PL208687B1

PL208687B1 - Element do wymiany ciepła i sposób wytwarzania wymiennika ciepła

Info

Publication number: PL208687B1
Application number: PL375205A
Authority: PL
Inventors: Johannes Antonius Maria Reinders
Original assignee: Oxycell Holding Bv
Priority date: 2002-10-31
Filing date: 2003-10-31
Publication date: 2011-05-31
Also published as: TW200409899A; US20060124287A1; WO2004040219A1; NL1022794C2; ATE514045T1; TWI316598B; EA009344B1; CA2504243A1; EP1597527B1; PL375205A1; KR20050065650A; AU2003285311A1; EA200500740A1; MXPA05004511A; EP1597527A1; AU2003274830A1; NL1022794A1; BR0315811A; EP1558888A1; WO2004040220A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element do wymiany ciepła i sposób wytwarzania wymiennika ciepła. Ogólnie mówiąc niniejszy wynalazek odnosi się do wymiennika ciepła i odkształcalnego laminatu, służącego do produkcji takiego wymiennika ciepła, w szczególności stosowanego do wymiany ciepła między dwoma strumieniami płynów, jak w przypadku wymiennika ciepła typu wyparnego. Wynalazek odnosi się również do sposobu wytwarzania takiego wymiennika ciepła.

Znane są ogólnie wymienniki ciepła, służące do wymiany ciepła między dwoma strumieniami płynów, w których ścianka dzieląca oddziela dwa strumienie płynów. Ogólnie, celem wielu takich konstrukcji jest zwiększenie pola powierzchni ścianki dzielącej w celu zwiększenia wydajności przekazu ciepła między dwoma strumieniami. Ogólnie mówiąc ścianka jest cienka, w celu uzyskania maksymalnego gradientu ciepła i w takich przypadkach przewodność materiału ścianki nie jest krytyczna, jeśli całkowite pole powierzchni jest dostatecznie duże. Z EP0777094 znane jest urządzenie, które wykorzystuje blachę falistą do produkcji wymiennika ciepła.

Zaproponowano również stosowanie arkusza metalowego, z wygięciami w kształcie litery U, do wykonywania ścianki dzielącej. Znane jest takie urządzenie z US4384611. W tradycyjnych, metalowych wymiennikach ciepła stosowane są różne techniki łączenia części wymiennika. Typowe techniki łączenia obejmują fałdowanie, spawanie, lutowanie i klejenie. Stwierdzono, że stosowanie takich technik ma pewne wady pod względem kosztu, integralności i złożoności połączenia oraz procedury łączenia. Szczególnie w przypadkach, gdy ścianka zawiera dodatkowe żebra, aby uzyskać wymaganą wydajność wymiany ciepła, połączenie żeber ze ścianką jest trudne.

W zastosowaniach niskotemperaturowych, na przykład, w domowych urzą dzeniach do odzyskiwania ciepła i urządzeniach chłodzących, wykorzystujących temperaturę punktu rosy, często stosowane są tworzywa sztuczne, ponieważ są stosunkowo tanie w produkcji i można z nich łatwo formować wymagane kształty.

Urządzenie chłodzące wykorzystujące temperaturę punktu rosy jest szczególnym typem wyparnego wymiennika ciepła, który dąży do obniżenia temperatury strumienia powietrza do wartości bliskiej temperatury punktu rosy. W przypadku powietrza o danej wilgotności bezwzględnej, temperatura punktu rosy jest to temperatura, w której powietrze osiąga względną wilgotność równą 100%, ulega nasyceniu i nie może absorbować większych ilości wilgoci. Ciepło jest usuwane ze strumienia powietrza przez odparowanie pewnej ilości cieczy do innego, roboczego strumienia powietrza. Taki proces jest teoretycznie bardzo efektywny i nie wymaga stosowania sprężarki, jak w przypadku tradycyjnych cykli chłodzenia. Podjęto wiele prób realizacji takich cykli, ale w praktyce okazało się, że osiąganie temperatury punktu rosy w większości zakresów temperatury jest bardzo trudne.

Znane jest z opisu patentowego nr US4 976 113, Gershuni i inni, pośrednie, wyparne, gazowe urządzenie chłodzące, w którym strumienie powietrza: wytwarzany i roboczy przepływają w przeciwnych kierunkach. Znane są również inne urządzenia, które działają na zasadzie przepływu krzyżowego, jak na przykład, urządzenie znane z opisu nr US2003/0033821, Maisotsenko i inni. Opis niniejszego wynalazku może być zatem stosowany do urządzeń opisanych w obu wspomnianych publikacjach, a ich treść jest włączona tutaj jako materiał źródłowy.

Określenie „urządzenie chłodzące wykorzystujące temperaturę punktu rosy, jest stosowane na określenie urządzeń, które chłodzą płyn do, lub niemal do, temperatury punktu rosy stosując wymianę ciepła, aby spowodować parowanie cieczy do płynu roboczego, będącego w stanie lub bliskiego stanu nasycenia. W szczególności, w przypadku takich urządzeń chłodzących, stwierdzono, że pożądane jest stosowanie żeber przymocowanych do ścianki dzielącej, w celu uzyskiwania wymaganej wydajności wymiany ciepła w warunkach małego gradientu temperatury w ściance.

Celem wynalazku jest element do wymiany ciepła.

Celem wynalazku jest sposób wytwarzania wymiennika ciepła.

Element do wymiany ciepła, zawierający odkształcalny laminat z warstwą metalową i warstwą zgrzewalną, przy czym laminat jest zgrzany pod wpływem ciepła i nacisku z nim samym lub z innym podobnym laminatem tworząc kanał przepływowy dla czynnika wymiany ciepła, według wynalazku charakteryzuje się tym, że element do wymiany ciepła zawiera również warstwę zatrzymującą ciecz.

Korzystnie warstwa metalowa jest wykonana z miękkiego, wyżarzonego aluminium.

Korzystnie warstwa metalowa ma grubość od 25 mikrometrów do 120 mikrometrów, korzystnie około 70 mikrometrów.

PL 208 687 B1

Korzystnie warstwa zgrzewalna ma w zasadzie taki sam zasięg jak warstwa metalowa.

Korzystnie warstwa zgrzewalna jest nałożona na obu powierzchniach warstwy metalowej.

Korzystnie warstwa zatrzymująca ciecz jest umieszczona tylko na jednej powierzchni laminatu.

Korzystnie laminat ma kształt zwinięty na siebie, mający zwiększone pole powierzchni.

Korzystnie laminat jest ogólnie sfałdowany, tworząc liczne żebra.

Korzystnie laminat jest wyposażony na jednej lub na obu stronach w liczne żebra, połączone pod wpływem ciepła i nacisku tak, że wymieniają ciepło z laminatem, zwiększając jego efektywne pole powierzchni.

Korzystnie żebra są utworzone z dającego się kształtować laminatu, warstwy metalowej, korzystnie zawierającej miękkie wyżarzone aluminium i warstwę zgrzewalną.

Korzystnie kanał przepływowy stanowi wydłużoną płaską rurę o ogólnie prostokątnym przekroju poprzecznym.

Korzystnie rura zawiera pierwszą część laminatową mającą boczne krawędzie, przy czym krawędzie są zagięte jedna w stronę drugiej i połączone, tworząc wzdłużne połączenie.

Korzystnie rura zawiera pierwszą i drugą część laminatową, z których każda ma boczne krawędzie, przy czym obie części laminatowe są zgrzane jedna z drugą wzdłuż ich odpowiednich krawędzi.

Sposób wykonywania wymiennika ciepła, polegający na dostarczaniu plastycznie odkształcalnego, pierwszego laminatu metalowego i plastycznie odkształcalnego drugiego laminatu, po czym plastycznie formuje się pierwszy laminat nadając mu ogólnie falisty kształt mający szereg korytek, a następnie łączy się pierwszy laminat z drugim laminatem w szeregu korytek i tworzy się ściankę przewodzącą ciepło z żebrami wymieniającymi ciepło, oraz zgrzewa się pierwszy laminat z nim samym lub z innym, podobnym laminatem tworząc kanał przepływowy według wynalazku charakteryzuje się tym, że pierwszą powierzchnię, w którą wyposażony jest pierwszy laminat zaopatruje się w warstwę zatrzymującą ciecz, zaś drugą powierzchnię, w którą wyposażony jest pierwszy laminat łączy się z drugim laminatem.

Korzystnie stosuje się przynajmniej pierwszy lub drugi laminat zawierający warstwę zgrzewalną, przy czym pierwszy i drugi laminat łączy się ze sobą poprzez zgrzewanie.

Korzystnie stosuje się drugi laminat zawierający warstwę zgrzewalną i ten drugi laminat zgrzewa się z nim samym lub z innym, podobnym laminatem poprzez zgrzewanie w drugiej temperaturze, która jest niższa od pierwszej temperatury stanowiącej temperaturę zgrzewania pierwszego laminatu z drugim laminatem.

Korzystnie przed połączeniem pierwszego laminatu z drugim laminatem dzieli się pierwszy laminat na sekcje.

Korzystnie stosuje się drugi laminat posiadający pierwszą i drugą powierzchnię, zaś sekcje pierwszego laminatu łączy się zarówno z pierwszą jak i z drugą powierzchnią drugiego laminatu.

Korzystnie przed połączeniem pierwszego laminatu z drugim laminatem formuje się żaluzje w pierwszym laminacie.

Reasumując, zgodnie z wynalazkiem opracowano element do wymiany ciepła zawierający odkształcalny laminat, zawierający warstwę metalową i warstwę zgrzewalną, przy czym laminat jest łączony pod wpływem ciepła i nacisku z nim samym lub z innym podobnym laminatem, tworząc kanał przepływu dla czynnika wymiany ciepła. Przez zastosowanie takiego odkształcalnego laminatu można łatwo wytwarzać skomplikowane kształty, takie jak fale, żebra itp., które nie przepuszczają płynów, zapewniają wydajną wymianę ciepła i tworzą solidne konstrukcje.

Według korzystnego przykładu wykonania wynalazku, warstwa metalu jest wykonana z aluminium, w szczególności z miękkiego, wyżarzonego aluminium, które może być łatwo odkształcane plastycznie. Można stosować również inne podobne metale, ale stwierdzono, że miękkie, wyżarzone aluminium jest szczególnie tanie i łatwe do obróbki. W szczególności, przez zastosowanie materiału, który jest stosunkowo niesprężysty, deformacja laminatu nie powinna spowodować rozdzielenia zgrzanych sekcji. Takie siły można alternatywnie lub dodatkowo redukować przez stosowanie stosunkowo cienkiej warstwy metalu, w postaci folii. Korzystnie, warstwa metalu może mieć grubość od 20 mikrometrów do 120 mikrometrów, bardziej korzystnie około 70 mikrometrów.

W szczególnym przykł adzie wykonania wynalazku, warstwa zgrzewalna ma w zasadzie taki sam zasięg jak warstwa metalowa i może być nałożona albo na jedną, albo na obie strony warstwy metalowej.

Zależnie od natury i przewidywanego stosowania wymiennika ciepła, laminat może zawierać również dodatkowe warstwy. Warstwa podkładu lub podobna może być wymagana między warstwą

PL 208 687 B1 metalu a warstwą zgrzewalną w celu zwiększenia skuteczności łączenia lub ochrony przed korozją. Taki podkład może również zawierać pigmenty lub może być w inny sposób zabarwiony, w celu zwiększenia efektu estetycznego lub w celu optymalizacji wymiany ciepła. Ponadto, w celu użycia jako wyparnego wymiennika ciepła, można zastosować nawilżacz lub w celu lepszego zwilżania, warstwę zatrzymującą lub transportującą wodę na niektórych lub na wszystkich powierzchniach laminatu. Warstwa ta może być przyklejona przy pomocy warstwy zgrzewalnej lub w inny sposób.

W pierwszej konstrukcji wymiennika ciepł a, laminat moż e być uformowany w kształ cie fal lub fałd, tworząc liczne żebra i zapewniając zwiększone pole powierzchni. W tym kontekście, zwiększone pole powierzchni należy rozumieć jako zwiększone pole powierzchni dla danej objętości.

W alternatywnej konstrukcji wymiennika ciepł a, laminat moż e zawierać na jednej lub na obu powierzchniach liczne żebra lub inne konstrukcje przewodzące ciepło laminatu w celu zwiększenia jego pola powierzchni. Przez korzystne stosowanie w tych żebrach laminatu metalu i warstwy zgrzewalnej, jak opisano powyżej, można je łatwo łączyć przy pomocy ciepła i nacisku. Żebra mogą być dodatkowo wyposażone w inne elementy zwiększające pole powierzchni lub elementy rozbijające warstwy brzegowe stosowanych płynów. Takie elementy mogą przybierać formy żaluzji lub otworów w żebrach.

Tradycyjny kształt kanału przepływowego obejmuje długą, płaską rurę o ogólnie prostokątnym przekroju poprzecznym. W celu użycia w wymienniku ciepła, liczne kanały przepływowe tego typu mogą zostać umieszczone jeden obok drugiego w odpowiedniej obudowie, przy czym główny płyn przepływa przez rurę, zaś wtórny płyn przepływa na zewnątrz rury. Rura zawiera pojedynczy laminat, który jest zwinięty na sobie i połączony wzdłuż krawędzi jednym długim złączem. W rozwiązaniu alternatywnym rura jest utworzona z dwóch połówek, to znaczy z pierwszego i drugiego laminatu, połączonych wzdłuż odpowiednich krawędzi.

Według szczególnie korzystnego zastosowania wynalazku, płaska rura zawiera sekcje żeber na wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni laminatu. Sekcje żeber usytuowane na powierzchni wewnętrznej opierają się o siebie i pomagają utrzymywać mechaniczną sztywność rury. Jest to szczególna zaleta konstrukcji, która umożliwia stosowanie bardzo cienkiego materiału. Przy zastosowaniu jako urządzenia chłodzącego wykorzystującego temperaturę punktu rosy, przynajmniej sekcje żeber na powierzchniach zewnętrznych są wyposażone w warstwy zatrzymujące wodę. Wnętrze rury może zatem służyć jako pierwotny, suchy kanał przepływowy, zaś zewnętrzna część rury może stanowić część wtórnego, mokrego kanału przepływowego.

Wynalazek odnosi się również do sposobu wytwarzania wymiennika ciepła, polegający na dostarczeniu odkształcalnego plastycznie pierwszego laminatu metalowego i odkształcalnego plastycznie drugiego laminatu, po czym następuje plastyczne uformowanie pierwszego laminatu ogólnie w kształt falisty, mający szereg korytek, połączenie pierwszego laminatu z drugim laminatem w szeregu korytek, w celu utworzenia ścianki przewodzącej ciepło z żebrami przewodzącymi ciepło i zgrzanie drugiego laminatu z nim samym lub z innym, podobnym laminatem, w celu utworzenia kanału przepływowego.

Korzystnie, albo pierwszy, albo drugi laminat zawiera warstwę zgrzewalną, zaś pierwszy i drugi laminat jest łączony jeden z drugim przez zgrzewanie w pierwszej temperaturze.

Laminaty pierwszy i drugi są korzystnie laminatami jak opisano powyżej. W tym przypadku, w drugim laminacie moż e być warstwa zgrzewalna inna niż w pierwszym laminacie tak, że drugi laminat może być zgrzewany z nim samym lub z innym podobnym laminatem przez zgrzewanie termiczne w drugiej temperaturze, niż szej od pierwszej temperatury. W ten sposób ż ebra mogą zostać najpierw połączone z drugim laminatem przed uformowaniem drugiego laminatu w kształt kanału przepływowego.

Sposób może również obejmować etap dzielenia pierwszego laminatu na sekcje przed połączeniem go z drugim laminatem. Stwierdzono, że indywidualne sekcje żeber, oddzielone jedna od drugiej, mogą zapobiec przewodzeniu ciepła wzdłuż wymiennika ciepła i mogą również wywoływać przepływ turbulentny przez rozbijanie warstw brzegowych. Można to również osiągnąć przez formowanie żaluzji w pierwszym laminacie przed połączeniem go z drugim laminatem.

Według szczególnego przykładu wykonania wynalazku, sposób obejmuje również formowanie warstwy zatrzymującej wodę na pierwszej powierzchni pierwszego laminatu, przy czym druga powierzchnia pierwszego laminatu jest połączona z drugim laminatem. Wymiennik ciepła wykonany w ten sposób moż e być korzystnie uż ywany w urz ą dzeniu chł odzą cym wykorzystują cym temperaturę punktu rosy, do nawilżania suchego powietrza lub w urządzeniu do odzyskiwania ciepła.

PL 208 687 B1

Sposób wytwarzania wymiennika ciepła polega również na tym, że obejmuje dwa zestawy kanałów przepływowych dla czynnika, umieszczone wzajemnie naprzemiennie, przy czym zestawy kanałów tworzą odpowiednio pierwotny obwód czynnika i wtórny obwód czynnika, przez które mogą przepływać dwa strumienie czynnika, przy czym są fizycznie rozdzielone i mogą wymieniać ciepło; ścianki przewodzące ciepło, oddzielające wspomniane kanały i obudowę, w której są umieszczone ścianki łączące kanały i do której dołączone jest przynajmniej jeden wlot i dwa wyloty dla dwóch zestawów kanałów.

Sposób obejmuje:

a) dostarczenie plastycznie odkształcalnej płyty, na przykład z tworzywa sztucznego lub metalu takiego jak miedź lub aluminium;

b) dostarczenie przynajmniej jednej taśmy metalowej, na przykład z miedzi lub aluminium, wytłoczonej ogólnie w kształt falisty, która może służyć jako szereg żeber;

c) plastyczne odkształcenie płyty tak, że uzyskuje strefę brzegową, przy pomocy której może zostać połączona z podobną płytą;

d) przed lub po etapie c), połączenie taśmy z plastycznie odkształcalną płytą przy pomocy zewnętrznych powierzchni falistego kształtu zwróconych w kierunku taśmy tak, że uzyskiwana jest ścianka przewodząca ciepło z żebrami przewodzącymi ciepło;

e) powtórzenie etapów a), b), c) i d) odpowiednią ilość razy w celu uzyskania licznych przewodzących ciepło ścianek z żebrami;

f) połączenie tych ścianek przynajmniej w parach jedna z drugą przy użyciu stref brzegowych według etapu c) tak, że określona liczba takich ścianek jest umieszczana równolegle jedna do drugiej i

g) umieszczenie tych ścianek w obudowie.

W ten sposób przedstawiony został sposób wytwarzania wymiennika ciepł a, który moż e być wykonywany w bardzo tani sposób, szybko i niezawodnie tak, że wymienniki ciepła mogą być wykonywane, również w produkcji masowej, przy znacznie zredukowanym koszcie w porównaniu z dotychczasowym stanem techniki.

Plastyczne odkształcenie może być wykonywane w dowolny odpowiedni sposób, przy czym wybór zależny jest głównie od natury i rodzaju zastosowanego materiału. Można, na przykład, zastosować tłoczenie, kształtowanie termiczne, formowanie próżniowe, formowanie wtryskowe.

W szczególnie ważnym przypadku, gdy stosowane jest aluminium, mo żna zastosować korzystnie sposób, w którym plastyczne odkształcenie według etapu c) jest wykonywane na zimno.

Można na przykład zastosować sposób, w którym płyta i/lub żebra są wyposażone przed etapem d) w warstwę kleju i że etap d) jest wykonywany przez dociśnięcie płyty do żeber przynajmniej w miejscach styku powierzchni, korzystnie w podwyższonej temperaturze.

Można w tym celu użyć, na przykład, proste narzędzie dociskowe, które zapewni wymagane sklejenie przez docisk i opcjonalnie grzanie przez pewien czas. Należy zapewnić, aby oporność cieplna warstwy kleju była niższa od określonej wartości. Oznacza to, że warstwa kleju, biorąc pod uwagę jej przewodność cieplną, może mieć tylko ograniczoną grubość po utworzeniu połączenia. Szczególne korzyści są uzyskiwane, gdy warstwa kleju w zasadzie pokrywa płytę i/lub żebra całkowicie i chroni je przed korozją. Warstwa kleju spełnia w ten sposób funkcje klejenia i przeciwdziałania korozji.

Sposób można zastosować tak, że warstwa kleju jest nakładana w postaci folii.

W szczególnoś ci, kiedy stosowane jest tworzywo termoplastyczne jako materiał na pł ytę plastycznie odkształcalną, sposób można wdrożyć tak, że warstwa kleju jest formowana wraz z płytą przez współwytłaczanie laminowanych współwytłoczek.

Ważna odmiana sposobu ma szczególną cechę, że płyta i/lub żebra zawierają materiał, do którego warstwa kleju przykleja się z trudnością, na przykład aluminium i że część warstwy kleju stosowana w odniesieniu do aluminium jest przyklejana do niego przez warstwę podkładu.

Warstwa podkładu zapewnia doskonałe klejenie warstwy kleju do aluminium. Bez podkładu klejenie pozostawia wiele do życzenia, czego nie można zaakceptować ze względu na niezawodność wymiennika ciepła.

Ostatni sposób może być korzystnie wdrożony tak, że podkład ma wybrany kolor, wzór i/lub teksturę i że warstwa kleju jest przezroczysta. Podkład może być na przykład zabarwiony na złoty kolor. Płyta wymiennika ciepła uzyskuje w ten sposób bardzo atrakcyjny wygląd.

Kolor, wzór i/lub tekstura mogą służyć również jako kodowanie składników wymiennika ciepła, ze zwróceniem uwagi na szybką identyfikację kategorii podczas selekcji pod względem parametrów technicznych.

PL 208 687 B1

W jeszcze innym przykładzie wykonania sposób ma specjalną cechę polegającą na tym, że podkład i/lub powłoka zawiera srebro tak, że warstwa kleju zwalcza drobnoustroje. Ten przykład wykonania ma zaletę, polegającą na tym, że nie wymaga szczególnych środków odnośnie na przykład przeciwdziałania zanieczyszczeniu bakteryjnemu.

Według jeszcze innego aspektu wynalazku, sposób ma szczególną cechę, polegającą na tym, że wykończone płyty z żebrami są przyklejane jedna do drugiej w naprzemiennych parach przy użyciu stref brzegowych i że liczne tak utworzone pary są układane jedna na drugiej przed etapem g). Wykończone płyty lub ścianki mogą być, na przykład, identyczne.

Ostatni przykład wykonania sposobu może być stosowany w szczególności tak, że klejenie jest wykonywane przez uprzednie wyposażanie płyt w warstwę kleju i dociskanie stref brzegowych jednej do drugiej, opcjonalnie w podwyższonej temperaturze. Sposób ten może być również wykonywany w wyjątkowo prosty, tani i szybki sposób.

Ostatni opisany sposób może być wykonywany tak, że płyty są przyklejane jedna do drugiej przez arkusz, który jest umieszczany wcześniej między nimi, i który jest wyposażony z obu boków w warstw ę kleju. Odpowiednie strefy brzegowe są skierowane jedna w stronę drugiej i korzystnie również odpowiednie powierzchnie zewnętrzne żeber, skierowane jedna w stronę drugiej, są zatem przyklejane jedna do drugiej przez dociśnięcie jednej do drugiej, opcjonalnie w podwyższonej temperaturze, uzyskiwanej, na przykład, przez przepuszczanie gorącego powietrza.

W jednym przykładzie wykonania wymiennika ciepła, przynajmniej żebra we wtórnym obwodzie przepływu czynnika są wyposażone w hydrofilowe i porowate lub włókniste powłoki, wykonane, na przykład, z mikroporowatego cementu portland, którego warstwa jest zwilżana przez środki nawadniające, stanowiące część wymiennika ciepła tak, że przez parowanie wtórnego czynnika, odpowiednio warstwa, wtórne żebra, ścianka, pierwotne żebra i na koniec czynnik pierwotny, są chłodzone, przy czym warstwa ma małą grubość tak, że w stanie wilgotnym ma dostatecznie małą oporność cieplną i wymiennik ciepł a może działać jako urządzenie chł odzą ce wykorzystujące temperaturę punktu rosy.

W celu uzyskania dobrej wytrzymał o ś ci mechanicznej, odpornoś ci na korozję i wydajności wymiany ciepła przy stosunkowo niskim koszcie, wymiennik ciepła może mieć szczególną cechę, polegającą na tym, że arkusz jest wykonany jako laminat, zawierający metalową warstwę wewnętrzną, która jest pokryta z obu stron plastikowymi warstwami zewnętrznymi. Warstwa wewnętrzna może zawierać, na przykład, aluminium o grubości rzędu 25 μm. Plastikowe warstwy zewnętrzne, które mogą być wykonane z dowolnego odpowiedniego tworzywa sztucznego, mogą, na przykład, również mieć grubość rzędu 25 μm lub mniejszą. Przy tak małej grubości oporność cieplna, reprezentowana przez plastikowe warstwy zewnętrzne, jest pomijalna.

Według innego aspektu wynalazku, wymiennik ciepła może mieć szczególną cechę, polegająca na tym, że każdy z dwóch arkuszy jest powyginany w kształcie fali prostokątnej, przy czym dwa kształty faliste mają jednakowy skok i są umieszczone wzajemnie naprzemiennie ze względnym wzdłużnym ustawieniem 90°.

Przykład wykonania wynalazku jest pokazany na rysunku, na którym fig. 1a przedstawia w widoku perspektywicznym arkusz z tworzywa sztucznego, wytłoczony przez formowanie termiczne, przy czym z obu jego stron są umieszczone przewodzące ciepło żebra; fig. 1b przedstawia etap, w którym arkusz jest zginany wzdłuż dwóch linii wygięcia tak, że ścianki są przesuwane jedna w stronę drugiej; fig. 1c przedstawia końcowe położenie, w którym dwie ścianki są ustawione trwale, równolegle do siebie; fig. 2a, 2b i 2c pokazują w widokach odpowiadających fig. 1a, 1b i 1c arkusz o tej samej szerokości, ale o większej długości; fig. 3a pokazuje w widoku perspektywicznym arkusz, mający w strefie ścian prostokątne otwory na żebra, fig. 3b pokazuje w widoku perspektywicznym ściankę przewodząca ciepło, na obu bokach której są umieszczone żebra, dopasowane do otworów w arkuszu według fig. 3a; fig. 4 przedstawia w widoku perspektywicznym, z usuniętym fragmentem, wymiennik ciepła, którego obudowa została pominięta w celu zachowania przejrzystości rysunku; fig. 5a i 5b przedstawiają w widoku perspektywicznym z różnych stron urządzenie chłodzące, wykorzystujące temperaturę punktu rosy; fig. 6 przedstawia w widoku perspektywicznym fragment urządzenia chłodzącego wykorzystującego temperaturę punktu rosy; fig. 7 przedstawia alternatywne urządzenie w widoku jak na fig. 4; fig. 8 przedstawia w widoku perspektywicznym z wycięciami alternatywny przykład wykonania urządzenia z fig. 3a i 3b; fig. 9 przedstawia schematycznie w widoku perspektywicznym wymiennik ciepła, wykonany z dwóch arkuszy, wygiętych w sposób naprzemienny; fig. 10a przedstawia schematycznie formę tłoczną do modelowania płyty na ściankę wymieniającą ciepło;

PL 208 687 B1 fig. 10b przedstawia schematycznie układ taśm żeber na każdym boku ścianki; fig. 10c przedstawia ściankę wymieniającą ciepło, z umieszczonymi na niej, przewodzącymi ciepło żebrami; fig. 10d przedstawia zestaw czterech takich ścianek z żebrami, tworzących wnętrze wymiennika ciepła według wynalazku; fig. 11 przedstawia alternatywny przykład wykonania, w którym ścianki wymieniające ciepło, jak również żebra, są sklejone przy pomocy folii klejącej; fig. 12 przedstawia w widoku perspektywicznym praktyczny przykład wykonania taśmy żeber, zaś fig. 13 przedstawia w widoku perspektywicznym wytłoczoną ściankę.

Figura 1a, fig. 1b, fig. 1c przedstawia wytłoczony arkusz 1, wykonany z cienkiego materiału w postaci folii, na przykład, z polistyrenu, PCV lub PET. Można stosować takie materiały, aby uzyskać stosunkowo małe grubości ścianki, na przykład, rzędu 0,1 mm. Tania produkcja z krótkim czasem wytwarzania jest możliwa przy zastosowaniu, na przykład, formowania termicznego.

Arkusz 1 jest wyposażony po obu stronach w zaznaczone schematycznie zespoły żeber, które na fig. 1a, fig. 1b, fig. 1c są wskazywane przez oznacznik 2 dla obwodu przepływu pierwotnego czynnika, a przez oznacznik 3 dla obwodu przepływu wtórnego czynnika.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że żebra 2, 3 są pokazane bardzo schematycznie. W tym przykładzie wykonania są wykonane w postaci taśm o ograniczonej długości, wygiętych zygzakowato w kierunku wzdłużnym, tj. w kierunku przepływu czynnika. Ten aspekt nie jest jednak istotny dla niniejszego wynalazku.

Zapory odchylające 4 są utworzone w arkuszu 1 w celu odchylania przepływu odpowiedniego czynnika. Ten aspekt będzie jeszcze omawiany w odniesieniu do fig. 4.

Arkusz 1 ma ponadto pewną liczbę wylotów kondensatu w postaci struktur lejkowych z trójkątnym formami pośrednimi 5 w celu odprowadzania wody. Może to być na przykład, woda skraplana, chociaż w przypadku działania wymiennika ciepła jako urządzenia chłodzącego wykorzystującego temperaturę punktu rosy, może to być również nadmiar wody, dodany do obwodu wtórnego czynnika.

Jak widać z porównania trzech kolejnych etapów, pokazanych na fig. 1a, 1b i 1c, ścianki 8, 9 są wygięte jedna w kierunku drugiej wzdłuż linii zawiasowych 6, tworząc wygięty układ, pokazany na fig. 1c. Uzyskana w ten sposób struktura jest elementem składowym grupy takich struktur, stanowiących razem wymiennik ciepła. Pod tym względem można dokonać porównania, na przykład, z fig. 4, 5a, 6 i 7.

Wymiennik ciepła może również służyć, na przykład, jako urządzenie chłodzące, wykorzystujące temperaturę punktu rosy. Jak opisano powyżej, należy zapewnić w tym przypadku skuteczne, na przykład, okresowe, zwilżanie powierzchni wymiany ciepła w obwodzie wtórnego czynnika. Oznacza to, że żebra 3 muszą być wyposażone w powłokę, która ma charakter hydrofilowy i która ma strukturę otwartych porów lub włókien tak, że w wyniku kapilarnego zasysania może wystąpić szybka dystrybucja wody lub innej parującej cieczy. Sposób, w którym takie nawilżanie jest realizowane, jest poza zakresem niniejszego wynalazku i dlatego nie będzie dokładniej omawiany. Figura 5a pokazuje symbolicznie takie nawilżanie.

Podczas tej fazy produkcji, kiedy żebra są już rozmieszczone, arkusz 1 według fig. 1a, 1b, 1c jest poddawany przynajmniej zwilżaniu żeber, w każdym razie ich strony zewnętrznej, a następnie nakładana jest na żebra zaprawa w postaci proszku przez rozpylenie. Tak uzyskana powłoka z mikroporowatego cementu typu portland może mieć grubość, na przykład, rzędu 50 nm. Dany proces jest łatwy do regulowania i daje hydrofilową powłokę, buforującą wodę. Żebra 2 w obwodzie pierwotnym nie posiadają takiej powłoki, ponieważ w obwodzie pierwotnym nie występuje parowanie.

Wolne krawędzie 10 ścianek 8, 9 są zbliżane jedna do drugiej jak pokazano na fig 1b i są łączone ze sobą jak pokazano na fig. 1c, na przykład, przy pomocy klejenia, spawania, itp. Jak widać, w ten sposób uzyskiwany jest szczelny kanał dla czynnika pierwotnego. W celu uszczelnienia kanału dla czynnika wtórnego, w którym usytuowane są żebra 3, potrzebne są inne środki, w szczególności środki uszczelniające, współpracujące z obudową.

Figury 2a, 2b i 2c pokazują arkusz 11 wraz ze strukturami takimi samymi jak na fig. 1a, 1b i 1c, przy czym długość w kierunku przepływu czynnika jest większa. Należy zauważyć, że kierunek przepływu czynnika biegnie w kierunku narysowanych linii żeber 3.

Figura 3a i fig. 3b pokazują arkusz 21, którego ogólna struktura jest podobna do struktury arkusza pokazanego na fig. 1a, fig. 1b fig. 1c. Arkusz 21 nie zawiera jednak żeber 2, 3, ale ma dwa otwory

22, 23, w których umieszcza się żebra 24. Żebra 24 są przymocowane do ścianki 25 przewodzącej ciepło, na przykład, przez spawanie lub lutowanie. Żebra 24, jak również ścianka 25, mogą być wytwarzane, na przykład, z miedzi. Żebra 24 są w podobny sposób przymocowane do drugiej strony

PL 208 687 B1 ścianki 25. Odpowiednie bloki żeber 24 mieszczą się w otworach 22, 23. Przewodząca ciepło ścianka 25 jest mocowana szczelnie do arkusza 21, na przykład, przez przyklejenie. Uzyskana konstrukcja ma taką samą zewnętrzną strukturę jak pokazano na fig. 1a. Konstrukcja różni się od pokazanej na fig. 1a tym, że ścianka 25 jest usytuowana na spodniej części arkusza 1. Oczywiście należy uwzględnić, że ścianka 25 musi być łatwo wyginana wzdłuż linii zawiasowych 6.

Należy również zauważyć w odniesieniu do fig. 3b, że żebra 26 są ze względu na przejrzystość rysunku pokazane tylko w zarysie. Oczywiście nie są widoczne w tym widoku perspektywicznym.

Figura 4 pokazuje wnętrze 31, tj. bez obudowy, urządzenia chłodzącego wykorzystującego temperaturę punktu rosy, z pominięciem żeber. Określona liczba jednostek 32, analogicznych do jednostki pokazanej na fig. 1c, jest umieszczona na podstawie 33. Jak opisano powyżej, woda może być odprowadzana przez wyloty wody 34 otworem 35 umieszczonym w podstawie 33.

Figury 5a i 5b pokazują urządzenie chłodzące 41 wykorzystujące temperaturę punktu rosy, z dwiema jednostkami 42, 43. Jak pokazano na fig. 5b, pierwotny przepływ 44 czynnika jest kierowany do wnętrza z jednej strony. Z drugiej strony, jedna część 45 przepływu pierwotnego 44, jest odprowadzana na zewnątrz. Inna część 46 przepływu pierwotnego jest zawracana jako przepływ częściowy i przepływa nad zwilżonymi żebrami 47. Zwilżony w ten sposób wtórny przepływ powietrza 48 jest odchylany do góry przez zapory odchylające 49 i opuszcza jednostkę 41 od góry.

Figura 6 pokazuje podstawę 51 w postaci tacy, w której umieszczono liczne jednostki 52. Zastosowano również w tym przykładzie wykonania zapory odchylające 53. Żebra nie są narysowane. Otwory między lejkami 54 dają dostęp do dna tacy dla wody odprowadzanej przez otwór wylotowy 55.

Figura 7 przedstawia strukturę podobną do pokazanej na fig. 4. Jednostki 61 mają środki odprowadzające wodę uformowane w inny sposób usytuowane na podstawie 33 z zaporami odchylającymi 4.

Figura 8 pokazuje dwie jednostki 71, wykonane zgodnie z zasadami omówionym w odniesieniu do fig. 3a i 3b. Miedziana płyta lub folia 72 podtrzymuje na obu bokach żebra, które są rozmieszczone w odpowiednich blokach 73, 74, 75. Identyczne żebra są usytuowane na stronie niewidocznej. Bloki 73, 74, 75 mieszczą się, jak wskazuje strzałka 176, w odpowiednich otworach 76, 77, 78, w przygotowanym wcześniej arkuszu 79. Podobnie jak struktura pokazana na fig. 1c, ścianki są wygięte w górnej strefie zawiasowej tak, że są równoległe do siebie, po czym wolne krawędzie 10 są łączone ze sobą. Alternatywnie do konstrukcji pokazanej na fig. 1, w tym przykładzie wykonania zastosowano jedną linię zawiasową 80, która jest wykonana jako nacięcie ze stosunkowo sztywną strefą z każdej strony tak, że, dzięki odpowiednio uformowanymi, współpracującymi dolnymi ściankami 83, 84, wzajemna odległość między ściankami 81,82 odpowiada ustalonemu dystansowi.

Dystans ten może zostać wybrany, na przykład, tak, że żebra są dociśnięte do siebie. Przy pomocy odpowiedniej konstrukcji dociskającej można w ten sposób uzyskać to, że jednostki 71 (może być ich więcej niż dwie) tworzą w zasadzie sztywny mechanicznie pakiet. Żebra wnoszą w ten sposób swój wkład do wytrzymałości mechanicznej końcowego wymiennika ciepła.

Figura 9 przedstawia alternatywny przykład wykonania wymiennika ciepła, według wynalazku. Wymiennik ciepła 90 zawiera dwa arkusze 91, 92, przy czym każdy arkusz 91, 92 jest wygięty w kształcie odpowiedniej fali prostokątnej o identycznym skoku lub długości fali. Arkusze 91, 92 są umieszczone wzajemnie naprzemiennie ze względnym ustawieniem wzdłużnym równym 90°. Układy rur, potrzebne do dostarczania i odprowadzania strumieni czynników pierwotnego i wtórnego są pominięte na rysunku. Wymiennik ciepła 90 zawiera żebra 93.

Jak w przykładzie wykonania pokazanym na fig. 3a, fig. 3b, w przykładzie pokazanym na fig. 9 wymiennik ciepła 90 może korzystnie zostać wykonany tak, że żebra 93 stykają się jedno z drugim w sposób umożliwiający wymianę ciepła dzięki odpowiednim otworom w arkuszach 91, 92, na przykład dzięki przewodzącym ciepło płytom nośnym 94. Dzięki temu oporność cieplna między dwoma arkuszami 91, 92, w miejscu położenia żeber, nie jest szkodliwa. Żebra 93 i płyta nośna 94 muszą być w tym przypadku w możliwie najbardziej bezpośrednim kontakcie cieplnym, na przykład przy użyciu przewodzącej ciepło warstwy kleju (na przykład, cienkiej warstwy kleju wrażliwego na nacisk lub uaktywnianego termicznie), operacji spawania, operacji lutowania, łączenia mechanicznego, itp.

Figura 10a pokazuje otwartą formę, zawierającą dolną część 101 formy i odpowiadającą jej górną część 102 formy, która jest zamykana zgodnie ze strzałką 103, aby wywołać plastyczne odkształcenie na zimno płyty aluminiowej 104, która jest pokryta z obu stron warstwą kleju, uaktywnianego ciepłem i naciskiem. Stwierdzono, że w odniesieniu do aluminium odpowiedni jest klej oparty na

PL 208 687 B1

PCV/poliakrylanie. Może mieć grubość około 3 mikrometrów, korzystnie w połączeniu z podkładem z PCV w postaci lakieru łączącego na gorąco, o grubości około 2 mikrometrów.

Figura 10b pokazuje, że taśmy żeber 106, 107 są umieszczone z obu stron uformowanej w ten sposób, wymieniającej ciepło ścianki 105, a następnie zostają dociśnięte zgodnie ze strzałkami 108, 109 odpowiednio. Należy zauważyć, że na dolnej powierzchni 120 żeber 107 i na górnej powierzchni 110 żeber 106 korzystnie jest również umieszczona warstwa kleju uaktywnianego ciepłem i naciskiem, który może być tego samego typu, co klej nałożony na płytę 104. Alternatywnie, może mieć wyższą temperaturę topnienia, dzięki czemu żebra 106, 107 nie będą się odrywały podczas zgrzewania płyty 104.

Fig. 10c pokazuje ściankę 105 z rozmieszczonymi na niej taśmami żeber 106, 107.

Figura 10d pokazuje sposób, w którym liczne identyczne ścianki 105 wymieniające ciepło z umieszczonymi na nich żebrami 106, 107 mogą być łączone ze sobą, w celu utworzenia wnętrza wymiennika ciepła, które musi zostać umieszczone w odpowiedniej obudowie, mającej wloty i wyloty dla czynnika pierwotnego i wtórnego, jak również towarzyszące temu układy rur, dzięki którym wspomniane wloty i wyloty mogą zostać połączone w odpowiedni sposób z różnymi kanałami w wymienniku ciepła 111 pokazanym na fig. 10d. Na fig. 10d można również zauważyć, jak dwa zestawy żeber 107 są oparte o siebie, tworząc wzmocnioną strukturę. Folia 121 może zostać umieszczona między żebrami 107 jak pokazano na fig. 10d, w celu zwiększenia stabilności struktury.

Figura 11 pokazuje alternatywne rozwiązanie, w którym folia klejąca 112 jest umieszczona między dwoma wykończonymi ściankami 105 z żebrami 106, 107, po czym, przez odpowiednie dociśnięcie zgodnie ze strzałkami 114, stref brzegowych 113 do siebie, z folią 112 umieszczoną między nimi i przez dociśnięcie, zgodnie ze strzałkami 115, żeber 107 do siebie z folią 112 umieszczoną między nimi, utworzona zostaje mechanicznie bardzo sztywna struktura, która, dzięki wytrzymałemu na rozciąganie połączeniu między ściankami 105 przy pomocy folii klejącej 112, może wytrzymywać zwiększone ciśnienie wewnętrzne w odpowiednim czynniku wymieniającym ciepło.

Bardzo skuteczny sposób wywołania stopienia folii klejącej 112 pod pewnym naciskiem polega na wprowadzaniu gorącego powietrza przez przestrzeń zajmowaną przez żebra 107. W ten sposób uzyskiwane jest w krótkim czasie wymagane zmiękczenie i, po ochłodzeniu, wymagane sklejenie. Warstwa folii klejącej 112 jest wykonywana z tworzywa sztucznego, mającego stosunkowo niską temperaturę mięknienia i topnienia w porównaniu z temperaturą kleju łączącego na gorąco, umieszczonego na żebrach.

Figury 10a, fig. 10b, fig. 10c, fig. 10d i fig. 11 pokazują kanały przepływowe wykonywane przez łączenie dwóch podobnych części laminatu. Należy zauważyć, że konstrukcję z jednego wygiętego laminatu, na przykład wyposażoną w żebra umieszczone po obu stronach, można uzyskać również w podobny sposób jak pokazano na fig. 1a, fig. 1b, fig. 1c, fig. 2a, fig. 2b, fig. 2c, fig. 3a, fig. 3b.

Figura 12 przedstawia dokładniej taśmę żeber 107 wykonanych, na przykład, z miedzi lub z aluminium, jak pokazano schematycznie na wcześniejszych figurach. Taśma może być wykonana, na przykład, z laminatu zawierającego warstwę podstawową z miedzi lub z aluminium, z nałożonej na nią warstwy podkładu oraz klejowej warstwy antykorozyjnej, uaktywnianej przez ciepło i nacisk w celu połączenia taśmy żeber 107 ze ścianką 105. Laminat zawiera również na górnej powierzchni warstwę 204 zatrzymującą ciecz.

Warstwa 204 zatrzymująca ciecz jest utworzona z nietkanego materiału włóknistego. Chociaż mówi się o warstwie zatrzymującej ciecz, należy rozumieć, że warstwa ta jest w praktyce warstwą zatrzymującą i uwalniającą ciecz. Warstwa 204 jest schematycznie pokazana tak, że ma bardzo otwartą strukturę tak, że metalowy laminat może być wyraźnie widoczny przez przestrzenie między włóknami warstwy 204. Przykładowym materiałem do formowania warstwy zatrzymującej wodę jest mieszanka 50/50 poliestru/wiskozy 20 g/m², dostępna w firmie Lantor B.V. w Holandii. Innym przykładowym materiałem jest włóknina poliestrowa pokryta poliamidem 30 g/m², dostępna pod nazwą Colback™ w firmie Colbond N.V. w Holandii. Mogą być również używane inne materiały, mające podobne właściwości, zawierające sztuczne i naturalne włókna, na przykład, wełnę. Jeśli trzeba, warstwa zatrzymująca ciecz może zostać pokryta lub w inny sposób poddana obróbce w celu zapewnienia właściwości antybakteryjnych lub usuwających inne zanieczyszczenia.

Warstwa 204 zatrzymująca ciecz może być przymocowana klejem do warstwy metalowej na całej powierzchni laminatu 1. W przypadku stosowania aluminium i włókien Lantora, jak wspomniano powyżej, najlepsze wyniki uzyskuje się, nakładając warstwę dwuskładnikowego kleju poliuretanowego, o grubości 2 mikrometrów. Nałożony tak cienką warstwą, w zasadzie nie zakłóca wymiany

PL 208 687 B1 ciepła. Można stosować również inne warstwy zatrzymujące ciecz, takie jak cement typu portland, jak wspomniano powyżej.

Według fig. 12, taśma zawiera indywidualne żebra 216, przy czym każde zawiera żaluzje 218 w postaci wydłużonych otworów, przechodzących przez laminat (pokazane są tylko żaluzje umieszczone na pierwszym żebrze). Żaluzje 218 są podzielone na grupy. Pierwsza grupa 220 służy do kierowania przepływu czynnika na powierzchnię, podczas gdy druga grupa 222, kieruje przepływ z powierzchni. Zatem część powietrza płynąca wzdłuż żeber 216 zgodnie ze strzałką A jest kierowana przez laminat w stronę dolnej, drugiej powierzchni. Powietrze płynące zgodnie ze strzałką B jest kierowane na zewnątrz przez drugą grupę żaluzji 222. W ten sposób, powietrze naprzemiennie płynie przez pierwszą powierzchnię, gdzie może odebrać wilgoć, powstającą w wyniku parowania z warstwy 204 zatrzymującej ciecz, a następnie przez drugą powierzchnię, gdzie może odebrać bezpośrednio energię cieplną, zwiększającą jego temperaturę.

Poza kierowaniem przepływu między powierzchniami żeber 216, żaluzje 218 służą również do rozbijania warstw brzegowych, które mogą powstawać, kiedy powietrze przepływa wzdłuż powierzchni. Inne elementy rozbijające mogą zostać umieszczone dodatkowo lub zamiast żaluzji 218. Ponadto, chociaż żebra 216 na fig. 12 są proste, można również wykonać żebra krzywoliniowe lub zygzakowate. Uważa się, że takie kształty żeber są korzystne dla rozbijania warstw brzegowych, które powstają podczas przepływu wzdłuż żeber, ponieważ za każdym razem, kiedy żebro zmienia kierunek, ponownie powstaje przepływ turbulentny. Można również stosować różne kształty przekrojów poprzecznych, włącznie z pofałdowaniem w kształty fal kwadratowych, trapezowych, prostokątnych, dzwonowych i sinusoidalnych. W szczególności, należy zauważyć, że podstawa lub korytko 208 żebra korzystnie powinno być możliwie płaskie z ostrymi narożami, w celu uzyskania maksymalnej powierzchni wymiany ciepła ze ścianką 105.

Poza żaluzjami 218, żebra 216 posiadają mostki przewodzące 224. Mostki przewodzące 224 są w postaci nacięć w laminacie, obejmujących całą wysokość żebra 216. Służą zapobieganiu niepożądanemu przewodzeniu ciepła wzdłuż żeber 216, w kierunku przepływu powietrza.

Taśma żeber 107 jest korzystnie uformowana przy użyciu standardowych technik falowania. Zwój przygotowanego laminatu o odpowiedniej szerokości może być wprowadzony przez parę falistych walców, które formują żebra 216, żaluzje 218 i mostki przewodzące 224 w jednym przejściu. Powstały produkt może być następnie cięty na taśmy żeber 107 o odpowiednich wymiarach w celu dalszego przetwarzania.

Figura 13 pokazuje ściankę 116 wymieniającą ciepło, utworzoną z laminatu według wynalazku, ze stosunkowo płytkimi profilami usztywniającymi 117 umieszczonymi na obu krótkich bokach, oprócz wygiętych krawędzi 118 z końcowymi kołnierzami 119, przy czym wygięte krawędzie 118 mogą działać jako zapory odchylające. Należy zauważyć w tym aspekcie, że nie jest konieczne w większości zastosowań stosowanie gładkich, zaokrąglonych zapór odchylających, jak pokazano na przykład na fig. 1a. Przepływy czynników są ogólnie stabilne, tak że nie należy obawiać się niepożądanych strat.

Wymieniająca ciepło ścianka 116 pokazana na fig. 13 jest symetryczna. Może to być nieistotne w niektórych zastosowaniach.

Podczas, gdy powyższe przykłady ilustrują korzystne przykłady wykonania niniejszego wynalazku, należy zauważyć, że mogą być również rozważane różne inne układy, które mieszczą się w zakresie niniejszego wynalazku, określonym przez dołączone zastrzeżenia.

Claims

1. Element do wymiany ciepła, zawierający odkształcalny laminat z warstwą metalową i warstwą zgrzewalną, przy czym laminat jest zgrzany pod wpływem ciepła i nacisku z nim samym lub z innym podobnym laminatem tworząc kanał przepływowy dla czynnika wymiany ciepła, znamienny tym, że element do wymiany ciepła zawiera również warstwę (204) zatrzymującą ciecz.

2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa metalowa jest wykonana z miękkiego, wyżarzonego aluminium.

3. Element według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że warstwa metalowa ma grubość od 25 mikrometrów do 120 mikrometrów, korzystnie około 70 mikrometrów.

4. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa zgrzewalna ma w zasadzie taki sam zasięg jak warstwa metalowa.

PL 208 687 B1

5. Element według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że warstwa zgrzewalna jest nałożona na obu powierzchniach warstwy metalowej.

6. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa (204) zatrzymująca ciecz jest umieszczona tylko na jednej powierzchni laminatu.

7. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że laminat ma kształt zwinięty na siebie, mający zwiększone pole powierzchni.

8. Element według zastrz. 1 albo 7, znamienny tym, że laminat jest ogólnie sfałdowany, tworząc liczne żebra.

9. Element według zastrz. 8, znamienny tym, że laminat jest wyposażony na jednej lub na obu stronach w liczne żebra (106), (107), (216), połączone pod wpływem ciepła i nacisku tak, że wymieniają ciepło z laminatem, zwiększając jego efektywne pole powierzchni.

10. Element według zastrz. 9, znamienny tym, że żebra (106), (107), (216) są utworzone z dającego się kształtować laminatu, warstwy metalowej, korzystnie zawierającej miękkie wyżarzone aluminium i warstwę zgrzewalną.

11. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że kanał przepływowy stanowi wydłużoną płaską rurę o ogólnie prostokątnym przekroju poprzecznym.

12. Element według zastrz. 11, znamienny tym, że rura zawiera pierwszą część laminatową mającą boczne krawędzie, przy czym krawędzie są zagięte jedna w stronę drugiej i połączone, tworząc wzdłużne połączenie.

13. Element według zastrz. 11, znamienny tym, że rura zawiera pierwszą i drugą część laminatową, z których każda ma boczne krawędzie, przy czym obie części laminatowe są zgrzane jedna z drugą wzdłuż ich odpowiednich krawędzi.

14. Sposób wykonywania wymiennika ciepła, polegający na dostarczaniu plastycznie odkształcalnego, pierwszego laminatu metalowego i plastycznie odkształcalnego drugiego laminatu, po czym plastycznie formuje się pierwszy laminat nadając mu ogólnie falisty kształt mający szereg korytek, a następnie łączy się pierwszy laminat z drugim laminatem w szeregu korytek i tworzy się ściankę przewodzącą ciepło z żebrami wymieniającymi ciepło, oraz zgrzewa się pierwszy laminat z nim samym lub z innym, podobnym laminatem tworząc kanał przepływowy, znamienny tym, że pierwszą powierzchnię, w którą wyposażony jest pierwszy laminat zaopatruje się w warstwę (204) zatrzymującą ciecz, zaś drugą powierzchnię, w którą wyposażony jest pierwszy laminat łączy się z drugim laminatem.

15. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że stosuje się przynajmniej pierwszy lub drugi laminat zawierający warstwę zgrzewalną, przy czym pierwszy i drugi laminat łączy się ze sobą poprzez zgrzewanie.

16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, że stosuje się drugi laminat zawierający warstwę zgrzewalną i ten drugi laminat zgrzewa się z nim samym lub z innym, podobnym laminatem poprzez zgrzewanie w drugiej temperaturze, która jest niższa od pierwszej temperatury stanowiącej temperaturę zgrzewania pierwszego laminatu z drugim laminatem.

17. Sposób według zastrz. 14 albo 15, albo 16, znamienny tym, że przed połączeniem pierwszego laminatu z drugim laminatem dzieli się pierwszy laminat na sekcje.

18. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że stosuje się drugi laminat posiadający pierwszą i drugą powierzchnię, zaś sekcje pierwszego laminatu łączy się zarówno z pierwszą jak i z drugą powierzchnią drugiego laminatu.

19. Sposób według zastrz. 14 albo 15, albo 16, albo 17, albo 18, znamienny tym, że przed połączeniem pierwszego laminatu z drugim laminatem formuje się żaluzje w pierwszym laminacie.