PL176733B1 - Nowe czynniki przeciwpasożytnicze pokrewne milbemycynom i awermektynom - Google Patents

Abstract

1. Nowe czynniki przeciwpasozytnicze pokrewne milbemycynom i awermektynom o wzorze (I) w którym linia przerywana miedzy pozycjami 22 i 23 oznacza alternatywne wiazanie i albo wiazanie to jest obecne i nie ma podstawnika R1, albo zwiazek nie zawiera tego wiazania i wówczas R 1 oznacza H lub OH, R2 oznacza grupe C1 -C8 alkilowa lub C 3-C 8 cykloalkilowa, i R4 oznacza H lub grupe hydrolizujaca in vivo do zwiazku, w którym R4 oznacza H. PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Niniejszy wynalazek dotyczy nowych czynników przeciwpasożytniczych o wzorze I, sposobów ich otrzymywania i kompozycji zawierających te czynniki o wzorze I.

Awermektyny stanowią szeroką grupę czynników przeciwpasożytniczych określaną poprzednio jako związki C-076.Powstają się one podczas fermentacji szczepu mikroorganizmu Streptomyces avermitilis prowadzonej w warunkach tlenowych w środowisku wodnym na odżywce zawierającej sole nieorganiczne i zdolne do asymilacji źródła węgla i azotu. Izolacją i budowę chemiczną ośmiu indywidualnych komponentów składających się na kompleks C-076 opisano szczegółowo w patencie brytyjskim British Patent Specification 1573955.

Kompleks C-076 składa się z ośmiu różnych lecz ściśle spokrewnionych związków opisywanych jako C-076 A1a, A1b, A2a, A2b, B1a, B1b, B2a i B2b. Seria a związków odnosi się do naturalnych awermektyn, w których podstawnikiem w pozycji 25 jest grupa (S)-sec-butylowa podczas gdy w serii b podstawnikiem w pozycji 25 jest grupa izopropylowa.Oznaczenie Ai B określa awermektyny, w których podstawnikiem w pozycji 5 jest, odpowiednio, grupa metoksylowa lub hydroksylowa ;numer 1 oznacza awermektyny z podwójnym wiązaniem obecnym w pozycji 22-23,a numer 2 awermektyny nie zawierające podwójnego wiązania 22-23 posiadające za to wodór w pozycji 22 i grupę hydroksylową w pozycji 23.

W naszych zgłoszeniach patentowych European Patent Aplications 0214731, 0284176, 0317148, 0308145, 0340832, 0335541 i 0350187 opisaliśmy otrzymywanie związków pokrewnych do awermektyn lecz zawierających w pozycji 25 inne grupy niż obecne w oryginalnych awermektynach grupy (S)sec-butylową i izopropylową ujawnione w patencie brytyjskim British Patent Specification 1573955. Związki takie można otrzymać przez fermentację szczególnych szczepów Streptomyces avermitilis w obecności kwasów organicznych lub ich pochodnych. Produkcję takich awermektyn opisano w Journal off Antibiotics (1991), tom 44, No. 3, str. 357-365.

Milbemycyny tworzą inną grupę pokrewnych makrolidów różniących się od awermektyn brakiem reszty cukrowej w pozycji C-13. Przykłady takich związków opisane są w patencie UK Patent 1390336 i patentach europejskich (European patent publications) 170006, 254583 334484 i 410615. Oprócz produktów fermentacji w wielu publikacjach opisane są związki półsyntetyczne wywodzące się z produktów takich fermentacji - wiele z nich posiada cenne właściwości przeciwpasożytnicze.

Podobne są znane z publikacji Antybiotics Macrolide. Omura S., Ed., Academics press, New York, (1984) i Natural products Reports (1986), 3, 87-121 opracowanym przez Davies, H.G., Green, R.H. oraz w Chem. Soc. Rev., 1991, 20, 271-339.

Ze zgłoszenia EP-A-05'19731 znane są na przykład 4a-podstawione pochodne awermektyny; z EP-A-0506331 i EP-A-0411897 znane są 4' i 4''-podstawione pochodne awermektyny i z EP-A-0428286 oraz EP-A-0480693 znane są pochodne awermektyny modyfikowane w pozycjach C-24 i C-25. Z EP-A-0379341 i EP-A-0110667 znane są pochodne awermektyny i milbemycyny szczególnie mające podstawnik 5-oksymowy ale w żadnych ze znanych ze stanu techniki patentów nie ma przykładów monosacharydów awermektyny mających podstawnik 5-oksymowy.

(i) Europejskie zgłoszenie patentowe nr 0519731 ujawnia pochodne awermektyny mające grupę podstawnikową w pozycji 4a. Dzięki poprawce wprowadzonej do znaczenia w związkach według wynalazku R³, nie zastrzegamy pochodnych 4a-podstawionych. W tym opisie patentowym nie ma ujawnienia żadnego związku mającego podstawnik oksymowy w pozycji C-5 i grupę monosacharydową w pozycji C-13.

(ii) Europejskie zgłoszenie patentowe nr 0506331 ujawnia pochodne awermektyny, w których grupa 4- lub 4'-hydroksylowa jest zastąpiona przez podstawioną grupę alkilotiolową lub acylotiolową, lub grupę jodową. Związki według niniejszego wynalazku nie są podstawione przez te grupy w pozycji 4'. Ponadto w tym opisie patentowym nie ma ujawnienia żadnego związku mającego podstawnik oksymowy w pozycji C-5 i grupę monosacharydową w pozycji C-13.

176 733 (iii) Europejskie zgłoszenie patentowe nr 0411897 ujawnia pewne pochodne awermektyny, w których grupa 4 - lub 4'-hydroksylowa obecna w grupie sacharydowej przyłączonej do pozycji C-13 jest zastąpiona przez podstawioną grupę acyloaminową lub benzoiloaminową. Związki według wynalazku dzięki wprowadzonej poprawce do R⁵ nie obejmują 4'-podstawionych pochodnych. Ponadto w cytowanym zgłoszeniu EPO nie ujawniono żadnego związku mającego podstawnik oksymowy w pozycji C-5 i monosacharydu w pozycji C-13.

(iv) Europejskie zgłoszenie patentowe nr 0428286 ujawnia pewne pochodne awermektyny, w których atomy węgla C-24 i C-25 są podstawione atomem wodoru, grupami alkilowymi, alkenylowymi, podstawionymi alkilowymi lub podstawionymi alkenylowymi. Zgłoszenie to nie obejmuje naturalnych awermektyn lub związków według niniejszego wynalazku dzięki zastrzeżeniu, że ani R3 ani R4 nie oznaczają grup metylowych. Ponadto w tym zgłoszeniu patentowym nie ma ujawnienia żadnego związku mającego podstawnik oksymowy w pozycji C-5 i grupę monosacharydową w pozycji C-13.

(v) Europejskie zgłoszenie patentowe nr 0379341 ujawnia rozmaite pochodne awermektyny mające podstawnik 5-oksoiminowy, jednak wszystkie z właściwych przykładów mają grupę disacharydową lub podstawioną disacharydową (R3) w pozycji C-13, i nie ujawniono żadnego związku mającego podstawnik α-L-oleandrozyloksylowy (monosacharydowy) w pozycji C-13 i podstawnik oksymowy w pozycji C-5, jak w niniejszym wynalazku.

3. Zgłaszający odkryli, że związki według niniejszego wynalazku posiadające grupę α-L-oleandrczzyloksylową (monosacharydową) w pozycji C-13 i podstawnik 5-oksymowy nieoczekiwanie wykazują bardzo wysoką siłę działania przeciw pchłom, co przy niskiej toksyczności czyni je szczególnie przydatnymi do leczenia zapchlenia zwierząt domowych. To szczególne połączenie podstawników nie było dotychczas opisane, a te związki są nowe, ponadto ten wysoki poziom czynności przeciw pchłom nie jest udziałem związków monosacharydowych znanych dotychczas, którym brak podstawnika C-5-oksymowego, lub C-13disacharydowych 5-oksymów lub odpowiednich związków szeregu milbemycyny, którym brak grupy sacharydowej w pozycji C-13.

4. To odkrycie jest szczególnie nieoczekiwane, ponieważ ogólnie przyjęto, że monosacharydy awermektyny są mniej czynne niż ich odpowiedniki disacharydowe. Zatem związki według wynalazku są nowe a ich własności nieoczekiwanie lepsze, i spełniają wszystkie wymagania zdolności do opatentowania.

Stwierdzono, że pewne związki otrzymywane syntetycznie ze znanych awermektyn i pewne pochodne awermektyn posiadają nieoczekiwane korzystne właściwości biologiczne.

Jednym z aspektów wynalazku są związki o wzorze (I)

OCH₃

HO

H.

ί

N

OR⁴

176 733 w którym linia przerywana między pozycjami 22 i 23 oznacza alternatywne wiązanie i albo wiązanie to jest obecne zaś podstawnika R¹ nie ma, albo związek nie zawiera tego wiązania i wówczas R1 oznacza H, OH, R² oznacza grupę C1-C8 alkilową lub C3-C8 cykloalkilową, i R⁴ oznacza H lub grupę hydrolizującą in vivo do związku, w którym R⁴ oznacza H.

Jeśli z kontekstu nie wynika inaczej wszystkie podstawniki alkilowe lub alkenylowe zawierające 3 lub więcej atomów węgla mogą mieć łańcuch prosty bądź rozgałęziony. Termin grupa arylowa oznacza grupę fenylową, która może być podstawiona przynajmniej jedną grupą C1-C6 alkilową, hydroksylową, Ci-C, alkoksylową, chlorowcem, grupą nitrową lub grupą CF3. W mniejszym wynalazku termin grupa alkilowa będzie oznaczać takie grupy alkilowe zawierające od 1 do 8 atomów węgla jak grupa metylowa, etylowa, propylowa, izopropylowa, butylowa, pentylowa, heksylowa i tym podobne, o łańcuchu prostym lub rozgałęzionym. Termin grupa alkanoilowa będzie obejmował takie grupy alkanoilowe zawierające od 1 do 8 atomów węgla jak grupa formylowa, acetylowa, propionylowa butyrylowa, pentanoilowa, heksanoilowa i tym podobne.

Termin grupa karbamoilowa oznacza grupę -CONR7R8 gdzie R7 i Re są takie same lub różne i oznaczają H, grupę alkilową, arylową, heteroarylową lub pierścień 4-8 członowy zawierający 1 lub więcej atomów O, N lub S.

Grupy hydrolizujące in vivo prowadzące do odpowiednich związków, w których są one zastąpione atomem wodoru są dobrze znane w dziedzinie chemii farmaceutycznej i szeroki wachlarz takich grup można zastosować dla związków według niniejszego wynalazku. Przykładami takich grup są grupy C2-C8 alkanoilowe, aroilowe, karbamoilowe, Ci-Cs alkoksykarbonylowe, oraz reszty kwasów dikarboksylowych i aminokwasów. Poszczególne grupy są przytoczone w poniższych przykładach. Preferowanymi związkami są takie, w których R2 jest taką jak grupa cykloheksylowa, i ewentualnie w pozycji 22-23 związek nie posiada wiązania i Ri oznacza H.

Oksymy monosacharydów, w których R4 oznacza H są szczególnie preferowane.

Indywidualne związki według wynalazku opisane są w podanych poniżej przykładach.

Związkiem najbardziej preferowanym jest monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydro-25-cykloheksyloawermektyny Bi.

Innym aspektem wynalazku jest sposób otrzymywania takiego związku obejmujący etapy (1) utlenianie związku o wzorze (II):

w którym linia przerywana, Ri, r2, jak zdefiniowano powyżej, i R⁵ jest OH lub R⁵ jest grupą α-oleandrozyloksylową prowadzący do związku o wzorze (III):

176 733

i (ii) poddanie związku o wzorze (III) reakcji ze związkiem o wzorze R⁴-O-NH2, gdzie R⁴ jest jak zdefiniowano powyżej i gdzie R⁵ jest grupą a-oleandro:yloksylową, hydrolizowanie otrzymanego związku do związku o wzorze (I), i (iii) jeśli to konieczne i R4 jest wodorem podstawienie go wymienioną grupą taką aby po hydrolizie in vivo otrzymać związek, w którym R4 oznacza H, i jeśli konieczne (iv) uwodornienie związku przez redukcję podwójnego wiązania w pozycji 22-23 do wiązania pojedynczego.

Otrzymywanie związków według wynalazku jest ilustrowane poniżej.

Związki według niniejszego wynalazku można otrzymać wychodząc ze związków o wzorze (iv), których otrzymywanie opisane jest w wyżej wspomnianych publikacjach patentowych.

Związek IIa Wiązanie podwójne obecne, R1 nieobecny. Związek IIb Wiązanie podwójne nieobecne, R1 = H.

176 733

Związek IIc Wiązanie podwójne nieobecne, R¹ = OH.

Semisyntetyczne modyfikacje konieczne do otrzymania związków o wzorze I mogą wymagać przeprowadzenia cyklu kolejnych reakcji i dokładna kolejność przeprowadzania tych transformacji może być różna. Związek zawierający grupę 23-hydroksylową (lub jego chronioną pochodną) może być przekształcony albo w odpowiedni związek 22,23-1:11^0™ albo alternatywnie w odpowiedni związek zawierający podwójne wiązanie w pozycji 22-23 metodami opisanymi w patencie Stanów Zjednoczonych US patent 4328335. Ten ostatni związek można również poddać wodorowawiu do związku 22,23-dihydro przy użyciu katalizatora Wilkinsona w warunkach opisanych w patencie Stanów Zjednoczonych US patent 4199569.

Otrzymywanie związków według wynalazku można osiągnąć przekształcając najpierw na drodze hydrolizy wyżej wspomniane eisacharyey IIa, b i c w odpowiednie monosacharydy. Alternatywna droga otrzymywania monosacharydów oparta jest na bezpośredniej fermentacji według procedury, w której wychodzi się z odpowiedniego aglikonu jak to opisano w zgłoszeniu patentowym Nr 463677.

Alternatywnie związki według wynalazku można otrzymać przeprowadzając powyższe syntetyczne manipulacje na disacharydach IIa, bici końcową hydrolizę produktów do monosacharydów.

Jeśli jest to wskazane grupy hydroksylowe można acylować do estrów stosując takie odczynniki jak bezwodniki i chlorki kwasowe oraz aminę jako zasadę zgodnie z dobrze znanymi ogólnymi procedurami. Grupy hydroksylowe można przekształcić w okso grupy na drodze utleniania dwutlenkiem manganu lub paeruteniαnem tetrapropyloamoniowym. Okso związki można poddać reakcji z hydroksyloaminą lub O-podstawioną hydroksyloaminą otrzymując odpowiednie oksymy.

Związki według wynalazku są efektywne w leczeniu rozmaitych stanów wywoływanych przez pasożyty wewnętrzne, a zwłaszcza, zakażeń jelitowych (robaczyc) najczęściej wywoływanych przez grupę robaków opisywanych jako nicienie (obleńce), które są przyczyną poważnych strat ekonomicznych w hodowli świń, owiec, koni; atakują one również zwierzęta domowe oraz drób. Związki te są również efektywne w zwalczaniu innych nicieni, które atakuj ą różne zwierzęta, jak na przykład: Dirofilaria u psów, innych pasożytów infekuj ących zwierzęta domowe w tym także koty i psy, pasożytów u ludzi w tym pasożytów układu żółądkowo-jelitowego jak: Ancylostoma, Necator, Ascaris, Strongyloides, Trichinella, Capillaria, Toxocara, Toxascaris, Trichuris, Enterobius i pasożytów, które znaleziono we krwi lub innych tkankach i organach jak robaki nitkowców i różnych stanów jelitowych Strongyloides, Toxocara i Trichinella.

Związki te są również szczególnie cenne w leczeniu infekcji wywoływanych przez pasożyty zewnętrzne, a zwłaszcza przez pasożyty stawonogów u ludzi, zwierząt i ptaków, takich jak kleszcze, roztocza, wszy, pchły, muchy mięsne, insekty kąsające i wędrujące larwy owadów dwuskrzydłych, które mogą atakować bydło i konie.

Związki te są również insektycydami aktywnymi w znαlczawu szkodników (plag domowych) takich jak kiiraluchy, mole, robaki dywanowe, muchy domowe jak również aktywnymi środkami w zwalczaniu szkodników stawonogów w przechowywanym zbożu i uprawach rolniczych jak owady pająkowe (spider mites), mszyce, gąsienice oraz zwalczaniu wędrujących owadów prostoskrzydłych jak szarańcze. Odkryliśmy, że związki wchodzące w zakres niniejszego wynalazku są bezpieczne i wykazują nieoczekiwanie wysoką systematyczną aktywność przeciw pchłom i innym ważnym pasożytom stawonogów atakujących koty i psy.

Związki o wzorze (I) można podawać w formie odpowiednio dostosowanej do sytuacji tj. rodzaju zwierzęcia, któremu ma być podany środek oraz zwalczanego pasożytu lub insektu. Związki mogą być podawane na drodze iniekcji, podskórnie lub domięśniowo, lub alternatywnie doustnie w formie kapsułki, pigułki, tabletki, tabletki do żucia lub leku płynnego, mogą też być stosowane powierzchniowo lub jako implanty. Jako sposób podawania powierzchniowego można zastosować zanurzanie (kąpiel), sprej, proszek, puder, wylewanie, 'pwkraplαpie miejscowe, rozpylanie cieczy, szampony, obrożę, wiszący znaczek (ang. tag) lub uprząż. Formy takie przygotowuje się sposobem konwencjonalnym zgodnie ze standardową praktyką weterynaryjną. Tak więc kapsułki, pigułki i tabletki można przy10

176 733 gotować mieszając czynnik aktywny z odpowiednim dokładnie rozdrobnionym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem zawierającym dodatkowo czynnik dezintegrujący i/lub wiążący jak skrobia, laktoza, talk i stearynian magnezu. Formy płynne można przygotować dyspergując czynnik aktywny w roztworze wodnym zawierającym środki dyspergujące lub zwilżające; formy do iniekcji przygotowuje się w postaci sterylnych roztworów lub emulsji. Formy do wylewania i nakraplania sporządza się rozpuszczając czynnik aktywny w akceptowanym ciekłym nośniku (rozczynniku) jak digol butylowy, ciekła parafina lub nielotny ester z dodaniem (lub bez) składnika lotnego jak izopropanol. Alternatywnie formy do wylewania i nakraplania oraz spreje można przygotować przez enkapsułkowanie (ang. encapsulation) tak aby pozostały środek aktywny pozostał na powierzchni zwierzęcia. Formy takie będą się wahać zależnie od ciężaru związku aktywnego zależnie od typu zwierzęcia, któremu podaje się środek, zaawansowania i typu infekcji oraz ciężaru ciała zwierzęcia. Związki można podawać znanymi metodami w sposób ciągły zwłaszcza w profilaktyce. Generalnie przy metodach podawania doustnego, pozajelitowego i wylewania dawka od około 0,001 do 10 mg na kg wagi ciała zwierzęcia podana jednorazowo lub podzielona i podawana w ciągu 1 do 5 dni będzie wystarczająca; oczywiście mogą wystąpić przypadki, gdzie będzie wskazane użycie większych lub mniejszych dawek co również mieści się w zakresie niniejszego wynalazku.

Alternatywnie związki można podawać w pożywieniu dla zwierząt; w tym celu można przygotować skoncentrowane dodatki żywnościowe lub wstępne mieszanki dodawane do normalnego pokarmu.

Do zastosowań jako insektycydy zwalczające szkodniki związki stosuje się w formie sprejów, pyłów, form do wylania, emulsji i tym podobnych zgodnie ze standardową praktyką stosowaną w rolnictwie.

W przypadku stosowania u ludzi związki podaje się w formie akceptowanej farmaceutycznie zgodnie z normalną praktyką medyczną.

Testy prowadzono dla oceny czynności rozmaitych związków przeciwko Ctenocephalides felis felis (pchle kociej) szeregu pochodnych awermektyny włącznie ze związkami zawartymi w niniejszym zgłoszeniu patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 08/491935, które są związkami odpowiadającymi wzorowi ogólnemu:

NOH w którym linia przerywana w pozycji 22-23 oznacza ewentualne wiązanie i albo to wiązanie jest obecne, a R1 jest nieobecny, albo to wiązanie jest nieobecne, a R1 oznacza H lub OH; zaś R² oznacza grupę C1-C8 alkilową lub C3-C8 cykloalkilową.

Związki porównywano z pewnymi związkami według stanu dotychczasowego, w których:

(a) podstawnik C-5 oznacza OH, zamiast grupy oksoiminowej (monosacharydy);

(b) podstawnik C-13 oznacza grupę α-L-oleandrozyloksy-a-L-oleandrozyloksylową (disacharydową) zamiast grupy monosacharydowej i (c) C-13 jj^.st nieobecny (pochodne miibemycyny).

1. Testowanie in-vitro przeciwko Ctenocephalides felis felis prowadzono zgodnie z następującą procedurą ogólną.

1.1. Związki testowe były rozpuszczane w DMSO dla otrzymania roboczego roztworu podstawowego o stężeniu 0,2 mg/ml. Porcję 25 μΐ dodawano do 5 ml krwi cielęcej konserwowanej cytrynianem dla otrzymania początkowego stężenia testowego równego 1 μ g/ml. Rozcieńczenia wykonywano stosując DMSO i 25 (tl rozcieńczynhch roztworów dodawano do 5 ml krwi cielęcej konserwowanej cytrynianem jak poprzednio, dla otrzymania stężeń testowych równych 0,5 μ g/ml, 0,25 μ g/ml, itd. wedle potrzeb.

1.2. Krew cielęcą konserwowaną cytrynianem wytwarzano dodając 100 ml roztworu cytrynianu (cytrynian sodowy 22 g, monohydrat kwasu cytrynowego 8,0 g, glukoza 24,5 g w wodzie 100 m) do 500 ml krwi cielęcej.

1.3.20-25 dorosłych Ctenocephalides felis felis (pchła kocia) zbierano i umieszczano w komorze testowej. Pchły przed użyciem przechowywano przez noc w temperaturze 25°C w atmosferze wilgotnej.

1.4. 5 ml krwi cielęcej konserwowanej cytrynianem zawierającej związek testowy umieszczano w zbiorniku szklanym, który utrzymywano w temperaturze 37°C stosując wbudowany płaszcz wodny. Na otwarty wierzch naciąga się folię Parafilm dla utworzenia szczelnej membrany, przez którą pchły mają się karmić. Komorę testową zawierającą pchły umieszcza się ostrożnie na membranie parafilmowej, a następnie odwraca się zbiornik/komorę testową dla umożliwienia zetknięcia krwi z membraną i rozpoczęcia karmienia się pcheł.

1.5. Pchłom pozwalano karmić się przez 6 godzin, a następnie komorę testową zabierano i przechowywano przez noc w temperaturze 25°C w atmosferze wilgotnej.

1.6. Obserwowano osłabienie i/lub zabicie pcheł i rejestrowano procent pcheł zabitych lub osłabionych. Związki czynne przy 1 μ g/ml testowano przy niższych dawkach. Kiedy związki testowano więcej niż jeden raz (n>l), to rejestrowano procent sumaryczny.

2. Testowane związki i wyniki otrzymane w powyższym teście przedstawiono w następujących tabelach 2.1, 2.2, 2.3 i 2.4, które pokazują związek, grupy podstawnikowe obecne odpowiednio w pozycjach C-22/23; C-25 i C5 oraz czynność przeciwko pchłom in-vitro.

DANE O CZYNNOŚCI PRZECIWKO PCHŁOM IN-VITRO 2.1. ZWIĄZKI WEDŁUG WYNALAZKU

ZWIĄZEK	NR KODU UK	22/23 (RT)	25 (R2)	5	CZYNNOŚĆ PRZECIWKO PCHŁOM % ZABITYCH DAWKA W Ag/ml
0,25	0,5	1,0
Mo^sa^a^ 5-oksoimino-22,23Wihydroawermektyzy B1a (Przykład 3)	146,486	di H	sec- butyl	= NOH	45 (n = 2)		72 (n = 5)
Mo^sa^a^ 5-oksoimino-22,23dtoydro^- cykloheksyloawermektyny B1 (Przykład 5)	124,114	diH	cyklo- heksyl	= NOH	80 (n = 9)	93 (n = 8)	90 (n = 10)
Mo^sach^^ 5-oksoimizc-25eykloheksyloawermektyzy B2 (Przykład 7)	124,069	23-OH	cyklo- heksyl	= NOH	13 (n = 4)	66 (n = 3)	70 (n = 4)
Mo^sa^a^ 5-oksoimino-25eykloheksyloawel·mektyzy B1 (Przykład 9)	124,042	wiązanie podwójne	cyklo- heksyl	= NOH	11 (n = 4)	42 (n = 3)	80 (n = 4)
Mo^sa^a^ 5^^^^awermektyny B1 (Przykład 13)	180,148	wiązanie podwójne	sec- butyl	= NOH	-	-	50 (n = 3)

176 733

2.2. POCHODNE MONOSACHARYDOWE

ZWIĄZEK	Nr kodu UK	22/23	25	5	CZYNNOŚĆ PRZECIWKO PCHŁOM % ZABITYCH przy 1 «g/ml
Meeosachar5d 22,23dih5dreawermekt5n5 B1a (EP-A-0001689 - Przykład 6)	77,090	diH	sec- butyl	OH	0
Monosacharyd awermektyny B1 (związek porównawczy)	80,013	wiązanie podwójne	cyklo- heksyl	OH	0
Monosacharyd 25-C5kloheko5loawermekt5n5 B2 (związek porównawczy)	123,513	23-OH	cyklo- heksyl	OH	0

2.3. OKSYMY DISACHARYDÓW

ZWIĄZEK	Nr kodu UK	22/23	25	5	CZYNNOŚĆ PRZECIWKO PCHŁOM % ZABITYCH przy 1 «g/ml
.S-Ketoksym 22,23-dihydreawermektyny B1a/B1b ^-0379341^½^ 5)	155992	diH	izopropyl sec- butyl	= NOH	0
5-Ketoko5m awermektyny B1a/B1b (EP-A-0379341, Przykład 3)	125886	wiązanie podwójne	sec- butyl	= NOH	0
5-Okooimiee-25-C5klehekoyloawermektyna B1 (związek porównawczy)	124294	wiązanie podwójne	cyklo- heksyl	= NOH	0
5-Oksoimine-25-cykloheko5leawer- mektyna B2 (związek porównawczy)	125315	23-OH	cyklo- heksyl	= NOH	0

2.4. POCHODNE MILBEMYCYNY

ZWIĄZEK	Nr kodu UK	13	22/23	25	5	CZYNNOŚĆ PRZECIWKO PCHŁOM % ZABITYCH przy 1 «g/ml
5-Oksym milbem5C5e5 D (EP-A-110667, Przykład 1)	101,968	H	diH	izo- propyl	= NOH	0

3. Związek z Przekładu 5 niniej5zngo wynalazku (XJK-124,H4) testowano również óa czynność in-vivo w myszy w porównaniu ze związkiem stanu dotychczasowego UK-125,886 (tabela 5.3, związek 2).

Test wykonano zgodnie z następującą procedurą:

3.1. Pchły rutynowo hoduje się na kotach uzyskując dorosłe pchły. 10 nie nakarmionych dorosłych pcheł, które głodowały bez posiłku z krwi, zassano do sterylnej rurki.

3.2. Związki testowe podano doustnie dwudziestogramowym myszom CD1, które pozostawiono na 2 do 4 godzin, następnie znieczulono i wprowadzono do rurki zawierającej pchły.

3.3. Pchłom pozwolono karmić się na myszy przez 1 godzinę.

3.4. Mysz wyciągnięto i nakarmione pchły zassano do rurki zawierającej kawałek papieru, na którym pchły się zatrzymywały. Koniec rurki zamknięto gęstą siatką.

3.5. Sprawdzano paraliż i/lub śmierć pcheł w 4, 24, i 48 godzin po dawkowaniu i notowano liczbę pcheł martwych lub przeżywających.

3.6. Stwierdzono, że związek według wynalazku z Przykładu 5 (UK-124,114) był czynny w powyższym teście przy poziomach dawki malejących do 3 mg/kg, podczas gdy porównawczy związek UK-125,886 (dioksym disacharydu) był testowany przy dwóch dawkach równych 10 mg/kg i 30 mg/kg i okazał się nieczynny przy obu dawkach.

4. Wynild bndań, dla których dynę prnedp^r^-^otK? powyżej, pokazuj, ze związki według niniejszego wynalazku byty wysoce skuteczne w zabijaniu pcheł in-vitro przy stężeniu związków testowych równym 1 μ g/ml, podczas gdy związki według stanu dotychczasowego i związki porównawcze były nieskuteczne przy tej dawce. Te wyniki zostały potwierdzone przez badanie przesiewowe in-vivo na myszach, które potwierdziło, że związek (UK124,114) według wynalazku był wysoce skuteczny doustnie, podczas gdy związek Pisαcharbdowy według stanu dotychczasowego był zasadniczo nieczynny przy testowanych dawkach.

Poniższe Przykłady ilustrują otrzymywanie związków zgodnie z wynalazkiem..

Przykłady 13 do 24 są przykładami związków, w których R⁴ jest grupą zdolną do ulegania hydrolizie in vivo.

Przykład 1. Monosachaiyd 22,23^(^ii^^b^I^d^r^til^l^t^^'t>p^rb B1a

22,23-Dihydroawermektynę B1a (50 g) rozpuszczono w mieszaninie izopropanolu (100 ml) i kwasu siarkowego (1 ml) i otrzymany roztwór mieszano, w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu przez 48 godzin. Mieszaninę reakcyjną wylano na pokruszony lód i ekstrahowano dichlorometanem (2 x 200 ml). Połączone ekstrakty przemyto nasyconym roztworem wodorowęglanu sodowego (100 ml), wysuszono bezwodnym siarczanem magnezowym i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując białe kryształy (14 g), które odsączono. Widma masowe i NMR wykazały pełną zgodność z proponowaną strukturą. Analog B1b otrzymano w sposób identyczny wychodząc z 22,23-dihydrorwermektyry B1b.

Przykład 2.Monosachaiyd5-okso-22,23-dihydpoawermektynyB1a

MorosanharbP 22,23-dihydroawermektyny B1a (14 g) rozpuszczono w eterze dietylowym (200 ml) po czym dodano aktywowany dwutlenek manganu (14 g). Po czterogodzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę przesączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując tytułowy związek (11,4 g), którego widmo NMR było całkowicie zgodne z proponowaną strukturą. Analog B1b otrzymano identyczną metodą wychodząc z monosanharype 22,23-dihydroawermektyny B1b.

Przykład 3.Monosacharyd5-oksyimino-22,23-dihydpoaweπnektynyB1a

Monosachaiyd 5-okso-22,23-dihydrorwermektyny B1a (1 g) rozpuszczono w suchej pirydynie (25 ml) po czym dodano chlorowodorek hydroksyloaminy (1 g). Mieszaninę reakcyjną mieszano i ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 4 godziny, a następnie po oziębieniu wylano ją na pokruszony lód i ekstrahowano dichlorometanem (2 x 50 ml). Połączone ekstrakty wysuszono bezwodnym siarczanem magnezowym i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt w postaci gumy (1,1 g). Materiał ten oczyszczono metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa), (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), szybkość elucji układem metanol-woda (83:17) 42 ml na minutę. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha uzyskując tytułowy związek jako biały osad o temperaturze topnienia 180-190°C. Widma masowe i NMR wykazały pełną zgodność z proponowaną strukturą.

Monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydroawermektyny B1b otrzymano metodą identyczną wychodząc z monosacerrydu 5-okso-22,23-Pieydronwermektyry B1b.

Przykład 4. Monosachaiyd 22,23^<^^i^^(pI^(^l-2:^^(^c^i<ll^lac^l^f^]/loarv^Γlmt^l^1^t^r^^bB1

25-Cykloheksyloawermektynę B1 (9,9 g) rozpuszczono w toluenie (1 l) i dodano katalizator Wilkinsona [chlore-k tris(trifenylofosfmo)roPu(I)] (9,25 g). Roztwór poddano wodorowaniu w dużej wytrząsarce Parra (nazwa towarowa) w temperaturze pokojowej przy ciśnieniu wodoru (305 barów, 50 psi) 30,5 MPa. Po 3 godzinach wyrównano ciśnienie i mieszaninę reakcyjną pozostawiono na 12 godzin po czym dodano nową porcję katalizatora i wodorowanie prowadzono jak poprzednio przez dalsze 2 godziny aż do zaniku wyjściowego materiału. Roztwór przesączono, odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem

176 733 i pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym eluując produkt dichlorometanem, a później układem dichlorometan-metanol 9:1. Surowy produkt był ponownie chromatografowany na żelu krzemionkowym (200 g) i eluowany układem dichlorometan-metanol 19:1. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano zanieczyszczoną 22,23dihydro-25-cykloheksyloawermektynę B1 w postaci brązowej pianki (10 g). Materiał ten rozpuszczono w mieszaninie izopropanolu (200 ml) i kwasu siarkowego (2 ml) i uzyskany brązowy roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 godzin po czym wylano go na mieszaninę wody z lodem (500 ml) i ekstrahowano dichlorometanem (3 x 200 ml). Warstwę organiczną przemyto nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu potasowego (100 ml), wodą (2x 50 ml), wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt w postaci gumy. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (100 g) eluując produkt dichlorometanem, a następnie układem dichlorometan-octan etylu 2:1 otrzymując tytułowy związek (8,2 g). Widma masowe i NMR wykazały pełną zgodność z proponowaną strukturą.

Przykład 5. Monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydro-25-cykloheksyloawermektyny B1

Monosacharyd 22,23-dihydro-25-cykłoheksyloawermektyny B1 (8,2 g) utleniano do

5-okso pochodnej stosując dwutlenek manganu w bezwodnym eterze dietylowym według procedury podanej w Przykładzie 2. Surowy produkt oczyszczano chromatograficznie na żelu krzemionkowym (50 g) otrzymując 5-okso związek (3,22 g) w postaci żółtej pianki. Produkt ten rozpuszczono w bezwodnej pirydynie (60 ml) i do roztworu dodano chlorowodorek hydroksyloaminy (3,22 g). Po mieszaniu przez 15 godzin w temperaturze pokojowej dodano dalszą porcję chlorowodorku hydroksyloaminy (3,22 g) i roztwór ogrzewano w 50°C aż do zaniku wyjściowego materiału. Roztwór wylano do wody (50 ml) i ekstrahowano eterem dietylowym (3 x 50 ml). Warstwę organiczną przemyto wodą, nasyconym roztworem chlorku sodu, wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (25 g) eluując układem dichlorometan - octan etylu 4:1 i finalnie oczyszczono metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa), (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując układem metanol-woda (9:1) z szybkością 65 ml na minutę. Właściwe frakcje połączono, odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując tytułowy związek (1,53 g). Widma masowe i NMR były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 6. Monosacharyd25-cyłkoheksyloawermełktyiyB2

25-Cykloheksyloawermektynę B2 (10 g) zawieszono w izopropanolu (100 ml) po czym dodano roztwór kwasu siarkowego (2 ml) w izopropanolu (100 ml). Po mieszaniu w temperaturze pokojowej przez 24 godziny klarowny roztwór wylano na lód (600 g) i ekstrahowano dichlorometanem (2 x 100 ml). Warstwę organiczną wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha. Pozostałość rozpuszczono w tetrachlorometanie i pozostawiono w temperaturze 4°C. Wydzielające się wolno kryształy odsączano co pewien czas i stwierdzono, że stanowią one czysty tytułowy związek. Widma masowe i NMR były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 7. Monosacharyd 5-oksyimino-25-cykloheksyloaweΓmektynyB2

Monosacharyd 25-cykloheksyloawermektyny B2 przeprowadzono w tytułowy związek stosując procedury podane w Przykładach 2 i 3. Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 8. Monosacharyd 25-cykloheksyloawermektyny B1

25-cykloheksyloawermektynę B1 (20 g) rozpuszczono w tetrahydrofuranie (250 ml) po czym dodano mieszaninę tetrahydrofuranu (250 ml), wody (10 ml) i kwasu siarkowego (10 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 godzin po czym wylano ją na mieszaninę lodu (500 g) i wody (11) i ekstrahowano dichlorometanem (2 x 500 ml). Warstwę organiczną przemyto nasyconym wodnym roztworem chlorku sodu i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem do pianki. Produkt ten poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (150 g) eluując układem octan etylu - dichlorometan 1:1 uzyskując

176 733 surowy produkt (13,3 g). Finalnego oczyszczania dokonano metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na odwróconej fazie (reverse phase hplc) na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa), (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując układem metanolwoda (4:1) z szybkością 70 ml na minutę. Otrzymano czysty związek tytułowy, którego widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 9. Monosachaiyd 5-oksytmno-25-<cydoheksyloawermełktyny B1

Monosacharyd 25-cykloheksyloawermektyny B1 przeprowadzono w tytułowy związek stosując procedury podane w Przykładach 2 i 3. Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 10. 5-Okso-awermektyna B1a

Awermektynę B1a (2,4 g) rozpuszczono w eterze dietylowym (50 ml) i do roztworu dodano aktywowany dwutlenek manganu (2,0 g). Po 18 godzinach mieszania w temperaturze pokojowej mieszaninę przesączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując tytułowy związek, którego widmo NMR było całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 11. 5-oksyLminoawennekttma B1a

5-Okso-awermektynę B1a (800 mg) (Przykład 10) rozpuszczono w pirydynie (10 ml) i do roztworu dodano chlorowodorek hydroksyloaminy (800 mg). Po 1-godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną wylano na mieszaninę lodu (50 g) i wody (50 ml), zakwaszono stężonym kwasem solnym do pH 4 i ekstrahowano dichlorometanem (3 x 30 ml). Połączone ekstrakty przemyto wodą (20 ml), wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt (1 g). Produkt ten poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (Kiselgel 60, 230-240 mesh, Merck) (100 g) eluując układem dichlorometan - octan etylu (2:1) i finalnie oczyszczano metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa), (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując układem metanol-woda (85:15) z szybkością 70 ml na minutę. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy (290 mg), którego widma masowe i NMR były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 12. Monosacharyd 5-oksyiminoawermektyny B1a

5-Hydroksyiminoawermektynę B1a (50 mg) (Przykład 11) rozpuszczono w mieszaninie izopropanolu (1 ml) i kwasu siarkowego (10 μ 1) i roztwór mieszano w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu przez 48 godzin. Następnie dodano nasycony wodny roztwór wodorowęglanu sodowego (1 ml) i produkt ekstrahowano octanem etylu (2x5 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Otrzymany surowy produkt (25 mg) oczyszczono metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Ultrasphere (nazwa towarowa), (24 x 250 mm, 5 mikronów, ODS-silica, Beckman), eluując układem metanol-woda (85:15) z szybkością 20 ml na minutę. Odpowiednie frakcje połączono otrzymując związek tytułowy, którego widma masowe i NMR były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 13. Monosacharyd 5-(trimetyloacetyloksyimino)-25-cyklohrksylo-22,23dihydroawermektyny B1

Do mieszanego roztworu monosacharydu 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydraawermektyny B1 (Przykład 5) (50 mg) w dichlorometanie (2 ml) w temperaturze pokojowej, dodano trietyloaminę (72 μ 1) a następnie chlorek trimetyloacetylu (80 μ l). Po pozostawieniu mieszaniny reakcyjnej na 18 godzin dodano wodny roztwór kwasu cytrynowego (10%, w/v, 2 ml), oddzielono warstwę organiczną, przemyto ją nasyconym wodnym roztworem chlorku sodu (2 ml), wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt, który poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (Kiselgel 60, 230-400 mesh, Merck) (5 g), eluując produkt eterem dietylowym. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując materiał (53 mg), który oczyszczano dalej metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (21,2 x 250 mm, 5 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 20 ml na minutę układem

176 733 metanol:woda (95:5). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (18 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 14. Monosacharyd 5-(benzoiloksyiminc>)-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1

Monosacharyd 5-oksymino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (70 mg) rozpuszczony w dichlorometanie (30 ml) poddano reakcji z trietyloaminą (50 μ 1) i chlorkiem benzoilu (100 μΧ), i żądany produkt ekstrahowano w sposób identyczny jak opisano w Przykładzie 13. Oczyszczania dokonano metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (41,4x 250 mm, 8 um, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 45 ml na minutę układem metanol:woda (90:10). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (28 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 15. Monosacharyd 5-(N-metylokarbamoiloksyimino)-25-cykloheksylo22,23-dihydroawermektyny B1

Do mieszanego roztworu monosacharydu 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (106 mg) w dichlorometanie (10 ml) dodano izocyjanian metylu (15 μ l) i całość mieszano przez 1 godzinę. Następnie dodano dalszą porcję izocyjanianu metylu (30 μΐ) i mieszanie kontynuowano przez dalsze 72 godziny po czym dodano nasycony wodny roztwór chlorku sodu (10 ml) i eter (30 ml). Ekstrakt organiczny wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt, który oczyszczono metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 45 ml na minutę układem metanol:woda (91:9). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (80 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 16. Monosacharyd 5-(N,N-rimetylokarbamoiloksyimmo)-25-cykloheksyIo-22,23-dihydroawermektyny B1

Do mieszanego roztworu monosacharydu 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (50 mg) w dichlorometanie (2 ml) dodano w temperaturze pokojowej trietyloaminę (72 μΐ) i 4-dimetyloaminopirydynę (1 mg), a następnie chlorek N,N-dimetylokarbamoilu (58 μΐ). Po 3 godzinach dodano dalszą ilość chlorku N,N-dimetylokarbamoilu (58 μ l) i mieszaninę reakcyjną pozostawiono na 18 godzin, po czym dodano wodny roztwór kwasu cytrynowego (10%, w/v, 2 ml) i eter etylowy (20 ml); warstwę organiczną oddzielono, przemyto ją nasyconym wodnym roztworem chlorku sodu (5 ml), wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując surowy produkt, który oczyszczano dalej metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (21,2 x 250 mm, 5 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 10 ml na minutę układem metanol:woda (90:10). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (18 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 17. Monosacharyd 5-(4-metylopiperazynylo-1-karbonyloksyimino)-25cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1

Do mieszanego roztworu N-metylopiperazyny (0,65 ml) i trietyloaminy (1,3 ml) w toluenie (25 ml) wkroplono w temperaturze 0°C w ciągu 15 minut roztwór fosgenu w toluenie (20%, 5,1 ml). Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej, mieszano przez 3 godziny, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem do objętości około 10 ml otrzymując roztwór 1-chlorokarbonylo-4-metylopipera^5yny. Roztwór ten poddano reakcji z monosacharydem 5-oksymino-25-cykloheksyio-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (300 mg), trietyloaminą (110 μ m) i 4-dimetyloaminopirydyną (5 mg) w dichlorometanie (10 ml) w temperaturze pokojowej zgodnie z metodą opisaną w Przykła176 733 dzie 16. Produkt oczyszczano chromatograficznie na żelu krzemionkowym (Kiselgel 60, 230-400 mesh, Merck) (35 g), eluując dichlorometanem. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując produkt (53 mg), który oczyszczano dalej metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (21,2 x 250 mm, 5 μm, ODS-silica, Raipip), eluując z szybkością 20 ml na minutę układem metanol:woda (95:5). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek, tytułowy w postaci białego proszku. Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 18. Moposαcharyd 5-(t-butyloksykwrbopykrksyimipo)-25-cykkiheksylo22.23- dihydroawermektyny B1

Do mieszanego roztworu monosacharydu 5-oksyimipii-25-cyklr)heksylo-22,23-e.ihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (60 mg) i trietyloaminy (50 μ m) w dichlorometanie (5 ml) dodano w temperaturze pokojowej bezwodnik t-butyloksykarbonylowy (60 mg). Po pozostawieniu mieszaniny pw 48 godzin odparowano ją do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując pozostałość, którą rozpuszczono w dichlorometanie i poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (Kiselgel 60, 230-400 mesh, Merck) (5 g), eluując kolumnę dichlorometanem. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (45 mg). Widma masowe NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 19. MoposachaIyd 5-[N-(4-fomryiofenylo)-karbzmoiiokyyimmo]-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektypy B1

Izocyjanian 4-formylofe^ylowy otrzymano metodą opisaną w J. Med. Chem. 32(10), 2354 (1989) i poddano go reakcji z monosacharydem 5-oksyimino-25-cyklohek^sylo-22,23dihydroawermektypy B1 (Przykład 5) (500 mg) w suchym dichlorometanie (50 ml) w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę zgodnie z metodą opisaną w Przykładzie 14. Produkt oczyszczano chromatograficznie na żelu krzemionkowym (Kiselgel, 60, 230-400 mesh, Merck, 125 g), eluując układem heksan - eter 1:1 i zmieniając gradient do 20:80. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (300 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 20. Monosacharyd 5-[N-(4-gdietykiaminometyki)fepylo)-karbopykiksyimino]-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektypy B1

Chlorek 4(dietylowmipometylo)bepkoilu otrzymano metodą opisaną w opisie patentowym US-4623486 i poddano go reakcji z monosacharydem 5-oksyimino-25-cyklohek^sylo22.23- eihydroawermektypy B1 (Przykład 5) (100 mg) w suchym dichlorometanie (50 ml) zawierającym Metyloaminę (450 l) i 4-eimetykiamipopirydypę (126 mg) w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę zgodnie z metodą opisaną w Przykładzie 16. Żądany produkt oczyszczano chromatograficznie na żelu krzemionkowym (Kiselgel 60, 230-400 mesh, Merck) (5 g), eluując układem metanol - dichlorometan 0:100 i zmieniając gradient do 10:90. Odpowiednie frakcje połączono i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (11 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 21. Monosacharyd 5-(N-[4-(4-metylo-l-pipera(ypylome1ylo)-fepylo]karbiinyl0ksyiminίr)-25-cykloheksylo-22,23-dihydroanermektypy B1

Chlorek 4-(4-metylopiperazyp-'1-ylometyki-bepkoilu otrzymano metodą opisaną w opisie patentowym US-4623486 i poddano go reakcji z monosacharydem 5-oksyimino25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektypy B1 (Przykład 5) w sposób identyczny z opisanym w Przykładzie 19. Tytułowy związek otrzymano w postaci białego proszku (18 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 22. Monosacharyd 5-(N-(3-pirydylokarbopylo)-karbamoiloksyimipo)25-cykloheksylo-22,23-giihydroawermektypy B1

Do mieszanego roztworu amidu kwasu nikotynowego (4,88 g) w suchym 1,2-dichloroetapie (500 ml) wkroplono porcjami chlorek okswlilu (5,24 ml). Mieszaninę reakcyjną

176 733 ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 4,5 godziny; po oziębieniu przesączono ją i otrzymany roztwór izocyjanianu nikotynoilowego (50 ml) poddano reakcji z monosacharydem 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (500 mg) w dichlorometanie (10 ml) w temperaturze pokojowej. Po 18 godzinach dodano dalszą porcję roztworu izocyjanianu nikotynoilowego (25 ml) i mieszaninę pozostawiono w temperaturze pokojowej na dalsze 18 godzin. Mieszaninę reakcyjną odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem do pozostałości, którą oczyszczano dalej metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 45 ml na minutę układem metanol:acetonitryl:woda (20:65:15). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku. Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 23. Monosacharyd 5-[N-(3-pirydylo)-karbamoiloksyimino]-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1

Do roztworu dichlorowodorku hydrazydu kwasu nikotynowego (2 g) w wodzie (10 ml) dodano roztwór azotynu sodowego (1,6 g) w wodzie (10 ml) utrzymując temperaturę poniżej 20°C. Następie dodano eter dietylowy (50 ml) i mieszaninę zalkalizowano ostrożnie dodając stały wodorowęglan sodowy. Warstwę organiczną oddzielono, przemyto wodą (20 ml), wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując azydek kwasu nikotynowego (1,1 g) o temp. top. 54°C. Azydek ten (1,1 g) mieszano w suchym toluenie (10 ml) i ogrzewano w temperaturze 100°C w atmosferze azotu przez 8 godzin otrzymując roztwór izocyjanianu 3-pirydylowego. Część tego roztworu (1 ml) poddano reakcji i z monosacharydem 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (100 mg) w toluenie (10 ml) w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, po czym mieszaninę reakcyjną wylano do mieszaniny eter dietylowy - woda (1:1, 30 ml). Warstwę organiczną oddzielono, wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i odparowano do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem do pozostałości (130 mg), którą oczyszczano dalej metodą wysokociśnieniowej chromatografu cieczowej na kolumnie Dynamax (nazwa towarowa) (41,4 x 250 mm, 8 μ m, ODS-silica, Rainin), eluując z szybkością 45 ml na minutę układem metanol:woda (85:15) zmieniając go po 15 minutach na (87:13). Odpowiednie frakcje połączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy w postaci białego proszku (52 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Przykład 24. Monosacharyd 5-(N-aUilokarbamoiloiKyimino)-25-cykloheksylo22,23-dihydroawermektyny B1

Monosacharyd 5-oksyimino-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1 (Przykład 5) (500 mg) poddano reakcji z izocyjanianem allilu (108 mg) w dichlorometanie (50 ml) zgodnie z metodą opisaną w Przykładzie 14. Tytułowy związek otrzymano w postaci białego proszku (352 mg). Widma masowe i NMR produktu były całkowicie zgodne z proponowaną strukturą.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Nowe cenniki przeciwpasożytnicze pokrewne milbemycynom i awermektynom w którym linia przerywana między pozycjami 22 i 23 oznacza alternatywne wiązanie i albo wiązanie to jest obecne i nie ma podstawnika R¹, albo związek nie zawiera tego wiązania i wówczas R¹ oznacza H lub OH, R² oznacza grupę C1-C8 alkilową lub C3-C8 cykloalkilową, i R⁴ oznacza H lub grupę hydrolizującą in vivo do związku, w którym R⁴ oznacza H.
2. 2. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że wymieniona grupa zdolna do ulegania hydrolizie in vivo jest grupą acetylową, t-butylokarbonylową, t-butyloksykarbonylową, benzoilową, metylopiperazynokarbonylową, N-metylokarbamoilową, N,N-dimetylokarbamoilową, N-(4-(formylofenylo)karbamoilową, N-(4-metylo-1-piperazynometylofenylo)-karbonylową, N-(3-pirydylokarbonylo-karbamoilową, N-(3-pirydylo)karbamoilową, N-allilokarbamoilową lub N-(4-dietyloaminometylofenylo)-karbonylową.
3. 3. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że R2 jest grupą cykloheksylową.
4. 4. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że ewentualnie wiązanie w pozycji 22-23 jest nieobecne i R1 jest H.
5. 5. Związki według zastrz. 1, którymi są: monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydroawermektyny B1a, monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydro-25-cykloheksylo-awermektyny B1, monosacharyd 5-oksyimino-25-cykloheksyloawermektyny B2, monosacharyd 5-oksyimino-25-cykloheksyloaweΓmektyny B1, monosacharyd 5-oksyiminoawermektyny B1a.
6. 6. Związek, którym jest monosacharyd 5-oksyimino-22,23-dihydro-25-cykloheksyloawermektyny B1.

   176 733
7. 7. Związek według zastrz. 1, w którym grupa R⁴ jest grupą hydrolizującą in vivi wybrany z grupy:

   monosacharyd 5-(trimetyloacetyloksyimino)-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(benzoiloksyimino)-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N-metylokarbtmaolloksyimmo)-25-cyklohełisydo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N,N-dimet^ylokai^b^ćm^oik^l^:^yiim^^r^o)-^5^-^cyklohe^k^i^y^lo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(4-metyklpiperazyrylo-1-karbonyloksyimino)-25-cykloheksylo-22.23dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(t-butyklksykarbonyloksyimino)-25-cykloheksylo-22,23-dihydrllawermektyny B1, monosacharyd 5-[^^τ-(4-formylofenykl)karbamoiloksyimino]-25-cykioheksylo-22,23-dił'lydroawermektyny B1, monosacharyd 5-[N-(4-dietyloaminometylo)fenylo]-karbonyloksyimino)-25-cykloheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N-(4-(4-metyio-1-piperazyrylo-metylo)fenykl)-karbonyiok.syimiro)25-cyldoheksylo-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N-(3-plrydyklkarbonykl)karbamolloksyimino)-25-cykJoheksylo-22,23dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N-(3-pirydylo)kar;t^£m^oio^]fiS5iinino)-2^i>-^(yklołie^is^)ilc-22,23-dihydroawermektyny B1, monosacharyd 5-(N-aΠilokarbamoiloksyimino)-25-cykioheksylo-22,23-dlhydroawermektyny B1.
8. 8. Farmaceutyczna lub weterynaryjna kompozycja znamienna tym, że zawiera nowy związek o wzorze I oraz akceptowany farmaceutycznie nośnik lub rozczynnik.
9. 9. Sposób otrzymywania nowych związków o wzorze (I):

   w którym linia przerywana między pozycjami 22 i 23 oznacza alternatywne wiązanie i albo wiązanie to jest obecne i nie ma podstawnika R¹, albo związek nie zawiera tego wiązania i wówczas R¹ oznacza H lub OH, R² oznacza grupę C1-C8 alkilową lub C3-C8

   176 733 cykloalkilową, i R^{i * * 4} oznacza H lub grupę hydrolizującą in vivo do związku, w którym R⁴ oznacza H, znamienny tym, że obejmuje etapy (1) utlenianie związku o wzorze (II)

   19 c <

   w którym linia przerywana, R i R , są jak zdefiniowano powyżej i R jest OH lub R jest grupą L-α-oleandrozyloksylową do związku o wzorze (III), i

   (ii) poddanie zwiąeku o wzo rze (III) reakcji ze cwiąekiem o wzorze R⁴-O-RH2 gdzie R4 jest jak zdefiniowano powyżej i gdzie R⁵ jest grupą α-oleandiΌzykiksylową, hydrolizowanie otrzymanego związku do związku o wzorze (I), i (iii) jeśli to konieczne i R4 jest wodorem podstawienie go wymienioną grupą taką aby po hydrolizie in vivo otrzymać związek, w którym R4 oznacza H, i jeśli konieczne (iv) wodorawame zariipzku i redukcjd podwójnewó wiązania za pozycji 2y-23 dc- widzania pojedynczego.