PL180006B1

PL180006B1 - Sposób i urzadzenie do zapisu danych na nosniku zapisu PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number: PL180006B1
Application number: PL95311235A
Authority: PL
Inventors: Makoto Kawamura; Yasushi Fujinami
Original assignee: Sony Corp
Priority date: 1994-02-28
Filing date: 1995-01-12
Publication date: 2000-11-30
Also published as: US20050226604A1; CN1123580A; US20010041055A1; WO1995023411A1; US20020197061A1; KR100342120B1; AU1424995A; CN100550173C; CN1305065C; KR960702153A; PL311235A1; US20020197062A1; CN1975912A; US7599605B2; US6442334B1; US6470141B2; CN1147854C; US7277625B2; PL180012B1; AU693147B2

Abstract

1. Sposób zapisu danych, dla rejestracji danych uzytkownika na nosniku zapisu w bloku sektora, z zastosowaniem kodowania, w którym to sposobie jako dane uzytkow- nika zapisuje sie dane wizyjne, dane fo- niczne, dane napisowe oraz multiplekso- wane dane zawierajace wspomniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane na- pisowe, lub dane komputerowe, znamien- ny tym, ze zapisuje sie dodatkowa infor- macje skojarzona z rodzajem danych uzyt- kownika w kazdym z sektorów jako czesc subkodu, rozdzielnie wzgledem danych uzytkownika oraz zapisuje sie jako czesc subkodu numer identyfikacji sektora. FIG. 1 PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do zapisu danych na nośniku zapisu, zwłaszcza do zapisu danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych i danych złożonych z kilku rodzajów tych danych, jak również danych wytwarzanych komputerowo, zgodnych z postanowieniami ISO 11172 (MPEG1) lub ISO 13818 (MPEG2).

Dotychczas znany nośnik do zapisu danych, na przykład płyta kompaktowa, oprócz zasadniczej informacji do odtwarzania, zawiera dodatkowe dane informacyjne (subkod), dla realizacji swobodnego dostępu. Zasadnicza odtwarzana informacja podlega mechanizmowi korekcji błędów za pomocą informacji znajdującej się przed i za błędami. W szczególności, dla przeciwdziałania tego rodzaju błędom, do informacji dodaje się krzyżowy przeplatany kod Reeda - Solomona CIRC (Cross Interleaved Reed - Solomon Codę).

Tak więc dane mogą być wykorzystane dopiero po upływie pewnego czasu, potrzebnego na odczyt danych przed, i za odpowiednimi danymi, w celu dokonania przetwarzania z korekcją błędów, oraz czasu potrzebnego na wykonanie obliczeń przy korekcji błędów. W odróżnieniu od danych odtwarzanych, dodatkowe dane informacyjne przeznaczone są w zasadzie do wykorzystania w krótszym czasie po ich odczycie z nośnika zapisu, tak że na dodatkowych danych informacyjnych nie dokonuje się przetwarzania związanego z korekcją błędów, bądź stosuje się innego rodzaju przetwarzanie korekcyjne, przy zastosowaniu innej metody obliczeniowej, niż stosowana do zasadniczych odtwarzanych danych.

Dodatkowe, niezbędne dane informacyjne umożliwiające swobodny dostęp do nośnika zapisu, stanowi informacja wskazująca na położenie danych na nośniku zapisu, to znaczy ich adres. Ponieważ płyta kompaktowa lub temu podobna, stanowi nośnik zapisu, który pierwotnie opracowano dla zapisu danych fonicznych i cechuje się tym, że informacja jest zapisana ze stałą prędkością bitową, to informacja stanowiąca adres dla każdego z poszczególnych bloków odczytowych, czyli sektorów na nośniku zapisu, reprezentowana jest przez wartość numeryczną odnoszącą się do godziny, minuty, sekundy i ramki. Jest to informacja stanowiąca kod czasowy, mówiąca o upływie czasu odtwarzania, a otrzymana jest z nagłówka odczytanych danych.

W wyniku tego, że płyta kompaktowa cechuje się zapisem informacji ze stałą prędkością bitową, informacja o upływie czasu odtwarzania danych fonicznych (kod czasowy) na płycie wzrasta proporcjonalnie do odległości (adresu) danych od miejsca, w którym znajduje się ich nagłówek na nośniku zapisu, to znaczy płycie. W konsekwencji możliwa jest realizacja wyznaczenia konkretnego bloku odczytowego (sektora) na nośniku zapisu przez wyspecyfikowanie upływu czasu odtwarzania, reprezentowanego przez godzinę, minutę, sekundę i ramkę.

Ponieważ jednak ten adres, na podstawie godziny, minuty, sekundy i ramki jest określony z wykorzystaniem liczb sześćdziesiątkowych lub siedemdziesięciopiątkowych jako liczby ramek na sekundę, to ten adres nie nadaje się do wykorzystania w przypadku nośnika zapisowego wykorzystywanego przez system komputerowy, który z reguły specyfikuje adresy w postaci kodów binarnych (które mogą być zapisywane jako heksadecymalne). Tak więc, standard mini-płyty MD (Mini - Disc) wykorzystuje postać binarną adresu określającego sektor. W tym przypadku, chociaż wyszukiwanie nie może odbywać się bezpośrednio z odtwarzaniem informacji o upływie czasu (kodu czasowego), ponieważ informacja jest zapisywana ze stałą prędkością w urządzeniu z mini-płytą, to przetwarzanie z postaci binarnej adresu sektora na informację o upływie czasu odtwarzania można realizować przez przeliczanie proporcjonalne.

Natomiast, jeżeli bitowa prędkość informacji się zmienia, to odpowiedniość między konwencjonalną informacją o upływie czasu odtwarzania, reprezentowaną przez godzinę, minutę, sekundę i liczbę ramek oraz adres sektora, nie mogą być obliczone. Przy zmiennej prędkości bitowej, nawet jeżeli jako drugi adres jest wykorzystywany kod czasowy, prędkość przyrastania informacji o upływie czasu odtwarzania (kod czasowy) jest różny między częścią o większej prędkości bitowej i częścią o mniejszej prędkości bitowej, przy czym tę samą informację czasową mogłyby mieć dwa lub więcej sektory, lub też dwa sąsiednie sektory mogłyby nie zawsze mieć kolejne numery o upływie czasu, stwarzając problem

180 006 polegający na tym, że kod czasowy nie odpowiada adresowi sektora przy specyfikacji położenia danej na nośniku do zapisu danych.

Ponadto, podobnie jak dane wizyjne zapisane na nośniku zapisu, mogą być zapisywane dane wizyjne odpowiadające normom ISO 11172-2 (MPEG1- Video), lub ISO 13818 - 2 (MPEG2- Video). Te dane wizyjne przy dekodowaniu napotykają na ograniczenia techniczne. W szczególności, dekodowanie nie może się odbywać od dowolnego miejsca strumienia bitowego, lecz musi rozpoczynać się zawsze od obrazu typu I, czyli obrazu z wewnętrznym kodowaniem. W obecnie stosowanych wizyjnych odtwarzaczach kompaktowych, kiedy rozpoczyna się wyszukiwanie na nośniku zapisu w celu rozpoczęcia odczytu od zadanej pozycji, dane odczytane nie zawsze zaczynają się od nagłówka obrazu typu I, tak że takie dane nie mogą być wykorzystywane aż do otrzymania następnego obrazu typu I, co stanowi problem polegający na tym, że dekodowanie w tym czasie nie może się rozpocząć.

W celu odtwarzania danych wizyjnych, można sobie życzyć selektywnego dekodowania tylko obrazu typu I i obrazu typu P, przy pomijaniu obrazu typu B, lub też można żądać selektywnego dekodowania tylko obrazu typu I, przy pomijaniu obrazów B i P. Niezależnie od tego, w przypadku konwencjonalnego kompaktowego odtwarzacza wizyjnego występuje problem polegający na tym, że płyty wizyjne w odtwarzaczach wizyjnych itp, nie zawierają informacji określającej miejsce na nośniku zapisu, w którym znajdują się dane obrazowe, i określającej, który z typów danych obrazowych, I, P czy B w tym miejscu się znajduje, ani informacji wskazującej położenie nagłówka tego rodzaju danych obrazowych, tak że nie jest możliwe odtwarzanie podczas operacji wyszukiwania obrazu dowolnego typu.

Poza tym, ponieważ odpowiednie dane obrazu wizyjnego, po zakodowaniu są zapisywane w porządku różnym od porządku, w którym są odtwarzane, to odniesienie czasowe opisane jest w nagłówku obrazowym danych wizyjnych, dla określenia porządku odtwarzania. Jednak dotychczas nie opracowano konkretnego sposobu umożliwiającego użytkownikowi wyszukiwanie przez specyfikację liczby odniesienia czasowego.

Ponadto, dotychczas znane środki do zapisu danych, na przykład płyta kompaktowa, zawierają jeden bit informacji zarządzającej, dotyczącej prawa do kopiowania, to znaczy sposobu postępowania przy powielaniu. Oznacza to, że do przekazania informacji wskazującej, czy powielanie zapisanych danych na nośniku zapisowym jest dozwolone, czy zabronione, służy jeden bit. Powoduje to ograniczenie do dwóch rodzajów decyzji, to znaczy powielanie dozwolone/powielanie zabronione. Tak więc niedostateczna ilość informacji zarządzającej, powoduje wystąpienie problemu polegającego na tym, że jest niemożliwe osiągnięcie szczegółowego zarządzania co do praw do kopiowania, przy uwzględnieniu licznych kombinacji warunków, włącznie z zezwoleniem na powielanie w przetworzonej postaci danych analogowych, co do zezwolenia lub niezezwolenia na powielanie danych w postaci cyfrowej, wyprowadzania danych do sprzętu komputerowego, wyprowadzania lub niewyprowadzania danych do sprzętu audiowizualnego, innego niż komputer, itd., i zezwolenia na wielokrotne powielanie.

Ponadto, w przypadku stosowanych obecnie płyt kompaktowych, część danych informacyjnych do wykorzystania przy wyprowadzaniu niektórych informacji ma stałą konfigurację, dając niewiele swobody do wykorzystywania płyty kompaktowej na różne sposoby, na przykład przy uwzględnieniu różnorodności jej zastosowań.

W opisie patentowym nr JP 3-27994 przedstawiono urządzenie do zapisu danych wskazówkowych reprezentujących określone cechy informacji zapisanych w ścieżkach na taśmie magnetycznej. Te dane wskazówkowe służą do identyfikacji rodzaju i pozycji zapisanej informacji. Chodzi zwłaszcza o foniczne informacje zaprogramowane na taśmie magnetycznej, lub zapis danych wskazówkowych na dysku zapisowym, aby ułatwić wybór określonych programów odtwarzanych z tego dysku. Klawiatura urządzenia jest obsługiwana w czasie odtwarzania taśmy głównej na której zarejestrowany jest foniczny sygnał PCM. Utworzona zostaje informacja o spisie treści (TOC) i zapamiętana przez edytor wskazówkowy, aby utworzyć sygnał wskazówkowy, który jest wykorzystywany do rozdziału muzyki, w odpowiedzi na kod czasowy reprodukowania. Następnie taśma główna zostaje przewinięta dla zapisu informacji o spisie treści zapamiętanej w edytorze na określonej ścieżce

180 006 taśmy głównej podczas odsłuchiwania odtwarzanego dźwięku. Następnie taśma główna zostaje odtworzona, a generator sygnału wskazówkowego jest sterowany przez informację o spisie treści, dla utworzenia tego sygnału wskazówkowego. Kod formatu zostaje utworzony razem z odtworzonym sygnałem PCM, dla sterowania urządzenia do optycznego usuwania. W ten sposób na tablicy dysku pierwotnego utworzony zostaje foniczny sygnał PCM zawierający sygnał wskazówkowy.

Ponadto w opisie patentowym JP 60-217567 przedstawiono sposób zapisu danych, w którym następuje transmisja dużej ilości danych cyfrowych w sposób ciągły w interwałach określonego czasu przez ustawianie interwałów czasu sygnałów synchronizacji zgodnie z atrybutami danych cyfrowych. Sygnałom cyfrowym nadana zostaje struktura zgodna z atrybutami A-C. Bloki jednostek podstawowych, gdzie dane są zapisane i odtwarzane zgodnie z atrybutami, zawierają informację synchronizacji, informację dyskryminacji oraz obszary danych. Ilość danych zapamiętanych w jednym bloku jako długość każdego obszaru danych jest ustawiona dla każdego atrybutu.

W opisie patentowym JP 58-115608 przedstawiono system zapisu danych obrazowych dla minimalizacji zaniku danych obrazowych spowodowanego błędem w odtwarzaniu, gdy zapisane dane obrazowe uzyskano po każdym przeszukiwaniu sukcesywnym dla zwiększenia pojemności danych. Pierwotny sygnał obrazowy jest przekazywany po przeszukiwaniu części odczytywanej do zespołu odbioru danych, który to zespół odbioru danych przekazuje informację o tym do zespołu sterowania zapisem, a ponadto wyprowadza się sygnał z każdego przeszukiwania do zespołu kompresji, który wytwarza skompresowany sygnał na podstawie sygnału wejściowego, aby przekazać sygnał do zespołu sterowania zapisem danych. Zespół sterowania zlicza długość bajtu skompresowanego sygnału każdego przeszukiwania, aby wybrać liczbę przeszukiwań wprowadzoną do zespołu danych sukcesywnie oraz sumować długości bajtu dwóch kolejnych przeszukiwań odpowiadających wybranej liczbie, aby obliczyć numer rodzaju płyty koprocesora dyskowego. Tak więc część identyfikacji ID składa się z uzyskanej liczby innych danych uprzednio wysłanych do multipleksera. W tym czasie, zespół sterowania zapisem przeprowadza sterowanie tak, że multiplekser wyprowadza sygnał transmitowany z zespołu sterowania zapisem danych, przy czym wyprowadzona wcześniej część identyfikacji ID jest doprowadzona następnie do głowicy zapisowej.

Ponadto w opisie patentowym JP 57-46585 przedstawiono sposób zapisu i odtwarzania sygnału cyfrowego z eliminacją funkcji operacyjnej korekcji błędów przy normalnym trybie i trybie szybkim, przy rozróżnianiu kodu synchronizacji zawierającego numer bloku i numer pola. Za pomocą układu detekcji wykrywa się czy błąd kodowy występuje czy też nie, w każdym sub-bloku, a kod rozróżniania bloku wskazujący każdą pozycję sub-bloku i kod rozróżniania pola zostają wyróżnione za pomocą układu rozróżniania kodu synchronizacji. Przez ten kod rozróżniania, dla układu sterowania sterującego układ korekcji kodu wewnętrznego, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada sub-blokowi w jednym kodzie wewnętrznym, dla drugiego układu sterowania sterującego układ korekcji kodu zewnętrznego, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada sub-blokowi dla całego subbloku, oraz dla układu korekcji, tylko w przypadku gdy to samo pole odpowiada subblokowi dla całego sub-bloku zawartego w kodzie wewnętrznym, dokonana jest taka modyfikacja, aby możliwa była do przeprowadzenia odpowiednia korekcja.

Sposób zapisu danych według wynalazku, jest stosowany do rejestracji danych użytkownika na nośniku zapisu w bloku sektora, z zastosowaniem kodowania, przy czym jako dane użytkownika zapisuje się dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe oraz multipleksowane dane zawierające wspomniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane napisowe, lub dane komputerowe. Sposób tego rodzaju charakteryzuje się tym, że zapisuje się dodatkową informację skojarzoną z rodzajem danych użytkownika w każdym z sektorów jako część subkodu, rozdzielnie względem danych użytkownika oraz zapisuje się jako część subkodu numer identyfikacji sektora.

Korzystnym jest, że jako część subkodu wprowadza się określony z góry kod czasowy. Do subkodu wprowadza się informację o punkcie wejścia reprezentującą, sektor zawierający pozycję nagłówka obrazu typu f 7 kodowaniem, przy czym jako dane

180 006 użytkownika stosuje się dane wizyjne. Do subkodu dla każdego sektora wprowadza się informację o typie obrazu, reprezentującą typ obrazu zawartego w danych użytkownika w tym sektorze, przy czym jako dane użytkownika stosuje się dane wizyjne. Do subkodu wprowadza się tymczasową informację odniesienia wskazującą porządek odtwarzania poszczególnych obrazów, przy czym jako, dane użytkownika stosuje się dane wizyjne. Do subkodu wprowadza się informację o prawie do kopiowania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych lub danych komputerowych. Do subkodu dla każdego sektora wprowadza się kod identyfikacyjny aplikacji przyporządkowany danym użytkownika w sektorze oraz informację o aplikacji. Do subkodu wprowadza się informację o ścieżce.

Urządzenie do zapisu danych według wynalazku, jest stosowane do rejestracji danych użytkownika na nośniku zapisu w bloku sektora. Zawiera ono blok wprowadzania danych wizyjnych, fonicznych i napisowych połączony z zespołem sterowania zapisem oraz układem kodowania doprowadzonych danych, ponadto zawiera szeregowe połączenie kodera korekcji błędów, układu modulatora i bloku wpisującego przetworzone dane na nośnik zapisu. Urządzenie tego rodzaju charakteryzuje się tym, że poszczególne wyjścia danych wizyjnych, danych fonicznych i danych napisowych nadrzędnego bloku wprowadzania danych, poprzez przyporządkowane:poszczególnym danym kodery są dołączone do trzech wejść układu multipleksera, do którego czwartego wejścia jest dołączony komputer poprzez interfejs komputerowy. Wyjście danych użytkownika i wyjście sygnału granic sektora tego multipleksera jest połączone z układem wprowadzania subkodu, z którym poprzez szeregowe połączenie kodera cyklicznej kontroli nadmiarowej, układu wprowadzania wzoru synchronizacji i bufora subkodu jest połączone wyjście kodera subkodu. Z jednym wejściem kodera subkodu jest połączony koder wizyjny, z drugim jego wejściem jest połączony generator kodu czasowego, poprzez układ komutacji informacji o kodzie czasowym połączony również z nadrzędnym blokiem wprowadzania danych. Z trzecim wejściem kodera subkodu jest połączony blok sterujący, który swymi poszczególnymi wyjściami jest też połączony z komputerem, nadrzędnym blokiem wprowadzania danych, generatorem kodu czasowego i układem komutacji informacji o kodzie czasowym.

Przy zapisie informacji dodatkowej dla odtwarzania danych w postaci subkodu w każdym sektorze, oddzielnie od samych danych, przy zapisywaniu danych na nośniku zapisowym w bloku sektora, subkod może być wykorzystywany do sterowania odtwarzaniem danych w celu znacznego poprawienia dostępności nośnika zapisowego.

Przy odczytywaniu nośnika zapisowego zaopatrzonego w subkod służący w charakterze informacji dodatkowej do odczytywania danych, zapisanych podczas zapisu danych w bloku sektora, oddzielnie od właściwych danych, subkod zapisany w każdym sektorze odtwarzany jest niezależnie od odtwarzania danych zapisanych w każdym sektorze, w celu sterowania odtwarzaniem danych, i umożliwienia tym samym realizacji różnych sposobów odtwarzania, a więc zwiększenia użyteczności.

Przedmiot wynalazku zostanie bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat blokowy urządzenia do zapisu danych, fig. 2 schemat blokowy urządzenia do odtwarzania danych zapisanych za pomocą urządzenia według wynalazku, fig. 3 - tablicę objaśniającą strukturę sektora jako odmiany formatu zapisowego danych, fig. 4 - schematyczny wykres objaśniający dane użytkownika zapisane w strukturze sektora zgodnie z formatem zapisowym danych według fig. 3, fig. 5 - tablicę objaśniającą wzór synchronizacyjny w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 6 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania kodu czasu do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 7 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3 informacji o punkcie wejścia, fig. 8 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania informacji nagłówkowej obrazu do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 9 - tablicę objaśniającą strukturę służącą do wprowadzania informacji czasowej do subkodu w strukturze sektora według formatu zapisowego danych z fig. 3, fig. 10 - tablicę ukazującą strukturę służącą do wprowadzania do subkodu w strukturze sektora, według formatu zapisu danych z fig. 3,

180 006 informacji zarządzającej dotyczącej prawa do kopiowania, fig. 11 - tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 12 - tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 13 przedstawia tablicę ukazującą zawartość kodu czasowego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 14 - tablicę ukazującą zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 15 - tablicę ukazującą zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 16 - tablicę ukazującą zawartość nagłówka informacji obrazowej wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 6, fig. 17 - tablicę ukazującą typy obrazowe stanowiące zawartość nagłówka informację i obrazowej z fig. 15 i 16, fig. 18 przedstawia tablicę ukazującą inną strukturę subkodu w strukturze sektora zgodnej z formatem zapisowym danych z fig. 3, fig. 19 - tablicę ukazującą zawartość informacji o prawach kopiowania wprowadzanej w postaci subkodu z fig. 18, fig. 20 - tablicę ukazującą zawartość pola kodowego z fig. 18, dotyczącego prawa kopiowania, wprowadzanej w postaci subkodu, fig. 21 - tablicę ukazującą zawartość pola informacji o warstwach, dodawanej w charakterze subkodu z fig. 18 dotyczącego prawa kopiowania, wprowadzanej w postaci subkodu, fig. 22 - tablicę ukazującą zawartość pola liczby warstw w informacji o warstwach z fig. 21, fig. 23 - tablicę ukazującą zawartość pola numeru warstwy w informacji o warstwach z fig. 21, a fig. 24 przedstawia tablicę ukazującą zawartość pola identyfikacyjnego numeru aplikacyjnego wprowadzanego w postaci subkodu z fig. 18.

Obecnie, w odniesieniu do rysunków opisany zostanie format zapisu danych stosowany w rozwiązaniu według wynalazku, a zwłaszcza struktura sektora.

Nośnik zapisowy do zapisu danych jest nośnikiem nadającym się do rejestracji i przechowywania na nim danych, na przykład płytą kompaktową, płytą magnetooptyczną,· dyskiem trwałym itp. Dane użytkownika obejmują dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane z komputera, jak również informację dodatkową obejmującą subkod itp., rejestrowane za pomocą urządzenia do zapisywania danych w strukturze sektora określonej zgodnie z formatem zapisu danych przedstawionym na fig. 3, ze zmienną prędkością przepływu danych.

W tym formacie zapisu danych, rozmiar pola danych użytkownika w sektorze dobiera się jako równy 2048 bajtów. W tym rozwiązaniu określa się pojedynczy pakiet, jako nie zachodzący na wiele sektorów danych użytkownika, tak że długość jednego pakietu nie powinna być większa od 2048 bajtów. Dane użytkownika w każdym sektorze zawsze zaopatrzone są w nagłówek pakietu, wprowadzany na początku, jak to pokazano na fig. 4 (A) - 4 (C).

Na początku każdego sektora umieszczony, jest czterobitowy wzór synchronizacyjny zawierający jeden ze stałych wzorów, przedstawiony na przykład na fig. 5, za pomocą których wyznacza się położenie początku każdego sektora. Po wprowadzeniu tego wzoru synchronizacyjnego następuje obliczenie i wprowadzenie dwubajtowego kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC (Cyclic Redundancy Check) i połączenie z subkodem umieszczanym za kodem cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC. Subkod wprowadzony za kodem CRC zawiera różne informacje identyfikacyjne dotyczące danych użytkownika. Subkod ma długość 14 bajtów. Za subkodem wprowadzone są wspomniane dane użytkownika, a następnie następuje obliczenie i dołączenie czterobajtowego kodu cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC, obliczonego z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC subkodu oraz danych użytkownika. Czterobajtowy kod CRC obliczony z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC i danych użytkownika stanowi kod EDC. Dla tych wzorów synchronizacyjnych, subkodu, kodu CRC, danych użytkownika i kodu EDC, zostają dodane dwa rodzaje parzystości, Cl i C2, o różnych kierunkach przeplotu, utworzone według krzyżowego przeplatanego kodu Reeda - Solomona CIRC, tzn. 398 bajtów kodu korekcji błędów ECC (Error Correction Codę), kończąc sektor składający się z 2389 bajtów danych zapisowych, które zostają zapisane na dacyjnym nośniku zapisowym w celu ich zapamiętania i odtworzenia.

Następnie objaśniona zostanie struktura subkodu.. W opisanym formacie zapisu danych, stosuje się czterobajtowy kod informacji kodu czasowego (fig. 6), jednobajtową informację o punkcie wejścia (fig. 7). jednobajtową informację nągłńwUnwą _o obrazie

180 006 (fig. 8), dwubajtową tymczasową informację odniesienia (fig. 9) oraz czterobajtową informację dotyczącą prawa do kopiowania (fig. 10), która wykorzystywana jest w połączeniu z czterobajtowym numerem sektora (adresem sektora), jako zawartość subkodu, przedstawionego na fig. 6-10.

W praktyce, wraz z numerem sektora i informacją o kodzie czasowym, stosowaną w przypadku subkodu przedstawionego na fig. 6, wyrażone jest położenie każdego z sektorów, nawet jeżeli dane zapisywane są na dacyjnym nośniku zapisowym z różnymi prędkościami przepływu danych, a adres sektora wyrażony jest w sposób dostosowany do nośnika zapisowego stosowanego w systemie komputerowym, a wyszukiwanie z wykorzystaniem informacji zawartej w kodzie czasowym jest z łatwością realizowane przy odtwarzaniu, w granicach wszystkich użytecznych obszarów nośnika zapisowego.

Format danych dla informacji o kodzie czasowym zostaje zaimplementowany z wykorzystaniem kodu czasowego zawierającego pola godzin, minut, sekund, dziesiątych sekundy i setnych sekundy, jak to pokazano na fig. 11. Jest to format nadający się zwykle do wykorzystania w charakterze kodu czasowego dla danych wizyjnych, danych fonicznych i danych napisowych. Informacja o kodzie czasowym jest wykorzystywana jako informacja o kodzie czasowym wyłącznie dla danych wizyjnych, z wykorzystaniem pól kodu czasowego odnoszących się do godzin, minut, sekund i liczby ramek sygnału wizyjnego, jak to przedstawiono na fig. 12. W przypadku fig. 11 i 12, wszystkie pola opisane sąw notacji dziesiętnej z kodowaniem binarnym BCD (Binary Coded Decimal).

Jako format następnej danej dotyczącej informacji o kodzie czasowym, korzystnie stosowany jest format kodu czasowego wymagany przez ISO 13818-2 (MPEG2 Video), pokazany na fig. 13. Ponieważ ten format zapewnia kod czasowy włączony w dane wizyjne i kod czasowy włączony w informację dodatkową analizowaną tym samym sposobem, to układ do analizy lub program analizy może być podzielony między analizę danych wizyjnych i analizę informacji dodatkowej. Ponadto, ponieważ odpowiednie pola tego formatu są opisane w notacji binarnej, to informacja o kodzie czasowym zostaje wpisana za pomocą mniejszej ilości informacji, niż przy wpisywaniu kodu czasowego opisanego w notacji BCD, wprowadzanego do informacji dodatkowej. Zatem, jeżeli wykorzystuje się subkod o stałej długości, to możliwe jest włączenie dodatkowej informacji w zmniejszonej ilości.

Informacja o punkcie wejścia, przechowywana w subkodzie, przedstawionym na fig. 7, stanowi informację flagową, która jest ustawiana tylko dla sektora obejmującego początek obrazu typu I. Ta informacja flagowa, ustawiona tylko dla sektora zawierającego początek obraz I, wprowadzona jest tak, że jeżeli urządzenie do odtwarzania danych jest dostosowane do rozpoczęcia odczytów przy wykrywaniu informacji flagowej, to istnieje możliwość dekodowania rozpoczęcia dekodowania bezpośrednio od początku obrazu I. Dzięki temu odtwarzanie może się rozpocząć bezpośrednio po operacji szybkiego wyszukiwania.

Informacja nagłówkowa obrazu, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 8, zawiera jednobitową flagę nagłówka obrazowego, która jest ustawiona tylko dla sektora zawierającego początek obrazu, jak to przedstawiono na fig. 14 dwubitową informację odnoszącą się do typu obrazowego (wskazującą obraz I, obraz P lub obraz B), jak to przedstawiono na fig. 15, lub zarówno flagę nagłówkową obrazu i informację o typie obrazowym, jak to przedstawiono na fig. 16. Dwubitowe wzory odpowiadające typowi obrazu, przyporządkowane są odpowiednio, obrazowi I, obrazowi P i obrazowi B, jak to przedstawiono na fig. 17. Należy zauważyć, że dwubitowy wzór wskazujący na obraz typu I dodawany jest w postaci subkodu, kiedy w odpowiednim sektorze występują przynajmniej dane obrazu typu I, wzór dwubitowy wskazujący na obraz typu P wprowadzany jest, kiedy w odpowiednim sektorze nie występują dane obrazu I, a występują dane obrazu P, a ponadto wprowadzony jest dwubitowy wzór wskazujący na obraz typu B, kiedy w sektorze nie występuje ani obraz typu P, ani typu I, ale występuje obraz typu B.

Przy takim wprowadzaniu obrazowej informacji nagłówkowej do subkodu, że urządzenie do odtwarzania danych wykrywa je i steruje operacją odczytu danych, dane mogą być odczytywane wstępnie z początku obrazu, lub w odróżnieniu od tego, może być realizowane selektywne odtwarzanie na podstawie typu obrazu, w ten sposób, że obraz

180 006 do dekodowania jest odczytywany, natomiast obraz nie przeznaczony do dekodowania jest pomijany.

Tymczasowa informacja odniesienia, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 9, odnosi się do tymczasowego odniesienia, występującego w warstwie obrazowej w strumieniu bitowym według wymagań ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), służącego do wskazywania porządku, w którym wyświetlane są poszczególne obrazy. Przy takim uzupełnieniu subkodu informacją odnoszącą się do czasu, tak że urządzenie do odtwarzania danych rozpoczyna odczyt danych po wykryciu tymczasowej informacji odniesienia, urządzenie do odtwarzania danych ma dostęp do obrazu o wyspecyfikowanym przez użytkownika numerze oznaczającym czas.

Informacja o prawach kopiowania, przechowywana w subkodzie przedstawionym na fig. 10, zawiera jednobajtową informację, wskazującą jak należy traktować prawa kopiowania w przypadku poszczególnych rodzajów zapisu, cyfrowego wizyjnego, analogowego wizyjnego, cyfrowego fonicznego i analogowego fonicznego..Zestaw jednobajtowej informacji o prawie do kopiowania, wprowadzony do subkodu umożliwia decyzję w sprawie prawa do kopiowania w różnych kombinacjach, zgodnie z intencją twórcy danych, bądź rejestrującego je.

Subkod może mieć również postać przedstawioną na fig. 18. Jak to przedstawiono, kiedy subkod ma format taki, że zawiera informację o prawach kopiowania, informację o warstwach, numer sektora (adres sektora), numer ścieżki, identyfikacyjny numer aplikacji, i informację aplikacyjną ten kod o pojedynczej strukturze umożliwia zachowanie zgodności nośnika zapisowego z różnymi aplikacjami.

Informacja o prawach kopiowania, przedstawiona na fig. 18, wskazuje atrybuty odnoszące się do powielania danych użytkownika, zawartych w przyporządkowanym sektorze, za pomocą dwubitowego kodu kopiowania, jak to przedstawiono na fig. 19. Kod powielania ma dwubitowe wzory, jak to przedstawiono na fig. 20, które przyporządkowane są atrybutom, odpowiednio, kopiowanie dozwolone, dozwolone jednokrotne kopiowanie, i kopiowanie zabronione.

Informacja warstwowa, kiedy płyta składa się z szeregu warstw, jest wykorzystywana w celu wskazania ilości warstw dysku, z których składa się sektor i w których z warstw sektor się znajduje.

Informacja o warstwach, przedstawiona na fig. 18, reprezentuje informację o płycie i warstwie zawierającej sektor z trójbitowymi polami oznaczonymi liczba warstw, i numer warstwy, jak to przedstawiono na fig. 21. Liczba warstw jest ustawiana na 1, kiedy płyta zawierająca sektor jest ukształtowana z jedną warstwą, i na 2, kiedy płyta jest ukształtowaną z dwiema warstwami. Wartości numeryczne inne, niż 1 i 2 są zarezerwowane.

Numer warstwy, jak to przedstawiono na fig. 23, jest ustawiony na 0, kiedy warstwa zawierająca sektor jest warstwą pierwszą, a na 1, kiedy jest warstwą drugą. Wartości numeryczne inne, niż 0 i 1 są zarezerwowane. .

Numer ścieżki przedstawiony na fig. 18, umieszczony jest w celu realizacji mechanizmu wykorzystywania ścieżki zastosowanego do wyszukiwania początku utworu muzycznego na płycie kompaktowej lub podobnej. Ścieżka jest określona jako zestaw kolejnych sektorów na płycie i jest oznaczona numerem ścieżki.

Identyfikacyjny numer aplikacyjny przedstawiony na fig. 18 stosuje się w celu klasyfikacji zawartości informacji i zapisanej w części z danymi użytkownika według fig. 3, zależnie od aplikacji odpowiadającej tej informacji. Na przykład zakładając, że część płyty zawiera dane do tak zwanej aplikacji cyfrowej płyty wizyjnej DVD (Digital Video Disc) a inna część zawiera dane innej aplikacji, na przykład fonicznej, zawsze w polu z numerem identyfikacyjnym aplikacji subkodu związanego z każdymi danymi zapisywany jest numer, dla ułatwienia rozróżnienia przy odtwarzaniu danych do różnych zastosowań. Identyfikacyjny numer aplikacyjny stosuje się również do klasyfikacji rodzaju zapisanej informacji w polu informacyjnym, za polem identyfikacyjnego numeru aplikacji.

180 006

Na fig. 24 przedstawiono dla przykładu, definicję numeru identyfikacyjnego aplikacji. Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 0, to następne pole informacyjne aplikacji jest wypełnione wartościami 0.

Ponadto, kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 1, to dane cyfrowej płyty wizyjnej DVD (Digital Video Disc) są zapisane w obszarze danych użytkownika, w przyporządkowanym sektorze, a informacja uznana za ważną dla płyty DVD jest wpisana w pole informacji o aplikacji. Korzystnym jest, jeśli pole informacyjne aplikacji zawiera informację o punkcie wejścia opisanym w odniesieniu do fig. 7, co stanowi informację bardzo ważną dla wykorzystywanego w systemie cyfrowej płyty wizyjnej DVD standardu MPEG.

Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji jest ustawiony na 2, to w obszarze danych użytkownika, przyporządkowanego sektora są zapisane dane foniczne, a w polu informacji o aplikacji jest zapisana informacja uznana za ważną dla fonii. Na przykład wpisane mogą być: częstotliwość próbkowania, długość bitu itp., danych fonicznych, w celu ułatwienia działania mechanizmu odtwarzającego.

Kiedy numer identyfikacyjny aplikacji ustawiony jest na 254, to obszar danych użytkownika przyporządkowanego sektora wypełniony jest wartościami 0. Numery identyfikacyjne aplikacji, od 3 do 253 oraz 255 są tym w przypadku zarezerwowane.

Zgodnie z powyższym formatem zapisu, w bloku sektora zapisywane są dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu z pośród tych danych oraz dane wytwarzane w komputerze, a i informacja o kodzie czasowym, informacja o punkcie wejścia, informacja nagłówkowa obrazu, informacja tymczasowa odniesienia, numer ścieżki wprowadzone są w postaci subkodu do każdego sektora, dodatkowo do numeru sektora, umożliwiając tym samym realizację nośnika zapisowego do zapisu danych, będącego w stanie znacznie poprawić dostęp przy odtwarzaniu specjalnym, wyszukiwania i następnego odtwarzania itp., po stronie urządzenia odtwarzającego, nawet jeżeli dane są na nim zapisane ze zmienną prędkością.

Ponadto, jeżeli w każdym sektorze do subkodu jest wprowadzana informacja o prawach do kopiowania, możliwa jest realizacja dacyjnego nośnika zapisowego umożliwiającego wykonywanie po stronie urządzenia odtwarzającego szczegółowych dyspozycji dotyczących uprawnienia do kopiowania, dla każdego sektora.

Także jeżeli w postaci subkodu do każdego sektora jest wprowadzona informacja o warstwach, to jest możliwe zrealizowanie nośnika zapisowego, z którego urządzenie odtwarzające odczytuje zapisane dane rozmieszczone na wielu warstwach.

Poza tym, przy zapisie numeru identyfikacyjnego aplikacji i informacji o aplikacji, z łatwością można w każdym subkodzie zapisać informację potrzebną w przypadku różnych aplikacji, umożliwiając w ten sposób realizację dacyjnego nośnika zapisowego o bardzo poprawionej użyteczności.

Obecnie objaśnione zostanie struktura urządzenia według wynalazku, do zapisu danych w formacie zapisu objaśnionym w odniesieniu do figur 3-24. Przedstawione na fig. 1 urządzenie do zapisu danych 1, multipleksuje dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, program złożony z wielu takich danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, wprowadza informację dodatkową na przykład subkod do tych danych, i zapisuje je na nośniku zapisowym 19.

W tym urządzeniu do zapisu danych 1, nadrzędny blok wprowadzania danych 2, w odpowiedzi na rozkaz z bloku sterującego 20, podaje utworzone uprzednio dane wizyjne, dane foniczne i dane napisowe do, odpowiednio, kodera wizyjnego 5, kodera fonicznego 8 i kodera napisów 7. Ten nadrzędny blok wprowadzania danych 2 zawiera korzystnie profesjonalny taśmowy odtwarzacz wizyjny. Kiedy w sektorze wraz z danymi wizyjnymi, danymi fonicznymi i danymi napisowymi zostanie znaleziona informacja o kodzie czasowym, blok nadrzędny wprowadzania danych 2 dostarcza informację o kodzie czasowym do układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10.

Komputer 3, w odpowiedzi na rozkaz z bloku sterującego 20 zasila interfejs komputerowy 4 danymi komputerowymi przeznaczonymi do zapisu na nośniku zapisowym 19.

180 006

Interfejs komputerowy 4 przetwarza parametry elektryczne, format sygnału, format danych i tym podobne informacje przekazane z komputera 3 i zasila układ multipleksera 8 informacją przetworzoną, lecz o tej samej treści.

Koder wizyjny 5 koduje dane wizyjne przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, zgodnie z procedurą kodującą, według ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), i podaje zakodowane dane wizyjne do układu multipleksera 8. Koder wizyjny 5 podaje również do kodera subkodu 11 informację o punkcie wejścia wskazującą miejsce, w którym znaleziono dane obrazu typu I, informację nagłówkową obrazu, wskazującą na położenie, w którym znaleziono nagłówek obrazu, informację o typie obrazu, wskazującą typ obrazu, oraz tymczasowe odniesienie wskazujące na porządek wyświetlania poszczególnych obrazów.

Koder foniczny 6 podaje do układu multipleksera 8 dane foniczne przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, w postaci niezmienionej, lub po zakodowaniu ich według procedury kodowania wymaganej przez kodowanie akustyczne z transformacją adaptacyjną ATRAC (Adaptive Transform Acoustic Coding), która odpowiada standardowi ISO 11172-3 (MPEG1 Audio), ISO 13818-3 (MPEG2 Audio) lub MD (Mini Disc). Koder napisowy 7 podaje do układu multipleksera 8 dane napisowe przesłane z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2, bez przetwarzania lub po poddaniu ich bieżącej kompresji długości.

Układ multipleksera 8 multipleksuje dane przesłane z kodera wizyjnego 5, kodera fonicznego 6, kodera napisowego 7 i interfejsu komputerowego 4, zgodnie z wymaganiami ISO 11172-1 (MPEG1 System), ISO 13818-1 (MPEG2 System). W tym przypadku układ multipleksera 8 otrzymuje wskazanie z bloku sterującego 20 o bloku danych do przetwarzania, które można w danym momencie odczytywać lub zapisywać jednorazowo na nośniku zapisowym 19, to znaczy o ilości danych użytkownika zapisanych w sektorze, multipleksuje dane, tak aby zapobiec zachodzeniu pakietu na obszary danych użytkownika w wielu sektorach, i podaje multipleksowane dane użytkownika do układu wprowadzania subkodu 15. Równocześnie, układ multipleksera 8 podaje również sygnał granic sektora wskazujący granice między sektorami do układu wprowadzania subkodu 15.

Generator kodu czasowego 9 generuje informację o kodzie czasowym, odpowiednio do rozkazu z bloku sterującego 20. Układ komutacji informacji o kodzie czasowym 10 wybiera jedną z informacji o kodzie czasowym przesyłaną z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 i informację o kodzie czasowym, przesłaną z generatora kodu czasowego 9 i podaje wybraną jedną z nich do kodera subkodu 11. Należy zauważyć, że układ komutacji informacji o kodzie czasowym 10 wybiera informację o kodzie czasowym przesłaną z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 za każdym razem, kiedy jest ona z niego wysyłana, i wybiera informację o kodzie czasowym przesłaną, z generatora kodu czasowego 9, kiedy nie jest przesyłana informacja o kodzie czasowym z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2.

Koder subkodu 11 koduje informację o numerze sektora, przesłaną z bloku sterującego 20, i inną informację dodatkową, w określonym formacie i podaje zakodowaną informację do kodera CRC 12. Pozostała informacja dodatkowa odnosi się do decyzji w sprawie kopiowania, informacji o kodzie czasowym przesłanej z układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10, informacji o punkcie wejścia, nagłówkowej informacji obrazowej, informacji o typie obrazu oraz informacji tymczasowej o odniesieniach, przesłanej z kodera wizyjnego 5.

Wprowadzana informacja uzupełniająca obejmuje informację o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji i informację aplikacyjną, wprowadzaną z nie przedstawionego bloku wejściowego. Jeżeli numer identyfikacyjny aplikacji wskazuje, na przykład, płytę DVD, to informacja aplikacyjna obejmuje informację o punkcie wejścia, przesłaną z kodera wizyjnego 5.

Koder CRC 12, oblicza cykliczny kod kontroli nadmiarowej CRC dla informacji subkodu przesłanej z kodera subkodu 11, wprowadza dane CRC do informacji subkodu, następnie oblicza kod EDC. wprowadza kod EDC dn informacji subkodu i podaje informację

180 006 subkodu wraz z dodatkowym kodem CRC i kodem EDC do układu wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13. Układ wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13 z kolei wprowadza wzór synchronizacyjny, przedstawiony na fig. 5 , do otrzymanej informacji subkodu, i podaje ją do bufora subkodu 14. Układ wprowadzania subkodu 15 wstawia informację subkodu odczytaną z bufora subkodu 14 na granicy każdego sektora w danych przesłanych z układu multipleksera 8. Pozycja, w której wstawiana jest informacja subkodu, wyznaczana jest na podstawie sygnału o granicy sektorów, przesłanego z układu multipleksera 8. Koder ECC 16 wykorzystuje multipleksowane dane przesłane z układu wprowadzania subkodu 15 do obliczania parzystości Cl i C2, to znaczy kodu korekcji błędów ECC według kodu Reeda Solomona, wprowadza kod ECC do zmultipleksowanych danych i podaje je do układu modulatora 17.

Układ modulatora 17 jest układem przystosowanym do modulacji danych przesłanych z kodera ECC 16 w formacie sygnałowym zapisywalnym na nośniku zapisowym 19, i dokonuje na przykład modulacji EFM/modulacji 8 na 14 (Eight -to - Fourteen Modulation). Blok wpisujący 18 zapisuje elektrycznie, magnetycznie, optycznie i/lub fizycznie sygnały przesłane z układu modulatora 17 na nośnik zapisowy 19.

W przypadku kiedy kod korekcji błędów ECC, to znaczy dane parzystości, obliczane są i wprowadzane do zmultipleksowanych danych po wprowadzeniu do nich subkodu, urządzenie do zapisu danych 1 ma konstrukcję umożliwiającą wprowadzanie subkodu do zmultipleksowanych danych przesyłanych z układu multipleksera 8 po wprowadzeniu kodu korekcji błędów ECC do zmultipleksowanych danych.

Blok sterujący 20 podaje do nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 i komputera 3, rozkaz generacji danych, odpowiednio do poleceń edycyjnych otrzymanych od użytkownika, wyznacza przetwarzany blok do odczytu/zapisu, to znaczy wyznacza wielkość sektora nośnika zapisowego 19, dla układu multipleksera 8 i podaje rozkaz generacji kodu czasowego do generatora kodu czasowego 9. Blok sterujący 20 również podaje rozkaz przełączenia do układu komutacji informacji o kodzie czasowym 10, odbiera rozkaz odnoszący się do decyzji w sprawie kopiowania, informacji o warstwach, numeru ścieżki, numeru identyfikacyjnego aplikacji, i informacji aplikacyjnej, z nie przedstawionego bloku wejściowego, i podaje do kodera subkodu 11 informację o numerze sektora, informację decyzyjną o prawach do kopiowania, informację o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji, informację aplikacyjną.

W przedstawionej konfiguracji, blok sterujący 20 najpierw wydaje nadrzędnemu blokowi wprowadzania danych 2 lub komputerowi 3 rozkaz podawania danych zgodnie z instrukcjami edycyjnymi od użytkownika, i wskazuje układowi multipleksera 8 wielkość sektora. Blok sterujący 20 generuje również informację o numerze sektora, informację o prawie kopiowania, informację o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji i informację aplikacyjną, w celu zapisania ich w subkodzie podawanym do kodera subkodu 11. Następnie, jeżeli z nadrzędnego bloku wprowadzania danych 2 nie nadchodzi żadna informacja, blok sterujący 20 wydaje do generatora kodu czasowego 2 rozkaz generacji informacja kodzie czasowym według polecenia użytkownika.

Koder wizyjny 5 koduje wprowadzane dane wizyjne zgodnie ze standardem ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), i podaje zakodowane dane wizyjne do układu multipleksera 8. W tym przypadku, do kodera subkodu 11 podawane są informacje o typie obrazu, wskazujące na typ zakodowanego obrazu (obraz I, obraz P, lub obraz B). Również po wysłaniu nagłówka obrazowego, do kodera subkodu 11 podawane są informacje wskazujące brak nagłówka obrazowego. W szczególności, kiedy wysłany został obraz typu I, do kodera subkodu 11 jest podawana informacja wskazująca obecność nagłówka obrazu typu I, to znaczy informacja o punkcie wejściowym.

Koder foniczny 6 i koder napisowy 7 kodują wprowadzane do nich sygnały, odpowiednio, foniczny i napisowy, i podają zakodowane sygnały do układu multipleksera 8. Układ multipleksera 8 multipleksuje dane przesłane z kodera wizyjnego 5, kodera fonicznego 6 i kodera napisowego 7 według wymagań ISO 11172-1 (MPEG1 System) lub ISO 13818-1 (MPEG2 System).

180 006

Dane użytkownika podzielone na pakiety przydzielane do każdego sektora przez układ multipleksera 8 podawane są do układu wprowadzania subkodu 15, oraz do kodera CRC 12. Układ multipleksera 8 podaje również do układu wprowadzania subkodu 15 sygnał o granicy sektora, który jest ustawiony na 1 tylko wtedy, kiedy zostaje podany pierwszy bajt danych użytkownika, to znaczy dana wskazująca granicę sektora, w pozostałych przypadkach - na 0.

Koder subkodu 11 z kolei tworzy dane subkodu według struktur subkodu przedstawionej na fig. 6-10 i 10-14. Koder subkodu 11 składa subkod z numeru sektora i kodu czasowego (fig. 6), numeru sektora i informacji o punkcie wejścia (fig. 7), numeru sektora i informacji nagłówkowej obrazu (fig. 8), numeru sektora i odniesienia tymczasowego (fig. 9). numeru sektora i informacji o decyzjach w sprawie praw kopiowania (fig. 10), lub informacji o decyzjach w sprawie praw kopiowania, informacji o warstwach, numeru sektora, numeru ścieżki, numeru identyfikacyjnego aplikacji i informacji aplikacyjnej, jak to przedstawiono na fig. 18, z których wszystkie wydzielone sąz danych do niego przesłanych, i podaje zestawiony subkod do kodera CRC 12. Koder CRC 12 oblicza kod korekcji błędów CRC dla danych subkodu otrzymanych z kodera subkodu 11, i wprowadza kod korekcji błędów CRC bezpośrednio przed danymi subkodu. Koder CRC 12 następnie oblicza kod EDC na podstawie danych użytkownika przesłanych z układu multipleksera 8 i danych kodu, z wprowadzonym do niego kodem CRC, i podaje do układu wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13, wraz z kodem EDC i danymi subkodu zaopatrzonymi w dodatkowe dane cyklicznej kontroli nadmiarowej CRC.

W układzie wprowadzania wzoru synchronizacyjnego 13 wprowadza się wzór synchronizacyjny przedstawiony na fig. 5, bezpośrednio przed danymi subkodu, wraz z dodatkowymi danymi cyklicznego kodukontroli nadmiarowej CRC, i podaje dane subkodu zawierające dane kodu CRC i wzór synchronizacyjny do bufora subkodu 14. Bufor subkodu 14 przekazuje przesłane dane sekwencyjnie, włącznie z wzorem synchronizacyjnym, danymi CRC i danymi subkodu, oraz danymi EDC, podając je do układu wprowadzania subkodu 15 w odpowiedzi na żądanie tego układu wprowadzania subkodu 15.

Układ wprowadzania subkodu 15 żąda od bufora subkodu 14 sekwencyjnego przesłania odpowiednich danych włącznie z wzorem synchronizacyjnym, danymi CRC i danymi subkodu na podstawie sygnału o granicy sektora, wysłanego z układu multipleksera 8, wstawia żądane dane bezpośrednio przed danymi użytkownika, przesłanymi z układu multipleksera 8, wprowadza dane EDC bezpośrednio za danymi użytkownika, i podaje do kodera ECC 16 dane użytkownika zaopatrzone w dane subkodu i wprowadzone do nich dane EDC.

Koder ECC 16 oblicza kod korekcji błędów ECC dla zmultipleksowanych danych przesłanych z układu wprowadzania subkodu 15, wprowadza do zmultipleksowanych danych obliczony kod ECC, i podaje multipleksowane dane wraz z kodem ECC do układu modulatora 17.

Układ modulatora 17 moduluje dane przesłane z kodera ECC 16, i podaje zmodulowane do bloku zapisującego 18, który z kolei wpisuje przesłane dane na nośnik zapisowy.

Zgodnie z powyższą konfiguracją równolegle z przetwarzaniem danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych bloku sektora złożonych w wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze, generowane są w postaci subkodu: kod czasowy, informację a o punkcie wejściowym, informacja nagłówkowa obrazu, odniesienie tymczasowe, informacja o decyzjach odnoszących się do kopiowania, informacja o warstwach, numer ścieżki, numer identyfikacyjny aplikacji lub informacja aplikacyjna, i wprowadzane są do przyporządkowanego sektora, umożliwiając realizację urządzenia o prostej budowie, do odtwarzania danych, nadającego śię do wprowadzania informacji w postaci subkodu, użytecznej po stronie odtwarzania.

Obecnie objaśniona zostanie struktura urządzenia współpracującego z urządzeniem według wynalazku, to znaczy urządzenia do odtwarzania danych w formacie zapisu objaśnionym w odniesieniu do figur 3 - 24: Przedstawione na fig. 2 urządzenie do odtwarzania danych 21 odczytuje dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, wraz z informacją z nośnika

180 006 zapisowego 19, na którym zapisane są tego rodzaju dane, zgodnie z formatem zapisu danych opisanym w odniesieniu do fig. 3 - 24.

W tym urządzeniu do odtwarzania danych 21, blok napędu 22 dokonuje mechanicznego zakładania i zdejmowania nośnika zapisowego 19, jak również napędza głowicę do odczytywania sygnałów z nośnika zapisowego 19, którą jest głowica optyczna, głowica magnetyczna lub głowica mnagnetooptyczna, odczytuje za pomocą tej głowicy sygnały i podaje je do układu demodulatora 23.

W układzie demodulatora 23 demoduluje się sygnały przesyłane z bloku napędu 22, i podaje zdemodulowane dane do dekodera ECC 24. Sposób demodulacji stosowany w tym przypadku odpowiada sposobowi modulacji wykorzystywanemu w układzie modulatora 16 urządzenia do zapisu danych i jest korzystnie demodulacją EFM.

Dekoder ECC 24 dokonuje obliczeń na podstawie zmultipleksowanych danych i parzystości Cl, zawartej w kodzie korekcji błędów ECC, lub zawartych w obydwu rodzajach parzystości Cl i C2 kodu ECC, przesłanych z układu demodulatora 23 w celu stwierdzenia, czy w zmultipleksowanych danych i kodzie ECC występują błędy. W takim przypadku następuje wykrycie i skorygowanie korygowanych błędów w zmultipleksowanych danych, a kod ECC zostaje usunięty ze zmultipleksowanych danych. Następnie multipleksowane dane bez błędów nadających się do wykrycia i korekcji przekazywane są do układu wydzielania subkodu 26. W tym przypadku dekoder ECC 24 dodaje flagę błędów, na przykład do każdych 8 bitów zmultipleksowanych danych przeznaczonych do wyprowadzenia. Flaga błędu ustawiana jest na 0, kiedy odpowiadające jej 8 bitów danych zmultipleksowanych nie zawiera błędu lub kiedy błędy zostały całkowicie skorygowane, oraz na 1, kiedy wystąpiły błędy niekorygowalne.

Blok wydzielania subkodu 26 dokonuje ekstrakcji danych subkodu, i kodu CRC z każdej jednosektorowej części zmultipleksowanych danych, przesłanych z dekodera ECC 24, na podstawie wzoru synchronizacyjnego, podaje wydzielone dane i kod CRC do bloku sprawdzania CRC 35, i podaje również multipleksowane dane wraz z subkodem z dekodera ECC 24 do bufora pierścieniowego 27.

Blok sprawdzania CRC 35 oblicza dane CRC zawarte w danych subkodu, przesłanych z bloku wydzielania subkodu 26, w celu stwierdzenia, czy w danych subkodu występują błędy. Dane subkodu są przesyłane do bufora subkodu 25, jeżeli nie wykryto błędu, natomiast nie są przesyłane do niego w przypadku wykrycia błędu. Bufor subkodu 25 tymczasem przetrzymuje dane subkodu i podaje przetrzymane dane do bloku sterującego 33, w odpowiedzi na jego żądanie.

Bufor pierścieniowy 27 stanowi pamięć do eliminowania fluktuacji prędkości przekazywania danych, powodowanych przez zmienną prędkość przekazywania danych, i zaopatrzony jest w pamięć typu FIFO, do tymczasowego buforowania zmultipleksowanych danych i flagi błędu, przesyłanych z bloku wydzielania subkodu 26 i w celu podawania zbuforowanych danych do demultipleksera 28, w odpowiedzi na jego żądanie.

Jeżeli informacja subkodu wydzielana jest po dokonaniu korekcji błędów zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, to informacja subkodu może być wydzielana na przykład bezpośrednio przed korekcją błędów.

Demultiplekser 28 dokonuje dekompozycji danych przesłanych z bufora pierścieniowego 27 na wizyjny strumień bitowy, foniczny strumień bitowy, napisowy strumień bitowy, dane subkodu, i inne strumienie bitowe, według wymagań ISO 11172-1 (MPEG1 System) lub ISO 13818-1 (MPEG2 System). W tych zdekomponowanych strumieniach bitowych, wizyjny strumień bitowy jest podawany do dekodera wizyjnego 29, foniczny strumień bitowy do dekodera fonicznego 30, napisowy strumień bitowy do dekodera napisowego 31, dane subkodu do bloku sterującego 33, a pozostałe strumienie bitowe, które można uważać za dane komputerowe - do interfejsu komputerowego 34.

Dekoder wizyjny 29 dekoduje wizyjny strumień bitowy przesłany z demultipleksera 28 zgodnie ze standardem ISO 11172-2 (MPEG1 Video) lub ISO 13818-2 (MPEG2 Video), i podaje zdekodowany cyfrowy sygnał wizyjny do procesora nadrzędnego 32.

180 006

Dekoder foniczny 30 dekoduje foniczny strumień bitowy, przesłany z demultipleksera 28, zgodnie ze standardem ISO 11172-3 (MPEG1 Audio) lub ISO 13818-3 (MPEG2 Audic) i wyprowadza zdekodowany cyfrowy sygnał foniczny do zacisku wyjściowego cyfrowego sygnału fonicznego i do przetwornika C/A 37. Alternatywnie, wyprowadzenie cyfrowego sygnału fonicznego do cyfrowego wyjściowego zacisku fonicznego może być zabronione rozkazem z bloku sterującego 33.

Dekoder napisowy 31 dokonuje ekspansji napisowego strumienia bitowego przesłanego z demultipleksera 28, jeżeli był poddawany bieżącej kompresji długościowej, i następnie przekazuje dane napisowe po ekspansji do procesora nadrzędnego 32. Procesor nadrzędny 32 z kolei nakłada dane napisowe przesłane z dekodera napisowego 31 na dane wizyjne przesłane z dekodera wizyjnego 29, i wyprowadza złożony cyfrowy sygnał wizyjny do cyfrowego wizyjnego zacisku wyjściowego i do przetwornika C/A i NTSC 36. Alternatywnie, wyprowadzanie na zacisk wyjściowy cyfrowego sygnału wizyjnego może być zabronione rozkazem z bloku sterującego 33.

Blok sterujący 33 steruje dekoderem ECC 24, demultiplekserem 28, dekoderem wizyjnym 29, i .dekoderem napisowym 31, procesorem nadrzędnym 32, itd., na podstawie różnego rodzaju poleceń wprowadzanych przez użytkownika za pośrednictwem nie przedstawionego bloku wejściowego. Blok sterujący 33 wysyła również do bloku napędu 22 rozkaz rozpoczęcia odczytu z nośnika zapisowego 19, wydaje rozkaz przeszukiwania do bloku napędu 22, w celu wyszukiwania niektórych danych, wydaje rozkaz normalnego odtwarzania do bloku napędu 22, w celu powrotu do normalnego odtwarzania z operacji wyszukiwania, odczytu danych z bufora subkodu 25, i wydaje rozkaz wyszukiwania i rozkaz powrotu do normalnego odtwarzania, na podstawie danych subkodu. W tym przykładzie wykonania blok sterujący 33 pobiera subkod również z demultipleksera 28. Dzieje się tak dlatego, że tymczasowa pamięć danych w buforze pierścieniowym 27 daje opóźnienie danych wyprowadzanych z bufora pierścieniowego 27, tak że subkod wydzielany przez blok wydzielania subkodu 26 wykazuje różnicę czasu względem subkodu z sektora odpowiadającego aktualnemu wizyjnemu strumieniowi bitowemu, fonicznemu strumieniowi bitowemu, napisowemu strumieniowi bitowemu, i innym strumieniom bitowym poddawanym dekompozycji w demultiplekserze 28. Z tego powodu, blok sterujący 33 pobiera subkod również z demultipleksera 28 podczas normalnego odtwarzania w celu otrzymania kodu czasowego, numeru sektora itd. w subkodzie, dla sektora odpowiadającego danym, które aktualnie poddawane są dekompozycji i aktualnie są gotowe do dekodowania.

Interfejs komputerowy 34 chwilowo przetrzymuje strumienie bitowe przesyłane z demultipleksera 28, przetwarza ich parametry elektryczne, format sygnału i format danych strumienia bitowego tak, aby umożliwić komputerowi ich odebranie i wyprowadzenie danych po konwersji na wyjście dacyjne komputera.

Konwerter C/A i NTSC 36 przetwarza cyfrowy sygnał wizyjny, przesłany z procesora nadrzędnego 32, w analogowy sygnał wizyjny, koduje analogowy sygnał wizyjny w sygnał NTSC i wyprowadza zakodowany sygnał NTSC na zacisk wyjściowy analogowego sygnału wizyjnego. Natomiast konwerterowi 36 można zabronić wyprowadzania sygnału wizyjnego na zacisk wyjściowy analogowego sygnału wizyjnego rozkazem z bloku sterującego 33. Przetwornik C/A 37 przetwarza cyfrowy sygnał foniczny, przesłany z dekodera fonicznego 30, w analogowy sygnał foniczny, i wyprowadza ten analogowy sygnał foniczny na zacisk fonii analogowej. W odróżnieniu od tego, można zabronić konwerterowi C/A 37 wyprowadzania analogowego sygnału fonicznego na zacisk wyjściowy fonii analogowej rozkazem z bloku sterującego 33.

Nie przedstawiony blok sprawdzający kod EDC może być zaopatrzony we wcześniejszym stopniu w dekoder ECC dla wykrywania błędów w danych użytkownika, z wykorzystaniem kodu EDC zawartego w danych zmultipleksowanych.

Według wspomnianej konfiguracji, jeżeli dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe, dane złożone z wielu tego rodzaju danych, oraz dane wytwarzane w komputerze, zapisane na nośniku zapisowym 19 w bloku sektora wraz z kodem czasowym, informacją o punkcie wejścia, informacją nagłówka obrazowego, odniesieniem tymczasowym lub

180 006 numerem ścieżki, w postaci subkodu wprowadzonego do każdego sektora, są odczytywane ze zmienną prędkością przepływu danych, przy oddzielnym odtwarzaniu samego subkodu, to możliwe jest zrealizowanie odtwarzania danych zapewniającego znaczne poprawienie użyteczności w przypadku odtwarzania specjalnego, odtwarzania z wyszukiwaniem itd.

Ponadto, ponieważ informacja decydująca o kopiowaniu jest zapisana dodatkowo w postaci subkodu dla każdego sektora na nośniku zapisowym 19 i ten subkod jest wydzielany podczas odtwarzania nośnika zapisowego 19 w celu wykorzystania przy decyzjach odnoszących się do kopiowania, to możliwe jest zrealizowanie dla każdego sektora szczegółowego zarządzania, zgodnie z prawem do kopiowania.

Poza tym, ponieważ informacja o warstwach dodatkowo zapisana jest na nośniku zapisowym 19 w postaci subkodu dla każdego sektora, i ten subkod wydzielany jest podczas odtwarzania nośnika zapisowego, to możliwe jest zrealizowanie urządzenia do odtwarzania danych, nadającego się do odtwarzania zapisanych danych, rozłożonych na kilku warstwach, przy osiągnięciu uproszczenia konfiguracji.

Ponadto, ponieważ numer identyfikacyjny aplikacji i obszar informacji aplikacyjnej zapisany jest w każdym sektorze w postaci subkodu na nośniku zapisowym, i ten subkod wydzielany jest podczas odtwarzania danych z nośnika zapisowego w celu sterowania odtwarzaniem, możliwe jest zrealizowanie urządzenia do odtwarzania danych, o znacznie poprawionej użyteczności.

Chociaż w omówionym przykładzie wykonania, przy realizacji operacji wyszukiwania, czyli swobodnego dostępu, wykorzystuje się subkod wydzielony przez blok wydzielania subkodu 26, to do tego celu można wykorzystać również subkod wydzielony przez multiplekser 28. Należy jednak zauważyć, że ponieważ bufor pierścieniowy 27 powoduje wspomniane opóźnienie, poprawa prędkości działania będzie ograniczona, w porównaniu z omówionym uprzednio przykładem.

Chociaż wspomniany przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym subkod jest nagany w każdym sektorze, przed danymi użytkownika, to struktura subkodu do tego się nie ogranicza. Subkod może zawierać się w 2048 bajtów użytkownika, podobnie jak inne nie przetworzone dane, różne od danych użytkownika, lub może być zawarty w charakterze danych z oddzielnym nagłówkiem pakietowym. Poza tym, subkod może być alternatywnie zlokalizowany w obszarze zarządzania danymi, który jest zarezerwowany oddzielnie od obszaru zapisu danych, na przykład w obszarze tablicy zawartości TOC (Table of Contents), na płycie kompaktowej lub temu podobnej.

Jakkolwiek we wspomnianym przykładzie wykonania subkod ma długość 14 bajtów, a dane użytkownika mają długość 2048 bajtów, to długość subkodu i danych użytkownika nie są do tych wartości ograniczone, i mogą być w razie potrzeby dobrane dowolnie. Również długość kodu korekcji błędów obliczonego dla subkodu i danych użytkownika mogą być dobrane dowolnie, zgodnie z wymaganiami korekcji błędów, możliwościami detekcji itd.

Wspomniany przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym kod korekcji błędów ECC złożony z kodów Reeda - Solomona zostaje wprowadzony do danych użytkownika, natomiast cykliczny kod kontroli nadmiarowej CRC i czterobajtowy kod EDC obliczony z uwzględnieniem subkodu, kodu CRC i danych użytkownika, są wprowadzane do subkodu w charakterze kodu detekcji błędów. Jednak rodzaj korekcji błędów i kodów detekcyjnych nie ograniczają się do przedstawionych. Tak dobiera się korekcję błędów i kodów detekcyjnych, aby subkod był odtwarzany łatwiej, niż dane użytkownika, ze względu na czas obliczeń itp. przy odtwarzaniu, co umożliwia na osiągnięcie efektów podobnych do otrzymanych przy przedstawionym przykładzie wykonania.

Chociaż wspomniany przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym w postaci kodu wprowadzany jest kod czasowy, informacja o punkcie wejściowym, informacja nagłówkowa obrazu, odniesienie tymczasowe, informacja o decyzjach odnoszących się do kopiowania, informacja o warstwach, numer ścieżki lub numer identyfikacyjny aplikacji, to osiągnięcie efektów podobnych do otrzymanych w tym przykładzie wykonania jest moż180 006 liwe w razie potrzeby również przez zestawienie w kombinacji, lub przez wprowadzenie innej informacji dodatkowej w postaci subkodu, dla odtwarzania danych.

W przedstawionym przykładzie wykonania, tworzony jest jeden pakiet danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych złożonych z wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze, tak że nie zachodzą one na wiele sektorów. W odróżnieniu od tego, obszar w którym zapisana jest jedna lub wiele ścieżek foniczny ch/wizyjnych w charakterze danych użytkownika można uważać za jeden zbiór systemu zbiorów, tak że komputer może dokonywać przydziału i modyfikacji obszaru danych i programów komputera oraz obszaru do zapisu danych fonicznych/wizyjnych na nośniku zapisowym. Numer identyfikacyjny aplikacji lub informacja aplikacyjna, i wprowadzane są do przyporządkowanego sektora, umożliwiając realizację urządzenia o prostej budowie, do odtwarzania danych nadającego się do wprowadzania informacji w postaci subkodu użytecznej po stronie odtwarzania. Ponadto, w tym przypadku, obszar może być traktowany jak katalog wirtualny w systemie zbiorów, a dane foniczne/wizyjne - jak zbiory występujące w katalogu, tak że dane foniczne/wizyjne mogą być odczytywane i zapisywane przez system komputerowy.

Jakkolwiek wspomniany przykład wykonania został opisany dla przypadku, w którym rozwiązanie według wynalazku wykorzystywane jest do zapisu danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych, danych złożonych w wielu tego rodzaju danych, danych wytwarzanych w komputerze według wymagań ISO 11172 (MPEG1) lub ISO 13818 (MPEG2), to wynalazek nie ogranicza się do tego, lecz nadaj e się do szerokiego zakresu zastosowań w sposobach i urządzeniach do zapisu danych na nośnikach zapisowych, pracujących z rozmaitymi danymi.

Chociaż we wspomnianym przykładzie wykonania zakłada się, że dane multipleksowane są danymi o zmiennej prędkości przekazywania, to oczywiście mogą one być danymi o stałej prędkości przekazywania.

Zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, jak to opisano, dzięki dodatkowej informacji służącej za subkod niezależny od danych w każdym z sektorów, który jest wprowadzany podczas zapisu danych na nośnik zapisowy w bloku sektora, możliwa jest realizacja sposobu i urządzenia do zapisywania danych, jak również nośnika zapisowego, które mogą sterować odtwarzaniem danych z wykorzystaniem subkodu, a zatem mogą znacznie poprawić użyteczność nośnika zapisowego.

Sposób i urządzenie do zapisu danych według wynalazku są szczególnie korzystnie stosowane do zapisywania skomprymowanych obrazów cyfrowych, skomprymowanych sygnałów mowy i tym podobnych w sposób multipleksowy, w celu wykonania cyfrowej płyty wizyjnej DVD (Digital Video Disc).

180 006

FORMAT ZAPISU DANYCH

NAZWA POŁA	LICHA bOriH
WZÓft SYNCHR.	4
CRC	2
SUBKOD	1 4
DANE UŻyTKOHN.	2048
EDC	4
ECC	308
ŁĄCZNIE	2380

FIG. 3

POSTAĆ WZORU SYNCHRONIZACYJNEGO

0x48	Ή’
0x44	’D’
0x43	’C’
0x44	’D’

FIG. 5 struktura subkodu (1)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
KOD CZASOWY	4
REZERWA	6
ŁĄCZNIE	14

FIG. 6

180 006

₍ 2048 BAJTÓW ₍	i	DANE WIZYJNE, FONICZNE, NAP/50WE, LUB KOMPUTEROWE		Ul O O. Z S o S¹u. -<£Q Ul z —¹i ΐ ²² i S2 z f-* -o Ul li UJ -o cg Uj isl g S ^sδ g ca £ —I Ł! uT s i		MNE W(Z7]M£, FON i C7M NA &iOWEK ΓΑΝΕ WIZYJNE, FON ićZNE, NA6łÓW0< DANE WZZINE FONICZNE, N4P/S0WE PAktFTU NAPISOWE, Ρακιγγπ NAPISOWE; lub komputerowe ™^KlŁlu _Lub komputerowe ^rftKlp,u lub komputerowe	FIG. 4
NAGŁÓWEK PAklETU	NAGŁÓWEK PAKIETU	δ ό S δί

id -c OCO

180 006

STRUKTURA SUBKODU (2)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
INF. 0 PUNKCIE WEJŚCIA	1
REZERWA	9
ŁĄCZNIE	14

FIG. 7

STRUKTURA SUBKODU (3)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
INF. NAGŁÓWKA OBRAZOWEGO	1
REZERWA	9
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 8

STRUKTURA SUBKODU (4)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
NR SEKTORA	4
Odniesienie tymczasowe	2
REZERWA	8
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 9

STRUKTURA SUBKODU (5)

NAZWA POLA	LICZBA BAWiM
NR SEKTORA	4
KOPIOWANIE (CYFROWE WIZYJNE)	1
KOPIOWANIE «LOGOWE WIZ»)	1
KOPIOWANIE (CYFR. FONICZNE)	1
KOPIOWANIE (ANALOG FbNlM	1
REZERWA	6
ŁĄCZNIE	1 4

FIG. 10

180 006

FORMAT DANyCH KODU CZASOWEGO Ć4)

NAZWA POLA	ZAKRES WARTOŚCI	LICZBA BITOM
Godzina (cyfra dziw#	0~23	4
GODZINA (CYFRA JEDNOŚCI)	4
MINUTA (CYFRA DZIESIĄTEK)	0~59	4
MINUTA ĆCYFRA JEDNOŚĆ/)	4
SEKUNDAiCYFRA ΒΖ/»ΑΤΕΚ1	0~59	4
SEKUNDA /CYFRA lEDNDŚCI1	4
SEKUNdaćCYFRA 4/401	0~9	4
SEKUNDA/CYFRA 4/4oO)	0-9	4
ŁĄCZNIE	32

FIG. 11

NAZWA POLA	Z4KRE5 WARTOŚCI	LICZBA BITÓŃ
GODZINA (CYFRA DZlESlM	0~23	4
GODZINA/CYFRA JEDNOŚCI)	4
MINUTA M DZIESIĄTEK!	0~59	4
MlNUTA/CYFRA JEDNOŚCI)	4
SaUWDAiCYFRA DZIESlATEKl	0~59	4
SEKUNDACCYFOA 3EDM0ŚC0	4
R4MKA /CYFRA DZIE51AT0C)	0~59	4
(UNKA (CYFRA JEDN0ŚU1	4
ŁĄCZNIE	3 2

FIG. 12

NAZWA PdLA	Z4KIŁE5 WARTOŚCI	LICZBA nimi
REZERWA	—	7
FLAGA OAAKI	0~l	1
GODZINA	0~23	5
NINUTA	0-59	6
ZNACZNIK	1	1
SEKUNDA	0~59	6
OBRAZ	0~59	6
ŁĄCZNIE	32

FIG. 13

180 006

FORMAT INFORMACJI NA6tóMK0HHT OBRAZU (!)

NAZWA POLA	LICZBA BITÓW
REZERWA	7
FLACrA fuMUKA OBRAZOM	1
ŁĄCZNIE	8

FIG. 14

FORMAT INFORMACJI NtótóWKOWEJ OBRAZU (2)

NAZWA POLA	LICZBA BITÓW
REZERWA	6
TYP OBRAZU	2
MCZNIE	8

FIG. 15

FORMAT INFORMACJI NAMHKONEJ OBRAZU G)

nazwa pola	LICZBA &ITÓH
REZERWA	5
FLAGA NAGŁÓWKA OBRAZOM.	1
TYP OBRAZU	2
ŁĄCZNIE	8

FIG. 16

TYP OBRAZU

00	OBRAZ I
0 1	OBRAZ P
1 0	OBRAZ B
1 1	REZERWA

FIG. 17

180 006

STRUKTURA 5U6K0DU (5)

NAZWA POLA	LICZBA BAJTÓW
INFORMACJA 0 KOPIOWANIU	1
INFORMACJA 0 WARSTWAĆK	1
ZAREZERWOWANE	1
NR SEKTORA	3
NR ŚCIEŻKI	2
NR IDENTYFIKACYJNY APLIKACJI	1
INFORMACJA APLIKACJI	5
ŁĄCZNIE	14

FIG. 18

STRUKTURA INfORHACTI O KOPIOWANIU (4)

NAZWA WLA	LICZBA BITÓW
ZAREZERWOWANE KOD POWIELAN/A	6 2
•ŁAOZWIE	8

FIG. 19

KOD POWIELANIA

POkllELAN/E DOZWOLONE	00
ZAREZERWOWANE	0 1
DOZWOLONE JEDNOKROTNE KOPIOM.	1 0
POWIELANIE ZABRONIONE	1 1

FIG. 20

180 006

STRUKTURA INFORMACJI 0 WARSTWACH

NAZWA POLA	LICZBA BITÓW
ZAREZERWOWANE	2
LICZBA WARSTW	3
NR WARSTWY	3
-ŁĄCZNIE.	8

FIG. 21

LICZBA WARSTW

PŁYTA	JEDNOWARSTWOWA	1
PŁYTA	DWUWARSTWOWA	2
ZAREZERWOWANE	0,3..7

FIG. 22

NUMER. WARSTWY

WARSTWA PIERWSZA	0
WARSTWA DRU&A	1
ZAREZERWOWANE	2..7

FIG. 23

NUMER (ΛΕΑΠΥΤΙΚΑύνίΝΥ APLIKACJI

CALA INF0O.H.APUKACY3NA JEST ZEROWA	0
DVD	1
FONIA	2
SEKTOR PUSTY	254
ZAREZERWOWANE	3..253,255

FIG. 24

180 006 ΐΜΕ. wizriME

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia paten to we

1. Sposób zapisu danych, dla rejestracji danych użytkownika na nośniku zapisu w bloku sektora, z zastosowaniem kodowania, w którym to sposobie jako dane użytkownika zapisuje się dane wizyjne, dane foniczne, dane napisowe oraz multipleksowane dane zawierające wspomniane dane wizyjne i/lub dane foniczne i/lub dane napisowe, lub dane komputerowe, znamienny tym, że zapisuje się dodatkową informację skojarzoną z rodzajem danych użytkownika w każdym z sektorów jako część subkodu, rozdzielnie względem danych użytkownika oraz zapisuje się jako część subkodu numer identyfikacji sektora.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako część subkodu wprowadza się określony z góry kod czasowy.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do subkodu wprowadza się informację o punkcie wejścia reprezentującą sektor zawierający pozycję nagłówka obrazu typu I, z wewnętrznym kodowaniem, przy czym jako dane użytkownika stosuje się dane wizyjne.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do subkodu dla każdego sektora wprowadza się informację o typie obrazu, reprezentującą typ obrazu zawartego w danych użytkownika w tym sektorze, przy czym jako dane użytkownika stosuje się dane wizyjne.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do subkodu wprowadza się tymczasową informację odniesienia wskazującą porządek odtwarzania poszczególnych obrazów, przy czym jako dane użytkownika stosuje się dane wizyjne.
6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do subkodu wprowadza się informację o prawie do kopiowania danych wizyjnych, danych fonicznych, danych napisowych lub danych komputerowych.
7. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że do subkodu dla każdego sektora wprowadza się kod identyfikacyjny aplikacji przyporządkowany danym użytkownika w sektorze oraz informację o aplikacji.
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do subkodu wprowadza się informację o ścieżce.
9. Urządzenie do zapisu danych, dla rejestracji danych użytkownika na nośniku zapisu w bloku sektora, zawierające blok wprowadzania danych wizyjnych, fonicznych i napisowych połączony z zespołem sterowania zapisem oraz układem kodowania doprowadzonych danych, ponadto zawierające szeregowe połączenie kodera korekcji błędów, układu modulatora i bloku wpisującego przetworzone dane na nośnik zapisu, znamienne tym, że poszczególne wyjścia danych wizyjnych, danych fonicznych i danych napisowych nadrzędnego bloku wprowadzania danych (2), poprzez przyporządkowane poszczególnym wprowadzanym danym kodery (5, 6, 7), są dołączone do. trzech wejść układu multipleksera (8), do którego czwartego wejścia jest dołączony komputer (3) poprzez interfejs komputerowy (4), a wyjście danych użytkownika i wyjście sygnału granic sektora tego multipleksera (8) jest połączone z układem wprowadzania subkodu (15), z którym poprzez szeregowe połączenie kodera cyklicznej kontroli nadmiarowej (12), układu wprowadzania wzoru synchronizacji (13) i bufora subkodu (14) jest połączone wyjście kodera subkodu (11), przy czym z jednym wejściem kodera subkodu (11) jest połączony koder wizyjny (5), z drugim jego wejściem jest połączony generator kodu czasowego (9), poprzez układ komutacji informacji o kodzie czasowym (10) połączony również z nadrzędnym blokiem wprowadzania danych (2), a z trzecim wejściem kodera subkodu (11) jest połączony blok sterujący (20), który swymi poszczególnymi wyjściami jest też połączony z komputerem (3), nadrzędnym blokiem wprowadzania danych (2), generatorem kodu czasowego (9) i układem komutacji informacji o kodzie czasowym (10).

180 006