PL157930B1 - The adhesive specific,products containing that specific and the method of adhesive composition manufacture - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest taśma zawierająca elastyczne podłoże i osadzoną na nim kompozycję polimerycznę ulegającą utwardzeniu tylko po wystawieniu na promieniowanie utwardzające ·

Kompooycje przyczepne stosuje się w różnych środowiskach, w których tworzy się połączenia lub uszczelnienia między dwiema znajdującymi się blisko siebie powierzchniami oraz przy ^wytwarzaniu laminatów z różnych maleΓiαłów. Mogą one być stosowane w postaci płynnej · na przykład w postaci cieczy i pozostawione do utwardzenia lub zestalenia in situ na stałą masę, albo mogą być stosowane w postaci taśmy, w której przyczepna kompozycja tworzy powłokę lub warstwę na podtrzymującym podłożu lub błonie.

Takie kompooycje zazwyczaj stanowią zestawy wieloskładnikowe, w których dwa lub więcej składników mesza się w czasie stosowania, po czym zachodzi reakcja chemiczna między składnikami do powstania utwardzonej masy. Jeśli utwardzenie następuje szybko, sporządzona kop)oz^^c^Ja musi być użyta bezzwłocznie. Jeśli w celu odwleczenia lub opóźnienia utwardzenia stosuje się środki opóźniające, to wymagane są dłuzsze okresy czasu dla zakończenia utwardzania i w niektórych przypadkach oznacza to, ze produkt musi być magazynowany w kontrolowanej atmosferze przez kilka dni., aby doprowadzić utwardzenie do końca.

Znane są różne produkty uszczelniające, na przykład szczeliwo i wstępnie formowane taśmy oraz peski do montowania szyb okiennych. Produkty uszczelniające stosuje się do łączenia szyb ze szkła okiennego na brzegach, w pewnym oddaleniu od siebie z przestrzenią wypełnio· ną powietrzem między szybami. Stosuje się Je również jako środki więżące i uszczelniające między szybami a konstrukcją ramy podtrzymijącej, która zazwyczaj jest metalowa.

Trudności związane z opóźnionym utwardzaniem spoiw napotyka się w przemysoowym wytwarzaniu okien, ponieważ stosy połączonych parami szyb okiennych muszą być magazynowane przez kilka dni w celu osiągnięcia całkowitego utwardzenia.

Oferowane produkty uszczelniające zawierają rozpuszczalnik i nieutwardzone maaeriały OoliParyJznθ, mające zdolność płynięcia. Płynny charakter stwarza problemy przy obróbce, gdyż może również powodować niepożądaną migrację maari-ału polimerycznego na powierzchni szkła okiennego, co jest niedopuszczalne ze ^względów estetycznych.

Poza zdolnością przylegania produkty uszczelniające muszą spełniać inne wymagania w odniesieniu do otoczenia w którym są stosowane. Tak więc produkty uszczelniające stosowane jako szczeliwa w konstrukcjach okiennych powinny być odporne na działanie warunków atmosferycznym i muszą być nieprzepuszczalne dla wody i wilgoci.

157 930

Celem wynalazku było opracowanie taśmy do łączenia warstw, zwłaszcza szyb szklanych, w której kompooycja polimeryczna staja się przyczepnie więżąca w wybranym okresie czasu po wprowadzaniu komppoycji polimerycznaj między warstwy₀

Przedmiotem wynalazku jest taśma zawierająca elastyczne podłoże i osadzoną na nim co najmniej z jednej strony kompozycję polimeryczną, przeźroczysta dla promieniowania utwardzającego, mająca grubość do dwukrotnej w stosunku do głębokości przeżroczystości, ulegająca utwardzeniu tylko po wystawieniu na promieniowanie utwardzające, przy czym utwardzenie polimerycznej k^mpoz^i jest inhibitowane przez tlen, która na podłożu ma osadzoną kompozycję polimeryczną o grubości 1,5 - 13 mm zawierającą 60 - 90% kopolimaru/akrylanu butylu-akrylanu etylu/ - /akrylonitrylu i/uub kwasu akrylowego/, 1,5 - 5% akrylanu cynku, 4,5 - 38% dwuakrylanodwuuretanu glikolu po^H^alkj^^^^nw^i^go i 0,2 - 0,5% czynnika sieciującego, dwu- lub trzyfunkcyjnego kwasu akrylowego.

Wśród składników kompoozcji polimerycznej na szczególną uwagę zasługuje dwuakkylanodwuuretan glikolu polialkilenow6go o wzorze A-Rj.-0-C/0/-NH-R,-NH-C/0/-/R3-0/_x-Rg-0-C/0/-NH-R2-NH-C/0/—0-R^-A, w którym A oznacza grupę akrylową CH₂=CHhCC0/0- a R^, Rg i R-j oznaczają takie same lub różne grupy alkUowe, przy czym Rg może oznaczać grupę arylową lub aryl-^^lkl·lową. Związek ten wytwarza się przez poddanie reakcji 1 równoważnika poliglikolu tlenku alkilenu, takiego jak glikole polioksypropylenowy i polioksyetylanowy, z 2 równoważnikami dwuizocyjanianu, takiego Jak toluenodwuizocyjanian /TDI/, metylenodouiyc.cyCaeian /MDI/, lzopropylanodwuizocyjanian /IPDI/, sześciomatylenodwuizocyjanian /HMPDI/o

Produkt reakcji poddaje się następnie reakcji z akrylanem hydrokkyyllilu, takim jak akrylan hydroksyetylu, akrylan hydroksypropylu, metakrylan hydroksyatylu, metakrylan hydroksypropyiu i podobna. Końcowy produkt ma podany wyżej w:i^ri

Taśma według wynalazku może być wykonana w postaci przysoosowaneJ do tak zwanego utwardzania na życzenie nie więżącej komppoycji polimerycznej, w wyniku czego taśma staje się przyczepnie więżąca.

Wyrażenie na życzenie oznacza, ze nie więżąca lompotycja pol^^yczna staje się więżąca w wybranym okresie czasu. Czas ten zależy od użytkownika.

Taśma według wynalazku zawiera elastyczny podkład i kompotycJę polimeryczną nałożoną na ten podkład. K^i^ipoz^c^j a ta jest przeźroczysta wobec promieniowania utwardzającego i ulega utwardzeniu ρrolilelooaelel utwardzającym, które Jest inh^Ł^wam tlenem. KomlpoycJa jest zasadniczo utwardzona w całej części stanowiącej podłoże i nie utwardzona na pierwszej zewnętrznej części powierzchniowej tak, że ta pierwsza część powierzchniowa pozostaje lepka.

Wytwarzanie taśmy przeźroczystej wobec promieniowania utwardzającego, a jednocześnie utwardzanej przez promieniowanie utwardzające, przy czym utwardzanie jest lnhibitowane tlenem, polega na tym, że poddaje się reakcji długołańcuchowy polimer mający wiele niltlrmίnalncch, bocznych grup funkcyjnych ye związkiem tworzącym łańcuchy boczne, zawierającym z pierwszego końca grupy funkcyjne, które reagują z bocznymi grupami funkcyjnymi długołańcuchowego polimeru, a z drugiego końca grupę winylową, tworząc polimer długołańcuchowy z wiltolα krótkimi odstającymi łańcuchami bocznymi zakończonymi grupami winylowymi i mesza się otrzymany polimer długołańcuchowy ze skutecznym cycnnlklθm sieciującym, w obecności promieniowania utwardzającego, a pod nieobecność tlenu, do utworzenia słabowanych mostków zawierających terminalne grupy winylowa,.

Otrzymana taśma przyczepna zawiera polimer długołańcuchowy o wielu krótkich odstających łańcuchach bocznych zakończonych grupami winylowymi, zdolny w obecności proϋβeltoania utwardzającego a pod nieobecność tlenu, do tworzenia mostków sieciowanych, zawierających terminalne grupy winylowe, w wyniku czego ulega utwardzeniu na stała wodoodporne spoiwo.

Zmodyfikowany uariał pol^merycyny mający przyłączone łańcuchy oacym z winylowymi grupami terminalnymi jest płynny, co oznacza, że υβΓίβΙ ten Jest cieczą albo może być przekształcony w płynny w umiarkowanie podwyższonych temperaturach tak, że mieszanina zmodyfkiwanego polimeru, czynnika sieciującego i innych ewentualnych dodatków może być wytłaczana, odlewana, powlekana lub w inny sposób nakładana na powierzchnię podkładu. 3ak wspomiano warstwa przyczepna Jost przeźroczysta wobec promieniowania utwardzającego i zawiera kompozycję poU^mercczną utwerdzalnę w obecności promieniowania utwardzającego, przy czym utwardzanie

157 930 jest inhibitowane przez tl^en. Kompozycja jest zasadniczo utwardzana w całej części stanowiącej podłoże i co najmniej częściowo nieutwardzona na zewnętrznych częściach powierzchniowych.

Za pomocą taśmy według wynalazku można sformować zestaw dwóch szyb, na przykład okien szklanych lub z tworzywa sztucznego, w którym przeciwległe powierzchnie czołowe dwóch szyb utrzymuje się razem, sąsiadującymi brzegami szyb nie więżącą kompozycją polimeryczną między nim, przy czym szyby są oddzielone od siebie w celu zapewniania pomiędzy nimi przestrzeni izolującej. .

Formując zespół dzięki kleistmu charakterowi co najmniej powierzchni kompozyci utrzymuje się razem szyby usytuowane przeciwległe do siebie, a następnie w celu trwałego związania w wybranym czasi-a, kompozycję można przekształcić w przyczepnie więżącą. Trwałe wiązanie następuje po wystawieniu na promieniowanie utwardzające.

K^i^ppoz^c^Ję utwardza się w obecności promieniowania ultrafooletwwago i pod nieobecność tlenu. W ten sposób można sporządzać ukształoowany pasek elastyczny, który Jest utwardzany w całej części stanowiącej podłoże, ale pozostaje lepki i nieutwardzony na powierzchni wystawionej na działanie tlenu. Lepką powierzchnię przykłada się do powierzchni tafli szklanej aby wykluczyć działanie tlenu. Wystawienie nieutwardzonae , lepkiej powierzchni na promieniowanie ultΓafZotetowt, w wybranym czasie powoduje szybkie utwardzenie przy powierzchni uksziaitowanθgo paska z utworzeniem trwałego wiązania adhezyjnego między powierzchnią szklaną a paskiem. Promieniowanie u lt ra f^et o <awa w celu utwardzenia na życzenie kieruje się bądź poprzez szkło, bądź przez sam mitei^-t.

^^i^Ppoz^c^je f otoutwardzalna' polimeryzują według mechanizmu wolnych rodników inicjowanego światem ultraiżoletwwym. Użyte do połączenia części powinny być przeźroczyste dla światła ulfrafioletoaego w zakresie widma UV, zwłaszcza w zakresie 300 - 400 nm, zwłaszcza 365 nm, która jest długością najczęstszą w przemysłowych piecach UV. Utwardzenie kompoz^l przeprowadza się w ciągu sekund lub mnut w zależności od natężenia źródła światła, na przykład przez wystawienie do światła lampy RS-1, utwardzenie trwa 15 minut.

Komppoycje po^imeryczne utwardzają się pod nieobecność tlenu tworząc mocne wiązanie. Utwardzenie przeprowadza się przez usunięcie dostępu tlenu. Sieciowanie pojawia się w komppoyoci polimerycznej w obecności promieniowania utwardzającego, przy czym siecit^wanie lub utwardzanie fnhibitowane jest tlenem.

Kompooycja polmeryczną jest tak zestawiona, żeby nieutwardzona mieszanina była przeźroczysta dla prom.eniowania utwardzającego do głębokości 2,5 cm, a zwłaszcza do głębokości 1,6 cm. Oznacza to, ze korpooycJa jest przeźroczysta dla promeniowenia na głębokość

2,5 cm od powierzchni kompooyyci,na którą pada promieniowanie„ G łł ć ta nazywana jest głębokością przeźroczystości.

W szczególności kompozycje będą miały głębokość przeźroczyśtości nie więcej niż 1,2 cm, a zwykle 0,6 cm.

Grubość utwardzanej kompooycji jest proporcjonalna do głębokości przeźroczy^tości.

W szczególności maksymalna grubość koπιrPoycJi, która może być utwardzona jest równa dwukrotnej głębokości komppoycji dla przypadku, w którym ^^ntwa lub powłoka komppoycji Jest wystawiona na promieniowanie utwardzające y przeciwległych stron warstwy lub powłoki. Tak więc kompozycja może być utrzmywana w stanie nieutwardzonym przez wykluczenie promieniowania u twarozającego, na przykład przez przetyzmywania komppoycji w zamknięciu nieprzepuszczalnym dla promieniowania utwardzającego.

Utwardzenie komppoyzjl inhlbitowane Jest przez tlen tak, że należy unikać obecności tlenu rozpuszczonego lub w inny sposób zaokludowanego lub wprowadzonego do kompooyzji.

Z tego względu kompozycję uwalnia się od gazowego tlenu. Dopóki powierzchnia zewnętrzna komρpzyzjl jest otwarta do atmosfery i w ten sposób wystawiona na działanie tlenu, ta część powierzchni zewnętrznej pozostanie lepka, nawet jeśli część stanowiąca podłoże jest utwardzona pod działanem promieniowania utwardzającego penetrującego korpooyzję. Lepka część powierzchni może być przyklej ona do powierzchni podkładu tak, że wyklucza się dostęp tlenu do tej części powierzchni. Jeśli promieniowanie utwardzające zdolne jest przeniknąć do

157 930 powierzchni lepkiej, będź przez podkład, jeśli Jeet on przeźroczysty wobec promieniowania utwardzającego, będź przez podłoże stanowiące utwardzoną kompooycję dopóki Jest ona przeźroczysta wobec promieniowania, lepka powierzchnia zewnętrzna komppoyyji zostanie utwardzona. Jeśli podkład Jest nieprzeźroczysty lub JaóśLi. część lepka nie Jest wystawiona na działania promieniowania utwardzajęcego, pozostanie ona lepka.

Kompipoycja ma lepkość co najmniej 50.000 Pa.e a korzystnie 1010.000 Pa.s w temperaturze 25°C i jest ciekła. Kompooycja nie tworzy zacieków w stanie płynnym, gdy Jest nakładana na grubość co najmniej 1,5 mm. Przez określenie komppoycja nie tworzy zacieków należy rozumieć, że komppzycja może być nakładana w stanie płynnym między taflą szklanę a ramę podtrzymuJęcę oddzielonę na odległość co najmniej 1,5 mm i nie wypłynie.

Komppoycja może zawierać tradycyjne dodatki w celu nadania jej znanych pożędanych własności, na przykład promotory adhaeji, plastyfikatory, fotoinicjatory, stabilizatory, pigmenty i wypełniacze.

Przy wytwarzaniu polimeru niezmodyfikowanego ροποιρργυ polimeryzuje się pod nieobecność rozpuszczalnika lub w obecności rozpuszczalnika, który można łatwo usunęć po polimeryzacji, na przykład toluenu lub ksylenu. Jeśli nie stosuje się rozpuszczalnika inicjator polimeryzacji rozpuszcza się w mieszaninie ιηοηοιι^υ, co zwykle wymaga chłodzenia mieszaniny, aby utrzymać w czasie fiolimer^/zację temperatur ²⁵°C l.u^b niższy ^będź inicjator ^dodaje s^{ię d}o meszaniny reakcyjnej w czasie polimeryzacci, przy czym zawartość inhibitora również reguluje się i utrzymuje na wymaganym poziomie.

Pod nieobecność rozpuszczalnika lepkość mieszaniny oolίmθryyαcyJnaj wzrasta w miarę postępu polimeryzacji powoa^-ujęc konieczność mieszania z wysokim obrotowym.

Jak podano powyżej polimeryzacja może być prowadzona z lub bez rozpuszczalnika. Jeśli stosuje się rozpuszczalnik, to jego temperatura wrzenia powinna być dostatecznie niska, aby ułatwić usuwanie go pod koniec polimeryzaa.] i, gdy wymagany Jest polimer całkowicie wolny od rozpuszczalnika.

Utwardzanie kkPpokycJl polm e^cznej przeprowadza się przez wystawienie na promieniowanie ultrafooeeoowe, na przykład lamp o niskiej intensywności lub radiacji słonecznej . Promieniowanie słoneczne może być dostatecznie skuteczne nawet przez okna z podwójnymi szybami pod warunkiem, że grubość próbki jest mała lub czas wystawiania na promieniowanie dostatecznie długi..

K^i^Ppoz^cja może być formowana w postaci warstwy lub powłoki o grubości co najmniej

1,5 mm na alastyyznmm podkładzie lub nośnika. Na ogół, warstwa lub powłoka ma grubość 1,5 13 mm» Warstwę lub powłokę wystawia się na działanie promieniowania utwardzajęcego, zwłaszcza promieniowania ultrafooletwwego o długości fali 250 - 400 mm w celu utwardzenia warstwy podłoża do postaci sprężynującej. Powierzchnia warstwy wystawiona na działanie tlenu pozostaje nieutwardzona i lepka.

Elastyczny podkład podtrzymujęcy może służyć za okresowy nośnik, który następnie może być usunięty w celu odsłonięcia drugiej nieutwardzonej powierzchni lepkiej . Ta druga powierzchnia może być nieutwardzona dzięki traktowaniu podkładki warstwę wzbogaconę w tlen.

V/ynalayek ziJustktwano w nawięzaniu do załączonych rysunków, które ilustruję poszczególne wykonania, na których fig.l przedstawia przekrój taśmy według wynalazku, którę m^^na zrolować lub zwinęć w celu magazynowania lub transportu, fig.2 przedstawia schematycznie szybę samochodowę ywięzanę ya pomocę taśmy z fig.l y konstrukcję samochodu, fig.3 przedstawia innę taśmę według wynalazku, fig.4 przedstawia przekrój przez taśmę pokazanę na fig.3, fig.5 przedstawia przekrój przez jeszcze innę taśmę, fig.6 przedstawia schematycznie podwójne okno połęczone taśmę z fig.3 i fig.4, fig.7 przedstawia taśmę według fig.3 podobnę do przedstawionej na fig.6, fig.8 przedstawia schamatycznle podwójne okna zmontowane w ramie przy użyciu taśmy według fig.l, fig.9 przedstawia schapatycznia linię technologicznę do produkeci taśmy według fig.l, fig.lOA, 10B i 10C ilustrują schapatycznie podwójne okna połęczone różnymi taśmami, według wynalazku.

Nawiązujęc do fig.l, taśma 10 składa się y warstwy 12 edhezyjnej na błonie podkładu 14. Warstwa adhezyjna 12 ma utwardzone podłoża 16, lapkę część powierzchni zewnętrznej 16 i lepkę część powierzchni wawnntrznej 20. Słona podkładu 14 ma tnrytdhezyjne powłoki 22 i 23, na powierzchniach yewnętrznaj i wew^ęrznej .

157 930

Zespół okienny 24 przedstawiony na fig.2_o składa się z szyby szklanej 28 zamontowanej na konstrukcji samochodowej z przestrzenią 30 wypełnionę powietrzem między nimi» Przeciwległe wewnntrzne powierzchnie konssrukcji 24 i szyba 28 połęczone są razem na ich sąsiadujących brzegach za pomocę warstwy adhezyjnej 12 z taśmy 10 przedstawionej na fig.l. Przy montowaniu takiego zespołu lepkę część powierzchni 18 kontaktuje się z zewnętrznym brzegiem szyby szklanej 28 w celu przyklejenia taśmy 10 do szyby 28. Następnie z warstwy adhezywnej 12 usuwa się błonę podkładu 14 odsłaniając lepką część powierzchni 20 i szybę szklaną 28 z warstwą adhezywną 12 znajdującą się na niej, nakłada się przeciwległe na konstrukcję 26 i przytwierdza za pomocą lepkiej części powierzchni 20. Powłoka nieadhezywna 23 pozwala na łatwe usunięcie błony podkładu 14 z warstwy 12.

Przyklejenie lepkich części powierzchni 18 i 20 do szyby 28 i kon9srukcji 26 powoduje wyeliminowanie tlenu z części powierzchniowych 18 i 20, a następnie wystawienie na promieniowanie utwardza jąc^na przyk ład promieniowanie UV przechodzące przez szybę 28 powoduje utwardzenie powierzchni kontaktowych 34 i 36 dając trwałe wiązanie. W szczególności warstwa 12 o grubości 1,5 - 13 mm ulega utwardzeniu przez promieniowanie UV o długości fali 250 1 400 nm.

W dalszym nawiązaniu do fig.3 i 4 taśma 38 ma warstwę gumy 40 i warstwę adhezywną 42 oddzieloną za pomocą paska rozpórki 68, która może być na przykład metalowa lub z tworzywa sztucznego. Warstwa adhezywna 42 składa się z utwardzonego podłoża 44, lepkiej części zewnętrznej 46, lepkiej części wewnnęrznej 47 i powierzchni kontaktowej 48. Pasek rozpórki 88 może być falowany, aby taśma 38 była elastyczna. Pasek rozpórki może stanowić falistą wstęgę metalową o bocznych brzegach rozpórki. Taśmę 38 można stosować do łączenia ze sobą szyb szklanych w sposób analogiczny do przedstawionego na fig.6 i 7.

Taśma 50 przedstawiona na fig.5, składa się z dolnej i górnej warstwy gumy 52, rozporki 54 i warstw adhezywnych 56. Każda warstwa adhezywna 56 ma utwardzone podłoże 58,zewnętrzną lepką powierzchnię 60 i wewnnęrzną utwardzoną powierzchnię kontaktową 61.

W wariancie przedstawionym na fig.5 pominąć rozpórkę 54 i wówczas warstwy 52 tworzą pojedynczą warstwę, która może być z tworzywa sztucznego, gumy lub meealu. Pojedyńcza warstwa 52 z tworzywa sztucznego, gumy lub do której przyklejone są warstwy 56 może zawierać typowy środek suszący, taki Jak sito mooskularna. W przypadku metalowej warstwy 52 środek wysuszający mógłby być zawarty w pustej rurce zaopatrzonej w perforacje lub otworki dla umolżiwlinia kontaktu między środkiem suszącym a wilgocią powietrza, zwłaszcza gazów między dwoma szybami szklanymi na fig.7<>

Na fig.6 przedstawiono okno 62, składające się z dwóch szyb 64 i 66 ze znajdującą się między nimi przestrzenią 68, w której jest powiθtrzi. Szyby 64 i 66 połączone są ze sobą za pomocą taśmy 38 przedstawionej na fig.3, w tym przypadku przeciwległe powierzchnie szyb 64 i 66 połączone są ze sobą na sąsiadujących brzegach zewnętrznych za pomocą strony lepkiej 47 warstwy adhezywnej 42. Przy łączeniu szyb 64 i 66 za pomocą lepkiej strony części 47, tlen eliminuje się z bocznych części 47 i części te mogą być utwardzone do utworzenie utwardzonych stron kontaktowych 70 przez promieniowanie utwardzające, na przykład promieniowanie ultrawwe przechodzące przez szybę szklaną 66 i 64.

Na figurze 7 przedstawiono okno 72, które ma szyby szklane 74 i 76 oddzielone przestrzenią powietrzną 78. Szyby 74 i 76 są połączone ze sobą sąsiadującymi brzegami za pomocą taśmy 50 z fig.5. W tym przypadku wykorzystano lepkie części powierzchni 60 taśmy 58 do łączenia szyb 74 i 76, co spowodowało wyeliminowanie tlenu z powierzchni 60, po czym przeprowadzono utwardzenie dla uzyskania utwardzonych powierzchni kontaktowych 80 na przykład za pomocą promieniowania UV przechodzącego przez szyby szklane 72 i 76.

Na figurze 8 przedstawiono okno 150, które zawiera szyby szklane 152 i 154 zamontowane na ramie 156. Szyby 152 i 154 oddzielone są rozpórkę 158 i szczeJL^^^m na ich brzegach bocznych za pomocą szczeliwa 160 określającego przestrzeń powietrzną 162 między nim. Okno 150 montuje się w ramie 156 za pomocą warstwy adhezywnej 12 taśmy 10 przedstawionej na fig.l. Lepkie powierzchnie 18 i 20 warstwy 12 przykleja się do szyby 154 i ramy 156 odpowiednio w ten sposób eliminując tlen, po czym wystawia się na promieniowanie utwardzające, na przykład promieniowanie UV przechodzące przez okno 150 dając utwardzona powierzchnie 18 i 20 o trwałym związaniu.

157 930

Na figurze 9 przedstawiono zestaw 96 do produkcji taśmy 10 przedstawionej na fig.

1. Zestaw 96 obejmuje układ 98 podawania błony, układ 100 dostarczenia spoiwa, przenośnik 102,układ utwardzania 104 i dodatkowy układ utwardzania 108. Układ podawania 98 na rolki 110 i rolkę w kąpieli 112 do dostarczania w sposób ciągły błony podkładu 14 ze źródła /nie pokazanego/. Rolka 112 Jest zanurzona w kąpieli 114, które dogodnie zawiera podkład gruntowy wzbogacony w tlen typu silanu, który nakłada sią na błonę podkładu 14. Przewód tlenowy 116 zapew^i.a dostawę tlenu do łaźni 114 podkładu gruntowego. Tlen w podkładzie grunot^r^y^m służy do inhibi/owenia utwardzania spoiwa stosowanego następnie na błonę 14.

Układ dostarczanie epólwa 10O na dyszę wytłaczarki 118, które dostarcza spoiwo w postaci płynnej na błonę podkładu 14 w miarę jak przesuwa się ona przez przenośnik 102. Przenośnik 102 zawiera parę rolek pasowych 124 i cięgły pas 126 przechodzęcy rolek 124. Błona podkładu 14 jest oparte na pasie 126 w czasie nanoszenia spoiwa z dyszy wytłaczarki 118 na skutek czego na błonie podkładu 14 tworzy się warstwa adhezywna 12.

Układ utwardzania 104 ma górnę i dolnę baterię 128 i 122 światła UV, które klarują pr/mίeni/waπie UV na warstwę edhezywnę 12. Pas cięgły 126 dogodnie ma otwartę powierzchnię lub w każdym razie Jest przeźroczysty wobec pr/mleni/wanie UV tak, że pr/milnl/wanίl z dolnej baterii 122 mogło d/slagnęć warstwy 12. W tym celu błona podkładu 14 również powinna być przeźroczysta wobec pr/mieni/wania UV. Dogodnie, bateria górna i dolna 120 i 122 sę stosunkowo długie, zwłaszcza rzędu 10 m i maję lampy o niskiej lub średniej intensywności. W tym przypadku powinno się stosować dodatkowy układ utwardzania 108, który zawiera lampy górnę i dolnę 128 i 138 o wysokiej intensywności z soczewkami górnę i dolnę 132 i 134 do kierowania pr/mleni/waniθ o wysokiej częstotliwości. Rozpylacz 136 jest ewentualnie stosowany do nakładania podkładu gruntowego na wykończony papier 10 przed zwinięciem go w rolkę 138.

Na figurze 10A pokazano zestaw okienny 200, który składa się z okien 202 i 204, usytuowanych w pewnej odległości od siebie, między którymi znajduje się izolująca przestrzeń powietrzna 206. Okna 202 i 204 oddzielone sę od siebie rozpórkę 208, którę może być wydłużony element aluminiowy o przekroju pr/stokatnym. Rozpórka 208 jest przyklejona i znajduje się między przeciwległymi powierzchniami szyb 202 i 204 za pomocę adhezywnego szczeliwa 210 1 212 poczatkowo nałożonego w postaci powłoki na przeciwległych bokach rozpórki 206. Szczeliwa 210 i 212 wykonane sę z zakrytych kompp/zcji tworzęcych untan. Po zestawieniu szyb 202 i 204 z rozpórkę 208 umilszczona między nim,, powllcz/nę spoiwem, zestaw 200 ogrzewa się w celu odsłonięcia izocyjanianów w ^11^0^^1, którę następnie utwardza się tworzęc szczeliwa 210 i 212.

Na figurze 10B przedstawiono zestaw okienny 220, złożony z oddzielonych od siebie szyb 222 i 224 1 z izolującę przestrzenią powietrznę 226 znajdującę się między nim. Szyby 222 i 224 oddzielone sę od subn za pomocę taśmy 228. Taśma 228, składa się z gumowego paska 230, między którego przeciwległymi bokami znajduje się falisty pasek rozpórki 232. Do przeciwległych boków paska gumowego 230 przyłączone sę warstwy nlopΓθnowl 234. Po zmontowaniu zestawu szyb 222 i 224 z taśmę 228 umuszczonę między nim, zestaw ogrzewa się do stopnia powierzchni warstw neoprmu 234 będęcych w kontakcie z szybami okna, po czym chłodzi się warstwy m^renu 234 uzyskujęc mocne w^zanie adhez^ne»

Na figurze 10C przedstawiono zestaw okienny 240, w którym między oddalonymi od siebie szybami 242 i 244 znajduje się przestrzeń izolacyjna 246. Szyby 242 i 244 oddzielone sę od siebie za pomocę wyciśniętej taśmy nloprlnowθ1 248. Wiązanie adhezywne między taśmę 248 i szybami 242 i 244 wykonuje się w taki sam sposób jak opisano przy warstwach ne/orθnowych 234 na fig. 10B.

Nastapujace przykłady ilustrują w/nć^l.azek bardziej szczegółowo.

Wytwarzanie składników k/mpo/ycji dwuakrylanodwuuretan glikolu oolialkilθ/owθg/· Wytwarzanie polega na reakcji glikolu oolloksyαlklln/owego z dwulz/cyjanianθm aryoowym lub alkilowym i działaniu na otrzymany produkt akrylanem hydroksyaalilu.

Przykładowo, do 537 g glikolu or/0al^{^n}°kya/⁰o·'igo o przeciętnym ciężarze czastlczkowym 775 dodaje się 109 g toluenu, 0,1 g chlorku benzoilu i 250 g t/luenodwuUzocyJanianu. Ca^ło^ść /^grzθwl si^ w temperaturze ⁹⁵ - 100°C ^przez 3,⁵ godziny a nast^ni-e ^dodaje się 191,2 g akrylanu hadroksyor/oylu i przez dalsze 2,5 godziny utrzymuje się temperaturę 95 8

157 930

100°C. W końcu dodaje się 0,114 ml kaprylanu cynowego i ogrzewa się przez dalszą ¹ godzinę. Trójakrylan polioksyalkilenu.

Wytwarzanie polega na reakcji triolu polioksyalkilaoowego z dwuizocyjanannem aryoowym lub alkilowym i działaniu na otrzymany produkt akryaanem hydrokkyyakklu.

Przykładowo, do 1570 g triolu propylθnokyylowegl /Wyandotte Pluracol 220 - nazwa handlowa/ o liczbie hydroksylowej 26,88 dodaje się 0,5 ml 10% roztworu dwuubtylolaurylocyny w Itsylenie, w temperaturze ⁷0°C, a nast^ępnie dodaje si^ę 211 ^g i.zoc^yjanianu metyleno-bisc-^i^i^u i. podnosi s^ię temppratur^ę do 95%, ^utrzymuj^ęc ją na tym piozimie 3 ^godzin^y. Następnie dodaje się dalszę porcję katalizatora /0,5 ml/ i 104,7 g akrylanu hydroksypropylu. Roztwór ogrzewa s^ię 4 ^god^ⁱn^{y d}o temperatur^y 95°C, ^po czym dodaje s^ię do nⁱe^go trzecią porcj^ę katalizatora /0,3 ml/ i po 2 godzinach ogrzewania pozostawia się roztwór do ostygnięcia. Resztkowa zawartość izocyjanianu w produkcie wynooiła 0^33%.

Przykład I. Poli/akrylan butylu - kwas akrylowyll^i^,/. Sporzędzono roztwory monomeru 588 g akrylanu butylu, 130 g kwasu akrylowego, 1,5 g laurylomrrkaptanu 1 1,0 g trójmeeylosilanu -metakrlo^^rop^u w ⁵⁰ ml Iksylenu i. roztwór lotalizatora ²⁰ g nadtlanltu laurylu i 4 g nadtlenku t-butylu w 50 g ksylenu. Polimeryzację rozpoczęto przez wprowadzenie 50 ml roztworu monomeru i 2 ml roztworu katalizatora do kotła zaopatrzonego w mieszadło w atmosferze azotu ⁱ grzanie do temperatur^- 54°C. Po zal^ńczeni-u wprowadzańia do^dano pozostałe nztwor^y w r^ówmważn^yc^h pro^porcjac^h w przecięgu ³ (jodzi-n w tempera turze reakcji. I²⁰ - 130°^C· Otrzyman^y Iklai-own¹ polimer ogrzewano przez nast^ępne ³ godzin^- w temperaturze 100%. Po ochłodzeniu otrzymano hartowany materiał gumowy kopolimer/akrylan butylu - kwas akrylowy/ /84 : 16/.

Ib/ Polimer ten splrządzlnl w sposób przedstawiony w przykładzie la/ stosujęc 80 g akrylanu butylu, 40 g kwasu akryjLowego i 0,2 g lauΓylomrrkaptanu w 10 ml ksylenu jako roztwór monomeru i 2 g nadtlenku laurylu i 0,4 g nadbenzoesanu t-butylu w 10 ml ksylenu jako roztwór katalizatora. Warunki reakcji były takie jak w przykładzie la/. Otrzymano polimer termoplastyczny kopo limęr/akrylan butylu - kwas akrylowy/ /60 : 40/.

Przyk ład II. K^pooi.mr/akrylan etylu - kwas akrylowy - akrylonitryl, a/ Sporz^zono polimer przez dodanie ^do 3²0 ^g ks^ylenu w ^uperaturze 1.0°% roztworu monomerów i roztworu katalizatora przez okres 3 godzin. Roztwór monomerów zawierał 2900 g akrylanu etylu, 76 g akrylonitrylu, 76 g kwasu akrylowθgo i 3 g laurylomarkaptanu. Roztwór katalizatora zawierał 26 g nadtlenku laurylu i 7 g nadbenzoesanu butylu w 273 g ksylenu. Otr^^^mam wysoce lepki kopolimer o proporcji 95,2 : 2,5.

Przyk ład III. Kopooimer/akrylan butylu - akrylan etylu - akrylonitryl. Polimer ten yłytworzono w sposób podany w przykładzie II z tym, że 1450 g akrylanu etylu zastępiono 1450 g akrylanu butylu w celu wytworzenia polimeru o równoważnych proporcjach akrylanu ^but^{ylu i} a^kr^y]^anu ο^Ιι^ a także roztwór monomerów zawiera^ł I,^{5 g} Uirne toks^i-lanu -metakrllokslprlpylu. Maaeriał ten był wysoce lepki o proporcci komonomerów 47,5 : 47,5 : 2,5 : 2,5.

Przykład IV. KopollmθΓ/akrllan butylu - akrylan etylu - kwas akrylowy/.

Do naczynia reakcyjnego dodano roztwór 72,6 g akrylanu etylu, 93 g akrylanu butylu, 3,8 g kwasu akrylowego, 5 g azo-bis-izobutyrnnitryłu i 0,68 g merkaptooauryłu. Poczętkowo dodano 10 g i roztwór ogrzewano do zakończania dodawaaia. Następnie dodano resztę z takę szybkościę, ^aby temperatura ^^'rtnⁱtrzna by^ła w zakres^ 125 ^- 1.30%. Dodawanie prowadzono p^rzez ^ok^res ¹ g^odziny, po którym to czasie polimer mógł być łatwo mieszany. Otrzymano poJLi^mer w postaci klarowne;] ^ale lepkiej cibcz¹ w temperaturze 25% o (STopereci ^monoMrów 54,⁵ : ⁴³,1 : ²,4,

Przykład V. Koppllmer/akrllan butylu - akrylan etylu - kwas akrylowy/. Polimeryzację rozpoczęto z roztworem składajęcym się z 21,7 g akrylanu etylu, 50 g akrylanu butylu, 3 g kwasu akrylowego, 2 o azo-bis-izobutyronitryłu i 0,2 g iaurylomrrkaptanu w reaktorze o powolnym grzanlu^, pocz^sz^- od temperatur^- 25%. ^Rozpoczęła s^ię eicr^giczia polimeryzacja w temier^turze 55°C. G^łówn^ę częói: polimeryza^i prowadzono w trm^^r^^urzr 100 - ¹²⁰°C przez powolne dodawanie 250 g tej samej mieszaniny monomerów przez okres 2 godzin z zew^^trznę łaźnię chłodzęcą. Ponieważ meszanie na tym etapie stało się trudne, imateiał usunięto z reaktor^a i ogrzewano- przez dodatkowe 2 ^god^ⁱn^y w temperaturze ¹²0%. Polimer był bardzo lepki, o proporcci komonomerów 67 s 28 : 5.

157 930

Przyk ład VI. Kopolimar/akrylan butylu - akrylan etylu - kwas akrylowy/.

Roztwór wyjściowy, składający się z 45 g akrylanu etylu, 45 g akrylanu butylu, 5 g kwasu akrylowego, 0,5 g azo-bis-izobutyronitryłu i 0,35 g lauryOomerkaptanu dodano w 5 porcjach ^do naczynia real<cyjne^go ^podczas mieszania. Temppratura nacz^ynie rea^kcyjne^go wynooiła 7^°C. Każdą następną porcję dodawano tylko wówczas gdy egzotermie wskazywała, że poprzednia pcrcja ^przerea^gowała. Reakcję kontynuowano ^przez okres 3 ^godzin w temperaturze 80 - 1O5°C z roztworem 442 g akrylanu etylu, 442 g akrylanu butylu, 44 g kwasu akrylowego, 50 g azobis-izobutyronitryłu i 6,1 g lauryoomerkaptanu. Z uwagi na wysoką lepkość produktu, mieszanie w naczyniu reakcyjnym stało się trudne. Polimer wyjęto z naczynia reakcyjnego i ogrzewano dalej bez mieszania w temperaturze 1²°°C przez ^{2 g}odziny. Polimer miał konaystenc^ję gumy o proporcji komonomerów 47,5 : 47,6 ; 4,8.

Przyk ład VII· Kopooimer/akrylan butylu - akrylan etylu - kwas akrylowy/..

Do 1713 g mieszaniny m^nt^i^erów, składającej się z 54,% akrylanu butylu, 42,:% akrylanu etylu i 3,4% kwasu akrylowego dodano 40 g /2,E%/ azo-bis-izobutyronitryłu i 6,8 a /0,%/ laurylomerkaptanu, w temperaturze ²²°^C. ^Roztwór oc^hło^dzono do temperatury 10°C i wkro^plono do ogrzewanej naczynia rea^kc^yjnego o tempera turze ^ściane^k około ⁷⁰°C zaopa trzonago w mieszadło. Natychmiast rozpoczęła się reakcja. Dodawanie kontynuowano i naczynie reakcyjne chłodzono z ta^ką szytikością, e^by temperatura wewnętrzna pozostawała na pozornie 105 - 135°C. Pod koniec dodawania mieszanie polimeru stało się bardzo trudne ze pomocą mieszadła Jednołopatkowago z uwagi na silny efekt Wissanberga. Dodawanie zakończono po 3 godzinach. Polimer ogrzewano ^przez nast^ępne ^{3 g}odzi.ny w tempera turze ⁸⁰ - 100°^C. ^Otrzymany polimer stanowił mt^riał o wysokiej lepkości, o proporcji komonomerów 54,3 i 42,3 : 3,4.

Przykład VIII. Sporządzono roztwór składający się z 865 g akrylanu butylu, ^{535 g} a^kr^ylanu et^ylu, ³⁰ g akrylonitr^ylu, ⁷⁶ g akr^ylanu /3 -karbo^ks^yet^ylu i 1,5 ^g dodscylomerkaptanu. Sporządzono również drugi roztwór zawierający 3,5 g nadtlenku t-butylu, 13,5 g nadtlenku laurylu i 137 ml benzyny lekowej. Kocioł żywicy zawierał 160 ml benzyny lekowej i o^grzewany był ^do temperatury 1⁰0°C. Roztwór monomerów ⁱ inicjatora wkra^plano w równoważnyc^h ilościach przez okres 3 godzin w temperaturze reakcji ⁹⁵ - ¹²⁵°^ prz^y stałym mesz^aniu i niewielkim chłodzeniu łaźnią wodną. Polimer pozostawiono do ochłodzenia. Analiza za pomocą chromatooratii gazm^o-cleczowaj /GLC/ wykazała następującą pozostałośdową zawartość monomeru s akrylan butylu - 0%, akrylan etylu-0 5^%, akryloniiryl-0,03%, akrylan /3 -karboksyetyluθ ,1%·

Przykład IX. Roztwór 1700 g akrylanu butylu, 240 g akrylanu etylu, 60 g kwasu akrylowego i 4 g dodecylomerkaptanu wkroplono do reaktora ogrzanego wstępnie do około ¹⁰⁰°C /temperatura ścianek/. Zawarto^ reaktora mieszana mieszadłem sz^k^(^r^^m o ^po^jadyńczym wale zaopatrzonym w tefonnową łopatkę. W tym samym czasie dodano 80 g nadtlenkowego katalizatora o nazwie handlowej Lupersol 531-80M wkraplajęc z szybkością taką, żeby oba monomery i nadtlenek były zawsze dodawane w tej ' samej proporcci przez cały czas dodawania wynoszący

3,5 godziny. Po począito^^ym dodaniu około 25 ml, naczynie reakcyjne ochłodzono tak, aby tempe ratura reakcji: pozostawała na poziome ⁹⁵ - ¹^^°C. ^Po ^do^dani.u 200 ml m^^^^^ró^w d^od^ano 30 ml toluenu w celu poprawienia mieszania. Następne 30 ml dodano po całkowitym dodaniu 450 ml monomerów i dalsze 70 ml po 600 ml monotnmrów. Klarowny polimer ogrzewano w temperaturze 70°C przez 6 godzin.

Przykład X. Czteroszyjną kolbę, wyposażoną w termommer, szklane mieszadło z pojedyńczym wałem na duże obciążenie z tefonnową łopatką, taΓyommtΓ, wkraplacze monomerów i roztwór początkowy oraz zawierającą 50 g toluenu ogrzano do wrzenia toluenu, Mieszanina monomerów składała się z 1700 g akrylanu butylu, 240 g akrylanu etylu, 60 g kwasu akryoowago i 6 g dodecylomerkaptanu. Roztwór inicjator zawierał 54 g nadtlenku laurylu i 14 g nadbenzoesanu t-butylu w 150 ml toluenu. W przeciągu 3 godzin dwa roztwory dodawano z równoważną szybkością do naczynia reakcyjnego mieszając i chłodząc w celu utr^^^mania temperatury reakcji 85 - 110°C. Polimer można by^ło miesza^ć z łatwości^ą. Ogrzewano ^go następnie ^pr^zez ^noc w tomperaturze 70°^C, po czym oznaczono, ^że l.epkoś^ć wynooito 23600 Pa.s w tempθrat^urz^a 70°C.

157 930 /Brookfiled, Spindla /-/ 3/. Po 4 godzinach w ta/peraturza ⁹3°C pod próżnię w mieszadle Bakar/parkin zawartość ciał stałych wynosiła ,5%· Le^pkość w temperaturze 2⁹°C wynosiła

2,5 x 10⁶ Pa.s i w temperaturze 70°C 0,12 χ 10^{6 p}a.s.

Przykład XI. Traktowanie powierzchniowe taśmy gumowej środkiem fotoutwerdzalnym.

Na oba boki paska gumowego nałożono powłokę z fotoutwardzalnago środka A, przedstawionego w tablicy 2 o grubości około 0,5 mm. Guma składała się z 16% kauczuku butylowego, 26% żywic węglowodorowych, 21% plastyfikatora i 37% sadzy i wypełniaczy nieorganicznych.

Pasek umieszczono między dwiema szybami szklanymi i obie strony szyb szklanych wystawiono na o działanie światła ultrafioletowego o niskiej intensywności wynoszącej 1200 jjM/cm . Użycia środka fotou twardza^ego zapobiega uszkodzeniom spojenia, gdy szyby szklane usuwa się pod wpływem siły lu^b udaru w temperaturze -34°C.

Przykład XII. Wytwarzanie fotoutwardzalnago materiału przyczepnego w świetle ultrafiolatwymrn o niskiej intensywności. Na warstwę traktowanego silkknemm papieru podkładowego wylano warstwę o grubości 0,3 cm fotoutwardzalnego środka A z tablicy 2 i wystawiono na działanie światła ultrafkoaakawego o niskiej intensywności wynoszącej 1200 uM/ ' cm . Po 30 minutach wystawiony materiał został utwardzony, ale obie powierzchnie górne i dolne pozostały lepkie. Materiał miał twardość Shora*a A 48, wydłużania przy rozerwaniu 150%, wytrzymałość na rozerwanie 1,4 kg/cm i wytrzymałość na rozciąganie 7,5 kg/cm . Próbka była elastyczna w te^ier^turze -42°C ^f miała do^br^ę przyczapno^ść szkła ^po prz^yci^śnięciu tafli szklanych do górnej i dolnej powierzchni maaeriału i wystawianiu na działania światła słonecznego na 60 minut w temperaturze 25^eC.

Przykład XIII. Wytwarzania fitoutoardzalnego /at^riał^u przyczepnego w świetle u lt ια^οΙβ^Ν/πι o wysokiej intensywności. Z fotoutwardzalnego środka według receptury B z tabeli 2 wyciśnięto paski o szerokości 1,5 cm i grubości 3 mm na papier podkładowy pokryty silionnam. Paski te przepuszczano pod śradaiociśniθniαwę lampę UV Hanovia 632-8A 431 2 .

/znak towarowy/ o intensywności 31 W/cm z szybkością 13,5 mm/sek. Odpowiada to czasowi wystawienia w więzca zogniskowanego światła 0,5 sekund. Utwardzony pasek przeniesiono na szkło lub na inne stałe powierzchnie tak, aby przymocować go do jednej lub dwóch powierzchni. Po wystawianiu wkładu do źródła światła ultrafóoletwwego o niskiej intensywności, w tym ze światłem słonecznym, /aeri.ał przykleił się do wewnntrznych powierzchni szkła. Maeri-ał pozostawał elastyczny i l.ep¹¹ w temperaturze - ³²°C ^, ale stawał się to/liwy w temperaturze -3⁵°C. Maaeriał wykaz^ał ^bralii spoistości na αnidizooaπym alum.nium w temperaturze -35°C w teścia rozłupywania.

Przykład XIV. Polimer według receptury C z tabeli 2 sporządzono przez mechaniczne mieszania 23,:% dwuakrylanu cynku w 475 g polimeru z przykładu VII i następne ogrza wanie przez 5 ^godzi.n w temperaturze ⁷⁰°C z oltrasowym mieszaniem ^f odpow°.etrzanie/ ^po 5 ^dżinach 30 minutach. Otrzymany polimer miał bardzo m^J:ę przyczepność, był nia zżalowany, alł nia przeźroczysty. Oo polimeru dodano następnie 42,7 g trójakrylaoodwuuretanu glikolu polialkinowago /9 pph/ opisanego powyżej f 2,4 g /0,5 pph/ Igrocura 184. Maaeriał tan mieszano w ta/^peraturza 70°C ^f odpow^trzano^, co s^wcdONa^ znaczna spieniania· Maeriał miał mał^ę przyczepność, był nia zżalow^/·, miał małę płynność f przylegał dostatecznie do podkładu papierowego, Próby wykazały doskonałą przyczepność do szkła występującą po wystawianiu maaeriału na pri/.aniowaaił niewidzialna.

Przykład XV. Wytwarzania fotoutwardzonego maaeriału przyczepnego w świetle ultaafiolotoymm o wysokiej intensywności w calu przyklejania do szkła lub mełalu. Fitiutw^r·dzalny maaeriał według receptury C z tabeli 2 wylano, tworząc ariusz o grubości 2 mm na podkładzie papierowym. Ariusz utwardzono przaz 6-1^10. przepuszczania pod źródłem światła z o

urządzania Hanovia o intensywności 31 W/cm z szybkością 5 /'/π. Odpowiada to czasowi wystawiania 3 sekundy w wiązce zogniskowanego światła. Maaeriał wykazał twardość SKORA A 35 i wydłużania 150%. Maaeriał był dostatecznie lepki., zarówno po stronie górnej Jai i dolnej powierzchni, aby przykleić się bardzo dobrze do powierzchni stałej. Maaeriał tan pocięto na

157 930 paski o szerokości. 1 cm i umieszczono między następującymi powierzchniami: szkło i elumLnium walcowane, szkło i aluminium anodyzowane, szkło i szkło· Po wystawianiu strony szklanej do światła słonecznego na 1 godzinę za podwójnym oknem uzyskano doskonałę przyczepność do wszystkich p^i^i^rzchni wewnntrznych, co rozerwanie spoiny, gdy usunięto powierzchnie szklaną lub metalową. Pozwolono, aby arkusz o wymiarach: szerokość 20,3 cm, grubość 0,47 i długość 30,5 cm spłynął powoli na papierowy podkład w temperaturze 40°C, po czym wystawiono go na działanie lampy Hanovia o szerokości ogniskowej 2,54 cm przy ^szybk^ości przesuwui 122 cm/minutę. Utwardzony arlkusz miał ^mperaturę oldło ³⁵°C i mógł by^ć z łatw^ości^ą usunięty z podkładu papierowej po scbił^zeniu do temperatury, ²⁵°C· Polimer miał własności podane w tabeli 1.

Tabela 1

, Próbka do bbdart	, Polimer ( początkowy	Po w^^ten^eπiu na promie- · niowanie niewidzialna i
Wydłużenie, %	( 350, 500	300 1
. Wytrzymałość na rozerwanie kg/cm	, 29,7 28,5	97.9 89,0 '
i Wytrzymałość na rozciąganie kg/cm	( 9,24, 8,82	12,25 12,60 ,
1 Barwa	1 bezbarwny	blado żółty i
Twardość	‘ 35-40	35 - 40 1
Elastyczność w temp. -32°C	i częściowa	częściowa
i Przyczepność, kg/cm2		6,79 ,
• Sci-nanta nakładką kg/cm2
szkło/szkło	1 1,82X/	5,17 '
szkło/auuminuum tnodwzonane	ΐ 2,52x/	8,82 1

x/ Pogorszenie przyczepności, powierzchnia pozostaje lepka i może być z powrotem przyklejona.

Przykład XVI. Wytwarzanie fotoutwardzalnago mter^ału przyczepnego w świetle ultrafooletww^ o wysokiej intensywności w celu spojenia ze szkłem i metalami.

Fotlutnardzalny maaeriał o recepturze C z tabeli 2 wylano w temperaturze około 60°C, formując obrzeze w kształcie lieery H, według normy amerykaóskiąj ASTM C 715-79, przepr^owadzono fotoutwardzaπie przy wystawieniu do światła słonecznego i oznaczono wydłużenia i przyczepność. Fotoutwardzalny maeriai wykazał takie same w!asnoei:i jak w przykładzie XIX.

Przykład XVII. Do polimeru według przykładu III dodano 2,1% dwuakrylanu c^ynk^u w temperaturze 120°C, mieszano i następni-e ogrzewano w tempera turze 120°C przez 30 mnut. VI celu odpowiedzenia maeri-ału stosowano próżnię. Następnie mieszając w temperaturze 88°C, dodano 15% trójakwylnlonwuuretanu glikolu polialkilernwego i 0,25% Irgacure 184. Mte^n.ał ten rozpostarto następnie na podkładzie papie^Nym do grubości 4 mm. Maaeriał miał bardzo małą płynność w temperaturze otoczenia, przywierał bardzo dobrze do walcowanego alu«nium i szkła i mógł być zdjęty z podkładu papierowego i pocięty. Maaeriał ten umieszczono pod lampą Hanovia o ogniskowej 25,4 mm przy szybkości przesuwu 120 cm/minutę.

Przykład XVIII. Do kopolimeru/akrylanu bu tylu-akryaanu ttylu-akrylonitryła/ z przykładu ΠΙ miesza^jąc do^no ²,1% dwuakryłanu c^yn^ku w tempera turze 1²0°C i nast^ępnie ogrzewano w temperaturze 1²°°^C przez 30 ^mr^ut. W celu odpowi-etrzenia stosowano ^próżnię, ^po czym mieszejęc w temperaturze ⁸0°C dniano 15% ^PA0-I^A i 0,25% Irgacura 1⁸4. Maaeriał: ten umieszczono pod lampą Henovia o ogniskowej 25,4 mm, przy szybkości przesuwu 120 cm/minutę. Maaeriał ten wykazał na spojeniu wytrzymałość na ścinanie 6 kg/cm między płytami szklanymi po wystawieniu ich na działanie światła słonecznego przez 3 dni.

Próbkę do oznaczania wytrzymałości na ścinanie na spojeniu wystawiono na 1000 godzin na dziata^e ^Q - ^{UI w tem}peΓat^uΓz^{t 60}°C /cydkl obejmował 8 jdzin dzi^ałaⁿia światta ^UI i 4 godziny kmdennaaca/. Wykazała ona wówczas przeciętną wytrzymałość na spojeniu 4,15 Ikg/cm².

157 930

Przykład XIX· Fotoutwardzanle 1 własności fizyczne polimeru z przykładu III.

Próbkę środka według receptury 0 z tablicy 1 rozpostarto na podkładzie papiaoowym traktowanym siliknnem do grubości 3.2 mm i fotoutoardzane światłem nieoidzianyym odpowiednio 3-15 mr^ut. Badane mteriały wykazały wydłużenia przy uszkodzeniu wartości 500%. Wytrzymałość na ścinanie ne spojeniu między szkłem była w zakresie 5 - 5.3 kg/cm , po wystawieniu na działanie światła słonecznego przez 3 dni.. Próbkę środka według receptury 0 z tablicy 2 rozpostarto na podkładzie papie^nym traktowanym na grubość 3.2 mm i fotoutwardzano pod lampę UV Hanovia, a następnie umieszczono między szybami wystawionymi na

Światło słoneczne na 3 dni. Otrzymana wytrzymałość na ścinanie na spojeniu wynoosła odpoo wiednio 3.15 do 3,60 kg/cm .

Przykład XX. Fktkutwardztnin i własności fizyczne polimeru z przykładu X.

środek według receptury E z tabeli 2 sporządzono przez zmieszanie polimeru z monometąlkrylanem c^ynku ⁱ k^grzewenk w temperaturze 7°°C ^przez 2 ^godziny. ^Inne składniki mieszano z wysokim momentem ścinającym /Heeke-Buchlnr Iorgas 1^0011^6^ i wytłaczano na arkusze o grubości 4,8 mm i wystawiono na działanie promieniowania niewidzianego o intensywności

120 pw/cm na 3 mnut^y. Mat^rtLał wykazał wydłużanie 200% przy zniszczeniu. Próbki umieszczone między szybami i wystawione na słońce na 3 dni miały wytrzymałość na ścinanie na spojeniu

6,02 kg/cm .

Przykład XXI. Gdy monaoθnatlylαn cynku w przykładzie XX zastąpiono dwume ic akrylanem cynku, utwardzony wstępnie polimer również wydłużenie 200% przy zniszczeniu. Po wystawieniu próbki spojonego szkła na słońce na 3 dni, wytrzymałość spoiny na ścinanie wyniosła 6,1 kg/cm .

Fotoini^(warw slec^o«enln preparatów przyczepnych ograniczono do matθΓlełów optycznie klarownych. Jednakże preparaty, które zawierają wypełniacze nieorganiczne, a zatem sę tańsze, mogę być slecko«ann przez inicjację termicznę, na przykład przez bezpośrednie ogrzewanie lub mikrofale. Opracowano preparaty akrylow^a, które mogę być utwardzone termicznie i pozostaję lepkie tak, że maariLał częścoowo utwardzony może być stosowany Jako przyczepna taśma i arkusz. Powierzchniowa lepkość wynika z inhibi^wania polimeryzacji akrylanu.

Tabela 2

1 - - - - - l_ _ _ _ _	1	A	B	U -	ć	1 - 1_	D	1 E ' .1 - - - - - ·
1 Polimer /przyl<ład III/	1	100	-	1	-	1	-	i i
i Polimer /przykład VII/	1	-	100	1	100	1	-
• Polimer /przykład IX/	1	-	-	1	-	1	100	1 _ 1
1 Mimer /przykład X/	1	-	-	1	-	1	-	1 10C '
' ZDA	1	5	5	1	5		5	1 1
, ZNA	1	-	-	1	-		-	1 5 1
i IDA	l	20	7.7	1	-		-
• PAO-IA	1	41	20,6	1	9		10	i 10 >
' PAO-DA	1	-	20,6		-		-	' - ‘
1 AAD	I	5	8.4		-		-	1 1
( I'rgacum-184x/	1	0,5	0.5		0,5		0,5	' o.s ,
	- . - -.1«			L

X / ' Znak towarowy fotoinicjstora firny Ciba-G»igy /lhhydkok6ycykloheksylkfnnyloknton/

ZDA - dwuakrylan cynku

ZNA - mknomenθkrylan cynku

IDA - ekryaen zoodcyuu

PAO-IA - trójakryaaoodwuuretan glikolu poliθkkilθkowego

PAO-DA - dwuθkrylanodouurntan glioolu pklt3kknaθnonggo

AAD - akrylan /3 -kαrbok^yrnyru/tJ. dimsr kwasu akrylowego/

157 930

FIGJOA. fig.iob.

FIG.10C.

FIG.5.

152

157 930

FIG 3.

Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 5000 zł.

Claims (1)

1. Zastrzeżenie patentowe

   Taśma zawierająca elastyczne podłoże i tsadztną na nim ct najmniej z jednej strony kompozycję polimerycznę ulegającą utwardzeniu tylko po wystawieniu na promieniowanie utwardzające, przy czym utwardzenie polimerycznaj komppozcji jest inhibioowane przez tlen, znamienna tym, że na podłożu ma osadzoną kompozycję polimerycznę o grubości 1,5 - 13 mm zawierającą 60 - 90% kopolimeru /akrylanu butylu-akrylanu etylu/ /akrylonitrylu i/uub kwasu akrylowego/, 1,8 - 5% akrylanu cynku, 4,5 - 38% dwuaakylanodwi^i^retanu glikolu polialkileowwego i 0,2 - 0,5% czynnika sieciującego, dwu lub trzyfunkcyjnego kwasu akrylowego·