PL178877B1

PL178877B1 - Worek z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej i sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej

Info

Publication number: PL178877B1
Application number: PL95317042A
Authority: PL
Inventors: Huemer Franz Starlinger
Original assignee: Starlinger & Co Gmbh
Priority date: 1994-05-04
Filing date: 1995-04-26
Publication date: 2000-06-30
Also published as: ZA953595B; MA25862A1; PE20396A1; PL317042A1; FI964360A; NO964629D0; CZ289369B6; EP0758992B1; CN1071258C; OA10729A; BG61873B1; ATA92994A; JO1844B1; UA40646C2; IL113521A; AT400831B; ES2109821T3; TW271426B; JP3290439B2; RO117966B1

Abstract

1. Worek z tkaniny polimerowej, zwlaszcza tkaniny poliolefinowej, skladajacej sie z zoriento- wanych jednoosiowo, jednowarstwowych tasiemek polimerowych, zwlaszcza poliolefmowych, ko- rzystnie polipropylenowych, i korzystnie co naj- mniej jednostronnie pokrytych tworzywem termo- plastycznym, zwlaszcza poliolefma, przy czym tkanine stanowi rekaw tkaninowy lub, polaczona w postac rekawa, tkanina plaska, zas co najmniej jeden koniec worka jest poprzez zlozenie konców tkaniny uformowany w postac, zwlaszcza prosto- katnej, powierzchni dna, znamienny tym, ze co najmniej jeden koniec worka, zwlaszcza po- wierzchnia dna, jest za pomoca warstwy posred- niej (14) tworzywa termoplastycznego, zwlaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu, polaczony za pomoca ciepla z arkuszem wierzchnim (3, 6) z tkaniny, skladajacej sie ze zorientowanych jedno- osiowo tasiemek polimerowych, zwlaszcza polio- lefmowych, korzystnie polipropylenowych, i mniej niz 30% grubosci materialu tasiemek tkaniny po- wierzchni dna i arkusza wierzchniego ma zaklóco- na przez oddzialywanie ciepla orientacje czaste- czek, przy czym w pozostalym obszarze materialu orientacja czasteczek jest zachowana. Fig. 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest worek z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej i sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefmowej.

Chodzi tu o tkaninę składającą się ze zorientowanych jednoosiowe, korzystnie jednowarstwowych tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, które mogą być jedno- lub dwustronnie pokryte tworzywem termoplastycznym, zwłaszcza poliolefiną przy czym tkaninę stanowi rękaw tkaninowy lub, połączona w postać rękawa, tkanina płaska, a co najmniej jeden koniec worka, mającego zwłaszcza kształt skrzynkowy lub prostopadłościenny, jest poprzez złożenie końców tkaniny uformowany w postać, zwłaszcza prostokątnego dna, oraz sposób wytwarzania takiego worka.

Do pakowania towarów, zwłaszcza towarów sypkich, stosuje się różne rodzaje worków. Worki dzieli się, z grubsza rzecz biorąc, na worki o kształcie poduszkowym i skrzynkowym. Kształt poduszkowy powstaje zazwyczaj poprzez rozdzielanie denek worków szwem. Kształt skrzynkowy powstaje wskutek złożenia i sklejenia dna. Należy zauważyć, że kształt skrzynkowy daje możliwość optymalnego wykorzystania powierzchni materiału, składowania worków w stosy, a z uwagi na prostopadłościenny kształt także lepszego wykorzystania ich objętości. Poza tym istnieje również kształt quasi-skrzynkowy, który z jednej strony odpowiada workowi poduszkowemu, a z drugiej strony kształtowi skrzynkowemu. Typowe worki mają

178 877 pojemność 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 kg. Do wytwarzania worków stosuje się tkaniny z włókien naturalnych, na przykład juty, papier oraz folie z tworzywa sztucznego i tkaniny z tworzywa sztucznego, przy czym worki z tkanin na bazie włókien naturalnych zostały w ciągu ostatnich dziesiątek lat wyparte przez worki papierowe oraz worki foliowe i tkaninowe z tworzyw sztucznych, ponieważ te ostatnie są tańsze i mają zalety techniczne.

Papier nie ma wysokiej wytrzymałości, w związku z czym worki zawierają często kilka warstw papieru, co zwiększa zużycie materiału. Worek papierowy nie jest odporny na wodę, a częściowo również na środki chemiczne. Z drugiej strony worki papierowe można łatwo wykonać w kształcie skrzynkowym, stosując do tego celu tanie kleje.

Folia z tworzyw sztucznych również nie ma wysokiej wytrzymałości, w związku z czym wymaga stosowania materiału o dużej grubości, poza tym nie wykazuje stabilności kształtu z uwagi na wysoki moduł sprężystości E, a ponadto jest wrażliwa na wysokie temperatury. Worek można stosunkowo łatwo zgrzać do postaci poduszkowej, lecz trudno jest go skleić, aby uzyskać kształt skrzynkowy.

Tkanina z tworzywa sztucznego, składająca się z zorientowanych jednoosiowe tasiemek, ma najwyższą wytrzymałość i wykazuje się trwałością kształtu, zwłaszcza jeżeli jest powlekana. W porównaniu z folią z tworzywa sztucznego zużycie materiału przy tej samej nośności jest znacznie mniejsze. Worki z tkaniny z tworzywa sztucznego są zazwyczaj wytwarzane w formie poduszki ze szwami.

Z niemieckiego zgłoszenia nr DE A 3236770 znany jest worek, składający się z tkaniny z zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, przy czym tkaninę stanowi rękaw tkaninowy lub połączona w rękaw tkanina płaska, zaś co najmniej jeden koniec worka jest w wyniku złożenia końców tkaniny uformowany w powierzchnię dna. Celem ujawnionego w tym dokumencie wynalazku jest takie ulepszenie worka, aby przy zachowaniu dobrej szczelności i podatności na sklejenie nadawał się on zwłaszcza również do pakowania oddychających, zwykle ziarnistych produktów. W tym celu tasiemki z polipropylenu pokrywa się w momencie ich wytwarzania, za pomocą wyciskania współbieżnego lub laminowania, leżącymi po obu stronach na zewnątrz, warstwami uszczelniającymi z polimeru, następnie rozciąga i poddaje obróbce cieplnej, a na zakończenie przerabia w oddychający wyrób powierzchniowy, z którego wykonuje się worki zaworowe. Według zgłoszenia nr DE A 3236770 należy unikać powlekania tkaniny warstwą uszczelniającą, ponieważ powoduje ona utratę zdolności oddychania tkaniny.

W niemieckim opisie patentowym DE 3336731 C2 ujawniono worek, korzystnie z tworzywa sztucznego, którego dno jest uformowane przez zawinięcie poprzecznych ścianek do środka i złożenia wzdłużnych ścianek bocznych na nie, przy czym każde dno jest zamknięte arkuszem nakrywającym nałożonym na zewnątrz i jedno z denn jest zaopatrzone w powłokę zmniejszającą przyczepność aby ułatwić odłączanie arkusza nakrywającego od dna w celu otwierania otworu załadunkowego, który może być ponownie zamknięty.

W opisie europejskiego zgłoszenia EP 0092885 Al ujawniono worek z tworzywa sztucznego, z wzdłużnymi wstawionymi zakładkami, przy czym każda z wstawionych zakładek zawiera różne krawędzie łączące pierwszą i drugą wstawioną zakładkę. Dla zapewnienia stałego właściwego odpowietrzania worka podczas jego napełniania na wstawionych zakładkach umieszczone są perforacje zapobiegające przechodzeniu cząstek materiału wypełniającego w taki sposób, że perforacje te są przykryte przez przeciwległe zewnętrzne części pierwszej i drugiej wstawionej zakładki.

W opisie zgłoszenia patentowego Wlk. Brytanii GB 1189029 A opisano zgrzewanie tarciowe w celu zgrzewania arkuszy materiału. Dotyczy to wyrobów wykonanych z poliamidu i mieszanin poliamidu, które są zalecane dla procesów zgrzewania tarciowego.

W opisie zgłoszenia patentowego Wlk. Brytanii GB 892630 A rzedstawiono utratę struktury molekularnej przy zgrzewaniu arkusza materiału ciągnionego, ale stosowany materiał nie jest tworzywem sztucznym i nie ujawniono, że ciągnienie ogrzanego materiału zapobiega dezorientację cząsteczek.

Aby wykonać tkany worek skrzynkowy, składane dno według stanu techniki skleja się w skomplikowany sposób za pomocą kleju wieloskładnikowego, ponieważ materiały na bazie

178 877 polipropylenu i polietylenu, z których składa się zazwyczaj tkanina, sprawiają trudności przy klejeniu. Poza kłopotliwą procedurą klejenia znane kleje wykazują niewielką trwałość, kruchość wskutek zmian temperatury i utratę przyczepności w wyniku oddziaływania wilgoci. Poza tym odporność chemiczna tych klejów nie jest zadowalająca, a klejony materiał musi być z reguły przed klejeniem poddany obróbce powierzchniowej, na przykład obróbce koronowej. Niniejszy wynalazek ma na celu opracowanie worka z tkaniny polimerowej i sposobu jego wytwarzania worka takiego, który przy takiej samej nośności, jaką charakteryzują się dotychczasowe worki, pozwoli na znaczne obniżenie kosztów jednostkowych, a poza tym uzyska wiele pozytywnych własności.

Worek z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej, składającej się z zorientowanych jednoosiowe, jednowarstwowych tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, i korzystnie co najmniej jednostronnie pokrytych tworzywem termoplastycznym, zwłaszcza poliolefiną, przy czym tkaninę stanowi rękaw tkaninowy lub, połączona w postać rękawa, tkanina płaska, zaś co najmniej jeden koniec worka jest poprzez złożenie końców tkaniny uformowany w postać, zwłaszcza prostokątnej, powierzchni dna, charakteryzuje się według wynalazku tym, że co najmniej jeden koniec worka, zwłaszcza powierzchnia dna, jest za pomocą warstwy pośredniej tworzywa termoplastycznego, zwłaszcza poliolefmy, korzystnie polipropylenu, połączony za pomocą ciepła z arkuszem wierzchnim z tkaniny, składającej się ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, i mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego ma zakłóconą przez oddziaływanie ciepła orientację cząsteczek, przy czym w pozostałym obszarze materiału orientacja cząsteczek jest zachowana.

Korzystnie złożone w koniec worka, zwłaszcza powierzchnię dna, zakładki tkaniny nie zachodzą na siebie w ogóle lub jedynie w niewielkim stopniu, a dno uszczelnione jest specjalnym arkuszem wierzchnim.

Korzystnie koniec worka, zwłaszcza powierzchnia dna, oraz arkusz wierzchni są utworzone z zakładek tkaniny worka.

Korzystnie pomiędzy końcem worka, zwłaszcza powierzchnią dna, i arkuszem wierzchnim naniesiona jest oddzielna warstwa ze stopionego tworzywa sztucznego, zwłaszcza poliolefmy, korzystnie polipropylenu.

Korzystnie w jedno- lub dwustronnie powleczonej tkaninie tasiemkowej powłoka stanowi warstwę pośrednią pomiędzy końcem worka lub powierzchnią dna i arkuszem wierzchnim.

Korzystnie do powłoki tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodany jest kopolimer etylenu i octanu winylu.

Korzystnie na co najmniej jednej stronie, utworzonej z zakładek tkaniny, powierzchni końcowej, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia pomiędzy zakładkami tkaniny na długim boku i zakładkami tkaniny na krótkim boku, znajduje się co najmniej jeden punkt klejenia lub powierzchnia klejenia, zawierająca klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej.

Korzystnie na co najmniej jednej stronie powierzchni końcowej, utworzonej z zakładek tkaniny, co najmniej jedna z zakładek tkaniny na długim boku ma w obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę tkaniny na krótkim boku, co najmniej jeden otwór.

Korzystnie tworzące jedną powierzchnię końcową worka, zakładki tkaniny na długim boku i zakładki tkaniny na krótkim boku są w obszarach, w których zachodzą na siebie wzajemnie, co najmniej częściowo zgrzane ze sobą.

Korzystnie w obszarach powierzchni końcowych, w których utworzone są kieszenie, wszystkie leżące jedna na drugiej warstwy tkaniny są połączone ze sobą za pomocą zgrzewania punktowego lub powierzchniowego.

Korzystnie pomiędzy końcem worka lub powierzchnią dna i arkuszem wierzchnim znajduje się co najmniej jeden zawór, do napełniania worka, który’ to zawór jest samoczynnie zamykany pod ciśnieniem zawartości.

178 877

Korzystnie w co najmniej jednej, tworzącej końcową powierzchnię worka zakładce tkaniny na długim boku, w obszarze pomiędzy wewnętrzną krawędzią zakładki tkaniny na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią zaworu, umieszczonego pomiędzy zakładką na krótkim boku i zakładkami na długim boku, znajduje się co najmniej jeden otwór.

Korzystnie tkanina tasiemkowa jest perforowana. Sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej, w postaci rękawa tkaninowego lub połączonej w rękaw tkaniny płaskiej, składającej się ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, zwłaszcza o grubości 20-80 pm, w którym łączy się arkusz wierzchni z końcową powierzchnią zwłaszcza powierzchnią dna worka przy czym arkusz wierzchni stanowi folia lub tkanina ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, odznacza się według wynalazku tym, że umieszcza się, zwłaszcza nagrzaną do temperatury 150-380°C, mającą korzystnie grubość 5-60 pm, warstwę pośredniej ze stopionego polimeru, zwłaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu, pomiędzy powierzchnią końcową zwłaszcza powierzchnią dną i arkuszem wierzchnim, i następnie wzajemnie dociska się powierzchnię końcową worka i arkusz wierzchni oraz oziębia się powierzchnię końcową warstwę pośrednią i arkusz wierzchni do temperatury otoczenia zewnętrznych powierzchni arkusza wierzchniego i powierzchni końcowej, tak że oddziałując cieplnie zakłóca się orientację cząsteczek mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego, przy czym w pozostałym obszarze materiału zachowuje się orientację cząsteczek.

Korzystnie przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, oziębianie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna i arkusza wierzchniego prowadzi się jednocześnie za pomocą co najmniej jednego chłodzonego elementu dociskowego, zwłaszcza pary walców.

Korzystnie przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, wprowadza się stopione tworzywo sztuczne, zwłaszcza poliolefinę, korzystnie polipropylen, za pomocą dyszy szerokoszczelinowej lub do 'wyciskania włókien.

Korzystnie przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, nagrzewanie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna worka i arkusza wierzchniego prowadzi się za pomocą co najmniej jednego ogrzewanego walca lub płyty o liniowym lub punktowym wyprofilowaniu powierzchni.

Korzystnie zgrzewanie arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, prowadzi się za pomocą zgrzewania tarciowego.

Korzystnie do powłoki tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy z termoplastycznego: tworzy wa sztucznego dodaje się kopolimer etylenu i octanu winylu.

Korzystnie przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru między powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór w co najmniej jednej zakładce tkaniny na długim boku, w tym obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę tkaniny na krótkim boku.

Korzystnie zwłaszcza przed złożeniem zakładek w końcową powierzchnię worka, na co najmniej jednej stronie, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia pomiędzy zakładką tkaniny na długim boku i zakładką tkaniny na krótkim boku, nanosi się w co najmniej jednym punkcie klejenia lub na powierzchni klejenia, klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju w punkcie lub powierzchni klejenia zarówno z zakładką na długim boku, jak też z zakładką ma krótkim boku.

Korzystnie pomiędzy zachodzące na siebie obszary zakładek tkaniny na długim boku i zakładek tkaniny na krótkim boku końcowej powierzchni worka wdmuchuje się gorące powietrze, po czym zakładki dociska się do siebie, i łączy je ze sobą.

178 877

Korzystnie zakładki tkaniny na długim boku, zakładki tkaniny na krótkim boku i zakładki, tworzące po złożeniu kieszeń, zgrzewa się ze sobą poprzez dociśnięcie rozgrzanego kołka lub rozgrzanej płytki od zewnętrznej strony końcowej powierzchni worka.

Korzystnie przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru pomiędzy powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór w co najmniej jednej, tworzącej końcową powierzchnię worka zakładce tkaniny na długim boku, w obszarze, ograniczonym wewnętrzną krawędzią zakładki na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią zaworu umieszczonego pomiędzy zakładką na krótkim boku i zakładkami na długim boku.

Sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej, w postaci rękawa tkaninowego lub połączonej w rękaw tkaniny płaskiej, składającej się ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, zwłaszcza o grubości 20-80 pm, w którym łączy się arkusz wierzchni z końcową powierzchnią zwłaszcza powierzchnią dna worka, przy czym arkusz wierzchni stanowi folia lub tkanina ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, i co najmniej jedną tkaninę lub folię powleka się warstwą z termoplastycznego tworzywa sztucznego, zwłaszcza o grubości 5-60 pm, zwróconą w procesie zgrzewania do innej tkaniny lub folii, charakteryzuje się według wynalazku tym, że nagrzewa się powłokę lub powłoki od wewnątrz, aż do ich zmiękczenia, zwłaszcza do temperatury 150-380°C, i następnie wzajemnie dociska się powierzchnię końcową i arkusz wierzchni oraz oziębia się powierzchnię końcową, powłokę lub powłoki i arkusza wierzchniego do temperatury otoczenia zewnętrznych powierzchni arkusza wierzchniego i powierzchni końcowej, tak że oddziałując cieplnie zakłóca się orientację cząsteczek mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego, przy czym w pozostałym obszarze materiału zachowuje się orientację cząsteczek.

Korzystnie do powłoki tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodaje się kopolimer etylenu i octanu winylu.

Korzystnie zwłaszcza przed złożeniem zakładek w końcową powierzchnię worka, na co najmniej jednej stronie, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia pomiędzy zakładką tkaniny na długim boku i zakładką tkaniny na krótkim boku, nanosi się w co najmniej jednym punkcie klejenia lub na powierzchni klejenia, klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefmę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju w punkcie lub powierzchni klejenia zarówno z zakładką na długim boku, jak też z zakładką na krótkim boku.

Korzystnie pomiędzy zachodzące na siebie obszary zakładek tkaniny na długim boku i zakładek tkaniny na krótkim boku końcowej powierzchni worka wdmuchuje się gorące powietrze, po czym zakładki dociska się do siebie, i łączy je ze. sobą.

178 877

Worek według wynalazku jest wykonany z tkaniny, składającej się ze zorientowanych jednoosiowe tasiemek poliolefmowych. Tasiemki te wytwarza się poprzez rozciąganie folii poliolefmowych od 4 do 10 razy, co powoduje ustawienie łańcuchów cząsteczkowych wzdłuż tasiemek, przy czym wytrzymałość tasiemek w tym kierunku jest od 6 do 10 razy wyższa niż wytrzymałość folii wyjściowej. Szerokość tasiemek wynosi zazwyczaj około 1,5-10 mm, a ich grubość 20-80 pm. Przy obciążaniu w kierunku poprzecznym tasiemki rozdzielają się, w związku z czym przy wytwarzaniu rękawa lub tkaniny płaskiej są one tkane we wzajemnie prostopadłych warstwach wątku i osnowy. Tkanina wykazuje wówczas we wszystkich kierunkach jednakowo wysoką wytrzymałość na rozciąganie. Dla uzyskania szczelności w odniesieniu do pyłu i wilgoci oraz dalszego zapobieżenia ześlizgiwaniu się warstw tasiemek można z jednej lub obu stron tkaniny nałożyć na nią i wprasować, korzystnie ten sam, stopiony materiał, z którego są wykonane tasiemki. Worek według wynalazku jest wykonany w postaci worka skrzynkowego lub quasi-skrzynkowego, które mają więcej zalet niż worki poduszkowe.

W porównaniu z dotychczas znanymi workami worek według wynalazku ma następujące zalety: wyższą wytrzymałość przy mniejszym zużyciu materiału w stosunku do worków papierowych lub worków z folii z tworzyw sztucznych, wyższą wytrzymałość połączenia dna, brak osłabień spowodowanych perforacją tkaniny na szwie, nieprzepuszczalność wody i odporność chemiczną najniższe koszty jednostkowe, trwałość, ponieważ połączenie zgrzewane nie starzeje się ani nie kruszeje, możliwość łatwego utylizowania, ponieważ worek składa się wyłącznie z czystej poliolefiny.

Ponieważ wskutek zgrzewania tylko nieznaczna część łańcuchów cząsteczkowych traci swe ukierunkowanie, tkanina nie wykazuje utraty wytrzymałości.

Wynalazek pozwala rozwiązać występujący w przypadku worków skrzynkowych problem polegający na tym, że zakładanie na siebie zakładek tkaniny na krótkim i długim boku w celu utworzenia końca worka powoduje powstanie po wewnętrznej stronie worka kieszeni, porównywalnej z lejkiem, którego otwór wylotowy znajduje się na końcu krawędzi wzdłużnego złożenia. Problem ten występuje zwłaszcza w zaworowych workach skrzynkowych, w których przy napełnianiu umieszczany jest króciec, przez który za pomocą sprężonego powietrza wprowadza się zawartość. Napływ sprężonego powietrza powoduje rozdmuchanie tych, leżących naprzeciw zaworu, kieszeni w lejki, wskutek czego materiał, najczęściej w postaci proszku, jest wyciskany przez wylot lejka z worka. Z przyczyn technologicznych nie jest możliwe zgrzewanie arkusza wierzchniego dokładnie do krawędzi złożenia, tak że w krawędzi tej pozostaje najczęściej mały otwór.

Specjalne wykonania worka według wynalazku charakteryzują się tym, że złożone w koniec worka, zwłaszcza powierzchnię dna, części tkaniny nie zachodzą na siebie w ogóle lub jedynie w niewielkim stopniu, a do uszczelnienia dna zastosowany jest specjalny arkusz wierzchni, lub tym, że koniec worką zwłaszcza powierzchnia dna, oraz arkusz wierzchni są utworzone z zakładek przy składaniu tkaniny worka. Poprzez wybór jednego z tych wariantów wykonań można uwzględnić specyficzne parametry maszyny do wytwarzania worków.

Jeżeli worek jest wykonany z niepowleczonej tkaniny tasiemkowej, wówczas pomiędzy dnem i arkuszem wierzchnim znajduje się warstwa pośrednia ze stopionej poliolefiny, pełniącej rolę substancji pomocniczej przy zgrzewaniu, którą można nanieść także w przypadku tkaniny powleczonej. Korzystne jest jednak, jeżeli w jedno- lub dwustronnie powleczonej tkaninie tasiemkowej powłoka ta służy jako warstwa pośrednia pomiędzy końcem worka lub jego dnem i arkuszem wierzchnim.

178 877

W zalecanym wariancie wykonania wynalazku do termoplastycznego tworzywa sztucznego powłoki tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy pośredniej dodany jest kopolimer etylenu i octanu winylu, dzięki czemu z jednej strony obniża się temperatura topnienia powłoki, a z drugiej strony zwiększa się wytrzymałość powłoki na ślizganie. Zwiększa to podatność na zgrzewanie i ułatwia układanie worków według wynalazku w stosy.

Zgodnie z wynalazkiem na co najmniej jednej stronie, utworzonej z zakładek tkaniny, powierzchni końcowej, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia pomiędzy zakładkami tkaniny na długim boku i zakładkami tkaniny na krótkim boku, znajduje się co najmniej jeden punkt klejenia lub powierzchnia klejenia, zawierająca klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej. W procesie zgrzewania końcowej powierzchni worka gorącym powietrzem materiał kleju jest zmiękczany i wpływa w krawędź złożenia, co sprawia, że po utwardzeniu kleju otwory w krawędzi złożenia są szczelnie zamknięte.

Kolejny wariant wykonania, zapobiegający wydostawaniu się zawartości przez otwory w krawędzi złożenia, polega na tym, że zapobiega się, a co najmniej utrudnia,

Kolejny wariant wykonania, zapobiegający wydostawaniu się zawartości przez otwory w krawędzi złożenia, polega na tym, że zapobiega się, a co najmniej utrudnia, nadmuchiwanie kieszeni i powstawanie lejków. Można to osiągnąć w ten sposób, że na co najmniej jednej stronie powierzchni końcowej, utworzonej z zakładek tkaniny, co najmniej jedna z zakładek tkaniny na długim boku ma w obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę tkaniny na krótkim boku, co najmniej jeden otwór. Przez ten otwór w zakładce, która po złożeniu znajduje się na górze, podczas następującego potem zgrzewania arkusza wierzchniego jest on zgrzewany poprzez otwór z dolną zakładką, zapobiegając tym samym nadmuchiwaniu kieszeni.

Inne korzystne wykonanie wynalazku, za pomocą którego również można zapobiec nadmuchiwaniu kieszeni, odznacza się tym, że tworzące jedną powierzchnię końcową worka, zakładki tkaniny na długim boku i zakładki tkaniny na krótkim boku są w obszarach, w których zachodzą na siebie wzajemnie, co najmniej częściowo zgrzane ze sobą. Rozwiązanie to jest jednak bardziej skomplikowane technologicznie z uwagi na wymagany dodatkowy proces wdmuchiwania gorącego powietrza.

Następny korzystny wariant wykonania wynalazku odznacza się tym, że w obszarach powierzchni końcowych, w których w wyniku złożenia utworzone są kieszenie, wszystkie leżące jedna na drugiej warstwy tkaniny są połączone ze sobą za pomocą zgrzewania punktowego lub powierzchniowego. Występująca w obszarze zgrzewania utrata orientacji łańcuchów cząsteczkowych nie ma wpływu na wytrzymałość końcową, ponieważ kilka leżących jedna na drugiej warstw tkaniny jest połączonych ze sobą.

Szczególnie korzystny wariant wykonanie worka według wynalazku charakteryzuje się tym, że pomiędzy końcem worka lub powierzchnią dna i arkuszem wierzchnim znajduje się co najmniej jeden zawór, przez który worek jest napełniany i który przy pełnym worku jest samoczynnie zamykany pod ciśnieniem zawartości. Ten tak zwany zaworowy worek skrzynkowy nadaje się szczególnie do instalacji szybkiego napełniania, ponieważ nie jest potrzebna dodatkowa operacja zamykania napełnionego worka.

Aby przy wyciąganiu króćca wlotowego z worka lub wskutek powstającego w wyniku procesu napełniania, podwyższonego ciśnienia wewnątrz worka zawór nie był częściowo przewijany, co powodowałoby utratę szczelności, korzystne jest, jeżeli w co najmniej jednej, uczestniczącej w tworzeniu końcowej powierzchni worka zakładce tkaniny na długim boku, w obszarze pomiędzy wewnętrzną krawędzią zakładki tkaniny na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią zaworu, umieszczonego pomiędzy zakładką na krótkim boku i zakładkami na długim boku, znajduje się co najmniej jeden otwór. Dzięki temu górną powierzchnię zaworu można zgrzać poprzez otwory z arkuszem wierzchnim.

W przypadku substancji sypkich, transportowanych na przykład za pomocą strumienia powietrza, korzystne może być, jeżeli tkanina tasiemkowa jest perforowana, aby po napełnieniu worka znajdujące się w nim powietrze mogło się wydostać na zewnątrz.

178 877

Sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej według wynalazku charakteryzuje się umieszczeniem warstwy pośredniej ze stopionego polimeru, zwłaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu, zwłaszcza o grubości 5-60 pm, zwłaszcza o temperaturze 150-380°C, korzystnie 230-260°C, pomiędzy powierzchnią końcową, zwłaszcza powierzchnią dna worka, i arkuszem wierzchnim, i następującym potem wzajemnym dociśnięciem powierzchni końcowej, zwłaszcza powierzchni dna, i arkusza wierzchniego, oraz oziębieniem powierzchni końcowej, zwłaszcza powierzchni dna, warstwy pośredniej i arkusza wierzchniego do temperatury otoczenia.

Wytwarzanie worka jest dzięki temu znacznie tańsze i łatwiejsze, ponieważ eliminuje się drogie kleje i skomplikowane metody klejenia. Połączenie dna za pomocą zgrzewania praktycznie nie ma wpływu na wysoką wytrzymałość tkaniny.

Jeden z wariantów tego sposobu odznacza się tym, że do zgrzewania arkusza wierzchniego z co najmniej jedną powierzchnią końcową, zwłaszcza powierzchnią dna worka, przy zastosowaniu na worek i/lub arkusz wierzchni co najmniej jednostronnie powleczonej tkaniny, zamiast umieszczenia stopionego termoplastycznego tworzywa sztucznego, zwłaszcza pololefiny, korzystnie polipropylenu, nagrzewa się powłokę tkaniny, zwłaszcza za pomocą gorącego powietrza, aż do zmiękczenia tylko leżącego na zewnątrz obszaru powierzchni, korzystnie do głębokości 2-40 pm, zwłaszcza 3-10 pm. Wskutek bezpośredniego nagrzania i połączenia powłok tkaniny i pominięcia operacji wyciskania warstwy pośredniej sposób może być prowadzony bardzo racjonalnie.

W odniesieniu do racjonalnego prowadzenia sposobu szczególnie korzystne jest, jeżeli do zgrzewania arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, oziębianie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna i arkusza wierzchniego prowadzi się jednocześnie za pomocą co najmniej jednego chłodzonego elementu dociskowego, zwłaszcza pary walców.

Umieszczanie warstwy pośredniej ze stopionego tworzywa sztucznego, zwłaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu, odbywa się korzystnie za pomocą dyszy szerokoszczelinowej lub dyszy do wyciskania włókien.

Jeden z wariantów realizacji sposobu według wynalazku charakteryzuje się tym, że do zgrzewania arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, nagrzewanie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna worka i arkusza wierzchniego prowadzi się za pomocą co najmniej jednego ogrzewanego walca lub płyty o liniowym lub punktowym wyprofilowaniu powierzchni.

Według kolejnego wariantu sposobu według wynalazku zgrzewanie arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, prowadzi się za pomocą zgrzewania tarciowego.

W celu obniżenia temperatury topnienia powłoki i uzyskania odpornej na ślizganie powierzchni powłoki zgodnie ze sposobem według wynalazku do powłoki tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy pośredniej z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodaj e się kopolimer etylenu i octanu winylu.

Zwłaszcza w przypadku worków skrzynkowych lub zaworowych worków skrzynkowych korzystne jest, jeżeli przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru między powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór w co najmniej jednej zakładce tkaniny na długim boku, w tym obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę tkaniny na krótkim boku. W ten sposób w kolejnej operacji sposobu zgrzewa się górną powierzchnię zakładki na krótkim boku bezpośrednio z arkuszem wierzchnim, zapobiegając tym samym powstawaniu z zakładek tkaniny lejka, przez który mogłaby się wydostawać zawartość worka.

Kolejny wariant sposobu według wynalazku, który zapewnia uszczelnienie obszaru krawędzi złożenia, charakteryzuje się tym, że zwłaszcza przed złożeniem zakładek w końcową powierzchnię worka, na co najmniej jednej stronie, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia pomiędzy zakładką tkaniny na długim boku i zakładką tkaniny na krótkim boku, nanosi się co najmniej jeden punkt klejenia lub powierzchnię klejenia, zawierającą klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne,

178 877 zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy· pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju zarówno z zakładką na długim boku, jak też z zakładką ma krótkim boku.

Górną powierzchnię zakładki tkaniny na krótkim boku można również zgrzewać ze spodnią stroną leżącej nad nią zakładki na długim boku, jeżeli pomiędzy zachodzące na siebie obszary zakładek tkaniny na długim boku i zakładek tkaniny na krótkim boku końcowej powierzchni worka wdmuchuje się gorące powietrze, po czym zakładki dociska się do siebie, łącząc je ze sobą. Również taka realizacja wykonanie sposobu zapobiega nadmuchiwaniu kieszeni powstałych w wyniku składania, a zatem tworzeniu lejków.

Następne wykonanie sposobu według wynalazku charakteryzuje się tym, że zakładki tkaniny na długim boku, zakładki tkaniny na krótkim boku i zakładki, tworzące w wyniku złożenia kieszeń, zgrzewa się ze sobą poprzez dociśnięcie rozgrzanego kołka lub rozgrzanej płytki od zewnętrznej strony końcowej powierzchni worka.

Wariant sposobu według wynalazku, szczególnie korzystny dla worków zaworowych, odznacza się tym, że przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru pomiędzy powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór w co najmniej jednej, uczestniczącej w tworzeniu końcowej powierzchni worka zakładce tkaniny na długim boku, w obszarze ograniczonym wewnętrzną krawędzią zakładki na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią zaworu umieszczonego pomiędzy zakładką na krótkim boku i zakładkami na długim boku. Umożliwia to zgrzewanie górnej strony zaworu i spodniej strony arkusza wierzchniego, co zapobiega przewijaniu zaworu przy wyciąganiu króćca wlotowego.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania jest uwidoczniony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia worek z rękawa tkaninowego w widoku perspektywicznym, fig. 2 - worek z tkaniny płaskiej ze szwem wzdłużnym, fig. 3 - postać wykonania według fig. 1 od strony zaworu z arkuszem wierzchnim w widoku z góry, fig. 4 - postać wykonania według fig. 2 od strony zaworu bez arkusza wierzchniego w widoku z góry, fig. 5 - worek z arkuszem wierzchnim w przekroju, fig. 6 - worek bez arkusza wierzchniego w przekroju, fig. 7 - worek z rękawa tkaninowego w przekroju, fig. 8 - worek z tkaniny płaskiej z wyciskanym szwem wzdłużnym w przekroju, fig. 8a - worek ze szwem wzdłużnym i zgrzaną lub naklejoną taśmą kryjącąw przekroju, fig. 9-12 ilustrują różne warianty realizacji sposobu wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, pokazując w przekroju tkaninę przechodzącą między chłodzonymi, walcami podczas gdy powłoki tkaniny są stopione lub materiał stopiony jest wprowadzany pomiędzy powłoki, fig. 13 ukazuje wariant worka według fig. 1 w stanie częściowo złożonym od strony zaworu, a fig. 14 i 15 przedstawiają dodatkowe postaci wykonania końcowych powierzchni worka.

Na fig. 1 przedstawiony jest worek według wynalazku w postaci skrzynkowej, wykonany że zorientowanych jednoosiowo tasiemek poliolefmowych, na przykład polipropylenowych lub polietylenowych, których grubość wynosi 20-80 pm, a wytrzymałość kilka g/den, zazwyczaj 4-6,5 g/den. Powierzchnie dna tego worka skrzynkowego są utworzone w wyniku złożenia zakładek 4, 4', 5, 5' tkaniny. Jak zaznaczono linią przerywaną zakładki 4 i 5 zachodzą na siebie jedynie nieznacznie. Pomiędzy zakładkami 5' i 4 lub 5 umieszczony jest ponadto zawór 2, wykonany z płaskiego lub rękawowego materiału, jak tkaniny lub folie, przez który odbywa się napełnianie worka. Jeżeli worek jest napełniony, wówczas rękaw zaworu zamyka się w wyniku docisku zawartości do powierzchni końcowej. Z zakładkami 4, 5 zgrzany jest arkusz wierzchni 3. Przewidziane do tego celu sposoby zgrzewania są opisane poniżej. Arkusz wierzchni 3 jest zazwyczaj wykonany z tego samego materiału, co tkanina 1, przy czym tkanina 1 i/lub arkusz wierzchni 3 mogą być jedno- lub dwustronnie powleczone. Szczególna cecha worka według wynalazku polega na tym, że w wyniku zgrzewania arkusza wierzchniego utrata orientacji łańcuchów cząsteczkowych w tasiemkach następuje jedynie w niewielkim obszarze, obejmując zazwyczaj głębokość wnikania ciepła równą 2-40 pm, zwłaszcza 3-10 pm, tak że tkanina nie wykazuje praktycznie spadku wytrzymałości.

Na fig. 2 przedstawiony jest kolejny przykład wykonania worka według wynalazku. Różni się on od wariantu pokazanego na fig. 1 przede wszystkim tym, że tkanina płaska Γ

178 877 została za pomocą wzdłużnego szwu uformowana w rękaw i że zakładki 6 i 7 wskutek tego, że zachodzą prawie całkowicie na siebie, pełnią funkcję powierzchni dna i arkusza wierzchniego, dzięki czemu można zrezygnować z oddzielnego arkusza wierzchniego. Obie zakładki 6 i 7 są zgrzane ze sobą sposobem według wynalazku.

Znajdujące się z boku zakładki 6' i 7' są złożone odpowiednio do zakładek 4' i 5' na fig. 1. Pomiędzy zakładkami 7' i 6 lub 7 jest umieszczony zawór 2 typu membranowego.

Figura 3 ukazuje worek według fig. 1 od strony zaworu w widoku z góry. Widać tutaj, że najpierw założone zostały do wewnątrz zakładki 4', 5', które sięgają aż do przerywanej linii 4, 5, następnie z boku umieszczony został jako zawór 2 wężyk, który sięga wewnątrz aż do linii 2', po czym założone zostały obie zakładki 4 i 5, a na koniec zamocowany za pomocą zgrzewania arkusz wierzchni 3.

Figura 4 ukazuje worek według fig. 2 od strony zaworu w widoku z góry. Zakładki 6', 7' są najpierw składane swymi krawędziami 6, 7 do wewnątrz, następnie zakłada się i zgrzewa ze sobą zakładki 6 i 7, przy czym zakładka 7 służy jako powierzchnia dna, zaś zakładka 6 jako arkusz wierzchni. Zawór 2 jest umieszczony pomiędzy zakładkami 7' i 6 lub 7.

Figura 5 ukazuje przekrój wzdłużny wzdłuż linii V-V na fig. 3. Widać tu wyraźnie, w jaki sposób zakładki 4 i 5 oraz arkusz wierzchni 3 leżą na sobie wzajemnie.

Figura 6 ukazuje przekrój wzdłużny wzdłuż linii VI-VI na fig. 4. Widać tu wyraźnie, w jaki sposób zakładki 6 i 7 leżą na sobie wzajemnie.

Figura 7, 8, 8a ukazują różne kształty przekrojów worków według wynalazku. Na fig. 7 widoczny jest worek z tasiemkowego rękawa z tkaniny 1, na fig. 8 - worek z tkaniny płaskiej 1', którego leżące jeden na drugim końce 8, 9 połączono wzdłużnym szwem, tworząc rękaw, przy czym szew wzdłużny może być także szwem wyciskanym, zaś na fig. 8a - worek z tkaniny płaskiej Γ ze wzdłużnym szwem i zgrzaną lub przyklejoną taśmą kryjącą 10 poza leżącymi jeden na drugim końcami 11, 12.

Poniżej w odniesieniu do fig. 9-12 opisano różne warianty sposobu wytwarzania worka z tkaniny polimerowej pokazując w przekroju przechodzącą pomiędzy walcami chłodzonymi tkaninę podczas gdy powłoki tkaniny są stopione lub wprowadzany jest pomiędzy powłoki stopiony materiał.

Na fig. 9 przedstawiono wariant, w którym arkusz wierzchni, składający się z tkaniny tasiemkowej 3a i powłoki 3b z poliolefiny, na przykład polipropylenu, łączy się z zakładką worka, składającą się z tkaniny tasiemkowej 4a i powłoki 4b z tego samego materiału na bazie poliolefm. Grubości tkaniny tasiemkowej 3a, 4a wynoszą pomiędzy 40 i 160 pm, zaś grubości powłok 3b, 4b pomiędzy 5 i 60 pm. W tym celu zwrócone ku sobie strony powłok 3b, 4b nagrzewa się aż do zmiękczenia na głębokość 2-40 p, zwłaszcza 3-10 pm i przeciąga pomiędzy dwoma chłodzonymi walcami 17, 17 w kierunku strzałki, przy czym powłoki 3b, 4b są sprasowywane ze sobą, tworząc połączenie wewnętrzne, zaś para walców 17, 17 powoduje jednocześnie chłodzenie, które jest niezbędne do tego, by tkanina tasiemkowa 3a, 4a nie doznała uszkodzeń w wyniku oddziaływania ciepła.

Ponieważ nagrzewaniu podlega głównie powłoka, utrata orientacji łańcuchów cząsteczkowych w tasiemkach następuje jedynie na niewielkiej głębokości, w związku z czym nie zachodzi istotny spadek wytrzymałości.

Figura 10 ukazuje kolejny wariant sposobu, w którym dwie niepowleczone tkaniny 3c, 4c są zgrzewane ze sobą. W tym celu pomiędzy tkaniny 3c, 4c z tasiemki wprowadza się warstwę 13 ze stopionej substancji z szerokoszczelinowej dyszy wyciskającej 16. Tkaniny 3c, 4c i warstwa 13 ze stopionej substancji składają się zazwyczaj z tego samego materiału na bazie poliolefm. Temperatura wyciskania stopionej substancji wynosi 150-380°C, korzystnie 230260°C. Tkaniny są przeciągane w kierunku strzałki pomiędzy parą walców chłodzących 17, 17, a jednocześnie sprasowywane z warstwą 13 stopionej substancji i chłodzone, tak, że nie następuje istotne pogorszenie wytrzymałości tasiemek, a warstwa schłodzonej substancji stopionej tworzy warstwę pośrednią 14.

To wykonanie sposobu nie ogranicza się jednak do niepowleczonych tkanin tasiemkowych, lecz może być stosowane również do tkanin powleczonych, jak ukazuje fig. 11, gdzie arkusz wierzchni, który składa się z tkaniny tasiemkowej 3a z powłoką 3b, oraz zakładkę,

178 877 składającą się z tkaniny tasiemkowej 4a i powłoki 4b, zgrzewa się ze sobą poprzez wprowadzenie warstwy 13 stopionej substancji pomiędzy powierzchnie powłok. Wskutek dociśnięcia powłoki 3b, 4b i warstwa 13 stopionej substancji tworzą jednorodną warstwę pośrednią 14.

Z drugiej strony zgrzewanie w wyniku nagrzewania powłoki tkaniny można zrealizować również wówczas, gdy tylko jedna z tkanin jest powleczona, jak pokazuje fig. 12. Niepowleczona tkanina 4c jest przy tym zgrzewana wewnętrznie z tkaniną tasiemkową 3a, zaopatrzoną w powłokę 3b.

. Ponadto do termoplastycznego tworzywa sztucznego, zwłaszcza materiału na bazie poliolefin, z którego składa się powłoka i/lub warstwa pośrednia, można dodać kopolimer etylenu i octanu winylu, znany powszechnie jako EVA. EVA ma niższą temperaturę topnienia niż polietylen. W wyniku dodania EVA znacznie poprawia się zgrzewalność powłoki. Poza tym powłoka z dodatkiem EVA tworzy odporną na ślizganie okładzinę, która ułatwia składowanie worków według wynalazku w stosy.

Na podstawie fig. 13 do 15 opisane są bliżej szczególne problemy, występujące w workach skrzynkowych, zwłaszcza zaś w zaworowych workach skrzynkowych. Na fig. 13 widoczny jest wariant worka według fig. 1 w stanie częściowo złożonym. Na końcu rękawa z tkaniny 1 zakładki 4', 5' tkaniny sąjuż zagięte do wewnątrz, a folia zaworu 2 jest zamocowana na zakładce 5' Zamocowanie folii zaworu 2 na zakładce 5' odbywa się korzystnie za pomocą zgrzewania na prostokątnej powierzchni, wyznaczonej przez krawędzie łożenia 21, 22, krawędź zewnętrzną folii zaworu 2 i wewnętrzną krawędź 5 zakładki 5' W dalszym przebiegu procesu zakładki 4, 5 na długim boku są zaginane do wewnątrz wzdłuż krawędzi złożenia 21, 22, wskutek czego boki folii są przeginane do wewnątrz i tworzą zawór 2 typu membranowego. Następnie arkusz wierzchni 3 zgrzewa się sposobem według wynalazku z końcową powierzchnią worka. Ten etap procesu wytwarzania jest ukazany na fig. 14, do której odnosi się poniższy opis. Przez zawór membranowy można wsunąć króciec, aby worek napełnić zawartością. W instalacjach napełniających istnieje przy tym problem, polegający na tym, że czasami, wskutek występującego podczas napełniania nadciśnienia wewnątrz worka lub wskutek przywarcia zaworu do króćca pod działaniem ciepła lub tarcia przy wyciąganiu króćca, wisząca swobodnie wewnątrz worka część zaworu jest przewijana aż do miejsca jego połączenia z zakładką 5' W efekcie zawór traci częściowo swoje działanie uszczelniające, ponieważ przewinięcie wężyka powoduje znaczne skrócenie czynnej długości zaworu.

Problem ten jest według wynalazku rozwiązany w ten sposób, że w znajdujących się z boku zakładkach 4, 5, w obszarze pomiędzy linią krawędzi 5 zakładki 5' i wewnętrzną krawędzią 2' zaworu 2 wycina się otwory 18, 18', tak że po założeniu do wewnątrz zakładek 4, 5 arkusz wierzchni 3 można zgrzać poprzez otwory 18, 18' z górną stroną zaworu 2. W ten sposób zapobiega się skutecznie wyciągnięciu zaworu 2 wraz z króćcem wlotowym. Kształt otworów może być dowolny. W przykładzie wykonania otwór 18 jest podłużny, zaś otwór 18' okrągły.

W workach skrzynkowych ogólnie i w zaworowych workach skrzynkowych w szczególności daje się zauważyć kolejny niekorzystny efekt, polegający na tym, że wskutek złożenia zakładek 4, 4', 5, 5' tkaniny w powierzchnię końcową wewnątrz worka powstają cztery trójkątne kieszenie, które działają jak lejki, których otwory wylotowe znajdują się w krawędziach złożenia 21, 22. Z przyczyn technologicznych nie jest możliwe zgrzanie arkusza wierzchniego dokładnie do krawędzi złożenia 21, 22, tak że ogólnie rzecz biorąc, na końcach krawędzi złożenia pozo stają małe otwory, które uchodzą do wspomnianych wyżej kieszeni. Nie przeszkadza to w kształtowaniu dna worka, ponieważ pod ciężarem zawartości kieszeń jest ściskana i wskutek tego zamykana. Jednak podczas napełniania zaworowych worków skrzynkowych, w których zawartość wprowadza się przez wstawiony króciec za pomocą sprężonego powietrza, napływające pod ciśnieniem powietrze powoduje nadmuchiwanie leżących naprzeciw zaworu kieszeni w kształt lejków, a najczęściej proszkowy materiał jest przez wylot lejka wyciskany z worka. Aby tego uniknąć, w zakładkach 4, 5 na długim boku umieszczone są dodatkowe otwory 19, 19' w tym obszarze zakładek 4, 5, który po złożeniu zachodzi za zakładkę 4' na krótkim boku. Gdy zgrzeje się arkusz wierzchni 3, wówczas za

178 877 kładka 4' zostanie poprzez te dodatkowe otwory 19, 19' połączona z arkuszem wierzchnim 3, co zapobiegnie nadmuchiwaniu lub powstawaniu lejków.

Inny przykład wykonania w którym zapobiega się wydostawaniu się proszkowej zawartości z naroży końcowej powierzchni worka, jest ukazany na fig. 15. Końcowa powierzchnia jest utworzona w wyniku złożenia zakładek 4, 4', 5 rękawa z tkaniny 1. Zakładka 4' na krótkim boku sięga do krawędzi 4 w kierunku środka worka. W tym przykładzie wykonania wynalazku otwory w krawędziach złożenia 21, 22 są zamknięte w ten sposób, że przed złożeniem zakładek 4, 4' 5, 5' w końcową powierzchnię worka, we wspólnej części krawędzi złożenia 21, 22 pomiędzy zakładką 4, 5 tkaniny na długim boku i zakładką 4', 5' tkaniny na krótkim boku, nanosi się co najmniej jeden punkt klejenia lub powierzchnię klejenia 20, 20', zawierającą klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju w punkcie lub powierzchni klejenia 20, 20' zarówno z zakładką 4, 5 na długim boku, jak też z zakładką 4', 5' na krótkim boku. Istnieje również możliwość połączenia ze sobą czterech warstw tkaniny, a mianowicie zakładki tkaniny na długim boku, zakładki tkaniny na krótkim boku i zakładki, tworzących w wyniku złożenia kieszeń, poprzez zgrzewanie punktowe lub powierzchniowe w wyniku dociśnięcia rozgrzanego kołka lub rozgrzanej płytki od zewnętrznej strony końcowej powierzchni worka i dociśnięcia z przeciwnej strony, to jest od wnętrza worka, odpornej na wysokie temperatury, na przykład pokrytej teflonem, płytki. W obszarze powierzchni zgrzewania następuje wprawdzie utrata orientacji łańcuchów cząsteczkowych, ponieważ jednak powierzchnia zgrzewania jest bardzo mała w porównaniu z powierzchnią całkowitą a z drugiej strony w obszarze zgrzewania połączone są ze sobą cztery warstwy, nie następuje obniżenie całkowitej wytrzymałości powierzchni końcowej. W ten sposób niewielkim nakładem można osiągnąć całkowite zamknięcie końcowej powierzchni worka.

178 877

Fig. 8a

178 877

178 877 /

178 877

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Worek z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefmowej, składającej się z zorientowanych jednoosiowo, jednowarstwowych tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, i korzystnie co najmniej jednostronnie pokrytych tworzywem termoplastycznym, zwłaszcza poliolefiną przy czym tkaninę stanowi rękaw tkaninowy lub, połączona w postać rękawa, tkanina płaska, zaś co najmniej jeden koniec worka jest poprzez złożenie końców tkaniny uformowany w postać, zwłaszcza prostokątnej, powierzchni dna, znamienny tym, że co najmniej jeden koniec worka, zwłaszcza powierzchnia dna, jest za pomocą warstwy pośredniej (14) tworzywa termoplastycznego, zwłaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu, połączony za pomocą ciepła z arkuszem wierzchnim (3, 6) z tkaniny, składającej się ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, i mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego ma zakłóconą przez oddziaływanie ciepła orientację cząsteczek, przy czym w pozostałym obszarze materiału orientacja cząsteczek jest zachowana.
2. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że złożone w koniec worka, zwłaszcza powierzchnię dna, zakładki (4, 4’, 5, 5’) tkaniny nie zachodzą na siebie w ogóle lub jedynie w niewielkim stopniu, a dno uszczelnione jest specjalnym arkuszem wierzchnim (3).
3. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że koniec worka, zwłaszcza powierzchnia dna, oraz arkusz wierzchni są utworzone z zakładek (6, 6’, 7, 7’) tkaniny worka.
4. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że pomiędzy końcem worka, zwłaszcza powierzchnią dna, i arkuszem wierzchnim naniesiona jest oddzielna warstwa (13) ze stopionego tworzywa sztucznego, zwłaszcza poliolefiny, korzystnie polipropylenu.
5. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że w jedno lub dwustronnie powleczonej tkaninie tasiemkowej powłoka (3b, 4b) stanowi warstwę pośrednią pomiędzy końcem worka lub powierzchnią dna i arkuszem wierzchnim.
6. Worek według zastrz. 1 albo 5, znamienny tym, że do powłoki (3b, 4b) tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy (13) z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodany jest kopolimer etylenu i octanu winylu.
7. Worek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że na co najmniej jednej stronie, utworzonej z zakładek (4, 4’, 5, 5’) tkaniny, powierzchni końcowej, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia (21, 22) pomiędzy zakładkami (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładkami (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku, znajduje się co najmniej jeden punkt klejenia lub powierzchnia klejenia (20, 20’), zawierająca klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej.
8. Worek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że na co najmniej jednej stronie powierzchni końcowej, utworzonej z zakładek (4, 4’, 5, 5’) tkaniny, co najmniej jedna z zakładek (4, 5) tkaniny na długim boku ma w obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku, co najmniej jeden otwór (19,19’).
9. Worek według zastrz. 8, znamienny tym, że tworzące jedną powierzchnię końcową worka, zakładki (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładki (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku są w obszarach, w których zachodzą na siebie wzajemnie, co najmniej częściowo zgrzane ze sobą.

178 877
10. Worek według zastrz. 1 albo 9, znamienny tym, że w obszarach powierzchni końcowych, w których utworzone są kieszenie, wszystkie leżące jedna na drugiej warstwy tkaniny są połączone ze sobą za pomocą zgrzewania punktowego lub powierzchniowego.
11. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że pomiędzy końcem worka lub powierzchnią dna i arkuszem wierzchnim znajduje się co najmniej jeden zawór (2), do napełniania worka, który to zawór (2) jest samoczynnie zamykany pod ciśnieniem zawartości.
12. Worek według zastrz. 1 l·, znamienny tym, że w co najmniej jednej, tworzącej końcową powierzchnię worka zakładce (4, 5) tkaniny na długim boku, w obszarze pomiędzy wewnętrzną krawędzią (5”) zakładki (5’) tkaniny na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią (2’) zaworu (2), umieszczonego pomiędzy zakładką (5’) na krótkim boku i zakładkami (4, 5) na długim boku, znajduje się co najmniej jeden otwór (18,18’).
13. Worek według zastrz. 1, znamienny tym, że tkanina tasiemkowa jest perforowana.
14. Sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej, w postaci rękawa tkaninowego lub połączonej w rękaw tkaniny płaskiej, składającej się ze zorientowanych jednoosiowe tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, zwłaszcza o grubości 20-80 pm, w którym łączy się arkusz wierzchni z końcową powierzchnią zwłaszcza powierzchnią dna worka przy czym arkusz wierzchni stanowi folia lub tkanina ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefinowych, korzystnie polipropylenowych, znamienny tym, że umieszcza się, zwłaszcza nagrzaną do temperatury 15O-38O°C, mającą korzystnie grubość 5-60 pm, warstwę pośredniej ze stopionego polimeru, zwłaszcza poliolefmy, korzystnie polipropylenu, pomiędzy powierzchnią końcową, zwłaszcza powierzchnią dna, i arkuszem wierzchnim, i następuje wzajemnie dociska się powierzchnię końcową worka i arkusz wierzchni oraz oziębia się powierzchnię końcową warstwę pośrednią i arkusz wierzchni do temperatury otoczenia zewnętrznych powierzchni arkusza wierzchniego i powierzchni końcowej, tak że oddziałując cieplnie zakłóca się orientację cząsteczek mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego, przy czym w pozostałym obszarze materiału zachowuje się orientację cząsteczek.
15. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, oziębianie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna i arkusza wierzchniego prowadzi się jednocześnie za pomocą co najmniej jednego chłodzonego elementu dociskowego, zwłaszcza pary walców (17,17).
16. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, wprowadza się stopione tworzywo sztuczne, zwłaszcza poliolefinę, korzystnie polipropylen, za pomocą dyszy (16) szerokoszczelinowej lub do wyciskania włókien.
17. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, nagrzewanie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna worka i arkusza wierzchniego prowadzi się za pomocą co najmniej jednego ogrzewanego walca lub płyty o liniowym lub punktowym wyprofilowaniu powierzchni.
18. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że zgrzewanie arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, prowadzi się za pomocą zgrzewania tarciowego.
19. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że do powłoki (3b, 4b) tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy (13) z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodaje się kopolimer etylenu i octanu winylu.
20. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru między powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór (19, 19’) w co najmniej jednej zakładce (4, 5) tkaniny na długim boku, w tym obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku.

178 877
21. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że zwłaszcza przed złożeniem zakładek (4, 4’, 5, 5’) w końcową powierzchnię worka, na co najmniej jednej stronie, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia (21, 22) pomiędzy zakładką (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładką (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku, nanosi się w co najmniej jednym punkcie klejenia lub na powierzchni klejenia (20, 20’), klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju w punkcie lub powierzchni klejenia (20, 20’) zarówno z zakładką (4, 5) na długim boku, jak też z zakładką(4’, 5’) ma krótkim boku.
22. Sposób według zastrz. 20 albo 21, znamienny tym, że pomiędzy zachodzące na siebie obszary zakładek (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładek (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku końcowej powierzchni worka wdmuchuje się gorące powietrze, po czym zakładki dociska się do siebie, i łączy je ze sobą.
23. Sposób według zastrz. 20 albo 21, znamienny tym, że zakładki (4, 5) tkaniny na długim boku, zakładki (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku i zakładki, tworzące po złożeniu kieszeń, zgrzewa się ze sobą poprzez dociśnięcie rozgrzanego kołka lub rozgrzanej płytki od zewnętrznej strony końcowej powierzchni worka.
24. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru pomiędzy powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór (18, 18’) w co najmniej jednej, tworzącej końcową powierzchnię worka zakładce (4, 5) tkaniny na długim boku, w obszarze, ograniczonym wewnętrzną krawędzią (5”) zakładki (5’) na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią (2’) zaworu (2) umieszczonego pomiędzy zakładką (5’) na krótkim boku i zakładkami (4,5) na długim boku.
25. Sposób wytwarzania worka z tkaniny polimerowej, zwłaszcza tkaniny poliolefinowej, w postaci rękawa tkaninowego lub połączonej w rękaw tkaniny płaskiej, składającej się ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, zwłaszcza o grubości 20-80 pm, w którym łączy się arkusz wierzchni z końcową powierzchnią, zwłaszcza powierzchnią dna worka, przy czym arkusz wierzchni stanowi folia lub tkanina ze zorientowanych jednoosiowo tasiemek polimerowych, zwłaszcza poliolefmowych, korzystnie polipropylenowych, i co najmniej jedną tkaninę lub folię powleka się warstwą z termoplastycznego tworzywa sztucznego, zwłaszcza o grubości 5-60 pm, zwróconą w procesie zgrzewania do innej tkaniny lub folii, znamienny tym, że nagrzewa się powłokę lub powłoki od wewnątrz, aż do ich zmiękczenia, zwłaszcza do temperatury 150-380°C, i następnie wzajemnie dociska się powierzchnię końcową i arkusz wierzchni oraz oziębia się powierzchnię końcową, powłokę lub powłoki i arkusza wierzchniego do temperatury otoczenia zewnętrznych powierzchni arkusza wierzchniego i powierzchni końcowej, tak że oddziałując cieplnie zakłóca się orientację cząsteczek mniej niż 30% grubości materiału tasiemek tkaniny powierzchni dna i arkusza wierzchniego, przy czym w pozostałym obszarze materiału zachowuje się orientację cząsteczek.
26. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, oziębianie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna i arkusza wierzchniego prowadzi się jednocześnie za pomocą co najmniej jednego chłodzonego elementu dociskowego, zwłaszcza pary walców (17,17).
27. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że przy zgrzewaniu arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, nagrzewanie i wzajemne dociskanie powierzchni końcowej lub powierzchni dna worka i arkusza wierzchniego prowadzi się za pomocą co najmniej jednego ogrzewanego walca lub płyty o liniowym lub punktowym wyprofilowaniu powierzchni.
28. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że zgrzewanie arkusza wierzchniego z powierzchnią końcową worka, zwłaszcza powierzchnią dna, prowadzi się za pomocą zgrzewania tarciowego.

178 877
29. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że do powłoki (3b, 4b) tkaniny tasiemkowej i/lub warstwy (13) z termoplastycznego tworzywa sztucznego dodaj e się kopolimer etylenu i octanu winylu.
30. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru między powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór (19, 19’) w co najmniej jednej zakładce (4, 5) tkaniny na długim boku, w tym obszarze, który w stanie złożonym zachodzi na zakładkę (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku.
31. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że zwłaszcza przed złożeniem zakładek (4, 4’, 5,5’)w końcową powierzchnię worka, na co najmniej jednej stronie, w obszarze położonym w pobliżu, zwłaszcza we, wspólnej części krawędzi złożenia (21, 22) pomiędzy zakładką (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładką (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku, nanosi się w co najmniej jednym punkcie klejenia lub na powierzchni klejenia (20, 20’), klej na zimno, klej topliwy lub tworzywo termoplastyczne, zwłaszcza poliolefinę, o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiału tkaniny lub warstwy pośredniej, a po złożeniu zakładek w kolejnej operacji łączy się poprzez oddziaływanie wysokiej temperatury i/lub nacisku materiał kleju w punkcie lub powierzchni klejenia (20, 20’) zarówno z zakładką (4, 5) na długim boku, jak też z zakładką (4’, 5’) ma krótkim boku.
32. Sposób według zastrz. 30 albo 31, znamienny tym, że pomiędzy zachodzące na siebie obszary zakładek (4, 5) tkaniny na długim boku i zakładek (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku końcowej powierzchni worka wdmuchuje się gorące powietrze, po czym zakładki dociska się do siebie, i łączy je ze sobą.
33. Sposób według zastrz. 30 albo 31, znamienny tym, że zakładki (4, 5) tkaniny na długim boku, zakładki (4’, 5’) tkaniny na krótkim boku i zakładki, tworzące po złożeniu kieszeń, zgrzewa się ze sobą poprzez dociśnięcie rozgrzanego kołka lub rozgrzanej płytki od zewnętrznej strony końcowej powierzchni worka.
34. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że przed operacją wprowadzenia stopionego polimeru pomiędzy powierzchnię końcową i arkusz wierzchni wykonuje się co najmniej jeden otwór (18, 18’) w co najmniej jednej, tworzącej końcową powierzchnię worka zakładce (4, 5) tkaniny na długim boku, w obszarze, ograniczonym wewnętrzną krawędzią (5”) zakładki (5’) na krótkim boku i wewnętrzną krawędzią (2’) zaworu (2) umieszczonego pomiędzy zakładką (5’) na krótkim boku i zakładkami (4, 5) na długim boku.

* * *