PL180866B1

PL180866B1 - Nowy trihydrat dichlorowodorku (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]-2-[N-(2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1-ylo)acetylo)amino]propanu

Info

Publication number: PL180866B1
Application number: PL95318327A
Authority: PL
Inventors: Sung-Yong S. Cho; James D. Copp; Francis O. Ginah; Guy J. Hansen; Philip A. Hipskind; Bret E. Huff; Michael J. Martinelli; Michael A. Staszak; Roger W. Tharp-Taylor
Original assignee: Lilly Co Eli
Priority date: 1994-07-12
Filing date: 1995-06-30
Publication date: 2001-04-30
Also published as: IL114474A0; EP0693489A1; FI970107A0; FI970107A; ZA955639B; AU2956095A; CN1157615A; CZ5797A3; IL114474A; HU9700069D0; DE69522619D1; NO970078D0; DK0693489T3; CN1067067C; HUT77948A; ES2163475T3; PT693489E; NZ289652A; CA2194471A1; MX9700271A

Abstract

Nowy trihydrat dichlorowodorku (R)-3-(1 H-indol-3-ilo)-1 -[N-(2-metoksy- benzylo)acetyloamino]-2-[N-(2-(4-(pipe- rydyn-1 -ylo)piperydyn-1 -ylo)acetylo)ami- no]propanu. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest nowy trihydrat dichlorowodorku (R)-3-(1H-indol-3-ilo)- 1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]-2- [N-(2-(4-(piperydyn-1 -ylo)piperydyn1 -ylo)acetylo)amino]propanu, będący antagonistą receptorów tachykinin.

Tachykininy to grupa peptydów zawierających taką samą amidowaną końcową sekwencję karboksylową

Phe-Xaa-Gly-Leu-Met-NH2 zwaną dalej sekwencją nr 1. Jako pierwszy peptyd z tej grupy wyizolowano substancję P, jednak jej oczyszczenia i ustalenia jej podstawowej sekwencji dokonano dopiero we wczesnych latach siedemdziesiątych. Substancja P ma następującą sekwencję aminokwasową:

Arg-Pro-Lys-Pro-Gln-Oln-Phc-Phe-Gly-L-^u-M^t^-^NH'12 zwaną dalej sekwencją nr 2.

W latach 1983 - 1984 było kilka doniesień o wyodrębnieniu z organizmów ssaków dwu nowych tachykinin, zwanych obecnie neurokininą A (a także substancją K, neuromedyną L i neurokininą α) i neurokininą B (a także neuromedyną K i neurokininą β). Przegląd tych doniesień zamieszczono w pracy J. E. Maggio, Peptides 6 (supplement 3): 237 - 243 (1985). Neurokininą A ma następującą sekwencję aminokwasową:

His-Lys-Thr-Asp-Ser-Phe-Val-Gly-Leu-Met-NH2 zwaną dalej sekwencją nr 3. Neurokininą B ma następującą sekwencję aminokwasową:

Asp-Met-His-Asp-Phe-Phe-Val-Gly-Leu-Met-NH2 zwaną dalej sekwencją nr 4.

Tachykininy znajdują się w dużej ilości w ośrodkowym układzie nerwowym i obwodowym układzie nerwowym, są uwalniane z nerwów i mają różnorodne oddziaływania biologiczne, które w większości przypadków zależą od aktywacji specyficznych receptorów, których ekspresja zachodzi na błonach docelowych komórek. Tachykininy są również produkowane przez pewne tkanki nienerwowe.

Należą do tachykinin ssaków substancje P, neurokininą A i neurokininą B oddziaływują poprzez trzy główne podtypy receptorów oznaczane jako odpowiednio NK-1, NK-2 i NK-3. Te receptory są obecne w wielu narządach.

Uważa się, że substancja P bierze udział między innymi w neuroprzewodzeniu odczuć bólu, w tym bólu związanego z migrenowymi bólami głowy i zapaleniem stawów. Wskazywano także na rolę tych peptydów w zaburzeniach układu żołądkowo-jelitowego i chorobach układu żołądkowo-jelitowego, takich jak zapalenie jelit. Uważa się ponadto, iż tachykininy odgrywają rolę w licznych innych schorzeniach, co omówiono w dalszej części opisu.

Ze względu na to, że wiele chorób wiąże się z nadmiarem tachykinin, dla ich zwalczania jest konieczne opracowanie antagonistów receptorów tachykinin. Najwcześniejszymi antagonistami receptorów tachykinin były pochodne peptydowe, które jednak miały ograniczone zastosowanie farmaceutyczne ze względu na ich metaboliczną nietrwałość.

180 866

W późniejszych publikacjach opisano nowe grupy niepeptydylowych antagonistów receptorów tachykinin o ogólnie wyższej przyswajalności biologicznej przy podawaniu doustnym i wyższej trwałości metabolicznej niż wcześniej poznane grupy takich antagonistów. Przykłady takich nowszych niepeptydylowych antagonistów receptorów tachykinin przedstawiono w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5328927, 5360820, 5344830 i 5331089, w publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego nr 591040 Al oraz w publikacjach zgłoszeń PCT nr WO 94/01402, WO 94/04494 i WO 93/011609.

Obecnie nieoczekiwanie stwierdzono, że nowy związek według wynalazku jest silnie działającym niepeptydylowym antagonistą receptorów tachykinin. Ze względu na jego niepeptydylowy charakter związek według wynalazku nie wykazuje wady znanych peptydowych antagonistów receptorów tachykinin, to jest nietrwałości metabolicznej.

Tak więc wynalazek dotyczy nowego związku o wzorze I

OCHs •2 HCl •3H₂O (I) o nazwie trihydrai dichlorowooorku (R)-3 -(1 H-indoI-3-dol-l-[N--2-me(2ksybenzylo)acel tyloamino]-2-[N-(2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1-ylo)acetylo)amino]propanu.

Związek o wzorze I można stosować w leczeniu lub profilaktyce stanów związanych z nadmiarem tachdninie, ewentualnie w postaci środka farmaceutycznego zawierającego ten związek jako substancję czynną oraz znane substancje pomocnicze zwykle stosowane w farmacji, np. nośniki, rozcieńczalniki lub zarobki.

Związek o wzorze I można wytworzyć w reakcji związku o wzorze Ila

O O

O O (Ila) ze związkiem o wzorze III

OCHj («I) lub jego solą, ewentualnie w obecności zasady.

180 866

Korzystnie związek o wzorze 1 wytwarza się drogą reakcji związku o wzorze II

OH

(II) lub jego soli z odpowiednim chlorowcomrówczanem, a następnie reakcji powstałego nowego związku pośredniego ze związkiem o wzorze III

(III) lub jego solą, korzystnie dichlorowodorkiem, ewentualnie w obecności zasady.

Określenie „ewentualnie w obecności zasady” oznacza, że reakcję można prowadzić w obecności zasady, lecz ta obecność nie jest dla przebiegu reakcji konieczna. Do korzystnych zasad należą zasady organiczne zawierające jeden lub większą liczbę atomów azotu, takie jak N-metylomorfolina, etyloamina, dietyloamina, trietyloamina, etylodiizopropyloamina, poliwinylopirydyna, pirydyna itp. Szczególnie korzystne są N-metylomorfolina i pirydyna. Zazwyczaj jednak nie stosuje się zasady.

Reakcje prowadzi się zwykle w niereaktywnym rozpuszczalniku odpowiednim dla wartości temperatury stosowanych w reakcjach. Ogólnie korzystnymi rozpuszczalnikami są rozpuszczalniki niepolarne, a szczególnie korzystny jest chlorek metylenu.

Określenie „chlorowcomrówczan” to ester kwasu chlorowcomrówkowego o wzorze

O

w którym X oznacza atom chlorowca, a R^d oznacza C_rC₆-alkil. Korzystnymi chlorowcomrówczanami są bromomrówczany i chloromrówczany. Szczególnie korzystną są chloromrówczany. Te chlorowcomrówczany, w których Rd oznacza C₃-C_ó-alkil są szczególnie korzystne.

Związek według wynalazku i związki wyjściowe i pośrednie stosowane do jego wytwarzania mogą mieć szereg centrów asymetrii. W wyniku obecności tych centrów chiralności związki te mogą występować jako racematy, mieszaniny enancjomerów i poszczególne enancjomery, a także jako diastereoizomery i mieszaniny diastereoizomerów.

180 866

Związki o wzorze III można wytwarzać z użyciem różnych znanych sposobów. Dwa przykłady takich procedur postępowania ilustrują schematy I i II, na których „APG” oznacza grupę zabezpieczającą grupę aminową, „Ph” oznacza fenyl podstawiony metoksylem w pozycji 2, a „Ind” oznacza ugrupowanie indolu.

Stosowane tu określenie „grupa zabezpieczająca grupę aminową” dotyczy podstawników grupy aminowej powszechnie stosowanych w celu zablokowania czyli zabezpieczenia funkcyjnej grupy aminowej w trakcie reakcji innych grup funkcyjnych związku. Rodzaje stosowanych grup zabezpieczających grupę aminową nie mają zwykle decydującego znaczenia, o ile tylko zderywatyzowana grupa aminowa jest trwała w warunkach reakcji prowadzonych następnie w innych miejscach cząsteczki związku pośredniego i o ile można ją selektywnie usunąć w odpowiedniej chwili bez zniszczenia reszty cząsteczki, włącznie z wszelkimi innymi grupami zabezpieczającymi grupę aminową. Korzystnymi grupami zabezpieczającymi grupę aminową są trityl, t-butoksykarbonyl (t-BOC), alliloksykarbonyl i benzyloksykarbonyl. Inne przykłady grup objętych powyższym określeniem opisał E. Haslam w „Protective Groups in Organie Chemislry” (J.G.W. Mc Omie, wyd., 1973) w rozdziale 2; a także T.W. Greene i P.G.M. Wuts w „Protective Groups in Organie Synthesis” (1991) w rozdziale 7.

W przykładach wspomina się często o tritylowaniu czyli wprowadzaniu grupy tritylowej (trifenylometylowej). Jest to jedynie ilustracja, gdyż fachowiec będzie wiedział, że zamiast niej można stosować inne powyższe grupy zabezpieczające grupę aminową.

a)

Ind · CH,

OH

b)

c)

d)

e)

Ind · CH,

Ind · Ch^

Ind · CH,

Md,

NH

Schemat I

---♦· zabezpieczenie

Ind · CH,

O

II

c.

ΌΗ

O

II

c.

ΌΗ

-* sprzęganie

NH

Ind · CH,

APG

-Ph

APG

NH

Ind · CH,

NH

Ph

APG At.

redukcja

M-l

APG

Ph

Md

NH

Ind · CH,

HjC'

APG . .

acylowanie

APG

NH

I

APG

odbezpieczenie

180 866

a)

Ind · CBj

O

II

Schemat II

b)

c)

Ind · CB,

NB,

NB

APG

->

zabezpieczenie redukcja alkilowanie

odbezpieczenie

Ind · CHj

Ind · CBj

O

II

NB

I

APG

NB,

NB

I

APG

Sprzęganie podstawionej aminy można zrealizować wieloma znanymi sposobami. W tej reakcji sprzęgania często stosuje się znane środki sprzęgające, takie jak 1,1-karbonylodiimidazol, monohydrat 1-etylo-3-(3-dimetyloaminopropylo)karbodiimidu, dicykloheksylokarbodiimid, azodikarboksylan dietylu, 1-hydroksybenzotriazol, chloromrówczan alkilu i zasady typu amin, dichlorofosforan fenylu i izocyjanian chlorosulfonylu. Przykłady tych sposobów opisano poniżej.

Pośredni amid można zredukować do aminy znanymi sposobami. Te reakcje redukcji można prowadzić z użyciem glinowodorku litu, a także wielu innych różnych wodorków na bazie glinu. Szczególnie korzystnym reagentem w tej reakcji redukcji jest RED-AL® (nazwa handlowa 3,4 M roztworu bis(2-metoksyetoksy)glinowodorku sodowego w toluenie). Alternatywnie amid można redukować drogą uwodornienia katalitycznego, jakkolwiek w tym celu trzeba zwykle stosować wysoką temperaturę i wysokie ciśnienie. W celu zredukowania amidu można stosować borowodorek sodowy w połączeniu z innymi reagentami. Kompleksy borowodorów, takie jak kompleks borowodór-siarczek dimetylu, są szczególnie użyteczne w tej reakcji redukcji.

180 866

Acylowanie II-rzędowej aminy można realizować wieloma różnymi zeaeymi sposobami powszechnie stosowanymi przez fachowców. Jednym ze schematów takiej reakcji jest podstawienie z użyciem bezwodnika, takiego jak bezwodnik octowy. Inna często stosowana reakcja to acdlowaeie II-rzędowej aminy z użyciem kwasu karboksylowego, korzystnie w obecności środka aktywującego. W reakcji typu dezalkoksdlewaeia amin stosuje się estry dla zacytowania aminy. Zaktywowane estry, które mogą zapewnić wyższą selektywność są bardzo skutecznymi środkami acylującymi. Jednym z korzystnych zaktywewandch estrów tego typu jest ester p-nitrofeedlu, taki jak octan p-eitrofenylu.

W celu preferencyjnego wytworzenia jednego izomeru optycznego w stosunku do jego eeaecjomeru, fachowiec może zrealizować jedna z dwu dróg. Praktyk może najpierw wytworzyć mieszaninę enancjomerów, a potem rozdzielić te dwa eeaecjemery. Powszechnie stosowany sposób rozdzielania mieszaniny racemicznej (lub mieszaniny enancjomerów) na pojedyncze enancjomery to najpierw przemiana enancjomerów w diastereoizomerd przez wytworzenie soli z optycznie czynną solą lub zasadą. Te diastereeizemerd można następnie rozdzielić wykorzystując ich różną rozpuszczalność, drogą krystalizacji frakcjonowanej, chromatografii, itp. Dalsze szczegóły dotyczące rozdzielania mieszanin eeancjemerdcr:edch można znaleźć w J. Jacques i inni, „ Enantiomers, Racemates, and Resolutions ”, (1991).

Fachowiec może oprócz sposobów ze schematów opisanych powyżej stosować procedurę enancjospecyficzną dla wytworzenia związków o wzorze III. Taką procedurę postępowania projektuje się tak, by w, reakcji syntezy zachować centrum chiralności obecne w związku \hdjścio\hds^ w żądanej erienracji. Przy postępowaniu według takich schematów reakcji zazwyczaj otrzymuje się związek, który w ponad 95% jest żądanym enancjomerem tytułowego produktu. Taką procedurę postępowania rozpoczyna się od użycia konkretnego enancjomeru, takiego jak (R)-(+)-rryptefan (zwany także D-ttyptofanem). Następne reakcje prowadzi się tak, by nie zniszczyć jego chiralności. Takie enancjespecyficree sposoby syntezy są korzystne. Jeden z przykładów takiej procedury postępowania ilustruje schemat III poniżej.

(R)-tryptofan

odbezpieczenie (R)-trityloacetamid

(R)-1ritylotryptofanamid

H (R)-aminoacetamid

180 866

Związek według wynalazku jest użyteczny jako związek wiążący się z receptorami tachykinin, a więc można go stosować jako antagonistę lub agonistę różnych tachykinin. Związek ten jest zatem użyteczny w leczeniu i profilaktyce stanów charakteryzujących się nadmiarem lub niedomiarem tachykinin. Określenie „zaburzenia fizjologiczne związane z nadmiarem lub niedomiarem tachykinin” obejmuje zaburzenia występujące na tle niewłaściwej stymulacji receptorów tachykinin, bez względu na rzeczywistą ilość tachykinin obecną w danym miejscu.

Do tych fizjologicznych zaburzeń mogą należeć zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, takie jak lęk, depresja, psychoza i schizofrenia, zaburzenia neurodegeneratywne, takie jak otępienie, w tym otępienie starcze typu Alzheimera, choroba Alzheimera, otępienie związane z AIDS i zespół Downa, choroby demielinacyjne, takie jak stwardnienie rozsiane i stwardnienie zanikowe boczne, a także inne zaburzenia neuropatologiczne, takie jak neuropatia obwodowa, np. neuropaiia cukrzycowa i po chemioterapii oraz neuralgia poopryszczkowa i inne neuralgie, ostre i przewlekłe choroby dróg oddechowych, takie jak zespół zaburzeń oddechowych dorosłych, odoskrzelowe zapalenie płuc, skurcz oskrzeli, przewlekle zapalenie oskrzeli, kaszel kierowców i astma, choroby zapalne, takie jak zapalenie jelit, łuszczyca, gościec mięśniowo-ścięgnisty, zapalenie kości i stawów oraz reumatoidalne zapalenie stawów, zaburzenia w układzie mięśniowo-szkieletowym, takie jak osteoporoza, alergie, takie jak wyprysk i zapalenie śluzówki nosa, zaburzenia na skutek nadwrażliwości, np. po kontakcie z sumakiem jadowitym, choroby oczu, takie jak zapalenie spojówek, wiosenne zapalenie spojówek, itp., choroby skóry, takie jak kontaktowe zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pokrzywka i inne wypryskowe zapalenia skóry, zaburzenia na tle uzależnień, np. w alkoholizmie, zaburzenia somatyczne na skutek stresu, dystrofia odruchowa, np. zespół bark-ręka, zaburzenia umysłowe, szkodliwe reakcje immunologiczne, takie jak odrzucenie przeszczepionych tkanek i zaburzenia związane ze wzmożoną lub zahamowaną odpowiedzią immunologiczną, np. toczeń rumieniowaty, zaburzenia układu jelitowo-żołądkowego lub choroby związane z kontrolą nerwową w jelitach, takie jak wrzodziejące zapalenie jelit, choroba Crohna i zespół drażliwej okrężnicy, zaburzenia pracy pęcherza moczowego, takie jak hiperrefleksja wypieracza pęcherza i nietrzymanie moczu, stwardnienie tętnic, choroby włókien i kolagenu, takie jak twardzina skóry i motylica eozynochłonna, podrażnienie na tle łagodnego przerostu stercza, zaburzenia przepływu krwi powodowane przez skurcz naczyń i choroby naczynioskurczowe, takie jak dusznica, migrena i choroba Reynauda, wymioty a także ból i odczuwanie bodźców urazowych, np. związanych z dowolnym z wyżej wymienionych stanów, a zwłaszcza z przewodzeniem bólu w migrenie. Przykładowo związek o wzorze I można stosować w leczeniu zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego, takich jak lęk, psychoza i schizofrenia, zaburzenia neurodegeneratywne, takie jak choroba Alzheimera i zespół Downa, choroby dróg oddechowych, takie jak skurcz oskrzeli i astma, choroby zapalne, takie jak zapalenie jelit, zapalenie kości i stawów i reumatoidalne zapalenie stawów, szkodliwe reakcje immunologiczne, takie jak odrzucenie przeszczepu tkanek, zaburzenia układu żołądkowo-jelitowego i choroby związane z kontrolą nerwową w jelitach, takie jak wrzodziejące zapalenie jelit, choroba Crohna i zespół drażliwej okrężnicy, nietrzymanie moczu, zaburzenia przepływu krwi na tle skurczu naczyń, a także ból i odczuwanie bodźców urazowych, np. związanych z dowolnym z wyżej wymienionych stanów lub z przewodzeniem bólu w migrenie.

Wyniki kilku doświadczeń dowodzą, iż związek o wzorze I jest selektywnym antagonistą receptorów tachykinin. Ten związek preferencyjnie wiąże jeden z podtypów receptorów tachykinin w porównaniu z innymi receptorami.

Przykładowo związek będący antagonistą NK-1 jest szczególnie korzystny w leczeniu bólu, zwłaszcza przewlekłego, takiego jak ból neuropatyczny, ból pooperacyjny i migreny, ból związany z zapaleniem stawów, ból związany z nowotworem, przewlekły ból dolnego odcinka kręgosłupa, klasterowy ból głowy, neuralgia opryszczkowa, bóle fantomowe kończyn, ból centralny, ból zębów, ból po oparzeniu słonecznym, ból neuropatyczny, ból odporny na

180 866 opioidy, ból jelit, ból po zabiegu chirurgicznym, ból po urazie kości, ból porodowy, ból pooparzeniowy, ból po porodzie, ból dusznicowy i ból przewodów moczowo-płciowych, w tym na tle zapalenia pęcherza.

Oprócz leczenia bólu związek będący antagonistą NK-1 jest szczególnie korzystny w leczeniu i profilaktyce nietrzymania moczu, podrażnienia na tle łagodnego przerostu stercza, zaburzeń ruchliwości przewodu żołądkowo-jelitowego, takich jak zespół drażliwej okręż.nicy, ostrych i przewlekłych schorzeń dróg oddechowych, takich jak skurcz oskrzeli, odoskrzelowe zapalenie płuc, astma i zespół zaburzeń oddechowych dorosłych, miażdżycy tętnic, chorób zapalnych, takich jak zapalenie jelit, wrzodziejące zapalenie jelit, choroba Crohna, reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie kości i stawów, zapalenie neurogeniczne, alergie, zapalenie śluzówki nosa, kaszel, zapalenie skóry, pokrzywka, łuszczyca, zapalenie spojówek i zwężenie źrenicy na tle podrażnienia, odrzucenia przeszczepów tkanek; wynaczynienia osocza po chemioterapii cytokininami, itp., urazu rdzenia kręgowego, udaru, udaru mózgu (niedokrwienia), choroby Alzheimera, choroby Parkinsona, stwardnienia rozsianego, stwardnienia zanikowego bocznego, schizofrenii, lęku i depresji.

Związek będący antagonistą NK-2 jest szczególnie użyteczny w leczeniu nietrzymania moczu, skurczu oskrzeli, astmy, zespołu zaburzeń oddechowych dorosłych, zaburzeń ruchliwości układu żołądkowo-jelitowego, takich jak zespół drażliwej okrężnicy, oraz bólu.

Działanie biologiczne związku według wynalazku określono z zastosowaniem wstępnych badań przesiewowych, które umożliwiły szybkie i dokładne pomiary wiązania się badanego związku ze znanymi miejscami receptorów NK-1 i NK-2. Próby przydatne dla oceny antagonistów receptorów tachykinin są dobrze znane, np. z publikacji J. Jukic i inni, Life Sciences, 49: 1463-1469 (1991); N. Kucharczyk i inni, Journal ofMedicinal Chemistry, 36:1654-1661(1991); N.Rouissi i inni, Biochemical and Biophysical Research Communications, 176:894-901 (1991).

Próba wiązania receptora NK-1

Próby wiązania radioreceptora przeprowadzono z zastosowaniem protokołu analogicznego do protokołu wcześniej opublikowanego: D.G. Payan i inni, Journal of Immunology, 133: 3260-3265 (1984). W tych próbach podwielokrotną próbkę komórek IM9 (1x10⁶ komórek/probówkę w pożywce RPMI 1604 uzupełnionej 10% płodowej surowicy cielęcej) inkubowano z 20 pM substancji P znaczonej ¹²⁵I w obecności zwiększających się stężeń substancji konkurencyjnej przez 45 minut w 4°C.

Linia komórek IM9 jest dobrze scharakteryzowana i stanowi dostępną linię ludzkich komórek, np. patrz Annals of the New York Academy of Science, 190: 221-234 (1972); Nature (London), 251: 443-444 (1974); Proceedings of the National Academy of Sciences (USA), 71: 84-88 (1974). Te komórki rutynowo w pożywce RPMI 1604 uzupełnionej 10%o płodowej surowicy cielęcej.

Reakcję zakończono poprzez przesączenie przez układ zbierający komórki z sączkiem z włókna szklanego, z użyciem sączków uprzednio moczonych przez 20 minut w 0,1% polietylenoiminie. Specyficzne wiązanie znaczonej substancji P określono w obecności 20 nM nieznaczonego ligandu.

W próbie wiązania receptorów NK-1 z użyciem związku o wzorze I uzyskano wartość IC50 (nM) 0,37. .

Oprócz opisanych powyżej prób wiązania in vitro, związek według wynalazku badano także w układach modeli in vivo w stanach kojarzonych z nadmiarem tachykinin. Związek badany in vivo wykazał skuteczne działanie przeciw takim stanom.

Wynalazek ilustrują poniższe przykłady, przy czym przykład 1 dotyczy wytwarzania związku o wzorze I, a przykład 2 dotyczy wytwarzania związków wyjściowych i pośrednich stosowanych w syntezie związku o wzorze I.

O ile nie podano iidaczepokreś lenie i ekróty stosowane w pre.ykładach mają swe nonnalnr znaczenia. Przykładowo „°C” to stopnie Celsjusza, ,,N” to normalny lub norwalkość, „mol” to mol lub mole, „mmol” to milimol lub milimole, „g” do gram lub gramy, „kg” to kilogram lub kilogramy, „ml” to mililitr lub mililitry; „M” to molowy lub woIowość, „MS” to spektrometria masowa, a „NMR” to spektroskopia magnetycznego rezonansu jądrowego.

180 866

Przykład 1

A. Wytwarzanie dichlorowodorku (R)-2-amino-3-(1H-indel-3-ilo)-1 -[N-(2-meroksybenzyle)amino]prepanu

W atmosferze azotu do chlorku metylenu (1,95 litra) dodano (R)-3-(1H-indel-3-ile)-1-[N-(2-metoksybenzylo)amino]-2-(N-trifeedlometeΊeamino)propaeu (975 g, 1,64 mola) i całość ochłodzono od -40°C do -50°C. Do tego roztworu powoli dodano bezwodnego chlorowodoru (0,28 kg, 7,67 mola), a następnie całość mieszano w temperaturze od -10°C do 0°C przez 30-60 minut. Dodano eteru t-butylowometdlewego (1,95 litra) i roztwór mieszano w temperaturze od -10°C do 0°C przez jeszcze 30-60 minut. Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto eterem r-butylowemerylewym (1,5 litra) i wysuszono, w wyniku czego otrzymano

659,4 g (94,6%) ^chlorowodorku (R)-2-amino-3-(1H-iedol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksdbeezdlo)amieo]propanu.

Analiza elementarna dla C₁₂H_2IKN₂O₂ · 1,5 H₂O:

Obliczono: C, 49,63; H, 7,98; N, 9,65

Stwierdzono: C, 49,54; H, 7,72; N, 9,11

B. Wytwarzanie (R)-3-( 1 H-indol-3-ilo)-1 -[N-(2-metoksdbeezdle)acetdloammo]

-2- [N-(2-(4-(piperydyn-1 -dle))piperydyn-1 -d-lo)acetdlo)amine]prepaeu związek wytworzono w atmosferze azotu zmieszawszy najpierw dichlorowodorek (R)-2-amiee-3-(1H-iedel-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybeezdlo)acetdle)amieo]propanu (50,0 g, 0,118 mola) ze 100 ml chlorku metylenu.

W drugiej kolbie do 600 ml chlorku metylenu dodano w atmosferze azotu soli potasowej kwasu 2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1-dlo)ocrowege (62,3 g, 0,236 mola). Mieszaninę ochłodzono do -10°C i kontynuowano mieszanie. Do tej mieszaniny wkroplono chloromrówczan izobutylu (23 ml, 0,177 mola) tak, aby temperatura mieszaniny zawierającej sól potasową kwasu 2-(4-(piperddyn-1-ylo)piperydyn-1-dlo)ocrowego nie wzrosła w znaczącym stopniu.

Tę mieszaninę reakcyjną mieszano w -10°C przez około 1,5 godziny, po czym do roztworu soli potasowej kwasu 2-(4-(piperydyn-1-dlo)piperddyn-1-ylo)octowego, chloromrówczanu izobutylu i chlorku metylenu powoli dodano wytworzoną jak powyżej mieszaninę chlorku metylenu i ^chlorowodorku (R)-2-aminc>-3-(1H-mdol-3-ilo)-1-[N^,-(2-metoksdbeerdlo)acetdlammo]propanu. Powstałą mieszaninę mieszano w temperaturze pomiędzy -15°C i -8°C przez około 1 godzinę.

Mieszaninę reakcyjną usunięto następnie z łaźni lodowej, pozwolono by ogrzała się do 15-20°C i reakcję przerwano przez dodanie 200 ml wody. Odczyn roztworu doprowadzono do pH 2,3-2,7 przez dodanie 1 N roztworu kwasu siarkowego. Warstwy rozdzielono i warstwę wodną przemyto 100 ml chlorku metylenu.

Warstwy organiczne połączono i przemyto wodą (100 ml). Wodę z przemycia wyekstrahowano ponownie chlorkiem metylenu (50 ml) i połączono ją z powyższą frakcją wodną Do połączonych warstw wodnych dodano chlorku metylenu (500 ml) i mieszaninę mieszano

180 866 w temperaturze pokojowej przez 15 minut, po czym zalkalizowano ją do osiągnięcia końcowej wartości pH 9,8-10,2 z użyciem 2 N roztworu wodorotlenku sodowego.

Frakcje organiczne i wodne rozdzielono. Warstwę wodną przemyto chlorkiem metylenu i ten chlorek metylenu dodano do frakcji organicznej. Frakcję organiczną przemyto mieszaniną nasyconego roztworu wodorowęglanu sodowego (100 ml) i wody (50 ml). Wodorowęglan z przemycia oddzielono od frakcji organicznej i wyekstrahowano ponownie chlorkiem metylenu (50 ml). Ekstrakt z ponownej ekstrakcji połączono z frakcją chlorku metylenu i te połączone frakcje wysuszono nad siarczanem magnezowym. Siarczan magnezowy odsączono, a rozpuszczalniki usunięto drogą destylacji próżniowej, w wyniku czego otrzymano tytułowy produkt w postaci piany (72,5 g, wydajność > 98%).

MS 559 (M⁺¹)

NMR (DMSO-d₆, mieszanina rotamerów amidowych (3:2)) δ 1,125-1,70 (m, 10H), 1,77-2,00 (m, 2H), 1,95 (s, 3/5 · 3H), 2,04 (s, 2/5 · 3H), 2,10-2,97 (m, 9H), 3,10-3,65 (m, 3H), 3,72 (s, 2/5 · 3H), 3,74 (s, 3/5 · 3H), 4,26-4,58 (m, 3H), 6,76-7,12 (m, 6H), 7,13-7,35 (m, 2H), 7,42-7,66 (m, 2H), 10,80 (br s, 1H).

Analiza elementarna dla C₃₃H₄₅N ₅O₃:

Obliczono: C, 70,81; H, 8,10; N, 12,51

Stwierdzono: C, 70,57; H, 8,05; N, 12,39

C. Wytwarzanie di chloro wodorku (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetylo)amino]-2-[N-(2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1-ylo)acetylo)amino]propanu

W atmosferze azotu sól potasową kwasu 2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1-ylo)octowego w dziesięciu objętościach bezwodnego chlorku metylenu ochłodzono do temperatury od -8°C do -15°C. Do tej mieszaniny dodano chloromrówczanu izobutylu z taką szybkością, aby temperatura mieszaniny reakcyjnej nie przewyższyła -8°C. Po dodaniu chloromrówczanu izobutylu mieszaninę reakcyjną mieszano utrzymując temperaturę od -15°C do -8°C przez 90 minut.

Mieszaninę reakcyjną ochłodzono następnie do temperatury od -37°C do -32°C. Do tej ochłodzonej mieszaniny dodano stałego (R)-2-amino-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]propanu z taką szybkością, aby temperatura mieszaniny reakcyjnej nie przekroczyła -20°C. Po zakończeniu dodawania mieszaninę reakcyjną mieszano utrzymując temperaturę od -30°C do -20°C przez około 1 godziny.

Reakcję przerwano przez dodanie pięciu objętości zdejonizowanej wody. Odczyn mieszaniny reakcyjnej doprowadzono do wartości pH 12,8-13,2 z użyciem 5 N roztworu wodorotlenku sodowego. Frakcję wodną usunięto i wyekstrahowano ją jedną objętością chlorku metylenu. Frakcje chlorku metylenu połączono i dodano pięć objętości wody i ponownie odczyn roztworu doprowadzono do wartości pH 12,8-13,2 z użyciem 5 N roztworu wodorotlenku sodowego.

Po dokładnym zmieszaniu chlorku metylenu i warstw wodnych fazy rozdzielono i frakcję wodną przemyto chlorkiem metylenu. Do powyższej frakcji organicznej dodano chlorek metylenu z przemycia i powstałą frakcję organiczną czterokrotnie przemyto zdejonizowaną wodą i jednokrotnie solanką. Frakcję organiczną wysuszono nad siarczanem magnezowym i siarczan magnezowy odsączono. Oddestylowano chlorek metylenu i zastąpiono go acetonem. Dodano kwasu solnego (6 N) i powoli dodano 13 objętości acetonu z zaszczepieniem. Tę zawiesinę kryształów mieszano przez około 1 godzinę. Powstałą zawiesinę kryształów odsączono i przemyto acetonem. Dichlorowodorek produktu wysuszono następnie pod próżnią w temperaturze 50°C (wydajność > 98%).

Produkt z przykładu IC, dichlorowodorek, można łatwo przeprowadzić w wolną zasadę z użyciem znanych sposobów. Zgodnie z korzystnym sposobem do roztworu zawierającego ten dichlorowodorek dodaje się wodorotlenku sodowego do chwili uzyskania wartości pH roztworu 11 - 12. Tę wolną zasadę następnie ekstrahuje się organicznymi rozpuszczalnikami i oczyszcza sposobem opisanym powyżej.

180 866

D. Wytwarzanie soli potasowej kwasu

2-(4-(piperydyn-1 -ylo)piperydyn-1 -ylo)octowego ęo₂CH3

CK I

A.

BrCh^CO^Hjęo₂Ch^

CH,

As

W atmosferze azotu do chlorku metylenu (12,0 litrów) dodano 4-(piperydyn-1-ylo)piperydyny (1,20 kg, 7,13 mola), a następnie dodano bromku tetrabutylamoniowego (0,150 kg, 0,47 mola) i wodorotlenku sodowego (1,7 litra 5 N roztworu, 8,5 mola). Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do 10-15°C i dodano bromooctanu metylu (1,17 kg, 7,65 mola) i powstałą mieszaninę mieszano przez minimum 16 godzin.

Do tej mieszaniny dodano następnie zdejonizowanej wody (1,2 litra) i warstwy rozdzielono. Warstwę wodną ponownie wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2,4 litra). Frakcje organiczne połączono i przemyto zdejonizowaną wodą (3 x 1,2 litra), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodowego (1,1 litra) i nasyconym roztworem chlorku sodowego (1,1 litra). Frakcję organiczną wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezowym i zatężono do postaci oleju w wyparce obrotowej, w wyniku czego otrzymano 1,613 kg (93,5%) 2-(4-(piperydyn-1 -ylo)piperydyn-1 -ylo)octanu metylu.

W atmosferze azotu do roztworu wodorotlenku potasowego (0,662 kg, 10,0 moli, czystość 85%) w metanolu (10,5 litra) dodano roztworu 2-[4-(piperydyn-1-ilo)piperydyn-1-ylo]octanu metylu (2,395 kg, 9,96 mola) w metanolu (2,4 litra). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w 45-50°C przez minimum 16 godzin.

Wymianę rozpuszczalnika z metanolu na aceton (15,0 litra) w roztworze przeprowadzono w wyparce obrotowej. Roztwór powoli ochłodzono do temperatury pokojowej w ciągu 16 godzin.

180 866

Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto acetonem (5,0 litrów) i wysuszono, w wyniku czego otrzymano 2,471 kg (93,8%) soli potasowej kwasu 2-(4-(piperydyn-1-ylo)piperydyn-1 -ilo)octowego.

MS 265 (M+1).

E. Wytwarzanie trihydratu dichlorowodorku (R)-3 -(1 H-indol-3 -ilo)-1 - [N-(2-metok.sybenzylo)acetylamino]-2- [N-(2-(4-(piperydyn-1 -ilo)piperydyn-1 -ylo)acetylo)amino]propanu

•3 1-^0

W atmosferze azotu do chlorku metylenu (7,5 litra) dodano soli potasowej kwasu

2-(4-(piperydyn-1-ilo)piperydyn-1-ylo)octowego (0,75 kg, 2,84 mola). Powstałą mieszaninę ochłodzono do temperatury od -15°C do -8°C i dodano chloromrówczanu izobutylu (0,29 kg, 2,12 mola) z taką szybkością, aby utrzymać temperaturę mieszaniny reakcyjnej poniżej -8°C. Po zakończeniu dodawania, mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pomiędzy -15°C a 8°C przez 90 minut.

Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do -35°C i dodano stałego dichlorowodorku (R)-2-amino-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)amino]propanu (0,60 kg, 1,14 mola) z taką szybkością, aby utrzymać temperaturę mieszaniny reakcyjnej poniżej -20°C. Po zakończeniu dodawania mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pomiędzy -37°C a -20°C przez około 1 godzinę. Reakcję przerwano przez dodanie zdejonizowanej wody (7,5 litra). Mieszaninę reakcyjną zalkalizowano do wartości pH 12,8-13,2 z użyciem 5 N roztworu wodorotlenku sodowego. Frakcję wodną usunięto i zachowano ją. Do frakcji organicznej dodano jeszcze zdejonizowanej wody (3,75 litra) i tyle 5 N roztworu wodorotlenku sodowego, aby odczyn roztworu doprowadzić ponownie do wartości pH 12,8-13,2.

Te dwie frakcje wodne połączono i ponownie wyekstrahowano chlorkiem metylenu (1,5 litra), a następnie je odrzucono. Frakcje organiczne połączono i przemyto zdejonizowaną wodą (4 x 3,5 litra). Te ekstrakty połączono i ponownie wyekstrahowano chlorkiem metylenu (1,5 litra), a następnie odrzucono. Te dwie organiczne warstwy połączono i przemyto je nasyconym roztworem chlorku sodowego (3,7 litra).

180 866

Frakcję organiczną wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezowym, przesączono i rozpuszczalnik zmieniono z chlorku metylenu na aceton (3,75 litra) w wyparce obrotowej. Dodano wodnego roztworu kwasu solnego (0,48 litra 6 N roztworu, 2,88 mola) i zarodniki kryształów (2 g) i mieszaninę mieszano przez 30 - 90 minut. Do tej mieszaniny dodano acetonu (13,2 litra) i zawiesinę mieszano przez 1 godzinę. Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto acetonem (2 x 1,4 litra) i wysuszono, w wyniku czego otrzymano 633 g (90%) trihydratu dichlorowodorku (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetylamino] -2-(N-(2-(4-(p i pe ry dyn-1 -ylo)piperydyn-1 -ilo)acetylo)amino]propanu.

MS 559 (M+).

Analiza elementarna dla ^C33^H45^N5^O3^:

Obliczono: C 70,81; H 8,10; N 12,51%

Stwierdzono: C 70,95; Η 8,05; N 12,45%

Przykład 2

Tritylowanie

Wytwarzanie

3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanoamidu

Amid tryptofanu (26,43 g, 0,130 mola) przeprowadzono w stan suspensji w 260 ml chlorku metylenu i tę mieszaninę przepłukano azotem, a potem umieszczono w atmosferze argonu. Chlorek tritylu (38,06 g, 0,136 mola) rozpuszczono w 75 ml chlorku metylenu i ten roztwór powoli (w ciągu około 25 minut) dodano w trakcie mieszania do roztworu amidu tryptofanu zanurzonego w łaźni lodowej. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc.

Mieszaninę reakcyjną wlano do rozdzielacza i przemyto 250 ml wody, a potem 250 ml solanki. Fazę organiczną przesączono przez siarczan sodowy dla jej wysuszenia, w wyniku czego wytrąciła się substancja stała. Substancję stalą odsączono i z przesączu odparowano rozpuszczalnik.

Do połączonych substancji stałych dodano octanu etylu i powstałą mieszaninę poddano mieszaniu, a potem umieszczono na noc w lodówce. Następnego dnia otrzymaną substancję stałą przemyto kilkakrotnie zimnym octanem etylu i wysuszono pod próżnią. Wydajność 49,76 g (85,9%).

180 866

Redukcja grupy karbonylowej

Wytwarzanie

1-amieo-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometdloamino)propanu

W atmosferze argonu 3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-rrifenylometyloamieo)prepanoamid (48,46 g, 0,108 mola) przeprowadzono w stan suspensji w 270 ml tetrahydrofuranu. Mieszaninę ogrzano do temperatury wrzenia w warunkach powrotu skroplin. Do mieszaniny reakcyjnej dodano powoli kompleksu berewedór/siarczek metylu (41,3 g. 0,543 mola). Cały wyjściowy amid rozpuścił się podczas dodawania kompleksu borowodór-siarczek metylu. Roztwór mieszano przez noc w łaźni olejowej w temperaturze 83°C.

Po ochłodzeniu roztworu do temperatury pokojowej dodano doń mieszaninę (1:1) tetrahddrefuran:woda (ogółem 75 ml). Następnie do mieszaniny dodano wodorotlenku sodowego (5 N, 230 ml) i całość ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez około 30 minut.

Rozdzielono warstwy i fazę organiczną zachowano, a fazę wodną wyekstrahowano tetrahddrofUranem. Połączone fazy organiczne odparowano dla usunięcia rozpuszczalników. Powstałą ciecz rozdzielono między octan etylu i solankę i przemyto drugi raz solanką. Roztwór wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym i rozpuszczalniki usunięto pod próżnią, w wyniku czego otrzymano 48,68 g żądanego związku pośredniego.

Alkilowanie I-rzędowej aminy

180 866

Wytwarzanie

-[N-(2-metoksybenzylo)amino]-3 -(1 H-indol-3 -ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanu

Do mieszaniny 1-amino-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanu (48,68 g, 0,109 mola) rozpuszczonego w toluenie (1,13 litra) dodano 2-metoksybenzaldehydu (23,12 g, 0,169 mola), oczyszczonego uprzednio przez przemycie zasadą. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc. Rozpuszczalniki usunięto pod próżnią.

Uzyskaną substancję stałą rozpuszczono w 376 ml mieszaniny (1:1) tetrahydrofuran:metanol. Do roztworu dodano borowodorku sodowego (6,83 g, 0,180 mola). Mieszaninę mieszano na łaźni lodowej przez około 4 godziny. Rozpuszczalniki odparowano. Ciekłą pozostałość rozdzielono między 1200 ml octanu etylu i 1000 ml mieszaniny (1:1) solanka:2 N wodorotlenek sodowy. Całość wyekstrahowano dwukrotnie 500 ml octanu etylu i wysuszono nad siarczanem sodowym. Rozpuszczalniki odparowano przez noc i otrzymano 67,60 g (> 99%) żądanego produktu.

FDMS 552 (M+1).

Tritylowanie

Wytwarzanie kwasu (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanowego (N-tritylotryptofanu)

W trakcie mieszania w atmosferze azotu chlorotrimetylosilan (70,0 ml, 0,527 mola) dodano z umiarkowaną prędkością do zawiesiny tryptofanu (100,0 g, 0,490 mola) w bezwodnym chlorku metylenu (800 ml). Mieszaninę stale mieszano przez 4,25 godziny. Dodano trietyloaminy (147,0 ml, 1,055 mola), a potem roztworu chlorku trifenylometylu (147,0 g, 0,552 mola) w chlorku metylenu (400 ml) z użyciem wkraplacza. Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej i w atmosferze azotu przez co najmniej 20 godzin. Reakcję przerwano przez dodanie metanolu (500 ml). Roztwór zatężono w wyparce obrotowej prawie do sucha i mieszaninę rozpuszczono ponownie w chlorku metylenu i octanie etylu. Po obróbce wodnej z użyciem 5% kwasu cytrynowego (2 x) i solanki (2 x) fazę organiczną, wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono w wyparce obrotowej do sucha. Substancję stałą rozpuszczono w gorącym eterze dietylowym, po czym dodano heksanów dla

180 866 wywołania krystalizacji. Otrzymano 173,6 g (0,389 mola) analitycznie czystego kwasu (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometylo-amino)propanowego w postaci białej substancji stałej (dwa rzuty, ogółem wydajność 79%).

FDMS 446 (M+)

Ή NMR (DMSO-d₆) δ 2,70 (m, 1H), 2,83 (m, 2H), 3,35 (m, 1H), 6,92-7,20 (m, 12H), 7,30-7,41 (m, 8H), 10,83 (s, 1H), 11,73 (brs, 1H).

Analiza elementarna dla C-UJNO,:

Obliczono: C , 80,69, H, 5,87, N , 6,27

Stwierdzono: C , 80,47; H , 5,92 , N , 6,10.

Sprzęganie

Wytwarzanie (R)-3-( 1 H-indol-3-ilo)-N-(2-metoksybenzylo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanoamidu

W trakcie mieszania w atmosferze azotu i 0°C do roztworu kwasu (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanowego (179,8 g, 0,403 mola), 2-metoksybenzyloaminy (56,0 ml, 0,429 mola) i hydratu hydroksybenzotriazolu (57,97 g, 0,429 mola) w bezwodnym tetrahydrofuranie (1,7 litra) i bezwodnym dimetyloformamidzie (500 ml) dodano trietyloaminy (60,0 ml, 0,430 mola) i chlorowodorku 1-(3-dimetyloaminopropylo)-3-etoksykarbodiimidu (82,25 g, 0,429 mola). Pozwolono by mieszanina ogrzała się do temperatury pokojowej w atmosferze azotu, w ciągu co najmniej 20 godzin. Mieszaninę zatężono w wyparce obrotowej i pozostałość ponownie rozpuszczono w chlorku metylenu, a potem poddano obróbce wodnej z użyciem 5% kwasu cytrynowego (2 x), nasyconego roztworu wodorowęglanu sodowego (2 x) i solanki (2 x). Fazę organiczną wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono w wyparce obrotowej do sucha. Żądany produkt poddano rekrystalizacji z gorącego octanu etylu, w wyniku czego otrzymano 215,8 g (0,381 mola, 95%) analitycznie czystego materiału.

FDMS 565 (M+).

^lH NMR (CDCl₃) δ 2,19 (dd, J = 6,4 Hz, Δν = 14,4 Hz, 1H), 2,64 (d, J = 6,5 Hz, 1H), 3,19 (dd, J = 4,3 Hz, Δν = 14,4 Hz, 1H), 3,49 (m, 1H), 3,63 (s, 3H), 3,99 (dd, J = 5,4 Hz, Δν = 14,2 Hz, 1H), 4,25 (dd, J = 7,1 Hz, Δν = 14,2 Hz, 1H), 6,64 (d, J = 2,1 Hz, 1H), 6,80 (d, J = 8,2 Hz, 1H), 6,91 (t, J = 7,4 Hz, 1H), 7,06-7,38 (m, 21H), 7,49 (d, J = 7,9 Hz, 1H), 7,75 (s, 1H).

Analiza elementarna dla C₃₈H3₅N3O2:

Obliczono: C, 80,68; H, 6,24; N, 7,43

Stwierdzono: C, 80,65; H, 6,46; N, 7,50.

180 866

Redukcja grupy karbonylnwej

Wytwarzanie (R)-3 -(1 H-indoW -ilo)-1 -(N-(2-metoksybenzylo)amino)-2-(N-trifenylnmetyloawino)propanu

Red-Al® [3,4 M roztwór bis(2-metoksyetnnoy)glinowodorku sodowego w toluenie, 535 ml, 1,819 mola) rozpuszczono w bezwodnym tetrahydrofuranie (400 ml) i powoli dodano z użyciem wkraplacza roztworu produktu acylowania, (R)-3-(1H-ikdol-3-ilo)-N-(2-metnkoybedzylo)-2-(N-trifnnylnmetyloamino)propaknamidu (228,6 g, 0,404 mola, wytworzonego jak wyżej) w bezwodnym tetrahydrofurame (1,0 litra), prowadząc dodawanie w trakcie ogrzewania w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin w atmosferze azotu. Mieszanina reakcyjna przybrała postać fioletowego roztworu. Po upływie co najmniej 20 godzin reakcję przerwano przez powolne dodanie nasyconego roztworu soli Rochelle (tetrahydrat winianu potasowo-sodowego). Fazę organiczną wyodrębniono, przemyto solanką (2 x), wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono w wyparce obrotowej do postaci oleju. Produkt zastosowano bez oczyszczania bezpośrednio w następnym etapie.

Acylowanie II-rzędowej aminy

Wytwarzanie (R)-3-(1H-mdol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloαmiko)-2-(N-trifenylometylnamino]propanu

W trakcie mieszania do roztworu (R)-3-(1H-ikdnl-3-ilo)-1-[N-(2-mntoksybekzyln)awino]-2-(N-trifenylometylnawino)prnpanu (0,404 mola) w bezwodnym tetrahydrofurame (1,2 litra) dodano w atmosferze azotu i w 0°C Metyloaminy (66,5 ml, 0,477 mola) i bezwodnika octowego (45,0 ml, 0,477 mola). Po 4 godzinach mieszaninę zatężono w wyparce obrotowej, ponownie rozpuszczono w chlorku metylenu i octanie etylu, przemyto wodą (2 x) i solanką (2 x), wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono wyparce obrotowej do uzyskania substancji stałej. Powstałą, substancję stałą rozpuszczono w chloroformie i wprowadzono na żel krzemionkowy 60 (230-400 mesh), a potem wyeluowano wieozaninn (1:1) octanu etylu i he'ksaków.

180 866

Produkt poddano krystalizacji z mieszaniny octan etylu/heksany. Powstały produkt, (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]-2-(N-trifenylometyloamino)propan, poddano krystalizacji i wyodrębniono trzy rzuty, ogółem 208,97 g (wydajność 87%) analitycznie czystego materiału.

Analiza elementarna dla C₄₀H₃₉N₃O₂:

Obliczono: C, 80,91, H, , N, 7,0^8

Stwierdzono: C, , 81,00 ; H , 6,69 ; N, 6,94.

Odbezpieczenie

Wytwarzanie (R)-2-amine-3 -(1 H-indol-3 -ilo)-1 -[N-(2-meteksdbenzylo)acetyloamme]propanu

Kwas mrówkowy (9,0 ml, 238,540 mmola) dedaeo w trakcie mieszania do roztworu (R)-3-(1H-iedel-3-ilo)-1-[N-(2-metoksdbenzdlo)acetyloamme)-2-(N-trifendlometdloamine)propanu (14,11 g, 23,763 mmola) w bezwodnym chlorku metylenu, w atmosferze azotu i w 0°C. Po 4 godzinach mieszaninę reakcyjną zatężono w wyparce obrotowej do postaci oleju, który rozpuszczono w eterze dierylewdm i 1,0 N kwasie solnym. Fazę wodną przemyto dwukrotnie eterem dietylowdm i zalkalizowano z użyciem wodorotlenku sodowego do pH> 12. Produkt wyekstrahowano chlorkiem metylenu (4 x). Fazy organiczne połączono, wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono w wyparce obrotowej do postaci białej piany. Wyodrębeieee (R)-2-amieo-3-(1H-iedel-3-ilo)-1-[N-(2-s^etoksdbeerdlo)aceryleamino]propan (7,52 g, 21,397 mmola, wydajność 90%). Dalsze oczyszczanie było zbędne.

Tritylowanie

Wytwarzanie kwasu (R) 3-(1H-iedol-3-ilo)-2-(N-trifeedlomerdloamine)propanewege

W atmosferze azotu do tetrahddrefuraeu (8,75 litra) dodano D-trdprofanu (1,75 kg, 8,57 mola) i chloretrimet^le silanu (1196 ml, 9,43 mola). Tę mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin i mieszano przez około 4 godzinę·'. Roztwór ochłodzono do 25°C i dodano rrietdleaminy (2,51 litra, 17,9 mola), a następnie chlorku tritylu (2,63 kg, 9,43 mola). Roztwór ten mieszano w temperaturze pokojowej przez 12-24 godzin. Reakcję przerwano przez dodanie metanolu (385 ml) i mieszanie przez 15 minut.

180 866

Do tego roztworu dodano eteru t-butylowometylowego (8,75 litra), kwasu cytrynowego (437,5 g, 2,27 mola) i zdejonizowanej wody (8,75 litra). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut, a potem warstwy rozdzielono i frakcję organiczną, przemyto po raz drugi kwasem cytrynowym (437,5 g, 2,27 mola) i zdcjonizowaną. wodą (8,75 litra). Frakcje wodne odrzucono.

Frakcję organiczną przemyto nasyconym roztworem chlorku sodowego, wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodowym, przesączono i zatężono do postaci piany w wyparce obrotowej. Do tej piany w temperaturze pokojowej dodano oczyszczonego eteru technicznego (8,75 litra) i heptanu (8,75 litra). Powstałą substancję stałą odsączono i przepłukano heptanem (5,0 litra). Drugi rzut wyodrębniono odparowawszy do sucha przesącz w wyparce obrotowej, dodawszy oczyszczonego eteru technicznego (1,0 litra) i heptanu (1,5 litra), a następnie odsączywszy powstałą substancję stałą. Każdy rzut wysuszono i otrzymano 3688,6 g (96,6%) kwasu (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanowego w postaci białej substancji stałej.

Sprzęganie

Wytwarzanie (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-N-(2-metoksybenzylo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanoamidu

W atmosferze azotu do tetrahydrofuranu (12 litrów) dodano kwasu (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanowego (1,6 kg, 3,58 mola), monohydratu 1-hydroksybenzotriazolu (522,45 g, 3,87 mola), 2-metoksybenzyloaminy (505,14 ml, 3,87 mola), trietylaminy (539,35 ml, 3,87 mola) i chlorowodorku 1-etylo-3-(3-dimetyloaminopropylo)karbodiimidu (741,9 g, 3,87 mola). Powstały roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 - 28 godzin. Rozpuszczalniki usunięto pod próżnią i otrzymano oleistą pozostałość.

Tę pozostałość rozpuszczono ponownie w chlorku metylenu (10,5 litra). Roztwór przemyto 0,26 M roztworem kwasu cytrynowego (2 x 4,0 litry), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodowego, a następnie solanką. Frakcję organiezną wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezowym i rozpuszczalniki usunięto pod próżnią. Stałą pozostałość rozpuszczono w octanie etylu (6,4 litra), a potem mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 --30 minut, a następnie w temperaturze od -5°C do -1°C przez 1-24 godzin. Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto zimnym octanem etylu (2,0 litra), a następnie wysuszono, w wyniku czego otrzymano 1809,7 g (89,6%) (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-N-(2-metoksybenzylo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanoamidu.

Redukcja grupy karbonylowej i acylowanie II-rzędowej aminy

180 866

3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]-2-(N-trifenylometyloamino)propanu

W atmosferze azotu do toluenu (8,25 litra) dodano (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-N-(2-metoksybenzylo)-2-(N-trifenylometyloamino)propanoamidu (1166 g, 2,06 mola). Do tego roztworu powoli dodano RED-AL® (3,4 M roztworu bis(2-metoksyetoksy)glinowodorku sodowego w toluenie, 2728 ml, 9,27 mola) i ten roztwór ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin i mieszano przez 1-8 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do 0-l°C i reakcję przerwano przez dodanie zdejonizowanej wody (1,4 litra). Powstałą mieszaninę mieszano przez 15-30 minut w temperaturze od 0°C do temperatury pokojowej. Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto toluenem (1,0 litra) i odrzucono.

Przesącz i ciecz z przemycia połączono i wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezowym. Powstały roztwór ochłodzono do 0-5 °C i do tego roztworu w temperaturze od 0°C do temperatury pokojowej powoli dodano trietylaminy (311,7 ml, 2,25 mola) i bezwodnika octowego (211,1 ml, 2,25 mola). Po zakończeniu dodawania pozwolono by roztwór ogrzał się do temperatury pokojowej i całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 1-24 godzin. Reakcję przerwano przez dodanie zdejonizowanej wody (2,0 litra). Warstwy rozdzielono i frakcję wodną odrzucono.

Frakcję organiczną przemyto nasyconym roztworem wodorowęglanu sodowego (2 x 2,0 litry), a potem nasyconym roztworem chlorku sodowego (2,0 litry). Frakcję organiczną wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezowym i rozpuszczalniki usunięto pod próżnią, w wyniku czego otrzymano olej. Tę pozostałość rozpuszczono w octanie etylu (5,0 litrów) i całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 18 godzin, po czym dodano heptanu (0,5 litra). Powstałą substancję stałą odsączono, przemyto mieszaniną (2:1) zimnego octanu etylu i heptanu (całkowita objętość 1,5 litra) i wysuszono, w wyniku czego otrzymano 976,7 g (80,1%) (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)amino]-2-(N-trifenylometyloamino)propanu.

180 866

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenie patentowe

Nowy trihydrat dichlorowodorku (R)-3-(1H-indol-3-ilo)-1-[N-(2-metoksybenzylo)acetyloamino]-2-[N-(2-(4-(jpiperydyn-1 -ylo)piperydyn-1 -ylo)acetylo)amino]propanu.

* * *