PL187164B1

PL187164B1 - Synergistyczna kompozycja grzybobójcza

Info

Publication number: PL187164B1
Application number: PL95318328A
Authority: PL
Inventors: Marie-Pascale Latorse
Original assignee: Bayer Cropscience Sa
Priority date: 1994-07-22
Filing date: 1995-07-20
Publication date: 2004-05-31
Also published as: MA23617A1; IL114687A0; US6344472B1; CZ18097A3; AU3080595A; EG20395A; SK283014B6; DE69519170D1; US6075042A; HU214978B; CA2192989C; CO4600728A1; GR3034642T3; EP0773720B1; FR2722652B1; SK8697A3; US20020137783A1; CN1092484C; DE69519170T2; MX9700494A

Abstract

1. Synergistyczna kompozycja grzybobójcza zawierajaca 2-imidazolino-5-on, znamienna tym, ze zawiera zwiazek A o wzorze 1, w którym to wzorze: M oznacza atom tlenu lub siarki, n oznacza liczbe calkowita równa 0 lub 1, Y oznacza atom fluoru lub chloru lub rodnik metylowy oraz zwiazek grzybobójczy B, który wybiera sie sposród grupy obejmujacej: pochodne kwasu ditiokarbamowego i jego sole, zwlaszcza maneb, mankozeb, zineb, metiram cynku, pochodne kwasu fosforawego, jak fosforyny metali, zwlaszcza fosetyl-Al oraz kwas fosforawy i jego sole metali alkalicznych lub ziem alkalicznych, pochodne chlorowane benzenu, zwlaszcza chlorotalonil, pochodne zawierajace pierscien heterocykliczny, zawierajacy 1-2 atomów azotu, zwlaszcza fluazinam, flu- dioksonil, prochloraz, pochodne triazoli, zwlaszcza bromukonazol, cyprokonazol, difenokonazol, dinikonazol, epoksykonazol, fen- bukonazol, flusilazol, flutriafol, heksakonazol, metkonazol, tebukonazol, tetrakonazol, tritikonazol, pochodne dikarboksyimidów, zwlaszcza kaptan, folpel, kaptafol, iprodion, promycidon, winchlozolina, miedz lub pochodne organiczne, badz nieorganiczne miedzi, zwlaszcza tlenochlorek miedzi lub wodorotlenek miedzi, amidy, zwlaszcza cymoksanil, metalaksyl, benalaksyl oraz oksadiksyl, pochodne morfoliny, zwlaszcza dimetomorf, dodemorf, tridemorf, fenpropimorf, fenpropidyna, triadimenol, pochodne typu metoksyakrylanów, zwlaszcza metylo-(E)-2-{2-[-6(2-cyjanofenoksy)pi-rymidyno-4- yloksy]fenylo}-3-metoksyakrylan, metylo-(E)-metoksyimino[a -(o-toliloksy)-o-tolilo]octan lub poza tym N-metylo-(E)- metoksyamino[2-(2,5-dimetylofenoksyme-tylo)fe-nylo]acetamid, pochodne guanidyny, zwlaszcza dodyna, pochodne typu fenylobenzamidu o wzorze 2, w którym to wzorze: R 1 i R2, identyczne lub rózne, oznaczaja wo- dór lub halogen, badz rodnik alkilowy, ewentualnie halogenowany, a R3 i R4, identyczne lub rózne, oznaczaja rodnik alkilowy o 1-4 atomach wegla, przy czym wymieniona kompozycja zawiera skladniki A i B o stosunku wagowym A/B, który wynosi 0,0005-50, korzystnie, 0,001- 10. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest synergistyczna kompozycja grzybobójcza zawierająca związek A o wzorze 1, w którym to wzorze:

- - M oznacza atom tlenu lub siarki;

- - n oznacza liczbę całkowitą równą 0 lub 1;

- - Y oznacza atom fluoru lub chloru lub rodnik metylowy; oraz związek grzybobójczy B, wybrany spośród grupy obejmującej:

- pochodne kwasu ditiokarbamowego i jego sole, zwłaszcza maneb, mankozeb, zineb, metiram cynku,

- pochodne kwasu fosforawego, zwłaszcza fosforyny metali fosetyl-A1 oraz sam kwas fosforawy i jego sole metali alkalicznych lub ziem alkalicznych,

- pochodne chlorowane benzenu, zwłaszcza chlorotalonil,

- pochodne zawierające pierścień heterocykliczny, zawierający 1-2 atomów azotu, zwłaszcza fluazinam, fludioksonil, prochloraz,

- pochodne triazoli, zwłaszcza bromukonazol, cyprokonazol, difenokonazol, dinikonazol, epoksykonazol, fenbukonazol, flusilazol, flutriafol, heksakonazol, metkonazol, tebukonazol, tetrakonazol, tritikonazol,

- pochodne dikarboksyimidów, zwłaszcza kaptan, folpel, kaptafol, iprodion, procymidon, winchlozolina

- miedź lub pochodne organiczne bądź nieorganiczne miedzi, zwłaszcza tlenochlorek miedzi lub wodorotlenek miedzi,

-amidy, zwłaszcza cymoksanil, metalaksyl, benalaksyl oraz oksadiksyl,

-pochodne morfoliny, zwłaszcza dimetomorf, dodemorf, tridemorf, fenpropimorf, fenpropidyna, triadimenol,

-pochodne typu metoksyakrylanów, zwłaszcza metylo-(E)-2-{2-[-6(2-cyjanofenoksy)pirymidyno-4-yloksy] fenylo } -3 -metoksyakrylan, metylo-(E)-metoksyimino [a-(o-toliloksy)-otolilo]octan lub poza tym N-metylo-(E)-metoksyamino[2-(2,5-dimetylofenoksymetylo)fenylo]acetamid,

- pochodne guanidyny, zwłaszcza dodyna,

- pochodne typu fenylobenzamidu o wzorze 2, w którym to wzorze :

R 'i R², identyczne lub różne, oznaczają atom wodoru lub halogen, bądź rodnik alkilowy, ewentualnie halogenowany, a

R³ i R⁴, identyczne lub różne, oznaczają rodnik alkilowy o 1-4 atomach węgla.

Kompozycja grzybobójcza według niniejszego wynalazku zawiera korzystnie, składniki A i B o stosunku wagowym A/B, zawartym pomiędzy 0,0005 a 50, korzystnie pomiędzy 0,00¹ a 10. ... ...

Oczywiście należy rozumieć, że kompozycja grzybobójcza może składać się wyłącznie ze składnika B lub ponadto z takiego związku jak, na przykład 1,2 lub 3 typu B, w zależności od przeznaczonego zastosowania.

W korzystnym sposobie wykonania kompozycją grzybobójczą według niniejszego wynalazku jest taka kompozycja, w której składnik A jest związkiem o wzorze 1, w którym to wzorze M oznacza atom siarki, a n jest równe 0, zwanym również (4-S) 4-metylo-2metylotio-4-fenylo-1 -fenyloamino-2-imidazolino-5-onem.

Korzystnie, związek B oznacza jedną z następujących pochodnych:

- pochodne kwasu ditiokarbamowego i jego sole, zwłaszcza maneb, mankozeb, metiram cynku,

- pochodne kwasu fosforawego, zwłaszcza fosetyl-A1 oraz sam kwas fosforawy i jego sole wapniowa i potasowa,

- pochodna chlorowana benzenu, chlorotalonil,

- pochodne triazolu, zwłaszcza bromukonazol, difenokonazol, epoksykonazol, tebukonazol, tritikonazol,

187 164

- pochodne dikarboksyimidu, zwłaszcza folpel lub iprodion,

- pochodne miedzi, zwłaszcza tlenochlorek miedzi lub wodorotlenek miedzi,

- amid, taki jak cymoksanil, metalaksyl lub oksadiksyl,

- pochodna morfoliny, dimetomorf,

- pochodna typu fenylobenzamidu, która odpowiada wzorowi 1, w którym R¹ oznacza atom wodoru, R² oznacza rodnik trifluorometylowy, R³ oznacza rodnik metylowy, a R⁴ oznacza rodnik etylowy, inaczej mówiąc pochodna typu fenylobenzamidu zwana N-metylo-Netylo-2-(3,4-dimetloksyfenylo)-4-trifluoro-metylobenzamidem.

Spośród szczególnie korzystnych związków B, jak powyżej, preferowane są poza tym fosetyl-A1, mankozeb, cymoksanil, dimetomorf, oksadiksyl, bądź N-metylo-N-etylo-2-(3,4dimetloksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamid. W sposób całkowicie nieoczekiwany, kompozycja według niniejszego wynalazku poprawia zatem w sposób wyraźny działanie materiałów aktywnych branych oddzielnie, w odniesieniu do niektórych grzybów szczególnie szkodliwych dla upraw, jak zwłaszcza w przypadku winorośli lub roślin z rodziny jawnopłciowych. Tę poprawę, tłumaczy się zwłaszcza przez zmniejszenie ilości każdego ze składników, co jest szczególnie korzystne w stosowaniu i dla środowiska. Środek grzybobójczy ma również własności synergetyczne, przetestowane z zastosowaniem metody Tammes'a, Isoboles, a „graphic representation of synergism in pesticides” Netherlands Journal of Plant Pathology, 70 (1964), str. 73-80 lub jak podana przez Limpel'a, L. E., P.H. Schuldt'a i D. Lammonfa, 1962, Proc. NEWCC 16:48-53, z zastosowaniem następującego wzoru, zwanego również wzorem Colby :

E = X + Y - X -Y/100 w którym to wzorze :

E oznacza spodziewany procent zahamowania wzrostu grzybów przez mieszaninę dwóch środków grzybobójczych A i B, w ilościach określonych, odpowiednio jako równe a i b;

- X oznacza procent zahamowania obserwowany w przypadku środka grzybobójczego A w ilości a,

- Y oznacza procent zahamowania obserwowany w przypadku środka grzybobójczego B w ilości b.

Jeśli procent zahamowania obserwowany w mieszaninie jest wyższy od E, jest to synergizm.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest pochodną kwasu fosforawego, a zwłaszcza jest fosforynem glinu, stosunek A/B wynosi 0,001-2, korzystnie 0,002-1.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest pochodną o wzorze 2, a zwłaszcza jest Nmetylo-N-etylo-2-(3,4-dimetloksyfenylo)-4-trifluorometylo-benzamidem, stosunek A/B wynosi 0,1-10, korzystnie 0,2-10, a zwłaszcza 0,25-4.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest cymoksanilem, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,05-4, korzystnie 0,02-4, a zwłaszcza 0,25-4.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest oksadiksylem, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,5-30, korzystnie 0,5-10.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest pochodną kwasu ditiokarbamowego, takiego jak mankozeb, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,02-2, korzystnie 0,1-1.

W korzystnym wykonaniu, jeśli składnik B jest pochodną morfoliny, a zwłaszcza jest dimetomorfem, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,1-2, korzystnie 0,2-1.

Związek A jest opisany w europejskim zgłoszeniu patentowym Nr 94420167.2, nie opublikowanym do dnia złożenia niniejszego zgłoszenia patentowego.

Związek A o wzorze 1, w którym M oznacza atom siarki, a n jest równe 0, inaczej mówiąc (4-S) 4-metylo-2-metylotio-4-fenylo-1-fenyloamino-2-imidazolino-5-on, może być wytworzony w sposób następujący.

Wytwarzanie (4-S) 4-metylo-2-metylotio-4-fenylo-1 -N-fenyloamino-2-imidazolino-5-onu:

Wytwarzanie to prowadzi się w dwóch etapach.

Etap pierwszy: , . .

W pierwszym etapie wytwarza się najpierw (2-S) 2-izotiocyjanato-2-fenylopropionian metylu, zgodnie z metodyką opisaną w Sulfur Reports, Tom 8 (5), str 327-375 (1989), z odpowiedniego aminoestru, który to łatwo otrzymuje się z α-aminokwasu.

187 164

Tak więc, do reaktora o pojemności 20 l wprowadza się 780 g (3,61 mola) (+) chlorowodorku (2-S) 2-amino-2-fenylopropionian metylu, a następnie 3, 4 l wody. Doprowadza się temperaturę do 20°C. Następnie, dodaje się 3,4 l toluenu, po czym wprowadza się porcjami, w ciągu 1 godziny, 911 g (10,8 mola) wodorowęglanu sodu. Temperatura reakcji spada do

8-9°C. Następnie, w ciągu 2 godzin wkrapla się 276 ml (3,61 mola) tiofosgenu. Reakcji towarzyszy wydzielanie się gazów i wzrost temperatury, która osiąga 24°C pod koniec wkraplania. Po 2 godzinnym mieszaniu, prowadzi się dekantację, po czym fazę wodna ekstrahuje się za pomocą 2 l toluenu. Połączone fazy toluenowe przemywa się 4 l wody, a następnie suszy nad siarczanem magnezu. Roztwór zatęża się pod zmniejszonym ciśnieniem.

W ten sposób otrzymuje się 682 g (+) (2-S) 2-izotiocyjanato-2-fenylopropionianu metylu, w postaci lekko zabarwionego oleju (wydajność = 85%).

Zmierzona, zazwyczaj stosowaną metodią zdolność skręcania, dla roztworu 0,78 g produktu w 100 ml chloroformu wynosi + 16° (+ lub -6,4°), w temperaturze 29°C.

Etap drugi

W drugim etapie rozpuszcza się 682 g (3,08 mola) (2-S) 2-fenylo-2-izotiocyjanatopropionianu metylu, wytworzonego w sposób właśnie opisany, w 4 l bezwodnego tetrahydrofuranu, a następnie wprowadza, w przepływie argonu, do reaktora o pojemności 20 l. Zestaw schładza się do temperatury 15°C. Utrzymując temperaturę pomiędzy 15°C a 18°C, wkrapla się w ciągu 30 minut, 343 g (3,08 mola) fenylohydrazyny rozpuszczonej w 2 l tetrahydrofuranu. Miesza się środowisko reakcyjne w ciągu 40 minut, po czym schładza się do temperatury 0°C. Utrzymując cały czas temperaturę 0°C, wkrapla się, w ciągu 1 godziny, 346 g (3,08 mola) roztworu teriobutylanu potasu w 4 l tetrahydrofuranu. Podczas 2 godzinnego mieszania, w temperaturze 0°C, obserwuje się tworzenie jasnoróżowego osadu. Utrzymując temperaturę pomiędzy 0°C a 3°C, w ciągu 15 minut, wkrapla się 218 ml (3,39 mola) jodku metylu, a następnie, mieszając w ciągu 2 godzin, pozwala się na wzrost temperatury do temperatury otoczenia, po czym przelewa się mieszaninę reakcyjną do 5 l wody. Po dekantację fazę wodną ekstrahuje się trzykrotnie, za pomocą 3 l octanu etylu. Połączone fazy organiczne, przemywa się 5 l wody, po czym suszy się nad siarczanem magnezu i zatęża pod zmniejszonym ciśnieniem. W ten sposób uzyskuje się 1099 g brązowego ciała stałego, które rekrystalizuje się z 2 l toluenu.

Po wysuszeniu, uzyskuje się 555 g (+) (4-S) 4-metylo-2-metylotio-4-fenylo-1-fenyloamino-2-imidazolino-5-onu w postaci białego ciała stałego, które topi się w temperaturze 138°C (wydajność =58 %).

Zmierzona, zazwyczaj stosowaną metodą, zdolność skręcania, dla roztworu 0,86 g produktu w 100 ml etanolu wynosi + 61,1° (+ lub -2, 9°), w temperaturze 27°C.

Zmierzony metodą chromatografii cieczowej o wysokiej rozdzielczości z fazą chiralną, stopień nadwyżki enacjometrycznej wynosił powyżej 98%.

Związek A o wzorze 1, w którym M oznacza atom tlenu, a n jest równe 0, otrzymuje się w reakcji (4-S) 4-metylo-2-metylotio-4-fenylo-1-fenyloamino-2-imidazolmo-5-onu z metanolem, w obecności sodu, zgodnie ze sposobem opisanym w zgłoszeniu patentowym EP 599749.

Związek A o wzorze 1, w którym n jest równe 1, otrzymuje się sposobem opisanym poprzednio, czyniąc modyfikacje reagentów wyjściowych dostępnych specjalistom.

Struktury odpowiadające wspólnej nazwie - materiały grzybobójczo aktywne-, zawarte w definicji B, są pokazane w co najmniej jednej z dwóch następujących prac :

„The pesticide manual” wydanej przez Charla R. Worthing'a i Raymonda J. Hance i opublikowanej przez British Crop Protection Council, 9 edycja;

Index phytosanitaire 1994, wydanej przez Association de Coordination Technique Agricole, 30 edycja.

Jeśli chodzi o pochodne typu metoksyakrylanu, to metylo-(E)-2-{2-[-6(2cyjanofenoksy)pirymidyno-4-yloksy]fenylo}-3-metoksyakrylan jest opisany w międzynarodowym zgłoszeniu patentowym WO 9208703; metylo-(E)-metoksyimino[a-(o-toliloksy)-otolilo]octan jest opisany w europejskim zgłoszeniu patentowym EP 253213; N-metylo-(E)187 164 metoksyamino[2-(2,5-dimetylofenoksymetylo)fenylo] acetamid jest opisany w europejskim zgłoszeniu patentowym EP 398692.

Pochodna typu fenylobenzamidu jest opisana w europejskim zgłoszeniu patentowym EP 0578 586, opublikowanym 12 stycznia 1994.

Kompozycja grzybobójcza według niniejszego wynalazku zawiera jako materiał aktywny, związek A i jeden związek B, w mieszaninie z dopuszczalnymi w rolnictwie ciekłymi lub stałymi nośnikami oraz środkami powierzchniowo czynnymi również dopuszczalnymi w rolnictwie. W szczególności przydatne są obojętne oraz zwykle stosowane nośniki i zwykle stosowane środki powierzchniowo czynne. Kompozycje te obejmują nie tylko kompozycje gotowe do stosowania na uprawach poddawanych ich działaniu za pomocą przystosowanego urządzenia, takiego jak urządzenie do rozpylania, ale również dostępne handlowo kompozycje zateżone, które powinny być rozcieńczane przed zastosowaniem na uprawach. Przez materiał aktywny należy rozumieć kombinację związku A z co najmniej jednym związkiem B.

Kompozycje te mogą również zawierać każdy rodzaj innych składników, takich jak, na przykład, koloidy ochronne, środki adhezyjne, zagęszczające, środki tiksotropowe, środki penetrujące, stabilizatory, środki maskujące, itd. Ogólnie biorąc, związki A i B mogą być łączone ze wszystkimi stałymi lub ciekłymi dodatkami stosowanymi w normalnych mieszankach.

Na ogół, kompozycja według niniejszego wynalazku zawiera zazwyczaj 0,05-95% (wagowych) materiału aktywnego, jeden lub kilka stałych lub ciekłych nośników, ewentualnie, jeden lub kilka środków powierzchniowo czynnych.

Przez termin „nośnik”, w niniejszym opracowaniu, określa się materiał organiczny lub nieorganiczny, naturalny lub syntetyczny, z którym miesza się materiał aktywny dla ułatwienia jego stosowania na nadziemnych częściach roślin. A zatem, nośnik ten jest na ogół obojętny i musi być dopuszczalny w rolnictwie, a zwłaszcza dla rośliny poddawanej jego działaniu. Nośnikiem może być ciało stałe (glinka, krzemiany naturalne lub syntetyczne, krzemionka, żywice, woski, stałe A nawozy, itd.) lub ciecz (woda, alkohol, a zwłaszcza butanol, itd.).

Środkiem powierzchniowo czynnym może być środek emulgujący, dyspergujący lub zwilżający typu jonowego lub niejonowego lub mieszanina takich środków powierzchniowo czynnych. Przykładowo można wymienić sole kwasów poliakrylowych, sole kwasów lignosulfonowych, sole kwasów fenolosulfonowych lub naftalenosulfonowych, polikondensaty tlenku etylenu na alkoholach tłuszczowych lub na kwasach tłuszczowych lub na aminach tłuszczowych, podstawione fenole (a zwłaszcza alkilofenole lub arylofenole), sole estrów kwasów sulfobursztynowych, pochodne tauryny (a zwłaszcza alkilotauryniany), estry fosforowe alkoholi lub fenoli polioksyetylenowanych, estry kwasów tłuszczowych i polialkoholi, pochodne z grupą siarczanową, sulfonianową i fosforanową wymienionych związków. Obecność co najmniej jednego środka powierzchniowo czynnego jest na ogół niezbędna, jeśli materiał aktywny i/lub nośnik obojętny nie są rozpuszczalne w wodzie i kiedy nośnikiem jest woda.

A zatem więc, kompozycję do stosowania w rolnictwie według niniejszego wynalazku mogą zawierać materiał aktywny w bardzo szerokich granicach od 0,05 do 95% (wagowych). Zawartość środka powierzchniowo czynnego wynosi, korzystnie, 5-40% wagowych.

Kompozycje według niniejszego wynalazku występują w bardzo różnych postaciach, stałych lub ciekłych.

Jako formy kompozycji w postaci ciał stałych, można wymienić proszki do opylania (o zawartości materiału aktywnego do 100%) i granulaty, a zwłaszcza otrzymywane na drodze ekstruzji, zagęszczania, impregnacji nośnika granulowanego, przez granulację proszków (przy czym zawartość materiału aktywnego w tych granulatach wynosi 0,5-80%), pastylki lub tabletki musujące.

Kompozycja grzybobójcza według niniejszego wynalazku może być stosowana w postaci proszków do opylania; można również stosować kompozycję zawierającą 50 g materiału aktywnego i 950 g talku; można również stosować kompozycję zawierającą 20 g materiału aktywnego, 10 g drobnoziarnistej krzemionki i 970 g talku; składniki te miesza się i mieli, po czym mieszaninę stosuje się do opylania.

187 164

Jako ciekłe formy kompozycji lub przeznaczone do tworzenia kompozycji ciekłych podczas stosowania, można wymienić roztwory, a zwłaszcza koncentraty rozpuszczalne w wodzie, koncentraty emulgowalne, emulsje, stężone zawiesiny, aerozole, zwilżalne proszki (lub proszki do rozpylania), pasty, żele.

Koncentraty emulgowalne lub rozpuszczalne zawierają najczęściej 1.0-80% materiału aktywnego, emulsję lub roztwory gotowe do stosowania, zawierają 0,001-20% materiału aktywnego.

Poza rozpuszczalnikiem, emulgowalne koncentraty mogą zawierać, jeśli jest to wymagane, 2-20% odpowiednich dodatków, takich jak stabilizatory, środki powierzchniowo czynne, środki penetrujące, inhibitory korozji, barwniki lub środki adhezyjne wymienione poprzednio.

Wychodząc z tych koncentratów, można otrzymać, przez rozcieńczenie wodą, emulsje o każdym pożądanym stężeniu, które jest odpowiednie do danego zastosowania na uprawach.

Poniżej, przedstawiono przykładowy skład kilku emulgowalnych koncentratów:

Przykład CE1:

- materiał aktywny 400 tgl

- dodecylobenzenosulfonian metalu alkalicznego 24 jgl

- nonylofenol oksyetylenowany 10 cząsteczkami tlenku etylenu 16 jgl

- cykloheksanon 200 g/l

- rozpuszczalnik aromatyczny q.s.p 11

Według innego składu koncentratu emulgowalnego, stosuje się : Przykład CE 2

- materiał aktywny 252 g

- olej roślinny epoksydowany 25 g

- mieszanina sulfonianu alkiloarylu i eteru poliglikolu i alkoholu tłuszczowego 100 g

- dimetyloformamid 50 g

- ksylen 575 5

Stężone zawiesiny, również stosowane do rozpryskiwania, wytwarza się w taki sposób, aby otrzymać stabilny produkt płynny, nie dający osadów i zawierają one zazwyczaj 10-75% materiału aktywnego, 0,5-15% środków powierzchniowo czynnych, 0,1-10% środków tiksotropowych, 0-10% odpowiednich dodatków, takich jak środki przeciwpieniące, inhibitory korozji, stabilizatory, środki penetrujące i adhezyjne oraz jako nośnik, wodę lub ciecz organiczną w której materiał aktywny jest w małym stopniu lub w ogóle nierozpuszczalny: niektóre stałe materiały organiczne lub sole mineralne mogą być rozpuszczalne w nośniku, aby umożliwić sedymentację lub jako środki zapobiegające zamarzaniu wody.

Poniżej przedstawiono przykładowy skład stężonej zawiesiny:

Przykład SCI:

- materiał aktywny 500 g

- fosforan tristyrylofenolu polietoksylowany 50 g

- alkilofenol polietoksylowany 50 g

- polikarboksylan sodu 20 g

- glikol etylenowy 50 g

- olej organopolisiloksanowy (przeciw pienieniu) 11

- polisacharyd 115 g

-woda 316,5 g

Zwilżalne proszki (lub proszki do rozpylania) są zazwyczaj wytwarzane w taki sposób, że zawierają one 20-95% materiału aktywnego i zwyczajowo, poza stałym nośnikiem, 0-30% środka zwilżającego, 3-20% środka dyspergującego i jeśli jest to wymagane, 0,1-10% jednego lub kilku, stabilizatorów i/lub innych dodatków, takich jak środki penetrujące, środki adhezyjne, i/lub środki przeciw zbrylaniu się, barwniki, itd.

Aby otrzymać proszki do opylania lub zwilżalne proszki, miesza się bardzo starannie materiały aktywne w odpowiednich mieszalnikach z substancjami dodatkowymi i mieli się

187 164 w młynie lub innym odpowiednim gniotowniku. W ten sposób otrzymuje się proszki do rozpylania, których zwilżalność i łatwość tworzenia zawiesiny są korzystne; można z nich wytworzyć zawiesiny w wodzie o każdym pożądanym stężeniu i zawiesiny te są szczególnie przydatne do stosowania zwłaszcza na liściach roślin.

Zamiast zwilżalnych proszków można robić pasty. Sposoby i warunki wytwarzania i stosowania tych past są podobne jak zwilżalnych proszków lub proszków do rozpylania. Poniżej przedstawiono przykładowe różne składy zwilżalnych proszków (lub proszków do rozpylania):

Przykład PM 1

- materiał aktywny 50%

- alkohol tłuszczowy etoksylowany ( środek zwilżający) 2,55%

- fenyloetylofenol etoksylowany (środek dyspergujący) 5%

- kreda (obojętny nośnik) 42,5%

Przykład PM 2 ;

- materiał aktywny 10%

- alkohol syntetyczny okso typu rozgałęzionego, w C13 etoksylowany przez 8-10 cząstek tlenku etylenu (środek zwilżający)

- obojętny lignosulfonian wapnia (środek dyspergujący) 122%

- węglan wapnia ( obojętny wypełniacz) q.s.p 100%

Przykład PM 3:

Ten zwilżalny proszek zawiera te same składniki jak w przykładzie poprzednim, ale w proporcji jak poniżej;

- materiał aktywny	77%
- środek zwilżający	L^0%
- środek dyspergujący	8%
- węglan wapnia (obojętny wypełniacz)	q.s.p 100%
Przykład PM 4:
- materiał aktywny	90%
- alkohol tłuszczowy etoksylowany (środek zwilżający)	4%
- fenyloetylofenol etoksylowany (środek dyspergujący)	6%
Przykład PM 5:
- materiał aktywny	55%
- mieszanina anionowych i niejonowych środków
powierzchniowo czynnych (środek zwilżający)	2,5%,
- lignosulfonian sodowy (środek dyspergujący)	5%
- glinka kaolinowa (obojętny nośnik)	42,5%.

Zawiesiny i emulsje wodne, na przykład kompozycje otrzymane przez rozcieńczenie wodą zwilżalnych proszków lub koncentratów emulgowalnych według niniejszego wynalazku, są objęte ogólnymi ramami niniejszego wynalazku. Emulsje mogą być typu woda w oleju lub olej w wodzie oraz mogą mieć konsystencję typu „majonez”.

Kompozycje grzybobójcze według niniejszego wynalazku mogą również być wytwarzane w postaci granulatów dyspergowalnych w wodzie i również są objęte zakresem niniejszego wynalazku.

Te dyspergowalne granulaty, o gęstości na ogół zawartej pomiędzy około 0,3 a 0,6, mają rozmiary cząstek na ogół zawierające się pomiędzy około 150 a 2000, a korzystnie pomiędzy 300 a 1500 mikronów.

Zawartość materiału aktywnego w tym granulacie wynosi na ogól 1-90%, korzystnie 2590%.

Pozostałość granulatu jest zasadniczo utworzona przez stały wypełniacz i ewentualnie dodatki powierzchniowo czynne, nadające granulatowi własności dyspergowalności w wodzie. Granulaty te mogą być zasadniczo dwóch różnych typów, które różni rozpuszczalność lub nierozpuszczalność wypełniacza w wodzie. Jeśli wypełniacz jest hydrorozpuszczalny, mo10

187 164 że on być mineralny lub, korzystnie, organiczny. Doskonałe wyniki otrzymano z mocznikiem. W przypadku wypełniacza nierozpuszczalnego, jest on korzystnie mineralny, jak na przykład kaolin lub bentonit. Korzystnie, towarzyszy on środkom powierzchniowo czynnym (w ilości

2-20% wag. granulatu), którego większa część jest utworzona, na przykład, przez co najmniej jeden środek dyspergujący, zasadniczo anionowy, taki jak polinaftalenosulfonian metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych lub lignosulfonian metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych, przy czym resztę stanowi niejonowy lub anionowy środek zwilżający, taki jak alkilonaftalenosulfonian metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych.

Ponadto, jeśli nie będzie to niezbędne, można wprowadzać inne dodatki, takie jak środki przeciw pienieniu.

Granulat według niniejszego wynalazku może być wytworzony poprzez mieszanie niezbędnych składników, a następnie granulację jedną z rozlicznych znanych technik (drażetkowanie, płynne łoże, atomizator, wytłaczanie, itd.). Na ogół, proces kończy się to rozdrabianiem, a następnie przesiewaniem do rozmiarów cząstek w granicach wyżej wymienionych. Można również stosować granulaty otrzymane jak poprzednio, a następnie impregnować je kompozycją zawierającą materiał aktywny.

Korzystnie, otrzymuje się granulat przez wytłaczanie, postępując jak wskazano w przykładach poniżej.

Przykład GDI: Granulatydyspergowalne

Miesza się w mieszarce 90% wagowych materiału aktywnego i 10% mocznika perełkowego. Następnie, rozdrabnia się mieszaninę w kruszarce kłowej. Otrzymuje się proszek, który nawilża się 8%(wag.) wody. Wilgotny proszek jest ekstrudowany przez walce perforowane. Otrzymany granulat suszy się, a następnie rozdrabnia i przesiewa przez sita, aby uzyskać granulat tylko o rozmiarach zawartych pomiędzy 150 a 2000 mikronów.

Przykład GD II: Granulaty dyspergowalne

W mieszarce, miesza się następujące składniki:

- materiał aktywny 75%

- środek zwilżający (alkilonaftalenosulfonian sodu) 2%

- środek dyspergujący (polinaftalenosulfonian sodu) 8%

- wypełniacz obojętny nierozpuszczalny w wodzie (kaolin) 15%

Mieszaninę tę granuluje się w łożu płynnym w obecności wody, a następnie suszy, mieli i przesiewa w taki sposób, aby uzyskać granulat o wymiarach cząstek, zawartych pomiędzy 0,15 a 0,80 mm.

Granulaty te mogą być stosowane w tej postaci, w roztworze lub dyspersji wodnej w takiej ilości, aby otrzymać wymagane stężenie. Mogą one być również stosowane do otrzymywania kompozycji z innymi materiałami aktywnymi, zwłaszcza środkami grzybobójczymi, które występują w postaci zwilżalnych proszków lub granulatów lub zawiesin wodnych.

Jeśli chodzi o kompozycje nadające się do składowania i transportu, zawierają one korzystnie 0,5-95% (wagowo) materiału aktywnego.

Kompozycje według wynalazku stosuje się do zwalczania fitopatogennych grzybów na uprawach i do profilaktycznego zabezpieczania upraw przed fitopatogennymi grzybami, stosując na nadziemne części roślin 10-5000 g/ha tych kompozycji.

Fitopatogenne grzyby, które można zwalczać na uprawach tym sposobem, należą zwłaszcza do:

- grupy oomycetes rodzaju Phytophthora, taka jak Phytophthora infestans (mączniak roślin z rodziny jawnopłciowych, a zwłaszcza ziemniaka lub pomidora), Phytophthora citrophthora, Phytophthora capsici, Phytophthora cactorum, Phytophthora palmivora, Phytophthora cinnamoni, Phytophthora megasperma, Phytophthora parasitica.

rodziny Peronosporacees, a zwłaszcza Plasmopara viticola (mączniak winorośli), Plasmopara halstedei (mączniak słonecznika), Pseudoperonospora sp (a zwłaszcza mączniak dyniowatych i chmielu), Bremia lactucae (mączniak sałaty), Peronospora tabacinae (mączniak tytoniu),

187 164 grupy adelomycetes:

rodzaj Alternaria, na przykład Alternaria solani (altemarioza roślin z rodziny jawnopłciowych, a zwłaszcza pomidora i ziemniaka), rodzaj Guignardia, a zwłaszcza Guignardia bidwelli (black rot winorośli), rodzaj Oidium, na przykład mączniak właściwy winorośli (Uncinula necator); mączniak upraw warzywnych, na przykład Ersiphe polygoni (mączniak krzyżowych); Leveillula taurica, Erysiphe cichoracearum, Sphaerotheca fuligena; (mącznaak dyniowatych, złożonych, pomidora); Erysiphe communis (mączniak buraka i kapusty); Erysiphe pisi (mączniak groszku i lucerny); Erysiphe polyphaga (mączniak fasolki szparagowej i ogórka); Erysiphe umbelliferarum (mączniak baldaszkowatych, a zwłaszcza marchwi; Sphaerotheca humuli (mączniak chmielu); Erysiphe graminis (mączniak zbóż).

- rodzaj Septoria, na przykład Septoria nodorum lub Septoria tritici (septorioza zbóż);

- rodzaj Puccinia, na przykład Puccinia recondita lub striiformis (rdza pszeniczna).

Kompozycja grzybobójcza, będąca według niniejszego wynalazku, jest stosowana na drodze różnych sposobów obróbki, takich jak:

- rozpylanie na nadziemnych częściach upraw cieczy zawierającej wymienioną kompozycję,

- opylanie, rozprowadzanie na glebie granulatu lub proszku, rozlewanie, wstrzykiwanie do drzew lub pędzlowanie.

Rozpylanie cieczy na nadziemnych częściach upraw jest korzystnym sposobem obróbki.

Wyżej wymieniona ilość 10-5000 g/ha jest ilością skuteczną i niefitotoksyczną, która jest wystarczająca, aby kontrolować lub niszczyć grzyby występujące lub które mogą się pojawić na uprawach i która nie wywołuje na wymienionych uprawach żadnych symptomów fitotoksyczności. W praktyce ilość ta może się zmieniać w powyższych granicach, w zależności od rodzaju zwalczanego grzyba, rodzaju uprawy, warunków klimatycznych i rodzaju związku B, który zawarty jest w kompozycji grzybobójczej według niniejszego wynalazku. Ilość ta może być określona przez systematyczne badania polowe, co jest w zasięgu specjalistów.

Granice powyższe, jak już wspomniano, odpowiadają dawce na hektar 10-5000 g/ha, co w praktyce odpowiada objętości cieczy do rozpylania, w granicach 1 g/hl-500 g/hl.

Przykłady poniżej stanowią jedynie ilustrację wynalazku i nie ograniczają go w żaden sposób.

W przykładach tych, stosowanym związkiem A jest (4-S) 4-metylo-2-metylotio-4fenylo-1-fenyloamino-2-imidazolino-5-on.

Na załączonych do niniejszego opracowania wykresach, dawka każdego z materiałów aktywnych jest oceniana jako składnika pojedynczego, w ilości wymaganej do kontrolowania fitopatogennych grzybów na wskazanym poziomie i jest porównywana z dawką 2 materiałów aktywnych ocenianych w mieszaninie. Skuteczna ilość każdego z materiałów aktywnych ocenianych, jako pojedyncze składniki jest pokazana na osi odciętych i rzędnych i przeprowadzona jest linia prosta przecinająca te dwie osie i łącząca te dwie dawki. Jeśli materiał aktywny jako pojedynczy składnik jest nieskuteczny (na przykład fosetyl-A1 na fig. 1), linia prosta jest równoległa do osi rzędnych, która wskazuje dawki tego materiału aktywnego. Jeśli chodzi o 2 materiały aktywne oceniane w mieszaninie, dawka mieszaniny o danym stosunku jest wskazana kropką. Prosta jest pociągnięta pomiędzy tym punktem, a początkiem układu osi, w taki sposób, że stosunek materiałów aktywnych może być z łatwością wskazany dla każdego badanego stosunku.

Przykład I: Test in vivo połączenia A z fosetylem-A1 na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Wytwarza się zawiesinę 60 mg zawierającą związki A i B w ciekłej mieszaninie utworzonej z 0,3 ml środka powierzchniowo czynnego (oleinian pochodnej polioksyetylenowanego sorbitanu) rozcieńczonego do 10% w wodzie i 60 ml wody.

Składnikiem B jest fosetyl-A1; stosunek A/B wynosi 0,05-0, 1-1.

W pojemnikach uprawia się sadzonki pomidora (gatunek Marmande). Kiedy rośliny mają miesiąc (stadium 5-6 liści, wysokość 12-15 cm) są spryskiwane wyżej wymienioną zawiesiną.

187 164

Po upływie 48 godzin, zakaża się każdą z roślin za pomocą wodnej zawiesiny zarodników przez spryskiwanie (30000 sp/cm3) Phytophthora infestans.

Po zakażeniu, sadzonki pomidorów inkubuje się przez 7 dni, w temperaturze około 20°C w atmosferze nasyconej wilgocią.

Sprawdza się stan roślin po 7 dniach od zakażenia i porównuje z sadzonkami referencyjnymi.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 90% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki A wyrażone w mg/1, a na osi rzędnych dawki B wyrażone w mg/1.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 1, z którego wynika, że fosetyl-A1, gdy jest stosowany jako „pojedynczy składnik”, wykazuje zerową skuteczność w warunkach testu. Tym niemniej, okazuje się, że dodanie fosetylu-A1 pozwala w sposób nieoczekiwany zmniejszyć ilość składnika A, potrzebną do zniszczenia 90% pasożytów, do ilości mniejszej niż 309 mg/l, co odpowiada dawce czystego składnika A, która byłaby potrzebna do zastosowania, aby uzyskać ten sam procent zniszczenia.

Układ uzyskanych punktów wskazuje więc na efekt bnilateralny, zwany w języku angielskim zgodnie z wcześniej wymienioną metodą Tammer'a „one Side effect”. Układ tych punktów odpowiada izoboli typu II według wymienionej metody (str.74 cytowanej już wcześniej odpowiedniej referencji bibliograficznej) i jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład II: Test in vivo połączenia A z fosetylem-A1 na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 72 godzinnym działaniu prewencyjnym

Składnikiem B jest fosetyl-A1; stosunek A/B wynosi 0,002-0,004-0,02.

W pojemnikach uprawia się sadzonki winorośli (Vitis vinifera), gatunek Chardonnay. Kiedy rośliny mają 2 miesiące (stadium 8-10 liści, wysokość 10-15 cm) są spryskiwane wyżej wymienioną, zawiesiną.

Sadzonki, które są stosowane jako referencyjne są poddawane działaniu podobnej zawiesiny, ale nie zawierającej materiału aktywnego (preparat referencyjny).

Po 72 godzinnym suszeniu, zakaża się każdą z roślin za pomocą wodnej zawiesiny zarodników przez spryskiwanie Plasmopara viticola otrzymanych na liściach zakażonych zarodnikami 7 dni wcześniej. Te zarodniki stosuje się w zawiesinie 100 000 jednostek na cm3.

Zakażone sadzonki są następnie inkubowane przez 2 dni, w temperaturze około 18°C w atmosferze nasyconej wilgociią a następnie przez 5 dni w temperaturze 20-22°C, w atmosferze o wilgotności względnej 90-100%.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 90% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie izoboli Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki A wyrażone w mg/1, a na osi rzędnych dawki B wyrażone w mg/l.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 2, z którego wynika, że fosetyl-A1, gdy jest stosowany jako pojedynczy składnik, wykazuje zerową skuteczność w warunkach testu. Tym niemniej, okazuje się, że dodanie fosetylu-A1 pozwala w sposób nieoczekiwany zmniejszyć dawkę składnika A, potrzebną do zniszczenia 90% pasożytów, do ilości poniżej 20 mg/l, co odpowiada dawce czystego składnika A, która byłaby potrzebna do zastosowania, aby uzyskać ten sam procent zniszczenia.

Układ uzyskanych punktów wskazuje więc na efekt unilateralny, zwany w języku angielskim zgodnie z wcześniej wymienioną metodą Tammes'a „one side effect”. Układ tych punktów odpowiada izoboli typu II według wymienionej metody (str. 74 cytowanej już wcześniej odpowiedniej referencji bibliograficznej) i jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład III: Test in vivo połączenia A z mankozebem na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

187 164

Powtarza się Przykład II z zastosowaniem jako składnika B mankozebu i przystosowuje się stężenia A i B w zawiesinie do obróbki roślin, odpowiednio 3,2 i 12,5 mg/l, po czym przeprowadza zakażanie 24 godziny po obróbce.

Zmierzona skuteczność, jak również skuteczność produktów A i B jako pojedynczych składników, zmierzona w tych samych warunkach, są przedstawione w Tabeli, poniżej.

	Ilość (mg/l)	Skuteczność (%)
Związek A	3,2	80,8
Mankozeb	12,5	0
Związek A + mankozeb	3,2+12,5	90,4

Przykład IV (Test in vivo połączenia A z cymoksanilem na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem jako składnika B cymoksanilu i przystosowuje się stosunek A/B w zawiesinie do obróbki sadzonek, wynoszący 0,25-0,5-2-4.

Uzyskuje się wykres, przedstawiony na Fig.3, który wykazuje układ punktów analogiczny jak w Przykładzie I, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład V: Test in vivo połączenia A z N-metylo-N-etylo-2-(3,4-dimetoksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamidem na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem jako składnika B N-metylo-N-etylo-2-(3,4dimetoksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamidu i przystosowuje się stosunek A/B w zawiesinie do obróbki sadzonek, wynoszący 0,25-0,5-1-2-4.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 90% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie izoboli Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki A wyrażone w mg/l, a na osi rzędnych dawki B wyrażone w mgl.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 4, z którego wynika, że dodanie składnika A w ilości poniżej 163 mg/l (co odpowiada dawce czystego A, która jest wymagana do uzyskania 90% zniszczenia pasożytów) pozwala w sposób nieoczekiwany, zmniejszyć dawkę składnika B wymaganą do zniszczenia 90% pasożytów do wartości poniżej 166 mg/l (wartość ta odpowiada dawce czystego B, która jest wymagana do uzyskania tego samego procentowo stopnia zniszczenia).

Układ uzyskanych punktów wskazuje więc na efekt unilateralny, zwany w języku angielskim zgodnie z wcześniej wymienioną metodą Tammes'a „one side effect”. Układ tych punktów odpowiada izoboli typu III według wymienionej metody (str.74 cytowanej już wcześniej odpowiedniej referencji bibliograficznej) i jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład VI: Test in vivo połączenia A z dimetomorfem na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem, jako składnika B, dimetomorfu i przystosowuje się stosunek A/B w zawiesinie do obróbki sadzonek, wynoszący 0,25-0,5-1.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 5, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V i charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład VII: Test in vivo połączenia A z oksadiksylem na Plasmopara viticola (mączniak winorośli, szczepu wrażliwego na fenyloamidy) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Wytwarza się zawiesinę 60 mg zawierającą związki A i B w ciekłej mieszaninie utworzonej z 0,3 ml środka powierzchniowo czynnego (oleiniąn pochodnej polioksyetylenowanego sorbitanu) rozcieńczonego do 10% w wodzie i 60 ml wody.

Składnikiem B jest oksa^i^^! ; stosunek A/B wynosi 0,5-1-2-4.

W pojemnikach uprawia się sadzonki winorośli (Vitis vinifera), gatunek Chardonnay. Kiedy rośliny mają 2 miesiące (stadium 8-10 liści, wysokość 10-15 cm) są zakażane przez spryskiwanie wodną zawiesiną zarodników Plasmopara viticola, otrzymanych z zakażonych 7 dni wcześniej liści. Zarodniki te stosuje się w zawiesinie zawierającej 100 000 jednostek na cm3.

187 164

Po upływie 48 godzin, zakażone sadzonki są spryskiwane wodną zawiesiną wyżej wymienionego środka grzybobójczego.

Sadzonki stosowane jako sadzonki referencyjne są spryskiwane podobną zawiesiną ale nie zawierającą materiału aktywnego („preparat referencyjny”). Zakażone sadzonki są następnie inkubowane przez 2 dni, w temperaturze około 18°C w atmosferze nasyconej wilgocią a następnie przez 5 dni w temperaturze 20-22°C, w atmosferze o wigotności względnej 90100%.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 70% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie izoboli Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki A, wyrażone w mg/l, a na osi rzędnych dawki B, wyrażone w mg/l.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 6, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V i który jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład VIII: Test in vivo połączenia A z chlorotalonilem na Phytophthora infestans ( mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem, jako składnika B, chlorotalonilu; stosunek A/B wynosi 0,125-0,25-0,5-1-2. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 70% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 7, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V i jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład IX: Test in vivo połączenia A z dimetomorfem na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 48 godzinnym działaniu leczniczym

Powtarza się Przykład VII z zastosowaniem, jako składnika B, dimetomorfu; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-1-2-4. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 90% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 8, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie I, który jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład X: Test in vivo połączenia A z metalaksylem na Phytophthora infestans (mączniak pomidorą szczep wrażliwy na fenyloamidy) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem jako składnika B metalaksylu; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-1-2. Stosuje się szczep wrażliwy na fenyloamidy.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 9, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie I, charakteryzujący synergizm.

Przykład XI: Test in vivo połączenia A z metalaksylem na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład II z zastosowaniem, jako składnika B, metalaksylu; stosunek A/B wynosi 2-4-8. Przeprowadza się zakażenie sadzonek winorośli w 24 godziny po działaniu zawiesiną zawierającą mieszaninę A i B.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 10, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakteryzujący synergizm.

Przykład XII: Test in vivo połączenia A z kwasem fosforawym na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem, jako składnika B, kwasu fosforawego; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-0,1-0,2-1. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 70% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 11, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie I, charakterystycznym dla synergizmu.

Przykład XIII: Test in vivo połączenia A z solą sodową kwasu fosforawego na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład II z zastosowaniem, jako składnika B, soli sodowej kwasu fosforawego; stosunek A/B wynosi 0,025-0,05-0,1. Przeprowadza się zakażenie sadzonek winorośli w 24 godziny po działaniu zawiesiną zawierającą mieszaninę A i B.

187 164

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 12, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie II, charakterystycznym dla synergizmu.

Przykład XIV: Test in vivo połączenia A z cymoksanilem na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem, jako składnika B, cymoksanilu; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-1-2. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 70% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 13, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XV: Test in vivo połączenia A z cymoksanilem na Phytophthora infestons (mączniak pomidora) po 24 godzinnym działaniu leczniczym

Wytwarza się zawiesinę 60 mg zawierającą związki A i B w ciekłej mieszaninie utworzonej z 0,3 ml środka powierzchniowo cz.ynnego (oleinian pochodnej polioksyetylenowanego sorbitanu) rozcieńczonego do 10% w wodzie i 60 ml wody.

Składnikiem B jest cymoksanil; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-1-2.

W pojemnikach uprawia się sadzonki pomidora (gatunek Marmande). Kiedy rośliny mają miesiąc (stadium 5-6 liści, wysokość 12-15 cm) są zakażane przez spryskiwanie zawiesiną wodną zarodników (30000 sp/cm³) Phytophthora infestans.

Po upływie 24 godzin, spryskuje się rośliny za pomocą wyżej wymienionej zawiesiny.

Następnie, sadzonki pomidorów inkubuje się przez 7 dni, w temperaturze około 20°C, w atmosferze nasyconej wilgocią.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 90% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki cymoksanilu, wyrażone w mg/l, a na osi rzędnych dawki A, wyrażone w mg/l.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 14, na którym rozkład punktów wskazuje na efekt unilateralny, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XVI: Test in vivo połączenia A z N-metylo-N-etylo-2-(3,4dimetoksyfenylo)-4-trifluorobenzamidem na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 48 godzinnym działaniu leczniczym

Powtarza się Przykład VII z zastosowaniem, jako składnika B, N-metylo-N-etylo-2(3.4-dimetoksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamidu; stosunek A/B w zawiesinie wynosi 0,250,5-1-4.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 15, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakterystycznym dla synergizmu.

Przykład XVII: Test in vivo połączenia A z metylo-(E)-metoksyimino[a(toliloksy)o-tolilojoctanu na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład II z zastosowaniem, jako składnika B, metylo-(E)metoksyimino[a-(toliloksy)o-tolilo]octanu; stosunek A/B w zawiesinie wynosi 0,25-0,5-1. Przeprowadza się zakażanie sadzonek w 24 godziny po działaniu zawiesiną zawierającą mieszaninę A i B.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 16, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakterystycznym dla synergizmu.

Przykład XVIII: Test in vivo połączenia A z metylo-(E)-metoksyimino[a(toliloksy)o-tolilo]octanu na Plasmopara viticola (mączniak winorośli) po 48 godzinnym działaniu leczniczym

Powtarza się Przykład VII z zastosowaniem, jako składnika B, metylo-(E)-metoksyimino[a-(toliloksy)o-tolilo]octanu metylu; stosunek A/B wynosi 0,25-0,5-1. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 90% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 17, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakterystyczny dla synergizmu.

187 164

Przykład XIX: Test in vivo połączenia A z metylo^E^-UJO-^-cyjanofenoksy)pi.rymidyno-4-yloksy]fenylo}-3-metoksyakrylanem na Phytophthora infestans (mączniak pomidora) po 48 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład I z zastosowaniem, jako składnika B, metylo-(E)-2-{2[6-(2cyjanofenoksy)pirymidyno-4-yloksy]fenylo}-3-metoksyakrylanu; stosunek A/B wynosi 0,250,5-1. Uzyskuje się wyniki odpowiadające 90% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 18, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak uzyskany w Przykładzie V, charakterystycznym dla synergizmu.

Przykład XX: Test in vivo połączenia A z fluazinamem na Phytophthora infestans (mączniak ziemniaka, wrażliwy na fenyloamidy) po 24 godzinnym działaniu leczniczym

Powtarza się Przykład XV z zastosowaniem sadzonek ziemniaka (odmiana Bintje) i jako składnika B, fluazinamu; stosunek A/B wynosi 0,11-0,33-1.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 19.

Przykład XXI: Test in vivo połączenia A z epoksykonazolem na Septoria nodorum (septorioza pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Wytwarza się stężoną zawiesinę wodną A o stężeniu 500 g/l.

Składnikiem B jest epoksykonazol, który stosuje się w stężonej zawiesinie wodnej w ilości 125 g/l.

Następnie, rozcieńcza się zawiesinę zawierającą A i/lub B w wodzie, w taki sposób, aby uzyskać stosunek A/B o wartościach: 0,25-0,5. We wszystkich przypadkach uzyskuje się homogeniczną zawiesinę wodną.

W pojemnikach, umieszczonych w komorach klimatycznych, w których temperatura wynosi około 10°C, a wilgotność względna wynosi około 70%, wysiewa się ziarna pszenicy odmiany Talent. Kiedy sadzonki mają 15 dni są one spryskiwane, wyżej wymienioną, rozcieńczoną zawiesiną.

Spryskiwanie to przeprowadza się za pomocą systemu dysz rozpylających ciecz w postaci stożka, którego kąt wierzchołkowy zawarty jest pomiędzy 70 a 110. System ten daje strumień wiązkowy. Jest on zamocowany na wózku, który wykonuje ruch postępowy w stosunku do pojemników umieszczonych na tacach.

System taki pozwala na podanie dawki A i/lub B stosowanej w ilości g na hektar.

Warunki doświadczeń są takie, że objętość natryskiwanej na pojemniki zawiesiny wodnej wynosi 250 1 ha.

Po upływie 24 godzin, zakaża się każdą z roślin za pomocą wodnej zawiesiny zarodników przez spryskiwanie (500 000 sp/cm3) Septoria nodorum..

Po zakażeniu, sadzonki pszenicy inkubuje się przez 7 dni, w temperaturze około 20°C.

Sprawdza się stan roślin po 7 dniach od zakażenia i porównywuje z sadzonkami referencyjnymi zakażonymi przez pasożyty, ale nie poddanymi obróbce.

Otrzymane wyniki były nanoszone w postaci punktów odpowiadających 90% zniszczeniu pasożytów i umieszczane na wykresie Tammes'a, na którym na osi odciętych są dawki epoksykonazolu, wyrażone w g/ha, a na osi rzędnych dawki A, wyrażone również w g/ha.

W ten sposób otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 20, na którym rozkład punktów jest analogiczny jak w Przykładzie I i który jest charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXII: Test in vivo połączenia A z epoksykonazolem na Puccinia recondita (rdza brunatna pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXI, przy stosunku A/B wynoszącym 0.1 -0,2-1-2 i przeprowadza zakażenie za pomocą zawiesiny wodnej zarodników (100 000 sp/cm ) Puccinia recondita.

Sprawdza się stan roślin po 10 dniach od zakażenia i porównuje z sadzonkami referencyjnymi zakażonymi przez pasożyty, ale nie poddanymi obróbce.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 21.

Przykład XXIII: Test in vivo połączenia A z epoksykonazolem na Septoria tritici (septorioza pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXI, przy stosunku A/B wynoszącym: 0,25-0,5-1 i stosując ziarna pszenicy odmiany Darius.

187 164

Zakażenie przeprowadza się za pomocą wodnej zawiesiny zarodników (500 000 sp/cm³) Septoria tritici i inkubuje przez 21 dni w temperaturze 18°C i 15°C w nocy.

Sprawdza się stan roślin po 21 dniach od zakażenia i porównuje z sadzonkami referencyjnymi zakażonymi przez pasożyty, ale nie poddanymi obróbce.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 22, który wykazuję na analogiczny rozkład punktów jak w Przykładzie XXI, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXIV: Test in vivo połączenia A z propikonazolem na Puccinia recondita (rdza brunatna pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXII z zastosowaniem, jako związku B, propikonazolu, który stosuje się w postaci rozpuszczalnego koncentratu o stężeniu 125 g/l i przy stosunku A/B wynoszącym 0,5-1-2.

Uzyskuje się wyniki odpowiadające 70% zniszczeniu pasożytów·.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 23, który wykazuje na analogiczny rozkład punktów jak w Przykładzie V, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXV: Test in vivo połączenia A z propikonazolem na Septoria nodorum (septorioza pszenicy), po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXI z zastosowaniem jako związku B, propikonazolu, który stosuje się w postaci rozpuszczalnego koncentratu o stężeniu 125 g/l i przy stosunku A/B wynoszącym 0,5-1-2.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 24, który wykazuje na rozkład punktów charakterystyczny dla synergizmu.

Ten przykład powtarza się również przy wartościach stosunku A/B wynoszących: 0,10,2 -1.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 25, który wykazuje na rozkład punktów charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXVI: Test in vivo połączenia A z propikonazolem na Septoria nodorum (septorioza pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXIII, z zastosowaniem jako związku B-propikonazolu, który stosuje się w postaci rozpuszczalnego koncentratu o stężeniu 125 g/l i przy stosunku A/B wynoszącym 0,1 -0,2-1.

Uzyskuje się wyniki odpowiadające 90% zniszczeniu pasożytów.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 26, który wykazuje na analogiczny rozkład punktów jak w Przykładzie I, charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXVII: Test in vivo połączenia A z prochlorazem na Septoria nodorum (septorioza pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXI, z zastosowaniem jako związku B-prochlorazu, przy czym stosuje się emulgowalne koncentraty A i B o stężeniach, odpowiednio 150 i 320 g/l w mieszaninie alkoholu benzylowego i rozpuszczalnika typu aromatycznego, do którego wprowadzono dwa środki powierzchniowo czynne składające się z oleju rycynowego etoksylowanego 33 molami tlenku etylenu i alkiloarylosulfonianu wapnia.

Wytwarza się emulsje zawierające A i/lub B rozcieńczone w wodzie, w taki sposób, aby stosunek A/B wynosił: 0,25-1-2. We wszystkich przypadkach uzyskuje się również rozcieńczone emulsje homogemczne.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 27, który wykazuje rozkład punktów charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXVIII: Test in vivo połączenia A z tebukonazolem na Septoria nodorum (septorioza pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

Powtarza się Przykład XXI, z zastosowaniem jako związku B-tebukonazolu, który stosuje się w postaci stężonej zawiesiny o stężeniu 25 g/l i przy stosunku A/B wynoszącym: 0,11-2. Rozcieńczone zawiesiny zawierające A i/lub B są homogeniczne.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 28, który wykazuje rozkład punktów charakterystyczny dla synergizmu.

Przykład XXIX: Test in vivo połączenia A z tebukonazolem na Puccinia recondita (rdza brunatna pszenicy) po 24 godzinnym działaniu prewencyjnym

187 164

Powtarza się Przykład XXII, z zastosowaniem jako związku B-tebukonazolu, który sto suje się w postaci stężonej zawiesiny o stężeniu 25 g/l i przy stosunku A/B wynoszącym: 0,1 0,2-1-2. Rozcieńczone zawiesiny zawierające A i/lub B są homogeniczne.

Otrzymuje się wykres, przedstawiony na Fig. 29, który wykazuje rozkład punktów cha rakterystyczny dla synergizmu.

_rM-CH₃ ^Ν-ΝΗ-<§Γ

Wzór 1 nr³r⁴

Wzór 2

187 164

Fig. 1

Fig. 2

Dawka fosetylu Al

CI90= 20

Dawka A w mg/l

187 164

Fig. 3

Fig. 4

090=166 Dawka B w mg/l

100

187 164

Fig. 5

Dawka dimetomorfu

Fig. 6

Dawka oksadiksylu

187 164

Fig. 7

Dawka chlorotalomlu

Fig. 8

Dawka dimetomorfii

187 164

Fig. 9

Fig. 10

Dawka metalaksylu

Fig. 11

Fig. 12

C190-33

Dawka A w mg/I

187 164

Fig. 13

Dawka cymoksanilu

Fig. 14

187 164

Fig. 15

Dawka A w mg/i

Fig. 16

187 164

Fig. 17

Fig. 18

187 164

Fig. 19

Fig. 20

Dawka A w g s.cz./ha

cso -in aee Dawka epoksykonazolu w g s cz./ha

187 164

Fig. 21

Fig. 22

187 164

Fig. 23

070-658 loo Dawka A w g s.cz./ha

Fig. 24

crao o 120 Dawka propikonazolu w g s.cz./ha

187 164

Fig. 25

Fig. 26

Dawka propikonazolu w g s.cz./ha

Fig. 27

IOO ciso-im Dawka prochlorazu w g s cz /ha

187 164

Fig. 28

Fig. 29

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 6,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Synergistycznr kompoaycja jpoyboaójcza zawierająca
2-imidazolino-5-zo, n^n:amienna tym, że zawiera cwiąceC A o wzorce 1, w którym to wzorce: M ocoaeca atom tlenu lub siarki, n oznacza liczbę całkowitą równą 0 lub 1, Y oznacza atom fluoru lub chloru lub rodnik metylowy oraz związek grzybobójczy B, który wybiera się spośród grupy obejmującej: pochodne kwasu ditiokarbamowego i jego sole, zwłaszcza maneb, mankoz-b, zineb, metiram cynku, pochodne kwasu fosforawego, i-k fosforyny metali, zwłaszcza fosetyliAl oraz kwas fosforawy i jego sole metali alkalicznych lub ziem alkαliecnbeh, pochodne chlorowane benzenu, zwłaszcza chlorotalonil, pochodne zawierające pierścień heterocykliczny, cawierąjącb 1-0 atomów azotu, zwłaszcza fluazinam, fludioksonil, prochlom^ ’ pochodne triazoli, zwłaszcza bromuCoojcol, ecprokooacol, dii-nokona^l, dinikooai zol, epoksy^na^, fenbukonazol, flusilazol, flutriafol, heksakonjcol, metkonazol, tebukooazol, tetrakooacol, tritikonazol, pochodne dikarboksyimidów, zwłaszcza kaptao, folpel, kaptafol, iprodion, promymdoo, winchlocolioa, miedź lub pochodo- organiczne, bądź nieorganiczne miedzi, zwłaszcza tlenochlorek miedzi lub wodorotleo-k miedzi, amidy, zwłaszcza cymoksaoil, m-talaCsbl, b-njljksyl oraz oksadiksyl, pochodo- morfoliny, zwłaszcza dim-tomorf, dodemorf, trid-morf, f-opropimorf, fenpropidyna, triadim-ool, pochodne typu m-toCsyaCrylα^nów, zwłaszcza metylo-(E)-0-{0-[-6(0-cyjanof-ooksy)pirbmi5bnol4lbloksy] fenylo } -3 lmetoksyjCrylan, metclOl(E)lmetoksbimino [α -(o-toliloksb)-otolilojoctan lub poza tym N-metblo-(E)lmetoksyαmino[0-(0,5-dimetclof-nokscm--tclo)feoylo]acetamid, pochodne guanidyny, zwłaszcza dodyna, pochodne typu feoblobencami5u o wzorze 0, w którym to wzorze: R¹ i Ro, identyczne lub różne, oznaczają wodór lub halogen, bądź rodnik alkilowy, ewentualoie halog-nowaob, a R³ i R⁴, identyczne lub różne, oznaczają rodoik alkilowy o 1-4 atomach węgla, przy czym wymi-olona kompozycja zawiera składniki A i B o stosunku wagowym A/B, który wynosi 0,0005-50, korzystnie, 0,001- 10.

0. Sboergistyecna kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, ż- związkiem A j-st związek o wzorze 1, w którym M oznacza atom siarki, a n równe jest 0, zwany również (4-S)

4-metblo-0-metblotio-4-f-nylo-1 -fenyloαmino-0-imidαcolinOl5-onem.
3. Sboergistbecna kompozycja według zastrz. 1 albo 0, znamienna tym, że związkiem B jest jedna z następujących pochodnych:

pochodne kwasu ditiokarbamowego i j-go sole, zwłaszcza maneb, mankoz-b, metiram cynku, pochodne kwasu fosforawego, zwłaszcza fosetyl-Al oraz sam kwas fosforawy i jego sole wapniowa i potasowa, pochodna chlorowana benzenu, chlorotalooil, pochodne zawierające pierścień h-t-rocbCliecob, cawierαjąeb 1-0 atomów azotu, zwłaszcza fluazioam, fludioksonil, prochloraz, pochodne triazolu, zwłaszcza bromukooazol, difeookonazol, epoksy^na^, tebukooazol, tritikooαcol, pochodne dikarboCsbimidu, zwłaszcza folpel lub iprodioo, pochodne miedzi, zwłaszcza tlenochlorek miedzi lub wodorotlenek miedzi, amid, zwłaszcza ebmoksαnil, m-talaCsbl lub oksadikscl,

187 164 pochodna morfoliny, dimetomorf, pochodna typu fenylobenzamidu, która odpowiada wzorowi 2, w którym R¹ oznacza atom wodoru, R² oznacza rodnik trifluorometylowy, R³ oznacza rodnik metylowy, a R⁴ oznacza rodnik etylowy, inaczej mówiąc pochodna typu fenylobenzamidu zwana N-metylo-Netylo-2-(3,4-dimetloksyfenylo)-4-trifluoro-metylobenzamidem.
4. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że związek B wybiera spośród fosetylu-A1, mankozebu, cymoksanilu, dimetomorfu, oksadiksylu lub Nmetylo-N-etylo-2- (3,4-dimetloksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamidu.
5. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest fosetyl-A1, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,001-2, korzystnie, 0,002-1.
6. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest N-metylo-N-etylo-2-(3,4-dimetloksyfenylo)-4-trifluorometylobenzamid, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,1-10, korzystnie, 0,2-10 a zwłaszcza 0,25-4.
7. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest cymoksanil, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,05-4, korzystnie, 0,2-4, a zwłaszcza 0,25-4.
8. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest oksadiksyl, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,5-30, korzystnie, 0,5-10.
9. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest mankozeb, to stosunek wagowy A/B wynosi 0,02-2, korzystnie, 0,1-1.
10. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że jeśli składnikiem B jest dimetomorf) to stosunek wagowy A/B wynosi 0,1-2, korzystnie, 0,2-1.
11. Synergistyczna kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że składa się ze związków A i B zmieszanych ze stałymi lub ciekłymi nośnikami, dopuszczalnymi w rolnictwie oraz środkami powierzchniowo czynnymi również dopuszczalnymi w rolnictwie.
12. Synergistyczna kompozycja według zastrz, lalbo 11, znamienna tym, że zawiera 0,05-95% wagowych materiału aktywnego.

Wynalazek niniejszy dotyczy kompozycji grzybobójczej zawierającej 2-imidazolino-5on, stosowanej do zwalczania fitopatogennych grzybów na uprawach i do profilaktycznego zabezpieczania upraw przed fitopatogennymi grzybami.

Znane są, zwłaszcza z europejskiego zgłoszenia patentowego EP 551048, związki racemiczne, pochodne 2-imidazolino-5-onu, o działaniu grzybobójczym, pozwalające na zapobieganie zarówno wzrostowi jak i rozwojowi grzybów fitopatogennych zdolnych do atakowania upraw. Związki tego typu i ich działanie grzybobójcze opisano również w publikacji WO-A93/24467.

Tym niemniej, ciągle poszukuje się poprawy zakresu aktywności i skuteczności wymienionych związków o działaniu grzybobójczym, ponieważ skuteczność znanych związków i środków jest wciąż niezadowalająca.

Celem poszukiwań było przede wszystkim znalezienie środków, które miałyby działanie nie tylko prewencyjne, lecz także działanie zwalczające grzyby występujące na uprawach, ponieważ w takim przypadku możliwe stałoby się zmniejszenie liczby systematycznych zabiegów prewencyjnych z jednoczesnym zapewnieniem dobrej kontroli pasożytów.

Celem wynalazku było również znalezienie środka grzybobójczego o utrzymującym się polepszonym działaniu takiego rodzaju, które pozwalałoby na zwiększenie odstępów czasowych pomiędzy poszczególnymi zabiegami fitosanitarnymi, wymaganymi dla dobrej kontroli pasożytów.

We wszystkich tych przypadkach, szczególnie korzystna byłaby możliwość zmniejszenia ilości produktów chemicznych rozrzucanych w środowisku, z jednoczesnym zapewnieniem skutecznej ochrony upraw przed atakami grzybów.

187 164

Obecnie stwierdzono, że jeden (lub kilka) uprzednio wymienionych celów można osiągnąć dzięki kompozycji grzybobójczej według niniejszego wynalazku.