PL186854B1 - Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu - Google Patents

Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu

Info

Publication number
PL186854B1
PL186854B1 PL96322707A PL32270796A PL186854B1 PL 186854 B1 PL186854 B1 PL 186854B1 PL 96322707 A PL96322707 A PL 96322707A PL 32270796 A PL32270796 A PL 32270796A PL 186854 B1 PL186854 B1 PL 186854B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
methyl
thiophene
isoxazolyl
sulfonamide
chloro
Prior art date
Application number
PL96322707A
Other languages
English (en)
Other versions
PL322707A1 (en
Inventor
Ming F. Chan
Bore G. Raju
Adam Kois
Erik J. Verner
Chengde Wu
Rosario S. Castillo
Venkatachalapathi Yalamoori
Vitukudi N. Balaji
Timothy Kogan
Original Assignee
Encysive Pharmaceuticals Inc
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Priority claimed from US08/477,223 external-priority patent/US5594021A/en
Application filed by Encysive Pharmaceuticals Inc filed Critical Encysive Pharmaceuticals Inc
Publication of PL322707A1 publication Critical patent/PL322707A1/xx
Publication of PL186854B1 publication Critical patent/PL186854B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00—Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/33—Heterocyclic compounds
    • A61K31/395—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins
    • A61K31/41—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having five-membered rings with two or more ring hetero atoms, at least one of which being nitrogen, e.g. tetrazole
    • A61K31/42—Oxazoles
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A61P1/04—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system for ulcers, gastritis or reflux esophagitis, e.g. antacids, inhibitors of acid secretion, mucosal protectants
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/06—Antiasthmatics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/02—Drugs for disorders of the urinary system of urine or of the urinary tract, e.g. urine acidifiers
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/12—Drugs for disorders of the urinary system of the kidneys
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A61P15/08—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives for gonadal disorders or for enhancing fertility, e.g. inducers of ovulation or of spermatogenesis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A61P27/06—Antiglaucoma agents or miotics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P43/00—Drugs for specific purposes, not provided for in groups A61P1/00-A61P41/00
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/08—Vasodilators for multiple indications
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/10—Drugs for disorders of the cardiovascular system for treating ischaemic or atherosclerotic diseases, e.g. antianginal drugs, coronary vasodilators, drugs for myocardial infarction, retinopathy, cerebrovascula insufficiency, renal arteriosclerosis
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/12—Antihypertensives
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/06—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D261/10—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D261/14—Nitrogen atoms
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/06—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D261/10—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D261/14—Nitrogen atoms
    • C07D261/16—Benzene-sulfonamido isoxazoles
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing three or more hetero rings
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D417/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00
    • C07D417/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00 containing two hetero rings
    • C07D417/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00 containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Cardiology (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Heart & Thoracic Surgery (AREA)
  • Ophthalmology & Optometry (AREA)
  • Pulmonology (AREA)
  • Reproductive Health (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Pregnancy & Childbirth (AREA)
  • Dermatology (AREA)
  • Gynecology & Obstetrics (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Vascular Medicine (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Heterocyclic Carbon Compounds Containing A Hetero Ring Having Nitrogen And Oxygen As The Only Ring Hetero Atoms (AREA)
  • Medicines That Contain Protein Lipid Enzymes And Other Medicines (AREA)
  • Peptides Or Proteins (AREA)
  • Saccharide Compounds (AREA)

Abstract

1 N ow e pochodne tiofenosulfonoam idu o ogólnym wzorze oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, gdzie Ar1 oznacza grupe o wzorze II l u b w którym R 1 oznacza C 1 -C6-alkil lub atom chlorowca, R2 oznacza C 1 -C6-alkil, Ar2 oznacza grupe o wzorze III w której R3 i R4 oznaczaja atomy wodoru albo R3 1 R4 razem z atomami wegla, do których sa przylaczone, tworza skondenso- wany pierscien benzenowy, ewentualnie podstawiony C 1-C6-alkilem lub C 1 -C6-alkoksylem, M oznacza -C(O)O-, -C (O)CH2-, -CH=CH-, -(acetoksy)CH=CH-, -C(O)NH-, -CH2-O-, -CH2- lub -CH2(OH)-CH2-, R5, R6, R7, R8 i R9 sa niezaleznie wybrane sposród ( 1) lub ( 1 1) PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu.
186 854
Śródbłonek naczyń wydziela szereg naczyniowoczynnych substancji, w tym śródbłonkowy peptyd zwężający naczynia, endotelinę (ET) (Vanhoutte i inni, (1986) Annual Rev. Physiol. 48, 307-320; Furchgott i Zawadski (1980), Nature, 288: 373-376). Endotelina, która początkowo została zidentyfikowana w supernatancie hodowli komórek śródbłonka aorty świni (Yanagisava i inni, (1988) Nature 332:411-415), jest silnym peptydowym środkiem zwężającym naczynia zawierającym 21 aminokwasów. Endotelina jest najsilniejszym znanym środkiem pobudzającym skurcz naczyń krwionośnych i wytwarzana jest w wielu typach komórek, w tym przez komórki śródbłonka, tchawicy, nerek i mózgu. Endotelina syntetyzowana jest w postaci prekursora, preproendoteliny, zawierającego sto trzy reszty aminokwasowe, który zawiera sekwencję sygnałową, odszczepianą przez endogenną proteazę, z wytworzeniem peptydu złożonego z 38 (u człowieka) lub 39 (u świń) reszt aminokwasowych. Ten produkt pośredni, określany jako wielka endotelina, zostaje przekształcony in vivo w dojrzałą biologicznie postać aktywną przez domniemany enzym przekształcający endotelinę (ECE), który wydaje się być metalo-zależną, obojętną proteazą (Kashiwabara i inni, (1989) FEBS Lettrs. 247:337-340). Odszczepianie konieczne jest do indukcji reakcji fizjologicznych (von Geldern i inni, (1991), Peptide Res. 9:32-35). W komórkach śródbłonka aorty świń produkt pośredni zawierający 39 reszt aminokwasowych, wielka endotelina, ulega hydrolizie przy wiązaniu Trp21-Val22 z utworzeniem endoteliny 1 i fragmentu C-końcowego. Podobne rozszczepienie zachodzi w komórkach ludzkich z udziałem produktu pośredniego zawierającego 38 reszt aminokwasowych. Zidentyfikowano trzy różne izopeptydy endotelinowe, endotelinę 1, endotelinę 2 i endotelinę 3, które są silnymi środkami zwężającymi naczynia.
Rodzina trzech izopeptydów, endoteliny 1, endoteliny 2 i endoteliny 3, kodowana jest przez rodzinę trzech genów (Inoue i inni, (1989) Proc. Natl. Acad. Sci USA 86:2863-2867; Saida i inni (1989), J. Biol. Chem. 269:14613-14616). Sekwencje nukleotydowe trzech ludzkich genów są wysoce konserwatywne w obszarze kodującym 21-aminokwasowe dojrzałe peptydy, natomiast C-końcowe fragmenty peptydów są identyczne. Endotelina 2 jest endoteliną 1 (Trp6, Leu7), natomiast endotelina 3 jest endoteliną 1 (Thr2, Phe4, Thr5, Tyr6, Lys7, TyrH). Peptydy te są zatem wysoce konserwatywne na końcach C.
Uwalnianie endotelin z hodowli komórek śródbłonka modulowane jest przez szereg chemicznych i fizycznych bodźców i wydaje się być ono regulowane na poziomie transkrypcji i/lub translacji. Ekspresja genu kodującego endotelinę 1 ulega zwiększeniu przez bodźce chemiczne, w tym przez adrenalinę, trombinę i jonofor Ca2+. Produkcja i uwalnianie endoteliny z komórek śródbłonka stymulowane są przez angiotensynę II, wazopresynę, endotoksynę, cyklosporynę i inne czynniki (Brooks i inni, (1991) Eur. J. Pharm. 199-4:115-117), a są hamowane tlenkiem azotu. Komórki śródbłonka wydają się wydzielać krótkotrwałe śródnabłonkowe czynniki rozkurczowe (EDRF), w tym tlenek azotu lub podobne substancje (Palmer i inni, (1987) Nature 327:529-526), jeżeli są stymulowane przez środki naczyniowoczynne, takie jak acetylocholina i bradykinina. Indukowane endoteliną zwężenie naczyń ulega osłabieniu także przez przedsionkowy peptyd sodopędny (ANY).
Peptydy endotelinowe są bardzo aktywne biologicznie in vitro i in vivo. Endotelina wywołuje silne i utrzymujące się zwężenie naczyń in vivo u szczurów oraz w wyizolowanych wypreparowanych mięśniach gładkich naczyń. Endotelina wywołuje także uwalnianie ejkozanoidów i śródnabłonkowego czynnika rozkurczowego (EDRF) (EDFR) z poddanych perfuzji łożysk naczyniowych. Podawanie dożylne endoteliny 1 i dodanie in vitro do tkanek naczyń i innych mięśni gładkich daje długotrwałe skutki odpowiednio w postaci podniesienia ciśnienia i zwężenia naczyń (Bolger i inni, (1991), Can. J. Physiol. Pharmacol, 69: 406-413). Przykładowo w wyodrębnionych pasmach naczyń endotelina 1 jest silnym (EC50 = 4 x ł0’10 M), powoli lecz długo działającym środkiem zwężającym naczynia. In vivo pojedyncza dawka podwyższa ciśnienie krwi w ciągu około dwudziestu do trzydziestu minut. Na indukowane endoteliną zwężenie naczyń nie mają wpływu antagoniści znanych neurotransmiterów lub czynników hormonalnych, lecz zwężenie to jest znoszone przez antagonistów kanału wapniowego. Działanie antagonistów kanału wapniowego jest prawdopodobnie wynikiem zahamowania dopływu wapnia, który wydaje się być konieczny dla długotrwałej reakcji skurczowej na endotelinę.
186 854
Endotelina pośredniczy także w uwalnianiu reniny, stymuluje uwalnianie ANP i indukuje pozytywne działanie inotropowe w przedsionkach świnek morskich. W płucach endotelina działa jako silny środek zwężający oskrzela (Maggi i inni, (1989) Eur. J. Pharmacol, 160:179-182). Endotelina zwiększa oporność naczyń nerek, obniża natężenie przepływu krwi w nerkach i obniża szybkość filtracji przez kłębuszki. Jest ona silnym mitogenem kłębuszkowych komórek mezangialnych i wywołuje w tych komórkach kaskadę fosfoinozydową (Simonson i inni, (1990) J. Clin. Invest. 85:790-797).
W układzie naczyniowym i innych tkankach, włącznie z jelitami, sercem, płucami, nerkami, śledzioną, gruczołami nadnerczowymi i mózgiem, istnieją specyficzne miejsca wiązania o wysokim powinowactwie endotelin (stałe dysocjacji rzędu 2-6 x 10q0 M). Wiązane nie jest hamowane przez katecholoaminy, peptydy naczyniowoczynne, neurotoksyny lub antagonistów kanału wapniowego. Endotelina wiąże się i oddziałuje z miejscami receptorów i kanałami wapniowymi zależnymi od napięcia. Badania konkurencyjnego wiązania wskazują, że istnieje wiele klas receptorów o różnych powinowactwach względem izopeptydów endotelinowych. Sarafotoksyny, grupa toksyn peptydowych z jadu węża Atractaspis eingadensis, który powoduje poważne zwężenie naczyń wieńcowych u ofiar ukąszenia, są homologiczne pod względem struktury i funkcjonowania z endotelina 1 i wiążą się konkurencyjnie z tymi samymi receptorami błon sercowych (Kloog i inni, (1989), Trends Pharmacol. Sci. 10:212-214).
Zidentyfikowano dwa różne receptory endoteliny, oznaczone jako ETa i ETb, oraz wyizolowano klony DNA kodujące każdy z tych receptorów (Arai i inni, (1990), Nature, 348:730-732; Sakurai i inni, (1990), Nature, 348:732-735). W oparciu o sekwencje aminokwasowe białek kodowanych przez klonowany DNA wydaje się, ze każdy receptor zawiera siedem domen przechodzących przez błony i wykazuje strukturalne podobieństwo do białka błonowego sprzężonego z białkami G. informacyjny RNA kodujący obydwa receptory wykryto w różnych tkankach, w tym w sercu, płucach, nerkach i mózgu. Rozmieszczenie podtypów receptorów jest specyficzne dla tkanki (Martin i inni (1989), Biochem. Biophys. Res. Commun. 162:130-137). Receptory ETa wydają się być selektywne dla endoteliny 1 i przeważają w tkankach naczyniowo-sercowych. Receptory ETb przeważają w tkankach nienaczyniowo-sercowych, włącznie z centralnym układem nerwowym i nerkami, oraz oddziałują z trzema izopeptydami endoteliny (Sakurai i inni, (1990), Nature 398:732-734). Receptory ETa występują ponadto na mięśniach gładkich naczyń, wiąże się je ze zwężeniem naczyń i chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami nerek i centralnego układu nerwowego. Natomiast receptory ETb zlokalizowane są na śródbłonku naczyń, wiąże się je ze zwężeniem naczyń (Takayanagi i inni (1991) FEBS Ltters. 282:103-106) i zaburzeniami na tle zwężenia oskrzeli.
Ze względu na rozmieszczenie typów receptorów i różne powinowactwa wiązania izopeptydu z każdym receptorem aktywność izopeptydów endotelinowych zmienia się w różnych tkankach. Endotelina 1 hamuje na przykład wiązanie endoteliny 1 znakowanej 125I w tkankach układu sercowo-naczyniowego od 40 do 700 razy skuteczniej niż endotelina 3. Wiązanie endoteliny 1 znakowanej 125I w innych tkankach niż naczyniowo-sercowych, takich jak nerek, gruczołów nadnerczowych oraz móżdżka, hamowana jest w takim samym stopniu przez endotelinę 1 i endotelinę 3, co wskazuje, że receptory ETa przeważają w tkankach układu sercowo-naczyniowego, a receptory ETb przeważają w innych tkankach.
Poziomy endoteliny w plazmie są podwyższone w pewnych stanach chorobowych (PCT nr WO 94/27979, opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5382569). Poziomy endoteliny 1 w plazmie u osobników zdrowych, zmierzone w teście radioimmunologicznym (RIA), wynoszą około 0,26-5 pg/ml. Poziomy endoteliny 1 i jej prekursora, wielkiej endoteliny, w krwi są podwyższone przy wstrząsie, zawale mięśnia sercowego, anginie angiospastycznej, niewydolności nerek i przy wielu zaburzeniach tkanek łącznych. U chorych poddawanych dializie lub transplantacji nerek albo cierpiących na wstrząs powstały w sercu, zawał mięśnia sercowego lub obniżone ciśnienie krwi w płucach zaobserwowano poziom endoteliny wynoszący 35 pg/ml (Stewart i inni, (1991) Annals internal. Med. 114:464-469). Ponieważ endotelina jest prawdopodobnie raczej miejscowym, a nie układowym czynnikiem regulacyj186 854 nym, to prawdopodobnie, poziomy endoteliny na styku mięsień gładki/śródbłonek są wyższe niż poziomy w układzie krążenia.
Podwyższone poziomy endoteliny zmierzono także u pacjentów cierpiących na chorobę niedokrwienną sera (Yasuda i inni (1990) Amer. Heart J. 119:801-806; Ray i inni, (1992) Br. Heart J. 67:383-386). Immunoreaktywność endoteliny w układzie krążenia i w tkankach zwiększa się więcej niż dwukrotnie u pacjentów z zaawansowaną miażdżycą (Lerman i inni, (1991), New Engl. J.Med. 325:997-1001). Zwiększona immunoreaktywność endoteliny została powiązana z chorobą Buergera (Kanno i inni (1990), J. Amer. Med. Assoc. 264:2868) oraz ze zjawiskiem Raynaudsa (Zamora i inni, (1990) Lancet 336, 1144-1147). Zwiększone poziomy endoteliny w układzie krążenia zaobserwowano u pacjentów, u których wykonano przezskómą śródnaczyniową plastykę tętnic wieńcowych (PTCA) (Tahara i inni (1991), Metab. Clin. Exp. 40:1235-1237; Sanjay i inni (1991) Circulation 84 (Suppl.4):726), oraz u osobników (Miyauchi i inni (1992), Jpn. J. Pharmacol., 58:279P; Stewart i inni (1991), Ann. Internal. Medicine, 114:464-469) z nadciśnieniem płucnym. Zatem istnieją kliniczne dane w odniesieniu do człowieka potwierdzające korelację pomiędzy podwyższonymi poziomami endoteliny i licznymi stanami chorobowymi.
Ponieważ endotelina powiązana jest z pewnymi stanami chorobowymi i odgrywa rolę w wielu zjawiskach fizjologicznych, to szczególnie cenne są związki, które mogą zakłócać lub wzmagać czynności związane z endotelina, takie jak oddziaływanie endotelina/receptor i zwężenie naczyń. Zidentyfikowano związki, które wykazują aktywność antagonistyczną wobec endoteliny. Przykładowo produkt fermentacji Streptomyces misakiensis, oznaczony BE-18257B, zidentyfikowano jako antagonistę receptora ETa. BE-18257B jest cyklicznym pentapeptydem, cyklo(D-Glu-L-Ala-allo-D-Ile-Leu-D-Trp), który hamuje wiązanie się endoteliny 1, znaczonej izotopem 125I, w tkankach układu sercowo-naczyniowego w sposób zależny od stężenia (IC50 · 1,4 μΜ w mięśniach gładkich aorty, 0,8 μΜ w błonach jamy brzusznej i 0,5 μΜ w hodowanych komórkach mięśni gładkich aorty), lecz nie hamuje wiązania się z receptorami w tkankach, w których przeważają receptory ETb przy stężeniach do 100 μΜ. Zsyntetyzowano cykliczne pentapeptydy, pokrewne z BE-18257B, takie jak cyklo(D-Asp-ProD-Val-Leu-D-Trp) (BQ-123) i wykazano, że wykazują one aktywność jako antagoniści receptorów ETa (opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawy i inni; eP A 10436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd., 7.10.1991). Badania, w których mierzono hamowanie przez te cykliczne pepetydy wiązania się endoteliny 1 z receptorami specyficznym dla endoteliny, wskazują, że te cykliczne peptydy wiążą się korzystnie z receptorami eTaZidentyfikowano również innych peptydowych i niepeptydowych antagonistów ETa (opisy patentowe nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838). Należą do nich cykliczne pentapeptydy, acylotripeptydy, ich analogi heksapeptydowe, niektóre pochodne antrachinonu, kwasy indanokarboksylowe, niektóre N-piryminylobenzenosulfonoamidy, niektóre benzenosulfonoamidy i niektóre naftalenosulfonoamidy (Nakajima i inni (1991) J. Antibiot., 44:1348-1356; Miyata i inni, (1992), J. Antibiot., 45:74-8; Ishikawa i inni (1992), J. Med. Chem., 35:2139-2142; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; EP Al 0569193; EP Al 0558258; EP Al 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd. (7 październik 1991); kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2067288; kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2071193; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5208243; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5270313; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5464853, Chana i inni; Cody i inni (1993), Med. Chem. Res., 3:154-162; Miyata i inni (1992) J. Antibiot, 45:1041; Miyata i inni (1992), J. Antibiot 45:1029-1040; Fujimoto i inni (1992), FEBS Lett. 305:41-44; Oshashi i inni (1992), J. Antibiot 45:1684-1685; EP Al 0496452; Clozel i inni. (1993), Nature 365:759-762; W093/08799; Nishikibe i inni (1993), Life Sci. 52:717-724 oraz Benigni i inni, (1993), Kidney Int., 44:440444). W próbach in vitro zidentyfikowane związki wykazują na ogół aktywność jako antagoniści przy stężeniach rzędu około 50-100 μM lub mniejszych. Wykazano, że pewna liczba takich związków jest aktywna in vivo w modelach zwierzęcych. Zidentyfikowano bardzo niewiele antagonistów selektywnych względem ETb.
186 854
Stwierdzono, że związki wykazujące aktywność przy stężeniach IC50 i EC50 rzędu 10'4 lub niższych w standardowej próbie in vitro, w której ocenia się aktywność antagonistów lub agonistów względem endoteliny, są użyteczne farmakologicznie (opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838). Mając na względzie tę aktywność uważa się, że związki te są użyteczne w leczeniu nadciśnienia, takiego jak upośledzenie krążenia obwodowego, choroby serca, takiej jak dusznica bolesna, kardiomiopatia, stwardnienie tętnic, zawał mięśnia sercowego, nadciśnienia płucnego, zwężenia naczyń, restenozy naczyniowej, choroby Raynaudsa, udaru mózgu, takiego jak skurcz tętnic mózgowych, niedokrwienia mózgu, późnej fazy skurczu mózgowego po wylewie podpajęczynówkowym, dychawicy, zwężenia oskrzeli, niewydolności nerek, zwłaszcza niewydolności nerek po niedokrwieniu, cyklosporynowego zatrucia nerek, takiego jak ostra niewydolność nerek, zapalenia okrężnicy, jak również innych chorób zapalnych, endotoksycznego udaru spowodowanego przez endotelinę lub z nią związanego, oraz innych chorób, w których bierze udział endotelina.
W świetle licznych działań fizjologicznych endoteliny i jej powiązania z pewnymi chorobami uważa się, że endotelina odgrywa znaczącą rolę w takich schorzeniach patofizjologicznych (Saito i inni, (1990), Hypertension, 15:734-738; Tomita i inni, (1989), N. Engl. J. Med., 321:1127; Kurihara i inni (1989), J. Cardiovasc. Pharmacol. 13 (Suppl. 5): 513-517; Doherty (1992), J. Med. Chem., 35:1493-1508; Morel i inni (1989), Eur. J. Pharmacol., 167:427-428). Bardziej dokładna wiedza odnośnie działania i struktury rodziny peptydów endotelinowych powinna wnieść udział w postęp i sposób leczenia takich chorób.
W celu lepszego zrozumienia i opracowania sposobów leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę lub zaburzeń z nią związanych istnieje potrzeba zidentyfikowania związków, modulujących lub wpływających na aktywność endoteliny. Identyfikacja związków modulujących aktywność endoteliny, takich jak te, które działają jako specyficzni antagoniści lub agoniści, może nie tylko pomóc w wyjaśnieniu działania endoteliny, lecz także w opracowaniu związków terapeutycznie użytecznych. Związki, które specyficznie zakłócają oddziaływania peptydów endotelinowych z receptorami ETa lub ETb, powinny być użyteczne zwłaszcza do identyfikacji podstawowych cech peptydów endotelinowych i pomóc w opracowaniu środków terapeutycznych. Związki te mogą być użyteczne jako specyficzne środki terapeutyczne przeciw chorobom.
Nieoczekiwanie okazało się, że pochodne tiofenosulfonoamidu, według wynalazku, wykazują zdolność modulowania aktywności biologicznej jednego lub więcej izopeptydów endotelinowych. Związki te są specyficznymi antagonistami działania endoteliny. Związki te specyficznie zakłócają lub hamują oddziaływanie peptydów endotelinowych z receptorami ETa lub ETb. Takie związki znajdują zastosowanie jako środki terapeutyczne w leczeniu chorób i zaburzeń mediowanych przez endotelinę, a także dla identyfikacji podtypów receptorów endoteliny.
Zatem wynalazek dotyczy nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu o ogólnym wzorze I
Ar—SO—N-Ar1
H 1 oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli, gdzie:
Ar1 oznacza grupę o wzorze II
w którym
R1 oznacza C-Cń-alkil lub atom chlorowca;
R2 oznacza C-Cń-alkil;
186 854
Ar oznacza grupę o wzorze III w której
R
R
III ej:
R3 i r4 oznaczają atomy wodoru albo R3 i R4 razem z atomami węgla, do których są przyłączone, tworzą skondensowany pierścień benzenowy, ewentualnie podstawiony C1-C6alkilem lub C1-C6-alkoksylem;
M oznacza -C(O)O-, -C(O)CH2-, -(acetoksy)CH=CH-, -CH=CH-, -C=N(OH)CH2-, -C(O)NH-, -CH2-O-, -CH2- lub -CH2(OH)-CH2-;
r5, R6, r7, R8 i R9 sąniezaleźnie wybrane spośród (i) lub (ii):
(i) R5, R6, r7, r8 i R9 jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej atom wodoru, OH, CN, atom chlorowca, C1-C6-alkil, C1-C6-alkoksyl, CO2R10, grupę karboksyamidową, acetoksy-C1-C6-alkil, hydroksy-CrC^-alkil, C1-C6-alkiiosulfonyloamino-C1-C6-ałkil, cyjano-C1-C6alkil, grupę (C'1-C6-alkilo)2aminowąi (C1-C6-alkilo)2aminokarbonylo- Ct-Cń-alkil; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, r6, R7, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem C1-C6-alkilenodioksyl; a pozostałe podstawniki r5, r6, r7, r8i R9 mają znaczenie podane w (i); a r1° oznacza atom wodoru lub C1-C6-alkil; z tym, że gdy M oznacza -C(O)NH, wówczas co najmniej dwa podstawniki R , R , R , R8 i r9 mają inne znaczenie niż atom wodoru.
Korzystne są związki o wzorze I, w którym:
R1 oznacza Br, Cl lub C1-C6-alkil;
R2 oznacza C1-C6-alkil; a
R5, r6, r7, r8 i r9 są wybrane spośród (i) lub (ii):
(i) R5, r6, r7, r8 i R9 niezależnie oznaczają atom wodoru, C1-C6-alkil, atom chlorowca lub C1-C6-alkoksyl; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, r6, R7, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą metylenodioksyl, a pozostałe mają znaczenie podane w (i).
Ponadto korzystne są związki o wzorze I, w którym co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, R6, r7, r8 i R9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Cj-C6-alkilenodioksyl.
Innymi korzystnymi związkami są związki o wzorze I, w którym co najmniej jeden podstawnik R5 i r9 ma inne znaczenie niż atom wodoru.
Korzystne są również związki o wzorze I, w którym M oznacza -C(O)CH2- lub -C(O)NH-, a zwłaszcza M oznacza C(O)CH2-, -C(O)NH- lub -C(O)O-.
Korzystne są związki o wzorze I, w którym R5, R6, r7, R8 i r9 mają znaczenia podane w (i) lub (iii):
(i) R7 i r9 mają znaczenie inne niż atom wodoru, i oznaczają C1-C6-alkil lub C1-C6alkoksyl, lub (ii) co najmniej jeden podstawnik R5 lub R9 ma znaczenie inne niż atom wodoru, a R6 i R7 albo R7 i r8 tworzą metylenodioksyl.
Ponadto korzystne są związki o wzorze I, w którym M oznacza -C(O)CH2-.
Szczególnie korzystny jest N-(4-chloro-3-metyło-5-izoksazoliło)-2-[2-metyło-4,5-(metylenodioksyfenyloacetylojtiofeno^-sulfonoa.mid.
186 854
Do innych korzystnych związków według wynalazku należą związki wybrane z grupy obejmującej:
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofeno-3 -sulfonoamid;
N-(4-bromo-3 -metylo-5-izoksazolilo)-2- [(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo] tiofeno3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-cyjano-4,5-dimetoksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(4-toliloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksaz»lilo)-2-{[2-cyjano-4,5-(metylenodioksy)fenylo]aminokarbonylo} tiofeno-3 -sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazoIilo)-2-[(4-metoksykarbonylo-2,6-dimetylo)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-hydroksy-4-metylofenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)ienyloaminokarbonyło]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksa^zolilo)-2-(2,4-di.mctylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfbnoamid,
N-(4-chloro-3-metylo-5-lzoksazoliIo)-2-[3,4-(metylenodlbksy)]fenyloamlnokarbbnylb3-tiofenosulfonoamid;
iN-(4-chk)ro-3-mc4ylo-5-izoksazolilo)-2-(2,5-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2,3,4-trimetoksy-6-cyjano)fenyloaminokarbonylb]tlofenb-3-sulfbnbamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazblilo)-2-(2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tlofenb3-sulfonoamId;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylofenyloacetylb)tibfeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-lzoksazblilo)-2-[P-hydrbksy-(3,4-metylenbdibksy)fenyloetylb]tibfeno-3-sulfonoamld;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksaz.oHlo)-2-(2-karboksyamido-4,5-dimetoksyfenyloaminokarbonylojtIofenoG-sulfonoamId;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazblilb)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-(2-acetoksyetylo)fenylbaminokarbonylo]tlofeno-3-sulfonbamid;
N-(4-chloro-3-metyk)-5-izoksaz.olilo)-2-j3,4-(metylenodtoksy)-6-(2-hydroksyetyk))fenylbaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonbamld;
N-(4-chloro-3-metylo-5-IzoksazolIlo)-2-[2-metanosulfonyloaminometylo)-4,5-(metylenbdlbksy)fenyloaminokarbonylo] tlofenb-3-sulfbnbamld;
N-(4-chloro-3-metylo-5-lzoksazolilo)-2-[2-cyjanometylo-4,5-(metylenodibksy)-6-cyjanbmetylo]fenyloaminbkarbonylo-3-tibfenosulfbnbamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{2-[(dimetyloaminb)karbbnylometylo]-4,5-(metylenbdioksy)fenyloamlnokarbonylo}tiofenb-3-sulfbnoamid;
N-(4-chk)ro-3-metylo-5-izoksazoii)o-22[{β-acetbksy-2-metyk)-4,5-meίylenbdibksy)styrylojtiofenoG-sulfonoamId;
N-(4-brbmo-3-metylo-5-izoksazblilo)-2-benzylbbenzo[b]tibfenb-3-sulfbnbamld;
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazblΠo)-2-(4-etylbbenzylb)benzo[b]tibfenb-3-sulfbnoamid;
186 854
N-(4-bromo-3 -metylo-5-izoksazolilo)-2- [3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo [bjtiofeno3-sulfonoamid;
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4,5-trimetoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)benzyło]benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4-dimetoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-metoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid,
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2-metoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo) -2-(4-chlorobenzylo)benzo [b]tiofeno-3-sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-dimetyloaminobenzylo)benzo[b]tiofeno-3sulfonoamid;
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-6-metoksy-2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid; i
N-(4-chloro-5-metylo-3-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno3-sulfonoamid.
Wynalazek dotyczy również środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako tę substancję czynną zawiera wyżej zdefiniowany związek o wzorze ogólnym I.
Wynalazek dotyczy również środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako tę substancję czynną zawiera N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid.
Ponadto wynalazek dotyczy wyżej zdefiniowanego związku o wzorze ogólnym I, korzystnie, N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamidu, do stosowania jako lek, korzystnie do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, dychawicę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oczu, zaburzenia menstruacyjne, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwęzenie naczyń nerkowych mediowane przez środek imunosupresyjny, zwęzenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
Związki według wynalazku znajdują zastosowanie do wytwarzania środków do hamowania wiązania się peptydu endoteliny z receptorem endoteliny, poprzez kontaktowanie receptora endoteliny ze związkiem, według wynalazku, z jednoczesnym kontaktowaniem tego receptora z peptydem endoteliny, albo przed lub po takim kontaktowaniu tego receptora.
Ponadto związki według wynalazku znajdują zastosowanie do wytwarzania środków do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę, w tym, m.in. nadciśnienia, dychawicy, nadciśnienia w gałce ocznej, jaskry, niedostatecznej perfuzji siatkówki i innych stanów chorobowych, które mediowane są w pewnym stopniu przez endotelinę, jak również do leczenia zaburzeń, w których występuje zwężenie naczyń lub które można łagodzić przez podawanie antagonisty lub agonisty endoteliny. Leczenie zaburzenia mediowanego przez endotelinę osiąga się podając sulfonamidy, prekursory leków lub inne odpowiednie pochodne sulfonamidów w skutecznych ilościach.
Do zaburzeń mediowanych przez endotelinę należą takie zaburzenia jak nadciśnienie, zaburzenie układu sercowo-naczyniowego, choroby serca, w tym zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie płucne, nadciśnienie mediowane przez erytropoetynę, choroby układu oddechowego i choroby zapalne, w tym dychawica, zwężenie oskrzeli, choroby oczu, choroby układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, wstrząs endotoksyczny, zaburzenia menstruacji, stany połoznicze, rany, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs krwotoczny lub inne choroby, w których reakcje fizjologiczne mediowane są przez endotelinę. Związki według wynalazku są szczególnie użyteczne do leczenia nadciśnienia i niewydolności nerek.
186 854
Korzystniej podaje się środek zawierający związek, który hamuje oddziaływanie endoteliny 1 z receptorami ETa, przy stężeniach nizszych niż około 10 pM, korzystnie przy stężeniach niższych niż około 5 pM, a zwłaszcza niższych niż około 1 pM, nawet nizszych niz 0,1 pM, a nawet nizszych niz 0,05 pM. Inne korzystne środki zawierają związki, które są selektywne względem ETa lub selektywne względem ETb. Środki zawierające związki selektywne względem ETa są szczególnie użyteczne do leczenia takich zaburzeń jak nadciśnienie, środki zawierające związki selektywne względem ETa są zaś szczególnie uzyteczne do leczenia zaburzeń, takich jak dychawica, w których wymagane jest podawanie środków rozszerzających oskrzela.
W praktyce podaje się pacjentowi z objawami jednej lub większej liczby zaburzeń skuteczne ilości środków zawierających skuteczne ilości związków, przygotowanych do doustnego, dożylnego, lokalnego i miejscowego stosowania do leczenia nadciśnienia, chorób układu sercowo-naczyniowego, chorób serca, w tym zawału mięśnia sercowego, chorób układu oddechowego, w tym dychawicy, chorób zapalnych, chorób oczu, chorób układu żołądkowojelitowego, niewydolności nerek, zwężenia naczyń mediowanego przez środek imunosupresyjny, zwężenia naczyń mediowanego erytropoetyną, wstrząsu endotoksycznego, wstrząsu anafilaktycznego, wstrząsu krwotocznego, nadciśnienia płucnego oraz innych chorób, w których reakcje fizjologiczne mediowane są przez endotelinę. Ilości te są skuteczne do łagodzenia lub wyeliminowania jednego lub większej liczby objawów tych zaburzeń.
Spośród ujawnionych związków korzystne są te, które hamują lub zwiększają działanie mediowane przez entiotelinę o około 50% przy stężeniach mniejszych niż około 10 pM. Korzystniejsze są związki, które hamują lub zwiększają działanie mediowane przez entiotelinę o około 50% przy stężeniach mniejszych niz około 1 pM, korzystnie mniejszych niż około 0,01 pM, a zwłaszcza mniejszych niż 0,001 pM. Stężenie IC50 oznaczone w próbach in vitro jest nieliniową funkcją temperatury inkubacji. Podane tu korzystne wartości dotyczą prób, które prowadzono w temperaturze 4 °C. Gdy próby te prowadzi się w temperaturze 24°C obserwuje się trochę wyzsze stężenia IC50. Zatem korzystne stężenia IC50 są 10-krotnie wyższe.
Do najkorzystniejszych związków pod względem ich stosowania w sposobach leczenia należą te związki, które są selektywne względem ETa, to znaczy oddziałują z receptorami ETa przy stosunkowo niskich stężeniach (przy wartości IC50 co najmniej około 10-krotnie niższej, zwłaszcza 100-krotnie niższej), niż gdy oddziałują z receptorami ETb- Szczególnie zalecane są związki, które oddziałują z ETa, przy wartości IC50 niższej niż około 10 pM, korzystnie mniejszej niż 1 pM, a zwłaszcza mniejszej niż 0,1 pM, lecz z ETb, przy wartości IC50 wyższej niż około 10 pM, lub związki, które oddziałują z ETb przy wartości IC50 niższej niż około 10 pM, korzystnie niższej niż 1 pM, a zwłaszcza nizszej niż 0,1 pM, lecz z ETa przy wartości IC50 wyższej niż około 10 pM.
Do korzystnych związków należą związki, które są selektywne względem receptora ETb lub które wiążą się z receptorami ETb przy wartości IC50 mniejszej niż około 1 pM. Związki selektywne względem receptorów ETb oddziałują z receptorami ETb, przy wartościach IC50, które są co najmniej W-krotnie nizsze niż przy wartościach, przy których oddziałują one z receptorami ETaZwiązki według wynalazku są uzyteczne w sposobach identyfikacji i wyodrębniania podtypów receptorów endoteliny, a zwłaszcza w sposobach wykrywania, rozróżniania i wyodrębniania poszczególnych receptorów endoteliny.
Opracowano sposoby identyfikacji związków, które nadają się do leczenia poszczególnych chorób, dzięki ich korzystnemu powinowactwu względem poszczególnego podtypu receptora endoteliny.
Stosowane tu określenie „atom chlorowca” odnosi się do atomów chlorowców F, Cl, Br i I.
Stosowane tu określenie „chlorowcoalkil” odnosi się do nizszej grupy alkilowej, w której jeden lub większa liczba atomów wodoru jest zastąpiona atomem chlorowca. Oznacza np chlorometyl, trifluorometyl, l-chloro-Ż-fluoroetylen itp.
Stosowane tu określenie „Ci-Có-alkil” oznacza alifatyczną grupę węglowodorową o prostym lub rozgałęzionym łańcuchu, zawierającą od 1 do 6 atomów węgla w łańcuchu. Określenie „rozgałęziony łańcuch” oznacza, że jedna lub więcej nizszych grup alkilowych,
186 854 takich jak metyl, etyl lub propyl, które przyłączone są do liniowego łańcucha alkilowego. Do przykładowych grup alkilowych należy metyl, etyl, propyl.
Stosowane tu określenie „peptydy endotelinowe (ET)” obejmują peptydy, które zawierają w zasadzie sekwencję aminokwasową endoteliny i, endoteliny 2 lub endoteliny 3, oraz które działają jako silne endogenne peptydy zwężające naczynia.
Stosowane tu określenie „stan chorobowy mediowany przez endotelinę” oznacza stan, który jest spowodowany abnormalną aktywnością endoteliny lub stan, w którym znajdują zastosowanie związki hamujące aktywność endoteliny. Do takich chorób należą, lecz nie wyłącznie, nadciśnienie, choroba układu sercowo-naczyniowego, dychawica, choroby zapalne, choroba oczu, zaburzenia menstruacyjne, stany położnicze, choroba układu żołądkowoj'elitowego, niewydolność nerek, nadciśnienie płucne, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny lub wstrząs krwotoczny. Mediowane przez endotelinę stany obejmują także stany, które są następstwem terapii takimi środkami jak erytopoetyna i środki immunosupresyjne, które podwyższają poziomy endoteliny.
Stosowane tu określenie „skuteczna ilość” związku do leczenia danej choroby stanowi ilość, która jest skuteczna do łagodzenia lub zmniejszenia w pewnym stopniu objawów związanych z chorobą. Taką ilość można podawać w postaci dawki pojedynczej lub zgodnie z reżimem, przy którym jest ona skuteczna. Ilość ta może leczyć chorobę, lecz zwykle podaje się ją w celu łagodzenia objawów choroby. Na ogół dla uzyskania żądanego łagodzenia objawów chorobowych wymagane jest powtarzanie podawania leku.
Stosowane tu określenie „agonista endoteliny” oznacza związek, który wzmacnia lub wywołuje aktywność biologiczną związaną z peptydem endotelinowym lub wykazywaną przez ten peptyd.
Stosowane tu określenie „antagonista endoteliny” oznacza związek, taki jak lek lub przeciwciało, który hamuje stymulowane przez endotelinę zwężenie naczyń, jak również zwężenie i inne reakcje fizjologiczne mediowane przez endotelinę. Antagonista może działać przez zakłócenie oddziaływania endoteliny z receptorem specyficznym względem endoteliny lub przez zakłócenie reakcji fizjologicznej na izopeptyd endotelinowy lub bioaktywności izopeptydu endotelinowego, takiej jak zwęzenie naczyń. Zatem antagonista endoteliny zakłóca zwężenie naczyń stymulowane przez endotelinę lub inną reakcję albo zakłócą oddziaływanie endoteliny z receptorem specyficznym dla endoteliny, takim jak ETA, co stwierdzono w znanych fachowcom próbach.
Skuteczność potencjalnych antagonistów i agonistów można stwierdzić za pomocą znanych fachowcom sposobów. Aktywność agonistyczną endoteliny można na przykład ustalić na podstawie zdolności do stymulowania skurczu naczyń w wyizolowanej aorcie tchawicy szczurów lub w odcinkach pierścieniowych żyły wrotnej (Borges i inni (I989) „Tissue selectivity of endothelin” Eur. J. Pharmacol., i65:223-230). Aktywność antagonistyczną endoteliny można stwierdzić na podstawie zdolności do zakłócania skurczu naczyń indukowanego przez endotelinę. Jak podano wyżej korzystne przedziały stężeń IC50 podano w odniesieniu do prób, w których związek kontrolny inkubuje się w temperaturze 4°C z komórkami zawierającymi receptor ET. Podano także dane uzyskane w próbach, w których etap inkubacji przeprowadzono w mniej korzystnej temperaturze 24°C. Jest zrozumiałe, że w celu porównania stężenia te są trochę wyższe niz stężenia określone w temperaturze 4°C.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna lub bioaktywność endoteliny” obejmuje jakąkolwiek aktywność indukowaną, wzmaganą lub na którą ma wpływ endotelina in vivo. Obejmuje ona także zdolność do wiązania się z poszczególnymi receptorami oraz do indukowania reakcji czynnościowej, takiej jak zwężenie naczyń. Można to stwierdzić w podanych tu przykładowo próbach in vivo lub in vitro. Do odpowiednich oddziaływań należą, m.in. zwężenie naczyń, relaksacja naczyń i rozszerzenie oskrzeli. Wydaje się na przykład, ze receptory ETb ulegają ekspresji w komórkach śródbłonka naczyń i mogą pośredniczyć w rozszerzaniu naczyń lub innych reakcjach, natomiast receptory ETa, specyficzne względem endoteliny i, występują na mięśniach gładkich i wiążą się ze zwężeniem naczyń. W celu stwierdzenia takiego działania można wykorzystać każdą próbę znaną fachowcowi do pomiaru lub wykrycia takiej aktywności (Spokes i inni (I989), J. Cardiovasc. Pharmacol., i3
186 854 (Suppl. 5): S191-S192; Spinella i wsp. (1991), Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 88:7993-7996; Cardell i inni, (1991) Neurochem. Int., 18:571-579) oraz podane tu przykłady).
Stosowane tu określenie „IC50” oznacza ilość, stężenie lub dawkę poszczególnego badanego związku, która hamuje w 50% maksymalną reakcję, taką jak wiązanie się endoteliny z receptorami tkanki, w próbie, w której dokonuje się pomiaru takiej reakcji.
Stosowane tu określenie „EC50” oznacza dawkę, stężenie lub ilość poszczególnego badanego związku, która daje zalezną od dawki reakcję przy 50% maksymalnej ekspresji poszczególnej reakcji indukowanej, wywoływanej lub wzmacnianej przez poszczególny badany związek.
Stosowane tu określenie „związek selektywny względem ETa” odnosi się do sulfonoamidów, które wykazują wartość IC50 co najmniej około 10-krotnie nizszą względem receptorów ETa niż receptorów ETbStosowane tu określenie „związek selektywny względem ETb” odnosi się do sulfonamidów, które wykazują wartość IC50 około 10-krotnie niższą względem receptorów ETb niż receptorów ETaStosowane tu określenie „farmaceutycznie dopuszczalne sole” obejmują wszelkie sole, które mogą być wytworzone przez fachowców z zastosowaniem znanych sposobów wytwarzania takich pochodnych, związki, które można podawać zwierzętom lub ludziom bez widocznych skutków zatrucia i które stanowią aktywne związki lub prekursory leków.
Leczenie osiągane poprzez podawanie związków lub środków według wynalazku obejmuje dowolny sposób, w jaki łagodzi się lub w inny sposób korzystnie wpływa na objawy stanu chorobowego, zaburzenia lub choroby. Leczenie obejmuje także jakiekolwiek zastosowanie środka farmaceutycznego, takie jak zastosowanie jako środka antykoncepcyjnego.
Łagodzenie objawów zaburzenia, które można osiągnąć przez podawanie środka farmaceutycznego, obejmuje dowolne trwałe lub okresowe zmniejszenie objawów, jakie można przypisać lub powiązać z podawaniem środka.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna” dotyczy aktywności in vivo związku lub reakcji fizjologicznych, będących wynikiem podawania in vivo związku, środka lub innej mieszaniny. Aktywność biologiczna obejmuje zatem skutki terapeutyczne i aktywność farmaceutyczną takich związków, środków i mieszanin.
Stosowane tu określenie „prekursor leku” oznacza związek, który po podaniu in vivo ulega metabolizmowi lub przekształca się w inny sposób w biologicznie, farmaceutycznie lub terapeutycznie aktywną postać związku. Aby wytworzyć prekursor leku farmAceutycznie aktywny związek modyfikowany jest w taki sposób, ze będzie go można odzyskać w procesach metabolizmu. Prekursor leku można tAk zaprojektować zmieniając trwałość metaboliczną lub charakterystykę transportu leku, maskując skutki uboczne lub toksyczność, poprawiając zapach leku lub zmieniając inne charakterystyki lub właściwości leku. Dzięki wiedzy o procesach farmakodynamicznych i metabolizmie leku in vivo fachowcy, gdy już raz jest znany lek farmaceutycznie czynny, potrafią opracować prekursory farmaceutyczne związku (Mogrady (1985), MedicinAl Chemistry. A BiochemicAl Approach, Oxford University Press, New York, strony 388-392). Przykładowo sukcynylosulfatiAzol jest prekursorem 4-amino-N-(2-tiazoilo)benzenosulfonAmidu (sulfatiazolu), który wykazuje zmienione charakterystyki transportowe.
Stosowane tu skróty dla grup zabezpieczających, aminokwasów lub innych związków są zgodne, o ile nie wskazano inaczej, z ich powszechnym użyciem, uznanymi skrótami lub zgodne z nazewnictwem IUPAC-IUB Commission on Biochemical Nomenclature (patrz (1972) Biochem, 11:942-944).
Związki, których sposobu syntezy nie podano w przykładach można wytworzyć drogą rutynowej modyfikacji jednego lub kilku sposobów opisanych szczegółowo w przykładach przez zastąpienie stosowanych tam reagentów właściwymi, łatwo dostępnymi reagentami.
Sposób wytwarzania powyższych związków został opisany szczegółowo w przykładach. Każdy z takich związków lub związek podobny można zsyntezować według poniżej ogólnie opisanego sposobu i podanego w przykładach przez dobranie odpowiednich materiałów wyjściowych.
186 854
Większość syntez obejmuje kondensację chlorku tionylu z aminoizoksazolem w suchej pirydynie lub tetrahydrofuranie w obecności wodorku sodu. Chlorek sulfonylu i aminoizoksazole są dostępne w handlu lub można je zsyntezować sposobami opisanymi w przykładach lub stosując inne znane fachowcom sposoby syntez, np. w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4659369, 4861366 i 4753672.
N-(Alkiloizoksazolilo)sulfonamidy można wytwarzać na drodze kondensacji aminoizoksazolu z chlorkiem sulfonylu w suchej pirydynie ewentualnie z użyciem katalizatora,
4- (dimetyloamino)pirydyny. N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)sulfonoamidy i N-(4,5-dimetylo5- izoksazolilo)sulfonoamidy można wytwarzać z odpowiedniego' aminodimetyloizoksazolu, takiego jak 5-amino-3,4-dimetyloizoksazol. Przykładowo N-(3,4-di-metylo-5-izoksazolilo)-2(karbomeioksy)tiofeno-3-sulfonoamid można otrzymać z chlorku 2-metoksykarbonylotiofeno3-sulfonylu i 5-amino-3,4-dimetyloizoksazolu w suchej pirydynie.
N-(4-Chlorowcoizoksazolilo)sulfonamidy można otrzymać na drodze kondensacji amino-4-chlorowcoizoksazolu z chlorkiem sulfonylu w tetrahydrofuranie z wodorkiem sodu jako zasadą. Przykładowo N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)tiofeno-3-sulfonoamid otrzymano z 5-amino-4-bromo-3-metyloizok.sazolu i chlorku tiofeno-2-sulfonylu w tetrahydrofuranie i wodorku sodu. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(3-izoksazolilo)-tiofeno-2-sulfonoamid otrzymano z 5-amino-4-bromo-3-metylo-izoksazolu i chlorku 5-(3-izoksazolilo)tiofeno2-sulfonylu.
Alternatywnie związki według wynalazku można otrzymać w wyniku reakcji odpowiedniego chlorku sulfonylu z 5-aminoizoksazolem podstawionym w pozycjach 3 i 4, takim jak 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazol, w roztworze tetrahydrofuranu (TMF), zawierającym zasadę, taką jak wodorek sodu. W miarę postępu reakcji TMF usuwa się pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszcza w wodzie, zakwasza i ekstrahuje chlorkiem metylenu. Warstwę organiczną przemywa się, a następnie suszy nad bezwodnym siarczanem magnezu, odparowuje rozpuszczalniki i oczyszcza pozostałość metodą krystalizacji z mieszaniny heksan/octanu etylu, z otrzymaniem czystego produktu.
Takie sulfonamidy można także otrzymać z odpowiedniego chlorku sulfonylu i aminoizoksazolu w pirydynie ewentualnie z dodatkiem katalitycznej ilości 4-dimetyloaminopirydyny (DMAP). W pewnych przypadkach związek bis-sulfonylowy otrzymuje się jako produkt główny lub wyłączny. Produkty bis-sulfonowane mogą łatwo hydrolizować do sulfonamidu po podziałaniu wodnym roztworem wodorotlenku sodu i w odpowiednim rozpuszczalniku, takim jak metanol lub tetrahydrofuran, na ogół w temperaturze pokojowej.
Przykładowo N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(N-fenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonamid otrzymano z N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksytiofeno-3sulfonamidu i aniliny i 1-etylo-3'-[3-dimetyloaminopropylo]karbodiimidu (EDCl).
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metoksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3sulfonamid otrzymano z 4-metoksyaniliny, N,N'-diizopropyloetyloaminy i N-(4-bromo-3metylo-5-izoksazoliio)-2-karboksylotiofeno-3-sulfonamidu.
N-(4-Bromo-3-metyło-5-izoksazolilo)-2-(bemtyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonamid otrzymano z N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksylotiofeno-3-sulfonamidu i benzyloaminy w powyżej opisany sposób.
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksy4otiofeno-3-sulfbnamid otrzymano z N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonamidu, który z kolei otrzymano w wyniku kondensacji 5-amlno-4-brbmb-3-metyloizbksazblu i chlorku 2-(karbometbksy)tlofenb-3-sulfonylu.
Prekursory leków i związki użyteczne do podawania pacjentom można wytworzyć zgodnie ze znanymi fachowcom sposobami (Nogrady (1985), Medicinal Chemistry A Biochemical Approach, Oxford University Press, New York, str. 388-392).
Analizy metodami spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR), spektrometrii masowej, spektroskopii w podczerwieni oraz wysokosprawnej chromatografii cieczowej wykazały, ze wytworzone związki mają budowę zgodną z budową jaką przewidywano dla takich związków, oraz czystość co najmniej 98%. Wszystkie opisane tu związki lub podane w przykładach wykazywały aktywność jako antagoniści endoteliny.
186 854
Do przebadania związków pod kątem identyfikacji tych związków, które wykazują aktywność biologiczną peptydu endotelinowego lub zdolność do zakłócania lub hamowania peptydów endotelinowych, dostępne są standardowe fizjologiczne, farmakologiczne i biochemiczne procedury. Związki, które wykazują aktywność in vivo, taką jak zdolność do wiązania się z receptorami endoteliny lub konkurowania z jednym lub większą liczbą peptydów endotelinowych w wiązaniu się z receptorami endoteliny, można wykorzystać w sposobach wyizolowania receptorów endoteliny i do rozróżniania różnych typów receptorów endoteliny. Związki te są potencjalnymi kandydatami do stosowania w leczeniu zaburzeń mediowanych przez endotelinę.
Identyfikacja związków, które modulują aktywność peptydu endoteliny
Związki bada się pod kątem ich zdolności do modulowania aktywności endoteliny 1. Fachowcy znają liczne próby służące do oceny zdolności związków do modulowania aktywności endoteliny (np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni, EP Al 0 436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd, 7.10.1991 r.; Borgis i inni (1989), Eur. J. Pharm., 165:223-230; Filep i inni (1991), Biochem. Biophys. Res. Commun., 177: 171-176). Badania in vitro można połączyć z badaniami in vivo (np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; EP Al 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd, 7.10.1991 r.) i mogą dokonać oceny aktywności farmaceutycznej. Próby takie zostały tu opisane i obejmują one zdolność konkurowania w wiązaniu się z receptorami ETa i ETb obecnymi w błonach uzyskanych z linii komórek, które poddano modyfikacjom genetycznym na drodze inżynierii genetycznej, w celu ekspresji receptorów ETa lub receptorów ETb na powierzchniach komórek.
Właściwości potencjalnego antagonisty można określić jako funkcję jego zdolności do hamowania aktywności indukowanej in vitro przez endotelinę, z użyciem poszczególnych tkanek, takich jak tkanka żyły lub tętnicy wrotnej szczura, jak również tkanki macicy szczura, tchawicy i nasieniowodu (np. R. Borges, H. Von Grafenstein i D. E. Knight, „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol, 165:223-230 (1989). Zdolność do działania jako antagonista endoteliny można przebadać in vivo na szczurach z nadciśnieniem, myszach lub innych uznanych modelach zwierzęcych (Kaltenbronn i inni (1990), J. Med. Chem., 33:838-845, opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawya i inni, EP Al 0 436189, Banyu Pharmaceutical Co. Ltd, 7.10.1991 r.; Bolger i inni, (1983), J. Pharmacol. Exp. Ther. 225:291-309). W oparciu o wyniki uzyskane w tych badaniach na zwierzętach można dokonać oceny skuteczności farmaceutycznej i określić skuteczne dawki. Potencjalnego antagonistę można ocenić także z zastosowaniem znanych fachowcom prób in vitro i in vivo.
Aktywność endotelinową można zidentyfikować w oparciu o zdolność badanego związku do stymulowania skurczu wyizolowanej aorty piersiowej szczurów (Borges i inni (1989) „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol., 165:223-230). W celu przeprowadzenia tej próby zeskrobuje się śródbłonek i pierścieniowe segmenty umieszcza pod napięciem w kąpieli tkankowej, a następnie traktuje endoteliną w obecności badanego związku. Rejestruje się zmiany napięcia indukowanego przez endotelinę. Można sporządzać krzywe odpowiedzi w funkcji dawki i wykorzystywać w celu dostarczenia informacji o względnej sile hamowania badanego związku. Do oceny działania poszczególnych badanych związków na skurcz tkanki można wykorzystać także inne tkanki, w tym tkankę serca, mięśni szkieletowych, nerek, macicy, tchawicy i nasieniowodów.
Antagonistów specyficznych względem izotypu endoteliny można zidentyfikować na podstawie zdolności badanego związku do zakłócania wiązania się endoteliny z różnymi tkankami lub komórkami, eksprymującymi różne podtypy receptorów endoteliny, albo do zakłócania działań biologicznych endoteliny lub izotypu endoteliny (Takayanagi i inni (1991), Reg. Pep., 32:23-37; Panek i wsp. (1992); Biochem. Biophys. Res. Commun., 183:566-571). Przykładowo receptory ETb ulegają ekspresji w komórkach śródbłonka naczyń, prawdopodobnie mediując uwalnianie prostacykliny i śródnabłonkowego czynnika rozkurczowego (De Nucci i inni, (1988), Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85:9797). Receptory ETa nie są wykrywane w hodowanych komórkach śródbłonka, w których dochodzi do ekspresji receptorów ETb.
186 854
Wiązanie się związków lub hamowanie wiązania endoteliny z receptorami ETb można stwierdzić mierząc hamowanie uwalniana prostacykliny mediowanego endoteliną 1, pomiaru tego dokonano z wykorzystaniem jej głównego, trwałego metabolitu, 6-keto PGFia z hodowanych komórek śródbłonka aorty wołowej (np. Filep i inni (1991), Biochem. and Biophys Res. Commun., 177:171-176). Zatem względne powinowactwo związków względem różnych receptorów endoteliny można ocenić przez sporządzenie krzywej odpowiedź-dawka hamującą, z użyciem tkanek, które różnią się podtypem receptorów.
Z zastosowaniem takich prób określa się lub można określać względne powinowactwa związków względem receptorów ETa i ETb. Wybiera się te związki, które posiadają wymagane właściwości, takie jak specyficzne hamowanie wiązania endoteliny 1. Wybrane związki, które wykazują wymagalną aktywność i mogą być terapeutycznie użyteczne, są Badane pod kątem takiego zastosowania, wykorzystując wyżej opisane próby, z których można dokonać oceny skuteczności in vivo (np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082836, 5230999, kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2067288 i nr 2071193, opublikowane zgłoszenie brytyjskie nr 2259450, zgłoszenie PCT nr WO 93/0879.9; Benigi i inni (1993), Kodney International, 94:440-944; oraz Nirei i inni (1993), Life Science, 52:1869-1874). Związki, które wykazują aktywność in vitro, która koreluje ze skutecznością in vivo, będą następnie formułowane w postać odpowiednich środków farmaceutycznych i wykorzystane jako środki lecznicze.
Związki według wynalazku można wykorzystać także w celu identyfikacji i wyizolowania receptorów specyficznych dla endoteliny oraz jako środki pomocnicze przy opracowywaniu związków, które są skuteczniejszymi antagonistami lub agonistami endoteliny, albo związków, które są bardziej specyficzne względem poszczególnego receptora endoteliny.
Wyizolowanie receptorów endoteliny
Opracowano sposób identyfikacji receptorów endoteliny. W wykonaniu tego sposobu jeden lub większą liczbę związków wiąże się z podłożem i wykorzystuje w sposobach oczyszczania receptorów przez wykorzystanie powinowactwa. Wybierając związki o szczególnej specyfice można zidentyfikować różne podklasy receptorów ET.
Jeden lub większą liczbę związków można związać z odpowiednią żywicą, taką jak żel Affi, kowalencyjnie lub innym wiązaniem, zgodnie ze sposobami znanymi fachowcom z dziedziny wiązania endoteliny z takimi żywicami (patrz Schvartz i inni (1990C), Endocrinology, 126:3218-3222). Związane związki mogą stanowić związki, które są specyficzne względem receptorów ETa i ETb, luB innej podklasy receptorów.
Żywicę wstępnie równoważy się za pomocą odpowiedniego buforu, zwykle przy pH fizjologicznym (7 - 8). Kompozycję zawierającą receptory z wybranej tkanki poddane solubilizacji miesza się z żywicą, z którą łączy się związek, a następnie wymywa selektywnie receptory. Receptory można zidentyfikować przez przebadanie ich na wiązanie się z izopeptydem endotelinowym, albo analogicznie lub innymi sposobami, za pomocy których identyfikuje się i charakteryzuje proteiny. Przygotowanie receptorów, żywicy oraz elucję prowadzi się zgodnie ze zmodyfikowanymi standardowymi protokołami znanymi fachowcom (np. Schvartz i inni. (1990), Endodrinology, 126:3218-3222).
Opracowano również inne sposoby rozróżniania typu receptora w oparciu o powinowactwo różnicowe do każdego ze związków. Każdą z opisanych tu prób pomiaru powinowactwa wybranych związków względem receptorów endoteliny można także zastosować w celu rozróżnienia podtypów receptorów w oparciu o powinowactwo dla opracowanych tu poszczególnych związków. Nieznany receptor można zidentyfikować jako receptor ETa lub receptor ETb przez pomiar powinowactwa nieznanego receptora dla opracowanego tu związku, który ma znane powinowactwo dla jednego receptora względem drugiego. Takie oddziaływanie jest użyteczne w celu określania poszczególnej choroby, którą można leczyć za pomocą opracowanego tu związku. Na przykład związki o wysokim powinowactwie względem receptorów ETb i małym luB żadnym powinowactwie względem receptorów ETb są potencjalnymi kandydatami do stosowania jako środki przeciw nadciśnieniu. Natomiast związki, które korzystnie oddziałują z receptorami ETb są kandydatami do stosowania jako środki przeciw dusznicy.
186 854
Środki według wynalazku dostarczają skuteczne ilości związku do leczenia nadciśnienia, udaru, dychawicy, wstrząsu, nadciśnienia w gałce ocznej, jaskry, niewydolności nerek, niedostatecznej perfuzji siatkówki oraz innych stanów chorobowych, które są w jakimś stopniu mediowane przez peptyd endotelinowy, w których występuje zwężenie naczyń lub których objawy można łagodzić poprzez podawanie antagonisty lub agonisty endoteliny. Korzystne są zwłaszcza środki, które dostarczają skuteczne ilości związków do leczenia nadciśnienia lub niewydolności nerek. Skuteczne ilości i stężenia są skuteczne dla łagodzenia jakichkolwiek objawów jakiejkolwiek choroby.
Skuteczne ilości związku według wynalazku albo jego farmaceutycznie akceptowalnej soli, miesza się z odpowiednim nośnikiem farmaceutycznym. W warunkach, w których związki mają niedostateczną rozpuszczalność, można wykorzystać sposoby solubilizacji związków. Takie sposoby są znane fachowcom i obejmują, lecz nie wyłącznie, stosowanie dodatkowych rozpuszczalników, takich jak dimetylosulfotlenek (DMsO), środków powierzchniowo czynnych, takich jak tween, albo rozpuszczanie w wodnym roztworze wodorowęglanu sodu. Pochodne związków, takie jak sole związków lub prekursory leków, także można stosować do formułowania środków farmaceutycznych.
Po zmieszaniu lub dodaniu związków według wynalazku można otrzymać mieszaninę w postaci roztworu, zawiesiny, emulsji itp. Postać otrzymanej mieszaniny zależy od szeregu czynników, w tym od zamierzonego sposobu podawania leku i rozpuszczalności związku w wybranym nośniku. Stężenie skuteczne jest wystarczające do łagodzenia objawów leczonej choroby, zaburzenia lub stanu chorobowego i można go określić empirycznie.
Nośniki farmaceutyczne odpowiednie do podawania związków według wynalazku obejmują wszelkie nośniki znane fachowcom, odpowiednie do danego sposobu podawania leku. Związki można ponadto formułować w postać środka zawierającego jedynie pojedynczy farmaceutycznie czynny składnik lub łączyć z innymi czynnymi składnikami.
Związki czynne można podawać dowolną odpowiednią drogą, na przykład doustnie, pozajelitowo, dożylnie, przezskórnie, podskórnie lub miejscowo, w ciekłej, półciekłej lub stałej postaci. Związki te formułuje się w sposób odpowiedni dla każdej drogi podawania. Korzystnie związki podaje się doustnie i pozajelitowo.
Związek czynny znajduje się w farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku w ilości dostatecznej do wywarcia terapeutycznie uzytecznego skutku, bez wywoływania niepożądanych efektów ubocznych u leczonego pacjenta. Terapeutycznie skuteczne stężenie można określić doświadczalnie na drodze badania związków w znanych układach in vitro i in vivo (np opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i wsp.; EP Al C 936189, Banyu Pharmaceutical Co., Ltd., 7.10.1991 r.); Borges i i inni (1989), Eur. J. Pharm., 165:223-230; Filep i inni (1991), Biodrem. Biophys. Res. Commun., 177:171-176), a następnie ekstrapolować dawki dla ludzi.
Stężenie związku czynnego w środku leczniczym zależy od szybkości absorpcji, inaktywacji i szybkości wydzielania związku czynnego, programu podawania oraz podawanej ilości, jak również od innych czynników znanych fachowcom. Przykładowo ilość, która jest podawana jest wystarczająca do leczenia objawów nadciśnienia. Należy spodziewać się, że ilości skuteczne do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę, będą wyzsze niż ilość związku sulfonamidowego, który byłby podawany do leczenia infekcji bakteryjnych.
Typowo terapeutycznie skuteczna dawka powinna zapewniać stężenie substancji czynnej w osoczu od 0,1 ng/ml do 50-100 pg/ml. Środki farmaceutyczne powinny zapewniać zwykle dawkę od 0,01 mg do 2000 mg związku na kilogram wagi ciała na dzień. Substancję czynną można podawać jednorazowo lub można ją podawać w postaci małych dawek podzielonych w pewnych odstępach czasu. Jest zrozumiałe, że dokładna dawka i czas trwania leczenia są funkcją leczonej choroby i można je określić empirycznie wykorzystując znane protokoły badań lub dokonując ekstrapolacji z danych uzyskanych w próbie in vivo lub in vitro. Należy nadmienić, że stężenia i dawki mogą zmieniać się w zalezności od nasilenia leczonego stanu chorobowego. Ponadto jest zrozumiałe, ze do danego pacjenta należy dopasować reżimy dawkowania w ciągu określonego czasu zgodnie z potrzebą leczonej osoby i profesjonalną oceną osoby podającej lek, względnie nadzorującej podawanie środka. Podane
186 854 w niniejszym opisie zakresy stężeń są tylko przykładowymi zakresami i nie należy ich traktować jako ograniczanie zakresu i praktyki zastrzeganego środka.
W przypadku podawania doustnego związek powinien znajdować się środku, który chroni go przed kwaśnym środowiskiem żołądka. Środek taki można formułować na przykład z zastosowaniem powłoczki jelitowej, dzięki której nie dochodzi do jego rozpadnięcia się w żołądku, a związek czynny uwalniany jest dopiero w jelitach. Środek można formułować także w połączeniu ze środkiem przeciwkwasowym lub innym podobnym składnikiem.
Środki doustne zawierają na ogół obojętny rozcieńczalnik lub jadalny nośnik i mogą być sprasowane w postać tabletki lub zamknięte w kapsułkach żelatynowych. W przypadku podawania doustnego w terapii związek czynny lub związki czynne można mieszać z zaróbkami i stosować w postaci tabletek, kapsułek lub kołaczyków. Środki mogą również zawierać farmaceutycznie kompatybilne środki wiążące lub adiuwanty.
Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki i tym podobne postacie mogą zawierać dowolny z następujących składników o podobnej naturze: środek wiążący, taki jak mikrokrystaliczna celuloza, żywica tragakantowa i żelatyna, zaróbkę, taką jak skrobia i laktoza, środek ułatwiający rozpad, taki jak, lecz nie wyłącznie, kwas alginowy i skrobia kukurydziana, środek smarujący, taki jak, lecz nie wyłącznie, stearynian magnezu, środek poślizgowy, taki jak, lecz nie wyłącznie, koloidalna krzemionka, środek słodzący, taki jak sacharoza lub sacharyna, oraz środek zapachowy, taki jak mięta, salicylan metylu i owocowy środek zapachowy.
Jeżeli jednostkową postać dawkowaną stanowi kapsułka, to może ona zawierać oprócz typowych składników nośnik ciekły, taki jak olej. Ponadto jednostkowe postacie dawkowane mogą zawierać rożne inne środki, które modyfikują postać fizyczną jednostki dawkowanej, np. powłoczki cukrowe lub inne powłoczki jelitowe. Związki można także podawać jako składnik eliksiru, zawiesiny, syropu, wafla, gumy do żucia i tym podobnych. Obok związków czynnych syrop może zawierać sacharozę, jako środek słodzący, oraz niektóre środki konserwujące, barwniki i środki barwiące oraz środki zapachowe.
Związki czynne można także mieszać z innymi związkami czynnymi, które nie upośledzają żądane działanie, albo ze związkami, które wnoszą wkład w pożądane działanie, takimi jak środki przeciwkwasowe, blokery H2 i środki moczopędne. Na przykład, jeżeli związek stosowany jest do leczenia dusznicy lub nadciśnienia, to można go stosować odpowiednio z innymi środkami rozszerzającymi oskrzela lub środkami przeciw nadciśnieniu.
Roztwory lub zawiesiny podawane pozajelitowo, przezskórnie, podskórnie lub miejscowo mogą zawierać dowolny z następujących składników: steiylny rozcieńczalnik, taki jak woda do iniekcji, fizjologiczny roztwór soli, olej, glikol polietylenowy, glicerynę, glikol propylenowy lub inny syntetyczny rozpuszczalnik, środki przeciwbakteryjne, takie jak alkohol benzylowy i metyloparaben, środki przeciwutleniające, takie jak kwas askorbinowy, wodorosiarczyn sodowy, środki chelatujące, takie jak kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA), bufory, takie jak bufor octanowy, cytrynianowy i fosforanowy, oraz środki do regulacji ciśnienia osmotycznego, takie jak chlorek sodu lub dekstroza. Środki do podawania pozajelitowego można umieszczać w ampułkach, w jednorazowych strzykawkach lub fiolkach do dawek wielokrotnych, wykonanych ze szkła, tworzywa sztucznego lub innego odpowiedniego materiału.
W przypadku podawania dożylnego do odpowiednich nośników należą fizjologiczny roztwór soli lub roztwór soli buforowany fosforanem (PBS) i roztwory zawierające środki zagęszczające i zwiększające rozpuszczalność, takie jak glukoza, glikol polietylenowy i glikol polipropylenowy oraz ich mieszaniny. Zawiesiny liposomowe, w tym liposomy do podawania do tkanek, mogą być odpowiednie jako farmaceutycznie dopuszczalne nośniki. Można je przygotować zgodnie ze znanymi sposobami, jak podano, np. w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 45228I i.
Związki czynne można formułować z nośnikami, które zapobiegają szybkiemu usuwaniu związków z organizmu, otrzymując preparaty lub powłoczki zapewniające uwalnianie substancji lękowej w czasie. Do nich należą preparaty o kontrolowanym uwalnianiu, takie jak, lecz nie wyłącznie, implanty i mikrokapsułowane układy dozujące i ulegające biodegradacji,
186 854 biozgodne polimery, takie jak kolagen, kopolimer etylen-octan winylu, polibezwodniki, poli(kwas glikolowy), poliortoestry, poli(kwas mlekowy) i inne. Sposoby wytwarzania takich kompozycji są dobrze znane specjalistom z tej dziedziny.
Związki można formułować do lokalnego lub miejscowego podawania, takiego jak podawanie miejscowe na skórę, na błony śluzowe, takie jak w oczach, w postaci żelów, kremów i płynów, oraz do stosowania do oczu lub wewnątrz jam wypełnionych płynem albo dordzeniowo. Takie roztwory, zwłaszcza roztwory do stosowania do oczu, można sporządzać z użyciem odpowiednich soli jako 0,01% - 10% roztwory izotoniczne o pH około 5-7. Związki według wynalazku można sporządzać w postaci aerozoli do podawania miejscowego, np. przez inhalację (patrz, np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4044126, 4414209 i 4364923, w których opisano aerozole do podawania steroidów użyteczne do leczenia chorób zapalnych, a zwłaszcza dusznicy).
Związki według wynalazku można pakować jako zwykłe wyroby zawierające opakowanie, zawarty w nim związek, który jest skuteczny jako środek antagonizujący działanie endoteliny, łagodzący objawy zaburzeń mediowanych przez endotelinę lub hamujący wiązania się peptydu endotelinowego z receptorem ET przy stężeniach IC50 niższych niż około 10 pM, w opakowaniu, oraz etykietkę, która wskazuje, że związek lub jego sól przeznaczony jest do antagonizowania działania endoteliny, do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę lub do hamowania wiązania się peptydu endotelinowego z receptorem ET.
Związki według wynalazku przebadano w poniżej opisanych testach.
Test identyfikacji związków przejawiających aktywność antagonistyczną i ewentualnie agonistyczną względem endoteliny
Związki, które są potencjalnymi antagonistami endoteliny, identyfikuje się przez badanie ich zdolności do konkurowania z ET-1 znakowaną I25i do wiązania się z ludzkimi receptorami ETa lub ETb, obecnymi na wyizolowanych błonach komórkowych. Skuteczność Badanego związku jako antagonisty lub agonisty reakcji tkanki biologicznej na endotelinę można stwierdzić przez pomiar indukowanego przez endotelinę skurczu wyizolowanych pierścieni piersiowej tętnicy głównej szczura. Zdolność związków do działania jako antagoniści lub agoniści dla receptorów ETb można stwierdzić przez Badanie zdolności związków do hamowania indukowanego przez endotelinę-1 uwalniania prostacykliny przez hodowane komórki śródbłonka Bydlęcej tętnicy głównej.
A. HamoHanie wiązania endoteliny - prób- wóązania # 1: hamowanie wiązania z rei^eptorami ETa
Komórki TE 671 (numer dostępu ATCC nr HTB 129) prezentują receptory ETa- Komórki te hodowano do zlania w kolbach T-175. Komórki z wielu kolb zebrano przez zeskroBywanie, połączenie i wirowanie w ciągu 10 minut przy 190 x g. Następnie komórki przeprowadzono w zawiesinę w fizjologicznym roztworze soli Buforowanym fosforanem (PBS) zawierającym 10 mM EDTA, z użyciem homogeąi#atora TeąBroeck. Zawiesinę wirowano w temperaturze 4°C przy 57800 x g w ciągu 15 minut, po czym osad przeprowadzono w zawiesinę w 5 ml Buforu A (5 mM Bufor HEPES, pH 7,4 zawierający nprotyąmę (100 KIU/ml)), a następnie jeden raz zamrożono i odmrożono. Z kolei do zawiesiny dodano 5 ml Buforu B (5 mM Bufor HEPES, pH 7,4 zawierający 10 mM MnCb i 0,001% deoksyryboąuklea#y typu 1), zawiesinę wymieszano przez odwrócenie kolby i (ąkubewano w temperaturze 37°C w ciągu 30 minut. Następnie mieszaninę wirowano przy 57800 x g, jak opisano wyżej, osad przemyto dwukrotnie buforem A i przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KIU/ml), do otrzymania końcowego stężenia białka mg/ml, i przechowywano w temperaturze -70°C do czasu wykorzystania.
Zawiesinę błon rozcieńczano buforem wiązania (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 150 mM NaCl, 5 mM MgCh, 0,5% bacytracyny) do osiągnięcia stężenia 8 pg/50 pl. 125l Endotelmęi1 (3000 cpm (impulsów,/minutę), 50 ml) dodano do 50 pl : (A) endc^lmy© (do oznaczania wiązania niespecyficznego), do osiągnięcia stężenia końcowego 80 nM, (B) buforu (do oznaczania związania całkowitego), albo (C) związku kontrolnego (stężenie końcowe 1 nM - 100 pM). Zawiesinę błon (50 pl), zawierającą do 8 pg białka błonowego, dodano do każdego z roztworów (A), (B) lub (C). Mieszaniny wstrząsano i iąkubewano w temperaturze 4°C w ciągu 16-18 godzin, a następnie wirowano w temperaturze 4°C w ciągu 25 minut
186 854 przy 2500 x g. Alternatywnie inkubację prowadzono w temperaturze 24°C. Przy inkubacji w 24°C stężenia IC50 są 2 - 10 razy większe niż w przypadku inkubacji prowadzonej w temperaturze 4°C. Należy mieć to na uwadze przy porównywaniu stężeń IC50 dla podanych tu związków.
Supernatant, zawierający niezwiązaną promieniotwórczość, zdekantowano, a osad poddano zliczaniu wielostudzienkowym licznikiem γ Genesys. Stopień hamowania wiązania (D) obliczono według następującego równania:
%d = 100 - (c-(.-iB2 χ 100 (B)-(A)
Każdą próbę zazwyczaj wykonywano trzykrotnie.
B. Hamowanie wiązania endoteliny - próba wiązania #2: inhibicja wiązania z receptorami ETb
Komórki COS7 transfekowano DNA kodującym receptor ETb, a następnie komórki, które prezentowały ludzki receptor ETb, hodowano do zlania w kolbach T-150. Błony przygotowano w sposób opisany wyżej. Próbę wiązAnia przeprowadzono w sposób opisany wyżej z użyciem preparatu błon rozcieńczonego buforem wiązania do stężenia 1 pg/50 μΐ.
W skrócie, opisane wyżej komórki COS7, transfekowane dNa kodującym receptor ETb i które prezentują ludzki receptor ETb na swojej powierzchni, hodowano do zlania w kolbach T-175. Komórki z wielu kolb zebrano przez zeskrobywanie, połączenie i wirowanie w ciągu 10 minut przy 190 x g. Następnie komórki przeprowadzono w zawiesinę w fizjologicznym roztworze soli buforowanym fosforanem (PBS) i zawierającym 10 mM EDTA, z użyciem homogenizatora Tenbroeck. Zawiesinę wirowano w temperaturze 4°C przy 57800 x g w ciągu 15 minut, po czym osad przeprowadzono w zawiesinę w 5 ml buforu A (5 mM bufor HEPES, pH 7,4 zawierający aprotyninę (100 KIU/ml)), a następnie jeden raz zamrożono i odmrożono. Z kolei do zawiesiny dodano 5 ml buforu B (5 mM bufor HEPES, pH 7,4 zAwierający 10 mM MnCl2 i 0,001% deoksyrybonukleazy typu 1), zawiesinę wymieszano przez odwrócenie kolby i inkubowano w temperaturze 37°C w ciągu 30 minut. Następnie mieszaninę wirowano przy 57800 x g, jak opisano wyżej, osad przemyto dwukrotnie buforem A i przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KIU/ml), do otrzymania końcowego stężenia białka 2 mg/ml.
Próbę wiązania przeprowadzono w sposób opisany wyżej z użyciem preparatu błon, rozcieńczonego do osiągnięcia stężenia 1 μg/50 μΐ buforu wiązania.
C. Próba przeciwdziałania wywołanemu przez endotelinę skurczowi pierścieni głównej tętnicy piersiowej szczura
Skuteczność badanego związku jako antagonisty lub agonisty biologicznej odpowiedzi tkankowej na endotelinę ocenia się również przez pomiar wpływu na wywołany przez endotelinę skurcz izolowanych pierścieni piersiowej tętnicy głównej szczura (patrz Berges i inni, (1989), Eur J. Pharmacol., 165: 223-230) lub przez pomiar zdolności do wywoływania skurczu tkanki, gdy związek dodany jest samodzielnie. Badane związki przygotowuje się w postaci 100 μM roztworów podstawowych. Jeżeli konieczne jest rozpuszczenie, to związki najpierw rozpuszcza się w minimalnej ilości DMSO, a następnie rozcieńcza się 150 mM roztworem NaCl. Z uwagi na to, ze DMSO może spowodować relaksację pierścienia tętnicy głównej, to badano roztwory kontrolne o różnym stężeniu DMSO.
Wycina się część piersiową tętnicy głównej dorosłego szczura, zdrapuje śródbłonek przez delikatne ścieranie, a następnie tnie się ją na 3 mm odcinki pierścieni. Odcinki zawiesza się pod wstępnym obciążeniem 2 G w 10 ml kąpieli dla narządów napełnionej roztworem Krebsa-Henseleita, nasyconym mieszaniną gazów 95% O2, 5% CO2 (118 mM NaCl, 4, 7 mM KCl, 1,2 mM MgSO4, 1,2 mM KH2PO4, 25 mM NaHCO3, 2,5 mM CaCh, 10 mM D-glukoza).
Istnieje korelacja pomiędzy aktywnością związku jako antagonisty wywołanego przez endotelinę skurczu pierścienia głównej tętnicy piersiowej i aktywnością jako inhibitora wiązania endoteliny z receptorami endoteliny. Wartość p—2 jest liniową funkcją log IC50.
186 854
D. Test identyfikacji związków przejawiających aktywność agonistyczną lub antagonistyczną względem receptorów ETb
1. Stymulacja wydzielania prostacykliny
Z uwagi na to, ze endotelina-1 stumuluje wydzielanie prostacykliny przez hodowane komórki śródbłonka bydlęcej tętnicy głównej, związki przejawiające działanie agonisty lub antagonisty identyfikuje się poprzez ich zdolność do hamowania indukowanego przez endotelinę-1 wydzielania prostacykliny z takich komórek śródbłonkowych drogą pomiaru 6-keto PGFia, zasadniczo w sposób opisany przez Filepa i innych, (1991), Biochem, Bipphys. Res. Commun. 177: 171-176. Komórki bydlęcej tętnicy głównej otrzymuje się się z bydlęcej tętnicy głównej potraktowanej kołagenazą, wysiewa na płytki do hodowli, hoduje w ośrodku 199 uzupełnionym zdezaktywowaną termicznie 15% płodową surowicą cielęcą oraz L-glutaminą (2 mM), penicyliną streptomycyną i fungizonem, i prowadzi się subhodowlę przynajmniej cztery razy. Komórki wysiewa się następnie w 6-studzienkowych płytkach w tym samym ośrodku. Na 8 godzin przed próbą po osiągnięciu zlania komórek, ośrodek wymienia się. Następnie komórki inkubuje się a) w samym ośrodku, b) w ośrodku zawierającym endotelinę-1 (10 nM), c) w samym badanym związku oraz d) w badanym związku + endotelina-1 (10 nM).
Po 15 minutach inkubacji ośrodek usuwa się z każdej studzienki i mierzy stężenia
6-keto PGFia przez bezpośrednią próbę immunologiczną. Wytwarzanie prostacykliny oblicza się jako różnicę pomiędzy ilością 6-keto PGFu wydzielonej przez komórki pobudzone endoteliną-1 i ilością 6-keto PGFia wydzielonej przez identycznie potraktowane komórki niepobudzone, Związki stymulujące wydzielanie 6-keto PGFia wykazują aktywność agonistyczną natomiast związki, które hamują wydzielanie 6-keto PGFja pobudzane przez endotelinę-1, wykazują aktywność antagonistyczną.
2. Hamowanie skurczu wywołanego sarafotoksyną 6c
Sarafotoksyna 6c jest swoistym antagonistą ETb, który powoduje skurcz pasków z dna żołądka szczura. Skuteczność badanych związków w hamowaniu takiego wywołanego przez sarafotoksyną 6c skurczu pasków z dna żołądka szczura wykorzystuje się jako miarę aktywności antagonistycznej ETb. Dwa wydzielone paski z dna żołądka szczura zawiesza się pod obciążeniem 1 G w kąpieli do narządów wypełnionej roztworem Krebsa-Henseleita, zawierającym 10 μΜ cyklo (D-Asp-Pro-D-Val-Leu-D-Trp) (BQ-123, patrz opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni), 5 μΜ indometacynę i nasyconym mieszaniną gazową 95% O2 i 5% CO2. Zmiany w napięciu mierzy się izomerycznie i rejestruje za pomocą aparatu Grass Polygraph sprzężonego z przetwornikiem siły. Sarafotoksynę 6c dodaje się w sposób skumulowany do jednego paska, natomiast drugi pasek przed dodaniem dawki sarafotoksyny 6c w sposób skumulowany poddaje się wstępnej inkubacji w ciągu 15 minut ze związkiem kontrolnym. Bada się wpływ związków kontrolnych na krzywą zależności odpowiedzi od stężenia sarafotoksyny 6c.
Ε. Model szczura z nadciśnieniem, z solą octanu deoksykortykosteronu (DOCA) dla do oceny działania in vivo wybranych związków
Wybrane ujawnione związki zbadano pod względem działania w modelu szczura z nadciśnieniem, z solą octanu dezoksykortykosteronu (DOCA). W celu przeprowadzenia tych prób przygotowano implanty z elastomeru Silastic MDX4-4210, zawierające 47 mg DOCA, zgodnie ze sposobem podanym przez Ommsbee i inni, ((1973), J. Pharm. Sci., 62:255-257). DOCA wprowadza się do implantów z kauczuku silikonowego w celu zapewnienia przedłużonego uwalniania. W celu wykonania implantów DOCA wprowadza się do niespolimeryzowanego kauczuku silikonowego, dodaje się katalizatora i odlewa mieszaninę w elementy o kształcie półwalcowym.
Szczurom Sprague Dawleya (w wieku 7-8 tygodni) wycięto jednostronnie nerkę przy znieczuleniu ketaminą i implant DOCA umieszczono po lewej stronie grzbietowej części brzucha zwierzęcia. Szczury pozostawiono na trzy tygodnie do rekonwalescencji, podczas której miały one swobodny dostęp do normalnej suchej karmy dla szczurów oraz do picia 0,9% wodnego roztworu NaCl zamiast wody pitnej. U szczurów nadciśnienie rozwinęło się w ciągu 3 tygodni.
186 854
Wszystkie zwierzęta wykorzystano do prób w okresie od 21 do 30 dni po operacji chirurgicznej. Średnie tętnicze ciśnienie krwi u tych zwierząt wynosiło 165 - 200 mm Hg.
W dniu doświadczenia wprowadzono cewniki przy znieczuleniu brevitalem do prawej tętnicy udowej w celu pomiaru ciśnienia krwi oraz do prawej żyły udowej do podawania wybranego związku. Zwierzęta umieszczono na stanowisku ograniczającym ruchy i pozostawiono do rekonwalescencji w ciągu minimum 60 minut albo do czasu zarejestrowania stałego średniego ciśnienia krwi w tętnicy. W tym czasie wybrany związek lub nośnik kontrolny podawano dożylnie w postaci 60 minutowej infuzji, albo doustnie za pomocą zgłębnika. Ciśnienie krwi rejestrowano w sposób ciągły w ciągu dalszych 10 godzin.
F. Wpływ podawania dożylnego na wywołane przez ET-1 odp1wiedzi presyjne u przytomnych, autonomicznie blokowanych szczurów; model do oceny działania in vivo wybranych związków
Samce szczurów Sprague DawleyA (250-450 g) znieczulono (Brevital 50 mg/kg, IP) i umieszczono kaniule w tętnicy udowej w celu pomiaru średniego tętniczego ciśnienia krwi (MAP), oraz w żyle udowej do dożylnego podawania leku. Zwierzęta umieszczono na stanowisku ogrαnicsającom ruchy i pozostawiono do odzyskania przytomności. Trzydzieści minut później wykonano autonomiczną blokadę (matnleazotan Atropiny, 3 mg/kg, dożylnie, a następnie praprABAbl, 2 mg/kg, dożylnie), w godzinę później swiarzętα otrzymały boίuszwy sastrsnk nośnika (0,5 ml), a po kolejnych 30 minutach, dożylny bolus ET-1 (kontrola, 1 pjgkg). Po dojściu do równowagi po tej prowokacji Badane związki podawano jako dożylny bolus (0,5 ml), a potem ponownie wykonano prowokację ET-1 po 30 minutach. Wyniki wyrażono jako procentowe hamowanie odpowiedzi presyjnej wywołanej przez ET-1 po podaniu badanego związku w porównaniu z odpowiedzią presyjną wywołaną przez kontrolną prowokację za pomocą ET-1. W pewnych przypadkach w 30 minut po podaniu związku kontrolnego wykonywano trzecią prowokację ET-1.
A. Wrynik.i
1. In vitro
Wyznaczono wartości IC50 dla związków z przykładów względem receptora ETa i ETbPrawie wszystkie związki wykazują wartości IC50 poniżej 10 pM zarówno w stosunku do receptorów ETa, jak i receptorów ETb- Wiele związków wykazuje wartość IC50 poniżej 10 pM, inne poniżej 1 pM, a niektóre związki wykazują wartości IC50 mniejsze poniżej 0,1 pM. Pewna liczba związków wykazuje wartość IC50 względem receptorów ETa znacząco nizszą (10 100 razy luB więcej) niż względem receptorów ETb, a satam są one selektywne względem racapterów ETa. Inne związki są selektywne względem receptorów ETb.
2. In vivo
a. Wybrane związki, takie jak N-(4-Bremz-3-matylo-5-izoksasolilz)-2-[3,4-(me1^-lenodiokso)benznlo]banzo[bitiofeno-3-sulfonzAmid i N-(4-chlero-3-matylo-5-iτoksaτzlile)-2-[3,4(metylenodiekso-')benzylo]benzo[b]tiefano-3-sulfonoαmie przebadano w meealu szczura z nadciśnieniem i okazały się one skuteczne w obniżeniu ciśnieniA krwi.
b. Wybrane związki, takie jak N-(4-chlzro-3-matnlo-5-izoksαzolile)-2-{[3,4(metylenodioksy)fenyloeacetylo}tiofenz-3-sulfonoamid, N-(4-chlzrz-3-metylo-5-iszksATolilo)-2-{[2-acatolo-4,5-(metylenodioksy)fenylo]aminokarbenylo}tizfeno-3-sulfonoamie, N-(4chloro-3-metolo-5-iseksazolilo)-2-[(4-mιatoksy-2-matnlzfenolo)aminekarbonyle]tiefene-3-sulfonoamid, N-(4-chlero-3-metylz-5-izeksaτzlilo)~2-[2-cyjanz-4,5-dimatoksofanolo)AmmekArbenole]tiofene-3-sulfonoamid i N-(4-chloro-3-metolo-5-iτoksazzlilo)-2-[2-metylo-4,5(metyleneeiekso)fenyloacetylo]tiofenz-3-sulfonoamie przebadano w modelu szczura o normalnym ciśnieniu, Blokowanego autonomicznie, i stwiaresonz, że wykazywały one znaczną aktywność, zmniejszając ciśnienie krwi o 30% w ciągu 3 minut przy dawkach rzędu 30 mg/kg, oraz o ponad 50% przy dawkach 60 mg/kg. Przy średnich dawkach 30-60 mg/kg badanego związku osiągnięto 40-60% ταhAmewAnia odpowiedzi presyjnej.
186 854
W tabeli 1 zestawiono związki, które wykazują najwyższe aktywności.
Tabela 1
Związek ETa( μΜ)* ETb (pM)*
1 2 3
N-(4-brbmb-3-metylb-5-izbksazblilb)-2-benzylo-benzb[b]tlbfenb-3- sulfonoamid 0,0182 ~1
N-(4-bromo-3 -metylom - izoksazo li lb)-2-(4-etylbbenzylo)benzb [b] tiofenol sulfonoamid 0,048+ 1,1+
N-(4-brbmb-3-metylb-5-izbksazblilb)-2-[(3,4-metylenbdlbksy)benzylb]- 0,0015+0,0014 0,324+0,78
benzb[b]tlbfenb-3-sulfbnoamld 0,0074+0,0011+ 0,939+0,262+
N-(4-brbmb-3-metylb-5-lzbksazblllb)-2-(3)4,5-tnmetbksybenzylo)benzb[b]- tlbfeno-3-sulfbnbamld 0,013+ 1,2+
N-(4-chlbrb-3-metylb-5-izbksazbIilb)-2-[(3,4-metylenbdibksy)benzylb]- benzb[b]tibfenb-3-sulfbnbamld 0,011+0,005+ 0,936+0,095+
N-(4-brbmb-3-metylo-5-lzbksazblllb)-2-(3,4-dlmetoksybenzylb)benzb[b]- tibfeno-3-sulfbnbamld 0,021 +0,017+ 2,94+1,32+
N-(4-bromb-3-metylb-5-lZbksazblllb)-2-(4-metbksybenzylb)benzb[b]tlbfenb- 3-sulfbnbamld 0,051+ 1,5+
N-(4-bromb-3-metylb-5-lzbksazolllb)-2-(2-metoksybenzylb)benzb[b]tibfenb- S-sulfonoamid 0,19+ 2,2+
N-(3,4-dimetylb-5-lZbksazbIllb)-2-(4-chlbrbbenzylb)benzb[b]tiofenb-3- sulfonoamid 0,21 + 4,7+
N-(4-chlbrb-3-metylb-5-iZbksazblilb)-2-(4-dimetylbaminbbenzylo)- benzo[b]tibfenb-3-sulfbnbamid 0,041+0,014 1,3+0.477
N-(4-chlbro-3-metyIo-5-izbksazblilb)-6-metbksy-2-[3,4-(metylenbdibksy)benzylojbenzo [^tiofeno^-sulfonoamid ~ 2cst+ 2,39+
N-(4-chlbrb-3-metylb-5-izbksazblilb)-2-[3,4-(metylenbdibksy)benzylb]benzo[b] tiofenom -sulfonoamid 0,0055+ 0,364+
N-(4-brbmb-3-metylo-5-izbksazblilb)-2-[(3-karbbksyfenylb)aminokarbb- nylb]tibfeno-3-sulfbnbamid 0,062+ >100+
186 854 cd tabeli 1
1 2 3
N-(4-bromb-3-metyIo-5-izoksazoIiIo)-2-[2-lkaΓbbksyfenylo)aminbkarbbnylb]tibfeno-3 -sulfonoamid 0,21 + 20+
N-(4-brbmo-3-metylo-5-ιzoksazolilo)-2-[(3,4-metyle-nbdibksyfenylb)aminb- karbbnylo]tibfenb-3-sulfbnbamid 0,017+ 9,8+
N-(4-brbmo-3-metylb-5-izoksazolilb)-2-[(3,4-metylenbdibksy)fenbksykarbb- nylb]tlofenb-3-sulfbnbamld 0,0073+ 6,0+
N-(4-bromo-3-metyIo-5-izoksazolllo)-2-[(3,4-metylenbdloksy)benzylb]- tibfenb-3-sulfbnbamid 0,27+ 7,7+
N-(4-bromo-3-metylb-5-izoksazblllb)-2-[(2-hydrbksyfenylb)aminbkarbb- nylb]tlbfeno-3-sulfbnoamld 0,013+ 38+
N-(3,4-dimetylo-5-izo^k>;aκ)llio)-2-[3,4-(metylenodibksy)fenoksykarbonylb]- tlbfenb-3-sulfbnbamld 6,1 + >~50+
N-(4-chlorb-3-metylo-5-ίzolksazolilo)-2-[3,4-(metylenbdibksy)fenbksykarbb- nylb]tibfenb-3-sulfbnoamld 0,0065+ 7,4+
N-(4-brbmo-3-metylb-5-izoksazolilb)-2-[3,4-(metylenbdibksy)fenylbacety- lb]tlbfeno-3-sulfbnbamid 0,0091 + 5,5+
N-(4-brbmo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-chlbrb-3,4-metylenbdlbksy)- fenbksymetylo]tlbfeno-3-sulfbnbamid 13+ 0,76+
N -(ą-chtoroJ-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenbdibksy)fenylbacetylb]tlbfeno-3-sulfonbamid 0,021+ 6,5+
N-(4-chlbro-3-metylo-5-izoksazblllb)-2-[(3-dlmetylbaminb)fenbksy- karbbnylb]tlbfenb-3-sulfbnbamld 1,4+ 60+
N-(4-chlbrb-3-metylo-5-izoksazolilb)-2-[β-hydrbksy-(3,4-metylenbdibksy)- fenylbetylb]tiofenb-3-sulfonbamid 0,053+ 16+
N-(4-chlorb-3-metylb-5-izoksazblllb)-2-[(4-metbksyfenbksy)kaΓbbnylb]- tlofenb-3-sulfonbamld 0,023+ 15+
N-(4-brbmo-3-metylo-5-izoksazolilb)-2-[(4-(metylbfenbksy)karbbnylb]tiofeno-S -sulfonoam id 122+ 9,7+
N-(4-chlorb-3-metylo-5-izoks;azolilo)-2-[(4-(metbksyfenylo)acetylb]tlbfenb- 3-sulfonoamid 0,043+ 10,1+
N-{4-brbmb-3-metyIo-5-izoksazolilb)-2-[(4-(metylbfenbksy)metylb]tibfenb- 3-sulfbnbamid 1,2+ 15+
N-(4-brbmo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-(metylbfenylb)acetylb]tibfenb-3- sulfonoamid 0,198+ 9,13+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksίazolilo)-2-[(3-(metbksyfenylo)acetylb]tibfenb- 3-suifbnbamid 0,030+ 19,1+
N-(4-chloro-3-metylo-5-lzoksazolilb)-2-{[2-acetylb-4,5-(metylenodibksy)- fenylb]aminokarbbnylb}tibfenb-3-sulfbnbamid 0,010+ 31,6+
N-(4-bromo-3-metyIo-5-lzoksazolilb)-2-(4-metylb-t‘r-afl5-styrylb)tibfenb-3- sulfonoamid 0,26+ 0,413+
186 854 cd tabeli 1
1 2 3
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazoliIo)-2-[(4,5-dimetoksy-2-metoksykarbo- nylofenylcJaminokarbonylottiofenoj-sulfonoaiTiid 0,55+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{[2-karboksylo-4,5-(metyleno- dioksy0enylo]aminokarbonylo}tlofenc--3-sulfcncaιτJd i,43+
N-(4-chloro-3-metylc-5-izoksazolilc)-2-[(4-metoksy-2-metylc0enylc)aminckarbonylo] tiofenom -su lOcncamId 0,027+ 0,i4+
N-(4-chlcrc-3-metylc-5-izcksazoIilc)-2-[(2-cyjanc-4,5-dimetcksyOenylc)- aminckarbcnylc]}lc0enc-3-sul0cncamid 0,0039+ 12,2+
N-(3,4-dimetylc-5-izcksazclilc)-2-(4-tcliloaeetylottlofnno-3-sulfonoamld 0,0027+ 29,2+
N-(3,4-dlmetylc-5-izcksazclilo)-2-[3,4-(metylencdicksy)fenyloacetylc]- }ic0enc-3-sul0cncamid 0,0273+ 12,2+
N-(4-chlcrc-3-me}ylc-5-izcksazolilc)-2-[(2,4-dimetoksyfenylc)aminc- karbcnylc]tioOenc-3-sulObncamid 0,i58+ 63,i +
N-(4-chlorc-3-metylc-5-izcksazolilc)-2-[2-hydroksy-4-metylcfenylc)- amlnckarbcnylc]tic0enc-3-sul0cncamid 0,006+
N-(4-chlcrc-3-me}ylc-5-izcksazolllc)-2-{[2-cyjanc-4,5-metylencdillksy)- 0enylc)amlnckarbcnylc]}lc0enc-3-sul0cncamid 0,0034+ 40,4+
N-(4-chlcrc-3-metylc-5-izcksazolilc)-2-[2-mety]c-4,5-me}ylenodioksy)- 0enylc)aminckarbcnylc]tlc0enc-3-sul0cncamld 0,0030+ 355+
N-(4-chlorc-3-metylc-5-lzcksazcliic)-2-(2-karboksyamido-4,5-dlmetcksy- 0enylcaminckarbcnylc)tlc0enc-3-sul0oncamld 0,011 + 6i +
N-(3,4-dime}ylc-5-lzcksazclilo)-2-(2,4-dimetylofenylcace}ylc)tiofenc-3- sulOcncamid 0,0027+ i7,4+
N-(4-chlcrc-3-metylc-5-lzcksazolllc)-2-(2,4-dimetylo0enylcacetylo)tlc0enc- 3-sul0cncamid 0,0004+ 4,8+
N-(4-brcmc-3-metylc-5-izcksazolilc)-2-(2,4-dimetylcfenylcacetylo)tic0enc- 3-sul0cnoamid 0,0008+** 3,6+
N-(4-chlorc-3-metylc-5-izcksazolllc)-2-[3,4-(metylencdlcksy)]fenylc- amlnckarbcnylc-3-}icfencsulfbncamid 0,0073+ 9,2+
N-(4-chlcrc-3-metylc-5-^zcksazalilc)-2-[2-metylc-4,5-(Iτetylenodicksy)- 0enylcacetylo]tic0enc-3-sul0cncamld 0,0032+ 9+
N-(4-chlcro-3-metylo-5-izokscZ^oliIc)-2-[3,4-(metylencdicksy)-6-(2-aceto- ksyetylc)0enylcamlnckarbcnylc]tlc0enc-3-sul0oncami'd 0,0045+ 25,7+
N-(4-chlcrc-3-met:ylc-5-izcksazclllc)-2-[3,4-(metylencdicksy)-6-(2-hydrc- ksye}ylc)0enylcaminckarbcnylc]tlc0enc-3-sul0onoamld 0,0056+ 16,8+
N-(4-chlcro-3-metylc-5-izoksazolilo)-2-(3,5-dlmetylcfenylcacetylc]tic0eno- 3-sul0cncamid 0,045+ i7,7+
N-(4-chlcrc-3-metylo-5-izcksazolllc)-2-(2,5-dimetylc0enylcacetylc]tic0eno- 3-sul0cnoamid 0,007+ 18+
N-(4-chlc[Ό-3-metylc-5-izcksazclilc)-2-[2’-(metancsulfonylcaminomet:ylo)- 4,5-(metylencdicksy)0enylcaminokarbonylc]tlcfenc-3-sulfoncamlid 0,0068+ i9,8+
186 854 cd tabeh 1
1 2 3
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-cyjanometylo)-4,5-(metyleno- dioksy)-6-cyjanometylo]fenyloaminokarbonyIo-3-tiofenosulfonoamid 0,0038+ 25+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo-2-[2-hydroksypropylo)-4,5-(metyleno- dioksy)fenyloaminokarbonyIo]tiofeno-3-sulfonoamid 0,0073+ 8,3+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-cyjano-4,5-(metylenodioksy)- fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid -0,3+** -0,7+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{2-[(dimetylo-amino)karbonylo- metylo]-4,5-(metylenodioksy)fenyloaminokarbonylo}tiofeno-3-sulfonoamid 0,009+ 13,8+
N-(4-chloro-3-metyio-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)- fenylo-2-(hydroksyimino)etylo]tiofeno-3-sulfonoamid 0,794+ 6,49+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazoliIo)-2-[(2,4-dimetylofenoksy)metylo]- tiofeno-3-sulfonoamid 0,308+ 4,48+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3-acetoksy-2-metylo-4,5-(mety- lenodioksy)styrylo)tiofeno-3-sulfonoamid 0,00544 3,74+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2,3,4-trimetoksy-6-cyjano)fenyIo- aminokarbonylo)tiofeno-3-suIfonoamid 0,000169+ 12,5+
N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-( metylenodioksy)fenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid 0,00328+ 34,3+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-tnmetylofenyloamino- karbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 0,000626+ 8,27+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylofenyloacetylo)tiofeno-3 -sulfonoamid 0,000238+ 3,82+
N-(4-chloro-5-metylo-3-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)- fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid 0,000625+ 3,69+
N-(4-chloro-3-metyIo-5-izoksazoliIo)-2-[(4-metoksykarbonyIo-2,6-di- metylo)fenyloaminokarbonylo]-tiofeno-3-sulfonoamid 0,000266+ 9,78+
N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(fenoksykarbonylo)tiofeno-3- sulfonoamid 4,41+ 31%, około 100+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(fenoksykarbonylo)tiofeno-3- sulfonoamid 2,71 + 20%, około 100+
N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-[(3,4-(metylenodioksy)fenoksy)- karbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid 3,61 + 30%, około 100+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-metylofenoksy)karbony]o]- tiofeno-3-sulfonoamid 0,684+ 105+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3-metylofenoksy)karbonylo]- tiofeno-3-sulfonoamid 1,20+ 111 +
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2,4-dimetylofenoksy)karbonylo]- tiofeno-3-sulfonoamid 0,291 + 43,2+
N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-metoksyfenoksy)karbonylo]tiofeno-3 -su lfonoamid 0,761 + 29%, około 100+
186 854 cd tabeli 1
1 2 3
N-(4-bromo-3 -metylo-5-izoksazo iilo)-2- [(3 -metoksy-fenoksylkarbonylo] tiofenol -sulfonoamid 0,78+ 90+
N-(4-bromb-3-metyib-5-iObksaoblilb)-2-[(4-metbksyfenbksy)karbonyib]tibfenb-3 -sulfonoamid 1,73+ 111+
N-(3,4-dimetylb-5-iObksaoblilb)-2-[(4-metoksyfenoksy)karbbnyib]tibfenb-3- sulfonoamid 0,324+ 68,5+
N-(4-chloro-3-metylb-5-iobksaobiilb)-2-[(4-metyiofenbksy)karbbnylb]tibfenb-3 -sulfonoamid 2,52+ 19%, około 100+
N-(4-chlbrb-3-metylb-5-iobksaooliib)-2-[(2,4-dimetylbfenbksy)karbbnyib]tibfenb-3 -sulfonoamid 3,22+ 43%, około 100+
N-(3,4-dimetyib-5-izbksaoblilb)-2-[(2,4-dimetyibfenbksy)karbbnyib]- tibfenb-3-sulfbnbamid 0,648+ 68,5+
N-(4-brbmo-3-metylo-5-iobksaobliib)-2-{[2-prbpylb-4,5-(metyΊenbdibksy)- fenbksy]karbbnyio}tibfenb-3-suifbnbamid 0,274+ 21%, około 100+
N-(4-chibrb-3-metylb-5-iobksaooliib)-2-[3-metbksykarbbnylo-2,4,6-tri- metyibfenylbaminbkarbbnylb)tiofenb-3-sulfbnbamid 0,138+ 11,9+
N-(3,4-dimetylb-5-iObksaoblilo)-2-{fenbksykarbbnylb)tibfenb-3-sulfonbamid 2,85+ 31%+
N-(4-brbmb-3-metylb-5-iobksaooliib)-2-[(2,4,6-trimetylbfenbksy)metylb]- tibfenb-3-suifbnbamid 0,0562+ 3,39+
N-(4-brbmb-3-metyib-5-iobksaoolilb)-2-{(3,4-(metyienbdibksy)fenbksy]- metyib}tibfenb-3-sulfbnbamid 0,302+ 6,61+
N-(4-bromo-3 -metylo-5-iObksaoblilb)-2- {(4,5 -(metyienbdibksy)-2-prbpyibfenbksy]metylo}tibfenb-3-sulfbnbamid 0,107+ 0,407+
N-(3,4-dimetyib-5-iobksaobliib)-2-[(2,4,6-trimetyibfenbksy)karbonylb]- tiofenb-3-sulfbnbamid 0,537+ 8%, około 100+
N-(4-chibro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2,4,6-trimetylbfenbksy)karbb- nyib]tibfeno-3-suifbnbamid 0,0776+ 30,2+
N-(4-brbmb-3-metylo-5-iobksaobliib)-2-[(2,4,6-trimetyiofenbksy)karbb- nyib]tibfeno-3-sulfbnbamid 0,479+ 24,5+
* wyniki stanowią na ogół średnią z 2 - 5 doświadczeń ** wyniki wstępne lub wyniki, w których określono w przybliżeniu tylko jedną daną + próbę prowadzono z inkubacją w temperaturze 24°C, jak opisano w przykładach inkubacja w wyższej temperaturze zmniejsza aktywność od 2 do około 10 razy w porównaniu z aktywnością w temperaturze 4°C
- dane niedostępne lub zmierzone jako % hamowania przy około 100 ąM % = % hamowanie przy około 100 gM
Przykłady 1-16 stanowią przykłady odniesienia ilustrujące sposoby syntezy związków według wynalazku. Przykłady 17-71 ilustrują związki według wynalazku.
Przykład 1
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilb)tibfenb-2-sulfonoamid
W temperaturze 0-5°C do zawiesiny wodorku sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 90 mg, 2,2 mmola) w suchym THF (1 ml) dodano roztworu 5-aminb-4-bromo-3-metylblzoksazolu (177 mg, 1,0 mmol) w suchym tetrahydrofuranie (2 ml). Po mieszaniu przez 5 minut w temperaturze 0-5°C mieszaninę reakcyjną mieszano przez 10 minut w temperaturze
186 854 pokojowej do zakończenia reakcji. Następnie mieszaninę reakcyjną ponownie ochłodzono do temperatury 0°C i wkroplono chlorek tiofeno-2-sulfonylu (200 mg, 1,1 mmola) rozpuszczony w suchym THF (2 ml). Mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę. W tym czasie mieszanina reakcyjna osiągnęła powoli temperaturę otoczenia. Następnie usunięto THF pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w wodzie (10 ml), nastawiono pH roztworu na 10-11 przez dodanie 5N roztworu wodorotlenku sodu i całość wyekstrahowano octanem etylu (3x10 ml) usuwając obojętne zanieczyszczenia. Warstwę wodną zakwaszono stężonym HCl (pH 2-3) i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (3x10 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksAzolilo)tiofeno-2-sulfonoAmid. W wyniku krystAlizacji z mieszaniny heksany/octan etylu otrzymano 110 mg czystej substancji o temperaturze topnienia 125-127°C (wydajność 34%).
Przykład 2
N-(4-Bromo-3-metylo-5--zoksazolilo)-5-(3-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonoamid
Roztwór 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu (177 mg, 1,0 mmol) w suchym tetrahydrofurAnie (THF, 2 ml) dodano do zawiesiny wodorku sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 90 mg, 2,2 mmola) w suchym THF (1 ml) w temperaturze 0-5°C. Po mieszaniu przez 5 minut w temperaturze 0-5°C mieszaninę reakcyjną ogrzewano przez 10 minut do temperatury pokojowej w celu zakończenia reakcji. Mieszaninę reakcyjną ponownie ochłodzono do temperatury 0°C i dodano do niej powoli chlorku 5-(3-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonyłu (273 mg, 1,1 mmola) rozpuszczonego w suchym THF (2 ml). Mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę. W tym czasie mieszanina reakcyjna osiągnęła powoli temperaturę otoczenia. Następnie usunięto THF pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w wodzie (10 ml), nastawiono pH roztworu na 2-3 przez dodanie stężonego HCl i wyekstrahowano go chlorkiem metylenu (3x10 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoks;azolilo)-5-(3-izoksazolilo)-tiofeno-2-sulfonoAmid. W wyniku krystalizacji z mieszaniny heksany/octan etylu otrzymano 160 mg czystej substancji o temperaturze topnienia 120-123°C (wydajność 41%).
Przykład 3
N-(4-Bromo-3-metylo-5-ilz^ksazolilo)-2-(kAboksylo)tiofenOi3iSulfonoamid
Ni(4-Bromoi3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoanid (1,5 g, 3,95 mmola) rozpuszczono w metanolu (10 ml). Dodano następnie wodorotlenku sodu w pastylkach (1 g, 25 mmoli) i kilka kropel wody. Otrzymany roztwór mieszano przez 16 godzin w temperaturze otoczenia. Następnie usunięto metanol pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość rozcieńczono wodą i wyekstrahowano octanem etylu (2x10 ml). Warstwę wodną zakwaszono (pH =2) za pomocą stężonego kwasu chlorowodorowego i wyekstrahowano octanem etylu (2x60 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i przesączono. Po usunięciu rozpuszczalnika otrzymano 1,2 g N-(4-bromo-3imetylo5iizoksazolilo)i2-(karboksylo)tiofenoi3-sulfonoamidu (wydajność 82%), który oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym, stosując octan etylu jako eluent. Temperatura topnienia 188-194°C.
Stosowany powyżej N-(4ibromoi3imetyloi5-izoksazolilo)-2i(kArbometoksy)tiofeno-3i sulfonoamid otrzymano w następujący sposób:
N-(4iBromo-3-metylo-5-izoksazolilo)i2i(karbomttoksy)tiofenOi3-sulfonoAmld otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2 z 5-amino-4-bromo-3i metyloizoksazolu i chlorku 2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonylu z 73% wydajnością. Produkt oczyszczono metodą rekrystAlizacji z mieszaniny octan etylu/heksany i otrzymano stałą substancję krystaliczną o temperaturze topnienia 198-200°C.
Przykład 4
N-(3,4iDimetylo-5-izok8az,oliio)i5ifenylotiofeno-2isulfOnoamid
—. (3,4-Di^rr^4-^li^d^-i2^(^li5-i^(^lh^o)-5-broi^-^tiofen(^-^o^^s^n^lfo^c^atf^^d
Roztwór chlorku 5-brom5tl5fedo-2-sulfodylu (2,75 g, 10 mmoli) i 5-amino-3,4dimetyloizoksazol (1,07 g, 9,57 mmola) w pirydynie zawierającej katalityczne ilości 4-dime32
186 854 tylepirydyąy (DMAP, 10 mg) mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny. Następnie roztwór ogrzewano do temperatury 50°C przez dodatkowe 1,5 godziny do zakończenia reakcji, co stwierdzono za pomocą chromatografii cienkowarstwowej. Następnie usunięto pirydynę pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość po ekstrakcji octanem etylu przemyto 1N HCl (2x25 ml), wodą (1x25 ml) i solanką (1x25 ml) i wysuszono nad siarczanem magnezu. W wyniku odparowania rozpuszczalnika otrzymano brązową, lepką, żywicowatą substancję, którą poddano chromatografii rzutowej. Po wymyciu mieszaniną 3% metanol/heksany otrzymano 246 mg (10%) czystego sulfonamidu.
B. N-(Metoksyetoksymetylo)-N-(3,4-dimetyle-5i(zoksa#elilo)-5-bromet(ofenOi2iSulfOi ąonmid
Ni(3,4-Dimetylo-5-(zoksn#ol(lo)i5iBremot(ofeąOi2-sulfoąoam(d (680 mg, 2 mmole) w suchym THF (2 ml) dodano do wodorku sodu (121 mg, 60% dyspersja w oleju, 3 mmole) w suchym THF(1 ml). Otrzymaną zawiesinę ochłodzono do temperatury 0°C i za pomocą strzykawki w^oplono chlorek metoksyctoksymetylu (334 mg, 2,68 mmola). Następnie roztwór ogrzano do temperatury pokojowej i mieszanie kontynuowano przez noc. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano olej, który wyekstrahowano octanem etylu, przemyto solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i odparowano rozpuszczalnik. W wyniku chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym pozostałości, stosując 10-15% octan etylu/heksany, otrzymano 480 mg (56%) bezbarwnego oleju.
C. Ni(Metoksyetoksymetylo)iNi(3,4-dimetyle-5-i#oksnzelile)i5ifeąylot(ofene-2-sulfOi ąonm(d
W atmosferze argonu do roztworu N-(metoksyetoksymetylo)-Ni(3,4-dimetylo-5i#eksn#olile)i5-BromotiofenOi2iSulfoąenmidu (200 mg, 0,47 mmola) i tetrakis^fenylofosfiąn)pnlladu(O) (23 mg, 0,02 mmola) w suchym benzenie (4 ml) dodano węglanu sodu (2 ml 2M wodnego roztworu), a następnie kwasu feąyleBoreąewege (89 mg, 0,71 mmola) w 2 ml 95% etanolu. Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 12 godzin, rozcieńczono 5 ml wody i wyekstrahowano octanem etylu (3x25 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto solanką (1x25 ml), wysuszono i odparowano. Pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemieąkewym stosując 25% octan etylu/heksany jako eluent i otrzymano 123 mg (62%) sulfonamidu w postaci bezbarwnej, żywicowatej substancji.
D. N-(3,4iDimetylo-5iizoksa#ohle)i5ifenyletiofeąOi2iSulfoąeam(d
Do roztworu Ni(meteksyetoksymetyle)-Ni(3,4-dimetylOi5-izoksn#elilo)i5ifenyletiofeąo-2-sulfenoamidu (100 mg, 0,24 mmola) w 3 ml 95% etanolu dodano HCl (3 ml 2N wodnego roztworu), po czym otrzymaną mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 6 godzin. Następnie mies#aą(dę reakcyjną zatężene, rozcieńczono 5 ml wody, zobojętniono nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu i zakwaszono do pH 4 za pomocą lodowatego kwasu octowego. Następnie mieszaninę reakcyjną wyekstrahowano octanem etylu (2x25 ml), po czym połączone ekstrakty organiczne przemyto solanką (1x5 ml), wysuszono i odparowano. Pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem 2% MeOH/CHCh jako eluenta, a następnie produkt dodatkowo oczyszczono metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej z odwróceniem faz i otrzymano 33,4 mg (42%) czystego sulfoąeamidu w postaci białego proszku o temperaturze topnienia 176-178°C.
Przykład 5
N-(4-Bremo-3imetylo-5-izoksazoblo)i5-(4-etylefenyle)tiefeąe-2-sulfenenm(d
A. N-i5TBeenoCtofcno-2--sulίbnylo)pίiol
Wodorek sodu (60% dyspersja w oleju, 191 mg, 4,78 mmola) zawieszono w suchym tetrahydrofUraąie (2 ml) i otrzymaną mętną zawiesinę ochłodzono do temperatury 0°C na łaźni z lodem. Następnie do mieszaniny reakcyjnej wkroplono przez 10 minut pirol (385 mg, 5,75 mmola) w suchym tetrahydrofuranie (2 ml), po czym usunięto łaźnię z lodem i roztwór mieszano w temperaturze pokojowej, aż do wydzielenia się gazu (15 minut). Następnie przez rurkę stalową wkroplono chlorek 5-bromet(efeąOi2-sulfeąylu (1,0 g, 3,82 mmola), rozpuszczony w tetrnhydrefuraą(e (4 ml). Po jednogodzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mie186 854 szaninę reakcyjną przesączono przez Celite. Wkładkę filtracyjną przepłukano tztrAhyerofuranem, a przesącz odparowano i otrzymano jasnobrązową substancję stałą. W wyniku krystalizacji tej substancji z metanolu otrzymano sulfonoamid (821 mg, wydajność 74%) w postaci białagz proszku.
B. Kwas 4-atolofanoloborenown
Roztwór l-Bromo-4-etyloBenz.enu (2,0 g, 11 mmoli) w suchym atersa (5 ml) wkroplono do opiłków magnezowych (311 mg, 13 mmoli) zawieszonych w suchym atarτe. Po dodaniu zawiesinę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 15 minut, w którym to czasie przaraagowAł prawie cały magnez. Następnie roztwór dodano w temperaturτa -78°C do Boranu trimetylu (1,12 g, 11 mmoli), uprzednio rozpuszczonego w eterze (5 ml), całość ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano jeszcze przez 90 minut. Reakcję przerwano przez dodanie 10% wodnego roztworu HCl (2 ml), po czym roztwór wyekstrahowano eterem. Połączone ekstrakty eterowe wyekstrahowano lM roztworem NaOH (2x20 ml), ekstrakty wodne zakwaszono rozcieńczonym HCl do pH 2 i wyekstrahowano eterem (2x25 ml). Otrzymane połączone ekstrakty eterowe przemyto jeden raz wodą, wysuszono i odparowano rozpuszczalnik, w wyniku czego otrzymano białą substancję stałą (676 mg, wydajność 38%) o temperaturze topnienia 138-140°C.
C. N-[5-(4-Otylofenylo)tiefzno-2-sulfonnle]pirol
N-[5-(4-Etylofenylo)tiofeno-2-sulfenolo]pirol otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 4C z kwasu 4-etylofanylebzronzwegz i N-(5-Bromotiofenosulfznolo)pirzlu. W wyniku zcsosscsania produktu metodą chromatografii kolumnowej, stosując 10% octan etylu/heksany jako eluent, otrzymano czysty sulfonoamid w postaci Brunatnej substancji stałej z wydajnością 81%.
D. 5-Chleresulfonyło-2-(4-etolzfenole)tiofen
Roztwór N-[5-(4-atylofanylo)tiofeno-2-sulfznolo]pirolu (100 mg, 0,32 mmola) i 6N wodorotlenek sodu (1 ml) w metanolu (1,5 ml) ogrzewano w temparAturτa wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez około 6 godzin. W wyniku odparowania rozpuszczalnika i wysuszenia pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymano oleistą pozostałość. Do oleju dodano tlenochlorku fosforu (258 ml, 2,52 mmola) i pentachlorku fosforu (131 mg, 0,63 mmola), a otrzymaną Brązową zawiesinę ogrzewano w temperaturze 50°C przez 3 godziny. Otrzymany klarowny, Brązowy roztwór dodano ostrożnie do około 20 ml pokruszonego lodu, a następnie wyekstrahowano octanem etylu (3x25 ml). Połączone warstwy organiczne prτamnte solanką (2x5 ml), wysuszono (MgSO4) i odparowano, w wyniku czego otrzymano oleistą pozostałość. W wyniku chromatografii rzutowej na zelu krzemionkowym, stosując 2% octan ztolu/hzksαno jako eluent, otrzymano czysty chlorek sulfonylu (53 mg, 59%) w postaci jasnożółtago oleju.
E. N-(4-Breme-3-matolo-5-izoksAτelilz)-5-(4-atnlzfanylo)tiefane-2-sulfznoamid
N-(4-Breme-3-mztylo-5-izoksατolilz)-5-(4-atylzfznylo)tizfane-2-sulfznzamie otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2. W wyniku reakcji 5-chlorosulfenolo-2-(4atylefenolo)tizfenu (47,1 mg, 11,16 mmola) z 5-amino-4-brzme-3-metyloizzksazzlam (29 mg, 0,16 mmola) otrzymano po chromAtografii kolumnowej, stosując 10% MeOH/CHCh jako zIu-uŁ jasnoB^zową substancję stałą (46 mg, wydajność 66%) o temperaturze tepniania 172-175°C.
Przykład 6
N-(3,4-Dimztylo-5-isoksasolilo)-2-mztyleBznso[b]tiofznz-3-sulfonoAmid
A. 2-MztnleBznτo[b]tiofzn
W trakcie mizszania do roztworu Bznτe[b]tiefznu (17 mmoli, 2,3 g) i THF (30 ml) w temperaturza -50°C dodano t-BuLi (1,7M, 26 mmoli, 15 ml). Otrzymaną jasnożółtą mieszaninę reakcyjną ogrzano do temperatury -30°C i dodano do niej jeezmztanu (25 mmoli, 1,6 ml). Po 10 minutach w temperaturze -30°C roztwór ojgzano do temperatury otoczenia, mieszAno przez dodatkowe 30 minut, a następnie rozcieńczono eterem (100 ml) i przemyto solanką. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), przesączono i sAtężene, w wyniku cτago otrzymano 2,48 g (98%) 2-mztoleBznτo[B]tiofznu w postaci jasnożółtej substancji stałej.
186 854
B. Chlorek 2-metylobenzo[b]tibfeno-3-sulfonylu
W trakcie mieszania do roztworu dimetyloformamidu (11,2 mmola, 0,87 ml) w temperaturze 0°C dodano chlorku sulfurylu (9,5 mmola, 0,76 ml), a następnie otrzymany bladożółty roztwór mieszano przez 20 minut w temperaturze 0°C. Do tego roztworu dodano 2-metylobenzb[b]tlbfenu (5,6 mmola, 0,83 g), mieszaninę reakcyjną rozcieńczono 2 ml DMF i ogrzano ją do temperatury 85°C. Po 2,5 godzinach w temperaturze 85°C brązową mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury otoczenia i dodano do lodu (około 100 ml). Fazę wodną wyekstrahowano octanem etylu (100 ml). Otrzymaną fazę organiczną wysuszono (MgSOj), przesączono i zatężono, w wyniku czego otrzymano pomarańczowo-brązowy produkt stały. W wyniku chromatografii rzutowej (4% octan etylu/heksany) otrzymano 0,89 g (64%) chlorku 2-metylobenzo[b]tibfenb-3-sulfonylu w postaci żółtej substancji stałej.
C. N-(3,4-Dimetylb-5-lzoksazblilo)-2-metylbbenzo[b]tibfeno-3-sulfonbamld
Chlorek 2-metylobenzo[b]tiofeno-3-sulfonylu (1,7 mmola, 0,41 g) dodano do roztworu
3,4-dimetylb-5-amlnolzoksazolu (0,75 mmola, 84 mg), 4-dimetyloaminopirydyny (DMAP, 50 mg) i pirydyny (5 ml) w temperaturze otoczenia. Po 24 godzinach mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu (50 ml) i przemyto 2% HCl (3x50 ml). Fazę organiczną wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono, w wyniku czego otrzymano brązowo-pomarańczowy produkt stały, który rozpuszczono w roztworze metanolu (10 ml) i NaOH (60 mg). Następnie roztwór mieszano przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia, odparowano metanol, a otrzymaną pozostałość rozcieńczono 2% HCl (50 ml) i wyekstrahowano octanem etylu (75 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSOó, przesączono i zatężono, w wyniku czego otrzymano brunatny produkt stały. W wyniku krystalizacji z chloroformu i heksanów otrzymano 93 mg (38%) N-(3,4-dimetylo-5-izoksazblllb)-2-metylobenzo[b]tibfeno-3-sulfbnbamldu w postaci jasnożółtych kryształów o temperaturze topnienia 174-176°C.
Przykład 7
N-(4-Brbmb-3-metylo-5-izoksazolllb)-2-metylobenzo[b]tlofenb-3-sulfbnbamld
Do roztworu 4-brbmo-3-metylo-5-aminoizoksazblu (1,0 mmol, 0,177 g) dodano NaH (60% dyspersja w oleju, 2,5 mmola, 100 mg). Następnie w temperaturze 0°C dodano THF (5 ml) i otrzymaną mieszaninę reakcyjną mieszano przez 10 minut w temperaturze 0°C. Dodano chlorku 2-metylobenzb[b]tibfenb-2-sulfonylu (1,2 mmola, 0,28 g), całość mieszano przez 20 minut w temperaturze 0°C i ogrzewano przez 1 godzinę do temperatury otoczenia z dodaniem 2 ml wody. Następnie mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu (100 ml) i przemyto 2% HCl (2x50 ml), a następnie solanką (50 ml). Fazę organiczną wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt przekrystalizowano i otrzymano 0,24 g (63%) N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolllb)-2-metylbbenzo[b]tlofeno-3-sulfbnbamldu w postaci białawej substancji stałej o temperaturze topnienia 131-133°C.
Przykład 8
N-(4-Bromo-3-metylo-5-lzoksazolllo)-4-fenetylbtibfenb-2-sulfbnbamld
N-(4-Bromo-3 -metylo-5 -izoksazolilb)-4-fenetylbtibfeno-2-sulfonbamld otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2 z 5-aminb-4-bromo-3-metylolzbksazolu i chlorku 4-fenetylb-2-tibfenosulfonylu z wydajnością 32%. Po oczyszczeniu metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (5% CH3CN do 100% CH3CN w ciągu 30 minut) otrzymano związek tytułowy w postaci żywicowatej substancji stałej.
Przykład 9
N-(4-Bromo-3-metylb-5-izoksazolilb)-5-(3-metbksyfenylb)tibfenb-2-sulfbnoamld
A. Chlorek 5-brombtibfeno-2-sulfonylu
Do zimnego roztworu (-78°C) 2-bromotibfeny (16,3 g, 100 mmoli) w chlorku metylenu (50 ml) w ciągu 20 minut wkroplono kwas chlorosulfonowy. Po dodaniu kwasu chlbrosulfonowego usunięto łaźnię chłodzącą i pozwolono, by mieszanina reakcyjna powoli osiągnęła temperaturę pokojową (2 godziny), po czym wkroplono ją na pokruszony lód (1000 g) i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (4 x 100 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4, przesączono i usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano surowy produkt. Produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej
186 854 stosując heksan jako eluent i otrzymano chlorek 5-bromztiefano-2-sulfennlu (22 g, wydajność 75%).
B. N-(5-Bremetizfzno-2-sulfonylz)pirol
N-(5-Bremotiefzno-2-sulfonolo)pirol otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 5A z chlorku 5-bremetiofznz-2-sulfonylu i pirolu z wydajnością 88%. Produkt oczyszczono przez krystalizację z heksanu/octanu etylu.
C. Kwas 3-mzteksofznolzborznzwy
Kwas 3-mztzksyfznyloboronown ztrτomanz w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 5B z 3-brzmzaniτzlu i boranu triizopropylu z wydajnością 82%. Kwas ten użyto w następnym ztApiz bez dalszego oczyszczania.
D. N-[5-(3-Matzksofanolz)tizfanz-2-sulfznylz]pirzl
N-[5-(3-Mztoksyfznylo)tiofeno-2-sulfonolo]pirol otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 4C z kwasu 3-mztoksofanylobzrznowagz i N-(5-bromotiofanz-2sulfonole)pirolu z woeajnzścią 93%. Produkt oczyszczono przez krystalizację z heksanu/-octanu etylu.
E. Chlorek 5-(3-mztoksyfznylo)tizfzno-2-sulfznylu
Do sawiasinn N-[5-(3-matoksyfznylo)tizfano-2-sulfonolo]pirolu (1,4 g, 4,5 mmola) w etanolu (15 ml) dodano 6N roztworu wodorotlenku sodu (15 ml) i otrzymaną mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 14 godzin. Następnie mieszaninę ochłodzono do temperatury pokojowej. Po usunięciu etanolu pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymany osad odsączono i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem (1,1 g, wydajność 91%).
Do sawiasiny płytek sulfonianu sodu (0,62 g, 2,5 mmola), uzyskanego w powyższym ztapiz, w tlenochlorku fosforu (0,93 ml, 10 mmoli) dodano pantαchlzrku fosforu (2,08 g, 10 mmoli) i mieszaninę reakcyjną mieszano w tampzraturτa pokojowej przez 3 gzesinn. Następnie mieszaninę poddano rozkładowi przez wylania na pokruszony lód i produkt wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2 x 50 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4 i przesączono. W wyniku usunięcia rozpuszczalnika otrzymano surowy produkt, który oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej stosując 2% octan etylu w heksanie i otrzymano chlorek 5-(3-mztzksnfznylo)tiofenz-2-sulfznnlu (0,51 g, 75%).
F. N-(4-Bromo-3-matylz-5-izzksaτzlilo)-5-(3-matzksofznnlz)tizfznz-2-sulfonoAmie
N-(4-Bremo-3-matylz-5-izoksαszlilo)-5-(3-matoksyfznolo)tiofznz-2-sulfznzAmid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w prτokładτia 2 z 5-Amino-4-bromo-3-metyloisoksAselu i chlorku 5-(3-mztoksyfanylo)tiofznz-2-sulfznylu z wydajnością 48%. Po oczyszczeniu metodą wysekzsprawnaj chromatografii cieczowej (5% CH3CN do 100% CH3CN w ciągu 30 minut) otrzymano związek tytułowy w postaci substancji stałej.
Przykład 10
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolile)-2-[N-(3-kArboksyfznylz)AminokArBonylz]tiofane-3-sulfeneAmid
Et3N (2,27 ml, 16 mmoli), 3-aminzbznzzasαn etylu (836 ml, 5,44 mmola) oraz trimer chlorku fosfonitrylowego (1,89 g, 5,44 mmola) dodano po kolei do roztworu N-(4-Bromo-3lnztyle-5-izoksazolile)-2-(karbonylo)tiofeno-3-sulfonzAmidu (przykład 3) (1,0 g, 2,27 mmola) w suchym THF (20 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w tamparaturτz pokojowej przez 1 godzinę, a następnie ochłodzono i przerwano reakcję przez dodanie wody (5 ml). Otrzymany roztwór zatężono w wyparce rotacyjnej, a pozostałość rozcieńczono EtOAc i przemyto 2N HCl (2x150 ml). Warstwę organiczną wysuszono, a przesącz satężznz. Pozostałość potraktowano 1N NaOH (200 ml) i mieszano w temperaturze 0°C przez 15 minut. Następnie mieszaninę zakwaszono do pH ~ 1 za pomocą stężonego HCl. Pozostały żółty osad odsączono i prszkrostalizewAno z CH3CN/H2O, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5isoksAselilo)-2-[N-(3-karbeksofenylo)aminokarbonylo]tizfzno-3-sulfoneAmid (153 mg, wydajność 11,6%) w postaci żółtawego proszku o temperaturze topnienia 183-185°C.
Przykład 11
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(aminokArbenolz)tiefzne-3-sulfznoamld
186 854
Do roztworu N-(4-bromo-3-metylb-5-lzbksazolllo)-2-karbbksylotlbfeno-3-sulfonbamidu (1,0 g, 2,72 mmola) w THF (10 ml) dodano w temperaturze pokojowej karbonylodiimidazolu (485 mg, 2,99 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 15 minut, a następnie dodano do niej wodnego roztworu NH3 (5 ml) i całość mieszano w temperaturze pokojowej jeszcze przez 30 minut. Następnie odparowano rozpuszczalnik, a pozostałość rozdzielono pomiędzy EtOAc i 1N HCl. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono i zatężono przesącz. Oleistą pozostałość proekrystalizowanb z EtOAc i otrzymano N-(4-bromo-3 -metylo- 5-looksaoolilo)-2-(aminbkarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid (946 mg, wydajność 95%), w postaci bezbarwnej substancji stałej o temperaturze topnienia 168-170°C.
Przykład 12
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksaoblilo)-2-[(3,4-metylenbdibksy)benooilo]tibfeno-3sulfonoamid
A. N-(4-Bromb-3-metylb-5-iooksaoblilb)-2-[(N-metoksy-N-metylb)aminokarbonylb]tiofeno-3-sulfonbamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-iobksaoblilo)-2-[(N-metoksy-N-metylb)amlnokarbbnylb]tibfenb-3-sulfonbamld otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 11, z tym, ze zamiast wodorotlenku amonowego zastosowano NO-dimetylohydroksyloamine. Wydajność 90%.
B. N-(4-Bromo-3-metylo-5-lobksazolilb)-2-[(3,4-metylenodibksy)benobilo]tiofenb-3sulfonoamid
Świeżo otrzymany bromek (3,4-metylenodlbksy)fenylo-magneobwy (1,28 g (3,4metylenodioksy)brbmobenoenu i 172 mg opiłków magnezowych) dodano do roztworu N-(4brbmb-3-metylo-5-lzoksaoolilo)-2-[(N-metbksy-N-metylo)aminokarbbnylo]tiofeno-3-sulfbnoamidu (A) (652 mg, 1,59 mmola) w THF (10 ml) w temperaturze pokojowej. Otrzymaną mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin, a następnie w celu jej obróbki pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej, po czym przerwano reakcję przez dodanie 1N HCl (10 ml). Następnie odparowano THF, a wodną pozostałość rozdzielono pomiędzy 1N HCl i EtOAc. Warstwę organiczną zatężono, a pozostałość oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4bromb-3-metylb-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodlbksy)benobllo] tibfeno-3-sulfonoamld (90 mg, wydajność 12%) w postaci ciemnożółtego proszku o temperaturze topnienia 47-49°C.
Przykład 13
N-(4-Bromo-3-mct^ylo-5-iooksaob^llio)-2-[(2-l·^ydroksyfenylo)aminυkarbonyio]tiofeno-3sulfonoamid
N-(4-Brbmb-3-metylo-5-iooksaoolilo)-2-[(2-hydroksyfenylb)ammokarbbnylo]tibfeno-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 11, z tym, ze zamiast wodorotlenku amonowego zastosowano 3-aminofenol. Produkt oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-brbmo-3-metylb-5-iobksaoolilo)-2-[(2hydroksyfenylb)amlnokarbbnylb]tiofenb-3-sulfonoamid (50 mg, wydajność 18%) w postaci ciemnożółtej substancji stałej o temperaturze topnienia 42-44°C.
Przykład 14
N-(4-Brbmo-3-metylb-5-looksazblilb)-2-[trαns-3,4-(metylenodibksy)cynamylo]tlbfenb3-sulfbnbamld
A. 2-{3-[(N-Pirolilo)sulfonylb]tlenylometylb}fosfonlan dietylu
N-[(2-Bromometylo)tiofeno-3-sulfonylo]pirol (0,915 g, 3 mmole) zawieszono w fosforynie trietylu (5 ml) i całość ogrzewano do 140°C przez 1 godzinę w trakcie mieszania w atmosferze azotu. Nadmiar fosforynu trietylu usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość wysuszono w próżni i otrzymano 0,9 g (wydajność 83%) 2-{3-[(N-plrblllb)sulfonyib]tienylometylo} fosfonianu dietylu.
BN- {2- [trαns-3,4-(Metylenbdlbksy)cynamylb]tlbfeno-3 -sulfonylo} pirol
Do dwóch partii roztworu 2-{3-[(N-plrbillb)sulfbnyio]tienyiometylb}fosfonlanu dietylu (900 mg, 2,48 mmola) w suchym ThF (10 ml) w trakcie mieszania dodano w temperaturze 0°C wodorku sodu (200 mg, 60% dyspersja). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, a następnie dodano piperonalu (600 mg). Mieszanie kontynuowa186 854 no przez 12 godzin, po czym mieszaninę rozcieńczono wodą (100 ml) i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2x50 ml). Połączone warstwy wysuszono nad MgSO4 i odparowano, a pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym, stosując 0,5% octan etylu w heksanie, w wyniku czego otrzymano N-{2-[traąSi3,4i(metylenodioksy)cynnmylo]tiOi feąlOi3iSulfenylo}pirol (750 mg, wydajność 84%).
C. 3iChleresulfenylo-2i [traąs-3,4i(metyleąodieksy)cynamyle]t(ofen
3iChloresulfonylOi2i[/rnąJi3,4i(metylenod(eksy)cyąamylo]tiofen otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 8Ε z Ni{2-[łrnąsi3,4i(metylenedieksy)cynamylo]tiefeąe-3isulfenyle}pirelu. Przeprowadzono hydrolizę zasadową (stosując i#epropnnol i wodorotlenek potasu), z wytworzeniem odpowiedniego sulfonianu potasu (wydajność 100%), a który następnie przeprowadzono w odpowiedni chlorek sulfonylu, z całkowitą wydajnością 31%.
D. N-(4-Bremo-3-metylo-5-i#eksn#ol(le)-2-[f/niąsi3,4i(metylenodioksy)cyąnmyle]tiofeno-3 -sulfonom^
Ni(4-Breme-3-metyło-5-izoksa#ol(lo)-2-trnąSi3,4-(metyleąodioksy)cynnmylo]t(efeąo3isulfoąeamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 1 na drodze reakcji 3iChloresulfoąyle-2-[ίr·nąSi3,4i(metyleąodioksy)cyąamylo]tiefeąu z 5inminei4-bromo-3imetylei#oksnzelem. Surowy produkt oczyszczono drogą wysokesprnwąej chromatografii cieczowej z wydajnością 33% (temperatura topnienia 147-149°C).
Przykład 15
Ni(4iChloro-3-metylo-5-izoksnzelilo)i2-{[2incetylei4,5i(metylenodi.oksy)ίeąylo]i aminokarbonylo} tiofeno-S isulfoąeamid
Do roztworu N-(4iChlere-3imetyloi5-(zoksn#ol(lo)-2-knrBoksyletiofeąei3iSulfeąonmidu (1,0 g, 3,1 mmola) w suchym DMF (10 ml) dodano karbedylediimidn#olu (553 mg, 3,41 mmola^). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut i otrzymano mieszaninę (I).
Do roztworu 2'-nmiąo-4',5'-(metyleąedioksy)ncetofenoąu (1,13 g, 6,2 mmola) w suchym DMF (10 ml) dodano w temperaturze 0°C NaH (60% dyspersja w oleju mineralnym, 521 mg, 13,02 mmola). Mieszamnę mieszano w temperaturze 0°C przez 115 minut i otrzymano mieszaninę (II). Następnie w temperaturze 0°C mieszaninę (I) dodano powoli przez rurkę do mieszaniny (Π), po czym całość mieszano w temperaturze 0°C przez 4 godziny. Następnie mieszaninę reakcyjną wlano do 2N HCl (200 ml wodnego roztworu) i odsączono strącony osad. Stały produkt przemyto wodą (2x10 ml) i eterem (2x10 ml) i otrzymano N-(4-chlerei3metylOi5-izeksa#elilo)-2-{[2incetylo-4,5i(metyleąedieksy)feąyle]amaąekabenylo}tiefedei3i sulfonoamid (730 mg, wydajność 49%) w postaci ciemnożółtego proszku o temperaturze topnienia 191-193°C.
Przykład 16
Ni(4iChlorOi3-πleΐylo-5-izoksazolile)-2i[(2imetyIo-1,3,4itindinzol-5-ilo)nmmoknrBonylo] tiefeąe-3 -sulfoąonmid
Do roztworu N-(4iChlere-3-metylOi5ii#oksn#elile)-2-knrBoksylot(oίeąe-3iSulfeąonmidu (1,0 g, 3,1 mmola) w suchym DMF (10 ml) dodano karbedylediimidn#elu (553 mg, 3,41 mmola). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut, a następnie dodano do niej kolejno 2-anino-5-metylo-1,3,4-tindia#elu (736 mg, 6,2 mmola) i pirydyny (10 ml). Otrzymaną mieszaninę mieszano przez noc w temperaturze pokojowej, a następnie wlano ją do 1N roztworu HCl (150 ml) i wyekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO-0, produkt stały odsączono, a przesącz załężono. Pozostałość oczyszczono drogą wysekosprnwąej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4ichlero-3-metyle-5i izoksn#ehlo)-2i[(2imetylo-1,3,4itiadiazol-5i(lo)am(nokarbonylo]tiofenei3isulfoąenm(d w postaci bezbarwnego proszku o temperaturze topnienia 192-194°C z wydajnością 15%.
Przykład 17
N-(4iBremo-3-metylo-5-izoksnzehle)-2-beą#ylobenze[b]t(ofeąei3iSulfoąenmid
A. 2iBeą#ylobeą#e[b]tiofeą
2-Beą#ylebedze[b]tiofeą otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6A z Βο:#e[b]t(efeąu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 11,2 mmola, 6,6 ml), bromku benzylu
186 854 (10,2 mmola, 1,3 ml) i THF (20 ml). W wyniku chromAtografii rzutowej (heksany) otrzymano 0,66 g (39%) żółtej substancji stałej.
B. Chlorek 2ibedzylobenz5[b]ti5fedOiriSulf5dylu
Chlorek 2ibenzyl5bedzo[b]tlofen5ir-sulf5dylu otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6B z DMF (5,4 mmola, 0,41 ml), chlorku sulfurylu (4,6 mmola, 0,37 ml) i 2-bedzylobedZ5[b]ti5fenu. W wyniku chromatografii rzutowej (5% octan etylu/heksany) otrzymano 0,55 g (64%) żółtego produktu stałego.
C. Ni(4iBr5mOi3imetyl5i5-lzoksaz5lik>)i2-Bedzyl5bedz;o-[b]ti5feno-3-sulfbdoamld
Ni(4-Br5m5-r-metylOi5iiz5ksAZ5lilo)-2-bedzyl5benz5[b]ti5feno-3iSulfodoamld otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 7 z 4ibr5m5-3imetyl5i5-amln5lzoksazolu (1,0 mmol, 0,177 g), NaH (2,5 mmola, 100 mg), chlorku 2ibenzyl5-bedzo[b]tiofenoirisulf5nylu (1,2 mmola, 0,39 g) i THF (7 ml). W wyniku chromatogrAfii rzutowej (5% metanol/chloroform), a następnie krystalizAcji z chloroformu i heksanów otrzymano 0,11 g (24%) brunatnego produktu krystalicznego o temperaturze topnienia 120-123°C.
Przykład 18
Ni(4-Brom5ir-metylOi5iiz5ksAzolllo)-2-(4ietylobedzylo)benzo[b]ti5fedOi3-sulf5d5amid
A. Alkohol αi2ibedzo[b]tiofed5-4-etylobenzyl5wy
Alkohol α i2ibenzo[b]tiofenoi4ittylobedzyl5wy otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6— z bedzo[b]ti5fenu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 9,7 mmola, 5,7 ml), 4ietyloBedZAldehydu (8,9 mmola, 1,22 ml) i THF (20 ml). W wyniku chromatografii rzutowej (10% octan etylu/heksany) otrzymano 1,79 g (89%) żółtej substancji stałej.
B. 2-(4-Etylobedzylo)bedZ5[b]tl5fed
Do roztworu alkoholu αi2-Bedzo[b]ti5fedOi4-ttylobenzylowego (4,0 mmole, 1,1 g), trietylosilanu (4,4 mmola, 0,11 ml) i CH2CI2 (20 ml) w temperaturze 0°C dodano Tf— (8,1 mmola, 0,62 ml). Roztwór mieszAno przez 30 minut w temperaturze 0°C, a następnie rozcieńczono eterem (100 ml) i przemyto nasyconym roztworem NaHCO3 (100 ml). Fazę organiczną wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono. W wyniku chromAtografii rzutowej (2% octan etylu/heksany) otrzymano 0,69 g (68%) bezbarwnej substancji stałej.
C. Chlorek 2i(4-etyl5benzylo)bedz5[b]ti5fen5ir-sulf5dylu
Chlorek 2i(4-etyl5bedzyl5)benzo[b]tl5fedOi3iSulf5dylu otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6B z DMF (5,4 mmola, 0,42 ml), chlorku sulfurylu (4,6 mmola, 0,37 ml) i 2-(4etyl5bedzylo)benz5[b]tiofedu (2,7 mmola, 0,69 g). W wyniku chromatografii rzutowej (2% octan etylu/heksany) otrzymano 0,43 g (45%) pomarańczowej substancji stałej.
D. N-(4iBr5m5i3-metyΊ5i5-izrlksazol.llo)-2i(4-etylobedZ.yl5)bedZ5[bjtiofeno-3-sulfbdOi amid
N-(4-Br5m5-3-metylo-5ilzoksazolllo)i2-(4-etyl5benzyl5)ibenz5[b]tl5ftn5iriSulf5n5amid otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 7 stosując 4-br5m5i3imetyl5i5amln5lzoksazol (1,0 mmol, 0,177 g), NaH (2,5 mmola, 100 mg), chlorek 2-(4etyl5bedzylo)benz5[b]ti5ftno-3-sulfodylu (1,2 mmola, 0,42 g) THF (6 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (50% octan etylu/heksany), a następnie krystalizAcji z chloroformu otrzymano 0,21 g (43%) brunatnej substancji stałej o temperaturze topnienia 128130°C.
Przykład 19
Ni(4iBr5mOi3-metylOi5ilz5ksazolllo)i2i[3,4i(metyled5di5ksy)benzyl5]bedZo[b]tl5i feno-3-sulfon5amld
A. Alkohol αi2ibedzo[b]tlenylo-3.4-(metyled5dloksy)ibedzylowy
Alkohol αi2ibtnz5[b]tledyl5i3,4i(metyledodi5ksy)bedzylowy otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6— stosując bedz5[b]tlofen (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 9,7 mmola, 5,7 ml), piperonal (8,9 mmola, 1,0 ml) i THF (20 ml). W wyniku chromatografii rzutowej (20% octan etylu/heksany) otrzymano 1,6 g (74%) żółtej substancji stałej.
B. 2- [3,4i(Metyledodloksy)bedzylo]bedzo ^tiofen
2-[r,4-(Mttylenodioksy)bedzylo]btdZ5[b]tl5fed otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 18B stosując alkohol α-2-btdZ5[b]tlenylOi3,4i(metyledodi5ksy)bedzylowy (6,2
186 854 mmola, 1,8 g), trietylosilan (6,8 mmola, 1,1 g), CH2G2 (50 ml) i TFA (12,4 mmola, 0,95 ml). Przekrystalizowanie z heksanów dało 1,2 g (73%) jasnopomarańczowej substancji stałej.
C. Chlorek 2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno-3-sulfonylu
Chlorek 2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno-3-sufbnylu otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 6B stosując DMf (9,1 mmola, 0,70 ml), chlorek sulfurylu (7,7 mmola, 0,62 ml) i 2-[3,4-(metylenodioksy)benzylb]benzb[B]tiofen (4,6 mmola, 1,2 g). W wyniku chromatografii rzutowej (5% octan etylu/heksany) otrzymano 0,71 g (42%) jasnożółtej substancji stałej.
D. N-(4-Brbmb-3-metylb-5-izbksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazołilb)-2-[3,4-(metylenodioksy)Benzyło]benzo[B]tiofenoa-sulfonoamid otrzymano sposobem opisanym w przykładzie 7 stosując 4-bromo-3metylo-5-aminbizoksazol (1,0 mmol, 0,177 g), NaH (2,5 mmola, 100 mg), chlorek 2-[3,4(metyłenodioksy)bem;ylo]benzo[b]tiofeno-3-sulfbnylu (1,1 mmola, 0,40 g) i THF (7 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (50% octan etylu/heksany), a następnie krystalizacji z chloroformu otrzymano 0,23 g (45%) brunatnej substancji stałej o temperaturze topnienia 164-165°C.
Przykład 20
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4,5-trimetoksybenzylo)benzb[b]tibfenb-3sulfonoamid
A. Alkohol a-(2-benzo[b]tienylo)-3,4,5-trimetoksybenzylowy
Alkohol a-(2-Benzo[b]tienylo)-3,4,5-trimetoksybenzylowy otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6a. W wyniku reakcji benzo[b]tiofenu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 9,7 mmola, 5,7 ml), 3,4,5-trimetbksybenzaldehydu (8,9 mmola, 1,8 g) w THF (20 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 50% octan etylu/heksany, 2,4 g (97%) żółtawej substancji stałej.
B. 2-(3,4,5-Trimetbksybenzyłb)Benzb [bitiofen
2-(3,4,5-Trimetoksybenzylo)benzb[B]tiofen otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 18B. W wyniku reakcji alkoholu α-(2-benzb[b]tienylb)-3,4,5-trimetbksy benzylowego (4,5 mmola, 1,5 g), trietylosilanu (5,0 mmoli, 0,80 ml), CH2Ó2 (50 ml) i TFA (9,1 mmola, 0,70 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 20% octan etylu/heksany, 0,77 g (54%) białej substancji stałej.
C. Chlorek 2-(3,4,5-trimetbksybenzyłb)Benzb[b]tibfeno-3-sLll·fonyłu
Chlorek 2-(3,4,5-trimetoksybenzJylb)benzo[b]tibfenb-3-sulfbnylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6B. W wyniku reakcji dimetyloformamidu (4,8 mmola, 0,40 ml), chlorku sulfurylu (4,1 mmola, 0,33 ml) i 2-(3,4,5-trimetbksybenzylo)benzo[b]tiofenu (2,4 mmola, 0,75 g) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 20% octan etylu/heksany, 0,29 g (30%) żółtopomarańczowego oleju.
D. N-(4-Brbmo-3-metylo-5-izbksαzblilo)-2-(3,4,5-trimetoksybenzylo)benzb[b]tibfeno3- sulfbnbamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4,5-trimetoksybenzylo)benzb[b]tibfenb-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7. W wyniku reakcji
4- Brbmo-3-metylo-5-aminbizbksazolu (0,55 mmola, 97 mg), NaH (1,4 mmola, 55 mg) i chlorku 2-(3,4,5-trimetbksybenzyłb)benzo[b]tibfeno-3-sulfonyłu (0,66 mmola, 0,27 g) w THF (2 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 50% octan etylu/heksany i krystalizacji z chloroformu i heksanów, 94 mg brunatnej substancji stałej o temperaturze topnienia 154-156°C.
Przykład 21
N-(4-Chlbrb-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)Benzylb]benzb[b]tibfeno^-sulfo^amid
N-(4-Chlbro-3-metylo-5-izbksazolilb)-2-[3,4-(metyłenbdioksy)Benzylb]benzb[B]tiofeno^-sulfo^amid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7. W wyniku reakcji 4-chlbrb-3-metylo-5-aminoizbksazbłu (0,61 mmola, 0,81 g), NaH (1,5 mmola, 61 mg) z chlorkiem 2-[3,4-(metyłenbdibksy)benzylo]benzb[b]tiofenb-3-sułfonyłu (0,74 mmola,
186 854
0,27 g) w THF (4 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej stosując 50% octan etylu/heksany, a następnie krystalizacji z octanu etylu i heksanów, 0,23 g (88%) jasnobrązowej substancji stałej o temperaturze topnienia 178-181°C.
Przykład 22
N-(4-Bromo-3-metylo-5-lzbksazblllo)-2-(3,4-dimetoksybenzylo)benzb[b]tlbfeno-3sulfonoamid
A. Alkohol α-(2-benzo[b]tlenylb)-3,4-dimetylobenzylbwy
Alkohol α-(2-benzo[b]tlenylb)-3,4-dimetoksybenzylbwy otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6A. W wyniku reakcji benzo^tiofenu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 97 mmola, 5,7 ml), 3,4-dimetoksybenzaldehydu (8,9 mmola, 1,5 g) w THF (20 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 30% octan etylu/heksany, 2,25 g (100%) białej żywicowatej substancji stałej.
B. 2-(3,4-Dimetoksybenzylb)benzo[b]tlofen
2-(3,4-Dimetoksybenzylo)benzb[b]tlofen otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 18B. W wyniku reakcji alkoholu α-(2-benzo[b]tienylb)-3,4-dimetoksybenzy'ibwego (7,5 mmola, 2,25 g), trietylosilanu (8,2 mmola, 1,3 ml), CH2G2 (20 ml) w TFA (15 mmoli, 1,2 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej, stosując 10% octan etylu/heksany, 1,77 g (84%) bezbarwnego oleju.
C. Chlorek 2-(3,4-dimetoksybenzylb)benzo[b]tiofenb-3-sulfonylu
Chlorek 2-(3,4-dlmetoksybenzylb)benzb[b]tlofenb-3-sulfonylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6B. W wyniku reakcji DMF (90 mmoli, 7 ml) i 3,4-(dimetoksybenzylb)benzb[b]tlofenu (6,0 mmoli, 1,7 g) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej stosując 15% octan etylu/heksany, 1,24 g (54%) zielonego oleju.
D. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izbksazblilo)-2-(3,4-dlmetoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metyIo-5-izbksazblilb)-2-(3,4-dimetoksybenzylb)benzb[b]tiofenb-3-sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7. W wyniku reakcji
4-brbmo-3-metylo-5-aminbizbksazolu (1,0 mmol, 0,18 mg), NaH (2,5 mmola, 60 mg) i chlorku 2-(3,4-dimetoksybenzylb)benzb[b]tlofenb-3-sulfonylu (1,2 mmola, 0,44 g) w THF (6 ml) otrzymano po krystalizacji z chloroformu i heksanów 0,42 g (80%) brązowej substancji stałej o temperaturze topnienia 151-153°C.
Przykład 23
N-(3,4-Dimetylo-5 -izoksazolilo)-2- [3,4-(metylenbdloksy)benzylb] benzo [b] tiofeno-3 sulfonoamid
N-(3,4-Dimetylo-5-lzbksazolilb)-2-[3,4-(metylenbdioksy)benzylo]benzb[b]tlofeno-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7. W wyniku reakcji 3,4-dlaminb-5-izbksazolu (1,0 mmol, 0,11 g), NaH (2,5 mmola, 60 mg) i chlorku 2-[3,4(metylenodloksy)benzylo]benzo[b]tlofenb-3-sulfonylu (1,1 mmola, 0,4 g) w THF (6 ml) otrzymano, po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej stosując 50% octan etylu/heksany, a następnie krystalizacji z chloroformu i heksanów 0,35 g (79%) brunatnej substancji stałej o temperaturze topnienia 135-137°C.
Przykład 24
N-(4-Bromb-3-metylo-5-lzbksazblilo)-2-(4-metbksybenzylb)benzo[b]tlofeno-3-sulfonoamid
A. Alkohol α-(2-benzb[b]tlenylb)-4-metbksybenzylowy
Alkohol α-(2-benzb[b]tienylo)-4-metbksybenzylowy otrzymano w sposób opisany w przykładzie 6A z benzojb-iofenu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 10,4 mmola, 6,1 ml), 4metoksybenzaldehydu (8,9 mmola, 1,1 ml) i THF (20 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (20% octan etylu/heksany) otrzymano 1,75 g (87%) żółtej substancji stałej.
B. 2-(4-Metoksybenzylb)benzo[b]tlbfen
2-(4-Metbksybenzylb)benzb[b]tiofen otrzymano w sposób opisany w przykładzie 18B z alkoholu α-(2-benzb[b]tienylo)-4-metbksybenzylowegb (1,9 mmola, 0,5 g), trietylosilanu (2,0 mmole, 0,32 ml), CH2G2 (20 ml) i TFA (3,7 mmola, 0,30 ml). Po krystalizacji z heksanów i chloroformu otrzymano 0,40 g (85%) różowej substancji stałej.
186 854
C. Chlorek 2-(4-metoksybenzylo)benzo[b]tio0eno-3-sul0onylu
Chlorek 2-(4-Iτetcksybenzylo)benzc[b]tlcfeno-3-sulfonylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6B z DMF (3,2 mmola, 0,24 ml), chlorku sulfurylu (2,7 mmola, 0,22 ml) i 2-(4-metoksybenzylo)benzo[b]tic0enu (i,6 mmola, 0,4 g). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej stosując 2% octan etylu/heksany otrzymano 0,i9 g (33%) jasnożółtej substancji stałej.
D. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilc)-2-(4-metcksybenzylo)benzo[b]tiofenc-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazclilo)-2-(4-metoksybenzylc)benzo[b]tlo0enc-3-sul0cnoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7 z 4-bromo-3-metylc-5ammcizcksazclu (0,48 mmola, 85 mg), NaH (i,2 mmola, 48 mg), chlorku 2-(4metoksybenzyl^benzo^] tio0enc-3-sul0cnylu (0,53 mmola, 0,i9 g) i THF (3 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (50% octan etylu/heksany), a następnie krystalizacji z metanolu i wody otrzymano 46 mg (20%) białej substancji stałej o temperaturze topnienia I20-i22°C.
Przykład 25
N-(4-Bromc-3-metylo-5-izcksazclilc)-2-(2-metoksybenzylc)benzo[b]tlc0enc-3-sul0cnoamid
A. Alkohol α-(2-benzc[b]tiofenc)-2-metcksybenzylowy
Alkohol α-(2-benzo[b]tlofenc)-2-metcksybenzylcwy otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie i8A z benzo[b]tiofenu (7,5 mmola, i,0 g), t-BuLi (I,7M, 9,7 mmola, 5.7 ml), 2-metoksybenzaldehydu (8,9 mmola, i,i ml) i THF (20 ml). W wyniku chromatografii rzutowej (20% octan etylu/heksany) otrzymano i ,9 g (96%) żółtego oleju.
B. 2-(2-Metoksybenzylo)benzo [b]tiofen
2-(2-Metoksybenzylo)benzo[b]tiofen otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie i8B. Do alkoholu α-(2-benzc[b]tic0eno)-2-metoksybenzylowego (7,i mmola, i,9 g), trietylosilanu (7,9 mmola, i,3 ml) i CH2G2 (30 ml) dodano w temperaturze 0°C TFA (i4,3 mmola, i,i ml). W wyniku chromatografii rzutowej (2% octan etylu/heksany) otrzymano i,31 g (72%) żółtej substancji stałej.
C. Chlorek 2-(2-metoksybenzylo)benzo[b]tiofenc-3-sul0cnylu
Chlorek 2-(2-metoksybenzylo)benzc[b]tiofenc-3-sul0cnylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6B z chlorku sulfurylu (8,4 mmola, 0,7 ml), DMF (9,8 mmola, 0,8 ml) i 2-(2-metoksybenzylc)benzo[b]ticfenu (4,9 mmola, i,25 g). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (2% octan etylu/heksany) otrzymano 0,94 g (54%) żółtej substancji stałej.
D. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilc)-2-(2-metoksybenzylo)benzo[b]tio0enc-3sul0oncamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izcksazolilo)-2-(2-metoksybenzylc)benzc[b]tlo0eno-3sul0oncamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7 z 5-amino-4-bromc-3metyto^-izoksazolu (i mmol, 0,i8 g), NaH (2,5 mmola, I00 mg), chlorku 2-(2metoksybenzylo)benzo[b]tiofenc-3-suOonylu (i,4 mmola, 0,49 g) i THF (7 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (50% octan etylu/heksany), a następnie krystalizacji, otrzymano 0,30 g (6i%) brązowej substancji stałej o temperaturze topnienia 80-84°C.
Przykład 26
N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(4-chlorobenzylo)-benzc[b]tic0enc-3-sul0cnoamid
A. Alkohol α-(2-benzo[b]tienylo)-4-chtorobenzylowy
Alkohol α-(2-benzo[b]tienylo)-4-chlcrobenzylcwy otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6A z benzo[b]tiofenu (7,5 mmola, i,0 g), t-BuLi (I,7M, 9,7 mmola, 5.7 ml), 4-chtorobenzaldehydu (9,7 mmola, i,4 g) i THF (20 ml). Surowy produkt (2,45 g) użyto dalej bez dalszego oczyszczania.
186 854
B. 2-(4-Chlorobznzolo)bznτe [b]tiofen
2-(4-Chlzrobznsdlz)bznτe[b]tiefzn otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 18B z alkoholu α-(2-Bznzo[b]tiofzno)-4-chlerebznτolowagz (8,9 mmola, 2,45 g), triztylesilanu (9,8 mmola, 1,6 ml), CH2G2 (40 ml) i TFA (13,4 mmola, 1 ml). Po chromAtografii rzutowej (1% octan etylu/heksany) otrzymano 1,3 g (67% - 2 etapy) białawej substancji stałej.
C. Chlorek 2-(4-chlerobznτylo)benzo[b]tiofano-3-sulfznolu
Chlorek 2-(4-chlzrzBznτolo)bznzo[bjtizfanz-3-sulfonylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 6B z DMF (70 mmoli, 5,4 ml), chlorku sulfurylu (2,3 mmola,
1,9 ml) i 2-(4-chlorzbznsnlz)bznτo[b]tiofznu (4,6 mmola, 1,2 g). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (2% octan ztolu/haksα^Ίy) otrzymano 0,51 g (31%) pomarańczowozółtego oleju.
D. N-(3,4-Dimatylz-5-izoksazelilz)-2-(4-cKlorobanzylo)bznzz[b]tiofzno-3-sulfonoamid
N-(3,4-Dimatylo-5-izeksAzolilo)-2-(4-cKlzrzbansnlz)-banso[b]tizfano-3-sulfenoamie otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7 z 3,4-dimztnlo-5-Amineizzksaselu (1,2 mmola, 1,4 g), NaH (3,0 mmole, 73 mg), chlorku 2-(4-chlerobanτylo)bznτo[B]tiefzne-3sulfenolu (1,4 mmola, 0,50 g) i THF (8 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej (50% octan atylu/hzksann), a następnie krystalizacji z metanolu i wody, etrτomAno 1,04 g (27%) żółtej substancji stałej o temperaturze topnienia 100-102°C.
Przykład 27
N-(4-CKloro-3-metyle-5-isoksazzlilo)-2-(4-dimztylzaminzbznτylz)banso>[b]tizfzno-3sulfonoamid
A. Alkohol α-(2-bznse[b]tianylz)-4-dimatylzAminzbanτnlown
Alkohol α-(2-banso[b]tiznylo)-4-dimztylzαminebans;ylzwy otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 18A z bznτo[b]tizfanu (7,5 mmola, 1,0 g), t-BuLi (1,7M, 8,9 mmola, 5,3 ml), 4-dimatyleAminzbznτaldzhydu (8,9 mmola, 1,3 ml) i THF (20 ml). Surowy produkt (2,4 g) użyto dalej Bez dalszego oczyszczania.
B. 2-(4-Dimatyloaminebznτylo)banzz[b]tiofzn
2-(4-Dimztyloaminobznzylz)bznze[b]tizfan otrzymano w sposób opisany w przykładzie 18B z alkoholu α-(2-Banτe[b]tiznolo)-4-dimatnlzbznτolowagz (7,5 mmola, 2,1 g), trietylosilanu (2,8 mmola, 1,3 ml) i CH2G2 (50 ml) i TFA (11,2 mmola, 0,9 ml). Po chromatografii rzutowej (10% octan etylu/heksAny) otrzymano 1,5 g (73% - dla dwóch etapów) bezbarwnej substancji stałej.
C. Chlorek 2-(4-dimatyloaminobenzylo)benzo[b]ticfznz-3-su.lfonylu
Kwas chlorosulfonowy (9,4 mmola, 0,6 ml) dodano do ^-dimetyloaminobansnlo)Benzz[b]tiefznu (3,7 mmola, 1,0 g) w CH2G2 (100 ml) w temperaturze -78°C. Roztwór mieszano przez 20 minut w temperaturze -78°C, a następnie dodano do niego tlenochlorku fosforu (11,2 mmola, 1 ml) i pięciochlorku fosforu (11,2 mmola, 2,3 g). Mieszaninę reakcyjną ogrzano do temperatury otoczenia i kontynuowano miasταnia prszs dodatkowe 1,5 go^zny, po οζ^ rozcieńczono ją loddm ty200 mil 1 ι^Ζ30·31κ^^ο ochaiem etylu 1200 mil. Warstwę organiczną przemyto ostrożnie nasyconym roztworem NAHCO3 (3x100 ml), a następnie wysuszono (MgSO4), przesączono i satężeno. Po oczysτcsaniu metodą cKromAtografii rzutowej (5% octan etylu/heksany) otrzymano 0,61 g (45%) żółtej substancji stałej.
D. N-(4-Chlero-3-mztylo-5-izoksAτzlilo)-2-(4-dimatylzaminzbansy4z)Bznτo[b]tizfzno3-sulfzneamid
N-(4-CKlzro-3-mztyle-5-isoksazzlilz)-2-(4-dimztyloaminoBanzylz)bznzz[b]tizfzne-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 7 z 4-chlore-3-mztylo5-αmineizzksazoίu (0,52 mmola, 69 g), NaH (1,3 mmola, 31 mg), chlorku 2-(4dimztyleammzbanτnlo)bznτo[b]tiefzno-3-sulfznolu (0,58 mmola, 0,21 g) i THF (4 ml). Po oczyszczeniu metodą chromatogrAfii rzutowej (5% octan ztylu/KaksAno otrzymano 0,16 g (66%) żółtej żywicowatej substancji stałej o tzmpzratursz topnienia 105-110°C.
Przykład 28
N-(4-Bromo-3-πletylo-5-iseksasolile)-2-[(3,4-mztylanzdioksnfznylz)aminekarbonyle]tizfzno-3-sulfonoamid
186 854
N-(4-Bromb-3-metylb-5 -izoksazolilo)^- [(3,4-metylenodibksyfenylb)aminbkarbonylo] tibfenb-3-sulfonbamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 11, z tym, że zamiast wodorotlenku amonowego zastosowano 3,4-metylenodibksyanilinę. N-(4-Bromo-3metylb-5-lobksazolilo)-2-[(3,4-metylenodibksyfenylo)aminokarbbnylo]tiofenb-3-sulfbnbamid oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano pożądany produkt z wydajnością 15% w postaci ciemnoszarego proszku o temperaturze topnienia 138-140°C.
Przykład 29
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksaoolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenbksykarbonylb]tibfeno-3 -sulfonoamid
Do roztworu N-(4-brbmo-3-metylo-5-lzoksazolllo)-2-(karbbksylb)tibfeno-3-sulfonbamidu (z przykładu 3) (1,0 g, 2,72 mmola) w suchym THF (10 ml) dodano karbonylodiimidazolu (530 mg, 3,26 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut, a następnie dodano do niej jednocześnie sezamolu (767 mg, 5,44 mmola) i imidazolu (185 mg, 2,72 mmola). Otrzymaną mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 1 godzinę, a następnie pozostawiono ją do ochłodzenia do temperatury pokojowej. Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość rozdzielono pomiędzy 1N HCl i EtOAc. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono, a przesącz oatężbnb, w wyniku czego otrzymano żółty olej, który proekrystaliobwano z EtOAc/Et2O/heksanu. N-(4-Brbmo-3-metylo-5-iobksaoolilb)-2-[(3,4-metylenbdibksy)fenoksykarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid otrzymano w postaci bezbarwnego proszku (494 mg, wydajność 37%),o temperaturze topnienia 174-176°C.
Przykład 30
N-(3,4-Dimetyło-5-izoksazolilb)-2-[(3,4-metylenbdibksy)fenbksykarbbnylb]tiofeno-3sulfonoamid
N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazblilb)-2-[(3,4-metylenbdibksy)fenbksykarbbnylb]tibfeno-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 29, z tym, że zamiast N-(3-brbmo-4-metylo-5-izoksazolilb)-2-(karboksylo)tiofeno-3-sulfonbamidu zastosowano N-(3,4-dimetylo-5-izoksiaίolilo)-2-(karboksylo)tiofenb-3-sulfonbamid. N-(3,4-Dimetylo-5iobksazblilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofenb-3-sulfonoamid oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano pomarańczowy olej (200 mg, wydajność 15%).
Przykład 31
N-(4-Chloro-3-meί.ylo-5-izoksazblilb)-2-[(3,4-metylenbdioksy)fenbksykarbonyib]tibfenb-3-sulfonbamid
N-(4-Chloro-3-.metylo-5-izoksazoiiio)-2-[(3,4-metylenodibksy)fenbksykarbonyib]t.ibfeno-3-sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 12, z tym, że zamiast N-(4-bromb-3-metyIo-5-izoksazblllo)-2-karbbksylotibfenb-3-sulfonoamidu użyto N-(4-chlbro-3-metylb~5-izokkazoliio)-2-karboksylotiofenb-3-suifbnoamid. N-(4-Chloro-3metylo-5-izbksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofenb-3-sulfbnoamid proekrystalioowano z EtOAc i otrzymano produkt (49 mg, wydajność 20%) w postaci białej substancji stałej o temperaturze topnienia 189-191°C.
Przykład 32
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazblllo)-2-[(3,4-metylenbdloksy)fenyloacetylo]tiofeno-3sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-iooksazolilb)-2- [(3,4-metyienbdloksy)fenylbacetylb] tiofeno-3 sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 12, z tym, ze zamiast bromku (3,4-metyienbdioksy)fenylbmagnιezowego zastosowano chlorek piperonylomagnezowy i mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej zamiast ogrzewać ją we wrzeniu przez 30 minut. Surową mieszaninę oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-bromo-3-metylb-5-iooksaoolilb)-2-[(3,4metylenbdibksy)fenyloacetylo]tibfenb-3-sulfonoamid (20 mg, wydajność 40%) w postaci żółtego oleju.
186 854
Przykład 33
N-(4-Chloro-3-metylo-5-lzoktaβblilb)-2-[(3,4-metyienodibkty)fenyb)acetylb]tiofeno-3sulfonoamid
N-(4-Chioro-3-metylo-5-izoksaz):)lilb)-2-[(3,4-metylenodibksy)fenyb>acetylo]tiofenb-3sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 32, z tym, ze zamiast N-(4-brbmo-3-metylo-5-lzoksazolilb)-2-karboksylbtibfenb-3-sulfonbamldu zastosowano
N-(4-chloro-3-metylo-5-lzoksazolilb)-2-karbbnylbtibfeno-3-sulfbnoamid. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodibksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonbamld (3 g, wydajność 50%) otrzymano przez oczyszczenie drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej w postaci żółtej substancji stałej o temperaturze topnienia 35-38°C.
Przykład 34
N-(4-Chioro-3-metylb-5-izoks^zo)lilb)-2-[(3-dimetyloammo)fenbksykarbonylo]tlofenb3-sulfonoamid
N-(4-Chibro-3-metylb-5-lzoksazblilo)-2-[(3-dlmetyłoaminb)fenbksykarbbnylo]tlofeno3-sulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 31, z tym, że zamiast sezamolu zastosowano 3-dlmetylbaminbfenbl. N-(4-Chioro-3-metyfo-5-izoksaLzolilo)-2-[(3dimetyloamino)fenoksykarbbnylo]tibfenb-3-sulfbnoamid (50 mg, wydajność 7,3%) otrzymano przez oczyszczanie drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej w postaci ciemnobrązowego oleju.
Przykład 35
N-(4-Chibro-3-metylo-5-lzoksazblllb)-2-[β-hydroksy(3,4-metyienodibksy)fenylbetylo]tlbfenb-3-sulfbnbamid
Do roztworu N-(4-chlbrb-3-metylo-5-izbksazolllo)-2-[(3,4-metylenbdloksy)fenylbacetylo]tiofeno-3-sulfonoamidu (przykład 33) (74 mg, 0,168 mmola) w THF (10 ml) powoli dodano LiBH4 (36,6 mg, 1,68 mmola). Otrzymaną mieszaninę mieszano przez 8 godzin. Dodano nasyconego wodnego roztworu NH4CI w celu rozłożenia nadmiaru LiBHj. Otrzymaną mieszaninę zatężono w wyparce rotacyjnej. Pozostałość rozdzielono pomiędzy EtOAc i 1N roztwór HCl. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i odsączono substancję stałą.
Przykład 36
N-(4-Bromo-3-metylb-5-izoksazblilb)-2-[(3,4-metylenodibksy)benzylo]tlofeno-3sulfonoamid
A. N-(2-Karbometoksytlbfeno-3-tulfonyfo)pirbl
N-(2-Karbbmetoksytibfenb-3-sulfonyib)pirbl otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 5A w wyniku reakcji chlorku 2-karbbmetoksytlbfenb-3-sulfonylu z pirolem, z wydajnością 50%.
B. N-[(2-Hydroksymetylo)tibfenb-3-sulfonylb]pπΌl
W trakcie mieszania do roztworu N-(2-karbbmetbksytiofeno-3-sulfonylo)pirblu (3,0 g, 11,02 mmola) w mieszainme THF i mettaiohi (w stosrnnku 3:1, 40 ml) dodano w traccie mieszania w 6 porcjach borowodorku sodu (1,2 g) w ciągu 30 minut (reakcja egzotermiczna). Następnie usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość rozpuszczono w nasyconym roztworze chlorku amonu (50 ml). Surowy produkt wyekstrahowano octanem etylu, a połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4 i odparowano, w wyniku czego otrzymano surowy produkt (2,4 g, 90%), który użyto bezpośrednio w następnym etapie.
C. N- [2-(Bromometyfo)tlbfeno-3-tulfonylo] pirol
W trakcie mieszania do mieszaniny trifenyiofotflny (3,1 g, 12 mmoli) w chlorku metylenu (50 ml) dodawano w temperaturze 0°C brom, do czasu utrzymywania się żółtej barwy roztworu z ciągłym mieszaniem w atmosferze azotu. Dla zużycia nadmiaru bromu dodano kilka kryształków trifenylbfotfiny, a następnie pirydyny (1,21 ml), po czym dodano N-[(2hydroksymetylo)-3-sulfonylo]plrblu rozpuszczonego w chlorku metylenu (10 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę, a następnie zatężono, w wyniku czego otrzymano surowy produkt. Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym, stosując heksan w octanie etylu (10 ·1) jako eluent i otrzymano N-[(2-brbmbmetylo)tiofeno-3-sulfonylb]pirbl (2,7 g, wydajność 80%).
186 854
D. N-{2i[(r,4-Metylenodioksy)benzyl5]tlofed5-3-sulfodylo]}pir5l
N-{2-[(r,4-Metylenodioksy)bedzylo]tlofedo-riSulf5nylo]}pirol otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 4C stosując N-[2i(brom5metylo)tlofedOi3-sulf5dyl5]pir5l i kwas r,4-mttyltnodioksyfedyl5borowy (wydajność 53%).
E. r-Chl5rosulfonylo-2-[(r,4-metyledodioksy)benzylo]tiofen riChlorosulfonykl-2-[3,4-metylenodioksybedzylo]tiofen otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 9E z N-{2i[(r,4imetyledodloksy)bedzyl5]-riSulf5nylo}plr5lu drogą hydrolizy zasadowej sulfonoamidu do soli sodowej kwasu sulfonowego i przemianę tej soli do odpowiedniego chlorku sulfonylu (wydajność 54%).
F. N-(4iBrom5irimetylOi5iiz5ksaz5lil5)i2-[(r,4imetyled5dl5ksy)bedzylo]tlofed5-rsulfonoamid
Ni(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)i2-[(3,4imetyled5dl5ksy)bedzylojti5fed5irsulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2 w wyniku reakcji 5amid5-4iBr5m5-3-metyłoizoksaz5lu i r-chlorosulf5dyl5i2i[3,4i(metylenodloksy)benzyl5]i tiofenu. Surowy produkt oczyszczono metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (wydajność 37%).
Przykład 37
N-(4-Br5mo-3-metylo-5-izoksAZ5lil5)i2-[(2-chl5r5-r,4imetyledodl5ksy)fed5ksymetylo]tlofed5-r-sulf5dOAmid
A. N-{2-[(r,4-Metyledodioksy)fedoksymetyl5]tl5fedOi3iSulfbdyl5}plr5l
W temperaturze 0°C, w Atmosferze azotu i w trakcie mieszania do roztworu 3,4metylenodioksyfenolu (0,607 g, 4,5 mmola) w suchym DMF (5 ml) dodano wodorku sodu (100 mg, 5 mmoli). Pozwolono, by mieszanina reakcyjna osiągnęła temperaturę pokojową i mieszanie kontynuowano jeszcze przez 1 godzinę. Następnie mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury 0°C i dodano Ni[(2-bromometyl5)tlofenoi3-sulfonylo]plrolu. Mieszanie kontynuowano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin, po czym mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (100 ml), wyekstrahowano octanem etylu (2x50 ml) i przemyto 1N NaOH (2x25 ml) w celu usunięcia pochodnych fenolu. Następnie mieszaninę reakcyjną wysuszono nad MgSO4 i zatężono, w wyniku czego otrzymano Ni{2i[(3,4i.metyltd5dklksy)fenoksymetylo]tl5fen5-3-sulfonylo}plr5l, który przekrystalizowAd5 z mieszaniny heksan/EtO-c (1,0 g, wydajność 92%).
B. riChl5rosulfodylo-2-[(2-chl5rOir,4imetyledodloksy)fenoksymetyl5]tiofed r-Chlor5sulfodylo--2-[(2-chlorOir,4imetyled5di5ksy)f'edoksymtΐyl5]tiofed otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 8E stosując Ni{2i[3,4-metyledodl5ksy)fen5ksymttylo]tl5ftd5-r-sulf5nyl5}plrol. Prowadzono hydrolizę zasadową (stosując wodorotlenek potasu w izopropAnol), z wytworzeniem sulfonianu potasu, który następnie przeprowadzono w odpowiedni chlorek sulfonylu z całkowitą wydajnością 50%.
C. N-(4-Br5m5i3imetylo-5iizoksazolllo)i2i[(2iChl5ro-3,4imetyled5dioksy)fed5ksyi metylo]tl5fed5-3-sulfodoamld
N-(4-Bromo-3 -metylo-5 -izoksAzolilo^- [(2-chl5roir,4imetylen5dloksy)fedoksymetyl5]tloftd5i3iSulf5noAmld otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 1 w wyniku reakcji r-chl5rosulfonyl5i2i[(2-chl5roi3,4-mttylen5dloksyftdoksy)metylo]tlofedu z 5ialfid5-4-bIΌmo-3-metyIoizoksaz5lem, z wydajnością 47% (temperatura topnienia 152154°C).
Przykład 38
Ni(4-ChloroirimetylOi5ilzoksaz5lil5)-2i[(4,5-dlmet5ksy-2-mtt5ksykarb5dylofedyl5)i amldokarbonylo]tiofeno-3-sulfod5amld i N-(4-chloro-3-metyl5-5-iz5ksaz5lllo)-2-{4,5idlmetoksy^- [(4,5 idlmttoksy-2-mtt5ksykArb5dylo)fedyl5Amln5karb5rlyl5] fenyl5Amin5kArbodylo}ti5feno-r-sulfodoamld
Związki tytułowe otrzymano sposobem podanym dla N-(4-chl5ro-3-metyl5i5i izoksaz5lll5)i2-{[2-acttylOi4,5-(mttyledodi5ksy)fedylo]amid5kArb5dylo}tiofedo-riSulfod5amidu (przykład 15), z tym, ze zamiast 2'iAmin5-4,,5l-(metylenodi5ksy)iAcetofedOdu zastosowano 2iAmldo-4,5idlmtt5ksybedZ5esan metylu. Surowy produkt oczyszczono drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4iChloro-r-mttyl5i5-iz5ksazolil5)i2i[(4,5i
186 854 dimetoksy-2-metoksy’karBonyłofenylo)aminokarBonyΊo]t.iofeno-3-sulfbnoαmid w postaci żółtego proszku (wydajność 13%, temperatura topnienia 167-168°C) i N^-chloro^-metylo^lzbksazołiło)-2-{4,5-dimetoksy-2-[(4,5-dimetb)ksy-2-m.etoksykarbbnylo)fenyloammokarbonyło]fenyloaminokarbbnylo}tiofeno-3-sulfbnoamid w postaci ciemnożółtej substancji stałej (wydajność 1%, temperatura topnienia 228-230°C).
Przykład 39
N-(4-Chlorb-3-metylb-5-izoksαzolilo)-2-{[2-karbbksylo-4,5-(metylenbdibksy)fenyło]aminbkarbbnylb } tiofeno-^-sulfonoamid
Do N-(4-chlorO-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4,5-dimetoksy-2-metoksykarBomylofenylo)ammbkarbbnylb]tibfeno-3-sułfonbαmidu (przykład 38, 410 mg) dodano NaOH (1,5N, 250 ml). Otrzymaną zawiesinę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc i otrzymano klarowny roztwór, który zakwaszono za pomocą stężonego HCl w trakcie chłodzenia. Otrzymany osad odsączono, przemyto wodą (3x50 ml) i wysuszono w suszarce liofilizacyjnej, w wyniku czego otrzymano N-(4-chłbro-3-metylo-5-izbksazolilo)-2-{[2-karBoksyło-4,5(metylenodioksy)fenylb]αmmokarBbnylb}tiofeno-3-sulfbnoamid w postaci żółtego proszku o temperaturze topnienia 192-195°C z wydajnością 87%.
Przykład 40
N-(4-Chlorb-3-metylo-5-izoksazolilb)-2-[(4-metoksy-2-metylofenylo)aminokarbonylo]tibfeno-3-sułfbnbαmid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksa.zolilo)-2-[(4-metoksy-2-metylbfenyłb)ammbkarbonyłb]tibfenb-3-sulfbnbαmid otrzymano w sposób podany dla N-(4-chlorb-3-metylb-5-izoksazbliłb)2-[(2-metylo-1,3,4-tiadiazołilb-5)aminokarbbnylo]tibfenb-3-sulfonoαmidu (przykład 16), z tym, że zamiast 2-amino-5-metylo-1,3,4-tiadiazolu zastosowano 4-metbksy-2-metylbaniłinę Bez użycia pirydyny. Związek tytułowy otrzymano przez oczyszczenie metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej w postaci ciemnożółtego proszku o temperaturze topnienia 58-62°C z wydajnością 66%.
Przykład 41
N-(4-Chlorb-3-metylo-5-izbksazblilb)-2-[(2-cy’jαno-4,5-dimetoksyfenylb)aminokαrbonylo]tibfenb-3-sulfbnoamid
N-(4-Chloro-3-metylb-5-izoksαzolilo)-2-[(2-cyjαnb-4,5-dimetbksyfenylo)aminokarbonyło]tiofenb-3-sułfbnbamid otrzymano sposobem podanym dla N^-chloro^-metylo^izbksazblilo)-2- {[2-acetylb-4,5-(metylenodioksy)fenylo]a.minbkarBbnylb} -tiofeno-3-sulfonoamidu (przykład 15), z tym, ze zamiast 2'-aminb-4',5'-(metylenodibksy)αcetofenbnu użyto 2-ammo-4,5-dimetbksybenzonitryłu. N-(4-chlbro-3-metylo-5-izbksazblilo)-2-[(2-cyjanb-4,5dimetoksyfenylo)ammokarbbnyło]tibfeno-3-sulfonbamid otrzymano przez oczyszczenie produktu metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej w postaci jasnobrązowego proszku o temperaturze topnienia 53-56°C z wydajnością 36%.
Przykład 42
N-(4-Chloro-3-metyło-5-izbksazołiło)-2-[(2,4-dimetoksy-fenyłb)αminbkarbonylo]tibfeno-3-sulfbnbαmid
N-(4-Chłbrb-3-metylb-5-izbksazolilb)-2-[(2,4-dimetoksy-fenylb)aminbkarbonyło]tiofeno-3-sulfonbαmid otrzymano w sposób podany dla N-(4-chłbro-3-metylb-5-izoksazolilo)-2[(4-metoksy-2-metyłbfenylb)aminbkarbonylo]tibfenb-3-sulfonbamidu (przykład 40), z tym, że zamiast 4-metbksy-2-metyłbaniliny zastosowano 2,4-dimetoksyanilinę. N-(4-Chloro-3metylb-5-izoksazbliłb)-2-[(2,4-dimetbksyfenyłb)aminbkarBonylo]tibfeno-3-sulfbnoamid otrzymano przez krystalizację produktu z CH3CN/H2O w postaci żółtych kryształów o temperaturze topnienia 162-164°C z wydajnością 16%.
Przykład 43
N-(4-Bromb-3-metyłb-5-izbksazbliło)-2-[(4-metylofenyło)acetylb]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromb-3-metyłb-5-izoksazohlo)-2-[(4-metyłbfenylo)-acetylb]tibfenb-3-sułfonbamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 12B w wyniku reakcji chlorku
4-metyłbbenzylbmagnezu z N-(4-Brbmo-3-m.ctylb-5-izbksazolilo)-2-[N-metoksy(metylo186 854 nminoknrbonylo)]tiofeno-3-sulfenenmidem w THF (przykład 12A) w temperaturze -78°C do temperatury pokojowej, z wydajnością 78% (temperatura topnienia 146-150°C).
Przykład 44
Ni(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolile)i2-(4iInetylo-/rnns-styrylo)tiofeąo-3-sulfeąonmid
A. N-[2-(4iMetyle-traąSiStyrylo)i3-sulfoąyle]pirol
Ni[2-(4iMetyle-/r·nąs-s1yrylo))i3-sulfoąylo]p(rel otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 14B, stosując 3i(N-pirolilosulfeąylo)tienylei2-metylefosfeniną dietylu i 4-metylebeą#aldehyd, z wydajnością 30%.
B. Chlorek 2-(4-metyleitrnąSiStyryle)tiofenOi3-sulfonylu _
Chlorek 2-(4imetyleitrnąSiStyrylo)t(ofeąei3iSulfoąylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 8Ε z Ni[2i(4-metylo-fr'ans-styryle)-3isulfeąyle]p(rolu drogą hydrolizy zasadowej (stosując etanol i wodorotlenek sodu) do odpowiedniego sulfonianu sodu, a następnie przekształcenia tej soli w odpowiedni chlorek sulfonylu z wydajnością 13%.
C. N-(4-Bremo-3imetylo-5ii#eksa#el(le)i2i(4-metylo-rrnąSiStyτylo)tiofeno-3-sufoąoamid
N-(4iBromo-3-metylo-5-izoksn#elilo)i2-(4-metyleitranSiStyrylo)tiefeąOi3iSulfoąoam(d otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2 w wyniku reakcji chlorku 2-(4metyleitrnns-styrylo)tiofeno-3-sulfeąylu z 5inmino-4-Brome-3imetyIo-izeksa#olem. Surowy produkt oczyszczono metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej, a następnie krystalizacji, z wydajnością 34% (temperatura topnienia 101-105°C).
Przykład 45
Ni(4-ίBromo-3-meίylo-5-izoksazo!ίlo)-2-[(4-metylofeąeksy)metylo]tiofeąei3iSulfeąeamid
A. N-{2i[(4iMetylofeąoksy)metyle]tiofeąe-3-sulfoąyle}-pirol
Ni{2i[(4iMetylofenoksy)metyle]tiofeno-3iSulfonyle}pirol otrzymano w sposób opisany w przykładzie 37A drogą reakcji N-[2ibromemetylo)t(efeąOi3-sulfenylo]pirelu z 4-metylofenolem z wydajnością 81%.
B. Chlorek 2-[(4imetylofeąeksy)metylo]tiofeąei3-sulfeąylu
Chlorek 2-[(4imetylefeąeksy)metylo]tiofeąOi3iSulfenylu otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 8Ε z N-{2i[(4-metylefenoksy)metyle]tiofenei3iSulfonylo}pirelu drogą hydrolizy zasadowej (NaOH/EtOH), a następnie przekształcenia w odpowiedni chlorek sulfony^ z wydajnością. 46%.
C. Ni(4iBromo-3imetylo-5ii#oksa#elilo)i2-[(4-metylefenoksy)metyle]t(efeąo-3iSulfei ąeamid
N-(4-Bromo-3-inetylo-5-izoksazolίlo)-2-[(4-metylofeąoksy)metylo]tiofeąo-3-sultbnei amid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 2 drogą reakcji 3iChloresulfonylo-2-[(4-meΐylofeąeksy)m.etylo]tiefeąu z 5iamaąei4ibromei3imetyloizeksn#Oi lem z wydajnością 64% (temperatura topnienia 128-130°C)
Przykład 46
Ni(3,4-Dimetylo-5-izoksn#elilo)i2-(4itelilencetylo)tiefenOi3iSulfonoamid
A. Ni(3,4-D(metylei5-i#oksnzolile)-2-[Nimetoksy(metyle)nmiąoknrboąyle]tiefeąei3sulfeąenm(d
Ni(3,4-Dίmetyk)-5-izoksazolilo)i2-[N-meΐoksy(metyło)nmiąoknrboąyΊo]t(ofeąei3i sulfonamid otrzymano w sposób opisany w przykładzie 12A w wyniku reakcji N-(3,4dimetylo-5-izoksa:z.ollio)-2-(karboksylo)tiofetro-3-sulfonoamidu z chlorowodorkiem N-Odimetylehydroksylenmiąy stosując trietylonmiąę jako zasadę i knrBeąylodiimidnzol, z wydajnością 23%. Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej stosując 1:1 heksany/EtOAc jako eluent.
B. N-(3,4iDimetylo-5-i#oksazohle)-2-(4-tohloncetyle)tiofeąo-3-sulfoąoamid
N-(3,4iDimetylo-5-izoksazolile)-2-(4-toliloacetylo)tiofenOi3iSulfeąoam(d ottzymaDO w sposób opisany w przykładzie 12B w wyniku reakcji Ni(3,4-dimetylo-5i(zoksa#ol(lo)i2-[Ni meteksy(metylo)aminokarboąylo]tiefeąOi3-sulfononm(du z chlorkiem 4-tol(lemagąe#u z wydajnością 65% (temperatura topnienia 95-100°C).
186 854
Przykład 47
N-(3,4-Dimetylo-5-izcksazclllc)-2-[3,4-(metylenodioksy)-fenyloacetylc]ticfenc-3sulfonoamid
N-(3,4-Dimetylc-5-izcksazclllc)-2-[3,4-(metylenodioksy)-fenyloacetylc]ticfenc-3sulOoncamid wytworzono sposobem opisanym w przykładzie I2B, w wyniku reakcji N-(3,4dimetyło-5-izcksazolilo)-2-[N-metcksy(metylcamlnckarbonylo)]tiofenc-3-sulfonoamidu z chlorkiem (3,4-metylencdicksy)fenylomagnezowym, z wydajnością 65%, temperatura topnienia 95-i00°C.
Przykład 48
N-(4-Chlorc-3-metylo-5-izcksazolilo)-2-{[2-cyjanc-4,5-(metylenodioksy)fenylo]ammokarbonylo} tiofenom -sulfonoamid
N-(4-Chlorc-3-metyio-5-izcksazclilc)-2-{['2-cyjanc-4,5-(metylenc>dioksyffenylcl]aIτinokarbonylo}ticfeno-3-sul0cnoamid otrzymano w sposób opisany w przykładzie i5, z tym, że zamiast 2,-aminc-4',5'-(metylenodioksy)aceto0encnu zastosowano 2'-amino-4',5'(metylencdicksy)benzcnltryl. Po oczyszczeniu produktu drogą wysokosprawnej chromatografii cieczowej otrzymano żółtawą substancję stałą o temperaturze topnienia I67-I68°C z wydajnością ~40%.
Przykład 49
N-(4-Chklro-3-metykl-5-lzcksazolilc)-2-(3-metcksykarbon.yfo-2,4,6-triτletylo)fenyloaminokarbonylo-3-tic0encsul0onoamid
A. 3-Amino-2,4,6-trimetylcbenzcesan metylu 3-Amino-2,4,6-trimetylcbenzcesan metylu otrzymano w taki sam sposób jak (3,4-metylenodioksy)-6-metylcamlinę (przykład 60).
B. N-(4-Chlcrc-3-metylo-5-lzoksazclilc)-2-(3-metoksykarbonylo-2,4,6-ϋimetylo)fenyloamlnokarbonylo-3-tic0enosul0onoamid
N-(4-Chloro-3-metylc-5-izcksazolilo)-2-(3-metoksykarbonylo-2,4,6-frimetylc)fenyloamlnokarbonylo-3-tiofenosul0oncamid otrzymano w sposób opisany w przykładzie i3, z tym, ze zamiast THF użyto DMF, a mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 80° przez 5 godzin. Su^r^rwy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii i otrzymano N-(4-chlorc-3-metylo-5-izcksazolilo)-2-(3-metoksykarbonylo-2,4,6-trimetylo)fenylcaminokarbonylo-3-tio0encsul0onoamid w postaci białawego proszku o temperaturze topnienia 66-70°C (48 mg, wydajność i%).
Przykład 50
N-(4-Chlcro-3-metylo-5-lzcksazclllo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenylcacetylo-3-tiofenosulfcnoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izcksazclilo)-2-(2,4,6-trimetylc)0enylcacetylo-3-tiofenosulfcnoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisany w przykładzie 33, stosując chlorek 2,4,6trimetylcbenzylu i N-(4-chloro-3-metylc-5-izoksazolllo)-2-(N-metyIo-N--metoksy)amlnckarbonylo-3-tio0enosul0onoamid. Surowy produkt oczyszczono drogą kolumnowej chromatografii rzutowej (eluent i% metanol w CH2G2) i otrzymano z wydajnością 3i% N-(4-chlorc-3-metylo-5-izcksazolik>)-2-(2,4,6-trimetylc)0enylcacetylc-3-tiofenosul0onoamid w postaci substancji stałej o temperaturze topnienia 42-46°C.
Przykład 5i
N-(4-Chlcro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trilτetylo)f'enylcaminckarbcnylc-3-ticfenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-lzoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)0enyloaminokarbonylo-3-tlcfencsulfcncamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie i3. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysckcsprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4chlorc-3-metylc-5-izoksazolilc)-2-(2,4,6-t:rimetylc)0enyloaminokarbcnylo-3tic0enosul0onoamld w postaci żółtawobrązowego proszku o temperaturze topnienia 45-48°C (4i0 mg, wydajność 30%).
Przykład 52
N-(3,4-Dlmetylc-5-izcksazclilo)-2-(2,4-dlmetylc)0enylcacetylc-3-tiofencsulfonoamld
N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazclllo)-2-(2,4-dlmetylc)-0enyloacetylo-3-tlcfencsul0oncamld otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 33, stosując chlorek 2,4-dlme1ylc186 854 benzylu i N-(3,4-dimetylo-5-izoksaob1i1o)-N-mety1b-N'-metbksy)aminbkarbbnyib-3-tiofenosulfonoamid. Surowy produkt oczyszczono drogą kolumnowej chromatografii rzutowej (eluent 1% metanol w CH2CI2), a następnie preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(3,4-dimety1o-5-izoksaoDIl1b)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetyIb-3-tlofenosulfonoamid w postaci substancji półstałej z wydajnością 34%.
Przykład 53
N-(4-ChlbΓb-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2.,4-dimetylb)fenylbacetylo-3-tlofenbsulfonbamid
N-(4-Chlbro-3-metylo-5-izoksazo1i1o)-2-(2,4-dimety1b)feny1oacety1o-3-tiofenbsu1fonoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 33, stosując chlorek 2,4dimetylobenzylu i N-(4-ch1bro-3-metylo-5-izbksazolilb)-2-(N-metylo-N'-metoksy)-amlnbkarbbnyib-3-tlofenosulfonoamid. Surowy produkt oczyszczono drogą kolumnowej chromatografii rzutowej (eluent 1% metanol w CH2CI2) i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazblilb)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylb-3-tiofenosulfonoamid w postaci substancji stałej 0 temperaturze topnienia 48-54°C z wydajnością 52%.
Przykład 54
N-(4-BlΌmo-3-metylo-5-izoksazolllo)-2-(2.4-dlmetylo)fenylbacetylb-3-tlofenosuifbnbamid
N-(4-Brbmo-3-metylo-5-izoksazolllo)-2-(2,4-dimetylo)fenylbacetylo-3-tlofenbSulfbnoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 33, stosując chlorek dimetylobenzylu 1 N-(4-bromo-3-meίyło-5-izoksazolilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)-aminokarbbnylb-3-tlbfenosulfonoamid. Surowy produkt oczyszczono drogą kolumnowej chromatografii rzutowej (eluent 1% metanol w CH2CI2), a następnie preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-brbmb-3-mety1b-5-izbksaoo1i1o)-2-(2,4-dlmety1o)feny1bacety1o-3tlbfenosulfonbamid w postaci substancji stałej o temperaturze topnienia 58-63°C z wydajnością 28%.
Przykład 55
N-(4-Chlbro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,5-dimetylb)fenyfoacetylo-3-tiofenosulfonbamid
N-(4-Ch1bro-3-metyIo-5-izoksazo1i1o)-2-(3,5-dimety1o)feny1oacetyIo-3-tibfenosu1fonoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 33, stosując bromek 3,5dimetylobenzylu i N-(4-ch1bro-3-mety1b-5-iooksazoli1b)-2-(N-mety1o-N'-metoksy)-aminokarbbnylb-3-tibfenosulfonoamid. Surowy produkt oczyszczono metodą rzutowej chromatografii kolumnowej (elucja 2% metanol w CH2O2) i otrzymano N-(4-chioro-3-metylb-5-iobksaoblilb)-2-(3,5-dimetylo)fenyloacetylb-3-tiofenosulfonoamid, w postaci stałej o temperaturze topnienia 45-50°C z wydajnością 57%.
Przykład 56
N-(4-Chlbrb-3-metylo-5-izoksaoolllb)-2-(2,5-dimetylo)fenyfoacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Ch1brb-3-metylo-5-izoksazb1i1o)-2-(2,5-dimety1b)feny1oacety1b-3-tlbfenbSu1fonbamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 33, stosując chlorek 2,5dimetylobenzylu i N-(4-chlorb-3-metylb-5-izoksazolilo)-2-(N-mety·lo-N'-metbksy)-aminbkarbonyib-3-tibfenosulfonoamid w postaci stałej o temperaturze topnienia 72-76°C z wydajnością 33%.
Przykład 57
N-(4-Chlbrb-3-metylo-5-izbksazolilo)-2-[3,4-(metylenbdloksy)-6-(2-acetbksyetyib)]fenyfoaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
A. 2-(3,4-Me-t^^^:n^<^;i<^^^;^):^ej^^ło-1 -etanol
Do roztworu kwasu 2-[3,4-(metyienbdloksy)]fenyiooctowegb (5 g, 25,75 mmola) w bezwodnym THF (20 ml) w temperaturze 0°C dodano BH3 THF (40 ml, 1,0M w THF). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, a następnie odparowano THF w wyparce rotacyjnej. Pozostałość po odparowaniu potraktowano wodą (100 ml), zakwaszono i wyekstrahowano eterem (2x100 ml). Po usunięciu rozpuszczalnika pod zimniej50
186 854 szonym ciśnieniem otrzymano 2-(3,4-mztylenodioksy)fenylo-1-ztαnzl w postaci oleju (4,7 g, wydajność 98%).
B. 1 -Acatzksn-2- [(3,4-mztylznodiekso)fznolz] etan
W trakcie miasτania do roztworu 2-(3,4-mztolenzdioksy)fenylo-1-ztanolu (1,68 g, 10 mmoli) w suchej pirydynie dodano bezwodnik octowy. Otrzymaną mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 80°C prτas 1 godzinę, po czym wlano ją do wody z lodem i wyekstrahowano eterem (2x75 ml). Połączone ekstrakty eterowe przemyto wodą (2x50 ml), 5% HCl (2x50 ml), a następnie 5% NaHCO3 (2x50 ml). Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku cszgo otrzymano l-αcatoksy-2-[(3,4-metylznodiokso)fznylo]atan w postaci substancji stałej (1,7 g, wydajność 81%).
C. 1 -Acatzkso-2-[(3,4-matolznoeieksy)-6-nίtrofznnlo] etan
W trakcie mieszania do roztworu l-acztokso-2-(3,4-mztnlanodizksy)fznolz]ztanu (1,7 g, 8,09 mmola) w kwasie octowym (10 ml) wkroplono stężony HNO3 (4,5 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w tampzraturτz pokojowej przez 30 minut, a następnie wlano ją do wody (100 ml). Strącony osad odsączono, prszmoto wodą i wysuszono pod wysoko zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano 1-acztoksy-2-[(3,4-matylznzeioksy)-6-nitrofanole]etan (1,8 g, wydajność 88%).
D. 1 -Acatzksy-2-[(3,4-metnlanzdioksy)-6-aminofannlz]ztan
Roztwór 1-acatzksy-2-[(3,4-mztolznodizkso)-6-nitrofanolz]ztαnu (0,8 mg, 3,13 mmola) w octanie etylu (25 ml) poddano uwodornieniu katalitycznemu stosując 10% pallad na węglu aktywnym (100 mg) pod ciśnieniem 3,5 kg/cm2 przez 30 minut. Następnie odsączono katalizator i usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano
1-acztoksy-2-[(3,4-matnlznzdizksy)-6-Aminzfznylz]ztan w postaci substancji stałej (0,69 g, wydajność 98%).
E. N-(4-Cłlloro-3-metylo-5-iszksaτolilo)-2-[3,4-(nletylanzdioksy)-6-(2-acetoksoztylo)]fenyloaminokarbznylz-3-tiofenosulfznoamie
N-(4-CKlzrz-3-matylz-5-izeksazzlile)-2-[3,4-(matylanzdieksy)-6-(2-acztoksoztylo)]fznoloaminokarbonylo-3-tiefanosulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 10. Surowy produkt oczyszczono drogą praparatnwnaj wnsokesprαwnzj chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-chlzro-3-matnlz-5-iτzksazolilo)-2-[3,4-(mztolznodieksy)-6-(2-acztzksyatylo)]fznoleAminokAbznylo-3-tiofenzsulfznzamid w postaci ciemnożółtego proszku (wydajność 12%, temperatura topniania 78-82°C).
Przykład 58
N-(4-CKlzrz-3-matylz-5-izeksAsolilo)-2-[3,4-(matylanedioksy)-6-(2-hydroksnztnlz)]fznyleaminckarBonnlo-3-tizfznzsulfonzAmid
W trakcie mieszania do roztworu N-(4-cKloro-3-matnlz-5-izoksaτolilz)-2-[3,4(matolznodizksy)-6-(2-αcztoksyztolz)]fznoloaIninokarBonylz-3-tiofanzsulfonoamidu (35 mg, 0,066 mmola) w metanolu dodano NaOH w proszku (40 mg) i mieszano całość w temperaturze pokojowej przez 30 minut. Analiza drogą wysekesprawnaj chromatografii cieczowej wykazała całkowite zużycie materiału wyjściowego. Następnie mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą, zakwaszono do pH 2-3 i wyekstrahowano octanem etylu (2x25 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku cszgo otrzymano N-(4-cKlzro-3-mlatyle-5-iτoksazolile)2-[3,4-(mztylznodioksn)-6-(2-hoeroksyztolo)]fenyloaminokαrbonolz-3-tizfznzsulfznoamie w postaci substancji stałej o tzmpzratursz topnienia 47-52°C z wydajnością 84%.
Przykład 59
N-(4-CKlero-3-matole-5-iseksasolilo)-2-(4-mzteksykarBonolo-2,6-eimztylo)fznolzaminokarbonolo-3-tiofanzsulfonoAmie
A. N-(4-ChloIΌ-K-metylo-5-izoksazolilo)-0,i(metoklyzteeksymets,lϋ)-2-ke)b2ksA'rotiofane-3-sulfenzamid
Do mizszanino N-(4-cKlero-3-mztyle-5-izoksATolilz)-2-karbzksyletiofzno-3-sulfonoamidu (3,23 g, 100 mmoli) i eiisopropolzztoleamino (3 ml) w octanie etylu (20 ml) dodano chlorek mztzksyztoksymztnlu i otrzymaną mieszaninę reakcyjną mieszano w tzmpzratursz
186 854 pokojowej przez 12 godzin. Następnie mieszaninę rozcieńczono octanem etylu (100 ml) i przemyto IN HCl (2x50 ml). Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu, a rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano N-(4chlbrb-3-metylo-5-izoksazolilb)-N-(metoktyetoksymetylo)-2-(karbometbkty)tlbfeno-3-sulfbnoamid w postaci jasnobrązowego oleju.
Surowy N-(4-chlbrb-3-metylo-5-izoktazolilo)-N-(metoksyetoksymetyib)-2-(karbometokty)tiofeno-3-sulfonbamid rozpuszczono w metanolu (50 ml), po czym dodano wodorotlenek potasowy (5 g) i wodę (5 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 12 godzin, a następnie wyekstrahowano ją octanem etylu (2x50 ml). Fazę wodną zobojętniono do pH 2-3 i wyekstrahowano octanem etylu (2x50 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik, w wyniku czego otrzymano N-(4-chloro-3-mety!o-5-izoksazolilo)-N-(metoksyetbksymetylo)-2-karboksylotiofenb-3 sulfonoamid w postaci brązowej substancji stałej (3,5 g, wydajność 85%).
B. 4-Karbometoksy-2, 6-dlmetylbaniilna
Do ciepłego roztworu kwasu 3,5-dimetylobenzbesbwegb (5 g, 33,33 mmola) w kwasie octowym (30 ml) wkroplono dymiący kwas azotowy (30 ml). Po dodaniu kwasu mieszaninę reakcyjną ogrzewano za pomocą dmuchawy i mieszano przez dodatkowe 2 godziny, w czasie których strącił się osad. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (200 ml) i przesączono, a stały produkt wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem.
Do powyższego materiału stałego dodano chlorek oksalilu i katalityczne ilości DMF (2 krople), po czym roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny, w czasie których utworzył się klarowny roztwór. Nadmiar chlorku bktaiilu usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano żółtą substancję stałą.
Do żółtego materiału stałego dodano suchego metanolu i mieszano mieszaninę przez 1 godzinę. nadmiar metanolu usunięto pod zmniejszonym cίi^I^ίi^t^i<^tm, a pi^b^ost^^oś^ rozpuszczono w eterze (200 ml). Roztwór eterowy przemyto wodą (100 ml), a następnie nasyconym roztworem NaHCC> (100 ml). Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik, w wyniku czego otrzymano 4-karbometoksy-2,6-dimetylonitrobenzen w postaci żółtej substancji stałej (5,8 g, wydajność 83%).
4-Karbometbksy-2,6-dimetylbnltrobenzen (2 g, 9,5 mmola) rozpuszczono w octanie etylu (20 ml) i poddano uwodornianiu katalitycznemu, stosując 10% pallad na węglu aktywnym (300 mg), pod ciśnieniem 3,4 kg/cm2 przez 30 minut. Po odsączeniu katalizatora i usunięciu rozpuszczalnika otrzymano 4-karbbmetoksy-2,6-dimetyloanilinę w postaci substancji stałej (1,7 g, wydajność 100%).
C. N-(4-Chlorb-3-metylb-5-lzoksazblilb)-2-(4-metbktykarbonylb-2,6-dlmetylo)fenyibammbkarbonylo-3-tiofenosulfonbamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazoliio)-N-(metbktyetbktymetylb)-2-karbbksyibtibfenb3-sulfonbamid (3,5 g, 8,5 mmola) (z etapu A) rozpuszczono w chlorku oksalilu (5 ml), dodano kroplę DMF i całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 6 godzin. Nadmiar chlorku oksalilu usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, a mieszaninę reakcyjną wysuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem.
Do roztworu 4-karbometokty-2,6-dimetyloanlllny (0,9 mmola) (z etapu B) i trietyloaminy (2 ml) w chlorku metylenu (20 ml) dodano w temperaturze 0°C chlorek kwasowy w 10 ml chlorku metylenu (2,4 g, 4,98 mmola) przygotowany w powyższym etapie. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania się do temperatury pokojowej, rozcieńczono ją chlorkiem metylenu (50 ml) i przemyto IN HCl, a następnie nasyconym roztworem NaHCO3. Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i rozpuszczalnik usunięto, w wyniku czego otrzymano surowy produkt. Produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej, stosując mieszaninę 4:6 octanu etylu/heksan jako eluent, i otrzymano N-(4-chlbrb-3metylb-5-izoksazolilo)-N-(metbksyetoksymetylo)-2-(4-metbktykarbonylo-2,6-dime'tylo)fenylbammbkarbbnylo-3-tiofenosulfbnoamld (0,6 g, wydajność 20%).
N-(4-Chlbrb-3-metylo-5-lzbktazblllb)-N-(metoktyetoktymetylb)-2-(4-metoksykarbonylb-2,6-dimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenbsulfbnoamid (0,6 g) rozpuszczono w mieszaninie metanolu (8 ml) i stężonego HCl (1,5 ml) i otrzymaną mieszaninę reakcyjną ogrze52
186 854 wano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 8 godzin. Nadmiar metanolu usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość rozpuszczono w octanie etylu (50 ml). Roztwór ten przemyto nasyconym roztworem chlorku sodowego. Następnie warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik, w wyniku czego otrzymano N-(4-chłbro-3-metylo-5-lzokstzolilo)-2-(4-metoksykjrB)onylo-2,6-dimetylb)fenyłbaminbkarbonylo-3-tibfenosulfbnbamid, który przekrystałizbwano z chlorku metylenu i heksanu (0,23 g, wydajność 47%, temperaatira 5opmema 112-154°C).
Przykład 60
N^-Chloro^ -metylo-5-izbksαzołiłb)-2- [3,4-(metylenodioksy)-6-metylb] fenyloaminbkarbonylo-3-tiofenbsulfonoamid
A. (3,4-Metylenodioksy)-6-metylbtnilina
Do roztworu (3,4-metyłenbdibksy)tbluenu (5 ml) w kwasie octowym (20 ml), ochłodzonego na łaźni z zimną wodą, wkroplono kwas azotowy (70%, 5 ml), po czym całość mieszano przez 45 minut. Następnie do mieszaniny dodano wodę (100 ml), a otrzymany żółty osad odsączono i przemywano wodą, aż do uzyskania Bezbarwnego wodnego przesączu. Żółty materiał stały rozpuszczono w EtOAc (250 ml), wysuszono (MgSO4), a części stałe odsączono. Przesącz poddano uwodornianiu katalitycznemu (10% Pd/C, 101,32 kPa) atmosfera przez 12 godzin. Następnie od mieszaniny reakcyjnej odsączono katalizator, a przesącz zatężono i otrzymano (3,4-metylenodioksy)-6-metyloanilinę w postaci brązowoszarej substancji stałej (5,49 g, wydajność 87%).
B. N-(4-Chlbro-3-metylb-5-izbksαzołilo)-2-[3,4-(metylenodibksy)-6-metylb]fenylbaminbkarbbnylb-3-tiofenbSulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylb-5-izbksαzolilb)-2-[3,4-(metylenodibksy)-6-metylo]fenylbamlnokarbonylb-3-tiofenbsulfbnoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 13, stosując (3,4-metylenodioksy)-6-metyłoanilinę. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-chloro-3-metyło-5-lzoksazolilo)2-[3,4-(metylenbdioksy)-6-metylb] fenylotminbkarBbnylo-3 -tibfenosułfbnbtmid w postaci żółtej substancji stałej (wydajność 45%, temperatura topnienia 60-62°C).
Przykład 61
N-(4-Chłbro-3-metyłb-5-izbksαzblilb)-2-[2-metylb-4,5-(metylenbdibksy)fenyloacetylb]tiofeno-3 -sulfonoamid
A. Chlorek 2-metylb-4,5-(metylenodibksy)benzylu
Do mieszaniny eteru etylowego (100 ml) i stężonego HCl (100 ml) w temperaturze 0°C dodano (3,4-metylenodioksy)tbłuen (10 ml), a następnie po kropli formaldehyd (20 ml, 37% w wodzie). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 2 godziny, a następnie w temperaturze pokojowej przez dodatkowe 10 godzin. Następnie mieszaninę reakcyjną rozcieńczono eterem etylowym (100 ml) i rozdzielono obydwie warstwy. Warstwę organiczną wysuszono (MgSOą), materiał stały odsączono, a przesącz zatężono. Pozostałość ogrzewano następnie z heksanem (200 ml), a części nierozpuszczalne odsączono z gorącego roztworu. Przesącz zatężono i otrzymano chlorek 2-metylb-4,5-(metylenodibksy)Benzyłu (9,4 g, wydajność 63%) oraz bls[2-metylo-4,5-(metylenbdibksy)fenylo]metαn (3,6 g) w postaci bezbarwnej substancji stałej. Tej mieszaniny użyto w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.
B. N-(4-Chłoro-3-metylo-5-izbksαzolilo)-2-[2-metylo-4,5-(πlety!enodioksy)fenylbacetylo] tiofeno-3 -sulfonoamid
N-(4-Chloro-3-πletylo-5-izoksazolilb)-2-[2-metylb-4,5-(metylenodibksy)fenylbacetylo]tlofeno-3-sulfonbamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 33, stosując chlorek 2-metylo-4,5-(metylenodlbksy)Benzylu zamiast chlorku (3,4-metylenodioksy)benzylu. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-chlbrb-3-metylb-5-izbksazblllb)-2-[2-metylb-4,5-(metylenbdioksy)fenylbacetylo] tlbfeno-3-sulfonbamid w postaci żółtego proszku o temperaturze topnienia 42-45°C z wydajnością 71%.
186 854
Przykład 62
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksaz5lilo)i2-[2-(metAd5Sulf5dyl5Amldometylo)-4,5-(metyledodi5ksy)fenyloaminokarbon.ylo]tiofeno-3-sulfodOAmld
—. Ni(4,5-^/letylenodίoksy)ben·zyl5metAn5Sulf'od5AIfid Do roztworu plper5nyloamidy (6,07 g, 38,95 mmola) i trietyloaminy (5,37 g, 53,12 mmola) w dichlorometanie (100 ml) w temperaturze 0°C dodano chlorek metanosulfonylu (4,14 g, 35,41 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę, a następnie rozcieńczono ją dichlorometanem (100 ml) i przemyto 1N HCl (2x100 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono, a przesącz zatężono, w wyniku czego otrzymano N-(4,5mttyltnodioksy)benzylometan5sulfbn5am.ld w postaci szarej substancji stałej (8,4 g, wydajność 92%).
B. N-[2-—min5-(4,5-metylenodioksy)]benzylometanosulf5noamid
N-[2-Amino-(4,5-metylen5dioksy)]benzylometAn5Sulfod5amld otrzymano w taki sam sposób jAk dla N-(3,4-metyledodloksy)i6-mttyloadilidy (przykład 60).
C. N-(4-Chl5r5-3-metyl5i5-izoksaz5lilo)i2-[2i(metAnosulfodyloammometylo)i4,5i(mei tyltd5dioksy)fenyloaminok^A·bonylo]tiofeno-r-sulfon5amld
Ni(4-C]lloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2i(metanosulfodyloamlnometylo)-4,5-(metyi led5di5ksy)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfbnoamld otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 13. Surowy produkt przekrystAlizowano z acetonitrylu i wody i otrzymano N-(4-chl5r5-r-metylo-5-iz5ksAZ5lll5)i2-[2i(metAdosulf5dyloAmin5metylo)-4,5-(mttyltd5dlOi ksy)ftdyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulf5noamid w postaci białawej substancji stałej o temperaturze topnienia 147-150°C z wydajnością 13%.
Przykład 63
Ni(4iChloro-3-metylo-5-izoksazolllo)-2i[3,4i(metyledodloksy)i6iCyJanometyl5]fedyl5i amid5karbonylo-3'-tiofenosulfbdOAmld
—. [3,4i(Metyleπodi5ksy)i6iamido] fedyl5acet5nitryl [r,4-(Metylenodioksy)-6-amino]ftdyl5acet5ditryl otrzymano w taki sam sposób jak w przypadku r,4-(metyled5dloksy)-6imetyloanilidy (przykład 60).
B. N-(4-C hloro-3-m ety ło-5 - izok s azo lii o)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-cyj anom etylo] fedyl5aminok;A'bodylo-3'-tiofenosufbd5amid
Ni(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4i(metylenodl5ksy)i6-cyjanometylo]fenyloammokArbonyloG-tiofenosulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 13. Surowy produkt przekrystAllzowAd5 z Acetonitrylu i wody i otrzymano Ni(4ichl5r5i3-metyloi
5-izoksazolilo)-2-i3.4-(metylenodioksy)-6-cyjanometylo]fedyloAminokarbodylo-3iti5fed5suli fOToamid w postaci czerw5n5brąz5wtgo proszku o temperaturze topnienia 190-193°C z wydajnością 15%.
Przykład 64
Ni(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[r,4-(metylen5di5ksy)i6-(3ihydr5ksypr5pyl5]i fedyloAminokarbonylo-3-tiofen5sulf5n5Amld
—. 3 -(3,4-Metylenodioksy)fenylo-1 -propanol
Do roztworu kwasu ri(3,4imttylen5dl5ksy)fedyI5propl5nowtgo (5 g, 25,75 mmola) w bezwodnym THF (20 ml) w temperaturze 0°C dodano BH^-THF (51,5 ml, 1,0m w THF, 51,5 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 1 godzinę, a następnie odparowano THF w wyparce rotacyjnej. Pozostałość potraktowano metanolem (20 ml) i roztwór zatężono. Proces ten powtórzono 6 razy i otrzymano r-(3,4-metylenodioksy)fenylo-1ipropan5l w postaci oleju (4,7 g, wydajność ~100%).
B. ri[3,4-(Metylenodi5ksy)-6-amino]ftnylo-1ipropad5l
3i[3,'4-(lMe'tt^l^i^!^(^<^]^i^lis:y)-6-^!mii^o]fe^;^]^<^^1-propanol otrzymano w taki sam sposób jak w przypadku r,4-(mttyledodloksy)i6-metyl5anllldy (przykład 60).
C N-(4iChlor5-rimttyl5-5-izoksazolll5)-2i[3,4-(metyltd5dl5ksy)-6i(r-hydroksyi pr5pylo]ftdyl5amlnokarbodyloir-tlofenosulf5d5amld
Ni(4-Chl5r5-rimetylo-5ilz5ksAzolllo)-2-[3,4-(metyltnodl5ksy)-6-(rihydr5ksypr5pyl5]i fedyloaminokarbonylo-3-tiofedosulf(ld5aIfid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 13.
186 854
Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii i otrzymnno N((4-chir)r----inety)----rbkkarbolbo)---[3,--(metytnbddioksy)-6-(--hdrbkks-prbpyio]-fenyibaminbkarbonylo-3-tibfenosuifbnoamid w postaci ciemno-żółtego proszku o temperaturze topnienia 66-69°C z wydajnością 18%.
Przykład 65
N-(4-Chlbrb-3-metyib-5-lroksarolilo)-2-[3,4-(metylenodloksy)-6-cyjanlo]fenyloacetyio3-tlofenbsulfonbamld
A. 3,4-(Metylenbdibksy)fenyiobctan metylu
3.4- (Metyienbdlbkty)fenylboctan metylu otrzymano znanymi sposobami (Rachele (1963) Jonmal of Organic Chemistry, 28:2898).
B. 6-Bromo-(3,4-metylenodioksy)fenyiooctan metylu
Do roztworu 3,4-(metylenbdlbksy)fenylooctanu metylu (5 g, 25,9 mmola) w kwasie octowym (15 ml) dodawano po kropli brom do czasu utrzymywania się czerwonobrązow^ej barwy. Po 30-minutowym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną rozdzielono pomiędzy wodę (200 ml) i eter (200 ml). Warstwę organiczną przemyto wodą (3x200 ml), wysuszono (MgSOj), produkt stały odsączono, a przesącz zatężono i otrzymano
6-brbmo-(3,4-metylenbdlbkty)fenyiooctan metylu w postaci oleju (5,9 g, wydajność 84%).
C. 3,4-(Metylenbdibkty)-6-cyjanbfenylobctan metylu
3.4- (Metylenodibksy)-6-cyjanofenylbbctan metylu otrzymano w sposób opisany przez L. Friedmana i H. Shechtera w The Joianal of Organic Chemistry 26:2522 (1961).
D. 3,4-(Metyienodloksy)fenyibbctan tert-butylu
Do roztworu 3,4-(metylenodibksy)-6-cyjanbfenylooctanu metylu (5 g, 18,32 mmola) w metanolu (100 ml) dodano 1N NaOH (50 ml). Całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 1,5 godziny, po czym odpędzono metanol w wyparce rotacyjnej. Wodną pozostałość zakwaszono stężonym HCl do pH 1 i wyekstrahowano octanem etylu. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono, a przesącz zatężono, w wyniku czego otrzymano produkt stały. Stały produkt potraktowano chlorkiem tionylu (50 ml) i ogrzewano mieszaninę reakcyjną w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 10 minut, po czym odpędzono składniki lotne w wyparce rotacyjnej. Pozostałość rozpuszczono w dichlorometanie (15 ml) i roztwór ten wkroplono do roztworu 2-metylb-2-prbpanoiu (6,8 g, 91,6 mmola) i trietyloaminy (9,3 g, 91,6 mmola) w dichlorometanie w temperaturze 0°C. Następnie całość mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę, a potem w temperaturze pokojowej przez 2 godziny, po czym mieszaninę przemyto wodą (3x150 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono, przesącz zatężono i otrzymano 3,4-(metylenodioksy)fenylooctan tert-butylu w postaci substancji stałej (335 mg, wydajność 7%).
E. N-(4-Chloro-3-mt;t.ylo-5-ir.oksazolilo)-2-[3,4-(metylenodίoksy)-6-cyjano]ίenylbacetylo-3 -tibfenbtulfonbamid
Do roztworu N-(4-chlbrb-3-metylo-5-lzbksarolllb)-2-katboksyib-3-tiofenosulfonbamidu (2,78 g, 8,63 mmola) w bezwodnym DMF (30 ml) dodano karbonyibdiimldarol (1,40 g, 8,63 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 minut i otrzymano mieszaninę I.
Do roztworu 3,4-(metylenbdiokty)-6-cyjanbfenylboctanu tert-butylu (1,5 g, 5,75 mmola) w bezwodnym DMF (15 ml) dodano NaH (1,2 g, 60% dyspersja w oleju mineralnym, 29,9 mmola) w temperaturze 0°C. Całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 30 minut i otrzymano mieszaninę II. Następnie mieszaninę I wprowadzono za pomocą strzykawki w temperaturze 0°C do mieszaniny II i mieszano całość w temperaturze 0°C przez 1 godzinę i w -emperahuze p<^)^<b<^^^t przez 10 gocteżin Nassępme surową mieezaninę wlano do mietzaniny acetbnitryl/woda/stęrbny HCl w stosunku 2:2:1, po czym acetonitryl usunięto w wyparce rotacyjnej, a wodną pozostałość rozdzielono pomiędzy octan etylu (200 ml) i 1N HCl (150 ml) Warstwę organiczną przemyto 1N HCl (3x150 ml), wysuszono (MgSO4), produkt stały odsączono, a przesącz zatężono. Pozostałość oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawn^ej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-chlorb-3-metylb-5-irbksarblilb)-2-[3,4(metylenodibksy)-6-cyjano]fenyloacetylb-3-tlofenotulfbnbamld w postaci jasnożółtego matowego proszku (450 mg, wydajność 17%, temperatura topnienia 105-108°C).
186 854
Przykład 66
N-(4-Ch]oro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{2-[(eimatolzamino)karbznylomatylz]-4,5(matolznzdizkso)fznyloaminz-karBonnlz} tiofeno-S-sulfonoamid
A. N,N-Dimztolo-4,5-(matylznzdiokso)fanyloacztAmid
N,N-Dimztolo-4,5-(mztylznodizksy)fanylzacztamie otrzymano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie 13.
B. N,N-Dimztole-4,5-(matnlznoeiokso)-2-aminofznnlzacztαmie
N,N-Dimetylo-2-^Anino-4,5-(metylanodizksn)fznyloacatamie otrzymano w taki sam sposób jak 3,4-(mztylenodioksn)-6-matyloanilinę (patrz przykład 60).
C. N-(4-Chloro-3 -metylo-ó -izzksaτolilo)-2- {2- [(eimztolzammo)karbonylomztylo] -4,5(matdlznodizksy)fenyloaminokarbonylo} tiofeno-3 -sulfonoamid
N-(4-CKlore-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{2-[(eimatoloamino)karbznnlomztnlo]-4,5(matylzneeioksy)fenyloϊAninokarbonylo}tiefenz-3-sulfonzamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykłAdzie 13. W wyniku krystAlizacji surowego produktu z mizssanino acetonitrol/woda otrzymano N-(4-chlzrz-3-mztyle-5-iτzksAzolilz)-2-{2-[(dimztylzAminz)karbonolomatolo]-4,5-(matolznzdioksy)fennleaminokarbonyle}tiofeno-3-sulfonzαmid w postaci szarego proszku o temperaturze topniania 190-193°C z wydajnością 19% (400 mg).
Przykład 67
N-(4-CKlzrz-3-metyle-5-iτeksαzolilo)-2-[3,4-(mztnlznodizksn)-6-mztnle]fznole-2(Ko''dreksoimino)etolo-3-tiofenosulfenzamie
Do roztworu N-(4-cKlzro-3-mztylo-5-isoksazolilz)-2-[3,4-(mztylanodizksy)-6matnlo]fznyleac.ztylo-3-tiofenosul.fenzamidu (100 mg) dodano NH2OH-HCl (300 mg) i wodę (15 ml). Po mieszaniu przez 5 minut do miaszaninn dodano NaOH w postaci płatków (300 mg) i metanolu (2 ml). Ciepłą mieszaninę ogrzewano w temperaturze 80°C przez 20 minut, po czym ochłodzono do temperatury 0°C i wlano do rozcieńczonego roztworu HCl (~30 ml). Otrzymany biało osad odsączono i otrzymano N-(4-cKlzro-3-matnlz-5-izzksαzolile)-2-[3,4(mzrnlznedioksy)-6-metylo]fenylo-2-(hydIΌksyimino)etylo-3-tiofenosulfoneamid w postaci bezBarwnej substancji stałej o tampzrαturτa tepniania 154-156°C, z wydajnością 70% (72 mg).
Przykład 68
N-(4-CKloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{1-αcztoksn-2-ci's-[3,4-(mztnlanzdizksy)-6-matylo] f enolo} winnle-3-tiofenosulfzneamid
Do roztworu N-(4-chloro-3 -mztylz-5-isoksαselile)-2- [3,4-(mztnlanzeizksy)-6-mztylz] fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamidu (50 mg, 0,11 mmola) w bezwodnym DMF (1 ml) NaH (11 mg, 60% dyspersja w oleju mineralnym, 0,275 mmola). Po 5-minutownm miasτaniu w temperaturze pokojowej do mieszAniny dodano bezwodnik octowy (16,8 mg, 0,165 mmola). Po dodatkowym mizsταniu w tamparatursa pokojowej przez 10 minut mieszaninę wlano do roscizńcsonzgz roztworu HCl i odsączono powstało osad, w wyniku czego otrzymano N-(4-cKlero-3-matylz-5-iτoksazolilo)-2-(1-Acatekso-2-cis-[3,4-(matylanoeieksn)6-nlztolo]fenykZ''Wnyłoe3-tiofenosulfonzAmid w postaci żółtawego proszku o tzmpzrAturza topnieniA 55-58°C z wydajnością 73% (40 mg).
Przykład 69
N-(4-Chlere-3-Inetylo-5-izoksaτolilo)-2-(2,3,4-trimatoksy-6-cojane)fanoloaminokArbznylz-3-tiofanosulfeneAmid
A. 2-Amino-3,4,5-trimztoksoBznτonitrol
2-Amlnz-3,4,5-trimatoksybansonitrol otrzymano w taki sam sposób jak 3,4-(ιήζΙοlznodiekso)-6-mztoleAnilinę (przykład 60). Surowy produkt przakrnstalizewAnz z miassAniny metanol/woda i otrzymano żółty proszek z wydajnością 13%.
B. N-(4-Chlzro-3-matnlz-5-iτeksAsolilo)-2-(2,3,4-trimztzkso-6-cyjAnz)fznoleAminokArBonolo-3 -tiefznosulfoneamid
N-(4-Chlere-3-metylo-5-izoksAzolilo)-2-(2,3,4-trimatzkso-6-cojAno)fznyloamlnokArbznolo-3-tiefznesulfeneAmid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 15. Surowy produkt ecτosτczene drogą prepAratywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-cKlore-3-mztylo-5-iszksazolilo)-2-(2,3,4-trimztoksy-6-cojanz)fznyleAminekArbo56
186 854 ny1o-3-tibfenosu1fbnbamid w postaci żółtego proszku o temperaturze topnienia 88-90°C z wydajnością 10% (180 mg).
Przykład 70
N-(3,4-Dimetylo-5 -iooksazb1i1o)-2- [3,4-(metylenodibksy)-6-mety1b] feny1oacety1b-3-tlbfenbsu1fbnbamid
N-(3,4-Dimety1o-5-looksaob1i1o)-2-[3,4-(mety1enodibksy)-6-mety1o]feny1oacety1o-3-tibfenosulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 61. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(3,4-dlmetylo-5-izbksazb1l1b)-2-[3,4-(mety1enodibksy)-6-mety1b]feny1bacety1b-3-tiofenosulfonoamid w postaci żółtego proszku o temperaturze topnienia 45-50°C z wydajnością 14% (417 mg).
Przykład 71
N-(4-Chlbro-5-mety1b-3-izoksaob1i1o)-2-[3,4-(mety1enbdibksy)-6-mety1o]feny1bacety1b3 -tiofenosulfonoamid
N-(4-Ch1bro-5-mety1o-3-izoksaob1l1o)-2-[3,4-(mety1enbdioksy)-6-mety1b]feny1bacety1b3-tibfenosulfonoamid otrzymano w taki sam sposób jak w przykładzie 61. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej wysokosprawnej chromatografii cieczowej i otrzymano N-(4-chloro-5-metylo-3-izbksaob1i1o)-2-[3,4-(mety1enbdlbksy)-6-mety1b]feny1bacety1b-3-tlbfenosulfonoamid w postaci żółtawego proszku o temperaturze topnienia 46-50°C z wydajnością 16% (330 mg).
Departament Wydawnictw UP RP Nakład 70 egz. Cena 6,00 zł

Claims (29)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu o ogólnym wzorze
    Ar— SO—N-Ar‘ 2 i
    H oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, gdzie: Ar1 oznacza grupę o wzorze Π lub w którym
    R1 oznacza Ci-Cć-alkil lub atom chlorowca; R2 oznacza Ci-Có-ałkil;
    Ar2 oznacza grupę o wzorze ΙΠ
    II
    R
    R
    III w której:
    R3 i R4 oznaczają atomy wodoru albo R3 i R4 razem z atomami węgla, do których są przyłączone, tworzą skondensowany pierścień benzenowy, ewentualnie podstawiony Ci-Cńalkiłem lub Ci-Ce-alkoksylem;
    M oznacza -C(O)O-, -C(O)CH2-, -CH=CH-, -(acetoksy)CH=CH-, -C(O)NH-, -CH2-O-, -CH2- lub -CH2(OH)-CH2-;
    R5, R6, R , R8 i R9 sąniezależnie wybrane spośród (i) lub (ii):
    (i) R5, R6, R7, R8 i R9 jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej atom wodoru, OH, CN, atom chlorowca, Ci-Cć-alkil, Ci-Có-alkoksyl, CO2R3 , grupę karboksyamidową, acetoksy-Ci-Ce-alkil i grupę (Ci-C6-alkilo)2aminową; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, R6, R7, R8 i R9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Ci-Có-alkilenodioksyl; a pozostałe podstawniki R5, R6, R7, i R9 mają znaczenie podane w (i); a
    R10 oznacza atom wodoru lub Ci-Có-alkil;
    z tym, że gdy M oznacza -C(O)NH, wówczas co najmniej dwa podstawniki R5, R6, R7, R8 i R9 mają inne znaczenie niż atom wodoru.
  2. 2. Związek według zastrz. 1, w którym:
    R1 oznacza Br, Cl lub Ci-Cg-alkił;
    R2 oznacza Cj-Cć-alkil; a
    R5, R6, R7, R8 i R9 są wybrane spośród (i) lub (ii):
    186 854 c /£ 7 R Q (i) R , R , R , R i R niezależnie oznaczają atom wodoru, Cj-Có-alkil, atom chlorowca lub Cj-Có-alkoksyl; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, R6, R7, R8 i R9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą metylenodioksyl, a pozostałe mają znaczenie podane w (i).
  3. 3. Związek według zastrz. 1, w którym co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród r5, r6, r7, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Ci-C6-alkilenodioksyl.
  4. 4. Związek według zastrz. 1, w którym co najmniej jeden podstawnik R5 i R6 ma inne znaczenie niż atom wodoru.
  5. 5. Związek według zastrz. 1, w którym M oznacza -C(O)CH2- lub -C(O)NH-.
  6. 6. Związek według zastrz. 4, w którym M oznacza -C(O)CH2-, -C(O)NH- lub -C(O)O-.
  7. 7. Związek według zastrz. 1, w którym R5, r6, r7, Rs i R9 mają znaczenia podane w (i) lub (ii): _ .
    (i) R i R mają znaczenie inne niż atom wodoru, i oznaczają Cj-Có-alkil lub C1-C6alkoksyl, lub (ii) co najmniej jeden podstawnik R5 lub R9 ma znaczenie inne niż atom wodoru, a R6 i r7 albo R7 i R8 tworzą metylenodioksyl.
  8. 8. Związek według zastrz. 1, w którym M oznacza -C(O)CH2-.
  9. 9. Związek wybrany z grupy obejmującej:
    N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofeno-3 -sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksykarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksiozolilo)-2-[(P-hydroksy-(3,4-metylenodioksy)fenyloetylo]tiofeno-3 -sulfonoamid;
    N-(4-bromo-3-meiylo-5-izoksazolilo)-2-benzyiobenzo[b]-tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-etylobenzylo)-benzo[b]tiofeno-3-sulfonoamid;
    Nr-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazoliIo)-2-[3,4-(meiylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno3-sulfonoamid;
    N-(4-bromOi3-Inetylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4,5itrimetoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3sulfonoamid;
    Ni(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiofeno3-sulfonoamid;
    Ni(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,4-dimetoksybenzylo)benzo[b]tiofenOi3iSulfonoamid;
    N-(4-bromo-3imeΐylo-5-izoksazolilo)-2i(4-metoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3-sulfΌnoamid;
    Ni(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2i(2-metoksybenzylo)benzo[b]tiofeno-3iSulfonOi amid;
    N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(4-chlorobenzylo)benzo[b]tiofeno-3iSulfonoamid;
    Ni(4-chlorOi3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-dimetyloaminobenzylo)benzo[b]tiofeno-3sulfonoamid; i ,
    Ni(4-chlorOi5imetylo-3iizoksazolilo)-2-[3,4i(metylenodioksy)benzylo]benzo[b]tiOi feno-3 -sulfonoamid.
  10. 10. Związek, który stanowi N-(4-chIoro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2i[2-metylOi4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid.
  11. 11. Związek wybrany z grupy obejmującej
    Ni(4-chlorOi3imetylo-5iizoksazolilo)-2-[(2iCyjano-4,5-dimetoksyfenylo)aminokarbonyi lo]tiofenoi3isulfonoamid;
    N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)i2-(4itoliloacetylo)tiofenOi3iSulfonoamid;
    186 854
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazołilo)-2-{[2-cyjano-4,5-(metylenodioksy)fenylo]aminokarbonylo} tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-hydroksy-4-metylofenylo)aminokarbonylo] tiofeno-3 -sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno3-sulfonoamid, i
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-6-metoksy-2-[3,4-(metylenodioksy)benzylo]benzo [b]tiofeno-3 -sulfonoamid.
  12. 12. Związek wybrany z grupy obejmującej
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metoksykarbonylo-2,6-dimetylo)fenylo aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksaz:olilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)]fenyloaminokarbonylo3-tiofenosulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,5-dimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksaz:olilo)-2-[(2,3,4-trimetoksy-6-cyjano)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylofenyloacetylo)tiofeno-3-sulfo noamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2-karboksyamido-4,5-dimetoksyfenyloaminokarbonylo)tiofeno-3 -sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-(2-acetoksyetylo)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid; i
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[P-acetoksy-2-metylo-4,5-(metylenodioksy)-styrylo]tiofeno-3-sulfonoamid.
  13. 13. Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu o ogólnym wzorze
    Ar—SO?—N-Ar‘ 2 i oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, gdzie: Ar1 oznacza grupę o wzorze II w którym
    R1 oznacza Ci-Cń-alkil lub atom chlorowca;
    R2 oznacza Ci-Cń-alkil;
    Ar2 oznacza grupę o wzorze III
    186 854 w której:
    R3 i R4 oznaczają atomy wodoru albo R3 i R4 razem z atomami węgla, do których są przyłączone, tworzą skondensowany pierścień benzenowy, ewentualnie podstawiony Ci-Cćalkilem lub Ci-Cć-alkoksylem;
    M oznacza -C(O)O-, -C(O)CH2-, -(acetoksy)CH=CH-, -CH=CH-, -C=N(OH)CH2-, -C(O)NH-, -CH2-O-, -CH2- lub -CH2(OH)-CH2-;
    R5, R6, R3, R8 i R9 są niezależnie wybrane spośród (i) lub (ii):
    (i) R5, R6, R7, r8 i r9 jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej atom wodoru, OH, CN, atom chlorowca, Ci-Cć-alkil, Ci-Cć-alkoksyl, CO2R , grupę karboksyamidową, acetoksy-Ci-Cć-alkil, hydroksy-Ci-Cć-alkil, Ci-Cć-alkilosulfonyloa.mino-Ci-Cć-alkil, cyjano-Ci-CJ,alkil, grupę (Ci-Cć-alkilo^aminową i (Ci-Cć-alkilo^aminokarbonylo-Ci-Cć-alkil; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, Rć, R7, R8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Ci-Cć-alkilenodioksyl; a pozostałe podstawniki R5, Rć, r7, R^i r9 mają znaczenie podane w (i); a
    R10 oznacza atom wodoru lub Ci-Cć-alkil;
    z tym, że gdy M oznacza -C(0)NH, wówczas co najmniej dwa podstawniki R5, R , R , R8 i R9 mają inne znaczenie niż atom wodoru; z wykluczeniem związków o ogólnym wzorze I, w którym jednocześnie
    M oznacza -C(O)O-, -C(O)CH2-, -CH=CH-, -(acetoksy)CH=CH-, -C(O)NH-, -CH2-O-, -CH2- lub -CH2(OH)-CH2-; i (i) R5, R , r7, r8 i r9 jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej atom wodoru, OH, CN, atom chlorowca, Ci-Cć-alkil, Ci-Cć-alkoksyl, CO2R, grupę karboksyamidową, acetoksy-Ci-Cć-alkil i grupę (Ci-Cć-alkilo)2aminową; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, R6, r7, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Ci-Cć-alkilenodioksyl; a pozostałe podstawniki r5, rć, r7, Ri r9 mają znaczenie podane w (i).
  14. 14. Związek według zastrz. i3, w którym
    Ri oznacza Br, Cl lub Ci-Cć-alkil;
    R2 oznacza Ci-Cć-alkil; a
    R5, Rć, r7, r8 i r9 sa wybrane spośród (i) lub (ii):
    (i) R5, R6, r7, r8 i R9 niezależnie oznaczają atom wodoru, Ci-Cć-alkil, atom chlorowca lub Ci-Cć-alkoksyl; albo (ii) co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R5, Rć, r7, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą metylenodioksyl, a pozostałe mają znaczenie podane w (i).
  15. 15. Związek według zastrz. i3, w którym co najmniej dwa podstawniki wybrane spośród R3, Rć, r3, r8 i r9, stanowiące podstawniki przy sąsiednich atomach węgla w pierścieniu, tworzą razem Ci-Cć-alkilenodioksyl.
    I6 Związek według zastrz. i3, w którym co najmniej jeden podstawnik r5 i Rć ma inne znaczenie niż atom wodoru.
  16. 17. Związek według zastrz. i3, w którym M oznacza -C(O)CH2- lub -C(O)NH-.
  17. 18. Związek według zastrz. i6, w którym M oznacza -C(O)CH2-, -C(O)NH- lub -C(O)O-.
    186 854 r z *7 Q Q
  18. 19. Związek według zastrz. 13, w którym R , R , R , R i R mają znaczenia podane w (i) lub (ip:
    (i) R7 i R9 mają znaczenie inne niż atom wodoru, i oznaczają Cj-Co-alkil lub Ci-Cóalkoksyl, lub (ii) co najmniej jeden podstawnik R5 lub R9 ma znaczenie inne niż atom wodoru, a R6 i R7 albo R7 i R8 tworzą metylenodioksyl.
  19. 20. Związek według zastrz. 13, w którym M oznacza -C(O)CH2-.
  20. 21. Związek wybrany z grupy obejmującej
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-(2-hydroksyetylo)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metanosulfonyloaminometylo)-4,5-(metylenodioksy)fenyloaminokarbonylo]-tiofeno-3-sulfonoamid;
    N-(4-chloro-3 -metylo-5-izoksazolilo)-2- [2-cyj anometylo-4,5 -(metylenodioksy)-6-cyj anometylo] fenyloaminokarbonylo-3 -tiofenosulfonoamid; i
    N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-{2-[(dimetyloamino)karbonylometylo]-4,5(metylenodioksy)fenyloaminokarbonylo}tiofeno-3-sulfonoamid.
  21. 22. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, że jako tę substancję czynną zawiera związek o ogólnym wzorze I, zdefiniowany w zastrz. 1.
  22. 23. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, że jako tę substancję czynną zawiera N-(4-chloro-3-metylo-5izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid.
  23. 24. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, ze jako tę substancję czynną zawiera związek o ogólnym wzorze I, zdefiniowany w zastrz. 13.
  24. 25. Związek o ogólnym wzorze I, zdefiniowany w zastrz. 1, do stosowania jako lek.
  25. 26. Związek według zastrz. 25 do stosowania jako lek do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, dychawicę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oczu, zaburzenia menstruacyjne, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek imunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
  26. 27. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid do stosowania jako lek.
  27. 28. Związek według zastrz. 27 do stosowania jako lek do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, dychawicę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oczu, zaburzenia menstruacyjne, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek imunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
  28. 29. Związek o ogólnym wzorze I, zdefiniowany w zastrz. 13, do stosowania jako lek.
  29. 30. Związek według zastrz. 29 do stosowania jako lek do leczenia choroby wybranej z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, dychawicę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oczu, zaburzenia menstruacyjne, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek imunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
PL96322707A 1995-04-04 1997-10-01 Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu PL186854B1 (pl)

Applications Claiming Priority (4)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US41619995A 1995-04-04 1995-04-04
US41707595A 1995-04-04 1995-04-04
US08/477,223 US5594021A (en) 1993-05-20 1995-06-06 Thienyl-, furyl- and pyrrolyl sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
PCT/US1996/004759 WO1996031492A1 (en) 1995-04-04 1996-04-04 Thienyl-, furyl-, pyrrolyl- and biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL322707A1 PL322707A1 (en) 1998-02-16
PL186854B1 true PL186854B1 (pl) 2004-03-31

Family

ID=27411089

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL96322707A PL186854B1 (pl) 1995-04-04 1997-10-01 Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu

Country Status (25)

Country Link
EP (2) EP0819125B1 (pl)
JP (3) JP3233642B2 (pl)
KR (2) KR100359397B1 (pl)
CN (1) CN1130355C (pl)
AT (1) ATE243203T1 (pl)
AU (1) AU711968B2 (pl)
CA (1) CA2217169C (pl)
CZ (1) CZ299246B6 (pl)
DE (2) DE69628740T2 (pl)
DK (1) DK0819125T3 (pl)
EA (2) EA199900808A1 (pl)
EE (1) EE9700251A (pl)
ES (1) ES2201181T3 (pl)
FI (1) FI973879A0 (pl)
HK (1) HK1001769A1 (pl)
HU (1) HUP9802034A3 (pl)
NL (1) NL300251I2 (pl)
NO (1) NO315607B1 (pl)
NZ (2) NZ306734A (pl)
OA (1) OA10621A (pl)
PL (1) PL186854B1 (pl)
PT (1) PT819125E (pl)
TR (1) TR199701096T1 (pl)
TW (1) TW492966B (pl)
WO (1) WO1996031492A1 (pl)

Families Citing this family (57)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5962490A (en) 1987-09-25 1999-10-05 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6030991A (en) * 1993-05-20 2000-02-29 Texas Biotechnology Corp. Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
US6541498B2 (en) 1993-05-20 2003-04-01 Texas Biotechnology Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
US6376523B1 (en) 1994-05-20 2002-04-23 Texas Biotechnology Corporation Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
US6613804B2 (en) 1993-05-20 2003-09-02 Encysive Pharmaceuticals, Inc. Biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5612359A (en) * 1994-08-26 1997-03-18 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
US5760038A (en) * 1995-02-06 1998-06-02 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl sulfonamide endothelin antagonists
US5780473A (en) * 1995-02-06 1998-07-14 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl sulfonamide endothelin antagonists
UA58494C2 (uk) 1995-06-07 2003-08-15 Зенека Лімітед Похідні n-гетероарилпіридинсульфонаміду, фармацевтична композиція, спосіб одержання та спосіб протидії впливам ендотеліну
US5846990A (en) * 1995-07-24 1998-12-08 Bristol-Myers Squibb Co. Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
JPH09124620A (ja) 1995-10-11 1997-05-13 Bristol Myers Squibb Co 置換ビフェニルスルホンアミドエンドセリン拮抗剤
US5856507A (en) * 1997-01-21 1999-01-05 Bristol-Myers Squibb Co. Methods for the preparation of biphenyl isoxazole sulfonamides
WO1997029747A1 (en) 1996-02-20 1997-08-21 Bristol-Myers Squibb Company Methods for the preparation of biphenyl isoxazole sulfonamides
US5939446A (en) * 1996-04-09 1999-08-17 Bristol-Myers Squibb Co. Heteroaryl substituted phenyl isoxazole sulfonamide endothelin antagonists
US5804585A (en) * 1996-04-15 1998-09-08 Texas Biotechnology Corporation Thieno-pyridine sulfonamides derivatives thereof and related compounds that modulate the activity of endothelin
TW536540B (en) * 1997-01-30 2003-06-11 Bristol Myers Squibb Co Endothelin antagonists: N-[[2'-[[(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)amino]sulfonyl]-4-(2-oxazolyl)[1,1'-biphenyl]-2-yl]methyl]-N,3,3-trimethylbutanamide and N-(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)-2'-[(3,3-dimethyl-2-oxo-1-pyrrolidinyl)methyl]-4'-(2-oxazolyl)[1,1'-biphe
WO1998033781A1 (en) * 1997-01-30 1998-08-06 Bristol-Myers Squibb Company Method for preventing or treating low renin hypertension by administering an endothelin antagonist
US5783705A (en) 1997-04-28 1998-07-21 Texas Biotechnology Corporation Process of preparing alkali metal salys of hydrophobic sulfonamides
US6432994B1 (en) * 1997-04-28 2002-08-13 Texas Biotechnology Corporation Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders
GB9716657D0 (en) 1997-08-07 1997-10-15 Zeneca Ltd Chemical compounds
GB9803226D0 (en) 1998-02-17 1998-04-08 Zeneca Ltd Chemical compounds
GB9803228D0 (en) 1998-02-17 1998-04-08 Zeneca Ltd Chemical compounds
RU2001103044A (ru) * 1998-07-06 2003-08-10 Бристол-Маерс Сквибб Ко. (Us) Бенилсульфонамиды в качестве двойных антагонистов ангиотензиновых эндотелиновых рецепторов
CN1332943C (zh) 1998-07-08 2007-08-22 萨诺费－阿文蒂斯德国有限公司 硫取代的磺酰基氨基羧酸n－芳基酰胺,其制备方法、用途以及含有该化合物的药物制剂
GB9902461D0 (en) 1999-02-05 1999-03-24 Zeneca Ltd Chemical compounds
GB9902453D0 (en) 1999-02-05 1999-03-24 Zeneca Ltd Chemical compounds
GB9902455D0 (en) 1999-02-05 1999-03-24 Zeneca Ltd Chemical compounds
GB9902452D0 (en) 1999-02-05 1999-03-24 Zeneca Ltd Chemical compounds
DE60045033D1 (de) * 1999-08-06 2010-11-11 Takeda Pharmaceutical Substituierte aromatische ringverbindungen, verfahren zu ihrer herstellung und ihre anwendung
TWI262185B (en) * 1999-10-01 2006-09-21 Eisai Co Ltd Carboxylic acid derivatives having anti-hyperglycemia and anti-hyperlipemia action, and pharmaceutical composition containing the derivatives
EP1533311B1 (en) * 1999-12-31 2007-04-25 Encysive Pharmaceuticals, Inc Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
PL197782B1 (pl) * 1999-12-31 2008-04-30 Encysive Pharmaceuticals Inc Sulfonoamidy, środek farmaceutyczny i zastosowanie sulfonoamidów
AU2456701A (en) * 1999-12-31 2001-07-16 Texas Biotechnology Corporation Pharmaceutical and veterinary uses of endothelin antagonists
GB0000625D0 (en) 2000-01-13 2000-03-01 Zeneca Ltd Chemical compounds
US7071220B2 (en) 2000-09-18 2006-07-04 Toa Eiyo Ltd. N-substituted benzothiophenesulfonamide derivatives
JP3847711B2 (ja) * 2000-09-18 2006-11-22 トーアエイヨー株式会社 Ｎ置換ベンゾチオフェンスルホンアミド誘導体
US6639082B2 (en) 2000-10-17 2003-10-28 Bristol-Myers Squibb Company Methods for the preparation of biphenyl isoxazole sulfonamides
US20030152956A1 (en) * 2000-12-26 2003-08-14 Noriko Ohtani Method of examining allergic disease
JP4452809B2 (ja) * 2002-03-15 2010-04-21 トーアエイヨー株式会社 Ｎ置換ベンゾチオフェンスルホンアミド誘導体
CA2494962C (en) 2002-08-09 2011-06-14 Merck & Co., Inc. Tyrosine kinase inhibitors
EP1534268A4 (en) * 2002-08-09 2006-11-02 Merck & Co Inc TYROSINE KINASE INHIBITORS
SE0301886D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use V
SE0301888D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use VII
SE0301884D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use III
SE0301883D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use II
SE0301882D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use I
SE0301885D0 (sv) * 2003-06-25 2003-06-25 Biovitrum Ab New use IV
WO2006040178A1 (en) * 2004-10-14 2006-04-20 Abbott Gmbh & Co.Kg Arylsulfonylmethyl or arylsulfonamide substituted aromatic compounds suitable for treating disorders that respond to madulation of the dopamine d3 receptor
JP2010523694A (ja) 2007-04-10 2010-07-15 オースペックス・ファーマシューティカルズ・インコーポレイテッド 高血圧治療のための置換重水素濃縮チオフェン
ES2569660T3 (es) 2007-06-08 2016-05-12 Mannkind Corporation Inhibidores de la IRE-1alfa
CA2861477C (en) * 2012-01-31 2018-01-02 Eisai R&D Management Co., Ltd. Sitaxentan derivative
CN107652246B (zh) * 2017-09-25 2020-08-25 江苏乾元生物科技有限公司 一种3-[3-溴-2-甲基-6-(甲基磺酰基)苯基]-4,5-二氢化异噁唑的制备方法
GB201810581D0 (en) 2018-06-28 2018-08-15 Ctxt Pty Ltd Compounds
EP3986890B1 (en) 2019-06-18 2023-11-15 Pfizer Inc. Benzisoxazole sulfonamide derivatives
EP3831940A1 (en) * 2019-12-05 2021-06-09 Danmarks Tekniske Universitet Small molecule inhibitors of crispr-cas associated activity
CN112663077B (zh) * 2021-01-11 2022-07-01 陕西师范大学 一种苯并磺内酰胺类化合物的电化学制备方法
JP7531947B2 (ja) 2021-06-22 2024-08-13 株式会社アークメディスン 化合物、エンドセリンａ受容体拮抗剤及び医薬組成物

Family Cites Families (6)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US3660383A (en) * 1968-08-14 1972-05-02 Shionogi & Co Production of iodoisoxazole compounds
US5591761A (en) * 1993-05-20 1997-01-07 Texas Biotechnology Corporation Thiophenyl-, furyl-and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
TW224462B (pl) * 1992-02-24 1994-06-01 Squibb & Sons Inc
NZ247440A (en) * 1992-05-06 1995-04-27 Squibb & Sons Inc Phenyl sulphonamide derivatives, preparation and pharmaceutical compositions thereof
US5612359A (en) * 1994-08-26 1997-03-18 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
CA2168154A1 (en) * 1995-02-06 1996-08-07 Natesan Murugesan Substituted biphenyl sulfonamide endothelin antagonists

Also Published As

Publication number Publication date
EE9700251A (et) 1998-04-15
AU711968B2 (en) 1999-10-28
JP2002030075A (ja) 2002-01-29
DE69628740T2 (de) 2004-05-13
NZ306734A (pl) 2000-01-28
CZ311697A3 (cs) 1998-09-16
CN1184470A (zh) 1998-06-10
JP3527217B2 (ja) 2004-05-17
ES2201181T3 (es) 2004-03-16
WO1996031492A1 (en) 1996-10-10
NO974577D0 (no) 1997-10-03
CA2217169C (en) 2005-03-29
EP1048657A1 (en) 2000-11-02
DE69628740D1 (de) 2003-07-24
ATE243203T1 (de) 2003-07-15
PT819125E (pt) 2003-11-28
NL300251I1 (nl) 2007-02-01
OA10621A (en) 2001-03-16
EA199900808A1 (ru) 2000-06-26
JPH11507015A (ja) 1999-06-22
NL300251I2 (nl) 2007-03-01
NZ500282A (en) 2000-01-28
NO315607B1 (no) 2003-09-29
CZ299246B6 (cs) 2008-05-28
EA199700208A1 (ru) 1998-08-27
NO974577L (no) 1997-12-04
JP2004043495A (ja) 2004-02-12
EA007107B1 (ru) 2006-06-30
DK0819125T3 (da) 2003-10-13
EP0819125A1 (en) 1998-01-21
FI973879A0 (fi) 1997-10-03
PL322707A1 (en) 1998-02-16
JP3233642B2 (ja) 2001-11-26
CN1130355C (zh) 2003-12-10
KR100359397B1 (ko) 2002-11-01
HUP9802034A3 (en) 2000-04-28
TR199701096T1 (xx) 1998-02-21
AU5536796A (en) 1996-10-23
KR19980703679A (ko) 1998-12-05
TW492966B (en) 2002-07-01
CA2217169A1 (en) 1996-10-10
DE122006000068I1 (de) 2007-05-10
EP0819125B1 (en) 2003-06-18
HUP9802034A2 (hu) 2000-03-28
KR100359396B1 (ko) 2003-03-15
HK1001769A1 (en) 1998-07-10

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL186854B1 (pl) Nowe pochodne tiofenosulfonoamidu, środek farmaceutyczny i zastosowanie nowych pochodnych tiofenosulfonoamidu
EP0980369B1 (en) Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders
KR100527620B1 (ko) 소수성 유리 설폰아미드의 알칼리 금속 염의 제조방법
US6331637B1 (en) N-Alkyl, N-Alkenyl, N-Alkynyl, N-Aryl and N-fused bicyclo or tricyclo thienyl-, furyl-,and Pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
EP0699191B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
CA2395684C (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6613804B2 (en) Biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6342610B2 (en) N-aryl thienyl-, furyl-, and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6541498B2 (en) Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
EP1533311B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin

Legal Events

Date Code Title Description
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20120404