PL218992B1 - Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFα, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFα i preparat zawierający ten kryształ - Google Patents

Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFα, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFα i preparat zawierający ten kryształ

Info

Publication number
PL218992B1
PL218992B1 PL401886A PL40188603A PL218992B1 PL 218992 B1 PL218992 B1 PL 218992B1 PL 401886 A PL401886 A PL 401886A PL 40188603 A PL40188603 A PL 40188603A PL 218992 B1 PL218992 B1 PL 218992B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
antibody
seq
tnfα
amino acid
binding portion
Prior art date
Application number
PL401886A
Other languages
English (en)
Other versions
PL401886A1 (pl
Inventor
Subhashis Banerjee
Lori K. Taylor
Clive E. Spiegler
Daniel E. Tracey
Elliot K. Chartash
Rebecca S. Hoffman
William T. Barchuk
Philip Yan
Anwar Murtaza
Jochen G. Salfeld
Steven Fischkoff
Original Assignee
Abbott Biotech Ltd
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Family has litigation
First worldwide family litigation filed litigation Critical https://patents.darts-ip.com/?family=30773676&utm_source=google_patent&utm_medium=platform_link&utm_campaign=public_patent_search&patent=PL218992(B1) "Global patent litigation dataset” by Darts-ip is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Application filed by Abbott Biotech Ltd filed Critical Abbott Biotech Ltd
Publication of PL401886A1 publication Critical patent/PL401886A1/pl
Publication of PL218992B1 publication Critical patent/PL218992B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K16/00—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies
    • C07K16/18—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans
    • C07K16/24—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against cytokines, lymphokines or interferons
    • C07K16/241—Tumor Necrosis Factors
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K39/395—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum
    • A61K39/39533—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum against materials from animals
    • A61K39/3955—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum against materials from animals against proteinaceous materials, e.g. enzymes, hormones, lymphokines
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K45/00—Medicinal preparations containing active ingredients not provided for in groups A61K31/00 - A61K41/00
    • A61K45/06—Mixtures of active ingredients without chemical characterisation, e.g. antiphlogistics and cardiaca
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A61P1/02—Stomatological preparations, e.g. drugs for caries, aphtae, periodontitis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A61P1/16—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system for liver or gallbladder disorders, e.g. hepatoprotective agents, cholagogues, litholytics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A61P1/18—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system for pancreatic disorders, e.g. pancreatic enzymes
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/02—Nasal agents, e.g. decongestants
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/04—Drugs for disorders of the respiratory system for throat disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/06—Antiasthmatics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/08—Drugs for disorders of the urinary system of the prostate
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/10—Drugs for disorders of the urinary system of the bladder
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/12—Drugs for disorders of the urinary system of the kidneys
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A61P17/04—Antipruritics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A61P17/06—Antipsoriatics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A61P17/10—Anti-acne agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A61P17/14—Drugs for dermatological disorders for baldness or alopecia
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/02—Drugs for skeletal disorders for joint disorders, e.g. arthritis, arthrosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/04—Drugs for skeletal disorders for non-specific disorders of the connective tissue
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/06—Antigout agents, e.g. antihyperuricemic or uricosuric agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/08—Drugs for skeletal disorders for bone diseases, e.g. rachitism, Paget's disease
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/08—Drugs for skeletal disorders for bone diseases, e.g. rachitism, Paget's disease
    • A61P19/10—Drugs for skeletal disorders for bone diseases, e.g. rachitism, Paget's disease for osteoporosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P21/00—Drugs for disorders of the muscular or neuromuscular system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/02—Drugs for disorders of the nervous system for peripheral neuropathies
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/04—Centrally acting analgesics, e.g. opioids
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/28—Drugs for disorders of the nervous system for treating neurodegenerative disorders of the central nervous system, e.g. nootropic agents, cognition enhancers, drugs for treating Alzheimer's disease or other forms of dementia
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/16—Otologicals
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00—Drugs for disorders of the metabolism
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00—Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/04—Anorexiants; Antiobesity agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00—Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/06—Antihyperlipidemics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00—Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/08—Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis
    • A61P3/10—Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis for hyperglycaemia, e.g. antidiabetics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A61P31/12—Antivirals
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A61P31/12—Antivirals
    • A61P31/14—Antivirals for RNA viruses
    • A61P31/16—Antivirals for RNA viruses for influenza or rhinoviruses
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A61P31/12—Antivirals
    • A61P31/14—Antivirals for RNA viruses
    • A61P31/18—Antivirals for RNA viruses for HIV
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P33/00—Antiparasitic agents
    • A61P33/02—Antiprotozoals, e.g. for leishmaniasis, trichomoniasis, toxoplasmosis
    • A61P33/06—Antimalarials
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P35/00—Antineoplastic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P35/00—Antineoplastic agents
    • A61P35/02—Antineoplastic agents specific for leukemia
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A61P37/06—Immunosuppressants, e.g. drugs for graft rejection
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P43/00—Drugs for specific purposes, not provided for in groups A61P1/00-A61P41/00
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A61P7/06—Antianaemics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A61P7/10—Antioedematous agents; Diuretics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/02—Non-specific cardiovascular stimulants, e.g. drugs for syncope, antihypotensives
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/04—Inotropic agents, i.e. stimulants of cardiac contraction; Drugs for heart failure
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/10—Drugs for disorders of the cardiovascular system for treating ischaemic or atherosclerotic diseases, e.g. antianginal drugs, coronary vasodilators, drugs for myocardial infarction, retinopathy, cerebrovascula insufficiency, renal arteriosclerosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/12—Antihypertensives
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K16/00—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K2039/505—Medicinal preparations containing antigens or antibodies comprising antibodies
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2299/00—Coordinates from 3D structures of peptides, e.g. proteins or enzymes
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/20—Immunoglobulins specific features characterized by taxonomic origin
    • C07K2317/21—Immunoglobulins specific features characterized by taxonomic origin from primates, e.g. man
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/50—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments
    • C07K2317/54—F(ab')2
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/50—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments
    • C07K2317/55—Fab or Fab'
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/50—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments
    • C07K2317/56—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments variable (Fv) region, i.e. VH and/or VL
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/50—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments
    • C07K2317/56—Immunoglobulins specific features characterized by immunoglobulin fragments variable (Fv) region, i.e. VH and/or VL
    • C07K2317/565—Complementarity determining region [CDR]
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/70—Immunoglobulins specific features characterized by effect upon binding to a cell or to an antigen
    • C07K2317/76—Antagonist effect on antigen, e.g. neutralization or inhibition of binding
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/90—Immunoglobulins specific features characterized by (pharmaco)kinetic aspects or by stability of the immunoglobulin
    • C07K2317/92—Affinity (KD), association rate (Ka), dissociation rate (Kd) or EC50 value
    • Y—GENERAL TAGGING OF NEW TECHNOLOGICAL DEVELOPMENTS; GENERAL TAGGING OF CROSS-SECTIONAL TECHNOLOGIES SPANNING OVER SEVERAL SECTIONS OF THE IPC; TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC CROSS-REFERENCE ART COLLECTIONS [XRACs] AND DIGESTS
    • Y02—TECHNOLOGIES OR APPLICATIONS FOR MITIGATION OR ADAPTATION AGAINST CLIMATE CHANGE
    • Y02A—TECHNOLOGIES FOR ADAPTATION TO CLIMATE CHANGE
    • Y02A50/00—TECHNOLOGIES FOR ADAPTATION TO CLIMATE CHANGE in human health protection, e.g. against extreme weather
    • Y02A50/30—Against vector-borne diseases, e.g. mosquito-borne, fly-borne, tick-borne or waterborne diseases whose impact is exacerbated by climate change

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Physical Education & Sports Medicine (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Pulmonology (AREA)
  • Cardiology (AREA)
  • Heart & Thoracic Surgery (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Neurology (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Dermatology (AREA)
  • Virology (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Orthopedic Medicine & Surgery (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Neurosurgery (AREA)
  • Oncology (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Proteomics, Peptides & Aminoacids (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Biophysics (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • Genetics & Genomics (AREA)
  • Communicable Diseases (AREA)
  • Obesity (AREA)

Description

Przedmiotem wynalazku jest neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFa, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFa i preparat zawierający ten kryształ.
Stan techniki
Cytokiny takie jak interleukina-1 (IL1) i czynnik martwicy nowotworów (TNF) są cząsteczkami wytwarzanymi przez różnorodne komórki, takie jak monocyty i makrofagi, zidentyfikowanymi jako mediatory procesów zapalnych. Cytokiny, włączając w to TNF, regulują intensywność i czas trwania odpowiedzi zapalnej, która pojawia się w wyniku zranienia lub infekcji. TNFα (także nazywany TNF) bierze udział w patofizjologii różnych ludzkich chorób i zaburzeń, włączając w to zakażenie ogólne, choroby autoimmunologiczne, odrzucanie przeszczepu i chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (patrz np.: Moeller i wsp., (1990) Cytokine 2:162; U.S. Patent No. 5 231 024 Moeller i wsp., Europejska Publikacja Patentowa No. 260 610 B1 Moeller A. i wsp., Vasili (1992) Annu. Rev. Immonol. 10:411; Tracey i Cerami (1994) Annu. Rev. Med. 45:491).
Streszczenie wynalazku
Istnieje potrzeba leczenia w sposób bezpieczny i skuteczny związanych z TNFα chorób, w których aktywność TNFα jest szkodliwa. Obecny wynalazek wychodzi naprzeciw tej potrzebie i pozwala na bezpieczne i skuteczne leczenie związanych z TNFα chorób, w których aktywność TNFα jest szkodliwa.
Przedmiotem wynalazku jest neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen do zastosowania w leczeniu zaburzeń wybranych grupy składającej się z dolegliwości skórnych, spondyloartropatii, zaburzeń metabolicznych, zapalenia naczyń, dolegliwości płucnych, zaburzeń wieńcowych, niedokrwistości, bólu, dolegliwości wątroby, dolegliwości paznokci, tocznia rumieniowatego układowego, wieloukładowej choroby autoimmunologicznej, utraty słuchu na podłożu autoimmunologicznym, endometriozy, zapalenia gruczołu krokowego, neowaskularyzacji podsiatkówkowej, zespołu Sjorgensa, rwy kulszowej, mokrej degeneracji plamki żółtej, osteoporozy, związanego z wiekiem wyniszczenia, choroby Alzheimera, obrzęku mózgu, zapalnego urazu mózgu, raka, wyniszczenia nowotworowego, zespołu chronicznego zmęczenia, zapalenia skórno-mięśniowego, reakcji na leki, obrzęku rdzenia kręgowego w i/lub wokół rdzenia kręgowego, okresowej gorączki rodzinnej, zespołu Felty, zwłóknienia, kłębkowego zapalenia nerek, utraty protez, mikroskopowego zapalenia wielonaczyniowego, kolagenozy mieszanej, choroby wielonarządowej, zespołu mielodysplastycznego, osteolizy w przebiegu zapalenia jąder, zapalenia trzustki, choroby przyzębia, zapalenia wielomięśniowego, postępującej niewydolności nerek, innej choroby dającej objawy podobne do dny, piodermii zgorzelinowej, nawracającego zapalenia wielochrząstkowego, reumatycznej choroby serca, stwardnienia przewodów żółciowych, udaru, operacji tętniaka odcinka piersiowo-brzusznego tętnicy (TAAA), cyklicznego zespołu związanego z receptorem dla TNF (TRAPS), objawów związanych ze szczepieniem przeciw żółtej febrze, chorobami zapalnymi związanymi z uchem, chronicznego zapalenia ucha, perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, bezperlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, zapalenia mięśni i terapii związanej z indukowanym zespołem zapalnym;
a) ewentualnie, reakcja lekowa jest zespołem Stevensa-Johnsona lub Jarisch-Herxheimera;
b) ewentualnie kłębkowe zapalenie nerek jest paciorkowcowym kłębkowym zapaleniem nerek lub nefropatią IgA;
c) ewentualnie rak jest wybrany z grupy składającej się z szpiczaka mnogiego, raka jajnika i raka jelita grubego;
d) ewentualnie zapalenie trzustki jest ostrym zapaleniem trzustki, chroniczne zapalenie trzustki jest ropniem trzustki; i
e) ewentualnie terapia związana z indukowanym zespołem zapalnym po podaniu IL-2, przez podawanie przeciwciała, lub jego części wiążącej antygen osobnikowi tego potrzebującemu, tak, że wspomniana choroba jest leczona, i
f) przy czym ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen dysocjuje z ludzkiego TNFa z Kd 1 x 10-8 M lub mniej i stałą szybkości Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniejszą, oba parametry wyznaczone przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego,
PL 218 992 B1 oraz neutralizuje cytotoksyczność ludzkiego TNFa w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 lub mniej.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen posiada następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFα ze stałą szybkości Koff wynoszącą 1 x 10- s- lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen charakteryzuje się tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen;
a) posiada region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR) , posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3, otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 5 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 7; i
b) posiada region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR) posiadający domenę CDR3, zawierająca sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4, lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12 oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID No: 6 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 8.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen charakteryzuje się tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen zawiera region zmienny łańcucha lekkiego (LCVR), zawierający sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 1 i region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR), zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 2.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen charakteryzuje się tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen stanowi adalimumab lub jego część wiążąca antygen.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen charakteryzuje się tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen ma stały region łańcucha ciężkiego IgG 1 lub IgG4.
Korzystnie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen charakteryzuje się tym, że wspomniana część wiążąca antygen jest wybrana z grupy składającej się z fragmentu Fab, fragmentu F(ab')2, fragmentu Fd, fragmentu Fv pojedynczego łańcucha, dAB oraz izolowanego CDR.
Korzystnie zaburzenie jest chorobą Behceta, przy czym kompozycja jest do podawania z jednym czynnikiem terapeutycznym wybranym z grupy składającej się z prenisonu cyklofosfamidu, azatiopryny, metotreksatu, timetoprymu/sulfametoksazolu i kwasu foliowego.
Korzystne dawką, według wynalazku jest dawka pomiędzy około 10 mg do 150 mg tego przeciwciała lub części wiążącej antygen. Bardziej korzystnie zawiera dawkę 20 mg do około 80 mg. Jeszcze bardziej korzystnie zawiera dawkę około 40 mg.
Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen, korzystnie jest do podawania człowiekowi w dwutygodniowym schemacie dawkowania, i również korzystnie do podskórnego podawania człowiekowi.
Przedmiotem wynalazku jest także zastosowanie neutralizującego o wysokim powinowactwie ludzkiego przeciwciała anty-TNFα lub jego części wiążącej antygen do wytwarzania leku do leczenia zaburzenia wybranego z grupy składającej się z dolegliwości skórnych, spondyloartropatii, zaburzeń metabolicznych, zapalenia naczyń, dolegliwości płucnych, zaburzeń wieńcowych, niedokrwistości, bólu, dolegliwości wątroby, dolegliwości paznokci, tocznia rumieniowatego układowego, wieloukładowej choroby autoimmunologicznej, utraty słuchu na podłożu autoimmunologicznym, endometrizy, zapalenia gruczołu krokowego, neowaskularyzacji podsiatkówkowej, zespołu Sjorgensa, rwy kulszowej,
PL 218 992 B1 mokrej degeneracji plamki żółtej, osteoporozy, związanego z wiekiem wyniszczenia, choroby Alzheimera, obrzęku mózgu, zapalnego urazu mózgu, raka, wyniszczenia nowotworowego, zespołu chronicznego zmęczenia, zapalenia skórno-mięśniowego, reakcji na leki, obrzęku rdzenia kręgowego w i/lub wokół rdzenia kręgowego, okresowej gorączki rodzinnej, zespołu Felty, zwłóknienia, kłębkowego zapalenia nerek, utrata protez, mikroskopowego zapalenia wielonaczyniowego, kolagenozy mieszanej, choroby wielonarządowej, zespołu mielodysplastycznego, osteolizy w przebiegu zapalenia jąder, zapalenia trzustki, choroby przyzębia, zapalenia wielomięśniowego, postępującej niewydolności nerek, innej choroby dającej objawy podobne do dny, piodermii zgorzelinowej, nawracającego zapalenia wielochrząstkowego, reumatycznej choroby serca, stwardnienia przewodów żółciowych, udaru, operacji tętniaka odcinka piersiowo-brzusznego tętnicy (TAAA), cyklicznego zespołu związanego z receptorem dla TNF (TRAPS), objawów związanych ze szczepieniem przeciw żółtej febrze, chorobami zapalnymi związanymi z uchem, chronicznego zapalenia ucha, perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, bez-perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, zapalenia mięśni i terapii związanej z indukowanym zespołem zapalnym;
a) ewentualnie, reakcja lekowa jest zespołem Stevensa-Johnsona lub Jarisch-Herxheimera;
b) ewentualnie kłębkowe zapalenie nerek jest paciorkowcowym kłębkowym zapaleniem nerek lub nefropatią IgA;
c) ewentualnie rak jest wybrany z grupy składającej się z szpiczaka mnogiego, raka jajnika i raka jelita grubego;
d) ewentualnie zapalenie trzustki jest ostrym zapaleniem trzustki, chroniczne zapalenie trzustki jest ropniem trzustki; i
e) ewentualnie terapia związana z indukowanym zespołwm zapalnym po podaniu IL-2, przez podawanie przeciwciała jego części wiążącej antygen osobnikowi tego potrzebującemu, tak, że wspomniana choroba jest leczona, i
f) przy czym ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen dysocjuje z ludzkiego TNFα z Kd 1 x 10-8 M lub mniej i stałej szybkości Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniejszej, oba parametry wyznaczone przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego, oraz neutralizuje cytotoksyczność ludzkiego TNFα w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 lub mniej.
W zastosowaniu według wynalazku, korzystnie ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen posiada następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFα ze stałą szybkości Koff wynoszącą 1 x 10' s lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
Korzystnie ludzkie przeciwciało anty'TNFα lub jego część wiążąca antygen:
a) posiada region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR) posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 5 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 7; i
b) posiada region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR), posiadający domenę CDR3, zawierająca sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4, lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8 9, 10, 11 i/lub 12 oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 6 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 8.
PL 218 992 B1
Korzystnie w zastosowaniu według wynalazku ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen zawiera LCVR, zawierające sekwencje aminokwasową SEQ ID nr 1 i HCVR, zawierające sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 2.
Korzystnie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen stanowi adalimumab lub jego część wiążąca antygen.
Korzystnie w zastosowaniu według wyanalazku ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen posiada stały region ciężkiego łańcucha IgG1 lub IgG4.
Ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen korzystnie jest wybrana z grupy składającej się z fragmentu Fab, fragmentu F(ab')2, fragmentu Fd, fragmentu Fv pojedynczego łańcucha, dAB oraz izolowanego CDR.
Korzystnie zaburzeniem jest choroba Behceta i ponadto obejmuje zastosowanie dodatkowego czynnika terapeutycznego wybranego z grupy składającej się z prenisonu cyklofosfamidu, azatiopryny, metotreksatu, timetoprymu/sulfametoksazolu i kwasu foliowego.
Korzystnie lek zawiera dawkę pomiędzy około 10 mg do 150 mg przeciwciała lub części wiążącej antygen. Również korzystnie lek zawiera dawkę pomiędzy około 20 mg do około 80 mg przeciwciała lub części wiążącej antygen. Bardziej korzystnie lek zawiera dawkę około 40 mg.
Zastosowanie według wynalazku wskazuje, że lek jest do podawania człowiekowi, korzystnie jest stosowany w dwutygodniowym schemacie dawkowania. Lek w zastosowaniu według wynalazku, również korzystnie jest do podskórnego podawania człowiekowi.
Przedmiotem wynalazku jest także kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFα lub jego część wiążąca antygen, charakteryzujący się tym, że antygen ten lub jego część wiążąca antygen ma następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFα ze stałą szybkości Koff wynoszącą 1 x 10' s lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
Według wynalazku w korzystnym jego wykonaniu kryształ charakteryzuje się tym, że ludzkie przeciwciało anty'TNFα lub jego część wiążącą antygen zawiera LCVR, zawierający domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 5 i domenę CDR1, zawierająca sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 7 i zawiera HCVR, zawierający domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 6 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 8.
Bardziej korzystnie, ludzkie przeciwciało anty'TNFα lub jego część wiążącą antygen zawiera region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR), zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 1 i region zmienny ciężkiego łańcucha, zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 2.
Również korzystnie przeciwciało lub jego część wiążącą antygen stanowi adalimumab, lub jego część wiążącą antygen, a także bardziej korzystnie przeciwciało lub jego część wiążącą antygen stanowi fragment F(ab')2 lub fragment F(ab).
Przedmiotem wynalazku jest także preparat zawierający kryształ, jak zdefiniowano powyżej.
W stosunku do osobnika, który posiada zaburzenia związane z TNFα, w oparciu o wynalazek można opracować metodę leczenia, która polega na podawaniu terapeutycznie skutecznej ilości neutralizującego przeciwciała TNFα o wysokim powinowactwie, tak że to zaburzenie jest leczo ne. Zaburzeniem związanym z TNFα jest między innymi artropatia kręgosłupa, dolegliwości płuc, zaburzenie wieńcowe, zaburzenie metaboliczne, niedokrwistość, ból, dolegliwości wątroby, dolegliwości skórne, choroba paznokci lub zapalenie naczyń. W innej postaci zaburzeniem związanym z TNFα jest związane z wiekiem wyniszczenie, choroba Alzheimera, obrzęk mózgu, uszkodzenie mózgu w przebiegu zapalenia, syndrom chronicznego zmęczenia, zapalenie skórnomięśniowe, reakcje na leki, obrzęk rdzeniowy i około rdzeniowy, rodzinna okresowa gorączka, syndrom Felty, zwłóknienia, zapalenie kłębków nerkowych (np. popaciorkowcowe zapalenie kłębków nerkowych lub nefropatia IgA), utrata protez, zapalenie wielonaczyniowe, kolagenoza mieszana, szpiczak mnogi i wyniszczenie w przebiegu raka, zaburzenia wielonarządowe, zespół mielodysplastyczny, osteoliza w przebiegu zapalenia
PL 218 992 B1 jąder komórek kostnych, zapalenie trzustki, włączając w to zapalenie ostre, przewlekłe i ropień trzustki, choroba przyzębia zapalenie wielomięśniowe, postępująca niewydolność nerek, rzekoma skaza moczanowa, zgorzelinowe ropne zapalenie skóry, nawracające zapalenie wielochrząstkowe, reumatyczna choroba serca, sarkoidoza, twardniejące zapalenie dróg żółciowych, udar, operacja tętniaka aorty odcinka piersiowo-brzusznego (TAAA), cykliczny zespół związany z receptorem dla TNF (TRAPS), objawy związane ze szczepieniem przeciwko żółtej febrze, choroby zapalne związane z uchem, przewlekłe zapalenie ucha lub zapalenie ucha wieku dziecięcego. W jeszcze innej postaci wynalazku, związaną z TNFa chorobą jest zaburzenie związane z chorobą Crohna, choroba Stila (młodzieńcza postać reumatoidalnego zapalenia stawów) (JRA), zapalenie błony naczyniowej oka, rwa kulszowa, zapalenie gruczołu krokowego, neoangiogeneza w obrębie naczyniówki, toczeń, zespół Sjogrensa i mokra degeneracja plamki żółtej.
W jednej postaci, przeciwciało według wynalazku, jest izolowanym ludzkim przeciwciałem lub jego częścią wiążącą antygen, które dysocjuje od ludzkiego TNFa z Kd wynoszącą 1 x 10-8 M lub mniej i stałą szybkości dysocjacji Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniej, oba parametry wyznaczono przy pomocy powierzchniowego rezonansu plazmowego. W standardowym badaniu L929 in vitro neutralizuje ono cytotoksyczność ludzkiego TNFα z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 M lub mniej.
W innej postaci wynalazku, przeciwciało jest izolowanym ludzkim przeciwciałem lub jego czę-3 -1 ścią wiążącą antygen, które dysocjuje od ludzkiego TNFα ze stałą szybkością dysocjacji Koff 1 x 10- s- lub mniej, jak to wyznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego; ma domenę lekkiego łańcucha CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną poprzez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez podstawienia jednego do pięciu konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i ma domenę ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną poprzez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11 lub przez podstawienia jednego do pięciu konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
W innej postaci wynalazku, przeciwciało jest izolowanym ludzkim przeciwciałem lub jego częścią wiążącą antygen, ze zmiennym regionem lekkiego łańcucha (LCVR), zawierającym sekwencję aminokwasów SEQ ID NO:1 i zmiennym regionem ciężkiego łańcucha (HCVR), zawierającym sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 2.
W kolejnej postaci wynalazku, przeciwciałem jest D2E7 określane także jako HUMIRA® lub adalimumab.
Inny aspekt wynalazku zawiera sposób leczenia podmiotu cierpiącego na zaburzenie związane z TNFα, zawierający podawanie terapeutycznie efektywnej ilości przeciwciała dla TNFα lub jego fragmentu wiążącego antygen, gdzie przeciwciało dysocjuje od ludzkiego TNFα z Kd 1 x 10-8 M lub mniej
-3 -1 i stałą szybkości dysocjacji Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniej, oba parametry wyznaczono przy pomocy powierzchniowego rezonansu plazmowego. Neutralizuje ono w standardowym badaniu in vitro L929 cytotoksyczność ludzkiego TNFa z IC50 wynoszącym 1 x 1 x 10-7 M lub mniej, tak, że to związane z TNFα zaburzenie jest leczone.
Jeszcze inny aspekt wynalazku obejmuje sposób leczenia podmiotu cierpiącego na związane z TNFα zaburzenie, w którym stosuje się podawanie terapeutycznie efektywnych ilości przeciwciała dla TNFα lub jego fragmentu wiążącego antygen, gdzie przeciwciało dysocjuje od ludzkiego TNFα
-3 -1 z stałą szybkości dysocjacji Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniej, jak oznaczono przy pomocy powierzchniowego rezonansu plazmowego. Ma domenę lekkiego łańcucha CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez podstawienia jednego do pięciu konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i ma domenę ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną poprzez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11 lub przez podstawienia jednego do pięciu konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12 tak, że to związane z TNFα zaburzenie jest leczone.
Kolejny aspekt wynalazku zawiera sposób leczenia podmiotu cierpiącego na zaburzenie związane z TNFα, zawierający podawanie terapeutycznie efektywnej ilości przeciwciała dla TNFα lub jego fragmentu wiążącego antygen, ze zmiennym regionem lekkiego łańcucha (LCVR), zawierającym sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 1 i zmiennym regionem ciężkiego łańcucha (HCVR), zawierającym sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 2 tak, że to związane z TNFα zaburzenie jest leczone.
PL 218 992 B1
W jednej z postaci przeciwciałem dla TNFa lub jego fragmentem wiążącym antygen jest D2E7. W innej postaci, przeciwciało dla TNFα jest podawane z przynajmniej jednym dodatkowym środkiem terapeutycznym. Jeszcze inny aspekt wynalazku opisuje sposób hamowania aktywności ludzkiego TNFα u ludzi cierpiących na zaburzenia związane z TNFα, zawierający podawanie terapeutycznie efektywnej ilości przeciwciała dla TNFα lub jego fragmentu wiążącego antygen, gdzie przeciwciało dysocjuje od ludzkiego TNFα z Kd 1 x 10-8 M lub mniej i stałą szybkością dysocjacji Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniej, oba parametry wyznaczone przy pomocy powierzchniowego rezonansu plazmowego. Neutralizuje ono w standardowym badaniu in vitro L929 cytotoksyczność ludzkiego TNFα z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 M lub mniej. W jednej z postaci przeciwciałem dla TNFα lub jego fragmentem wiążącym antygen jest D2E7.
Jeszcze inny aspekt wynalazku zawiera sposób leczenia podmiotu cierpiącego na związane z TNFα zaburzenie, zawierający podawanie podmiotowi terapeutycznie efektywnej ilości D2E7 lub jego fragmentu wiążącego antygen tak, że zaburzenie jest leczone.
Jeszcze inny aspekt wynalazku zawiera sposób leczenia podmiotu cierpiącego na związane z TNFα zaburzenie, zawierający podawanie terapeutycznie efektywnej ilości D2E7 lub jego fragmentu wiążącego antygen podmiotowi tak, że choroba jest leczona.
W jednej z postaci wynalazku, D2E7 (także nazywany HUMIRA® lub adalimumab) jest podawany z przynajmniej jednym dodatkowym środkiem terapeutycznym.
Innym aspektem wynalazku jest zestaw zawierający farmaceutyczną kompozycję zawierającą przeciwciało dla TNFα lub jego część wiążącą antygen i dopuszczalny nośnik farmaceutyczny oraz instrukcję podawania podmiotom, kompozycji farmaceutycznej TNFα przeznaczonej do leczenia po dmiotów cierpiących na związane z TNFα zaburzenie. W jednej z postaci, przeciwciałem dla TNFα albo jego częścią wiążącą antygen jest D2E7 (HUMIRA®).
Szczegółowy opis wynalazku
Ten wynalazek dotyczy sposobów leczenia związanych z TNFα zaburzeń, w których aktywność TNFα, np. aktywność ludzkiego TNFα, jest szkodliwa. Te sposoby obejmują podawanie osobnikowi leczonemu, terapeutycznie skutecznych ilości inhibitora TNFα, tak, że związane z TNFα zaburzenie jest leczone. Wynalazek dotyczy także sposobów, w których inhibitor TNFα jest podawany w połączeniu z innym środkiem terapeutycznym, w celu leczenia związanego z TNFα zaburzenia. Różne aspekty wynalazku związane są z leczeniem przeciwciałami i fragmentami przeciwciał oraz farmaceutycznymi kompozycjami zawierającymi inhibitor TNFα i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik do leczenia związanych z TNFα zaburzeń.
Definicje
Aby niniejszy wynalazek był łatwiej zrozumiały, na początku zostaną zdefiniowane pewne terminy.
Termin „ludzki TNFα” (używany tutaj skrót hTNFα lub prościej hTNF), tak jak to jest używane tutaj, jest przeznaczony do określenia ludzkiej cytokiny, która występuje w formie 17 kD, która jest wydzielana i w połączonej z błoną formie 26 kD. Biologicznie aktywna forma jest trimerem niekonwalencyjnie powiązanych cząsteczek 17 kD. Strukturę hTNFα dodatkowo opisano, na przykład w Pennica, D., i wsp., (1984) Nature 312:724-729; Davis J.M., i wsp., (1987) Biochemistry 26:1322-1326; i Jones E.Y., i wsp., (1989) Nature 338:225-228. Termin ludzki TNFα obejmuje ludzki zrekombinowany TNFα (rhTNFα), który może być otrzymany standardowymi metodami ekspresji produktów rekombinacji lub zakupiony komercyjnie (R&D Systems, Nr Katalogowy 210-TA, Minneapolis, MN). TNFα jest także określany, jako TNF.
Termin „inhibitor TNFα” obejmuje środki, które hamują TNFα. Przykłady inhibitorów TNFα obejmują etanercept (Enbrel®, Amgen), infliksimab (Remicade®, Johnson and Johnson), ludzkie monoklonalne przeciwciało anty-TNF (D2E7/HUMIRA®, Abbott Laboratories), CDP 571 (Celltech) i CDP 870 (Celltech) i inne związki, które hamują aktywność TNFα tak, że kiedy są podawane podmiotowi cierpiącemu na zaburzenie lub objętemu ryzykiem cierpienia na zaburzenie, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa, zaburzenie to jest leczone. W jednej z postaci, inhibitor TNFα jest związkiem, wyłączając etanercept i infliksimab, który hamuje aktywność TNFα. W innej postaci, inhibitory TNFα będące przedmiotem wynalazku są stosowane do leczenia związanego z TNFα zaburzenia, jak to bardziej szczegółowo opisano w sekcji II. W jednej z postaci, inhibitor TNFα, wyłączając etanercept i infliksimab, jest stosowany do leczenia związanego z TNFα zaburzenia. W innej postaci, inhibitor TNFα, wyłączając etanercept i infliksimab, jest stosowany do leczenia zapalenia zesztywniającego stawów kręgosłupa. Ten termin także obejmuje każde ludzkie przeciwciało anty-TNFα i części przeciwciała
PL 218 992 B1 opisane tutaj oraz w Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382; 6 258 562; 6 509 015; i Zgłoszeniu Patentowym Stanów Zjednoczonych Seria Nr 09/801185 i 10/302356.
Termin „przeciwciało”, tak jak użyto tutaj, ma odnosić się do cząsteczek immunoglobulin, które zawierają cztery polipeptydowe łańcuchy, dwa ciężkie (H) i dwa lekkie (L) łańcuchy połączone wzajemnie mostkami dwusiarczkowymi. Każdy ciężki łańcuch zawiera region zmienny ciężkiego łańcucha (tutaj w skrócie określany, jako HCVR lub VH) i region stały ciężkiego łańcucha. Region stały ciężkiego łańcucha zawiera trzy domeny, CH1, CH2 i CH3. Każdy lekki łańcuch zawiera region zmienny lekkiego łańcucha (tutaj w skrócie określany jako LCVR lub VL) i region stały lekkiego łańcucha. Region stały lekkiego łańcucha zawiera jedną domenę, CL. Regiony VH i VL mogą być następnie podzielone na regiony nadzmienne określane jako regiony determinujące dopasowanie (CDR), przeplatane regionami, które są bardziej zachowawcze, nazywanymi regionami zrębowymi (FR). Każdy VH i VL składa się z trzech CDRów i czterech FRów uporządkowanych od końców amino do końców karboksy w następującej kolejności: FR1, CDR1, FR2, CDR2, FR3, CDR3, FR4. Dalsze szczegóły dotyczące przeciwciał będących przedmiotem wynalazku opisano w Patentach Stanów Zjednoczonych o Nr 6 090 382; 6 258 562; i 6 509 015 i w Serii Zgłoszeń Patentowych Nr 09/801185 i 10/302356. Każdy z nich jest włączony tutaj całościowo przez odnośniki.
Termin „wiążąca antygen część” przeciwciała (lub prościej „część przeciwciała”), tak jak użyto tutaj odnosi się do jednego lub więcej fragmentów przeciwciała, które zachowują zdolność do specyficznego wiązania do antygenu (np. hTNFa). Wykazano, że czynność wiązania antygenu przez przeciwciało może być wykonana przez fragmenty przeciwciała pełnej długości.
Przykłady wiążących fragmentów przeciwciała, zawarte w terminie „wiążąca antygen część” obejmują:
(i) fragment Fab monowalentny fragment, składający się z domen VL, VH, CL i CH1;
(ii) fragment F(ab')2, biwalentny fragment, zawierający dwa fragmenty Fab połączone mostkiem dwusiarczkowym w regionie zawiasowym;
(iii) fragment Fd, zawierający domeny VH i CH1;
(iv) fragment Fv, zawierający domeny VL i VH pojedynczego ramienia przeciwciała;
(v) fragment dAb (Ward i wsp., (1989) Nature 341:544-546), który zawiera domenę VH; i (vi) izolowany region determinujący dopasowanie (CDR) , co więcej, chociaż dwie domeny fragmentu Fv, VL i VH są kodowane przez dwa oddzielne geny, mogą być one połączone przy użyciu metod rekombinacji, przy zastosowaniu syntetycznego linkera, który pozwala im na utworzenie pojedynczego białkowego łańcucha, w którym regiony VL i VH łączą się, żeby utworzyć monowalentną cząsteczkę (znaną jako pojedynczy łańcuch Fv (scFv); patrz np. Bird i wsp., (1988) Science 242:423-426; i Huston i wsp., (1988) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85:5879-5883). Takie przeciwciała jednołańcuchowe przeciwciała są także obejmowane terminem „część przeciwciała wiążąca antygen”. Są w nim zawarte inne postacie jednołańcuchowych przeciwciał, takie jak podwójne fragmenty przeciwciała (ang. diabodies). Podwójne fragmenty przeciwciała są biwalentnymi, bispecyficznymi przeciwciałami, w których domeny VH i VL są wyrażone, jako pojedynczy polipeptydowy łańcuch, ale użycie linkera, który jest za krótki, by umożliwić sparowanie dwóch domen w ten sam łańcuch, zmusza domeny do parowania z komplementarnymi domenami innego łańcucha i tworzenia dwóch miejsc wiążących antygen (patrz np., Holliger P i wsp., (1993) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 90:6444-6448; Poljak R.J., i wsp., (1994) Structure 2:1121-1123).
Dalsze szczegóły dotyczące będących przedmiotem wynalazku części przeciwciała opisano w Patentach Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382, 6 258 562, 6 509 015 i Serii Zgłoszeń Patentowych Stanów Zjednoczonych Nr 09/801185 i 10/302356, z których każdy z nich jest włączony całościowo przez odnośniki.
Fragmenty wiążące są otrzymywane technikami rekombinacji DNA albo przez enzymatyczne lub chemiczne rozszczepienie nienaruszonych immunoglobulin. Fragmenty wiążące obejmują Fab, Fab', F(ab')2, Fabc, Fv, pojedyncze łańcuchy i przeciwciała będące pojedynczym łańcuchem. Inaczej niż dla „bispecyficznych” lub „bifunkcjonalnych” immunoglobulin lub przeciwciał, immunoglobulina lub przeciwciało jest rozumiane, że ma każde ze swoich miejsc wiążących identyczne.
„Bispecyficzne” lub „bifunkcjonalne” przeciwciało jest sztucznym przeciwciałem hybrydowym, mającym dwie różne pary łańcuchów ciężki/lekki i dwa różne miejsca wiążące. Bispecyficzne przeciwciała mogą być produkowane różnymi sposobami, włączając w to fuzję hybrydomów lub łączenie
PL 218 992 B1 fragmentów Fab'. Patrz np., Songsivilai & Lachmann, Clin. Exp. Immunol. 79:315-321 (1990); Kostelny i wsp., J Immunol. 148:1547-1553 (1992).
Tak jak to użyto tutaj, „podstawienie aminokwasu konserwatywnego” jest takim podstawieniem, w którym reszta jednego aminokwasu jest zastąpiona przez resztę innego aminokwasu, mającą podobny boczny łańcuch. Rodziny reszt aminokwasów, mających podobne łańcuchy boczne są określone w tej dziedzinie, obejmując zasadowe boczne łańcuchy (np.: lizynę, argininę, histydynę) kwasowe boczne łańcuchy (np.: kwas asparaginianowy, kwas glutaminowy) polarne boczne łańcuchy bez ładunku (np.: glicyna, asparagina, glutamina, seryna, treonina, tyrozyna, cysteina) niepolarne boczne łańcuchy (np.: alanina, walina, leucyna, izoleucyna, prolina, fenyloalanina, metionina, tryptofan), rozgałęzione boczne łańcuchy beta (np. treonina, walina, izoleucyna) i aromatyczne łańcuchy boczne (np. tyrozyna, fenyloalanina, tryptofan, histydyna).
Tak jak użyto tutaj, termin „ludzkie przeciwciała” ma obejmować przeciwciała mające zmienne i stałe regiony pochodzące od sekwencji immunoglobulin linii zarodków ludzkich. Będące przedmiotem wynalazku ludzkie przeciwciała mogą obejmować reszty aminokwasów nie kodowane przez sekwencję immunoglobuliny ludzkiej linii zarodkowej (np., mutacje wprowadzone przez losową lub miejscowo specyficzną mutagenezę in vitro albo przez somatyczną mutację in vivo), na przykład w CDRach i w szczególności w CDR3. Jednak termin „ludzkie przeciwciało”, tak jak to użyto tutaj, nie jest użyty z zamiarem objęcia nim przeciwciał, w których sekwencje CDR pochodzące z linii zarodkowych innych gatunków ssaków, takich jak myszy, były przeszczepione do ludzkich sekwencji zrębowych.
Termin „ludzkie zrekombinowane przeciwciało”, tak jak użyto to tutaj, ma obejmować wszystkie ludzkie przeciwciała, które są otrzymywane, wyrażane, tworzone lub izolowane metodami rekombinacji, takie jak przeciwciała powstałe w wyniku ekspresji przy użyciu zrekombinowanego wektora ekspresji transfekowanego do komórki gospodarza (opisano poniżej), przeciwciała izolowane z biblioteki ludzkich zrekombinowanych kombinatoryjnych przeciwciał (opisano poniżej), przeciwciała izolowane od zwierzęcia (np., myszy), które jest transgeniczne w stosunku do genów ludzkiej immunoglobuliny (patrz np. Taylor L. D. i wsp., (1992) Nucl. Acids Res. 20:6287) lub przeciwciała otrzymywane, wyrażane, tworzone lub izolowane jakąś inną techniką, która obejmuje splajsing sekwencji genu ludzkiej immunoglobuliny do innej sekwencji DNA. Takie zrekombinowane ludzkie przeciwciało ma regiony zmienny i stały, pochodzące od sekwencji immunoglobuliny ludzkiej linii zarodkowej. W pewnych postaciach wszelako, takie zrekombinowane ludzkie przeciwciała są poddawane mutagenezie in vitro (lub kiedy używane są zwierzęta transgeniczne w stosunku do sekwencji ludzkiej Ig, mutagenezie somatycznej in vivo) i w ten sposób sekwencje aminokwasów regionów VH i VL zrekombinowanych przeciwciał są sekwencjami, które kiedy pochodzą od i odpowiadają sekwencji VH i VL ludzkiej linii zarodkowej mogą naturalnie nie występować in vivo w repertuarze linii zarodkowej ludzkich przeciwciał.
„Izolowane przeciwciało”, tak jak użyto to tutaj ma odnosić się do przeciwciała, które jest istotnie wolne od innych przeciwciał mających odmienną antygenową specyficzność (np. izolowane przeciwciało, które specyficznie wiąże hTNFa jest istotnie wolne od przeciwciał, które specyficznie wiążą antygeny inne niż hTNFa). Izolowane przeciwciało, które specyficznie wiąże hTNFa może wykazywać krzyżową reaktywność z innymi antygenami, takimi jak cząsteczki TNFa pochodzące od innych gatunków (dyskusja dalszych szczegółów poniżej). Co więcej, izolowane przeciwciało, może być istotnie wolne od innego komórkowego materiału i/lub chemikalii.
„Przeciwciało neutralizujące”, tak jak użyto to tutaj (lub „przeciwciało, które neutralizowało aktywność hTNFa”), ma odnosić się do przeciwciała, które wiążąc się do hTNFa powoduje hamowanie biologicznej aktywności hTNFa. Takie hamowanie biologicznej aktywności hTNFa może być badane przez pomiar jednego lub więcej wskaźników biologicznej aktywności hTNFa, takich jak indukowana hTNFa cytotoksyczność (albo in vitro, albo in vivo), indukowana hTNFa aktywacja komórkowa i wiązanie hTNFa do receptorów dla hTNFa. Te wskaźniki biologicznej aktywności hTNFa mogą być badane przez jedno lub więcej spośród kilku znanych w tej dziedzinie standardowych badań in vivo i in vitro (patrz Patent Stanów Zjednoczonych 6 090 382). Wskazane jest badanie zdolności przeciwciał do neutralizowania aktywności hTNFa przez badanie hamowania indukowanej hTNFa cytotoksyczności komórek L929. Jako dodatkowy lub alternatywny wskaźnik aktywności hTNFa, może być badana zdolność przeciwciała do hamowania indukowanej hTNFa ekspresji ELAM-1 w HUVEC, będącej miarą indukowanej hTNFa aktywacji komórkowej.
Termin „powierzchniowy rezonans plazmowy”, tak jak użyto to tutaj, odnosi się do optycznego zjawiska, które pozwala na analizę biospecyficznych reakcji w czasie rzeczywistym, poprzez detekcję
PL 218 992 B1 zmian w stężeniu białka wewnątrz biosensorowej matrycy, na przykład używając systemu BIAcore (Pharmacia Biosensor AB, Upsala, Sweden and Piscataway, NJ). Dalsze szczegóły, patrz Przykład 1
Patentu Stanów Zjednoczonych Nr 6 258 562 i Jonsson i wsp., (1993) Ann. Biol. Clin. 51:19; Jonsson i wsp., (199) Biotechniques 11:620-627; Johnsson i wsp., (1995) J. Mol. Recognit. 8:125; Johnnson i wsp., (1991) Anal. Biochem. 198:268.
Termin „Koff” tak jak to użyto tutaj, ma odnosić się do stałej szybkości dysocjacji oddysocjowywania przeciwciała z kompleksu przeciwciało - antygen.
Termin „Kd”, tak jak użyto to tutaj, ma odnosić się do stałej dysocjacji specyficznej interakcji przeciwciało - antygen.
Termin „IC50” tak jak użyto to tutaj, ma odnosić się do stężenia inhibitora wymaganego do zahamowania będącego przedmiotem zainteresowania biologicznego punktu końcowego, np. zneutralizowania cytotoksycznej aktywności.
Termin „cząsteczka kwasu nukleinowego”, tak jak użyto to tutaj, ma obejmować cząsteczki DNA i cząsteczki RNA. Cząsteczka kwasu nukleinowego może być jednoniciowa lub dwuniciowa, ale wskazane jest, żeby była dwuniciowym DNA.
Termin „izolowana cząsteczka kwasu nukleinowego”, tak jak użyto to tutaj w odniesieniu do kwasów nukleinowych kodujących przeciwciała lub części przeciwciał (np. VH, VL, CDR3), które wiążą hTNFα, ma odnosić się do cząsteczki kwasu nukleinowego, w której sekwencje nukleotydów kodujące przeciwciało lub część przeciwciała są wolne od innych nukleotydowych sekwencji kodujących przeciwciała lub części przeciwciał, które wiążą antygen inny niż hTNFα, które to inne sekwencje mogą naturalnie flankować kwas nukleinowy w ludzkim genomowym DNA. Tak więc na przykład, izolowany kwas nukleinowy, będący przedmiotem niniejszego wynalazku koduje region VH przeciwciała antyhTNFα i nie zawiera innych sekwencji kodujących inne regiony VH, które wiążą antygeny inne niż hTNFα.
Termin „wektor”, tak jak użyto to tutaj, ma odnosić się do cząsteczki kwasu nukleinowego, zdolnej do transportowania innego kwasu nukleinowego, do którego została przyłączona. Pewnym typem „wektora jest „plazmid, nazwa ta odnosi się do kolistej dwuniciowej pętli DNA, do której dodatkowy segment DNA, może być ligowany. Innym typem wektora, jest wektor wirusowy, w którym dodatkowe segmenty DNA, mogą być ligowane do genomu wirusowego. Pewne wektory są zdolne do niezależnej replikacji w komórce gospodarza, do której zostaną wprowadzone (np., wektory bakteryjne, mające bakteryjny sposób replikacji i episomalne wektory ssaków). Inne wektory (np. nieepisomalne wektory ssaków), mogą być scalane z genomem komórki gospodarza po wprowadzeniu do komórki gospodarza i w wyniku tego są replikowane razem z genomem gospodarza. Co więcej, pewne wektory są zdolne do kierowania ekspresją genów, do których są operacyjnie przyłączone. Takie wektory są określane tutaj, jako „zrekombinowane wektory ekspresyjne” (lub po prostu „wektory ekspresyjne”). Ogólnie, wektory ekspresyjne, mające zastosowanie w technikach rekombinacji DNA często są w formie plazmidów. W obecnej specyfikacji, „plazmid” i „wektor” mogą być używane wymiennie, jako że plazmid jest najbardziej rozpowszechnioną w użyciu formą wektora.
Jednakże, wynalazek ma obejmować także inne formy wektorów ekspresyjnych, takie jak wektory wirusowe (np., wadliwe retrowirusy replikacyjne, adenowirusy i wirusy związane z adeno), które służą równoważnymi funkcjami.
Termin „zrekombinowana komórka gospodarza” (lub po prostu „komórka gospodarza”) ma odnosić się do komórki, do której został wprowadzony zrekombinowany wektor ekspresyjny. Powinno być zrozumiałe, że taki termin ma odnosić się nie tylko do konkretnej komórki, ale też do potomstwa takiej komórki. Ponieważ w następnych pokoleniach mogą pojawić się pewne modyfikacje związane albo z mutacją albo z wpływem środowiska, w rzeczywistości, takie potomstwo może nie być identyczne z komórką rodzicielską, ale ciągle jest włączone w zakres objęty terminem „komórka gospodarza”, tak jak to użyto tutaj.
Termin „dawkowanie”, tak jak to użyto tutaj, odnosi się do podawania substancji (np., przeciwciała anty TNFα) żeby osiągnąć cel terapeutyczny (np., leczenie zaburzeń związanych z TNFα).
Termin „dwutygodniowa procedura dawkowania” „dwutygodniowe dawkowanie” i „dwutygodniowe podawanie” dotyczą zależności czasowej podawania substancji (np., przeciwciała anty-TNFα), aby osiągnąć terapeutyczne działanie (np., leczenie związanych z TNFα zaburzeń). Dwutygodniowa procedura dawkowania nie obejmuje tygodniowej procedury dawkowania. Wskazane, żeby substancja była podawana raz w którymś spośród dni 9-19, lepiej w którymś spośród dni 11-17 jeszcze lepiej w którymś spośród dni 13-15 i najlepiej co 14 dni.
PL 218 992 B1
Termin „połączenie”, tak jak w wyrażeniu „pierwszy środek w połączeniu z drugim środkiem” obejmuje wspólne podawanie pierwszego środka z drugim środkiem, który na przykład może być rozpuszczony lub razem zmieszany z tym samym farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem, albo po podaniu pierwszego środka podawany jest drugi, albo po podaniu drugiego środka podawany jest środek pierwszy. Niniejszy wynalazek obejmuje, więc sposoby łączenia terapeutycznych działań i łączenie farmaceutycznych kompozycji.
Termin „towarzyszące” w wyrażeniu „towarzyszące terapeutyczne leczenie” obejmuje podawanie środka w obecności drugiego środka. Towarzyszący sposób terapeutycznego leczenia obejmuje sposoby, w których pierwszy, drugi, trzeci lub dodatkowe środki są wspólnie podawane. Towarzyszący sposób terapeutycznego leczenia także obejmuje sposoby, w których pierwszy lub dodatkowe środki są podawane w obecności drugiego lub dodatkowych środków, w których na przykład, drugi lub dodatkowe środki, mogły być podane poprzednio. Sposób towarzyszącego terapeutycznego leczenia może być wykonywany stopniowo przez różnych wykonawców. Na przykład jeden wykonawca może podawać leczonemu pierwszy środek i drugi wykonawca może podawać leczonemu drugi środek i etapy podawania mogą być wykonywane w tym samym czasie, lub prawie w tym samym czasie, albo w odległym czasie, tak długo, jak długo pierwszy środek (i dodatkowe środki) są obecne po podaniu drugiego środka (i dodatkowych środków). Wykonawca i leczony mogą być tą samą istotą (np., człowiekiem).
Termin „terapia łączona”, tak jak to użyto tutaj odnosi się do podawania dwóch lub więcej terapeutycznych substancji, np. przeciwciała anty TNFα i innego leku takiego jak DMRD lub NSAID. Inny lek (leki) może być podawany jednocześnie z, przed lub po podaniu przeciwciała dla TNFα.
Termin „stan kliniczny z udziałem TNFα” lub „związane z TNFα zaburzenie” odnosi do miejscowych i/lub ogólnoustrojowych zaburzeń, w których TNFα jest głównym mediatorem wiodącym do m anifestowania się zaburzenia.
Termin „zaburzenie zapalne” lub „choroba zapalna”, tak jak wymiennie używa się tutaj, dotyczy chorób przenoszonych przez stany zapalne, które także mają lub nie podłoże immunologiczne. Zaburzenia zapalne są zaburzeniami, w których nadmierna lub nieregulowana odpowiedź zapalna prowadzi do nadmiernych objawów zapalenia, niszczenia tkanki gospodarza lub utraty funkcji tkanki. Przykłady obejmują reumatyczny artretyzm, i artropatię kręgosłupa. W jednej z postaci, zaburzenia zapalne, będące przedmiotem niniejszego wynalazku, dotyczą chorób przenoszonych przez zapalenie, wyłączając zapalenie kości i stawów i reumatyczne zapalenie kręgosłupa.
Termin „choroby płucne”, tak jak użyto to tutaj, dotyczy samoistnej śródmiąższowej choroby płuc i/lub chronicznej niedrożności dróg oddechowych. W jednej z postaci wynalazku, termin choroba płucna obejmuje jakąś chorobę płuc i/lub chroniczną niedrożność dróg oddechowych wyłączając płuco wstrząsowe, chroniczne zapalenie płuc, sarkoidozę płucną, zwłóknienie płuc i silikozę.
Termin „samoistna śródmiąższowa choroba płuc” lub „samoistne śródmiąższowe zaburzenie płucne” jak to jest tutaj używane wymiennie dotyczy którejkolwiek z kilku chorób o nieznanej etiologii z podobnymi cechami klinicznymi, powodującej rozprzestrzenianie się patologicznych zmian przede wszystkim w otworach międzypęcherzykowych płuc. Przykłady samoistnej śródmiąższowej choroby płuc obejmują, ale nie są ograniczone do, śródmiąższowego zwłóknienia płuc (IPF). W jednej z postaci, samoistne śródmiąższowe choroby płuc obejmują którąkolwiek z kilku chorób o nieznanej etiologii z podobnymi cechami klinicznymi powodującej rozprzestrzenianie się patologicznych zmian początkowo w otworach międzypęcherzykowych płuc, wyłączając płuco wstrząsowe, chroniczne zapalenie płuc, sarkoidozę płucną, zwłóknienie płuc i silikozę.
Termin „chroniczna niedrożność dróg oddechowych”, tak jak użyto tutaj, odnosi się do chorób płucnych, które spowodowane są fizjologicznie zdeterminowaną chroniczną niedrożnością dróg oddechowych, bez względu na etiologię. Przykłady zaburzeń chronicznej niedrożności dróg oddechowych obejmują, ale nie są ograniczone do: astmy i choroby chronicznej niedrożności płuc (COPD). W jednej z postaci zaburzenie chronicznej niedrożności dróg oddechowych obejmuje choroby spowodowane fizjologicznie zdeterminowaną chroniczną niedrożnością dróg oddechowych z wyłączeniem płuca wstrząsowego, choroby chronicznego zapalenia płuc, sarkoidozy płuc, zwłóknienia płuc i silikozy.
Termin „niedrożność dróg oddechowych”, dotyczy zwiększonej oporności dla przepływu powietrza wykazywanej przy użyciu spirometrii.
Termin „zaburzenie sercowo-naczyniowe” lub „zaburzenie wieńcowe”, jak użyto tutaj wymiennie, dotyczy jakiejś choroby, zaburzenia lub stanu obejmującego układ sercowo-naczyniowy np., serce,
PL 218 992 B1 naczynia krwionośne i/lub krew. Ogólnie, chorobę wieńcową, charakteryzuje się zwężeniem naczyń krwionośnych, które dostarczają krew i tlen do serca (tętnice wieńcowe). Choroba wieńcowa jest zazwyczaj wynikiem gromadzenia się złogu i materiału tłuszczowego. Gdy tętnice zwężają się, dopływ krwi do serca może się zmniejszyć lub ustać. Zaburzenia wieńcowe w odniesieniu do wynalazku, można stosować do jakiejkolwiek nieprawidłowości tętnic, strukturalnej, histologicznej, biochemicznej lub jakiejś innej nieprawidłowości. Przykładem wieńcowej choroby serca jest nawrót zwężenia. W jednej z postaci, zaburzenie wieńcowe odnosi się do jakiejś choroby, zaburzenia lub stanu, który obejmuje układ sercowo-naczyniowy z wyłączeniem niedokrwienia serca i niewydolności serca.
Termin „nawrót zwężenia”, tak jak użyto tutaj, odnosi się do powtarzającego się zwężenia, które jest zwężeniem lub ograniczeniem tętnicy. Nawrót zwężenia często pojawia się, jako przedokluzyjna zmiana, która rozwija się w następstwie procesu rekonstrukcji w chorych naczyniach krwionośnych. Termin jest stosowany nie tylko do nawrotu uprzednio istniejącego zwężenia, ale także do poprzednio normalnych naczyń, które zostają częściowo okludowane w następstwie pomostu naczyniowego. W innej postaci, wynalazek dostarcza sposobu leczenia nawrotowego zwężenia, który zawiera podawanie będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała albo jego części wiążącej antygen podmiotowi, u którego występuje nawrót zwężenia lub ryzyko jego wystąpienia.
Termin „stent”, tak jak użyto to tutaj dotyczy urządzenia, które jest włożone w światło anatomicznego naczynia, np., tętnicy, szczególnie w celu utrzymania otwarcia uprzednio blokowanej drogi przejścia. Stent jest używany do utrzymania przepływu płynów (np., krwi) z jednej części naczynia do drugiej i endogenne rusztowanie lub stent utrzymuje otwartą drogę przepływu w naczyniu podtrzymując przeszczep lub otoczkę. Stent jest często stosowany po angioplastyce balonowej, chociaż może być on użyty także, jako bezpośrednia terapia leczenia nawrotu zwężenia.
W jednej z postaci wynalazku, stent jest stentem, z którego wymywa się lek. Termin „wymywający lek” dotyczy stentu, który jest pokryty formułą leku, który uwalnia się w tempie wolnym do umiarkowanego. Terminy „wymywający lek”, „uwalniający lek” lub „pokryty lekiem” są tutaj używane wymiennie. Stent może być pokryty jakimś lekiem, który leczy chorobę wieńcową serca, włączając w to np., będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub jego część wiążącą antygen. W innej postaci stent dostarcza D2E7. W kolejnej postaci stent zawiera D2E7 w połączeniu z innym lekiem stosowanym w leczeniu choroby wieńcowej włączając w to deksametazon, alkeran, cytoksan, leukeran, cisplatinum, BiCNU, adriamycynę, doksyrubicynę, cerubidynę, idamycynę, mitracyna, mutamycynę, fluorouracyl, metotreksat, tioguaninę, toxotere, etopozyd, vincristin, irinotecan, hycamptin, matulane, vumon, heksalin, hydroksymocznik, gemzar, Oncovin, etophophos, takrolimus (FK506) i następujące analogi sirolimusus'a: SDZ-RAD, CCI-779, 7-epi-rapamycyna, 7-tiometylo-rapamycyna, 7-epi-trimetoxyfenyl-rapamycyna, 7-epi-tiometylo-rapamycyna, 7-demetoxy-rapamycyna, 32-demetoxy, 2-desmetyl i prolina.
Termin „zaburzenie metaboliczne”, tak jak użyto tutaj dotyczy chorób lub zaburzeń, które wpływają na to, jak w organizmie zachodzą przemiany substancji potrzebnych do przenoszenia fizjologicznych funkcji. Przykłady chorób metabolicznych obejmują, choć nie są ograniczone do: cukrzycy i otyłości. W jednej z postaci wynalazku, termin „zaburzenie metaboliczne”, odnosi się do zaburzeń, które zmieniają w organizmie przemiany substancji potrzebnych do przenoszenia fizjologicznych funkcji z wyłączeniem cukrzycy autoimmunologicznej.
Termin „cukrzyca” lub „zaburzenie cukrzycowe” lub „cukrzyca” jak używane jest tutaj wymiennie, dotyczy choroby, która charakteryzuje się podwyższonym poziomem cukru (glukozy) we krwi. Cukrzyca może być powodowana albo zbyt małą ilością insuliny (związek chemiczny produkowany przez trzustkę potrzebny do regulacji poziomu cukru we krwi), opornością na insulinę lub oboma tymi czynnikami.
Określenie „choroby związane z cukrzycą”, jak użyto to tutaj, odnosi się do stanów i innych chorób, które są zwykle związane z, lub odnoszą się do cukrzycy. Przykład zaburzeń związanych z cukrzycą obejmuje, na przykład hiperglikemię, hiperinsulinemię, hiperlipidemię, oporność na insulinę, upośledzony metabolizm glukozy, otyłość, retynopatię cukrzycową, zwyrodnienie plamki żółtej, kataraktę, nefropatię cukrzycową, stwardnienie kłębków nerkowych, neuropatię cukrzycową, dysfunkcję erekcji, syndrom przedmenstruacyjny, nawrót zwężenia naczyń, zapalenie okrężnicy wrzodziejące, chorobę wieńcową serca, nadciśnienie, anginę pektoris, zawał mięśnia sercowego, udar, zaburzenia skóry i tkanki łącznej, owrzodzenie stóp, kwasicę metaboliczną, artretyzm i osteoporozę.
Termin „otyłość”, tak jak użyto tutaj, odnosi się do stanów, w których podmiot ma nadmiar tłuszczu w stosunku do beztłuszczowej masy ciała. W jednej z postaci, otyłość odnosi się do sytuacji,
PL 218 992 B1 w której waga podmiotów przekracza przynajmniej o 20% lub więcej maksymalną wagę pożądaną dla ich wzrostu. Kiedy dorosły (on lub ona) ma ponad 100 funtów nadwagi, jest to uważane za „chorobliwą otyłość”. W innej postaci, otyłość jest zdefiniowana jako BMI (indeks masy ciała) przekraczający 30 kg/m2.
Termin „niedokrwistość”, tak jak użyto to tutaj, odnosi się do nienormalnie małej liczby krążących czerwonych krwinek lub obniżonego stężenia hemoglobiny we krwi.
Termin „ból”, tak jak użyto to tutaj, odnosi się do wszystkich typów bólu. Ten termin powinien odnosić się do bólu ostrego i przewlekłego, takiego jak ból neuropatyczny, pooperacyjny, przewlekły ból odcinka krzyżowego, ból głowy gromadny, neuralgia półpaścowa, bóle fantomowe kończyn, ból ośrodkowy, ból zęba, ból oporny na opioidy, ból wewnętrzny, ból chirurgiczny, ból porodowy, ból będący wynikiem poparzenia, włączając w to poparzenie słoneczne, ból poporodowy, migrena, ból anginowy, ból związany z przewodem moczowo-płciowym włączając w to cystę. Termin ten obejmuje także ból nocyceptywny i nocycepcję.
Termin „zaburzenia wątroby”, tak jak użyto to tutaj, dotyczy chorób wątroby ssaków, lepiej człowieka lub stanów związanych z uszkodzeniem komórek wątrobowych lub zaburzeniem dróg żółciowych. W jednej z postaci, zaburzenia wątrobowe odnoszą się do choroby ludzkiej wątroby, stanów związanych z uszkodzeniem komórek wątrobowych lub zaburzeniem dróg żółciowych, wyłączając w to zapalenie wątroby, poalkoholowe zapalenie wątroby i wirusowe zapalenie wątroby.
Termin „dolegliwości skórne” lub „choroba skóry”, jak jest tutaj używane wymiennie, dotyczy innych niż zranienia nieprawidłowości skóry, które wywołały stan zapalny. W jednej z postaci, zapalenie skóry w rozumieniu tego wynalazku, jest zapalną chorobą skóry, gdzie występuje charakterystyczna kapilarna dylatacja, naciekanie leukocytów, zaczerwienienie, gorąco i/lub ból. Przykłady choroby skóry obejmują, ale nie są ograniczone do, łuszczycę, pęcherzycę zwykłą, twardzinę skóry, atopowe zapalenie skóry, sarkoidozę, rumień guzowaty, ropne zapalenie przydatków, liszaj płaski, syndrom Sweet'a i bielactwo nabyte.
Termin „łuszczyca”, tak jak użyto tutaj dotyczy zaburzeń skóry związanych z rozrostem naskórka.
Przykład łuszczycy obejmuje, ale nie jest ograniczony do, przewlekłą łuszczycę plackowatą, łuszczycę kroplowatą, łuszczycę odwróconą, łuszczycę trądzikową, łuszczycę zwykłą i łuszczycę z rumieniem skóry. Łuszczyca może także być związana z innymi zapalnymi zaburzeniami, włączając chorobę zapalenia jelit (IBD) i reumatyczne zapalenie stawów.
Termin „zdrowa skóra” lub „normalna skóra” odnosi się do niezranionej skóry, tj. bez widocznego, w sposób oczywisty rumienia, obrzęku, hiper-, hipo- lub nierównomiernej pigmentacji, formowania łuski, nadmiernego rogowacenia lub tworzenia pęcherzy. Histologicznie zdrowa, normalna skóra, odnosi się do tkanki skóry morfologicznie zawierającej dobrze zorganizowane warstwy podstawową, kolczystą i ziarnistą oraz spójną wielowarstwową warstwę naskórka.
Termin „zaburzenie paznokcia” lub „choroba paznokcia”, tak jak użyto tutaj, dotyczy stanów, gdzie paznokcie palców ręki lub nogi mają nieprawidłowy kolor, kształt, fakturę lub grubość.
Termin „zapalenie naczyń” jak jest używane tutaj wymiennie dotyczy grupy zaburzeń, która charakteryzuje się zapaleniem naczyń krwionośnych. Wszystkie rozmiary naczyń krwionośnych mogą podlegać zmianie, począwszy od największych naczyń w organizmie (aorta) do najmniejszych naczyń w skórze (kapilar). Rozmiar zmienianych naczyń krwionośnych różni się w zależności od typu zapalenia naczyń.
Termin „zestaw”, tak jak tutaj użyto, dotyczy opakowanego produktu, zawierającego składniki, z którymi będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane w celu leczenia związanych z TNFa chorób. Dobrze, żeby zestaw zawierał pudełko lub pojemnik, w którym trzymane są składniki zestawu. Do pudełka lub pojemnika jest przymocowane oznaczenie lub protokół zatwie rdzony przez Urząd do Spraw Żywności i Leków. Pudełko lub pojemnik zawiera składniki wynalazku, które są umieszczone w naczyniach, wskazane, żeby były z plastiku, polietylenu, polipropyleny, etylenu lub propylenu. Naczynia mogą być zamykanymi probówkami lub butelkami. Zestaw może także zawierać instrukcję podawania, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał dla TNFa.
Różne aspekty wynalazku są dalej opisane w szczegółach.
PL 218 992 B1
I Inhibitory TNFaD, będące przedmiotem wynalazku
Wynalazek ten dostarcza sposobu leczenia związanego z TNFa zaburzenia, w którym korzystne jest podawanie inhibitora TNFa. W jednej z postaci, te sposoby obejmują podawanie izolowanych ludzkich przeciwciał lub ich fragmentu wiążącego antygen. Wiążą się one do ludzkiego TNFa z wysokim powinowactwem i małą szybkością dysocjacji i mają dużą pojemność neutralizującą. Dobrze, jeżeli przeciwciała będące przedmiotem wynalazku są zrekombinowanymi, neutralizującymi ludzkimi przeciwciałami anty-hTNFa. Najlepszym, będącym przedmiotem wynalazku ludzkim zrekombinowanym, neutralizującym przeciwciałem jest podawany tu D2E7, określany także jako HUMIRA® i adalimumab (sekwencja aminokwasów regionu VL D2E7 jest pokazana w SEQ ID No: 1; sekwencja regionu VH D2E7 jest pokazana w SEQ ID NO: 2). Właściwości D2E7 (HUMIRA®) opisano w Slafeld i wsp., Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382, który jest tu włączony przez odnośnik.
W jednej z postaci leczenie przy użyciu wynalazku, obejmuje podawanie przeciwciał D2E7 lub części przeciwciała, przeciwciał pokrewnych z D2E7 i części przeciwciała oraz innych ludzkich przeciwciał i części przeciwciał z własnościami równoważnymi własnościom D2E7, takimi jak wysokie powinowactwo wiązania do hTNFa z niską kinetyką dysocjacji i wysoką pojemnością neutralizującą. W jednej z postaci, wynalazek dostarcza leczenia izolowanym ludzkim przeciwciałem albo jego częścią wiążącą antygen. Dysocjuje ono z ludzkiego TNFa z Kd wynoszącą 1 x 10-8 M lub mniej i stałą
-3 -1 szybkości dysocjacji Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniej, obie wielkości oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego. Neutralizuje ono cytotoksyczność ludzkiego TNFa w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 M lub mniej. Lepiej, żeby izolowane ludzkie przeciwcia-4 -1 ło albo jego część wiążąca antygen dysocjowała z ludzkiego TNFa z Koff 5 x 10-4 s-1 lub mniej, jeszcze
-4 -1 lepiej z Koff 1 x 10-4 s-1 lub mniej. Lepiej, żeby izolowane ludzkie przeciwciało lub jego część wiążąca antygen neutralizowała cytotoksyczność ludzkiego TNFa w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-8 M lub mniej, jeszcze lepiej z IC50 wynoszącym 1 x 10-9 M lub mniej, a nawet jeszcze lepiej IC50 wynoszącym 1 x 10-10 M lub mniej. W preferowanej postaci przeciwciało jest izolowanym zrekombinowanym przeciwciałem lub jego częścią wiążącą antygen.
Jest dobrze znane w tej dziedzinie, że domeny CDR3 ciężkiego i lekkiego łańcucha odgrywają ważną rolę w specyficzności/powinowactwie wiązania przeciwciała do antygenu.
Zgodnie z tym, w innym aspekcie wynalazek odnosi się do sposobów leczenia związanego z TNFa zaburzenia, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa, przez podawanie ludzkich przeciwciał, które mają powolną kinetykę dysocjacji dla wiązania z hTNFa i które mają domeny CDR3 lekkiego i ciężkiego łańcucha, które są strukturalnie identyczne z/lub odpowiadają tym w D2E7. Pozycja 9 w CDR3 VL D2E7 może być zajęta przez Ala lub Thr bez istotnej zmiany Koff. Zgodnie z tym uzgodniony wzór dla VL CDR3 D2E7 zawiera sekwencję aminokwasów: Q-R-Y-N-R-A-P-Y-(T/A) (SEQ ID NO: 3). Dodatkowo Pozycja 12 w CDR3 VH D2E7 może być zajęta przez Tyr lub Asn bez istotnej zmiany Koff.
Zgodnie tym uzgodniony wzór dla VH CDR3 D2E7 zawiera sekwencję aminokwasów: V-S-Y-L-S-T-A-S-S-L-D-(Y/N) (SEQ ID NO: 4). Co więcej, tak jak przedstawiono w przykładzie 2 Patentu Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382, domeny CDR3 łańcuchów ciężkiego i lekkiego D2E7 są podatne na podstawienie pojedynczą resztą alaninową (w pozycji 1, 5, 7 lub 8 wewnątrz VL CDR3 lub w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11 wewnątrz VH CDR3) bez istotnego wpływu na Koff. Co więcej, osoby wprawne w tej dziedzinie zdają sobie sprawę, że dana podatność domen CDR3 VL i VH D3E7 na podstawienie przez alaninę, podstawienie innych aminokwasów wewnątrz domen CDR3, może być możliwe przy ciągle zachowanej niskiej stałej szybkości dysocjacji przeciwciała, szczególnie przy podstawieniach konserwatywnymi aminokwasami. Wskazane jest, żeby nie było więcej niż jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów wewnątrz domen CDR3 VL i/lub VH D2E7. Lepiej żeby nie było więcej niż jedno do trzech podstawień konserwatywnych aminokwasów wewnątrz domen CDR3 VL i/lub VH D2E7. Dodatkowo, podstawienia konserwatywnych aminokwasów nie powinny być robione w pozycjach aminokwasów krytycznych dla wiązania do hTNFa. Pozycje 2 i 5 VL CDR3 D2E7 i pozycje 1 i 7 VH CDR3 D2E7 są krytyczne dla interakcji z hTNFa i dlatego wskazane jest, żeby podstawienia konserwatywnych aminokwasów nie były robione w tych pozycjach (chociaż, jak to opisano powyżej, podstawienie alaniny w pozycji VL CDR3 D2E7 jest dopuszczalne) (patrz Patent Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382).
Zgodnie z tym, w innej postaci, wynalazek dostarcza sposobów leczenia zaburzenia związanego z TNFa przez podawanie izolowanego ludzkiego przeciwciała lub jego części wiążącej antygen.
PL 218 992 B1
Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen posiada następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego z TNFα ze stałą szybkości Koff, wynoszącą 1 x 10- s- lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) ma domenę CDR3 lekkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jeden do pięciu podstawień ko nserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, i/lub 9;
c) ma domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 4, lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 6, 8, 9, 10 lub 11 lub przez jeden do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
Bardziej korzystnie, przeciwciało lub jego część wiążąca antygen oddysocjowuje z ludzkiego
-4 -1
TNFα z Koff wynoszącą 5 x 10- s- lub mniej. Jeszcze bardziej korzystnie przeciwciało lub jego część
-4 -1 wiążąca antygen oddysocjowuje z ludzkiego z TNFα z Koff wynoszącą 1 x 10- s- lub mniejszą.
W jeszcze innej postaci, wynalazek dostarcza sposobów leczenia zaburzenia, związanego z TNFα przez podawanie izolowanego ludzkiego przeciwciała lub jego części wiążącej antygen. Wskazane jest, żeby przeciwciało lub jego część wiążąca antygen zawierała zmienny region lekkiego łańcucha (LCVR), mający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 i zmienny region ciężkiego łańcucha (HCVR), mający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11. Wskazane, żeby LCVR miało domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 5 (tzn. D2E7 VI CDR2) i dalej żeby HCVR miało domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 6 (tzn. D2E7 VH CDR2). Jeszcze lepiej, żeby LCVR dalej miało domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 7 (tzn. D2E7 VL CDR1) i HCVR miało domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 8 (tzn. D2E7 VH CDR1). Dobrze, jeżeli regiony zrębowe dla VL są z rodziny ludzkiej linii zarodkowej VKI, jeszcze lepiej z genu Vk ludzkiej linii zarodkowej A20 i najlepiej z pokazanej na Ryc. 1A i 1B Patentu Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382, sekwencji zrębu VL D2E7. Dobrze, jeżeli regiony zrębowe dla VH są z rodziny ludzkiej linii zarodkowej VH3, jeszcze lepiej z genu VH ludzkiej linii zarodkowej DP-31 a najlepiej z pokazanej na Ryc. 2A i 2B Patentu Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382, sekwencji zrębu VH D2E7.
Zgodnie z tym, w innej postaci wynalazek dostarcza sposobów leczenia zaburzenia związanego z TNFα, przez podawanie izolowanego ludzkiego przeciwciała lub jego części wiążącej antygen. Wskazane, żeby przeciwciało lub jego część wiążąca antygen zawierało zmienny region lekkiego łańcucha (LCVR), zawierający sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 1 (tzn. D2E7 VL) i zmienny region ciężkiego łańcucha (HCVR), zawierający sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 2 (tzn. D2E7 VH). W pewnych postaciach, przeciwciało zawiera stały region ciężkiego łańcucha, taki jak stały region IgG1, IgG2, IgG3, IgG4, IgA, IgE, IgM lub IgD. Dobrze jeżeli stałym regionem ciężkiego łańcucha jest stały region ciężkiego łańcucha IgG1 lub stały region ciężkiego łańcucha IgG4. Co więcej, przeciwciało może zawierać stały region lekkiego łańcucha albo stały region lekkiego łańcucha kappa, albo stały region lekkiego łańcucha lambda. Wskazane, żeby przeciwciało zawierało stały region lekkiego łańcucha kappa. Alternatywnie, część przeciwciała może być na przykład fragmentem Fab lub fragmentem pojedynczego łańcucha Fv.
W jeszcze innych postaciach, wynalazek dostarcza sposobów leczenia związanego z TNFα zaburzenia, w którym korzystne jest podanie przeciwciała anty-TNFα, które jest izolowanym ludzkim przeciwciałem lub jego części wiążącej antygen. Dobrze jeżeli przeciwciało lub jego część wiążąca antygen zawiera związane z D2E7 domeny CDR3 VL i VH, na przykład przeciwciała lub ich części wiążące antygen, zawierające zmienny region lekkiego łańcucha (LCVR) mający domenę CDR3 zawierającą sekwencję aminokwasów wybraną z grupy składającej się z: SEQ ID NO: 3, SEQ ID NO: 11, SEQ ID NO: 12, SEQ ID NO: 13, SEQ ID NO: 14, SEQ ID NO: 15, SEQ ID NO: 16, SEQ ID NO: 17, SEQ ID NO: 18, SEQ ID NO: 19, SEQ ID NO: 20, SEQ ID NO: 21, SEQ ID NO: 22, SEQ ID NO: 23, SEQ ID NO: 24, SEQ ID NO: 25 i SEQ ID NO: 26, lub zmiennego regionu ciężkiego łańcucha (HCVR) mającego domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasów wybraną z grupy składającej się z: SEQ ID NO: 4, SEQ ID NO: 27, SEQ ID NO: 28, SEQ ID NO: 29, SEQ ID NO: 30, SEQ ID NO: 31, SEQ ID NO: 32, SEQ ID NO: 33, SEQ ID NO: 34 i SEQ ID NO: 35.
PL 218 992 B1
W innej postaci, inhibitorem TNFα jest etanercept (opisany w WO 91/03553 i WO 09/406476), infliksimab (opisany w Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 5 656 272), CDP571 (humanizowane monoklonalne przeciwciało anty TNF-alfa IgG4), CDP 870 (fragment humanizowanego monoklonalnego przeciwciała anty TNF-alfa), D2E7 (ludzkie mAb anty TNF) rozpuszczalny receptor dla TNF typ I, lub pegylowany rozpuszczalny receptor dla TNF typ I (PEG TNF-R1).
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα może być modyfikowane. W pewnych postaciach, przeciwciało dla TNFα albo jego fragment wiążący antygen jest chemicznie modyfikowane w celu otrzymania pożądanych efektów. Na przykład, pegylacja przeciwciał lub fragmentów przeciwciał będących przedmiotem wynalazku może być przeprowadzana przez jakiekolwiek reakcje pegylacji znane w tej dziedzinie, jak opisano, na przykład w następujących odnośnikach: Focus on 40 Growth Factors 3:4-10 (1992; (EP 0 154 316; i EP 0 401 384 (każdy z nich jest włączony całościowo przez referencje). Wskazane, żeby pegylacja była przeprowadzana poprzez reakcję acylacji lub reakcję alkilacji z reaktywną cząsteczką glikolu polietylenowego (lub z podobnie reaktywnym rozpuszczalnym w wodzie polimerem). Wskazanym do pegylacji będących przedmiotem wynalazku przeciwciał lub fragmentów przeciwciał, rozpuszczalnym w wodzie polimerem jest glikol polietylenowy (PEG). Jak użyto tutaj, termin „glikol polietylenowy” obejmuje jakiekolwiek formy PEG, które mogą być użyte do derywatyzacji innych białek, takie jak mono (CL-CLO) alkoksy- lub aryloksy- glikol polietylenowy.
Ogólnie sposoby otrzymywania pegylowanych, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał i fragmentów przeciwciał będą zawierały etapy:
a) reakcji przeciwciała lub fragmentu przeciwciała z glikolem polietylenowym, takim jak reaktywny ester lub aldehyd będące pochodnymi PEG, w takich warunkach, że przeciwciało lub fragment przeciwciała zostaje przyłączone do jednej lub więcej grup PEG, i
b) otrzymywanie produktów reakcji. Dla biegłych w tej dziedzinie będzie oczywiste wybranie optymalnych warunków reakcji lub reakcji acylacji w oparciu o znane parametry i pożądany wynik.
Ogólnie, pegylowane przeciwciała i fragmenty przeciwciał mogą być używane do leczenia będących przedmiotem wynalazku zaburzeń związanych z TNFα, przez podawanie przeciwciał dla TNFα i fragmentów przeciwciał, jak to opisano tutaj. Ogólnie, pegylowane przeciwciała i fragmenty przeciwciał mają zwiększony okres półtrwania w porównaniu do niepegylowanych przeciwciał i fragmentów przeciwciał. Pegylowane przeciwciała i fragmenty przeciwciał mogą być stosowane same, razem lub w połączeniu z innymi farmaceutycznymi kompozycjami.
W jeszcze innej postaci wynalazku, przeciwciała dla TNFα lub ich fragmenty mogą być zmienione tak, że stały region jest zmodyfikowany w celu zredukowania w stosunku do niezmodyfikowanego przeciwciała, przynajmniej jednej biologicznej efektorowej funkcji przenoszonej przez stały region. W celu zmodyfikowania będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała tak, że wykazuje zredukowane wiązanie do receptora Fe, segment stałego regionu immunoglobuliny może być mutowany w konkretnych regionach niezbędnych do interakcji z receptorem Fe (FcR) (patrz Canfield S.M. i S.L. Morrison (1991) J. Exp. Med. 173: 1483-1491; i Lund J. i wsp. (1991) J. Immunol 147:2657-2662). Redukcja w zdolności wiązania przeciwciała przez FcR może redukować także inne efektorowe funkcje, które zależą od interakcji FcR, takie jak opsonizacja, fagocytoza i zależna od antygenu komórkowa cytoto ksyczność.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała może być derywatyzowane lub przyłączone do innej funkcjonalnej cząsteczki (np. innego peptydu lub białka). Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciała i części przeciwciał mają obejmować derywatyzowane i w inny sposób zmodyfikowane formy ludzkich przeciwciał anty-hTNFα tak, jak opisano tutaj, włączając immunoadhezyjne cząsteczki. Na przykład będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała, może być funkcjonalnie połączone (przez chemiczne sparowanie, genetyczną fuzję, niekowalencyjną asocjację lub inne) do jednej lub więcej jednostek molekularnych, takich jak inne przeciwciało (np. bispecyficzne fragmenty przeciwciała lub fragmenty przeciwciała (ang. Diabodies), czynnik umożliwiający detekcję, czynnik cytotoksyczny, czynnik farmaceutyczny i/lub białko lub peptyd, które może przenosić przeciwciało lub jego część związaną z inną cząsteczką (tak jak region rdzenia streptoavidyny lub polihistydynowy tag).
Jeden typ derywatyzowanych przeciwciał jest wytwarzany przez wiązanie krzyżowe dwóch lub więcej przeciwciał (tego samego lub różnych typów, np. żeby utworzyć bispecyficzne przeciwciała). Odpowiednie kroslinkery obejmują te, które są heterobifunkcyjne, mające dwie odmiennie reaktywne grupy rozdzielone przez odpowiedni separator (np. ester m-maleimidobenzoyl-N hydroksysuccimidu)
PL 218 992 B1 lub homobifunkcjonalne (np. disuccinimidylo suberan). Takie linkery są dostępne w Pierce Chemical Company, Rockford, IL.
Użyteczne, pozwalające na detekcję czynniki, z którymi może być derywatyzowane będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała obejmują związki fluorescencyjne.
Przykładowo fluorescencyjne, pozwalające na detekcję czynniki obejmują: fluresceinę, izocjonian fluoresceiny, rodaminę, chlorek 5-dimetyloamino-1-naftalenosulfonylu, fikoerytrynę i podobne. Przeciwciało może być także derywatyzowane z dającymi się wykrywać enzymami takimi jak fosfataza alkaliczna, peroksydaza chrzanowa, oksydaza glukozy i temu podobne. Jeżeli przeciwciało jest derywatyzowane z dającym się wykrywać enzymem, jest ono wykrywane poprzez dodanie dodatkowych odczynników, których enzym używa do wytworzenia dającego się wykryć produktu reakcji. Na przykład, kiedy jako pozwalający na detekcję czynnik występuje peroksydaza chrzanowa, dodanie nadtlenku wodoru i dwuaminobenzydyny prowadzi do otrzymania kolorowego produktu reakcji, który może być wykryty. Przeciwciało może także być derywatyzowane z biotyną i wykrywane przez pośredni pomiar związku z awidyną lub streptoawidyną.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała, może być otrzymane przez ekspresję rekombinanta genów lekkiego i ciężkiego łańcucha immunoglobuliny w komórce gospodarza. Dla ekspresji przeciwciała otrzymanego w drodze rekombinacji, komórka gospodarza jest transfekowana jednym lub więcej zrekombinowanym wektorem ekspresyjnym przenoszącym fragmenty DNA kodujące lekkie i ciężkie łańcuchy immunoglobuliny tak, że w komórce gospodarza zachodzi ekspresja lekkich i ciężkich łańcuchów i wskazane jest, żeby były one wydzielane do pożywki, w której komórki gospodarza są hodowane. Z tej pożywki przeciwciała są odzyskiwane. Standardowe techniki rekombinacji DNA, stosowane do otrzymywania genów lekkich i ciężkich łańcuchów przeciwciała włączają te geny do zrekombinowanych wektorów ekspresyjnych i wprowadzają te wektory do komórek gospodarzy, tak jak opisano w Sambrook, Fritsch i Maniatis (eds), Molecular cloning: A Laboratory Mannual, Second Edition, Cold Spring Harbor, N.Y., (1989), Ausubel, F.M. i wsp., (eds.) Current Protocols in Molecular Biology, Greene Publishing Associates, (1989) i w Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 4 816 397 Boss i wsp..
W celu ekspresji D2E7 i pokrewnych z D2E7 przeciwciał, najpierw otrzymano fragmenty DNA kodujące zmienne regiony lekkiego i ciężkiego łańcucha. Te DNA mogą być otrzymane przez amplifikację i modyfikację sekwencji zmiennych regionów lekkiego i ciężkiego łańcucha linii zarodkowej przy użyciu reakcji łańcuchowej z polimerazą (PCR). Sekwencje DNA linii zarodkowej dla ludzkich genów zmiennego regionu lekkiego i ciężkiego łańcucha są znane w tej dziedzinie (patrz „Vbase” human germline sequence database; patrz także Kabat E. A. i wsp., (1991) Sequences of Proteins of Immunological Interest, Fifth Edition, U.S. Department Of Health and Human Services, NIH Publication No. 91-3242; Tomlinson I.M. i wsp., (1992 „The Repetoire of Human Germline VH Sequences Reveals about Fifty Groups of VH Segments with Different Hypervariable Loops” J Mol. Biol. 227: 776-798; i Cox J.P.L. i wsp., (1994) „A Directory of Human Germ-line V78 Segments Reveals a Strong Bias In their Useage” Eur. J. Immunol. 24:827-836; zawartości wszystkich są tutaj specjalnie włączone przez referencje).
Do otrzymania fragmentu DNA kodującego zmienny region ciężkiego łańcucha D2E7 lub prze3 ciwciała pokrewnego D2E7, przy użyciu standardowego PCR, amplifikowany jest członek rodziny VH3 genów VH ludzkiej linii zarodkowej. Najlepiej, jeżeli amplifikowana jest sekwencja linii zarodkowej DP-31 VH. Do otrzymania fragmentu DNA kodującego zmienny region lekkiego łańcucha D2E7 lub pokrewnego D2E7 przeciwciała, przy użyciu standardowego PCR, amplifikowany jest członek rodziny VKI genów VL ludzkiej linii zarodkowej. Najlepiej, jeżeli amplifikowana jest sekwencja linii zarodkowej A20 VL. Startery PCR odpowiednie do użycia przy amplifikacji sekwencji VH linii zarodkowej DP-31 i VL linii zarodkowej A20 mogą być zaprojektowane w oparciu o sekwencję nukleotydów ujawnioną w odnośnikach cytowanych powyżej, przy użyciu standardowych technik.
Po otrzymaniu fragmentów VH i VL linii zarodkowej, sekwencje mogą być mutowane do otrzymania ujawnionych tutaj sekwencji aminokwasów D2E7 i pokrewnych D2E7. Sekwencje aminokwasów kodowane przez sekwencje DNA VH i VL linii zarodkowej są najpierw porównywane z sekwencjami aminokwasów VH i VL D2E7 i pokrewnych D2E7 w celu identyfikacji reszt aminokwasowych w D2E7 i pokrewnych D2E7, które różnią się od linii zarodkowej. Następnie, używając kodu genetycznego do oznaczenia, które zmiany nukleotydów powinny być zrobione, odpowiednie nukleotydy sekwencji DNA linii zarodkowej są mutowane tak, że zmutowana sekwencja linii zarodkowej koduje sekwencję aminokwasów D2E7 i pokrewnych D2E7. Mutageneza sekwencji linii zarodkowej
PL 218 992 B1 jest przeprowadzana standardowymi technikami, takimi jak mutageneza przy użyciu PCR (w której mutowane nukleotydy są wprowadzane do starterów PCR tak, że produkt PCR zawiera mutacje) lub mutageneza miejscowo ukierunkowana.
Po otrzymaniu fragmentów DNA kodujących segmenty VH i VL D2E7 i pokrewnych D2E7 (przez amplifikację i mutagenezę genów VH i VL linii zarodkowej, jak opisano powyżej) te fragmenty DNA mogą podlegać dalszej manipulacji przy użyciu standardowych technik rekombinacji DNA, na przykład w celu przekształcenia genów zmiennego regionu do genów łańcucha przeciwciała pełnej długości, do genów fragmentu Fab lub do genu scFv. W tych manipulacjach, fragment DNA kodujący VL lub VH jest operacyjnie połączony z innym fragmentem DNA kodującym inne białko, takie jak region stały przeciwciała lub dający się dostosować linker.
Termin „połączone operacyjnie”, tak jak użyto w tym kontekście ma oznaczać, że dwa fragmenty DNA są połączone tak, że sekwencje aminokwasów kodowane przez dwa fragmenty DNA pozostają w ramce.
Izolowany DNA kodujący region VH może być przekształcony do genu pełnej długości ciężkiego łańcucha przez operacyjne połączenie DNA kodującego VH z inną cząsteczką DNA kodującą stałe regiony ciężkiego łańcucha (CH1, CH2 i CH3). Sekwencje ludzkich genów stałego regionu ciężkiego łańcucha są znane w tej dziedzinie (patrz np. Kabat, E.A. i wsp (1991) Sequences of Protein of Immunological Interest, Fifth Edition, U.S. Department of Health and Human Services, NIH Publication Nr 91-3242) i fragmenty DNA obejmujące te regiony mogą być otrzymane przy użyciu standardowej amplifikacji PCR. Stały region ciężkiego łańcucha może być stałym regionem IgG1, IgG2, IgG3, IgG4, IgA, IgE, IgM lub IgD, ale najlepiej, jeżeli jest to stały region IgG1 lub IgG4. Dla genu ciężkiego łańcucha fragmentu Fab, DNA kodujące VH może być operacyjnie połączone z inną cząsteczką DNA kodującą tylko stały region CH1 ciężkiego łańcucha.
Izolowany DNA kodujący region VL może być przekształcony do genu lekkiego łańcucha pełnej długości (równie dobrze jak do genu lekkiego łańcucha Fab) przez operacyjne połączenie DNA kodującego VL z inną cząsteczką DNA kodującą stały region lekkiego łańcucha CL. Sekwencje ludzkich genów stałego regionu lekkiego łańcucha są znane w tej dziedzinie (patrz np. Kabat, E.A. i wsp (1991) Sequences of Protein of Immunological Interest, Fifth Edition, U.S. Department of Health and Human Services, NIH Publication Nr 91-3242) i fragmenty DNA obejmujące te regiony mogą być otrzymane przy użyciu standardowej amplifikacji PCR. Stały region lekkiego łańcucha może być stałym regionem kappa lub lambda, ale najlepiej jeżeli jest stałym regionem kappa.
Do stworzenia genu scFv, fragmenty DNA kodujące VH i VL są operacyjnie połączone z innym fragmentem kodującym dającym się dostosować linkerem, np. kodujący sekwencję aminokwasów (Gly4-Ser)3 tak, że sekwencje VH i VL mogą ulegać ekspresji jako przyległy pojedynczy łańcuch białka, z regionami VH i VL połączonymi dającym się dostosować linkerem (patrz Bird i wsp., (1988) Science 242:423-426; Huston i wsp., (1988) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85: 5879-5883; McCafferty i wsp., Nature (1990) 348:552-554).
W celu ekspresji będących przedmiotem wynalazku przeciwciał lub części przeciwciał, otrzymywanych tak jak opisano powyżej, DNA kodujące częściowe lub pełnej długości lekkie i ciężkie łańcuchy są wstawiane do wektorów ekspresyjnych tak, że geny są operacyjnie połączone z transkrypcyjnymi i translacyjnymi sekwencjami kontrolnymi. W tym kontekście, termin „połączone operacyjnie” ma oznaczać, że gen przeciwciała jest ligowany do wektora tak, że transkrypcyjne i translacyjne sekwencje kontrolne wewnątrz wektora służą ich zaplanowanej funkcji w regulacji transkrypcji i translacji genu przeciwciała. Wektor ekspresyjny i sekwencje kontroli ekspresji są wybrane tak, żeby były kompatybilne z ekspresją używanej komórki gospodarza. Gen lekkiego łańcucha przeciwciała i gen ciężkiego łańcucha przeciwciała mogą być wstawione w oddzielne wektory, lub co jest bardziej typowe, oba geny są wstawiane w tym samym wektorze ekspresyjnym. Geny przeciwciała są wstawiane do wektora ekspresyjnego przy użyciu standardowych sposobów (np. ligacja komplementarnych miejsc restrykcyjnych na fragmencie genu przeciwciała i wektorze lub ligacja tępego końca, jeżeli nie ma miejsc restrykcyjnych). Przed wstawieniem sekwencji lekkiego lub ciężkiego łańcucha D2E7 lub pokrewnych D2E7, wektor ekspresyjny może poprzednio przenosić sekwencje stałego regionu przeciwciała. Na przykład jednym zastosowaniem do przenoszenia sekwencji VH i VL D2E7 lub pokrewnych D2E7 do genów pełnej długości przeciwciał jest wstawienie ich do wektorów ekspresyjnych poprzednio kodujących odpowiednio stałe regiony ciężkiego i lekkiego łańcucha takie, że segment VH jest operacyjnie połączony z segmentem(ami) CH wewnątrz wektora i segment VL jest operacyjnie połączony z segmentem CL wewnątrz wektora. Dodatkowo lub alternatywnie zrekombinowany wektor
PL 218 992 B1 ekspresyjny może kodować białko sygnałowe, które ułatwia sekrecję łańcucha przeciwciała z komórki gospodarza. Gen łańcucha przeciwciała może być klonowany do wektora tak, że białko sygnałowe jest połączone w ramce do aminowego zakończenia genu łańcucha przeciwciała. Białko sygnałowe może być immunoglobulinowym białkiem sygnałowym lub heterologicznym białkiem sygnałowym (np. białko sygnałowe z białka nie będącego immunoglobuliną).
Oprócz genów łańcucha przeciwciała, będące przedmiotem wynalazku zrekombinowane wektory ekspresyjne mogą przenosić sekwencje regulatorowe, które kontrolują ekspresję genów łańcucha przeciwciała w komórce gospodarza. Termin „sekwencja regulatorowa” ma obejmować promotory, enhancery i inne elementy kontroli ekspresji (np. sygnał poliadenylacji), który kontroluje transkrypcję lub translację genów łańcucha przeciwciała. Takie regulatorowe sekwencje są opisane na przykład w Goeddel; Gene Expression Technology: Methods in enzymology 185, Academic Press, San Diego, CA (1990). Będzie oczywiste dla biegłych w tej dziedzinie, że projekt wektora ekspresyjnego zawierający selekcję regulatorowych sekwencji może zależeć od takich czynników, jak wybór komórki gospodarza, która ma być transformowana, pożądany poziom ekspresji białka etc. Wskazane, żeby regulatorowe sekwencje ekspresji dla komórek gospodarza, które są komórkami ssaka obejmowały elementy wirusowe, które kierują wysokimi poziomami ekspresji białek w komórkach ssaków, tak jak promotory i/lub enhancery pochodzące z cytomegalowirusa (CMV) (taki jak CMV promotor/enhancer), wirus Simian 40 (SV40) (taki jak SV40 promotor/enhancer), adenowirus (np. główny późny promotor (AdMLP)) lub polyoma. Dalsze opisanie wirusowych elementów regulatorowych można znaleźć np. Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 5 268 062 Stinsky, Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 4 510 245 Bell i wsp., i Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 4 968 615 Schaffner i wsp..
Oprócz genów łańcucha przeciwciała i sekwencji regulatorowych, zrekombinowane wektory ekspresyjne, będące przedmiotem wynalazku, mogą przenosić dodatkowe sekwencje, takie jak sekwencje, które regulują replikację wektora w komórce gospodarza (np. początek replikacji) i geny markerów pozwalających na selekcję. Geny markerów pozwalających na selekcję ułatwiają selekcję komórek gospodarza, do których wektor został wprowadzony (patrz Patent Stanów Zjednoczonych Nr 4 399 216, 4 634 665 i 5 179 017 wszystkie Axel i wsp.). Na przykład typowy gen markera umożliwiającego selekcję nadaje oporność na lek, taki jak G418, higromycyna lub metotreksat w komórce gospodarza, do której wektor został wprowadzony. Preferowane geny dających się selekcjonować markerów obejmują gen reduktazy dihydrofolanu (DHFR) (do użycia w komórkach gospodarza „dhfr ” z selekcją metotreksatem/amplifikacją) i neo gen (dla selekcji G418).
Dla ekspresji łańcuchów lekkiego i ciężkiego wektor(y) ekspresji kodujący łańcuchy lekki i ciężki jest transfekowany do komórki gospodarza standardowymi technikami. Różne formy terminu „transfekcja” mają objąć szeroki zakres różnorodnych technik zwykle stosowanych dla wprowadzenia egzogennego DNA do prokariotycznej lub eu kariotycznej komórki gospodarza np. elektroporacja, strącanie fosforanem wapnia, transfekcja DEAE dekstranem i temu podobne. Chociaż teoretycznie jest możliwa ekspresja, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał albo w priokariotycznych albo w eukariotycznych komórkach gospodarza, ekspresja przeciwciał w komórkach eukariotycznych najlepsza jest w komórkach gospodarza, które są komórkami ssaka, ponieważ jest bardziej prawdopodobne, że lepiej niż priokariotyczne, zgromadzą i wydzielą właściwie sfałdowane, immunologicznie aktywne przeciwciała. Donoszono, że priokariotyczna ekspresja genów przeciwciała była nieefektywna w produkcji na dużą skalę aktywnych przeciwciał (Boss M.A. i Wood CR. (1985) Immunology Today 6:12-13).
Preferowane do ekspresji, będących przedmiotem wynalazku zrekombinowanych przeciwciał komórki gospodarza ssaków, obejmują jajniki chomika chińskiego (komórki CHO) (włączając komórki CHO „dhfr ” opisane w Urlaub i Chasin, (1980) Proc. Natl. Sci. USA 77:4216-4220, używane z dającym się selekcjonować markerem DHFR np. jak opisano w R.J. Kaufman i P.A. Sharp (1982) Mol. Biol. 159:601-621), komórki szpiczaka NS0, komórki COS i komórki SP2. Kiedy zrekombinowane wektory ekspresji, zawierające geny kodujące przeciwciało są wprowadzone do komórki gospodarza będącej komórką ssaka, przeciwciała są produkowane przez hodowanie komórek gospodarza przez okres czasu wystarczający by pozwolić na ekspresję przeciwciała w komórkach gospodarza, albo lepiej na sekrecję przeciwciała do pożywki hodowlanej, w której komórki gospodarza wzrastały. Przeciwciała mogą być odzyskane z pożywki hodowlanej przy użyciu standardowych technik oczyszczania białek.
Komórki gospodarza mogą także być użyte do produkcji fragmentów nietkniętych przeciwciał, takich jak fragmenty Fab lub cząsteczki scFv. Zrozumiałe jest, że różnice w powyższej procedurze
PL 218 992 B1 mieszczą się wewnątrz zakresu tego wynalazku. Na przykład, może być pożądane transfekowanie komórki gospodarza DNA kodującym albo lekki albo ciężki łańcuch (ale nie oba), będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała. Technologia rekombinacji DNA może także być użyta do usunięcia niektórych lub wszystkich DNA kodujących któryś z, albo oba łańcuchy lekki i ciężki, które nie są konieczne do wiązania do hTNFa. Cząsteczki ulegające ekspresji z takich ciętych cząsteczek DNA są także uważane za przeciwciała będące przedmiotem wynalazku. Dodatkowo, mogą być produkowane przeciwciała bifunkcjonalne, w których jeden ciężki i jeden lekki łańcuch są przeciwciałem , będącym przedmiotem wynalazku a inny ciężki i lekki łańcuch są specyficzne w stosunku do antygenu innego niż hTNFa poprzez łączenie krzyżowe, będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała i drugiego przeciwciała, przy użyciu standardowych chemicznych metod łączenia krzyżowego.
W układzie preferowanym dla rekombinacyjnej ekspresji, będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała lub jego części wiążącej antygen, zrekombinowany wektor ekspresyjny kodujący i ciężki łańcuch przeciwciała i lekki łańcuch przeciwciała, jest wprowadzony do komórek CHO „dhfr ” przez przenoszoną przy użyciu fosforanu wapnia transfekcję. W zrekombinowanym wektorze ekspresji każdy z genów (geny ciężkiego i lekkiego łańcucha przeciwciała) jest operacyjnie połączony z elementami regulatorowymi enhancer CMV/elementy regulatorowe promotora AdMLP dla osiągnięcia wysokiego poziomu transkrypcji genów. Zrekombinowany wektor ekspresji przenosi także gen DHFR, który pozwala na selekcję komórek CHO, które były transfekowane wektorem przy użyciu selekcji metotreksatem/amplifikacji. Wyselekcjonowane transformanty komórek gospodarza są hodowane tak by pozwolić na ekspresję ciężkiego i lekkiego łańcucha i nietknięte przeciwciało jest odzyskiwane z pożywki hodowlanej. Do otrzymywania zrekombinowanego wektora ekspresji, transfekowania komórek gospodarza, selekcji transformantów, hodowania komórek gospodarza i odzyskiwania przeciwciał z hodowli komórkowej stosowane są standardowe techniki biologii molekularnej.
Będące przedmiotem wynalazku, ludzkie zrekombinowane przeciwciała obok D2E7 lub ich części wiążącej antygen albo przeciwciała pokrewne D2E7, ujawnione tutaj, mogą być izolowane przez skrining rekombinacyjnej kombinatoryjnej biblioteki przeciwciał, lepiej biblioteki pokazującej scFv faga otrzymanego przy użyciu cDNA ludzkiego VL i VH otrzymanego z mRNA pochodzącego z ludzkich limfocytów. Metodologie otrzymywania i skriningu takich bibliotek są znane w tej dziedzinie. W dodatku do komercyjnie dostępnych zestawów do wytwarzania takich bibliotek obrazowania fagów (np. Pharmacia Recombinant Phage Antibody System, nr katalogowy 27-9400-01; i Stratagene SurfZAP™ kit obrazowania faga, nr katalogowy 240612) przykłady metod i odczynników szczególnie dostępnych do użycia w wytwarzaniu i skriningu bibliotek obrazowania przeciwciał można znaleźć na przykład w Ladner i wsp., Patent Stanów Zjednoczonych Nr 5 233 409; Kang i wsp., Publikacja PCT Nr WO92/1 861 9; Dower i wsp., Publikacja PCT Nr WO91/17271; Winter i wsp., Publikacja PCT Nr WO92/20791; Markland i wsp., Publikacja PCT Nr WO92/1 5679; Breitling i wsp., Publikacja PCT Nr WO93/01288; McCafferty i wsp., Publikacja PCT Nr WO92/01047; Garrard i wsp., Publikacja PCT Nr WO92/09690; Fuchs i wsp., (1991) Bio/Technology 9:1370-1372; Hay i wsp., (1992) Hum Antibod Hybridomas 3:81-85; Huse i wsp., (1989) Science 246:1275-1281; McCafferty i wsp., Nature (1990) 348:552-554; Griffiths i wsp., (1993) EMBO J 12: 725-734; Hawkins i wsp., (1992) J Mol Biol 226:889-896; Clackson i wsp., (1991) Nature 352:624-628; Gram i wsp., (1992) PNAS 89:3576-3580; Garrard i wsp., (1991) Biol/Technology 9:1370-1377; Hoogenboom i wsp., (1991) Nuc Acid Res 19:4133-4137; i Barbas i wsp (1991) PNAS 88:7978-7982. Sposoby izolowania ludzkich przeciwciał z wysokim powinowactwem i niską stałą szybkości dysocjacji dla hTNFa opisano w Patencie Stanów Zjednoczonych Nr 6 090 382 i 6 509 015, każdy z nich jest włączony tutaj poprzez referencje.
II Zastosowania, będących przedmiotem wynalazku inhibitorów TNFa
Wynalazek dostarcza metod hamowania aktywności TNFaDu podmiotów cierpiących na zaburzenie związane z TNFa, w którym aktywność TNFajest szkodliwa. W jednej z postaci inhibitorem TNFa jest D2E7 także określany jako HUMIRA® (adalimumab). TNFa może być włączony w patofizjologię szerokiego wachlarza powiązanych z TNFa zaburzeń, włączając w to zakażenie ogólne, infekcje, choroby autoimmunologiczne, odrzucenie przeszczepów i chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (patrz Moeller i wsp., (1990) Cytokine 2:162-169; U.S.Patent nr 5 231 024 Moeller i wsp.,; Europejska Publikacja Patentowa nr 260 610 B1 Moeller A i wsp., Vasilli P. (1992) Annu. Rev. Immunol. 10:411-452; Tracey K.J. i Cerami A. (1994) Annu. Rev. Med. 45:491-503).
PL 218 992 B1
Wynalazek dostarcza sposobów hamowania aktywności TNFα u podmiotów cierpiących na związane TNFα zaburzenia, który to sposób zawiera podawanie podmiotowi przeciwciała, części przeciwciała lub innych inhibitorów TNFα tak, że aktywność TNFα u podmiotów cierpiących na związane z TNFα zaburzenie jest hamowane.
Wynalazek dostarcza także sposobów hamowania i obniżania aktywności TNFα u podmiotów z zapaleniem naczyń, zawierających podawanie podmiotowi będących przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα tak, że aktywność TNFα u podmiotu jest hamowana.
Wynalazek dostarcza także sposobów hamowania lub zmniejszania aktywności łańcuchów u podmiotu z zapaleniem naczyń, zawierających podawanie podmiotowi będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα tak, że aktywność TNFα u podmiotu jest hamowana. Dobrze, jeżeli TNFα jest ludzkim TNFα i podmiot jest ludzkim podmiotem. Alternatywnie, podmiot może być ssakiem, u którego zachodzi ekspresja TNFα, z którym będące przedmiotem wynalazku przeciwciało wchodzi w reakcję krzyżową. Kolejnym podmiotem może być ssak, do którego został wprowadzony hTNFα (np. przez podanie hTNFα lub przez ekspresję transgenu hTNFα).
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało może być podawane ludzkiemu podmiotowi w celach leczniczych (dyskusja dalej, poniżej).
Co więcej, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało może być podawane ssakom innym niż człowiek, u których zachodzi ekspresja TNFα, z którym przeciwciało daje reakcję krzyżową (np. naczelne, świnia lub mysz) dla celów weterynarii albo, jako zwierzęcy model ludzkiej choroby. Odnośnie tego ostatniego, takie zwierzęce modele mogą być użyteczne do oceny terapeutycznej wydajności, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał (np. sprawdzanie dawkowania i przebiegów czasowych podawania leku).
Przykłady zwierzęcych modeli używanych do badania artropatii kręgosłupa obejmują transgeniczne myszy ank/ank, transgeniczne szczury HLA-B27 (patrz Taurog i wsp., (1998) The Spondylarthritides. Oxford: Oxford University Press).
Przykłady zwierzęcych modeli używanych do oceny wydajności środka w leczeniu zaburzeń wątrobowych, obejmują model wirusowego zapalenia wątroby typu C u szympansa (patrz Shimizu i wsp., (1990) Proc Natl. Acad Sci. USA 87:6441).
Przykłady zwierzęcych modeli używanych do badania chorób skórnych i paznokci obejmują mysi model ciężkiego złożonego braku odporności (SCID) (łuszczyca) i linii Smith'a (SL) kurczaków i myszy bez pigmentu (bielactwo nabyte) (patrz Nickoloff (2000) Investing Dermatol Symp Proc. 5:67; Austin i wsp., (1995) Am J Pathol. 146:1529; Lerner i wsp., (1986) J. Invest Dermatol. 87:299).
Przykłady zwierzęcych modeli używanych do oceny wydajności przeciwciała dla TNFα w leczeniu zaburzenia metabolicznego, obejmują transgeniczne myszy NOD, myszy Akita, transgeniczne myszy NSY i myszy ob./ob. (patrz Baeder i wsp., ( 1 992) Clin Exp Immunol. 89:174; Haseyama i wsp., (2002) Tohoku J. Exp Med. 198:233; Makino i wsp., (1980): Exp. Anim. 29:1; Kolb (1987) Diabetes/Metabolism Reviews 3:751; Hamada i wsp., (2001) Metabolism. 50:1282; Coleman (1978) Diabetologia 14:141; Bailey i wsp., (1982) Int. J. Obesity 6:11).
Przykłady zwierzęcych modeli służących do badania zapalenia naczyń obejmują mysi model HSV (choroba Behcet'a), mysi model L. cassei (choroba Kawasaki) i mysi model ANCA (choroba Kawasaki). Inne modele zapalenia naczyń obejmują szczep McH5-lpr/lpr (Nose M. i wsp., (1996) Am. J. Path. 149:1763) i szczep myszy SCG/Kj (Kinjoh i wsp., (1993) Proc. Natl. Sci., USA 90:3413). U tych modeli myszy spontanicznie rozwija się sierpowate zapalenie kłębuszków nerkowych, zapalenie tętniczek zmartwiąjące małych tętnic i tętniczek śledziony, żołądka, serca, macicy i jajników. U zwierząt tych rozwija się hipergammaglobulinemia i autoprzeciwciała ANCA, które reagują z myeloperoksydazą (MPO). Dodatkowo immunizacja szczurów ludzkim MPO powoduje związane z ANCA, zmartwiąjące sierpowate zapalenie kłębuszków nerkowych (Brouwer E. i wsp., (1993) J. Exp. Med. 177:905).
Przykłady zwierzęcych modeli służących do badania samoistnej śródmiąższowej choroby płuc i zaburzeń chronicznej niedrożności dróg oddechowych, obejmują indukowaną albuminą jaja kurzego (OVA) alergiczną astmę u myszy i indukowaną paleniem papierosów chorobę chronicznej niedrożności płucnej u myszy (patrz Hessel EM. i wsp., (1995) Eur J. Pharmacol. 293:401; Keast D i wsp., (1981) J. Pathol. 135:249).
PL 218 992 B1
Powszechnie stosowane zwierzęce modele do badania zaburzeń wieńcowych obejmujących nawrót zwężenia, obejmują model z podwiązaniem tętnicy szyjnej u myszy i szczurów i model ze zranioną tętnicą szyjną (Ferns i wsp., (1991) Science 253:1129; Clowes i wsp., (1983) Lab. Invest. 49:208; Lindner i wsp., (1993) Circ Res. 73:792). W modelu z podwiązaniem tętnicy szyjnej przepływ krwi tętniczej jest przerwany przez podwiązanie naczynia blisko dystalnego rozwidlenia. Jak opisano w Clowes i wsp., model zranienia tętnicy szyjnej jest otrzymywany tak, że wspólna tętnica szyjna jest ogołocona z śródbłonka przez przejście balonowego kateteru wprowadzonego przez zewnętrzną tętnicę szyjną. W dwa tygodnie tętnica szyjna jest znacznie zwężona z powodu ściskania komórek mięśni gładkich, ale między 2 i 12 tygodniem ścianka wewnętrzna naczynia podwaja grubość, co prowadzi do zwężenia światła tętnicy. Jakikolwiek z tych modeli może być używany do oznaczenia potencjalnego terapeutycznego działania w zapobieganiu i leczeniu nawrotu zwężenia u ludzi, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał dla TNFα.
Przykłady zwierzęcych modeli używanych do badania niedokrwistości obejmują szczury szczepione polimerami peptydoglikano-polisacharydowymi (patrz Covvia i wsp., (2001) Exp. Hematology. 29:1201-1209).
Przykłady zwierzęcych modeli do badania bólu są dobrze znane w tej dziedzinie i obejmują szczurzy model podwiązania nerwu kulszowego i szczurzy model podwiązania odcinkowo nerwu rdzeniowego (patrz Bennett i Zie (1988) Pain. 33:87-107; Kim i Chung (1992) Pain 50:355-363).
Tak jak użyto tutaj, termin „ zaburzenie związane z TNFα, w którym aktywność TNFα jest szk odliwa” ma obejmować związane z TNFα choroby i inne zaburzenia, w których wykazano, że obecność TNFα dla podmiotu cierpiącego na zaburzenie jest, albo można się spodziewać, że jest odpowiedzialna albo za patofizjologię zaburzenia albo jest czynnikiem pogarszającym zaburzenie np. młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów. Zgodnie z tym, związane z TNFα zaburzenia, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, są zaburzeniami w których można się spodziewać, że hamowanie aktywności TNFα złagodzi objawy i/lub postęp zaburzenia. Takie zaburzenia mogą być wykazane np. przez wzrost stężenia TNFα w płynach biologicznych podmiotu cierpiącego na zaburzenie (np. wzrost u podmiotu stężenia TNFα w surowicy, osoczu, płynie maziowym itp.), który może być wykryty na przykład przy użyciu przeciwciał anty TNFα, jak to opisano powyżej. Użycie będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, części przeciwciał i innych inhibitorów TNFα w leczeniu związanego z TNFα zaburzenia, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa jest dyskutowane poniżej. W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała i inny inhibitor TNFα jest podawane podmiotowi w połączeniu z innym środkiem terapeutycznym, jak to opisano poniżej w części III.
A Artropatie kręgosłupa
TNFα ma udział w patofizjologii szerokiego wachlarza zaburzeń, włączając w to choroby zapalne takie jak artropatie kręgosłupa (patrz Moeller A i wsp., (1990) Cytokine 2:162-169; U.S. Patent 5 231 024 Moeller i wsp., Europejska Publikacja Patentowa Nr 260 610 B1 Moeller A). Wynalazek dostarcza sposobów obniżenia aktywności TNFα u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenie, który to sposób zawiera podawanie podmiotowi przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα tak, że aktywność TNFα u podmiotu cierpiącego na artropatie kręgosłupa jest hamowana. W jednej z postaci, wynalazek dostarcza sposobu leczenia artropatii kręgosłupa.
Tak jak użyto tutaj termin „artropatia kręgosłupa” lub „artropatie kręgosłupa” jest użyty w odniesieniu do którejkolwiek z kilku chorób wpływających na stawy kręgosłupa, przy czym takie choroby mają wspólne cechy kliniczne, radiologiczne i histologiczne. Kilka artropatii kręgosłupa ma charakterystykę genetyczną, tj. są one związane z allelem HLA-B27. W jednej z postaci, termin artropatia kręgosłupa jest stosowany w odniesieniu do jednej z kilku chorób zmieniających stawy kręgosłupowe wyłączając zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, przy czym takie choroby mają wspólne cechy kliniczne, radiologiczne i histologiczne.
Przykłady artropatii kręgosłupa obejmują zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, artropatię łuszczycową/zapalenie kręgosłupa, artropatie związaną z enteropatią, reaktywne zapalenie stawów lub syndrom Reitera i niezróżnicowane artropatie kręgosłupa.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciała dla TNFα mogą być także użyte do leczenia podmiotów, u których występuje ryzyko rozwoju artropatii kręgosłupa.
Przykłady podmiotów, u których występuje ryzyko rozwoju artropatii kręgosłupa obejmują ludzi, u których występuje zapalenie stawów. Artropatie kręgosłupa mogą być związane z innymi formami artretyzmu, włączając w to reumatyczne zapalenie stawów. W jednej z postaci, będące przedmiotem
PL 218 992 B1 wynalazku przeciwciało jest używane do leczenia podmiotu, który podlega artropatii kręgosłupa połączonej z reumatycznym zapaleniem stawów.
Przykłady artropatii kręgosłupa, które mogą być leczone, będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFα są opisane poniżej:
1. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (AS)
Czynnik martwicy nowotworów jest włączony w patofizjologię zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (patrz Verjans i wsp., (1991) Arthritis Rheum. 34(4):486; Verjans i wsp., (1994) Clin Exp Immunol. 97(1):45; Kaijtzel i wsp., (1999) Hum Immunol. 60(2):140). Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (AS) jest zaburzeniem zapalnym obejmującym zapalenie jednego lub więcej kręgów. AS jest przewlekłą chorobą zapalną, która wpływa na kościec osiowy tułowia i głowy i/lub stawy obwodowe, włączając w to stawy międzykręgowe kręgosłupa i staw krzyżowo-biodrowy i połączenia między kręgosłupem i miednicą. AS może ostatecznie powodować łączenie się kręgów lub wspólny wzrost. Artropatia kręgosłupa, włączając w to AS, może być związana z artropatią łuszczycową (PsA) i/lub zapalną chorobą jelit (IBD), włączając w to wrzodziejące zapalenie okrężnicy i chorobę Crohn'a.
Wczesne objawy AS mogą być oznaczone w testach radiograficznych włączając skanowanie CT i skanowanie MRI. Wczesne objawy AS obejmują zapalenie stawu krzyżowo-biodrowego i zmiany w stawie krzyżowo-biodrowym wykazywane przez zamazanie korowych brzegów kości podchrząstkowych, w ślad za tym następują ubytki i nadmierne wysycenie. Jako powszechny objaw AS wymieniane jest także zmęczenie (Duffy i wsp., (2002) ACR 66th Annual Scientific Meeting Abstract). Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub wiążąca antygen część przeciwciała może być użyta do leczenia AS. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub wiążąca antygen część przeciwciała może być użyte do leczenia artropatii kręgosłupa związanej z IBD włączając w to AS. AS jest często leczona niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NSAID) takimi jak aspiryna i indometacyna. Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być stosowane w połączeniu z czynnikami powszechnie stosowanymi do zmniejszenia zapalenia i bólu na ogół towarzyszących zesztywniającemu zapaleniu stawów kręgosłupa.
2. Artropatia łuszczycowa
Czynnik martwicy nowotworów ma udział w patofizjologii artropatii łuszczycowej (Partschi wsp., (1998) Ann Rheum Dis. 57:691; Ritchlin i wsp., (1998) J. Rheumatol. 25:1544). Jak to przedstawiono tutaj, artropatia łuszczycowa lub łuszczyca związana ze skórą odnosi się do przewlekłej zapalnej artropatii, która jest związana z łuszczycą. Łuszczyca jest rozpowszechnionym, przewlekłym stanem chorobowym skóry, który powoduje czerwone łaty na ciele. U około 1 na 20 osób z łuszczycą rozwinie się wraz ze stanem skóry zapalenie stawów i u około 75% przypadków łuszczyca poprzedza zapalenie stawów.
PsA objawia się na różne sposoby, od łagodnej do ostrej postaci zapalenia stawów, gdzie zapalenie stawów zazwyczaj powoduje zmiany palców i kręgosłupa. Kiedy zmiany dotyczą kręgosłupa, objawy podobne są do obserwowanych w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, jak to opisano powyżej. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub jego fragment może być użyty do leczenia PsA.
PsA jest czasami związana z uszkodzeniami wywołanymi zapaleniem stawów. Wywołane zapaleniem stawów uszkodzenia dotyczą zaburzenia, które charakteryzuje się nadmiernym ubytkiem kości prowadzącym do ogólnego zniekształcenia, które uszkadza stawy. W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub jego część wiążąca antygen może być użyte do leczenia związanych z zapaleniem stawów uszkodzeń.
3. Reaktywne zapalenie stawów, syndrom Reiter'a
Czynnik martwicy nowotworów jest włączony w patofizjologię reaktywnego zapalenia stawów, które jest określane również, jako syndrom Reiter'a (Braun i wsp., (1999) Arthritis Rheum. 42(10):2039). Reaktywne zapalenie stawów (ReA), dotyczy zapalenia stawów, które wikła infekcję w całym organizmie, często pojawia się po jelitowych lub moczowo-płciowych infekcjach. ReA często charakteryzuje się pewnymi klinicznymi objawami, włączając w to zapalenie stawów (artretyzm), zapalenie cewki moczowej, zapalenie spojówek, zranienia skóry i błon śluzowych. Dodatkowo ReA może pojawiać się po infekcji choroby przenoszonej drogą płciową lub infekcji dyzenterycznej, chlamilia, campylobacter, salomonelle lub yersinia.
Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub jego fragment wiążący antygen mogą być użyte do leczenia ReA.
PL 218 992 B1
4. Niezróżnicowane artropatie kręgosłupa
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być użyte do leczenia podmiotów cierpiących na niezróżnicowane artropatie kręgosłupa (patrz Zeidler i wsp., (1992) Rheum Dis Clin North Am. 18:187). Inne terminy używane do opisania niezróżnicowanych artropatii kręgosłupa obejmują seronegatywne zapalenie wielostawowe i niezróżnicowane zapalenie wielostawowe. Niezróżnicowane artropatie kręgosłupa tak jak użyto to tutaj, odnoszą się do zaburzenia, które u podmiotu przejawia tylko pewne symptomy związane z artropatia kręgosłupa. Ten stan jest zwykle obserwowany u młodych dorosłych, którzy nie mają IBD, łuszczycy i klasycznych objawów AS lub syndromu Reitera. W pewnych przypadkach, niezróżnicowana artropatią kręgosłupa może być wczesnym wskaźnikiem AS. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa lub jego fragment wiążący antygen mogą być użyte do leczenia niezróżnicowanej artropatii kręgosłupa.
B Choroby płuc
TNFa może być włączony w patofizjologię szerokiego wachlarza zaburzeń płucnych, włączając w to zaburzenia płucne takie jak samoistna śródmiąższowa choroba płuc i zaburzenia przewlekłej niedrożności dróg oddechowych (patrz np. Piquet PF i wsp., (1989) J Exp Med. 170:655-63; Whyte M, i wsp., (2000) Am J Resp Crit Care Med. 162:755-8; Anticevich SZ i wsp., (1995) Eur J Pharmacol. 284:221-5). Wynalazek dostarcza sposobów oddziaływania na aktywność TNFa u podmiotów cierpiących na takie choroby płucne, które to sposoby zawierają podawanie podmiotowi przeciwciała, części przeciwciała lub innych inhibitorów, takich, że aktywność TNFa u podmiotu cierpiącego na samoistną śródmiąższową chorobę płuc i zaburzenie przewlekłej niedrożności dróg oddechowych jest hamowana. Przykłady samoistnej śródmiąższowej choroby płuc i zaburzeń przewlekłej niedrożności dróg oddechowych, w których aktywność TNFa jest szkodliwa, są dyskutowane poniżej.
1. Samoistna śródmiąższowa choroba płuc
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, jest używane do leczenia podmiotów, mających samoistną śródmiąższowa chorobę płuc. Samoistna śródmiąższowa choroba płuc zmienia płuca na trzy sposoby: po pierwsze, tkanka płuc jest uszkodzona w pewien znany lub nieznany sposób, po drugie, w ścianach pęcherzyków płucnych powstaje stan zapalny i w końcu pojawia się bliznowacenie (lub zwłóknienie) w tkance śródmiąższowej (lub w tkance między pęcherzykami płucnymi) i płuca stają się sztywne.
Przykłady samoistnej śródmiąższowej choroby płuc są opisane poniżej. a) Samoistne zwłóknienie płuc (IPF)
Czynnik martwicy nowotworów może być włączony w patofizjologię samoistnego zwłóknienia płuc (IPFi (patrz Piquet PF i wsp., (1989) J Exp Med. 170:655-63; Whyte M i wsp., (2000) Am J Respir Crit Care Med. 162:755-8; Corbett EL, i wsp., (2002) Am J Respir Crit Care Med. 165:690-3). U pacjentów z IPF stwierdzono na przykład, zwiększony poziom ekspresji TNF w makrofagach i komórkach nabłonkowych typu II (Piquet i wsp., (1993) Am J Pathol 143:651; Nash i wsp (1993) Histopathology 22:343; Zhang i wsp., (1993) J Immunol 150:4188). Niektóre genetyczne polimorfizmy są także powiązane ze wzrostem ekspresji TNF i są włączone w odgrywanie roli w IPF i silikozie (Whyte i wsp., powyżej; Corbett EL, i wsp., powyżej).
Termin „samoistne zwłóknienie płuc” lub „IPF” dotyczy grupy zaburzeń charakteryzujących się stanem zapalnym i w ostateczności bliznowaceniem głębokich tkanek płuc, co prowadzi do zadyszki. Bliznowacenie pęcherzyków (woreczków powietrznych) i ich podtrzymujących struktur (tkanka śródmiąższowa) w ostateczności prowadzi do utraty funkcjonalnych pęcherzykowych jednostek i do zmniejszenia przenoszenia tlenu z powietrza do krwi. IPF odnosi się także do rozlanej miąższowej choroby płuc; zapalenia pęcherzyków; skryptopochodnego zwłóknienia pęcherzyków (CFA); samoistnego zapalenia płuc (IPP); i zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc (UIP). IPF jest często używane, jako synonim z UIP („IPF/UIP”), ponieważ UIP jest najpowszechniej spotykanym komórkowym wzorcem w patologicznej diagnozie IPF.
U pacjentów z IPF często występuje kilka objawów, włączając w to suchy kaszel, ból w klatce piersiowej i/lub zadyszkę. Do leków powszechnie stosowanych w leczeniu IPF należą prednison, cytoksan, chociaż przy stałym stosowaniu tych leków poprawa występuje tylko u części pacjentów (American Thoracic Society (2000) Am. J. Respir. Crit. Care Med. 161:646). Inną możliwością leczenia jest podawanie tlenu lub przeszczep płuc. W jednej z postaci, w celu leczenia samoistnego zwłóknienia płuc, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane podmiotowi w połączeniu z innym terapeutycznym czynnikiem, na przykład z tlenem.
PL 218 992 B1
2. Przewlekłe zaburzenie drożności dróg oddechowych
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest stosowane do leczenia podmiotu z przewlekłym zaburzeniem drożności przepływu powietrza. W tych chorobach, niedrożność przepływu powietrza może być przewlekła i uporczywa lub epizodyczna i okresowa. Zaburzenie niedrożności przepływu powietrza jest zwykle oznaczane przy pomocy wymuszonej wydechowej spirometrii, w której rejestrowana jest objętość wydmuchiwana w stosunku do maksymalnego czasu wydechu. U podmiotu, u którego nie ma niedrożności przepływu powietrza, cały wymuszony wydech trwa zwykle 3 do 4 sekund. U pacjenta z przewlekłą niedrożnością przepływu powietrza, u którego przepływ powietrza jest blokowany, zwykle trwa on 15 do 20 sekund i może być ograniczony przez czas zatrzymania oddechu dowolny. Normalnie wymuszona objętość oddechu w pierwszej sekundzie wydechu (FEV1) jest łatwo mierzalna i dokładnie przewidziana dla określonego wieku, płci i wzrostu. Stosunek FEV1 do maksymalnej pojemności życiowej (FEV1/FVC) normalnie przekracza 0,75.
Rejestracja przepływu powietrza w stosunku do objętości podczas wymuszonego wydechu i następnie wymuszony wdech-pętla objętości przepływu, jest także użyteczna, głównie do rozróżnienia zwężenia górnych i dolnych dróg oddechowych. Przykłady przewlekłego zaburzenia drożności dróg odechowych opisano poniżej.
a) Astma
Czynnik martwicy nowotworów może być włączony w patofizjologię astmy (Anticevich SZ i wsp., (1995) Eur J Pharmacol 284:221-5; Thomas PS, Heywood G. (2002) Thorax. 57:774-8). Na przykład ostry atak astmy może być związany z płucną leukocytozą obojętnochłonną i zwiększonym poziomem BAL TNF (Ordonez CL. I wsp., (2000) Am J Resp Crit Care Med. 161:1185). Stwierdzono, że nasilenie objawów astmy koreluje z poziomem endotoksyn w kurzu domowym. U szczurów, przeciwciała antyTNF redukują indukowane endotoksynami zmiany dróg oddechowych (Kips i wsp., (1992) Am Rev Respir Dis 145:332).
Tak jak użyto tutaj, termin „astma” odnosi się do zaburzenia, w którym stan zapalny dróg oddechowych powoduje, że przepływ powietrza do i z płuc jest ograniczony. Astma jest także określana, jako astma oskrzelowa, astma oskrzelowa indukowana wysiłkiem i reaktywna choroba dróg oddechowych (RAD). W pewnych przypadkach astma jest związana z alergiami i/lub jest chorobą rodzinną. Astma obejmuje stan, który charakteryzuje się dużym zakresem zmian w średnicy lub kalibrze oskrzelowych dróg oddechowych na przestrzeni krótkich okresów czasu, co powoduje zmiany w działaniu płuc. Daje to w wyniku wzrost oporności na przepływ powietrza, co u podmiotu dotkniętego tym, wywołuje objawy duszności (zaburzenie oddychania), ściskanie w klatce piersiowej, „ściśnięcie” i sapanie. Pacjenci z astmą charakteryzowani zgodnie z wytycznymi NIH są opisywani, jako cierpiący na łagodnie sporadyczną, łagodnie uporczywą, umiarkowanie uporczywą i ciężko uporczywą astmę (patrz NAEPP Expert Panel report Guidelines for the Diagnosis and Management of AsthmaUpdate on selected Topics 2002. JACI 2002; 110:S141-S209; Guidelines for the Diagnosis and Management of Asthma. NIH Publication 97-4051, July 1997). Pacjenci, u których zdiagnozowano umiarkowanie uporczywą astmę, są często leczeni wziewnymi kortykosterydami. Pacjenci, u których zdiagnozowano silnie uporczywą astmę są często leczeni dużymi dawkami wziewnych kortykosterydów i kortykosterydami p.o.
b) Choroba przewlekłej niedrożności płuc (COPD)
Czynnik martwicy nowotworów jest włączony w patofizjologię choroby przewlekłej niedrożności płuc (Keatings VM. (2000) Chest. 118: 971-5; Sakao S, i wsp., (2001) Am J Respir Crit Care Med. 163:420-422; Sakao S, i wsp., (2002) Chest. 122:416-20).
Termin „choroba przewlekłej niedrożności płuc” lub „COPD” używany tutaj wymiennie odnosi się grupy chorób płuc charakteryzujących się ograniczeniem przepływu powietrza z różnym stopniem powiększenia pęcherzyków i destrukcji tkanki płuc. Termin COPD obejmuje przewlekłe zapalenie oskrzeli (hipersekrecję śluzu z rozrostem komórek kubkowych gruczołu podśluzówkowego), przewlekły niedrożny bronchit lub rozedmę (destrukcja miąższu dróg oddechowych) lub połączenie tych stanów. Rozedma i chroniczny bronchit są najczęstszymi formami choroby przewlekłej niedrożności płuc. COPD jest definiowane, jako nieodwracalna niedrożność przepływu powietrza.
W COPD, przewlekłe zapalenie prowadzi do utrwalonego zwężenia małych dróg oddechowych i miąższu płuc oraz destrukcji ścianek pęcherzykowych (rozedma).
Charakterystyczny jest wzrost pęcherzykowych makrofagów, krwinek białych obojętnochłonnych cytotoksycznych limfocytów T i uwalnianie wielu przekaźników stanu zapalnego (lipidy, chemokiny,
PL 218 992 B1 cytokiny, czynniki wzrostu). To zapalenie prowadzi do zwłóknienia i zwężenia małych dróg oddechowych i destrukcji miąższu płuc. W takiej sytuacji występuje także wysoki poziom stresu oksydacyjnego, co może zwiększać ten stan zapalny.
C Zaburzenia wieńcowe
TNFα jest włączony w szeroki wachlarz zaburzeń wieńcowych, włączając w to nawrót zwężenia (patrz np. Clausell i wsp., (1994), powyżej; Medal i wsp., (1997) Heart 78(3):273). Jak użyto tutaj, „zaburzenie wieńcowe, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa” ma obejmować choroby wieńcowe i sercowo-naczyniowe, w których wykazano, że obecność TNFα u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenie, jest lub może być podejrzana o to, że jest odpowiedzialna za patofizjologię zaburzenia albo czynnika, który ma udział w pogorszeniu zaburzenia. Termin ten obejmuje zaburzenia sercowonaczyniowe, np. nawrót zwężenia. Zaburzenia wieńcowe, w których aktywność TNFα jest szkodliwa często wynikają z zatoru tętnicy. Taki zator może być powodowany przez skrzep, zazwyczaj powstający w tętnicy wieńcowej, która poprzednio uległa zwężeniu na skutek zmian związanych zwykle z arteriosklerozą. Na przykład, jeżeli płytka arteriosklerotyczna wewnętrznej ściany tętnicy pęknie, może wyzwolić powstawanie skrzepliny lub skrzepu. Takie zaburzenia na przykład, mogą być wykazane na podstawie wzrostu stężenia TNFα w płynach biologicznych podmiotu cierpiącego na zaburzenie (np. wzrost stężenia TNFα w surowicy, osoczu, płynie maziowym itp.), co może być wykryte na przykład przy użyciu przeciwciał przeciw TNFα, tak jak to opisano powyżej. Zaburzenie wieńcowe może także być powodowane przez niewyrównane ciśnienie tętnicze, dysfunkcję serca, okluzję naczyń krwionośnych, np. przez skrzeplinę. Zaburzenia wieńcowe obejmują zarówno chorobę tętnic wieńcowych jak i chorobę naczyń obwodowych.
Znanych jest kilka przykładów zaburzeń wieńcowych, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, włączając w to nawrót zwężenia. Użycie będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, części przeciwciał lub innych inhibitorów TNFα w leczeniu specyficznych wieńcowych zaburzeń jest dyskutowane poniżej. W pewnych postaciach będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor jest podawane podmiotowi w połączeniu z innym czynnikiem terapeutycznym, jak opisano poniżej.
Wynalazek dostarcza sposobu hamowania aktywności TNFα u podmiotu z zaburzeniem wieńcowym. Wynalazek dostarcza sposobów hamowania lub zmniejszania aktywności TNFα u podmiotu z chorobą wieńcową. Sposób ten zawiera podawanie podmiotowi będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα tak, że aktywność TNFα jest u podmiotu hamowana lub zmniejszona. Dobrze, jeżeli TNFα jest ludzkim TNFα i podmiot jest człowiekiem. Alternatywnie, podmiot może być ssakiem, u którego zachodzi ekspresja TNFα, z którym przeciwciało będące przedmiotem wynalazku wchodzi w reakcję krzyżową. Jeszcze innym podmiotem może być ssak, któremu wprowadzono hTNFα (np. przez podanie hTNFα albo przez wprowadzenie transgenu hTNFα). Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało może być podane ludzkiemu podmiotowi w celach terapeutycznych (dalsza dyskusja poniżej). Co więcej, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało może być podawane ssakowi innemu niż człowiek, u którego zachodzi ekspresja TNFα, z którym przeciwciało wchodzi w reakcję krzyżową (np. naczelne, świnia, mysz) dla celów weterynaryjnych albo do użycia w zwierzęcym modelu ludzkiej choroby. Co się tyczy tego ostatniego, taki zwierzęcy model może być użyteczny do oceny terapeutycznej wydajności, będących przedmiotem wynalazku przeciwciał (np. testowanie dawkowania, czasowy przebieg podawania).
Modele zwierzęce powszechnie stosowane do badania zaburzeń wieńcowych obejmują nawrót zwężenia, włączając w to szczurzy lub mysi model podwiązania tętnicy szyjnej i model zranienia tętnicy szyjnej (Ferns i wsp., (1991) Science 253:1129; Clowes i wsp., (1983) Lab. Invest. 49:208; Lindner i wsp., (1993) Circ Res 73:792). W modelu z podwiązaniem tętnicy szyjnej przepływ krwi tętniczej jest przerwany przez podwiązanie naczynia blisko dystalnego rozwidlenia. Jak opisano w Clowes i wsp., model zranienia tętnicy szyjnej jest otrzymywany tak, że zwykła tętnica szyjna jest ogołocona z śródbłonka przez przejście balonowego kateteru wprowadzonego przez zewnętrzną tętnicę szyjną. W dwa tygodnie tętnica szyjna jest znacznie zwężona z powodu ściskania komórek mięśni gładkich, ale między 2 i 12 tygodniem ścianka wewnętrzna naczynia podwaja grubość, co prowadzi do zwężenia światła tętnicy. Jakikolwiek z tych modeli może być używany do oznaczenia potencjalnego terapeutycznego działania będących przedmiotem wynalazku przeciwciał dla TNFα w zapobieganiu i leczeniu nawrotu zwężenia u ludzi.
PL 218 992 B1
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało może być używane do leczenia zaburzeń sercowo-naczyniowych, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, gdzie jest spodziewane, że zahamowanie aktywności TNFα złagodzi objawy i/lub rozwój choroby wieńcowej albo będzie zapobiegać chorobie wieńcowej. Podmioty cierpiące na chorobę lub podlegające ryzyku rozwoju choroby wieńcowej mogą być zidentyfikowane na podstawie objawów klinicznych. Kliniczne objawy choroby wieńcowej często obejmują ból w klatce piersiowej, zadyszkę, słabość, czasowe omdlenia, zmiany świadomości, ból kończyn, napadowe nocne zaburzenia oddychania, przejściowe ataki niedokrwienia i inne takie zjawiska doświadczane przez pacjentów. Kliniczne objawy choroby wieńcowej mogą także obejmować nieprawidłowości w zapisie EKG, zmiany pulsu na obwodzie, szumy tętnicze, nieprawidłowy dźwięk serca, tempo i świsty, rozszerzenie żyły szyjnej, zmiany neurologiczne i inne dostrzegane przez klinicystę. Zaburzenie wieńcowe może być wykazane np. przez wzrost stężenia TNFα w płynach biologicznych podmiotu cierpiącego na zaburzenie (np. wzrost stężenia TNFα w surowicy, osoczu, płynie maziowym itp.).
Przykłady zaburzenia sercowo-naczyniowego obejmują, ale nie są ograniczone do, choroby tętnic wieńcowych, anginy pectoris, destrukcji tkanki serca z powodu niedokrwienia, zniszczenia tkanki sercowo-naczyniowej przez zawał serca, uszkodzenia tkanki sercowo naczyniowej przez przepływ omijający sercowy, szoku sercowego, nadciśnienia, arteriosklerozy, skurczu tętnicy wieńcowej, choroby tętnicy wieńcowej, choroby zastawki, arytmii i kardiomyopatii. Użycie będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, części przeciwciał lub innych inhibitorów TNFα w leczeniu specyficznych chorób sercowo-naczyniowych jest dyskutowane poniżej. W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFα jest podawany podmiotowi w połączeniu z innym czynnikiem terapeutycznym jak opisano poniżej w sekcji III.
1. Nawrót zwężenia
TNFα jest włączony w patofizjologię nawrotu zwężenia (patrz Zhou i wsp., (2002) Atherosclerosis. 161:153, Javed i wsp., (2002) Exp and Mol Pathol 73:104). Na przykład w mysim modelu zaciśnięcia tętnicy szyjnej, myszy TNF-/- wykazują siedmiokrotne zmniejszenie początkowej hiperplazji w porównaniu do myszy typu dzikiego (Zimmerman i wsp., (2002) Am J Phsiol Regul Integr Comp Physiol 283:505) Nawrót zwężenia może pojawić się w wyniku jakiejkolwiek rekonstrukcji naczyń, czy to w wieńcowym układzie naczyń czy na obwodzie (Colburn i Moore (1998) Myointimal Hyperpl asia pp. 690-709 in Vascular Surgery: A Comprehensive Review Philadelphia: Saunders).
Na przykład, badania wykazały, że częstość objawowego nawrotu zwężenia po plastyce wieńcowej wynosi 30-50% (patrz Berk i Harris (1995) Adv. Intern. Med. 40: 455-501). Jako kolejny przykład, 20% badanych pacjentów po wycięciach błony wewnętrznej tętnicy szyjnej, miało zwężenie światła przewodu większe niż 50% (Clagett i wsp., (1986) J. Vase. Surg. 3:10-23). Nawrót zwężenia jest poświadczany w różnym stopniu w symptomatologii, czemu towarzyszą przedokluzyjne zmiany o różnej anatomicznej lokalizacji, spowodowane kombinacją czynników, które obejmują rodzaj zajętych naczyń, rozległość szczątkowej choroby i miejscową dynamikę krwi.
„Zwężenie” jak używa się tutaj, dotyczy zwężenia tętnicy, takiego jak spotykane w zaburzeniu okluzyjnym, lub w nawrocie zwężenia. Zwężeniu mogą towarzyszyć objawy odzwierciedlające zmniejszenie przepływu krwi przez zwężoną część tętnicy, a w takim przypadku zaburzenie powodujące wzrost zwężenia stanowi nazwę choroby (np. choroba okluzyjna, czy choroba nawrotu zwężenia). Zwężenie naczynia może występować bezobjawowo i być wykrywane jedynie przy pomocy diagnostyki, takiej jak angiografia, czy naczyniowe badanie laboratoryjne.
Przeciwciało będące przedmiotem wynalazku, może być używane do leczenia podmiotu cierpiącego na, lub zagrożonego rozwojem nawrotu zwężenia.
Podmiot zagrożony rozwojem nawrotu zwężenia obejmuje podmiot, który przebył PTCA. Podmiot mógł także mieć założony stent w celu zapobieżenia nawrotowi zwężenia.
Przeciwciało dla TNFα, będące przedmiotem wynalazku, może być stosowane samo, bądź w połączeniu ze stentem, w celu zapobieżenia ponownemu pojawieniu się zwężenia u podmiotu cierpiącego na chorobę sercowo-naczyniową.
2. Zastoinowa niewydolność serca
TNFα został włączony w patofizjologię zastoinowej niewydolności serca (patrz Zhou i wsp., (2002) Atherosclerosis 161:153). Poziomy TNFα w surowicy u pacjentów z zastoinowa niewydolnością serca są podwyższone w sposób wprost proporcjonalny do ciężkości przebiegu choroby (Levine i wsp., (1990) N Engl J Med. 323:236; Torre-Amione i wsp., (1996) J Am Coll Cardiol 27:1201).
PL 218 992 B1
Dodatkowo wykazano również, że inhibitory TNFa poprawiają objawy zastoinowej niewydolności serca (Chung i wsp., (2003) Circulation 107:3133).
Termin „zastoinowa niewydolność serca”, jak używa się tutaj, obejmuje stan, który charakteryzuje się zmniejszoną zdolnością serca do dostarczania organizmowi wymaganej ilości tlenu. Objawy i oznaki zastoinowej niewydolności serca obejmują zmniejszony dopływ krwi do różnych tkanek ciała, nagromadzenie się nadmiaru krwi w różnych narządach, np., gdy serce nie jest zdolne do wypompowania krwi powracającej do niego wielkimi żyłami, duszność spowodowaną wysiłkiem, zmęczenie i/lub obrzęk obwodowy, np. obrzęk obwodowy wynikający z zaburzenia wydolności lewokomorowej.
Zastoinowa niewydolność serca może być ostra lub przewlekła. Oznaki zastoinowej niewydolności serca zazwyczaj pojawiają się wtórnie do różnorodnych zaburzeń sercowych lub ogólnoustrojowych, które dzielą się na czasową lub permanentną utratę funkcji serca.
Przykłady takich zaburzeń obejmują nadciśnienie, chorobę tętnicy wieńcowej, chorobę zastawek i kardiomiopatie, np. kardiomiopatię hipertroficzną, rozszerzeniową, lub restrykcyjną.
„Podmiotem, który podlegał lub podlega zastoinowej niewydolności serca”, jest podmiot, który ma zaburzenie obejmujące objawy kliniczne różnorodnych etiologii połączonych wspólnym mianownikiem osłabionej pracy serca, przy której serce nie może pompować ilości krwi odpowiadającej wymaganiom metabolizujących tkanek, lub może to robić tylko przy podwyższonym ciśnieniu wypełniania serca.
„Podmiotem, u którego występuje ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca” jest podmiot posiadający skłonność do podlegania zastoinowej niewydolności serca z powodu pewnych czynników oddziaływujących na sercowo naczyniowy układ podmiotu. Jest pożądanym zmniejszenie ryzyka, lub zapobieżenie rozwoju zastoinowej niewydolności serca u tych podmiotów.
Wyrażenie „z zastoinową niewydolnością serca” obejmuje pacjentów, którzy w stosunku do całkowitej populacji są zagrożeni ryzykiem nabawienia się tego stanu, pomimo, że mogli go jeszcze nie doświadczyć, jeśli chodzi o wykazywanie czynników ryzyka. Na przykład pacjent z nie leczonym nadciśnieniem, mógł nie cierpieć na zastoinową niewydolność serca, ale jest on lub ona zagrożony(a) z powodu stanu nadciśnienia. W jednej z postaci wynalazku przeciwciało D2E7 jest używane do leczenia podmiotu zagrożonego rozwojem zastoinowej niewydolności serca.
3. Ostre zespoły wieńcowe
TNFa został włączony w patofizjologię ostrych zespołów wieńcowych (patrz Libby (1995) Circulation 91:2844). Ostre zespoły wieńcowe obejmują te choroby, w których podmiot doświadcza bólu z powodu ograniczenia przepływu krwi powodującego, że niedostateczna ilość tlenu osiąga serce. Badania wykazały, że TNFa odgrywa rolę w ostrych zespołach wieńcowych. Na przykład, w nowatorskim szczurzym modelu, heterotropowa transplantacja serca-podwiązanie tętnicy wieńcowej, zdolnym wywołać zawał serca bez spadku hemodynamicznych efektów, podawanie chimerycznego rozpuszczalnego receptora dla TNF (sTNFR) zniosło przejściowo remodelowanie i dysfunkcję LV (Nakamura i wsp., (2003) J Kardiol. 41:41). Odkryto również, że u szczurów doświadczalnych, przy ostrym zawale mięśnia sercowego (AMI), bezpośrednie wstrzyknięcie ekspresyjnego plazmidu sTNFR do mięśnia sercowego, powoduje redukcję rozmiaru zawału (Sugano i wsp., (2002) FASEB J 16:1421).
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest używane do leczenia lub zapobiegania ostremu zespołowi wieńcowemu u podmiotu, podczas gdy ostrym zespołem wieńcowym jest zawał mięśnia sercowego lub angina.
Jak się tutaj używa, termin „zawał mięśnia sercowego” lub „MI” odnosi się do ataku serca. Zawał mięśnia sercowego obejmuje nekrozę lub trwałe uszkodzenie rejonu serca, z powodu niedostatecznej ilości tlenu dostarczonego do tego obszaru. Typową przyczyną nekrozy jest zator tętnicy wieńcowej powodowany przez miażdżycę tętnic lub czopy zatorowe. MI, które są leczone będącym przedmiotem niniejszego wynalazku przeciwciałem dla TNFa, obejmujący zawał mięśnia sercowego zarówno Q załomkowy jak i inny niż Q załomkowy. Najwięcej ataków serca jest powodowanych przez skrzep, który blokuje jedną z tętnic wieńcowych (naczynia krwionośne doprowadzające krew i tlen do mięśnia sercowego). Na przykład, skrzep w tętnicy wieńcowej przerywa dopływ krwi i tlenu do mięśnia sercowego, doprowadzając do śmierci komórek serca w tym obszarze. Uszkodzony mięsień sercowy na stałe traci zdolność do kurczenia i pozostała część mięśnia sercowego musi to kompensować. MI może być również spowodowany przytłaczającym człowieka stresem.
Termin „angina” odnosi się do spazmatycznego, duszącego lub dławiącego bólu w szczególności, tak jak wspomniana dusznica bolesna, która jest piersiowym bólem napadowym, powodowanym najczęściej anoksją mięśnia sercowego. Angina obejmuje zarówno dusznicę bolesną,
PL 218 992 B1 jak i dusznicę bolesną wysiłkową. Podmiot mający anginę, ma niedokrwienną chorobę serca, która objawia się nagłym, ciężkim, naglącym bólem podmostkowym, który często promieniuje do lewej łopatki i wzdłuż lewego ramienia. TNFa ma związek z anginą, ponieważ u pacjentów zarówno z MI jak i ustabilizowaną anginą poziomy TNFa ulegają regulacji w górę (Balbay i wsp., (2001) Angiology 52109).
4. Miażdżyca tętnic „Miażdżyca tętnic” jak się tutaj używa, odnosi się do stanu, w którym materiał tłuszczowy odkłada się wzdłuż ścian tętnic. Ten tłuszczowy materiał zwiększa grubość, twardnieje i może ostatecznie zablokować tętnice. Miażdżyca tętnic jest nazywana stwardnieniem tętnic, utwardzaniem się tętnic i gromadzeniem płytek tętniczych. W króliczym modelu miażdżycy tętnic poliklonalne przeciwciała skierowane przeciwko TNFa okazały się być skuteczne w neutralizacji aktywności TNFa powodującej stan zapalny i nawrót zwężenia (Zhou i wsp., powyżej). Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być użyte do leczenia podmiotów dotkniętych miażdżycą tętnic, lub może zapobiec miażdżycy tętnic u podmiotów nią zagrożonych.
5. Kardiomiopatia
Termin „kardiomiopatia” jak się tutaj używa, jest używany do określenia chorób śródsierdzia, w których mięsień serca lub śródsierdzie jest osłabione, co zazwyczaj powoduje, że pompowanie serca jest niewystarczające. Kardiomiopatia może być spowodowana infekcją wirusową, atakami serca, alkoholizmem, długotrwałym, ciężkim nadciśnieniem (wysokie ciśnienie krwi), lub z powodów autoimmunologicznych.
W przybliżeniu u 75-80% pacjentów z niewydolnością serca, choroba tętnicy wieńcowej jest zasadniczą przyczyną kardiomiopatii i jest określana „kardiomiopatią niedokrwienną”. Kardiomiopatia niedokrwienna jest spowodowana atakami serca, które pozostawiają blizny w mięśniu serca lub śródsierdziu. Zmienione śródsierdzie jest niezdolne do brania udziału w pompowaniu serca. Im większe blizny, bądź liczniejsze ataki serca, tym większe jest ryzyko rozwoju kardiomiopatii niedokrwiennej.
Kardiomiopatie, które nie są przypisane do zasadniczej choroby tętnicy wieńcowej, są określane „kardiomiopatie inne niż kardiomiopatie niedokrwienne”. Kardiomiopatie inne niż kardiomiopatie niedokrwienne obejmują, ale nie są ograniczone do, kardiomiopatię samoistną, kardiomiopatię przerostową, kardiomiopatię alkoholową kardiomiopatię rostrzeniową, kardiomiopatię połogową i kardiomiopatię restrykcyjną.
D Zaburzenia metaboliczne
TNFa został włączony w patofizjologię szerokiej gamy zaburzeń, obejmującej zaburzenia metaboliczne, takie jak cukrzyca i otyłość (Spiegelman i Hotamisligil (1993) Cell 73:625; Chu i wsp., (2000) Int J Obes Relat Metab Disord. 24:1085; Ishii i wsp., (2000) Metabolism. 49:1616). Wynalazek dostarcza sposobów pozwalających na regulację aktywności TNFa u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenia metaboliczne, sposobów obejmujących dostarczanie podmiotowi przeciwciała, fragmentu przeciwciała, lub innego inhibitora TNFa tak, że aktywność TNFa u podmiotu cierpiącego na zaburzenia metaboliczne jest hamowana. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być również użyte do leczenia podmiotów zagrożonych rozwojem zaburzenia metabolicznego. Zaburzenia metaboliczne są często powiązane z zapaleniem stawów, włączając w to reumatoidalne zapalenie stawów. W jednej z postaci, przeciwciało będące przedmiotem wynalazku jest używane do leczenia podmiotu cierpiącego na zaburzenia metaboliczne powiązane z reumatoidalnym zapaleniem stawów. W innym z zastosowań, przeciwciało dla TNFa będące przedmiotem wynalazku jest używane do leczenia zaburzeń związanych z cukrzycą lub otyłością.
Zaburzenia metaboliczne mają wpływ na to, jak organizm przetwarza substancje potrzebne do przeprowadzenia fizjologicznych funkcji. Wiele z zaburzeń metabolicznych dotyczących niniejszego wynalazku podziela pewne cechy charakterystyczne, np. towarzyszą im oporność na insulinę, brak zdolności do regulowania poziomu cukru we krwi, przyrost wagi i wzrost indeksu masy ciała. Przykłady zaburzeń metabolicznych obejmują cukrzycę i otyłość. Przykłady cukrzycy obejmują cukrzycę typu 1, cukrzycę typu 2, neuropatię cukrzycową, neuropatię obwodową, retynopatię cukrzycową, owrzodzenie cukrzycowe, owrzodzenie retynopatyczne, makrowaskulopatię cukrzycową i otyłość. Przykłady zaburzeń metabolicznych, które mogą być leczone będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFa, są opisane bardziej szczegółowo poniżej.
1. Cukrzyca
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię cukrzycy (patrz np., Nawarro J. F., Mora C, Maca, Am J Kidney Dis. 2003 Jul; 42(1):53-61; Daimon M i wsp., Diabetes Care. 2003 Jul;
PL 218 992 B1
26(7):2015-20; Zhang M i wsp., J Tongji Med Univ. 1999; 19(3):203-5, Barbieri M i wsp., Am J Hypertens. 2003 Jul; 16(7):537-543). Na przykład, TNFa jest włączone w patofizjologię oporności na insulinę. Stwierdzono, że poziomy TNFa w surowicy u pacjentów z nowotworem żołądkowo-jelitowym mają związek z opornością na insulinę (patrz np., McCall, J i wsp., Br. J. Surg. 1992; 79:1361-3).
Cukrzyca obejmuje dwa najbardziej powszechne typy zaburzenia, mianowicie cukrzycę typu I i cukrzycę typu II, oba spowodowane niezdolnością organizmu do regulowania insuliny. Insulina jest hormonem uwalnianym przez trzustkę w odpowiedzi na zwiększone poziomy cukru (glukozy) we krwi.
Termin „cukrzyca typu 1” jak się tutaj używa, odnosi się do przewlekłej choroby, która pojawia się, gdy trzustka produkuje zbyt mało insuliny, by właściwie regulować poziomy glukozy krwi. Cukrzyca typu 1 jest również nazywana cukrzycą insulinozależną, IDMM, cukrzycą młodzieńczą i cukrzycą typu I. Przejawy cukrzycy typu 1 są wynikiem postępującego autoimmunologicznego uszkadzania komórek β trzustki z wynikającym z tego niedoborem insuliny.
Termin „cukrzyca typu 2” odnosi się do przewlekłej choroby, która pojawia się, gdy trzustka nie wytwarza wystarczającej ilości insuliny, by móc utrzymać prawidłowe poziomy glukozy krwi, często dlatego, że organizm nie odpowiada dobrze na insulinę. Cukrzyca typu 2 jest również zwana cukrzycą insulinoniezależną, NDDM, oraz cukrzycą typu II.
Cukrzyca może być rozpoznawana przy użyciu testu tolerancji glukozy. Klinicznie, cukrzyca jest często dzielona na kilka podstawowych kategorii. Podstawowe przykłady tych kategorii obejmują cukrzycę autoimmunologiczną, cukrzycę insulinoniezależną (typ 1 NDDM), cukrzycę insulinozależną (typ 2 IDDM), cukrzycę nieautoimmunologiczną, cukrzycę insulinoniezależną (typ 2 NIDDM), oraz insulinoniezależną cukrzycę młodzieńczą (MODY). Następne kategorie, często zwane wtórnymi odnoszą się do cukrzycy spowodowanej przez identyfikowalne warunki, które spowodowały, lub dopuściły do rozwinięcia zespołu cukrzycowego. Przykłady wtórnych kategorii obejmują cukrzycę spowodowaną chorobą trzustki, nieprawidłowościami hormonalnymi, cukrzycę wywołaną lekarstwami lub chemikaliami, cukrzycę spowodowaną nieprawidłowościami receptora insuliny, cukrzycę związaną z zespołami genetycznymi i cukrzycę wywołaną innymi czynnikami. (patrz np., Harrison's (1996) 14th ed., New York, McGraw-Hill).
Cukrzyca ujawnia się w uprzednich kategoriach i może spowodować kilka powikłań, które są dyskutowane w następnych sekcjach. Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub jego fragment wiążący antygen, jest używane do leczenia cukrzycy. W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa, lub jego fragment wiążący antygen, jest używane do leczenia cukrzycy związanej z kategoriami zidentyfikowanymi powyżej.
Cukrzyca jest często leczona dietą, dawkami insuliny i różnymi opisanymi tutaj lekarstwami. Zgodnie z tym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być również podawane w połączeniu ze środkami zwykle używanymi do leczenia zaburzeń metabolicznych i bólu związanego zwykle z cukrzycą. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być również używane do leczenia zaburzeń związanych z cukrzycą. Cukrzyca ujawnia się w wielu powikłaniach i stanach związanych z cukrzycą, obejmując następujące kategorie:
a) Neuropatia cukrzycowa i neuropatia obwodowa
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię neuropatii cukrzycowej i neuropatii obwodowej. (Patrz Benjafield i wsp., (2001) Diabetes Care. 24:753; Qiang, X. i wsp., (1998) Diabetologia. 41:1321-6; Pfeiffer i wsp., (1997) Horm Metab Res. 29:111).
Termin „neuropatia”, nazywany również cukrzycą uszkadzającą nerwy, jak się tutaj używa, odnosi się do zwykłego powikłania cukrzycowego, w którym nerwy zostają uszkodzone w rezultacie hiperglikemii (wysokie poziomy cukru we krwi). Rozpoznaje się różne neuropatię cukrzycowe, takie jak dystalna polineuropatia czuciowo-ruchowa, obwodowa, wieloogniskowa neuropatia ruchowa, neuropatia autonomiczna.
Termin „neuropatia obwodowa”, znana również, jako obwodowe zapalenie nerwów i neuropatia cukrzycowa, jak używa się tutaj, odnosi się do niewydolności nerwów w przenoszeniu informacji do i z mózgu i rdzenia kręgowego. Neuropatia obwodowa wywołuje objawy takie jak ból, utrata czucia i niezdolność do kontrolowania mięśni. W niektórych przypadkach, niewydolność nerwów w kontrolowaniu naczyń krwionośnych, czynności jelit i innych narządów, powoduje w rezultacie nieprawidłowe ciśnienie krwi, nieprawidłowe trawienie i utratę innych podstawowych bezwiednych procesów. Neuropatia obwodowa może powodować uszkodzenie pojedynczego nerwu lub grupy nerwowej (mononeuropatia), lub zaatakować wiele nerwów (polineuropatia).
PL 218 992 B1
Neuropatie, które oddziałują na małe mielinowane i niemielinowane włókna nerwów współczu lnych i przywspółczulnych, są znane, jako „neuropatie obwodowe”. Ponadto, zaburzenie pokrewne neuropatii obwodowej, znane również, jako obwodowe zapalenie nerwu i neuropatia cukrzycowa, odnosi się do niewydolności nerwów do przenoszenia informacji do i z mózgu i rdzenia kręgowego. To wywołuje objawy takie jak ból, utrata czucia, i niezdolność panowania nad mięśniami. W niektórych przypadkach, niewydolność nerwów kontrolujących naczynia krwionośne, czynności jelit i innych narządów, daje w rezultacie nienormalne ciśnienie krwi, trawienie i utratę innych podstawowych bezwiednych procesów. Neuropatia obwodowa może powodować uszkodzenie pojedynczego nerwu lub grupy nerwowej (mononeuropatia), lub zaatakować wiele nerwów (polineuropatia).
Termin „neuropatia cukrzycowa” odnosi się do zwykłych powikłań cukrzycy, w których nerwy są uszkodzone w wyniku hiperglikemii (wysokie poziomy cukru we krwi). Neuropatia cukrzycowa jest również nazywana neuropatią i cukrzycą uszkadzającą nerwy. Rozpoznaje się różne neuropatie cukrzycowe, takie jak czuciowo-ruchowa polineuropatia obwodowa, wieloogniskowa neuropatia ruchowa, neuropatia autonomiczna.
b) Retinopatia cukrzycowa
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię retynopatii cukrzycowej (Schulz i wsp., (2003) Trends Microbiol. 11:171). Termin „retynopatia cukrzycowa” jak używano tutaj, odnosi się do postępującego uszkodzenia siatkówki oka spowodowanego przewlekłą cukrzycą. Retynopatia cukrzycowa obejmuje retynopatię proliferacyjną. Z kolei neuropatia proliferacyjna obejmuje angiogenezę naczyń, wylew siatkówkowy, i odwarstwienie siatkówki.
W zaawansowanej retynopatii, małe naczynia rozprzestrzeniają się na powierzchni siatkówki. Te naczynia krwionośne są kruche, mają tendencję do krwawienia i mogą powodować wylew siatkówkowy. Wylew może zaciemnić widzenie, a gdy się wchłonie, w włóknistej tkance powstaje skłonność do odwarstwiania siatkówki i utraty wzroku. Dodatkowo, retynopatia cukrzycowa obejmuje retynopatię proliferacyjną, która obejmuje angiogenezę naczyń, wylew siatkówkowy, i odwarstwienie siatkówki. Retynopatia cukrzycowa również obejmuje „retynopatię tła”, która pociąga za sobą zmiany pojawiające się w warstwach siatkówki.
c) Owrzodzenie cukrzycowe i owrzodzenie retynopatyczne
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię owrzodzenia cukrzycowego, (patrz Lee i wsp., (2003) Hum Immunol. 64:614; Navarro i wsp., (2003) Am J Kidney Dis. 42:53; Daimon i wsp., (2003) Diabetes Care. 26:2015; Zhang i wsp., (1999) J Tongji Med Univ. 19:203; Barbieri i wsp., (2003) Am J Hypertens. 16:537; Venn i wsp., (1993) Arthritis Rheum. 36:819; Westacott i wsp., (1994) J Rheumatol. 21:1710).
Termin „owrzodzenie cukrzycowe”, tak jak się tutaj używa, odnosi się do owrzodzenia, które jest wynikiem powikłań cukrzycy. Owrzodzenie jest lejkowatym uszkodzeniem skóry lub błony śluzowej spowodowanym zapalnym, zakaźnym, złośliwym stanem lub zaburzeniem metabolicznym. Typowo, owrzodzenie cukrzycowe może być stwierdzone na kończynach, bardziej typowo na stopach. Te owrzodzenia, spowodowane przez stany cukrzycowe, takie jak neuropatia i niewydolność naczyniowa, mogą prowadzić do niedokrwienia i słabego gojenia się ran. Bardziej rozległe owrzodzenie może prowadzić do zapalenia szpiku. Gdy rozwinie się zapalenie szpiku, może być ono trudne do usunięcia antybiotykami i może być konieczna amputacja.
Termin „owrzodzenie retynopatyczne” jak się tutaj używa, odnosi się do owrzodzenia, które powoduje uszkodzenia oka i siatkówki oka. Owrzodzenie retynopatyczne może obejmować stany takie jak krwotok retynopatyczny.
d) Makrowaskulopatia cukrzycowa
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię makrowaskulopatii cukrzycowej (Devraj i wsp., (2000) Circulation. 102:191; Hattori Y i wsp., (2000) Cardiovasc Res. 46:188; Clausell N i wsp., (1999) Cardiovasc Pathol. 8:145). Termin „makrowaskulopatia cukrzycowa”, nazywana również „chorobą makrowaskularną”, tak jak używa się tutaj, odnosi się do choroby naczyń krwionośnych powodowanej przez cukrzycę. Powikłanie makrowaskulopatii cukrzycowej pojawia się, gdy na przykład tłuszcz i skrzepy krwi gromadzą się w dużych naczyniach krwionośnych i przywierają do ścian naczynia.
Makrowaskulopatie cukrzycowe obejmują takie choroby jak choroba wieńcowa, choroba naczyniowo-mózgowa, choroba naczyń obwodowych, hiperglikemia i choroba sercowo-naczyniowa, oraz udary.
PL 218 992 B1
2. Otyłość
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię otyłości (patrz np. Pihlajamaki J i wsp., (2003) Obes Res. 11:912; Barbieri i wsp., (2003) Am J Hypertens. 16:537; Tsuda i wsp., (2003) J Nutr. 133:2125). Otyłość zwiększa ryzyko choroby i śmierci spowodowanej cukrzycą, udarem, chorobą tętnicy wieńcowej, nadciśnieniem, wysokim cholesterolem oraz zaburzeniami nerek i pęcherzyka żółciowego. Otyłość może również zwiększać zagrożenie niektórymi typami nowotworów i może być czynnikiem ryzyka rozwoju zapalenia kości oraz okresowego bezdechu we śnie. Będącym przedmiotem niniejszego wynalazku przeciwciałem może być leczona sama otyłość, bądź może być leczona w połączeniu z innymi chorobami metabolicznymi, łącznie z cukrzycą.
E Niedokrwistość
TNFα został włączony w patofizjologię szerokiej gamy niedokrwistości (patrz np., Jongen-Lavrencic M., i wsp., (1997) J. Rheumatol. 24(8):1504-9; Demeter J., i wsp., (2002) Ann Hematol. 81(10):566-9; DiCato M., (2003) The Oncologist 8 (suppl 1):19-21). Wynalazek dostarcza sposobów hamowania aktywności TNFα u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenie, które to sposoby zawierają podawanie będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała, lub innego inhibitora TNFα podmiotowi tak, że aktywność TNFα u podmiotu cierpiącego na niedokrwistość jest hamowana. W jednej z postaci, niedokrwistość jest związana z reumatoidalnym zapaleniem stawów.
Termin „niedokrwistość” tak jak używany tutaj, odnosi się do nienormalnie niskiej liczby krążących krwinek czerwonych lub zmniejszonego stężenia hemoglobiny we krwi. Przykłady niedokrwistości związanej z reumatoidalnym zapaleniem stawów obejmują, na przykład, niedokrwistość przewlekłą, niedokrwistość związaną z niedoborem żelaza, i autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczną. W jednej z postaci niniejszy wynalazek dostarcza sposobu leczenia niedokrwistości powiązanych na przykład, z niedokrwistościami związanymi z reumatoidalnym zapaleniem stawów, z niedokrwistościami powiązanymi z infekcjami i przewlekłymi chorobami zapalnymi, niedokrwistością niedoboru żelaza, autoimmunologiczną niedokrwistością hemolityczną, niedokrwistością leukoerytroblastyczną, niedokrwistością aplastyczną, niedokrwistością hipoplastyczną, wybiórczą aplazją układu czerwonokrwinkowego, i niedokrwistością związaną z niewydolnością nerek lub zaburzeniami gruczołów dokrewnych, niedokrwistością megaloblastyczną, defektami syntezy hemu lub globiny, niedokrwistością spowodowaną defektem strukturalnym krwinek czerwonych, np. Niedokrwistość sierpowatokomórkowa, i niedokrwistościami nieznanego pochodzenia, takimi jak niedokrwistość syderoblastyczna, niedokrwistość związana z infekcjami przewlekłymi, takimi jak malaria, trypanosomoza, HIV, wirusowe zapalenie wątroby lub inne wirusy oraz niedokrwistości leukoerytroblastyczne spowodowane niedoborem szpiku.
F Ból
TNFα został włączony w patofizjologię szerokiej gamy objawów bólu (patrz np., Sorkin, LS. I wsp., (1997) Neuroscience. 81(1):255-62; Huygen FJ., i wsp., (2002) Mediators Inflamm. 11(1):47-51; Parada CA., i wsp., (2003) Eur JNeurosci. 17(9):1847-52). Wynalazek dostarcza sposobów hamowania aktywności TNFα u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenie bólowe, które to sposoby zawierają podawanie podmiotowi, będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała, lub innego inhibitora TNFα tak, że aktywność TNFα u podmiotu cierpiącego ból jest hamowana. Ból był zdefiniowany różnorodnymi sposobami, włączając w to ból nocyceptywny i ból neuropatyczny. Najpowszechniejsza forma doświadczania bólu może być zdefiniowana, jako efekt działania bodźca na zakończenia nerwów, co skutkuje przesyłaniem impulsów do mózgu. Ból jest również powszechnie łączony z zaburzeniami zapalnymi, obejmując, na przykład, reumatoidalne zapalenie stawów. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało jest używane do leczenia podmiotu cierpiącego ból towarzyszący reumatoidalnemu zapaleniu stawów. Przykłady zaburzeń bólowych, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, są dyskutowane poniżej.
1. Ból neuropatyczny
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię bólu neuropatycznego (patrz Sommer C, (1999) Schmerz. 13(5):315-23; Empl M i wsp., (2001) Neurology. 56(10):1371-7; Schafers M i wsp., (2003) J Neurosci. 23(7):3028-38). Tak jak używa się tutaj, termin „ból neuropatyczny”, odnosi się do bólu wynikającego z uszkodzenia nerwu, rdzenia kręgowego, lub mózgu i często pociąga za sobą nadwrażliwość nerwową. Przykłady neuropatycznego bólu obejmują przewlekły ból lędźwiowo krzyżowy, ból towarzyszący zapaleniu stawów, ból towarzyszący nowotworom, neuralgię półpaścową, ból fantomowy kończyn, ból ośrodkowy, ból neuropatyczny oporny na opioidy, ból urazu kości, oraz ból podczas porodu i wydawania na świat dziecka. Inne przykłady bólu neuropatycznego obejmują
PL 218 992 B1 ból pooperacyjny, gromadne bóle głowy, ból zębowy, ból chirurgiczny, ból wynikający z ciężkich oparzeń, na przykład trzeciego stopnia, ból poporodowy, ból dusznicy bolesnej, ból związany z układem moczowo-płciowym, włączając zapalenie pęcherza. Ból neuropatyczny odróżnia się od bólu nocyce ptywnego. Czas trwania bólu, którego dotyczy mechanizm nocyceptywny zazwyczaj ogranicza się do czasu odtwarzania tkanki i ogólnie jest łagodzony przez stosowanie dostępnych środków przeciwbólowych lub opioidów (Myers, Regional Anesthesia 20:173-184 (1995)).Typowo ból neuropatyczny jest długotrwały lub przewlekły i często rozwija się w ciągu dni lub miesięcy następujących po początkowym ostrym uszkodzeniu tkanki. Ból neuropatyczny często pociąga uporczywy spontaniczny ból, tak jak allodynia, która jest bolesną reakcją na bodziec, który normalnie nie jest bolesny. Ból neuropatyczny może być również charakteryzowany przez przeczulicę bólową, przy której występuje zaakcentowana reakcja na bolesny bodziec, który normalnie jest nieistotny, taki jak ukłucie szpilką. Inaczej niż ból nocyceptywny, ból neuropatyczny jest odporny na terapię opioidami (Myers, powyżej 1995). Zgodnie z powyższym, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia bólu neuropatycznego.
2. Ból nocyceptywny
Tak jak się tutaj używa „ból nocyceptywny” odnosi się do bólu, który jest przekazywany poprzez nietknięty szlak bodźców nerwowych, to jest bólu spowodowanego uszkodzeniem ciała. Ból nocyceptywny obejmuje odczucia somatyczne i normalne funkcje bólu informując podmiot o zagrażającym uszkodzeniu tkanki. Nocyceptywny szlak bodźców nerwowych istnieje w celu ochrony podmiotu, np. jest to ból doświadczany w odpowiedzi na oparzenie. Ból nocyceptywny obejmuje ból kości, ból trzewny i ból związany z tkanką miękką.
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię bólu trzewnego (patrz Coelho A., i wsp., (2000) Am J Physiol Gastrointest Liver Physiol. 279:G781 -G790; Coelho A., i wsp. (2000) Brain Res Bull. 52(3):223-8). Ból trzewny jest używany w odniesieniu do bólu nocyceptywnego, przekazywanego przez receptory włókien nerwowych A-delta i C. Włókna nerwowe A-delta i C są umiejscowione w skórze, kościach, tkance łącznej, mięśniach i trzewiach. Ból trzewny może być rozmieszczony w sposób nieokreślony, może być skurczowy w swej naturze i zazwyczaj jest opisywany jako głęboki, bolesny, uciskający i mający charakter kolki. Przykłady bólu trzewnego obejmują ból łączący się z atakiem serca, gdy ból trzewny może być odczuwany w ramieniu, szyi i/lub plecach oraz ból torebki wątroby, gdy ból trzewny może być odczuwany w plecach i/lub prawej łopatce. Odpowiednio, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub jego fragment wiążący antygen, mogą być używane do leczenia bólu trzewnego.
G Zaburzenia wątrobowe
TNFα został włączony w patofizjologię szerokiej gamy zaburzeń wątrobowych (patrz np., Coletti LM., i wsp., (1990) J Clin Inwest. 85(6):1936-43; Tiegs G. (1997) Acta Gastroenterol Belg. 60(2):176-9; Fernandez ED., i wsp., (2000) J Endotoxin Res. 6(4):321-8).
Wynalazek dostarcza sposobów regulacji aktywności TNFα u podmiotu cierpiącego na takie zaburzenie wątrobowe, który to sposób zawiera podawanie podmiotowi, będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała, lub innego inhibitora TNFα, tak, że aktywność TNFα u podmiotu cierpiącego na zaburzenie wątrobowe jest hamowana.
Termin „zaburzenie wątrobowe, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa”, jak się tutaj używa, ma obejmować choroby i inne zaburzenia wątrobowe, w których wykazano, że obecność TNFα u podmiotu cierpiącego na zaburzenie jest, bądź istnieje podejrzenie, że jest albo odpowiedzialna za patofizjologię zaburzenia, albo jest czynnikiem, który przyczynia się do pogorszenia zaburzenia. Odpowiednio, zaburzenie wątrobowe, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa, jest zaburzeniem, w którym oczekuje się, że hamowanie aktywności TNFα zmniejszy objawy i/lub postęp zaburzenia wątrobowego.
Zaburzenia wątrobowe obejmują wiele chorób i zaburzeń, w których wątroba nie funkcjonuje właściwie lub przestaje funkcjonować. Uszkodzenia komórek wątroby mogą obejmować alkoholową marskość wątroby, niedobór alantytrypsyny, autoimmunologiczną marskość wątroby, marskość wątroby skrytopochodną, nadostre zapalenie wątroby, zapalenie wątroby typu B i C i stłuszczeniowe zapalenie wątroby. Przykłady zaburzeń dróg żółciowych obejmują mukowiscydozę, pierwotną żółciową marskość wątroby, stwardniające zapalenie dróg żółciowych, niedrożność dróg żółciowych (Wiesner, R.H, Current Indications, Contra Indications and Timing for Liver Transplantation (1996), in Transplantation of the Liver, Saunders (publ.); Busuttil, R.W. i Klintmalm, G.B. (eds.) Rozdział 6, np., Tabele 6-3
PL 218 992 B1 and 6-5 oraz Ryc. 6-11; Klein, A.W., (1998) Partial Hypertension: The Role of Liver Transplantation, Musby (publ.) In Current Surgical Therapy 6.sup.th Ed. Cameron, J. (ed).
Termin „zapalenie wątroby” odnosi się do zapalenia wątroby. Zapalenie wątroby może być spowodowane infekcją powodowaną przez różne organizmy, włączając bakterie, wirusy (Zapalenie wątroby typu A, B, C, itd.), lub pasożyty. Toksyny chemiczne takie jak alkohol, leki, lub trujące grzyby, również mogą uszkodzić wątrobę i spowodować zapalenie. Rzadka, lecz wyjątkowo niebezpieczna przyczyna zapalenia wątroby, która może być śmiertelna, jest wynikiem przedawkowania paracetamolu (Tylenolu). Dodatkowo, komórki odpornościowe organizmu mogą zaatakować wątrobę i spowodować autoimmunologiczne zapalenie wątroby.
Zapalenie wątroby może ustąpić szybko (ostre zapalenie wątroby), lub spowodować długotrwałą chorobę (przewlekłe zapalenie wątroby). W niektórych przypadkach, może powodować postępujące uszkodzenie wątroby lub niewydolność wątroby. Częstość występowania zapalenia wątroby i jej ciężkość zależy od wielu czynników, włączając w to przyczynę uszkodzenia wątroby i jakąkolwiek chorobę przyczynową u pacjenta.
W jednej z postaci wynalazek przedstawia sposób leczenia zaburzenia wątrobowego, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa, zawierający podawanie podmiotowi efektywnej ilości inhibitora TNFa tak, że to zaburzenie jest leczone. W jednej z postaci zaburzenie wątrobowe zostało wybrane z grupy składającej się z wirusa zapalenia wątroby C, autoimmunologicznego zapalenia wątroby, choroby stłuszczeniowej wątroby, wirusa zapalenia wątroby B, hepatotoksyczności i niealkoholowego zapalenia wątroby, łącznie z niealkoholowym stłuszczeniowym zapaleniem wątroby (NASH). Przykłady zaburzeń wątrobowych są następnie opisane poniżej.
1. Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV)
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię wirusa zapalenia wątroby typu C (patrz Gonzales-Amaro. (1994) J Exp Med. 179:841-8; Nelson DR, i wsp., (1997) Dig Dis Sci 42:2487-94; Kallinowski B, i wsp., (1998) Clin Exp Immunol. 111:269-77).
Termin wirus zapalenia wątroby typu „C” lub „HCV” jest używany do opisania wirusa zapalenia wątroby, który jest przyczynowym czynnikiem zapalenia wątroby innego niż -A i -B typu. Wirus zapalenia wątroby typu C powoduje stan zapalny wątroby. Infekcja HCV powoduje zapalenie wątroby typu C. Zapalenie wątroby typu C w ostrym stadium, jest generalnie łagodniejsze niż zapalenie wątroby typu B, lecz większa część takich infekcji staje się przewlekła. HCV jest głównym powodem ostrego zapalenia wątroby i przewlekłej choroby wątroby, obejmuje marskość wątroby i nowotwór wątroby. HCV jest jednym z wirusów (A, B, C, D, i E), które wspólnie odpowiadają za przeważającą część przypadków wirusowego zapalenia wątroby. Jest to wirus RNA w otoczce, z rodziny flaviviridae, która wydaje się mieć wąski zakres żywicieli. Ważną właściwością wirusa jest relatywna mutagenność jego genomu, co z kolei jest prawdopodobnie powiązane z wysoką skłonnością (80%) do wywołania przewlekłych infekcji. HCV jest zgrupowane w kilku odrębnych genotypach, które mogą okazać się istotne w określaniu ciężkości choroby i odpowiedzi na leczenie. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa lub jego część wiążąca antygen, może być użyte do leczenia HCV.
W jednej z postaci, podmioty zainfekowane HCV są leczone będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFa. Objawy infekcji HCV (zapalenie wątroby typu C) obejmują przynajmniej jeden z następujących objawów: żółtaczka, ból brzuszny (szczególnie w prawej górnej części), zmęczenie, utrata apetytu, nudności i wymiotowanie, niska gorączka, stolec blady lub koloru gliny, ciemna uryna i uogólnione swędzenie. Jednakże należy zauważyć, że wielu ludzi, którzy są zainfekowani zapaleniem wątroby typu C, nie ma objawów, gdyż zapalenie wątroby typu C często jest wykrywane podczas rutynowych fizycznych badań krwi lub innych zabiegów medycznych.
2. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby (AIH)
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię autoimmunologicznego zapalenia wątroby (patrz Cookson S. i wsp., (1999) Hepatology 30(4):851-6; Jazrawi S. i wsp., (2003) Liver Transpl. 9(4):377-82). Jak się tutaj używa, „autoimmunologiczne zapalenie wątroby” odnosi się do zaburzenia wątrobowego charakteryzującego się stanem zapalnym wątroby spowodowanym komórkami odpornościowymi „rouge”, które omyłkowo biorą normalne komórki wątroby za tkankę obcą lub patogen (czynnik chorobotwórczy). Autoimmunologiczne zapalenie wątroby, jeśli nie jest leczone, często jest odpowiedzialne za postępujące uszkadzanie miąższu wątroby z wysoką śmiertelnością (Johnson P. J. i wsp., (1993) Hepatology, 18:998-1005). Jedną z charakterystycznych cech autoimmunologicznego zapalenia wątroby jest obecność krążących w surowicy autoprzeciwciał u prawie 90%
PL 218 992 B1 pacjentów. Takie przeciwciała mogą być użyte do identyfikacji podmiotów mających autoimmunologiczne zapalenie wątroby.
Kliniczne i serologiczne różnice pomiędzy pacjentami prowadziły do klasyfikowania AIH w dwóch typach. Typ 1 charakteryzuje się obecnością w surowicy pacjentów przeciwciał przeciw mięśniom gładkim (SMA) i/lub przeciwjądrowych (ANA), podczas gdy surowica pacjentów z typem II ukazuje nerkowe mikrosomalne przeciwciała przeciw wątrobie typ 1 (LKM1) (Homberg J. C. i wsp., (1987) Hepatology, 7:1333-1339; Maggiore G. i wsp., (1993) J. Pediatr, Gastroenterol Nutr., 17:376-381). Marker serologiczny przeciwwątrobowego cytosolowego przeciwciała typu I (LC1) został zidentyfikowany u 30% pacjentów z AIH typu II. Dodatkowo, udowodniono, że u 10% badanych pacjentów jedynym serologicznym markerem był LC1 (Martini E. i wsp., (1988) Hepatology, 8:1662-1666). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia AIH.
3. Choroba stłuszczeniowa wątroby
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię choroby stłuszczeniowej wątroby (patrz Valenti L i wsp., (2002) Gastroenterology 122(2):274-80; Li Z. i wsp., (2003) Hepatology 37(2):343-50). Choroba stłuszczeniowa wątroby odnosi się do choroby, podczas której tłuszcz (hepatocyty) jest nadmiarowo gromadzony w wątrobie. Uważa się, że choroba stłuszczeniowa wątroby jest powodowana przekarmianiem, nadużywaniem alkoholu, cukrzycą i działaniem ubocznym lekarstw. Choroba stłuszczeniowa wątroby może powodować ciężkie choroby, takie jak przewlekłe zapalenie wątroby i marskość wątroby. U pacjentów z chorobą stłuszczeniową wątroby, lipidy, szczególnie tłuszcz obojętny, gromadzą się w hepatocytach do takiego stopnia, że ich ilość przekracza fizjologicznie dopuszczalny zakres. Z biochemicznego punktu widzenia, wzorcem do oceny wątroby stłuszczeniowej jest to, że waga obojętnego tłuszczu wynosi około 10% (100 mg/g wagi mokrej) lub więcej wagi mokrej tkanki wątrobowej. W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia choroby stłuszczeniowej wątroby.
4. Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV)
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię wirusa zapalenia wątroby typu B (patrz Kasahara S. i wsp., (2003) J Virol. 77(4):2469-76; Wang F.S., (2003) Word J Gastroenterol. 9(4):641-644; Biermer M. i wsp., (2003) J Virol. 77(7):4033-42). Termin „wirus zapalenia wątroby typu B” (HBV) jest używany do opisania wirusa (surowiczy wirus zapalenia wątroby), który wywołuje wirusowe zapalenie wątroby typu B u ludzi. Jest to choroba wirusowa o długim okresie inkubacji (około 50 do 160 dni) w odróżnieniu od wirusa zapalenia wątroby typu A (wirus zakaźnego zapalenia wątroby), który ma krótki okres inkubacji. Wirus zapalenia wątroby typu B jest zazwyczaj przekazywany przez wstrzyknięcie zainfekowanej krwi czy preparatów krwi, lub tylko przez samo użycie zarażonych igieł, lancetów lub innych instrumentów. Klinicznie i patologicznie, choroba jest podobna do wirusowego zapalenia wątroby typu A; jednakże nie ma krzyżowej odporności ochronnej. Po zarażeniu, wirusowy antygen (HBAg) jest znajdowany w surowicy.
Wirus zapalenia wątroby typu B zaraża ludzi z bardzo dużą intensywnością. Większość ludzi, którzy zostali zarażeni wirusowym zapaleniem wątroby typu B, pozbywa się wirusa w ciągu 6 miesięcy, gdzie krótkotrwała infekcja jest znana, jako „ostry” przypadek zapalenia wątroby typu B. Ocenia się, że co najmniej około 300 milionów ludzi jest chronicznymi nosicielami HBV. Zarażenie wirusem daje w rezultacie szereg objawów klinicznych od małych objawów grypopodobnych do śmierci. W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia zakażenia HBV.
5. Hepatotoksyczność
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię hepatotoksyczności (patrz Bruccoleri A. i wsp., (1997) Hepatology 25(1):133-41; Luster M.I. i wsp., (2000) Ann NY Acad Sci. 919:214-20; Simeonova P. i wsp., (2001) Toxicol Apel Pharmacol. 1 77(2):1 1 2-20). Termin hepatotoksyczność odnosi się do uszkodzenia wątroby spowodowanego przez lekarstwa i inne chemikalia lub leki. Najlepszym wskaźnikiem identyfikacji toksyczności wątroby u podmiotu są zwiększone wyniki pomiarów pewnych enzymów we krwi, takich jak AST (aminotransferaza asparaginianowa), ALT (aminotransferaza alaninowa), i GOT (transaminaza glutaminianowo-szczawiooctowa).
Hepatotoksyczność może spowodować trwałe uszkodzenie i śmierć. Początkowe objawy hepatotoksyczności mogą obejmować ostre objawy żołądkowo-jelitowe, np. ciężkie biegunki. Druga faza hepatotoksyczności charakteryzuje się zmniejszeniem nasilenia objawów. Podczas tego pozornego ustępowania, pojawiają się biochemiczne dowody uszkodzeń wątrobowych. Zazwyczaj podczas
PL 218 992 B1 drugiej fazy pojawia się skąpomocz (zmniejszone wydalanie moczu). Trzecia faza, będąca fazą jawnych uszkodzeń wątrobowych, staje się klinicznie widoczna 3 do 5 dni po przyjęciu chemikalii, przez pojawienie się żółtaczki. Może pojawić się również niewydolność nerek. Objawy chemicznie wywołanego (wywołanego lekami) zapalenia wątroby są podobne do objawów zakaźnego zapalenia wątroby. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia hepatotoksyczności.
6. Niewydolność wątroby (np. przewlekła niewydolność wątroby)
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię niewydolności wątroby (np. przewlekłej niewydolności wątroby) (patrz Takenaka K. i wsp., (1998) Dig Dis Sci. 43 (4):887-92; Nagaki M. i wsp., (1999) J Hepatol, 31(6):997-1005; Streetz K. i wsp., (2000) Gastroenterology. 119 (2):446-60. Niewydolność wątroby, obejmuje przewlekłą niewydolność wątroby, zazwyczaj rozwija się w czasie kilku lat i jest wywołana przez powtarzające się urazy wątroby (takie jak nadużycie alkoholu czy infekcja wirusem zapalenia wątroby), które powoli niszczą narząd. Mniej powszechna jest ostra niewydolność wątroby, i pojawia się w ciągu kilku dni lub tygodni. Przyczyny ostrej niewydolności wątroby obejmują infekcję wirusowego zapalenia wątroby, leki, ciążę, choroby autoimmunologiczne, i nagły niski przepływ krwi do wątroby. W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia niewydolności wątroby.
7. Niealkoholowe zapalenie wątroby, obejmujące NASH
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię niealkoholowego zapalenia wątroby, włączając w to niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby (patrz Crespo J. i wsp., (2001) Hepatology. 34 (6):1158-63; Pessayre D. i wsp., (2002) 282(2):G193-9). Termin „niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby” lub „NASH” odnosi się do rozwoju zmian histologicznych w wątrobie, które są porównywalne do tych wywołanych przez nadmierne spożywanie alkoholu, ale bez nadużywania alkoholu. NASH charakteryzuje się stłuszczeniem makro pęcherzykowym i/lub stłuszczeniem mikropęcherzykowym, zapaleniem pławikowym i wrotnym, i czasami ciałkami Mallorego ze zwłóknieniem i marskością wątroby. NASH jest również powszechnie powiązany z hyperlipidemią, otyłością i cukrzycą typu II.
Dodatkowe warunki kliniczne, które charakteryzują stłuszczenie i zapalenie wątroby obejmują wzmożony post, przepływ omijający jelito czcze, całkowite odżywianie pozajelitowe, przewlekłe zapalenie wątroby typu C, chorobę Wilsona, szkodliwe działanie uboczne leku, takie jak działanie kortykosteroidów, blokery kanału wapniowego, wysokie dawki syntetycznych estrogenów, metotreksatu, i amniodaronu. Tak więc, termin „niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby” może być używany do opisu tych pacjentów, u których dodatnie wyniki biopsji, łączą się z brakiem (a) znaczącej konsumpcji alkoholu, (b) uprzedniej operacji dokonanej w celu zmniejszenia wagi, (c) historii zażywania leków łącznie ze stłuszczeniowym zapaleniem wątroby, (d) oczywistej genetycznej choroby wątroby, lub (e) przewlekłej infekcji zapalenia wątroby typu C (patrz, Ludwig, J.R. i wsp., (1980) Mayo Clin. Proc, 55:434; Powell E. i wsp., (1990) Hepatol., 11:74). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia NASH.
H Dolegliwości skóry i paznokci
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest używane do leczenia dolegliwości skóry i paznokci. Termin „dolegliwości skóry i paznokci, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa”, jak się tutaj używa, ma obejmować dolegliwości skóry i/lub paznokci i inne zaburzenia, w których obecność TNFα u podmiotu cierpiącego na zaburzenie okazała się być, bądź jest podejrzenie, że jest, odpowiedzialna albo za patofizjologię zaburzenia lub za czynnik, który przyczynia się do pogorszenia zaburzenia, np. łuszczyca. Odpowiednio, dolegliwości skóry i paznokci, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, są to te dolegliwości, w których oczekuje się, że zahamowanie aktywności TNFα złagodzi objawy i/lub postęp zaburzenia. Użycie będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, części przeciwciał i innych inhibitorów TNFα w leczeniu poszczególnych zaburzeń skóry i paznokci, jest dyskutowane w dalszej części. W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFα jest podawane podmiotowi w połączeniu z innym czynnikiem terapeutycznym, jak opisano dalej w Sekcji III. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest podawane podmiotowi w połączeniu z innym czynnikiem terapeutycznym w celu leczenia łuszczycy oraz łuszczycy związanej z zapaleniem stawów.
1. Łuszczyca
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię łuszczycy (Takamatsu i wsp., (1989) Arch 30 Dermatol Res. 281-398; Victor and Gottlieb (2002) J. Drugs Dermatol. 1(3):264). Łuszczyca jest
PL 218 992 B1 opisana, jako zapalenie skóry (podrażnienie i zaczerwienienie) charakteryzujące się częstymi przypadkami zaczerwienienia, swędzenia i grubymi, suchymi, srebrzystymi łuskami na skórze. W szczególności, formują się uszkodzenia pociągające za sobą pierwotne i wtórne zmiany w proliferacji naskórka, zapalne reakcje skóry i ekspresję regulatorowych cząsteczek takich jak lymfokiny i czynniki zapalne. Łuszczyca skóry charakteryzuje się morfologicznie zwiększonym obrotem komórek naskórkowych, pogrubionym naskórkiem, nieprawidłowym rogowaceniem, zapalnymi naciekami komórkowymi w naskórku i naciekaniem krwinek białych z segmentowanym jądrem i limfocytów do warstw naskórka, powodując przyspieszenie podstawowego cyklu komórkowego. Łuszczyca często obejmuje paznokcie, które często wykazują dołki, rozdzielenie paznokcia, pogrubienie i odbarwienie. Łuszczyca często łączy się z innymi zapalnymi zaburzeniami, na przykład z zapaleniem stawów, reumatoidalnym zapaleniem stawów, chorobą zapalną jelita (IDB) i chorobą Crohna.
Objawy łuszczycy najczęściej widzi się na tułowiu, łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy, fałdach skóry lub paznokciach, ale może ona zaatakować każdą lub wszystkie części skóry. Normalnie, nowym komórkom skóry potrzeba około miesiąca by przemieścić się z niższych warstw na powierzchnię. W łuszczycy ten proces zabiera tylko kilka dni, powodując gromadzenie się martwych komórek skóry i formowanie grubych łusek. Objawy łuszczycy obejmują: płaty skóry, które są suche lub czerwone, pokryte srebrzystymi łuskami, wypukłe płaty skóry ograniczone na czerwono, które mogą pękać i stać się bolesne i które zazwyczaj mieszczą się na łokciach, kolanach, tułowiu, owłosionej skórze głowy i rękach; uszkodzenia skóry obejmujące krosty, pęknięcia skóry, i zaczerwienienia skóry; ból stawów lub bolesność, która może towarzyszyć zapaleniu stawów, np., artropatia łuszczycowa .
Leczenie łuszczycy często obejmuje miejscowe podawanie kortykosteroidów, analogów witaminy D i miejscowo lub doustnie retinoidy, lub ich kombinacje. W jednej z postaci, będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa jest podawany w kombinacji lub obecności, z jedną z tych zazwyczaj stosowanych terapii. Dodatkowe środki terapeutyczne, które mogą być również łączone z będącym przedmiotem niniejszego wynalazku inhibitorem TNFa przy leczeniu łuszczycy, są opisane bardziej szczegółowo w Sekcji III.B.
Diagnoza łuszczycy zazwyczaj jest oparta na wyglądzie skóry. Dodatkowo biopsja skóry lub wyskrobina i posiew płatków skóry, mogą być niezbędne do wykluczenia innych zaburzeń skóry. Jeśli obecny jest uporczywy ból stawów, można wykonać zdjęcie rentgenowskie, by sprawdzić istnienie artropatii łuszczycowej.
W jednej z postaci wynalazku inhibitor TNFa jest używany do leczenia łuszczycy, obejmującej przewlekłą łuszczycę plackowatą, łuszczycę kropelkową, łuszczycę odwróconą, erytrodermię łuszczycową, łuszczycę powiązaną z zapaleniem jelit (IBD), i łuszczycę powiązaną z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RA). Poszczególne typy łuszczycy objęte będącymi przedmiotem wynalazku sposobami leczenia są szczegółowo opisane poniżej:
a) Przewlekła łuszczyca plackowata
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię przewlekłej łuszczycy plackowatej (Asadullah i wsp., (1999) Br J Dermatol. 141:94). Przewlekła łuszczyca plackowata (nazywana również łuszczycą zwyczajną) jest najbardziej powszechną formą łuszczycy. Przewlekła łuszczyca plackowata charakteryzuje się zaczerwienionymi wypukłymi płatkami skóry o rozmiarach od wielkości monety do dużo większych. W przewlekłej łuszczycy plackowatej płytki mogą być pojedyncze lub wielokrotne, mogą się one różnić rozmiarami od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Płytki są zazwyczaj czerwone z łuskowatą powierzchnią i odbijają światło podczas łagodnego drapania, tworząc „srebrzysty” efekt. Uszkodzenia, (które są często symetryczne) wywołane przewlekłą łuszczycą plackowatą pojawiają się na całym ciele, lecz ze szczególną predylekcją do wystających powierzchni, co obejmuje kolana, łokcie, rejony lędźwiowo-krzyżowe, owłosioną skórę głowy i paznokcie. Okazyjnie przewlekła łuszczyca plackowata może się pojawić na penisie, sromie i zgięciach, ale zazwyczaj bez łuszczenia się. Diagnoza pacjentów z przewlekłą łuszczycą plackowatą jest zazwyczaj oparta na klinicznych objawach opisanych powyżej. W szczególności, charakterystyczne dla przewlekłej łuszczycy plackowatej są rozkład, kolor i typowe srebrzyste łuszczenie uszkodzeń w przewlekłej łuszczycy plackowatej.
b) Łuszczyca kropelkowa
Łuszczyca kropelkowa odnosi się do formy łuszczycy z charakterystycznymi płytkami łusek w kształcie kropli wody. Zaczerwienienia od łuszczycy kropelkowej generalnie podążają za infekcją,
PL 218 992 B1 najbardziej za streptokokową infekcją gardła. Diagnozy łuszczycy kropelkowej zazwyczaj bazują na wyglądzie skóry, i fakcie, że często w wywiadzie jest ból gardła w ostatnim okresie czasu.
c) Łuszczyca odwrócona
Łuszczyca odwrócona jest formą łuszczycy, w której pacjent ma gładkie, zazwyczaj wilgotne obszary skóry, które są czerwone i zapalne, co jest niepodobne do łuszczen ia łączącego się z łuszczycą plackowatą. Łuszczyca odwrócona jest nazywana również łuszczycą, gdzie skóra ociera się o siebie (fałdy ang. intertiginous) lub łuszczycą zgięciową. Łuszczyca odwrócona pojawia się przeważnie pod pachami, w pachwinie, pod piersiami i w innych fałdach skóry dookoła genitalii i pośladków i w rezultacie takiego usytuowania, pocieranie i pocenie się może podrażniać zaatakowane obszary.
d) Łuszczyca krostkowa
Łuszczyca krostkowa jest formą łuszczycy, powoduje ona powstanie pęcherzyków wypełnionych ropą, które różnią się rozmiarami i położeniem, lecz często powstają na dłoniach i stopach. Pęcherzyki mogą być umiejscowione, bądź rozprzestrzeniać się na dużych obszarach ciała. Łuszczyca krostkowa może być zarówno delikatna jak i bolesna, może powodować gorączkę.
e) Inne zaburzenia łuszczycowe
Inne przykłady zaburzeń łuszczycowych, które mogą być leczone będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFα obejmują erytrodermię łuszczycową, zwykłą, łuszczycę powiązaną z IBD i łuszczycę powiązaną z zapaleniem stawów, włączając reumatoidalne zapalenie stawów.
2. Pęcherzyca pospolita
Pęcherzyca pospolita jest poważną autoimmunologiczną, dermatologiczną chorobą ogólnoustrojową, która często atakuje błonę śluzową ust i skórę. Uważa się, że patogeneza pęcherzycy pospolitej jest procesem autoimmunologicznym, skierowanym na desmosomy skóry i błony śluzowej ust. Konsekwentnie, komórki nie łączą się jedna z drugą. Zaburzenie objawia się, jako wielkie wypełnione płynem, narażone na pękanie pęcherze i ma wyraźny obraz histologiczny. Czynniki przeciwzapalne stanowią jedyną efektywną terapię tej choroby o wysokim stopniu śmiertelności. Powikłaniami, które powstają u pacjentów cierpiących na pęcherzycę pospolitą są nieopisany ból, utrudnienia w odżywianiu i utrata płynów, oraz infekcje.
3. Atopowe zapalenie skóry/egzema
Atopowe zapalenie skóry (nazywane również egzemą) jest przewlekłym zaburzeniem skóry klasyfikowanym na podstawie łuskowatych i swędzących płytek. Ludzie z egzemą często mają w rodzinie historie chorób alergicznych jak astma, gorączka sienna, czy egzema.
Atopowe zapalenie skóry jest nadwrażliwą reakcją (podobną do alergii), która występuje na skórze, powodując przewlekłe zapalenie. Zapalenie powoduje, że skóra staje się świerzbiąca i łuskowata. Przewlekłe podrażnienie i drapanie może spowodować, że skóra zgrubieje i stanie się skórzasta. Ekspozycja na środowiskowe czynniki podrażniające, jak wysuszenie skóry, wystawienie na działanie wody, zmiany temperaturowe i stres może pogorszyć objawy.
Podmioty z atopowym zapaleniem skóry mogą być zidentyfikowane przez pewne objawy, które często obejmują intensywne swędzenie, sączące pęcherzyki ze strupami, zaczerwienienie skóry lub zapalenie dookoła pęcherzyków, wysypka, suche, skórzaste obszary skóry, obszary surowej skóry od drapania i wydzieliny/krwawienie z uszu.
4. Sarkoidoza
Sarkoidoza jest chorobą, w której zapalenie ziarniniakowe pojawia się w węzłach chłonnych, płucach, wątrobie, oczach, skórze i/lub innych tkankach. Sarkoidoza obejmuje sarkoidozę skórną (sarkoidoza skóry), i sarkoidozę guzowatą (sarkoidoza węzłów chłonnych). Pacjenci z sarkoidoza mogą być zidentyfikowani na podstawie objawów, które często obejmują ogólny niepokój, zakłopotanie, lub złe samopoczucie; gorączkę; uszkodzenia skóry.
5. Rumień guzowaty
Rumień guzowaty odnosi się do zaburzenia zapalnego, które charakteryzuje się czułymi, czerwonymi guzami pod skórą, zazwyczaj w dolnej części nóg z tyłu. Uszkodzenia związane z rumieniem guzowatym często zaczynają się, jako płaskie, lecz zwarte, gorące czerwone bolesne guzy (w przybliżeniu 1 cal w poprzek). W ciągu kilku dni uszkodzenia mogą stać się purpurowe, a następnie w ciągu kilku tygodni blakną do brązowawych płaskich plam.
W niektórych przypadkach rumień guzowaty może się łączyć z infekcjami takimi jak paciorkowiec, kokcydioidomikoza, gruźlica, zapalenie wątroby typu B, syfilis, choroba kociego pazura, tularemia, yersinia, leptospiroza, papuzica histoplazmoza, mononukleoza (EBV). W innych przypadkach
PL 218 992 B1 rumień guzowaty może się łączyć z wrażliwością na pewne lekarstwa obejmując ustne środki antykoncepcyjne, penicylinę, sulfonamidy, sulfony, barbiturany, hydantoinę, fenacetynę, salicylany, jodki i progestynę. Rumień guzowaty często występuje łącznie z innymi zaburzeniami takimi jak leukemia, sarkoidoza, gorączka reumatyczna i zapalenie okrężnicy, wrzodziejące.
Rumień guzowaty zazwyczaj ujawnia się na przedniej powierzchni goleni, ale uszkodzenia mogą się również pojawić na innych obszarach ciała obejmując pośladki, łydki, kostki, uda i górne kończyny. Inne objawy u podmiotów z rumieniem guzowatym mogą obejmować gorączkę i złe samopoczucie.
6. Ropne zapalenie gruczołów potowych
Ropne zapalenie gruczołów potowych odnosi się do choroby skóry, podczas której rozwijają się stany zapalne napuchniętych bolesnych liszajów, czy guzów w pachwinach, a czasami pod pachami lub piersiami. Ropne zapalenie gruczołów potowych następuje, gdy ujścia gruczołu apokryfowego zostają zablokowane potem, bądź nie są zdolne do normalnego odsączenia wskutek niepełnego rozwoju gruczołu. Wydzieliny uwięzione w gruczołach wciskają pot i bakterie w otaczającą tkankę, powodując podskórne stwardnienie, stan zapalny i infekcję. Ropne zapalenie gruczołów potowych ogranicza się do stref ciała, w których znajdują się gruczoły apokryfowe. Takimi strefami są pachy, otoczka brodawki sutkowej, pachwina, krocze, rejony okołoodbytowe i okołopępkowe.
7. Liszaj płaski
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię liszaja płaskiego (Sklavounou i wsp., (2000) J Oral Pathol Med. 29:370). Liszaj płaski odnosi się do choroby skóry i błon śluzowych, powodując stan zapalny, swędzenie i charakterystyczne uszkodzenia skóry. Liszaj płaski może być związany z zapaleniem wątroby typu C, bądź pewnymi lekarstwami.
8. Zespół Sweeta
Zapalne cytokiny, włączając czynnik martwicy nowotworów zostały włączone do patofizjologii zespołu Sweeta (Reiss-Borst i wsp., (1993) Br J Haematol. 84:356). Zespół Sweeta, opisany przez R.D.Sweet w 1964, charakteryzuje się nagłą gwałtowną gorączką, leukocytozą i wysypką skórną. Wysypkę stanowią dobrze wykształcone rumieniowate grudki i płytki, na których pod mikroskopem widać gęste obojętnochłonne nacieki. Zmiany chorobowe mogą pojawiać się wszędzie, lecz najczęściej na górnej połowie ciała, również na twarzy. Poszczególne zmiany chorobowe, często są opisywane jako pseudopęcherzykowe bądź pseudokrostkowe, lecz mogą być rzeczywiście krostkowe, pęcherzowe czy wrzodziejące. Często donoszono również u pacjentów z zespołem Sweeta, o objęciu procesem chorobowym ust i oczu (zapalenie spojówek lub zapalenie nadtwardówki). Z zespołem Sweeta jest powiązana również leukemia.
9. Bielactwo nabyte
Bielactwo nabyte odnosi się do stanu skóry, w którym na obszarach skóry występuje brak pigmentu, wskutek czego na normalnej teksturze skóry pojawiają się białe nieregularne plamy. Charakterystyczne zmiany chorobowe bielactwa nabytego pojawiają się jako płaskie obszary odbarwionej skóry. Krawędzie zmian chorobowych są wyraźne, choć nieregularne. Często obszary dotknięte chorobą u osób z bielactwem nabytym, pojawiają się na twarzy, łokciach i kolanach, dłoniach i stopach oraz genitaliach.
10. Twardzina skóry
Czynnik martwicy nowotworów został włączony do patofizjologii twardziny skóry (Tutuncu Z i wsp., (2002) Clin Exp Rheumatol. (6Suppl 28):S146-51; Mackiewicz Z i wsp., (2003) Clin Exp Rheumatol. 21(1):41-8; Murota H i wsp., (2003) Arthritis Rheum. 48(4):1117-25). Twardzina skóry odnosi się do rozproszonej choroby tkanki łącznej charakteryzującej się zmianami skóry, naczyń krwionośnych, mięśni szkieletowych i narządów wewnętrznych. Twardzina skóry jest również nazywana zespołem CREST lub postępującą twardziną uogólnioną i zazwyczaj atakuje ludzi w wieku 30-50 lat. Częściej atakuje kobiety niż mężczyzn. Przyczyny twardziny skóry nie są znane. Choroba może powodować objawy miejscowe bądź ogólnoustrojowe. Przebieg i ciężkość przebiegu choroby różni się bardzo w poszczególnych przypadkach. Objawy są wywoływane przez nadmiarowe złogi kolagenu w skórze i innych narządach. Zdarzają się również zniszczenia małych naczyń krwionośnych skóry i narządów dotkniętych chorobą. Na skórze może się pojawić owrzodzenie, zwapnienia, oraz zmiany w pigmentacji. Cechy ogólnoustrojowe mogą obejmować zwłóknienie, i zwyrodnienie serca, płuc, nerek i przewodu żołądkowo-jelitowego.
Pacjenci, cierpiący na twardzinę skóry wykazują pewne kliniczne cechy obejmujące zbielenie, zasinienie, czy zaczerwienienie palców i palców u nóg pod wpływem ciepła bądź zimna (zjawisko
PL 218 992 B1
Raynauda), ból, zdrętwienie i opuchnięcie palców i stawów, zgrubienie skóry i błyszczące ręce i przedramię, refluks przełyku, zgagę, trudności w przełykaniu i krótki oddech. Inne kliniczne cechy wykorzystywane przy diagnozowaniu twardziny skóry obejmują zwiększoną szybkość sedymentacji erytrocytów (ESR), czynnik reumatoidalny (RF), pozytywny test przeciwciał antyjądrowych, analizę moczu wykazującą białko i mikroskopowo krew, zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej mogące wykazać zwłóknienie oraz badania funkcji płucnych wykazujących restryktywną chorobę płuc.
11. Choroby paznokcia
Choroby paznokcia obejmują wszelkie nieprawidłowości paznokcia. Charakterystyczne choroby paznokcia obejmują, choć nie są do nich ograniczone, tworzenie się dołków, koilonychię, linie Beau (bruzdowanie) paznokieć wklęsły, oddzielanie się paznokcia od łożyska, żółte paznokcie, skrzydlik (widziany w liszaju płaskim) oraz leukonychię. Tworzenie się dołka charakteryzuje się małymi wgłębieniami na powierzchni paznokcia. Krawędzie lub liniowe wzniesienia mogą wykształcić się wzdłuż paznokcia występując w kierunku „wzdłużnym” lub „krzyżowym”. Linie Beau są liniowymi wgłębieniami występującymi na paznokciu krzyżowo (poprzecznie). Leukonychia opisuje białe smugi lub plamki na paznokciach. Koilonychia jest to nieprawidłowy kształt paznokcia, gdy paznokieć ma podwinięte krawędzie, jest cienki i wklęsły. Koilonychia często łączy się z niedoborem żelaza.
Zaburzenia paznokcia, które mogą być leczone, będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFα, również obejmują łuszczycę paznokci. Łuszczyca paznokci obejmuje zmiany w paznokciach, które są przypisywane łuszczycy. W pewnych przypadkach łuszczyca może nie pojawić się na żadnej innej części ciała, tylko na paznokciach. Zmiany łuszczycowe na paznokciach rozciągają się od łagodnych do ciężkich, generalnie odzwierciedlając rozmiar zajęcia łuszczycą płytki paznokcia, macierzy paznokcia, to jest tkanki, z której paznokieć wyrasta, łożyska paznokcia, to jest tkanki pod paznokciem i skórki przy podstawie paznokcia. Uszkodzenia łożyska paznokcia dokonane przez łuszczycę krostkowa mogą doprowadzić do utraty paznokcia. Łuszczycowe zmiany paznokcia należą do takiej ogólnej kategorii, że mogą pojawić się pojedynczo lub wszystkie razem. W jednej grupie łuszczycy paznokci, paznokieć jest głęboko powgłębiany, prawdopodobnie z powodu uszkodzeń wzrostu paznokcia spowodowanych łuszczycą. W innej grupie paznokieć ma żółtawe do różowo-żółtawych odbarwień, prawdopodobnie na skutek łuszczycy łożyska paznokcia. Trzeci podtyp łuszczycy paznokci charakteryzuje się białymi obszarami pojawiającymi się pod płytką paznokcia. Te białe obszary to w rzeczywistości pęcherzyki powietrza zaznaczające miejsca, w których płytka paznokcia oddziela się od łożyska paznokcia. Może się również pojawić zaczerwienie skóry dookoła paznokcia. Czwarta grupa charakteryzuje się żółtawymi kruszącymi się łatkami na płytce paznokcia, to jest onychodystrofią, prawdopodobnie spowodowaną zmianami łuszczycowymi łożyska paznokcia. Piąta grupa charakteryzuje się całkowitą utratą paznokcia spowodowaną zmianami łuszczycowymi macierzy i łożyska paznokcia. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα, może być również zastosowane do leczenia chorób często łączonych z liszajem płaskim. Paznokcie u pacjentów cierpiących na liszaj płaski często są cieńsze, a powierzchnia płytki paznokcia jest szorstka z wzdłużnymi grzebieniami lub skrzydlikiem.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα, może być zastosowane do leczenia dolegliwości paznokcia takich jak tu opisane. Często choroby paznokcia są powiązane z chorobami skóry. W jednej z postaci wynalazek zawiera sposób leczenia chorób paznokcia przeciwciałem dla TNFα. W innej postaci, dolegliwość paznokcia powiązana jest z inną dolegliwością obejmując dolegliwość skóry taką jak łuszczyca. W innej postaci chorobą łączoną z chorobą paznokcia jest artretyzm, z artretyzmem łuszczycowym włącznie.
12. Inne choroby skóry i paznokci
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα, może być również zastosowane do leczenia innych chorób skóry i paznokci, takich jak chroniczne popromienne zapalenie skóry, pemfigoid klasyczny i łysienie plackowate. Chroniczne popromienne zapalenie skóry (CAD) jest również nazywane zapaleniem skóry wywołanym nadwrażliwością na światło słoneczne/zespołem actinic reticuloid (PD/AR). CAD jest stanem, w którym skóra staje się zaogniona, szczególnie na powierzchniach, które były wystawione na działanie światła słonecznego lub sztucznego. Powszechnie pacjenci CAD mają alergie na pewne substancje wchodzące w styczność z ich skórą, szczególnie różne kwiaty, drewno, perfumy, filtry UV i związki gumy. Pemfigoid klasyczny odnosi się do choroby skóry charakteryzującej się tworzeniem się wielkich pęcherzy na tułowiu i kończynach. Łysienie plackowate odnosi się do utraty włosów, charakteryzuje się okrągłymi plackami kompletnej łysiny na owłosionej skórze głowy lub brodzie.
PL 218 992 B1
I Zapalenia naczyń krwionośnych
TNFα został włączony w patofizjologię różnych zapaleń naczyń krwionośnych (patrz np., Deg uchi i wsp., (1989) Lancet. 2:745). W jednej z postaci, wynalazek dostarcza sposobu hamowania aktywności TNFα u pacjenta cierpiącego na zapalenie naczyń krwionośnych, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa.
Termin „zapalenie naczyń krwionośnych, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa”, jak tutaj użyto, ma zawierać zapalenie naczyń krwionośnych, w którym obecność TNFα u pacjenta cierpiącego na tę chorobę wykazała, że jest ona, bądź istnieje podejrzenie, że jest odpowiedzialna albo za patofizjologię choroby, albo za czynnik przyczyniający się do pogorszenia choroby. Istnienie takich chorób może być poświadczone na przykład przez wzrost stężenia TNFα w płynach biol ogicznych pacjenta cierpiącego na tę chorobę (np., wzrost stężenia TNFα w surowicy, osoczu, płynie maziowym, itd. pacjenta), który może być wykryty na przykład przy użyciu przeciwciała przeciw- TNFα, jak opisano powyżej.
Są liczne przykłady zapaleń naczyń krwionośnych, w których aktywność TNFα jest szkodliwa, łącznie z chorobą Behceta. Poniżej przedyskutowano użycie będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, części przeciwciał lub innych inhibitorów TNFα w leczeniu specyficznych zapaleń naczyń. W pewnych zastosowaniach, jak opisano poniżej, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała, lub inny inhibitor TNFα, jest podawany pacjentowi w połączeniu z innym środkiem terapeutycznym.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, może być użyte do leczenia zapalenia naczyń, w którym aktywność TNFα jest szkodliwa, w którym oczekuje się, że zahamowanie aktywności TNFα złagodzi objawy i/lub postęp zapalenia naczyń lub zapobiegnie zapaleniu naczyń. Pacjenci cierpiący na, lub podlegający ryzyku nabawienia się zapalenia naczyń mogą być zidentyfikowani poprzez kliniczne objawy i badania. Na przykład, pacjenci z zapaleniami naczyń często wytwarzają przeciwciała przeciwko pewnym białkom w cytoplazmie granulocytów, przeciwgranulocytarne cytoplazmatyczne przeciwciała (ANCA). Tak więc, w niektórych przypadkach zapalenia naczyń mogą być poświadczone testami (np., ELISA), którymi mierzona jest obecność ANCA.
Zapalenie naczyń i jego konsekwencje mogą być jedynymi objawami choroby, może to być drugorzędny składnik innej zasadniczej choroby. Zapalenie naczyń może ograniczać się do pojedynczego narządu lub może jednocześnie atakować kilka narządów i zależnie od zespołu, zaatakować tętnice i żyły wszelkich rozmiarów. Zapalenie naczyń może zaatakować każdy narząd w organizmie.
Podczas zapalenia naczyń, światło naczynia jest upośledzone, co jest związane z niedokrwieniem tkanek zaopatrywanych przez objęte procesem chorobowym naczynie. Z tego może wynikać szeroki zakres chorób, co jest związane z faktem, że wciągnięty w proces chorobowy może być każdy typ, rozmiar i położenie naczynia (np., tętnica, żyła, tętniczka, żyłka, naczynie włoskowate). Jak niżej opisano zapalenia naczyń są generalnie klasyfikowane według rozmiarów zaatakowanych naczyń. Należy zauważyć, że zapalenia niektórych małych i dużych naczyń mogą wciągać w proces chorobowy tętnice średnich rozmiarów, ale zapalenia naczyń dużych i średnich rozmiarów nie wciągają w proces chorobowy naczyń mniejszych niż tętnice. Choroba dużych naczyń obejmuje, ale nie jest do nich ograniczona, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnicy skroniowej, również znane, jako zapalenie tętnicy skroniowej lub zapalenie tętnicy czaszkowej, polimialgię reumatyczną i chorobę czy zapalenie tętnicy Takayasu, która jest również znana, jako zespół łuku aorty, zapalenie tętnicy młodej kobiety i chorobę bez tętna. Choroba średnich naczyń obejmuje, ale nie jest do nich ograniczona, klasyczne guzkowate zapalenie tętnic i chorobę Kawasaki, również znaną, jako zespół śluzówkowo-skórnego węzła chłonnego. Przykładami nie ograniczającymi choroby małych naczyń są zespół Behceta, ziarniniakowatość Wegnera, mikroskopowe zapalenie wielonaczyniowe, nadwrażliwość zapalenia naczyń, znana również, jako zapalenie naczyń skóry, zapalenie małych naczyń, plamica Henoch-Schonleina, alergiczna ziarniniakowatość i zapalenie naczyń, znane również, jako zespół Churg Straussa. Inne zapalenia naczyń obejmują, ale nie są do nich ograniczone, izolowane zapalenia naczyń ośrodkowego układu nerwowego i zakrzepowo-zrostowe zapalenie tętnic, znane również, jako choroba Buergera. Klasyczne guzkowate zapalenie tętnic (PAN), mikroskopowe PAN i alergiczna ziarniniakowatość, są również często grupowane razem i są zwane ogólnoustrojowymi zmartwiąjącymi zapaleniami naczyń. Dalszy opis zapalenia naczyń jest podany niżej.
1. Zapalenie dużych naczyń
W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest użyte do leczenia pacjentów, którzy mają zapalenie dużych naczyń. Termin „duże naczynie(a) ” jak używany tutaj,
PL 218 992 B1 odnosi się do aort i największych odnóg kierujących się do głównych rejonów ciała. Duże naczynia obejmują na przykład aortę z odgałęzieniami i odpowiadające żyły, np., tętnicę podobojczykową; tętnicę ramienno-głowową; tętnicę szyjną wspólną; żyłę ramienno-głowową; żyły szyjne wewnętrzną i zewnętrzną; tętnice i żyły płucne; żyły główne; tętnice nerkowe; tętnice i żyły udowe i tętnice szyjne. Przykłady zapaleń dużych naczyń są opisane poniżej.
a) Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic (GCA)
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic (Steiler, M.C. (2002) Cleve.Clin.J.Med. 69:SII40-3;Schett, G., i wsp., (2002) Ann. Rheum. Dis. 61:463). Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic (GCA) odnosi się do zapalenia naczyń powodującego zapalenie i uszkodzenie naczyń krwionośnych, szczególnie wielkich lub średnich tętnic, które odgałęziają się od zewnętrznej tętnicy szyjnej. GCA jest nazywane również zapaleniem tętnicy skroniowej lub zapaleniem tętnicy czaszkowej i jest najbardziej powszechnym, podstawowym zapaleniem naczyń u osób w podeszłym wieku. Atakuje ono prawie wyłącznie osobników powyżej 50 lat, jednakże są dobrze udokumentowane przypadki pacjentów 40-to letnich, a także młodszych. GCA zazwyczaj atakuje tętnice wewnątrzczaszkowe. GCA może zaatakować odgałęzienia arterii szyjnych, łącznie z arterią skroniową. GCA jest również chorobą ogólnoustrojową, która może obejmować liczne miejsca.
Histopatologicznie, GCA jest ogólnym zapaleniem tętniczym, z zapalnymi naciekami komórek jednojądrowych w ścianie naczyniowej, z często występującymi formacjami olbrzymich komórek typu Langhansa. Ma tu miejsce rozrost błon wewnętrznych naczynia, zapalenie ziarniniakowe i fragmentacja wewnętrznych błon sprężystych. Zmiany chorobowe w narządach, są wynikiem niedokrwienia związanego z wciągniętymi w proces chorobowy naczyniami.
Pacjenci cierpiący na GCA wykazują pewne kliniczne objawy, łącznie z gorączką, bólem głowy, niedokrwistością i wysoką szybkością sedymentacji erytrocytów (ESR). Inne typowe wskaźniki GCA obejmują chromanie przestankowe języka i szczęki, tkliwość uciskową skóry owłosionej głowy, objawy ogólnoustrojowe, blady obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, (szczególnie „kredowo-biała” obrzęk tarczy) i zakłócenia zdolności widzenia. Diagnoza jest potwierdzana poprzez biopsję tętnicy skroniowej.
b) Polimialgia reumatyczna
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię polimialgii reumatycznej (Straub, R.H., i wsp., (2002) Rheumatology (Oxford) 41:423; Uddhammar, A., i wsp., (1998) Br. J. Rheumatol. 37:766). Polimialgia reumatyczna odnosi się do zaburzenia reumatycznego, co łączy się z umiarkowanymi do ciężkich, bólami muskułów i sztywnością szyi, barku i biodra, najbardziej zauważalną rano. U pacjentów z polimialgia reumatyczną stwierdzono również ekspresję IL-6 i IL-1 β w większości krążących monocytów. Polimialgia reumatyczna może wystąpić niezależnie, lub może współwystępować z, lub poprzedzać GCA, które jest zapaleniem naczyń krwionośnych.
c) Zapalenie tętnicy
Takayasu Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zapalenia tętnicy Takayasu (Kobayashi, Y. i Numano, F. (2002) Intern.Med. 41:44; Fraga, A. i Medina F. (2002) Curr. Rheumatol. Rep. 4:30). Zapalenie tętnicy Takayasu odnosi się do zapalenia naczyń, charakteryzującego się zapaleniem aorty i jej głównych odgałęzień. Zapalenie tętnicy Takayasu (znane również, jako zespół łuku aorty, zapalenie tętnicy młodej kobiety i choroba bez tętna) atakuje aortę piersiową i brzuszną i ich główne odgałęzienia lub tętnice płucne. Włókniste zgrubienie ściany aorty i jej odgałęzień (np., szyjne, ramienno-głowowe i podobojczykowe tętnice) może prowadzić do redukcji rozmiaru światła naczyń, rozpoczynających się na łuku aorty. Ten stan zazwyczaj ma również wpływ na tętnice nerkowe.
Zapalenie tętnicy Takayasu przede wszystkim atakuje młode kobiety, zazwyczaj w wieku 20-40 lat, szczególnie pochodzenia azjatyckiego i może ujawniać się złym samopoczuciem, bólami stawów i łagodnym początkiem chromania kończyn. Najwięcej pacjentów ma asymetrycznie zmniejszone pulsy, zazwyczaj wraz ze zróżnicowanym ciśnieniem krwi w ramionach. Może pojawić się także zwężenie tętnicy wieńcowej i/lub nerkowej.
Kliniczne cechy zapalenia tętnicy Takayasu mogą być podzielone na cechy wczesnej choroby zapalnej i cechy choroby późniejszej. Klinicznymi cechami wczesnego stadium choroby Takayashu są: złe samopoczucie, niska gorączka, utrata wagi, ból mięśniowy, ból stawu i rumień wielopostaciowy. Późniejsze stadia choroby Takayasu charakteryzują się włóknistym zwężeniem tętnic i zakrzepicą. Głównymi przyczynami cech klinicznych są zjawiska niedokrwienia np., mroczki i niedowidzenie połowicze, inne cechy neurologiczne łącznie z zawrotami głowy i utratą
PL 218 992 B1 przytomności, niedowładem połowiczym lub udarem. Cechy kliniczne wynikają z niedokrwienia spowodowanego zwężeniem tętniczym i zakrzepicą.
2. Choroby naczyń średnich
W jednej z postaci będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa zostało zastosowane do leczenia pacjentów z zapaleniem naczyń średnich. Termin „średnie naczynie(a)” jest używany w odniesieniu do tych naczyń krwionośnych, które są głównymi tętnicami trzewnymi. Przykłady średnich naczyń obejmują tętnice i żyły krezkowe, tętnice i żyły biodrowe i tętnice i żyły szczękowe. Przykłady zapalenia naczyń średnich są opisane poniżej.
a) Zapalenie guzkowate tętnic
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zapalenia guzkowatego tętnic (DiGirolamo, N., i wsp., (1997) J. Leukoc. Biol. 61:667). Zapalenie guzkowate tętnic, lub guzkowe zapalenie okołotętnicze odnosi się do zapalenia naczyń, które jest poważną chorobą naczyń krwionośnych, w której tętnice małych i średnich rozmiarów stają się opuchnięte i uszkodzone, ponieważ zostały zaatakowane przez komórki odpornościowe „rogue” - toksyczne komórki odpornościowe. Zapalenie guzkowate tętnic zazwyczaj częściej atakuje dorosłych niż dzieci. Uszkadza ono tkanki zaopatrywane przez zaatakowane tętnice, ponieważ bez właściwego dopływu krwi nie otrzymują one wystarczającej ilości tlenu i pożywienia.
Objawy, które wykazywane przez pacjentów z zapaleniem guzkowatym tętnic wynikają generalnie z uszkodzeń zaatakowanych narządów, często jest to skóra, serce, nerki, i układ nerwowy. Uogólnione objawy zapalenia guzkowatego tętnic obejmują gorączkę, zmęczenie, słabość, utratę apetytu i utratę wagi. Pospolite są bóle mięśniowe (myalgia) i bóle stawów (arthralgia). Również na skórze pacjentów z zapaleniem guzkowatym tętnic może występować wysypka, opuchnięcie, wrzody i guzy (uszkodzenia guzowate).
Klasyczne PAN (zapalenie guzkowate tętnic) jest systemowym zapaleniem naczyniowym małych do średnich tętnic mięśniowych, które zazwyczaj obejmuje tętnice nerkowe i wewnętrzne. Naczynia brzuszne mają tętniaki lub okluzje u 50% pacjentów z PAN. Klasyczne PAN nie obejmuje tętnic płucnych, chociaż naczynia oskrzelowe mogą być wciągnięte w proces chorobowy. Ziarniniaki, znacząca eozynofilia i skłonność alergiczna, nie należą do zespołu. Mimo, że każdy narząd układu może być wciągnięty w proces chorobowy, najbardziej powszechne przejawy obejmują neuropatię obwodową, mnogie zapalenie pojedynczych nerwów, niedokrwienie jelitowe, niedokrwienie nerek, ból jąder, i sinicę marmurkowatą.
b) Choroba Kawasaki
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię choroby Kawasaki (Sundel, R.P. (2002) Curr. Rhematol. Rep. 4:474; Gedalia, A. (2002) Curr. Rhematol. Rep. 4:25). Pomimo, że przyczyna choroby Kawasaki nie jest znana, jest ona powiązana z ostrym zapaleniem tętnic wieńcowych, co sugeruje, że czynniki powodujące stan zapalny, takie jak TNFa, mogą pośredniczyć w uszkodzeniu tkanki związanym z tą chorobą. Choroba Kawasaki odnosi się do zapalenia naczyń, które oddziałuje na błony śluzowe, węzły chłonne, wyściółkę naczyń krwionośnych i serca. Choroba Kawasaki jest również często nazywana zespołem śluzówkowo-skórnego węzła chłonnego, chorobą śluzówkowo-skórnego węzła chłonnego i dziecięcym zapaleniem wielu tętnic. U podmiotów dotkniętych chorobą Kawasaki rozwija się zapalenie naczyń, często zajmujące tętnice wieńcowe, co może prowadzić do zapalenia mięśnia sercowego i zapalenia osierdzia. Często, gdy ostre zapalenie się zmniejszy, w tętnicach wieńcowych może rozwinąć się tętniak, zakrzepicą co może doprowadzić do zawału mięśnia sercowego.
Choroba Kawasaki jest gorączkowym ogólnoustrojowym zapaleniem naczyń, łączącym się z obrzękiem dłoni i podeszew stóp, z powiększeniem karkowych węzłów chłonnych, z popękanymi wargami i „truskawkowym językiem”. Chociaż odpowiedź zapalna jest obserwowana w naczyniach całego ciała, tętnice wieńcowe są najpowszechniejszym miejscem końca uszkodzenia narządu. Choroba Kawasaki w przeważającym stopniu dotyczy dzieci poniżej 5-go roku życia. Największa częstość występowania choroby jest w Japonii, ale coraz więcej przypadków zachorowania wykrywa się na zachodzie i obecnie jest główną przyczyna nabytych chorób serca u dzieci w USA. Najpoważniejszą komplikacją powodowaną przez chorobę Kawasaki jest zapalenie tętnicy wieńcowej i formowanie się tętniaków, co zdarza się u jednej trzeciej nieleczonych pacjentów.
PL 218 992 B1
3. Choroba małych naczyń
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest używane do leczenia podmiotów mających zapalenie małych naczyń.
Termin „małe naczynia” jest używany w odniesieniu do tętniczek, żyłek i kapilar. Tętniczki są arteriami, które zawierają tylko 1 lub 2 warstwy komórek mięśni gładkich, kończą się, a ich przedłużenie stanowi sieć kapilarna. Żyłki odprowadzają krew z sieci kapilarnej do żył, a kapilary łączą tętniczki i żyłki. Przykłady zapalenia małych naczyń opisano poniżej.
a) Choroba Behceta
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię choroby Behceta (Sfikakis, P.P. (2002) Ann. Rheum. Dis. 61:51-3; Dogan, D. i Farah, C. (2002) Oftalmologia. 52:23). Choroba Behceta jest chronicznym zaburzeniem powodującym zapalenie naczyń krwionośnych w całym ciele. Choroba Behceta może również powodować różne typy uszkodzeń skóry, zapalenie stawów, zapalenie jelita, i zapalenie opon (zapalenie błon mózgowych i rdzenia kręgowego). W wyniku choroby Behceta podmiot z zaburzeniem może mieć zapalenie tkanek i narządów całego ciała, łącznie z drogą żołądkowo-jelitową, ośrodkowym układem nerwowym, układem naczyniowym, płucami i nerkami. Choroba Behceta jest trzy razy bardziej powszechna wśród mężczyzn niż wśród kobiet i jest bardziej powszechna we wschodnim basenie Morza Śródziemnego i w Japonii.
Podmioty cierpiące na chorobę Behceta mogą wykazywać objawy kliniczne, łącznie z nawracającym owrzodzeniem ust (przypominającym owrzodzenie gangrenowe), nawracającymi wrzody genitalii i zapaleniem oka. U pacjentów z chorobą Behceta poziomy TNFa, IL-8, IL-1, IL-6 INF-γ, i IL-12 w surowicy są podwyższone oraz wykazano podwyższenie produkcji tych czynników w monocytach (patrz, np., Inflammatory Disease of Blood Vessels (2001) Marcel Dekker, Inc., eds. G.S. Hoffman i CM. Weyand, p. 473).
b) Ziarniniakowatość
Wegenera Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię ziarniniakowatości Wegenera (Marquez, J., i wsp., (2003) Curr. Rheumatol. Rep. 5:128; Harman, L.E. and Margo, CE. (1998) Surv. Ophtalmol. 42:458). Ziarniniakowatość Wegenera odnosi się do zapalenia naczyń, powodującego zapalenie naczyń krwionośnych w górnych drogach oddechowych (nos, zatoki, uszy), płucach i nerkach. Ziarniniakowatość Wegenera jest również nazywana ziarniniakowatością linii środkowej ciała. Ziarniniakowatość Wegenera obejmuje ziarniniakowe zapalenie obejmujące drogi oddechowe i powodujące zmartwiąjące zapalenie naczyń dotyczące małych i średnich rozmiarów naczyń. Podmioty cierpiące na ziarniniakowatość Wegenera mają również często artretyzm (zapalenie stawów). U dotkniętych chorobą podmiotów może się również pojawić zapalenie kłębuszków nerkowych, lecz w rzeczywistości objęty może być każdy narząd.
Typowo pacjenci dotknięci ziarniniakowatością Wegenera wykazują objawy kliniczne obejmujące nawracające zapalenie zatok lub krwawienie z nosa, owrzodzenie śluzówkowe, zapalenie ucha środkowego, kaszel, krwioplucie i duszność. Pierwsze objawy ziarniniakowatości Wegenera często obejmują objawy związane z górnymi drogami oddechowymi, bóle stawów, osłabienie i zmęczenie.
c) Zespół Churg-Straussa
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zespołu Churg-Strauss'a (Gross, W. L. (2002) Curr. Opin. Rheumatol.14:11:Churg, W. A. (2001) Mod. Pathol. 14:1284). Zespół Churg-Straussa odnosi się do zapalenia naczyń, które jest ogólnoustrojowe i wykazuje wczesne pojawianie się objawów astmy i eozynofilii. Zespół Churg-Straussa odnosi się również do alergicznej ziarniniakowatości i zapalenia naczyń i pojawia się w układzie alergicznego nieżytu nosa, astmie i eozynofilii. W zespole Churg-Straussa pojawia się również zapalenie zatok i nacieki płucne, zasadniczo wpływające na płuca i serce. Pospolite są neuropatia obwodowa, zapalenie tętnicy wieńcowej i dolegliwości żołądkowo jelitowe.
Pacjenci dotknięci zespołem Churg-Straussa mogą być diagnozowani według kryteriów ustanowionych przez American Collegium of reumathology (ACR). Kryteria te zostały ustanowione, by rozróżnić CSS od innych form zapalenia naczyń. Nie wszyscy pacjenci spełniają każde kryterium. Niektórzy, w istocie rzeczy, mogą spełniać tylko 2 lub 3 kryteria, nadal są jednak klasyfikowani do zespołu Churg-Straussa. ACR wybrał 6 cech choroby (kryteriów) będących tymi, które pozwalają najlepiej odróżnić zespół Churg-Straussa od innych zapaleń naczyń. Te kryteria obejmują: 1) astmę; 2) eozynofilię [WBC >10% w różnicowym zliczaniu]; 3) mononeuropatię; 4) przejściowe nacieki płucne na prześwietleniu rentgenowskim klatki piersiowej; 5) nieprawidłowości zatok przynosowych; i 6) biopsja zawierająca naczynie krwionośne z pozanaczyniowymi eozynofilami.
PL 218 992 B1
J Inne zaburzenia związane z TNFa
W jednej z postaci, wynalazek przedstawia sposób leczenia zaburzenia związanego z TNFa, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa, obejmujący podawanie podmiotowi efektywnej ilości inhib itora TNFa, tak że wymienione zaburzenie związane z TNFa jest leczone. Przykłady zaburzeń związanych z TNFa, w których aktywność TNFa jest szkodliwa, są przedyskutowane poniżej.
1. Zaburzenia związane z chorobą Crohna
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zaburzeń zapalnych jelita (IDB), łącznie z chorobą Crohna (patrz np., Tracy, K.J., i wsp., (1986) Science 234:470-474; Sun, X-M., i wsp., (1988) J. Clin. Invest. 81:1328-1331; MacDonald, T.T., i wsp., (1990) Clin. Exp. Immunol. 81:301-305).
W jednej z postaci, będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa jest stosowany do leczenia zaburzeń często związanych z IDB i chorobą Crohna. Termin „zaburzenia zapalne jelita (IDB)” lub „zaburzenia związane z chorobą Crohna”, jak stosowane tutaj wymiennie, jest używany do opisania stanów i powikłań powszechnie związanych z IDB i chorobą Crohna. Przykłady zaburzeń związanych z chorobą Crohna zawierają przetoki w pęcherzu, pochwie, i skórze; niedrożność pęcherza; ropnie; niedobory pokarmowe; komplikacje wynikające z używania kortykosteroidów; zapalenie stawów; rumień guzowaty; piodermię zgorzelinową i zmiany chorobowe oka. Inne zaburzenia powszechnie związane z chorobą Crohna obejmują bóle stawu związane z chorobą Crohna, przetokowanie Crohna (fistulizing Crohn's), czynnik determinujący zapalenie okrężnicy, i zapalenie wytworzonej operacyjnie kieszonki kałowej (ang. pouchitis).
2. Artretyzm młodzieńczy
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię artretyzmu młodzieńczego, łącznie z młodzieńczym reumatoidalnym zapaleniem stawów (Grom i wsp., (1996) Arthritis Rheum. 39:1703; Mangge i wsp., (1995) Arthritis Rheum. 8:211). W jednej z postaci, będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa jest stosowany do leczenia młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów.
Termin „młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów” lub „JRA”, jak się tutaj używa, odnosi się do chronicznej choroby zapalnej pojawiającej się przed 16 rokiem życia, która może powodować uszkodzenia stawów lub tkanki łącznej. JRA jest również nazywane młodzieńczym przewlekłym zapaleniem wielostawowym i chorobą Stilla.
JRA powoduje zapalenie stawów i zesztywnienie przez ponad 6 tygodni u dzieci 16-to letnich i młodszych. Zapalenie powoduje zaczerwienienie, obrzęk, ciepło i bolesność stawów. Może być zaatakowany każdy staw i zapalenie może ograniczyć ruchomość zaatakowanych stawów. Jeden z typów JRA może również zaatakować narządy wewnętrzne.
JRA jest często klasyfikowane w trzech typach według liczby zajętych stawów, objawów i obecności bądź braku pewnych przeciwciał wykrytych przez badanie krwi. Te klasyfikacje pomagają lekarzowi określić, jak choroba będzie się rozwijać i czy wewnętrzne narządy lub skóra są zaatakowane.
Klasyfikacje JRA zawierają:
a) kilkustawowy JRA, gdy pacjent ma zaatakowane cztery bądź mniej stawów. Kilkustawowy JRA jest najpowszechniejszą formą JRA, i typowo atakuje wielkie stawy, takie jak kolana;
b) w polistawowym HRA, zaatakowanych jest pięć lub więcej stawów. Zazwyczaj zajęte są małe stawy, takie jak w dłoniach i stopach, lecz choroba może także zaatakować stawy wielkie;
c) ogólnoustrojowe JRA charakteryzuje się obrzękiem stawów, gorączką, lekką wysypką skórną, i może także zaatakować narządy wewnętrzne, takie jak serce, wątroba, śledziona, i węzły chłonne. Ogólnoustrojowe JRA jest zwane również chorobą Stilla. U niewielkiego procentu takich dzieci artretyzm rozwija się w wielu stawach i mogą mieć ciężki artretyzm, który ciągnie się do wieku dojrzałego.
3. Endometrioza
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię endometriozy, ponieważ kobiety z endometriozą mają podwyższone otrzewnowe poziomy TNF (Eisermann J, i wsp., (1998) Fertil Steril 50:573; Halme J. (1989) Am J Obstet Gynecol 161:1718; Mori H, i wsp., (1991 Am J Reprod Immunol 26:62; Taketani Y, i wsp., (1992) Am J Obstet Gynecol 167:265; Overton C, i wsp., (1996) Hum Reprod 1996; 11:380). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest używane do leczenia endometriozy. Termin „endometrioza” jak się tu używa, odnosi się do stanu,
PL 218 992 B1 w którym tkanka normalnie wyścielająca macicę (śluzówka macicy) wzrasta w innych rejonach ciała, powodując ból, nieregularne krwawienie i często bezpłodność.
4. Zapalenie gruczołu krokowego
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zapalenia gruczołu krokowego, ponieważ mężczyźni z przewlekłym zapaleniem gruczołu krokowego i przewlekłym bólem miednicznym mają w nasieniu znacząco wyższy poziom TNFα i IL-1 w porównaniu do kontroli (Alexander RB, i wsp., (1998) Urology 52:744; Nadler RB i wsp., (2000) J Urol 164:214; Orhan i wsp., (2001) Int J Urol 8:495). Ponadto w szczurzym modelu zapalenia gruczołu krokowego poziomy TNF również były zwiększone w porównaniu z kontrolami (Asakawa K, i wsp., (2001) Hinokika Kiyo 47:459; Harris i wsp., (2000) Prostate 44:25). W jednej z postaci, będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFα jest stosowany do leczenia zapalenia gruczołu krokowego.
Termin „zapalenie gruczołu krokowego” jak się tutaj używa, odnosi się do zapalenia prostaty. Zapalenie gruczołu krokowego jest również nazywane zespołem bólu miedniczego. Zapalenie gruczołu krokowego ujawnia się w różnorodnych formach, obejmując niebakteryjne zapalenie gruczołu krokowego, ostre zapalenie gruczołu krokowego, bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego i ostre zapalenie gruczołu krokowego. Ostre zapalenie gruczołu krokowego odnosi się do nagle rozwijającego się zapalenia gruczołu krokowego. Ostre zapalenie gruczołu krokowego zazwyczaj jest powodowane przez infekcję bakteryjną gruczołu krokowego. Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego jest zapaleniem gruczołu krokowego, które rozwija się stopniowo, trwa przez wydłużony okres i najczęściej ma łagodne objawy. Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego zazwyczaj również jest powodowane przez infekcję bakteryjną.
5. Zaburzenia autoimmunologiczne
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię wielu zaburzeń autoimmunologicznych, łącznie z toczniem (Shvidel i wsp., (2002) Hematol J. 303:312; Studnicka-Benke i wsp., (1996) Br J rheumatol. 35:1067). W jednym z zastosowań, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest używane do leczenia zaburzeń autoimmunologicznych takich jak toczeń, wieloukładowych chorób autoimmunologicznych i autoimmunologicznej utraty słuchu.
Termin „toczeń” jak używa się tutaj odnosi się do przewlekłego zapalnego zaburzenia autoimmunologicznego zwanego toczniem rumieniowym, które może zaatakować wiele narządów organizmu, łącznie ze skórą, stawami i narządami wewnętrznymi. Toczeń jest terminem ogólnym, który obejmuje kilka specyficznych typów tocznia, jak toczeń układowy, zapalenie nerek w toczniu rumieniowatym układowym, i toczeń mózgowy. W toczniu ogólnoustrojowym (SLE), naturalne mechanizmy obronne organizmu zostają skierowane przeciwko organizmowi i komórki odpornościowe „rogue” atakują tkanki ciała. Mogą być wytworzone przeciwciała, które mogą reagować przeciwko krwinkom ciała, narządom i tkankom. Taka reakcja prowadzi do atakowania dotkniętych chorobą układów przez komórki odpornościowe, powodując przewlekłą chorobę. Zapalenie nerek w toczniu rumieniowatym układowym, zwanym również chorobą tocznia kłębuszków nerkowych, jest zaburzeniem nerkowym, które jest zazwyczaj powikłaniem SLE i charakteryzuje się uszkodzeniem kłębuszków i postępującą utratą czynności nerek. Toczeń mózgowy odnosi się do innego powikłania SLE, które jest zapaleniem mózgu i/lub centralnego układu nerwowego.
6. Angiogeneza w obrębie naczyniówki
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię angiogenezę w obrębie naczyniówki. Na przykład w chirurgicznie wycinanych błonach angiogenezy w obrębie naczyniówki naczynia zdecydowanie barwią się zarówno dla TNFα jak i IL-1 (Oh H i wsp., (1999) Incest Ophtalmol Vis Sci 40:1891). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest używane do leczenia neoangiogenezy w obrębie naczyniówki. Termin „neoangiogeneza w obrębie naczyniówki” jak tutaj używany odnosi się do wzrostu nowych naczyń krwionośnych, które pochodzą z naczyniówki oka poprzez przerwę w błonie Brucha do podsiatkówkowej epiteliopatii barwnikowej (sub-RPE) lub przestrzeni podsiatkówkowej. Neoangiogeneza w obrębie naczyniówki jest głównym powodem utraty wzroku u pacjentów w tym stanie.
7. Rwa kulszowa
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię rwy kulszowej (Ozaktay i wsp., (2002) Eur Spine J. 11:467; Brisby i wsp., (2002) Eur Spine J. 11:62). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα jest używane do leczenia rwy kulszowej. Termin „rwa kulszowa” jak tutaj używany odnosi się do stanu obejmującego upośledzenie ruchu i/lub czucia w nodze, spowodowanego uszkodzeniem nerwu kulszowego. Rwa kulszowa jest również powszechnie
PL 218 992 B1 nazywana neuropatia nerwu kulszowego i zaburzeniem czynności nerwu kulszowego. Rwa kulszowa jest formą neuropatii obwodowej. Pojawia się, gdy nerw kulszowy umiejscowiony z tyłu nogi jest uszkodzony. Nerw kulszowy kontroluje muskuły z tyłu kolana i dół nogi i zapewnia czucie w tylnej części uda, części dolnej nogi i podbicia stopy. Rwa kulszowa może wskazywać inne zaburzenie, łącznie z lędźwiowym krążkiem wpuklającym się do worka przepuklinowego, zwężeniem kręgowym, chorobą zwyrodnienia krążka, cieśniowym kręgozmykiem i zespołem gruszkowatym.
8. Zespół Sjogrena
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zespołu Sjogrena (Koski i wsp., (2001) Clin Exp Rheumatol, 19:131). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa, jest używane do leczenia zespołu Sjogrena. Termin „zespół Sjogrena” jak się tutaj używa, odnosi się do zapalnego zaburzenia obwodowego, charakteryzującego się suchością ust, zmniejszonym łzawieniem i suchością innych błon śluzowych oraz często się łączy z reumatycznymi zaburzeniami autoimmunologicznymi, takimi jak reumatoidalne zapalenie stawów. Suchość oczu i ust są najbardziej powszechnymi objawami tego zespołu. Objawy mogą wystąpić pojedynczo lub z objawami powiązanymi z reumatoidalnym zapaleniem stawów albo z innymi chorobami tkanki łącznej. Mogą być one powiązane z powiększeniem gruczołów ślinowych. Mogą być zaatakowane inne narządy. Zespół może być powiązany z reumatoidalnym zapaleniem stawów, toczniem rumieniowatym, twardziną skóry, zapaleniem wielomięśniowym, i innymi chorobami.
9. Zapalenie błony naczyniowej oka
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zapalenia błony naczyniowej oka Wakefield and Lloyd (1992) Cytokine 4:1; Woon i wsp., (1998) Curr Eye Res. 17:955). W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest używane do leczenia zapalenia błony naczyniowej oka.
Termin „zapalenie błony naczyniowej oka” jak używa się tutaj, odnosi się do zapalenia błony naczyniowej oka, która stanowi warstwę pomiędzy twardówką i siatkówką, która zawiera tęczówkę, ciało rzęskowe, i naczyniówkę oka. Zapalenie błony naczyniowej oka jest również powszechnie nazywane zapaleniem tęczówki, pars planitis, zapaleniem naczyniówki, zapaleniem naczyniówki i tęczówki, przednim zapaleniem błony naczyniowej oka, i tylnym zapaleniem błony naczyniowej oka. Najbardziej powszechną formą zapalenia błony naczyniowej oka jest przednie zapalenie błony naczyniowej oka, które obejmuje zapalenie przedniej części oka i które jest zazwyczaj ograniczone do tęczówki. Taki stan jest często nazywany zapaleniem tęczówki. W jednej z postaci, termin zapalenie błony naczyniowej oka odnosi się do zapalenia błony naczyniowej oka, które wyklucza zapalenie związane z chorobami autoimmunologicznymi, to jest wyklucza autoimmunologiczne zapalenie błony naczyniowej oka.
10. Mokre zwyrodnienie plamki żółtej
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię mokrego zwyrodnienia plamki żółtej. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest używane do leczenia mokrego zwyrodnienia plamki żółtej. Termin „mokre zwyrodnienie plamki żółtej” jak używa się tutaj, odnosi się do zaburzenia, które atakuje plamkę (centralna część siatkówki oka) i powoduje zmniejszoną ostrość wzrokową i możliwą utratę widzenia środkowego. U pacjentów z mokrym zwyrodnieniem plamki żółtej rozwijają się nowe naczynia krwionośne pod siatkówką, co powoduje krwotok, obrzęk i rozwój tkanki bliznowatej.
11. Osteoporoza
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię osteoporozy, (Tsutsumimoto i wsp., (1999) J Bone Miner Res. 14:1751). Nazwa osteoporoza jest używana w odniesieniu do choroby charakteryzującej się postępującym zmniejszaniem się gęstości kości i rozrzedzeniem tkanki kostnej. Osteoporoza pojawia się, gdy ciało nie nadąża z formowaniem wystarczającej ilości nowych kości lub gdy zbyt duża ilość starych kości jest reabsorbowana przez ciało, bądź zachodzą oba przypadki. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia osteoporozy.
12. Zapalenie kości i stawów
Czynnik martwicy nowotworów został włączony w patofizjologię zapalenia kości i stawów (Venn i wsp., (1993) Arthritis Rheum. 36:819; Westacott i wsp., (1994) J Rheumatol. 21:1710). Zapalenie kości i stawów (OA) jest również nazywane hipertroficznym zapaleniem kości i stawów, gośćcem zwyradniającym i chorobą zwyrodniałych stawów. OA jest przewlekłą chorobą zwyrodnieniową stawów kostnych, która atakuje specyficzne stawy dorosłych w każdym wieku, zazwyczaj kolana, biodra, stawy dłoni i kręgosłup. OA charakteryzuje się kilkoma z następujących objawów obejmujących zwyrod48
PL 218 992 B1 nienie i rozrzedzenie chrząstek stawowych, z czym jest związany rozwój „owrzodzenia” czy lejków, tworzenie osteofitów, przerosty kości na obrzeżach, i zmiany błony maziowej oraz powiększenie zaatakowanych stawów. Ponadto, zapaleniu kości i stawów towarzyszy ból i zesztywnienie, szczególnie po przedłużonej aktywności. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, lub jego fragment wiążący antygen, może być użyte do leczenia zapalenia kości i stawów. Charakterystyczne radiograficzne cechy zapalenia kości i stawów zawierają zmniejszenie przestrzeni stawowej, stwardnienie podchrząstkowe, tworzenie się osteofitów, tworzenie się torbieli podchrząstkowych, rozluźnienie ciała kości (lub „myszka stawowa”).
Leki używane przy leczeniu zapalenia kości i stawów zawierają różne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAID). Dodatkowo do leczenia OA używane są także inhibitory COX2 zawierające Celebrex, Vioxx i Bextra oraz Etoricoxib. Steroidy, które są wstrzykiwane bezpośrednio do stawu, mogą także być używane w celu zmniejszenia stanu zapalnego i bólu. W jednej z postaci wynalazku przeciwciała TNFα są podawane w połączeniu z NSAID, inhibitorem COX2, i/lub steroidami.
13. Inne
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciała, i części przeciwciał, mogą być również używane do leczenia różnych innych chorób, w których aktywność TNFα jest szkodliwa. Przykłady innych ch orób i zaburzeń, w których aktywność TNFα została włączona w patofizjologię a więc, które mogą być leczone przy użyciu będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, lub części przeciwciała, obejmują wyniszczenie związane z wiekiem, chorobę Alzheimera, obrzęk mózgu, zapalny uraz mózgu, nowotwór, nowotwór i wyniszczenie, zespół przewlekłego zmęczenia, zapalenie skórno-mięśniowe, reakcję na lek, takie jak zespół Stevens-Johnson i reakcję Jarisch-Herxheimera, obrzęk i/lub około rdzenia kręgowego, okresową gorączkę rodzinną, zespół Felty, zwłóknienie, zapalenie kłębuszkowe nerek (np. popaciorkowcowe zapalenie kłębuszków nerkowych lub IgA nefropatia), utratę protez, zapalenie wielonaczyniowe, kolagenozę mieszaną, szpiczak mnogi, nowotwór i wyniszczenie, chorobę wielonarządową, zespół mielodysplastyczny, osteolizę w przebiegu zapalenia jąder, zapalenie trzustki, włączając ostre, przewlekłe, i ropień trzustki, inną chorobę z objawami przypominającymi dnę, chorobę przyzębia, wielomięśniowe zapalenie, przewlekłą niewydolność nerek, piodermię zgorzelinową, nawracające zapalenie wielochrząstkowe, chorobę reumatyczną serca, sarkoidozę, stwardniające zapalenie dróg żółciowych, udar, operację tętniaka aorty odcinka piersiowobrzusznego (TAAA), cykliczny zespół związany z receptorem dla TNF (TRAPS), objawy związane ze szczepieniem przeciwko żółtej febrze, choroby zapalne związane z uchem, przewlekłe zapalenie ucha, przewlekłe zapalenie ucha środkowego z lub bez perlaka, zapalenie ucha wieku dziecięcego, myotosis, nowotwór jajników, nowotwór odbytu, zaburzenia związane z transplantacją, terapię związaną z indukowanym zespołem zapalnym (np. zespoły następujące po podaniu IL-2) i zaburzenie związane z uszkodzeniem reperfuzją.
Jest zrozumiałe, że wszystkie powyżej wymienione zaburzenia związane z TNFα zawierają obie - dojrzałą i młodzieńczą formę choroby, tam gdzie jest to właściwe.
Jest również zrozumiałe, że wszystkie powyżej wymienione choroby zawierają obie formy choroby przewlekłą i ostrą. Dodatkowo będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFα może być używane do leczenia każdej z wyżej wymienionych chorób pojedynczo lub w połączeniu z jakąś inną, np. u podmiotu, który cierpi na zapalenie błony naczyniowej oka i toczeń.
III Kompozycje farmaceutyczne i farmaceutyczne podawanie leku A Kompozycje i podawanie
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciał i inne inhibitory TNFα są włączane do farmaceutycznych kompozycji odpowiednich do podawania podmiotowi. Typowo, farmaceutyczna kompozycja zawiera, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała, lub inny inhibitor TNFα i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik. Tak jak użyto tutaj, „farmaceutycznie dopuszczalny nośnik” dotyczy każdego i wszystkich rozpuszczalników, fazy dyspersyjnej, układu zawiesiny, opłaszczeń, środków antybakteryjnych i antygrzybiczych, środków izotonicznych i opóźniających absorpcję i temu podobnych, które są fizjologicznie zgodne.
Przykłady, farmaceutycznie dopuszczalnych nośników obejmują jeden lub więcej spośród następujących: woda, sól fizjologiczna, zbuforowany roztwór fosforanu, dekstroza, glicerol, etanol i temu podobne, oraz ich kombinacje. W wielu przypadkach wskazane jest, żeby kompozycja zawierała środki izotoniczne, na przykład cukry, polialkohole takie jak mannitol, sorbitol albo chlorek sodu. Farmaceutycznie dopuszczalne nośniki mogą poza tym zawierać pomocnicze substancje takie jak czynniki
PL 218 992 B1 zwilżające i emulgujące, konserwanty lub bufory, które zwiększają czas przydatności produktu do użycia lub efektywność przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα.
Będąca przedmiotem wynalazku kompozycja może mieć różne formy. Obejmuje na przykład płyny, półstałe i stałe formy dawkowania, takie jak płynne roztwory (np. roztwory nadające się do iniekcji i infuzji), zawiesiny, tabletki, pigułki, zasypki, liposomy i czopki. To, jaka forma jest korzystna, zależy od zamierzonego sposobu podawania i zastosowania terapeutycznego. Typowo, wskazane są kompozycje w formie roztworów nadających się do iniekcji lub infuzji, podobne do kompozycji używanych do pasywnej immunizacji przeprowadzanej u ludzi przy użyciu innych przeciwciał lub innych inhibitorów TNFα.
Korzystne jest podawanie pozajelitowe (np. dożylne, podskórne, dootrzewnowe, domięśniowe). W preferowanej postaci, przeciwciało lub inny inhibitor TNFα jest podawane przez dożylną infuzję lub iniekcję. W innej preferowanej postaci, przeciwciało lub inny inhibitor TNFα jest podawane przez iniekcję domięśniową lub podskórną.
Zazwyczaj terapeutyczne kompozycje muszą być sterylne i stabilne w warunkach wytwarzania i przechowywania. Kompozycja może być sformułowana, jako roztwór, mikroemulsja, zawiesina, liposom lub inna zalecona struktura odpowiednia dla dużego stężenia leku. Sterylne, nadające się do iniekcji roztwory mogą być przygotowane przez włączenie aktywnego związku (np. przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFα) w wymaganej ilości do odpowiedniego rozpuszczalnika z jednym albo z kombinacją składników wyliczonych powyżej, po czym, zgodnie z wymaganiami następuje sterylizacja przez sączenie. Ogólnie, zawiesiny są otrzymywane przez włączenie aktywnego związku do sterylnej zaróbki, która zawiera fazę dyspersyjną układu zawiesiny i inne wymagane składniki spośród tych wymienionych powyżej. W przypadku sterylnych proszków, do otrzymywania sterylnych nadających się do iniekcji roztworów, zalecanymi sposobami otrzymywania są suszenie próżniowe i suszenie przez zamrażanie, co dostarcza proszku zawierającego aktywne składniki i wszystkie dodatkowe pożądane składniki z ich roztworu poprzednio wysterylizowanego przez sączenie. Odpowiednia płynność może być utrzymana na przykład przez zastosowanie opłaszczenia takiego jak lecytyna, przez utrzymanie wymaganego rozmiaru cząsteczek w przypadku zawiesiny i przez zastosowanie surfaktantów. Wydłużenie czasu absorpcji nadających się do iniekcji kompozycji może być osiągnięte przez włączenie do kompozycji środka, który opóźnia absorpcję, na przykład soli monostearynianu lub żelatyny.
Do kompozycji, mogą być także włączone aktywne składniki uzupełniające. W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała jest wspólnie formułowane i/lub wspólnie podawane z jednym lub więcej dodatkowymi środkami terapeutycznymi. Na przykład będące przedmiotem wynalazku przeciwciało anty-hTNFα lub część przeciwciała może być wspólnie formułowane i/lub wspólnie podawane z jednym lub więcej DMARD, lub jednym lub więcej NSAID, lub jednym lub więcej dodatkowymi przeciwciałami, które wiążą inne cele (np. przeciwciała, które wiążą inne cytokiny, lub które wiążą cząsteczki na powierzchni komórki), jedną lub więcej cytokinami, rozpuszczalnym receptorem TNFα (patrz np. Publikacja PCT Nr WO 94/06476) i/lub jednym lub więcej czynnikami chemicznymi, które hamują wytwarzanie lub aktywność TNFα (takimi jak cykloheksanolideno pochodne, jak to opisano w Publikacji PCT Nr WO 93/19751), lub jakąkolwiek ich kombinacją. Co więcej, jedno lub więcej będących przedmiotem wynalazku przeciwciał, może być użyte w połączeniu z dwoma lub więcej z poprzednio podanych środków terapeutycznych. W takich łączonych terapiach, można w korzystny sposób używać środków terapeutycznych podawanych w mniejszych dawkach, ograniczając możliwe efekty uboczne, komplikacje lub niski poziom reakcji pacjenta poddanego różnym rodzajom monoterapii.
W jednej z postaci, wynalazek obejmuje farmaceutyczne kompozycje zawierające efektywne ilości inhibitora TNFα i farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika, gdzie efektywna ilość inhibitora TNFα może być efektywna w leczeniu, związanego z TNFα zaburzenia, włączając w to na przykład rwę kulszowa, endometriozę i zapalenie gruczołu krokowego.
Będące przedmiotem niniejszego wynalazku przeciwciała, części przeciwciał i inne inhibitory TNFα mogą być podawane różnymi, znanymi w tej dziedzinie sposobami, chociaż dla wielu terapeutycznych zastosowań wskazaną drogą/sposobem podawania jest iniekcja lub infuzja dożylna. Będzie oczywiste dla biegłych w tej dziedzinie, że droga i/lub sposób podawania będą różne zależnie od pożądanych rezultatów. W pewnych postaciach, aktywny związek może być otrzymany z nośnikiem, który będzie zabezpieczał związek przed gwałtownym uwalnianiem, tak jak formułowanie kontrolujące uwalnianie włączając w to implanty, przezskórne plastry, mikrokap50
PL 218 992 B1 sułkowe systemy dostarczania. Mogą być używane ulegające biodegradacji biokompatybilne polimery, takie jak etylenowy octan winylu, polianhydryty, kwas poliglikolowy, kolagen, poliortoestry, kwas polimlekowy. Wiele sposobów otrzymywania takich formuł jest opatentowanych i znanych biegłym w tej dziedzinie patrz np. Sustained and Controlled Release Drug Delivery Systems, J.R. Robinson, ed., Marcel Dekker, Inc., New York, 1978.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciała TNFa mogą być podawane w formie formuły będącej krystalicznym białkiem, która obejmuje kombinację kryształów białka opłaszczonych polimerowym nośnikiem w formie pokrytych cząsteczek. Opłaszczone cząsteczki formuły krystalicznego białka mogą mieć morfologię sferyczną i być mikrosferami o średnicy do 500 mikrometrów, albo mogą mieć inną morfologię i być mikrocząsteczkami. Zwiększone stężenie kryształów białkowych pozwala na dostarczanie będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała przez podanie podskórne. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciała TNFa są dostarczane poprzez białkowy system dostarczania, gdzie jedna lub więcej formuł białkowych kryształów lub kompozycji jest podawana podmiotowi z zaburzeniem związanym z TNFa. Kompozycje i sposoby otrzymywania stabilizowanych formuł kryształów całego przeciwciała lub kryształów fragmentu przeciwciała są także opisane w WO 02/072636, który jest włączony tutaj przez odnośnik. W jednej z postaci, formuły zawierające fragmenty krystalicznego przeciwciała opisane w przykładzie 37 i 38, są używane do leczenia zaburzenia związanego z TNFa.
W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFa może być podawane doustnie, na przykład z obojętnym rozcieńczalnikiem lub jadalnym nośnikiem. Związek (i inne składniki, jeśli są pożądane) może także być zamknięty w twardej lub miękkiej skorupie żelatynowej kapsuły, w postaci sprasowanej tabletki albo włączony bezpośrednio do diety podmiotu. Do terapeutycznego, doustnego podawania, związki mogą być połączone z zaróbką i używane w formie dających się połykać tabletek, lingwetek, kołaczyków, kapsułek, eliksirów, zawiesin, syropów, wafli i temu podobnych. Do podawania będącego przedmiotem wynalazku związku drogą inną niż jelitowa, konieczne może być opłaszczenie związku, lub związku wspólnie z nim podawanego, materiałem ochraniającym przed inaktywacją.
Będące przedmiotem wynalazku farmaceutyczne kompozycje mogą obejmować „terapeutycznie efektywną ilość” lub „profilaktycznie efektywną ilość” będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, lub części przeciwciała. „Terapeutycznie efektywna ilość” dotyczy efektywnej ilości dla dawkowania i okresu czasu koniecznego do osiągnięcia pożądanego terapeutycznego wyniku. Terapeutycznie efektywna ilość, będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFa może różnić się w zależności od czynników takich jak stan choroby, wiek, płeć i waga danego pacjenta oraz zdolność przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFa do wywołania pożądanej reakcji u danego pacjenta. W określenie, terapeutycznie efektywnej ilości przeciwciała, części przeciwciała lub innego inhibitora TNFa wchodzi także to, czy toksyczne lub szkodliwe efekty są równoważone przez korzystne efekty. „Profilaktycznie efektywna ilość” dotyczy efektywnej ilości w dawkach i w okresie czasu, niezbędnym do osiągnięcia pożądanych efektów profilaktycznych. Zazwyczaj, ponieważ dawka profilaktyczna jest używana przed wystąpieniem lub we wczesnym stadium choroby, profilaktycznie efektywna ilość będzie mniejsza od terapeutycznie efektywnej ilości.
Sposób dawkowania może być ustalony tak, aby dostarczyć optimum pożądanej odpowiedzi (np. odpowiedzi terapeutycznej lub profilaktycznej). Na przykład, może być podany pojedynczy bolus, może być podanych kilka podzielonych dawek rozłożonych w czasie, lub dawka może być proporcjonalnie zmniejszana lub zwiększana w zależności od wymagań terapeutycznych. Szczególnie korzystne jest formułowanie pozajelitowych kompozycji w formie jednostkowych dawek, ze względu na łatwość podawania i jednorodność dawkowania. Forma jednostkowego dawkowania, jak się tutaj używa, dotyczy fizycznie nieciągłych jednostek, odpowiednich dla jednolitego dawkowania ssakom, które mają być leczone.
Każda jednostka zawiera z góry ustaloną ilość aktywnego związku w połączeniu z farmaceutycznym nośnikiem, ustaloną tak, żeby otrzymać pożądany terapeutyczny efekt. Specyfikacje dla będących przedmiotem wynalazku postaci jednostkowej dawki są nakazane przez i bezpośrednio zależne od (a) unikalnej charakterystyki aktywnego związku i szczególnego terapeutycznego lub profilaktycznego efektu, który ma być osiągnięty i (b) ograniczeń tkwiących w możliwości spreparowania takiego aktywnego związku dla leczenia wrażliwości u pacjentów.
Przykładowo, nieograniczający zakres efektywnej terapeutycznie lub profilaktycznie ilości dla będącego przedmiotem wynalazku przeciwciała lub części przeciwciała, wynosi 10-150 mg, lepiej
PL 218 992 B1
20-80 mg a najlepiej około 40 mg. Należy podkreślić, że dawkowanie może różnić się w zależności od typu i nasilenia stanu chorobowego, który ma być złagodzony. Należy następnie zrozumieć, że dla konkretnego podmiotu, specyficzna procedura dawkowania musi być dostosowywana wraz z upływem czasu, zgodnie z indywidualnymi potrzebami i profesjonalnym osądem osoby podającej lub nadzorującej podawanie kompozycji oraz, że przedstawione tutaj zakresy dawkowania są tylko przykładowe i nie jest zamiarem ograniczanie zakresu lub praktykowania zastrzeżonej kompozycji. Pośrednie zakresy wyżej wymienionych stężeń, np. około 6-144 mg/ml, także mają być częścią wynalazku. Na przykład, zakresy wartości używanych kombinacji którejkolwiek z wymienionych powyżej wartości, jako górnej lub dolnej granicy mają być włączone.
Wynalazek także dotyczy opakowania kompozycji farmaceutycznych, które zawiera będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa i instrukcję używania inhibitora do leczenia chorób związanych z TNFa, jak opisano powyżej.
Inny aspekt wynalazku dotyczy zestawów, zawierających farmaceutyczną kompozycję składającą się z przeciwciała anty-TNFa i farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika i jednej lub więcej farmaceutycznych kompozycji, każdej zawierającej lek użyteczny w leczeniu związanego z TNFa zaburzenia i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik. Alternatywnie, zestaw zawiera pojedynczą farmaceutyczną kompozycję składającą się z przeciwciała anty-TNFa, jednego lub więcej leków użytecznych w leczeniu związanego z TNFa zaburzenia i farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika. Zestawy zawierają instrukcje dotyczące dawkowania farmaceutycznych kompozycji do leczenia związanego z TNFa zaburzenia, w którym podawanie przeciwciała anty-TNFa jest korzystne, tak jak w przypadku tocznia.
Wynalazek dotyczy także opakowania farmaceutycznych kompozycji lub zestawów zawierających będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa i instrukcje użycia inhibitora do leczenia konkretnej choroby, w której TNFa jest szkodliwy, jak to opisano powyżej. Opakowanie lub zestaw może alternatywnie zawierać inhibitor TNFa, którego użycie może być promowane albo wewnątrz opakowania albo przez dołączoną informację dotyczące użycia lub leczenia opisanych tutaj zaburzeń. W dalszej kolejności opakowane farmaceutyki lub zestawy mogą obejmować drugi środek (jak opisano tutaj) pakowany z lub wspólnie promowany instrukcjami do używania drugiego środka z pierwszym środkiem (jak opisano tutaj).
B Dodatkowe środki terapeutyczne
Wynalazek dotyczy farmaceutycznych kompozycji i sposobów ich stosowania do leczenia związanego z TNFa zaburzenia. Farmaceutyczne kompozycje zawierają środek pierwszy, który zapobiega lub hamuje zaburzenie związane z TNFa. Farmaceutyczna kompozycja może także zawierać drugi środek, który jest aktywnym farmaceutycznym składnikiem, to jest, drugi środek ma działanie terapeutyczne i jego działanie jest dodatkowe do tego, jakie ma nieaktywny składnik, taki jak farmaceutyczny nośnik, konserwant, rozcieńczalnik lub bufor. Drugi środek może być użyteczny w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom związanym z TNFa. Drugi środek może zmniejszać lub leczyć przynajmniej jeden objaw związany z chorobą, która jest celem leczenia, środki pierwszy i drugi mogą wywierać swoje biologiczne efekty przez podobne lub niepowiązane mechanizmy działania; albo jeden z nich albo oba z tych dwóch środków mogą wywierać swoje biologiczne efekty przez wielorakie mechanizmy działania. Farmaceutyczna kompozycja może także zawierać trzeci związek lub nawet jeszcze więcej, przy czym trzeci (i czwarty itp.) związek ma taką samą charakterystykę jak środek drugi.
Należy zrozumieć, że farmaceutyczne kompozycje opisane tutaj mogą mieć pierwszy, drugi, trzeci i dodatkowe środki w tym samym farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku, albo w różnych dla każdej opisanej postaci farmaceutycznie dopuszczalnych nośnikach. W dalszej kolejności należy zrozumieć, że pierwszy, drugi, trzeci i dodatkowe środki mogą być podawane jednocześnie lub kolejno w obrębie opisanych postaci. Alternatywnie, pierwszy i drugi środek mogą być podawane jednocześnie, a trzeci i dodatkowe środki mogą być podawane przed lub po pierwszych dwóch środkach.
Kombinacja środków używanych w obrębie opisanych tutaj sposobów i farmaceutycznych kompozycji może mieć dodatkowy terapeutyczny lub synergistyczny efekt na stan(y) lub chorobę(y) wybrane jako cel leczenia. Kombinacja środków używanych w obrębie tych sposobów lub opisane tutaj farmaceutyczne kompozycje mogą także zmniejszać szkodliwe efekty związane z przynajmniej jednym ze środków, które występują, kiedy jest on podawany sam lub bez innego środka (ów) konkretnej farmaceutycznej kompozycji. Na przykład, toksyczność niepożądanych efektów jednego środka, może być zmniejszona przez inny środek wchodzący w skład kompozycji, co pozwala na stosowanie wyższych dawek, poprawia podatność pacjenta i poprawia efekt
PL 218 992 B1 terapeutyczny. Dodatkowe lub synergistyczne efekty, korzyści i zyski ze stosowania kompozycji odnoszą się do klas środków terapeutycznych, albo do klas strukturalnych albo funkcjonalnych lub do samych w sobie poszczególnych związków.
Do kompozycji mogą także być wstawione aktywne związki uzupełniające. W pewnych postaciach, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało lub część przeciwciała jest wspólnie formułowana i/lub wspólnie podawana z jednym lub więcej dodatkowymi środkami terapeutycznymi, które są użyteczne w leczeniu zaburzenia związanego z TNFa, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa. Na przykład, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało anty-hTNFa, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFa może być wspólnie formułowany i/lub wspólnie podawany z jednym lub więcej dodatkowymi przeciwciałami, które wiążą się do innych miejsc docelowych (np. przeciwciała, które wiążą do innych cytokin lub wiążą się do cząsteczek na powierzchni komórki), jedną lub więcej cytokinami, rozpuszczalnym receptorem TNFa (patrz np. publikacja PCT nr WO 94/06476) i jednym lub więcej chemicznymi środkami, które hamują wytwarzanie lub aktywność hTNFa (takie jak cykloheksanolideno pochodne jak to opisano w publikacji PCT nr WO 93/19751). Co więcej, jedno lub więcej będących przedmiotem wynalazku przeciwciał lub inne inhibitory TNFa mogą być użyte w połączeniu z dwoma lub większą liczbą z uprzednio wymienionych środków terapeutycznych. Taka łączona terapia może w korzystny sposób stosować podawanie mniejszych dawek środków terapeutycznych, przeciwdziałając w ten sposób możliwej toksyczności lub komplikacjom związanym z rozmaitymi monoterapiami. Specyficzny środek(i) terapeutyczny jest zazwyczaj wybierany w oparciu o konkretne zaburzenie związane z TNFa, które ma być leczone, jak to przedyskutowano poniżej.
Nieograniczające przykłady środków terapeutycznych, z którymi będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFa może być łącznie podawane obejmują: niesteroidowy lek(i) preciwzapalny (NSAID); lek(i) przeciwzapalny hamujący cytokiny (CSAID); CDP-571/BAY-10-3356 (humanizowane przeciwciało anty-TNFa; Celltech/Bayer); cA2/infliksimab (chimeryczne przeciwciało anty-TNFa; Centocor); 75 kdTNFR-IgG/etanercept (białko fuzyjne 75 kD receptor TNF-IgG; Immunex; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1994) Vol. 37, S295; J. Invest. Med. (1996) Vol. 44, 235A); 55 kdTNF-IgG (białko fuzyjne 55 kD receptor TNF-IgG; Hoffman-LaRoche); IDEC-CE9.1/SB 210396 (nieusuwalne prymatyzowane przeciwciało (ang. non-depleting primatized) anty-CD4; IDEC/SmithKline; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1995) Vol. 38, S185); DAB 486-IL-2 i/lub DAB 389-IL-2 (białka fuzyjne IL-2; Seragen; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1993) Vol. 36, 1223); Anti-Tac (humanizowane anty-IL-2Ra; Protein Design Labs/Roche); IL-4 (cytokina przeciwzapalna; DNAX/Schering); IL-10 (SCH 52000; rekombinant IL-10, cytokina przeciwzapalna, DNAX/Schering); IL-4; IL-10 i/lub IL-4agoniści (np. przeciwciała agonistyczne); IL-1RA (antagonista receptora IL-1; Synergen/Amgen); TNF-bp/s-TNF (białko wiążące rozpuszczalny TNF; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol. 39, nr 9 (supplement), S284; Amer. J. Physiol. - Heart and Circulatory Physiology (1995) Vol. 268. pp. 37-42); R973401 inhibitor fosfodiesterazy typ IV; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol. 39, nr 9 (suplement), S282); MK-966 (inhibitor COX-2; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S81); Iloprost (patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (suplement), S82); metotreksat; talidomid (patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (suplement), S282) i leki związane z talidomidem (np. Celgen); leflunomid (lek przeciwzapalny i inhibitor cytokiny; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (suplement), S131; Inflammation Research (1996) Vol. 45, pp. 103-107); kwas traneksamowy (inhibitor aktywacji plazminogenu; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S284); T-614 (inhibitor cytokiny; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S282); prostaglandyna E1; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S282; Tenidap (niesteroidowy lek przeciwzapalny; patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S280); naproksen (niesteroidowy lek przeciwzapalny); patrz np. Neuro Report (1996) Vol. 7, pp. 1209-1213; Meloksikam (niesteroidowy lek przeciwzapalny); Ibuprofen (niesteroidowy lek przeciwzapalny); Piroksykam (niesteroidowy lek przeciwzapalny); Diklofenak (niesteroidowy lek przeciwzapalny); Indometacyna (niesteroidowy lek przeciwzapalny); Sulfasalazyna patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S281); Azatiopryna patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S281); inhibitor ICE (inhibitor enzymu konwertującego enzym interleukina-1 β); zap-70 i/lub lek inhibitor (inhibitor kinazy tyrozynowej zap-70 lub lck); inhibitor VEGF i/lub inhibitor VEGF-R (inhibitory czynnika wzrostu naczyniowych komórek nabłonkowych lub receptora czynnika wzrostu naczyniowych komórek nabłonkowych; inhibitory angiogenezy); przeciwzapalne leki kortykosterydowe (np. SB203580); inhibitory konwertazy TNF; przeciwciała anty-IL-12; przeciwciała anty-IL-18; interleukina 11 (patrz np. Arthritis & RheuPL 218 992 B1 matism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S296; interleukina-13 (patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S308); inhibitory interleukiny-17 (patrz np. Arthritis & Rheumatism (1996) Vol 39, nr 9 (supplement), S120); złoto; penicylamina; chlorochina; hydroksychlorochina; chlorambucyl; cyklofosfamid; cyklosporyna; całkowite limfoidalne napromieniowanie; anty-tymocytowa globulina; przeciwciała anty-CD4; toksyny CD-5; doustnie podawane peptydy i kolagen; lobenzarit, dwusodowa sól; Czynniki Regulujące Cytokiny (CRA) HP228 i HP466 (Houghten Pharmaceuticals, Inc.); ICAM-1 tionofosforan antysensownych oligodeoksynuklotydów (ISIS 2302; Isis Pharmaceuticals, Inc.); rozpuszczalny receptor 1 dopełniacza (TP10; T Cell Sciences, Inc.)); prenison; orgoteina; polisiarczan glikozoaminoglikanu; minocyklina; przeciwciała anty-IL2R; morskie i roślinne lipidy (kwasy tłuszczowe ryb i nasion roślin; patrz np. DeLucai wsp., (1995) Rheum. Dis. Clin. North Am. 21:759-777); auranofin; fenylobutazon; kwas meklofenamowy; kwas flufenamowy; dożylna immunoglobulina; zileuton; kwas mykofenolowy (RS-61443); takrolimus (FK-506); sirolimus (rapamycyna); amipriloza (therafectin); kladribina (2-chlorodeoksyadenozyna); azarybina; metotreksat; środki antywirusowe i modulujące odporność. Jakikolwiek z powyżej wymienionych środków może być podawany w połączeniu z będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFa w celu leczenia związanego z TNFa zaburzenia.
W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane w połączeniu z jednym z następujących środków stosowanych do leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów: drobnocząsteczkowy inhibitor KDR (ABT-123); drobnocząsteczkowy inhibitor Tie-2; metotreksat; prednison; celekoksib; kwas foliowy; siarczan hydroksy chlorochiny; rofekoksib; etanercept; infliksimab; leflunomid; naproksen; waldekoksib; sulfasalazyna; metyloprednisolon; ibuprofen; meloksikam; octan metyloprednisolonu; złoto, sól sodowa kwasu aurotiojabłkowego; aspiryna; azatiopryna; acetonid triamcinolonu; propksyfen napsylian/apap; sól kwasu foliowego; nabumeton; diklofenak; piroksykam; etodolak; diklofenak sodu; oksaprozin; oksykodon hel; dwuwinian hydrokodonu/apap; diklofenak sodu/misoprostol; fentanyl; anakinra; ludzki rekombinant; tramadol hel; salsalate; sulindak; cjanokobalamina/fa/pirydoksyna; paracetamol; alendronian sodu; prednisolon; siarczan morfiny; chlorowodorek lidokainy; indometacyna; siarczan glukozoaminy/chondroityna; cyklosporyna; amitryptylina hcl; sulfadiazyna; oksykodon hcl/paracetamol; olopatadyna hcl; misoprostol; naproksen sodu; omeprazol; mykofenolat mofetil; cyklofosfoamid; rituksimab; IL-1; TRAP; MRA; CTLA4-IG; IL-18BP; ABT-874; ABT-325 (anty-IL 18); anty IL 15; BIRB-796; SCIO-469; VX-702; AMG-548; VX-740; Roflumilast; IC-485; CDC-801 i mesopram. W innej postaci, w celu leczenia zaburzenia związanego z TNFa, podawane jest, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa w połączeniu z jednym z powyżej wymienionych środków stosowanych w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów.
W jednej z postaci wynalazku będące przedmiotem przeciwciało TNFa jest podawane w połączeniu z jednym z następujących środków stosowanych w leczeniu związanego z TNFa zaburzenia, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa:przeciwciało anty IL 12 (ABT 874); przeciwciało anty IL-18 (ABT 325); drobnocząsteczkowy inhibitor LCK; drobnocząsteczkowy inhibitor COT; przeciwciało anty-ILl; drobnocząsteczkowy inhibitor MK2; przeciwciało anty CD19; drobnocząsteczkowy inhibitor CXCR3; drobnocząsteczkowy inhibitor CCR5; drobnocząsteczkowy inhibitor CCR11 przeciwciała przeciw-E/L selektynie; drobnocząsteczkowy inhibitor P2X7; drobnocząsteczkowy inhibitor IRAK-4; drobnocząsteczkowy agonista receptora glukokortykoidowego; przeciwciało przeciw receptorowi C5a; drobnocząsteczkowy inhibitor receptora C5a; przeciwciało anty-CD32 i CD32, jako białko terapeutyczne.
W jeszcze innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało TNFa jest podawane w połączeniu z antybiotykiem lub środkiem przeciwzakaźnym. Środek przeciwzakaźny obejmuje znane w tej dziedzinie środki stosowane do leczenia infekcji wirusowych, grzybiczych, pasożytniczych lub bakteryjnych. Tak, jak użyto tutaj, termin „antybiotyk” odnosi się do chemicznych substancji, które hamują wzrost mikroorganizmów lub je zabijają. Terminem tym objęte są, znane w tej dziedzinie, antybiotyki produkowane przez mikroorganizmy oraz antybiotyki syntetyczne (np. analogi). Antybiotyki obejmują, ale nie są ograniczone do: klarytromycynę (Biaxin®), cyprofoksacyny (Cipro®) i metronidazol (Flagyl®).
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym do leczenia rwy kulszowej lub bólu.
Przykłady środków, które mogą być użyte do zmniejszenia lub zahamowanie objawów rwy kulszowej lub bólu obejmują: dwuwinian hydrokodonu/apap, rofekoksib, cyclobenzaprin hcl, metyloprednisolon, naproksen, ibuprofen, oksykodon hcl/paracetamol, celekoksib, valdekoksib, octan metylopredni54
PL 218 992 B1 solonu, prednison, fosforan kodeiny/apap, tramadol hcl/paracetamol, metaksalon, meloksikam, metokarbamol, chlorowodorek lidokainy, diklofenak sodu, gabapentina, deksametazon, karisoprodol, ketorolak trometaminy, indometacyna, paracetamol, diazepam, nabumeton, oksykodon hcl, tyzanidyna hcl, diklofenak sodu/misoprostol, napsylian proksyfenu/apap, asa/oksykod/oksykodon ter, ibuprofen/hydrokodon bit, tramadol hcl, etodolak, propoksyfen hcl, amitriptylina hcl, karisoprodol/fosforan kodeiny/asa, siarczan morfiny, multiwitaminy, naproksen sodu, cytrynian orfenadryny i temazepam.
W jeszcze innej postaci, związane z TNFα zaburzenie jest leczone będącym przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFα w połączeniu z hemodializą.
W innej postaci, będące przedmiotem wynlazku przeciwciało dla TNFα jest stosowane w połączeniu z lekiem używanym do leczenia choroby Crohna lub zaburzeń związanych z tą chorobą. Przykłady środków terapeutycznych, które mogą być stosowane do leczenia choroby Crohna obejmują następujące substancje: mesalamina, prednison, azatiopryna, merkaptopuryna, infliksimab, budezonid, sulfasalazyna, metyloprednisolon sod suce, difenoksylat/atrop sulf, chlorowodorek loperamidu, metotreksat, Omeprazol, folan, cyprofloksacyna/dekstroza-woda, dwuwinian hydrokodonu/apap, chlorowodorek tetracykliny, fluocynonid, metronidazol, timerosal/ kwas borowy, żywica cholestyraminowa/sacharoza, chlorowodorek cyprofloksacyny, siarczan hiosciaminy, chlorowodorek meperydyny, chlorowodorek midazolamu, oksykodon hcl/paracetamol, chlorowodorek prometazyny, fosforan sodu, sulfametoksazol/trimetoprim, celekoksib, polikarbofil, propoksyfen napsylianu, hydrokortyzon, multiwitaminy, balsalazyd dwusodowy, fosforan kodeiny/apap, kolesewelam hcl, cjanokobalamina, kwas foliowy, lewofloksacyna, metyloprednisolon, natalizumab, i interferon-gamma.
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało TNFα jest stosowane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym do leczenia astmy.
Przykłady środków, które mogą być używane do zmniejszenia lub hamowania astmy obejmują: albuterol; salmeterol/flutikazon; sód; propionian flutikazonu; budezonid; prednison; salmeterol xinafoate; lewalbuterol hcl; siarczan/ipratropium; fosforan prednisolonu; acetonid triamcinolonu; dwupropionian beklometazonu; bromek ipratropium; Azytromycyna; octan pirbuterolu, Prednisolon, bezwodna teofilina, metyloprednisolon sod suce, klarytromycyna, zafirlukast, fumaran formoterolu, szczepionka przeciw grypie, metyloprednisolon, trójwodzian, flunizolid, wstrzyknięcie alergizujące, kromolin sodu, chlorowodorek feksofenadyny, flunizolid/mentol, amoksycylina/klawulonian, lewofloksacyna, urządzenie towarzyszące inhalatorowi, guaifenezyna, fosforan sodowy deksametazonu; moksifloksacyna hel; hyklat; guaifenezyna/d-metorfan; pephedrine/cod/chlorphenir; gatifloksacyna; chlorowoderek cetyryzyny; fluorek mometazonu; salmeterol xinafoate; benzonatat; cefaleksyna; pe/hydrokodon/chlorphenir; cetyryzyna hcl/pseudoephed; fenylefryna/cod/prometazyna; kodeina/prometazyna; cefprozyl; deksametazon; guaifenaezyna/pseudoefedryna, chlorfeniramina/hydrokodon, nedokromil sodu, siarczan terbutaliny, epinefryna i metyloprednisolon, siarczan metaproterenolu.
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało TNFα jest stosowane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym do leczenia COPD.
Przykłady środków, które mogą być stosowane do zmniejszania lub hamowania objawów COPD obejmują: siarczan albuterolu/ipratropium; bromek ipratropium; salmeterol/flutikazon; albuterol; salmeterol; xinafoate; propionian flutikazonu; prednison; teofilina bezwodna; metyloprednisolon sod succ; montelukast sodu; budezonid; fumaran formoterolu; acetonid triamcinolonu; lewofloksacyna; guaifenezyna; azytromycyna; beklometazon; dwupropionian; levalbuterol hcl; flunisolid; sód; trójwodzian; gatifloksacyna; zafirlukast; amoksycylina/klawulonian; flunisolid/mentol; chlorfeniramina/hydrokodon; siarczan metaproterenolu; metyloprednisolon; furoate; efedryna/cod/chlorphenir; octan pirbuterolu; efedryna/loratadyna; siarczan terbutaliny; bromek tiotropium; (R,R)-formoterol; TgAAT; Cilomilast i Roflumilast.
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało TNFα jest stosowane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym do leczenia IPF.
Przykłady środków, które mogą być stosowane do zmniejszenia lub zahamowania objawów IPF obejmują: prednison; azatiopryna; albuterol; kolchicyny; siarczan; digoksyna; gamma interferon; metyloprednisolon sod succ; furosemid; lisinopril; nitrogliceryna; spironolakton; cyklofosfamid; bromek ipratropium; aktynomycyna d; alteplaza; propionian flutikazonu; lewofloksacyna; siarczan metaproterenolu; siarczan morfiny; oksykodon hcl; chlorek potasu; acetonid triamcinolonu takrolimus bezwodny; wapno; interferon-alfa; metotreksat; mykofenolan, mofetil.
W jednej z postaci, przeciwciało TNFα jest podawane ze środkiem, który jest zazwyczaj używany do leczenia artropatii kręgów kręgosłupa.
PL 218 992 B1
Przykłady takich środków obejmują niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAID), inhibitory COX2, włączając w to Celebrex®, Vioxx®, i Bextra® i etorikoksib. Także fizjoterapia jest zwyczajowo stosowana do leczenia artropatii kręgów kręgosłupa zwykle z niesteroidowymi lekami zapalnymi.
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest stosowane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym do leczenia zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa.
Przykłady środków, które mogą być stosowane do zmniejszania lub hamowania objawów występujących w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa obejmują: ibuprofen, diklofenak i misoprostol, naproksen, meloksikam, indometacyna, diklofenak, celekoksib, rofekoksib, sulfasalazyna, prednison, metotreksat, azatiopryna, minocyklina, prednison, etanercept, i infliksimab.
W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało TNFa jest podawane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym stosowanym do leczenia artropatii łuszczycowej.
Przykłady środków, które mogą być użyte do zmniejszenia lub zahamowania objawów artropatii łuszczycowej obejmują: metotreksat; etanercept; rofekoksib; celekoksib; kwas foliowy; sulfasalazyna; naproksen; leflunomid; octan metyloprednisolonu; indometacynę; siarczan hydroksychlorochiny; sulindak; prednison; betametazon wspomagany diprop; infliksimab; metotreksat; folan; acetonid triamcinolonu diklofenak; dimetylsulfoksyd; piroksykam; diklofenak sodu; ketoprofen; meloksikam; prednison; metyloprednisolon; nabumeton; tolmetin sodu; kalcypotrien; cyklosporyna; diklofenak; sód/misoprostol; fluocynonid; siarczan glukozaminy; złoto; sód tiomaleinian; hydrokodon; dwuwinian/apap; ibuprofen; risedronat sodu; sulfadiazyna; tioguanina; waldekoksib; alefacept; i efalizumab.
W jednej z postaci, inhibitor TNFa jest podawany po przeprowadzeniu początkowo procedury leczenia choroby wieńcowej serca.
Przykłady takich procedur obejmują, ale nie są ograniczone do: przeszczep naczyniowy omijający tętnice wieńcowe, (CABG) i przezskorną wewnątrznaczyniową angioplastykę wieńcową (PTCA) lub angioplastykę. W jednej z postaci inhibitor TNFa jest podawany w celu zapobiegania ponownemu pojawieniu się nawrotu zwężenia. W innej postaci inhibitor TNFa jest podawany w celu zapobiegania lub leczenia nawrotu zwężenia.
Wynalazek dostarcza także sposobu leczenia, w którym inhibitor TNFa jest podawany przed, w połączeniu z lub po wprowadzeniu stentu do tętnicy podmiotu poddanego procedurze leczenia choroby wieńcowej serca. W jednej z postaci stent jest aplikowany po CABG lub PTCA.
W kontekście niniejszego wynalazku, może być stosowana duża różnorodność przeszczepów stentu, co zależne jest od miejsca i natury pożądanego leczenia. Przeszczepy stentu mogą być, na przykład rozwidlone lub rurkowe, cylindryczne lub stożkowe, samo rozprężające się lub rozprężane balonem, unibody lub modułowe. Co więcej, stent może być przystosowany do uwalniania leku tylko na końcu dystalnym albo wzdłuż całej długości przeszczepionego stentu. Będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa może także być podawany na stencie. W jednej z postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, włączając w to na przykład D2E7/HUMIRA® jest podawane poprzez stent uwalniający lek.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w połączeniu z dodatkowymi środkami do leczenia lub zapobiegania nawrotowi zwężenia.
Przykłady środków, które mogą być użyte do leczenia lub zapobiegania nawrotowi zwężenia obejmują sirolimus, paklitaksel, everolimus, takrolimus, ABT-578 i paracetamol.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w połączeniu z dodatkowymi środkami do leczenia zawału mięśnia sercowego. Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w połączeniu z dodatkowymi środkami do leczenia zawału mięśnia sercowego, które obejmują: aspirynę, nitroglicerynę, winian metoprololu, enoksaparynę sodu, heparynę sodu, dwusiarczan klopidogrelu, karwedilol, atenolol, siarczan morfiny, bursztynian metoprololu, warfarin sodu, lisinopril, monoazotan izosorbidu, digoksynę, furosemid, simwastatynę, ramipril, tenekteplazę, maleinian enalaprilu, torsemid, Retavase, lozartan potasu, quinapril hcl/mag carb, bumetanid, alteplazę, enalaprilat, chlorowodorek amiodaronu, tirofiban hcl m-wodny, chlorowodorek diltiazemu, kaptopril, irbesartan, walsartan, chlorowodorek propranololu, fosinopril sodu, chlorowodorek lidokainy, eptifibatyd, cefazolin sodu, siarczan atropiny, kwas aminokapronowy, spironolakton, interferon, chlorowodorek sotalolu, chlorek potasu, dokuzan sodowy, dobutamina hcl, alprazolam, prawastatyna sodu, atorwastatyna wapnia, chlorowodorek midazolamu, chlorowodorek meperydyny,
PL 218 992 B1 dwuazotan izosorbidu, epinefrynę, chlorowodorek dopaminy, biwalirudinę, rosuwastatynę, ezetymib/simwastatynę, avasimibe, abciksimab, i kariporyd.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w połączeniu z dodatkowymi środkami terapeutycznymi do leczenia lub zapobiegania dusznicy bolesnej. Przykłady środków, które mogą być użyte do leczenia lub zapobiegania dusznicy bolesnej obejmują: aspirynę; nitroglicerynę; monoazotan izosorbidu; bursztynian metoprololu; atenolol; winian metoprololu; besylat amlodipinę, chlorowodorek dilitiazemu, dwuazotan izosorbidu; dwusiarczan klopidogrelu; nifedipinę; atorwastatynę wapnia; chlorek potasu; furosemid; simwastatynę; werapamil hcl; digoksynę; propranolol hcl; karwedilol; lisinopril; sprionolakton; hydrochlorotiazyd; maleinian enalaprilu; madolol; ramipril; enoksaparin sodu; heparynę sodu; walsartan; chlorowodorek sotalolu; fenofibrat; ezetimib; bumetanid; losartan potasu; lisinopril/hydrochlorotiazyd; felodipinę; kaptopril i fumaran bisoprololu.
W jednej z postaci wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane w połączeniu ze środkami, które zazwyczaj stosuje się do leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C.
Przykłady takich środków, obejmują Interferon-alfa-2a, Interferon-alfa-2b, Interferon-alfa con1, Interferon-alpha-n1, Pegylowany interferon-alfa-2a, Pegylowany interferon-alfa-2b, Rybawiryna, Peginterferon alfa-2b i rybawiryna, Kwas Ursodeoksycholowy, Kwas Glicyryzowy, Thymalfasin, Maxamine, i VX-497.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w celu leczenia łuszczycy w połączeniu z kortykosteroidami do podawania miejscowego, analogami witaminy D, retinoidami podawanymi miejscowo lub doustnie lub z kombinacją wyżej wymienionych środków.
Dodatkowo, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa może być podawane w celu leczenia łuszczycy z następującymi środkami takimi jak: drobnocząsteczkowy inhibitor KDR (ABT-123), drobnocząsteczkowy inhibitor Tie-2, calcipotriene, propionian klobetazolu, acetonid triamcinolonu, propionian halobetazolu, tazaroten, metotreksat, fluocynonid, betametazon wzmocniony diprop, fluocinolon, acetonid, acytretyna, szampon dziegciowy, walerianian betametazonu, mometazone furoate, ketokonazol, pramoksin/fluocinolon, walerianian hydrokortyzonu, flurandrenolid, mocznik, betametazon, propionian klobetazolu/emoll, propionian flutikazonu, azytromycyna, hydrokortyzon, formuła nawilżająca, kwas foliowy, dezonid, węgiel dziegciowy, dwuoctan diflorasonu, etanercept, folan, kwas mlekowy, metoksalen, hc/bizmut subgal/znox/resor, octan metyloprednisolonu, prednison, filtr przeciwsłoneczny, kwas salicylowy, halcinonid, antralin, piwalat klokortolonu, ekstrakt węgla, węgiel dziegciowy/kwas salicylowy, węgiel dziegciowy/kwas salicylowy/siarka, dezoksymetazon, diazepam, środek zmiękczający skórę, pimecrolimus, środek zmiękczający skórę, fluocynonid/środek zmiękczający skórę, olej mineralny/olej rycynowy/na lact, olej mineralny/olej arachidowy, ropa naftowa/mirystan izopropylu, psoralen, kwas salicylowy, mydło/tribromsalan, timerosal/kwas borny, celekoksib, infliksimab, alefacept, efalizumab, takrolimus, pimecrolimus, PUVA, UVB, i sulfasalazyna.
Będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFa może być użyte w połączeniu z innymi środkami do leczenia dolegliwości skóry.
Na przykład będące przedmiotem wynalazku przeciwciało, część przeciwciała lub inny inhibitor TNFa jest łączony z terapią PUVA. PUVA, która jest stosowana w leczeniu bardzo różnorodnych dolegliwości skórnych. Jest połączeniem psolaren (P) z naświetlaniem promieniowaniem UV o długiej długości fali. W innej postaci, będące przedmiotem wynalazku przeciwciała są używane do leczenia łuszczycy, kiedy to przeciwciała są podawane łącznie z pimekrolimus. W kolejnej postaci, takrolimus i przeciwciała dla TNFa są podawane w połączeniu z metotreksat i/lub cyklosporyna. W jeszcze innej postaci, w celu leczenia łuszczycy będący przedmiotem wynalazku inhibitor TNFa jest podawany wraz z leczeniem laserem ekscymerowym.
Nieograniczające przykłady innych środków terapeutycznych, z którymi inhibitor TNFa może być łączony w celu leczenia zaburzenia dolegliwości skóry lub paznokci obejmują fototerapię UVA i UVB. Inne nieograniczające przykłady środków terapeutycznych, które mogą być użyte w połączeniu z inhibitorem TNFa obejmują anty-IL-12 i anty-IL-18, włączając antybiotyki.
W jednej z postaci, w leczeniu choroby Behecet'a, będące przedmiotem wynalazku przeciwciało dla TNFa jest podawane w połączeniu z dodatkowym środkiem terapeutycznym. Dodatkowe środki terapeutyczne, które mogą być użyte w leczeniu choroby Behecet'a obejmują, ale nie są ograniczone do: prednisonu, cyklofosfamidu (Cytoxan), Azatiopryny (nazywanej także imuran, metotreksat, timetoprim/sulfametoksazol (także nazywany bactrim lub septra) i kwasu foliowego. Jakikolwiek z powyżej wymienionych środków terapeutycznych, może być podawany podmiotowi cierpiącemu na związane z TNFa zaburzenie, w którym aktywność TNFa jest szkodliwa, sam lub w połączeniu z będącym
PL 218 992 B1 przedmiotem wynalazku przeciwciałem dla TNFα. W jednej z postaci, którykolwiek z powyżej wymi enionych środków terapeutycznych, może być podawany sam lub w połączeniu, podmiotowi cierpiącemu na reumatoidalne zapalenie stawów, w dodatku do przeciwciała dla TNFα, w celu leczenia związanego z TNFα zaburzenia.
Ten wynalazek jest dalej zilustrowany przez poniższe przykłady, które nie powinny być interpretowane, jako ograniczenie. Zawartość wszystkich odnośników, patentów, opublikowanych zgłoszeń patentowych cytowanych w tym zgłoszeniu jest włączona tutaj przez odnośniki.
Przykłady
P r z yk ł a d 1
Inhibitor TNFα w szczurzym modelu zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa
Podawanie przeciwciała dla TNF szczurom z antygenem ludzkiego leukocytu B27(HLA-B27) w celu badania hamowania postępującego zesztywnienia stawu.
Szczury Fisher 344 wykazujące objawy podobne do ludzkiej artopatii kręgosłupa, a w szczególności do zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (AS), skonstruowano genetycznie w celu przenoszenia dużej liczby kopii ludzkiego głównego kompleksu zgodności tkankowej klasy 1 allel B27 i genów mikroglobulin β2 (Zhang i wsp., Curr Rheumatol Rep. 2002:4:507). Samce transgenicznych szczurów wytwarzających ludzki leukocytowy antygen B27 (HLA-B27) w wieku 10 tygodni przebywały w zwierzęcej kolonii do osiągnięcia wieku 40 tygodni. Jako nietransgenicznej kontroli używano grupy szczurów Fisher 344. Szczury kontrolne kupowano w wieku 36 tygodni i przez dodatkowe 3 do 4 tygodni przebywały w takich samych warunkach jak grupa badana.
Przed rozpoczęciem doświadczalnego leczenia, szczury kontrolne i szczury transgeniczne HLA-B27 ważono, by być pewnym, że nie ma między nimi istotnych różnic. Następnie szczurom podawano dootrzewnowo (i.p.) albo placebo albo monoklonalne przeciwciała anty-TNFα, o których wiadomo, że wiążą i neutralizują szczurzy TNFα, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89: 9784; BD Biosciences Pharmingen). U szczurów oceniano objawy AS zaczynając obserwacje w przybliżeniu w wieku 36 tygodni i kontynuując je w trakcie badania. Badano: ciężar, uchwyt drucianej siatki przednimi łapami, zdolność do przyczepienia się do odwróconej drucianej siatki, chód, elastyczność klatki piersiowej, ruchliwość pleców, wygląd oczu, skóry, paznokci, genitalii, obwodowych i osiowych stawów szkieletowych ze zwróceniem uwagi na zaczerwienienie, opuchliznę, deformację i ruchliwość stawów. Szczury badano także w kierunku artretyzmu, w szczególności zmniejszania objawów AS u szczurów leczonych i dokładnie obserwowano wzrost cech i zmian w skórze i paznokciach. W 4, 6, 8, 10, 12, 16, i 20 tygodniu szczury zabijano i wykonywano analizę radiograficzną i mikroskopową.
Prz yk ł a d 2
Wpływ inhibitora TNFα na objawy AS
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa - rozważania kliniczne
Pacjenci, którzy wykazują objawy zazwyczaj związane z AS są badani i testowani w celu oznaczenia, czy cierpią na AS i następnie są kwalifikowani do badań. Objawami zazwyczaj towarzyszącymi AS są ból odcinka lędźwiowo-krzyżowego pogarszający się przy bezczynności, sztywność i ograniczona ruchliwość odcinka lędźwiowo-krzyżowego, ból i sztywność stawu biodrowego, ograniczone rozszerzenie klatki piersiowej, ograniczony zakres ruchu (szczególnie w obszarze pleców i bioder), ból i obrzęk stawów barkowych, kolanowych, skokowych, ból szyi, ból pięty, przewlekły brak ulgi, zmęczenie, gorączka, poczucie niskiej wartości, utrata apetytu i/lub stan zapalny oczu. Pacjenci są poddawani fizycznemu badaniu, w celu stwierdzenia, czy wykazują lub nie jakiekolwiek charakterystyczne objawy wskazujące na ograniczoną ruchliwość pleców lub rozszerzania klatki piersiowej związane z AS. Przykłady testów, które wskazują na AS obejmują prześwietlenie rentgenowskie stawu krzyżowo-biodrowego i kręgów, które wykazuje charakterystyczne zmiany związane z AS.
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa jest diagnozowane przy użyciu zmodyfikowanych kryteriów New York Moll i wsp., (1973) Ann Rheum Dis 23:354; Van der Linden (1984) Arthritis Rheum 27:361). Kryterium New York dla zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa jest zmodyfikowane kryteriami Roma jak zaproponowano na Sympozjum CIOMS w New York w 1966. Łączy ono zarówno kliniczne kryteria jak i wyniki radiografii stawu krzyżowo-biodrowego. Kliniczne kryteria New York:
(a) ograniczenie ruchliwości kręgosłupa lędźwiowego we wszystkich trzech płaszczyznach (przednie ugięcie, boczne ugięcie, wysuwanie). Znakowania skóry pomocne w badaniu są pokazane w Moll, cytowane wyżej;
PL 218 992 B1 (b) w wywiadzie ból lub obecność bólu w stawach grzbietowo-lędźwiowych lub w lędźwiowym kręgosłupie; i (c) ograniczenie rozszerzalności klatki piersiowej do jednego cala (2,5 cm) lub mniej mierzone na poziomie czwartym przestrzeni międzyżebrowej.
Punktacja indeksu dla kryteriów New York
Radiograficzne zmiany w stawie krzyżowo-biodrowym Stopień
Norma 0
Podejrzenie 1
Minimalne zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych 2
Umiarkowane zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych 3
Usztywnienie stawów 4
Kliniczny przebieg As jest oceniany przy użyciu kilku narzędzi do oceny różnych objawów AS. Niektóre zazwyczaj używane skale są zawarte w Assessment in Ankylosing Spondylitis (ASAS), Bath Ankylosing Spondylitis Disease Aktivity Index (BASDAI) (Garrett i wsp., (1994) J. Rheumatol 21:2286) Bath Ankylosing Spondylitis Metrology Index (BASMI) (Jenkinson i wsp., (1994) J. Rheumatol 21:1694), i Bath Ankylosing Spondylitis Functional Index (BASFI) (Calin i wsp., (1994) J. Rheumatol 21:2281). Te wskaźniki mogą być stosowane do monitorowania pacjenta w miarę upływu czasu i do stwierdzenia poprawy. Każda z tych skal jest opisana poniżej.
Kryteria do mierzenia klinicznego przebiegu AS
1. Assessment in Ankylosing Spondylitis (ASAS20) jest głównym punktem końcowym w podstawowej Fazie 3 badań AS. Poprawa >20% i całkowita poprawa > 10 jednostek (skala 0-100) w > 3 z 4 domen: ogólne badanie podmiotu, ból, działanie, stan zapalny. Konieczny jest brak pogorszenia w możliwych pozostałych dziedzinach (pogorszenie jest definiowane, jako zmiana na gorsze > 20% i pogorszenie netto > 10 jednostek (skala 0-100).
2. The Bath Ankylosing Spondylitis Disease Activity. Index (BASDAI) może być używany do oceny poziomu chorobowej aktywności u pacjenta z AS. BASDAI ogniskuje się na sygnałach i objawach związanych z aspektami zapalnymi w AS, nocnym bólu pleców i całkowitym, ogólnym badaniu pacjenta oraz aktualnymi fizycznymi pomiarami ruchliwości kręgosłupa, takimi jak test Schober'a, ocena rozszerzania klatki piersiowej i mierzenie dystansu potylicy do ściany. BASDAI mierzy aktywność choroby na podstawie sześciu pytań odnoszących się do zmęczenia, bólu pleców, obwodowego artretyzmu, zapalenia przyczepów ścięgnistych (zapalenie w punktach, gdzie ścięgno/więzadło/torebka stawowa dołącza do kości) i porannego zesztywnienia. Odpowiedzi na pytania są udzielane na 10 cm poziomej wzrokowej analogowej skali mierzącej nasilenie zmęczenia, bólu stawów obwodowych i stawów kręgosłupa, zlokalizowanej tkliwości uciskowej i porannej sztywności (zarówno jakościowo jak i ilościowo). Końcowa punktacja BASDAI mieści się w zakresie 0 do 10.
3. The Bath Ankylosing Spondylitis Functional Index (BASFI) mierzy uszkodzenia fizycznego funkcjonowania spowodowanego przez AS i jest narzędziem samooceny, które zawiera 8 specyficznych pytań odnoszących się do działania w AS a 2 pytania odzwierciedlają zdolność pacjenta do dawania sobie rady ze sprawami codziennego życia. Odpowiedź na każde pytanie jest udzielana na 10 cm poziomej, wzrokowej, analogowej skali, ich średnia daje ocenę BASFI (0-10).
4. Bath Ankylosing Spondylitis Metrology Index (BASMI) składa się z prostych 5 klinicznych pomiarów, które dostarczają złożonego indeksu i definiują status chorobowy w AS. Analiza pomiarów (20 pomiarów) identyfikuje tych 5 pomiarów, które najdokładniej odzwierciedlają osiowy status: rotację szyjną, odległość skrawka ucha do ściany, zgięcie boczne, zmodyfikowany test Schober'a i odległość między kostkami nogi. BASMI jest szybki (7 minut), powtarzalny i wrażliwy na zmiany zachodzące w całym spektrum choroby. Indeks BASMI zawiera 5 pomiarów ruchliwości biodra i kręgosłupa w AS. Pięć pomiarów BASMI, punktowanych od 0 (łagodny) do 10 (ciężki) obejmuje odległość skrawka ucha do ściany, szyjną rotację, ugięcie lędźwiowe ugięcie boczne i odległość między kostkami nogi.
Kombinacje powyżej wspomnianych kryteriów są używane do oceny pacjentów. Dodatkowo, do oceny aktywności choroby u pacjentów mogą być stosowane metody radiograficzne, MRI oraz wskaźniki degradacji kości i chrząstek.
PL 218 992 B1
Badania kliniczne sprawdzające D2E7 u ludzi z aktywnym AS
Pacjentom podawano podskórnie dawkę D2E7 w klinicznej, placebo kontrolowanej próbie przez okres tygodni i ponownie oceniano co każde 2-6 tygodni przez następny rok, w celu stwierdzenia czy objawy AS zmniejszają się lub czy są leczone. W badaniach stosowano podawanie w każdym, co drugim tygodniu dawki 40 mg, która jest efektywna i bezpieczna w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów. Do badań wybrano tylko tych pacjentów, którzy mieli potwierdzoną diagnozę aktywnego AS, co jest definiowane przez występowanie 2 z następujących 3 kryteriów - indeksu BASDAI, wzrokowej analogowej skali (VAS) dla bólu i porannego usztywnienia. Bardziej szczegółowo indeks BASDAI opisano powyżej. Żeby zakwalifikować się do badań, pacjenci musieli mieć znaczący ból przy początkowym badaniu, ból > 4 na 10 centymetrowej VAS i punktację w BASDAI > 4.
Modyfikujące chorobę leki przeciwreumatyczne (DMARDS) i inne środki immunosupresyjne są dozwolone w tym badaniu. Pacjenci są kwalifikowani do badania, jeżeli są na dawce równoważnej < 10 mg prednisonu dziennie.
Przed badaniem kwalifikującym przeprowadzono badania przesiewowe w celu uzyskania dla każdego pacjenta dokumentacji historii i bieżącego stanu choroby. Od każdego pacjenta uzyskano następujące informacje: poranne usztywnienie (czas trwania i nasilenie), występowanie poprzednio zapalenia błony naczyniowej oka (liczba epizodów i czas trwania) i liczba stanów zapalnych stawów obwodowych. Dla każdego pacjenta otrzymano radiogramy kręgosłupa i stawu krzyżowo-biodrowego. Dla zakwalifikowanych pacjentów do dokumentowania stanu kręgosłupa, może być także użyty MRI.
Pacjentów losowo przydzielono do grup doświadczalnej i placebo, i podawano im albo D2E7 albo placebo raz w ciągu każdych dwóch tygodni w utajniony sposób, aż do 12 lub 24 tygodnia. D2E7 podawano w dawkach 20 do 80 mg, dawkach, które były efektywnie stosowane w leczeniu reumatycznego zapalenia stawów; stwierdzono, że dawka 40 mg jest efektywna. Wyższe dawki mogą być konieczne do leczenia stanów zapalnych kręgosłupa, tak więc, w tym badaniu używano wyższych dawek (40 mg tygodniowo u pacjentów, którzy nie odpowiadali na leczenie i którzy nie otrzymywali metotreksatu). Obliczono odsetek pacjentów, którzy osiągnęli ASAS20.
P r z y k ł a d 3
Kliniczne badania inhibitora TNF w artropatii łuszczycowej
D2E7 u ludzi z artropatia łuszczycową
Do badań wybrano pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej artropatią łuszczycową jakiegokolwiek podtypu (artropatia stawów zewnętrznych międzypaliczkowych, artropatia zniekształcająca, poliartropatia symetryczna, asymetryczna oligoartropatia i/lub artropatia kręgosłupa). Pacjenci albo mieli niepowodzenie albo wykazywali nietolerancję na leczenie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NSAID) albo modyfikującymi chorobę lekami przeciw reumatycznymi (DMARD). Terapię prowadzono samą albo w połączeniu z NSAID i DMARD.
Oceniany zakres dawkowania obejmował 40 mg w każdym co drugim tygodniu, co jest dawką D2E7, co do której stwierdzono, że jest najbardziej efektywna w leczeniu pacjentów z reumatycznym zapaleniem stawów. Badano także wyższą dawkę (40 mg tygodniowo). Badania porównano do placebo dla 12 do 24 tygodni, po czym następowało oznaczone, otwarte leczenie w celu oznaczenia bezpieczeństwa i efektywności terapii.
Wykonywano kliniczne badania pacjentów przesiewowo, badania odniesienia i częste badania w trakcie leczenia. Podstawowa wydajność leczenia jest mierzona dla oznak i objawów poprzez wstępne kryteria poprawy American College Rheumatology (ACR20) po 12 tygodniach. Dodatkowy, główny punkt końcowy obejmował ocenę zmian radiologicznych w czasie 6 do 12 miesięcy, żeby ocenić zmiany w strukturalnych uszkodzenich. W trakcie leczenia wykonywano wielokrotnie inne oceny włączając Psoriatic Arthritis Response Criteria (PsARC), pomiary jakości życia i ocenę skóry, w celu wyznaczenia skuteczności w stosunku do zmian łuszczycowych (indeks ostrości obszarów łuszczycowych (PASI) i oceny zmian tkanki).
P r z y k ł a d 4
Inhibitor TNFa w mysim modelu astmy
Badanie przeciwciała dla TNF przy użyciu alergicznej astmy indukowanej albuminą jaja kurzego (OVA) u myszy.
Mysi model OVA alergicznej astmy (Hessel, E.M., i wsp., (1995) Eur. J. Pharmacol. 293:401; Daphne, T., i wsp., (2001) Am. J. Respir. Cell Mol. Biol. 25:751, jest używany w poniższych badaniach dotyczących leczenia astmy alergicznej.
PL 218 992 B1
Wszystkie myszy są sensytyzowane na OVA (albumina jaja kurzego, surowa, klasa V; Sigma, St. Louis, MO). Aktywna sensytyzacja jest przeprowadzana bez adjuvanta przez podawanie siedmiu dootrzewnowych wstrzyknięć 10 ąg OVA w 0,5 ml roztworze soli fizjologicznej bez pirogenu, co drugi dzień (jedna iniekcja dziennie). Trzy tygodnie po ostatniej sensytyzacji, myszy są poddane 16 prowokacjom OVA (2 mg/ml w roztworze soli fizjologicznej bez pirogenu) albo 16 prowokacjom aerozolu soli fizjologicznej w kolejnych dniach przez 5 min (jeden aerozol dziennie). Dodatkowa grupa myszy najpierw otrzymała 8 aerozoli OVA, a następnie 8 aerozoli soli (OVA/sól, grupa spontanicznej rozdzielczości).
Dla doświadczenia z modelem ostrzejszego przebiegu astmy alergicznej, wszystkie myszy są sensytyzowane OVA przez aktywną sensytyzację dwiema dootrzewnowymi iniekcjami (w odstępie 7d) 0,1 ml strąconego ałunem antygenu zawierającego 10 ąg OVA adsorbowanego na 2,25 mg ałunu (Alumnject; Pierce; Rockford, IL). Dwa tygodnie po drugiej sensytyzacji myszy były poddane albo sześciu prowokacjom OVA (10 mg/ml OVA w roztworze soli fizjologicznej bez pirogenu) lub sześciu prowokacji aerozolem soli, 20 min., co trzeci dzień (jeden aerozol każdego trzeciego dnia). Dodatkowa grupa myszy najpierw otrzymała trzy aerozole OVA, po czym nastąpiły trzy aerozole soli (OVA/sól, grupa spontanicznej rozdzielczości).
Leczenie aerozolem przeprowadzano w ekspozycyjnych komorach z pleksiglasu (5 litrów) połączonych z rozpylaczem Pari LC Star (PARI Respiratory Equipment, Richmond, VA; cząsteczki o rozmiarze 2,5-3,1 ąm) kierowanego przez sprężone powietrze przy szybkości przepływu 6 litrów//min. Aerozol jest podawany grupom składającym się z nie więcej niż 8 zwierząt.
Monoklonalne przeciwciało anty-TNFa, o których wiadomo, że wiążą i neutralizują mysi TNFa, np. TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) jest podawane, sensytyzowanym OVA myszom po drugiej sensytyzacji, w zakresie dawek zgodnie ze standardowym protokółem znanym w tej dziedzinie. Grupa kontrolna otrzymuje odpowiednie placebo.
Odpowiedź dróg oddechowych jest mierzona u świadomych, nieunieruchomionych myszy przy użyciu barometrycznej pletyzmografii całego zwierzęcia, przez rejestrację ciśnienia oddechowego w odpowiedzi na inhalację metacholiny (chlorek acetylo-β-metylocholiny; Sigma). W skrócie: myszy są umieszczane w komorze dla całego zwierzęcia, podstawowe odczyty są otrzymywane i uśredniane dla trzech min. Po soli w postaci aerozolu, następuje metacholina w kolejno podwajanych stężeniach (zakres 1,6-50 mg/ml soli) rozpylana przez 3 min. Odczyty są wykonywane i uśredniane dla 3 min. po każdym rozpyleniu. Krzywe dawko zależności (DRC) na metacholinę są analizowane statystycznie przy użyciu uogólnionego modelu liniowego dla pomiarów powtarzanych, po czym stosuje się test post-hoc dla porównania między grupami. Przed analizą statystyczną wykonano logarytmiczną transformację danych w celu wyrównania wariancji we wszystkich grupach.
Po pomiarach reaktywności dróg oddechowych in vivo, myszy zabijano przez podanie dootrzewnowo 1 ml 10% uretanu w soli fizjologicznej wolnej od pirogenu (Sigma). Jednocześnie myszy są skrwawiane przez punkcję serca i OVA specyficzne IgE jest mierzone przy użyciu ELISA. W skrócie: płytki mikrotritracyjne (Nunc A/S, Roskilde, Denmark) są pokrywane roztworem zawierającym szczurze anty mysie IgE w stężeniu 2 ąg/ml (Klon EM95) rozcieńczone roztworem buforu fosforanowego (PBS), inkubowane przez noc w temperaturze 4°C Następnego dnia badanie ELISA jest przeprowadzane w temperaturze pokojowej. Po zablokowaniu buforem ELISA (PBS zawierający 0,5% surowicę albuminy wołowej [Sigma], 2 mM EDTA, 136,9 mM NaCl, 50 mM Tris, 0,05% Tween-20 [Merc, Whitehouse station, NJ] pH 7,2) przez 1 h, próbki surowicy i duplikaty krzywej standardowej (zaczynając 1:10) rozcieńczone w buforze ELISA dodaje się na 2 h. Referencyjne standardy OVA specyficznych IgE otrzymano przez dootrzewnową immunizację OVA i arbitralnie przypisano im wartość 10 000 eksperymentalnych jednostek/ml (EU/ml). Po inkubacji 1 ąg/ml OVA sprzężony z digoksygeniną (DIG), który jest przygotowany z zestawu zawierającego w buforze ELISA N-hydroksy-succiimidowy ester kwasu DIG-3-o-metykarbonylo^-kapronowego (Roche Diagnostic, Basel, Switzerland) dodawano na 1,5 h, po czym następuje 1 h inkubacja z fragmentami anty DIG-Fab połączonymi z peroksydazą chrzanową (Roche Diagnostics) rozcieńczonymi 1:500 w buforze ELISA. Reakcja barwna jest przeprowadzana przy użyciu substratu, którym jest o-fenylenodiaminodichlorek (0,4 mg/ml, Sigma) i 4 mM H2O2 w PBS. Reakcja jest zatrzymywana przez dodanie 4M H2SO4.
PL 218 992 B1
Gęstość optyczna jest czytana przy 492 nm, przy użyciu czytnika mikropłytek Benchmark (Bio-Rad Laboratories, Hercules, CA). Granica wykrywalności dla badania ELISA wynosi 0,5 EU/ml IgE.
Oskrzelowe płukanie pęcherzykowe (BAL) jest przeprowadzane bezpośrednio po skrwawieniu myszy. W skrócie: drogi oddechowe są płukane pięć razy przez kaniulę tchawiczną, 1 ml objętościami ogrzanego do temp. 37°C roztworu soli wolnej od pirogenu. Płyn odzyskany z płukania łączono, komórki odwirowywano (32 x g, 4°C, 5 min) i ponownie zawieszano w 150 μl zimnego PBS. Całkowitą liczbę komórek w BALF oznaczano przy użyciu komory liczącej BOrker-TOrk (Karl Hecht Assistent KG, Sondheim/Rohm, Germany). Dla różnicowego zliczania komórek, robiono preparaty cytospin i barwiono Diff-Quick (Dade AG, Dϋdingen, Switzerland). Przy użyciu cytospin policzono 400 komórek i rozdzielano na frakcje komórek monojądrowych (monocyty, makrofagi, i limfocyty), eozynochłonnych i obojętnochłonnych przy użyciu standardowej morfologii. Analizę statystyczną przeprowadzono przy użyciu nieparametrycznego Mann-Whitney U testu.
Wytwarzanie cytokin przez ponowną stymulację komórek T przez antygen w tkance płuc oznaczano tak, jak opisano poprzednio (Hofstra, HCL. i wsp., (1999) 30 Inflam. Res. 48: 602). W skrócie: płuca przemywano jak opisano powyżej i perfundowano przez prawą komorę 4 ml soli fizjologicznej zawierającej 100 U/ml heparyny w celu usunięcia krwi i wewnątrznaczyniowych leukocytów. Całą tkankę płucną usuwano i przenoszono do zimnego, sterylnego PBS. Następnie płuca siekano i trawiono 3 ml RPMI 1640 zawierającego 2,4 mg/ml kolagenazy A i Dnazy I (klasa ll) (oba z RocheDiagnostics) przez 30 min w 37°C. Reakcję kolagenazy przerywano przez dodanie płodowej surowicy cielęcia (FCS). Trawioną tkankę płuc sączono przez 70 μm nylonowy filtr siatkowy do sączenia komórek (Becton Dickinson Labware, Franklin Lakes, NJ) z 10 ml RPMI 1640 do otrzymania zawiesiny pojedynczych komórek. Zawiesinę komórek płuc przemywano i ponownie zawieszano w pożywce hodowlanej (RPMI 1640 zawierającej 10% FCS, 1% glutamaks I i gentamycynę [wszystkie z Life Technologies, Gaithesburg, MD]) i 50 mM β-merkaptoetanolu (Sigma) i całkowitą liczbę komórek płuc oznaczano przy użyciu komory liczącej BOrker-TOrk. Komórki płuc (8 x 10-5 komórek płuc/studzienkę) hodowano w okrągłodennych 96-cio studzienkowych płytkach (Greiner Bio-One GmbH, Kremsmuenster, Austria) w obecności OVA (10 μg/ml) lub tylko pożywki hodowlanej. Jako dodatnia kontrola komórki SA hodowane w obecności związanego na płytce szczurzego, anty mysiego CD3 (klon 17A2, 50 μg/ml, opłaszczano przez noc, w 4°C). Każda stymulacja in vitro jest przeprowadzana w trzykrotnym powtórzeniu. Po 5 dniach hodowania w temperaturze 37°C, supernatant zbierano, łączono na stymulację i przechowywano w temperaturze -20°C do czasu oznaczania poziomu cytokin przy użyciu ELISA.
Oznaczenia ELISA IFN-y, IL-4, IL-5, IL-10 i IL-13 wykonywano zgodnie z instrukcją producenta (PharMingen, SanDiego, CA). Granica wykrywalności przy użyciu ELISA wynosi 160 pg/ml dla IFN-γ, 16 pg/ml dla IL-4, 32 pg/ml dla IL-5 i 100 pg/ml dla IL-10 i IL-13. We wszystkich doświadczeniach, reaktywność dróg oddechowych na metacholinę, OVA specyficzny poziom IgE w surowicy, komórkowe naciekanie do BALF i odpowiedź komórek T w tkance płuc mierzono u każdej myszy 2 godziny po ostatniej prowokacji.
Poprawa astmy u eksperymentalnych myszy zaznacza się przez zmniejszenie liczby monojądrowych komórek (włączając w to monocyty, makrofagi i limfocyty), eozynochłonnych i obojętnochłonnych w BAFL, zmniejszeniem hiperreaktywności dróg oddechowych i obniżenie produkcji cytokin przez ponowną stymulację komórek T, wywołaną antygenem w komórkach tkanki płuc.
P r z y k ł a d 5
Inhibitor TNFa w mysim modelu choroby przewlekłej niedrożności płuc (COPD)
Badania sprawdzające leczenie wzrostu pęcherzyków i stanu zapalnego
Poniższe badania przeprowadzono przy użyciu COPD indukowanego u myszy paleniem papierosów (Keast D., i wsp., (1981) J. Pathol. 135:249; Hautmaki, R.D., i wsp., (1997) Science 277:2002). W odpowiedzi na palenie papierosów obserwuje się stopniowe włączanie komórek w stanie zapalnym do płuc, po czym następują patologiczne zmiany charakterystyczne dla rozedmy. Poprzednie badania wykazały, że postępujące włączanie komórek w stanie zapalnym zaczyna się w pierwszym miesiącu palenia, po czym po 3 do 4 miesiącach ekspozycji na papierosy następuje powiększenie przestrzeni powietrznej (Hautmaki i wsp., (1997) Science 277:2002).
Myszy są eksponowane na palenie dziennie 2 papierosów bez filtra, 6 dni w tygodniu, przez 6 miesięcy przy użyciu aparatu do palenia z komorą zaadaptowaną dla myszy. Niepalące, dopasowane wiekowo zwierzęta stanowiły grupę kontrolną. Jak opisano powyżej, po 6 miesiącach ekspozycji na palenie, monoklonalne anty TNFa przeciwciało, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc
PL 218 992 B1
Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) jest podawane w zakresie dawek zgodnym ze standardowymi protokółami znanymi w tej dziedzinie. Grupie kontrolnej podawano odpowiednie placebo. Myszy leczono podawaniem przeciwciała przez okres 21 dni. Myszy zabijano po zbadaniu objętości płuc i podatności, mierzono cytokiny, mierzono histologicznie indeks śluzu, powiększenie przewodów pęcherzykowych, przestrzeń powietrzną, liczbę pęcherzykowych i śródmiąższowych makrofagów i rozmiar pęcherzyków, tak jak opisano powyżej.
Po leczeniu przeciwciałami, u myszy po eutanazji, przeprowadzane jest płukanie oskrzeli; tchawica jest izolowana przez preparowanie na tępo i rurka o małych rozmiarach jest wprowadzona do dróg oddechowych i zabezpieczona. Dwie objętości po 0,1 ml PBS z 0,1% BSA są powolnie wprowadzone, delikatnie odessane i połączone. Każda próbka płynu BAL jest odwirowywana i przechowywana w temperaturze -70°C do czasu analizy. Pomiary cytokiny są opisane w Przykładzie 5.
W celu oznaczenia objętości płuc i podatności, zwierzęta znieczulano, wkładano kaniulę do tchawicy i płuca wentylowano 100% O2 przez podłączony element „T”. Tchawica jest zaciskana zaciskiemi, tlen jest absorbowany w czasie, będącej w toku perfuzji. Po zakończeniu odgazowania, płuca i serce są usuwane en bloc i napełniane PBS przy stopniowo wzrastającym ciśnieniu od 0 do 30 cm. Rozmiar płuc w każdym 5-cm przedziale jest oceniany poprzez zastąpienie objętości. Wzrost objętości płuc u leczonych zwierząt w porównaniu z placebo wskazuje na poprawę COPD.
W celu wykonania histologicznej analizy zwierzęta są zabijane i przeprowadzane jest środkowe przecięcie mostka. W celu oczyszczenia wewnątrznaczyniowej przestrzeni płucnej, dokonywana jest perfuzja prawego serca PBS wolnym od wapnia i magnezu. Płuca są utrwalane do ciśnienia (25 cm) przy użyciu zbuforowanego (odczyn neutralny) 10% roztworu formaliny, utrwalane przez noc w 10% formalinie, osadzane w parafinie, krojone na skrawki 5 μm i wybarwiane Hematoksyliną i eozyną (H&E) oraz kwasem nadjodowym Schiffa z diastazą (D-PAS).
Histologiczny indeks śluzu (HMI) dostarcza pomiaru nabłonkowych komórek, które są D-PAS+ na jednostkę błony podstawnej dróg oddechowych. Jest to obliczane na podstawie skrawków barwionych D-PAS (Cohn, L. i wsp., (1997) J. Exp. Med. 186:1737). Obniżenie HMI u leczonych zwierząt w porównaniu do otrzymujących placebo, wskazuje na poprawę w COPD. Lm, wskaźnik rozmiaru przestrzeni powietrznej jest obliczany dla każdej myszy z 15 losowo wybranych pól, przy powiększeniu x 200, metodą 50 liniowej siatki liczącej (10 mm całkowitej długości). Wyniki są średnią pomiarów dwóch niezależnych badaczy. Wzrost rozmiaru przestrzeni powietrznej u leczonych zwierząt w porównaniu do otrzymujących placebo, wskazuje na poprawę w COPD.
W celu oznaczenia powiększenia końcowego przewodu oskrzelikowo-pęcherzykowego, pole powierzchni proksymalnej zakończeń kanału pęcherzyków oskrzelowych wystających 250 μm w kanał, jest mierzone przy użyciu programu do analizy obrazu Optimus 5.2 (Optimus, Bothell, WA). Zmniejszenie rozmiaru kanału pęcherzykowego leczonych zwierząt w porównaniu do zwierząt otrzymujących placebo wskazuje na poprawę COPD.
Pęcherzykowe i śródmiąższowe makrofagi są mierzone ilościowo przez liczenie makrofagów identyfikowanych przez mysie Mac-3 (szczurze przeciwciało przeciw mysiemu (0,5 mg/ml) używane w rozcieńczeniu 1:4000; Pharmingen, San Diego, barwione CA0 przy użyciu zasadowej awidyno-biotyny. Zmniejszenie liczby pęcherzykowych i śródmiąższowych makrofagów u leczonych zwierząt w porównaniu do otrzymujących placebo, wskazuje na poprawę w COPD.
Rozmiar pęcherzyków jest wyznaczany ze średniej długości przestrzeni powietrznej (Ray, P. i wsp., (1997) J. Clin. Invest. 100:2501). Ten pomiar jest podobny do średniego liniowego odcinka, standardowego pomiaru wielkości przestrzeni powietrznej, ale ma taką zaletę, że jest niezależny od grubości przegrody pęcherzyków. Skrawki przygotowywano tak, jak opisano powyżej. Do otrzymania losowo obrazu do analizy, każde szkiełko umieszczano na wydrukowanej prostokątnej siatce i umieszczano kropki na szkiełku nakrywkowym na przecięciu linii siatki, tj. w odstępach około 1 mm. Pola możliwie najbliższe każdej kropce są brane do systematycznego skanowania w 2-mm odstępach. Pola zawierające identyfikowalne niepęcherzykowate struktury, takie jak oskrzelowo-naczyniowe wiązki lub opłucna, są odrzucane.
Minimum dziesięć pól z płuc każdej myszy przenoszono do komputera Macintosh G3 (Apple Computer Inc, Cupertino, California, USA) przy użyciu karty przechwytywania obrazu. Obrazy są uzyskiwane w 8-bitowej skali szarości w końcowym powiększeniu 1,5 piksela na mikron. Obrazy są analizowane na komputerze Macintosh przy użyciu ogólnie dostępnej domeny programu NIH Image napisanego przez Wayne Rasband z NIH przy użyciu indywidualnie zaprojektowanych makro, dostępny na stronie internetowej, <(http:zrsb.info.nih.gov/nihimage)>. Wartość progowa na obrazach jest wproPL 218 992 B1 wadzana ręcznie, a następnie są one wygładzane i odwracane. Następnie obraz jest podmiotem kolejnych logicznych dostosowań „i” operacji z horyzontalną i potem wertykalną siatką. Przynajmniej 300 pomiarów na pole jest robionych dla każdego zwierzęcia. Powietrze nadmiarowej przestrzeni powietrznej jest uśredniane, jako średnia długość pasma. Długość pasma zwiększa się ze wzrostem powiększania pęcherzyków. Wzrost rozmiaru pęcherzyków u leczonych zwierząt w porównaniu do otrzymujących placebo, wskazuje na poprawę w COPD.
Przykła d 6
Inhibitor TNFa w mysim modelu samoistnego zwłóknienia płuc (IPF)
Badanie leczenia IPF przy użyciu mysiego modelu, w którym zwłóknienie płuc indukowano bleomycyną.
Poniższe badanie jest przeprowadzane przy użyciu mysiego modelu, w którym zwłóknienie płuc indukowano bleomycyną (przegląd w Bodwen, D.H., (1984) Lab. Invest. 50:487; Tokuda, A. i wsp., (2000) J. Immunol. 164:2745).
Samicom myszy C57BL/6J w wieku 8-10 tygodni podawany jest siarczan bleomycyny. W skrócie: myszy C57BL/6J są znieczulane 200 μl pentobarbitalu o stężeniu 5 mg/ml wstrzykniętego i.p., po czym natępuje powolne podanie przez tchawicę 3 mg/kg siarczanu bleomycyny w 50 μl sterylnej soli fizjologicznej.
Monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysie TNFa, np.TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) jest podawane myszom mającym zwłóknienie płuc indukowane bleomycyną w zakresie dawek, po powolnym podaniu bleomycyny do tchawicy, jak to opisano powyżej. Grupie kontrolnej odpowiednio podano placebo. Myszy są leczone dwa razy dziennie przez 14 dni.
Myszy są zabijane 20 i 60 dni po zastosowaniu bleomycyny. Tkanki są utrwalane w 10% roztworze zbuforowanej formaliny i zatapiane w parafinie. Skrawki są barwione hematoksyliną oraz eozyną i badane w mikroskopie świetlnym. Zliczanie, naciekających do płuc leukocytów, pomiary cytokin i całkowita zawartość kolagenu w płucach jest oznaczana, tak jak opisano poniżej.
Komórki BAL i naciekających do płuc leukocytów są preparowane, tak jak opisano w Smith i wsp., (1994) J. Immunol. 153:4704. W skrócie: po znieczuleniu, 1 ml PBS jest powoli wkraplany do płuc i odsysany pięć razy przez kaniulę dotchawiczą. Płyny BAL są zbierane i po lizie RBC oznaczana jest całkowita liczba leukocytów. Zróżnicowanie komórek jest oznaczane po wirowaniu cytospin. Próbki są barwione Diff-Quik (Baxter, Miami, FL).
W celu wyizolowania naciekających do płuc leukocytów, płuca są perfundowane roztworem soli fizjologicznej, preparowane z jamy klatki piersiowej i rozdrabniane nożyczkami. Każda próbka jest inkubowana przez 30 minut w 37°C na kołysce laboratoryjnej w 15 ml buforu trawiącego (10% FCS w RPMI 1640 z 1% kolagenazą; Wako Pure Chemical, Osaka, Japan). Następnie próbka jest przepuszczana przez nylonowe sito i po przemyciu zawieszana w 10% FCS-RPMI 1640. Zawiesina komórek jest traktowana Histopaque-1119 (Sigma, St. Louis, MO) i wirowana przy 2000 rpm przez 20 minut w celu usunięcia komórek miąższowych i RBC. Po przemyciu, osad jest ponownie zawieszany w 2,5% FCS-PBS. Po zliczeniu komórek, przeprowadzana jest immunofluorescencyjna cytometria przepływowa.
Imunofluorescencyjna analiza leukocytów z krwi obwodowej i leukocytów naciekających do płuc jest przeprowadzana przy użyciu sortera komórek Epics Elite (Coulter Electronics, Hialeah, FL), jak opisano poprzednio (Yoneyama i wsp., (1998) J. Clin. Invest. 102:1933; Murai i wsp., (1999) J. Clin. Invest. 104:49). Leukocyty krwi obwodowej są otrzymywane od kontrolnych myszy przy użyciu buforu lizującego RBC. Po inkubacji z Fe Block (anty-CD16/32; PharMingen, San Diego, CA) przez 10 minut, komórki są znakowane mAb sprzężonym z PE przeciw CD3, CD4, CD8, CD11b, CD11c i Gr-1 (PharMingen), a także znakowane 20 μg/ml króliczego anty CCRl poliklonalnego Ab po czym następuje znakowanie FITC sprzężonym z kozim anty króliczym IgG (Leinco Technologies, St. Louis, MO). Przed analizą, przeprowadzane jest znakowanie jodkiem propidyny w celu usunięcia martwych komórek.
Zmniejszenie liczby leukocytów naciekających do płuc u zwierząt leczonych w porównaniu do grupy kontrolnej, otrzymującej placebo wskazuje na poprawę IPF.
Immunohistochemia próbek płuc, przeprowadzana jest w następujący sposób: próbki płuc są otrzymywane, tak jak opisano poprzednio (Yoneyama i wsp., (1998) J. Clin. Invest. 102:(1933); Murai i wsp., (1999) J. Clin. Invest. 104:49). W skrócie: próbki płuc są utrwalane w roztworze nadjodan-lizynaparaformaldehyd, przemywane PBS zawierającym sacharozę, zatapiane w związku Tissue-Tek OCT
PL 218 992 B1 (Miles, Elkhart, IN), zamrażane w ciekłym azocie i cięte w kriostacie na skrawki o grubości 7 μm. Po zahamowaniu aktywności endogennej peroksydazy, skrawki inkubowano z pierwszym Ab. Używane Ab są królicze anty CCR1 Ab, szczurze anty-F4/80 (BMA Biomedicals, Geneva, Switzerland), szczurze anty-CD4, szczurze anty-CD8, szczurze anty-GR-1 (PharMingen), szczurze anty-nielimfoidowym komórkom dendrytycznym (NLDC)-145, szczurzy anty MHC klasy II (BMA Biomedicals). Jako ujemnej kontroli używano odpowiednio albo króliczych IgG albo szczurzych IgG. Kolejno traktowano je albo HRP sprzężonym z kozim antykróliczym IgG (Cedarlane Laboratories, Hornby, Ontario, Canada) lub HRP sprzężone z kozim antyszczurzym IgG (BioSource International, Camarillo, CA). Po wybarwieniu 3,3'-dwuaminobenzydyną (Wako Pure Chemical) lub substratem 3-amino-9-etylokarbazolu z zestawu (Vector Laboratories, Burlingame, CA), próbki są barwione kontrastowo hematoksyliną Mayer'a. Zmniejszenie CCR1 i zmniejszenie liczby komórek CD4+ T, komórek CD8+ T, nielimfoidowych komórek dendrytycznych (NLDC) i komórek noszących MHC klasy II u leczonych zwierząt wskazuje na poprawę IPF.
Całkowita zawartość kolagenu w płucach jest oznaczana przez badanie całkowitego rozpuszczalnego kolagenu przy użyciu zestawu Sircol Collagen Assay (Biocolor, Northern Irland) zgodnie z instrukcją producenta. W skrócie: płuca są pobierane 14 dnia po podaniu bleomycyny i homogenizowane w 10 ml 0,5 M kwasu octowego zawierającego około 1 mg pepsyny/10 mg pozostałej tkanki. Każda próbka jest poddawana inkubacji z mieszaniem przez 24 h w 4°C Po odwirowaniu, badane jest 200 μl każdego supernatantu, 1 ml barwnego odczynnika Sircol wiążącego kolagen jest dodawany do każdej próbki i następnie mieszany przez 30 minut. Po odwirowaniu osad jest zawieszany w 1 ml alkalicznego odczynnika wchodzącego w skład zestawu i czytany na spektrofotometrze przy długości fali 540 nm. Krzywą standardową otrzymuje się na podstawie pomiaru standardowych roztworów kolagenu. Kolagen zawiera około 14% wagowych hydroksyproliny i zawartość kolagenu otrzymana przy użyciu tej metody dobrze koreluje z zawartością hydroksyproliny, co jest zgodne z danymi producenta. Zmniejszenie zawartości kolagenu w płucach leczonych zwierząt w porównaniu do zwierząt z grupy kontrolnej otrzymujących placebo wskazuje na poprawę IPF.
Używając mysiego modelu indukowanego bleomycyną zwłóknienia płuc badano myszy, ze względu na zmniejszenie liczby komórek w BAL, zmniejszenie leukocytów w krwi obwodowej i zmniejszenie leukocytów naciekających do płuc. Myszy są także badane ze względu na zmniejszenie całkowitej zawartości kolagenu w płucach u myszy leczonych D2E7 w porównaniu z grupą kontrolną otrzymującą placebo.
P r z yk ł a d 7
Inhibitor TNFα w leczeniu astmy
Kliniczne badania D2E7 u ludzi z astmą
Pacjenci w wieku 12 do 65 lat byli kwalifikowani do badań, jeżeli mieli udokumentowaną diagnozę astmy trwającej przynajmniej 2 lata i mieli także w ciągu poprzedzających sześciu miesięcy możliwy do udokumentowania skurcz oskrzeli ze wzrostem FEV1 o 15% lub więcej po podaniu albuterolu. Dodatkowym kryterium włączającym było podstawowe FEV1 zawarte między 50% i 80% przewidywanego dla normy, brak istotnych chorób klinicznych innych niż astma, codzienne inhalowanie kortykosterydami w wywiadzie i przerwanie używania wszystkich β2 agonistów 30 dni przed rozpoczęciem badań.
Wyjściowa wizyta miała miejsce 7 dni po wizycie skriningowej. U wszystkich pacjentów poddawano ocenie FEV1 i przeprowadzano kompletne badanie lekarskie. Przeprowadzano osłuchiwanie płuc i badanie gardła oraz oceniano objawy astmy. Zakwalifikowani pacjenci byli losowo przydzielani do grupy otrzymującej leczenie lub placebo.
Po wykonaniu badań wyjściowych rozpoczynano leczenie pacjentów. Pacjenci byli podzieleni losowo i leczeni D2E7 lub placebo metodą ślepej próby. Wszystkie badania, które były wykonywane podczas początkowej wizyty, powtarzano 15-tego i 29-tego dnia. Przeprowadzano także ECG z 12 odprowadzeń. Przeprowadzano codzienny wywiad dotyczący używania innych leków i jakichkolwiek niekorzystnych zdarzeń.
Poprawę oznaczano na podstawie testu spirometrii, wykonywanego podczas każdej wizyty. Obejmowało to FEV1, przepływ na szczycie wydechu (PEFR), maksymalną pojemność życiową (FCV) i wymuszony przepływ wydechu przy 25% do 75% FVC. FEV1 otrzymane podczas końcowej wizyty jest odnoszone do wyjściowego pomiaru wydajności. Testy PEFR przeprowadzane przez pacjentów dwa razy dziennie są porównywane i obliczna jest liczba ratunkowych leczeń przez inhalację. Oceny pacjent/lekarz ostrości objawów astmy (sapanie, ucisk w klatce piersiowej, zadyszka i kaszel)
PL 218 992 B1 są charakteryzowane. Zgodność jest badana przez przegląd dziennych kart pacjentów i przez zbieranie niewykorzystanych będących w badaniu leków.
Przykład 8
Inhibitor TNFα w leczeniu COPD
Kliniczne badania D2E7 u ludzi z COPD
Badaną populacją są kobiety i mężczyźni w wieku 40-80 lat z diagnozą COPD. U tych podmiotów musi być: najlepszy FEV1/FVC < 0,70 litrów, ustalona niedrożność dróg oddechowych zdefiniowana jako 15% lub < 200 ml (lub oba), wzrost FEV1 po podaniu albuterolu i FEV1 po albuterolu między 30 i 70% przewidywanej wartości.
Podmioty muszą także być palaczami lub byłymi palaczami, którzy palili > 10 paczek rocznie.
Po wykonaniu badań wyjściowych pacjenci byli poddawani leczeniu. Pacjentów podzielono losowo i podawano D2E7 lub placebo metodą ślepej próby.
Poprawa objawia się wzrostem FEV1, mierzonym względem poziomu wyjściowego dla wstępnej dawki, po podaniu leku badanego w pre-bronchodilarze, oraz zmianą ogólnego wyniku względem poziomu wyjściowego kwestionariusza St. George's Respiratory Questionnaire (Jones P.W., i wsp., (1991) Resp. Med. 85 (suppl):25), który wskazuje poprawę jakości życia pacjenta. Poprawa jest także widoczna jako wzrost w stosunku do poziomu wyjściowego FVC w najniższym punkcie, wzrost w czasie pierwszego zaostrzenia COPD i obniżenie w stosunku do poziomu wyjściowego powysiłkowej zadyszki (zmodyfikowana Borg Scale; Stulbarg M., Adams L. Dyspnea. In: Murray J, Nadel J, eds. Textbook of Respiratory Medicine. Philadelphia, PA: WB Saunders, 2000; 541-552). Wykonywano pomiary bezpieczeństwa, efektów szkodliwych, objawów czynności życiowych, elektrokardiogram, podwójnie ślepe badanie lekarskie i badania laboratoryjne.
Przykład 9
Inhibitor TNFα w leczeniu IPF
Kliniczne badania D2E7 u ludzi z IPF
Przeprowadzono wieloośrodkowe, z podwójnie ślepą próbą, placebo kontrolowane badania leczenia pacjentów z IPF przy użyciu D2E7 w porównaniu do placebo. Do badań kwalifikowano pacjentów, którzy mieli histologicznie zweryfikowany IPF i wykazywali spadek funkcji płuc przynajmniej o 10% podczas 12 miesięcy poprzedzających rozpoczęcie badań, mimo ciągłego lub powtarzanego leczenia glukokortykoidami lub innymi immunosupresyjnymi środkami albo oboma tymi lekami, przez przynajmniej 6 miesięcy. Główną histologiczną cechą używaną do identyfikacji IPF jest obecność podopłucnowych i okołogroniastych włóknistych zmian z niewielkim tylko komórkowym naciekaniem. Brak dwustronnych plamiście rozmieszczonych nacieków w badaniu tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości i wykazanie przede wszystkim peryferyjnego rozmieszczenia zmian, są radiologicznymi kryteriami identyfikacji choroby. Wykluczeni są pacjenci, którzy w przeszłości byli narażeni na organiczne lub nieorganiczne pyły lub leki, o których wiadomo, że powodują zwłóknienie płuc i ci z chorobą tkanki łącznej i z innymi przewlekłymi chorobami płuc.
Pacjenci w końcowym stadium IPF, zidentyfikowani na podstawie tego, że mają całkowitą pojemność płuc mniejszą niż 45% przewidywanej także są wykluczani. Otrzymywano wartości wyjściowe dla powtarzanych testów funkcjonalnych płuc, FVC, całkowitej pojemności płuc (TLC) i wysycenia tlenem.
Po wykonaniu pomiarów wyjściowych, pacjentów poddawano leczeniu. Dzielono ich losowo i otrzymywali albo D2E7 albo placebo metodą ślepej próby.
Poprawa IPF u pacjentów obejmuje wzrost całkowitego współczynnika przeżycia pacjentów objętych badaniem, poprawę FVC, całkowitej pojemności płuc (TLC) i wysycenia tlenem. Poprawa funkcjonalna płuc jest zdefiniowana, jako 10% lub większy wzrost przewidywanej wartości FVC lub TLC lub 3% lub większy wzrost w wysyceniu tlenem tej samej frakcji wydychanego powietrza w badaniu spoczynkowym lub wysiłkowym. W podobny sposób obniżenie tych parametrów jest uważane za pogorszenie. Pacjenci, którzy nie wykazują poprawy lub pogorszenia są uważani za stabilnych.
Przykład 1 0
Inhibitor TNFα w zmniejszaniu zapalenia i nawrotu zwężenia
Badanie nawrotu zwężenia przy użyciu mysiego modelu tętnicy szyjnej
Poniższe badania nawrotu zwężenia przeprowadzono przy użyciu mysiego modelu tętnicy szyjnej (Kumar i Lindner (1997) Arterioscler. Thromb. Vase. Biol. 17:2238; de Waard i wsp., (2002) Thromb. Vasc. Biol. 22:1978. Myszy w wieku dwa do czterech miesięcy znieczulano przez dootrzew66
PL 218 992 B1 nową iniekcję (i.p.) roztworu ksylazyny. Lewa wspólna tętnica szyjna jest rozcinana i podwiązywana blisko szyjnego rozwidlenia. Następnie myszy są pozostawiane by mogły powrócić do zdrowia.
Monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysie TNFa, np. TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) podawano grupie badanej. Myszy otrzymywały codziennie przez tydzień podskórną iniekcję albo przeciwciała przeciw TNF albo placebo. Albo 2,5 albo 4 tygodnie po podwiązaniu tętnicy szyjnej myszy są zabijane i następnie utrwalane przez perfuzję 4% paraformaldehydem w PBS. Tętnica szyjna jest wycinana, zanurzana w 70% (v/v) etanolu i osadzana w parafinie. Niepodwiązywana prawa tętnica szyjna służy jako wewnętrzna kontrola zarówno u myszy, którym wstrzykiwano D2E7 jak i u tych, które otrzymywały placebo. Kolejne skrawki są cięte w celu przeprowadzenia analizy morfometrycznej tak jak to opisano w Waard i wsp., powyżej.
Morfometryczna analiza dostarcza pomiarów całkowitej powierzchni naczynia dla podwiązanej tętnicy szyjnej u leczonych i nieleczonych myszy w pewnych ustalonych odległościach od wspólnego fizycznego punktu odniesienia. Poprzednio wykazano, że podwiązanie powoduje zwężenie tętnic (strukturalna zmiana wyglądu) (Kumar i Lindner, powyżej; Kumar i wsp., (1997) Circulation 96:4333). Poprzeczne skrawki tętnicy szyjnej są przyklejane na szkiełku mikroskopowym i wybarwiane hematoksyliną i eozyną. Obrazy tętnic szyjnych są otrzymywane przy użyciu cyfrowej fotografii mikroskopowej i powierzchnia poprzecznego przekroju wewnętrznej błony naczynia i warstwa środkowa ściany naczynia są mierzone w celu stwierdzenia zmniejszenia zwężenia tętnicy (tj. większej średnicy naczynia) w porównaniu do myszy, którym wstrzykiwano placebo.
P r z y k ł a d 1 1
Inhibitor TNFa w małpim modelu arteriosklerozy
Efekt D2E7 w małpim modelu arteriosklerozy
Poniższe badania przeprowadzono stosując małpi model arteriosklerozy indukowany dietą (Lentz SR i wsp., (2002) Circulation 106(7):842-6; Sundell CL i 5 wsp., (2003) 305(3):1116-23).
Dorosłe małpy cynomolgus (Macaca fascicularis) są żywione arteriogeniczną dietą zawierającą 0,7% cholesterolu i 43% wszystkich kalorii w postaci tłuszczu. Po 44±1 miesiącach arteriogenicznej diety zwierzęta uspakajano chlorowodorkiem ketaminy (20 mg/kb IM) i znieczulano fenobarbitalem sodowym (20 mg/kg IV). Drożny kateter jest wprowadzany do tętnicy pachowej w celu pobierania próbek krwi, do żyły pachowej przez kaniulę jest podawane albo D2E7 albo placebo i uzupełniające znieczulenie (fenobarbital sodowy 5 mg/kg na godzinę). Wykazano, że D2E7 efektywnie hamuje aktywność TNFa u różnych gatunków, włączając w to małpy cynomolgus (patrz Patent U.S. Nr 6 258 562).
Przed infuzją D2E7 lub placebo pobierano krew przez kateter w tętnicy pachowej 1/10 objętości 3,8% cytrynianu sodu do badania hemostatycznego. Po pobraniu, próbki krwi natychmiast umieszczano w lodzie i oddzielano osocze przez wirowanie przy 2500 g przez 30 minut w 4°C. Dodatkowe próbki krwi pobierano do probówek dla oddzielania surowicy w celu oznaczenia cholesterolu lub do probówek zawierających 3,4 mmol/L EDTA w celu oddzielania surowicy do oznaczenia całkowitej homocysteiny w osoczu (tHCY).
Wykonywano infuzję D2E7 lub placebo w 10 ml soli fizjologicznej w ciągu 10 minut przez kateter umieszczony w żyle pachwinowej. Po infuzji regularnie pobierano próbki krwi. Stopień w jakim zwierzęta podlegały arteriosklerozie określano po leczeniu różnymi sposobami. Regularnie pobierano od małp próbki surowicy i oznaczano w nich całkowity chlesterol, cholesterol HDL, cholesterol LDL, tHCY i trójglicerydy. U leczonych małp badano, czy całkowity chlesterol LDL, cholesterol tHCY są niższe, a cholesterol HDL jest wyższy w porównaniu do wartości otrzymanych u małp, które otrzymywały placebo.
P r z y k ł a d 1 2
Inhibitor TNFa w leczeniu nawrotu zwężenia u pacjentów
Badanie D2E7 u ludzi z nawrotem zwężenia
Do badań wybrano pacjentów po angioplastyce balonowej, ponieważ występuje u nich zwiększona szansa wystąpienia nawrotu zwężenia w ciągu pierwszych sześciu miesięcy po angioplastyce.
Przed leczeniem wykonano oznaczenia parametrów naczyń i zmian w odniesieniu do wiodącego katetera. Oznaczenia obejmowały referencyjną średnicę naczyń (RVD), minimalną średnicę światła naczynia przed leczeniem (MLD, która jest oznaczana jako (RVD X [1-procent zwężenia średnicy przed leczeniem]), MLD po leczeniu (który jest oznaczany jako (RVD X [1-procent zwężenia średnicy po leczeniu]), ostry przyrost (MLD po leczeniu - MLD przed leczeniem), liczba naczyń chorych i liczba naczyń branych pod uwagę.
PL 218 992 B1
Pacjenci z grupy badanej otrzymywali D2E7 w dawkach 40 mg raz na dwa tygodnie lub raz na tydzień lub placebo. Dawki mogą być dobierane zgodnie z wiedzą specjalistów leczących nawrót zwężenia. Pacjenci są obserwowani i badani przez sześć miesięcy po angioplastyce w celu stwierdzenia, czy pojawił się nawrót zwężenia. Pacjenci są badani także w ciągu 9 miesięcy i długoterminowo w celu oznaczenia efektu opóźnienia nawrotu zwężenia w tych grupach, w których dzięki leczeniu udało się zapobiec nawrotowi zwężenia albo, w których był on zmniejszony. Oznaczenia parametrów naczyń i zmian rejestrowano po leczeniu D2E7. Przeprowadzono analizę statystyczną w celu porównania rozmiaru nawrotu zwężenia u tych pacjentów. (Jackson i wsp., (2003) Am Heart J 145: 875).
P r z y k ł a d 1 3
Inhibitor TNFa w leczeniu niewydolności serca
Kliniczne badanie D2E7 u ludzi z niewydolnością serca
Do badań wybrano pacjentów ze stabilną niewydolnością serca klasy II lub IV New York Association (NYHA) i frakcją wyrzutową lewej komory serca mniejszą niż 35%. Zgodnie ze standardami NYHA, pacjenci klasy III są określani, jako ci ze znaczącym ograniczeniem aktywności, tzn. czują się oni dobrze tylko podczas spoczynku, a pacjenci klasy IV są określani jako ci, którzy powinni być w całkowitym spoczynku, tzn. ograniczeni do fotela lub łóżka albo, gdzie jakakolwiek fizyczna aktywność przynosi dyskomfort i objawy występują podczas spoczynku. Jak opisano w Burns i wsp., frakcja wyrzutu lewej komory serca jest związana ze śmiertelnością w obrębie sześciu miesięcy (Burns i wsp., (2002) J Am Coll Cardiol. 39:30).
Pacjenci otrzymują co dwa tygodnie dawki 40 mg D2E7 albo dawki dobrane przez leczących niewydolność serca zgodnie z wiedzą znaną w tej dziedzinie. Grupa kontrolna otrzym ywała placebo. Pacjentów badano po 1, 2, 6, 10, 14, 20 i 18 tygodniach. Przy każdej wizycie każdy pacjent jest badany i otrzymuje ocenę ogólnego statusu swojej niewydolności serca w odniesieniu do statusu przy rozpoczęciu badania, tj. oceniana jest jego klasa NYHA. Na końcu badań niewydolności serca, końcowa klasa NYHA jest porównywana z początkową klasą NYHA.
P r z y k ł a d 1 4
Inhibitor TNFa w mysim modelu cukrzycy
Badanie przeciwciała dla TNF w mysim modelu NOD
Przeprowadzono badania cukrzycy typu 1 przy użyciu mysiego modelu cukrzycy bez otyłości (NOD). Przy rozpoczęciu badań poziom insuliny ustalono przez oznaczenie poziomu glukozy we krwi myszy NOD. Wyjściowe poziomy insuliny ustalono u myszy poszczących przez noc (17 godzin). Poziom glukozy jest mierzony, a następnie mierzony ponownie, 4 minuty po podaniu glukozy. Glukoza we krwi jest mierzona przy użyciu miernika reflaktancji. Glukoza (200 mg/ml w 0,85% chlorku sodu) w strzykawkach na 1 ml jest wstępnie ogrzewana do temperatury 40°C i wstrzykiwana ip myszom w ilości 3 g/kg wagi ciała. Drugi pomiar glukozy we krwi jest oznaczany 4 minuty po podaniu glukozy. Próbki drugiego pomiaru krwi są używane do pomiaru poziomu glukozy we krwi przy użyciu Glukometru Elite. Pozostała próbka krwi jest zbierana do probówki do mikrowirówki i po oddzieleniu osocza używana do oznaczenia insuliny lub peptydu C. Poziomy insuliny są oznaczane przy użyciu zestawu do radioimmunologicznego (RIA) oznaczania u gryzoni zgodnie z instrukcją producenta lub przy użyciu połączonego z enzymem testu immunologicznego (ELISA).
Cukrzycowe myszy są wybierane w oparciu o kryteria, zgodnie z którymi odczyt poziomu glukozy we krwi jest większy niż 300 mg/dL. Niecukrzycowe myszy są wybierane tak, że ich odczyty glukozy na glukometrze są poniżej 200 mg/dL. Myszy NOD (te, które wykazują odczyty glukozy jak opisano powyżej) są przeznaczone, żeby rozwinęła się u nich cukrzyca. Otrzymują one dawki albo placebo, albo monoklonalnego przeciwciała przeciwko TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysie TNFa, np. TN3 (tn3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Myszy codziennie otrzymują podskórną iniekcję przeciwciała dla TNF lub placebo. Poziomy insuliny i glukozy są mierzone, jako tygodniowe zmiany w celu oznaczenia, czy jest obniżenie poziomu glukozy we krwi.
P r z y k ł a d 1 5
Inhibitor TNFa w mysim modelu cukrzycy
Badania przeciwciała dla TNF w mysim modelu cukrzycy typu 2
Poniższe badania przeprowadzono przy użyciu mysiego modelu NSY (cukrzyca typu 2) (Ueda i wsp., Diabetes Vol. 48, May 1999, 1168:1174). Myszy NSY dokładnie naśladują cukrzycę typu 2 u ludzi z tym, że początek choroby jest zależny od wieku, zwierzęta nie są otyłe w znacznym stopniu i w rozwoju choroby ma udział zarówno oporność na insulinę jak i zaburzona reakcja insuliny na glukozę.
PL 218 992 B1
To badanie ocenia kilka fenotypowych danych włączając w to poziomy glukozy, poziomy insuliny, wysokość i wagę myszy.
Glukoza u myszy NSY jest mierzona zgodnie ze standardowymi sposobami włączając w to dożylny test tolerancji glukozy. Wyjściowa oporność glukozy jest mierzona wcześniej niż 12 tygodni przed rozpoczęciem badania, wykonywane są wykresy dla glukozy, insuliny wysokości i wagi ciała.
Myszom NSY podawano dawki placebo albo monoklonalnego przeciwciała przeciw TNFα, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje TNFα myszy np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Myszy otrzymywały dzienne podskórne wstrzyknięcia przeciwciała przeciw TNF lub placebo. Pomiary poziomu glukozy wykonywano 120 minut po dootrzewnowym podaniu glukozy 0, 12, 24, 36 i 48 tygodni po rozpoczęciu badania w celu sprawdzenia czy jest zmniejszenie nietolerancji glukozy.
Przykład 1 6
Inhibitor TNFα w mysim modelu otyłości
Badanie przeciwciała dla TNF w mysim modelu otyłości
Poniższe badania przeprowadzono używając mysiego modelu otyłych myszy (ob/ob). U myszy oceniano spadek wagi i redukcję ich indeksu masy ciała. Otyłe myszy charakteryzują się znaczną otyłością, żarłocznością, przejściową hiperglikemią i znacząco podniesionym stężeniem insuliny w osoczu, związanym ze wzrostem liczby i rozmiaru komórek beta wysp Langerhansa (Coleman, powyżej). Otyłe myszy (ob/ob) są fenotypowo odróżniane od chudych z tego miotu (ob/+ i +/+) w wieku około 26 dni na podstawie wagi ciała. Otyłe myszy przybierają na wadze gwałtownie i w wieku 5 tygodni mają znaczącą otyłość. Otyłe myszy osiągają maksymalną wagę ciała w wieku 7-8 miesięcy wynoszącą 60-70 g, podczas gdy chude osobniki z tego miotu osiągają maksymalną wagę w wieku 3-4 miesięcy wynoszącą 3-40 g (Coleman powyżej; Westman (1968) Diabetologia 4:141; Bray&York (1971) Physiological reviews. 51:598).
Myszy ob/ob w wieku trzynaście (13) tygodni i dobrane myszy kontrolne typu dzikiego są ważone w celu ustalenia wagi wyjściowej. Myszom podawano dawki placebo albo monoklonalne przeciwciała przeciw TNFα, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFα np. TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Myszy otrzymują codziennie podskórne wstrzyknięcia przeciwiała dla TNF lub placebo. Wszystkie myszy otrzymują wysokotłuszczową dietę (58% tłuszczu, Research Diets D12330) przez 12 tygodni. Waga ciała jest rejestrowana co tydzień. Po 12 tygodniach myszy są poddane eutanazji i warstwa tłuszczu jest wycięta i ważona. Ważone są również całe myszy w celu oznaczenia końcowego indeksu masy ciała (BMI) i stwierdzenia pojawienia się otyłości.
Alternatywnie, myszy ob/ob mogą być leczone D2E7 poczynając od urodzenia i mogą otrzymywać zwykłą dietę, tj. nie niskotłuszczową i nie wysokotłuszczową. Myszy leczone i kontrolne (miot ob/ob) są ważone co tydzień. Normalnie po pięciu tygodniach myszy ob/ob mają BMI wskazujące, że są one otyłe. Myszy są badane po pięciu tygodniach w celu sprawdzenia, czy mają niższy BMI niż myszy kontrolne.
Przykład 1 7
Inhibitor TNFα w leczeniu cukrzycy typu 2 u ludzi
Badanie D2E7 u ludzi z cukrzycą typu 2
Do badań wybrano pacjentów, u których zdiagnozowano cukrzycę typu 2. Stosowano następujące kryteria włączania: wiek 40-65 lat, znany czas trwania cukrzycy > 12 miesięcy, ustabilizowane 2
BMI < 35 kg/m2, ciśnienie krwi < 140/90 mmHg w pozycji leżącej na plecach, kreatynina w surowicy < 106 μmol/l, m 24-h UAE między 20 a 200 μg/min w próbkach badanych, co tydzień podczas 3 miesięcy poprzedzających pierwszą ocenę i w 15 dniowym próbnym okresie placebo oraz brak chorób sercowo-naczyniowych, wątroby lub ogólnych przed rozpoczęciem badań. Podmioty nie otrzymują żadnych dodatkowych leków oprócz tych stosowanych w leczeniu ich cukrzycy. Na trzy dni przed i w trakcie trwania badania pacjenci stosują izokaloryczną dietę (~0,13 mJ x kg-1 x dzień-1; 50% węglowodanów, 35% lipidów, 15% białek) bez ograniczeń w spożywaniu sodu. Przestrzeganie dietetycznych zaleceń jest sprawdzane przy każdej wizycie.
Pacjentom podawano 40 mg D2E7 w dwutygodniowej procedurze podawania leku, chociaż ta dawka i częstotliwość dawkowania leku może być dobrana przez osoby posiadające wiedzę w zakresie leczenia HCV. Pacjenci są monitorowani przynajmniej raz tygodniowo przez dwanaście tygodni
PL 218 992 B1 z powtarzaniem badań podobnych do tych, które przeprowadzono przed rozpoczęciem podawania D2E7 i tak jak to opisano poniżej.
Dla każdego pacjenta, przez cały czas badania, poczynając od badań dla stanu wyjściowego wykonywano: pomiar ciśnienia krwi w pozycji leżenia na plecach, BMI, średnia z trzech dwudziestocztero godzinnych zbiórek moczu, poziomy glukozy we krwi, poziom glukozy w 24 godzinnej zbiórce moczu, poziomy kreatyniny w surowicy, klirens kreatyniny, i elektrokardiogram. Co więcej, każdy podmiot prowadzi dziennik w celu monitorowania typowych objawów cukrzycy typu 2 takich jak zmęczenie, nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu, zamazane widzenie, duża częstość infekcji, rany, które goją się powoli, zmiany nastroju i problemy seksualne. Pacjenci są badani, czy u przyjmujących D2E7 jest redukcja w poziomach glukozy we krwi, oraz redukcja objawów typowych dla cukrzycy typu II takich jak zmęczenie, nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu, zamazane widzenie, duża częstość infekcji, rany, które goją się powoli, zmiany nastroju.
Przykła d 1 8
Inhibitor TNFa w niedokrwistości spowodowanej deficytem żelaza
Badanie przeciwciała dla TNF w szczurzym modelu deficytu żelaza
Poniższe badania przeprowadzono używając szczurzego zwierzęcego modelu niedokrwistości spowodowanego deficytem żelaza (Catani i wsp., (2003) Braz. J. Med. Biol. Res. 36:693). Samce szczurów Wistar EPM (w wieku około trzech tygodni) są żywione AIN-93G (American Institute of Nutrition Rodent Diets) nie zawierającej żelaza przez okres dwóch tygodni w celu idukcji niedokrwistości wywołanej deficytem żelaza.
Szczurom podawano dawki placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje szczurzy TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Próbki krwi są pobierane przed i po leczeniu w celu oznaczenia hemoglobiny i wartości hematokrytu. W celu oznaczenia hematokrytu i stężenia hemoglobiny, krew zbierano i mieszano z 5 ml 0,5 M EDTA. Hematokryt jest oznaczany przez odwirowanie krwi w zatopionych heparynizowanych kapilarach. Stężenie hemoglobiny obliczano z absorbancji cyjanomethemoglobiny przy 546 nm. Szczury badano w celu oznaczenia, czy była poprawa w hematokrycie.
Przykła d 1 9
Badanie inhibitora TNFa w chronicznej niedokrwistości
Badanie przeciwciała dla TNF w niedokrwistości związanej z przewlekłą chorobą zapalną
Poniższe badanie przeprowadzono przy użyciu szczurzego modelu niedokrwistości spowodowanej przewlekłą chorobą zapalną (Coccia i wsp., (2001) Exp. Hematology 29:1201). Samice szczurów Lewis w wieku osiem do dziesięciu tygodni są szczepione w dniu 0 przez dootrzewnowe wstrzyknięcie (i.p.) peptydoglikanopolisacharydowych polimerów (PG-APS) zawieszonych w 0,85% soli zrównoważonej do dawki 15 μg ramnozy/kg. Krew jest pobierana z żyły ogonowej do opłaszczonych EDTA probówek Microtainer i liczenie wszystkich krwinek (CBC) jest wykonywane w ADVA 120 Hematology System wykalibrowanym dla krwi szczura. Dodatkowe próbki krwi są zbierane i surowica jest oddzielana w wirówkowych probówkach na separatorze surowicy Microtrainer i w surowicy jest oznaczane żelazo, bilirubina oraz stężenie endogennego EPO. Szczurom podawano dawki placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) i w celu sprawdzenia poprawy mierzono stężenia żelaza, bilirubiny oraz EPO.
Przykła d 2 0
Inhibitor TNFa w niedokrwistości
Badania przeciwciała D2E7 u ludzi z niedokrwistością
Pacjentów wykazujących objawy zazwyczaj związane z niedokrwistością badano i testowano w celu oznaczenia, czy cierpią na niedokrwistość. Objawami zazwyczaj związanymi z niedokrwistością są: zmęczenie, ból klatki piersiowej, zadyszka, bladość, szybka częstość akcji serca. Przykładami testów, które wskazują na niedokrwistość są: liczenie wszystkich krwinek (CBC), liczenie retikulocytów, pomiary zaopatrzenia w żelazo, wliczając w to żelazo w surowicy, całkowitą pojemność wiązania żelaza, ferrytynę w surowicy. U pacjentów z ciężką niedokrwistością i nieprawidłowościami w morfologii czerwonych krwinek aspiracja szpiku i biopsja są ważnymi diagnostycznymi narzędziami. Pacjenci chorzy na niedokrwistość są wybierani do badań.
PL 218 992 B1
W teście CBC, automatyczny licznik komórek mierzy kilka parametrów, które wchodzą w skład CBC, włączając w to hemoglobinę, liczenie czerwonych krwinek, rozkład objętości czerwonych krwinek, liczenie płytek i liczenie białych krwinek. Licznik oblicza także hematokryt (w oparciu o zliczenia RBC i objętość), średnią objętość krwinki (MCV) (w oparciu o rozkład objętości), średnią komórkę hemoglobiny (MCH) (hemoglobina dzielona przez hematokryt) i rozkład czerwonych krwinek (RDW). Wskaźniki czerwonych krwinek i RDW są stosowane razem z bezpośrednim badaniem rozmazu krwi z barwieniem Wrighta do oceny morfologii czerwonych krwinek.
Podobnie jak test CBC, dokładny pomiar liczby retikulocytów jest kluczowy dla początkowej klasyfikacji każdej niedokrwistości. Retikulocyty są nowo powstałymi czerwonymi krwinkami, które zawierają wystarczającą ilość resztkowego RNA, żeby mogły być barwione barwnikiem do barwienia żywych komórek i żeby mogły być policzone, jako procent populacji będących w obiegu czerwonych krwinek. Normalnie retikulocyty stanowią 1 do 2 procent zależnie od metody liczenia. To koreluje z normalną dobową wymianą około 1 procenta populacji będących w obiegu czerwonych krwinek. Wzrost liczby retikulocytów dostarcza rzetelnego pomiaru świadczącego o produkcji czerwonych krwinek w odpowiedzi na niedokrwistość.
Użycie liczenia retykulocytów, jako miary produkcji musi najpierw być skorygowane o zmiany w hematokrycie pacjenta i efekt erytropoetyny na wczesne uwalnianie retikulocytów ze szpiku do krążenia. Korekta hematokrytu (HCT) zamienia odsetek retikulocytów na liczbę bezwzględną:
HCT pacjenta % retikulocyów X-——-= bezwzględry % retikulocyów
45%
Korekta retikulocytów szpiku („zmiana”) obejmuje dzielenie bezwzględnego odsetka przez czynnik 1,5 do 2,5 kiedy tylko jest wydatna wielobarwliwość komórek w rozmazie krwi. Korekcyjna zmiana powinna być zawsze stosowana dla każdego pacjenta z niedokrwistością i bardzo wysoką liczbą retikulocytów, żeby indeks efektywnej produkcji czerwonych krwinek był prawdziwy. Normalnie na hematokryt mniejszy niż 30 procent pacjent odpowie dwu do trzykrotnym wzrostem indeksu produkcji retikulocytów. Sam ten pomiar będzie potwierdzał fakt, że pacjent ma odpowiednią odpowiedź na erytropoetynę, normalny erytroidalny szpik i wystarczającą podaż żelaza, by sprostać wyzwaniom. Kiedy indeks retikulocytów spada poniżej 2, musi występować defekt w proliferacji szpiku lub dojrzewaniu prekursora.
Standardowe pomiary podaży żelaza obejmują poziom żelaza w osoczu, całkowitą zdolność wiązania żelaza (TIBC) i poziom ferrytyny w surowicy. Normalnie, poziom żelaza mieści się w zakresie 9 do 27 μmoli/L (50 do 150 μq/dL), podczas gdy normalne wartości TIBC są w granicach 54 do 64 ^moli/L (300 do 360 μg/dL). Tak więc w stanie podstawowym, tylko 30 do 50 procent będącej w obiegu transferyny jest wysycone żelazem. Ważna informacja jest dostarczana przez każdy pomiar oraz przez obliczenie procentu wysycenia. Poziom ferrytyny w osoczu jest używany do oceny zapasów żelaza w organizmie. Dorośli mężczyźni mają poziomy ferrytyny w surowicy w granicach między 50 i 150 mg/L, odpowiadające zapasom żelaza wynoszącym 600 do 1000 mg. Dorosłe kobiety mają mniejszy poziom ferrytyny (15 do 50 mg/L) i mniejsze zapasy żelaza (0 do 300 mg). Niższe poziomy ferrytyny obserwuje się, gdy zapasy żelaza są uszczuplone; poziomy niższe od 15 mg/L wskazują na wyczerpanie zapasów i deficyt żelaza.
Próbka szpiku kostnego jest łatwa do otrzymania przez aspirację igłą lub biopsję. Największą wartość ma to u pacjentów, którzy mają hipoproliferacyjną niedokrwistość lub zaburzone dojrzewanie czerwonych krwinek, ponieważ badanie takie dostarcza wartościowych informacji zarówno o strukturze szpiku i jego komórkowości jak i o proliferacji i dojrzewaniu prekursora. Stosunek prekursorów erytroidalnych do granulocytowych (stosunek E/G) jest używany do oceny zdolności proliferacyjnej erytroidalnych prekursorów.
Pacjent z niedokrwistością hipoproliferacyjną i indeksem retikulocytów < 2 będzie wykazywał stosunek E/G < 1:3 lub 1:2. W przeciwieństwie do tego, pacjent z niedokrwistością hemolityczną i indeksem wytwarzania > 3 do 5 będzie miał stosunek E/G > 1:1. Defekty dojrzewania czerwonych krwinek są identyfikowane na podstawie złego dobrania między stosunkiem E/G i indeksem wytwarzania retykulocytów. Te osobniki wykazują stosunek E/G większy niż 1:1 wraz z niskim indeksem retikulocytów, co jest typowe dla nieefektywnej erytropezy w zaburzeniu dojrzewania.
PL 218 992 B1
Po pomiarach wyjściowych pacjenci rozpoczynali leczenie. Byli oni dzieleni losowo i leczeni D2E7 lub placebo metodą ślepej próby. Liczenie wszystkich krwinek (CBC), zliczenia retikulocytów i pomiary podaży żelaza są monitorowane przynajmniej raz na dwa tygodnie.
P r z y k ł a d 2 1
Inhibitor TNFa w zwierzęcym modelu bólu neuropatycznego
Przeciwciało dla TNF w szczurzym modelu podwiązania nerwu kulszowego
Poniższe badania przeprowadzono przy użyciu szczurzego modelu bólu neuropatycznego otrzymanego przez podwiązanie nerwu kulszowego (Bennett i Zie (1988) Pain 33:87). Przed operacją wykonano wyjściowe pomiary behawioralne (odpowiedź na mechaniczną allodynię i przeczulicę bólową wywołaną ciepłem, opisane poniżej).
Wywołana ciepłem przeczulica bólowa odnosi się do progu bólowego szczura w reakcji na ciepło, a mechaniczna allodynia odnosi się do progu odpowiedzi na lekki bodziec dotykowy. Samce szczurów Sprague Dawley, ważące 120-150 gramów są znieczulane i u każdego z nich jest przeprowadzane podwiązanie nerwu kulszowego. Procedura podwiązania nerwu kulszowego obejmuje odsłonięcie nerwu kulszowego, który jest następnie luźno wiązany 4 wiązadełkami w odstępach około 1 mm. Szczury są pozostawiane, by wyzdrowiały, podaje się im placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje szczurzy TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Grupy doświadczalne otrzymywały codziennie przez tydzień podskórne iniekcje przeciwciała dla TNF lub placebo. Po chirurgicznym zabiegu przeprowadzano test mechanicznej allodynii i wywołanej ciepłem przeczulicy bólowej, co tydzień przez okres 10 tygodni. Testowanie znieczulenia sprawdza odpowiedź na szkodliwe ciepło i jest oznaczane przez umieszczenie szczura w klatce z przezroczystą szklaną podłogą i kierowanie źródła promieniowania cieplnego spod podłogi na podeszwową powierzchnię zmienionej stopy. Latencja cofania kończyny i czas trwania są rejestrowane. Zwiększona latencja cofania tylnej łapy po leczeniu wskazuje na działanie znieczulające.
Odpowiedzi na normalnie nieszkodliwe mechaniczne bodźce (pomiary mechanicznej allodynii) są oznaczane przez umieszczenie szczurów w klatce z ekranowaną podłogą i stymulowanie podeszwowej powierzchni tylnej łapy cechowanymi włosami von Frey, które są kalibrowane przy użyciu gramów siły wymaganej do ich zgięcia. Szczury z podwiązanym nerwem kulszowym odpowiadają odruchowym cofnięciem stopy na mniej gramów mechanicznej stymulacji niż szczury nieoperowane. Wzrost liczby gramów mechanicznej siły wymagany do wywołania odruchu cofnięcia łapy dowodzi antyallodynicznego efektu i zmniejszenia neuropatycznego bólu.
P r z y k ł a d 2 2
Inhibitor TNFa w zwierzęcym modelu bólu neuropatycznego
Badania przeciwciała dla TNF w szczurzym modelu odcinkowego podwiązania nerwu rdzeniowego
Poniższe badania przeprowadzono używając szczurzego modelu bólu neuropatycznego wywołanego odcinkowym podwiązaniem nerwu rdzeniowego (Kim i Chung, Pain 50 (1992) 355-363). Samce szczurów Sprague-Dawley, ważące 120-150 gramów znieczulano i umieszczano w pozycji na brzuchu. Lewe mięśnie przykręgosłupowe są oddzielane od wyrostka kolczystego kręgu na poziomie L4-S2. Korzenie lewych nerwów L5 i L6 są odsłonięte i ciasno podwiązywane przy użyciu 6-0 chirurgicznych jedwabnych nici, dystalnie do ganglionu korzenia grzbietowego.
Szczury pozostawiano by wyzdrowiały i podawano im dawki placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje szczurzy TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA, 89:9784; BD Biosciences Pharmingen). Grupy doświadczalne otrzymywały codziennie przez tydzień podskórne iniekcje przeciwciała dla TNF lub placebo. Wyjściowe pomiary behawioralne (reakcja na mechaniczną allodynię i wywołaną ciepłem przeczulicę bólową, jak opisano wyżej) wykonano przed zabiegiem chirurgicznym. Po chirurgicznym zabiegu badanie mechanicznej allodynii i badanie znieczulenia dla bólu neuropatycznego przeprowadzano co tydzień przez okres 10 tygodni.
P r z y k ł a d 2 3
Inhibitor TNFa w leczeniu bólu neuropatycznego
Badania sprawdzające D2E7 u ludzi z bólem neuropatycznym
Do badań wybrano pacjentów, u których zdiagnozowano ból neuropatyczny. Klinicznie ból ne uropatyczny jest określany w oparciu o kliniczne podstawy, włączając w to wywiad, badanie fizyczne i odpowiednie badanie objawów i sygnałów zgłaszanych przez pacjenta. Definicje diagnostycznych
PL 218 992 B1 kryteriów zdefiniowane w International Association for the study of Pain (IASP) Classification of Chronic Pain są stosowane do potwierdzenia klinicznej diagnozy neuropatycznego bólu. Pacjenci są wykluczani w oparciu o kryteria włączania, ale nie są ograniczone do, problemu innego bólu o równym lub większym nasileniu, który może zaburzać ocenę neuropatycznego bólu, znaczące neurologiczne lub psychiatryczne zaburzenia niemające związku z przyczynami bólu neuropatycznego, które mogą zaburzać ocenę bólu neuropatycznego, bieżące nadużywaniem leków lub alkoholu; istotne klinicznie choroby wątroby, nerek lub płuc.
Oceny bólu neuropatycznego u pacjenta są wykonywane przy użyciu standardowych narzędzi do oceny bólu, takich jak Short Form-McGill Pain Quiestionnaire (SF-MPQ); 100 mm pionowa Visual Analog Scale (VAS) (0 = brak bólu, 100 = ból nie do wytrzymania); i Clinician Global Impression of Change (CGIC). Można także używać dziennika pacjenta, żeby notować punktową ocenę neuropatycznego bólu. Każdego wieczora, pacjenci oceniają średnią intensywność swojego bólu w ciągu 24 poprzedzających godzin.
Po tygodniu pomiarów w celu ustalenia poziomu wyjściowego, pacjenci rozpoczynają leczenie. Pacjenci są podzieleni losowo i otrzymują D2E7 lub placebo. Pacjenci są monitorowani, co dwa tygodnie i badani ze względu na ocenę redukcji neuropatycznego bólu pacjenta i średniej intensywności bólu na podstawie diagramów w ich dziennikach.
Przykła d 24
Inhibitor TNFa w zwierzęcym modelu infekcji zapalenia wątroby typu C
Badanie D2E7 w szympansim modelu HCV
Poniższe badania przeprowadzono przy użyciu szympansiego modelu wirusowego zapalenia wątroby typu C (HCV) (Shimizu i wsp., (1990) Proc. Natl. Acad Sci. USA 87:6441). Szympanse są szczepione dożylnie (i.v.) 0,5 ml nierozcieńczonego osocza otrzymanego od pacjenta z potransfuzyjnym zapaleniem wątroby, które nie jest typu A i nie jest typu B. Szczepionka zawiera na przykład
106'5 dawka infekcyjna 50% dla szympansa na ml (CID50/ml) HCV. Próbki surowicy i próbki wątroby pobrane w czasie biopsji są otrzymywane przed szczepieniem i co tydzień po leczeniu. Po szczepieniu szympanse otrzymują dawki D2E7 lub placebo. D2E7 jest efektywny w wiązaniu TNF z wysokim powinowactwem u różnych gatunków, patrz Patent U.S. Nr 6 258 562.
Poziomy HCV po szczepieniu są monitorowane na kilka sposobów. Próbki surowicy są regularnie pobierane od szympansów i oznaczana jest aktywność aminotransferazy alaninowej (ALT). Badanie ALT jest jednym z grupy testów znanych jako testy działania wątroby (lub LFTs) i jest stosowane do monitorowania uszkodzenia wątroby. Krążące przeciwciało dla HCV (przeciwciało anty-C100-3) jest wykrywane przy użyciu przeciwciała BCV w systemie testowym ELISA.
Dodatkowo HCV jest wykrywane w próbkach osocza, badania cDNA/PCR są przeprowadzane tak jak opisano w Weiner i wsp., (1990) Lancet 335;1. Zamrożone próbki wątroby pochodzące z biopsji są także badane na obecność cytoplazmatycznego antygenu przez znakowanie immunofluorescencyjne przy użyciu monoklonalnych przeciwciał 48-1 zgodnie z metodą opisaną w Shimizu i wsp., (1985) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 82; 2138. Leczone szympanse są badane w celu oznaczenia, czy poziomy ALT i HCV są niższe u leczonych szympansów w porównaniu z szympansami otrzymującymi placebo.
Przykła d 25
Inhibitor TNFa w infekcji HCV u ludzi
Badanie D2E7 w leczeniu HCV u ludzi
Wybrano mężczyzn i kobiety w wieku 18 do 70 lat z wyrównaną chroniczną infekcją HCV. Żeby zakwalifikować się do badań, pacjenci musieli mieć dodatni test na anty-HCV (enzymatyczny test immunologiczny drugiej generacji) i HCV RNA mierzony przy użyciu odwrotna transkrypcja-reakcja łańcuchowa z polimerazą (RT-PCR) .
Pacjenci mają także wykonywane biopsje wątroby w ciągu roku badań wejściowych wykazujące chroniczne zapalenie wątroby i mają podniesione poziomy transaminazy alaninowej (ALT) w surowicy przez przynajmniej 6 miesięcy przed rozpoczęciem leczenia. Wstępne liczenie leukocytów powinno wynosić przynajmniej 2 500/ąl, liczenie płytek powinno być większe niż 70 000/ąl. Kryteria wyłączenia obejmują, ale nie są ograniczone do, jakiejkolwiek innej przyczyny choroby wątroby albo innych tyczących się zaburzeń, włączając koinfekcję niedoboru odporności lub zapalenia wątroby typu B; klinicznie istotne nieprawidłowości sercowe lub sercowo-naczyniowe, przeszczepy narządów, ogólnoustrojowe infekcje bakteryjne lub grzybicze; klinicznie istotne zaburzenia krwawienia, nadużywanie alkoholu lub leków w poprzednim roku.
PL 218 992 B1
Przed i po leczeniu RNA HCV jest mierzone ilościowo przy użyciu standaryzowanego badania RT-PCR. Jakościowe wykrywanie HCV RNA jest wykonywane w próbkach surowicy otrzymanych po leczeniu przy użyciu RT-PCR. Genotypowanie HCV jest wykonywane przy użyciu testu odwrotnej hybrydyzacji. Stan emocjonalny i psychiczny mierzony jest przy użyciu odpowiednich związanych ze zdrowiem skal jakości życia.
Po wykonaniu pomiarów ustalających poziom wyjściowy pacjenci rozpoczynali leczenie. Pacjentów podzielono losowo i leczono ich albo D2E7 albo placebo metodą ślepej próby. Pacjentom podawano 40 mg D2E7 w dwutygodniowej procedurze podawania, chociaż wielkość dawki i częstość jej podawania może być dobrana przez biegłych w tej dziedzinie w oparciu o wiedzę dotyczącą leczenia HCV. Pacjenci są monitorowani przynajmniej raz na 4 tygodnie z powtarzaniem badań, które wykonywano przed rozpoczęciem leczenia D2E7. Obniżenie poziomów HCV w stosunku do poziomów u pacjentów, którzy otrzymywali tylko placebo jest wykazywane przez słabszy sygnał RT-PCR.
P r z yk ł a d 2 6
Inhibitor TNFα w mysim modelu łuszczycy
Badanie przeciwciała dla TNF w mysim modelu łuszczycy SCID
Myszy z ciężkim złożonym zespołem niedoboru immunologicznego (SCID), które były poddane transplantacjii płytek ludzkiej łuszczycy wybrano jako zwierzęcy model do badania łuszczycy, ponieważ myszy te zachowują typowe kliniczne i histologiczne cechy łuszczycy przez przedłużony okres czasu (Nickoloff i wsp., (1995) Am J Pathol 146: 580-8).
Samice myszy w wieku 2-3 miesięcy, pochodzące z hodowli niekrewniaczej C.B17 SCID otrzymywano z hodowli zwierząt wolnych od patogenów. Próbki ludzkiej skóry brano od pacjentów, białych mężczyzn mających przewlekłą łuszczycę. Próbki skóry o wrzecionowatym kształcie o rozmiarach 1x3 cm całe zawierające klinicznie zajętą chorobowo skórę, są pobierane w miejscowym znieczuleniu, przygotowywane do transplantacji przez usunięcie podskórnej warstwy tłuszczu i trzymane w zimnym buforze fosforanowym (PBS). Próbki skóry są przeszczepiane w ciągu 1-2 godzin. Pełnej grubości próbki skóry są cięte na kawałki 8-10 mm średnicy i są transplantowane na grzbiet myszy. Każda mysz nosi jeden przeszczep. Do chirurgicznej procedury myszy znieczulano przez dootrzewnowe wstrzyknięcie (i.p.) mieszaniny 1:1 midazolamu i dwuwodorocytrynianu fentanylu. Kawałek skóry pełnej grubości, o wrzecionowatym kształcie jest przeszczepiany do odpowiadającego wycięcia pełnej grubości, zrobionego w centralnej części grzbietu. Jest mocowany Przy użyciu 6-0 atraumatycznych jednowłóknowych nici. Po nałożeniu gazy impregnowanej sterylną wazeliną, grant jest chroniony przed uszkodzeniem przez przyszycie woreczka ze skóry nad powierzchnią przeszczepu przy użyciu skóry z przyległej okolicy. Nici i przyrośnięty woreczek są zostawione na miejscu dopóki nie rozłożą się spontanicznie po 2-3 tygodniach. Chimery SCID-ludzka skóra wykazują objawy podobne do ludzkiej łuszczycy. Płytki transplantowane na myszy SCID wykazują kliniczne cechy typowe dla łuszczycy, włączając w to łuski, zaczerwienienie i zgrubienie. Ten model wykazuje także kliniczne cechy typowe dla łuszczycy włączając w to parakerotozę, akantozę, wydłużenie sieci grzebienia, ponadbrodawkowe rozrzedzenie i limfomononuklearne naciekanie w brodawkowej warstwie skóry.
Myszom SCID z przeszczepem wstrzykiwano podskórnie, w zmienione miejsce placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFα, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFα, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89: 9784; BD Biosciences Pharmingen).
Grupy doświadczalne otrzymywały codziennie przez tydzień podskórne iniekcje przeciwciała dla TNF lub placebo. Na poprawę u leczonych przeciwciałem dla TNF myszy SCID wskazuje zmniejszenie objawów związanych z łuszczycą plackowatą.
P r z yk ł a d 2 7
Inhibitor TNFα w klinicznych badaniach łuszczycy
D2E7 u ludzi z łuszczycą
Do badań są wybrani pacjenci z umiarkowaną do ciężkiej postacią przewlekłej łuszczycy plackowatej. Żaden z pacjentów nie będzie otrzymywał żadnego leczenia łuszczycy przez przynajmniej 4 tygodnie i żadnego miejscowego leczenia przez przynajmniej 2 tygodnie przed rozpoczęciem badania. Dawki D2E7 40 mg tygodniowo lub 40 mg, co drugi tydzień podawano przez podskórną iniekcję.
Pacjentów badano klinicznie, co 2-4 tygodni. Kliniczna aktywność łuszczycowych zmian skóry była oceniana przy użyciu Psorasis Area and Severity Index (PASI) (Fredriksson i Pettersson (1978) Dermatologica 157: 238-44) i Physician's Global Assessment przez tego samego badacza, by zapewnić konsekwentną ocenę. W 12 tygodniu oznaczany jest pierwotny punkt końcowy dla proporcji
PL 218 992 B1 pacjentów osiągających przynajmniej 75% zmniejszenie w punktacji PASI w porównaniu do poziomu wyjściowego. Świąd jest oceniany przy użyciu walidowanej skali. Oceny jakości życia są mierzone przy użyciu walidowanych narzędzi, włączając w to, ale nie ograniczając się do, DLQI, SF-36 i EQ-5D. W trakcie zaplanowanych wizyt w czasie trwania badania wykonywane są fotografie całego ciała wyłączając twarz.
Biopsje próbek skóry są otrzymywane w zaplanowanych odstępach czasu w czasie trwania badania w celu skorelowania histologii i biomarkerów w skórze z leczeniem. Biopsja normalnej skóry jest wykonywana jako poziom odniesienia do porównania z łuszczycową skórą.
P r z y k ł a d 2 8
Inhibitor TNFa w zwierzęcym modelu choroby Behceta
Badanie przeciwciała dla TNF w mysim modelu zespołu Behceta
Poniższe badanie przeprowadzono przy użyciu mysiego modelu choroby Behceta HSV (Hirata Y. i wsp., (1993) Acta. Otolaryngol. Suppl. 503:79). Małżowiny uszne myszy, w których zachodzi ekspresja ludzkiego TNFa (patrz dalszy opis EMBO J (1991) 10:4025-4031) są zadrapywane igłą i szczepione roztworem 1,0x106 jednostek tworzącego płytki (pfu)/mL wirusa Herpes Simplex typ 1 (HSV1) (szczep KOS), który powoduje gromadzenie się komórek nacieku zapalnego dookoła naczyń krwionośnych. W wyniku tego pojawiają się zmiany nabłonka jelit, ust, małżowiny usznej i genitalii. Mysz z syndromem podobnym do choroby Behceta jest zdefiniowana jako mysz z dwoma lub więcej objawami, które są podobne do typowych morfologicznych zmian spotykanych w ludzkiej chorobie Behceta.
Monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysie TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) jest podawane w zakresie dawek myszom z syndromem Behceta indukowanym HSV, zarówno przed jak i po szczepieniu albo od dnia pojawienia się zmian. Podawane jest również, jako kontrola odpowiednie placebo. Monitorowana jest utrata włosów, owrzodzenie ust i skóry genitalii oraz zajęcie procesem chorobowym oczu. Zbierane są próbki zmienionych chorobowo tkanek. Próbki tkanek są utrwalane w formalinie i osadzane w parafinie w celu przeprowadzenia analizy wycinków. Skrawki zmienionych chorobowo próbek są barwione hematoksyliną i eozyną oraz badane na obecność komórek zapalnych. Jako kontrola służyła grupa 30 myszy, które zaszczepiono w tym samym miejscu pożywką hodowlaną. Cztery tygodnie później, przeprowadzane jest drugie szczepienie tym samym sposobem, po czym następuje 16 tygodni obserwacji.
Badane jest odrastanie włosów i zmniejszenie owrzodzenia u myszy leczonych w porównaniu do myszy otrzymujących placebo. Poprawa zmian chorobowych u leczonych myszy oznaczana przez wzrokową kontrolę i histologiczną analizę, notowanie zmniejszenia stanu zapalnego w miejscu owrzodzenia i zmniejszenie liczby komórek nacieku zapalnego, np. komórek T w miejscu owrzodzenia są kolejnymi wskaźnikami poprawy.
P r z y k ł a d 2 9
Inhibitor TNFa w leczeniu choroby Kawasaki
Wpływ przeciwciała TNF w chorobie Kawasaki przy użyciu mysiego modelu L. casei
Poniższe badania przeprowadzono używając mysiego modelu L. casei choroby Kawasaki (Lehman T.J. i wsp., (1985) Arthritis Rheum 28:652; Duong t.t. (2002) Int Immunol 15:79; Brahn E. i wsp., (1999) Clin Immunol 90:147). Zapalenie tętnicy wieńcowej jest indukowane u myszy, u których zachodzi ekspresja ludzkiego TNFa (patrz powyżej) przez jednorazowe dootrzewnowe wstrzyknięcie (ip) fragmentów komórkowych Lactobacillus cassei. Wykazano, że histologiczne skrawki serca myszy, której podawano L. cassei przypominają zapalenie naczyń i tętniaki obserwowane w średniej wielkości tętnicach wieńcowych dzieci z chrobą Kawasaki (Lehman T.J. i wsp., (1985) Arthritis Rheum 28:652; Duong t.t. (2002) Int Immunol 15:79; Brahn E. i wsp., (1999) Clin Immunol 90:147) przeciwciałami przeciwko komórkom nabłonka (ANCA) zawierającymi przeciwciała specyficzne względem proteinazy pochodzącej z osocza pacjentów z ziarniniakowatością Wegenera. Myszy są immunizowane oczyszczonym ANCA, a grupa kontrolna otrzymuje normalne IgG. Myszom podawano, co tydzień dawki placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) przez okres do czterech miesięcy. Trzy miesiące po immunizacji ANCA, myszy wytwarzają endogenne przeciwciała na ANCA. Myszy poddawano eutanazji i płuca, nerki oraz serce badano histologicznie na obecność naciekania
PL 218 992 B1 komórek limfoidalnych otaczających tętniczki i żyłki oraz na osadzanie się Ig na zewnętrznej części ściany naczynia krwionośnego, podobnie do tego co obserwuje się w chorobie Kawasaki (Grunebaum i wsp., (2002) Clin. Exp. Immunol. 130:233; Blank i wsp., (1995) Clin. Exp. Immunol. 102:120; Tomer i wsp., (1995) Arthritis Rheum. 38:1375; Damianovich i wsp., (1996) J. Immunol. 156:4946). Zmniejszenie naciekania komórek limfoidalnych i osadzania IgG na ścianach naczyń oraz zmniejszenie miana przeciwciał ANCA wskazuje na poprawę w chorobie Kawasaki.
Przykład 30
Inhibitor TNFα w leczeniu choroby Kawasaki
Kliniczne badania D2E7 u ludzi z chorobą Kawasaki
Do badań kwalifikowani są pacjenci cierpiący na chorobę Kawasaki (KD). Wszyscy pacjenci mają gorączkę i przynajmniej 4 z 5 klinicznych kryteriów opublikowanych dla KD (Barron K.S. i wsp., (1999) J. Rheumatol. 26:170). Rozpoznawane są także przypadki kontrolne. Średnica tętnic wieńcowych jest mierzona przy użyciu echokardiografii i korygowana dla pola powierzchni ciała. Elektrokardiogramy są przeglądane pod kątem typowych zmian, jakie mogą być obecne w KD, włączając wydłużone odstępy PR lub QT, nieprawidłowe załamki Q, zmiany załamków ST- i T, niskie napięcie lub arytmię. Pacjenci są leczeni D2E7 w dawkach 40 mg na tydzień lub na dwa tygodnie albo placebo. Dawkowanie może być dobrane przez biegłych w tej dziedzinie w oparciu o wiedzę dotyczącą KD. U pacjentów monitorowane jest zmniejszanie gorączki. Leczenie wspomagające, np. kortykosterydy są podawane jeżeli zachodzi taka potrzeba. Pacjenci są obserwowani i stosowana jest echokardigrafia, w celu stwierdzenia czy pojawia się uszkodzenie tętnic wieńcowych i czy zachodzi poprawa w zmienionych tętnicach wieńcowych, manifestowana przez pojawienie się poprawy echokardiogramu.
Przykład 31
Inhibitor TNFα w leczeniu choroby Behceta
Kliniczne badania D2E7 u ludzi z chorobą Behceta
Do badań wybierano pacjentów, jeżeli spełniali kryteria International Study Group, które wymagają obecności owrzodzenia ust i dodatkowo jakikolwiek z dwóch spośród: owrzodzenia genitalii, typowo określonych zmian oczu, typowo określonych zmian skórnych lub dodatniego wyniku testu pathergy (Lancet. (1990) 335:1078; Kaklamani V.G. i wsp., (2001) Semin. Arthritis Rheum. 30:299) dla średniej 6 lat. Pacjenci z chorobą Behceta są leczeni D2E7 w dawkach 40 mg na tydzień lub na dwa tygodnie albo placebo. Dawkowanie może być dobrane przez biegłych w tej dziedzinie w oparciu o wiedzę dotyczącą leczenia choroby Behceta. Pacjenci leczeni i otrzymujący placebo są poddawani zarówno przed jak i po procedurze leczenia ogólnoustrojowemu badaniu i szczegółowej ocenie okulistycznej włączając w to ostrość wzroku, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, biomikroskopię przy użyciu lampy szczelinowej i pośrednią oftalmoskopię z obrazem odwróconym tylnej części gałki, po czym następuje fotografia dna oka. Poprawa pacjentów jest badana w odniesieniu do udokumentowanych objawów związanych z chorobą Behceta, np. zmniejszeniem zapalenia oczu i zmniejszeniem liczby lub ciężkości owrzodzenia ust.
Przykład 32
Inhibitor TNFα w zwierzęcym modelu tocznia
Badanie przeciwciał dla TNF w mysim modelu tocznia
Mysi model MRL/lpr jest wybrany do badania tocznia (Reilly i Gilkeson (2002) Immunologie Research. 25(2):143-153; Mishra i wsp., (2003) J Clin Invest 111(4):539-552). Myszy MRL/lpr wykazują rozpoczęcie i przyspieszenie zespołu autoimmunologicznego z aktywacją poliklonalnych komórek B i hypergammaglobulinemia zaczynającą się w wieku około 8 tygodni. U myszy MRL/lpr w wieku 12-16 tygodni serologicznie udowodniono rozmieszczenie autoprzeciwciał włączając w to autoprzeciwciała przeciwko podwójnemu łańcuchowi DNA (anty-dsDNA) i hipokomplementemii. Myszy MRL/lpr w wieku 16-24 tygodnie wykazują kliniczne objawy artretyzmu, rozległe uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, powiększenie śledziony, zapalenie naczyń, zapalenie kłębuszków nerkowych (GN). Około 50% myszy MRL/lpr umiera w wieku około 24 tygodni, przede wszystkim z powodu niewydolności nerek.
Do badań, używane są samice myszy MRL/lpr w wieku 8 tygodni. W wieku 14 tygodni myszy otrzymują dootrzewnowe wstrzyknięcie (i.p.) różnych stężeń placebo albo Szczury są pozostawiane do wyzdrowienia i podawano im dawki placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw myszom, którym wstrzyknięto L. cassei, placebo albo monoklonalne przeciwciało przeciw TNFα, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFα, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995)
PL 218 992 B1
Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89:9784; BD Biosciences Pharmingen) podawano dootrzewnowo stosując się do standardowych protokołów. Serca od myszy, które otrzymały wstrzyknięcie pobierano 14 dnia (wczesna choroba) lub 10 na końcu badania (ustalona choroba). Histologiczne skrawki badane są na występowanie zapalenia naczyń w sposób ślepy.
Zmniejszenie zapalenia tętnic wieńcowych jest oceniane przez oznaczenie zmniejszenia zmian zapalnych w ścianach naczyń wieńcowych u myszy, którym podawano przeciwciało dla TNF w porównaniu do myszy otrzymujących placebo. Zmniejszenie zapalenia tętnic wieńcowych jest oceniane, jako zmniejszenie przesączania jednojądrowych komórek nacieku zapalnego ścian naczyń wieńcowych, czemu towarzyszy redukcja proliferacji wewnętrznej ściany naczynia i mniejsze zwężenie światła naczynia w porównaniu do zwierząt, którym podawano placebo.
P r z y k ł a d 3 3
Inhibitor TNFa w zwierzęcym modelu choroby Kawasaki
Przeciwciało dla TNF w chorobie Kawasaki w mysim modelu ANCA
Poniższe badania przeprowadzono używając mysiego modelu choroby Kawasaki z przeciwciałami przeciw komórkom nabłonka (ANCA) (Grunebaum i wsp., (2002) Clin. Exp. Immunol. 130:233; Blank i wsp., (1995) Clin. Exp. Immunol. 102:120; Tomer i wsp., (1995) Arthritis Rheum. 38:1375; Damianovich i wsp., (1996) J. Immunol. 156:4946). Zwierzęta immunizowano TNFa, o którym wiadomo, że wiąże i neutralizuje mysi TNFa, np. przeciwciało TN3 (TN3-19.12) (patrz Marzi i wsp., (1995) Shock 3:27; Williams i wsp., (1992) Proc Natl Acad Sci USA. 89: 9784; BD Biosciences Pharmingen). Grupy doświadczalne otrzymywały codziennie przez tydzień podskórne iniekcje przeciwciała dla TNF lub placebo.
U niektórych pacjentów z toczniem rozwija się toczniowe zapalenie nerek, które jest określane, jako uporczywe zapalenie (podrażnienie i obrzęk) nerek. U tych pacjentów może w ostateczności rozwinąć się niewydolność nerek i mogą oni wymagać dializy lub przeszczepu nerek. Aby badać rozwój choroby nerek, po wstrzyknięciu D2E7 myszy MRL/lpr umieszczano w klatkach metabolicznych w celu zebrania 24 godzinnej zbiórki moczu. Wydalanie moczowej albuminy jest oznaczane przed i po leczeniu D2E7, przy zastosowaniu ELISA i użyciu krzywej standardowej otrzymanej dla znanych stężeń mysiej albuminy (Cappel Research products, Durham, North Carolina, USA, jak opisano w Weinberg i wsp., (1994) J Exp Med. 179:651). Poprawa wczesnych objawów choroby i progresji proteinurii są wykazywane przez zmniejszenie średniego wydalania albumin po leczeniu.
Myszy są zabijane w 19 tygodniu przez zwichnięcie karku po znieczuleniu izofluranem i usuwane są nerki. Jedna nerka jest utrwalana w zbuforowanym roztworze formaliny, osadzana w parafinie, cięta i barwiona H&E. Patologia nerki jest badana i oceniana przy użyciu standardowych metod dla zapalenia kłębuszków, proliferacji, tworzenia półksiężyców i martwicy. Notowane są także zmiany śródmiąższowe i zapalenie naczyń. Do oceny każdej cechy przeznaczona jest punktacja 0-3 i sumaryczna wartość dostarcza końcowej punktacji nerki, jak to opisano Watson i wsp., (1992) J Exp Med. 176:1645-1656. Punktacja dla tworzenia martwicy i półksiężyców jest podwajana przed sumowaniem. Na przykład zapalenie kłębuszków jest punktowane następująco: 0 = prawidłowe; 1 = niewiele komórek zapalnych; 2 = umiarkowane zapalenie i 3 = ciężkie zapalenie. Poprawa jest wykazywana przez minimalne objawy zapalenia lub komórkowej proliferacji (niższy indeks patologii nerek) w wycinkach nerek pochodzących od myszy leczonych D2E7 w porównaniu do myszy otrzymujących placebo. Ważona jest również śledziona w celu oznaczenia stopnia opóźnienia lub zapobiegania progresji aktywności tocznia u myszy. Rozmiar śledziony jest wskaźnikiem aktywności tocznia, który odzwierciedla immunopatologię leżącą u podstaw choroby.
U myszy MRL/lpr rozwija się rozległe powiększenie śledziony i uogólnione zapalenie węzłów chłonnych wraz z progresją choroby. W celu oznaczenia rozmiaru śledziony, w wieku 19 tygodni, myszy z każdej grupy (leczonej i placebo) są zabijane i oznaczana jest średnia waga śledziony. Niższa średnia waga śledziony wskazuje na poprawę tocznia.
P r z y k ł a d 3 4
Inhibitor TNFa w leczeniu tocznia
Badania sprawdzające D2E7 u ludzi z toczniem
Do badań wybierano pacjentów, u których zdiagnozowano toczeń. Pacjenci są wybierani w oparciu o widoczne u nich objawy zazwyczaj związane z toczniem, włączając w to gorączkę, zmęczenie, ogólny dyskomfort, złe samopoczucie lub czucie się chorym, utratę wagi, wysypkę skórną, wysypkę w kształcie motyla, pogarszanie się wysypki skórnej pod wpływem słońca, wrażliwość na słońce, ból i obrzmienie stawów, artretyzm, obrzmienie gruczołów, ból mięśni, nudności i wymioty, ból
PL 218 992 B1 związany z zapaleniem opłucnej, drgawki i psychozy. Dodatkowe objawy obejmują krew w moczu, odkasływanie krwi, krwawienie z nosa, trudności w połykaniu, łaciaty kolor skóry, czerwone plamy na skórze, palce, które zmieniają kolor pod wpływem ciśnienia lub zimna (zjawisko Raynauda), zdrętwienie i mrowienie, opryszczkowate zapalenie jamy ustnej, utrata włosów, ból brzucha i zaburzenia widzenia. Pacjenci są poddawani fizycznemu badaniu w celu stwierdzenia czy wykazują jakiekolwiek charakterystyczne objawy wskazujące na toczeń. Diagnoza tocznia oparta jest na obecności przynajmniej czterech spośród jedenastu typowych charakterystyk choroby.
Testy do oznaczenia przejawów tej choroby mogą się różnić, ale będą obejmowały niektóre z następujących: panel przeciwciała przeciwjądrowego (ANA) obejmujący przeciwciała przeciw DNA i przeciw Smith, te dwa ostatnie testy na ogół dodatnie w samym toczniu; charakterystyczną wysypkę lub zmiany skórne, prześwietlenie klatki piersiowej wykazujące zapalenie opłucnej lub osierdzia, ujawnienie przy osłuchiwaniu przy użyciu stetoskopu szmeru tarcia serca lub opłucnej, analiza moczu wykazuje krew, wałeczki nerkowe lub białko w moczu; całkowite liczenie wszystkich krwinek wykazuje zmniejszenie ilości pewnego typu komórek; biopsję nerek i badanie neurologiczne. Ta choroba może także zmieniać wyniki następujących testów: liczbę WBC; elektroforezę globulin surowicy; czynnik reumatoidalny; białko, mocz; elektroforezę białek surowicy; spot test na mononukleozę, szybkość sedymentacji erytrocytów (ESR); krioglobuliny; bezpośredni test Coombsa; składnik 3 dopełniacza; dopełniacz (C3); mikrosomalne przeciwciało przeciw tyroidowe; przeciwciało przeciw tyroglobulinie; przeciwciało przeciw mitochondrialne i przeciwciało przeciw mięśniom gładkim.
Pacjentów podzielono losowo na grupy doświadczalną i placebo i leczono ich albo D2E7 albo placebo. W badaniu używano zakresu dawek w celu oznaczenia dawki najefektywniejszej w leczeniu tocznia. Dawkowanie powinno zaczynać się od 40 mg, co jest dawką D2E7, dla której wykazano, że jest najbardziej efektywna w leczeniu reumatoidalnego artretyzmu. Pacjentom podawano 4 do 7 infuzji D2E7 lub placebo. Pacjenci przechodzą ponowne badania, w każdym, co drugim tygodniu, żeby oznaczyć czy objawy tocznia zmniejszają się lub są leczone, co jest oceniane na podstawie zmniejszenia poziomów ESR i reaktywnego C białka (CPR).
Przykła d 3 5
Inhibitor TNFa w zespole Sjogrena
Badania sprawdzające D2E7 u ludzi z zespołem Sjogrena
Do badań wybierani są pacjenci, którzy spełniają kryteria klasyfikacji European and American College of Rheumatology dla pierwotnej choroby Sjogrena (patrz Vitali i wsp., (1993) Arthritis Rheum 36:340-7; Fox i wsp., (1986) Arthritis Rheum. 29:577-85). Pacjenci mają przynajmniej 18 lat. W czasie kwalifikacji wszyscy pacjenci mieli aktywną pierwotną chorobę Sjogrena, która jest określana jako obecność w badaniu przynajmniej zwiększonej szybkości sedymentacji erytrocytów (ESR; > 25/mm/h) lub hipergammaglobulinemii (> 1,4 gm/litr). Przyjmowanie antyreumatycznych leków modyfikujących chorobę (DMARD) i kortykosterydow nie jest dozwolone w trakcie badań, ich przyjmowanie jest przerwane przynajmniej 4 tygodnie przed punktem wyjściowym. Kryteria wykluczenia obejmują poważne infekcje w poprzedzających trzech miesiącach, utajoną gruźlicę, udokumentowany wirusowy brak odporności lub infekcję wirusowego zapalenia wątroby typu C, zagrażające życiu zapalenie naczyń, znany złośliwy guz, towarzyszące ciężkie lub niekontrolowane choroby i obecność jakiejkolwiek innej choroby tkanki łącznej.
Badania obejmują podawanie 3 infuzji D2E7 (w dawkach około 40 mg) w tygodniach 0, 2 i 6 i następujące po tym 2 wizyty w tygodniach 10 i 14. Dozwolone jest, żeby pacjenci kontynuowali używanie sztucznych łez dostarczanych w dawce i według takiego samego schematu podczas trwania badania.
Kliniczna, okulistyczna i biologiczna ocena jest przeprowadzana przy rozpoczęciu i w tygodniach 2, 4, 6, 10 i 14. Badanie kliniczne jest przeprowadzane przez tego samego lekarza. Obejmuje ono ogólne fizyczne badanie, ocenę suchości ust (używając skali 0-2, gdzie 0 = brak suchości, 1 = suchość łagodna do umiarkowanej i 2 = ciężka suchość), test mówienia (ile razy słowo „puttica może być powtórzone w czasie 2 minut), technika przedstawiona przez P.J. Shirlaw na konferencji New Advances in Basic Science, Diagnosis and Treatment of Sjogren Syndrome, London, January 1997). Dodatkowo zbierana jest przez 5 minut niestymulowana całkowita ślina przy użyciu techniki spitting, zgodnie z ustalonymi metodami. Próbki są ważone na wadze analitycznej, w celu zmierzenia objętości otrzymanej śliny (1 gm = 1 ml) (Navazesh (1993) Ann NY Acad Sci 694: 72-7). Przeprowadzana jest także ocena suchości oczu (punktowana 0-2, gdzie 0 = brak objawów, 1 = objawy łagodne
PL 218 992 B1 do umiarkowanych, łagodzone przez sztuczne łzy (Ats) i 2 = ciężkie objawy nie łagodzone przez Ats) i oznaczana jest częstość stosowania Ats.
Oceniane jest także zmęczenie pacjentów (0-100 mm analogowa skala wzrokowa (VAS)) oraz wypełniają oni kwestionariusz zmęczenia (0 = brak zmęczenia, 1 = łagodne zmęczenie nie przeszkadzające w codziennej aktywności, 2 = umiarkowane zmęczenie, które przeszkadza w codziennej aktywności i 3 = zmęczenie, które znacznie zmniejsza aktywność). Kliniczna ocena może także obejmować liczbę tkliwych uciskowo stawów (maksimum 64), liczbę tkliwych uciskowo punktów (maksimum 18) i ocenę bólu przez pacjenta (0-100 mm VAS). Globalna ocena pacjenta i lekarza była robiona przy użyciu 0-100 mm VAS.
Wszystkie badania okulistyczne były przeprowadzane przez tego samego lekarza i obejmowały test czasu przerwania fluoresceinowego filmu łzowego (TBUT) Test Schimer I i ocenę rogówki przeprowadzoną przez barwienie zielenią lissaminy (skala van Bijsterveld 0-9). Biologiczne parametry są mierzone w trakcie badania i obejmują ESR, poziom reaktywnego białka C (CRP), liczenie wszystkich krwinek, testy funkcjonalne wątroby i nerek, poziomy fosfokinazy kreatyniny, poziomy IgA, IgM, IgG w surowicy, przeciwciała przeciwjądrowe (ANA) i czynnik reumatoidalny (RF), klasyfikowanie limfocytów (liczba CD4 = i CD8 = komórek). Zmniejszenie objawów związanych z objawami zespołu Sjogrena obejmuje redukcję tkliwych punktów i bólu stawów obwodowych.
Przykła d 36
Inhibitor TNFa w młodzieńczym artretyzmie reumatoidalnym
Badania sprawdzające D2E7 u dzieci z młodzieńczym artretyzmem reumatoidalnym
Do badań wybierani są pacjenci, u których zdiagnozowano młodzieńczy artretyzm reumatoidalny (JRA). Pacjenci otrzymują D2E7 przez 16 tygodni i potem są losowo dzieleni na grupę doświadczalną i placebo. Potem pacjenci otrzymują D2E7 lub placebo. Pacjentom podawane są dawki w za2 kresie od około 20 mg/m2/BSA (pole powierzchni ciała), do maksymalnej dawki 40 mg co drugi tydzień. Pacjenci otrzymują podskórną iniekcję D2E7 albo placebo w każdym, co drugim tygodniu trwania leczenia. Pacjenci są ponownie badani w każdym, co drugim tygodniu w celu sprawdzenia, czy objawy JRA zmniejszają się lub ulegają leczeniu. Poprawa w JRA jest oznaczana przez zmniejszenie klinicznych objawów choroby. Poprawa JRA jest oceniana przy użyciu kryteriów określonych przez Giannini (Giannini i wsp., (1997) Arthritis&Rheumatism 40:1202). Przy użyciu tych kryteriów, definicją poprawy jest przynajmniej 30% poprawa w stosunku do stanu wyjściowego przynajmniej 3 z 6 zmiennych ze zbioru podstawowego przy pogorszeniu się nie więcej niż 1 z pozostałych zmiennych o > 30%. Zmienne w zbiorze podstawowym składają się z globalnej oceny aktywności choroby przez lekarza, oceny rodzic/pacjent, ogólnego dobrego samopoczucia (każde punktowane na 10 cm wzrokowej skali analogowej), zdolności do działania, liczby stawów z aktywnym artretyzmem, liczby stawów z ograniczoną ruchomością oraz szybkości sedymentacji erytrocytów.
Przykła d 37
Krystalizacja fragmentu F(ab)'2 D2E7
Wytwarzanie i oczyszczanie fragmentu F(ab)'2 D2E7
Fragment F(ab)'2 D2E7 wytwarzano i oczyszczano zgodnie z poniższą prcedurą. Dwa ml IgG D2E7 (w przybliżeniu 63 mg/ml) dializowano przeciw 1 litrowi buforu A (20 mM NaOAc, pH 4) przez noc. Po dializie białko rozcieńczano do stężenia 20 mg/ml. Unieruchomioną pepsynę (Pierce; 6,7 ml zawiesiny) mieszano z 27 ml buforu A, mieszano i wirowano (podłogowa wirówka Beckman, 5000 rpm, 10 minut). Supernatant odrzucano i tę procedurę przemywania powtarzano jeszcze dwa razy. Przemyta unieruchomiona pepsyna była ponownie zawieszana w 13,3 ml buforu A. D2E7 (7,275 ml, 20 mg/ml, 145,5 mg) mieszano z 7,725 ml buforu A i 7,5 ml przemytej unieruchomionej zawiesiny pepsyny. Mieszanina D2E7/pepsyna była inkubowana z wytrząsaniem (300 rpm) w 37°C przez 4,5 godziny. Unieruchomiona pepsyna była następnie oddzielana przez wirowanie. Analiza supernatantu przy użyciu SDS-PAGE wskazuje, że trawienie D2E7 było w zasadzie kompletne (niezredukowany prążek ~115 kDa, zredukowane prążki -30 i -32 kDa).
Fragment F(ab)'2 D2E7 izolowano od nietkniętego D2E7 i fragmentów Fc używając chromatografii powinowactwa na złożu Protein A. Połowę supernatantu otrzymanego w powyższej reakcji (10 ml) rozcieńczano 10 ml buforu B (20 mM fosforan sodu, pH 7), sączono przez 0,45 ąm filtr Acrodisc i nakładano na kolumnę wielkości 5 ml Protein A Sepharose (Pharmacia Hi-Trap; poprzednio przemytą 50 ml buforu B). Zebrano frakcje. Po nałożeniu mieszaniny białek, kolumnę przemywano buforem B do ponownego ustalenia linii zerowej przy absorbancji 280 nm. Związane białka eluowano 5 ml buforu C (100 mM kwas cytrynowy, pH 3); te frakcje zobojętniano przez dodanie 0,2 ml 2 M
PL 218 992 B1
Tris^HCl, pH 8,9. Frakcje analizowano przy użyciu SDS-PAGE; Te które zawierały fragment F(ab)'2 D2E7 łączono (~42 ml). Stężenia białka oznaczano przez pomiar absorbancji przy 280 nm w 6 M guanidyna HCl, pH 7 (obliczone współczynniki ekstynkcji: D2E7, 1,39 (AU-ml)/mg; F(ab)'2 1,36 (AU-ml)/mg). Połączony wyciek zawierał -3,8 mg białka (stężenie 0,91 mg/ml), co odpowiada 79% wydajności F(ab)'2 (teoretyczna wydajność wynosi ~2/3 wyjściowego materiału dzielone przez dwa [tylko pół oczyszczonego], tj. ~48,5 mg). Fragment F(ab)'2 D2E7 następnie oczyszczano przy użyciu chromatografii wykluczania. Połączony wyciek z kolumny Protein A zatężano z ~42 do ~20 ml i część (5 ml, ~7,5 mg) poddawano chromatografii na kolumnie Supredex 200 (26/60, Pharmacia) poprzednio zrównoważonej (i eluowanej) buforem D (20 mM HEPES, pH 7, 150 mM NaCl, 0,1 mM EDTA). Przy długości fali 280 nm notowano dwa piki: pik 1, wypływający przy 172-200 ml składa się z F(ab)'2 (analizowany przy użyciu SDS-PAGE; niezredukowany prążek ~115 kDa, zredukowane prążki ~35 i ~32 kDa); pik 2, wypływający przy 236-248 ml składa się z niskocząsteczkowego fragmentu(ów) (~15 kDa, zredukowany lub niezredukowany). Pik 1 zatężano do 5,3 mg/ml do prób krystalizacji.
Krystalizacja fragmentu F(ab)'2 D2E7
Fragment F(ab)'2 D2E7 ( 5,3 mg/ml w 20 mM HEPES, pH 7, 150 mM NaCl, 0,1 mM EDTA) krystalizowano używając dyfuzji pary metodą kropli osiadłej (sitting drop vapor diffusion) przez mieszanie równych objętości F(ab)'2 i buforu krystalizacyjnego (około 1 μm każdego) pozostawiając do zrównoważenia względem buforu krystalizacyjnego B w 4 lub 18°C Używane bufory krystalizacyjne składają się z Hampton Research Crystal Screen I (roztwory 1-48) i II (roztwory 1-48), Emerald Biostructures Wizard Screens I i II (wszystkie roztwory 1-48) i Jena Biosciences screens 1-10 (wszystkie roztwory 1-24). Kryształy były otrzymywane na wiele różnych sposobów, co zestawiono w Tabeli 1.
T a b e l a 1
Zestawienie warunków krystalizacji dla fragmentu F(ab)'2 D2E7
Lp. Screen Roztwór Temp. °C Warunki Wynik
1 2 3 4 5 6
1 Hampton 1 32 4 2,0 M (NH4)2SO4 małe skupiska igieł
2 Hampton 1 46 4 0,2 M Ca(Oac)2, 0,1 M kakodylan sodu, pH 6,5, 18% PEG 8K średniego rozmiaru skupiska igieł
3 Hampton 1 48 4 0,1 M Tris HCl, pH 8,5, 2 M NH4H2PO4 mikro skupiska igieł
4 Hampton 2 2 4 0,01 M heksadecylotrietyloamonowy bromek, 0,5 M NaCl, 0,01 MgCl2 małe odłamki kryształów
5 Hampton 2 13 4 0,2 M (NH4)2SO4, 0,01 M NaOAc, pH 4,6, 30% PEG MME 2000 małe skupiska igieł
6 Hampton 2 15 4 0,5 M (NH4)2SO4, 0,01 M NaOAc, pH 5,6 1,0 M U2SO4 duże skupiska igieł
7 Hampton 2 16 4 0,5 M NaCl, 0,1 M NaOAc, pH 5,6, 4% polimer etylenoiminy duży nieregularny kryształ
8 Hampton 1 34 18 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 2,0 M mrówczan sodu skupiska igieł
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 1
1 2 3 4 5 6
9 Hampton 1 35 18 0,1 M Hapes, pH 7,5, 0,8 M jednosodowy dwuwodorowyfosforan, 0,8 M jednopotasowy dwuwodorowyfosforan skupiska igieł
10 Hampton 2 9 18 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 2,0 M NaCl gęste skupiska igieł
11 Hampton 2 12 18 0,1 M CdCl2, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 30% PEG 400 igły&kryszały amorficzne
12 Hampton 2 15 18 0,5 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 5,6, 1,0 M U2SO4, małe skupiska igieł
13 Wizard I 27 4 1,2 M NaH2PO4, 0,8 M KH2PO4, 0,1 MCAPS, pH 10,5, 0,2 M U2SO4, średnio duże skupiska igieł
14 Wizard I 30 4 1,26 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,5, 0,2 M NaCl małe skupiska igieł
15 Wizard II 8 4 10% PEG 8K, 0,1 M fosforan Na/K, pH 6,2, 0,2 M NaCl duże płytkowe kryształy rosnące w skupiskach
16 Wizard II 43 4 10% PEK 8K, 0,1 M Tris, pH 7,0, 0,2 M MgCl2, mikro skupiska igieł
17 Wizard I 4 18 35% MPD, 0,1 M imidazol, pH 8,0, 0,2 M MgCl2 kryształy w kształcie pręcików
18 Wizard I 27 18 1,2 M NaH2PO4, 0,8 M K2HPO4, 0,1 M CAPS, pH 10,5, 0,2 M U2SO4 igłowe kryształy
19 Wizard II 7 18 30% PEG 3K, 0,1 M Tris, pH 8,5, 0,2 M NaCl małe skupiska igieł
20 Wizard II 11 18 10% 2-propanol, 0,1 M kakodyl an, pH 6,5, 0,2 M Zn (Oac)2 małe heksagonalne i rombohedralne kryształy
21 Wizard II 46 18 0,1 M AP, 0,1 M imidazol, pH 8,0, 0,2 M NaCl 1 nieregularne kryształy
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 1
1 2 3 4 5 6
22 JB1 D6 4 30% PEG 3K, 0,1 M Tris, pH 8,5, 0,2 M U2SO4 małe igły w osadzie
23 JB2 B6 4 20% PEG 4K, 0,1 M Tris, pH 8,5, 0,2 M kakodylan sodu małe jajowate skupiska igieł
24 JB3 A1 4 8% PEG 4K, 0,8 M LiCl, 0,1 M Tris-HCl, pH 8,5 duże podobne do lasu kryształy
25 JB3 B1 4 15% PEG 4K, 0,2 M (NH4)2SO4 małe skupiska igieł
26 JB3 D5 4 30% PEG 4K, 0,1 M cytrynian sodu, pH 5,6, 0,2 M NH4OAc małe igły w osadzie
27 JB4 B1 4 15% PEG 6K, 0,05 M KCl, 0,01 M MgCl2 jajowate skupiska igieł
28 JB3 A6 18 12% PEG 4K, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 0,2 M NH4OAc skupiska igieł
29 JB3 B1 18 15% PEG 4K, 0,2 M (NH4)2SO4 skupiska igieł w osadzie
30 JB3 C6 18 25% PEG 4K, cytrynian sodu, pH 5,6, 0,2 M NH4OAC długie cienkie igły
31 JB4 C5 18 8% PEG 8K, 0,2 LiCl, 0,05 M MgSO4 podobne do lasu kryształy
32 JB5 A3 4 15% PEG 8K, 0,2 M (NH4)2SO4 długie pojedyncze igły w fazie separacji
33 JB5 A4 4 15% PEG 8K, 0,5 M U2SO4 małe skupiska igieł
34 JB5 A5 4 15% PEG *K, 0,1 M Na MES, pH 6,5, 0,2 M Ca(OAc)2 jajowate skupiska igieł
35 JB6 B2 4 1,6 M (NH4)2SO4, 0,5 LiCl małe jajowate skupiska igieł
36 JB6 C2 4 2,0 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,6 mikro skupiska igieł
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 1
1 2 3 4 5 6
37 JB10 D3 18 2,0 M mrówczan sodu, 0,1 M NaOAc, pH 4,6 skupiska igieł
W następujących warunkach (opisano w Tabeli 1) powstają kryształy, które mogą być użyte jako kryształy dyfrakcyjne wysokiej jakości: Wizard II, 11, 18, 10% 2-propanol, 0,1 M kakodyl an pH 6,5, 0,2 M Zn (Oac)2, małe heksagonalne lub rombohedralne Xtals; Wizard II, 10% PEG 8Κ, 0,1 M 10% PEG 8Κ, 0,1 M fosforan Na/K pH 6,2, 0,2 M NaCl, duże płytkowe kryształy rosnące w skupiskach; JB3, C6, 18, 25% PEG 4K, 0,1 M cytrynian sodu pH 5,6, 0,2 M octan amonowy, długie cienkie igły, Hampton 2, 15, 18, 0,5 M AS, 0,1 M trójwodnego octanu sodu pH 5,6, 1,0 M jednowodnego siarczanu litu, małe skupiska igieł.
P r z yk ł a d 3 8
Krystalizacja fragmentu Fab D2E7
Wytwarzanie i oczyszczanie fragmentu Fab D2E7
Fragment Fab D2E7 był wytwarzany i oczyszczany zgodnie z poniższą procedurą. 4 ml IgG D2E7 (rozcieńczone do około 20 mg/ml) rozcieńczano 4 ml buforu E (20 mM fosforan sodowy, 5 mM cysteina^HCl, 10 mM EDTA, pH 7) i mieszano z 6,5 ml zawiesiny unieruchomionej papainy (Pierce, 1%; uprzednio dwukrotnie przemytej 26 ml buforu E). Mieszanina D2E7/papaina była inkubowana z wytrząsaniem (300 rpm) przez noc w temperaturze 37°C. Unieruchomiona papaina i strącone białko były rozdzielane przez wirowanie; analiza supernatantu przy użyciu SDS-PAGE wskazuje, że trawienie D2E7 było częściowo kompletne (niezredukowane prążki ~55, 50, 34 i 30 kDa z pewnymi nietkniętymi i częściowo strawionymi prążkami ~115 i ~150 kDa D2E7; zredukowane prążki -30 i ~32 kDa równie dobrze jak prążek 50 kDa). Mimo to trawienie było zatrzymywane i jego produkty poddawano oczyszczaniu.
Fragment Fab D2E7 oczyszczano przy użyciu chromatografii powinowactwa na złożu Protein A i chromatografii wykluczania Superdex 200 w zasadzie tak, jak opisano dla fragmentu F(ab)'2. Zebrany wyciek z kolumny Protein A zawierał ~9,2 mg (0,44 mg/ml), podczas gdy eluat Protein A (4 ml) zawierał ~19,5 mg (4,9 mg/ml). Analiza przy użyciu SDS-PAGE wskazywała, że wyciek zasadniczo był czystym fragmentem Fab (niezredukowane ~48 i ~30 kDa, szeroki zredukowany prążek ~30 kDa), podczas gdy eluat był nietkniętym i częściowo strawionym D2E7. Fragment Fab był następnie oczyszczany na kolumnie Superdex 200, eluowany w 216-232 ml, tj. tak, jak spodziewano się, po fragmencie F(ab)'2 ale przed małymi fragmentami Fc. Fragment Fab D2E7 zatężano do 12,7 mg/ml do prób krystalizacji, jak opisano poniżej.
Krystalizacja fragmentu Fab D2E7
Fragment Fab D2E7 (12,7 mg/ml w 20 ml HEPES, pH 7, 150 mM NaCl, 0,1 mM EDTA) krystalizowano przy użyciu dyfuzji pary metodą osiadłej kropli zasadniczo tak, jak opisano dla fragmentu F(ab)'2. Kryształy otrzymywano na wiele różnych sposobów, tak jak to podsumowano w Tabeli 2.
T a b e l a 2
Zestawienie warunków krystalizacji fragmentu Fab D2E7
Lp. Screen Roztwór Temp. °C Warunki Wynik
1 2 3 4 5 6
1 Hampton 1 4 4 0,1 M Tris pH 8,5, 2 M (NH4)2SO4 drobne igły
2 Hampton 1 10 4 0,2 M NH4OAc, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 30% PEG 4K drobne skupiska igieł
3 Hampton 1 18 4 0,2 Mg(OAc)2, 0,1 M kakodylan sodu, pH 6,5, 20% PEG 8K skupiska igieł
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 2
1 2 3 4 5 6
4 Hampton 1 20 4 0,2 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 25% PEG 4K małe skupiska igieł
5 Hampton 1 32 4 2 M (NH4)2SO4 długie, drobne igły
6 Hampton 1 33 4 4 M mrówczan sodu małe skupiska igieł
7 Hampton 1 38 4 0,1 M Hepes, pH 7,5 małe skupiska igieł
8 Hampton 1 43 4 30% PEG 1500 małe skupiska igieł
9 Hampton 1 46 4 0,2 M Ca(OAc)2, 0,1 M kakodylan sodu, pH 6,5, 18% PEG 8K duże skupiska płytek
10 Hampton 1 47 4 0,1 M NaOAc pH 4,6, 2 M (NH4)2SO4 długie drobne igły
11 Hampton 2 1 4 2 M NaCI, 10% PEG 6K małe skupiska płytek
12 Hampton 2 2 4 0,01 M heksadecylotrimetyloamonowy bromek, 0,5 M NaCI, 0,01 M MgCl2 okrągłe i nieregularne płytki
13 Hampton 2 5 4 2 M (NH4)2SO4, 5% izopropanol długie linki włókien
14 Hampton 2 13 4 0,2 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 25% PEG MME 2K małe, drobne skupiska igieł
15 Hampton 2 14 4 0,2 M K/Na winian, 0,1 M cytrynian sodu, pH 5,6, 2 M (NH4)2SO4 małe skupiska igieł
16 Hampton 2 27 4 0,01 M ZnSO4, 0,1 MES, pH 6,5, 25% PEG MME 550 małe skupiska igieł
17 Hampton 2 28 4 30% MPD małe skupiska igieł
18 Hampton 1 4 18 0,1 Tris, pH 8,5, 2 M (NH4)2SO4 skupiska igieł
19 Hampton 1 9 18 0,2 M NH4OAc, 0,1 M cytrynian sodu, pH 5,6, 30% PEG 4K skupiska igieł
20 Hampton 1 17 18 0,2 M U2SO4, 0,1 M Tris, pH 8,5, 30% PEG 4K długie drobne igły
21 Hampton 1 32 18 2 M (NH4)2SO4 skupiska igieł
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 2
1 2 3 4 5 6
22 Hampton 1 33 18 4 M mrówczan sodu małe skupiska igieł
23 Hampton 1 38 18 0,1 M Hepes, pH 7,5 wiązki włókien
24 Hampton 1 43 18 30% PEG 1500 małe skupiska igieł
25 Hampton 1 47 18 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 2 M (NH4)2SO4 małe skupiska igieł
26 Hampton 2 1 18 2 M NaCI, 10% PEG 6K długie, drobne skupiska igieł
27 Hampton 2 5 18 2 M (NH4)2SO4, 5% 2-propanoI małe skupiska igieł
28 Hampton 2 9 18 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 2 M NaCI długie, drobne skupiska igieł
29 Hampton 2 13 18 0,2 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,6, 25% PEG MME 2K małe skupiska igieł
30 Hampton 2 14 18 0,2 M K/Na winian, 0,1 cytrynian sodu, pH 5,6, 2 M (NH4)2SO4 długie drobne igły
31 Hampton 2 27 18 0,01 M ZnSO4, 0,1 MES, pH 6,5, 25% PEG MME 550 małe skupiska igieł
32 Wizard I 20 4 0,4 M NaH2PO4, 1,6 M K2HPO4, 0,1 M imidazol pH 8, 0,2 M NaCI małe skupiska igieł
33 Wizard I 28 4 20% PEG 3K, 0,1 Hepes, pH 7,5, 0,2 M NaCI duże skupiska ortorabowych płytek
34 Wizard I 31 4 20% PEG 8K, 0,1 fosforan cytrynian, pH 4,2, 0,2 M NaCI drobne skupiska igieł
35 Wizard I 39 4 20% PEG 1K, 0,1 M fosforan cytrynian, pH 4,2, 0,2 M U2SO4 skupiska igieł
36 Wizard II 3 4 20% PEG 8K, 0,1 M Tris, pH 8,5, 0,2 M MgCI2 duże skupiska heksagon aI. lub ortorąb. płytek w fazie sep
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 2
1 2 3 4 5 6
37 Wizard II 4 4 2 M (NH4)2SO4, 0,1 M kakodylan, pH 6,5, 0,2 NaCl małe skupiska igieł
38 Wizard II 9 4 2 M (NH4)2SO4, 0,1 fosforan cytrynian, pH 4,2 małe, drobne skupiska igieł
39 Wizard II 28 4 20% PEG 8K, 0,1 M MES, pH 6, 0,2 M Ca(OAc)2 małe skupiska igieł, duże skupiska drobnych igieł
40 Wizard II 35 4 0,8 M NaH2PO4, 1,2 M K2HPO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,5 małe wiązki włókien
41 Wizard II 38 4 2,5 M NaCl, 0,1 M NaOAc, pH 4,5, 0,2 M U2SO4 długie drobne igły
42 Wizard II 47 4 2,5 M NaCl, 0,1 M imidazol, pH 8, 0,2 M Zn(OAc)2 małe skupiska igieł
43 Wizard I 6 18 20% PEG 3K, 0,1 M cytrynian, pH 5,5 skupiska igieł
44 Wizard I 20 18 0,4 M NaH2PO4, 1,6 M K2HPO4, 0,1 M imidazol, pH 8, 0,2 M NaCl małe skupiska igieł
45 Wizard I 27 18 1,2 M NaH2PO4, 0,8 M K2HPO4, 0,1 M CAPS, pH 10, 0,2 M U2SO4 drobne skupiska igieł
46 Wizard I 30 18 1,26 M (NH4)2SO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,5, 0,2 M NaCl drobne igły
47 Wizard I 31 18 20% PEG 8K, 0,1 M fosforan cytrynian, pH 4,2, 0,2 M NaCl małe skupiska igieł
48 Wizard I 33 18 2 M (NH4)2SO4, 0,1 M CAPS, pH 10,5, 0,2 M M U2SO4 wiązki włókien
49 Wizard I 39 18 20% PEG IK, 0,1 M fosforan cytrynian, pH 4,2, 0,2 M U2SO4 skupiska igieł
PL 218 992 B1 cd. Tabeli 2
1 2 3 4 5 6
50 Wizard II 4 18 2 M (NH4)2SO4, 0,1 M kakodylan, pH 6,5, 0,2 NaCl skupiska igieł
51 Wizard II 9 18 2 M (NH4)2SO4, 0,1 M fosforan cytrynian, pH 4,2 drobne igły
52 Wizard II 35 18 0,8 M NaH2PO4, 1,2 M K2HPO4, 0,1 M NaOAc, pH 4,5 małe skupiska igieł
53 Wizard II 38 18 2,5 M NaCl, 0,1 M NaOAc, pH 4,5, 0,2 M U2SO4 małe skupiska igieł
W nastepujących warunkach (opisano w Tabeli 2) powstają kryształy, które mogą być uzyte jako kryształy dyfrakcyjne wysokiej jakości: Hampton 1 46, 4C, 0,2 M octan Ca, 0,1 M kakodylan Na, pH 6,5, 18% PEG 8K, skupiska dużych płytek; Wizard I, 28, 4C, 20% PEG 3K, 0,1 M Hepes pH 7,5, 0,2 M NaCl, skupiska dużych ortorąbowych płytek; Wizard II 3 4C, 20% PEG 8K, 0,1 M Tris pH 8,5, 0,2 MgCl2, skupisko dużych heksagonalnych lub ortorąbowych płytek w fazie sep.
PL 218 992 B1
LISTA SEKWENCJI <110» Abbott Laboratories S.A., et al.
<12O> Leczenie związanych z TNFa zaburzeń <130» BPI-107PC <140» <141» <150> 60/397,275 <151» 2002-07-19 <150» 60/411,001 <151» 2002-09-16 <150» 60/417,490 <151> 2002-10-10 <150» 60/455,777 <151» 2003-03-18 <160» 37 <170 > FastSEQ Wersja 4.0 dla Windows <210» i <211» 107 <212» ΡΗ.Γ <213> Sztuczna sekwencja <220» <223» Zmutowane ludzkie przeciwciało <400» 1
Asp 1 Ile Gin Met Thr 5 Gin Ser Pro
Asp Arg Val Thr 20 Ile Thr Cys Arg
Lau Ala Trp 35 Tyr Gin Gin Lya Pro 40
Tyr Ala 50 Ala Ser Thr Leu Gin 55 Ser
Ser 65 Gly Ser Gly Thr Asp 70 Phe Thr
Olu Asp Val Ala Thr 05 Tyr Tyr Cys
Thr Phe Gly Gin Gly Thr Lys Val
100
Ser Ser 10 Leu Ser Ala Ser Val 15 Gly
Ala 25 Ser Gin Gly Ile Arg 30 Asn Tyr
Gly Lys Ala Pro Lys 45 Leu Leu Ile
Gly Val Pro Ser 60 Arg Phe Ser Gly
Leu Thr Ile 75 Ser Ser Leu Gin Pro 60
Gin Arg 90 Tyr Asa Arg Ala Pro 95 Tyr
Olu Ile Lys 105 <210» 2 <211» 121 <212» PRT <213» Sztuczna sekwencja
PL 218 992 B1
<100> 2
Glu Val Gin Leu Val Glu Ser Gly Gly Gly Leu Val Gin Pro Gly Arg
1 5 10 15
Ser Leu Arg Leu Ser Cys Ala Ala Ser Gly Phe Thr Phe Asp Asp Tyr
20 25 30
Ala Met HIS Trp Val Arg Gin Ala Pro Gly Lys Gly Leu Glu Trp Val
35 40 45
Ser Ala Ile Thr Trp Asn Ser Gly His Ile Asp Tyr Ala Asp Ser Val
50 55 60
Glu Gly Arg Phe Thr Ile Ser Arg Asp Asn Ala Lys Asn Ser Leu Tyr
65 70 75 80
Leu Gin Met Asn Ser Leu Arg Ala Glu Asp Thr Ala Val Tyr Tyr Cys
05 90 95
Ala Lys Val Ser Tyr Leu Ser Thr Ala Ser Ser Leu Asp Tyr Trp Gly
100 105 110
Gin Gly Thr Leu Val Thr Val Ser Ser
115 120
<210> 3 <211> 9 <212> but <213> Sztuczna sekwencja <220>
<221> Wariant <222> 9 <223> xaa = Thr or Ala <223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 3
Gin Arg Tyr Asn Arg Ala Pro Tyr Xaa 1 5 <210> 4 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<221> VARIANT <222> 12 <223> Xaa - Tyr or Asn <223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 4
Val Ser Tyr Leu Ser Thr Ala Ser Ser Leu Asp Xaa 15 10 <210> 5 <211> 7 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało
PL 218 992 B1 <400> 5
Ala Ala Sec Thr Leu Gin Sec 1 5 <210> 5 <211> 17 <212> PRT <213 Sztuczna sekwencja <22 Q>
<22 3> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 6
Ala Ile Thr Trp Asn Ser Gly His Ile Asp Tyr Ala Asp Ser Val Glu 15 10 15
Gly <210 7 <211> 11 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22 0>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400 7
Arg Ala Ser Gin Gly Ile Arg Asn Tyr Leu Ala
10 <210> 0 <211> 5 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> s
Asp Tyr Ala Met His 1 5 <210> 9 <2L1> 107 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22O>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 9
Asp Ile Gin Met Thr Gin Ser Pro Ser Ser Leu Ser Ala Ser Ile Gly
1 5 10 15
Asp Arg Val Thr Ile Thr Cys Arg Ala Ser Gin Gly Ile Arg Asn Tyr
20 25 30
Leu Ala Trp Tyr Gin Gin Lys Pro Gly Lys Ala Pro Lys Leu Leu Ile
PL 218 992 B1
35 48 45
Tyr Ala Ala Ser Thr Leu Gin Ser Gly Val Pro Ser Arg Phe Ser Gly
50 55 60
Ser Gly Ser Gly Thr Asp Phe Thr Leu Thr Ile Ser Ser Leu Gin Pro
65 70 75 80
Glu Asp Val Ala Thr Tyr Tyr Cys Gin Lya Tyr Asn Ser Ala Pro Tyr
85 90 95
Ala Phe Gly Gin Gly Thr Lys Val Glu Ile Lys
100 105
<210> 10 <211> 121 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja
<220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało
<400> 10 Gin Val Gin Leu Val Glu Ser Gly Gly Gly Leu Val Gin Ero Gly Arg
1 5 10 15
Ser Leu Arg Leu Ser Cys Ala Ala Ser Gly Phe Thr Phe Asp Asp Tyr
20 25 30
Ala Met His Trp Val Arg Gin Ala Pro Gly Lys Gly Leu Asp Trp Val
35 40 45
Ser Ala Ile Thr Trp Asn Ser Gly Hi 3 Ile Asp Tyr Ala Asp Ser Val
50 55 60
Glu Gly Arg Phe Ala Val Ser Arg Asp Asn Ala Lys Asn Ala Leu Tyr
65 70 75 30
Leu Gin Met Asn Ser Leu Arg Pro Glu Asp Thr Ala Val Tyr Tyr Cys
85 90 95
Thr Lys Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Asp Asn Trp Gly
100 105 110
Gin Gly Thr Leu Val Ihr Val Ser Ser 115 120 <210> 11 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 11
Gin Lys Tyr Asn Ser Alą Pro Tyr Ala 1 5 <210> 12 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 12
Gin Lys Tyr Asn Arg Ala Pro Tyr Ala
PL 218 992 B1 <210> 13 <211> 9 <212> FRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223>Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 13
Gin Lys Tyr Gin Arg Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210> 14 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22 o>
<22 3> Zmutowane ludzkie przeciwciało <40Q> 14
Gin Lys Tyr Ser Ser Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210> 15 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Mutated htunan antibody <400> 15
Gin Lys Tyr Asn Ser Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210> 16 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 16
Gin Lys Tyr Asn Arg Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210> 17 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
PL 218 992 B1 <223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400 17
Gin Lys Tyr Asn 3er Ala Pro Tyr Tyr 1 5 <210> 16 <211> 9 <212> EHT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <40Q> 10
Gin Lys Tyr Asn Ser Ala Pro Tyr Asn 1 5 <210 19 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220 <223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 19
Gin Lys Tyr Thr Ser Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210 20 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220 <22 3>Zmutowane ludzkie orzeciwciato <400 20
Gin Lys Tyr Asn Arg Ala Pro Tyr Asn 1 5 <210> 21 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22O>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 21
Gin Lys Tyr Asn Ser Ala Ala Tyr Ser 1 5 <210> 22 <211> 9
PL 218 992 B1 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 22
Gin Gin Tyr Asn Ser Ala Pro Asp Thr 1 5 <210> 23 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 23
Gin Lys Tyr Asn Ser Rsp Pro Tyr Thr 1 5 <210> 24 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22 0>
<22 3> Zmutowane ludzkie przeciwciało <4QQ> 24
Gin Lys Tyr Ile Ser Ala Pro Tyr Thr 1 5 <210> 25 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <4Q0> 25
Gin Lys Tyr Asn Arg Pro Pro Tyr Thr 1 5 <210> 25 <211> 9 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <100> 26
Gin Arg Tyr Asn Arg Ala Pro Tyr Ala 1 S
PL 218 992 B1 <210> 27 <211> 12 <212> ρβτ <213> Sztuczna sekwencja <220>
<22 3> Mutated human antibody <400> 27
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Asp Asn 15 10 <210> 20 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22 O>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 2Θ
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Asp Lys 15 10 <210> 29 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220 <223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 29
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Asp Tyr 15 10 <210> 30 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400 30
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Asp Asp 15 10 <210> 31 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22 0>
<22 3> Zmutowane ludzkie przeciwciało
PL 218 992 B1 <400> 31
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ser Phe Ser Leu Asp Tyr 15 10 <210» 32 <211» 12 <212> PRT <213» Sztuczna sekwencja <2Z0>
<223» Zmutowane ludzkie przeciwciało <400» 32
Ala Sec Tyr Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu His Tyr 15 10 <210» 33 <211> 12 <212> PRT <213> Sztuczna sekwencja <22O>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 33
Ala Ser Phe Leu Ser Thr Ser Ser Ser Leu Glu Tyr 15 10 <210> 34 <211» 12 <212> PRT <213» Sztuczna sekwencja <220» <223» Zmutowane ludzkie przeciwciało <400» 34
Ala Ser Tyr Leu Ser Thr Ala Ser Ser Leu Glu Tyr 15 10 <210» 35 <211» 12 <212> PRT <213» Sztuczna sekwencja <220» , .
<223» Zmutowane ludzkie przeciwciało <400» 35
Val Ser Tyr Leu Ser Thr Ala Ser Ser Leu Asp Asn 15 10 <210» 36 <211» 321 <212» DNA
PL 218 992 B1 <213> Sztuczna sekwencja <22 O >
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <4Q0> 36 gacatccaga tgacccagtc tccatcctcc ctgtctgcat ctgtagggga cagagtcacc 60 atcacttgtc gggcaagtca gggcatcaga aattacttag cctggtatea gcaaaaacca 120 gggaaagccc ctaagctcct gatctatgct geatcoactt tgcaatcagg ggtcccatct 180 cggttcagtg gcagtggatc tgggacagat ttcactctca ccatcagcag cctacagect 240 gaagatgttg caacttatta ctgtcaaagg tataaccgtg caccgtatac ttttggocag 300 gggaccaagg tggaaatcaa a 321 <210> 37 <211> 363 <212> DNA <213> Sztuczna sekwencja <220>
<223> Zmutowane ludzkie przeciwciało <400> 37 gaggtgcagc tggtggagtc tgggggaggc ttggtacagc ccggcaggtc cctgagactc 60 tcctgtgcgg cctctggatt cacctttgat gattatgcoa tgcactgggt ccggcaagct 120 ccagggaagg gcctggaatg ggtctcagct atcacttgga atagtggtca catagactat 180 gcggactctg tggagggccg attcaccatc tccagagaca acgecaagaa ctccctgtat 240 ctgcaaatga acagtctgag agctgaggat acggccgtat attactgtgc gaaagtctcg 300 taccttagca ccgcgtcctc ccttgaotat tggggccaag gtaccctggt caccgtctcg 360

Claims (32)

1. Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen do zastosowania w leczeniu zaburzeń wybranych z grupy składającej się z dolegliwości skórnych, spondyloartropatii, zaburzeń metabolicznych, zapalenia naczyń, dolegliwości płucnych, zaburzeń wieńcowych, niedokrwistości, bólu, dolegliwości wątroby, dolegliwości paznokci, tocznia rumieniowatego układowego, wieloukładowej choroby autoimmunologicznej, utraty słuchu na podłożu autoimmunologicznym, endometriozy, zapalenia gruczołu krokowego, neowaskularyzacji podsiatkówkowej, zespołu Sjorgensa, rwy kulszowej, mokrej degeneracji plamki żółtej, osteoporozy, związanego z wiekiem wyniszczenia, choroby Alzheimera, obrzęku mózgu, zapalnego urazu mózgu, raka, wyniszczenia nowotworowego, zespołu chronicznego zmęczenia, zapalenia skórno-mięśniowego, reakcji na leki, obrzęku rdzenia kręgowego w i/lub wokół rdzenia kręgowego, okresowej gorączki rodzinnej, zespołu Felty, zwłóknienia, kłębkowego zapalenia nerek, utraty protez, mikroskopowego zapalenia wielonaczyniowego, kolagenozy mieszanej, choroby wielon arządowej , zespołu mielodysplastycznego, osteolizy w przebiegu zapalenia jąder, zapalenia trzustki, choroby przyzębia, zapalenia wielomięśniowego, postępującej niewydolności nerek, innej choroby dającej objawy podobne do dny, piodermii zgorzelinowej, nawracającego zapalenia wielochrząstkowego, reumatycznej choroby serca, stwardnienia przewodów żółciowych, udaru, operacji tętniaka odcinka piersiowo-brzusznego tętnicy (TAAA), cyklicznego zespołu związanego z receptorem dla TNF (TRAPS), objawów związanych ze szczepieniem przeciw żółtej febrze, chorobami zapalnymi związanymi z uchem, chronicznego zapalenia ucha, perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, bez-perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, zapalenia mięśni i terapii związanej z indukowanym zespołem zapalnym;
a) ewentualnie, reakcja lekowa jest zespołem Stevensa-Johnsona lub Jarisch-Herxheimera;
b) ewentualnie kłębkowe zapalenie nerek jest paciorkowcowym kłębkowym zapaleniem nerek lub nefropatią IgA;
c) ewentualnie rak jest wybrany z grupy składającej się z szpiczaka mnogiego, raka jajnika i raka jelita grubego;
d) ewentualnie zapalenie trzustki jest ostrym zapaleniem trzustki, chroniczne zapalenie trzustki jest ropniem trzustki; i
e) ewentualnie terapia związana z indukowanym zespołem zapalnym po podaniu IL-2, przez podawanie przeciwciała, lub jego części wiążącej antygen osobnikowi tego potrzebującemu, tak, że wspomniana choroba jest leczona, i
f) przy czym ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen dysocjuje z ludzkiego TNFa z Kd 1 x 10-8 M lub mniej i stałą szybkości Koff 1 x 10-3 s-1 lub mniejszą, oba parametry wyznaczone przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego, oraz neutralizuje cytotoksyczność ludzkiego TNFa w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 lub mniej.
2. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1, znamienne tym, że posiada następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFa ze stałą szybkości Koff, wynoszącą 1 x 10-3 s-1 lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
3. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen;
a) posiada region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR) posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 5 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 7; i
PL 218 992 B1
b) posiada region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR), posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4, lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12 oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 6 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 8.
4. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1-3, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen zawiera region zmienny łańcucha lekkiego (LCVR), zawierający sekwencję aminokwasów SEQ ID NO: 1 i region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR), zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 2.
5. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1-4, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen stanowi adalimumab lub jego część wiążąca antygen.
6. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1-4, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen ma stały region łańcucha ciężkiego IgG1 lub IgG4.
7. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1-6, znamienne tym, że wspomniana część wiążąca antygen jest wybrana z grupy składającej się z fragmentu Fab, fragmentu F(ab')2, fragmentu Fd, fragmentu Fv pojedynczego łańcucha, dAB oraz izolowanego CDR.
8. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według zastrz. 1-7, znamienne tym, że zaburzenie jest chorobą Behceta i przy czym kompozycja jest do podawania z jednym czynnikiem terapeutycznym wybranym z grupy składającej się z prenisonu cyklofosfamidu, azatiopryny, metotreksatu, timetoprymu/sulfametoksazolu i kwasu foliowego.
9. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według któregokolwiek z poprzednich zastrz. 1-8, znamienne tym, że zawiera dawkę pomiędzy około 10 mg do 150 mg tego przeciwciała lub części wiążącej antygen.
10. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według któregokolwiek z poprzednich zastrz. 1-9, znamienne tym, że zawiera dawkę 20 mg do około 80 mg.
11. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według któregokolwiek z poprzednich zastrz. 1-10, znamienne tym, że zawiera dawkę około 40 mg.
12. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według któregokolwiek z poprzednich zastrz. 1-11, znamienne tym, że jest do podawania człowiekowi w dwutygodniowym schemacie dawkowania.
13. Przeciwciało lub jego część wiążąca antygen według któregokolwiek z poprzednich zastrz. 1-12, znamienne tym, że jest do podskórnego podawania człowiekowi.
14. Zastosowanie neutralizującego o wysokim powinowactwie ludzkiego przeciwciała antyTNFa lub jego części wiążącej antygen do wytwarzania leku do leczenia zaburzenia wybranego z grupy składającej się z dolegliwości skórnych, spondyloartropatii, zaburzeń metabolicznych, zapalenia naczyń, dolegliwości płucnych, zaburzeń wieńcowych, niedokrwistości, bólu, dolegliwości wątroby, dolegliwości paznokci, tocznia rumieniowatego układowego, wieloukładowej choroby autoimmunologicznej, utraty słuchu na podłożu autoimmunologicznym, endometrizy, zapalenia gruczołu krokowego, neowaskularyzacji podsiatkówkowej, zespołu Sjorgensa, rwy kulszowej, mokrej degeneracji plamki żółtej, osteoporozy, związanego z wiekiem wyniszczenia, choroby Alzheimera, obrzęku mózgu, zapalnego urazu mózgu, raka, wyniszczenia nowotworowego, zespołu chronicznego zmęczenia, zapalenia skórno-mięśniowego, reakcji na leki, obrzęku rdzenia kręgowego w i/lub wokół rdzenia kręgowego, okresowej gorączki rodzinnej, zespołu Felty, zwłóknienia, kłębkowego zapalenia nerek, utrata protez, mikroskopowego zapalenia wielonaczyniowego, kolagenozy mieszanej, choroby wielonarządowej, zespołu mielodysplastycznego, osteolizy w przebiegu zapalenia jąder, zapalenia trzustki, choroby przyzębia, zapalenia wielomięśniowego, postępującej niewydolności nerek, innej choroby dającej objawy podobne do dny, piodermii zgorzelinowej, nawracającego zapalenia wielochrząstkowego, reumatycznej choroby serca, stwardnienia przewodów żółciowych, udaru, operacji tętniaka odcinka piersiowo-brzusznego tętnicy (TAAA), cyklicznego zespołu związanego z receptorem dla TNF (TRAPS), objawów związanych ze szczepieniem przeciw żółtej febrze, chorobami zapalnymi związanymi z uchem, chronicznego zapalenia ucha, perlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, bezperlakowego chronicznego zapalenia ucha środkowego, zapalenia mięśni i terapii związanej z indukowanym zespołem zapalnym;
PL 218 992 B1
- ewentualnie, reakcja lekowa jest zespołem Stevensa-Johnsona lub Jarisch-Herxheimera;
- ewentualnie kłębkowe zapalenie nerek jest paciorkowcowym kłębkowym zapaleniem nerek lub nefropatią IgA;
- ewentualnie rak jest wybrany z grupy składającej się z szpiczaka mnogiego, raka jajnika i raka jelita grubego;
- ewentualnie zapalenie trzustki jest ostrym zapaleniem trzustki, chroniczne zapalenie trzustki jest ropniem trzustki; i
- ewentualnie terapia związana z indukowanym zespołwm zapalnym po podaniu IL-2, przez podawanie przeciwciała jego części wiążącej antygen osobnikowi tego potrzebującemu, tak, że wspomniana choroba jest leczona, i przy czym ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen dysocjuje z ludzkiego TNFa z Kd 1 x 10-8 M lub mniej i stałej szybkości Koff 1 x 10-3s-1 lub mniejszej, oba parametry wyznaczone przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego, oraz neutralizuje cytotoksyczność ludzkiego TNFa w standardowym badaniu in vitro L929 z IC50 wynoszącym 1 x 10-7 lub mniej .
15. Zastosowanie według zastrz. 14, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen posiada następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFa ze stałą szybkości Koff wynoszącą 1 x 10-3 s-1 lub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12.
16. Zastosowanie według zastrz. 15, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen:
a) posiada region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR), posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/lub 9; oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 5 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 7; i
b) posiada region zmienny łańcucha ciężkiego (HCVR) posiadający domenę CDR3, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4, lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasową w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/lub 12 oraz domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID No: 6 i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 8.
17. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-16, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen zawiera LCVR, zawierające sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 1 i HCVR, zawierające sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 2.
18. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-17, znamienne tym, że przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen stanowi adalimumab lub jego część wiążąca antygen.
19. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-17, znamienne tym, ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen posiada stały region ciężkiego łańcucha IgG1 lub IgG4.
20. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-19, znamienne tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążąca antygen jest wybrana z grupy składającej się z fragmentu Fab, fragmentu F(ab')2, fragmentu Fd, fragmentu Fv pojedynczego łańcucha, dAB oraz izolowanego CDR.
21. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-20, znamienne tym, że zaburzenie jest chorobą Behceta i ponadto obejmuje zastosowanie dodatkowego czynnika terapeutycznego wybranego z grupy składającej się z prenisonu cyklofosfamidu, azatiopryny, metotreksatu, timetoprymu/sulfametoksazolu i kwasu foliowego.
22. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-21, znamienne tym, że lek zawiera dawkę pomiędzy około 10 mg do 150 mg przeciwciała lub części wiążącej antygen.
100
PL 218 992 B1
23. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-21, znamienne tym, że lek zawiera dawkę pomiędzy około 20 mg do około 80 mg przeciwciała lub części wiążącej antygen.
24. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-23, znamienne tym, że lek zawiera dawkę około 40 mg.
25. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-24, znamienne tym, że lek jest do podawania człowiekowi w dwutygodniowym schemacie dawkowania.
26. Zastosowanie według któregokolwiek z zastrz. 14-25, znamienne tym, że lek jest do podskórnego podawania człowiekowi.
27. Kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFa lub jego część wiążącą antygen, znamienny tym, że antygen ten lub jego część wiążąca antygen ma następującą charakterystykę:
-3 -1
a) dysocjuje z ludzkiego TNFa ze stałą szybkości Koff, wynoszącą 1 x 10-3 s-1 Iub mniej, jak oznaczono przy użyciu powierzchniowego rezonansu plazmowego;
b) posiada domenę CDR3 lekkiego łańcucha zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 3 lub modyfikację SEQ ID NO: 3 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 1, 4, 5, 7 lub 8 lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 1, 3, 4, 6, 7, 8 i/Iub 9; i
c) posiada domenę CDR3 ciężkiego łańcucha, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID NO: 4 lub modyfikację SEQ ID NO: 4 otrzymaną przez pojedyncze podstawienie alaniny w pozycji 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10 lub 11, lub przez jedno do pięciu podstawień konserwatywnych aminokwasów w pozycjach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11 i/Iub 12.
28. Kryształ według zastrz. 27, znamienny tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa Iub jego część wiążącą antygen zawiera LCVR, zawierający domenę CDR2, zawierającą sekwencje aminokwasową SEQ ID nr 5, i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 7; i zawiera HCVR, zawierający domenę CDR2, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 6, i domenę CDR1, zawierającą sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 8.
29. Kryształ według zastrz. 27 albo 28, znamienny tym, że ludzkie przeciwciało anty-TNFa Iub jego część wiążącą antygen zawiera region zmienny lekkiego łańcucha (LCVR), zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 1 i region zmienny ciężkiego łańcucha, zawierający sekwencję aminokwasową SEQ ID nr 2.
30. Kryształ według któregokolwiek z zastrz. 27-29, znamienny tym, że przeciwciało lub jego część wiążącą antygen stanowi adalimumab, lub jego część wiążącą antygen.
31. Kryształ według któregokolwiek z zastrz. 27-30, znamienny tym, że przeciwciało lub jego część wiążącą antygen stanowi fragment F(ab')2 Iub fragment F(ab).
32. Preparat zawierający kryształ, jak zdefiniowano w którymkolwiek z zastrz. 27-31.
PL401886A 2002-07-19 2003-07-18 Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFα, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFα i preparat zawierający ten kryształ PL218992B1 (pl)

Applications Claiming Priority (4)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US39727502P 2002-07-19 2002-07-19
US41108102P 2002-09-16 2002-09-16
US41749002P 2002-10-10 2002-10-10
US45577703P 2003-03-18 2003-03-18

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL401886A1 PL401886A1 (pl) 2013-05-27
PL218992B1 true PL218992B1 (pl) 2015-02-27

Family

ID=30773676

Family Applications (3)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL374865A PL213925B1 (pl) 2002-07-19 2003-07-18 Przeciwcialo anty-TNFα lub jego czesc wiazaca antygen, ich zastosowanie oraz zestaw
PL401886A PL218992B1 (pl) 2002-07-19 2003-07-18 Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało anty-TNFα, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało anty-TNFα i preparat zawierający ten kryształ
PL397846A PL217223B1 (pl) 2002-07-19 2003-07-18 Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało i preparat zawierający kryształ

Family Applications Before (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL374865A PL213925B1 (pl) 2002-07-19 2003-07-18 Przeciwcialo anty-TNFα lub jego czesc wiazaca antygen, ich zastosowanie oraz zestaw

Family Applications After (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL397846A PL217223B1 (pl) 2002-07-19 2003-07-18 Neutralizujące o wysokim powinowactwie izolowane ludzkie przeciwciało, zastosowanie tego przeciwciała, kryształ zawierający ludzkie przeciwciało i preparat zawierający kryształ

Country Status (22)

Country Link
US (16) US20040126373A1 (pl)
EP (6) EP2298810A3 (pl)
JP (4) JP2006506465A (pl)
KR (6) KR20050042466A (pl)
CN (4) CN102764436A (pl)
AR (2) AR040603A1 (pl)
AU (2) AU2003267999B2 (pl)
BR (1) BR0312785A (pl)
CA (4) CA2880296A1 (pl)
DK (1) DK1944322T3 (pl)
ES (1) ES2535365T3 (pl)
HK (2) HK1121463A1 (pl)
IL (4) IL166280A (pl)
MX (2) MX342777B (pl)
MY (2) MY169308A (pl)
NZ (5) NZ563452A (pl)
PL (3) PL213925B1 (pl)
PT (1) PT1944322E (pl)
SI (1) SI1944322T1 (pl)
TW (3) TWI354561B (pl)
WO (1) WO2004009776A2 (pl)
ZA (1) ZA200500068B (pl)

Families Citing this family (186)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US6090382A (en) 1996-02-09 2000-07-18 Basf Aktiengesellschaft Human antibodies that bind human TNFα
BRPI9707379C8 (pt) * 1996-02-09 2017-12-12 Abbott Biotech Ltd composições farmacêuticas compreendendo anticorpo humano recombinante geneticamente engenheirado, e anticorpo humano recombinante geneticamente engenheirado.
US7115557B2 (en) * 1998-09-25 2006-10-03 Sciaticon Ab Use of certain drugs for treating nerve root injury
US20050226845A1 (en) * 2004-03-10 2005-10-13 Chih-Ping Liu Method of treatment using interferon-tau
US8568766B2 (en) 2000-08-24 2013-10-29 Gattadahalli M. Anantharamaiah Peptides and peptide mimetics to treat pathologies associated with eye disease
US7148197B2 (en) * 2000-08-24 2006-12-12 The Regents Of The University Of California Orally administered small peptides synergize statin activity
US7723303B2 (en) * 2000-08-24 2010-05-25 The Regents Of The University Of California Peptides and peptide mimetics to treat pathologies characterized by an inflammatory response
US7199102B2 (en) * 2000-08-24 2007-04-03 The Regents Of The University Of California Orally administered peptides synergize statin activity
CA2385745C (en) 2001-06-08 2015-02-17 Abbott Laboratories (Bermuda) Ltd. Methods of administering anti-tnf.alpha. antibodies
US20060241074A1 (en) * 2001-08-14 2006-10-26 The General Hospital Corporation Methods for treatment of pain
MY140561A (en) * 2002-02-20 2009-12-31 Nycomed Gmbh Dosage form containing pde 4 inhibitor as active ingredient
US20040009172A1 (en) * 2002-04-26 2004-01-15 Steven Fischkoff Use of anti-TNFalpha antibodies and another drug
US9028822B2 (en) 2002-06-28 2015-05-12 Domantis Limited Antagonists against TNFR1 and methods of use therefor
PL213925B1 (pl) * 2002-07-19 2013-05-31 Abbott Biotech Ltd Przeciwcialo anty-TNFα lub jego czesc wiazaca antygen, ich zastosowanie oraz zestaw
US20090280065A1 (en) * 2006-04-10 2009-11-12 Willian Mary K Uses and Compositions for Treatment of Psoriasis
US20040033228A1 (en) 2002-08-16 2004-02-19 Hans-Juergen Krause Formulation of human antibodies for treating TNF-alpha associated disorders
US20050271660A1 (en) 2002-09-06 2005-12-08 Alexion Pharmaceuticals, Inc. Nebulization of monoclonal antibodies for treating pulmonary diseases
US9415102B2 (en) 2002-09-06 2016-08-16 Alexion Pharmaceuticals, Inc. High concentration formulations of anti-C5 antibodies
MY150740A (en) * 2002-10-24 2014-02-28 Abbvie Biotechnology Ltd Low dose methods for treating disorders in which tnf? activity is detrimental
AU2003298015A1 (en) * 2002-12-05 2004-06-30 Pdl Biopharma, Inc. Methods of treatment of ulcerative colitis with anti-cd3 antibodies
DE10303974A1 (de) 2003-01-31 2004-08-05 Abbott Gmbh & Co. Kg Amyloid-β(1-42)-Oligomere, Verfahren zu deren Herstellung und deren Verwendung
RS52908B (en) 2003-03-10 2014-02-28 Takeda Gmbh NEW PROCEDURE FOR OBTAINING ROFLUMILAST
CA2820537C (en) 2003-04-23 2015-10-20 Valeritas, Inc. Hydraulically actuated pump for fluid administration
US7553827B2 (en) * 2003-08-13 2009-06-30 Depuy Spine, Inc. Transdiscal administration of cycline compounds
US7429378B2 (en) * 2003-05-13 2008-09-30 Depuy Spine, Inc. Transdiscal administration of high affinity anti-MMP inhibitors
US8273347B2 (en) * 2003-05-13 2012-09-25 Depuy Spine, Inc. Autologous treatment of degenerated disc with cells
US7344716B2 (en) * 2003-05-13 2008-03-18 Depuy Spine, Inc. Transdiscal administration of specific inhibitors of pro-inflammatory cytokines
US20040229878A1 (en) * 2003-05-13 2004-11-18 Depuy Spine, Inc. Transdiscal administration of specific inhibitors of P38 kinase
US8361467B2 (en) * 2003-07-30 2013-01-29 Depuy Spine, Inc. Trans-capsular administration of high specificity cytokine inhibitors into orthopedic joints
KR20060132541A (ko) 2003-08-04 2006-12-21 브리스톨-마이어스 스큅 컴퍼니 가용성 ｃｔｌａ4 분자를 사용한 심혈관 질환의 치료 방법
US7396819B2 (en) * 2003-08-08 2008-07-08 Virbac Corporation Anthelmintic formulations
BRPI0416275A (pt) * 2003-11-06 2007-01-23 Celgene Corp métodos de tratar, controlar ou prevenir um cáncer especìfico e uma doença associada com angiogênese indesejada
US8895540B2 (en) * 2003-11-26 2014-11-25 DePuy Synthes Products, LLC Local intraosseous administration of bone forming agents and anti-resorptive agents, and devices therefor
US7582612B2 (en) * 2004-03-12 2009-09-01 Hartz Mountain Corporation Multi-action anthelmintic formulations
TWI439284B (zh) 2004-04-09 2014-06-01 Abbvie Biotechnology Ltd 用於治療ＴＮＦα相關失調症之多重可變劑量療法
GB0414054D0 (en) 2004-06-23 2004-07-28 Owen Mumford Ltd Improvements relating to automatic injection devices
TWI307630B (en) * 2004-07-01 2009-03-21 Glaxo Group Ltd Immunoglobulins
WO2006014425A1 (en) 2004-07-02 2006-02-09 Biovalve Technologies, Inc. Methods and devices for delivering glp-1 and uses thereof
US20060046961A1 (en) * 2004-09-02 2006-03-02 Mckay William F Controlled and directed local delivery of anti-inflammatory compositions
EP1799242A4 (en) * 2004-09-16 2009-11-11 Univ California TYPE G PEPTIDES AND OTHER ACTIVE SUBSTANCES TO REDUCE ATHEROSCLEROSIS AND OTHER DISEASES
DE102004046235A1 (de) * 2004-09-22 2006-03-30 Altana Pharma Ag Arzneimittelzubereitung
US20060083741A1 (en) * 2004-10-08 2006-04-20 Hoffman Rebecca S Treatment of respiratory syncytial virus (RSV) infection
RU2414236C2 (ru) 2004-12-06 2011-03-20 Зе Риджентс Оф Зи Юнивесити Оф Кэлифонье Способ улучшения структуры и/или функций артериол
ES2421916T3 (es) * 2005-03-16 2013-09-06 Nycomed Gmbh Forma farmacéutica de sabor enmascarado que contiene roflumilast
US7431927B2 (en) 2005-03-24 2008-10-07 Epitomics, Inc. TNFα-neutralizing antibodies
AU2006230419A1 (en) * 2005-03-31 2006-10-05 Targeted Genetics Corporation Methods for lowering the level of tumor necrosis factor (TNF) in TNF-associated disorders
US20080293639A1 (en) * 2005-04-29 2008-11-27 The Regents Of The University Of California Peptides and peptide mimetics to treat pathologies characterized by an inflammatory response
MX2007013430A (es) * 2005-04-29 2008-03-19 Univ California Peptidos y peptidos mimeticos para tratar patologias caracterizadas por una respuesta inflamatoria.
AU2012254978C1 (en) * 2005-05-16 2017-06-01 Abbvie Biotechnology Ltd Use of TNF inhibitor for treatment of erosive polyarthritis
CA2898009C (en) 2005-05-16 2018-03-27 Rebecca S. Hoffman Use of tnfa inhibitor for treatment of erosive polyarthritis
EP1898833A2 (en) * 2005-06-03 2008-03-19 Biohesion, Inc. Gold surfaces coated with a thermostable, chemically resistant polypeptide layer and applications thereof
KR20080031684A (ko) 2005-06-14 2008-04-10 암젠 인코포레이티드 자가 - 완충성 단백질 제형
US20070041905A1 (en) * 2005-08-19 2007-02-22 Hoffman Rebecca S Method of treating depression using a TNF-alpha antibody
US7943134B2 (en) * 2005-08-31 2011-05-17 Academia Sinica Compositions and methods for identifying response targets and treating flavivirus infection responses
US20070072247A1 (en) * 2005-08-31 2007-03-29 Academia Sinica Methods and reagents for the analysis and purification of polysaccharides
RS53055B (en) * 2005-11-01 2014-04-30 Abbvie Biotechnology Ltd PROCEDURES FOR DETERMINING THE EFFICIENCY OF ADALIMUMAB IN RESPONDENTS WHO HAVE ANKILLOSATIVE SPONDILITIS USING CTX-II AND MMP3 AS BIOMARKERS
ES2524984T3 (es) 2005-11-30 2014-12-16 Abbvie Inc. Anticuerpos anti-globulómero a?, porciones de unión a antígeno de estos, hibridomas correspondientes, ácidos nucleicos, vectores, células huésped, métodos para producir dichos anticuerpos, composiciones que comprenden dichos anticuerpos, usos de dichos anticuerpos, y métodos para usar dichos anticuerpos
WO2007064972A2 (en) 2005-11-30 2007-06-07 Abbott Laboratories Monoclonal antibodies against amyloid beta protein and uses thereof
US8795668B2 (en) * 2005-12-23 2014-08-05 The Regents Of The University Of Michigan Methods for treating pulmonary fibrosis
CN101460216B (zh) 2006-03-30 2013-06-19 瓦莱里塔斯公司 多筒式流体递送器械
NZ571479A (en) 2006-04-05 2012-10-26 Abbott Biotech Ltd Antibody purification
US9399061B2 (en) 2006-04-10 2016-07-26 Abbvie Biotechnology Ltd Methods for determining efficacy of TNF-α inhibitors for treatment of rheumatoid arthritis
EP2012586A4 (en) 2006-04-10 2010-08-18 Abbott Biotech Ltd USES AND COMPOSITIONS FOR THE TREATMENT OF ANKYLOSANTE SPONDYLARTHRITIS
EP2666472A3 (en) 2006-04-10 2014-04-02 Abbott Biotechnology Ltd Uses and compositions for treatment of psoriatic arthritis
US20080118496A1 (en) * 2006-04-10 2008-05-22 Medich John R Uses and compositions for treatment of juvenile rheumatoid arthritis
US9605064B2 (en) 2006-04-10 2017-03-28 Abbvie Biotechnology Ltd Methods and compositions for treatment of skin disorders
WO2007120823A2 (en) * 2006-04-10 2007-10-25 Abbott Biotechnology Ltd. Uses and compositions for treatment of psoriasis
US20090317399A1 (en) * 2006-04-10 2009-12-24 Pollack Paul F Uses and compositions for treatment of CROHN'S disease
US20080131374A1 (en) * 2006-04-19 2008-06-05 Medich John R Uses and compositions for treatment of rheumatoid arthritis
WO2007124414A2 (en) * 2006-04-21 2007-11-01 Centocor, Inc. Cxcl13 antagonists and their use for the treatment of inflammatory diseases
US20080311043A1 (en) * 2006-06-08 2008-12-18 Hoffman Rebecca S Uses and compositions for treatment of psoriatic arthritis
US20100021451A1 (en) 2006-06-08 2010-01-28 Wong Robert L Uses and compositions for treatment of ankylosing spondylitis
WO2008005315A2 (en) 2006-06-30 2008-01-10 Abbott Biotechnology Ltd. Automatic injection device
NZ613356A (en) * 2006-10-27 2015-02-27 Abbvie Biotechnology Ltd Crystalline anti-htnfalpha antibodies
US8455626B2 (en) 2006-11-30 2013-06-04 Abbott Laboratories Aβ conformer selective anti-aβ globulomer monoclonal antibodies
CN101200465B (zh) * 2006-12-11 2010-12-29 和记黄埔医药（上海）有限公司 一种十氢化萘类化合物及其医药用途
US8895004B2 (en) 2007-02-27 2014-11-25 AbbVie Deutschland GmbH & Co. KG Method for the treatment of amyloidoses
MX2009010361A (es) 2007-03-29 2009-10-16 Abbott Lab Anticuerpos il-12 anti-humanos cristalinos.
US20080254011A1 (en) * 2007-04-11 2008-10-16 Peter Rothschild Use of selected lactic acid bacteria for reducing atherosclerosis
WO2008141511A1 (fr) * 2007-05-22 2008-11-27 Human Antibodomics (Shanghai) Inc. ANTICORPS MONOCLONAL HUMAIN ANTI-TNFα ET SON UTILISATION
WO2008150491A2 (en) * 2007-05-31 2008-12-11 Abbott Laboratories BIOMARKERS PREDICTIVE OF THE RESPONSIVENESS TO TNFα INHIBITORS IN AUTOIMMUNE DISORDERS
EP2171451A4 (en) * 2007-06-11 2011-12-07 Abbott Biotech Ltd METHOD FOR TREATING JUVENILIAN IDIOPATHIC ARTHRITIS
US20090110679A1 (en) * 2007-07-13 2009-04-30 Luk-Chiu Li Methods and compositions for pulmonary administration of a TNFa inhibitor
WO2009018447A2 (en) * 2007-07-31 2009-02-05 New York University Diagnostic and treatment methods for characterizing bacterial microbiota in skin conditions
RU2010107994A (ru) 2007-08-08 2011-09-20 Эбботт Лэборетриз (Us) Композиции и способы кристаллизации антител
WO2009032702A2 (en) 2007-08-28 2009-03-12 Uab Research Foundation Synthetic apolipoprotein e mimicking polypeptides and methods of use
JP2010538005A (ja) 2007-08-28 2010-12-09 ユーエービー リサーチ ファウンデーション 合成アポリポ蛋白質ｅ模倣ポリペプチドおよび使用方法
US20090098136A1 (en) * 2007-10-15 2009-04-16 Alcon Research, Ltd. Use of tnf receptor antagonists for treating dry eye
US20090170770A1 (en) * 2007-11-06 2009-07-02 Ali Hafezi-Moghadam Methods and compositions for treating conditions associated with angiogenesis using a vascular adhesion protein-1 (vap 1) inhibitor
US8883146B2 (en) 2007-11-30 2014-11-11 Abbvie Inc. Protein formulations and methods of making same
WO2009073569A2 (en) 2007-11-30 2009-06-11 Abbott Laboratories Protein formulations and methods of making same
US20090162351A1 (en) * 2007-12-21 2009-06-25 Depuy Spine, Inc. Transdiscal administration of inhibitors of p38 MAP kinase
US8986696B2 (en) * 2007-12-21 2015-03-24 Depuy Mitek, Inc. Trans-capsular administration of p38 map kinase inhibitors into orthopedic joints
WO2009086550A1 (en) * 2008-01-03 2009-07-09 Abbott Laboratories Predicting long-term efficacy of a compound in the treatment of psoriasis
KR20100120289A (ko) 2008-01-15 2010-11-15 애보트 게엠베하 운트 콤파니 카게 분말상 단백질 조성물 및 이의 제조 방법
US9365644B2 (en) * 2008-04-23 2016-06-14 Epitomics, Inc. Anti-TNFα antibody
WO2010141039A1 (en) * 2008-10-20 2010-12-09 Abbott Laboratories Isolation and purification of antibodies using protein a affinity chromatography
JP5795759B2 (ja) * 2009-04-16 2015-10-14 アッヴィ・バイオセラピューティクス・インコーポレイテッド 抗ＴＮＦ−α抗体およびその用途
KR101721906B1 (ko) 2009-04-29 2017-03-31 애브비 바이오테크놀로지 리미티드 자동 주입 장치
NZ613809A (en) * 2009-05-04 2015-02-27 Abbvie Biotechnology Ltd Stable high protein concentration formulations of human anti-tnf-alpha-antibodies
TWI619521B (zh) 2009-12-15 2018-04-01 艾伯維生物技術有限責任公司 自動注射裝置、自動注射方法及防止不發射情況之方法
WO2011084714A2 (en) * 2009-12-17 2011-07-14 Biogen Idec Ma Inc. STABILIZED ANTI-TNF-ALPHA scFv MOLECULES OR ANTI-TWEAK scFv MOLECULES AND USES THEREOF
JP2013523182A (ja) 2010-04-15 2013-06-17 アボット・ラボラトリーズ アミロイドベータ結合タンパク質
SG184934A1 (en) 2010-04-21 2012-11-29 Abbott Biotech Ltd Wearable automatic injection device for controlled delivery of therapeutic agents
PT2575884T (pt) 2010-06-03 2018-10-31 Abbvie Biotechnology Ltd Utilizações e composições para o tratamento de hidradenite supurativa (hs)
US9062101B2 (en) 2010-08-14 2015-06-23 AbbVie Deutschland GmbH & Co. KG Amyloid-beta binding proteins
CN103458926B (zh) 2010-11-11 2016-10-26 艾伯维生物技术有限公司 改进的高浓度抗TNF α 抗体液体制剂
EP3187216B1 (en) 2011-01-24 2019-08-21 AbbVie Biotechnology Ltd. Automatic injection devices having overmolded gripping surfaces
EP3320902B1 (en) 2011-03-07 2021-02-17 Amgen (Europe) GmbH Methods for treating diseases using isoindoline compounds
CA3042808A1 (en) * 2011-04-12 2012-10-18 Moerae Matrix, Inc. Compositions and methods for preventing or treating diseases, conditions, or processes characterized by aberrant fibroblast proliferation and extracellular matrix deposition
US9890200B2 (en) 2011-04-12 2018-02-13 Moerae Matrix, Inc. Compositions and methods for preventing or treating diseases, conditions, or processes characterized by aberrant fibroblast proliferation and extracellular matrix deposition
EP2702077A2 (en) 2011-04-27 2014-03-05 AbbVie Inc. Methods for controlling the galactosylation profile of recombinantly-expressed proteins
CA2845478C (en) * 2011-09-23 2021-07-20 Westfalische Wilhelms-Universitaet Muenster Yersinia outer protein m (yopm) in the treatment of psoriasis
US9150645B2 (en) 2012-04-20 2015-10-06 Abbvie, Inc. Cell culture methods to reduce acidic species
WO2013158273A1 (en) 2012-04-20 2013-10-24 Abbvie Inc. Methods to modulate c-terminal lysine variant distribution
US9067990B2 (en) 2013-03-14 2015-06-30 Abbvie, Inc. Protein purification using displacement chromatography
US9249182B2 (en) 2012-05-24 2016-02-02 Abbvie, Inc. Purification of antibodies using hydrophobic interaction chromatography
WO2013191352A1 (en) 2012-06-21 2013-12-27 Hanall Biopharma Co., Ltd. New uses of modified human tumor necrosis factor receptor-1 polypeptide
US9206390B2 (en) 2012-09-02 2015-12-08 Abbvie, Inc. Methods to control protein heterogeneity
US9512214B2 (en) 2012-09-02 2016-12-06 Abbvie, Inc. Methods to control protein heterogeneity
MX2015005102A (es) * 2012-10-22 2016-02-09 Stealth Peptides Int Inc Metodos para la reduccion de los riesgos asociados con el insuficiencia cardiaca y factores asociado con el mismo.
US20140255403A1 (en) * 2013-03-06 2014-09-11 Hadasit Medical Research Services & Development Ltd. Oral composition comprising a tnf antagonist and use thereof
WO2014143205A1 (en) 2013-03-12 2014-09-18 Abbvie Inc. Human antibodies that bind human tnf-alpha and methods of preparing the same
US9499614B2 (en) 2013-03-14 2016-11-22 Abbvie Inc. Methods for modulating protein glycosylation profiles of recombinant protein therapeutics using monosaccharides and oligosaccharides
US8921526B2 (en) 2013-03-14 2014-12-30 Abbvie, Inc. Mutated anti-TNFα antibodies and methods of their use
US9017687B1 (en) 2013-10-18 2015-04-28 Abbvie, Inc. Low acidic species compositions and methods for producing and using the same using displacement chromatography
BR112015023699A2 (pt) * 2013-03-15 2017-07-18 Intermune Inc método de determinação de um nível de expressão de uma proteína marcadora de doença pulmonar fibrótica, método de determinação se um indivíduo tem ou está em risco de desenvolvimento de uma doença pulmonar fibrótica, método de determinação se um paciente de doença pulmonar fibrótica está em risco de progressão da doença pulmonar fibrótica, método de determinação de uma atividade de doença pulmonar fibrótica em um paciente, e método de tratamento de uma doença pulmonar fibrótica em um indivíduo em necessidade do mesmo
US9827181B2 (en) * 2013-06-05 2017-11-28 Industrial Technology Research Institute Method and pharmaceutical composition for hair growth
CN104341502B (zh) 2013-08-09 2016-04-27 北京天成新脉生物技术有限公司 低免疫原性抗TNF-α全人源单抗及其应用
PL226431B1 (pl) 2013-08-23 2017-07-31 Inst Biochemii I Biofizyki Polskiej Akademii Nauk Cząsteczka miRNA do zastosowania do wytwarzania leku do zmniejszania reakcji zapalnej lub zapobiegania zwiększaniu się reakcji zapalnej organizmu
US9598667B2 (en) 2013-10-04 2017-03-21 Abbvie Inc. Use of metal ions for modulation of protein glycosylation profiles of recombinant proteins
US10376582B2 (en) 2013-10-16 2019-08-13 Outlook Therapeutics, Inc. Buffer formulations for enhanced antibody stability
US8946395B1 (en) 2013-10-18 2015-02-03 Abbvie Inc. Purification of proteins using hydrophobic interaction chromatography
US9085618B2 (en) 2013-10-18 2015-07-21 Abbvie, Inc. Low acidic species compositions and methods for producing and using the same
US9181337B2 (en) 2013-10-18 2015-11-10 Abbvie, Inc. Modulated lysine variant species compositions and methods for producing and using the same
WO2015073884A2 (en) 2013-11-15 2015-05-21 Abbvie, Inc. Glycoengineered binding protein compositions
CN103961694A (zh) * 2014-04-18 2014-08-06 陶惠人 基于p-硝基苯丙氨酸插入法构建的骨质疏松疫苗
CA2953567C (en) 2014-06-24 2023-09-05 Immunomedics, Inc. Anti-histone therapy for vascular necrosis in severe glomerulonephritis
US10351621B2 (en) 2014-06-24 2019-07-16 Immunomedics, Inc. Anti-histone therapy in acute kidney injury
US9775978B2 (en) 2014-07-25 2017-10-03 Warsaw Orthopedic, Inc. Drug delivery device and methods having a retaining member
US9764122B2 (en) 2014-07-25 2017-09-19 Warsaw Orthopedic, Inc. Drug delivery device and methods having an occluding member
JP7081923B2 (ja) 2014-07-31 2022-06-07 ユーエイビー リサーチ ファンデーション アポｅ模倣ペプチド及び血漿コレステロールを取り除くためのより高い効果
US10112994B2 (en) 2014-11-05 2018-10-30 Genentech, Inc. Methods of producing two chain proteins in bacteria
BR112017009262A2 (pt) 2014-11-05 2018-03-06 Genentech, Inc. métodos de produção de proteínas de duas cadeias em bactérias
AU2015342936B2 (en) 2014-11-06 2020-10-08 Scholar Rock, Inc. Anti-pro/latent-Myostatin antibodies and uses thereof
EP3227880B1 (en) * 2014-12-01 2018-09-26 Truinject Corp. Injection training tool emitting omnidirectional light
US10696735B2 (en) 2015-01-21 2020-06-30 Outlook Therapeutics, Inc. Modulation of charge variants in a monoclonal antibody composition
WO2016126831A1 (en) 2015-02-03 2016-08-11 Mayo Foundation For Medical Education And Research Methods and materials for assessing and treating arthritis
SG11201706839YA (en) 2015-03-31 2017-09-28 Vhsquared Ltd Polypeptides
EP3078675A1 (en) 2015-04-10 2016-10-12 Ares Trading S.A. Induction dosing regimen for the treatment of tnf alpha mediated disorders
US10519207B2 (en) 2015-06-12 2019-12-31 Georgia State University Research Foundation, Inc. Compositions and methods for treating opioid tolerance
CN105175529A (zh) * 2015-07-16 2015-12-23 中国科学院海洋研究所 一种鱼类肿瘤坏死因子家族蛋白的重组蛋白及其应用
US20180208648A1 (en) * 2015-07-22 2018-07-26 Scholar Rock, Inc. Gdf11 binding proteins and uses thereof
EP3350220B1 (en) 2015-09-15 2021-05-19 Scholar Rock, Inc. Anti-pro/latent-myostatin antibodies and uses thereof
US10076650B2 (en) 2015-11-23 2018-09-18 Warsaw Orthopedic, Inc. Enhanced stylet for drug depot injector
EP3400240A2 (en) 2016-01-08 2018-11-14 Scholar Rock, Inc. Anti-pro/latent myostatin antibodies and methods of use thereof
EP3411401A1 (en) 2016-02-03 2018-12-12 Oncobiologics, Inc. Buffer formulations for enhanced antibody stability
US10465003B2 (en) * 2016-02-05 2019-11-05 Janssen Biotech, Inc. Anti-TNF antibodies, compositions, methods and use for the treatment or prevention of type 1 diabetes
WO2017218592A1 (en) 2016-06-13 2017-12-21 Scholar Rock, Inc. Use of myostatin inhibitors and combination therapies
US10549081B2 (en) 2016-06-23 2020-02-04 Warsaw Orthopedic, Inc. Drug delivery device and methods having a retaining member
US10751324B2 (en) 2016-09-02 2020-08-25 The University Of Chicago Treatment of TNF- alpha cytotoxicity
WO2018045213A1 (en) * 2016-09-02 2018-03-08 180 Therapeutics Lp Method of treating systemic fibrotic disorders using an il-33/tnf bispecific antibody
EP3519438A1 (en) 2016-09-30 2019-08-07 VHsquared Limited Compositions
CN109982685B (zh) 2016-10-21 2022-03-11 美国安进公司 药物配制品及其制备方法
US10434261B2 (en) 2016-11-08 2019-10-08 Warsaw Orthopedic, Inc. Drug pellet delivery system and method
CN110430801B (zh) 2016-12-14 2024-04-30 比奥拉治疗股份有限公司 使用tnf抑制剂治疗胃肠道疾病
ES2944357T3 (es) 2017-01-06 2023-06-20 Scholar Rock Inc Tratamiento de enfermedades metabólicas inhibiendo la activación de miostatina
KR101946884B1 (ko) * 2017-04-25 2019-02-13 고려대학교 산학협력단 대사체 분석을 이용한 베체트병의 진단방법
EP3616738B1 (en) * 2017-04-25 2023-06-21 CC Biotechnology Corporation Injection pen
CN110944689B (zh) 2017-06-07 2022-12-09 施菲姆德控股有限责任公司 血管内流体运动设备、系统和使用方法
KR20190024572A (ko) * 2017-08-30 2019-03-08 (주)셀트리온 TNFα 관련 질환을 치료하기 위한 피하 투여 요법
CN107362351B (zh) * 2017-09-04 2020-11-10 上海市儿童医院 Il-36r的拮抗剂在制备镇痛药物中的应用
CN111556763B (zh) 2017-11-13 2023-09-01 施菲姆德控股有限责任公司 血管内流体运动装置、系统
EP3746149A4 (en) 2018-02-01 2021-10-27 Shifamed Holdings, LLC INTRAVASCULAR BLOOD PUMPS AND METHODS OF USE AND METHODS OF MANUFACTURING
CN108588040B (zh) * 2018-06-08 2021-06-15 中国医学科学院病原生物学研究所 重组MtMetRS、其晶体及它们在制备抗结核药物中的应用
KR20210146278A (ko) * 2018-07-25 2021-12-03 러쉬 유니버시티 메디컬 센터 표적화된 시토카인 고갈에 의한 신장 질환 재발의 억제
EP3870050A2 (en) 2018-10-26 2021-09-01 Abbott Diabetes Care Inc. Methods, devices, and systems for physiological parameter analysis
CN109998488B (zh) * 2019-04-13 2022-08-02 中国医学科学院北京协和医院 克罗恩病和肠道溃疡型淋巴瘤的鉴别模型及构建方法
AU2020295393A1 (en) * 2019-06-17 2022-01-06 Mayo Foundation For Medical Education And Research Prevotella preparations and treating chronic obstructive pulmonary disease (COPD) and other lung conditions
JP2022538083A (ja) 2019-06-21 2022-08-31 ソリッソ ファーマシューティカルズ，インク． ポリペプチド
US20230056445A1 (en) 2019-06-21 2023-02-23 Sorriso Pharmaceuticals, Inc. Polypeptides
US11964145B2 (en) 2019-07-12 2024-04-23 Shifamed Holdings, Llc Intravascular blood pumps and methods of manufacture and use
US11654275B2 (en) 2019-07-22 2023-05-23 Shifamed Holdings, Llc Intravascular blood pumps with struts and methods of use and manufacture
CA3149049A1 (en) * 2019-08-30 2021-03-04 Vestlandets Innovasjonsselskap As Method for the treatment of chronic fatigue syndrome using an inhibitory or cytotoxic agent against plasma cells
EP4034192A4 (en) 2019-09-25 2023-11-29 Shifamed Holdings, LLC INTRAVASCULAR BLOOD PUMP SYSTEMS AND METHODS OF USE AND CONTROL THEREOF
TWI807338B (zh) * 2020-06-26 2023-07-01 美商美國禮來大藥廠 結合ＴＧＦ-α及表皮調節素（ＥＰＩＲＥＧＵＬＩＮ）之抗體於治療疼痛之用途

Family Cites Families (105)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US6448A (en) 1849-05-15 Improvement in cut-offs and steam-stops of rotary engines
US4399216A (en) 1980-02-25 1983-08-16 The Trustees Of Columbia University Processes for inserting DNA into eucaryotic cells and for producing proteinaceous materials
US4634665A (en) 1980-02-25 1987-01-06 The Trustees Of Columbia University In The City Of New York Processes for inserting DNA into eucaryotic cells and for producing proteinaceous materials
US5179017A (en) 1980-02-25 1993-01-12 The Trustees Of Columbia University In The City Of New York Processes for inserting DNA into eucaryotic cells and for producing proteinaceous materials
US4510245A (en) 1982-11-18 1985-04-09 Chiron Corporation Adenovirus promoter system
GB8308235D0 (en) 1983-03-25 1983-05-05 Celltech Ltd Polypeptides
EP0154316B1 (en) 1984-03-06 1989-09-13 Takeda Chemical Industries, Ltd. Chemically modified lymphokine and production thereof
US5672347A (en) * 1984-07-05 1997-09-30 Genentech, Inc. Tumor necrosis factor antagonists and their use
US5168062A (en) 1985-01-30 1992-12-01 University Of Iowa Research Foundation Transfer vectors and microorganisms containing human cytomegalovirus immediate-early promoter-regulatory DNA sequence
US4968615A (en) 1985-12-18 1990-11-06 Ciba-Geigy Corporation Deoxyribonucleic acid segment from a virus
DE3631229A1 (de) * 1986-09-13 1988-03-24 Basf Ag Monoklonale antikoerper gegen humanen tumornekrosefaktor (tnf) und deren verwendung
US5223409A (en) 1988-09-02 1993-06-29 Protein Engineering Corp. Directed evolution of novel binding proteins
JP2989002B2 (ja) 1988-12-22 1999-12-13 キリン―アムジエン・インコーポレーテツド 化学修飾顆粒球コロニー刺激因子
US6451983B2 (en) * 1989-08-07 2002-09-17 Peptech Limited Tumor necrosis factor antibodies
US5959087A (en) * 1989-08-07 1999-09-28 Peptide Technology, Ltd. Tumour necrosis factor binding ligands
FR2651130B1 (fr) * 1989-08-23 1991-12-13 Roussel Uclaf Sequence d'oligonucleotides anti-sens, anti-arn message du tnf alpha, procede de preparation, application a titre de medicaments et compositions pharmaceutiques.
CA2065346C (en) 1989-09-05 2005-03-29 Craig A. Smith Tumor necrosis factor-.alpha. and-.beta. receptors
US5859205A (en) * 1989-12-21 1999-01-12 Celltech Limited Humanised antibodies
US20020099179A1 (en) * 1989-12-21 2002-07-25 Linda K. Jolliffe Cdr-grafted antibodies
GB8928874D0 (en) * 1989-12-21 1990-02-28 Celltech Ltd Humanised antibodies
US5427908A (en) 1990-05-01 1995-06-27 Affymax Technologies N.V. Recombinant library screening methods
GB9014932D0 (en) * 1990-07-05 1990-08-22 Celltech Ltd Recombinant dna product and method
ES2139598T3 (es) 1990-07-10 2000-02-16 Medical Res Council Procedimientos para la produccion de miembros de parejas de union especifica.
GB9015198D0 (en) 1990-07-10 1990-08-29 Brien Caroline J O Binding substance
DK0564531T3 (da) 1990-12-03 1998-09-28 Genentech Inc Berigelsesfremgangsmåde for variantproteiner med ændrede bindingsegenskaber
US5994510A (en) * 1990-12-21 1999-11-30 Celltech Therapeutics Limited Recombinant antibodies specific for TNFα
EP1820858B1 (en) 1991-03-01 2009-08-12 Dyax Corporation Chimeric protein comprising micro-protein having two or more disulfide bonds and embodiments thereof
DE69231828T3 (de) * 1991-03-18 2008-06-19 New York University Spezifisch gegen menschlichen Tumornekrosefaktor gerichtete monoklonale und chimäre Antikörper
US7192584B2 (en) * 1991-03-18 2007-03-20 Centocor, Inc. Methods of treating psoriasis with anti-TNF antibodies
US5656272A (en) 1991-03-18 1997-08-12 New York University Medical Center Methods of treating TNF-α-mediated Crohn's disease using chimeric anti-TNF antibodies
US20060246073A1 (en) * 1991-03-18 2006-11-02 Knight David M Anti-TNF antibodies and peptides of human tumor necrosis factor
US20040120952A1 (en) * 2000-08-07 2004-06-24 Centocor, Inc Anti-TNF antibodies and peptides of human tumor necrosis factor
US6277969B1 (en) * 1991-03-18 2001-08-21 New York University Anti-TNF antibodies and peptides of human tumor necrosis factor
US20070298040A1 (en) * 1991-03-18 2007-12-27 Centocor, Inc. Methods of treating seronegative arthropathy with anti-TNF antibodies
CA2108147C (en) 1991-04-10 2009-01-06 Angray Kang Heterodimeric receptor libraries using phagemids
DE4122599C2 (de) 1991-07-08 1993-11-11 Deutsches Krebsforsch Phagemid zum Screenen von Antikörpern
WO1993019751A1 (en) 1992-04-02 1993-10-14 Smithkline Beecham Corporation Compounds useful for treating inflammatory diseases and inhibiting production of tumor necrosis factor
EP0620739A4 (en) 1992-09-15 1997-01-15 Immunex Corp Method of treating tnf-dependent inflammation using tumor necrosis factor antagonists.
US6270766B1 (en) * 1992-10-08 2001-08-07 The Kennedy Institute Of Rheumatology Anti-TNF antibodies and methotrexate in the treatment of arthritis and crohn's disease
DE122009000074I1 (de) * 1993-03-05 2011-12-01 Bayer Healthcare Ag Humane monoklonale anti-TNF alpha Antikorper.
NZ278607A (en) * 1994-02-07 1999-05-28 Knoll Ag Use of tnf antagonists for treating disorders involving elevated serum levels of il-6 wherein the serum levels are 500pg/ml or above
US6090382A (en) * 1996-02-09 2000-07-18 Basf Aktiengesellschaft Human antibodies that bind human TNFα
CA2245800A1 (en) * 1996-02-08 1997-08-14 Warwick Andrew Mckenzie Lockable coupling
BRPI9707379C8 (pt) * 1996-02-09 2017-12-12 Abbott Biotech Ltd composições farmacêuticas compreendendo anticorpo humano recombinante geneticamente engenheirado, e anticorpo humano recombinante geneticamente engenheirado.
DE69709493T2 (de) * 1996-06-27 2002-10-31 Pfizer Substituierte Indazolderivate
ATE242234T1 (de) * 1996-11-15 2003-06-15 Darwin Discovery Ltd Bicyclische arylcarboxamide und ihre therapeutische verwendung
EP0980258A1 (en) * 1997-05-12 2000-02-23 The Kennedy Institute Of Rheumatology Suppression of tumor necrosis factor alpha and vascular endothelial growth factor in therapy
JPH11127882A (ja) * 1997-10-27 1999-05-18 Nippon Kayaku Co Ltd 新規生理活性物質ｎｋ３０４２４ａ，ｎｋ３０４２４ｂ，それらの製造法およびそれらの用途
US6537549B2 (en) * 1999-02-24 2003-03-25 Edward L. Tobinick Cytokine antagonists for the treatment of localized disorders
US6177077B1 (en) * 1999-02-24 2001-01-23 Edward L. Tobinick TNT inhibitors for the treatment of neurological disorders
US6423321B2 (en) * 1999-02-24 2002-07-23 Edward L. Tobinick Cytokine antagonists for the treatment of sensorineural hearing loss
US6379666B1 (en) * 1999-02-24 2002-04-30 Edward L. Tobinick TNF inhibitors for the treatment of neurological, retinal and muscular disorders
US6419944B2 (en) * 1999-02-24 2002-07-16 Edward L. Tobinick Cytokine antagonists for the treatment of localized disorders
ATE245152T1 (de) * 1999-03-31 2003-08-15 Pfizer Prod Inc Dioxocyclopentylhydroxamsäure
US20010021380A1 (en) * 1999-04-19 2001-09-13 Pluenneke John D. Soluble tumor necrosis factor receptor treatment of medical disorders
US6833268B1 (en) * 1999-06-10 2004-12-21 Abgenix, Inc. Transgenic animals for producing specific isotypes of human antibodies via non-cognate switch regions
AU3082401A (en) * 1999-11-24 2001-06-04 Centocor Inc. Therapy of psoriasis
JP4812921B2 (ja) * 2000-04-14 2011-11-09 田辺三菱製薬株式会社 ベーチェット病治療剤
GB0013810D0 (en) * 2000-06-06 2000-07-26 Celltech Chiroscience Ltd Biological products
US20060018907A1 (en) * 2000-08-07 2006-01-26 Centocor, Inc. Anti-TNF antibodies and peptides of human tumor necrosis factor
UA81743C2 (uk) * 2000-08-07 2008-02-11 Центокор, Инк. МОНОКЛОНАЛЬНЕ АНТИТІЛО ЛЮДИНИ, ЩО СПЕЦИФІЧНО ЗВ'ЯЗУЄТЬСЯ З ФАКТОРОМ НЕКРОЗУ ПУХЛИН АЛЬФА (ФНПα), ФАРМАЦЕВТИЧНА КОМПОЗИЦІЯ, ЩО ЙОГО МІСТИТЬ, ТА СПОСІБ ЛІКУВАННЯ РЕВМАТОЇДНОГО АРТРИТУ
US20050249735A1 (en) * 2000-08-07 2005-11-10 Centocor, Inc. Methods of treating ankylosing spondylitis using anti-TNF antibodies and peptides of human tumor necrosis factor
JP4731793B2 (ja) * 2000-12-28 2011-07-27 アルセア テクノロジーズ インコーポレイテッド 抗体全体またはそのフラグメントの結晶、ならびにこの結晶を作製および使用するための方法
BR0206160A (pt) * 2001-05-25 2004-10-26 Abbott Gmbh & Co Kg Uso de anticorpos anti-tnf como medicamentos no tratamento de distúrbios sépticos de pacientes anêmicos
CA2385745C (en) * 2001-06-08 2015-02-17 Abbott Laboratories (Bermuda) Ltd. Methods of administering anti-tnf.alpha. antibodies
US20030161828A1 (en) * 2002-02-19 2003-08-28 Abbott Gmbh & Co. Kg Use of TNF antagonists as drugs for the treatment of patients with an inflammatory reaction and without suffering from total organ failure
US20030206898A1 (en) * 2002-04-26 2003-11-06 Steven Fischkoff Use of anti-TNFalpha antibodies and another drug
US20040009172A1 (en) * 2002-04-26 2004-01-15 Steven Fischkoff Use of anti-TNFalpha antibodies and another drug
PL213925B1 (pl) * 2002-07-19 2013-05-31 Abbott Biotech Ltd Przeciwcialo anty-TNFα lub jego czesc wiazaca antygen, ich zastosowanie oraz zestaw
US20090280065A1 (en) * 2006-04-10 2009-11-12 Willian Mary K Uses and Compositions for Treatment of Psoriasis
US20040033228A1 (en) * 2002-08-16 2004-02-19 Hans-Juergen Krause Formulation of human antibodies for treating TNF-alpha associated disorders
MY150740A (en) * 2002-10-24 2014-02-28 Abbvie Biotechnology Ltd Low dose methods for treating disorders in which tnf? activity is detrimental
CN101124244B (zh) * 2002-11-15 2012-10-10 根马布股份公司 抗cd25的人单克隆抗体
US7101978B2 (en) * 2003-01-08 2006-09-05 Applied Molecular Evolution TNF-α binding molecules
US20040193466A1 (en) * 2003-03-27 2004-09-30 Irena Kull Method and process for managing a yard
TWI439284B (zh) * 2004-04-09 2014-06-01 Abbvie Biotechnology Ltd 用於治療ＴＮＦα相關失調症之多重可變劑量療法
US20060083741A1 (en) * 2004-10-08 2006-04-20 Hoffman Rebecca S Treatment of respiratory syncytial virus (RSV) infection
CA2898009C (en) * 2005-05-16 2018-03-27 Rebecca S. Hoffman Use of tnfa inhibitor for treatment of erosive polyarthritis
US20070041905A1 (en) * 2005-08-19 2007-02-22 Hoffman Rebecca S Method of treating depression using a TNF-alpha antibody
RS53055B (en) * 2005-11-01 2014-04-30 Abbvie Biotechnology Ltd PROCEDURES FOR DETERMINING THE EFFICIENCY OF ADALIMUMAB IN RESPONDENTS WHO HAVE ANKILLOSATIVE SPONDILITIS USING CTX-II AND MMP3 AS BIOMARKERS
NZ571479A (en) * 2006-04-05 2012-10-26 Abbott Biotech Ltd Antibody purification
US20080118496A1 (en) * 2006-04-10 2008-05-22 Medich John R Uses and compositions for treatment of juvenile rheumatoid arthritis
EP2666472A3 (en) * 2006-04-10 2014-04-02 Abbott Biotechnology Ltd Uses and compositions for treatment of psoriatic arthritis
EP2012586A4 (en) * 2006-04-10 2010-08-18 Abbott Biotech Ltd USES AND COMPOSITIONS FOR THE TREATMENT OF ANKYLOSANTE SPONDYLARTHRITIS
US20090317399A1 (en) * 2006-04-10 2009-12-24 Pollack Paul F Uses and compositions for treatment of CROHN'S disease
US9399061B2 (en) * 2006-04-10 2016-07-26 Abbvie Biotechnology Ltd Methods for determining efficacy of TNF-α inhibitors for treatment of rheumatoid arthritis
US20080131374A1 (en) * 2006-04-19 2008-06-05 Medich John R Uses and compositions for treatment of rheumatoid arthritis
US20100021451A1 (en) * 2006-06-08 2010-01-28 Wong Robert L Uses and compositions for treatment of ankylosing spondylitis
US20080311043A1 (en) * 2006-06-08 2008-12-18 Hoffman Rebecca S Uses and compositions for treatment of psoriatic arthritis
WO2008005315A2 (en) * 2006-06-30 2008-01-10 Abbott Biotechnology Ltd. Automatic injection device
MY185872A (en) * 2006-09-13 2021-06-14 Abbvie Inc Cell culture improvements
NZ613356A (en) * 2006-10-27 2015-02-27 Abbvie Biotechnology Ltd Crystalline anti-htnfalpha antibodies
WO2008150491A2 (en) * 2007-05-31 2008-12-11 Abbott Laboratories BIOMARKERS PREDICTIVE OF THE RESPONSIVENESS TO TNFα INHIBITORS IN AUTOIMMUNE DISORDERS
EP2152318A4 (en) * 2007-06-01 2011-12-07 Abbott Biotech Ltd COMPOSITIONS AND USES FOR THE TREATMENT OF PSORIASIS AND CROHN'S DISEASE
EP2171451A4 (en) * 2007-06-11 2011-12-07 Abbott Biotech Ltd METHOD FOR TREATING JUVENILIAN IDIOPATHIC ARTHRITIS
US20090110679A1 (en) * 2007-07-13 2009-04-30 Luk-Chiu Li Methods and compositions for pulmonary administration of a TNFa inhibitor
RU2010107994A (ru) * 2007-08-08 2011-09-20 Эбботт Лэборетриз (Us) Композиции и способы кристаллизации антител
WO2009073569A2 (en) * 2007-11-30 2009-06-11 Abbott Laboratories Protein formulations and methods of making same
WO2009086550A1 (en) * 2008-01-03 2009-07-09 Abbott Laboratories Predicting long-term efficacy of a compound in the treatment of psoriasis
KR20100120289A (ko) * 2008-01-15 2010-11-15 애보트 게엠베하 운트 콤파니 카게 분말상 단백질 조성물 및 이의 제조 방법
BRPI0906490A2 (pt) * 2008-01-15 2015-07-14 Abbott Lab Vetores de expressão de mamífero melhorados e uso dos mesmos
CN102282173A (zh) * 2008-03-24 2011-12-14 艾博特生物技术有限公司 用于治疗骨丢失的方法和组合物
US8550074B2 (en) * 2009-01-15 2013-10-08 Manta Devices, Llc Delivery device and related methods
KR101721906B1 (ko) * 2009-04-29 2017-03-31 애브비 바이오테크놀로지 리미티드 자동 주입 장치
NZ613809A (en) * 2009-05-04 2015-02-27 Abbvie Biotechnology Ltd Stable high protein concentration formulations of human anti-tnf-alpha-antibodies

Also Published As

Publication number Publication date
MY169308A (en) 2019-03-21
KR20120034749A (ko) 2012-04-12
PL213925B1 (pl) 2013-05-31
NZ598346A (en) 2013-10-25
ZA200500068B (en) 2006-01-25
EP2336182A1 (en) 2011-06-22
IL210091A (en) 2015-05-31
US20040131614A1 (en) 2004-07-08
US20140286939A1 (en) 2014-09-25
HK1215265A1 (zh) 2016-08-19
TW201000131A (en) 2010-01-01
TWI354561B (en) 2011-12-21
US20040219142A1 (en) 2004-11-04
PL217223B1 (pl) 2014-06-30
AU2003267999A1 (en) 2004-02-09
AR077474A2 (es) 2011-08-31
SI1944322T1 (sl) 2015-06-30
US20140286940A1 (en) 2014-09-25
KR20050042466A (ko) 2005-05-09
US20150368335A1 (en) 2015-12-24
JP2006506465A (ja) 2006-02-23
MXPA05000815A (es) 2005-04-28
AR040603A1 (es) 2005-04-13
TWI527592B (zh) 2016-04-01
US20130243763A1 (en) 2013-09-19
KR20130001318A (ko) 2013-01-03
US20040136990A1 (en) 2004-07-15
KR20140058649A (ko) 2014-05-14
US20080193466A1 (en) 2008-08-14
AU2003267999B2 (en) 2010-03-11
WO2004009776A3 (en) 2004-10-21
DK1944322T3 (da) 2015-06-22
HK1121463A1 (en) 2009-04-24
ES2535365T3 (es) 2015-05-08
EP1542720A2 (en) 2005-06-22
CN102764436A (zh) 2012-11-07
PL374865A1 (pl) 2005-11-14
NZ563452A (en) 2010-04-30
PL401886A1 (pl) 2013-05-27
EP2298810A3 (en) 2011-08-03
CA2803741A1 (en) 2004-01-29
CN102755646A (zh) 2012-10-31
AU2010200708B2 (en) 2012-04-05
EP1944322A3 (en) 2008-12-17
JP2010209070A (ja) 2010-09-24
IL210091A0 (en) 2011-07-31
TW200412998A (en) 2004-08-01
NZ587754A (en) 2012-04-27
EP2371859A2 (en) 2011-10-05
US20040136991A1 (en) 2004-07-15
CN1691963A (zh) 2005-11-02
US20040126372A1 (en) 2004-07-01
NZ555692A (en) 2009-02-28
WO2004009776A2 (en) 2004-01-29
KR20150043568A (ko) 2015-04-22
EP1542720A4 (en) 2006-01-18
CA2800126A1 (en) 2004-01-29
BR0312785A (pt) 2005-08-30
US20040151722A1 (en) 2004-08-05
AU2010200708A1 (en) 2010-03-18
US20040126373A1 (en) 2004-07-01
PT1944322E (pt) 2015-07-01
IL166280A0 (en) 2006-01-15
IL166280A (en) 2012-08-30
EP2298810A2 (en) 2011-03-23
JP2015221798A (ja) 2015-12-10
CN101745112A (zh) 2010-06-23
US20040136989A1 (en) 2004-07-15
KR20110027851A (ko) 2011-03-16
CA2880296A1 (en) 2004-01-29
KR101283877B1 (ko) 2013-07-08
CA2493067A1 (en) 2004-01-29
EP2942359A1 (en) 2015-11-11
EP1944322A2 (en) 2008-07-16
JP2013056892A (ja) 2013-03-28
IL213400A0 (en) 2011-07-31
TWI430810B (zh) 2014-03-21
US20130243786A1 (en) 2013-09-19
EP1944322B1 (en) 2015-03-11
MX342777B (es) 2016-10-12
IL210090A0 (en) 2011-07-31
NZ576774A (en) 2011-06-30
US20070202104A1 (en) 2007-08-30
PL397846A1 (pl) 2012-05-21
EP2371859A3 (en) 2011-12-28
US20140286941A1 (en) 2014-09-25
MY151032A (en) 2014-03-31
TW201302221A (zh) 2013-01-16

Similar Documents

Publication Publication Date Title
TWI430810B (zh) ＴＮＦα相關病症之治療
AU2012203853B2 (en) Treatment of TNFalpha related disorders
AU2017268678A1 (en) Treatment of TNFalpha related disorders
CA2890586A1 (en) Treatment of tnf.alpha. related disorders