PL198156B1

PL198156B1 - Ksantyny podstawione w pozycji 8, sposób ich wytwarzania i ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna

Info

Publication number: PL198156B1
Application number: PL356044A
Authority: PL
Inventors: James E. Dowling; Carol L. Ensinger; Gnanasambandam Kumaravel; Russell C. Petter
Original assignee: Biogen Idec Ma
Priority date: 1999-11-12
Filing date: 2000-11-13
Publication date: 2008-05-30
Also published as: EE200200248A; ES2281367T3; IL149486A0; WO2001034604A3; HK1049153B; WO2001034604A2; CZ20021615A3; DK1230241T3; EA010260B1; EA200200562A1; GEP20043267B; DE60033310D1; CA2390590A1; NO20022237D0; TR200301062T2; US6605600B1; CA2390590C; BG106693A; NZ519427A; HUP0203371A3

Abstract

1. Ksantyny podstawione w pozycji 8 o wzorze w którym R 1 i R 2 oznaczaj a niezale znie propyl; R 3 oznacza grup e tricykliczn a wybran a spo sród: przy czym grupa tricykliczn a jest funkcjonalizowana jednym lub wi ecej podstawnikami wybranymi z grupy obejmuj acej: (a) alkil, alkenyl i alkinyl, z któ- rych ka zdy jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub wi ecej podstawnikami wybranymi z grupy obejmuj acej alkoksyl, alkoksykarbo- nyl, grup e alkoksykarbonyloaminoalkiloaminow a, aralkoksykarbonyl, -R 5 , grup e dialkiloaminow a, grup e heterocykliloalkiloaminow a, hydroksyl, podsta- wion a grup e arylosulfonyloaminoalkiloaminow a i podstawion a grup e heterocykliloaminoalkiloaminow a; (b) grup e acyloaminoalkiloaminow a, grup e alke- nyloaminow a, alkoksykarbonyl, alkoksykarbonyl, grup e alkoksykarbonyloalkiloaminow a, alkoksykarbonyloaminoacyloksyl, grup e alkoksykarbonyloami- noalkiloaminow a, grup e alkiloaminow a, grup e aminow a, acyloksyl, karbonyl, -R 5 , R 5 -alkoksyl, grup e R 5 -aminow a, grup e dialkiloaminoalkiloaminow a, heterocyklil, grup e heterocykliloalkiloaminow a, hydroksyl, grup e fosforanow a, podstawion a grup e arylosulfonyloaminoalkiloaminow a, podstawiony heterocyklil i podstawion a grup e heterocykliloaminoalkiloaminow a, R 4 jest wybrany z grupy obejmuj acej -H, C 1-4 -alkil, -C 1-4 -alkilo-CO 2 H i fenyl i jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub wi ecej podstawnikami wybranymi z grupy obejmuj acej halogen, -OH, -OMe, -NH 2 , -NO 2 i benzyl ewentualnie podstawiony jedn a do trzech grupami wybranymi spo sród halogenu, -OH, -OMe, -NH 2 i -NO 2 ; R 5 jest wybrany z grupy obejmuj acej -CH 2 COOH, -C(CF 3 ) 2 OH, -CONHNHSO 2 CF 3 , -CONHOR 4 , -CONHSO 2 R 4 , -CONHSO 2 NHR 4 , -C(OH)R 4 PO 3 H 2 , -NHCOCF 3 , -NHCONHSO 2 R 4 , -NH- PO 3 H 2 , -NHSO 2 R 4 , -NHSO 2 NHCOR 4 , -OPO 3 H 2 , -OSO 2 H, -PO(OH)R 4 , -PO 3 H 2 , -SO 3 H, -SO 2 NHR 4 , -SO 3 NHCOR 4 , -SO 3 NHCONHCO 2 R 4 oraz nast epu- j ace grupy: X 1 i X 2 oznaczaj a niezale znie tlen; Z oznacza pojedyncze wi azanie; R 6 oznacza wodór; a okre slenie heterocyklil oznacza aromatyczn a lub nie- aromatyczn a 5- do 10-cz lonow a struktur e pier scieniow a, w której jeden lub wi ecej atomów w pier scieniu stanowi N, O, S. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku są ksantyny podstawione w pozycji 8, sposób ich wytwarzania i ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna. Związki te stanowią antagonistów receptorów adenozynowych.

Adenozyna jest przekaźnikiem wewnątrzkomórkowym i pozakomórkowym wytwarzanym przez wszystkie komórki organizmu. Jest ona również wytwarzana pozakomórkowo na drodze konwersji enzymatycznej. Adenozyna wiąże i aktywuje siedem receptorów sprzężonych z przezbłonowym białkiem G, wywołując różne reakcje fizjologiczne. Sama adenozyna, substancje naśladujące działania adenozyny (agoniści) i substancje, które antagonizują jej działania mają ważne zastosowania kliniczne. Receptory adenozynowe dzielą się na cztery znane podtypy (tj. A₁, A_2a, A₂b i A3). Podtypy te wywołują unikalne i niekiedy przeciwne skutki. Przykładowo, aktywacja receptora Ai adenozynowego powoduje wzrost oporu naczyń nerkowych, podczas gdy aktywacja receptora A2a adenozynowego powoduje zmniejszenie tego oporu.

W układach większości narządów stres metaboliczny powoduje znaczny wzrost stężenia adenozyny w tkankach. Przykładowo, serce wytwarza i uwalnia adenozynę, która bierze udział w adaptywnych odpowiedziach na stres, takich jak zmniejszenie częstości serca i rozszerzenie naczyń wieńcowych. Podobnie, stężenia adenozyny w nerkach wzrastają w odpowiedzi na niedotlenienie, stres metaboliczny i wiele substancji nefrotoksycznych. Nerki w istotny sposób również wytwarzają adenozynę. Nerki regulują ilość konstytutywnie wytwarzanej adenozyny w celu regulacji przesączania kłębkowego i reabsorpcji elektrolitu. Jeśli chodzi o kontrolę przesączania kłębkowego, aktywacja receptorów Ai prowadzi do zwężenia tętniczek doprowadzających, zaś aktywacja receptorów A2a prowadzi do rozszerzenia tętniczek odprowadzających. Aktywacja receptorów A2a może również mieć działanie rozszerzające tętniczki doprowadzające. A zatem, skutkiem aktywacji tych kłębkowych receptorów adenozynowych jest zmniejszenie przesączania kłębkowego. Ponadto, receptory Ai adenozynowe są umiejscowione w proksymalnych i dystalnych miejscach kanalikowych. Aktywacja tych receptorów stymuluje reabsorpcję sodu ze światła kanalika. A zatem, zablokowanie działania adenozyny na te receptory spowoduje wzrost szybkości przesączania kłębkowego i wzrost wydalania sodu.

Wynalazek opiera się na stwierdzeniu, że związki o wzorze I są nieoczekiwanie wysoce silnymi i selektywnymi inhibitorami konkretnych podtypów receptorów adenozynowych. Antagoniści adenozyny mogą być użyteczni w zapobieganiu i/lub leczeniu wielu chorób, obejmujących choroby serca i krążenia, choroby zwyrodnieniowe ośrodkowego układu nerwowego, choroby dróg oddechowych i wiele chorób, w których stosuje się leczenie środkami diuretycznymi.

Ksantyny podstawione w pozycji 8, zgodnie z wynalazkiem charakteryzują się tym, że przedstawia je wzór

w którym

Ri i R2 oznaczają niezależnie propyl;

R3 oznacza grupę tricykliczną wybraną spośród:

PL 198 156 B1 przy czym grupa tricykliczna jest funkcjonalizowana jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej:

(a) alkil, alkenyl i alkinyl, z których każdy jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej alkoksyl, alkoksykarbonyl, grupę alkoksykarbonyloaminoalkiloaminową, aralkoksykarbonyl, -R₅, grupę dialkiloaminową, grupę heterocykliloalkiloaminową, hydroksyl, podstawioną grupę arylosulfonyloaminoalkiloaminową i podstawioną grupę heterocykliloaminoalkiloaminową;

(b) grupę acyloaminoalkiloaminową, grupę alkenyloaminową, alkoksykarbonyl, alkoksykarbonyl, grupę alkoksykarbonyloalkiloaminową, alkoksykarbonyloaminoacyloksyl, grupę alkoksykarbonyloaminoalkiloaminową, grupę alkiloaminową, grupę aminową, acyloksyl, karbonyl, -R₅, R₅-alkoksyl, grupę R₅-aminową, grupę dialkiloaminoalkiloaminową, heterocyklil, grupę heterocykliloalkiloaminową, hydroksyl, grupę fosforanową, podstawioną grupę arylosulfonyloaminoalkiloaminową, podstawiony heterocyklil i podstawioną grupę heterocykliloaminoalkiloaminową,

R₄ jest wybrany z grupy obejmującej -H, C₁-₄-alkil, -C₁-₄-alkilo-CO2H i fenyl i jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej halogen, -OH, -OMe, -NH2, -NO2 i benzyl ewentualnie podstawiony jedną do trzech grupami wybranymi spośród halogenu, -OH, -OMe, -NH2 i -NO2;

R5 jest wybrany z grupy obejmującej -CH2COOH, -C(CF3)2OH, -CONHNHSO2CF3, -CONHOR4, -CONHSO2R4, -CONHSO2NHR4, -C(OH)R4PO3H2, -NHCOCF3, -NHCONHSO2R4, -NHPO3H2, -NHSO2R4, -NHSO2NHCOR4, -OPO3H2, -OSO2H, -PO(OH)R4, -PO3H2, -SO3H, -SO2NHR4, -SO3NHCOR4, -SO3NHCONHCO2R4 oraz następujące grupy:

X1 i X2 oznaczają niezależnie tlen;

Z oznacza pojedyncze wiązanie;

R6 oznacza wodór;

a określenie heterocyklil oznacza aromatyczną lub niearomatyczną 5- do 10-członową strukturę pierścieniową, w której jeden lub więcej atomów w pierścieniu stanowi N, O, S.

Korzystnie, związek jest w postaci farmakologicznie dopuszczalnej soli addycyjnej.

Korzystnie, R3 jest wybrany z grupy obejmującej

i jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej karbonyl, hydroksyl, alkenyl, alkenyloksyl, hydroksyalkil, karboksyl, karboksyalkenyl, karboksyalkil, aminoacyloksyl, karboksyalkoksyl, dialkiloaminoalkenyl i dialkiloaminoalkil.

PL 198 156 B1

Korzystnie, R3 oznacza

i jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej karbonyl, hydroksyl, alkenyl, karboksyalkenyl, hydroksyalkil, dialkiloaminoalkenyl i dialkiloaminoalkil.

Bardziej korzystnie, R3 jest podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej hydroksyl, hydroksyalkil, dialkiloaminoalkenyl i dialkiloaminoalkil.

Korzystnie, związek stanowi 8-(5-hydroksytricyklo[2.2.1.0^2,6]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion.

Korzystnie, związek stanowi 8-(5-hydroksymetylotricyklo[2.2.1.02’6]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion.

Korzystnie, związek stanowi 8-[5-(3-dimetyloaminopropylideno)tricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion.

Korzystnie, związek stanowi 8-[5-(3-dimetyloaminopropylo)tricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion.

Kompozycja farmaceutyczna, zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że zawiera związek o wzorze ogólnym określonym wcześniej oraz odpowiednią substancję pomocniczą.

Zastosowanie związku o wzorze ogólnym określonym wcześniej, zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że związek ten stosuje się do wytwarzania leku do leczenia pacjenta cierpiącego na stan chorobowy charakteryzujący się podwyższonym stężeniem adenozyny i/lub zwiększoną wrażliwością na adenozynę.

Korzystnie, lek stosuje się do leczenia stanu chorobowego wybranego z grupy obejmującej zaburzenia serca i krążenia, choroby degeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego, choroby dróg oddechowych, choroby, w których wskazane jest leczenie środkiem diuretycznym, chorobę Parkinsona, depresję, pourazowe uszkodzenie mózgu, poudarową niewydolność układu nerwowego, niewydolność oddechową, uszkodzenie mózgu u noworodków, dysleksję, nadaktywność, zwłóknienie pęcherza, puchlinową marskość wątroby, bezdech u noworodków, niewydolność nerek, cukrzycę, astmę i obrzęki.

Korzystnie, lek stosuje się do leczenia stanu będącego zastoinową niewydolnością serca lub dysfunkcją nerek.

Sposób wytwarzania ksantyn podstawionych w pozycji 8, o wzorze ogólnym określonym wcześniej, zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że obejmuje etapy

a) wytworzenia N7,C8-dihydroksantyny;

b) zablokowania pozycji N7 ksantyny;

c) deprotonowania pozycji C8 mocną zasadą, z wytworzeniem anionu;

d) wychwytywania anionu związkiem karboksylowym, karbonylowym, aldehydowym lub ketonowym; oraz

e) odblokowania pozycji N7, z wytworzeniem ksantyny podstawionej w pozycji 8.

Wytworzony związek może być, przykładowo, w postaci związku achiralnego, racematu, związku optycznie aktywnego, czystego diastereomeru, mieszaniny diastereomerów lub farmakologicznie dopuszczalnej soli addycyjnej.

W celu zwiększenia selektywnych własności biologicznych, związki według wynalazku można również modyfikować przez przyłączanie odpowiednich grup funkcyjnych. Modyfikacje takie są znane w technice i obejmują modyfikacje zwiększające biologiczną penetrację do danego układu biologicznego (np. krwi, układu limfatycznego, ośrodkowego układu nerwowego), zwiększające dostępność przy podawaniu doustnym, poprawiające rozpuszczalność umożliwiając podawanie przez wstrzykiwanie, zmieniające metabolizm i/lub szybkość wydalania. Przykłady takich modyfikacji obejmują, ale nie wyłącznie, estryfikację glikolami polietylenowymi, derywatyzację podstawnikami, takimi jak piwaliniany lub kwasy tłuszczowe, konwersję do karbaminianów, hydroksylowanie pierścieni aromatycznych oraz podstawienie pierścieni aromatycznych heteroatomami.

PL 198 156 B1

Przez podawanie pacjentowi dowolnego z omawianych związków w ilości, która jest skuteczna do działania związku jako antagonisty receptora adenozynowego, leczy się pacjenta cierpiącego na chorobę charakteryzującą się podwyższonym stężeniem adenozyny i/lub zwiększoną wrażliwością na adenozynę, i/lub zwiększoną liczbą receptorów adenozyny lub efektywnością sprzęgania. Stanem chorobowym mogą być, na przykład, zaburzenia serca i krążenia, zaburzenia degeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego, zaburzenia układu oddechowego, choroba, w której wskazane jest leczenie środkami diuretycznymi, nadciśnienie, choroba Parkinsona, depresja, pourazowe uszkodzenie mózgu, poudarowe uszkodzenia neurologiczne, niewydolność oddechowa, uszkodzenia mózgu u noworodków, dysleksja, nadaktywność, zwłóknienie pęcherza, puchlinowa marskość wątroby, bezdech u noworodków, niewydolność nerek, cukrzyca, astma, obrzęki, zastoinowa niewydolność serca lub dysfunkcja nerek związana ze stosowaniem diuretyków przy zastoinowej niewydolności serca.

Jak już wspomniano, przedmiotem wynalazku jest również sposób wytwarzania ksantyn podstawionych w pozycji 8. Sposób ten obejmuje etapy wytwarzania N7,C8-dihydroksanytyny, zablokowania pozycji N7 ksantyny (np. jako eteru THP lub BOM), deprotonowania pozycji C8 przy użyciu mocnej zasady (takiej jak diizopropyloamidek litu lub n-butylolit), z wytworzeniem anionu; wychwytywania anionu związkiem karboksylowym, karbonylowym, aldehydowym lub ketonowym; oraz odblokowania chronionej pozycji N7, z wytworzeniem 8-podstawionej ksantyny.

Stosowane tu określenie „grupa alkilowa” oznacza nasyconą alifatyczną grupę węglowodorową. Grupa alkilowa może być prosta lub rozgałęziona i może zawierać, na przykład, od 1 do 6 atomów węgla w łańcuchu. Przykładami prostołańcuchowych grup alkilowych są, ale nie wyłącznie, etyl i butyl. Przykłady rozgałęzionych grup alkilowych obejmują, ale nie wyłącznie, izopropyl i t-butyl.

Stosowane tu określenie „grupa alkenylowa” oznacza alifatyczną grupę węglowodorową, która zawiera co najmniej jedno podwójne wiązanie. Grupa alkenylowa może być prosta lub rozgałęziona i może zawierać, na przykład, od 3 do 6 atomów węgla w łańcuchu oraz 1 lub 2 podwójne wiązania. Przykłady grup alkenylowych obejmują, ale nie wyłącznie, allil i izopropenyl.

Stosowane tu określenie „grupa alkinylowa” oznacza alifatyczną grupę węglowodorową, która zawiera co najmniej jedno potrójne wiązanie. Grupa alkinylowa może być prosta lub rozgałęziona i może zawierać, na przykład od 3 do 6 atomów węgla w łańcuchu oraz 1 lub 2 potrójne wiązania. Przykłady grup alkinylowych obejmują, ale nie wyłącznie, propargil i butynyl.

Określenie „grupa arylowa” oznacza grupę fenylową lub naftylową, lub ich pochodne.

Określenie „podstawiona grupa arylowa” oznacza grupę arylową, która jest podstawiona jednym lub więcej podstawnikami, takimi jak alkil, alkoksyl, grupa aminowa, grupa nitrowa, karboksyl, karboalkoksyl, grupa cyjanowa, grupa alkiloaminowa, grupa dialkiloaminowa, halogen, hydroksyl, hydroksyalkil, merkaptyl, alkilomerkaptyl, trihalogenoalkil, karboksyalkil, sulfoksyl lub karbamoil.

Określenie „grupa aralkilowa” oznacza grupę alkilową, która jest podstawiona grupą arylowa. Przykładem grupy aralkilowej jest benzyl.

Określenie „grupa cykloalkilowa” oznacza pierścień alifatyczny, na przykład o 3 do 8 atomach węgla. Przykłady grup cykloalkilowych obejmują cyklopropyl i cykloheksyl.

Określenie „grupa acylowa” oznacza prostą lub rozgałęzioną grupę alkilo-C(=O)- lub grupę formylową. Przykłady grup acylowych obejmują grupy alkanoilowe (np. zawierające od 1 do 6 atomów węgla w grupie alkilowej). Przykładami grup acylowych są acetyl i piwaloil. Grupy acylowe mogą być podstawione lub nie podstawione.

Określenie „grupa karbamoilowa” oznacza grupę o wzorze H2N-CO2-.

Określenie „alkilokarbamoil” i „dialkilokarbamoil” odnoszą się do grup karbamoilowych, w których do atomu azotu zamiast atomów wodoru przyłączone są odpowiednio jedna lub dwie grupy alkilowe. Przez analogię, „arylokarbamoil” i „aryloalkilokarbamoil” zawierają grupę arylową zamiast jednego z atomów wodoru, a w przypadku tej ostatniej, grupę alkilową zamiast drugiego atomu wodoru.

„Grupa karboksylowa” oznacza grupę -COOH.

„Grupa alkoksylowa” oznacza grupę alkilo-O-, w której „alkil” ma uprzednio podane znaczenia.

„Grupa alkoksyalkilowa” oznacza grupę alkilową, jak opisana uprzednio, w której atom wodoru jest zastąpiony grupą alkoksylowa o podanym uprzednio znaczeniu.

Określenie „halogen” lub „halo” oznacza fluor, chlor, brom lub jod.

Określenie „grupa heterocyklilowa” oznacza 5- do około 10-członową strukturę pierścieniową, w której jeden lub więcej atomów w pierścieniu stanowi pierwiastek inny niż węgiel, np. N, O, S. Grupa heterocyklilowa może być aromatyczna lub niearomatyczna, tj. może być nasycona albo częściowo lub całkowicie nienasycona. Przykłady grup heterocyklilowych obejmują pirydyl, imidazolil, furanyl,

PL 198 156 B1 tienyl, tiazolil, tetrahydrofuranyl, tetrahydropiranyl, morfolinyl, tiomorfolinyl, indolil, indolinyl, izoindolinyl, piperydynyl, pirymidynyl, piperazynyl, izoksazolil, izoksazolidynyl, tetrazolil i imidazolil.

Określenie „podstawiony heterocyklil” oznacza grupę heterocykliczną, w której jeden lub więcej atomów wodoru jest zastąpionych podstawnikami, takimi jak alkoksyl, grupa alkiloaminowa, grupa dialkiloaminowa, karboalkoksyl, karbamoil, grupa cyjanowa, halogen, trihalogenometyl, hydroksyl, karbonyl, tiokarbonyl, hydroksyalkil lub grupa nitrowa.

Określenie „hydroksyalkil” oznacza grupę alkilową podstawioną grupą hydroksylową.

„Grupa sulfamoilowa” ma wzór -S(O)2NH2.

Określenia „alkilosulfamoil” i „dialkilosulfamoil” odnoszą do grup sulfamoilowych, w których do atomu azotu zamiast atomów wodoru są przyłączone odpowiednio jedna lub dwie grupy alkilowe. Przez analogię, określenia „arylosulfamoil” i „aryloalkilosulfamoil” odnoszą się do grup, w których zamiast jednego z atomów wodoru obecna jest grupa arylowa, a w ostatnim przypadku zamiast drugiego atomu wodoru obecna jest grupa alkilowa.

Określenie „antagonista” oznacza cząsteczkę, która wiąże się z receptorem bez aktywowania tego receptora. Współzawodniczy ona z endogennym ligandem pod względem miejsca wiązania, a zatem zmniejsza zdolność endogennego ligandu do stymulowania receptora.

W kontekście niniejszego wynalazku określenie „selektywny antagonista” oznacza antagonistę, który wiąże się z konkretnym podtypem receptora adenozynowego z powinowactwem wyższym niż powinowactwo dla innych podtypów. Antagoniści według wynalazku mogą, na przykład, mieć wyższe powinowactwo wobec receptorów A₁ lub wobec receptorów A2a i są selektywni, gdy wykazują:

(a) nanomolowe powinowactwo wiązania wobec jednego spośród tych podtypów oraz (b) co najmniej 10-krotnie, bardziej korzystnie 50-krotnie, a najkorzystniej 100-krotnie wyższe powinowactwo wobec jednego podtypu, w porównaniu z innym podtypem.

Wynalazek niniejszy dostarcza wielu korzyści. Związki wytwarza się łatwo z łatwo dostępnych substancji wyjściowych, przy stosunkowo małej ilości etapów. Związki zawierają wiele regionów zmiennych, co umożliwia systematyczną optymalizację, Jako swoiści antagoniści związki mają szerokie zastosowanie w medycynie. Z uwagi na fakt, że są one wysoce silnymi i swoistymi antagonistami, możliwe jest:

(1) stosowanie związków w niskich dawkach, co zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia skutków ubocznych oraz (2) wprowadzanie związków do wielu postaci użytkowych, obejmujących, ale nie wyłącznie, pigułki, tabletki, kapsułki, aerozole, czopki, ciekłe preparaty do spożywania lub wstrzykiwania, dodatki dietetyczne lub preparaty do stosowania miejscowego.

Oprócz zastosowań w medycynie, antagonistyczne związki można także stosować do leczenia zwierząt hodowlanych i domowych.

Jeśli nie zdefiniowano inaczej, wszystkie stosowane tu terminy techniczne i naukowe mają znaczenia powszechnie przyjęte przez specjalistów w tej dziedzinie techniki, do których skierowany jest niniejszy wynalazek. Aczkolwiek w praktyce lub badaniu niniejszego wynalazku można stosować podobne lub równoważne sposoby i substancje, odpowiednie sposoby i substancje opisano poniżej. Wszystkie wymienione tu publikacje, zgłoszenia patentowe, patenty i inne odniesienia wprowadzono tu w całości jako stan techniki. Opisane substancje, sposoby i przykłady mają jedynie charakter ilustracyjny i nie ograniczają zakresu wynalazku. Inne cechy i korzyści niniejszego wynalazku będą oczywiste w świetle następującego szczegółowego opisu i zastrzeżeń.

Na figurze 1 zilustrowano serię antagonistów receptora Ai adenozynowego.

Ogólnie rzecz biorąc, przedmiotem wynalazku są wysoce silni i selektywni antagoniści receptora A1 adenozynowego. Ujawniono również selektywnych antagonistów receptora A2a adenozynowego.

Synteza związków antagonistycznych wobec adenozyny

Związki według wynalazku można wytwarzać wieloma znanymi sposobami. Zasadniczo ksantyny można wytworzyć przez reakcję 1,3-dipodstawionych-5,6-diaminouracyli z aldehydami lub kwasami karboksylowymi, lub chlorkami kwasów karboksylowych, a następnie przez zamknięcie pierścienia. Alternatywnie, 1,3-dipodstawione-6-amino-5-nitrozouracyle można kondensować z aldehydami, uzyskując żądane ksantyny.

1,3-dipodstawione-5,6-diaminouracyle można wytworzyć przez działanie na odpowiedni symetrycznie lub niesymetrycznie podstawiony mocznik kwasem cyjanooctowym, a następnie przez nitrozowanie i redukcję (patrz np. publikacje w J. Org. Chem. 16, 1879, 1951; Can. J. Chem. 46, 3413, 1968). Alternatywnie, niesymetrycznie podstawione ksantyny można wytworzyć sposobem opisanym

PL 198 156 B1 przez Muellera (J. Med. Chem. 36, 3341, 1993). W sposobie tym, 6-aminouracyl monoalkiluje się konkretnie w pozycji N3 uracylu w warunkach Vorbruggena. Po nitrozowaniu, redukcji, reakcji z aldehydem lub kwasem karboksylowym lub chlorkiem kwasu karboksylowego, alkilowaniu w pozycji Ni uracylu i zamknięciu pierścienia otrzymuje się ksantynę.

^{W k}on^kre^tn^ym ^prz^ypa^dku ^kwas an^ti-³-o^kso^tric^yklo-[2.2.¹.0^2,6]^he^ptano-³-^kar^bo^ks^ylow^y można łatwo zsyntetyzować z norbornadyny, paraformaldehydu, kwasu mrówkowego i kwasu siarkowego (patrz np. J. Am. Chem. Soc. 99, 4111, 1977; Tetrahedron 37, Supplement nr 1,411, 1981). Kwas ten można łatwo oddzielić stosując lipazę A Candida antartica (Tetrahedron Lett. 37, 3975, 1996).

W wielu przypadkach, żądane aldehydy, ketony, kwasy karboksylowe i chlorki kwasów karboksylowych są dostępne na rynku (np. z firmy Aldrich Chemical Co., Inc., Milwaukee, Wisc.) lub można je łatwo wytworzyć z dostępnych w handlu substancji znanymi sposobami syntezy. Sposoby takie obejmują, ale nie wyłącznie, utlenianie, redukcję, hydrolizę, alkilowanie i reakcję homologacji Wittiga.

Kwasy bicykloalkanokarboksylowe według wynalazku można również wytworzyć opisanymi sposobami (patrz np. Austr. J. Chem. 38, 1705, 1985; Austr. J. Chem. 39, 2061, 1986; J. Am. Chem. Soc. 75, 637, 1953; J. Ara. Chem. Soc. 86, 5183, 1964; J. Am. Chem. Soc. 102, 6862, 1980; J. Org. Chem. 46, 4795, 1981; i J. Org. Chem. 60, 6873, 1995).

Zastosowania związków antagonistycznych wobec adenozyny

Aktywacja receptorów adenozynowych wywołuje wiele reakcji fizjologicznych, obejmujących zmniejszenie przepływu krwi w nerkach, zmniejszenie przesączania kłębkowego i wzrost reabsorpcji sodu w nerkach. Aktywacja receptorów adenozynowych zmniejsza częstość serca, szybkość przewodzenia i kurczliwość. Te, jak również inne skutki aktywacji receptorów adenozynowych w innych narządach, są normalnymi procesami regulacji. Jednakże, w niektórych stanach chorobowych skutki takie stają się patologiczne. Tak więc, antagoniści adenozyny mają szerokie zastosowanie zarówno w zapobieganiu i leczeniu chorób. Choroby, którym można zapobiegać i/lub które można leczyć antagonistami receptora adenozynowego obejmują stany:

(a) charakteryzujące się występowaniem nieprawidłowego poziomu adenozyny i/lub (b) wymagające przy leczeniu zahamowania lub stymulowania produkcji i/lub uwalniania adenozyny.

Stany takie obejmują, ale nie wyłącznie, zastoinową niewydolność serca, reanimację serca-płuc, wstrząs krwotoczny oraz inne zaburzenia serca i krążenia; zaburzenia degeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego; zaburzenia dróg oddechowych (np. astma oskrzelowa, alergiczne choroby płuc); oraz wiele chorób, w których wskazane jest leczenia środkami diuretycznymi (np. ostra i przewlekła niewydolność nerek, dysfunkcja nerek, nadciśnienie). Z aktywnością receptora adenozynowego wiążą się również choroby degeneracyjne, takie jak choroba Parkinsona, depresja, pourazowe uszkodzenie mózgu, poudarowe urazy neurologiczne, uraz mózgu u noworodków, dysleksja, nadaktywności zwłóknienie pęcherza. Inne stany, w których leczenie antagonistami receptora adenozynowego może mieć zastosowanie terapeutyczne, obejmują puchlinową marskość wątroby, bezdech u noworodków, niewydolność nerek wskutek tradycyjnego leczenia diuretykami, cukrzycę i astmę.

Zgłaszający stwierdzili ponadto, że podawanie wysoce selektywnych i silnych antagonistów receptora A1 adenozynowego może spowodować na przykład reakcję diuretyczną, gdy związek taki podawany jest sam i może nasilić odpowiedź diuretyczną na tradycyjne środki diuretyczne. Ponadto, podawanie antagonistów receptora adenozynowego z tradycyjnych środkami diuretycznymi osłabia zmniejszenie przesączania kłębkowego spowodowanego tradycyjnymi diuretykami. Opisane sposoby można stosować, na przykład, w stanach obrzęków, takich jak zastoinowa niewydolność serca i puchliny.

Podawanie związków antagonistycznych wobec adenozyny

Związki można podawać zwierzętom (np. ssakom, takim jak ludzie, innym naczelnym, koniom, psom, krowom, świniom, owcom, kozom, kotom, myszom, szczurom, świnkom morskim, królikom, chomikom, gerbilom, fretkom, jaszczurkom, gadom lub ptakom). Związki można podawać w dowolny sposób, odpowiedni do podawania kompozycji farmaceutycznych, obejmujący, ale nie wyłącznie, pigułki, tabletki, kapsułki, aerozole, czopki, ciekłe preparaty do spożywania lub wstrzykiwania, jako krople do oczu lub uszu, dodatki dietetyczne i preparaty do podawania miejscowego. Związki można podawać doustnie, donosowo, przezskórnie, dopochwowo, do uszu, do oczu, dopoliczkowo, doodbytniczo, dośluzówkowo, przez inhalacje lub wszczep (np. chirurgicznie) lub dożylnie.

Związki według wynalazku ewentualnie można podawać w połączeniu z kompozycją farmaceutyczną modyfikującą nie adenozynową (np. z nie adenozynowym modyfikującym środkiem diuretycz8

PL 198 156 B1 nym, jak opisano, na przykład, w równoległym zgłoszeniu patentowym PCT/US99/08879, złożonym 23 kwietnia 1999, które wprowadzono tutaj jako stan techniki).

Wynalazek opisano również w zamieszczonych poniżej przykładach, które nie ograniczają zakresu wynalazku przedstawionego w zastrzeżeniach patentowych.

P r z ^y k ł a d 1. 8-(5-oksotric^yklo[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-^2,6-^dion

Kwas anti-3-oksotricyklo(2.2.1.02’6)heptano-7-karboksylowy (837 mg) w temperaturze 0°C pochłonięto w CH₂Cl2 (20 ml). Dodano trietyloaminy (1,74 ml), chloromrówczanu izobutylu (724 μΙ) i całość mieszano w temperaturze 0°C przez 15 minut. Dodano 1,3-dipropylo-5,6-diaminouracylu w postaci chlorowodorku i mieszano w temperaturze 0°C przez 30 minut, a następnie w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (50 ml) i ekstrahowano CH₂Cl₂ (3 x 25 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto nasyconym roztworem NaHCO3, wodą, solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu rozpuszczalnika otrzymano surowy produkt, który stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania. Widmo mas (ES+ 361).

(6-amino-2,4-diokso-1,3-dipropylo-1,2,3,4-tetrahydropirymidyn-5-ylo)-amid kwasu 5-okso-tricyklo[2.2.1.02^,6]heptano-3-karboksylowego (360 mg) z etapu 1 pochłonięto w układzie izopropanol:woda (5 ml) i dodano KOH (84 mg). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 1,5 godziny. Po oziębieniu mieszaniny reakcyjnej do temperatury pokojowej iPrOH usunięto na wyparce obrotowej. Warstwę wodną zobojętniono 2N HCl i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluując układem octan etylu:heksan (1:1). Wydajność: 75 mg. Widmo mas (ES+ 343).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 2}. ^En^do^/e^gzo-⁸-(⁵-^hydro^ks^ytric^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^diprO^pylo-^3,7-^dihydropuryno-2,6-dion

8-(5-oksotric^yklo[2.2.1.0²’⁶]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^diprO^pylo-^3,7-^dihydrO^puryno-^2,6-^dion (⁷⁰⁰ m^g) rozpuszczono w MeOH (50 ml). w temperaturze 0°C dodano NaBH4 (100 mg) i całość mieszano przez 5 minut. Dodano wody i mieszano przez 30 minut. MeOH usunięto na wyparce obrotowej pod zmniejszonym ciśnieniem. Mieszaninę reakcyjną ekstrahowano octanem etylu, przemyto wodą, solanką i wysuszono nad MgSO4. Po zatężeniu otrzymano mieszaninę endo:egzoalkholi w stosunku 6:4.

^P r z ^{y k ł} a ^{d 3}. ⁸-(⁵-met^ylenotrⁱc^yklo[².².¹ .G^hept-S-yto)-! ^,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno2,6-dion

Bromek metylotrifenylofosfoniowy (2,08 g) w temperaturze -78°C pochłonięto w THF (50 ml). W tej samej temperaturze powoli dodano nBuLi (3,66 ml, 1,6M) i całość mieszano przez 1 godzinę. 8-(5-oksotricyklo 2.2.1.02’⁶]hept-3-ylo)-1,3-dipro>pylo-3,7-dihydro>puryno-2,6-dion (przykład 1) (1 g) rozpuszczono w THF i powoli w temperaturze -78 °C dodano do mieszaniny reakcyjnej. Po zakończeniu dodawania mieszaninę reakcyjną pozostawiono, aby powoli ogrzała się do temperatury pokojowej i mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną wygaszono dodatkiem 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą, solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu produkt oczyszczono na kolumnie z żelem krzemionkowym. Widmo mas (ES+ 341).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 4}. ⁸-(⁵-me^to^ks^yme^tyleno^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydropuryno-2,6-dion

Chlorek metoksymetylotrifenylofosfoniowy (1,1 g) w temperaturze 0°C pochłonięto w toluenie (10 ml). Dodano bis(trimetylosililo)amidku potasu (0,5M w toluenie, 12,8 ml) i mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę. Do mieszaniny reakcyjnej dodano 8-(5-oksotricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (przykład 1) (1 g), a następnie całość ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną wygaszono dodatkiem wody i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu surowy produkt (620 mg) oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej. Widmo mas (ES+ 371).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 5}. ⁸-(⁵-en^do^hydro^ks^ytric^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^diprO^pylo-^3,7-^dihyclro^pur^yno-2,6-dion

Borowodorek sodu (22 mg) pochłonięto w MeOH (5 ml) w temperaturze 0°C. Do mieszaniny rea^kc^yjnej w tempiera^rze ⁰°C ^do^dano ⁸-(⁵-o^kso^tric^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^p-³-^ylo)-^1,3-^diprO^pylo-^3,7-^dihyclropuryno-2,6-dionu (przykład 1) (200 mg) w MeOH (5 ml). Całość mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę, po czym reakcję przerwano dodatkiem 1N HCl i mieszaninę ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zaPL 198 156 B1 tężeniu rozpuszczalnika produkt oczyszczono metodą preparatywnej HPLC. Widmo mas (ES+ 345). Produkt był mieszaniną dwóch izomerów w stosunku 2:1. Główny izomer stanowił związek endohydroksylowy.

^P r z ^{y k ł} a ^d 6. 8-(⁵-egzo^hydro^ksy^rⁱc^yklo[^2.2.¹.0^2,6]^he^pt-³-^ylo)-¹,³-^dipr^o^pylo-³,7-^dihydro^pur^yno-2,6-dion

Do roztworu 8-(5-oksotricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylo)-1.3-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dionu (przykład 1) (2 g) w THF (40 ml) w temperaturze -78°C wkroplono roztwór K-selektrydu (20 ml. 1M w THF). Mieszaninę mieszano w temperaturze -78°C przez 30 minut. po czym ogrzano do temperatury 0°C. reakcję przerwano dodatkiem wody i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto solanką i wysuszono nad MgSO4. Po przesączeniu i zatężeniu pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymano żądany produkt (1.97 g) w postaci mieszaniny egzo- i endoalkoholi w stosun^ku ²⁰:T W^dmo mas (^ES+ ³⁴⁵).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 7}. ⁸-(⁵-en^do^hydro^ks^yme^tylo-⁵-me^tylo^trⁱc^yklo[².².¹ .O^hept-S-yto^l.S-dipropyto-³.⁷-^dihydro^pur^yno-².⁶-^dion ^{i 8}-(⁵-e^gzo-^hydro^ks^y-⁵-^hydro^ks^yme^tylo-^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-¹.³-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion ⁸-(⁵-meto^ks^ymet^ylenotrⁱc^yklo[².².¹.0²⁶]hept-3-^ylo)-1.³-^dipro^pylo-³.⁷-^dihydro^puryno-².⁶-^dion (368 mg) pochłonięto w THF (5 ml). Do mieszaniny reakcyjnej dodano 1N HCl (2 ml) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 4 godziny. Mieszaninę reakcyjną ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączony ekstrakt przemyto nasyconym roztworem NaHCO3. wodą i solanką i wysuszono nad Na2SO4. Produktem była mieszanina endo- i egzoaldehydów. którą stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.

Mieszaninę aldehydów zredukowano stosując NaBH4 w MeOH. zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 5. Produkt w postaci mieszaniny związków endo- i egzohydroksymetylowych rozdzielono metodą preparatywnej HPLC. Widmo mas (ES+ 359).

Tymi samymi sposobami wytworzono następujące związki:

^P r z ^{y k ł} a ^{d 7}a: endo-e-CS-endohydroksymetyto-S-metytotricyktop^.l.O^hept-S-yto)-! .³-^dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion.

^P r z ^{y k ł} a ^{d 7b}: erdo-^^-endofiydroksymety^-iS-metytotncyk^².².¹.⁰² ''ifie^-^y^)-¹.³-^dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion.

^P r z ^{y k ł} a ^{d 8}. ⁸-(⁵-^hydro^ks^y-⁵-^hydr^o^ks^yme^tylo^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-¹.³-^dipro^pylo-³.⁷-dihydropuryno-2.6-dion

8-(5-met^ylenotric^yklo[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo)-¹.³-^dipro^pylo-³.⁷-^dihydro^pur^yno-².⁶-^dion (²⁸⁴ m^g) w temperaturze 0°C pochłonięto w mieszaninie aceton:woda (1:1. 5 ml). Dodano OsO4 (2 ml) i mieszaninę mieszano przez 15 minut. Dodano N-tlenku N-metylomorfoliny (120 mg) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę wygaszono dodatkiem roztworu NaHCO3 i ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na2SO4. Po zatężeniu surowy produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Widmo mas (ES+ 375).

P r z y k ł a d 9. Kwas endo-5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo [2.2.1.02^,6]heptano-3-endo-karboksylowy ⁸-(⁵-en^do^hydr^oh^s^yme^tylo-⁵-me^tylo^trⁱc^yklo[².².¹.0²'⁶]hept-3-^ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-².⁶-^dion ^{i 8}-(⁵-e^gzo^hydro^ks^y-⁵-^hydro^ks^yme^tylo^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-¹.³-^dipro^pylo-³.⁷-^dihydropuryno-2.6-dion (100 mg) pochłonięto w DMF (5 ml). W temperaturze 0°C dodano PDC (232 mg) i mieszano w temperaturze 0°C do temperatury pokojowej przez noc. Następnego dnia dodano jeszcze 232 mg PDC i mieszano w temperaturze pokojowej przez 24 godziny. DMF usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Mieszaninę rozpuszczono w nasyconym roztworze NaHCO3 i ekstrahowano octanem etylu (2 x 50 ml). Warstwę wodną zakwaszono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu (3 x 100 ml). Warstwę w octanie etylu przemyto solanką. wysuszono nad Na2SO4 i zatężono. Mieszaninę kwasów endo i egzo rozdzielono metodą preparatywnej HPLC. Widmo mas (ES+ 373).

Tym samym sposobem wytworzono następujący związek:

P r z y k ł a d 9a: kwas egzo-5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo[2.2.1.02^,6]heptano-3-egzokarboksylowy.

P r z y k ł a d 10. Kwas [5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylideno]octow^y

Fosfonooctan metylodietylu (100 μΙ) w temperaturze 0°C pochłonięto w toluenie (5 ml). Dodano bis(trimetylosililo)amidku potasu (0.5M w toluenie. 2.2 ml) i całość mieszano w temperaturze 0°C

PL 198 156 B1 przez 1 godzinę. 8-(5-oksotricyklo[2.2.1.0^2,6]hept-3-ylo)-1.3-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion (przykład 1) (171 mg) rozpuszczono w 5 ml toluenu. dodano do mieszaniny reakcyjnej i całość ogrzewano do temperatury pokojowej i mieszano przez noc. Następnego dnia mieszaninę wygaszono wodą. zakwaszono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu (2 x 100 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu surowy produkt (156 mg) stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania. Widmo mas (ES* 399).

Ester (156 mg) z etapu 1 hydrolizowano stosując LiOH (34 mg). Produkt oczyszczono metodą preparatywnej HPLC (52 mg). Wydajność: 52 mg. Widmo mas (ES+ 386).

P r z y k ł a d 11. Kwas [5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo]octow^y

Produkt (100 mg) z etapu 1 przykładu 10 uwodorniano w EtOH (5 ml). stosując 5% Pd/C pod 60 psi H₂ przez 24 godziny. Katalizator odsączono i rozpuszczalnik zatężono. Produkt stosowano w następnym etapie.

Ester (90 mg) z etapu 1 hydrolizowano stosując LiOH (19 mg) w MeOH:H₂O (5:1. 5 ml) w temperaturze pokojowej przez noc. Produkt oczyszczono metodą preparatywnej HPLC. Wydajność: ⁵¹ m^g. ^Widmo mas (^ES+ ³⁸⁷).

P r z y k ł a d 12. 8-(2-oksobicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1.3-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion

Kwas 2-oksobicyklo[2.2.1]heptano-7-karboksylowy (308 mg) sprzęgano z chlorowodorkiem 1.3-dipropylo-5.6-diaminouracylu (576 mg) i cyklizowano sposobem opisanym w przykładzie 1. Wy^dajno^ść: ³²⁰ m^g. Wdmo mas (^ES+ ³⁴⁵).

P r z y k ł a d 13. 8-(2-hydroksybicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1.3-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion

8-(2-oksobicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1.3-dipropylo-3.7-dihydropuryno-2.6-dion (200 mg) zredukowano stosuj^ąc NaBH⁴ (⁴⁴ m^g) w ^Me^OH (10 mł). ^Wy^dajno^ść: ¹²⁰ m^g. Wdmo mas (^ES+ ³⁴⁷).

P r z y k ł a d 14. Kwas 5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-3-hydro^ks^ymet^ylotric^yklo[².².¹.^02,6]^he^ptano-³-^kar^bo^ks^ylow^y

Kwas anti-3-oksotricyklo(2.2.1.02’6)heptano-7-karboksylowy (2.0 mg) pochłonięto w MeOH (50 ml). dodano stężonego H₂SO4 (0.2 ml) i ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną oziębiono. a następnie przelano do nasyconego roztworu NaHCO3 i ekstrahowano octanem etylu. Po zatężeniu otrzymano 2.61 g estru metylowego kwasu 5.5-^dimeto^ks^ytrⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^ptano-³-^kar^bo^ks^ylowe^go.

^Ester me^tylow^{y k}wasu S.S-d^etoksytricyktop^.l.O^heptano-S-karboksytowego (¹.^{01 g}) z etapu 1 w temperaturze -78°C pochłonięto w suchym THF (20 ml) i wkroplono LDA (3.53 ml. 2M w THF). Mieszaninę mieszano w temperaturze -78°C przez 1 godzinę. a następnie wkroplono BOMCl (2.29 g). Po 30 minutach w temperaturze -78°C mieszaninę ogrzano do temperatury 0°C i mieszano przez 1 godzinę. Reakcję przerwano dodatkiem nasyconego roztworu NH4Cl i mieszaninę ekstrahowano octanem etylu (2 x 50 ml). Po zatężeniu surowy produkt pochłonięto w THF (20 ml) i dodano 1N HCl (5 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. rozcieńczono wodą i ekstrahowano octanem etylu. Warstwę z octanu etylu przemyto solanką i wysuszono nad MgSO4. Po zatężeniu produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Wydajność: 515 mg.

Etap 3: Ester metylowy kwasu 3-benzyloksymetylo-5-oksotricyklo[2.2.1.02^,6]heptano-3-karboksylowego z etapu 2 przeprowadzono w ester metylowy kwasu 3-benzyloksymetylo-5-formylotricyklo[2.2.1.02^,6]heptano-3-karboksylowego sposobami opisanymi w przykładzie 4 i przykładzie 7.

Do roztworu estru metylowego kwasu 3-benzyloksymetylo-5-formylotricyklo [2.2.1.02·⁶] heptano-3-karboksylowego (475 mg) w 10 ml t-BuOH i 8 ml 2-metylobut-2-enu w temperaturze 0°C dodano NaClO₂ (904 mg) i NaH₂PO4 · H₂O (1.37 g) w wodzie (5 ml). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 5 godzin. a następnie zakwaszono HOAc. ekstrahowano octanem etylu. przemyto wodą i wysuszono. Po zatężeniu otrzymano żądany kwas (175 mg).

^Ester ³-me^tylow^{y k}wasu S-benzytoksymetytotricyktop^.lO^lheptano-S.S-dfcarboksytowego (168 mg) z powyższego etapu sprzęgano z chlorowodorkiem 1.3-dipropylo-5.6-diaminouracylu (263 mg). stosując EDC (191 mg). DIEA (258 mg) w CH₂Cl₂ (20 ml) w temperaturze pokojowej przez noc. Po obróbce produkt cyklizowano stosując wodny roztwór KOH w iPrOH.

Kwas 3-benzyloksymetylo-5-(2.6-diokso-1.3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-tricyklo[2.2.1.02^,6]heptano-3-karboksylowy (50 mg) uwodorniano w octanie etylu. stosując 5% Pd/C pod ciśnieniem 1 atmosfery H₂ przez noc. Katalizator przesączono przez krzemionkę. eluując 10% MeOH:CHCl₃. ^Wydajno^ść: ³¹ m^g. Wdmo mas (^ES+ ⁴⁰³).

PL 198 156 B1

P r z y k ł a d 15. Kwas [7-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[2.2.1]hept-2-ylideno]octowy

8-(2-oksobicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion przeprowadzono w związek tytułowy sposobem opisanym w przykładzie 10. Widmo mas (ES+ 387).

P r z y k ł a d 16. Ester 5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.0^2,6]hept-3-ylowy kwasu endo-2-tert-butoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego

Do roztworu DIC (126 mg) i DMAP (122 mg) w C^Ch (10 ml) w temperaturze 0°C dodano Boc-L-waliny (217 mg). Mieszaninę mieszano przez 30 minut, a następnie dodano 8-(5-endohydroksytricyklo[2.2.1.02’⁶]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (110 mg). Otrzymaną mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę rozcieńczono octanem etyku, przemyto HCl, nasyconym roztworem NaHCO3 i solanką i wysuszono nad MgSO₄. Produkt przesączono, zatężono i oczyszczono na krzemionce, uzyskując żądany związek. Wydajność: ¹⁵⁵ m^g. ^Widmo mas (^ES+ ⁵44).

P r z y k ł a d 16a: ester 5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.02^,6]hept-3-ylowy kwasu egzo-2-tertbutoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego

P r z y k ł a d 17. Chlorowodorek estru 5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylowego kwasu endo-2-amino-3-metylomasłowego ^Ester ⁵-(^2,6-^dio^kso-^1,3-^dipro^pylo-^2,3,6,7-^te^tra^hydro-^1H-^puryn-⁸-^ylo)^trⁱc^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^pt-³-^ylowy kwasu endo-2-tertbutoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego (120 mg) pochłonięto w THF (2 ml). Dodano 1M HCl w eterze (2 ml) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Surową pozostałość pochłonięto w THF i produkt wytrącono przez dodanie eteru. Wydajność: 55 mg. Widmo mas (ES+ 444).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 18}. (+)-en^do-⁸-(⁵-^hydro^ks^ytrⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydropuryno-2,6-dion

Kwas (+)anti-3-oksotricyklo(2.2.1.02^,6)heptano-7-karboksylowy, wytworzony sposobem opisanym w Tetrahedron Letters 37: 3975-3976, 1996, sprzęgano z 1,3-dipropylo-5,6-diaminouracylem i cyklizowano sposobem opisanym w przykładzie 1. Otrzymany keton zredukowano do alkoholu sposobem opisanym w przykładzie 5.

^P r z ^{y k ł} a ^{d 18}a: (-)-en^do-en^do-⁸-(⁵-^hydro^ks^ytrⁱc^yklo-[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-dihydropuryno-2, 6-dion

P r z y k ł a d 19. Ester 5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro>-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.02^,6]hept-3-ylowy kwasu egzo-2-amino-3-metylomasłowego; związek z kwasem trifluorooctowym ^Ester ⁵-(^2,6-^dio^kso-^1,3-^dipro^pylo-^2,3,6,7-^te^tra^hydro-^1H-^puryn-⁸-^ylo)^trⁱc^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^pt-³-^ylowy kwasu egzo-2-tertbutoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego (100 mg) w temperaturze pokojowej przez noc traktowano mieszaniną CH₂Cl₂:TFA (1:1,5 ml). Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i surową pozostałość oczyszczono metodą HPLC. Widmo mas (ES+ 444).

P r z y k ł a d 20. Kwas endo-[5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tric^yklo[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo^ks^y]oc^tow^y

8-(5-oksotricyklo[2.2.1.02’⁶]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (1 g) pochłonięto w DMF (10 ml), po czym w temperaturze pokojowej dodano Cs₂CO₈ (5,85 g), a następnie BOMCl (810 μΙ). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Cs₂CO₈ odsączono i DMF usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Wytworzony keton zredukowano stosując NaBH4 opisanym sposobem. Wydajność: 1,3 g mieszaniny endo- i egzoalkholi.

NaH (240 mg, 60% dyspersja w oleju mineralnym) przemyto 3 razy suchym pentanem i w temperaturze 0°C pochłonięto w suchym THF. Do mieszaniny reakcyjnej dodano mieszaniny alkoholi z powyższego etapu (500 mg) w THF (5 ml) i całość mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę. W temperaturze 0°C dodano bromooctanu t-butylu (420 mg) i całość mieszano w temperaturze 0°C do temperatury pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 60°C przez 3 godziny. Po oziębieniu do temperatury pokojowej mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Połączoną warstwę organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu surową mieszaninę stosowano w następnym etapie.

Produkt z powyższego etapu pochłonięto w octanie etylu (5 ml) i dodano 100 mg 10%Pd/C i 1 ml stężonego HCl. Mieszaninę reakcyjną uwodorniano pod ciśnieniem 60 psi H₂ przez noc. Katalizator odsączono i rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej. Pozostałość pochłonięto w 5 ml MeOH i dodano LiOH (100 mg). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc.

PL 198 156 B1

Następnego dnia rozpuszczalnik usunięto, mieszaninę rozcieńczono wodą i ekstrahowano octanem etylu (2 x 50 ml). Warstwę wodną zakwaszono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu (3 x 50 ml). Warstwę z octanu etylu przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu warstwy z octanu etylu otrzymano 390 mg mieszaniny produktów endo- i egzo-, którą oczyszczono metodą HPLC. Wdmo mas (E^S+ 4⁰³).

P r z y k ł a d 20a: Kwas egzo-[5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-tric^yklo[².².¹.⁰²⁶]^he^pt-³-^ylo^ks^y]oc^tow^y

P r z y k ł a d 21. Ester 5-(2,6-diokso-1,3-diprOpylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)tricyklo-[2.2.1.0^2,6]hept-3-ylowy kwasu (-)-endo-2-tert-butoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego (-)-en^do-⁸-(⁵-^hydro^ks^ytrⁱc^yklo[².².¹.0²⁶]^hept-3-^ylo)-1^,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^puryno-^2,6-^dion sprzęgano z Boc-L-waliną, sposobem opisanym w przykładzie 16.

P r z y k ł a d 22. Chlorowodorek estru 5-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)tricyklo[2.2.1.02^,6]hept-3-ylowego kwasu (-)-endo-2-amino-3-metylomasłowego ^Ester ⁵-(^2,6-^dio^kso-^1,3-^dipro^pylo-^2,3,6,7-^te^tra^hydro-^1H-^puryn-⁸-^ylo)^trⁱc^yklo[².².¹.⁰²’⁶]^he^pt-³-^ylowy kwasu (-)-endo-2-tert-butoksykarbonyloamino-3-metylomasłowego przeprowadzono w produkt sposobem opisanym w przykładzie 17. Widmo mas (ES+ 444).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 23}. ⁸-[⁵-(³-^dime^tyloamⁱno^pro^pylideno)^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym

Bromek (3-dimetyloaminopropylo)trifenylofosfoniowy (514 mg) w temperaturze 0°C pochłonięto w THF (20 ml). Dodano bis(trimetylosililo)amidku potasu (0,5M w toluenie, 5 ml) i mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę. Następnie do mieszaniny reakcyjnej w temperaturze 0°C dodano 8-(5-okso-tricyklo[2.2.1.02’⁶]hept-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (342 mg) rozpuszczonego w 5 ml THF. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C do temperatury pokojowej przez noc. Następnego dnia THF usunięto na wyparce obrotowej pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w wodzie (10 ml), zakwaszono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu (2 x 100 ml). Warstwę wodną zatężono i oczyszczono metodą HPLC. Wydajność: 140 mg. Widmo mas (ES+ 412).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 24}. ⁸-[⁵-(³-^dime^tyloamⁱno^pro^pylo)^trⁱc^yklo[².².¹.^02,6]^he^pt-³-^ylo]-^1,3-^dipro^pylo-^3,7dihydropuryno-2,6-dion ⁸-[⁵-(³-^dime^tyloamⁱno^pro^pylideno)^trⁱc^yklo[².².¹.0²⁶]hept-3-^ylo]-1^,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-2,6-dion, związek z kwasem trifluorooctowym, uwodorniano przez noc pod ciśnieniem 60 psi, stosując 5% Pd/C w EtOH (10 ml) i 1 ml stężonego HCl. Katalizator odsączono i rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt oczyszczono metodą HPLC. Wydajność: 30 mg. Widmo mas (^ES+ ⁴¹⁴).

P r z y k ł a d 25. 8-(4-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-6-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Kwas 4-acetoksybicyklo[3.2.1]oktano-6-karboksylowy (425 mg) w temperaturze 0°C pochłonięto w CH₂CL (5 ml). Dodano TEA (700 μΙ) i chloromrówczanu i-butylu (285 μΙ) i mieszano w temperaturze 0°C przez 30 minut. Dodano chlorowodorku 1,3-dipropylo-5,6-diaminouracylu (524 mg) i mieszano w temperaturze 0°C przez 30 minut i w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną rozcieńczono CH₂Cl₂ (25 ml), przemyto wodą, wysuszono nad Na₂SO4 i zatężono. Surowy produkt (820 mg) stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.

Produkt cyklizowano w układzie i-PrOH/woda (1:1, 15 ml), stosując KOH (280 mg) pod chłodnicą zwrotną przez 1 godzinę, zgodnie ze sposobem z przykładu 1. Wydajność: 450 mg, Widmo mas (ES+, 361).

P r z y k ł a d 26. 8-(4-oksobicyklo[3.2.1]okt-6-ylo)-1,3-diprOpylo-3,7-dihydro>puryno-2,6-dion

8-(4-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-6-ylo)-1,3-diproopylo-3,7-dihydropiryno-2,6-dion (140 mg) z etapu 1 pochłonięto w CH₂Cl₂ (5 ml). Dodano Celite (2 g), a następnie PCC (90 mg) i całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Dodano jeszcze PCC (90 mg) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono eterem (100 ml), przesączono przez Celite i zatężono. Po oczyszczeniu na kolumnie z krzemionką z układem octan etylu:heksan (25:75) otrzymano 65 mg żądanego produktu. Widmo mas (ES+ 369).

P r z y k ł a d 27. 8-(4-hydroksy-4-metylobicyklo[3.2.1]okt-6-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

8-(4-oksobicyklo[3.2.1]okt-6-ylo)-1,3-diprOpylo-3,7-dihydro>puryno-2,6-dion w temperaturze 0°C pochłonięto w THF (3 ml). Dodano CH₃MgBr (1 ml, 3M) i mieszano przez 2 godziny. Reakcję przerwano dodatkiem nasyconego roztworu NH4Cl i mieszaninę ekstrahowano octanem etylu. Warstwę

PL 198 156 B1 organiczną przemyto wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu i oczyszczeniu na kolumnie z krzemionką otrzymano żądany produkt. Widmo mas (ES+ 375).

P r z y k ł a d 28. 8-(3-okso-2-azabicyklo[3.2.1]okt-7-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

8-bicyklo[2.2.1]hept-5-en-2-ylo-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (5 g) w temperaturze 0°C potraktowano NaH (878 mg) w THF. Po 1 godzinie wkroplono BOMCl (2,52 ml) i całość mieszano przez noc. Następnego dnia reakcję przerwano dodatkiem wody, mieszaninę ekstrahowano octanem etylu, przemyto wodą i wysuszono nad Na2SO₄. Po zatężeniu surowy produkt stosowano w następnym etapie.

7-benzyloksymetylo-8-bicyklo[2.2.1]hept-5-en-2-ylo-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (5 g) z etapu 1 w temperaturze 0°C pochłonięto w THF (25 ml) i dodano BH3THF (12 ml, 1M). Po dwóch godzinach dodano 6N roztworu NaOH (1 ml) i H2O2 (12 ml) i całość mieszano jeszcze przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną zakwaszono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną przemyto wodą, solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Po zatężeniu warstwy organicznej otrzymano mieszaninę dwóch produktów, którą rozdzielono metodą chromatografii kolumnowej. Wydajność mniej polarnego związku 7-benzyloksymetylo-8-(6-hydroksybicyklo[2.2.1]hept-2-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (główny produkt) wynosiła 1,7 g. Widmo mas (ES+ 467).

7-benzyloksymetylo-8-(6-hydroksybicyklo[2.2.1]hept-2-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (1,6 g) utleniano stosując PCC (855 mg), zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 26.

7- benzyloksymetylo-8-(6-oksobicyklo[2.2.1]hept-2-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (435 mg) z etapu 3 pochłonięto w kwasie octowym (5 ml). Dodano kwasu hydroksylo-amino-O-sulfonowego (211 mg) i całość ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 3 godziny. Po oziębieniu mieszaninę reakcyjną ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Warstwę organiczną przemyto nasyconym roztworem NaHCO3, wodą i solanką i wysuszono nad Na₂SO4. Rozpuszczalnik usunięto na wyparce obrotowej i żądany produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Widmo mas ⁽ES+ 360).

P r z y k ł a d 29

8- (2-okso-3-azabicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,9-dihydropuryno-2,6-dion

Do roztworu NaN3 (65 mg) w CHCh (2 ml) dodano H₂SO4 (0,5 ml). Wytworzony roztwór oziębiono do temperatury 0°C i dodano 8-(2-oksobicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (173 mg) w CHCh (3 ml). Otrzymany roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny. Mieszaninę reakcyjną przelano do lodu, zobojętniono NaHCO3 i ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączony ekstrakt wysuszono nad MgSO4, przesączono i zatężono. Surowy produkt oczyszczono przez rekrystalizację z MeOH. Wydajność: 155 mg. Widmo mas (ES+ 360).

P r z y k ł a d 30. Ester benzylowy kwasu [8-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-3-azabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo]octowego

8-(2-okso-3-azabicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,9-dihydropuryno-2,6-dion (85 mg) pochłonięto w THF (2 ml), dodano 1 ml 1M LAH w eterze i całość ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Następnego dnia, po oziębieniu, mieszaninę reakcyjną wygaszono lodem, dodano 1N roztworu KOH i ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączony ekstrakt przemyto solanką i wysuszono nad MgSO4. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Produkt (14 mg) pochłonięto w 2 ml CH₂Cl2. Dodano estru benzylowego kwasu bromooctowego (23 mg) i całość mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną zalkalizowano 1N NaOH i ekstrahowano octanem etylu. Surowy produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Wydajność: 7 mg. Widmo mas (ES+ 494).

P r z y k ł a d 31. 8-(3-okso-2-azabicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

8-(2-oksobicyklo[2.2.1]hept-7-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (278 mg) przeprowadzono w produkt (185 mg), zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 27. Widmo mas (ES+ 360).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 32}. ⁸-(³-o^kso-⁴-azatrⁱc^yklo[².².¹.^02,7]o^kt-⁶-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-2,6-dion

8-(5-oksotric^yklo[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-^2,6-^dion (¹⁵⁰ m^g) przeprowadzono w produkt (135 mg) sposobem opisanym w przykładzie 27. Widmo mas (ES+ 358).

P r z y k ł a d 33. 8-(3-oksobicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Ester etylowy kwasu 3-oksobicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowego, wytworzony sposobem opisanym w literaturze (J. Org. Chem. 1997, 62, 174-181), hydrolizowano do ketokwasu, stosując KOH w MeOH.

PL 198 156 B1

Kwas 3-oksobicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowy (205 mg) z etapu 1 sprzęgano z chlorowodorkiem diaminouracylu (395 mg), stosując EDC (287 mg) w C^Ch w obecności DIEA (490) i cyklizowano w iPrOH (50 ml) i 1N roztworze KOH (10 ml) w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Surowy produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Wydajność: 210 mg. Widmo mas (ES+ 359).

P r z y k ł a d 34. Egzo-8-(3-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

8-(3-oksobicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (30 mg) rozpuszczono w MeOH (2 ml) i do mieszaniny reakcyjnej w temperaturze 0°C dodano NaBH4 (20 mg) i mieszano przez 10 minut. Reakcję przerwano dodatkiem wody i mieszaninę ekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4 i zatężono. Surowe produkty (mieszanina endo- i egzoalkoholi) oczyszczono metodą HPLC. Egzoalkohol: 4 mg. Widmo mas (ES+ 361).

P r z y k ł a d 34a: endo-8-(3-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-^2,6-^dion. ^En^doa^lko^hok ¹² m^g. Wdmo mas (^ES+ ³⁶¹).

P r z y k ł a d 35. Kwas 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)bicyklo-[3.2.1]okt-2-eno-8-karboksylowy

Do roztworu estru etylowego kwasu 3-oksobicyklo-[3.2.1]oktano-8-karboksylowego (100 mg), wytworzonego zgodnie ze sposobem opisanym w J. Org. Chem. 62: 174-181, 1997, w THF (5 ml) w temperaturze -78°C wkroplono roztwór LDA (0,3 ml, 2M). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze -78°C przez 30 minut. Wytworzony enolan wygaszono bis(trifluorometylosulfonylo)aminobenzenem (214 mg). Po dalszym 30 minutach w temperaturze -78°C mieszaninę reakcyjną wygaszono dodatkiem nasyconego roztworu NH4CL Mieszaninę reakcyjną pochłonięto w octanie etylu, przemyto wodą, solanką i wysuszono nad MgSO4. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i surowy produkt stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.

Produkt z etapu 1 pochłonięto w DMF i dodano chlorowodorku 1,3-dipropylo-5,6-diaminouracylu (263 mg), PPh₃ (15 mg), Pd(OAc)2 (7 mg) i DIEA (194 mg). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 100°C w warunkach łagodnego barbotowania monotlenku węgla przez 1 dzień. Roztwór oziębiono do temperatury pokojowej, rozcieńczono octanem etylu, przemyto 1N HCl, solanką i wysuszono nad MgSO4. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i surowy produkt stosowano w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.

Produkt z etapu 2 cyklizowano w iPrOH (15 ml) i 1N roztworze KOH (5 ml) pod chłodnicą zwrotną przez noc. Po oziębieniu do temperatury pokojowej rozpuszczalnik zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, mieszaninę zakwaszono 1N HCl, nasycono stałym NaCl i ekstrahowano octanem etylu, a następnie przemyto solanką i wysuszono nad MgSO4. Po zatężeniu surowy produkt oczyszczono na kolumnie z krzemionką. Wydajność (500 mg). Widmo mas (ES+ 387).

P r z y k ł a d 35a: ester etylowy kwasu 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo-[3.2.1]okt-2-eno-8-karboksylowego. Widmo mas (ES+ 416).

P r z y k ł a d 36. Kwas 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[3.2.1]oktano-8-karboksylowy

Kwas 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-2-eno-8-karboksylowy (przykład 29) uwodorniono stosując Pd/C w octanie etylu. Widmo mas (ES+ 389).

P r z y k ł a d 37. 8-(8-okso-bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Produkt (390 mg) z przykładu 35 pochłonięto w THF (10 ml) i 6N HCl (3 ml) i ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Następnego dnia, po oziębieniu do temperatury pokojowej, mieszaninę przelano do lodu, zobojętniono NaHCO₃, ekstrahowano octanem etylu, przemyto solanką i wysuszono nad MgSO4. Po przesączeniu i zatężeniu, produkt oczyszczono na krzemionce. Wydajno^ść: ³²¹ m^g. Wdmo mas (^ES+ ³⁵⁹).

P r z y k ł a d 38. 8-(8-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydro-puryno-2,6-dion

8-(8-oksobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (25 mg) zredukowano, stosując NaBH (30 mg) w MeOH w temperaturze 0°C. Produkt oczyszczono metodą HPLC. Wydajność: 7 mg. Widmo mas (ES+ 361).

P r z y k ł a d 39. Kwas 2-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]malonowy

8-(8-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (30 mg) pochłonięto w CHCl₃ (5 ml). Do roztworu dodano kwasu Meldrum'a (58 mg) i piperydyny (10 ml) i całość ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Następnego dnia, po oziębieniu do temperatury pokojowej, mieszaninę rozcieńczono octanem etylu, przemyto 1N HCl, nasyconym roztworem

PL 198 156 B1

NaHCO3 i solanką i wysuszono. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i surową pozostałość pochłonięto w MeOH, oziębiono do temperatury 0°C, dodano NaBH₄ (30 ml) i mieszaninę mieszano przez 15 minut. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono 1N HCl i ekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną przemyto solanką, wysuszono nad MgSO₄ i zatężono. Pozostałość pochłonięto w THF (5 ml), dodano 4N HCl (5 ml) i mieszano przez 1 dzień. Mieszaninę reakcyjną ekstrahowano octanem etylu, przemyto solanką i zatężono. Surowy produkt oczyszczono metodą HPLC. Wydajność: 6 m^g. Wdmo mas (E^{S+ 44}7).

P r z y k ł a d 40. 8-[3-(2-dimetyloaminoetyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym

Do roztworu 8-(3-oksobicyklo[3.2.1]okt-8-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2, 6-dionu (60 mg) w CH₂Cl₂ (10 ml) w temperaturze 0°C dodano N1,N1-dimetyloetano-1,2-diaminy (100 mg), Na(OAc)3BH (100 mg) i HOAc (5 kropli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnego dnia mieszaninę reakcyjną wygaszono wodą i zakwaszono 1N HCl. Warstwę organiczną przemyto CH₂Cl₂, następnie zobojętniono 1N roztworem KOH, ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml), przemyto solanką, wysuszono nad MgSO4 i zatężono. Surową pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej HPLC. Wydajność: 131 mg. Widmo mas (ES+ 431).

P r z y k ł a d 40a: ester etylowy kwasu [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-yloamino]octowego. Widmo mas (ES+ 446).

P r z y k ł a d 40b: 8-[8-(2-dimetyloaminoetyloamino)bicyklo-[3.2.1]okt-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifuorooctowym, 8-(8-oksobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2, 6-dion. Widmo mas (ES+ 431).

P r z y k ł a d 40c: ester metylowy kwasu 1-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]pirolidyno-2-karboksylowego; związek z kwasem trifluorooctowym. Wdmo mas (^ES+ ⁴⁷²).

P r z y k ł a d 40d: 8-(8-morfolin-4-ylobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipro>pylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 430).

P r z y k ł a d 40e: 8-(8-alliloaminobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 400).

P r z y k ł a d 40f: 8-[8-(2-piperydyn-1-yloetyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 471).

P r z y k ł a d 40g: 8-[8-(2-morfoiin-4-yloetyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 473).

P r z y k ł a d 40h: N-{2-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-yloamino]etylo}acetamid; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 445).

P r z y k ł a d 40i: 8-[8-(3-dimetyloaminopropyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 445).

P r z y k ł a d 40j: 8-[8-(3-morfolin-4-ylopropyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 487).

P r z y k ł a d 40k: 8-[8-(3-imidazol-1-ilopropyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo]-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 468).

P r z y k ł a d 40l: 8-{8-[3-(2-oksopirolidyn-1-ylo)propyloamino]bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo}-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 468).

P r z y k ł a d 41. 8-(8-(1,4-dioksaspiro-4-bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Do roztworu 1-cyklopent-1-enylopirolidyny (1,01 g) i trietyloaminy (0,82 g) w CH3CN (20 ml) dodano roztworu estru etylowego kwasu 3-bromo-2-bromometylopropionowego (2,03 g) w CH3CN (10 ml). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc, oziębiono do temperatury pokojowej, dodano 5% HOAc (5 ml), po czym ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 30 minut. Oziębioną do temperatury pokojowej mieszaninę rozcieńczono octanem etylu, przemyto 1N HCl i nasyconym roztworem NaHCO3, solanką, a następnie wysuszono. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, surowy produkt pochłonięto w glikolu etylenowym (30 ml), dodano TsOH (30 mg) i mieszaninę ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 1 dzień. Po oziębieniu do temperatury pokojowej mieszaninę rozcieńczono octanem etylu, przemyto wodą i solanką i wysuszono. Po zatężeniu surowy produkt oczyszczono na krzemionce i otrzymano 1,90 g produktu.

Produkt z etapu 1 pochłonięto w THF (30 ml), dodano MeOH (30 ml), 1N KOH (30 ml) i całość ogrzewano w temperaturze 50°C przez noc. Następnego dnia mieszaninę oziębiono do temperatury

PL 198 156 B1 pokojowej, zatężono, zakwaszono 1N HCl, nasycono stałym NaCl, ekstrahowano octanem etylu, przemyto solanką i zatężono.

Produkt z etapu 2 (kwas ketalowy) sprzęgano z diaminouracylem, stosując EDC i DIEA w chlorku metylenu i cyklizowano, stosując KOH w układzie i-PrOH-woda. Widmo mas (ES+ 403).

P r z y k ł a d 42. Kwas [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[3.2.1]okt-8-yloamino]octowy

Ester etylowy kwasu [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[3.2.1]okt-8-yloamino]octowego (przykład 40a) hydrolizowano stosując 1N roztwór KOH w MeOH/THF. Widmo mas ⁽ES+ 418).

P r z y k ł a d 43. Ester etylowy kwasu egzo-3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowego

Ester etylowy kwasu 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo[3.2.1]okt-2-eno-8-karboksylowego uwodorniano stosując 10% Pd/C w MeOH. Otrzymano mieszaninę produktów endo i egzo, 1:3. Produkty rozdzielono metodą HPLC. Izomer egzo: widmo mas ⁽ES+ 418).

P r z y k ł a d 43a: ester etylowy kwasu endo-3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo [3.2.1]oktano-8-karboksylowego.

P r z y k ł a d 44. Endo-8-(8-azabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym

Mieszaninę estru etylowego kwasu egzo-3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowego i estru etylowego kwasu endo-3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-8-azabicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowego (1:3) pochłonięto w 10 ml CH₂Cl₂. Dodano TMSI (1 ml) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 48 godzin, po czym dodano MeOH (3 ml) i całość pochłonięto w octanie etylu, przemyto nasyconym roztworem NaHCO3, przemyto 10% roztworem Na₂SO₂O₂, solanką i wysuszono nad MgSO4, po czym całość przesączono i zatężono. Po oczyszczeniu metodą HPLC otrzymano endoizomer. Widmo mas (ES+ 346).

P r z y k ł a d 44a: egzo-8-(8-azabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Egzoizomer, widmo mas (ES+ 346).

P r z y k ł a d 45. Kwas 1-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]pirolidyno-2-karboksylowy; związek z kwasem trifluorooctowym

Ester metylowy kwasu 1-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]pirolidyno-2-karboksylowego (przykład 40c) hydrolizowano, stosując 1N roztwór KOH ^w THF. Widmo mas ⁽ES+ 458).

P r z y k ł a d 46. 8-(8-aminobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym

8-(8-alliloaminobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion uwodorniano w układzie MeOH/HOAc w obecności Pd/C pod ciśnieniem 60 psi H₂ przez 8 godzin. Katalizator odsączono i zatężono. Surowy produkt (mieszanina dwóch związków) oczyszczono metodą HPLC.

P r z y k ł a d 46a: 1,3-dipropylo-8-(8-propyloaminobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-3.7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. Widmo mas (ES+ 402).

P r z y k ł a d 47. Kwas [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[3.2.1]okt-8-ylo]-octowy

Kwas 2-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]-malonowy przeprowadzono w produkt przez ogrzewanie do wrzenia w MeOH w obecności 1N roz^tworu ^KOH (¹ m^l) ^przez ² dm. Wdmo mas (^ES+ ⁴⁰³).

P r z y k ł a d 48. 8-(8-hydroksy-8-metylobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipro>pylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Ester etylowy kwasu trans-8-oksobicyklo[3.2.1]oktano-3-karboksylowego zsyntetyzowano sposobem opisanym w J. Org. Chem. 1969, vol. 34, str. 1225-1229.

Powyższy keton (6,55 g, 33 mmole), monohydrat kwasu toluenosulfonowego (0,63 g, 3 mmole) i glikol etylenowy (20 ml) w toluenie (100 ml) ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną, stosując łapacz Deana-Starka do azeotropowego usuwania wody. Po 8 godzinach mieszaninę oziębiono i przemyto wodorowęglanem sodu, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono, uzyskując odpowiedni ketal jako izomer trans (7,26 g surowego produktu).

Transketal z poprzedniego etapu w temperaturze 50°C przez noc traktowano 1N roztworem NaOH w metanolu. Metanol odparowano pod próżnią, zakwaszono 2N HCl (oziębionym lodem) i eksPL 198 156 B1 trahowano octanem etylu. Octan etylu odparowano i otrzymano 6,42 g kwasu cis-8-oksobicyklo-[3.2.1]oktano-3-karboksylowego z grupą karbonylową chronioną w postaci ketalu.

Powyższy cis-kwas (6,42 g, 30 mmoli), chlorowodorek 5,6-diamino-1,3-dipropylo-1H-pirymidyno-2,4-dionu (10,34 g, 39 mmoli), 5,6-diamino-1,3-dipropylo-1H-pirymidyno-2,4-dion (7,51 g, 39 mmoli) i dietyloizopropyloaminę (14 ml, 80 mmoli) w chlorku metylenu (200 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Następnie mieszaninę przemyto 1N HCl, wodorowęglanem sodu i solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono pod próżnią. Pozostałość ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w układzie 1N NaOH/izopropanol przez noc. Mieszaninę oziębiono, zakwaszono 3N HCl, ekstrahowano octanem etylu i zatężono. Pozostałość w temperaturze 75°C przez 3 godziny traktowano układem 6N HCl/THF i otrzymano 8-(8-oksobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion w postaci surowego produktu. Po oczyszczeniu metodą chromatografii kolumnowej otrzymano 4,5 g produktu (wydajność 40%).

Powyższy keton (40 mg, 0,11 mmola) rozpuszczono w THF (7 ml). Do roztworu dodano bromku metylomagnezu (0,4 ml, 1N w THF). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny i następnie reakcję przerwano dodatkiem roztworu NH4Cl. Po oczyszczeniu metodą chromatografii kolumnowej otrzymano 25 mg związku tytułowego (wydajność 60%). MS (M + 1 375).

P r z y k ł a d 49. Kwas trans-3-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]propionowy

Chlorek (metoksymetylo)trifenylofosfoniowy (296 mg, 0,86 mmola) w toluenie oziębiono w łaźni lodowej. W strzykawkę wkroplono bis(trimetylosililo)amidek potasu (2,5 ml, 0,5M w toluenie). Mieszaninę mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę. Następnie do mieszaniny dodano 8-(8-oksobicyklo[3.2.1]-okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (100 mg) i mieszaninę pozostawiono, aby ogrzała się do temperatury pokojowej i mieszano przez noc. Toluen odparowano i pozostałość w temperaturze 70°C przez 3 godziny traktowano 1N HCl w THF. Produkt ekstrahowano octanem etylu. Po chromatografii kolumnowej otrzymano 94 mg 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]oktano-8-karboaldehydu w postaci mieszaniny izomerów cis i trans. Wydajność: 90%.

Aldehyd otrzymany w powyższym etapie (300 mg, 0,80 mmola) w THF (10 ml) poddano reakcji z estrem metylowym kwasu (trifenylo-15-fosfanylideno)octowego (540 mg, 1,6 mmola) i mieszaninę ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 16 godzin, po czym odparowano rozpuszczalnik. Po oczyszczeniu metodą chromatografii kolumnowej otrzymano 300 mg estru metylowego kwasu 3-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]akrylowego w postaci mieszaniny izomerów cis i trans. (Wydajność: 70%).

Po uwodornieniu w metanolu, stosując 10% Pd/C pod ciśnieniem 40 psi przez 4 godziny, otrzymano ester metylowy kwasu 3-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]propionowego.

Powyższy ester metylowy hydrolizowano w układzie 1N NaOH/metanol, w temperaturze 60°C przez 30 minut. Po preparatywnej HPLC i obróbce otrzymano 19 mg związku tytułowego w postaci izomeru trans. MS (M + 1 417).

P r z y k ł a d 43a: Kwas cis-3-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]propionowy

Otrzymany w tym etapie izomer cis (5 mg) jest związkiem tytułowym. MS (M + 1 417).

P r z y k ł a d 50. Kwas trans-3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]oktano-8-karboksylowy

3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2.3,6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]oktano-8-karboaldehyd (94 mg, 0,25 mmola) i 2-metylo-2-buten (2,5 ml, 2,5 mmola) w tertbutanolu mieszano w łaźni lodowej, a następnie wkroplono monohydrat diwodorofosforanu sodu (348 mg, 2,5 mmola) i chloryn sodu (285 mg, 2,5 mmola) w wodzie. Mieszaninę ogrzano stopniowo do temperatury pokojowej i mieszano w sposób ciągły przez noc. Produkt ekstrahowano octanem etylu. Po oczyszczeniu metodą chromatografii kolumnowej otrzymano 20 mg związku tytułowego w postaci izomeru trans, MS (MH + 1 389).

P r z y k ł a d 51. Ester mono-[3-(2,6-diokso-1,3-dipro>pylo-2,3,6,7-tetrahydiO-1 H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylowy] kwasu fosforowego

Związek tytułowy wytworzono sposobem opisanym dla wytwarzania estru mono-[4-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-1-ylowego] kwasu fosforowego (w równoległym zgłoszeniu), stosując jako substancję wyjściową 8-(8-hydroksybicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion. Łączna wydajność: 70%. MS (M + 1 441).

PL 198 156 B1

P r z y k ł a d 52. Ester tertbutylowy kwasu {2-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-yloamino]etylo}karbaminowego; związek z kwasem trifluorooctowym

Cis-8-(8-oksobicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion (50 mg, 0,12 mmola), ester tertbutylowy kwasu (2-aminoetylo)karbaminowego (35 mg, 0,2 mmola) i kwas octowy (2 krople) mieszano przez 30 minut w układzie C^C^/MeOH. Do mieszaniny dodano cyjanoborowodorku sodu (0,5 ml, 1N w THF). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, po czym przemyto wodorowęglanem sodu i solanką i zatężono pod próżnią. Po preparatywnej HPLC otrzymano 10 mg produktu w postaci soli TFA. MS (M + 1 503).

W analogiczny sposób wytworzono następujące związki:

P r z y k ł a d 52a: 1,3-dipropylo-8-{8-[(tiofen-2-ylometylo)-amino]-bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-3,7dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. MS (M+l 456).

P r z y k ł a d 52b: {2-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)bicyklo-[3.2.1]okt-8-yloamino]etylo}amid kwasu 5-dimetyloamino-naftaleno-1-sulfonowego; związek z kwasem trifluorooctowym. MS (M + 1 636).

P r z y k ł a d 52c: 8-{8-[2-(1H-indol-3-ilo)etyloamino]bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo}-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion; związek z kwasem trifluorooctowym. MS (M + 1 503).

P r z y k ł a d 52d: 8-{8-[2-(5-nitropirydyn-2-yloamino)etyloamino]bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo}-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion. MS (M + 1 525).

P r z y k ł a d 52e: 1,3-dipropylo-8-[8-(2-pirydyn-2-yloetyloamino)bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dion. MS (M + 1 465).

P r z y k ł a d 52f: Kwas trifluorooctowy; 8-{8-[2-(2-metylo-5-nitroimidazol-1-ilo)etyloamino]bicyklo[3.2.1]okt-3-ylo}-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion. MS (M + 1 513).

P r z y k ł a d 52g: trifluorooctan (1H-benzoimidazol-2-ilo-metylo)-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]amoniowy. MS (M + 1 490).

P r z y k ł a d 53. Trifluorooctan (1H-benzoimidazol-2-ilometylo)-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]amoniowy

Stosowano sposób redukcyjnego aminowania opisany w przykładzie 52. Związek tytułowy zsyntetyzowano stosując 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]oktano-8-karboaldehyd i C-(1 H-benzoimidazol-2-ilo)metyloaminę jako substancje wyjściowe. MS (M + 1 514).

W analogiczny sposób wytworzono następujące związki:

P r z y k ł a d 53a: trifluorooctan [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]-okt-8-ylometylo]-(3-imidazol-1-ilopropylo)amoniowy. MS (M + 1 482).

P r z y k ł a d 53b: trifluorooctan (2-tertbutoksykarbonyloaminoetylo)-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]amoniowy. MS (M + 1 517).

P r z y k ł a d 53c: trifluorooctan [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]-tiofen-2-ylometyloamoniowy. MS (M + 1 470).

P r z y k ł a d 53d: trifluorooctan [2-(5-dimetyloaminonaftaleno-1-sulfonyloamino)-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]amoniowy. MS (M + 1 650).

P r z y k ł a d 53e: trifluorooctan [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]-okt-8-ylometylo]-[2-(1H-indol-3-ilo)etylo]amoniowy. MS (M + 1 517).

P r z y k ł a d 53f: trifluorooctan [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]-okt-8-ylometylo]-[2-(5-nitropirydyn-2-yloamino)etylo]amoniowy. MS (M + 1 539).

P r z y k ł a d 53g: trifluorooctan [3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo)-bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]-(2-pirydyn-2-yloetylo)amoniowy. MS (M + 1 479).

P r z y k ł a d 53h: trifluorooctan [2-(1H-benzoimidazol-2-ilo)etylo]-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylometylo]amoniowy. MS (M + 1 518).

P r z y k ł a d 53i: trifluorooctan [2-(1H-benzoimidazol-2-ilo)etylo]-[3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-8-ylo]amoniowy. MS (M + 1 504).

^P r z ^{y k ł} a ^{d 54}. ⁸-(³-o^kso-⁴-azatrⁱc^yklo[³.².¹.^02,7]o^kt-⁶-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-2,6-dion

8-(5-oksotric^yklo[2.2.1.0^2,6]^he^pt-³-^ylo)-^1,3-^dipro^pylo-^3,7-^dihydro^pur^yno-^2,6-^dion (¹⁵⁰ m^g) ^pochłonięto w HOAc (5 ml), dodano H2NOSO3H (100 mg) i całość ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 5 godzin. Po oziębieniu do temperatury pokojowej mieszaninę potraktowano lodem, nasyconym roztworem NaHCO3, ekstrahowano octanem etylu, przemyto solanką i wysuszono nad

PL 198 156 B1

MgSO₄. Po zatężeniu surowy produkt krystalizowano z układu aceton/woda. Wydajność: 135 mg. Widmo mas (E^{S+ 35}8).

P r z y k ł a d 55. 1,3-dipropylo-7-pirolidyn-1-ylometylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Roztwór 1,3-dipropylo-3,9-dihydropuryno-2,6-dionu (446 mg, 1,89 mmola), 37% wodnego roztworu formaldehydu (1,2 równoważnika, 2,26 mmola, 0,190 ml) i pirolidyny (1,2 równoważnika, 2,26 mmola, 161 mg) w EtOH (25 ml) ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 36 godzin. Oziębioną mieszaninę reakcyjną zatężono pod próżnią i otrzymano substancję stałą, którą suszono przez 24 godziny pod próżnią (598 mg, 99%).

¹H NMR (300 MHz, CDCl₃): δ 0,94 (zbieżne t, 6H), 1,64 (m, 2H), 1,75 (m, 4H), 1,78 (m, 2H, częściom zasłonięty), 2^,69 (m, 2H) 4^,00 (m, 4H), 5^,30 (s, 2H), 7^,59 (s, 1H^); MS^: 320 ⁽MH⁺).

P r z y k ł a d 56. 8-(3-hydroksy-8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-en-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,9-dihydro-puryno-2,6-dion

Do roztworu 1,3-dipropylo-7-pirolidyn-1-ylometylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (przykład 48) (522 mg, 1,63 mmola) w THF (50 ml) podczas mieszania w temperaturze -78°C dodano n-BuLi (1,55M w heksanach, 1,2 równoważnika, 1,3 ml). Żółty roztwór zmienił zabarwienie na pomarańczowo-czerwone i roztwór ten mieszano w tej samej temperaturze przez 0,5 godziny. W ciągu 20 minut strzykawką dodano roztworu 8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-en-3-onu (1,1 równoważnika, 222 mg, 1,79 mmola) w THF (4 ml). Mieszaninę utrzymywano w temperaturze -78°C przez 2 godziny, po czym pozostawiono na noc (12 godzin), aby ogrzała się do temperatury otoczenia. Mieszaninę reakcyjną rozdzielono pomiędzy nasycony wodny roztwór NH4Cl (20 ml) i EtOAc (20 ml) i fazę wodną ekstrahowano EtOAC (20 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym wodnym roztworem NaCl (20 ml). wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Otrzymany pomarańczowy olej oczyszczono metodą chromatografii na krzemionce, stosując 5% MeOH w CH₂Cl₂ jako eluent i otrzymano klarowny olej, który zestalił się po odstaniu (50 mg, 8%).

¹H NMR (300 MHz, CDCl₃): δ (zbieżne t, 6H), 1,66 (m, 2H), 1,77 (m, 2H), 1,83 (d, 2H, J = 14,6 Hz), 2,77 (dd, 2H, J = 4,0, 14,7 Hz), 3,97 (t, 2H), 4,30 (szer. s, 1H), 4,91 (d, 2H, J = 3,7 Hz), 6,59 (s, 2H^); MS 361 ⁽MH⁺).

P r z y k ł a d 57. 8-(8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-en-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Do oziębionej lodem zawiesiny chlorku (metoksymetylo)trifenylofosfoniowego (1,77 mmola, 0,61 g) w PhMe (6 ml) dodano roztworu heksametylodisilazydku potasu (0,5M, 3,48 ml). Otrzymaną czerwono-pomarańczową mieszaninę mieszano w temperaturze lodu przez 30 minut. Do zimnej mieszaniny dodano 8-oksabicyklo [3.2.1]okt-6-en-3-onu (J. Mann i in., J. Chem. Soc. Perkin Trans I, 1992, 787) (1,61 mmola, 0,200 g) w postaci roztworu w PhMe (6 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, ogrzewając do temperatury pokojowej, a następnie rozdzielono pomiędzy nasycony roztwór NH4Cl i Et₂O. Warstwę wodną ekstrahowano Et₂O i połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym roztworem NH4Cl, H₂O i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu, a następnie po szybkiej chromatografii kolumnowej, z eluowaniem gradientem Et₂O/CH₂Cl₂, otrzymano żądany produkt (0,179 g, 73%) w postaci żółtej cieczy. TLC (krzemionka, Et₂O/heksany, 1:1, uwidocznienie I₂). Rf (żądany produkt) = 0,59.

Do roztworu 3-metoksymetyleno-8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-enu (1,18 mmola, 0,18 g) w THF (1,2 ml) w temperaturze pokojowej dodano 1N HCl (1,2 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej, a następnie wygaszono dodatkiem 5% roztworu NaHCO₃ i ekstrahowano Et₂O. Połączone ekstrakty organiczne przemyto 5% roztworem NaHCO₃ i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu otrzymano związek tytułowy (0,155 g, 95%) w postaci oleju. TLC (krzemionka, Et₂O/heksany, 1:1, uwidocznienie I₂. Rf (żądany produkt) = 0,22.

Do roztworu 8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-eno-3-karboaldehydu (0,434 mmola, 0,060 g) w EtOH (2,2 ml) w temperaturze pokojowej dodano 1N roztworu NaOH (2,2 ml), a następnie Ag₂O (0,521 mmola, 0,121 g). Mieszaninę reakcyjną, która nieznacznie ogrzała się, energicznie mieszano przez 1 godzinę. Następnie mieszaninę przesączono przez wkładkę Celite, przepłukując kolbę i placek układem EtOH/H₂O, 1:1. Przesącz zatężono w celu usunięcia nadmiaru EtOH i wodną pozostałość ekstrahowano Et₂O. Ekstrakty te odrzucono. Fazę wodną zakwaszono (pH 4) stężonym HCl i ekstrahowano Et₂O. Otrzymane ekstrakty przemyto solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu otrzymano żądany produkt (0,0386 g, 58%) w postaci oleju, który zestalił się po odstaniu. W analizie ¹H NMR nie wykryto endoizomeru.

¹H NMR (300 MHz, CDCl₃): δ 1,67 (szer. dd. 2H, J = 5,88, 13,7 Hz), 1,92 (ddd, 2H, J = 3,62, 11,6, 13,7 Hz), 2,80 (tt, 1H, J = 5,88, 11,6 Hz), 4,78 (szer. s, 2H), 6,16 (s, 2H).

PL 198 156 B1

Do roztworu kwasu 8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-eno-3-karboksylowego (0,25 mmola, 0,0386 g), HATU (0,25 mmola, 0,0952 g) i chlorowodorku 5,6-diamino-1,3-dipropylo-1H-pirymidyno-2,4-dionu (J. W. Daly i in., J. Med. Chem., 1985, 28 (4), 487) (0,25 mmola, 0,0658 g) w DMF (2,5 ml) dodano iPr₂NEt (0,75 mmola, 0,13 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc, a następnie zatężono pod pompą w celu usunięcia DMF. Pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przemyto 1N HCl, 5% roztworem NaHCO3 i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu, odparowaniu i szybkiej chromatografii kolumnowej, z eluowaniem gradientem układu THF/CH₂Cl₂, otrzymano żądany produkt (0,067 g, 74%) w postaci oleju, który zestalił się po odstaniu.

¹H NMR (300 MHz, CDCh): 0,90 (t, 3H, J = 7,3 Hz), 1,53-1,72 (m, 6H), 1,95-2,03 (m, 2H), 3,0 (szer. m, 1H), 3,82-3,91 (m, 4H), 4,79 (szer. s, 2H). 6,18 (s, 2H).

Roztwór (6-amino-2,4-diokso-1,3-dipropylo-1,2.3.4-tetrahydropirymidyn-5-ylo)amidu kwasu 8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-eno-3-karboksylowego (0,185 mmola, 0,067 g) w 20% NaOH (1,23 ml) i MeOH (6,2 ml) mieszano i ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej, a następnie zatężono, aby usunąć MeOH. Wodną pozostałość ekstrahowano Et₂O i otrzymane ekstrakty odrzucono. Warstwę wodną zakwaszono (pH 2-3) stężonym HCl, po czym ekstrahowano EtOAc. Połączone ekstrakty w EtOAc przemyto H₂O i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu, odparowaniu i szybkiej chromatografii kolumnowej, z eluowaniem układem EtOAc/CH₂Cl₂, 1:1, otrzymano związek tytułowy (0,037 g, 58%) w postaci beżowej substancji stałej.

¹H NMR (300 MHz, CDCla): 0,93-0,99 (m, 6H), 1,62-1,83 (m, 6H), 2,14-2,25 (m, 2H), 3,40-3,51 (m, 1H), 4,05-4,10 (m, 4H), 4,86 (szer. s, 2H), 6,25 (s, 2H).

P r z y k ł a d 58. 8-(8-oksabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Do roztworu 8-(8-oksa-bicyklo[3.2.1]okt-6-en-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (przykład 50) (0,029 mmola, 0,010 g) w MeOH (5 ml) dodano 10% Pd/C (50% H₂O) i otrzymaną zawiesinę mieszano energicznie pod H₂ (1 atm.) przez 2 godziny. Mieszaninę przesączono przez Celite i placek przepłukano MeOH. Po przesączeniu, odparowaniu i oczyszczeniu metodą HPLC, z eluowaniem układem EtOAc/CH₂Cl₂, 1:1, otrzymano związek tytułowy (0,010 g, 100%).

¹H NMR (300 MHz, CDCl₂): 0,93-9,99 (m, 6H), 1,68-1,89 (m, 8H), 2,04-2,07 (m, 2H), 2,16-2,25 (m, 2H), 3,34-3,42 (m, 1H), 4,05-4,12 (m, 4H), 4,50 (szer. s, 2H), 8,9 (szer. s, 1H).

P r z y k ł a d 59. 1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Zawiesinę 1,3-dipropylo-3,9-dihydropuryno-2,6-dionu (1,0 g, 4,2 mmola) i PPTS (0,42 mmola), 106 mg) w 3,4-dihydropiranie (15 ml) i CHCh (5 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 48 godzin. Rozpuszczalnik usunięto pod próżnią i otrzymano bladożółtą substancję stałą, którą rozpuszczono w CH₂Cl₂, przemyto wodą (2 x 20 ml) wysuszono (Na₂SO4), przesączono i zatężono pod próżnią, uz^ys^kuj^ąc ^bia^łą sutetanj sta^łą (^1,2 g, ⁸⁹%). ^MS: ³⁴³ (^MH+).

P r z y k ł a d 60. Ester dimetylowy kwasu 3-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-3-hydroksy-8-oksabicyklo[3.2.1]oktano-6,7-dikarboksylowego

Roztwór LDA wytworzono w temperaturze -78°C przez dodanie n-BuLi (1,8M w heksanach, 2,7 ml) do roztworu iPr₂NH (3,61 mmola, 0,506 ml) w THF (25 ml). Po dodaniu LDA poddano starzeniu w temperaturze -78°C przez 45 minut. Do otrzymanego roztworu w temperaturze -78°C powoli dodano roztworu 1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (przykład 52) (2,78 mmola, 0,89 g) w THF (35 ml). Całość mieszano w temperaturze -78°C jeszcze przez 1 godzinę, po czym dodano roztworu 8-oksabicyklo[3.2.1]okt-6-en-3-onu (J. Mann i in., J. Chem. Soc. Perkin Trans I 1992, 787) (2,78 mmola, 0,345 g) w THF (5 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, ogrzewając do temperatury pokojowej. Reakcję przerwano dodatkiem nasyconego roztworu NH4Cl i ekstrahowano EtOAc. Połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym roztworem NH4Cl, H₂O i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu, odparowaniu i szybkiej chromatografii kolumnowej z eluowaniem gradientem układu EtOAc/CH₂Cl₂, otrzymano związek tytułowy (0,55 g, 45%). MS (ESP+, 60V): 445,07 (M + H, 35%), 361,06 (48%), 343,05 (100%).

Roztwór 8-(3-hydroksy-8-oksabicyklo[3.2.1 ]okt-6-en-3-ylo)-1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (0,113 mmola, 0,050 g) i Et₂N (1,13 mmola, 0,16 ml) w MeOH (3 ml) nasycono CO barbotowanym z butli przez 30 minut. Następnie do mieszaniny reakcyjnej dodano PdCl₂ (0,023 mmola, 0,0041 g) i CuCl₂ (0,339 mmola, 0,046 g). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej w statycznej atmosferze CO. Reakcję zakończono dodatkiem stężonego roztworu NH4OH, mieszaninę rozcieńczono EtOAc i przesączono przez Celite, aby usunąć substancje stałe. Dwufazowy przesącz rozdzielono i fazę wodną ekstrahowano EtOAc. Połączone ekstrakty organiczne przemyto 1N HCl, nasyconym roztworem NaHCO3, H₂O i solanką i wysuszono

PL 198 156 B1 (MgSO₄). Po przesączeniu i odparowaniu otrzymano żądany produkt (0,060 g, 94%). MS (ESP + 60V): 563,13 (M + H, 28%), 479,10 (100%).

Do roztworu estru dimetylowego kwasu 3-[2,6-diokso-1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-2,3,6,7-tetrahydro-1 H-puryn-8-ylo]-3-hydroksy-8-oksabicyklo[3.2.1]oktano-6,7-dikarboksylowego (0,060 mmola, 0,030 g) w układzie THF/MeOH, 1:1 (6 ml) dodano 1N HCl (3 krople). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 dni, po czym zatężono do suchości. Pozostałość oczyszczono metodą HPLC na 1 mm warstwie, eluując układem 20% THF/CH₃Cl2 i otrzymano związek tytułowy (0,0162 g, 56%).

¹³C NMR (100 MHz, CDCl₃): 11,53 (q), 11,50 (q), 21,72 (t), 21,75 (t), 41,74 (t), 43,82 (t), 45,85 (t), 51,02 (d), 52,64 (q), 70,37 (s), 77,12 (d), 107,53 (s), 149,12 (s), 151,17 (s), 156,32 (s), 159,98 (s), 173,36 (s).

P r z y k ł a d 61. 8-(3-hydroksy-6,7-bishydroksymetylo-8-oksabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Do roztworu estru dimetylowego kwasu 3-[2,6-diokso-1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-2,3,6,7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo]-3-hydroksy-8-oksabicyklo[3.2.1]oktano-6,7-dikarboksylowego (przykład 53) (0,060 nimola, 0,030 g) w THF (3 ml) dodano roztworu LiBH4 (2M, 0,050 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 dni. Następnie reakcję przerwano ostrożnie dodając 1N HCl i mieszaninę ekstrahowano EtOAc. Połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym roztworem NaHCO₃ (1 x) i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu otrzymano żądany produkt (0,028 g, 92%) w postaci oleju. MS (ESP+, 60V): 529,7 (M+Na, 20%), 507,32 (M + H, 43%), 423,20 (87%), 223,08 (100%).

Do roztworu 8-(3-hydroksy-6,7-bishydroksymetylo-8-oksabicyklo[3.2.1]okt-3-ylo)-1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dionu (0,059 mmola, 0,030 g) w układzie THF/MeOH, 1:1, dodano 1N HCl (0,5 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc, po czym zatężono do suchości. Pozostałość oczyszczono metodą HPLC z odwróconymi fazami i otrzymano związek tytułowy (0,0024 g, 10%), MS (ESP+, 60V): 423,15 (M + H, 100%); MS (ESP-, 60V): 421,01 (M - H, 100%).

P r z y k ł a d 62. Kwas 4-(2,6-diokso-1,3-dipropylo-2.3.6.7-tetrahydro-1H-puryn-8-ylo)-bicyklo-[3.2.1]oktano-1-karboksylowy

Ester etylowy kwasu 4-oksobicyklo[3.2.1]oktano-1-karboksylowego (W. Kraus i in., Liebigs Ann. Chem. 1981, 10, 1826; W. Kraus i in., Tetrahedron Lett. 1978, 445; M.-H. Filippini i in., J. Org. Chem. 1995, 60 6872) (6,17 mmola, 1,21 g) przeprowadzono w żądany produkt sposobem opisanym w przykładzie 50. Po szybkiej chromatografii, z eluowaniem układem 10% Et₃O/heksany, otrzymano czysty produkt (0,96 g, 69%) w postaci cieczy (mieszanina izomerów E/Z).

⁵C NMR (100 MHz, CDCl₃): 14,31 (q), 19,15 (t), 22,97 (t), 23,61 (t), 29,97 (t), 31,13 (t), 32,04 (t), 32,36 (t), 34,61 (t), 34,85 (d), 35,81 (t), 43,18 (t), 43,63 (t), 50,47 (s), 50,77 (s), 59,63 (q), 59,69 (t), 121,04 (s), 121,44 (s), 137,18 (d), 138,16 (d), 177,60 (s), 177,63 (s).

Ester etylowy kwasu 4-metoksymetylenobicyklo[3.2.1]oktano-1-karboksylowego (3,84 mmola, 0,86 g) przeprowadzono w żądany produkt (0,81 g, 100%) sposobem opisanym w przykładzie 50. TLC (krzemionka, 20% Et₃O/heksany, uwidocznienie 20% PMA/EtOH) Rf (żądany produkt) = 0,29.

Do oziębionego lodem roztworu estru etylowego kwasu 4-formylobicyklo[3.2.1]oktano-1-karboksylowego (3,85 mmola, 0,81 g) powoli dodano reagenta Jonesa (2,7M, 1,43 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze lodu przez 20 minut, po czym reakcję przerwano dodatkiem iPrOH, mieszaninę rozcieńczono H2O i ekstrahowano Et₃O. Połączone ekstrakty organiczne przemyto H2O, solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu otrzymano żądany produkt w postaci lepkiego oleju (0,76 g, 87%) w postaci mieszaniny kwasów aksjalnych i ekwatorialnych.

⁵C NMR (100 MHz, CDCl₃): 14,16 (q), 19,86 (t), 21,07 (t), 25,98 (t), 29,20 (t), 31,52 (t), 31,87 (t), 32,27 (t), 33,39 (t), 37,80 (d), 38,07 (t), 38,10 (d), 42,06 (t), 44,80 (d), 45,78 (d), 49,38 (s), 49,60 (s), 60,31 (t), 60,36 (t), 177,08 (s), 180,01 (s).

Sposobem opisanym w przykładzie 50, etap D, ester 1-etylowy kwasu bicyklo[3.2.1]oktano-1,4-dikarboksylowego (0,84 mmola, 0,19 g) poddano reakcji z chlorowodorkiem 5,6-diamino-1,3-dipropylo-1H-pirymidyno-2,4-dionu (0,84 mmola, 0,22 g) i otrzymano żądany produkt (0,36 g, 100%) w postaci aksjalnych i ekwatorialnych amidów. MS (ESP+, 60V): 456,96 (M + Na, 45%), 435,00 (M + H, 8%), 325,12 (42%), 280,05 (100%).

Ester etylowy kwasu 4-(6-amino-2,4-diokso-1,3-dipropylo-1,2,3,4-tetrahydropirymidyn-5-ylokarbamoilo)bicyklo[3.2.1]oktano-1-karboksylowego (0,84 mmola, 0,36 g) przeprowadzono w związek

PL 198 156 B1 tytułowy, sposobem opisanym w przykładzie 50. Izomery, aksjalny (pierwsze pasmo 0,032 g) i ekwatorialny (drugie pasmo, 0,055 g) rozdzielono częściowo metodą szybkiej chromatografii, z eluowaniem układem CH₂Cl₂/THF/AcOH, 95:5:0,1. MS (ESP+, 60V): (izomer aksjalny) 389,12 (M + H, 100%), 343,11 (15%); (izomer ekwatorialny) 389,12 (M + H, 100%), 347,05 (8%).

P r z y k ł a d 63. Kwas 4^^(z!6^^cio^^^c^^1,3-dipropylo-2,3,6,7-tetra hydro-1 H-puryn-8-ylo)bicyklo[3.2.1]okt-3-eno-1-karboksylowy

Do roztworu estru etylowego kwasu 4-oksobicyklo[3.2.1]oktano-1-karboksylowego (W. Kraus i in., Liebigs Ann. Chem. 1981, 10, 1826; W. Kraus i in., Tetrahedron Lett. 1978, 445; M.-H. Filippini i in., J. Org. Chem. 1995, 60 6872) (0,51 mmola, 0,100 g) w THF (2,5 ml) w temperaturze -78°C dodano LiHMDS (1,0M w THF, 0,56 ml). Po 1 godzinie w temperaturze -78°C dodano roztworu PhNTf₂(0,56 mmola, 0,200 g) w THF (1 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, ogrzewając do temperatury pokojowej. Po zakończeniu reakcji mieszaninę reakcyjną zatężono do suchości i pozostałość oczyszczono przez przepuszczenie przez wkładkę z żelu krzemionkowego, z eluowaniem układem EtOAc/CH₂Cl₂. Po odparowaniu przesączu otrzymano żądany produkt (0,15 g, 90%).

Roztwór estru etylowego kwasu 4-trifluorometanosulfonyloksybicyklo[3.2.1]okt-3-eno-1-karboksylowego (0,45 mmola, 0,15 g), chlorowodorku 5,6-diamino-1,3-dipropylo-1H-pirymidyno-2,4-dionu (0,55 mmola, 0,146 g), iPr₂NEt (0,92 mmola, 0,16 ml), Pd(OAc)₂ (0,02 mmola, 0,0046 g) i Ph₂P (0,035 mmola, 0,0092 g) w DMF (5 ml) nasycono CO barbotowanym z butli przez 30 minut. Następnie mieszaninę reakcyjną mieszano i ogrzewano przez 6 godzin w temperaturze 100°C w statycznej atmosferze CO. DMF usunięto stosując pompę. Pozostałość rozpuszczono w EtOAc, przemyto 1N HCl, nasyconym roztworem NaHCO3, H₂O i solanką i wysuszono (MgSO4). Po przesączeniu i odparowaniu, z eluowaniem układem 10% THF/CH₂Cl₂, otrzymano czysty żądany produkt (0,054 g, 27%) w postaci oleju. MS (ESP+, 60V): 455,16 (M + Na, 13%), 433,1 (M + H, 15%), 439,15 (27%), 182,93 (100%).

Ester etylowy kwasu 4-(6-amino-2,4-diokso-1,3-dipropylo-1,2,3,4-tetrahydropirymidyn-5-ylokarbamoilo)bicyklo[3.2.1]-okt-3-eno-1-karboksylowego (0,125 mmola, 0,054 g) przeprowadzono w związek tytułowy sposobem opisanym w przykładzie 50. Czysty materiał (0,0031 g, 6,5%) otrzymano metodą HPLC z odwróconymi fazami. MS (ESP+, 60V): 387,06 (M + H, 100%).

P r z y k ł a d 64. 1,3-dipropylo-7-(tetrahydropiran-2-ylo)-3,7-dihydropuryno-2,6-dion

Zawiesinę 1,3-dipropylo-3,9-dihydropuryno-2,6-dionu (1,0 g, 4,2 mmola) i PPTS (0,42 mmola, 106 mg) w 3,4-dihydropiranie (15 ml) i CHCh (5 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 48 godzin. Rozpuszczalnik usunięto pod próżnią i otrzymano bladożółtą substancję stałą, którą rozpuszczono w CH₂Cl₂, przemyto wodą (2 x 20 ml), wysuszono (Na₂SO4), przesączono i zatężono pod próżrną, uz^ys^kuj^ąc ^bia^łą su^bstancj^ę sta^łą (^1,2 g, ⁸⁹%). ^MS: ³⁴³ (^MH+).

P r z y k ł a d 65

Wytworzono 106 pochodnych ksantyny o strukturach wskazanych na fig. 1. Dla niektórych z tych związków określono wartości ki dla szczurzych i ludzkich receptorów A1 adenozyny i dla ludzkich receptorów A_2a adenozyny, zgodnie z następującym badaniem na wiązanie. Obliczono również stosunek A_2a/Av

Materiały

Deaminazę adenozynową i HEPES zakupiono z firmy Sigma (St. Louis, MO). Pożywkę do hodowli komórek Ham'a F-12 i płodową surowicę bydlęcą zakupiono z firmy GIBCO Life Technologies (Gaithersburg, MD). Antybiotyk G-418, płytki do hodowli Falcon 150 mM i 12-studzienkowe płytki do hodowli Costar zakupiono z firmy Fischer (Pittsburg, PA). [³H]CPX zakupiono z firmy DuPont-New England Nuclear Research Products (Boston, MA). Mieszaninę antybiotyków penicylina/streptomycyna zakupiono z firmy Mediatech (Washington, DC). Skład roztworu Hanka buforowanego HEPES był następujący: 130 mM NaCl, 5,0 mM Cl, 1,5 mM CaCl₂, 0,41 mM MgSO4, 0,49 Na₂HPO4, 0,44 KH₂PO4, 5,6 mM dekstrozy i 5 mM HEPES (pH 7,4).

Przygotowanie błony

Szczurzy receptor A< błony przygotowano z kory mózgowej szczura wyodrębnionej od szczurów świeżo po eutanazji. Tkanki homogenizowano w buforze A (10 mM EDTA, 10 mM Na-HEPES, pH 7,4) uzupełnionej inhibitorami proteazy (10 pg/ml benzamidyny, 100 μΜ PMSF i po 2 pg/ml aprotyniny, pepstatyny i leupeptyny) i odwirowano przy 20000 x g przez 20 minut. Osady ponownie zawieszono i dwa razy przemyto buforem HE (10 mM Na-HEPES, 1 mM EDTA, pH 7,4 plus inhibitory proteazy). Końcowe osady ponownie zawieszono w buforze HE, uzupełnionym 10% (wag./obj.) sacharozą i inhibitorami proteazy i zamrożono w porcjach w temperaturze -80°C. Stężenia białka określono stosując zestaw do badania białek BCA (Pierce).

PL 198 156 B1

Ludzki receptor A₁: cDNA ludzkiego receptora A₁ adenozynowego otrzymano metodą RT-PCR i subklonowano do pcDNA3.1 (Invitrogen). Trwałą transfekcję komórek CHO-K1 prowadzono stosując LIPOFECTAMINE-PLUS (GIBCO-BRL) i kolonie poddano selekcji w 1 mg/ml G418 i poddano, stosując badanie wiązania z radioligandem. W celu przygotowania błon komórki CHO-K1 hodowane jako monowarstwy w kompletnej pożywce (F12 + 10%FCS + 1 mg/ml G418) przemyto w PBS i zebrano w buforze A uzupełnionym inhibitorami proteazy. Komórki homogenizowano, odwirowano i dwukrotnie przemyto buforem HE, jak opisano powyżej. Końcowe osady przechowywano w porcjach w temperaturze -80°C.

Badanie wiązania z radioligandem

Błony (50 g białka błonowego dla szczurzych A1 ARS i 25 gg białka błonowego CHO-K1 dla ludzkich A1 ARS), radioligandy i różne stężenia kompetycyjnych ligandów inkubowano w trzykrotnych powtórzeniach w 0,1 ml buforu HE plus 2 jednostki/ml deaminazy adenozynowej przez 2,5 godziny w temperaturze 21°C. Do badania kompetycyjnego wiązania z A1AR stosowano radioligand [³H]DPCPX (112 Ci/mmol z NEN, końcowe stężenie: 1 nM). Wiązanie nieswoiste mierzono w obecności 10 gM BG9719. Badania wiązania zakończono przez przesączenie przez filtry z włóknem szklanym Whatman GF/C, stosując aparat do zbioru komórek BRANDELL. Filtry przepłukano trzy razy 3-4 ml oziębionego lodem 10 mM Tris-HCl, pH 7,4 i 5 mM MgCl₂ w temperaturze 4°C. Bibułę filtracyjną przeniesiono do fiolki i dodano 3 ml koktajlu scyntylacyjnego ScintiVersell (Fisher). Radioaktywność obliczono stosując licznik Wallace β.

Analiza danych dla wiązania

Oznaczenia wartości K: dane dla wiązania kompetycyjnego dopasowano do modelu wiązania w jednym miejscu i wykreślono stosując program graficzny Prizm GraphPad. Do obliczenia wartości K z wartości IC50 stosowano równania Chenga-Prusoffa: K = IC50 / (1+ [I] /Kd), gdzie K oznacza stałą powinowactwa dla kompetycyjnego ligandu, [I] oznacza stężenie wolnego radioligandu, a Kd oznacza stałą powinowactwa dla radioligandu.

% wiązania: w badaniach na wiązanie w jednym punkcie dane przedstawiono jako % całkowitego swoistego wiązania przy 1 gM związku kompetycyjnego: % całkowitego wiązania = 100*. (Swoiste wiązanie przy 1 gM związku kompetycyjnego/całkowite swoiste wiązanie).

Wyniki

Wszystkie badane związki wykazały wartości K dla szczurzego A1 w zakresie 0,47-1225 nM, dla ludzkiego A1 w zakresie 12-1000 nM, a dla ludzkiego A_2a w zakresie 18-100000 nM. Stosunki A_2a/A1 dla wszystkich związków wynosiły co najmniej 8, dla większości były wyższe od 50, dla wielu wyższe od 100, a dla co najmniej jednego związku stosunek ten był wyższy od 200.

P r z y k ł a d 66. Alternatywna metodologia badania

Materiały

Patrz przykład 65.

Hodowla komórek

Komórki CHO trwale wyrażające ludzki rekombinowany A1 AdoR (komórki CHO: A1AdoR) przygotowano, jak opisali Kollias-Barker i in, (J. Pharm, Exp. Ther. 281 (2), 761,1997) i hodowano, jak dla komórek CHO:Wild. Komórki hodowano jako monowarstwy na plastikowych szalkach w pożywce Ham'a F-12 uzupełnionej 10% płodową surowicą bydlęcą, 100 U penicyliny G i 100 g streptomycyny w nawilżonej atmosferze 5% CO₂/99% powietrza w temperaturze 37°C. Gęstość miejsc wiążących [³H]CPX w komórkach CHO wynosiła 26 ± 2 (n = 4) fmola/mg białka. Komórki hodowano dwa razy w tygodniu po odwarstwieniu przy użyciu 1 mM EDTA w roztworze Hanka buforowanym HEPES wolnym od Ca²⁺Mg²⁺, W badaniach stosowano trzy różne klony komórek CHO:A1AdoR, a wszystkie wyniki potwierdzano dla komórek z dwóch lub trzech klonów. Gęstość A1AdoR w tych komórkach wynosiła 4000-8000 fmol/mg białka, co potwierdzono przez badanie swoistego wiązania [³H]CPX.

Wiązanie radioligandu

Komórki CHO hodowane w 150 mm szalkach do hodowli przepłukano roztworem Hanka buforowanym HEPES, po czym usunięto, stosując skrobaczkę do komórek i homogenizowano w oziębionym lodem 50 mM Tris-HCl, pH 7,4. Błony komórkowe osadzono przez odwirowanie homogenizatów komórek przy 48000 x g przez 15 minut. Osad błonowy przemyto dwukrotnie przez zawieszenie w świeżym buforze i odwirowano. Końcowy osad zawieszono w małej objętości 50 mM Tris-HCl, pH 7,4, i przechowywano w porcjach w temperaturze -80°C, aż do stosowania w badaniu.

PL 198 156 B1

W celu oznaczenia gęstości A-AdoR w błonach komórek CHO, 100 μΙ porcje błon (5 pg białka) inkubowano ^przez 2 ^go^dzⁱny w temperaturze ²⁵°^C z ^0,15-2⁰ mM [⁵I-I]^cpX ⁱ ^amnnazą a^denozynową (2 U/ml) w 100 μΙ 50 mM Tris-HCI, pH 7,4. Inkubowanie zakończono przez rozcieńczenie 4 ml oziębionego lodem 50 mM Tris-HCl i błony natychmiast zebrano na filtrach z włóknem szklanym (Schleicher and Shuell, Keene, NH) przez filtrowanie próżniowe (Brandel, Gaithersburg, MD). W celu usunięcia nie związanego radioligandu, filtry szybko przemyto trzy razy oziębionym lodem buforem. Krążki filtracyjne zawierające radioligand związany z pułapkowanymi błonami umieszczono w 4 ml Scintiverse BD (Fisher) i obliczono radioaktywność, stosując ciekły licznik scyntylacyjny. W celu określenia nieswoistego wiązania [³H]CPX błony inkubowano, jak opisano powyżej i do buforu do inkubacji dodano 10 pM CPT. Nieswoiste wiązanie określono jako związany [³H]CPX w obecności 10 M CPT. Swoiste wiązanie radioligandu z A1AdoR określono przez odjęcie nieswoistego wiązania od całkowitego wiązania. Stwierdzono, że nieswoiste wiązania wzrasta liniowo wraz ze wzrostem stężenia [³H]CPX. Dla każdego badanego stężenia [³H]CPX badanie powtarzano trzykrotnie.

W celu określenia powinowactwa antagonistów A1AdoR dla ludzkiego rekombinowanego A1AdoR wyrażonego w komórkach CHO, zmierzono wiązanie 2 nM [³H]CPX w obecności wzrastających stężeń antagonisty. Porcje błon komórek CHO (100 ph 5 pg białka), [³H]CPX, antagonistę (0,1 nM-100 pM) i deaminazę adenozynową (2 U/ml) inkubowano przez 3 godziny w temperaturze 25°C w 200 pl 50 mM buforu Tris-HCl (pH 7,4). Badanie zakończono, jak opisano powyżej.

Analiza danych

Parametry wiązania (tj. B_max, Kd, IC50, I i współczynniki Hilla) określono, stosując program do analizy wiązania radioligandu LIGAND 4,0 (Elsevier-Biosoft). Stosunek A_2a/A1 dla większości badanych związków wynosił co najmniej 20, dla wielu był wyższy od 50, a dla kilku - wyższy od 100.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Ksantyny podstawione w pozycjj 8 o wzorze w którym

R1 i R₂ oznaczają niezależnie propyl;

R3 oznacza grupę tricykliczną wybraną spośród:

przy czym grupa tricykliczną jest funkcjonalizowana jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej:

(a) alkil, alkenyl i alkinyl, z których każdy jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej alkoksyl, alkoksykarbonyl, grupę alkoksykarbonyloaminoalkiloaminową, aralkoksykarbonyl, -R5, grupę dialkiloaminową, grupę heterocykliloalkiloaminową, hydroksyl, podstawioną grupę arylosulfonyloaminoalkiloaminową i podstawioną grupę heterocykliloaminoalkiloaminową;

PL 198 156 B1 (b) grupę acyloaminoalkiloaminową, grupę alkenyloaminową, alkoksykarbonyl, alkoksykarbonyl, grupę alkoksykarbonyloalkiloaminową, alkoksykarbonyloaminoacyloksyl, grupę alkoksykarbonyloaminoalkiloaminową, grupę alkiloaminową, grupę aminową, acyloksyl, karbonyl, -R₅, R₅-alkoksyl, grupę R₅-aminową, grupę dialkiloaminoalkiloaminową, heterocyklil, grupę heterocykliloalkiloaminową, hydroksyl, grupę fosforanową, podstawioną grupę arylosulfonyloaminoalkiloaminową, podstawiony heterocyklil i podstawioną grupę heterocykliloaminoalkiloaminową,

R₄ jest wybrany z grupy obejmującej -H, C₁-₄-alkil, -C₁-₄-alkilo-CO2H i fenyl i jest nie podstawiony lub jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej halogen, -OH, -OMe, -NH2, -NO2 i benzyl ewentualnie podstawiony jedną do trzech grupami wybranymi spośród halogenu, -OH, -OMe, -NH2 i -NO2;

R5 jest wybrany z grupy obejmującej -CH2COOH, -C(CF₃)2OH, -CONHNHSO2CF3, -CONHOR₄, -CONHSO2R4, -CONHSO2NHR4, -C(OH)R₄PO3H2, -NHCOCF3, -NHCONHSO2R4, -NHPO3H2, -NHSO2R4, -NHSO2NHCOR4, -OPO3H2, -OSO2H, -PO(OH)R₄, -PO3H2, -SO3H, -SO2NHR4, -SO3NHCOR₄, -SO3NHCONHCO2R₄ oraz następujące grupy:

Χ1 i X2 oznaczają niezależnie tlen;

Z oznacza pojedyncze wiązanie;

R₆ oznacza wodór;

a określenie heterocyklil oznacza aromatyczną lub niearomatyczną 5- do 10-członową strukturę pierścieniową, w której jeden lub więcej atomów w pierścieniu stanowi N, O, S.
2. ZZiązzk weeługzastrz.1 ,znamiennytym. żż j est w ppstaai farmakolooiccnieddouszzczlnej soli addycyjnej.
3. Związek według zastrz. 1, nnaminnny tym, że R3 jest wybrany z grupy obejmującej i jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej karbonyl, hydroksyl, alkenyl, alkenyloksyl, hydroksyalkil, karboksyl, karboksyalkenyl, karboksyalkil, aminoacyloksyl, karboksyalkoksyl, dialkiloaminoalkenyl i dialkiloaminoalkil.
4. Związek według zastrz. 1, nnaminnny tym, że R3 oznacza i jest funkcjonalizowany jednym lub więcej podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej karbonyl, hydroksyl, alkenyl, karboksyalkenyl, hydroksyalkil, dialkiloaminoalkenyl i dialkiloaminoalkil.

PL 198 156 B1
5. Związek według zastrz.4, z namiennytym. że R₃ jest podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej hySrnksyl, hySrnksysIkil, Sislkildsmindslkdnyl i Sislkilnsminnslkil.
6. Związekwedług zzstrz.1 ,z namiennytym. że stannwi g g8-(5-hybłodsstricyyio-[2.2.1.0²'⁶]-hdot-j-yld)-1,j-Siordoyld-j,7-SihySrdogrynd-2,6-Sidn.
7. Związek według zasSz. 1, znamiienay tymi, że stanywi gg 8-(5-hybro0ssmetylotricyyio-[2.2.1.0²’⁶]^hd^ot-^j-^yld)-¹,^j-^Siord^oyld-^j,⁷-^SihySrd^ogr^ynd-²,⁶-^Sidn.
8. Związzkwedług pestrz. 1, znamlienaytymi. że ptanywi pg P-[5-(3-dimetylonminonron^yliSdnd)tric^ykld[2.2.1.0²’⁶]^hd^ot-^j-^yld]-^1,j-^Si^ord^oyld-^j,7-^Si^hySrd^ogr^ynd-^2,6-^Sidn.
9. Związekwedług zestrZeL znamienaatymi, że stanywigg 8-[5-(3-dimetyloominoorooolo)tric^ykld[2.2.1.0²’⁶]^hd^ot-^j-^yld]-^1,j-^Siord^oyld-^j,7-^SihySrd^ogr^ynd-^2,6-^Sidn.
10. Kompodeyjafaιmίlanckt^yyczy,z namienaatymi. że ze^^^djze^^^zek onreklonyw zzsSz.1 drse dSodwidSnią substancję odmdcniceą.
11. Zastonsweniezwiązekonreklonydgw zestrz.1 dS wetwerzenial edkdS I edcedia pos-ekta cidroiącdgd ns stan chdrdbdwy chnrnktdryegjący się odSwyesednym stęednidm nSdndeyny i/lub ewięksedną wrneliwdścią ns nSdndeynę.
12. Zastonsweniewedług zestrz. 1 1. z namienaatymi. że stanchoιordbwejekt weyrany z gruuo dbdjmującdj enburednin sdrcs i krzednis, chdrdby Sdgdndrncyjnd dśrdSkdwdgd ukłsSu ndrwdwdgd, chdrdby Sróg dSSdchdwych, chdrdby, w których wsknennd jdst ldcednid śrdSkidm Siurdtycenym, chordbę Pnrkinsdnn, Sdordsję, odursedwd usekdSednid móegu, oduSnrdwą nidwySdlndść ukłsSu nerwowdgd, nidwySdlndść dSSdchdwą, usekdSednid móegu u ndwdrdSków, Sysldksję, nnSnktywndść, ewłóknidnid oęchdres, ouchlindwz mnrskdść wztrdby, bdeSdch u ndwdrdSków, nidwySdlndść ndrdk, cukreycę, sstmę i dbreęki.
13. Zastonsweniewedług zestrz.. 1 z namienaatymi, żeledcenym stanym jedt zestoinywen iewySdlndść sdrcs lub Sysfunkcjs ndrdk.
14. SponSówntwe-zenia Pksnt^yb podstawionyyhw podeyji P, pnreklonyyh w pestrz. 4 znaminaam tym, ee obejmuje dtaoy:

s) wytwore-nis N7,C8-SihySrdksnntyny;

b) enbldkdwnnin oneycji N7 kssntyny;

c) Sdordtdndwnnin oneycji C8 mncnz ensnSą, e wytworeeniem snionu;

S) wychwbtywnnin snionu ewizekiem ksrboksylowym, knrbonylowym, slSehySowym lub ketonowym; orse

e) oSblokowsnis ooeycji N7, e wytworeeniem kssntyny ooS stawionej w ooeycji 8.