PL206141B1 - Rurkowy nit z rdzeniem oraz sposób jednostronnego nitowania, zwłaszcza blach - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest rurkowy nit z rdzeniem złożony z rurkowego korpusu, zakończonego z jednej strony stożkowym kołnierzem, z drugiej zaś płaską powierzchnią czołową, oraz z osadzanego wewnątrz tego korpusu rdzenia, składającego się z trzonu i umieszczonego na jednym jego końcu łba, mającego część walcową o średnicy większej od średnicy zewnętrznej rurkowego korpusu i połączonej powierzchnią stoż kową z trzonem, przy czym trzon jest zaopatrzony, w miejscu połączenia go z łbem, w otwór względnie w nacięcia albo podcięcia osłabiające jego wytrzymałość w tym miejscu.

Przedmiotem wynalazku jest również sposób jednostronnego nitowania, zwłaszcza blach, przy użyciu nitu rurkowego z rdzeniem składającym się z trzonu i z łba ze stożkową powierzchnią naciskową, przy czym trzon jest osadzany w otworze rurkowego korpusu nitu i poddany działaniu siły ciągnącej, niezbędnej do jego odkształcenia i rozpęczenia.

Nitowanie polega na osadzeniu w otworze wykonanym w łączonych ze sobą elementach konstrukcyjnych, zwłaszcza w blachach, nitu o odpowiedniej konstrukcji i przytrzymaniu go za pomocą specjalnego narzędzia. W dalszej części opisu łączone ze sobą, (czyli nitowane) elementy konstrukcyjne są nazywane blachami. Blacha znajdująca się po stronie operatora nazywana jest blachą zewnętrzną, zaś blacha znajdująca się po stronie przeciwnej - blachą wewnętrzną.

Podczas nitowania blach koniec nitu znajdujący się po stronie blachy wewnętrznej, a więc niedostępnej dla operatora, zostaje ściśnięty przez ciągnięcie trzonu w kierunku kołnierza łba rdzenia, w wyniku, czego następuje odkształcenie końca korpusu nitu i utworzenie zakuwki.

Znane są dwa podstawowe typy nitów rurkowych. W nitach rurkowych z rozrywanym trzonem rdzenia, łeb wciska się w koniec korpusu nitu tworząc zakuwkę, a następnie trzon rdzenia rozrywa się w miejscu przewężenia, po czym usuwa się go, przy czym łeb rdzenia pozostaje w zakuwce.

W drugim typie nitów rurkowych duża wartość zmiany przekroju między łbem i trzonem rdzenia tworzy obrzeże, które naciskając na koniec korpusu nitu od niedostępnej dla operatora strony blachy wewnętrznej, powoduje powstanie zakuwki. W tym przypadku również trzon rdzenia odrywa się od łba i usuwa razem z nim.

W obydwu typach nitu rurkowego na niedostępnej dla operatora stronie nitowanych blach pozostaje wystająca z nich zakuwka, która ogranicza obszar przestrzeni roboczej, co jest szczególnie niekorzystne w przypadku wytwarzania niewielkich skrzynek albo pojemników, zwłaszcza obudów komputerów, bowiem wystające zakuwki mogą kolidować z umieszczonymi w tych miejscach elementami elektronicznymi.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 2001/0005475 A znany jest ortopedyczny człon złączny, służący do mocowania implantu względnie odłamu kości albo też elementu wspomagającego zrost do kości. Człon złączny składa się przy tym z nitu rurkowego, z osadzonego wewnątrz niego cięgła oraz stożkowego elementu zamykającego. Po stronie przeciwnej względem elementu zamykającego, nit rurkowy jest zaopatrzony w kołnierz, zaś na swym drugim końcu - w część kotwiącą, w której otwór nitu ma przekrój wieloboczny. Element zamykający ma w swej węższej części przekrój będący negatywowym odwzorowaniem przekroju otworu części kotwiącej nitu. Również stożkowa część elementu zamykającego jest zaopatrzona w płaskie powierzchnie tworzące przekrój wieloboczny, stanowiący odwzorowanie negatywowe przekroju otworu nitu. Dzięki temu podczas ciągnięcia cięgła element zamykający nie obraca się, lecz powoduje pęknięcie rurki nitu w jej najwęższych przekrojach i utworzenie kilku wywiniętych na zewnątrz ramion kotwiących o łukowym kształcie. Dzięki temu, mimo użycia niewielkiej siły, człon złączny zapewnia dobre zakotwienie w tkance kostnej.

Z niemieckiego opisu wyłożeniowego nr DE 4 003 136 A1 znany jest nit rurkowy służący do łączenia ze sobą płaskich i miękkich przedmiotów i zaopatrzony obustronnie w kopulaste łby z otworem. Dzięki temu podczas próby rozerwania połączonych przedmiotów, z obydwu stron działają na ich powierzchnię w otoczeniu otworów jednakowe siły. Kopulaste łby zakuwane są dwufazowo, przy czym element zamykający, znajdujący się na końcu cięgła, ma kształtowy przekrój dostosowany do dwufazowego zamykania nitu tak, aby w końcowym efekcie tego zamknięcia uzyskać kopulastą zakuwkę o kształcie identycznym jak kształt łba rurkowego nitu. Nit jest dostosowany do łączenia miękkich materiałów, zapewniając estetyczne, kopulaste i jednakowo obustronne łby po obydwu stronach łączonego materiału.

Zasadniczą niedogodnością wszystkich nitów rurkowych zamykanych za pomocą rdzeni są trudności występujące w trakcie ich zamykania. Szczególnie trudny jest dobór siły zamykającej F zarówno

PL 206 141 B1 w urządzeniach ciągnących, jak i w urządzeniach wtłaczających, bowiem zbyt duża wartość tej siły powoduje często wtłoczenie łba rdzenia do wnętrza rozszerzającego się otworu rurkowego korpusu nitu, natomiast zbyt małą siła nie skutkuje urwaniem łba nitu po zakończeniu procesu nitowania, wymagając pracochłonnej ręcznej interwencji obsługi.

Badania, które doprowadziły do wynalazku wykazały, że zasadniczy wpływ na prawidłowość procesu nitowania ma stosunek maksymalnej średnicy części walcowej łba do średnicy zewnętrznej rurkowego korpusu nitu. Okazało się przy tym, że najbardziej prawidłowy proces nitowania przebiega wówczas, gdy ta maksymalna średnica walcowej części łba nitu jest od 4% do 9% większa od średnicy rurkowego korpusu nitu. Zachowanie tego stosunku wymiarowego zapewnia bezawaryjny proces nitowania w różnych sytuacjach i przy zastosowania najróżnorodniejszych materiałów i średnic nitów rurkowych.

Wyniki powyższych badań stanowią istotę wynalazku, którego celem było opracowanie takiej konstrukcji nitu rurkowego z rdzeniem, który wyeliminuje trudności procesu nitowania występujące przy stosowaniu nitów znanych ze stanu techniki.

Cel ten zrealizowano w nicie rurkowym z rdzeniem według wynalazku, który charakteryzuje się tym, że średnica zewnętrzna środkowej, korzystnie walcowej, części łba naciskowego rdzenia jest większa od średnicy zewnętrznej walcowej części rurkowego korpusu nitu, przy czym kąt nachylenia stożkowej powierzchni naciskowego łba rdzenia wynosi korzystnie od 98° do 102°.

Środkowa, korzystnie walcowa, część łba naciskowego rdzenia ma długość osiową wynoszącą przynajmniej 1 mm.

Długość rurkowego korpusu nitu jest korzystnie o 25% do 55% większa od długości połączenia nitowego po zamknięciu nitu.

Celem wynalazku jest również opracowanie optymalnego sposobu jednostronnego nitowania, zwłaszcza blach, z zastosowaniem opisanego wyżej nitu rurkowego z rdzeniem.

Cel ten zrealizowano w sposobie według wynalazku, który charakteryzuje się tym, że po włożeniu rurkowego korpusu nitu do przygotowanego otworu w łączonych blachach, którego średnica jest o 9% do 15% wię ksza od zewnę trznej ś rednicy rurkowego korpusu, a obrzeż a otworu są zaopatrzone zarówno w pogłębioną stożkową część w blasze zewnętrznej, przeznaczonej na stożkowy kołnierz rurkowego korpusu, jak i w pogłębienie stożkowe w blasze wewnętrznej do utworzenia zakuwki, we wnętrzu otworu rurkowego korpusu osadza się następnie trzon rdzenia tak, aby stożkowa powierzchnia naciskowa łba rdzenia opierała się o powierzchnię czołową rurkowego korpusu i na trzon ten wywiera się - za pomocą znanego narzędzia do zamykania nitów, złożonego z uchwytu przylegającego do powierzchni czołowej kołnierza korpusu nitu oraz z mechanizmu do przemieszczania szczęk ciągnących trzon rdzenia - siłę ciągnącą, dokonując rozpęczenia materiału rurkowego korpusu i dociśnięcia go do ścianek otworu, a równocześnie utworzenia w stożkowym pogłębieniu zakuwki w postaci miseczki.

Walcowa ścianka połączenia nitowego uzyskana w trakcie zamykania nitu jest zakończona z drugiej strony zakuwką w postaci miseczki.

W trakcie zamykania nitu stożkowemu kołnierzowi nadaje się korzystnie wysokość większą od grubości przekroju osiowego ścianki rurkowego korpusu nitu oraz utrzymuje się jednakową średnicę jego otworu w obszarze między krawędzią zakuwki w postaci miseczki a krawędzią końca kołnierza.

Po zakończeniu zamykania nitu górne obrzeże zakuwki stanowiącej miseczkę pokrywa się korzystnie z powierzchnią blachy wewnętrznej lub wystaje ponad powierzchnię blachy wewnętrznej, albo też znajduje się pod powierzchnią blachy wewnętrznej.

Po zakończeniu zamykania nitu powierzchnia czołowa kołnierza pokrywa się korzystnie z powierzchnią blachy zewnętrznej.

Badania eksploatacyjne połączeń nitowych uzyskiwanych z zastosowaniem nitów rurkowych z rdzeniami wedł ug wynalazku wykazał y, ż e są one bardziej estetyczne, precyzyjne i wytrzymał e w porównaniu do połączeń uzyskiwanych za pomocą podobnych nitów znanych ze stanu techniki, zaś sposób nitowania, dzięki zastosowanym stosunkom wymiarowym, eliminuje możliwość powstania jakichkolwiek awarii.

Rurkowy nit z rdzeniem według wynalazku jest uwidoczniony w przykładowym rozwiązaniu konstrukcyjnym na rysunku, na którym: fig. 1 - przedstawia nit według wynalazku umieszczony w otworze wykonanym w łączonych ze sobą blachach, w osiowym przekroju podłużnym, a fig. 2 - nit według fig. 1 po procesie nitowania, w osiowym przekroju podłużnym.

PL 206 141 B1

Rurkowy nit 10 z rdzeniem 30, przedstawiony na fig. 1, jest osadzony w otworze 12 wykonanym w łączonych ze sobą blachach 14 i 16 i składa się z rurkowego korpusu 18 ze stożkowym kołnierzem 20, osadzonym w pogłębionej stożkowej części 44 otwory 12, oraz z osadzonego na tym rurkowym korpusie 18 rdzenia 30.

Koniec rurkowego korpusu 18 nitu 10, po stronie przeciwnej względem kołnierza 20, jest zaopatrzony w płaską czołową powierzchnię 22, prostopadłą do osi A nitu. Długość L korpusu 18 nitu jest o 25% do 55% większa od łącznej grubości D łączonych ze sobą blach 14 i 16, przy czym grubość D stanowi równocześnie długość zaciśniętego nitu rurkowego (fig. 2). W rozwiązaniu konstrukcyjnym przedstawionym na rysunku długość L korpusu 18 nitu jest o około 30% większa od grubości D.

Nit rurkowy 10 według wynalazku jest wyposażony w rdzeń 30 złożony z cylindrycznego trzonu 32, zakończonego szerokim łbem 34 przylegającym do czołowej powierzchni 22 końca rurkowego korpusu 18 nitu. Trzon 32 rdzenia 30 ma korzystnie na całej swej długości jednakowy przekrój, przy czym jego średnica jest równa wewnętrznej średnicy rurkowego korpusu 18 nitu, tworząc z nią pasowanie wciskane.

Łeb 34 rdzenia 30, współosiowy względem osi A-A nitu, ma postać krótkiego walca 36 o zewnętrznej średnicy o 4% do 9% większej od zewnętrznej średnicy korpusu 18 nitu i wysokość wynoszącą przynajmniej 1 mm. Powyższe stosunki wymiarowe mają na celu zapewnienie dostatecznej wytrzymałości, uniemożliwiającej odkształcenie albo spłaszczenie rdzenia 30 podczas nitowania, a ponadto uniemożliwiają wepchnięcie rdzenia 30 do wnętrza otworu rurkowego korpusu 18 podczas nitowania, co uniemożliwiłoby jego usunięcie po znitowaniu blach. Natomiast dalsze zwiększenie średnicy łba 34 rdzenia 30 jest o tyle niekorzystne, że wymaga równocześnie odpowiedniego zwiększenia średnicy otworu 12 wykonywanego w blachach 14 i 16, co spowodowałoby z kolei trudności wypełnienia tego otworu rurkowym korpusem 18 nitu podczas nitowania.

Dolna powierzchnia stożkowa 38 rdzenia 30, znajdująca się między cylindryczną częścią 36 łba 34 rdzenia 30 a jego trzonem 32 ma kąt nachylenia względem osi A-A nitu wynoszący od 91° do 110°, a korzystnie od 98° do 102°, co zapewnia wymagane odkształcenie rurkowego korpusu 18 nitu 10 podczas jego zamykania. Stożkowa powierzchnia 38 rdzenia 30 jest współosiowa względem osi A-A rurkowego korpusu 18 nitu, zapewniając jego współosiowe osadzenie w otworze tego korpusu 18.

Trzon 32 rdzenia 30 jest zaopatrzony w pobliżu stożkowej powierzchni 38 rdzenia 30 w otwory 42, tworzące obszar o zmniejszonej wytrzymałości. Alternatywnie trzon 32 może być osłabiony w wyniku wykonania przynajmniej dwóch przeciwległych nacięć albo obwodowego rowka. Ten osłabiony przekrój trzonu 32 przylega bezpośrednio do łba 34 rdzenia 30.

Otwór 12 w blachach 14 i 16 winien mieć średnicę o 9% do 15% większą od maksymalnej średnicy rurkowego korpusu 18 nitu 10. Ponieważ maksymalna średnica łba 34 rdzenia 30 jest najwyżej o 9% większa od maksymalnej średnicy rurkowego korpusu 18 - średnica otworu 12 jest większa lub przynajmniej równa średnicy tego łba 34.

Ponieważ nit rurkowy według wynalazku jest dostosowany do znormalizowanych otworów wykonywanych za pomocą znormalizowanych wierteł, średnicę otworu 12 należy zawsze dobierać tak, aby była ona o około 10% większa od zewnętrznej średnicy rurkowego korpusu 18 nitu. Oczywiście mogą być również wytwarzane nity o innych wymiarach, lecz ich użycie wymaga wówczas zastosowania specjalnych wierteł o odpowiednio dostosowanych średnicach.

Otwór 12 na nit, wykonany w blachach 14 i 16, winien być zaopatrzony zarówno w stożkowe pogłębienie 44 w blasze zewnętrznej 16, jak i w stożkowe pogłębienie 46 w blasze wewnętrznej 14.

Sposób jednostronnego nitowania za pomocą rurkowego nitu z rdzeniem złożonym z trzpienia oraz połączonego z nim łba z powierzchnią stożkową osadzoną na czołowej powierzchni rurkowego korpusu nitu polega na tym, że nit wkłada się do otworu 12, którego średnica jest o 9% do 15% większa od maksymalnej średnicy rurkowego korpusu 18 nitu 10, przy czym otwór ten jest zaopatrzony zarówno w pogłębioną stożkową część 44 blachy zewnętrznej 16, która wchodzi w stożkowy kołnierz 20 rurkowego korpusu 18, jak i w stożkowe pogłębienie 46 blachy wewnętrznej 14, po czym wywiera się na trzon 32 rdzenia 30 siłę ciągnącą F, dokonując wtłoczenia rurkowego korpusu 18 w ścianki otworu 12, a równocześnie utworzenie w stożkowym pogłębieniu 46 blachy wewnętrznej 14 zakuwki 22' w postaci stożkowej miseczki. Siłę F wywiera się w znany sposób za pomocą znanego i nieprzedstawionego na rysunku narzędzia do nitowania, złożonego z uchwytu przylegającego do powierzchni czołowej kołnierza 20 rurkowego korpusu 18 nitu oraz z mechanizmu przemieszczania szczęk ciągnących trzon 32 rdzenia 30 z siłą F (fig. 1).

PL 206 141 B1

Siła ciągnąca F powoduje równocześnie nacisk stożkowej powierzchni 38 łba 34 rdzenia 30 na obrzeże otworu rurkowego korpusu 18 oraz rozpęczanie tego korpusu w kierunku poprzecznym w wyniku działania składowych siły F, prostopadłych do stożkowej powierzchni 38 rdzenia 30. Rozpęczanie rurkowego korpusu 18 nitu 10 powoduje równocześnie całkowite wypełnienie przez materiał tego korpusu otworu 12, a równocześnie utworzenie zakuwki 22' w postaci miseczki wypełniającej stożkowe pogłębienie 46 blachy wewnętrznej 14, przy czym zakuwka ta nie wystaje ponad powierzchnię 21 blachy wewnętrznej 14. Pobocznica zakuwki 22' oddziaływuje siłą reakcji na łeb 34 rdzenia 30, uniemożliwiając jego dalsze przemieszczanie się, natomiast w wyniku dalszego działania siły ciągnącej F, odpowiednio zwiększa się naprężenie rozrywające trzon 32 rdzenia 30, powodując ostatecznie jego rozerwanie w osłabionym obszarze otworu 42 względnie nacięć lub podcięć. Łeb 34 rdzenia 30 zostaje przy tym oddzielony od trzonu 32.

Zamknięty nit rurkowy, przedstawiony na fig. 2, ma długość L2 równą łącznej grubości D łączonych ze sobą blach 14 i 16, przy czym w wyniku promieniowego przemieszczenia materiału rurkowego korpusu 18, po zamknięciu nitu 10, korpus ten ma pogrubioną ściankę 18'.

Kąt nachylenia stożkowej powierzchni 38 łba 34 rdzenia 30 winien być tak dobrany, aby równoczesne osiowe i promieniowe odkształcenie materiału rurkowego korpusu 18 zapewniało nacisk pogrubionych ścianek 18' na ścianki otworu 12, a równocześnie utworzenie zakuwki 22' w postaci miseczki, całkowicie wypełniającej stożkowe pogłębienie 46 otworu 12. Badania wykazały, że najbardziej odpowiednia wartość kąta nachylenia stożkowej powierzchni 38 łba 34 rdzenia 30 względem osi A-A wynosi od 91° do 110°, a najkorzystniej od 98° do 102°. W przypadku, gdy kąt nachylenia jest większy od 110°, siła F zamykająca nit może być zbyt mała i spowodować wciągnięcie łba 34 rdzenia 30 do wnętrza rurkowego korpusu 18 nitu. Natomiast w przypadku, gdy kąt jest mniejszy od 90°, składowa promieniowa siły F jest zbyt mała, aby spowodować odkształcenie końca rurkowego korpusu 18, tworzące zakuwkę 221.

W korzystnym rozwiązaniu konstrukcyjnym wynalazku stożkowy kołnierz 20 korpusu nitu oraz zakuwka 22' są całkowicie zagłębione w materiale zewnętrznej blachy 16 i wewnętrznej blachy 14, nie wystając ponad jej powierzchnię, jednakże mogą być zastosowane również takie nity rurkowe według wynalazku, w których kołnierz 20 względnie zakuwka 22' wystają ponad powierzchnię blachy.

Długość L rurkowego korpusu 18 nitu zawarta w granicach od 1,25 D do 1,55 D zapewnia odpowiednią ilość materiału tego korpusu, umożliwiającą, po jego odkształceniu w wyniku działania siły F, szczelne i całkowite wypełnienie otworu 12 w blachach 14 i 16, jak również wypełnienie jego stożkowego pogłębienia 46 i utworzenie zakuwki 22' w postaci wklęsłej miseczki.

Wysokość stożka ściętego kołnierza 20 rurkowego korpusu 18 winna być większa od grubości ścianek przekroju osiowego tego korpusu rurkowego 18 nitu 10.

W wyniku zamknięcia nitu sposobem według wynalazku uzyskuje się połączenie nitowe w postaci ścianki walcowej 182, zakończonej z jednej strony stożkowym kołnierzem 20, a z drugiej strony zakuwka 22' w postaci miseczki, przy czym:

- otwór przelotowy otrzymanego rozpęczonego nitu ma między powierzchnią czołową kołnierza 20 a krawędzią wewnętrzną zakuwki 22' jednakową średnicę, natomiast w obszarze zakuwki średnica ta zwiększa się w miarę zbliżania się do powierzchni 21 blachy wewnętrznej 14,

- powierzchnia czołowa kołnierza 20 zamkniętego nitu może zarówno pokrywać się z powierzchnią blachy zewnętrznej 16, jak i nieco wystawać względnie być nieco zagłębiona względem tej powierzchni,

- również powierzchnia czołowa zakuwki 22' korzystnie pokrywa się z powierzchnią 21 blachy wewnętrznej 14, a może także wystawać z tej powierzchni względnie być zagłębiona względem niej.

Claims (11)

1. Rurkowy nit z rdzeniem złożony z rurkowego korpusu, zakończonego z jednej strony stożkowym kołnierzem, z drugiej zaś płaską powierzchnią czołową, oraz z osadzanego wewnątrz tego korpusu rdzenia, składającego się z trzonu i umieszczonego na jednym jego końcu łba, mającego część walcową o średnicy większej od średnicy zewnętrznej rurkowego korpusu i połączonej powierzchnią stożkową z trzonem, przy czym trzon jest zaopatrzony, w miejscu połączenia go z łbem, w otwór względnie w nacięcia albo podcięcia osłabiające jego wytrzymałość w tym miejscu, znamienny tym,

PL 206 141 B1 że średnica zewnętrzna środkowej, korzystnie walcowej, części (36) łba naciskowego (34) rdzenia (30) jest o 4% do 9% większa od średnicy zewnętrznej walcowej części rurkowego korpusu (18) nitu.

2. Nit według zastrz. 1, znamienny tym, że środkowa, korzystnie walcowa, część (36) łba naciskowego (34) rdzenia (30) ma długość osiową wynoszącą przynajmniej 1 mm.

3. Nit według zastrz. 1, znamienny tym, że długość (L) rurkowego korpusu (18) nitu (10) jest o 25% do 55% większa od długości (L2) połączenia nitowego po zamknięciu nitu.

4. Sposób jednostronnego nitowania, zwłaszcza blach, przy użyciu nitu rurkowego z rdzeniem składającym się z trzonu i z łba ze stożkową powierzchnią naciskową, przy czym trzon jest osadzany w otworze rurkowego korpusu nitu i poddany działaniu siły ciągnącej, niezbędnej do jego odkształcenia i rozpęczenia, znamienny tym, że po włożeniu rurkowego korpusu (18) nitu (10) do przygotowanego otworu (12) w łączonych blachach (14, 16), którego średnica jest większa od zewnętrznej średnicy rurkowego korpusu (18), a obrzeża otworu są zaopatrzone zarówno w pogłębioną stożkową część (44) w blasze zewnętrznej (16), przeznaczonej na stożkowy kołnierz (20) rurkowego korpusu (18), jak i w pogłębienie stożkowe (46) w blasze wewnętrznej (14) do utworzenia zakuwki (22'), we wnętrzu otworu rurkowego korpusu (18) osadza się następnie trzon (32) rdzenia (30) tak, aby stożkowa powierzchnia naciskowa (38) łba (34) rdzenia (30) opierała się o powierzchnię czołową (22) rurkowego korpusu (18) i na trzon ten wywiera się - za pomocą znanego narzędzia do zamykania nitów, złożonego z uchwytu przylegającego do powierzchni czołowej kołnierza (20) korpusu (18) nitu oraz z mechanizmu do przemieszczania szczęk ciągnących trzon (32) rdzenia (30) - siłę ciągnącą (F), dokonując rozpęczenia materiału rurkowego korpusu (18) i dociśnięcia go do ścianek otworu (12), a równocześnie utworzenia w stożkowym pogłębieniu (46) zakuwki (22') w postaci miseczki.

5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że w trakcie zamykania nitu (10) zakuwce (22') nadaje się postać miseczki.

6. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że w trakcie zamykania nitu (10) stożkowemu kołnierzowi (20) nadaje się wysokość większą od grubości przekroju osiowego ścianki rurkowego korpusu (18) nitu.

7. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że w trakcie zamykania nitu (10) utrzymuje się jednakową średnicę jego otworu w obszarze między krawędzią zakuwki (22') w postaci miseczki a krawędzią końca kołnierza (20).

8. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że po zakończeniu zamykania nitu (10) górne obrzeże zakuwki (22') stanowiącej miseczkę pokrywa się z powierzchnią (21) blachy wewnętrznej (14).

9. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że po zakończeniu zamykania nitu (10) górne obrzeże zakuwki (22') stanowiącej miseczkę wystaje ponad powierzchnię (21) blachy wewnętrznej (14).

10. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że po zakończeniu zamykania nitu (10) górne obrzeże zakuwki (22') stanowiącej miseczkę znajduje się pod powierzchnią (21) blachy wewnętrznej (14).

11. Sposób według zastrz. 8 albo 9, albo 10, znamienny tym, że po zakończeniu zamykania nitu (10) powierzchnia czołowa kołnierza (20) pokrywa się z powierzchnią blachy zewnętrznej (16).