PL229790B1 - Ruchoma dźwignica - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Tło wynalazku

Niniejszy wynalazek dotyczy ruchomej dźwignicy zawierającej ramę, która w swojej górnej części jest wyposażona w główną strukturę nośną, a w swojej dolnej części i na przeciwległych bokach dolnej części ramy jest wyposażona w dolne struktury belkowe poprzeczne do głównej struktury nośnej i stojące ramiona między główną strukturą nośną a dolnymi strukturami belkowymi; co najmniej po jednym kole lub układzie kół przy obu końcach dolnych struktur belkowych, tzn. w każdym dolnym narożu dźwignicy; wózek skonfigurowany do przemieszczania się wzdłuż głównej struktury nośnej i wyposażony w człon podnośnikowy; co najmniej jeden mechanizm podnoszenia; co najmniej jeden bęben linowy skonfigurowany do uruchamiania przez mechanizm podnoszenia; i co najmniej jedną linę przebiegającą od bębna linowego mechanizmu podnoszenia do członu podnośnikowego dla prowadzenia członu podnośnikowego.

Takie stoczniowe dźwignice bramowe dla powierzchni magazynowych w terminalach kontenerowych są przeznaczone do układania i przenoszenia kontenerów w składowisku kontenerów. Przemieszczają się one wzdłuż torów równoległych do rzędów kontenerów, na szynach albo na gumowych kołach.

Zwykle mechanizm podnoszenia takiej dźwignicy znajduje się w wózku przemieszczającym się na szczycie głównej struktury nośnej dźwignicy, w którym to przypadku masy przeznaczone do przemieszczania są dość duże, co ma istotny wpływ na wymiary struktur nośnych całej dźwignicy.

Znane dźwignice na ruchomej platformie są podatne na przyspieszenia i opóźnienia, jak również, zwykle w portach, na wpływ wiatru i sztormowej pogody, a wymogiem wobec nich jest stabilność przed upadkiem.

Znane rozwiązanie wymaga również brania pod uwagę wymagających procedur serwisowych i konserwacyjnych dokonywanych na znacznych wysokościach, do których trzeba również przemieszczać niezbędne, potencjalnie ciężkie i duże części zamienne w związku z czynnościami serwisowymi.

Istota wynalazku

Celem wynalazku jest opracowanie dźwignicy umożliwiającej rozwiązanie opisanych powyżej problemów. Cel ten osiągnięto za pomocą dźwignicy według wynalazku, która charakteryzuje się tym, że bęben linowy jest ponadto wyposażony w co najmniej jedną linę podnoszącą połączoną z co najmniej jednym przeciwciężarem. Korzystne przykłady wykonania wynalazku są ujawnione w zastrzeżeniach zależnych.

W przypadku wykorzystywania co najmniej jednego przeciwciężaru w mechanizmie podnoszenia, możliwe są mniejsze wymiary mechanizmu podnoszenia, co umożliwia uzyskanie oszczędności materiałów i kosztów w postaci struktur, silników, oprzyrządowania i kabli zasilających. Kiedy dźwignica podnosi ładunek, tzn. zwykle kontener do położenia górnego, przeciwciężar jest jednocześnie opuszczany do położenia dolnego. W tym położeniu dźwignica jest gotowa do przemieszczania kontenera i ulega przyspieszeniom i opóźnieniom w kierunku ruchu. W związku z tym, stabilność ruchomej dźwignicy jest lepsza niż w przypadku niestosowania przeciwciężarów. Odpowiednio, kiedy przeciwciężar(y) znajduje/znajdują się u góry, a kontener znajduje się u dołu, to kontener zwykle nie jest przemieszczany w kierunku ruchu, tylko zazwyczaj jest pozycjonowany łagodnymi ruchami, tzn. przyspieszenia i opóźnienia boczne (w kierunku ruchu dźwignicy) nie wpływają w znacznym stopniu na dźwignicę.

Umiejscowienie przeciwciężaru (lub przeciwciężarów) w połączeniu ze stojącymi ramionami umożliwia osiągnięcie długiego i zasadniczo pionowego toru ruchu utrzymywanego i sterowanego przeciwciężaru. Stojące ramię zapewnia wystarczająco sztywną strukturę dla przeciwciężaru, również w kierunku poprzecznym, dla zmian przyspieszenia i opóźnienia spowodowanych przemieszczeniami w kierunku ruchu. Stojące ramię nie rozciąga się całkowicie pionowo w górę, lecz zapewnia lekko nachyloną powierzchnię dla ruchu przeciwciężaru. Przeciwciężar jest w ten sposób lekko podparty od spodu przez powierzchnię stojącego ramienia, w którym to przypadku uniemożliwione jest nieustanne jego kołysanie na linie. W związku z tym, przemieszczanie przeciwciężaru jest płynne, nie powoduje hałasu, a na powierzchniach prowadnic nie powstają trwałe odkształcenia ani wyboje, które utrudniałyby ruch przeciwciężaru.

Umiejscowienie kabiny sterowniczej blisko poziomu ziemi, dokładnie naprzeciw strefy załadunkowej, w dolnej części struktury ramienia przy jednym z końców dźwignicy, czyli innymi słowy w połączeniu z wyżej wymienioną dolną strukturą belkową, umożliwia sterowanie operacjami załadunku i rozładunku samochodów ciężarowych i pojazdów wymagających specjalnej dokładności z niewielkiej odległości i z najlepszego możliwego stanowiska monitorowania zapewniającego operatorowi dźwignicy

PL 229 790 B1 najkrótszą odległość patrzenia na strefę załadunkową. Dzięki temu operację taką można uczynić jak najbezpieczniejszą. Dodatkową zaletą w przypadku niniejszego wynalazku jest to, że operator dźwignicy nie musi wspinać się aż na poziom głównej struktury nośnej, ponieważ wysokość pracy znajduje się na znacznie niższym poziomie niż w tradycyjnej stoczniowej dźwignicy bramowej.

Podobnie, umiejscowienie mechanizmu podnoszenia blisko poziomu ziemi, w połączeniu z drugą dolną strukturą belkową, umożliwia umieszczenie ich blisko głównego źródła zasilania, co upraszcza doprowadzenie energii elektrycznej i poprawia rozkład ciężaru dźwignicy. Elementy wymagające prace serwisowe są łatwiej dostępne, a niezbędne części zamienne można do nich łatwo sprowadzać na przykład za pomocą wózka widłowego. W przypadku, gdy kabina sterownicza w ten sposób pozostaje zarazem połączona z dolną strukturą belkową znajdującą się na przeciwległym boku dźwignicy, kabina sterownicza jest usytuowana daleko od źródeł hałasu i drgań. Podczas przenoszenia obciążenia, po opuszczeniu lub podniesieniu kontenera zasadniczo do poziomu kabiny sterowniczej, sam kontener stanowi tymczasową ścianę przeciwdźwiękową między zespołem maszynowym a kabiną sterowniczą.

Przemieszczenie maszynerii i kabiny sterowniczej tak, aby znajdowały się blisko poziomu ziemi, sprawia, że struktura wózka jest lekka, co umożliwia zmniejszenie również masy struktury nośnej dźwignicy. Oczywiście, jednocześnie niższe staje się położenie środka ciężkości dźwignicy, co stabilizuje jej ruch. Ponadto, w górnej części wymagana jest mniejsza liczba korytarzy i platform, jeżeli nie są potrzebne żadne wyjścia awaryjne prowadzące ze szczytu na dół w razie pożarów lub innych wypadków.

Części dźwignicy są zaprojektowane tak, że mogą być pakowane i transportowane jako moduły w kontenerach do miejsca montażu. To sprawia, że transport łatwiej jest planować, jeśli dużych konstrukcyjnych części stalowych i komponentów nie trzeba transportować oddzielnie jako drobnicy. Główna struktura nośna i ramiona są zbudowane z łączonych ze sobą części belkowych przeznaczonych do złączenia na miejscu montażu. Pozostałe części są skonstruowane w podobny sposób, tak aby były pakowane w kontenery.

Lista figur

Wynalazek zostanie teraz opisany bardziej szczegółowo w nawiązaniu do dołączonego rysunku, na którym:

Fig. 1 przedstawia, w widoku perspektywicznym, dźwignicę według wynalazku,

Fig. 2 przedstawia przeciwciężar w jego prowadnicach, według wynalazku, a

Fig. 3 przedstawia konstrukcję systemu linowego według wynalazku w dźwignicy.

Szczegółowy opis wynalazku

Nawiązując do figur, ruchoma dźwignica według wynalazku ma ramę 1, która w swojej górnej części jest wyposażona w główną strukturę nośną 2, a w swojej dolnej części i na przeciwległych bokach dolnej części ramy 1 jest wyposażona w dolne struktury belkowe 3a i 3b poprzeczne do głównej struktury nośnej 2. Główna struktura nośna 2 jest połączona z dolnymi strukturami belkowymi 3a i 3b stojącymi ramionami 4. Stojące ramiona 4 są odchylone od kierunku pionowego w co najmniej jednym kierunku bocznym w celu poprawienia stabilności dźwignicy. Główna struktura nośna 2 zawiera dwa główne elementy nośne 2a poruszające się równolegle w odstępie od siebie i połączone ze sobą górnymi strukturami belkowymi 5a i 5b.

Końce dolnych struktur belkowych 3a i 3b są wyposażone w struktury 6 zespołu jezdnego, z których każda zawiera dwa koła 7 umieszczone jedno za drugim. Całkowita liczba struktur 6 zespołu jezdnego wynosi zatem cztery, po jednej w każdym dolnym narożu dźwignicy. W tym przykładzie koła są gumowe, a zwykle jedno z kół 7 każdej ze struktur 6 zespołu jezdnego jest kołem napędowym, natomiast drugie jest kołem napędzanym. W połączeniu z dźwignicą na gumowych kołach, koła 7 korzystnie są również przechylne. Alternatywnie, liczba kół 7 w każdej ze struktur 6 zespołu jezdnego może wynosić cztery (dwie pary kół, jednego za drugim) albo w każdym z dolnych naroży może być obecne tylko jedno koło 7 (w którym to przypadku struktura nie jest strukturą zespołu jezdnego). Jak już stwierdzono powyżej, koła dźwignicy mogą również być (nieprzechylnymi) kołami jeżdżącymi po szynach.

Wzdłuż głównej struktury nośnej 2 jest umieszczony wózek 8 do przemieszczania zwisającego z niego członu podnośnikowego lub trawersu 9.

Dźwignica zawiera ponadto mechanizmy podnoszenia 10, bębny linowe 24 skonfigurowane do uruchamiania przez mechanizmy podnoszenia 10 oraz liny M1 i M2 przebiegające od bębnów linowych 24 mechanizmów podnoszenia 10 do członu podnośnikowego 9 dla jego prowadzenia. Dźwignica ma również główne źródło zasilania 11 i kabinę sterowniczą 12 dla operatora dźwignicy. Kabina sterownicza 12 znajduje się w połączeniu z jedną dolną strukturą belkową 3a, natomiast mechanizm podnoszenia 10 znajduje się w połączeniu z drugą dolną strukturą belkową 3b; ściślej rzecz ujmując, w tym przykładzie

PL 229 790 B1 kabina sterownicza 12 znajduje się na górze dolnej struktury belkowej 3a, a mechanizm podnoszenia 10 na górze dolnej struktury belkowej 3b. Kabina sterownicza 12 znajduje się pośrodku dolnej struktury belkowej 3a. Z kolei główne źródło zasilania 11 znajduje się w połączeniu z tą samą dolną strukturą belkową 3b, co mechanizm podnoszenia 10. Korzystnie, kabina sterownicza 12, mechanizm podnoszenia 10 i główne źródło zasilania 11 są konstrukcjami modułowymi do zamontowania w dźwignicy.

Według wynalazku, bębny linowe 24 są ponadto wyposażone w liny podnoszące 23 połączone z przeciwciężarami 20, które w niniejszym wynalazku są skonfigurowane do przemieszczania się w prowadnicach 21, 22 umieszczonych w bocznych powierzchniach stojących ramion 4. Bębny linowe 24 i przeciwciężary 20 są skonfigurowane do naprzemiennego uruchamiania za pośrednictwem lin podnoszących. Te przeciwciężary 20 również mogą mieć konstrukcje modułowe do zamontowania w dźwignicy. W ogólnym układzie lin podnoszących 23 wskazane jest, aby po przeciwnych stronach wózka 8 po jednej stronie znajdował się mechanizm podnoszenia 10, natomiast po przeciwnej stronie znajdował się system linowy prowadzący do przeciwciężaru 20, tzn. korzystnie po stronie kabiny sterowniczej 12. W ten sposób siła zapewniana przez przeciwciężar 20 jest przenoszona przez bęben linowy 24 na mechanizm podnoszenia 10, w którym to przypadku udźwig wymagany od mechanizmu podnoszenia 10 jest mniejszy, niż gdyby struktura była zbudowana bez przeciwciężarów 20. Zwykle przeciwciężar 20 jest zawsze podtrzymywany przez linę podnoszącą 23, tzn. nie jest opuszczany na oddzielną platformę lub temu podobną; w związku z tym, na linę podnoszącą 23 zawsze działa siła grawitacji ze względu na przeciwciężar 20.

Na powierzchni bocznej stojącego ramienia 4 znajdują się prowadnice 21,22 w zabezpieczonym gnieździe, aby zapobiec tworzeniu szczęki ściskowej przez przeciwciężar 20, który przemieszcza się w górę i w dół. Gniazda, już na swoim spodzie, korzystnie mają w jej pobliżu przynajmniej tę samą wysokość, co kabina sterownicza 12, ale mogą również aż do samego szczytu być zabezpieczone płytami ochronnymi 25. Wewnątrz stojącego ramienia 4 o konstrukcji skrzynkowej może również być zapewniona przestrzeń zarezerwowana dla ruchu przeciwciężaru 20 i prowadnic 21, 22, w którym to przypadku nie jest konieczna żadna oddzielna struktura w postaci płyt ochronnych 25.

Korzystnie, liczba przeciwciężarów 20 włącznie z ich prowadnicami 21, 22 wynosi dwa, tzn. zarówno stojące ramię 4, jak i mechanizm podnoszenia 10, o których mowa, są wyposażone we własny przeciwciężar. Dwa przeciwciężary 20 umożliwiają uzyskanie korzyści polegającej na tym, że w mechanizmach podnoszenia 10 możliwe jest realizowanie ruchem liny podnoszącej 23 niezależnych przemieszczeń lin i sił, w którym to przypadku nachylenie i ukos kontenera przeznaczonego do zamocowania do członu podnośnikowego 9, a także członu podnośnikowego 9, może być dokładnie regulowane w celu uzyskania prawidłowego nachylenia i ukosu wokół osi pionowej, tak aby zapewnić, że chwytanie i uwalnianie kontenera odbywa się w sposób bezpieczny i szybki.

Prowadnice 21,22 są położone tak, że pierwsza prowadnica 21 utrzymuje przeciwciężar na stojącym ramieniu 4 bocznie (w kierunku ruchu dźwignicy), natomiast druga prowadnica 22 utrzymuje przeciwciężar 20 w kierunku głównej struktury nośnej 2 dźwignicy. W ten sposób, przeciwciężar jest utrz ymywany w dwóch zasadniczo poprzecznych kierunkach. Prowadnice 21,22 mogą również być zrealizowane tak, że kiedy przeciwciężar jest umieszczony pomiędzy prowadnicami, to obie ograniczają jego przemieszczanie się na boki. Przemieszczanie równoległe do głównej struktury nośnej 2 jest ograniczone tak, że przeciwciężar 20 posiada rowek 28, w którym jest umieszczona prowadnica 21, 22, jak zostało to pokazane na fig. 2. Regulowane podtrzymywanie przeciwciężaru 20 może oczywiście być realizowane na wiele różnych sposobów przy zastosowaniu różnych profili lub prętów umożliwiających zapewnienie wystarczającego wsparcia w kierunkach osi x i y trójwymiarowego układu współrzędnych, gdy przeciwciężar przemieszcza się w kierunku osi z (kierunku stojącego ramienia 4). Możliwe jest również zamontowanie między przeciwciężarem 20 a stojącym ramieniem 4 płatu ślizgowego 30 do podtrzymywania przeciwciężaru 20 na przykład na jego ściance przedniej w przypadku, gdy kierunek stojącego ramienia 4 różni się nieznacznie od kierunku powierzchni pionowej. Płat ślizgowy 30 umożliwia zapewnienie odpowiedniego tarcia kinetycznego, aby zapobiegać swobodnemu kołysaniu się przeciwciężaru 20, które powodowałoby hałas. Tarcie może oczywiście również być zapewniane przez prowadnice 21, 22 lub pręty. Płat ślizgowy 30 może być tożsamy z powierzchnią stojącego ramienia 4 między prowadnicami 21, 22 albo może ponadto być wyposażony w odpowiedni materiał dodatkowy dla nadania płatowi ślizgowemu 30 odpowiedniego współczynnika tarcia.

Liczba przeciwciężarów 20 może również wynosić tylko jeden, w którym to przypadku człon równoważący siłę musi być umieszczony oddzielnie, tzn. musi być również obecna waga równoważąca, koło lub przegub, jeśli ma zostać zrealizowane regulowane przechylanie i przekrzywianie wokół osi pionowej. Jeśli chodzi o rozkład obciążenia dźwignicy, to jest on optymalny dla kół 7, gdy przeciwciężar 20

PL 229 790 B1 znajduje się w ramie 1 po stronie przeciwnej do mechanizmu podnoszenia 10. Umożliwia to rozłożenie masy własnej na oba rzędy kół. Możliwe jest jednak umieszczenie przeciwciężaru 20 po tej samej stronie, co mechanizm podnoszenia 10.

Możliwe jest również zapewnienie w przeciwciężarze 20 przestrzeni lub struktury umożliwiającej na przykład ładowanie do niego narzędzi lub części zamiennych dla celów serwisowych. W przypadku, gdy dla przeciwciężaru 20 w położeniu dolnym jest przewidziana klapa lub drzwi w płycie ochronnej 25, to za pomocą przeciwciężaru 20 i mechanizmu podnoszenia 10 możliwe jest podnoszenie ciężkich przedmiotów dla serwisowania dźwignicy, jeśli w górnym położeniu jest obecny odpowiadający jej właz przez płytę ochronną 25 do przeciwciężaru 20.

Fig. 3 pokazuje, w jaki sposób system linowy zrealizowany z przeciwciężarem 20 jest skonfigurowany w ruchomej dźwignicy. Kąt widzenia jest taki sam na fig. 1 i 3, więc oznaczenia liczbowe znajdują się w zasadniczo tych samych miejscach, z wyjątkiem innego położenia wysokości przeciwciężarów 20 przyjętej ze względu na właściwości rysunku. System linowy jest symetryczny względem linii środkowej CL, więc w niniejszym dokumencie opisany jest tylko jeden system linowy. W celu poruszania członem podnośnym 9, liny M1, M2 przebiegają od bębna linowego 24, poprzez górne krążki linowe B1, B2 do członu podnośnikowego 9 zwisającego pod wózkiem 8. Od członu podnośnikowego 9 liny są poprowadzone z powrotem w górę, i pozostając tam biegną dalej do przodu w kierunku głównej struktury nośnej 2, kończąc się przy mechanizmie J do regulowania ukosu członu podnośnikowego 9. Ten mechanizm regulacji J może być wykorzystywany do regulowania ukosu występującego wokół osi pionowej członu podnośnikowego 9. Za pomocą dwóch przebiegających lin i dwóch mechanizmów podnoszenia 10 równoległych względem linii środkowej CL, z których oba są wyposażone w liny M1, M2, możliwe jest realizowanie przechylania członu podnośnikowego 9, w związku z czym jego końce (a więc i końce przenoszonego kontenera) mogą być sprowadzane do wzajemnie różnych położeń wysokości, co może być właściwością niezbędną do wykorzystywania przy opuszczaniu kontenera na przykład na lekko pochyloną naczepę samochodu ciężarowego lub na pochyłą ziemię. Niezbędna jest również możliwość chwytania przechylonego kontenera do podniesienia.

Od bębna linowego 24 poprowadzona jest również lina podnosząca 23, głównie wraz z linami M1, M2. Lina podnosząca 23 jest poprowadzona od bębna linowego 24, poprzez krążek linowy C1 obok wózka 8, a dalej wzdłuż głównej struktury nośnej 2 do krążków linowych K1. Stamtąd lina podnosząca 23 biegnie dalej w dół do krążka linowego L1, wznosi się w górę z powrotem do krążka liniowego K2 przymocowanego obrotowo do ramy 1, dalej opada w dół do krążka liniowego L2 i ponownie powraca do punktu mocowania liny podnoszącej 23, który może znajdować się na przykład w połączeniu z piastą krążka liniowego K2. Krążki linowe L1 , L2 są przymocowane obrotowo do przeciwciężaru 20, mogą obracać się niezależnie od siebie i mogą mieć różne średnice.

Takie rozwiązanie umożliwia przenoszenie siły liny zapewnianej przez przeciwciężary 20 na bęben linowy 24. Przeciwciężary 20 są zawsze zawieszone na linie podnoszącej 23, więc lina podnosząca 23 w naturalny sposób pozostaje napięta. Możliwe jest również umieszczenie krążków linowych (nie pokazano) równolegle do głównej struktury nośnej 2, aby utrzymywać przebieg liny podnoszącej 23.

Lina podnosząca 23 i liny M1, M2 różnią się wyraźnie od siebie, a pierwszą różnicą jest inny kierunek obrotu liny na bębnie linowym 24. Ta różnica kierunku obrotu umożliwia przenoszenie siły liny zapewnianej przez przeciwciężar 20 bezpośrednio na mechanizm podnoszenia. Następna różnica polega na przejściu obok wózka 8, tzn. lina podnosząca 23 nie przebiega przez człon podnośnikowy 9, lecz biegnie dalej bezpośrednio do przeciwciężarów 20. W związku z tym nie ma ona również nic wspólnego z mechanizmem J do regulowania ukosu członu podnośnikowego 9. W przypadku, gdy przeciwciężary 20 znajdują się po stronie przeciwnej do bębna linowego 24 i mechanizmu podnoszenia 10, wówczas rozkład masy staje się korzystny po obu stronach dźwignicy, ujednolicając zużycie kół 7, a także sterowanie prowadzoną dźwignicą.

Wykorzystywanie dodatkowej siły zapewnianej przez przeciwciężar 20 umożliwia zmniejszenie wymiarów struktury i kabli zasilających mechanizmów podnoszenia 10, a ponadto układ ten pozwala zaoszczędzać energię.

Zwykle masa przeciwciężaru 20 może być dobrana tak, że zapewniana przezeń siła liny zasadniczo odpowiada masie pustego członu podnośnikowego 9. Umożliwia to osiągnięcie znacznej poprawy zużycia energii przy podnoszeniu i opuszczaniu przez dźwignicę pustego członu podnośnikowego 9 na odcinku czasowym o znacznej długości podczas jej cykli pracy. Korzystne jest, aby obieg liny między K1-L1-K2-L2 w połączeniu z przeciwciężarem 20 był liczbowo równy obiegowi liny obecnej między, wózkiem 8 a członem podnośnikowym 9. W obu przykładach pokazanych na fig. 1 i 3 wykorzystuje się

PL 229 790 B1 rozwiązanie z czterema linami. W takim przypadku, wysokość podnoszenia członu podnośnikowego 9 i przeciwciężaru 20 jest zasadniczo taka sama, co ułatwia zwymiarowanie.

Korzystne jest wyposażenie wózka 8 i członu podnośnikowego 9 w kamery (nie pokazano), aby umożliwić wystarczająco dokładne przeprowadzanie procedur przenoszenia kontenerów w powierzchni magazynowej, gdyż operator dźwignicy nie monitoruje już miejsc magazynowych ukośnie w dół.

Zwykle taka dźwignica jest duża, w którym to przypadku główna struktura nośna 2 rozciąga się nad licznymi szeregami kontenerów. W celu umożliwienia dalszego obniżenia środka ciężkości dźwignicy, korzystne jest umieszczenie głównych elementów nośnych 2a blisko siebie, w którym to przypadku górne struktury belkowe 5a i 5b stają, się krótsze, a zatem lżejsze. W ten sposób stojące ramiona 4 są wówczas połączone ukośnie z dolnymi strukturami belkowymi 3a i 3b, patrząc na dźwignicę z boku. Oczywiście, zarazem zaoszczędza to materiał, stabilizuje całą dźwignicę i czyni konstrukcję sztywniejszą.

Ta jednostka konstrukcyjna według wynalazku umożliwia osiągnięcie zalet opisanych szczegółowo powyżej.

Powyższy opis wynalazku ma na celu jedynie zilustrowanie podstawowej idei wynalazku. Specjaliści w dziedzinie mogą zatem zmieniać jego szczegóły w zakresie dołączonych zastrzeżeń. Należy zaznaczyć, że główne źródło zasilania może alternatywnie zawierać również bęben kablowy i pręt prowadzący, w którym to przypadku wygląd dźwignicy różni się od konstrukcji pokazanej na rysunku. W takim przypadku dźwignica zależy od zewnętrznego źródła zasilania, które jest dostarczane przez kabel elektryczny biegnący po powierzchni ziemi i rozwijany przez dźwignicę na duży bęben kablowy. Ten przykład wykonania może być istotny w powiązaniu z dźwignicą jeżdżącą po szynach.

Claims (8)

Zastrzeżenia patentowe

1. Ruchoma dźwignica, zawierająca

- ramę (1), która w swojej górnej części jest wyposażona w główną strukturę nośną (2), a w swojej (1) dolnej części i na przeciwległych bokach dolnej części ramy (1) jest wyposażona w dolne struktury belkowe (3a, 3b) poprzeczne do głównej struktury nośnej (2) i stojące ramiona (4) między główną strukturą nośną (2) a dolnymi strukturami belkowymi (3a, 3b),

- co najmniej jedno koło lub układ kół (6, 7) przy obu końcach dolnych struktur belkowych (3a, 3b), tzn. w każdym dolnym narożu dźwignicy,

- wózek (8) skonfigurowany do przemieszczania się wzdłuż głównej struktury nośnej (2) i wyposażony w człon podnośnikowy (9),

- co najmniej jeden mechanizm podnoszenia (10),

- co najmniej jeden bęben linowy (24) skonfigurowany do uruchamiania przez mechanizm podnoszenia (10), oraz

- co najmniej jedną linę (M1, M2) przebiegającą od bębna linowego (24) mechanizmu podnoszenia (10) do członu podnośnikowego (9) dla prowadzenia go, znamienna tym, że bęben linowy (24) jest ponadto wyposażony w co najmniej jedną linę podnoszącą (23) połączoną z co najmniej jednym przeciwciężarem (20) oraz tym, że jest umieszczony w ramie (1) po stronie przeciwnej do mechanizmu podnoszenia (10).

2. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że przeciwciężar (20) jest skonfigurowany do przemieszczania się równolegle do stojącego ramienia (4).

3. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że przeciwciężar (20) jest skonfigurowany do przemieszczania się na powierzchni stojącego ramienia (4) niebędącej powierzchnią pionową.

4. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że liczba przeciwciężarów (20) wynosi dwa, przy czym każdy jest połączony oddzielnie z własnym mechanizmem podnoszenia (10).

5. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że przeciwciężar (20) jest utrzymywany, w sposób regulowany za pomocą prowadnic (21,22) w dwóch zasadniczo poprzecznych kierunkach.

6. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że przynajmniej część grupy obejmującej kabinę sterowniczą (12), mechanizm podnoszenia (10), główne źródło zasilania (11), przeciwciężar i układ kół (6, 7) stanowią konstrukcje modułowe do zamontowania w dźwignicy.

7. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że wózek (8) i jego człon podnośnikowy (9) są wyposażone w kamery.

PL 229 790 Β1

8. Dźwignica według zastrz. 1, znamienna tym, że obieg liny (K1, L1, K2, L2) w połączeniu z przeciwciężarem (20) jest liczbowo równy obiegowi liny między wózkiem (8) a członem podnośnikowym (9).