoinową 1 w obrębie spoiny 2 wzdłuż tej spoiny i prostopadle do powierzchni stykowych 5, 6 powstających na styku segmentów betonowanych 3, 4, przy czym ustawia się je korzystnie w symetrii lustrzanej względem powierzchni stykowych 5, 6, tak że ramiona 7, 8 listwy spoinowej 1 są osadzone odpowiednio w segmencie betonowanym 3, 4.

Przed pierwszym betonowaniem listwę spoinową podobnie jak znane pasy blachy, mocuje się na zbrojeniu 9 np. za pomocą drutu ściągającego lub w podobny sposób, przy czym z uwagi na dużą sztywność własną listwa spoinowa 1 jest samonośna i dzięki jej małemu ciężarowi można ją mocować w dużych odstępach. Podczas zalewania betonem zbrojenie 9 i ramię 7, 8 listwy spoinowej jest obciskane betonem danego segmentu betonowanego 3, 4, tak że po związaniu betonu listwa spoinowa 1 wchodzi z nim w szczelne połączenie i chroni spoinę przed przedostawaniem się wody. Nieoczekiwanie okazało się, że beton odznacza się bardzo dobrą tolerancją w stosunku do listew spoinowych wykonanych z twardego tworzywa sztucznego, zwłaszcza polietylenu wysokociśnieniowego, a dzięki dużej przyczepności na

186 512 powierzchniach stykowych powstaje mocne połączenie. Można jeszcze poprawić tę przyczepność między listwą spoinową 1 i betonem nadając szorstkość powierzchni tej listwy spoinowej 1 albo osadzając na niej piasek kwarcowy lub podobny materiał drobnoziarnisty, dzięki czemu nawet w niekorzystnych warunkach uzyskuje się mocne i szczelne połączenie między listwą spoinową 1 i betonem.

W korzystnym przykładzie wykonania listwa spoinowa 1 ma rdzeń 12 o przekroju np. prostokątnym i boczne, np. odchodzące od niego prostopadle, wydłużone i mające także prostokątny przekrój żebra usztywniające 13, które uformowano z tym rdzeniem jako jedną część (fig. 2, 3, 4, 6). Zebra usztywniające 13 są utworzone korzystnie na całej długości rdzenia 12, dzięki czemu zwiększono sztywność listwy spoinowej 1. Ta listwa spoinowa może mieć ściankę o mniejszej grubości przy takiej samej sztywności własnej.

Żebra usztywniające 13 są wąskimi, skrzydełkowymi elementami o grubości ścianki odpowiadającej korzystnie grubości rdzenia 12. Są one korzystnie rozmieszczone symetrycznie względem płaszczyzny rdzenia 12 i/lub symetrycznie względem prostopadłej do rdzenia 12 poprzecznej płaszczyzny środkowej 14, dzięki czemu powstaje układ skrzyżowanych belek. Żebra usztywniające wydłużają drogę wody na zasadzie uszczelnienia labiryntowego i przyczyniają się w ten sposób do zwiększenia szczelności.

Wszystkie żebra usztywniające 13 listwy spoinowej 1 mogą mieć jednakową lub różną szerokość. Korzystnie żebra usztywniające 13 mają szerokość od 0,5 cm do około 2 cm. Na płaszczyźnie bocznej rdzenia 12 dla idealnego usztywnienia umieszcza się cztery do ośmiu żeber usztywniających 13 rozmieszczonych w odstępach około 2,5 do 5 cm. Szerokość lub wysokość rdzeni 12 wynosi przykładowo od 15 do 30 cm i wynosi korzystnie 20 do 25 cm, a grubość wynosi 3 do 6 mm, korzystnie 4 do 5 mm. Im szerszy jest rdzeń 12, tym więcej na tym rdzeniu musi być żeber usztywniających 13. Cienkościenne żebra usztywniające 13 połączone są z rdzeniem 12 pod kątem prostym.

Zgodnie z wynalazkiem listwę spoinową 1 (fig. 1 do 6), np. w obszarze jej osi poprzecznej lub w obszarze spojenia segmentów betonowych zespala się (kojarzy) ze znanym kanałem iniekcyjnym 16, który umożliwia późniejsze uszczelniania roboczej spoiny 2 przez wtłaczanie materiału uszczelniającego we wnęki i ubytki w obszarze spoiny. Kanał iniekcyjny 16 umieszcza się między segmentami betonowanymi 3, 4 w obszarze spoiny 2, przy czym możliwe jest ustawienie na stronę odwodną, jak też w kierunku przeciwnym. Odnośnie techniki wstrzykiwania materiału uszczelniającego wskazuje się na stan techniki, w szczególności na EP 0418699 Al.

Uformowany jako jedna część kanał iniekcyjny 16 jest ograniczony ścianką górną i dolną 18, 19, które są prostopadłe do rdzenia 12 oraz dwoma ściankami bocznymi 20, 21. Ścianki boczne 20, 21 są odsądzone bocznie względem rdzenia 12 i są oddalone od siebie w przybliżeniu o grubość tego rdzenia 12. Ścianki 18 do 21 tworzą zatem kanał o przekroju prostokątnym.

W jednej z dwóch ścianek 20, 21 umieszczono otwór 22, przez który może wychodzić wstrzykiwany materiał uszczelniający. Otwór 22 stanowi szczelinę rozciągającą się na całej długości listwy spoinowej 1, ale może mieć też postać wielu przemieszczonych pionowo otworów, zwłaszcza rozmieszczonych wzdłuż podłużnych otworów, tak że zaopatrzona w otwór 22 ścianka boczna 20, 21 jest sztywna i spełnia w listwie spoinowej 1 funkcję nośnika lub usztywnienia.

Korzystnie ścianki dolna i górna 18, 19 po stronie otworu 22 lub z obu stron są wydłużone i stanowią zebra usztywniające 13a, tak że wraz z sąsiednią ścianką boczną 21 z otworem 22 tworzą obrzeza ceowego wybrania lub korytka mieszczącego pasmo piankowe 23 o otwartych porach. Pasmo piankowe 23 podczas wstrzykiwania materiału uszczelniającego wypełnia się tym materiałem uszczelniającym i tworzy tym samym następny, równoległy do kanału iniekcyjnego 16 odcinek służący do wprowadzania i rozdzielania materiału uszczelniającego. Wielkość porów pasma piankowego 23 dobrano tak, że podczas betonowania nie występuje przenikanie betonu przez otwór 22 do kanału iniekcyjnego 16. Pasmo piankowe 23 przepuszcza natomiast materiał uszczelniający wstrzykiwany pod ciśnieniem do kanału iniekcyjnego 16, a więc ten materiał uszczelniający może rozprzestrzeniać się na zewnątrz w niepożądaną wnękę i wypełnić ją szczelnie.

186 512

W specjalnym przykładzie wykonania otwór 22 kanału iniekcyjnego 16 jest przykryty pasmem piankowym 24 o porach zamkniętych, np. z materiału elastycznego, który nie przepuszcza materiału uszczelniającego. Pasmo piankowe 24 o zamkniętych porach ma przekrój o kształcie w przybliżeniu trapezowym z wewnętrznym wąskim bokiem 25 zakrywającym otwór 22, z zewnętrznym szerokim bokiem 26 oraz dwoma ukośnymi bokami 27, 28 rozmieszczonymi między bokami 25 i 26. Korytko ograniczone ściankami bocznymi 20, 21 i żebrami usztywniającymi 13a ma w przekroju kształt dostosowany do pasma piankowego o porach zamkniętych, przy czym w narożniku między ścianką boczną 21 i żebrami usztywniającymi 13a są ukształtowane ścianki 29 o przekroju trójkątnym, z których każda stanowi powierzchnię skośną odpowiadającą ukośnym bokom 27, 28.

Jeżeli po zalaniu i związaniu betonu w kanał iniekcyjny 16 wstrzykuje się materiał uszczelniający w znany sposób pod ciśnieniem przy użyciu znanych środków, to pasmo piankowe 24 podnosi się jak w zaworze nad skośne ściany korytka i może wychodzić na zewnątrz w sąsiadujące wnęki, czym pasmo piankowe zostaje ściśnięte. Po ustąpieniu ciśnienia pasmo piankowe 24 przyjmuje znów swój kształt wyjściowy, tak że przylega płasko do skośnych ścian korytka listwy spoinowej 1 i na zasadzie zaworu zamyka znów otwór 22 kanału iniekcyjnego.

Jako uzupełnienie kanału iniekcyjnego 16 listwę spoinową 1 można także wyposażyć na jej osi poprzecznej lub w obszarze spoiny w taśmę pęczniejącą 31 (fig. 4). Taśma pęczniejąca 31 jest wciśnięta w ceowe wycięcie lub korytko lub rowek, utworzone przez rdzeń 12 i dwa żebra usztywniające 13b umieszczone w pobliżu osi poprzecznej, przy czym po jednej stronie rdzenia 12 jest umieszczona taśma pęczniejąca 31, a po drugiej stronie jest umieszczony kanał iniekcyjny 16. Zarówno taśmę pęczniejącą 31, jak też kanał iniekcyjny 16 umieszczono na osi poprzecznej listwy spoinowej 1, która w stanie zamontowania taśmy spoinowej znajduje się w obszarze spoiny segmentów betonowych 3, 4.

W szczególnie skutecznym, a przy tym prostym przykładzie wykonania (fig. 5) listwa spoinowa 1 w obszarze lezących na zewnątrz bocznych obrzeży wzdłuznych części 32, 33 rdzenia jest wyposażona dodatkowo lub alternatywnie w środek pęczniejący, taki jak np. folia pęczniejąca 34 lub taśma pęczniejąca 31. Wzdłużne części 32, 33 rdzenia są strefami listwy spoinowej 1 zanurzonymi najgłębiej w segmentach betonowanych 3, 4, tak że występuje wyjątkowo małe prawdopodobieństwo powstania wnęk lub podobnych pustych miejsc, gdyż środek pęczniejący w tym obszarze dopasowuje się do przestrzeni między listwą spoinową 1 i otaczającym ją betonem, co nawet w trudnych warunkach zapewnia szczelność spoiny.

Listwy spoinowe 1 z folią pęczniejącą 34 są korzystnie ukształtowane bez żeber usztywniających 13, ponieważ na płaskich ramionach 7, 8 listwy spoinowej 1 można łatwiej przykleić folię pęczniejącą, która rozciąga się od lezących na zewnątrz bocznych obrzeży wzdłuznych części 32, 33 rdzenia przez około 2/3 do 4/5 szerokości ramion listw₇ spoinowej 1.

Jeżeli listwy spoinowe 1 w obszarze ich bocznych obrzeży wzdłużnych części 32, 33 rdzenia sąwyposażone w taśmy pęczniejące 31 (fig. 6), to stosuje się korzystnie ihtwy spoinowe z żebrami usztywniającymi 13, przy czym każda z taśm pęczniejących 31 jest wklejona w narożniku 35 utworzonym ze skrajnego żebra usztywniającego 13c i zakończenia rdzenia 12. Taka listwa spoinowa ma korzystnie cztery taśmy pęczniejące 31, przy czym na każdym obrzeżu wzdłużnym części 32, 33 rdzenia po obu stronach tego rdzenia 12 umieszczono po jednej taśmie pęczniejącej 31.

Zbrojenie 9 w segmentach betonowanych 3, 4 musi być umieszczone tak, aby nie krzyżowało się z listwą spoinową 1 (fig. 7 do 11). W przypadku spoiny między płytą fundamentową 36 i segmentem ściennym 37 można to osiągnąć w ten sposób, że przemieszcza się w dół zbrojenie płyty fundamentowej 36 w obszarze poniżej spoiny 2. Zbrojenie 9 w takim przypadku ma w przekroju np. kształt leżącej, otwartej z boku litery U z dolną częścią 9a, bocznym łącznikiem 9b i górną częścią 9c. Górna część 9c jest położona zwykle poza obszarem spoiny, tuz pod powierzchnią płyty fundamentowej 36, przy czym schodzi ona w dół uskokiem 39 w obszar pod spoiną 2 przebiegając w pewnym odstępie od powierzchni (fig. 7). W segmencie ściennym 37 umieszczono pionowe zastrzały zbrojeniowe 40, które są równoległe do listwy spoinowej 1, a więc nie krzyżują się z tą listwą.

186 512

Odstęp między spoiną 2 i zbrojeniem 9 płyty fundamentowej 36 można też uzyskać poprzez schodkowe ścienne odsadzenie 41 na płycie fundamentowej 36 (fig. 8), przy czym odsadzenie 41 pod segmentem ściennym 37 jest ukształtowane jako jedna część z płytą fundamentową 36 i rozciąga się od płyty fundamentowej 36 w górę i ma szerokość i długość odpowiadającą wymiarom segmentu ściennego. W odsądzeniu 1 jest zalane dolne ramię 8 listwy spoinowej 1 w ten sposób, że nie krzyżuje się ono z przebiegającym niżej poprzecznie zbrojeniem 9 płyty fundamentowej 36. Górne ramię 7 listwy spoinowej 1 jest natomiast osadzone w ustawionym na płycie fundamentowej 36 segmencie ściennym 37.

W przypadku łączenia dwóch członów 42, 43 (fig. 11) płyty fundamentowej lub segmentu ściennego umieszcza się listwę spoinową poprzecznie do spoiny 2 czyli równolegle do elementów zbrojeniowych w tej płycie lub tym segmencie, a więc nie występuje krzyżowanie się zbrojenia z listwą spoinową

Celem poprawienia przyczepności między listwą spoinową 1 i otaczającym ją betonem lub środkiem wiążącym powierzchni tej listwy spoinowej nadaje się szorstkość. Korzystne jest osadzenie piasku kwarcowego lub podobnego materiału drobnoziarnistego na powierzchni listwy spoinowej 1, dzięki czemu uzyskuje się idealne połączenie między listwą spoinową 1 i otaczającym ją betonem.

Znormalizowane kształtki zgodnej z wynalazkiem listwy spoinowej 1 i prostopadłe do niej, w miejscach krzyżowań i odgałęzień, w przypadku stosowania tej listwy 1 z trzema lub czterema ramionami można ją łatwo dopasować na placu budowy do postaci budynku. Mianowicie ustala się przestrzennie dwa lub trzy ramiona i podgrzewa się kształtkę w obszarze połączenia, co pozwala na wygięcie swobodnego ramienia pod wymaganym kątem. Wygięte kształtki łączy się następnie w wyżej opisany sposób z prętowymi listwami spoinowymi 1.

186 512

/

Fig. 1

186 512

Fig· 3 χ

13b \

13a

TO οοοοοοασα» ίοοοοοοοβα 0040000004 OOOOOOOOOC* 0000000004 ΌΟΟΟΟΟΟΟβ •Ulotno ί .

0000000040 10000000004 000000004«* ^0000^00004 |q ooo eKWJi&r 00000000004 Jooooooooooi D0000000004

13b

13a :2¾¾¾

Fig. 4

186 512

Fig.8

186 512 _ζ3^?

Fig.9

Fig. 10

186 512

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Listwa spoinowa do uszczelniania spoiny między dwoma segmentami betonowanymi, przy czym tę listwę spoinową stanowi element ukształtowany w postaci cienkościennej, pasmowej z twardego tworzywa sztucznego, przy czym jej materiał, kształt i grubość ścianki tej listwy spoinowej zapewniają jej samonośność, znamienna tym, że listwa spoinowa ma w obszarze swej osi środkowej kanał iniekcyjny (16) z co najmniej jednym otworem (22) kanału iniekcyjnego.
2. Listwa spoinowa według zastrz. 1, znamienna tym, że stanowi ją listwa spoinowa (1) z tworzywa termoplastycznego, korzystnie polietylenu wysokociśnieniowego, które zachowuje swój kształt w zakresie temperatury od -20°C do +80°C.
3. Listwa spoinowa według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że listwa spoinowa (1) ma płaski prętowy rdzeń (12) i odstające w bok, rozciągające się wzdłużnie mostki lub żebra usztywniające (13).
4. Listwa spoinowa według zastrz. 3, znamienna tym, że rdzeń (12) i żebra usztywniające (13) mają ścianki o jednakowej grubości, przy czym grubość ta wynosi 3-6 mm, korzystnie 4-5 mm.
5. Listwa spoinowa według zastrz. 3 albo 4, znamienna tym, że żebra usztywniające (13) są uformowane w przybliżeniu pod kątem prostym względem rdzenia (12).
6. Listwa spoinowa według zastrz. 5, znamienna tym, że rdzeń (12) ma wysokość lub szerokość 15-30 cm, korzystnie 20 - 25 cm, przy czym żebra usztywniające (13) mają szerokość od 0,5 cm do około 2 cm.
7. Listwa spoinowa według zastrz. 1, znamienna tym, że listwa spoinowa (1) w obszarze jej osi wzdłużnej ma kanał iniekcyjny (16) w postaci węża.
8. Listwa spoinowa według zastrz. 1, znamienna tym, że kanał iniekcyjny (16) ma w przybliżeniu prostokątny przekrój i jest on ukształtowany jako jedna część z listwą spoinową (1) przez ścianki górną i dolną (18, 19) oraz dwie ścianki boczne (20, 21), przy czym co najmniej jedna ze ścianek bocznych (20, 21) ma otwór (22) wyjściowy dla materiału uszczelniającego.
9. Listwa spoinowa według zastrz. 8, znamienna tym, że otwór (22) jest przykryty pasmem piankowym (23) o porach otwartych stanowiącym następny odcinek kanału przebiegający równolegle do kanału iniekcyjnego (16).
10. Listwa spoinowa według zastrz. 8, znamienna tym, że otwór (22) jest przykryty pasmem piankowym (24) o porach zamkniętych, przy czym pasmo piankowe (24) ma w przekroju kształt trapezu z wewnętrznym, przylegającym do tego otworu wąskim bokiem (25), zewnętrznym szerokim bokiem (26) i z dwoma ukośnymi bokami (27, 28) przebiegającymi między wąskim bokiem (25) i szerokim bokiem (26), przy czym listwa spoinowa (1) w obszarze kanału iniekcyjnego (16) ma zebra usztywniające (13a) przylegające ściśle do ukośnych boków (27, 28).
11. Listwa spoinowa według zastrz. 1, znamienna tym, że w obszarze jej leżących na zewnątrz bocznych obrzeży wzdłużnych części (32, 33) rdzenia ma środek pęczniejący, zwłaszcza taśmę pęczniejącą (31) lub folię pęczniejącą (34).
12 Listwa spoinowa według zastrz. 11, znamienna tym, że ma cztery taśmy pęczniejące (31), umocowane zawsze w narożniku (35) ukształtowanym przez położone przy obrzezach wzdłuznych części (32, 33) rdzenia odcinki listwy spoinowej (1) i odpowiednie skrajne zebro usztywniające (13c).

186 512
13. Sposób wytwarzania uszczelnienia spoiny między dwoma segmentami betonowymi, zgodnie z którym utworzoną między dwoma segmentami spoinę uszczelnia się za pomocą uszczelniającej listwy spoinowej z twardego tworzywa sztucznego ukształtowanej w postaci cienkościennej i pasmowej, przy czym kształt i grubość ścianki tej listwy spoinowej dobiera się odpowiednio dla zapewnienia samonośności, umieszcza się ją w betonowanych segmentach zasadniczo prostopadle do naprzeciwległych powierzchni stykowych spoiny, znamienny tym, że listwę spoinową (1) mającą w obszarze swojej osi wzdłużnej co najmniej jeden kanał iniekcyjny (16) z otworem (22) do iniekcji zatapia w obu betonowanych segmentach (3, 4), przy czym kanał iniekcyjny (16) umieszcza się w obszarze spoiny (2).
14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że do kanału iniekcyjnego (16) usytuowanego w obszarze osi środkowej listwy spoinowej (1) wstrzykuje się materiał uszczelniający, który wychodzi poprzez otwór (22) w jednej z obu ścianek bocznych (20, 21).
15. Sposób według zastrz. 13 albo 14, znamienny tym, że listwę spoinową z twardego tworzywa sztucznego, zwłaszcza polietylenu wysokociśnieniowego, dopasowuje się na miejscu do wymiarów budowli drogą cięcia piłą lub podgrzewania, korzystnie gorącym powietrzem, przy czym poszczególne odcinki listwy spoinowej (1) mocuje się na zbrojeniu przed pierwszym betonowaniem lub na deskowaniu konstrukcji betonowej poprzecznie do powstającej spoiny (2), albo po pierwszym betonowaniu wciska się w jeszcze plastyczny beton.
16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, że kształtki listwy spoinowej (1) prostopadłe do jej rdzenia wygina się na placu budowy i łączy się z innymi prętowymi listwami spoinowymi (1).