PL179714B1

PL179714B1 - Urzadzenie do inhalacji sproszkowanego lekarstwa PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number: PL179714B1
Application number: PL95307011A
Authority: PL
Inventors: Peter Villax; Rui Peres; William Richard Treneman; Iain Grierson Mcderment; Martin Bunce
Original assignee: Plurichemie Anstalt
Priority date: 1994-02-02
Filing date: 1995-01-31
Publication date: 2000-10-31
Also published as: HK1003427A1; CN1524588A; NO950368L; HRP950042B1; TW353368U; NZ270403A; CA2141465C; JPH07222800A; ES2145212T3; KR100323942B1; KR950031121A; RU2150298C1; CN1111160A; CN100333807C; GR3032986T3; BR9500536A; PL307011A1; DE69515536D1; ZA95356B; CZ21095A3

Abstract

1. Urzadzenie do inhalacji sproszkowa- nego lekarstwa, zawierajace rurke inhalacyjna wyposazona w kapsulke zawierajaca jednostkowa dawke sproszkowanego lekarstwa, przy czym ta kapsulka jest umieszczona w podzespole pod- trzymujacym, zas rurka inhalacyjna posiada wlot powietrza usytuowany za tym podzespolem pod- trzymujacym, znamienne tym, ze kapsulka (4), (92) osadzona w podzespole podtrzymujacym jest umieszczona blisko zakonczenia (3) rurki inhala cyjnej (1), (120), przy czym zewnetrzna srednica kapsulki (4), (92) jest wieksza niz wewnetrzna srednica tego podzespolu podtrzymujacego, zas obydwa zakonczenia (5a, 5) kapsulki (4), (92) maja przynajmniej jeden maly otworek wlotowy (7), (140) i przynajmniej jeden maly otworek wylotowy (8), (141), korzystnie w postaci prze- kluc lub naciec Fig. 1 PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do inhalacji sproszkowanego lekarstwa.

Ze stanu techniki są znane inhalatory pod ciśnieniem do rozprowadzania odmierzonej dawki sproszkowanego lekarstwa, jednakże ze względu na zastosowanie w nich związków chlorofluorowęglowych jako materiałów napędowych, co jest niekorzystne ze względu na ochronę środowiska, występuje obecnie potrzeba stosowania urządzeń do inhalacji proszku uruchamianych poprzez wdychiwanie.

Z opisów zgłoszeniowych GB-A-1561835, US-A-4889114 i US-A-3991761 są znane urządzenia do samorozprowadzania sproszkowanego lekarstwa poprzez inhalację. Urządzenia te zawierają rurkę inhalacyjną, przez którą pacjent dokonuje wdychiwania do ust lub nosa, przy czym ta rurka inhalacyjna jest wyposażona w kapsułkę osadzoną w elemencie przytrzymującym, zawierającą dawkę sproszkowanego lekarstwa, uwalnianą do strumienia wdychiwanego powietrza, tak że lekarstwo jest unoszone w strumieniu powietrza poprzez usta i gardło do płuc. Niektóre z tych urządzeń zawierają zapasową ilość proszku i są przystosowane do uwalniania odmierzonej dawki każdorazowo podczas użycia urządzenia. Inne urządzenia wykorzystują łamliwe kapsułki, zawierające dawkę jednostkową lekarstwa. Urządzenia te zwykle zawierają również środki do przebijania lub przełamywania kapsułki dla uwolnienia zawartości.

Niektóre urządzenia wykorzystujące kapsułki stawiają niewielki opór względem przepływu powietrza, w wyniku czego podczas ich pracy proszek ma tendencję do zbyt szybkiego rozprowadzania i w całości za jednym razem. Przy strumieniu powietrza nasyconym proszkiem, znaczna ilość proszku może silnie uderzyć w usta i gardło, co nie daje korzystnego efektu terapeutycznego, bowiem z punktu widzenia aspektów terapeutycznych głównym zadaniem urządzenia jest maksymalizacja ilości proszku dochodzącego do płuc.

179 714

Jakkolwiek wiele znanych urządzeń pracuje skutecznie, to jednak mają one tego rodzaju niedogodność, że ich użytkownik nie dysponuje możliwością, rozpoznania, czy podczas użytkowania cała dawka lekarstwa została rzeczywiście rozprowadzona. W znanych urządzeniach dawka proszku przeznaczona do rozprowadzenia jest ukryta wewnątrz urządzenia, tak że w trakcie całego czasu inhalacji użytkownik nie może być pewny, że cała dawka została uwolniona i inhalowana. Ponadto, w niektórych znanych urządzeniach występuje dające się zauważyć w trakcie użytkowania narastanie osadu proszku w urządzeniu, wymagające częstego czyszczenia. Następną wadą niektórych znanych urządzeń jest ich skomplikowana konstrukcja, powodująca zwiększenie kosztów produkcyjnych i utrudniony montaż.

Urządzenie do inhalacji sproszkowanego lekarstwa, zawierające rurkę inhalacyjną, wyposażoną w kapsułkę zawierającą jednostkową dawkę sproszkowanego lekarstwa, przy czym ta kapsułka jest umieszczona w podzespole podtrzymującym, zaś rurka inhalacyjna posiada wlot powietrza usytuowany za tym podzespołem podtrzymującym, według wynalazku charakteryzuje się tym, że kapsułka osadzona w podzespole podtrzymującym jest umieszczona blisko zakończenia rurki inhalacyjnej, przy czym zewnętrzna średnica kapsułki jest większa niż wewnętrzna średnica tego podzespołu podtrzymującego, zaś obydwa zakończenia kapsułki mają przynajmniej jeden mały otworek wlotowy i przynajmniej jeden mały otworek wylotowy, korzystnie w postaci przekłuć lub nacięć.

Podzespół podtrzymujący korzystnie stanowi zakończenie rurki inhalacyjnej. W drugiej postaci wykonania wynalazku podzespół podtrzymujący jest w postaci promieniowych żeber umieszczonych przy zakończeniu rurki inhalacyjnej.

W trzeciej postaci wykonania wynalazku podzespół podtrzymujący jest w postaci dwóch członów podporowych, pomiędzy którymi jest umieszczony obrotowo baryłkowaty człon z przelotowym otworem do pomieszczenia kapsułki, przy czym te człony podporowe zawierają ostrza nożowe ustawione równolegle do osi tego otworu. Całkowita powierzchnia otworków wylotowych kapsułki jest większa, niż całkowita powierzchnia otworków wlotowych.

W urządzeniu według wynalazku rurka inhalacyjna, zasadniczo zablokowana podczas użytkowania, posiada wlot powietrza dla swobodnego dopuszczania powietrza do rurki pomiędzy kapsułką a ustnikowym końcem rurki inhalacyjnej. W ten sposób użytkownik może wciągać odpowiednią ilość powietrza przez rurkę, lecz tylko niewielka część będzie przechodziła przez kapsułkę. Stwierdzono, że ta prosta konstrukcja pozwala na znakomitą fluidyzację proszku wewnątrz kapsułki i skuteczny przepływ proszku bezpośrednio poprzez rurkę, usta i gardło do płuc. Stwierdzono również, że tego rodzaju fluidyzacja jest istotna dla rozbijania grudek proszku na pożądane drobne cząstki. Ponadto, poprzez dokładny dobór i kontrolowanie przepływu powietrza przez kapsułkę, urządzenie może być dopasowane dla rozmaitych użytkowników i/lub rozmaitych lekarstw.

Kapsułka zawierająca sproszkowane lekarstwo może przykładowo być wykonana jako całość z rurką lub może stanowić odrębną jednostkę, przytrzymywaną lub przyłączaną do rurki. Kapsułka może zawierać jednostkową dawkę lekarstwa, gotowego do inhalowania. Kapsułka jest wyposażona w otworki dla przepływu przez nią powietrza.

Podczas użytkowania urządzenia według wynalazku, powietrze jest wciągane przez kapsułkę dla fluidyzacji (rozpylenia powietrzem) zawartego w niej proszku. Otwory wlotowe powietrza w kapsułce powinny być wystarczająco małe, aby znacznie ograniczyć dopuszczanie powietrza do kapsułki, w porównaniu z głównym przepływem powietrza wywoływanym przez użytkownika, dokonującego inhalacji poprzez urządzenie. Powoduje to powstanie obszaru podciśnienia wewnątrz kapsułki z przodu otworów wlotowych powietrza, co powoduje przesuwanie proszku najpierw w kierunku tego obszaru, z którego jest on następnie fluidyzowany i przenoszony w przeciwnym kierunku, w stronę otworów wylotowych powietrza i do rurki. Utworzony tak aerozol jest następnie rozrzedzony przez dopuszczenie powietrza do rurki inhalacyjnej za kapsułką poprzez jeden lub więcej otworów wlotowych powietrza, współdziałając w doprowadzaniu proszku do płuc.

W bardzo prostej postaci wykonania, urządzenie według wynalazku zawiera zwykłą rurkę, której jeden koniec jest ujmowany przez usta użytkownika (lub nozdrza), zaś drugi

179 714 koniec ma wymiary dobrane do ciernego dopasowania kapsułki z żelatyny lub tworzywa sztucznego, zawierającej lekarstwo. Pomiędzy kapsułką a ustnikowym końcem rurki znajduje się jeden lub więcej otworów wlotowych powietrza. Kapsułka ma jeden lub więcej otworów przepuszczających powietrze przy swoim zakończeniu zewnętrznym i otwory przepuszczające powietrze/proszek przy zakończeniu wewnętrznym dla uwalniania proszku do rurki inhalacyjnej podczas stosowania urządzenia. Kapsułka może być widoczna podczas stosowania urządzenia, tak że użytkownik może widzieć rozpylanie proszku zawartego w kapsułce i może być pewny, że została ona zasadniczo całkowicie opróżniona do rurki inhalacyjnej.

Należy zauważyć, że odmiennie od niektórych urządzeń znanych ze stanu techniki, w których stosowano kapsułki z proszkiem, kapsułka w urządzeniu według wynalazku nie jest przeznaczona do obracania się, wibrowania lub odkręcania dla otworzenia. Jedyny ruch występujący w urządzeniu obejmuje ruch proszku wewnątrz kapsułki, który to proszek przechodzi przez rurkę inhalacyjną do płuc.

Rurka inhalacyjna jest wyposażona w jeden lub więcej wlotów powietrza dla uzyskania doprowadzenia powietrza do rurki za kapsułką. Zaleca się stosowanie takich wlotów blisko zakończenia kapsułki. W jednym z wykonań wlot/y mogą znajdować się wokół obwodu kapsułki, jednakże częściej są one ustawione w niewielkiej odległości za kapsułką.

Rurka inhalacyjna może stanowić przykładowo słomkę lub podobną rurkę lub też może stanowić giętką lub sztywną rurkę z tworzywa sztucznego lub też inną rurkę. Może ona być wymienialna (do jednokrotnego użycia) lub może być przystosowana do ciągłego użytkowania, przy czym wykorzystana osłona kapsułki (lub innej komory) zostaje usuwana po każdym użyciu. Rodzaj użytej rurki inhalacyjnej nie ma znaczenia krytycznego z wyjątkiem zastosowania wlotów powietrza i zastosowania elementów przytrzymujących kapsułkę.

Element przytrzymujący kapsułkę jest tak przystosowany, że po umieszczeniu w nim kapsułki przelotowy otwór rurki inhalacyjnej jest zablokowany przez kapsułkę. Nie jest istotne zachowanie doskonałej szczelności, bowiem pomiędzy obrzeżem kapsułki i rurką może występować kanał wlotowy powietrza. Jednakże kapsułka powinna być ciasno dopasowana ciernie w otworze rurki inhalacyjnej dla zasadniczego jego zatkania. W ten sposób podczas stosowania urządzenia, większość inhalowanego powietrza jest dostarczana przez wloty powietrza, zaś tylko niewielka jego ilość jest dostarczana przez otwory kapsułki. W prostym rozwiązaniu, element przytrzymujący kapsułkę stanowi odpowiednio zwymiarowane wewnętrzne zakończenie rurki inhalacyjnej. W rozwiązaniach bardziej złożonych, element przytrzymujący kapsułkę może stanowić przykładowo oddzielną jednostkę przyłączaną według potrzeby do rurki inhalacyjnej.

Urządzenie według wynalazku jest przystosowane do stosowania ze standardowymi (lub wykonanymi specjalnie) konwencjonalnymi kapsułkami zawierającymi jednostkowe dawki lekarstwa. Możliwe jest jednak stosowanie w rurce inhalacyjnej innych postaci kapsułki dla pomieszczenia jednostkowych dawek lekarstwa, dla uzyskania zasadniczo takiego samego efektu.

Kapsułki przeznaczone do stosowania w urządzeniu według wynalazku muszą być wstępnie przekłute przed zastosowaniem, tak aby umożliwić przepływ przez nie powietrza. Dla uzyskania tego, w kapsułkach formuje się jeden lub więcej otworów. W rozwiązaniu zalecanym otwory są uformowane przy każdym z zakończeń kapsułki, jednakże możliwe są inne rozwiązania. Kapsułka jest umieszczona w elemencie przytrzymującym kapsułkę, zaś jeden otwór lub zestaw otworów (otwory wylotowe) musi otwierać się do rurki inhalacyjnej, a drugi otwór lub zestaw otworów (otwory wlotowe) musi otwierać się w kierunku wciągania powietrza. Stwierdzono, że małe otwory wlotowe powietrza o średnicy mniejszej niż 1 mm powodują najlepsze zawirowanie proszku wewnątrz kapsułki, ponieważ przy większych otworach wlotowych powietrza proszek może opuszczać kapsułkę w czasie zbyt krótkim dla właściwego rozprowadzenia przez powietrze wchodząc przez wloty rurki, lub też może nie być całkowicie zawieszony w postaci aerozolu. Otwory wylotowe i wlotowe mogą mieć takie same lub odmienne rozmiary, a ich ilość może być taka sama lub rozmaita. W zasadzie zaleca się, aby całkowita powierzchnia otworów wylotowych była, przykładowo, od

179 714 połowy do 3 razy większa niż całkowita powierzchnia otworów wlotowych. Jednakże rozwiązanie optymalne można określić jedynie przez rutynowe próby i eksperymenty. Zamiast stosowania kapsułek odmiennie przekłutych na każdym końcu jest możliwe zastosowanie kapsułek jednakowo przekłutych, jednakże z ograniczeniem zasilania powietrza do otworów wlotowych powietrza w kapsułce poprzez zastosowanie podobnie przedziurkowanej pokrywy lub nasadki, osadzonej na stronie wlotowej powietrza do kapsułki. Przechodzenie powietrza przez przedziurkowaną kapsułkę powoduje fluidyzację zawartego w niej proszku i powoduje, że zostaje on w nim drobno rozprowadzony. Ta turbulencja proszku daje się zauważyć przez przejrzystą ściankę kapsułki, zaś użytkownik dokonuje inhalacji tak długo, jak długo jest widoczny proszek w kapsułce. Ze względu na ograniczne doprowadzanie powietrza do kapsułki i wynikające stąd ograniczone wyprowadzanie, dostarczanie proszku z kapsułki może przebiegać stosunkowo powolnie. To spowolnienie opróżniania proszku jest wysoce korzystną cechą urządzenia według wynalazku, ponieważ umożliwia ono dopasowanie czasu potrzebnego do opróżnienia kapsułki do czasu potrzebnego do napełnienia płuc użytkownika. Powoduje to drobne rozproszenie proszku i przenoszenie go poprzez przepływ powietrza, redukując ilość proszku pozostającego w ustach lub gardle użytkownika, i zwiększając proporcję proszku dochodzącą do płuc.

W zasadzie większość inhalowanego powietrza wchodzi do rurki inhalacyjnej poprzez znajdujące się w niej wloty powietrza, przy czym ilość ta osiąga 60%, a w niektórych przypadkach więcej. Pozostała część powietrza przechodzi przez kapsułkę i porywa zawarty w niej proszek. W każdym przypadku rutynowe próby i eksperymenty pozwalają na osiągnięcie optymalnego przepływu powietrza dla uzyskania pożądanych efektów. Korzystną cechą urządzenia według wynalazku jest również zredukowany poziom oporu stawianego przepływowi powietrza, co sprawia, że urządzenie jest wygodne do stosowania dla użytkownika poprzez zmniejszenie wysiłku potrzebnego do opróżnienia kapsułki. Istotne jest zastosowanie kanałów powietrznych w urządzeniu. Gdy wszystkie otwory kapsułki mają tę samą średnicę, wówczas zmiana ilości otworów powoduje proporcjonalną i wymierną zmianę ich całkowitej powierzchni.

Stwierdzono, że przez zastosowanie mniejszej ilości otworów wlotowych niż otworów wylotowych w kapsułce jest możliwe spowolnienie szybkości odciągania proszku z kapsułki. Przy jednakowych pozostałych parametrach uzyskuje się tego rodzaju zależność, że im mniejsza ilość otworów wlotowych powietrza w kapsułce, tym powolniejsze uwalnianie proszku do rurki, a stąd do ust i do płuc.

Odwrotnie, jeżeli całkowita powierzchnia wlotów powietrza do rurki będzie przykładowo 2 do 12 razy większa niż powierzchnia otworów wlotowych powietrza w kapsułce, wówczas możliwe jest regulowanie oporności urządzenia na strumień przepuszczanego powietrza. Przy innych parametrach jednakowych zachodzi zależność, że im większa powierzchnia wlotów powietrza w rurce, tym większa ilość powietrza wchodzącego do rurki i większa zdolność przechwytywania proszku dla jego fluidyzacji.

Stwierdzono również, że poprzez zmianę ilości i kombinacji układu otworów wlotowych i wylotowych powietrza w kapsułce jest możliwe regulowanie pracy urządzenia zawierającego kapsułkę napełnioną proszkami o rozmaitych rozmiarach cząstek. W ogólności, proszki o mniejszej wielkości cząstek będą wymagały stosowania mniejszej całkowitej powierzchni otworów wlotowych i wylotowych powietrza niż proszki o większym wymiarze cząstek, dla uzyskania w tym samym okresie czasu takiego samego opróżnienia kapsułki.

W konsekwencji, poprzez eksperymentalną zmianę powierzchni i ilości kanałów powietrznych, można optymalizować rozmaite wykonania urządzenia według wynalazku dla dopasowania się do potrzeb użytkowników o rozmaitych zdolnościach inhalacyjnych, takich jak dzieci, dorośli, osoby w podeszłym wieku, jak do wymagań dotyczących proszku o rozmaitych wielkościach cząstek i rozmaitych własnościach aerodynamicznych.

Tak więc stosowanie rozmaitych otworów wlotowych i wylotowych pozwala na uzyskiwanie rozmaitych warunków pracy urządzenia. Ograniczone dopuszczanie powietrza w obrębie kapsułki powoduje powstawanie małej powierzchni ciśnieniowej i dużego oporu powietrza, co prowadzi do fluidyzacji proszku poprzez drobne jego zawieszenie w powie6

179 714 trzu. W rurce natomiast niska oporność powietrza powodowana przez wciąganie przez wloty większej ilości powietrza powoduje wygodniejsze użytkowanie przez pacjenta jak również dużą pojemność nagromadzenia zawieszonego proszku. Urządzenie według wynalazku łączy zatem korzyści wynikające zarówno z całkowitej małej oporności powietrza w rurce jak i dużej oporności powietrza w kapsułce, bez związanych z tym niedogodności.

Wykonywanie otworów w kapsułkach dla umożliwienia przepływu przez nie powietrza może być realizowane w dowolny odpowiedni sposób. Przykładowo, dla utworzenia otworów można zastosować igły, jednakże zaleca się przekłucie kapsułek za pomocą krawędzi tnącej, takiej jak ostrze noża. W ten sposób zostaje zredukowana możliwość wytworzenia odpadu żelatyny podczas przebijania kapsułki i można kontrolować wielkość nacięć, co umożliwia kontrolę przepływu powietrza. Ponadto stwierdzono, że w przypadku nacięcia otworów ostrzem noża jest praktycznie zredukowane niebezpieczeństwo wysypania proszku z kapsułki, co często następowało, w przypadku formowania otworów za pomocą igieł. Powyżej omówiono zastosowanie małych otworów wlotowych o średnicy mniejszej niż 1 mm. Otwory wykonywane przez nacięcie mają kształt podłużny, przy czym nacięcie ma w najszerszym miejscu szerokość zwykle 0,5 mm i długość 3 do 5 mm.

Urządzenie według wynalazku może zawierać podzespół do dziurkowania wstępnie wypełnionych kapsułek, który może tworzyć integralną część urządzenia lub może stanowić jednostkę osobną. Znane urządzenia tego rodzaju zawierają zwykle jedną lub więcej igieł, przystosowanych do dziurkowania kapsułki. Zalecany podzespół do dziurkowania kapsułek powinien zapewnić większą powierzchnię przebicia w jednym obszarze kapsułki, niż w drugim obszarze. Według zalecanego wykonania wynalazku otwory powinny być wykonywane przez nacięcia, dokonywane przez ostrza nacinające, przykładowo w obydwu końcach kapsułki. W rozwiązaniu zalecanym tego podzespołu, element przytrzymujący komorę zawiera baryłkowy człon zawierający podłużne komory do pomieszczenia pojedynczych kapsułek oraz ostrze nożowe dla wykonywania nacięć w każdym końcu kapsułki, w wyniku względnego ruchu przemieszczania kapsułki w stosunku do ostrzy.

Alternatywnie kapsułki mogą posiadać wstępnie wykonane otwory, tymczasowo przykrywane dla uniknięcia przedwczesnej straty proszku. Gdy pożądane jest zastosowanie takiej kapsułki, wówczas można usunąć tymczasową pokrywę (np. warstwę kleju). W rozwiązaniu szczególnym, kapsułka znajdująca się na jednym końcu rurki inhalacyjnej ma zewnętrzne otwory tymczasowo przykryte zdzieralną warstwą, a jej otwory wewnętrzne są również tymczasowo przykryte, zaś bezpośrednio przed użyciem ta zdzieralna warstwa zostaje usunięta.

W urządzeniu według wynalazku nie ma potrzeby stosowania potrząsania lub wibracji kapsułki dla opróżnienia jej zawartości, w przeciwieństwie do wielu znanych urządzeń. W urządzeniu według wynalazku proszek jest usuwany poprzez unikalne rozwiązanie przepływu powietrza. W trakcie pracy urządzenia zawartość proszku w kapsułce tworzy wirującą chmurę powstałą w wyniku przepływu powietrza, zaś sama kapsułka pozostaje zasadniczo nieruchoma podczas inhalacji.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia podłużny przekrój przez pierwszą postać wykonania urządzenia według wynalazku, fig. 2 - podłużny przekrój przez drugą postać wykonania urządzenia według wynalazku, fig. 3 - podłużny przekrój przez trzecią postać wykonania urządzenia według wynalazku, fig. 4 - widok z przodu kapsułki, fig. 5 - widok z tyłu kapsułki z fig. 4, fig. 6 - widok z boku następnej postaci wykonania urządzenia według wynalazku w stanie zmontowanym, fig. 7 - widok w rozłożeniu na części elementów składowych urządzenia z fig. 6, a fig. 8 - przekrój wzdłuż osi otworu rurki inhalacyjnej, przedstawiający kapsułkę umieszczoną w urządzeniu z fig. 6 w położeniu gotowości do inhalacji.

Na fig. 1-3 pokazano rurkę inhalacyjną 1, mającą końcówkę 2 ujmowaną przez usta użytkownika i odległy koniec 3. Jak pokazano na fig. 1, żelatynowa kapsułka 4 jest wsunięta i przytrzymywana bezpośrednio w odległym końcu 3 rurki inhalacyjnej 1. Blisko wewnętrznego końca 5 kapsułki 4 w rurce inhalacyjnej znajdują się dwa otwory wlotowe 6.

179 714

Kapsułka 4 stanowi konwencjonalną kapsułkę w postaci dwóch części z zaokrąglonymi zakończeniami 5 i 5a. Zewnętrzne zakończenie 5a kapsułki ma dwa otworki wlotowe 7, a wewnętrzne zakończenie 5 ma cztery otworki wylotowe 8 (patrz również fig. 4 i 5). Otworki te mają tę samą wielkość (jakkolwiek jest to warunek końcowy). Dla standardowej kapsułki nr 4 (14 mm x 5 mm) wielkość otworków może przykładowo mieć średnicę 0,65 mm. Kapsułka 4 zawiera dawkę lekarstwa 9, czystego lub zmieszanego z proszkiem nośnikowym. Proszek korzystnie nie powinien wypełniać więcej niż około 10% objętości kapsułki 4 dla pozostawienia odpowiedniej przestrzeni dla aerozolowania proszku podczas stosowania.

Urządzenie pokazane na fig. 2 różni się od pokazanego na fig. 1 tym, że na zewnętrznym zakończeniu 5a kapsułki 4 zastosowano przykrywę 20, które to zakończenie 5a może posiadać tę samą ilość otworów wlotowych 10 co wewnętrzne zakończenie 5 kapsułki. Pokrywa 20 posiada niewielki otwór powietrzny 21.

Urządzenie pokazane na fig. 3 różni się od urządzenia pokazanego na fig. 1 tym, że pominięto otwory wlotowe 6, a zamiast nich zastosowano wewnętrzne promieniowe żebra 30 na zakończeniu 3 rurki inhalacyjnej 1 przytrzymujące kapsułkę 4 oddaloną od wewnętrznej ściany rurki inhalacyjnej 1, i w ten sposób uzyskano kanały wlotowe powietrza pomiędzy obrzeżem kapsułki 4 a rurką inhalacyjną 1.

Na fig. 6-8 pokazano następne rozwiązanie urządzenia według wynalazku.

Na fig. 6 pokazano urządzenie 70 według wynalazku zawierające nasadkę zbiornikową 71 z kapsułkami 92, obrotowy człon baryłkowaty 72 i człon ustnikowy 73. Człon ustnikowy 73 zawiera otwór 74 do wyjmowania kapsułki i otwór inhalacyjny 75. Baryłkowaty człon 72 zawiera szereg zewnętrznych żeber 76 dla polepszenia uchwytu ręcznego.

Na fig.7 pokazano widok w rozłożeniu na części urządzenia z fig. 6 dla ukazania jego elementów składowych. Nasadka zbiornikowa 71 zawiera cylindryczny człon nasadkowy, zamknięty na jednym końcu 80, zaś jego drugi koniec 81 jest otwarty i zawiera wewnątrz krótki gwint 82. Człon podporowy 83 nasadki zbiornikowej 71 ma przekrój kołowy i zawiera na obrzeżu szereg krótkich gwintów 84 dla dopasowania do gwintu 82 na nasadce zbiornikowej 71. Na przedniej powierzchni 89 członu podporowego 83 jest utworzony osiowy otwór 85, w który zachodzi jeden koniec osiowego wałka 86. Od tego osiowego otworu 85 jest odsunięty przelotowy otwór 87 cylindrycznej tulei 88, przechodzącej przez tylną powierzchnię 90 członu podporowego 83. W tulei 88 znajduje się cylinder 91 zawierający kapsułki 92, ustawione w stos.

Człon podporowy 83 posiada ponadto dwie dodatkowe cylindryczne tuleje 93, 94 przechodzące przez jego powierzchnię tylną 90, które mieszczą w sobie i zamykają końce cylindrów 95,96, podających zapasowe kapsułki. Na przedniej powierzchni 89 członu podporowego 83 jest zamontowane ostrze tnące 97, wystające prostopadle do powierzchni 89. Na przedniej powierzchni 89 znajduje się również pochyły występ wypychający 150.

Baryłkowaty człon 72 posiada osiowy otwór 100, przez który przechodzi osiowy wałek 86, wokół którego obraca się baryłkowaty człon 72. Baryłkowaty człon 72 posiada przesunięty na bok przelotowy otwór 101, który tworzy komorę do pomieszczenia kapsułki 92 podczas użytkowania urządzenia. Wokół obrzeża baryłkowatego członu 72 znajdują się zewnętrzne żebra 76. Każda powierzchnia końcowa 102, 103 baryłkowatego członu 72 ma obwodową ścianę pionową 104, 105 o wysokości trochę większej, niż wystającą długość ostrzy tnących 97, 110, tak że te ostrza tnące nie dotykają odpowiednich powierzchni końcowych 102, 103 baryłkowatego członu 72.

Drugi człon podporowy 111 ma kształt okrągły i ma osiowy otwór, zaklinowany do jednego końca osiowego wałka 86. Człon podporowy 111 ma pierwszy przelotowy otwór 112 i drugi przelotowy otwór 113. Od członu podporowego 111 wystaje w kierunku baryłkowatego członu 72 ostrze tnące 110. Człon podporowy 111 ma dwa otwory wlotowe 143 powietrza (fig. 8), prostopadłe do osi pierwszego przelotowego otworu 112.

Ustnik 73 urządzenia 70 jest połączony bezpośrednio z członem podporowym 111. Ustnik 73 ma pierwszy przelotowy otwór 120, który tworzy rurkę inhalacyjną, zakończoną otworem inhalacyjnym 75 i drugi przelotowy otwór 121, który jest zakończony otworem 74 do wyjmowania zużytej kapsułki. Dla przykrycia ustnika 73 można zastosować nasadkę

179 714

130, gdy urządzenie nie jest użytkowane, przy czym nasadka 130 może zawierać kieszonkowy zaczep 131.

Montaż i praca urządzenia według wynalazku są następujące. Cylinder 91 zawierający wsad kapsułek 92 z proszkiem jest umieszczany w tulei 88, zaś kapsułki 92 poruszają się pod wpływem swego ciężaru, wchodząc kolejno do otworu 87 członu podporowego 83. Baryłkowaty człon 72 zostaje obrócony względem członów podporowych 83 i 111 wokół osiowego wałka 86, przenosząc otwór 101 do położenia ustawionego z jednej linii z otworem 87. Kapsułka 72 wchodzi i jest całkowicie przejmowana przez baryłkowaty człon 72. Kapsułka jest trochę dłuższa niż odległość pomiędzy powierzchniami końcowymi 102, 103 baryłkowatego członu 72, w rezultacie czego przeciwległe zakończenia kapsułki wystają poza te powierzchnie końcowe 102, 103.

Baryłkowaty człon 72 posiada zapadkę (nie pokazaną) przyłączoną dla możliwości jego obrotu wokół osiowego wałka 86 jedynie w jednym kierunku ruchem skokowym. Baryłkowaty człon 72 obraca się, co powoduje łączenie się wystających końców tej kapsułki z odpowiednim ostrzem nożowym 97, 110. W ten sposób są ścinane zakończenia kapsułki, tworząc nacięte otworki 140, 141 pokazane na fig. 8. Następnie baryłkowaty człon 72 jest przesuwany, tak aby ustawić kapsułkę w jednej linii z otworem 112 członu podporowego

111. W tym położeniu podzespół ten jest teraz gotowy do dokonania inhalacji. Użytkownik wkłada końcówkę ustnika 73 do ust i dokonuje inhalacji. Powietrze jest wciągane przez rurkę inhalacyjną 120 i otwór 112 i tym samym poprzez otwór 101 w baryłko watym członie 72. Zasysanie powoduje wciągnięcie kapsułki do przodu, otwierając otwór 112 i łącząc się ściśle z zakończeniem otworu rurki inhalacyjnej 120 (fig.8). Dla ułatwienia osadzania zakończenia kapsułki w otworze rurki inhalacyjnej 120, zakończenie tego otworu może posiadać zukosowanie 142.

Powietrze przepływające przez ustnik 73 wchodzi do urządzenia głównie poprzez tor przepływu o najmniejszym oporze, który przebiega przez otwory wlotowe 143, ale również w mniejszej części przez otworek wlotowy 140 w kapsułce. Tak więc powietrze jest wciągane przez kapsułkę, wchodząc przez nacięty otworek wlotowy 140 i wychodząc wraz z zawieszonym w nim proszkiem przez nacięty otworek wylotowy 141, dla przejścia przez otwór 112, przy czym znaczna ilość powietrza jest dopuszczana poprzez otwory wlotowe 143. Przepływ powietrza unoszącego proszek przechodzi teraz do otworu rurki inhalacyjnej 120 ustnika 73 dla przejścia do ust użytkownika. Gdy baryłkowaty człon 72 jest przezroczysty, wówczas użytkownik może powtarzać inhalację tak długo, jak długo będzie widział wewnątrz kapsułki znajdujący się tam proszek.

Po dokonaniu inhalacji zawartości kapsułki i zatrzymaniu zasysania, opróżniona kapsułka wypada ze zukosowanego zakończenia otworu rurki inhalacyjnej 120 do otworu 101 baryłkowatego członu 72. Baryłkowaty człon 72 kontynuuje następnie obrót w tym samym kierunku co poprzednio dla przeniesienia kapsułki, ciągle umieszczonej w otworze 101, do położenia usytuowanego w jednej linii z otworem wydalającym 113. Równocześnie, tylny koniec kapsułki jest łączony z pochylonym występem wypychającym 150, który wypycha zużytą kapsułkę poprzez otwór 74. Baryłkowaty człon 72 zostaje teraz obrócony dla przeniesienia opróżnionego otworu 101 do położenia osiowego z otworem 87 dla obrania następnej kapsułki z cylindra 91. Gdy cylinder 91 jest pusty, wówczas nasadka 71 zostaje zdjęta i cylinder 91 zastępuje się jednym z zapasowych cylindrów 95, 96.

Urządzenie według fig.7 oparte jest na wykorzystywaniu siły ciężkości dla załadowywania kolejnych kapsułek. Z tego względu załadowywanie musi odbywać się przy ustawieniu urządzenia w pozycji pionowej, natomiast nacinanie kapsułki i inhalacja mogą być dokonywane w dowolnej pozycji urządzenia.

179 714

FIG. 7

101

FIG. 8

179 714

Fig. 1

5α 20

Fig. 2

Fig. 4

Fig. 5

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie do inhalacji sproszkowanego lekarstwa, zawierające rurkę inhalacyjną, wyposażoną w kapsułkę zawierającą jednostkową dawkę sproszkowanego lekarstwa, przy czym ta kapsułka jest umieszczona w podzespole podtrzymującym, zaś rurka inhalacyjna posiada wlot powietrza usytuowany za tym podzespołem podtrzymującym, znamienne tym, że kapsułka (4), (92) osadzona w podzespole podtrzymującym jest umieszczona blisko zakończenia (3) rurki inhalacyjnej (1), (120), przy czym zewnętrzna średnica kapsułki (4), (92) jest większa niż wewnętrzna średnica tego podzespołu podtrzymującego, zaś obydwa zakończenia (5a, 5) kapsułki (4), (92) mają przynajmniej jeden mały otworek wlotowy (7), (140) i przynajmniej jeden mały otworek wylotowy (8), (141), korzystnie w postaci przekłuć lub nacięć.
2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że podzespół podtrzymujący stanowi zakończenie (3) rurki inhalacyjnej (1).
3. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że podzespół podtrzymujący jest w postaci promieniowych żeber (30) umieszczonych przy zakończeniu (3) rurki inhalacyjnej (1).
4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że podzespół podtrzymujący jest w postaci dwóch członów podporowych (111, 83), pomiędzy którymi jest umieszczony obrotowo baryłkowaty człon (72) z przelotowym otworem do pomieszczenia kapsułki, przy czym te człony podporowe (111, 83) zawierają ostrza nożowe (97, 110) ustawione równolegle do osi tego otworu (101).
5. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że całkowita powierzchnia otworków wylotowych (8) kapsułki (4) jest większa, niż całkowita powierzchnia otworków wlotowych (7).