PL160044B1

PL160044B1 - Sposób wytwarzania pochodnych imidazopirydazyny PL PL PL

Info

Publication number: PL160044B1
Application number: PL1988290245A
Authority: PL
Priority date: 1987-08-15
Filing date: 1988-08-12
Publication date: 1993-02-26
Also published as: EP0305093A1; YU47130B; RU1769759C; NZ225808A; PT88260B; AP89A; MX12655A; US5380759A; PT88260A; DK168954B1; US5538970A; NO883613L; KR890003764A; PH25741A; AU613392B2; JPS6468375A; US5091531A; FI883758A; YU47212B; CA1336432C

Abstract

1. Sposób wytwarzania pochodnych imidazopiryda- z y n y o wzorze ogólnym 1, w którym R1 oznacza ewen- tualnie podstaw iona karbocykliczna grupe arylow a majaca 6 lub 10 czlonów pierscieniowych i zawierajaca co najmniej jeden pierscien aromatyczny, ewentualnie p o d - stawiona heterocykliczna grupe arylowa m ajaca 5 do 10 czlonów pierscieniowych lub ewentualnie podstawiona grupe C 1- 10alkilowa, C 2- 10 alkenylowa, C 3- 1 0 cykloalki- lowa lub C 3- 10 cykloalkenylowa, R2 oznacza ewentualnie podstaw iona grupe C 1- 10 alkilowa, C 2- 10 alkenylowa, C 2- 10alkinylowa, C 3- 10cykloalkilowa lub C 3- 10cykloal- kenylowa, ewentualnie podstaw iona grupe arylowa kar- bocykliczna m ajaca 6 lub 10 czlonów pierscieniowych i zawierajaca co najmniej jeden pierscien aromatyczny, ewentualnie podstaw iona grupe heterocykliczna majaca 5 do 10 czlonów pierscieniowych lub ewentualnie p o d - stawiona grupe a r y lo / C 1 -4/alkilowa, w której czesc ary- lowa stanowi karbocykliczna lub heterocykliczna grupa arylowa okreslona powyzej, R 3 oznacza atom w odoru lub grupe C 1- 4alkilowa i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupe -C H 2- lub grupe o wzorze N R 4, w którym R4 oznacza atom w odoru lub grupe C 1-4alkilowa, a Y ozna- cza grupe -C H 2- lub -C H 2C H 2-, albo X-Y razem ozna- czaja grupe - C H = C H - , oraz ich soli i fizjologicznie funkcjonalnych pochodnych, zn am ien n y tym , ze zwiazek o wzorze 2, w którym R1, X i Y m aja wyzej podane znaczenia poddaje sie reakcji ze srodkiem sluzacym do wprow adzenia grupy -C O 2R2, w której R2 m a .. .. WZÓR 1 WZÓR 2 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania pochodnych imidazopirydazyny o aktywności cytotoksycznej, które nadają się do stosowania jako środki cytotoksyczne, zwłaszcza jako środki przecinowotworowe.

Badania w zakresie chemoterapii raka doprowadziły do wytworzenia różnorodnych środków przeciwnowotworowych, które miały różne stopnie skuteczności. Standardowe klinicznie stosowane środki obejmują adriamycynę, aktynomycynęD, metotreksat, 5-fluororacyl, cis-platynę, winkrystynę i winblastynę. Jednakże, te obecnie dostępne środki przeciwnowotworowe są znane z różnych wad, takich jak toksyczność wobec zdrowych komórek i oporność na nie pewnych typów nowotworów.

Ponadto, obok wykazywanej aktywności przeciwnowotworowej, winkrystyna znana jest jako inhibitor funkcji mikrorurek. Inne związki, które wykazują aktywność hamowania funkcji mikrorurek, a o których donoszono jako o potencjalnych środkach przeciwnowotworowych, obejmują nocodazol, tubulazol i NSC-181928, określone odpowiednio wzorami 5,6 i 7, przedstawionymi na rysunku. Jednakże żaden z tych związków nie jest jeszcze sprawdzony klinicznie. Istnieje zatem ciągłe zapotrzebowanie na nowe i ulepszone środki przeciwnowotworowe.

Sposobem według wynalazku wytwarza się związki o wzorze ogólnym 1, w którym R1 oznacza ewentualnie podstawioną arylową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną lub ewentualnie podstawioną grupę alkilową, cykloalkilową lub cykloalkenylową, R² oznacza ewentualnie podstawioną grupę alkilową, alkinylową, alkenylową, cykloalkilową lub cykloalkenylową lub ewentualnie podstawioną arylową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną; R³ oznacza atom wodoru lub grupę alkilową i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupę -CH2- lub grupę NR⁴, w której R⁴

160 044 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-ąalkilową, a Y oznacza grupę -CH2- lub -CH2CH2-, albo Χ-Υ razem oznaczają grupę -CH = CH- oraz ich sole i fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

W odniesieniu do grup R¹ i R2 we wzorze ogólnym 1, arylowa grupa karbocykliczna może zawierać 6 do 10 członów pierścieniowych, np. fenylowy i naftylowy i zawiera’ co najmniej jeden pierścień aromatyczny. Arylowa grupa heterocykliczna może zawierać od 5-10 atomów w pierścieniu, z których co najmniej jesten jest hetroatomem. Typowo heterocykliczny pierścień zawiera od 1-4 heteroatomów wybranych spośród azotu, tlenu i siarki. Przykłady odpowiednich pierścieni heterocyklicznych obejmują pierścienie tienylowy, furylowy, pirydylowy, indolowy i chinolinowy.

Podstawniki, które mogą występować w karbocyklicznej lub heterocyklicznej grupie arylowej obejmują grupy Ci-6alkilowe, Ci-₄alkoksylowe (które same mogą być ewentualnie podstawione grupą Ci-2alkoksylową lub Ci-2alkoksy-Ci-2alkoksylową), atomy chlorowców (np. fluoru, chloru lub bromu), grupę aminową (ewentualnie podstawioną jedną lub dwiema grupami Ci —4alkilowymi), grupy Ci-4chlorowcoalkilowe (np. trifluorometylową), Ci-4alkilotio, grupę karboksylową, grupy Ci-4alkoksykarbonylowe, grupę -SO3H, cyjanową i fenylową. Karbocykliczna lub heterocykliczna grupa arylowa może zawierać 1 do 4 podstawników.

Jeśli nie wskazano inaczej, alkilowe grupy R1 i R2 występujące we wzorze ogólnym 1 mogą być grupami alkilowymi o prostych lub rozgałęzionych łańcuchach i mogą zawierać 1-10 atomów węgla, np. 3-10 atomów węgla. Grupa alkenylowa lub alkinylowa może zawierać 2-10 atomów węgla, np, 3-10 atomów węgla. Grupa cykloalkilowa lub cykloalkenylowa może zawierać od 3-10 atomów węgla. Podstawniki, które mogą występować w grupie alkilowej, alkenylowej, alkinylowej lub cykloalkenylowej obejmują atomy chlorowców, grupy Ci-4alkoksylowe, grupę hydroksylową, aminową (ewentualnie podstawioną jedną lub dwiema grupami Ci-4alkilowymi), grupy Ci-4chlorowcoalkilowe (np.trifluorometylową), Ci-4alkilotio, grupę karboksylową, Ci-4alkoksykarbonylową, -SO3H i cyjanową.

Gdy R oznacza grupę aralkilową, może ona zawierać od 1 do 4 atomow w części alkilowej, a część arylowa może być karbocykliczną lub heterocykliczną grupę arylową, określoną jak powyżej dla R1 i R².

Gdy R1 oznacza grupę alkilową, korzystnie zawiera ona więcej niż dwa atomy węgla, np. grupa · C3-6alkilowa.

Gdy R2 oznacza grupę alkilową, korzystnie zawiera ona od 1 do 6 atomów węgla, np. 1 do 4 atomów węgla.

Gdy R³ i R4 oznacza grupę alkilową, może to być grupa o prostym lub rozgałęzionym łańcuchu i może zawierać 1-4 atomów węgla.

Niektóre związki o wzorze 1 mogą tworzyć sole. Tak więc, związki o wzorze 1, które zawierają zasadową grupę aminową mogą tworzyć sole z kwasami, a związki, które zawierają kwasową grupę mogą tworzyć sole z zasadami.

Odpowiednie sole addycyjne z kwasami obejmują sole utworzone z kwasem solnym, bromowodorowym, azotowym, nadchlorowym, siarkowym, cytrynowym, winowym, fosforowym, mlekowym, benzoesowym, glutaminowym, szczawiowym, asparaginowym, pirogronowym, octowym, bursztynowym, fumarowym, maleinowym, szczawiowooctowym, izetionowym, stearynowym, ftalowym, metanosulfonowym, p-toluenosulfonowym, benzenosulfonowym, laktobionowym i glukuronowym. Odpowiednie sole z zasadami, obejmują sole z zasadami nieorganicznymi, takie jak sole metali alkalicznych (np. sodowa i potasowa) i sole metali ziem alkalicznych (np. wapniowa), sole z zasadami organicznymi, np. z fenyloetylobenzyloaminą, dibenzyloetylenodiaminą, etanoloaminą i dietanoloaminą oraz sole z aminokwasami, np. lizyną i argininą. Najkorzystniejsze są sole farmaceutycznie dopuszczalne.

W związkach o wzorze ogólnym 1 R1 korzystnie oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową lub naftylową, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową 5- lub 6członową, zawierającą od l do 4, np. 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród azotu, tlenu i siarki. Korzystne podstawniki, które mogą występować w grupie R1 obejmują grupy Ci-4alkilowe i mono-lub di-(Ci-4)aIkiloaminowe i atomy chlorowców. Dalej R¹ korzystnie oznacza niepodstawioną grupę alkilową, np. grupę C3-ealkilową.

R2 korzystnie oznacza grupę fenylową lub ewentualnie podstawioną grupę Ci-4alkilową. Korzystne podstawniki, które mogą występować w grupie R2 obejmują grupy Ci-4chlorowco160 044 alkilowe (np. trifluorometylową), Ci-4alkoksylowe, grupę hydroksylową, atomy chlorowców, grupy mono- lub dI-(Ci-4)alkiloamInowe i przyłączone przez azot 5- lub 6-członowe grupy heterocykliczne (np. morfolinowa, piperydynowa, pirolidynowa). Korzystnie R² oznacza grupę Ci-4alkilową.

R³ korzystnie oznacza wodór lub grupę metylową.

Y korzystnie oznacza -CH2-. Grupa Υ-Χ korzystnie oznacza -CH2O-, -CH2S, -CH2CH2- lub -CH = CH-.

Szczególnie korzystną grupę związków o wzorze 1 stanowią związki, w których R¹ oznacza grupę fenylową lub naftylową, która może być podstawiona 1 do 4 podstawnikami wybranymi z grup Ci-4alkoksylowych (np. metoksylową lub etoksylową), Ci -4alkilowych (np. metylowej, etylowej, n-propylowej, i-propylowej, n-butylowej, lub t-butylowej) i atomów chlorowca (np. bromu lub chloru), R2 oznacza grupę Ci-4alkilową (korzystnie metylową lub etylową), R3 oznacza wodór lub grupę metylową, a Υ-Χ oznacza grupę -CH2O- oraz ich sole i fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku, szczególnie korzystne z uwagi na ich aktywność, obejmują: N-[6-(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/3,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l ^-bjprrydazyn^-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/l-nafyylometyloksy/imidazo[l,2-b]piyydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/3-metylobenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-yyo]karbaminian metylu, N-[6-/2,3dimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/2,5-dimetylobenzyloksy/imidazo[ l ,2-b]pirydazyn-2-yyo]karbaminian metylu, N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, N-[-6-(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, N-metylo-N-[6-(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[/6-/2-bromo-3,4,5,trimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu i N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-butylu i N-[6-/3,5-dimetoksy-4-etoksybenzyyoksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu oraz ich fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku wykazują aktywność cytotoksyczną, tj. są toksyczne wobec pewnych żywych komórek, które są szkodliwe dla ssaków, np. komórek nowotworowych.

Aktywność przeciwnowotworowa związków o wzorze ogólnym 1 jest przedstawiona w kilku strandardowych testach zarówno in vitro jak i in vivo, głównie jako aktywność wobec mysich białaczkowych linii komórkowych np. P388.

Stwierdzono, że związki o wzorze ogólnym 1 wykazują silną aktywność przeciwnowotworową wobec P388 in vitro w próbach proliferacyjnych i jeszcze silniejszą w próbach tworzenia kolonii. ln vivo, związki wytwarzane sposobem według wynalazku redukują liczbę komórek nowotworowych u myszy z białaczką puchlinową P388/0 i w konsekwencji zwiększają czas przeżycia w porównaniu z kontrolną grupą nieleczonego nowotworu.

Doniesiono, iż aktywność w powyższym standardowym teście nowotworowym in vivo jest wskaźnikiem aktywności przeciwnowotworowej u człowieka (A. Goldin i in. w Methods in Cancer Research, wyd. V.T. DeVita Jr. i H. Busch, 16 198-199, Academic Press N.Y. 1979).

Stwierdzono także, że związki wytwarzane sposobem według wynalazku przeszkadzają w działaniu tubuliny, co wykazano przez zahamowanie polimeryzacji tubuliny in vitro.

Wiadomo, że związki, które działają jako inhibitory mikrorurek blokują kierunkową migrację komórek nowotworowych. Należy zatem przypuszczać, że związki wytwarzane sposobem według wynalazku będą miały właściwości antyinwazyjne i antymetastatyczne.

Poza opisanymi wyżej właściwościami, okazało się, że kilka korzystnych związków wytwarzanych sposobem według wynalazku, wykazuje aktywność wobec różnorodnych linii ludzkich komórek nowotworowych in vitro (DLD-1 ludzki rak okrężnicy, WiDr ludzki gruczolakorak okrężnicy, HCT-116 ludzki rak okrężnicy i A549 ludzki rak płuc), wskazującą, że związki mają szerokie spektrum aktywności przeciwnowotworowej.

160 044

Szczególnie korzystnym związkiem ze względu na jego aktywność jest N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloks/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu i jego fizjologicznie funkcjonalne pochodne. Okazało się, że związek ten wykazuje jeszcze dobrą aktywność wobec różnych nowotworów mysich in vitro (B16 czerniak i L1210 białaczka). Ponadto okazało się, że wykazuje dobrą aktywność in vivo wobec szczepów P388, które są oporne na większość klinicznie stosowanych środków przeciwnowotworowych, w tym na cyklofosfamid, metotreksat, aktynomycynę D, winkrystynę, adriamycynę, 5-fluorouracyl, cis-platynę, bis-chloronitrozomocznik i amsakrynę. Przypuszcza się, że nowotwory odporne na adriamycynę, winkrystynę i aktynomycynę D są faktycznie oporne na różne, w szerokim zakresie leki przeciwnowotworowe.

Przypuszcza się, że pewne związki wytwarzane sposobem według wynalazku działają jako proleki. Związki o wzorze 1, w którym R3 oznacza grupę alkilową, mają wyższą aktywność in vivo niż można byłoby oczekiwać na podstawie ich aktywności in vitro i przypuszcza się, że in vivo przechodzą one w związek o wzorze 1, w którym R1 oznacza wodór.

Według wynalazku sposób wytwarzania związków o wzorze 1 polega na tym, że przeprowadza się reakcję związku o wzorze 2, w którym R¹, X i Y mają wyżej podane znaczenia z reagentem służącym do wprowadzania grupy -CO2R², w której R² ma wyżej podane znaczenie i ewentualnie konwersję jednego związku o wzorze 1 winny związek o wzorze l,np. przez wymianę jednej grupy estryfikującej r2 na inną grupę estryfikującą R2 lub przez alkilowanie związku o wzorze 1, w którym R3 oznacza wodór, natężenie, w razie potrzeby wytwarzania odpowiedniej soli.

Reagentem służącym do wprowadzenia grupy -CO2R2 może być odpowiedni chloromrówczan, np. alkilochloromrówczan taki jak chloromrówczan metylu lub etylu. Związki o wzorze 2 można wytwarzać ze związku o wzorze 1 przez usunięcie grupy -CO2R2, (korzystnie labilnej grupy takiej jak t-butoksykarbonylowa) w warunkach kwaśnych (stosując np. ewentualnie chlorowcowany kwas karboksylowy taki jak kwas · mrówkowy, chloromrówkowy lub trifluorooctowy) ewentualnie w obecności rozpuszczalnika, np. chlorowcowanego węglowodoru· takiego jak dichlorometan. Tak więc, w szczegółowym wykonaniu sposobu według wynalazku, jeden związek o wzorze 1 można przeprowadzić w inny związek o wzorze 1 przez usunięcie jednej grupy -CO2R2 i reakcję prowadzącą do wprowadzenia innej grupy -CO2R2 jak opisano wyżej.

Konwersję związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1 można uzyskać np. przez zastąpienie estryfikującej grupy R w związku o wzorze 1 inną grupą R na drodze ogrzania związku o wzorze 1 z odpowiednim alkoholem w obecności zasady, np. alkoholanu metalu alkalicznego takiego jak t-butanolam potasowy, w temperaturze w zakresie 50 do 180°C. Taką wymianę estrową można prowadzić w reakcji pomiędzy związkiem o wzorze 5 a związkiem o wzorze 4.

Interkonwersję można także przeprowadzić na drodze alkilowania związku, w którym R3 oznacza atom wodoru i uzyskać związek, w którym R3 oznacza grupę alkilową. Alkilowanie można prowadzić konwencjonalnym sposobem, np. stosując halogenek alkilowy, np. jodek metylowy lub etylowy, w obecności zasady, np. wodorku sodowego. Te związki przejściowe są nowe i wchodzą także w zakres wynalazku. Korzystny związek przejściowy stanowi związek o wzorze 3.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku nadają się do leczenia nowotworów. Mogą być wykorzystane w leczeniu różnych postaci raka, w tym białaczek, chłoniaków, mięsaków i raków stałych.

Sposób leczenia raka u zwierząt, w tym u ssaków, zwłaszcza u ludzi, polega na podawaniu klinicznie użytecznej ilości związku o wzorze 1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli lub fizjologicznie funkcjonującej pochodnej w farmaceutycznej postaci użytkowej, raz lub kilka razy dziennie lub według innego odpowiedniego planu, doustnie, doodbytniczo, pozajelitowo lub do stosowania miejscowego.

Ilość związku o wzorze 1, która byłaby skuteczna jako środek cytotoksyczny jest zmienna i ostatecznie zależy od uznania lekarza lub weterynarza. Czynniki, które należy wziąć pod uwagę, obejmują stan choroby, która ma być leczona, sposób podawania i charakter formulacji, ciężar ciała ssaka, powierzchnię, wiek i stan ogólny oraz konkretny związek, który ma być podawany. Odpowiednia skuteczna dawka przeciwnowotworowa jest w zakresie od około 0,01 do około 120 mg/kg wagi ciała, np. 0,1 do około 120 mg/kg, korzystnie w zakresie od około 0,1 do 50 mg/kg, np. 0,5 do 5 mg/kg. Całkowita dawka dzienna może być podawana w postaci dawki jednorazowej lub w kilku dawkach, np. dwa do sześciu razy dziennie lub przez dożylną infuzję przez określony

160 044

Ί czas. Na przykład, dla Ί5 kg ssaka dawka powinna być w zakresie od około 8 do 900 mg dziennie, a typowa dawka mogłaby wynosić około 50 mg dziennie. Jeżeli wskazane jest podawanie w kilku dawkach, leczenie typowo można prowadzić podając 15 mg związku o wzorze 1 do 4 razy dziennie.

Związek czynny może być podawany sam, ale korzystne jest podawanie go w farmaceutycznej postaci użytkowej. Postacie użytkowe do stosowania w medycynie obejmują związek o wzorze 1 lub jego sól wraz z jednym lub więcej niż jednym farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem i ewentualnie z innymi składnikami leczniczymi. Nośnik powinien być farmaceutycznie dopuszczalny w tym sensie, iż powinien być kompatybilny z innymi składnikami formulacji i nie powinien być szkodliwy dla biorcy.

Sposób wytwarzania środków farmaceutycznych polega na doprowadzeniu do połączenia związku o wzorze 1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli lub fizjologicznie funkcjonalnej pochodnej i farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika.

Postacie użytkowe środka obejmują postacie odpowiednie do podawania doustnego, miejscowego, doodbytniczego lub pozajelitowego (w tym podskórnego, domięśniowego i dożylnego). Korzystne są postacie nadające się do podawania doustnego lub pozajelitowego.

Postać użytkowa może mieć dogodnie postać dawki jednostkowej i może być wytwarzana dowolnymi metodami znanymi w technice farmaceutycznej. Wszystkie metody obejmują etap doprowadzenia związku czynnego do kontaktu z nośnikiem, który stanowi jedna lub więcej substancji pomocniczych. Zwykle postacie użytkowe wytwarza się przez jednorodne i dokładne skontaktowanie związku aktywnego z ciekłym nośnikiem lub z subtelnie rozdrobnionym stałym nośnikiem lub z obydwoma, a następnie, w razie potrzeby, uformowanie produktu do żądanej postaci.

Środki nadające się do podawania doustnego mogą być w postaci pojedynczych jednostek, takich jak kapsułki, opłatki, tabletki lub pastylki romboidalne, z których każda zawiera określoną ilość związku czynnego, w postaci proszku lub granulek lub w postaci roztworu lub zawiesiny w wodzie lub w niewodnej cieczy, takiej jak syrop, eliksir, emulsja lub napój.

Tabletkę można wytwarzać przez prasowanie lub kształtowanie w formie, ewentualnie z jedną lub więcej niż jedną substancją pomocniczą. Prasowane tabletki można wytwarzać przez prasowanie w odpowiednim urządzeniu związku aktywnego w postaci o dużej plastyczności takiej jak proszek lub granulat, ewentualnie zmieszanego ze środkiem wiążącym, smarującym, obojętnym rozcieńczalnikiem, środkiem powierzchniowo czynnym lub dyspergującym. Kształtowane w formie tabletki można wytwarzać przez formowanie w odpowiednim urządzeniu mieszaniny sproszkowanego związku czynnego z dowolnym odpowiednim nośnikiem.

Syrop można wytwarzać przez wprowadzenie związku aktywnego do stężonego wodnego roztworu cukru, np. sacharozy, do którego można także dodać dowolne składniki pomocnicze. Takie składniki pomocnicze mogą obejmować środki zapachowe, środek hamujący krystalizację cukru lub środek zwiększający rozpuszczalność innych dowolnych składników, taki jak wielowodorotlenowy alkohol, np. gliceryna lub sorbit.

Środki do podawania doodbytniczo mogą mieć postać czopków z konwencjonalnym nośnikiem, takim jak masło kakaowe.

Środki odpowiednie do podawania pozajelitowo dogodnie obejmują sterylne wodne preparaty związku aktywnego, które korzystnie są izotoniczne z krwią pacjenta. Takie środki zawierają roztwór farmaceutycznie i farmakologicznie dopuszczalnej soli addycyjnej z kwasem związku o wzorze 1, izotoniczny z krwią pacjenta.

Użyteczne środki obejmują także stężone roztwory lub substancje stałe zawierające związek o wzorze 1, które po rozcieńczeniu odpowiednim rozpuszczalnikiem dają roztwór do podawania pozajelitowego określony powyżej.

Obok wyżej wymienionych składników, środki mogą zawierać jeden lub więcej niż jeden składników pomocniczych wybranych spośród rozcieńczalników, buforów, środków zapachowych, wiążących, powierzchniowo czynnych, zagęszczających, smarujących, konserwujących (w tym przeciwutleniaczy) itp.

Wyniki testów biologicznych

A) Próba na polimeryzaję tubuliny. Materiały i sposoby.

160 044

1. Wytwarzanie tubuliny

a) Świeży mózg konia

b) Bufory:

BBG	BB	BB2G
100 mM	MES^x/NaOH	Jak BBG	Jak BBG
2 mM	EGTA^X	ale bez gliceryny	ale z 8M gliceryny
1 mM	MgSCU		i 1 mM GTP*
4 mM	glicenna
2 mM	ditioerytryt

pH 6,9 w 23°C ^XMES = kwas 2-/N-morfolino/etanosulfonowy

EGTA = glikol etylenowy kwas bis-//3-aminoetyloetero/-N,N,N',N'-tetraoctowy GTP = trifosforan guanozyny

Wszystkie operacje przeprowadza się w 4°C, jeśli nie zaznaczono inaczej. Mózg konia przemywa się buforem BBG schłodzonym lodem i usuwa się powierzchniowe opony mózgowordzeniowe i naczynia krwionośne. Po zważeniu sieka się korę mózgową, homogenizuje się w 75 ml buforu BBG/lOOg mózgu, odwirowuje się przy 6500g przez 15 minut i po usunięciu supernatantu powtórnie odwirowuje się 100000 przez 75 minut. Mierzy się objętość supernatantu (Vml)idodaje się V/10 10 mM GTP (sól Li) w wodzie. Mieszaninę inkubuje się w zamkniętych rurkach do wirówek (30 minut, 34°C) w wytrząsanej łaźni wodnej w celu spolimeryzowania tubuliny. Po polimeryzacji rurki waży się i odwirowuje przy 100000 g(l godzina w 27°C) we wstępnie ogrzanym wirniku. Osad ponownie zawiesza się w V/4 ml buforu BB i miesza się na lodzie przez 30 minut i odwirowuje się przy 100000 g (1 godzina, 4°C) w celu usunięcia odpornych na zimno mikrorurek. Dodaje się równą objętość buforu BB2G do supernatantu, który zamraża się szybko w 5 ml próbkach w plastikowych odważonych naczyniach unoszących się na zawiesinie stały COa/etanol i przechowuje przez przez noc w -80°C. Po około 18 godzinach zamrożone próbki tubuliny rozmraża się, dodaje się 10 mM GTO w wodzie, aby uzyskać końcowe stężenie 1 mM i mierzy się ponownie objętość (Wml).

Cykl polimeryzacja/depolimeryzacja powtarza się dokładnie jak powyżej, ale zastępując BV przez W, aby uzyskać tubulinę z dwóch cykli.

2. Próba turbidymetryczna na polimeryzację tubuliny

Urządenie: rejestrujący spektrofotometr z 6 pozycjami w termostatowanej obsadzie do kuwet; pełna skala ugięcia = 0,2 jednostki absorbancji.

W 1 ml kuwecie spektrofotometru miesza się lOOyul 10 mM GTP (soli Li) przygotowanego w buforze BB, 10 μΐ wody lub dimetylosulfotlenku, w zależności od rozpuszczalnika leku, bufor BB i preparat tubuliny, tak aby końcowy wzrost A350 nm wynosił 0,15 jednostek po 16 minutach (w przybliżeniu 100/yl preparatu tubuliny lub 2,5 mg białka) w końcowej objętości 1ml w 37°C. Wszystkie reagenty przechowuje się na lodzie.

Polimeryzację zapoczątkowuje się podnosząc temperaturę do 37°C i rejestruje się wzrost A35onm trzech próbek w stosunku do kuwety kontrolnej. Próbka kontrolna obejmuje podobną mieszaninę inkubowaną, ale bez tubuliny albo z dodatkiem 1 mM Ca²⁺. Oblicza się wzrost A350 nm przez początkowe 10 minut po zakończeniu fazy logarytmicznej (w tym czasie kontrolna polimeryzacja jest zakończona w 80%), wyrażając go w procentach w odniesieniu do wartości kontrolnej, dla szeregu stężeń leku. Określa się stężenie leku wymagane do uzyskania 50% zmiany (IC50) w wartości kontrolnej.

B) Próba na tworzenie kolonii P338Di

Metoda. W próbie tej komórki z linii adaptowanej in vitro mysiego nowotworu limfoidalnego P388 najpierw poddaje się ekspozycji na badany związek w stopniowo rozcieńczanych stężeniach przez 24 godziny w hodowli. Następnie określa się zdolność tak traktowanych komórek do tworzenia oddzielnych kolonii przez 14 dni po powtórnym zawieszeniu w półstałym środowisku nie zawierającym leku.

Początkowe komórki w logarytmicznej fazie wzrostu umieszcza się na płytkach 25 cm2 w pojedynczych kolbach do hodowli tkankowej, z których każda zawiera 5 ml środowisk hodowlanego RPMI 1640 buforowanego Hepes, uzupełnionego 10% płodową surowicą cielęcą i badanym związkiem. Wszystkie związki przygotowuje się początkowo w dimetylosulfotlenku w odpowiednich stężeniach i do każdej kolby dodaje się 25 mikrolitrów każdego roztworu. Wszystkie związki

160 044 ocenia się w stężeniach seryjnie zmieniających się w 4 skokach począwszy od górnego stężenia około 4-krotnie większego niż znane już stężenie hamujące proliferację tych komórek w 80-90% w pierwotnej próbie proliferacji.

Po 24 godzinach ekspozycji na badany związek liczy się komórki i znaną liczbę żywych komórek przenosi się do 15 ml rurki do wirowania, do której następnie dodaje się 4 ml 0,25% roztworu agarozy żelującej w niskiej temperaturze w kompletnym środowisku do hodowli tkankowej RPMI. Po 13 dniach inkubacji w 37°C na górę każdej rurki wprowadza się 1ml 1% fioletu p-jodonitrotetrazoliowego i pozostawia się do przeniknięcia go przez agarozę przez dalsze 24 do 48 godzin. Barwnik ten jest metabolizowany przez żywe komórki i powstaje nierozpuszczalny czerwony krystaliczny produkt, który ułatwia policzenie kolonii. Z każdej rurki pobiera się próbki i określa się liczbę kolonii zawierających minimum 50 komórek. Określa się stężenie związku niezbędne do zahamowania tworzenia się kolonii w 50% w odniesieniu do komórek kontrolnych inkubowanych w identycznych warunkach lecz bez badanego związku.

C) Test na białaczkę limfocytową P388/0

Metoda. Test przeprowadza się na myszach CD2-Fi, tej samej płci, ważących 20g±3g. Zwierzętom kontrolnym i testowanym podaje się dootrzewnowo zawiesinę 10^e żywych komórek nowotworowych P388/0 dnia 0. W każdym teście ocenia się kilka poziomów dawek, które wyznaczają LD20 dla związku; dla każdej grupy z danym poziomem dawki przeznacza się 6 zwierząt. Badane związki przygotowuje się albo w fizjologicznej solance zawierającej 0,05% Tween 80 lub w wodzie destylowanej zawierającej 5% dekstrozy i podaje się dootrzewnowo 1,5 i 9-go dnia po wszczepieniu nowotworu. Dawki są liczone w mg/kg wagi ciała zgodnie z ciężarem każdego zwierzęcia. Rejestruje się dzień śmierci każdego zwierzęcia i dla każdej grupy wyznacza się średni dzień śmierci. Różnicę pomiędzy średnim czasem przeżycia w grupach testowanej i kontrolnej wyraża się w procentowym wzroście długości życia (% ILS). Wyniki.

Tabela 1

Test na białaczkę limfocytową P388/O

Związek Osobniki, Osobniki, wg przykładu Dawka (mg/kg) %ILS które przeżyły 30 dni które przeżyły 60 dni

III 300 263

D/LD20 (myszy)

Metoda. Badane związki przygotowuje się jak opisano w teście (C) na białaczkę limfocytową P388/0 i podaje się dootrzewnowo na różnych poziomach dawek grupie 6 myszy CD-2-Fi, tej samej płci, ważących 20±3g, 1, 5 i 9-go dnia. Obserwuje się myszy przez 14 dni (od dnia 1), rejestruje się liczbę śmierci w każdej grupie i określa się LD20. Wyniki.

Tabela 2

Związek z przykładu nr LD20 (mg/kg)

III 450

E) Aktywność wobec nowotworów opornych na leki.

Stosując podobną procedurę do opisanej w teście na białaczkę limfocytową P388/0 oceniono związek według przykładu na aktywność wobec nowotworu P388/0, który jest oporny na następujące standardowe, klinicznie stosowane środki przeciwnowotworowe: bis-chloronitrozomicznik (BCNU), cyklofosfamid (CPA), adriamycyna (ADR), aktynomycyna D (ActD), metotreksat (ΜΤΧ), 5-fluorouracyl (5FU), cis-platyna (Cis-Pt), winkrystyna (VCR), amsakryna (AMSA).

F) Aktywność in vitro wobec linii komórek ludzkich nowotworowych.

Metoda. Komórki z linii ludzkich komórek nowotworowych DLD-1, HCT-116, WiDr i A549 poddano w hodowli ekspozycji na badane związki w stopniowo rozcieńczanych stężeniach przez 96 godzin. Określa się zdolność takich komórek do proliferacji przez czas trwania testu.

Komórki w logarytmicznej fazie wzrostu umieszcza się na płytkach do hodowli tkankowej w 96 zagłębieniach, w każdym z których znajduje się 100pl podłoża hodowlanego RPMI 1640 uzupełnionego 10% płodową surowicą cielęcą, antybiotykami i badanym związkiem. Wszystkie związki sa nrzvpntnwane nnr.zatknwn w rnztwnrze w Himrtvlnęnlfntlpnkii n ndnnwip.Hnir.h steże10

160 044 niach, przy czym końcowe stężenia roztworu są 20-krotnie większe niż wymagane na płytce. Końcowe 1 w 10 rozcieńczenie w kompletnym podłożu przygotowuje się zatem przed dodaniem 100 μΐ do każdego dołka płytki. Wszystkie związki ocenia się w stężeniach stopniowo zmieniających się w 4 skokach od górnego stężenia 4-krotnie większego niż znane już stężenie hamujące proliferację komórek z mysiego roztworu limfoidalnego P388Di w 80-90% w pierwotnej próbie proliferacji.

Po 96 godzinach proliferację komórek poddanych działaniu badanego związku porównuje się z komórkami kontrolnymi nietraktowanymi jedną z dwóch metod:

a) Wyciąga się supernatanty hodowlane i komórki utrwala się i zabarwia dodając roztworu błękitu metylenowego (5 g na litr 50% etanolu: woda, ΙΟΟμΙ/dołek). Po 30 minutach w temperaturze pokojowej niezwiązany barwnik wymywa się przez zanurzenie płytek w wodzie. Zabarwione komórki roztwarza się przez noc stosując 1% roztwór Sarkosylu (Sigma) w solance buforowanej fosforanem (ΙΟΟμΙ/dołek). Odczytuje się absorbancje za pomocą spektrofotometru płytkowego ELISA przy długości fali 620 nm. IC50 określa takie stężenie leku, przy którym adsorbancja zmniejsza się do 50% adsorbancji w kulturach kontrolnych (bez leku). Tę metodę stosuje się dla linii komórkowej DLD-1.

b) Do każdego dołka dodaje się 20μΐ MTT (5mg/ml w PBS). Po 4-godzinnym okresie inkubacji wyciąga się podłoże w każdego dołka i umieszcza się z 200μΐ dimetylosulfotlenku w celu rozpuszczenia utworzonych kryształów formazanu. Odczytuje się absorbancje za pomocą spektrofotometru płytkowego ELISA przy długości fali 540 nm. IC50 oznacza takie stężenie leku, przy którym absorbancja zmniejsza się do 50% absorbancji w kulturach kontrolnych (bez leku). Metodę tę stosuje się dla linii komórkowych WiDr, HCT-116 i A549.

G) Aktywność in vivo wobec nowotworów mysich.

Stosując procedurę podobną do testu na białaczkę limfocytową P388/0 oceniono aktywność związku wobec mysich nowotworów B16, L1210 i M5076. Zawiesinę 10⁶ komórek nowotworowych wszczepia się dootrzewnowo zwierzętom kontrolnym i badanym zerowego dnia. Komórki nowotworowe B16 podaje się dootrzewnowo w postaci zawiesiny komórek 1: 10 zerowego dnia. Badany związek podaje się dootrzewnowo 1, 5 i 9-go dnia. W testach z B16 i M5076 przypada 10 myszy na badaną grupę, a w teście L1210 - 6 myszy na badaną grupę. Rejestruje się dzień śmierci każdego zwierzęcia i oblicza się % ILS (procentowy wzrost długości życia). Wyniki przedstawione są w tabeli 3.

Tabela 3

Aktywność in vivo wobec nowotworów mysich

Nowotwór Dawka Średni % ILS Nr doświadczenia (mg/kg) (±SEM)

M5076 5 28 1

L1210 10 134 ±772) 2

B16 5 69(±4) 3

Wynalazek ilustrują następujące nie ograniczające jego zakresu przykłady. W przykładach wszystkie temperatury podane są w stopniach Celsjusza (°C), widma protonowego rezonansu magnetycznego jądrowego uzyskano na aparacie Bruker AH200 FT NMR lub Bruker HFX90 FT NMR. W przykładach stosuje się następujące skróty: DME - dimetoksyetan, DMEU - 1,3dimetyIo-2-imidazolidon, LAH - wodorek litowo-glinowy. Wytwarzanie półproduktu przedstawia przykład I.

Przykład I. Półprodukt. 3-amino-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/pirydazyna.

Do zawiesiny 11,22 g (0,1 mola) t-butanolanu potasowego w 80 ml DME podczas mieszania pod azotem i chłodzenia w łaźni lodowej, dodawano przez 15 minut 19,82g alkoholu 3,4,5trimetoksybenzylowego (Aldrich, 0,1 mola), rozpuszczonego w 20 ml DME. Po 0,5 godziny mieszaninę potraktowano 3-amino-6-chIoropirydazyną (Helv. Chim. Acta, 1954, 37, 121, J. Druey, Kd. Meier i R. Eichenberger) w ilości 12,95 g (0,1 mola) i po 1,5 godziny ogrzewano pod chłodnicą zwrotną do wrzenia przez 3 godziny. Mieszaninę oziębiono i przesączono, a odsączone ciało stałe przemyto eterem. Przesącz odparowano pod próżnią uzyskując olej, który podzielono pomiędzy

160 044 octan etylu i wodę. Fazę organiczną przemyto wodą, wysuszono (Na2SO₄) i odparowano uzyskując olej (A), który poddano chromatografii na żelu krzemionkowym eluując układem 5% metanolchloroform. Wyeluowane frakcje połączono i otrzymano olej (B), który roztarto z chloroformem i eterem diizopropylowym otrzymując związek tytułowy w postaci białego ciała stałego w ilości 9,44 g, t.t. = 142-144°; NMR 4H (CDCb), 6,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 5-H), 6,78 (1H, Jab 8,8 Hz, 4-H), 6,72 (2H, s, PhH), 5,38 (2H, s, CH2), 4,45 (2H, br.s. NH2), 3,87 (6H, s, OMe) i 3,84 (3H, s, OMe).

Przykład II. N-[6-3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian t-butylu.

2,91 g (10 mmoli) 3-amino-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/pirydazyny, 2,16 g (20 mmoli) 2,6lutydyny i 2,38 g (10 mmoli) N-bromoacetylokarbaminianu t-butylu (N. J. Leonard i K. A. Cruikshank, J. Org. Chem., 1985, 50, 2480) ogrzewano w temperaturze 100°C przez 3 godziny mieszając w atmosferze azotu i w 100ml suchego l,3-dimetylo-2-imidazolidynonu (DMEU). Mieszaninę ochłodzono, wylano na roztwór kwaśnego węglanu sodu i przesączono otrzymując stały produkt, który przemyto wodą. Odparowanie daje stały produkt, który rekrystalizuje się z dimetyloformamidu i wody, otrzymując 0,95 g tytułowego związku w postaci białego proszku o t.t. 191,5-192,5°; NMR óH(de-DMSO), 9,95 (1H, br. s, NH), 7,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 8-H) 7,79 (1H, br.s,

3- H), 6,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 7-H), 6,86 (2H, s, PhH), 5,25 (2H, s, CH2), 3,79 (6H, s, OMe), 3,68 (3H, s, OMe) i 1,50 (9H, s, t-Bu).

Przykład III. N-[N-metylo-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy)-imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu.

1,26 g (31,5 mmoli) 60% wodorku sodowego dodawano porcjami do mieszanej zawiesiny 9,51 g (24,5 mmoli) N-[6-/3,4,5-timetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminianu metylu w 100 ml DMEU pod azotem w temperaturze otoczenia. Mieszaninę potraktowano 4,9 g (2,15 ml, 35 mmoli) jodometanu i po dalszej godzinie dodano równoważniki molowe wodorku sodowego i jodometanu. Po 2 godzinach mieszaninę przelano do 100 ml wody i przesączono, uzyskując białe ciało stałe, które poddano chromatografii na SiO2 eluując układem 2% metanolchloroform. Produkt przekrystalizowano z DMF i wody i otrzymano 8,29 g związku tytułowego w postaci białego proszku o t.t. 177-178°C; NMR δ H/deDMSO), 8,04 (1H, s, 3H), 7,96 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,92 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,86 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CH2), 3,79 (9H, s, OCH3), 3,68 (3H, s, COOCH3) i 3,42 (3H, s, NCH2).

Przykład IV. N-[N-etylo-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu.

Sposobem podobnym do opisanego w przykładzie III uzyskano związek tytułowy w postaci białego ciała stałego o t.t. 153-155°; NMR δ H (deDMSO), 8,04 (1H, s, 3H), 7,96 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,92 (1H, Jab 8,8Hz, 7H), 6,86 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, ArCH2), 3,90 (2H, q, CH2CH2), 3,78 (9H, s, ArOCHe), 3,66 (3H, s, NCH3) i 1,19 (3H, t, CH2CH3).

Przykład V. N-[6-/3,4,5-trimetoksybenz.yloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu

a) trifluorooctan 2-amino-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyny.

0,43g (1 mmol) N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian t-butylu (przykład II) rozpuszczono w 2 ml dichlorometanu i potraktowano 1 ml kwasu trifluorooctowego. Po 2 godzinach w temperaturze otoczenia mieszaninę odparowano pod próżnią uzyskując brązowy olej, który roztarto z eterem dietylowym i otrzymano 0,25 g związku tytułowego w postaci kremowego ciała stałego o t.t. 150-157°C; NMR δ H/DMSO/, 8,0 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 7,48 (1H, s, 3H), 7,16 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,44 (2H, s, CH2), 4,5 (brs, NH3), 3,89 (6H, s, OMe) i 3,75 (3H, s, OMe).

b) Nt6-/3,4,--trimetoksybenzylol<sy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-y!o]karbaminian metylu

1,0 g (3,03 mmoli) produktu z etapu (a) zawieszono w dichlorometanie i wytrząsano z rozcieńczonym roztworem wodorotlenku sodowego. Fazę organiczną wysuszono (Na2SO₄) i odparowano uzyskując brązowy olej, który rozpuszczono w dichlorometanie i potraktowano, mieszając, 0,42 ml (3,03 mmoli) trietyloaminy, 0,23 ml (3,03 mmoli) chloromrówczanu metylu i 18 mg (0,3mmola)

4- dimetyIoaminopirydyny. Mieszaninę mieszano w temperaturze otoczenia przez 17 godzin, po czym ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 2 godziny i odparowano pod próżnią. Wytworzone ciało stałe podzielono pomiędzy chloroform i wodę, oddzielono fazę organiczną,

160 044 wysuszono (Na2SO4) i odparowano uzyskując ciało stałe, które poddano chromatografii na S1O2, eluując układem 2% metano-chloroform. Produkt rekrystalizowano z DMF-H2O i uzyskano związek tytułowy w ilości 0,27 g o t.t. 210-212°.

Sposobem według wynalazku otrzymuje się następujące związki:

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminiana etylu, t.t. 210-211°; NMR δ H (6e-DMSO) 10,24 (1H, br.s, NH), 7,85 (2H, Μ, 3-H i 8H), 7,10-6,86 (4H, m, 7-H i PhH), 5,27 (2H, s, CH₂Ar), 4,17 (2H, q, J, 6,6 Hz, CH2CH3), 3,78 i 3,73 (6H, s, OMe) i 1,27 (3H, t, J 6,6 Hz, CH2CH3).

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 228-230°, NMR 5 H (de-DMSO), 10,30 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab 8,8 Hz, 8-H), 7,85 (1H, s, 3-H), 7,12-6,85 (4H, m, ArH), 5,32 (2H, s, CH2) i 3,79, 3,72 i 3,69 (9H, s, OMe).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 174-175°, NMR δ H (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 8-H), 7,85 (1H, s, 3-H), 6,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 7-H), 6,85 (2H, s, PhH), 5,26 (2H, s, CH₂Ar), 4,07 (2H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3), 3,80 (6H, s, OMe), 3,68 (3H, s, OMe), 1,55 (2H, dt, J 6 Hz, CH2CH2CH3) i 0,94 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-butylu, t.t. 185-187°, NMR δ H (de-DMSO), 10,23 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 8-H), 7,8 (1H, s, 3-H), 6,68 (1H, Jab 8,8 Hz, 7-H), 6,65 (2H, s, PhH), 5,27 (2H, s, CH2Ar), 4,12 (2H, t, J 6 Hz, CH₂CH₂CH₂CH3), 3,80 (6H, s, OMe), 3,67 (3H, s, OMe), 1,61 (2H, m, CH₂CH₂CH₂CH3), 1,38 (2H, m, CH2CH2CH2CH3) i 0,92 (2H, t, J 6 Hz, CH2CH₂CH₂CHe). .

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 199-200°, NMR 5 H (de-DMSO), 9,93 (1H, br.s, NH), 7,87 (2H, m, 3-H i 8-H) 7,17-6,89 (4H, m, 7-H i PhH), 5,42 (2H, s, CH2Ar), 4,17 (2H, t, J 6 Hz, CH₂CH2CHe), 3,85 i 3,80 (6H, s, OMe), 173 (2H, ' dt, J 6 Hz, CH₂CH2CHe) i 1,04 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, t.t. 204-206°, NMR 5 H (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H) 7,83 (1H, s, 3-H), 6,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,64 (2H, s, PhH), 5,27 (2H, s, CH₂Ar), 4,15 (2H, q, J 6 Hz, CH₂CH3), 3,28 (6H, s, OMe), 3,16 (3H, s, OMe) i 1,25 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-metoksyetylu, t.t. 183-185°, NMR δ H (de-DMSO), 10,36 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,83 (1H, s, 3-H), 6,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,84 (2H, s, PhH), 5,26 (2H, s, CH2Ar), 4,25 (2H, m COCH2), 3,79 (6H, s, OMe), 3,18 (3H, s, OMe), 3,08 (2H, m, CH₂OMe) i 3,32 (3H, s, CH2OMe).

N-[6-/l-naftylometyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 243-246°, NMR 5 H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 8,25-7,55 (9H, m, naft H i 3-H i 8-H), 6,92 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,92 (2H, s, CH2) i 3,80 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-metoksybenzyIoksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 241-243°, NMR <5 H (de-DMSO), 10,1 (1H, br.s, NH), 7,92 (1H, s, 3-H) 7,65 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,45 (1H, d, J 7 Hz, PhH), 7,35 (1H, dd, J 7 Hz, PhH), 6,95 (2H, m, PhH), 6,72 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,36 (2H, s, CH2), 3,89 (3H, s, OMe) i 3,77 (3H, s, OMe).

N-[6-/3,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l ^-t^pirydazyn^-ylojkarbaminian metylu, t.t. 236-238°, NMR δ H (de-DMSO), 10,30 (1H, br.s, NH), 7,88 (2H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,82 (1H, s, 3-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,66 (2H, d, J 0,9 Hz, 2'-H i 6'-H), 6,46 (1H, t, J 0,9 Hz, 4'-H), 5,36 (2H, s, CH₂), 3,78 (6H, s, OMe) i 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-metoksybenzyloksy/imidazo[l ^-fajpirydazyn^-ylo^arbaminian metylu, t.t. 205-208°, NMR δ H (de-DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3-H) 7,80 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,30 (3H, m, 2'-H, 4Ή i 6Ή), 7,15 (1H, m, 5'-H), 6,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,80 (2H, s, CH₂), 3,72 (3H, s, OMe) i 2,34 (3H, s, Me).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l ^-blpirydazyn^-ylo^arbaminian t-butylu, t.t. 191,5-192,5°, NMR 5 H (de-DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,79 (1H, br, s, 3-H), 6,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,86 (2H, s, PhH), 5,25 (2H, s, CH2), 3,79 (6H, s, OMe), 3,68 (3H, s, OMe) i 1,50 (9H, s, t-Bu).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzylotio/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu,

t. t. 221-223°, NMR δ H (de-DMSO), 10,51 (1H, br.s, NH), 8,11 (1H, s, 3-H), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz,

160 044

8-H), 7,17 (1Η, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,88 (2H, s, PhH), 4,49 (2H, s, CHz), 3,83 (6H, s, OMe) i 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-dimetyloaminobenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu,

t. t. 200-203°, NMR 5 H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 7,93 (1H, s, 3-H) 7,90(1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,30 (1H, t, 5'-H), 6,95-6,80 (4H, m, 2'-H, 4'-H, 6'-H i 7-H), 5,40 (2H, s, CH₂), 3,78 (3H, s, MeO) i 2,98 (6H, s, NMez).

N-[6-/3-metoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 184-189,5°, NMR δ H (CDCh), 10,55 (1H, br.s, NH), 8,02 (1H, br, s, 3-H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,32 (1H, dd, J 7,5 Hz, 5'-H), 7,07 (2H, m, ArH)), 6,88 (1H, dd, J 7,5 Hz i 2 Hz, ArH), 6,70 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,34 (2H, s, CHz) 3,88 i 3,83 (6H, s, OMe).

N-[6-benzyloksyimidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, t.t. 211° (rozkład), NMR 5 H (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,72 (1H, s, 3-H), 7,57-7,37 (5H, m, Ph), 5,35 (2H, s, CHzAr), 4,15 (2H, q, J 6 Hz, CHzCHa) i 1,27 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH3).

N-[6-n-butyIotioimidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 170-171°, NMR <5 H (de-DMSO), 10,40 (1H, br.s, NH), 7,94 (1H, s, 3H), 7,76 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,06 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 3,72 (3H, s, OMe), 3,18 (2H, t, J 6 Hz, CHzS), 1,68 (2H, m, CHzCHzS), 1,44 (2H, m, CHzCHzCHzS) i 0,93 (3H, t, J 6 Hz, CHzCHzCHzS).

N-[6-benzyiotioimidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 223-225° (rozkład), NMR δ H (de-DMSO), 10,42 (1H, br.s, NH), 7,99 (1H, s, 3-H) 7,77 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,52-7,20 (5H, m, Ph), 7,07 (5H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 4,45 (2H, s, CHz) i 3,68 (3H, s, OMe).

N-[6-/3,5-dimetoksy-4-/metoksyetoksymetoksy/benzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 149-150°, NMR 5 H (CDCI3), 9,58 (1H, br.s, NH), 8,02 (1H, br, s, 3-H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 6,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,70 (2H, s, 2'-H i 6'-H), 5,29 (2H, s, CHz), 5,18 (2H, s, CHz), 4,08-3,91 (2H, m, CHz), 3,85 (9H, s, OMe), 3,6-3,45 (2H, m, CHz) i 3,35 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-chlorobenzyioksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-yio]karbaminian metylu, t.t. 268-270°, NMR δ H (de-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H) 7,83 (1H, s, 3-H), 7,61 (1H, s, 2'-H), 7,53-7,41 (3H, m, PhH), 6,91 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,38 (2H, s, CHz) i 3,68 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-chlorobenzyioksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-rlo]karbaminian metylu, t.t. 268-270°, NMR δ H (de-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,87 (IH, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,83 (1H, s, 3-H), 7,61 (1H, s, 2'-H), 7,53-7,41 (3H, m, PhH), 6,91 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,38 (2H, s, CHz) i 3,68 (3H, s, OMe).

. N-[6-/2-tienylometoksy/imidazo[l,2-b]pirydazrn-2-rlo]karbaminian metylu, t.t. 207-209°,

NMR δ H (de-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3-H),7,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,58 (1H, d, 5'-H), 7,30 (1H, d, 3'-H), 7,05 (1H, t, 4'-H), 6,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,56 (2H, s, CHz) i 3,66 (3H, s, OMe).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2,2,2-trifIuoroetrlu, t.t. 205-210° (rozkład), NMR 5 H (de-DMSO), 10,81 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 18,8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H), 6,90 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CHzAr), 4,83 (2H, q, J 9 Hz, CHzCFe), 3,76 (6H, s, OCH3) i 3,65 (3H, s, OCH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyioksy/imidazo[l,2-b]pirydazrn-2-rlo]karbaminian 2-hrdroksyetylu, t.t. 193-195°, NMR δ H (de-DMSO), 10,35 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,83 (1H, s, 3H), 6,86 (1H, Jab, 8,8 Hz, 3H), 6,84 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CHzAr), 4,82 (1H, t, J 4 Hz, OH), 4,15 (2H, m), 3,80 (6H, s, OCH3) i 3,66 (5H, m, OCHz i OCH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-rΊo]karbaminian 2-/l-morfolino/etylu,

t. t. 161-162°, NMR δ H (de-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, s, 3H), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 6,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,26 (2H, s, CHzAr), 4,22 (2H, t, J 5 Hz, COOHz), 3,80 (6H, s, OCH3), 3,68 (3H, s, OCH3), 3,58 (4H, m, CHzOCHz), 2,59 (2H, t, J 5 Hz, COOCHzCHzN) i 2,45 (4H, m, CHzNCHz).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yk)]karbaminian 2,3-dihydroksypropylu, t.t. 175-176°, NMR δ H (de-DMSO), 10,28 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,86 (1H, s, 3H), 6,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,28 (2H, s, ArCHz), 4,90 (1H, d, J 4 Hz, 2'-OH), 4,65 (1H, t, J 4 Hz, l'-OH), 4,20-4,0 (2H, m, COOCHz), 3,80 (6H, s,OCHe), 3,80-3,70 (1H, m, HO-CH), 3,69 (3H, s, OCH3) i 3,40 (2H, t, J 4 Hz, HOCHz).

160 044

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-dimetyloaminoetylu, t.t. 185-186°, NMR δ H (d₆-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H), 6,89 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,77 (2H, s, ArCH₂), 4,60 (2H, t, J 4 Hz, COOCHz), 3,80 (6H, s, OCH3), 3,69 (3H, s, OCH3), 2,50 (2H, t, CH₂N) i 2,21 (6H, s, NMe₂).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian fenylu, t.t. 210-213°, NMR δ H (CDCh), 10,12 (1H, br.s, NH), 8,05 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,55-7,15 (5H, m, Ph), 6,69 (2H, s, ArH), 6,67 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,28 (2H, s, ArCHz), i 3,90 (9H, s, OCH3).

N-[6-/2-bromo-3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian fenylu, t.t. 218-219°, NMR δ H (CDCh), 9,45 (1H, br.s, NH), 8,03 (1H, br.s, 3H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 6,94 (1H, s, ArH), 6,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,40 (2H, s, ArCH₂) i 3,96-3,86 (12H, m, OCH3). .

N-[6-/2,3-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 210-211°, NMR δ H (de-DMSO), 10,35 (1H, br.s, NH), 7,86 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,84 (1H, s, 3H), 7,10 (3H, s, PhH), 6,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,35 (2H, s, CH₂) i 3,86, 3,80 i 3,72 (9H, s, OCH3).

N-[6-/3,5-dimetoksy-4-etoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 190-193°, NMR δ H (de-DMSO), 10,33 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H), 6,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,77 (2H, s, ArCHz), 3,90 (2H, q, J 7 Hz, CHzCHz), 3,80 (6H, s, ArOCHz), 3,69 (3H, s, COOCH3) i 1,24 (3H, t, J 7 Hz, CH2CH₂).

N-[6-/2-t-butylobenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-Z-ylo]karbaminian metylu, t.t. 220-223°, NMR δ H (DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,8 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,5 (2H, m, ArH), 7,28 (2H, m, ArH), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,5 (2H, s, C^), 3,7 (3H, s, OMe), 1,4 (9H, s, Me3).

N-[6-/2-etylobenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 190-191°, NMR δ H (DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,8 (1H, Jab, 8Hz, 8H), 7,45 (1H, d, ArH), 7,3 (3H, m, ArH), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, O-CHU), 3,7 (3H, s, OMe), 2,7 (2H, quad, CH^,

7.1.2 (3H, t, Me).

N-[6-/2,5-dimetylobenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 196-197°, NMR 5 H (DMSO), 9,85 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,25 (1H, s, 6Ή), 7,1 (2H, 2d, 3' i 4'-H), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,35 (2H, s, OCH2), 4,1 (2H, t, OCH2), 2,3 (6H, 2s, 2X ArMe), 1,7 (2H, quad, CH2), 0,95 (3H, t, Me).

N-[6-/3,4,5-trimetylobenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 227-229°, NMR 5 H (DMSO), 9,90 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,75 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,15 (2H, s, ArH), 6,80 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,25 (2H, s, OC^), 3,7 (3H, s, OMe), 2,28 (6H, s, 2 X ArMe), 2,15 (3H, s, ArMe).

N-[6-/3-fenylobenzyloksy/imidazo[ 1,2-bJpirydazyn-2-ylo]ka^Γbaminiaⁿ metylu, t.t. 203-204°, NMR 5 H (DMSO), 9,92 (1H, br.s, NH), 7,75 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,70 (1H, s, 3H), 7,4 (9H, m, 9 ArH), 6,75 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,3 (2H, s, OCH2), 3,7 (3H, s, OCH3).

chlorowodorek N-[6-/3-dietyloaminobenzyIoksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-Z-ylo]karbaminianu metylu, t.t. 220-225°, NMR <5 H (DMSO), 10,35 (1H, br.s, NH), 7,9 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,8 (1H, s, 3H), 7,6 (4H, m, 4 X ArH), 6,9 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, s, C^O), 3,7 (3H, s, OMe), 3,5 (4H, br.s, 2 X C^N), 1,05 (6H, t, 2 X Me).

chlorowodorek N-[6-/3-metyloaminobenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2yylo]karbaminianu metylu, t.t. 213-215°, (rozkład), NMR δ H (DMSO), 10,4 (1H, br.s, NH), 7,9 (1H, Jab, 8 Hz, 9H), 7,85 (1H, s, 3H), 7,3 (4H, m, 4 ArH), 7,87 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, s, C^O), 3,7 (3H, s, OMe), 2,85 (3H, s, MeN).

N-[6-/3-dimetyloaminobenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 204-208°, NMR 5 H (DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8 Hz, 8H),

7.2 (lH,t, 5Ή), 66,8( IH, Jj_B, 8 Hz, 7H), 6,75 (3H, m, 3 ArH), 5,3(2H, s , CH₂O), 4,2( 2H, qqud, OCH2), 2,9 (6H, s, MezN), 1,25 (3H, t, Me).

N-[6-/l-naf'tylometoksy/imidazo[ t,2-b]pirydazyn-2-yloJkarbamiman metylu, t.t. 240-245°, NMR δ H (DMSO), 10,0 (1H, br.s, NH), 8,2 (1H, m, ArH), 8,05 (2H, m, 2 ArH), 7,95 (1H, s, 3H), 7,90 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,85 (iH, d, 2), 7,65 (3H, m, 3 ArH), 6,90 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,95 (2H, s,HhzO)t 4,25 (2H, quad, OC^), 1,35 (3H, t, Me).

160 044

N-[6-/l-naftylometoksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 208-210°, NMR < H (DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 8,15 (1H, m, ArH), 8,00 (2H, m, a ArH), 7,90 (1H, s, 3H), 7,85 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,75 (1H, d, 2Ή), 7,60 (3H, m, 3 ArH), 6,85 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,8 (2H, s, OCHz), 4,1 (2H, t, OCH₂), 1,65 (2H, m, CHa), 0,9 (3H, t, Me).

N-[6-/3-metoksy-1 -naftylometoksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, NMR δ H (DMSO), 10,0 (1H, br.s, NH), 8,1 (1H, d, ArH), 7,9 (2H, m, ArH + 3H), 7,85 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 6,85 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,8 (2H, s, CH₂O), 3,90 (3H, s, OMe), 3,7 (3H, s, OMe).

N^ó-zG^^-trimetoksyfenetylo/imidazo^ ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, NMR δ H (CDCl₃), 110,17 (1H, br.s, NH), 8,18 (1H, br.s, Het 3-H), 7,77 (1H, d, Jab = 10 Hz, Het CH), 6,85 (1H, d, Jab= 10 Hz, Het CH), 6,42 (2H, s, 2'-H, 6'-H), 3,88 (3H, s, CO₂Me) i 3,82 (9H, s, 3-MeO, 4'-MeO, 5'-MeO), 3,12 (2H, część.rozszcz. m, CH₂) i 3,02 (2H, część.rozszcz. m, CH₂).

N-[6-/3,4,5-trimetoksy-<a-styrylo/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 217-219°, NMR δ H (de-DMSO), 10,49 (1H, br.s, NH), 7,99 (1H, s, Het 3-H), 7,94 (2H, d, JAB = 10 Hz, Het CH), 7,60 (2H d, JA₂B₂= 18 Hz, CH), 7,58 (2H, d, JAB = 10 Hz, Het CH), 7,28 (2H, d, JA₂B₂ = 18 Hz, CH), 7,04 (2H, s, 2Ή, 6Ή), 3,87 (6H, s, 3'-MeO i 5'-MeO), [3,72 (3H, s) i 3,70 (2H, s)], (Co2Me i 4'-MeO).

N-[6-/2,5-dimetylobenzyloksy/imidazo[i,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian t.t. 208-209°, NMR <5 H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 7,95 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H) 7,85 (1H, s, Het 3-H), 7,35 (1H, s, 6'-H), 7,20 (2H, Jab, 8,8 Hz, 7H + d, 3' lub 4'-h), 6,90 (1H, d, 3' lub 4'-H), 5,90 (2H, s, Cft), 3,80 (3H, s, OMe), 2,4 (3H, s, Me), 2,35 (3H, s, Me).

N-[6-/2-pirydrlometoksy/imidazo[i,2-b]piryclazyn-2-ylo]karbammian metylu, t.t. 231-233° (rozkład), NMR δ H (de-DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 8,55 (1H, d, 6'-H), 7,85 (3H, m, 8-H + 3H + 5'-H), 7,55 (1H, d, 3'-H), 7,35 (1H, m, 4'-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,45 (2H, s, CH2), 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-furfurrloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-rlo]karbaminiar) metylu, t.t. 220-224°, NMR δ H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 7,95 (1H, s, 3-H), 7,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,75 (1H, Br.s, 5'-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,75 (1H, d, 4'-H), 6,55 (1H, br.s, 3'-H), 5,45 (2H, s, CH2), 3,80 (3H, s, OMe).

160 044

NHCO2Me

WZÓR 5

NHCO2Et

WZÓR 7

WZÓR 3

R¹ CH^H

WZÓR 4

Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 10 000 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania pochodnych imidazopirydazyny o wzorze ogólnym 1, w którym R¹oznacza ewentualnie podstawioną karbocykliczną grupę arylową mającą 6 lub 10 członów pierścieniowych i zawierającą co najmniej jeden pierścień aromatyczny, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową mającą 5 do 10 członów pierścieniowych lub ewentualnie podstawioną grupę Ci-walkilową, C2-ioalkenylową, C^-wcykloalkilową lub C3-iocykloalkenylową, R²oznacza ewentualnie podstawioną . grupę Ci-ioalkilową, C2-ioalkenylową, C2-ioalkinylową, C3-iocykloalkilową lub C3-iocykloalkenylową, ewentualnie podstawioną grupę arylową karbocykliczną mającą 6 lub 10 członów pierścieniowych i zawierającą co najmniej jeden pierścień aromatyczny, ewentualnie podstawioną grupę heterocykliczną mającą 5 do 10 członów pierścieniowych lub ewentualnie podstawioną grupę arylo/Ci-4/alkilową, w której część arylową stanowi karbocykliczną lub heterocykliczna grupa arylowa określona powyżej, R3 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupę -CH2- lub grupę o wzorze NR⁴, w którym R4 oznacza atom wodoru lub grupę Ci -4alkilową, a Y oznacza grupę -CH2- lub -CH2CH2-, albo Χ-Υ razem oznaczają grupę -CH = CH-, oraz ich soli i fizjologicznie funkcjonalnych pochodnych, znamienny tym, że związek o wzorze 2, w którym R¹, X i Y mają wyżej podane znaczenia poddaje się reakcji ze środkiem służącym do wprowadzenia grupy -CO2R , w której R ma wyżej podane znaczenie, i ewentualnie przeprowadza się konwersję jednego związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1 i/lub w sól.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R1 oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową lub naftylową, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową 5- lub 6-członową zawierającą 1 do 4 heteroatomów wybranych spośród atomów azotu, tlenu lub siarki lub grupę C3-6alkilową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R2 oznacza grupę fenylową lub ewentualnie podstawioną grupę Ci-4alkilową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R3 oznacza atom wodoru lub grupę metylową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się związki, w których Y oznacza -CH2-, X oznacza atom tlenu lub siarki lub -CH2- lub Υ-Χ oznaczają grupę -CH = CH-, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,5dimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-yI]karbaminianu metylu,(3,5-dimetoksybenzyloksy)-2-amino-6-(3,5-dimetoksybenzyloksy)-2-amino-6-(3,5-dimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(2,5dimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(2,5-dimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
9. Sposób według zastrz. I, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(l-naftylometyloksy)imidazo[l,2-b|pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(l-naftylometyloksy)imidazo[l,2-bjpirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3-metylobenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(3-metylobenzyloksy)imidazo[l,2-bjpirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
11. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(2,3dimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(2,3-dimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(2,5dimetyloksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(2,5-dimetylobenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(2,5dimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu etylu, 2-amino-6(2,5-dimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem etylu.
14. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,4,5trimetoksybenzyloksyjimidazoU^-blpirydazyn^-yljkarbaminianu etylu, 2-amino-6(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem etylu.
15. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-metylo-N-[6(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-yl]karbaminianu metylu, 2-amino-6(3,4,5trimetoksybenzyloksyjimidazoP^-blpirydazynę poddaje się reakcji z N-metylo-chloromrówczanem metylu.
16. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(2-bromo3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1 ^-bjpirydazyn-ż^j^yll^k^irbaminianu metylu, 2-amino-6(2bromo-3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem metylu.
17. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1 ^-blpirydazyn-ż^^^yll^i^rbiaminianu n-propylu, 2-amino-6(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo[l ,2-b]pirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem n-propylu.
18. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,4,5trimetoksybenzyloksyjimidazoU^-blpirydazyn^-yljkarbaminianu n-butylu, 2-amino-6(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo[l,2-b]pirydaz.ynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem n-butylu.
19. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-[6-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo[ 1 .ż-blpirydazyn-ż-yFkarbaminianu 2-metoksyetylu, 2-amino-6(O^^-trimetoksybenzyloksyjimidazojl^-blpirydazynę poddaje się reakcji z chloromrówczanem 2-metoksyetylu.