PL197692B1 - Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego zastosowanie i środek farmaceutyczny - Google Patents

Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego zastosowanie i środek farmaceutyczny

Info

Publication number
PL197692B1
PL197692B1 PL350915A PL35091500A PL197692B1 PL 197692 B1 PL197692 B1 PL 197692B1 PL 350915 A PL350915 A PL 350915A PL 35091500 A PL35091500 A PL 35091500A PL 197692 B1 PL197692 B1 PL 197692B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
treatment
pyridine
hydroxy
piperidinyl
propoxy
Prior art date
Application number
PL350915A
Other languages
English (en)
Other versions
PL350915A1 (en
Inventor
Maria Kürthy
Katalin Biró
Karoly Nagy
Laszló Ürögdi
Zita Csakai
Jeno Szilbereky
Tamas Mogyorósi
Magdolna Török
Andras Komaromi
Ede Marvanyos
Mihaly Barabas
Mihalyné Kardos
Zoltan Nagy
Laszló Koranyi
Melinda Nagy
Original Assignee
Biorex Kutato Fejlesztoe Kft
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Biorex Kutato Fejlesztoe Kft filed Critical Biorex Kutato Fejlesztoe Kft
Publication of PL350915A1 publication Critical patent/PL350915A1/xx
Publication of PL197692B1 publication Critical patent/PL197692B1/pl

Links

Classifications

    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07DHETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D213/00Heterocyclic compounds containing six-membered rings, not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom and three or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D213/02Heterocyclic compounds containing six-membered rings, not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom and three or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members having three double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D213/89Heterocyclic compounds containing six-membered rings, not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom and three or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members having three double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms directly attached to the ring nitrogen atom
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/12Drugs for disorders of the urinary system of the kidneys
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00Drugs for disorders of the nervous system
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/02Drugs for disorders of the nervous system for peripheral neuropathies
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02Ophthalmic agents
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00Drugs for disorders of the metabolism
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/08Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis
    • A61P3/10Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis for hyperglycaemia, e.g. antidiabetics

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • Obesity (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Neurosurgery (AREA)
  • Neurology (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Ophthalmology & Optometry (AREA)
  • Emergency Medicine (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Pyridine Compounds (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Preparation Of Compounds By Using Micro-Organisms (AREA)
  • Hydrogenated Pyridines (AREA)
  • Medicines That Contain Protein Lipid Enzymes And Other Medicines (AREA)

Abstract

1. Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomery i ich sole addycyjne z kwasami. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku
Przedmiotem wynalazku są chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno3-karboksyimidoilu, jego zastosowanie i środek farmaceutyczny.
Pochodne halogenku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)hydroksymowego są już znane z europejskiego opisu patentowego nr 0417210 B1. Według tego opisu patentowego, związki te wykazują selektywne działanie blokujące receptory beta, a zatem są odpowiednie w leczeniu angiopatii cukrzycowej, a konkretniej retynopatii i nefropatii cukrzycowej.
Według publikacji PCT WO 98/06400, pochodne halogenku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)hydroksymowego oraz inne związki o podobnej budowie są skuteczne w ochronie oraz regeneracji komórek śródbłonka naczyniowego, a zatem są odpowiednie jako substancje czynne w leczeniu chorób wywoływanych dysfunkcją śródbłonka.
Wzmagające ekspresję chaperonów działanie pewnych pochodnych hydroksyloaminowych, a wś ród nich halogenków kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)hydroksymowego, oraz zastosowanie tych związków w leczeniu chorób, które wiążą się z funkcjonowaniem układu z chaperonami, są znane z WO 97/16439. W tym zgłoszeniu patentowym N-tlenkowe pochodne chlorku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)-3-pirydylohydroksymowego (między innymi) określono i zastrzeżono jako nowe związki, jednakże opisano tylko sposób wytwarzania N-tlenku piperydyny oraz związku zawierającego grupy N-tlenkowe zarówno w pierścieniu piperydynowym, jak i pirydynowym. Związek według niniejszego wynalazku nie jest wymieniony w powyższym zgłoszeniu patentowym.
Oporność na insulinę to stan patologiczny, polegający na blokowaniu działania insuliny. Wiąże się on zazwyczaj z cukrzycą, chociaż może również występować niezależnie od tego schorzenia. Z powodu oporności na insulinę organizm potrzebuje coraz wyższego stężenia insuliny dla zachowania odpowiedniego metabolizmu węglowodanów, lipidów i białek, co prowadzi do niezwykle wysokiego stężenia insuliny. Wykazano, że utrzymujące się przez dłuższy czas wysokie stężenie insuliny stanowi niezależny czynnik ryzyka chorób naczyniowych serca i mózgu.
Zmniejszenie oporności na insulinę jest zasadniczym elementem terapii w obu typach cukrzycy: w przypadku cukrzycy typu 2, oporność ta stanowi gł ówny czynnik etiologiczny, natomiast w przypadku cukrzycy typu 1 oporność na insulinę jest spowodowana toksycznym działaniem glukozy, jak również nadmierną ilością egzogennej insuliny podanej w celach terapeutycznych.
Dostępnych jest kilka substancji czynnych, zmniejszających oporność na insulinę. Spośród tych substancji najważniejsze są środki uwrażliwiające na insulinę, z których najlepiej znane to troglitazon, substancja z grupy tiazolidynodionów. (A.R. Saltiel i inni, Diabetes 45/12/1996, str. 1661-1669, oraz S. Kumar i inni, Diabetologia 1996/39/6, str. 701-709). Podstawowe działanie tego związku polega na zmniejszaniu oporności na insulinę poprzez zmniejszanie obwodowego stężenia insuliny, zarówno w stanie spoczynkowym, jak i po stymulacji glukozą. W wyniku tego lek powoduje poprawę metabolizmu węglowodanów, a także koryguje szereg odchyleń patologicznych, będących wtórnym skutkiem wysokiego poziomu insuliny, takich jak hiperlipidemia oraz patologiczna hemostaza. Ostatecznym korzystnym działaniem omawianej substancji jest zmniejszenie ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego. Jednakże pewną niedogodnością związaną ze stosowaniem tego związku jest to, że może on wywoływać poważne działania niepożądane, przede wszystkim działanie hepatotoksyczne, a zatem jego stosowanie jest ograniczone i wymaga znacznej ostrożności.
Podczas badań prowadzonych nad halogenkami kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)hydroksymowego wykonano szczegółową analizę maleinianu chlorku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)-3-pirydynohydroksymowego, znanego pod nazwą bimoklomol i stwierdzono, że związek ten wywiera najsilniejsze działanie na patologiczne skutki przewlekłej neuropatii: znacząco zwiększa on zmniejszoną szybkość przewodzenia nerwowego zarówno w drogach ruchowych, jak i czuciowych w cukrzycy, a także korzystnie wpływa na odchylenia patologiczne wynikające z neuropatii układu autonomicznego. Ponadto, zarówno w badaniach na zwierzętach, jak i w testach fazy II z udziałem ludzi wykazano, że związek ten zmniejsza patologiczne wydalanie albuminy z moczem osobników z cukrzycą, a w badaniach na zwierzętach prowadzi do zmniejszenia odchyleń histopatologicznych i elektrofizjologicznych wynikających z retynopatii cukrzycowej. Bimoklomol nie powodował jednakże zmniejszenia oporności na insulinę.
Obecnie brak jest dostępnych środków leczniczych, mogących zmniejszać oporność na insulinę oraz równocześnie skutecznie korygować odchylenia będące wynikiem wszystkich trzech przewlekłych powikłań cukrzycy.
PL 197 692 B1
Wynalazek dotyczy chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomerów i ich soli addycyjnych z kwasami.
Wynalazek dotyczy również zastosowania chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomerów i ich soli addycyjnych z kwasami do wytwarzania środka farmaceutycznego do leczenia patologicznej oporności na insulinę i do leczenia stanów patologicznych z nią związanych.
Wynalazek dotyczy także zastosowania chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomerów i ich soli addycyjnych z kwasami do wytwarzania środka farmaceutycznego do leczenia patologicznej oporności na insulinę i do leczenia stanów patologicznych z nią związanych, drogą jednoczesnego leczenia i profilaktyki przewlekłych powikłań powodowanych przez cukrzycę, a zwłaszcza retynopatii, neuropatii, nefropatii i/lub z jednoczesnym zwiększaniem patologicznie zmniejszonej wskutek cukrzycy obwodowej neuroregeneracji.
Wynalazek dotyczy ponadto środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i co najmniej jedną farmaceutycznie dopuszczalną substancję pomocniczą i zwykle stosowany nośnik, charakteryzującego się tym, że jako substancję czynną zawiera chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu lub jeden z jego stereoizomerów albo jego sól addycyjną z kwasem.
Zakres wynalazku obejmuje chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego optycznie czynny enancjomer (+) lub (-), mieszaninę enancjomerów w dowolnych proporcjach, zwią zek racemiczny, a ponadto sole addycyjne z kwasami wytworzone z dowolnego z powyż szych zwią zków i kwasów mineralnych lub organicznych. Zakresem wynalazku są objęte wszelkie możliwe izomery geometryczne chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu. Określenie „stereoizomery chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu oznacza wszelkie możliwe optyczne i geometryczne izomery tego związku.
Zgodnie ze sposobem utleniania opisanym w WO 97/16349, pochodną utlenioną przy atomie azotu w obu pierścieniach, albo, w przypadku użycia mniejszej ilości odczynnika, pochodną utlenioną w pierś cieniu alicyklicznym, moż na wytworzyć z chlorku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)-3-pirydynohydroksymowego, ponieważ w reakcji utleniania jest preferowany atom azotu w pierś cieniu alicyklicznym. Dla wytworzenia zwią zku wedł ug wynalazku regioselektywność reakcji utleniania musi być skierowana na pierścień pirydynowy, a zatem ten znany sposób zmodyfikowano. Główny punkt tej modyfikacji polega na tym, że dla ułatwienia selektywnego utleniania pierścienia pirydynowego, utlenianie prowadzi się z użyciem nadkwasów w obecności mocnego kwasu, korzystnie kwasu metanosulfonowego, który protonuje atom azotu w pierścieniu alicyklicznym, a zatem zapobiega jego utlenieniu; w wyniku tego utlenianie zachodzi głównie w pierścieniu pirydynowym. Jako środek utleniający można stosować dowolny kwas nadtlenowy, korzystnie kwas nadoctowy.
Optycznie czynne enancjomery związku według wynalazku wytwarza się z użyciem jako związku wyjściowego odpowiedniego optycznie czynnego enancjomeru chlorku kwasu O-(3-piperydyno-2-hydroksy-1-propylo)-3-pirydynohydroksymowego. Związek ten można wytworzyć np. według EP 0417210 B1 przez rozdzielenie związku racemicznego. W trakcie reakcji chiralność cząsteczki nie zostaje naruszona, a otrzymany produkt ma taką samą czystość optyczną jak substancja wyjściowa.
Jeżeli jest to pożądane, tak otrzymany chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu lub jeden z jego optycznie czynnych enancjomerów można przeprowadzić w sól addycyjną z kwasem mineralnym lub organicznym, zgodnie ze znanymi sposobami.
Związki według wynalazku można stosować do wytwarzania środków farmaceutycznych do leczenia zarówno ludzi, jak i zwierząt.
Związki według wynalazku, w tym chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu lub jeden z jego stereoizomerów w postaci zasady lub soli addycyjnej z kwasem, stosuje się do wytwarzania ś rodków farmaceutycznych do leczenia patologicznej opornoś ci na insulinę, a także leczenia i profilaktyki związanych z nią stanów patologicznych. Związki te są również przydatne do wytwarzania środka farmaceutycznego, przeznaczonego do podawania pacjentowi w przypadku patologicznego upośledzenia regeneracji tkanki nerwowej, spowodowanego cukrzycą.
Środki farmaceutyczne według wynalazku można wytwarzać w postaci stałej lub ciekłej, zazwyczaj stosowanej w leczeniu ludzi lub zwierząt. Do podawania doustnego można wytworzyć tabletki zwykłe, tabletki powlekane, drażetki, granulaty, kapsułki, roztwory lub syropy, do podawania doodbyt4
PL 197 692 B1 niczego odpowiednie są czopki, natomiast do podawania pozajelitowego - liofilizowane lub nieliofilizowane roztwory do iniekcji lub infuzji pozajelitowej. Środki te można wytworzyć z zastosowaniem zwykłych sposobów. Preparaty do stosowania doustnego mogą zawierać wypełniacze, takie jak celuloza mikrokrystaliczna, skrobia lub laktoza, środki poślizgowe, takie jak kwas stearynowy lub stearynian magnezu, substancje powlekające, takie jak cukier, substancje błonotwórcze, takie jak hydroksymetyloceluloza, środki zapachowe lub słodzące, takie jak metyloparaben lub sacharyna, albo substancje barwiące. Czopki mogą zawierać masło kakaowe lub glikol polietylenowy jako środki pomocnicze. Preparaty przeznaczone do podawania pozajelitowego oprócz substancji czynnej mogą zawierać fizjologiczny roztwór soli lub, w pewnych przypadkach, substancje dyspergujące i nawilżające, takie jak glikol propylenowy.
Dawka związków zależy od stanu oraz choroby pacjenta. Dawka dzienna wynosi zazwyczaj 0,1 - 400 mg/kg, korzystnie 0,1 - 100 mg/kg. W leczeniu ludzi dawka doustna wynosi korzystnie 10 - 300 mg, w przypadku podawania doodbytniczego 1 - 15 mg, a w przypadku podawania pozajelitowego 1 - 15 mg, dla dorosłego pacjenta. Dawki te korzystnie podaje się w jednostkowych postaciach dawkowanych, które w pewnych przypadkach można podzielić na 2 - 3 mniejsze dawki podawane w ciągu jednego dnia, zwłaszcza w przypadku leczenia doustnego.
Korzystnie stosuje się stereoizomer związku racemicznego, a najkorzystniej enancjomer (+). W tym przypadku do leczenia wystarcza mniejsza ilość substancji czynnej, w podanych powyż ej zakresach.
W poszukiwaniu odpowiednich substancji czynnych zbadano aktywność biologiczną N-tlenkowych pochodnych bimoklomolu. We wstępnym teście zbadano skuteczność trzech N-tlenkowych pochodnych bimoklomolu w ruchowej i czuciowej neuropatii u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ. Skuteczność tych trzech N-tlenkowych pochodnych bimoklomolu w zwiększaniu zmniejszonej szybkości obwodowego przewodzenia nerwowego w drogach ruchowych i czuciowych, wywołanej cukrzycą wywołaną streptozotocyną, stwierdzono z zastosowaniem sposobu szczegółowo opisanego w doś wiadczeniu 2. Wyniki podano w poniż szej tabeli.
T a b e l a
Grupa n Poprawa szybkości przewodzenia nerwowego (%)
ruchowe (MNCV) czuciowe (SNCV)
Bimoklomol, 20 mg/kg 7 72,4 66,9
Pirydyno-N-tlenkowa pochodna bimoklomolu, 5 mg/kg 8 66,5 63,4
Piperydyno-N-tlenkowa pochodna bimoklomolu, 5 mg/kg 8 34,7* 27,3**
Podwójna N-tlenkowa pochodna bimoklomolu, 5 mg/kg 8 25,9* 29,1**
* p < 0,05 w porównaniu z bimoklomolem ** p < 0,01 w porównaniu z bimoklomolem
Jak wynika z przedstawionych powyżej wyników, pirydyno-N-tlenkowa pochodna bimoklomolu jest równoważna bimoklomolowi, natomiast dwie pozostałe pochodne N-tlenkowe charakteryzują się znacznie słabszym działaniem na neuropatię ruchową i czuciową. W oparciu o te dane kontynuowano badanie działania pirydyno-N-tlenkowej pochodnej bimoklomolu, konkretnie chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)-1-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu.
Badania doprowadziły do uzyskania nieoczekiwanego wyniku: chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy3-(1-piperydynylo)-1-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu zmniejsza obwodową oporność na insulinę, a ponadto wywiera działanie takie samo jak działanie bimoklomolu, lub w niektórych przypadkach nawet silniejsze, w leczeniu wymienionych powyżej trzech głównych powikłań cukrzycy. Ze względu na te właściwości związek ten jest odpowiedni do stosowania w leczeniu przewlekłych powikłań cukrzycy, zwłaszcza retynopatii, neuropatii i nefropatii, oraz w równoczesnym zmniejszaniu obwodowej oporności na insulinę, jest on również odpowiedni do stosowania w leczeniu patologicznej oporności
PL 197 692 B1 na insulinę pochodzenia innego niż cukrzycowe, a także dowolnego związanego z tym stanu patologicznego.
Korzystne biologiczne właściwości chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)-1-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu wykazano w przedstawionych poniżej doświadczeniach. W tych doświadczeniach jako badany związek stosowano maleinian chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)-1-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu lub maleinian odpowiedniego optycznie czynnego związku. W opisach tych doś wiadczeń maleinian zwią zku racemicznego jest oznaczony jako zwią zek A, natomiast maleinian optycznie czynnego stereoizomeru jest zawsze odpowiednio określony.
Doświadczenie 1
Wpływ leczenia związkiem A oraz bimoklomolem na metabolizm węglowodanów u otyłych, opornych na insulinę szczurów Zucker fa/fa z hiperinsulineimią oraz upośledzeniem tolerancji glukozy po dwóch miesiącach leczenia
Materiały i metody
W doświadczeniach stosowano tak zwane szczury Zucker fa/fa (Charles River Laboratories Inc.). U zwierząt monozygotycznych otyłość, oporność na insulinę, wysoki poziom insuliny we krwi, upośledzenie tolerancji glukozy i hipertriglicerydemia są wynikiem mutacji receptora leptynowego w podwzgórzu. Z uwagi na wymienione powyż ej cechy zwierzę ta te stanowią uznany model wczesnej cukrzycy typu 2.
Zwierzęta umieszczano pojedynczo w klatkach metabolicznych na 24 godziny w momencie rozpoczęcia badania, a także po 1 lub 2 miesiącach leczenia, również na 24 godziny, w celu pobrania moczu.
Zwierzętom podawano badane substancje lub fizjologiczny roztwór soli przez zgłębnik w przypadku kontroli raz dziennie w tygodniach 14 - 22.
Parametry biochemiczne krwi i moczu mierzono za pomocą automatycznego analizatora Kodak Ectachem 700. Poziom białka całkowitego w moczu określano spektrofotometrycznie z zastosowaniem barwienia Bradforda (Hitachi U-3200) przy długości fali 595 nm. Stężenie insuliny w surowicy określano metodą RIA z użyciem szczurzych przeciwciał przeciw insulinie.
Co tydzień dokonywano pomiarów skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi oraz częstości akcji serca na ogonach szczurów (tak zwana metoda mankietu na ogonie) z użyciem automatycznego analizatora Letica 200. Po dwóch miesiącach leczenia określano stopień tolerancji glukozy poprzez wykonanie dootrzewnowego testu tolerancji glukozy (2 g/kg, dootrzewnowo).
Wyniki
Bimoklomol stosowany w dawkach dziennych 20 mg/kg p.o., spowodował znaczące zmniejszenie poziomu glukozy we krwi na czczo, nie wpłynął on jednak na stężenie insuliny na czczo.
W porównaniu z wcześniejszymi danymi, nieoczekiwanym wynikiem było to, ż e zwią zek A stosowany w dawkach dziennych 20 mg/kg doustnie, znacząco zmniejszał zarówno stężenie glukozy we krwi, jak i insuliny na czczo, to ostatnie o około 50%. Wyniki przedstawiono w tabeli 1.
T a b e l a 1
Wpływ związku A i bimoklomolu na stężenia glukozy we krwi i insuliny na czczo
Glukoza we krwi na czczo (mmol/l) (średnia ± SE) Insulina na czczo (ng/ml) (średnia ± SE)
Szczupłe, kontrola 7,197±0,315*** 3,727±0,302***
Otyłe, kontrola 9,774±0,342 22,882±3,790
Związek A 8,267±0,436** 11,176±1,955**
Bimoklomol 8,179±0,316*** 29,362±9,211
p < 0,001;
p < 0,0001 w porównaniu z grupą „otyłe, kontrola
Podczas badania tolerancji glukozy po podaniu dootrzewnowym ani bimoklomol, ani związek A nie wpływały na powierzchnię pola pod krzywą stężenia glukozy we krwi (AUC). Jednakże w przypadku AUC insuliny istniała różnica pomiędzy tymi dwoma związkami: bimoklomol nie wywarł żadnego
PL 197 692 B1 działania, natomiast związek A spowodował znaczące zmniejszenie powierzchni tego pola, do poziomu takiego, jak obserwowany w grupie „szczupłe, kontrola. Wyniki przedstawiono w tabeli 2.
W tabeli podano wartości dla pola pod krzywą (AUC) w czasie 0-60 minut.
T a b e l a 2
Wpływ leczenia bimoklomolem i Związkiem A na tolerancję glukozy u otyłych, opornych na insulinę szczurów Zucker fa/fa z hiperinsulinemią oraz upośledzeniem tolerancji glukozy po dwóch miesiącach leczenia
Glukoza we krwi (AUC) (średnia ± sE) Insulina (AUC) (średnia ± Se)
Szczupłe, kontrola 823,69±60,66*** 599,49±86,76***
Otyłe, kontrola 1417,00±159,88 1986,34±213,84
Związek A 1418,40±194,57 790,35±166,08***
Bimoklomol 1286,86±131,59 2337,71±590,49
p < 0,0001 w porównaniu z grupą „otyłe, kontrola
Podsumowanie
Związek A znacząco zmniejsza obwodową oporność na insulinę, natomiast bimoklomol nie wykazuje takiego działania.
Doświadczenie 2
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na odchylenia patologiczne wynikające z neuropatii obwodowej u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ po 1 miesiącu leczenia
Materiały i metody
W tych doświadczeniach stosowano samce szczurów Wistar (Charles River Laboratories Inc.). Na początku doświadczenia szczury ważyły 340 - 370 g. Cukrzycę wywoływano dożylnym podaniem pojedynczej dawki streptozotocyny 45 mg/kg (STZ, Sigma, St. Louis, MO), rozpuszczonej w fizjologicznym roztworze soli. Rozwój cukrzycy kontrolowano po upływie jednego dnia poprzez wykonanie badania glukozy we krwi, przyjmując wartość progową 15 mmoli/l.
Badane substancje oraz substancje porównawcze podawano doustnie zwierzętom raz dziennie.
Do określenia szybkości przewodzenia nerwowego (NCV) stosowano metodę według Stanley'a, zmodyfikowaną przez De Konig'a i Gispen'a. Zwierzęta znieczulano przez równoczesne podanie preparatu Hyponorm (1 mg/kg dootrzewnowo, Janssen, Tilburg, Dania), fluanizonu (10 mg/ml) oraz cytrynianu fentanylu (0,2 mg/ml). Następnie stymulowano lewy nerw kulszowy oraz piszczelowy w standardowych punktach. Bodziec supramaksymalny (impuls kwadratowy, 0,03 ms) aplikowano za pomocą platynowej elektrody igłowej i stymulatora Nihon-Kohden (model SEN-1104, Japonia).
Elektromiogram (EMG) przeniesiony z mięśni podeszwowych i wzmocniony na miografie (ElemaSchonander, Sztokholm, Szwecja) analizowano następnie z zastosowaniem programu Matlab for Windows (Mathwork Inc, GB). Zakres uszkodzenia NCV wywołanego cukrzycą wyrażano w m/s. Porównywano z nią skuteczność leczenia, wyrażoną w procentach (%). Obliczenia statystyczne wykonano z zastosowaniem niesparowanego testu t lub analizy ANOVA z jednym kryterium (oraz testu post-hoc Newman-Keuls) (Graphpad Instat, San Diego, CA).
Wyniki
Bimoklomol podawany raz dziennie w dawce 20 mg/kg oraz Związek A podawany raz dziennie w dawce 5 mg/kg znacząco i w tym samym znaczącym zakresie poprawiały szybkość nerwowego przewodzenia ruchowego (MNCV) i czuciowego (SNCV) u zwierząt z cukrzycą. Zwiększenie dawki związku A do powyżej 10 mg/kg nie spowodowało zwiększenia działania. Wyniki podano w tabeli 3.
PL 197 692 B1
T a b e l a 3
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na upośledzenie szybkości przewodnictwa nerwowego (NCV) u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ (STZ-DB)
Szybkość przewodzenia nerwowego (NCV)
Grupa MNCV SNCV
m/s poprawa (%) m/s poprawa (%)
Kontrola 60,9±0,2 62,3±0,3
Kontrola STZ-DB 43,7±0,2 44,7±0,2
STZ-DB + bimoklomol, 20 mg/kg 57,4±0,2*** 79,7 58,5±0,6*** 77,9
STZ-DB + związek A, 5 mg/kg 57,4±0,3*** 79,5 58,4±0,3*** 77,6
10 mg/kg 59,2±0,3*** 90,4 60,4±0,4*** 89,0
20 mg/kg 59,1±0,3*** 89,8 60,1±0,3*** 87,4
p < 0,001
Doświadczenie 3
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na odchylenia patologiczne wynikające z neuropatii cukrzycowej układu autonomicznego u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ po jednym miesiącu leczenia
Materiały i metody
W doś wiadczeniach wykorzystywano samce szczurów Wistar (Charles River Laboratories Inc.), które na początku doświadczenia ważyły 340 - 370 g. Cukrzycę wywoływano dożylnym podaniem pojedynczej dawki streptozotocyny 45 mg/kg (STZ, Sigma, St. Louis, MO), rozpuszczonej w fizjologicznym roztworze soli. Rozwój cukrzycy kontrolowano po upływie jednego dnia poprzez wykonanie badania glukozy we krwi, przyjmując wartość progową 15 mmoli/l.
Badane substancje oraz substancje porównawcze podawano doustnie zwierzętom raz dziennie.
Doświadczenia wykonywano pod znieczuleniem w wyniku dootrzewnowego podania pentobarbitalu sodowego (Nembutal, Sanofi, Phylaxia) w dawce 60 mg/kg. Następnie do tętnicy i żyły udowej wprowadzano rurkę dotchawiczą lub kaniulę polietylenową. Cewnik tętniczy połączono z przetwornikiem ciśnienia, umożliwiającym równoczesny pomiar skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi (bezpośrednie pomiary automatyczne oraz układ przekazywania wyposażony w program komputerowy Haemosys). Po 20 minutowym okresie równoważenia dożylnie podawano następujące substancje: noradrenalinę, 5 μg/kg; izoproterenol, 0,4 μg/kg. Stymulacja nerwu błędnego (2 V, czas trwania: 500 μβ, opóźnienie: 1 ms). Działanie substancji monitorowano przez 10 minut.
Wyniki
Neuropatia układu autonomicznego stanowi jedną z wiodących przyczyn nagłej śmierci serca zarówno w przypadku cukrzycy, jak i innych chorób (np. chorób wątroby). Zatem bardzo ważne są wszystkie środki, które mogą skutecznie zmniejszyć patologiczne odchylenia wynikające z neuropatii układu autonomicznego.
W przeprowadzonych doświadczeniach podanie dziennie pojedynczej dawki 20 mg/kg bimoklomolu lub związku A znacząco zmniejszało niektóre patologiczne odchylenia wynikające z neuropatii układu autonomicznego.
Podsumowanie oraz porównanie uzyskanych wyników przedstawiono w tabeli 4.
Podwójna strzałka w tabeli wskazuje, że badana substancja jest statystycznie bardziej skuteczna niż druga substancja.
PL 197 692 B1
T a b e l a 4
Nieprawidłowość będąca skutkiem cukrzycy Bimoklomol Związek A
Układowe podciśnienie tętnicze t tt
Spadek wagi t tt
Przerost lewej komory serca tt t
Zmniejszenie wywołanej NA układowej tętniczej odpowiedzi presyjnej t tt
Zmniejszenie wywołanego IS układowego podciśnienia tętniczego t -
Zmniejszenie wywoływanego IS dodatniego działania chronotropowego t tt
Zwiększenie negatywnego działania chronotropowego na skutek stymulacji nerwu błędnego t t
Zmniejszenie podciśnienia na skutek stymulacji nerwu błędnego t t
NA: noradrenalina; IS: izoproterenol;t: korekty; -: bez efektu.
Doświadczenie 4
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na histopatologiczne zmiany wywołane wczesną retynopatią cukrzycową u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ po jednym miesiącu leczenia.
Materiały i metody
W doświadczeniach stosowano samce szczurów Wistar (Charles River Laboratories Inc.), które na początku doświadczenia ważyły 340 - 370 g. Cukrzycę wywoływano dożylnym podaniem pojedynczej dawki streptozotocyny 45 mg/kg (STZ, Sigma, St. Louis, MO), rozpuszczonej w fizjologicznym roztworze soli. Rozwój cukrzycy kontrolowano po upływie jednego dnia poprzez wykonanie badania glukozy we krwi, przyjmując wartość progową 15 mmoli/l.
Badane substancje oraz substancje porównawcze podawano doustnie zwierzętom raz dziennie.
Po znieczuleniu (Calypsovet, 125 mg/kg dootrzewnowo, Richter Rt., Węgry) wyłuszczano gałki oczne i utrwalano je w 4% formaldehydzie rozpuszczonym w buforze fosforanowym (pH 7,4).
Następnie gałki zatapiano w parafinie (Medim DDM P800, ośrodek zatapiania: Lignifer L-120-92-014, barwnik: Shandon Eliott, mikrotom: Leica SM 2000 R, mikroskop: Jenaval Karl Zeiss, Jena). Przygotowano kilka skrawków gałek ocznych o grubości sześciu mikronów i zastosowano barwienie hematoksyliną/eozyną (Fluka) oraz PAS (kwas nadjodowy Schiff, Fluka). Oceny dokonywano pod mikroskopem optycznym przy powiększeniu 40x i 100x. Dla reprezentatywnych próbek wykonano zdjęcia oraz diapozytywy.
Ocenę histologiczną przeprowadzono na zakodowanych próbkach, przy czym badacz nie wiedział, z jakiej grupy pochodziła dana próbka. Odchylenia patologiczne stwierdzane w siatkówce określano w skali ocen 0 -20, natomiast zmiany w obrębie soczewki w skali ocen 0 - 3.
Obliczenia statystyczne przeprowadzono z zastosowaniem programu Statistica 4.5 (SatSoft, USA). Wartością podaną w negatywnych przypadkach było 0,1. Sporządzono również wykres w programie Box and Whisker.
Dla każdej z badanych grup obliczono wartości średnie ± SE (błąd standardowy), a porównanie wyników przeprowadzono z zastosowaniem nieparametrycznego testu U Mann-Whitney (Graphpad Instat, San Diego, CA).
Wyniki
Pojedyncza dawka dzienna 5 mg/kg związku A oraz pojedyncza dawka dzienna 20 mg/kg bimoklomolu prowadziły do znaczącej poprawy histopatologicznych zmian wywołanych retynopatią cukrzycową po 1 miesiącu leczenia. Spośród tych dwóch związków związek A był statystycznie bardziej skuteczny w porównaniu z nieleczonymi zwierzętami z cukrzycą. Wyniki podano w tabeli 5.
PL 197 692 B1
T a b e l a 5
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na zmiany histopatologiczne powodowane wczesną retynopatią cukrzycową wywołaną STZ
Wartości skali
Średnia ± SE % poprawy
Grupy
Kontrola 1,785±0,342 100
Cukrzyca STZ 10,57111,962
Cukrzyca STZ + bimoklomol, 20 mg/kg 5,185±1,019* 61,3
Cukrzyca STZ + związek A, 5 mg/kg 4,028±0,961** 74,5
* p < 0,05, ** p < 0,01 w porównaniu z nieleczonymi zwierzętami z cukrzycą
Doświadczenie 5
Wpływ leczenia związkiem A i bimoklomolem na patologiczną utratę białka z moczem na skutek nefropatii cukrzycowej u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ po jednym miesiącu leczenia
Materiały i metody
W doświadczeniach stosowano samce szczurów Wistar (Charles River Laboratories Inc.), które na początku doświadczenia ważyły 340 - 370 g. Cukrzycę wywoływano dożylnym podaniem pojedynczej dawki streptozotocyny 45 mg/kg (STZ, Sigma, St. Louis, MO), rozpuszczonej w fizjologicznym roztworze soli. Rozwój cukrzycy weryfikowano po upływie jednego dnia poprzez wykonanie badania glukozy we krwi, przyjmując wartość progową 15 mmoli/l.
Badane substancje oraz substancje porównawcze podawano doustnie zwierzętom raz dziennie.
Na czas zbierania moczu, trwający 24 godziny, zwierzęta umieszczano pojedynczo w klatkach metabolicznych. W tym okresie otrzymywały one wodę w dowolnych ilościach, ale nie otrzymywały pożywienia. Było to konieczne dla zapobieżenia ewentualnemu zanieczyszczeniu wywołanemu obecnością białka w pożywieniu. Mocz zbierano do kalibrowanych szklanych pojemników, w których umieszczano kryształy Thymolu (Reanal 3135-1-08-38) dla zapobieżenia zanieczyszczeniu bakteryjnemu.
Przed pomiarem próbki moczu wirowano (2500 obrotów/minutę) i filtrowano przez bibułę filtracyjną (Whatmann 1). Jeżeli było to konieczne, próbki przechowywano w temperaturze -20°C do momentu wykonania pomiaru.
Całkowitą zawartość białka w moczu określano metodą Bradforda (Sigma B-6916, St. Louis, MO), a nasilenie zabarwienia mierzono spektrofotometrycznie (Hitachi-U-3200).
Wyniki
Bimoklomol, podawany w pojedynczej dawce dziennej 20 mg/kg, znacząco zmniejszał podwyższoną na skutek cukrzycy wywołanej STZ utratę białka z moczem. Związek A, podawany w pojedynczej dawce dziennej 10 mg/kg, zmniejszał utratę białka w sposób nieznaczący. Jednakże enancjomer (+) związku A, podawany w pojedynczej dawce dziennej 5 mg/kg, znacząco zmniejszał utratę białka w zwią zku z cukrzycą . Wyniki podano w tabeli 6.
PL 197 692 B1
T a b e l a 6
Wpływ leczenia enancjomerem (+) związku A oraz bimoklomolem na utratę białka z moczem na skutek nefropatii cukrzycowej u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ
24-godzinna utrata białka z moczem (mg/24h)
średnia ± SE
Grupa
1. Cukrzyca-STZ Cukrzyca-STZ + bimoklomol, 20 mg/kg 8,302±2,40 3,66±1,39* *p < 0,05
2. Cukrzyca-STZ Cukrzyca-STZ + związek A, 10 mg/kg Cukrzyca-STZ + (+)enancjomer związku A, 5 mg/kg 13,03±2,63 12,0611,70 5,61±1,08* *p < 0,02
Doświadczenie 6
Wpływ związku A oraz jego enancjomerów (+) i (-) na zmiany patologiczne związane z neuropatią obwodową u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ po 1 miesiącu leczenia
Materiały i metody: zwierzęta stosowane w doświadczeniu oraz wszystkie stosowane metody były takie same jak opisano w doświadczeniu 2.
Wyniki
Związek A, stosowany w pojedynczej dawce dziennej 10 mg/kg, oraz związek A(+), stosowany w pojedynczej dawce dziennej 5 mg/kg, były równoważne oraz znacząco zwiększały zmniejszoną szybkość przewodzenia nerwowego zarówno w drogach ruchowych (MNCV), jak i czuciowych (SNCV) u zwierząt z cukrzycą. W przeciwieństwie do nich, związek A(-) nie wywierał znaczącego korzystnego działania na żaden z mierzonych parametrów. Wyniki podano w tabeli 7.
T a b e l a 7
Wpływ związku A oraz jego enancjomerów A(+) i A(-) na zmniejszoną szybkość przewodzenia (NCV) u szczurów Wistar z cukrzycą wywołaną STZ
Szybkość przewodzenia nerwowego (NCV)
Grupa MNCV SNCV
m/s Poprawa (%) m/s Poprawa (%)
Kontrola 62,7±0,4 64,9±0,7
Kontrola STZ-DB 46,9±0,9 48,4±1,0
STZ-DB + związek A, 10 mg/kg 59,3±0,3*** 78,9 61,4±0,7*** 79,2
STZ-DB + A(+), 5 mg/kg 58,1±0,5*** 71,3 59,7±0,5*** 68,5
STZ-DB + A(-), 5 mg/kg 53,1±0,7*** 39,4 54,1±0,9*** 34,9
p < 0,001 w porównaniu z nieleczonymi zwierzętami z cukrzycą wywołaną STZ
PL 197 692 B1
Doświadczenie 7
Wpływ leczenia związkiem A oraz jego enancjomerami A(+) i A(-) na histopatologiczne zmiany wywołane wczesną retynopatią cukrzycową u szczurów z cukrzycą wywołaną STZ po 2 miesiącach leczenia
Materiały i metody: zwierzęta stosowane w doświadczeniu oraz wszystkie stosowane metody były takie same jak opisano w doświadczeniu 4.
Wyniki
Pojedyncza dawka dzienna 5 mg/kg enancjomeru A(+) prowadziła do znaczącej poprawy histopatologicznych zmian zarówno w soczewce, jak i siatkówce, wywołanych retynopatią cukrzycową po 2 miesią cach leczenia, natomiast dział anie zwią zku A w pojedynczej dawce dziennej 10 mg/kg nie było znaczące, a enancjomer A(-) w pojedynczej dawce dziennej 5 mg/kg nie był skuteczny. W odniesieniu do samych zmian histologicznych w obrębie siatkówki, zarówno związek A, jak i jego enancjomer A(+) były skuteczne, podczas gdy działanie enancjomeru A(-) nie było znaczące. Wyniki podano w tabeli 8.
T a b e l a 8
Wpływ związku A oraz jego enancjomerów A(+) i A(-) na zmiany histologiczne wywołane wczesną retynopatią cukrzycową u szczurów z cukrzycą wywołaną STZ
Grupy Oceny
Soczewka + siatkówka Siatkówka
średnia ± SE poprawa (%) średnia ± SE poprawa (%)
Kontrola 0,56±0,36 100 0,46±0,36 100
Cukrzyca STZ 6,69±0,76 4,38±0,68
Cukrzyca STZ + związek A 10 mg/kg 4,55±0,69 34,7 1,80±0,75* 65,8
Cukrzyca STZ + A(+) 5 mg/kg 4,05±0,80* 42,9 1,68±0,63** 68,9
Cukrzyca STZ + A(-) 5 mg/kg 6,02±1,09 10,3 3,53±1,07 21,7
* p < 0,05 w porównaniu z nieleczonymi zwierzętami z cukrzycą; ** p < 0,01 w porównaniu z nieleczonymi zwierzętami z cukrzycą
Doświadczenie 8
Wpływ enancjomerów A(+) i A(-) na insulinozależny wychwyt glukozy in vivo w modelu zwierzęcym z opornością na insulinę wywołaną dietetycznie
Materiały i metody
W doświadczeniach stosowano samce szczurów Wistar (Charles River Laboratories Inc.), które na początku ważyły 300 - 350 mg.
Oporność na insulinę wywoływano manipulacją dietetyczną: zwierzęta otrzymywały dietę wysokotłuszczową (HF) przez 3 tygodnie. W diecie HF dominowały nasycone kwasy tłuszczowe, dostarczające 70% całkowitej dziennej wartości kalorycznej. Enancjomery A(+) i A(-) podawano prewencyjnie raz dziennie w dawce 20 mg/kg/dzień.
Pod koniec okresu trzech tygodni leczenia badano następujące parametry: 1. parametry węglowodanowe i lipidowe surowicy oraz 2. wywołany insuliną wychwyt glukozy in vivo z zastosowaniem metody stabilizacji prawidłowego poziomu glukozy (euglikemii), stanowiącej obecnie najdokładniejszą metodę ilościowego oznaczania wychwytu glukozy (DeFronzo i inni, American Journal of Physiology, 1979/237, str. E214-223). W skrócie: stężenie glukozy we krwi na czczo musi być identyczne we wszystkich grupach zwierząt. Doświadczenia prowadzono na świadomych, swobodnie poruszających się, przewlekle kaniulowanych szczurach: na początku wykonywano infuzję insuliny (6,4 mU/kg/min) oraz równocześnie stosowano stałą infuzję glukozy dla utrzymania stężenia glukozy we krwi na poziomie euglikemii. Po stabilizacji mierzono ilość podanej glukozy przez okres 90 minut (szybkość infuzji glukozy = GIR, mg/kg/min), stanowiącą ilościowy parametr wrażliwości na insulinę.
PL 197 692 B1
Wyniki
Enancjomery A(+) i A(-) w dawce dziennej 20 mg/kg/min nie wpływały na masę ciała, spożycie pokarmu, ani na poziom glukozy na czczo u szczurów.
Natomiast oba związki powodowały normalizację wywołanego dietą HF podwyższonego stężenia insuliny i triglicerydów, oraz znacząco zmniejszały podwyższoną zawartość triglicerydów w mięśniach. Test stabilizacji prawidłowego poziomu glukozy (euglikemii) wykazał, że dieta HF znacząco hamowała wywołany insuliną wychwyt glukozy in vivo: 26,7+0,68 mg/kg/min w grupie kontrolnej, 15,0+0,39 mg/kg/min w grupie otrzymującej dietę HF.
Oba enancjomery poprawiały ten zmniejszony wychwyt glukozy wywołany insuliną: HF+ A(+): 20,5 + 0,89 mg/kg/min oraz HF+ A(-): 19,7+1,38 mg/kg/min (w obu przypadkach znaczący wzrost na poziomie p < 0,01).
Zgodnie z tymi wynikami, oba enancjomery zwiększały wywołany insuliną wychwyt glukozy, co potwierdza nową możliwość zmniejszania oporności na insulinę przez związki według wynalazku.
Doświadczenie 9
Przeciwcukrzycowe działanie enancjomeru A(+) u szczurów Zucker Diabetic Fatty po przewlekłym podawaniu
Materiały i metody
Do doświadczeń wybrano model zwierzęcia z genetycznie warunkowaną cukrzycą, a stosowanymi zwierzętami były szczury Zucker Diabetic Fatty (ZDF). Model ten stanowi cukrzycową odmianę modelu zwierzęcego, wykorzystującego oporne na insulinę, otyłe, ale nie mające cukrzycy szczury Zucker fa/fa (patrz doświadczenie 1). U szczurów ZDF cukrzyca rozwija się w wieku 6-8 tygodni, a jej rozwój poprzedzony jest fazą oporności na insulinę.
Badano wpływ leczenia enancjomerem A(+) w dawce 2x20 mg/kg/dzień, rozpoczynanego w fazie niecukrzycowej w wieku 7 tygodni, przy czym leczenie trwało 6 tygodni.
Parametry kliniczno-chemiczne mierzono z zastosowaniem standardowych sposobów.
Stężenie insuliny w surowicy mierzono z zastosowaniem niedawno opracowanej metody (metoda ELISA, DRG International Inc., USA).
Wyniki
W tym doś wiadczeniu wykazano, co jest nowym odkryciem, ż e enancjomer A(+) ma silne działanie przeciwcukrzycowe u zwierząt z cukrzycą.
Wyniki uzyskane po 3 i 5 tygodniach leczenia podano w tabeli 9.
T a b e l a 9
Stężenie glukozy w surowicy (mmol/l)
Grupy 3 tygodnie 5 tygodni
Kontrola 6,23±0,08 5,87±0,08
ZDF 18,56±1,94 21128±1,65
ZDF+ A(+) 2 x 20 mg/kg 10,82±1136* 13,25±0,76**
* p < 0,02, ** p < 0,005 w porównaniu z grupą „ZDF, nieleczone
Jakkolwiek leczenie enancjomerem A(+) nie spowodowało normalizacji stężenia glukozy we krwi, jednak biorąc pod uwagę łączne efekty silnego działania przeciwcukrzycowego oraz wykazaną poprzednio znaczną skuteczność w leczeniu przewlekłych powikłań cukrzycowych należy uznać, że związek ten ma unikalne właściwości.
W oparciu o tę nową, unikalną skuteczność można znacznie rozszerzyć zakres terapeutycznego stosowania enancjomeru A(+).
Kolejne doświadczenia doprowadziły do wyciągnięcia wniosku, że związki według wynalazku, poza skutecznością w leczeniu patologicznych powikłań cukrzycy, są również użyteczne w leczeniu innych rodzajów uszkodzenia nerwów obwodowych, wywołanych przez cukrzycę. Wniosek ten jest poparty wynikami uzyskanymi w omówionym poniżej doświadczeniu, w którym badano procesy regeneracji tkanki nerwowej.
Doświadczenie 10
Wpływ terapeutyczny związku A oraz enancjomeru A(+) na regenerację tkanki nerwowej u szczurów Wistar z cukrzycą wywoł aną STZ
PL 197 692 B1
Materiały i metody
Doświadczenia wykonywano na szczurach Wistar, ważących 320 - 350 g. Cukrzycę wywoływano i kontrolowano w sposób opisany w doświadczeniu 2. U zwierząt badanych po trzech tygodniach cukrzycy wywoływano uszkodzenie lewego nerwu kulszowego poprzez mrożenie, a nerw po stronie prawej służył jako kontrola bez uszkodzenia. Regenerację obserwowano poprzez monitorowanie sygnałów odruchu zginacza wywoływanego podrażnieniem podeszwy, to znaczy badano pola pod krzywą (AUC) elektromiogramu przeniesionego z mięśnia piszczelowego. Do stymulacji i detekcji wykorzystywano układ opisany w doświadczeniu 2.
Po wywołaniu uszkodzenia poprzez mrożenie stosowano pojedyncze dawki dzienne związku A (10 mg/kg) i enancjomeru A(+) (5 mg/kg), podawane przez 5 tygodni.
Wyniki
Pod koniec trzytygodniowego okresu cukrzycy, przed wywołaniem uszkodzenia przez mrożenie, rozwijała się neuropatia czuciowa, powodująca 23 - 25% zmniejszenie AUC w obu nogach. Podczas 2 tygodni po wywołaniu uszkodzenia poprzez mrożenie nie obserwowano żadnej odpowiedzi. Stopień regeneracji tkanki nerwowej wynosił 63% w piątym tygodniu. Związek A zwiększał stopień regeneracji do 73%, a skuteczność enancjomeru A(+) sięgała 93%. W nerwach, w których nie stosowano mrożenia, w wyniku leczenia enancjomerem A(+) i związkiem A obserwowano regenerację odpowiednio 83% i tylko 44%. Tak więc enancjomer A(+) wykazuje silne działanie regenerujące tkankę nerwową.
Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu można wytworzyć z zastosowaniem poniższego, dotychczas nieopisanego sposobu.
Wynalazek ilustrują ponadto następujące przykłady.
P r z y k ł a d 1
Wytwarzanie soli kwasu (Z)-2-butenodiowego i chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu (1:1)
W mieszaninie 238 ml lodowatego kwasu octowego i 13,0 g (0,136 mola) kwasu metanosulfonowego rozpuszczono 40,4 g (0,136 mola) chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoilu. W temperaturze 60°C dodano 61,5 ml (0,591 mola) 30% roztworu nadtlenku wodoru. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 60°C w ciągu 3,5-4 godzin. Roztwór ochłodzono do 10°C, a następnie dodano doń 91 ml 0,5M roztworu Na2S2O5. Z tego roztworu oddestylowano 315 ml mieszaniny wody z kwasem octowym, a do pozostałości dodano 250 ml 4N roztworu NaOH (pH=10,55) i całość poddano wytrząsaniu z chloroformem. Fazę chloroformową przemyto wodą, wysuszono, dodano węgla drzewnego, a następnie odparowano. Do pozostałości dodano wody i mieszaninę wyekstrahowano eterem izopropylowym, a następnie chloroformem. Fazę chloroformową wysuszono, dodano węgla drzewnego, przesączono i odparowano. Pozostałość rozpuszczono w acetonie i przeprowadzono w sól z kwasem maleinowym. Wytrącony osad odsączono, przemyto acetonem i wysuszono. Produkt wykrystalizowano z wrzącego etanolu.
Wydajność: 20 g (35%)
T.t.: 150,5-154,5°C 1H-NMR (rozpuszczalnik: DMSO; wzorzec: DMSO; ν = 300 MHz) [ppm]: 8,55 (s, 1H, 2-pirydyna); 8,35 (d, 1H, 6-pirydyna); 7,68 (d, 1H, 4-pirydyna); 7,55 (m, 1H, 5-pirydyna); 6,00 (s, 2H,
CH=CH); 4,23-4,48 (m, 3H, CH-OH i NOCH2); 2,95-3,50 (m, 6H, 3 x NCH2); 1,20-1,90 (m, 6H, piperydyna: 3 x CH2).
13C-NMR (rozpuszczalnik: DMSO; wzorzec: DMSO; ν = 300 MHz) [ppm]: 167,6 (2C, 2 COOH); 141,0 (2-pirydyna); 136,8 (6-pirydyna); 136,4 (2C, CH=CH); 133,4 (CCI); 131,9 (3-pirydyna); 127,2 (4-pirydyna); 123,6 (5-pirydyna); 77,9 (NOCH2); 63,6 (CH2N); 58,3 (CHOH); 52,0-55,0 (2C, piperydyna: 2 x NCH2); 22,6, i 21,7 (3C, piperydyna: 3 x CH2).
P r z y k ł a d 2
Wytwarzanie soli kwasu (Z)-2-butenodiowego i chlorku 1-tlenku (+)-(R)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu (1:1)
Postąpiono zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 1, z tym że zamiast racemicznego chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoilu użyto jego enancjomeru R. Czystą postać związku wyodrębniono z surowej zasady drogą krystalizacji z heksanu.
Wydajność: 31%
T.t.: 91-93°C
IR (KBr, cm-1): 3167 (br); 2840; 2710; 1575; 1560; 1480; 1443 (br); 1293 (s); 1279 (s); 1093; 1053; 1043; 1023 (s); 834 (s); 810; 688
PL 197 692 B1
W razie potrzeby, maleinian można również wytworzyć z surowej zasady rozpuszczonej w acetonie, jak to opisano w przykładzie 1.
Wydajność: 33%
T.t.: 132,0-133,0°C
Stosunek enancjomerów: 98/2 (na podstawie analizy metodą HPLC w kolumnie Chiral AGP 100 x 4 mm).
Widma 1H-NMR i 13C-NMR były takie same jak dla związku racemicznego.
P r z y k ł a d 3
Wytwarzanie soli kwasu (Z)-2-butenodiowego i chlorku 1-tlenku (-)-(S)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu (1:1)
Postąpiono zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 1, z tym że zamiast racemicznego chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoilu użyto jego enancjomeru S.
Wydajność: 34%
T.t.: 132,0-133,0°C
Stosunek enancjomerów: 98/2 (na podstawie analizy metodą HPLC w kolumnie Chiral AGP 100 x 4 mm).
Widma 1H-NMR i 13C-NMR były takie same jak dla związku racemicznego.
P r z y k ł a d 4
Tabletka
Chlorek 1-tlenku (+)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 20,0 mg
Skrobia kukurydziana 100,0 mg
Laktoza 95,0 mg
Talk 4,5 mg
Stearynian magnezu 0,5 mg
Drobno zmieloną substancję czynną zmieszano z substancjami pomocniczymi, mieszaninę ujednorodniono i poddano granulowaniu. Granulat sprasowano w tabletki.
P r z y k ł a d 5 Kapsułka
Maleinian chlorku 1-tlenku (+)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 20,0 mg
Celuloza mikrokrystaliczna 99,0 mg
Bezpostaciowy ditlenek krzemu 1,0 mg
Substancję czynną zmieszano z substancjami pomocniczymi, mieszaninę ujednorodniono i umieszczono w kapsuł kach ż elatynowych.
P r z y k ł a d 6 Drażetka
Maleinian chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 25,0 mg
Laktoza 82,5 mg
Skrobia ziemniaczana 33,0 mg
Poliwinylopirolidon 4,0 mg
Stearynian magnezu 0,5 mg
Substancję czynną i poliwinylopirolidon rozpuszczono w etanolu. Mieszaninę laktozy i skrobi ziemniaczanej równomiernie zwilżono roztworem zawierającym substancję czynną w celu granulowania. Po przesączaniu granulat wysuszono w temperaturze 50°C i przesiano. Dodano stearynianu magnezu i mieszaninę sprasowano w tabletki, które następnie powleczono powłoczką cukrową i wypolerowano z użyciem wosku pszczelego.
P r z y k ł a d 7
Czopek
Chlorek 1-tlenku (+)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)-propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 4,0 mg
Masło kakaowe 3,5 g
Masa do czopków zawierająca stały tłuszcz 50 15,0 g
PL 197 692 B1
Masło kakaowe i masę do czopków ogrzewano do temperatury 40°C, a następnie substancję czynną przeprowadzono w stan zawiesiny w stopionej mieszaninie i tą masą napełniono formy do czopków.
P r z y k ł a d 8
Roztwór
Chlorowodorek chlorku 1-tlenku (+)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 500 mg
Sorbitol 10 g
Sól sodowa sacharyny 0,05 g
Podwójnie destylowana woda, tyle ile potrzeba do 100 ml
P r z y k ł a d 9
Roztwór do iniekcji
Maleinian chlorku 1-tlenku (+)-N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 2 mg
Fizjologiczny roztwór soli, apirogenny, jałowy, tyle ile potrzeba do 2,0 ml
Roztwór umieszczono w 2 ml fiolkach, które następnie szczelnie zamknięto.
P r z y k ł a d 10
Roztwór do wlewów
Sporządzono 500 ml roztworu do wlewów, z użyciem następujących składników:
Maleinian chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu 20,0 mg
Fizjologiczny roztwór soli, apirogenny, jałowy, ile potrzeba do 500 ml

Claims (4)

1. Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomery i ich sole addycyjne z kwasami.
2. Zastosowanie chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomerów i ich soli addycyjnych z kwasami do wytwarzania środka farmaceutycznego do leczenia patologicznej oporności na insulinę i do leczenia stanów patologicznych z nią związanych.
3. Zastosowanie chlorku 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego stereoizomerów i ich soli addycyjnych z kwasami do wytwarzania środka farmaceutycznego do leczenia patologicznej oporności na insulinę i do leczenia stanów patologicznych z nią związanych, drogą jednoczesnego leczenia i profilaktyki przewlekłych powikłań powodowanych przez cukrzycę, a zwłaszcza retynopatii, neuropatii, nefropatii i/lub z jednoczesnym zwiększaniem patologicznie zmniejszonej wskutek cukrzycy obwodowej neuroregeneracji.
4. Środek farmaceutyczny zawierający substancję czynną i co najmniej jedną farmaceutycznie dopuszczalną substancję pomocniczą i zwykle stosowany nośnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu lub jeden z jego stereoizomerów albo jego sól addycyjną z kwasem.
PL350915A 1999-02-26 2000-02-24 Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego zastosowanie i środek farmaceutyczny PL197692B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
HU9900475A HUP9900475D0 (en) 1999-02-26 1999-02-26 O-(3-piperidino-2-hydroxy-1-propyl)-hiyroximic acid-halogenid derivative, it's use for treating insulin resistance, and pharmaceutical compositions containing them as active component
PCT/HU2000/000015 WO2000050403A1 (en) 1999-02-26 2000-02-24 N-[2-hydroxy-3-(1-piperidinyl)propoxy]pyridine-1-oxide-3-carboximidoyl chloride and its use in the treatment of insulin resistance

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL350915A1 PL350915A1 (en) 2003-02-10
PL197692B1 true PL197692B1 (pl) 2008-04-30

Family

ID=90014224

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL350915A PL197692B1 (pl) 1999-02-26 2000-02-24 Chlorek 1-tlenku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]pirydyno-3-karboksyimidoilu, jego zastosowanie i środek farmaceutyczny

Country Status (27)

Country Link
US (1) US6649628B1 (pl)
EP (1) EP1163224B1 (pl)
JP (1) JP4689838B2 (pl)
KR (1) KR100676124B1 (pl)
AT (1) ATE237590T1 (pl)
AU (1) AU779096B2 (pl)
BG (1) BG65178B1 (pl)
BR (1) BR0008969A (pl)
CA (1) CA2360451C (pl)
CZ (1) CZ297386B6 (pl)
DE (1) DE60002187T2 (pl)
DK (1) DK1163224T3 (pl)
EE (1) EE04961B1 (pl)
ES (1) ES2193055T3 (pl)
HR (1) HRP20010584B1 (pl)
HU (1) HUP9900475D0 (pl)
IL (2) IL144866A0 (pl)
NO (1) NO319793B1 (pl)
PL (1) PL197692B1 (pl)
PT (1) PT1163224E (pl)
RS (1) RS50083B (pl)
RU (1) RU2250901C2 (pl)
SI (1) SI1163224T1 (pl)
SK (1) SK287063B6 (pl)
UA (1) UA72495C2 (pl)
WO (1) WO2000050403A1 (pl)
ZA (1) ZA200106488B (pl)

Families Citing this family (23)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
HUP0001583A2 (hu) * 2000-04-18 2002-11-28 BIOREX Kutató és Fejlesztő Rt. Egy piridin-1-oxid-származék és eljárás annak átalakítására gyógyászati hatású vegyületekké
HU0103939D0 (en) * 2001-09-27 2001-11-28 Biorex Kutato Fejlesztoe Kft Pharmaceutical composition containing methformin and n-[2-hydroxy-3-(1-piperidinyl)-propoxy]-pyridine-1-oxide-3-carboximidoyl chloride
IL162941A0 (en) 2002-01-11 2005-11-20 Biorex Kutato Fejlesztoe Kft Carboxamidine derivatives and their use in the treatment of vascular diseases
HUP0303584A3 (en) * 2003-10-30 2009-12-28 Cytrx Corp Use of a hydroximic acid halide derivative in the treatment of neurodegenerative diseases
WO2008039514A1 (en) * 2006-09-26 2008-04-03 Cytrx Corporation Pharmaceutical compositions and methods for treating diseases associated with neurodegeneration
PL2318032T3 (pl) 2008-06-26 2012-08-31 Orphazyme Aps Zastosowanie hsp70 jako regulatora aktywności enzymatycznej
CA2743782A1 (en) 2008-11-18 2010-05-27 Santen Pharmaceutical Co., Ltd. Therapeutic agent for chorioretinal degenerative disease containing pyridine-3-carbaldehyde o-(piperidin-1-yl-propyl)-oxime derivative as active ingredient
US9662375B2 (en) 2010-11-30 2017-05-30 Orphazyme Aps Methods for increasing intracellular activity of Hsp70
HUP1100535A2 (en) 2011-09-26 2013-04-29 Bracelia Invest Ltd Pharmaceutical composition for enhancement of stem cell treatment
HUP1100534A2 (en) 2011-09-26 2013-04-29 Balazs Dr Hazay Pharmaceutical composition for the treatment of muscle atrophy
WO2014036655A1 (en) * 2012-09-06 2014-03-13 Mcpharma Biotech Inc. Treatment of diarrhea and post-weaning diarrhea with resistant potato starch
ES2628329T5 (es) 2012-09-14 2021-03-25 Saint Gobain Luna con un elemento de conexión eléctrica
WO2015015248A1 (en) * 2013-07-30 2015-02-05 Debreceni Egyetem 67% The use of compounds showing heat shock protein (hsp) co-inducing properties to enhance the insulin sensitizing effect in the treatment of type 2 diabetes
EP3193840B1 (en) * 2014-09-15 2021-05-19 Orphazyme A/S Arimoclomol formulation
WO2017178029A1 (en) 2016-04-13 2017-10-19 Orphazyme Aps Heat shock proteins and cholesterol homeostasis
AU2017255959B2 (en) 2016-04-29 2020-10-15 Zevra Denmark A/S Arimoclomol for treating glucocerebrosidase associated disorders
US20200085812A1 (en) 2017-05-24 2020-03-19 Orphazyme A/S Heat shock protein inducers and frontotemporal disorders
KR20210015790A (ko) 2018-05-28 2021-02-10 오르파짐 에이/에스 질환의 바이오마커로서 pbmc 샘플에서 hsp70 단백질 수준
HUP1800298A1 (hu) 2018-08-30 2020-05-28 N Gene Res Laboratories Inc Gyógyszerkombináció béta-receptor blokkolók hatásának módosítására és a mellékhatások csökkentésére
WO2021116487A1 (en) 2019-12-13 2021-06-17 Som Innovation Biotech, S.A. Compounds for use in the treatment of niemann-pick c disease
JP2023531750A (ja) 2020-06-24 2023-07-25 ケムファーム デンマーク アー/エス ゴーシェ病を処置するためのアリモクロモル
CA3202568A1 (en) 2020-11-19 2022-05-27 Zevra Denmark A/S Processes for preparing arimoclomol citrate and intermediates thereof
AU2021405780A1 (en) 2020-12-24 2023-07-06 Zevra Denmark A/S Arimoclomol for the treatment of niemann pick disease, type c, in patients with er type missense mutations

Family Cites Families (6)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
HU207988B (en) * 1988-10-20 1993-07-28 Biorex Kutato Fejlesztoe Kft Process for producing halogenides of o-/3-amino-2-hydroxy-propyl/hydroximic acid and pharmaceutical compositions containing them as active components
HU222994B1 (hu) * 1995-11-02 2004-01-28 BIOREX Kutató és Fejlesztő Rt. Hidroxilaminszármazékok és azok alkalmazása sejtek molekuláris chaperon-termelésének fokozására alkalmas gyógyszerkészítmények előállítására
HUT78138A (hu) * 1995-12-22 2000-09-28 BIOREX Kutató és Fejlesztő Rt Hidroximsavszármazékot tartalmazó készítmény a növénytermesztés elősegítésére és alkalmazása
UA64716C2 (en) * 1996-08-09 2004-03-15 Pharmaceuticals for therapy or prevention of illnesses connected with dysfunction of vascular endothelial cells
HU220971B1 (hu) * 1997-04-03 2002-07-29 BIOREX Kutató és Fejlesztő Rt. Eljárás 0-(3-amino-2-hidroxi-propil)-hidroximsav-halogenidek előállítására
HUP0001583A2 (hu) * 2000-04-18 2002-11-28 BIOREX Kutató és Fejlesztő Rt. Egy piridin-1-oxid-származék és eljárás annak átalakítására gyógyászati hatású vegyületekké

Also Published As

Publication number Publication date
IL144866A (en) 2007-07-04
CZ297386B6 (cs) 2006-11-15
BG65178B1 (bg) 2007-05-31
PL350915A1 (en) 2003-02-10
UA72495C2 (uk) 2005-03-15
ZA200106488B (en) 2002-08-07
PT1163224E (pt) 2003-07-31
RU2250901C2 (ru) 2005-04-27
EE04961B1 (et) 2008-02-15
SI1163224T1 (en) 2003-08-31
RS50083B (sr) 2009-01-22
SK11582001A3 (sk) 2001-12-03
AU779096B2 (en) 2005-01-06
IL144866A0 (en) 2002-06-30
HUP9900475D0 (en) 1999-04-28
HRP20010584B1 (en) 2010-08-31
DK1163224T3 (da) 2003-08-04
WO2000050403A1 (en) 2000-08-31
EP1163224B1 (en) 2003-04-16
KR20010102410A (ko) 2001-11-15
CZ20013053A3 (cs) 2002-01-16
US6649628B1 (en) 2003-11-18
CA2360451A1 (en) 2000-08-31
DE60002187T2 (de) 2003-12-11
HRP20010584A2 (en) 2002-08-31
EP1163224A1 (en) 2001-12-19
JP4689838B2 (ja) 2011-05-25
BR0008969A (pt) 2001-11-27
AU3182400A (en) 2000-09-14
KR100676124B1 (ko) 2007-01-31
EE200100447A (et) 2002-12-16
JP2002537384A (ja) 2002-11-05
BG105837A (en) 2002-03-29
NO20014103D0 (no) 2001-08-23
CA2360451C (en) 2011-01-04
ES2193055T3 (es) 2003-11-01
YU60301A (sh) 2004-05-12
DE60002187D1 (de) 2003-05-22
SK287063B6 (sk) 2009-10-07
ATE237590T1 (de) 2003-05-15
NO319793B1 (no) 2005-09-12
NO20014103L (no) 2001-10-22

Similar Documents

Publication Publication Date Title
US6649628B1 (en) N-[2-hydroxy-3-(1-piperidinyl)propoxy]pyridine-1-oxide-3-carboximidoyl chloride and its use in the treatment of insulin resistance
US20090105298A1 (en) Pharmaceutical composition for therapy of interstitial cystitis
NO178696B (no) Akridinforbindelse og farmasöytisk preparat inneholdende denne
DE69917074T2 (de) Optisch aktives pyridyl-4h-1,2,4-oxadiazinderivat und seine verwendung zur behandlung von gefässkrankheiten
US6399658B1 (en) Composition containing ascorbic acid
KR20030085558A (ko) 비구아나이드 유도체
CA2004616A1 (en) Therapeutic use of calcium entry blockers in retinal or optic nerve dysfunction
KR100471351B1 (ko) 당뇨병성 합병증의 예방·치료제
JP4828670B2 (ja) 眼循環障害改善剤
EP3607948A1 (en) Tissue transglutaminase modulators for medicinal use
HU227343B1 (en) O-(3-piperidino-2-hydroxy-1-propyl)-hydroxymic acid halogenide derivative, its use and medicament containing it
US20230165852A1 (en) Method for treating central nervous system disorders using dopamine d3 partial agonists
KR20030002304A (ko) 3-페닐-3,7-디아자비시클로[3.3.1]노난 화합물들과 이들의제조방법 및 이러한 화합물들을 포함하는 약제들
RU2079492C1 (ru) Производное 1,8-акридиндиона, фармацевтическая композиция для релаксации мочевого пузыря, вещество, релаксирующее мочевой пузырь, способы получения (варианты)
WO1991000091A1 (de) Verwendung von nor-verapamil und nor-gallopamil als antiarteriosklerotica
JP2023514236A (ja) ピラジン化合物およびその調製方法と使用
JPH0541603B2 (pl)
KR20040106345A (ko) 트로폴론 유도체를 사용한 경구투여용 빈뇨ㆍ요실금의치료제 또는 예방제 혹은 경구투여용 수면도입제