PL160045B1

PL160045B1 - Method of manufacture of derivatives of imidazepiridazine

Info

Publication number: PL160045B1
Application number: PL1988290246A
Authority: PL
Priority date: 1987-08-15
Filing date: 1988-08-12
Publication date: 1993-02-26
Also published as: YU202789A; IL87435A0; RU1836372C; HUT50473A; DE3888897T2; US5447956A; AP89A; DK168954B1; EP0305093B1; HU204052B; MC1969A1; CN1031532A; PL160044B1; MY103602A; NO883613L; CA1336432C; GB8719368D0; YU202889A; DD289529A5; PT88260A

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania pochodnych imlaaooplrydaoynr o aktywności cytotoksycznej, które nadają się do stosowania jako środki cytotoksyczne, zwłaszcza jako środki przeciwnowotworowe.

160 045

Badania w zakresie chemoterapii raka doprowadziły do wytworzenia różnorodnych środków przeciwnowotworowych, które miały różne stopnie skuteczności. Standardowe kliniczne stosowane środki obejmują adriamycynę, aktynomycynę D, metotreksat, 5-fluorouracyl, cis-platynę, winkrystynę i winblastynę. Jednakże, te obecnie dostępne środki przeciwnowotworowe są znane z różnych wad, takich jak toksyczność wobec zdrowych komórek i oporność na nie pewnych typów nowotworów.

Ponadto, obok wykazywanej aktywności przeciwnowotworowej, winkrystyna znana jest jako inhibitor funkcji mikrorurek. Inne związki, które wykazują aktywność hamowania funkcji mikrorurek, a o których donoszono jako o potencjalnych przeciwnowotworowych, obejmują nocodazol, tubulazol i NSC-181928, określone odpowiednio wzorami 7, 8 i 9, przedstawionymi na rysunku. Jednakże żaden z tych związków nie jest jeszcze sprawdzony klinicznie. Istnieje zatem ciągłe zapotrzebowanie na nowe i ulepszone środki przeciwnowotworowe.

Sposobem według wynalazku wytwarza się związki o wzorze ogólnym 1, w którym R¹ oznacza ewentualnie podstawioną arylową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną lub ewentualnie podstawioną grupę alkilową, alkenylową, cykloalkilową lub cykloalkenylową; R² oznacza ewentualnie podstawioną grupę alkilową, alkinylową, alkenylową, cykloalkilową lub cykloalkenylową lub ewentualnie podstawioną arylową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną lub aralkilową; R³ oznacza atom wodoru lub grupę alkilową i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupę -CH2lub grupę o wzorze NR⁴, w której R⁴ oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową, a Y oznacza grupę -CH2- lub -CH2CH2-, albo Χ-Υ razem oznaczają grupę -CH = CH- oraz ich soli i fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

W odniesieniu do grup R1 i R2 we wzorze ogólnym 1 arylowa grupa karbocykliczną może zawierać 6- lub 10 członów pierścieniowych, np. fenylowy i naftylowy i zawiera co najmniej jeden pierścień aromatyczny. Arylowa grupa heterocykliczna może zawierać od 5-10 atomów w pierścieniu, z których co najmniej jeden jest heteroatomem. Typowo heterocykliczny pierścień zawiera od 1-4 heteroatomów wybranych spośród azotu, tlenu i siarki. Przykłady odpowiednich pierścieni heterocyklicznych obejmują pierścienie tienylowy, furylowy, pirydylowy, indolowy i chinolinowy.

Podstawniki, które mogą występować w karbocyklicznej lub heterocyklicznej grupie arylowej obejmują grupy Ci-ealkilowe, Ci-4alkoksylowe (które same mogą być ewentualnie podstawione grupą Ci-2alkoksylową lub Ci-2alkoksy-Ci-2alkoksylową), atomy chlorowców (np. fluoru, chloru lub bromu), grupę aminową (ewentualnie podstawioną jedną lub dwiema grupami Ci ^alkilowymi), grupy Ci-4chlorowcoalkilowe (np. trifluorometylową), Ci-4alkilotio, grupę karboksylową, grupy Ci-4alkoksykarbonylowe, grupę -SO3H, cyjanową i fenylową. Karbocykliczną lub heterocykliczna grupa arylowa może zawierać 1 do 4 podstawników.

Jeśli nie wskazano inaczej, alkilowe grupy R11R2 występujące we wzorze ogólnym 1 mogą być grupami alkilowymi o prostych lub rozgałęzionych łańcuchach 1 mogą zawierać 1-10 atomów węgla, np. 3-10 atomów węgla. Grupa alkenylową lub alkinylowa może zawierać 2-10 atomów węgla, np. 3-10 atomów węgla. Grupa cykloalkilową lub cykloalkenylową może zawierać od 3-10 atomów węgla. Podstawniki, które mogą występować w grupie alkilowej, alkenylowej, alkinylowej, cykloalkilowej lub cykloalkenylowej obejmują atomy chlorowców, grupy Ci-4alkoksylowe, grupę hydroksylową, aminową (ewentualnie podstawioną jedną lub dwiema grupami Ci-4alkilowymi), grupy Ci-4chlorowcoalkilowe (np. trifluorometylową), Ci-4-alkilotio, grupę karboksylową, Ci-4alkoksykarbonylową, -SO3H i cyjanową.

Gdy R2 oznacza grupę aralkilową, może ona zawierać od l do 4 atomów w części alkilowej, a część arylowa może być karbocykliczną lub heterocykliczną grupą arylową, określoną jak powyżej dla R¹ i R2.

Gdy R1 oznacza grupę alkilową, korzystnie zawiera ona więcej niż dwa atomy węgla, np. grupa C3-6alkilowa.

Gdy R2 oznacza grupę alkilową, korzystnie zawiera ona od l do 6 atomów węgla, np. 1 do 4 atomów wę^la.

Gdy R³ lub R⁴ oznacza grupę alkilową, może to być grupa o prostym lub rozgałęzionym łańcuchu 1 może zawierać 1-4 atomów węgla.

160 045

Niektóre związki o wzorze 1 mogą tworzyć sole. Tak więc, związki o wzorze 1, które zawierają zasadową grupę aminową mogą tworzyć sole z kwasami, a związki, które zawierają kwasową grupę mogą tworzyć sole z zasadami.

Odpowiednie sole addycyjne z kwasami obejmują sole utworzone z kwasem solnym, bromowodorowym, azotowym, nadchlorowym, siarkowym, cytrynowym, winowym, fosforowym, mlekowym, benzoesowym, glutaminowym, szczawiowym, asparaginowym, pirogronowym, octowym, bursztynowym, fumarowym, maleinowym, szczawiowooctowym, izetionowym, stearynowym, ftalowym, metanosulfonowym, p-toluenosulfonowym, benzenosulfonowym, laktobionowym i glukuronowym. Odpowiednie sole z zasadami obejmują sole z zasadami nieorganicznymi, takie jak sole metali alkalicznych (np. sodowa i potasowa) i sole metali ziem alkalicznych (np. wapniowa), sole z zasadami organicznymi, np. z fenyloetylobenzyloaminą, dibenzyloetylenodiaminą, etanoloaminą i dietanoloaminą oraz sole z aminokwasami, np. lizyną i argininą. Najkorzystniejsze są sole farmaceutycznie dopuszczalne.

W związkach o wzorze ogólnym 1 R1 korzystnie oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową lub naftylową, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową 5- lub 6członową, zawierającą od 1 do 4, np. 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród azotu, tlenu i siarki. Korzystne podstawniki, które mogą występować w grupie R¹ obejmują grupy Ci-4alkoksylowe, Ci-4alkilowe i mono- lub di-/Ci-4/alklloaminowe i atomy chlorowców. Dalej R1 korzystnie oznacza niepodstawioną grupę alkilową, np. grupę C^-ealkilową.

R2 korzystnie oznacza grupę fenylową lub ewentualnie podstawioną grupę Ci-4alkilową. Korzystne podstawniki, które mogą występować w grupie R2 obejmują grupy Ci-4chlorowcoalkilowe (np. trifluorometylową), Ci-4alkoksylowe, grupę hydroksylową, atomy chlorowców, grupy mono- lub di-/Ci-4/alkiloaminowe i przyłączone przez azot 5- lub 6-członowe grupy heterocykliczne (np. morfolinowa, piperydynowa, pirolidynowa). Korzystnie R2 oznacza grupę Ci-4alkilową.

R³ korzystnie oznacza wodór lub grupę metylową.

Y korzystnie oznacza -CH2-. Grupa -Υ-Χ- korzystnie oznacza -CH2O-, -CH2S-, -CH2CH2-lub -CH = CH-.

Szczególnie korzystną grupę związków o wzorze 1 stanowią związki, w których R1 oznacza grupę fenylową lub naftylową, która może być podstawiona 1 do 4 podstawnikami wybranymi z grup Ci-4alkoksylowych (np. metoksylową lub etoksylową), Ci-4alkilowych (np. metylowej, etylowej, n-propylowej, i-propylowej, n-butylowej lub t-butylowej) i atomów chlorowca (np. bromu lub chloru), R2 oznacza grupę Ci-4alkilową (korzystnie metylową lub etylową), R3 oznacza wodór lub grupę metylową, a Υ-Χ oznacza grupę -CH2O- oraz ich sole i fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku szczególnie korzystne z uwagi na ich aktywność, obejmują: N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/3,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo/karbaminian metylu, N-[6-/l-naftylometyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, N-[6-/3-metylobenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-yło]karbaminian metylu, N-[6-/2,3dimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbamlnian metylu, N-[6-/2,5-dimetyloksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo/-karbaminian metylu, N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbammian etylu, N-metylo-N--6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]kaΓbaminian metylu, N-[6-/2-bromo-3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbamiman metylu, N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu i N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-butylu i N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-metoksyetylu i N-[6-/3,5-dimetoksy-4-etoksybenzyyoksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbammian metylu oraz ich fizjologicznie funkcjonalne pochodne.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku wykazują aktywność cytotoksyczną, tj. są toksyczne wobec pewnych żywych komórek, które są szkodliwe dla ssaków, np. komórek nowotworowych.

160 045

Aktywność przeciwnowotworowa związków o wzorze ogólnym 1 jest przedstawiona w kilku standardowych testach zarówno in vitro jak i in vivo, głównie jako aktywność wobec mysich białaczkowych linii komórkowych P388.

Stwierdzono, że związki o wzorze ogólnym 1 wykazują silną aktywność przeciwnowotworową wobec P388 in vitro w próbach proliferencyjnych i jeszcze silniejszą w próbach tworzenia kolonii. In vivo, związki wytwarzane sposobem według wynalazku redukują liczbę komórek nowotworowych u myszy z białaczką puchlinową P388/0 i w konsekwencji zwiększają czas przeżycia w porównaniu z kontrolną grupą nieleczonego nowotworu.

Doniesiono, iż aktywność w powyższym standardowym teście nowotworowym in vivo jest wskaźnikiem aktywności przeciwnowotworowej u człowieka (A. Goldin i in. w Methods in Cancer Research, wyd. V.T. DeVita Jr. i H. Busch, 16 198-199, Academic Press, N.Y. 1979).

Stwierdzono także, że związki wytwarzane sposobem według wynalazku przeszkadzają w działaniu tubuliny, co wykazano przez zahamowanie polimeryzacji tubuliny in vitro.

Wiadomo, że związki, które działają jako inhibitory mikrorurek blokują kierunkową migrację komórek nowotworowych. Należy zatem przypuszczać, ze związki wytwarzane sposobem według wynalazku będą miały właściwości antyinwazyjne i antymetastatyczne.

Poza opisanymi wyżej właściwościami, okazało się, że kilka korzystnych związków wytwarzanych sposobem według wynalazku, wykazuje aktywność wobec różnorodnych linii ludzkich komórek nowotworowych in vitro (DLD-1 ludzki rak okrężnicy, WiDr ludzki gruczolakorak okrężnicy, HCT-116 ludzki rak okrężnicy i A549 ludzki rak płuc), wskazującą, że związki mają szerokie spektrum aktywności przeciwnowotworowej.

Szczególnie korzystnym związkiem ze względu na jego aktywność jest N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu i jego fizjologicznie funkcjonalne pochodne. Okazało się, że związek ten wykazuje jeszcze dobrą aktywność wobec różnych nowotworów mysich in vivo (BI6 czerniak i L1210 białaczka). Ponadto okazało się, że wykazuje dobrą aktywność in vivo wobec szczepów P388, które są oporne na większość klinicznie stosowanych środków przeciwnowotworowych, w tym na cyklofosfamid, metotreksat, aktynomycynę D, winkrystynę, adriamycynę, 5-fluorouracyl, cis-platynę, bis-chloronitrozomocznik i amsakrynę. Przypuszcza się, że nowotwory odporne na adriamycynę, winkrystynę i aktynomycynę D są faktycznie oporne na różne, w szerokim zakresie, leki przeciwnowotworowe.

Przypuszcza się, że pewne związki wytwarzane sposobem według wynalazku działają jako proleki. Związki o wzorze 1, w którym R³ oznacza grupę alkilową, mają wyższą aktywność in vivo niz można byłoby oczekiwać na podstawie ich aktywności in vitro i przypuszcza się, że in vivo przechodzą one w związek o wzorze 1, w którym R1 oznacza wodór.

Według wynalazku sposób wytwarzania związków o wzorze 1 polega na tym, że przeprowadza się reakcję związku o wzorze 2, w którym R¹, X i Y mają wyżej podane znaczenia z alkoholem R²OH, w którym R² ma wyżej podane znaczenie i ewentualnie konwersję jednego związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1, np. przez wymianę jednej grupy estryfikującej R2 na inną grupę estryfikującą R2 lub przez alkilowanie związku o wzorze 1, w którym R³ oznacza wodór, następnie, w razie potrzeby wytwarzanie odpowiedniej soli.

Sposób według wynalazku przeprowadza się przez ogrzewanie związku o wzorze 2 do temperatury w zakresie 80 do 150°C, ewentualnie w obecności rozpuszczalnika i reakcję z alkoholem R2OH. Odpowiednie rozpuszczalniki obejmują obojętne rozpuszczalniki organiczne takie jak węglowodory, np. benzen lub toluen. Alternatywnie sam alkohol R²OH może działać jako rozpuszczalnik. Proces ten przebiega przez pośrednie pochodne izocyjanianowe o wzorze 3.

Acyloazydowe pochodne o wzorze 2 można wytwarzać z odpowiednich kwasów karboksylowych przez wytworzenie aktywnej pochodnej kwasu, (np. halogenku kwasowego takiego jak chlorek kwasowy utworzonego przez reakcję ze środkiem chlorowcującym, takim jak chlorek oksalilu, chlorek tionylu lub pięciochlorek fosforu), a następnie reakcję z azydkiem, np. azydkiem metalu alkalicznego, dogodnie w wodnym roztworze eteru, np. w wodnym roztworze dioksanu. Pochodne kwasów karboksylowych odpowiadające związkom o wzorze 2 mogą same być wytworzone przez reakcję związku o wzorze 4 z bromopirogronianem etylu i wytworzenie estru, a następnie hydrolizę do żądanego kwasu.

160 045

Konwersję związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1 można uzyskać np. przez zastąpienie estryfikującej grupy R² w związku o wzorze 1 na inną grupę R² na drodze ogrzania związku o wzorze 1 z odpowiednim alkoholem w obecności zasady, np. alkoholem metalu alkalicznego, takiego jak t-butanolan potasowy, w temperaturze w zakresie 50 do 180°C. Taką wymianę estrową można prowadzić w reakcji związku o wzorze 5 ze związkiem o wzorze 6.

Interkonwersję można także przeprowadzić na drodze alkilowania związku, w którym R³oznacza atom wodoru i uzyskać związek, w którym R3 oznacza grupę alkilową. Alkilowanie można prowadzić konwencjonalnym sposobem, np. stosując halogenek alkilowy, np. jodek metylowy lub etylowy, w obecności zasady, np. wodorku sodowego.

Związki przejściowe są nowe i wchodzą także w zakres wynalazku. Korzystne związki przejściowe stanowią związki o wzorze 2, 4 i 5.

Związki wytwarzane sposobem według wynalazku nadają się do leczenia nowotworów. Mogą być wykorzystane w leczeniu różnych postaci raka, w tym białaczek, chłoniaków, mięsaków i raków stałych.

Sposób leczenia raka u zwierząt, w tym ssaków, zwłaszcza u ludzi, polega na podawaniu klinicznie użytecznej ilości związku o wzorze 1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli lub fizjologicznie funkcjonującej pochodnej w farmaceutycznej postaci użytkowej, raz lub kilka razy dziennie lub według innego odpowiedniego planu, doustnie, doodbytniczo, pozajelitowo lub do stosowania miejscowego.

Ilość związku o wzorze 1, która byłaby skuteczna jako środek cytotoksyczny, jest zmienna i ostatecznie zależy od uznania lekarza lub weterynarza. Czynniki, które należy wziąć pod uwagę, obejmują stan choroby, która ma być leczona, sposób podawania i charakter formulacji, ciężar ciała ssaka, powierzchnię, wiek i stan ogólny oraz konkretny związek, który ma być podawany. Odpowiednia skuteczna dawka przeciwnowotworowa jest w zakresie od około 0,01 do około 120 mg/kg wagi ciała, np. 0,1 do około 120 mg/kg, korzystnie w zakresie od około 0,1 do 50 mg/kg, np. 0,5 do 5 mg/kg. Całkowita dawka dzienna może być podawana w postaci dawki jednorazowej lub w kilku dawkach, np. dwa do sześciu razy dziennie lub przez dożylną infuzję przez określony czas. Na przykład, dla 75 kg ssaka dawka powinna być w zakresie od około 8 do 900 mg dziennie, a typowa dawka mogłaby wynosić około 50 mg dziennie. Jeżeli wskazane jest podawanie w kilku dawkach, leczenie typowo można prowadzić podając 15 mg związku o wzorze 1do 4 razy dziennie.

Związek czynny może być podawany sam, ale korzystne jest podawanie go w farmaceutycznej postaci użytkowej. Postacie użytkowe do stosowania w medycynie obejmują związek o wzorze 1 lub jego sól wraz z jednym lub więcej niz jednym farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem i ewentualnie z innymi składnikami leczniczymi. Nośnik powinien być farmaceutycznie dopuszczalny w tym sensie, iż powinien być kompatybilny z innymi składnikami formulacji i nie powinien być szkodliwy dla biorcy.

Sposób wytwarzania środków farmaceutycznych polega na doprowadzeniu do połączenia związku o wzorze 1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli lub fizjologicznie funkcjonalnej pochodnej i farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika.

Postacie użytkowe obejmują postacie odpowiednie do podawania doustnego, miejscowego, doodbytniczego lub pozajelitowego (w tym podskórnego, domięśniowego i dożylnego). Korzystne są postacie nadające się do podawania doustnego lub pozajelitowego.

Postać użytkowa może mieć dogodnie postać dawki jednostkowej i może być wytwarzana dowolnymi metodami znanymi w technice farmaceutycznej. Wszystkie metody obejmują etap doprowadzenia związku czynnego do kontaktu z nośnikiem, który stanowi jedna lub więcej substancji pomocniczych. Zwykle postacie użytkowe wytwarza się przez jednorodne i dokładne skontaktowanie związku aktywnego z ciekłym nośnikiem lub z subtelnie rozdrobnionym stałym nośnikiem lub z obydwoma, a następnie, w razie potrzeby, uformowanie produktu do żądanej postaci.

Środki nadające się do podawania doustnego mogą być w postaci pojedynczych jednostek, takich jak kapsułki, opłatki, tabletki lub pastylki romboidalne, z których każda zawiera określoną ilość związku czynnego, w postaci proszku lub granulek lub w postaci roztworu lub zawiesiny w wodzie lub w niewodnej cieczy, takiej jak syrop, eliksir, emulsja lub napój.

160 045

Tabletkę można wytwarzać przez prasowanie lub kształtowanie w formie, ewentualnie z jedną lub więcej niż jedną substancją pomocniczą. Prasowane tabletki można wytwarzać przez prasowanie w odpowiednim urządzeniu związku aktywnego w postaci o dużej plastyczności, takiej jak proszek lub granulat, ewentualnie zmieszanego ze środkiem wiążącym, smarującym, obojętnym rozcieńczalnikiem, środkiem powierzchniowo czynnym lub dyspergującym. Kształtowane w formie tabletki można wytwarzać przez formowanie w odpowiednim urządzeniu mieszaniny sproszkowanego związku czynnego z dowolnym odpowiednim nośnikiem.

Syrop można wytwarzać przez wprowadzenie związku aktywnego do stężonego roztworu cukru, np. sacharozy, do którego można także dodać dowolne składniki pomocnicze. Takie składniki pomocnicze mogą obejmować środki zapachowe, środek hamujący krystalizację cukru lub środek zwiększający rozpuszczalność innych dowolnych składników, takich jak wielowodorotlenowy alkohol, np. gliceryna lub sorbit.

Środki do podawania doodbytniczego mogą mieć postać czopków z konwencjonalnym nośnikiem, takim jak masło kakaowe.

Środki odpowiednie do podawania pozajelitowo dogodnie obejmują sterylne wodne preparaty związku aktywnego, które korzystnie są izotoniczne z krwią pacjenta. Takie środki zawierają roztwór farmaceutycznie i farmakologicznie dopuszczalnej soli addycyjnej z kwasem związku o wzorze 1, izotoniczny z krwią pacjenta.

Użyteczne środki obejmują także stężone roztwory lub substancje stałe zawierające związek o wzorze 1, które po rozcieńczeniu odpowiednim rozpuszczalnikiem dają roztwór do podawania pozajelitowego określony powyżej.

Obok wyżej wymienionych składników, środki mogą zawierać jeden lub więcej niż jeden składników pomocniczych wybranych spośród rozcieńczalników, buforów, środków zapachowych, wiążących, powierzchniowo czynnych, zagęszczających, smarujących, konserwujących (w tym przeciwutleniaczy) itp.

Wyniki testów biologicznych.

A) Próba na polimeryzację tubuliny. Materiały i sposoby.

1. Wytwarzanie tubuliny

a) Świeży mózg konia

b) Bufory:

BBC	BB
100 mM	MES*NIoOH
2 mM
1 mM	MsOO«
4M	gheeryaa
2 mM	ditioerytryt

pH 6,9 w 23°C

BB2G

Jak BBG ale bez giiceiyny

Jak BBG ale z 8M gliceryny ι 1 mM GTF* 'MES = kwas 2-/N-forfolino/etanosulfonowy

EGTA = glikol etylenowy kwas bis-//3-aminoetyloetero/-N,N,N',N'-teiraoctowy GTP = tnfosforan guanozyny

Wszystkie operacje przeprowadza się w 4°C, jeśli nie zaznaczono inaczej. Mózg konia przemywa się buforem BBG schłodzonym lodem i usuwa się powierzchniowe opony mózgowordzeniowe i naczynia krwionośne. Po zważeniu sieka się korę mózgową, homogenizuje się w 75 ml buforu BBG/lOOg mózgu, odwirowuje się przy 6500 g przez 15 minut i po usunięciu supernatantu powtórnie odworowuje się przy 100 000 g przez 75 minut. Mierzy się objętość supernatantu (Vml) i dodaje się y/10 ml lOmM GTP (sól Li) w wodzie. Mieszaninę inkubuje się w zamkniętych rurkach do wirówek (30 minut, 34°C) w wytrząsanej łaźni wodnej w celu spolimeryzowania tubuliny. Po polimeryzacji rurki waży się i odwirowuje przy 100 000 g (1 godzina w 27°C) we wstępnie ogrzanym wirniku. Osad ponownie zawiesza się w V/4 ml buforu BB i miesza się na lodzie przez 30 minut i odwirowuje się przy 100 000 g (1 godzina, 4°C) w celu usunięcia odpornych na zimno mikrorurek. Dodaje się równą objętość buforu BB2G do supernatantu, który zamraża się szybko w 5 ml próbkach w plastikowych odważonych naczyniach unoszących się na zawiesinie stały COz//tanol i przechowuje się przez noc w -80°C. Po około 18 godzinach zamrożone próbki tubuliny rozmraża się, dodaje się 10 mM GTO w wodzie, aby uzyskać końcowe stężenie ImM i mierzy się ponownie

160 045 9 objętość (Vml). Cykl polimeryzacja/depolimeryzacja powtarza się dokładnie jak powyżej ale zastępując BV przez W, aby uzyskać tubulinę z dwóch cykli.

2. Próba turbidymetryczna na polimeryzację tubuliny.

Urządzenie: rejestrujący spektofotometr z 6 pozycjami w termostatowanej obsadzie do kuwet, pełna skala ugięcia = 0,2 jednostki absorbancji.

W 1 ml kuwecie spektrofotometru miesza się 100μ1 lOmM GTP (soli Li) przygotowanego w buforze BB, 10μ1 wody lub dimetylosulfotlenku, w zależności od rozpuszczalnika leku, bufor BB i preparat tubuliny, tak aby końcowy wzrost w Aasonm wynosił 0,15 jednostek po 16 minutach (w przybliżeniu 100μΐ preparatu tubuliny lub 2,5 mg białka) w końcowej objętości 1 ml w 37°C. Wszystkie reagenty przechowuje się na lodzie.

Polimeryzację zapoczątkowuje się podnosząc temperaturę do 37°C i rejestruje się wzrost w A3sonm trzech próbek w stosunku do kuwety kontrolnej. Próbka kontrolna obejmuje podobną mieszaninę inkubowaną ale bez tubuliny albo z dodatkiem ImM Ca⁺². Oblicza się wzrost Aesonm przez początkowe 10 minut po zakończeniu fazy logarytmicznej (w tym czasie kontrolna polimeryzacja jest zakończona w 80%), wyrażając go w procentach w odniesieniu do wartości kontrolnej, dla szeregu stężeń leku. Określa się stężenie leku wymagane do uzyskania 50% zmiany (IC50) w wartości kontrolnej.

B) próba na tworzenie kolonii P388Di.

Metoda. W próbie tej komórki z linii adaptowanej in vitro mysiego nowotworu limfoidalnego P388 najpierw poddaje się ekspozycji na badany związek w stopniowo rozcieńczanych stężeniach przez 24 godziny w hodowli. Następnie określa się zdolność tak traktowanych komórek do tworzenia oddzielnych kolonii przez 14 dni po powtórnym zawieszeniu w półstałym środowisku nie zawierającym leku.

Początkowo komórki w logarytmicznej fazie wzrostu umieszcza się na płytkach 25 cm² w pojedynczych kolbach do hodowli tkankowej, z których każda zawiera 5 ml środowiska hodowlanego RPMI 1640 buforowanego Hepes, uzupełnionego 10% płodową surowicą cielęcą, antybiotykami i badanym związkiem. Wszystkie związki przygotowuje się początkowo w dimetylosulfotlenku w odpowiednich stężeniach i do każdej kolby dodaje się 25 mikrolitrów każdego roztworu. Wszystkie związki ocenia się w stężeniach seryjnie zmieniających się w 4 skokach począwszy od górnego stężenia około 4-krotnie większego niż znane już stężenie hamujące proliferancję tych komórek w 80-90% w pierwotnej próbie proliferacji.

Po 24 godzinach ekspozycji na badany związek liczy się komórki i znaną liczbę żywych komórek przenosi się do 15 ml rurki do wirowania, do której następnie dodaje się 4 ml 0,25% roztworu agarozy żelującej w niskiej temperaturze w kompletnym środowisku do hodowli tkankowej RPMI. Po 13 dniach inkubacji w 37°C na górę każdej rurki wprowadza się 1ml 1% fioletu p-jodonitrotetrazoliowego i pozostawia się do przeniknięcia go przez agarozę przez dalsze 24 do 28 godzin. Barwnik ten jest metabolizowany przez żywe komórki i powstaje nierozpuszczalny czerwony krystaliczny produkt, który ułatwia policzenie kolonii. Z każdej rurki pobiera się próbki i określa się liczbę kolonii zawierających minimum 50 komórek. Określa się stężenie związku niezbędne do zahamowania tworzenia się kolonii w 50% w odniesieniu do komórek kontrolnych inkubowanych w identycznych warunkach lecz bez badanego związku.

C) Test na białaczkę limfocytową P 388/0.

Metoda. Test przeprowadza się na myszach CD2-Fi, tej samej płci, ważących 20g±3g. Zwierzętom kontrolnym i testowanym podaje się dootrzewnowo zawiesinę 10e żywych komórek nowotworowych P 388/0 dnia 0. W każdym teście ocenia się kilka poziomów dawek, który wyznaczają LD20 dla związku; dla każdej grupy z danym poziomem dawki przeznacza się 6 zwierząt. Badane związki przygotowuje się albo w fizjologicznej solance zawierającej 0,05% Tween 80 lub w wodzie destylowanej zawierającej 5% dekstrozy i podaje się dootrzewnowo 1, 5 i 9-go dnia po wszczepieniu nowotworu. Dawki są liczone w mg/kg wagi ciała zgodnie z ciężarem każdego zwierzęcia. Rejestruje się dzień śmierci każdego zwierzęcia i dla każdej grupy wyznacza się średni dzień śmierci. Różnicę pomiędzy średnim czasem przeżycia w grupach testowanej i kontrolnej wyraża się w procentowym wzroście długości życia (%ILS).

160 045

Wyniki Tabela 1

Test na białaczkę limfocytową P388/O Związek wg przykładu nr Dawka (mg/kg) %1LS

V 300 263

LD₂0 (myszy)

Metoda. Badane związki przygotowuje się jak opisano w teście (C) na białaczkę limfocytową P388/0 i podaje się dootrzewnowo na różnych poziomach dawek grupie 6 myszy CD-2-Fi, tej samej płci, ważących 20±3 g, 1,5 i 9 dnia. Obserwuje się myszy przez 14 dni (od dnia 1), rejestruje się liczbę śmierci w każdej grupie i określa się LD20. Wyniki.

Tabela 2

Związek z przykładu nr LD20 (mg/kg)

V 450

E) Aktywność wobec nowotworów opornych na leki.

Stosując podobną procedurę do opisanej w teście na białaczkę limfocytową P388/0 oceniono związek według przykładu XXVI na aktywność wobec nowotworu P388/0, który jest oporny na następujące standardowe, klinicznie stosowane środki przeciwnowotworowe: bis-chloronitromocznik (BCNU), cyklofosfamid (CPA), adriamycyna (ADR), aktynomycyna D (ActD), metotreksat (ΜΤΧ), 5-fluorouracyl (5FU), cis-platyna (Cis-pt), winkrystyna (VCR), amsakryna (AMSA).

F) Aktywność in vitro wobec linii komórek ludzkich nowotworowych.

Metoda. Komórki z linii ludzkich komórek nowotworowych DLD-1, HCT-116, WiDr i A549 poddano w hodowli ekspozycji na badane związki w stopniowo rozcieńczanych stężeniach przez 96 godzin. Określa się zdolność takich komórek do proliferancji przez czas trwania testu.

Komórki w logarytmicznej fazie wzrostu umieszcza się na płytkach do hodowli tkankowej w 96 zagłębieniach, w każdym z których znajduje się 100/zl podłoża hodowlanego RPMI 1640 uzupełnionego I0%o płodową surowicą cielęcą, antybiotykami i badanym związkiem. Wszystkie związki są przygotowane początkowo w roztworze w dimetylosulfotlenku o odpowiednich stężeniach, przy czym końcowe stężenia roztworu są 20-krotnie większe niż wymagane na płytce. Końcowe lw O rozcieńczenie w kompletnym podłożu przygotowuje się zatem przed dodaniem 100/zl do każdego dołka płytki. Wszystkie związki ocenia się w stężeniach stopniowo zmieniających się w 4 skokach od górnego stężenia 4-krotnie większego niż znane już stężenie hamujące proliferancję komórek z mysiego nowotworu limfoidalnego P388D1 w 80-90% w pierwotnej próbie proliferancji.

Po 96 godzinach proliferancję komórek poddanych działaniu badanego związku porównuje się z komórkami kontrolnymi nietraktowanymi jedną z dwóch metod:

a) Wyciąga się supernatanty hodowlane i komórki utrwala się i zabarwia dodając roztworu błękitu metylenowego (5 g na litr 50% etanolu: woda, ΙΟμΙ/dolek). Po 30 minutach w temperaturze pokojowej niezwiązany barwnik wymywa się przez zanurzenie płytek w wodzie. Zabarwione komórki roztwarza się przez noc stosując 1% roztwór Sarkosylu (Sigma) w solance buforowanej fosforanem (ΙΟΟμΙ/dołek). Odczytuje się absorbancje za pomocą spektrofotometru płytkowego ELISA przy długości fali 620 nm. IC50 określa takie stężenie leku, przy którym absorbancja zmniejsza się do 50% absorbancji w kulturach kontrolnych (bez leku). Tę metodę stosuje się dla linii komórkowej DLD-1.

b) Do każdego dołka dodaje się 20μΐ MTT (5mg/ml w PBS). Po 4-godzinnym okresie inkubacji wyciąga się podłoże z każdego dołka i umieszcza się z 200//1 dimetylosulfotlenku w celu rozpuszczenia utworzonych kryształów formazanu. Odczytuje się absorbancje za pomocą spektrofotometru płytkowego ELISA przy długości fali 540 nm, IC50 oznacza takie stężenie leku, przy którym absorbancja zmniejsza się do 50% absorbancji w kulturach kontrolnych (bez leku). Metodę tę stosuje się dla linii komórkowych WiDr, HCT-116 i A549.

160 045

G) Aktywność in vivo związku z przykładu wobec nowotworów mysich.

Stosując procedurę podobną do testu na białaczkę limfocytową P388/0 oceniono aktywność związku z przykładu wobec mysich nowotworów B16, L1210 i M5076. Zawiesinę 10^e komórek nowotworowych wszczepia się dootrzewnowo zwierzętom kontrolnym i badanym zerowego dnia. Komórki nowotworowe B16 podaje się dootrzewnowo w postaci zawiesiny komórek 1:10 zerowego dnia.

Badany związek podaje się dootrzewnowo 1,5 i 9-go dnia. W testach z B16 i M5076 przypada 10 myszy na badaną grupę, a w teście L1210 - 6 myszy na badaną grupę. Rejestruje się dzień śmierci każdego zwierzęcia i oblicza się %ILS (procentowy wzrost długości życia). Wyniki przedstawione są w tabeli 3.

Tabela 3

Aktywność ιη vivo wobec nowotworów mysich

Nowotwór	Dawka (mg/kg)	Średni %ILS (±SEM)	Nr doświadczenia
M5076	5	28	1
L1210	10	134 (±72)	2
B16	5	69 (±4)	3

Wynalazek ilustrują następujące nie ograniczające jego zakresu przykłady. W przykładach wszystkie temperatury podane są w stopniach Celsjusza (°C), widmo protonowego rezonansu magnetycznego jądrowego uzyskano na aparacie Bruker AH200 FTNMR lub Bruker HFX90 HF NMR.

W przykładach stosuje się następujące skróty: DME - dimetoksyetan, DMEU - 1,3-dimetyIo2-imidazolidon, LAH - wodorek litowoglinowy. Wytwarzanie półproduktu przedstawia przykład I.

Przykład I. Półprodukt. 3-amino-6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/pirydazyna.

Do zawiesiny 11,22 g (0,1 mola) t-butanolanu potasowego w 80 ml DME podczas mieszania pod azotem i chłodzenia w łaźni lodowej dodawano przez 15 minut 19,82 g alkoholu 3,4,5trimetoksybenzylowego (Aldrich, 0,1 mola), rozpuszczonego w 20 ml DME. Po 0,5 godziny mieszaninę potraktowano 3-amino-6-chloro-piradyzyną (Helv. Chim. Acta, 37,121, J. Druey,

Kd. Meier i K. Eichenberger) w ilości 12,95 g (0,1 mola) i po 1,5 godziny ogrzewano pod chłodnicą zwrotną do wrzenia przez 3 godziny. Mieszaninę oziębiono i przesączono, a odsączone ciało stałe przemyto eterem. Przesącz odparowano pod próżnią uzyskując olej, który podzielono pomiędzy octan etylu i wodę. Fazę organiczną przemyto wodą, wysuszono (Na₂SC>4) i odparowano uzyskując olej (A), który poddano chromatografii na żelu krzemionkowym eluując układem 5% metanolchloroform. Wyeluowane frakcje połączono i otrzymano olej (B), który roztarto z chloroformem i eterem diizopropylowym otrzymując związek tytułowy w postaci białego ciała stałego w ilości 9,44 g, t.t. 142-144°; NMR δ H/CDCb/ 6,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 5-H), 6,78 (1H, Jab 8,8 Hz, 4-H), 6,72 (2H, s, PhH), 5,38 (2H, s, CH₂), 4,45 (2H, br.s, NH₂), 3,87 (6H, s, OMe) i 3,84 (3H, s, OMe).

Przykład II. N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2,2,2-trifluoroetylu

a) 6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-karboksylan etylu.

Do 174,6 g (0,6 mola) 3-amino-6-/3,4,5-trimetoksy/pirydazyny i 62,4 (0,6 mola) 2,6-lutydyny w 600 ml suchego DMF dodano 117 g (0,6 mola) bromopirogronianu etylu, mieszając pod azotem. Mieszaninę ogrzewano przez 3 godziny w 100°, oziębiono i zatężono pod próżnią, po czym potraktowano wodą i przesączono uzyskując brązowe ciało stałe, które przemyto wodą i eterem. Przekrystalizowano je z DMF i wody i uzyskano związek tytułowy w ilości 88 g w postaci krystalicznego ciała stałego o t.t. 159-163°, NMR δ H/CDCb/ 8,31 (1H, s, 3H), 7,84 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,82 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,70 (2H, s,ArH), 5,30 (2H, s, CH₂Ar), 4,45 (2H, q, J 7 Hz, OCH₂CHa), 3,88 (6H, s, OCH3), 3,86 (3H, s, OCH3) i 1,44 (3H, t, J 7 Hz, CH3).

b) kwas 6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[1,2-b]pirydazyno-2-karboksylowy.

1,94 g (5 mmoli) produktu z etapu (a) ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną mieszając z 1 ml 10M roztworu wodorotlenku sodu (10 mmoli), 9 ml wody i 5 ml metanolu, w ciągu 20 minut. Mieszaninę oziębiono i zakwaszono rozcieńczonym kwasem solnym, przesączono i uzyskano ciało stałe, po wysuszeniu którego w 60° pod próżnią otrzymano 1,5 g związku tytułowego w postaci proszku o t.t. 224-226° (rozkład); NMR δ H /de-DMSO/ 8,56 (1H, s, 3H), 8,07 (1H, Jab 8,8 Hz,

160 045

8Η), 7,05 (1Η, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,88 (2H, s, ArH), 5,29 (2H, s, CH₂Ar), 3,82 (6H, s, OCH3), 3,68 (3H, s, OCH3) i 3,32 (1H, br.s, CO₂H).

c) azydek kwasu 6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyno-2-karboksylowego.

0,13 ml (1,5 mmola chlorku kwasu szczawiowego dodano do 0,36 g (1 mmol) produktu z etapu (b) i 0,079g (1 mmol) pirydyny w 5 ml suchego benzenu, mieszając pod azotem. Mieszaninę ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 3 godziny i odparowano pod próżnią uzyskując szare ciało stałe. Potraktowano je 10 ml dioksanu, 10 ml wody i nadmiarem azydku sodowego i mieszano intensywnie przez noc w temperaturze otoczenia. Mieszaninę przesączono i ciało stałe wysuszono pod próżnią uzyskując 0,29 g związku tytułowego w postaci proszku o t.t. 139° (rozkład); NMR δ H /CDCh/, 8,35 (1H, s, 3H), 7,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,70 (2H, s, ArH), 5,31 (2H, s, CH₂Ar), 3,90 (6H, s, OCH3) i 3,88 (3H, s, OCH3).

d) N[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2,2,2-trifluoroetylu.

2,3 g (6 mmoll) produktu z etapu (c), około 3 ml 2,2,2-trifluroetanolu i 66 ml toluenu ogrzewa się mieszając pod azotem w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną, aż chromatografia cienkowarstwowa wykaże zakończenie reakcji (około 2 godziny).

Mieszaninę ochładzano przez noc i przesączono, uzyskują ciało stałe, z którego po przemyciu eterem i wysuszeniu otrzymano 0,43 g związku tytułowego w postaci proszku o t.t. 205-210° (rozkład); NMR < H/de-DMSO/, 10,81 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H),

6,90 (10H, Jab 8Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CH2Ar), 4,83 (2h, q, J 9 Hz, CH2CF3), 3,76 (6H, s, OCH3) i 3,65 (3H, s, OCH3).

Przykład III. Nt[6-/3,4,5-trimeteksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-hydroksyetylu.

Sposobem podobnym do opisanego w przykładzie II (d) z tą różnicą, że surowy produkt poddano chromatografii na SiO2 i eluowano układem 5% metanol-chloroform, a następnie sekiystalizowano z DMF-wody, uzyskano związek tytułowy w postaci proszku o t.t. 193-195°; NMR δ H/de-DMSO/ 10,35 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 7,83 (1H, s, 3H), 6,86 (1H, Jab 8,8 Hz, 3H), 6,84 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CH^r), 4,82 (1H, t, J 4 Hz, OH), 4,15 (2H, m), 3,80 (6H, s, OCH3) i 3,66 (5H, m, OCH2 i OCH3).

Przykład IV. N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-/l-morfolino/etylu.

Sposobem podobnym do opisanego w przykładzie II (d) z tą różnicą, że surowy produkt poddano chromatografii na SiO2 i eluowano układem 5% metanol-chloroform i poddano wrzeniu z niewielką ilością etanolu, uzyskano związek tytułowy w postaci proszku o t.t. 161-162°; NMR δ H/de-DMSO/ 10,30 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, s, 3H), 7,85 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,87 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,26 (2H, s, CH2Ar), 4,22 (2H, t, J 5 Hz, COOCH2), 3,80 (6H, s, OCH3), 3,68 (3H, s, OCH3), 3,58 (4H, m, CH2OCH2), 2,59 (2H, t, J 5 Hz, COOCH2CH2N) i 2,45 (4H, m, CH2NCH2).

Przykład V. Nt[N-metyle-6-/3,4,5-trimeroksybenzyloksy/imidaze[l ,2-b]piiydazyn-2-ylo]karbaminian metylu.

1,26 g (31,5 mmoli) 60% wodorku sodowego dodawano porcjami do mieszanej zawiesiny 9,51 g (24,5mmoli) N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]piiydlazyn-2-ylo]karbaminianu metylu w 100 ml DMEU pod azotem w temperaturze otoczenia. Mieszaninę potraktowano 4,9 g (2,15 ml, 35 mmoli) jodometanu i po dalszej godzinie dodawano równoważniki molowe wodorku sodowego i jodometanu. Po 2 godzinach mieszaninę przelano do 100 ml wody i przesączono, uzyskując białe ciało stałe, które poddano chromatografii na SiO2 eluując układem 2% metanol-chloroform. Produkt przekrystalizowano z DMF i wody i otrzymano 8,2?) g związku tytułowego w postaci białego proszku o t.t. 177-178°C; NMR δ H/d6-DMSO/ 8,04 (1H, s, 3H), 7,96 (1H, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,92 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,86 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, CH2), 3,79 (9H, s, OCH3), 3,68 (3H, s, COOCH3) i 3,42 (3H, s, NCH3).

Przykład VI. N-[N-etylo-(6-/3,4,5-trimeteksybenzyloksy/imidazo[ 1,2-b]pioydazyn-2-yle]karbaminian metylu.

160 045

Sposobem podobnym do opisanego w przykładzie V uzyskano związek tytułowy w postaci białego ciała stałego o t.t. 153-155°; NMR δ H/de-DMSO/ 8,04 (1H, s, 3H), 7,96 (IH, Jab 8,8 Hz, 8H), 6,92 (1H, Jab 8,8 Hz, 7H), 6,86 (2H, s, ArH), 5,25 (2H, s, ArCHz), 3,90 (2H, q, CH2CH3), 3,78 (9H, s, ArOCHs), 3,66 (3H, s, NCH3) i 1,19 (3H, t, CH2CH3).

Przykład VII. N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2,3-dihydroksypropylu.

Produkt z przykładu II (c) poddano reakcji z solketalem sposobem podanym do opisanego w przykładzie II (d), z tą różnicą, ze po zakończeniu reakcji pomiędzy azydkiem acylowym i solketalem surową mieszaninę odparowano pod próżnią, a następnie ogrzewano w 60-70° przez 0,5 godziny z rozcieńczonym kwasem solnym i etanolem. Mieszaninę reakcyjną zobojętniono roztworem wodorowęglanu sodowego, odparowano pod próżnią i poddano chromatografii na SiO2 eluując układem 7% metanol-chloroform i uzyskano związek tytułowy w postaci białego ciała stałego o t.t. 175-176°; NMR δ H(ds-DMSO), 10,28 (1H, brs, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,28 (2H, s, ArCH2), 4,90 (1H, d, J 4,2'-OH), 4,65 (1H, t J 4 Hz, l'-OH), 4,20-4,0 (2H, m, COOCH2), 3,80 (6H, s, OCH3), 3,80-3,70 (1H, m, HO-CH), 3,69 (3H, s, OCH2) i 3,40 (2H, t, J 4 Hz, HOCH2).

Przykład VIII. N-[6-/3,4,5-tnmetoksybenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian 2-dimetyloaminoetylu.

Produkt z przykładu II (c) poddano reakcji z /2-dimetyloamino/etanolem stosując sposób podobny do opisanego w przykładzie II (d), z tą różnicą, że surowy produkt poddano chromatografii na SiO2 eluując układem 5% metanol-chloroform i uzyskano ciało stałe, które przemyto etanolem i wysuszono uzyskując związek tytułowy w postaci białego proszku o t.t. 185-186°; NMR δ H(de-DMSO), 10,32 (1H, brs, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H), 6,89 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,77 (2H, s, ArCH2), 4„60 (2H, t, J 4 Hz, COOCH2), 3,80 (6H, s, OCH3), 3,69 (3H, s, OCH3), 2,50 (2H, t, CH₂N) i 2,21 (6H, s, NMe2).

Przykład IX. N-[6-/3,4,5-tnmetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian fenylu.

Produkt z przykładu II (c) poddano reakcji z fenolem stosując sposób podobny do opisanego w przykładzie II (d), z tą różnicą, że surowy produkt poddano chromatografii na SiO2 eluując układem 5% metanol-chloroform i uzyskano ciało stałe, które przemyto acetonitrylem i wysuszono otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku o t.t. 210-213°; NMR δ H(de-DMSO), 10,12 (1H, brs, NH), 8,05 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,55-7,15 (5H, m, Ph), 6,69 (2H, s, ArH), 6,67 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,28 (2H, s, ArCH2) i 3,90 (9H, s, OCH3).

Przykład X. N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu.

1,0 g (2,6 mmoli) azydku kwasu 6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyno2- karboksyIowego (przykładu c) ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 24 godziny w 20ml toluenu i około 1,5 ml metanolu. Mieszaninę oziębiono i odparowano pod próżnią uzyskując żółte ciało stałe, z którego po rekrystalizacji z DMF i wody otrzymano 1,05 g związku tytułowego o t.t. 213-215°.

Sposobem według wynalazku otrzymuje się także następujące związki:

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, t.t. 210-211°; NMR δ H (de-DMSO), 10,24 (1H, br.s, NH), 7,85 (2H, m, 3-H i 8-H), 7,10-6,86(4H, 7-H i PhH), 5,27 (2H, s, CH2Ar), 4,17 (2H, q, J 6,6 Hz, CH2CH3), 3,78 i 3,73 (6H, s, OMe) i 1,27 (3,H, t, J 6,6 Hz, CH2CH3).

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 228-230° NMR δ H (ds-DMSO), 10,30 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,85 (1H, s,

3- H), 7,12-6,85 (4H. m, ArH), 5,32 (2H, s, CH2) i 3,79, 3,72 i 3,69 (9H, s, OMe).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 174-175°; NMR δ H (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,85 (1H, s, 3-H), 6,87 (lh, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,85 (2H, s, PhH), 5,26 (2H, s, CH2Ar), 4,07 (2H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3), 3,80 (6H, s, OMe), 3,68 (3H, s, OMe), 1,55 (2H, d, J 6 Hz, CH2CH2CH3) i 0,94 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3).

160 045

N-[6-/3,4,5-tnmetoksybenzyloksy/imidazo-[l.2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-butylu, t.t. 185-187°; NMR δ H (de-DMSO), 10,23 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,8 (1H, s, 3-H), 6,86 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,65 (2H, s, PhH), 5,27 (2H, s, CH₂Ar), 4,12 (2H, t, J 6Hz, CH₂CH₂CH₂CH3), 3,80 (6H, s, OMe), 3,67 (3H, s, OMe), 1,61 (2H, m, CH₂CH₂CH₂CHa) 1,38 (2H, m, CH2CH2CH2CH3) i 0,92 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH2CH3).

N-[6-/2,5-dimetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 199-200°; NMR δ H (de-DMSO), 9,93 (1H, br.s. NH), 7,87 (2H, m, 3-H i 8-H), 7,17-6,89 (4H, m, 7-H i PhH), 5,42 (2H, s, CH₂Ar), 4,17 (2H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3), 3,85 i 3,80 (6H, s, OMe), 1,73 (2H, dt, J 6 Hz, CH2CH2CH3) i 1,04 (3H, t, J 6 Hz, CH2CH2CH3).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imIdazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbamiman etylu, t.t. 204-206°;NMR δH (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,83 (1H, s, 3-H), 6,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,64 (2H, s, PhH), 5,27 (2H, s, CH₂Ar), 4,15 (2H, q, J 6 Hz, CH2CH3), 3,28 (6H, s, OMe), 3,16 (3H, s, OMe) i 1,25 (3H, t, J 6 Hz, CHzCHa).

N-[6-/3,4,5-trImetoksybenzyloksy/ImIdazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-yta]karbaminian 2-metoksyetylu, t.t. 183-185°; NMR δ H (de-DMSO), 10, 36 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,83 (1H, s, 3-H), 6,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,84 (2H, s, PhH), 5,26 (2H, s, CH₂Ar), 4,25 (2H, m, COCH), 3,79 (6H, s, OMe), 3,18 (3H, s, OMe), 3,08 (2H, m, CH₂OMe) i 3,32 (3H, s, CH₂OMe).

N-[6-/l-naftylometoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 243-246°; NMR 6 H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 8,25-7,55 (9H, m, naft H i 3-H i 8-H), 6,92 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,92 (2H, s, CH₂) i 3,80 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-metoksybenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 241-243°; NMR δ H (de-DMSO), 10,1 (1H, br.s, NH), 7,92 (1H, s, 3-H), 7,65 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,45 (1H, d, J 7Hz, PhH), 7,35 (1H, dd, J 7 Hz, PhH), 6,72 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,36(2H, s, CH₂), 3,89 (3H, s, OMe) i 3,77 (3H, s, OMe).

N-[6-/3,5-dlmetoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 236-238°; NMR δ H (de-DMSO), 10,30 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,82 (1H, s, 3-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,66 (2H, d, J 0,9 Hz, 2'-H i 6'-H), 6,46 (1H, t, J 0,9 Jz, 4'-H), 5,36 (2H, s, CH₂), 3,78 (6H, s, OMe) i 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-metylobenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 205-208°; NMR δ H (de-DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3-H), 7,8O(1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,30 (3H, m, 2'-H, 4'-H i 6'-H), 7,15 (1H, m, 5'-H), 6,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,80 (2H, s, CH₂), 3,72 (3H, s, OMe) i 2,34 (3H, s, Me).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]piryidazyr^-^^^;^yl^]l^;^irbaminian t-butylu, t.t. ^^1,5^192,5°; NMR δ H (de-DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,79(1H, br.s, 3-H), 6,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,86 (2H, s, PhH), 5,25 (2H, s, CH₂), 3,79 (6H, s, OMe), 3,68 (3H, s, OMe) i 1,50 (9H, s, t-Bu).

N-[6-/3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 221-223°; NMR δ H (de-DMSO), 10,51 (1H, br.s, NH), 8,11 (1H, s, 3-H), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,17 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,88 (2H, s, PhH), 4,49 (2H, s, CH₂), 3,83 (6H, s, OMe) i 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-dimetyloaminobenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-yta]karbaminian metylu,

t. t. 200-203°; NMR δ H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 7,93 (1H, s, 3-H), 7,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,30 (1H, t, 5'-H), 6,95-6,80 (4H, m, 2'-H, 4'-H, 6'-H 1 7-H), 5,40 (2H, s, CH₂), 3,78 (3H, s, MeO) i 2,98 (6H, s, NMe₂).

N-[6-/3-metoksybenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 184-189,5°; NMR δ H (de-DMSO), 10,55 (1H, br.s, NH), 8,02 (1H, br.s, NH), 8,02 (1H, br.s, 3-H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,32 (1H, dd, J 7,5 Hz, 5'-H), 7,07 (2H, m, ArH), 6,88 (1H, dd, J 7,5 i 2 Hz 1 2 Hz, ArH), 6,70 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,34 (2H, s, CH₂), 3,88 i 3,83 (6H, s, OMe).

N-[6-benzytaksyimidazo-[l,2-b]pIrydazyn-2-ylo]karbamInIan etylu, t.t. > 211° (rozkład); NMR δ H (de-DMSO), 10,25 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,72 (1H, s, 3-H), 7,57-7,37 (5H, m, Ph), 5,35 (2H, s, CH₂Ar), 4,15 (2H, q, J 6 Hz, CHzCHa) i 1,27 (3H, t, J 6 Hz, CHzCHa).

N-[6-n-butylotioimidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 170-171°; NMR δ H (de-DMSO), 10,40 (1H, br.s, NH), 7,94 (1H, s, 3H), 7,76(1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,06(1H, Jab, 8,8

160 045 15

Hz, 7-H), 3,72 (3H, s, OMe), 3,18 (2H, t, J 6 Hz, CH₂S), 1,68 (2H, m, CH₂CH₂S), 1,44 (2H, m, CH₂CH₂CH₂S) i 0,93 (3H, t, J 6 Hz, CH3CH2CH2S).

N-[6-benzylotioimidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 223-225° (rozkład); NMR δ H (de-DMSO), 10,42 (1H, br.s, NH), 7,99 (1H, s, 3-H), 7,77 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,52-7,20 (5H, m, Ph), 7,07 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 4,45 (2H, s, CH2) i 3,68 (3H, s, OMe).

N-[6-/3,5-dimetoksy--4/metoksyetoksymetoksy/benzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 149-150°; NMR δ H (CDCh), 9,58 (1H, br.s, NH), 8,02 (1H, br.s, 3-H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 6,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,70 (2H, s, 2'-H i 6'-H), 5,29 (2H, s, CH2), 5,18 (2H, s, CH2), 4,08-3,91 (2H, m, CH2), 3,85 (9H, s, OMe), 3,6-3,45 (2H, m, CH2) i 3,55 (3H, s, OMe).

N-[6-/3-chlorobenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 268-270°; NMR < H (de-DMSO), 10,32 (1H, br.s, NH), 7,87 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,83 (1H, s, 3-H), 7,61 (1H, s, 2'-H), 7,53-7,41 (3H, m PhH), 6,91 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,38 (2H, s, CH2) i 3,68 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-tienylometoksy/imidazo-[l,2-b]piiydlazyn-2-ylo]karbamiman metylu, t.t. 207-209°; NMR δ H (de-DMSO), 10,38 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, 3-H), 7,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,58 (1H, d, 5'-H), 7,30 (1H, d, 3'-H), 7,05 (1H, t, 4'-H), 6,82 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,56 (2H, s, CH2) i 3,66 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-bromo-3,4,5-trimetoksybenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 218-219°; NMR δ H (CDCh), 9,45 (1H, br.s, NH), 8,03 (1H, brs, 3H), 7,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 6,94 (1H, s, ArH), 6,75 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 5,40 (2H, s, ArCH2) i 3,96^3,86 (12H, m, OCH3).

N-[6-/3,5-dimetoksy-4-etoksybenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 190-193°; NMR δ H (de-DMSO), 10,33 (1H, br.s, NH), 7,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,85 (1H, s, 3H), 6,88 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 6,85 (2H, s, ArH), 5,77 (2H, s, ArCHz), 3,90 (2H, q, J 7 Hz, CH2CH3), 3,80 (6H, s, ArOCHe), 3,69 (3H, s, COOCH3) i 1,24 (3H, t, J 7 Hz, CH2CH3).

N-[6-/2-t-butylobenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 220-223°; NMR δ H (DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,8 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8H), 7,5 (2H, m, ArH), 7,28 (2H, m, ArH), 6,8 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,5 (2H, s, CH2), 3,7 (3H, s, OMe),

1.4 (9H,s,Me3).

N-[6-/2-etylobenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 190-191°; NMR δ H (DMSO), 9,95 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,8 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,45 (1H, d, ArH), 7,36 (3H, m, ArH), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, s, O-CH₂), 3,7 (3H, s, OMe), 2,7 (2H, quad, CH₂), 1,2 (3H, t, Me).

N-[6-/2,5-dimetylobenzyloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian n-propylu, t.t. 196-197°; NMR δ H (DMSO), 9,85 (1H, brs, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,25 (1H, s, 6'-H), 7,1 (2H, 2d, 3Ή i 4Ή), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,35 (2H, s, OCH2), 4,1 (2H, t, OCH2), 2,3 (6H, 2s, 2X ArMe), 1,7 (2H, quad, CH2), 0,95 (3H, t, Me).

N-[6-/3,4,5-trimetylobenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 227-229°; NMR < H (DMSO), 9,90 (1H, br.s, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,75 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,15 (2H, s, ArH), 6,80 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,25 (2H, s, OCH2), 3,7 (3H, s, OMe), 2,28 (6H, s, 2 X ArMe), 2,15 (3H, s, ArMe).

N-[6-/2-fenylobenzyloksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 203-204°; NMR δ H (DMSO), 9,92 (1H, br.s, NH), 7,75 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,70 (1H, s, 3H),

7.4 (9H, m, 9 ArH), 6,75 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,3 (2H, s, OCH2), 3,7 (3H, s, OCH3).

Chlorowodorek N-[6-/3-dietyloaninoben2yloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminianu metylu, t.t. 220-225°; NMR δ H (DMSO), 10;35 (1H, brs, NH), 7,9 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,8 (1H, s, 3H), 7,6 (4H, m, 4 X ArH), 6,9 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, s, CH2O), 3,7 (3H, s, OMe), 3,5 (4H, brs, 2 X CH2N), 1,05 (6H, t, 2 X Me).

Chlorowodorek N-[6-/3-netyloaninobenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminianu metylu, t.t. 213-215° (rozkład); NMR δ H (DMSO), 10,4 (1H, brs, NH), 7,9 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3H), 7,3 (4H, m, 4ArH), 6,9 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,4 (2H, s, CH₂O), 3,7 (3H, s, OMe), 2,85 (3H, s, MeN).

N-[6-/3-dimetyloaninobenzyloksy/inidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, t.t. 204-208°; NMR δ H (DMSO), 9,95 (1H, brs, NH), 7,85 (1H, s, 3H), 7,80 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,2

160 045 (1Η, t, 5Ή), 6,85 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 6,75 (3H, m, 3ArH), 5,3 (2H, s, CH₂O), 4,2 (2H, quad, OCH₂), 2,9 (6H, s, Me₂N), 1,25 (3H, t, Me).

N-[^/l-naftylometoksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian etylu, t.t. 240-245°; NMR δ H (DMSO), 10,0 (1H, brs, NH), 8,2 (1H, m, ArH), 8,05 (2H, m, 2 ArH), 7,95 (1H, s, 3H),

7,90 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,85 (1H, d, 2Ή), 7,65 (3H, m, 3ArH), 6,90 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,95 (2H, s, CH₂O), 4,25 (2H, quad, OCH2) 1,35 (3H, t, Me).

N-[6-/l-naftylometoksy/imidazo-[l ,2-b]pirydazvn-2-ylo]karbaminian n-propylu,

t. t. 208-210°; NMR 6 H (DMSO), 10,25 (1H; brs, NH), 8,15 (1H, m, ArH), 8,00 (2H, m, 2ArH),

7,90 (1H, s, 3H), 7,85 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,75 (1H, d, 2Ή), 7,60 (3H, m, 3ArH), 6,85 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,8 (2H, s, OCH₂), 4,1 (2H, t, OCH2) 1,65 (2H, m, CH₂), 0,9 (3H, t, Me).

N-[6-/3-metoksy-l-naatylometoksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, 6 H (DMSO), 10,0 (1H, brs, NH), 8,1 (1H, d, ArH), 7,9 (2H, m, ArH + 3H), 7,85 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 6,85 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 5,8 (2H, s, CH2O) 3,90 (3H, s, OMe), 3,7 (3H, s, OMe).

N-[6-[2-/3,4,5-trimetoksyaenylo/etoksy]imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 203-206°;NMR6H(DMSO)9,95 (1H, brs, NH), 7,80(1H, s, 3H), 7,75(1H, Jab, 8 Hz, 8H), 6,8 (1H, Jab, 8 Hz, 7H), 6,65 (2H, s, 2ArH), 4,5 (2H, t, CH2O), 3,8 (6H, s, 5MeO), 3,7 (3H, s, OMe), 3,65 (3H, s, 4MeO), 3,0 (2H, t, CH2).

N-[6-/3,4,5-trimetoksyaenetylo/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 175-176°; NMR δ H (CDCha), 10,17 (1H, br.s, NH) 8,18 (1H, br.s, Het 3-H), 7,77 (1H, d, Jab = 10 Hz, Het CH), 6,85 (1H, d, Jab = 10 Hz, Het CH), 6,42 (2H, s, 2'-H, 6'-H), 3,88 (3H, s, CO2Me) i 3,82 (9H, s, 3-MeO, 4'-MeO, 5'-MeO), 3,12 (2H, częśc. rozszcz. m, CH2) i 3,02 (2H, częśc. rozszcz. m, CH2).

N-[6-/3,4,5-trimetoksy-a-styrylo/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 217-219°; NMR δ H (de-DMSO) 10,49 (1H, br, s, NH), 7,99 (1H, s, Het 3-H), 7,94 (2H, d, JA1B1 = 10 Hz, HetCH), 7,60 (2H, s, JA2B2 = 18 Hz, CH), 7,58 (2H, d, JAiB®710 Hz, Het CH), 7,28 (2H, d, JA₂B2 = 18 Hz, CH), 7,04 (2H, s, 2Ή, 6Ή), 3,87 (6H, s, 3'-MeO i 5'-MeO), [3.72/3H, s) i 3,70 (2H, s,)] (CO2Me i 4'-MeO).

N-[6-/2,5-dimetylobenzyloksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 208-209°; NMR δ H (de-DMSO) 10,05 (1H, br.s, NH), 7,95 (1H, Jab, 8 Hz, 8H), 7,85 (1H, s, 3-H), 7,35 (1H, s, 6'-H), 7,20 (2H, Jab, 8,8 Hz, 7H + d, 3' lub 4'-H), 6,90 (1H, d, 3' lub 4'-H), 5,90 12H, s, CH₂), 3,80 (3H, s, OMe), 2,4 (3H, s, Me), 2,35 (3H, s, Me).

N-[6-/2-pirydylometoksy/imidazo-[ 1,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbaminian metylu, t.t. 231-233°; (rozkład); NMR δH (de-DMSO) 9,95 (1H, br.s, NH), 8,55 (1H, d, 6'-H), 7,85 (3H. m, 8-H + 3-H + 5'-H), 7,55 1H, d, 3'-H), 7,35 (1H, m, 4'-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7H), 5,45 (2H, s, CH₂), 3,70 (3H, s, OMe).

N-[6-/2-aurfuryloksy/imidazo-[l,2-b]pirydazyn-2-ylo]karbamiman metylu, t.t. 220-224°; NMR δ H (de-DMSO), 10,05 (1H, br.s, NH), 7,95 (1H, s, 3-H), 7,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 8-H), 7,75 (1H, brs, 5'-H), 6,90 (1H, Jab, 8,8 Hz, 7-H), 6,75 (1H, d, 4'-H), 6,55 (1H, br.s, 3'-H), 5,45 (2H, s, CH₂), 3,80 (3H, s, OMe).

WZÓR 7

NHCO₂Et

WZÓR 9

^ΛΥ-χΟ ^nh2 N-N	^R’-Y x^XX>M-C^O2^r2N
WZÓR k	WZÓR 1
^r3 z'-^'>^CO2^r2	0 R^]-Y-X -X_NX?” ^CN3
WZÓR 5	WZÓR 2
^RCH₂xbd	R¹ -Y- X^n/^N = ^C= ⁰
WZÓR 6	WZÓR 3

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 10 000 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania pochodnych imidazopirydazyny o wzorze ogólnym 1, w którym R¹oznacza ewentualnie podstawioną karbocykliczną grupę arylową mającą 6 lub 10 członów pierścieniowych i zawierającą co najmniej jeden pierścień aromatyczny, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową mającą 5 do 10 członów pierścieniowych lub ewentualnie podstawioną grupę Ci-ioalkilową, C2-ioalkenylową, C^-wcykloalkilową lub C3-iocykloalkenylową, R²oznacza ewentualnie podstawioną grupę Ci-ioalkilową, C2-ioaIkenylową, C^-ioalkinylową, C3-iocykloalkilową lub C3-iocykloalkenylową, ewentualnie podstawioną grupę arylową karbocykliczną mającą 6 lub 10 członów pierścieniowych i zawierającą co najmniej jeden pierścień aromatyczny, ewentualnie podstawioną grupę heterocykliczną mającą 5 do 10 członów pierścieniowych lub ewentualnie podstawioną grupę arylo/Ci-4/alkilową, w której część arylową stanowi karbocykliczną lub heterocykliczna grupa arylowa określona powyżej, R3 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupę -CH2- lub grupę o wzorze NR4, w którym R4 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową, a Y oznacza grupę -CH2- lub -CH2CH2-, albo Χ-Υ razem oznaczają grupę -CH = CH-, oraz ich soli i fizjologicznie funkcjonalnych pochodnych, znamienny tym, że związek o wzorze 2, w którym R¹, X i Y mają wyżej podane znaczenia, poddaje się reakcji z alkoholem R2(OH, w którym R2 ma wyżej podane znaczenie i ewentualnie przeprowadza się konwersję jednego związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1 i/lub w sól.
2. Sposób wytwarzania związku o wzorze 1, w którym R1 oznacza ewentualnie podstawioną karbocykliczną grupę arylową zawierającą 6 lub IO członów pierścieniowych, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową zawierającą 5 do 7 atomów w pierścieniu, z których co najmniej jeden jest heteroatomem, a heterocykliczny pierścień jest ewentualnie skondensowany z pierścieniem fenylowym lub ewentualnie podstawioną grupą Ci-walkilową, C2-ioalkenylową, Cs-iocykloalkilową lub C3-wcykloalkenylową, R2 oznacza ewentualnie podstawioną grupę Ci-ioalkilową, C2-ioalkenylową, C2-walkinylową lub C3-iocykloalkilową, karbocykliczną grupę arylową zawierającą 6 lub 10 członów pierścieniowych, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową zawierającą 5 do 7 atomów w pierścieniu, z których co najmniej jeden jest heteroatomem, a pierścień heterocykliczny jest ewentualnie skondensowany z pierścieniem fenylowym lub grupę aralkilową, R3 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową i albo X oznacza atom tlenu lub siarki, grupę -CH2- lub grupę o wzorze NR4, w którym R4 oznacza atom wodoru lub grupę Ci-4alkilową, a Y oznacza grupę -CH2- lub Χ-Υ razem oznaczają grupę -CH = CH-, oraz jego soli, znamienny tym, że związek o wzorze 2, w którym R¹, X i Y mają wyżej podane znaczenia z alkoholem R2OH, w którym R2 ma wyżej podane znaczenie i ewentualnie przeprowadza się konwersję jednego związku o wzorze 1 w inny związek o wzorze 1 i/lub w sól.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R¹ oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową lub naftylową, ewentualnie podstawioną heterocykliczną grupę arylową mającą 5- lub 6-członową zawierającą 1 do 4 heteroatomów wybranych spośród atomów azotu, tlenu lub siarki lub grupę Cs-ealkilową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
4. Sposób według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R2 oznacza grupę fenylową lub ewentualnie podstawioną grupę Ci -4alkilową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że stosuje się związki, w których R³ oznacza atom wodoru lub grupę metylową, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
6. Sposób według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że stosuje się związki, w których Y oznacza -CH2-, X oznacza atom tlenu lub siarki lub -CH2- lub Υ-Χ oznaczają grupę -CH = CH-, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenia.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/(-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo/-/l,2-b/pirydazyn-2-ylo/karbaminianu metylu, azydek kwasu 6(3ą4,5^^rimetoks^bi^i^;^;^ll^i^;^y^)ir^i(^azc^-/l,2-b^p)^^c^;^:^y^r^c^^2-kar^t^c^k^sylowego poddaje się reakcji z metanolem.

160 045
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(3,5dimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/piiydazyn-2-ylo/karbaminianu metylu, azydek kwasu 6(3,5-dimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/piiydazyno-2-karboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(2,5dimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/piiyaazyn-2-ylo/karbaminianu metylu, azydek kwasu 6(2,5-dimetoksybenzyloksy)imidazo/1,2-b/pirydazyno-2-kzrboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(naftylometyloksy)imic^azo/l,2-b/piΓydzoyn-2-ylo/karbamimznu metylu, azydek kwasu 6-(l-naftylometoksyiimidazo/1,2-b/pirydazyno-2-karboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
11. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(3-metylobenzyloksy)ii·mdazo/l,2-b/piΓydazyn-2-ylo/kzrbzminianu metylu, azydek kwasu 6-(3-metylobenzyloksy)imidazo/l ,2-b/pirydazy no-2-karboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(2,3aimetoksrbenzyloksy)imic^azo/l,2-b/piryazzrn-2-ylo/kzrbzminianu metylu, azydek kwasu 6(2,3-dimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/pirydazyno-2-karboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(2,5dimetrlobenzyloksy)imidazo/l,2-b/plrraazrn-2-ylo/karbzminianu metylu, azydek kwasu 6-(2,5dimetylobenzrloksy)imidazo/1,2-b/pirydazyno-2-karboksylowego poddaje się reakcji z metanolem.
14. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(2,5aimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/piryaazrn-2-ylo/kzrbaminiznu etylu, azydek kwasu 6-(2,5aimetoksybenzyloksy)imidazo/1,2-b/pirydazyno-2-kzΓboksylowego poddaje się reakcji z etanolem.
15. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(3,4,5trimetoksybenzy loksy )jmidazo/1,2-b/pirydzoyn-2-ylo/karbaminiznu etylu, azydek kwasu 6-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)imidazo/1,2-b/pirydazy no-2-karboksylowego poddaje się reakcji z etanolem.
16. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze w przypadku wytwarzania N-metylo-N-/6(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo01,2-b/pirraazrn-2-ylo/kzrbzminlanu metylu, azydek kwasu N-metrlo-/6-(3,4,5-trimetoksrbenzyloksy)imidazo/1,2-b/piiydzJyno-2-karboksy1owego poddaje się reakcji z metanolem.
17. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(2-bromo3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo/1,2-b/piryaazrn-2-ylo/karbaminianu metylu, azydek kwasu 6-(2-bromo-3,4,5-trimetoksybenzy 1oksy)lmidazo/ 1,2-b/pirrdazyno2-SzΓboksy1owego poddaje się reakcji z metanolem.
18. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(3,4,5trimetoksybenzyloksy)im idazo/1,2-b/pirraazrn-2-ylo/karbzmlniznu n-propylu, azydek kwasu 6(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imldazo/1,2-b/pirr'dazyno-2-kzrboksr1owego poddaje się reakcji z n-propanolem.
19. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-{3,4,5trlmetoksybenzyloksy)imidazo/1,2-b/piΓyazzrn-2-ylo/karbamlnlznu n-butylu, azydek kwasu 6(3,4,5-trimetoksrbenzyloksy)imidazo/l,2-b/pirydazyno-2-Szrboksy1owego poddaje się reakcji z n-butanolem.
20. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w przypadku wytwarzania N-/6-(3,4,5trimetoksybenzyl(^l^:^;^)ir^ic^^;^z^/1 ,2-b/plrrazzrn-2-ylo/karbamlnlanu 2-metoksyetylu, azydek kwasu 6-(3,4,5-trimetoksybenzyloksy)imidazo/l,2-b/piiydaoyno-2-karboksy1owego poddaje się reakcji z 2-metoksyetanolem.

* * *