PL199577B1

PL199577B1 - Kosmetyczne emulsje typu olej w wodzie

Info

Publication number: PL199577B1
Application number: PL345923A
Authority: PL
Inventors: Thomas Dietz; Peter Hameyer; Klaus Jenni
Original assignee: Goldschmidt Gmbh
Priority date: 2000-02-19
Filing date: 2001-02-16
Publication date: 2008-10-31
Also published as: EP1125574A2; PL345923A1; ES2242661T3; EP1125574B1; CA2335663C; JP2001247452A; DE50106562D1; ATE298233T1; US7074419B2; CA2335663A1; JP4996014B2; US20010046507A1; EP1125574A3

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie polisiloksanów modyfikowanych eterowo o okre slo- nej budowie do wytwarzania kosmetycznych emulsji olej w wodzie oraz emulsje olej w wodzie, które te substancje zawieraj a. PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy kosmetycznych emulsji typu olej w wodzie, w których zawarte są polisiloksany modyfikowane polieterami o określonej budowie.

Przeważająca część emulsji kosmetycznych i farmaceutycznych występuje w postaci oleju w wodzie, tzn. faza olejowa („faza zdyspergowana) występuje w postaci małych kropelek doskonale rozproszonych w fazie wodnej („faza spójna). Lepkość emulsji, które składają się tylko z wody, oleju i emulgatora i w których zawartość fazy zdyspergowanej leży poniżej 60% wag., jest równa lepkości fazy spójnej, w więc w przypadku emulsji olej w wodzie równa jest lepkości wody. Ze względu na odczucia skórne emulsje kosmetyczne zawierają przeciętnie nie więcej niż 30% fazy olejowej, tzn. także są same przez się ciekłe jak woda. Ponieważ użytkownik z reguły życzy sobie konsystencji od podobnej do płynu kosmetycznego (gęstej cieczy) aż do konsystencji podobnej do kremu (półstałej), a ponadto trwałość emulsji wzrasta z lepkością fazy spójnej, konieczne jest „zagęszczanie emulsji olej w wodzie. Dla tego celu istnieją dwa zasadniczo różniące się sposoby, które także można łączyć między sobą. Jedna z metod opiera się na tym, że określone emulgatory dla oleju w wodzie stosowane do tego celu wraz z tak zwanymi „hydrofilowymi woskami są w stanie tworzyć ciekłokrystaliczne (lamelarne) struktury w fazie spójnej, które łączą się do trójwymiarowej struktury siatkowej, co prowadzi do silnego wzrostu lepkości emulsji a z drugiej strony utrzymuje kropelki oleju w stanie rozdzielonym od siebie i zwiększa w ten sposób trwałość emulsji. Przykłady „hydrofilowych wosków stanowią alkohol stearylowy, kwas stearynowy i stearynian gliceryny.

Inny sposób opiera się na zdolności tak zwanych „hydrokoloidów do pobierania i wiązania wody w ilości wielokrotnie przekraczającej własną masę co prowadzi do zagęszczenia wody. Przykłady takich polimerów organicznych pęczniejących w wodzie stanowią sieciowane poliakrylany (karbomery) i polisacharydy, przykładowo żywica ksantanowa. Wadą tych obu sposobów zagęszczania jest jednak fakt, że stosowane tam substancje podczas lub po nałożeniu emulsji mogą ujemnie oddziaływać na odczucia skórne. Tak więc emulsje, przykładowo, w obecności większych ilości hydrofilowych wosków, z trudnością dają się rozprowadzać i pozostawiają często tępe, woskowate odczucie skórne. Z drugiej strony, takż e „polimery organiczne p ęczniejące w wodzie wykazują wady we własnościach aplikacyjnych. W przypadku karbomerów obserwuje się więc przykładowo tak zwany efekt „Quick-breaking czyli efekt szybkiego rozpadu. Pod tym określeniem rozumie się zjawisko, że przy kontakcie emulsji z elektrolitami skóry emulsja szybko ulega rozdzieleniu, co sprawia, że podczas wcierania obserwuje się „wodny poślizg i często jest on odczuwany jako nieprzyjemny.

W celu wytwarzania emulsji olej w wodzie stosuje się zwykle emulgatory, których wskaźnik HLB leży w zakresie między 8 a 18. Wskaźnik HLB jest wielkością bezwymiarową do charakteryzowania środków powierzchniowo czynnych i opisuje stosunek udziału części hydrofilowej do lipofilowej w cząsteczce (HLB = równowaga hydrofilowo-lipofilowa). Na podstawie licznych doświadczeń Griffin'a (J.Soc.Cosmet.Chem., 1949, 1, 311) stwierdzone zostało, że przykładowo środki powierzchniowo czynne o wskaźniku HLB od 3 do 6 nadają się jako emulgatory woda w oleju, o wskaźniku 6 do 8 jako zwilżacze i związki powierzchniowo czynne a o wskaźniku HLB wyższym niż 8 jako emulgatory olej w wodzie. W najprostszym przypadku wskaź nik HLB wylicza się z procentowego udział u hydrofilowej części emulgatora, przykładowo udziału polietylenoglikolu, dzieląc go przez 5. Tak więc hydrofilowy udział dla produktu przyłączenia 20 moli tlenku etylenu (MG = 880 g/mol) do kwasu stearynowego (284 g/mol) wynosi przykładowo 76% a odpowiadający wskaźnik HLB wynosi 15 (= 76/5). Ta koncepcja wskaźnika HLB pierwotnie ograniczona była do niejonowych substancji nie zawierających żadnych innych atomów poza węglem, wodorem i tlenem. Następnie ta definicja wskaźnika HLB nie obowiązywała dokładnie dla substancji, których część hydrofilowa obok jednostek glikolu etylenowego zawierała także jednostki glikolu propylenowego.

Wadą emulgatorów o wskaźniku HLB znacznie wyższym niż 8 jest to, że są one nie tak łagodne jak emulgatory o niższym wskaźniku HLB. Ponadto, ze względu na wyższą zawartość części hydrofilowej dają się one łatwiej emulgować ponownie, to znaczy można je łatwiej zmyć ponownie ze skóry wodą, co jest przykładowo niepożądane dla preparatów do ochrony przed słońcem, które powinny być odporne na wodę. Odwrotnie, emulgatory o wartości wskaźnika HLB 8 i poniżej tworzą hydrofobową warstewkę na skórze, która chroni skórę przed nadmierną utratą wody i w ten sposób wykazuje efekt pielęgnacyjny. Stanowi to prawdopodobnie główny powód, że emulsje woda w oleju, które wymagają emulgatorów o wskaźniku HLB poniżej 8 wykazują silniejszy efekt pielęgnacyjny niż emulsje olej

PL 199 577 B1 w wodzie, które zawierają raczej hydrofilowe emulgatory. Przez uż ytkowników preferowane są jednak emulsje olej w wodzie, ponieważ dają się łatwiej rozprowadzić ze względu na wodną fazę zewnętrzną.

Emulsje olej w wodzie, które zawierają polieterosiloksany, znane są ze stanu techniki, jak to jest następnie przedstawione dalej.

W opisie patentowym EP 0 154 837 A2 opisano emulsje olej w wodzie o niskiej lepkoś ci z kombinacji emulgatorów w postaci grzebieniowych zamkniętych na końcu polieterosiloksanów, środka powierzchniowo czynnego o HLB nie mniejszym niż 10 i alkoholu tłuszczowego, o niskiej zawartości fazy olejowej i, których faza olejowa składa się przeważnie z oleju silikonowego a faza wodna zawiera dodatkowo etanol.

W opisie patentowym EP 0 279 319 A opisano emulsje olej w wodzie zawierają ce pigment z polieterosiloksanem jako emulgatorem, którego reszta polieterowa zawiera maksymalnie 50% molowych jednostek polioksypropylenowych i, których faza olejowa składa się przeważnie z niemodyfikowanych lub alkilomodyfikowanych olejów silikonowych.

W opisie patentowym EP 0 516 547 A opisano emulsje olej w wodzie z grzebieniowym polieterosiloksanem o wskaźniku HLB 9 do 12 jako emulgatorem, którego polieter składa się wyłącznie z poli(tlenku etylenu) z końcowymi grupami OH. Faza olejowa składa się z łańcuchowego lub cyklicznego siloksanu.

W opisie patentowym niemieckim DE 441 799 C1 opisano ś rodek kosmetyczny, istnieją cy w dwóch oddzielnych wizualnie oddzielonych od siebie fazach, który bezpoś rednio przed zastosowaniem może zostać połączony do postaci jednorodnej emulsji przez wytrząsanie i po zastosowaniu szybko znowu rozdziela się na dwie oddzielne fazy. Jako emulgator stosowany jest grzebieniowy polieterosiloksan.

Z opisu EP 0 627 259 A2 znane jest, ż e mo ż na otrzymać emulsje silikon w wodzie za pomocą silikonopolieterów o wskaźniku HLB między 4 a 7. Wytwarza się je przez zmieszanie fazy olejowej składającej się z oleju silikonowego i pierwszego polieterosilikonu, w fazie wodnej, która zawiera drugi silikonopolieter. Obydwa silikonopolietery wykazują budowę grzebieniową.

Stan techniki można podsumować tak, że znane są emulsje olej w wodzie z silikonopolieterami jako emulgatorami, w których faza olejowa w przeważającej części składa się z olejów silikonowych a silikonopolieter wykazuje budowę grzebieniową.

Przedmiotem wynalazku jest w pierwszej postaci wykonania kosmetyczna emulsja olej w wodzie, która zawiera jeden lub więcej polieterosiloksanów o ogólnym wzorze (I):

R(CH3)2SiO-[(CH3)2SiO]n-Si(CH3)2R (I), w którym n = 50 do 250

R = -(CH2)m-O-(C2H4O)x-(C3H6O)yR¹m = 2 do 4 x = 3 do 100 y = 0 do 50

R¹= H, CH3 lub CH2CH3, o udziale wagowym reszty polieterowej R do 45% wagowych w stosunku do łącznej masy czą steczkowej wyliczonym według wzoru (II) „udział wagowy (w %) reszty polieterowej R w stosunku do całkowitej masy cząsteczkowej = (MGreszty polieterowej^/MGmasy łącznej⁾ * ^{100 (II),} w którym ^MGmasy łącznej ^{= MG}reszty silikonowej ^{+ MG}reszty polieterowej MGmasy silikonowej = n * 74,1 + 132,2

MGmasy polieterowej = 2 * (m * 14 + 16 + x * 44 + y * 58 + z), w którym z = 1, 15 lub 29.

Jedna z dalszych postaci wykonania wynalazku obejmuje kosmetyczne lub farmaceutyczne emulsje olej w wodzie, zawierające:

(a) jeden lub więcej polieterosiloksanów o ogólnym wzorze (I) (b) hydrofilowe woski tworzące ciekłokrystaliczne struktury i/lub polimery organiczne pęczniejące w wodzie, jako środki nadające konsystencję i stabilizatory (c) kosmetyczne oleje i woski i (d) zwykłe środki pomocnicze i substancje czynne.

PL 199 577 B1

Niespodziewanie stwierdzono, że można otrzymać jednorodne i trwałe emulsje olej w wodzie za pomocą raczej hydrofobowych polisiloksanów modyfikowanych polieterami o określonej budowie, jako składników działających emulgująco, w szczególności także emulsje olej w wodzie, które zawierają niewiele związków silikonowych lub nie zawierają ich wcale, jako składników olejowych.

Niespodziewane było dalej, że dla wytworzonych struktur ciekłokrystalicznych hydrofilowych wosków lub struktur żelowych wytworzonych z polimerów organicznych pęczniejących w wodzie, zwykle nadających konsystencję w kosmetycznych emulsjach olej w wodzie, przy zastosowaniu tego specjalnego typu polieterosiloksanu są one mniej szkodliwe niż w przypadku zwykłych hydrofilowych polieterosiloksanów. To szkodliwe działanie można zauważyć przykładowo na podstawie kaszowatego wyglądu bezpośrednio po wytworzeniu emulsji, których kremopodobną konsystencję uzyskiwano za pomocą hydrofilowych wosków lub w przypadku polimerów organicznych pęczniejących w wodzie, na podstawie zmniejszenia lepkości emulsji.

Ponadto nie można było przewidzieć, że stosowane polieterosiloksany według wynalazku, zminimalizują wady własności aplikacyjnych powodowane przez zwykłe substancje nadające konsystencję takie, jak przykładowo tępo-woskowe odczucie na skórze, efekt „Quick-breaking czyli efekt szybkiego rozpadu lub „bielenia (=spienianie podczas wcierania), lub go nawet całkowicie usuwają i same bezpośrednio dodatnio wpływają na odczucia skórne. Odczucie skórne, zwłaszcza po wtarciu emulsji („After Feel) można określić jako jedwabisto-gładkie i wyjątkowo wygładzające, a dodatkowo utrzymuje się ono jeszcze przez długi czas. Tego wyjątkowego odczucia skórnego nie uzyskiwano dotychczas za pomocą handlowych organicznych emulgatorów lub innych niż α,ω-polieterosiloksany stosowane według wynalazku ani także i w braku połączenia z rozpuszczalnymi w olejach związkami silikonowymi takimi, jak przykładowo cykliczne lub łańcuchowe polidimetylosiloksany. Szczególna postać wykonania wynalazku obejmuje dlatego emulsję olej w wodzie, które nie zawierają silikonowych składników olejowych.

Ze względu na hydrofobowy charakter tych polieterosiloksanów można było dalej oczekiwać, że będą one wyjątkowo łagodne dla skóry, będą tworzyć hydrofobową warstewkę na skórze, która będzie chronić skórę przed wysychaniem i sama tylko z trudnością da się za pomocą wody usunąć ze skóry, co przykładowo potrzebne jest dla preparatów do ochrony przed słońcem.

Z wcześniejszych prac ze znanego stanu techniki znane jest, że polieterosiloksany niezależnie od typu same bez emulgatora pomocniczego nie są w stanie, budować ciekłokrystalicznych struktur w spójnej fazie wodnej we współdziałaniu z woskami hydrofilowymi takimi, jak alkohol stearylowy lub stearynian gliceryny i dzięki temu dostarczać wymaganej konsystencji płynów kosmetycznych lub kremu a także trwałości.

Niespodziewane było więc, że jest to możliwe już z tylko niewielkim udziałem emulgatora pomocniczego i że można otrzymać emulsje trwałe przez długi czas tylko za pomocą polieterosiloksanów stosowanych według wynalazku. W doświadczeniu porównawczym z przykładowo grzebieniowym hydrofilowym polisiloksanem krem po wytworzeniu i schłodzeniu był silnie niejednorodny i kaszowaty.

W celu dokładnego odróżnienia polieterosiloksanów stosowanych według wynalazku w stosunku do polieterosiloksanów znanych ze stanu techniki, stosowanych do wytwarzania emulsji olej w wodzie, należy zrezygnować ze wskazówek wskaźnika dotyczącego najkorzystniejszego udziału wagowego reszty polieterowej w stosunku do łącznej masy cząsteczkowej, zwłaszcza, że klasyczne wyliczenie wskaźnika HLB nie byłoby właściwe, ponieważ ta klasa emulgatorów zawiera atomy krzemu i dodatkowo w reszcie polieterowej dopuszczalne są także jednostki glikolu propylenowego. Także scharakteryzowanie za pomocą tak zwanej „koncepcji trójwymiarowego HLB J.O'Lenick'a i in. (Cosm. & Toil., 111, 1996, 37-44) wydaje się mało celowe. Ponadto system ten przewiduje, że za pomocą silikonopolieterów nie można uzyskać żadnych trwałych emulsji olej w wodzie lub woda w oleju, ponieważ silikonopolietery nie zawierają żadnych składników, które są rozpuszczalne w czysto organicznej fazie olejowej. Właśnie to przeciwstawne jest wynalezionemu zastosowaniu polieterosiloksanu opisanemu dalej. Przy „trójwymiarowej koncepcji HLB obok składnika emulgatora rozpuszczalnego w wodzie i rozpuszczalnego w oleju zwraca się dodatkowo uwagę także na składnik rozpuszczalny w silikonach. Emulgator charakteryzuje się więc jednoznacznie przez wskaźnik HLB dla części rozpuszczalnej w wodzie (0-20) i części rozpuszczalnej w oleju (0-20), przy czym wskaźnik HLB dla udziału części rozpuszczalnej w silikonach uzyskuje się z różnicy odjęcia od 20 sumy wskaźników dla części rozpuszczalnej w wodzie i oleju. Na prostokątnym trójkącie, którego przeciwprostokątna przedstawia klasyczną skalę HLB 0 do 20, odgraniczone są zakresy odpowiednich wskaźników HLB emulgatora, w których można otrzymać trwałe emulsje określonego typu. Możliwe typy emulsji

PL 199 577 B1 stanowią woda w oleju, olej w wodzie, woda w silikonie, silikon w wodzie, olej w silikonie i silikon w oleju. Z trójkąta HLB w ten sposób jest widoczne, ż e silikonopolieter (którego wskaźnik HLB dla części rozpuszczalnej w oleju wynosi w tym przypadku 0) z wskaźnikiem HLB dla udziału rozpuszczalnego w wodzie 9 do 18 daje emulsje silikon w wodzie, podczas gdy przy wskaźniku HLB w zakresie 3 do 6 daje emulsje woda w silikonie. Można dalej wywnioskować z tego, że za pomocą silikonopolieterów nie powinno być możliwe uzyskanie żadnych trwałych emulsji olej w wodzie lub woda w oleju. Wydaje się to łatwo zrozumiałe, ponieważ silikonopolieter nie zawiera żadnych składników, które są rozpuszczalne w fazie olejowej. Wyjaśnia to także, dlaczego dotychczas w stanie techniki opisywano tylko emulsje z silikonopolieterami, które wyłącznie lub w przeważającej części zawierały olej silikonowy jako drugą fazę obok fazy wodnej.

Polieterosiloksany stosowane według wynalazku odznaczają się tym, że w przeciwieństwie do wykorzystywanych w stanie techniki silikonopolieterów nie są grzebieniowe, lecz zawierają reszty polieterowe na obu końcach liniowego, nierozgałęzionego łańcucha silikonowego a udział masowy reszt polieterowych w stosunku do całkowitej masy molowej jest mniejszy lub równy 45%.

Emulsje według wynalazku mogą dalej zawierać dodatkowo jeden lub więcej emulgatorów pomocniczych, jednak w mniejszym udziale niż polieterosiloksany stosowane według wynalazku, jak też substancje nadające konsystencję i stabilizatory typowe dla emulsji kosmetycznych.

W dalszej postaci wykonania wynalazek obejmuje emulsje, które zawierają polieterosiloksany o ogólnym wzorze (I) w kombinacji z dalszymi emulgatorami, przy czym udział polieterosiloksanu o ogólnym wzorze (I) w stosunku do sumy emulgatorów wynosi wię cej niż 50% wag., korzystnie 65 do 90% wag..

Jako dalsze emulgatory wchodzą w grę przykładowo niejonowe środki powierzchniowo czynne z przynajmniej jednej z następujących grup:

- grzebieniowych polieterosiloksanów

- produktów przyłączania 2 do 30 moli tlenku etylenu i/lub 0 do 5 moli tlenku propylenu do liniowych alkoholi tłuszczowych o 8 do 22 atomach węgla, kwasów tłuszczowych o 12 do 22 atomach C i alkilofenoli o 8 do 15 atomach C w grupie alkilowej

- mono- i diestrów kwasów tłuszczowych C12/18 z produktami przyłączania 1 do 30 moli tlenku etylenu do gliceryny

- mono- i diestrów gliceryny i mono- i diestrów sorbitu z nasyconymi i nienasyconymi kwasami tłuszczowymi o 6 do 22 atomach węgla i produktów ich przyłączania do tlenku etylenu

- monoalkilo- i -oligoglikozydów o 8 do 22 atomach węgla w reszcie alkilowej i ich etoksylowanych analogów

- produktów przyłączania 15 do 60 moli tlenku etylenu do oleju rycynowego i/lub utwardzonego oleju rycynowego

- estry poliolowe, a zwł aszcza poliglicerynowe takie, przykł adowo, jak polirycynolean poligliceryny, 12-hydroksystearynian poligliceryny lub dimeran poliglicerynowy. Nadają się także mieszaniny związków z wielu tych klas substancji.

- produkty przyłączania 2 do 15 moli tlenku etylenu do oleju olejem rycynowego lub utwardzonego oleju rycynowego

- częściowe estry bazujące na liniowych, rozgałęzionych, nienasyconych, wzgl. nienasyconych kwasach tłuszczowych C6/22, kwasie rycynolowym oraz 12-hydroksystearynowym z gliceryną, poligliceryną, pentaerytrytem, dipentaerytrytem, alkoholami cukrowymi (przykładowo sorbitem), alkiloglikozydami (przykładowo metyloglikozydem, butyloglikozydem, lauryloglikozydem) oraz poliglikozydami (przykładowo celulozą)

- mono- di- i trialkilofosforany oraz mono- di- i/lub tri-PEG-alkilofosforany i ich sole

- alkohole lanoliny

- kopolimery polisiloksano-polialkilo-polieterowe, wzglę dnie odpowiednie pochodne

- mieszane estry pentaerytrytu, kwasów tł uszczowych, kwasu cytrynowego i alkoholi tł uszczowych według opisu patentowego DE-PS 11 65 574 i/lub mieszane estry kwasów tłuszczowych o 6 do 22 atomach węgla metyloglukozy i polioli, korzystnie gliceryny lub poligliceryny oraz

- polialkilenoglikole

- betaina

- estry powierzchniowo czynnych czwartorzędowych związków ammoniowych o działaniu dezynfekujący (Quatsowe)

PL 199 577 B1 sole sodowe, potasowe lub amoniowe długołańcuchowych kwasów alkilo- i alkiloeterosulfonowych.

Produkty przyłączania tlenku etylenu i/lub tlenku propylenu do alkoholi tłuszczowych, kwasów tłuszczowych, alkilofenoli, mono- i diestrów gliceryny oraz mono- i diestrów sorbitu lub do oleju rycynowego stanowią produkty znane i dostępne w handlu. Chodzi przy tym o mieszaniny homologów, których średni stopień zetoksylowania odpowiada stosunkowi ilości materiałów w postaci tlenku etylenu i/lub tlenku propylenu i substratu, z którym przeprowadza się reakcję przyłączenia.

Jako emulgatory mogą być ponadto stosowane dwujonowe środki powierzchniowo czynne. Jako dwujonowe środki powierzchniowo czynne określane są takie związki powierzchniowo aktywne, które zawierają w cząsteczce przynajmniej jedną czwartorzędową grupę amoniową i przynajmniej jedną grupę karboksylową i sulfonianową.

Szczególnie odpowiednie dwujonowe środki powierzchniowo czynne stanowią tak zwane betainy takie, jak glicynian N-alkilo-N,N-dimetyloammoniowy, przykład glicynian kokoalkilo-dimetyloammoniowy, glicynian N-acyloamino-propylo-N,N-dimetyloammoniowy, przykładowo glicynian kokoacyloaminodipropylodimetyloamoniowy i 2-alkilo-3-karboksymetylo-3-hydroksyetyloimidazolina, każdorazowo z 8 do 18 atomami C w grupie alkilowej lub acylowej oraz glicynian kokoacyloaminoetylohydroksyetylokarboksymetylowy. Szczególnie korzystna jest pochodna amidowa kwasu tłuszczowego znana pod oznaczeniem CTFA cocoamidopropylobetaina. Odpowiednie emulgatory stanowią też amfolityczne środki powierzchniowo czynne. Pod określeniem amfolityczne środki powierzchniowo czynne rozumie się takie środki powierzchniowo czynne, które poza grupą C8/C18-alkilową lub -acylową zawierają w cząsteczce przynajmniej jedną wolną grupę aminową i przynajmniej jedną grupę -COOH lub -SO3H i zdolne są do utworzenia soli wewnętrznych. Przykłady nadających się amfolitycznych środków powierzchniowo czynnych stanowią N-alkiloglicyna, kwasy N-alkilo-propionowe, kwasy N-alkiloamino-masłowe, kwasy N-alkiloimino-dipropionowe, N-hydroksyetylo-N-alkiloamidopropyloglicyna, N-alkilotauryna, N-alkilosarkozyna, kwasy 2-alkiloamino-propionowe i kwasy alkiloaminooctowe, każdorazowo z około 8 do 18 atomami C w grupie alkilowej. Szczególnie korzystne amfolityczne środki powierzchniowo czynne stanowią N-kokoalkiloaminopropionian, kokoacyloaminoetyloaminopropionian i C12/18-acylosarkozyna. Obok związków amfolitycznych wchodzą w grę także czwartorzędowe emulgatory, przy czym szczególnie korzystne są związki typu estrów Quats, korzystnie czwartorzędowane metylem sole estrów dikwasów tłuszczowych z trietanoloaminą.

Dalsza postać wykonania emulsji olej w wodzie według wynalazku obejmuje emulsje, które zawierają hydrofilowe woski wybrane z grupy składającej się z alkoholu stearylowego, kwasu stearynowego i/lub stearynianu gliceryny jako substancji nadających konsystencję oraz organiczny emulgator jako emulgator pomocniczy, który jest w stanie utworzyć wraz z hydrofilowymi woskami struktury ciekłokrystaliczne. Korzystny udział organicznego emulgatora pomocniczego w stosunku do całkowitej ilości emulgatorów wynosi 5 do 49% wag., korzystnie 10 do 35% wag.. Udział polieterosiloksanu stosowanego według wynalazku w stosunku do całkowitej ilości emulgatorów wynosi przynajmniej 51% wag..

Jako substancje nadające konsystencje wchodzą w grę w pierwszym rzędzie alkohole tłuszczowe lub hydroksyalkohole tłuszczowe o 12 do 22, korzystnie 16 do 18 atomach węgla a ponadto częściowe glicerydy, kwasy tłuszczowe lub hydroksy-kwasy tłuszczowe. Odpowiednie zagęszczacze stanowią przykładowo polisacharydy, zwłaszcza żywica ksantanowa, żywica guarowa, agar-agar, alginiany i tylozy, karboksymetylocelulozy i hydroksyetylocelulozy, następnie wysokocząsteczkowe mono- i diestry polietylenoglikolowe kwasów tłuszczowych, poliakrylany (przykładowo Carbopole firmy Goodrich, TEGO Carbomere z firmy Goldschmidt lub Synthalene z firmy Sigma), poliakryloamidy, poli(alkohol winylowy) i poliwinylopirolidon, związki powierzchniowo czynne takie, jak przykładowo etoksylowane glicerydy kwasów tłuszczowych, estry kwasów tłuszczowych z poliolami, takimi jak przykładowo pentaerytryt lub trimetylolopropan, etoksylany alkoholi tłuszczowych o zawężonym rozkładzie homologów lub alkilooligoglikozydy.

Jako faza olejowa wchodzą w grę przykładowo takie składniki olejowe, które są znane jako kosmetyczne i farmaceutyczne składniki oleiste oraz jako składniki antyadhezyjne i smarne. Należą do nich zwłaszcza mono- i diestry liniowych i/lub rozgałęzionych mono- i/lub dikwasów karboksylowych o 2 do 44 atomach C z liniowymi i/lub rozgałęzionymi nasyconymi lub nienasyconymi alkoholami o 1 do 22 atomach C. W rozumieniu wynalazku odpowiednie są także produkty zestryfikowane alifatycznych dwufunkcyjnych alkoholi z 2 do 36 atomami C z monofunkcyjnymi alifatycznymi kwasami karboksylowymi z 1 do 22 atomami C. Jako monoestry odpowiednie jako składniki olejowe wchodzą w grę

PL 199 577 B1 przykładowo estry metylowe i izopropylowe kwasów tłuszczowych z 12 do 22 atomami C takie, jak przykładowo laurynian metylu, stearynian metylu, oleinian metylu, erukan metylu, palmitynian izopropylu, mirystynian izopropylu, stearynian izopropylu, oleinian izopropylu. Inne odpowiednie monoestry stanowią przykładowo stearynian n-butylu, laurynian n-heksylu, oleinian n-decylu, stearynian izooktylu, palmitynian izononylu, izononanian izononylu, palmitynian 2-etyloheksylu, laurynian 2-etyloheksylu, stearynian 2-heksylodecylu, palmitynian 2-oktylododecylu, oleinian oleoilu, erukan oleilu, oleinian erucylu oraz estry, które można otrzymać z technicznej alifatycznej frakcji alkoholowej i technicznej, alifatycznej mieszaniny kwasów karboksylowych, przykładowo estry nienasyconych alkoholi tłuszczowych z 12 do 22 atomami C i nasyconych i nienasyconych kwasów tłuszczowych z 12 do 22 atomami C jakie dostępne są z tłuszczów zwierzęcych i roślinnych. Nadają się też także naturalnie występujące monoestry wzgl. woskowe mieszaniny estrów, jakie występują przykładowo w oleju jojoba lub w oleju olbrotowym.

Odpowiednie estry kwasów dikarboksylowych stanowią przykładowo adypinian di-n-butylu, sebacynian di-n-butylu, adypinian di-(2-etyloheksylu), sukcynian di-(2-heksylodecylu), acelaan D-izotridecylowy. Odpowiednie estry dioli stanowią przykładowo dioleinian glikolu etylenowego, di-izotridekanian glikolu etylenowego, di-(2-etyloheksanian) glikolu propylenowego, di-izostearynian butandiolu i di-kaprylan glikolu neopentylowego.

Jako składniki olejowe nadają się także glicerydy kwasów tłuszczowych, przy czym wśród tych substancji korzystne są oleje lub tłuszcze występujące w naturze. Tak więc, jako składniki olejowe wchodzą w grę przykładowo naturalne oleje roślinne, przykładowo olej z oliwek, olej słonecznikowy, olej sojowy, olej z orzeszków ziemnych, olej rzepakowy, olej migdałowy, olej palmowy lecz także ciekła frakcja oleju kokosowego lub olej z ziaren palmowych oraz oleje zwierzęce takie jak przykładowo olej kopytkowy, ciekłe frakcje łoju lub także syntetyczne triglicerydy mieszanin kwasów kaprylowego i kaprynowego, triglicerydy z technicznego kwasu olejowego lub z mieszanin kwasu palmitynowego i olejowego.

Jako dalsze środki pomocnicze i dodatki wchodzą w grę przede wszystkim filtry chroniące przed promieniowaniem UV.

Pod pojęciem filtrów chroniących przed promieniowaniem UV rozumie się substancje organiczne, które są w stanie absorbować promieniowanie ultrafioletowe i przejętą energię ponownie oddawać w postaci promieniowania o większej długości fali, przykładowo w postaci ciepła. Filtry UV-B mogą być rozpuszczalne w oleju lub rozpuszczalne w wodzie. Jako substancje rozpuszczalne w oleju należy przykładowo wymienić:

- 3-benzylidenokamfora i jej pochodne, przyk ł adowo 3-(4-metylobenzylideno)-kamfora

- pochodne kwasu 4-aminobenzoesowego, korzystnie 4-(dimetyloamino)-benzoesan 2-etyloheksylowy, 4-(dimetyloamino)-benzoesan 2-etyloheksylowy i 4-(dimetyloamino)-benzoesan amylowy,

- estry kwasu cynamonowego, korzystnie 4-metoksycynamonian 2-etyloheksylowy, 4-metoksycynamonian izopentylowy, 2-cyjano-3-fenylocynamonian 2-etyloheksylowy (Octorylene)

- estry kwasu salicylowego, korzystnie salicylan 2-etyloheksylowy, salicylan 4-izopropylobenzylowy, salicylan homomentylowy

- pochodne benzofenonu, korzystnie 2-hydroksy-4-metoksybenzofenon, 2-hydroksy-4-metoksy-4'-metylo-benzofenon, 2,2'-dihydroksy-4-metoksybenzofenon

- estry kwasu benzmalonowego, korzystnie 4-metoksybenzmalonian di(2-etyloheksylowy)

- pochodne triazyny, jak przykł adowo 2,4,6-trianilino-(p-karbo-2'-etylo-1'-heksyloksy)-1,3,5-triazyna i oktylotriazon

- propan-1,3-dion, jak przykł adowo 1-(4-t.-butylofenylo)-3-(4'-metoksyfenylo)propan-1,3-dion.

Jako substancje rozpuszczalne w wodzie wchodzą w grę:

- kwas 2-fenylobenzimidazolo-5-sulfonowy i jego sole metali alkalicznych, metali ziem alkalicznych, ammoniowe, alkiloamoniowe, alkanoloammoniowe i glukamoniowe

- kwasowe pochodne sulfonowe benzofenonu, korzystnie kwas 2-hydroksy-4-metoksybenzofenono-5-sulfonowy i jego sole

- kwasowe pochodne sulfonowe 3-benzylideno-kamfory, jak przykł adowo kwas 4-(2-okso-3-bornylidenometylo)-benzeno-sulfonowy i kwas 2-metylo-5-(2-okso-3-bornylideno)-sulfonowy i ich sole.

Jako typowe filtry UV-A wchodzą w grę zwłaszcza pochodne benzoilometanu, jak przykładowo 1-(4'-t-butylofenylo)-3-(4'-metoksyfenylo)-propan-1,3-dion lub 1-fenylo-3-(4'-izopropylo-fenylo)-propan-1,3-dion. Filtry UV-A i UV-B mogą być oczywiście stosowane także w postaci mieszanin. Obok wy8

PL 199 577 B1 mienionych substancji rozpuszczalnych wchodzą w grę do tego celu także nierozpuszczalne pigmenty, mianowicie drobnocząsteczkowe tlenki metali, względnie sole, jak przykładowo dwutlenek tytanu, tlenek cynku, tlenek żelaza, tlenek glinu, tlenek ceru, tlenek cyrkonu, krzemiany (talk), siarczan baru i stearynian cynku. Cząsteczki powinny przy tym wykazywać przeciętną średnicę cząsteczek mniejszą niż 100 nm, korzystnie między 5 a 50 nm, a zwłaszcza między 15 a 30 nm. Mogą one wykazywać postać sferyczną, jednak w grę mogą wchodzić także takie cząsteczki, które mają postać elipsoidalną lub inną postać odbiegającą od kształtu kulistego w inny sposób. Stosunkowo nową klasę filtrów chroniących przed promieniowaniem świetlnym są mikronizowane pigmenty organiczne, jak przykładowo 2,2'-metyleno-bis-{6-(2H-benzotriazol-2-ilo)-4-(1,1,3,3-tetrametylobutylo)-fenol} o wymiarach cząstek mniejszych niż 200 nm, który można przykładowo uzyskać w postaci 50% dyspersji wodnej.

Obok obu wymienionych pierwszorzędowych środków chroniących przed światłem mogą być także stosowane drugorzędowe środki chroniące przed światłem typu antyutleniaczy, które przerywają łańcuch reakcji fotochemicznych, która wywoływana jest, gdy promieniowanie UV przeniknie przez skórę.

Typowe przykłady stanowią tu aminokwasy (przykładowo glicyna, histydyna, tyrozyna, tryptofan) i ich pochodne, imidazole (przykładowo kwas urokaninowy) i ich pochodne, peptydy, jak

D,L-karnozyna, D-karnozyna i ich pochodne (przykładowo anseryna), karotynoidy, karoten (przykładowo α-karoten, β-karoten, lykopina) i ich pochodne, kwas chlorogenowy i jego pochodne, kwas liponowy i jego pochodne (przykładowo kwas dihydroliponowy) aurotioglukoza, propylotiouracyl i inne tiole (przykładowo tioredoksyna, glutation, cysteina, cystyna, cystamina i jej estry glikozylowe, N-acetylowe, metylowe, etylowe, propylowe, amylowe, butylowe oraz laurylowe, palmitoilowe, oleilowe, γ-linoleinowe, cholesterolowe i glicerynowe) oraz ich sole, tiopropionian dilaurylowy, tiopropionian distearylowy, kwas tiodipropionowy i jego pochodne (estry, etery, peptydy, lipidy, nukleotydy, nukleozydy i sole) oraz związki sulfoksyiminowe (przykładowo butioninosulfoksyimina, homocysteinosulfoksyimina, butioninosulfon, penta-, heksa-, heptationinosulfoksyimina) w bardzo niewielkich dopuszczalnych dawkach (przykładowo pmoli do μmoli/kg), dalej (związki chelatujące (dla metali), (przykładowo kwasy α-hydroksy-tłuszczowe, kwas palmitynowy, kwas fitynowy, laktoferryna), α-hydroksykwasy, (przykładowo kwas cytrynowy, kwas mlekowy, kwas jabłkowy), kwasy huminowe, kwas galenowy, ekstrakty galenowe, bilirubina, biliwerdyna, EDTA, EGTA i ich pochodne, ubichinon i ubichinol i ich pochodne, witamina C i pochodne (np. palmitynian askorbylowy, askorbylofosforan Mg, askorbylooctan), tokoferole i pochodne (przykładowo octan witaminy E), witamina A i pochodne (palmitynian witaminy A) oraz benzoesan koniferylu żywic benzenowych, kwas rutynowy i jego pochodne, α-glikozylorutyna, kwas fetulowy, furturylidenoglucitol, karnozyna, butylohy-droksytoluen, butylohydroksyanizol, kwas nordhydrogwajakolo-żywicowy, kwas nordhydrogwajaretowy, trihydroksybutyrofenon, kwasy żywiczne i ich pochodne, mannoza i jej pochodne, dysmutaza nadtlenkowa, cynk i jego pochodne (przykładowo ZnO i ZnSO4), selen i jego pochodne (przykładowo seleno-metionina) stylben i jego pochodne (przykładowo tlenek stylbenu, tlenek trans-stylbenu) i nadające się według wynalazku odpowiednie pochodne (sole, estry, etery, cukry, nukleotydy, peptydy i lipidy tych wymienionych substancji czynnych.

Jako środek konserwujący nadają się przykładowo fenoksyetanol, roztwór formaldehydu, paraben, pentadiol lub kwas sorbinowy.

Jako repelenty insektów wchodzą w grę N,N-dietylo-m-toluamid, 1,2-pentadiol lub Insect Repellent 3535, jako samoopalacz nadaje się dihydroksyaceton, jako oleje perfumeryjne można wymienić mieszaniny naturalnych i syntetycznych substancji zapachowych.

Naturalne substancje zapachowe stanowią ekstrakty z kwiatów (lilii, lawendy, róż, jaśminu, neroli, Ylang-Ylang), łodyg i liści (geranium, paczuli, petitgrain), owoców (anyżku, kolendry, kminku, jałowca), skórek z owoców (bergamotki, cytryny, pomarańczy), korzeni (muszkatu, dzięglu, selera, kardamonu, costus, irysa, tymianku), igieł i gałązek (świerka, jodły, sosny, kosodrzewiny), żywic i balsamów (galbanu, elemi, benzoesowa, mirry, olibanum, opopanaks). Następnie w grę wchodzą surowce zwierzęce takie, jak przykładowo zybet i kastoreum.

Typowe syntetyczne substancje zapachowe stanowią produkty typu estrów, eterów, aldehydów, ketonów, alkoholi i węglowodorów. Związki zapachowe typu estrów stanowią np. octan benzylu, izomaślan fenoksyetylu, octan p-t-butylocykloheksylu, octan linalilu, octan dimetylobenzylu, octan fenyloetylu, benzoesan linalilu, mrówczan benzylu, fenyloglicynian etylowo-metylowy, propionian allilocykloheksylu, propionian styryloallilu i salicylan benzylu. Do eterów zaliczają się przykładowo eter benzylowo-etylowy, do aldehydów zaliczają się przykładowo liniowe alkanale o 8 do 18 atomach węgla, cytral, cytronelal, aldehyd cytronelilooksyoctowy, aldehyd cyklamenowy, hydroksycytronelal, lilial i BourgeoPL 199 577 B1 nal, do ketonów zaliczają się przykładowo jonon, α-izometylojonon i metylocedryloketon, do alkoholi zaliczają się anetol, cytronelol, eugenol, izoeugenol, geraniol, linalol, alkohol fenyloetylowy i terpineol, do węglowodorów należą głównie terpeny i balsamy. Korzystnie stosuje się jednak mieszaniny różnych substancji zapachowych, które wspólnie tworzą odpowiednią nutę zapachu. Także oleje eteryczne o mniejszej lotności, które przeważnie stosowane są jako składnik zapachowy, nadają się jako oleje zapachowe, przykładowo olej szałwiowy, olej rumiankowy, olej goździkowy, olej z melisy, olej miętowy, olej z liści cynamonu, olej z kwiatów lipy, olej z jagód jałowca, olejek z rośliny Vetiver, olej oli-ban, olej galbanum, olej labolanum olej lawendowy. Korzystnie stosuje się olej bergamotowy, dihydromyrcenol, lilial, lyral, cytronelol, alkohol fenyloetylowy, aldehyd α-heksylo-cynamonowy, geraniol, benzyloaceton, aldehyd cyklamenowy, linalol, Boisambrene forte, Ambroksan, indol, Hedione, Sandelice, olej cytrynowy, olej mandarynowy, olej pomarańczowy, glikolan alliloamylowy, Cyclovertal, olej lawendowy, muszkatowy olej szałwiowy, β-damascone, olej geraniowy, burbon, salicylan cykloheksylu, Vetrofix Coeur, Iso-E-Super, Fixolide NP, Everynyl, Iraldein gamma, kwas fenylooctowy, octan geranylowy, octan benzylowy, Rosenoxid, Romillat, Irotyl i Floramat pojedynczo lub w postaci mieszaniny.

Jako substancje działające deodoryzująco wchodzą w grę np. substancje maskujące zapach takie, jak chodliwe składniki perfumujące, absorbery zapachowe, przykładowo krzemiany warstwowe opisane przykładowo w opisie wyłożeniowym DE-P 40 09 347, a wśród nich zwłaszcza montmorylonit, kaolinit, ilit, beidelit, nontronit, saponit, ilektoryt, bentonit, smektyt, dalej przykładowo sole cynku z kwasem rycynolowym. Środki hamujące rozwój zarazków nadają się także, aby wprowadzać je do emulsji olej w wodzie według wynalazku.

Korzystne substancje stanowią przykładowo eter 2,4,4'-trichloro-2'-hydroksy-difenylowy (Irgasan) 1,6-di-(4-chlorofenylobiguanido)-heksan (Chloroheksydyna), 3,4,4'-trichlorokarbonilid, czwartorzędowe związki ammoniowe, olej goździkowy, olej miętowy, olej z tymianku, cytrynian trietylowy, Farnesol (3,7,11-trimetylo-2,6,10-dodekatrien-1-ol) oraz substancje czynne opisane w opisach patentowych wyłożeniowych DE-198 55 934, DE-37 40 186, DE-39 38 140, DE-42 04 321, DE-42 29 707, DE-42 29 737, DE-42 38 081, DE-43 09 372, DE-43 24 219.

Dalsze zwykłe przeciwpotne substancje czynne mogą także korzystnie być stosowane w preparatach według wynalazku, zwłaszcza środki ściągające, przykładowo zasadowe chlorki glinowe, jak hydrat chlorku glinowego („ACH) i glicynowe sole glinowo-cyrkonowe („ZAG).

Jako substancje barwiące mogą być stosowane odpowiednie substancje dopuszczone do celów kosmetycznych, jakie zestawione zostały przykładowo w publikacji „Kosmetische Faerbe-mittel Komisji Barwników Niemieckiego Związku do Spraw Badań, wyd. Verlag Chemie, Weinheim, 1984, str. 81-106. Barwniki te wprowadza się zwykle w stężeniach od 0,001 do 0,1% wag. w stosunku do całej mieszaniny.

Jako substancje czynne nadają się przykładowo tokoferol, octan tokoferolu, palmitynian tokoferolu, kwas askorbinowy, kwas dezoksyrybonukleinowy, retinol, bisabolol, alantoina, fitantriol, pantenol, kwasy AHA/hydroksykwasy, aminokwasy, ceramidy, pseudoceramidy, oleje właściwe, ekstrakty roślinne i kompleksy witamin.

Dalsze postaci wykonania emulsji olej w wodzie według wynalazku obejmują emulsje nie zawierające związków silikonowych rozpuszczalnych w olejach, zwłaszcza lotnych cyklicznych polidimetylosiloksanów.

P r z y k ł a d y w y k o n a n i a

P r z y k ł a d y w y k o n a n i a 1 do 5

Przykłady polieterosiloksanów o wzorze (I) stosowanych według wynalazku są podane dokładniej w następującej tabeli:

Przykład	n	^MGreszty silikonowej	m	x	Y	z	^MGreszty polieterowej	Udział wag. reszty polieterowej w (%)*
1	66	5048	3	13	0	1	1262	20
2	50	3837	3	15	10	15	2626	41
3	200	14952	3	13	20	1	3582	19
4	100	7542	3	11	17	1	3058	29
5	150	11247	3	19	3	29	2194	16

* wyliczony według wzoru (II)

PL 199 577 B1

Przykłady emulsji olej w wodzie według wynalazku podane są dokładniej dalej: P r z y k ł a d 1:

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 5	2,00%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	10,40%
	Stearynian etyloheksylu	5,00%
	Olej mineralny (30 mPas)	5,00%
	Octan tokoferolu	1,00%
B	Gliceryna	2,00%
	Pantenol	1,00%
	Alantoina	0,10%
	Alkohol (etanol)	10,00%
	Woda	66,20%
C	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,15%
	TEGO® Carbomer 141 (karbomer)	0,15%
	Żywica kasantanowa	0,10%
	Stearynian etyloheksylu	1,60%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,70%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

P r z y k ł a d 2

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 4	2,3%
	ABIL® B 8863¹)	0,3%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	10,4%
	Izoheksadekan	5,0%
B	Woda	79,3%
C	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,3%
	Żywica ksantanowa	0,1%
	Olej mineralny (30 mPAS)	1,6%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,7%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

¹⁾ ABIL® B 8863: grzebieniowy polieterosiloksan o udziale wagowym reszty polieterowej w stosunku do całej masy cząsteczkowej wynoszącym 76%

PL 199 577 B1

P r z y k ł a d 3

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 1	2,00%
	Benzoesan C12-15-alkilu	3,00%
	Kokosan decylu	2,00%
	Palmitynian izopropylu	0,40%
	Olej awokado	1,00%
	4-Metylobenzylideno-kamfora	3,00%
	Metoksycynamonian etyloheksylowy	2,50%
	p-Metoksycynamonian izoamylu	2,50%
	Butylo-metoksydibenzoilometan	2,00%
	Octan tokoferolu	0,50%
B	TEGO® SMO 80 (Polisorbinian 80)	2,00%
	Gliceryna	2,00%
	EDTA	0,10%
	GluCare® S (karboksymetylobetaglukan sodu)	0,10%
	Woda	75,90%
C	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,15%
	TEGO® Carbomer 141 (karbomer)	0,15%
	Żywica kasantanowa	0,10%
	Palmitynian izopropylu	1,60%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,80%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

P r z y k ł a d 4

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 2	2,00%
	Benzoesan C12-15-alkilu	3,00%
	Kokosan decylu	2,00%
	Palmitynian izopropylu	0,40%
	Olej awokado	1,00%
	Metoksycynamonian etyloheksylowy	5,00%
	p-Metoksycynamonian izoamylu	5,00%
	Octan tokoferolu	0,50%
B	TEGO® SMO 80 (Polisorbinian 80)	0,20%
	Gliceryna	2,00%

PL 199 577 B1 cd. tabeli 4

1	2	3
	GluCare® S (betaglukan)	0,10%
	Woda	68,60%
C	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,15%
	TEGO® Carbomer 141 (karbomer)	0,15%
	Żywica kasantanowa	0,10%
	Palmitynian izopropylu	1,60%
D	Tinosorb® M (Metyleno-bis-benzotriazoilo-tetrametylobutylofenol) (50%)	8,00%
E	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,80%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

P r z y k ł a d 5

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 3	1,50%
	TEGINACID® C (Ceteareth-25)	0,50%
	Alkohol stearylowy	2,00%
	Stearynian gliceryny	1,00%
	Kwas sterarynowy	1,00%
	Palmitynian izopropylu	5,00%
	Sterarynian etyloheksylu	5,00%
	Olej mineralny (30 mPas)	3,20%
	Octan tokoferolu	0,30%
B	Gliceryna	2,00%
	Pantenol	0,50%
	Alantoina	0,20%
	Woda	76,96%
C	TEGO® Carbomer 134 (karbomer)	0,10%
	Olej mineralny (30 mPas)	0,40%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,25%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

PL 199 577 B1

P r z y k ł a d 6

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 1	1,50%
	Stearynian PEG-100	0,50%
	Alkohol stearylowy	2,00%
	Kwas sterarynowy	2,00%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	7,00%
	Sterarynian etyloheksylu	6,20%
	Octan tokoferolu	0,30%
B	Gliceryna	2,00%
	Pantenol	0,50%
	Alantoina	0,20%
	Woda	76,96%
C	TEGO® Carbomer 134 (karbomer)	0,10%
	Olej mineralny (30 mPas)	0,40%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,25%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

P r z y k ł a d 7

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 4	1,50%
	TEGINACID® C (Ceteareth-25)	0,50%
	Alkohol stearylowy	1,50%
	Stearynian gliceryny	2,50%
	Heptanian stearylowy	3,00%
	Etyloheksanian cetearylowy	7,00%
	Oleinian decylu	3,50%
B	Gliceryna	3,00%
	Pantenol	0,50%
	Woda	76,16%
C	TEGO® Carbomer 134 (karbomer)	0,10%
	Olej mineralny (30 mPas)	0,40%
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,25%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

PL 199 577 B1

P r z y k ł a d 8, przykłady porównawcze 1 i 2

	Przykłady	Por. 1	Por. 2	8
A	Polieterosiloksan przykład odniesienia 3	-	-	1,8%
	Abil® B 8863¹)	1,8%	1,8%	-
	Ceteareth-25®	-	0,2%	0,2%
	Stearynian gliceryny	2,0%	2,0%	2,0%
	Alkohol stearylowy	1,0%	1,0%	1,0%
	Olej mineralny	5,0%	5,0%	5,0%
	Stearynian oktylowy	5,0%	5,0%	5,0%
	Palmitynian izopropylowy	5,0%	5,0%	5,0%
B	Gliceryna	2,0%	2,0%	2,0%
	Woda	80,0%	80,0%	80,0%

¹⁾ABIL® B 8863: grzebieniowy polieterosiloksan o udziale wagowym reszty polieterowej w stosunku do całej masy cząsteczkowej wynoszącym 76%

Wytwarzanie: Fazę A i fazę B ogrzewa się oddzielnie do 70°C, łączy i mieszaninę 1 intensywnie homogenizuje się. Następnie schładza się w kąpieli wodnej mieszając. Emulsja z przykładu porównawczego 1 po ochłodzeniu pozostaje wodnista a substancje nadające konsystencję występują w postaci niejednorodnych skupisk. Emulsja z przykładu porównawczego 2 jest wprawdzie trwale kremowa, jest jednak silnie niejednorodna i kaszowata, podczas gdy wynaleziona emulsja z przykładu 8 po ochłodzeniu do temperatury pokojowej wykazuje gładki i jednorodny wygląd.

Ten przykład porównawczy uzmysławia, że można wytwarzać bez zarzutu kremy, wprowadzając polieterosiloksan stosowany według wynalazku według przykładu odniesienia 3 w kombinacji z emulgatorem pomocniczym Ceteareth-25, podczas gdy kremów z kombinacji polieterosiloksanu ABIL® B 8863 z Ceteareth-25 wytworzyć nie można.

P r z y k ł a d 9, przykłady porównawcze 3 i 4

	Przykłady	9	Por. 3	Por. 4
A	Polieterosiloksan przykład odniesienia 3	1,0%
	Hostafat® KL 340 N (fosforan Trilaureth'u-4)		1,0%
	Abil® B 8852¹)			1,0%
	Olej mineralny	8,0%	8,0%	8,0%
	Palmitynian oktylowy	5,0%	5,0%	5,0%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	6,0%	6,0%	6,0%
B	Gliceryna	2,8%	2,8%	2,8%
	Woda	75,0%	75,0%	75,0%
C	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,7%	0,7%	0,7%
D	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,2%	0,2%	0,2%
	Żywica ksantanowa	0,2%	0,2%	0,2%
	Palmitynian oktylu	1,1%	1,1%	1,1%

1)

ABIL® B 8852: grzebieniowy polieterosiloksan o udziale wagowym reszty polieterowej w stosunku do całej masy cząsteczkowej wynoszącym 67%

PL 199 577 B1

Wytwarzanie: Fazę A miesza się aż do ujednorodnienia, a następnie dodaje się fazę B. Homogenizuje się intensywnie. Następnie dodaje się fazę C lekko mieszając. Następnie dodaje się fazę D i jeszcze raz krótko homogenizuje.

Receptura według przykładu 9 daje po wytworzeniu gładką, jednorodną emulsję o lepkości 9,0 Pas, receptura z przykładu porównawczego 3 daje gładką, jednorodną emulsję o lepkości 4,5 Pas. Receptura z przykładu porównawczego 4 daje po dodaniu dyspersji karbomeru/żywicy ksantanowej szklistą i niejednorodną emulsje, która rozdziela się już po kilku minutach.

Porównanie to wyjaśnia, że emulgatory w różny sposób wpływają na zagęszczające i stabilizujące działanie hydrokoloidów, takich jak karbomery lub żywica ksantanowa. Silikonopolietery stosowane według wynalazku praktycznie nie wpływają ujemnie na ich działanie; handlowe zwykłe emulgatory organiczne osłabiają działanie zagęszczające a handlowy zwykły grzebieniowy silikonopolieter ABIK® B 8852 przeciwnie, nawet zwiększa działanie stabilizujące.

P r z y k ł a d 10

W teście panelowym poproszono 20 osób o porównanie 2 płynów kosmetycznych do ciała pod kątem ich własności aplikacyjnych. Jeden płyn jako emulgator zawierał 2% polieterosiloksanu według przykładu odniesienia 3, zaś drugi płyn zawierał handlowy organiczny emulgator Emulgin® VL 75 (mieszaninę glikozydu laurylowego, dipolihydroksystearynian poligliceryny-2, glicerynę i wodę w ilości 4% co odpowiadało 2% emulgujących składników czynnych); poza tym receptury były identyczne.

Wynik: Odnośnie rozsmarowywania i wchłaniania obydwa płyny oceniano praktycznie jednakowo, odczucie skórne po całkowitym wchłonięciu płynów w przypadku polieterosiloksanów ocenione zostało jednak jako gładsze/bardziej miękkie i gładsze/jedwabiste niż w przypadku emulgatora organicznego. 17 z 20 osób preferowało płyn z polieterosiloksanem.

P r z y k ł a d 11

W teście panelowym poproszono 5 osób o porównanie 2 płynów kosmetycznych do ciała pod kątem ich własności aplikacyjnych. Jeden płyn jako emulgator zawierał 3% polieterosiloksanu według przykładu odniesienia 5, zaś drugi płyn zawierał handlowy zwykły handlowy polieterosiloksan ABIL B 8843 (grzebieniowy polieterosiloksan o udziale wagowym reszty polieterowej w stosunku do całkowitej masy cząsteczkowej wynoszącym 67%); poza tym receptury były identyczne.

Wynik: Odnośnie rozsmarowywania i wchłaniania obydwa płyny oceniano praktycznie jednakowo, odczucie skórne po całkowitym wchłonięciu płynów w przypadku polieterosiloksanów ocenione zostało jednak jako gładkie/miękkie i gładkie/jedwabiste podczas gdy w przypadku handlowego polieterosiloksanu jako suche i tępe. Wszystkie 5 osób preferowało płyn z polieterosiloksanem według wynalazku.

P r z y k ł a d 12

W teście panelowym poproszono 27 próbujących o porównanie bezpośrednio ze sobą dwóch kremów. Krem 1 zawierał kombinację z polieterosiloksanu według przykładu odniesienia 4 i jako emulgator pomocniczy Ceteareth-25, krem 2 zawierał wyłącznie Ceteareth-25 jako emulgator (patrz receptury kremu 1 i kremu 2). Na rysunku 1 przedstawiony został wynik testu panelowego: odnośnie rozsmarowywania i wchłaniania krem 1 był znacznie korzystniejszy, odnośnie działania pielęgnującego dawano niewielką przewagę kremowi 1. Odczucie skórne dla kremu 1 ponownie było znowu znacznie wyżej oceniane niż dla kremu 2. W konsekwencji większość próbujących zdecydowała się jednoznacznie na korzyść kremu 1.

Krem 1

A	Polieterosiloksan według prz. odniesienia 4	1,5%
1	2	3
	Ceteareth-25	1,0%
	Stearynian gliceryny	2,5%
	Alkohol stearylowy	1,5%
	Kwas stearynowy	1,0%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	6,0%
	Etyloheksanian cetearylowy	6,5%

PL 199 577 B1 cd. tabeli

1	2	3
B	Gliceryna	2,0%
	Woda	77,5%
C	TEGO® Carbomer 134 (karbomer)	0,1%
	Ciekła parafina	0,4%

Krem 2

A	Ceteareth-25	2,0%
	Stearynian gliceryny	2,5%
	Alkohol stearylowy	1,5%
	Kwas stearynowy	1,0%
	Trigliceryd kaprylowo/kaprynowy	6,5%
	Etyloheksanian cetearylowy	6,5%
B	Gliceryna	2,0%
	Woda	77,5%
C	TEGO® Carbomer 134 (karbomer)	0,1%
	Ciekła parafina	0,4%

P r z y k ł a d 13

W teś cie panelowym poproszono 20 próbujących o porównanie bezpośrednio ze sobą dwóch kremów. Krem 3 zawierał kombinację z polieterosiloksanu według przykładu odniesienia 2 i jako emulgator pomocniczy Ceteareth-25, krem 4 zawierał wyłącznie Ceteareth-25 jako emulgator (patrz receptury kremu 3 i kremu 4). Na rysunku 2 przedstawiony został wynik testu panelowego: odnośnie rozsmarowywania, wchłaniania, bielenia, kleistości i odczucia woskowatego/tępego krem 3 był znacznie przedkładany nad krem 4.

Krem 3

A	Polieterosiloksan według prz. odniesienia 2	1,8%
	Ceteareth-25	0,2%
	Stearynian gliceryny	1,5%
	Alkohol stearylowy	2,5%
	Kwas stearynowy	1,0%
	Parafina ciekła	6,5%
	Etyloheksanian stearylowy	6,5%
B	Gliceryna	3,0%
	Woda	77,0%

PL 199 577 B1

Krem 4

A	Ceteareth-25	2,0%
	Stearynian gliceryny	1,5%
	Alkohol stearylowy	2,5%
	Kwas stearynowy	1,0%
	Parafina ciekła	6,5%
	Etyloheksanian cetearylowy	6,5%
B	Gliceryna	3,0%
	Woda	77,0%

P r z y k ł a d 14

Dla płynu kosmetycznego chroniącego przed promieniowaniem słonecznym z polieterosiloksanem według przykładu odniesienia 1 badano in vivo odporność na wodę zgodnie z metodą Colipa. W tym celu określano stopień ochrony przed słońcem i powtarzano pomiary po działaniu wodą na badane miejsce. Płyn wykazywał przed działaniem wodą stopień ochrony przed słońcem 14 a po działaniu wodą stopień ochrony 10. Odpowiada to odporności na wodę 71%. Produkt można określić jako odporny na wodę jeśli jego odporność na wodę wynosi przynajmniej 50%. Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że receptura nie zawiera składników, które stosuje się jednoznacznie w celu podniesienia odporności na wodę takich, jak np. polimery błonotwórcze.

Płyn kosmetyczny chroniący przed promieniowaniem słonecznym.

A	Polieterosiloksan, przykład odniesienia 1¹)	1,70%
	ABIL® B 8863	0,30%
	Benzoesan C12-15-alkilu	3,00%
	Parafina ciekła	3,40%
	4-Metylobenzylideno-kamfora	3,00%
	Metoksycynamonian etyloheksylowy	2,50%
	Butylo-metoksydibenzoilometan	2,00%
	p-Metoksycynamonian izoamylu	2,50%
	Octan tokoferolu	0,50%
B	TEGO® SMO 80 (Polisorbinian 80)	0,20%
	Gliceryna	2,00%
	EDTA	0,10%
	GluCare® S (karboksymetylobetaglukan sodu)	0,10%
	Woda	75,90%
C	TEGO® Carbomer 140 (karbomer)	0,15%
	TEGO® Carbomer 141 (karbomer)	0,15%
	Żywica kasantanowa	0,10%
	Palmitynian izopropylu	1,60%

PL 199 577 B1

1	2	3
D	Wodorotlenek sodu (10% w wodzie)	0,80%
	Środek konserwujący, zapach	dopełn. q.s.

¹⁾ABIL® B 8863: grzebieniowy polieterosiloksan o udziale wagowym reszty polieterowej w stosunku do całej masy cząsteczkowej wynoszącym 76%.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie, zawierające jeden lub więcej polieterosiloksanów o ogólnym wzorze (I):

R(CH3)2SiO-[(CH3)2SiO]n-Si(CH3)2R (I), w którym n = 50 do 250

R = -(CH2)m-O-(C2H4O)x-(C3H6O)yR¹m = 2 do 4 x = 3 do 100 y = 0 do 50

R¹= H, CH3 lub CH2CH3, o udziale wagowym reszty polieterowej R do 45% wagowych w stosunku do łącznej masy czą steczkowej wyliczonym według wzoru (II) „udział wagowy (w%) reszty polieterowej R w stosunku do łącznej masy cząsteczkowej = (MGreszty polieterowej^/MGmasy łącznej⁾ * ^{100 (II),} w którym ^MGmasy łącznej ^{= MG}reszty silikonowej ^{+ MG}reszty polieterowej

MGmasy silikonowej = n * 74,1 + 132,2

MGmasy polieterowej = 2 * (m * 14 + 16 + x * 44 + y * 58 + z), w którym z = 1, 15 lub 29.
2. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie według zastrz. 1, zawierające:

(a) jeden lub więcej polieterosiloksanów o ogólnym wzorze (I) (b) ewentualnie jeden lub więcej ko-emulgatorów (c) Hydrofilowe woski tworzące ciekłokrystaliczne struktury i/lub polimery organiczne pęczniejące w wodzie, jako środki nadające konsystencję i stabilizatory (d) kosmetyczne oleje lub woski i (e) zwykłe środki pomocnicze i substancje czynne.
3. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie według zastrz. 1 lub 2, znamienne tym, że zawierają polarne woski wybrane z grupy składającej się z alkoholu stearylowego, kwasu stearynowego i/lub stearynianu gliceryny jako substancje nadające konsystencję i ko-emulgator.
4. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie według zastrz. 2 lub 3, znamienne tym, że udział polieterosiloksanu o ogólnym wzorze (I), w przypadku obecności ko-emulgatorów wynosi przynajmniej 50%, zwłaszcza 65 do 90% w stosunku do łącznej ilości emulgatorów.
5. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie według dowolnego z zastrz. 2 do 4, znamienne tym, że udział ko-emulgatora w stosunku do łącznej ilości emulgatorów wynosi 5 do 49%, zwłaszcza 10 do 35%.
6. Kosmetyczne emulsje olej w wodzie według dowolnego z poprzednich zastrzeżeń, znamienne tym, że dalsze środki pomocnicze i dodatki wybrane są z grupy składającej się z filtrów chroniących przed promieniowaniem UV, przeciwutleniaczy, środków konserwujących, repellentów owadów, samoopalaczy, olejków zapachowych, środków barwiących i substancji czynnych.