PL178913B1

PL178913B1 - Elementy konstrukcyjne systemu budowlanego oraz konstrukcja budynku

Info

Publication number: PL178913B1
Application number: PL95317351A
Authority: PL
Inventors: Zen Vittorio De
Original assignee: Royal Building Syst Canada
Priority date: 1994-05-27
Filing date: 1996-11-27
Publication date: 2000-06-30
Also published as: ATE171751T1; ZA953933B; HUT77698A; DK0760041T3; AU2251395A; UA29501C2; NO965037D0; SK151596A3; HU219108B; FI964674A0; CA2124492C; EP0760041B1; ES2123975T3; RU2142541C1; CZ347696A3; BG62099B1; DE69505115T2; CA2124492A1; CN1078291C; EP0760041A1

Abstract

1. Elementy konstrukcyjne systemu budowla- n nego z wytlaczanych materialów termoplastycznych z konstrukcyjnymi czesciami skladowymi rdzenio- wymi, wydrazonymi, o prostoliniowym przekroju, zaopatrzonymi w integralne elementy do sprzegania ze soba sasiednich elementów podczas montazu modulowego budynku na betonowej podstawie, wypelniane nastepnie betonem, znamienne tym, ze kazdy element konstrukcyjny (6, 7) jest wspólwytloczka podloza elementu konstrukcyjnego z materialu termoplastycznego zawierajacego po- wtórnie przetwarzany material oraz cienkiej, glad- kiej, ochronnej powloki zewnetrznej (10, 22) z nieprzetworzonego termoplastycznego materialu po- krywajacego powierzchnie scianek elementów kon- strukcyjnych (6, 7), które pozostaja odsloniete po sprzezeniu ich ze wspólpracujacymi elementami konstrukcyjnymi, przy czym kazdy element konstru- kcyjny (6, 7) jest rdzeniowany i ma okreslony rozklad usytuowanych w odstepach rdzeniowych otworów (15, 23) wzdluz brzegowych scianek (13), które sa sciankami wewnetrznymi w sprzezonych wspólpracujacych elementach konstrukcyjnych, któ- rych otwory (15, 23) tych wspólpracujacych elemen- tów konstrukcyjnych sa usytuowane zgodnie wzgledem siebie tworzac miedzy sob a.................... FIG 10 PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są elementy konstrukcyjne systemu budowlanego z konstrukcyjnymi częściami składowymi rdzeniowymi, wy drążonymi oraz konstrukcja budynku wykonana z modułowego systemu budowlanego z konstrukcyjnymi częściami składowymi rdzeniowymi, wydrążonymi.

Tego typu system budowlany opisany jest w kanadyjskim opisie patentowym nr 2070079, w którym opisano domy lub inne konstrukcje budowlane wznoszone łatwo i szybko ze sprzęganych ze sobą prefabrykowanych, wytłaczanych, termoplastycznych elementów konstrukcyjnych. Elementy konstrukcyjne według tego opisu patentowego zaopatrzone są w integralne elementy do sprzęgania ze sobą sąsiednich elementów konstrukcyjnych. Niniejszy wynalazek jest kontynuacją rozwiązania przedstawionego w kanadyjskim opisie patentowym nr 2097226, w którym przewidziano wewnętrzne połączenie pomiędzy sprzęganymi członami konstrukcyjnymi, opisanymi w opisie patentowym nr 2070079, i dotyczy modułowego systemu budowlanego, który umożliwia wznoszenie modułowych domów lub innych konstrukcji budowlanych o wysoce estetycznym wyglądzie z zapewnieniem wysokiej wytrzymałości konstrukcyjnej, przy znacznie niższych kosztach niż to było dotychczas możliwe.

178 913

Znane były elementy budowlane, które zasadniczo ograniczone są do konstrukcji ścian i które po zamontowaniu ze sobą tworzą wydrążone wnętrza przeznaczone do wypełnienia betonem itp., przy czym elementy te są wyposażone w otwory, które zapewniają wewnętrzne połączenie pomiędzy sąsiednimi elementami, poprzez które może przepływać beton. Przykładowo w opisie patentowym DE 3003448 opisano stosowanie szeregu wydrążonych, kwadratowych elementów prostokątnych, wykonanych z impregnowanej płyty prasowanej, które są stawiane obok siebie i następnie wiązane ze sobą za pomocą prętów. Sąsiednie ścianki boczne tych bloków mają przelotowe otwory tak, że kiedy wprowadza się w nie beton, może on przepływać pomiędzy nimi i łączyć je. Kiedy elementy takie są stosowane na stropy, otwory w nich są zwrócone od góry i nie ma możliwości bocznego przepływu betonu pomiędzy sąsiednimi elementami. Te wydrążone bloki lub elementy są niewygodne w montażu i potrzeba wielu manipulacji dużą liczbą indywidualnych elementów, aby zmontować z nich formację ścienną. Ponadto ich wytwarzanie jest stosunkowo drogie i wymaga montażu prasowanej płyty w kształcie kwadratu lub prostokąta, a uzyskiwana ściana nie tworzy nieprzenikliwej, gładkiej, elastycznej powierzchni ściennej.

Podobny element budowlany typu cegły przedstawiony w opisie patentowym DE 2324489 i ma on również podobne niedogodności.

W opisie patentowym US 5216863 opisano podłużne, cienkie, giętkie, cylindryczne ukształtowane, ścianowe elementy konstrukcyjne łączone wzajemnie ze sobą i tworzące po połączeniu szereg sąsiadujących ze sobą, zamkniętych cylindrów. Cylindry te są wewnętrznie połączone poprzez otwory tak, że kiedy nalewany jest w nie beton, wówczas przepływa on przez te otwory i tworzy ścianę złożoną z szeregu połączonych ze sobą, pionowych kolumn betonowych, otoczonych przez wymienione cienkie ścianki szalowania, które można pozostawić na miejscu lub zdjąć.

Ścianki szalowania mogą być wykonane z polichlorku winylu dla nadania kolumnom atrakcyjnej powłoki powierzchniowej.

Z kolei poszczególne elementy szalowania wymagają znacznych manipulacji, a jeśli są wykonane z PCW, wówczas można stosować tylko materiał nowy, zaś materiał wycięty w celu utworzenia otworów staje się materiałem odpadowym. Ponadto, te elementy szalowania nie posiadają indywidualnej integralności konstrukcyjnej, lecz wymagają wzajemnego połączenia swych cylindrycznych kształtów, aby nadać im właściwości konstrukcyjnej wytrzymałości i aby wytrzymały wprowadzenie do nich mokrego betonu.

Wynalazek obejmuje unikatowy, modułowy system budowlany opracowany przez zastosowanie nowych, termoplastycznych, precyzyjnie sprzęganych ze sobą członów konstrukcyjnych.

Według wynalazku, elementy konstrukcyjne systemu budowlanego z konstrukcyjnymi częściami składowymi rdzeniowymi, wydrążonymi, o prostoliniowym przekroju, z wytłoczonych materiałów termoplastycznych, zaopatrzone w integralne elementy do sprzęgania ze sobą sąsiednich elementów podczas montażu modułowego budynku na betonowej podstawie, wypełniane następnie betonem, charakteryzują się tym, że każdy element konstrukcyjny jest współwytłoczką podłoża elementu konstrukcyjnego zawierającego powtórnie przetwarzany materiał termoplastyczny oraz cienkiej, gładkiej, ochronnej powłoki zewnętrznej z nieprzetworzonego termoplastycznego materiału pokrywającego powierzchnie ścianek elementu konstrukcyjnego, które są odsłonięte po sprzężeniu współpracujących elementów konstrukcyjnych, przy czym każdy element konstrukcyjny rdzeniowany ma określony rozkład usytuowanych w odstępach otworów wzdłuż brzegowych ścianek, które są ściankami wewnętrznymi w elemencie konstrukcyjnym sprzężonym ze współpracującymi elementami, w którym otwory tych współpracujących elementów konstrukcyjnych są usytuowane zgodnie względem siebie tworząc wewnętrzne kanały przepływu, pomiędzy sobą, przy czym rdzeniowanie stanowi źródło powtórnie przetwarzanego materiału termoplastycznego zawartego w podłożu elementów konstrukcyjnych.

178 913

Korzystnie powłoka zewnętrzna elementów konstrukcyjnych wykonana jest z nowego, nieprzetwarzanego materiału termoplastycznego, zwłaszcza z polichlorku winylu. Podłoże elementu konstrukcyjnego również korzystnie stanowi materiał termoplastyczny na bazie polichlorku winylu i zawiera do około 16% powtórnie przetwarzanego zmielonego materiału usuniętego z uprzednio wytłoczonych elementów konstrukcyjnych, przy czym ponadto podłoże może zawierać i korzystnie zawiera składnik wzmacniający i regulujący rozszerzalność, na przykład dobrany spośród węglanu wapnia, włókien mineralnych lub krótkich, cienkich włókien szklanych i równoważnych.

Elementy konstrukcyjne z materiału termoplastycznego zaopatrzone są w przeciwległe, wystające do wewnątrz sprzęgające formacje, przy czym rdzeniowe otwory w elementach konstrukcyjnych usytuowane są zasadniczo poprzecznie do szerokości pomiędzy wymienionymi przeciwległymi, wystającymi do wewnątrz formacjami sprzęgającymi i mają powierzchnię obwodową bez kątów. Rdzeniowe otwory usytuowane są blisko każdego końca każdego elementu konstrukcyjnego, zwykle są nieokrągłe i są symetryczne względem osi przebiegającej w poprzek i wzdłuż każdego takiego elementu konstrukcyjnego. Obwody otworów są w sposób ciągły krzywoliniowe.

Odstęp pomiędzy brzegowymi otworami jest rzędu, ale mniejszy niż, połowa wymiaru brzegowych otworów w kierunku osi wzdłużnej elementów konstrukcyjnych. Odstęp pomiędzy rdzeniowymi otworami wzdłuż elementów konstrukcyjnych jest funkcją żądanego pochylenia dachu modułowego budynku wznoszonego z takich elementów konstrukcyjnych i modułowego odstępu powtarzanych formacji ścianowych i jest równy iloczynowi tangensa żądanego kąta pochylenia dachu modułowego budynku wznoszonego z elementów konstrukcyjnych oraz modułowego odstępu powtarzanych formacji ścianowych.

Elementy konstrukcyjne w postaci modułowych płyt posiadają poprzeczne brzegowe ścianki i co najmniej jedną poprzeczną wewnętrzną ściankę środnika, zaś przeciwległe formacje sprzęgające mają skierowane do wewnątrz, przeciwległe rowki przy brzegowych ścianach, przy czym elementy konstrukcyjne w postaci płyt są rdzeniowane i tworzą określony rozkład usytuowanych w odstępach otworów, w brzegowych ściankach i w co najmniej jednej ściance środnika.

Elementy konstrukcyjne w postaci skrzynkowych łączników o przekroju kwadratowym, posiadające odstające kołnierze z wewnętrznymi palcami do sprzężenia z rowkami sąsiadujących elementów konstrukcyjnych w postaci płyt.

Korzystnie, łączniki skrzynkowe stanowią dwudrożne łączniki skrzynkowe posiadające parę usytuowanych w odstępie od siebie równoległych ścianek bocznych połączonych przez parę usytuowanych w odstępie od siebie środników, przy czym te usytuowane od siebie ścianki boczne mają kołnierzowe przedłużenia z przeciwległymi, zagiętymi do wewnątrz palcami ustalającymi położenie przy swych końcach po każdej stronie wymienionych usytuowanych w odstępie od siebie środników, przy czym dwudrożne łączniki skrzynkowe są utworzone z wytłoczek, w których wymienione ścianki boczne są wklęsłe, i powracają do równoległości po ich rdzeniowaniu.

Elementy konstrukcyjne w postaci płyt mają równoległe ścianki boczne, ścianki brzegowe, średniki łączące te ścianki boczne i przeciwległe, zwrócone do wewnątrz rowki przy ściankach brzegowych, zaś elementy konstrukcyjne w postaci łączników skrzynkowych mają ścianki boczne połączone środnikami, przy czym te ścianki boczne mają kołnierzowe przedłużenie wyposażone w przeciwległe, zagięte do wewnątrz palce przystosowane do wchodzenia w rowki płyt, przy czym płyty te są rdzeniowane i mają otwory poprzez ścianki brzegowe i środniki, zaś łączniki skrzynkowe mają wytłaczane ścianki boczne wklęsłe i są rdzeniowane do utworzenia otworów poprzez wymienione środniki z tym, że po rdzeniowaniu wklęsłe ścianki boczne są równoległe i wymienione płyty i łączniki skrzynkowe można sprzęgać ze sobą z precyzyjnym pasowaniem.

Wytłaczane, termoplastyczne, wydrążone elementy konstrukcyjne sprzężone ze sobą tworzą konstrukcję ścianową na wsporczej podstawie betonowej zaopatrzonej na obrzeżu w

178 913 mocujące pręty kotwiące wystające do góry do łączników skrzynkowych z nalanym w nie betonem oraz wprowadzonymi w nie prętami zbrojeniowymi przechodzącymi przez usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowe otwory. Układ usytuowanych w odstępie od siebie otworów rozpoczyna się w ustalonej odległości od górnych końców elementów i kończy się blisko dolnych ich końców.

Wynalazek obejmuje również element konstrukcyjny termoplastyczny podłużny, o prostoliniowych przekrojach poprzecznych, posiadający usytuowane w odstępie od siebie ścianki boczne połączone co najmniej przez parę usytuowanych w odstępach od siebie środników i posiadający co najmniej jedną parę przeciwległych elementów sprzęgających, które wystają na zewnątrz pomiędzy ściankami bocznymi, który stanowi współwytłoczkę z wklęsłymi ściankami bocznymi złożonymi z rdzenia i zewnętrznej powłoki, przy czym środniki są rdzeniowane i posiadają usytuowane w odstępach rdzeniowe otwory przechodzące przez nie wzdłużnie, ścianki boczne są zasadniczo równoległe względem siebie, zaś przeciwległe elementy sprzęgające są usytuowane przeciwległe zgodnie z określonym odstępem pomiędzy sobą. Para przeciwległych elementów sprzęgających posiada zagięte do wewnątrz palce.

Korzystnie, rdzeń zawiera składnik wzmacniający dobrany, spośród węglanu wapnia, włókien mineralnych i cienkich, krótkich włókien szklanych.

Wynalazek obejmuje również konstrukcję budynku z elementów konstrukcyjnych rdzeniowych, wydrążonych, o prostoliniowym przekroju, przeznaczonych do sprzęgania podczas montażu przy wznoszeniu modułowego budynku na betonowej podstawie, charakteryzują się tym, że ma ściany zmontowane ze sprzężonych elementów konstrukcyjnych w postaci płyt i łączników skrzynkowych, w której ściany są wypełnione betonem łączącym płyty i łączniki skrzynkowe poprzez usytuowane zgodnie otwory, w których zastosowane są mocujące wiążące pręty kotwiące, wystające do góry od betonowej podstawy do wypełnienia betonowego ścian oraz pręty zbrojeniowe usytuowane wewnątrz poprzez co najmniej niektóre z wymienionych usytuowanych zgodnie rdzeniowych otworów sprzężonych elementów konstrukcyjnych. Korzystnie ściana zmontowana z wymienionych płyt i łączników skrzynkowych ma otwory w ścianie na drzwi, okna i podobne, przy czym elementy mają usytuowane zgodnie rdzeniowe otwory, przez które przeprowadzone są pręty zbrojeniowe, przechodzące wewnątrz i mostkujące otwory.

Wynalazek stanowi unikatowy, modułowy system budowlany przez zastosowanie nowych, wydrążonych, prostoliniowych, wytłaczanych, termoplastycznych, precyzyjnie sprzęganych ze sobą elementów konstrukcyjnych o konstrukcji kompozytowej, które są rdzeniowane w taki sposób, aby umożliwić optymalne, ciągłe, wewnętrzne połączenie pomiędzy nimi, po ich sprzężeniu ze sobą jednakże z utrzymaniem indywidualnej integralności konstrukcyjnej, przy czym skład wytłaczanych członów jest taki, że rdzeniowany materiał można powtórnie wykorzystać w procesie wytłaczania bez pogorszenia estetycznego wyglądu członów. W wyniku tego wynalazek zapewnia co najważniejsze oszczędności na kosztach materiałowych, a równocześnie pozwala na bardzo znaczne zmniejszenie ciężaru członów, zmniejszając koszty transportu i ułatwiając manipulowanie zarówno w transporcie jak i podczas wznoszenia budynku.

W związku z tym według wynalazku wytłaczane termoplastyczne elementy konstrukcyjne są wykonane jako współwytłoczka podłoża, które może zawierać powtórnie zmielony materiał termoplastyczny, oraz z cienkiej ochronnej i estetycznie wyglądającej powłoki zewnętrznej z materiału nowego, nieprzetwarzanego, pokrywającego zewnętrzne odsłonięte powierzchnie elementów konstrukcyjnych, przy czym materiał usunięty przez wycinanie, wykrawanie, wiercenie itp. przy wykonywaniu otworów rdzeniowanych w takim elemencie konstrukcyjnym można powtórnie wykorzystać przy wytłaczaniu podłoża takiej współwytłoczki bez szkodliwego wpływu na integralność lub na wygląd zewnętrzny.

Ponadto, w związku z tym, wynalazek przewiduje na powłokę zewnętrzną składnik, który jest całkowicie kompatybilny ze składnikiem podłoża tak, że kiedy jest on powtórnie

178 913 wykorzystywany do późniejszego wytłaczania podłoża, nie ma to szkodliwego wpływu na podłoże.

Wynalazek przewiduje również utrzymanie prawidłowego prostoliniowego kształtu i dokładnego sprzęgania przez współwytłaczanie elementów, które podlegają odkształceniu po rdzeniowaniu prostoliniowego pochylenia i przywrócenia kształtu w operacji rdzeniowania.

Wynalazek przewiduje ponadto system rdzeniowania, według którego, kiedy poszczególne elementy konstrukcyjne są sprzężone ze sobą, rdzeniowane otwory w nich są usytuowane zgodnie ze sobą, a zgodność ta jest zapewniana na wszystkich poziomach domu lub budynku wykonanego z takich członów.

Ta zgodność ustawienia rdzeniowanych otworów w sprzęganych elementach konstrukcyjnych w całej konstrukcji nie tylko zapewnia przykładowo swobodny przepływ betonu pomiędzy sprzężonymi członami tworzącymi ściany budynku, ale również umożliwia proste wprowadzanie standardowych prętów zbrojeniowych wewnątrz sprzężonych członów poprzez usytuowane zgodnie otwory, co zapewnia zwiększenie wytrzymałości, np. przez związanie razem prętów kotwiących ściany budynku z betonową podstawą lub fundamentem, z zapewnieniem wzmocnionego podparcia w nadprożach nad otworami drzwiowymi lub okiennymi, oraz wiązanie dachów ze ścianami.

W związku z potrzebą zapewnienia zgodności położenia rdzeniowanych otworów w całym budynloi posiadającym zwykle pochyły dach, ich rozstaw lub wymiar pomiędzy środkami jest według wynalazku funkcją pochylenia dachu.

Aby zapewnić usunięcie optymalnej ilości materiału przez rdzeniowanie otworów współmiernie z odpowiednią utrzymaną wytrzymałością członu przy manipulowaniu nim i układaniu w stos, rdzeniowane otwory są ukształtowane tak, by wyeliminować pęknięcia naprężeniowe wokół ich obwodów i pozostawia się wystarczająco dużo środnika pomiędzy nimi, by wykluczyć pęknięcie pomiędzy otworami i zapewnić wystarczającą wytrzymałość środnika, pozwalającą na układanie takich elementów w stos.

Wynalazek w przykładzie wykonania jest przedstawiony na rysunkach, na których fig. 1 jest widokiem perspektywicznym prostego domu zbudowanego z elementów konstrukcyjnych według wynalazku, z pokazaniem domu uniesionego nad jego podstawę wsporczą, z której wy stają wiążące pręty kotwiące; fig. 2 jest widokiem z boku z wyrwaniem płytowego elementu konstrukcyjnego według wynalazku, fig. 3 jest widokiem z góry płyty z fig. 2; fig. 4 jest widokiem brzegowym z wyrwaniem łącznika skrzynkowego według wynalazku; fig. 5 jest widokiem z góry wytłoczonego łącznika skrzynkowego przed rdzeniowaniem; fig. 6 jest widokiem z góry wytłoczki z fig. 5 po rdzeniowaniu; fig. 7 jest wyrwanym, częściowo schematycznym widokiem z boku ściany szczytowej budynku zbudowanej przy użyciu płyt i łączników skrzynkowych przedstawionych odpowiednio na fig. 2, 3, 4 i 6; fig. 8 jest schematycznym widokiem ilustrującym zgodność usytuowania rdzeniowanych otworów w całym budynku po zmontowaniu elementów konstrukcyjnych; fig. 9 jest wyrwanym widokiem perspektywicznym ilustrującym zastosowanie wspólnego pręta zbrojeniowego przebiegającego przez usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowane otwory; fig. 10 jest przekrojowym widokiem perspektywicznym na różnych wysokościach sekcji ścianowej zawierającej parę płyt połączonych przez łącznik skrzynkowy, przy czym w tę sekcję ścianową wprowadzony jest już beton; fig. 11 ilustruje sekcję ścianową dołączoną pod kątem prostym do liniowej sekcji ścianowej poprzez trójdrożny łącznik skrzynkowy z pokazaniem zastosowania pręta zbrojeniowego do związania tych sekcji ze sobą i z prętem kotwiącym wystającym do góry z podstawy lub fundamentu ściany, fig. 12 jest widokiem końcowym sekcji dachowej złożonej z płyty dołączonej do dwóch łączników skrzynkowych według wynalazku, z pokazaniem jednej formy wzmocnienia dachu, fig. 13 jest widokiem podobnym do fig. 12, ale ilustrującym alternatywną formę wzmocnienia dachu; fig. 14 jest wyrwanym widokiem perspektywicznym otworu w ścianie na okno, drzwi itp. z pokazaniem, w jaki sposób usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowane otwory w sprzęganych ze sobą rdzeniowanych elementach umożliwiają zastosowanie pręta zbrojeniowego, fig. 15 jest wyrwanym widokiem pionowym z częściowym

178 913 przekrojem, pokazującym pochyły dach zakotwiony na przykryciu ściany przez kotew zalaną w betonie ściany z zastosowaniem klina blokującego i z pokazaniem, w jaki sposób zakotwienia wzdłuż linii dachu mogą być związane ze sobą; fig. 16 jest wyrwanym widokiem perspektywicznym po rozłożeniu na części pochyłej ściany szczytowej z pokazaniem typu zakotwienia użytego w połączeniu z elementem konstrukcyjnym przykrywającym ścianę do kotwienia dachu w ścianie szczytowej i z pokazaniem, w jaki sposób zakotwienia te mogą być powiązane ze sobą przez użycie pręta zbrojeniowego przechodzącego przez usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowane otwory; fig. 17 jest schematycznym widokiem wytłaczarki do wytłaczania płyt w postaci współwytłaczarki, która to wytłaczarka ma lej wejściowy materiału rdzenia oraz lej wejściowy materiału powłoki zewnętrznej; fig. 18 jest widokiem ilustrującym cztery różne sekcje usunięte przez rdzeniowanie płyty, przy czym dwie zewnętrzne sekcje są złożone z rdzenia i powłoki zewnętrznej, a dwie wewnętrzne sekcje zawierają jedynie materiał rdzenia; fig. 19 jest brzegowym widokiem z boku jako przykład łącznika skrzynkowego z pokazaniem, że punktem odniesienia dla rozpoczęcia pierwszego rdzeniowania jest górny koniec łącznika; fig. 20 jest widokiem podobnym do fig. 19, ale pokazującym, że przy przeprowadzaniu rdzeniowania wielokrotnego, w tym przypadku trzykrotnego, rdzeniowanie zostaje przerwane, jeżeli najniższa sekcja rdzeniowania zostałaby przerwana przez dolny koniec łącznika; fig. 21 jest wyrwanym widokiem perspektywicznym ilustrującym, że rdzeniowanie wytłoczonego łącznika skrzynkowego spowodowało wytworzenie dwóch rdzeniowanych tarcz, z których każda składa się z materiału rdzenia, i które są przeznaczone do powtórnego zmielenia i przekazania z powrotem do leja materiału rdzenia.

Poniżej przedstawiono szczegółowy opis korzystnych przykładów realizacji wynalazku.

Na fig. 1 pokazano zwykły dom 1 uniesiony nad betonową płytą 2 stanowiącą wsporczą podstawę, z której wystają do góry kotwiące pręty 3, które mogą wystawać do góry tak wysoko, jak to jest potrzebne.

Podstawowe części składowe ścian 4 i dachu 5 domu obejmują elementy konstrukcyjne w postaci prostoliniowych płyt 6 i skrzynkowych łączników 7.

Płyty 6 są pokazane na fig. 2 i 3, a skrzynkowe łączniki 7 są pokazane na fig. 4 i 6.

Kotwiące pręty 3 są umieszczone tak, aby korzystnie wchodziły do góry w skrzynkowe łączniki 7, a kiedy ściany są wypełnione betonem 8, jak pokazano zwłaszcza na fig. 10, aby te kotwiące pręty 3 stanowiły połączenie ścian domu z betonową płytą 2.

Płyty 6 są podłużnymi wytłoczkami zawierającymi rdzeń 9 i współwytłaczaną powłokę zewnętrzną 10 pokrywającą powierzchnię płyty, która pozostaje odsłonięta po zamontowaniu płyty w ścianie, dachu lub innej konstrukcji.

Płyta 6 ma równoległe ścianki boczne 11 połączone środnikami 12 w postaci poprzecznych pasów. Boczne krawędzie płyt są zmostkowane przez brzegowe ścianki 13, które są nieco wklęsłe. W sąsiedztwie brzegowych ścianek 13 płyta ma przeciwległe, sięgające do wewnątrz rowki 14, które przebiegają przez całą wysokość lub długość płyty, a szerokość płyty na zewnątrz od rowków 14 do ścianek brzegowych 13 jest nieco zmniejszona. Płyty stosowane jako elementy konstrukcyjne ścian, są przeznaczone do napełnienia betonem, a kiedy są wykorzystywane jako elementy konstrukcyjne dachowe, mogą być wewnętrznie wzmocnione. Można zatem uzyskać bardzo poważne oszczędności kosztów przez rdzeniowanie płyt w celu usunięcia z nich znacznej ilości tworzywa sztucznego, jednak przy zachowaniu integralności konstrukcyjnej podczas przeładunku, transportu, wznoszeniu oraz utrzymania prostoliniowego kształtu przy wlewaniu w te płyty betonu. Po związaniu betonu powstaje trwała konstrukcja ściany, która ma bardzo ładne, gładkie wykończenie płaskiej powierzchni.

Zdolność utrzymywania wystarczającej integralności strukturalnej i estetycznego wyglądu przy równoczesnym usunięciu znacznej ilości materiału rdzeniowego wynika z tego, że płyta jest współwytłoczką zawierającą rdzeń nadający wytrzymałość i zewnętrznej powłoki przykrywającej odsłonięte powierzchnie, chroniące przed uderzeniem oraz izolujące przed czynnikami atmosferycznymi, a jednocześnie nadając estetyczny wygląd. W rezultacie wygląd rdzenia jest nieistotny, a homogeniczność rdzenia nie jest koniecznie ważna, dzięki

178 913 czemu wynalazek umożliwia z powrotem zmielenie materiału usuniętego w operacji rdzeniowania lub powtórne przetworzenie tego materiału i następnie użycie jako surowca rdzeniowego przy wytłaczaniu następnych płyt. Wynalazek zapewnia zatem olbrzymie oszczędności kosztów bez szkodliwego wpływu na właściwości konstrukcyjne płyty lub na jakość wykończenia płyty z punktu widzenia wyglądu lub funkcjonalności, ponieważ powłoka zewnętrzna 10 będzie zawsze wytłaczana z materiału nowego, nieprzetwarzanego.

Szczególnie korzystny układ rdzeniowanych otworów w płytach 6, według wynalazku, przedstawiono na fig. 2. Każdy z tych rdzeniowanych otworów 15 przebiega zasadniczo na całej szerokości pomiędzy przeciwległymi rowkami 14 i jest kształtu zbliżonego do owalu, którego końce zostały nieco spłaszczone tak, że jest on symetryczny zarówno względem osi przebiegającej wzdłuż płyty jak i względem osi przebiegającej w poprzek płyty, a obwodowa ścianka 16 otworu jest zasadniczo krzywoliniowa na całym swym obwodzie i nie ma żadnych kątów, które powodowałyby naprężenia niszczące.

Jak przedstawiono na fig. 1, zwykłe konstrukcje domów, przykładowo budowanych z zastosowaniem elementów konstrukcyjnych według wynalazku, mają szczyty związane z pochyłymi dachami. Typowe pochylenie dachu może wynosić przykładowo 14 stopni. Przy wybraniu metra jako praktycznego modułowego podstawowego wymiaru lub jednostki (odległość pomiędzy środkowymi liniami skrzynkowych łączników dołączonych do przeciwległych krawędzi płyty) i przy wymaganiu, według wynalazku, by rdzeniowane otwory sprzężonych ze sobą elementów konstrukcyjnych były tak duże, jak to jest praktycznie możliwe i były zgodnie usytuowane w całym domu, rozkład rdzeniowych otworów 15 w odstępach na długości płyty byłby następujący.

Jako krytyczny punkt początkowy rdzeniowanych otworów przyjęto górny koniec płyty i pozostawiając określoną odległość pomiędzy górnym końcem płyty a górą pierwszego rdzeniowego otworu, np. 43,20 mm (wymiar W) głębokość rdzeniowanego otworu w kierunku osi wzdłużnej płyty wybrano jako 58,30 mm (wymiar X), a odstęp pomiędzy sąsiednimi rdzeniowanymi otworami ustawiono na 25,00 mm (wymiar Y). Wymiar od górnej krawędzi jednego rdzeniowanego otworu do górnej krawędzi następnego rdzeniowanego otworu wynosi zatem 83,30 mm (wymiar Z), co równa się tangensowi kąta 14 stopni podstawowa jednostka modułowa 1 metr.

Praktyczna jednostkowa płyta miałaby szerokość 100 mm, grubość ścianki bocznej rzędu 2,8 mm z rdzeniem około 2,4 mm i cienką powłoką zewnętrzną rzędu 0,4 mm, oraz grubość środnika rzędu 2,3 mm.

W przypadku płyt, które mają być użyte do tworzenia formacji ściennych, wytłoczka rdzeniowa korzystnie wykonana jest z polichlorku winylu zawierającego czynnik wzmacniający i kontrolujący rozszerzalność. Czynnik ten korzystnie dobiera się spośród jednego lub kilku włókien mineralnych, małych włókien szklanych i węglanu wapnia.

Ponieważ, jak wyjaśniono, odsłonięte powierzchnie płyty mają współwytłaczaną powłokę zewnętrzną, materiałem rdzeniowym może być materiał powtórnie zmielony lub powtórnie przetworzony. Przy rdzeniowaniu płyty, jak opisano, około 16% materiału objętościowo i wagowo pozyskuje się z wytłoczonej płyty do powtórnego zmielenia i powtórnego przetworzenia w charakterze surowca na rdzeń.

Powłoka zewnętrzna płyty korzystnie zawiera polichlorek winylu, który może być sztywnym polichlorkiem winylu lub materiałem pokryciowym z zastosowaniem nowej, nieprzetwarzanej żywicy PCW, która może zawierać różne stabilizatory i dodatki potrzebne do wytrzymywania promieniowania ultrafioletowego, zapewnienia wytrzymałości na uderzenia, nadania barwy itp., ale powłoka zewnętrzna musi być pozbawiona powtórnie przetwarzanych lub powtórnie zmielonych materiałów termoplastycznych.

Należy zauważyć, że powłoka zewnętrzna 10, która jak opisano jest zasadniczo z polichlorku winylu, jest całkowicie kompatybilna ze składnikiem rdzeniowym lub podłożem, w którym jak opisano wykorzystuje się polichlorek winylu tak, że kiedy mieszanina powłoki

178 913 zewnętrznej i podłoża jest powtórnie przetwarzana i powtórnie wykorzystywana jako surowiec, wówczas nie ma to szkodliwego wpływu na uzyskiwane podłoże.

Dzięki zmostkowaniu ścianek bocznych 11 płyt 6 przez ścianki brzegowe 13 i środniki 12 integralność dokładnej wytłoczki płytowej może być utrzymywana bez zniekształceń podczas rdzeniowania pomimo usuwania dużej ilości materiału przy wykonywaniu układu otworów, jak omówiono powyżej. Kiedy jednak dochodzi do rdzeniowania podobnych otworów w skrzynkowych łącznikach 7, rdzeniowanie takie ma tendencje do zniekształcania tych łączników skrzynkowych, co utrudnia ich sprzęganie z płytą. W związku z tym należy zauważyć, że skrzynkowy łącznik 7, przedstawiony na fig. 6, ma równoległe ścianki boczne 17 połączone przez środniki 18 tworzące kwadrat. Ścianki 17 mają kołnierzowe przedłużenia 19 z zagiętymi do wewnątrz, przeciwległymi palcami 20, które są przeznaczone do wchodzenia w rowki 14 płyt.

Łączniki skrzynkowe są wykonane jako wytłoczki złożone z rdzenia 21 i współwytłaczanej powłoki zewnętrznej 22 przykrywającej odsłonięte powierzchnie tego skrzynkowego łącznika, kiedy łącznik ten jest sprzężony z płytami.

Aby umożliwić rdzeniowanie i wytworzenie żądanych równoległych ścianek bocznych i dokładnie zdystansowanych przeciwległych palców 20 ustalających położenie w produkcie końcowym, łączniki skrzynkowe są wytłaczane w kształcie pokazanym na fig. 5 z wklęsłymi ściankami 17 i palcami 20 rozchylonymi tak, że w operacji rdzeniowania, która ma tendencję do zamykania palców 20, osiągana jest równowaga zapewniająca żądaną dokładność tak, że przy montażu płyt i łączników skrzynkowych można osiągnąć dokładne pasowanie suwliwe. Ponieważ płyty mają zmniejszoną szerokość na zewnątrz rowków 14, ścianki boczne 17 skrzynkowych łączników i ścianki boczne 11 płyt 6 są zgodne ze sobą i zapewniają powstanie gładkiej powierzchni.

Rdzeniowane otwory 23 w skrzynkowych łącznikach mają zasadniczo taki sam kształt, wymiary i rozmieszczenie, jak omówiono powyżej w związku z płytami 6. Należy jednak zauważyć, że odstęp pomiędzy zgiętymi palcami 20 skrzynkowych łączników jest nieco większy niż odstęp wewnętrznych rowków 14 płyt, tak że rdzeniowane otwory 23 mogą mieć nieco większy wymiar poprzecznie do osi wzdłużnej łącznika skrzynkowego niż rdzeniowane otwory płyty w tym samym kierunku. Można zatem usuwać nieco większą ilość materiału do powtórnego przetwarzania i powtórnego wykorzystania z łączników skrzynkowych niż z płyt w operacji rdzeniowania z odpowiednim zmniejszeniem kosztów materiałowych.

Tam, gdzie górne powierzchnie płyt i łączników skrzynkowych są pochylone w celu zapewnienia pochyłości szczytowych ścian końcowych, odległości mierzone do dołu od przebiegających pod kątem górnych końców płyt i łączników skrzynkowych do początku rdzeniowanych otworów mierzy się na łącznikach skrzynkowych od górnej krawędzi górnego kąta, a w przypadku płyt mierzy się od dolnej krawędzi górnego kąta.

Łącznik skrzynkowy, pokazany na fig. 6, wyposażony jest w wewnętrzne prowadzące półki lub prowadnice ślizgowe 24 służące do przyjęcia osłon oprzewodowania itp. (nie pokazano).

Kwadratowy przekrój łącznika skrzynkowego ma właściwą sobie sztywność i dlatego mniej wymaga stosowania składników wzmacniających w rdzeniu 21 niż w przypadku płyt, chociaż jeśli zachodzi taka potrzeba, mogą być one jednak stosowane.

Powłoka zewnętrzna 22 łączników skrzynkowych odpowiada powłoce zewnętrznej 10 płyt 6.

Jak już wspomniano, odległość najniższych rdzeniowanych otworów od spodu płyt i łączników skrzynkowych nie jest krytyczna dopóki dolny otwór jest usytuowany w pewnym odstępie od spodu takiej części składowej. Odległość rdzeniowanych otworów od spodu może być znacznie większa (lub mniejsza) niż ustalony odstęp pomiędzy otworami licząc do dołu od górnych końców członów składowych, ponieważ, jak pokazano na fig. 9, kotwiące pręty 3 zakotwione w betonowej płycie 2 wystają znacznie do góry i mogą sięgać do każdej potrzebnej wysokości w formacji ściany. Te kotwiące pręty 3 mogą być połączone lub powiązane ze sobą za pomocą jednego lub wielu poziomo przebiegających prętów zbrojeniowych 25, przebiegających

178 913 przez usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowe otwory 15 w płytach, przy czym narożne łączniki skrzynkowe, w które wchodzi kotwiący pręt 3, usunięto dla przejrzystości rysunku. Pręty wzmacniające, takie jak pręty zbrojeniowe 25, mogą być po prostu zawieszone w żądanym położeniu za pomocą drutu lub innego elementu mocującego, aż do zalania betonem, kiedy układ prętów kotwiących i prętów zbrojeniowych będzie się znajdować wewnątrz betonu.

Figura 10 przedstawia sekcję ściany, gdzie skrzynkowy łącznik 7 jest sprzężony z dwiema płytami 6. Części te są sprzężone przez przesunięcie jednej wzdłużnie względem drugiej, przy czym palce 20 łącznika skrzynkowego wchodzą w rowki 14 w płytach zapewniając dokładne sprzężenie z gładkimi powierzchniami zewnętrznymi płyt i zgodność z łącznikiem skrzynkowym. Przez zastosowanie niewielkiej wklęsłości brzegowych ścianek 13 płyt zapewniony jest luz zapobiegający zakleszczeniu pomiędzy tymi ściankami brzegowymi a środnikami 18 łącznika skrzynkowego.

Jak pokazano na fig. 10, usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowane otwory 15 i 23 tworzą bardzo duże kanały przepływu tak, że wypełnianie betonem 8 wprowadzane w dowolnym punkcie będzie płynąć swobodnie na boki poprzez sprzężone człony, a po związaniu połączy je ze sobą z utworzeniem trwałej konstrukcji ściany objętej ściankami 11 płyt i ściankami 17 łączników skrzynkowych, które tworzą ochronną powłokę zewnętrzną ze współwytłaczanych powłok zewnętrznych 10 i 22 odpowiednio płyt i łączników skrzynkowych

Te współwytłaczane powłoki zewnętrzne zapewniają przyjemny wygląd ściany, maskując wszelkie wady w rdzeniach 9 i 21 płyt i łączników skrzynkowych, które zawierają powtórnie przetwarzany lub powtórnie zmielony materiał termoplastyczny, a równocześnie rdzenie te stanowią barierę ochronną zapobiegającą utarcie przez płyty i łączniki skrzynkowe kształtu prostoliniowego, przy czym beton jest izolowany od kontaktu z zewnętrznymi powłokami.

Figura 11 pokazuje jak płyty 6 mogą być sprzęgane za pomocą trójdrożnego łącznika skrzynkowego 26 tworząc ścianę 27 usytuowaną pod kątem prostym, sprzężoną z biegnącą dalej ścianą 28. Znowu konstrukcja ścienna może być kotwiona w betonowej podstawie za pomocą kotwiącego pręta 3 wzmocnionego prętem zbrojeniowym 25.

Łącznik skrzynkowy 26, oprócz kołnierzy 19, jest wyposażony w kołnierze 29, które mają palce ustalające 30 do sprzężenia z rowkami płyt, przy czym jedna ze ścianek 17, która teraz staje się ścianą wewnętrzną w systemie ścian z fig. 11, ma odpowiednie rdzeniowane otwory 31 dla umożliwienia swobodnego przepływu betonu pomiędzy ścianami 27 i 28 budynku.

Łącznik skrzynkowy może być również łącznikiem skrzynkowym czwórdrożnym (nie pokazano) do dołączania konstrukcji ściany po przeciwnej stronie ściany 27. Możliwe jest również wyposażenie narożnego łącznika skrzynkowego w kołnierzowe przedłużenia 19 i palce 20 tylko po jednej stronie skrzynkowego łącznika w połączeniu z kołnierzami 29 i palcami 30 w układzie prostokątnym i pominięcie rdzeniowania ściany naprzeciwko jednego zestawu kołnierzy i palców 19 i 20.

Figura 12 przedstawia parę skrzynkowych łączników 7 sprzężonych z płytą 6 przeznaczoną do zastosowania w charakterze segmentu dachu. W tym przypadku integralność konstrukcyjna i sztywność sprzężonych sekcji pomimo ich rdzeniowania umożliwia przenoszenie przez nie normalnego obciążenia dachu na skutek tego, że wynikają one z kompromisu wytłaczania rdzenia, wzmocnionego według potrzeb, oraz ochronnej powłoki zewnętrznej. Ponadto ich wydrążona postać umożliwia przepływ powietrza przez nie w celu chłodzenia w ciepłych warunkach klimatycznych.

Jak pokazano, odległość pomiędzy środkową linią 32 skrzynkowych łączników reprezentowanych przez linie 33 jest modułową podstawową jednostką systemu budowlanego według wynalazku, którą wybrano jako równą 1 metr, a linia 34 reprezentuje modułowy odstęp w płytach i łącznikach skrzynkowych ustalony na 100 mm.

178 913

Jeżeli jest to pożądane, dachowe elementy konstrukcyjne mogą być wzmocnione metalowymi wzmocnieniami 35 wprowadzonymi przy bocznych krawędziach płyt w postaci podłużnych ceowników. Alternatywnie, np. jak pokazano na fig. 13, metalowy dwuteownik 36 może być wprowadzony w środkową komorę 37 płyt 6. Należy zauważyć, że w razie potrzeby można również stosować inne wkładkowe usztywniacze.

Figura 8 jest schematycznym widokiem ilustrującym, jak uzyskuje się zgodnie ustawienia otworów 15 i 23 w płytach i łącznikach skrzynkowych w całej konstrukcji budynku niezależnie od różnicy ich długości, w celu wytworzenia pochyłych powierzchni oznaczonych przez 38.

Figura 7 jest schematycznym wyrwaniem pokazującym ścianę szczytową budynku z zastosowaniem w niej otworów, takich jak otwór okienny 39 i otwór drzwiowy 40.

Zastosowanie usytuowanych zgodnie ze sobą otworów, jak pokazano na fig. 8, umożliwia zastosowanie pręta zbrojeniowego 41 jako wzmocnienia nadproży tych otworów, jak to pokazano dokładniej na fig. 14.

Nadproże 42, pokazane na fig. 14, ma wydrążony kształt prostokątny i jest wykonane z końcowymi sprzężeniami odpowiadającymi sprzężeniom zastosowanym na płytach 6, zawierającym zwrócone do wewnątrz rowki 44 przeznaczone do przyjmowania zagiętych do wewnątrz palców łączników skrzynkowych usytuowanych w odstępach, na skutek czego języki 44 wchodzą na palce 20.

W rezultacie nadproże jest małą płytą ze ściankami brzegowymi 45 wyposażonymi w rdzeniowane otwory (nie pokazano) do ustawienia zgodnie z otworami 23 łącznika skrzynkowego tak, że przy wlewaniu betonu w konstrukcję ściany zawierającą nadproże 42 beton popłynie poprzecznie i wypełni nadproże.

Jeden łub kilka prętów wzmacniających lub pręt zbrojeniowy przebiegający przez usytuowane zgodnie otwory 23 łącznika skrzynkowego i poprzez nadproże 42 tworzy wraz z betonem po związaniu silną, sztywną konstrukcję nadproża nad otworem pomiędzy łącznikami skrzynkowymi przenosząc obciążenia działające na nadproże.

Jak to zaznaczono linią osiową 46, głębokość nadproża 42 może być zwiększona i może być zastosowany dodatkowy pręt zbrojeniowy 47. Fig. 15 przedstawia, jak zastosowanie usytuowanych zgodnie rdzeniowanych otworów skrzynkowych łączników i płyt tworzących ścianę z przykryciem 48 ściany wyposażonym w pochyłe powierzchnie nośne 49, do których dociskana jest dolna część końcowa dachu 5, umożliwia wiązanie dachowych zakotwień 50 za pomocą przebiegającego wzdłużnie pręta zbrojeniowego 51.

W związku z tym widać, że szereg dachowych zakotwień 50 zalanych będzie w betonie wewnątrz skrzynkowych łączników wzdłuż długości ściany przebiegającej pomiędzy ścianami szczytowymi domu.

Jak pokazano zakotwienie 50 wystaje do góry poprzez dach 5 i wspiera zderzakową płytę 52, pod którą usytuowana jest sprężyna 53 przeznaczona do sprzężenia z klinem 54, który jest wprowadzony pod sprężynę i płytę zderzakową dociskając człon dachowy do powierzchni wsporczych 49.

Figura 16 ilustruje, jak zgodne ustawienie rdzeniowanych otworów 15 i 23 płyt i łączników skrzynkowych umożliwia polepszenie zamocowania dachowych zakotwień 55 stosowanych w ścianach szczytowych budynku, by związać wspierające dach ścianowe przykrycie 56 oraz (nie pokazano) ze ścianą szczytową.

Konstrukcja zakotwienia 55 i urządzenie zaciskowe stosowane do mocowania przez zacisk elementów konstrukcyjnych dachu ścianowego przykrycia 56 stanowią przedmiot oddzielnego zgłoszenia.

Przy ustawionych zgodnie rdzeniowanych otworach 15 i 23 beton wprowadzony w konstrukcję ściany szczytowej będzie swobodnie płynąć pomiędzy sprzężonymi płytami i skrzynkowymi łącznikami, by połączyć je ze sobą a pręt zbrojeniowy 57 może według potrzeby przechodzić przez usytuowane zgodnie otwory, aby dodatkowo wzmacniać konstrukcję

178 913 ściany i wiązać dachowe zakotwienia 55, zabezpieczając dach przed uniesieniem pod działaniem wiatru.

Figura 17 jest schematycznym widokiem ilustrującym proces wytwarzania płyt przez wytłaczanie. Jak pokazano, wytłaczarka 57 ma wejściowy lej zasilający 58 materiałem stosowanym przy wytłaczaniu rdzenia 9 formacji płytowej, podczas gdy lej 59 jest używany do doprowadzania 10 podczas wytłaczania płyty.

Po wytłaczaniu płyta jest rdzeniowana. Rdzeniowanie może być przeprowadzane w celu równoczesnego wykonania wielu zestawów rdzeniowanych otworów 15, z których trzy pokazano na fig. 17. Rdzeniowany materiał 60 jest następnie powtórnie mielony lub powtórnie przetwarzany i dostarczany z powrotem do leja 58 na materiał rdzenia.

Jak pokazano na fig. 18, rdzeniowanie każdego zestawu otworów 15 w płycie powoduje powstanie dwóch tarcz 61 zawierających materiał rdzenia i powłoki zewnętrznej, podczas gdy tarcze 62 zawierają tylko materiał rdzenia.

Jak pokazano na fig. 21, kiedy przeprowadza się rdzeniowanie skrzynkowych łączników 7, wówczas rdzeniowane tarcze 68 zawierają tylko materiał rdzenia. Jednakże ze względu na zastosowanie procesu współwytłaczania w celu pokrycia odsłoniętych powierzchni członów składowych materiałem nie pochodzącym z powtórnego przetwarzania lub materiałem nowym dającym gładki, estetyczny wygląd zewnętrzny, brak jednorodności i nieładny wygląd materiału rdzenia nie ma ujemnego wpływu na wynikowy wytłoczony produkt. Ponadto zastosowanie gładkiej zewnętrznej powłoki w procesie współwytłaczania ułatwia przechodzenie powtórnie przetwarzanego materiału rdzeniowego przez dysze wytłaczające i zmniejsza ich zużycie.

Figury 19 i 20 pokazują że jeśli równocześnie wykonuje się wiele zestawów rdzeniowanych otworów, wówczas punkt początkowy od góry członu składowego zawsze będzie taki sam. Jednakże odstęp najniższego zestawu rdzeniowanych otworów od dolnego końca członu składowego będzie się zmieniać.

Przykładowo, jak pokazano na fig. 19, jeżeli w operacji rdzeniowania wykonuje się równocześnie trzy zestawy rdzeniowanych otworów, punkt początkowy, jak wyjaśniono, dla pierwszej grupy otworów będzie ustalony w odległości 64 od górnego końca członu. Figura 19 przedstawia łącznik skrzynkowy, ale to samo odnosi się równie dobrze do płyty.

Rdzeniowanie pokazano jako powtarzane trzykrotnie, by wytworzyć dziesięć zestawów rdzeniowanych otworów. Na fig. 20, gdzie pokazano krótszy łącznik skrzynkowy, początkowa grupa rdzeniowanych otworów 23 jest znowu usytuowana w dokładnie określonym odstępie 64 od górnego końca łącznika skrzynkowego, ale ponieważ brak jest miejsca na rdzeniowanie trzeciej grupy otworów 65 pokazanych linią przerywaną otwory te nie są wykonywane, a odstęp najniższego zestawu rdzeniowanych otworów w łączniku skrzynkowym, z fig. 20, od dolnego końca tego łącznika jest znacznie większy niż w przypadku łącznika skrzynkowego z fig. 19. Jednakże, jak już poprzednio omówiono, ponieważ w każdym przypadku ściana, w której dłuższy łącznik skrzynkowy, z fig. 9, ma być zastosowany, albo też ściana, w której ma być zastosowany łącznik skrzynkowy, z fig. 20, będzie osadzona na betonowej podstawie wsporczej, a kotwiące pręty 3 odchodzące od niej do góry zawsze będą sięgać znacznie powyżej dolnych rdzeniowanych otworów 23.

Chociaż wynalazek został opisany, zwłaszcza w odniesieniu do płyt i łączników skrzynkowych oraz do określonej modułowej bazy wymiarowej, należy rozumieć, że wynalazek ten nie jest ograniczony do tego, a fachowiec będzie wiedział, że można wprowadzać modyfikacje bez odchodzenia od istoty wynalazku lub zakresu załączonych zastrzeżeń patentowych.

178 913

FIG. 9.

178 913

FIG.1.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Elementy konstrukcyjne systemu budowlanego z wytłaczanych materiałów termoplastycznych z konstrukcyjnymi częściami składowymi rdzeniowymi, wydrążonymi, o prostoliniowym przekroju, zaopatrzonymi w integralne elementy do sprzęgania ze sobą sąsiednich elementów podczas montażu modułowego budynku na betonowej podstawie, wypełniane następnie betonem, znamienne tym, że każdy element konstrukcyjny (6, 7) jest współwytłoczką podłoża elementu konstrukcyjnego z materiału termoplastycznego zawierającego powtórnie przetwarzany materiał oraz cienkiej, gładkiej, ochronnej powłoki zewnętrznej (10, 22) z nieprzetworzonego termoplastycznego materiału pokrywającego powierzchnie ścianek elementów konstrukcyjnych (6, 7), które pozostają odsłonięte po sprzężeniu ich ze współpracującymi elementami konstrukcyjnymi, przy czym każdy element konstrukcyjny (6, 7) jest rdzeniowany i ma określony rozkład usytuowanych w odstępach rdzeniowych otworów (15, 23) wzdłuż brzegowych ścianek (13), które są ściankami wewnętrznymi w sprzężonych współpracujących elementach konstrukcyjnych, których otwory (15,23) tych współpracujących elementów konstrukcyjnych są usytuowane zgodnie względem siebie tworząc między sobą wewnętrzne kanały przepływu, przy czym rdzeniowanie stanowi źródło powtórnie przetwarzanego materiału termoplastycznego zawartego w podłożu elementów konstrukcyjnych.
2. Elementy według zastrz. 1, znamienne tym, że powłoka zewnętrzna (10, 22) elementów konstrukcyjnych wykonana jest z nieprzetwarzanego materiału termoplastycznego.
3. Elementy według zastrz. 1 znamienne tym, że ilość materiału rdzeniowanego z każdego z elementów konstrukcyjnych (6, 7) wynosi co najmniej około 16% objętości elementu konstrukcyjnego (6,7) nierdzeniowanego.
4. Elementy według zastrz. 2 albo 3, znamienne tym, że powłoka zewnętrzna (10, 22) wykonana jest z polichlorku winylu, a podłoże elementu konstrukcyjnego z materiału termoplastycznego na bazie poliwinylu zawiera do około 16% powtórnie przetwarzanego zmielonego materiału termoplastycznego usuniętego z uprzednio wytłoczonych elementów konstrukcyj ny ch.
5. Elementy według zastrz. 4, znamienne tym, że materiał termoplastyczny podłoża wykonany jest na bazie polichlorku winylu, ponadto zawiera składnik wzmacniający i regulujący rozszerzalność.
6. Elementy według zastrz. 5, znamienne tym, że składnik wzmacniający i regulujący rozszerzalność dobrany jest spośród węglanu wapnia, włókien mineralnych lub krótkich, cienkich włókien szklanych.
7. Elementy według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy konstrukcyjne (6,7) z materiału termoplastycznego zaopatrzone są w przeciwległe, wystające do wewnątrz sprzęgające się formacje (14, 20), przy czym rdzeniowe otwory (15, 23) w elementach konstrukcyjnych usytuowane są zasadniczo poprzecznie do szerokości pomiędzy wymienionymi przeciwległymi, wystającymi do wewnątrz formacjami sprzęgającymi i mają powierzchnię obwodową bez kątów.
8. Elementy według zastrz. 7, znamienne tym, że rdzeniowe otwory (15, 23) usytuowane są blisko każdego końca każdego elementu konstrukcyjnego (6, 7).
9. Elementy według zastrz. 7, znamienne tym, że rdzeniowe otwory (15, 23) są nieokrągłe i są symetryczne względem osi przebiegającej w poprzek i wzdłuż każdego elementu konstrukcyjnego (6, 7).

178 913
10. Elementy według zastrz. 9, znamienne tym, że obwody rdzeniowych otworów (15, 23) są krzywoliniowe.
11. Elementy według zastrz. 7, znamienne tym, że odstęp pomiędzy brzegowymi otworami (15, 23) jest rzędu, ale mniejszy niż, połowa wymiaru brzegowych otworów (15, 23) w kierunku osi wzdłużnej elementów konstrukcyjnych (6, 7).
12. Elementy według zastrz. 7, znamienne tym, że odstęp pomiędzy rdzeniowymi otworami (15, 23) wzdłuż elementów konstrukcyjnych (6, 7) jest ftinkcją żądanego pochylenia dachu modułowego budynku wznoszonego z takich elementów konstrukcyjnych i modułowego odstępu powtarzanych formacji ścianowych.
13. Elementy według zastrz. 12, znamienne tym, że odstęp pomiędzy rdzeniowymi otworami (15, 23) jest równy iloczynowi tangensa żądanego kąta pochylenia dachu modułowego budynku wznoszonego z elementów konstrukcyjnych (6, 7) oraz modułowego odstępu powtarzanych formacji ścianowych.
14. Elementy według zastrz. 1, znamienne tym, że element konstrukcyjny (6) w postaci modułowej płyty, posiada poprzeczne brzegowe ścianki (13) i co najmniej jedną poprzeczną, wewnętrzną ściankę środnika (12), zaś przeciwległe formacje sprzęgające mają skierowane do wewnątrz, przeciwległe rowki (14) przy brzegowych ścianach, przy czym elementy konstrukcyjne (6) są rdzeniowane i tworzą określony rozkład usytuowanych w odstępach otworów (15, 23) w brzegowych ściankach (13) i w co najmniej jednej ściance środnika (12).
15. Elementy według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy konstrukcyjne (7) w postaci skrzynkowych łączników o przekroju kwadratowym mają odstające kołnierze (19) z wewnętrznymi palcami (20) sprzęgane z rowkami (14) sąsiednich elementów konstrukcyjnych (6) płyt.
16. Elementy według zastrz. 15, znamienne tym, że elementy konstrukcyjne (7) w postaci łączników skrzynkowych stanowią dwudrożne łączniki skrzynkowe posiadające parę usytuowanych w odstępie od siebie równoległych ścianek bocznych (17) połączonych przez parę usytuowanych w odstępie od siebie środników (18), przy czym te usytuowane w odstępie od siebie ścianki boczne (17) mają kołnierzowe przedłużenia (19) z przeciwległymi, zagiętymi do wewnątrz palcami (20) ustalającymi położenie przy swych końcach po każdej stronie wymienionych usytuowanych w odstępie od siebie środników (18), przy czym dwudrożne łączniki skrzynkowe są utworzone z wytłoczek, w których ścianki boczne (17) są wklęsłe, zaś po rdzeniowaniu powracają do równoległości.
17. Elementy według zastrz. 14, znamienne tym, że jedne elementy konstrukcyjne (6) w postaci płyt mają równoległe ścianki boczne (11), brzegowe ścianki (13), środniki (12) łączące te ścianki boczne (11) i przeciwległe, zwrócone do wewnątrz rowki (14) przy ściankach brzegowych (13), zaś elementy konstrukcyjne (7) w postaci łączników skrzynkowych mają ścianki boczne (17) połączone środnikami (18), przy czym ścianki boczne mają kołnierzowe przedłużenie (19) wyposażone w przeciwległe, zagięte do wewnątrz palce (20) przystosowane do wchodzenia w rowki (14) elementów konstrukcyjnych (6) w postaci płyt, przy czym płyty te są rdzeniowane i mają otwory (15) poprzez ścianki brzegowe (13) i środniki (12), zaś łączniki skrzynkowe mają wytłaczane ścianki boczne wklęsłe i są rdzeniowane do utworzenia otworów (23) poprzez ścianki (18), z tym, że po rdzeniowaniu wklęsłe ścianki boczne (17) są równoległe i płyty i łączniki skrzynkowe są sprzęgane ze sobą z precyzyjnym pasowaniem.
18. Elementy według zastrz. 17, znamienne tym, że ścianki brzegowe (13) płyty (7) są wklęsłe.
19. Elementy według zastrz. 16 albo 17, znamienne tym, że wytłaczane, termoplastyczne, wydrążone konstrukcyjne elementy (6, 7) sprzężone ze sobą tworzą konstrukcję ścianową na wsporczej podstawie betonowej (2) zaopatrzonej na obrzeżu w mocujące pręty (3) kotwiące wystające do góry do łączników skrzynkowych z nalewanym w nie betonem (8) oraz wprowadzonymi w nie prętami zbrojeniowymi (25) przechodzącymi przez usytuowane zgodnie ze sobą rdzeniowe otwory (15, 23).

178 913
20. Elementy według zastrz. 19, znamienne tym, że układ usytuowanych w odstępie od siebie otworów (15,23) rozpoczyna się w ustalonej odległości od górnych końców elementów konstrukcyjnych (6,7), a kończy się blisko dolnych ich końców.
21. Element konstrukcyjny termoplastyczny podłużny, o prostoliniowych przekrojach poprzecznych, posiadający usytuowane w odstępie od siebie ścianki boczne połączone co najmniej przez parę usytuowanych w odstępach od siebie środników i posiadający co najmniej jedną parę przeciwległych elementów sprzęgających, które wystają do wewnątrz pomiędzy ściankami bocznymi, znamienny tym, że element konstrukcyjny (6,7) stanowi współwytłoczkę z wklęsłymi ściankami bocznymi złożonymi z rdzenia (9, 18) i zewnętrznej powłoki (10, 22), przy czym środniki (12, 18), są rdzeniowane i posiadają usytuowane w odstępach rdzeniowe otwory (15, 23) przechodzące przez nie wzdłużnie, ścianki boczne są zasadniczo równoległe względem siebie, zaś przeciwległe elementy sprzęgające (14, 20) są usytuowane przeciwległe zgodnie z określonym odstępem pomiędzy sobą.
22. Element według zastrz. 21, znamienny tym, że para przeciwległych elementów sprzęgających posiada zagięte do wewnątrz palce (20).
23. Element według zastrz. 21, znamienny tym, że rdzeń (9, 21), zawiera składniki wzmacniające.
24. Element według zastrz. 23, znamienny tym, że rdzeń zawiera składnik wzmacniający wybrany spośród węglanu wapnia, włókien mineralnych i cienkich, krótkich włókien szklanych.
25. Konstrukcja budynku posiadająca elementy konstrukcyjne rdzeniowe, wydrążone, o prostoliniowym przekroju sprzęgane podczas montażu przy wznoszeniu modułowego budynku na betonowej podstawie, znamienna tym, że ma ściany zmontowane ze sprzężonych elementów konstrukcyjnych, płyty (6) i łączników skrzynkowych (7), w której ściany są wypełnione betonem (8) łączącym płyty (7) i łączniki skrzynkowe (7) poprzez usytuowane zgodnie otwory (15, 23), w których zastosowane są mocujące pręty (3) kotwiące, wystające do góry od betonowej podstawy do wypełnienia ścian betonem (8) oraz pręty zbrojeniowe usytuowane wewnątrz poprzez co najmniej niektóre z wymienionych usytuowanych zgodnie rdzeniowe otworów (15,23) sprzężonych elementów konstrukcyjnych (6, 7).
26. Konstrukcja budynku według zastrz. 25, znamienna tym, że ściana zmontowana z elementów konstrukcyjnych płyt (6) i łączników skrzynkowych (7) ma otwory (39, 40) w ścianie na drzwi, okna i podobne, przy czym elementy konstrukcyjne (6, 7) mają usytuowane zgodnie rdzeniowe otwory (15, 23), przez które przeprowadzone są pręty zbrojeniowe (25), przechodzące wewnątrz i mostkujące otwory (39,40).

* * *