PL164290B1 - Urzadzenie aplikujace PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Urzadzenie aplikujace, zawierajace poje- mnik substancji aplikowanej i zespól urucham ia- jacy, który ma zacisk zatrzym ujacy, w spólpracu- jacy z nim zespól tloczenia oraz mechanizm zwalnia- jacy, znamienne tym, ze zespól urucham iajacy (10) zawiera pierwsza c z e s c (40) i druga czesc (41), które sa ruchom e wzgledem siebie wzdluz osi pom iedzy ich polozeniam i pierwszym i drugim , przy czym w drugiej czesci (41) jest zam ontow any zacisk zatrzy- m ujacy (47) a w pierwszej czesci (40) jest zam onto- wany mechanizm zwalniajacy (64) osadzony rucho- mo w kierunku do zacisku zatrzym ujacego (47) pomiedzy pierwszym polozeniem , w którym m echa- nizm zwalniajacy (64) jest oddalony od zacisku zatrzym ujacego (47) i drugim polozeniem , w któ - rym mechanizm zwalniajacy (64) jest zblizony do zacisku zatrzym ujacego (47), przy czym zacisk zatrzym ujacy (47) jest sczepiony z mechanizmem zwalniajacym (64) w drugim polozeniu pierwszej czesci (40) wzgledem drugiej czesci (41) oraz w dru - gim polozeniu m echanizm u zwalniajacego (64). Fig 5 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie aplikujące, zwłaszcza do samodzielnego wstrzykiwania określonych z góry dawek substancji farmakologicznych.

Znane są urządzenia do samodzielnych iniekcji służące do wstrzykiwania związków farmakologicznych, zwłaszcza dla diabetyków, do wstrzykiwania insuliny. Te znane urządzenia coraz częściej charakteryzują się złożonością napełniania, nieporęcznością, są mało dyskretne przy użyciu i wymagają bardzo precyzyjnych manipulacji. Jednak ze względu na to, że diabetycy zmuszeni są do dokonywania regularnych wstrzyknięć, z czasem uczą się stosować te urządzenia i przyzwyczajają się do tych niedogodności.

W jednym z takich znanych urządzeń do cylindrycznej komory zasilającej załadowywana jest uprzednio napełniona strzykawka, jej tłok zostaje odciągnięty przeciw sile sprężyny i unieruchomiony. W celu zaaplikowania insuliny urządzenie przystawia się do skóry, naciśnięciem guzika zwalnia się sprężynę i strzykawka popychana tłokiem wbija się w skórę, po czym tłok ściska pompkę strzykawki powodując wstrzyknięcie insuliny. Po użyciu strzykawkę wyrzuca się i ładuje się nową, kiedy zachodzi potrzeba wykonania następnej iniekcji.

Urządzenie podobne do powyżej opisanego przedstawiono na przykład w europejskim opisie patentowym nr 338 806 (Owen Mumford Ltd), WO88/08725 (Haselmeier), niemieckim opisie patentowym nr 3 960 926 (Dietronic) oraz niemieckim (NRD) opisie patento wym nr 262 585 (Tech Hoch, Merseburg).

W innej wersji urządzenia do samodzielnych iniekcji produkowanego przez firmę Owen Mumford Ltd (nie opisanego w literaturze patentowej znanej zgłaszającemu) guzik wyzwalający znajduje się na boku urządzenia i blokowany jest zapadką uniemożliwiającą przypadkowe uruchomienie. Zapadkę można odłączyć od guzika przez jej przesunięcie wzdłuż urządzenia.

Opisy patentowe Stanów Zjedn. Ameryki nr nr 4 329988, 4 226235, 3 882 863 i 3 712301 (wszystkie na Survival Technology Inc.) dotyczą urządzeń do aplikacji odtrutek, stosowanych przez personel wojskowy w przypadku chemicznych działań bojowych. Te iniektory automatyczne uruchamia się przez dociśnięcie do skóry użytkownika. Przedwczesnemu uruchomieniu zapobiega się za pomocą kołpaka zabezpieczającego, zaopatrzonego w centralny trzpień uniemożliwiający uruchomienie.

W opisie patentowym EP-146937 (Survival Technology Inc.) ujawniono urządzenie aplikujące zawierające zespół uruchamiający znajdujący się pod wpływem sprężyny oraz zespół tłoczenia współpracujący z mechanizmem zwalniającym. Urządzenie jest uiuchamiane poprzez dociśnięcie go do ciała użytkownika. Przypadkowe użycie urządzenia jest ograniczone poprzez kołpak, który musi być zdjęty przed dokonaniem iniekcji, co jest niehigieniczne i utrudnia dyskretne wstrzyknięcie.

Urządzenie aplikujące według wynalazku charakteryzuje się tym, że zespół uruchamiający zawiera pierwszą część i drugą część, które są ruchome względem siebie wzdłuż osi pomiędzy ich położeniami pierwszym i drugim, przy czym w drugiej części jest zamontowany zacisk zatr zymujący,

164 290 a w pierwszej części jest zamontowany mechanizm zwalniający osadzony ruchomo w kierunku zacisku zatrzymującego pomiędzy pierwszym położeniem, w którym mechanizm zwalniający jest oddalony od zacisku zatrzymującego i drugim położeniem, w którym mechanizm zwalniający jest zbliżony do zacisku zatrzymującego. Zacisk zatrzymujący jest zczepiony z mechanizmem w drugim położeniu pierwszej części względem drugiej części oraz w drugim położeniu mechanizmu zwalniającego.

Korzystnie jest, gdy druga część zespołu uruchamiającego zamontowana suwliwie w pierwszej części i wystaje z niej na zewnątrz.

Korzystnie jest, gdy zacisk zatrzymujący zamontowany na końcu drugiej części osadzonej w pierwszej części, a mechanizm zwalniający zamocowany w drugiej części ma postać wciskanego guzika, który w drugim wsuniętym położeniu drugiej części względem pierwszej części jest zczepiony z zaciskiem zatrzymującym.

Korzystnie jest, gdy wewnątrz drugiej części zamontowany pojemnik substancji aplikowanej w postaci strzykawki współpracującej z elementem wyrzucającym.

Korzystnie jest gdy element wyrzucający stanowi wydłużony popychacz, który współpracuje z elementem sprężystym, a zacisk zatrzymujący zawiera parę ramion, na których jest oparty popychacz, przy czym z ramionami zacisku zatrzymującego współpracuje guzik zwalniający popychacz.

Korzystnie jest, gdy druga część zespołu uruchamiającego, ruchoma wewnątrz pierwszej części, zawiera dwie części, z których pierwsza część wystaje z zespołu uruchamiającego i ma postać zespołu tulejowego, w którym jest umieszczona strzykawka, a w drugiej wewnętrznej części jest umieszczony popychacz, przy czym pierwsza i druga część drugiej części zespołu uruchamiającego są połączone ze sobą rozłącznie.

Korzystnie jest, gdy zespół tulejowy zawiera tuleję wewnętrzną i tuleję zewnętrzną, ruchome względem siebie przeciw działaniu sprężyny.

Korzystnie jest, gdy zespół uruchamiający z pojemnikiem substancji aplikowanej ma kształt wydłużony, podobny do kształtu wiecznego pióra.

Korzystnie jest, gdy zespół uruchamiający i co najmniej jeden pojemnik substancji aplikowanej są umieszczone w obudowie, która jest zaopatrzona w zespół tulejowy, w którym jest umieszczony pojemnik, i ma elementy rozłącznie mocujące zespół tulejowy wewnątrz obudowy, a zespół ma element rozłącznie mocujący ten zespół tulejowy do drugiej części zespołu uruchamiającego, przy czym zespół uruchamiający współpracuje z zespołem tulejowym i strzykawką przy jej wyjmowaniu z obudowy i umieszczaniu w niej.

Korzystnie jest, gdy obudowa ma pokrywkę usytuowaną nad umieszczoną w obudowie zużytą strzykawką.

Korzystnie jest, gdy pojemnik substancji aplikowanej stanowi strzykawka, która ma gumową osłonę otaczającą, przy czym gumowa osłona jest zamocowana wewnątrz obudowy po wyjęciu tulejowego zespołu za pomocą zespołu uruchamiającego.

Korzystnie jest, gdy strzykawka zamocowana wewnątrz zespołu tulejowego przeciw działaniu sprężyny.

Korzystnie jest, gdy zespół uruchamiający i obudowa są usytuowane w osłonie, która ma niszę dla zespołu uruchamiającego zaopatrzoną w element współpracujący z mechanizmem zwalniającym przy wkładaniu zespołu uruchamiającego do niszy.

Korzystnie jest, gdy pojemnik substancji aplikowanej ruchomy względem zespołu uruchamiającego w kierunku przeciwnym do ruchu popychacza, a zespół uruchamiający zawiera element zapobiegający wyrzuceniu substancji przed sprzęgnięciem popychacza.

Korzystnie jest, gdy pojemnik substancji aplikowanej stanowi strzykawkę z gumową osłoną otaczającą igłę, przy czym zacisk zatrzymujący jest uruchamiany przez samą strzykawkę.

Urządzenie aplikujące według wynalazku umożliwia bezpieczne i dyskretne wstrzykiwanie substancji farmakologicznych nawet przez osoby niewprawne i niedoświadczone. Iniekcja może być dokonywana jedną ręką zarówno domięśniowo jak i podskórnie. Urządzenie ma doskonałe zabezpieczenie przed przypadkowym użyciem.

Uiządzenie aplikujące umożliwia wstrzykiwanie związków farmakologicznych, jak na przykład sumatripan, stosowany przy leczeniu migreny i podobnych dolegliwości, jak napadowych bólów głowy, aplikowanych w małych dawkach i stosunkowo rzadko. Poza tym urządzenie jest niewielkie, nadaje się do noszenia ze sobą i może być zastosowane szybko i dyskretnie.

164 290

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok perspektywiczny urządzenia aplikującego, zawierającego obudowę mieszczącą zespół uruchamiający i obudowę ładunków, według wynalazku, fig. 2 - urządzenie aplikujące z fig. 1, w widoku rozłożonym, fig. 3 - obudowę ładunku z fig. 1 i 2, w perspektywicznym widoku rozłożonym, fig. 4 - przekrój obudowy z fig. 3, w perspektywicznym widoku rozłożonym, fig. 5 - zespół uruchamiający z fig. 4 w perspektywicznym widoku rozłożonym, bez ładunku, który na figurach stale znajduje się wewnątrz obudowy, fig. 6 - zamocowanie zespołu uruchamiającego przy łączeniu z ładunkiem, w przekroju, fig. 7 do 10 - kompletny zespół uruchamiający i ładunek w przekroju prostopadłym do przekroju z fig. 6 z pokazaniem działania urządzenia przy aplikowaniu substancji znajdującej się w strzykawce, fig. 11 - kompletny zespół uruchamiający z ładunkiem, według drugiego wykonania wynalazku, w widoku, fig. 12 - widok perspektywiczny zespołu uruchamiającego z ładunkiem z fig. 11 w rozłożeniu, fig. 13 - tulejowy zespół i strzykawka z fig. 11 i 12, wwidoku rozłożonym, fig. 14do 16-zespół uruchamiający zfig. 11 i 12połączony z ładunkiem, w przekroju, fig. 17 - ładunek ze strzykawką, fig. 18 - ładunek z fig. 17, w widoku rozłożonym, fig. 19 do 21 - zespół uruchamiający z ładunkiem według innego przykładu wykonania wynalazku, z pokazaniem przebiegu ładowania strzykawki, w przekroju, a fig. 22 do 24 - zespół uruchamiający z ładunkiem według wynalazku, ukazując etapy przygotowania urządzenia do użycia w przekrojach.

Na fig. 1 przedstawiono w rzucie perspektywicznym obudowę 1 urządzenia aplikującego składającą się z korpusu 2 i kołpaka 3, przymocowanego zawiasowo do korpusu 2. Kiedy kołpak 3 jest zamknięty, obudowa 1 ma przyjemny dla oka wygląd i mieści się zgrabnie w kieszeni lub torebce użytkownika. Wyraźniej przedstawiony w widoku rozrzuconym na fig. 2, korpus 2 obudowy 1 składa się z wypraski 4, w której zatrzaskowo zamocowana jest wkładka 5 obudowy 1 z jednolicie z nią wykonanym zawiasem 6 zaopatrzonym w dwa występy zatrzaskowe 7 przeznaczone do włożenia w odpowiadające im otwory 7a w kołpaku. Wkładka 5 obudowy ma cylindryczną niszę 8 i zasadniczo prostokątną niszę 9, sąsiadującą z niszą cylindryczną 8.

Nisza cylindryczna 8 przeznaczona jest dla zespołu uruchamiającego 10, a prostokątna nisza 9 przeznaczona jest na obudowę 11 ładunków strzykawkowych 15. W przedstawionym wykonaniu obudowa 11 ładunków strzykawkowych 15 zawiera dwa zapasowe ładunki strzykawkowe 15, lecz w innym wykonaniu może ona mieścić tylko jeden, lub więcej niż dwa ładunki. Wkładka 5 obudowy 1 łączy się zatrzaskowo z wypraską 4, a obudowa 11 ładunku 15 zatrzaskowo łączy się z górnymi pokrywkami 12 dostosowanymi do wielokrotnego zamykania i otwierania. Sprężyste ramiona 13 na obudowie 11 mają na końcach okrągłe występy 14, które wchodzą w odpowiadające im okrągłe otwory 14a usytuowane po każdej stronie wypraski 4. Występy 14 naciska się przy wyjmowaniu ładunków strzykawkowych 11, w celu jej wymiany. Obudowa 11 ładunku strzykawkowego 15 bardziej szczegółowo przedstawiona jest na fig. 3, gdzie jeden ładunek strzykawkowy 15 przedstawiony jest w widoku rozłożonym. W skład obudowy 11 wchodzi podstawa 11a obudowy połączona zatrzaskowo z obudową 1 urządzenia za pomocą wspomnianych powyżej elastycznych ramion 13.

Każdy ładunek strzykawkowy 15 posiada strzykawkę 16 znajdującą się w obudowie dwuładunkowej 11, która jest uprzednio napełniona określoną z góry ilością leku i jest zaopatrzona w szklany cylinder 17, zamknięty tłokiem 18. Igła 19 strzykawki 16 (fig. 9, 10) zabezpieczona jest gumową osłoną 20. Cylinder 17 zaopatrzony jest w krawędź 21, a osłona 20 ma obrzeże 22. Strzykawka 16 umieszczona jest wewnątrz tulejowego zespołu 23 złożonego z wewnętrznej tulei 24 i tulei zewnętrznej 25 ze słabą sprężyną 26 pomiędzy nimi. Zamocowanie strzykawki 16 będzie opisane dalej bardziej dokładnie. Tulejowy zespół 23 jest zamocowany przez wciśnięcie w obudowę 11 ładunku 15, jak to opisano dalej. Jak widać na fig. 3,4 wewnętrzna tuleja 24 zamocowana jest w górnej części 27 zewnętrznej tulei 25, przy czym zamocowanie jest możliwe dzięki szczelinom 28 w wewnętrznej tulei 24, które pozwalają na wgięcie ścianek tulei 24 do wewnątrz. Szczeliny 28 dopasowane są do wzdłużnych żeber 29 po wewnętrznej stronie zewnętrznej tulei 25. To zgłębienie zapobiega obrotowi wewnętrznej tulei 24 względem tulei zewnętrznej 25. Żebra 29 ograniczają również wsunięcie wewnętrznej tulei 24 do tulei zewnętrznej 25, to znaczy kiedy żebra znajdują się na końcu szczelin 28, dalszy ruch nie jest możliwy. Po wejściu wewnętrznej tulei 24 do wnętrza tulei zewnętrznej 25, zewnętrzne występy 30 na wewnętrznej tulei 24 dochodzą w pobliże wewnętrznego pierścieniowego występu 31 na szczycie zewnętrznej tulei 25. Tak więc, wewnętrzna tuleja 24 nie

164 290 może wysunąć się z tulei zewnętrznej 25. Ruch wewnętrznej tulei 24 do wnętrza zewnętrznej tulei 25 odbywa się tak, że przeciwdziała działaniu słabej sprężyny 26, która znajduje się pomiędzy górnym obrzeżem 32 wewnętrznej tulei 24 i górnej krawędzi 33 zewnętrznej tulei 25.

Zewnętrzna tuleja 25 zaopatrzona jest w pierścieniowe obrzeże 34 znajdujące się pośrodku jej końców, a na górnym końcu ma gwint 35 do połączenia z odpowiednio nagwintowaną częścią zespołu uruchamiającego 10 strzykawkę 16. To połączenie będzie opisane dalej. Kolejność zestawiania opisanych powyżej części składowych jest następująca. Słabą sprężynę 26 umieszcza się w pozycji wokół wewnętrznej tulei 24. Wewnętrzną tuleję 24 umieszcza się wewnątrz zewnętrznej tulei

25. Tulejowy zespół 23 jest następnie wpychany w obudowę 11 ładunku, dopóki obrzeże 34 nie znajdzie się pod grzbietem 36 usytuowanym na wewnętrznej stronie obudowy 11 ładunku. Strzykawkę 16 wpycha się następnie do wnętrza tulejowego zespołu 23, aż do zetknięcia się, znajdującej się na górnym końcu cylindra 17 strzykawki 16, krawędzi 21 z wewnętrzną tuleją 24.

Figura 4 przedstawia tulejowy zespół 23 osadzony w obudowie 11 ładunku i jedną strzykawkę 16 osadzoną w tulejowym zespole 23. W tym położeniu, dolny koniec zewnętrznej tulei 25 otacza wydrążony cylindryczny występ 37 podstawy 38 obudowy 11 ładunku. Występ 37 jest wyraźniej widoczny w prawej niszy obudowy 11 ładunku. Po wewnętrznej stronie górnego obrzeża, cylindryczny występ 37 posiada krawędź 39. Ponieważ strzykawka 16 jest wciśnięta do wnętrza tulejowego zespołu 23 umieszczonego w obudowie 11, to obrzeże 22 gumowej osłony 20 dosunięte jest od dołu do tej krawędzi 39.

Na fig. 5 przedstawiono w układzie rozłożonym zespół uruchamiający 10 do uruchamiania strzykawki 16. Zespół uruchamiający 10 składa się z zewnętrznej obudowy 40 i wewnętrznego trzonu 41 mogącego przesuwać się wewnątrz zewnętrznej obudowy 40. Szczeliny 42 wewnętrznego trzonu 41 prowadzone są przez wzdłużne żebra wewnętrzne (niewidoczne) zewnętrznej obudowy 40 i zapobiegają obrotowi tego wewnętrznego trzonu 41 względem obudowy 40. Dolna część wewnętrznego trzonu 41 ma większą średnicę i pomiędzy tą szerszą częścią i resztą trzonu ukształtowany jest stopień 44.

W wewnętrznym trzonie 41 zainstalowany jest zespół tłoczenia 45 składający się z popychacza 46 i zacisku zatrzymującego 47 popychanego sprężyną 48. Na szczycie popychacza znajduje się główka 50, oddzielona od pozostałej części popychacza 46 węższą szyjką 51. Główka 50 zaciśnięta jest między szczytowymi częściami dwóch ramion 52 zacisku zatrzymującego 47.

Zacisk zatrzymujący 47 składa się również z głównego wydrążonego korpusu 55 i węższego cylindrycznego występu 56 wychodzącego z korpusu 55 i służącego do umieszczenia wewnątrz końcowej części wewnętrznego trzonu 41. Wewnętrzny próg 57 (patrz fig. 6) pomiędzy korpusem 55 i węższą częścią 56 tworzy gniazdo sprężyny 48. Gniazdo dla drugiego końca sprężyny 48 utworzone jest przez pierścieniowe obrzeże 58 na popychaczu 46. Pomiędzy ramionami 52 i korpusem 55 znajduje się stopień 59.

Krawędzie 60 na górnym końcu wewnętrznego trzonu 41 zatrzaskują się wewnątrz obwodowych szczelin 61 w korpusie 55 zacisku zatrzymującego 47.

Zespół uruchamiający 10 zawiera również elastyczny mechanizm wyzwalający zaopatrzony w nasadkę 65 stanowiącą prowadnicę dla guzika uruchamiającego 66 oraz sprężyny 67 guzika 66. Guzik uruchamiający 66 zaopatrzony jest w parę ramion 68 umieszczonych wewnątrz szczelin 69 pomiędzy ramionami 52 zacisku zatrzymującego 47. Sprężyna 67 zamocowana jest pomiędzy pierścieniowym obrzeżem 70 na guziku uruchamiającym 66 i stopniem 59 głównego korpusu zacisku zatrzymującego 47. Na końcach dwóch ramion 68, w pobliżu obrzeża 70 guzika uruchamiającego 66, znajduje się część skośna. Innymi słowami, każde z ramion 68 rozszerza się stopniowo ku nasadzie w części przylegającej do guzika 66. Rozszerzająca się ku nasadzie część każdego z ramion 68, przy wsuwaniu w szczeliny 69 zacisku zatrzymującego 47, działa rozdzielając ramiona 52 zacisku zatrzymującego 47. Nasadka 65 dla guzika 66 zatrzaskuje się wewnątrz obudowy 40, przy czym pierścieniowy występ 73 na zewnętrznej stronie nasadki 65 wchodzi w pierścieniowe wgłębienie 74 po wewnętrznej stronie zewnętrznej obudowy 40. Nasadka 65 również zaopatrzona jest w parę sprężystych ramion 75, które po części stanowią występ 73 i które, kiedy nasadka 65 włożona jest w zewnętrzną obudowę 40, są odchylone do wnętrza w celu ograniczenia przesunięcia guzika 66. Należy również zwrócić uwagę na to, że na wewnętrznej powierzchni dolnej części wewnętrznego trzonu 41 znajduje się gwint 76 (patrz fig. 6) do połączenia z gwintem 35 zewnętrznej tulei 25

164 290 ₇ ładunku 16. Wzajemne połączenie części zespołu uruchamiającego 10 zostanie opisane szczegółowo niżej, z powołaniem się na fig. 6.

Zestawiony zespół uruchamiający 10 jest widoczny, w przekroju, na fig. 6, gdzie również ukazano zespół uruchamiający 10 umieszczony w obudowie 11 ładunku. Przy użyciu, obudowa 11 ładunku znajduje się oczywiście w obudowie 1 urządzenia, przedstawionej na fig. 1 i 2.

Jak przedstawiono na fig. 6, wewnętrzny trzon 41 wstawiony jest od dołu w zewnętrzny trzon 40, popychacz 46 i sprężyna 48 są wstawione w wewnętrzny trzon 41 od góry, zacisk zatrzymujący 47 jest nasunięty na koniec wewnętrznego trzonu 41, a nasadka 65 zatrzaśnięta wewnątrz końca obudowy zewnętrznej 40. Należy zauważyć, że wewnętrzny stopień 77, z którym styka się główny korpus 55 zacisku zatrzymującego 47, zapobiega wysunięciu się wewnętrznej obudowy 41 z obudowy zewnętrznej 40, i że wewnętrzne obrzeże 78 zapobiega wysunięciu się popychacza 46 z trzonu wewnętrznego 41. Do ustawienia popychacza 46 w położeniu, przy którym jego główka 50 znajduje się nad ramionami 52 zacisku zatrzymującego 47 potrzeba, aby popychacz 46 został przesunięty przeciw działaniu sprężyny 48. Można tego dokonać na przykład przez zastosowanie odpowiedniego elementu do przesuwania popychacza 46 wewnątrz zewnętrznej obudowy 40, ale najkorzystniejsze jest osiągnięcie tego przez naciśnięcie zespołu uruchamiającego 10 w cylindrycznej niszy 8 głównej obudowy 1. Główna obudowa 1 ma na podstawie podłużny występ 79 (patrz fig. 2), wyspółosiowy z niszą 8, który przy wciśnięciu zespołu uruchamiającego 10 w niszę 8 będzie oddziaływał ku górze na popychacz 46, aż do zaczepienia główki 50 popychacza 46 na ramionach 52 zacisku zatrzymującego 47. W rzeczywistości obudowa 1 nie może zostać zamknięta, dopóki popychacz 46 nie sprzęgnie się w ten sposób. Tak więc, sprężyna 48 zespołu uruchamiającego 10 może zostać napięta w prosty i niekłopotliwy sposób, po czym urządzenie aplikujące jest już gotowe do użycia. Zespół uruchamiający 10 umieszcza się wewnątrz obudowy 11 ładunku 15 przez proste wsunięcie go, tak że wewnętrzny trzon 41 otacza wewnętrzną tuleję 24. Kiedy zespół uruchamiający zostanie wsunięty całkowicie, jest obracany w celu sprzęgnięcia gwintu 76 wewnętrznego trzonu 41 z gwintem 35 zewnętrznej tulei 25 ładunku 15.

W celu wyjęcia ładunku strzykawkowego 15 z obudowy 11 zespół uruchamiający 10 po prostu jest z niej wyciągany. Początkowe pociągnięcie zespołu uruchamiającego 10 uwalnia tulejowy zespół 23 z obudowy 11 przez rozłączenie grzbietu 36 i obrzeża 34. Po tym ruchu, strzykawka 16, jednak pozostaje w tym samym położeniu względem obudowy 11, ponieważ siła potrzebna do zdjęcia osłony gumowej 20 ze strzykawki 16 jest większa od siły sprężyny 26 strzykawki 16. Dalszy ruch ku górze zespołu uruchamiającego 10 powoduje ściśnięcie sprężyny 26, dopóki żebra 29 zewnętrznej tulei 25 nie znajdą się na końcu szczelin 28 wewnętrznej tulei 24. Tak więc dalszy ruch ku górze uwalnia strzykawkę 16 z obudowy 11 ładunku 15, chociaż przegroda gumowa 20 pozostaje wewnątrz osłony 11, przytrzymywana przez krawędź 39 występu cylindrycznego 37 na podstawie obudowy 11. Ruch ku górze zespołu uruchamiającego 10 przed zwolnieniem strzykawki 16 oznacza na fig. 6 odcinkiem x. Kiedy cały zespół uruchamiający 10 zostanie wyjęty z obudowy 11, sprężyna 26 strzykawki 16 rozpręża się przesuwając strzykawkę 16 ku górze wewnątrz tulejowego zespołu 23 do jej pierwotnej pozycji.

Urządzenie aplikujące do samodzielnych iniekcji jest teraz gotowe do uruchomienia przez użytkownika. Etapy uruchamiania zobrazowano na fig. 7 do 10. Jak to pokazano na fig. 7 i 8, pierwszym etapie jest wsunięcie wewnętrznego trzonu 41 i tulejowego zespołu 23 (które mieszczą strzykawkę 16), do zewnętrznej obudowy 40. Użytkownik osiąga to przez dociśnięcie zespołu uruchamiającego 10 do miejsca iniekcji. W dalszym ciągu opisu wspomina się o skórze użytkownika, lecz tylko dla przykładu. Ruch względny jest ograniczony przez stopień 44 wewnętrznego trzonu 41 dotykający dołu zewnętrznej obudowy 40. Ten ruch powoduje ściśnięcie sprężyny 67 guzika 66 i przesunięcie zacisku zatrzymującego ku górze do guzika uruchamiającego 66. Podczas tego ruchu, ramiona 68 guzika uruchamiającego 66 poruszają się w szczelinach 69 zacisku zatrzymującego 47. Na końcu tego ruchu, rozszerzające się w stronę nasady części 71 ramion 68 guzika 66 znajdują się w sąsiedztwie końców szczelin 69 zacisku zatrzymującego 47. Naciśnięcie guzika uruchamiającego 66 powoduje wsunięcie jego ramion 68 w szczeliny 69 zacisku zatrzymującego 47 w celu rozdzielenia ramion 52 tego zacisku. Należy zauważyć, że naciśnięcie guzika 66, bez przesunięcia wewnętrznego trzonu 41, nie jest wystarczające do wsunięcia rozszerzających się części 71 w szczeliny 69, a przesunięcie ku dołowi guzika 66 jest ograniczone przez ramiona 75 zacisku 65.

164 290

Jak widać na fig. 9, rozdzielenie ramion 52 powoduje zwolnienie główki 50 popychacza 46, i popychacz 46 tym samym przesuwa się do przodu pod wpływem siły głównej sprężny 48. Popychacz 46, który sprzęgnięty jest z tłokiem 18 strzykawki 16, powoduje wpierw przesunięcie w dół całej strzykawki 16, przeciw działaniu jej sprężyny 26. Ten ruch, który odsłania igłę 19, nie powoduje naciśnięcia tłoka 18 strzykawki 16 ponieważ siła potrzebna do wyrzucenia płynu ze strzykawki jest większa od siły sprężyny 26. Zatem ruch popychacza 46 nie powoduje jeszcze wyciśnięcia płynu ze strzykawki 16. Należy zauważyć, że ruch ku dołowi strzykawki 16, to znaczy głębokość penetracji igły 19, jest określona przez szczeliny 28 i żebra 29 zespołu tulei 23. Końcowy etap, przedstawiony na fig. 10, polega na naciśnieniu tłoka strzykawki 18 przez popychacz 46. Tak więc, po odsłonięciu igły 19 i wejściu jej w skórę użytkownika, strzykawka 16 opróżnia się aplikując lek użytkownikowi.

Należy zauważyć, że początkowy nacisk zespołu uruchamiającego 10 z ładunkiem 15 na skórę pacjenta, powodujący pierwsze przesunięcie napina ją, co oznacza, że kiedy igła 19 przechodzi przez skórę, występuje niewielkie niebezpieczeństwo przesunięcia bocznego igły 19 względem skóry, i tym samym iniekcja jest względnie bezbolesna.

Ponadto, jak wspomniano powyżej, ze względu na to, że oddzielenie ani naciśnięcie guzika 66, ani przesunięcie trzonu wewnętrznego 41 względem zewnętrznej obudowy 40 nie może spowodować wyzwolenia popychacza 46, to zespół uruchamiający 10 z ładunkiem 15 jest samo z siebie zabezpieczony przed przypadkowym wyzwoleniem. Mimo iż korzystne jest najpierw docisnąć zespół uruchamiający 10 z ładunkiem 15 do skóry, a następnie nacisnąć guzik 66, to oczywiście urządzenie będzie wyzwolone również, jeśli naciśnie się i przytrzyma guzik 66, a następnie zespół uruchamiający 10 z ładunkiem 15 dociśnie się do skóry. Po zaaplikowaniu leku, zespół uruchamiający 10 odstawiany jest od skóry pacjenta i zużyty ładunek strzykawkowy 15 jest usuwany na powrót do obudowy 11 ładunku strzykawkowego 15, z którego był przenoszony. Tak więc, zespół uruchamiający 10 jest ponownie wciskany w obudowę 11, tak że zatrzaskowo łączy się z tulejowym zespołem 23. Zespół uruchamiający 10 następnie obraca się w odwrotną stronę w celu rozłączenia gwintów 35 i 76, a zespół uruchamiający 10, bez tulejowego zespołu 23 i strzykawki 16 wyjmuje się.

Wciskając tulejowy zespół 23 strzykawki 16 do obudowy 11 w ten sposób powoduje się oczywiście przesunięcie strzykawki 16 do góry wewnątrz tulei 21 i osłonięcie igły 19 przez gumową osłonę 20. Pokrywkę 12 obudowy 11 ładunków 15 zamyka się, w celu zamknięcia zużytej strzykawki 16 w obudowie 11. Zużyty ładunek 15 nie jest dostępny bez użycia zespołu uruchamiającego 10. Tak więc zużyta strzykawka 16 jest usuwana w sposób prosty i całkowicie higieniczny.

Zespół uruchamiający 10 w cylindrycznej niszy 8 można w celu przygotowania do następnego użycia wymienić i zamknąć obudowę 1. Wymiana urządzenia w niszy 8 powoduje przesunięcie popychacza 46 w górę i napięcie głównej sprężyny 48 do następnego użycia, jak to opisano powyżej. Drugi przykład wykonania urządzenia aplikującego według wynalazku przedstawiono na fig. 11 do 16.

Zasadnicza różnica pomiędzy urządzeniem aplikującym przedstawiona na tych figurach, i urządzeniem przedstawionym na figurach poprzednich polega na tym, że to urządzenie przeznaczone jest dostarczania go użytkownikowi w stanie gotowym do wstrzykiwania. Inaczej mówiąc, użytkownik nie musi sam ustawiać zespołu uruchamiającego 10, ani ładować zespołu strzykawki

16. Poza tym, zakłada się, że to gotowe do użytku urządzenie jest całkowicie zużywalne, tak że po zaaplikowaniu substancji i opróżnieniu strzykawki 16, cały zespół uruchamiający 10 i ładunek 15 ze strzykawką 16 wyrzuca się. Użytkownik ma z sobą pewną liczbę urządzeń aplikujących do używania w późniejszym czasie. To urządzenie aplikujące jest jednak bardzo podobne do opisanego wcześniej, i dlatego przy jego przedstawieniu zastosowano takie same odnośniki liczbowe. W szczególności, w zasadzie identyczny jest zespół uruchamiający 10 strzykawkę 16. Jest on zaopatrzony w zewnętrzną obudowę 40 z wewnętrznym wchodzącym w nią trzonem 41. Popychacz 46 jest wsuwany do wewnętrznego trzonu 41 przeciw działaniu sprężyny 48, przy czym główka 50 popychacza 46 przytrzymywana jest przez zacisk zatrzymujący 47. Jak z tego wynika, konstrukcja strzykawki 16 znajdującej się w zespole tulei 23 jest taka sama, jak w pierwszym wykonaniu, z wyjątkiem połączenia z zespołem uruchamiającym 10, które jest niżej opisane.

Jak w poprzednim wykonaniu, zespół uruchamiający 10 może być uruchomiony tylko przez jednoczesne naciśnięcie guzika 66 i zewnętrznej obudowy 40. Inaczej mówiąc, opis działania

164 290 9 zespołu 10 przy aplikowaniu zawartości strzykawki 16 odnoszący się do pierwszego wykonania stosuje się również do niniejszego.

Kompletne urządzenie aplikujące przedstawiono na fig. 11. Widać tu zewnętrzną obudowę 40 i zdejmowaną nasadkę 101, wraz ze spinaczem 102 typu spinacza wiecznego pióra, która nałożona jest na korpus zespołu uruchamiającego 10. Jak wyraźnie widać na tej figurze, całe urządzenie ma jak w pierwszym wykonaniu - wielkość i kształt wiecznego pióra, a spinacz 102 umożliwia noszenie urządzenia w kieszeni przez użytkownika, podobnie jak pióro. Rozłożony widok na fig. 12 przedstawia urządzenie aplikujące w stanie gotowości do użytku. W tym widoku urządzenie zostało odwrócone i widoczny jest guzik uruchamiający 66. Spinacz 102 jest usunięty z urządzenia, co jest możliwe dzięki sprężystym skrzydełkom 103 spinacza 102. Usunięcie spinacza 102 umożliwia przesunięcie wewnętrznego trzonu 41 względem obudowy zewnętrznej 40. Przed usunięciem spinacza 102, taki ruch jest zablokowany. Na tej figurze widać również możliwość usunięcia zdejmowanej nasadki 101. Zdjęcie nasadki 101 i pełne przygotowanie urządzenia do użytku jest niżej opisane bardziej szczegółowo. Na fig. 13 przedstawiono, w widoku rozrzuconym, tulejowy zespół 23 i zdejmowaną nasadkę 101. Strzykawka 16 tego urządzenia jest taka sama, jak stosowane w poprzednim wykonaniu, i zaopatrzona jest w szklany cylinder 17 i gumową osłonę 20. Strzykawka 16 wkładana jest do wnętrza zespołu 23 dwóch tulei strzykawkowych, tulei wewnętrznej 24 i tulei zewnętrznej 25, jak w poprzednim wykonaniu, ze słabą sprężyną 26 między nimi. Różnica między tulejowymi zespołami 23 z fig. 13 i tym z fig. 3 polega na tym, że zewnętrzna tuleja 25 nie ma gwintowanej górnej części. Zamiast tego po zewnętrznej stronie górnej części tulei zewnętrznej 25 znajdują się zaczepy 117. Odpowiadające im zaczepy 125 (patrz fig. 14) znajdują się po wewnętrznej stronie trzonu wewnętrznego 41.

Na fig. 13 widać, że zdejmowana nasadka 101 zaopatrzona jest w uchwyt 118 ułatwiający operowanie nią, oraz nasadkę końcową 119, zainstalowaną na stałe w nasadce 101.

Wnętrze zdejmowanej nasadki 101 jest widoczne na przekrojach z fig. 14 do 16. W podobny sposób, jak w przypadku obudowy 11 ładunków 15 według poprzedniego wykonania, zdejmowana nasadka 101 ma wewnętrzny wydrążony występ 120 z krawędzią 121 służącą do przytrzymywania osłony 20. W rzeczywistości umieszczenie tulejowego zespołu 23 w nasadce 101 jest równoważne umieszczeniu tulejowego zespołu 23 w obudowie 11 ładunku 15 według pierwszego wykonania.

Kolejność składania opisanych powyżej części jest następująca. Na miejscu wokół wewnętrznej tulei 24 strzykawki 16 umieszcza się słabą sprężynę 26. Wewnątrz zewnętrznej tulei 25 strzykawki 16 umieszcza się wewnętrzną tuleją 24. Następnie na zewnętrzną tuleję 25 naciska się zdejmowaną nasadkę 101, aż do zatrzaśnięcia pierścieniowego obrzeża 34 w odpowiadającym mu pierścieniowym wgłębieniu 122 po wewnętrznej stronie nasadki 101. Strzykawkę 16 następnie wciska się do tulejowego zespołu 23 i nasadki 101 aż do dojścia gumowej osłony 20 do cylindrycznego występu 120 nasadki 101. Kompletny zespół strzykawki 16, tulejowego zespołu 23 i nasadki 101 jest następnie wkładany do zespołu uruchamiającego 10 aż do momentu, kiedy zaczepy 117 znajdują się za odpowiadającymi im zaczepami 125 w trzonie wewnętrznym 41 - w tej pozycji obrzeże nasadki 101 znajduje się naprzeciwko dolnej części trzonu wewnętrznego 41.

Jak wspomniano powyżej, urządzenie dostarczane jest użytkownikowi w stanie gotowości do użycia. Jak wspomniano w odniesieniu do fig. 12, pierwszym etapem przy użyciu urządzenia aplikującego jest usunięcie spinacza 102. Następnie usuwa się zdejmowaną nasadkę 101. Usunięcie nasadki 101 zostanie teraz szczegółowo opisane. Ponieważ nasadka 101 ściągana jest na odległość x do położenia pokazanego na fig. 15, to pociąga ona za sobą strzykawkę 16, i tym samym wewnętrzną tuleję 24. Następuje to wskutek tego, że gumowa osłona 20 otaczająca igłę 19 strzykawki 16 jest w tym etapie przytrzymywana wewnątrz cylindrycznego występu 120 z.dejmowanej nasadki 101. Jednak po przebyciu odległości x, jak to opisano powyżej w odniesieniu do pierwszego wykonania, strzykawka 16 nie może się przesuwać dalej i dlatego dalsze ściąganie nasadki 101 powoduje jej zdjęcie z urządzenia aplikującego, powoduje również odłączenie gumowej osłony 20 od cylindra 17 strzykawki. Na fig. 15 widać, że igła 19 strzykawki 16 wystaje na zewnątrz z tulei 117 strzykawki 16, oraz że gumowa osłona 20 odłącza się od cylindra 17 strzykawki 16, a siła sprężyny 26 pomiędzy tulejami, wewnętrzną 24 i zewnętrzną 25 spowoduje przesunięcie strzykawki 16 z powrotem do wnętrza urządzenia. Tak więc igła 19 jest zawsze osłonięta bezpiecznie dla użytkownika. Kiedy strzykawka 16 wraca do pozycji przedstawionej na fig. 14, zespół uruchamiający 10 jest w zasadzie

164 290 w tym samym stanie, co na fig. 7. Działanie zespołu uruchamiającego 10 jest zatem opisane w odniesieniu do fig. 7 do 10. Bardzo krótko - zespół 10 z ładunkiem jest dociskany przez użytkownika do obranego miejsca iniekcji, tak że zewnętrzna tuleja 25 i wewnętrzny trzon 41 poruszają się do wewnątrz względem zewnętrznej obudowy 40. Następnie użytkownik naciska guzik uruchamiający 66. Te dwa ruchy umożliwiają wyzwolenie popychacza 46, który wtedy, popychany przez główną sprężynę 48, porusza strzykawkę 16 do przodu i następnie naciska tłok 18 w celu wstrzyknięcia substancji farmakologicznej użytkownikowi. Bezpośrednio po użyciu, można na powrót założyć zdejmowaną nasadkę 101 na zespół uruchamiający 10, tym samym zakrywając odsłoniętą igłę 19, i wtedy całe urządzenie może być wyrzucone w sposób bezpieczny.

Trzeci przykład wykonania urządzenia przedstawiony na fig. 17 do 24, jest podobny do urządzenia według wykonania pierwszego, w którym użytkownik ustawia popychacz 46 i napina główną sprężynę 48 zespołu uruchamiającego i załadowuje zespół strzykawki 16. Zasadnicza różnica w tym wykonaniu polega na tym, że przy ładowaniu zespół strzykawki 16 przesuwa popychacz 46 w zespole uruchamiającym i w ten sposób w jednej czynności ładowana jest do urządzenia aplikującego strzykawka 16 i napinana jest główna sprężyna 48. Po załadowaniu strzykawki 16 i napięciu sprężyny 48, urządzenie jest uruchamiane w zasadzie w taki sam sposób, jak w poprzednich wykonaniach. Inaczej mówiąc, strzykawka 16 jest wyzwalana tylko po przesunięciu wewnętrznego trzonu 41 względem zewnętrznej obudowy 40 i po naciśnięciu guzika uruchamiającego 66. Występują zasadnicze podobieństwa pomiędzy tym wykonaniem i wykonaniem pierwszym, dlatego stosowane są takie same odnośniki liczbowe i opisu się nie powtarza.

W tym przykładzie wykonania, przyjmuje się, że użytkownik ma zespół uruchamiający 10 i zapas strzykawek 16. Strzykawki 16 są jednorazowe, lecz zespół uruchamiający 10 użytkownik pozostawia do dalszego używania. Kompletny ładunek strzykawkowy 130 przedstawiony jest na fig. 17 i 18. Ładunek 130 zaopatrzony jest w nasadki, pierwszą 131 i drugą 132, obie osadzone na tulejowym zespole 23 strzykawki 16. Stosuje się plombę sygnalizującą użycie 134, przykrywającą część pierwszej nasadki 131 i część zespołu tulei 23, tak że użytkownik może się upewnić, że strzykawka 16 jest nieużywana i nie była uprzednio dotykana. Pierwszą nasadkę 131 zdejmuje się, kiedy strzykawka 16 ma być zainstalowana w zespole uruchamiającym 10. Po zainstalowaniu w ten sposób strzykawki 16, druga nasadka 132 staje się główną nasadką całego urządzenia aplikującego, jak w wykonaniu drugim.

Jak to przedstawiono w widoku rozłożonym na fig. 18, ładunek strzykawkowy 130 składa się z zaopatrzonej w cylinder 17 i gumową osłonę 20, strzykawki 16, słabej sprężyny 26 wraz z tulajami 24 i 25, i nasadkami, pierwszą 131 i drugą 132, jak to opisano poprzednio. Druga nasadka 132 zawiera nasadkę końcową 132a, umocowaną w niej na stałe. Druga nasadka 132 ma wewnątrz wydrążony cylindryczny występ 137, zaopatrzony w gwint zewnętrzny 138, tak więc ta druga nasadka 132 może być nakręcana na zewnętrzną tuleję 25 strzykawki 16, zaopatrzoną w odpowiedni gwint na jej powierzchni wewnętrznej. Cylindryczny występ 137 jest równoważny występowi 37 w pierwszym wykonaniu i występowi 120 w drugim wykonaniu.

Widać, że tulejowy zespół 23 jest, poza gwintem wewnętrznym na zewnętrznej tulei 25, identyczny z tulejowym zespołem 23 pierwszego wykonania, przedstawionego na fig. 3. Strzykawka 16 wraz z nakręconą na zewnętrzną tuleję 25, drugą nasadką 132 jest wciskana do wnętrza tulejowego zespołu 23, jak to opisano powyżej w odniesieniu do poprzednich wykonań. Należy zauważyć, że kiedy strzykawka 16 jest zainstalowana w tulejowym zespole 23, dolny koniec cylindra 17 strzykawki 16 opiera się na obrzeżu cylindrycznego występu 137. Zapobiega to dalszemu ruchowi cylindra 17 strzykawki 16 w głąb tulejowego zespołu 23. Zestawione strzykawka 16, tuleje 24, 25 i nasadka 132 przedstawione są wyraźnie w dolnej części fig. 19. Na tej figurze, pierwsza nasadka 131 jest już zdjęta. Jak to wskazuje strzałka, zestaw strzykawki 16, tulej 24,25 i nasadki 132 jest następnie wciskany w zespół uruchamiający 10, w celu załadowania strzykawki 16 i jednoczesnego napięcia głównej sprężyny 48 zespołu uruchamiającego 10.

Wewnętrzna tuleja 24 strzykawki 16 przesuwa się w trzonie wewnętrznym 41 zespołu uruchamiającego 10. Popychacz 46 wsuwa się w głąb cylindra 17 strzykawki 16 aż do osiągnięcia gumowego tłoka 18. Dalszy ruch strzykawki 16 i tulejowego zespołu 23 w głąb zespołu uruchamiającego 10 powoduje podniesienie popychacza 46 ku górze, jak to widać na fig. 20. Strzykawka 16 zabezpieczona jest przed przesunięciem się w dół, w wyniku zetknięcia się dolnego końca

164 290 cylindra 17, strzykawki 16 i obrzeża cylindrycznego występu 137 nasadki 132. Tłok 18 nie może przesunąć się ku dołowi ze względu na to, że końcówka igły 19 jest uszczelniona gumową osłoną 20 i z tego względu zawartość strzykawki 16 nie może być wyrzucona na zewnątrz. W ten sposób zespół strzykawki 16 i zespół tulejowy 23 jest wciskany w głąb zespołu uruchamiającego 10 aż do momentu, kiedy główka 50 popychacza 46 zbliży się do ramion 52 zacisku zatrzymującego 47. zespół strzykawki 16 i zespół tulejowy 23 następnie nakręcany jest gwintem 35 zewnętrznej tulei 25 na odpowiadający mu gwint 76 na wewnętrznej powierzchni trzonu wewnętrznego 41. Wkręcanie zewnętrznej tulei 25 w trzon wewnętrzny 41 powoduje wciśnięcie główki 50 popychacza 46 między ramiona 52 w celu napięcia głównej sprężyny 48. Ruch zespołu strzykawki 16 i zespołu tulejowego 23 wewnątrz zespołu uruchamiającego 10 przedstawiono na fig. 20 i 21. Jak to przedstawiono na fig. 21, kiedy gwint 35 tulei 25 i gwint 76 trzonu wewnętrznego 41 są sprzęgnięte, popychacz 46 utrzymywany jest w położeniu, w którym główka 50 jest w niewielkiej odległości Y powyżej ramion 52 zacisku zatrzymującego 47. Ten odstęp Y potrzebny jest dla uwzględnienia tolerancji produkcyjnych różnych części składających się na cały zespół 10. Występowanie tego dodatkowego odstępu w urządzeniu nie wpływa na jego działanie, co jest oczywiste. Można wspomnieć, że w tym wykonaniu nie występuje konieczność stosowania spinacza 102 z drugiego wykonania, ze względu na to, że popychacz 46 jest zabezpieczony, za pomocą nasadki 132 nakręconej na tuleję 25, przed wsuwaniem się w głąb zespołu uruchamiającego 10, a zatem i przed przesuwaniem tłoka 18 w stronę popychacza 46. Jest oczywiste, że obecność nasadki 132 na tulei 25 strzykawki jest istotna dla ruchu popychacza 46 wewnątrz urządzenia uruchamiającego 10 i tym samym dla napinania głównej sprężyny 48. Gdyby nasadki 132 nie było podczas wciskania zespołu tulei 23 do trzonu wewnętrznego 41, to strzykawka 16 i/lub jej tłok 18 mogłyby się po prostu przesunąć ku dołowi. Ponadto, obecność nasadki 132 służy dodatkowemu upewnieniu użytkownika, że nie ma niebezpieczeństwa odsłonięcia igły 19. Takie upewnienie jest bardzo zalecane, gdyż strzykawka 16 i tulejowy zespół 23 będą trzymane w ręce podczas napinania sprężyny 48.

Jak nadmieniono powyżej, fig. 21 przedstawia zespół uruchamiający 10 z napiętą główną sprężyną 48. W celu użycia zespołu 10 i zwolnienia strzykawki 16, potrzebne jest wykonanie czynności, opisanych poniżej w odniesieniu do fig. 22 i 24. Te czynności są podobne do opisanych w odniesieniu do fig. 14 do 16 przedstawiających drugi przykład wykonania urządzenia. Na początku, jak to pokazuje kołowa strzałka na fig. 22, odkręca się nasadkę 132. Wstępny ruch ku dołowi nasadki na drodze Y umożliwia wsunięcie strzykawki 16 w głąb tulejowego zespołu 23 i tym samym umożliwia przesunięcie do przodu popychacza 46 do położenia, w którym główka 50 popychacza 46 styka się z zaciskiem zatrzymującym 47. Dalsze odkręcanie nasadki 132 powoduje pociągnięcie ku dołowi strzykawki 16 w głąb tulejowego zespołu 23 strzykawki 16, gdyż gumowa osłona 20 jest przytrzymywana wewnątrz cylindrycznego występu 137 nasadki 132. Tak więc, strzykawka 16 wykazuje tendencję do przesuwania się ku dołowi o dodatkową odległość Z.

Jednakowoż, kiedy nasadka 132 dochodzi do położenia przedstawionego na fig. 23, dalszy ruch strzykawki 16 jest zablokowany przez współdziałanie żeber 29 i szczelin 28, jak to uprzednio opisano. W tym położeniu, gwinty nasadki 132 i tulei 25 strzykawki 16 są już wysprzęgnięte, i nasadkę 132 można zdjąć. Zdejmowanie nasadki 132 powoduje również odłączenie przegrody 20 od strzykawki 16, i tym samym odsłonięcie igły 19. Kiedy nasadka 132 zostaje zdjęta, sprężyna 26 zespołu 23 tulei strzykawki bezpośrednio przesuwa strzykawkę 16 na powrót do położenia przedstawionego na fig. 22, tak że igła 19 nie jest odsłonięta.

To położenie pokazane jest na fig. 24. Urządzenie aplikujące jest teraz gotowe do użycia. Uruchomienie urządzenia jest opisane w odniesieniu do poprzednich wykonań, i z tego względu tutaj się go nie opisuje ponownie. Po użyciu igła 19 jest w stanie odsłoniętym ale może być skutecznie zabezpieczona przez ponowne nałożenie nasadki 132 na tulejowy zespół 23. Tulejowy zespół 23 strzykawki 16 wraz z nasadką 132, może być następnie usunięty z zespołu uruchamiającego 10 przez rozłączenie gwintów 35 i 76. Pierwszą nasadkę 131 następnie instaluje się z powrotem na tulejowym zespole 23 strzykawki 16. Ten tulejowy zespół 23 i strzykawka 16 oraz nasadki 131, 132 można następnie usunąć doprowadzając w ten sposób zespół uruchamiający 10 do stanu gotowości do zainstalowania w nim następnej strzykawki 16.

W przykładach wykonania przedstawionych na fig. 1-24 zespół uruchamiający urządzenia aplikującego posiada obudowę składającą się z dwóch części, z których pierwszą część stanowi

164 290 zewnętrzna obudowa 40, a drugą część stanowi wewnętrzny trzon 41. Zacisk zatrzymujący 47 pełni funkcję mechanizmu zwalniającego, który uruchamia popychacz 46, spełniający funkcję wyrzucającego elementu do przemieszczania pojemnika z substancją, który to pojemnik stanowi strzykawka 16.

W korzystnym wykonaniu ładunek jest wypełniony substancją farmakologiczną, stosowaną w leczeniu migreny i podobnych dolegliwości, na przykład napadów bólów głowy.

Korzystnie substancją farmakologiczną jest sumatripan.

C.3

Fig.22

131 |Ο|

13C

		_Λ
	s.

Fig.17

3/10

Fig.6

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 10 000 zł

Claims (15)

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie aplikujące, zawierające pojemnik substancji aplikowanej i zespół uruchamiający, który ma zacisk zatrzymujący, współpracujący z nim zespół tłoczenia oraz mechanizm zwalniający, znamienne tym, że zespół uruchamiający (10) zawiera pierwszą część (40) i drugą część (41), które są ruchome względem siebie wzdłuż osi pomiędzy ich położeniami pierwszym i drugim, przy czym w drugiej części (41) jest zamontowany zacisk zatrzymujący (47) a w pierwszej części (40) jest zamontowany mechanizm zwalniający (64) osadzony ruchomo w kierunku do zacisku zatrzymującego (47) pomiędzy pierwszym położeniem, w którym mechanizm zwalniający (64) jest oddalony od zacisku zatrzymującego (47) i drugim położeniem, w którym mechanizm zwalniający (64) jest zbliżony do zacisku zatrzymującego (47), przy czym zacisk zatrzymujący (47) jest sczepiony z mechanizmem zwalniającym (64) w drugim położeniu pierwszej części (40) względem drugiej części (41) oraz w drugim położeniu mechanizmu zwalniającego (64).

2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że druga część (41) zespołu uruchamiającego (10) jest zamontowana suwliwie w pierwszej części (40) i wystaje z niej na zewnątrz.

3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że zacisk zatrzymujący (47) jest zamontowany na końcu drugiej części (41) osadzonej w pierwszej części (40) a mechanizm zwalniający (64) zamocowany w drugiej części (40) ma postać wciskanego guzika (66), który w drugim wsuniętym położeniu drugiej części (41) względem pierwszej części (40) jest zczepiony zaciskiem zatrzymującym (47).

4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że wewnątrz drugiej części (41) jest zamontowany pojemnik substancji aplikowanej w postaci strzykawki (16), współpracujący z elementem wyrzucającym.

5. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że element wyrzucający stanowi wydłużony popychacz (46), który współpracuje z elementem sprężystym, a zacisk zatrzymujący (47) zawiera parę ramion (52), na których jest oparty popychacz (47), przy czym z ramionami (52) zacisku zatrzymującego (47) współpracuje guzik (66) zwalniający popychacz (46).

6. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że druga część (41) zespołu uruchamiającego (10), ruchoma wewnątrz pierwszej części (40), zawiera dwie części, z których pierwsza część wystaje z zespołu uruchamiającego (10) i ma postać zespołu tulejowego (23), w którym jest umieszczona strzykawka (16), a w drugiej wewnętrznej części jest umieszczony popychacz (46), przy czym pierwsza część (23) i druga część drugiej części (41) zespołu uruchamiającego (10) są połączone ze sobą rozłącznie.

7. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że zespół tulejowy (23) zawiera tuleję wewnętrzną (24) i tuleję zewnętrzną (25), ruchome względem siebie przeciw działaniu sprężyny (26).

8. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że zespół uruchamiający (10) z pojemnikiem substancji aplikowanej ma kształt wydłużony, podobny do kształtu wiecznego pióra.

9. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że zespół uruchamiający (10) i co najmniej jeden pojemnik substancji aplikowanej są umieszczone w obudowie (11), która jest zaopatrzona w zespół tulejowy (23), w którym jest umieszczony pojemnik, i ma elementy (34, 36) rozłącznie mocujące zespół tulejowy (23) wewnątrz obudowy (11), a zespół tulejowy (23) ma element (35) rozłącznie mocujący ten zespół tulejowy (23) do drugiej części (41) zespołu uruchamiającego (10), przy czym zespół uruchamiający (10) współpracuje z zespołem tulejowym (23) i strzykawką (16) przy jej wyjmowaniu z obudowy (11) i umieszczaniu w niej.

10. Uiządzenie według zastrz.. 9, znamienne tym, że obudowa (11) ma pokrywkę (12) usytuowaną nad umieszczoną w obudowie zużytą strzykawką (16).

11. Urządzenie według zastrz. 9, znamienne tym, że pojemnik substancji aplikowanej stanowi strzykawka (16), która ma gumową osłonę (20) otaczającą igłę (19), przy czym gumowa osłona (20) jest zamocowana wewnątrz obudowy (11) po wyjęciu tulejowego zespołu (23) z.a pomocą zespołu uruchamiającego (10).

164 290 3

12. Urządzenie według zastrz. 11, znamienne tym, że strzykawka (16) jest zamocowana wewnątrz zespołu tulejowego (23) przeciw działaniu sprężyny (26).

13. Urządzenie według zastrz. 9, znamienne tym, że zespół uruchamiający (10) i obudowa (11) są usytuowane w osłonie (1), która ma niszę (8) dla zespołu uruchamiającego (10) zaopatrzoną w element (79) współpracujący z mechanizmem zwalniającym (47) przy wkładaniu zespołu uruchamiającego (10) do niszy (8).

14. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że pojemnik substancji aplikowanej jest ruchomy względem zespołu uruchamiającego (10) w kierunku przeciwnym do ruchu popychacza (46), a zespół uruchamiający (10) zawiera element (20) zapobiegający wyrzuceniu substancji przed sprzęgnięciem popychacza (46) z mechanizmem wyzwalającym (47).

15. Urządzenie według zastrz. 14, znamienne tym, że pojemnik substancji aplikowanej stanowi strzykawka (16), z gumową osłoną (20) otaczającą igłę (19), przy czym zacisk zatrzymujący (47) jest uruchamiany przez samą strzykawkę (16).