PL168432B1 - Sposób wytwarzania udaroodpornych mas termoplastycznych PL PL PL PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

Sposób wytwarzania udaroodpornych mas termoplastycznych na drodze kopolimeryzacji szczepionej chlorku winylu badz chlorku winylu, zawierajacego monomery kopolimeryzujace, z poliakrylanami, wytworzonymi jako lateks w emisji wodnej w wyniku polimeryzacji estrów kwasu akrylowego w obecnosci kopolimeryzujacych z estrami kwasu akrylowego, sieciujaco dzialajacych zwiazków o co najmniej dwóch niesprzezonych wiazaniach podwójnych, znamienny tym, ze chlorek winylu lub chlorek winylu, zawierajacy co najwyzej 20% wagowych monomerów kopolimeryzujacych, ogrzewa sie z inicjatorem, z ukladem osrodka suspensyjnego i ewentualnie z substancjami pomocniczymi do temperatury = 30°C w suspensji wodnej i nastepnie po dodaniu wspomnianego lateksu poliakrylanowego prowadzi sie polimeryzacje w temperaturze powyzej 30°C az do zadanego stopnia przemiany. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania udaroodpomych mas termoplastycznych na drodze kopolimeryzacji szczepionej chlorku winylu, ewentualnie zawierającego komonomery, z poliakrylanami. W porównaniu ze stanem techniki za pomocą nowego sposobu osiąga się węższy rozrzut uziarnienia, polepszoną powtarzalność gęstości nasypowej i przede wszystkim mniejszą ilość narostów na ściankach reaktora podczas polimeryzacji.

Znane ze stanu techniki sposoby wytwarzania w suspensji kopolimerów chlorku winylu, szczepionych na wytworzonych w emulsji, kauczukoelastycznych cząstkach polimerycznych, wykazują jeszcze pewne niedogodności.

Wytwarzanie polimerów szczepionych, w przypadku których chlorek winylu napolimeryzowuje śię na poliakrylanach alkilowych, przeznaczonych do modyfikowania udarności, jest znane. W opisach patentowych Republiki Federalnej Niemiec DE-PS nr nr 10 82 734,10 90 856 i 10 90 857 omawia się sposoby, w których otrzymuje się szczepione polimery o zawartości około 2 - 25% wagowych kauczuku akrylanowego. Przy wytwarzaniu takich polimerów szczepionych ścianki reaktorów wykazują naloty, które tylko z trudem udaje się usunąć. Rozrzut uziamienia (mierzony za pomocą powietrznego sita strumieniowego) wykazuje jeszcze udział frakcji miałkiej poniżej 40 (im i udział frakcji gruboziarnistej powyżej 250 pm. Udział frakcji miałkiej prowadzi do zmętnienia, a tym samym do obciążania ścieku w trakcie oddzielania polimeru suspensyjnego od warstwy wodnej, i do problemów pylenia podczas manipulowania wysuszonym proszkiem. Frakcje gruboziarniste pogarszają jakość powierzchni otrzymywanych z nowoczesnych, wysokowydajnych maszyn przetwórczych.

Z ogłoszeniowego opisu Republiki Federalnej Niemiec DE-OS nr 21 62 615 znane jest wytwarzanie polimerów szczepionych chlorku winylu na polimerach typu estrów akrylowych, przy czym końcowe polimery szczepione zawierają 30 - 60% wagowych jednostek estru kwasu akrylowego. Przy tym estry kwasu akrylowego polimeryzuje się w emulsji w obecności małych ilości wielofunkcyjnego monomeru o etylenowo nienasyconych wiązaniach. W polimeryzacji emulsyjnej należy stosować emulgator o niskiej liczbie równowagi hydrofilowo-lipofilowej (HLB = 2 - 12) lub o wysokiej liczbie hydrofilowo-lipofilowej (HLB > 40), taki jak np. sól sodowa sulfobursztynianu dwu(tridecylowego)(HLB = 4-7) lub sól siarczanu alkilowego o krótkim łańcuchu alkilowym, taka jak siarczan 2-etyloheksylowo-sodowy (HLB około 50). Do tej wodnej emulsji cząstek kauczuku dodaje się chlorek winylu, odpowiedni środek suspendiujący i inicjator rozpuszczalny w monomerach. Odczyn należy nastawić na wartość pH = 3 - 9. W celu ograniczenia tworzenia się nalotu na ściankach przede wszystkim stosuje się wysokolepką metylohydroksypropylocelulozę. Polimeryzację szczepioną chlorku winylu przeprowadza się w suspensji.

168 432

Niekorzystne w przypadku tego sposobu jest stosowanie wielocząsteczkowego, a tym samym trudnego w manipulowaniu, ośrodka suspensyjnego. Nadto gęstość nasypowa tych polimerów szczepionych nie spełnia wvmagań zwykłvch sposobów przetwórczych, i z

X ' · X · .» X •'U-’ J J X X J ' mieszaniny z polichlorkiem winylu po przetworzeniu na np. wytłaczarkach otrzymuje się kształtki o relatywnie niskiej udarności i o kiepskiej powierzchni oraz niską zdolność przerobową.

Z europejskiego opisu ogłoszeniowego EP-OS nr 0 313 507 znany jest sposób, w którym otrzymuje się polimer o zawartości 70 - 40% wagowych spolimeryzowanych jednostek chlorku winylu i 30 - 60% wagowych spolimeryzowanych jednostek co najmniej jednego estru kwasu akrylowego oraz ewentualnie dalszych monomerów kopolimeryzujących z estrami kwasu akrylowego. Przy tym w pierwszym etapie w emulsji wodnej ester kwasu akrylowego i ewentualnie dalsze monomery wobec dodatku monomeru o co najmniej dwóch etylenowo nienasyconych, niesprzężonych wiązaniach podwójnych w obecności inicjatora i rozpuszczalnej w wodzie soli kwasu tłuszczowego o 12 -18 atomach węglajako emulgatora wobec początkowej wartości pH powyżej 9 ulega przemianie w polimer o temperaturze zeszklenia poniżej 0°C. Polimeryzację prowadzi się obok tej soli kwasu tłuszczowego dodatkowo w obecnos'ci co najmniej jednej soli litowcowej lub amoniowej kwasu alkanosulfonowego o 8 - 20 atomach węgla i/lub kwasu alkiloakrylosulfonowego o 3 - 16 atomach węgla w rodniku alkilowym.

W drugim etapie w naczyniu polimeryzacyjnym umieszcza się wodę, ośrodek suspensyjny, środek strącający dla emulgatorów stosowanych podczas polimeryzacji emulsyjnej, inicjator, ewentualnie dalsze substancje pomocnicze oraz chlorek winylu i do całości dodaje się tę wodną dyspersję poliakrylanową.

Dodawanie drugiego emulgatora i środka strącającego stanowi przeszkodę w normalnym toku roboczym. Poza tym nieunikniony wskutek tego staje się zwiększony koszt magazynowania i napełniania.

Celem wynalazku jest opracowanie sposobu, który wyeliminowałby niedogodności omówionych sposobów i umożliwiałby otrzymanie udaroodpornego tworzywa termoplastycznego o węższym rozrzucie uziamienia i o lepszej powtarzalności gęstości nasypowej.

Osiąga się ten cel za pomocą sposobu wytwarzania udaroodpomych mas termoplastycznych na drodze kopolimeryzacji szczepionej chlorku winylu bądź chlorku winylu, zawierającego monomery kopolimeryzujące, z poliakrylanami, wytworzonymi jako lateks w emulsji wodnej w wyniku polimeryzacji estrów kwasu akrylowego w obecności kopolimeryzujących z estrami kwasu akrylowego, sieciującego działających związków o co najmniej dwóch niesprzężonych wiązaniach podwójnych, polegającego według wynalazku na tym, że chlorek winylu lub chlorek winylu, zawierający co najwyżej 20% wagowych monomerów kopolimeryzujących, ogrzewa się z inicjatorem, z układem ośrodka suspensyjnego i ewentualnie z substancjami pomocniczymi do temperatury > 30°C w suspensji wodnej i następnie po dodaniu wspomnianego lateksu poliakrylanowgo prowadzi się polimeryzację w temperaturze powyżej 30°C aż do żądanego stopnia przemiany. Lateks emulsyjny z powodów produkcyjno-technicznych wykazuje temperaturę 30 - 40°C.

W pierwszym etapie w emulsji wodnej polimeryzuje się co najmniej jeden ester kwasu akrylowego w obecności kopolimeryzujących z estrami kwasu akrylowego, sieciująco działających związków o co najmniej dwóch niesprzężonych wiązaniach podwójnych.

Ta polimeryzacja w emulsji wodnej zachodzi w obecności soli działających emulgująco.

Jako estry kwasu akrylowego wchodzą w rachubę takie estry, które w postaci polimeru wykazują temperaturę zeszklenia poniżej -20°C, przy czym także można stosować mieszaniny estrów kwasu akrylowego lub też mieszaniny z monomerami kopolimeryzującymi.

Przykładowo jako estry kwasu akrylowego należy wspomnieć: ester alkilowy o 2 - 10 atomach węgla w łańcuchu alkilowym, taki jak np. akrylan butylowy, akrylan 2-etyloheksylowy, akrylan oktylowy i podobne estry alkilowe kwasu akrylowego, albo akrylany alkiloarylowe, takie jak np. akrylan fenylopropylowy, albo polieteroestry kwasu akrylowego, takie jak np. akrylan fenoksyetoksyetylowy.

168 432

Jako substancje działające sieciująco należy dla przykładu wyszczególnić: (met)akrylany alkoholi wielowodorotlenowych, takiejak dwumetakrylan glikolu etylenowego, dwumetakrylan glikolu butylenowego, czteroakrylan pentaerytrytu itd., albo metakrylan allilowy, albo estry allilowe kwasów wielozasadowych, takie jak np. ftalan dwuallilowy, maleinian dwuallilowy, fumaran dwuallilowy.

Te sieciująco działające związki wprowadza się w ilości 0,1 - 5,0 części wagowych do warstwy organicznej w pierwszej etapie, przy czym należy dobrać taką ich ilość, żeby zawartość żelowa cząstek wyniosła 90% lub więcej.

Odpowiednimi, z akrylanami kopolimeryzującymi monomerami są przykładowo styren, octan winylu, estry kwasu metakrylowego o 1-10 atomach węgla, estry winylowe.

Jako związki działające emulgująco mogąbyć stosowane sole litowcowe lub sól amoniowa kwasów tłuszczowych o 12 - 18 atomach węgla lub kwasów alkanosulfonowych o 12 - 18 atomach węgla lub kwasów alkiloarylosulfonowych lub monoestrów alkilowych kwasu siarkowego o 12 - 18 atomach węgla w łańcuchu.

Przykładowo należy wspomnieć laurynian sodowy, laurylosulfonian sodowy, dodecylobenzenosulfonian sodowy i siarczan laurylowo-sodowy. Zwykle wprowadza się je w ilości 0,3 - 2,5% wagowych, w odniesieniu do ilości monomeru pierwszego etapu.

Jako inicjatory w polimeryzacji emulsyjnej wprowadza się tradycyjnie stosowane związki, takie jak nadtlenodwusiarczan amonowy, nadtlenek wodoru, albo związki azowe, takie jak azobisizobutyronitryl itp., w ilości 0,05 - 0,5% wagowych, w odniesieniu do ilości monomeru.

W razie potrzeby można dodawać redukujące związki i sole metali, zdolne do tworzenia układu redoks, jak np. siarczyny litowcowe, aldehydosulfoksylany alkilowe, kwasy organiczne, takie jak kwas askorbinowy, i sole metali, takie jak siarczan żelaza i siarczan miedzi.

Tę polimeryzację emulsyjną można przeprowadzać metodą nieciągłą, ciągłą i półciągłą, przy czym korzystną jest metoda półciągłej polimeryzacji.

Przy tym w przypadku tej polimeryzacji w temperaturze 40 - 90°C umieszcza się w naczyniu część wody, monomerów, emulgatora i inicjatora (bądź układu redoks) i rozpocząwszy polimeryzację dodaje się nieprzerwanie lub porcjami pozostałą część mieszaniny reakcyjnej.

Przy stopniu przemiany 99,9% polimeryzacja zostaje zakończona. W drugim etapie, na wytworzonych w pierwszym etapie, wysokoelastycznych cząstkach napolimeryzowuje się w suspensji wodnej chlorek winylu lub chlorek winylu zawierający co najwyżej 20% wagowych monomerów kopolimeryzujących.

Aby otrzymać końcowy polimer o korzystnych właściwościach, niezbędne jest najpierw wytworzenie suspencji chlorku winylu w warstwie wodnej, a dopiero po tym doprowadzenie lateksu emulsyjnego, przy czym nieoczekiwanie stwierdzono, że tylko w przypadku dodawania w temperaturze powyżej 30°C drastycznie obniża ilość nalotu na ściankach reaktora.

Odpowiednimi monomerami kopolimeryzującymi są przykładowo estry winylowe (np. octan winylowy, laurynian winylowy), halogenki winylu (np. chlorek winylidenu), nienasycone kwasy i ich bezwodniki (np. kwas fumarowy, kwas maleinowy), kwas (met)akrylowy oraz ich estry (mono - i dwuestry), nadto imidy kwasu maleinowego oraz ich N-pochodne.

Jako ośrodki suspensyjne wchodzą w rachubę powszechnie stosowane takie ośrodki, jak np. hydroksyetyloceluloza, hydroksypropyloceluloza, metylohydroksypropyloceluloza, polialkohole winylowe, częściowo zmydlone polioctany winylowe, kopolimery kwasu maleinowego z .eterami alkilowowinylowymi, poliwinylopirolidon, albo pojedynczo albo zmieszane. Nadto można w ilości 0,05 - 1,0% dodawać jeszcze estry kwasów tłuszczowych z jedno- lub wielowodorotlenowymi alkoholami, takie jak oksyetylenowane estry kwasów tłuszczowych, estry anhydrosorbitu, oksyetylenowane etery alkoholi tłuszczowych.

Polimeryzację suspensyjną przeprowadza się w obecności rozpuszczalnych w chlorku winylu inicjatorów rodnikotwórczych. Przykładowo należy tu wspomnieć nadtlenki dwuacylowe, takie jak nadtlenek dwualauroilowy, nadtlenek dwubenzoilowy; nadtlenki alkilu, takie jak nadtlenek kumylu; nadtlenoestry, takie jak nadtlenopiwalinian Ill-rz.-butylowy, nadtlenodwukarboksylany z grupami izopropylowymi, butylowymi, mirystylowymi, cykloheksylowymi itp. alkilowymi; organiczne sulfonadtlenokwasy, takie jak nadtlenek acetylowo-cyklo168 432 heksylosulfonowy; albo też inicjatory azowe, takie jak azobis(izobutyronitryl). Stopień przemiany chlorku winylu powinien wynieść 75-95% w odniesieniu do ilości wprowadzonego chlorku winylu. Przy tym żądany końcowym stopniu przemiany usuwa się pozostały monomer, substancję stałą oddziela się z dyspersji wodnej np. na drodze odwirowania i tak otrzymaną substancję stałą suszy się w np. suszarkach pneumatycznych.

Podczas kontrolowania nalotów na ściankach było uderzające, że w przypadku postępowania sposobem według wynalazku po polimeryzacji, a nawet po wielu szarżach, do ścianek reaktora polimeryzacji przyczepiały się tylko nikłe, łatwo usuwalne narosty. W przypadku natomiast niezgodnego z wynalazkiem postępowania, w którym lateks poliakrylanowy dodaje się przed chlorkiem winylu albo nawet po chlorku winylu lecz w temperaturze poniżej 30°C, można już po tylko jednej szarży polimeryzacyjnej zaobserwować narosty o grubości do kilku centymetrów zależnie od wielkości reaktora, które tylko z trudem można usunąć i które, jak opisano, wyraźnie przeszkadzają w odprowadzaniu ciepła podczas polimeryzacji.

Otrzymany w ten sposób proszek zmodyfikowanego polichlorku winylu odznacza się wąskim rozrzutem uziarnienia, wysoką gęstością nasypową przy równocześnie korzystnej porowatości i dobrej podatności na usuwanie składnika monomerycznego.

Polimery te w przypadku zawartości co najwyżej około 10% poliakrylanów, w warunkach dodania tradycyjnych środków ułatwiających przetwarzanie, pigmentów i ewentualnie innych dodatków, przetwarza się na kształtki drogą np. wytłaczania, kalandrowania, wtrysku itp.

W przypadku zawartości co najwyżej 40% poliakrylanu alkilowego zwykle ten zmodyfikowany polichlorek winylu miesza się z niemodyfikowanym pod względem udarności polichlorku winylu aż do uzyskania zawartości 3-10%, korzystnie 5-7%, poliakrylanu alkilowego i przetwarza się tak, jak podano poprzednio.

Kształtki otrzymane z tworzywa wytworzonego sposobem według wynalazku odznaczają się łatwą przetwarzalnością, wysoką udarnością i wysoką jakością powierzchni.

Podane niżej przykłady I-III i przykłady porównawcze 1-4 bliżej objaśniają wynalazek.

Podane wartości oznaczono według następujących metod:

zawartość żelowa poliakrylanu:

współczynnik pęcznienia żelu poliakrylanowego:

zawartość resztkowa monomeru:

stała K proszku:

gęstość nasypowa:

sypkość:

uziarnienie:

chłonność zmiekczacza: powierzchnia kształtki: udarność:

udział nierozpuszczalny w tetrahydrofuranie; oddzielanie drogą odwirowania:

ż⁶¹ fel 1 100 polimer [g] napęczniały żel [g] wysuszony żel [g] (zawartość żelową i współczynnik pęcznienia określano na liofili zowanym tworzywie) chromatografia gazowa czołowo-przestrzenna(Head-Space) norma DIN nr 53 726 norma DIN nr 53 468 metoda z lejkiem (o średnicy 2-16) mm) strumieniowe sito powietrzne według normy DIN nr 53 734 norma DIN nr 53 417 ocena wizualna nonna DIN nr 513 453, znonrializowana ka mała z karbem.

168 432

Przykład I. a) Wytwarzanie dyspersji poliakrylanów według danych z podanej niżej tabeli 1.

Tabela 1

	Załadowanie części = kg	Dozowanie części = kg
woda całkowicie odsolona	200 = 60	100=30
akrylan butylowy	-	99 = 29,7
akrylan allilowy	-	1 = 0,3
nadsiarczan amonowy	0,04 = 0,012	0,06 = 0,018
kwas laurynowy	0,36 =0,108	0,54 = 0,162
wodorotlenek sodowy	0,083 = 0,025	0,123 = 0,037

W reaktorze polimeryzacyjnym o pojemności 150 litrów, wyposażonym w mieszadło łapowe, wyparto tlen atmosferyczny przez usunięcie powietrza i napełnienie gazowym azotem, umieszczono 57 kg wody całkowicie odsolonej (woda-VE), 0,108 kg kwasu laurynowego oraz 0,025 kg wodorotlenku sodowego i ogrzewano w temperaturze 80°C.

Rozpuściwszy składniki stałe dodano 12g nadsiarczanu amonowego, rozpuszczonego w 3 kg wody-VE, i po tym dodano 0,30 kg mieszaniny akrylan butylowy/metakrylan allilowy. Po upływie 5 minut, gdy polimeryzacja ruszyła, dodawano w ciągu 4 godzin pozostałą ilość 29,7 kg mieszaniny monomerów i równolegle do tego roztwór 0,162 kg kwasu laurynowego, 0,037 kg NaOH i 0,018 kg nadsiarczanu amonowego w 30 kg wody-VE. W ciągu jeszcze 2 godzin prowadzono dopolimeryzowanie.

Oznaczono następujące wartości:

zawartość resztkowa monomeru: zawartość żelowa substancji stałej: współczynnik pęcznienia: zawartość substancji stałej:

< 500 ppm ((j. ssopień ρινοπικιηγ > 99,95%) 95%

25%.

b) Napolimeryzowanie chlorku winylu na poliakrylanie

W celu kolejno następującej polimeryzacji suspensyjnej w reaktorze polimeryzacyjnym o pojemności 235 litrów, wyposażonym w mieszadło wirnikowe i płaszcz grzejny, umieszczono: woda całkowicie odsolona: H2, 1 zęęści = 89,4 kg metylohydroksypropyloceluloza: 0,16 cęęści = OJ 28 kg (2%-owy wagowo roztwór o lepkości 50 mPa.s) monolaurynian amhydrosorbitu: 28 zęęśii = 0,096 kg nadtlenek lauroilowy: 0,10 zępcii = 0,080 gg.

Tlen atmosferyczny wyparto przez usuwanie powietrza i napełnianie gazowym azotem. Następnie doprowadzono:

chlorek winylu: 94cę^ści = 78 kg i po ogrzaniu do temperatury 32°C wprowadzono: lateks poliakrylanu butylowego 199,77 gg) udział substancji stałej: ózęśce i = 4,99gg udział wodny: 17,9zęęści = 14,88 gg.

Następnie ogrzewano do temperatury polimeryzacji 60°C i w tej temperaturze prowadzono polimeryzację aż do ciśnienia chlorku winylu równego 0,35 MPa. Wówczas szarżę ochłodzono,

168 432 pozostały monomer usunięto, a substancję stałą oddzielono od warstwy wodnej drogą sączenia. Przesącz był klarowny.

Ścianki reaktora były wolne od narostów.

Substancję stałą wysuszono w suszarce fluidyzacyjnej. Oznaczono następujące wartości: zawartość poliakrylanu: 6,7% wagowych (odpowiada 89% stopniowi przemiany chlorku winylu) analiza sitowa: frakcja < 63 gm : 3% frakcja > 250 gm : 2% gęstość nasypowa: 680 g/litr sypkość: 2 mm chłonność zmiekczacza: 8 g/100g.

Bez czyszczenia przeprowadzono jeszcze 20 szarż polimeryzacyjnych w tym reaktorze, nim potrzebne stało się czyszczenie z powodu narostów, przy czym jednak odprowadzanie ciepła było jeszcze wystarczające.

Przykład porównawczy 1. Lateks poliakrylanu butylowego wytworzono tak, jak opisano w przykładzie I. W przypadku kolejno następującej polimeryzacji szczepionej chlorku winylu dodano, przeciwnie niż w przykładzie I, lateks przed chlorkiem winylu. Obróbkę prowadzono tak samo. Przesącz był słabo mętny.

Ścianki reaktora wykazywały wyraźny nalot. Po trzech szarżach konieczne było czyszczenie, gdyż odprowadzanie ciepła przez tak grube naloty było zbyt silnie uszczuplone, toteż w przypadku najbliższej kolejnej szarży nie mogłaby zostać utrzymana stała temperatura wewnętrzna.

Oznaczono następujące wartości: zawartość poliakrylanu: 6,7% wagowych analiza sitowa: frakcja < 63 gm :%½ frakcja > 250 gm : 12% gęstość nasypowa: 640 g/iitr sypkość: 2 mm chłonność zmiękczacza: 6g1l00g.

Przykład porównawczy 2. Lateks poliakrylanu butylowego wytworzono tak, jak opisano w przykładzie I. W przypadku kolejno następującej polimeryzacji szczepionej chlorku winylu jedyną różnicą wobec przykładu I było to, że lateks ten do szarży zawierającej chlorek winylu dodano w temperaturze 25°C. Ścianki reaktora wykazywały mniej nalotu niż w przykładzie porównawczym 1, ale więcej niż w przykładzie I. Można było w ten sposób przeprowadzić sześć szarż polimeryzacyjnych bez czyszczenia międzyoperacyjnego.

Oznaczono następujące wartości: zawartość poliakrylanu: 6,7% wagowych analiza sitowa: fakccja < 63 gm :%½ frakcja > 250 gm : 3% gęstość nasypowa: 680 sypkość: 2 mm chłonność zmiękczacza: 7 g/100g.

Przykład II. Postępowano jak w przykładzie I, lecz doprowadzono 11 części (substarcji stałaj) latePsu ppliakryl ciu butylowego w temperatorre 32°C no 89 części chlbsku wi nylu w ukekszip wgUa-VE/ośrod/0 suspew syjny. Udział C2lulozy st anowii o,2o% = w,iy ug.

168 432

Po wysuszeniu otrzymano proszek o następujących wartościach: zawartość poliakrylanu: analiza sitowa:

gęstość nasypowa: sypkość:

chłonność zmiękczacza:

12,2 wagowych r . i . · . . ..... λ m iraKcja <; oa μπι : ^yc frakcja > 250 μιη : 2% 650 g/litr 2 mm gllOOg.

B_{ez cz}y_szczenia przeprowadzono jeszcze 12 szarż, nim narosty stały się zbyt grube.

P_rzykł_ad p_orównawczy 3. Postępowano jak w przykładzie II, lecz lataks dodano w temperaturze 20°C. Oznaczono następujące wartości: zawartość poliakrylanu: 12,2% wagowych analiza sitowa: frakcja < 63 μπι : %% trakcja > 250 pn %% gęstość nasypowa: 630 g/iitr.

Sypkość i chłonność zmiękczacza były takie same, jak w przykładzie II.

Bez czyszczeoia możnm było przeprowadzić f samcze cztery szarże.

Brzykład ΙΠ. Post/ożwaby nap w przykładzic I. jednakżedoprowadzono 35 części (substancji stałO latekfP noliznryipnu bkfyl owzyo w z.:mi,ei^Łdnn<e e2°C do 89 dzcśni 35ltołkuwioylu wuklidzie jVΌde-VEZośzodey suypenaytny. Udztał πzluloyysł3nowtl0.40%.

Po w ynużeniu otśzymono ozksoek y ι^β^ρη^γε. w 3ηοΡζ!3υι: zawarto^y8 pol^kn^anu: ^p8% wagywyzh zb^a sitowa: fr%cża <6?> pn: 8% fr^cia > 25^μ pn %% gęstość nasypowa: 520 g/litr syjłkońń 2 mm sMonnoś ć zmiękczacza: 3^n//100g.

Bez czyszczenia między operacyjnego przeprowadzono jeszcze cztery szarże.

Brzykłod porównπwcz.y o. Posrepowzf o zep c pran0ładeie m, tece latekswprowadzono przed Plterkiem winyiu.

Ph η'νχ,^ζοηίη otrzymano proszek o następujących wartościach: zawarto re polk^kom ^zy%ćlwagywyzh zb^w9ta sitowa: ή%%ορ fi^m: 17% ^store uto^owa: 'SOg/hte gy^kość: ⁸⁰ mm o^yłonność zmiękczacza: ²0 ^/^^/l00g.

Po każdej szarży polimeryzacyjnej musiano przeprowadzać czyszczenie.

Pzfrzek z prży kłainw I-iU i e πyzziPzdów porównawneo .rzetwarzano na wydarzcsz, wzbec ^obanta dostęp nych w handlu z0tndr^i9wvr recepturowych' Zazcaib tyaa bołizkłylynb, dddająp 9 ostspny w h awdlu idsp dosadny poHckcerf^u όζπο^ fo stahrj to = 681, 9crławiyn o oaietecanie na wartość 6,7%u odntestenżu do sum, 001^:^6( winyłe + potirkrylan = JOP.

90ζ^Ο/9Ργζ ono kształtki profilowe, których powierzchnie oceniano wizualnie i z których sporządz(tmt próbki do bodań udnrakści z kahbem któr zj wyniCt 8estawikn o ot mzei

0y0anel tzPzti 2.

168 432

T a b e l a 2

	Powierzchnia	ak kJ/m2
Przykład:
I	błyszcząca	40
II	błyszcząca	42
III	błyszcząca, lekko matowa	38
Przykład porównawczy:
1	błyszcząca	34
2	błyszcząca	38
3	błyszcząca	38
4	matowa/smugowa	15

W przypadku przykładów porównawczych dodanie lateksu z poliakrylanu butylowego podjęto przed dodaniem chlorku winylu (przykłady porównawcze 1+4 lub dodanie tego lateksu przeprowadzono już w temperaturze 25°C bądź 20°C (przykłady porównawcze 2+3). W wyniku tego otrzymano wyraźnie niższe udarności z karbem (w porównaniu z przykładem I: ak = 40 kJ/m²).

168 432

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 1,50 zł

Claims (1)

1. Zastrzeżenie patentowe

   Sposób wytwarzania udaroodpomych mas termoplastycznych na drodze kopolimeryzacji szczepionej chlorku winylu bądź chlorku winylu, zawierającego monomery kopolimery zujące, z poliakrylanami, wytworzonymi jako lateks w emisji wodnej w wyniku polimeryzacji estrów kwasu akrylowego w obecności kopolimeryzujących z estrami kwasu akrylowego, sieciująco działających związków o co najmniej dwóch niesprzężonych wiązaniach podwójnych, znamienny tym, że chlorek winylu lub chlorek winylu, zawierający co najwyżej 20% wagowych monomerów kopolimeryzujących, ogrzewa się z inicjatorem, z układem ośrodka suspensyjnego i ewentualnie z substancjami pomocniczymi do temperatury > 30°C w suspensji wodnej i następnie po dodaniu wspomnianego lateksu poliakrylanowego prowadzi się polimeryzację w temperaturze powyżej 30°C aż do żądanego stopnia przemiany.