PL202343B1 - Płyta podłogowa - Google Patents

Abstract

P lyta pod logowa, charakteryzuje si e tym, ze pióro (220) pierwszej p lyty (210) wystaje poza powierzchni e czo low a (240) pierwszej p lyty (210), a górna powierzchnia (256) pióra (220) pierwszej p lyty (210) jest skierowana uko snie wobec wpustu (226) pierwszej p lyty, przy czym pióro (230) drugiej p lyty (212) na swym ze- wn etrznym brzegu ma zebro rygluj ace (250) wystaj ace do góry, a w górnej scianie wpustu (226) pierwszej p lyty (210) znajduje sie wpust rygluj acy (252), odpowiadaj acy zebru rygluj a- cemu (250). Dolna powierzchnia sciany wpustu (226) pierwszej p lyty (210) przylegaj ac do skie- rowanej sko snie górnej powierzchni pióra (220) pierwszej p lyty, ponownie wznosi si e nieckowa- to do dna wpustu, a wpust rygluj acy (252) we wpu scie (226) pierwszej p lyty (210) graniczy z dnem wpustu. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest płyta podłogowa, zwłaszcza w postaci paneli z laminatu, elementów posadzkowych lub tym podobnych.

Płyta podłogowa posiada profil brzegowy na co najmniej dwóch przeciwległych krawędziach, w postaci połączenia na wpust i pióro, służącego do łączenia sąsiednich płyt, z których pióro na brzegu pierwszej płyty i wpust na przyporządkowanym brzegu drugiej płyty są skierowane skośnie od dolnej strony płyty.

Płyta podłogowa znana jest z DE 33 43 604 C2. W tej znanej płycie przy łączeniu dwóch jednakowych płyt powstaje takie „zmodyfikowane połączenie na wpust i pióro, że sąsiednie płyty zamocowane są względem siebie nie tylko w kierunku pionowym, lecz także w kierunku poziomym tak, że nie mogą rozdzielić się w sposób niezamierzony. Takie poziome zamocowanie można wprawdzie utworzyć za pomocą sklejenia sąsiednich płyt połączonych prostym złączem na wpust i pióro, jednakże sklejanie wymaga znacznie większego nakładu pracy przy układaniu, a połączenia tego rodzaju są często niewystarczająco trwałe.

Korzystniejsze okazały się w praktyce profile brzegowe, które zapewniały połączenie kształtowe sąsiednich płyt również w kierunku poziomym bez potrzeby sklejania.

Tego rodzaju kształtowe połączenia przedstawione są np. oprócz wspomnianej publikacji, również w GB 2 256 023 A, WO 98/58 142, US 4 426 820, DE-OS 2 238 660, DE 79 28 703 U1 lub DE 198 54 475 A1.

Przy układaniu opisanych tam płyt podłogowych, na ogół następną płytę w nachylonym położeniu wsuwa się lub osadza jej profilem brzegowym w profil brzegowy już ułożonej płyty i następnie opuszcza się w położenie poziome. W ten sposób oba profile brzegowe wchodzą w siebie wzajemnie. Zdejmowanie w ten sposób ułożonej podłogi dokonuje się tak, że podane operacje przeprowadza się w odwrotnej kolejnoś ci. Taki rodzaj ukł adania i zdejmowania wymaga, aby na są siednich brzegach powstawał rodzaj połączenia przegubowego, umożliwiającego odchylanie i opuszczanie. Powoduje to, że zmodyfikowane połączenie na wpust i pióro ma małą wytrzymałość na wyboczenie tak, że sąsiednie płyty w obszarze dzielącej je spoiny mogą się wypaczyć lub wyboczyć. Taka niewielka wytrzymałość na wyboczenie jest nie do zaakceptowania przy obecnym dążeniu do układania bez użycia kleju.

Z opisu GB 2256023 jest przedstawione połączenie paneli drewnianych, w którym pióro drugiego panelu ma na górnej stronie wystające żebro ryglujące, przebiegające w kierunku wzdłużnym pióra. Natomiast we wpuście pierwszego panelu w górnej powierzchni wewnętrznej znajduje się odpowiedni wpust ryglujący. Położenie dwóch sąsiednich paneli w stanie zmontowanym określone jest przez pionowe powierzchnie czołowe obu paneli, usytuowane powyżej pióra drugiego panelu i wpustu pierwszego panelu. Pióra obu paneli na górnej i dolnej krawędzi mają ścięcia.

Z opisu US 5,274,979 znane jest połączenie płyt izolacyjnych, w którym pióro drugiej płyty ma na górnej stronie wystające żebro ryglujące, przebiegające w kierunku wzdłużnym pióra, a we wpuście pierwszej płyty na jego górnej powierzchni wewnętrznej jest wykonany współpracujący wpust ryglujący. Wpust ryglujący w przekroju wzdłużnym posiada kształt zbliżony do trapezu.

Zadaniem wynalazku jest opracowanie płyty podłogowej, która pozwalałaby na własności ryglujące również w kierunku poziomym i na uzyskanie pomiędzy sąsiednimi płytami połączenia o wysokiej wytrzymałości na wyboczenie.

Zadanie to zostało rozwiązane dzięki temu, że pióro pierwszej płyty wystaje poza powierzchnię czołową pierwszej płyty, a górna powierzchnia pióra pierwszej płyty jest skierowana ukośnie wobec wpustu pierwszej płyty, przy czym pióro drugiej płyty na swym zewnętrznym brzegu ma wystające do góry żebro ryglujące, a w górnej ścianie wpustu pierwszej płyty znajduje się wpust ryglujący, odpowiadający żebru ryglującemu.

Korzystnie, powierzchnia dolnej ściany wpustu pierwszej płyty jest utworzona z przylegającej skośnej górnej powierzchni pióra pierwszej płyty i odcinka w postaci niecki, a pierwsza płyta ma graniczący z dnem wpustu wpust ryglujący.

Według wynalazku, wpust ryglujący pierwszej płyty jest ograniczony skośnymi powierzchniami, z tym, że skoś na powierzchnia wpustu ryglującego położona od strony dna wpustu przebiega bardziej płasko niż skośna powierzchnia położona od strony zewnętrznej.

Korzystnie, druga płyta ma górną powierzchnię pióra przebiegającą równolegle do górnej powierzchni płyty, tworzącą poziomy odcinek, który jest zakończony żebrem ryglującym pióra drugiej płyty, które jest zakończone ścięciem.

PL 202 343 B1

Zgodnie z wynalazkiem, pióro drugiej płyty ma dolną powierzchnię, która poczynając od dna wpustu jest skierowana ukośnie do dołu, a na wysokości obszaru powierzchni czołowej ponownie płasko się wznosi.

Korzystnie, pióro pierwszej płyty wystaje poza jej powierzchnię czołową co najmniej o wymiar, odpowiadający połowie głębokości wpustu pierwszej płyty, oraz ma górną powierzchnię, usytuowaną w zasadzie na wysokości powierzchni czołowej pierwszej płyty.

Według wynalazku, głębokość wpustu drugiej płyty równa jest prawie połowie głębokości wpustu pierwszej płyty.

Korzystnie, pióro pierwszej płyty i odpowiadający wpust drugiej płyty wznoszą się względem linii poziomej pod kątem około 15°.

Zaletą wynalazku jest to, że istnieją dwa stosunkowo odległe od siebie punkty oporu, które utrzymują sąsiednie płyty w położeniu płasko-równoległym z dużą pewnością i zabezpieczają je przed wychyleniem się do góry lub do dołu. Dalsze podparcie powstaje we wpuście pierwszej płyty, w którym żebro pióra drugiej płyty współpracuje z wpustem ryglującym we wpuście pierwszej płyty, a jej pióro wystaje poza jej stronę czołową i jest skierowane skośnie do góry. Powoduje to, że wpust pierwszej płyty co najmniej tak daleko jest zakryty jest przez pióro pierwszej płyty, że wpust ryglujący w obrębie wpustu pierwszej płyty nie musi być frezowany dodatkowym obrotowym frezem. Profil według wynalazku na brzegach płyty może być więc wstępnie wykonany tylko za pomocą jednego freza, przy czym co najmniej częściowo konieczna jest dodatkowa obróbka za pomocą noży strugarskich poruszanych w kierunku wzdłuż nym krawędzi profilu. Zastosowanie takich noży strugarskich ma dodatkową zaletę, gdyż umożliwia dokładną obróbkę profili.

Płyty podłogowe według wynalazku są wykonywane ze znanych tworzyw drzewnych, zwłaszcza typu MDF lub HDF, a także z litego drewna. Mogą być także płyty nośne z materiałów wytwarzanych syntetycznie lub pochodzących z recyklingu, takich jak np. poliuretanowych materiałów pochodzących z recyklingu. Pod względem stosowanego materiału stosowalność niniejszego wynalazku nie jest ograniczona. W każdym przypadku dotyczy to płyt nośnych, w których profilowanie brzegowe wykonane jest bezpośrednio w materiale płyt. Nie dotyczy to np. wspomnianej publikacji DE 33 43 604 C2, gdyż profil brzegowy utworzony tu jest w postaci wytłaczanego profilu połączonego z płytą nośną.

Ewentualne wady jakie mogą przy tym powstawać, tzn. że oprócz frezowania konieczna jest operacja nożem strugarskim, zostają zniwelowane przez to, że powstają profile, które mogą być ze sobą zakotwione szczególnie głęboko i z dużą stabilizacją.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematycznie przekrój sąsiednich brzegów dwóch łączonych płyt, fig. 2 - widok pierwszej operacji łączenia płyt, fig. 3 - widok drugiej operacji łączenia płyt, fig. 4 - płyty w połączonym położeniu końcowym, fig. 5 - odpowiada fig. 1, jednak dla innej postaci wykonania płyt podłogowych, fig. 6 - pierwszą operację łączenia obu brzegów płyt, fig. 7 - przekrój dla uwidocznienia pozycji połączonych płyt, fig. 8 - schematycznie, przekrój przez łączone brzegi dwóch płyt, fig. 9 - dwie łączone płyty podłogowe z profilami brzegowymi z fig. 8, podczas przebiegu układania, a fig. 10 - odpowiada fig. 8, zawiera jednak niektóre wymiary w milimetrach, dla korzystnej postaci wykonania.

Na fig. 1 przedstawione są brzegi dwóch łączonych płyt podłogowych, z których lewa będzie dalej nazywana pierwszą płytą 10, a prawa, drugą płytą 12. Płyty 10, 12 mogą być wykonane z tworzywa drzewnego i/lub z tworzywa sztucznego, albo też z litego drewna. Przykładowo pokazana tu jest warstwa wierzchnia 14, 16.

Przedstawiona z lewej strony na fig. 1 pierwsza płyta 10 posiada pióro 20, skierowane wznosząco od dolnej powierzchni 18, które współdziała z wpustem 22 drugiej płyty 12, który odpowiednio do nachylenia pióra 20 jest skierowany ukośnie do góry, do wnętrza wpustu 22, czyli do jego dna 24.

Powyżej skierowanego skośnie pióra 20, w pierwszej płycie 10 znajduje się wpust 26, którego dolna ściana, utworzona przez górną powierzchnię pióra 20, jest skierowana do dołu w kierunku dna 28.

Górna ściana 26 wpustu przebiega w zasadzie poziomo, to znaczy równolegle do powierzchni płyty 10 i jest zakończona ścięciem 48.

Wpust 22 drugiej płyty 12 jest ograniczony od góry przez ścianę, skierowaną skośnie do dna 24, która tworzy dolną powierzchnię pióra 30 drugiej płyty 12. To pióro 30 posiada w zasadzie poziomą, przebiegającą równolegle do płaszczyzny płyty 12 górną powierzchnię, odpowiadającą poziomej górnej powierzchni wpustu 26 w pierwszej płycie 10.

PL 202 343 B1

Pióro 20 pierwszej płyty 10, na swym końcu, na górnej i dolnej krawędzi ma ścięcia 32, 34, ułatwiające wsuwanie we wpust 22 drugiej płyty 12. Dolna krawędź pióra 30 drugiej płyty 12 posiada ścięcie 36, odpowiadające ścięciu 32 pióra 20.

Górna krawędź pióra 30 drugiej płyty 12 posiada górne ścięcie 46, odpowiadające ścięciu 48 w pierwszej płycie 10.

Powyżej wpustu 26 w pierwszej płycie 10 i pióra 30 w drugiej płycie 12, obie płyty 10, 12 mają pionowe powierzchnie czołowe 30, 40, które przy układaniu płyt 10, 12 stykają się i ustalają ich położenie. Wpust 22 drugiej płyty 12 ograniczony jest od dołu przez zukosowanie 42, którego górna powierzchnia tworzy ściankę wpustu 22, a dolna powierzchnia tworzy dolną powierzchnię 44 drugiej płyty 12.

Na fig. 2 do 4 przedstawione są trzy kolejne operacje przy układaniu płyt podłogowych według wynalazku, zgodnie z pierwszą postacią wykonania według fig. 1.

Zgodnie z fig. 2, ścięcie 32 przy górnej krawędzi pióra 20 pierwszej płyty 10 i ścięcie 36 przy dolnej krawędzi pióra 30 drugiej płyty 12, przy wsuwaniu płyt 10, 12, stykają się ze sobą. Przy tym, przy dostatecznie elastycznym materiale, pióro 20 pierwszej płyty 10 wygina się lekko do dołu, a ewentualnie pióro 30 drugiej płyty lekko się podnosi. Jeżeli materiał płyt 10, 12 jest mniej elastyczny, to drugą płytę 12 można nieznacznie podnieść, jak to przedstawiono na fig. 3.

W tym przypadku, górna krawędź pióra 30 drugiej płyty 12 zawierająca ścięcie 46 natrafia na górny brzeg wypustu 26, na którym również znajduje się ścięcie 48.

Pomimo współpracujących ścięć 46, 48, pióro 30 drugiej płyty 12, w stosunku do otworu wejściowego we wpuście 26 ma niewielki nadmiar, który przy wsuwaniu płyty 10 musi zostać pokonany przez elastyczne odkształcenie materiału tak, aby obie płyty 10, 12 mogły znaleźć się w położeniu przedstawionym na fig. 4. W tym położeniu, końcowe położenie obu płyt 10, 12 jest określone przez górny styk obu powierzchni czołowych 38, 40. Pióra 20, 30 nie dochodząjednak do odpowiadającego im dna wpustu 22, 26, co zabezpiecza możliwość utworzenia się szczeliny na górnej powierzchni płyt 10, 12.

Na fig. 5 do 7 przedstawiona jest inna postać wykonania wynalazku, w znacznym stopniu zgodna z pierwszą postacią wykonania według fig. 1, mającą jednak pewne wyraźne odmienności. W celu umożliwienia bezpośredniego porównania obu postaci wykonania, w drugiej postaci wykonania zastosowano te same oznaczenia powiększone o 100.

Jedną z istotnych różnic w stosunku do pierwszej postaci wykonania jest to, że pióro 120 pierwszej płyty 110 jest znacznie krótsze niż w pierwszej postaci wykonania, natomiast pióro 130 drugiej płyty 112 jest przedłużone. Pióro 120 pierwszej płyty 110 kończy się w zasadzie w jednej płaszczyźnie z górną powierzchnią czołową 138 pierwszej płyty 110. Poza tym, pióro 120 pierwszej płyty 110 także jest skierowane skośnie, np. pod kątem 15°, a wpust 122 drugiej płyty 112 przebiega odpowiednio skośnie do góry, do dna 124 wpustu 122. Natomiast wpust 126 pierwszej płyty 110 na swej dolnej stronie jest skierowany skośnie do dna wpustu 128, natomiast odpowiadające pióro drugiej płyty 112, przebiega skośnie do dołu, to znaczy na lewo na fig. 5, do swego wolnego końca.

Ścięcia 132, 136; 146, 148 wykonane są na zewnętrznych krawędziach piór 120, 130 oraz na brzegach wpustów 126, 122.

Przy dosuwaniu obu płyt 110, 112, ścięcia 146 i 148 na górnej krawędzi pióra 130 i górnym brzegu wpustu 126 stykają się tak, że konieczne jest pewne odkształcenie obu tych części. Przy późniejszym dosuwaniu ścięcia 132 i 136 na górnej krawędzi pióra 120 i na dolnej krawędzi pióra 130 stykają się ze sobą, jak to widać z fig. 6.

Druga postać wykonania odróżnia się tym, że na górnej powierzchni pióra 130 drugiej płyty 112 znajduje się żebro ryglujące 150, przebiegające we wzdłużnym kierunku pióra 130 i odpowiadające wpustowi ryglującemu 152 w górnej ścianie wpustu 126 pierwszej płyty 110. Żebro ryglujące 150 ma przekrój poprzeczny w kształcie spłaszczonego trapezu lub zaokrąglonego trapezu, to znaczy ma po obu stronach płasko wznoszące się zbocza tak, że jest ułatwione wsuwanie we wpust 126, a przy rozdzielaniu płyt, wysuwanie z wpustu ryglującego.

W położeniu końcowym, zgodnie z fig.7, pozycję końcową wyznaczają również górne obszary powierzchni czołowych 138 i 140 (fig. 5). Zaryglowanie zapewnione jest przez współdziałanie żebra ryglującego 150 z wpustem ryglującym 152, oraz przez współdziałanie skośnych powierzchni pióra 120 pierwszej płyty 110 i pióra 130 drugiej płyty 112.

Na fig. 8 przedstawiona jest pierwsza płyta 210 i druga płyta 212. Obie płyty 210 i 212 wykonane są z tworzywa drzewnego, zwłaszcza typu MDF lub HDF, i w przedstawionym przykładzie pokryte

PL 202 343 B1 są górną warstwą powierzchniową 214, 216. Natomiast dolną powierzchnię 218 może stanowić warstwa izolacji dźwiękowej.

Pierwsza płyta 210 ma pióro 220 skierowane skośnie do góry od dolnej powierzchni 218, którego kąt wzniesienia jest rzędu wielkości 15°. Pióro 220 pierwszej płyty 210 współdziała z wpustem 222 drugiej płyty 212, który podobnie jak pióro 220 ma w zasadzie prostokątny przekrój poprzeczny o równoległych górnych i dolnych ścianach, co zostanie dalej bliżej wyjaśnione.

Wpust 222 drugiej płyty 212 jest skierowany pod tym samym kątem co pióro 220 pierwszej płyty 210. Wymiary są tak dobrane, że pióro 220 pierwszej płyty 210 podpiera się na dnie 224 wpustu 222 drugiej płyty 212.

Powyżej pióra 220 pierwszej płyty 210 znajduje się wpust 226, którego dolna ściana 254 utworzona jest najpierw przez górną powierzchnię 256 pióra 220, która jest skierowana skośnie, a następnie posiada odcinek 258 łukowato lub wielokrotnie załamany wznoszący się w kierunku dna 228, w zasadzie aż do wysokości pióra 220 tak, że dolna ściana 254 wpustu 226 uzyskuje kształt nieckowaty.

Wpust 226 służy do osadzenia pióra 230 drugiej płyty 212. Pióro 230 posiada poziomą, równolegle do płaszczyzny płyty przebiegającą górną powierzchnię tworzącą odcinek 262. Pióro 230 na swej przedniej, dolnej krawędzi ma ścięcie 236, które ułatwia przesunięcie pióra 230 ponad górną ścianą 256 pióra 220 pierwszej płyty 210, przy zestawieniu ze sobą obu płyt 210, 212.

Powyżej wpustu 226 pierwszej płyty 210 i pióra 230 drugiej płyty 212 znajdują się w zasadzie pionowe, ewentualnie lekko skośnie cofnięte powierzchnie czołowe 238, 240, które przy układaniu płyt 210, 212 stykają się i wyznaczają położenie płyt. Oprócz tego podpierania się płyt 210, 212 w górnym obszarze, zachodzi także podpieranie się płyt w dolnym obszarze, przez współdziałanie pióra 220 pierwszej płyty 210 i wpustu 222 drugiej płyty 212. Ze względu na skośne usytuowanie wpustu 222 w drugiej płycie 212, poniżej tego wpustu 222 powstaje trójkątne ścięte zukosowanie 242, które podchwytuje pióro 220 pierwszej płyty 210 od dołu.

Na górnej powierzchni pióra 230 drugiej płyty 212, na zewnętrznym, przednim brzegu jest usytuowane wystające, w zasadzie trapezowe żebro ryglujące 250, które współdziała z wpustem ryglującym 252, usytuowanym w górnej ścianie 264 wypustu 226 pierwszej płyty 210 i graniczącym z dnem 228. Wpust ryglujący 252 ograniczony jest skośnymi powierzchniami 252a, 252b.

Dolna powierzchnia 260 pióra 230 drugiej płyty 212 jest skierowana od dna 224 wpustu 222, ukośnie do dołu, odpowiednio do zukosowania 242 wpustu 222 drugiej płyty 212, a następnie na wysokości powierzchni czołowej 238 przechodzi w poziomy odcinek 260, po czym wznosi się ponownie w stronę wolnego końca pióra 230. Takie ukształtowania dolnej powierzchni pióra 230 ułatwia zestawianie sąsiednich płyt. Żebro ryglujące 250 na piórze 230 ma po obu stronach skośne powierzchnie w postaci ścięć 246 i 246a, z których ścięcie 246 jest bardziej płaskie, a ścięcie 246a jest bardziej strome, jak jest to widoczne na fig. 8.

Górna powierzchnia 264 wpustu 226 pierwszej płyty 210 jest utworzona z przebiegającego najpierw poziomo odcinka 264a, który przechodzi w skośny odcinek 264b. Skośna powierzchnia 252a wpustu ryglującego 252, od strony dna 228 wpustu 226 przebiega bardziej płasko niż powierzchnia 252b od strony skośnego odcinka 264a ściany 264 wpustu 226.

Głębokość wpustu 222 drugiej płyty 212 równa jest prawie połowie głębokości wpustu 226 pierwszej płyty 210.

Na fig. 9 przedstawione są zestawione obie sąsiadujące płyty 210, 212. Widać, że podparcie zachodzi w obszarze obu powierzchni czołowych 238, oraz pomiędzy piórem 220 pierwszej płyty i dnem 224 wpustu 222 drugiej płyty. Jednocześnie żebro ryglujące 250 o znacznych rozmiarach, podchwytuje obszar górnej powierzchni 264, ograniczającej wpust 226, znajdujący się obrębie rowka ryglującego 252.

Za pomocą takiego wielokrotnego podpierania w daleko od siebie położonych punktach unika się tworzenia przegubów pomiędzy sąsiednimi płytami, które prowadziłyby do niestabilności połączonych obszarów brzegowych płyt 210, 212.

Postać wykonania według fig. 8 do 10 nadaje się szczególnie do systemów płytowych ze wstępnym sklejaniem, przy którym przy układaniu, klej nałożony uprzednio w obszarze wpustu i pióra aktywizuje się za pomocą nacisku, wilgoci lub nagrzewania. Przy tego rodzaju sklejaniu, w wielu systemach płytowych jest bardzo trudno przesuwać względem siebie sąsiednie płyty.

Natomiast według wynalazku, zgodnie z fig. 8 do 10, powierzchnie stykowe, w lekko odchylonym położeniu nowo dodawanej płyty, są niewielkie tak, że nie ma obawy blokowania nowo dodawanej płyty przez wstępnie naniesiony klej. Poza tym dodawaną płytę można osadzać w znacznie bar6

PL 202 343 B1 dziej stromym położeniu niż to pokazano na fig. 9. Na skutek nieckowatego kształtu dolnej ściany wpustu 226 pierwszej płyty 210, któremu odpowiada dolna powierzchnia pióra 230 drugiej płyty 210, połączenie płyt 210, 212 następuje bezproblemowo i przy niewielkim nakładzie pracy.

Wiele elementów, które przedstawione zostały w związku z opisanymi tu postaciami wykonania, nadają się do wszystkich trzech postaci wykonania. Tak więc zwłaszcza żebro ryglujące 150, 250 przedstawione na fig. 5 do 7 i na fig. 8 do 10 można stosować również w postaciach wykonania według fig. 1 do 6. Żebro ryglujące może być usytuowane na górnej powierzchni pióra drugiej płyty z dużą dowolnością, mianowicie może być usytuowane w obszarze środkowym, jak to przedstawiono na fig. 5 do 7, lub przy zewnętrznym końcu.

Zastosowane pojęcia „u góry i „u dołu odnoszą się do położeń według rysunku, jest jednak oczywiste, iż położenia te mogą być również odwrotnie.

Claims (12)

1. Płyta podłogowa, zwłaszcza w postaci paneli z laminatu, elementów posadzkowych lub tym podobnych, mająca profil brzegowy, na co najmniej dwóch przeciwległych brzegach w postaci połączenia na wpust i pióro, służącego do łączenia sąsiednich płyt, z których pióro na brzegu pierwszej płyty i wpust na przyporządkowanym brzegu drugiej płyty są skierowane ukośnie od dolnej strony płyty, znamienna tym, że pióro (220) pierwszej płyty (210) wystaje poza powierzchnię czołową (240) pierwszej płyty (210), a górna powierzchnia (256) pióra (220) pierwszej płyty (210) jest skierowana ukośnie wobec wpustu (226) pierwszej płyty, przy czym pióro (230) drugiej płyty (212) na swym zewnętrznym brzegu ma wystające do góry żebro ryglujące (250), a w górnej ścianie (264) wpustu (226) pierwszej płyty (210) znajduje się wpust ryglujący (252), odpowiadający żebru ryglującemu (250).

2. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że powierzchnia dolnej ściany (254) wpustu (226) pierwszej płyty (210) jest utworzona z przylegającej skośnej górnej powierzchni (256) pióra (220) pierwszej płyty (210) i odcinka (258) w postaci niecki.

3. Płyta według zastrz. 2, znamienna tym, że pierwsza płyta (210) ma graniczący z dnem (228) wpustu (226) wpust ryglujący (252).

4. Płyta według zastrz. 3, znamienna tym, że wpust ryglujący (252) pierwszej płyty (210) jest ograniczony skośnymi powierzchniami (252a, 252b).

5. Płyta według zastrz. 4, znamienna tym, że skośna powierzchnia (252a) wpustu ryglującego (252) położona od strony dna (228) wpustu przebiega bardziej płasko niż skośna powierzchnia (252b) położona od strony zewnętrznej.

6. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że druga płyta (212) ma górną powierzchnię pióra (230) przebiegającą równolegle do górnej powierzchni płyty (212), tworzącą poziomy odcinek (262).

7. Płyta według zastrz. 6, znamienna tym, że poziomy odcinek (262) jest zakończony żebrem ryglującym (250) pióra (230) drugiej płyty (212), które jest zakończone ścięciem (246).

8. Płyta według zastrz. 7, znamienna tym, że pióro (230) drugiej płyty (212) ma dolną powierzchnię (260), która poczynając od dna (224) wpustu (222) drugiej płyty (212), jest skierowana ukośnie do dołu, na wysokości obszaru powierzchni czołowej (238) ponownie płasko się wznosi.

9. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że pióro (220) pierwszej płyty (210) wystaje poza jej powierzchnię czołową (240) co najmniej o wymiar, odpowiadający połowie głębokości wpustu (226) pierwszej płyty (210).

10. Płyta według zastrz. 9, znamienna tym, że pióro (220) pierwszej płyty (210) ma górną powierzchnię (256), usytuowaną w zasadzie na wysokości powierzchni czołowej (240) pierwszej płyty (210).

11. Płyta według zastrz. 8, znamienna tym, że głębokość wpustu (222) drugiej płyty (212) równa jest prawie połowie głębokości wpustu (226) pierwszej płyty (210).

12. Płyta według zastrz. 10, znamienna tym, że pióro (220) pierwszej płyty i odpowiadający wpust (222) drugiej płyty wznoszą się względem linii poziomej pod kątem około 15°.