PL190427B1 - Wstępnie wypełniana ampułka i sposób wytwarzania wstępnie wypełnianej ampułki - Google Patents

Abstract

1. Wstepnie wypelniana ampulka typu strzykawkowego, posiadajaca tuleje z kon- cem przednim i koncem tylnym, wyznacza- jacymi miedzy soba os, przy czym ta tuleja ma zasadniczo staly przekrój poprzeczny pomiedzy przednim koncem a tylnym kon- cem, zas przynajmniej przedni koniec jest zakonczony otworem, uszczelnionym cze- scia uszczelniajaca przymocowana do przedniego konca tulei, zas wewnatrz tulei jest umieszczony ruchomo i szczelnie przy- najmniej jeden tlok, natomiast zewnatrz przynajmniej czesci tulei przebiega rekaw, majacy czesc przednia i czesc tylna, przy czym czesc przednia rekawa jest polaczona z czescia uszczelniajaca, znamienna tym, ze otwór przedniego konca tulei (27) jest zakonczony przednia krawedzia, której ze- wnetrzny obwód jest zasadniczo równy zewnetrznemu obwodowi tulei (27). FIG . 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wstępnie wypełniana ampułka i sposób wytwarzania wstępnie wypełnianej ampułki.

Ze stanu techniki są znane ampułki wstępnie wypełniane różnymi składnikami, wytwarzane do różnych celów. Reprezentatywnym przykładem są wstępnie wypełniane ampułki na lekarstwa albo środki medyczne, na które nakłada się poważne wymagania jeżeli chodzi

190 427 o integralność, uszczelnienie, jałowość, czystość, ilości, sztywność itp. Ampułki mogą być zwykłymi ampułkami przełamywalnymi, uszczelnionymi fiolkami itd. Bardziej dopracowane typy ampułek mają nałożone dodatkowe wymagania, na przykład ampułki typu strzykawkowego mają nałożone dodatkowe wymagania odnośnie tarcia, uszczelnienia tłoka oraz uszczelnienia końca przedniego, zaś ampułki dwu- lub wielokomorowe dodatkowo wymagają stosowania otwieralnych uszczelnień pomiędzy komorami oraz układów do mieszania albo podawania sekwencyjnego. Wymagania jakościowe i tolerancyjne każdego produktu przekładają się na odpowiednie problemy związane z występowaniem wielu części składowych i etapów produkcji z pośrednim sterowaniem. Części składowe ampułek mogą być źródłem zanieczyszczeń, na przykład gdy cząsteczki szkła, gumy albo aluminium są uwalniane z ampułek, uszczelnień albo zatyczek. Większość etapów produkcji trzeba przeprowadzać w strefie czystej albo nawet sterylnej z wyjątkiem pewnych etapów początkowych i końcowych. Obecność operatorów w środowiskach jałowych jest utrudniona, a produkcja w pełni zmechanizowana staje się skomplikowana w przypadku występowania dużej ilości etapów i części składowych. Masowa obróbka części składowych jest prosta, ale zwykle wiąże się z uszkodzeniem lub zniszczeniem części składowych, natomiast obróbka pojedyncza komplikuje oprzyrządowanie i zmniejsza przerób. Zastosowanie kaset albo nośników na liczne części składowe stanowi przykład wyboru pomiędzy krańcowymi alternatywami. Gdy ampułki mają zawierać składnik liofilizowany wówczas są na nie nakładane dalsze wymagania, gdyż sprzęt stosowany w etapach, takich jak zamykanie ampułek, musi być wprowadzony do wnętrza komory mrozącosuszącej i powinien zapewnić np. przenoszenie pary i jednolitą wymianę cieplną i powinien być dostosowany do zachodzących zmian temperatury i ciśnienia. Ampułki typu strzykawkowego ogólnie dają ograniczony dostęp do wnętrza, jako iz mają otwory dostosowane do przymocowania tłoków i igły a zmiany temperatury i ciśnienia mogą przemieścić włożone tłoki. Ampułki wielokomorowe mogą wymagać obracania i dwukierunkowego dostępu, a dodatkowe cechy konstrukcyjne, takie jak obejścia, komplikują manipulację takimi ampułkami. Typowa dwukomorowa ampułka typu strzykawki i sposób automatycznego wytwarzania takich wstępnie wypełnianych ampułek przedstawiony jest w publikacjach Neue Verpackung, Nr 3, 1988, s. 50-52; Druga Made in Germany, Vol. 30, Str. 136-140 (1987); Pharm, Ind. 46, Nr 10 (1984) s. 1045-1048 oraz Pharm. Ind., Nr 3 (1984) s. 317-318. Ampułka typu strzykawkowego jest urządzeniem dwukomorowym z przednim otworem typu butelkowego dla przymocowania igły, dwoma tłokami i obejściem typu zewnętrznego dla zmieszania proszku liofilizowanego w przedniej komorze z płynem odtwarzającym w komorze tylnej. Opisany sposób wytwarzania takich ampułek obejmuje główne etapy przemywania i silikonizacji tulei strzykawki, wkładania licznych tulei na tace przenośnikowe, sterylizacji, wprowadzania środkowego tłoka przez tylny koniec tulei, obracania tac do góry dnem, wprowadzania roztworu proszku przez otwór przedni, liofilizacji do suchego proszku, zamykania przedniego otworu w trakcie liofilizacji komory, obracania tac, wprowadzania płynu odtwarzającego przez tylny koniec tulei, wkładania tylnego tłoka, usuwania produktów z tac oraz ostatecznej kontroli i pakowania. Ten znany sposób wykazuje większość ogólnych wad nakreślonych powyżej, i jest ograniczony do swoistego obrabianego produktu typu ampułki, np. przez wymaganie co do specjalnego układu zamykającego i przez osadzenie tulei na zewnątrz obejścia ampułki.

Opis patentowy USA nr 5,435,076 przedstawia konstrukcję ampułki typu strzykawki dwukomorowej o zmniejszonych wymaganiach dotyczących przymocowania i utrzymywania struktur na ampułce. W przedstawionych przykładowych wykonaniach, środkowa tuleja otoczona jest przez rękaw, przebiegający od przedniego otworu do tylnego końca tulei, przez co stają się zbędne struktury mocujące na samej tulei. Zastosowanie rękawa umożliwia zamocowanie uszczelniacza w położeniu uszczelnienia i wyeliminowania potrzeby oddzielnego zatykania. Przy końcu tylnym można przymocować do części rękawa uchwyt, tłok albo mechanizm dostarczający. Pomimo prostoty konstrukcji tulei, uszczelniacz i rękaw można w razie potrzeby połączyć w jeden składnik zamknięcia, pozwalający na uszczelnienie w wyniku prostego ruchu osiowego, również w komorze liofilizacyjnej. Zastosowany rękaw chroni również środkową tuleję i np. obudowę przed uszkodzeniem, a także chroni resztki tulei przed rozprzestrzenieniem się na inne produkty albo na samą instalację.

190 427

Celem wynalazku jest opracowanie uproszczonej konstrukcji wstępnie wypełnionej ampułki, korzystnie dwu- lub wielokomorowej, zwłaszcza typu strzykawki, lepiej dostosowanej do wymagań i pozwalającej na uniknięcie wyżej opisanych problemów, dającej się łatwo dostosować do odmian produktu, nadającej się do wysoce zautomatyzowanej produkcji i do zastosowania z etapami liofilizacji. Następnym celem jest opracowanie sposobu wytwarzania, takiej ampułki, charakteryzującego się większą niezawodnością i bardziej powtarzalnymi rezultatami.

Wstępnie wypełniana ampułka typu strzykawkowego, posiadająca tuleję z końcem przednim i końcem tylnym, wyznaczającymi między sobą oś, przy czym ta tuleja ma zasadniczo stały przekrój poprzeczny pomiędzy przednim końcem a tylnym końcem, zaś przynajmniej przedni koniec jest zakończony otworem, uszczelnionym częścią uszczelniającą przymocowaną do przedniego końca tulei, zaś wewnątrz tulei jest umieszczony ruchomo i szczelnie przynajmniej jeden tłok, natomiast zewnątrz przynajmniej części tulei przebiega rękaw, mający część przednią i część tylną, przy czym część przednia rękawa jest połączona z częścią uszczelniającą, według wynalazku charakteryzuje się tym, że otwór przedniego końca tulei jest zakończony przednią krawędzią, której zewnętrzny obwód jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei.

Tuleja jest zasadniczo walcowata, zaś zewnętrzny obwód przedniej krawędzi i zewnętrzny obwód tulei są zasadniczo okrągłe.

Przekrój poprzeczny tulei jest stały z odchyłką mniejszą niz 2 mm, korzystnie mniejszą niż 1 mm a najkorzystniej mniejszą niż 0,5 mm, mierzoną jako różnica między maksymalną a minimalną średnicą zewnętrzną albo ogólnie pomiędzy punktami przekątnymi na zewnętrznym obwodzie tulei.

Część uszczelniająca korzystnie jest w postaci ogranicznika i jest umieszczona na zewnątrz średnicy zewnętrznej przedniego końca tulei.

Tuleja korzystnie jest typu dwu- lub wielokomorowego i zawiera przynajmniej jeden element mieszający, umieszczony pomiędzy komorami.

Element mieszający tulei korzystnie jest w postaci obwodowego odcinka tulei nieszczelnego względem tłoka.

Tylny koniec tulei jest zakończony tylną krawędzią, otaczającą otwór tylny, przy czym zewnętrzny obwód tej krawędzi jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei.

Przednia krawędź korzystnie ma zarys zaokrąglony.

Zasadniczo cały zarys przedniej krawędzi znajduje się wewnątrz zewnętrznego obwodu tulei, względnie na zewnątrz wewnętrznego obwodu tulei.

Ogranicznik ma część, wchodzącą do otworu w przednim końcu tulei i styczną promieniowo z wewnętrzną powierzchnią tulei.

Ogranicznik ma przedłużenie kołnierza większe od obwodu tulei przy otworze i/lub większe od największego obwodu tulei.

Przedłużenie kołnierza jest przynajmniej 0,05 mm, korzystnie przynajmniej 0,1 mm, a najkorzystniej przynajmniej 0,2 mm większe, ale mniejsze niż 10 mm, korzystnie mniejsze niż 5 mm, a najkorzystniej mniejsze niż 2 mm od obwodu tulei przy otworze.

Kołnierz ma przedłużenie wokół zasadniczo całego swego obwodu.

Część uszczelniająca korzystnie jest sprężysta.

Rękaw jest przymocowany do tulei za pomocą członu mocującego.

Człon mocujący korzystnie jest przymocowany do tylnej części tulei.

Człon mocujący zawiera przynajmniej jeden element, wystający promieniowo do wewnątrz poza tylny koniec tulei. Przednia część rękawa jest połączona z częścią uszczelniającą za pomocą przynajmniej jednego elementu, wystającego promieniowo do wewnątrz z przodu części uszczelniającej 21.

Rękaw korzystnie zawiera elementy pomocnicze, wybrane z grupy, na którą składają się elementy mocujące, elementy naprowadzające, elementy tłoka i uchwytu palca, elementy mechanizmu dawkującego, elementy przymocowania igły albo ich połączenia.

Zasadniczo cały zarys przedniej krawędzi tulei znajduje się w obrębie zewnętrznego obwodu tulei i/lub na zewnątrz wewnętrznego obwodu tulei w pobliżu krawędzi otworu tulei.

Tylny koniec tulei ma tylny otwór, którego krawędź ma zarys zaokrąglony.

190 427

Tylny otwór tulei jest wyposażony w część uszczelniającą.

Tuleja zawiera jeden element wybrany z grupy na którą składa się element obejściowy, tłok i ich połączenia.

Sposób wytwarzania wstępnie wypełnianej ampułki typu strzykawkowego, polegający na wytwarzaniu tulei, której przynajmniej koniec przedni jest zakończony otworem, i na wytwarzaniu części uszczelniającej, którą przymocowuje się do końca przedniego i uszczelnia otwór tulei, a następnie w takiej tulei umieszcza się ruchomo i szczelnie przynajmniej jeden tłok, po czym na przynajmniej część takiej tulei nakłada się rękaw, którego część przednią łączy się z częścią uszczelniającą, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wytwarza się tuleję, której przynajmniej przedni koniec jest zakończony krawędzią, której zewnętrzny obwód jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei, a następnie do wnętrza takiej tulei wkłada się tłok przez otwór przedniego końca tulei w odstępie od otworu, tworząc pomiędzy tłokiem a otworem komorę, po czym tę komorę wypełnia się odpowiednim środkiem medycznym i uszczelnia się otwór za pomocą części uszczelniającej.

Przed uszczelnieniem otworu korzystnie przeprowadza się liofilizację.

Etap uszczelniania otworu obejmuje etap wkładania części uszczelniającej do otworu tulei i kontaktowania tej części z powierzchnią wewnętrzną otworu.

Po etapie uszczelniania otworu łączy się rękaw z częścią uszczelniającą.

Sposób według wynalazku korzystnie obejmuje etap mocowania rękawa do tylnego końca tulei.

Sposób według wynalazku korzystnie obejmuje etap wkładania drugiego tłoka przez tylny otwór tulei.

Przed włożeniem drugiego tłoka, przez tylny otwór przeprowadza się wypełnianie komory odpowiednim środkiem medycznym.

W etapie wytwarzania tulei ogrzewa się materiał półfabrykatu rurki tulei wokół obwodu i rozdziela się ją na części przez osiowe pociągnięcie, gdy ogrzany obwód jest wciąż gorący.

Ogrzewanie korzystnie wykonuje się laserem.

Ampułka według wynalazku może być stosowana z opisanym urządzeniem typu strzykawkowego, mającym rękaw wokół środkowej tulei. Według wynalazku takie urządzenie można jeszcze bardziej uprościć przez zastosowanie tulei o zasadniczo tej samej średnicy przy jej otworze przednim co jej ogólna średnica, co pozwala na zastosowanie np. zwykłego walca. Projekt ten ponadto ułatwia operacje napełniania przez otwór przedni, ale przede wszystkim pozwala na włożenie tłoka przez otwór przedni a nie tylko przez otwór tylny, co można wykorzystać do zmniejszenia koniecznych etapów produkcyjnych i uproszczenia projektu przez umożliwienie przeprowadzenia większej liczby etapów z tej samej strony. Projekt ten ułatwia również zastosowanie uszczelniacza przedniego otworu, wychodzącego poza średnicę tulei. Cecha ta pozwala na lepsze wypośrodkowanie i buforowanie przez uszczelniacz zewnętrznego rękawa a w produkcji ta sama właściwość umożliwia uchwycenie i utrzymanie uszczelniacza w jamie dostosowanej do średnicy tulei, co z kolei można wykorzystać do wyeliminowania zastosowania rękawa do manipulacji uszczelniaczem, co rozszerza swobodę projektu rękawa, np. pod względem odległości tulei do rękawa, i umożliwia usunięcie rękawa przynajmniej z jałowej strefy wytwarzania oraz umożliwienie dokonywania niezależnego przeglądu pół-wytwarzania tulei ampułki. Zastosowanie tulei z zaokrągloną krawędzią otworu przedniego z materiałem krawędzi utrzymywanym wewnątrz nominalnej średnicy wewnętrznej i zewnętrznej tulei jeszcze bardziej wzmaga te zalety. Właściwość ta daje również ogólne korzyści w masowej bądź indywidualnej obróbce tulei, np. większą precyzję i znacznie zmniejszone ryzyko uszkodzenia i uwolnienia cząstek. Uszczelniacze i ograniczniki można łatwiej i bez kłopotliwego ryzyka przymocować do otworu przy użyciu zespołów zmechanizowanych, również bez rękawa jako manipulatora uszczelniacza, a same ograniczniki mogą być mniej złozone i z mniejszymi częściami tworzącymi jamy wewnątrz tulei.

Ampułkę według wynalazku można zastosować do różnych celów, również wykraczających poza zastosowania medyczne, i dla dowolnego typu preparatów, takich jak środki chemiczne, mieszanki albo mieszaniny w dowolnym pojemniku. Wynalazek nadaje się do wytwarzania ampułek jako takich, tj. pustych ampułek przeznaczonych do późniejszego wypełnienia albo do zastosowania jako komory mieszające albo przygotowujące, ale zaleca się zastosowa190 427 nie wynalazku do wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek, tj. zawierających etapy wypełniania. Natura materiału wypełniającego ampułki nie ma znaczenia ograniczającego i obejmuje gazy, ciecze i ciała stałe. Materiał wypełniający może być proszkiem, ciastem albo tabletką, płynem takim jak ciecz, emulsja albo zawiesina. Materiał ten może ulegać przemianom, np. ciało stałe ulega rozpuszczeniu albo roztwór ulega osuszeniu podczas wytwarzania albo jako ostateczny etap przygotowywania albo mieszania tuz przed użyciem. Natura środka medycznego obejmuje środki medyczne w szerokim zakresie, na przykład składniki naturalne i płyny ustrojowe wstępnie wypełniające albo pobierane do pojemnika, choć najczęściej środek medyczny jest przygotowywany w fabryce.

Wynalazek może ułatwić rozwiązanie szczególnych problemów występujących w przypadku wrażliwych składników, podlegających degradacji albo denaturacji pod naprężeniem mechanicznym, takim jak wysokie siły rwące (np. związki o wysokiej masie cząsteczkowej, hormony o wysokiej masie cząsteczkowej, hormony wzrostu albo prostaglandyny. Wynalazek może również ułatwiać rozwiązanie szczególnych problemów występujących w przypadku użycia środka medycznego, wymagającego etapu liofilizacji albo etapu przygotowania tuż przed infuzją, zwykle mieszania dwóch albo więcej składników, które mogą być płynne albo mogą zawierać ciało stałe, przykładowo gdy w rozpuszczalniku rozpuszcza się proszek liofilizowany, taki jak hormony albo prostaglandyny.

Określenie „ampułka” dotyczy każdej ampułki, która zawiera pojemnik i przynajmniej jeden otwór dla dostępu do wnętrza pojemnika, wyznaczający oś ampułki, która jest prostopadła i wypośrodkowana wewnątrz powierzchni otworu albo jest równoległa i wypośrodkowana względem hipotetycznego przepływu płynu przez otwór. Kierunek wzdłuz osi przez otwór z wnętrza pojemnika oraz do wnętrza pojemnika jest określany jako odpowiednio kierunek przedni i kierunek tylny. Odległość pomiędzy przednim i tylnym końcem ampułki jest traktowana jako wysokość albo długość ampułki.

Pojemnik ma przynajmniej jeden otwór, przez który przechodzi zawartość pojemnika w czasie stosowania ampułki, czy to z wnętrza pojemnika do otoczenia dla np. podania środka medycznego pacjentowi, czy tez do pojemnika w wypadku aspiracji płynów ustrojowych albo w czasie etapów przygotowywania, takich jak wypełnianie, mieszanie albo rozpuszczanie środka medycznego w pojemniku. Ten sam otwór albo różne otwory można wykorzystać zarówno przy podawaniu jak i przy przygotowywaniu środka medycznego.

Konstrukcja otworu może wymagać adaptacji do celu jego zastosowania, np. koniec tłoka ampułki typu strzykawkowego może wymagać zastosowania otworu, pozwalającego na włożenie tłoka. Drugi koniec, podobnie jak otwór fiolki, może wymagać dostosowania do zamknięcia albo uszczelnienia poprzez jakiś rodzaj fizycznego przymocowania zespołu zamknięcia poprzez struktury, które mogą być umieszczone we wnętrzu, na zewnątrz albo po obu stronach otworu (nici, struktury bagnetowe, obwodowe kołnierze, rowki i ciągłe bądź przerywane podcięcia wokół otworu, w tym popularny typ butelkowy z kołnierzem otworu, szyjką albo częściami ramiennymi). Można tez zastosować prosty otwór w kształcie rurki, który można zamknąć prostą wtyczką albo uszczelnieniem typu przylegającego płasko, w połączeniu z wyżej wspomnianym umocowaniem rękawa.

Pojemnik może przybierać wiele różnych kształtów, takich jak dowolny rodzaj rurki, naczynia, torby elastycznej, fiolki, kapsułki, naboju, korpusu strzykawki itp. Pojemniki korzystnie są sztywne przynajmniej przy ich otworze, ale korzystnie są całościowo sztywne, tak jak fiolki, sztywne rurki albo korpusy strzykawek. Pojemniki korzystnie są przynajmniej częściowo symetryczne ze stałym przekrojem poprzecznym wokół osi symetrii, tak jak korpus butelki albo walec, a oś otworu i oś pojemnika są równoległe i najkorzystniej współosiowe. Jeszcze bardziej zalecane jest zastosowanie profilu o takim samym przekroju poprzecznym dla zarówno pojemnika jak i otworu, co daje wydłużoną ampułkę o zasadniczo jednorodnym kształcie. Popularne materiały na pojemnik stanowi tworzywo sztuczne albo szkło.

Ampułka może być prostą butelką, fiolką albo workiem, posiadającym tuleję, mającą część przednią i część tylną, wylot dla preparatu umieszczony w części przedniej i przynajmniej jedną ściankę ruchomą, umieszczoną w części tylnej, przy czym przemieszczenie tej ścianki powoduje przesunięcie albo wypchnięcie preparatu przez wylot. Kształt tulei i ruchomej ścianki muszą być wzajemnie dopasowane. Tuleja może mieć zasadniczo stały wewnętrz8

190 427 ny przekrój poprzeczny o stałej osi tulei. Ruchoma ścianka jest wówczas korzystnie możliwie sprężystym korpusem o stałym kształcie i korzystnie typu tłokowego, szczelnie dopasowanym do wewnętrznej powierzchni tulei.

Znane są też ampułki dwu- albo wielokomorowe, np. dla preparatów wymagających zmieszania dwóch bądź więcej składników albo prekursorów przed podaniem. Składniki utrzymywane są oddzielnie przez jedną bądź wiele ścianek pośrednich o różnych znanych projektach, które to ścianki dzielą tuleję na kilka komór, czasami umieszczonych równolegle wzdłuz osi ampułki, ale najczęściej w układzie jedna na drugiej wzdłuz osi. Połączenie składników może nastąpić wskutek przełamania, przebicia albo otwarcia konstrukcji zaworowej w ściankach pośrednich, na przykład przez wprowadzanie trzpienia albo igły przez przednią część ampułki, przy tylnej ściance ruchomej albo przy zewnętrzu ampułki (patrz np. opis patentowy WO 93/02720). W innym znanym projekcie, ścianka albo ścianki pośrednie są typu tłokowego a połączenie przepływowe pomiędzy komorami dokonuje się przez przesunięcie tłoka do odcinka obejściowego, w którym ścianka wewnętrzna ma jeden bądź kilka powiększonych odcinków albo powtarzalnych rowków obwodowych, przez co następuje przepływ zawartości komory tylnej do komory przedniej (patrz np. amerykański opis patentowy US 4,968,299 albo WO 93/20868 i WO 95/11051). Komory mogą zawierać gaz, ciecz albo ciała stałe. Zwykle w ampułce obecna jest przynajmniej jedna ciecz. Częściej w zastosowaniach farmaceutycznych obecne są tylko dwie komory, z których jedna zawiera ciecz a druga ciało stałe, które ulega rozpuszczeniu w czasie operacji mieszania.

Przewód dostarczania może być kanałem infuzyjnym albo dowolnym zespołem przewodzącym, takim jak rurka, cewnik, igła, kaniula albo układ bezigłowy w postaci dyszy płynowej z gazem pędnym, podłączane do wnętrza pojemnika korzystnie przez jeden otwór ampułki, na przykład przez połączenie z przerywalnym uszczelnieniem.

Zalecana ampułka typu strzykawkowego ma tuleję z końcem przednim i końcem tylnym, wyznaczającymi między sobą oś, przy czym ta tuleja ma zasadniczo stały przekrój poprzeczny pomiędzy końcem przednim a końcem tylnym, a przynajmniej koniec przedni jest zakończony otworem, zaś do końca przedniego jest przymocowany uszczelniacz, uszczelniający otwór, natomiast wewnątrz tulei jest ruchomo i szczelnie umieszczony przynajmniej jeden tłok, zaś wzdłuz przynajmniej części tulei rozciąga się rękaw, który ma część przednią część tylną, a część przednia jest połączona z uszczelniaczem.

W takiej ampułce wymagany zasadniczo stały przekrój poprzeczny nie wyklucza stosowania drobnych odchyleń jak na przykład struktur mocujących przy końcu przednim i tylnym albo pośredniej struktury obejściowej, choć zaleca się, by takie odchylenia były możliwie minimalne, np. wyrażone jako różnica pomiędzy średnicą maksymalną. i minimalną mniejsza niz mm, korzystnie mniejsza niż 1 mm, jeszcze korzystniej mniejsza niz 0,5 mm a najkorzystniej zasadniczo zerowa. Stosowane określenie „średnica” nie powinno stanowić ograniczenia do profili okrągłych i powinno być rozumiane jako przekątna zewnętrznego obwodu dla profili nieokrągłych. Jednak zaleca się, by przekrój poprzeczny tulei był zasadniczo okrągły, tak aby tuleja była zasadniczo walcowata. Tuleja może korzystnie być typu dwu- lub wielokomorowego, i może zawierać przynajmniej jedną strukturę obejściową, która zasadniczo nie wpływa na zewnętrzną średnicę tulei, taką jak struktura wewnętrzna albo przykładowo omówiony projekt rozłożonych wysepek i rowków. Zaleca się, by pole przekroju poprzecznego tulei było zasadniczo stałe pomiędzy końcem przednim a tylnym, ponieważ wszelkie odchylenia czynią tuleję grubszą albo słabszą niż to konieczne. Zgodnie z tym zaleca się, by unikać lub stosować jak najmniejsze struktury mocujące, kanały, wycięcia obejściowe itd., na przykład by utrzymywać zmiany pola przekroju poprzecznego wzdłuż długości osi tulei na poziomie mniejszym niż 20%, korzystnie mniejszym niż 10%, a najkorzystniej mniejszym niż 5%.

Zaleca się również, by otwór miał zasadniczo ten sam profil przekroju poprzecznego co tuleja, a krawędź otworu powinna odpowiadać przekrojowi poprzecznemu tulei, prostopadłemu do jej osi. Kształt samego końca krawędzi, np. w osiowym przekroju poprzecznym, może być ścięty do kształtu odpowiedniego dla danego celu. Powszechne jest stosowanie krawędzi ogólnie gładkich w celu uniknięcia ryzyka złamań, uwolnienia cząstek, przecięcia ran, zakorkowania ogranicznika itp. Zalecane są zaokrąglone kształty wewnętrznej i zewnętrznej części przekroju poprzecznego krawędzi, co można uzyskać przez zeszlifowanie albo przez ogrzanie

190 427 dla materiałów topliwych. Topienie może jednak spowodować obkurczenie roztopionego materiału do kształtu ąuasi-kropli w osiowym przekroju poprzecznym, z największą średnicą kropli przekraczającą grubość materiału przed ogrzaniem, tj. częściową kroplą większą niz półokrąg. Taka krawędź może wystawać do wnętrza tulei i/lub z zewnętrza tulei. Zaleca się, np. dla uzyskania jednolitego zewnętrza tulei i dla ułatwienia obróbki, aby zasadniczo cały materiał krawędzi znajdował się w obrębie średnicy zewnętrznej tulei, względnie na zewnątrz wewnętrznej średnicy tulei, co ułatwia dostęp przez otwór w czasie wytwarzania, np. przy wypełnianiu i wkładaniu tłoka albo uszczelniacza. Ułatwia to również konstrukcję uszczelnienia, co z kolei ułatwia połączenie i zmniejsza martwą przestrzeń wewnątrz uszczelnionej komory. Zaleca się półkoliste zakrzywienie krawędzi. Zalecanym sposobem formowania gładkiej i wąskiej krawędzi jest ogrzanie wyjściowego surowca tulei wokół pożądanego profilu krawędzi i oddzielenie części przez osiowe pociągnięcia w trakcie ogrzewania. Ogrzewanie można realizować płomieniowo lub też przy użyciu lasera, korzystnie lasera z dwutlenkiem węgla dla szkła, dla uzyskania najwęższej strefy ogrzewania i najlepszej ogólnej kontroli, albo przez połączenie tych sposobów ogrzewania. Tego rodzaju sposób ogrzewania i oddzielania przez pociąganie jest przedstawiony na przykład w opisach patentowych WO 86/05172, US 4682003 i DE 4444547. Choć otwór może być zaopatrzony w wycięcia albo kanały na wewnętrznej powierzchni tulei w pobliżu otworu w celu umożliwienia wymiany gazowej z otoczeniem, np. przy liofilizacji, również z częściowo włożonym uszczelniaczem, to jednak zaleca się, aby część tulei w pobliżu otworu była zasadniczo jednorodna, np. dla prostoty i najlepszych właściwości uszczelnienia. Powyższe rozważania dotyczą otworu, który ma być przynajmniej czasowo zamknięty albo uszczelniony, mianowicie otworu przedniego ampułki typu strzykawkowego, służącego dla przygotowania zastrzyku, ale mogą być również otworu tylnego, poprzez który oddziaływuje się na tłok tylny.

Uszczelniacz stosowany do uszczelnienia otworu przedniego może mieć dowolną postać. Może mieć wstępnie utworzony otwór dla połączenia płynowego z wnętrzem tulei i/lub już przymocowany przewód albo zespół mocujący. Jednakże zalecane jest zastosowanie uszczelniaczy, tworzących pełne uszczelnienie dla późniejszego otwarcia albo przymocowania przewodu, korzystnie uszczelniaczy nadających się do przebicia. Zaleca się ponadto stosowanie uszczelniaczy, które można przemieścić z położenia nieuszczelniającego do położenia uszczelniającego otwór przez zastosowanie prostego przemieszczenia osiowego. Uszczelniacz może też być w rodzaju zapewniającym uszczelnienie poprzez osiowy nacisk na krawędź otworu, np. mający płaską albo kołnierzową część odpowiadającą krawędzi otworu, ale zaleca się zastosowanie uszczelniacza typu ogranicznika, mającego część wchodzącą do otworu i zapewniaj ącą uszczelnienie przez promieniową styczność albo nacisk na wnętrze tulei, korzystnie połączoną z częścią kołnierzową dla osiowej styczności z krawędzią. Część wchodząca do tulei może być ogólnie walcowata i może mieć konwencjonalną jamę środkową, wycięcie albo wybranie w celu zwiększenia elastyczności albo ograniczenia koniecznej długości penetracji dla igły albo innego typu narzędzia ostrego. Zaleca się, by część wchodząca ogranicznika miała kształt klina dla prawidłowego naprowadzania dolnego obramowania ogranicznika promieniowo w kierunku osi podczas wkładania ogranicznika do otworu. Klinowato ukształtowana część może korzystnie znajdować się na najniższym odcinku części wchodzącej ogranicznika, a kąt pomiędzy osią a dolną powierzchnią ogranicznika jest korzystnie możliwie duzy, w celu uniknięcia martwych przestrzeni. Niezależnie od wyboru typu uszczelniacza, np. płaskiego lub kołnierzowego i/lub typu ogranicznika, zaleca się, by przynajmniej część, określana jako część kołnierzowa uszczelniacza miała przedłużenie w kierunku promieniowym, tj. prostopadle do jego osi, większe niz zewnętrzna średnica tulei.

Zaleca się, by to przedłużenie było przynajmniej większe niż średnica tulei przy otworze, co udostępniają promieniowo przy otworze. Zaleca się, by część kołnierzowa uszczelniacza była również większa niż największa średnica tulei. Takie przedłużenie pozwala na cierne utrzymywanie uszczelniacza, bez styczności z tuleją, w kanale o tej samej średnicy co zewnętrzna średnica tulei, co ułatwia automatyczne przepychanie uszczelniacza z położenia spoczynkowego w kanale ponad tuleją do położenia uszczelniającego w styczności z otworem tulei. Kanał o takiej średnicy pozwala również na ruch tulei poza położenie spoczynkowe uszczelniacza. Jeżeli średnica kanału jest znacznie większa od największej średnicy tulei,

190 427 wówczas zaleca się, by kołnierz uszczelniacza był większy od średnicy kanału. Stopień przedłużenia części kołnierzowej uszczelniacza względem średnicy tulei przy otworze, jego największą średnicę albo kanał należy dopasować odpowiednio do określonych celów, co może zalezeć od wytrzymałości pożądanego uchwytu oraz sprężystości materiału uszczelniacza itp. Na przykład, w celu utrzymania uszczelniacza w kanale, średnica powinna pod względem funkcjonalnym być przystosowana do zapewnienia wystarczającego tarcia, z możliwością ruchu osiowego w etapie uszczelniania. Przedłużenie może typowo wynosić przynajmniej 0,05 mm, korzystnie przynajmniej 0,1 mm a najkorzystniej 0,2 mm więcej niz średnica odnośna i być mniejsze niż 10 mm, korzystnie mniejsze niż 5 mm a najkorzystniej mniejsze niz 2 mm w porównaniu ze średnicą odnośną. Wystarczy, by kołnierz miał określone rozszerzenie przynajmniej gdziekolwiek na swoim obwodzie, np. przy przynajmniej dwóch a korzystnie w przynajmniej trzech lub więcej przeciwległych przekątnie położeniach, korzystnie rożłożonych symetrycznie wokół obwodu dla najlepszego wypośrodkowania, a najkorzystniej wzdłuż zasadniczo całego swego obwodu. Choć taka powiększona część kołnierzowa może dawać się na tyle ścisnąć, by być włożoną do otworu, to jednak zaleca się, by kołnierz był umieszczony w położeniu uszczelniającym na zewnątrz tulei, a najkorzystniej przy płaskiej części, która ma się stykać osiowo z krawędzią otworu. Części uszczelniacza usytuowane dalej od krawędzi otworu nie mają znaczenia krytycznego, jednak korzystnie powinny być spójne z celem działania rękawa w celu uniknięcia osiowych przemieszczeń uszczelniacza z dala od otworu, gdy rękaw jest w położęniu blokowania a korzystnie również spójne z celem możliwości ruchu osiowego rękawa w kierunku tylnym do położenia blokowania, gdy uszczelniacz jest na miejscu. W tym celu uszczelniacz korzystnie posiada powierzchnię stykową z przynajmniej częściową powierzchnią prostopadłą do osi, na której wspiera się część rękawa, np. powierzchnią stykową w postaci płaskiego obramowania, na którym można umieścić kołnierz rękawa. Poza tym tylny koniec uszczelniacza może mieć dowolny konwencjonalny kształt, np. część środkową odsłoniętą dla przebicia, korzystnie w postaci wklęsłej miseczki w celu ograniczenia koniecznej długości penetracji. Opisany uszczelniacz jest korzystnie wykonany z materiału sprężystego, takiego jak zwykła guma albo materiały elastomeryczne. Uszczelniacz nie musi być wyposażony w tradycyjną nakładkę przytrzymującą, ponieważ funkcję tę pełni rękaw.

Ampułka zawiera przynajmniej jeden tłok, osiowo ruchomy wewnątrz tulei, umożliwiający działanie pompujące zawartości, na przykład zassanie preparatu do tulei i/lub wystrzyknięcie zawartości z tulei, w szczególności dla wstępnie wypełnianych strzykawek. W przypadku ampułek dwukomorowych może być obecny dodatkowy tłok, dzielący komorę pomiędzy tylnym tłokiem a przednim otworem tulei na komorę przednią i komorę tylną. W tym przypadku, obejście może być umieszczone w pośrednim położeniu wzdłuż tulei w celu umożliwienia przepłynięcia preparatu z komory tylnej do komory przedniej, np. dla zmieszania albo rozpuszczenia preparatu, albo może być umieszczone w pobliżu otworu w celu umożliwienia wystrzyknięcia najpierw zawartości komory przedniej a następnie zawartości komory tylnej przez obejście poza tłokiem pośrednim. Ampułka według wynalazku może też posiadać trzy bądź więcej komór w wyniku zastosowania dodatkowych struktur. Tłok może być typu konwencjonalnego, wykonany z materiału sprężystego, podobnego do uszczelniacza i mieć ogólnie kształt walcowaty.

Rękaw może stanowić dowolną strukturę łączącą przedni i tylny koniec tulei. Głównym celem rękawa jest utrzymanie uszczelniacza zapobiegające przesunięciu do przodu względem tulei. Z tego względu rękaw powinien z jednej strony zaciskać uszczelniacz a z drugiej strony być przymocowany do tulei w sposób zapobiegający przynajmniej ruchom do przodu względem tulei. Zaleca się, by przymocowanie rękawa do tulei wykonać przy tylnej części tulei, na przykład za pomocą lepiszcza albo specjalnej struktury mocującej, takiej jak kołnierz bądź wybranie w tulei, ale zaleca się, by rękaw był przymocowany do tulei przez wykorzystanie tylnej krawędzi tulei jako powierzchni zatrzymującej dla ruchu rękawa do przodu, co pozwala na zastosowanie tulei typu gładkiej rurki bez jakichkolwiek struktur mocujących. Przymocowanie może być realizowane na przykład za pomocą struktury integralnej albo połączonej z rękawem, która wystaje promieniowo do wewnątrz z głównej części rękawa do styczności z tylną krawędzią, np. tylnym kołnierzem na rękawie, tylną płytką albo uchwytem palca dla tłoka, do których jest przymocowana tylna część rękawa. Podobnie, przy przednim końcu rę190 427 kawa, uszczelniacz może być zaciśnięty przez zespół boczny, ale korzystnie jest zaciśnięty w kierunku osiowym przez styczność pomiędzy przednią powierzchnią uszczelniacza i skierowaną do tyłu powierzchnią rękawa, wystającą promieniowo do wewnątrz z głównej osiowej części rękawa. Główna część rękawa, przebiegająca pomiędzy końcami przednim a tylnym tulei, może być dowolną strukturą oddzielającą, taką jak pojedyncze ramię, względnie dwa albo więcej takich ramion rożłożonych wokół obwodu tulei w strukturze typu klatki. Zaleca się jednak, np. ze względów ochronnych, by rękaw przebiegał zasadniczo całkowicie wokół tulei w postaci rurki. Rękaw może mieć strukturę pojedyńczą, ale jest korzystnie wykonany z przynajmniej dwóch części ze względu na zestawianie, np. z oddzielną częścią przednią albo tylną albo dwiema zawiniętymi częściami rurkowatymi dla współdziałania z przednim i tylnym końcem tulei, które to części są połączone w położeniu pośrednim. Na rękawie mogą korzystnie być umieszczone struktury mocujące, struktury naprowadzające struktury tłoka i uchwytu palca, mechanizmów dawkujących i przymocowania igły, np. w celu dopasowania połączonej jednostki typu ampułki dla ręcznego albo zmechanizowanego i zautomatyzowanego uruchamiania i działania w urządzeniu dostarczającym. Rękaw może stykać się z tuleją w kierunku promieniowym, ale ogólnie zaleca się, by utrzymywać odstęp pomiędzy tymi częściami ze względu na tolerancję i bezpieczeństwo. Rzeczywisty odstęp zalezy od postaci tulei, np. obecności zewnętrznego obejścia, ale dla zalecanej tulei o zasadniczo jednorodnym przekroju poprzecznym na całej długości, odstęp ten można korzystnie utrzymywać bardzo niewielki, taki jak mniej niz 2 mm, korzystnie mniej niż 1 mm a najkorzystniej mniej niż 0,5 mm. Poszerzenie uszczelniacza w kierunku promieniowym może przyczyniać się do wypośrodkowania, naprowadzenia i buforowania rękawa względem tulei.

Opisana ampułka typu strzykawkowego, poza możliwością zastosowania niezwykle prostych kształtów tulei, ma uzyteczną zaletę produkcyjną dzięki swemu szerokiemu otworowi przedniemu, co można wykorzystać do wprowadzenia tłoka przez otwór przedni, zamiast przez tylny koniec tulei, która to możliwość z kolei pozwala na wykonanie kilku etapów procesu po tej samej stronie tulei, np. wkładanie tłoka, wypełnianie i uszczelnianie, z uniknięciem etapów obracania, rezerwując drugi koniec tulei dla mocowania, sondowania i innych operacji wypełniania.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym pos. 1 przedstawia znaną ze stanu techniki dwukomorową ampułkę z rękawem zewnętrznym, fig. 1 - przedni koniec ampułki według wynalazku, fig. 2A-2D - schematyczne przekroje poprzeczne przez pojedynczą ściankę tulei, przedstawiające różne kształty krawędzi otworu tulei ampułki według wynalazku, fig. 3 - schemat głównych etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych dwukomorowych ampułek według wynalazku, fig. 4A - widok z góry nośnika ampułki według wynalazku, fig. 4B - widok od strony krótszego boku nośnika ampułki według wynalazku, fig. 4C - widok od strony dłuższego boku nośnika ampułki według wynalazku, fig. 4D - przekrój przez nośnik ampułki według wynalazku, fig. 4E - częściowe powiększenie pojedynczego otworu nośnika, fig. 4F - widok perspektywiczny nośnika ampułki według wynalazku, fig. 5A - widok z góry górnego zamka nośnika ampułki według wynalazku, fig. 5B - widok z krótszego boku górnego zamka nośnika ampułki według wynalazku, fig. 5C - widok z dłuższego boku górnego zamka nośnika ampułki według wynalazku, fig. 5D - pojedynczy zamek dla kolumny kanałów nośnika ampułki według wynalazku, a fig. 6 - widok z góry alternatywnego rozwiązania nośnika ampułki według wynalazku, mającego inny rozkład kanałów.

Pos. I przedstawia dwukomorową ampułkę, znaną z opisu patentowego USA nr 5,435,076, mającą zewnętrzny rękaw 7 ogólnego typu, w położeniu przed osiowym przemieszczeniem części uszczelniającej i rękawa 7 ampułki do położenia uszczelniającego otwór tulei 1 strzykawki przed etapem liofilizacji. Tuleja 1 strzykawki ma szyjkę 2 z otworem przednim. W tuleję 1 strzykawki jest wsunięty tłok 3 do poziomu odpowiadającego spodowi obejścia 4 tulei 1, dzieląc tuleję 1 na przednią komorę 5 i tylną komorę 6. Tuleja 1 jest otoczona przez rękaw 7, mający mniej więcej tę samą długość co tuleja 1. Przedni koniec 8 rękawa 7 odpowiada szyjce 2 tulei 1 i przechodzi w górną część 9, mającą zewnętrzny gwint dla przymocowania obsady igły, oraz zakończoną wewnętrznym kołnierzem 10. Wewnątrz górnej części 9 umieszczony jest ogranicznik 11 z zewnętrznym kołnierzem 12. Wewnętrzny kołnierz 10 górnej części 9 rękawa 7 oraz zewnętrzny kołnierz 12 ogranicznika 11 są wzajemnie dopaso12

190 427 wane w celu wyeliminowania możliwości ruchu ogranicznika 11 do przodu względem rękawa 7. Ogranicznik 11 zawiera ponadto walcowatą część 13, dopasowaną z możliwością szczelnego wejścia do otworu szyjki 2 tulei 1, przy czym w tej walcowatej części 13 znajduje się jama 14, zamknięta cienką błoną 15 przebijaną igłą. Pomiędzy rękawem 7 a tuleją 1 jest pozostawiony odstęp 16 w celu umożliwienia ucieczki pary z otworu szyjki 2 w czasie liofilizacji. Przy tylnej części rękawa 7 jest umieszczony zespół mocujący 17, pozwalający na połączenie z zespołem uruchamiającym i zakotwiczenie rękawa 7 za końcem tulei 1. Przednia komora 5 jest początkowo wypełniona roztworem 18, który ma ulec liofUiz^icji do stanu suchego. Otwór tulei 1 zostaje zamknięty przez przesunięcie rękawa 7 i ogranicznika 11 osiowo do tyłu, zaś do tylnej komory 6 wprowadza się (nie przedstawiony) rozpuszczalnik i wkłada się w nią tylny tłok w celu jej zamknięcia, po czym do tylnego końca ampułki przymocowuje się mechanizm uruchamiający.

Na fig. 1 przedstawiono projekt przedniego końca ampułki 20 według wynalazku, przy czym pod innymi względami ta ampułka 20 może być podobna do przedstawionego na pos. 1 projektu znanej ampułki. Ampułka 20 zawiera część uszczelniającą typu ogranicznika 21, mającego kołnierz 22, walcowatą część 23 przeznaczoną do wkładania do otworu tulei, jamę 24, górną powierzchnię 25 ukształtowaną miseczkowato oraz wybranie 26, usytuowane z przodu kołnierza 22. Ampułka zawiera ponadto ogólnie walcowatą tuleję 27 i rękaw 28, przebiegający od przedniego końca ogranicznika 21 do tylnego końca tulei 27 i mający wewnętrzny kołnierz 29, współdziałający z kołnierzem 22 ogranicznika 21 oraz z wybraniem 26. Część walcowata 23 ogranicznika 21 jest włożona do otwartego przedniego końca tulei 27, ograniczonego płaską krawędzią. Kołnierz 22 spoczywa na płaskiej krawędzi otworu tulei 27, ale ma średnicę większą niz walcowata tuleja, przez co wystaje promieniowo poza zewnętrzne wymiary tulei 27 i przynajmniej częściowo zachodzi do odstępu pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28. Jak również pokazano, kołnierz 22 ma większą średnicę niż średnica usytuowanej nad nim dowolnej struktury przytrzymującej, przez co na kołnierzu może oprzeć się, w trakcie osiowego ruchu do tyłu, powierzchnia utrzymująca wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28. Wewnętrzny kołnierz 29 może stykać się z kołnierzem 22 dzięki ruchowi do tyłu rękawa 28 również po włożeniu ogranicznika 21 do otworu tulei 27. Wybranie 26 ogranicznika 21 współdziała z wybrzuszeniem wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28 w celu utworzenia połączenia zatrzaskowego, które nie zapobiega ruchowi do tyłu rękawa 28 względem ogranicznika 21. Miseczkowaty kształt górnej powierzchni 25 ogranicznika 21, dodatkowo do jamy 24, powoduje dalsze ograniczenie koniecznej długości penetracji ostrego narzędzia albo igły przez środkową część ogranicznika 21. Tylne części ampułki 20 (nie przedstawione) mogą być wykonane tak jak na pos. 1, tj. z pośrednim tłokiem 3 dzielącym tuleję 27 na przednią komorę i tylną komorę, z tylnym tłokiem i zakotwiczeniem rękawa 28 do tylnego końca tulei 27, możliwie integralnie z mechanizmem uruchamiającym tylny tłok. Ampułkę według wynalazku można korzystnie zastosować w etapie liofilizacji, w którym kołnierz 22 ogranicznika jest ciernie utrzymywany ponad otworem tulei 27, nawet bez obecności rękawa 28, a odstęp pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28 można pozostawić z innych przyczyn niż zapewnienie kanału dla ujścia pary, co było konieczne w stanie techniki.

Na fig. 2A do 2D przedstawiono schematycznie osiowe przekroje poprzeczne przez ściankę pojedynczej ampułki, dla zobrazowania możliwości stosowania różnych kształtów krawędzi otworu tulei 27. Na fig. 2A pokazana krawędź otworu tulei 27 jest prostokątna w przekroju poprzecznym i tworzy proste zakończenie ścianki ampułki. Ten kształt krawędzi otworu nie daje się łatwo wytworzyć bez pozostawienia zadziorów i nie jest optymalny pod względem wkładania do otworu tulei 27 ogranicznika 21, a ponadto pod względem bezpieczeństwa i wytrzymałości zakończenia tulei 27. Fig. 2B przedstawia krawędź otworu tulei 27, mającą w przekroju poprzecznym kształt kropli, której rozmiary kropli są większe niż grubość ściany ampułki tak, że materiał krawędzi otworu wystaje zarówno do wewnątrz jak i na zewnętrz nominalnych średnic ściany ampułki. Tego rodzaju kształt kropli często wynika z obkurczenia się płynu po częściowym roztopieniu materiału krawędzi, na przykład gdy przycina się szklany półprodukt. Choć tego rodzaju zaokrąglony kształt krawędzi jest korzystny, to jednak wystawanie materiału poza ścianę ampułki nie jest korzystne z przedyskutowanych powyżej względów.

190 427

Na fig. 2C przedstawiono zalecany kształt krawędzi otworu, który jest zaokrąglony jedynie po wewnętrznej stronie przekroju, zaś z drugiej strony nie ma obecnego żadnego materiału usytuowanego promieniowo na zewnątrz powierzchni ściany ampułki. Powierzchnia krawędzi ściany otworu ampułki bez wystającego materiału może znajdować się na zewnątrz albo wewnątrz ampułki, zaleznie od tego, których problemów chce się uniknąć. Fig. 2D przedstawia najbardziej zalecany profil krawędzi otworu, który jest zaokrąglony zasadniczo półkola bez żadnego materiału wystającego poza ograniczenia nominalnej grubości ściany ampułki. Przy tym projekcie profilu krawędzi otworu tulei ampułki można uniknąć wszystkich przedyskutowanych wyżej problemów. Zalecane kształty krawędzi korzystnie stosuje się wokół otworu przy przednim końcu ampułki, ale korzystnie można je tez zastosować przy innych otworach ampułki, takich jak tylne otwory ampułki typu tulei.

Na fig. 3 przedstawiono schematycznie główne etapy zalecanej sekwencji etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek typu strzykawki dwukomorowej. Kilka tych etapów przeprowadza się wewnątrz strefy jałowej, przedstawionej linią przerywaną 40. W pierwszym etapie 41, tuleje ampułek płucze się i poddaje silikonizacji. Tak obrobione tuleje poddaje się etapowi sterylizacji 42 przez przenoszenie przez jałowy piec, przy wyjściu z którego tuleje wchodzą do strefy jałowej 40. W etapie ładowania pośredniego tłoka 43, do tulei zostaje włożony pośredni tłok w celu utworzenia w niej przedniej i tylnej komory. W etapie ładowania roztworu 44, do komory przedniej wprowadza się liofilizowany roztwór, który ulega liofilizacji do proszku w etapie liofilizacji 45. Następnie, w etapie uszczelniania 46, przedni koniec tulei zostaje uszczelniony in-situ w komorze liofilizacyjnej. Rozpuszczalnik dla liofilizowanego proszku wprowadza się do komory tylnej tulei w etapie ładowania rozpuszczalnika 47. W etapie 48 do tylnego końca tulei wprowadza się tylny tłok w celu zamknięcia rozpuszczalnika w komorze tylnej. W tym momencie preparaty zawarte w tulei są uszczelnione względem otoczenia, a wstępnie wypełniona tuleja może opuścić strefę jałową 40. W etapie ostatecznego montażu 49 można dodać dalsze elementy składowe, takie jak przykrywkę części uszczelniającej oraz tylny zespół uruchamiający, korzystnie przez zastosowanie rękawa jako pośredniej części składowej, jak opisano. Wszystkie części składowe ładowane do tulei, mianowicie pośredni tłok i tylny tłok, jak również liofilizowany roztwór i rozpuszczalnik, muszą być wprowadzone do strefy jałowej 40.

We wszystkich etapach 43 do 48, przeprowadzanych wewnątrz strefy jałowej 40, zaleca się zastosowanie nośnika ampułek według wynalazku. Z uwagi na wszechstronność nośnika, możliwe i zalecane jest zastosowanie nośnika w piecu sterylizacyjnym z etapu 42 oraz w etapie płukania i silikonizacji 41, choć etapy te można również przeprowadzić z ampułkami zgromadzonymi w postaci masowej albo w pęcherzach. Zaleca się usunięcie ampułek z nośnika przed przeprowadzeniem etapu montażu 49. Ogólnie zaleca się obrócenie ampułek z nośnikiem do góry dnem pomiędzy etapami 46 i 47. Korzystnie jest to jedyny etap obracania przed usunięciem ampułek z nośnika. W przypadku, gdy ampułki są zalecanego opisanego typu strzykawkowego, wszystkie etapy od 41 do 46 można korzystnie przeprowadzać od górnej strony nośnika. Możliwe jest również opóźnienie nakładania rękawa aż do etapu 49 poza strefą jałową, co ogranicza liczbę części składowych, wprowadzanych do tej strefy. Według wynalazku jest zalecane załadowanie części uszczelniających do położenia spoczynkowego nośnika, umożliwiając ucieczkę pary, co korzystnie dokonuje się pomiędzy etapami 44 a 45. Uszczelnianie in-situ z etapu 46 korzystnie dokonuje się przez osiowe przesunięcie załadowanych części uszczelniających z położenia spoczynkowego do nachodzenia uszczelniającego na otwór przedni tulei.

Na fig. 4A do 4E przedstawiono w różnych widokach i w przekroju korpusy nośnika ampułki według wynalazku, a fig. 4F przedstawia w powiększeniu korpus nośnika w rzucie perspektywicznym. Prostokątny korpus nośnika 50 jest monolityczną częścią, korzystnie wykonaną z bloku aluminium i ma górną albo przednią część 51 i dolną albo tylną część 52. Liczne kanały 53 ampułek są umieszczone w postaci przeplatanych 29 kolumn i 18 rzędów, dając 261 kanałów. Jak pokazano na fig. 4E, kanały 53 zawierają przewiert 531 w korpusie nośnika 50, któiy ograniczony jest przez wewnętrzną ściankę 532 i którego najwyzsza część 533 jest nieco stożkowata w celu ułatwienia wkładania ampułki i części uszczelniającej. W górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 29 liniowych naprowadzających wycięć 54, z których

190 427 każde przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w kolumnie i, jak najlepiej widać na fig. 4B i 4D, tylko na części głębokości kanałów. Wycięcia 54 działają jako struktury naprowadzające dla układu górnego zamka, który zostanie dalej opisany w połączeniu z fig. 5, wykorzystywanego również jako narzędzie do przesuwania części uszczelniających z położenia spoczynkowego do położenia uszczelniającego. Przy górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 18 liniowych wycięć 55 przewodów pary, przy czym każde wycięcie 55 przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w rzędzie i, jak najlepiej widać na fig. 4B i 4D, tylko na część głębokości kanałów. Te wycięcia 55 przewodów pary 55 służą jako dodatkowe drogi ucieczki pary w czasie liofilizacji, gdy część uszczelniająca zostanie włożona do położenia spoczynkowego w części górnej kanału. Jak pokazano na fig. 4D i 4E, dla każdego kanału 53 przy dolnej części 52 nośnika są zastosowane dolne zamki 56 w postaci ramienia, przebiegającego promieniowo do wewnątrz od powierzchni przewiertu 532, na których to ramionach ma spoczywać część ramowa ampułki. Jak pokazano na fig. 4C, naprowadzające wycięcia 54 przebiegają w dół jednego z długich boków korpusu nośnika przy bocznych szczelinach 57 a koryto 58 przebiega wzdłuz tego samego boku korpusu poprzecznie do szczelin bocznych. Podłużne wybrania 59 służą do obsługi nośników w zmechanizowanej instalacji produkcyjnej. W trakcie użytkowania, ampułki można wkładać od strony górnej części 51 korpusu do kanałów w celu osadzenia na powierzchniach dolnych zamków 56. Z tej samej strony korpusu można włożyć części uszczelniające do położenia spoczynkowego, wyznaczonego w częściach wycięć 54 albo 55, w którym zostają przymocowane dla zabezpieczenia przed wypadnięciem za pomocą górnych zamków w pierwszym położeniu osiowym. Części uszczelniające można później doprowadzić do położenia uszczelniającego przez przesunięcie górnych zamków głębiej do drugiego położenia osiowego.

Figury 5A do 5C przedstawiają w widoku z góry i z boków układ górnego zamka 60 dla nośnika ampułki z fig. 4. Fig. 5D przedstawia pojedynczy zamek 61 dla kolumny kanałów. Jak pokazano na fig. 5D, pojedynczy zamek 61 kolumny kanałów ma ogólnie postać taśmy w kształcie litery L, mającej dłuższą prostą część blokującą 62 i krótszą część zawiasową 63. Zamek 61 zawiera ponadto otwory końcowe 64 i 64' dla połączenia kilku kolumnowych zamków 61 w układ równoległy oraz zawiera wydłużony otwór zawiasowy 65, pozwalający na pewien ruch wzdłuz części zawiasowej 63, gdy w otworze zawiasowym 65 umieszczona jest oś. Promień krzywizny 66 jest wypośrodkowany na najblizszej części otworu 65, przy czym ta krzywizna przechodzi w część prostą 69 części zawiasowej 63. Jak pokazano na fig. 5A, 5B i 5C, z takich 29 pojedynczych kolumnowych zamków 61 tworzy się jednolity układ zamków, umieszczonych równolegle i utrzymywanych razem przez pręty 67 i 67', przechodzące przez otwory 64 i 64', odpowiednio. Oś zawiasu 68 przechodzi przez wydłużone otwory zawiasowe 65 wszystkich zamków 61.

Zawiasową oś 68 łączy się korpusem nośnika 50 z fig. 4 i mocuje w korycie 58 tak, ze każda część zawiasowa 63 kolumny zamków 61 zostaje umieszczona w odpowiedniej szczelinie bocznej 57. Jeżeli każda prosta część blokująca 62 kolumnowego zamka 61 włożona jest do swego odpowiedniego wycięcia naprowadzającego 54 na górnej części 51 korpusu nośnika 50, to cały układ górnego zamka 60 można przesunąć osiowo względem kanałów 53 w stopniu, na jaki pozwala wydłużony otwór zawiasowy 65. W szczególności, pozwala to na zajęcie przez układ górnego zamka 60 położenia najwyzszego, naprowadzanego przez wycięcia naprowadzające 54, opierające się na ogranicznikach 21 w położeniu spoczynkowym ponad otworami ampułek, oraz położenia najniższego, do którego to położenia doprowadza się, wciskając części uszczelniające w położenie uszczelniające otwory ampułek. W położeniu najwyższym oś zawiasowa 68 jest wypośrodkowana z krzywizną 66 części zawiasowej 63 a krzywizna 66 współdziała z dolnymi częściami szczelin bocznych 57, (patrz fig. 4D), w celu umożliwienia przechylania układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68 od górnej części 51 korpusu nośnika. W położeniu najnizszym, przednia część 69 zawiasowej części 63 współdziała z dolnymi częściami bocznych szczelin 57 tak, by zapobiec obróceniu się układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68. Korzystnie zastosowany jest zespół (nie przedstawiony) do zwalnianego mocowania układu zamka w tym położeniu.

Na fig. 6 przedstawiono w widoku z góry inne przykładowe wykonanie korpusu nośnika 70 ampułki według wynalazku. Korpus nośnika 70 ma ogólnie te same cechy, co przykładowe

190 427 wykonanie nośnika 50 z fig. 4, ale z nieco innym układem kanałów 71. Kanały 71 są ustawione w dziesięć kolumn zawierających dziesięć rzędów 73, przy czym te ostatnie mają nieco mniejsze odstępy, co daje ogólnie prostokątny rozkład. Pomiędzy każdą kolumną i rzędem wkłada się inne kolumny i rzędy z prostymi otworami 74, służącymi głównie do zmniejszenia masy nośnika 70 i do zwiększenia powierzchni styczności w etapach, w których występuje proces wymiany ciepła, mianowicie w sterylizacji gorącym gazem. Kanały 71 mają te same cechy, co opisane w związku z fig. 4E. Górna powierzchnia korpusu nośnika 70 ma wycięcia prowadzące 75 dla połączonego układu górnego zamka i dociskania podobnego do zamka 60 z fig. 5. Korpus nośnika 70 ma również poprzeczne wycięcia odpowietrzające 76, zapewniające kanały ucieczki pary w czasie liofilizacji. Wycięcia 75 i 76 sięgają tylko na część długości osiowych kanałów. Otwory 77 ułatwiają obsługę nośników w zmechanizowanej instalacji. W tym przykładowym wykonaniu nośnika 70 nie zapewniono żadnych zawiasów dla układu górnego zamka. Zamiast tego, połączono dziesięć prostych taśm kolumnowych zamków, tworząc zwykłą kratkę. Podobnie jak w przykładowym wykonaniu z fig. 4 i 5, kratka taka może być zamknięta kolumnowymi zamkami, umieszczonymi w wycięciach naprowadzających 75 ponad częściami uszczelniającymi w położeniu spoczynkowym, z możliwością późniejszego ruchu osiowego w celu wprowadzenia części uszczelniających w otwory ampułek. Kratka może być również umieszczona w dodatkowych wycięciach 78, przechodzących ponad otworami 74, w celu odsłonięcia otworów 71, np. dla etapów procedury wypełniania i będzie wciąż utrzymywana wewnątrz ograniczeń powierzchni górnej korpusu nośnika 70. W celu utrzymania kratki w różnych położeniach można zastosować zespół mocujący (nie pokazany).

190 427 ^1θ±Α©^1ί>

POS.I

FIG.2C FIG.2D

FIG.2A F1G2B

190 427

190 427

190 427

190 427

Ό α

ιη ο

1_1_

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 50 egz Cena 4,00 zł

Claims (33)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Wstępnie wypełniana ampułka typu strzykawkowego, posiadająca tuleję z końcem przednim i końcem tylnym, wyznaczającymi między sobą oś, przy czym ta tuleja ma zasadniczo stały przekrój poprzeczny pomiędzy przednim końcem a tylnym końcem, zaś przynajmniej przedni koniec jest zakończony otworem, uszczelnionym częścią uszczelniającą przymocowaną do przedniego końca tulei, zaś wewnątrz tulei jest umieszczony ruchomo i szczelnie przynajmniej jeden tłok, natomiast zewnątrz przynajmniej części tulei przebiega rękaw, mający część przednią i część tylną, przy czym część przednia rękawa jest połączona z częścią uszczelniającą, znamienna tym, że otwór przedniego końca tulei (27) jest zakończony przednią krawędzią, której zewnętrzny obwód jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei (27).
2. 2. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja (27) jest zasadniczo walcowata, zaś zewnętrzny obwód przedniej krawędzi i zewnętrzny obwód tulei (27) są zasadniczo okrągłe.
3. 3. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, ze przekrój poprzeczny tulei (27) jest stały z odchyłką mniejszą niż 2 mm, korzystnie mniejszą niz 1 mm a najkorzystniej mniejszą niz 0,5 mm, mierzoną jako różnica między maksymalną a minimalną średnicą zewnętrzną albo ogólnie pomiędzy punktami przekątnymi na zewnętrznym obwodzie tulei (27).
4. 4. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że część uszczelniająca jest w postaci ogranicznika (21) i jest umieszczona na zewnątrz średnicy zewnętrznej przedniego końca tulei (27).
5. 5. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja (27) jest typu dwu- lub wielokomorowego i zawiera przynajmniej jeden element mieszający, umieszczony pomiędzy komorami.
6. 6. Ampułka według zastrz. 5, znamienna t^m, że element mieszający tulei (27) jest w postaci obwodowego odcinka tulei nieszczelnego względem tłoka.
7. 7. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że tylny koniec tulei (27) jest zakończony tylną krawędzią, otaczającą otwór tylny, przy czym zewnętrzny obwód tej krawędzi jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei (27).
8. 8. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że przednia krawędź ma zarys zaokrąglony.
9. 9. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że zasadniczo cały zarys przedniej krawędzi znajduje się wewnątrz zewnętrznego obwodu tulei (27).
10. 10. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że zasadniczo cały zarys przedniej krawędzi znajduje się na zewnętrz wewnętrznego obwodu tulei (27).
11. 11. Ampułka według zastrz. 4, znamienna tym, że ogranicznik (21) ma część, wchodzącą do otworu w przednim końcu tulei (27) i styczną promieniowo z wewnętrzną powierzchnią tulei (27).
12. 12. Ampułka według zastrz. 4, znamienna tym, że ogranicznik (21) ma przedłużenie kołnierza (22) większe od obwodu tulei (27) przy otworze i/lub większe od największego obwodu tulei (27).
13. 13. Ampułka według zastrz. 12, znamienna tym, że przedłużenie kołnierza (22) jest przynajmniej 0,05 mm, korzystnie przynajmniej 0,1 mm, a najkorzystniej przynajmniej 0,2 mm większe, ale mniejsze niż 10 mm, korzystnie mniejsze niż 5 mm, a najkorzystniej mniejsze niz 2 mm od obwodu tulei (27) przy otworze.
14. 14. Ampułka według zastrz. 12, znamienna tym, że kołnierz (22) ma przedłużenie wokół zasadniczo całego swego obwodu.
15. 15. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, ze część uszczelniająca (21) jest sprężysta.
16. 16. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, że rękaw (28) jest przymocowany do tulei (27) za pomocą członu mocującego.
17. 17. Ampułka według zastrz. 16, znamienna tym, że człon mocujący jest przymocowany do tylnej części tulei (27).

    190 427
18. 18. Ampułka według zastrz. 16, znamienna tym, że człon mocujący zawiera przynajmniej jeden element, wystający promieniowo do wewnątrz poza tylny koniec tulei (27).
19. 19. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, ze przednia część rękawa (28) jest połączona z częścią uszczelniającą (21) za pomocą przynajmniej jednego elementu, wystającego promieniowo do wewnątrz z przodu części uszczelniającej (21).
20. 20. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, ze rękaw (28) zawiera elementy pomocnicze, wybrane z grupy, na którą składają się elementy mocujące, elementy naprowadzające, elementy tłoka i uchwytu palca, elementy mechanizmu dawkującego, elementy przymocowania igły albo ich połączenia.
21. 21. Ampułka według zastrz. 1, znamienna tym, ze zasadniczo cały zarys przedniej krawędzi tulei (27) znajduje się w obrębie zewnętrznego obwodu tulei (27) i/lub na zewnątrz wewnętrznego obwodu tulei (27) w pobliżu krawędzi otworu tulei (27).
22. 22. Ampułka według zastrz. 21, znamienna tym, ze tylny koniec tulei (27) ma tylny otwór, którego krawędź ma zarys zaokrąglony.
23. 23. Ampułka według zastrz. 22, znamienna tym, że tylny otwór tulei (27) jest wyposażony w część uszczelniającą.
24. 24. Ampułka według zastrz. 21, znamienna tym, ze tuleja zawiera jeden element wybrany z grupy na którą składa się element obejściowy, tłok i ich połączenia.
25. 25. Sposób wytwarzania wstępnie wypełnianej ampułki typu strzykawkowego, polegający na wytwarzaniu tulei, której przynajmniej koniec przedni jest zakończony otworem, i na wytwarzaniu części uszczelniającej, którą przymocowuje się do końca przedniego i uszczelnia otwór tulei, a następnie w takiej tulei umieszcza się ruchomo i szczelnie przynajmniej jeden tłok, po czym na przynajmniej część takiej tulei nakłada się rękaw, którego część przednią łączy się z częścią uszczelniającą, znamienny tym, że wytwarza się tuleję, której przynajmniej przedni koniec jest zakończony krawędzią, której zewnętrzny obwód jest zasadniczo równy zewnętrznemu obwodowi tulei, a następnie do wnętrza takiej tulei wkłada się tłok przez otwór przedniego końca tulei w odstępie od otworu, tworząc pomiędzy tłokiem a otworem komorę, po czym tę komorę wypełnia się odpowiednim środkiem medycznym i uszczelnia się otwór za pomocą części uszczelniającej.
26. 26. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że przed uszczelnieniem otworu przeprowadza się liofilizację.
27. 27. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że etap uszczelniania otworu obejmuje etap wkładania części uszczelniającej do otworu tulei i kontaktowania tej części z powierzchnią wewnętrzną otworu.
28. 28. Sposób według zastrz. 25 albo 27, znamienny tym, ze po etapie uszczelniania otworu łączy się rękaw z częścią uszczelniającą.
29. 29. Sposób według zastrz. 28, znamienny tym, że stosuje się etap mocowania rękawa do tylnego końca tulei.
30. 30. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że obejmuje etap wkładania drugiego tłoka przez tylny otwór tulei.
31. 31. Sposób według zastrz. 30, znamienny tym, że przed włożeniem drugiego tłoka, przez tylny otwór przeprowadza się wypełnianie komory odpowiednim środkiem medycznym.
32. 32. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że w etapie wytwarzania tulei ogrzewa się materiał półfabrykatu rurki tulei wokół obwodu i rozdziela się ją na części przez osiowe pociągnięcie, gdy ogrzany obwód jest wciąż gorący.
33. 33. Sposób według zastrz. 32, znamienny tym, że ogrzewanie wykonuje się laserem.