PL212097B1 - Sposób otwierania drzwiczek kasety i kaseta nośnika dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób otwierania drzwiczek kasety i kaseta nośnika dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych.

Znane są urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych. Jeden rodzaj takich urządzeń jest znany jako automatyczne urządzenie bankomatowe ATM, które umożliwia klientowi banku przeprowadzanie transakcji bankowych bez potrzeby udziału pracownika banku. Transakcje takie obejmują składanie depozytów do rachunków, sprawdzanie bilansów, przenoszenie funduszy, wypłatę gotówki lub uzyskiwanie innych przedmiotów. Urządzenie do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych ogólnie umożliwia automatyczne przeprowadzanie transakcji związanych z przeniesieniem pewnej wartości.

Znane są także urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych dla wydawania gotówki klientowi, pracownikowi bankowemu, kasjerowi lub jednostce świadczącej usługi i wydawania róż nego rodzaju przedmiotów klientom, takich jak bilety, kupony, rachunki lub inne reprezentujące pewną wartość. Urządzenia te przechowują wiele takich przedmiotów w sposób ułatwiający szybkie dostarczanie jednego lub więcej przedmiotów, bez popełniania błędów operacyjnych. Urządzenia takie przyjmują również depozyty w postaci kopert, czeków, gotówki lub inne, a także są stosowane do dostarczania kredytów, dokonywania płatności lub debetowania czy deponowania funduszy na różnych rachunkach.

Zespoły do przechowywania i dostarczania przedmiotów arkuszowych wymagają czasami uzupełnienia, konserwacji lub naprawy. W urządzeniach do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych przedmioty arkuszowe są przechowywane w kasetach, które są wymieniane przez upoważniony personel obsługi technicznej, mający dostęp do komory pancernej urządzenia, w której znajdują się kasety. Szybkie uzupełnianie przedmiotów realizuje się przez wymianę lub wyjęcie kaset, dodanie do nich arkuszy i ponowne zainstalowanie. Chociaż uzupełnianie przedmiotów arkuszowych jest dokonywane sprawnie, czasem niezbędne jest wykonanie bardziej czasochłonnych i skomplikowanych czynności konserwacyjnych lub napraw, a zespół wydający arkusze należy wtedy wyjąć z korpusu. Zespół wydający zawiera pewną liczbę ułożonych warstwowo modułów wydających do przechowywania i selektywnego wydawania dokumentów przechowywanych w kasetach, które mogą wymagać rozłączenia. Bardzo dokładne usytuowanie i wyrównanie elementów zespołu wydającego jest niezbędne dla prawidłowego działania urządzenia, co wymaga staranności podczas ponownego instalowania.

Znane jest z opisu patentowego USA nr 6 023 688 automatyczne urządzenie bankomatowe ATM, stosujące biometryczne zespoły wejściowe do identyfikacji użytkownika. Ułożone warstwowo moduły wydające są przedstawione w opisie patentowym USA nr 6 293 540. Struktury kasety i mechanizmu podającego są przedstawione w opisach patentowych USA nr 5 099 423 i USA nr 5 141 127. Sterownik dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych jest przedstawiony w opisie patentowym USA nr 6 505 177. Kaseta z klawiszami wskaźnikowymi jest ujawniona szczegółowo w opisie patentowym USA nr 4 871 085.

Sposób według wynalazku polega na tym, że sprzęga się drzwiczki z kołkiem popychającym modułu wydającego, wstawia się częściowo kasetę do modułu wydającego na pierwszą odległość wstawiania dla częściowego otwarcia drzwiczek, następnie wstawia się kasetę do modułu wydającego dla dalszego otwarcia drzwiczek, potem wstawia się całkowicie kasetę do modułu wydającego, a drzwiczki otwiera się całkowicie, gdy kasetę wstawi się całkowicie do modułu wydają cego.

Kaseta według wynalazku ma drzwiczki, które są automatycznie otwieralne podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, a zakres otwierania drzwiczek jest proporcjonalny do odległości wstawiania kasety. Drzwiczki mają element wystający, sprzęgający popychający kołek dla sprzęgania tego kołka modułu wydającego, ze sztywnym zamocowaniem, dla otwierania drzwiczek podczas wstawiania kasety do modułu wydającego i drzwiczki pozostają w stałej pozycji względem modułu wydającego podczas wstawiania kasety. Element wystający jest sprzęgnięty z popychającym kołkiem, przy czym element wystający sprzęga ten kołek poprzez otwór drzwiczek, a gdy drzwiczki są zamknięte przed wstawianiem kasety do modułu wydającego, element wystający przyjmuje popychający kołek i jest popychany w stronę tego kołka dla otwierania drzwiczek podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, przy czym gdy drzwiczki są przynajmniej częściowo otwarte przed wstawieniem kasety do modułu wydającego, element wystający nie przyjmuje popychającego kołka i nie jest popychana

PL 212 097 B1 w stronę tego koł ka dla dalszego otwierania drzwiczek podczas wstawiania kasety do moduł u wydającego.

Korzystnie drzwiczki stanowią drzwiczki bębnowe, które mają dołączone integralnie równoległe listwy i są przemieszczalne w dwóch zasadniczo prostopadłych kierunkach.

Korzystnie element wystający ma część wklęsłą, która przyjmuje część wypukłą kołka popychającego podczas wstawiania kasety do modułu wydającego i jest dopasowana dopełniająco do części wypukłej poprzez otwór drzwiczek.

Korzystnie część wklęsła stanowi otwór, a część wypukła stanowi łeb kołka.

Korzystnie drzwiczki zawierają kanał, który przy drzwiczkach zamkniętych przyjmuje i prowadzi część wypukłą w kierunku części wklęsłej.

Korzystnie przy drzwiczkach częściowo otwartych kanał jest nieczynny o względem przyjmowania części wypukłej.

Korzystnie element wystający ma w pobliżu części wklęsłej występ do sprzęgania korpusu popychającego kołka poprzez otwór drzwiczek.

Korzystnie kaseta ma kasetę na gotówkę do przechowywania wewnątrz niej tej gotówki.

Korzystnie zespół wydający dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych zawiera popychający kołek, a kaseta ma korpus przemieszczalny, podczas otwierania drzwiczek, do modułu wydającego, przy czym drzwiczki i kołek pozostają nieruchome względem modułu wydającego.

Korzystnie drzwiczki są całkowicie otwarte, gdy kaseta jest całkowicie wstawiona do modułu wydającego.

Korzystnie popychający kołek ma łeb i korpus, a drzwiczki mają otwór i występ, przy czym przynajmniej część łba kołka wchodzi do otworu podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, a występ sprzęga korpus kołka dla otwierania drzwiczek podczas wstawiania kasety do modułu wydającego.

Zaletą wynalazku jest zapewnienie łatwiejszego i/lub bardziej efektywnego obsługiwania, wyjmowania, rozkładania i ponownego instalowania zespołu wydającego arkusze w urządzeniu do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych dla ułatwienia obsługi przez użytkownika i obsługi technicznej elementów tego urządzenia. Wynalazek zapewnia skrócenie czasu i uproszczenie operacji wyjmowania i ponownego instalowania modułów wydających.

Przedmiot wynalazku jest pokazany w przykładzie wykonania na rysunku, na którym:

fig. 1 przedstawia widok izometryczny urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, fig. 2 - inną postać urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, fig. 3, 4 i 5 - widoki od przodu, z góry i z boku urządzenia z fig. 2, fig. 6 - kolejną postać urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, fig. 7 i 8 - widok z góry i z boku urządzenia z fig. 6, fig. 9 - część urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, fig. 10 - dodatkową część urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, fig. 11 - widok izometryczny komory pancernej z otwartymi drzwiczkami i z mechanizmem wydającym, mającym zablokowane moduły wydające, przechodzące przez otwór, fig. 12 - widok częściowy połączonych, z możliwością rozłączenia, modułów wydających, fig. 13 - etap procesu łączenia modułów wydających, fig. 14 - kolejny etap procesu łączenia modułów wydających, fig. 15 - widok częściowy od tyłu sąsiadujących ze sobą ścianek bocznych połączonych modułów wydających, fig. 16 - inny widok od tyłu ścianek połączonych modułów wydających, fig. 17 - moduł wydający z wieloma rozłączalnymi układami blokującymi, fig. 18 - widok częściowy połączonych, z możliwością rozłączenia, innych modułów wydających, fig. 19 - inną postać ułożonych warstwowo części modułów wydających, fig. 20 - inny widok modułu wydającego z fig. 19, fig. 21 - kasetę na media, fig. 22 - widok części drzwiczek bębnowych w kasecie, fig. 23 - kołek blokujący,

PL 212 097 B1 fig. 24 - kolejny widok kołka blokującego z fig. 23, fig. 25 - etap procesu otwierania drzwiczek, fig. 26 - inny etap procesu otwierania drzwiczek, fig. 27 - kolejny etap procesu otwierania drzwiczek, fig. 28 - widok częściowy od dołu kasety z drzwiczkami w położeniu częściowo otwartym, fig. 29 - widok częściowy od dołu kasety z drzwiczkami w położeniu całkowicie o otwartym, fig. 30 - układ mechanizmu chwytającego modułu wydającego, fig. 31 - kołek napędowy mający klucz, fig. 32 - inny widok kołka napędowego z fig. 31, fig. 33 - wał chwytający mający otwór na klucz, fig. 34 - kołek napędowy z fig. 32 i wał chwytający z fig. 33 w dopasowanym układzie, fig. 35 - inny układ dopasowania wału chwytającego i kołka napędowego, fig. 36 - kołek napędowy mający klucz i otwór na klucz, fig. 37 - wał chwytający mający klucz i otwór na klucz, fig. 38 - kołek napędowy z fig. 36 i wał chwytający z fig. 37 w dopasowanym układzie, fig. 39 - moduł wydający bez wału chwytającego, fig. 40 - złożone warstwowo moduły wydające, mające wsporniki okablowania, fig. 41 - widok części dolnej pionowego mechanizmu transportowego, fig. 42 - widok części górnej pionowego zespołu transportowego, fig. 43 - kolejny widok części górnej, fig. 44 - dodatkowy widok części górnej, fig. 45 - widok rolek wału napędowego, fig. 46 - widok częściowy poziomego mechanizmu transportowego, fig. 47 - układ pasa podającego i płytki popychacza, fig. 48 - układ bramki zespołu wydającego, z bramką w położeniu zamkniętym, fig. 49 - dodatkowy widok bramki w położeniu zamkniętym, fig. 50 - układ bramki zespołu wydającego, z bramką w położeniu otwartym, fig. 51 - odmienny widok bramki zespołu podającego w położeniu otwartym, fig. 52 - inny widok bramki zespołu podającego w położeniu otwartym, fig. 53 - kolejny widok bramki zespołu podającego w położeniu otwartym, fig. 54 - plik arkuszy w sąsiedztwie korytarza wyjściowego zespołu podającego, fig. 55 - inny plik arkuszy w sąsiedztwie korytarza wyjściowego zespołu podającego, fig. 56 - widok końca giętkiej szyny, fig. 57 - inny widok giętkiej szyny, fig. 58 - plik arkuszy uzyskujący konfigurację falistą, fig. 59 - inny plik arkuszy w sąsiedztwie szyny nadającej konfigurację falistą, fig. 60 - inny widok bramki i układu bramki, fig. 61 - widok układu podwójnego ramienia krzywkowego, fig. 62 - inny widok układu podwójnego ramienia krzywkowego, fig. 63 - skorupę ramy zespołu wydającego.

Figura 1 przedstawia urządzenie 10 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, które jest na przykład automatycznym urządzeniem bankomatowym ATM i zawiera interfejs użytkownika, na przykład konsolę, oraz część do dostarczania dokumentów.

Interfejs użytkownika jest podparty przez górny korpus 11 i/lub dolny korpus 20, na przykład poprzez połączenie z górnym korpusem 11. Interfejs zawiera wyświetlacz 12, na przykład monitor ekranowy lub inne zespoły wyjściowe do wysyłania sygnałów wyjściowych, takich jak komunikaty wizualne i komunikaty dla klienta lub użytkownika. Interfejs zawiera zespoły wejściowe, takie jak klawiatura 13, klawisze funkcyjne 14 i czytnik 15 kart. Konsola klienta zawiera otwór wylotowy 16 pokwitowań i inne funkcyjne zespoły transakcyjne.

Część do dostarczania dokumentów w urządzeniu 10 znajduje się we wnętrzu komory pancernej dolnego korpusu 20. Otwór 19 jest stosowany do dostarczania arkuszy, takich jak banknoty gotówki lub inne przedmioty do użytkownika urządzenia.

Figura 2 przedstawia kolejną postać urządzenia 110 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, które może być automatycznym urządzeniem bankomatowym ATM, zawierającym konsolę 112 spełniającą funkcję interfejsu użytkownika lub klienta. Konsola 112 ma szczelinę 114 na karty, klawiaturę 116, klawisze funkcyjne 118, wyświetlacz 120, szczelinę wylotową 122 pokwitoPL 212 097 B1 wań, otwór wylotowy 124 mini-bilansów rachunków, otwór 126 wydawania dokumentów, na przykład gotówki, otwór 128 dla dokumentów depozytowych i pulpit 129 do pisania.

Szczelina 114 na karty jest stosowana do wkładania kart mających zakodowane dane do identyfikowania klienta i/lub informacji o rachunku klienta. Szczelina 114 kart zapewnia wejście dla sygnału wejściowego czytnika kart do odczytu danych zakodowanych na karcie. Urządzenie zawiera również inne zespoły wejściowe, takie jak czytniki biometryczne, które odbierają identyfikacyjne sygnały wejściowe klienta, na przykład odciski palców, obrazy skanowanej tęczówki, obrazy skanowanej rogówki, dane topograficzne twarzy, dane głosu lub inne sygnały wejściowe, które dostarczają dane do określania tożsamości użytkownika. Klawiatura 116 zawiera wiele klawiszy, które są uruchamiane przez klienta w celu wprowadzenia sygnałów wejściowych do urządzenia. Klawisze funkcyjne 118 są stosowane do umożliwienia klientowi wprowadzenia odpowiedzi na komunikaty. Wyświetlacz 120 jest na przykład wyświetlaczem z ekranem dotykowym, który umożliwia dostarczanie klientom sygnałów wyjściowych za pośrednictwem wyświetlanych na ekranie komunikatów i sygnałów wejściowych poprzez umieszczenie palca w pewnych obszarach ekranu. Otwory wylotowe 122, 124 są również stosowane do wydawania innych przedmiotów z mechanizmów drukujących bilety, mechanizmów drukujących czeki i innych, które nakładają znaczniki na media w trakcie przeprowadzania transakcji wykonywanych za pomocą urządzenia. Różnego rodzaju zespoły sygnału wejściowego i wyjściowego mogą być włączane do interfejsu użytkownika. Zasadniczo w przypadku urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych co najmniej jeden zespół sygnału wejściowego jest stosowany do odbierania sygnałów wejściowych dla identyfikacji użytkownika i/lub rachunku. Inny układ ma zamienioną miejscami lokalizację szczeliny wylotowej pokwitowań i otworu wylotowego mini-bilansów. Podobnie szczelina na karty i szczelina otworu wylotowego są zamieniane miejscami.

Figury 3, 4 i 5 przedstawiają kolejno widoki od przodu, z góry i z boku urządzenia ATM 110 z fig. 2.

Figura 6 przedstawia kolejną postać urządzenia 130 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, które zawiera interfejs klienta, mający szczelinę 132 czytnika kart, klawiaturę 134, klawisze funkcyjne 136, wyświetlacz 138, szczelinę wylotową 140 pokwitowań, otwór wylotowy 142 mini-bilansów, otwór 144 wydawania dokumentów czy gotówki, otwór 146 dla dokumentów depozytowych i otwór 148 dla plików dokumentów depozytowych.

Figury 7 i 8 przedstawiają kolejno widoki z góry i z boku urządzenia 130 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych z fig. 6.

Figura 9 przedstawia kolejną postać części urządzenia 150 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, które zawiera interfejs 152 użytkownika, podobny do interfejsu z fig. 2, mający szczelinę 154 czytnika kart, klawiaturę 156, szczelinę wylotową 158 dla pokwitowań, otwór wylotowy 160 dla mini-bilansów, otwór 162 wydawania dokumentów, na przykład gotówki, otwór 164 dla dokumentów depozytowych i pulpit 166 do pisania lub panel podpierający. W przypadku zastosowania ekranu dotykowego w obszarze wyświetlacza 168 może nie być konieczne stosowanie żadnych klawiszy funkcyjnych w jego sąsiedztwie.

Figura 10 przedstawia następną postać części urządzenia 170 do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, zawierającego interfejs klienta mający szczelinę 172 czytnika kart, klawiaturę 174, wyświetlacz 178 ekranu dotykowego, szczelinę wylotową 180 pokwitowań, otwór wylotowy 182 mini-bilansów, otwór wydający 184 dokumenty czy gotówkę, otwór 186 zespołu wydającego lub przyjmującego monety, otwór 188 dla dokumentów depozytowych i otwór 189 dla plików dokumentów depozytowych.

Inny układ może mieć zamienione względem siebie miejsca usytuowania szczeliny wylotowej dla pokwitowań i otworu wylotowego dla mini-bilansów. Podobnie szczelina na karty i szczelina wylotowa pokwitowań mogą zostać zamienione miejscami między sobą. Do urządzenia jest dodawany pojemnik do przechowywania kopert lub jest on stosowany zamiennie z innymi układami. Układy mogą nie zawierać konsoli dla klienta w części skrzyniowej lub w sąsiedztwie tej części. Tego typu urządzenia są stosowane jako zespoły do dostarczania dokumentów lub dostarczania arkuszy lub dokumentów kasjerowi, pracownikowi banku lub jednostce świadczącej usługi. Interfejs może być usytuowany w oddaleniu i selektywnie powodować wydawanie dokumentów z urządzenia znajdującego się w oddaleniu.

Figura 11 przedstawia postać pancernej komory 21 urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, na przykład urządzenia ATM. Komora 21 ma bezpieczny obszar 22, górną ściankę 23, która wspiera górny korpus i interfejs klienta. Na przykład, górna ścianka 23 podpie6

PL 212 097 B1 ra górny korpus 11 i interfejs klienta w urządzeniu 10 z fig. 1. Komora 21 ma również otwór obsługi 24 i drzwiczki 25, które zamykają selektywnie otwór 24. Gdy urządzenie działa, obszar 22 pozostaje zamknięty przez drzwiczki 25, przy czym jest zabezpieczony i zablokowany za pomocą zespołu blokującego 26.

Bezpieczny obszar 22 komory 21 jest stosowany do pomieszczenia licznych elementów urządzenia. Jednym z takich elementów jest zespół wydający 27, który zawiera wyjmowane kasety 28, 29, 30 i 31. Kasety mieszczą w sobie wartościowe dokumenty lub inne materiały arkuszowe czy media, takie jak gotówka, czeki podróżne, kupony, wyciągi, dokumenty kasowe, dokumenty rachunkowe, znaczki, bilety, arkusze i karty telefoniczne. Zespół wydający może być zespołem do wydawania multimediów. Każda z kaset ma mechanizm chwytający, który działa selektywnie tak, że wyjmuje przedmioty, takie jak banknoty pieniężne z kasety. Dwie kasety mogą zostać zamontowane, z możliwością wyjmowania, w ramie lub module wydającym 33 zespołu wydającego, a moduł ten może mieć więcej lub mniej kaset, przy czym liczba modułów wydających jest ograniczona przez fizyczne wymiary komory 21.

Moduły wydające 33 są mocowane razem ze sobą w układzie warstwowym. Zespół podający 35 dokumenty jest dołączany do wierzchołka układu warstwowego modułów wydających i jest stosowany do podawania jednego lub więcej dokumentów użytkownikowi urządzenia. Takie ułożenie warstwowe umożliwia chwytanie znajdujących się w kasetach dokumentów i dostarczanie ich do zespołu podającego 35. Dokumenty są selektywnie przemieszczane przez zespół podający poprzez otwór 32 do użytkownika urządzenia. Każda z kaset 28, 29, 30 i 31, znajdujących się we wnętrzu zespołu wydającego 27 może być z niego wyjmowana niezależnie. Każde miejsce przechowywania kasety w zespole wydającym 27 może zawierać mechanizm chwytający dokumenty i pas, który dostarcza dokumenty do zespołu podającego 35. Zespół podający 35 zawiera na przykład wiele rolek napędowych, pasów i innych elementów ruchomych do selektywnego sprzęgania i przemieszczania dokumentów. Silniki i inne zespoły napędowe poruszają elementy ruchome. Zespoły napędowe działają w odpowiedzi na sygnały ze sterownika terminala, na przykład z jednego lub więcej komputerów, które sterują wydawaniem dokumentów z urządzenia.

Zespół wydający 27, który zawiera zespół podający 35 lub zespół doprowadzający dokumenty i moduły wydające 33, może być sprzęgany, z możliwością rozłączenia, z parą wodzików 40, które są montowane w połączeniu wsporczym z wnętrzem komory 21. Konstrukcja taka zapewnia, że możliwe jest, by wodziki 40, a zatem także i zespół wydający 27, były wyciągane i wycofywane przez otwór 24 komory 21. W położeniu roboczym urządzenia zespół wydający 27 jest wsparty na wodzikach 40. Zespół wydający 27 jest sprzęgany, z możliwością rozłączania, z wodzikami 40 i może być z nich zdejmowany, gdy zostanie wysunięty na wodzikach 40 na zewnątrz komory. Zespół wydający 27 jest więc odprzęgany od wodzików 40 poprzez przemieszczenie go do góry względem tych wodzików.

Gdy urządzenie działa, drzwiczki 25 pozostają zamknięte. Wodziki 40 są wycofywane, skutkiem czego zespół podający 35 dokumentów i moduły wydające znajdują się we wnętrzu komory 21. Drzwiczki są mocowane w położeniu zamkniętym za pomocą zespołu blokującego 26. Dokumenty lub inne przedmioty są wydawane w odpowiedzi na sygnały ze sterownika terminala i dostarczane przez zespół podający 35 użytkownikowi poprzez otwór 32, który przechodzi przez drzwiczki 25.

Wiele współpracujących ze sobą napędów, podajników, elementów ruchomych i elementów w zespole wydającym do dostarczania dokumentów użytkownikowi może zacząć działać nieprawidłowo. Okresowa wymiana lub konserwacja elementów znajdujących się we wnętrzu zespołu wydającego jest również pożądana w celu zapewnienia niezawodnego działania zespołu. Może być w pewnych przypadkach pożądane, by dokonać zmiany liczby i/lub rodzaju kaset i mechanizmów chwytających w celu pomieszczenia na przykład innych nominałów gotówki, kuponów, znaczków czy dokumentów. Może być także pożądane dokonanie wymiany lub unowocześnienia zespołu wydającego. Czynności te mogą wymagać wykonania określonych procedur w urządzeniu lub może być pożądane uzyskanie dostępu do elementów komory w urządzeniu, do których trudno jest dostać się ze względu na obecność zespołu wydającego w komorze.

Wodziki 40 umożliwiają pracownikom obsługi technicznej wysunięcie zespołu wydającego 27 poprzez otwór 24, gdy drzwiczki 25 zostają otwarte, co zapewnia uzyskanie lepszego dostępu do elementów zespołu wydającego w celu dokonania obsługi technicznej. W niektórych przypadkach dostęp do elementów zespołu wydającego lub elementów w komorze jest utrudniony, nawet jeżeli zespół wydający został wysunięty przez otwór 24 i wtedy pożądane jest odprzęgnięcie zespołu wydającego 27 od wodzików 40 oraz przemieszczenie zespołu wydającego na czas przeprowadzania prac,

PL 212 097 B1 a nawet ewentualnie dokonania wymiany zespoł u wydają cego. W innych przypadkach zespó ł wydają cy wymaga rozłożenia na części, co obejmuje rozłożenie modułów wydających, połączonych warstwowo. Następnie zespół wydający wymaga ponownego złożenia, w tym ułożenia warstwowego modułów wydających.

Wynalazek umożliwia wyrównywanie, układanie warstwowo i mocowanie razem ze sobą modułów wydających, a jednocześnie łatwe wyjmowanie modułów wydających z układu warstwowego. Moduły wydające są łatwo składane warstwowo i szybko wyjmowane bez konieczności użycia narzędzi. Moduły wydające są składane w układzie warstwowym początkowo, na przykład nowy moduł wydający, lub podczas procesu ponownego składania. Układ blokujący jest stosowany do ustawiania, wyrównywania i mocowania ze sobą ułożonych warstwowo modułów wydających. Podobny układ blokujący jest również stosowany do zamocowania najwyższego modułu wydającego do zespołu podającego dokumenty. Fig. 11 pokazuje nadający się do rozłączania zespół blokujący 48 dla sąsiednich modułów wydających 33.

Figura 12 przedstawia moduły wydające 50, 51 zamocowane do siebie w układzie warstwowym. Każdy z modułów wydających 50, 51 z fig. 12 ma co najmniej jeden element wystający 52, ramię zatrzaskowe 54 i klapkę 56. Moduły wydające są identyczne lub różnią się od siebie, na przykład wymiarami, jak wysokość. Moduły z fig. 12 są układane warstwowo przez zatrzaskiwanie ze sobą. W innych przykładach wykonania wynalazku moduł szczytowy może nie mieć elementu wystającego, a moduł dolny może nie mieć zatrzasku i/lub wodzika. Dla uproszczenia opisano tylko jedną ściankę boczną 55 modułu. Przeciwległa ścianka boczna modułu może być symetryczna do opisywanej ścianki bocznej.

Moduły wydające 50 mają korpus lub jego część wykonaną z materiału dostatecznie wytrzymałego strukturalnie, by podtrzymywać media zawarte wewnątrz modułu. Na przykład korpus modułu zawiera metal, tworzywo sztuczne, polimer, włókno szklane, żywicę, drewno lub szkło albo ich kombinacje. Korpus modułu zawiera metal arkuszowy lub jest wykonany z materiału przezroczystego lub przeświecającego, umożliwiającego obserwowanie jego zawartości.

Moduł wydający 50 ma część wyciętą, otwór, korytarz lub szczelinę 58 mającą na fig. 12 kształt odwróconej litery L.

Element wystający 52 ma człon taki, jak płytka, która wychodzi z modułu. Element wystający 52 umożliwia zatrzaskiwanie, z możliwością rozłączenia, pierwszego modułu 51, lub zablokowanie go z sąsiednim modułem 50, gdy te moduły mają prawidłowe wyrównanie układu warstwowego. Element wystający 52 jest mocowany do modułu lub stanowi jeden element z modułem, przy zastosowaniu technik, takich jak spawanie, mocowanie na śruby, mocowanie na kołki, użycie nakrętek itd.

Figury 15 i 16 przedstawiają element wystający 52, który wystaje lub wychodzi z modułu na równo ze ścianką boczną modułu. Element wystający jest odchylany dla pozostawania na równo ze ścianką boczną modułu. Alternatywnie element wystający wychodzi na zewnątrz ścianki bocznej modułu pod pewnym kątem. Na przykład element wystający ma odchylenie skierowane na zewnątrz. W takim przypadku klapka przytrzymuje lub zatrzymuje element wystający w sąsiedztwie ścianki bocznej. Element wystający może również zwężać się przy wierzchołku w celu wspomagania przesuwnego sprzęgania sąsiedniego modułu.

Element wystający 52 ma kołek 60 wystający do wewnątrz, który stanowi kołek ustalający lub wał. Kołek 60 ma długość umożliwiającą jego przechodzenie przez ściankę boczną 55 sąsiedniego modułu i może mieć kołnierz na jednym lub obu końcach. Kołek ma koniec 62 z kołnierzem w połączeniu wsporczym z elementem wystającym 52 w postaci płytki. Alternatywnie kołek 60 swobodnie porusza się względem płytkowego elementu wystającego 52. Kołek 60 jest dostosowany do przebiegania zarówno pionowo jak i poziomo w szczelinie 58 modułu 50, 51. Zaopatrzony w kołnierz wewnętrzny koniec 64 kołka 60 jest dostosowany do sprzęgania blokującego ścianki bocznej sąsiedniego modułu.

Element zatrzymujący lub ramię zatrzaskowe 54 są na przykład wycięte z korpusu 50, 51 modułu. Prowadnica lub klapka 56 jest również wycinana z korpusu modułu. Alternatywnie zatrzask i/lub prowadnica są mocowane oddzielnie do korpusu modułu. Zarówno ramię zatrzaskowe 54 jak i klapka 56 są elementami odchylającymi. Na przykład, zarówno ramię zatrzaskowe 43 jak i klapka 56 są sprężynami, na przykład sprężyną zatrzaskową i sprężyną klapkową. Zarówno ramię zatrzaskowe 54 jak i klapka 56 mają położenie nieodchylone, takie jak położenie przedstawione dla dolnego modułu 50 na fig. 12. Dalej zostanie omówione bardziej szczegółowo, że ramię zatrzaskowe 54 jest stosowane do zatrzaskiwania lub blokowania elementu wystającego 52 modułu wydającego w położeniu warstwo8

PL 212 097 B1 wym, a przez to blokowania sąsiadujących ze sobą modułów w położeniu układu warstwowego. Klapka 56 jest stosowana do prowadzenia lub wyrównywania elementu wystającego modułu wydającego, a zatem i modułów podczas mocowania w układzie warstwowym. Klapka 56 jest również stosowana do zatrzymywania elementu wystającego 52 i uniemożliwiania przemieszczania się go na zewnątrz jego ścianki bocznej.

Zostanie teraz opisane przykładowe łączenie ze sobą ułożonych warstwowo modułów wydających. Podczas tej operacji sprzęganie i przemieszczanie elementów mocujących następuje symetrycznie jednocześnie po każdej stronie modułów.

Figura 13 przedstawia pierwszy moduł wydający 51 umieszczony na drugim module wydającym 50. W tym etapie ramię zatrzaskowe 54 pierwszego modułu wydającego 51 zostaje odchylone lub ściśnięte z powrotem do ścianki bocznej 55 pierwszego modułu wydającego 51. Takie położenie odchylające jest uzyskiwane przez obniżenie pierwszego modułu nad drugim modułem do pokazanego położenia. Alternatywnie pierwszy moduł 51 jest umieszczany w połączeniu wsporczym z drugim modułem 50 ponad wskazanym położeniem, co oznacza, że element wystający 52 znajduje się dalej od klapki 56, a następnie przesuwa się w kierunku pokazanego położenia. Początkowe położenie wstępne jest również zmienne w zależności od tego, jak daleko element wystający 52 został odchylony od ścianki bocznej. Na przykład element wystający 52, zamocowany na równo ze swoją ścianką boczną musi rozpoczynać działanie w położeniu jeszcze wyżej, w którym element wystający 52 unika stykania się nieruchomo i sprzęgania z wychylonym na zewnątrz ramieniem zatrzaskowym 54. Oznacza to, że moduł należy opuścić lub unieść w miejsce umożliwiające jego opuszczenie, co oznacza, że element wystający 52 nie znajduje się w kontakcie z ramieniem zatrzaskowym 54. Alternatywnie moduł jest umieszczany w połączeniu wsporczym z kolejnym modułem, bez żadnej operacji opuszczania, na przykład moduły mogą być przesuwane poziomo względem siebie.

Figura 14 przedstawia, że w następnym etapie pierwszy moduł 51 jest przesuwany dalej w kierunku wyrównania układu warstwowego z drugim modułem 50. W tym położeniu element wystający 52 drugiego modułu wydającego 50 wchodzi do luki przebiegającej pomiędzy klapkami 56 a ściankami bocznymi 55 pierwszego modułu 51. W podobny sposób kołki 60 wchodzą w stan sprzęgnięcia ze szczelinami 58. Klapki 56 są stosowane do prowadzenia, wyrównywania lub zatrzymywania odchylającego elementu wystającego 52 podczas operacji układania warstwowego w celu zamocowania modułów ze sobą. Na przykład klapki 56 są stosowane do odchylania elementów wystających 52 do wewnątrz w kierunku układu wyrównanego ze ściankami bocznymi 55. W innych przykładach wykonania wynalazku kołki wchodzą do szczelin, zanim elementy wystające wejdą poza klapki.

W ostatnim etapie pokazanym na fig. 12 pierwszy moduł 51 jest przesuwany dalej w celu wyrównania i ułożenia warstwowego z drugim modułem 50. W tym położeniu elementy wystające 52 drugiego modułu wydającego 50 pozostają z tyłu za klapkami 56 pierwszego modułu 51 co więcej, kołki 60 przesunęły się poziomo aż do sprzęgnięcia w szczelinach 58, a ich wewnętrzne końce 64 mające kołnierze znajdują się w stanie sprzęgnięcia z bocznymi ściankami ograniczających szczelin 58 pierwszego modułu 51. Dodatkowo elementy wystające 52 przesunęły się poza ramiona zatrzaskowe 54. Zatem ramiona zatrzaskowe 54, które nie są już ściskane przez odchylanie ich do wewnątrz, ponownie przesunęły się na zewnątrz. Oznacza to, że ramiona zatrzaskowe 54 przeskoczyły na zewnątrz, by uniemożliwiać odprzęgnięcie elementów wystających 52 w wyniku ruchu w kierunku ramion zatrzaskowych. Zatem w tym położeniu ramiona zatrzaskowe zapobiegają przemieszczaniu się kołków ze szczelin 58. Następnie układy kołek - szczelina i układy zatrzask - element wystający działają jak wzajemnie sprzęgające się elementy wystające i zagłębienia, które blokują stabilnie sąsiednie moduły 50, 51 w wyrównanym układzie warstwowym.

W przykładzie wykonania zespołu modułów w układzie warstwowym, drugi moduł wydający zostaje umieszczony na pierwszym module wydającym i zablokowany względem niego w celu utworzenia części układu warstwowego modułów wydających. Następnie trzeci moduł wydający jest umieszczany na już utworzonej części układu warstwowego modułów wydających i do niej mocowany. Proces ten można powtarzać aż do uzyskania pożądanego układu warstwowego wyrównanych i zamocowanych do siebie modułów zawierających właściwą liczbę mechanizmów chwytających.

Zostanie teraz opisana operacja rozkładania zamocowanych ze sobą modułów wydających, zestawionych w układzie warstwowym. Po tym, jak ramiona zatrzaskowe 54 zostaną odchylone do wewnątrz, to znaczy ściśnięte, elementy wystające 52 można ponownie wysunąć na zewnątrz lub do położenia nachodzącego na ściśnięte ramiona zatrzaskowe 54. Ramiona zatrzaskowe mogą być ściskane ręcznie, a w innych przykładach wykonania wynalazku będzie bardziej wygodne lub niezbędne

PL 212 097 B1 zastosowanie narzędzia do ściskania ramion zatrzaskowych. Moduły wydające następnie przemieszcza się równolegle, na przykład poziomo, względem siebie aż do chwili, gdy kołki 60 zostaną wyrównane na przykład w miejscu właściwym do pionowego wyjęcia ze szczeliny 58, jak to pokazano na fig. 14. Potem moduły wydające są przemieszczane na przykład pionowo względem siebie i w kierunku od siebie w celu rozłączenia modułów. Kołki wyjmuje się przez przesunięcie pionowo poprzez dolną część szczeliny, która to część przebiega poziomo do wewnątrz.

Alternatywnie, ułożone warstwowo moduły można rozłączyć poprzez odwrócenie wcześniej omawianych etapów montażu. Na przykład ramię zatrzaskowe 54 można ścisnąć dostatecznie mocno, by umożliwić przesunięcie płytkowego elementu wystającego 52 i wraz z nim kołka 60.

Figura 15 przedstawia widok częściowy od tyłu sąsiednich ścianek bocznych 70, 72 połączonych modułów wydających. Pokazane jest również wzajemne oddziaływanie elementu wystającego 74, wewnętrznego końca 76 kołka, zaopatrzonego w kołnierz, klapki 78 i sąsiednich ścianek bocznych 70, 72.

Figura 16 przedstawia częściowy widok od tyłu innych ścianek bocznych 80, 82 połączonych modułów wydających. Element wystający 84 w postaci płytki został przedstawiony jako zamocowany do ścianki bocznej 80 za pomocą śruby 86 i ma stożkowaty koniec 88 oraz wysunięty kołek 89.

Figura 17 przedstawia część przykładowego modułu wydającego 90, mającego wiele układów blokujących, umożliwiających także odblokowanie. Moduł wydający 90 ma ściany boczne z wieloma elementami wystającymi 92, ramionami zatrzaskowymi 94, szczelinami 96, klapkami 98 i kołkami 99.

Figura 18 przedstawia część wzajemnie połączonych, z możliwością rozłączenia, modułów wydających 100, 102, które są podobne do modułów przedstawionych na fig. 12, z wyjątkiem tego, że są pozbawione klapek, natomiast mają mniejsze wymiary. Zarówno wymiary jak i usytuowanie elementów wystających, zatrzasków, klapek, kołków i szczelin mogą być różne dla różnych modułów. Na przykład układ warstwowy modułów może mieć rozmieszczone pionowo, naprzemiennie względnie małe i duże elementy wystające. Oznacza to na przykład, że najniższy moduł ma element wystający o małych wymiarach, a moduł na następnym poziomie ma element wystający o dużych wymiarach. Pozostałe elementy struktury modułu, na przykład zatrzaski, szczeliny itp. mogą mieć również zmieniane wymiary tak, by odpowiadały wymiarom elementów wystających sąsiadujących ze sobą modułów.

Na fig. 19 i 20 są przedstawione dodatkowe przykłady wykonania modułu wydającego 190. Moduły z fig. 19 są zestawiane ze sobą w układzie warstwowym przez wzajemne zatrzaskiwanie. Na fig. 19 i 20 jest pokazana kształtowana klapka 192 i co najmniej jeden kołek 194 ścianki bocznej. Klapka 192 jest kształtowana, na przykład zaginana, karbowana lub zakrzywiana, by zapewnić dodatkową siłę sprzęgającą lub odchylającą, na przykład siłę sprężystą. Kołek 194, pokazany dokładniej na fig. 20, jest stosowany do wyrównywania modułu z zespołem wydającym 190. Oznacza to, że kołek 194 działa jak kołek prowadzący podczas sprzęgania szczeliny prowadnicy lub rowka albo szyny zespołu wydającego, do której ten moduł zostaje wstawiony. Kołek 194 jest również stosowany do prowadzenia lub sprzęgania podczas umieszczania modułu podczas transportu. Na fig. 19 pokazano również, że ramiona zatrzaskowe 196 znajdują się jedynie w sąsiedztwie jednego z końców modułu. Koniec modułu bez ramion zatrzaskowych ma nadal szczelinę 198, taką jak szczelina o kształcie odwróconej litery L. Moduł wydający 190 może mieć także ścianki boczne 191, element wystający 193 i kołek 195.

Zespoły blokujące wszystkich modułów w układzie warstwowym mogą zmieniać się tak, że układ warstwowy jest zestawiany tylko w jeden sposób. Oznacza to, że kolejność modułów w układzie warstwowym jest określana przez ich wcześniej ustalone układy blokujące. Zatem personel obsługi technicznej unika ryzyka nieprawidłowego złożenia modułów w układ warstwowy.

Kaseta lub pojemnik na media są montowane, z możliwością wyjmowania, w module wydającym w urządzeniu do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych.

Figura 21 przedstawia przykładową kasetę na media, na przykład na banknoty gotówki. Kaseta 200 ma co najmniej jeden obszar kontaktowy 202 klawiszy wskaźnikowych, mający wiele klawiszy wskaźnikowych, na przykład między innymi klawisz 204 wskaźnika niskiego stanu mediów. Kaseta ma również drzwiczki 208, które mają część giętką lub nadającą się do wyginania. Drzwiczki 208 mają na przykład bębnową sekcję 210, która ma giętki, karbowany lub podobny do okiennic układ mający pewną liczbę grubych, równoległych listew połączonych ze sobą przez równoległe łączniki lub wstęgi. Bębnowa sekcja 210 ma integralną konstrukcję mającą naprzemienne listwy i łączniki, które są równoległe do siebie. Listwy są sztywne, natomiast łączniki są elastyczne. Zatem drzwiczki 208 można wyginać w miejscu łączników. Materiały, z jakich jest wykonana bębnowa sekcja 210, obejmują tworzywo

PL 212 097 B1 sztuczne, metal, polimery i/lub winyl, na przykład polichlorek winylu PCW. W innych przykładach wykonania drzwiczki mają giętkie sekcje, które są gładkie i nie są bębnowe oraz są wykonane na przykład ze stopu zapamiętującego kształt, polimerów niebędących PCW, tworzywa sztucznego z osadzonym metalem, zapewniającym większą wytrzymałość itd.

Bębnowe drzwiczki 208 są usytuowane w korpusie kasety dla otwierania w sposób zagłębiający lub wycofujący. Bębnowe drzwiczki 208 z fig. 21 są otwierane przez przemieszczenie w pierwszym kierunku - pionowo do dołu, a następnie zagięcie w innym kierunku - poziomo pod spodem kasety. Giętkie drzwiczki 208 przesuwają się podczas otwierania i zamykania. Boki drzwiczek są wstawiane we wsporniki korpusu kasety lub rowki, które umożliwiają drzwiczkom przemieszczanie względem korpusu kasety.

Otwór drzwiczek 208 umożliwia prawidłowe umiejscowienie mechanizmu chwytającego w celu uzyskiwania dostępu do mediów, na przykład banknotów gotówki i następnie chwytania ich z kasety. Dalej zostanie wyjaśnione bardziej szczegółowo, że bębnowe drzwiczki kasety są automatycznie otwierane podczas wstawiania kasety do położenia roboczego w module wydającym.

Figura 22 przedstawia widok sekcji bębnowych drzwiczek 208 w położeniu zamkniętym i część dolną 212 ramy korpusu kasety. Korpus kasety ma szczelinę 214 lub rowek. Szczelina 214 przebiega w kierunku od zamkniętych drzwiczek bębnowych i działa tak, że jest wykorzystywana przy otwieraniu tych drzwiczek.

Na fig. 22 bębnowe drzwiczki 208 mają otwór 216 lub rowek. Lico otworu 216 jest zasadniczo równoległe do płaszczyzny zamkniętych drzwiczek 208 i zasadniczo prostopadłe do kierunku przebiegu szczeliny 214. Drzwiczki 208 mają element wystający 218 lub kołnierz, przebiegający w sąsiedztwie poniżej otworu 216. Lico elementu wystającego 218 jest również zasadniczo równoległe do lica zamkniętych drzwiczek 208 i zasadniczo prostopadłe do kierunku przebiegu szczeliny 214. Część elementu wystającego 218 przemieszcza się w szczelinie 214. Otwór 216 przyjmuje część popychającego kołka 220.

Figury 23 i 24 przedstawiają dodatkowe widoki przykładowego popychającego kołka 220, który jest mocowany nieruchomo, na przykład przez śrubę, do modułu wydającego. Kołek 220 ma wykonane otwory na śruby 226 lub wkręty i popycha bębnowe drzwiczki 208 do położenia otwartego.

Popychający kołek 220 ma łeb 222 i korpus 224. Kołek 220 sprzęga się z bębnową sekcją 210 drzwiczek 208 dla powodowania przemieszczania się tych drzwiczek. Łeb 222 kołka blokuje się w otworze 216 lub wchodzi do tego otworu, a korpus 224 kołka sprzęga się lub styka z elementem wystającym 218 drzwiczek. Dopasowany układ łba 222 z otworem 216 stanowi układ typu wzajemnie uzupełniających się łączników wypukłego i wklęsłego, który wspomaga blokowanie wysunięcia korpusu 224 kołka względem elementu wystającego 218. Łeb 222 kołka przechodzi przez otwór 216 całkowicie lub nie przechodzi przez drzwiczki. Drzwiczki mogą mieć specjalny zamknięty element z jedną stroną otwartą, to jest mającą otwór. Łeb 222 kołka 220 przechodzi przez otwarty bok i jest przyjmowany w zamkniętym elemencie, który może być podobny do pudełka mającego tylko jeden otwarty bok, na przykład zagłębienie.

Element wystający 218 może mieć kołnierze do prowadzenia i/lub częściowego otaczania korpusu kołka. Element wystający ma na przykład zwężające się boczne kołnierze 219. Kołek może mieć gładki i pofalowany zarys zewnętrzny, który jest korzystny podczas wchodzenia w kontakt z grzbietami drzwiczek bębnowych.

Bębnowa sekcja 210 drzwiczek 208 może mieć również otwarty kanał 228 prowadzący do otworu i obszaru elementu wystającego. Kanał 228 umożliwia przemieszczanie się kołka przez sekcje bębnową drzwiczek oraz docieranie do otworu i elementu wystającego, gdy drzwiczki są nadal w położeniu całkowicie zamkniętym. Kanał 228 ma korzystnie co najmniej jedno zwężenie dla ułatwienia prowadzenia kołka do kanału i otwarcia drzwiczek. Zwężenie może znajdować się na ściance bocznej kanału. Łeb kołka ma również korzystnie jedną lub więcej powierzchni zwężonych dla wspomagania prowadzenia łba kołka do kanału i otwarcia drzwiczek. Na fig. 21 jest pokazany zwężający się kanał 228, otwór 216 i element wystający 218.

Podczas otwierania drzwiczek, gdy kaseta 200 zostaje wstawiona do modułu wydającego, łeb 222 kołka wchodzi do otworu 216 w drzwiczkach, a korpus 224 kołka sprzęga się z elementem wystającym 218 drzwiczek. W miarę dalszego przemieszczania kasety do wewnątrz, sprzęgnięcie kołka 220 z elementem wystającym 218 uniemożliwia dalszy ruch drzwiczek wraz z wprowadzaną kasetą. Zatem dalsze wprowadzanie kasety do modułu wydającego powoduje szersze otwarcie drzwiczek 208.

PL 212 097 B1

Stopień rzeczywistego otwarcia drzwiczek 208 jest oceniany na podstawie zasięgu wstawiania kasety w module wydającym. Stopień otwarcia drzwiczek jest wprost proporcjonalny do odległości wstawiania kasety.

Kołek 220 popycha element wystający w celu otwarcia drzwiczek kasety. Układ kasety i kołka jest uprzednio określany, tak jak w sytuacji, gdy kaseta zostaje całkowicie wstawiona, a drzwiczki całkowicie otwarte. Szczelina 214 kasety ma uprzednio określoną długość umożliwiającą całkowite otwarcie drzwiczek. Gdy łeb 222 kołka jest usytuowany w otworze 216 lub przechodzi przez otwór 216 w drzwiczkach, układ ten sprawia, że kołek 220 i bębnowe drzwiczki 208 są w układzie dopasowania dla wzajemnego uzupełniania lub wzajemnego blokowania. Tak utworzona blokada nie może zostać usunięta czy otwarta do chwili, gdy drzwiczki ponownie znajdą się w położeniu zamkniętym.

Figura 25 przedstawia pierwszy etap procesu otwierania drzwiczek. Na fig. 25 jest pokazana w przekroju poprzecznym kaseta 200 od strony kanału 228 drzwiczek. Kaseta 200 została przemieszczona w kierunku kołka 220, wskutek czego łeb 222 kołka znajduje się w kanale 228 drzwiczek. Oznacza to, że łeb 222 kołka jest usytuowany poniżej bębnowej sekcji 210 przed wejściem do otworu 216 w drzwiczkach. Dolna część 212 kasety zawiera szczelinę 214.

Figura 26 przedstawia drugi etap procesu otwierania drzwiczek. Fig. 26 podobnie jak fig. 25, stanowi widok w przekroju poprzecznym kasety 200 od strony kanału 228 drzwiczek. Kaseta 200 została przemieszczona dalej w kierunku kołka 220, który w tym przykładzie wykonania jest nieruchomy. Łeb 222 kołka wchodzi do otworu 216 drzwiczek. Korpus 224 kołka zaczyna opierać się o element wystający 218 drzwiczek, jednak drzwiczki 208 nadal znajdują się w położeniu zamkniętym.

Figura 27 przedstawia trzeci etap procesu otwierania drzwiczek. Kaseta 200 została tutaj całkowicie wstawiona. Kołek 220 popchnął element wystający 218 drzwiczek w sąsiedztwo dalszego końca szczeliny 214. Bębnowe drzwiczki 208 są w położeniu całkowitego otwarcia.

Figura 28 przedstawia w widoku częściowym dno 212 kasety od strony elementu wystającego 218 drzwiczek, usytuowanego w pobliżu wejścia szczeliny 214. Oznacza to, że bębnowa sekcja 210 drzwiczek 208 znajduje się w położeniu częściowo otwartym. Został pokazany zwężający się kanał 228 i część płaska 209 drzwiczek 208. Część płaska 209 zapewnia bezpieczną pokrywę szczeliny 214, gdy drzwiczki zostają zamknięte. Element wystający 218 drzwiczek może być uformowany integralnie z częścią płaską 209. Część elementu wystającego 218 drzwiczek wychodzi z części płaskiej 209 na odległość zasadniczo równą grubości dna 212 kasety i szczeliny 214. Zatem element wystający 218 drzwiczek jest skonfigurowany tak, że nie przechodzi poza dno 212 korpusu kasety.

Figura 29 przedstawia częściowy widok dna 212 kasety od strony elementu wystającego 218 drzwiczek przy końcu szczeliny 214. Oznacza to, że bębnowe drzwiczki 208 znajdują się w położeniu całkowicie otwartym. Pokazano tutaj zwężający się łeb 222 kołka, przedstawiony za pomocą linii przerywanych i korpus 224 kołka. Najdalej wstawiona część bębnowych drzwiczek 208 jest widziana przez szczelinę 214, natomiast dno 212 kasety zakrywa resztę tej najdalej wstawionej części.

Układ drzwiczek i kołka spełnia również funkcję zabezpieczającą. Jeżeli bębnowe drzwiczki 208 zostaną przedwcześnie przemieszczone na uprzednio określoną odległość, jak przy próbie nieuprawnionego działania, wtedy kołek 220 nie będzie mógł wejść do kanału 228 drzwiczek. Drzwiczki, które zostały nieco otwarte, powodują, że część bębnowa zakrzywia się ku dołowi, co powoduje zablokowanie wchodzenia łba 222 kołka do kanału. Zatem kołek 220 nie będzie w stanie wejść do kanału 228, sprzęgnąć elementu wystającego 218 i otworzyć drzwiczek 208. Oznacza to, że jeżeli drzwiczki nie znajdują się w pozycji wyrównania, co oznacza, że są częściowo otwarte przed wstawieniem, wtedy korpus 224 kołka nie będzie mógł prawidłowo sprzęgnąć elementu wystającego 218, a drzwiczek nie będzie można otworzyć za pomocą kołka. Zamiast tego kołek będzie opierał się na zewnętrznej stronie bębnowej sekcji drzwiczek, na przykład przy części zakrzywionej. Oznacza to, że kołek będzie napierał na zewnętrzną część drzwi, na przykład płasko lub pod kątem prostym i nie będzie mógł wejść do kanału. Drzwiczki nie będą mogły otworzyć się za pośrednictwem kołka. Skutkiem tego kasety nie będzie można całkowicie wstawić do modułu wydającego. Zatem taki układ drzwiczek i kołka może działać jak element wskazujący nieuprawnione działanie. Ten wskaźnik jednocześnie uniemożliwia użycie potencjalnie naruszonej kasety w zespole wydającym. Zatem kaseta, której nie można wstawić do modułu wydającego, może być na przykład naruszoną kasetą mającą niewłaściwą kwotę gotówki. Taka kaseta może zostać zidentyfikowana w celu dokładniejszego zbadania, a jeżeli jest to niezbędne - ponownego przeliczenia gotówki.

Figura 30 przedstawia moduł wydający 229, który ma układ chwytający, zawierający wał chwytający, napędzany przez silnik. Układ chwytający zostaje prawidłowo usytuowany w celu uzyskania

PL 212 097 B1 dostępu do mediów, na przykład banknotów gotówki i pobierania ich z kasety. Podstawowe funkcje i działanie układu chwytającego, mającego rolkę chwytającą, rolkę zbierającą i rolkę rozprowadzającą są standardowe. Na fig. 30 moduł wydający 229 zawiera wyjmowany wał chwytający 230, mający rolki chwytające 232, 234, 236. Zacisk 240 środkowej rolki chwytającej 234 jest obwodowo odsunięty od odpowiednich zacisków 238, 242 zewnętrznych rolek chwytających 232, 236. Zatem środkowa rolka chwytająca 234 jako pierwsza chwyta banknot z mediów, na przykład gotówki, znajdujący się w kasecie. Każdy układ chwytający może zostać przyporządkowany odpowiadającej mu kasecie.

Na fig. 30 jest przedstawiony również układ 244 klucza i otworu na klucz. Wał chwytający 230 ma otwór na klucz lub wycięcie albo rowek lub szczelinę przy jego pierwszym, napędowym końcu 231. Otwór na klucz jest zwymiarowany odpowiednio do kształtu klucza i ma na przykład postać elementu wystającego kołka napędowego 250. Zarówno otwór na klucz jak i klucz mogą mieć odpowiadające sobie kształty litery V. Oznacza to, że mający kształt litery V otwór na klucz, wykonany w wale chwytającym, przyjmuje mający kształt litery V klucz wykonany w kołku napędowym. Takie wzajemnie dopasowanie umożliwia kołkowi napędowemu obracanie wału chwytającego za pośrednictwem sprzęgnięcia klucza i otworu na klucz. Alternatywnie układ napędowy zawiera kołek napędowy, mający szczelinę na klucz, podczas gdy wał chwytający ma odpowiadający tej szczelinie klucz. Klucz może być elementem wystającym, skierowanym na zewnątrz, na przykład elementem wystającym, przebiegającym promieniowo i osiowo od powierzchni zewnętrznej.

Figury 31 do 38 przedstawiają przykłady wykonania dopasowanego układu wału chwytającego i kołka napędowego. Na fig. 31, 32 i 34 jest pokazany kołek napędowy 252, mający klucz 248. Na fig. 33 i 34 jest pokazany wał chwytający 254, mający otwór 246 na klucz. Ten otwór 246 na klucz przyjmuje klucz 248, jak na fig. 34. Kołek napędowy 252 wchodzi do wału chwytającego 254, przy czym klucz 248 pasuje do otworu 246 na klucz.

Figura 35 przedstawia inne sprzęgnięcie z pasowaniem wału chwytającego 256 i kołka napędowego 258, które mają zasadniczo tę samą średnicę zewnętrzną. Klucz 260 mający kształt litery V wychodzi z korpusu 262 kołka napędowego. Wał chwytający 256 ma wyciętą szczelinę 264 w kształcie litery V.

Figury 36, 37 i 38 przedstawiają kolejny układ wzajemnie uzupełniającego się dopasowania wału chwytającego i kołka napędowego. Ten układ określa wał chwytający 266, mający usytuowany w środku osiowo klucz 268, a także kołek napędowy 270, mający osiowy otwór 272 na klucz. Wał chwytający 266 sprzęga się z kołkiem napędowym 270, przy czym klucz 268 pasuje do otworu 272. Wał chwytający 266 ma również otwór 276 na klucz, znajdujący się w sąsiedztwie jego powierzchni zewnętrznej, na przykład w pobliżu obwodu, a kołek napędowy 270 ma wystający klucz 274 w sąsiedztwie jego powierzchni zewnętrznej. Otwór 276 na klucz przyjmuje wystający klucz 274. Zatem wał chwytający 266 zostaje sprzęgnięty, z wzajemnie uzupełniającym się dopasowaniem, z kołkiem napędowym 270 w co najmniej dwóch miejscach.

Układy wzajemnie uzupełniającego się dopasowania wypukły-wklęsły dla kołka napędowego i wału chwytającego mogą być odwracane w doniesieniu do dowolnej z fig. 31 do 38. Dodatkowo klucz może być elementem wystającym, skierowanym do wewnątrz, na przykład może wychodzić promieniowo i osiowo z wewnętrznej powierzchni obwodowej.

Nawiązując ponownie do fig. 30, wał chwytający 230 ma również drugi, wolny koniec 233, to jest koniec przeciwległy w stosunku do końca napędowego 231. Wał chwytający 230 może mieć stałą średnicę lub zmienną średnicę. Na przykład wolny koniec może mieć kołek prowadzący, mający mniejszą średnicę, taki jak kołek podobny do środkowego osiowo klucza 268. Wolny koniec jest podpierany w otworze lub szczelinie w ściance bocznej 280 modułu wydającego 229. Otwór przebiega do zamkniętej części ścianki, na przykład do strony ścianki odsuniętej od kołka prowadzącego. Na przykład wolny koniec jest przytrzymywany lub podpierany w otworze ścianki, przechodzącym przez zamkniętą ściankę. Alternatywnie ścianka ma otwór przechodzący przez nią całkowicie, dzięki czemu część wolnego końca wychodzi z tej ścianki bocznej.

Na fig. 30 jest pokazana ścianka boczna 280 modułu, mająca klapkę 282, która jest na przykład wycięta ze ścianki bocznej 280. Klapka 282 może stanowić wyciętą laserowo klapkę metalowej ścianki, zatem może być integralna z konstrukcją metalowej ścianki zespołu wydającego lub może stanowić z nią jeden element. Klapka 282 jest na przykład elementem sprężynowym, giętkim lub odchylającym, tak jak klapka obciążana sprężyną. Klapka 282 może mieć otwór 284. Część wolnego końca 233 wału chwytającego 230 jest przytrzymywana lub podpierana w otworze 284, który umożliwia zatrzymywanie

PL 212 097 B1 końca 233 wału i uniemożliwia mu przemieszczanie się w sposób, który zostanie dalej opisany. W przykładowych układach klapka 282 może zawierać wcześniej omówione ramię zatrzaskowe 54 lub klapkę 56.

Giętka klapka 282 zatrzymuje wał chwytający 230 w połączeniu z kołkiem napędowym 250 przy kluczu. Oznacza to, że klapka 282 jest usytuowana tak, że utrzymuje wał chwytający w sprzęgnięciu z kołkiem napędowym przez działanie w sposób ciągły pewną siłą na wał chwytający w kierunku kołka napędowego. Alternatywnie klapka 282 jest usytuowany tak, że utrzymuje wał chwytający w sprzęgnięciu z kołkiem napędowym, podczas gdy klapka znajduje się w stanie nieodchylonym lub zwolnionym. Klapka jest uruchamiana wtedy, gdy jest to potrzebne do zatrzymania wału. Również wał może mieć udział w utrzymaniu pozycji osiowej względem kołka napędowego. Niemniej jednak każda próba przemieszczenia się osiowego wału, z luzem łącznym lub bez luzu, ze sprzęgnięcia wzajemnie uzupełniającego się dopasowania z kołkiem napędowym wywołuje siłę zatrzymującą wał chwytający przez klapkę, która uniemożliwia odprzęgnięcie wału chwytającego od kołka napędowego.

Klapka 282 w różnych przykładach wykonania układu według wynalazku może przyjmować różne położenia spoczynkowe, podczas gdy znajduje się w stanie normalnym, nieodchylonym względem ścianki 280 zespołu wydającego. Na przykład klapka jest odchylana, w położeniu wysuniętym do wewnątrz, od ścianki 280 zespołu wydającego. Popychanie klapki na zewnątrz w kierunku do ścianki 280 zespołu wydającego powoduje umieszczenie klapki w stanie odchylonym, kiedy to klapka usiłuje powrócić w kierunku do wewnątrz do stanu nieodchylonego. Kolejny układ może mieć klapkę znajdującą się w stanie nieodchylonym, gdy zostaje on ustawiony równolegle do ścianki zespołu wydającego. Następny układ ma nieodchyloną klapkę przebiegającą w położeniu sygnalizacyjnym na zewnątrz ścianki zespołu wydającego.

Wolny koniec 233 wału wymusza przemieszczenie wolnego końca klapki 282 w kierunku na zewnątrz od kołka napędowego podczas ręcznego wstawiania wału chwytającego 230 dla sprzęgnięcia operacyjnego z kołkiem napędowym 250. Wypchnięta na zewnątrz giętka klapka usiłuje powrócić w kierunku do wewnątrz do położenia spoczynkowego. Oznacza to, że odchylana na zewnątrz klapka usiłuje wycofać się do normalnego, nieodchylonego stanu. Po wstawieniu wału chwytającego klapka 282 wywołuje siłę sprężystą, oddziałującą na wał chwytający. Ta siła sprężysta powoduje zatrzymywanie lub zablokowaniem wału chwytającego w jego położeniu roboczym.

Wyjmowanie wału chwytającego 230 z zespołu wydającego następuje przez przemieszczenie, na przykład ręczne, wału w kierunku osiowym, na przykład względem osi wału, w kierunku klapki 282 do chwili, gdy klucz kołka napędowego zostanie odprzęgnięty od otworu na klucz w wale chwytającym. Takie przemieszczenie powoduje dalsze przesunięcie klapki w kierunku od kołka napędowego 250. Alternatywnie, zamiast wykorzystywania wału chwytającego do przemieszczenia klapki na zewnątrz, klapkę przemieszcza się bezpośrednio ręcznie przez obsługę techniczną. Gdy wał chwytający i kołek napędowy zostaną rozłączone, koniec 231 wału napędowego, który w tym przykładzie wykonania wynalazku ma otwór na klucz, może zostać przemieszczony, na przykład uniesiony lub podniesiony, w kierunku promieniowo od kołka napędowego 250. Koniec 231 wału napędowego zostaje następnie przemieszczony i wysunięty z układu wyrównanego z kołkiem napędowym. Wał można następnie przemieścić w kierunku zasadniczo osiowym do góry od klapki 282 w celu zwolnienia wolnego końca 233 wału z otworu wsporczego w klapce. Na fig. 39 jest pokazany moduł wydający 299 z fig. 30 bez sprzęgnięcia wału chwytającego i kołka napędowego.

Umieszczanie wału chwytającego 230 w module wydającym 229 jest dokonywane również przez odwrócenie kolejności etapów procedury odprzęgania. Przeciwległy koniec zostaje wstawiony do otworu usytuowanego w wolnym końcu klapki 282, a klapka zostaje zmuszona, bezpośrednio ręcznie lub za pośrednictwem wału, do przemieszczania się w kierunku od kołka napędowego. Gdy klapka jest przytrzymywana w stanie odchylonym, koniec napędowy wału chwytającego współpracuje z kołkiem napędowym. Następnie klapka zostaje zwalniana i wycofuje się, jeżeli jest to potrzebne, w kierunku do kołka napędowego w celu zatrzymania wału chwytającego w sprzęgnięciu dopasowanym z kołkiem napędowym. Zatem wał chwytający może być szybko wstawiany, na przykład opuszczany lub obniżany, do położenia operacyjnego w module wydającym lub wyjmowany z tego położenia. Układ dopasowany i układ klapki sprężynowej umożliwiają skuteczne zamocowanie wału chwytającego w zespole wydającym. Wyeliminowana jest w ten sposób konieczność zastosowania dodatkowego osprzętu i części mocujących.

Funkcje i działanie rolki chwytającej, rolki zbierającej i rolki rozprowadzającej zapewniają chwytanie za każdym razem jednego arkusza z pliku arkuszy znajdujących się w kasecie. Na fig. 30 jest

PL 212 097 B1 pokazana również rolka zbierająca 286 na wale obrotowym 290, a także rolka rozprowadzająca 288 na kolejnym wale obrotowym 292. Rolki 286, 288 są montowane, z możliwością rozłączenia, na odpowiednich wałach. Zarówno rolka zbierająca, jak i rolka rozprowadzająca są rozmieszczone naprzeciw siebie, w sąsiedztwie środkowej rolki chwytającej 234.

Rolka zbierająca 286 zasadniczo uniemożliwia wychodzenie innych arkuszy niż pierwszy z zestawu arkuszy gotówki lub innego pliku w kasecie do przechowywania gotówki lub innych arkuszy. Rolka zbierająca 286 jest zaopatrzona w jednokierunkowe sprzęgło lub inny zespół do umożliwiania lub ograniczania przemieszczenia obrotowego tylko w jednym kierunku, na przykład w kierunku zawracania nadmiarowych banknotów gotówki. To jednokierunkowe sprzęgło lub inny zespół zapobiega obracaniu rolki zbierającej 286 w kierunku, który ułatwiałby przemieszczanie arkuszy innych niż arkusz końcowy z pliku.

Rolka rozprowadzająca według wynalazku obraca się swobodnie i wspomaga przemieszczanie banknotu gotówki w kierunku od środkowej rolki chwytającej oraz jest napędzana przez sprzęgnięcie ze środkową rolką chwytającą.

Wał obrotowy 290 obraca lub wychyla wahadłowo rolkę zbierającą 286 w kierunku łukowym od wału chwytającego 230. Podobnie wał obrotowy 202 obraca lub wychyla wahadłowo rolkę rozprowadzającą 288 w kierunku łukowym od wału chwytającego. Wały 290, 292 mogą również obracać odpowiadające im rolki 286, 288 w kierunku wału chwytającego 230. Możliwość przemieszczania rolek 286, 288 w kierunku od środkowej rolki chwytającej 234 i wzajemnie od siebie umożliwia skuteczną obsługę techniczną i wymianę tych rolek.

Element mocujący 294 przytrzymuje wał obrotowy 290 rolki zbierającej 286 w położeniu roboczym. Kolejny element mocujący 296 podobnie przytrzymuje wał obrotowy 292 rolki rozprowadzającej 288 w położeniu roboczym. Elementy mocujące 294, 296 czy zatrzymujące zaciskają, z możliwością rozłączenia, wał obrotowy w stałym obszarze roboczym. Elementy mocujące 294, 296 zapobiegają skierowanemu zasadniczo do góry a także w dół przemieszczaniu odpowiedniego wału. Elementy mocujące 294, 296 są również stosowane do ograniczania zasięgu przemieszczenia rolki w kierunku do środkowej rolki chwytającej 234. Elementy zatrzymujące 294, 296 ograniczają także przemieszczanie odpowiednich wałów 290, 292 w co najmniej dwóch prostopadłych kierunkach i mogą być zamocowane do modułu wydającego 229.

Element mocujący ma korzystnie zacisk sprężynowy. Elementy mocujące 294, 296 są odchylane korzystnie na sprężynie w celu zapewnienia siły zaciskającej, która jest ustalana na poziomie możliwym do regulacji ręcznej. Na przykład element mocujący ma zwężone wejście z dwoma kołnierzami tworzącymi otwór, który ma w warunkach normalnych średnicę mniejszą niż średnica wału obrotowego. Przemieszanie się wału obrotowego przez wejście może powodować rozszerzanie się otworu. Po przejściu wału obrotowego przez wejście otwór powraca do normalnego stanu nieodchylonego, co powoduje zatrzymanie lub zablokowanie wału obrotowego w elemencie mocującym.

Elementy odchylające lub sprężynowe są stosowane do odchylania wałów obrotowych w kierunku wału chwytającego. Giętki element sprężynowy 298 popycha wał obrotowy 290 tak, że rolka zbierająca 286 zostaje prawidłowo ustawiona w sąsiedztwie środkowej rolki chwytającej 234. Podobnie kolejny giętki element sprężynowy 299 utrzymuje rolkę rozprowadzającą 299 prawidłowo usytuowaną w sąsiedztwie, na przykład przez opieranie się, środkowej rolki chwytającej 234. Elementy sprężynowe, na przykład sprężynowe klapki, są na przykład wycinane z dna modułu wydającego. Elementy sprężynowe mogą być wykonane z metalu wycinanego laserowo. Wtedy elementy sprężynowe są integralne z konstrukcją zespołu wydającego lub stanowią z nią jeden element.

Elementy sprężynowe 298, 299 i elementy mocujące 294, 296 mogą działać razem tak, że powodują prawidłowe usytuowanie rolek 286, 288 w sąsiedztwie środkowej rolki chwytającej 234. Na przykład element sprężynowy 298 i element mocujący 294 umożliwiają powstawanie luzu na wale obrotowym 290. Umożliwia to przemieszczanie rolki zbierającej 286, jeżeli jest to potrzebne, gdy jednocześnie odbywa się chwytanie wielu arkuszy na przykład gotówki.

Figura 40 przedstawia układ ułożonych warstwowo modułów wydających 300, 301, które są podobne do modułów wcześniej omówionych. Każdy z tych modłów ma wsporniki klapkowe dla przewodów, wiązek oddzielnych kabli i/lub taśm okablowania. Na fig. 40 są pokazane ponadto klapki 302, 304, 306 przyporządkowane modułom 300, 301. Klapki są stosowane do kierowania lub prowadzenia okablowania tak, by nie uległo splątaniu i nie przeszkadzało podczas operacji wydawania. Na przykład kabel połączony operacyjnie z silnikiem napędowym zespołu chwytającego jest podparty za pośrednictwem jednego lub więcej klapek. Klapki zawierają wytłaczane mocowania lub zaciski do prowadzePL 212 097 B1 nia kabli. Klapka jest wykonywana jako część modułu. Klapka może być wycinana laserowo z części ścianki 308 modułu, na przykład ścianki metalowej. Zatem klapka może być integralna ze ścianką modułu lub stanowić z nią jeden element. Klapka jest również wykonywana ze ścianki niemetalowej, na przykład ścianki z tworzywa sztucznego, tak jak w procesie formowania tworzyw sztucznych.

W przykładzie wykonania klapka jest giętka, z jednym końcem zamocowanym do ścianki modułu, podczas gdy drugi koniec porusza się swobodnie. Zacisk jest również odchylany sprężynowo w celu zatrzymywania lub blokowania kabla w określonym miejscu lub lokalizacji. Siła odchylająca zacisku może być pokonywana siłą ręki. Wolny koniec zacisku ma również skierowany do wewnątrz element wystający lub kołnierz w celu wspomagania zatrzymywania kabla. Zacisk ścianki modułu jest podobny w kształcie na przykład do uszka przy skuwce do długopisu. Moduł może zawierać różne klapki o różnych kształtach i wymiarach. Na fig. 40 są pokazane kable 310 podparte przez klapki 302, a także kable 312 podparte przez klapki 304 i 305 w module 301. Klapki w module 301 podobnie podpierają dodatkowe kable. Ekranowane kable są prowadzone przy metalowej powierzchni modułu dzięki zastosowaniu formowanych klapek. Układ klapek tworzonych ze ścianki eliminuje potrzebę zastosowania dodatkowych, oddzielnych części do prowadzenia i mocowania kabli. W związku z tym zostaje wyeliminowana konieczność obsługi takich dodatkowych części.

Ponadto formowane klapki do mocowania wiązek wielu kabli są umieszczane względem siebie tak, że możliwe jest dodatkowe zamocowanie tych kabli. Układ klapek jest wcześniej określany tak, że wiązka kabli pierwszego modułu wspiera jedną lub więcej wiązek kabli sąsiadującego z nim drugiego modułu. Klapki są ułożone na przykład tak, że wiązka kabli górnego modułu może krzyżować się lub zachodzić na jedną lub więcej wiązek kabli prowadzonych z niższego modułu i zapewnia dodatkowe zamocowanie niższych wiązek, gdy przechodzą one do góry, na przykład w górę po ściance modułów. Na fig. 40 jest pokazana górna wiązka 312 kabli jako krzyżująca się w module 301 z wysuniętą niższą wiązką 314 kabli, a także górną wiązkę 310 kabli zachodzącą w module 301 na wyciągniętą niższą wiązkę 316 kabli. Mogą być również stosowane inne układy do dodatkowego zamocowania kabli w wyniku krzyżowania się lub zachodzenia jeden na drugi. Na przykład niższe wiązki kabli są stosowane do dodatkowego zamocowania górnych wiązek kabli. Ponadto ta sama klapka w module jest stosowana do podpierania różnych wiązek kabli pochodzących z tego samego modułu lub z różnych modułów.

Przykładowe urządzenie do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych zawiera ulepszony funkcyjny zespół wydający AFD, który ma jeden lub więcej mechanizmów wydających, działających tak, że transportują media, na przykład banknoty gotówki, z obszaru przechowywania w kasecie do użytkownika urządzenia. Przy wydawaniu banknotów gotówki, banknot jest chwytany z kasety przez mechanizm chwytający banknoty, który zawiera wał chwytający i rolki chwytające. Uchwycony banknot jest następnie transportowany w pierwszym, na przykład pionowym kierunku, za pośrednictwem pasów do zespołu podającego banknoty, który przemieszcza banknot lub plik banknotów w drugim, na przykład poziomym kierunku w celu podania banknotu lub banknotów użytkownikowi.

Określenia pionowy i poziomy mają charakter przykładowy, a mechanizm wydający jest tak skonfigurowany, że transportuje banknoty także w innych kierunkach. Mechanizm wydający jest na przykład tak usytuowany, że uchwycony banknot zostaje przetransportowany w pewnym kierunku pod kątem na przykład względem poziomu stosowane, od mechanizmu chwytającego w kierunku zespołu podającego, a następnie jest transportowany w pewnym kierunku pod innym kątem, na przykład względem pionu, od zespołu podającego banknoty do użytkownika. Alternatywne układy transportowe banknotów transportują uchwycony banknot bezpośrednio do użytkownika, bez zmieniania kierunku transportu.

Figury 41 i 42 przedstawiają przykład wykonania układu do transportowania mediów w pierwszym kierunku, na przykład w kierunku pionowym, w zespole wydającym. Układ ten transportuje media z sąsiadującego z nim mechanizmu chwytającego w kierunku mechanizmu podającego. Na fig. 41 jest pokazany widok dolnej części pionowego mechanizmu transportowego 320, a na fig. 42 jest pokazany widok górnej części pionowego mechanizmu transportowego 320. Na fig. 43 i 44 są pokazane dodatkowe przykłady widoku części górnej. Pionowy mechanizm transportowy jest podparty w zespole wydającym, umieszczonym w sąsiedztwie modułów wydających, usytuowanych w układzie warstwowym. Na przykład pionowy mechanizm transportowy jest umieszczony w sąsiedztwie ścianki wewnętrznej korpusu zespołu wydającego, przy czym ta ścianka wewnętrzna jest skierowana do mechanizmów chwytających w modułach.

PL 212 097 B1

Pionowy mechanizm transportowy 320 ma wiele pasów 322, 324, 326 rozciągniętych na rolkach obrotowych 330, 332, 334, które to pasy są na przykład pasami sterowanymi. Każda z rolek 330, 332, 334 na górnym wale 328 jest dopasowana do odpowiadającej jej rolki 338, 340, 342 na dolnym wale 336. Górny wał 328 jest wałem napędowym, a górne rolki 330, 332, 334 są rolkami napędowymi. Dolny wał 336 jest wałem pośredniczącym, to jest wałem swobodnie obracającym się lub wałem napędzanym, przy czym dolne rolki 338, 340, 342 są rolkami pośredniczącymi. Na przykład pas 322 przemieszcza się na napędowej rolce 330 i swobodnej rolce 338. Pośredniczący wał 336 jest napędzany przez napędowy wał 328 za pośrednictwem pasów.

Zarówno rolki dolne jak i rolki górne mogą mieć boczne kołnierze 344, 346 do zatrzymywania pasa. Oznacza to, że rolki mają na przykład wklęsłą zewnętrzną powierzchnię obwodową. Zagłębienia w rolkach wspomagają zapobieganie ześlizgiwania się pasów i utrzymywanie pasów w układzie sprzęgnięcia z rolkami.

Przykładowy wał napędowy ma rowkowane wieńce. Rolki 330, 332, 334 górnego wału mają ząbki, na przykład element wystający, szczeliny, wypustki, zaczepy, cierne elementy 348 do wspomagania napędzania, na przykład chwytania pasów. Wał pośredniczący ma nierowkowane trzpienie obrotowe. Dolne rolki 338, 340, 342 są gładkie, na przykład bez ząbków. Na fig. 45 jest pokazany widok rolek górnego wału bez ułożonych na nich pasów.

Pasy transportują pionowo banknoty gotówki lub innego rodzaju media arkuszowe pomiędzy pasami a ścianką 350 zespołu transportowego, która ma wyrównane ścianki modułów wydających, rozmieszczonych w układzie warstwowym. Na przykład jeden bok banknotu przesuwa się po ściance, a drugi bok banknotu zostaje sprzęgnięty z pasami i jest przez nie napędzany. Każdy z pasów jest tak ułożony, że wszystkie pasy jednocześnie sprzęgają ten sam pojedynczy banknot. Pasy mogą również jednocześnie transportować rozmieszczone w odstępach banknoty, które zostały ułożone grzbietami do siebie. Na przykład drugi banknot może wchodzić na pasy, zanim pierwszy banknot zdąży je opuścić. Przykładowo trzy pasy są jednakowo rozmieszczone względem siebie w celu chwytania i przemieszczania arkusza gotówki. Do przemieszczania banknotów można wykorzystywać większą lub mniejszą liczbę pasów.

W przykładzie wykonania wynalazku dolny wał 336 jest ruchomy pionowo względem górnego wału 328. Górny wał jest unieruchamiany, by nie przemieszczał się w pierwszym kierunku, na przykład kierunku pionowym względem korpusu urządzenia, a dolny wał może się przemieszczać w pierwszym kierunku względem korpusu. Układ odchylający jest stosowany do ciągłego odchylania, na przykład popychania dolnego wału w kierunku od górnego wału. Na fig. 41 jest pokazany układ odchylający 352, zawierający odkształcające sprężyny 354 umieszczone w sąsiedztwie końców dolnego wału 336. Sprężyny 354 są dołączone do przesuwnych klocków 355 ułożonych w korytarzach lub prowadnicach. Klocek zostaje dołączony do górnego końca sprężyny 354. Pionowo przemieszczające się klocki 355 obciążone sprężyną 354 utrzymują pośredniczący wał 336 w stanie naprężenia.

Końce dolnego wału 336 są zatrzymywane we wsporczym kołnierzu 337, który przesuwa się w szczelnie 359 z metalu arkuszowego w korpusie zespołu wydającego. Kołnierz 337 jest prowadzony w szczelinie 359 za pośrednictwem układów 353 na pióro i wpust. Na fig. 41 jest pokazany wsporczy kołnierz 337 przebiegający po obu stronach szczeliny 359, dołączany do dolnego końca sprężyny 354. Do wsporczych kołnierzy 337 jest mocowana sprężynowa prowadnica 356. Klocki 355 również mogą mieć sprężynowe prowadnice 357.

Dolny wał 336 obciążony sprężyną utrzymuje pasy w stanie naprężenia, na przykład utrzymuje naprężenie pasów, nawet jeżeli rozciągnęły się one po pewnym czasie użytkowania. Gdy pasy rozciągną się, klocki i wsporcze kołnierze opadają wskutek działania siły ciężkości, powodując utrzymywanie naprężenia pasów. Siła sprężyny, ciężar klocka i ciężar wsporczego kołnierza są uprzednio określane w celu utrzymywania naprężenia pasów. Układ sprężynowy utrzymuje pasy, oddziałując zasadniczo taką samą siłą naprężania podczas przemieszczania dolnego wału. Dolny wał obciążony sprężyną wspomaga zapobieganie ześlizgiwaniu się pasów.

Układ odchylający 352 zawiera na przykład układ zapadkowy. Jeden lub więcej zespołów zapadkowych blokuje się zapadkowo jednokierunkowo tak, że dolny wał nie może przemieszczać się, na przykład do góry w kierunku górnego wału, w celu zmniejszenia naprężenia pasów. Stosowane są różne układy zapadkowe, na przykład do zespołu zapadkowego są mocowane klocki. Zespół klocków zapadkowych uniemożliwia wycofanie klocków, na przykład przemieszczenie do góry. Podobnie kołnierze wsporcze są odpowiednio mocowane do zespołów zapadkowych w celu zapobiegania wycofaniu. W innych układach zespół zapadkowy zawiera krzywki obciążone sprężyną, które umożliwiają

PL 212 097 B1 jedynie jednokierunkowe przemieszczanie się pierwszego cylindra lub wału albo kołka względem drugiego cylindra. Cylindry mają konstrukcję na przykład teleskopową, przy czym układ odchylający wał dolny umożliwia utrzymywanie pasów w stanie naprężenia, co zapewnia napędzanie transportowanych banknotów.

Figury 42 do 45 przedstawiają, że górny wał 328 jest umieszczony w ramie wsporczej 358. Jeden koniec górnego wału 328 jest umieszczony w otworze 360 w ramie, a drugi koniec jest osadzony w szczelinowym otworze 362 w ramie. W innych układach oba końce wału napędowego są osadzone w szczelinowych otworach. Zatem wał napędowy może być sprawnie umieszczany w ramie zespołu wydającego. Gdy wał napędowy zostaje umieszczony w ramie, może być zatrzymywany lub mocowany w tym położeniu przez zamknięcie elementu dociskowego lub pokrywy 364. Pokrywa 364 zapobiega wyjmowaniu wału napędowego ze szczelinowego otworu 362.

Figury 42 i 45 przedstawiają ponadto obrotowe rolki prowadzące 366, 368, 370, które stanowią część mechanizmu wydającego banknoty. Zespół wydający ma rolki prowadzące, usytuowane na wale, które opierają się lub popychają pasy 322, 324, 326 w celu kierowania lub prowadzenia banknotów. Rolki prowadzące zapewniają utrzymywanie zakrzywienia pasów i nadają zakrzywiony kierunek banknotowi opuszczającemu pasy. Rolki prowadzące obracają się w kierunku zgodnym z ruchem pasów w celu przemieszczania pomiędzy nimi banknotu w tym samym kierunku. Banknoty są prowadzone przez rolki prowadzące w kierunku zespołu podającego.

Figura 42 przedstawia rolki prowadzące 366, 368, 370, które przechodzą częściowo poniżej rolek napędowych 330, 332, 334. Zatem pasy 322, 324, 326 również przemieszczają się na rolkach prowadzących. Zakrzywienie i położenie rolek prowadzących względem rolek napędowych umożliwia oddzielanie banknotów lub ich usuwanie oraz prowadzenie banknotów w kierunku od pasów pionowych. Zakrzywione położenie rolek prowadzących względem pasów umożliwia banknotom opuszczanie pasów i prowadzenie ich na rolkach prowadzących. W przykładzie wykonania wynalazku siła ciężkości powoduje opuszczanie pasów przez banknoty. W kolejnym przykładzie wykonania wynalazku rolki prowadzące są wykonane z materiału o lepkiej powierzchni chwytającej banknoty. Na fig. 45 rolki prowadzące 366, 368, 370 mają zewnętrzną część powierzchni obwodowej w kształcie naczynia lub wklęsłą. Zagłębienie w rolce prowadzącej wspomaga utrzymywanie lub zatrzymywanie na niej pasa.

Figura 46 przedstawia przykład transportowania mediów w kierunku poziomym, prostopadłym do kierunku transportowania pionowego mechanizmu transportowego 320. Fig. 46 pokazuje widok poziomego mechanizmu transportowego 372 w zespole wydającym media. Mechanizm transportowy 372 stanowi część zespołu podającego 375 banknoty, który jest zamocowany, z możliwością wyjmowania, do wierzchołka modułu wydającego. Mechanizm transportowy 372 zawiera wcześniej omówione obrotowe rolki prowadzące 366, 368, 370.

Poziomy mechanizm transportowy 372 ma koła łopatkowe 374, obracane na wspólnym wale 376. Banknoty gotówki opuszczające pionowe pasy 322, 324, 326 pionowego mechanizmu transportowego 320 są sprzęgane przez koła łopatkowe 374, które powodują przenoszenie banknotu z pionowego mechanizmu transportowego 320 do poziomego mechanizmu transportowego 372.

Koła łopatkowe 374 zawierają wiele pojedynczych łopatek 378, które są giętkie i/lub podobne do wstążek makaronu oraz mają dostateczną giętkość, by działać siłą powodującą przemieszczanie arkuszy. Każde koło łopatkowe ma łopatki wyrównane kątowo z łopatkami innych kół. Zatem co najmniej jedna łopatka na każdym kole kontaktuje się z banknotem zasadniczo w tym samym czasie. Wspólne sprzęganie banknotu umożliwia temu banknotowi pozostawanie w stałym wyrównaniu podczas sprzęgania z kołami łopatkowymi. Wyrównane, jednoczesne sprzęganie banknotu umożliwia kołom łopatkowym przemieszczanie banknotu bez jednoczesnego wykrzywiania czy marszczenia banknotu.

Łopatki 378 sprzęgają banknot opuszczający rolki prowadzące 366, 368, 370 i kierują banknot do tacy 380 składającej pliki banknotów, gdzie wiele banknotów może zostać ułożonych warstwowo w pliki jeden na drugim. Taca ma szyny 381, na których spoczywa gromadzony plik i które mają mniejsze lub węższe powierzchnie końcowe 382 dla odpowiedniego korytarza zewnętrznej powierzchni obwodowej łopatki 378. Ta węższa powierzchnia umożliwia unikanie tacy lub niewielkiego z nią kontaktu przez czubek lub odległy koniec łopatki. Zastosowanie węższych powierzchni końcowych 382 zwiększa żywotność łopatek 378.

W przykładzie wykonania wynalazku zespół podający 375 zawiera układ 420 szyn spodnich. Na fig. 46 szczeliny 383 w szynach 381 tacy są skonfigurowane tak, że przyjmują część końcową 387 szyn spodnich 422, 423, 434. Szczeliny 383 są otwarte na jednym końcu. Zwężone końce szyn 381

PL 212 097 B1 tacy mają część wysuniętą 379, która zostaje wyrównana dla dopasowania z oddzielnymi częściami 371 szyn spodnich 422, 423, 424. Zgodnie z fig. 46, części wysunięte 379 szyn 381 tacy są przemieszczane osiowo w odpowiadającej im szczelinie 37, która również prowadzi tacę 380 podczas jej przemieszczania osiowego. Podobnie prowadnice 369 tacy są usytuowane w sąsiedztwie tacy 380 w celu prowadzenia drugiego końca tacy 380 podczas jej przemieszczania osiowego. Szczeliny 383 umożliwiają przemieszczanie tacy na prowadnicach 369. Zatem taca 380 jest unoszona do poziomego wyrównania z szynami 381 tacy przez szyny spodnie 422, 423, 424. Całkowite uniesienie tacy powoduje, że szyny tacy i szyny spodnie znajdują się we wspólnej płaszczyźnie. Pełne uniesienie tacy powoduje, że każdy zestaw trzech wyrównanych szyn, na przykład szyn 371, 381, 422 na tym samym poziomie, działa jak jedna szyna.

W sąsiedztwie uniesionych prowadzących szyn spodnich 422, 423, 424 powstaje pomiędzy nimi równoległy kanał lub rowek. Dno lub podstawa zespołu popychającego 390 ma elementy wystające, które wchodzą spasowane do kanałów. Taki układ wypukły - wklęsły szyn i podstawy umożliwia zespołowi popychającemu dokładne przesuwanie się równolegle względem szyn spodnich zespołu podającego. Takie równoległe przemieszczenie zespołu popychającego umożliwia mu również ponowne wyrównanie i naprowadzenie na swoje miejsce pasów w celu sprzęgania pasów z rolkami wsporczymi.

Zespół wydający zawiera pojemnik lub kasetę na elementy o zmienionym kierunku, który odbiera i przechowuje we wnętrzu te media. Zmieniające kierunek media, na przykład banknoty gotówki, arkusze lub rachunki, mogą być takimi mediami, które zostały określone jako związane z wystąpieniem pewnego rodzaju problemu, na przykład niedopuszczalnego stanu mediów, przez urządzenie do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych i nie są przeznaczone do wydawania użytkownikowi. Na przykład banknot, który przeszedł niepomyślnie test wykonywany przez zespół potwierdzający ważność banknotów, może zostać przesłany do pojemnika do przechowywania elementów o zmienionym kierunku. Taca 380 na banknoty jest tak skonfigurowana, że obraca się w celu opuszczenia niedopuszczalnych banknotów do pojemnika na te elementy. Taca na banknoty znajduje się w sąsiedztwie zespołu blokującego, który zatrzymuje banknoty, uniemożliwiając im przypadkowe wchodzenie lub wpadanie do pojemnika na elementy o zmienionym kierunku. Na przykład prowadnice 369 tacy są stosowane do uniemożliwiania banknotom wychodzenia z tacy podczas składania banknotów w pliki, jednak umożliwiają one tacy przechylanie się w celu zwolnienia banknotów do kasety na elementy o zmienionym kierunku. Szczeliny 383 tacy, mające otwarte końce, umożliwiają przechodzenie końca tacy poprzez prowadnice 369 tacy podczas przechylania tacy 380 na banknoty.

Figura 47 przedstawia przykładowy układ pasa podającego. Po zapełnieniu tacy pożądaną liczbą i/lub wartością banknotów, taca 380 na banknoty, mająca plik banknotów, może zostać uniesiona w celu rozpoczęcia podawania pliku banknotów użytkownikowi. Układ pasa zespołu podającego sprzęga ruchomo wierzchołek uniesionego pliku banknotów. Pasy 384, 386, 388 zespołu podającego obracają się na rolkach 394 wałów 396, 398. Taca 380 zostaje uniesiona razem z plikiem banknotów, który na koniec zostaje sprzęgnięty z pasami zespołu podającego.

Na fig. 47 jest pokazany zespół popychający 390, mający płytkę 392 popychacza. Pasy 384, 386, 388 zespołu podającego przemieszczają zespół popychający 390 wraz ze sobą. W alternatywnych układach zespół popychający jest przemieszczany niezależnie od pasów. Płytka 392 popychacza popycha sprzęgająco plik banknotów, gdy zespół popychający 390 przemieszcza się równolegle do wyrównanych pasów 384, 386, 388. Pasy zespołu podającego przechodzą przez odpowiednie otwory 393 w płytce popychacza, a płytka 392 popychacza może otaczać pasy, co oznacza, że pasy mogą zostać uchwycone w tej płytce. Płytka popychacza przemieszcza się wraz z pasami i popycha przynajmniej część pliku banknotów w kierunku wydawania użytkownikowi. Zatem pasy wydające współpracują z płytką 392 popychacza w celu transportowania banknotów w postaci pliku.

Zespół popychający 390 jest usytuowany w położeniu początkowym z tyłu za uniesionym plikiem banknotów. Takie usytuowanie umożliwia zespołowi popychającemu odbieranie i popychanie pliku banknotów w kierunku wyjścia zespołu podającego. Podczas transportowania pliku banknotów, plik ten wchodzi w kontakt z pasami 384, 386, 388, płytką 392 popychacza i jedną lub więcej ściankami, na przykład spodem zespołu podającego. Ten spód zespołu podającego może zawierać jedną lub więcej uniesionych szyn, na których plik banknotów przemieszcza lub przesuwa się. Te uniesione szyny sprzęgają banknoty przez mniejszą powierzchnię, co powoduje mniejsze tarcie i gładsze przesuwanie się banknotu. Zespół popychający 390 zawiera ponadto prowadnice 391 do wspomagania utrzymywania pliku banknotów w układzie wyrównanym z płytką popychacza. W przykładowym procePL 212 097 B1 sie przemieszczania pliku, plik banknotów jest przemieszczany przez pasy 384, 386, 388 i płytkę 392 popychacza od tacy 380 na banknoty do użytkownika, w kierunku od kół łopatkowych 374.

Zespół popychający 390 wspomaga ponowne wyrównywanie i naprowadzanie pasów. Pasy 384, 386, 388, rolki 394 wału i zespół popychający 390 zostały ułożone względem siebie tak, by powodować automatyczne naprowadzenie pasów na ich tory. Oznacza to, że układ ten powoduje samoczynne wyrównywanie pasa względem jego rolek.

Rolki 394 wału są tak skonfigurowane, że wspomagają ponowne wyrównywanie pasów 384, 386, 388 i mogą mieć wieniec, na przykład zwężający się wypukłe. Zewnętrzna powierzchnia obwodowa rolki 394 mającej wieniec ma szynową część środkową 397, usytuowaną pomiędzy zwężającymi się częściami 395. Część środkowa 397 ma większą średnicę niż zwężające się części 395. Część środkowa 397 może zawierać niezwężającą się, zasadniczo płaską powierzchnię lub szynę, na której przemieszcza się pas. Średnica każdej zwężającej się części 395 zmniejsza się w kierunku przebiegającym od części środkowej 397.

Płytka 392 popychacza wspomaga wyrównywanie pasów 384, 386, 388, które mogą zostać uchwycone w płytce popychacza. W przypadku, gdy pas zostanie odprzęgnięty dostatecznie daleko od jednej lub obu rolek 394, przemieszczanie się poziomo zespołu popychającego 390 powoduje przemieszczanie się sprzęgające lub zawracanie odprzęgniętego pasa dostatecznie blisko zwężającej się części 395 pustej rolki 394 z wieńcem. Gdy pas dotrze do zwężającej się części 395 rolki, może wejść na nią w części środkowej 397 rolki. Zatem układ rolek 394 z wieńcami i płytki 392 popychacza umożliwia automatyczną ponowną regulację, ponowne wyrównywanie i/lub ponowne naprowadzanie pasów 384, 386, 388 na rolki 394 z wieńcami.

Wały 396, 398 rolek mogą być również ruchome pionowo w celu kompensowania zmiennych wysokości lub grubości plików. Wały mogą być odchylane sprężynowo w kierunku do dołu w stronę pliku banknotów. Stosowany jest na przykład układ odchylający, podobny do wcześniej opisanego układu odchylającego 352 dla pośredniczącego wału 336. Zatem pasy sprzęgają pliki mające różne wymiary, a więc zespół podający podaje użytkownikowi pliki banknotów o różnych wymiarach.

W przykładzie wykonania procesu transportowania banknotów, banknoty są prowadzone do tacy 380 dla układania banknotów w pliki przez koła łopatkowe 374 w celu uformowania pliku banknotów w zespole podającym 375 banknoty. Plik banknotów spoczywa na szynach 382 tacy. Taca 380 na banknoty zostaje uniesiona, aż dno tacy będzie zasadniczo wyrównane z dnem 426 zespołu podającego. Całkowite podniesienie tacy powoduje, że szyny 382 tacy zostają wyrównane z szynami spodnimi 422, 423, 424. Gdy szyny znajdują się w układzie wyrównanym, zespół popychający 390 popycha plik banknotów w kierunku z tacy 380 na szyny spodnie zespołu podającego banknoty, który popycha plik banknotów wzdłuż szyn spodnich w kierunku wału 398 rolek i wyjścia zespołu podającego.

Plik banknotów gotówki zostaje podany użytkownikowi przez układ bramki i zespołu podającego, który to układ bramki stanowi część zespołu podającego 375 oraz ma bramkę lub drzwiczki albo pokrywę.

Figura 48 przedstawia układ 400 bramki zespołu podającego, mający bramkę 402 w położeniu zamkniętym. Bramka 402 przemieszcza się w kierunku zasadniczo pionowym lub do góry. Bramka może przemieszczać się do góry do położenia z tyłu za ramą 404 korpusu 421 zespołu podającego. Rama 404 jest na przykład płytką zamocowaną do pokrywy zabezpieczającej 405 lub stanowi z nią integralną całość. Układ bramki ma co najmniej jedno ramię krzywkowe 408 połączone operacyjnie lub integralne albo stanowiące jeden element z bramką 402. Korpus 421 zespołu podającego ma co najmniej jedną dźwignię uruchamiającą 410, mającą kątową szczelinę 414. Dźwignia uruchamiająca 410 jest połączona z ramieniem 408, które ma element wystający 412, na przykład trzpień lub element wystający albo kołek, który przesuwa się lub przemieszcza się w szczelinie 414 dźwigni. Przykładowy układ bramki ma dwie dźwignie uruchamiające 410, dwa ramiona 408 zamocowane do bramki 402 po jej przeciwległych stronach, a każde ramię 408 ma wał 412 przesuwający się w odpowiadającej mu szczelinie 414 dźwigni. Na fig. 61 i 62 jest pokazany układ podwójnego ramienia krzywkowego.

Inny układ bramki ma na przykład jedną krzywkę i jedną dźwignię zamiast pary takich elementów lub ma szczelinę wykonaną pod innym kątem. Na przykład, w przeciwieństwie do pokazanej szczeliny 414, górny koniec kątowej szczeliny jest usytuowany dalej od bramki niż dolny koniec. Kolejny układ bramki ma szczelinę kątową w ramieniu krzywkowym zamiast dźwigni, a także trzpień do przesuwania w szczelinie na dźwigni uruchamiającej zamiast z ramieniem krzywkowym.

Figura 49 przedstawia dodatkowy widok bramki 402 w położeniu zamkniętym. Na fig. 49 rama 404 nie została pokazana dla uproszczenia.

PL 212 097 B1

Figura 50 przedstawia widok układu 400 bramki z bramką 402 zespołu podającego w położeniu otwartym. Bramka 402 została częściowo ukryta z tyłu za ramą 404.

Figury 51 do 53 przedstawiają alternatywne widoki układu 400 bramki z bramką zespołu podającego w położeniu otwartym. Dla uproszczenia nie wszystkie elementy układu bramki zostały pokazane, na przykład na fig. 51 rama 404 nie została pokazana, dzięki czemu bramkę 402 widać w położeniu otwartym do góry.

Podczas procedury otwierania bramki, dźwignia uruchamiająca 410, przesuwająca się na przykład w kierunku od bramki, powoduje, że trzpień 412 ramienia bramki przemieszcza się do góry wzdłuż szczeliny kątowej 414, w wyniku czego koniec ramienia krzywkowego 408 w sąsiedztwie bramki 402 obraca się do góry. Koniec ramienia jest zamocowany do bramki. Przemieszczanie się końca ramienia do góry powoduje, że krzywka również przemieszcza się do góry. Plik banknotów zostaje wtedy podany użytkownikowi, gdy bramka znajduje się w położeniu otwartym, a banknoty przechodzą przez otwarty obszar 415 lub korytarz powstały na skutek przemieszczenia się bramki.

Dźwignia uruchamiająca 410 jest stosowana do napędzania zespołu popychającego 390 pliki. Dźwignia uruchamiająca 410 i zespół popychający 390 mogą zostać połączone ze sobą w układzie napędu odwrotnego. Na przykład zespół popychający 390 sprzęga łańcuch napędowy, kable lub linkę, połączone z dźwignią uruchamiającą 410. Łańcuch jest tak poprowadzony, że przechodzi wokół wieńca lub rolki. Gdy zespół popychający 390 przemieszcza się w kierunku bramki 402, sprzęga łańcuch napędowy. Dalsze przemieszczanie się zespołu popychającego 390 powoduje, że łańcuch porusza się wokół wieńca, a przemieszczanie się łańcucha powoduje, że dźwignia uruchamiająca 410 jest pociągana w kierunku do bramki. Dźwignia uruchamiająca 410 jest obciążana sprężyną, by mogła powracać do pierwotnego położenia zamykającego bramkę.

Alternatywnie, zespół popychający 390 i dźwignia uruchamiająca 410 mogą być połączone w układzie napędu bezpośredniego, który jest możliwy na przykład dzięki zastosowaniu dźwigni ze szczeliną kątową, usytuowaną przy jej górnym końcu i odsuniętą dalej od bramki niż jej dolny koniec. Zespół popychający 390 sprzęga bezpośrednio i popycha dźwignię uruchamiającą 410 w kierunku bramki. Gdy dźwignia uruchamiająca 410 jest popychana, kołek 412 ramienia krzywkowego przechodzi w górę szczeliny kątowej, powodując otwarcie bramki.

Do napędzania dźwigni uruchamiającej 410 są stosowane mechanizmy, takie jak silnik. Jeżeli stosuje się wiele dźwigni uruchamiających 410, na przykład po jednej po każdej stronie korpusu 421 zespołu podającego, wtedy mogą one zostać połączone tak, że są wspólnie napędzane na przykład przez wspólny silnik. Uruchamianie przez silnik dźwigni uruchamiającej 410 jest planowane w czasie, by operacja otwierania bramki odpowiadała nadejściu pliku banknotów. Czujniki położenia są stosowane w zespole podającym 375 w celu wskazywania nadejścia pliku banknotów i przekazują powiadomienie do sterownika, na przykład komputera, by powodował otwieranie bramki przez silnik. Dźwignia czy dźwignie są ustawiane odpowiednio do przemieszczania się na uprzednio określoną odległość osiowo w celu zapewnienia, że bramka przemieści się na uprzednio określoną odległość pionowo dla całkowitego otwarcia. Szczelina kątowa jest również ustawiana pod uprzednio określonym kątem i ma uprzednio określoną długość w celu zapewnienia prawidłowego przemieszczania się bramki.

W innych układach bramka zostaje jedynie częściowo otwarta, zależnie od wymiaru, na przykład wysokości pliku. Oznacza to, że bramka nie musi zostać całkowicie otwarta w celu umożliwienia wychodzenia pliku banknotów. Inne czujniki lub liczniki banknotów przekazują do sterownika informacje o wymiarach pliku banknotów. Sterownik określa odległość, na jaką bramka powinna zostać otwarta w celu umożliwienia przejścia pliku banknotów. Zależnie od określonej odległości bramki, sterownik ponadto określa odległość, na jaką powinna zostać przemieszczona dźwignia. Sterownik powoduje, że dźwignia jest przemieszczana na uprzednio określoną odległość w kierunku osiowym. Możliwość otwierania bramki tylko na niezbędną lub minimalną odległość stanowi dodatkową cechę zabezpieczającą układu bramki zespołu podającego. Im mniejszy jest otwór w korpusie zespołu podającego dla użytkownika, tym mniejsze są możliwości naruszenia urządzenia poprzez taki otwór.

Część bramki jest umieszczona z dopasowaniem dla przemieszczania na wewnętrznej prowadnicy lub szynie ramy korpusu w celu prowadzenia i wyrównywania bramki podczas jej ruchu. Część bramki może również pozostawać w prowadnicy wewnętrznej, gdy bramka jest w położeniu zamkniętym.

Zespół podający 375 banknoty ma dodatkowe cechy zabezpieczające dla zapobiegania i/lub zmniejszania ryzyka nieuprawnionego naruszenia urządzenia. Jak wspomniano wcześniej, układ bramki ma pokrywę zabezpieczającą 405, która ma przednią ramę 404 i boczne kołnierze 406. Zespół

PL 212 097 B1 podający 375 banknoty jest tak usytuowany w urządzeniu ATM, że bramka 402 jest skierowana przodem do otworu wylotowego, dostępnego dla klienta. Rama 404 i kołnierze 406 pokrywy wspomagają uniemożliwianie dostępu klienta do wewnętrznych elementów lub mechanizmów zespołu podającego. Boczny kołnierz 406 pokrywy może również uniemożliwiać dostęp do ramienia krzywkowego 408, dźwigni uruchamiającej 410 i połączenia pomiędzy bramką 402 a ramieniem krzywkowym 408.

Figura 51 przedstawia płytkę zabezpieczającą 416, mającą koniec zaopatrzony w kołnierzowy element wystający 418 przebiegający do dołu, który uniemożliwia dostawanie się przez użytkownika do obszaru poniżej zespołu podającego. Przeciwległy koniec płytki zabezpieczającej 416 jest połączony z miejscem we wnętrzu ramy korpusu zespołu podającego, które jest niedostępne dla użytkownika. Przeciwległy koniec ma kołnierz, który jest mocowany do szczeliny korpusu.

Jak wspomniano wcześniej, układ 420 szyn spodnich zespołu podającego ma szyny 422, 423, 424, na których przesuwa się plik. Plik banknotów składa się z jednego banknotu lub wielu banknotów ułożonych warstwowo.

Figury 54 i 55 przedstawiają kolejny widok układu 420 szyn spodnich zespołu podającego, mającego zewnętrzne szyny 424 i środkowe szyny 422, 423 w sąsiedztwie dna 426 zespołu podającego. Środkowe szyny 422, 423 mogą mieć większą długość niż zewnętrzne szyny 424. Środkowe szyny 422, 423 mogą mieć również co najmniej jedną część giętką, której zastosowanie zostanie objaśnione dalej.

Figury 56 i 57 przedstawiają widok końca środkowej szyny 423, który jest umieszczony w pobliżu obszaru 415 przechodzenia banknotów. Każda ze środkowych szyn ma koniec zawierający wystający palec 432 i giętki palec 434. Giętki palec 434 jest skręcany lub obracany względem pozostałej części szyny 423 i może stanowić palec sprężynowy, który oddziałuje siłą odchylającą do góry.

Wał 398 rolek, omówiony wcześniej w odniesieniu do fig. 47, przemieszcza się pionowo względem palców 432, 424 szyny. Wychodzący plik banknotów przechodzi pomiędzy palcami 432, 434 szyny a rolkami 394 z wieńcami. Na fig. 54 i 59 jest pokazany względnie duży plik 430 banknotów, na przykład wiele banknotów ułożonych warstwowo, w sąsiedztwie wału 398 rolek i obszaru 415 przechodzenia banknotów. Na fig. 55 i 58 jest pokazany widok podobny do fig. 54, lecz z mniejszym plikiem 428 banknotów, na przykład zawierającym pojedynczy banknot, przy obszarze 415 przechodzenia banknotów. Na fig. 54 i 55 pokazano, że wał 398 rolek przemieszcza się pionowo w celu umożliwienia podawania plików banknotów mających różne wymiary. Końce wału 398 rolek przemieszczają się w szczelinach prowadzących 419 w korpusie 421 zespołu podającego. Im większy jest plik, tym dalej wał 398 rolek zostaje uniesiony. Wał 398 rolek jest tak usytuowany, że spoczywa w swoim najniższym położeniu w szczelinie i jest tak skonfigurowany, że przesuwa się do góry w szczelinach 419 do poziomu wzniesienia odpowiadającego wymiarom pliku banknotów. Układ pasów 384, 386, 388 dla pliku banknotów wspomaga podnoszenie lub pociąganie do góry wału 398.

Końce szyn mogą powodować tworzenie się konfiguracji falistej lub karbowanej arkuszy. Element wystający 436 palca 432 wychodzi na wcześniej omówiony w odniesieniu do fig. 55 kołnierzowy element wystający 418 płytki zabezpieczającej 416. Oznacza to, że koniec środkowej giętkiej szyny 423 wystaje w kierunku do dołu na zewnątrz kołnierzowego elementu wystającego 418. Wystający palec 432 ma poprzeczną część wystającą 431, która jest mocowana lub formowana integralnie z szyną 423 i zawiera segment pionowy 429, mający wychodzący, uniesiony garb 438.

Proces mocowania środkowej szyny 423 w zespole podającym obejmuje ścisłe dociskanie elementu wystającego 436 palca 432 do zabezpieczającego elementu wystającego 418, a drugi koniec środkowej szyny jest mocowany w korpusie zespołu wydającego, w sąsiedztwie tacy 380 na banknoty układane warstwowo w pliki. Co więcej, środkowe i zewnętrzne szyny są utrzymywane na miejscu przez wiele rozmieszczonych w odstępach elementów wystających 437, 439, usytuowanych pod spodem klapek, na przykład klapek sprężynowych, na dnie 426 zespołu podającego. Gdy bramka 402 jest w stanie zamkniętym, środkowe szyny 422, 423 i płytka zabezpieczająca 416 zostają usytuowane z tyłu za bramką i są zabezpieczane przed dostępem dla użytkownika przez bramkę.

Plik banknotów jest wyprowadzany z zespołu podającego w stanie ustawienia poziomego. Giętkie szyny 422, 423, w połączeniu z rolkami 394 z wieńcami, nadają konfigurację falistą lub karbowaną banknotom wychodzącym z zespołu podającego. Palce 432, 424 środkowych szyn są usytuowane po przeciwnej stronie względem części 395 o mniejszej średnicy rolek 394 z wieńcami. Sprężynowe palce 434 są odchylane do góry w kierunku do obszaru otwartej bramki. Taki układ sprężynowych palców 434 pomiędzy rolkami z wieńcami może nadawać banknotom i plikom wychodzącym z zespołu podającego konfigurację falistą. Sprężynowe palce są wyrównywane względem rolek 394 tak, że każdy

PL 212 097 B1 sprężynowy palec 434 zostaje wyrównany naprzeciw zwężającej się części 395. Uniesiona część garbu 438 wystającego palca 432 również przyczynia się do konfiguracji falistej i zostaje wyrównana naprzeciw zewnętrznych zwężonych części rolek ustawionych najdalej na zewnątrz.

Nadawanie konfiguracji karbowanej plikowi banknotów powoduje usztywnienie cienkich, giętkich plików banknotów, co ułatwia przemieszczanie pliku banknotów przez obszar 415. To usztywnienie zapobiega opadaniu do dołu przedniego końca banknotu, gdy wychodzi z rolek mających wieńce. W przeciwnej sytuacji banknoty wychodzące z zespołu wydającego bez konfiguracji falistej mają tendencję do natychmiastowego zaginania się do dołu. Nadawanie konfiguracji falistej banknotom powoduje zmniejszenie częstotliwości występowania blokowania się banknotów i poprawia bezpieczeństwo. Przykład konfiguracji falistej, nadawanej plikowi 428 banknotów można znaleźć na fig. 55.

Sprężynowy palec 434 umożliwia przechodzenie na nim zarówno większych plików banknotów, jak i pojedynczych arkuszy. Duży plik 428 banknotów ze względu na większy ciężar takiego pliku może dociskać sprężynowy palec do dołu, w kierunku przeciwnym do kierunku działania siły sprężystej, na odległość większą niż jest to w stanie uczynić mniejszy plik 428 banknotów. Ciężki plik może nawet spłaszczyć, a nawet docisnąć palec sprężynowy 434 do jego najniższego położenia. Oznacza to, że większe pliki banknotów nie wymagają nadawania im konfiguracji falistej, niemniej jednak dolny banknot w takim dużym pliku nadal kontaktuje się z poprzeczną częścią wystającą 431. Układ palców 432, 434 szyny umożliwia nadawanie konfiguracji falistej tym plikom banknotów, które najbardziej potrzebują takiej konfiguracji. Oznacza to, że giętkie palce 432, 434 szyny, w wyniku większego wysunięcia pionowego sprężynowych palców 434, nadają konfigurację bardziej wyraźnie falistą mniejszym czy cieńszym plikom banknotów. Zakres falowania w pliku banknotów jest wprost proporcjonalny do wymiarów takiego pliku.

Figury 58 i 59 przedstawiają dodatkowy widok plików wychodzących z zespołu podającego i układ rolek z wieńcami. Rolka 394 z wieńcem ma wypukłe zwężenie 395 i powierzchnię 397. Na fig. 58 jest pokazany mniejszy plik 428 banknotów, który może stanowić pojedynczy banknot, któremu jest nadawana konfiguracja falista. Na fig. 59 jest pokazany większy plik 430 banknotów, któremu jest nadawana konfiguracja falista, o ile jest nadawana w ogóle.

Figury 58 i 59 przedstawiają palce giętkich szyn 422, 423 skonfigurowane odmiennie. Na przykład na fig. 58 szyna 422 ma sprężynowy palec 435 po prawej stronie, a szyna 423 ma sprężynowy palec 434 po lewej stronie. Zatem sprężynowe palce 434 , 435 znajdują się pomiędzy wystającymi palcami 432, 433. Układ giętkich szyn może obejmować także szyny mające jedynie konfigurację szyn 423.

Figura 60 przedstawia dodatkowy widok układu 401 bramki zespołu podającego, mającego bramkę 403 w położeniu zamkniętym.

Figury 61 i 62 przedstawiają dodatkowe widoki pod kątem z przeciwnych stron układu z dwoma ramionami krzywkowymi 409, 411. Koniec każdego ramienia krzywkowego ma punkt obrotowy 413, który zawiera kołek obrotowy lub otwór na kołek obrotowy. Ramię krzywkowe obraca się wokół osi obrotowej dla punktu obrotowego 413, gdy kołek 417 ramienia krzywkowego przesuwa się do góry w szczelinie kątowej dźwigni uruchamiającej.

Figura 63 przedstawia w widoku perspektywicznym obudowę 440 ramy korpusu zespołu podającego.

Claims (12)

1. Sposób otwierania drzwiczek kasety dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, znamienny tym, że sprzęga się drzwiczki z kołkiem popychającym modułu wydającego, wstawia się częściowo kasetę do modułu wydającego na pierwszą odległość wstawiania dla częściowego otwarcia drzwiczek, następnie wstawia się kasetę do modułu wydającego dla dalszego otwarcia drzwiczek, potem wstawia się całkowicie kasetę do modułu wydającego, a drzwiczki otwiera się całkowicie, gdy kasetę wstawi się całkowicie do modułu wydającego.

2. Kaseta nośnika dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych, która jest zamontowana rozłącznie w module wydającym tego urządzenia i przechowuje wewnątrz niej media oraz ma giętkie drzwiczki, znamienna tym, że drzwiczki (208) są automatycznie otwieralne podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, a zakres otwierania drzwiczek jest proporcjonalny do odległości wstawiania kasety, przy czym drzwiczki mają element wystający (218), sprzęgający popychający kołek (220) dla sprzęgania tego kołka (220) modułu wydającego, ze sztywnym zamocoPL 212 097 B1 waniem, dla otwierania drzwiczek (208) podczas wstawiania kasety do modułu wydającego i drzwiczki (208) pozostają w stałej pozycji względem modułu wydającego podczas wstawiania kasety, przy czym element wystający (218) jest sprzęgnięty z popychającym kołkiem (220), przy czym element wystający (218) sprzęga ten kołek (220) poprzez otwór drzwiczek (208), a gdy drzwiczki (208) są zamknięte przed wstawianiem kasety do modułu wydającego, element wystający (218) przyjmuje popychający kołek (220) i jest popychany w stronę tego kołka (220) dla otwierania drzwiczek (208) podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, przy czym gdy drzwiczki (208) są przynajmniej częściowo otwarte przed wstawieniem kasety do modułu wydającego, element wystający (218) nie przyjmuje popychającego kołka (220) i nie jest popychany w stronę tego kołka (220) dla dalszego otwierania drzwiczek (208) podczas wstawiania kasety do modułu wydającego.

3. Kaseta według zastrz. 2, znamienna tym, że drzwiczki (208) stanowią drzwiczki bębnowe, które mają dołączone integralnie równoległe listwy i są przemieszczalne w dwóch zasadniczo prostopadłych kierunkach.

4. Kaseta według zastrz. 2, znamienna tym, że element wystający (218) ma część wklęsłą, która przyjmuje część wypukłą popychającego kołka (220) podczas wstawiania kasety do modułu wydającego i jest dopasowana dopełniająco do części wypukłej poprzez otwór drzwiczek (208).

5. Kaseta według zastrz. 4, znamienna tym, że część wklęsła stanowi otwór, a część wypukła stanowi łeb kołka.

6. Kaseta według zastrz. 5, znamienna tym, że drzwiczki (208) zawierają kanał, który przy drzwiczkach (208) zamkniętych przyjmuje i prowadzi część wypukłą w kierunku części wklęsłej.

7. Kaseta według zastrz. 6, znamienna tym, że przy drzwiczkach (208) częściowo otwartych kanał jest nieczynny względem przyjmowania części wypukłej.

8. Kaseta według zastrz. 4, znamienna tym, że element wystający (218) ma w pobliżu części wklęsłej występ do sprzęgania korpusu popychającego kołka (220) poprzez otwór drzwiczek (208).

9. Kaseta według zastrz. 2, znamienna tym, że ma kasetę na gotówkę do przechowywania wewnątrz niej tej gotówki.

10. Kaseta według zastrz. 2, znamienna tym, że zespół wydający dla urządzenia do automatycznego przeprowadzania transakcji bankowych zawiera popychający kołek, a kaseta ma korpus przemieszczalny, podczas otwierania drzwiczek, do modułu wydającego, przy czym drzwiczki i kołek pozostają nieruchome względem modułu wydającego.

11. Kaseta według zastrz. 10, znamienna tym, że drzwiczki (208) są całkowicie otwarte, gdy kaseta jest całkowicie wstawiona do modułu wydającego.

12. Kaseta według zastrz. 11, znamienna tym, że popychający kołek ma łeb i korpus, a drzwiczki mają otwór i występ, przy czym przynajmniej część łba kołka wchodzi do otworu podczas wstawiania kasety do modułu wydającego, a występ sprzęga korpus kołka dla otwierania drzwiczek podczas wstawiania kasety do modułu wydającego.