PL226805B1

PL226805B1 - Zwiazki multicykliczne oraz ichzastosowanie ikompozycje farmaceutyczne

Info

Publication number: PL226805B1
Application number: PL363167A
Authority: PL
Inventors: Mark A. Ator; Ron Bihovsky; Sankar Chatterjee; Derek Dunn; Robert L. Hudkins
Original assignee: Cephalon Inc
Priority date: 2000-05-09
Filing date: 2001-05-09
Publication date: 2017-09-29
Also published as: EP2050750A2; CZ20023679A3; JP5156150B2; UA73773C2; CN101560213B; CN1440409A; WO2001085686A2; ATE411997T1; ATE315039T1; EP1294725B1; NO20025376L; EP2050750A3; CN100554268C; CZ305350B6; HK1129381A1; SK287591B6; DE60116485T2; DE60136305D1; ATE482215T1; KR100832602B1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku są związki multicykliczne oraz ich zastosowanie i kompozycje farmaceutyczne je zawierające. Nowe związki multicykliczne mają zastosowanie do mediacji aktywności enzymatycznej.

Polimeraza poli(ADP-rybozy) (PARP, zwana także syntetazą poli(ADP-rybozy) lub PARS) jest enzymem jądra, który katalizuje syntezę łańcuchów poli(ADP-rybozy) z NAD⁺ w odpowiedzi na powstawanie pęknięć pojedynczej nici DNA, co stanowi część procesu naprawy DNA (de Murcia i in. Trends Biochem. Sci. 1994, 19,172; Alvarez-Gonzalez i in. Mol. Cell. Biochem. 1994, 138, 33). Związane z chromatyną substraty białkowe rybozylacji ADP, które obejmują histony, enzymy metabolizujące DNA i samą PARP, są zmodyfikowane na powierzchniowych resztach glutaminianowych. PARP katalizuje przyłączanie jednej jednostki ADP-rybozy do białka (inicjacja), po którym następuje polimeryzacja aż 200 monomerów ADP-rybozy (elongacja) poprzez wiązania glikozydowe 2'-1''. Ponadto, PARP z niższą częstością katalizuje rozgałęzianie tego polimeru.

Rola PARP w procesie naprawy DNA nie została całkowicie określona. Wiązanie PARP do nieosłoniętego dwuniciowego DNA może ułatwiać proces naprawy poprzez przejściowe blokowanie replikacji lub rekombinacji DNA. Późniejsza poli(ADP-rybozyl)acja PARP i histonów może wprowadzić znaczący ładunek ujemny, wywołując odpychanie zmodyfikowanych białek od DNA. Prawdopodobnie następnie ulega rozluźnieniu struktura chromatyny, co zwiększa dostęp enzymów naprawiających DNA do miejsca uszkodzenia.

Istnieje hipoteza, że wynikiem nadmiernej aktywacji PARP w odpowiedzi na uszkodzenie komórki lub stres jest śmierć komórki (Sims i in. Biochemistry 1983, 22, 5188; Yamamoto i in. Nature 1981, 294, 284). W aktywacji PARP poprzez pęknięcia nici DNA może pośredniczyć tlenek azotu (NO) lub różne reaktywne tlenowe związki pośrednie. Gdy stopień uszkodzenia DNA jest duży, PARP może katalizować zintensyfikowaną poli(ADP-rybozyl)ację, wyczerpując komórkowe zapasy NAD⁺. Ponieważ komórka próbuje utrzymać homeostazę poprzez resyntezę NAD, zapasy adenozynotrifosforanu (ATP) mogą gwałtownie zmniejszyć się (ponieważ synteza jednej cząsteczki NAD⁺ wymaga czterech cząsteczek ATP) i komórka może obumrzeć z powodu wyczerpania zapasów energii.

Stwierdzono, że aktywacja PARP ma znaczenie w śmierci komórki w niektórych stanach chorobowych, co sugeruje skuteczność terapeutyczną inhibitorów PARP w tych stanach. Zwiększoną poli(ADP-rybozyl)ację obserwowano po ogniskowym niedokrwieniu mózgu u szczura, co odpowiada aktywacji PARP w udarze (Tokime i in. J. Cereb. Blood Flow Metab. 1998, 18, 991). Znaczna część opublikowanych danych farmakologicznych i genetycznych wspiera hipotezę, że inhibitory PARP mają działanie neuroprotekcyjne po niedokrwieniu mózgu lub udarze. Inhibitory PARP chronią przed neurotoksycznością wywołaną przez NMDA- lub NO- w hodowlach kory mózgowej szczura (Zhang i in., Science 1994, 263, 687; Eliasson i in. Nature Med. 1997, 3, 1089). Stopień neuroprotekcji obserwowanej dla serii związków bezpośrednio odpowiadał ich aktywności jako inhibitorów PARP.

Inhibitory PARP mogą także przejawiać skuteczność neuroprotekcyjną w zwierzęcych modelach udaru. Silny inhibitor PARP - DPQ (3,4-dihydro-5-[4-(1-piperydynylo)butoksy]-1(2H)izochinolinon) (Suto i in., opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 177 075) dawał 54% zmniejszenie objętości zawału w szczurzym modelu ogniskowego niedokrwienia mózgu (uporczywe MCAo i 90minutowe obustronne zatkanie tętnicy szyjnej wspólnej) po podawaniu i. p. (10 mg/kg) dwie godziny przed i dwie godziny po inicjacji niedokrwienia (Takahashi i in. Brain Res. 1997, 829, 46). Podawanie do komór mózgu mniej silnego inhibitora PARP, 3-aminobenzamidu (3-AB), wywoływało 47% zmniejszenie objętości zawału u myszy po dwugodzinnym zatkaniu MCA poprzez zaszycie (Endres i in. J. Cereb. Blood Flow Metab. 1997, 17, 1143). Leczenie 3-AB także zwiększało czynnościowy powrót do zdrowia w 24 godziny po niedokrwieniu, osłabiało zmniejszenie poziomów NAD⁺ w niedokrwionych tkankach i obniżało syntezę polimerów poli(ADP-rybozy), co oceniano immunohistochemicznie. Podobnie, 3-AB (10 mg/kg) znacznie zmniejszał objętość zawału ogniskowego niedokrwienia u szczura poprzez zaszycie (Lo i in. Stroke 1998, 29, 830). Neuroprotekcyjny wpływ 3-AB (3-30 mg/kg, i. c. v.) obserwowano także w modelu niedokrwienia ze stałym zatkaniem środkowej tętnicy mózgu u szczura (Tokime i in. J. Cereb. Blood flow Metab. 1998, 18, 991).

Dostępność myszy, u których gen PARP stał się genem nie funkcyjnym (Wang, Geny Dev. 1995, 9, 509), także pomogła wykazać istotną rolę PARP w neurodegeneracji. Neurotoksyczność wywołana przez NMD A, NO lub spowodowana pozbawieniem tlenu-glukozy faktycznie ustępowała w pierwszorzędowych hodowlach kory mózgowej myszy PARP^-/- (Eliasson i in. Nature Med. 1997, 3,

PL 226 805 B1

1089). W mysim modelu niedokrwienia poprzez zaszycie, obserwowano 80% zmniejszenie objętości zawału u myszy PARP^+/-, a u myszy PARP^+/- zauważono zmniejszenie o 65%. Endres i in. (1997) opisali 35% zmniejszenie objętości zawału u myszy PARP^-/- i 31% u zwierząt PARP^+//-. Oprócz neuroprotekcji, myszy PARP^-/- miały lepsze wyniki testów neurologicznych i zwiększone poziomy NAD⁺ po niedokrwieniu.

Istnieją także dowody przedkliniczne, które sugerują, że inhibitory PARP mogą być skuteczne w leczeniu choroby Parkinsona. Dzieje się tak, ponieważ utrata neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej jest cechą charakterystyczną choroby Parkinsona. Leczenie zwierząt doświadczalnych lub ludzi neurotoksyną o nazwie 1-metylo-4-fenylo-1,2,3,6-tetrahydropirydyna (MPTP) replikuje utratę neuronów dopaminergicznych i objawy ruchowe choroby Parkinsona. MPTP aktywuje PARP w istocie czarnej, a myszy z niedoborem PARP są odporne na neurodegeneracyjne wpływy MPTP (Mandir i in. Proc. Nat. Acad. Sci. 1999, 96, 5774). Podobnie opisano, że inhibitor PARP 3-aminobenzamid osłabia utratę NAD⁺ w prążkowiu u myszy po podaniu MPTP (Cosi i in. Brain Res. 1998, 809, 58).

Aktywacja PARP jest związana z deficytami funkcjonalnymi, które mogą wynikać z urazowego uszkodzenia mózgu i rdzenia kręgowego. W kontrolowanym modelu wpływu urazowego uszkodzenia mózgu na korę mózgową, myszy PARP^-/- wykazywały znacznie lepszą czynność motoryczną i poznawczą w porównaniu z myszami PARP^+/+ (Whalen i in. J. Cereb. Blood Flow Metab. 1999, 19, 835). Produkcję nadtlenoazotynu i aktywację PARP wykazano także u szczurów z uszkodzonym rdzeniem kręgowym (Scott i in. Ann. Neural. 1999, 45, 120). Te wyniki sugerują, że inhibitory PARP mogą zabezpieczać przed utratą funkcji po urazie głowy lub rdzenia kręgowego.

Rola PARP jako mediatora śmierci komórek po niedokrwieniu i reperfuzji może nie ograniczać się do układu nerwowego. W związku z tym w jednej z ostatnich publikacji stwierdzono, że rozmaite inhibitory PARP o różnej budowie, obejmujące 3-AB i związki pokrewne, zmniejszają obszar zawału po niedokrwieniu mięśnia sercowego i reperfuzji u królika (Thiemermann i in. Proc. Nat. Acad. Sci. 1997, 94, 679). W modelu wydzielonego, poddanego perfuzji serca królika, hamowanie PARP zmniejszało objętość zawału i zaburzenie czynności skurczowej po globalnym niedokrwieniu i reperfuzji. Inhibitory PARP osłabiały także martwicę mięśni szkieletowych po niedokrwieniu i reperfuzji. Podobne wpływy kardioprotekcyjne 3-AB w modelu niedokrwienia/reperfuzji mięśnia sercowego szczura opisał Zingarelli (Zingarelli i in. Cardiovascular Research 1997, 36, 205). Te wyniki in vivo poparto następnie danymi z doświadczeń na hodowlach komórek mięśnia sercowego szczura (Gilad i in. J. Mol. Cell. Cardiol. 1997, 29, 2585). Inhibitory PARP (3-AB i nikotynamid) zabezpieczyły miocyty przed zmniejszeniem oddychania mitochondrialnego obserwowaną po leczeniu utleniaczami, takimi jak nadtlenek wodoru, nadtlenoazotyn lub donory tlenku azotu. Ostatnio wykazano, że genetyczne rozerwanie PARP u myszy zabezpiecza przed opóźnionym uszkodzeniem komórek i produkcją mediatorów zapalnych po niedokrwieniu i reperfuzji mięśnia sercowego (Yang i in. Shock 2000, 13, 60). Te dane wspierają hipotezę, że podawanie inhibitora PARP mogłoby przyczyniać się do pozytywnego stanu po zawale mięśnia sercowego. Szczególnie przydatne zastosowanie inhibitora PARP mogłoby obejmować podawanie go równocześnie z leczeniem mającym spowodować reperfuzję zajętego obszaru serca, obejmującym plastykę naczynia lub lek rozpuszczający skrzep, taki jak tPA.

Aktywność PARP jest także zaangażowana w uszkodzenie komórek występujące w rozmaitych chorobach zapalnych. Aktywacja makrofagów przez prozapalne bodźce może prowadzić do produkcji tlenku azotu i anionu nadtlenkowego, które łączą się, tworząc nadtlenoazotyn, co prowadzi w efekcie do powstawania pęknięć w jednoniciowym DNA i aktywacji PARP. Rola PARP jako mediatora chorób zapalnych jest poparta doświadczeniami z zastosowaniem myszy PARP^-/- lub inhibitorów PARP w pewnej liczbie modeli zwierzęcych. Np. stawy myszy poddane zapaleniu stawów wywołanemu przez kolagen zawierają nitrotyrozynę, co odpowiada za powstawanie nadtlenoazotynu (Szabo i in. J. Clin. Invest. 1998, 100, 723). Inhibitor PARP, 5-jodo-6-amino-1,2-benzopiron zmniejsza zachorowalność i ciężkość zapalenia stawów u tych zwierząt, zmniejszając stan zaawansowania martwicy i hiperplazji maziówki określanej badaniem histologicznym. W modelu ostrego miejscowego zapalenia, jakim jest zapalenie opłucnej wywołane przez karageninę, 3-AB hamuje histologiczne uszkodzenie, powstawanie wysięku w opłucnej i naciekanie komórek jednojądrowych, charakterystyczne dla procesu zapalnego (Cuzzocrea i in. Eur. J. Pharmacology 1998, 342, 67).

Wyniki uzyskane z modelów zapalenia jelita grubego u gryzoni sugerują, że aktywacja PARP może być zaangażowana w patogenezę zapalnych chorób jelit (Zingarelli i in. Gastroenterology 1999, 116, 335). Podawanie kwasu trinitrobenzenosulfonowego do światła jelita powoduje erozję śluzówki, naciekanie neutrofilii i pojawienie się nitrotyrozyny. Delecja genu PARP lub hamowanie PARP przez

PL 226 805 B1

3-AB zmniejsza uszkodzenie tkanek i osłabia naciekanie neutrofili i powstawanie nitrotyrozyny, co sugeruje, że inhibitory PARP mogą być przydatne w leczeniu zapalnych chorób jelit.

Próbowano także dowieść roli PARP w patogenezie zaburzenia czynności śródbłonka w modelach wstrząsu endotoksynowego (Szabo i in. J. Clin. Invest. 1997, 100, 723). Ma to miejsce z uwagi na fakt, że hamowanie PARP lub genetyczna delecja PARP może chronić przed spadkiem oddychania mitochondrialnego, które występuje po leczeniu komórek śródbłonka nadtlenoazotynem.

Aktywacja PARP jest zaangażowana w indukcję doświadczalnej cukrzycy, inicjowaną przez toksynę selektywną dla komórek beta - streptozocynę (SZ). SZ może wywołać znaczne rozerwanie DNA, prowadząc w efekcie do aktywacji PARP i wyczerpania zapasów energii komórki, jak to opisał Yamamoto i in. (1981), powyżej. W komórkach pochodzących od myszy PARP^-/-, wynikiem ekspozycji na działanie reaktywnych tlenowych związków pośrednich było zmniejszenie wyczerpania NAD⁺i zwiększenie żywotności komórek w stosunku do odmian dzikich (Heller i in. J. Biol. Chem. 1995, 270, 11176). Podobne efekty obserwowano w dzikich komórkach potraktowanych 3-AB. Późniejsze badania u myszy potraktowanych SZ wskazały, że delecja genu PARP zabezpiecza przed utratą komórek beta (Burkart i in. Nature Med. 1999, 5, 314; Pieper i in. Proc. Nat. Acad. Sci. 1999, 96, 3059). Te obserwacje wspierają hipotezę, że inhibitor PARP może być użyteczny terapeutycznie w leczeniu cukrzycy typu I.

Inne potencjalne zastosowanie terapeutyczne inhibitorów PARP obejmuje zwiększenie działania przeciwnowotworowego radioterapeutyków lub chemioterapeutyków, które uszkadzają DNA (Griffin i in. Biochemie 1995, 77, 408). Ponieważ poliADP-rybozylacja występuje w odpowiedzi na leki tego typu i jest częścią procesu naprawy DNA, można się spodziewać, że inhibitor PARP mógłby dawać efekt synergistyczny.

Podobnie jak PARP, w kontroli komórek krytyczną rolę odgrywają kinazy białkowe. W szczególności, wiadomo, że kinazy są zaangażowane we wzrost i różnicowanie komórek. Wykazano, że nieprawidłowa ekspresja lub mutacje kinaz białkowych prowadzą do niekontrolowanej proliferacji komórek, takiej jak złośliwy wzrost guza i różnych defektów w procesach rozwojowych, w tym migracji i inwazji komórek, i angiogenezy. Kinazy białkowe są więc krytyczne dla procesu kontroli, regulacji i modulacji proliferacji komórek w chorobach i zaburzeniach związanych z nieprawidłową proliferacją. Kinazy białkowe są także substancjami docelowymi w zaburzeniach ośrodkowego układu nerwowego, takich jak choroba Alzheimera, zaburzeniach zapalnych, takich jak łuszczyca, chorobach kości, takich jak osteoporoza, miażdżycy naczyń, restenozie, zakrzepicy, zaburzeniach metabolicznych, takich jak cukrzyca, i chorobach zakaźnych, takich jak infekcje wirusowe i grzybicze.

Jednym spośród najczęściej badanych szlaków, w których bierze udział regulacja kinazowa jest komórkowe przekazywanie sygnału z receptorów na powierzchni komórki do jądra. Na ogół funkcję każdego receptora określa wzór ekspresji, dostępność liganda i układ szlaków transdukcji sygnału w dół, które są aktywowane przez dany receptor. Jednym z przykładów takiego szlaku jest kaskada kinaz, w której człony kinaz tyrozynowych będących receptorami dla czynnika wzrostu dają sygnały poprzez fosforylację innym kinazom, takim jak kinaza tyrozynowa Src i kinazy z rodziny serynowo/treoninowych kinaz Raf, Mek i Erk. Każdą z tych kinaz reprezentuje kilka związków tworzących rodzinę, które odgrywają pokrewne, lecz funkcjonalnie różne role. W raku, jak również innych stanach chorobowych, często występuje utrata regulacji szlaku przekazywania sygnału dla czynnika wzrostu (Fearon, Genetic Lesions in Humań Cancer, Molecular Oncology 1996,143-178).

Jeden ze szlaków przekazywania sygnału receptorowej kinazy tyrozynowej obejmuje kinazę receptorową dla naczyniowego czynnika wzrostu śródbłonka (VEGF). Wykazano, że wiązanie VEGF do receptora VEGFR2 wpływa na proliferację komórki. Na przykład, wynikiem wiązania VEGF do receptora VEGFR-2/fit-1, który ulega ekspresji zasadniczo na komórkach śródbłonka, jest dimeryzacja receptora i inicjacja kompleksu kaskady, który daje w rezultacie wzrost nowych naczyń krwionośnych (Korpelainen i Alitalo, Curr. Opin. Cell. Biol. 1998, 10, 159). Zahamowanie powstawania nowych naczyń krwionośnych przez hamowanie kinaz tyrozynowych VEGFR byłoby użyteczne w rozmaitych chorobach, obejmujących leczenie guzów litych, retinopatii cukrzycowej i innych śródocznych zespołów neowaskularnych, zwyrodnienia plamki żółtej, reumatoidalnego zapalenia stawów, łuszczycy i endometriozy.

Dodatkowy szlak transdukcji sygnału kinaz stanowi aktywowany przez stres szlak kinazy białkowej (SAPK) (Ip i Davis Curr. Opin. Cell. Biol. 1998, 10, 205). W odpowiedzi na bodźce, takie jak cytokiny, wstrząs osmotyczny, udar cieplny lub inny stres środowiskowy, szlak ulega aktywacji i obserwuje się podwójną fosforylację reszt Thr i Tyr w obrębie motywu Thr-Pro-Tyr N-końcowych kinaz

PL 226 805 B1 c-jun (JNK). Fosforylacja aktywuje JNK w celu późniejszej fosforylacji i aktywacji różnych czynników transkrypcji, w tym c-Jun, ATF2 i ELK-1.

JNK są aktywowanymi przez mitogen kinazami białkowymi (MAPK), które są kodowane przez trzy odrębne geny, jnk1, jnk2 i jnk3, które mogą być alternatywnie splecione, dając wiele różnych izoform JNK (Gupta i in., EMBO J. 1996, 15, 2760). Izoformy różnią się zdolnością do oddziaływania ze swoimi sub- stratami docelowymi i ich fosforylacją. Aktywacja JNK odbywa się za pośrednictwem dwóch kinaz MAPK (MAPKK), MKK4 i MKK7. MKK4 jest aktywatorem JNK, jak również dodatkowo MAPK, p38, podczas gdy MKK7 jest selektywnym aktywatorem JNK. Niektóre kinazy MAPKK są odpowiedzialne za aktywację MKK4 i MKK7, w tym rodziny MEKK i kinaz o mieszanym pochodzeniu lub rodziny MLK. Rodzina MLK składa się z sześciu członów, obejmujących MLK1, MLK2, MLK3, MLK6, kinazę z podwójnym zamkiem leucynowym (DLK) i kinazę z zamkiem leucynowym (LZK). MLK2 jest także znana jako MST (Katoh, i in. Oncogene, 1994, 10, 1447). W górnej części szlaku kinaz MAPKKK sugeruje się umiejscowienie licznych kinaz, w tym, lecz nie ograniczając się do nich, kinazy centrum zarodkowego (GCK), kinazy krwiotwórczych komórek prekursorowych (HPK) i Rac/cdc42. Do specyficzności szlaku przyczyniają się, co najmniej w części, białka tworzące rusztowanie, łączące wybrane człony kaskady. Np. białko-1 oddziałujące z JNK (JIP-1) łączy się z HPK1, DLK lub MLK3, MKK7 i JNK, co daje w efekcie moduł, który wzmacnia aktywację JNK (Dickens i in. Science 1997, 277, 693).

Manipulowanie aktywnością szlaku SAPK może wywoływać wiele efektów, w tym wspomaganie zarówno śmierci komórki, jak i jej przeżycia w odpowiedzi na różne bodźce proapoptyczne. Np. regulacja szlaku w dół poprzez genetyczne rozerwanie genu kodującego JNK3 u myszy zapewnia zabezpieczenie przeciw napadom padaczkowym wywoływanym przez kwas kainowy i zapobiega apoptozie neuronów hipokampa (Yang i in. Nature 1997, 389, 865). Podobnie, apoptozę hamują inhibitory szlaku JNK, takie jak JIP-1 (Dickens, powyżej). W odróżnieniu, w pewnych przypadkach aktywność szlaku JNK wydaje się pełnić funkcję ochronną. Tymocyty, z których usunięto MKK4, wykazują zwiększoną czułość na apoptozę, w której pośredniczy CD95- i CD3 (Nishina i in. Nature 1997, 385, 350). Nadmierna ekspresja MLK3 prowadzi do transformacji fibroblastów N1H 3T3 (Hartkamp i in. Cancer Res. 1999, 59, 2195).

Celem wynalazku jest identyfikacja związków, które modulują człony MLK szlaku SAPK i wspomagają śmierć lub przeżycie komórki. Można przewidywać, że inhibitory członów rodziny MLK prowadzą do przeżycia komórki i wykazują aktywność terapeutyczną w rozmaitych chorobach, w tym w przewlekłych chorobach neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera, choroba Parkinsona i choroba Huntingtona oraz ostrych stanach neurologicznych, takich jak niedokrwienie mózgu, urazowe uszkodzenie mózgu i uszkodzenie rdzenia kręgowego. Inhibitory członów MLK, prowadząc do hamowania szlaku SAPK (aktywność JNK), wykazywałyby także aktywność w chorobach zapalnych i raku.

Dodatkowym członem rodziny kinaz białkowych MAP jest kinaza p38. Aktywacja tej kinazy jest zaangażowana w produkcję cytokin prozapalnych, takich jak IL-1 i TNF. Z hamowania tej kinazy mogłoby więc wynikać leczenie stanów chorobowych, w których występuje rozregulowana produkcja cytokin.

Wykazano także, że sygnały, w których przekazywaniu pośredniczą kinazy, kontrolują wzrost komórki, śmierć komórki i różnicowanie w obrębie komórki przez regulację procesów cyklu komórkowego. Rodzina kinaz określona nazwą kinaz zależnych od cykliny (CDK) kontroluje postęp eukariotycznego cyklu komórkowego. Utrata kontroli regulacji CDK często występuje w chorobach hiperproliferacyjnych i raku.

Inhibitory kinaz zaangażowane w pośredniczenie lub utrzymywanie poszczególnych stanów chorobowych stanowią nowe terapie tych zaburzeń. Przykłady takich kinaz obejmują Src, raf, kinazy zależne od cyklin (CDK) 1, 2, i 4 i kinazy punktu kontrolnego Chkl i Cdsl w raku, CDK2 lub kinazę PDGF-R w restenozie, kinazy CDK5 i GSK3 w chorobie Alzheimera, kinazę c-Src w osteoporozie, kinazę GSK3 w cukrzycy typu 2, kinazę p38 w zapaleniu, kinazy VEGFR 1-3 i TIE-1 i -2 w angiogenezie, kinazę UL97 w infekcjach wirusowych, kinazę CSF-1R w chorobach kości i układu krwiotwórczego i kinazę Lek w chorobach autoimmunologicznych i odrzuceniu przeszczepu.

Rozmaite związki określane jako PARP lub inhibitory kinaz opisano w literaturze, np. Banasik i in. J. Biol. Chem. 1992, 267, 1569 oraz Banasik i in. Mol. Cell. Biochem. 1994, 138, 185. Wiele innych związków hamujących PARP jest przedmiotem opisów patentowych. Np. związki, które opisano jako inhibitory PARP, ujawniono w zgłoszeniach nr nr WO 99/08 680, WO 99/11 622, WO 99/11 623,

PL 226 805 B1

WO 99/11 624, WO 99/11 628, WO 99/11 644, WO 99/11 645, WO 99/11 649, WO 99/59 973, WO 99/59 975 i opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 587 384.

Strukturalnie pokrewne związki o innych aktywnościach niż hamowanie PARP, ujawniono w zgłoszeniu nr WO 99/47 522, europejskim opisie patentowym nr 0 695 755 i zgłoszeniu WO nr 96/28 447. Inne strukturalnie pokrewne związki, ich syntezę i prekursory ujawnił Piers i in. J. Org. Chem. 2000, 65, 530, Berlinck i in. J. Org. Chem. 1998, 63, 9850, McCort i in. Tetrahedron Lett. 1999, 40, 6211, Mahboobi i in. Tetrahedron 1996, 52, 6363, Rewcastle i in. J. Med. Chem. 1996, 39, 918, Harris i in. Tetrahedron Lett. 1993, 34, 8361, Moody i in. J. Org. Chem. 1992, 57, 2105, Ohno i in. Heterocydes 1991, 32, 1199, Eitel i in. J. Org. Chem. 1990, 55, 5368, Krutosikova i in. Coll. Czech. Chem. Commun. 1988, 53, 1770, Muchowski i in. Tetrahedron Lett. 1987, 28, 3453, Jones i in. J. Chem. Soc., Perkin Trans. 11984, 2541, Noland i in. J. Org. Chem. 1983, 48, 2488, Jones i in. J. Org. Chem. 1980, 45, 4515, Leonard i in. J. Am. Chem. Soc. 1976, 98, 3987, Rashidan i in. Arm. Khim. Zh. 1968, 21, 793, Abrash i in. Biochemistry 1965, 4, 99 oraz w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 728 709, nr 4 912 107, europejskim opisie patentowym nr 0 768 311, japońskim opisie patentowym nr 04 230 385, zgłoszeniach nr WO 99/65 911, nr WO 99/41 276, nr WO 98/09 967 i nr WO 96/11 933.

Ze względu na potencjalną rolę w leczeniu zaburzeń neurodegeneracyjnych, raków i innych chorób związanych z PARP i kinazami, inhibitory PARP i kinaz są ważną klasą związków wymagających dalszych prac badawczo-rozwojowych. Chociaż znanych jest wiele inhibitorów PARP i kinaz, wiele z nich jest obciążonych wadami, takimi jak toksyczność, słaba rozpuszczalność i ograniczona skuteczność, co uniemożliwia praktyczne zastosowanie terapeutyczne i ich wykorzystanie do opracowywania skutecznych leków. Obecnie istnieje więc potrzeba opracowania nowych inhibitorów PARP i kinaz do leczenia chorób związanych z PARP i kinazami.

Przedmiotem wynalazku jest związek multicykliczny o wzorze IlIa:

w którym:

A oznacza C(=O), CH2, CH-OH, CO-NH;

B oznacza C(=O), CH2, CH-OH;

E i F, razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil, podstawiony lub nie podstawiony heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej grupę piperydynową, ewentualnie podstawioną przez C1-C6alkil lub benzyl; tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu; nie podstawiony pierścień benzenu; nie podstawiony pierścień pirydynowy;

₁

R¹ oznacza atom wodoru, C1-C6alkil zawierający jeden podstawnik J, fenylosulfonyl, grupę aminokwasową wybraną z grupy obejmującej lizynę, β-alaninę i glicynę lub zabezpieczoną grupę aminokwasową, gdzie zabezpieczony aminokwas stanowi lizyna zabezpieczona t-butoksykarbonylem;

₂

R² oznacza atom wodoru, C1-C6alkil, ewentualnie podstawiony OH;

2 1

J oznacza J³- (J²)n-(J¹)m-, w którym każdy z n i m niezależnie oznacza 0 lub 1;

każdy z J¹ i J² niezależnie oznacza karbonyl, C1-C6alkilokarbonyl, karbonylooksy, sulfonyl, amino, C1-C6alkiloamino, C2-C12dialkiloamino, amido, C1-C6alkiloamido, C2-C12dialkiloamido, C1-C6alkilooksykarbonyloamino, guanidyno, C1-C6alkoksy, fenyloksy, C1-C6alkil, heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej 2-pirolidynyl, fenyl, heteroaryl wybrany z grupy obejmującej pirydyl, pirazynyl, C1-C6alkilosulfonyloamido, fenylosulfonyloamido, grupę aminokwasową wybraną z grupy obejmującej lizynę, β-alaninę i glicynę lub zabezpieczoną grupę aminokwasową, gdzie zabezpieczony aminokwas stanowi lizyna zabezpieczona t-butoksykarbonylem; i

PL 226 805 B1 ₃

J³ oznacza atom wodoru, atom fluorowca, hydroksy, cyjano, grupę kwasu sulfonowego, karboksy, C1-C6alkil, C1-C6alkilooksykarbonyl, heteroaryl wybrany z grupy obejmującej pirydyl, tienyl, tetrazolil, tiazolil, imidazolil, heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej pirolidynyl, piperydynyl, tetrahydrofuranyl, tetrahydrotienyl, piperazynyl, morfolinyl i oktahydroazocynyl i 12 każdy z X¹ i X^{2 3} niezależnie oznacza atom wodoru, atom fluorowca, CN lub 12

X¹ i X² razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: podstawioną lub nie podstawioną grupę fenylową, w której podstawiona grupa fenylowa ma jeden podstawnik J; lub podstawioną lub nie podstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylową ma jeden podstawnik C1-C6alkil; z ograniczeniami, że gdy jeden spośród A i B oznacza grupę C (=O) oraz E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą pierścień benzenu, wówczas drugi z A i B oznacza grupę inną niż C (=O);

przy czym całkowita liczba grup heterocykloalkilowych i heteroarylowych we wszystkich podstawnikach J wynosi nie więcej niż 1.

₃

Korzystnie, w związku według wynalazku J³ oznacza atom wodoru, atom fluorowca, hydroksy, cyjano, grupę kwasu sulfonowego, karboksy, C1-C6alkil, C1-C6alkilooksykarbonyl.

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą C5cykloalkil.

Korzystnie, w związku według wynalazku X¹ i X² oznaczają podstawioną lub nie podstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylową ma jeden podstawnik C1-C6alkil.

Korzystnie, w związku według wynalazku A i B oznaczają niezależnie grupę C(=O) lub CH2.

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F, połączone razem z atomami węgla, do których 12 są przyłączone tworzą C5cykloalkil; X¹ i X² oznaczają podstawioną lub nie podstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylowa ma jeden podstawnik C1-C6alkil; oraz A i B niezależnie oznaczają grupę C(=O) lub CH2.

Korzystnie, w związku według wynalazku A i B oznaczają grupę C(=O).

Przedmiotem wynalazku jest związek o wzorze IVa:

₁ w którym V oznacza grupę N(R¹); a pozostałe podstawniki mają znaczenie jak określono w zastrz. 1.

₃

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil; lub pierścień piperydyny, tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu.

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil.

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil; pierścień piperydyny, tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu.

Korzystnie, w związku według wynalazku E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil.

₁

Korzystnie, w związku według wynalazku V oznacza grupę N(R¹); grupy E i F, połączone razem z atomami, do których są przyłączone tworzą C5 cykloalkil oraz A i B niezależnie oznaczają grupę C(=O) lub CH2.

PL 226 805 B1

Korzystny jest związek według wynalazku o wzorze:

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna zawierająca farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, która zawiera związek według wynalazku.

Związek według wynalazku służy do zastosowania do wytwarzania leku do zastosowania w sposobie:

a) leczenia lub zapobiegania chorobie neurodegeneracyjnej, takiej jak choroba Parkinsona, Huntingtona lub Alzheimera;

b) leczenia urazowych uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego lub zapobiegania degradacji neuronów związanej z urazowymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego,

c) leczenia niedokrwienia mózgu, niedokrwienia mięśnia sercowego, zapalenia, wstrząsu endotoksynowego lub cukrzycy,

d) hamowania powstawania nowych naczyń krwionośnych u ssaków,

e) leczenia zaburzeń proliferacyjnych komórek związane z guzami litymi, retinopatią cukrzycową, śródocznymi zespołami neowaskularnymi, zwyrodnieniem plamki żółtej, reumatoidalnym zapaleniem stawów, łuszczycą lub endometriozą,

f) leczenia raka u ssaków.

Związek według wynalazku służy do zastosowania do wytwarzania leku do zastosowania w sposobie leczenia raka u ludzi.

Krótki opis rysunków

Figura 1 wskazuje schematycznie związek objęty zakresem wynalazku oraz jego prekursory.

Figura 2 wskazuje ogólny sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Figura 3 wskazuje inny ogólny sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Figura 4 wskazuje jeszcze inny ogólny sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Figura 5 wskazuje kolejny ogólny sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Figura 6 wskazuje jeszcze inny ogólny sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Figura 7 wskazuje sposób wytwarzania pochodnych benzimidazolu.

Figura 8 wskazuje sposób wytwarzania związków objętych zakresem wynalazku.

Jeśli nie wyspecyfikowano inaczej, stosowany w tym opisie termin „alkil” odnosi się do C1 do C20 nasyconego prostołańcuchowego, rozgałęzionego lub cyklicznego węglowodoru. Grupy alkilowe obejmują, lecz nie są ograniczone do tych grup, metyl, etyl, n-propyl, izopropyl, n-butyl, izobutyl, t- butyl, n-pentyl, cyklopentyl, izopentyl, neopentyl, n-heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, cyklooktyl, adamantyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl i 2,3-dimetylobutyl.

Jeśli nie wyspecyfikowano inaczej stosowany w tym opisie termin „niższy alkil” odnosi się do C do C6 nasyconego prostołańcuchowego, rozgałęzionego lub cyklicznego węglowodoru. Niższe grupy alkilowe obejmują między innymi metyl, etyl, n-propyl, izopropyl, n-butyl, izobutyl, t-butyl, n-pentyl, cyklopentyl, izopentyl, neopentyl, n-heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl i 2,3-dimetylobutyl.

Terminy „cykloalkil” i „Cn cykloalkil” odnoszą się do monocyklicznego nasyconego lub częściowo nienasyconego węglowodoru. W tym kontekście termin „Cn”, w którym n oznacza liczbę całkowitą, oznacza liczbę atomów węgla tworzących pierścień grupy cykloalkilowej. Na przykład, C6 cykloalkil wskazuje pierścień sześcioczłonowy. Wiązania łączące endocykliczne atomy węgla grupy cykloalkilowej mogą być pojedyncze lub mogą stanowić część skondensowanej grupy aromatycznej, o ile grupa cykloalkilowa nie zawiera grupy aromatycznej. Przykłady grup cykloalkilowych obejmują między innymi cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl i cykloheptyl.

PL 226 805 B1

Terminy „heterocykloalkil” lub „Cn heterocykloalkil” odnoszą się do monocyklicznego nasyconego lub częściowo nie nasyconego cyklicznego rodnika, który oprócz atomów węgla, zawiera co najmniej jeden heteroatom jako człon pierścienia. Typowe heteroatomy obejmują między innymi atom tlenu, atom azotu, atom siarki, atom selenu i atom fosforu. W tym kontekście termin „Cn”, w którym n oznacza liczbę całkowitą, określa liczbę atomów węgla tworzących pierścień, lecz nie wskazuje całkowitej liczby atomów w pierścieniu. Np. C4 heterocykloalkil obejmuje pierścienie o pięciu lub większej liczbie członów w pierścieniu, w którym cztery człony pierścienia oznaczają atom węgla, a pozostałe człony pierścienia oznaczają heteroatomy. Ponadto, wiązania łączące endocykliczne atomy węgla grupy cykloalkilowej mogą stanowić część skondensowanej grupy aromatycznej, o ile grupa cykloalkilowa nie zawiera grupy aromatycznej. Przykłady grup heterocykloalkilowych obejmują między innymi 2-pirolidynyl, 3-pirolidynyl, piperdynyl, 2-tetrahydrofuranyl, 3-tetrahydrofuranyl, 2-tetrahydrotienyl i 3-tetrahydrotienyl.

Jeśli nie wyspecyfikowano inaczej, stosowany w tym opisie termin „aryl” odnosi się do mono-, di-, tri- lub wielopierścieniowego aromatycznego układu. Nieograniczające przykłady obejmują fenyl, naftyl, antracenyl i fenantrenyl.

Stosowany w tym opisie termin „heteroaryl” odnosi się do aromatycznego układu pierścieniowego, który obejmuje co najmniej jeden heteroatom w pierścieniu. Nieograniczające przykłady obejmują piryl, pirydynyl, furyl, pirydyl, 1,2,4-tiadiazolil, pirymidyl, tienyl, tiofenyl, izotiazolil, imidazolil, tetrazolil, pirazynyl, pirymidyl, chinolil, izochinolil, tiofenyl, benzotienyl, izobenzofuryl, pirazolil, indolil, purynyl, karbazolil, benzimidazolil, izoksazolil i akrydynyl.

Stosowany w tym opisie termin „aryloalkil” odnosi się do podstawionych arylem rodników alkilowych, takich jak benzyl, difenylometyl, trifenylometyl, fenyloetyl i difenyloetyl.

Stosowany w tym opisie termin „niższy aryloalkil” odnosi się do podstawionych arylem niższych rodników alkilowych. Nieograniczające przykłady obejmują benzyl, difenylometyl, trifenylometyl, fenyloetyl i difenyloetyl.

Stosowany w tym opisie termin „aryloalkoksy” odnosi się do grupy RO-, w której R oznacza grupę aryloalkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy aryloalkoksy” odnosi się do grupy RO-, w której R oznacza niższą grupę aryloalkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „alkoksy” odnosi się do grupy RO-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy alkoksy” odnosi się do grupy RO-, w której R oznacza niższą grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej. Nieograniczające przykłady obejmują metoksy, etoksy i tert-butyloksy.

Stosowany w tym opisie termin „arylooksy” odnosi się do grupy RO-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

Terminy „niższy alkiloamino” i „niższy dialkiloamino” odnoszą się do grupy aminowej, zawierającej odpowiednio jeden lub dwa niższe podstawniki alkilowe.

Stosowane w tym opisie terminy „amido” i „karbonyloamino” odnoszą się do grupy -C(O)N(H)-.

Stosowany w tym opisie termin „alkiloamido” odnosi się do grupy -C(O)NR-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „dialkiloamido” odnosi się do grupy -C(O)NR'R'', w której R' i R'' niezależnie oznaczają grupy alkilowe, jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy alkiloamido” odnosi się do grupy -C(O)NR-, w której R oznacza niższą grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy dialkiloamido” odnosi się do grupy -C(O)NR'R'', w której R' i R'' niezależnie oznaczają niższe grupy alkilowe jak zdefiniowano powyżej.

Stosowane w tym opisie terminy „alkanoil” i „alkilokarbonyl” odnoszą się do grupy RC(O)-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowane w tym opisie terminy „niższy alkanoil” i „niższy alkilokarbonyl” odnoszą się do grupy RC(O)-, w której R oznacza niższą grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej. Nieograniczające przykłady takich grup alkanoilowych obejmują acetyl, trifluoroacetyl, hydroksyacetyl, propionyl, butyryl, waleryl i 4-metylowaleryl.

Stosowany w tym opisie termin „arylokarbonyl” odnosi się do grupy RC(O)-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

PL 226 805 B1

Stosowany w tym opisie termin „arylooksykarbonyl” odnosi się do grupy ROC(O)-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „atom fluorowca” odnosi się do atom fluoru, atom chloru, atom bromu lub atom jodu.

Stosowany w tym opisie termin „alkilosulfonyl” odnosi się do grupy RSO2-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „arylosulfonyl” odnosi się do grupy RSO2-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „alkilooksykarbonyloamino” odnosi się do grupy ROC(O)N(H)-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy alkilooksykarbonyloamino” odnosi się do grupy R0C(O)N(H)-, w której R oznacza niższą grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „arylooksykarbonyloamino” odnosi się do grupy ROC(O)N(H)-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „sulfonyloamido” odnosi się do grupy -SO2C(O)NH-.

Stosowany w tym opisie termin „alkilosulfonyloamido” odnosi się do grupy RSO2C(O)NH-, w której R oznacza grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „arylosulfonyloamido” odnosi się do grupy RSO2C(O)NH-, w której R oznacza grupę arylową jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „niższy alkil estru kwasu fosforowego” odnosi się do grupy -P(O)(OR')(OR''), w której R' i R'' oznaczają niższy alkil jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „aryl estru kwasu fosfonowego” odnosi się do grupy -P(O)(OR')(OR''), w której R' i R'' oznaczają aryl jak zdefiniowano powyżej.

Stosowany w tym opisie termin „grupa aminokwasowa” oznacza cząsteczkę zawierającą zarówno grupę aminową jak i grupę karboksylową. Termin obejmuje „α-aminokwas”, który jest dobrze znany fachowcom w dziedzinie jako kwas karboksylowy, który zawiera funkcyjną grupę aminową na atomie węgla sąsiadującym z grupą karboksylową. Mogą to być aminokwasy naturalne lub syntetyczne.

Stosowany w tym opisie termin „zabezpieczona grupa aminokwasowa” odnosi się do grupy aminokwasowej, jak opisano powyżej, zawierającej grupy zabezpieczające. Np. grupa aminowa aminokwasu może być zabezpieczona grupami t-butoksykarbonylową lub benzyloksykarbonylową. Ponadto, grupa karboksylowa aminokwasu może być zabezpieczona jako grupa estru alkilowego i aryloalkilowego. Ponadto, grupy alkoholowe aminokwasów mogą być zabezpieczone jako grupy eteru alkilowego, eteru aryloalkilowego i eteru sililowego.

Termin „endocyklicznie zawierająca” opisuje cykliczną grupę, która obejmuje wyspecyfikowaną chemiczną grupę jako element tworzący pierścień. Na przykład, grupa furanylowa zawiera endocyklicznie atom tlenu, ponieważ atom tlenu jest elementem pierścienia.

Stosowany tu termin „terapeutycznie skuteczna ilość” oznacza ilość związku według wynalazku, która podawana według pożądanego schematu leczenia wywoła pożądany terapeutyczny lub profilaktyczny efekt lub odpowiedź.

Stosowany tu termin „kontaktowanie” oznacza zetknięcie ze sobą, bezpośrednio lub pośrednio, jednej lub więcej cząsteczek, co tym samym ułatwia interakcje między cząsteczkami. Kontaktowanie może wystąpić in vitro, ex vivo lub in vivo.

Stosowany tu termin „zaburzenia proliferacyjne komórek” oznacza złośliwe, jak również niezłośliwe, populacje komórek, które różnią się od otaczających tkanek zarówno morfologicznie jak i genotypowo. Typy zaburzeń proliferacyjnych komórek obejmują, np. guzy lite, raka, retinopatię cukrzycową, śródoczne zespoły neowaskularne, zwyrodnienie plamki żółtej, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycę i endometriozę.

Wszystkie inne terminy użyte w opisie związków według wynalazku mają takie znaczenia, jakie obowiązują w tej dziedzinie.

W opisie podano sposoby wytwarzania opisanych tu związków multicyklicznych, które są przydatne jako inhibitory PARP, VEGFR2 i MLK3. Sposób obejmuje wieloetapową syntezę zaczynającą się od podstawowych związków heterocyklicznych. Np. na fig. 1 przedstawiano ogólną syntezę związków według wynalazku dla przypadku, gdy heterocykliczną substancją wyjściową jest indol. Specyficznie, indol A, który jest niepodstawiony lub podstawiony w pozycjach 4-7 pierścienia indolowego, traktuje się kolejno np. butylolitem, ditlenkiem węgla, t-butylolitem i ketonem B (z podstawnikami E i F), z wytworzeniem 2-podstawionego trzeciorzędowego alkoholu indolilowego C. Ten trzeciorzędowy

PL 226 805 B1 alkohol eliminuje się, np. w warunkach kwasowych, stosując kwas chlorowodorowy lub kwas toluenosulfonowy, z wytworzeniem podstawionego 2-winyloindolu D. Cykloaddycja Dielsa-Aldera związku D z zastosowaniem dienofilu, takiego jak m. in. maleimid (E), daje pośredni produkt cykloaddycji F. Aromatyzacja pośredniego produktu cykloaddycji, np. tlenem w obecności katalizatora, takiego jak pallad lub platyna, albo z zastosowaniem utleniacza, takiego jak 2,3-dichloro-5,6-dicyjano-1,4-benzochinon (DDQ) lub tetrachlorochinon, prowadzi do karbazolu G.

Dalsze traktowanie związku G czynnikiem alkilującym lub acylującym daje indolo-N-podstawione pochodne karbazolu według wynalazku, co pokazano na fig. 2.

Traktowanie karbazolu G (lub laktamów karbazolu, fig. 5) różnymi związkami elektrofiłowymi, takimi jak R⁺, daje 3-podstawione pochodne karbazolu, co pokazano na fig. 3. W ten sposób można wprowadzać atom fluorowca lub grupy acylowe, oraz atom fluorowca można zastąpić różnymi nukleofilami obejmującymi grupy cyjanowe, co pokazano na fig. 5. Atom fluorowca można także zastąpić różnymi grupami, takimi jak alkil, aryl i heteroalkil. Podstawnik 3-cyjanowy można zredukować do podstawnika 3-aminometylowego, który można alkilować lub acylować na grupie aminowej.

Gdy karbazol G zawiera bromoacetyl lub podstawione podstawniki 2-bromoacylowe, co pokazano na fig. 4, to atom bromu można zastąpić różnymi nukleofilami, uzyskując kolejne związki według wynalazku. Alternatywnie, grupę 2-bromoacylową można poddać reakcji z różnymi tioamidami do podstawionych tiazoli.

Jak omówiono, zastosowanie podstawionych indoli jako substancji wyjściowej daje funkcyjne pochodne G; jednakże, wewnątrzcząsteczkową reakcję Wittiga można także stosować w celu otrzymania podstawionych winyloindoli D. Ponadto można stosować związki dienofilowe inne niż maleimid (E) w reakcji Dielsa-Aldera, i należą do nich np. fumaran dialkilu, kwas fumarowy, maleinian dialkilu, kwas maleinowy, bezwodnik maleinowy, acetylenodikarboksylan dialkilu lub 3-cyjanoakrylan alkilu. Związki pośrednie uzyskane metodą cykloaddycji z zastosowaniem tych związków dienofilowych dają imidy lub odpowiednie laktamy, co pokazano na fig. 5. Np. bezwodniki otrzymane w wyniku cykloaddycji bezwodnika maleinowowego lub dehydratacji dikwasów, prowadzą do imidów przy potraktowaniu bis(trimetylosililo)aminą lub mocznikiem. Po potraktowaniu hydrazyną bezwodniki dają sześcioczłonowe hydrazony. Laktamy otrzymuje się przez rozdzielenie izomerów cyjanoestru, aromatyzację każdego izomeru, oraz redukcję cyjanoestru do laktamu, co pokazano na fig. 5. Imidy można także redukować do laktamów metodami dobrze znanymi fachowcom w dziedzinie.

Związki typu indolu według wynalazku wytwarza się według schematu pokazanego na fig. 6. Tutaj, podstawione winylopirole jako substancje wyjściowe otrzymuje się na drodze reakcji pirolu z enaminą ketonu, jak opisano w literaturze (Heterocycles 1974, 2, 575-584). Podstawiony 2-winylopirol poddaje się reakcji z różnymi związkami dienofilowymi, takimi jak opisane powyżej, z wytworzeniem produktu pośredniego cykloaddycji, który jest prekursorem związku według wynalazku. Jak to przedstawiono na fig. 6, można stosować grupę zabezpieczającą atom azotu, taką jak sililowa grupa zabezpieczająca, szczególnie triizopropylosililowa.

Inne heterocykliczne prekursory można wytworzyć na drodze analogicznych reakcji. Np. podstawiony 5-winyloimidazol poddaje się reakcji z różnymi związkami dienofilowymi, takimi jak opisane powyżej, z wytworzeniem produktu pośredniego cykloaddycji, który można następnie zmodyfikować na drodze reakcji dobrze znanym fachowcom w dziedzinie dla wytwarzania prekursorów benzimidazolu. Podobnie, np. podstawiony 5-winylo-1,2,3-triazol lub 4-winylotiazol można poddać reakcji z różnymi związkami dienofilowymi, jak powyżej, w celu uzyskania również produktów pośrednich cykloaddycji prowadzących do związków według wynalazku. Związki typu benzimidazolu według wynalazku można także wytwarzać zgodnie ze sposobem pokazanym na fig. 7, w którym otrzymane wstępnie benzimidozole służą jako substancje wyjściowe.

Ponadto, co pokazano na fig. 8, ewentualnie podstawiony 2-winylobenzofuran lub 2-winylobenzotiofen można poddać reakcji z różnymi związkami dienofilowymi, takimi jak uprzednio wyszczególnione, z wytworzeniem produktu pośredniego cykloaddycji. Modyfikacja produktu pośredniego cykloaddycji może prowadzić do imidów, laktamów i pokrewnych związków według wynalazku.

W pewnych korzystnych rozwiązaniach, związki według wynalazku są inhibitorami PARP. Moc inhibitora można zbadać metodą pomiaru aktywności PARP in vitro lub in vivo. Korzystny test monito32 + ruje przeniesienie znakowanych radiologicznie jednostek ADP-rybozy z [³²p]NAD⁺ na białko akceptorowe, takie jak histon lub sama PARP. Rutynowe testy na PARP ujawnili Purnell i Whish, w Biochem. J. 1980, 185, 775.

PL 226 805 B1

W innych korzystnych rozwiązaniach, związki według wynalazku są także inhibitorami VEGFR2 lub MLK3. Moc inhibitora można zbadać metodą pomiaru aktywności VEGFR2 lub MLK3 in vitro lub in vivo. Korzystny test na aktywność kinazy VEGFR2 obejmuje fosforylację substratu białkowego unieruchomionego na płytce do mikromiareczkowania. Uzyskaną resztę fosfotyrozynową wykrywa się przeciwciałem antyfosfotyrozynowym sprzężonym z chelatem europu, co umożliwia oznaczenie ilościowe produktu metodą szybkiej fluorometrii. Podobne metody testowe stosuje się do wykrywania kinazy tyrozynowej c-src, jak opisał Braunwalder i in. w Anal. Biochem. 1996, 238, 159. Korzystna metoda testowa dla MLK3 wykorzystuje fosforylację substratu białkowego, takiego jak zasadowe biał32 ko mielinowe, z [y-³²P]ATP, po której następuje oddzielanie nierozpuszczalnego w kwasie produktu 32 ³²p-fosfoproteiny na płytce filtracyjnej. Analogiczne metody stosuje się w teście kinazy białkowej C, jak opisał w Pitt i Lee, w J. Biomol. Screening 1996, 1, 47.

Aktywność enzymatyczną PARP, VEGFR2 i MLK3 można zmniejszać lub hamować przez kontaktowanie enzymu z co najmniej jednym opisanym tu związkiem. Kontaktowanie może nastąpić in vitro, in vivo lub ex vivo. Kontaktowanie można także wspomagać poprzez zastosowanie ośrodków do kontaktowania, co zwiększa stopień wymieszania enzymu z inhibitorem. Korzystne media obejmują wodę, roztwory wodne, roztwory buforowane, rozpuszczalniki rozpuszczalne w wodzie, roztwory rozpuszczające enzym i dowolne ich kombinacje. W kontaktowaniu komórek zawierających enzym in vivo, korzystnie inhibitor wprowadza się w pobliże enzymu związanego z komórką w biologicznie kompatybilnym ośrodku. Korzystne biologicznie kompatybilne ośrodki obejmują wodę, roztwory wodne, solankę, płyny i wydzieliny biologiczne i dowolną inną nietoksyczną substancję, która może skutecznie dostarczać inhibitor w otoczenie enzymu w układzie biologicznym.

Opisane tu związki można stosować do zapobiegania lub leczenia początku lub postępu dowolnej choroby lub stanu związanego z aktywnością PARP u ssaków, szczególnie ludzi. Takie stany obejmują urazowe uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, takie jak urazy mózgu i rdzenia kręgowego, i degradację neuronów związaną z urazowym uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego. Pokrewne stany i choroby, które można leczyć obejmują udary naczyniowe, niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie mózgu, zaburzenia naczyn iowo-mózgowe, takie jak stwardnienie rozsiane, i choroby neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, Huntingtona i Parkinsona. Inne związane z PARP stany lub choroby, które można leczyć opisanymi tu związkami obejmują zapalenie, takie jak zapalenie opłucnej i zapalenie okrężnicy, wstrząs endotoksynowy, cukrzycę, raka, zapalenie stawów, niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie siatkówki, starzenie się skóry, przewlekły i ostry ból, wstrząs krwotoczny i inne. Np. po wystąpieniu objawów udaru, pacjentowi można podać jeden lub więcej opisanych tu związków, aby zapobiec lub zminimalizować uszkodzenia mózgu. Pacjentom z objawami choroby Alzheimera, Huntingtona lub Parkinsona można podawać związki według wynalazku w celu zatrzymania postępu choroby lub złagodzenia objawów. Inhibitory PARP można także stosować w leczeniu pacjentów cierpiących na raka. Pacjentom cierpiącym na raka można np. podawać związki według wynalazku w celu zwiększenia przeciwnowotworowych efektów chemioterapii.

Opisane tu związki można stosować w celu zapobiegania lub leczenia dowolnej choroby lub stanu związanego z aktywnością kinazową (taką jak aktywności VEGFR2 lub MLK3) u ssaków, szczególnie ludzi. Na przykład, opisane tu związki można stosować w leczeniu stanów związanych z aktywnością MLK3, takich jak przewlekłe choroby neurodegeneracyjne jak np. choroba Alzheimera, choroba Parkinsona i choroba Huntingtona i ostre stany neurologiczne, takie jak niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie mózgu, jak również urazowe uszkodzenia mózgu i rdzenia kręgowego. Ponadto, opisane tu związki mogą także być przydatne w leczeniu chorób zapalnych i raka, związanych z aktywnością MLK3. Podobnie, opisane tu związki można stosować do hamowania VEGFR2, co może prowadzić do hamowania powstawania nowych naczyń krwionośnych. Takie związki mogą więc być przydatne w leczeniu stanów związanych z powstawaniem nowych naczyń krwionośnych, takich jak np. guzy lite, retinopatia cukrzycowa i inne śródoczne zespoły neowaskularne, zwyrodnienie plamki żółtej, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczyca i endometriozy.

Opisane tu związki korzystnie podaje się ssakom w terapeutycznie skutecznej ilości. Dawkowanie może zmieniać się zależnie od, między innymi, związku, mocy związku, rodzaju choroby i stanu pacjenta. Odpowiednią dawkę można podawać dzięki zastosowaniu urządzeń odmierzających lub jednostkowych postaci dawkowania o określonej dawce: tabletek, kapsułek, czopków, proszków, emulsji, eliksirów, syropów, maści, kremów lub roztworów.

PL 226 805 B1

W zastosowaniu terapeutycznym lub profilaktycznym, inhibitory PARP lub kinazy można podawać dowolną drogą, którą typowo podaje się leki. Takie metody podawania obejmują podawanie dootrzewnowe, dożylne, domięśniowe, podskórne, dooponowe, dotchawicze, dokomorowe, doustne, podpoliczkowe, doodbytnicze, pozajelitowe, donosowe, przezskórne lub śródskórne. Lek można podawać systemowo lub miejscowo.

Opisane tu związki można podawać w czystej formie, połączone z innymi substancjami czynnymi lub połączone z farmaceutycznie dopuszczalnymi nietoksycznymi rozczynnikami lub nośnikami. Kompozycje doustne na ogół zawierają nośnik w postaci obojętnego rozcieńczalnika lub nośnik jadalny. Część kompozycji mogą stanowić farmaceutycznie kompatybilne środki wiążące i/lub substancje pomocnicze. Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki, itp. mogą zawierać dowolne spośród poniższych składników lub związki o podobnych własnościach: spoiwo, takie jak celuloza makrokrystaliczna, guma tragakantowa lub żelatyna; rozczynnik, taki jak skrobia lub laktoza, środek dyspergujący, taki jak kwas alginowy, Primogel lub skrobia kukurydziana; lubrikant, taki jak stearynian magnezu; środek poślizgowy, taki jak koloidalny ditlenek krzemu; środek słodzący, taki jak sacharoza lub sacharyna, lub środek smakowy, taki jak mięta pieprzowa, salicylan metylu lub smak pomarańczowy. Gdy jednostkową postacią dawkowania jest kapsułka, to może ona zawierać, oprócz powyższych substancji, ciekły nośnik, taki jak ciekły tłuszcz.

Ponadto, jednostkowe postacie dawkowania mogą zawierać różne inne substancje, które modyfikują postać fizyczną jednostkowej postaci dawkowania, np. otoczki cukrowe, szelakowe lub dojelitowe. Ponadto, syrop, oprócz substancji czynnych, może zawierać sacharozę jako środek słodzący oraz środki konserwujące, barwniki i środki smakowe.

Alternatywne preparaty do podawania obejmują sterylne wodne lub niewodne roztwory, zawiesiny i emulsje. Przykładami rozpuszczalników niewodnych są sulfotlenek dimetylu, alkohole, glikol propylenowy, glikol polietylenowy, oleje roślinne, takie jak oliwa z oliwek i estry organiczne do wstrzykiwania, takie jak oleinian etylu. Nośniki wodne obejmują mieszaniny alkoholu i wody, ośrodki buforowane i solankę. Rozczynniki dożylne obejmują dopełniacze płynne i odżywcze, dopełniacze elektrolitowe, takie jak dopełniacze na bazie dekstrozy Ringera, itp. Występować mogą także środki konserwujące i inne dodatki, takie jak np. środki przeciwbakteryjne, przeciwutleniacze, środki chelatujące, gazy obojętne, itp.

Korzystne metody podawania związków według wynalazku ssakom obejmują iniekcje dootrzewnowe, iniekcje domięśniowe i wlewy dożylne. Do tego typu podawania można stosować różne ciekłe preparaty, w tym solankę, alkohol, dimetylosulfotlenek (DMSO) i roztwory wodne. Stężenie inhibitora może zmieniać się zgodnie z dawką i objętością do podawania i może mieścić się w zakresie od 1 do 1000 mg/ml. Inne składniki preparatów ciekłych mogą obejmować środki konserwujące, sole nieorganiczne, kwasy, zasady, bufory, składniki odżywcze, witaminy lub inne środki farmaceutyczne, takie jak środki przeciwbólowe lub dodatkowe inhibitory PARP i kinazy.

Szczególnie korzystne preparaty do podawania obecnych związków wyszczególniono w następujących publikacjach, które opisują podawanie znanych inhibitorów PARP: Kato, T. i in. Anticancer Res. 1988, 8 (2), 239, Nakagawa, K. i in. Carcinogenesis 1988, 9, 1167, Brown, D.M. i in. Int. J. Radiat. Oncol. Biol. Phys. 1984, 1665, Masiello, P. i in. Diabetology 1985, 28 (9), 683, Masiello, P. i in. Res. Commun. Chem. Pathol Pharmacol. 1990, 69 (1), 17, Tsujiuchi, T. i in. Jpn. J. Cancer Res. 1992, (9), 985 i Tsujiuchi, T. i in. Jpn. J. Cancer Res. 1991, 82 (7), 739.

Związki według wynalazku mogą także występować w formie farmakologicznie dopuszczalnej soli, hydratu, solwatu lub metabolitu. Farmakologicznie dopuszczalne sole obejmują zasadowe sole nieorganicznych i organicznych kwasów, w tym, lecz nie ograniczając się do nich, kwas chlorowodorowy, kwas bromowodorowy, kwas siarkowy, kwas fosforowy, kwas metanosulfonowy, kwas etanosulfonowy, kwas jabłkowy, kwas octowy, kwas szczawiowy, kwas winowy, kwas cytrynowy, kwas mlekowy, kwas fumarowy, kwas bursztynowy, kwas maleinowy, kwas salicylowy, kwas benzoesowy, kwas fenylooctowy, kwas migdałowy, itp. Gdy związki według wynalazku mają kwasową grupę funkcyjną, taką jak grupa karboksylowa, to można stosować odpowiedni farmaceutycznie dopuszczalny kation dla grupy karboksylowej, dobrze znany fachowcom w dziedzinie, w tym kationy metali alkalicznych, ziem alkalicznych, amoniowe, czwartorzędowe kationy amoniowe, itp.

P r z y k ł a d 1

Pomiar aktywności enzymatycznej PARP

Aktywność PARP monitorowano metodą przeniesienia znakowanych radiologicznie jednostek 32 +

ADP-rybozy z [³²p]NAD⁺ na akceptor białkowy, taki jak histon lub sama PARP. Mieszaniny testowe

PL 226 805 B1 zawierały 100 mM Tris (pH 8,0), 2 mM ditiotreitol (DTT), 10 mM MgCl₂, 20 μg/ml DNA (odsłoniętego metodą sonikowania), 20 mg/ml histonu HI, 5 ng rekombinowanej ludzkiej PARP i inhibitor lub DMSO (< 2,5% (objętościowo)) w końcowej objętości 100 μ|. Reakcje zapoczątkowano przez dodanie 100 μΜ NAD+ uzupełnionych 2 uCi [³²p]NAD+/ml i utrzymywano w temperaturze pokojowej przez 12 minut. Testy zakończono przez dodanie 100 pM 50% kwasu trichlorooctowego (TCA) i znakowany radiologicznie osad zebrano na 96-studzienkowej płytce do filtrowania (Milipore, MADP NOB 50) oraz przemyto 25% kwasem trichlorooctowym. Ilość grup radioaktywych nie nierozpuszczalnych w kwasie, odpowiadającą ilości poliADP-rybozylowanego białka, określono ilościowo z zastosowaniem licznika scynty|acyjnego Wa||ac MikroBeta.

P r z y k ł a d 2

Pomiar aktywności enzymatycznej kinazy VEGFR2

96-studzienkową płytkę FluoroNUNC Maxisorp pokryto 100 ul/studzienkę roztworu substratu rekombinowanego ludzkiego PLC-y/GST w stężeniu 40 ug/ml w solance buforowanej Tris (TBS). Aktywność VEGFR2 testowano w 100 μ| mieszaniny testowej zawierającej 50 mM kwasu (4-(2-hydroksyetylo)-1-piperazynoetanosulfonowego (HEPES) (pH 7,4), 30 pM ATP, 10 mM MnCl2/0,1% bis(trimetylosililo)acetamid (BSA), 2% DMSO i 150 ng/ml domeny cytoplazmatycznej rekombinowanego ludzkiego VEGFR2 ulegającego ekspresji w ludzkim baculowirusie (prefosforylowanej przez 60 minut w temperaturze 4°C w obecności 30 pM ATP i 10 mM MnO2 przed użyciem). Reakcję kinazy prowadzono w temperaturze 37°C przez 15 minut. Antyfosfotyrozynowe przeciwciało do wykrywania, znakowane europem, dodano w rozcieńczeniu 1:5000 w buforze blokującym (3% BSA w TEST). Po 1 godzinie inkubacji w temperaturze 37°C dodano 100 ul roztworu przyspieszającego (Wallac nr 1244105) i płytkę łagodnie wstrząsano. Po 5 minutach zmierzono fluorescencję uzyskanego roztworu, stosując BMG PolarStar (model nr 403) przy długości fali wzbudzenia i emisji równych odpowiednio 340 nm i 615 nm, opóźnieniu zbierania danych równym 400 psekund i czasie integracji równym 400 usekund.

P r z y k ł a d 3

Pomiar aktywności enzymatycznej MLK3

Test aktywności dla MLK3 przeprowadzono na płytkach Milipore Multiscreen. Każde 50 ul mieszaniny testowej zawierało 50 mM HEPES (pH 7,0), 1 mM EDTA, 10 mM MgCl2, 1 mM DTT, 25 mM β-glicerofosforanu, 100 pM ATP, 1 uCi [y-³²p] ATP, 0,1% BSA, 500 ug/ml zasadowego białka mielinowego, 2% DMSO, różne stężenia związków testowych i 2 ug/ml domeny bakulowirusowej ludzkiej kinazy GST-MLK1.

Próbki inkubowano przez 15 minut w temperaturze 37°C. Reakcję zatrzymano przez dodanie oziębionego lodem 50% kwasu trichlorooctowego i pozostawiono na 30 minut w temperaturze 4°C w celu wytrącenia białka.

Płytki pozostawiono do zrównoważenia przez 1-2 godziny przed zliczeniem w liczniku scyntylacyjnym Wallac MikroBeta 1450 Plus.

P r z y k ł a d 4

Określanie IC50 inhibitorów

Jednopunktowe dane o hamowaniu zebrano, porównując aktywności PARP, VEGFR2 lub MLK3 w obecności inhibitora z aktywnością w obecności tylko DMSO. Krzywe hamowania dla związków wykreślono metodą nanoszenia procentowych wartości hamowania w zależności od logg stężenia związku. Wartości IC50 obliczono metodą regresji nieliniowej, stosując sigmoidalne równanie dawka-odpowiedź (o zmiennym nachyleniu krzywej) w programie GraphPad Prism:

y = dół + (góra - dół) / (1 + 10(logIC50-x) * Hillslope) gdzie y oznacza procentową aktywność przy danym stężeniu związku, x oznacza logarytm stężenia związku, dół oznacza hamowanie w procentach przy najniższym stężeniu związku badanego, a góra oznacza hamowanie w procentach przy najwyższym stężeniu związku badanego. Wartości dla dołu i góry ustalono odpowiednio jako 0 i 100. Wartości IC50 obejmowały wartość średnią z co najmniej trzech powtórzeń.

W poniższych przykładach 5 do 10 zamieszczono dane hamowania PARP, VEGFR2 i MLK3 dla związków według wynalazku. Wartości IC50 określono tak, jak to opisano w przykładach 1 i 2. Dla pewnych związków, dane hamowania mają formę odsetku hamowania przy wyszczególnionym stężeniu. Związki zestawiono w tabeli razem z numerem związku, podstawnikami i danymi o hamowaniu enzymu.

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 5

Dane o hamowaniu PARP dla związków 1a do 1v o wzorze IV:

w którym B oznacza CO, R² oznacza H, J oznacza H, V oznacza NR¹ i E i F, razem z atomami, do któ₁ rych są przyłączone, tworzą grupę cyklopentylową. A i R¹ zmieniają się jak wyszczególniono poniżej.

Tablica 1

Nr	A	R¹	PARP IC₅₀ (nM)
la	CO	H	36
lb	CO	(CH₂)3OCH₂Ph	720
lc	CO	(CH₂)₃CN	38% @ 10 pM
ld	CO	(CH₂)₃C1	64% @ 10 pM
le	co	(CH₂)₃oh	946
lf	co	(CH₂)3-piperydyna	6 8 % @ 10 pM
ig	co	(CH₂)3-morfolina	67% @ 10 pM
Ih	co	(CH₂)3~NEt₂	819
li	co	(CH₂)4-NHCOCH3	10% @ 10 pM
lj	co	SO₂Ph	250
lk	co	lizyna (2 HC1)	22
11	co	β-alanina (HC1)	160
lm	co	glicyna (HC1)	38
ln	co	(CH₂)₂OCH₂Ph	1600
lo	co	(CH₂)₂NEt₂	12% @ 10 pM
lp	co	CH₂COOCH₂Ph	14% @ 10 pM
lq	co	CHpCOOH	52% @ 10 pM
Ir	co	ch₂conh₂	63% @ 10 pM
ls	co	CH₂-ftalimid	25% @ 10 pM

PL 226 805 B1

₂

Dane hamowania PARP dla związków 2a do 5g o wzorze IV, w którym B oznacza grupę CO, R²oznacza atom H, V oznacza grupę NH oraz E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą grupę cyklopentylową. A i J zmieniają się jak wyszczególniono poniżej.

Tablica 2

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC50 (ΠΜ)
2a	co	Br	25
2b	co	Cl	39
2c	co	F	39
2d	co	CH₃CO	17
2e	co	BrCH₂CO	13
2f	co	CH₃BrCHCO	21
2g	co	N-metylopiperyzyno-CHpCO	16
2h	co	morfolino-CH₂CO	13
2i	co	piperydyno-CH2CO	20
2j	co	dietyloamino-CH2CO	21
2k	co	tBuO₂CCH₂N(CH₃)CH₂CO	19
21	co	HO₂CCH₂N(CH3)ch₂co	8
2m	co	H0₂CCH2CH₂C0	3
2n	co	1,2,4-triazol-2-ilo-CH₂CO	15
2o	co	CN	14
2p	co	nh₂ch₂	13
2q	co	heksahydrocyklopent [ajpirolo[3,4-c]karbazol-7(6H)-on-3-NHCH2	167

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP ICsn (nM)
2r	CO	CH3CONHCH?	13
2s	CO	CH3CH?CONHCH?	28
2t	co	CH3CH2CH2CONHCH2	44
2u	co	benzolI0-NHCH2	37
2v	co	BOC-NHCH₂CONHCH₂	33
2w	co	BOC-NH(CH?)3CONHCH?	33
2x	co	H₂NCH?CONHCH?	45
2y	co	H?N(CH?)3CONHCH?	54
2z	co	CH3O2C(CH?)?CONHCH?	10
2aa	co	CH3O2C(CH?)3CONHCH2	9
2 ab	co	HO₂C(CH₂)₂CONHCH₂	50
2ac	co	HO?C(CH?)3CONHCH?	48
2 ad	co	BOC-NHCH?	93
2ae	co	SO3H	8
2af	CH?	Cl	120
2ag	CH?	co₂h	80
2ah	CH?	CO2CH3	59
2ai	CH?	CONHCH₂CH₂NMe?	165
2aj	CH?	CONHCH₂CH₂NC4H8O	162
2ak	CH?	C0NC₄Ha0	83
2al	CH?	CON(CH3)CH?(4-Pyr)	65
2am	CH?	CON(CH₃)CH₂CH₂(1-imidazol)	161
2an	CH?	CON(CH?)CH?(2-Pyr)	237
2ao	CO	OH	27
2ap	CO	OCH3	32
2aq	CO	OCH₂CH₂OCH?CH3	59

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC₃₀ <nM)
2ar	CO	OCH₂CH₂NEt₂	88
2as	CO	OCH₂CH₂CH₂NMe₂	100
2at	co	OCH_?CH?NC4H₈O	22
2au	co	OAc	33
2av	co	CHO	29
2aw	co	CH?OH	22
2ax	co	CHOHCH3	102
2ay	CH-OH	H	408
2az	CO	CH₂CH₃	116
2ba	co	COCO₂CH₃	12
2bb	CO	COCO₂H	5
2bc	co	ch₂cn	24
2bd	co	CO_?H	85
2be	co	CH₂CH₂NH₂	36
2bf	co	ch₃	82
2bg	co	CH₂OCOCH₂NMe₂	31
2bh	co	conh₂	31
2bi	co	co₂ch₃	27
2bj	co	CH₂NMe₂	29
2bk	co	CHpNHEt	32
2bl	co	CH₂NⁿPr	16
2bm	co	CH₂NEt₂	17
2bn	co	CH₂NⁿBu₂	28
2bo	co	CH₂N(CH_?Ph)₂	293
2bp	co	CH_?NHⁿBu	25
2bq	co	CH₂NHCH₂Ph	26
2br	co	CH₂NHipr	25
2bs	co	CH₂NⁱPr₂	25

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC50 (nM)
2bt	CO	CHpNHMe	25
2bu	CO	CH2NMe2	73
2bv	CO	CH?NC₄HrO	32
2bw	• CO	CH₂NcC₄H₈	35
2bx	CO	CH^NcCrHt 0	35
2by	co	CH₂NHCOCH_?(1-tetrazol)	14
2bz	co	CH₂NHCO(CH?)₄CO?CHr	62
2ca	co	CHpNHCO(CH?)?NHCO₂tBu	95
2cb	co	CHpNHCO(CH?)?NH?	75
2cc	co	CH₂NHSO?CH₂	29
2cd	co	CH₂NHSO₂Ph	39
2ce	co	CHpNHCHO	34
2cf	CHOH	CHpNHCHO	124
2 cg	co	CONHCH?CH?NMep	31
2ch	co	CONHCH₂CH₂CH₂NMe₂	33
2ci	co	CONHCH?(4-Pyr)	13
2c j	co	CONHCH₂CH₂(4-imidazol)	15
2ck	co	CONH(CH₂)₅NMe₂	51
2cl	co	CONHCH?(3-Pyr)	21
2 cm	co	CONHCH2CH2NC5H3 0	148
2cn	co	CONHCHpCHpNCąHsO	2 6
2 co	co	CONH(CH₂)₂och₃	18
2cp	co	conc₄h_ro	12
2cq	co	CONC₄H₈NCH3	12
2cr	co	CONHCH?(2-THF)	14
2cs	co	CONHNC₄H_flNCH₃	42
2ct	co	CONMeCH?CH₂CH₂NMe₂	89
2cu	co	CONMeCH_?CH?NMe_?	151

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC50 (nM)
2cv	CO	CONHCH_?CH_?(2-Pyr)	18
2cw	CO	CONMeCH₂CH₂(2-Pyr)	24
2cx	co	CONMeCH?(4-Pyr)	10
2cy	co	CONMeCH?(4-piperdynyl)	23
2cz	co	CO₂CH₂CH₂NMe₂	30
2 da	co	CONH(CH?)₂OH	15
2db	co	COfJC₄H_RC (etylenoketal)	11
2 dc	co	CONHE(CH₂)2°H]₂	18
2dd	co	CONC₄HrCO	14
2de	co	CH_?OEt	43
2df	co	CH₂QCH?CH₂(2-Pyr)	104
3a	co	2-aminotiazol-4-il	25
3b	co	2-metylotiazol-4-il	40
3c	co	2-metylo-5-bromotiazol-4-il	84
3d	co	2-amino-5-metylotiazol-4-il	50
3e	co	2-[(BOCNH)CH(CO₂tBu)(CH₂)3NH]~ tiazol-4-il	46
3f	co	2-[NH₂CH(CO₂H)(CH₂)₃NH]tiazol- 4-il	22
3g	co	2-guanidynotiazol-4-il	19
3h	co	2-(metyloamino)tiazol-4-il	54
3i	co	2-(acetamino)tiazol-4-il	54
3j	co	2-(PhCH₂CONHCH₂)tiazol-4-il	20
3k	co	2-(aminometylo)tiazol-4-il	42
31	co	2-(acetamino)imidazol-2-il	47
3m	co	2-(metanosulfonyloaminometylo)- tiazol-4-il	18
3n	co	2-(acetaminometylo)tiazol-4-il	20

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC50 (nM)
3o	CO	2-(EtNHCONHCH₂)tiazol-4-il	20
3p	CO	2-(tBuSO₂CH₂)tiazol-4-il	21
3q	CO	2-(tBuO₂CCH₂)tiazol-4-il	29
3r	CO	2-(izopentanoiI0-NHĆH2}tiazol- 4 ll	56
3s	co	2- (propanoilo-NHCH₂)tiazol-4-il	56
3t	co	2- (izolgutanoilo-NHCH2) tiazol-4- il	32
3u	co	2-(butanoilo-NHCH₂)tiazol-4-il	42
3v	co	2- (pentanoilo-NHCH?)tiazol-4-il	56
3w	co	2-(cyklopropanokarbonylo- NHCH₂)-tiazol-4-il	49
3x	co	2-(cyklopentanokarbonylo- NHCH?)-tiazol-4-il	52
3y	co	2-(t-butylo-C0₂CH₂)tiazol-4-il	60
3z	co	2-(CH3SO2CH2)tiazol-4-il	38
3aa	co	2-(oksazol-5-ilo)tiazol-4-il	66
Sab	co	2-(glukozoamino)tiazol-4-il	17
4 a.	co	2-(CH₂O₂C)pirolidyno-CHpCO	12
4b	co	2-(tBuO₂C)pirolidyno-CHpCO	12
4c	co	2-(HOpC)pirolidyno-CH₂CO	7
4d	co	tBocNH(CH₂)₂NHCO(CH₂)₂CO	16
4e	co	h₂n(CH₂ 5 ₂NHCO(CH_?)₂co	22
4f	co	morf0lino-CO(CH₂)₂CO	13
4g	co	HO(CH₂)₂NHCO(CH₂)₂CO	9
4h	co	2-(tBuO₂C)pirolidyn-l-ylo- CO(CH₂)₂CO	7
4i	co	Et₂NCO(CH₂)₂C0	12

PL 226 805 B1

Nr	A	Grupa J (Podstawnik 3)	PARP IC50 (nM)
4j	CO	2-(HO₂C)pirolidyn-l-ylo- CO (CH₂)?co	2
4k	CO	3-(HO₂C)pirazyn-2-ylo-CO	1
41	co	6”keto-4,5-dihydropirydazyn- 3-yl	17
4m	co	6-keto-l-metylo-4,5-dihydro- pirydazyn-3-yl	12
4n	co	HO₂C(CH₂)₂CO	2
4o	co	2- (H₂NCO)pirolidyn-l-ylo- CO (CH₂)₂CO	13
4p	co	piperydyn-l-ylo-CO(CH₂)₂CO	10
4q	co	4-BOC-piperazyn-l-ylo- CO(CH₂)₂CO	10
4r	co	piperazyn-l-ylo-CO(CH₂) ₂CO	15
4s	co	oktahydroazocyn-l-ylo- CO(CH₂)?co	26
4t	co	pirolidyn-l-ylo-CO(CH₂)₂CO	16
5a	ch₂	H	108
5b	ch₂	Br	30
5c	ch₂	CN	18
5d	ch₂	CH₂NH₂	27
5e	ch₂	ch₃	800
5f	ch₂	(BOC)₂Lys-NHCH₂	670
5g	ch₂	Lys-NHCH₂	80

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 7 ₁

Dane hamowania PARP dla związków 1a, 5a i 6b-p o wzorze IV, w którym V oznacza grupę NR¹

T a b l i c a 3

Nr	Δ	B	E	F	J	R¹	R²	DARD IC50 (nM)

la	co	co	(CH₂)₃	H	H	H	36
5a	ch₂	CO	<CH₂)3	H	H	H	108
6b	co	co	CH3	CH₃	H	H	H	700
6e	co	co	(CH₂)₃	3-Br	Lys	H	69
6f	co	co	(CH₂)3	3-C1	Lys	H	62
6g	co	co	(CH₂)3	3-F	Lys	H	48
6h	...........W.2.	co	(CH₂)3	H	H	CHO	3000
6i	CH₂	co	(CH₂)3	3-Br	Lys	H	[35% @ 3 μΜ]
6j	.........C.H.2..................	co	(CH₂)3	3-CN	Lys	H	4 60
6k	co	co	(CH₂)3	H	H	CHO	78
61	co	co	(CH₂)₃	H	H	CH₂OH	138
6m	co	co	{CH₂>3	H	ch₂- NMe₂	H	. 53
6n	CO-NH	co	(CH₂)3	H	H	H	60% <10 μΜ)
60	CH-OH/- co	CO/CH- ΟΗ	(CH₂)₃	CO₂H	H	H	287
gp	co	co	t^c»2>3	CH₂NMe₂	CH₂OH	H	55

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 8

Dane hamowania PARP dla związków 8b-j o wzorze Ilb:

₂ w którym R oznacza atom H i R² oznacza atom H.

T a b l i c a 4

Dane hamowania VEGFR2 i MLK3 dla związków 11a do 13b o wzorze IV, w którym V oznacza ₁ grupę NR¹

Tablica 5 przedstawia dane w procentach hamowania enzymów MLK3 i VEGFR2 dla podanych stężeń, jeśli nie wskazano inaczej. W niektórych przypadkach, podano wartość IC50.

PL 226 805 B1

Tablica

(W *§ g 1 c? tz CSJ ** dP

f*· F- łęji o id U M

00 MP o tn u FH

o O rH © c*P O

⁰⁰ Γ' r- ο ΜΊ Ο Η

•rf·*. ΜΟ ΜΟ ν-Η C LT Ο Μ

CO

1 1

m CM c LT U :—i

CM CM

o rH GD ύΡ c~* CM

a ? Γ·4 Q *· dP

Ch rH

MO CM

MO

ί\Ι X

X X

CM MO

MO rH

1

sj<

'tf CO

un

ŁT3

CM Oi

X

x

aa

X

*Ci

aa

X

η aa ο

ca

aa

X

G>

x

aa

w

aa

X

CC c. o

χςβ CM ffi U

+j w

«d Ε υ

aa o II aa o aa u II aa o

t\ aa u aa υ o

aa υ II aa u 1 o

o 1 aa u II w o

aa u II aa o s 1! aa u

aa u II aa CJ ¢5 II aa u

X o II X o X II X o

X u & ala o

W

M Cu

X

<\ SC o

o u

O O

ο υ

o (J

o υ

o u

o o

o α

^M aa o ^υ u

o o

X o X o

<

o o

o u

ο ο

o o

o u

o u 3 r-1 CM aa u

c\ X υ

o u

s

G rH rH

b! r-i rH

υ !-1 !H

τ$ 1—t ι—Ι

Φ rH rH

UH i—i rH

& rH rH

X rH

fO CM rH

CM rH

υ CM τΗ

Ti CM rH

PL 226 805 B1

CM § g o ω θ S CSJ o\o

O

O t—11

22

CM

26

CO i—1

(Ti

O rH

ro

cn o LO O w

m •^r

CM CM

LO t—1

CM

ro * 5 ę ej

o CM

*śT τ—ł

lT) r—1

LD ro

O

CM

CO CM

r~·

co 00

ro o

CM

LO

O

CM

35

β CQ 1 O 35 i •śT

3!

35

t—1

4-1 M <s O U CS 35 U CS 35 U

35 O 1 cs 35 U rs 35 o CS 35 U

35 O CS 35 O CS 35 U

4J ω CS o o CS 35 O

Λ t CM UJ U T) 1 >i i—1 M > Ή O.

35 CS o u CS 35 U CS 35 U

B U CS 35 α CS 35 U

β m o 33 Kł*

C 33 1 O 35 ^r·

35

3!

35

05 35 U 1 co

CO UJ L> 1 τ-1

CD 1 Γ0

U CM O CM Ul O CM UJ u o Φ s 1 ro

O CS O CS 35 U CS 35 U O Ol a 1 n

Ł

35 U II 35 U B II 33 O

35 U II 35 U B 11 35 α

35 U (1 35 U 'Ά II 3! U

3! U II 35 U b II 35 υ

35 U II . 35 O B 11 35 O

35 U tl 35 O B 11 33 O

35 U 11 3! O B II 35 U

35 O II 35 O B i U

35 U 11 35 υ B 11 35 U

31 O II 35 U B II 35 O

35 U tl 35 U B il 35 U

35 O II 35 O B II 35 U

35 υ II 35 O B II 35 U

35 O II 35 O B II 3! U

W

ffl

O o

o u

O u

o u

O o

O u

o u

O O

O o

O u

O O

O U

O u

<

o u

o o

o u

o o

O O

o o

o u

o o

O υ

W O 35 O

Nr

<u CM «-1

q-i CM irH1

tn CM I—1

XJ CM I—t

•r-ł CM rH

•m CM i—1

CM rH

1—1 CM r—1

£ CM τ^-1

β <s| rH

o CM 1-1

04 CM i—1

tr CM r—1

M CM rH

PL 226 805 B1

YEGFR2

O o co <HJ o\O

co ,—i

σ> τ—1

40 1-1

00 OJ

i—1 04

co

40 OJ

CM CM

04 ’ύ¹

a T—1

co 04

o

τ—1

CO

a

o

o-

r-

σι

o

Ε

C2J o*P

co

(O

*śT

i—1

CM

04

a

i—1

a

1 CM

'—1

co ffi

O 00

04

|

>1

o

4J

a

Cs

n

S-l

i—1

I

Os

W

_*****

a

>1

04

o

sr

o

CS

u

a

g a υ II a u

a

n

1

u

O

a

o

1

•H

CS

U

o

u

CO

(1)

a

Ό

CH

a u

o

a 0 11 a u

a o

a

o

o E

>1

04 ffi

II a

CH

II a

u II

o II

-i-i

1 ł—1

<—«. I-1

H a

u o

U i

II a

u 1

CO

a u

-H

u

co

u

co

Γ0

1

Λ

1 CO

CO

1 CO

co

Os

a

ffi o c\

a u CM a u

h

u II

u 11

u II

a

u OJ

o

u

o

u

a

II

W

a

c\ W

04 W

u

o

u

o

u

o

u

(Q

o

u

o

u

o

u

o

u

o

u

o

u

o

u

tl

w

4-1

3

>

5

X

>1

N

nJ rt

u

<ϋ

Λ

a

CM

04

OJ

co

CO

i—1

«—1

i—1

r-1

r—·|

r—'1

i—1

t—1

r—1

T—1

r—H

rH

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 10

Dane hamowania PARP, VEGFR2 i MLK3 dla związków 14 i 15 o wzorze IV, w którym J ozna₂ cza atom H i R² oznacza atom H.

T a b l i c a 6

Nr	A	B	E, F	V	PARP % @ 10 μΜ	MLK3 % @ 1 μΜ
14	CO	CO	(CH2)3	S	19	18
15	CO	CO	(CH2)3	O	18	13

P r z y k ł a d 10a ₂

Dane hamowania PARP dla związków 14a i 14b o wzorze IV, w którym R² oznacza atom H.

T a b l i c a 7

Nr	A	B	E, F	J	V	PARP IC50 (nM)
14a	CO	CO	(CH2)3	2-OCH3	NH	224
14b	CO	CO	(CH2)3	4-OCH3	NH	19

P r z y k ł a d 10b

Dane hamowania PARP dla związków 15a-15m o wzorze IV, w którym B oznacza grupę CO, ₂

V oznacza grupę NH, R² oznacza atom H i E-F = (CH2)3.

T a b l i c a 8

Przykład	A	J	PARP IC50 (nM)
15a	CO	3-OCONC4H8O	35
15b	CO	3-OCONC4H8NCH3	51
15c	CO	3-OCONH(CH2)2OCH3	40
15d	CO	3-OCONH(CH2)3(1-imidazol)	32
15e	CO	3-OCONH(CH2)3(1-butyrolaktam)	28
15f	CO	3-OCONHCH2(3-pirydyl)	34
15g	CO	3-OCONH(CH2)2(2-pirydyl)	36
15h	CO	3-OCONCHa(CH2)2(2-pirydyl)	39
15i	CO	3-OCONCHaCH2(4-pirydyl)]	30
15j	CO	3-OCONHCH2(5-tetrazol)	16
15k	CO	3-OCONHNC4H8O	20
15l	CO	3-OCONC4H8N(CH2)2OH	15
15m	CO	3-OCONH(CH2)2(2-pirydyl)	31

P r z y k ł a d 11

Synteza substancji wyjściowych i związków pośrednich

W syntezie substancji wyjściowych, związków pośrednich i inhibitorów stosowano następujące sposoby i substancje. Chromatografię cienkowarstwową prowadzano na płytkach z żelu krzemionkowego (MK6F 60A, wymiar 1 x 3 cale, warstwa o grubości 250 mm; Whatman Inc., Whatman House, UK). Preparatywną chromatografię cienkowarstwową prowadzano na płytkach z żelu krzemionkowego (wymiar 20 x 20 cali, warstwa o grubości 1000 mikronów; Analtech, Newark, NJ). Preparatywną chromatografię kolumnową prowadzono z zastosowaniem żelu krzemionkowego firmy Merck, Whitehouse Station, NJ, 40-63 mm, 230-400 mesh. HPLC prowadzono w następujących warunkach: 1) rozpuszczalniki; A = 0,1% kwas trifluorooctowy (TFA) w wodzie; B = 0,1% TFA w acetonitrylu (10 do 100% B

PL 226 805 B1 w 20 minut lub 10 do 95% B w 20,5 minuty), 2) kolumna; zorbax Rx-C8 (4,6 mm x 15 cm), 3) szybkość ₁ przepływu: 1,6 ml/minutę. ¹H widmo NMR rejestrowano na aparacie GE QE Plus (300 MHz) z zastosowaniem tetrametylosilanu jako wzorca wewnętrznego. Widmo masowe w metodzie jonizacji przez elektrorozpylanie rejestrowano na urządzeniu VG platform II (Fizons Instruments).

Figura 1 przedstawia syntezy związków pośrednich, prekursorów i substancji wyjściowych dla związków według wynalazku. Przedstawiono tam także syntezę 1a.

Związek pośredni C wytworzono w następujący sposób. Do ochłodzonego do temeratury -78°C roztworu indolu (A, 20 g, 171 mmoli) w suchym tetrahydrofuranie (THF) (80 ml), powoli dodano (w czasie 30 minut) 2,5 M nBuLi w heksanach (68,40 ml, 171 mmoli). Mieszaninę mieszano w temperaturze -78°C w czasie kolejnych 30 minut, roztwór podgrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 10 minut, po czym ochłodzono ponownie do temperatury -78°C. Przez 15 minut przez roztwór barbotowano ditlenek węgla, po czym roztwór mieszano dodatkowo przez 15 minut. Nadmiar CO2 (czemu towarzyszy strata pewnej ilości THF) usunięto z kolby reakcyjnej, w temperaturze pokojowej, pod silnie zmniejszonym ciśnieniem. Dodatkowo dodano suchy THF (25 ml) i mieszaninę reakcyjną ochłodzono ponownie do temperatury -78°C. Do mieszaniny reakcyjnej powoli dodawano, w czasie 30 minut, 1,7 M t-BuLi (100,6 ml, 171 mmoli). Mieszanie kontynuowano przez 2 godziny w temperaturze -78°C, następnie powoli dodano roztwór cyklopentanonu (B, 15,79 g, 188 mmoli) w suchym THF (80 ml). Roztwór mieszano dodatkowo przez 1 godzinę w temperaturze -78°C. Reakcję zatrzymano dodając kroplami wodę (10 ml), a następnie nasycony roztwór NH2CI (100 ml). Do kolby dodano eter etylowy (300 ml) i mieszaninę mieszano przez 10 minut w temperaturze pokojowej. Warstwę organiczną oddzielono, osuszono (MgSO4), zatężono i roztarto z eterem etylowym (40 ml). Oddzielone ciało stałe odsączono, przemyto zimnym eterem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 22,40 g związku C w postaci białego ciała stałego. Kolejną porcję 4,88 g otrzymano z ługu macierzystego i popłuczyn. Określono następujące właściwości fizyczne: temperatura topnienia 133-141°C; Rt 8,68 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 8,46 (s zeroki s, 1H), 7,58 (d, 1H), 7,36 (d, 1H), 7,17 (t, 1H), 7,09 (t, 1H), 6,34 (s, 1H), 2,2-1,6 (m, 8H). Próbkę analityczną krystalizowano z ogrzewanego w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną metanolu z wodą. Analiza dla C13H15NO:

Obliczone: C-77,58; H-7,51; N-6,96;

Znalezione: C-77,13; H-7,12; N-6,96.

Związek pośredni D wytworzono w następujący sposób. Do roztworu związku C (20 g, 99,50 mmola) w acetonie (150 ml) dodawanono powoli 2N HCl (20 ml) w czasie 10 minut. Mieszaninę mieszano przez kolejne 10 minut, po czym dodano wodę (300 ml). Po odstaniu, z mieszaniniy powoli wytrącił się osad. Osad odsączono przemyto mieszaniną wody i acetonu (2:1, 3 x 50 ml), po czym osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 13,57 g związku D, który użyto w następnym etapie bez oczyszczania. Z połączonego ługu macierzystego i popłuczyn, po odstaniu, uzyskano 3,72 g białego ciała stałego. Określono następujące fizyczne właściwości dla związku D; temperatura topnienia 166-167°C; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 8,12 (szeroki s, 1H), 7,57 (d, 1H), 7,33 (d, 1H), 7,16 (t, 1H), 7,06 (t, 1H), 6, 42 (s, 1H), 6,01 (s, 1H), 2,79 (m, 2H), 2,60 (m, 2H), 2,08 (kwintet, 2H). Analityczną próbkę oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym (heksany-eter, 80:20). Wartości dla ^C13^H13^N:

Obliczone: C-85,21; H-7,15; N-7,64;

Znalezione: C-85,08; H-7,16; N-7,64.

Związek pośredni F wytworzono w następujący sposób. Mieszaninę związku D (13,57 g, 74,20 mmola) i E (14,4 g, 148 mmola) mieszano starannie i ogrzewano dokładnie w temperaturze 190°C w uszczelnionej probówce przez 1 godzinę, roztwór ochłodzono do temperatury pokojowej, roztarto z zimnym metanolem i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy zimnym metanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 10,30 g związku F, który użyto w następnym etapie ₁ bez oczyszczania. Związek F wytworzono jako jasnożółte, bezpostaciowe ciało stałe; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,15 (s, 1H), 10,89 (s, 1H), 7,65 (d, 1H), 7,23 (d, 2H), 6,91 (m, 2H), 4,24 (d, 1H), 3,30 (m, 2H), 2,60 (m, 1H), 2,14 (m, 1H), 1,92 (m, 1H), 1,45 (m, 3H), 1,13 (m, 1H). MS m/e 279 (M-H)^-.

Związek G (1a, 5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion) wytworzono w następujący sposób. Mieszaninę związku F (10,20 g, 36,42 mmola), DDQ (20,7 g, 91,18 mmola) i toluenu (100 ml) ogrzewano w temperaturze 60°C w uszczelnionej probówce przez noc, po czym ochłodzono do temperatury pokojowej i przesączono. Przesącz przemyto kilka razy metanolem (cała objętość metanolu 250 ml) w celu usunięcia wszystkich produktów ubocznych, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 7,8 g związku G (1a), który użyto bez dalszego

PL 226 805 B1 oczyszczania. Związek G, także zidentyfikowany jako 1a, występuje jako żółte bezpostaciowe ciało stałe. Rt 10,90 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,80 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 8, 70 (s, 1H), 7,50 (m, 2H),

7,20 (t, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 275 (M-H).

Metodami przedstawionymi w następujących poniżej przykładach, przygotowywano preparaty prekursorów i związków, według wynalazku.

P r z y k ł a d 12

Wytwarzanie związku 1b

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,016 g, 0,4 mmola) w suchym dimetyloformamidzie (DMF) (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,1 g, 0,36 mmola) w suchym DMF (3 ml). Po zakończeniu wydzielenia się wodoru, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano eter 3-mezylopropylobenzylowy (0,11 g, 0,45 mmola) w suchym DMF (1 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 1,5 godziny, następnie wylano do wody z lodem (około 10 g) i ekstrahowano octanem etylu (2 x 15 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (1 x 10 ml), solanką (1 x 10 ml) i zatężono, uzyskując pozostałość, którą roztarto z mieszaniną eter-heksan (1;1, 5 ml), uzyskując ciało stałe. Ciało stałe przemyto metanolem i osuszono, uzyskując 0,046 g związku 1b, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 17,92 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 7,10 (m, 5H), 4,30 (s, 2H), 3,70 (t, 2H), 3,50 (t, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (m, 2H), 1,80 (m, 2H); MS m/e 423 (M-H).

P r z y k ł a d 13

Wytwarzanie związku 1c

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,016 g, 0,4 mmola) w suchym DMF (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,1 g, 0,36 mmoli) w suchym DMF (3 ml). Po zaprzestaniu wydzielenia się wodoru, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano benzylo-4-bromobutyronitryl (0,08 g, 0,54 mmola) w suchym DMF (1 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 1,5 godziny, po czym wylano ją do mieszaniny lodu i wody (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto metanolem i osuszono, uzy₁ skując 0,08 g związku 1c, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 14,31 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 7, 50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,70 (t, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,50 (t, 2H), 2,25 (m, 2H), 1,90(m, 2H); MS m/e 342 (M- H).

P r z y k ł a d 14

Wytwarzanie związku 1d

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,088 g, 2,2 mmola) w suchym DMF (4 ml) powoli dodano związek 1a (0,55 g, 2 mmola) w suchym DMF (3 ml). Po zaprzestaniu wydzielenia się gazu, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano 1-chloro-3-jodopropan (0,49 g, 0,54 mmola) w suchym DMF (3 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 100°C przez 6 godzin, zatężono do mniejszej objętości i wylano do mieszaniny lodu i wody (około 20 g), na koniec odsączono. Pozostałość przemyto metanolem i osuszono, uzyskując 0,4 g związku 1d, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 16,59 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,70 (m, 4H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (m, 2H), 2,10 (m, 2H); MS m/e 351 i 353 (M-H dla różnych izotopów chloru).

P r z y k ł a d 15

Wytwarzanie związku 1e

Roztwór 1b (0,042 g, 0,1 mmola) w DMF (10 ml) uwodorniano w urządzeniu Paara w obecności

Pd(OH)2 (0,020 g) i 1 kropli stężonego HCl pod ciśnieniem 2757,9 hPa (40 psi) przez 2 godziny. Mie_® szaninę reakcyjną przesączono następnie poprzez warstwę celitu^® i zatężono, uzyskując pozostałość, którą roztarto z metanolem, otrzymując 0,018 g związku 1e, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,18 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,70 (t, 2H), 3,50 (t, 2H), 3,40 (szeroki, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (m, 2H), 1,80(m, 2H); MS m/e 333 (M-H).

P r z y k ł a d 16

Wytwarzanie związku 1f

Mieszaninę związku 1d (0,062 g, 0,18 mmola) i piperydynę (0,06 g, 0,7 mmola) w etanolu (4 ml) ogrzewano w temperaturze 80-85°C, w uszczelnionej probówce przez 3 dni. Po oziębieniu, mieszaninę reakcyjną wylano na mieszaninę lodu z wodą (około 20 g) i odsączono. Pozostałość osuszono, rozpuszczono w metanolu (5 ml) i potraktowano czarnym węglem, po czym przefiltrowano i rozpuszczalnik odparowano, uzyskując 0,005 g związku 1f, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,63 minuty; MS m/e 402 (M+H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 17

Wytwarzanie związku 1g

Mieszaninę związku 1d (0,066 g, 0,19 mmola) morfoliny w nadmiarowej ilości w etanolu (2 ml) ogrzewano w temperaturze 80-85°C w uszczelnionej probówce przez 3 dni. Po oziębieniu, mieszaninę reakcyjną zatężono, wlano do metanolu 3 ml i ochłodzono do temperatury 0°C. Do powyższego roztworu kroplami dodano wodę. Uzyskano ciało stałe, które odsączono i ponownie rozpuszczono w octanie etylu. Osuszono i rozpuszczalnik odparowano uzyskując 0,019 g związku 1g, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,91 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11, 90 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,70 (t, 2H), 3,25 (m, 6H), 2,25 (m, 10H), 1,80 (m, 2H); MS m/e 404 (M+H).

P r z y k ł a d 18

Wytwarzanie związku 1h

Mieszaninę związku ld (0,052 g, 0,15 mmola) dietyloaminy w nadmiarowej ilości w etanolu (2 ml) ogrzewano w temperaturze 80-85°C w uszczelnionej probówce przez 3 dni. Po oziębieniu, mieszaninę reakcyjną wylano na mieszaninę lodu z wodą (około 20 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,015 g związku 1h. Połączono ług macierzysty i popłuczyny i po odstaniu uzyskano 0,014 g związku 1h, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,47 minuty; ¹H-NMR (CDCI3) δ 9,00 (d, 1H), 8, 30 (s, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,70 (t, 2H), 3,30 (t, 2H), 3,10 (t, 2H), 2,25 (m, 6H), 2,30 (m, 2H), 1,90 (m, 2H), 1,00 (t, 6H); MS m/e 390 (M+H).

P r z y k ł a d 19

Wytwarzanie związku 1j

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,008 g, 0,2 mmola) w suchym DMF (1 ml) powoli dodano związek 1a (0,05 g, 0,18 mmola) w suchym DMF (2 ml). Po zaprzestaniu wydzielania się wodoru, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano fenylochlorek sulfonylu (0,035 g, 0,2 mmol) w suchym DMF (3 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 1 godzinę, wylano do wody z lodem (około 20 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kolejno wodą i metanolem, po czym osuszono, uzy₁ skując 0,036 g związku 1j, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 16,19 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,10 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 8,10 (d, 2H), 7,70 (m, 3H), 7,50 (m, 2H), 7,30 (t, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (m, 2H); MS m/e 415 (M-H).

P r z y k ł a d 20

Wytwarzanie związku 1k

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,048 g, 1,2 mmola) w suchym DMF (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,3 g, 1,1 mmola) w suchym DMF (4 ml) i mieszaninę mieszano przez 30 minut. W oddzielnej kolbie, przez 30 minut mieszano mieszaninę soli Boc-Lys(Boc)dicykloheksyloaminy (1,16 mmola, 2,2 mmola), tetrafluoroboranu O-(benzotriazol-1-ilo)-N,N,N',N'-tetrametylouroniowego (TBTU) (0,71 g, 2,2 mmola), N-metylomorfoliny (NMM) (0,22 g, 2,2 mmola) w suchym DMF (5 ml) i mieszaninę dodano do pierwszej kolby reakcyjnej. Mieszano przez 1 godzinę (metodą analizy HPLC wykazano obecność 70% nowego produktu), wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 20 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą, osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, rozpuszczono w dioksanie (3 ml) i do tego dodano 4N HCl w dioksanie (3 ml). Po wymieśzaniu przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej, mieszaninę reakcyjną przesączono i pozostałość przemyto kilka razy dioksanem, a następnie eterem. Osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,1 g związku ₁

1k w postaci żółto zabarwionego, bezpostaciowego ciała stałego; Rt 5,93 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 8,80 (d, 1H), 8,70 (szeroki, 3H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,60 (m, 2H), 7,30 (t, 1H), 5,00 (szeroki, 1H), 3,25 (m, 4H), 2,70 (szeroki, 2H), 2,25 (m, 2H), 2,00 (2 x szeroki, 2H), 1,50 (szeroki m, 4H); MS m/e 406 (M+2H).

P r z y k ł a d 21

Wytwarzanie związku 1l

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisano w powyższej syntezie związku

1k. Tak więc, wychodząc z 0,1 g związku 1a i 0,14 g Boc-beta-alaniny, otrzymano 0,025 g związku 1l ₁ w postaci żółto zabarwionego, bezpostaciowego ciała stałego; Rt 7,45 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ

12,20 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,30 (t, 2H), 3,25 (m, 6H),

2,25 (m, 2H); MS m/e 348 (M+H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 22

Wytwarzanie związku 1m

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisano w powyższej syntezie związku 1k. Tak więc, wychodząc z 0,1 g związku 1a i 0,13 g Boc-glizyny, otrzymano 0,028 g związku 1m, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; R_t 7,14 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d₆) δ 12,20 (s, 1H), 8,70 (d, 1H), 8,30 (szeroki, 3H), 7,60 (m, 2H), 7,30 (t, 1H), 4,30 (s, 2H), 3,25 (m, 4H), 2,25 (m, 2H); MS m/e

334 (M+H).

P r z y k ł a d 23

Wytwarzanie związku 1p

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,08 g, 2 mmole) w suchym DMF (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,5 g, 1,8 mmola) w suchym DMF (4 ml). Po zaprzestaniu wydzielenia się wodoru, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano 2-bromooctan benzylu (0,46 g, 2 mmole) w suchym DMF (2 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 1 godzinę, wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 20 g) i przesączono. Surową pozostałość oczyszczono następnie metodą szybkiej chromatografii kolumnowej (20% THF w toluenie), wytworzono 0,2 g związku 1p, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 14,59 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12, 00 (s, 1H), 8,50 (d, 1H), 7,50 (m, 2H),

7.25 (m, 6H), 5,10 (s, 2H), 4,50 (s, 2H), 3,25 (m, 4H), 2,25 (m, 2H); MS m/e 423 (M-H).

P r z y k ł a d 24

Wytwarzanie związku 1n

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,029 g, 0,73 mmola) w suchym DMF (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,17 g, 0,6 mmola) w suchym DMF (3 ml). Po zaprzestaniu wydzielenia się wodoru, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano eter 2-bromoetylobenzylowy (0,16 g, 0,73 mmola) w suchym DMF (1 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 4 godziny, wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i przesączono. Surową pozostałość oczyszczono następnie metodą szybkiej chromatografii kolumnowej (20% THF w toluenie), wytworzono 0,13 g związku 1n, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 14,62 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,50 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,20 (m, 6H), 4,50 (s, 2H), 3,70 (overlapping dd, 2H), 3,60 (nakładające się dd, 2H),

3.25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 409 (M-H).

P r z y k ł a d 25

Wytwarzanie związku 1o

Roztwór związku 1n (0,1 g, 0,24 mmola) w DMF (8 ml) uwodorniano w urządzeniu Paar'a w obecności Pd(OH)2 (0,025 g) i 1 kropli stężonego HCl pod ciśnieniem 3102,64 hPa (45 psi) przez 16 _® godzin. Mieszaninę reakcyjną następnie przesączono poprzez warstwę celitu^® i zatężono, uzyskując 0,077 g odpowiedniego debenzylowanego produktu jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,37 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,75 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 4,80 (t, 1H), 3, 60 (m, 4H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (m, 2H). MS m/e 319 (M-H).

Powyższy produkt (0,052 g, 0,163 mmola) przekształcono, w obecności p-toluenochlorku sulfonylu (0,214 g, 1,122 mola) i pirydyny (3 ml) w odpowiednią pochodną p-toluenosulfonylową (0,07 g). Roztwór tego związku (0,05 g) w THF (2 ml) dietyloaminy w nadmiarowej ilości ogrzewano następnie w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w uszczelnionej probówce przez 2 dni. Nadmiar rozpuszczalnika i odczynnika usunięto. Pozostałość przemyto kilka razy metanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, wytworzono 0,20 g związku 1o, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,06 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 8,75 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 3,60 (t, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,60 (t, 2H), 2,50 (q, 4H), 2,25 (m, 2H), 0,80 (t, 6H); MS m/e 376 (M+H).

P r z y k ł a d 26

Wytwarzanie związku 1q

Roztwór 1p (0,030 g, 0,071 mmola) w CH3OH-DMF (1:1, 10 ml) uwodorniano w urządzeniu

Paar'a w obecności 10 Pd-C (typ DeGussa, zawartość wody 50%) pod ciśnieniem 2757,9 hPa (40 psi) _® przez 15 minut. Mieszaninę reakcyjną następnie przesączono poprzez warstwę celitu^® i zatężono, uzyskując 0,025 g związku 1p, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,36 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 8,75 (d, 1H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 4,25 (s, 2H), 4,00-3,00 (szeroki, 1H), 3,25 (m, 4H), 2,25 (m, 2H); MS m/e 333 (M-H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 27

Wytwarzanie związku 1r

Do roztworu związku 1q (0,20 g, 0,060 mmola) w suchym DMF (2 ml) w temperaturze 0°C dodano 1-etylo-3-(3-dimetyloaminopropylo)karbodiimid (EDCI) (0,012 g, 0,063 mmola). Mieszaninę mieszano przez 10 minut, po czym dodano kompleks hydroksybenzotriazol-amoniak (0,017 g, 0,112 mmola; 1,12 g kompleksu wytworzono poprzez poddanie reakcji 1,30 g związku hydroksybenzotriazolu (HOBt) i 1,1 ml 28% wodorotlenku amonu w 10 ml acetonu, a następnie przez usunięcie rozpuszczalnika). Łaźnię lodową odstawiono i mieszaninę mieszano przez noc, a następnie wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,012 g związku 1r, w postaci żółtego ciała stałego; Rt 9,28 minuty; MS m/e 332 (M-H).

P r z y k ł a d 28

Wytwarzanie związku 1s

Do zawiesiny wodorku sodu (60% oleju, 0,016 g, 0,4 mmola) w suchym DMF (2 ml) powoli dodano związek 1a (0,1 g, 0,36 mmola) w suchym DMF (3 ml). Po zaprzetaniu wydzielania się gazu, do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano N-bromometyloftalimid (0,096 g, 0,4 mmola) w suchym DMF (1 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez noc, wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ₁ ciśnieniem, uzyskano 0,1 g związku 1s, w postaci żółtego ciała stałego; Rt 13,07 minut ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 8,75 (d, 1H), 7,80 (m, 4H), 7,50 (m, 2H), 7,25 (t, 1H), 5,50 (s, 2H), 3,25 (m, 4H), 2,25 (m, 2H); MS m/e 434 (M-H).

P r z y k ł a d 29

Wytwarzanie związku 1t

11-metylo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on

Związek 5a (20 mg, 0,076 mmola) w DMF (0,2 ml) traktowano CH3I (11,4 mg, 0,08 mmola) i NaH (8,1 mg 60%, 0,2 mmola) w czasie 18 godzin. Dodano wodę (1 ml). Uzyskany osad ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną z acetonem, ochłodzono i osad zebrano, uzyskując produkt w postaci białawego ciała stałego (9 mg, 43% wydajność). MS m/e 277 (M+H)⁺. NMR (DMSO-d6) δ 8,45 (s, 1H), 7,95 (d, 1H), 7,70 (d, 1H), 7, 55 (t, 1H), 7,30 (t, 1H), 4,82 (s, 2H), 4,12 (s, 3H), 3,52 (t, 2H), 3,40 (t, 2H), 2,25 (kwintet, 2H).

P r z y k ł a d 30

Wytwarzanie związku 1u

11-[bis(t-butoksykarbonylo)-L-lizylo]-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on

Pochodną bis (t-butoksykarbonylo)lizylu wytworzono takim samym sposobem, jak związek 1k i oczyszczono metodą chromatografii (CH2Cl2-Et2O), uzyskując żółtą szklistą substancję. MS m/e 613 (M+Na)⁺.

P r z y k ł a d 31

Wytwarzanie związku 1v

Dichlorowodorek 11-L-lizylo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu

Grupy BOC związku 1u zhydralizowano, stosując 2M HCl w dioksanie, uzyskując produkt w postaci brązowego ciała stałego. MS m/e 391 (M+H)⁺, 263 (M+H-lizylo)⁺. NMR (DMSO-d6) δ 12,1 (s, 1H), 8,6 (s, 3H), 8,4 (s, 3H), 8,08 (1H, d), 8,0 (s, 3H), 7,62 (d, 1H), 7,50 (t, 1H), 7,32 (t, 1H), 5,35 (s, 2H), 5,15 (m, 1H), 3,85 (m, 1H), 2,75 (m, 2H), 2,2-1,5 (m, 6H).

P r z y k ł a d 32

Wytwarzanie związku 2a

Mieszaninę związku 1a (1 g, 3,6 mmola), N-bromosukcynoimidu (0,64 g, 3,62 mmola) i suchego DMF (20 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Mieszaninę reakcyjną wylano następnie do metanolu (100 ml) i odsączono. Osad przemyto kilka razy metanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,97 g związku 2a, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe o następujących właściwościach: Rt 12,39 minuty; ¹H-NMR(DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 8,70 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 353 i 355 (M-H dla różnych izotopów bromu).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 33

Wytwarzanie związku 2b

Mieszaninę związku 1a (0,20 g, 0,72 mmola), N-chlorosukcynoimidu (0,106 g, 0,75 mmola) i suchego DMF (5 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 60°C przez 1 godzinę. Po oziębieniu, mieszaninę reakcyjną wylano do metanolu (10 ml) i odsączono. Osad przemyto kilka razy metanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,11 g związku 2b, jako żółte, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 14,06 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 8,70 (s, 1H), 7,50 (m, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 309 i 301 (M-H dla różnych izotopów chloru).

P r z y k ł a d 34

Wytwarzanie związku 2c

Wychodząc z 5-fluoroindolu związek ten wytworzono taką samą wieloetapową metodą, jaką syntetyzowano związek 1a z indolu; związek otrzymano jako pomarańczowe bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,50 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 8,50 (d, 1H), 7,50 (m, 1H), 7,30 (t, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 293 (M-H).

P r z y k ł a d 35

Wytwarzanie związku 2d

Do zawiesiny AICI3 (0,072 g, 0,54 mmola) w 1,2-dichloroetanie (2 ml) w temperaturze 0°C dodano chlorek acetylu (0,042 g, 0,54 mmola). Zawieszony w 1,2-dichloroetanie (4 ml) związek 1a (0,050 g, 0,18 mmola) powoli dodano do kolby z mieszaniną reakcyjną. Łaźnię chłodzącą usunięto i mieszaninę mieszano przez 4 godziny, wylano na mieszaninę lodu (około 10 g) i 2N HCl (10 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą, mieszano przez noc w mieszaninie metanol-woda (4:1, 5 ml) i przesączono, po czym przemyto metanolem i eterem w niewielkiej objętości i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,023 g związku 2d, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,82 minuty (szeroki); ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,25 (s, 1H), 11, 00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,50(d, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,70 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 317 (M-H).

P r z y k ł a d 36

Wytwarzanie związku 2e

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane w powyższej syntezie związku

2d. Wychodząc z 0,050 g związku 1a i 0,10 g bromku bromoacetylu, otrzymano 0,045 g związku 2e, ₁ jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,76 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,30 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,80 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 396 (M-H).

P r z y k ł a d 37

Wytwarzanie związku 2f

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane w powyższej syntezie związku 2e. Na bazie 0,2 g związku 1a - substancji wyjściowej, otrzymano 0,2 g związku 2f, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,96 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 5,70 (q, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,80 (d, 3H). MS m/e 410 (M-H).

P r z y k ł a d 38

Wytwarzanie związku 2g

Mieszaninę związku 2e (0,036 g, 0,09 mmola), trietyloaminy (0,010 g, 0,10 mmola) i N-metylopiperyzyny (0,010 g, 0,10 mmola) w suchym DMF (2 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 0,5 godzin, po czym wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,010 g związku ₁

2g, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 5,77 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,25 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,70 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2, 50 (szeroki, 4H), 2,25 (szeroki m, 6H), 2,10 (t, 3H). MS m/e 417(M+H).

P r z y k ł a d 39

Wytwarzanie związku 2h

Mieszaninę związku 2e (0,040 g, 0,10 mmola), trietyloaminy (0,011 g, 0,11 mmola) i morfoliny (0,0096 g, 0,11 mmola) w suchym DMF (2 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, po czym wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,019 g związku 2h, jako żółto zaPL 226 805 B1 barwione, bezpostaciowe ciało stałe; R 6,50 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d₆) δ 12,25 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 3,70 (s, 2H), 3,50 (szeroki, 4H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (szeroki, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 404 (M+H).

P r z y k ł a d 40

Wytwarzanie związku 2i

Mieszaninę związku 2e (0,040 g, 0,1 mmola), trietyloaminę (0,011 g, 0,11 mmol) i piperydynę (0,009 g, 0,11 mmola) w suchym DMF (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 0,5 godziny, po czym wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,034 g związku 2i, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,32 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,25 (szeroki, 1H), 11,00 (szeroki, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (szeroki, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,50 (szeroki, 4H), 1,30 (szeroki, 2H). MS m/e 402 (M+H).

P r z y k ł a d 41

Wytwarzanie związku 2j

Mieszaninę związku 2e (0,040 g, 0,1 mmola), trietyloaminę (0,012 g, 0,12 mmola) i dietyloaminę (0,009 g, 0,12 mmola) w suchym DMF (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, po czym wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,026 g związku 2j, jako ciemnobrunatne, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,04 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,25 (szeroki, 1H), 11,00 (szeroki, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,70 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,60 (q, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,00 (t, 6H). MS m/e 390 (M+H).

P r z y k ł a d 42

Wytwarzanie związku 2k

Mieszaninę związku 2e (0,050 g, 0,13 mmola), trietyloaminę (0,028 g, 0,27 mmol) i chlorowodorku estru t-butylowego sarkozyny (0,025 g, 0,135 mmola) w suchym DMF (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 72 godzin, po czym wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,035 g związku 2k, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,20 minuty (szeroki); ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,10 (s, 2H), 3,40 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,40 (s, 9H); MS m/e 461 (M+H).

P r z y k ł a d 43

Wytwarzanie związku 2l

Mieszaninę związku 2k (0,018 g, 0,039 mmola) i kwasu trifluorooctowego (0,3 ml) mieszano przez noc w temperaturze pokojowej. Nadmiar kwasu trifluorooctowego usunięto i do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano octan etylu (5 ml). Powoli wytrącił się stały osad, który odsączono, przemyto kilka razy octanem etylu i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,016 g związku ₁

2l, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,34 minuty (szeroki); ¹H-NMR (DMSO-d6) δ

12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,70 (s, 2H), 3,70 (s, 2H), 3,50 (szeroki, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,70 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 406 (M+H).

P r z y k ł a d 44

Wytwarzanie związku 2m

Do zawiesiny AICI3 (2,89 g, 21,7 mmola) w 1,2-dichloroetanie (5 ml) w temperaturze 0°C dodano bezwodnik kwasu bursztynowego (1,086 g, 10,86 mmola) w 1,2-dichloroetanie (5 ml). Zawieszony w 1,2-dichloroetanie (10 ml) związek 1a (1 g, 3,62 mmola) powoli dodano do kolby z mieszaniną reakcyjną. Łaźnię chłodzącą usunięto i mieszaninę mieszano przez 5 godzin, po czym wylano na mieszaninę lodu (około 10 g) i 2N HCl (10 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą, mieszano przez noc w mieszaninie metanol-woda (4:1, 10 ml) i przesączono. Produkt przemyto kolejno wodą i eterem w małej objętości i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 1,16 g związku 2m, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,17 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,30 (s, 1H), 12,10 (szeroki, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,40 (in, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,60 (m, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 375 (M-H).

P r z y k ł a d 45

Wytwarzanie związku 2n

Do roztworu związku 2e (0,040 g, 0,1 mmola) w suchym DMF (2 ml) dodano 1,2,4-triazol, pochodną sodu (0,014 g, 0,14 mmola). Mieszaninę mieszano przez 30 minut w temperaturze pokojowej,

PL 226 805 B1 wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 10 g) i odsączono. Pozostałość przemyto kilka razy wodą i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,024 g związku 2n, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,28 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,50 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 8,00 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 6,00 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m,2H); MS m/e 386 (M+H).

P r z y k ł a d 46

Wytwarzanie związku 2o

Metoda CuCN: mieszaninę związku 2a (0,1 g, 0,28 mmola), CuCN (0,075 g, 0,85 mmola) i 1-metylo-2-pirolidynonu (4 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 175°C przez noc, ochłodzono do temperatury pokojowej, przepuszczono przez warstwę krzemionki, zatężono do małej objętościu i wylano do wody (20 ml). Osad odsączono, przemyto wodą, osuszono i oczyszczono metodą kolumnowej chromatografii (eluent: octan etylu EtOAc), wytworzono 0,006 g związku 2o.

Metoda Zn(CN)2: mieszaninę związku 2a (2,33 g, 6,56 mmola) i Zn(CN)2 (1,56 g, 13,3 mmola) rozpuszczono w DMF (22 ml) w atmosferze azotu. Dodano Pd(Ph3P)4 (1,17 g, 0,10 mmola, 15% molowych) i mieszaninę mieszano w temperaturze 125°C przez 80 minut. Gorący roztwór przesączono _® pod silnie zmniejszonym ciśnieniem przez warstwę celitu^®, którą przepłukano gorącym DMF. Przesącz rozcieńczono dwoma częściami wody. Uzyskany osad zebrano, osuszono i roztarto z octanem etylu, po czym przepłukano octanem etylu, a następnie eterem, uzyskując nieznacznie zanieczyszczony produkt w postaci brunatnawo-pomarańczowego ciała stałego (2,17 g), które może być oczyszczone metodą kolumnowej chromatografii jak opisano powyżej. Związek uzyskano jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,51 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,40 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,00 (s, 1H), 7,80 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 300 (M-H).

P r z y k ł a d 47

Wytwarzanie związku 2p

Chlorowodorek 3-(aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dionu

3-cyjano-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion, związek 2o (580 mg) rozpuszczono w DMF (58 ml). Roztwór nasycono amoniakiem i uwodorniano pod ciśnieniem 3792,12 hPa (55 psi) w czasie 7 dni nad świeżo przygotowanym niklem Raney'a W-2 (2,4 g) (R. Mozingo, Org. Synth. 1955 3, 181-183). Dodano dodatkową, wymaganą ilość niklu Raney'a. Usunięto osad zawierający katalizator i pewne produkty, po czym rozpuszczalnik odparowano z przesączu, uzyskując pomarańczowy surowy produkt (408 mg). Surowy produkt zawieszono w wodzie _® (70 ml) i 1M HCl (1,5 ml) i mieszano z celitem^® 521, a następnie odsączono. Pozostałość liofilizowano, uzyskując produkt w postaci żółtego ciała stałego (288 mg, 44% wydajność). NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,02 (s, 1H), 8,85 (s, 1H), 8,36 (szeroki s, 3H), 7,65 (m, 2H), 4,19 (szeroki s, 2H), 4,00 (s, 2H), 3,28 (t, 2H), 3,21 (t, 2H), 2,31 (kwintet, 2H). NMR (D2O) δ 7,58 (s, 1H), 7,24 (d, 1H), 7,03 (d, 1H), 4,07 (s, 2H), 2,10 (m, 2H), 1,90 (m, 2H), 1,65 (m, 2H). MS m/e 289 (M+H-NH3)⁺, 306 (M+H)⁺. Wartości dla C18H15N3O2-2,1 HCl-1,6 H2O:

Obliczone: C-52,64; H-4,98; N-10,23; Cl-18,13.

Znalezione: C-52,38; H-4,61; N-10,03; Cl-18,29.

P r z y k ł a d 48

Wytwarzanie związku 2q

Chlorowodorek bis-[5(6H),7-diokso-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[ajpirolo[3,4-c]karbazol-3-ilometylo]aminy

3-cyjano-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion, związek 2o (115 mg) rozpuszczony w DMF, uwodorniano powyższym sposobem, bez użycia amoniaku. Metodą analizy HPLC wykazano obecność mieszaniny dimeru 2q i monomeru 2p 60:40. Mieszaninę mieszano z 0,01 M HC1 (50 ml) i odsączono. Osad ekstrahowano DMF (15 ml), uzyskując produkt w postaci żółtego ciała stałego. NMR (DMSO-d6) δ 10,09 (s, 2H), 9,31 (s, 2H), 8,03 (d, 2H), 7,73 (d, 2H), 4,13 (szeroki s, 4H), 3,28 (t, 4H), 3,21 (t, 4H), 2,30 (kwintet, 4H). MS m/e 594 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 49

Wytwarzanie związku 2r

3-(acetyloaminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

EDCI (30 mg, 0,156 mmola) dodano do zawiesiny chlorowodorku 3-(aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dionu (2p, 31 mg, 0,10 mmola),

PL 226 805 B1

NMM (15 μ|, 13 mmoli), HOBT-H₂O (16 mg, 0,10 mmola) i kwasu octowgo (10 mg, 0,17 mmola) w DMF (0,5 ml). Wszystkie części stałe zostały rozpuszczone w czasie 10 minut. Po 2 dniach dodano wodę (4 ml). Osad zebrano i przepłukano wodą, nasyconym NaHCO3, wodą, 1M HCl i wodą, następnie osuszono, uzyskując produkt (2r, 23 mg, 73% wydajność) w postaci złotobrunatno zabarwionego ciała stałego. NMR (DMSO-d6) δ 11,92 (s, 1H), 10,95 (s, 1H), 8,71 (s, 1H), 8,43 (t, 1), 7,54 (d, 1H), 7,43 (d, 1H), 4,43 (d, 2H), 3,27 (t, 2H), 3,19 (t, 2H), 2,30 (kwintet, 2H), 1,91(s, 3H). MS m/e 346 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 50

Wytwarzanie związku 2s

3-(propanoiloaminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion wytworzono ze związku 2p i kwasu propionowego sposobem podobnym do tego, który zastosowano przy wytwarzaniu związku 2r. NMR (DMSO-d6) δ 11,93 (s, 1H), 10,96 (s, 1H), 8,71 (s, 1H), 8,40 (t, 1H), 7,52 (d, 1H), 7,44 (d, 1H), 4,42 (d, 2H), 3,30 (t, 2H), 3,22 (t, 2H), 2,35 (kwintet, 2H), 2,22 (q, 2H), 1,11 (t, 3H). MS m/e 360 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 51

Wytwarzanie związku 2t

3-(butanoiloaminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion wytworzono ze związku 2p i kwasu masłowego sposobem analogicznym do zastosowanego przy wytwarzaniu związku 2r. NMR (DMSO-d6) δ 11,90 (s, 1H), 10,96 (s, 1H), 8,70 (s, 1H), 8,40 (t, 1), 7,52 (d, 1H), 7,42 (d, 1H), 4, 42 (d, 2H), 3,35 (t, 2H), 3,26 (t, 2H), 2,28 (kwintet, 2H), 2,15 (t, 2H), 1,60 (m, 2H), 0,89 (t, 3H). MS m/e 374 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 52

Wytwarzanie związku 2u

3-(benzoiloaminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

Wytworzono ze związku 2p i kwasu benzoesowego sposobem podobnym do tego, który zastosowano przy wytwarzaniu związku 2r. NMR (DMSO-d) δ 11,94 (s, 1H), 10,95 (s, 1H), 9,18 (t, 1H), 9,82 (s, 1H), 7,95 (d, 1H), 7,50 (m, 6H), 4,67 (d, 2H), 3,27 (t, 2H), 3,19 (t, 2H), 2,30 (kwintet, 2H). MS m/e 408 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 53

Wytwarzanie związku 2v

3-(N-(2-(N-boc-amino)acetylo)aminometylo)-5,7,8,9,1 0,1 1-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]-karbazolo-5(6H),7-dion

Wytworzono ze związku 2p i Boc-glicyny sposobem podobnym do tego, który zastosowano przy wytwarzaniu związku 2r. NMR (DMSO-d6) δ 11,93 (s, 1H), 10,96 (s, 1H), 8,71 (s, 1H), 8,38 (t, 1H), 7,54 (d, 1H), 7,46 (d, 1H), 6,96 (szeroki s, 1H), 4,45 (d, 2H), 3,61 (d, 2H), 3,27 (t, 2H), 3,19 (t, 2H), 2,33 (kwintet, 2H), 1,40 (s, 9H). MS m/e 461 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 54

Wytwarzanie związku 2w

3-(N-(4-(N-Boc-amino)butanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]-karbazolo-5(6H),7-dion

Wytworzono ze związku 2p i kwasu Boc-4-aminomasłowego sposobem podobnym do zastosowanego przy wytwarzaniu związku 2r. NMR (DMSO-d6) δ 11,87 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 8,70 (s, 1H), 8,36 (t, 1H), 7,52 (d, 1H), 7,43 (d, 1H), 6,77 (szeroki s, 1H), 4,41 (d, 2H), 3,24 (t, 2H), 3,17 (t, 2H), 2,93 (q, 2H), 2,29 (kwintet, 2H), 2,15 (t, 2H), 1,65 (kwintet, 2H), 1,37 (s, 9H). MS m/e 489 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 55

Wytwarzanie związku 2x

3-(N-(2-(amino)acetylo)aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

Ten związek wytworzono traktując związek 2v 2M HCl w dioksanie. NMR (D2O) δ 7,40(s, 1H), 7,07 (d, 1H), 6,89 (d, 1H), 4,32 (szeroki s, 2H), 3,90 (szeroki s, 2H), 3,76 (m, 4H), 1,99 (m, 4H), 1,65 (m, 2H). MS m/e 363 (M+H) +.

P r z y k ł a d 56

Wytwarzanie związku 2y

3-(N-(4-(amino)butanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

PL 226 805 B1

Ten związek wytworzono traktując związek 2w 2M HCl w dioksanie. NMR (D2O) δ 7,36 (s, 1H), 7,03 (d, 1), 6,85 (d, 1H), 4,26 (s, 2H), 3,84 (t, 2H), 3,76 (m, 2H), 3,68 (t, 2H), 3,09 (t, 2H), 2,45 (t, 2H), 2,02 (m, 4H), 2,15 (t, 2H), 1,61 (m, 2H). MS m/e 391 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 57

Wytwarzanie związku 2z

3-(N-(3-(metoksykarbonylo)propanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

Ten związek wytworzono ze związku 2p i bursztynianu monometylu sposobem podobnym do tego, który zastosowano przy wytwarzaniu związku 2r. MS m/e 418 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 58

Wytwarzanie związku 2aa

3-(N-(4-(metoksykarbonylo)butanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,1 1-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazololo-5(6H),7-dion wytworzono ze związku 2p i glutaranu monometylu sposobem podobnym do tego, który zastosowano przy wytwarzaniu związku 2r. MS m/e 432 (M-H).

P r z y k ł a d 59

Wytwarzanie związku 2ab

3-(N-(3-(karboksy)propanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,1 1-heksahydrocyklopent[a]-pirolo[3,4-c]-karbazolo-5(6H),7-dion

Bezwodnik kwasu bursztynowego (3,1 mg, 0,031 mmola) dodano do zawiesiny chlorowodorku 3-(aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dionu (9,8 mg, 0,029 mmola) i NMM (9 μ|, 0, 082 mmola) w DMF (0,2 ml). Ciało stałe rozpuszczono w czasie 30 minut, po czym wytrącił się nowy osad. Po 1 godzinie, dodano 1M HCl. Osad zebrano, przepłukano wodą, a następnie osuszono uzyskując związek 2ab (11,4 mg, 98% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego. MS m/e 404 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 60

Wytwarzanie związku 2ac

3-(N-(4-(karboksy)butanoilo)aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]-pirolo[3,4-c]-karbazolo-5(6H),7-dion wytworzono z bezwodnika kwasu glutarowego sposobem podobnym do opisanego przy syntezie związku 2ab. MS m/e 418(M-H)^-.

P r z y k ł a d 61

Wytwarzanie związku 2ad

3-(N-Boc-aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dion

NMM (14 mg, 0,14 mmola) dodano do mieszaniny chlorowodorku 3-(aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7-dionu (2p, 15 mg, 0,045 mmola) i diwęglanu di-t-butylu (18 mg, 0,082 mmola) w DMF (1 ml). Po 2 godzinach, mieszaninę przesączono i dodano wodę (5 ml). Osad zebrano i przepłukano 3% kwasem cytrynowym, nasyconym NaHCO3 i wodą, a następnie osad osuszono, uzyskując związek (12 mg, 67% wydajność) w postaci brunatnozłotego ciała stałego, które można oczyścić metodą chromatografii na żelu krzemionkowym (EtOAc), uzyskując żółte ciało stałe. NMR (CDCI3) δ 8,78 (s, 1H), 8,34 (s, 1H), 7,49 (m, 1H), 7,31 (m, 1H), 5,00 (m, 1H), 4,51 (s, 1H), 3,40 (t, 2H), 3,16 (t, 2H), 2,39 (kwintet, 2H), 1,53 (s, 9H). MS m/e 404 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 62

Wytwarzanie związku 2ae

Do zawiesiny związku 5a (0,1 g, 0,36 mmola) w chlorku metylenu (2 ml) w temperaturze 0°C, powoli dodano kwas chlo- rosulfonowy (0,05 g, 0,4 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C w czasie kolejnych 30 minut, następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez noc i mieszaninę odsączono. Pozostałość przemyto kolejno chlorkiem metylenu i eterem, po czym oczyszczono metodą preparatywnej HPLC, wytworzono 0,008 g związku 2ae, jako żółte, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 4,89 minuty (szeroki); ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,10 (s, 1H), 7,75 (d, 1H), 7,40 (d, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,50 (s, 1H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 355 (M-H).

P r z y k ł a d 62a

Wytwarzanie związku 2af

Do roztworu według przykładu 5a (26 mg, 0,10 mmola) w DMF (2 ml) dodano N-chlorosukcynoimid (15 mg, 0,11 mmola). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 18 godzin, po czym do mieszanej mieszaniny dodano kroplami wodę (10 ml). Wytrącony osad zebrano mePL 226 805 B1 todą filtracji próżniowej, przemyto wodą (3 x 5 ml) i suszono do uzyskania stałej wagi, uzyskano 15 mg (52%) tytułowego związku w postaci białawego ciała stałego. MS: m/e = 295/297 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62b

Wytwarzanie związku 2ag

Zawiesinę wytworzoną według przykładu 5c (305 mg, 1,06 mmola) w 1,4-dioksanie (15 ml) i stężony kwas chlorowodorowy (15) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 72 godziny. Dioksan usunięto na wyparce obrotowej i produkt zebrano metodą filtracji próżniowej, przemyto wodą w celu zobojętnienia i osuszono w strumieniu powietrza do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 315 mg (97%) tytułowego związku w postaci brązowo-jasnobrunatnego ciała stałego. MS: m/e = 305 (M-H)⁺.

P r z y k ł a d 62c

Wytwarzanie związku 2ah

Do roztworu związku, otrzymanego według przykładu 2ag (75 mg, 0,25 mmola) w DMF (5 ml) i etanolu (1 ml) dodano roztwór (trimetylosililo)diazometanu (2M w heksanach, 0,6 ml, 1,2 mmola). Roztwór mieszano przez 4 godzin, po czym dodano kilka kropli lodowatego kwasu octowego, rozpuszczalniki usunięto pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość przeprowadzono w zawiesinę w wodzie (5 ml) i liofilizowano, uzyskując 11 mg (91%) tytułowego związku w postaci brązowego lub jasnobrunatnego ciała stałego. MS: m/e = 319 (M-H)⁺.

P r z y k ł a d 62d

Wytwarzanie związku 2ai

Do roztworu związku, otrzymanego według przykładu 2ag (20 mg, 0, 065 mmola) w DMF (3 ml) dodano 1-hydroksybenzotriazol (HOBt, 13 mg, 0,098) i heksafluorofosforan benzotriazolo-1-yloksytris(dimetyloamino)fosfoniowy (BOP, 43 mg, 0,098 mmola). Mieszaninę mieszano przez 2 godziny, dodano N,N-dimethyetylenodiaminę (9 mg, 0,098 mmola) i mieszanie kontynuowano przez 1-3 godzin albo aż do zakończenia reakcji (ocena metodą analizy HPLC). Mieszaninę zatężono uzyskując oleistą pozostałość, przemyto starannie eterem, rozpuszczono do 0,5N HCl (5 ml), przesączono, uzyskując klarowny roztwór i liofilizowano, otrzymując 25 mg (93%) tytułowego związku MS: m/e = 377 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62e

Wytwarzanie związku 2aj

Ten związek wytworzono według procedury opisanej powyżej na przykład dla związku 2ai. Wychodząc ze związku 2ag (20 mg, 0,065 mmola) i 4-(2-aminoetylo)morfoliny (13 mg, 0,098 mmola) otrzymano 29 mg (97%) tytułowego związku MS: m/e = 419 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62f

Wytwarzanie związku 2ak

Ten związek wytworzono według procedury opisanej powyżej na przykład dla związku 2ai z tym, że oddzielenie produktu przeprowadzono przez rozcieńczenia mieszaniny reakcyjnej octanem etylu (15 ml) i przemycie uzyskanego osadu octanem etylu (2 x 5 ml) i eterem (5 ml). Ze związku 2ag (20 mg, 0,065 mmola) i morfoliny (7 mg, 0,078 mmola) otrzymano 4 mg (17%) tytułowego związku w postaci brązowego ciała stałego. MS: 376 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62g

Wytwarzanie związku 2al

Ten związek wytworzono według procedury opisanej powyżej na przykład dla związku 2ai z tym, że oddzielenie produktu, osiągnięto metodą odparowania DMF, mieszając pozostałość z metanolem (3 ml) i przemywając uzyskany osad 50% mieszaniną metanol/eter (5 ml) i eterem (5 ml). Ze związku 2ag (20 mg, 0,065 mmola) i 4-(N-metyloaminometylo)pirydyny (12mg, 0,098 mmola) otrzymano 18 mg (67%) tytułowego związku w postaci jasnobrunatnego ciała stałego. MS: 411 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62h

Wytwarzanie związku 2am

Ten związek wytworzono według procedury opisanej powyżej na przykład dla związku 2ai z tym, że oddzielenie produktu osiągnięto metodą odparowania DMF, mieszając pozostałość z 50% mieszaniną metanol/eter (2ml) i przemywając uzyskany osad eterem (2 x 3 ml). Ze związku 2ag (20 mg, 0,065 mmola) i dichlorowodorku N-metylohistaminy (21 mg, 0,104 mmola) otrzymano 5 mg (19%) tytułowego związku w postaci jasnobrunatnego ciała stałego. MS: 414 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62i

Wytwarzanie związku 2an

PL 226 805 B1

Ten związek wytworzono według procedury opisanej powyżej, na przykład dla związku 2ai. Ze związku 2ag (20 mg, 0,065 mmola) i 2-(N-metyloaminometylo)pirydyny (13 mg, 0,104 mmola) otrzymano 27 mg (99%) tytułowego związku w postaci jasnobrunatnego ciała stałego. MS: m/e 411 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62j

Wytwarzanie związku 2ao

Mieszaninę 5-triizopropylosililoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu (0,4 g, 1 mmol) i maleimidu (0,15 g, 1,6 mmola) w kwasie octowym, mieszano przez 24 godziny w temperaturze pokojowej. Mieszaninę zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość rozpuszczono w chlorku metylenu, przemyto 10% roztworem NaHCO3 i osuszono (MgSO4). Środek osuszający usunięto przez filtrację i rozpuszczalnik zatężono, uzyskując 0,31 g MS: m/e 451 (M-H)⁺. Dodano produkt addycji Dielsa-Aldera (1,2 g, 2,6 mmola) w HOAc (60 ml) 30% H2O2 (15 ml), a następnie ogrzewano w czasie 90 minut w temperaturze 50°C. Mieszaninę zatężono, dodano wodę i zebrano brązowe ciało stałe, 1,07 g; MS: m/e 447 (M-H)⁺. Powyższy karbazol (0,3 g, 0,66 mmola) i fluorek tetra-n-butyloamoniowy TBAF (1,67 ml, 1M roztwór, 1,67 mmola) w CH3CN (40 ml) mieszano przez 0,5 godziny w temperaturze pokojowej. Rozpuszczalnik zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość podzielono pomiędzy octan etylu i wodę. Warstwę octanu etylu osuszono (MgSO4) i zatężono, uzyskując 0,13 g związku 2ao. MS: m/e 291 (M-H)⁺.

P r z y k ł a d 62k

Wytwarzanie związku 2ap

Ten związek wytworzono takim samym ogólnym sposobem jakim otrzymano związek 2ao lub 1a. Wychodząc z 5-metoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano związek 2ap. MS m/e = 305 (M-H).

P r z y k ł a d 62l

Wytwarzanie związku 2aq

Ten związek wytworzono takim samym ogólnym sposobem jakim otrzymano związek 2ao lub 1a. Wychodząc z 5-etoksyetoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano związek 2aq. MS m/e = 363 (M-H).

P r z y k ł a d 62m

Wytwarzanie związku 2ar

Ten związek wytworzono takim samym ogólnym sposobem jakim otrzymano związek 2ao lub 1a. Wychodząc z 5-dietyloaminoetylooksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano tytułowy związek. MS m/e = 392 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 62n

Wytwarzanie związku 2as

Ten związek wytworzono takim samym ogólnym sposobem jakim otrzymano związek 2ao lub 1a. Wychodząc z 5-dimetyloaminoetylooksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano tytułowy związek. MS m/e = 378 (M+H).

P r z y k ł a d 62o

Wytwarzanie związku 2at

Ten związek wytworzono takim samym ogólnym sposobem jakim otrzymano związek 2ao lub 1a. Wychodząc z 5-morfolinoetoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano tytułowy związek. MS m/e = 406 (M+H).

P r z y k ł a d y 62p-62x

Dane dla związków 2au-2bc

T a b l i c a 9

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
1	2	3
62p	2au	333 (M-H)^-
62q	2av	303 (M+H)+
62r	2aw	305 (M-H)
62s	2ax	319 (M-H)^-
621	2ay	279 (M+H)+

PL 226 805 B1 cd tablicy 9

1	2	3
62u	2az	303 (M-H)^-
62v	2ba	361 (M-H)'
62w	2bb	347 (M-H)·
62x	2bc	314(M-H)

P r z y k ł a d 62y

Wytwarzanie związku 2bd

Przeprowadzono karboksylowanie metodą Neubert'a i Fishel'a [Org. Synth. Col. tom 7, 420-424 (1990)]. Do mieszanej zawiesiny chlorku glinu (1,50 g, 11,3 mmola) w 1,2-dichloroetanie (20 ml) w temperaturze 20°C dodano chlorek oksalilu (1,0 ml, 1,45 g, 11,4 mmola). Po 1 minucie dodano związek 1a (1,00 g, 3,62 mmola) i mieszaninę mieszano przez 40 minut, następnie wylano do 20 g lodu z wodą (zaobserwowano wydzielanie się gazu) i mieszaninę mieszano przez 10 minut. Osad zebrano metodą filtracji próżniowej i przepłukano wodą, 1M HCl i wodą, a następnie osad osuszono, uzyskując 1,11 g (95% wydajność) surowego związku 2bd, zanieczyszczonego w 17% dimerycznym ketonem. Czystą próbkę związku 2bd otrzymano zawieszając produkt w rozcieńczonym wodnym roztworze Na2CO3 i filtrując. Następnie, zawiesinę zakwaszono HCl. Po kilku dniach uzyskano żel, zawierający stały osad, który zebrano i osuszono. MS m/e 319 (M-H)^-; ¹HNMR (DMSO-d6) δ 2,29 (2H, m), 3,18 (2H, t), 3,26 (2H, t), 7,62 (1H, d), 8,11 (1H, d), 9,48 (1H, s), 11,02 (1H, s), 12,27 (1H, s).

P r z y k ł a d y 62z-62ad

Dane dla związków 2be-2bi

T a b l i c a 10

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
62z	2be	320 (M+H)
62aa	2bf	289(M-H)
62ab	2bg	392 (M+H)+
62ac	2bh	318(M-H)
62ad	2bi	333(M-H)

P r z y k ł a d 62ae

Wytwarzanie związku 2bj

NaBH3CN (60 mg, 0,95 mmola) dodano do roztworu chlorowodorku związku 2p (300 mg, 0,88 mmola) i roztworu formaldehydu (0,10 ml, 37%, 1,23 mmola) w wodzie (6 ml). Po 2,5 godzinie, roztwór zalkalizowano nasyconym roztworem Na2CO3. Osad zebrano, przepłukano wodą i osuszono, uzyskując związek 2bj (207 mg, 71% wydajność). MS m/z 334 (M+H)⁺, 289 (M-(CH3)2N)⁺; NMR (DMSO-d6) δ

2,30 (2H, m), 3,18 (2H, t), 3,26 (2H, t), 4,08 (2H, br), 7,58 (2H, Abq), 8,82 (1H, s), 10,95 (1H, s), 12,01 (1H, s).

P r z y k ł a d y 62af-62as

Ogólna metoda otrzymywania związków 2bk-2bx

T a b l i c a 11

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
1	2	3
62af	2bk	334 (M+H)+
62ag	2bl	390 (M+H)+
62ah	2bm	362 (M+H)+
62ai	2bn	418 (M+H)+

PL 226 805 B1 cd tablicy 11

1	2	3
62aj	2bo	486 (M+H)+
62ak	2bp	362 (M+H)+
62al	2bq	396 (M+H)+
62am	2br	348 (M+H)+
62an	2bs	418 (M+H)+
62ao	2bt	320 (M+H)+
62ap	2bu	348 (M+H)+
62aq	2bv	376 (M+H)+
62ar	2bw	360 (M+H)+
62as	2bx	374 (M+H)+

P r z y k ł a d y 62at-62ba

Ogólna metoda otrzymywania związków 2by-2cf

T a b l i c a 12

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
62at	2by	416 (M+H)+
62au	2bz	448 (M+H)+
62av	2ca	475 (M-H)^-
62aw	2cb	377 (M-H)^-
62ax	2cc	482 (M-H)
62ay	2cd	444 (M-H)^-
62az	2ce	356 (M+Na)
62ba	2cf	336 (M+H)

P r z y k ł a d 62bb

Ogólna metoda otrzymywania związków 2cg

Chlorek oksalilu (0,010 ml, 14,5 mg, 0,114 mmola) dodano do surowego związku 2bd (28 mg, 0,0875 mmola) w DMF (0,28 ml) 0°C. Po 1 godzinie w temperaturze 20°C, nadmiar HCl usunięto w strumieniu azotu i dodano 2-(N,N-dimetyloamino)etyloaminę (24 mg, 0,27 mmola). Po 1 godzinie osad zebrano, osuszono i zawieszono w 0,5 ml 0,1M HCl. Osad (składający się z dimericznego ketonu w surowej substancji wyjściowej) odrzucono i klarowną ciecz liofilizowano, uzyskując chlorowodorek związku 2cg. MS m/z 391 (M+H)⁺; NMR (DMSO-d6) δ 2,31 (2H, m), 2,88 (6H, d), 3,20 (2H, t), 3,27 (2H, t), 7,62 (1H, d), 8,04 (1H, d), 8,71 (1H, szeroki s), 9,37 (1H, s), 9,65 (1H, szeroki s), 11,02 (1H, s), 12,24 (1H, s).

P r z y k ł a d y 62bc-62ca

Ogólna metoda otrzymywania związków 2ch-2df

T a b l i c a 13

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
1	2	3
62bd	2ci	411 (M+H)
62be	2cj	414 (M+H)
62bf	2ck	451 (M+H)

PL 226 805 B1 cd tablicy 13

1	2	3
62bg	2cl	411 (M+H)
62bh	2cm	431 (M+H
62bi	2cn	433(M+H
62bj	2co	376 (M-H)
62bk	2cp	388(M-H)
62bl	2cq	403 (M+H)
62bm	2cr	404 (M+H)
62bn	2cs	388 (M+H)
62bo	2ct	418 (M+H)
62bp	2cu	405 (M+H)
62bq	2cv	425 (M+H)
62br	2cw	439 (M+H)
62bs	2cx	425 (M+H)
62bt	2cy	431 (M+H)
62bu	2cz	392 (M+H)
62bv	2da	392 (M+H)
62bw	2db	446 (M+H)
62bx	2dc	408 (M+H)
62by	2dd	400(M-H)
62bz	2de	333(M-H)
62ca	2df	412 (M+H)

P r z y k ł a d 63

Wytwarzanie związku 3a

Mieszaninę związku 2e (0,03 g, 0,08 mmola), tiomocznika (0,006 g, 0,08 mmola) i etanolu (1 ml) ogrzewano w temperaturze 70°C w uszczelnionej probówce przez 1 godzinę. W czasie oziębiania mieszaniny wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy odpowiednio zimnym etanolem i eterem, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem; uzyskano 0,025 g związku 3a, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,68 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,00 (s, 1H), 7,75 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 7,00 (s, 1H), 3,50 (szeroki, 2H), 3,25 (2 x t, 4H),

2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 375 (M+H).

P r z y k ł a d 64

Wytwarzanie związku 3b

Mieszaninę związku 2e (0,05 g, 0,13 mmola), tioacetamidu (0,01 g, 0,13 mmol) i etanolu (1 ml) ogrzewano w temperaturze 70°C w uszczelnionej probówce przez 1 godzinę. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy odpowiednio zimnym etanolem i eterem, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,025 g związku 3b, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,14 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H),

9,30 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,70 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 374 (M+H).

P r z y k ł a d 65

Wytwarzanie związku 3e

Mieszaninę związku 2e (0,03 g, 0,07 mmola), Boc-L-tiocytrulino-OtBu (0,01 g, 0,13 mmola) i etanolu (1 ml) ogrzewano w temperaturze 70°C w uszczelnionej probówce przez 1 godzinę. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod

PL 226 805 B1 silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,010 g związku 3e, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,23 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 9,20 (s, 1H), 8,20 (szeroki, 3H), 8,00 (d, 1H), 7,80 (szeroki, 1H), 7,50 (d, 1H), 6,80 (s, 1H), 4,00 (m, 1H), 3,50 (szeroki, 2H),

3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,70 (szeroki, 4H); MS m/e 646 (M+H).

P r z y k ł a d 66

Wytwarzanie związku 3c

Mieszaninę związku 3b (0,051 g, 0,136 mmola), N-bromosukcynoamidu (0,027 g, 0,152 mmola) i DMF (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 72 godzin, po czym wylano do zimnego CH3OH (6 ml) i odsączono. Osad przemyto kilka razy zimnym metanolem w niewielkiej ilości i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskano 0,041 g związku 3c, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,90 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00(s, 1H), 10,90 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,60 (s, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,70 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 452 i 454 (M+H dla różnych izotopów bromu).

P r z y k ł a d 67

Wytwarzanie związku 3d

Mieszaninę związku 2f (0,1 g, 0,24 mmola), tiomocznika (0,03 g, 0,4 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez noc. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i eterem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem; uzyskano 0,075 g związku 3d, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 8,07 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,00 (s, 1H), 8,80 (b, 2H), 7,70 (dd, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 389 (M+H).

P r z y k ł a d 68

Wytwarzanie związku 3f

Mieszaninę związku 3e (0,060 g, 0,093 mmola), kwasu trifluorooctowego (1 ml) i wody (2 krople) mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Nadmiar odczynników usunięto i pozostałość roztarto z octanem etylu (5 ml), otrzymując ciało stałe, które poddano filtracji, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,048 g związku 3f, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe. Rt 6,64 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 9,20 (s, 1H), 7,90 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 6,90 (s, 1H), 3,70 (szeroki, 1H), 3,60 (szeroki, 4H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,70 (szeroki, 4H); MS m/e 490 (M+H).

P r z y k ł a d 69

Wytwarzanie związku 3g

Mieszaninę związku 2e (0,053 g, 0,133 mmola), 2-imino-4-tiobiuretu (0,017 g, 0,144 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano przez przez noc w uszczelnionej probówce w temperaturze 70°C. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,055 g związku 3g, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 8,25 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,20 (szeroki, 4H), 8,00 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 7,50 (s, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H); MS m/e 417 (M+H).

P r z y k ł a d 70

Wytwarzanie związku 3h

Mieszaninę związku 2e (0,05 g, 0,126 mmola), metylotiomocznika (0,016 g, 0,133 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 75-80°C przez 1 godzinę. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,03 g związku 3h, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,92 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,10 (s, 1H), 7,80 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 7,00 (s, 1H), 3,75 (szeroki, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 389 (M+H).

P r z y k ł a d 71

Wytwarzanie związku 3i

Mieszaninę związku 2e (0,05 g, 0,126 mmola), acetylotiomocznika (0,012 g, 0,133 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez 1 godzinę. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,044 g związku 3i, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,57 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 12,00 (s, 1H), 11,00 (s,

PL 226 805 B1

1H), 9,30 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 7,40 (s, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,10 (s, 3H). MS m/e 415 (M-H).

P r z y k ł a d 72

Wytwarzanie związku 3j

Mieszaninę związku 2e (0,037 g, 0,093 mmola), N-benzyloksytioglicynoamidu (0,028 g, 0,125 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 75-80°C przez 1 godzinę. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono i przemyto eterem, uzyskując 0,029 g ₁ związku 3j, jako brunatno zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,81 minuty; ¹H-NMR (DMSOd6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,30 (t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,80 (s, 1H), 7,60 (d, 1H),

7,30 (m, 5H), 5,00 (s, 2H), 4,50 (s zeroki, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 545 (M+Na), 523 (M+H).

P r z y k ł a d 73

Wytwarzanie związku 3k

Mieszaninę związku 3j (0,06 g, 0,115 mmola) i 30% HBr w HOAc (0,8 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 30 minut. Nadmiar odczynnika usunięto i pozostałość roztarto z eterem, uzyskując 0,052 g związku 3k, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,36 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,60 (szeroki, 3H), 8,10 (d, 1H), 8,00 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,50 (szeroki, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 389 (M+H).

P r z y k ł a d 74

Wytwarzanie związku 3l

Mieszaninę związku 2e (0,2 g, 5,037 mmola), acetyloguanidyny (0,153 g, 1,51 mmola) i DMF (3 ml) ogrzewano w temperaturze 60°C w uszczelnionej probówce przez 1,5 godziny, zatężono w warunkach wysokiej próżni i roztarto z wodą, uzyskując 0,189 g związku, surowej substancji, którą przemyto gorącym etanolem (3 x 75 ml) i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując ₁

0,039 g związku 3l, jako brunatno zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,41 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 11,80 (s, 1H), 11,60 (s, 1H), 11,30 (s, 1H), 10,80 (s, 1H), 9,10 (s, 1H), 7,80 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 7,20 (s, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,10 (s, 3H). MS m/e 400 (M+H).

P r z y k ł a d 75

Wytwarzanie związku 3m

Do mieszaniny związku 3k (0,015 g, 0,032 mmola) i trietyloaminy (0,007 g, 0,07 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek metanosulfonylu (0,004 g, 0,035 mmola). Mieszaninę mieszano przez 30 minut, wylano na wodą z lodem (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,005 g związku 3m, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,95 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,10 (m, 2H), 7,80 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,50 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,40 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 489 (M+Na), 467 (M+H).

P r z y k ł a d 76

Wytwarzanie związku 3n

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek acetylu (0,007 g, 0,09 mmola). Mieszaninę mieszano przez 30 minut, wylano na wodą z lodem (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,01 g związku 3n, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,31 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9, 30 (s, 1H), 8,70 (t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,80 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,60 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,90 (s, 3H). MS m/e 453 (M+Na), 431 (M+H).

P r z y k ł a d 77

Wytwarzanie związku 3o

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,01 g, 0,094 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano izocyjanian etylu (0 , 0066 g, 0,09 mmola). Mieszaninę mieszano przez 30 minut, wylano na wodą z lodem (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,008 g związku 3o, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,38 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,80 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 7,40 (szeroki, 1H), 6,70 (szeroki, 1H), 4,50 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 3,10 (q, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,00 (t, 3H). MS m/e 482 (M+Na), 460 (M+H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 78

Wytwarzanie związku 3p

Mieszaninę związku 2e (0,05 g, 0,126 mmola), 2-(t-butanosulfonylo)tioacetamidu (0,026 g, 0,132 mmola) i etanolu (2 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez noc. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy octanem etylu i eterem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,02 g związku 3p, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,73 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H),

9,30 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 8,00 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 5,00 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,30 (s, 9H). MS m/e 516 (M+Na), 494 (M+H).

P r z y k ł a d 79

Wytwarzanie związku 3q

Mieszaninę związku 2e (0,05 g, 0,126 mmola), 2-(t-butoksykarbonylo)tioacetamidu (0,024 g, 0,137 mmola) i etanolu (2 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez noc. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy octanem etylu i eterem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,02 g związku 3q, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 14,48 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H),

9,30 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,90 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 5,50 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,20 (s, 9H). MS m/e 496 (M+Na), 474 (M+H).

P r z y k ł a d 80

Wytwarzanie związku 3r

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek izowalerylu (0,011 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,019 g związku 3r, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,25 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (t, 1H), 8, 00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,20 (m, 3H), 2,00 (s zeroki, 2H), 0,90 (d, 6H). MS m/e 495 (M+Na), 473 (M+H).

P r z y k ł a d 81

Wytwarzanie związku 3s

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek propionylu (0,009 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,019 g związku 3s, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,97 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 4H), 1,00 (d, 3H). MS m/e 467 (M+Na), 445 (M+H).

P r z y k ł a d 82

Wytwarzanie związku 3t

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek izobutyrylu (0,010 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,007 g związku 3t, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,52 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (szeroki t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 3,00 (m, 1H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,00 (d, 6H). MS m/e 481 (M+Na), 458 (M+H).

P r z y k ł a d 83

Wytwarzanie związku 3u

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i triety- loaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek butyrylu (0,010 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,019 g związku 3u, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,64 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (szeroki t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,10 (t, 2H), 1,50 (m, 2H), 0,70 (t, 3H). MS m/e 481 (M+Na), 458 (M+H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 84

Wytwarzanie związku 3v

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek walerylu (0,011 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,021 g związku 3v, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,40 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,10 (t, 2H), 1,50 (m, 2H), 1,20 (m, 2H), 0,70 (t, 3H). MS m/e 495 (M+Na), 473 (M+H).

P r z y k ł a d 85

Wytwarzanie związku 3w

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek cyklopropanokarbonylu (0,010 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,017 g związku 3w, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,34 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 9,00 (szeroki t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,75 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,60 (d, 2H), 3,25 (m, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,60 (m, 1H), 0,70 (szeroki, 4H). MS m/e 479 (M+Na), 457 (M+H).

P r z y k ł a d 86

Wytwarzanie związku 3x

Do mieszaniny związku 3k (0,04 g, 0,085 mmola) i trietyloaminy (0,019 g, 0,18 mmola) w DMF (1 ml) w temperaturze pokojowej dodano chlorek cyklopentanekarbonylu (0,012 g, 0,094 mmola). Mieszaninę mieszano przez noc, zatężono na wyparce obrotowej, roztarto z wodą (1 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, po czym osuszono, uzyskując 0,016 g związku 3x, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,59 minuty. ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,70 (szeroki t, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,75 (s, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,50 (d, 2H), 3,25 (m, 4H), 2,60 (m, 1H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,80-1,30 (m, 8H). MS m/e 507 (M+Na), 485 (M+H).

P r z y k ł a d 87

Wytwarzanie związku 3y

Mieszaninę związku 2e (0,042 g, 0,106 mmola), 2-(t-butylokarbonylooksy)tioacetamidu (0,022 g, 0,126 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 75-80°C przez 2 godziny. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono i przemyto kilka razy zimnym etanolem. Połączony przesącz i popłuczyny zatężono w warunkach wysokiej próżni, wytworzono 0,018 g ₁ związku 3y, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 15,67 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,30 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,90 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 5,50 (s, 2H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,20 (s, 9H). MS m/e 472 (M-H).

P r z y k ł a d 88

Wytwarzanie związku 3z

Mieszaninę związku 2e (0,04 g, 0,1 mmol), 2-(metylosulfonylo)tioacetamidu (0,019 g, 0,12 mmola) etanolu (3 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez 2 godziny. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,033 g związku 3z, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,24 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 8,00 (s, 1H), 7,60 (d, 1H), 5,20 (s, 2H), 3,60 (s, 3H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 450 (M-H).

P r z y k ł a d 89

Wytwarzanie związku 3aa

Mieszaninę związku 2e (0,044 g, 0,1108 mmola) izoksazolo-5-tiokarboksyamidu (0,017 g, 0,1328 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w temperaturze 75-80°C w uszczelnionej probówce przez godziny. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,036 g związku 3aa, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 13,77 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,80 (s, 1H), 8,20 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 7,20 (s, 1H), 3,25 (2 x szeroki, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 425 (M-H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 90

Wytwarzanie związku 3ab

Mieszaninę związku 2e (0,044 g, 0,1108 mmola), N-[3,4,5-trihydroksy-6-(hydroksyletylo)tetrahydro-2H-piran-2-ylo]tiomocznika (0,032 g, 0,1344 mmola) i etanolu (3 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 75-80°C przez 2 godziny. W czasie oziębiania wytrącił się osad, który odsączono, przemyto kilka razy zimnym etanolem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,053 g związku 3ab, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,88 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) widmo pierwszego rzędu. MS m/e 537 (M+H).

P r z y k ł a d 91

Wytwarzanie związku 4a

Mieszaninę związku 2e (0,042 g, 0,106 mmola), chlorowodorku estru metylowego 1-proliny (0,028 g, 0,169 mmola) i N-metylomorfoliny (0,032 g, 0,32 mmola) w suchym DMF (3 ml) mieszano w temperaturze 60°C przez 4 godziny, wylano do mieszaniny lodu z wodą (około 20 g) i przesączono.

Przesącz następnie ekstrahowano octanem etylu-THF (1:1, 2 x 20 ml). Połączone warstwy organiczne osuszono (MgSO4) i zatężono, uzyskując pozostałość, którą roztarto z octanem etylu (4 ml), uzyskując ₁

0,008 g związku 4a, żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 8,82 minuty (szeroki); ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,30 (d, 1H), 4,10 (d, 1H), 3,60 (m, 1H), 3,50 (s, 3H), 3,25 (2 x t, 4H), 2,70 (q, 1H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,10 (m, 1H), 1,70 (m, 4H); MS m/e 446 (M+H).

P r z y k ł a d 92

Wytwarzanie związku 4b

Mieszaninę związku 2e (0,1 g, 0,25 mmola), estru tert-butylowego kwasu (S)-pirolidyno-2-karboksylowego (L-Pro-OtBu) (0, 048 g, 0,28 mmola), trietyloaminy (0,028 g, 0,28 mmola) w DMF (2 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, po czym wylano na wodą z lodem (4 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, odpowiednio, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,068 g związku 4b, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,73 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,20 (d, 1H),

7,60 (d, 1H), 4,20 (dd, 2H), 3,50 (m, 1H), 3,30 (m, 1H), 3,25 (2 x t, 4H), 3,00 (m, 1H), 2,80 (m, 1H),

2,25 (szeroki m, 2H), 2,00 (m, 1H), 1,80 (m, 2H), 1,30 (s, 9H). MS m/e 488 (M+H).

P r z y k ł a d 93

Wytwarzanie związku 4c

Mieszaninę związku 4b (0,063 g, 0,13 mmola) i TFA (1 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Nadmiar odczynnika usunięto i pozostałość roztarto z octanem etylu, uzyskując 0,05 g ₁ związku 4c, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,64 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,20 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 4,80 (dd, 2H), 4,20 (szeroki, 1H),

3,50 (szeroki, 1H), 3,40-2,80 (m, 6H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,00 (m, 4H). MS m/e 432 (M+H).

P r z y k ł a d 94

Wytwarzanie związku 4d

Mieszaninę związku 2m (0,02 g, 0,053 mmola), NMM (0,011 g, 0,1 mmola), TBTU (0,034 g, 0,1 mmola) w suchym DMF (2 ml) mieszano przez 5 minut. Do kolby z mieszaniną reakcyjną dodano roztwór H2N(CH2)2NHtBoc (0,01 g, 0,054 mmola) w DMF (1 ml) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc, po czym wylano do wody (5 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto w małej objętości wody i eteru, odpowiednio, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzysku₁ jąc 0,015 g związku 4d, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,19 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 8,00 (szeroki, 1H), 7,50 (d, 1H), 6,70 (szeroki, 1H), 3,40-2,70 (serie m, 8H), 2,50 (m, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,20 (s, 9H). MS m/e 517 (M-H).

P r z y k ł a d 95

Wytwarzanie związku 4e

Mieszaninę związku 4d (0,012 g, 0,02 mmola) i 4N HCl w dioksanie (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 30 minut i odsączono. Pozostałość przemyto w małej objętości dioksanu i eteru, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,008 g związku 4e, jako •1 żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,23 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,30 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 8,20 (szeroki t, 1H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,60 (d, 1H), 3,402,50 (serie m, 12H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 417 (M-H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 96

Wytwarzanie związku 4f

Ten związek wytworzono sposobem podobnym do tego, jaki zastosowano przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, poddano reakcji związek 2m (0,05 g) i morfolinę (0,015 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0,012 g związku 4f, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,84 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,50 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 3,70-3,00 (serie m, 14H), 2,70 (m, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 444 (M-H).

P r z y k ł a d 97

Wytwarzanie związku 4g

Ten związek otrzymano takim samym sposobem, jaki zastosowano przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, związek 2m (0,05 g) poddano reakcji z etanoloaminą (0,011 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0,027 g związku 4g, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,62 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,90 (szeroki, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 (t, 1H), 3,50-3,00 (serie m, 10H), 2,50 (t, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 418 (M-H).

P r z y k ł a d 98

Wytwarzanie związku 4h

Ten związek otrzymano takim samym sposobem, jaki zastosowano przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,05 g) i 1-Pro-OtBu (0,030 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0, 058 g związku 4h, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,58 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 4,60 i 4,20 (2 rotamery m, 1H), 3,70-1,70 (serie m, 16H), 1,50 i 1,30 (2 rotamery s, 9H). MS m/e 528 (M-H).

P r z y k ł a d 99

Wytwarzanie związku 4i

Ten związek otrzymano sposobem jakim wytworzono związek 4d. Zgodnie z tym, związek 2m (0,05 g) poddano reakcji z dietyloamina (0,013 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0,030 g ₁ związku 4i, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 9,95 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50-3,00 (serie m, 10H), 2,70 (m, 2H), 2,20 (m, 2H), 1,20 i 1,00 (2 rotamery t, 6H). MS m/e 430 (M-H).

P r z y k ł a d 100

Wytwarzanie związku 4j

Mieszaninę związku 4h (0,05 g, 0,09 mmola), TFA (1 ml) i H2O (2 krople) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 45 minut. Nadmiar odczynników usunięto i pozostałość roztarto z metanolem. Wytrącone ciało stałe odsączono, przemyto eterem, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,017 g związku 4j, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,99 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H),

4,60 i 4,20 (2 rotamery m, 1H), 3,70-1,70 (serie m, 16H). MS m/e 472 (M-H).

P r z y k ł a d 101

Wytwarzanie związku 4k

Do zawiesiny AICI3 (0,8 g, 0, 006 mola) w 1,2-dichloroetanie (5 ml) w temperaturze 0°C dodano bezwodnik kwasu 2,3-pirazynodikarboksylowego (0,49 g, 0,0033 mola) i mieszaninę mieszano przez 5 minut. Do kolby z mieszaniną reakcyjną powoli dodano zawiesinę związku 1a (0,3 g, 0,0011 mola) w 1,2-dichloroetanie (15 ml). Łaźnię chłodzącą usunięto i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Metodą analizy TLC wykazano w mieszaninie reakcyjnej obecność nie przereagowanych substancji wyjściowych. Mieszaninę reakcyjną ogrzewano następnie w temperaturze 80°C przez 72 godziny, po czym wylano na mieszaninę lodu (około 10 g) i 2N HCl (10 ml) i odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, odpowiednio, po czym osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzysku₁ jąc 0,372 g związku 4k, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,29 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,30 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,20 (s, 1H), 9,00 (s, 2H), 8,00 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 3,25 (2 x m, 4H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 425 (M-H).

P r z y k ł a d 102

Wytwarzanie związku 4l

Mieszaninę związku 2m (0,05 g, 0,133 mmola), hydrazyny (0,006 g) i etanolu ogrzewano w temperaturze 80°C w uszczelnionej probówce przez noc, ochłodzono do temperatury 0°C i odsą50

PL 226 805 B1 czono. Pozostałość przemyto zimnym etanolem i eterem, odpowiednio, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,023 g związku 4l, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 8,03 minuty; ¹H-NMR (DMSO-da) δ 12,00 (s, 1H), 10,90 (s, 1H), 10,80 (s, 1H), 9,10 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,40-3,25 (3 x t, 6H), 2,50 (t, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 371 (M-H).

P r z y k ł a d 103

Wytwarzanie związku 4m

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane przy wytwarzaniu związku 4l.

Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,05 g) i metylohydrazynę (0,012 g) w etanolu, otrzymu₁ jąc 0,017 g związku 4m, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,21 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,10 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,20 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,40-3,25 (m, 6H),

2,60 (t, 2H), 2,50 (s, 3H), 2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 385 (M-H).

P r z y k ł a d 104

Wytwarzanie związku 4n

Do zawiesiny AICI3 (0,667 g, 0,005 mola) w 1,2-dichloroetanie (5 ml) w temperaturze 0°C dodano bezwodnik kwasu glutarowego (0,57 g, 0,005 mola) i mieszaninę mieszano przez 5 minut. Zawiesinę związku 1a (0,276 g, 0,001 mola) w 1,2-dichloroetanie (15 ml) powoli dodano do kolby z mieszaniną reakcyjną. Łaźnię chłodzącą usunięto i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Metodą analizy TLC wykazano w mieszaninie reakcyjnej obecność nieprzereagowanych substancji wyjściowych. Mieszaninę reakcyjną ogrzewano następnie w temperaturze 80°C przez 24 godziny, wylano na mieszaninę lodu (około 10 g) i 2N HCl (10 ml), po czym odsączono. Pozostałość przemyto wodą i eterem, odpowiednio, po czym osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując ₁

0,243 g związku 4n, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 8,84 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,30 (s, 1H), 12,00 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50-3,25 (m, 6H), 2,30 (t, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H), 2,00 (m, 2H). MS m/e 389 (M-H).

P r z y k ł a d 105

Wytwarzanie związku 4o

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami, jak zastosowane przy wytarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,03 g) i L-prolinoamid (L-Pro-NH2) (0,016 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, uzyskując 0, 007 g związku 4o, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,61 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H),

7.50 (d, 1H), 7,20 (d, 1H), 6,80 (s, 1H), 4,40 i 4,20 (2 rotamery m, 1H), 3,70-2,50 (serie m, 10H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,80 (m, 4H). MS m/e 471 (M-H).

P r z y k ł a d 106

Wytwarzanie związku 4p

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami, jak zastosowane przy wytarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,03 g) i piperydynę (0,009 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymano 0,011 g związku 4p, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,61 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H),

3.50 (m, 2H), 3,30-3,00 (m, 8H), 2,60 (m, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,60 (szeroki m, 4H), 1,40 (szeroki m, 2H). MS m/e 442 (M-H).

P r z y k ł a d 107

Wytwarzanie związku 4q

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,1 g) i 4-t-butoksykarbonylopiperyzynę (0,1 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymano 0,112 g związku 4q, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 11,87 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50-2,70 (serie m, 16H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,40 (s, 9H). MS m/e 543 (M-H).

P r z y k ł a d 108

Wytwarzanie związku 4r

Mieszaninę związku 4q (0,1 g, 0,184 mmola) i 4N HCl w dioksanie (3 ml) mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 30 minut i odsączono. Pozostałość przemyto w małej objętości dioksanu i eteru, po czym osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 0,071 g związku 4r, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,68 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 9,30 (2 x szeroki, 2H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,70-2,80 (serie m, 16H),

2,25 (szeroki m, 2H). MS m/e 443 (M-H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 109

Wytwarzanie związku 4s

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,05 g) i heptametyleniminę (0,02 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0,037 g związku 4s, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 12,95 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50 (m, 2H), 3,30-3,00(m, 8H), 2,60 (m, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,80 (szeroki m, 2H), 1,60 (2 x m, 8H). MS m/e 470 (M-H).

P r z y k ł a d 110

Wytwarzanie związku 4t

Ten związek wytworzono takimi samymi metodami jak opisane przy wytwarzaniu związku 4d. Zgodnie z tym, reakcji poddano związek 2m (0,05 g) i pirolidynę (0,013 g) w obecności TBTU i NMM w DMF, otrzymując 0,033 g związku 4t, jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 10,18 minuty; ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,20 (s, 1H), 11,00 (s, 1H), 9,40 (s, 1H), 8,10 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,50 (m, 2H), 3,30-3,00 (m, 8H), 2,60 (m, 2H), 2,25 (szeroki m, 2H), 1,80 (2 x m, 4H). MS m/e 428 (M-H).

P r z y k ł a d 111

Wytwarzanie prekursorów związku 5a

5-cyjano-1,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-4-karboksylan etylu i 4-cyjano-1,2,3,-4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylan etylu

2-(cyklopenten-1-ylo)indol (13,6 g, 74 mmole), cis-3-cyjanoakrylan etylu (17,8 g, 142 mmole) i dibutylohydroksytoluen (70 mg) ogrzewano w temperaturze 180°C w atmosferze azotu w czasie 30 minut. Części lotne usunięto metodą destylacji w kolumnie z wypełnieniem kulkowym w temperaturze 110°C i pod ciśnieniem 0,8 mm, uzyskując 19,7 g związku w postaci bursztynowobrunatnej smolistej substancji. Do produtku dodano eter (50 ml) i otrzymano biały krystaliczny osad, pojedynczego izomeru 4-cyjano-1,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylanu etylu (1,89 g, 8,2% wydajność); temperatura topnienia 192-195°C. NMR (CDCI3) δ 7,91 (s, 1H), 7,46 (d, 1H), 7,34 (d, 1H), 7,12 (m, 2H), 4,31 (d, 1H), 4,32 (m, 2H), 4,20 (d, 1H), 3,46 (t, 1H), 3,30 (q, 1H), 2,80 (m, 1H), 2,3-1,4 (m, 6H), 1,34 (t, 3H). Wartości dla C19H20N2O2:

Obliczone: C-74,00; H-6,54; N-9,08;

Znalezione: C-73,84; H-6,53; N-9,03.

Przesącz poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (500 g) (eter-heksany, 50:50 do 60:40), uzyskując 6,4 g (28% wydajność) diastereomeryczny 5-cyjano-1 ,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-4-karboksylanu etylu w postaci żółtej szklistej substancji, pojedynczego białego krystalicznego izomeru, który (1,07 g, 4,7% wydajność) można wytrącić z eteru (20 ml); temperatura topnienia 164-167°C. MS m/e 309 (M+H)⁺. NMR (CDCI3) δ 8,08 (s, 1H), 7,58 (d, 1H), 7,33 (d, 1H), 7,20 (m, 2H), 4,40 (d, 1H), 4,32 (m, 2H), 3,16 (q, 1H), 3,02 (q, 1H), 2,80 (dd, 1H), 2,1 (m, 3H), 1,9-1,4 (m, 7H), 1,39 (t, 3H). Wartości dla: C19H20N2O2-0,3 Et2O:

Obliczone: C-73,39; H-7,01; N-8,47;

Znalezione: C-73,43; H-6,54; N-8,04.

Dalsze eluowanie (eter-heksany, 60:40) dało powyżej 1,5 g (6,6%) diastereomerycznego 4-cyjano-1,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylanu etylu. MS m/e 309 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 112

Wytwarzanie prekursorów związku 5a

5-cyjano-1,2,3,10-tetrahydrocyklopenta[a]karbazolo-4-karboksylan etylu

DDQ (1,35 g, 5,95 mmola) dodano do roztworu 5-cyjano-1,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-4-karboksylanu (820 mg, 2,66 mmola) w toluenie (12 ml). Roztwór natychmiast zmienił zabarwienie na ciemnobrunatne, po czym roztwór mieszano w temperaturze 60°C przez 3 godziny. Mieszaninę ochłodzono przez noc do temperatury 20°C, po czym odsączono. Osad przepłukano dwukrotnie, stosując heksany i uzyskując 2,04 g związku w postaci zielonego ciała stałego, które zawieszono w metanolu (8 ml), odsączono i osad przepłukano metanolem (3 ml, porcjami) i eterem, uzyskując 603 mg (75% wydajność) produktu w postaci jasnozielonego ciała stałego; temperatura topnienia 233-234°C. NMR (CDCl3) δ 8,80 (d, 1H), 8,20 (s, 1H), 7,52 (m, 2H), 7,38 (t, 1H), 4,52 (q, 2H), 3,42 (t, 2H), 3,19 (t, 2H), 2,31 (kwintet, 2H), 1,51 (t, 3H). Wartości dla: C19H16N2O2-0,2 H2O:

Obliczone: C-74,11; H-5,37; N-9,10;

Znalezione: C-74,03; H-5,06; N-9,04.

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 113

Wytwarzanie związku 5a

5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on 5-cyjano-1,2,3,10-tetrahydrocyklopenta[a]karbazolo-4-karboksylan etylu (950 mg) w DMF (60 ml) uwodorniano pod ciśnieniem 3792, 12 hPa (55 psi) nad niklem Raney'a W2 w czasie 2 tygodni. Ogółem, podczas uwodorniania dodano porcjami 15 g niklu Raney'a aż do zużycia substancji wyjściowej. Katalizator usunięto przez filtrację i DMF odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałe ciało stałe ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną razem z 30 ml wody w czasie 10 minut, a następnie ochłodzono. Osad przepłukano 5 ml acetonu, otrzymując związek (640 mg, 78% wydajność) w postaci białego ciała stałego; temperatura topnienia 326-327°C. NMR (DMSO-d6) δ 11,6 (s, 1H), 7,96 (d, 1H), 7,56 (d, 1H), 7,43 (t, 1H), 7,24 (t, 1H), 4,79 (s, 2H), 3,30 (t, 2H), 3,11 (t, 2H), 2,26 (kwintet, 2H). Wartości dla: C17H14N2O:

Obliczone: C-77,84; H-5,38; N-10,68;

Znalezione: C-77,35; H-5,36; N-10,57.

P r z y k ł a d 114

Wytwarzanie związku 5b

3-bromo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on N-bromosukcynoimid (190 mg, 1,07 mmola) dodano do 5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu (250 mg, 0,954 mmola) rozpuszczonego w DMF (7,5 ml). Po 24 godzinach rozpuszczalnik odparowano i pozostałość ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną wodą (5 ml) w czasie 5 minut. Po oziębieniu do temperatury 20°C, osad zebrano, uzyskując związek (328 mg, 100% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego; temperatura topnienia ~ 350°C (d). MS m/e 341, 343 (M+H)⁺. NMR (DMSO-d6) δ 11,72 (s, 1H), 8,29 (s, 1H), 8,07 (s, 1H),

7,51 (ABq, 2H), 4,80 (s, 2H), 3,32 (t, 2H), 3,20 (t, 2H), 2,30 (kwintet, 2H).

Wartości dla: C17H13N2Obr-0,75 H2O:

Obliczone: C-57,56; H-4,12; N-7,90;

Znalezione: C-57,55; H-3,89; N-8,08.

P r z y k ł a d 115

Wytwarzanie związku 5c

3-cyjano-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on Tetrakis(trifenylofosfino)pallad (70 mg, 0,061 mmola) dodano w atmosferze azotu do mieszaniny

3-bromo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu (140 mg, 0,42 mmola) i Zn(CN)2, (100 mg, 0,85 mmola) zawieszonego w DMF (2 ml). (Patrz D. M. Tschaen, R. Desmond, A. O. King, M. C. Fortin, B. Pipik, S. King i T. R. Verhoeven. Synth. Commun. 1994, 24, 887). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze 125°C przez 2 godziny, ochłodzono do temperatury 20°C, następnie przesączono poprzez mieszaninę ziemii okrzemkowej i żelu krzemionkowego. Przesącz rozcieńczono trzema objętościami wody. Osad zebrano i dwukrotnie roztarto z eterem, uzyskując związek (116 mg, 99% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego; temperatura topnienia 369-370°C. NMR (DMSO-d6) δ 12,19 (s, 1H), 8,49 (s, 1H), 8,40 (s, 1H), 7,80 (d, 1H), 7,69 (d, 1H), 4,85 (s, 2H), 3,30 (t, 2H), 3,12 (t, 2H), 2,26 (kwintet, 2H). MS m/e 288 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 116 Wytwarzanie związku 5d

3-cyjano-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on (95 mg, 0,33 mmola) rozpuszczono w DMF (3 ml) i uwodorniano pod ciśnieniem 3792,12 hPa (55 psi), w czasie 20 godzin nad świeżo wytworzonym (R. Mozingo, Org. Synth Col. 1955, 3, 181-183) niklem Raney'a W-2 (310 mg). Katalizator usunięto i rozpuszczalnik odparowano, uzyskując pozostałość, którą zawieszono w wodzie, uzyskując surowy produkt (58 mg, 60% wydajność). NMR (DMSO-d6) δ 11,59 (s, 1H), 8,29 (s, 1H), 7,96 (s, 1H), 7,53 (ABq, 2H), 4,75 (s, 2H), 4,00 (s, 2H), 3,35 (t, 2H), 3,18 (t, 2H), 2,25 (kwintet, 2H). MS m/e 275 (M+H-NH3)⁺, 292 (M+H)⁺. Część surowego produktu (12 mg) zmieszano z 0,1M HCl (120 ml) i przesącz liofilizowano, uzyskując chlorowodorek (9 mg).

P r z y k ł a d 117 Wytwarzanie związku 5e

3-metylo-5 ,7,8,9, 1 0 , 1 1 -heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on Tetrakis(trifenylofosfino)pallad (14 mg, 0,012 mmola) dodano w atmosferze azotu do mieszaniny 3-bromo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu (59 mg, 0,17 mmoPL 226 805 B1 la) i tetrametylocyny (38 mg, 0,20 mmola) w DMF (2 ml). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze 140°C przez 4 godziny, ochłodzono do temperatury 20°C, następnie przesączono poprzez mieszaninę ziemii okrzemkowej i żelu krzemionkowego. Rozpuszczalnik odparowano z przesączu. Produkt w postaci żółtego ciała stałego, izolowano metodą chromatografii (EtOAc-EtOH, 75:25). MS m/e 277 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 118

Wytwarzanie związku 5f

3-[(bis(t-butoksykarbonylo)-L-lizylo)aminometylo]-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklo-pent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7 (6H)-on

Sól dicykloheksyloaminowa di(Boc)-L-lizyny (70 mg, 0,133 mmol), hydrat HOBT (15 mg, 0, 098 mmola) i odczynnik BOP (60 mg, 0,136 mmola) dodano do 3-(aminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu (25 mg, 0,0859 mmola) rozpuszczonego w DMF (0,6 ml).

Po 5 godzinach dodano wodę (2,5 ml). Osad zawieszono w octanie etylu (10 ml) i uzyskany przesącz przepłukano 1M HCl, wodą i nasyconym roztworem Na2CO3, a następnie nasyconym roztworem NaCl.

Nastęnie, rozpuszczalnik odparowano i po chromatografii (EtO-Ac-EtOH 100:0 to 95:5) uzyskano produkt w postaci jasnożółtego ciała stałego (12 mg, 22% wydajność). MS m/e 620 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 119

Wytwarzanie związku 5g

Dichlorowodorek 3-(L-lizyloaminometylo)-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]-karbazolo-7(6H)-onu

Grupy Boc związku 5f zhydralizowano 2M HCl w dioksanie, uzyskując związek w postaci beżowego ciała stałego (94% wydajność). NMR (DMSO-d6) δ 11,67 (s, 1H), 9,70 (t, 1H), 8,45 (szeroki s, 3H), 8,37 (s, 1H), 8,05 (szeroki s, 3H), 7,87 (s, 1H), 7,52 (d, 1H), 7,47 (d, 1H), 4,75 (s, 2H), 4,00 (d, 2H), 3,86 (m, 1H), 3,32 (t, 2H), 3,12 (t, 2H), 2,79 (m, 2H), 2,25 (kwintet, 2H), 1,85 (m, 2H), 1,78 (m, 2H), 1,45 (m, 2H). MS m/e 420 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 120

Wytwarzanie związku 6a

5,6,7,10-tetrahydropirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on

Ten związek otrzymano ze 2-winyloindolu (U. Pindur i M. Eitel, Helv. Chim. Acta, 1988, 71, 1060; M. Eitel i U. Pindur, Synthesis 1989, 364-367) sposobem podobnym, do wykorzystanego w syntezie związku 1a. NMR (DMSO-d6) δ 12,10 (szeroki s, 1H), 11,15 (szeroki s, 1H), 8,83 (d, 1H), 7,94 (m, 2H), 7,60 (m, 2 H), 7,32 (t, 1H). MS m/e 237 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 121

Wytwarzanie związku 6b

8,9-dimetylo-5,7-dihydropirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7(10H)-dion

2-(but-2-yn-2-ylo)indol (87 mg, 0,51 mmola, wytworzony według M. Eitel i U. Pindur, Synthesis, 1989, 364-367) mieszano z maleimidem (97 mg, 1,0 mmola) i ogrzewano w uszczelnionej probówce w temperaturze 190-200°C przez 0,5 godziny. Mieszaninę ochłodzono do temperatury pokojowej i uzyskane ciało stałe przemyto gorącą wodą (10 x 5 ml), uzyskując produkt addycji Dielsa-Aldera (91 mg, 68%, MS m/e 267 (M-H)^-). Addukt osuszano pod silnie zmniejszonym ciśnieniem przez 3 godziny, po czym dodano do roztworu DDQ (2,5 równoważnika w 5 ml toluenu). Ciemnobrunatny roztwór mieszano w temperaturze 40°C przez 7 godzin i w temperaturze 20°C przez noc, następnie odparowano do suchej masy. Pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przemyto nasyconym roztworem NaHCO3 (5 x 5 ml), H2O, nasyconym roztworem NaCl i osuszono nad MgSO4. Surowy produkt roztarto z EtOAc, uzyskując 17 mg (28%) produktu w postaci żółtego ciała stałego. ¹H NMR (DMSO-d6) δ 11,72 (s, 1H), 10,98 (s, 1H), 8,76 (d, 1H), 7,54 (d, 1H), 7,48 (t, 1H), 7,23 (t, 1H), 2,69 (s, 3H), 2,53 (s, 3H). MS m/e 263 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 122

Wytwarzanie związku 6e

Ten związek wytworzono takim samym sposobem, jak związek 1k z tym, że zastosowano związek 2a jako substancję wyjściową. Związek 6e otrzymano jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,77 minuty; ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,60 (s, 1H), 8,80 (s, 1H), 8,60 (szeroki, 3H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,70 (d, 1H), 7,60 (d, 1H), 5,00 (szeroki, 1H), 3,25 (m, 4H), 2,70 (szeroki, 2H), 2,25 (m, 2H), 2,00-1,70 (serie m, 6H). MS m/e 483 i 485 (M+2H dla izotopów bromu).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 123

Wytwarzanie związku 6f

Ten związek wytworzono takim samym sposobem, jak związek 1k, z tym, że zastosowano związek 2b jako substancję wyjściową. Związek 6f otrzymano jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 7,13 minuty; ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,60 (s, 1H), 8,80 (s, 1H), 8,60 (szeroki, 3H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,70 (dd, 2H), 5,00 (szeroki, 1H), 3,25 (m, 4H), 2,70 (szeroki, 2H), 2,25 (m, 2H), 2,00 (2 x szeroki, 2H), 1,50 (szeroki m, 4H). MS m/e 439 i 441 (M+2H, dla izotopów chloru).

P r z y k ł a d 124

Wytwarzanie związku 6g

Ten związek wytworzono takim samym sposobem, jak związek 1k, z tym, że zastosowano związek 2c jako substancję wyjściową. Związek 6g otrzymano jako żółto zabarwione, bezpostaciowe ciało stałe; Rt 6,72 minuty; ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,50 (s, 1H), 8,60 (szeroki, 3H), 8,50 (d, 1H), 8,00 (szeroki, 3H), 7,70 (m, 1H), 7,50 (t, 1H), 5,00 (szeroki, 1H), 3,25 (m, 4H), 2,70 (szeroki, 2H), 2,25 (m, 2H), 2,00 (2 x szeroki, 2H), 1,50 (szeroki m, 4H). MS m/e 423 (M+2H).

P r z y k ł a d 125

Wytwarzanie związku 6h

6-formylo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-on

POCI₃ (65,8 mg, 0,43 mmola) i DMF (200 μΙ 2,59 mmola) mieszano przez 30 minut i dodano do 5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu (39 mg, 0,15 mmola) zawieszonego w DMF (200 μβ. Po wymieszaniu w czasie 1 godziny w temperaturze 20°C, a następnie 1 godziny w temperaturze 60°C, dodano 4 ml wody. Osad (36 mg) zebrano i ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną z acetonem (40 ml). Przesącz odparowano, otrzymując produkt (18 mg, 42% wydajność) w postaci żółtobrunatnego ciała stałego; temperatura topnienia > 300°C. MS m/e 289 (M-H)^-. NMR (DMSO-d6) δ 11,6 (szeroki s, 1H), 9,22 (s, 1H), 8,02 (d, 1H), 7,56 (d, 1H), 7,43 (t, 1H), 7,24 (t, 1H), 5,20 (s, 2H).

P r z y k ł a d 126

Wytwarzanie związku 6i

Dichlorowodorek 3-bromo-11-L-lizylo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu

Pochodną bis (t-butoksykarbonylo)lizylu wytworzono ze związku 5b takim sposobem, jak związek 1k i oczyszczono metodą chromatografii (CH2Cl2-etoAc 75:25), uzyskując pomarańczowożółte szkło. Grupy Boc zhydralizowano traktując produkt 2M HCl w dioksanie przez 2,5 godziny, uzyskując związek w postaci brązowego ciała stałego. Rt 8,43 minuty. MS m/e 469 i 471 (M+H)⁺, 341 i 343 (M+H-lizylo)⁺.

P r z y k ł a d 127

Wytwarzanie związku 6j

Dichlorowodorek 3-cyjano-11-L-lizylo-5,7,8,9,10,11-heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu

Pochodną bis (t-butoksykarbonylo)-lizylu wytworzono ze związku 5c takim sposobem, jak związek 1k. Grupy Boc zhydralizowano, traktując związek 2M HCl w dioksanie przez 2,5 godżiny i uzyskano produkt. Rt 7,40 minuty. MS m/e 416 (M+H)⁺, 310 (M+H-lizylo)⁺.

P r z y k ł a d 127a-127f

Dane dla związków 6k-6p

T a b l i c a 14

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
127a	6k	325 (M-H, +Na)
127b	6l	275 (M-CH2OH)
127c	6m	334 (M+H+)
127d	6n	290 (M-H)^-
127e	60	321 (M-H)
127f	6p	364 (M+H)+

PL 226 805 B1

P r z y k ł ad 128

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

2-(cyklopenten-1-ylo)pirol i 3-(cyklopenten-1-ylo)pirol

Wykorzystano, poddaną modyfikacji, przedstawioną uprzednio procedurę (M. Tashiro, Y. Yiru i O. Tsuge, Heterocycles, 1974, 2, 575-584). Pirol (20 g, 300 mmola) i 1-(cyklopentan-1-ylo)pirolidynę (20 g, 150 mmola, świeżo wytworzoną z cyklopentanonu i pirolidyny jak opisano w (M. E. Kuehne, J. Amer. Chem. Soc, 1989, 81, 5400-5404)) ogrzewano w temperaturze 145°C przez 5 godzin. Lotne składniki oddestylowano w temperaturze 40-45°C i pod ciśnieniem 12 mm Hg, następnie produkt destylowano stosując kolumnę z wypełnieniem kulkowym w temperaturze 100-140°C i pod ciśnieniem 1 mm Hg, uzyskując 12,9 g (65%) mieszaninę izomerów 2- i 3- w stosunku 2:1. Próbki w analityczne otrzymano metodą chromatografii (heksany-eter, 90:10 do 85:15).

Uzyskano 2-(cyklopenten-1-ylo)pirol w postaci białego ciała stałego (ciemniejącego na powietrzu); temperatura topnienia 68-71°C. NMR (CDCl3) δ 8,24 (szeroki s, 1H), 6,74 (s, 1H), 6,21 (s, 1H), 6,17 (s, 1H), 5,73 (s, 1H), 2,64 (t, 2H), 2,51 (t, 2H), 1,99 (kwintet, 2H). Wartości dla: C9H11N-0,2H2O:

Obliczone C-79,02; H-8,40; N-10,24;

Znalezione: C-79,00; H-8,12; N-10,09.

Otrzymano 3-(cyklopenten-1-ylo)pirol w postaci jasnożółtego oleju (szybko ciemniejącego na powietrzu). NMR (CDCI3) δ 8,10 (szeroki s, 1H), 6,74 (s, 2H), 6,37 (s, 1H), 5,82 (s, 1H), 2,58 (t, 2H), 2,45 (t, 2H), 1,99 (kwintet, 2H).

P r z y k ł a d 129

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

2-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirol i 3-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirol

Wodorek sodu (7,0 g, 60% oleju mineralnego, 176 mmola) przepłukano w heksanie, po czym mieszaninę zawieszono w eterze (150 ml) i ochłodzono do temperatury 0°C. Dodano chlorek triizopropylosililu (23,3 g, 121 mmola), 2:1 mieszaninę 2-(cyklopenten-1-ylo)pirolu i 3-(cyklopenten-1-ylo)pirolu (3,0 g, 22,5 mmola) i DMF (2 ml). Mieszaninę mieszano pod chłodnicą zwrotną. Po zaprzestaniu wydzielania się wodoru, mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 20°C przez 1 godzinę. Mieszaninę wylano do wody z lodem, przepłukano wodą i nasyconym roztworem NaCl, osuszono i zatężono, uzyskując pochodną triizopropylosililu (35,0 g, wydajność surowego produktu 104%). izomer-2: NMR (CDCI3) δ 6,83 (s, 1H), 6,26 (s, 1H), 6,19 (s, 1H), 5,70 (s, 1H), 2,66 (t, 2H), 2,48 (t, 2H), 1,94 (kwintet, 2H), 1,53 (m, 3H), 1,11 (d, 18H). NMR izomeru-3 jak opisał A. P. Kozikowski i X.-M. Cheng w J. Org. Chem. 1984, 49, 3239-3240.

P r z y k ł a d 130

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

1-(triizopropylosililo)-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]-indolo-4,5-dikarbokslan dimetylu

2:1 mieszaninę 2-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirolu i 3-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo) pirolu (6,2 g, 21,4 mmola) i acetylenodikarboksylanu dimetylu (6,2 g, 43,7 mmola) ogrzewano w temperaturze 110°C przez 22 godziny. Dodano więcej acetylenodikarboksylanu dimetylu (6,2 g, 43,7 mmola) i ogrzewanie kontynuowano przez 6 godzin. Uzyskany pomarańczowobrunatny olej rozpuszczono w eterze (25 ml), następnie potraktowano heksanami (50 ml). Taką obróbkę osadu powtórzono 3 razy. Połączone, rozpuszczalne frakcje eteru i heksanu odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, następnie ogrzewano pod zmniejszonym ciśnieniem w celu usunięcia nadmiaru acetylenodikarboksylanu dimetylu. Pozostałość (3,3 g) poddano chromatografii (heksany-eter 75:25), uzyskując 490 mg (5,3% wydajność) produktu w postaci jasnopomarańczowego oleju. Taki sam produkt otrzymano z 10% wydajnocią, z czystego 2-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirolu. NMR (CDCI3) δ 7,44 (d, 1H), 7,05 (d, 1H), 3,97 (s, 3H), 3,92 (s, 3H), 3,20 (t, 2H), 3,11 (t, 3H), 2,09 (kwintet, 2H), 1,70 (septet, 3H), 1,14 (d, 18H). MS m/e 430 (M+H)⁺. Wartości dla: C24H35NO4Si-0,5 H2O:

Obliczone: C-65,71; H-8,27; N-3,19;

Znalezione: C-65,51; H-8,14; N-2,83.

P r z y kł a d 131

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

1-(triizopropylosililo)-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent-[g]indolo-4,5-dikarboksylan dietylu

2:1 mieszaninę 2-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirolu i 3-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triozopropylosililo)pirolu (1,16 g, 4,01 mmola) i fumaranu dietylu (0,75 g, 4,36 mmola) ogrzewano w atmosferze azotu w temperaturze 150°C przez 64 godziny, uzyskując surowy produkt addycji Diel56

PL 226 805 B1 sa-Aldera w postaci bursztynowego oleju. Czysty produkt addycji Dielsa-Aldera może być wydzielony metodą chromatografii fii na żelu krzemionkowym (heksany-eter 90:10). NMR (CDCI3) δ 6,68 (d, 1H), 6,16 (d, 1H), 4,20 (m, 4H), 3,95 (d, 1H), 2,91 (t, 2H), 2,49 (m, 1H), 2,09 (m, 1H), 1,73 (m, 2H), 1,48 (septet, 3H), 1,30 (2t, 6H), 1,27 (d, 9H), 1,07 (d, 9H). MS m/e 462 (M+H)⁺. DDQ (2,2 g, 9,7 mmola) dodano w trzech częściach do roztworu benzenu (16 ml) surowego produkt addycji Dielsa-Aldera w temperaturze 50°C aż do wykorzystania substancji wyjściowej (TLC i NMR). Po 8 gozinach, mie_® szaninę przesączono przez celit^®. Osad przepłukano benzenem, a przesącz odparowano, uzyskując

1,52 g związku w postaci czarngo ciała stałego, które poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (heksany-eter od 15:85 do 20:80), uzyskując związek (380 mg, 21% wydajność, 35% wydajność z izomeru-2) w postaci bezbarwnego oleju. NMR (CDCI3) δ 7,42 (d, 1H), 7,05 (d, 1H), 4,40 (2q, 4H), 3,20 (t, 2H), 3,12 (t, 2H), 2,17 (kwintet, 2H), 1,67 (septet, 3H), 1,39 (t, 3H), 1,36 (t, 3H), 1,20 (d, 18H). MS m/e 458 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 132

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylan

Mieszaninę 1-(triizopropylosililo)-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylanu dietylu (400 mg, 0,875 mmola) i 10 M NaOH (0,4 ml) w etanolu (5 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu przez 3 godziny. Rozpuszczalnik odparowano i brunatną pozostałość rozpuszczono w wodzie i ekstrahowano trzy razy eterem. Warstwę wodną zakwaszono HCl i ekstrahowano 3 razy EtOAc, następnie połączone organiczne ekstrakty osuszono nad MgSO4, uzyskując surowy produkt (205 mg, 96%) w postaci brunatnego ciała stałego; temperatura topnienia 311-312°C. NMR (DMSO-d6) δ 12,55 (szeroki s, 2H), 11,37 (s, 1H), 7,43 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 3,08 (t, 2H), 3,02 (t, 2H), 2,14 (kwintet, 2H). Wartości dla: C13H11NO4:

Obliczone: C-63,67; H-4,52; N-5,71;

Znalezione: C-63,15; H-4,46; N-5,39.

Hydroliza estru dimetylowego z NaOH we wrzącym metanolu w czasie 3 dni dała taki sam produkt.

P r z y k ł a d 133

Wytwarzanie prekursorów związku 8b bezwodnik 1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowy

Zawiesinę dikwasu (184 mg) w bezwodniku octowym (3 ml) ogrzewano w temperaturze 73°C przez 1 godzinę, następnie ochłodzono do temperatury 0°C. Osad zebrano i przemyto 2 ml eteru, uzyskując związek w postaci żółtego ciała stałego (112 mg, 66%); temperatura topnienia 320°C (sublimuje). NMR (CD3COCD3) δ 7,80 (d, 1H), 6,94 (d, 1H), 3,30 (t, 2H), 3,24 (t, 2H), 2,38 (kwintet, 2H).

P r z y k ł a d 134

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

1-(triizopropylosililo)-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylan dietylu

2:1 mieszaninę 2-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirolu i 3-(cyklopenten-1-ylo)-1-(triizopropylosililo)pirolu (1,16 g, 4,01 mmola) i fumaranu dietylu (0,75 g, 4,36 mmola) ogrzewano w atmosferze azotu w temperaturze 150°C przez 64 godziny, uzyskując surowy produkt addycji DielsaAldera w postaci bursztynowego oleju. Czysty produkt addycji Dielsa-Aldera można wydzielić metodą chromatografii na żelu krzemionkowym (heksany-eter 90:10). NMR (CDCI3) δ 6,68 (d, 1H), 6,16 (d, 1H), 4,20 (m, 4H), 3,95 (d, 1H), 2,91 (t, 2H), 2,49 (m, 1H), 2,09 (m, 1H), 1,73 (m, 2H), 1,48 (septet, 3H), 1,30 (2t, 6H), 1,27 (d, 9H), 1,07 (d, 9H). MS m/e 462 (M+H)⁺. DDQ (2,2 g, 9,7 mmola) dodano w trzech porcjach do benzenowego roztworu (16 ml) surowego produkt addycji Dielsa-Aldera w temperaturze 50°C, aż do zużycia substancji wyjściowej (TLC i NMR). Po 8 godzinach, mieszaninę prze_® sączono przez celit^®. Osad przepłukano benzenem i przesącz odparowano, uzyskując 1,52 g związku w postaci czarnego ciała stałego, które poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (heksany-eter od 15:85 do 20:80), uzyskując związek (380 mg, 21% wydajność, 35% wydajność izomeru-2) w postaci bezbarwnego oleju. NMR (CDCI3) δ 7,42 (d, 1H), 7,05 (d, 1H), 4,40 (2q, 4H), 3,20 (t, 2H), 3,12 (t, 2H), 2,17 (kwintet, 2H), 1,67 (septet, 3H), 1,39 (t, 3H), 1,36 (t, 3H), 1,20 (d, 18H). MS m/e 458 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 135

Wytwarzanie prekursorów związku 8b

1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylan

PL 226 805 B1

Mieszaninę 1-(triizopropylosililo)-1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylanu dietylu (400 mg, 0,875 mmola) i 10M NaOH (0,4 ml) w etanolu (5 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu przez 3 godziny. Rozpuszczalnik odparowano, a brunatną pozostałość rozpuszczono w wodzie i ekstrahowano trzy razy eterem. Warstwę wodną zakwaszono HCl i ekstrahowano 3 razy EtOAc. Połączone organiczne ekstrakty osuszono nad MgSO4, uzyskując surowy produkt (205 mg, 96%) w postaci brunatnego ciała stałego; temperatura topnienia 311-312°C. NMR (DMSO-d6) δ 12,55 (szeroki s, 2H), 11,37 (s, 1H), 7,43 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 3,08 (t, 2H), 3,02 (t, 2H), 2,14 (kwintet, 2H). Wartości dla: C13H11NO4:

Obliczone: C-63,67; H-4,52; N-5,71;

Znalezione: C-63,15; H-4,46; N-5,39.

Hydroliza estru dimetylowego z NaOH we wrzącym metanolu w czasie 3 dni dało taki sam produkt.

P r z y k ł a d 136

Wytwarzanie związku 8b

Imid kwasu 1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego

Mieszaninę heksametylodisilazanu (1,38 ml, 1,06 g, 6,56 mmola) i metanolu (0,135 ml, 107 mg,

3,33 mmola) dodano do bezwodnika kwasu 1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego rozpuszczonego w DMF (3 ml). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze 73°C przez 4 godziny, następnie ochłodzono. Rozpuszczalnik odparowano i pozostałość mieszano z rozcieńczonym HCl. Osad zebrano i przemyto EtOAC, uzyskując związek (132 mg, 88% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego; temperatura topnienia > 350°C. NMR (DMSO-d6) δ 11,81 (szeroki s, 1H), 10,71 (szeroki s, 1H), 7,67 (d, 1H), 6,75 (d, 1H), 3,18 (t, 2H), 3,10 (t, 2H), 2,22 (kwintet, 2H). MS m/e 225 (M-H)^-.

Wartości dla: C13H10N2O2-2H2O:

Obliczone: C-67,94; H-4,46; N-12,19;

Znalezione: C-67,81; H,4,50, N-12,04.

P r z y k ł a d 137

Wytwarzanie związku 8c

Imid kwasu 3-bromo-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego

Bromek pirydyniowy (nadbromek) (60 mg, 0,187 mmola) dodano do zawiesiny imidu kwasu

1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego (40 mg, 0,177 mmola) w DMF (0,9 ml). Po minutach dodano wodę (3,5 ml). Osad zebrano, przepłukano wodą i osuszono, uzyskując zwią ze k (54 mg, 100% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego; temperatura topnienia > 350°C. NMR (DMSO-d6) δ 12,18 (szeroki s, 1H), 10,71 (szeroki s, 1H), 7,83 (d, 1H), 3,18 (t, 2H), 3,10 (t, 2H), 2,22 (kwintet, 2H). MS m/e 303 i 305 (M-H)^-. Analiza dla: C13H9N2O2Br:

Obliczone: C-51,17; H-2,97; N-9,18; Br, 26,19;

Znalezione: C-50,91; H-3,19; N-8,99; Br, 26,40.

P r z y k ł a d 138

Wytwarzanie związku 8d

Imid kwasu 3-cyjano-1 ,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego

Mieszaninę imidu kwasu 3-bromo-1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego (36 mg) i CuCN (31 mg) w DMF (0,4 ml) ogrzewano w temperaturze 155°C przez 4 godziny, po czym ochłodzono do temperatury 20°C. Szary osad, zawierający produkt i sole miedzi poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (2 x 0,5 cm) z DMF. Odparowany eluent ogrzewano z wodą w temperaturze wrzenia w czasie 5 minut i zebrano złoty osad. Wydajność 8 mg, 27%. Temperatura topnienia > 350°C. ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,86 (szeroki s, 1H), 10,94 (s, 1H), 8,55 (s, 1H), 3,17 (m, 4H), 2,24 (kwintet, 2H). MS m/e 250 (M-H)^-. Dodatkowy produkt eluowano DMSO. Analiza dla C14H9N3O2-1,2 H2O:

Obliczone: C-61,63; H-4,21; N-15,40;

Znalezione: C-61,33; H-3,60; N-14,93.

P r z y k ł a d 139

Wytwarzanie związku 8e

Hydrazyd kwasu 1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]indolo-4,5-dikarboksylowego

1-(triizopropylosililo)-1,6,7,8-tetrahydrocyklopent[g]-indolo-4,5-dikarboksylan dimetylu (34 mg,

0,079 mmola) i hydrat hydrazyny (83 mg, 1,23 mmola) ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w etanolu (0,6 ml) przez 24 godziny. Po odparowaniu rozpuszczalnika, pozostałość za58

PL 226 805 B1 wieszono w EtOAc i przepłukano wodą, 1M HCl i nasyconym roztworem NaCl, następnie produkt osuszono. Rozpuszczalnik odparowano i pozostałość zawieszono w chloroformie, uzyskując osad (2 mg,

10% wydajność); temperatura topnienia > 250°C. NMR (aceton-d₆) δ 7,56 (d, 1H), 7,50 (d, 1H), 3,60 (t, 2H), 3,19 (t, 3H), 2,86 (szeroki s, 2H), 2,23 (kwintet, 2H). MS m/e 242 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 139a-139b Dane dla związków 8f-8g

T a b l i c a 15

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
139a	8f	383, 385, 387 (M, -H)^-
139b	8g	250 (M-H)'

P r z y k ł a d 139c

Wytwarzanie związku 8h

2-(1-cyklopentenylo)-1-azaindol (500 mg; 2,72 mmola), maleimid (527 mg; 5,44 mmola) i YbBr3 (113 mg) w toluenie (10 ml) mieszano w temperaturze wrzenia w atmosferze azotu przez 1,5 godziny. Po oziębieniu do temperatury pokojowej produkt zebrano, przemyto metanolem i osuszono, uzyskując 420 mg (55%). MS m/e 380 (M-1). Związek pośredni tetrahydrokarbazol (20 mg, 0,07 mmola) zawieszono w kwasie octowym, dodano DDQ (80 mg, 0,36 mmola) i mieszaninę utrzymywano w temperaturze 55°C przez 12 godzin. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość roztarto z CH3OH i produkt zebrano, uzyskując 16 mg (84%) związku 8h w postaci czerwonawego ciała stałego. ¹H-NMR (DMSO-d6) δ 12,50 (s, 1H), 11,02 (s, 1H), 9,0 (m, 1H), 8,55 (m, 1H), 7,35 (m, 1H), 3,21 (m, 4H), 2,28 (szeroki m, 2H). MS m/e 276 (M-H).

P r z y k ł a d 139d

Wytwarzanie związku 8i

Związek 8h (200 mg) i CH3I (2 ml) w DMF (10 ml) ogrzewano w uszczelnionej probówce reakcyjnej w temperaturze 110°C przez 3 godziny. Po oziębieniu mieszaniny do temperatury pokojowej, produkt wytrącono dodając Et20, po czym zebrano i osuszono, uzyskując związek 8i 300 mg (100%).

MS m/e 294 (M+H).

P r z y k ł a d 139e

Wytwarzanie związku 8j

Roztwór uzyskany według przykładu 1 (100 mg, 0,36 mmola) w THF (10 ml) dodano do BH3THF (1 ml 1 molowy roztwór), a następnie roztwór ogrzewano przez 2 godziny w temperaturze 60°C. Dodano BH3-THF (2 ml) i ogrzewano jeszcze przez 12 godzin. Roztwór zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując ciało stałe. Dodano 2N HCl do pozostałości i całość mieszano przez 2 godziny. Produkt zebrano i osuszono, uzyskując 35 mg (39%) związku w postaci białego ciała stałego. MS m/e 249 (M+H).

P r z y k ł a d 139f

Wytwarzanie związku 8k

Związek 8k wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładzie 139c, uzyskując tytułowy związek MS m/e 301 (M+H).

P r z y k ł a d 140

Wytwarzanie prekursorów związku 11a

4-cyjano-1,2,3,10-tetrahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylan etylu

DDQ (39 mg, 0,17 mmola, 220% molowych) dodano do roztworu 4-cyjano-1,2,3,4,5,10-heksahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylanu etylu (24 mg, 0, 078 mmola) w toluenie (12 ml). Roztwór natychmiast zmienił zabarwienie na ciemnobrunatne, po czym roztwór mieszano w temperaturze 20°C przez 1,5 godziny. Rozpuszczalnik odparowano, a pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przepłukano rozcieńczonym wodnym kwasem askorbinowym i dwukrotnie przepłukano nasyconym roztworem NaHCO3. Odparowanie rozpuszczalnika dało surowy produkt (21 mg), który krystalizowa no z EtOAc, uzyskując związek (9 mg, 38% wydajność) w postaci beżowego ciała stałego; temperatura topnienia 229-231°C. NMR (CDCl3) δ 8,28 (s, 1H), 7,49 (s, 2H), 7,26 (s, 2H), 4,64 (q, 2H), 3,30 (t, 2H), 3,20 (t, 2H), 2,36 (kwintet, 2H), 1,54 (t,3H).

PL 226 805 B1

P r z y k ł a d 141

Wytwarzanie związku 11a

5.7.8.9.10.11- heksahydrocyklopent[a]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H)-on

4-cyjano-1,2,3,10-tetrahydrocyklopenta[a]karbazolo-5-karboksylan etylu (14 mg) w DMF (1,6 ml) uwodorniano pod ciśnieniem 3792, 12 hPa (55 psi) nad niklem Raney'a W-2 (150 mg) przez 2,5 dnia. Katalizator usunięto przez filtrację i DMF odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując związek (12 mg, 100% wydajność) w postaci jasnobrunatnych kryształów. Próbkę krystalizowano z DMF, gotowano z etanolem, następnie ochłodzono i przesączono, uzyskując związek w postaci białawego ciała stałego; temperatura topnienia > 300°C. NMR (DMSO-d6) δ 11,45 (s, 1H), 9,06 (d, 1H), 8,47 (s, 1H), 7,51 (d, 1H), 7,40 (t, 1H), 7,16 (t, 1H), 4,41 (s, 2H), 3,21 (t, 2H), 3,04 (t, 2H), 2,30 (kwintet, 2H). Wartości dla: C17H14N2O:

Obliczone: C-77,84; H-5,38; N-10,68;

Znalezione: C-77,40; H-5,66; N-10,49.

P r z y k ł a d 142

Wytwarzanie związku 11b

5,7,9,10,11,12-heksahydrocykloheksano[a]pirolo[3,4-c]-karbazolo-5(6H),7(8H)-dion

Wytworzono z 2-(cykloheksen-1-ylo)indolu sposobem podobnym, do wykorzystanego w syntezie związku 5a. NMR (DMSO-d6) δ 11,73 (szeroki s, 1H), 10,90 (szeroki s, 1H), 8,77 (d, 1H), 7,58 (d, 1H), 7,51 (t, 1H), 7,27 (t, 1H), 3,22 (t, 2H), 3,03 (t, 2H), 1,90 (m, 2H). MS m/e 289 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 143

Wytwarzanie związku 11c

9-etylo-8-propylo-5,7-dihydropirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7(10H)-dion

Wytworzono z 2-(hept-3-en-3-ylo)indolu według ogólnej metody syntezy 8,9-dimetylo-5,6,7,10-tetrahydropirolo-[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu. Związek oczyszczono metodą preparatywnej TLC (10% CH3OH w CH2CI2), uzyskując 38 mg (40%) produktu. ¹H NMR (CDCI3) δ 11,77 (s, 1H), 10,91 (s, 1H), 8,77 (d, 1H), 7,58 (m, 2H), 7,25 (m, 1H), 3,10-3,30 (m, 4H), 1,56 (m, 2H), 1,05 (t, 3H), 1,16 (t, 3H). MS m/e 305 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 144

Wytwarzanie związku 11d

Związek 11d wytworzono z 2-(cykloheksen-1-ylo)-1-metyloindolu podobnym sposobem, jakim wytworzono związek 1a; temperatura topnienia 242°C. MS m/e 303 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 145

Wytwarzanie związku 11f

5.7.10.11- tetrahydrofuran[a-3,2]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7(9H)-dion

Wytworzono z 2-(2,3-dihydrofuran-4-ylo)indolu według ogólnej metody syntezy 8,9-dimetylo-5,6,7,10-tetrahydropirolo[3,4-c]karbazolo-7(6H)-onu. Otrzymany związek oczyszczono metodą preparatywnej TLC (10% CH3OH w CH2Cl2), uzyskując 0,15 mg (~ 1%) produktu. ¹H NMR (CD3COCD3) δ 9,08 (d, 1H), 7,68 (d, 1H), 7,48 (t, 1H), 7,26 (t, 1H), 3,58 (m, 2H), 2,30 (m, 2H). MS m/e 211 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 146

Wytwarzanie związku 11g

5,7-dihydrofuran[a-3,2]pirolo[3,4-c]karbazolo-5(6H),7(11H)-dion

Wytworzono z 2-(furan-3-ylo)indolu według ogólnej metody syntezy 8,9-dimetylo-5,6,7,10-tetrahydropirolo[3,4-c]karbazolo-7( 6H)onu. Otrzymany związek oczyszczono metodą preparatywnej TLC (10% CH3OH w CH2Cl2), uzyskując 0,57 mg (~ 1%) produktu. ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,0 (s, 1H), 10,9 (s, 1H), 8,9 (d, 1H), 7,9 (d, 1H), 7,8 (d, 1H), 7,6 (d, 1H), 7,58 (t, 1H), 7,26 (t, 1H). MS m/e 275 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 147

Wytwarzanie związku 12a

Do roztworu indolu (10,72 g, 92,5 mmola) w THF (400 ml) w temperaturze -78°C dodano 2,0M n-BuLi (48,0 ml, 96 mmola). Roztwór mieszano przez 25 minut, po czym CO2 barbotowano w czasie 12 minut. Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej i ilość rozpuszczalnika (oraz nadmiar CO2) zmniejszono do 50% na wyparce obrotowej. Dodano THF (200 ml) i roztwór ochłodzono do temperatury -78°C, po czym dodano 1,7 M t-BuLi (54 ml, 91,8 ml). Po wymieszaniu przez 2 godziny, dodano roztwór 4-okso-1-piperydynekarboksylanu benzylu (23,3 g, 99,9 mmola) w THF (30 ml). Po 1 godzinie, reakcję zatrzymano wodą (10 ml) i mieszaninę wylano na 10% wodny roztwór NH4CI (200 ml). Mieszaninę ekstrahowano EtOAc i warstwę organiczną oddzielono, a następnie przemyto solanką. Po

PL 226 805 B1 osuszeniu nad MgSO4, mieszaninę przesączono i odparowano na wyparce obrotowej, uzyskując ciało stałe, które roztarto z eterem (3 x 25 ml) i otrzymano odpowiedni alkohol (18,5 g, 57%).

Do roztworu powyższego adduktu (11,2 g, 32,0 mmola) w acetonie (300 ml) dodano 2N HCl (2,0 ml). Po wymieszaniu przez 3 godziny dodano 2N HCl (1 ml). Po 1 godzinie, dodano nasycony wodny roztwór NaHCO3 i ilość rozpuszczalnika zmniejszono na wyparce obrotowej. Pozostałość ekstrahowano CH2Cl2, przemyto wodą i osuszono nad Na2SO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem, uzyskując odpowiedni dien w postaci białego ciała stałego (9,5 g, 89%).

Mieszaninę powyższego dienu (1,02 g, 3,1 mmola) i maleimidu (0,59 g, 6,1 mmola) w ksylenach (20 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 18 godzin. Ochłodzoną mieszaninę przesączono i ciało stałe przemyto, kolejno: wodą (3 x 20 ml), eterem (3 x 5 ml) i wodą w większej ilości (3 x 10 ml). Po osuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskano cykloaddukt 1,35 g (100%).

Mieszaninę powyższego cykloadduktu (325 mg, 0,76 mmola) i 10% Pd na węglu (375 mg) w eterze dietylowym di(glikolu etylenowego) (10 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 3 godziny. Ochłodzoną mieszaninę przesączono poprzez warstwę celitu i placek filtracyjny przemyto DMF (3 x 15 ml). Przesącz odparowano do suchej masy i uzyskaną pozostałość roztarto z eterem, uzysku₁ jąc tytułowy związek (175 mg, 81%) w postaci jasnozielonego proszku. ¹NMR (DMSO-d6) δ 13,2 (s, 1H), 11,32 (s, 1H), 10,19 (s, 1H), 8,92 (d, J = 7,9, 1H), 8,81 (d, J = 5,8, 1H), 8,51 (d, J = 5,8, 1H), 7,78 (d, J = 7,9, 1H), 7,60 (przybliż, t, J = 7,3, 1H), 7,41 (przybliż, t, J = 7,3, 1H). MS m/e 288 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 148

Wytwarzanie związku 12b

Mieszaninę imidu 12a (28,5 mg, 0,10 mmola), sproszkowanej cyny (31,2 mg, 0,26 mmola), HOAc (4 ml) i stężonego HCl (2 ml) ogrzano do temperatury wrzenia. Dodano cynę w większej ilości: Po 20 godzinach (42,5 mg, 0,35 mmola) oraz po 26 godzinach (65,0 mg, 55 mmola). Roztwór zdekantowano i metaliczną pozostałość przepłukano DMF. Supernatant odparowano i roztarto z wodnym roztworem NaHCO3 i wodą. Uzyskane ciało stałe przeprowadzono w zawiesinę w DMSO i przesączono. Przesącz ekstrahowano EtOAc, następnie przemyto wodą (3 x 10 ml) i osuszono nad MgSO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem uzyskując mieszaninę laktamów (1,1 mg, 4%). NMR (DMSO-d6) δ 13,0 (szeroki s, 1H), 10,4 (s, 0,65 H), 10,13 (s, 0,35 H), 8,88 (d, 0, 35 H), 8,70 (m, 1,65 H), 8,51 (d, 0, 35 H), 8,44 (d, 0,65 H), 8,27 (d, 0,35 H), 8,11 (d, 0,65 H), 7,76 (m, 1H), 7,53 (m, 1H), 7,34 (m, 1H), 4,97 (s, 2H). MS m/e 274 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 149

Wytwarzanie związku 12c

Do mieszaniny hydroksylaktamów 12d (5,2 mg, 0,018 mmola) w CH2Cl2 (4 ml) dodano Et3SIH (123 μΙ) i TFA (297 μβ. Mieszaninę mieszano przez 20 godzin oraz rozpuszczalnik oddzielono od iPrOH na wyparce obrotowej. Produkt roztarto z eterem, otrzymując laktam (2,3 mg, 45%). NMR (DMSO-d6) δ 12,90 (s, 1H), 10,40 (s, 1H), 8,70 (m, 2H), 8,44 (d, J = 5,65, 1H), 8,11 (d, J = 7,8, 1H), 7,76 (d, J = 8,3, 1H), 7,53 (m, 1H), 7,34 (m, 1H), 4,97 (s, 2H). MS m/e 274 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 150

Wytwarzanie związku 12d

Do mieszaniny imidu 12a (28,5 mg, 0,10 mmola) w acetonie (7 ml) dodano jodek izopropylu (200 μβ. Po wymieszaniu przez noc, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość rozpuszczono w CH3OH (10 ml), następnie potraktowano NaBH4 (22,4 mg, 0,59 mmola). Po wymieszaniu przez noc, reakcję zatrzymano 1N HCl (5 ml) i mieszaninę ogrzano do temperatury 50°C. Mieszaninę zobojętniono wodnym roztworem NaHCO3, ekstrahowano EtOAc, następnie przemyto kolejno wodą i solanką, po czym osuszono nad MgSO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej HPLC (25% mieszanina CH3CN/H2O, zawierająca 0,1% TFA), uzyskując hydroksylaktam (7,0 mg, 25%).

¹³C NMR (DMSO-d6) δ 170,5, 148,6, 145,3, 144,0, 140,1, 136,6, 126,7, 124,5, 123,8, 121,9, 121,0, 117,4, 116,1, 116,0, 115,8, 112,4, 78,3. ¹H NMR (DMSO-d6) δ 12,90 (s, 1H), 10,37 (s, 1H), 8,95 (s, 1H), 8,70 (s, 1H), 8,44 (s, 1H), 8,37 (d, J = 7,9, 1H), 7,73 (d, J = 8,2, 1H), 7,52 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 7,33 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 6,63 (d, J = 10,0, 1H), 6,40 (d, J = 10,0, 1H). MS m/e 290 (M+H)⁺i m/e 273 (M-OH)⁺.

P r z y k ł a d 151

Wytwarzanie związku 12e

PL 226 805 B1

Do mieszaniny imidu 12a (50,1 mg, 0,17 mmola) w CH₃CN (5,0 ml) dodano akrylan etylu (50 μΊ) i 1,8-diazabicyklo[5.4.0]undek-7-en (DBU) (50 μΐ). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie 20 godzin, ochłodzono i rozcieńczono wodą (10 ml). Produkt w postaci ciała stałego zebrano metodą filtracji i przemyto 50% wodnym roztworem EtOH (2 x 5 ml) i 95% EtOH (3 x 1 ml), następnie osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (32 mg, 49%). ¹³CNMR (DMSO-d6) δ 171,1, 169,3, 168,8, 149,2, 145,3, 140,7, 138,7, 129,2, 128,1, 125,6, 124,7, 121,8, 121,2, 121,0, 118,3, 116,2, 114,6, 112,8, 60,7, 34,0, 33,2, 14,4. ¹H NMR (DMSO-d6) δ 13,19 (s, 1H), 10,10 (s, 1H), 8,83 (d, J = 8,0, 1H), 8,76 (d, J = 5,8, 1H), 8,42 (d, J = 5,8, 1H), 7,73 (d, J = 8,0, 1H), 7,59 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 7,39 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 4,00 (q, J = 7,1, 2H), 3,88 (t, J = 7,0, 2H), 2,73 (t, J = 7,0, 2H), 1,07 (t, J = 7,1, 3H). MS m/e 388 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 152

Wytwarzanie związku 12f

Do roztworu imidu 12a (28,9 mg, 0,1 mmola) w DMF (2,0 ml) dodano NaH (60%, 5,1 mg, 0,13 mmola). Po wymieszaniu przez 15 minut, dodano (3-bromopropoksy)-t-butylodimetylosilan (30 μθ i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 50°C przez 2 godziny. Roztwór ochłodzono, wylano do 10% wodnego roztworu NH4CI (10 ml), po czym mieszaninę ekstrahowano EtOAc. Warstwę organiczną oddzielono i przemyto, kolejno: wodą, wodnym roztworem NaHCO3 i solanką, po czym osuszono nad Na2SO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość rozpuszczono w CH₃OH (10 ml) i potraktowano chlorkiem acetylu (90 μθ. Po 1 godzinie rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem (2 x 1 ml), osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując produkt (21,7 mg, 57%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,54 (s, 1H), 10,16 (s, 1H), 8,89 (d, J = 9,5, 1H), 8,84 (d, J = 6,7, 1H), 8,71 (d, J = 6,7, 1H), 7,77 (d, 8,2, 1H), 7,63 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 7,43 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 5,00 (m, 1H), 3,72 (t, J = 7,0, 2H), 3,48 (d, J = 7,0, 2H), 1,82 (p, J = 7,4, 2H). MS m/e 404 (M+Na)⁺.

P r z y k ł a d 153

Wytwarzanie związku 12g

Do roztworu imidu 12a (28,9 mg, 0,1 mmola) w DMF (2,0 ml) dodano NaH (60%, 5,1 mg, 0,13 mmola). Po wymieszaniu przez 15 minut, dodano (3-bromoetoksy)-t-butylodimetylosilan (30 μθ i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 50°C przez 2 godziny. Roztwór ochłodzono, wylano do 10% wodnego NH4CI (10 ml) i ekstrahowano EtOAc. Warstwę organiczną oddzielono i przemyto, kolejno: wodą, wodnym roztworem NaHCO3 i solanką, po czym osuszono nad Na2SO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość rozpuszczono w CH3OH (10 ml) i potraktowano AcCl (90 μ^. Po 1 godzinie, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem (2 x 1 ml) i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując produkt (6,5 mg, 20%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,51 (s, 1H), 10,21 (s, 1H), 8,93 (d, J = 8,8, 1H), 8,81 (d, J = 5,7, 1H), 8,52 (d, J = 5,7, 1H), 7,79 (d, 8,8, 1H), 7,62 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 7,43 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 4,87 (m, 1H), 3,75 (m, 2H), 3,67 (m, 2H). MS m/e 332 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 154

Wytwarzanie związku 12h

Do roztworu imidu 12a (28,7 mg, 0,1 mmola) w DMF (2,0 ml) dodano NaH (60%, 5,2 mg, 0,13 mmola). Po wymieszaniu przez 15 minut dodano bromooctan etylu (14 μθ i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 60°C przez 1 godzinę. Ponownie dodano NaH (5,8 mg), a następnie bromooctan etylu (15 pl). Mieszaninę mieszano w temperaturze 60°C przez 1 godzinę. Roztwór ochłodzono, wylano do 10% wodnego roztworu NH4CI (10 ml) i ekstrahowano EtOAc. Warstwę organiczną oddzielono i przemyto kolejno wodą, wodnym roztworem NaHCO3 i solanką i osuszono nad Na2SO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z CH3OH (2 x 1 ml). Produkt osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (18,2 mg, 48%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,35 (s, 1H), 10,16 (s, 1H), 8,83 (m, 2H), 8,52 (d, J = 5,9, 1H), 7,79 (d, J = 8,2, 1H), 7,63 (przybliż. t, J = 8,2, 1H), 7,43 (przybliż. t, J = 8,2, 1H), 4,51 (s, 2H), 4,14 (q, J = 7,1, 2H), 1,20 (t, J = 7,1, 3H). MS m/e 374 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 155

Wytwarzanie związku 12i

Do roztworu imidu 12a (28,7 mg, 0,1 mmola) w DMF (2,0 ml) dodano NaH (60%, 12,8 mg, 0,32 mmola). Po wymieszaniu przez 15 minut, dodano chlorowodorek chlorku 2-pikolilu (19,6 mg, 0,12 mmola) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 65°C przez 3 godziny. Roztwór ochłodzono, wylano do 10% wodnego roztworu NH4CI (10 ml) i produkt zebrano przez filtrację, natępnie przemyto

PL 226 805 B1 ₁ wodą (5 ml) i CH3OH (2 x 1 ml), produkt osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (20,5 mg, 54%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,38 (s, 1H), 10,12 (s, 1H), 8,87-8,80 (m, 2H), 8,50 (s, 1H), 8,41 (s, 1H), 7,76 (m, 2H), 7,61 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 7,47 (d, J = 7,7, 1H), 7,39 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 7,25 (przybliż. t, J = 5,4), 4,99 (s, 2H). MS m/e 379 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 156

Wytwarzanie związku 12j

Do roztworu estru 12e (2,1 mg, 0,005 mmola) w EtOH (4,0 ml) dodano 1 N NaOH (300 μθ i mieszaninę ogrzewano w temperaturze 70°C przez 0,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej. Pozostałość rozpuszczono w wodzie (1 ml) i zakwaszono do pH 3, stosując 1N wodny roztwór HCl. Rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej ₁ i pozostałość roztarto z wodą. Produkt osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (1,1 mg, 56%). ¹H (DMSO-d6) δ 12,78 (s, 1H), 9,35 (s, 1H), 8,78-8,53 (m, 2H), 8,39 (d, J = 5,5, 1H), 8,14 (d, J = 7,9, 1H), 7,70 (d, J = 7,9, 1H), 7,49 (przybliż. t, J = 7,8, 1H), 7,25 (przybliż. t, J = 7,8, 1H), 3,54 (t, J =, 2H), 2,57 (t, J = 7,1, 2H). MS m/e 360 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 157

Wytwarzanie związku 12k

Do mieszaniny imidu 12a (28,9 mg, 0,1 mmola) w CH₃CN (5,0 ml) dodano akrylonitryl (50 μθ i DBU (5 μβ. Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie 15 godzin, ochłodzono i rozcieńczono wodą (10 ml). Produkt w postaci ciała stałego zebrano przez filtrację i przemyto 50% wodnym EtOH (2 x 5 ml) i 95% EtOH (3 x 1 ml). Przesącz odparowano i roztarto z wodą (2 x 1 ml) i eterem (2 x 1 ml), następnie osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (4,0 mg, 12%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,3 (s, 1H), 10,20 (s, 1H), 8,93 (d, J = 7,9, 1H), 8,83 (d, J = 5,8, 1H), 8,53 (d, J = 5,8,1H), 7,80 (d, J = 7,9, 1H), 7,63 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 7,44 (przybliż. t, J = 7,2, 1H), 3,97 (t, J = 7,1, 2H), 3,00 (t, J = 7,0, 2H). MS m/e 341 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 158

Wytwarzanie związków 12l i 12m

Do roztworu imidu z przykładu 12a (28,6 mg, 0,1 mmola) w DMF (2,0 ml) dodano NaH (60%, 5,0 mg, 0,13 mmola). Po wymieszaniu przez 15 minut, dodano chlorek p-(t-butylodimetylosiloksy)benzylu (29,7 mg) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperturze 60°C przez 4 godziny. Roztwór ochłodzono, wylano do wody (5 ml) i przesączono. Ciało stałe rozpuszczono w CH3OH (10 ml) i potraktowano chlorkiem acetylu (50 μβ. Po 1 godzinie rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z CH3OH (2 x 1 ml), uzyskując mono-alkilowany produkt (121), który osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (8,9 mg, 23%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,24 (s, 1H), 10,16 (s, 1H), 9,37 (s, 1H), 8,88 (d, J = 8,0, 1H), 8,78 (s, 1H), 8,47 (d, J = 5,7, 1H), 7,75 (d, J = 8,2,1H), 7,60 (przybliż. t, J = 7,8, 1H), 7,40 (przybliż. t, J = 7,8, 1H), 7,21 (d, J = 8,2, 2H), 6,69 (d, J = 8,2, 2H), 4,72 (s, 2H). Popłuczyny CH3OH odparowano, a pozostałość frakcjonowano metodą preparatywnej HPLC (45% CH3CN/H2O w 0,1% TFA), uzyskując dialkilowany produkt (12 m, 8,2 mg, 16%). ¹H (DMSO-d6) δ 10,28 (s, 1H), 9,36 (s, 2H), 9,14 (d, J = 8,0, 1H), 8,63 (s, 1H), 8,35 (d, J = 5,7, 1H), 7,93 (d, J = 8,4, 1H), 7,66 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 7,49 (przybliż. t, J = 7,4, 1H), 7,22 (d, J = 8,2, 2H), 6,83 (d, J = 8,2, 2H), 6,69 (d, J = 8,2, 2H), 6,61 (d, J = 8,2, 2H), 6,15 (s, 2H), 4,75 (s, 2H).

P r z y k ł a d 159

Wytwarzanie związku 12n

Powtórzono procedurę otrzymywania związku 12a z zastosowaniem 5-metyloindolu zamiast indolu. ¹³CNMR (DMSO-d6) δ 171,3, 170,6, 149,3, 145,1, 139,0, 138,8, 130,6, 130,2, 129,4, 125,8, 124,4, 121,6, 121,1, 119,3, 116,2, 114,2, 112,3, 21,6. ¹H (DMSO-d6) δ 13,07 (s, 1H), 11,27 (s, 1H), 10,12 (s, 1H), 8,75 (d, J = 5,8, 1H), 8,63 (s, 1H), 8,44 (d, J = 5,8, 1H), 7,61 (d, J = 8,3, 1H), 7,39 (d, J = 8,3, 1H), 2,50 (s, 3H).

P r z y k ł a d 160

Wytwarzanie związku 12o

Syntezę związku 12a przeprowadzono, stosując 7-metyloindol zamiast indolu, otrzymując związek 12o. ¹H (DMSO-d6) δ 12,37 (s, 1H), 11,18 (s, 1H), 10,04 (s, 1H), 8,69 (d, J = 5,7, 1H), 8,63-8,50 (m, 2H), 7,29 (d, J = 6,9, 1H), 7,20 (przybliż. t, J = 7,6, 1H), 2,53 (s, 3H). MS m/e 302 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 161

Wytwarzanie związku 12p

PL 226 805 B1

Do mieszaniny imidu 12a (496 mg, 1,73 mmola) w DMF (30 ml) dodano N-bromoimid kwasu bursztynowego (NBS) (341 mg, 192 mmola) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 60°C przez 2 godziny. Ponownie dodano NBS (85 mg, 0,48 mmola) i ogrzewanie kontynuowano przez godzinę. Jeszcze raz dodano NBS (25 mg, 0,14 mmola) i ogrzewanie kontynuowano przez 1 godzinę.

Mieszaninę reakcyjną ochłodzono i rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej. Pozostałość roztarto ₁ z 95% EtOH (3 x 10 ml) i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (479 mg, 76%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,25 (s, 1H), 11,33 (s, 1H), 10,08 (s, 1H), 8,88 (s, 1H), 8,77 (d, J = 5,6, 1H), 8,38 (d, J = 5,6,1H),

7.64 (s,2H).

P r z y k ł a d 162

Wytwarzanie związku 12q

Mieszaninę bromku 12p (17,1 mg, 0,047 mmola), PdCl2(PPh3)2 (3,2 mg, 0,005 mmola), NaOAc (22,5 mg) i metoksyetanolu (2 ml) przepłukano CO i ogrzewano w temperaturze 150°C przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, przesączono poprzez warstwę Celitu stosując CH3OH (3 x 1 ml) i ilość przesączu zmniejszono na wyparce obrotowej. Pozostałość roztarto z wodą (3 x 10 ml), osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem i oczyszczono metodą preparatywnej HPLC (30% CH3CN/H2O w 0,1% TFA, 3,1 mg, 17%) ¹H (DMSO-d6) δ 13,77 (s, 1H), 11,41 (s, 1H), 10,18 (s, 1H), 9,66 (s, 1H), 8,88 (d, J = 5,6, 1H), 8,67 (d, J = 5,6, 1H), 8,21 (d, J = 7,5, 1H), 7,88 (d, J = 7,4, 2H), 4,44 (m, 2H),

3.65 (m, 2H), 3,34 (s, 3H). MS m/e 390 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 163

Wytwarzanie związku 12r

Do mieszaniny imidu 12q (20,1 mg, 0,052 mmola) w THF (2 ml) dodano 2M roztwór LiBH w THF (200 uL). Po 2 godzinach reakcję zatrzymano stosując CH3OH, a następnie wodę i 1N HCl (5 kropli). Mieszaninę zobojętniono z zastosowaniem wodnego roztworu NaHCO3 i ekstrahowano EtOAc. Warstwę organiczną przemyto solanką, osuszono nad Na2SO4 i rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej. Pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej HPLC (25% CH3CN/H2O w 0,1% TFA, 2,0 mg, 10%) ¹H (DMSO-d6) δ 13,18 (s, m), 10,39 (s, m), 8,90 (s, m), 8,85 (s, m), 8, 60 (d, J = 5,6, 1H), 8,32 (d, J = 5,6, 1H), 7,97 (d, J = 7,5, 1H), 7,68 (d, J = 7,4, 2H), 6,44 (d, J = 6,5, 1H), 6,33 (d, J = 6,5, 1H), 4,30 (m, 2H), 3,51 (m, 2H), 3,16 (s, 3H). MS m/e 392 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 164

Wytwarzanie związku 12s

Mieszaninę bromku 12p (21,2 mg, 0,058 mmola), PdCl2(PPh3)2 (4,6 mg, 0,007 mmola), 2-(tributylostannylo)tiofenu (75 μΐ) i DMF (2 ml) ogrzewano w temperaturze 100°C przez 20 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, przesączono poprzez warstwę Celitu stosując DMF (3 x 1 ml) i ilość przesączu zmniejszono na wyparce obrotowej. Pozostałość roztarto z eterem (3 x 3 ml) i pentanem ₁ (10 x 2 ml), następnie osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (8,1 mg, 38%) ¹H (DMSO-d6) δ 13,26 (s, 1H), 11,43 (s, 1H), 10,16 (s, 1H), 9,16 (s, 1H), 8,80 (d, J = 5,7, 1H), 8,47 (d, J = 5,7, 1H), 7,91 (d, J = 8,3, 1H), 7,78 (d, J = 8,3, 2H), 7,53 (d, J = 4,9, 1H), 7,48 (d, J = 3,0, 1H), 7,16 (przybliż. T, J = 2,1, 1H).

P r z y k ł a d 165

Wytwarzanie związku 12t

Mieszaninę bromku 12p (15,1 mg, 0,041 mmola), PdCl2(PPh3)2 (4,6 mg, 0,007 mmola), 2-(tributylostannylo)-1-metylopirolu (55 μΐ) i DMF (2 ml) ogrzewano w temperaturze 100°C przez 3 godziny. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, prze- sączono poprzez warstwę Celitu stosując DMF (3 x 1 ml) i ilość przesączu zmniejszono na wyparce obrotowej. Pozostałość roztarto z eterem (3 x 3 ml) i pentanem (10 x 2 ml) i oczyszczono metodą chromatografii (żel krzemionkowy, 7% CH3OH w CH2Cl2) (3,8 mg, 25%). ¹H (DMSO-d6) δ 13,26 (s, 1H), 11,43 (s, 1H), 10,24 (s, 1H), 9,03 (s, 1H), 8,86 (d, 1H), 8,57 (d, 1H), 7,85 (d, 1H), 7,71 (dd, 1H), 6,91 (s, 1H), 6,24 (dd, 1H), 6,14 (dd, 1H), 3,75 (s, 3H). MS m/e 367 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 166

Wytwarzanie związku 12u

Mieszaninę bromku 12p (21,5 mg, 0,059 mmola), PdCl2(PPh3)2 (4,6 mg, 0,007 mmola), 4-(tributylostannylo)pirydyny (100 μθ i DMF (2 ml) ogrzewano w temperaturze 110°C przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono, przesączono poprzez warstwę Celitu stosując DMF (3 x 1 ml) i ilość przesączu zmniejszono na wyparce obrotowej. Pozostałość oczyszczono metodą chromatografii (żel krzemionkowy, 20% CH3OH w CH2Cl2) (1,8 mg, 8%) ¹H (DMSO-d6) δ 13,18 (s, 1H), 11,20 (s, 1H),

PL 226 805 B1

10,01 (s, 1H), 9,13 (s, 1H), 8,65 (d, 1H), 8,46 (m, 2H), 8,33 (d, 1H), 7,83 (dd, 1H), 7,52 (d 1H), 7,66 (m, 2H). MS m/e 365 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d y 166a-166d Wytwarzanie związku 12v-12y

Następujące związki 12v-12y wytworzono podobnymi sposobami do opisanych w przykładach 147-166.

T a b l i c a 16

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
166a	12v	402 (M+H)
166b	12w	386 (M+H)
166c	12x	427 (M+H)
166d	12y	385 (M+H)

P r z y k ł a d 166e

Dane dla związku 12z ₁

Związek 12z wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładach 147-166. ¹H (DMSO-d₆) δ 13,4 (1H, s), 11,4 (1H, s), 10,2 (1H, s), 9,1 (s, 1H), 8,86 (d, J = 5,7 Hz, 1H), 8,54, (d, J = 5,7 Hz, 1H), 7,84 (s, 1H), 7,83-7,67 (m, 2H), 7,66 (d, J = 15,8, 1H), 7,0 (m, 1H), 6,70 (d, J = 15,8 Hz, 1H).

P r z y k ł a d 166f

Dane dla związku 12aa

Związek 12aa wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładach 147-166. ¹H (DMSO-d6) δ 13,5 (1H, s), 11,4 (1H, s), 10,2 (1H, s), 9,1 (s, 1H), 8,86 (d, J = 5,8 Hz, 1H), 8,53, (d, J = 5,8 Hz, 1H), 8,0-7,3 (m, 2H), 6,98 (m, 1H), 6,4 (d, J = 16,6 Hz, 1H).

P r z y k ł a d 166g

Dane dla związku 12ab

Związek 12ab wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładach 147-166. ¹H (DMSO-d6) δ 13,3 (1H, s), 11,4 (1H, s), 10,2 (1H, s), 9,1 (s, 1H), 8,85 (d, J = 5,6 Hz, 1H), 8,54, (d, J = 5,1 Hz, 1H), 8,01 (d, J = 10,1, 1H), 7,92 (d, J = 16,1 Hz, 1H), 7,84-7,80 (m, 2H), 7,65 (d, J = 8,0, 1H), 7,34 (d, J = 16,1 Hz, 1H), 7,28 (m, 1H).

P r z y k ł a d 166h

Dane dla związku 12ac

Związek 12ac wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładach 147-166. ¹H (DMSO-d6) δ 13,4 (1H, s), 11,4 (1H, s), 10,2 (1H, s), 9,1 (s, 1H), 8,86 (d, J = 5,8 Hz, 1H), 8,61-8,50 (m, 2H), 8,01(d, J = 10,1, 1H), 7,85 (d, J = 10,1, 1H), 7,80-7,25 (m, 5H).

P r z y k ł a d 167

Wytwarzanie związku 13a

Do mieszaniny imidu 12a (28,5 mg, 0,10 mmola) w acetonie (7 ml) dodano jodek metylu (250 μΐ). Po wymieszaniu przez noc, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość rozpuszczono w CH3OH (7 ml) i potraktowano NaBH4 (15,2 mg, 0,4 mmola). Po wymieszaniu przez noc, reakcję zatrzymano 1N HCl (5 ml) i mieszaninę ogrzano do temperatury 50°C. Mieszaninę zobojętniono wodnym roztworem NaHCO3, ekstrahowano EtOAc, przemyto kolejno wodą i solanką i osuszono nad

MgSO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem ₁ (3 x 3 ml) i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (14,9 mg, 49%). ¹H (DMSO-d6) δ 11,8 4 (s, 1H), 10,96 (s, 1H), 8,74 (d, J = 7,8, 1H), 7,54 (d, J = 7,8, 1H), 7,49 (przybliż. t, J = 7,3, 1H), 7,25 (przybliż. t, J = 7,3, 1H), 3,95 (s, 2H), 3,25-3,00 (m, 2H), 2,85-2,65 (m, 2H), 2,41 (s, 3H). MS m/e 306 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 168

Wytwarzanie związku 13b

Do mieszaniny imidu 12a (28,5 mg, 0,10 mmola) w acetonie (7 ml) dodano bromek benzylu (300 μβ. Po wymieszaniu przez noc, rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i pozostałość roztarto z eterem (3 x 2 ml). Ciało stałe rozpuszczono w CH3OH (7 ml) i potraktowano NaBH4 (15,2 mg, 0,4 mmola). Po wymieszaniu przez 3,5 godziny, reakcję zatrzymano 1N HCl (5 ml) i mieszaninę ogrzano do temperatury 50°C. Mieszaninę zobojętniono wodnym roztworem NaHCO3, ekstrahowano EtOAc, przemyto kolejno wodą i solanką i osuszono nad MgSO4. Po filtracji, rozpuszczalnik usunięto

PL 226 805 B1 na wyparce obrotowej i pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej HPLC (45% CH3CN/H2O w 0,1% TFA, 6,5 mg, 17%). ¹H (DMSO-d6) δ 11,87 (s, 1H), 10,93 (s, 1H), 8,74 (d, J = 7,8, 1H), 7,54 (d, J = 7,8, 1H), 7,60-7,20 (serie m, 8H), 4,05 (s, 2H), 3,74 (s, 2H), 3,44-3,10 (m, 2H), 2,85-2,65 (m, 2H). MS m/e 382 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 169

Wytwarzanie związku 14

Benzofuran potraktowano butyiolitem w eterze, a następnie cyklopentanonem. Uzyskany alkohol odwodniono, stosując toluen i kwas sulfonowy w toluenie, uzyskując 2-cyklopenten-1-ylobenzofuran, który potraktowano maleimidem, uzyskując cykloaddukt, który poddano aroraatyzacji działając tetrachloro- chinonem. ¹H (DMSO-d6) δ 11,29 (s, 1H), 8,60 (d, 1H), 7,82 (d, 1H), 7,66 (t, 1H), 7,52 (t, 1H), 3,23 (m, 4H), 2,30 (kwintet, 2H). MS m/e 276 (M-H)^-.

P r z y k ł a d 169a

Wytwarzanie związku 14a

Związek 14a wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładzie 62j, wychodząc z 6-metoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano tytułowy związek MS m/e 305 (m-1)⁺.

P r z y k ł a d 169b

Wytwarzanie związku 14b

Związek 14b wytworzono podobnym sposobem do opisanego w przykładzie 62j, wychodząc z 4-metoksy-2-(1-hydroksycyklopentylo)indolu, uzyskano tytułowy związek. MS m/e 305 (M-H).

P r z y k ł a d 170

Wytwarzanie związku 15 ₁

Ten związek zsyntetyzowano z benzotiofenu takim samym sposobem, jak związek 14. ¹H (DMSO-d6) δ 11,36 (s, 1H), 9,60 (d, 1H), 8,13 (d, 1H), 7,63 (m, 2H), 3,11 (m, 4H), 2,31 (kwintet, 2H). MS m/e 292 (M-H)^-.

P r z y k ł a d y 170a-170n

Wytwarzanie związku 15a-15n

Związek pośredni, węglan: związek 2ao (0,55g, 1,9 mmola) i bis(4-nitrofenylo)węglan (11,4 g, 3,76 mmola) mieszano w uszczelnionej probówce i ogrzewano w temperaturze 140°C przez 20 minut. Ciało stałe roztarto z eterem i zebrano produkt 0,83 g MS m/e 456 (M-H). Karbaminiany: mieszaninę aminy (0,09 mmola) i nitrofenylowęglanu, związku pośredniego (0,18 mmola) w suchym THF (2 ml) w atmosferze azotu ogrzewano w temperaturze 80°C przez 6 godzin. Rozpuszczalnik zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość roztarto z eterem i produkt zebrano.

T a b l i c a 17

Przykład	Związek	Widmo masowe (m/e)
170a	14a	404 (M-H)
170b	14b	417(M-H)
170c	14c	392 (M-H)
170d	14d	442 (M-H)
170e	14e	459(M-H)
170f	14f	425(M-H)
170g	14g	439(M-H)
170h	14h	453(M-H)
170i	14i	425(M-H)
170j	14j	402 (M-H)
170k	14k	404 (M-H)
170l	141	419(M-H)
170m	14m	447(M-H)
170n	14n	439(M-H)

PL 226 805 B1

W opisie zastosowano nazwy i skróty poniżej wymienionych związków chemicznych: 3-aminobenzamidu (3-AB),

1-metylo-4-fenylo-1,2,3,6-tetrahydropirydyna (MPTP),

2,3-dichloro-5,6-dicyjano-1,4-benzochinon (DDQ), dimetylosulfotlenek (DMSO), ditiotreitol (DTT), kwas trichlorooctowy (TCA), solanka buforowana Tris (TBS) kwas (4-(2-hydroksyetylo)-1-piperazynoetanosulfonowy (HEPES), bis(trimetylosililo)acetamid (BSA), adenozynotrifosforan (ATP), kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA), kwas trifluorooctowy (TFA), tetrahydrofuran (THF), dimetyloformamid (DMF), tetrafluoroboran o-(benzotriazol-1-ilo)-N,N,N',N'-tetrametylouroniowy (TBTU), N-metylomorfolina (NMM),

1-etylo-3-(3-dimetyloaminopropylo)karbodiimid (EDCI), hydroksybenzotriazol (HOBt), octan etylu (EtOAc), heksafluorofosforan benzotriazolo-1-yloksytris(dimetyloamino)fosfoniowy (BOP), fluorek tetra-n-butyloamoniowy (TBAF), ester tert-butylowy kwasu (S)-pirolidyno-2-karboksylowego (L- Pro-OtBu), L-prolinoamid (L-Pro-NH2),

1,8-diazabicyklo[5.4.0]undek-7-en (DBU),

N-bromoimid kwasu bursztynowego (NBS), dibutylohydroksytoluen (BHT), glikol etylenowy kwasu tetraoctowego (EGTA).

Claims

1. Związek multicykliczny o wzorze IlIa:

w którym A oznacza C(=O), CH2, CH-OH, CO-NH;

B oznacza C(=O), CH2, CH-OH;

E i F, razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil, podstawiony lub niepodstawiony heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej grupę piperydynową ewentualnie podstawioną przez C1-C6alkil lub benzyl; tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu; niepodstawiony pierścień benzenu;

niepodstawiony pierścień pirydynowy;

₁

PL 226 805 B1

2 3 2 1

R² oznacza atom wodoru, C1-C6alkil, ewentualnie podstawiony OH; J oznacza J³-(J²)n-(J¹)m-, w którym każdy z n i m niezależnie oznacza 0 lub 1;

każdy z J¹ i J² niezależnie oznacza karbonyl, C1-C6alkilokarbonyl, karbonylooksy, sulfonyl, amino, C1-C6alkiloamino, C2-C12dialkiloamino, amido, C1-C6alkiloamido, C2-C12dialkiloamido, C1-C6alkilooksykarbonyloamino, guanidyno, C1-C6alkoksy, fenyloksy, C1-C6alkil, heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej 2-pirolidynyl, fenyl, heteroaryl wybrany z grupy obejmującej pirydyl, pirazynyl, C1-C6alkilosulfonyloamido, fenylosulfonyloamido, grupę aminokwasową wybraną z grupy obejmującej lizynę, β-alaninę i glicynę lub zabezpieczoną grupę aminokwasową, gdzie zabezpieczony aminokwas stanowi lizyna zabezpieczona t-butoksykarbonylem; i ₃

J³ oznacza atom wodoru, atom fluorowca, hydroksy, cyjano, grupę kwasu sulfonowego, karboksy, C1-C6alkil, C1-C6alkilooksykarbonyl, heteroaryl wybrany z grupy obejmującej pirydyl, tienyl, tetrazolil, tiazolil, imidazolil, heterocykloalkil wybrany z grupy obejmującej pirolidynyl, piperydynyl, tetrahydrof uranyl, tetrahydrotienyl, piperazynyl, morfolinyl i oktahydroazocynyl i każdy z X¹ i X² niezależnie oznacza atom wodoru, atom fluorowca, CN lub

X¹ i X² razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: podstawioną lub niepodstawioną grupę fenylową, w której podstawiona grupa fenylowa ma jeden podstawnik J; lub podstawioną lub niepodstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylową ma jeden podstawnik C1-C6alkil; z ograniczeniami, że gdy jeden spośród A i B oznacza grupę C(=O) oraz E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą pierścień benzenu, wówczas drugi z A i B oznacza grupę inną niż C(=O);

przy czym całkowita liczba grup heterocykloalkilowych i heteroarylowych we wszystkich podstawnikach J wynosi nie więcej ni ż 1.

₃

2. Związek według zastrz. 1, w którym J³ oznacza atom wodoru, atom fluorowca, hydroksy, cyjano, grupę kwasu sulfonowego, karboksy, C1-C66alkil, C1-C6alkilooksykarbonyl.

3. Związek według zastrz. 1, w którym E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą C5 cykloalkil.

4. Związek według zastrz. 1, w którym X¹ i X² oznaczają podstawioną lub niepodstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylową ma jeden podstawnik C1-C6alkil.

5. Związek według zastrz. 1, w którym A i B oznaczają niezależnie grupę C(=O) lub CH2.

6. Związek według zastrz. 1, w którym E i F, połączone razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą C5 cykloalkil; X¹ i X² oznaczają podstawioną lub niepodstawioną grupę pirydylową, w której podstawiona grupa pirydylową ma jeden podstawnik C1-C6alkil; oraz A i B niezależnie oznaczają grupę C(=O) lub CH2.

7. Związek według zastrz. 6, w którym A i B oznaczają grupę C(=O).

8. Związek według zastrz. 1 o wzorze IVa:

₃

9. Związek według zastrz. 8, w którym J³ oznacza atom wodoru, atom fluorowca, hydroksy, cyjano, grupę kwasu sulfonowego, karboksy, C1-C6alkil, C1-C6alkilooksykarbonyl.

10. Związek według zastrz. 8, w którym E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil; lub pierścień piperydyny, tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu.

11. Związek według zastrz. 8, w którym E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą niepodstawiony C5 do C6 cykloalkil.

PL 226 805 B1

12. Związek według zastrz. 8, w którym E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: nie podstawiony C5 do C6 cykloalkil; pierścień piperydyny, tetrahydrofuran przyłączony w pozycjach 2 i 3 do pierścienia benzenu.

13. Związek według zastrz. 8, w którym E i F razem z atomami, do których są przyłączone tworzą: nie podstawiony C5 do C6 cykloalkil.

₁

14. Związek według zastrz. 8, w którym V oznacza grupę N(R¹); grupy E i F, połączone razem z atomami, do których są przyłączone tworzą C5 cykloalkil oraz A i B niezależnie oznaczają grupę C(=O) lub CH2.

15. Związek według zastrz. 1 o wzorze:

16. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienna tym, że zawiera związek jak określono w zastrz. 1.

17. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 16, znamienna tym, że zawiera związek jak określono w zastrz. 8.

18. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 16, znamienna tym, że zawiera związek jak określono w zastrz. 15.

19. Związek jak określono w zastrz. 1 albo 8 albo 15, do zastosowania w sposobie:

d) hamowania powstawania nowych naczyń krwionośnych u ssaków,

f) leczenia raka u ssaków.

20. Związek według zastrz. 19, do zastosowania w sposobie leczenia raka u ludzi.