PL180012B1 - Sposób i urzadzenie do odtwarzania danych z nosnika zapisu PL PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób odtwarzania danych z nosnika zapisu, dla odczytywania danych uzytkow- nika zawartych w bloku sektora, z zastoso- waniem dekodowania odpowiadajacego kodowaniu zastosowanemu przy zapisie danych uzytkownika, którymi sa dane wi- zyjne, dane foniczne, dane napisowe oraz multipleksowane dane zawierajace wspo- mniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane napisowe, lub dane komputero- we, znamienny tym, ze wydziela sie sub- kod zapisany w kazdym sektorze, który to subkod zawiera numer identyfikujacy sek- tor, a na podstawie tego numeru sektora steruje sie procesem odtwarzania danych uzytkownika. F IG 1 PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do odtwarzania danych z nośnika zapisu, zwłaszcza do odtwarzania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych i danych złożonych z kilku rodzajów tych danych, jak również danych wytwarzanych komputerowo według postanowień ISO 11172 (MPEG1) lub ISO 13818 (MPEG2).

Dotychczas znany nośnik do zapisu danych, na przykład płyta kompaktowa, poza informacją do odtwarzania zasadniczego, ma zapisane dodatkowe dane informacyjne (subkod), dla realizacji swobodnego dostępu. Zasadnicza odtwarzana informacja podlega mechanizmowi korekcji błędów za pomocą informacji znajdującej się przed i za błędami. W szczególności, dla przeciwdziałania tego rodzaju błędom, do informacji dodaje się krzyżowy przeplatany kod Reeda - Solomona CIRC (Cross Interleaved Reed - Solomon Codę).

Tak więc dane mogą być wykorzystane dopiero po upływie pewnego czasu, potrzebnego na odczyt danych przed, i za odpowiednimi danymi, w celu dokonania przetwarzania z korekcją błędów, oraz czasu potrzebnego na wykonanie obliczeń przy korekcji błędów. W odróżnieniu od danych odtwarzanych, dodatkowe dane informacyjne przeznaczone są w zasadzie do wykorzystania w krótszym czasie po ich odczycie z nośnika zapisu, tak że na dodatkowych danych informacyjnych nie dokonuje się przetwarzania związanego z korekcją błędów, bądź stosuje się innego rodzaju przetwarzanie korekcyjne, przy zastosowaniu innej metody obliczeniowej, niż stosowana do zasadniczych odtwarzanych danych.

Dodatkowe, najbardziej niezbędne dane informacyjne umożliwiające swobodny dostęp do nośnika zapisu stanowi informacja wskazująca na położenie danych na nośniku zapisu, to znaczy ich adres. Ponieważ płyta kompaktowa lub temu podobna, stanowi nośnik zapisu, który pierwotnie opracowano dla zapisu danych fonicznych i cechuje się tym, że informacja jest zapisana ze stałą prędkością bitową to informacja stanowiąca adres dla każdego z poszczególnych bloków odczytowych czyli sektorów na nośniku zapisu, reprezentowana jest przez wartość numeryczną odnoszącą się do godziny, minuty, sekundy i ramki. Jest to informacja stanowiąca kod czasowy, mówiąca o upływie czasu odtwarzania, a otrzymana jest z nagłówka odczytanych danych.

W wyniku tego, że płyta kompaktowa cechuje się zapisem informacji ze stałą prędkością bitową informacja o upływie czasu odtwarzania danych fonicznych (kod czasowy) na płycie wzrasta proporcjonalnie do odległości (adresu) danych od miejsca, w którym znajduje się ich nagłówek na nośniku zapisu, to znaczy płycie. W konsekwencji możliwa jest realizacja wyznaczenia konkretnego bloku odczytowego (sektora) na nośniku zapisu przez

180 012 wyspecyfikowanie upływu czasu odtwarzania, reprezentowanego przez godzinę, minutę, sekundę i ramkę.

Ponieważ jednak ten adres, na podstawie godziny, minuty, sekundy i ramki jest określony z wykorzystaniem liczb sześćdziesiątkowych lub siedemdziesięciopiątkowych jako liczby ramek na sekundę, to ten adres nie nadaje się do wykorzystania w przypadku nośnika zapisu wykorzystywanego przez system komputerowy, który z reguły specyfikuje adresy w postaci kodów binarnych (które mogą być zapisywane jako heksadecymalne). Tak więc, standard mini-płyty MD (Mini - Disc), wykorzystuje postać binarną adresu określającego sektor. W tym przypadku, chociaż wyszukiwanie nie może odbywać się bezpośrednio z odtwarzaniem informacji o upływie czasu (kodu czasowego), ponieważ informacja jest zapisywana ze stałą prędkością w urządzeniu z mini-pły tą to przetwarzanie z postaci binarnej adresu sektora na informację o upływie czasu odtwarzania można realizować przez przeliczanie proporcjonalne.

Natomiast, jeżeli bitowa prędkość informacji się zmienia, to odpowiedniość między konwencjonalną informacją o upływie czasu odtwarzania, reprezentowaną przez godzinę, minutę, sekundę i liczbę ramek oraz adres sektora, nie mogą być obliczone. Przy zmiennej prędkości bitowej, nawet jeżeli jako drugi adres jest wykorzystywany kod czasowy, prędkość przyrastania informacji o upływie czasu odtwarzania (kod czasowy) jest różny między częścią o większej prędkości bitowej i częścią o mniejszej prędkości bitowej, przy czym tę samą informację czasową (kod czasowy) mogłyby mieć dwa lub więcej sektorów, lub też dwa sąsiednie sektory mogłyby nie zawsze mieć kolejne numery o upływie czasu (kody czasowe), stwarzając problem polegający na tym, że kod czasowy nie odpowiada adresowi sektora przy specyfikacji położenia danej na nośniku do zapisu danych.

Ponadto, podobnie jak dane wizyjne zapisane na nośniku zapisu, niekiedy mogą być zapisywane dane wizyjne odpowiadające normom międzynarodowego standardu ISO 11172 - 2 (MPEG1- Video), lub ISO 13818-2 (MPEG2- Video). Te dane wizyjne przy dekodowaniu napotykają na ograniczenia techniczne. W szczególności, dekodowanie nie może się odbywać od dowolnego miejsca strumienia bitowego, lecz musi rozpoczynać się zawsze od obrazu typu I, czyli obrazu z wewnętrznym kodowaniem. W obecnie stosowanych wizyjnych odtwarzaczach kompaktowych, kiedy rozpoczyna się wyszukiwanie na nośniku zapisu dla rozpoczęcia odczytu od zadanej pozycji, dane odczytane nie zawsze zaczynają się od nagłówka obrazu typu I, tak że takie dane nie mogą być wykorzystywane aż do otrzymania następnego obrazu typu I, co stanowi problem polegający na tym, że dekodowanie w tym czasie nie może się rozpocząć.

Dla odtwarzania danych wizyjnych, można sobie życzyć selektywnego dekodowania tylko obrazu typu I i obrazu typu P, przy pomijaniu obrazu typu B, lub też można żądać selektywnego dekodowania tylko obrazu typu I, przy pomijaniu obrazów B i P. Niezależnie od tego, w przypadku konwencjonalnego kompaktowego odtwarzacza wizyjnego występuje problem polegający na tym, że płyty wizyjne w odtwarzaczach wizyjnych itp, nie zawierają informacji określającej miejsce na nośniku zapisu, w którym znajdują się dane obrazowe, i określającej, który z typów danych obrazowych, I, P czy B w tym miejscu się znajduje, ani informacji wskazującej położenie nagłówka tego rodzaju danych obrazowych, tak że nie jest możliwe odtwarzanie podczas operacji wyszukiwania obrazu dowolnego typu.

Poza tym, ponieważ odpowiednie dane obrazu wizyjnego, po zakodowaniu są zapisywane w porządku różnym od porządku, w którym są odtwarzane, to odniesienie czasowe opisane jest w nagłówku obrazowym danych wizyjnych, dla określenia porządku odtwarzania. Jednak dotychczas nie opracowano konkretnego sposobu umożliwiającego użytkownikowi wyszukiwanie przez specyfikację liczby odniesienia czasowego.

Ponadto, dotychczas znane środki do zapisu danych, na przykład płyta kompaktowa, zawierają jeden bit informacji zarządzającej, dotyczącej prawa do kopiowania, to znaczy sposobu postępowania przy powielaniu. Oznacza to, że do przekazania informacji wskazującej, czy powielanie zapisanych danych na nośniku zapisowym jest dozwolone, czy zabronione, służy jeden bit. Powoduje to ograniczenie do dwóch rodzajów decyzji, to znaczy powielanie dozwolone/powielanie zabronione. Tak więc niedostateczna ilość informacji

180 012 zarządzającej, powoduje wystąpienie problemu polegającego na tym, że jest niemożliwe osiągnięcie szczegółowego zarządzania co do praw do kopiowania, przy uwzględnieniu licznych kombinacji warunków, włącznie z zezwoleniem na powielanie w przetworzonej postaci danych analogowych, co do zezwolenia lub niezezwolenia na powielanie danych w postaci cyfrowej, wyprowadzania danych do sprzętu komputerowego, wyprowadzania lub niewyprowadzania danych do sprzętu audiowizualnego, innego niż komputer, itd., i zezwolenia na wielokrotne powielanie.

Ponadto, w przypadku stosowanych obecnie płyt kompaktowych, część danych informacyjnych do wykorzystania przy wyprowadzaniu niektórych informacji ma stałą konfigurację, dając niewiele swobody do wykorzystywania płyty kompaktowej na różne sposoby, na przykład przy uwzględnieniu różnorodności jej zastosowań.

W opisie patentowym nr JP 3-27994 przedstawiono urządzenie do zapisu danych wskazówkowych reprezentujących określone cechy informacji zapisanych w ścieżkach na taśmie magnetycznej. Te dane wskazówkowe służą do identyfikacji rodzaju i pozycji zapisanej informacji. Chodzi zwłaszcza o foniczne informacje zaprogramowane na taśmie magnetycznej, lub zapis danych wskazówkowych na dysku zapisowym, aby ułatwić wybór określonych programów odtwarzanych z tego dysku. Klawiatura urządzenia jest obsługiwana w czasie odtwarzania taśmy głównej na której zarejestrowany jest foniczny sygnał PCM. Utworzona zostaje informacja o spisie treści i zapamiętana przez edytor wskazówkowy, aby utworzyć sygnał wskazówkowy, który jest wykorzystywany do rozdziału muzyki, w odpowiedzi na kod czasowy reprodukowania. Następnie taśma główna zostaje przewinięta dla zapisu informacji o spisie treści zapamiętanej w edytorze na określonej ścieżce taśmy głównej podczas odsłuchiwania odtwarzanego dźwięku. Następnie taśma główna zostaje odtworzona, a generator sygnału wskazówkowego jest sterowany przez informację o spisie treści dla utworzenia tego sygnału wskazówkowego. Kod formatu zostaje utworzony razem z odtworzonym sygnałem PCM, dla sterowania urządzenia do optycznego usuwania. W ten sposób na tablicy dysku pierwotnego utworzony zostaje foniczny sygnał PCM zawierający sygnał wskazówkowy.

Ponadto w opisie patentowym JP 05-41064 przedstawiono urządzenie sterujące do odtwarzacza CD. Urządzenie to zapewnia wykorzystanie pamięci odczytującej i przechowującej informacje sterujące zapisane na CD. W urządzeniu tym dokonuje się zapisu danych upływu czasu, które są ośmio-bitowymi danymi minutowymi wyświetlanymi przez część jednostki minutowej, ośmio-bitowymi danymi sekundowymi wyświetlanymi przez część jednostki sekundowej i ośmiu bitami danych ramki wyświetlanymi przez część jednostki 1/75 sekundy w czasie wyświetlania upływu czasu muzyki w minutach, sekundach i 1/75 jednostki zliczeniowej. A jeśli zapisane są dane upływu jako odpowiednio ośmiobitowe dla przeprowadzenia procesu sterowania opartego na danych upływu czasu, proces jest przeprowadzany po zapisaniu różnych danych w przynajmniej jednym z najbardziej znaczących bitów danych sekundowych lub danych ramki.

W opisie patentowym JP 05-12831 przedstawiono nośnik do zapisu danych i urządzenie do jego odtwarzania, na którym to nośniku zapisanych jest wiele rodzajów informacji. Dane poszczególnych kanałów informacji z licznych kanałów zarejestrowanych na dysku, doprowadzone zostają do układu łączącego, ewentualnie poprzez dekodery. Parametr standardowy odpowiadający przyporządkowanemu kanałowi jest zapisany w pamięci nieulotnej i kanał odpowiadający parametrowi zostaje wybrany i wyprowadzony na wyjście układu łączącego.

Ponadto w opisie patentowym JP 57-46585 przedstawiono sposób zapisu i odtwarzania sygnału cyfrowego z eliminacją funkcji operacyjnej korekcji błędów przy normalnym trybie i trybie szybkim, przy rozróżnianiu kodu synchronizacji zawierającego numer bloku i numer pola. Za pomocą układu detekcji wykrywa się czy błąd kodowy występuje czy też nie, w każdym sub-bloku, a kod rozróżniania bloku wskazujący każdą pozycję sub-bloku i kod rozróżniania pola zostają wyróżnione za pomocą układu rozróżniania kodu synchronizacji. Przez ten kod rozróżniania, dla układu sterowania sterującego układ korekcji kodu wewnętrznego, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada sub-blokowi w iednym

180 012 kodzie wewnętrznym, dla drugiego układu sterowania sterującego układ korekcji kodu zewnętrznego, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada sub-blokowi dla całego subbloku, oraz dla układu korekcji, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada subblokowi dla całego sub-bloku zawartego w kodzie wewnętrznym, dokonana jest taka modyfikacja, aby możliwa była do przeprowadzenia odpowiednia korekcja.

Sposób według wynalazku, stosowany jest do odtwarzania danych z nośnika zapisu, dla odczytywania danych użytkownika zawartych w bloku sektora, z zastosowaniem dekodowania odpowiadającego kodowaniu zastosowanemu przy zapisie danych użytkownika, którymi są dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe oraz multipleksowane dane zawierające wspomniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane napisowe, lub dane komputerowe. Sposób ten charakteryzuje się tym, że wydziela się subkod zapisany w każdym sektorze, który to subkod zawiera numer identyfikujący sektor, a na podstawie tego numeru sektora steruje się procesem odtwarzania danych użytkownika.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się określony z góry kod czasowy, a na podstawie tego kodu czasowego steruje się procesem odtwarzania danych użytkownika.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się informację o punkcie wejścia reprezentu-. jącą sektor zawierający pozycję nagłówka obrazu typu I, z wewnętrznym kodowaniem, a na podstawie tej informacji o punkcie wejścia steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się informację o typie obrazu, reprezentującą typ obrazu zawartego w przyporządkowanym sektorze i na podstawie tej informacji o typie obrazu steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się tymczasową informację odniesienia wskazującą porządek odtwarzania poszczególnych obrazów i na podstawie tej tymczasowej informacji odniesienia steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się informację o prawie do kopiowania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych lub danych komputerowych, a na podstawie tej informacji o prawie do kopiowania steruje się proces ograniczania powielania.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się kod identyfikacyjny aplikacji przyporządkowany danym sektora i informację o każdej aplikacji, a na podstawie tego kodu identyfikacyjnego aplikacji i informacji o każdej aplikacji steruje się odtwarzaniem danych użytkownika.

Korzystnym jest, że z subkodu wydziela się informację o ścieżce, a na podstawie tej informacji o ścieżce steruje się odtwarzaniem danych użytkownika.

Korzystnym jest, że subkod wydziela się z odtwarzanych danych przed demultipleksowaniem tych danych, przy swobodnym dostępie do wyznaczonego jednego z sektorów.

Korzystnym jest, że przy swobodnym dostępie do wyznaczonego jednego z sektorów, do korekcji błędów tego subkodu stosuje się wyłącznie część kodu korekcji błędów.

Urządzenie według wynalazku stosowane jest do odtwarzania danych z nośnika zapisu, dla odczytywania danych użytkownika zawartych w bloku sektora, a zawiera blok napędu z głowicą odczytywania danych zapisanych na nośniku zapisu połączony poprzez demodulator i dekoder kodu korekcji błędów z układami dekodowania odczytanych danych i ich przetwarzania, na sygnały wyjściowe. Urządzenie charakteryzuje się tym, że dekoder kodu korekcji błędów jest połączony z układem wydzielania subkodu, który poprzez bufor pierścieniowy jest połączony z demultiplekserem i jednocześnie poprzez blok sprawdzania kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej i bufor subkodu jest połączony z blokiem sterującym mającym wyjście informacji o kopiowaniu. Wyjście wizyjnego strumienia bitowego demultipleksera jest poprzez dekoder wizyjny połączone z jednym wejściem procesora nadrzędnego, do którego drugiego wejścia jest poprzez dekoder napisów dołączone wyjście napisowego strumienia bitowego demultipleksera, a którego trzecie wejście jest połączone z blokiem sterującym. Jedno wyjście procesora nadrzędnego jest wyjściem cyfrowego sygnału wizji, a drugie jego wyjście jest dołączone do przetwornika cyfrowo-analogowego,

180 012 którego drugie wejście jest połączone z blokiem sterującym, a którego wyjście jest wyjściem analogowego sygnału wizji. Ponadto, wyjście fonicznego strumienia bitowego demultipleksera jest połączone z jednym wejściem dekodera fonicznego, którego drugie wejście jest połączone z blokiem sterującym i którego jedno wyjście jest wyjściem cyfrowego sygnału fonii, a którego drugie wyjście jest połączone z przetwornikiem cyfrowoanalogowym mającym wyjście analogowego sygnału fonii i drugie wejście połączone z blokiem sterującym. Wyjście strumienia danych komputerowych demultipleksera jest dołączone do interfejsu komputerowego mającego wyjście odtworzonych danych komputerowych, a wyjście danych subkodu demultipleksera jest dołączone do bloku sterującego, który ponadto ma jedno ze swoich wyjść dołączone do dekodera kodu korekcji błędów i drugie z nich dołączone do bloku napędu.

Przy odczytywaniu nośnika zapisowego zaopatrzonego w subkod służący w charakterze informacji dodatkowej do odczytywania danych, zapisanych podczas zapisu danych w bloku sektora, oddzielnie od właściwych danych, subkod zapisany w każdym sektorze odtwarzany jest niezależnie od odtwarzania danych zapisanych w każdym sektorze, w celu sterowania odtwarzaniem danych, i umożliwienia tym samym realizacji różnych sposobów odtwarzania, a więc zwiększenia użyteczności.

Przedmiot wynalazku zostanie bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat blokowy urządzenia do odtwarzania danych według wynalazku, fig. 2 - schemat blokowy urządzenia do zapisu danych, współpracującego z urządzeniem do odtwarzania z fig. 1, fig. 3 - tablicę objaśniającą strukturę sektora jako odmiany formatu zapisowego danych, fig. 4 - schematyczny wykres objaśniający dane użytkownika zapisane w strukturze sektora zgodnie z formatem zapisowym danych według fig. 3, fig. 5 - tablicę objaśniającą wzór synchronizacyjny w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 6 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania kodu czasu do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 7 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3 informacji o punkcie wejścia, fig. 8 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania informacji nagłówkowej obrazu do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 9 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania informacji czasowej do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 10 - tablicę ukazującą strukturę służącą do wprowadzania do subkodu w strukturze sektora, według formatu zapisu danych z fig. 3, informacji zarządzającej dotyczącej prawa do kopiowania, fig. 11 - tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 12 - tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 13 przedstawia tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 14 - tablicę ukazującą zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 15 - tablicę ukazującą.zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6 fig. 16 - tablicę ukazującą zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 17 - tablicę ukazującą typy obrazowe stanowiące zawartość nagłówka informacji obrazowej z fig. 15 i 16, fig. 18 przedstawia tablicę ukazującą, inną strukturę subkodu w strukturze sektora zgodnej z formatem zapisowym danych z fig. 3, fig. 19 - tablicę ukazującą zawartość informacji o prawach kopiowania wprowadzanej w postaci subkodu z fig. 18, fig. 20 tablicę ukazującą zawartość pola kodowego z fig. 18, dotyczącego prawa kopiowania, wprowadzanej w postaci subkodu, fig. 21 - tablicę ukazującą zawartość pola informacji o warstwach, dodawanej w charakterze subkodu z fig. 18. dotyczącego prawa kopiowania, wprowadzanej w postaci subkodu, fig. 22 - tablicę ukazującą zawartość pola liczby warstw w informacji o warstwach z fig. 21, fig. 23 - tablicę ukazującą zawartość pola numeru warstwy w informacji o warstwach z fig. 21, a fig. 24 przedstawia tablicę ukazującą zawartość pola identyfikacyjnego numeru aplikacyjnego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 18.

Obecnie, w odniesieniu do rysunków opisany zostanie format zapisu danych stosowany w rozwiązaniu według wynalazku, a zwłaszcza struktura sektora.

180 012

Nośnik zapisowy do zapisu danych jest nośnikiem nadającym się do rejestracji i przechowywania na nim danych, na przykład płytą kompaktową, płytą magnetooptyczną, dyskiem trwałym. Dane użytkownika obejmują dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane z komputera, jak również informację dodatkową obejmującą subkod, rejestrowane za pomocą urządzenia do zapisywania danych w strukturze sektora określonej zgodnie z formatem zapisu danych przedstawionym na fig. 3, ze zmienną prędkością przepływu danych.

W tym formacie zapisu danych, rozmiar pola danych użytkownika w sektorze dobiera się jako równy 2048 bajtów. W tym rozwiązaniu określa się pojedynczy pakiet, jako nie zachodzący na wiele sektorów danych użytkownika, tak że długość jednego pakietu nie powinna być większa od 2048 bajtów. Dane użytkownika w każdym sektorze zawsze zaopatrzone są w nagłówek pakietu, wprowadzany na początku, jak to pokazano na fig. 4(A) - 4(C).

Na początku każdego sektora umieszczony jest czterobitowy wzór synchronizacyjny zawierający jeden ze stałych wzorów, przedstawiony na przykład na fig. 5, za pomocą których wyznacza się położenie początku każdego sektora. Po wprowadzeniu tego wzoru synchronizacyjnego następuje obliczenie i wprowadzenie dwubajtowego kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC (Cyclic Redundancy Check) i połączenie z subkodem umieszczanym za kodem cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC. Subkod wprowadzony za kodem CRC zawiera różne informacje identyfikacyjne dotyczące danych użytkownika. Subkod ma długość 14 bajtów. Za subkodem wprowadzone są wspomniane dane użytkownika, a następnie następuje obliczenie i dołączenie czterobajtowego kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC, obliczonego z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC subkodu oraz danych użytkownika. Czterobajtowy kod CRC obliczony z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC i danych użytkownika stanowi kod EDC. Dla tych wzorów synchronizacyjnych, subkodu, kodu CRC, danych użytkownika i kodu EDC, zostają dodane dwa rodzaje parzystości, Cl i C2, o różnych kierunkach przeplotu, utworzone według krzyżowego przeplatanego kodu Reeda - Solomona CIRC, to znaczy 398 bajtów kodu korekcji błędów ECC (Error Correction Codę), kończąc sektor składający się z 2389 bajtów danych zapisowych, które zostają zapisane na dacyjnym nośniku zapisowym w celu ich zapamiętania i odtworzenia.

Następnie objaśniona zostanie struktura subkodu. W opisanym formacie zapisu danych, stosuje się czterobajtowy kod informacji kodu czasowego (fig. 6), jednobajtową informację o punkcie wejścia (fig. 7), jednobajtową informację nagłówkową o obrazie (fig. 8), dwubajtową tymczasową informację odniesienia (fig. 9) oraz czterobajtową informację dotyczącą prawa do kopiowania (fig. 10), która wykorzystywana jest w połączeniu z czterobajtowym numerem sektora (adresem sektora), jako zawartość subkodu, przedstawionego na fig. 6-10.

W praktyce, wraz z numerem sektora i informacją o kodzie czasowym, stosowaną w przypadku subkodu przedstawionego na fig. 6, wyrażone jest położenie każdego z sektorów, nawet jeżeli dane zapisywane są na nośniku zapisowym z różnymi prędkościami przepływu danych, a adres sektora wyrażony jest w sposób dostosowany do nośnika zapisowego stosowanego w systemie komputerowym, a wyszukiwanie z wykorzystaniem informacji zawartej w kodzie czasowym jest z łatwością realizowane przy odtwarzaniu, w granicach wszystkich użytecznych obszarów nośnika zapisowego.

Format danych dla informacji o kodzie czasowym zostaje zaimplementowany z wykorzystaniem kodu czasowego zawierającego pola godzin, minut, sekund, dziesiątych sekundy i setnych sekundy, jak to pokazano na fig. 11. Jest to format nadający się zwykle do wykorzystania w charakterze kodu czasowego dla danych wizyjnych, danych fonicznych i danych napisowych. Informacja o kodzie czasowym jest wykorzystywana jako informacja o kodzie czasowym wyłącznie dla danych wizyjnych, z wykorzystaniem pól kodu czasowego odnoszących się do godzin, minut, sekund i liczby ramek sygnału wizyjnego, jak to przed stawiono na fig. 12. W przypadku fig. 11 i 12, wszystkie pola opisane są w notacji dziesiętnej z kodowaniem binarnym BCD (Binary Coded Decimal).

180 012

Jako format następnej danej dotyczącej informacji o kodzie czasowym, korzystnie stosowany jest format kodu czasowego wymagany przez ISO 13818-2 (MPEG2 Video), pokazany na fig. 13. Ponieważ ten format zapewnia kod czasowy włączony w dane wizyjne i kod czasowy włączony w informację dodatkową analizowaną tym samym sposobem, to układ do analizy lub program analizy może być podzielony między analizę danych wizyjnych i analizę informacji dodatkowej. Ponadto, ponieważ odpowiednie pola tego formatu są opisane w notacji binarnej, to informacja o kodzie czasowym zostaje wpisana za pomocą mniejszej ilości informacji, niż przy wpisywaniu kodu czasowego opisanego w notacji BCD, wprowadzanego do informacji dodatkowej. Zatem, jeżeli wykorzystuje się subkod o stałej długości, to możliwe jest włączenie dodatkowej informacji w zmniejszonej ilości.

Informacja o punkcie wejścia, przechowywana w subkodzie, przedstawionym na fig. 7, stanowi informację flagową, która jest ustawiana tylko dla sektora obejmującego początek obrazu typu I. Ta informacja flagowa, ustawiona tylko dla sektora zawierającego początek obrazu I, wprowadzona jest tak, że jeżeli urządzenie do odtwarzania danych jest dostosowane do rozpoczęcia odczytów przy wykrywaniu informacji flagowej, to istnieje możliwość dekodowania rozpoczęcia dekodowania bezpośrednio od początku obrazu I. Dzięki temu odtwarzanie może się rozpocząć bezpośrednio po operacji szybkiego wyszukiwania.

Informacja nagłówkowa obrazu, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 8, zawiera jednobitową, flagę nagłówka obrazowego, która jest ustawiona tylko dla sektora zawierającego początek obrazu, jak to przedstawiono na fig. 14 dwubitową informację odnoszącą się do typu obrazowego (wskazującą obraz I, obraz P lub obraz B), jak to przedstawiono na fig. 15, lub zarówno flagę nagłówkową obrazu i informację o typie obrazowym, jak to przedstawiono na fig. 16. Dwubitowe wzory odpowiadające typowi obrazu, przyporządkowane są odpowiednio, obrazowi I, obrazowi P i obrazowi B, jak to przedstawiono na fig. 17. Należy zauważyć, że dwubitowy wzór wskazujący na obraz typu I dodawany jest w postaci subkodu, kiedy w odpowiednim sektorze występują przynajmniej dane obrazu typu I, wzór dwubitowy wskazujący na obraz typu P wprowadzany jest, kiedy w odpowiednim sektorze nie -występują dane obrazu I, a występują dane obrazu P, a ponadto wprowadzony jest dwubitowy wzór wskazujący na obraz typu B, kiedy w sektorze nie występuje ani obraz typu P, ani typu I, ale występuje obraz typu B.

Przy takim wprowadzaniu obrazowej informacji nagłówkowej do subkodu, że urządzenie do odtwarzania danych wykrywa je i steruje operacją odczytu danych, dane mogą być odczytywane wstępnie z początku obrazu, lub w odróżnieniu od tego, może być realizowane selektywne odtwarzanie na podstawie typu obrazu, w ten sposób, że obraz do dekodowania jest odczytywany, natomiast obraz nie przeznaczony do dekodowania jest pomijany.

Tymczasowa informacja odniesienia, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 9, odnosi się do tymczasowego odniesienia, występującego w warstwie obrazowej w strumieniu bitowym według wymagań standardu ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO13818-2 (MPEG2 Video), służącego do wskazywania porządku, w którym wyświetlane są poszczególne obrazy. Przy takim uzupełnieniu subkodu informacją odnoszącą się do czasu, tak że urządzenie do odtwarzania danych rozpoczyna odczyt danych po wykryciu tymczasowej informacji odniesienia, urządzenie do odtwarzania danych ma dostęp do obrazu o wyspecyfikowanym przez użytkownika numerze oznaczającym czas.

Informacja o prawach kopiowania, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 10, zawiera jednobajtową informację, wskazującą jak należy traktować prawa kopiowania w przypadku poszczególnych rodzajów zapisu, cyfrowego wizyjnego, analogowego wizyjnego, cyfrowego fonicznego i analogowego fonicznego. Zestaw jednobajtowej informacji o prawie do kopiowania, wprowadzony do subkodu umożliwia decyzję w sprawie prawa do kopiowania w różnych kombinacjach, zgodnie z intencją twórcy danych, bądź rejestrującego je.

Subkod może mieć również postać przedstawioną na fig. 18. Jak to przedstawiono, kiedy subkod ma format taki, że zawiera informację o prawach kopiowania, informację o warstwach, numer sektora (adres sektora), numer ścieżki, identyfikacyjny numer aplikacji,

180 012 i informację aplikacyjną ten kod o pojedynczej strukturze umożliwia zachowanie zgodności nośnika zapisowego z różnymi aplikacjami.

Informacja o prawach kopiowania, przedstawiona na fig. 18, wskazuje atrybuty odnoszące się do powielania danych użytkownika, zawartych w przyporządkowanym sektorze, za pomocą dwubitowego kodu kopiowania, jak to przedstawiono na fig. 19. Kod powielania ma dwubitowe wzory, jak to przedstawiono na fig. 20, które przyporządkowane są atrybutom, odpowiednio, kopiowanie dozwolone, dozwolone jednokrotne kopiowanie, i kopiowanie zabronione.

Informacja warstwowa, kiedy płyta składa się z szeregu warstw, jest wykorzystywana w celu wskazania ilości warstw dysku, z których składa się sektor i w których z warstw sektor się znajduje.

Informacja o warstwach, przedstawiona na fig. 18, reprezentuje informację o płycie i warstwie zawierającej sektor z trójbitowymi polami oznaczonymi liczba warstw, i numer warstwy, jak to przedstawiono na fig. 21. Liczba warstw jest ustawiana na 1, kiedy płyta zawierająca sektor jest ukształtowana z jedną warstwą i na 2, kiedy płyta jest ukształtowana z dwiema warstwami. Wartości numeryczne inne, niż 1 i 2 są zarezerwowane.

Numer warstwy, jak to przedstawiono na fig. 23, jest ustawiony na 0, kiedy warstwa zawierająca sektor jest warstwą pierwszą a na 1, kiedy jest warstwą drugą. Wartości numeryczne inne, niż 0 i 1 są zarezerwowane.

Numer ścieżki przedstawiony na fig. 18, umieszczony jest w celu realizacji mechanizmu wykorzystywania ścieżki zastosowanego do wyszukiwania początku utworu muzycznego na płycie kompaktowej lub podobnej. Ścieżka jest określona jako zestaw kolejnych sektorów na płycie i jest oznaczona numerem ścieżki.

Identyfikacyjny numer aplikacyjny przedstawiony na fig. 18 stosuje się w celu klasyfikacji zawartości informacji zapisanej w części z danymi użytkownika według fig. 3, zależnie od aplikacji odpowiadającej tej informacji. Na przykład zakładając, że część płyty zawiera dane do tak zwanej aplikacji cyfrowej płyty wizyjnej DVD (Digital Video Disc) a inna część zawiera dane innej aplikacji, na przykład fonicznej, zawsze w polu z numerem identyfikacyjnym aplikacji subkodu związanego z każdymi danymi zapisywany jest numer, dla ułatwienia rozróżnienia przy odtwarzaniu danych do różnych zastosowań. Identyfikacyjny numer aplikacyjny stosuje się również do klasyfikacji rodzaju zapisanej informacji w polu informacyjnym, za polem identyfikacyjnego numeru aplikacji.

Na fig. 24 przedstawiono dla przykładu, definicję numeru identyfikacyjnego aplikacji. Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 0, to następne pole informacyjne aplikacji jest wypełnione wartościami 0.

Ponadto, kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 1, to dane cyfrowej płyty wizyjnej DVD (Digital Video Disc) są zapisane w obszarze danych użytkownika, w przyporządkowanym sektorze, a informacja uznana za ważną dla płyty DVD jest wpisana w pole informacji o aplikacji. Korzystnym jest, jeśli pole informacyjne aplikacji zawiera informację o punkcie wejścia opisanym w odniesieniu do fig. 7, co stanowi informację bardzo ważną dla wykorzystywanego w systemie cyfrowej płyty wizyjnej DVD standardu MPEG.

Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 2, to w obszarze danych użytkownika, przyporządkowanego sektora są zapisane dane foniczne, a w polu informacji o aplikacji jest zapisana informacja uznana za ważną dla fonii. Na przykład wpisane mogą być: częstotliwość próbkowania, długość bitu itp., danych fonicznych, w celu ułatwienia działania mechanizmu odtwarzającego.

Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji ustawiony jest na 254, to obszar danych użytkownika przyporządkowanego sektora wypełniony jest wartościami 0. Numery identyfikacyjne aplikacji, od 3 do 253 oraz 255 są w tym przypadku zarezerwowane.

Zgodnie z powyższym formatem zapisu, w bloku sektora zapisywane są dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu z pośród tych danych oraz dane wytwarzane w komputerze, a i informacja o kodzie czasowym, informacja o punkcie wejścia, informacja nagłówkowa obrazu, informacja tymczasowa odniesienia, numer ścieżki wprowa

180 012 dzone są w postaci subkodu do każdego sektora, dodatkowo do numeru sektora, umożliwiając tym samym realizację nośnika zapisowego do zapisu danych, będącego w stanie znacznie poprawić dostęp przy odtwarzaniu specjalnym, wyszukiwania i następnego odtwarzania itp., po stronie urządzenia odtwarzającego, nawet jeżeli dane są na nim zapisane ze zmienną prędkością.

Ponadto, jeżeli w każdym sektorze do subkodu jest wprowadzana informacja o prawach do kopiowania, możliwa jest realizacja dacyjnego nośnika zapisowego umożliwiającego wykonywanie po stronie urządzenia odtwarzającego szczegółowych dyspozycji dotyczących uprawnienia do kopiowania, dla każdego sektora.

Także jeżeli w postaci subkodu do każdego sektora jest wprowadzona informacja o warstwach, to jest możliwe zrealizowanie nośnika zapisowego, z którego urządzenie odtwarzające odczytuje zapisane dane rozmieszczone na wielu warstwach.

Poza tym, przy zapisie numeru identyfikacyjnego aplikacji i informacji o aplikacji, z łatwością można w każdym subkodzie zapisać informację potrzebną w przypadku różnych aplikacji, umożliwiając w ten sposób realizację dacyjnego nośnika zapisowego o bardzo poprawionej użyteczności.

: Obecnie objaśniona zostanie struktura urządzenia według wynalazku, do odtwarzania danych w formacie zapisu objaśnionym w odniesieniu do figur 3 - 24. Przedstawione na fig. 1 urządzenie do odtwarzania danych 21 odczytuje dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, wraz z informacją z nośnika zapisowego 19, na którym zapisane są tego rodzaju dane, zgodnie z formatem zapisu danych opisanym w odniesieniu do fig. 3 - 24.

W tym urządzeniu do odtwarzania danych 21, blok napędu 22 dokonuje mechanicznego zakładania i zdejmowania nośnika zapisowego 19, jak również napędza głowicę do odczytywania sygnałów z nośnika zapisowego 19, którą jest głowica optyczna, głowica magnetyczna lub głowica magnetooptyczna, odczytuje za pomocą tej głowicy sygnały i podaje je do układu demodulatora 23.

W układzie demodulatora 23 demoduluje się sygnały przesyłane z bloku napędu 22, i podaje zdemodulowane dane do dekodera ECC 24. Sposób demodulacji stosowany w tym przypadku odpowiada sposobowi modulacji wykorzystywanemu w układzie modulatora 16 urządzenia do zapisu danych i jest korzystnie demodulacjąEFM.

Dekoder ECC 24 dokonuje obliczeń na podstawie zmultipleksowanych danych i parzystości Cl, zawartej w kodzie korekcji błędów ECC, lub zawartych w obydwu rodzajach parzystości Cl i C2 kodu ECC, przesłanych z układu demodulatora 23 dla stwierdzenia, czy w multipleksowanych danych i kodzie ECC występują błędy. W takim przypadku następuje wykrycie i skorygowanie korygowanych błędów w zmultipleksowanych danych, a kod ECC zostaje usunięty ze zmultipleksowalnych danych. Następnie zmultipleksowane dane bez błędów nadających się do wykrycia i korekcji przekazywane są do układu wydzielania subkodu 26. W tym przypadku dekoder ECC 24 dodaje flagę błędów, na przykład do każdych 8 bitów multipleksowanych danych przeznaczonych do wyprowadzenia. Flaga błędu ustawiana jest na 0, kiedy odpowiadające jej 8 bitów danych zmultipleksowanych nie zawiera błędu lub kiedy błędy zostały całkowicie skorygowane, oraz na 1, kiedy wystąpiły błędy niekorygowalne.

Blok wydzielania subkodu 26 dokonuje ekstrakcji danych subkodu, i kodu CRC z każdej jednosektorowej części zmultipleksowanych danych, przesłanych z dekodera ECC 24, na podstawie wzoru synchronizacyjnego, podaje wydzielone dane i kod CRC do bloku sprawdzania CRC 35, i podaje również zmultipleksowane dane wraz z subkodem z dekodera ECC 24 do bufora pierścieniowego 27.

Blok sprawdzania CRC 35 oblicza dane CRC zawarte w danych subkodu, przesłanych z bloku wydzielania subkodu 26, w celu stwierdzenia, czy w danych subkodu występują błędy. Dane subkodu są przesyłane do bufora subkodu 25, jeżeli nie wykryto błędu, natomiast nie są przesyłane do niego w przypadku wykrycia błędu. Bufor subkodu 25 tymczasem· przetrzymuje dane subkodu i podaje przetrzymane dane do bloku sterującego 33, w odpowiedzi na jego żądanie.

180 012

Bufor pierścieniowy 27 stanowi pamięć do eliminowania fluktuacji prędkości przekazywania danych, powodowanych przez zmienną prędkość przekazywania danych, i zaopatrzony jest w pamięć typu FIFO, do tymczasowego buforowania zmultipleksowanych danych i flagi błędu, przesyłanych z bloku wydzielania subkodu 26 i w celu podawania zbuforowanych danych do demultipleksera 28, w odpowiedzi na jego żądanie.

Jeżeli informacja subkodu wydzielana jest po dokonaniu korekcji błędów zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, to informacja subkodu może być wydzielana na przykład bezpośrednio przed korekcją błędów.

Demultiplekser 28 dokonuje dekompozycji danych przesłanych z bufora pierścieniowego 27 na wizyjny strumień bitowy, foniczny strumień bitowy, napisowy strumień bitowy, dane subkodu, i inne strumienie bitowe, według wymagań standardu ISO 11172-1 (MPEG1 System) lub ISO 13818-1 (MPEG2 System). W tych zdekomponowanych strumieniach bitowych, wizyjny strumień bitowy jest podawany do dekodera wizyjnego 29, foniczny strumień bitowy do dekodera fonicznego 30, napisowy strumień bitowy do dekodera napisowego 31, dane subkodu do bloku sterującego 33, a pozostałe strumienie bitowe, które można uważać za dane komputerowe - do interfejsu komputerowego 34.

Dekoder wizyjny 29 dekoduje wizyjny strumień bitowy przesłany z demultipleksera 28 zgodnie ze standardem ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), i podaje zdekodowany cyfrowy sygnał wizyjny do procesora nadrzędnego 32.

Dekoder foniczny 30 dekoduje foniczny strumień bitowy, przesłany z demultipleksera 28, zgodnie ze standardem ISO 11172-3 (MPEG1 Audio) lub ISO 13818-3 (MPEG2 Audio) i wyprowadza zdekodowany cyfrowy sygnał foniczny do zacisku wyjściowego cyfrowego sygnału fonicznego i do przetwornika C/A 37. Alternatywnie, wyprowadzenie cyfrowego sygnału fonicznego do cyfrowego wyjściowego zacisku fonicznego może być zabronione rozkazem z bloku sterującego 33.

Dekoder napisowy 31 dokonuje ekspansji napisowego strumienia bitowego przesłanego z demultipleksera 28, jeżeli był poddawany bieżącej kompresji długościowej, i następnie przekazuje dane napisowe po ekspansji do procesora nadrzędnego 32. Procesor nadrzędny 32 z kolei nakłada dane napisowe przesłane z dekodera napisowego 31 na dane wizyjne przesłane z dekodera wizyjnego 29, i wyprowadza złożony cyfrowy sygnał wizyjny do cyfrowego wizyjnego zacisku wyjściowego i do przetwornika C/A i NTSC 36. Alternatywnie, wyprowadzanie na zacisk wyjściowy cyfrowego sygnału wizyjnego może być zabronione rozkazem z bloku sterującego 33.

Blok sterujący 33 steruje dekoderem ECC 24, demultiplekserem 28, dekoderem wizyjnym 29, i dekoderem napisowym 31, procesorem nadrzędnym 32, itd., na podstawie różnego rodzaju poleceń wprowadzanych przez użytkownika za pośrednictwem nie przedstawionego bloku wejściowego. Blok sterujący 33 wysyła również do bloku napędu 22 rozkaz rozpoczęcia odczytu z nośnika zapisowego 19, wydaje rozkaz przeszukiwania do bloku napędu 22, w celu wyszukiwania niektórych danych, wydaje rozkaz normalnego odtwarzania do bloku napędu 22, w celu powrotu do normalnego odtwarzania z operacji wyszukiwania, odczytu danych z bufora subkodu 25, i wydaje rozkaz wyszukiwania i rozkaz powrotu do normalnego odtwarzania, na podstawie danych subkodu. W tym przykładzie wykonania blok sterujący 33 pobiera subkod również z demultipleksera 28. Dzieje się tak dlatego, że tymczasowa pamięć danych w buforze pierścieniowym 27 daje opóźnienie danych wyprowadzanych z bufora pierścieniowego 27, tak że subkod wydzielany przez blok wydzielania subkodu 26 wykazuje różnicę czasu względem subkodu z sektora odpowiadającego aktualnemu wizyjnemu strumieniowi bitowemu, fonicznemu strumieniowi bitowemu, napisowemu strumieniowi bitowemu, i innym strumieniom bitowym poddawanym dekompozycji w demultiplekserze 28. Z tego powodu, blok sterujący 33 pobiera subkod również z demultipleksera 28 podczas normalnego odtwarzania w celu otrzymania kodu czasowego, numeru sektora itd. w subkodzie, dla sektora odpowiadającego danym, które aktualnie poddawane są dekompozycji i aktualnie są gotowe do dekodowania.

Interfejs komputerowy 34 chwilowo przetrzymuje strumienie bitowe przesyłane z demultipleksera 28, przetwarza ich parametry elektryczne, format sygnału i format danych

180 012 strumienia bitowego tak, aby umożliwić komputerowi ich odebranie i wyprowadzenie danych po konwersji na wyjście danych komputera.

Konwerter C/A i NTSC 36 przetwarza cyfrowy sygnał wizyjny, przesłany z procesora nadrzędnego 32, w analogowy sygnał wizyjny, koduje analogowy sygnał wizyjny w sygnał NTSC i wyprowadza zakodowany sygnał NTSC na zacisk wyjściowy analogowego sygnału wizyjnego. Natomiast konwerterowi 36 można zabronić wyprowadzania sygnału wizyjnego na zacisk wyjściowy analogowego sygnału wizyjnego rozkazem z bloku sterującego 33. Przetwornik C/A 37 przetwarza cyfrowy sygnał foniczny, przesłany z dekodera fonicznego 30, w analogowy sygnał foniczny, i wyprowadza ten analogowy sygnał foniczny na zacisk fonii analogowej. W odróżnieniu od tego, można zabronić konwerterowi C/A 37 wyprowadzania analogowego sygnału fonicznego na zacisk wyjściowy fonii analogowej rozkazem z bloku sterującego 33.

Nie przedstawiony blok sprawdzający kod EDC może być zaopatrzony we wcześniejszym stopniu w dekoder ECC dla wykrywania błędów w danych użytkownika, z wykorzystaniem kodu EDC zawartego w danych zmultipleksowanych.

W przedstawionym urządzeniu do odtwarzania danych, blok sterujący 33 najpierw otrzymuje od użytkownika polecenie odtwarzania, i wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przeszukiwania. Blok napędu 22 przemieszcza głowicę na określoną pozycję, w celu odczytu sygnału z nośnika zapisowego 19 i przekazuje odczytany sygnał do bloku demodulatora 23. Sygnał z bloku napędu 22 jest demodulowany w układzie demodulatora 23 i podawany do dekodera ECC 24. Dekoder ECC 24 dokonuje detekcji i korekcji błędów z wykorzystaniem kodu ECC z parzy stościami Cli C2, przesłanymi tam wraz ze zmultipleksowanymi danymi, w celu poprawiania korygowalnych błędów, i przekazuje zmultipleksowane dane, uwolnione od błędów, do bloku wydzielania subkodu 26. Blok wydzielania subkodu 26 wykrywa wzór synchronizacyjny w podawanych do niego zmultipleksowanych danych, i kieruje, odpowiednio, subkod i kod CRC do bloku sprawdzania CRC 35, a zmultipleksowane dane do bufora pierścieniowego 27, na podstawie tego wzoru synchronizacyjnego.

Dane użytkownika czyli zmultipleksowane dane przesłane do bufora pierścieniowego 27 podawane są, do demultipleksera 28 i poddawane w nim dekompozycji na wizyjny strumień bitowy, foniczny strumień bitowy, napisowy strumień bitowy, dane subkodu, i inne strumienie bitowe, podawane do, odpowiednio, dekodera wizyjnego 29, dekodera fonicznego 30, dekodera napisowego 31, bloku sterującego 33 i interfejsu komputerowego 34.

Wizyjny strumień bitowy przesyłany do dekodera wizyjnego 29, poddawany jest w nim dekodowaniu i podawany do procesora nadrzędnego 32. Foniczny strumień bitowy przesłany do dekodera' fonicznego 30 dekodowany jest w nim, i wyprowadzany na zacisk wyjściowy fonii cyfrowej, i do przetwornika C/A 37. Cyfrowy sygnał foniczny przesłany do przetwornika C/A 37 jest przetwarzany na analogowy sygnał foniczny, i wyprowadzany na zacisk wyjściowy fonii analogowej.

Napisowy strumień bitowy przesłany do dekodera napisowego 31 jest poddawany ekspansji, jeżeli został poddany bieżącej kompresji długości, i podawany do procesora nadrzędnego 32. Procesor nadrzędny 32 nakłada dane napisowe przesłane z dekodera napisowego 31 na dane wizyjne przesłane z dekodera wizyjnego 29, i wyprowadza nałożone dane wizyjne na zacisk wyjściowy fonii cyfrowej i do przetwornika C/A i NTSC 36.

Podczas przetrzymywania danych subkodu w buforze subkodu 25, blok sterujący 33 odczytuje dane subkodu w celu opróżnienia tego bufora subkodu 25. Kiedy subkod odczytany z bufora subkodu 25 lub demultipleksera 28 ma postać przedstawioną na fig. 10, blok sterujący 33 uwzględnia informację dotyczącą decyzji o prawie do kopiowania, zawartą w danych subkodu, w celu wydania rozkazu zezwolenia na wyprowadzanie, lub rozkazu zabraniającego wyprowadzania na odpowiednie, cyfrowe i analogowe, zaciski wyjściowe sygnałów wizyjnych i fonicznych. Kiedy odpowiedni bajt informacji o decyzji w odniesieniu do prawa do kopiowania jest inny, niż 0, blok sterujący 33 zarządza procesorem nadrzędnym 32, przetwornikiem C/A i NTSC 36, dekoderem fonicznym 30 oraz przetwornikiem C/A 37, wydając rozkaz zabraniający wyprowadzania sygnałów wizyjnych i fonicznych.

180 012

Kiedy odczytane dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 6, to zakłada się, że wyszukiwanie dokonuje się na podstawie kodu czasowego wyszczególnionego przez użytkownika podczas normalnego odtwarzania. Blok sterujący 33 zapamiętuje blok czasowy aktualnie odtwarzanych danych z ich danych subkodu, podczas normalnego odtwarzania. Kiedy użytkownik wydaje rozkaz nowego przeszukiwania, zapamiętany kod czasowy jest porównywany z kodem czasowym wyszczególnionym przez użytkownika. Następnie blok sterujący 33 w celu odczytu danych wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przeniesienia głowicy w kierunku, w którym znajdują się odpowiadające wyszczególnionemu kodowi czasowemu dane, to znaczy z sektora bieżącego w kierunku wzrostu lub zmniejszania się numeru sektora, względem tego sektora bieżącego.

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 do bloku sterującego 33, który z subkodu odczytuje kod czasowy w subkodzie, odpowiadający sektorowi. Jeżeli kod czasowy sektora, do którego została przemieszczona głowica nie pokrywa się z kodem czasowym wyspecyfikowanym przez użytkownika, ani nie jest dostatecznie bliski niego, to blok sterujący 33 ponownie wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej operacji. Kiedy kod czasowy sektora, do którego została przemieszczona głowica pokrywa się z kodem czasowym wyspecyfikowanym przez użytkownika, lub jest dostatecznie bliski niego, to operacja wyszukiwania zostaje zatrzymana w celu powrotu do normalnego odtwarzania od pozycji, na której aktualnie znajduje się głowica. W ten sposób, ponieważ operacja wyszukiwania wykonywana jest z wykorzystaniem kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu, to urządzenie do odczytu danych 21 zapewnia szybki swobodny dostęp.

Kiedy odczytane dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 7, wyszukiwania dokonuje się na podstawie punktu wejścia podanego poprzez użytkownika podczas normalnego odtwarzania. Blok sterujący 33 reagujący na rozkazy użytkownika, wydaje rozkaz do bloku napędu 22, przemieszczenia głowicy z sektora aktualnego w kierunku wzrostu lub zmniejszenia się numeru sektora, względem tego sektora bieżącego, o określoną wartość w celu otrzymania multipleksowanych danych z nośnika zapisowego 19.

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 do bloku sterującego 33, który odczytuje z subkodu informację o punkcie wejścia do subkodu odpowiadającego temu sektorowi. Jeżeli flaga punktu wejścia nie jest ustawiona dla sektora, do którego została przemieszczona głowica, to blok sterujący 33 ponownie wydaje rozkaz do bloku napędu 22, w celu przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej operacji.

Jeżeli flaga punktu wejścia jest ustawiona dla sektora, do którego została przemieszczona głowica, to operacja wyszukiwania zostaje zatrzymana w celu powrotu do normalnego odtwarzania od pozycji, na której aktualnie znajduje się głowica. W tym przypadku, ponieważ flaga punktu wejścia wskazuje położenie początku obrazu typu I, jak to opisano, to dekodowanie może się rozpocząć niezwłocznie po operacji wyszukiwania. Również podczas operacji wyszukiwania wykorzystuje się punkt wejścia w kodzie wydzielonym przez blok wydzielania subkodu 26, bez demultipleksowania i dekodowania zmultipleksowanych danych, tak że można osiągnąć szybki swobodny dostęp.

Kiedy odczytane dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 8, z opisaną informacją dotyczącą nagłówka obrazowego, przedstawionego na fig. 14, wyszukiwania dokonuje się na podstawie flagi nagłówka obrazowego, w przypadku wydania przez użytkownika polecenia podczas normalnego odtwarzania. Blok sterujący 33 reagujący na polecenia użytkownika, wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy z sektora aktualnego w kierunku wzrostu lub zmniejszenia się numeru sektora, względem tego sektora bieżącego, o określoną wartość w celu otrzymania multipleksowanych danych z nośnika zapisowego 19.

180 012

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 35 do bloku sterującego 33, który odczytuje flagę nagłówka obrazowego w subkodzie. Jeżeli flaga nagłówka obrazowego dla sektora do którego została przemieszczona głowica nie jest ustawiona, to blok sterujący 33 ponownie wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej operacji. Natomiast, jeżeli flaga nagłówka obrazowego dla sektora, do którego została przemieszczona głowica jest ustawiona, to blok sterujący 33 zatrzymuje operację wyszukiwania w celu powrotu do normalnego odtwarzania od pozycji, na której aktualnie znajduje się głowica. W ten sposób, sektor zawierający początek obrazu zostaje znaleziony szybko, bez potrzeby dekodowania zmultipleksowanych danych.

Jeżeli odczytane dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 8, z opisaną informacją obrazową przedstawioną na fig. 15, to operacja wyszukiwania odbywa się tak, że selektywnie odczytywany i dekodowany jest wyłącznie obraz typu I. Przy takiej strukturze subkodu, przeszukiwanie, po wydaniu przez użytkownika polecenia podczas normalnej pracy, dokonuje się na podstawie typu obrazu w subkodzie. Blok sterujący 33 reagujący na polecenia użytkownika, wydaje rozkaz do bloku.napędu 22, przemieszczenia głowicy z sektora aktualnego w kierunku wzrostu lub zmniejszenia się numeru sektora, względem tego sektora bieżącego, o określoną wartość w celu otrzymania danych z nośnika zapisowego 19.

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 do bloku sterującego 33, który odczytuje typ obrazu zapisany w subkodzie. Jeżeli typ obrazu sektora do którego została przemieszczona głowica nie wskazuje na obraz typu I, to blok sterujący 33 ponownie wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej powyżej operacji. Jeżeli typ obrazu sektora do którego została ponownie przemieszczona głowica nie wskazuje na obraz typu I, to dane wizyjne tego sektora przekazywane są do dekodera wizyjnego 29. Następnie blok sterujący 33 powtarzalnie wydaje do bloku napędu 22 rozkazy przemieszczania głowicy. W ten sposób zapewnia się dostęp do sektora zawierającego dane dotyczące obrazu typu I natychmiast, bez potrzeby dekodowania zmultipleksowanych danych. Przy dekodowaniu tak otrzymanych danych obrazu typu I, można realizować selektywne odtwarzanie tylko obrazów typu I.

Za pomocą podobnej procedury można dokonywać odtwarzania selektywnego, wyłącznie obrazu typu I i obrazu typu P, przy pomijaniu sektorów, których subkod zawiera typ obrazowy wskazujący na obraz typu B.

Niekiedy, przy postaci danych subkodu, jak przedstawiona na lig. 8, z opisaną informacją dotyczącą nagłówka obrazowego, przedstawioną na fig. 14, sektor zawierający początek nagłówka obrazowego nie zawsze jest sektorem zawierającym nagłówek obrazu typu I. Zatem dekoder wizyjny 29 wymaga opóźniania odczytanych danych aż do momentu wykrycia sektora zawierającego obraz typu I. Tak więc, jakkolwiek operacja wyszukiwania może być wykonana w pewnym stopniu szybciej, to niemożliwe jest natychmiastowe rozpoczęcie dekodowania. Również, kiedy dane subkodu mają postać z fig. 8, z opisaną informacją nagłówka obrazowego, podobnej do przedstawionej na fig. 15, dane pierwszego otrzymanego obrazu typu I mogą nie zawierać nagłówka obrazowego, tak że część danych musi być w dekoderze wizyjnym kasowana.

Przy uwzględnieniu powyższego, jeżeli dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 8, z opisaną informacją o nagłówku obrazowym, przedstawioną na fig. 16, można specyfikować sektor zawierający nagłówek obrazu typu I tak, że operację wyszukiwania realizuje się przez szybsze selektywne odtwarzanie obrazu. Następnie, przy danych subkodu w formacie z fig. 9, kiedy użytkownik podaje tymczasowy numer odniesienia, wyszukiwanie odbywa się na podstawie tymczasowej informacji odniesienia w subkodzie. Blok sterujący 33 reagujący na rozkazy użytkownika, wydaje rozkaz do bloku napędu 22, przemieszczenia głowicy z sektora aktualnego w kierunku wzrostu lub zmniejszenia się numeru sektora,

180 012 względem tego sektora bieżącego, o określoną wartość w celu otrzymania multipleksowanych danych z nośnika zapisowego 19.

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 do bloku sterującego 33, który odczytuje tymczasowe odniesienie w subkodzie. Blok sterujący 33 wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej operacji, aż do zgodności informacji tymczasowej z sektora, do którego została przemieszczona głowica, z tymczasowym numerem odniesienia wyspecyfikowanym przez użytkownika. W ten sposób zapewnia się szybki dostęp do danych wskazanych przez tymczasowy numer odniesienia, wymieniony przez użytkownika, bez potrzeby demultipleksowania i dekodowania zmultipleksowanych danych.

Podobnie, kiedy dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 18, możliwe jest zrealizowanie swobodnego dostępu do konkretnego numeru ścieżki, dostępu do sektora zawierającego konkretny numer identyfikacyjny aplikacji i swobodny dostęp z wykorzystaniem informacji aplikacyjnej (wpisana w niąjest informacja o punkcie wejścia), na przykład numer identyfikacyjny aplikacji wskazuje cyfrową płytę wizyjną DVD, bez potrzeby demultipleksowania i dekodowania zmultipleksowanych danych.

Tak więc, kiedy użytkownik wydaje dla bloku sterującego 33 polecenie dostępu do ścieżki o konkretnym numerze podczas normalnego odtwarzania, to blok sterujący 33 zapamiętuje numer ścieżki aktualnie odtwarzanych danych, otrzymany podczas normalnego odtwarzania, z danych subkodu tych aktualnie odtwarzanych danych, porównuje ten numer ścieżki z numerem ścieżki wymienionym przez użytkownika do nowego wyszukania i wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy w kierunku, w którym znajdują się dane mające wymieniony numer ścieżki, w kierunku wzrostu lub zmniejszenia numeru sektora względem sektora aktualnego, dla odczytania z niego danych.

Subkod danych odczytanych z sektora, do którego została przesunięta głowica, przesyłany jest przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 do bloku sterującego 33, który odczytuje numer ścieżki w subkodzie odpowiadającym temu sektorowi. Jeżeli numer ścieżki odczytany z sektora, do którego została przemieszczona głowica nie pokrywa się z numerem ścieżki wymienionym przez użytkownika, to blok sterujący 33 wydaje do bloku napędu 22 rozkaz przemieszczenia głowicy, dla powtórzenia wspomnianej operacji. Jeżeli numer ścieżki odczytany z sektora do którego została przemieszczona głowica pokrywa się z numerem ścieżki wymienionym przez użytkownika, to blok sterujący 33 zatrzymuje operację wyszukiwania w celu powrotu do normalnego odtwarzania od pozycji, na której aktualnie znajduje się głowica. W ten sposób, ponieważ dostęp do danych odbywa się z użyciem numeru ścieżki wprowadzonego w postaci subkodu, bez demultipleksowania i dekodowania zmultipleksowanych danych, to możliwe jest osiągnięcie dużej szybkości tego swobodnego dostępu. Podobnie, przy wykorzystaniu informacji aplikacyjnej, w której znajduje się opisana informacja o punkcie wejścia, również można zrealizować szybki dostęp swobodny, podobnie jak w omawianym przypadku z fig. 7.

Również, kiedy dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 18, blok sterujący 33 przez pobranie numeru identyfikacyjnego aplikacji może określić, czy został odczytany sektor zawierający dane przyporządkowane docelowej aplikacji.

Poza tym, kiedy dane subkodu mają postać przedstawioną na fig. 18, zakłada się, że odtwarzana jest płyta dwuwarstwowa. Subkod danych odczytanych z płyty przesyłany jest do bloku sterującego 33, przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, blok sprawdzania CRC 35 oraz bufor subkodu 25 lub przez układ demodulatora 23, dekoder ECC 24, blok wydzielania subkodu 26, bufor pierścieniowy 27 i demultiplekser 28. Blok sterujący 33 pobiera liczbę warstw i numer warstwy aktualnie odczytywanego sektora. Jeżeli numer warstwy aktualnie odczytywanego sektora jest różny od numeru warstwy docelowej, blok sterujący 33 wydaje do bloku napędu 22 polecenie przełączenia aktualnie odczytywanej warstwy na warstwę drugą. Sygnał odczytany z włączonej warstwy

180 012 podawany jest do bloku sterującego 33 po podobnej ścieżce. Następnie, jeżeli numer warstwy sektora, z którego odczytywany jest sygnał, jest równy docelowemu numerowi warstwy, odtwarzanie jest kontynuowane.

Następnie, kiedy dane subkodu mają postać, jak na fig. 18, to blok sterujący 33 odczytuje zawartą w subkodzie informację decyzyjną o powielaniu, i steruje wyjściami procesora nadrzędnego 32, przetwornikiem C/A i NTSC 36, oraz przetwornikiem C/A 37, zgodnie z treścią informacji dotyczącej prawa do kopiowania. Jeżeli subkod wskazuje, że dozwolone jest tylko jednokrotne powielanie, to informacja jest podawana do dołączonego z zewnątrz sprzętu.

Podczas wykonywania wspomnianych operacji wyszukiwania i swobodnego dostępu blok sterujący 33wydaje do dekodera ECC 24 rozkaz zmiany trybu korekcji błędu. Powoduje to, że dekoder ECC 24 dokonuje korekcji błędów tylko z parzystością Cl, zawartych w multipleksowanych danych. Dzięki temu możliwe jest przyspieszenie pobierania danych subkodu. Oczywiście, jeżeli korekcja błędów wykonywana jest z parzystościami zarówno Cl, jak i C2, jak w przypadku normalnego odtwarzania, to osiąga się większe możliwości korekcji błędów.

Jednak korekcja błędów z dwoma rodzajami parzystości Cl i C2 powodowałaby opóźnienie wydzielania danych z subkodu.

Obecnie objaśniona zostanie struktura urządzenia do zapisu danych, współpracującego z urządzeniem według wynalazku do odtwarzania danych z nośnika zapisowego, zapisanych w formacie objaśnionym w odniesieniu do figur 3-24. Przedstawione na fig. 2 urządzenie do zapisu danych 1, multipleksuje dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, program złożony z wielu takich danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, wprowadza informację dodatkową na przykład subkod do tych danych, i zapisuje je na nośniku zapisowym 19.

W tym urządzeniu do zapisu danych 1, nadrzędny blok wprowadzania danych 2, w odpowiedzi na rozkaz z bloku sterującego 20, podaje utworzone uprzednio dane wizyjne, dane foniczne i dane napisowe do, odpowiednio, kodera wizyjnego 5, kodera fonicznego 8 i kodera napisów 7. Ten nadrzędny blok wprowadzania danych 2 zawiera korzystnie profesjonalny taśmowy odtwarzacz wizyjny. Kiedy w sektorze wraz z danymi wizyjnymi, danymi fonicznymi i danymi napisowymi zostanie znaleziona informacja o kodzie czasowym, blok nadrzędny wprowadzania danych 2 dostarcza informację o kodzie czasowym do układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10.

Komputer 3, w odpowiedzi na rozkaz z bloku sterującego 20 zasila interfejs komputerowy 4 danymi komputerowymi przeznaczonymi do zapisu na nośniku zapisowym 19. Interfejs komputerowy 4 przetwarza parametry elektryczne, format sygnału, format danych i tym podobne informacje przekazane z komputera 3 i zasila układ multipleksera 8 informacją przetworzoną lecz o tej samej treści.

Koder wizyjny 5 koduje dane wizyjne przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, zgodnie z procedurą kodującą według standardu ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), i podaje zakodowane dane wizyjne do układu multipleksera 8. Koder wizyjny 5 podaje również do kodera subkodu 11 informację o punkcie wejścia wskazującą miejsce, w którym znaleziono dane obrazu typu I, informację nagłówkową obrazu, wskazującą na położenie, w którym znaleziono nagłówek obrazu, informację o typie obrazu, wskazującą typ obrazu, oraz tymczasowe odniesienie wskazujące na porządek wyświetlania poszczególnych obrazów.

Koder foniczny 6 podaje do układu multipleksera 8 dane foniczne przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, w postaci niezmienionej, lub po zakodowaniu ich według procedury kodowania wymaganej przez kodowanie akustyczne z transformacją adaptacyjną ATRAC (Adaptive Transform Acoustic Coding), która odpowiada standardowi ISO 11172-3 (MPEG1 Audio), ISO 13818-3 (MPEG2 Audio) lub MD (Mini Disc). Koder napisowy 7 podaje do układu multipleksera 8 dane napisowe przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, bez przetwarzania lub po poddaniu ich bieżącej kompresji długości.

Układ multipleksera 8 multipleksuje dane przesłane z kodera wizyjnego 5, kodera fonicznego 6, kodera napisowego 7 i interfejsu komputerowego 4, zgodnie z wymaganiami

180 012 standardu ISO11172-1 (MPEG1 System), ISO 13818-1 (MPEG2 System). W tym przypadku układ multipleksera 8 otrzymuje wskazanie z bloku sterującego 20 o bloku danych do przetwarzania, które można w danym momencie odczytywać lub zapisywać jednorazowo na nośniku zapisowym 19, to znaczy o ilości danych użytkownika zapisanych w sektorze, multipleksuje dane, tak aby zapobiec zachodzeniu pakietu na obszary danych użytkownika w wielu sektorach, i podaje zmultipleksowane dane użytkownika do układu wprowadzania subkodu 15. Równocześnie, układ multipleksera 8 podaje również sygnał granic sektora wskazujący granice między sektorami do układu wprowadzania subkodu 15.

Generator kodu czasowego 9 generuje informację o kodzie czasowym, odpowiednio do rozkazu z bloku sterującego 20. Układ komutacji informacji o kodzie czasowym 10 wybiera jedną z informacji o kodzie czasowym przesyłaną z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 i informację o kodzie czasowym, przesłaną z generatora kodu czasowego 9 i podaje wybraną jedną z nich do kodera subkodu 11. Należy zauważyć, że układ komutacji informacji o kodzie czasowym 10 wybiera informację o kodzie czasowym przesłaną z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 za każdym razem, kiedy jest ona z niego wysyłana, i wybiera informację o kodzie czasowym przesłaną z generatora kodu czasowego 9, kiedy nie jest przesyłana informacja o kodzie czasowym z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2.

Koder subkodu 11 koduje informację o numerze sektora, przesłaną z bloku sterującego 20, i inną informację dodatkową w określonym formacie i podaje zakodowaną informację do kodera CRC 12. Pozostała informacja dodatkowa odnosi się do decyzji w sprawie kopiowania, informacji o kodzie czasowym przesłanej z układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10, informacji o punkcie wejścia, nagłówkowej informacji obrazowej, informacji o typie obrazu oraz informacji tymczasowej o odniesieniach, przesłanej z kodera wizyjnego 5.

Wprowadzana informacja uzupełniająca obejmuje informację o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji i informację aplikacyjną wprowadzaną z nie przedstawionego bloku wejściowego. Jeżeli numer identyfikacyjny aplikacji wskazuje, na przykład, płytę DVD, to informacja aplikacyjna obejmuje informację o punkcie wejścia, przesłaną z kodera wizyjnego 5.

Koder CRC 12, oblicza cykliczny kod kontroli nadmiarowej CRC dla informacji subkodu przesłanej z kodera subkodu 11, wprowadza dane CRC do informacji subkodu, następnie oblicza kod EDC, wprowadza kod EDC do informacji subkodu i podaje informację subkodu wraz z dodatkowym kodem CRC i kodem EDC do układu wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13. Układ wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13 z kolei wprowadza wzór synchronizacyjny, przedstawiony na fig. 5, do otrzymanej informacji subkodu, i podaje ją do bufora subkodu 14. Układ wprowadzania subkodu 15 wstawia informację subkodu odczytaną z bufora subkodu 14 na granicy każdego sektora w danych przesłanych z układu zmultipleksera 8. Pozycja, w której wstawiana jest informacja subkodu, wyznaczana jest na podstawie sygnału o granicy sektorów, przesłanego z układu multipleksera 8. Koder ECC 16 wykorzystuje zmultipleksowane dane przesłane z układu wprowadzania subkodu 15 do obliczania parzystości Cl i C2, to znaczy kodu korekcji błędów ECC według kodu Reeda Solomona, wprowadza kod ECC do zmultipleksowanych danych i podaje je do układu modulatora 17.

Układ modulatora 17 jest układem przystosowanym do modulacji danych przesłanych z kodera ECC 16 w formacie sygnałowym zapisywalnym na nośniku zapisowym 19, i dokonuje na przykład modulacji EFM/modulacji 8 na 14 (Eight -to - Fourteen Modulation). Blok wpisujący 18 zapisuje elektrycznie, magnetycznie, optycznie i/lub fizycznie sygnały przesłane z układu modulatora 17 na nośnik zapisowy 19.

W przypadku kiedy kod korekcji błędów ECC, to znaczy dane parzystości, obliczane są i wprowadzane do zmultipleksowanych danych po wprowadzeniu do nich subkodu, urządzenie do zapisu danych 1 ma konstrukcję umożliwiającą wprowadzanie subkodu do zmultipleksowanych danych przesyłanych z układu multipleksera 8 po wprowadzeniu kodu korekcji błędów ECC do zmultipleksowanych danych.

180 012

Blok sterujący 20 podaje do nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 i komputera 3, rozkaz generacji danych, odpowiednio do poleceń edycyjnych otrzymanych od użytkownika, wyznacza przetwarzany blok do odczytu/zapisu, to znaczy wyznacza wielkość sektora nośnika zapisowego 19, dla układu multipleksera 8 i podaje rozkaz generacji kodu czasowego do generatora kodu czasowego 9. Blok sterujący 20 również podaje rozkaz przełączenia do układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10, odbiera rozkaz odnoszący się do decyzji w sprawie kopiowania, informacji o warstwach, numeru ścieżki, numeru identyfikacyjnego aplikacji, i informacji aplikacyjnej, z nie przedstawionego bloku wejściowego, i podaje do kodera subkodu 11 informację o numerze sektora, informację decyzyjną o prawach do kopiowania, informację o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji, informację aplikacyjną.

Zgodnie z przedstawioną konfiguracją równolegle z przetwarzaniem danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych bloku sektora złożonych w wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze, generowane są w postaci subkodu: kod czasowy, informacja o punkcie wejściowym, informacja nagłówkowa obrazu, odniesienie tymczasowe, informacja o decyzjach odnoszących się do kopiowania, informacja o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji lub informacja aplikacyjna, i wprowadzane są do przyporządkowanego sektora, umożliwiając realizację urządzenia o prostej budowie, do odtwarzania danych, nadającego się do wprowadzania informacji w postaci subkodu, użytecznej po stronie odtwarzania.

Według przedstawionej konfiguracji, jeżeli dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, zapisywane na nośniku zapisowym 19 w bloku sektora wraz z kodem czasowym, informacją o punkcie wejścia, informacją nagłówka obrazowego, odniesieniem tymczasowym lub numerem ścieżki, w postaci subkodu wprowadzonego do każdego sektora, są odczytywane ze zmienną prędkością przepływu danych, przy oddzielnym odtwarzaniu samego subkodu, to możliwe jest zrealizowanie odtwarzania danych zapewniającego znaczne poprawienie użyteczności w przypadku odtwarzania specjalnego, odtwarzania z wyszukiwaniem tym podobnych.

Ponadto, ponieważ informacja decydująca o kopiowaniu jest zapisywana dodatkowo w postaci subkodu dla każdego sektora na nośniku zapisowym 19 i ten subkod jest wydzielany podczas odtwarzania nośnika zapisowego 19 w celu wykorzystania przy decyzjach odnoszących się do kopiowania, to możliwe jest zrealizowanie dla każdego sektora szczegółowego zarządzania, zgodnie z prawem do kopiowania.

Poza tym, ponieważ informacja o warstwach dodatkowo zapisana jest na nośniku zapisowym 19 w postaci subkodu dla każdego sektora, i ten subkod wydzielany jest podczas odtwarzania nośnika zapisowego, to możliwe jest zrealizowanie urządzenia do odtwarzania danych, nadającego się do odtwarzania zapisanych danych, rozłożonych na kilku warstwach, przy osiągnięciu uproszczenia konfiguracji.

Jednocześnie, ponieważ numer identyfikacyjny aplikacji i obszar informacji aplikacyjnej zapisany jest w każdym sektorze w postaci subkodu na nośniku zapisowym, i ten subkod wydzielany jest podczas odtwarzania danych z nośnika zapisowego w celu sterowania odtwarzaniem, możliwe jest zrealizowanie urządzenia do odtwarzania danych, o znacznie poprawionej użyteczności.

Chociaż w omówionym przykładzie wykonania, przy realizacji operacji wyszukiwania, czyli swobodnego dostępu, wykorzystuje się subkod wydzielony przez blok wydzielania subkodu 26, to do tego celu można wykorzystać również subkod wydzielony przez multiplekser 28. Należy jednak zauważyć, że ponieważ bufor pierścieniowy 27 powoduje wspomniane opóźnienie, poprawa prędkości działania będzie ograniczona, w porównaniu z omówionym uprzednio przykładem.

Chociaż przedstawiony przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym subkod jest nagrywany w każdym sektorze, przed danymi użytkownika, to struktura subkodu do tego się nie ogranicza. Subkod może zawierać się w 2048 bajtów użytkownika, podobnie jak inne nie przetworzone dane, różne od danych użytkownika, lub może być za

180 012 warty w charakterze danych z oddzielnym nagłówkiem pakietowym. Poza tym, subkod może być alternatywnie zlokalizowany w obszarze zarządzania danymi, który jest zarezerwowany oddzielnie od obszaru zapisu danych, na przykład w obszarze tablicy zawartości TOC (Table of Contents), na płycie kompaktowej lub temu podobnej.

Jakkolwiek w przedstawionym przykładzie wykonania subkod ma długość 14 bajtów, a dane użytkownika mają długość 2048 bajtów, to długość subkodu i danych użytkownika nie są do tych wartości ograniczone, i mogą być w razie potrzeby dobrane dowolnie. Również długość kodu korekcji błędów obliczonego dla subkodu i danych użytkownika mogąbyć dobrane dowolnie, zgodnie z wymaganiami korekcji błędów, możliwościami detekcji itd.

Przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym kod korekcji błędów ECC złożony z kodów Reeda - Solomona zostaje wprowadzony do danych użytkownika, natomiast cykliczny kod kontroli nadmiarowej CRC i czterobajtowy kod EDC obliczony z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC i danych użytkownika, są wprowadzane do subkodu w charakterze kodu detekcji błędów. Jednak rodzaj korekcji błędów i kodów detekcyjnych nie ograniczają się do przedstawionych. Tak dobiera się korekcję błędów i kodów detekcyjnych, aby subkod był odtwarzany łatwiej, niż dane użytkownika, ze względu na czas obliczeń itp. przy odtwarzaniu, co umożliwia na osiągnięcie efektów podobnych do otrzymanych przy przedstawionym przykładzie wykonania.

Chociaż przedstawiony przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym w postaci kodu wprowadzany jest kod czasowy, informacja o punkcie wejściowym, informacja nagłówkowa obrazu, odniesienie tymczasowe, informacja o decyzjach odnoszących się do kopiowania, informacja o warstwach, numer ścieżki lub numer identyfikacyjny aplikacji, to osiągnięcie efektów podobnych do otrzymanych w tym przykładzie wykonania jest możliwe w razie potrzeby również przez zestawienie w kombinacji, lub przez wprowadzenie innej informacji dodatkowej w postaci subkodu, dla odtwarzania danych.

W przedstawionym przykładzie wykonania, utworzony jest jeden pakiet danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych złożonych z wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze, tak że nie zachodzą one na wiele sektorów. W odróżnieniu od tego, obszar w którym zapisana jest jedna lub wiele ścieżek foniczny ch/wizyjnych w charakterze danych użytkownika można uważać za jeden zbiór systemu zbiorów, tak że komputer może dokonywać przydziału i modyfikacji obszaru danych i programów komputera oraz obszaru do zapisu danych fonicznych/wizyjnych na nośniku zapisowym. Numer identyfikacyjny aplikacji lub informacja aplikacyjna, i wprowadzane są do przyporządkowanego sektora, umożliwiając realizację urządzenia o prostej budowie, do odtwarzania danych nadającego się do wprowadzania informacji w postaci subkodu użytecznej po stronie odtwarzania. Ponadto, w tym przypadku, obszar może być traktowany jak katalog wirtualny w systemie zbiorów, a dane foniczne/wizyjne - jak zbiory występujące w katalogu, tak że dane foniczne/wizyjne mogą być odczytywane i zapisywane przez system komputerowy.

Jakkolwiek wspomniany przykład wykonania został opisany dla przypadku rozwiązania wykorzystywanego do zapisu i odtwarzania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych złożonych w wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze według wymagań standardu ISO 11172 (MPEG1) lub ISO 13818 (MPEG2), to wynalazek nie ogranicza się do tego, lecz nadaje się do szerokiego zakresu zastosowań w sposobach i urządzeniach do odtwarzania danych z nośników zapisowych, pracujących z rozmaitymi danymi. .

Chociaż w przykładzie wykonania założono, że dane multipleksowane są danymi o zmiennej prędkości przekazywania, to oczywiście mogą one być danymi o stałej prędkości przekazywania.

Jakkolwiek przedstawiony przykład wykonania został opisany przy założeniu, że nośnik zapisowy 19 utworzony w urządzeniu do zapisu danych, wykorzystywany jest wprost jako nośnik zapisowy 19 do odtwarzania w urządzeniu do odtwarzania danych 21, to możliwe jest odtwarzanie w urządzeniu do odtwarzania danych 21 nośnika zapisowego będącego jednym z egzemplarzy nośników zapisowych otrzymywanych masowo przez tłoczenie

180 012 lub w podobny sposób, z pełniącego funkcję matrycy nośnika zapisowego 19, wykonanego w urządzeniu do zapisu danych.

Zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, jak to opisano, przy odtwarzaniu nośnika zapisowego zaopatrzonego w subkod służący w charakterze informacji dodatkowej dla odtwarzania danych w każdym z sektorów, oddzielonej od danych, która została wprowadzona podczas zapisywania danych w bloku sektora, subkod zapisany w każdym sektorze jest odtwarzany niezależnie od odtwarzania danych zapisanych w każdym sektorze, w celu sterowania odtwarzaniem tych danych, umożliwiając tym samym realizację sposobu i urządzenia do odtwarzania danych, które mogą realizować różnorodne metody odtwarzania i poprawiają ich użyteczność.

Sposób i urządzenie do odtwarzania danych według wynalazku mogą być wykorzystywane do odtwarzania danych z cyfrowej płyty wizyjnej DVD, na której w sposób multipleksowy zapisane są skomprymowane obrazy cyfrowe, skomprymowane cyfrowe sygnały mowy i tym podobne.

180 012

ΉΜΕΑΖΙ^ 3/WI

OJ o o 1—4

180 012

FORWAT ZAPISU DANYCH

NAZWA POLA	LiCZM BAJIĆH
WZÓR SYNCHR.	4
CRC	2
SUBKOD	1 4
DANE UZYTKOWN.	2048
EDC	4
ECC	308
ŁĄCZNIE	2380

FIG. 3

POSTAĆ WZORU SYNCHRONIZACYJNEGO

0x48	Ή’
0x44	’D’
0x43	’C’
0x44	’D’

FIG. 5

STRUKTURA SUBKODU (4)

NAZWA POLA	LICZBA MJTÓW
NR SEKTORA	4
KOD CZASOWY	4
REZŁRNA	6
ŁĄCZNI E	14

FIG. 6

180 012

2048 BAJTÓW , L __________J		DANE WIZYJNE, FONICZNE, NAPI5OWE, LUB KOMPUTEROWE		DANE WIZYJNE, FONICZNE, NAPISOWE, LUB KOMPUTEROWE		DANE W/ZYJNE FONICZNE. NAPISOWE, LUB KOMPUTEROWE
NAGŁÓWEK Pakietu I
DANE WIZYJNE FONICZNE. NAPISOWE, LU& KOMPUTEROWE
UJ -j Ii
DANE WIZYJNE, FONICZNE, NAPISOWE, LU& KOMPUTEROWE
NAGŁÓWEK PAKIETU
5 S O s o <x o = -^:^ T2 2 Ul
NAGŁÓWEK PAKIETU	NAGŁÓWEK PAKIETU

CJ5 ł—Μ

180 012

STRUKTURA SUBKODU (2)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
INF. 0 PUNKCIE WEJŚCIA	1
REZERWA	9
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 7

STRUKTURA SUBKODU (3)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
INF. NAGŁÓWKA OBRAZOWEGO	1
REZERWA	9
ŁĄCZNIE	14

FIG. 8

STRUKTURA SUBKODU (41

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
odniesienie tymczasowe	2
rezerwa	8
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 9

STRUKTURA SUBKODU (5)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
KOPIOWANIE (CYFROWE WIZYJNE)	1
KOPIOWANIE (ANALOGOWE WIZYT)	1
KOPIOWANIE (CYFR. FONICZNE)	1
kopiowanie (analog. Foniczne	1
REZERWA	6
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 10

180 012

FORMAT DANYCH KODU CZASOWEGO H)

NAZWA POLA	ZAKRES WARTOŚCI	LICZBA B/TON
GODZ/NA (CYFRA DZIES/AI#	0~2 3	4
GODZINA (CYFRA □EDNOÓCD	4
minuta (cyfra dziesiątek)	0~59	4
MINUTA (CYFRA JEDNOŚCI)	4
5EKUNDACCYRZA DZ/e/ATEKl	0~59	4
sekunda (Cyfra jedności)	4
5EWNmCCYF£A W)	0~9	4
SEKUNDA (CYFRA Ί/ΊοΟ)	0~9	4
ŁĄCZNIE	32

FIG. 11

NAZWA POLA	ZAKRES WARTOŚCI	LICZBA BITÓŃ
GODZINA (CYFRA DZIWEK	0~23	4
GODZINA (CYFRA JEDNOŚCI!	4
MINUTA (CM DZIESIĄTEK.}	0~59	4
MINUTA (CYFRA JEDNOŚCI)	4
SEKUNDA (CYFRA DZIESIĄTEK)	0~59	4
SEKUlOCćYFRA JEDNOŚćO	4
RAMKA (CYFRA DZ1E5IATBC}	0~59	4
RAMKA (CYFRA JEDNOŚCI)	4
ŁĄCZNIE	32

FIG. 12

NAZWA Pola	Z4KRE5 WARTOŚCI	LICZBA &imi
REZERWA	—	7
FLAGA GAkiCl	O~1	1
GODZINA	0~23	5
MINUTA	0~59	6
ZNACZNIK	1	1
SEKUNDA	0~59	6
OBRAZ	0~5 9	6
ŁĄCZNIE	3 2

FIG. 13

180 012

FORMAT INFORMACJI NAGŁÓWKOWEJ OBRAZU fi)

NAZWA POLA	LICZBA BITÓW
REZERWA	7
FLAGA luGłÓHKA OBRAZÓW.	1
ŁĄCZNIE	8

FIG. 14

FORMAT INFORMACJI NAGŁÓWKOWEJ OBRAZU (2)

NA2W4 POLA	LICZBA BITÓW
REZERWA	6
T/P OBRAZU	2
ŁĄCZNIE	8

FIG. 15

FORMAT INFORMACJI NAGŁÓWKOWEJ OBRAZU6)

NAZWA POŁA	LICZBA BITÓW
REZERWA	5
FLA&4 NAGŁÓWKA OBRAZDW.	1
ΤΧΡ OBRAZU	2
ŁĄCZNIE	8

FIG. 16

TYP OBRAZU

00	OBRAZ I
0 1	OBRAZ P
1 0	OBRAZ B
1 1	REZERWA

FIG. 17

180 012

STRUKTURA SUBKODU (5)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
INFORMACJA 0 KOPIOWANIU	1
INFORMACJA 0 WARSTWACH	1
ZAREZERWOWANE	1
NR SEKTORA	3
NR ŚCIEŻKI	2
NR IDENTYFIKACYJNY APLIKACJI	1
INFORMACJA APLIKACJI	5
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 18

STRUKTURA INFORMACJI O KOPlOhlANlU (4)

NAZWA FOLA	LICZBA BITÓW
ZAREZERWOWANE	6
KOD POWIELANIA	2
ŁĄCZNIE	8

FIG. 19

KOD POWIELANIA

POWIELANIE DOZWOLONE	00
ZAIZEZ£RWOWANE	0 1
DOZWOLONE JEDNOKROTNE KOPIOM.	1 0
POWIELANIE ZABRONIONE	1 1

FIG. 20

180 012

STRUKTURA INFORMACJI O WARSTWACH

NAZWA POLA	LICZBA BITÓW
ZAREZERWOWANE	2
LICZBA WARSTW	3
NR WARSTWY	3
ŁĄCZNIE	8

FIG. 21

LICZBA WARSTW

PŁYTA	jednowarstwowa	1
PŁYTA	dwuwarstwowa	2
ZAREZERWOWANE	0,3..7

FIG. 22

WARSTWA PIERWSZA	0
WARSTWA DRU&A	1
ZAREZERWOWANE	2..7

FIG. 23

NUMER IDEMTYFIKACYJHY APLIKACJI

CAłA INFoRM. APLIKACYJNA JEST ZEROWA	0
DVD	1
FONIA	2
SEKTOR PUSTY	254
Ζ4β.£Ζ£β.Κ10ΜΝ£	3..253,255

FIG. 24

180 012

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób odtwarzania danych z nośnika zapisu, dla odczytywania danych użytkownika zawartych w bloku sektora, z zastosowaniem dekodowania odpowiadającego kodowaniu zastosowanemu przy zapisie danych użytkownika, którymi są dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe oraz multipleksowane dane zawierające wspomniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane napisowe, lub dane komputerowe, znamienny tym, że wydziela się subkod zapisany w każdym sektorze, który to subkod zawiera numer identyfikujący sektor, a na podstawie tego numeru sektora steruje się procesem odtwarzania danych użytkownika.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze z subkodu wydziela się określony z góry kod czasowy, a na podstawie tego kodu czasowego steruje się procesem odtwarzania danych użytkownika.
3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że z subkodu wydziela się informację o punkcie wejścia reprezentującą sektor zawierający pozycję nagłówka obrazu typu I, z wewnętrznym kodowaniem, a na podstawie tej informacji o punkcie wejścia steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że z subkodu wydziela się informację o typie obrazu, reprezentującą typ obrazu zawartego w przyporządkowanym sektorze i na podstawie tej informacji o typie obrazu steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.
5. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że z subkodu wydziela się tymczasową informację odniesienia wskazującą porządek odtwarzania poszczególnych obrazów i na podstawie tej tymczasowej informacji odniesienia steruje się odtwarzaniem danych użytkownika, przy czym jako dane użytkownika odtwarza się dane wizyjne.
6. 6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze z subkodu wydziela się informację o prawie do kopiowania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych lub danych komputerowych, a na podstawie tej informacji o prawie do kopiowania steruje się proces ograniczania powielania.
7. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że z subkodu wydziela się kod identyfikacyjny aplikacji przyporządkowany danym sektora i informację o każdej aplikacji, a na podstawie tego kodu identyfikacyjnego aplikacji i informacji o każdej aplikacji steruje się odtwarzaniem danych użytkownika.
8. 8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze z subkodu wydziela się informację o ścieżce, a na podstawie tej informacji o ścieżce steruje się odtwarzaniem danych użytkownika.
9. 9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że subkod wydziela się z odtwarzanych danych przed demultipleksowaniem tych danych, przy swobodnym dostępie do wyznaczonego jednego z sektorów.
10. 10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze przy swobodnym dostępie do wyznaczonego jednego z sektorów, do korekcji błędów tego subkodu stosuje się wyłącznie część kodu korekcji błędów.
11. 11. Urządzenie do odtwarzania danych z nośnika zapisu, dla odczytywania danych użytkownika zawartych w bloku sektora, zawierające blok napędu z głowicą odczytywania danych zapisanych na nośniku zapisu połączony poprzez demodulator i dekoder kodu korekcji błędów z układami dekodowania odczytanych danych i ich przetwarzania na sygnały wyjściowe, znamienne tym, że dekoder kodu korekcji błędów (24) jest połączony z układem wydzielania subkodu (26), który poprzez bufor pierścieniowy (27) jest połączony z demultiplekserem (28) i jednocześnie poprzez blok sprawdzania kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej (35) i bufor subkodu (25) jest połączony z blokiem sterującym (33) mającym

    180 012 wyjście informacji o kopiowaniu, przy czym wyjście wizyjnego strumienia bitowego demultipleksera (28) jest poprzez dekoder wizyjny (29) połączone z jednym wejściem procesora nadrzędnego (32), do którego drugiego wejścia jest poprzez dekoder napisów (31) dołączone wyjście napisowego strumienia bitowego demultipleksera (28), a którego trzecie wejście jest połączone z blokiem sterującym (33), przy czym jedno wyjście procesora nadrzędnego (32) jest wyjściem cyfrowego sygnału wizji, a drugie jego wyjście jest dołączone do przetwornika cyfrowo-analogowego (36), którego drugie wejście jest połączone z blokiem sterującym (33), a którego wyjście jest wyjściem analogowego sygnału wizji, ponadto wyjście fonicznego strumienia bitowego demultipleksera (28) jest połączone z jednym wejściem dekodera fonicznego (30), którego drugie wejście jest połączone z blokiem sterującym (33) i którego jedno wyjście jest wyjściem cyfrowego sygnału fonii, a którego drugie wyjście jest połączone z przetwornikiem cyfrowo-analogowym (37) mającym wyjście analogowego sygnału fonii i drugie wejście połączone z blokiem sterującym (33), przy czym wyjście strumienia danych komputerowych demultipleksera (28) jest dołączone do interfejsu komputerowego (34) mającego wyjście odtworzonych danych komputerowych, a wyjście danych subkodu demultipleksera (28) jest dołączone do bloku sterującego (33), który ponadto ma jedno ze swoich wyjść dołączone do dekodera kodu korekcji błędów (24) i drugie z nich dołączone do bloku napędu (22).

    * * *