PL200191B1 - Przykrycie - Google Patents

Abstract

1. Przykrycie, zw laszcza do lózek, z co naj- mniej jedn a elastyczn a warstw a lekkiego izolu- j acego materia lu, zaopatrzon a w pokryte od- dzielnymi siatkami otwory wentylacyjne i zawie- rajac a pow lok e górn a i pow lok e doln a, zna- mienne tym, ze pomi edzy pow lok a górn a i po- w lok a doln a zawarte jest wype lnienie z w lókien, w losia naturalnego, sier sci zwierz ecej lub pu- chu, za s przepuszczalno sc siatki le zy pomi e- dzy 200 l/dm 2 ·min przy spadku ci snienia 200 Pa i 9000 l/dm 2 ·min przy spadku ci snienia 13 Pa. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przykrycia, jakie stosuje się zwłaszcza do łóżek, ale także do innych mebli, powinny być lekkie i elastyczne w sensie zdolności otulania, aby w wystarczającym stopniu dopasowywały się do ciała, podczas gdy własności termiczne w odniesieniu do temperatury otoczenia, zwłaszcza temperatury panującej w pomieszczeniu podczas spania w nocy, należy uwzględniać, wybierając bardziej lub mniej „ciepłe” przykrycie. Odpowiednio do tego przykrycia w krajach południowych składają z reguły jedynie z wełnianego koca na zwykłym prześcieradle, który przy niższej temperaturze otoczenia uzupełnia się następnym kocem lub następnymi kocami. W krajach Środkowej i Północnej Europy przeważają przykrycia, w których jedna warstwa lekkiego materiału izolacyjnego z pikowanego koca lub kołdry puchowej, włożonych w poszwę. Również tutaj istnieje możliwość wyboru pomiędzy grubszymi lub lepiej izolującymi warstwami i warstwami cieńszymi, aby dostosować się do temperatury pomieszczenia. Poniższe wywody dotyczą także szczególnych postaci przykryć, zwłaszcza na przykład śpiworów, które mieszczą się w pojęciu „przykrycia”.

Okazało się jednak, że znane przykrycia w niedostatecznym stopniu pozwalają osiągnąć zadowalający klimat leżenia lub spania. Podczas snu lub spoczynku, zależnie od transpiracji leżącego, przepuszczalność pary przez przykrycie i wilgotność powietrza z otoczenia mogą powodować ogólne lub lokalne pocenie się ciała, co zarówno w cieple, jak też w zimnie jest nieprzyjemne. Poza tym przemoczenie przykrycia może pociągać za sobą ryzyko dla zdrowia, jeżeli następnie w wyniku przypadkowego odkrycia nastąpi lokalne ochłodzenie.

Człowiek wypaca nocą do około 500 ml wody. Woda ta względnie para wodna musi opuścić całe łóżko, aby uniknąć bezpośredniego gromadzenia się wilgoci w miejscu leżenia. Transport tych substancji na zewnątrz może odbywać się albo na dół, poprzez system podkładek, jak na przykład materac, albo poprzez przykrycie lub boczne otwory przy niecałkowicie owiniętym ciele.

Wiadomo, że główna część wilgoci musi zostać odprowadzona przez przykrycie. Natrafia ona jednak tutaj na różne opory, przede wszystkim pierwszą warstwę poszwy, następnie pierwszą warstwę wsypy, wypełnienie, drugą warstwę wsypy, drugą warstwę poszwy, a dopiero potem dociera do powietrza z otoczenia. Przy przechodzeniu przez te warstwy zachodzi zarówno gromadzenie wilgoci, którą należy skierować dalej i odprowadzić, jak też kombinacja transportu dyfuzyjnego i lekko konwekcyjnego. Ogólnie jednak chodzi tutaj o przebiegające powoli, prowadzące do wyrównania wilgotności procesy, w których poszczególne opory mają w przybliżeniu jednakową wielkość. Wreszcie prowadzone są prace rozwojowe nad wsypami dla przykryć wypełnionych puchem względnie włóknami oraz włosiem naturalnym lub sierścią zwierzęcą, zmierzające w kierunku odpowiedniej zwartości puchu lub włókien, a co za tym idzie, tkanin o wysokiej zwartości i małej grubości nici, które to materiały wykazują oczywiście wysoką zwartość w odniesieniu do przebijania poszczególnych mediów, stanowiących wypełnienie, jednak charakteryzują się również jednoznacznie zredukowaną przepuszczalnością dla powietrza. Powoduje to zmniejszenie całkowitej wymiany powietrza, zawierającego wilgoć, i pewnego rodzaju zjawiska spiętrzania. W następstwie tego, jak pokazały także badania różnych instytutów, wewnątrz miejsca leżenia panuje quasi-tropikalny klimat. Temperatury powietrza wynoszą z grubsza od 30 do 35°C przy odpowiednio wysokiej wilgotności powietrza.

Ponieważ jednak człowiek nie czuje się dobrze w tym klimacie, powoduje to, że nocą śpi odpowiednio niespokojnie, przewracając się i odkrywając. Po odkryciu następuje jednak związane z parowaniem ochłodzenie wypoconej wody, a co za tym idzie, wyziębienie ciała, które z kolei powoduje, że w czasie snu człowiek się nakrywa.

W US 5,181,287 ujawnione jest zaopatrzone w otwory przykrycie, w którym pojedyncze otwory są pokryte otwierającymi się samoczynnie klapkami zamykającymi. W opisie tym nie jest wspomniane pokrycie otworów siatką.

US 3,325,832 dotyczy przykrycia zawierającego elastyczną warstwę lekkiego izolacyjnego materiału, zaopatrzoną w otwory wentylacyjne, z których każdy pokryty jest oddzielną siatką.

Ogólnie rzecz biorąc, opisane powyżej niedogodności powodują występowanie niespokojnych faz snu, które burzą jego strukturę.

Celem wynalazku jest opracowanie przykrycia, które rozwiązuje problemy związane nie tylko z wł asnoś ciami termicznymi, to znaczy wystarczając ą izolacją i odprowadzaniem nadmiaru ciepł a, lecz także z transportem wilgoci, zwłaszcza przy poceniu się leżącego człowieka lub w dusznym pomieszczeniu, przy czym przykrycie powinno się charakteryzować łatwością manipulowania nim, korzystania

PL 200 191 B1 z niego, czyszczenia i temu podobnych czynności, zaś koszty wytwarzania powinny być możliwe do zaakceptowania.

Przykrycie, zwłaszcza do łóżek, z co najmniej jedną elastyczną warstwą lekkiego izolującego materiału, zaopatrzoną w pokryte oddzielnymi siatkami otwory wentylacyjne i zawierającą powłokę górną i powłokę dolną, według wynalazku charakteryzuje się tym, że pomiędzy powłoką górną i powłoką dolną zawarte jest wypełnienie z włókien, włosia naturalnego, sierści zwierzęcej lub puchu, zaś przepuszczalność siatki leży pomiędzy 200 l/drmmin przy spadku ciśnienia 200 Pa i 9000 l/drmmin przy spadku ciśnienia 13 Pa.

Korzystnie przykrycie ma postać śpiwora.

Korzystnie otwory wentylacyjne są rozmieszczone w postaci rastra.

Korzystnie otwory wentylacyjne mają kształt pasów.

Korzystnie otwory wentylacyjne mają postać przestrzeni pomiędzy mającymi kształt pasów lub poduszek elementami warstwy izolacyjnej.

Korzystnie otwory wentylacyjne są rozmieszczone nierównomiernie.

Korzystnie otwory wentylacyjne są pod względem rozmieszczenia lub kształtu dostosowane do stref ludzkiego ciała.

Korzystnie przykrycie zawiera kilka warstw.

Korzystnie otwory wentylacyjne poszczególnych warstw są przesunięte względem siebie.

Korzystnie warstwa względnie co najmniej jedna warstwa zawiera materiał odbijający promieniowanie elektromagnetyczne.

Korzystnie otworom wentylacyjnym przyporządkowane są co najmniej w części klapki zamykające.

Korzystnie klapki zamykające są wykonane z materiału tekstylnego i mocowane za pomocą zamknięć przyczepnych.

Przykrycie według wynalazku stwarza możliwości wentylacji w celu odprowadzania przezeń powietrza i umożliwia tym samym wyrównywanie wilgoci pomiędzy ciałem i otoczeniem oraz odprowadzanie nadmiaru ciepła (nadmiernie zgromadzonego ciepła). Przykrycie jako elastyczna warstwa lekkiego, izolującego materiału może przy tym mieć postać zwykłego koca wełnianego, z dodatkowym prześcieradłem lub poszwą lub bez dodatkowego prześcieradła lub poszwy, może także mieć postać pikowanego koca lub puchowej kołdry. Istotne jest to, że nie stanowi ono zamkniętej warstwy barierowej dla ruchu powietrza, a równocześnie z termicznego punktu widzenia zapewnia zadaną izolację.

U podstaw wynalazku leży zatem koncepcja oparta na zastosowaniu otworów wentylacyjnych, które z jednej strony zapewniają bezpośrednią termikę ciepłego powietrza, a zatem dobre odprowadzanie zawartej w powietrzu wilgoci, ponadto umożliwiają wymuszoną konwekcję spowodowaną ruchami ciała, a zatem zmiany objętości przestrzeni w miejscu spania, z drugiej zaś pozwalają przykryciu zachować znane własności w postaci odczucia przytulności i miękkości. Można to osiągnąć przy użyciu znanych wypełniaczy, dzięki czemu nawet latem można stosować bardzo przytulne, miękkie konstrukcje przykryć, które mimo to zapewniają idealny klimat spania. To z kolei gwarantuje spokojny sen, równowagę i wysoką wydajność, a nawet zdrowie śpiącego.

Przy tym typie przykryć i dostosowanej odpowiednio konstrukcji główna część wypacanych płynów fizjologicznych jest odprowadzana przez układy otworów, zatem samo przykrycie w o wiele mniejszym stopniu jest obciążone odprowadzaniem pary wodnej. Powoduje to, że - jak się mówi potocznie - łóżko nie robi się „sztywne od potu”, zaś wywietrzenie przykrycia zajmuje znacznie mniej czasu.

Popularna praktyka, polegająca na spaniu przy gorącej lub parnej pogodzie tylko pod prześcieradłem lub poszwą, jest w porównaniu do powyższego mniej korzystna, ponieważ w miejscu, gdzie prześcieradło przylega do ciała, nie ma w dużym stopniu izolacji cieplnej, natomiast powietrze nie może odpowiednio łatwo wychodzić na zewnątrz.

W przykryciu według wynalazku otwory wentylacyjne mogą być pokryte szeroką siatką lub materiałem o dużych oczkach, aby także w przypadku większych lub podłużnych otworów zapewnione było utrzymanie całości przykrycia. Elastyczną warstwę izolującego materiału, na przykład w postaci wełnianego koca, a także stebnowanego przykrycia lub puchowej kołdry, można zwłaszcza ze względów higienicznych stosować w kombinacji z prześcieradłem lub poszwą, o ile nadal zapewnione będzie zdecydowanie łatwiejsze przechodzenie powietrza przez otwory wentylacyjne, to znaczy gdy prześcieradło lub poszwa nie będą wykonane z wyjątkowo szczelnej tkaniny, na przykład wsypy. Taka poszwa pokrywa wówczas na zasadzie siatki otwory wentylacyjne. Przepuszczalność takiej powłoki jest istotna, aby z jednej strony zapewnić żądaną wentylację, z drugiej zaś zapobiec występowaniu takich efektów, jak w przypadku lokalnego spania bez przykrycia.

PL 200 191 B1

Ze względu na powyższe korzystne okazało się, jeżeli przepuszczalność siatki leży pomiędzy

200 l/dm²min przy spadku ciśnienia 200 Pa i 9000 l/dmrmin przy spadku ciśnienia 13 Pa, co odróżnia siatkę z jednej strony od bardziej gęstych tkanin, z drugiej zaś od swobodnych otworów. Pojęcie „siatki” może przy tym obejmować różne warianty wykonania w sensie lekkiego przykrycia. W praktyce stosuje się tekstylia, przede wszystkim dzianiny, na przykład ażurowe dzianiny filetowe, dzianiny trykotowe, na przykład ze wzorem rombowym lub ażurowym. Także z tkanin zastosowanie znajduje gaza lub tkanina siatkowa. Ponadto jako siatkę można zastosować tekstylne otwarte twory powierzchniowe, jak włókniny, zwłaszcza włókniny przędzione na gorąco metodą „spod filiery”, ewentualnie z wycięciami, lub włókna w postaci mat dwu- lub wieloskładnikowych, jakie znajdują zastosowanie także jako tworzywo wzmacniające w tworzywach sztucznych, wzmacnianych włóknem szklanym. Korzystne przykłady siatek mają w widoku z góry od 15 do 30% otworów, porów, wolnej przestrzeni oczek i temu podobnych.

Działanie siatek w sensie zadanej przepuszczalności otworów wentylacyjnych można uzupełnić także dodatkowymi wypełnieniami z materiału włóknistego lub lekkimi, otwartymi elementami sypkimi lub wypełniającymi, względnie elastycznymi elementami o otwartych porach, zwłaszcza elementami piankowymi o dużych porach, które umieszczone są z jednej strony pojedynczej siatki lub - korzystnie pomiędzy dwiema siatkami. Stanowią one wówczas praktycznie część siatki przestrzennej.

Otwory wentylacyjne mają korzystnie szerokość od 5 do 300 mm, także w zależności od grubości przykrycia pomiędzy 0,3 i 150 mm. Otwory wentylacyjne powinny przy tym zajmować pomiędzy 3 i 50%, korzystnie pomiędzy 5 i 20% całkowitej powierzchni łóżka.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przykrycie z rozmieszczonymi rastrowo otworami wentylacyjnymi, w widoku z góry, fig. 2 przekrój wzdłuż linii II-II na fig. 1, fig. 3 - przykrycie z nierównomiernym rozmieszczeniem otworów wentylacyjnych, fig. 4 - przykrycie kasetonowe z otworami wentylacyjnymi, fig. 5 - przykrycie z prostokątnymi, pokrytymi siatkami otworami wentylacyjnymi, fig. 6 - przekrój przykrycia z fig. 5, fig. 7 - przykrycie z otworami wentylacyjnymi w kształcie pasów, fig. 8 - przekrój przykrycia z fig. 7, fig. 9 - przekrój przykrycia zmodyfikowanego w stosunku do fig. 8, fig. 10 - przykrycie z warstwą utworzoną z podłużnego pasa izolującego materiału, zamocowanego przy użyciu siatki, fig. 11 - przykrycie z bocznymi otworami wentylacyjnymi, fig. 12 - przykrycie z dużej liczby poduszkowych elementów warstwowych na siatce, fig. 13 - przekrój przykrycia z fig. 12 (w powiększeniu), fig. 14 - przekrój przykrycia zmodyfikowanego w stosunku do fig. 13, fig. 15 - przykrycie z klapkami zamykającymi otwory wentylacyjne, oraz fig. 16 - przekrój wzdłuż linii XVI-XVI na fig. 15.

Przykrycie, opatrzone na fig. 1 i 2 odnośnikiem 1, zawiera dużą, wspólną, elastyczną warstwę 2 z lekkiego izolującego materiału, przerywaną rozmieszczonymi rastrowo, owalnymi lub okrągłymi otworami 3. Warstwa 2 może mieć przykładowo postać puchowej kołdry z górną powłoką 4 wsypy i dolną powłoką 5 wsypy, pomiędzy którymi umieszczone jest wypełnienie z włókien, włosia naturalnego, sierści zwierzęcej lub puchu. Warstwa ta, składająca się z lekkiego izolującego materiału, może być również pokryta powłoką lub wypełnieniem odbijającym, które dzięki delikatnej metalizacji włókien zapewnia ekranowanie przed eletrosmogiem. Bezpośrednio wpływ części odbijającej na klimat spania wynika jednak ze wstecznego tłumienia promieniowania cieplnego. Odbicie w zakresie podczerwonym poprawia i czyni bardziej równomiernym izolacyjne działanie warstwy 2. Otwory wentylacyjne 3 przejmują przy tym równocześnie funkcję łączenia i utrzymywania dystansu pomiędzy górną powłoką 4 i dolną powłoką 5, co w innych przypadkach osiąga się często za pomocą żeber.

Istotny nowy efekt uzyskiwany jest za pomocą otworów wentylacyjnych 3, które umożliwiają wymianę powietrza pomiędzy obiema stronami przykrycia 1, a co za tym idzie, odprowadzanie powietrza o wysokiej wilgotności, pochodzącej od ciała, spod przykrycia na zewnątrz. Efekt ten spowodowany jest już samą termiką, jednak występuje zwłaszcza wówczas, gdy ciało przemieszcza się pod przykryciem 1, a zatem zmienia znajdujące się pod nim przestrzenie.

W obszarze otworów wentylacyjnych 3 przykrycie 1 może być kształtowane w dużej mierze swobodnie w sensie maksymalnej wymiany powietrza. W zasadzie jednak wymiana powietrza możliwa jest również w przypadku zastosowania typowych tekstylnych materiałów osłaniających, jakie używa się na prześcieradła lub poszwy. Te materiały osłaniające stanowią w sensie wynalazku siatki, które dozują wentylację przez otwory wentylacyjne.

Przykrycie 6 z fig. 3 ma rozmieszczone nierównomiernie otwory wentylacyjne 7, które z grubsza odtwarzają rozmieszczenie masy lub powierzchni ciała osoby leżącej, zwłaszcza zaś są dopasowane

PL 200 191 B1 do zróżnicowanego lokalnie zapotrzebowania na wymianę ciepła. Te otwory wentylacyjne 7 są wykonane w warstwie 8 lekkiego izolującego materiału, stanowiącego ewentualnie materiał typowego rodzaju.

Przykrycie 9 z fig. 4 jest zaopatrzone w rozmieszczone równomiernie, prostokątne otwory wentylacyjne 10, wstawionych w rastrowy system przykrycia, podzielonego żebrami 11, zwłaszcza przykrycia puchowego.

Przykrycie 12 z fig. 5 i 6 z (przykładowo) prostokątnymi otworami wentylacyjnymi 13 stanowi z kolei dowolne typowe przykrycie, zmienione przez otwory wentylacyjne 13, przy czym poszczególne otwory wentylacyjne 13 są pokryte siatką 14, w związku z czym nie naruszają one całości przykrycia 12, zaś samo przykrycie zyskuje dzięki temu optyczne wrażenie całości. Taka siatka może mieć postać grubo tkanej tkaniny, może również być wykonana z pokrytego otworami płaskiego materiału, jak tkanina, dzianina, folia lub temu podobne. Szczególnie dobrze nadają się do tego celu dostępne na rynku, ażurowe dzianiny, których otwory i udział otworów w całej powierzchni są dostatecznie duże dla uzyskania żądanej przepuszczalności. Siatkowe pokrycia są jednak stale otwarte dla wentylacji.

Przykrycie 15 z fig. 7 i 8 jest utworzone z warstw 16 izolującego materiału w postaci pasów z poprzecznymi stebnowaniami 16', które za pomocą ciągłych siatek 17 są unieruchomione w żądanych odstępach, w związku z czym powstają również paskowe otwory wentylacyjne 18. Rozumie się przy tym, że typowe stosunkowo wąskie otwory wentylacyjne zapewniają już wystarczającą przepuszczalność, zatem przedstawione proporcje wchodzą w grę jedynie wyjątkowo. Taką postać wykonania możną tanio zrealizować, używając pasów, łączonych na zasadzie modułów.

Przekrój z fig. 9 ukazuje przykrycie 19, w którym izolujący materiał ma postać podwójnych pasów 20, pomiędzy którymi znajdują się pasy 21 siatki z dużymi otworami, zapewniającymi utrzymywanie odstępu i wentylację.

Inny przykład wykonania przykrycia 22 z fig. 10, zawierającego pojedynczy, ułożony wężowato pas 23 izolującego materiału jest unieruchomiony w kształcie „spinacza biurowego” za pomocą siatki 24 o dużych oczkach, biegnącej w środkowym obszarze poprzecznie przez zwoje materiału.

Na fig. 11 przykrycie 25 ma kształt prostokąta, który dużymi obustronnymi otworami wentylacyjnymi 26, 27 został zredukowany do obszarów środkowych, mających kształt zbliżony do diabolo, co z jednej strony umożliwia dopasowanie pozostałego zapotrzebowania na ciepło ze strony użytkownika, z drugiej zaś dzięki obustronnymi otworom zapewnia dobrą wentylację, także poprzecznie przez otwory 26 i 27. Przykryciu 25, podobnie jak przykryciu 22, można nadać określoną przepuszczalność poprzez zastosowanie poszwy (nie przedstawionej).

Przykrycie 28 z fig. 12 składa się z podzielonej na prostokątne elementy 29 warstwy izolującego materiału, połączone ze sobą leżącą pomiędzy nimi siatką 30. Elementy 29 mają przykładowo postać poduszek o dowolnym znanym wypełnieniu. Całe przykrycie 28 może być wciągnięte w poszwę 31, jak ukazano w przekroju na fig. 13.

Alternatywną możliwość, ukazaną na fig. 14, stanowi połączenie poszczególnych poduszek 29 w zadanych odstępach za pomocą wspólnej siatki 32.

We wszystkich opisanych przypadkach typowe przykrycie o żądanej izolacji jest dzięki otworom wentylacyjnym silniej przewietrzane, w związku z czym odprowadzanie wilgoci nie jest już uzależnione wyłącznie od chłonności i prowadzenia wilgoci przez tekstylia i wypełnienia, lecz występuje szczególna wentylacja, zwłaszcza spowodowana ruchami ciała, która pozwala na wymianę bardziej wilgotnego powietrza z otoczenia ciała na chłonne powietrze z otoczenia. O ile wilgotność ciała jest wchłaniana w zwykły sposób przez warstwę izolującego materiału, oddawanie jej do powietrza z otoczenia nie zachodzi tylko przez odwrotną względem ciała (górną) powierzchnię przykrycia, lecz także poprzecznie do otworów wentylacyjnych. Materiał izolujący - na przykład pierze lub włókna - pozostaje bardziej suchy.

W przykładzie wykonania przedstawionym na fig. 15 i 16 występuje ponadto możliwość opcjonalnego zamykania otworów wentylacyjnych. Przykrycie, oznaczone w całości odnośnikiem 33, ma warstwę 2 z izolującego materiału z otworami wentylacyjnymi 3, które pokrywają się z otworami z fig. 1 i 2, zatem opatrzone są tymi samymi odnośnikami. Przykrycie 33 jest w porównaniu do przykrycia 1 z fig. 1 i 2 zaopatrzone w klapki zamykające 34, przytwierdzonych na krawędzi szwem 35 do warstwy 2 z jednej strony otworu wentylacyjnego 3, zaś na przeciwległej krawędzi mających co najmniej jedno zamknięcie przyczepne 36, którym są mocowane rozłącznie na warstwie 2, osłaniając przy tym otwór wentylacyjny 3. Zamknięcie przyczepne stanowi przykładowo zamek błyskawiczny lub sklejenie. Możliwe są w zasadzie także inne zamknięcia, jak guziki lub zatrzaski, nie są one jednak zalecane z uwagi na to, że stwarzają na powierzchni twarde punkty. Klapki zamykające są korzystnie wykonane z materiału tekstylnego, na przykład stałej wsypy tkaninowej, która zamyka otwory wentylacyjne 3, gdy przykrycie

PL 200 191 B1 wydaje się zimą zbyt chłodne lub gdy ze względów zdrowotnych potrzebne jest pocenie się. Klapki zamykające 34 mogą być umieszczone, jak przedstawiono, zarówno na górnej, jak też na dolnej powierzchni warstwy 2, w związku z czym otwory wentylacyjne są nie tylko zamykane, lecz można je również przekształcać w komory powietrzne, wykazujące jeszcze lepsze działanie izolacyjne.

Rozumie się, że przykrycie może mieć kilka warstw izolującego materiału, aby na zasadzie typowych podwójnych koców bez otworów wentylacyjnych zapewnić działanie izolacyjne poprzez liczbę wykorzystywanych warstw i - w przypadku warstw o różnej grubości względnie różnych własnościach izolacyjnych - poprzez dobór tych warstw. Warstwy te mogą być wówczas zszywane ze sobą, na przykład na brzegu, łączone guzikami lub zamknięciem przyczepnym. Mogą one być utrzymywane razem także za pomocą poszwy.

Powyższe odmiany można realizować za pomocą przykryć według wynalazku, przy czym ponadto istnieje możliwość, aby otwory wentylacyjne poszczególnych warstw pokrywały się ze sobą, zapewniając jak najlepszą wentylację, lub by w wyniku przesunięcia pomiędzy warstwami otwory te były w mniejszym lub większym stopniu zamknięte, lub też by przesunięcie pomiędzy otworami wentylacyjnymi powodowało wydłużenie drogi powietrza. Takie przesunięcie można osiągnąć za pomocą elementu przyczepnego, na przykład zamków błyskawicznych. Również kilka rzędów guzików lub dziurek na guziki może umożliwić uzyskanie opcjonalnego przesunięcia. Także w przypadku pokrywających się warstw przykrycia można osiągnąć przesunięcie, na przykład obracając jedną warstwę o 180 stopni, jeżeli otwory wentylacyjne są rozmieszczone na poszczególnych warstwach niesymetrycznie względnie nie spełniają warunku symetrii środkowej.

W przypadku pokryć stebnowanych, w których górna i dolna powł oka są zszyte ze sobą bezpośredni (bez żeber dystansowych) wzdłuż stebnowań, proces wytwarzania warunkuje otrzymanie odpowiednio płaskich otworów wentylacyjnych, zwłaszcza w przypadku płaskiego lub mającego małą objętość materiału wypełnienia. Aby również w tym przypadku otrzymać otwory wentylacyjne o długości, w ramach której powietrze porusza się wprawdzie swobodnie, lecz zarazem w sposób spokojny względnie spowolniony, a zatem jest dozowane, korzystne okazały się kilkuwarstwowe, zwłaszcza dwuwarstwowe pokrycia stebnowane z oddzielnymi otworami wentylacyjnymi, pomiędzy którymi znajdują się komory z zawartą w nich objętością powietrza.

Zalety pokrycia można - nieoczekiwanie - zaobserwować także w poduszkach pod głowę, w których otwory wentylacyjne prowadzą wprawdzie poprzecznie przez poduszkę tylko do materaca lub podkładu, jednak dzięki obecności poprzecznych połączeń i ruchów osoby leżącej zapewniają dobrą wentylację.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Przykrycie, zwłaszcza do łóżek, z co najmniej jedną elastyczną warstwą lekkiego izolującego materiału, zaopatrzoną w pokryte oddzielnymi siatkami otwory wentylacyjne i zawierającą powłokę górną i powłokę dolną, znamienne tym, że pomiędzy powłoką górną i powłoką dolną zawarte jest wypełnienie z włókien, włosia naturalnego, sierści zwierzęcej lub puchu, zaś przepuszczalność siatki leży pomiędzy 200 l/dm²min przy spadku ciśnienia 200 Pa i 9000 l/drmmin przy spadku ciśnienia 13 Pa.
2. 2. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że ma postać śpiwora.
3. 3. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwory wentylacyjne (3, 10, 13) są rozmieszczone w postaci rastra.
4. 4. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwory wentylacyjne (18) mają kształt pasów.
5. 5. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwory wentylacyjne (18, 24, 30) mają postać przestrzeni pomiędzy mającymi kształt pasów lub poduszek elementami (16, 23, 29) warstwy izolacyjnej.
6. 6. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwory wentylacyjne (7, 26, 27) są rozmieszczone nierównomiernie.
7. 7. Przykrycie według zastrz. 6, znamienne tym, że otwory wentylacyjne (7, 26, 27) są pod względem rozmieszczenia lub kształtu dostosowane do stref ludzkiego ciała.
8. 8. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera kilka warstw.
9. 9. Przykrycie według zastrz. 8, znamienne tym, że otwory wentylacyjne poszczególnych warstw są przesunięte względem siebie.

   PL 200 191 B1
10. 10. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że warstwa względnie co najmniej jedna warstwa zawiera materiał odbijający promieniowanie elektromagnetyczne.
11. 11. Przykrycie według zastrz. 1, znamienne tym, że otworom wentylacyjnym (3) przyporządkowane są co najmniej w części klapki zamykające (34).
12. 12. Przykrycie według zastrz. 11, znamienne tym, że klapki zamykające (34) są wykonane z materiału tekstylnego i mocowane za pomocą zamknięć przyczepnych (36).