PL197782B1 - Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów - Google Patents

Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów

Info

Publication number
PL197782B1
PL197782B1 PL355951A PL35595100A PL197782B1 PL 197782 B1 PL197782 B1 PL 197782B1 PL 355951 A PL355951 A PL 355951A PL 35595100 A PL35595100 A PL 35595100A PL 197782 B1 PL197782 B1 PL 197782B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
compound
endothelin
methyl
compounds
alkyl
Prior art date
Application number
PL355951A
Other languages
English (en)
Other versions
PL355951A1 (pl
Inventor
Chengde Wu
George W. Holland
Natalie Blok
Original Assignee
Encysive Pharmaceuticals Inc
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Encysive Pharmaceuticals Inc filed Critical Encysive Pharmaceuticals Inc
Publication of PL355951A1 publication Critical patent/PL355951A1/pl
Publication of PL197782B1 publication Critical patent/PL197782B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/06—Antiasthmatics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/02—Drugs for disorders of the urinary system of urine or of the urinary tract, e.g. urine acidifiers
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/12—Drugs for disorders of the urinary system of the kidneys
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A61P15/06—Antiabortive agents; Labour repressants
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A61P15/10—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives for impotence
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A61P15/12—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives for climacteric disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P19/00—Drugs for skeletal disorders
    • A61P19/08—Drugs for skeletal disorders for bone diseases, e.g. rachitism, Paget's disease
    • A61P19/10—Drugs for skeletal disorders for bone diseases, e.g. rachitism, Paget's disease for osteoporosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A61P27/06—Antiglaucoma agents or miotics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/08—Vasodilators for multiple indications
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/10—Drugs for disorders of the cardiovascular system for treating ischaemic or atherosclerotic diseases, e.g. antianginal drugs, coronary vasodilators, drugs for myocardial infarction, retinopathy, cerebrovascula insufficiency, renal arteriosclerosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/12—Antihypertensives
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/06—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D261/10—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D261/14—Nitrogen atoms
    • C07D261/16—Benzene-sulfonamido isoxazoles
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D409/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D409/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D409/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing three or more hetero rings
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D417/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00
    • C07D417/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00 containing three or more hetero rings

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Reproductive Health (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Heart & Thoracic Surgery (AREA)
  • Cardiology (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Pulmonology (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Physical Education & Sports Medicine (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Ophthalmology & Optometry (AREA)
  • Gynecology & Obstetrics (AREA)
  • Orthopedic Medicine & Surgery (AREA)
  • Dermatology (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Pregnancy & Childbirth (AREA)
  • Vascular Medicine (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Medicines That Contain Protein Lipid Enzymes And Other Medicines (AREA)
  • Medicinal Preparation (AREA)
  • Steroid Compounds (AREA)

Abstract

1. Sulfonoamidy o ogólnym wzorze IV oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, gdzie: X oznacza atom siarki; R 1 oznacza C 1 -C 6 -alkil; R 2 oznacza C 1 -C 6 -alkil; R 3 atom wodoru; R 4 atom wodoru; R 5 oznacza C 1 -C 6 -alkil lub -C(O)R 38 ; R 6 oznacza C 1 -C 6 -alkil, -C(O)R 38 lub 1,3-oksazolil; R 7 oznacza atom wodoru, C 1 -C 6 -alkil, OS(O) 2 NR 38 R 39 , (C 3 -C 6 -cykloalkilo)-C 1 -C 6 -alkoksyl lub hydroksyl; R 38 i R 39 oznaczaj a C 1 -C 6 -alkile; Y oznacza atom tlenu; R 8 oznacza -C(O)NR 38 R 39 , -C(O)R 38 , CN, C 1 -C 6 -alkilosulfonyl, atom chlorowca, hydroksy-C 1 -C 6 -alkil, 2-(C 1 -C 6 -alkilosulfonylo)acetyl, -C(R 38 )(=N-OR 38 ) lub 1,3-oksazol-2-il; R 9 oznacza atom wodoru; Y 1 i Y 2 niezale znie oznaczaj a atom w egla lub azotu; a oznacza 1, gdy Y 2 oznacza atom w egla; a oznacza 0, gdy Y 2 oznacza atom azotu; b oznacza 1, gdy Y 1 oznacza atom w egla; b oznacza 0, gdy Y 1 oznacza atom azotu; a W oznacza NH. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku
Przedmiotem wynalazku są sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów. Sulfonoamidy według wynalazku modulują aktywność peptydów z rodziny endoteliny. Wynalazek dotyczy zwłaszcza zastosowania sulfonoamidów oraz ich pochodnych jako agonistów i antagonistów endoteliny.
Śródbłonek naczyniowy wydziela szereg substancji naczyniowo czynnych, w tym pochodzenia śródbłonkowego peptyd zwężający naczynia, endotelinę (ET) (patrz, np. Vanhoutte i inni (1986) Annual Rev. Physiol. 48:307-320; Furchgott i Zawadski (1980) Nature 288:373-376). Endotelina, którą pierwotnie zidentyfikowano w supernatancie z hodowli komórek śródbłonka aorty świni (patrz, Yanagisawa i inni (1988) Nature 332:411-415), jest silnym 21-aminokwasowym peptydowym czynnikiem zwężającym naczynia. Endotelina stanowi najsilniejszy znany czynnik zwężający naczynia i produkują ją liczne typy komórek, w tym komórki śródbłonka, tchawicy, nerek i mózgu. Endotelina jest syntetyzowana jako 203-aminokwasowa prekursorowa preproendotelina, która zawiera sekwencję sygnałową, która jest rozszczepiana przez endogenną proteazę z wytworzeniem 38-aminokwasowego (u ludzi) lub 39-aminokwasowego (u świń) peptydu. Ten produkt pośredni, określany jako wielka endotelina, jest przekształcany in vivo w dojrzałą biologicznie czynną postać przez domniemany enzym konwertujący endoteliny (ECE), który wydaje się być metalozależną obojętną proteazą (patrz np. Kashiwabara i inni (1989) FEBS Lttrs. 247:337-340). Rozszczepienie jest wymagane w celu indukcji odpowiedzi fizjologicznych (patrz, np. von Geldern i inni (1991) Peptide Res. 4:32-35). W komórkach śródbłonka aorty świni 39-aminokwasowy produkt pośredni, wielka endotelina, jest hydrolizowany na wiązaniu Trp21-Val22, w wyniku czego powstaje endotelina-1 i fragment C-końcowy. Podobne rozszczepienie zachodzi w komórkach ludzkich z 38-aminokwasowego produktu pośredniego. Zidentyfikowano trzy różne izopeptydy endoteliny, a mianowicie endotelinę-1, endotelinę-2 i endotelinę-3, które wykazują zdolność silnego zwężania naczyń.
Rodzina trzech izopeptydów, endotelina-1, endotelina-2 i endotelina-3, jest kodowana przez rodzinę trzech genów (patrz Inoue i inni (1989) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 86:2862-2867; patrz także Saida i inni (1989) J. Biol. Chem. 264:14613-14616). Sekwencje nukleotydowe trzech ludzkich genów są wysoce konserwatywne w obszarze kodującym dojrzałe 21-aminokwasowe peptydy, a części C-końcowe peptydów są identyczne. Endotelina-2 jest (Trp6,Leu7)endoteliną-1, a endotelina-3 jest (Thr2,Phe4,Thr5,Tyr6,Lys7,Tyr14)endoteliną-1. Te peptydy są zatem wysoce konserwatywne na końcach C. Wydzielanie endotelin z hodowanych komórek śródbłonka jest modulowane przez szereg chemicznych i fizycznych bodźców i wydaje się być regulowane na poziomie transkrypcji i/lub translacji. Ekspresję genu kodującego endotelinę-1 zwiększają bodźce chemiczne, w tym adrenalina, trombina i jonofor Ca2+. Produkowanie i wydzielanie endoteliny przez komórki ś ródbłonka jest stymulowane przez angiotensynę II, wazopresynę, endotoksynę, cyklosporynę i inne czynniki (patrz Brooks i inni (1991) Eur. J. Pharm. 194:115-117) i jest hamowane przez tlenek azotu. Sądzi się, że komórki śródbłonka wydzielają nietrwałe śródbłonkowe czynniki rozkurczowe (EDRF), w tym tlenek azotu lub podobną substancję (Palmer i inni (1987) Nature 327:524-526), gdy są one stymulowane wazoaktywnymi środkami, takimi jak acetylocholina i bradykinina. Zwężenie naczyń wywoływane przez endotelinę jest osłabiane także przez przedsionkowy peptyd natriuretyczny (ANP).
Peptydy endotelinowe wykazują liczne aktywności biologiczne in vitro i in vivo. Endotelina wywołuje silne i utrzymujące się zwężenie naczyń in vivo u szczurów i w wyizolowanych preparatach mięśni gładkich naczyń. Wywołuje ona także wydzielanie się eikozanoidów i śródbłonkowego czynnika rozkurczowego (EDRF) z perfundowanych łożysk naczyniowych. W wyniku podawania dożylnego endoteliny-1 i dodawania in vitro do tkanek naczyniowych i innych mięśni gładkich uzyskuje się odpowiednio długotrwałe efekty presyjne i skurcze (patrz, np. Bolger i inni (1991) Can. J. Physiol. Pharmacol. 69:406-413). Przykładowo w wyizolowanych paskach naczyń endotelina-1 jest silnym (EC50 = 4 x 10-10 M), wolno działającym, lecz trwałym środkiem kurczliwym. Pojedyncza dawka in vivo podnosi ciśnienie krwi w ciągu około dwudziestu do trzydziestu minut. Na zwężenie naczyń wywoływane przez endotelinę nie mają wpływu antagoniści znanych neurotransmiterów czy też czynniki hormonalne, lecz jest ono znoszone przez antagonistów kanałów wapniowych. Jednakże wpływ antagonistów kanałów wapniowych jest prawdopodobnie wynikiem hamowania dopływu wapnia, ponieważ dopływ wapnia wydaje się być konieczny do długotrwałej reakcji kurczliwej na endotelinę.
Endotelina pośredniczy także w wydzielaniu reniny, stymuluje wydzielanie ANP i indukuje pozytywne działanie inotropowe w przedsionkach świnek morskich. W płucach endotelina-1 działa jako
PL 197 782 B1 silny środek zwężający oskrzela (Maggi i inni (1989) Eur. J. Pharmacol. 160:179-182). Endotelina zwiększa oporność naczyń nerkowych, zmniejsza przepływ krwi przez nerki i zmniejsza szybkość filtrowania przez kłębuszki nerkowe. Jest ona silnym mitogenem dla mezangialnych komórek kłębuszków i wywołuje w takich komórkach kaskadę fosfoinozydową (Simonson i inni (1990) J. Clin. Invest. 85:790-797).
W układzie naczyniowym i w innych tkankach, włącznie z jelitem, sercem, płucami, nerkami, śledzioną, nadnerczami i mózgiem, dla endotelin istnieją specyficzne miejsca wiązania o wysokim powinowactwie (stałe dysocjacji w granicach 2-6 x 10-10 M). Wiązanie nie jest hamowane przez katecholoaminy, peptydy naczyniowo czynne, neurotoksyny lub antagonistów kanałów wapniowych. Endotelina wiąże się i oddziaływuje z miejscami receptorowymi, które różnią się od innych receptorów autonomicznych i kanałów wapniowych zależnych od napięcia. Badania nad wiązaniem konkurencyjnym wskazują, że istnieje wiele klas receptorów o różnych powinowactwach do izopeptydów endotelin. Sarafotoksyny, grupa toksyn peptydowych z jadu węża z gatunku Atractaspis eingadensis, które powodują silny skurcz naczyń wieńcowych u ofiar pokąszonych przez węża, wykazują strukturalną i funkcjonalną homologię do endoteliny-1 i wiążą się konkurencyjnie z tymi samymi receptorami błonowymi serca (Kloog i inni (1989) Trends Pharmacol. Sci. 10:212-214).
Zidentyfikowano dwa różne receptory endoteliny oznaczone jako ETA i ETB i wyizolowano klony DNA kodujące każdy receptor (Arai i inni (1990) Nature 348:730-732; Sakurai i inni (1990) Nature 348:732-735). W oparciu o sekwencje aminokwasowe protein kodowanych przez klonowany DNA wydaje się, że każdy receptor zawiera siedem transbłonowych domen i wykazuje podobieństwo strukturalne do protein błonowych sprzężonych z białkiem G. Informacyjny RNA kodujący obydwa receptory wykryto w różnych tkankach, w tym w sercu, płucach, nerkach i mózgu. Rozmieszczenie podtypów receptorów jest specyficzne dla tkanki (Martin i inni (1989) Biochem. Biophys. Res. Commun. 162:130-137). Receptory ETA wydają się być selektywne względem endoteliny-1 i przeważają w tkankach układu sercowo-naczyniowego. Receptory ETB przeważają w tkankach innych układów niż układ sercowo-naczyniowy, w tym w centralnym układzie nerwowym i w nerkach i oddziaływują z trzema izopeptydami endoteliny (Sakurai i inni (1990.) Nature 348:732-734). Receptory ETA występują ponadto na gładkich mięśniach naczyń, są związane ze zwężeniem naczyń i zostały powiązane z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami nerek i chorobami centralnego układu nerwowego, natomiast receptory ETB są usytuowane na śródbłonku naczyniowym, są związane z rozszerzeniem naczyń (Takayanagi i inni (1991) FEBS Lttrs. 282:103-106) i zostały powiązane ze schorzeniami zwężenia oskrzeli.
Aktywność izopetydów endoteliny zmienia się w różnych tkankach dzięki rozkładowi typów receptorów i różnemu powinowactwu każdego izopeptydu do każdego typu receptorów. Przykładowo endotelina-1 hamuje wiązanie endoteliny-1 znaczonej 125I w tkankach układu sercowo-naczyniowego czterdzieści do siedmiuset razy bardziej niż endotelina-3. Wiązanie endoteliny-1 znaczonej 125I w tkankach układów innych niż układ sercowo-naczyniowy, takich jak nerki, nadnercze i móżdżek, jest hamowane w takim samym stopniu przez endotelinę-1 i endotelinę-3, co wskazuje, że receptory ETA przeważają w tkankach układu sercowo-naczyniowego, a receptory ETB przeważają w tkankach układów innych niż układ sercowo-naczyniowy.
W pewnych stanach chorobowych poziomy endoteliny w osoczu są podwyższone (patrz, np. publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego WO 94/27979 i opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5382569, których ujawnienia wprowadza się w całości jako źródło literaturowe). Poziomy endoteliny-1 w osoczu u zdrowych osobników, zmierzone w próbie radioimmunologicznej (RIA), wynoszą około 0,26 - 5 pg/ml. Poziomy endoteliny-1 i jej prekursora, wielkiej endoteliny, w krwi są podwyższone przy wstrząsie, w zawale mięśnia sercowego, anginie wazospastycznej, niewydolności nerek i różnych zaburzeniach tkanki łącznej. U pacjentów poddanych hemodializie krwi lub przeszczepowi nerek albo cierpiących na wstrząs sercowy, zawał mięśnia sercowego albo nadciśnienie płucne zaobserwowano poziomy 35 pg/ml (patrz Stewart i inni (1991) Annals Internal Med. 114:464-469). Z uwagi na to, że endotelina jest raczej miejscowym niż układowym czynnikiem regulacyjnym, to prawdopodobnie poziomy endoteliny na granicy śródbłonek/mięsień gładki są o wiele wyższe niż poziomy w krążeniu.
Podwyższone poziomy endoteliny zmierzono także u pacjentów cierpiących na niedokrwienną chorobę serca (Yasuda i inni (1990) Amer. Heart J. 119:801-806, Ray i inni (1992) Br. Heart J. 67:383-386). Immunoreaktywność endotelinowa w krążeniu i w tkance ulega zwiększeniu ponad dwukrotnie u pacjentów z zaawansowaną miażdżycą tętnic (Lerman i inni (1991) New Engl. J. Med.
PL 197 782 B1
325:997-1001). Zwiększona immunoreaktywność endotelinowa została również powiązana z chorobą Buergera (Kanno i inni (1990) J. Amer. Med. Assoc. 264:2868) i zjawiskiem Raynauda (Zamora i inni (1990) Lancet 336:1144-1147). Podwyższone poziomy endoteliny w krążeniu obserwowano u pacjentów, których poddano zabiegowi przezskórnej angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA) (Tahara i inni (1991) Metab. Clin. Exp. 40:1235-1237; Sanjay i inni (1991) Circulation 84 (suplement 4):726) oraz u osobników z nadciś nieniem pł ucnym (Miyauchi i inni (1992) Jpn. J. Pharmacol. 58:279P; Stewart i inni (1991) Ann. Internal Medicine 114:464-469). Zatem istnieją dane kliniczne dla ludzi stanowią ce poparcie korelacji pomiędzy podwyższonymi poziomami endoteliny i licznymi stanami chorobowymi.
Ponieważ endotelina jest związana z pewnymi stanami chorobowymi i bierze udział w wielu działaniach fizjologicznych, to interesujące są związki, które zakłócają albo potęgują aktywność związaną z endoteliną, taką jak oddziaływanie endotelina-receptor, i aktywność w kierunku zwężania naczyń. Zidentyfikowano związki, które wykazują aktywność antagonistyczną względem endoteliny. Przykładowo produkt z fermentacji Streptomyces misakiensis, oznaczony jako BE-18257B, zidentyfikowano jako antagonistę receptora ETA. BE-18257B jest cyklicznym pentapeptydem, cyklo(D-Glu-L-Ala-allo-D-Ile-L-Leu-D-Trp), który hamuje wiązanie endoteliny-1 znakowanej 125I, w tkankach układu sercowo-naczyniowego w zależności od stężenia (IC50 1,4 μΜ w mięśniach gładkich aorty, 0,8 μΜ w błonach komórkowych i 0,5 μM w hodowanych komórkach mięśni gładkich aorty), lecz zawodzi przy hamowaniu jej wiązania z receptorami w tkankach, w których przeważają receptory ETB w stężeniach do 100 μΜ. Cykliczne pentapeptydy związane z BE-18257B, takie jak cyklo(D-Asp-Pro-D-Val-Leu-D-Trp) (BQ-123), zsyntetyzowano i wykazano, że wykazują one aktywność jako antagoniści receptorów ETA (patrz opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; patrz także europejski opis patentowy EP A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co, Ltd. (7 października 1991 r.)). Badania, w których mierzy się hamowanie przez te cykliczne peptydy wiązania endoteliny-1 z receptorami specyficznymi względem endoteliny, wskazują, że te cykliczne peptydy wiążą się wybiórczo z receptorami ETA. Zidentyfikowano innych peptydowych i niepeptydowych antagonistów receptora ETA (patrz, np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838). Obejmują one inne cykliczne pentapeptydy, acylotripeptydy, analogi heksapeptydowe, niektóre pochodne antrachinonu, kwasy indanokarboksylowe, niektóre N-piryminylobenzenosulfonoamidy, niektóre benzenosulfonoamidy oraz niektóre naftalenosulfonoamidy (Nakajima i inni (1991) J. Antibiot. 44:1348-1356; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:74-8; Ishikawa i inni (1992) J. Med. Chem. 35:2139-2142; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918; Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0569193; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0558258; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., LTD (7 października 1991 r.); kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2067288; kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2071193; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5208243; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5270313; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5612359; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5514696; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5378715; Cody i inni (1993) Med. Chem. Res. 3:154-162; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:1041-1046; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:1029-1040; Fujimoto i inni (1992) FEBS Lett. 305:41-44; Oshashi i inni (1002) J. Antibiot. 45:1684-1685; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0496452; Clozel i inni (1993) Nature 365:759-761; publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 93/08799; Nishikibe i inni (1993) Life Sci. 52:717-724, oraz Benigni i inni (1993) Kidney Int. 44:440-444). Liczne sulfonoamidy, które są antagonistami peptydu endoteliny, znane są także z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5464853, 5594021, 5591761, 5571821, 5514691, 5464853, oraz z publikacji międzynarodowych zgłoszeń patentowych nr WO 96/31492 i WO 97/27979.
Zidentyfikowane związki wykazują na ogół aktywność w próbach in vitro jako antagoniści ETA przy stężeniach rzędu około 50 - 100 μM albo mniejszych. Wykazano, że pewna liczba takich związków wykazuje aktywność w modelach zwierzęcych in vivo.
Uznano, że związki wykazujące aktywność przy stężeniach IC50 lub EC50 rzędu 10-4 lub mniejszych w standardowych próbach in vitro oraz wykazujące aktywność antagonistyczną lub agonistyczną względem endoteliny, są farmakologicznie użyteczne (opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195 i 5082838). Dzięki tej aktywności uważa się, że takie związki są użyteczne w leczeniu nadciśnienia, takiego jak niewydolność krążenia obwodowego, choroby serca, takiej jak dusznica bolesna, kardiomiopatii, stwardnienia tętnic, zawału mięśnia sercowego, nadciśnienia płucnego, skurczu naczyń, nawrotu zwężenia naczyń,
PL 197 782 B1 choroby Raynauda, udaru mózgowego, takiego jak skurcz tętnic mózgowych, niedokrwienia mózgu, późnofazowego skurczu mózgowego po krwotoku podpajęczynówkowym, astmy, zwężenia oskrzeli, niewydolności nerek, szczególnie niewydolności nerek po niedokrwieniu, zatrucia nerek po cyklosporynie, takiego jak ostra niewydolność nerek, zapalenia okrężnicy, jak również innych chorób zapalnych, wstrząsu endotoksycznego wywołanego przez endotelinę lub związanego z endoteliną oraz innych chorób, w których odgrywa rolę endotelina.
Na podstawie licznych efektów fizjologicznych endoteliny i jej związku z niektórymi chorobami sądzi się, że endotelina odgrywa krytyczną rolę w tych stanach patofizjologicznych (patrz np. Saito i inni, (1990) Hypertension 15:734-738; Tomita i inni, (1989) N. Engl. J. Med. 321:1127; Kurihara i inni, (1989) J. Cardiovasc. Pharmacol. 13 (Suppl. 5): S13-S17; Doherty (1992) J. Med. Chem. 35:1493-1508; Morel i inni, (1989) Eur. J. Pharmacol. 167:427-428). Dalsze badanie rozwoju i leczenia tych stanów powinno dostarczyć bardziej szczegółowej wiedzy odnośnie funkcji i struktury rodziny peptydów endotelinowych.
W celu lepszego zrozumienia i rozwoju możliwości leczenia mediowanych przez endotelinę zaburzeń lub zaburzeń związanych z endoteliną istnieje potrzeba identyfikacji związków modulujących lub zmieniających aktywność endoteliny. Identyfikacja związków, które modulują aktywność endoteliny, takich jak związki, które działają jako specyficzni agoniści lub antagoniści, nie tylko wyjaśni działanie endoteliny, lecz może również dostarczyć terapeutycznie użytecznych związków. W szczególności, związki, które specyficznie zakłócają oddziaływanie peptydów endotelinowych z receptorami ETA i ETB, powinny być uż yteczne dla identyfikacji podstawowych charakterystyk peptydów endotelinowych, powinny być pomocne w opracowaniu środków terapeutycznych oraz mogą być użyteczne jako środki terapeutyczne do leczenia konkretnych chorób. Jak podano wyżej, wiele związków, a zwłaszcza związki sulfonoamidowe, jest silnymi antagonistami endoteliny, a zatem są to idealni kandydaci do badań klinicznych. Do stosowania klinicznego wymagane są silnie działające związki optymalizowane pod względem aktywności in vivo, jak również trwałe preparaty oraz preparaty odpowiednie do podawania różnymi drogami.
Zatem celem wynalazku jest dostarczenie związków zdolnych do modulowania aktywności biologicznej jednego lub większej liczby izopeptydów endoteliny i wykazujących aktywność in vivo. Innym celem wynalazku jest dostarczenie związków działających jako specyficzni antagoniści endoteliny in vivo. Cel wynalazku stanowi również zastosowanie związków specyficznie oddziaływujących lub hamujących oddziaływanie peptydów endotelinowych z receptorami ETA. Celem wynalazku jest też dostarczenie środków farmaceutycznych zawierających takie związki, użytecznych do leczenia chorób mediowanych przez endotelinę. Związki te powinny być użyteczne jako środki terapeutyczne do leczenia chorób i zaburzeń mediowanych przez endotelinę.
Zatem wynalazek dotyczy sulfonoamidów o ogólnym wzorze IV
PL 197 782 B1 oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych, gdzie:
X oznacza atom siarki;
R1 oznacza C1-C6-alkil;
R2 oznacza C1-C6-alkil;
R3 atom wodoru;
R4 atom wodoru;
R5 oznacza C1-C6-alkil lub -C(O)R38;
R6 oznacza C1-C6-alkil, -C(O)R38 lub 1,3-oksazolil;
R7 oznacza atom wodoru, C1-C6-alkil, OS(O)2NR38R39, (C3-C6-cykloalkilo)-C1-C6-alkoksyl lub hydroksyl;
R38 i R39 oznaczają C1-C6-alkile;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza -C(O)NR38R39, -C(O)R38, CN, C1-C6-alkilosulfonyl, atom chlorowca, hydroksy-C1-C6-alkil, 2-(C1-C6-alkilosulfonylo)acetyl, -C(R38)(=N-OR38) lub 1,3-oksazol-2-il;
R9 oznacza atom wodoru;
Y1 i Y2 niezależnie oznaczają atom węgla lub azotu; a oznacza 1, gdy Y2 oznacza atom wę gla; a oznacza 0, gdy Y2 oznacza atom azotu; b oznacza 1, gdy Y1 oznacza atom wę gla; b oznacza 0, gdy Y1 oznacza atom azotu; a W oznacza NH.
Korzystne są sulfonoamidy o ogólnym wzorze I, w którym X oznacza atom siarki; R3 i R4 oznaczają atomy wodoru; Y1 i Y2 oznaczają atomy węgla; oraz a i b oznaczają 1.
Pośród powyżej określonych sulfonamidów korzystne są sulfonoamidy o wzorze V
oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, gdzie:
X oznacza atom siarki;
R1 oznacza C1-C6-alkil;
R2 oznacza C1-C6-alkil;
R3 oznacza atom wodoru;
R4 oznacza atom wodoru;
R5 oznacza C1-C6-alkil lub -C(O)R38;
R6 oznacza C1-C6-alkil, -C(O)R38 lub 1,3-oksazolil;
R7 oznacza atom wodoru, C1-C6-alkil, OS(O)2NR38R39, (C3-C6-cykloalkilo)-C1-C6-alkoksyl lub hydroksyl;
R38 i R39 oznaczają C1-C6-alkile;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza -C(O)NR38R39, -C(O)R38, CN, C1-C6-alkilosulfonyl, atom chlorowca, hydroksy-C1-C6-alkil, 2-(C1-C6-alkilosulfonylo)acetyl, -C(R38)(=N-OR38) lub 1,3-oksazol-2-il;
R9 oznacza atom wodoru;
Y1 i Y2 niezależnie oznaczają atom węgla lub azotu; a oznacza 1, gdy Y2 oznacza atom wę gla; lub a oznacza 0, gdy Y2 oznacza atom azotu; b oznacza 1, gdy Y1 oznacza atom wę gla; lub b oznacza 0, gdy Y1 oznacza atom azotu; oraz W oznacza NH.
PL 197 782 B1
Pośród sulfonoamidów o wzorze V korzystne są związki, w których R1 oznacza metyl i R2 oznacza metyl.
Pośród sulfonoamidów o wzorze V korzystne są także związki, w których R5 oznacza metyl lub acetyl;
R6 oznacza metyl, acetyl lub 1,3-oksazol-2-il;
R7 oznacza atom wodoru, metyl, OCH2-cyklopropyl lub hydroksyl;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza C(O)CH2SO2CH3, C(O)Me, CN, C(O)N(Me)(CH2-t-Bu), SO2Me, 1,3-oksazol-2-il,
SO2-izopropyl, SO2-n-propyl, CH(OH)Me, C(O)NMe2, C(=N-OMe)Me, C(O)Et lub Cl;
R9 oznacza atom wodoru;
Y1 i Y2 niezależnie oznaczają atom węgla lub azotu; 22 a oznacza 1, gdy Y2 oznacza atom wę gla; lub a oznacza 0, gdy Y2 oznacza atom azotu; 11 b oznacza 1, gdy Y1 oznacza atom wę gla; lub b oznacza 0, gdy Y1 oznacza atom azotu; oraz W oznacza NH.
Pośród sulfonoamidów o wzorze V korzystne są także związki, w których
X oznacza atom siarki;
1
R1 oznacza metyl;
2
R2 oznacza metyl;
R3, R4 i R9 oznaczają atomy wodoru;
Y oznacza atom tlenu;
W oznacza NH; oraz
Y1 i Y2 oznaczają atomy węgla.
Pośród powyższych związków korzystniejsze są związki o wzorze VI
oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, gdzie:
R1 oznacza metyl;
R5 oznacza metyl lub acetyl;
R6 oznacza metyl, acetyl lub 1,3-oksazol-2-il;
R7 oznacza atom wodoru, metyl, OSO2NMe2, OCH2-cyklopropyl lub hydroksyl; oraz
R8 oznacza C(O)CH2SO2CH3, C(O)Me, CN, C(O)N(Me)(CH2-t-Bu), SO2Me, 1,3-oksazol-2-il, SO2-izopropyl, SO2-n-propyl, CH(OH)Me, C(O)NMe2, C(=N-OMe)Me, C(O)Et lub Cl.
Pośród powyższych związków jeszcze korzystniejsze są związki, w których R1, R5 i R6 oznaczają metyle; oraz R7 oznacza atom wodoru.
Ponadto konkretnymi szczególnie korzystnymi związkami według wynalazku są związki wybrane z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid,
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne.
Ponadto korzystne są sulfonoamidy o ogólnym wzorze I, w którym Y1 i Y2 oznaczają atomy azotu, a zwłaszcza te, w których a i b oznaczają 0, oraz te, w których R5 i R6 oznaczają C1-C6-alkil; Y oznacza atom tlenu; a W oznacza NH.
PL 197 782 B1
Ponadto wynalazek dotyczy środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako substancję czynną zawiera określony powyżej sulfonoamid, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej.
Korzystnie w środku farmaceutycznym według wynalazku farmaceutycznie dopuszczalny nośnik stanowi roztwór buforu fosforanu sodu zawierający cukier, korzystnie dekstrozę.
Ponadto wynalazek dotyczy środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako substancję czynną zawiera związek wybrany z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid i
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej.
Ponadto wynalazek dotyczy zastosowania określonego powyżej sulfonoamidu, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej, do wytwarzania leku do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby serca, w tym zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie płucne, nadciśnienie płucne u noworodków, nadciśnienie mediowane przez erytropoetynę, choroby układu oddechowego i choroby zapalne, w tym astmę, zwężenie oskrzeli, choroby oczu, w tym jaskrę i nieodpowiednią perfuzję siatkówki, choroby układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, wstrząs endotoksyczny, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, rozwarstwienie (laminitis), dysfunkcję erekcji, menopauzę, osteoporozę i zaburzenia metabolizmu kości, zaburzenia klimakteryjne, w tym uderzenia gorąca, nieprawidłowe modele krzepnięcia, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego i zwiększona zachorowalność na choroby układu sercowo-naczyniowego, oraz inne zaburzenia związane z osłabionym funkcjonowaniem jajników u kobiet w średnim wieku, stan przedrzucawkowy (pre-eklampsia), do kontroli i prowadzenia porodu, zaburzenia osłabiane przez tlenek azotu, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs krwotoczny i zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek immunosupresyjny.
Korzystnie do wytwarzania leku do leczenia powyżej podanych chorób stosuje się N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid.
Związki według wynalazku wykazują doskonałą siłę działania, selektywność, skuteczność, biodostępność, okres półtrwania in vivo i/lub trwałość w porównaniu ze związkami, w których aryl zawiera więcej niż dwa podstawniki wodorowe, jednocześnie unikając toksycznych efektów związanych z hydrofobowością. Ponadto związki te wykazują dobre profile w standartowych próbach toksyczności in vitro i in vivo.
Stwierdzono, że w przypadku podawania in vivo pożądane jest otrzymanie odpowiedniego stopnia hydrofilowości sulfonoamidu według wynalazku żeby zmniejszyć potencjalne hemolityczne właściwości tych związków.
Spośród związków według wynalazku korzystne są te związki, które hamują lub zwiększają mediowaną przez endotelinę aktywność o około 50% przy stężeniach niższych niż około 10 μM. Korzystniejsze są te związki, które hamują lub zwiększają mediowaną przez endotelinę aktywność o około 50% przy stężeniach niższych niż około 1 μM, korzystniej przy stężeniach niższych niż około 0,1 μM, jeszcze korzystniej przy stężeniach niższych niż około 0,01 μM, a najkorzystniej przy stężeniach niższych niż około 0,001 μM. Jak opisano poniżej, zauważono, że stężenie IC50 oznaczane w próbach in vitro jest nieliniową funkcją temperatury inkubacji. Korzystne podane tu wartości odnoszą się do prób prowadzonych w temperaturze 4°C. W przypadku prób prowadzonych w temperaturze 24°C, zaobserwowano nieco wyższe stężenia IC50 (patrz tabela 1). Zatem korzystne stężenia IC50 są około 10 razy wyższe. Ponadto spośród tych związków korzystniejsze są te związki, które wykazują najwyższą biodostępność i trwałość, oznaczane w standartowych modelach zwierzęcych.
Wśród najkorzystniejszych związków do stosowania zgodnie z wynalazkiem są także te związki, które są selektywne względem receptorów ETA, tj. oddziaływują z receptorami ETA, przy znacznie niższych stężeniach (przy IC50 co najmniej 10 krotnie niższym, korzystnie 100 krotnie niższym) niż w przypadku oddziaływania z receptorami ETB. Zwłaszcza korzystne są związki, które oddziaływują z receptorami ETA, przy stężeniach IC50 niższych niż około 10 μM, korzystniej przy stężeniach niższych niż 1 μM, bardziej korzystnie przy stężeniach niższych niż 0,1 μM, lecz z receptorami ETB, przy stężeniu IC50 wyższym niż około 10 μM, albo związki, które oddziaływują z receptorami ETB, przy stężeniach IC50 niższych niż około 10 μM, korzystniej przy stężeniach niższych niż 1 μM, bardziej
PL 197 782 B1 korzystnie przy stężeniach niższych niż 0,1 μΜ, lecz z receptorami ETA, przy stężeniu IC50 wyższym niż około 10 μM.
Korzystne są także wszelkie farmaceutycznie dopuszczalne pochodne sulfonoamidów, w tym sole, estry, kwasy i zasady, solwaty, hydraty i proleki. Korzystne są farmaceutycznie dopuszczalne sole, w tym, lecz nie wyłącznie, sole z aminami, takie jak, lecz nie wyłącznie, sole z N,N'-dibenzyloetylenodiaminą, chloroprokainą, choliną, amoniakiem, dietanoloaminą i z innymi hydroksyalkiloaminami, sole z etylenodiaminą, N-metyloglukaminą, prokainą, N-benzylofenetyloaminą, 1-parachlorobenzylo-2-pirolidyn-1'-ylometylobenzoimidazolem, dietyloaminą i z innymi alkiloaminami, sole z piperazyną, tris-(hydroksymetylo)aminometanem, sole metali alkalicznych, takie jak sole litowe, sole potasowe i sole sodowe, sole metali ziem alkalicznych, takie jak sole barowe, sole wapniowe i sole magnezowe, sole metali przejściowych, takie jak sole cynku, oraz inne sole metali, takie jak sole z wodorofosforanem sodu i sole z fosforanem disodu, korzystnie sole sodowe, korzystniej sól sodową, jak również sole kwasów mineralnych, takie jak chlorowodorki i siarczany, sole kwasów organicznych, takie jak octany, mleczany, jabłczany, winiany, cytryniany, askorbiniany, bursztyniany, walerany i fumarany. Korzystne są sole metali alkalicznych, a zwłaszcza sole sodowe. Najkorzystniejszymi solami są sole sodowe.
Jak podano powyżej, wynalazek dostarcza także preparaty farmaceutyczne do podawania odpowiednimi drogami i zastosowaniem różnych środków, zawierające skuteczne stężenia jednego lub większej liczby związków według wynalazku lub farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych sulfonoamidów, takich jak sole, estry, kwasy i zasady, solwaty, hydraty i proleki, korzystnie soli, korzystniej soli sodowych, w tym, lecz nie wyłącznie, soli sodowych i soli z wodorofosforanem sodu, najkorzystniej soli sodowej, które dostarczają ilości skutecznych w leczeniu nadciśnienia, wstrząsu, chorób układu sercowo-naczyniowego, chorób serca, w tym zawału mięśnia sercowego, nadciśnienia płucnego, nadciśnienia płucnego u noworodków, nadciśnienia mediowanego przez erytropoetynę, chorób układu oddechowego, chorób zapalnych, w tym astmy, zwężenia oskrzeli, chorób oczu, w tym jaskry i nieodpowiedniej perfuzji siatkówki, chorób układu żołądkowo-jelitowego, niewydolności nerek, wstrząsu endotoksycznego, zaburzeń miesiączkowania, stanów położniczych, ran, rozwarstwienia (laminitis), dysfunkcji erekcji, menopauzy, osteoporozy i zaburzeń metabolizmu kości, zaburzeń klimakteryjnych, w tym uderzeń gorąca, nieprawidłowych modeli krzepnięcia, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego i zwiększonej zachorowalności na choroby układu sercowo-naczyniowego, oraz innych zaburzeń związanych z osłabionym funkcjonowaniem jajników u kobiet w średnim wieku, stanu przedrzucawkowego (pre-eklampsia), do kontroli i prowadzenia porodu, wstrząsu anafilaktycznego, wstrząsu krwotocznego, zaburzeń osłabianych przez tlenek azotu, a także innych chorób, w których odgrywają rolę mediowane przez endotelinę odpowiedzi fizjologiczne lub chorób, w których zachodzi zwężenie naczyń lub chorób, których objawy można łagodzić poprzez podawanie antagonisty lub agonisty endoteliny.
Preparaty są kompozycjami odpowiednimi do podawania w każdy pożądany sposób i obejmują roztwory, zawiesiny, emulsje, tabletki, tabletki do dyspergowania, pigułki, kapsułki, proszki, suche proszki do inhalacji, preparaty o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, aerozole do podawania do nosa i do dróg oddechowych, plastry do podawania przezskórnego, oraz inne kompozycje do podawania odpowiednimi drogami. Kompozycje powinny być odpowiednie do podawania doustnego, pozajelitowego na drodze iniekcji, w tym podskórnie, domięśniowo lub dożylnie jako wodne lub olejowe roztwory bądź emulsje do wstrzykiwań, do podawania przezskórnego oraz innymi wybranymi drogami.
Korzystne preparaty obejmują sterylny liofilizowany proszek zawierający farmaceutycznie dopuszczalne sole, korzystnie sole sodowe, korzystniej sól sodową sulfonoamidu, oraz stanowią kapsułki i tabletki. Skuteczne ilości i stężenia są skuteczne dla łagodzenia jakichkolwiek objawów wszelkich chorób.
W jednym rozwiązaniu preparaty są liofilizowanymi substancjami stałymi, zawierającymi jedną lub większą liczbę soli, korzystnie jedną lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodowym lub soli sodowych, korzystniej soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, a także jeden lub większą liczbę następujących składników: bufor, taki jak np. bufor z fosforanu sodu lub potasu albo bufor cytrynianowy; środek zwiększający rozpuszczalność, taki jak LABRASOL (kaprylan/kaprynian glicerylu eteryfikowany glikolem polietylenowym 8, produkcji Gattefosse S.A., Francja), DMSO, bis(trimetylosililo)acetamid, etanol, glikol propylenowy (PG) lub poliwinylopirolidon (PVP) oraz cukier lub inny węglowodan, taki jak sorbitol lub dekstroza.
PL 197 782 B1
W innych rozwiązaniach, preparaty są stałymi postaciami dawkowania, korzystnie kapsułkami lub tabletkami. W korzystnym rozwiązaniu preparaty są stałymi postaciami dawkowania, korzystnie kapsułkami lub tabletkami, zawierającymi 10 - 100%, korzystnie 50 - 95%, korzystniej 75 - 85%, najkorzystniej 80 - 85% wagowych jednej lub większej liczby soli, korzystnie soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystniej soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku; około 0 - 25%, korzystnie 8 - 15% zaróbki lub środka wiążącego, takiej jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza; około 0 - 10%, korzystnie 3-7% środka rozsadzającego, takiego jak modyfikowana skrobia lub polimer celulozowy, a zwłaszcza sól sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana, taka jak kroskarmeloza sodowa (kroskarmeloza sodowa NF jest dostępna w handlu pod nazwą AC-DI-SOL, FMC Corporation, Filadelfia, PA) lub skrobioglikolan sodu; oraz 0-2% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezu, talk i stearynian wapnia. Środek rozsadzający, taki jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodu, zapewnia szybkie rozerwanie matrycy celulozowej w celu natychmiastowego uwolnienia substancji czynnej po rozpuszczeniu polimeru powlekają cego. We wszystkich rozwiązaniach dokładną ilość substancji czynnej i substancji pomocniczych można określić doświadczalnie i zależy ona od drogi podawania i leczonego zaburzenia.
Rozważa się tu także stałe postacie do podawania takie jak tabletki. Jest zrozumiałe, że dokładne ilości i skład może ustalić doświadczalnie fachowiec.
Związki i środki farmaceutyczne według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach modulowania oddziaływania peptydu endotelinowego z receptorami ETA i/lub ETB. Sposoby te polegają na tym, że kontaktuje się receptory z jednym lub większą liczbą sulfonoamidów albo ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych, a zwłaszcza solami, przed, równocześnie z lub po kontaktowaniu tych receptorów z peptydem endotelinowym.
Związki według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach hamowania wiązania peptydu endotelinowego z receptorem endoteliny. Sposoby te realizuje się kontaktując receptor z jednym lub większą liczbą związków lub z ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych, a zwłaszcza solami, równocześnie, przed lub po kontaktowaniu tego receptora z peptydem endotelinowym.
Związki i środki farmaceutyczne według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę, w tym zwłaszcza nadciśnienia, astmy, wstrząsu, nadciśnienia ocznego, jaskry, nieodpowiedniej perfuzji siatkówki i innych stanów, które są w pewien sposób mediowane przez peptyd endotelinowy; lub sposobach leczenia zaburzenia, w którym zachodzi zwężenie naczyń lub które łagodzi się poprzez podawanie antagonisty lub agonisty endoteliny.
Zwłaszcza zaburzenia mediowane przez endotelinę leczy się poprzez podawanie skutecznych ilości sulfonoamidów lub ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych. Zaburzenia mediowane przez endotelinę, takie jak nadciśnienie, choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby serca, w tym zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie płucne, nadciś nienie płucne u noworodków, nadciśnienie mediowane przez erytropoetynę, choroby układu oddechowego i choroby zapalne, w tym astma, zwężenie oskrzeli, choroby oczu, w tym jaskra i nieodpowiednia perfuzja siatkówki, choroby układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, wstrząs endotoksyczny, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, rozwarstwienie (laminitis), dysfunkcja erekcji, menopauza, osteoporoza i zaburzenia metabolizmu kości, dolegliwości klimakteryjne, w tym uderzenia gorąca, nieprawidłowe modele krzepnięcia, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego i zwiększona zachorowalność na choroby układu sercowo-naczyniowego, oraz inne zaburzenia związane z osłabionym funkcjonowaniem jajników u kobiet w średnim wieku, stan przedrzucawkowy (pre-eklampsia), kontrola i prowadzenie porodu, zaburzenia osłabiane przez tlenek azotu, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs krwotoczny, a także inne choroby, w których biorą udział mediowane przez endotelinę odpowiedzi fizjologiczne, leczy się podając skuteczne ilości jednego lub większej liczby związków według wynalazku w farmaceutycznie dopuszczalnych nośnikach. Korzystnymi sposobami leczenia są te sposoby, które dotyczą nadciśnienia lub niewydolności nerek.
Bardziej korzystne są sposoby, w których stosuje się co najmniej jeden związek hamujący oddziaływanie endoteliny-1 z receptorami ETA przy stężeniu IC50 wynoszącym mniej niż około 10 μΜ, korzystnie mniej niż około 5 μM, korzystniej mniej niż około 1 μM, jeszcze korzystniej mniej niż 0,1 μM, a najkorzystniej mniej niż 0,05 μM. Innymi korzystnymi sposobami są sposoby, w których stosuje się środki zawierające farmaceutycznie dopuszczalne sole jednego lub większej liczby związków, które są selektywne względem receptorów ETA albo farmaceutycznie dopuszczalne sole jednego lub większej liczby związków, które są selektywne względem receptorów ETB. Sposoby, w których związki są selektywne względem receptorów ETA, są przeznaczone do leczenia zaburzeń, takich jak nadciśnienie,
PL 197 782 B1 które wymagają rozszerzania naczyń; zaś sposoby, w których związki są selektywne względem receptorów ETB, są przeznaczone do leczenia zaburzeń, takich jak astma, które wymagają rozszerzania oskrzeli.
W realizacji sposobów leczenia pacjentom z objawami jednej lub wię kszej liczby poniż szych zaburzeń podaje się środki zawierające terapeutycznie skuteczne stężenia związków sformułowane w postacie do doustnego, doż ylnego lub miejscowego podawania przeznaczone do leczenia nadciśnienia, chorób układu sercowo-naczyniowego, chorób serca, w tym zawału mięśnia sercowego, chorób układu oddechowego, w tym astmy, chorób zapalnych, chorób oczu, w tym jaskry i nieodpowiedniej perfuzji siatkówki, chorób układu żołądkowo-jelitowego, niewydolności nerek, zwężenia naczyń nerkowych mediowanego przez środek immunosupresyjny, zwężenia naczyń mediowanego przez erytropoetynę, wstrząsu endotoksycznego, wstrząsu anafilaktycznego, wstrząsu krwotocznego, nadciśnienia płucnego, nadciśnienia płucnego u noworodków, rozwarstwienia (laminitis), dysfunkcji erekcji, zaburzeń osłabianych przez tlenek azotu, menopauzy, osteoporozy i zaburzeń metabolizmu kości, zaburzeń klimakteryjnych, w tym uderzeń gorąca, nieprawidłowych modeli krzepnięcia, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego i zwiększonej zachorowalności na choroby układu sercowo-naczyniowego, oraz innych zaburzeń związanych z osłabionym funkcjonowaniem jajników u kobiet w ś rednim wieku, stanu przedrzucawkowego (pre-eklampsia), w kontroli i prowadzeniu porodu, oraz innych chorób, w których biorą udział mediowane przez endotelinę odpowiedzi fizjologiczne. Ilości te są skuteczne w łagodzeniu lub eliminowaniu jednego lub większej liczby objawów tych zaburzeń.
Związki według wynalazku znajdują również zastosowanie w sposobach identyfikacji i wydzielania podtypów receptorów endoteliny, a zwłaszcza w sposobach wykrywania, rozróżniania i wydzielania receptorów endoteliny.
Dzięki wynalazkowi możliwy jest sposób identyfikacji związków odpowiednich do zastosowania w leczeniu danych chorób w oparciu o ich preferencyjne powinowactwo wzglę dem poszczególnego podtypu receptora endoteliny.
O ile nie zdefiniowano inaczej, wszystkie stosowane w opisie techniczne i naukowe określenia mają takie samo znaczenie, jak rozumieją to fachowcy.
Stosowane tu określenie „peptydy endotelinowe (ET)” obejmuje peptydy, które mają zasadniczo sekwencję aminokwasową endoteliny-1, endoteliny-2 lub endoteliny-3 oraz które działają jak silne endogenne peptydy zwężające naczynia.
Stosowane tu określenie „stan chorobowy mediowany przez endotelinę” oznacza stan chorobowy, który jest spowodowany nienormalną aktywnością endoteliny, lub stan, w którym związki hamujące aktywność endoteliny mają terapeutyczne zastosowanie. Do takich chorób należą, lecz nie wyłącznie, nadciśnienie, choroba układu sercowo-naczyniowego, astma, choroby zapalne, choroba oftalmologiczna, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, choroba układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, nadciśnienie płucne, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny. Do stanów chorobowych mediowanych przez endotelinę należą także stany, które są następstwem leczenia takimi środkami, jak erytropoetyna oraz środkami immunosupresyjnymi, które podwyższają poziom endoteliny.
Stosowane tu określenie „ilość związku skuteczna do leczenia danej choroby” oznacza ilość, która jest wystarczająca w celu łagodzenia lub zmniejszenia w pewnym stopniu objawów związanych z tymi chorobami. Taką ilość moż na podawać jako dawkę pojedynczą albo zgodnie z reż imem podawania, przez co staje się ona skuteczna. Ta ilość może spowodować wyleczenie, lecz na ogół podaje się ją w celu łagodzenia objawów choroby. Na ogół w celu uzyskania żądanego łagodzenia objawów wymagane jest powtarzanie podawania.
Stosowane tu określenie „agonista endoteliny” oznacza związek, który wzmaga lub wykazuje aktywność biologiczną związaną z peptydem endotelinowym lub posiadaną przez ten peptyd endotelinowy.
Stosowane tu określenie „antagonista endoteliny” oznacza związek, taki jak lek lub przeciwciało, który hamuje stymulowane przez endotelinę zwężenie i skurcz naczyń, albo inne mediowane przez endotelinę odpowiedzi fizjologiczne. Antagonista może działać zakłócając oddziaływanie endoteliny z receptorem specyficznym względem endoteliny lub zakłócając odpowiedź fizjologiczną na izopeptyd endoteliny lub jego działanie biologiczne, takie jak zwężenie naczyń. Zatem antagonista endoteliny zakłóca stymulowane przez endotelinę zwężenie naczyń lub inną odpowiedź albo zakłóca oddziaływanie endoteliny z receptorem specyficznym względem endoteliny, takim jak receptory ETA, jak to określono na drodze znanych fachowcom prób.
PL 197 782 B1
Skuteczność potencjalnych agonistów i antagonistów można określić z zastosowaniem znanych fachowcom sposobów. Przykładowo aktywność agonistyczną wobec endoteliny można określić poprzez zdolność związku do stymulowania zwężenia naczyń wyizolowanych segmentów pierścieniowych aorty piersiowej lub żyły wrotnej szczura (Borges i inni (1989) „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol. 165:223-230). Aktywność antagonistyczną wobec endoteliny można zidentyfikować poprzez zdolność związku do zakłócania wywoływanego przez endotelinę zwężenia naczyń. Przykładowe próby zostały podane w przykładach. Jak zauważano wyżej, korzystne przedziały stężeń IC50 podano w odniesieniu do prób, w których badany związek poddaje się inkubacji w temperaturze 4°C z komórkami zawierającymi receptory ET. Identyfikuje się dane przedstawione dla prób, w których etap inkubacji jest prowadzony korzystnie poniżej temperatury 24°C. Rozumie się, że dla celów porównawczych te stężenia są cokolwiek wyższe niż stężenia oznaczone w temperaturze 4°C.
Stosowane tu określenie „biodostępność” lub „dostępność doustna” odnosi się do szybkości i zakresu absorpcji. Sposoby okre ś lania biodostę pnoś ci lub dostę pności doustnej s ą dobrze znane fachowcom. Przykładowo biodostępność lub dostępność doustną związków według wynalazku można oznaczyć doświadczalnie drogą podawania tego związku zwierzęciu, a następnie pobrania próbek krwi w czasie i zmierzenia stężenia związku we krwi. Okres półtrwania in vivo (t1/2) jest określony jako czas, który jest potrzebny do zmniejszenia stężenia związku we krwi o połowę. Pomiary pola powierzchni pod krzywą w przypadku podawania dożylnego można wykorzystać do oceny pola powierzchni pod krzywą w przypadku podawania doustnego, otrzymując dane biodostępności. Patrz np. Milo Gibal (1991) Biopharmaceutics and Pharmacology, 4. wydanie (Lea and Sediger).
Stosowane tu określenie „skuteczność” odnosi się do maksymalnego skutku, jaki można uzyskać podając związek. Skuteczność można oznaczyć znanymi fachowcowi sposobami. Skuteczność można oznaczyć np. na drodze określenia właściwości związku i jego układu receptor-efektor i jest ona odzwierciedlona w plateau krzywej stężenie-skutek. Skuteczność in vivo odnosi się do skuteczności, którą można oznaczyć w modelu zwierzęcym. Przykładowo skuteczność in vivo związków według wynalazku można oznaczyć w próbie wywoływanego niedotlenieniem narządów i tkanek nadciśnienia płucnego u szczura, (patrz np. DiCarlo i inni (1995) Am. J. Physiol. 269:L690-L697.
Stosowane tu określenie, że „związek, który wykazuje dobry profil w standartowych próbach toksyczności in vitro i in vivo” oznacza, że związek ten wykazuje polepszoną tolerancyjność w stosunku do znanych antagonistów endoteliny. W szczególności, jak tu opisano, związki, które wykazują wyższe wartości IC50 odnośnie hamowania enzymów P450, a zwłaszcza enzymów CP4502C9, 2C19 i 3A4, wykazują dobre profile w standardowych próbach toksyczności in vitro. Związki, w przypadku których wymagana jest mniejsza dawka wymagana do uzyskania zahamowania o 50% wzrostu średniego ciśnienia w tętnicy płucnej (MPAP) w standartowym modelu ostrego niedotlenienia narządów i tkanek in vivo, wykazują dobre profile in vivo.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna endoteliny” lub „bioaktywność endoteliny” obejmuje jakąkolwiek aktywność wywoływaną, wzmożona lub na którą ma wpływ endotelina in vivo. Określenie to obejmuje także zdolności wiązania się z danymi receptorami i wywoływania funkcyjnej odpowiedzi, takiej jak zwężenie naczyń. Można to stwierdzić na podstawie prób in vivo lub in vitro, takich jak te opisane w przykładach. Odpowiednie czynności stanowią, lecz nie wyłącznie, zwężanie naczyń, relaksację naczyń i rozszerzenie oskrzeli. Przykładowo, wydaje się, że receptory ETB ulegają ekspresji w komórkach śródbłonka naczyń i mogą brać udział w rozszerzaniu naczyń i w innych takich reakcjach; natomiast receptory ETA, które są specyficzne względem endoteliny-1, występują na mięśniach gładkich i są związane ze zwężeniem naczyń. W celu stwierdzenia takiej aktywności można zastosować każdą znaną fachowcowi próbę do pomiaru lub wykrywania takiej aktywności (patrz np. Spokes i inni, (1989) J. Cardiovasc. Pharmacol. 13 (Suppl. 5): S191-s192; Spinella i inni, (1991) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 88:7443-7446; Cardell i inni, (1991) Neurochem. Int. 18:571-574); oraz podane tam przykłady).
Stosowane tu określenie „IC50” odnosi się do ilości, stężenia lub dawki danego badanego związku, w wyniku podania której/którego uzyskuje się 50% hamowanie maksymalnej reakcji, takiej jak wiązanie się endoteliny z receptorami tkanki, w próbie, w której mierzy się taką reakcję.
Stosowane tu określenie „EC50” odnosi się do dawki, stężenia lub ilości danego badanego związku, w wyniku podania której/którego uzyskuje się zależną od dawki reakcję przy 50% maksymalnej ekspresji danej reakcji, która jest wywoływana, prowokowana lub wzmagana przez dany badany związek.
PL 197 782 B1
Stosowane tu określenie „sulfonamid/związek sulfonoamidowy selektywny względem receptora ETA” odnosi się do sulfonoamidów/związków sulfonoamidowych, które wykazują IC50, które jest co najmniej około 10-krotnie niższe względem receptorów ETA niż względem receptorów ETB.
Stosowane tu określenie „sulfonoamid/związek sulfonoamidowy selektywny względem receptora ETB” odnosi się do sulfonoamidów/związków sulfonoamidowych, które wykazują IC50, które jest co najmniej około 10-krotnie niższe względem receptorów ETB niż względem receptorów ETA.
Stosowane tu określenie „farmaceutycznie dopuszczalne sole, estry, hydraty, solwaty lub inne pochodne związków” obejmuje wszelkie takie sole, estry lub inne pochodne, które fachowiec może otrzymać znanymi sposobami otrzymywania takich pochodnych i które dają związki, które można podawać zwierzętom lub ludziom bez znacznych skutków toksycznych i które są farmaceutycznie czynne lub są prolekami. Do farmaceutycznie dopuszczalnych soli należą, lecz nie wyłącznie, sole metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych, w tym, lecz nie wyłącznie, sole sodowe, sole potasowe, sole litowe, sole wapniowe i sole magnezowe, sole metali przejściowych, takie jak sole cynku, sole miedzi i sole glinu, sole z przeciwjonami polikationowymi, takie jak, lecz nie wyłącznie, sole amonowe i sole amoniowe, sole z aminami organicznych, takimi jak hydroksyalkiloaminy i alkiloaminy, sole kwasów mineralnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, chlorowodorki i siarczany, sole kwasów organicznych, takie jak, lecz nie wyłącznie, octany, mleczany, jabłczany, winiany, cytryniany, askorbiniany, bursztyniany, maślany, walerianiany i fumarany. Rozważa się także odpowiednie estry.
Stosowane tu określenie „sole sodowe” oznacza sole jakichkolwiek związków sodowych, w których przeciwjon zawiera Na+ i może zawierać inne jony, takie jak HPO4-2, a odniesienie do „soli sodowej” (raczej niż soli sodowych) dotyczy zwłaszcza soli, w której Na+ jest przeciwjonem.
Stosowane tu określenie „leczenie” oznacza każdy sposób, w którym łagodzi się lub w inny sposób korzystnie zmienia objawy stanów chorobowych, zaburzenia lub choroby. Leczenie obejmuje także jakiekolwiek farmaceutyczne zastosowanie kompozycji, takie jak zastosowanie środków antykoncepcyjnych.
Stosowane tu określenie „łagodzenie objawów danego zaburzenia drogą podawania danej kompozycji farmaceutycznej” odnosi się do zmniejszania, trwałego lub czasowego, trwającego lub przejściowego, które może być przypisane podawaniu kompozycji lub związane z takim podawaniem.
Stosowane tu określenie „zasadniczo czysty” oznacza stan wystarczająco jednorodny do stanu wolnego od jakichkolwiek łatwo wykrywalnych zanieczyszczeń oznaczanych standardowymi metodami analizy, takimi jak chromatografia cienkowarstwowa (TLC), elektroforeza żelowa i wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC), stosowane przez fachowców do określania takiej czystości, albo stan wystarczająco czysty, aby dalsze oczyszczanie nie zmieniało w sposób wykrywalny właściwości fizycznych i chemicznych substancji, takich jak aktywności enzymatyczne i biologiczne. Sposoby oczyszczania związków w celu otrzymania związków chemicznie czystych są fachowcom znane. Zasadniczo chemicznie czysty związek może być jednak mieszaniną stereoizomerów. W takich przypadkach dalsze oczyszczanie mogłoby zwiększyć specyficzną aktywność związku.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna” dotyczy aktywności in vivo związku lub odpowiedzi fizjologicznych, które są wynikiem podania in vivo związku, kompozycji albo ich mieszaniny. Zatem aktywność biologiczna obejmuje skutki terapeutyczne oraz aktywność farmaceutyczną takich związków, kompozycji i mieszanin.
Stosowane tu określenie „zwiększona trwałość preparatu” oznacza, że udział procentowy substancji czynnej w preparacie, oznaczony sposobami znanymi fachowcom, takimi jak wysokosprawna chromatografia cieczowa, chromatografia gazowa, itp. w danym okresie czasu po sporządzeniu preparatu, jest znacznie wyższy niż udział procentowy substancji czynnej w innym preparacie w tym samym okresie czasu po sporządzeniu preparatu. W takim przypadku mówi się, że pierwszy preparat ma zwiększoną trwałość w porównaniu z drugim preparatem.
Stosowane tu określenie „prolek” oznacza związek, który po podaniu in vivo jest metabolizowany lub przekształcany w inny sposób w biologicznie, farmaceutycznie lub terapeutycznie czynną postać związku. W celu wytworzenia proleku farmaceutycznie czynny związek modyfikuje się w taki sposób, że czynny związek uzyskuje się na drodze procesów metabolicznych. Prolek można zaprojektować w celu zmiany trwałości metabolicznej lub charakterystyk transportowych leku, w celu zamaskowania skutków ubocznych lub toksyczności, w celu poprawienia właściwości smakowo-zapachowych leku albo zmiany innej charakterystyki albo właściwości leku. Dzięki znajomości procesów farmakodynamicznych i metabolizmu leku in vivo, gdy farmaceutycznie czynny związek jest już znany, to fachowiec może zaprojektować proleki związków (patrz np. Nogrady (1985) Medicinal Chemistry A Bio14
PL 197 782 B1 chemical Approach, Oxford University Press, New York, str. 388-392). Przykładowo bursztynosulfatiazol jest prolekiem 4-amino-N-(2-tiazolilo)benzenosulfonoamidu (sulfatiazol), który wykazuje zmienioną charakterystykę transportową.
Stosowane tu określenie „izoster kwasowy” oznacza grupę, która jest zasadniczo zjonizowana przy fizjologicznym pH. Do przykładów odpowiednich izosterów kwasowych należy grupa sulfo, grupa fosfono, alkilosulfonylokarbamoil, tetrazolil, arylosulfonylokarbamoil lub heteroarylosulfonylokarbamoil.
Stosowane tu określenie „atom chlorowca” oznacza atomy chlorowców, takie jak atom fluoru, atom chloru, atom bromu i atom jodu.
Stosowane tu określenie „C1-C6-alkil” oznacza alifatyczną grupę węglowodorową o prostym lub rozgałęzionym łańcuchu, zawierającą około 1-6 atomów węgla w łańcuchu. „Rozgałęziony” oznacza, że do liniowego łańcucha alkilowego jest dołączona jedna lub większa liczba grup C1-C6-alkilowych, takich jak metyl, etyl lub propyl. Alkil może być niepodstawiony lub niezależnie podstawiony jedną lub większą liczbą grup, takich jak atom chlorowca, karboksyl, formyl, grupa sulfo, grupa sulfino, karbamoil, grupa aminowa i grupa iminowa. Przykładowe C1-C6-alkile obejmują metyl, etyl, propyl, ugrupowanie kwasu metanowego, ugrupowanie kwasu etanowego, ugrupowanie kwasu propionowego, ugrupowanie kwasu etanosulfinowego i ugrupowanie kwasu etanosulfonowego.
Stosowane tu określenie „niższy” opisuje grupy alkilowe zawierające około 6 atomów węgla lub mniejszą ich liczbę. Określenie to stosuje się także w celu opisania grup arylowych zawierających 6 atomów wę gla w pierś cieniu lub mniejszą ich liczbę . Ni ż szy alkil odnosi się do ł a ń cuchów wę glowych składających się z mniej niż około 6 atomów węgla. Korzystne postacie związków według wynalazku, które zawierają części alkilowe obejmują niższe alkile.
Stosowane tu określenie „aryl” oznacza aromatyczny, jednopierścieniowy lub wielopierścieniowy układ węglowodorowy, zawierający 3-15 lub 16 atomów węgla, korzystnie 5-10. Do aryli należą, lecz nie wyłącznie, fenyl, podstawiony fenyl, naftyl, podstawiony naftyl, przy czym podstawnikami są niższy alkil, atom chlorowca lub niższy alkoksyl. Korzystnymi arylami są niższe aryle, zawierające mniej niż 7 atomów węgla w pierścieniu.
Stosowane tu określenia alkil, alkoksyl, karbonyl itd. są używane w ogólnie przyjętych znaczeniach. Przykładowo stosowane tu określenie alkil odnosi się do nasyconych łańcuchów węglowych, które zawierają jeden lub większą liczbę atomów węgla; łańcuchy te mogą być proste lub rozgałęzione lub obejmować części cykliczne, względnie łańcuchy te mogą być cykliczne. Stosowane tu określenie „alicykliczne” oznacza grupy arylowe, które są cykliczne.
Stosowane tu określenie „C3-C6-cykloalkil” oznacza nasycony cykliczny łańcuch węglowy.
Stosowane tu określenie „ugrupowanie karboksyamidu” oznacza grupy o wzorze RpCONH2, w którym R oznacza alkil lub aryl, korzystnie niższy alkil lub niż szy aryl, a wartość p wynosi 0 lub 1.
Stosowane tu określenie „C1-C6-alkoksyl” oznacza grupę RO-, w której R oznacza C1-C6-alkil.
Stosowane tu określenie „karbamoil” oznacza grupę o wzorze -CONH2. Tak, jak wszystkie grupy tu opisane grupy te mogą być niepodstawione lub podstawione. Podstawionymi karbamoilami są grupy, takie jak grupa -CONR38R39, w której każdy z R38 i R39 niezależnie oznacza C1-C6-alkil.
Stosowane tu skróty grup zabezpieczających, aminokwasów i innych związków, o ile nie podano inaczej, są zgodne ze zwykle używanymi uznanymi skrótami lub zgodne z IUPAC-IUB Commission on Biochemical Nomenclature (patrz (1972) Biochem. 11: 942-944).
Jak podano powyżej wynalazek dostarcza związki, kompozycje i zastosowanie związków do leczenia chorób mediowanych przez endotelinę. W szczególności związki według wynalazku są arylopodstawionymi tienylo-sulfonoamidami, w których aryl jest tetra-, penta lub heksa-podstawiony, korzystnie tetra-lub penta-podstawiony. Szczególnie korzystne są N-izoksazolilo-tiofenosulfonoamidy, w których tiofen jest podstawiony arylem, który ma tylko jeden lub dwa podstawniki wodorowe. W przypadku tetra-podstawionego arylu korzystnie jest on podstawiony w pozycjach 1, 2, 4 i 6 i jeden z tych podstawników stanowi grupę polarną , taką jak hydroksyl, acyl, heteroaryl, taki jak oksazolil, ugrupowanie oksymu, atom chlorowca i ugrupowanie karboksyamidu. W przypadku, gdy aryl jest podstawiony w pozycjach 2, 4 i 6 niepolarnymi grupami, takimi jak grupy alkilowe, a zwłaszcza metylowe, to jest on korzystnie penta- lub heksa-podstawiony. W takich penta-podstawionych arylach czwarty podstawnik stanowi grupę łączącą z pierścieniem tiofenu, piąty zaś podstawnik korzystnie stanowi grupę polarną, taką jak hydroksyl, acyl, heteroaryl, taki jak oksazolil, ugrupowanie oksymu, atom chlorowca i ugrupowanie karboksyamidu.
PL 197 782 B1
Związki według wynalazku wykazują dobrą biodostępność, stosunkowo długi okres półtrwania in vivo, dobrą tolerancyjność i dobrą skuteczność in vivo w modelach zwierzęcych oraz innych odpowiednich modelach.
Korzystne są także wszelkie farmaceutycznie dopuszczalne pochodne sulfonoamidów, w tym sole, estry, kwasy i zasady, solwaty, hydraty i proleki sulfonoamidów. Korzystne są farmaceutycznie dopuszczalne sole, a zwłaszcza sole metali alkalicznych, przy czym najkorzystniejsze są sole sodowe.
W tabeli 1 przedstawiono aktywności korzystnych związków według wynalazku względem ETA, tj. N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu i N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu. Pozostałe związki w tabeli 1 stanowią związki porównawcze.
T a b e l a 1
Związek Aktywność względem ETA*
1 2
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo- fenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid 1,0
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 18,1
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 38,0
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]- sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 18,6
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(3,4,6-trimetylo- -2-propanoilofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 23,9
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2-(1-hydro- ksyetylo)-4,6-dimetylofenylo]-2-tiofenokarboksyamid 26,4
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2-[(dimetylo- amino)karbonylo]-4,6-dimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamid 14,4
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2,4-dimetylo-6- -[(metyloksy)etanoimidoilo]fenylo}-2-tiofenokarboksyamid 23,6
3-{[(3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tienylo)- karbonylo]amino}-2,4,6-trimetylofenylo-N,N-dimetylosulfaminian 0,3
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{3-[(cyklopro- pylometyl)oksy]-2,4,6-trimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamid 9,4
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2,4,6-trimetylo- -5-pirymidynylo)-2-tiofenokarboksyamid 2,0
N-(2-acetylo-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 103,8
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-cyjano-3,4,6- -trimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 55,7
N-(2-chloro-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 20,7
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(4,6-diacetylo-3- -hydroksy-2-propylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 0,1
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2,4-dimetylo-6- -[2-(metylosulfonylo)acetylo]fenylo}-2-tiofenokarboksyamid 13,7
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2,4-dimetylo-6- -{[metylo-(2,2-dimetylopropylo)amino]karbonylo}fenylo)-2-tiofenokarboksyamid 2,7
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6- -(metylosulfonylo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamid 64,1
PL 197 782 B1 cd. tabeli 1
1 2
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6- -(1,3-oksazol-2-ilo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamid 17,9
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2-(2-propylo- sulfonylo)-4,6-dimetylofenylo]-2-tiofenokarboksyamid -
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6- -(propylosulfonylo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamid -
3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-acetylo-4,5-metyle- nodioksyfenylo)-2-tiofenokarboksyamid 0,05
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2,4,6-trimetylo- fenylo)-2-tiofenokarboksyamid 2,4
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-(2,4,6-trimetylo- fenyloacetylo)tiofen 6,4
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(3-metoksy- karbonylo-2,4,6-trimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 4,7
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-acetylo-4,5- -metylenodioksyfenylo)-2-tiofenokarboksyamid 0,15
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-karbamoilo- -4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 1,04
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-karboksylo- -4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 0,05
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-etylo-4,6- -dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 3,8
3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,6-dimetylo-4- -(1,3-oksazol-2-ilo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamid 1,1
* aktywność antagonisty ETA względem N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)
-6-metylofenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamidu
- dane niedostę pne lub zmierzone jako % hamowania przy 100 μ M
Związki według wynalazku wykazują także lepsze właściwości farmakokinetyczne w porównaniu ze znanymi antagonistami endoteliny (patrz tabela 2 poniżej). Jak wynika z tabeli 2, związki według wynalazku mają zwiększoną dostępność doustną i selektywność w porównaniu ze znanymi antagonistami endoteliny. Przykładowo N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid wykazuje dostępność doustną wynoszącą 148,1%, podczas gdy N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylofenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid wykazuje dostępność doustną wynoszącą 43,6%. Ponadto N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid wykazuje selektywność antagonizmu receptorów ETA w porównaniu z receptorami ETB wynoszącą 441000, podczas gdy w tej samej próbie N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylofenylo]acetylo}-tiofeno-3-sulfonoamid wykazuje selektywność 20950.
W tabeli 2 zamieszczono także dane świadczące o polepszonej tolerancyjności związków według wynalazku, zarówno in vitro, jak i in vivo, w porównaniu ze znanymi antagonistami receptorów endoteliny. Patrz przykład 24. Przykładowo N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid posiada wartości IC50 wynoszące 7,6, 126,3 i 28,0 w próbach in vivo, w których mierzy się hamowanie odpowiednio enzymów CP4502C9, 2C19 i 3A4, podczas gdy w tych samych próbach N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylofenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid posiada wartości IC50 wynoszące odpowiednio 0,03, 0,2 i 0,09. Ponadto N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid wykazuje zahamowanie o 50% wzrostu średniego ciśnienia w tętnicy płucnej (MPAP) in vivo przy około 1 mg/kg w modelu ostrego niedotlenienia, podczas gdy N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylofenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid wykazuje zahamowanie o 50% wzrostu średniego ciśnienia w tętnicy płucnej (MPAP) przy 2,5 mg/kg.
PL 197 782 B1
Dodatkowe dane podano w tabeli 2.
Zatem związki według wynalazku posiadają lepsze właściwości farmakokinetyczne i polepszoną tolerancyjność, co zademonstrowano w próbach in vitro i in vivo, w porównaniu ze znanymi antagonistami receptorów endoteliny. W poniższej tabeli 2 N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid i N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid to związki według wynalazku, pozostałe zaś związki są związkami porównawczymi.
T a b e l a 2
Związek Dostępność doustna $ Selektywność+ t1/2 elim. (godz.)
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6- -metylofenylo]-acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid 43,6 20950 4,5
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 25,1 442000 4,0
N-(2-metanosulfonyloacetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro- -3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 16,7 66500 12,2
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksa- zolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 148,1 441000 6,0
N-(2-metanosulfonylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3- -metylo-5-izoksazolilo)-amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid - 456000 1,5
N-(2-(2-oksazolilo)-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid - 119000 5,3
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid - 549800 5,1
N-(2-chloro-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid - 166000 2,6
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksa- zolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid - 330000 5,3
$ % + IC50 dla ETB/IC50 dla ETA
T a b e l a 2 (c.d.)
Związek CP450 CP450 CP450
2C9* 2C19* 3A4*
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo- fenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid 0,03 0,2 0,09
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 1,67 48,8 3,3
N-(2-metanosulfonyloacetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 5,1 50,6 4,0
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]- sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 7,6 126,3 28,0
N-(2-metanosulfonylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 5,3 6,2 13,7
N-(2-(2-oksazolilo)-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksa- zolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid - - -
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 0,77 13,53 1,44
N-(2-chloro-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 0,56 4,60 3,86
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]- sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 2,38 14,36 3,30
* Wartoś ci IC50 w μ M
PL 197 782 B1
T a b e l a 2 (c.d.)
Związek cmax(ng) Ostre niedotlenienie#
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[3,4-(metylenodioksy)-6- -metylofenylo]acetylo}tiofeno-3-sulfonoamid 133,2 2,5
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksa- zolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 58,8 1
N-(2-metanosulfonyloacetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3- -metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 37,3 >5
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 157,2 1
N-(2-metanosulfonylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 10,3 -
N-(2-(2-oksazolilo)-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5- -izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 66 -
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 45,7 1-5
N-(2-chloro-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenosulfonoamid 49,5 -
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)- amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid 85,8 1-5
# model in vivo, dawka odpowiednia do zahamowania o 50% wzrostu ś redniego ciśnienia w tętnicy płucnej (mg/kg)
Wytwarzanie niektórych z powyższych związków oraz innych związków, które posiadają żądane aktywności, opisano w przykładach. Związki, których synteza nie została dokładnie przedstawiona w przykładach, można otrzymać na drodze rutynowej modyfikacji jednego lub większej liczby sposobów opisanych szczegółowo w przykładach zastępując odpowiednie łatwo dostępne odczynniki.
Wiele z opisanych tu związków stanowi pochodne 3-sulfamoilo-2-aryloaminokarbonylotiofenu. Ogólnie, takie związki można wytwarzać na drodze sprzęgania odpowiedniego kwasu 3-sulfamoilotienylokarboksylowego z podstawioną lub niepodstawioną aniliną.
Kwasy 3-sulfamoilotienylokarboksylowe wytwarza się różnymi znanymi fachowcom sposobami. Ogólnie większość syntez obejmuje kondensację chlorku karboalkoksytienylosulfonylu z aminoizoksazolem w suchej pirydynie lub w tetrahydrofuranie (THF) i z użyciem wodorku sodu. Grupę karboalkoksylową następnie poddaje się hydrolizie i otrzymuje żądane kwasy. Chlorki sulfonylu i aminoizoksazole można nabyć w handlu lub wytworzyć zgodnie ze sposobami opisanymi w przykładach albo zgodnie z innymi sposobami znanymi fachowcom (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4659369, 4861366 i 4753672).
Przykładowo chlorki tienylosulfonylu można wytworzyć następującymi sposobami. Prekursor 3-sulfamoilotiofenu można poddawać reakcji bromowania w pozycji 2 na drodze reakcji z bromem lub N-bromosukcynimidem. Następnie w wyniku wymiany metal - atom chlorowca z użyciem alkilolitu, np. n-butylolitu, oraz reakcji z ditlenkiem węgla otrzymuje się żądany kwas. Alternatywnie pochodną kwasu 2-tienylokarboksylowego można sulfonować w pozycji 3 na drodze reakcji, np. z tritlenkiem siarki w kwasie siarkowym. W wyniku przeprowadzenia otrzymanego kwasu sulfonowego w chlorek sulfonylu (na drodze reakcji z pentachlorkiem fosforu, trichlorkiem fosforu, tlenochlorkiem fosforu, chlorkiem tionylu lub chlorkiem oksalilu), a następnie reakcji z odpowiednią aminą otrzymuje się żądany kwas sulfamoilotienylokarboksylowy. Pośredni chlorek sulfonylu, można także wytworzyć bezpośrednio w reakcji pochodnej kwasu tienylokarboksylowego z kwasem chlorosulfonowym.
N-(Alkiloizoksazolilo)sulfonoamidy można wytworzyć na drodze kondensacji aminoizoksazolu z chlorkiem sulfonylu w suchej pirydynie w obecności katalizatora, 4-dimetyloaminopirydyny, lub bez katalizatora. N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)sulfonoamidy i N-(4,5-dimetylo-3-izoksazolilo)sulfonoamidy można wytworzyć z odpowiedniego aminodimetyloizoksazolu, takiego jak 5-amino-3,4-dimetyloizoksazol. Przykładowo N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono z chlorku 2-metoksykarbonylotiofeno-3-sulfonylu i 5-amino-3,4-dimetyloizoksazolu w suchej pirydynie.
PL 197 782 B1
Takie sulfonoamidy można wytworzyć także z odpowiedniego chlorku sulfonylu i aminoizoksazolu w pirydynie w obecności (lub bez) katalitycznych ilości 4-dimetyloaminopirydyny (DMAP). W niektórych przypadkach związek bis-sulfonylowy otrzymuje się jako produkt główny lub wyłączny. Produkty bis-sulfonowane można łatwo hydrolizować do sulfonoamidów z użyciem wodnego roztworu wodorotlenku sodu i odpowiedniego współrozpuszczalnika, takiego jak metanol lub tetrahydrofuran, na ogół w temperaturze pokojowej.
Podstawione aniliny można wytwarzać na drodze nitrowania odpowiednio podstawionego benzenu z użyciem, np. mieszaniny kwasu azotowego i kwasu siarkowego, lub tetrafluoroboranu nitroniowego. W wyniku redukcji otrzymanego aromatycznego związku nitrowego z zastosowaniem, np. proszku cynku, katalitycznego uwodornienia, chlorku cynawego lub innych znanych fachowcom sposobów, otrzymuje się żądaną anilinę.
Sprzęganie kwasu tienylokarboksylowego z aniliną można prowadzić na drodze konwersji kwasu w odpowiedni acyloimidazol (drogą reakcji np. z karbonylodiimidazolem) lub chlorek acylu (drogą reakcji np. z chlorkiem oksalilu lub chlorkiem tionylu), a następnie na drodze reakcji z aniliną, w wyniku czego otrzymuje się żądane związki aryloaminokarbonylotiofenowe.
Niektóre z opisanych tu związków stanowią pochodne 3-sulfamoilo-2-benzyloaminokarbonylotiofenu. Wytwarzając te związki anilinę należy zastąpić benzyloaminą. Odpowiednie benzyloaminy można wytworzyć na drodze reakcji odpowiedniego halogenku benzylu z azydkiem, a następnie redukcji otrzymanego azydku benzylu na drodze np. katalitycznego uwodornienia lub podziałania trialkilofosfiną lub triarylofosfiną.
Inne z opisanych tu związków stanowią pochodne 3-sulfamoilo-2-aryloacetylotiofenu. Związki te można wytworzyć na drodze dodania odpowiedniego halogenku benzylomagnezowego do pochodnej kwasu 3-sulfamoilo-2-tienylokarboksylowego, takiego jak np. N-metylo-N-metoksyamid. Ten amid można wytworzyć na drodze reakcji kwasu z karbonylodiimidazolem, a następnie reakcji z N-metylo-N-metoksyaminą.
Niektóre z opisanych tu związków można otrzymać sposobem przedstawionym na poniższym schemacie 1:
1 gdzie R1 oznacza C1-C6-alkil, korzystnie metyl.
W przypadku zwią zków o wzorze A, R60 razem z CO tworzy ugrupowanie kwasu karboksylowego lub jego pochodnej. W takim przypadku R60 korzystnie oznacza grupę OR4, w której R4 oznacza
PL 197 782 B1 niższy alkil lub alkoksyalkil, przy czym korzystne są metyl i metoksymetyl, lub oznacza inną grupę zgodną z zamierzoną budową chemiczną.
W przypadku zwią zków o wzorach C lub D, R60 oznacza grupę OR4, OH, atom chlorowca lub inną grupę aktywującą kwas karboksylowy, zgodną z zamierzonymi przemianami chemicznymi, przy czym szczególnie korzystny jest atom chloru.
W przypadku związków o wzorach D i F, R61 oznacza dowolną grupę zabezpieczającą ugrupowanie sulfonoamidu, zgodną z zamierzoną budową chemiczną, na przykład metoksymetyl.
W przypadku związków o wzorze E, Ar moż e oznaczać dowolny aromatyczny lub heterocykliczny pierścień, przy czym korzystnym pierścieniem jest pierścień benzenowy i pirymidynowy.
Proleki i inne pochodne związków odpowiednie do podawania ludziom można także zaprojektować i wytworzyć zgodnie ze sposobami znanymi fachowcom (patrz np. Nogrady (1985) Medicinal Chemistry A Biochemical Approach, Oxford University Press, New York, str. 388-392).
Opisane tu związki wytworzono i badano je pod kątem aktywności w próbach in vitro, oraz w niektórych przypadkach na zwierzę cych modelach in vivo. Analizy, wykonywane metodami spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR), spektrometrii masowej, spektroskopii w podczerwieni oraz wysokosprawnej chromatografii cieczowej, wykazały, że wytworzone związki mają struktury zgodne z tymi oczekiwanymi dla takich związków oraz czystość ogólnie większą niż 95%. Wszystkie związki zarówno te wytworzone w przykładach jak i te opisane wykazywały aktywność jako antagoniści endoteliny.
Dostępne są standardowe fizjologiczne, farmakologiczne i biochemiczne procedury służące do badania związków w celu zidentyfikowania tych związków, które wykazują jakąkolwiek aktywność biologiczną peptydu endotelinowego albo zdolność do zakłócania działania albo hamowania peptydów endotelinowych. Związki, które wykazują aktywność in vitro, taką jak zdolność do wiązania się z receptorami endoteliny albo do konkurowania z jednym lub większą liczbą peptydów endotelinowych w wiązaniu się z receptorami endoteliny, można zastosować w sposobach wydzielania receptorów endoteliny oraz w sposobach rozróżniania specyficzności receptorów endoteliny i są one kandydatami do stosowania w sposobach leczenia zaburzeń chorobowych mediowanych przez endotelinę.
Zatem z wykorzystaniem takich prób skriningowych oprócz konkretnie wskazanych związków, które już zostały zidentyfikowane można zidentyfikować inne korzystne związki o wzorze I, będące antagonistami lub agonistami endoteliny.
Związki bada się pod kątem ich zdolności do modulowania aktywności endoteliny-1. Fachowcom są znane liczne próby służące do oceny zdolności związków do modulowania aktywności endoteliny (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd. (7 października 1991 r.); Borges i inni (1989) Eur. J. Pharm. 165:223-230; Filep i inni (1991) Biochem. Biophys. Res. Commun. 177:171-176). Badania in vitro można potwierdzić badaniami in vivo (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr EP A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd. (7 października 1991 r.)), i tym samym ocenić działanie farmaceutyczne. Takie próby zostały opisane w przykładach i obejmują próby badania zdolności konkurowania w wiązaniu się z receptorami ETA i ETB obecnymi na błonach wydzielonych z linii komórkowych, poddanych modyfikacjom genetycznym, tak aby dochodziło do prezentacji receptora ETA lub ETB na powierzchniach tych komórek.
Właściwości potencjalnego antagonisty można określić jako funkcję jego zdolności do hamowania aktywności in vivo indukowanej przez endotelinę z użyciem określonej tkanki, takiej jak żyła wrotna i aorta szczura oraz macica szczura, tchawica i nasieniowód (patrz np. R. Borges, H. Von Grafenstein i D. E. Knight, „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol 165:223-230, 1989). Zdolność do działania jako antagonista endoteliny in vivo można przetestować na szczurach z nadciśnieniem, myszach ddy lub innych uznanych modelach zwierzęcych (patrz Kaltenbronn i inni (1990), J. Med. Chem. 33:838-845, patrz także opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni oraz europejskie zgłoszenie patentowe EP A10436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd. (7 października 1991 r.), patrz także Bolger i inni (1983), J. Pharmacol. Exp. Ther. 225:291-309. W oparciu o wyniki takich badań z użyciem zwierząt można ocenić farmaceutyczną skuteczność i określić farmaceutycznie skuteczne dawki. Potencjalnego agonistę można także ocenić z użyciem znanych fachowcom prób in vitro i in vivo.
Aktywność endoteliny można zidentyfikować poprzez określenie zdolności badanego związku do stymulowania zwężenia wyizolowanej aorty piersiowej szczura (Borges i inni (1989) „Tissue selectivity
PL 197 782 B1 of endothelin” Eur. J. Pharmacol. 165:223-230). W celu przeprowadzenia próby śródbłonek zdziera się, pierścieniowe segmenty umieszcza się w kąpieli tkankowej w stanie naprężonym i działa się endoteliną w obecności badanego związku. Rejestruje się indukowane przez endotelinę zmiany naprężenia. Można sporządzać krzywe dawka - odpowiedź i wykorzystywać do dostarczenia informacji odnośnie względnej zdolności hamowania badanego związku. W celu oceny wpływu danego badanego związku na skurcz tkanki można zastosować także inne tkanki, w tym serce, mięśnie szkieletowe, nerki, macicę, tchawicę i nasieniowody.
Antagonistów specyficznych wobec poszczególnych izotopów endoteliny można zidentyfikować poprzez określenie zdolności badanego związku do zakłócania wiązania endoteliny z różnymi tkankami lub komórkami, w których dochodzi do prezentacji różnych podtypów receptorów endoteliny, albo do zakłócania biologicznego działania endoteliny lub izotypu endoteliny (Takayanagi i inni (1991) Reg. Pep. 32:23-37, Panek i inni (1992) Biochem. Biophys. Res. Commun. 183:566-571). Przykładowo, receptory ETB są prezentowane w komórkach śródbłonka naczyń, i być może pośredniczą w wydzielaniu prostacykliny i śródbłonkowego czynnika rozkurczowego (De Nucci i inni (1988) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85:9797). Receptory ETA nie są wykrywane w hodowanych komórkach śródbłonka prezentujących receptory ETB.
Wiązanie związków lub hamowanie wiązania endoteliny z receptorami ETB można ocenić przez pomiar hamowania mediowanego przez endotelinę-1 wydzielania się prostacykliny, mierząc jej główny, trwały metabolit, 6-keto PGF1a-, z hodowanych bydlęcych komórek śródbłonka aorty (patrz np. Filep i inni (1991) Biochem. and Biophys. Res. Commun. 177:171-176). Zatem względne powinowactwo związków w stosunku do różnych receptorów endoteliny można określić poprzez oznaczanie krzywych odpowiedzi na dawkę hamującą z użyciem tkanek różniących się podtypem receptorów.
Z wykorzystaniem takich prób określa się i można określić względne powinowactwa związków do receptorów ETA i ETB. Wybiera się te związki, które mają żądane właściwości, takie jak specyficzne hamowanie wiązania endoteliny-1. Wybrane związki, które wykazują żądane aktywności mogą być terapeutycznie użyteczne i bada się je pod względem takich zastosowań z użyciem wyżej opisanych prób, w których można dokonać oceny skuteczności in vivo (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838, 5230999, opublikowane kanadyjskie zgłoszenia patentowe nr 2067288 i 2071193, opublikowane brytyjskie zgłoszenie patentowe nr 2259450, publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 93/08799, Benigi i inni (1993) Kidney International 44:440-444; oraz Nirei i inni (1993) Life Sciences 52:1869-1874). Związki, które wykazują aktywność in vitro, która koreluje ze skutecznością in vivo, będą następnie formułowane w postać odpowiednich kompozycji farmaceutycznych i stosowane jako środki terapeutyczne.
Związki można także zastosować w sposobach identyfikowania i wydzielania receptorów specyficznych względem endoteliny oraz jako pomoc przy projektowaniu związków, które są silniejszymi antagonistami lub agonistami endoteliny lub związków, które są bardziej specyficzne względem danego receptora endoteliny.
Receptory endoteliny identyfikuje się w sposób polegający na tym, że jeden lub większą liczbę związków wiąże się z podłożem i wykorzystuje w sposobach oczyszczania receptorów technikami powinowactwa. Przez dobranie związków o szczególnej specyficzności można zidentyfikować różne podklasy receptorów ET.
Jeden lub większą liczbę związków można przyłączyć do odpowiedniej żywicy, takiej jak Affi-gel, kowalencyjnie albo przez inne wiązanie, znanymi fachowcom sposobami przyłączania endoteliny do takich żywic (patrz Schvartz i inni (1990) Endocrinology 126:3218-3222). Przyłączonymi związkami mogą być związki, które są specyficzne względem receptorów ETA lub ETB albo względem innych podklas receptorów.
Żywicę doprowadza się do wstępnej równowagi w odpowiednim buforze, zazwyczaj przy fizjologicznym pH (7 - 8). Kompozycję zawierającą solubilizowane receptory z wybranej tkanki miesza się z żywicą, z którą jest związany związek i selektywnie eluuje się receptory. Receptory można identyfikować badając ich wiązanie z izopeptydem lub analogiem endoteliny albo innymi sposobami, w których proteiny identyfikuje się i charakteryzuje. Przygotowanie receptorów i żywicy oraz eluowanie można przeprowadzić zgodnie ze zmodyfikowanymi standardowymi protokołami znanymi fachowcom (patrz np. Schvartz i inni (1990) Endocrinology 126:3218-3222).
Opracowano również inne sposoby rozróżniania typów receptorów w oparciu o różne powinowactwo względem któregokolwiek ze związków. Każda z opisanych prób pomiaru powinowactwa wybranych związków względem receptorów endoteliny może być także wykorzystana w celu rozróżniania
PL 197 782 B1 podtypów receptorów w oparciu o powinowactwo względem opracowanych poszczególnych związków. Nieznany receptor można zidentyfikować jako receptor ETA lub ETB poprzez pomiar powinowactwa wiązania nieznanego receptora względem opracowanego związku, którego powinowactwo do jednego receptora względem drugiego receptora jest znane. Takie korzystne oddziaływanie jest przydatne przy określaniu danej choroby, którą można leczyć podając wytworzony związek, jak tu opisano. Przykładowo, związki o wysokim powinowactwie względem receptorów ETA i małym powinowactwie względem receptorów ETB względnie nie wykazujące takiego powinowactwa, są użyteczne do stosowania jako środki przeciwnadciśnieniowe. Natomiast związki, które korzystnie oddziaływują z receptorami ETB są przydatne do stosowania jako środki przeciwastmatyczne.
Wynalazek dostarcza preparaty sulfonoamidów. Preparaty te są kompozycjami przeznaczonymi do podawania farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych, zwłaszcza soli związków sulfonoamidowych według wynalazku. Dzięki zaobserwowanej doskonałej trwałości soli w porównaniu z postaciami obojętnymi takie sole, a zwłaszcza sole sodowe, są szczególnie dogodne do podawania doustnego i pozajelitowego. Do takich kompozycji należą roztwory, suspensje, tabletki, tabletki do dyspergowania, pigułki, kapsułki, proszki, preparaty o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych i dowolny inny odpowiedni preparat. Kompozycje mają korzystnie postać pigułek lub tabletek. Sposoby wytwarzania tabletek, kapsułek i innych takich preparatów są znane fachowcom (patrz np. H. C. Ansel, (1985) „Introduction to Pharmaceutical Dosage Forms”, 4 wydanie, str. 126-163)
W preparatach jedną lub wię kszą liczbę farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych w skutecznych stężeniach miesza się z odpowiednim farmaceutycznym nośnikiem lub zaróbką. Jak opisano powyżej korzystnie związki sulfonoamidowe przeprowadza się w odpowiednie sole, korzystnie sole sodowe, zanim podda się je formułowaniu. Preparaty zawierają sole związków w takich stężeniach, które zapewniają podanie takiej ilości związku, która skutecznie łagodzi objawy choroby mediowanej przez endotelinę. Na ogół formułuje się kompozycje odpowiednie do podawania pojedynczej dawki. W celu formuł owania kompozycji zwią zek o odpowiednim udziale wagowym rozpuszcza się , przeprowadza w stan zawiesiny, dysperguje lub w inny sposób miesza w wybranej zaróbce w takim skutecznym stężeniu, że następuje łagodzenie lub poprawa leczonego stanu chorobowego. Do farmaceutycznych nośników lub zaróbek odpowiednich do podawania związków według wynalazku należą dowolne nośniki znane fachowcom odpowiednie dla danego sposobu podawania.
Ponadto związki można formułować jako jedyny farmaceutycznie czynny składnik w kompozycji względnie można je łączyć z innymi czynnymi składnikami. Jako farmaceutycznie dopuszczalne nośniki można stosować także zawiesiny liposomalne, w tym liposomy ukierunkowane na tkanki. Można je wytwarzać zgodnie ze znanymi fachowcom sposobami. Preparaty liposomowe można wytwarzać np. w sposób znany z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4522811.
Związek czynny w postaci soli, korzystnie soli sodowej, znajduje się w farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku w ilości dostatecznej do wywierania terapeutycznie użytecznego działania bez wystąpienia niepożądanych skutków ubocznych u leczonego pacjenta. Terapeutycznie skuteczne stężenie można określić doświadczalnie badając związki w znanych układach in vitro i in vivo (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni, europejskie zgłoszenie patentowe A10436189, Banyu Pharmaceutical Co, Ltd. (7 października 1991), Borges i inni (1989) Eur. J. Pharm. 165:223-230, Filep i inni (1991) Biochem. Biophys. Res. Commun. 177:171-176), a następnie dokonywać ekstrapolacji wyników badań na dawki dla ludzi.
Stężenie substancji czynnej w postaci soli sodowej w kompozycji lękowej będzie zależne od szybkości absorpcji, dezaktywacji i wydzielania substancji czynnej, właściwości fizykochemicznych związku, trybu dawkowania i podawanej ilości, jak również od innych czynników znanych fachowcom. Przykładowo dostarczana ilość jest dostateczna do leczenia objawów nadciśnienia. Przewiduje się, że skuteczne ilości do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę są wyższe niż ilości związku sulfonoamidowego, który byłby podawany przy leczeniu infekcji bakteryjnych.
Terapeutycznie skuteczna dawka powinna na ogół zapewniać w surowicy krwi stężenie substancji czynnej od 0,1 ng/ml do 50 - 100 μg/ml. Kompozycje farmaceutyczne powinny na ogół zapewniać dawki 0,001 - 2000 mg związku/kg masy ciała/dziennie. Farmaceutyczne jednostkowe postacie dawkowane sporządza się tak by dostarczały 1 - 1000 mg, korzystnie 10 - 500 mg zasadniczej substancji czynnej lub połączenia zasadniczych substancji czynnych na jednostkową postać dawkowaną.
Substancję czynną można podawać na raz lub podzielić na pewną liczbę mniejszych dawek podawanych w odstępach czasu. Należy sobie zdawać sprawę, że dokładne dawkowanie i czas trwania
PL 197 782 B1 leczenia zależą od leczonej choroby i można je określić doświadczalnie stosując znane protokoły badań lub drogą ekstrapolacji danych doświadczalnych in vivo lub in vitro.
Należy podkreślić, że stężenia i wielkości dawek mogą zmieniać się także wraz z ciężkością łagodzonego stanu chorobowego. Ponadto należy sobie zdawać sprawę, że w przypadku każdego danego pacjenta konkretne tryby dawkowania należy regulować w czasie w zależności od konkretnej potrzeby i zawodowej oceny osoby podającej lub nadzorującej podawanie kompozycji, przy czym podane powyżej zakresy stężeń mają charakter jedynie przykładowy i nie mają na celu ograniczenia zakresu lub stosowania zastrzeganych kompozycji.
Do korzystnych farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych należą kwasy, sole, estry, hydraty, solwaty i proleki. Pochodną wybiera się tak by miała ona bardziej trwałą postać niż odpowiadający jej obojętny związek. Korzystne są farmaceutycznie dopuszczalne sole. Korzystniejsze są sole, w tym sole metali alkalicznych, a zwłaszcza sole sodowe, takie jak sole z wodorofosforanem sodu oraz sól sodowa, przy czym najkorzystniejsza jest sól sodowa.
Zatem jeden lub większą liczbę związków według wynalazku lub ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych w skutecznych stężeniach lub ilościach miesza się z odpowiednim farmaceutycznym nośnikiem lub zaróbką do układowego, miejscowego lub lokalnego podawania, z wytworzeniem kompozycji farmaceutycznych. Związki wprowadza się w ilości skutecznej do łagodzenia lub leczenia zaburzenia mediowanego przez endotelinę, dla którego przewiduje się leczenie. Stężenie substancji czynnej w kompozycji zależy od szybkości absorpcji, dezaktywacji i wydzielania substancji czynnej, trybu dawkowania, podawanej ilości, konkretnego preparatu, jak również od innych czynników znanych fachowcom.
Kompozycje są przeznaczone do podawania dowolną odpowiednią drogą, obejmującą podawanie doustne, pozajelitowe, doodbytnicze, miejscowe i lokalne, w zależności od leczonego zaburzenia. Przykładowo, przy leczeniu zaburzeń oftalmologicznych, takich jak jaskra, rozważa się kompozycję do iniekcji wewnątrzgałkowych oraz do ciała szklistego. W przypadku podawania doustnego obecnie korzystne są kapsułki i tabletki. Przy podawaniu pozajelitowym korzystne jest stosowanie liofilizowanego proszku do roztwarzania, otrzymanego w opisany tu sposób. Związki w postaci ciekłej, półstałej lub stałej formułuje się w sposób odpowiedni dla każdej drogi podawania. Do korzystnych sposobów podawania należy podawanie pozajelitowe i doustne.
Roztwory lub suspensje stosowane do podawania pozajelitowego, śródskórnego, podskórnego lub miejscowego mogą zawierać dowolny z następujących składników: sterylny rozcieńczalnik, taki jak woda do iniekcji, sól fizjologiczna, zestalony olej, glikol polietylenowy, gliceryna, glikol propylenowy lub inny rozpuszczalnik syntetyczny, środki przeciwdrobnoustrojowe, takie jak alkohol benzylowy i metyloparabeny, przeciwutleniacze, takie jak kwas askorbinowy i wodorosiarczyn sodu, środki chelatujące, takie jak kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA), bufory, takie jak octany, cytryniany i fosforany, oraz środki do nastawiania toniczności, takie jak chlorek sodu lub dekstroza. Preparaty pozajelitowe mogą być zamknięte w ampułkach, strzykawkach jednorazowych lub fiolkach zawierających dawkę pojedynczą lub dawki wielokrotne, wykonanych ze szkła, tworzywa sztucznego lub innego odpowiedniego materiału.
W przypadkach, w których związki wykazują niedostateczną rozpuszczalność, można zastosować sposoby solubilizacji związków. Takie sposoby są znane fachowcom i obejmują, lecz nie wyłącznie, stosowanie współrozpuszczalników, takich jak dimetylosulfotlenek (DMSO), stosowanie środków powierzchniowo czynnych, takich jak tween, lub rozpuszczanie w wodnym roztworze wodorowęglanu sodu. W formułowaniu skutecznych kompozycji farmaceutycznych można stosować także pochodne związków, takie jak proleki.
W wyniku zmieszania lub dodania soli sodowej związku sulfonoamidowego/związków sulfonoamidowych otrzymuje się mieszaninę w postaci roztworu, zawiesiny, emulsji itp. Postać otrzymanej mieszaniny zależy od szeregu czynników, w tym od przewidywanego sposobu podawania i rozpuszczalności związku w wybranym nośniku lub zaróbce. Skuteczne stężenie jest wystarczające do polepszenia objawów choroby, zaburzenia lub leczonego stanu chorobowego i można je określić doświadczalnie.
Preparaty do podawania ludziom i zwierzętom mają postać dawek jednostkowych, takich jak tabletki, kapsułki, pigułki, proszki, granulki, sterylne roztwory lub zawiesiny pozajelitowe, roztwory albo zawiesiny doustne oraz emulsje olejowo-wodne zawierające odpowiednie ilości związków, a zwłaszcza ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli, korzystnie soli sodowych. Farmaceutycznie terapeutycznie czynne związki i ich pochodne formułuje się standardowo i podaje w postaciach dawek jed24
PL 197 782 B1 nostkowych lub w postaciach dawek wielokrotnych. Stosowane tu postacie dawek jednostkowych odnoszą się do fizycznie odrębnych jednostek odpowiednich dla ludzi i zwierząt i zapakowanych pojedynczo, znanych w farmacji. Każda dawka jednostkowa zawiera określoną ilość terapeutycznie czynnego związku, wystarczającą do wywołania żądanego skutku terapeutycznego, w połączeniu z żądanym farmaceutycznym nośnikiem, zaróbką lub rozcieńczalnikiem. Do przykładowych postaci dawek jednostkowych należą ampułki i strzykawki, pojedynczo pakowane tabletki lub kapsułki. Postacie dawek jednostkowych można podawać w ich częściach lub wielokrotnościach. Postać dawki wielokrotnej stanowi szereg identycznych postaci dawek jednostkowych, zapakowanych w pojedynczym pojemniku do podawania w wybranej postaci dawki jednostkowej. Do przykładów postaci dawek wielokrotnych należą fiolki, buteleczki z tabletkami albo kapsułkami albo butelki o pojemności 0,47 litra (o pojemności półkwarty amerykańskiej) albo 3,785 litra (o pojemności galonu amerykańskiego). Zatem postać dawki wielokrotnej jest wielokrotnością dawek jednostkowych, które nie są rozdzielone w opakowaniu.
Wraz z substancją czynną kompozycja może zawierać rozcieńczalnik, taki jak laktoza, sacharoza, fosforan diwapniowy lub karboksymetyloceluloza, środek poślizgowy, taki jak stearynian magnezu, stearynian wapnia i talk, oraz środek wiążący, taki jak skrobia, naturalne gumy, takie jak guma arabska, żelatyna, glukoza, melasa, poliwinylopirolidon, celulozy i ich pochodne, powidon, krospowidony i inne takie środki wiążące znane fachowcom. Ciekłe, dające się podawać farmaceutycznie kompozycje można otrzymywać, jak podano wyżej, np. przez rozpuszczanie, dyspergowanie lub wymieszanie w inny sposób substancji czynnej i ewentualnie farmaceutycznych środków wspomagających w nośniku, takim jak, np. woda, sól fizjologiczna, wodny roztwór dekstrozy, gliceryna, glikole, etanol, itp., z wytworzeniem roztworu lub zawiesiny. W razie potrzeby podawana kompozycja farmaceutyczna może zawierać także mniejsze ilości nietoksycznych substancji pomocniczych, takich jak środki zwilżające, środki emulgujące albo środki zwiększające rozpuszczalność, środki buforujące pH itp., np. octan, cytrynian sodu, pochodne cyklodekstryny, monolaurynian sorbitanu, trietanoloamina, octan sodu, oleinian trietanoloaminy i inne takie środki. Konkretne sposoby wytwarzania takich postaci dawkowanych są znane albo oczywiste dla fachowców (patrz np. Remington's Pharmaceutical Sciences, Mack Publishing Company, Easton, PA., 15 wydanie, 1975). Kompozycja lub preparat do podawania zawiera w każdym przypadku substancję czynną w ilości wystarczającej do łagodzenia objawów chorobowych u leczonego pacjenta.
Wytwarzać można postacie dawkowane lub kompozycje zawierające substancję czynną w ilości 0,005-100%, a jako resztę nietoksyczny nośnik. W przypadku podawania doustnego farmaceutycznie dopuszczalną, nietoksyczną kompozycję formułuje się wprowadzając dowolną z typowo stosowanych zaróbek, taką jak np. mannitol, laktoza, skrobia, stearynian magnezu, talk, pochodne celulozy, kroskarmeloza sodowa, glukoza, sacharoza, węglan magnezu lub sól sodowa sacharyny, o czystości farmaceutycznej. Takie kompozycje obejmują roztwory, zawiesiny, tabletki, kapsułki, proszki i preparaty o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, implanty i mikrokapsułkowane układy dostarczające, oraz ulegające biodegradacji, biokompatybilne polimery, takie jak kolagen, etylen-octan winylu, polibezwodniki, polikwas glikolowy, poliorto-estry, polikwas mlekowy i inne. Sposoby wytwarzania tych preparatów są znane fachowcom. Rozważane kompozycje mogą zawierać 0,001 - 100%, korzystnie 0,1 - 85%, a zwłaszcza 75 - 95% substancji czynnej.
Sole, a zwłaszcza sole sodowe związków czynnych można formułować z nośnikami, które chronią związek przed szybkim usuwaniem z organizmu, jak w przypadku preparatów uwalniających w czasie substancje czynne lub preparatów z powłoczkami.
Preparaty mogą zawierać inne związki czynne w celu uzyskania żądanych kombinacji właściwości. Związki sulfonoamidowe albo ich farmaceutycznie dopuszczalne sole i pochodne, według wynalazku, można także podawać korzystnie w celach terapeutycznych lub profilaktycznych razem z innym środkiem farmakologicznym znanym na ogół jako cenny środek w leczeniu jednej lub większej liczby chorób lub stanów chorobowych, podanych wyżej, takim jak bloker β-adrenergiczny (np. atenolol), bloker kanałów wapniowych (np. nifedypina), inhibitor konwertujący angiotensynę (ACE) (np. lizynopryl), diuretyk (np. furosemid lub hydrochlorotiazyd), inhibitor enzymu konwertującego endotelinę (ECE) (np. fosforoamidon), inhibitor obojętnej endopeptydazy (NEP), inhibitor reduktazy HMGCoA, donor tlenku azotu, przeciwutleniacz, środek rozszerzający naczynia, agonista dopaminy, środek neuroochronny, steroid, β-agonista, środek przeciwkrzepliwy lub środek trombolityczny. Należy zdawać sobie sprawę, że takie leczenie skojarzone stanowi kolejny aspekt opisanych tu kompozycji i sposobów leczenia.
PL 197 782 B1
Doustne farmaceutyczne postacie dawkowane są stałe, żelowe lub ciekłe. Stałe postacie dawkowane stanowią tabletki, kapsułki, granulki lub proszki w masie. Do typowych tabletek doustnych należą sprasowane pastylki do żucia i tabletki, które można powlekać powłoczką jelitową, pokrywać cukrem lub powłoczką. Kapsułki mogą stanowić twarde lub miękkie kapsułki żelatynowe, natomiast granulki i proszki można otrzymywać w postaci niemusującej lub musującej, w połączeniu z innymi składnikami znanymi fachowcom.
W niektórych postaciach preparaty stanowią stałe postacie dawkowane, korzystnie kapsułki lub tabletki. Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki itp., mogą zawierać dowolny z następujących składników lub związków o podobnym charakterze: środek wiążący, rozcieńczalnik, środek rozsadzający, środek smarujący, środek poślizgowy, środek słodzący i środek smakowo-zapachowy.
Do przykładowych środków wiążących należy mikrokrystaliczna celuloza, guma tragakantowa, roztwór glukozy, klej z gumy arabskiej, roztwór żelatyny, sacharoza i pasta skrobiowa. Do środków smarujących należy talk, skrobia, stearynian magnezu lub wapnia, likopodium i kwas stearynowy. Do rozcieńczalników należy na przykład laktoza, sacharoza, skrobia, kaolin, sól, mannitol i fosforan diwapnia. Do środków poślizgowych należy, lecz nie wyłącznie, koloidalny ditlenek krzemu. Do środków rozsadzających należy kroskarmeloza sodowa, skrobioglikolan sodowy, kwas alginowy, skrobia kukurydziana, skrobia ziemniaczana, bentonit, metyloceluloza, agar i karboksymetyloceluloza. Do środków barwiących należy na przykład każdy potwierdzony certyfikatem, rozpuszczalny w wodzie barwnik typu „FD and C” (Food, Drug and Cosmetic) i ich mieszaniny oraz nierozpuszczalne w wodzie barwniki typu „FD and C” osadzone na hydracie tlenku glinu. Do środków słodzących należy sacharoza, laktoza, mannitol i sztuczne środki słodzące, takie jak cyklaminian sodu i sacharyna, oraz dowolny z wielu suszonych rozpyłowo środków smakowo-zapachowych. Do środków smakowo-zapachowych należą naturalne środki zapachowe wyekstrahowane z części roślin, takich jak owoce, oraz syntetyczne mieszanki związków, które dają przyjemne wrażenia smakowo-zapachowe, takie jak, lecz nie wyłącznie, mięta pieprzowa i salicylan metylu. Do środków zwilżających należy monostearynian glikolu propylenowego, monooleinian sorbitanu, monolaurynian glikolu dietylenowego i eter laurylowo-polioksyetylenowy. Do substancji tworzących powłoczki emetyczne należą kwasy tłuszczowe, tłuszcze, woski, szelak, amonowany szelak i octanoftalany celulozy. Do substancji tworzących powłoczki należy hydroksyetyloceluloza, sól sodowa karboksymetylocelulozy, glikol polietylenowy (4000) i octanoftalan celulozy.
Jeżeli pożądane jest podawanie doustne, to sól związku może być w kompozycji, która chroni ją przed kwaśnym środowiskiem żołądka. Na przykład kompozycję można formułować w osłonce jelitowej, która utrzymuje jej zwartość w żołądku i uwalnia związek czynny w jelitach. Kompozycję można sporządzać także w połączeniu z substancją zobojętniającą kwas lub innym tego typu składnikiem.
Gdy jednostkową postać dawkowaną stanowi kapsułka, to może ona zawierać, oprócz materiału powyższego rodzaju, ciekły nośnik, taki jak ciekły tłuszcz. Poza tym jednostkowe postacie dawkowane mogą zawierać różne inne materiały, które modyfikują fizyczną postać jednostki dawkowanej, np. osłonki cukrowe lub inne środki jelitowe. Związki można podawać także jako składnik eliksiru, zawiesiny, syropu, opłatka, posypki, gumy do żucia itp. Oprócz związków czynnych syrop może zawierać sacharozę jako środek słodzący i niektóre środki konserwujące, barwniki i środki barwiące oraz środki smakowo-zapachowe.
Składniki czynne można mieszać także z innymi składnikami czynnymi, które nie wpływają niekorzystnie na pożądane działanie, albo ze składnikami, które uzupełniają pożądane działanie, takimi jak środki zobojętniające kwas, blokery H2 i środki moczopędne. Jeżeli np. związek stosuje się do leczenia astmy lub nadciśnienia, to można go stosować odpowiednio z innymi środkami rozszerzającymi oskrzela albo środkami przeciw nadciśnieniu. Jak opisano wyżej, substancja czynna stanowi związek lub jego sól. Substancję czynną można wprowadzać w wyższych stężeniach, do około 98% wagowo.
Do zawartych w tabletkach farmaceutycznie dopuszczalnych nośników należą środki wiążące, środki poślizgowe, rozcieńczalniki, środki rozsadzające, środki barwiące, środki smakowo-zapachowe i środki zwilżające. Tabletki z powłoczką jelitową są dzięki tej powłoczce odporne na działanie kwasów żołądkowych i rozpuszczają się albo rozpadają w obojętnym albo zasadowym środowisku jelit. Tabletki pokryte cukrem stanowią tabletki sprasowane, na które nakłada się różne warstwy farmaceutycznie dopuszczalnych substancji. Tabletki z powłoczką stanowią tabletki sprasowane, które powleczono polimerami albo inną odpowiednią powłoczką. Wielokrotnie prasowane tabletki stanowią prasowane tabletki wykonane w więcej niż jednym cyklu prasowania z zastosowaniem wspomnianych uprzednio
PL 197 782 B1 farmaceutycznie dopuszczalnych substancji. W powyższych postaciach dawkowanych stosować można także środki barwiące. Środki smakowo-zapachowe i słodzące stosuje się w tabletkach prasowanych, powleczonych cukrem, wielokrotnie prasowanych i w tabletkach do żucia. Środki smakowozapachowe i słodzące są szczególnie użyteczne przy wytwarzaniu tabletek do żucia i pastylek do ssania.
Do ciekłych doustnych postaci dawkowanych należą wodne roztwory, emulsje, zawiesiny, roztwory i/lub zawiesiny odtworzone z niemusujących granulek i musujące preparaty odtworzone z musujących granulek. Do wodnych roztworów należą np. eliksiry i syropy. Emulsje są emulsjami typu olej w wodzie lub emulsjami typu woda w oleju.
Eliksiry są klarownymi, słodzonymi preparatami wodno-alkoholowymi. Do farmaceutycznie dopuszczalnych nośników stosowanych w eliksirach należą rozpuszczalniki. Syropy stanowią stężone wodne roztwory cukru, np. sacharozy, i mogą zawierać środek konserwujący. Emulsja jest układem dwufazowym, w którym jedna ciecz jest zdyspergowana w postaci małych globulek w drugiej cieczy. Farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami stosowanymi w emulsjach są niewodne ciecze, środki emulgujące i środki konserwujące. W zawiesinach stosuje się farmaceutycznie dopuszczalne środki suspendujące i środki konserwujące. Do farmaceutycznie dopuszczalnych substancji stosowanych w granulkach niemusują cych, odtwarzanych w ciekłą doustną postać dawkowaną należą rozcieńczalniki, środki słodzące i środki zwilżające. Do farmaceutycznie dopuszczalnych substancji stosowanych w granulkach musujących, odtwarzalnych w ciekłą doustną postać dawkowaną , należą kwasy organiczne i źródło ditlenku węgla. Środki barwiące i smakowo-zapachowe stosuje się we wszystkich powyższych postaciach dawkowanych.
Do rozpuszczalników należy gliceryna, sorbitol, alkohol etylowy i syrop. Przykładowe środki konserwujące obejmują glicerynę, metylo- i propyloparaben, kwas benzoesowy, benzoesan sodu i alkohol. Przykładową niewodną cieczą stosowaną w emulsjach jest olej mineralny i olej z nasion bawełny. Do przykładów środków emulgujących należy żelatyna, guma arabska, tragakant, bentonit i ś rodki powierzchniowo czynne, takie jak monooleinian polioksyetylenosorbitanu. Do środków suspendujących należy sól sodowa karboksymetylocelulozy, pektyna, tragakant, Veegum i guma arabska. Do rozcieńczalników należy laktoza i sacharoza. Do środków słodzących należy sacharoza, syropy, gliceryna i sztuczne środki słodzące, takie jak cyklaminian sodu i sacharyna. Do środków zwilżających należy monostearynian glikolu propylenowego, monooleinian sorbitanu, monolaurynian glikolu dietylenowego i eter laurylowo-polioksyetylenowy. Do kwasów organicznych należy kwas cytrynowy i kwas winowy. Do źródeł ditlenku węgla należy wodorowęglan sodu i węglan sodu. Do środków barwiących należy każdy z zatwierdzonych certyfikatem, rozpuszczalny w wodzie barwnik typu „FD and C”, oraz ich mieszaniny. Do środków smakowo-zapachowych należą naturalne środki zapachowe wyekstrahowane z części roślin, takich jak owoce, i syntetyczne mieszanki związków, które dają przyjemne wrażenia smakowo-zapachowe.
W przypadku stał ej postaci dawkowanej roztwór lub zawiesinę , np. w wę glanie propylenu, olejach roślinnych lub triglicerydach, korzystnie kapsułkuje się w kapsułce żelatynowej. Takie roztwory i ich otrzymywanie oraz zamykanie w osł once są znane z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4328245, 4409239 i 4410545. W przypadku ciekłej postaci dawkowanej roztwór, np. w glikolu polietylenowym, można rozcieńczać odpowiednią ilością farmaceutycznie dopuszczalnego ciekłego nośnika, np. wody, w celu łatwego odmierzania do podawania.
Alternatywnie ciekłe lub półstałe doustne preparaty można otrzymywać przez rozpuszczanie lub dyspergowanie związku czynnego lub jego soli w olejach roślinnych, glikolach, triglicerydach, estrach glikolu propylenowego (np. w węglanie propylenu) i innych tego typu nośnikach, oraz kapsułkowanie tych roztworów lub zawiesin w osłonkach twardych albo miękkich kapsułek żelatynowych. Do innych użytecznych preparatów należą kompozycje znane z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr Re 28819 i 4358603.
W jednej postaci preparaty stanowią stał e postacie dawkowane, korzystnie kapsuł ki lub tabletki. W korzystnym rozwiązaniu preparaty stanowią stał e postacie dawkowane, korzystnie kapsułki lub tabletki, zawierające 10-100%, korzystnie 50-95%, korzystniej 75-85%, zaś najkorzystniej 80-85% wag. jednego lub większej liczby sulfonoamidów lub soli sulfonoamidów, korzystnie soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystniej soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, około 0-25%, korzystnie 8-15% rozcieńczalnika lub środka wiążącego, takiego jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza, około 0-10%, korzystnie około 0-7% środka rozsadzającego, takiego jak modyfikowana skrobia lub polimer celulozowy, a zwłaszcza sól
PL 197 782 B1 sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana, taka jak kroskarmeloza sodowa (kroskarmeloza sodowa NF jest dostępna w handlu pod nazwą AC-DI-SOL, FMC Corporation, Filadelfia, PA) lub skrobioglikolan sodu, oraz 0-2% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezu, talk i stearynian wapnia. Środek rozsadzający, taki jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodu, zapewnia szybkie rozerwanie matrycy celulozowej w celu natychmiastowego uwolnienia substancji czynnej po rozpuszczeniu polimeru powlekającego. We wszystkich rozwiązaniach dokładną ilość substancji czynnej i substancji pomocniczych można określić doświadczalnie i zależy ona od drogi podawania i leczonego zaburzenia.
W przykładowym rozwiązaniu preparaty są kapsułkami zawierającymi około 50-100%, korzystnie około 70-90%, korzystniej 80-90%, najkorzystniej około 83% jednej lub większej liczby soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, około 0-15%, korzystnie około 11% rozcieńczalnika lub środka wiążącego, takiego jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza, około 0-10%, korzystnie około 5% środka rozsadzającego, takiego jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodowy, oraz około 0-5%, korzystnie około 1% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezu. Rozważa się także stałe postacie do podawania jako tabletki.
W przykładowej korzystniej postaci preparaty stanowią kapsułki zawierające 83% jednej lub większej liczby soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych; 11% mikrokrystalicznej celulozy; 5% środka rozsadzającego, takiego jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodowy; oraz 1% stearynianu magnezowego.
Preparaty według powyższych rozwiązań mogą mieć także postać tabletki, która może być ewentualnie powleczona. Tabletki zawierają opisane tu kompozycje.
We wszystkich rozwiązaniach preparaty w postaci tabletek i kapsułek mogą być powleczone w sposób znany fachowcom w celu zmodyfikowania lub przedłużenia rozpuszczania składnika czynnego. Tak np. można je powlekać typową trawioną w jelitach powłoczką, taką jak powłoczka z salicylanu fenylu, wosków i octanoftalanu celulozy.
Rozważa się również podawanie pozajelitowe, ogólnie określane jako iniekcja podskórna, domięśniowa lub dożylna. Kompozycje do iniekcji można wytwarzać w zwykłej postaci, jako ciekłe roztwory lub zawiesiny, jako stałe postacie odpowiednie do rozpuszczania lub przeprowadzania w stan zawiesiny w cieczy przed iniekcją, albo jako emulsje. Do odpowiednich zaróbek należy np. woda, sól fizjologiczna, dekstroza, gliceryna lub etanol. Ponadto, jeżeli jest to pożądane, podawane kompozycje farmaceutyczne mogą zawierać także mniejsze ilości nietoksycznych substancji pomocniczych, takich jak środki zwilżające lub środki emulgujące, środki do buforowania pH, stabilizatory, środki zwiększające rozpuszczalność i inne środki, takie jak np. octan sodu, monolaurynian sorbitanu, oleinian trietanoloaminy i cyklodekstryny. Rozważa się także wszczepianie układów o powolnym lub przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, tak, że utrzymuje się stały poziom dawki (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3710795). Udział procentowy substancji czynnej zawartej w takich kompozycjach do podawania pozajelitowego zależy w znacznym stopniu od charakteru substancji czynnej oraz jej aktywności i potrzeb pacjenta.
Pozajelitowe podawanie preparatów obejmuje podawanie dożylne, podskórne i domięśniowe. Do preparatów do podawania pozajelitowego należą sterylne roztwory gotowe do iniekcji, roztwarzane sterylne suche produkty, takie jak opisane tu liofilizowane proszki, gotowe do łączenia z rozpuszczalnikiem bezpośrednio przed użyciem, włącznie z rozpuszczalnymi tabletkami do zastrzyków podskórnych, sterylne zawiesiny gotowe do iniekcji, sterylne suche nierozpuszczalne produkty gotowe do łączenia z nośnikiem bezpośrednio przed użyciem, oraz sterylne emulsje. Roztwory mogą być wodne lub niewodne.
W przypadku podawania dożylnego odpowiednimi nośnikami są sól fizjologiczna lub buforowana fosforanem sól fizjologiczna (PBS) oraz roztwory zawierające środki zagęszczające i środki zwiększające rozpuszczalność, takie jak glukoza, glikol polietylenowy i glikol polipropylenowy oraz ich mieszaniny.
Do farmaceutycznie dopuszczalnych nośników stosowanych w preparatach pozajelitowych należą zaróbki wodne, zaróbki niewodne, środki przeciwbakteryjne, środki izotoniczne, bufory, przeciwutleniacze, środki do znieczulania miejscowego, środki suspendujące i dyspergujące, środki emulgujące, środki kompleksujące lub chelatujące oraz inne farmaceutycznie dopuszczalne substancje.
Do przykładowych zaróbek wodnych należy roztwór chlorku sodu do iniekcji, roztwór Ringera do iniekcji, izotoniczny roztwór dekstrozy do iniekcji, sterylna woda do iniekcji, dekstrozowo-mleczanowy roztwór Ringera do iniekcji. Do niewodnych zaróbek w kompozycjach pozajelitowych należą zestalone
PL 197 782 B1 oleje pochodzenia roślinnego, olej z nasion bawełny, olej kukurydziany, olej sezamowy i olej arachidowy. Do preparatów pozajelitowych zapakowanych w pojemniki o wielu dawkach należy dodawać środki przeciwdrobnoustrojowe w stężeniach bakteriostatycznych lub fungistatycznych, do których należą fenole lub krezole, związki rtęci, alkohol benzylowy, chlorobutanol, p-hydroksybenzoesan metylu i propylu, timerosal, chlorek benzalkoniowy i chlorek benzetoniowy. Do środków izotonicznych należy chlorek sodu oraz dekstroza. Do buforów należy bufor fosforanowy i cytrynianowy. Do przeciwutleniaczy należy wodorosiarczan sodu. Do miejscowych środków znieczulających należy chlorowodorek prokainy. Do środków suspendujących i dyspergujących należy sól sodowa karboksymetylocelulozy, hydroksypropylometyloceluloza i poliwinylopirolidon. Do środków emulgujących należy Polysorbate 80 (Tween 80). Do środków kompleksujących lub chelatujących jony metali należy EDTA. Do farmaceutycznych nośników należy także alkohol etylowy, glikol polietylenowy i glikol propylenowy do zaróbek mieszających się z wodą, oraz wodorotlenek sodu, kwas chlorowodorowy, kwas cytrynowy lub kwas mlekowy do nastawiania pH.
Stężenie farmaceutycznie czynnego związku nastawia się w taki sposób, że iniekcja zapewnia skuteczną ilość do wywołania żądanego skutku farmakologicznego. Dokładna dawka zależy od wieku, masy i stanu chorobowego pacjenta lub zwierzęcia, jak wiadomo z farmacji.
Pozajelitowe preparaty o dawkach jednostkowych pakuje się do ampułki, fiolki lub strzykawki z igłą. Wszystkie preparaty do podawania pozajelitowego muszą być sterylne, jak to jest znane i praktykowane.
Dla celów ilustracji skutecznym sposobem podawania jest dożylna lub dotętnicza infuzja sterylnego wodnego roztworu zawierającego substancję czynną. Inną postać stanowi sterylny wodny albo olejowy roztwór albo zawiesina, zawierające składnik czynny, wstrzyknięty w zależności od potrzeby, w celu uzyskania żądanego skutku farmakologicznego.
Kompozycje do iniekcji są przeznaczone do podawania miejscowego albo układowego. Typowo formułuje się terapeutycznie skuteczną dawkę o stężeniu od co najmniej około 0,1% do około 90% wagowych albo więcej, korzystnie więcej niż 1% wagowo związku czynnego dla leczonej tkanki (tkanek). Składnik czynny można podawać na raz albo dzielić na pewną liczbę mniejszych dawek podawanych w pewnych odstępach czasu. Należy zdawać sobie sprawę, że dokładne dawkowanie i czas trwania leczenia zależy od leczonej tkanki i można je określić doświadczalnie stosując znane protokoły badawcze albo drogą ekstrapolacji z danych doświadczalnych in vivo albo in vitro. Należy nadmienić, że stężenia albo wartości dawkowania mogą zmieniać się także z wiekiem leczonego pacjenta. Ponadto należy sobie zdawać sprawę, że w przypadku każdego danego pacjenta konkretne tryby dawkowania należy regulować w czasie w zależności od konkretnej potrzeby i zawodowej oceny osoby podającej lub nadzorującej podawanie preparatów, przy czym podane powyżej zakresy stężeń mają charakter jedynie przykładowy i nie mają na celu ograniczenia zakresu lub stosowania zastrzeganych preparatów.
Związek można przeprowadzać w zawiesinę w mikronizowanej albo innej odpowiedniej postaci albo przeprowadzać w pochodne w celu wytworzenia bardziej rozpuszczalnego produktu czynnego albo z wytworzeniem proleku. Postać otrzymanej mieszaniny zależy od szeregu czynników, włącznie z przewidywanym sposobem podawania i rozpuszczalnością związku w wybranym nośniku albo zaróbce. Stężenie skuteczne jest wystarczające do polepszenia objawów stanu chorobowego i można je określić doświadczalnie.
W wielu przypadkach roztwory soli sodowych, w tym soli sodowej i soli z wodorofosforanem sodu, wykazują polepszoną trwałość w porównaniu do roztworów obojętnego związku. Te sole wykazują także lepszą rozpuszczalność w ośrodkach wodnych w porównaniu ze związkiem obojętnym. Stwierdzono, że sól sodowa w niektórych preparatach wodnych jest tak samo trwała jak sól z wodorofosforanem sodu.
Szczególnie interesujące są liofilizowane proszki, które można roztwarzać do podawania jako roztwory, emulsje i inne mieszaniny. Można je również roztwarzać i formułować jako postacie stałe lub żele.
W konkretnych postaciach wynalazek dotyczy preparatów soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, związków sulfonoamidowych, o większej trwałości w porównaniu z preparatami obojętnych związków sulfonoamidowych. Preparaty soli sodowych związków sulfonamidowych mogą mieć postać sterylnych, liofilizowanych proszków. Stwierdzono, że takie proszki mają zwiększoną trwałość w porównaniu z preparatami obojętnych związków sulfonamidowych.
PL 197 782 B1
Sterylny, liofilizowany proszek otrzymuje się przez rozpuszczenie soli sodowej w roztworze buforowym z fosforanu sodu, zawierającym dekstrozę lub inną odpowiednią zaróbkę. W wyniku kolejno sterylnego przesączenia roztworu, a następnie liofilizacji w standardowych warunkach znanych fachowcom otrzymuje się żądany preparat. W skrócie, liofilizowany proszek otrzymuje się przez rozpuszczenie dekstrozy, sorbitolu, fruktozy, syropu kukurydzianego, ksylitolu, gliceryny, glukozy, sacharozy lub innego odpowiedniego środka w stężeniu około 1-20%, korzystnie około 5-15%, w odpowiednim buforze, takim jak bufor cytrynianowy, bufor z fosforanu sodu lub potasu, albo w innym takim buforze znanym fachowcom, zwykle przy pH zbliżonym do obojętnego. Do otrzymanej mieszaniny dodaje się wybraną sól, korzystnie sól sodową sulfonoamidu (około 1 g soli na 10-100 g roztworu buforowego, zazwyczaj około 1 g/30 g), korzystnie w temperaturze powyżej temperatury pokojowej, korzystniej w temperaturze około 30-35°C, i całość miesza do rozpuszczenia. Otrzymaną mieszaninę rozcieńcza się przez dodanie większej ilości buforu (tak że uzyskane stężenie soli zmniejsza się o około 10-50%, typowo o około 15-25%). Otrzymaną mieszaninę przesącza się sterylnie lub poddaje obróbce celem usunięcia cząstek i zapewnienia sterylności, a następnie rozdziela do fiolek do liofilizacji. Każda fiolka będzie zawierać dawkę pojedynczą (100-500 mg, korzystnie 250 mg) albo dawki wielokrotne soli sulfonoamidu. Liofilizowany proszek można przechowywać w odpowiednich warunkach, np. od około 4°C do temperatury pokojowej. Szczegóły przykładowego postępowania przedstawiono w przykładach.
W wyniku roztwarzania takiego liofilizowanego proszku w wodzie do iniekcji otrzymuje się preparat do stosowania przy podawaniu pozajelitowym soli sodowych sulfonoamidów. W celu roztworzenia dodaje się około 1-50 mg, korzystnie 5-35 mg, korzystniej około 9-30 mg na 1 ml sterylnej wody lub innego odpowiedniego nośnika. Dokładna ilość zależy od leczonego wskazania i wybranego związku. Taką ilość można określić doświadczalnie.
W jednej z postaci preparaty zawierają liofilizowane substancje stałe zawierające jeden lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, oraz zawierają także jeden lub większą liczbę następujących składników:
- bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub potasu, albo bufor cytrynianowy,
- środek zwiększający rozpuszczalność, taki jak LABRASOL, DMSO, bis(trimetylosililo)acetamid, etanol, glikol propylenowy (PG) lub poliwinylopirolidon (PVP) oraz
- cukier, taki jak sorbitol lub dekstroza.
W korzystniejszych postaciach preparaty zawierają jeden lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub potasu, albo bufor cytrynianowy, oraz cukier, taki jak sorbitol lub dekstroza.
W najkorzystniejszych rozwiązaniach preparaty zawierają jedną lub większą soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, bufor z fosforanu sodu i dekstrozę.
Mieszaniny do podawania miejscowego otrzymuje się tak jak opisano odnośnie podawania lokalnego i układowego. Otrzymana mieszanina może być w postaci roztworu, zawiesiny, emulsji itp. i formułuje się ją w postać kremów, żeli, maści, emulsji, roztworów, eliksirów, lotonów, zawiesin, nalewek, past, pianek, aerozoli, środków do irygacji, sprejów, czopków, opasek, plastrów naskórnych lub innych preparatów odpowiednich do podawania miejscowego.
Sole sodowe i inne pochodne związków można formułować jako aerozole do podawania miejscowego, takiego jak podawanie drogą inhalacji (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4044126, 4414209 i 4364923, z których są znane aerozole do dostarczania steroidu użytecznego w leczeniu chorób zapalnych, a zwłaszcza astmy). Takie preparaty do podawania do dróg oddechowych mogą mieć postać aerozolu lub roztworu do stosowania w nebulizerze lub postać drobnego proszku do wdmuchiwania, samodzielnie lub w połączeniu z obojętnym nośnikiem, takim jak laktoza. W takim przypadku średnica cząstek preparatu zwykle wynosi mniej niż 50 μm, korzystnie mniej niż 10 um.
Sole sodowe związków można formułować do podawania lokalnego lub miejscowego, takiego jak miejscowe podawanie na skórę i błony śluzowe, takie jak w oku, w postaci żeli, kremów i lotonów, oraz do podawania do oka albo do podawania dozbiornikowego lub wewnątrzkanałowego. Podawanie miejscowe stanowi dostarczanie transdermalne oraz podawanie do oczu lub do błony śluzowej albo leczenie na drodze inhalacji. Podawać można także roztwory donosowe związku czynnego, samego albo w połączeniu z innymi farmaceutycznie dopuszczalnymi zaróbkami.
PL 197 782 B1
Takie roztwory, a zwłaszcza roztwory do zastosowania oftalmicznego, można formułować z odpowiednimi solami jako 0,01 - 10% roztwory izotoniczne o pH około 5-7.
Pochodne, zwłaszcza sole, kwasy, estry i proleki, korzystnie sole sodowe, związków można pakować jako wyroby zawierające materiał opakowaniowy, sól, kwas, ester lub prolek, korzystnie sól sodową, związku według wynalazku, która/który jest skuteczna/skuteczny w antagonizowaniu działania endoteliny, łagodzeniu objawów zaburzenia mediowanego przez endotelinę lub hamowaniu wiązania peptydu endotelinowego z receptorami ET przy wartości IC50 poniżej około 10 μM, w tym materiale opakowaniowym, oraz ulotkę informującą, że związek lub jego sól stosuje się do antagonizowania działań endoteliny, leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę lub zapobiegania wiązania się peptydu endotelinowego z receptorami ET.
Opisane tu wyroby zawierają materiały opakowaniowe. Materiały opakowaniowe do stosowania w opakowanych produktach farmaceutycznych są znane fachowcom. Patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5323907, 5052558 i 5033352. Przykładowymi takimi materiałami opakowaniowymi są, lecz nie wyłącznie, opakowania listkowe, butelki, tuby, inhalatory, pompki, woreczki, fiolki, pojemniki, strzykawki, oraz każdy materiał opakowaniowy odpowiedni dla wybranego preparatu i przewidywanego sposobu podawania. Rozważa się, że różnorodność dostarczonych preparatów związków i kompozycji umożliwia różnorodne leczenia dowolnego zaburzenia, w którym PAI, zwłaszcza PAI-1, odgrywa rolę jako substancja pośrednicząca lub przyczyniająca się do wystąpienia objawów lub przyczyny tego zaburzenia.
W zależności od leczonego stanu chorobowego rozważa się również inne drogi podawania, takie jak podawanie miejscowe, plastry przezskórne, podawanie doodbytnicze.
Przykładowe farmaceutyczne postacie dawkowane do podawania doodbytniczego stanowią doodbytnicze czopki, kapsułki i tabletki dla uzyskania działania układowego. Stosowane określenie czopki doodbytnicze oznacza stałe elementy do wprowadzania do odbytnicy, które topią się lub miękną w temperaturze ciała uwalniając jeden lub większą liczbę farmakologicznie lub terapeutycznie czynnych składników. Farmaceutycznie dopuszczalne substancje stosowane w czopkach doodbytniczych stanowią podłoża lub nośniki oraz środki podwyższające temperaturę topnienia. Do przykładowych podłoży należy masło kakaowe (olej kakaowy), gliceryna-żelatyna, karbowosk (glikol polioksyetylenowy) i odpowiednie mieszaniny mono- di- i triglicerydów kwasów tłuszczowych.
Stosować można połączenia różnych podłoży. Do środków podwyższających temperaturę topnienia czopków należy olbrot i wosk. Czopki doodbytnicze można otrzymywać przez prasowanie lub przez odlewanie. Typowa masa czopka doodbytniczego wynosi około 2 - 3 g.
Tabletki i kapsułki do podawania doodbytniczego wytwarza się stosując tę samą farmaceutycznie dopuszczalną substancję i takimi samymi sposobami jak w przypadku preparatów do podawania doustnego.
Przykłady 1 i 2 ilustrują związki według wynalazku, pozostałe przykłady ilustrujące wytwarzanie związków stanowią przykłady porównawcze.
P r z y k ł a d 1
Wytwarzanie związku 7: N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu
Do okrągłodennej kolby o pojemności 250 ml wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający dodano 20,0 g 5-amino-3,4-dimetyloizoksazolu, 50 ml pirydyny i 2,0 g (ilość katalityczna) dimetyloaminopirydyny. Mieszaninę ochłodzono w łaźni z lodem, dodając w porcjach 21,5 g chlorku 2-karboksymetylo-3-tiofenosulfonylu. Kolbę szczelnie zamknięto, łaźnię z lodem usunięto i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Większość pirydyny usunięto przez
PL 197 782 B1 odparowanie w wyparce obrotowej, a pozostały materiał rozdzielono pomiędzy octan etylu i 2N HCl. Warstwy oddzielono i warstwę wodną wyekstrahowano octanem etylu (2x). Połączone ekstrakty przemyto rozcieńczonym HCl (2x), solanką (2x), po czym wysuszono nad siarczanem magnezu. Po przesączeniu i zatężeniu w wyparce obrotowej otrzymano 23,2 g związku 1 w postaci oleju.
Etap 2A: Wytwarzanie związku 2
Do okrągłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 23,1 g zwi ą zku 1, 500 ml chlorku metylenu i 28,4 g diizopropyloaminy. Mieszaninę ochłodzono w łaźni z lodem i wkroplono 6,0 ml eteru bromometylowo-metylowego. Łaźnię z lodem usunięto i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Dodano następnie 200 ml wody i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 30 minut. Warstwy oddzielono i warstwę wodną wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2x). Połączone warstwy organiczne przemyto 0,5N HCl, wodą, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką, po czym ostatecznie wysuszono nad siarczanem magnezu. Po przesączeniu i odparowaniu w wyparce obrotowej otrzymano olej, który dalej oczyszczano metodą chromatografii z żelem krzemionkowym z użyciem 25-30% octanu etylu/heksanu jako eluenta i otrzymano 21,5 g związku 2 w postaci oleju.
Etap 2B: Wytwarzanie związku 3
Do okrągłodennej kolby o pojemności 500 ml wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający dodano 21,4 g związku 2, 120 ml tetrahydrofuranu i 120 ml 1N wodorotlenku sodu. Mieszaninę reakcyjną intensywnie mieszano aż do zajścia reakcji (około 3 - 4 godzin). Większość tetrahydrofuranu usunięto przez odparowanie w wyparce obrotowej i pozostały materiał zmieszano z 50 ml wody. Następnie tę mieszaninę zakwaszono poprzez dodanie 130 ml 1N HCl, po czym wyekstrahowano 200 ml octanu etylu (2x). Połączone ekstrakty przemyto wodą (50 ml), a następnie solanką (50 ml) i ostatecznie wysuszono z użyciem siarczanu magnezu. Po przesączeniu i zatężeniu w wyparce obrotowej otrzymano 20,1 g związku 3 w postaci żółtego oleju, zestalającego się po odstawieniu.
Etap 2C: Wytwarzanie związku 4
PL 197 782 B1
Do okragłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 19,7 g zwią zku 3, 200 ml chlorku metylenu i 5 kropli pirydyny. Wkroplono roztwór 128 ml chlorku oksalilu w 100 ml chlorku metylenu. Następnie wkraplacz zastąpiono chłodnicą zwrotną i mieszaninę reakcyjną łagodnie ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 3 godziny, po czym ją zatężono poprzez odparowanie w wyparce obrotowej i otrzymano 20,9 g związku 4 w postaci brązowej substancji stałej. Ten materiał użyto bezpośrednio w etapie 3, bez dalszego oczyszczania.
Etap 3: Wytwarzanie związku 6
Do okrągłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 18,5 g 2-acetylo-4,6-dimetyloaniliny (5) i 150 ml chlorku metylenu. Nastę pnie wkroplono roztwór 20,7 g związku 4 rozpuszczonego w 350 ml chlorku metylenu. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 3 godziny w temperaturze pokojowej, po czym zatężono poprzez odparowanie w wyparce obrotowej. Do pozostałości dodano 200 ml eteru i mieszaninę przesączono. Placek filtracyjny przemyto 3 x 100 ml eteru. Połączone przesącza przemyto 3 x 100 ml 1N HCl, a następnie wodą (100 ml), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu (100 ml) i solanką (100 ml). Roztwór następnie wysuszono z użyciem siarczanu magnezu, przesączono i zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano półkrystaliczny materiał. Materiał ten roztarto z 200 ml eteru i otrzymano 23,7 g związku 6 w postaci białej substancji stałej.
Etap 4A: Wytwarzanie związku 7
Do okrągłodennej kolby o pojemności 500 ml wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i chłodnicę zwrotną dodano 23,7 g związku 6, 180 ml metanolu i 90 ml stężonego kwasu HCl. Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 4 godziny. Ogrzewanie zakończono, mieszaninę mieszano i ochłodzono w łaźni z lodem. Po około 30 minutach mieszaninę przesączono i placek filtracyjny przemyto mieszaniną wody i metanolu, w wyniku czego otrzymano
18,3 g związku 7. Materiał ten rekrystalizowano z mieszaniny octan etylu/heksan i otrzymano 16,8 g materiału w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 158-160°C.
PL 197 782 B1
Etap 4B: Wytwarzanie soli sodowej związku 7
Do 16,8 g związku 7 rozpuszczonego w 800 ml octanu etylu i 200 ml tetrahydrofuranu dodano 100 ml nasyconego roztworu wodorowęglanu sodu. Warstwy rozdzielono i warstwę organiczną przemyto dodatkowo 2 x 100 ml nasyconego roztworu wodorowęglanu sodu. Połączone wodorowęglanowe ciecze z przemycia ponownie wyekstrahowano octanem etylu i połączone roztwory organiczne wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano piankę. Materiał ten rozpuszczono w 300 ml wody, otrzymany roztwór przesączono i poddano liofilizacji, w wyniku czego otrzymano 15,5 g soli sodowej związku 7 w postaci białej substancji stałej.
P r z y k ł a d 2
Wytwarzanie związku 9: N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu
N-(2-Cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid wytworzono zgodnie z procedurą opisaną w przykładzie 1, z tym, że 2-acetylo-4,6-dimetyloanilinę zastąpiono 2-cyjano-3,4,6-trimetyloaniliną (8) w etapie 3.
P r z y k ł a d porównawczy 3
Wytwarzanie związku 16: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(3,4,6-trimetylo-2-propanoilofenylo)-2-tiofenokarboksyamidu
Etap 1: Wytwarzanie związku 10: kwasu 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksylowego
PL 197 782 B1
Do okrągłodennej kolby o pojemności 500 ml zawierającej 46,5 g estru metylowego kwasu 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksylowego dodano 250 ml 1N wodorotlenku sodu. Mieszaninę mieszano aż do rozpuszczenia się związku wyjściowego. Roztwór reakcyjny zakwaszono 2N kwasem chlorowodorowym i wyekstrahowano octanem etylu (3 x 100 ml). Połączone ekstrakty wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano 42,5 g związku 10 w postaci substancji stałej.
Etap 2A: Wytwarzanie związku 11: estru metoksymetylowego kwasu 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-metoksymetylo-2-tiofenokarboksylowego
Do okrągłodennej kolby o pojemności 2 litrów wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 42,5 g związku 10, 500 ml chlorku metylenu i 40,1 g diizopropyloaminy. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono w łaźni z lodem i wkroplono 21,5 ml eteru bromometylowo-metylowego. Łaźnię z lodem usunięto i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Dodano 200 ml wody i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 30 minut. Warstwy oddzielono i warstwę wodną przemyto 100 ml chlorku metylenu. Połączone warstwy organiczne przemyto 50 ml 0,5N HCl, 50 ml wody, 50 ml nasyconego roztworu wodorowęglanu sodu i 50 ml solanki, po czym ostatecznie wysuszono z użyciem siarczanu magnezu. Mieszaninę przesączono i przesącz zatężono poprzez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano olej, który dalej oczyszczano metodą chromatografii z żelem krzemionkowym z uż yciem 25 - 30% octanu etylu/heksanu jako eluenta i otrzymano 38,1 g związku 11 w postaci oleju.
Etap 2B: Wytwarzanie związku 12
Do okrągłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający dodano 38 g związku 11, 250 ml tetrahydrofuranu i 250 ml 1N wodorotlenku sodu. Mieszaninę reakcyjną
PL 197 782 B1 intensywnie mieszano aż do zajścia reakcji (około 4 godzin). Większość tetrahydrofuranu usunięto przez odparowanie w wyparce obrotowej i pozostały materiał zmieszano z 50 ml wody. Otrzymany roztwór następnie zakwaszono poprzez dodanie 260 ml 1N HCl. Mieszaninę tę następnie wyekstrahowano dwukrotnie 200 ml octanu etylu. Połączone ekstrakty przemyto wodą (50 ml) i solanką (50 ml), po czym wysuszono z użyciem siarczanu magnezu. Po przesączeniu i zatężeniu poprzez odparowanie w wyparce obrotowej otrzymano 30,8 g związku 12 w postaci żółtego oleju, zestalającego się po odstawieniu.
Etap 2C: Wytwarzanie związku 13
Do okrągłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 30 g zwią zku 12, 200 ml chlorku metylenu i 5 kropli pirydyny. Wkroplono roztwór 29,2 g chlorku tionylu w 200 ml chlorku metylenu. Następnie wkraplacz zastąpiono chłodnicą zwrotną i mieszaninę reakcyjną ł agodnie ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 4 godziny. Mieszaninę reakcyjną następnie zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej i otrzymano 31,4 g związku 13 w postaci brązowej substancji stałej. Ten materiał użyto bezpośrednio w etapie 3, bez dalszego oczyszczania.
Etap 3: Wytwarzanie związku 15
Do okrągłodennej kolby o pojemności 1 litra wyposażonej w magnetyczny pręt mieszający i wkraplacz dodano 19,8 g zwi ą zku 14 i 150 ml chlorku metylenu. Do mieszaniny wkroplono roztwór 20,0 g związku 13 rozpuszczonego w 350 ml chlorku metylenu. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 3 godziny w temperaturze pokojowej, po czym zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej. Do pozostałości dodano 200 ml eteru i mieszaninę przesączono. Placek filtracyjny przemyto 100 ml eteru, a nastę pnie 2 x 200 ml gorą cego octanu etylu. Połączone ciecze z przemycia przemyto 3 x 100 ml 1N HCl, a następnie 100 ml wody, 100 ml nasyconego roztworu wodorowęglanu sodu i 100 ml solanki. Roztwór ten następnie wysuszono z użyciem siarczanu magnezu, przesączono i zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano półkrystaliczny materiał. Materiał ten roztarto z 100 ml eteru i otrzymano 20,1 g związku 15 w postaci białej substancji stałej.
PL 197 782 B1
Etap 4: Wytwarzanie związku 16
Zastosowawszy procedurę z przykładu 1, etap 4A związek 15 przeprowadzono w związek 16 w postaci substancji stał ej o temperaturze topnienia 166-170°C.
P r z y k ł a d porównawczy 4
Wytwarzanie związku 18: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2-(1-hydroksyetylo)-4,6-dimetylofenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
Do roztworu 100 mg związku 17 (sól sodowa) w wodzie dodano 100 mg borowodorku sodu. Po 3 godzinach dodano kolejną porcję 100 mg borowodorku sodu i roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Mieszaninę reakcyjną zmieszano z nadmiarem nasyconego roztworu chlorku amonu i wyekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Ekstrakty przemyto nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i odparowano, w wyniku czego otrzymano związek 18 (sól sodowa) w postaci substancji stałej o temperaturze topnienia 147-154°C.
P r z y k ł a d porównawczy 5
Wytwarzanie związku 20: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2-[(dimetyloamino)karbonylo]-4,6-dimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamidu
PL 197 782 B1
Związek 20 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-[(dimetyloamino)karbonylo]-4,6-dimetyloaniliny (19) zamiast związku 12. Związek 20 otrzymano w postaci białej substancji stałej.
P r z y k ł a d porównawczy 6
Wytwarzanie związku 22: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2,4-dimetylo-6-[(metyloksy)etanimidoilo]fenylo}-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 17 poddano reakcji z metoksyaminą (21) w roztworze etanolu i otrzymano związek 22 w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 140-145°C.
P r z y k ł a d porównawczy 7
Wytwarzanie związku 24: 3-{[(3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenylo)karbonylo]amino}-2,4,6-trimetylofenylo-N,N-dimetylosulfaminianu
PL 197 782 B1
Do lodowatego roztworu 700 mg 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{3-hydroksy-2,4,6-trimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamidu (23) w 15 ml dimetyloformamidu dodano 247 mg t-butanolanu potasu. Po chwili dodano 317 mg chlorku dimetyloaminosulfonylu. Po stwierdzeniu zajścia reakcji mieszaninę rozcieńczono wodą i zakwaszono 1N kwasem chlorowodorowym. Mieszaninę tę wyekstrahowano octanem etylu (3 x 30 ml) i połączone ekstrakty wysuszono (MgSO4), przesączono i odparowano, w wyniku czego otrzymano związek 24 w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 169-174°C.
P r z y k ł a d porównawczy 8
Wytwarzanie związku 26: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{3-[(cyklopropylometyl)oksy]-2,4,6-trimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamidu
Do lodowatego roztworu 700 mg 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{3-hydroksy-2,4,6-trimetylofenylo}-2-tiofenokarboksyamidu (23) w 15 ml dimetyloformamidu dodano 247 mg t-butanolanu potasu. Po chwili dodano 135 mg bromku cyklopropylometylu (25). Po stwierdzeniu zajścia reakcji mieszaninę rozcieńczono wodą i zakwaszono 1N kwasem chlorowodorowym. Mieszaninę tę wyekstrahowano octanem etylu (3 x 30 ml) i połączone ekstrakty wysuszono (MgSO4), przesączono i odparowano, w wyniku czego otrzymano związek 26 w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 155-158°C.
P r z y k ł a d porównawczy 9
Wytwarzanie związku 28: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2,4,6-trimetylo-5-pirymidynylo)-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 28 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 uż yto 5-amino-2,4,6-trimetylopirymidyny (27) zamiast związku 12. Związek 28 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 170-175°C.
PL 197 782 B1
P r z y k ł a d porównawczy 10
Wytwarzanie związku 30: N-(2-acetylo-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 30 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-acetylo-3,4,6-trimetyloaniliny (29) zamiast związku 12. Związek 30 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 223-225°C.
Przykład porównawczy 11
Wytwarzanie związku 32: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 32 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-cyjano-3,4,6-trimetyloaniliny (31) zamiast związku 12. Związek 32 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 218-220°C.
P r z y k ł a d porównawczy 12
Wytwarzanie związku 34: N-(2-chloro-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamidu
PL 197 782 B1
Związek 34 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-chloro-4,6-dimetyloaniliny (33) zamiast związku 12. Związek 34 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 174-176°C.
P r z y k ł a d porównawczy 13
Wytwarzanie związku 36: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(4,6-diacetylo-3-hydroksy-2-propylofenylo)-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 36 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 4,6-diacetylo-3-hydroksy-2-propyloaniliny (35) zamiast związku 12. Związek 36 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 163-167°C.
P r z y k ł a d porównawczy 14
Wytwarzanie związku 38: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-{2,4-dimetylo-6-[2-(metylosulfonylo)acetylo]fenylo}-2-tiofenokarboksyamidu
ch3
Związek pośredni 53 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 uż yto 2,4-dimetylo-6-(2-chloroacetylo)aniliny (37) zamiast zwią zku 12.
Roztwór 400 mg związku 53 i 1,2 g metanosulfonianu sodu w 10 ml dimetyloformamidu mieszano w temperaturze pokojowej. Po stwierdzeniu zajścia reakcji mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą, zakwaszono 2N kwasem chlorowodorowym i wyekstrahowano octanem etylu (3 x 30 ml). Połączone ekstrakty wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono przez odparowanie w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano związek 38 w postaci substancji stałej o temperaturze topnienia 172-175°C.
P r z y k ł a d porównawczy 15
Wytwarzanie związku 40: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2,4-dimetylo-6-{[metylo-(2,2-dimetylopropylo)amino]karbonylo}fenylo)-2-tiofenokarboksyamidu
PL 197 782 B1
Związek 40 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-{[metylo-(2,2-dimetylopropylo)amino]karbonylo}-4,6-dimetyloaniliny (39) zamiast związku 12. Związek 40 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 174-176°C.
P r z y k ł a d porównawczy 16
Wytwarzanie związku 42: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6-(metylosulfonylo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 42 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2,4-dimetylo-6-(metylosulfonylo)aniliny (41) zamiast związku 12. Związek 42 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 208-210°C.
P r z y k ł a d porównawczy 17
Wytwarzanie związku 44: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6-(1,3-oksazol-2-ilo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
PL 197 782 B1
Związek 44 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2,4-dimetylo-6-(1,3-oksazol-2-ilo)aniliny (43) zamiast związku 12. Związek 44 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 176-178°C.
P r z y k ł a d porównawczy 18
Wytwarzanie związku 46: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2-(2-propylosulfonylo)-4,6-dimetylofenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 46 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-(2-propylosulfonylo)-4,6-dimetyloaniliny (45) zamiast związku 12. Związek 46 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 190-192°C.
P r z y k ł a d porównawczy 19
Wytwarzanie związku 48: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,4-dimetylo-6-(propylosulfonylo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 48 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2,4-dimetylo-6-(propylosulfonylo)aniliny (47) zamiast związku 12. Związek 48 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 152-155°C.
P r z y k ł a d porównawczy 20
Wytwarzanie związku 50: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-(2-etylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamidu
PL 197 782 B1
Związek 50 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2-etylo-4,6-dimetyloaniliny (49) zamiast związku 12. Związek 50 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 152-154°C.
P r z y k ł a d porównawczy 21
Wytwarzanie związku 52: 3-{[(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-N-[2,6-dimetylo-4-(1,3-oksazol-2-ilo)fenylo]-2-tiofenokarboksyamidu
Związek 52 wytworzono zgodnie z procedurą z przykładu porównawczego 3, z tym, że w etapie 3 użyto 2,6-dimetylo-4-(1,3-oksazol-2-ilo)aniliny (51) zamiast związku 12. Związek 52 otrzymano w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 205-207°C.
P r z y k ł a d 22
Preparaty soli sodowych sulfonoamidów
A. Formułowanie soli sodowych sulfonoamidów do podawania dożylnego
Bufor fosforanowy otrzymano przez umieszczenie 3200 ml sterylnej wody do iniekcji USP w 4 litrowym cylindrze miarowym. Do sterylnej wody dodano heptahydratu dizasadowego fosforanu sodu, USP (21,44 g) i całość mieszano przez 5 minut lub do rozpuszczenia się substancji stałych. Następnie dodano monozasadowego fosforanu sodu, USP (11,04 g) i całość mieszano do rozpuszczenia się substancji stałych. Roztwór rozcieńczono do 4 litrów i mieszano. W zlewce o pojemności 8 litrów umieszczono 3000 g buforu z fosforanu sodu, dodano dekstrozy, USP (200,0 g), mieszaninę ogrzewano w temperaturze 30-35°C w łaźni wodnej i mieszano do otrzymania klarownego roztworu. Następnie w trakcie energicznego mieszania dodano soli sodowej sulfonoamidu (100 g). Mieszaninę mieszano przez co najmniej 10 minut lub do otrzymania roztworu. Roztwór usunięto z łaźni wodnej po rozpuszczeniu się soli sodowej. Roztwór rozcieńczono do 4000 g buforem z fosforanu sodu i mieszano przez 5 minut. Roztwór przesączono w sterylnych warunkach stosując sterylny filtr Durapore Millipak 200 z oczkami o wielkości znamionowej 0,22 μm. Po przesączeniu roztwór wprowadzono do sterylnych fiolek i liofilizowano w standartowych warunkach, po czym fiolki zamknięto. Liofilizowany produkt następnie roztworzono z użyciem 9,4 ml lub 19,4 ml wody do iniekcji do końcowego stężenia odpowiednio 25 mg/ml lub 12,5 mg/ml.
PL 197 782 B1
B. Formułowanie soli sodowych sulfonoamidów do podawania doustnego
Takie preparaty można wytwarzać znanymi fachowcom sposobami (patrz np. Ansel, Introduction to Pharmaceutical Dosage Forms, wyd. 4., 1985 (Lea & Febiger)). Ogólnie tabletki można wytwarzać na drodze granulowania składników na mokro lub na sucho, a następnie sprasowywania. Alternatywnie, połączone składniki można formułować w tabletki na drodze bezpośredniego sprasowywania. Przy wytwarzaniu kapsułek sól sodową sulfonoamidu, zaróbkę (rozcieńczalnik), środek wiążący, środek rozsadzający i środek smarujący wprowadza się bezpośrednio do otoczki kapsułki. Optymalne ilości czynnych i obojętnych składników w tych preparatach można określić doświadczalnie znanymi fachowcom sposobami. Ogólnie ilość substancji czynnej (tj. soli sodowej sulfonoamidu) będzie stanowić ilość wystarczającą do zapewnienia terapeutycznie skutecznej dawki tej substancji czynnej. Terapeutycznie skuteczną dawkę można określić doświadczalnie badając związki w znanych układach in vitro i in vivo (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr EP A10436189, Banyu Pharmaceutical Co, Ltd. (7 października 1991 r.); Borges i inni, (1989) Eur. J. Pharm. 165: 223-230; Filep i inni, (1991) Biochem. Biophys. Res. Commun. 177:171-176), a następnie dokonywać ekstrapolacji wyników badań na dawki dla ludzi.
P r z y k ł a d 23
Próby identyfikacji związków, które wykazują aktywność antagonistyczną i/lub agonistyczną względem endoteliny
Związki, które są potencjalnymi antagonistami endoteliny identyfikuje się badając ich zdolność konkurowania z ET-1 125I-znaczoną pod względem wiązania się z ludzkimi receptorami ETA lub ETB obecnymi na wyizolowanych błonach komórkowych. Skuteczność badanego związku jako antagonisty lub agonisty biologicznej odpowiedzi tkankowej na endotelinę można także określić mierząc jego wpływ na wywoływany przez endotelinę skurcz wyizolowanych pierścieni aorty piersiowej szczura. Zdolność związków do działania jako antagoniści lub agoniści receptorów ETB można ustalić badając ich zdolność do hamowania wywoływanego przez endotelinę-1 uwalniania prostacykliny z hodowanych bydlęcych komórek śródbłonka aorty.
A. Hamowanie wiązania endoteliny - Test wiązania #1:
Hamowanie wiązania z receptorami ETA
Zastosowano komórki TE 671 (numer akcesyjny ATCC HTB 139) prezentujące receptory ETA. Komórki te hodowano do konfluencji w kolbach T-175. Komórki z wielu kolb zebrano przez zeskrobywanie, połączono i odwirowano przez 10 minut z prędkością 190 x g. Komórki ponownie przeprowadzono w zawiesinę w buforowanym fosforanem roztworze soli (PBS), zawierającym 10 mM EDTA, stosując homogenizator Tenbroeck. Zawiesinę odwirowano w temperaturze 4°C z prędkością 57800 x g przez 15 minut, pastylkę przeprowadzono w zawiesinę w 5 ml buforu A (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml), a następnie zamrożono i jednokrotnie odmrożono. Dodano następnie 5 ml buforu B (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 10 mM MnCl2 i 0,001% dezoksyrybonukleazy typu 1), zawiesinę mieszano odwracając pojemnik do góry dnem, po czym inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 minut. Mieszaninę odwirowano z szybkością 57800 x g, jak opisano wyżej, pastylkę przemyto dwa razy buforem A, po czym przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml), do uzyskania końcowego stężenia proteiny 2 mg/ml i przechowywano w temperaturze -70°C do czasu użycia.
Zawiesinę błon rozcieńczono buforem wiążącym (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 150 mM NaCl, 5 mM MgCl2, 0,5% Bacitracin) do stężenia 8 ug/50 μ!. 125I-Endotelinę-1 (3000 obrotów/minutę, 50 ml) dodano do 50 ul (A) endoteliny-1 (do wiązania niespecyficznego) do stężenia końcowego 80 nM), (B) buforu wiążącego (do wiązania całkowitego) lub do (C) badanego związku (stężenie końcowe od 1 nM do 100 μΜ). Zawiesinę błon (50 ul) zawierającą do 8 ug proteiny błon dodano do poszczególnego składnika (A), (B) lub (C). Mieszaniny wstrząsano i inkubowano w temperaturze 4°C przez 16-18 godzin, a następnie wirowano w temperaturze 4°C przez 25 minut z prędkością 2500 x g. Alternatywnie prowadzono inkubację w temperaturze 24°C. W przypadku inkubacji w temperaturze 24°C stężenia IC50 były od 2 do 10 razy wyższe niż w przypadku gdy inkubację prowadzono w temperaturze 4°C. Należy mieć to na względzie porównując stężenia IC50 wśród związków według wynalazku.
Zdekantowano supernatant zawierający niezwiązaną radioaktywność i mierzono radioaktywność pastylki stosując wielostudzienkowy licznik promieniowania gamma Genesys. Stopień hamowania wiązania (D) obliczano według następującego równania:
PL 197 782 B1 %D = 100 (C)-(A) (B)-(A) x 100
Każdą próbę zwykle powtarzano trzykrotnie.
B. Hamowanie wiązania endoteliny - Próba wiązania #2: Hamowanie wiązania z receptorami ETB.
Komórki COS7 transfekowano DNA kodującym receptor ETB. Otrzymane komórki, które prezentowały ludzki receptor ETB, hodowano do konfluencji w kolbach T-150. Błony otrzymano w powyżej opisany sposób. Próbę wiązania prowadzono w powyżej opisany sposób stosując preparat błon rozcieńczony buforem wiążącym do stężenia 1 μg/50 μ|.
W skrócie, opisane wyżej komórki COS7, transfekowane DNA kodującym receptor ETB i prezentujące |udzki receptor ETB na swoich powierzchniach, hodowano do konf|uencji w ko|bach T-175. Komórki z wie|u ko|b zebrano przez zeskrobywanie, połączono i odwirowano przez 10 minut z prędkością 190 x g. Następnie komórki ponownie przeprowadzono w zawiesinę w buforowanym fosforanem roztworze so|i (PBS), zawierającym 10 mM EDTA stosując homogenizator Tenbroeck.
Zawiesinę odwirowano w temperaturze 4°C przez 15 minut z prędkością 57800 x g, pasty|kę zawieszano ponownie w 5 m| buforu A (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 K|U/m|), a następnie zamrażano i jeden raz odmrażano. Następnie dodano 5 m| buforu B (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 10 mM MnC|2 i 0,001% dezoksyrybonuk|eazy typu 1), zawiesinę mieszano odwracając pojemnik do góry dnem, a następnie inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 minut. Mieszaninę wirowano z prędkością 57800 x g, jak opisano wyżej, pasty|kę przemyto dwa razy buforem A, a następnie przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 K|U/m|) do otrzymania końcowego stężenia proteiny 2 mg/m|.
Próbę wiązania prowadzono w opisany powyżej sposób stosując rozcieńczony preparat błon z otrzymaniem 1 μg/50 μl buforu wiążącego.
C. Próba aktywności wzg|ędem wywoływanego przez endote|inę skurczu wyizo|owanych pierścieni aorty piersiowej szczura.
Skuteczność badanego związku jako antagonisty |ub agonisty bio|ogicznej odpowiedzi tkankowej na endote|inę okreś|ono także mierząc jego wpływ na wywoływany przez endote|inę skurcz wyizo|owanych pierścieni aorty piersiowej szczura (patrz, np. Borges i inni (1989) Eur. J. Pharmaco|. 165:223-230) |ub mierząc zdo|ność do skurczu tkanki, w przypadku gdy związek jest dodawany samodzie|nie.
Badane związki przygotowano jako 100 μM roztwory podstawowe. W przypadku gdy jest to konieczne do zajścia rozpuszczania, związki rozpuszcza się najpierw w minima|nej i|ości DMSO i rozcieńcza za pomocą 150 mM NaC|. Ze wzg|ędu na to, że DMSO może powodować re|aksację pierścienia aorty, badano roztwory kontro|ne o różnych stężeniach DMSO.
Część piersiową aorty dorosłych szczurów wycięto, śródbłonek starto przez ostrożne pocieranie, a następnie pocięto na 3 mm pierścieniowe odcinki. Odcinki zawieszono pod wstępnym obciążeniem 2 g w 10 m| łaźni tkankowej napełnionej roztworem Krebsa-Hense|eita, nasyconym mieszaniną gazów 95% O2 i 5% CO2 (118 mM NaC|, 4,7 mM KC|, 1,2 mM MgSO4, 1,2 mM KH2PO4, 25 mM NaHCO3, 2,5 mM CaC|2, 10 mM D-g|ukozy).
Istnieje powiązanie pomiędzy aktywnością jako antagonisty wywoływanego przez endote|inę skurczu pierścienia aorty piersiowej i aktywnością jako inhibitora wiązania się endote|iny z receptorami endote|iny. pA2 jest |iniową funkcją |ogarytmu IC50.
D. Próba identyfikacji związków, które wykazują aktywność agonistyczną i/|ub antagonistyczną wzg|ędem receptorów ETB.
1. Stymu|acja wydzie|ania się prostacyk|iny
Ponieważ endote|ina-1 stymu|uje wydzie|anie się prostacyk|iny z hodowanych byd|ęcych komórek śródbłonka aorty, to związki, które wykazują aktywność agonistyczną |ub antagonistyczną identyfikuje się na podstawie ich zdo|ności do hamowania wywoływanego przez endote|inę-1 wydzie|ania się prostacykliny z takich komórek śródbłonka drogą pomiaru 6-keto PGF1a- w zasadzie w sposób opisany przez Fi|epa i innych (1991) w Biochem. Biophys. Res. Commun. 177, 171-176. Komórki aorty byd|ęcej otrzymano z aorty bydlęcej potraktowanej kolagenazą, posiano na płytkach hodowlanych, hodowano w pożywce 199 uzupełnionej zdezaktywowaną cieplnie 15% surowicą płodu cielęcego, L-glutaminą (2 mM), penicyliną, streptomycyną i fungizonem i prowadzono podhodowle co najmniej cztery razy. Następnie komórki posiano w tej samej pożywce w sześciostudzienkowych płytkach. Osiem godzin przed próbą, po osiągnięciu przez komórki konfluencji, pożywkę wymieniono. Komórki następ46
PL 197 782 B1 nie inkubowano z a) samą pożywką, b) pożywką zawierającą endotelinę-1 (10 nM), c) samym badanym związkiem i d) badanym związkiem + endoteliną-1 (10 nM).
Po 15 minutach inkubacji pożywkę usunięto z każdej studzienki i zmierzono stężenia 6-keto PGF- α na drodze bezpośredniej próby immunologicznej. Wytwarzanie prostacykliny obliczono jako różnicę pomiędzy ilością 6-keto PGF1o- wydzielonego przez komórki wzbudzone endoteliną-1 i ilością wydzieloną przez identycznie potraktowane komórki niewzbudzone. Związki, które stymulują wydzielanie się 6-keto PGF1a wykazywały aktywność agonistyczną, a związki, które hamują wydzielanie się 6-keto PGFio/ pod wpływem endoteliny-1 wykazywały aktywność antagonistyczną.
2. Hamowanie skurczu wywoływanego przez sarafotoksynę 6c
Sarafotoksyna 6c jest specyficznym antagonistą ETB, która wywołuje skurcz prążków z dna żołądka szczura. Skuteczność badanych związków hamowania takiego wywoływanego przez sarafotoksynę 6c skurczu prążków dna żołądka szczura stosuje się jako miarę aktywności antagonistycznej ETB. Dwa wyizolowane prążki z dna żołądka szczura zawieszono przy obciążeniu 1 g w 10 ml łaźni tkankowej napełnionej roztworem Krebsa-Henseleita zawierającym 10 μM cyklo(D-Asp-Pro-D-Val-Leu-D-Trp) (BQ-123, opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni), 5 μM indometacyny i nasyconym mieszaniną gazów 95% O2/5% CO2. Zmiany naprężenia mierzono izometrycznie i rejestrowano z użyciem urządzenia Grass Polygraph sprzężonego z przetwornikiem siłowym. Sarafotoksynę 6c dodano kumulatywnie do jednego prążka, natomiast prążek drugi wstępne inkubowano przez 15 minut wraz z badanym związkiem, po czym dodano sarafotoksynę 6c w dawkach kumulatywnych. Badano wpływ badanych związków na krzywą stężenie-reakcja w przypadku sarafotoksyny 6c.
E. Model szczura z nadciśnieniem wywołanym przez octan dezoksykortykosteronu (DOCA) służący do oceny aktywności wybranych związków in vivo.
Wybrane związki według wynalazku przebadano pod kątem ich aktywności z użyciem modelu szczura z nadciśnieniem wywołanym przez octan dezoksykortykosteronu (DOCA). W celu przeprowadzenia tych prób elastomerowe implanty Silastic MDX4 - 4210, zawierające 47 mg (DOCA) otrzymano zgodnie ze sposobem opisanym przez Ornmsbee'go i innych ((1973) w J. Pharm. Sci. 62: 255-257). W skrócie, do implantów z kauczuku silikonowego wprowadzono DOCA w celu osiągnięcia przedłużonego w czasie uwalniania. W celu otrzymania implantów do niespolimeryzowanego kauczuku silikonowego wprowadzono DOCA, dodano katalizatora i odlano mieszaninę w kształt półcylindryczny.
Szczurom Sprague-Dawleya (w wieku 7-8 tygodni) jednostronnie wycięto nerki przy znieczuleniu z użyciem ketaminy i na lewym bocznym brzuchu od strony grzbietowej zwierzęcia umieszczono implant DOCA. Szczury pozostawiono na trzy tygodnie w celu dojścia do równowagi. W czasie dochodzenia do równowagi zwierzętom zapewniono swobodny dostęp do normalnej karmy dla szczurów i do 0,9% roztworu NaCl zamiast wody pitnej. W ciągu 3 tygodni rozwinęło się u szczurów nadciśnienie.
Wszystkich zwierząt użyto w próbach pomiędzy 21. i 30. dniem po zabiegu operacyjnym. Średnie ciśnienie krwi tętniczej u tych zwierząt wynosiło od 165 do 200 mm Hg.
Jeden dzień po doświadczeniu przy znieczuleniu z użyciem brewitalu w prawej tętnicy udowej umieszczono cewniki do pomiaru ciśnienia krwi, a w prawej żyle udowej cewniki do podawania wybranego związku. Zwierzęta umieszczono w klatce i pozostawiono w celu dojścia do równowagi na minimum 60 minut albo aż do zarejestrowania stałego średniego ciśnienia krwi tętniczej. W tym czasie wybrany związek lub nośnik kontrolny podawano dożylnie w postaci 60-minutowej infuzji lub doustnie przez zgłębnik. Ciśnienie krwi rejestrowano w sposób ciągły przez dalsze 10 godzin.
F. Wpływ podawania dożylnego na wywoływane przez ET-1 reakcje presyjne u przytomnych, autonomicznie zablokowanych szczurów - model służący do oceny aktywności in vivo wybranych związków.
Szczury Sprague-Dawley płci męskiej (250-450 g) poddano narkozie (Brevital 50 mg/kg, podawanie dootrzewnowe (IP)) i wprowadzono cewnik do tętnicy udowej w celu pomiaru średniego ciśnienia tętniczego (MAP) oraz do żyły udowej w celu dożylnego podawania leków. Zwierzęta umieszczono w klatce i pozostawiono do odzyskania przytomności. Trzydzieści minut później zwierzętom podano blokadę autonomiczną (metyloazotan atropiny, 3 mg/kg, podawanie dożylne (IV), a następnie propranolol, 2 mg/kg, podawanie dożylne (IV)). Godzinę później zwierzętom podano nośnik poprzez wstrzyknięcie dawki bolusowej (0,5 ml), a trzydzieści minut później podano dożylnie dawkę bolusową ET-1 (kontrola, 1 μg/kg). Po dojściu do równowagi po tej prowokacji podawano badane związki w postaci dożylnej dawki bolusowej (0,5 ml), a następnie trzydzieści minut później zwierzęta prowokowano ponownie ET-1. Wyniki przedstawiono jako procentowe hamowanie wywoływanej przez ET-1 reakcji
PL 197 782 B1 presyjnej po podaniu badanego związku w porównaniu z reakcją presyjną wywoływaną przez kontrolną prowokację ET-1. W niektórych przypadkach trzecią prowokację ET-1 podawano 90 minut po podaniu badanego związku.
G. Wyniki
1. In vitro
Mierzono stężenie IC50 dla każdego ze związków z powyższych przykładów względem receptorów ETA i ETB. Prawie wszystkie związki mają stężenie IC50 mniejsze niż 10 μM względem każdego lub obu receptorów ETA i ETB. Wiele związków ma stężenie IC50 mniejsze niż około 10 μM, natomiast inne związki mają IC50 mniejsze niż około 1 μM, a niektóre związki mają IC50 mniejsze niż około 0,1 μM. W przypadku pewnej liczby związków wartości IC50 są znacznie mniejsze (10 do 100-krotnie albo więcej) względem receptorów ETA niż względem receptorów ETB, a zatem związki te są selektywne względem receptorów ETA. Inne związki są selektywne względem receptorów ETB.
2. In vivo
Wybrane związki, takie jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid, przebadano z użyciem modelu szczura z nadciśnieniem i okazały się one skuteczne przy obniżaniu ciśnienia krwi.
P r z y k ł a d 24
Próby służące do oceny właściwości toksykologicznych związków
A. Próby z cytochromowym enzymem P450
Próby in vitro, w których określa się stężenie związków według wynalazku wymagane do 50% zahamowania metabolizmu substratu (IC50) przez różne ludzkie enzymy cytochromowe P450 (2C9, 2C19, 3A4) prowadzono z wykorzystaniem testów z ludzkim rekombinowanym enzymem cytochromowym P450, opracowanych przez Gentest Corporation. W testach tych stosuje się Gentest Supersomes™ (specyficzny ludzki enzym cytochromowy P450, współeksprymowany z reduktazą P450 i cytochromem b5), układ regenerujący NADPH, substrat i związki według wynalazku w stężeniu w ustalonym zakresie. W testach tych wartość zmierzona w punkcie końcowym dotyczyła produktu fluorescencyjnego. Wartości IC50 obliczano z czteroparametrowego równania logistycznego, z dolnym poziomem ustalonym przy 0% hamowania i górnym poziomem ustalonym przy 100% hamowania. (Wartości oznaczają średnie IC50 ± odchylenie standardowe, gdy n jest większe od 1).
i. Ogólne warunki próby
Próby prowadzono na 96-studzienkowych płytkach do mikromianowania, stosując testy fluorymetryczne opracowane przez Gentest Corporation. W przypadku jednej krzywej hamowania stosowano 12 studzienek z każdego rzędu. Studzienki od 1 do 8 zawierały seryjne rozcieńczenia 1:3 badanego związku. Studzienki 9 do 12 nie zawierały inhibitora i studzienki 11 i 12 stanowiły ślepe próby dla fluorescencji tła (roztwór „stop” dodawano przed enzymem). Wszystkie krzywe zależności od stężenia wykonywano dwukrotnie. Inkubację rozpoczynano poprzez dodanie enzymu i substratu do wstępnie ogrzanej mieszaniny reakcyjnej. Po określonym czasie inkubacji, reakcję przerwano poprzez dodanie roztworu stop. Wytwarzanie metabolitu na studzienkę wyznaczano przez pomiar wartości fluorescencji za pomocą fluorescencyjnego czytnika płytek. Poniżej podano szczegóły odnośnie procedur doświadczalnych z użyciem danego enzymu. Patrz ogólnie Methodology of a high throughput method for measuring cytochrome P450 inhibition (Gentest Corporation, Technical Bulletin); Crespi C. L.; Miller,
V. P.; i Penman, B. W., (1997) Anal. Biochem. 248: 188-190; oraz Geungerich, F. P. (1997) Adv. Pharm. 43:7-35.
ii. Próba z CYP2C9
Mieszaninę reakcyjną w ilości 0,2 ml/studzienkę, zawierającą 2 pmole CYP2C9 (P258), 1,3 mM NADP+, 3,3 mM glukozo-6-fosforan, 3,3 mM chlorek magnezu, 0,4 U/ml dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu i 75 μM 7-metoksy-4-trifluorometylokumarynę w 25 mM fosforanie potasu (pH 7,4), inkubowano w temperaturze 37°C przez 45 minut. Sulfafenazol, wzorcowy inhibitor CYP2C9, rozcieńczono seryjnie od najwyższego stężenia 10 μM i zastosowano jako dodatnią kontrolę. Badany związek rozcieńczano seryjnie od najwyższego stężenia 100 μM. Po inkubacji reakcję przerwano poprzez dodanie 75 μl roztworu „stop” (80% acetonitrylu/20% 0,5 M zasady Tris) i wartość fluorescencji/studzienkę mierzono za pomocą fluorescencyjnego czytnika płytek Spectra Fluor (Tecan) lub Cytoflour 2350 (Millipore). Zastosowano odpowiednio wzbudzanie przy długości fali 409 nm (szerokość pasma 30 nm) z emisją przy długości fali 535 nm (szerokość pasma 25 nm), bądź wzbudzanie przy długości fali 400 nm (szerokość pasma 30 nm) z emisją przy długości fali 460 nm (szerokość pasma 40 nm).
PL 197 782 B1 iii. Próba z CYP2C19
Mieszaninę reakcyjną w ilości 0,2 ml/studzienkę, zawierającą 1 pmol CYP2C19 (P259), 1,3 mM
NADP+, 3,3 mM glukozo-6-fosforan, 3,3 mM chlorek magnezu, 0,4 U/ml dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu i 25 μΜ 3-cyjano-7-etoksykumarynę w 50 mM fosforanie potasu (pH 7,4), inkubowano w temperaturze 37°C przez 45 minut. Tranylocyprominę, wzorcowy inhibitor CYP2C19, rozcieńczano seryjnie od najwyższego stężenia 500 μM i zastosowano jako dodatnią kontrolę. Badany związek rozcieńczano seryjnie od najwyższego stężenia 100 μM. Po inkubacji reakcję przerwano poprzez dodanie 75 μl roztworu „stop” (80% acetonitrylu/20% 0,5 M zasady Tris) i wartość fluorescencji/studzienkę odczytywano w ciągu 1 godziny za pomocą fluorescencyjnego czytnika płytek Spectra Fluor (Tecan). Zastosowano wzbudzanie przy długości fali 409 nm (szerokość pasma 30 nm) z emisją przy długości fali 465 nm (szerokość pasma 25 nm).
iv. Próba z CYP3A4
Mieszaninę reakcyjną w ilości 0,2 ml/studzienkę, zawierającą 4 pmole CYP3A4 (P202), 1,3 mM NADP+, 3,3 mM glukozo-6-fosforan, 3,3 mM chlorek magnezu, 0,4 U/ml dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu, 0,01% Pluronic F68 i 50 μM eter benzylowy rezorufiny w 200 mM fosforanie potasu (pH 7,4), inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 minut. Ketokonazol, wzorcowy inhibitor CYP3A4, rozcieńczano seryjnie od najwyższego stężenia 5 μM i zastosowano jako dodatnią kontrolę. Badany związek rozcieńczano seryjnie od najwyższego stężenia 100 μM. Po inkubacji reakcję przerwano poprzez dodanie 75 μl roztworu „stop” (80% acetonitrylu/20% 0,5M zasady Tris) i wartość fluorescencji/studzienkę odczytywano w ciągu 1 godziny za pomocą fluorescencyjnego czytnika płytek Spectra Fluor (Tecan). Zastosowano wzbudzanie przy długości fali 530 nm (szerokość pasma 30 nm) z emisją przy długości fali 580 nm (szerokość pasma 4 nm).
v. Analiza
Dla każdego związku uśredniano wartości fluorescencji z dwóch studzienek dla każdego stężenia, czterech studzienek nie zawierających badanego związku (to oznacza wartość 0% hamowania) i czterech studzienek ze ślepymi próbami (reprezentują one tło, ponieważ reakcję zatrzymywano przed dodaniem enzymu).
„% hamowania” obliczano w poniższy sposób:
100-(średnia poszczególnej wartości fluorescencji - tło) x100 0% hamowania - tło)
Krzywe zależności % hamowania od stężenia sporządzano w programie Prism (GraphPad, Inc.). Dane analizowano stosując procedurę „Top & Bottom Fixed”. Stosowano równanie:
Y - O + 100/(1 + 10_((log IC50 - X)*HillSlope)) gdzie:
X oznacza logarytm stężenia,
Y oznacza odpowiedź (% hamowania) i zaczyna się od 0%, a kończy przy 100% w kształcie esowatym.
Takie równanie jest identyczne z „czteroparametrowym równaniem logistycznym”.
vi. Wyniki
W tabeli 2 przedstawiono średnie wartości IC50 badanych związków dla powstawania metabolitów pod wpływem różnych enzymów CYP. Wartości uzyskane w próbach potwierdzano z użyciem znanego inhibitora dla każdego badanego CYP (dodatnia kontrola). Doświadczenia uznawano za nadające się by zamieścić je w tabeli 2, jeżeli wartość IC50 dodatniej kontroli mieściła się w zakresie jednego odchylenia standardowego średniej historycznej dla dodatnich kontroli dla tego CYP. Wykluczano doświadczenia, w których wartości IC50 dodatniej kontroli wypadały poza zakres jednego odchylenia standardowego.
B. Procedury niedotlenienia
Warunki niedotlenienia (10,0 ± 0,5% O2) uzyskano poprzez umieszczenie szczurów w pleksiglasowej komorze manipulacyjnej 3301 typu „glove-box” (Manostat, Brooklyn, New York, USA). Komorę napełniano w sposób przerywany azotem ze zbiornika ciekłego azotu. Skruber CO2 (Allied Health Care Products, St. Louis, Missouri, USA) utrzymywał stężenie CO2 < 0,2%. W komorze utrzymywano w wilgotność względną < 70% przy użyciu bezwodnego CaSO4. Kwas borowy użyto w celu utrzymania minimalnego poziomu NH3. Patrz Tilton i inni, (2000) Pulm. Pharm. Ther. 13: 87-97.
PL 197 782 B1
i. Procedura ostrego niedotlenienia
We wstępnym doświadczeniu oceniano wpływ badanego związku na średnie ciśnienie w tętnicy płucnej (MPAP) u szczurów, poddanych następnie ostremu niedotlenieniu przez 90 minut. W warunkach znieczulenia pentobarbitalem sodu (50 mg/kg, podawanie dootrzewnowe (IP)) wprowadzono kaniule do tętnicy i żyły udowej oraz tętnicy płucnej poprzez prawą żyłę szyjną z zastosowaniem techniki „closed-chest” (bez otwierania klatki piersiowej). Wszystkie cewniki połączono z polietylenowym (PE 20) orurowaniem i wyprowadzono z tyłu szyi przy pomocy drutu ze stali nierdzewnej (średnica 0,46 mm) umieszczonego podskórnie. Po dwóch dniach mierzono wartość MPAP przez kaniule w tętnicy udowej i tętnicy płucnej przy użyciu przetworników sprzężonych z rejestratorem polygraph. Po uzyskaniu stabilnych zapisów przytomne, nieskrępowane szczury eksponowano na warunki niedotlenienia (10% O2, 0,1 MPa) i rejestrowano wpływ niedotlenienia na wartość MPAP przez 90 minut. Do modelu doświadczenia włączono procedurę prewencyjną dla badanego związku (5 mg/kg podawany przez dożylną infuzję przez okres 10 minut, kończący się na 10 minut przed początkiem niedotlenienia) i procedurę interwencyjną dla badanego związku (5 mg/kg podawany przez dożylną infuzję przez okres 10 minut, rozpoczynający się 50 minut po początku niedotlenienia).
ii. Wyniki
Ostre narażenie na niedotlenienie przy normalnym ciśnieniu łączyło się z dwufazowym wzrostem MPAP od poziomu podstawowego 19 mm Hg do 24,5 mm Hg w ciągu 5 minut, po którym następował spadek do 21 mm Hg w czasie następnych 10 minut, po czym kolejny powrót do poziomu szczytowego około 25 mm Hg przez pozostały okres trwania niedotlenienia. Ciśnienie płucne szybko powracało do wartości podstawowych, kiedy przywracano tę grupę do warunków panujących w pomieszczeniu pod koniec doświadczenia. Jak pokazano w tabeli 2, związki według wynalazku są skuteczne w hamowaniu skurczu naczyń wywołanego przez niedotlenienie, w dawkach niższych od wymaganych dla znanych antagonistów endoteliny.

Claims (17)

1. Sulfonoamidy o ogólnym wzorze IV oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, gdzie: X oznacza atom siarki;
1
R1 oznacza C1-C6-alkil;
2
R2 oznacza C1-C6-alkil;
PL 197 782 B1 3
R atom wodoru;
R4 atom wodoru;
R5 oznacza C1-C6-alkil lub -C(O)R38;
R6 oznacza C1-C6-alkil, -C(O)R38 lub 1,3-oksazolil;
R7 oznacza atom wodoru, C1-C6-alkil, OS(O)2NR38R39, (C3-C6-cykloalkilo)-C1-C6-alkoksyl lub hydroksyl;
R38 i R39 oznaczają C1-C6-alkile;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza -C(O)NR38R39, -C(O)R38, CN, C1-C6-alkilosulfonyl, atom chlorowca, hydroksy-C1-C6-alkil, 2-(C1-C6-alkilosulfonylo)acetyl, -C(R38)(=N-OR38) lub 1,3-oksazol-2-il;
R9 oznacza atom wodoru;
Y1 i Y2 niezależnie oznaczają atom węgla lub azotu;
a oznacza 1, gdy Y oznacza atom wę gla; a oznacza 0, gdy Y oznacza atom azotu; 11 b oznacza 1, gdy Y1 oznacza atom wę gla; b oznacza 0, gdy Y1 oznacza atom azotu; a W oznacza NH.
2. Związek według zastrz. 1, w którym X oznacza atom siarki; R3 i R4 oznaczają atomy wodoru;
Y i Y oznaczają atomy wę gla; oraz a i b oznaczają 1.
3. Związek według zastrz. 1, który stanowi związek o wzorze V oraz jego farmaceutycznie dopuszczalna pochodna, gdzie:
X oznacza atom siarki;
R1 oznacza C1-C6-alkil;
R2 oznacza C1-C6-alkil;
3
R3 oznacza atom wodoru;
R4 oznacza atom wodoru;
R5 oznacza C1-C6-alkil lub -C(O)R38;
R6 oznacza C1-C6-alkil, -C(O)R38 lub 1,3-oksazolil;
R7 oznacza atom wodoru, C1-C6-alkil, OS(O)2NR38R39, (C3-C6-cykloalkilo)-C1-C6-alkoksyl lub hydroksyl;
R38 i R39 oznaczają C1-C6-alkile;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza -C(O)NR38R39, -C(O)R38, CN, C1-C6-alkilosulfonyl, atom chlorowca, hydroksy-C1-C6-alkil, 2-(C1-C6-alkilosulfonylo)acetyl, -C(R38)(=N-OR38) lub 1,3-oksazol-2-il;
R9 oznacza atom wodoru;
Y i Y niezależ nie oznaczają atom wę gla lub azotu; 22 a oznacza 1, gdy Y2 oznacza atom wę gla; lub a oznacza 0, gdy Y2 oznacza atom azotu; 11 b oznacza 1, gdy Y oznacza atom wę gla; lub b oznacza 0, gdy Y oznacza atom azotu; oraz W oznacza NH.
4. Związek według zastrz. 3, w którym R oznacza metyl i R oznacza metyl.
5. Zwią zek wedł ug zastrz. 3, w którym
R5 oznacza metyl lub acetyl;
R6 oznacza metyl, acetyl lub 1,3-oksazol-2-il;
PL 197 782 B1
R7 oznacza atom wodoru, metyl, OCH2-cyklopropyl lub hydroksyl;
Y oznacza atom tlenu;
R8 oznacza C(O)CH2SO2CH3, C(O)Me, CN, C(O)N(Me)(CH2-t-Bu), SO2Me, 1,3-oksazol-2-il, SO2-izopropyl, SO2-n-propyl, CH(OH)Me, C(O)NMe2, C(=N-OMe)Me, C(O)Et lub Cl;
R9 oznacza atom wodoru;
Y1 i Y2 niezależnie oznaczają atom węgla lub azotu;
a oznacza 1, gdy Y2 oznacza atom węgla; lub a oznacza 0, gdy Y2 oznacza atom azotu; 11 b oznacza 1, gdy Y1 oznacza atom węgla; lub b oznacza 0, gdy Y1 oznacza atom azotu; oraz W oznacza NH.
6. Związek według zastrz. 3, w którym X oznacza atom siarki;
R1 oznacza metyl;
2
R2 oznacza metyl;
R3, R4 i R9 oznaczają atomy wodoru;
Y oznacza atom tlenu;
W oznacza NH; oraz
Y1 i Y2 oznaczają atomy węgla.
7. Związek według zastrz. 6, który stanowi związek o wzorze VI oraz jego farmaceutycznie dopuszczalna pochodna, gdzie:
R1 oznacza metyl;
R5 oznacza metyl lub acetyl;
R6 oznacza metyl, acetyl lub 1,3-oksazol-2-il;
R7 oznacza atom wodoru, metyl, OSO2NMe2, OCH2-cyklopropyl lub hydroksyl; oraz
R8 oznacza C(O)CH2SO2CH3, C(O)Me, CN, C(O)N(Me)(CH2-t-Bu), SO2Me, 1,3-oksazol-2-il, SO2-izopropyl, SO2-n-propyl, CH(OH)Me, C(O)NMe2, C(=N-OMe)Me, C(O)Et lub Cl.
8. Zwią zek wedł ug zastrz. 7, w którym R1, R5 i R6 oznaczają metyle; oraz R7 oznacza atom wodoru.
9. Związek według zastrz. 1, wybrany z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid,
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne.
10. Związek według zastrz. 1, w którym Y1 i Y2 oznaczają atomy azotu.
11. Związek według zastrz. 10, w którym a i b oznaczają 0.
12. Związek według zastrz. 10, w którym R5 i R6 oznaczają C1-C6-alkil; Y oznacza atom tlenu; a W oznacza NH.
13. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera sulfonoamid określony w zastrz. 1, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej.
PL 197 782 B1
14. Środek farmaceutyczny według zastrz. 13, znamienny tym, że farmaceutycznie dopuszczalny nośnik stanowi roztwór buforu fosforanu sodu zawierający cukier, korzystnie dekstrozę.
15. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera związek wybrany z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid i
N-(2-cyjano-3,4,6-trimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej.
16. Zastosowanie sulfonoamidu określonego w zastrz. 1, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej pochodnej, do wytwarzania leku do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby serca, w tym zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie płucne, nadciśnienie płucne u noworodków, nadciśnienie mediowane erytropoetyną, choroby układu oddechowego i choroby zapalne, w tym astmę, zwężenie oskrzeli, choroby oczu, w tym jaskrę i nieodpowiednią perfuzję siatkówki, choroby układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, wstrząs endotoksyczny, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, rozwarstwienie (laminitis), dysfunkcję erekcji, menopauzę, osteoporozę i zaburzenia metabolizmu kości, zaburzenia klimakteryjne, w tym uderzenia gorąca, nieprawidłowe modele krzepnięcia, dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego i zwiększona zachorowalność na choroby układu sercowo-naczyniowego, oraz inne zaburzenia związane z osłabionym funkcjonowaniem jajników u kobiet w średnim wieku, stan przedrzucawkowy (pre-eklampsia), do kontroli i prowadzenia porodu, zaburzenia osłabiane przez tlenek azotu, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs krwotoczny i zwężenie naczyń nerkowych mediowane środkiem immunosupresyjnym.
17. Zastosowanie według zastrz. 16, w którym związek stanowi N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-{[(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino]sulfonylo}-2-tiofenokarboksyamid.
PL355951A 1999-12-31 2000-12-29 Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów PL197782B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US17410499P 1999-12-31 1999-12-31
PCT/US2000/035599 WO2001049685A2 (en) 1999-12-31 2000-12-29 Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL355951A1 PL355951A1 (pl) 2004-05-31
PL197782B1 true PL197782B1 (pl) 2008-04-30

Family

ID=22634839

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL355951A PL197782B1 (pl) 1999-12-31 2000-12-29 Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów

Country Status (24)

Country Link
US (1) US6686382B2 (pl)
EP (1) EP1244657B1 (pl)
JP (1) JP4202649B2 (pl)
KR (1) KR20020072285A (pl)
CN (1) CN1414965A (pl)
AT (2) ATE360628T1 (pl)
AU (1) AU2464301A (pl)
BR (1) BR0016821A (pl)
CA (1) CA2395684C (pl)
CZ (1) CZ20022293A3 (pl)
DE (2) DE60017195T2 (pl)
DK (1) DK1533311T3 (pl)
EA (1) EA004735B1 (pl)
EE (1) EE200200363A (pl)
ES (2) ES2236028T3 (pl)
HU (1) HUP0203935A3 (pl)
IL (1) IL150311A0 (pl)
MX (1) MXPA02006461A (pl)
NO (1) NO20023168L (pl)
NZ (1) NZ519717A (pl)
PL (1) PL197782B1 (pl)
PT (1) PT1533311E (pl)
SK (1) SK9532002A3 (pl)
WO (1) WO2001049685A2 (pl)

Families Citing this family (24)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5962490A (en) * 1987-09-25 1999-10-05 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
BR9812258A (pt) 1997-04-28 2000-07-25 Texas Biotechnology Corp Sulfonamidas para tratamento de distúrbios mediados por endotelina
ATE360628T1 (de) 1999-12-31 2007-05-15 Encysive Pharmaceuticals Inc Sulfonamide und deren derivate als modulatoren der endothelin-aktivität
CA2473461C (en) 2002-01-11 2011-11-01 Sankyo Company, Limited Amino alcohol derivative or phosphonic acid derivative and medicinal composition containing these
US7205307B2 (en) * 2002-02-14 2007-04-17 Icagen, Inc. Pyrimidines as novel openers of potassium ion channels
WO2004043917A1 (en) * 2002-11-06 2004-05-27 Smithkline Beecham Corporation Sulfonamides
KR101182619B1 (ko) 2004-02-24 2012-09-18 상꾜 가부시키가이샤 아미노 알코올 화합물
RS52268B (en) * 2004-11-22 2012-10-31 Eli Lilly And Company GLUTAMATERGIC RECEPTOR AMPLIFIERS
ES2393117T3 (es) 2005-09-12 2012-12-18 Actelion Pharmaceuticals Ltd. Composición farmacéutica estable que comprende una pirimidina-sulfamida
RU2008136317A (ru) * 2006-03-13 2010-04-20 Инсайсив Фармасьютикалз, Инк. (US) Способы и композиции для лечения диагностикой сердечной недостаточности
BRPI0709588A2 (pt) * 2006-03-13 2011-07-19 Encysive Pharmaceuticals Inc formulações de sitaxsentan sódico
US20080026061A1 (en) * 2006-06-22 2008-01-31 Reichwein John F Crystalline N-(4-chloro-3-methyl-5-isoxazolyl)-2-[2-methyl-4.5-(methylenedioxy)phenylacetyl]-thiophene-3-sulfonamide
KR20090036126A (ko) * 2006-08-04 2009-04-13 엔싸이시브 파마슈티칼즈 인코퍼레이티드 Ｎ-(2-아세틸-4,6-디메틸페닐)-3-｛[(3,4 디메틸-5-이속사졸릴)아미노]술포닐｝-2-티오펜카르복스아미드의 제조 방법
US20080070961A1 (en) * 2006-08-04 2008-03-20 Reichwein John F Polymorphs of N-(2-acetyl-4,6-dimethylphenyl)-3-{[(3,4 dimethyl-5-isoxazolyl)-amino]sulfonyl}-2-thiophene-carboxamide
WO2008118758A1 (en) 2007-03-23 2008-10-02 Icagen, Inc. Inhibitors of ion channels
BRPI0809740A2 (pt) 2007-04-10 2014-11-04 Auspex Pharmaceuticals Inc "composto, composição farmacêutica, método para tratamento, prevenção ou melhora de um ou mais sintomas de uma desordem mediada pela endotelina, método de inibição da ligação de uma endotelina para um receptor et ou et e, método para modular atividade mediada pelo recptor de endotelina"
KR100860539B1 (ko) * 2007-05-11 2008-09-26 한국화학연구원 아미노싸이오펜 유도체를 함유하는 허혈성 질환의 예방또는 치료용 조성물
JP2010531357A (ja) * 2007-06-25 2010-09-24 エンサイシブ・ファーマシューティカルズ・インコーポレイテッド Ｎ−（２−アセチル−４，６−ジメチルフェニル）−３−｛［（３，４−ジメチル−５−イソオキサゾリル）アミノ］スルホニル｝−２−チオフェンカルボキサミドの製剤
MX2010001837A (es) 2007-08-17 2010-03-10 Actelion Pharmaceuticals Ltd Derivados de 4-pirimidinasulfamida.
KR101933251B1 (ko) * 2012-01-31 2018-12-27 에자이 알앤드디 매니지먼트 가부시키가이샤 시탁센탄 유도체
KR101197618B1 (ko) * 2012-03-13 2012-11-07 한국화학연구원 결핵의 예방 또는 치료용 약제학적 조성물
US11498903B2 (en) 2017-08-17 2022-11-15 Bristol-Myers Squibb Company 2-(1,1′-biphenyl)-1H-benzodimidazole derivatives and related compounds as apelin and APJ agonists for treating cardiovascular diseases
CN117255791A (zh) 2021-06-22 2023-12-19 亚克医药株式会社 化合物、内皮素a受体拮抗剂及医药组合物
CA3237199A1 (en) 2021-11-02 2023-05-11 Flare Therapeutics Inc. Pparg inverse agonists and uses thereof

Family Cites Families (55)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US3710795A (en) 1970-09-29 1973-01-16 Alza Corp Drug-delivery device with stretched, rate-controlling membrane
GB1429184A (en) 1972-04-20 1976-03-24 Allen & Hanburys Ltd Physically anti-inflammatory steroids for use in aerosols
US4044126A (en) 1972-04-20 1977-08-23 Allen & Hanburys Limited Steroidal aerosol compositions and process for the preparation thereof
ES462774A1 (es) * 1977-09-29 1978-05-16 Andreu Sa Dr Procedimiento para la obtencion de nuevos ftalil derivados de sulfamidas.
US4522811A (en) 1982-07-08 1985-06-11 Syntex (U.S.A.) Inc. Serial injection of muramyldipeptides and liposomes enhances the anti-infective activity of muramyldipeptides
US4914112A (en) 1986-06-03 1990-04-03 Sumitomo Pharmaceuticals Company, Limited Aminoazole derivatives and their production and use
US5571821A (en) 1993-05-20 1996-11-05 Texas Biotechnology Corporation Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5591761A (en) 1993-05-20 1997-01-07 Texas Biotechnology Corporation Thiophenyl-, furyl-and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5962490A (en) 1987-09-25 1999-10-05 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5594021A (en) 1993-05-20 1997-01-14 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5514691A (en) 1993-05-20 1996-05-07 Immunopharmaceutics, Inc. N-(4-halo-isoxazolyl)-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5052558A (en) 1987-12-23 1991-10-01 Entravision, Inc. Packaged pharmaceutical product
US5033252A (en) 1987-12-23 1991-07-23 Entravision, Inc. Method of packaging and sterilizing a pharmaceutical product
US5306822A (en) 1988-05-25 1994-04-26 Warner-Lambert Company Arylmethylenyl derivatives of oxazolidinone
US5082838A (en) 1989-06-21 1992-01-21 Takeda Chemical Industries, Ltd. Sulfur-containing fused pyrimidine derivatives, their production and use
JPH0347163A (ja) 1989-06-30 1991-02-28 Fujisawa Pharmaceut Co Ltd アントラキノン誘導体およびその製造
US5230999A (en) 1989-07-24 1993-07-27 Takeda Chemical Industries, Ltd. Monoclonal antibody to endothelin-3 or precursor thereof and use thereof
CA2032559C (en) 1989-12-28 2001-11-06 Kiyofumi Ishikawa Endothelin antagonistic cyclic pentapeptides
EP0523141A4 (en) 1990-03-30 1993-04-21 Merck & Co. Inc. Substituted pyrazoles, isoxazoles and isothiazoles
CA2059380A1 (en) 1991-01-24 1992-07-25 Yiu-Kuen T. Lam Endothelin receptor antagonists isolated from microbispora
ES2115665T3 (es) 1991-01-29 1998-07-01 Shionogi & Co Derivado de triterpeno.
ES2089256T3 (es) 1991-02-15 1996-10-01 Takeda Chemical Industries Ltd Antagonista de la endotelina.
TW270116B (pl) 1991-04-25 1996-02-11 Hoffmann La Roche
US5382569A (en) 1991-05-16 1995-01-17 Warner-Lambert Company Endotherlin antagonists
RU2086544C1 (ru) 1991-06-13 1997-08-10 Хоффманн-Ля Рош АГ Бензолсульфонамидные производные пиримидина или их соли, фармацевтическая композиция для лечения заболеваний, связанных с активностью эндотелина
FR2679906B1 (fr) 1991-07-31 1995-01-20 Adir Nouvelles (isoquinolein-5 yl) sulfonamides, leur procede de preparation et les compositions pharmaceutiques qui les contiennent.
GB2259450A (en) 1991-09-11 1993-03-17 Fujisawa Pharmaceutical Co Compositions with endothelin antagonist activity
JP2667294B2 (ja) 1991-11-05 1997-10-27 スミスクライン・ビーチャム・コーポレイション エンドセリン受容体拮抗剤
US5198548A (en) 1992-01-30 1993-03-30 Warner-Lambert Company Process for the preparation of D(-) and L(+)-3,3-diphenylalanine and D(-) and L(+)-substituted 3,3-diphenylalanines and derivatives thereof
US5378715A (en) 1992-02-24 1995-01-03 Bristol-Myers Squibb Co. Sulfonamide endothelin antagonists
TW224462B (pl) 1992-02-24 1994-06-01 Squibb & Sons Inc
US5240910A (en) 1992-04-17 1993-08-31 Merck & Co., Inc. Antihypertensive compounds produced by fermentation
NZ247440A (en) 1992-05-06 1995-04-27 Squibb & Sons Inc Phenyl sulphonamide derivatives, preparation and pharmaceutical compositions thereof
US5514696A (en) 1992-05-06 1996-05-07 Bristol-Myers Squibb Co. Phenyl sulfonamide endothelin antagonists
US5323907A (en) 1992-06-23 1994-06-28 Multi-Comp, Inc. Child resistant package assembly for dispensing pharmaceutical medications
US5352800A (en) 1993-03-11 1994-10-04 Merck & Co., Inc. Process for the production of a novel endothelin antagonist
US5334598A (en) 1993-03-19 1994-08-02 Merck & Co., Inc. Six-membered ring fused imidazoles substituted with phenoxyphenylacetic acid derivatives
US6030991A (en) 1993-05-20 2000-02-29 Texas Biotechnology Corp. Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
EP0714391A1 (en) 1993-08-19 1996-06-05 Warner-Lambert Company Substituted 2(5h)furanone, 2(5h)thiophenone and 2(5h)pyrrolone derivatives, their preparation and their use as endothelin antagonists
US6063911A (en) 1993-12-01 2000-05-16 Marine Polymer Technologies, Inc. Methods and compositions for treatment of cell proliferative disorders
US5612359A (en) 1994-08-26 1997-03-18 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
US5962682A (en) 1994-12-20 1999-10-05 Hoffmann-La Roche Inc. Aryl- and hetaryl-sulfonamide derivatives, their preparation and their use as endothelin antagonists
KR100359396B1 (ko) 1995-04-04 2003-03-15 텍사스 바이오테크놀로지 코포레이션 엔도텔린의활성을조절하는티에닐-,푸릴-및피롤릴설폰아미드및이의유도체
UA58494C2 (uk) 1995-06-07 2003-08-15 Зенека Лімітед Похідні n-гетероарилпіридинсульфонаміду, фармацевтична композиція, спосіб одержання та спосіб протидії впливам ендотеліну
US5922759A (en) 1996-06-21 1999-07-13 Warner-Lambert Company Butenolide endothelin antagonists
US5846990A (en) 1995-07-24 1998-12-08 Bristol-Myers Squibb Co. Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
DE69612874T2 (de) 1995-12-20 2001-10-04 Yamanouchi Pharma Co Ltd Arylethensulfonamid-derivate und diese enthaltende medikamente
US5977117A (en) 1996-01-05 1999-11-02 Texas Biotechnology Corporation Substituted phenyl compounds and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
AU2529297A (en) 1996-04-10 1997-10-29 Warner-Lambert Company Ketoacid endothelin antagonists
US6133263A (en) 1996-04-10 2000-10-17 Warner-Lambert Company Endothelin antagonists with ether-linked groups
US5804585A (en) 1996-04-15 1998-09-08 Texas Biotechnology Corporation Thieno-pyridine sulfonamides derivatives thereof and related compounds that modulate the activity of endothelin
TW536540B (en) 1997-01-30 2003-06-11 Bristol Myers Squibb Co Endothelin antagonists: N-[[2'-[[(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)amino]sulfonyl]-4-(2-oxazolyl)[1,1'-biphenyl]-2-yl]methyl]-N,3,3-trimethylbutanamide and N-(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)-2'-[(3,3-dimethyl-2-oxo-1-pyrrolidinyl)methyl]-4'-(2-oxazolyl)[1,1'-biphe
BR9812258A (pt) * 1997-04-28 2000-07-25 Texas Biotechnology Corp Sulfonamidas para tratamento de distúrbios mediados por endotelina
US5783705A (en) * 1997-04-28 1998-07-21 Texas Biotechnology Corporation Process of preparing alkali metal salys of hydrophobic sulfonamides
ATE360628T1 (de) 1999-12-31 2007-05-15 Encysive Pharmaceuticals Inc Sulfonamide und deren derivate als modulatoren der endothelin-aktivität

Also Published As

Publication number Publication date
ATE286051T1 (de) 2005-01-15
NO20023168D0 (no) 2002-06-28
DE60017195T2 (de) 2005-12-22
JP2003519230A (ja) 2003-06-17
JP4202649B2 (ja) 2008-12-24
KR20020072285A (ko) 2002-09-14
ATE360628T1 (de) 2007-05-15
DE60017195D1 (de) 2005-02-03
CA2395684C (en) 2012-01-03
DE60034605D1 (de) 2007-06-06
AU2464301A (en) 2001-07-16
WO2001049685A2 (en) 2001-07-12
CN1414965A (zh) 2003-04-30
PT1533311E (pt) 2007-06-14
DE60034605T2 (de) 2007-09-06
HUP0203935A3 (en) 2006-02-28
HUP0203935A2 (hu) 2003-04-28
NO20023168L (no) 2002-08-30
CA2395684A1 (en) 2001-07-12
CZ20022293A3 (cs) 2003-04-16
EA004735B1 (ru) 2004-08-26
EA200200713A1 (ru) 2002-12-26
WO2001049685A3 (en) 2002-02-14
EP1244657B1 (en) 2004-12-29
US20010056183A1 (en) 2001-12-27
SK9532002A3 (en) 2003-06-03
NZ519717A (en) 2003-06-30
EE200200363A (et) 2003-08-15
MXPA02006461A (es) 2003-09-05
ES2285334T3 (es) 2007-11-16
ES2236028T3 (es) 2005-07-16
EP1244657A2 (en) 2002-10-02
IL150311A0 (en) 2002-12-01
US6686382B2 (en) 2004-02-03
PL355951A1 (pl) 2004-05-31
DK1533311T3 (da) 2007-09-17
BR0016821A (pt) 2002-12-10

Similar Documents

Publication Publication Date Title
JP3743520B2 (ja) エンドセリンの活性を調節するスルホンアミド及びそれらの誘導体
PL197782B1 (pl) Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów
EP1498418B1 (en) Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders
US6683103B2 (en) Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders
US6541498B2 (en) Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
EP1533311B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin

Legal Events

Date Code Title Description
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20131229