NL9000268A - Gedoteerd tinoxidepoeder, een werkwijze voor zijn bereiding, en de toepassing ervan in elektrisch geleidende of antistatische bekledingen. - Google Patents

Description

Gedoteerd tinoxidepoeder, een werkwijze voor zijn bereiding, en de toepassing ervan in elektrisch geleidende of anti statische bekledingen

De uitvinding heeft betrekking op gedoteerd tinoxide in de vorm van een fijn poeder, een werkwijze voor zijn bereiding en de toepassing ervan voor het vormen van een elektrisch geleidende of antistatische bekleding op isolerend materiaal.

In de techniek bestaat regelmatig de behoefte om elektrisch isolerende materialen te voorzien van een antistatische of elektrisch geleidende bekleding om te voorkomen dat elektrostatische lading zich op dat materiaal kan ophopen of om het materiaal voor een specifieke toepassing geschikt te maken. Aan de bekleding moet doorgaans de eis worden gesteld dat zij ook onder extreme condities, met name onder zeer droge omstandigheden, een voldoende hoge elektrische geleiding heeft. Vaak is nog een additionele eis dat de bekleding transparant moet zijn. Deze laatste eis geldt bijvoorbeeld voor geleidende bekledingen van belichtingsruiten of -cylinders van kopieerapparaten of originelenaftastinrichtingen, voor transparante filmmaterialen en voor elektrisch geleidende, gekleurde tonerpoeders, die de gewenste geleiding hebben verkregen door een elektrisch geleidende bekleding op het oppervlak van de tonerpoederdeeltjes aan te brengen.

Transparante elektrisch geleidende of antistatische bekledingen kunnen worden gevormd door een metaal, metaaloxide of metaalzout, bijvoorbeeld goud, chroom, nikkel, palladium, indiumoxide, stannioxide of cuprojodide, als een dunne film op het isolerende oppervlak aan te brengen, bijvoorbeeld door sputteren of opdampen onder vacuum.

Deze methoden zijn evenwel kostbaar en leiden in veel gevallen niet tot de verlangde goede hechting van de bekleding. Verder zijn deze bekledingsmethoden niet altijd toepasbaar, bijvoorbeeld zijn zij niet bruikbaar om fijne tonerpoederdeeltjes van een elektrisch geleidende laag te voorzien.

Het Amerikaanse octrooi schrift 4 431 764 beschrijft samenstellingen voor het vormen van transparante elektrisch geleidende bekledingen die een filmvormend bindmiddel en fijnverdeeld tinoxide bevatten met een deeltjesgrootte kleiner dan 0,4 micrometer, welk tinoxide is gedoteerd met 0,1 tot 20 gewichtsprocent antimoon, in de vorm van Sb2Ü3 of SbgOs·

Het in dat octrooi schrift beschreven tinoxide kan ook zonder hulp van een filmvormend bindmiddel voor het vormen van geleidende lagen worden toegepast door het (thermoplastische) oppervlak van het te bekleden oppervlak thermisch of met behulp van een oplosmiddel of oplosmiddel damp te verweken en het verweekte en aldus kleverig gemaakte oppervlak met het tinoxide te bedekken. Bijvoorbeeld kan elektrisch geleidend tonerpoeder worden vervaardigd door de toner-poederdeeltjes in een hete gasstroom te verweken en het fijne tinoxi-depoeder in de gasstroom te brengen of door een mengsel van tonerpoeder en fijn tinoxide in een kogelmolen enige tijd intensief te mengen, waardoor de tonerpoederdeeltjes door de opgewekte wrij-vingswarmte verweken en de tinoxidedeeltjes zich op het verweekte oppervlak afzetten.

Een bezwaar van het met antimoon gedoteerde tinoxide volgens voor-noemd Amerikaans octrooi schrift is evenwel dat zijn elektrische weerstand nog relatief hoog is, dat het droge poeder zelf niet rul is, maar vrij slechte stromingseigenschappen bezit, waardoor het moeilijk fijn te verdelen is. Met behulp van dit tinoxide vervaardigde geleidende tonerpoeders bevatten vrij veel los of onvoldoende aan het tonerpoeder gebonden tinoxide, waardoor een sterke vervuiling ontstaat van de inrichting waarin het tonerpoeder wordt toegepast.

De uitvinding voorziet in een tinoxidepoeder dat een hogere geleiding en betere stromingseigenschappen heeft dan het tot dusver bekende met antimoon gedoteerde tinoxide en dat daardoor kan worden gebruikt voor veel toepassingen waarvoor het bekende met antimoon gedoteerde tinoxide niet of minder geschikt gebleken is, zoals bijvoorbeeld het vervaardigen van geleidend tonerpoeder.

Het gedoteerde tinoxidepoeder volgens de uitvinding wordt gekenmerkt doordat het met fluor gedoteerd in hoofdzaak kristallijn tetra-gonaal tinoxide is dat een primaire deeltjesgrootte beneden 0,2 micrometer en een elektrische weerstand van ten hoogste 50 Ohm.meter heeft. Tevens betreft de uitvinding een werkwijze voor het bereiden van het met fluor gedoteerde tinoxidepoeder, waarbij een alkoholische oplossing van een stannizout wordt samengevoegd met een waterige oplossing van een fluoride, het tinhydroxide uit de vloeistof wordt neergeslagen en afgescheiden, het afgescheiden produkt wordt gedroogd en daarna bij ten minste 500°C wordt gecalcineerd.

Het met fluor gedoteerde tinoxidepoeder volgens de uitvinding onderscheidt zich van het bekende, in de handel verkrijgbare met antimoon gedoteerde tinoxidepoeder volgens Amerikaans octrooi schrift 4 431 764 door een hogere elektrische geleiding en betere stro-mingseigenschappen. Opgemerkt wordt dat het reeds bekend was om elektrisch isolerende oppervlakken, zoals bijvoorbeeld glas of kunststoffilms, van een zeer dunne elektrisch geleidende bekleding uit met fluor gedoteerd tinoxide te voorzien door een tinverbinding, meestal een organotinverbinding, tesamen met een fluorverbinding op het hete oppervlak te pyrroliseren. Met fluor gedoteerde tinoxide-poeders waren tot dusver evenwel niet beschikbaar.

Het poeder volgens de uitvinding bestaat in hoofdzaak uit kristallijn, tetragonaal tinoxide dat gebonden fluor bevat (waarschijnlijk als Sn-F bindingen), een primaire deeltjesgrootte heeft van minder dan 0,2 micrometer en een elektrische weerstand van ten hoogste 50 Ohm.meter. Het percentage fluor in het tinoxide dient ten minste 1 gewichtsprocent te bedragen en ligt bij voorkeur tussen 1 en 10, in het bijzonder tussen 1 en 5 gewichtsprocent. Vooral deze laatste produkten onderscheiden zich door een lage elektrische weerstand, die veelal ruim beneden 25 Ohm.meter ligt en, afhankelijk van de bereidingscondities, doorgaans tussen 1 en 15 Ohm.meter bedraagt.

De weerstand van het poeder wordt als volgt gemeten. Een cylindrisch vat met een binnendiameter van 17,2 mm, waarvan de bodem bestaat uit messing met een dikte van 1,5 mm en de wand, die een inwendige hoogte heeft van 22,9 mm, bestaat uit teflon met een dikte van 9 mm, wordt met overmaat poeder gevuld. De vulling wordt daarna in een stampapparaat van Engelsmann A.G., Ludwigshafen, B.R.-Duitsland, door 10 maal stampen samengeperst. Deze vulprocedure wordt tweemaal herhaald. Overmaat poeder wordt daarna met een afstrijkliniaal afgestreken en op de poederkolom wordt een messingdeksel met een diameter van 17,2 mm en massa van 55 gram geplaatst. Het gevulde vat wordt in een kooi van Faraday geplaatst en tussen de bodem en het deksel wordt een gelijkspanning van 10 Volt aangelegd. Na circa 20 sekonden wordt de stroomsterkte gemeten. De meetprocedure (vullen van het vat en meten van de stroomsterkte) wordt driemaal herhaald, waarna de gemiddelde stroomsterkte van de drie metingen wordt berekend. De weerstand van het poeder volgt uit de formule:

waarin: U = aangelegde spanning (= 10 Volt) A = kontaktoppervlak van het deksel met de poederkolom (= 2,32xl0"4m2) h = hoogte van de poederkolom (= 2,29xl0“2m)

Ig = gemiddelde stroomsterkte (in Ampère).

Het fluorgehalte van het tinoxidepoeder wordt potentiometrisch bepaald met behulp van een ion-selectieve fluorelektrode zoals elektrodenummer 60502150 van de firm Metrohm A.G., Herisau, Zwitserland. De bepaling wordt uitgevoerd volgens de standaardoplossing additiemethode zoals beschreven in de door Metrohm A.G. bijgeleverde brochure getiteld "Messen in der Chemie". De oplossing, waarmee de fluorbepaling wordt uitgevoerd, wordt als volgt bereid. In een platinakroes met deksel, waarvan het gewicht nauwkeurig is bepaald, worden achtereenvolgens afgewogen: 1 gram natriumkaliumcar-bonaat, circa 0,05 gram met fluor gedoteerd tinoxidepoeder en 1 gram natriumkaliumcarbonaat. De gesloten kroes wordt gedurende 2 uur gegloeid en, na afkoel en, overgebracht in een bekerglas van 250 ml, waarvan het gewicht nauwkeurig is bepaald en dat gevuld is met 30 gram gedemineraliseerd water, 30 gram geconcentreerd zoutzuur (soortelijk gewicht 1,19) en 10 gram van een 2%-ige oplossing van wijnsteenzuur in gedemineraliseerd water. De vloeistof wordt verwarmd en geroerd tot de inhoud van de kroes volledig is opgelost. Na afkoel en, wordt de pH van de oplossing door toevoeging van een geconcentreerde kaliumhydroxide-oplossing (47 gewichtsprocent) op een waarde tussen 4 en 8 gebracht. Nadat het bekerglas met inhoud nauwkeurig is gewogen, wordt de oplossing over een vouwfilter in een kunststoffles gefiltreerd.

De potentiometrische bepaling van het fluorgehalte wordt uitgevoerd met een vloeistof bevattende: 40 gram van de hierboven beschreven tinoxide-oplossing, 40 gram bufferoplossing, en 0,4 gram standaard natriumfluoride oplossing in gedemineraliseerd water.

De bufferoplossing wordt als volgt bereid: In circa 600 gram gedemineraliseerd water worden 58,4 gram natriumchloride en 5 gram titrip!ex IV (artikelnummer 8424 van Merck AG, Darmstadt B.R.-Duitsland) opge- lost, waarna aan de oplossing 60,7 gram azijnzuur worden toegevoegd en zij met gedemineraliseerd water wordt aangevuld tot ongeveer 900 gram. Door toevoegen van natriumhydroxide-pillen wordt de pH van de oplossing vervolgens gebracht op een waarde tussen 5 en 5,5. Daarna wordt de massa van de oplossing door toevoeging van gedemineraliseerd water op 1000 gram gebracht.

De concentratie van de standaard natriumfluoride-oplossing wordt bepaald door met behulp van de ion-selektieve fluorelektrode de potentiaal te meten van een vloeistof die 10 gram van de hierboven beschreven tinoxide-oplossing en 10 gram bufferoplossing bevat en aan de hand van de gemeten potentiaal de fluorconcentratie te berekenen. Voor de standaardoplossing wordt een fluorconcentratie genomen die lOOx de berekende concentratie bedraagt.

Het met fluor gedoteerde tinoxidepoeder volgens de uitvinding wordt bereid door een oplossing van een stannizout in een met water mengbare alkohol toe te voegen aan een waterige oplossing van een fluoride en het gevormde neerslag van tinhydroxide uit de vloeistof af te scheiden. Dit neerslag wordt vervolgens gedroogd en daarna gecalcineerd door het enige tijd te verhitten op een temperatuur van ten minste 500°C. Bij de calcinering wordt ten minste zolang verhit tot het fluorgehalte van het poeder ten hoogste 10 gewichtsprocent bedraagt en bij voorkeur ligt tussen 1 en 5 gewichtsprocent.

De bekende in met water mengbare alkoholen oplosbare stannizouten kunnen worden toegepast, zoals stannisulfaat en stannichloride. Bij voorkeur wordt uitgegaan van stannichloride, opgelost in ethanol of methanol. Het in water oplosbare fluoride kan bijvoorbeeld zijn: natriumfluoride, ammoniumfluoride of stannofluoride. Laatstgenoemde stof heeft de voorkeur omdat hiermee in het algemeen tinoxidepoeders worden verkregen die een lagere weerstand hebben dan de poeders die onder overigens gelijke omstandigheden zijn bereid uitgaande van natrium- of ammoniumfluoride.

De calcinering van het gedroogde tinhydroxide wordt uitgevoerd door het tinhydroxide enige tijd onder lucht of een inert gas zoals stikstof, te verhitten. Bij calcinering onder lucht wordt vrij snel, reeds binnen 15 minuten, een situatie bereikt waarbij het fluorgehalte van het poeder tussen 1 en 5 gewichtsprocent bedraagt en de weerstand op een minimale waarde is gekomen. Indien de calcinering wordt uitge voerd onder stikstof verloopt het proces langzamer, waardoor het beter te beheersen is om een produkt van constante kwaliteit te realiseren. De calcineringstijd kan dan tot enkele uren bedragen. De calcinering van het tinhydroxide kan direkt na de droging van het tinhydroxide worden uitgevoerd of enige tijd daarna.

Voordat het tinhydroxide wordt gecalcineerd wordt het gedroogd, omdat een voorafgaande droogstap een gunstige invloed blijkt te hebben op de deeltjesgrootte van het uiteindelijke tinoxidepoeder. De droging wordt uitgevoerd onder gematigde omstandigheden, liefst bij kamertemperatuur of lager. Een aantrekkelijke droogmethode is vriesdrogen. Verder kan bij de bereiding van het tinoxide de vorming van fijne deeltjes worden bevorderd door de zoutoplossingen snel en onder intensief roeren samen te voegen en bij voorkeur de stannizoutoplossing toe te voegen aan de fluoride-oplossing.

Het tinoxidepoeder volgens de uitvinding kan worden toegepast voor dezelfde doeleinden als die in voornoemd Amerikaans octrooi schrift 4 431 764 zijn beschreven voor het met antimoon gedoteerd tinoxide. Daarbij wordt het met fluor gedoteerde tinoxide tesamen met een of meer bindmiddelen en eventueel andere toevoegingen op het te bekleden oppervlak aangebracht.

Bijzonder aantrekkelijk is het met fluor gedoteerde tinoxidepoeder volgens de uitvinding voor het vervaardigen van elektrisch geleidend tonerpoeder, waarbij thermoplastische hars bevattende tonerdeeltjes aan hun oppervlak met een dunne laag tinoxide worden bekleed.

Bij voorkeur worden voor deze toepassing tinoxidepoeders volgens de uitvinding toegepast die, gemeten volgens de bekende BET-methode, een specifiek oppervlak hebben van ten minste 50 m^/gram en liefst meer dan 70 m^/gram. De bekleding wordt uitgevoerd in op zichzelf bekende wijze, door het oppervlak van de tonerdeeltjes te verweken en de fijne tinoxidedeeltjes op het verweekte oppervlak te verankeren. Door de goede stromingseigenschappen van het poeder volgens de uitvinding wordt in korte tijd een goede bekleding bereikt. Het met fluor gedoteerde tinoxidepoeder volgens de uitvinding heeft in vergelijking tot het met antimoon gedoteerde tinoxide het voordeel van een hogere elektrische geleiding, waardoor minder tinoxide op de tonerdeeltjes hoeft te worden afgezet om hetzelfde weerstandsniveau te bereiken.

De uitvinding zal nu aan de hand van voorbeelden worden toegelicht.

Voorbeeld 1

Berei_djn£ van_ met fl£0£ £edote£r£ tinox1£e£0£d£r

Aan een oplossing van: 25 gram stannofluoride in 1500 ml water, werd bij 85°C en onder intensief roeren snel toegevoegd een oplossing van 25 ml stannichloride in 600 ml ethanol.

Tijdens het toevoegen van de stannichloride-oplossing werd de pH van het reactiemengsel door toedruppelen van ammonia op ongeveer 3,5 gehouden.

Nadat de stannichloride-oplossing geheel was toegevoegd, werd het mengsel door toevoegen van ammonia op pH 7 gebracht, waarna de ethanol uit het mengsel werd verdampt. Het neerslag werd uit de vloeistof afgescheiden en door vriesdrogen gedroogd.

Twee op bovenstaande wijze bereide tinhydroxides werden direkt na de droging onder de hiernavolgende kondities verhit: poeder 1: 15 minuten op 500°C onder lucht poeder 2: 60 minuten op 500°C onder stikstof.

Van de aldus verkregen met fluor gedoteerde kristallijne tinoxide-poeders werd op de hiervoor beschreven wijze het fluorgehalte en de elektrische weerstand bepaald.

Resultaat: poeder 1: 3,6 gewichtsprocent fluor p = 1,9 Ohm.meter poeder 2: 1,7 gewichtsprocent fluor β = 1,6 Ohm.meter.

Van beide tinoxidepoeders was de primaire deeltjesgrootte kleiner dan 0,1 micrometer.

Vijf andere, op de hierboven beschreven wijze bereide tinhydroxi-des (poeders 3 tot en met 7) werden twee maanden na de droging verwerkt tot tinoxide, onder navolgende kondities:

Poeder 3: 15 minuten op 500°C onder lucht

Poeder 4: 30 minuten op 500°C onder stikstof

Poeder 5: 60 minuten op 500°C onder stikstof

Poeder 6: 120 minuten op 500°C onder stikstof

Poeder 7: 180 minuten op 500°C onder stikstof.

De verkregen tinoxidepoeders hadden een primaire deeltjesgrootte kleiner dan 0,1 micrometer. Het fluorgehalte en de elektrische weerstand van deze poeders waren:

Poeder 3: 4,4 gewichtsprocent fluor f* = 9,2 Ohm.meter Poeder 4: 2,2 gewichtsprocent fluor < 1,3 Ohm.meter

Poeder 5: 3,0 gewichtsprocent fluor β < 1,3 Ohm.meter

Poeder 6: 2,0 gewichtsprocent fluor f> = 1,3 Ohm.meter

Poeder 7: 1,2 gewichtsprocent fluor /0= 1,9 Ohm.meter

Ter vergelijking: Het in de handel verkrijgbare met antimoon gedoteerde tinoxide, Mitsubishi Tl, dat is bereid volgens Amerikaans octrooi schrift 4 431 764, heeft een weerstand van ongeveer 80-100 Ohm.meter, een primaire deeltjesgrootte < 0,2 micrometer en een specifiek oppervlak van 65-75 m2/gram.

Voorbeeld 2

Op de in voorbeeld 1 beschreven wijze werd tinhydroxide bereid, met als enige verschil dat in plaats van 25 gram stannofluoride nu werden toegepast: 25 gram ammoniumf1uoride.

Vier aldus bereide tinhydroxides werden op de hierna beschreven wijzen tot tinoxide verwerkt.

Poeder 1: direkt na droging aan de lucht verhitten op 500°C, gedurende 15 minuten.

Poeder 2: direkt na droging onder stikstof verhitten op 500°C, gedurende 60 minuten.

Poeder 3: twee maanden na de droging aan de lucht verhitten op 500°C, gedurende 15 minuten.

Poeder 4: twee maanden na de droging onder stikstof verhitten op 500°C, gedurende 60 minuten.

Het fluorgehalte en de elektrische weerstand van de aldus verkregen tinoxides waren:

Poeder 1: 4,4 gewichtsprocent fluor p =21,5 Ohm.meter

Poeder 2: 3,0 gewichtsprocent fluor β = 5,5 Ohm.meter

Poeder 3: 6,2 gewichtsprocent fluor β = 33,7 Ohm.meter

Poeder 4: 4,1 gewichtsprocent fluor β = 14,4 Ohm.meter

Voorbeeld 3

Volgens de werkwijze van voorbeeld 1 werden twee tinoxidepoeders 1 en 2 bereid, waarbij de hydraten van beide poeders twee maanden na de droging gedurende 60 minuten op 500°C werden verhit. Het hydraat van poeder 1 werd in 15 minuten van kamertemperatuur op 500°C gebracht, terwijl bij het hydraat van poeder 2 de opwarmtijd ongeveer 60 minuten bedroeg.

Voor de aldus verkregen met fluor gedoteerde tinoxidepoeders werden de volgende eigenschappen gemeten: poeder 1: 1,5 gewichtsprocent fluor,/0= 1,2 Ohm.meter, specifiek oppervlak = 63 m^/gram poeder 2: 3,9 gewichtsprocent fluor, />=1,8 Ohm.meter, specifiek oppervlak = 100 m2/gram.

Voorbeeld 4

De werkwijze van voorbeeld 1 werd herhaald, waarbij evenwel het hydraat, nadat het uit de precipitatievloeistof was afgescheiden, met gedemineraliseerd water van 70°C werd gewassen en eerst daarna werd gedroogd. Een portie van het hydraat werd direkt na de droging gedurende 60 minuten op 500°C onder stikstof verhit waarbij de opwarmtijd tot 500°C 60 minuten bedroeg. Het aldus verkregen tinoxidepoeder had de volgende eigenschappen: 1,1 gewichtsprocent fluor,/)= 1,6 Ohm.meter, specifiek oppervlak = 43 nZ/gram.

Een andere portie van het hydraat werd twee maanden na de droging op dezelfde wijze afgewerkt als de eerste portie.

Het nu verkregen tinoxidepoeder had: 1 gewichtsprocent fluor, p = 2,5 Ohm.meter, specifiek oppervlak = 78 m^/gram.

Voorbeeld 5

Berei_din£ van_ een_ £el_eidenc[ tonerpoeder^ 400 gram polyesterhars afgeleid van fumaarzuur en geoxypropyleerd bisphenol A (type Atlac van ICI), werden gesmolten en 100 gram magnetisch aantrekbaar pigment (Bayferrox van Bayer AG) werden in de smelt homogeen verdeeld. Na afkoel en werd de vaste massa gemalen tot deeltjes met een deeltjesgrootte tussen 10 en 20 micrometer.

100 gram van de aldus verkregen magnetisch aantrekbare harsdeeltjes werden samen met 7 gram met fluor gedoteerd tinoxide (poeder 2 van voorbeeld 3) gemengd in een kogel mol en van 500 ml, die was gevuld met 400 gram glazen kogels met een diameter tussen 0,6 en 3 mm.

Na circa 90 minuten werd het poeder gezeefd waarbij de deeltjes met een deeltjesgrootte tussen 10 en 20 micrometer werden geïsoleerd. Het aldus verkregen tonerpoeder had een weerstand van 10^ Ohm.meter, indien genieten op de hiervoor beschreven wijze. Het poeder werd toegepast in een drukinrichting van het type als beschreven in Figuur 1 van de Europese octrooiaanvrage nummer 0 191 521. Na 5000 afdrukken was geen merkbare vervuiling van het ontwikkel apparaat van de dru-kinrichting opgetreden.

Op dezelfde wijze als hierboven beschreven werd een tonerpoeder bereid onder toepassing van 8 gram in de handel verkrijgbaar met antimoon gedoteerd tinoxide in plaats van 7 gram tinoxidepoeder volgens voorbeeld 3. Tonerpoeder met een weerstand van circa 10^ Ohm.meter werd nu verkregen na een mengtijd in de kogel mol en van circa 180 minuten. Toegepast in de drukinrichting volgens de Europese octrooiaanvrage nummer 0 191 521 (Figuur 1) bleek na 5000 afdrukken een duidelijke vervuiling van het ontwikkel apparaat te zijn opgetreden, doordat tinoxidedeeltjes zich op de onderdelen daarvan hadden afgezet. Voorbeeld 6

Op de in voorbeeld 5 beschreven wijze werd door potrollen in een kogel mol en een geleidende tonerpoeder bereid uitgaande van: 100 gram rood gekleurd tonerpoeder als beschreven in de Europese octrooiaanvrage nummer 0 156 408 op pagina 9, regels 33-36 en 7 gram met fluor gedoteerd tinoxide (poeder 2 van voorbeeld 4).

Na circa 100 minuten potrollen had het tonerpoeder een elektrische weerstand van ongeveer 10^ Ohm.meter. Door de bekleding met het tinoxide, was geen waarneembare kleurverandering van tonerpoeder opgetreden.

Claims (13)

1. Gedoteerd tinoxidepoeder met het kenmerk dat het bestaat uit met fluor gedoteerd in hoofdzaak kristallijn tetragonaal tinoxide dat een primaire deeltjesgrootte beneden 0,2 micrometer en een elektrische weerstand van ten hoogste 50 Ohm.meter heeft.

2. Gedoteerd tinoxidepoeder volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat het fluorgehalte ten hoogste 10 gewichtsprocent bedraagt.

3. Gedoteerd tinoxidepoeder volgens conclusie 2, met het kenmerk, dat het fluorghalte tussen 1 en 5 gewichtsprocent bedraagt.

4. Werkwijze voor het bereiden van een met fluor gedoteerd tinoxidepoeder volgens één of meer der voorgaande conclusies, met het kenmerk, dat een alkoholische oplossing van een stannizout wordt samengevoegd met een waterige oplossing van een fluoride, het tinhydroxide uit de vloeistof wordt neergeslagen en afgescheiden en het afgescheiden produkt wordt gedroogd en het gedroogde poeder wordt verhit op een temperatuur van ten minste 500°C.

5. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat het stannizout stannichloride is.

6. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat het fluoride stannofluoride is.

7. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat stanni -chloride en stannofluoride worden gebruikt.

8. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat het tinhydroxide door vriesdrogen wordt gedroogd.

9. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat het tinhydroxide onder stikstof wordt verhit op een temperatuur van ten minste 500°C.

10. Werkwijze voor het bereiden van een met fluor gedoteerd tinoxidepoeder, met het kenmerk, dat een oplossing van stannicloride in een alkohol wordt samengevoegd met een waterige stannofluoride oplossing, het neerslag uit de vloeistof wordt afgescheiden en door vriesdrogen wordt gedroogd en het gedroogde produkt onder stikstof wordt verhit op 500°C.

11. Samenstelling voor het vormen van anti statische bekledingen op isolerende oppervlakken, welke samenstelling een of meer bindmiddelen en gedoteerd tinoxide bevat, met het kenmerk, dat het gedoteerd tinoxide een met fluor gedoteerd tinoxidepoeder is volgens één of meer der voorgaande conclusies 1 tot en met 3.

12. Tonerpoeder bestaande uit thermoplastische hars bevattende deeltjes die aan het oppervlak en/of in een randzone dicht onder het oppervlak elektrisch geleidend materiaal dragen, met het kenmerk, dat het elektrisch geleidend materiaal bestaat uit met fluor gedoteerd ti noxi de.

13. Werkwijze voor het bereiden van een tonerpoeder volgens conclusie 12 waarbij thermoplastische hars bevattende tonerdeeltjes door verwarming worden verweekt en elektrisch geleidend poeder op de verweekte tonerdeeltjes wordt afgezet, met het kenmerk, dat als geleidend poeder een met fluor gedoteerd tinoxidepoeder volgens één of meer der voorgaande conclusies 1 tot en met 3 wordt toegepast.