PL163579B1

PL163579B1 - Srodek do zwalczania stawonogów i nicieni PL PL PL PL

Info

Publication number: PL163579B1
Application number: PL90285067A
Authority: PL
Inventors: Gail S Powell; David N Sinodis; Philip R Timmons; Tai-Teh Wu
Original assignee: Rhone Poulenc Agrochimie
Priority date: 1989-05-05
Filing date: 1990-05-04
Publication date: 1994-04-29
Also published as: EP0396427B1; CZ284824B6; ES2077027T3; JPH0327361A; MA21832A1; DD294166A5; DK0396427T3; IL94265A; FI102374B1; ATE127792T1; HU902672D0; MX20597A; KR0160512B1; HU215229B; SK207490A3; FI102374B; OA09207A; TR24576A; DE69022279T2; NO901926D0

Abstract

1. Srodek do zwalczania stawonogów i nicieni, zawierajacy substancje czynna oraz rolniczo dopusz- czalne znane kompatybilne substancje pomocnicze, znamienny tym, ze jako substancje czynna zawiera zwiazek o wzorze II, w którym n oznacza liczbe 0, 1 lub 2, R 1 oznacza grupe alkilowa lub haloalkilowa, R2 oznacza atom wodoru, chlorowca, grupe alkilosul- fonylowa, alkilosulfinylowa lub alkilosulfenylowa, R4 oznacza atom chlorowca, grupe chlorowcoalkilo- wa lub chlorowcoalkoksylowa, R6 oznacza atom chlo- rowca, Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupe alkilowa, chlorowcoalkilowa, alkilosulfenylowa, alki- losulfinylowa, alkoksykarbonyloalkilosulfinylowa, alkilokarbonylowa, aminokarbonylowa lub cyjanowa, zas Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupe alkilo- wa, aminowa, alkiloaminowa, alkilosulfonylowa, alkilosulfenylowa, alkilosulfinylowa lub alkoksy- alkilidenoiminowa, przy czym w wymienionych pod- stawnikach grupy alkilowe i alkoksylowe zawieraja 1-4 atomy wegla P L 163579 B 1 Wzór II PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest środek szkodnikobójczy zawierający 1- aryloimidazole. Środek szkodnikobójczy stosuje się do zwalczania stawonogów i nicieni, zwłaszcza jako środek

163 579 szkodnikobójczy do zwalczania stawonogów takich jak roztocza lub owady liściowe lub glebowe, bez wywoływania uszkodzeń roślin uprawnych.

Znane są różne podstawione związki imidazolowe wykazujące różne działania szkodnikobójcze, włącznie z działaniem jako środki chwastobójcze, regulatory wzrostu roślin, środki grzybobójcze, nicieniobójcze, owadobójcze i biocydy. W europejskim opisie patentowym nr EP 270061A ujawnione są jako insektycydy 1- aryloimidazole, które są niepodstawione w pozycji 2 i 4 pierścienia imidazolowego, który dodatkowo ma drugi podstawnik fenylowy w pozycji 5. W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 755 213 ujawnione są jako regulatory wzrostu roślin 1-aryloimidazole, które podobnie są niepodstawione w pozycji 2 i 4 pierścienia imidazolowego i dalej podstawione grupą karboksyamidową w pozycji 5. W europejskich opisach patentowych nr Ep 2 777 384A i EP 289 066A ujawnione sąjako herbicydy,

1- aryloimidazole, które są tylko podstawione w pozycji 2 i 5 znowu niepodstawione w pozycji 4 pierścienia imidazolowego. Inne 1- podstawione imidazole są opisane jako insektycydy w europejskim opisie patentowym nr 289 919A, w których podstawnik w pozycji 1 oznacza grupę aralkilową lub aralkoksylową (to znaczy grupę mostkową alkilową lub alkoksylową między pierścieniami imidazolowym i arylowym).

W europejskim zgłoszeniu patentowym nr 283 173A ujawnione sąjako insektycydy i inne,

2- aryloimidazole, w których pierścień arylowy jest przyłączony do pierścienia imidazolowego przez atom węgla w pozycji 2 zamiast atomu azotu i atom azotu w pozycji 1 jest podstawiony atomem wodoru lub ewentualnie podstawioną grupą alkilową. Australijskie zgłoszenie patentowe nr 8812-883A ujawnia jako fungicydy, insektycydy, nematocydy i inne, związki imidazolowe, które mogą być podstawione w pozycji 4 lub 5 zarówno w pozycji 4, jak i 5 pierścienia imidazolowego (to znaczy przyłączenie do atomu węgla, a nie do atomu azotu) przez ewentualnie podstawiony pierścień fenylowy i są podstawione w pozycji 1 przy atomie azotu przez atom wodoru lub grupę sulfonylową.

Wynalazek dotyczy środków szkodnikobójczych zawierających nowe związki 1-aryloimidazolowe, które wykazują znakomite własności szkodnikobójcze, zwłaszcza owadobójcze i/lub nicieniobójcze.

Środki według wynalazku zawierająjako substancję czynną związki o wzorze II, w którym n oznacza liczbę 0,1 lub 2, R oznacza grupę alkilową lub haloalkilową, R2 oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilosulfonylową, alkilosulfinylową lub alkilosulfenylową, R4 oznacza atom chlorowca, grupę chlorowcoalkilową lub chlorowcoalkoksylową, R6 oznacza atom chlorowca, Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, chlorowcoalkilową, alkilosulfenylową, alkilosulfinylową, alkoksykarbonyloalkilosufrnylową, alkilokarbonylową, aminokarbonylową lub cyjanową, zaś Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, aminową, alkiloaminową, alkilosulfonylową, alkilosulfenylową, alkilosulfinylową lub alkoksyalkilidenoiminową, przy czym w wymienionych podstawnikach grupy alkilowe i alkoksylowe zawierają 1-4 atomy węgla, ewentualnie ich stereoizomery, na przykład diastereoizomery i izomery optyczne.

Korzystne są środki według wynalazku, zawierające związek o wzorze II, w którym n, Y, Z i Re mają znaczenie wyżej podane, R1 oznacza prostołańcuchową lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1 do 4 atomach węgla, niepodstawioną lub chlorowcopodstawioną jednym lub większą ilością atomów chlorowca, które są takie same lub różne, R2 oznacza atom wodoru lub chlorowca lub grupę metylosulfenylową, metylosulfmylową lub metylosulfonylową, R4 oznacza atom chlorowca lub grupę trifluorometylową, trifluorometoksylową, difluorometoksylową.

Dalszą korzystną grupę stanowią środki zawierające związek o wzorze Π, w którym Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę aminową, metylosulfenylową, metylosulfmylową lub metylosulfonylową, Z oznacza atom wodoru, chlorowca lub prostołańcuchową lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1 do 4 atomach węgla, która jest ewentualnie w pełni podstawiona atomami chlorowca, które są takie same lub różne, R1 oznacza grupę metylową w pełni podstawioną atomami chlorowca, które są takie same lub różne; R2 oznacza atom wodoru, chlorowca lub grupę metylosulfenylową; R4 oznacza atom chlorowca, grupę trifluorometylową lub trifluorometoksylową, R6 oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, a n ma wyżej podane znaczenie.

Następną korzystną grupę stanowią środki zawierające związek o wzorze II, w którym Y oznacza atom wodoru, chloru, bromu, grupę metylosulfenylową lub metylosulfmylową, Z

163 579 oznacza atom wodoru, chloru, bromu lub grupę metylową; Ri oznacza grupę trifluorometylową, dichlorofluorometylową lub chlorodifluorometylową; R2 oznacza atom wodoru, chloru, bromu lub grupę metylosulfenylową; R4 oznacza atom chloru, bromu, fluoru, grupę trifluorometylową lub trifluorometoksylową, Ró oznacza atom chloru lub bromu, a n ma wyżej podane znaczenie.

Środki według wynalazku zawierają skuteczną ilość, korzystnie około 0,05% do około 95% wagowych, związku o wzorze Π, zdefiniowanego powyżej i jeden lub więcej agronomicznie kompatybilnych składników zawierających około 1% do około 95% wagowych jednego lub więcej stałych lub ciekłych składników i około 0,1% do około 50% wagowych jednego lub więcej dalszych składników takich jak środki powierzchniowo czynne.

Poniżej zestawiono niektóre reprezentatywne korzystne związki o wzorze II (opisane dalej w przykładach I-CLXV) w kategoriach ustalonych poniżej.

Szerokie spektrum aktywności owadobójczej wykazują związki z przykładów IV, IX, XX, XXIII, XXV, XXVIII, XXIX, XXXI, XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XLH, XLIV, XLV, LX, LXI, LXX, CXLIV i CXLVI, w których typowo Y oznacza H, Z oznacza Cl lub Br (lub ewentualnie może oznaczać H lub CH3), Ri oznacza CF3, CCI2F lub CCIF2, n ma wartość 0, 1 lub 2, R2 oznacza Cl (lub ewentualnie może oznaczać SCH3), R3 i R4 oznaczają H i R4 oznacza CF3 (lub ewentualnie może oznaczać OCF3).

Dobrą aktywność mszycobójczą wykazują związki z przykładów XX, XXI, XLI, XLII, XLIV, XLVIII, CXXII, CXXXI, CXXXII i CXLIV, w których typowo Y i Z oznaczają H (lub ewentualnie mogą oznaczać Cl), Ri oznacza CF3, CCI2F lub CCIF2, n ma wartość 0,1 lub 2, R2 i Ró oznacza Cl, R3 i R5 oznaczają H i R4 oznacza CF3 (lub ewentualnie można oznaczać OCF3).

Dobrą aktywność mszycobójczą oraz szerokie spektrum aktywności owadobójczej wykazują związki z przykładów X, LIX, LX, LXI, LXVIII i LXIX, w których typowo Y oznacza H, Z oznacza CH3, Ri oznacza CF3, CCI2F lub CCIF2, n ma wartość 0, 1 lub 2, R2 i Ró oznaczają Cl, R3 i R5 oznaczają H i R4 oznacza CF3.

Dobrą do wysokiej aktywność roztobójczą wykazują związki z przykładów IX, XVIII, LX, LXX, XCI, XCII, XCV, XCVI, CIV, CVI i CIX, w których typowo Y i Z oznaczają H (lub ewentualnie Z może oznaczać Cl, Br lub CH3 a Y ewentualnie może oznaczać Br), R1 oznacza CF3, CCI2F lub CCIF2, n ma wartość 0, 1 lub 2, R2 i Ró oznaczają Cl (lub ewentualnie R2 może oznaczać SCH3), R3 i R5 oznaczają H i R4 oznacza Cl lub Br (lub ewentualnie może oznaczać CF3).

Dobrą do wysokiej aktywność owadobójczą wobec owadów glebowych (zbożowe robaki korzeniowe) wykazują związki z przykładów III, IV, V, VI, VIII, IX, XII, xVi, XXIII, XXV, XXVI, XXVIII, XXXI, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII i XXXVIII, w których typowo Y oznacza Z, Cl lub Br (lub ewentualnie może oznaczać SCH3 lub N=CHOC2Hs), Z oznacza H, Cl lub Br, R1 oznaczaCF3, CCI2F lub CCIF2, n ma wartość 0,1 lub 2, R2 i Ró oznaczają Cl (lub ewentualnie R2 oznacza SCH3), R3 i R5 oznaczają H i R4 oznacza CF3.

Środki według wynalazku wykazują wysoką aktywność wobec stawonogów, zwłaszcza roztoczy, mszyc lub owadów i nicieni roślin. Związki te są dogodnie stosowane na przykład w uprawach rolnych lub ogrodniczych, lasach lub dla utrzymania ogólnych warunków sanitarnych.

Są to środki o szerokim spektrum aktywności owadobójczej, roztoczobójczej, mszycobójczej lub nicieniobójczej w warunkach traktowania gleby, liści lub nasion włączając działanie systemiczne.

Środki według wynalazku wykazują wysoką toksyczność wobec stawonogów, na przykład wobec owadów rzędu Coleoptera, zwłaszcza gatunków Diabrotica (zbożowych robaków korzeniowych) lub rzędu Diptera, zwłaszcza Musca domestica (muchy domowej), wobec roztoczy z podgrupy Acari, zwłaszcza Tetranychus urticae (przędziorka chmielowca) lub wobec mszyc z podrzędu Aphidoidea, zwłaszcza Aphis nasturtii (mszyce szakłaka).

Związki przedstawione w tabeli 1 stanowią niektóre z korzystnych związków wchodzących w zakres wzoru ogólnego II. Mogą być one otrzymane opisanymi dalej sposobami, przez odpowiednie dobranie reagentów, warunków i sposobów, oczywiste dla fachowca.

163 579

Tabela 1

Reprezentatywne związki 1-aryloimidazolowe o wzorze I

Podstawniki
X	Y	Z	R2	R3	R4	R5	Ró
1	2	3	4	5	6	7	8
SCF₃	H	H	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF3	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF₃	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
scf₃	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF3	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2CF3	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF3	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2CF3	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF3	H	CF3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF3	H	CF3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2CF3	H	cf₃	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF3	H	cf₃	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	CF3	Cl	H	CF3	H	Cl
SO2CF3	H	CF3	Cl	H	CF3	H	Cl
SCF3	H	SCF3	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF3	H	SCF3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	SOCF3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	SO2CF3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCF3	H	SCF3	Cl	H	0CF3	H	Cl
SCF3	H	SCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	SCH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SO2CF3	H	SCH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SCF3	H	SOCH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF3	H	SOCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	SO2CH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCF3	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CF3	H	CN	Cl	H	CF3	H	Cl
SCF3	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF3	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CF3	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCF3	H	Cl	Br	H	CF3	H	Cl
SCF3	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	H
SCF3	H	Cl	Br	H	cf₃	H	H
SOCF3	H	Br	Cl	Ή	cf₃	H	H
SO2CF3	H	Br	Cl	H	CF3	H	H
SOCF3	H	Cl	Cl	H	Br	H	Cl
SCF2CI	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF2CI	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2CF2CI	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF2CI	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF2CI	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2CF2CI	H	Br	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCF2CI	H	SCF2CI	Cl	H	OCF3	H	Cl

163 579

Tabela 1 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6	7	8
SCF2C1	H	CN	Cl	H	cf₃	H	CI
SOCF2C1	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CF2C1	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCF2C1	H	F	Cl	H	CFj	H	Cl
SOCF2C1	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CF2C1	H	F	Cl	H	CF3	H	Cl
SCF2C1	H	ch₃	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCF2C1	H	SCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF2C1	H	SCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CF2C1	H	SCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCF2C1	H	SOCH3	Cl	H	CF₃	H	Cl
SCF2C1	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	H
SOCF2C1	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	H
SOCF2C1	H	Br	Cl	H	cf₃	H	H
SOCF2C1	H	Cl	Br	H	cf₃	H	H
SCF2C1	H	OCH3	Cl	H	CF3	H	H
SOCF2C1	H	OCH3	Cl	H	CF₃	H	H
SCC12F	H	sch₃	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	sch₃	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CC12F	H	SCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCC12F	H	SOCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	SOCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CC12F	H	SOCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCC12F	H	Cl	Cl	H	ocf₃	H	Cl
SOCC12F	H	Cl	Cl	H	0CF3	H	Cl
SO2CC12F	H	Cl	Cl	H	OCF3	H	Cl
SCC12F	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CC12F	H	CN	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	C2H5	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	cf₃	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCC12F	H	SCCI2F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	N=CHOC2H₅	Cl	Cl	H	ch₃	H	Cl
SCC12F	H	COCF3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCC12F	H	COCH3	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	Br	H	CL	H	ocf₃	H	Cl
SOCC12F	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	Br	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	Br	Br	H	cf₃	H	Cl
SCC12F	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CC12F	H	F	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC12F	H	Cl	Cl	H	Br	H	Cl
SCC12F	H	Cl	Cl	H	scf₃	H	Cl
SCC13	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC13	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	Cl
SO2CC13	H	Cl	Cl	H	cf₃	H	Cl
SCC13	Cl	Br	Cl	H	cf₃	H	Cl
SOCC13	Cl	Br	Cl	H	cf₃	H	Cl

163 579

Tabela 1 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6	7	8
SO2CCl3	Cl	Br	Cl	H	CF3	H	CI
SOCC13	SCH3	H	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCC13	H	SCH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SCC13	H	SOCH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SCF2 CFCI2	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF2 CFCI2	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SC2 CF2 CFC1	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF2 CFC1	H	Br	Cl	H	CF3	H	Cl
SCH3	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCH3	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SC2 CH3	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCCI2F	NHCH3	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCCI2F	NH/CH3/2	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF3	H	Cl	Cl	H	Br	H	Cl
SOCF2Br	H	Cl	Cl	H	Cl	H	Cl
SCF3	N/CH3/3+	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCCI2CF3	H	Cl	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCF3	H	Cl	Cl	H	CH2CF3	H	Cl
SCF3	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF3	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	H
SOCCI2 F	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCF3	H	CH3	Br	H	OCF3	H	Cl
SOCCI2F	H	CH3	Br	H	OCF3	H	Cl
SOCCIF2	H	Cl	Br	H	OCF3	H	Cl
SOCH3	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SO2 CCI2F	H	CH3	Cl	H	OCF3	H	Cl
SOCCI2 F	H	CHF2	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCCI2 F	H	CH2 ci	Cl	H	CF3	H	Cl
SOCCI2 F	H	CH2CH2 CH2CH3	Cl	H	CF3	H	Cl
SCCI2 F	H	CH3	Cl	H	Cl	H	Cl
S/O/CCI2 F	H	CH3	Cl	H	Br	H	Cl
SCCI2 F	H	CH3	Cl	H	Cl	H	H

Poniższe przykłady I - CLXIV ilustrują niektóre korzystne związki o wzorze I i Π. Szczegóły typowych metod syntezy stosowanych do wytwarzania półproduktów i produktów końcowych podano szczegółowo poniżej dla przykładów I - X.

Inne związki wytwarzane były za pomocą podobnych sposobów syntezy i ich modyfikacji, zależne od potrzeb dla danego związku. Związki te, objęte przykładami XI - CLXIV zestawiono w tabeli 3, przy czym związki te są uszeregowane w grupy w zależności od podstawników Ri, n, Y i Z w pierścieniu fenylowym .Grupy te zestawiono w tabeli 2. Podane temperatury topnienia dla związków przedstawiają średnią wartość dla zaobserwowanego zakresu temperatur topnienia dla danego związku albo też średnią wartość z szeregu oddzielnych oznaczeń temperatur topnienia.

Ponadto przeprowadzono jedną lub więcej analiz spektroskopowych (IR, NMR, GS, MS itd.) dla każdego związku i w celu scharakteryzowania i potwierdzenia budowy chemicznej. Nr kodowy grupy oznacza grupę opisaną w tabeli 3.

163 579

Tabela 2

Podstawniki w pierścieniu fenylowym

Nr kodowy grupy	R2	R4	Ró
1	Cl	cf₃	Cl
2a	SCH3	cf₃	Cl
2b	SC2H5	cf₃	Cl
2c	SOCH3	cf₃	Cl
2d	SO2CH3	cf₃	Cl
3	H	cf₃	Cl
4a	Cl	Cl	Cl
4b	Cl	Br	Cl
5a	Cl	OCF3	Cl
5b	Br	OCF3	Br
5c	Br	OCF3	Cl

Przykład I. Wytwarzanie l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-4trifluorometylosulfenyloimidazolu

Proces I:

a) Wytwarzanie półproduktu: N-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formimidynian etylu.

Do l,09g (4,6 mmoli) 2,6-dichłoro-4-trifluorometyloaniliny dodaje się 0,46 mmoli stężonego HCl i 1,04g (7,0 mmoli) ortomrówczanu trietylowego. Otrzymaną w ten sposób mieszaninę miesza się, a następnie ogrzewa do temperatury 85°C i odparowuje pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddaje się badaniu metodą ¹ H-NMR; wyniki analizy H-NMR (CDCI3) wskazują na pożądaną budowę: δ 1,42 (t, J = 7,0 Hz, 3H), 4,47(q, J = 7,0 Hz, 2H), 7,57 (s, 3H). Związek ten stosuje się w następnym etapie syntezy bez dodatkowego oczyszczania.

b) Wytwarzanie półproduktu: cyjanometylo-N-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formimidyna.

Do roztworu 20,20g (0,218 moli) chlorowodorku aminoacetonitrylu w 500 ml metanolu dodaje się w temperaturze 0°C 1 l,79g (0,218 moli) metoksylanu sodu. Mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w ciągu 30 minut, a następnie odparowuje się do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddaje się dwukrotnie ekstrakcji porcjami po 400 ml eteru dietylowego i dodaje się w temperaturze pokojowej roztwór eterowy do 62,45g (0,218 moli) N(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formimidynionu etylu. Odparowuje się rozpuszczalnik, dodaje 400 ml tetrahydrofuranu i ogrzewa się mieszaninę w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w ciągu 18 godz. Następnie odparowuje się rozpuszczalnik i pozostałość poddaje rozdziałowi w układzie woda-chlorek metylenu. Warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sodowym i odparowuje rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się ostatecznie metodą równowagowej chromatografii kolumnowej z zastosowaniem 20% octanu etylu w heksanie z następnym wymywaniem za pomocą 30% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 24g (wydajność 37,25%) pożądanego produktu. Widmo 'H-NMR (CDCI3): δ 4,40 (s, 2H), 7,55 (s, 2H), 7,59 (s, 1H).

c) Wytwarzanie półproduktu: l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-aminoimidazol.

Do roztworu 4,4g (14,91 mmoli) cyjanometylo-N-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formimidyny w 400 ml metanolu dodaje się w temperaturze 4°C 81 mg (14,91 mmoli) metoksylanu sodu. Mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej wciągu 3 godz., a następnie odparowuje do sucha uzyskując pożądany produkt z wydajnością 100%. Widmo *H-NMR (CDCb) deuterowany aceton (de): δ 3,43 (s, 2H), 6,68 (s, 1H), 7,28 (s, 1H), 7,88/2H.

d) Wytwarzanie l-(2,6-dichIoro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-4-trifluorometylosulfenyloimidazolu.

163 579

Do roztworu 4,8g (14,91 mmoli) 1 -(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-aminoimidazolu w 400 ml dichloroetanu dodaje się w temperaturze 0°C 1,3 ml (14,91 mmoli) chlorku trifluorometanosulfenylowego. Mieszaninę miesza się w temperaturze 0°C w ciągu 4 godz., a następnie w temperaturze pokojowej przez 15 godz. Do mieszaniny dodaje się wody i przeprowadza podział w układzie woda-chlorek metylenu. Warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sodowym i usuwa rozpuszczalnik. Pozostałość przekrystalizowuje się z chlorku metylenu, uzyskując 3,36g (wydajność 52,51%) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 134°C.

Wzór sumaryczny: C11H5CI2F6N3S obliczono: C-33,35 H 1,27 N 10,61 S 8,09 znaleziono: C 33,54 H 1,20 N 10,67 S 8,37

Przykładll. Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-2-chloro-4-trifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do roztworu 6,0g (15,15 mmoli) l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-4trifluorometylosulfenyloimidazolu w 100 ml chlorku metylenu dodaje się w temperaturze 0°C 1,70 ml (18,18 mmoli) chlorku sulfurylu. Otrzymaną w ten sposób mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej przez 5 dób w atmosferze azotu. Mieszaninę zadaje się następnie wodą i przeprowadza podziw w tdkadzie chlorek metylenu-wodny roztwór wodorowęglanu sc^doⁱ^^go. Warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sooowym i usuwa rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się metodą chromatografii kolumnowej, stosując 20% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 1,9g (wydajność 31,62%) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 172,5°C.

Przykład III. Wytwarzanie l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4trifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do roztworu 2,Og (4,64 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-2-chloro-4-trifluorometylooulfenyloimidazolu w 40 ml tetrahydrofuranu dodaje się 2,76 ml (23,2 mmoli) azeotynu tert-butylowego. Otrzymaną w ten sposób mieszaninę ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu w ciągu 2 godz. Następnie mieszaninę odparowuje się do sucha i oczyszcza pozostałość metodą chromatografii kolumnowej, stosując 10% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 1,6g (wydajność 83,0%) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 112°C.

Wzór sumaryczny: C11H3CI3F6N2S obliczono: C 31,79 H0,73 N6,74 F 22,43 znaleziono: C 31,71 HO,88 N6,77 F 22,66

Pr z y k ł a d IV. Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4trifluorometylosulfinyloimidazolu.

Do roztworu 800 mg (1,93 mmoli) 1-(2,6-0ichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4trifluorometylosulfenylolmiOazolu w kwwsie tΓifluUΓOoctowym ddddje się w temperaturze 0°C 0,20 ml 30% nadtlenku wodoru. Otrzymaną w ten sposób mieszaninę miesza się p^o^c^^^W^c^^o w temperaturze 0°C przez 4 godz., a następnie w temperaturze pokojowej przez 50 godz. Mieszaninę odparowuje się w temperaturze pokojowej i pozostałość poddaje podziałowi w układzie chlorek metylenu-nasycony wodny roztwór wodorosiarczynu sodowego.

Warstwę organiczną przemywa się wodnym roztworem wodorowęglanu sodowego i odparowuje ją. Pozostałość oczyszcza się metodą równowagowej chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym, stosując 5% octanu etylu w heksanie. Pd usunięciu rozpuszczalnika otrzymuje się 300 mg (wydajność 36,02%) pożądanego produktu w postaci białego ciała stałego o temperaturze topnienia 147,5°C.

Wzór sumaryczny: C11H3CI3F6N2OS obliczono: C 30,61 H 0,70 N 6,49 Cl 24,64 F 26,41 S 7,43 znaleziono: C 30,63 H 0,83 N 6,48 Cl 24,83 F 26,53 S 7,78

Przykład V. Wytwarzanie 1-(2,6-0ϊ^1οκ>-4- trifluorometylofenylo)-2-chloro-4trifluordmetylooulfdnyloimidazolu.

163 579

Do roztworu 300 mg (0,72 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4trifluorometylosulfenyloimidazolu w 5 ml kwasu trifluorooctowego dodaje się w temperaturze 0°C 0,15 ml (1,44 mmoli) 30% nadtlenku wodoru. Tak otrzymaną mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w ciągu 4 dób. Następnie z mieszniny usuwa się przez odparowanie kwas trifluorooctowy i pozostałość poddaje podziałowi w układzie chlorek metylenu nasycony wodny roztwór wodorosiarczynu sodowego warstwę organiczną przemywa się wodnym roztworem wodorowęglanu sodowego, suszy nad bezwodnym siarczanem sodowym i usuwa z niej rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się metodą chromatografii cienkowarstwowej, stosując 100% chlorku metylenu. Uzyskuje się 190 mg (wydajność 59,03%) pożądanego produktu w postaci białego ciała stałego o temperaturze topnienia 182,5°C.

Przykład VI. Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-5-metylosulfenylo-4-trifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do roztworu 700 mg (1,77 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-2chloro-4- trifluorometylosulfenyloimidazolu w 8 ml chloroformu dodaje się w temperaturze 0°C 0,26 ml (2,54 mmoli) disiarczku dimetylowego i 0,32 ml (0,89 mmoli) azotynu tert-butylowego. Tak otrzymaną mieszaninę miesza się w temperaturze 0°C przez 15 min., a następnie w temperaturze pokojowej w ciągu 45 min. Mieszaninę rozcieńcza się za pomocą 75 ml chlorku metylenu i poddaje podziałowi w układzie woda-chlorek metylenu. Warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sodowym i odparowuje się rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej, stosując 5% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 480 mg (wydajność 58,74%) pożądanego produktu. Widma *H-NMR (CDCl₃): δ 2,26 (s, 3H), 7,82 (s, 2H). .

Przykład VII. Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4- trifluorometylofenylo)-5-amino-2-bromo-4- trifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do roztworu 1,35g (3,40 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-4trifluorometylosulfenyloimidazolu w 20 ml chloroformu dodaje się 0,5 ml (9,76 mmoli) bromu tak otrzymaną mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu w ciągu godz. Następnie odparowuje się z mieszaniny nadmiar bromu i pozostałość poddaje podziałowi w układzie woda-chlorek metylenu. Warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sodowym i usuwa się rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się metodą równowagowej chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym z zastosowaniem 7% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 200 mg (wydajność 13,62%) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 154°C.

Przykład VIII. Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-bromo-4trifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do roztworu 2,0g (5,05 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-4trifluorometylosulfenyloimidazolu w 10 ml acetonitrylu dodaje się w temperaturze 0°C 1 ml bromoformu i 1,20 ml (10,10 mmoli) azotynu tert-butylowego. Tak otrzymaną mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu w ciągu 1,5 godz. dodaje się 10 ml toluenu i odparowuje mieszaninę do sucha pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość oczyszcza się metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym z zastosowaniem 5% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 800 mg (wydajność 34,44%) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 87,5°C.

Wzór sumaryczny: CnH3BrCkF6N2S obliczono: C 28,72 H 0,66 N 6,09 F 24,78 S 6,97 znaleziono: C 29,06 H 0,69 N 6,20 F 24,2 S 7,48

Przykład IX. Wytwarzanie 1-(6-chloro-2-metylosulfenylo-4-trifluorometylofenylo)2-bromo-4-chlorodifluorosulfonyloimidazol.

Do roztworu 500 mg (0,984 mmoli) 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-bromo-4chlorodifluorometylosulfonyloimidazolu w 2 ml tetrahydrofuranu dodaje się roztwór 69 mg (0,984 mmoli) metanotiolanu sodowego w 0,3 ml wody. Tak otrzymaną mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w ciągu 14 godz., a następnie poddaje ją podziałowi w układzie woda-eter dietylowy. Oddziela się warstwę organiczną, suszy ją nad bezwodnym siarczanem

163 579 sodowym i odpędza rozpuszczalnik. Pozostałość oczyszcza się metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej, stosując 20% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 180 mg (wydajność 35%) produktu o temperaturze topnienia 116°C.

Przykład X. Wytwarzanie l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4chlorodifluorometylosulfenyloimidazolu.

a) Wytwarzanie półproduktu: N-acetylo-2,6-dichloro-4-trifluorometyloanilina.

Do 10,6g (0,26 moli) suchego wodorku potasowego w 150 ml /tetrahydrofuranu dodaje się w temperaturze 0°C w atmosferze azotu 20g (87,3 mmoli) 2,6-dichloro-4-trifluorometyloaniliny. Tak otrzymaną mieszaninę doprowadza się do temperatury pokojowej i miesza przez 3,5 godz., a następnie chłodzi do temperatury 0°C i wkrapla 6,6 ml (92,9 mmoli) chlorku acetylu. Mieszaninę miesza się w temperaturze 0°C w ciągu 30 min., następnie doprowadza się ją do temperatury pokojowej i utrzymuje w ciągu nocy w atmosferze azotu. Mieszaninę zadaje się 150 ml nasyconego roztworu chlorku amonowego, odparowuje tetrahydrofuran i sączy zawiesinę. Stały osad przemywa się heksanem, a następnie dichlorometanem, otrzymując 14,5g (wydajność 61%) pożądanego produktu. Widmo 'H- NMR /CDCI3/CD3OD/: δ 2,12 (s, 3H), 7,60 (s, 2H).

b) Wytwarzanie półproduktu: 1-chloro-1-metylo-N-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formimina.

Do zawiesiny 4,3g (15,8 mmoli) N-acetylo-2,6-dichloro-4-trifluorometyloaniliny w 50 ml chloroformu dodaje się w temperaturze pokojowej 3,3g (15,8 mmoli) pięciochlorku fosforu. Mieszaninę ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu w ciągu 1 godz., a następnie odparowuje ją do sucha. Do pozostałości dodaje się 50 ml benzenu i ogrzewa w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu w ciągu 1 godz. Mieszaninę odparowuje się do sucha, a pozostałość oczyszcza metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym, stosując 10% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 4,3g (wydajność 93,7%) pożądanego produktu w postaci oleju. Widmo ^-NMR/CDCb/: δ 2,70 (s, 3H), 7,58 (s, 2H).

c) Wytwarzanie półproduktu: l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino-2-metyloimidazol.

Do roztworu 9,6g (33,0 mmoli) 1-chloro-1-metylo-N-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)formiminy w 300 ml chloroformu dodaje się w temperaturze pokojowej 3,7g (66,0 mmoli) aminoacetonitrylu. Tak otrzymaną mieszaninę ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu w ciągu 60 godz., a następnie stosuje się ją w następnym etapie syntezy bez dodatkowego oczyszczania. Analiza ^]H-NmR wskazuje na około 60% konwersję w przeliczeniu na wyjściową chloroiminę. Widmo ^-NMR/CDCb/: δ 2,13 (s, 3H), 6,58 (s, 1H), 7,76 (s, 2H).

d) Wytwarzanie 1-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-amino- 2-metylo-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol.

Do mieszaniny reakcyjnej, opisanej powyżej w punkcie c), dodaje się w temperaturze pokojowej 5,8 ml (57,7 mmoli) chlorku chlorodifluorometanosulfenylowego i mieszaninę miesza się również w temperaturze pokojowej w ciągu 3,5 godz., a następnie zadaje się ją wodą. Mieszaninę poddaje się rozdziałowi w układzie woda- dichlorometan, warstwę organiczną suszy się nad bezwodnym siarczanem sodowym. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymuje się pożądany produkt, który w postaci surowej, bez dodatkowego oczyszczania, stosuje się w następnym etapie syntezy.

e) Wytwarzanie 1 -(2,6-dichloro-4-trffluorometylofenylo)-2-metylo-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazolu.

Do surowego produktu, opisanego powyżej w punkcie d) dodaje się 100 ml tetrahydrofuranu, a następnie 19,6 ml (165 mmoli) azotynu tert-butylowego. Mieszaninę miesza się w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu i pod osłoną przed światłem w ciągu nocy. Następnie mieszaninę odparowuje się do sucha i pozostałość oczyszcza się metodą równowagowej chromatografii kolumnowej, stosując 10% octanu etylu w heksanie. Otrzymuje się 1,3g (wydajność 9,46% w przeliczeniu na chloroiminę opisaną w punkcie b) pożądanego produktu o temperaturze topnienia 118,5°C.

163 579

Tab ela 3

Dodatkowe zsyntetyzowane związki imidazolowe o wzorze II

Związek z przykładu	Podstawniki	Temperatura topnienia °C
R1	n	Y	Z
1	2	3	4	5	6
	Grupa 1: R2 i R6	= Cl, i R4 = CF3
XI	CF3	0	H	H	63,5
xn	CF3	0	Cl	H	82,5
xm	CF3	0	SCH3	H	85,5
XIV	CF3	0	Cl	Cl	olej
XV	CCIF2	0	NH 2	H	166,5
XVI	CCIF2	0	N=CHOC2H5	H	olej
XVII	CCI2F	0	NH2	H	177
XVIII	CCI2F	0	Br	H	105,5
XIX	CCI2F	0	SCH3	H	99
XX	CCI2F	0	H	Cl	120
XXI	CCI2F	0	Cl	Cl	olej
XXII	CCI2F	0	NH2	Cl	176
xxm	CCI2F	0	H	Br	123
XXIV	CCI2F	0	NH2	Br	133
XXV	CF3	1	H	H	98
XXVI	CF3	2	H	H	170,5
XXVII	CF3	2	Br	H	152,5
XXVIII	CCI2F	1	H	Cl	171
XXIX	CCI2F	1	H	Br	181,5
XXX	CCI2F	2	Br	H	175,5
XXXI	CCI2F	2	H	Cl	171
XXXII	CCI2F	2	H	Br	180,5
XXXIII	CC1F2	1	H	Br	155,5
XXXIV	CC1F2	2	H	Br	160,5
XXXV	CC1F2	0	H	Br	104,5
XXXVI	CC1F2	0	H	Cl	92,5
XXXVII	CC1F2	1	H	Cl	145,5
XXXVIII	CC1F2	2	H	Cl	159,5
XXXIX	CCI2F	1	SO2CH3	H	162,5
XL	CCI2F	1	SOCH3	H	olej
XLI	CC1F2	0	H	H	69,5
XLII	CCI2F	0	H	H	67,5
XLIII	CF3	0	H	SCH3	olej
XLIV	CCI2F	1	H	H	141,5
XLV	CCI2F	2	H	H	188
XLVI	CCI2F	0	H	SCH3	olej
XLVII	CC1F2	2	H	H	164
XLVIII	CC1F2	1	H	H	109,5
XLIX	CCI2F	0	H	SCH/CH3/2	olej
L	CCI2F	0	H	SCH/CH3/2	olej
LI	CCI2F	1	H	SCH/CH3/2	148
LII	CCI2F	1	H	SCH/CH3/2	149
LIII	CH3	0	H	SCH3	85

163 579

Tabela 3 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6
LIV	CH3	C	H	H	olej
LV	CH3	1	H	H	129,5
LVI	CH3	2	H	H	22C,5
LVII	CH/CH3/2	1	H	H	170,5
LVIII	CH/CH3/2	2	H	H	2Θ6,5
LIX	CCkF	C	H	CH3	129
LX	CCkF	1	H	CH3	154
LXI	CCkF	2	H	CH3	198
LXII	CF3	C	H	SCH2 COOC2 H5	88,5
LXIII	CCkF	C	H	CF3	88,5
LXIV	CCkF	1	H	CF3	139,5
LXV	CF3	C	H	CH3	127,5
LXVI	CF3	1	H	CH3	140,5
LXVII	CF3	2	H	CH3	18C,5
LXVIII	CClF2	1	H	CH3	143,5
LXIX	CC1F2	2	H	CH3	172,5
	Grupa 2a: R2 = SCH3, Ró = Cl, i R4 =	= CF3
LXX	CCI2F	2	H	Cl	olej
LXXI	CCI2F	C	H	Cl	olej
LXXII	CCI2 F	1	H	Cl	136
LXXIII	CCIF2	C	H	Cl	olej
LXXIV	CF3	C	H	Cl	olej
	Grupa 2b: R2 = SC2H5, Ró = Cl, i R4	= CF3
LXXV	CCI2 F	C	H	Cl	olej
	Grupa 2c: R2 = SOCH3, Ró = Cl, i R4	= CF3
LXXVI	CCIF2	2	H	Cl	olej
LXXVII*)	CF3	C	H	Cl	192,5
LXXVIII*)	CF3	C	H	Cl	112,5
	Grupa 2d: R2 = SC2CH3, Ró = Cl, i R4	= CF3
LXXIX	CCI2F	2	H	Cl	olej
Grupa 3: R2 = H, R6 = Cl, i R4 = CF3
LXXX	CCkF	C	H	H	olej
LXXXI	CCkF	1	H	H	109,5
LXXXII	CCI2 F	Θ	Cl	H	olej
LXXXIII	CCI2F	1	H	Cl	111
LXXXIV	CF3	ΰ	H	H	olej
LXXXV	CF3	Θ	H	Br	117
LXXXVI	CF3	1	H	H	87,5
LXXXVII	CF3	2	H	H	137
LXXXVIII	CCI2F	ϋ	Br	Br	108,5

związki izomeryczne

163 579

Tabela 3 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6
Grupa 4a: R2, R4 i R6 = Cl
LXXXIX	CC 1₂F	1	NH 2	H	209
XC	CC 12F	0	H	Cl	117,5
XCI	CC1F2	0	H	H	47
XCII	CC 12F	0	H	H	olej
XCIII	CC1F2	2	H	H	141
XCIV	CC 1₂F	2	H	H	159,5
XCV	CC 12F	1	H	H	93,5
XCVI	CC1F2	1	H	H	87,5
XCVII	CF3	0	H	H	65,5
XCVIII	CF3	1	H	H	101
XCIX	CF3	2	H	H	129,5
c	CF3	0	NH 2	H	144
CI	CF3	0	H	H	65,5
CII	CF3	1	H	H	101
CIII	CF3	2	H	H	129,5
Grupa 4b: R2 i R6 = Cl i R4 = Br
CIV	CCl2 F	0	H	H	72
cv	CCl2 F	0	NH2	H	202,5
CVI	CCl2 F	1	H	H	129,5
CVII	CCl2F	2	H	H	175
CVIII	CClF2	0	NH2	H	154
CIX	CClF2	0	H	H	47
CX	CClF2	2	H	H	156,5
CXI	CClF2	1	H	H	101
CXII	CF3	0	H	H	68
CXIII	CF3	1	H	H	115,5
CXIV	CF3	2	H	H	144
cxv	CF3	0	NH2	H	161,5
CXVI	CF3	0	H	H	68
CXVII	CF3	1	H	H	115,5
CXVIII	CF3	2	H	H	144
	Grupa 5a: R2 i R6	= Cl i R4 = OCF3
CXIX	CCI2 F	0	NH2	H	olej
CXX	CCl2 F	0	H	H	olej
CXXI	CCl2 F	1	H	H	108,5
CXXII	CF3	0	NH2	H	111
cxxm	CF3	0	NH2	Br	115
CXXIV	CF3	0	H	H	olej
CXXV	CF3	0	H	Br	85,5
CXXVI	CC1F2	0	NH2	H	112 rozkł.
cxxvn	CF3	2	H	H	127,5
CXXVIII	CF3	1	H	H	65
CXXIX	CF3	L	H	Br	137
cxxx	CC1F2	0	H	H	olej

163 579

Tabela 3 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6
CXXXI	CClF2	1	0	H	59,5
cxxxn	CF3	2	H	Br	138,5
CXXXIII	CC1F2	0	NH2	Br	157
CXXXIV	CC1F2	2	H	H	130,5
cxxxv	CC1F2	0	H	Br	112
CXXXVI	CC1F2	2	H	Br	156
CXXXVII	CC1F2	0	N=CHOC2H5	Br	olej
CXXXVIII	CC1F2	1	H	Br	158
CXXXIX	CC12F	0	NH2	Cl	179
CXL	CC12F	0	H	Cl	141
CXLI	CC1F2	0	NHCH3	Br	108
CXLII	CC12F	1	H	Cl	185
CXLIII	CC12F	2	H	H	122
CXLIV	CC12F	0	NH2	Br	177,5
CXLV	CC12F	0	H	Br	141,5
CXLVI	CC12F	1	H	Br	181
CXLVII	CC12F	2	H	Br	188
CXLVIII	CC12F	2	H	Cl	185,5
CXLIX	CH3	0	H	H	60,5
CL	CH3	2	H	H	171
CLI	CH3	1	H	H	131
	Grupa 5b: R2 i R6	= Br i R4 = OCF3
CLII	CCl2F	0	NH2	H	141
CLIII	CCl2 F	0	H	H	olej
CLIV	CCl2 F	1	H	H	115
CLV	CCl2 F	2	H	H	124,5
CLVI	CClF2	0	NH2	H	135
CLVII	CClF2	0	H	H	51
CLVIII	CClF2	2	H	H	146,5
CLIX	CClF2	1	H	H	103,5
CLX	CClF2	1	NH2	H	133 rozkł.
Grupa 5c: R2 = Br, Re = Cl, R4 = OCF3
CLXI	CCl2 F	0	NH2	H	150
CLXII	CCl2 F	0	H	H	68,5
CLXIII	CCl2 F	1	H	H	87
CLXIV	CCl2F	2	H	H	142,5

Przykład CLXV. Zastosowanie roztoczo-, owado- i nicieniobójcze.

Prowadzono poniższe testy, stosując związki z przykładów I-XIXIV, w celu oznaczenia możliwości zastosowania i aktywności związków w zakresie szkodnikobójczym przeciw: roztoczom, niektórym owadom, w tym mszycom, gąsienicom, muchom i dwom gatunkom larw chrząszczy (jednemu żerującemu na liściach, a drugiemu na korzeniach) oraz nicieniom.

163 579

Testowano następujące gatunki:

Rodzaj, gatunek	Nazwa potoczna	Stosowany skrót
Tetranychus urticae	przędziorek szklamiowiec	MBB
Aphis nasturtii	mszyca szakłakowo-ziemniaczana	TSM
Spodoptera eridania	południowy mól bawełniany	BA
Epilachna varivestis	szkodnik roślin strączkowych w Ameryce	SAW
Musca domestica	mucba domowa	HF
Diabrotica u.howardi		SCRW
Meloidogyne incognita	guzak południowy	SRKN

Skład środków:

Testowane związki z przykładów I-CLXIV przeprowadzano w środki następującymi sposobami, dla każdego z testów.

W testach dla roztoczy, mszyc, Spodoptera eridania i szkodnika roślin strączkowych w Ameryce przygotowano roztwór lub zawiesinę przez dodanie 10 mg testowanego związku do roztworu 160 mg dimetyloformamidu, 838 mg acetonu, 2 mg mieszaniny w stosunku 3:1, Triton Χ-172: Triton Χ-152 są to odpowiednio, głównie anionowe i niejonowe niskopieniące się emulgatory, stanowiące bezwodne mieszaniny polieteroalkoholi alkiloarylowych z sulfonianami organicznymi oraz 98,99g wody. W wyniku otrzymano stężenie 100 ppm testowanego związku.

Dla testów dla muchy domowej środek początkowo przygotowywano podobnie jak wyżej, ale w 16,3g wody, z odpowiednim dopasowaniem innych składników, tak aby uzyskać stężenie 200 ppm. Ostateczne rozcieńczenie równą objętością wodnego roztworu sacharozy o stężeniu 20% wagowych dawało stężenie testowanego związku 100 ppm. O ile było to potrzebne stosowano sonifikację dla zapewnienia kompletnej dyspersji.

Do testów dla Diabrotica u.howardi sporządzano roztwór lub zawiesinę w taki sam sposób jaki stosowano dla otrzymania początkowego stężenia 200 ppm dla muchy domowej. Następnie rozcieńczono próbki tego środka o stężeniu 200 ppm wodą, w zależności od wymaganego stężenia dla danego testu.

Do testów systemicznych dla Meloidogyne incognita i Spodoptera eridania przygotowywano wstępny roztwór lub zawiesinę (którą przechowywano) przez dodanie 15 mg testowanego związku do 250 mg dimetyloformamidu, 1250 mg acetonu i 3 mg wyżej opisanej mieszanki emulgatorów. Dodawano wodę do objętości całkowitej 45 ml i stężenia testowanego związku 333 ppm. O ile było to potrzebne, stosowano bonifikację dla zapewnienia kompletnej dyspersji.

Procedury stosowano w testach:

Następnie powyższe środki oceniano pod względem ich aktywności szkodnikobójczej dla poszczególnych stężeń wyrażonych w ppm (częściach na milion), wagowo, stosując następujące sposoby:

Tetranychus urticae: Liście porażone przez osobniki dorosłe i nimfy tego szkodnika, otrzymane z prowadzonej osobno i przechowywanej hodowli, umieszczano na pierwotnych liściach dwóch sadzonek fasoli rosnących w 6 cm pojemniku wypełnionym torfem. W ciągu 24 godzin przeniesiono na świeże rośliny wystarczającą ilość roztoczy (150-200) do testowania. Rośliny w pojemnikach (jeden pojemnik na związek) umieszczano na stoliku obrotowym i spryskiwano w stopniu wystarczającym do uzyskania powierzchniowego spływu cieczy, 100 ml środka zawierającego 100 ppm testowanego związku. Stosowano pistolet natryskowy De Vilbiss nastawiony na ciśnienie 40 psig. Jako kontrolę stosowano 100 ml roztworu woda-aceton-DMFemulgator bez testowanego związku, którym również spryskiwano porażone rośliny. Testowano też, jako standard dla porównania próbę traktowaną handlowo dostępnym środkiem, albo difokolem albo heksytiazoksem, przeprowadzonym w taki sam środek. Spryskane rośliny trzymano 6 dni, po czym oceniano śmiertelność postaci motylich.

163 579

Tetranychus urticae (test jajobójczy): Stosowano jaja osobników dorosłych tego szkodnika uzyskanych z osobnej hodowli. Silnie porażone liście z osobnej hodowli umieszczono na nieporażonych sadzonkach fasoli. Samice składały jaja w ciągu 24 godz., po czym zanurzano liście rośliny w roztworze TEPP (difosforan tetraetylu) w celu zabicia postaci motylich i zapobieżenia dalszemu składaniu jaj. To zanurzenie, powtórzono po wyschnięciu roślin, nie wpływało na zdolność życiową jaj. Sadzonki w pojemnikach (jeden pojemnik na związek), umieszczono na obrotowym stoliku i spryskiwano do uzyskania powierzchniowego spływu cieczy, za pomocą 100 ml środka zawierającego 100 ppm testowanego związku stosując pistolet natryskowy De Vilbiss nastawiony na ciśnienie powietrza 40 psig. Jako kontrolę stosowano 100 ml roztworu woda- aceton-DMF-emulgator bez testowanego związku, którym również spryskiwano porażone rośliny. Testowano też, jako standard porównawczy próbkę traktowaną handlowo dostępnym środkiem, zwykle demetorem, przeprowadzonym w taki sam środek. Spryskane rośliny trzymano 7 dni, po czym obliczano śmiertelność jaj, notując również pozostałościową aktywność w stosunku do wylęgniętych larw.

Mszyca szakłakowo-ziemniaczana: Postaci dorosłe i nimfy tego szkodnika hodowano na sadzonkach karłowatej nasturcji w pojemnikach . Sadzonki w pojemnikach (jeden pojemnik na testowany związek), porażone 100-150 mszycami, umieszczano na obrotowym stoliku i spryskiwano 100 ml środka zawierającego 100 ppm testowanego związku stosując pistolet natryskowy De Vilbiss nastawiony na ciśnienie powietrza 40 psig. Jako kontrolę stosowano 100 ml roztworu woda-aceton-DMF-emulgator bez testowanego związku, którym również spryskiwano porażone rośliny. Testowano też, jako standard porównawczy próbkę traktowaną handlowo dostępnym środkiem, malationem, przeprowadzonym w taki sam środek. Po spryskaniu trzymano pojemniki 1 dzień, po czym liczono martwe mszyce.

Spodoptera eridania: Sadzonki fasoli w pojemnikach umieszczono na obrotowych pojemnikach i spryskiwano 100 ml środka zawierającego 100 ppm testowanego związku, stosując pistolet natryskowy De Vilbiss nastawiony na ciśnienie powietrza 40 psig. Jako kontrolę stosowano 100 ml roztworu woda-aceton-DMF-emulgator bez testowanego związku, którym również spryskiwano porażone rośliny. Testowano też, jako standard porównawczy próbkę traktowaną handlowo dostępnym środkiem albo cypermetryną albo sulprofosem, przeprowadzonym w taki sam środek. Po wysuszeniu liście umieszczano w plastikowych pojemnikach wyłożonych wilgotną bibułą filtracyjną. Do każdego pojemnika wprowadzono pięć przypadkowo wybranych larw powyższego szkodnika w okresie po drugiej wylince, po czym pojemniki zamykano i przetrzymywano 5 dni. Larwy, które nie mogły poruszać się na całej swej długości, nawet przy stymulacji przez kłucie, były uważane na martwe.

Spodoptera eridania - ocena systemiczna: test ten prowadzono łącznie z oceną Meloidogyne incognita (omówioną poniżej). Rośliny pomidorów, rosnące w glebie (przy stężeniu testowanego związku w glebie 13,2 ppm, w początkowej ocenie skriningowej), stosowane do oceny nicieni, były następnie stosowane do oceny pobierania związków poprzez korzenie i następne systemiczne przenoszenie do liści pomidora. Po zakończeniu testu na nicienie ucinano liście, umieszczono je w plastikowym pojemniku i porażono larwami po drugiej wylince Spodoptera eridonia. Po około 5 dniach oceniano larwy na procent śmiertelności. Szkodnik roślin strączkowych w Ameryce:

Rośliny fasoli w pojemnikach umieszczano na obrotowym stoliku i spryskiwano do uzyskania powierzchniowego spływu cieczy, za pomocą 100 ml środka, zawierającego 100 ppm testowanego związku, stosując pistolet natryskowy De Vilbiss nastawiony na ciśnienie powietrza 40 psig. Jako kontrolę stosowano 100 ml roztworu woda- aceton-DMF-emulgator bez testowanego związku, którym również spryskiwano porażone rośliny. Testowano też, jako standard porówawczy próbkę traktowaną handlowo dostępnym środkiem albo cypermetryną albo sulprofosem, przeprowadzonym w taki sam środek. Po wysuszeniu, liście umieszczano w plastikowych pojemnikach wyłożonych wilgotną bibułą filtracyjną. Do każdego pojemnika wprowadzono 5 przypadkowo wybranych larw powyższego szkodnika po drugiej wylince, pojemnik zamykano i trzymano 5 dni. Larwy niezdolne do poruszenia się na całej swej długości, nawet przy stymulacji przez kłucie, były uważane za martwe.

14Η.67»19

Mucha domowa: Dorosłe muchy domowe w wieku 5-6 dni, hodowano według przepisów podanych w Chemical Specialties Manufacturing Association (Blue Book, Mc Nair-Dorland Co., N. Y. 1954, str. 243-244,261) w kontrolowanych warunkach. Muchy unieruchamiano przez znieczulenie ditlenkiem węgla i 25 unieruchomionych osobników, samców i samic, przenoszono do klatki złożonej ze standardowego sitka do żywności, którego powierzchnię przykryto papierem opakowaniowym. 10 ml środka zawierającego 100 ppm testowanego związku wprowadzono do pojemnika, zawierającego tampon z absorbującej waty. Jako próbkę kontrolną stosowano 10 ml roztworu woda-aceton-DMF-emulgator, sacharoza bez testowanego związku. Testowano też, jako standard porównawczy, próbkę traktowaną handlowo dostępnym środkiem, malationem, przeprowadzonym w taki sam środek. Pojemniczek stanowiący przynętę umieszczono w sitku przed wprowadzeniem znieczulonych much. Po 24 godz. muchy, które nie wykazywały objawów ruchu przy stymulacji, uważano za martwe.

Diabrotica u.howardi. Do słoika wypełnionego gliniastym piaskiem dodano 1,5 ml wodnego środka złożonego z próbki środka o stężeniu 200 ppm testowanego związku, rozcieńczonego wodą tak, aby uzyskać żądane stężenie testowanego związku w glebie, 3,2 ml wody i pięć wstępnie wykiełkowanych siewek. Wstrząśnięto dokładnie słoik tak, aby uzyskać równomierne rozprowadzenie testowanego środka. Następnie umieszczono 20 jaj powyższego szkodnika w zagłębieniu w ziemi, po czym dodano 1 ml wermikulitu i 1,7 ml wody. W podobny sposób przygotowano nietraktowaną próbkę kontrolną tej samej wielkości, z roztworu woda-acetonDMF-emulgator, nie zawierającą testowanego związku. Ponadto jako standard porównawczy stosowano próbę kontrolną traktowaną dostępnym handlowo środkiem (zazwyczaj takim jak terbufos, fonofos, forat, chlorpiryfos, karbofuran, izazofos lub etoprop) przeprowadzonym w taki sam środek. Po 7 dniach liczono żyjące larwy, stosując dobrze znany sposób ekstrakcji na lejku Berlese.

Meloidogyne incognita: Porażone korzenie roślin pomidora, zawierające mnóstwo jaj powyższego szkodnika pobrano z osobnej hodowli i oczyszczono z ziemi przez wytrząsanie i mycie wodą z kranu. Jaja nicieni oddzielono od tkanki korzeni i płukano wodą. Próbki zawiesiny jaj umieszczono na drobnym sicie na misce, stanowiącej odbieralnik, w której poziom wody nastawiono tak, aby stykała się ona z sitem. Młode osobniki z miski zbierano na drobnym sicie. Następnie zatykano spód stożkowego pojemnika gruboziarnistym wermikulitem i wypełniono do wysokości 1,5 cm od góry około 20 ml pasteryzowanej gleby. Następnie, do zagłębienia w środku gleby w stożku wprowadzano pipetką próbkę środka o stężeniu 333 ppm testowanego związku. Jako standard porównawczy stosowano próbkę kontrolną, traktowaną dostępnym handlowo związkiem, fenamifosem, przeprowadzonym w taki sam środek. Natychmiast po potraktowaniu gleby testowanym związkiem na górze każdego stożka umieszczono po 1000 młodych osobników, w drugim stadium, powyższego szkodnika. Po 3 dniach umieszczono pojedyncze, zdrowe siewki pomidora w stożkach. Stożki zawierające porażoną glebę i siewki pomidora, przetrzymywano w cieplarni w ciągu 3 tyg. Po zakończeniu testu, usuwano korzenie siewek pomidorów ze stożków i oceniano je pod względem tworzenia się galasów według skali oceny w odniesieniu do nie traktowanej próbki kontrolnej:

- poważne tworzenie galasów

- lekkie tworzenie galasów

- bardzo lekkie tworzenie galasów

- brak tworzenia galasów to jest całkowite zwalczanie.

Wyniki te określano jako ED3 lub ED5 (to jest dawka powodująca stopień tworzenia galasów 3 lub 5).

Wyniki po zastosowaniu:

Poniżej omówiono wyniki dotyczące aktywności roztoczo-owado- i nicieniobójczej dla niektórych reprezentatywnych związków z przykładów I-CLXIV. Działanie niektórych związków z przykładów przedstawiono w tabeli 4, w odniesieniu do wskazanych testowanych gatunków (BA, SAW, MBB, HF, TSM, SCRW są skróty podane powyżej) i we wskazanych dawkach. Wyniki w tabeli 4 są oznaczone znakiem X, oznaczającym związki, które powodują 70-100% śmiertelności wskazanych testowanych gatunków. Związki o wzorze U nadają się również do zwalczania roztoczy (TSM), a mianowicie np. związki z przykładów IX, XVIII, XIX,

163 579

XXX, LXX, LXXI i XCII, wszystkie w stężeniu 100 ppm, z wyjątkiem związku z przykładu XXX w stężeniu 25 ppm, do około 50-100% pozostałościowej toksyczności (śmiertelności) w stosunku do wylęgniętych larw w teście jajobójczym dla roztoczy. Związki o wzorze II wykazują ponadto aktywność nicieniobójczą np. związki z przykładów XXV, LXXXVI, CXXX i CXXXI dawały wartość ED3 w stosunku do SRKN wysokości około pomiędzy 7-21 kg/ha. Ponadto związki o wzorze II wykazują zmniejszenie lub brak zdolności żerowania przez pewne gatunki szkodników, np. szkodników liści takich jak Spodoptera eridania lub Epilachna varivestis. Niektóre związki ponadto wykazują systemiczne zwalczanie Spodoptera eridania drogą pobierania przez korzenie. Są to związki z przykładów IV, XXV, XL, XLIV, XLVIII, LXXII, LXXXI, LXXXVI, LXXXVII, CVI, CXXI, CXXVin, CXXXI i CXLIIL Związki o wzorze II znajdują zastosowanie przeciw różnym gatunkom szkodników nawet przy niższych dawkach np. w zastosowaniu na liście, użyteczne mogą być dawki rzędu około 50- 0,5 ppm lub mniejsze; w przynętach użyteczne mogą być dawki rzędu około 50-0,05 ppm lub mniejsze oraz w zastosowaniu do gleby mogą być dawki rzędu około 1,0-0,01 ppm lub mniejsze.

Związki o wzorze II stosowane były, zarówno w powyższym omówieniu działania jak i w wynikach podanych w tabeli 4, w różnych stężeniach. Zastosowanie roztworu, zawiesiny lub emulsji na liście o stężeniu 1 ppm (stężenie związku w częściach na milion zastosowanego testowanego roztworu) odpowiada w przybliżeniu stosowanemu 1 g/ha substancji czynnej, opartej na przybliżonej objętości oprysku 10001/ha (ilość wystarczająca do otrzymania spływu powierzchniowego). Tak więc zastosowanie oprysków na liście o stężeniu około 6,25-500 ppm będzie odpowiadało około 6-500 g/ha. Do zastosowania na glebę, stężenie 1 ppm w glebie, w odniesieniu do warstwy o głębokości około 7,5 cm, odpowiada w przybliżeniu rozsiewaniu na pole ilości 1000 g/ha.

Tabela 4

Przykładowe aktywności szkodnikobójcze reprezentatywnych związków imidazolowych zapewniających 70 -100% śmiertelność szkodników

Związek z przykładu nr	Zastosowanie na Uście lub w przynętach przy 100 ppm	Stężenie w glebie 1,45 ppm
BA	SAW	MBB	HF	TSM
SCRW
1	2	3	4	5	6	7
I	X	-	-	X
II	-	-	X	-	-	X
III	-	X	-	X	-	X
IV	X	X	-	X	-	X
V	-	X	-	X	-	X
VI	-	-	-	X	-	X
vn	-	-	-	-	-	X
vm	-	-	-	X	-	X
IX	X	X	X	X	X	X
X	X	X	-	X	-	-
XI	X	-	-	X	-	-
ΧΠ	-	-	-	X	-	-
ΧΠΙ	-	X	-	X	-	X
XIV	-	-	-	X	-	X
XV	-	-	-	-	-	X
XVI	X	-	-	X	-	-
XVII	-	-	-	X	-	-
χνιπ	-	X	-	X	X	X
XIX	X	X	-		-	X
XX	X	X	-		-	-

163 579

Tabela 4 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6	7
XXI	X	-	-	X	-	X
XXII	-	X	X	-	-	-
ΧΧΙΠ	X	X	X	X	-	X
XXIV	-	-	X	-	-	X
XXV	X	X	-	X	-	X
XXVI	-	-	-	X	-	X
XXVII	-	X	-	X	-	X
XXVIII	X	X	X	X	-	X
XXIX	X	X	X	X	X	X
XXX	X	-	-	X	-	X
XXXI	-	X	X	X	-	X
XXXII	X	X	X	X	-	X
XXXIII	X	X	X	X	-	X
XXXIV	-	X	X	X	-	X
XXXV	X	X	-	X	-	X
XXXVI	-	X	-	X	-	X
XXXVII	-	X	X	X	-	X
XXXVIII	-	X	X	X	-	X
XXXIX	-	X	X	X	X	X
XL	-	X	-	X	-	X
XLI	X	X	-	X	-	X
XLII	X	X	-	X	-	X
XLIV	X	X	-	X	-	-
XLV	X	X	X	X	-	X
XLII	-	X	X	X	-	-
XLIII	X	X	-	X	X	-
LIX	X	X	-	X	X	-
LX	X	X	X	X	-	-
ΙΧΙ	X	X	X	X	-	-
LXV	X	X	-	X	-	-
LXVI	X	X	X	X	-	-
LXVII	X	X	-	X	-	-
LXVIII	X	X	X	X	-	-
LXVIX	X	X	X	X	X	-
LXX	-	X	X	X	-	X
LXXI	-	X	-	X	-	X
LXXII	X	-	X	X	-	X
LXXIII	-	X	-	X	-	X
LXXVIII	X	X	X	X	-
LXXXI	X	X	X	X	X	-
LXXXII	-	-	-	X	-	-
LXXXVI	-	-	X	-	-	-
LXXXVII	-	X	X	-	X	-
LXXXVIII	-	-	-	X	X	-
xc	X	X	-	X	X	-
XCI	-	-	-	X	X	-
XCII	-	-	X	-	X	-
xcv	-	-	X	X	X	-
XCVI	-	-	-	X		-

163 579

Tabela 4 (ciąg dalszy)

1	2	3	4	5	6	7
CI	X	-	-	X	X	-
CU	-	-	-	X	X	-
CIV	-	X	-	X	X	-
CVI	-	-	-	X	X	-
CIX	-	X	-	X	X	-
CXI	-	-	-	X	X	-
CXXI	X	X	X	X	-	-
cxxx	X	-	-	X	-	-
CXXXI	X	X	-	X	-	-
cxxxv	X	X	-	X.	-	-
CXLIII	X	X	X	X	-	-
CXLV	X	X	-	X	-	-
CXLVI	X	X	X	X	-	-
CXLVII	-	X	-	X	-	-

Metody stosowania i kompozycje szkodnikobójcze.

Z powyższych danych dotyczących stosowania szkodnikobójczego oczywiste jest, że wynalazek dotyczy środków szkodnikobójczych, stosowanych do szeregu gatunków szkodników obejmujących stawonogi, a zwłaszcza owady lub roztocza i przędziorkowate, nicienie roślinne, robaki i pierwotniaki, Środki te stosuje się z korzyścią w praktyce, np. do zbiorów w rolnictwie lub ogrodnictwie, w leśnictwie, weterynarii lub hodowli zwierząt lub do utrzymywania publicznych warunków sanitarnych.

Środki te umożliwiają zwalczanie szkodników w danym miejscu przez traktowanie tego miejsca (np. przez stosowanie lub podawanie) efektywną ilością środka zawierającego związek o wzorze ogólnym II, w których to wzorach symbole mają wyżej podane znaczenie. Miejsce to obejmuje np. same szkodniki lub miejsce, gdzie przebywa lub żeruje szkodnik (takie jak roślina, zwierzę, człowiek, pole, konstrukcja, pomieszczenia, las, sad, ciągi wodne, gleba, produkty roślinne lub zwierzęce itp).

Środki według wynalazku korzystnie stosuje się do zwalczania owadów występujących w glebie, takich jak szkodnik korzeni kukurydzy, termity (zwłaszcza do ochrony konstrukcji), czerwie korzeniowe, larwy sprężykowatych, korzeniowe ryjkowcowate, szkodniki drążące łodygi, sówkowate, mszyce korzeniowe lub pędraki. Mogą być też stosowane przeciw patogennym nicieniom roślinnym, takim jak nicienie korzeniowe, pęcherzykowate, sztyletowe, powodujące uszkodzenia, łodygowe lub bulwowe lub przeciw roztoczom i przędziorkowatym. Dla zwalczania szkodników w glebie, np. szkodników korzeni kukurydzy środki korzystnie stosuje się na glebę lub wprowadza w skutecznej ilości do gleby, w której są zasadzone lub mają być zasadzone rośliny lub na nasiona lub na korzenie rosnących roślin.

Ponadto, środki te mogą być też stosowane do zwalczania przez działanie na liście lub przez działanie systemiczne, niektórych stawonogów, zwłaszcza pewnych owadów, roztoczy lub przędziorków, które żerują na częściach naziemnych roślin. Ponadto można uzyskać dodatkowe zwalczanie szkodników żerujących na liściach przez stosowanie na korzenie lub nasiona rośliny i następne przenoszenie systemiczne do naziemnych części roślin.

W dziedzinie utrzymywania publicznych warunków sanitarnych środki te są szczególnie użyteczne w zwalczaniu wielu owadów, zwłaszcza much żerujących na nieczystościach lub innych szkodników z rodzaju Diptera, takich jak muchy domowe, muchy żerujące w stajniach, muchy rogate, muchy atakujące zwierzynę płową i konie oraz inne rodzaje much, muszki, owady żerujące na próchnie, czarne muchy oraz komary.

Środki według wynalazku można stosować w następujących dziedzinach i przeciw następującym szkodnikom, włącznie ze stawonogami, zwłaszcza owadami lub roztoczami, nicieniami, robakami i pierwotniakami:

163 579

W zakresie ochrony produktów magazynowanych, np. zbóż, włącznie z ziarnem lub mąką, orzeszków ziemnych, pasz dla zwierząt, drewna lub artykułów gospodarstwa domowego, dywanów i tkanin, środki według wynalazku są użyteczne przeciw atakom stawonogów, w szczególności chrząszczy włączając ryjkowce, mole i roztocza, na przykład Ephestia spp. (molik mączny), Anthreus spp. (chrząszcze dywanowe), Tribolium spp. (chrząszcze mączne), Sitophilus spp. (wołek zbożowy) i Acarus mites (roztocza).

W zwalczaniu karaluchów, mrówek i termitów i podobnych stawonogów w zarobaczywionych lokalach domowych i przemysłowych i w zwalczaniu larw komarów w drogach wodnych, studniach, zbiornikach wodnych i innych wodach stojących i płynących.

Do traktowania fundamentów, budowli i ziemi przy zapobieganiu atakom termitów na budowle, na przykład Reticulitermes spp., Heterotermes spp., Coptotermes spp.

W rolnictwie przeciwko dojrzałym osobnikom, larwom i jajom Lepidoptera (motylom i ćmom) np. Heliotbis spp. takim jak Heliothis virescens (sówka tytoniu), Heliothis armigera i Heliothis zea, Spodoptera spp. takie jak S. exempta, S. frugiperda, S. exiqua, S. littoralis (robaki bawełny egipskiej), S. eridania (poczwarka południowego mola bawełnianego), Mamestra configurata (piętnówka bawełniana), Earias spp. np. E. insulana (gąsiennica egipska niszcząca kwiat bawełny), Pectinophora spp. np. Pestinophora gossypiella (różowy motyl atakujący bawełnę), Ostrinia spp. takie jak O. nibilalis (europejski szkodnik kukurydzy), Trichoplusiani (gąsiennica miernikowca kapusty), Artogeia spp. (szkodnik kapusty), Laphygma spp., Agrotis i Amathes (gąsiennice rolnicy), Wisseana spp. (ćma), Chilo spp. (robak wiercący dziury w łodygach ryżu), Tryporyza spp. i Diatraea spp. (robaki ryżu i trzciny cukrowej), Sparganothis pilleriana (szkodniki winorośli), Cydia pomonella (owocówka jabłkówka), Archips spp. (zwójka drzew owocowych), Plutella xylostella (tantniś krzyżowiaczek), Anobium punctatum, Rhizopertha dominica, Bruchidius obtectus, AcanthosceliOes obtectus, Hylotrupes tajulus, Agelastica alni, Psylliodes chrysocephala, Epilachna varivestis, Atomaria spp., Cryzaephilus surinamensis, Sitophilus spp., Otiorrhynchus sulcatus, Cosmoplites sordidus, Ceuthorrhynchus assimilis, Hypera postica, Dermestes spp., Trogoderma spp., Anthrenus spp., Attagenus spp., Lyctus spp., Maligethes aeneus, Ptinus spp., Niptus hololeucrus, Gibbium psylloides, Tribolium spp., Tenebrio molitor, Conoderus spp., Melolontha melolontha, Amphimallon solstitialis i Costelytra zealandica.

Przeciwko dojrzałym osobnikom i larwom Coleoptera (chrząszczom), np. Hypothenemus hampei, Hylesinus spp., (chrząszcz kory), Anthonomus grandis (kwieciak bawełniany), Acalymma spp. (chrząszcz ogórkowy); Lema spp., Psybiodes spp., Leptinotarsa decemlineata (stonka ziemniaczana), Diabrotica spp., Conocephalum spp., (dwuparce) Agriotes spp., Limonius spp., (larwy sprężykowatych), Dermolepida i Heteronychus spp., (białe czerwie), Popilla spp., Phaedon cochleariae (chrząszcz gorczycy), Epitrix spp. Liosorhoptrus oryzophilus (wodny ryjkowiec ryżu), Meligethes spp. (chrząszcze pyłku kwiatowego), Ceutorhynchus spp., Rhynchophorus i Cosmopolites spp. (ryjkowiec korzeniowy).

Przeciwko Heteroptera (Hemiptera i Homoptera) np. Psylla spp., Bemisiaspp., Trialeurodes spp., Aphis spp. Myzus spp., Megoura viciae, Phylloxera spp., Adelges spp., Phorodon humuli (mszyca chmielowa), Aeneolamia spp., Nephotettix spp. (zielone skoczki ryżowe), Empoasca spp., Nilaparvata spp., Derkinsiella spp., Pyrilla spp., Aonidiella spp., Cocous spp., Pseucoccus spp., Helopeltis spp. Lygus spp., Dysdercus spp., Oxycarenus spp., Nezara spp. Eurygaster spp., Piesma guadrata, Cimex lectularius, Rhodnius prolixus i Triatoma spp. Aspidiotus hederae, Aeurodes brassicae, Brevicoryne brassicae, Cryptomyzus ribis, Doralis fabae, Doralis pomi, Eriosoma lanigerum, Hyalopterus arundinis, Macrosiphum avenae, Phorodon humuli, Rhopalosiphum padi, Euscelis bilobatus, Nephotetiix cincticeps, Lecanium corni, Saissetia oleae, Laodelphax striatellus.

Przeciw Hymenoptera np. Athalia spp. i Cephus spp. (rośliniarki), Atta spp. (mrówki liściowe), Diprion spp., Hopolocampa spp., Lasius spp., Monomorium spp., Polistes spp. Vespa spp., Vespula spp., i Solenopsis spp.

Przeciw Diptera np. Delia spp. (czerwie korzeniowe), Atherigona spp., i Chlorops spp., Sarcophaga spp., Musca spp., Phormia spp., Aedes spp., Anopheles spp., Simulium spp., Phytomyza spp. (owady minujące liść), Ceratitis spp. (muszki owocowe), Culex spp., Drosophila

163 579 melanogaster, Ceratitis capitata, Dacus oleae, Tipula paludosa, Calliphora erythrocephala, Lucilia spp., Chrysomyia spp., Cuterebra spp., Gastrophilus spp., Hyppobosca spp., Stomoxys spp., Oestrus spp., Hypoderma spp., Tabanus spp., Fannia spp., Bibio hortulanus, Oscinella frit, Phorbia spp., Pegomyia hyoscyani.

Przeciw Thysanoptera takim jak Thrips tabaci, Hercinothrips fermoralis i Franklinie lla spp.

Przeciw Orthoptera takim jak Locusta i Schistocerca spp., (szarańcza i świerszcze), np. Gryllus spp. i Acheta spp. np. Blatta orientalis, Periplaneta americana, Leucophaera maderae, Blatella germanica, Acheta domesticus, Gryllotalpa spp., Locusta migratoria migratorioides, Melanoplus differentialis i Schistocerca gregaria.

Przeciw Collembola np. Sminthurus spp. i Onychiurus spp. (skoczogony); Periplaneta spp. i Blattela spp.

Przeciw Isoptera np. Odontotermes spp., Reticuletermes spp., Coptotermes spp. (termity).

Przeciw Dermaptera np. Forticula sp. (skorki).

Przeciw stawonogom o znaczeniu rolniczym jak Acari (przędziorki i roztocza) np. Tetranychus spp., Panonychus spp., Bryobia spp. (roztocza pajęczalowe). Omithonyssus spp. (roztocza ptasie), Eriophyes spp. i Polyphadotarsonemus.

Przeciw Thysanura np. Lepisma saccharia.

Przeciw Anoplura np. Phylloxera vastatrix, Pemphigus spp., Pediculus humanus corporis, Haematopinus spp. i Linognathus spp.

Przeciw Mallophaga, np. Trichodectes spp. i Damalinea spp.

Przeciw Siphonoptera np. Xenopsylla cheopis i Ceratophyllus spp.

Przeciw innym stawonogom jak Blaniulus spp.(dwuparce), Scutigerella spp. (Oniscus spp. i Triops spp. (skorupiaki).

Przeciw Isopoda np. Oniseus asellus, Armadillidium vulgare i Porcellio scaber.

Przeciw Chilopoda, np. Geophilus carpophagus i Scutigera spex.

Przeciw nicieniom, które atakują rośliny i drzewa ważne w rolnictwie, leśnictwie i ogrodnictwie albo bezpośrednio albo przez rozszerzające się bakterie, w chorobach wirusowych, mycoplazmowych i grzybiczych roślin, nicienie korzeniowe takie jak Meloidogyne spp. (np. M. incognita); nicienie pęcherzykowe takie jak Globodera spp. (np. G. rostochiensis); Heterodera spp. (np. H. avenae); Radopholus spp. (np. R. Similis); nicienie takie jak Pratylenchus spp. (np.

P. patensis); Belonolaimus spp. (np. B. gracilis); Tylenchulus spp. (np. T. semipenetrans); Rotylenchulus spp. (np. R. reniformis); Rotylenchus spp. (R. robutus); Helicotylenchus spp. (np. H. multicinctus); Hemicycliophora spp. (np. H. gracilis); Criconemoides spp. (np. similis); Trichodorus spp. (np. primitivus); nicienie takie jak Hiphinema spp. (np. diversicaudatum), Longidorus spp. (np. elongatus); Hopłolaimus spp. (np. H. coronatus); Aphelenchoides spp. (np. A. ritzema-bosi, A. basseyi); węgorki łodygowe i bulwowe jak Ditylenchus spp. (np. D. dipsaci).

W dziedzinie hodowli zwierząt lub w utrzymywaniu publicznych warunków sanitarnych przeciw stawonogom, robakom lub pierwotniakom, stanowiącym pasożyty zewnętrzne kręgowców, zwłaszcza kręgowców ciepłokrwistych, np. człowieka lub zwierząt domowych jak bydło, owce, kozy, jednokopytne, świnie, drób, psy i koty np. Acarina, włączając kleszcze np. Ixodes spp., Boophilus spp. np. Boophilus microplus, Amblyomma spp., Hyalomma spp., Rhipicephalus spp., np. Rhipicephalus appendiculatus, Haemaphysalis spp., Dermacentor spp., Omithodorus spp. (np. Omithodorus moubata i roztocza (np. Damalinia spp. Dermahyssus gallinae, Sarcoptes spp., np. Sarcoptes scabiei, Psoroptes spp., Chorioptes spp., Demodex spp., Eutrombicula spp.); Diptera (np. Aedes spp., Anopheles spp., Musca spp., Hypoderma spp., Gasterophilus spp., Simulium spp); Hemiptera (np. Triatoma spp.); Phithirapter (np. Damalinia spp., Linognathus spp.); Siphonaptera (np. Ctenocephalides spp.); Dictyoptera (np. Periplaneta spp., Blatella spp.); Hymenoptera (np. Monomorium pharaonis), Dictooptera (np. Periplaneta spp., Blatella spp.); Hymenoptera (np. Monomarium pharaonis).

Środek według wynalazku stosuje się do zwłaczania szkodników przez nanoszenie lub podawanie skutecznej ilości środka zawierającego związki o wzorze Π, w miejscu, gdzie dany szkodnik występuje.

163 579

W praktyce, sposób zwalczania stawonogów, zwłaszcza owadów lub roztoczy albo nicieni stanowiących szkodniki roślin polega np. na stosowaniu na rośliny lub na środowisko, gdzie one rosną, skutecznej ilości środka według wynalazku.

W sposobie tym stosuje się na ogół substancję czynną w miejscu gdzie ma się zwalczać stawonogi lub nicienie, w dawce około 0,005 kg do około 15 kg związku aktywnego na hektar traktowanego miejsca. W idealnych warunkach, zależnie od szkodnika, jak i ma być zwalczany, niższe dawki mogą zapewniać wystarczającą ochronę. Z drugiej strony, niepomyślne warunki pogodowe, odporność szkodników i inne czynniki mogą wymagać stosowania składnika aktywnego w wyższych dawkach. Optymalna dawka zwykle zależy od szeregu czynników, np. od rodzaju szkodnika, stadium wzrostu porażonej rośliny, odstępu w rzędach i sposobu stosowania. Korzystnie, skuteczna dawka substancji czynnej wynosi około 0,01 kg/ha - 2 kg/ha.

Gdy szkodniki przebywają w glebie, środek szkodnikobójczy zawierający związek aktywny rozkłada się równomiernie na powierzchni poddawanej traktowaniu (np. siew rzutowy lub pasmowy) w dowolny dogodny sposób. Nanoszenie można prowadzić w razie potrzeby na pole lub powierzchnię z wzrastającymi uprawami zazwyczaj lub w bliskim sąsiedztwie nasion lub roślin, które mają być chronione przed atakiem szkodników. Składnik aktywny może być wprowadzany do gleby przez opryskiwanie wodą powierzchni lub może być pozostawiony do naturalnego działania opadu deszczu. Podczas lub po nanoszeniu, środek może być w razie potrzeby mechanicznie rozprowadzany w glebie, na przykład za pomocą pługa lub brony talerzowej. Nanoszenie można prowadzić przed sadzeniem, w trakcie sadzenia lub po sadzeniu lecz przed wykiełkowaniem lub po wykiełkowaniu roślin.

Sposób zwalczania może też obejmować zaprawianie nasion przed siewem, przy czym zwalczanie następuje po zasianiu. Sposoby zwalczania szkodników, polegają też na nanoszeniu na liście lub traktowaniu liści roślin dla zwalczania stawonogów, zwłaszcza owadów lub roztoczy lub nicieni atakujących nadziemne części roślin. Ponadto mogą być to sposoby do zwalczania szkodników żerujących na częściach rośliny odległych od miejsca nanoszenia np. owady żerujące na liściach zwalczane przez systemiczne działanie substancji czynnej stosowanej na korzenie lub nasiona przed zasadzeniem. Ponadto środki według wynalazku mogą zmniejszyć ataki szkodników na rośliny przez działanie przeciw- żerujące lub odstraszające.

Środki według wynalazku są szczególnie cenne w ochronie pól, pasz, plantacji, szklarni, sadów i winorośli, drzew ozdobnych, drzewa na plantacjach i w lasach, na przykład zbóż takich jak kukurydza, pszenica, ryż, sorgo, bawełny, tytoniu, warzyw i sałat takich jak: fasola, kapusta, dyniowate, sałata głowiasta, cebula, pomidory i pieprz, upraw polowych takich jak: ziemniaki, buraki cukrowe, orzeszki ziemne, soja, rzepak na nasiona oleiste, trzciny cukrowej, łąk i pasz takich jak: kukurydza, sorgo, lucerna, plantacji takich jak: plantacje herbaty, kawy, kakao, bananów, palm oleistych, orzechów kokosowych, kauczuku, korzeni, sadów i gajów takich jak: pestkowce i figowce, cytrusowe, kiwi, awokado, mango, oliwkowe i orzechy włoskie, winnic, roślin ozdobnych, kwiatów i warzyw i krzewów pod szkłem i w ogrodach i parkach, drzew leśnych zarówno zrzucających liście jak i zawsze zielonych w lasach, na plantacjach i w szkółkach.

Środki te są również cenne w ochronie drewna rosnącego, wyrąbanego, przekształconego, magazynowanego lub budowlanego przed atakiem błonkówek z rodziny pilarzy lub chrząszczy czy termitów.

Znajdują one zastosowanie do ochrony produktów magazynowanych takich jak: ziarno, owoce, orzechy, korzenie i tytoń, ' całych, mielonych lub związanych w produkty przed molami, chrząszczami, roztoczami i wołkami zbożowymi. Również chronione są magazynowane produkty zwierzęce takie jak: skóry, sierść, włosy, wełna i pióra w postaci naturalnej lub przekształconej (np. dywany lub tekstylia) przed atakami moli i chrząszczy; oraz magazynowane mięso i ryby przed atakami chrząszczy, roztoczy i much.

Środki według wynalazku mogą być szczególnie cenne w zwalczaniu stawonogów, na przykład tych wymienionych powyżej, a w szczególności w zwalczaniu kleszczy, roztoczy, wszy, much, muszek i gryzoni, oraz plagi much. Środki te są szczególnie użyteczne w zwalczaniu stawonogów, które znajdują się na skórze lub wysysają krew zwierząt.

163 579

Środki poniżej opisane, do stosowania na rosnące · uprawy lub miejsca tych upraw jako zaprawy do nasion, można na ogół stosować w ochronie magazynowanych produktów, towarów gospodarstwa domowego, własności lub obszarów stanowiących ogólne środowisko. Odpowiednie sposoby stosowania środków według wynalazku obejmują stosowanie:

- na rosnące uprawy to jest opryski liści, pyły, granulki, preparaty mgławicowe lub piany lub jako zawiesiny silnie rozdrobnionych lub kapsułkowanych środków, następnie traktowanie gleby lub korzeni przez polewanie cieczą, stosowania pyłów, granulek, dymów lub pian; dalej traktowanie nasion upraw w postaci zaprawiania nasion ciekłymi szlamami lub pyłami;

- na środowisko w ogólnych lub specyficznych położeniach, gdzie szkodniki mają kryjówki, włączając magazynowane produkty, budulec, artykuły gospodarstwa domowego i lokale domowe i przemysłowe, traktuje się środkami do rozpylania, zadymiania, opylania, smarami woskowymi, lakierami, granulkami i przynętami i w pożywieniu wkraplanym do dróg wodnych, studni, zbiorników wodnych, rezerwuarów i innych zbiorników wody stojącej lub płynącej;

- dla zwierząt domowych w pożywieniu do zwalczania larw much żerujących w ich odchodach.

Środki według wynalazku mogą być stosowane do zwalczania stawonogów, zwłaszcza owadów i roztoczy i nicieni. Mogą to być kompozycje dowolnego typu znanych w tej dziedzinie i odpowiednich do zwalczania dowolnych szkodników w dowolnych pomieszczeniach lub na otwartych obszarach. Środki te zawierają jako substancję czynną, co najmniej jeden związek o wzorze II w połączeniu z jednym lub więcej zgodnym składnikiem,jak np. ciekłe lub stałe nośniki lub rozcieńczalniki, adiuwanty, środki powierzchniowo czynne itp., odpowiednio do zamierzonego celu i dopuszczalne w rolnictwie.

Środki te zawierać mogą też różne inne składniki jak na przykład koloidy ochronne, środki adhezyjne, zagęstniki, środki tiksotropowe, środki penetrujące, oleje rozpylające (zwłaszcza do stosowania jako środki roztoczobójcze, stabilizatory, środki ochronne, zwłaszcza środki chroniące przed pleśnią, środki maskujące lub podobne, jak również inne znane składniki aktywne o właściwościach szkodnikobójczych, zwłaszcza owadobójczych, roztoczobójczych lub grzybobójczych lub o właściwościach regulujących wzrost roślin. Bardziej ogólnie, związki stosowane w środkach według wynalazku mogą być łączone ze wszystkimi stałymi lub ciekłymi dodatkami odpowiednimi do zwykłych technik sporządzania preparatów.

Środki do stosowania w rolnictwie, ogrodnictwie itp. obejmują odpowiednie preparaty np. do oprysków, pyły, granulki, mgławicowe, piany, emulsje itp.

Stałe lub ciekłe przynęty, nadające się do zwalczania stawonogów zawierają jeden lub więcej związków o wzorze ogólnym 1 oraz nośnik lub rozcieńczalnik, który może zawierać substancję pokarmową lub inną, która zostaje spożyta przez stawonogi.

Skuteczne dawki substancji czynnej mogą się wahać w szerokim zakresie, zwłaszcza zależnie od rodzaju szkodnika lub stopnia porażenia np. upraw przez te szkodniki. Na ogół, środki według wynalazku zawierają około 0,05 - 95% wagowych jednej lub więcej substancji czynnych i około 1-95% jednego lub więcej stałych lub ciekłych nośników i ewentualnie około 0,1-50% jednego lub więcej zgodnych składników takich jak środki powierzchniowo czynne itp.

W niniejszym opisie określenie nośnik oznacza organiczny lub nieorganiczny składnik, naturalny · lub syntetyczny, z którym się łączy substancję czynną w celu ułatwienia jego stosowania np. na rośliny, nasiona lub glebę. Dlatego też nośnik jest na ogół obojętny i musi być dopuszczalny (np. rolniczo), zwłaszcza w stosunku do traktowanej rośliny.

Nośnik może być stały, jak np. gliny, naturalne lub syntetyczne krzemiany, krzemionka, żywice, woski, stałe nawozy, (np. sole amoniowe), zmielone naturalne minerały, jak kaoliny, gliny, talk, kreda, kwarc, attapulgit, montmorylonit, bentonit lub ziemia okrzemkowa lub zmielone minerały syntetyczne takie jak krzemionka, tlenek glinu, krzemiany, zwłaszcza krzemiany glinu lub magnezu. Jako stałe nośniki do granulek odpowiednie są na przykład pokruszone i frakcjonowane naturalne skały takie jak: kalcyt, marmur, pumeks, sepiolit i dolomit, jak również syntetyczne granulki nieorganicznych i organicznych mączek i granulki z materiału organicznego takiego jak trociny, łupiny orzechów koksowych, kaczany, plewy kukurydzy i łodygi tytoniowe, ziemia okrzemkowa, fosforan trójwapniowy, sproszkowany korek, absorbująca sadza

163 579 i polimery rozpuszczalne w wodzie, żywice, woski, stałe nawozy sztuczne i takie stałe kompozycje mogą w razie potrzeby zawierać jeden lub więcej zdolnych do jednorodnego mieszania środków zwilżających, dyspergujących, emulgujących lub barwiących, które gdy są stałe mogą również służyć jako rozcieńczalniki.

Nośnik może być także ciekły: woda, alkohole, zwłaszcza butanol lub glikol jak również ich etery lub estry, zwłaszcza octan metyloglikolu; ketony, zwłaszcza aceton, cykloheksanon, keton metylowo-etylowy, keton metylowo-izobutylowy i izoforon; frakcje ropy naftowej; węglowodory parafinowe lub aromatyczne, zwłaszcza ksyleny lub alkilonaftaleny, frakcja ropy naftowej, oleje mineralne i roślinne, alifatyczne chlorowane węglowodory, zwłaszcza trichloroetan lub chlorek metylenu lub aromatyczne chlorowane węglowodory, zwłaszcza chlorobenzeny; rozpuszczalne w wodzie lub silnie polarne rozpuszczalniki takie jak: dimetyloformamid, dimetylosulfotlenek lub N-metylopirolidon jak również woda; skroplone gazy i podobne, oraz ich mieszaniny.

Środek powierzchniowo czynny może być środkiem emulgującym, środkiem dyspergującym lub środkiem zwilżającym typu jonowego lub niejonowego lub mieszaniną takich środków. Jako środki te można wymienić na przykład sole polikwasów akrylowych, sole kwasów lignosulfonowych, sole kwasów fenolosulfonowych lub naftalenosulfonowych, polikondensaty tlenku etylenu z alkoholami tłuszczowymi lub kwasami tłuszczowymi lub estrami tłuszczowymi lub aminami tłuszczowymi, podstawione fenole, zwłaszcza alkilofenole lub arylofenole, sole estrów kwasu sulfobursztynowego, pochodne tauryny, zwłaszcza alkilotauryniany, estry fosforowe alkoholi lub polikondensatów tlenku etylenu z fenolami, estry kwasów tłuszczowych z poliolami oraz siarczany, sulfoniany i fosforany pochodnych funkcyjnych powyższych związków. Obecność co najmniej jednego środka powierzchniowo czynnego jest zwykle niezbędna, gdy składnik aktywny i/lub obojętny nośnik są tylko słabo rozpuszczalne w wodzie lub są nierozpuszczalne w wodzie a nośnikiem jest woda.

Środki według wynalazku mogą zawierać ponadto różne dodatki takie jak środki adhezyjne i barwiące. W środkach mogą być stosowane środki adhezyjne takie jak karboksymetyloceluloza i naturalne i syntetyczne polimery w postaci proszków, granulek lub lateksów takie jak guma arabska, polialkohol winylowy i octan poliwinylowy jak również naturalne fosfolipidy takie jak cefaliny i lecytyny i syntetyczne fosfolipidy. Dalszymi dodatkami mogą być oleje mineralne i roślinne. Możliwe jest stosowanie środków barwiących takich jak nieorganiczne pigmenty, na przykład tlenek żelaza, tlenek tytanu i błękit pruski i organiczne barwniki alizarynowe, barwniki azowe i barwniki metaloftalocyjaniany i śladowe składniki odżywcze takie jak sole żelaza, magnezu, boru, miedzi, kobaltu, molibdenu i cynku.

Środki zawierające związki o wzorze ogólnym II, które mogą być stosowane do zwalczania stawonogów i nicieni roślin, mogą być łączone z synergetykami (np. butanolan piperonylu lub sezam), substancjami stabilizującymi , inyym i środami i owaobbójzzymi , roztozzbbójzzymi, nicieniobójczymi, środkami grzybobójczymi (odpowiednie w rolnictwie np. boromyl, iprodion), środkami bakteriobójczymi, atraktantami lub feromonami, środkami aromatyzującymi, barwnikami. Mają one na celu poprawę mocy, właściwości, niszkodliwości, wchłaniania, gdy jest pożądane, spektrum zwalczanych szkodników lub umożliwiają kompozycji spełnienia ich funkcji w traktowanym terenie.

Przykładami innych związków aktywnych sokzanidobójczo, które mogą być stosowane w połączeniu z kompozycjami według wynalazku są acefat, ohlośpyrifos, demeton-S-methyl, disulfoton, etoprofos, fenitrotion, malation, monzdrzfzs, paration, fosalon, metylopirymifos, triazofos, cyflutryna, cypermetryna, deltametryna, fenpropatryna, fenwalerat, permetryna, aldikarb, karbosulfam, metonyl, oksamyl, pirimikarb, bendiokarb, teflubenourzn, didzfzl, endosulfan, lindan, benzoksymat, kanap, cyheksatyna, tetradifon, avermktyny, ivermktyny, milbemycyny, tiofanat, trichlorfon, dichlofos, aiaverazna i dimetriaaaool.

Do stosowania w rolnictwie związki o wzorze ogólnym II są zatem w postaci środków, w różnych formach stałych lub ciekłych.

Stałe formy środków, które mogą być wymienione to proszki do rozpylania (z zawartością związku o wzorze II, w zakresie do 80%) lub proszki zwilżalne lub granulki (łącznie z granulkami dyspergującymi w wodzie), zwłaszcza otrzymane przez wytłaczanie, prasowanie, impregnowa28

163 579 nie granulowanego nośnika lub granulowanie proszku wyjściowego. Zawartość związku o wzorze II w tych proszkach zawiesinowych lub granulkach wynosi około 05-80%. Stałe homogeniczne lub heterogeniczne środki zawierające jeden lub więcej związek o wzorze ogólnym II, np. granulki, pastylki, brykiety lub kapsułki można stosować do traktowania wody stojącej lub bieżącej w pewnym okresie czasu. Podobny efekt można osiągnąć stosując koncentraty dyspergujące się w wodzie, opisane w niniejszym opisie, w formie sączenia ich lub wprowadzania okresowego.

Środki ciekłe np. obejmują roztwory lub zawiesiny wodne lub niewodne (takie jak koncentraty do emulgowania, emulsje, stężone zawiesiny, dyspersje lub roztwory) albo aeorozole. Ciekłe środki obejmują też zwłaszcza koncentraty do emulgowania, dyspersje, emulsje, stężone zawiesiny, proszki zawiesinowe lub proszki do oprysków, suche proszki płynące i pasty, to jest postaci, które są ciekłe lub przeznaczone do wytwarzania ciekłych środków przy ich stosowaniu, np. jako cieczy wodnych do oprysków (włącznie z preparatami o niskiej ultraniskiej objętości) lub jako mgieł lub aeorozli.

Koncentraty do emulgowania lub koncentraty rozpuszczalne również zawierają najczęściej około 5 do 80% wagowych składnika aktywnego, a emulsje lub roztwory, które są gotowe do stosowania zawierają około 0,01 do 20% składnika aktywnego. Obok rozpuszczalnika, koncentraty do emulgowania lub rozpuszczania mogą zawierać w razie potrzeby około 2 do 50% odpowiednich dodatków takich jak stabilizatory, środki powierzchniowo czynne, środki penetrujące, inhibitory korozji, barwniki lub środki adhezyjne. Emulsje o dowolnym wymaganym stężeniu, które są szczególnie dogodne do stosowania np. rośliny, można otrzymać z tych koncentratów przez rozcieńczenie wodą. Środki te wchodzą w zakres wynalazku. Emulsje te mogą być w postaci woda - w - oleju lub olej - w - wodzie i mogą być gęste. Ciekłe środki według wynalazku mogą być, poza naturalnym stosowaniem w rolnictwie, stosowane np. do traktowania podłoży lub miejsc o porażonych lub narażonych na porażenie przez stawonogi (lub inne szkodniki zwalczane środkiem według wynalazku), między innymi pomieszczeń, terenów zamkniętych lub otwartych przeznaczonych do magazynowania lub przerobu, pojemników lub urządzeń albo stojącej lub bieżącej wody.

Wszystkie te wodne dyspersje lub emulsje lub mieszaniny do opryskiwania mogą być stosowane na uprawy przy użyciu odpowiednich środków, głównie przez opryskiwanie, w dawkach zwykle rzędu 100 do 12001 mieszaniny opryskującej na hektar, jak również mniejszych lub większych (np. niskich lub ultraniskich objętościach), zależnie od potrzeby i sposobu stosowania.

Produkty i kompozycje według wynalazku są dogodnie nanoszone na roślinność, a w szczególności na korzenie lub liście, na których występują szkodniki, które mają być usunięte.

Inny sposób stosowania związków o wzorze II lub kompozycji według wynalazku stanowi chemigracja, to znaczy dodawanie preparatu zawierającego składnik aktywny do wody nawadniającej. To nawadnianie może stanowić zraszanie w przypadku środków szkodnikobójczych stosowanych na liście lub może stanowić nawadnianie gruntu lub nawadnianie podziemne w przypadku systemicznych środków szkodnikobójczych.

Stężone zawiesiny, nadające się do stosowania przez opryski, są tak wytwarzane, aby otrzymać stabilny, ciekły produkt, który nie osiada (drobne zmielenie) i zwykle zawiera około 10-75% wagowych substancji czynnej, około 0,5-30% środków powierzchniowo czynnych, około 0,1-10% środków tiksotropowych i około 0-30% odpowiednich dodatków, takich jak środki przeciwpienne, inhibitory korozji, stabilizatory, środki ułatwiające penetrację i przyczepność oraz jako nośnik, wodę lub ciecz organiczną, w której substancja czynna jest mało rozpuszczalna lub nierozpuszczalna. Pewne stałe substancje organiczne lub sole nieorganiczne można rozpuszczać w nośniku w celu zapobiegania osiadaniu i zamarzaniu wody.

Proszki zawiesinowe lub proszki do rozpylania zwykle wytwarza się tak, że zawierają one około 10 do 80% wagowych składnika czynnego i około 20-90% stałego nośnika, około 0 - 5% środka zwilżającego, około 3 - 10% środka dyspergującego i w razie potrzeby około 0 - 80% jednego lub więcej stabilizatorów i/lub innych dodatków takich jak środki penetrujące, środki adhezyjne lub środki przeciw zbrylaniu, środki barwiące lub podobne.

163 579

W celu otrzymania tych proszków zawiesinowych, składnik czynny lub składniki czynne dokładnie miesza sie w odpowiednim mieszalniku z dodatkowymi substancjami, które mogą być impregnowane na porowatym wypełniaczu i rozdrabnia sie stosując młyny lub inne odpowiednie urządzenia rozdrabniające. Tak otrzymuje się proszki zawiesinowe o korzystnej zwilżalności i zdolności tworzenia zawiesin. Mogą one być zawieszane w wodzie do uzyskania żądanego stężenia i takie zawiesiny mogą być stosowane bardzo dogodnie w szczególności do nanoszenia na listowie roślin.

Granulki dyspergowane w wodzie (WG), to znaczy granulki, które są łatwo dyspergowane w wodzie dają kompozycje, które są zasadniczo zbliżone do kompozycji proszków zawiesinowych. Można je wytwarzać przez granulację preparatów opisanych dla proszków zwilżanych albo na drodze mokrej (kontaktowanie subtelnie rozdrobnionego składnika czynnego z obojętnym wypełniaczem i małą ilością wody, np. 1 do 20% wagowych lub z wodnym roztworem środka dyspergującego lub środka wiążącego, a następnie suszenie i przesiewanie) lub na drodze suchej (prasowanie, a następnie mielenie i przesiewanie).

Stosowana dawka (skuteczna dawka) substancji czynnej, w postaci środka, na ogół wynosi pomiędzy około 0,005-15 kg/ha, zwłaszcza około 0,01-2 kg/ha. Dlatego też dawki i stężenia gotowych środków mogą się zmieniać w zależności od sposobu ich stosowania, ich rodzaju lub celu, w jakim są stosowane. Ogólnie mówiąc, środki stosowane do zwalczania stawonogów, nicieni roślin lub szkodliwych pierwotniaków zwykle zawierają około 0,00001% - 95%, korzystnie około 0,0005% - 50% wagowych jednego lub więcej związków o wzorze ogólnym Π lub całkowitej ilości składników czynnych (to znaczy związku lub związków o wzorze ogólnym Π razem z innymi substancjami toksycznymi dla stawonogów i nicieni roślin, synergetyków, pierwiastków śladowych lub stabilizatorów). Faktyczne stosowane kompozycje i ich dawki będą tak dobierane, aby osiągnąć żądane efekty przez farmerów, operatorów zwalczających szkodniki lub inne osoby będące fachowcami w tej dziedzinie.

Stałe i ciekłe kompozycje do stosowania miejscowego do drewna, magazynowanych produktów lub artykułów gospodarstwa domowego zwykle zawierają około 0,00005% - 90%, szczególnie korzystnie około 0,001% - 10% wagowych jednego lub więcej związków o wzorze ogólnym II.

Pyły i ciekłe kompozycje do stosowania do artykułów domowych, osób, towarów, pomieszczeń lub otwartych terenów mogą zawierać około 0,0001% - 15%, a w szczególności około 0,006% - 2,0% wagowych jednego lub więcej związków o wzorze ogólnym II. Odpowiednie stężenie do traktowania wód wynoszą około 0,0001 - 20 ppm, zwłaszcza około 0,001 - 5,0 ppm jednego lub więcej związków o wzorze ogólnym II. Jadalne przynęty mogą zawierać około 0,01% - 5%, korzystnie około 0,01% - 1% wagowego jednego lub więcej związków o wzorze ogólnym II.

Następujące przykłady CLXVI-CLXXVII ilustrują środki przeciw stawonogom, zwłaszcza roztoczom i owadom, nicieniom roślinnym, zawierające jako substancję czynną, związki o wzorze ogólnym II, opisane w przykładach I-CLXVIV. Środki opisane w przykładach CLXVICLXXVII można rozcieńczać wodą dając preparat do oprysków w stężeniach odpowiednich do stosowania na polu. Stosowano następujące nazwy handlowe, których chemiczny skład podano poniżej. Procenty oznaczają procenty wagowe.

Nazwa handlowa

Nazwa chemiczna

Ethylan BCP Soprophor BSU Arylan CA Solvesso 150 Arylan S Darvan No 2 Celite PF Sopropon T36 Rhodigel 23

- kondensat nonylofenolu i tlenku etylenu

- kondensat tristyrylofenolu i tlenku etylenu

-70% wagowych/obj. roztwór dodecylobenzenosulfonianu wapnia

- lekki rozpuszczalnik aromatyczny o CIO

- dodecylobenzenosulfonian sodu

- lignosulfonian sodu

- nośnik stanowiący syntetyczny krzemian magnezu

- sól sodowa polikwasu karboksylowego

- polisacharydowa żywica ksantanowa

163 579

Bentone 38 - organiczna pochodna montmorylonitu magnezu

Aerosil - dwutlenek krzemu o mikrosubtelnych cząstkach

Przykład CLXVI. Rozpuszczalny w wodzie koncentrat otrzymano z: składnika czynnego 7%

Ethylanu BCP 10%

N-metylopirolidonu 83% przez rozpuszczenie Ethylanu BCP w części N-metylopirolidonu, a następnie dodanie składnika czynnego podczas ogrzewania i mieszania aż do rozpuszczenia. Otrzymany roztwór uzupełniono do objętości przez dodanie pozostałego rozpuszczalnika.

Przykład CLXVII. Koncentrat do emulgowania otrzymano z: składnika czynnego 7%

Soprophoru BSU 4%

Krylanu CA 4%

N-metylopirolidonu 50%

Solvesso 150 35% przez rozpuszczenie pierwszych trzech składników w N- metylopirolidonie, a następnie dodanie Solvesso 150 do uzupełnienia objętości.

Przykład CLXVI[I. Proszek zawiesinowy (WP) otrzymano z: składnika czynnego 40%

Arylanu S 2%

Darwanu nr 2 5%

Celite PF 53% przez zmieszanie składników i mielenie mieszaniny w młynie młotkowym do wielkości cząstek mniejszych niż 50 mikrometrów.

Przykład CLXIX. Z następujących składników sporządzono preparat rozpływający się w wodzie:

składnik czynny	40,00%
Ethylan BCP	1,00%
Soprophoron T360	0,20%
glikol etylenowy	5,00%
Rhodigel 23	0,15%
woda	53,65%
przez dokładne zmieszanie składników i zmielenie w młynie kulowym aż do uzyskania

średniej wielkości cząstek mniejszej niż 3 mikrometry.

Przykład CLXX. Z następujących składników otrzymano koncentrat zawiesinowy do emulgowania:

składnik czynny 30,0%

Ethylan BCP 10,0%

Bentone 38 0,5%

Solvesso 150 59,5% przez dokładne zmieszanie składników i rozdrobnienie w młynie kulowym aż do uzyskania średniej wielkości cząstek mniejszej niż 3 mikrometry.

Przykład CLXXI. Z następujących składników otrzymano granulki do dyspergowania: składnik czynny 30%

Darwannr2 15%

Arylan S 8%

Celite PF 47% przez zmieszanie składników, zmikrocząsteczkowanie w młynie fluidalnym, następnie zgranulowanie w rotacyjnej tabletkarce przez wtryskiwanie dostatecznej ilości wody (do 10%). Otrzymane granulki wysuszono w suszarce fluidalnej w celu usunięcia nadmiaru wody.

Przykład CLXXII. Z następujących składników otrzymano proszek do opylania: składnik czynny 1 do 10% talk bardzo drobny 99 do 90%

163 579

Składniki miesza się dokładnie i miele się na drobny proszek. Proszek można stosować w miejscu występowania inwazji stawonogów, na przykład śmietniska, magazynowane produkty lub artykuły gospodarstwa domowego lub zwierzęta porażone przez lub przy ryzyku porażenia przez stawonogi, w celu zwalczania stawonogów przez doustne przyjmowanie pokarmu. Odpowiednie środki do rozprowadzania proszku do opylania w miejscu inwazji stawonogów obejmują mechaniczne dmuchawy, ręczne wstrząsarki i urządzenia samo-traktujące inwentarz żywy.

Przykład CLXXIII. Jadalną przynętę otrzymano przez dokładne mieszanie następujących składników:

składnik czynny 0, 1 do 1,0% mąka pszenna 80,0% melasa 19,9 do 10%

Zmielone składniki formuje się zależnie od potrzeby w postać przynęty. Jadalną przynętę można rozprowadzać w miejscu występowania inwazji szkodników, na przykład w lokalach domowych i przemysłowych, np. kuchniach szpitalnych lub magazynach lub obszarach zewnętrznych atakowanych przez stawonogi, na przykład mrówki, szarańczę, karaluchy i muchy w celu zwalczania stawonogów przez doustne przyjmowanie pokarmu.

Przykład CLXXIV. Proszek zawiesinowy otrzymano z następujących składników:

składnik czynny 50%

Ethylan ECP 5*%

Aerosil 5*%

Celite PF 40% przez adsorpcję Ethylanu BCP do Aerosilu, mieszania z innymi składnikami i rozdrabnianie mieszaniny w młynie młotkowym z wytworzeniem proszku zawiesinowego, który można rozcieńczać wodą do stężenia od 0,001% do 2% wag./obj. składnika aktywnego i stosować w miejscu wystąpienia inwazji stawonogów, na przykład larw dwuskrzydłych lub nicieni roślin przez opryskiwanie.

Powyższe przykłady ilustrują korzystne postaci wynalazku bez ograniczenia jego zakresu.

Związki stanowiące substancję czynną środka według wynalazku można otrzymać szeregiem różnych sposobów, zestawionych poniżej.

Metody i sposoby syntezy substancji czynnych.

Związki o wzorze ogólnym I można wytwarzać przez stosowanie lub adaptację znanych metod, to znaczy metod dotychczas stosowanych lub opisanych w literaturze chemicznej (tworzenia pierścienia imidazolu i następnie koniecznej wymiany podstawników. Jest zrozumiałe, że w opisie następujących metod wytwarzania, sekwencje wprowadzania różnych grup do pierścienia imidazolowego można przeprowadzać w różnej kolejności, z zastosowaniem odpowiednich grup zabezpieczających.

W następujących opisach metod wytwarzania, gdy symbole występujące we wzorach nie są szczególnie zdefiniowane, jest zrozumiałe, że są one wyżej zdefiniowane zgodnie z pierwszą definicją każdego symbolu podanego w opisie. Określenie zabezpieczenie obejmuje przekształcenie w odpowiednią grupę niereaktywną, która może być ponownie przekształcana w razie potrzeby, jak również wprowadzenie grup, które grupy funkcjonalne uczynią niereaktywnymi. W definicjach, jeśli nie podano inaczej, określenie grupa aminowa odnosi się do niepodstawionej grupy aminowej.

W poniższych schematach ilustrujących różne drogi syntezy, we wszystkich występujących wzorach I, la, Ib i Ic X oznacza grupę S(O)_nRi, w której n oznacza liczbę 0, 1 lub 2, R3 i R5 oznaczają atomy wodoru, a Ri, R2, R4, Rs, Y i Z mają symbole takie jak we wzorze II chyba, że zaznaczono inaczej.

Następujące metody I do VI ogólnie opisują alternatywne procesy cyklizacji wychodzące z odpowiednio podstawionych związków N-fenyloiminowych, które cyklizuje się za pomocą odczynnika zasadowego do użytecznych i nowych pośrednich związków N-fenyloimidazolowych. Reakcję przedstawioną na schemacie 1 (włączając dalsze wstępne pochodzenie podstawników Z i Y) można ogólnie pokazać na podstawie reakcji związku o wzorze III, w którym R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie wyżej podane, X oznacza atom wodoru lub grupę chlorowoalkilową, zwłaszcza trifluorometylową, Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, chlo32

163 579 rowcoalkilową i Q oznacza grupę cyjanową lub niższą grupę alkoksykarbonylową, z czynnikiem zasadowym prowadzącą do otrzymania związku o wzorze IV, w którym R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie wyżej podane, X oznacza atom wodoru lub grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza trifluorometylową, Y oznacza grupę aminową, Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, chlorowcoalkilową.

Związki o wzorze Π według wynalazku można następnie wytwarzać przez reakcję związków o wzorze IV według dalej opisanych metod wprowadzających różne podstawniki, zwłaszcza X, Y i Z.

Szczególnie użyteczne i nowe pośrednie związki fenyloimidazolowe, omawiane w zamieszczonych metodach do wytwarzania związków o wzorze II, stanowią określone związki o wzorach IV, 5,17,22,27,30/29,37/34, la, Ib i Ic, a ponadto związki o wzorze ΙΠ, które są nowe użyteczne, stanowią określone związki o wzorach 4, 16, 21, 26, 28 i 33.

W szczególności dwie korzystne metody są zilustrowane przez reakcje na schematach i 6 (metoda I i Π).

Metoda I. Według metody I można wytwarzać szczególnie użyteczne związki o wzorze I, a mianowicie związki o wzorze la, w którym X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane dla związków o wzorze I.

M e t o d a IA. Związki o wzorze ogólnym I, w którym X oznacza grupę alkilosulfenylową, chlorowcoalkilosulfenylową, alkilosulfmylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, Y oznacza grupę aminową, atom wodoru, chlorowca, grupę alkilosulfenylową, alkilosulfmylową, alkilosulfonylową, Z oznacza atom wodoru lub chlorowca a R2, R3, R4, Rs i Ró są zdefiniowane powyżej, można wytwarzać sposobem opisanym na schemacie 2.

Na schemacie 2, wyjściowy ortomrówczan alkilu o wzorze 1, w którym R’ oznacza grupę alkilową o 1 -4 atomach węgla jest zwykle dostępny w handlu i anilina o wzorze 2 również zwykle stanowi produkt handlowy lub inaczej może być wytwarzana następującymi dobrze znanymi w literaturze sposobami. Katalizator stosowany do utworzenia formiminoestru o wzorze 3 zwykle stanowi kwas nieorganiczny taki jak kwas solny lub kwas organiczny taki jak kwas p-toluenosulfonowy. Reakcję można prowadzić w temperaturze od około -20°C do około 180°C, korzystnie od około 0°C do około 120°C, w obecności obojętnego rozpuszczalnika organicznego takiego jak węglowodór, chlorowany węglowodór, związek aromatyczny, eter, alkohol i podobne lub sam ortomrówczan alkilu może być stosowany jako rozpuszczalnik. Formiminoester o wzorze może występować jako mieszanina izomerów.

Pośrednią formimidynę o wzorze 4 wytwarza się przez reakcję formiminoestru o wzorze 3 z aminoacetonitrylem lub jego chlorowodorkiem w obecności zasady i obojętnego rozpuszczalnika organicznego, korzystnie zdolnego do dostarczania homogenicznego roztworu dla reagentów. Typowymi organicznymi i nieorganicznymi zasadami są alkoholany, wodorotlenki, wodorki, węglany metali alkalicznych lub metali ziem alkalicznych i aminy. Rozpuszczalniki, które mogą być stosowane obejmują obojętne rozpuszczalniki organiczne, takie jak alkohole (np. metanol lub etanol), etery (np. eter etylowy, tetrahydrofuran, dioksan lub dilim), aminy (np. trietyloaminę lub pirydynę) lub wodę lub kombinację tych rozpuszczalników. Reakcje zwykle prowadzi się w temperaturze od około -20°C do około 180°C, korzystnie od około 20°C do około . 120°C.

Pośrednia formimidyna o wzorze 4 może być wyodrębniana lub bez wyodrębniania cyklizowana in situ do imidazolu o wzorze 5 przez dalsze traktowanie zasadą w warunkach podanych powyżej, korzystnie z zastosowaniem rpetanolanu sodu w metanolu w temperaturze około 20-25°C. Związki o wzorach 4 i 5 są nowe.

Reakcję imidazolu o wzorze 5 z halogenkiem sulfenylu, korzystnie chlorkiem RiSHalo, w którym Ri oznacza grupę alkilową lub chlorowcoalkilową z wytworzeniem związku o wzorze 6, dogodnie można prowadzić w obojętnym aprotonowym rozpuszczalniku organicznym takim jak chlorowany węglowodór, węglowodór, eter i inne, korzystnie w dichlorometanie, z użyciem lub bez akceptora kwasu takiego jak pirydyna, trzeciorzędowa amina lub węglan metalu alkalicznego. Reakcje może prowadzić w temperaturze od około -25°C do około 100°C w zależności od temperatury wrzenia halogenku sulfenylu i rozpuszczalnika.

163 579

Aminoimidazol o wzorze 6 można chlorowcować do odpowiedniego chlzrowcoimiaaoolu o wzorze 7, w którym Z oznacza atom chlorowca, przez reakcję związku o wzorze 6 z czynnikiem chlorowcującym takim jak chlorek sulfurylu, chlorek tionylu, chlor lub brom i z użyciem lub bez akceptora kwasu lub katalizatora takiego jak kwas Lewisa. Reakcję prowadzi się w obojętnym, aprotonowym rozpuszczalniku organicznym takim jak chlorowany węglowodór lub eter. Reakcję można prowadzić w temperaturze od około -50°C do około 150°C, korzystnie od około - 10°C do okeTo 110°C w zzl-ezi-iości od rminotmidazoZu o wzGorz 6 i renety wno^i stosowanego czynnika chlorowcującego.

Dezaminoimidazol o wzorze 8 można wytwarzać przez reakcję aminzimidaoolu o wzorze 7 z organicznym azotynem takim jak azotyn t-butylu, w organicznym rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran w temperaturze od około -20°C do około 180°C, korzystnie od około 10°C do około 100°C.

Utlenianie siarczku o wzorze 8, w którym n=0 do sulfotlenku, w którym n=l lub sulfonu o wzorze 9, w którym n=2, można prowadzić stosując odpowiednią ilość kwasu nadoctowego, trifluoronadoctowego, m-chlorznadbenzzeszwegz, nadtlenku wodoru, kombinacji kwasu nadoctowego i nadtlenku wodoru lub nadtlenzmznosiarooanu potasu, który jest dostępny w handlu jako OxoneR Reakcję zwykle prowadzi się w obojętnym rozpuszczalniku organicznym, typowo w temperaturze od około -30°C do około 180°C.

Dalej, związki o wzorze 7 ze schematu 2 można przekształcać w inne związki według wynalazku. W pierwszym przypadku deaminowania, związek o wzorze 7 początkowo reaguje z czynnikiem deaminującym takim jak opisany przy konwersji związku o wzorze 7 do związku o wzorze 8, a następnie natychmiast reaguje z czynnikiem osłabiającym takim jak bromoform, chlorek miedziowy lub aisiarooek dimetylu dając związek o wzorze ogólnym I według wynalazku, w którym Y oznacza atom chlorowca lub grupę alkilosulfenzlzwą (n=0), w której część alkilowa jest ewentualnie podstawiona chlorowcem, a Z oznacza atom chlorowca. Reakcję zwykle prowadzi się w obojętnym rozpuszczalniku organicznym takim jak bezwodny acetonitryl, typowo w temperaturze od około -20°C do około 180°C, korzystnie od około 10°C do około 100°C. Dalsze związki, w których Y oznacza sulfotlenek (n=1) i sulfon (n=2), według wynalazku można następnie wytwarzać w reakcji utleniania prowadzonej w podobny sposób do konwersji związku o wzorze 8 do związku o wzorze 9.

W alternatywnej syntezie, związek o wzorze 7 można przekształcać w związek diazoniowy przez reakcję podstawnika 5-aminowego z kwasem azotawym w temperaturze poniżej około 5°C. Następny rozkład związku aiaooniowegz w obecności na przykład chlorku miedziowego, bromku, cyjanku lub azotynu w reakcji Sandmeyera prowadzi do związków według wynalazku o wzorze ogólnym I, w którym Y oznacza na przykład atom chloru, bromu, grupę cyjanową lub nitrową, a Z oznacza atom chlorowca.

Metoda IB: Związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę ohlorowzooalkoksylzwą, Y ma zncczier^ir podanr w η^Κ^ΐ' ΙΑ , koozysinie oznczzr a^omm wodom lui wwentuldnie zabezpieczoną grupę aminową, Z oznacza atom wodoru lub chlorowca, korzystnie atom wodoru i R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w ogólnej definicji wynalazku, można wytwarzać następującymi sposobami:

a) Użyteczny związek pośredni, w którym X oznacza atom chlorowca taki jak atom bromu, chloru lub jodu, Y oznacza korzystnie atom wodoru, grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową i R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenia, można wytwarzać przez zwykłą metodę chlorowcowania ze związku o wzorze 5 z odpowiednią ilością czynnika chlorowcującego takiego jak brom, chlor, chlorek sulfurylu, N-chlorzsukcznrmid lub N-bromosukcymmid w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak ohlorzwcoalkae, eter, tztrahydrofurae lub acztzeraryl, w temperaturze reakcji od około -25°C do około 100°C, korzystnie od około -10°C do około 85°C. Aby zapobiec dalszemu chlorowcowaniu w pozycji 2 pierścienia imiazoolilowego, można stosować steohiomztrycoeą ilość czynnika chlorowcującego. Otrzymany związek można następnie aeamieować w sposób podobny do opisanego w metodzie I otrzymując związek pośredni, w którym Y oznacza atom wodoru, a X oznacza atom chlorowca.

b) Związek pośredni, w którym X oznacza grupę hydroksylową, Y oznacza korzystnie atom wodoru lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru i R2, R3,

163 579

R.4, R.5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać przekształcając związek pośredni, w którym X oznacza atom chlorowca, w odpowiedni odczynnik Grignarda lub odpowiednią pochodną litu postępując w znany sposób i następnie traktując oksodiperoksymolibdeno(pirydyno)(heksametylofosforowym triamidem) (MoOPH) sposobem podobnym do opisanego przez N. J. Lewisa i in., w J. Org. Chem., 1977, 42, 1479. Alternatywnie odczynnik Grignarda lub pochodna litu opisana powyżej może reagować z boranem trialkilu, a następnie być utleniana nadtlenkiem wodoru lub innym czynnikiem utleniającym z wytworzeniem analogu hydroksylowego sposobem podobnym do opisanego przez M. F. Hawthome, J. Org. Chem., 1957, 22, 1001 lub przez R. W. Hoffmanna i K. Ditricha, Synthesis, 1983, 107.

c) Związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkoksylową, Y oznacza korzystnie atom wodoru lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać z odpowiedniego związku, w którym X oznacza grupę hydroksylową, Y korzystnie oznacza atom wodoru lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, poprzez różne sposoby chlorowcoalkilowania opisane w Synthesis of Fluoroorganic Compounds; I. L. Knunyants i G. G. Yakobson, wyd. Springer-Verlag, Berlin, 1985, str. 263-269, a następnie w razie potrzeby usuwania grup zabezpieczających.

Metoda IC: Związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową, Y ma znaczenie podane w metodzie LA, korzystnie oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową, Z oznacza atom wodoru lub chlorowca, korzystnie atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać z odpowiedniego związku o wzorze 5 według poniżej podanej sekwencji:

a) Związek pośredni o wzorze 11, w którym X oznacza grupę formylową, Y korzystnie oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać różnymi metodami takimi jak reakcja Gattermanna i Kocha, reakcja Reimer- Tiemanna, reakcja Vilsmeier-Haacka lub modyfikacje tych reakcji. W warunkach Vilsmeiera, formylowanie można prowadzić traktując związek o wzorze 5, w którym Z oznacza atom wodoru, dwupodstawionym formamidem takim jak dimetyloformamid lub N- fenylo-N-metyloformamid i tlenochlorkiem fosforu, który można zastąpić bezwodnikiem chlorowcokwasu takim jak chlorek tionylu, chlorek oksalilu lub fosgen. Temperatura reakcji może wynosić od około -10°C do około 200°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 100°C. Rozpuszczalniki, które mogą być stosowane są obojętne dla reakcji Vilsmeiera i dla wymaganych reagentów, takie jak dichlorobenzen, tetrachlorek węgla lub dichlorometan. Inną metodą formylowania związku o wzorze 5 jest hydroliza związku pośredniego, to jest związku o wzorze 10, w którym X oznacza grupę bis(alkilotio)metylową lub bis(arylotio)metylową (Ra oznacza grupę alkilową lub arylową) przez traktowanie azotynem alkilu, korzystnie azotynem izoamylu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak chlorowcowany alkan, korzystnie dichlorometan, a następnie proces hydrolizy podobny do opisanego przez E. Fujitan i in., Tet. Let,. 1978, 3561. Zabezpieczenie grupy aminowej odpowiednią grupą zabezpieczającą może być niezbędne podczas reakcji z azotynami alkilu. Proces konwersji związku o wzorze 10 do związku o wzorze 11 można ogólnie przedstawić jak na schemacie 3.

Związek pośredni, to jest związek o wzorze 10, w którym X oznacza grupę bis(alkilotio)metylową lub bis(arylotio)metylową, Y korzystnie oznacza grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji wynalazku, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze 5 z tris(alkilotio)metanem lub tris(arylotio)metanem (RaShCH, w obecności liofilowego kwasu Lewisa, korzystnie soli sulfoniowej takiej jak tetrafluoroboran dimetylo(metylotio)sulfoniowy w aprotonowym rozpuszczalniku, w temperaturze od około -10°C do około 100°C, ewentualnie w obecności akceptora kwasu takiego jak pirydyna. W bardziej korzystnym procesie stosuje się acetonitryl lub dichlorometan jako rozpuszczalnik w temperaturze około 25°C, tris(metylotio)metan jako tris(alkilotio)metan i tetrafluoroboran dimetylo(metylotio)sulfoniowy jako kwas Lewisa bez użycia akceptora kwasu. Typowy proces jest opisany przez R. A. Smitha i in., Synthesis, 166, 1984. Proces jest przedstawiony na schemacie 4.

163 579

b) Związek pośredni, to jest związek o wzorze 12, w którym X oznac za grupę hydroksy metylową, Y korzystnie oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji wynalazku, można wytwarzać przez redukcję związków o wzorze 11. Redukcję można prowadzić za pomocą czynnika redukującego takiego jak glinowodorek litu, borowodorek sodu, izopropanolan glinu, borowodór i podstawione borowodory i inne wodorki metalu w odpowiednim rozpuszczalniku aprotonowym lub protonowym. W przypadku bardziej reaktywnych wodorków, na przykład glinowodorku litu, reakcję można prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran, eter etylowy lub dimetoksyetan, w temperaturze reakcji od około -10°C do około 120°C, korzystnie w temperaturze od około 20°C do około 100°C. W przypadku łagodniejszych wodorków takich jak borowodorek sodu, reakcję można prowadzić w alkoholu takim jak metanol, w temperaturze od około -10°C do około 100°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 75°C.

c) Związek o wzorze 13, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza chlorometylową, fluorometylową, bromometylową lub jodometylową, Y korzystnie oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji wynalazku, można wytwarzać ze związków pośrednich o wzorze 12, w którym X oznacza grupę hydroksymetylową, stosując odpowiedni czynnik chlorujący, fluorujący lub bromujący, jak na schemacie 5. W przypadku chlorowania, reakcję można prowadzić z reagentami takimi jak chlorek tionylu, trichlorek fosforu, pentachlorek fosforu lub tenochlorek fosforu w dichlorometanie lub eterze etylowym, w temperaturze reakcji od około -20°C do około 100°C. Reakcję można prowadzić z lub bez akceptora kwasu takiego jak trietyloamina lub pirydyna. W przypadku fluorowania, reakcję można prowadzić z trifluorkiem diałkiloaminosiarki w rozpuszczalniku takim jak acetonitryl, dichlorometan lub glin, w temperaturze reakcji od około -20°C do około 100°C. W bardziej korzystnych warunkach stosuje się trifluorek dietyloaminosiarki w acetonitrylu w temperaturze około temperatury pokojowej. Reprezentatywny proces jest podany przez W. J. Middletown, J. Org. Chem., (1975), 42, 5, 574.

Innymi odczynnikami fluorującymi, które mogą być stosowane są trifluorek siarki, fluorek bis(dialkiloamino)siarki lub fluorek sodu lub potasu w roztworze polifluorowodoru - pirydyny. Proces jest podobny do opisanego przez Clah i Welch, Synthesis, 653 (1974). W przypadku bromowania, reakcję można prowadzić z czynnikami bromującymi takimi jak brom, n-bromosukcynoimid, tribromek fosforu lub bromowodór w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan lub eter etylowy w temperaturze od około -20°C do około 100°C. W przypadku jodowania, reakcję można prowadzić z jodowodorem w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, w temperaturze reakcji od -20°C do około 100°C. Wymienione powyżej procesy chlorowcowania można prowadzić z grupą deaktywującą przyłączoną do grupy aminowej taką jak grupa acylowa, aby zapobiec dalszemu chlorowcowaniu w pozycji 2 pierścienia imidazolilowego.

d) Alternatywnie, związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową, Y korzystnie oznacza grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Rs mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać z odpowiedniego związku, w którym X oznacza grupę formylową lub karboksylową a Y oznacza grupę aminową ewentualnie zabezpieczoną. Na przykład traktowanie związku formylowego trifluorkiem dietyloaminosiarki w sposób analogiczny do opisanego przez W. J. Middletona w Org. Chem., 1975, 40, 574, dostarcza związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę difluorometylową a inne podstawniki są zdefiniowane powyżej. Utlenianie powyżej wskazanego związku pośredniego, w którym X oznacza grupę formylową, czynnikiem utleniającym takim jak nadmanganian potasu w mieszaninie acetonu i wody lub trójtlenkiem chromu w kwasie siarkowym, znanym jako odczynnik Jones’a prowadzi do otrzymania związku pośredniego, w którym X oznacza karboksylową, Y korzystnie oznacza grupę aminową, Z korzystnie oznacza atom wodoru a R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane powyżej. Reakcja powyższego związku, w którym X oznacza grupę karboksylową z tetrafluorkiem siarki, podobna do opisanej przez G. A. Boswell i in., Org. Reaction, 1974, 21,

163 579

1- 124, daje związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę trifluorometylową i inne grupy są zdefiniowane powyżej.

Metoda II. Związek o wzorze I, w którym X i Y są zdefiniowane i wytwarzane metodami IA, IB i IC, Z oznacza atom chlorowca, korzystnie chloru a n, R1, R2, R3, R4, R5 i Ró mają uprzednio podane znaczenie, można wytwarzać sposobem opisanym na schemacie 6.

Według schematu 6, związki pośrednie o wzorach 14 i 15 można wytwarzać w podobny sposób do opisanego w brytyjskim opisie patentowym nr 2 203 739, stanowiącym odnośnik literaturowy.

Dla następnych reakcji, warunki stosowane w alkilowaniu związku o wzorze 15 do związku o wzorze 16, zamknięciu pierścienia związku o wzorze 16 do związku o wzorze 17 i korzystnym podstawieniu sulfenylowym związku o wzorze 17 do związku o wzorze 18 są podobne do zakresu parametrów reakcji opisanych dla związków pokrewnych, to jest związków o wzorze 3 pr^r^^wac^^tic^c^y^ch do otrr^z/rmruiia zwiiądców o wzorze 4, zwiąAów o wzorze 4 dających związki o wzorze 5, związków o wzorze 5 dających związki o wzorze 6 odpowiednio, wytwarzane według schematu 2. Związki o wzorze 17 i 18 według schematu 6 są związkami analogicznymi do związków o wzorze 5 do 7 według schematu 2 i tym samym związki o wzorach 17 i 18 można przekształcać w inne związki według wynalazku, w których Z oznacza atom chlorowca a X, Y, n, R1 do Ró są zdefiniowane w metodzie I, w podobny sposób jak opisano na schemacie 2 i w metodzie I lub w sposób alternatywny do nich. Związki o wzorach 16 i 17 są nowe i wchodzą w zakres wynalazku jako związki pośrednie w metodach lub procesach syntezy związków o wzorze I według wynalazku.

Metoda III. Związek o wzorze I, w którym Z oznacza grupę alkilową lub podstawioną chlorowcem grupę alkilową a X, Y, n, R1, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane w metodzie I lub w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać według schematu 7. Amid o wzorze 19 można wytwarzać dobrze znanymi metodami stosując halogenek acylu, bezwodnik lub ester. Gdy reakcję prowadzi się z halogenkiem acylu, można stosować zasadę jako katalizator lub anilinę przekształca się w odpowiedni anion amidowy z wodorkiem metalu lub alkanem metalu. Temperatura reakcji może wynosić od około 4°C do około 100°C dla reakcji z halogenkiem acylu. Przy stosowaniu bezwodnika reakcję można prowadzić z różnymi nieorganicznymi lub organicznymi katalizatorami kwasowymi, kwasami Lewisa i katalizatorami zasadowymi takimi jak pirydyna lub trietyloamina. Temperatura reakcji może wynosić od około - 10°C do około 150°C. Reakcję można wzmocnić za pomocą katalizatora metalicznego takiego jak pył cynkowy.

Amid o wzorze 19 można chlorowcować do imidohalogenku o wzorze 20 stosując czynnik chlorowcujący taki jak pentahalogenek fosforu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, acetonitryl lub chloroform. Korzystnymi rozpuszczalnikami są chlorowcowane alkany takie jak chloroform i dichlorometan. Alkilowanie do związku o wzorze 21 można prowadzić za pomocą aminoacetonitrylu lub jego chlorowodorku w obecności zasady takiej jak węglan, wodorotlenek lub trialkiloamina, korzystnie węglan potasu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran acetonitryl lub chloroform. Zamknięcie pierścienia do związku o wzorze 22 można osiągnąć przez traktowanie amidyny o wzorze 21 katalityczną ilością zasady takiej jak amina lub wodorotlenek metalu alkalicznego lub alkoholan w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol lub chlorowcowany alkan. Reakcję korzystnie prowadzi się z metanolanem sodu w bezwodnym metanolu w temperaturze otoczenia. Zamknięcie pierścienia do związku o wzorze 22 można również osiągnąć w jednoetapowej reakcji ze związku o wzorze 20 poprzez związek o wzorze 21 stosując więcej niż jeden równoważnik aminoacetonitrylu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak chloroform w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną.

Związek o wzorze 23, w którym Z oznacza grupę alkilową lub chlorowcoalkilową, A oznacza grupę aminową, R2 do Ró mają znaczenie podane dla związków o wzorze ogólnym I a X oznacza grupę alkilosulfenylową, chlorowcoalkilosulfenylową, alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową, chlorowcoalkilosulfonylową lub chlorowcoalkoksylową, można wytwarzać sposobem opisanym w metodzie I.

163 579

Dalsze związki, w których Y ma znaczenie podane dla związku o wzorze Π, można wytwarzać ze związku o wzorze 23 opisanymi tu metodami dla konwersji podstawnika Y oznaczającego grupę aminową w inny podstawnik Y zdefiniowany dla związków o wzorze Π.

Metoda IV. Związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza nadfluoroalkilową, Y oznacza grupę aminową lub może być dalszym innym podstawnikiem Y zdefiniowanym we wzorze I, Z oznacza atom chlorowca a R.2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać w opisanej poniżej sekwencji:

Związek pośredni o wzorze 25 można wytwarzać przez reakcję znanego iminonadfluoronitrylu o wzorze 24 ze związkiem o wzorze 20 w obecności katalizatora zasadowego takiego jak pirydyna w temperaturze od około -75°C do około 100°C, korzystnie w temperaturze od około 0°Ć do około 85°C. Iminonadfluoronitryle są związkami znanymi i różne związki tego typu mogą być wytwarzane według procedury opisanej przez W. J. Middletona i C. G. Krespana w J. Org. Chem., 33, 9, 3625 (1968). Nukleofilowe własności iminonadfluoronitrylu z katalizatorem zasadowym są również przedstawione w tej samej publikacji. Przekształcenie jest pokazane na schemacie 8. Związek pośredni o wzorze 25, opisany poniżej, można traktować czynnikiem redukującym takim jak borowodorek sodu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak alkohol lub eter, w temperaturze od około 0°C do około 85°C, otrzymując związek pośredni o wzorze 26. Borowodorek sodu zwykle redukuje grupę iminową lecz nie wywiera wpływu na grupę nitrylową (patrz Jerry March Advaced Organie Chemistry, McGraw-Hill Book Company, str. 834-835, wyd.2). Proces przedstawiono na schemacie 9.

Związek pośredni o wzorze 26 może pierścień w taki sam sposób jak opisano w metodzie I, dając związek według wynalazku o wzorze 27, w którym Z oznacza atom chlorowca, grupę alkilową lub chlorowcoalkilową a R2 do Ró są zdefiniowane we wzorze I. Proces przedstawiono na schemacie 10.

Dalej związki, w których Y jest zdefiniowany we wzorze Π, można wytwarzać ze związku o wzorze 27, metodami opisanymi dla konwersji podstawnika Y oznaczającego grupę aminową w podstawniki Y o innym znaczeniu podanym we wzorze Π.

Metoda V. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę hydroksylową, alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową, Z oznacza grupę alkilową, chlorowcoalkilową lub atom chlorowca, X ma znaczenie podane dla związków o wzorze I, korzystnie oznacza grupę nadchlorowcoalkilosulfenylową, nadchlorowcoalkilosulfinylową, nadchlorowcoalkilosulfonylową, a Ri, n, R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, można wytwarzać następującymi sposobami: a) Związek o wzorze 28, w którym Z oznacza grupę alkilową, chlorowcoalkilową lub atom chlorowca a R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane dla ogólnej definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez alkilowanie glicyną lub estrem glicyny odpowiedniego iminohalogenku takiego jak związek o wzorze 20 ze schematu 7, w którym Z oznacza atom chlorowca, grupę alkilową lub chlorowcoalkilową. Reakcję można prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku organicznym takim jak dichlorometan, chloroform, tetrahydrofuran lub eter etylowy, w temperaturze od około -20°C do około 150°C, w zależności od wielkości i wpływu elektronowego grupy Z. W następnych reakcjach, warunki zamykania pierścienia prowadzącego do wytworzenia związku o wzorze 29 (lub jego enolanu o wzorze 30) lub jego soli i sulfenylo. wania związku o wzorze 30 lub jego soli do związku o wzorze 31 i jego soli, są podobne w zakresie parametrów reakcji opisanych dla związków pokrewnych, to jest związków o wzorze 4, z których otrzymywano związki o wzorze 5 i związków o wzorze 5, z których otrzymywano związki o wzorze 6, według schematu 2, metoda I. Odpowiednie związki, w których Y oznacza grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową, można wytwarzać stosując znaną syntezę Williamsona. Eter może tworzyć się przez reakcję utworzonego wstępnie alkoholanu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak eter etylowy lub tetrahydrofuran z odpowiednim czynnikiem alkilującym takim jak halogenek alkilu lub siarczan alkilu w temperaturze od około -10°C do około

100°C, korzystnie w temperaturze od około 4°C do około 50°C.

Tworzenie eteru można bardziej skutecznie przeprowadzić w dwóch fazach wymagających stosowania katalizatora przeniesienia fazowego. Przykładem układu reakcyjnego jest woda, dichlorometan, czwartorzędowy wodorotlenek amoniowy, związek o wzorze 31 i halogenek

163 579 alkilu. Proces może być podobny do opisanego przez Freemana i Dubois, Tet. Let. 3251 (1975). Pośredni związek o wzorze 30, przed sulfenylowaniem, można ewentualnie alkilować lub chlorowcoalkilować metodami opisanymi powyżej, z następującym po nich alkilosulfenylowaniem lub chlorowcoalkilosulfenylowaniem według procedur równoległych do opisanych w metodzie I, dla otrzymania związku o wzorze 32. Związki o wzorach 31 i 32 mogą być utleniane sposobem również przytoczonym w metodzie I, z wytworzeniem odpowiedniego sulfotlenku (n=l) i sulfonu (n=2), X=S(O)„Ri, w którym Ri ma uprzednio podane znaczenie.

Dalej, związek o wzorze I, w którym Z oznacza grupę alkilową, chlorowcoalkilową lub atom chlorowca, Y oznacza grupę hydroksylową, alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową a X i R2 do Rć mają znaczenie podane dla związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze 30 lub ewentualnie jego alkoksylowanych lub chlorowcoalkoksylowanych analogów, przez odpowiednią konwersję związku, w którym X oznacza atom wodoru do podstawnika X zdefiniowanego we wzorze I, opisaną tu metodą.

Procesy przedstawione w metodzie V są pokazane na schemacie 11.

M e t o d a VI. Związek o wzorze I, w którym Z oznacza grupę hydroksylową, alkoksylową, chlorowcoalkoksylową lub atom chlorowca, Y oznacza podstawnik zdefiniowany we wzorze II, zwłaszcza grupę aminową, X i R2-6 mają uprzednio podane znaczenie, można wytwarzać według następujących sekwencji syntez :

a) Odpowiednia anilinę najpierw przekształca się w odpowiedni izocyjanian przez traktowanie aniliny fosgenem lub chlorkiem oksalilu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan lub chloroform. Następnie związek izocyjanianowy poddaje się reakcji z aminoacetonitrylem otrzymując mocznik o wzorze 33. Mocznik o wzorze 33 można poddać zamknięciu pierścienia do odpowiedniej iminohydantoiny o wzorze 34 lub jej soli w obecności zasady takiej jak alkaliczny alkoholan lub amina. Iminohydantoinę można następnie chlorować za pomocą czynników chlorujących takich jak pentachlorek fosforu, chlorek tionylu, tlenochlorek fosforu lub pentachlorek fosforu, korzystnie pentachlorek fosforu, w temperaturze od około -10°C do około 180°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 100°C. 2-Chlorowcowany imidazol (Z oznacza chlorowiec) o wzorze 35 łub jego sól można następnie alkilosulfenylować do żądanych produktów alkilo lub chlorowcoalkilosulfenylowych o wzorze 36, w którym X oznacza grupę SRi. Te sulfenylowane związki o wzorze 36 można następnie dalej utleniać do innych związków według wynalazku, mianowicie sulfotlenków lub sulfonów S(O)_nRi, w których n ma wartość 1 lub 2 a Ri ma wyżej podane znaczenie. Procesy sulfenowania i utleniania są podobne do opisanych w metodzie

I. Proces jest przedstawiony na schemacie 12.

b) Związek o wzorze I, w którym Z oznacza grupę hydroksylową lub jej sól, grupę alkoksylową, chlorowcoalkoksylową, Y oznacza grupę aminową, atom wodoru lub chlorowca a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji wynalazku, można wytwarzać ze związku o wzorze 34, w którym R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, w sposób przedstawiony na schemacie 13 i opisany poniżej:

Iminohydantoinę o wzorze 34 można przekształcić w związek aromatyczny, to znaczy w 2-hydroksy-5-aminoimidazol o wzorze 37 lub jego sól, przez odpowiednią regulację pH w odpowiednim rozpuszczalniku. Hydroksyimidazol o wzorze 37 lub jego sól można sulfenylować odpowiednim halogenkiem sulfenylu RiSHalo, korzystnie chlorkiem otrzymując związek, w którym Z oznacza grupę hydroksylową, Y oznacza grupę aminową a X oznacza S(O)_nRi, w którym n ma wartość zero a Ri jak zdefiniowano, sposobem podobnym do opisanego w metodzie

I. Odpowiedni analog dezaminowy (Y oznacza atom wodoru) można wytwarzać przez dezaminowanie azotynem t-butylu lub przez pośredni związek diazoniowy postępując w sposób podobny do opisanego w metodzie I. W reakcji Sandmeyera można zatem otrzymać 5-chlorowco-2-hydroksyimidazol. Dalej sulfenylowane analogi można deaminować otrzymując związki, w których X oznacza S(O)_nRi, Y oznacza grupę alkilosulfenylową lub atom chlorowca a Z oznacza grupę hydroksylową lub atom chlorowca.

Analogi 2-alkoksy- lub 2-chlorowcoalkoksy-3-sulfenylowaneimidazolowe (Z oznacza grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową) o wzorze 39 można wytwarzać przez związek pośredni o wzorze 38, który można wytwarzać przez bezpośrednie alkilowanie odpowiednim

163 579 czynnikiem alkilującym takim jak jodek alkilu, jodek chlorowcoalkilu, bromek alkilu i siarczan dialkilu, związku o wzorze 34/37 w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran, alkohol, acetonitryl, aceton i inne, w temperaturze od około temperatury pokojowej do około 150°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 100°C. Następne sulfenylowanie do związku o wzorze 39 można przeprowadzić sposobem podobnym do opisanego w metodzie I dla ogólnego sulfenylowania. Alternatywnie etap alkilowania do związku w którym Z oznacza grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową można przeprowadzić po sulfenylowaniu i deaminowaniu sposobem podobnym do opisanego powyżej. Jeżeli O-alkilowanie prowadzi się przed deaminowaniem, odpowiednia grupa zabezpieczająca (W) grupę aminową może być wprowadzona przed reakcją O-alkilowania, a następnie usunięta.

Dalej, z różnych powyższych związków, w których Z oznacza grupę hydroksylową lub jej sól, grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową, X oznacza atom wodoru a Y grupę aminową lub atom wodoru, inne związki według wynalazku o wzorze I, w którym X i Z mają znaczenie podane we wzorze I, można otrzymać opisanymi tu metodami, specyficznymi dla X i Y. Uogólnienie metod VII do XXVIU.

Następujące metody VII do XXVIII wyszczególniają specyficzne procesy wprowadzania podstawnika Z do szczególnego związku o wzorze la, w celu otrzymania dalszego użytecznego związku o wzorze Ib, jak pokazano na schemacie 14.

Metoda VII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub dialkiloaminosulfonylową, Y oznacza grupę NH2 a X, R2, R3, R4, Rs i Re mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Z oznacza atom wodoru, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają wyżej podane znaczenie, według następującej sekwencji:

a) Związek pośredni o wzorze Ib, w którym Z oznac za grupę chlorosulfonylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają wyżej znaczenie podane w definicji związków o wzorze I można wytwarzać przez traktowanie związku o wzorze la, w którym Z oznacza atom wodoru a X, Y i R2 do Ró mają wyżej podane znaczenie, kwasem chlorosulfonowym lub dichlorosulfonowym.

b) Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub dialkiloaminosulfonylową, można wytwarzać przez reakcję pośredniego związku chlorosulfonylowego z amoniakiem lub odpowiednią alkiloaminą lub dialkiloaminą w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak chlorowcowany alkan, eter, tetrahydrofuran lub heksan, w temperaturze od około -50°C do około 50°C, korzystnie od około -20°C do około temperatury pokojowej.

Metoda VIII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę nitrową lub atom chlorowca, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez bezpośrednie nitrowanie lub chlorowcowanie związku o wzorze la, w którym Z oznacza atom wodoru a X, Y, R2, R3, R4, Rs i Ró mają wyżej podane znaczenia.

Nitrowanie można prowadzić z zastosowaniem różnych czynników nitrujących takich jak mieszanina stężonego kwasu azotowego i siarkowego w kwasie octowym lub bezwodniku octowym, pięciotlenek azotu w chlorowcowanym alkanie, ester kwasu azotowego taki jak azotan etylu, mieszany bezwodnik taki jak azotan acetylu, halogenek nitrylu z lub bez katalizatora Friedla-Carftsa takiego jak chlorek żelazowy lub azotan metylu lub sól nitroniowa taka jak tetrafluoroboran nitroniowy. Reakcję można prowadzić w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak kwas octowy, bezwodnik octowy, tetrametylenosulfon, tetrahydrofuran lub woda w warunkach obojętnych, zasadowych lub kwasowych, w temperaturze od około - 50°C do około 155°C. Korzystny proces nitrowania prowadzi się z zastosowaniem chlorku nitrylu w obecności tetrachlorku tytanu w tetrametylenosulfonie, w temperaturze od około -10°C do około 25°C.

Odpowiednia pochodna aminowa związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminową, może być następnie dogodnie wytwarzana przez standardową redukcję wymienionego powyżej analogu nitrowego. Różne czynniki redukujące są dobrze znane a ich przykładami są cynk, cyna lub żelazo z kwaseem solnym, katalityczne uwodornienie i siarczki takie jak NaHS, (NH)4S lub polisiarczki.

163 579

Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza atom chlorowca, można otrzymać ze związku o wzorze Ia, w którym Z oznacza atom wodoru, zgodnie z procesem chlorowcowania podobnym do opisanego w metodzie Ib.

Metoda IX. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilową, hydroksylową i jej sole, alkoksylową lub chlorowcoaLkoksylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Rs mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze· Ia, w którym Z oznacza atom wodoru i inne grupy są jak zdefiniowano powyżej, przez traktowanie mocną zasadą, korzystnie zasadą organiczną taką jak diizopropyloamid litu lub n-butylolit w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran lub eter etylowy z wytworzeniem metaloorganicznego karboanionu. Przez traktowanie karboanionu odpowiednim czynnikiem alkilującym takim jak halogenek alkilowy lub siarczan dialkilowy, otrzymuje się związek, w którym Z oznacza grupę alkilową. Alternatywnie, karboanion można poddać reakcji według procesów podobnych do opisanych w metodzie Ib, otrzymując najpierw związek, w których Z oznacza grupę hydroksylową, a następnie w standardowych warunkach alkilowania, związek, w którym Z oznacza grupę alkoksylową lub chlorowcoaikoksylową.

Metoda X. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę formylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, to znaczy związek o wzorze 42, można wytwarzać przez reakcję Vilsmeier- Haacka lub jej modyfikacje. Formylowanie można prowadzić traktując związek o wzorze Ia, na przykład związek o wzorze 6, w którym Z oznacza atom wodoru, dwupodstawionym formamidem takim jak dimetyloformamid lub N-fenylo-N-metyloformamid i tlenochlorkiem fosforu, który może być zastąpiony bezwodnikiem kwasu chlorowcowego takim jak chlorek tionylu, chlorek oksalilu lub fosgen. Temperatura reakcji może wynosić od około -10°C do około 200°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 100°C. Rozpuszczalniki, które mogą być stosowane stanowią te obojętne rozpuszczalniki stosowane w reakcji Vilsmeiera i do stosowanych reagentów, takie jak dichlorobenzen, tetrachlorek węgla lub dichlorometan. Proces jest przedstawiony na schemacie 15.

Metoda XI. Inny sposób formylowania prowadzący do wytworzenia związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę formylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane we wzorze I, jest opisany poniżej.

Związek o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową, można wytwarzać przez hydrolizę związku o wzorze 43, w którym Z oznacza grupę bis(alkilotio)- lub bis(arylotio)metylową. Przeprowadza się to traktując związek o wzorze 43 azotynem alkilowym w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak chlorowcowany alkan, korzystnie azotynem izoamylowym w dichlorometanie, a następnie hydrolizuje w sposób podobny do opisanego przez E. Fujita i in., Tet. Let., 1978, 3561. Zabezpieczenie grupy aminowej może być konieczne podczas reakcji z azotynami alkilu. Proces można ogólnie przedstawić na schemacie 16.

Metoda XII. Związek pośredni o wzorze 43, w którym Z oznacza grupę bis(alkilotio)metylową lub bis(arylotio)metylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró są wyżej zdefiniowane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze Ia, na przykład związku o wzorze 6, w którym Z oznacza atom wodoru a X, Y i R2 do Ró mają wyżej podane znaczenie, z trisCalkilotiojmetanem lub tris(arylotio)metanem (RaS^CH w obecności tiofilowego kwasu Lewisa, korzystnie soli sulfoniowej takiej jak tetrafluoroboran dimetylo(metylotio)-sulfoniowy w aprotonowym rozpuszczalniku w temperaturze od około -10°C do około 100°C, ewentualnie w obecności akceptora kwasu takiego jak pirydyna. W bardziej korzystnym procesie stosuje się acetonitryl lub dichlorometan jako rozpuszczalnik w temperaturze około 25°C z tris(metylotio)metanem jako tris(alkilotio)metanem i tetrafluoroboranem dimetylo(metylotio)sulfoniowym jako kwasem Lewisa, bez akceptora kwasu. Typowy proces jest opisany przez R. A. Smitha i in., Synthesis, 166, 1984.

Metoda XIII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę metylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można dogodnie wytwarzać przez redukcję związku o wzorze Ia, to znaczy związku o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową i inne grupy są zdefiniowane powyżej. Redukcję

163 579 można prowadzić borowodorkiem sodu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol w temperaturze od około -10°C do około 120°C, korzystnie w metanolu w temperaturze od temperatury pokojowej do około 80°C. Alternatywnie, analog, w którym Z oznacza grupę metylową można wytwarzać przez kolejne traktowanie związku formylowego o wzorze 42 ptoluenosulfonylohydrazyną i cyjanoborowodorkiem sodu według metody podobnej do opisanej w J. Am. Chem. Soc., 1971, 93, 1793.

Metoda XIV. Związek o wzorze Ib, to jest związek o wzorze 44, w którym Z oznacza grupę karboksylową lub jej sól, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową przez traktowanie różnymi czynnikami utleniającymi takimi jak nadmanganian potasu w kwasie, zasadowy lub obojętny roztwór, kwas chromowy, brom, tlenek srebra lub cząsteczkowy tlen w odpowiednim rozpuszczalniku. Dobór rozpuszczalnika zależy od rozpuszczalności czynnika utleniającego i substratu. Przykładami rozpuszczalników są aceton, woda, alkohol, tetrahydrofuran, dimetoksyetan, acetonitryl lub chlorowcowany węglowodór taki jak dichlorometan lub chloroform. Temperatura reakcji może wynosić od około -20°C do około 150°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 100°C.

Metoda XV. Związek o wzorze Ib, to jest związek o wzorze 45, w którym Z oznacza grupę cyjanową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w ogólnej definicji o wzorze I, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze 44, w którym Z oznacza grupę karboksylową z izoftalonitrylem w temperaturze od około 100°C do około 300°C. Reprezentatywny przykład procesu przekształcania jest podany w J. Org. Chem., 1958, 23, 1350. Proces opisany w tej metodzie jest pokazany na schemacie 17.

Metoda XVI. Alternatywnie, analog cyjanowy o wzorze 45, w którym Z oznacza grupę cyjanową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró są zdefiniowane we wzorze I, można wytwarzać przez kolejne przekształcenia związku o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową do odpowiedniego aldoksymu o wzorze 46, w którym wszystkie inne podstawniki mają znaczenie podane we wzorze 42, a następnie przez reakcję odwodnienia. Reakcję odwodnienia można przeprowadzić z różnymi czynnikami odwadniającymi takimi jak bezwodnik octowy, wodorofonian difenylu, 2,4,6-trichlorotriazyna lub ortomrówczan etylu i kwas ortomrówkowy. Korzystnie środkiem odwadniającym jest bezwodnik octowy a temperatura reakcji wynosi od około -10°C do około 180°C. Pośredni aldoksym o wzorze 46 można wytwarzać przez reakcję aldehydu o wzorze 42 z hydroksyloaminą w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol, tetrahydrofuran, woda, chlorowcowany węglowodór lub mieszanina chlorowcowanego węglowodoru, alkoholu i wody. Temperatura reakcji może wynosić od około -10°C do około 120°C, korzystnie od około 4°C do około 50°C. Proces jest pokazany na schemacie 18.

Metoda XVII. Związek o wzorze Ib, to jest związek o wzorze 48, w którym Z oznacza grupę aminokarbonylową, alkiloaminokarbonylową, dialkiloaminokarbonylową lub alkoksykarbonylową (Z oznacza grupę o wzorze COZ¹, w którym Z¹ oznacza grupę aminową, alkiloaminową, dialkiloaminową lub alkoksylową), Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez kolejne przekształcanie związku o wzorze 44, w którym Z oznacza grupę karboksylową w odpowiedni halogenek kwasowy o wzorze 47 taki jak chlorek kwasowy, po którym następuje reakcja halogenku kwasowego z amoniakiem lub odpowiednią alkiloaminą, dialkiloaminą lub alkoholem alkilowym.

Chlorowanie można uzyskać przez reakcję kwasu z czynnikiem chlorującym takim jak chlorek tionylu, chlorowodór, chlorek oksałilu, trichlorek fosforu, pentachlorek fosforu lub trifenylofosina w tetrachlorku węgla w obecności katalizatora zasadowego takiego jak pirydyna lub trietyloamina w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, eter etylowy, acetonitryl, tetrachlorek węgla lub tetrahydrofuran, w temperaturze od około -20°C do około 150°C. Korzystnie stosuje się chlorek tionylu w dichlorometanie w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Reakcję między halogenkiem kwasowym i odpowiednią aminą lub alkoholem można

163 579 prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, toluen, acetonitryl lub tetrahydrofuran, w temperaturze od około -20°C do około 120°C, korzystnie w temperaturze od około -20°C do około temperatury pokojowej. Proces jest pokazany na schemacie 19.

Metoda XVIII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminową, alkiloaminową, dialkiloaminową lub sól trialkiloamoniową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, Rł, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze 44, w którym Z oznacza grupę karboksylową przez reakcję Curtiusa lub jej modyfikację taką jak modyfikacja Yamada. W konwencjonalnym przegrupowaniu Curtiusa, żądaną pochodną aminową można otrzymać przez kolejne przekształcanie z halogenku acylowego o wzorze 47 do azydku o wzorze 49 traktując halogenek acylowy azydkiem sodu lub azydkiem tetrametyloguanidyniowym, który następnie można poddać pirolizie do odpowiedniego izocyjanianu o wzorze 50.

Izocyjanian o wzorze 50 można następnie hydrolizować do odpowiedniej aminy o wzorze 51, w którym Z oznacza grupę aminową. Stosując modyfikację Yamada, reakcję można prowadzić traktując kwas o wzorze 44, w którym Z oznacza grupę karboksylową, azydkiem difenylofosforylu w obecności zasady takiej jak trietyloamina w obojętnym rozpuszczalniku takim jak toluen, benzen lub tetrahydrofuran w temperaturze od około 0°C do około 150°C, otrzymując izocyjanin o wzorze 50, który następnie można hydrolizować wodą z wytworzeniem związku o wzorze 51. Reprezentatywny sposób jest podany przez Shioro i in„ J. Am. Chem. Soc., 1972, 94, 6203. Odpowiedni związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkiloaminową, dialkiloaminową lub sól trialkiloaminową, a mianowicie związek o wzorze 52, można dogodnie wytwarzać przez monoalkilowanie, dialkilowanie i trialkilowanie stosując czynnik alkilujący taki jak jodek alkilu lub siarczan dialkilu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak acetonitryl, tetrahydrofuran lub dimetoksyetan w temperaturze od około 0°C do około 160°C, ewentualnie w obecności zasady takiej jak węglan potasu lub trietyloamina.

Alternatywnie, do metylowania związku, w którym Z oznacza grupę aminową, można wykorzystać reakcję Eschweiler-Clarka dla osiągnięcia żądanego N-metylowania. Redukcyjne metylowanie można dogodnie prowadzić przez reakcję aminy o wzorze 51 z formaldehydem i kwasem mrówkowym. Proces jest podobny do opisanego przez H. T. Clatka i in. w J. Am. Chem. Soc., 55,4571, 1933, i pokazany jest na schemacie 20.

Metoda XIX. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkoksykarbonyloaminową, alkiloaminokarbonyloaminową, dialkiloaminokarbonyloaminową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R-4, R5 i Ró mają znaczenie podane w ogólnej definicji związków o wzorze I, można dogodnie wytwarzać w dwuetapowej sekwencji obejmującej pierwszy etap przekształcania związku o wzorze 51, w którym Z oznacza grupę aminową w odpowiedni chlorokarbonyloaminowy lub izocyjanianowy związek pośredni w reakcji z fosgenem. Reakcję można prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku organicznym takim jak toluen, dichlorometan lub tetrahydrofuran, w temperaturze od około -15°C do około 100°C, korzystnie od około -15°C do około 50°C.

Drugi etap stanowi reakcja chlorokarbonyloaminowego lub izocyjanianowego związku pośredniego z odpowiednim alkoholem alkilowym, alkiloaminą lub dialkiloaminą. Reakcje można prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku organicznym takim jak chlorowcowany alkan, toluen, eter lub tetrahydrofuran w temperaturze od około - 20°C do około 100°C, korzystnie od około 0°C do około 50°C, ewentualnie w obecności zasady takiej jak amina.

Metoda XX. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkoksyalkilidenoiminową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze 51, w którym Z oznacza grupę aminową z odpowiednim ortomrówczanem alkilu. Katalizator, rozpuszczalnik i warunki dla tego przekształcenia są podobne do opisanych przy wytwarzaniu związków o wzorze 3 ze związków o wzorze 2 w metodzie I. W przypadku związków, w których Y oznacza grupę aminową, odpowiednią grupę zabezpieczającą można wprowadzać przed prowadzeniem przekształcenia.

Metoda XXI. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilokarbonyloaminową, chlorowcoalkilokarbonyloaminową lub arylokarbonyloaminową, Y oznacza grupę aminową

163 579 lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można dogodnie wytwarzać ze związku o wzorze 51, w którym Z oznacza grupę aminową, przez reakcję z odpowiednim halogenkiem alkilu, chlorowcoalkilu lub arylokarbonylu takim jak chlorek acetylu, chlorek chloroacetylu, chlorek benzylu lub chlorek toluilu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, eter etylu lub tetrahydrofuran, ewentualnie w obecności akceptora kwasu takiego jak pirydyna lub metyloamina, w temperaturze od około -10°C do około 100°C, korzystnie od około -10°C do około 50°C.

Metoda XXII. Związek pośredni o wzorze Ib, a mianowicie o wzorze 53, w którym Z oznacza grupę hydroksymetylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez redukcję związku o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową. Redukcję można prowadzić z czynnikiem redukującym takim jak glinowodorek litu, borowodorek sodu, izopropanolan glinu, borowodór lub podstawione borowodory lub inne wodorki metalu w odpowiednim aprotonowym lub protonowym rozpuszczalniku. Dla bardziej reaktywnego wodorku, na przykład glinowodorku litu, reakcję można prowadzić w obojętnym rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran, eter etylowy lub dimetoksyetan, w temperaturze od około -10°C do około 120°C, korzystnie w temperaturze od około 20°C do około 100°C.'Dla łagodniejszego wodorku takiego jak borowodorek sodu, reakcję można prowadzić w alkoholu takim jak metanol, w temperaturze od około -10°C do około 100°C, korzystnie od około temperatury pokojowej do około 75°C. Proces jest pokazany na schemacie 21.

Metoda XXIII. Związek o wzorze Ib, to jest związek o wzorze 54, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza chlorometylową, fluorometylową, bromometylową lub jodometylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R«, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków ó wzorze I, można wytwarzać ze związku pośredniego o wzorze 53, w którym Z oznacza grupę hydroksymetylową, stosując odpowiedni czynnik chlorujący, fluorujący lub bromujący. W przypadku chlorowania reakcję można prowadzić z reagentami takimi jak chlorek tionylu, trichlorek fosforu, pentachlorek fosforu, tlenochlorek fosforu w dichlorometanie lub eterze etylowym, w temperaturze od około -20°C do około 100°C. Reakcję można prowadzić ewentualnie w obecności akceptora kwasu takiego jak trietyloamina lub pirydyna. W przypadku fluorowania, reakcję można prowadzić z trifluorkiem dialkiloaminosiarki w rozpuszczalniku takim jak acetonitryl, dichlorometan lub glin, w temperaturze od około -20°C do około 100°C. W bardziej korzystnych warunkach stosuje się fluorek dietyloaminosiarki w acetonitrylu w temperaturze pokojowej.

Reprezentatywny proces jest podany przez W. J. Middletown w J. Org. Chem., (1975), 42, 5, 574. Można stosować również inne czynnkci fluonjjące akcie akz trifluorek siarki lub fluorek sodu lub potasu w roztworze poliwodoroflnorkn - pirydyny, a taki proces jest opisany przez Olah i Welch, Symhesis, 653 i (974/ W przypadku bΓt^t^ot^^i^, ireaccję można prowadzić zapomcoą czynnika bromującego takiego jak brom, N-bromosukcynimid, tribromek fosforu lub bromowodór w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan lub eter etylowy, w temperaturze od około -20°C do około 100°C. W przypadku jodowania, reakcję można prowadzić zjodowodorem w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, w temperaturze od około -20°C do około 100°C.

Metoda XXIV. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę cyjanoalkilową, iwłaszcza cyjanometylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, Y, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać z odpowiedniego związku chlorowcometylowego o wzorze 54, którego wytwarzanie jest opisane powyżej w metodzie XXIII, przez cyjanowanie cyjankiem metalu takim jak cyjanek miedzi, cyjanek alkaliczny lub cyjanek metalu alkalicznego taki jak cyjanek sodu lub cyjanek potasu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak dimetyloformamid, tetrahydrofuran, acetonitryl, diglim lub tetrametylosulfon, w temperaturze od około temperatury pokojowej do około 250°C, korzystnie od około 70°C do około 150°C.

Metoda XXV. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkenylową lub alkinylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o

163 579 wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową stosując reakcję Wittiga lub jej modyfikację taką jak modyfikacja Wadsworth-Emmons (Homer). Reagenty Wittiga mogą być takie, które są dostępne w handlu lub takie, które mogą być wytwarzane dobrze znanymi w literaturze procesami. Reakcję można prowadzić w obojętnych rozpuszczalnikach takich jak tztrahyarzfuran, drmeazkszetzn lub toluen w temperaturze od około -30°C do około 180°C. Przykładami reagentów Winiga, które mogą być stosowane są halogenki alkilztrrfzeylzfosfoeiowe takie jak jodek mztzloarifzezlzfosfoniowz, jodek ioopropylotrifeeylofosfoeiowy, halogenki zIUIotrrfenylzfzsfoezlowe lub fosfoeooctze trizlkilowy.

Reprezentatywny przykład reakcji Wittiga jest podany w Org. Syrnh. Coll., tom 5, 751 (1973). W przypadku, gdy stosowany reagent Wittiga zawiera grupę alkinylową, taki jak bromek propzrgiloarrfeeylzfosfzeiowz, który jest dostępny w handlu, otrzymuje się związek, w którym Z oznacza podstawnik alkinylowy. Dalej, analog alkilowy o wzorze 55, z grupą αlkieylową bezpośrednio przyłączoną do atomu węgla w pozycji 2 pierścienia imiaazolrlowego, można wyprowadzić z odpowiedniego analogu, w którym Z oznacza atom chlorowca, takiego jak analog jodowy, przez reakcję z acetylenkiem miedzi stosując proces podobny do opisanego przez R. E. Atkieszeα i in., J. Chem. Soc. (C), 2173, 1969 lub w cytowanych w nim zanośnrkaoh. Proces jest pokazany na schemacie 22.

Metoda XXVI. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilokarbonylową lub chlorzwcoalkilokarboezlową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać przez alkilowanie związku o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową, karboanioeem takim jak odczynnik Grmarda lub zlkαeometal taki jak zlkzeolit w obojętnym rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran, eter etylowy, heksan, dimeaoksyetae lub ich kombinacje, w temperaturze od około -70°C do około 100°C otrzymując związek pośredni o wzorze 56 zawierający drugorzędową grupę hzdrokszalkilomzaylową w pozycji Z.

Związek pośredni następnie utlenia się czynnikiem utleniającym takim jak drtlzeek manganu, aiohΓomiαe, nadmanganian lub tlen cząsteczkowy w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak dichlorometan, alkohol, aceton lub woda, w temperaturze od około -10°C do około 175°C, korzystnie od około 4°C do około 50°C do związku o wzorze 57. Szczególnie, metylokαrboeylowy analog w pozycji Z można alternatywnie wytwarzać w jednym etapie przez traktowanie związku 'o wzorze 42, w którym Z oznacza grupę formylową, A0Me2(BHT)(OEa)2 w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak toluen, w temperaturze od około -20°C do około 55°C, korzystnie około temperatury pokojowej. Reprezentatywny proces jest opisany przez M. B. Power i A. R. Barron w Tet. Let., 31,3, 323, 1990 i cytowanych w nim odnośnikach. Odpowiedni związek, w którym Z oznacza grupę chlorowooalkilokzrbzeylową można dogodnie wytwarzać typową metodą chlorowcowania ketonu z zastosowaniem bromu, chloru, jodu, N-chlorosukcyermidu lub N-bromosukozeimidu otrzymując związek, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalkilokarbzezlową. Proces jest pokazany na schemacie 23.

Metoda XXVII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilosulfenylową, ohlorzwcoalknlosulfznzlową, zlkilosulfmzlową, chlorowcoalknlosulfmzlową, zlkilosulfoeylzwą, ohlorzwozzlkilzsulfznylową, Y oznacza grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać w następującej sekwencji etapów:

z) Użyteczny związek pośredni o wzorze Ib, to znaczy o wzorze 58, w którym Z oznacza grupę trocyjaezwą, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze Ia, w którym Z oznacza atom wodoru z mieszaniną bromu i aiooyjαeiaeu metalu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak metanol lub etanol, w temperaturze od około -78°C do około 100°C, korzystnie od około -78°C do około temperatury pokojowej. Proces jest pokazany na schemacie 24.

b) Związek o wzorze Ib, a mianowicie związek o wzorze 59, w którym Z oznacza grupę alknlosulfeezlową lub ohlorowcozlkilzsulfenylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze 58, w którym Z oznacza grupę tiocyjaezwą, przez

163 579 traktowanie czynnikiem alkilującym w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol, acetonitryl, tetrahyOrofuran, dimetoksyetan lub woda z lub bez obecności zasady takiej jak wodorotlenek alkaliczny lub węglan alkaliczny, w temperaturze od około -20°C do około 150°C, korzystnie od około 0°C do około 85°C. Proces jest pokazany na schemacie 25.

c) Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku sulfenylowego o wzorze 59 przez traktowanie stechiometryczną ilością odpowiedniego czynnika utleniającego. Te przekształcenia są podobne do opisanych dla utleniania związków o wzorze 8 do związków o wzorze 9 w metodzie I.

d) Dalej, związek pośredni o wzorze Ib, to jest związek o wzorze 60, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową, Y oznacza atom wodoru, a X, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane we wzorze I, można wytwarzać przez Oeaminowanie związku o wzorze 58, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową, Y oznacza atom wodoru a X, R2 do Ró są zdefiniowane we wzorze I, sposobem podobnym do opisanego w metodzie I. Produkt można dalej alkilować do związku alkilo- lub chlorowcdalkilosulfenylowego i następnie utleniać powyższym sposobem do otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza atom wodoru, Z ma znaczenie podane w części (b) lub (c) powyżej a X, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane we wzorze I. Proces jest pokazany na schemacie 26.

e) Ponadto, związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalWilosulfenylową a X, Y, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane powyżej, można wytwarzać ze związku o wzorze 58 lub 60, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową przez odpowiedni Oisiarczek, według procesów podobnych do opisanych poniżej w metodzie XLIV. Te związki można następnie utleniać do odpowiedniego sulfotlenku (n=l) lub sulfonu (n=2), w których Z oznacza grupę S(O)_nRi zdefiniowaną uprzednio, według opisanych powyżej metod, na przykład metody I.

Metoda XXVIII. Związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę sulfhyOrylową lub jej sól, Y oznacza grupę aminową lub zabezpieczoną grupę aminową a X, R2, R3, R4 i R5 oraz Ró mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać promowane wolnym rodnikiem rozszczepienie wiązania siarka-węgiel związku o wzorze 58, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową. Reakcję można prowadzić w wolnordOnikowym promotorem takim jak żelazicyjanek potasu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol, tetrahyOrofuran, woda lub ich mieszaniny, w odpowiedniej proporcji, w warunkach obojętnych lub zasadowych, w temperaturze od około -10°C do około 180°C. Korzystnie proces prowadzi się stosując żelazicyjanek potasu w metanolu i wodzie w obecności wodorotlenku potasu i w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną.

Alternatywnie, analogiczny związek o wzorze 60, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową,

Y oznacza atom wodoru a X i R2 do Ró są zdefiniowane we wzorze I, można przekształcać sposobem podobnym do opisanego powyżej w związek, w którym Z oznacza grupę sulfhyOrylową lub jej sól.

Uogólnienie metod XXIX do XLIH

Następujące metody XXIX do XLIII wyszczególniają procesy wprowadzania podstawnika

Y 0o szczególnego związku o wzorze Ib otrzymując związek o wzorze I według wynalazku. Proces pokazany jest na schemacie 27.

Metoda XXIX. Związek o wzorze I, w których Y oznacza grupę alkoksyWarbonyloaminową, alkiloaminokarbonyloaminową, dialkiloaminokarbonyloammową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków owzorze Ib, można wytwarzać ze związku o wzorze Ib, w którym Y oznacza grupę aminową, a inne podstawniki są zdefiniowane jak powyżej, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XIX.

Metoda XXX. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkoWoyalkilidenoiminową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać z odpowiedniego związku o wzorze Ib, w którym Y oznacza grupę aminową, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XX.

163 579

Metoda XXXI. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkilokarbonyloaminową, chlorowcoalkilokarbonyloaminową lub etylokarbonyloaminową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać z odpowiedniego związku o wzorze Ib, w którym Y oznacza grupę aminową w sekwencji procesów podobnych do opisanych w metodzie XXI.

Metoda XXXII. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę sulfhydrylową lub jej sól a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać w opisanej poniżej sekwencji:

a) Związek pośredni, w którym Y oznacza grupę tiocyjanową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, to jest związku o wzorze 61, w którym Y oznacza atom wodoru, X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają wyżej podane znaczenie, ewentualnie otrzymanego poprzez metodę I. Przekształcenie można przeprowadzić sposobem podobnym do opisanego w metodzie XXVII.

b) Tiocyjanowy związek pośredni otrzymany opisaną powyżej metodą można przekształcać w odpowiedni związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę sulfhydrylową lub jej sól, stosując proces podobny do opisanego w metodzie XXVIII.

Metoda ΧΧΧΙΠ. Związek o wzorze I, to jest związek o wzorze 62, w którym Y oznacza grupę alkilową, chlorowcoalkilową, alkenylową, alkinylową, cyjanoalkilową lub formylową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, z wyjątkiem tych związków, które są wrażliwe na zasady, można wytwarzać ze związku o wzorze 61, w którym Y oznacza atom wodoru przez traktowanie mocną zasadą, korzystnie zasadą organiczną taką jak diizopropyloamid litu, n-butylolit lub s- buty lolit w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran lub eter etylowy, w temperaturze od około -75°C do około temperatury pokojowej, następnie przez zakończenie karboanionu metalu odpowiednim elektrofilem, na przykład halogenkiem alkilu lub N-formylopiperydyną otrzymując odpowiedni podstawnik w pozycji Y. Metoda syntezy jest ogólnie znana jako bezpośrednia reakcja orto metalowania. Przykłady tej syntezy są opisane przez V. Snieckusa w Buli. Soc. Chim. Fr., 1988 (1), 67-68 i cytowanych tam odnośnikach. Proces jest pokazany na schemacie 28.

Metoda XXXIV. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę karboksylową lub sól karboksylanową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji wynalazku, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę formylową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró są zdefiniowane powyżej, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XIV.

Metoda XXXV. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę cyjanową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę karboksylową, a inne podstawniki są zdefiniowane powyżej, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XV lub metodzie XVI.

Metoda XXXVI. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę aminokarbonylową, alkiloaminokarbonylową, dialkiloaminokarbonylową lub alkoksykarbonylową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie podane w definicji związków o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę karboksylową a X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró są zdefiniowane powyżej, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XVII.

Metoda XXXVII. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkiloaminową, dialkiloaminową lub sól trialkiloaminową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, to jest o wzorze Ib, w którym Y oznacza grupę aminową a inne podstawniki są zdefiniowane powyżej, przez monoalkilowanie, dialkilowanie i trialkilowanie odpowiednim czynnikiem alkilującym. Rozpuszczalnik, temperatura reakcji i czynnik alkilujący mogą być dobrane na podstawie ogólnego procesu opisanego w metodzie XVIII. Dla N-metylowania można stosować reakcję Eschweiler-Clarka w procedurze podobnej do opisanej w metodzie XVIII.

Metoda XXXVIII. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza chlorowcometylową włączając grupę fluoro-, chloro-, bromo- i jodoalkilową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji wzoru I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę formylową a inne podstawniki są zdefiniowane powyżej, stosując sekwencję przekształceń przez odpowiedni hydroksymetylowy związek pośredni, który

163 579 następnie przekształca się w analogi chlorowcometylowe. Sekwencje i przekształcenia są podobne do opisanych w metodzie XXII i ΧΧΙΠ.

Metoda XXXIX. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkenylową lub alkinylową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę formylową (lub ewentualnie Y oznacza atom chlorowca otrzymany metodą I) a inne podstawniki są zdefiniowane powyżej, sposobem podobnym do opisanego w metodzie XXV.

Metoda XL. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkilokarbonylową lub chlorowcoalkilokarbonylową a X, Z, R2, R3, R4, Rs i Rs mają znaczenie podane w definicji związku o wzorze I, można wytwarzać z odpowiedniego związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę formylową, postępując w sposób podobny do opisanego w metodzie XXVI. Przekształcenie prowadzi się przez związek pośredni, który zawiera grupę hydroksyalkilometylową w pozycji Y lub przez bezpośrednie przekształcenie z zastosowaniem Α1Μβ2(ΒΗΤ)(ΟΕ02 prowadzące do otrzymania związku, w którym Y oznacza grupę alkilokarbonylową a następnie chlorowcowanie w sposób opisany w metodzie XXVI z wytworzeniem związku, w którym Y oznacza grupę chlorowcoalkilokarbonylową.

Metoda XLI. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub diaminoalkilosulfonylową i X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenia jak we wzorze I można wytwarzać ze związku o wzorze I, to jest o wzorze 61, w którym Y oznacza atom wodoru, ewentualnie otrzymany metodą I oraz X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie wyżej podane, następująco :

a) Związek pośredni o wzorze 64, w którym Y oznacza grupę chlorosulfonylową i X, Z, R2, R3, Ri, Rs i Ró mają znaczenia jak we wzorze I, można otrzymać traktując związek o wzorze 61, w którym Y oznacza atom wodoru, ewentualnie otrzymany metodą I, alkilolitem, takim jak n-butylolitem lub sek-butylolitem w obojętnym rozpuszczalniku jak eter etylowy, heksan, tetrahydrofuran lub w ich mieszaninie, w temperaturze od około - 78°C do około temperatury pokojowej, korzystnie od około -78°C do około -30°C, następnie szybko chłodząc karbanion o wzorze 63 chlorkiem sulfurylu w obojętnym rozpuszczalniku takim jak heksan lub eter etylowy w temperaturze od około -78°C do około temperatury pokojowej, korzystnie od około -78°C do około -20°C. Podobny sposób opisali S. N. Bhattacharya i in. J. Chem. Soc. (C), 1968, 1265.

Alternatywnie można wytwarzać pośredni karbanion o wzorze 63 podobnym sposobem ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza atom chlorowca, otrzymany ewentualnie metodą I, taki jak chlor, brom lub jod, przez traktowanie magnezu lub alkilolitem w obojętnym rozpuszczalniku w temperaturach podobnych jak opisano powyżej.

b) Związek o wzorze 65, w którym Y oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub dialkiloaminosulfonylową można otrzymać poddając reakcji pośredni związek chlorosulfonylowy o wzorze 64 z amoniakiem lub odpowiednią alkiloaminą lub dialkiloaminą w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak chlorowcowany alkan, eter, tetrahydrofuran lub heksan w temperaturze reakcji od około -50°C do około 50°C, zwłaszcza od około -20°C do około temperatury pokojowej.

Reakcja ta przedstawiona jest na schemacie 29.

Metoda XLH. Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę nitrową lub aminową i X, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie podane we wzorze I można wytwarzać przez bezpośrednie nitrowanie ze związku o wzorze ogólnym I, to jest o wzorze 61, w którym Y oznacza atom wodoru, ewentualnie otrzymany metodą I i X, Z, R2, R3, Rt, Rs i Ró mają wyżej podane znaczenie. Reakcję nitrowania i następnej redukcji do związku, w którym Y oznacza grupę aminową można prowadzić sposobem podobnym do metody VIH.

Metoda XLIIL Związek o wzorze I, w którym Y oznacza grupę hydroksylową i jej sole, grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową, a X, Z, R2, R3, R», Rs i Ró mają znaczenie jak we wzorze I, można wytwarzać ze związku o wzorze I, w którym Y oznacza chlorowiec, otrzymany ewentualnie metodą I, zaś inne grupy mają wyżej podane znaczenie, przez konwersję związku chlorowcowego w odpowiedni odczynnik Griguarda lub karbanion litowy i następne traktowanie oksodiperoksymolibdeno(pirydyno)- (heksametylofosforotriamidem) (MoOPH) dla otrzymania związku, w którym Y oznacza grupę hydroksylową, stosując sposób podobny

163 579 jak w metodzie IB. Odpowiednią podobną alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową można następnie wytworzyć stosując sposób podobny jak w metodzie IB.

Metoda XLIV. Związek o wzorze I, w którym X oznacza zwłaszcza grupę alkilosulfenylową, chlorowcoalkilosulfenylową, alkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, a Y, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie jak we wzorze I, można alternatywnie wytwarzać niżej podanymi sposobami, wchodzą ze związku, w którym X oznacza atom wodoru i otrzymując związek pośredni, w którym X oznacza grupę tiocyjanową, o wzorze 71 lub w którym X oznacza grupę chlorosulfonylową, o wzorze 67. Każdy z tych związków można przekształcić w odpowiedni pośredni disiarczek, który następnie przekształca się w związek sulfenylowy, w którym Y oznacza grupę SRi, w której Ri ma wyżej podane znaczenie i którą z kolei można utleniać do odpowiednich sulfotlenków lub sulfonów, a X oznacza S(O)_nRi, gdzie n oznacza 1 lub 2.

a) Związek pośredni o wzorze 67, w którym X oznacza grupę chlorosulfonylową, Y, Z, R2, R3, R», Rs i Ró mają znaczenia jak we wzorze I, można wytwarzać ze związku pośredniego o wzorze Ic, mianowicie o wzorze 66, w którym X oznacza atom wodoru i Y, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają wyżej podane znaczenie, przez traktowanie kwasem chlorosulfonowym lub dichlorosulfonowym. Reakcję można prowadzić w obecności organicznych rozpuszczalników takich jak chlorek metylenu, chloroform, czterochlorek węgla lub dimetyloformamid lub stosując kwas chlorosulfonowy jako rozpuszczalnik, w temperaturze reakcji od około -10°C do około 160°C. Przykład chlorosulfonowania związku aromatycznego podał J. March w Advanced Organie Chemistry, McGraw-Hill, (1968) str. 402.

Reakcję przedstawia schemat 30.

b) Pośredni disiarczek o wzorze 68, w którym X oznacza disiarczek, a Y, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenia jak we wzorze I, można wytworzyć ze związku o wzorze 67 traktując czynnikiem redukującym, jak trifenylofosfina, w obecności rozpuszczalnika organicznego, jak tetrahydrofuran, dichlorometan lub toluen w temperaturze reakcji od około -10°C do około 120°C. Przykład redukcji do p-tołilodisiarczku podano w J. Org. Chem., 1980, 45, 4792. Alternatywnie, disulfenylowanie można prowadzić stosując karbonylek metalu jak heksakarbonylomolibden w bezwodnym tetrametylomoczniku. Reakcję tę opisał H. Alper, Angew. Chem. Internat. Edit, 8, 677, 1969. Przedstawiają schemat 31.

c) Związek o wzorze I, mianowicie o wzorze 70, w którym Y, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie jak we wzorze I, a X oznacza grupę chlorowcoalkilosulfenylową, korzystnie nadchlorowcoalkilosulfenylową, R7S, w której R7 oznacza CFRsRę i Rg i R9 oznaczają F, C, Br lub grupę nadfluoroalkilową, można wytwarzać przez reakcję związku o wzorze 68 i nadchlorowcoalkanu o wzorze 69, to jest o wzorze Halo-CFRsRę, gdzie Halo oznacza Cl, Br lub J, R9 oznacza F, Cl lub Br i R9 oznacza F, C, Br lub grupę nadfluoroalkilową, z czynnikiem redukującym, który może promować tworzenie wolnego rodnika CFR8R9 (z Halo-CFRgRg). Czynnik redukujący korzystnie dobiera się z metali takich jak cynk, glin, kadm, mangan lub w związku z tlenkiem siarki, jak np. ditionit lub hydroksymetylosulfinian. Ditionit alkaliczny, ziem alkalicznych lub metaliczny odpowiada wzorowi Mn(S2O4), gdzie n może oznaczać 1 lub 2, zależnie od wartościowości metalu M. Jeżeli stosuje się ditionit lub hydroksymetylosulfinian potrzebna jest zasada. Zasadę można wybrać spdśród wodorotlenków alkalicznych, ziem alkalicznych, amoniaku, alkiloamin, trietylobenzyloamoniowych lub soli słabych kwasów takich jak fosforan disodowy, pirosiarczyn sodowy, kwaśny siarczyn sodowy lub boran sodu. Rozpuszczalniki do reakcji stosuje się takie, które rozpuszczają ditionit lub hydroksymetylosulfinian oraz związki o wzorach 68 i 69. Odpowiednimi są acetonitryl, dimetyloformamid, formamid, dimetyloacetamid, heksametylofosforamid, N-metylopirolidon, dimetylosulfotlenek lub sulfolan. Temperatura reakcji jest od około 10°C do około 100°C. Typowe takie sposoby opisali A. Maggiolo, J. Am. Chem. Soc. 1951, 5815 i P. W. Feit, Acta Chem, Scan. 16, 1962, 297. Reakcję przedstawia schemat 32.

d) Związek pośredni o wzorze I, a mianowicie związek o wzorze 71, w którym X oznacza grupę cyjanotio i Y, Z, R2, R3, R4, Rs i Ró mają znaczenie jak we wzorze I można wytworzyć ze związku o wzorze Ic, mianowicie ze związku o wzorze 66 przez traktowanie bromem i tiocyjanianem alkalicznym takim jak tiocyjanian potasu w odpowiednim rozpuszczalniku takim

163 579 jak metanol w temperaturze od około -78°C do temperatury pokojowej. Rozpuszczalnik powinien być obojętny i zdolny do rozpuszczenia reagentów. Reakcję przedstawia schemat 33.

e) Alternatywnie, związek o wzorze 70, w którym X oznacza grupę chlorowcosulfenylową, korzystnie nadchlorowcoalkilosulfenylową, można wytwarzać przez kolejno : utlenianie związku o wzorze 71 do otrzymania pośredniego disiarczku o wzorze 68, który następnie można przekształcić w jego odpowiedni związek chlorowcoalkilosulfenylowy o wzorze 70. Utlenianie można prowadzić stosując środek utleniający taki jak nadtlenek wodoru w obecności wodorotlenku alkalicznego, jak wodorotlenek sodu lub aminy, np. amoniaku, w odpowiednim rozpuszczalniku np. alkoholu, wodzie, tetrahydrofuranie, chlorowcowanym alkanie lub w ich mieszaninie, w temperaturze reakcji od około -70°C do około 55°C. Przykłady tego sposobu opisali A. Maggiolo, J. Am. Chem. Soc., 1951, 5815 i P. W. Feit, Acta Chem. Scan. 16, 1962, 297. Związek chlorowcoalkilosulfenylowy o wzorze 70 można wytwarzać przez reakcję pośredniego disiarczku z odpowiednim nadchlorowcoalkanem, ewentualnie w obecności czynnika redukującego takiego jak metal to jest cynk, aluminium, kadm lub mangan. Reakcję przedstawia schemat 34.

f) Następny związek o wzorze I, a mianowicie związek o wzorze 72, w którym X oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcosulfenylową i Y, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie jak we wzorze I można wytwarzać traktując związek o wzorze 71 odpowiednim halogenkiem alkilu, RiHalo, w którym R1 oznacza grupę alkilową lub chlorowcoalkilową, korzystnie jodkiem alkilu lub bromkiem alkilu w odpowiednim rozpuszczalniku takim jak alkohol, korzystnie odpowiedni alkohol alkilowy, w obecności katalizatora zasadowego takiego jak wodorotlenek lub węglan alkaliczny, w temperaturze reakcji od około -20°C do około 75°C. Reakcję przedstawia schemat 35.

g) Związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową i Y, Z, R1, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenia jak we wzorze I można wytwarzać ze związków o wzorach 70 lub 72 przez wyżej opisane utlenianie, np. jak w metodzie I.

Metoda XLV. Dalsze sposoby wytwarzania związków o wzorze I, obejmują np. reakcję aromatycznego nukleofilowego przemieszczania atomu chlorowca w pierścieniu fenylowym za pomocą alkilotiolu lub jego anionu. W ten sposób związki o wzorze I (np. związki o wzorach 6, 7, 8, 9 i 18 dają inne nowe związki o wzorze I, w którym jeden lub więcej z R2 do Ró oznacza grupę alkilosulfenylową, którą można następnie utleniać do odpowiedniego sulfotlenku lub sulfonu, w podobny sposób do utleniania związków 8 do 9 w metodzie I. Reakcję tę ewentualnie można też prowadzić z wyżej opisanymi substratami lub związkami pośrednimi w celu wprowadzenia do tych związków grupy alkilosulfenylowej, alkilosulfinylowej lub alklosulfonylowej do pierścienia fenylowego przed wytworzeniem związków o wzorze I. Sposób ten można zilustrować przykładowo schematem 36, w którym związek o wzorze 73 poddaje się reakcji otrzymując związek o wzorze 74. Związki o wzorach 73 i 74 stanowią korzystne przykłady związków o wzorze I i II, w których R3 i R5 oznaczają atomy wodoru, R2 oznacza atom chlorowca, np. F, Cl lub Br w przypadku związku 73 lub w przypadku związku o wzorze 74, R2 oznacza grupę alkilosulfenylową, w której grupa alkilowa stanowi prosty lub rozgałęziony łańcuch o 1-4 atomach C; R4 i Ró mają znaczenie jak we wzorze I, korzystnie oznaczają grupy odciągające elektron, np. trifluorometylową, cyjanową, nitrową lub chlorowiec; zaś X, Y i Z mają znaczenie jak we wzorze I lub II.

Reakcję korzystnie prowadzi się w rozpuszczalniku zdolnym do rozpuszczenia związku 1-fenyloimidazolowego i jego alkilotiolu oraz jego soli, np. soli z metalem alkalicznym lub ziem alkalicznych, soli tetraalkiloamoniowej, a korzystnie soli sodowej lub potasowej. Korzystnymi rozpuszczalnikami są etery (np. tetrahydrofuran lub eter dimetylowy glikolu dimetylenowego), alkohole (np. metanol lub etanol), aminy (np. trietyloamina lub pirydyna) rozpuszczalniki aprotyczne jak dimetyloformamid lub woda lub mieszaniny tych rozpuszczalników. Najkorzystniejsze układy rozpuszczalnikowe stanowią woda-tetrahydrofuran lub woda - tetrahydrofuran metanol. Reakcję na ogół prowadzi się w temperaturze pomiędzy około -20°C i około 180°C, korzystnie około 0-120°C.

163 579

Ogólna charakterystyka metod - metody wytwarzania substancji czynnych środka według wynalazku można przedstawić następująco :

Pi. Sposób wytwarzania związku o wzorze la, w którym R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie jak we wzorze I i X oznacza grupę alkilosulfenylową, chlorowcoalkilosulfenylową, alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową, chlorowcoalkilosulfonylową, chlorowcoalkilową lub chlorowcoaikoksylową, polegający na tym, że związek o wzorze 5, w którym grupa aminowa jest ewentualnie odpowiednio zabezpieczona :

a) najpierw poddaje się reakcji z halogenkiem sulfenylu, RiSHalo, w którym Ri oznacza grupę alkilową lub chlorowcoalkilową, w organicznym środowisku reakcyjnym, ewentualnie w obecności akceptora kwasu takiego jak trzeciorzędowa amina, w celu otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową, którą następnie ewentualnie utlenia się znanymi metodami, np. nadtlenkiem, w celu otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę S(O)„Ri, w której n oznacza 1 lub 2, a Ri ma wyżej podane znaczenie, to znaczy X oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową;

b) najpierw poddaje się reakcji z tris(alkilotio)metanem lub tris(arylotio)metanem w organicznym środowisku reakcyjnym w obecności kwasu Lewisa i ewentualnie w obecności akceptora kwasu, a następnie otrzymany związek pośredni o wzorze 10, w którym X oznacza bis(alkilotio)metyl lub bis(arylotio)metyl poddaje się reakcji w organicznym środowisku reakcyjnym z odpowiednim azotynem alkilu, a następnie prowadzi się hydrolizę dla otrzymania związku pośredniego o wzorze la, w którym X oznacza formyl, po czym prowadzi się znane reakcje redukcji dla otrzymania związku pośredniego, w którym X oznacza grupę hydroksymetylową, po czym otrzymany związek poddaje się chlorowcowaniu w znany sposób dla otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza rodnik chlorowcoalkilowy, a zwłaszcza chlorowcometylowy;

c) najpierw poddaje się formylowaniu znanymi sposobami takimi jak Vilsmeier-Haacka itp. w celu otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę formylową, który następnie poddaje się reakcjom jak w punkcie b) powyżej w celu podobnego otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową;

d) poddaje się reakcji sposobami z punktów b) lub c) powyżej, w celu otrzymania związku pośredniego o wzorze la, w którym X oznacza grupę formylową, po czym związek ten ewentualnie się utlenia do związku pośredniego o wzorze la, w którym X oznacza grupę karboksylową, po czym wreszcie związek pośredni, w którym X oznacza grupę formylową poddaje się reakcji z czynnikiem chlorowcującym takim jak trufluorek dietyloaminosiarki lub też związek pośredni, w którym X oznacza grupę karboksylową, poddaje się reakcji z czterofluorkiem siarki dla otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza difluorometylową lub trifluorometylową albo

e) najpierw poddaje się chlorowcowaniu znanymi sposobami w celu otrzymania związku pośredniego, w którym X oznacza atom chlorowca, z którego wytwarza się pochodną magnezoorganiczną lub litoorganiczną, następnie ten związek metaloorganiczny poddaje się reakcji z oksodiperoksymolibdeno(pirydyno)- (heksametylofosforotriamidem) lub boranem trialkilu oraz czynnikiem utleniającym takim jak nadtlenek wodoru w celu otrzymania związku pośredniego o wzorze la, w którym X oznacza grupę hydroksylową, a następnie poddaje się znanemu chlorowcoalkilowaniu w celu otrzymania związku o wzorze la, w którym X oznacza grupę chlorowcoaikoksylową.

P2. Sposób wytwarzania związku o wzorze Ib, w którym X, R2, R3, R4, R5 i Rć mają znaczenie jak we wzorze I i Z oznacza atom chlorowca, grupę alkilosulfenylową, alkilosulfinylową lub jej sole, w którym związek o wzorze la, w którym X i grupa aminowa są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) najpierw poddaje się reakcji z kwasem chlorosulfonowym lub dichlorosulfonowym w celu otrzymania związku pośredniego, w którym Z oznacza grupę chlorosulfonylową, który poddaje się reakcji z amoniakiem, alkiloaminą lub dialkiloaminą dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub dialkiloaminosulfonylową;

163 579

b) poddaje się chlorowcowaniu lub nitrowaniu w znany sposób do związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza chlorowiec lub grupę nitrową, po czym związek, w którym Z oznacza grupę nitrową ewentualnie redukuje się do grupy aminowej Z, znanymi sposobami lub ewentualnie związek, w którym Z oznacza atom chlorowca traktuje się znanymi sposobami acetylenkiem miedzi do otrzymania związku, w którym Z oznacza grupę alkinylową;

c) poddaje się reakcji z silną zasadą taką jak związek bioorganiczny do otrzymania pośredniego organometalicznego karbanionu, który następnie chłodzi się gwałtownie środkiem alkilującym dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilową lub ewentualnie karbanion poddaje się reakcji w sposób podobny do opisanego w sposobie Pie), najpierw do otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę hydroksylową lub jej sól lub następnie ewentualnie związek, w którym Z oznacza grupę hydroksylową przekształca się w związek, w którym Z oznacza grupę alkoksylową lub chlorowcoalkoksylową znanym sposobem alkilowania lub chlorowcoalkilowania;

d) poddaje się formylowaniu podobnie do sposobu Pib), lub Pic), w którym związek, w którym Z oznacza formyl, otrzymuje się bezpośrednio w warunkach reakcji Vilsmeier-Haacka lub przez hydrolizę związku pośredniego, w którym Z oznacza bis(alkilotio)metyl lub bis(arylotio)metyl;

e) najpierw poddaje się reakcji z mieszaniną bromu i tiocyjanianu metalu dla otrzymania związku pośredniego o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę tiocyjanową, który następnie traktuje się czynnikiem alkilującym, ewentualnie w obecności zasady dla otrzymania bezpośrednio związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową lub ewentualnie związek pośredni, w którym Z oznacza grupę tiocyjano najpierw utlenia się do pośredniego disiarczku, który następnie poddaje się reakcji z nadchlorowcoalkanem, ewentualnie w obecności czynnika redukującego, dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalkilosulfenylową, zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfenylową, wreszcie związek, w którym Z oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową ewentualnie utlenia się znanymi sposobami podobnie jak w sposobach Pja, dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilosulfmylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkiosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową albo

f) najpierw poddaje się reakcji jak w e) dla otrzymania związku pośredniego, w którym Z oznacza grupę tiocyjano, który następnie rozszczepia się za pomocą promotora wolnorodnikowego, takiego jak żelazicyjanek potasowy, dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę sulfohydrylową lub jej sole.

P3. Sposób wytwarzania związku o wzorze Ib, w którym X, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenia jak we wzorze I, a Z oznacza grupę alkilową, cyjanową, aminokarbonylową, chlorowcoalkilową, alkilokarbonylową, w którym związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza formyl, otrzymany sposobem P2d i w którym X i grupa aminowa są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) redukuje się do związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilową, zwłaszcza metylową, znanymi środkami redukującymi, jak bromowodorek lub p-toluenosulfonylohydrazyna i cyjanoborowodorek;

b) poddaje się reakcji ze zwykłym znanym czynnikiem utleniającym dla otrzymania związku ó wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę karboksylową lub jej sole, następnie ewentualnie pochodną karboksylową można przekształcić w związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminową, na drodze przegrupowania Curtiusa poprzez pośredni halogenek kwasowy, azydek i izocyjanian lub ewentualnie związek, w którym Z oznacza grupę karboksylową traktuje się izoftalonitrylem dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę cyjanową lub ewentualnie związek, w którym Z oznacza formyl poddaje się reakcji z hydroksyloaminą dla otrzymania pośredniego związku aldoksymowego, który następnie odwadnia się standardowymi sposobami do otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę cyjanową;

c) przekształca się związek, w którym Z oznacza grupę karboksylową sposobem b) opisanym powyżej, następnie grupę karboksylową przekształca się zwykłymi sposobami w pośredni halogenek kwasowy, który następnie poddaje się reakcji z amoniakiem, alkiloaminą,

163 579 dialkiloaminą lub alkoholem alkilowym do otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminokarbonylową, dialkiloaminokarbonylową lub alkoksykarbonylową;

d) najpierw redukuje się do pośredniego związku hydroksymetylowego sposobami podobnymi do sposobu Pib, a następnie chlorowcuje się sposobami podobnymi do sposobu Pib, dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalkilową, zwłaszcza chlorowcometylową lub ewentualnie związek chlorowcoalkilowy, zwłaszcza chlorowcometylowy, traktuje cyjankiem metalu dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę cyjanoalkilową, a zwłaszcza cyjanometylową;

e) poddaje się reakcji Wittiga lub zmodyfikowanej reakcji Wittiga dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkenylową lub alkinylową;

f) poddaje się reakcji z odczynnikiem Grignarda lub z alkilotem dla otrzymania związku pośredniego o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę α-hydroksyalkilową, który następnie utlenia się znanymi środkami dla otrzymania związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę alkilokarbonylową, następnie związek alkilokarbonylowy ewentualnie chlorowcuje się do związku o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę chlorowcoalkilokarbonylową; albo

g) najpierw przekształca się sposobami b) i e), powyżej opisanymi, w chloro-kwasowy, otrzymany poprzez związek, w którym Z oznacza grupę karboksylową, następnie, na drodze konwencjonalnego przegrupowania Curtiusa pośredni chlorek kwasowy przekształca się, poprzez pośrednie azydek i izocyjanian, w związek o wzorze Ib, w którym Z oznacza grupę aminową.

Ps. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Z, R2, R3, R4, R5 i Ró mają znaczenie jak we wzorze I i Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę aminową, alkilosulfenylową, alkilosulfinylową, alkilosulfonylową, w którym związek o wzorze Ib, w którym X, Z i R2-R0 mają wyżej podane znaczenia, a X, Z i grupa aminowa są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) dezaminuje się znanymi sposobami, np. azotynem alkilu, w celu przekształcenia związku, w którym Y oznacza grupę aminową w sól diazoniową, którą następnie szybko chłodzi się środkiem chłodzącym w znany sposób, dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę cyjanową, nitrową, alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową, po czym związek, w którym Y oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową ewentualnie utlenia się do związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową.

Pó. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Z i R2-R6 mają znaczenie jak we wzorze I, a Y oznacza grupę alkoksyalkilidenoiminową, alkiloaminową, w którym związek o wzorze Ib, w którym X, Z i R2-R6 mają wyżej podane znaczenie, i w którym Y, Z i grupa aminowa są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) poddaje się reakcji podobnie jak w sposobie P4a poprzez pośrednie związki chlorokarbonyloaminowy lub izocyjanianowy, otrzymane przez reakcję z fosgenem, a następnie poddaje się reakcji z alkoholem alkilowym, alkiloaminą lub dialkiloaminą dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkoksykarbonyloaminową, alkiloaminokarbonyloaminową lub dialkiloaminokarbonyloaminową;

b) poddaje się reakcji w podobny sposób jak w P4C z ortomrówczanem alkilu dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkoksyalkilidenoiminową, zwłaszcza alkoksymetylidenoiminową;

c) poddaje się reakcji w podobny sposób do P4b przez alkilowanie lub redukcyjne metylowanie dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkiloaminową, dialkiloaminową lub sól trialkilowmoniową; albo

d) poddaje się reakcji w podobny sposób jak w P4d z halogenkiem alkilu, chlorowcoalkilu lub arylokarbonylu dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkilokarbonyloaminową, chlorowcoalkilokarbonyloaminową lub arylokarbonyloaminową.

P7. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Z i R2- Ró mają znaczenie jak we wzorze I, a Y oznacza grupę alkilową, w którym związek o wzorze Ib, w którym X, Z i R2-R0 mają wyżej podane znaczenie i w którym Y i Z są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone,

163 579 poddaje się dezaminowaniu jak w Ps dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza atom wodoru, po czym ten związek, w którym grupy X i Z są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) poddaje się nitrowaniu podobnie jak w sposobie Psb dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę nitrową;

b) poddaje się reakcji podobnie jak w sposobie Psf, najpierw do związku pośredniego, w którym Y oznacza grupę tiocyjanową, który następnie poddaje się reakcji dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę sulfhydrylową i jej sole;

c) najpierw poddaje się reakcji z silną zasadą taką jak odczynnik litoorganiczny do uzyskania pośredniego karbanionu metalu, który szybko chłodzi się następnie związkiem elektrofilowym dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę alkilową, chlorowcoalkilową, alkenylową, alkinylową, cyjanoalkilową lub formylową;

d) przekształca się w karbanion jak w sposobie c) powyżej, po czym chłodzi się szybko chlorkiem sulfurylu do otrzymania związku pośredniego, w którym Y oznacza grupę chlorosulfonylową, który następnie poddaje sie reakcji z amoniakiem lub z alkilo- lub dialkiloaminą do otrzymania związku I, w którym Y oznacza grupę aminosulfonylową, alkiloaminosulfonylową lub dialkiloaminosulfonylową;

e) przekształca się w karbanion jak powyżej w sposobie c) lub ewentualnie karbanion otrzymuje się poprzez związek, w którym Y oznacza chlorowiec, otrzymany w sposób Ps, a następnie karbanion poddaje się reakcji w podobny sposób jak w P5C, dla otrzymania związku o wzorze I, w którym Y oznacza grupę hydroksylową lub jej sole lub grupę alkoksylową albo chlorowcoalkoksylową.

P9. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym Y, Z i R2- Ró mają znaczenie jak we wzorze I, a X oznacza grupę alkilosulfenylową, chlorowcoalkilosulfenylową, alkilosulfmylową, chlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, w którym związek o wzorze Ic, w którym Y i Z są ewentualnie odpowiednio zabezpieczone :

a) najpierw poddaje się reakcji podobnie jak w sposobach P2e dla przekształcenia związku o wzorze Ic, w którym X oznacza atom wodoru, w pośredni związek o wzorze I, w którym X oznacza kolejno grupę tiocyjanową, a następnie disiarczkową, następnie sposobami podobnymi do P2e, pośrednie związki tiocyjanowy lub disiarczkowy przekształca się w związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilosulfenylową, zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfenylową, po czym związek ten ewentualnie utlenia się sposobami podobnymi do P2e do sulfotlenku lub sulfonu, to jest do związku o wzorze I, w którym X oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, korzystnie nadchlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, a zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfonylową; albo

b) najpierw poddaje się reakcji sposobami podobnymi do P2a w celu przekształcenia związku o wzorze Ic, w którym X oznacza wodór w pośredni związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę chlorosulfonylową, po czym związek chlorosulfonylowy poddaje się reakcji ze środkiem redukującym takim jak trifenylofosfina; dla otrzymania tego samego pośredniego disiarczku jak w sposobie a) powyżej, wreszcie disiarczek przekształca się sposobem jak w b) powyżej w związek o wzorze I, w którym X oznacza grupę alkilosulfenylową lub chlorowcoalkilośulfenylową, zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfenylową lub ewentualnie związek sulfenylowy utlenia się do związku o wzorze I, w którym X oznacza grupę alkilosulfinylową, chlorowcoalkilosulfinylową, zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfinylową, alkilosulfonylową lub chlorowcoalkilosulfonylową, zwłaszcza nadchlorowcoalkilosulfonylową.

P12. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Y, Z i R2-R0 mają znaczenie jak we wzorze I, w którym związek o wzorze 5 poddaje się reakcji którymkolwiek ze sposobów P1-P9 dla wprowadzenia podstawników X, Y i Z.

P13. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Y, R2- Rć mają znaczenie jak we wzorze I, a Z oznacza atom chlorowca, w którym związek o wzorze 17 poddaje się reakcji którymkolwiek ze sposobów P1-P9 dla wprowadzenia podstawników X i Y.

P14. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Y, R2-R0 mają znaczenie jak we wzorze I i Z oznacza grupę alkilową lub chlorowcoalkilową, w którym związek o wzorze 22

163 579 poddaje się reakcji według któregokolwiek ze sposobów P1-P9 dla wprowadzenia podstawników Xi Y.

P17. Sposób wytwarzania związku o wzorze I, w którym X, Y, R1-R0 mają znaczenie jak we wzorze I, a Z oznacza atom chlorowca, w którym związek o wzorze 37, ewentualnie w jego izomerycznej postaci keto-iminowej o wzorze 34, w którym Z oznacza grupę hydroksylową, ewentualnie zalkilowaną do alkoksylowej lub chlorowcoalkoksylowej lub ewentualnie chlorowcowaną tak, że Z oznacza chlorowiec, poddaje się reakcji według któregokolwiek ze sposobów P1-P9 dla wprowadzenia podstawników X i Y.

Wzór 1

Wzór I a

Wzór 1 b

Wzór Ic

S(O)_nR,

Y

Wzór 11

HN163 579 CH-X

Wzór ΙΠ

N—η— X z-O-y

Schemat 1

Wzór 2 katalizator

HCl

Wzór 3

Wzór

Wzór 5

Schemat 2 sir 1

Wzór 5

Wzór 6

utleniacz

->

Wzór 9

Schemat 2 str 2

Wzór 7

163 579

Wzór 10

Wzór 11

Schemat 3

Wzór 5 (RaS)₃CH ->

Wzór 10

Schemat 4

Wzór 12

Wzór 13

Schemat 5

163 579

<6 *5

HCOOH

Wzór 14

Halo Halo-4>

uzóruJHI^. R₂-rA SO₂(Halo)₂ « _I<J

Wzór 15

Re

Wzór 16

Wzór 17

RjSHalo

Wzór 18

SRi nh₂

Schemat 6 sir ?

163 579

Wzór 19

Wzór 20 Wzór 21

Z

nh₂

X nh₂ ^R2~T(yr^R6 ^R3-1^-R5 ^R2 ^R3

Re ^r5 i, . ²¹

Wzór 22 Schemat 7

Wzór 23 .CF,

Wzór 20 ♦ HN

CN Wzór 24

Wzór 25

Schemat 8

Schemat 9

Wzór 25

163 579 ^R2 JOL*⁶

Wzór 28

Wzór 32

Wzór 26

Wzór 27

Schemat 10

NH-,

Z-L COOR

Wzór 29

Wzór 31 * X=S(O)_nR₁

Schemat 11

163 579

Wzór 35

Wzór 36

Schemat 12

163 579

HO *2

Ro

^N—π iJMl-NHo N ^z	N-η RO—JJ—NH, _> N ^Ł
R/	R,
4 Wzór 37	4 Wzór 38
	ΡΟ-ζ«₂
Wzór 38 —	- R,
	4 Wzór 39

Schemat 13 sin

Wzór 37

Wzór 41

4- Wzór 39

Schemat 13 str.2

163 579

Ν-,— Χ η-ΟΓνη₂

Wzór Ib

Wzór la

Schemat 4

Wzór 42

Schemat 15

Wzór la (Z=H)

X nh₂ ,_RaS)2HCjf7c

Wzór 43 ^Wzórlblub42 (Z=CHO)

Schemat 16

Wzór la lub 42 (Z=CHO) ηοοο-^_ν^νη₂

Wzór 44

Wzór 45 (Z=CN)

Schemat 17

163 579

Wzór 44

Wzór la lub 42 (Z=CHO)

Wzór 46

Wzór 45

Schemat 18

Schemat 19

Wzór 44

Wzór 49

Wzór 50

Schemat 20

163 579

Wzór 42 (Z=CHO)

Re ^R5

Wzór 53

X nh₂

Schemat 21

N.

HaloCH₂-Ą_NJJ- NH₂ ^R4

Wzór 54

Wzór Ib (Z=Halo)

X

Y ^r6 ^r5 alkil

Wzór 56 Wzór 57

Schemat 23

Wzór lb (Z=haloalkilo karbonyl)

163 579

Wzór la

Wzór 58

Schemat 24

Wzór 58

Wzór 59

Schemat 25

Wzór 58

Wzór 60 ^ZsSfO)^

Wzór 1 b Wzór I

Schemat 27

163 579

R

Schemat 28

Wzór 61

Wzór 63

SO₂Cl2

N —ΓΓ^ΧzA^SC^Cl Ϊ	N—n-X zA_nJ-so₂1

k	^R4
Wzór 64	Wzór 65

-NH₂ ?-NH alkil |^-N(Al Kil )₂

Schemat 29

163 579

Wzór lc lub 66

CISO₃H ->

Wzór 67

Schemat 30

Schemat 31

Wzór 68* Halo CFRgRg Wzór 69

Wzór 70

Schemat 32

Schemat 33

163 579

Wzór 71

Schemat 34

Wzór 71

Wzór 72

Schemat 35

^R2tqt^R6 alki lot iol lub jego sól odpowiedni rozpuszczalnik

X

Y

Re

Wzór 74

Wzór 73

Schemat 36

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 10 000 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Środek do zwalczania stawonogów i nicieni, zawierający substancję czynną oraz rolniczo dopuszczalne znane kompatybilne substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze II, w którym n oznacza liczbę 0,1 lub 2, Ri oznacza grupę alkilową lub haloalkilową, R2 oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilosulfonylową, alkilosulfinylową lub alkilosulfenylową, R4 oznacza atom chlorowca, grupę chlorowcoalkilową lub chlorowcoalkoksylową, Re oznacza atom chlorowca, Z oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, chlorowcoalkilową, alkilosulfenylową, alkilosulfinylową, alkoksykarbonyloalkilosulfinylową, alkilokarbonylową, aminokarbonylową lub cyjanową, zaś Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę alkilową, aminową, alkiloaminową, alkilosulfonylową, alkilosulfenylową, alkilosulfinylową lub alkoksyalkilidenoiminową, przy czym w wymienionych podstawnikach grupy alkilowe i alkoksylowe zawierają 1-4 atomy węgla.
2. Środek według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera związek o wzorze Π, w którym η, Y, Z i Re mają znaczenie jak w zastrz. 1, Ri oznacza prostołańcuchową lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1 do 4 atomach węgla, niepodstawioną lub chlorowcopodstawioną jednym lub większą ilością atomów chlorowca, które są takie same lub różne; R2 oznacza atom wodoru lub chlorowca lub grupę metylosulfenylową, metylosulfinylową lub metylosulfonylową; R4 oznacza atom chlorowca lub grupę trifluorometylową, trifluorometoksylową, difluorometoksylową.
3. Środek według zastrz. 2, znamienny tym, że zawiera związek o wzorze Π, w którym

Y oznacza atom wodoru, chlorowca, grupę aminową, metylosulfenylową, metylosulfinylową lub metylosulfonylową; Z oznacza atom wodoru, chlorowca lub prostołańcuchową lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1 do 4 atomach węgla, która jest ewentualnie w pełni podstawiona atomami chlorowca, które są takie same jak różne; Ri oznacza grupę metylową w pełni podstawioną atomami chlorowca, które są takie same lub różne; R2 oznacza atom wodoru, chlorowca lub grupę metylosulfenylową; R4 oznacza atom chlorowca, grupę trifluorometylową lub trifluorometoksylową; Re oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, a n ma znaczenie jak w zastrz. 1.
4. Środek według zastrz. 3, znamienny tym, że zawiera związek o wzorze Π, w którym

Y oznacza atom wodoru, chloru, bromu, grupę metylosulfenylową lub metylosulfinylową, Z oznacza atom wodoru, chloru lub grupę metylową; Ri oznacza grupę trifluorometylową, dichlorofluorometylową lub chlorodifluorometylową; R2 oznacza atom wodoru, chloru, bromu lub grupę metylosulfenylową; R4 oznacza atom chloru, bromu, fluoru, grupę trifluorometylową lub trifluorometoksylową, Re oznacza atom chloru lub bromu, a n ma znaczenie jak w zastrz. 1.
5. Środek według zastrz. 4, znamienny tym, że zawiera 1-(2,6- dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-trifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-trifluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-5-bromo-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-4-trifluorometylosulfinyloimidazol, 1 - (2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4- dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometylofenylo)-2-chloro-3-dichlorofluorometylosulfo nyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-chlorodifluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, l-(6-chloro-2metylosulfenylo-4-trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-chlorodifluorometylosulfonyloimidazol, l-(6-chloro-2-metylosulfenylo-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-dichlorofluorometylosulfo nyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol,l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol,

163 579 l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfonyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4-dichlorofluorometylosulfmyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4-dichlorofluorometylosulfonyloimidazol_/l-(2,4,6-trichlorofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,4,6-trichlorofenylo)4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometoksyfenylo)-4dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenyło)-4-chlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4-chlorodifluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4chlorodifluorometylosulfonyloimidazol, l-(2,6-trichlorofenylo)-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, lub 1 -(2,4,6-trichlorofenylo)-4-chlorodifluorometylosulfinyloimidazol.
6. Środek według zastrz. 4, znamienny tym, że zawiera 1-(2,6- dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4- trifluorometylosulfonyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometylofenylo)-5-metylosulfenylo-4- dichlorofluórometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometylofenylo)-4-trifluorometylosulfonyloimidazol, 1- (2,6-dichloro4-trifluorometylofenylo)-5-bromo-4- trifluorometylosulfonyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4trifluorometylofenylo)-5-bromo-4-dichlorofluorometylosulfonyloimidazol, trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-dichlorofluorometylosulfonyloimidazol, trifluorometylofenylo)-2-bromo-4-chlorodifluorometylosulfonyloimidazol, trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-chlorodifluorometylosulfinyloimidazol, trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-chlorodifluorometylosulfonyloimidazol, trifluorometylofenylo)-5-metylosulfmylo-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometylo)-5-metylosulfinylo-4-dichlorofluorometylosulfinyloiniidazol, l-(6chloro-2- metylosulfenylo-4-trifluoiOmetylofenylo)-2-chloro-4- dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(6-chloro-2- metylosulfenylo-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-chloro-5-metylosulfenylo-4trifluorometylosulfenyloimidazol,l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-bromo-4-trifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2-metylo-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-5-chloro-4-trifluorometylosulfenyloimidazol,l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-2,5-dichloro-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometylofenylo)-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2chloro-4-trifluorometylofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2-chloro-4-trifluorometylofenylo)-4-trifluorometylosulfinyloimidazol,l-(2,-chloro-4-trifluorometylofenylo)-4-trifluoro metylosulfonyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-bromofenylo)-4-dichlorofluorometylosifenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- bromofenylo)-4-dichlorofluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4bromofenylo)-4-chlorodifluoromerylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometoksyfenylo)-4-trifluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4- trifluorometoksyfenylo)-4-chlorodifluorometylosulfenyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometoksyfenylo)-4-chlorodifluorometylosulfinyloimidazol, l-(2,6-dichloro-4-trifluorometoksyfenylo)-4-dichlorofluorometylosulfonyloimidazol, lub 1(2,6-dichloro-4-trifluorometyksyfenylo)-2-bromo-4-dichlorofluorometylosulfenyloimidazol.
7. Środek według zastrz. 1 albo 2 albo 3 albo 4 albo 5 albo 6, znamienny tym, że zawiera skuteczną ilość korzystnie około 0,05% do około 95% wagowych, związku o wzorze Π i jeden lub więcej agronomicznie kompatybilnych składników pomocniczych zawierających około 1% do około 95% wagowych jednego lub więcej stałych lub ciekłych składników i około 0,1% do około 50% wagowych jednego lub więcej środków powierzchniowo czynnych.

l-(2,6-dichloro-41-(2,6-dichloro-4l-(2,6-dichloro-4l-(2,6-dichloro-4l-(2,6-dichloro-4-