PL197463B1 - Pen dozujący - Google Patents

Abstract

1. Pen dozuj acy, zawieraj acy korpus urz adzenia wstrzykuj acego o kszta lcie pióra, posiadaj acy koniec bli z- szy i dalszy, oraz zbiornik znajduj acy si e wewn atrz korpusu urz adzenia wstrzykuj acego, obrotowe pokr etlo dozuj ace przymocowane do bli zszego ko nca korpusu urz adzenia wstrzykuj acego oraz igle pena przymocowan a roz lacznie do dalszego ko nca korpusu urz adzenia wstrzykuj acego, przy czym korpus urz adzenia wstrzykuj acego posiada pierwszy twardy element oporowy zabezpieczaj acy przed dostarczeniem wi ecej ni z jednej, uprzednio ustalonej poje- dynczej dozy do wstrzykni ecia, znamienny tym, ze w zbiorniku jest umieszczony hormon przytarczyc, a pokr e- tlo dozuj ace (11) jest opisane wska znikami etapowymi (40) krokowo steruj acymi dozowaniem hormony przytarczyc, przy czym wska zniki etapowe (40) zawieraj a jedynie dwu- dozowy wska znik etapowy odpowiadaj acy dwóm uprzednio okre slonym dozom, przy czym dwudozowe wska zniki etapowe stanowi a pierwszy wska znik etapowy odpowiada- j acy pojedynczej zalewaj acej wst epnie okre slonej dozie, a drugi wska znik etapowy odpowiada pojedynczej dawce wstrzykiwanej stanowi acej wst epnie ustalon a pojedyncz a maksymaln a dawk e wstrzykiwan a. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest pen dozujący zwłaszcza do podawania hormonu przytarczyc (PTH).

PTH jest wydzielonym, składającym się z 84 aminokwasów produktem gruczołu przytarczycowego ssaków, który reguluje poziom wapna w surowicy przez działanie na różne tkanki, w tym kości. N-końcowe 34 aminokwasy wołowego i ludzkiego PTH (PTH (1-34)) są uważane za biologicznie odpowiadające hormonowi o pełnej długości. Inne amino-końcowe fragmenty PTH (obejmujące na przykład 1-31 i 1-38), albo PTHrP (peptydy/białka spokrewnione z PTH) albo analogi jednego lub obu z nich, które aktywują receptor PTH/PTHrP (receptor PTH1), wykazały podobne biologiczne oddziaływania na masę kostną, chociaż natężenie takich oddziaływań może się zmieniać.

PTH i fragmenty PTH mogą być podawane poprzez wstrzykiwanie podskórne za pomocą tradycyjnego układu strzykawki i fiolki, w którym ciekły roztwór PTH jest ręcznie wyciągany z fiolki za pomocą strzykawki. Jednak często trudno jest wyciągnąć właściwą ilość cieczy za pomocą tradycyjnych strzykawek.

Ponieważ większość chorych na osteoporozę jest w zaawansowanym wieku, potrzebna jest prosta procedura dozowania PTH, przebiegająca etapowo.

Znany pen dozujący zawiera korpus urządzenia wstrzykującego o kształcie pióra, posiadający koniec bliższy i dalszy, oraz zbiornik znajdujący się wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego. Do bliższego końca korpusu urządzenia wstrzykującego jest przymocowane obrotowe pokrętło dozujące, zaś igła pena jest przymocowana rozłącznie do dalszego końca korpusu urządzenia wstrzykującego. Korpus urządzenia wstrzykującego posiada pierwszy twardy element oporowy zabezpieczający przed dostarczeniem więcej niż jednej, uprzednio ustalonej pojedynczej dozy do wstrzyknięcia

Celem wynalazku jest opracowanie pena zapewniającego pacjentowi choremu na osteoporozę wygodne i proste urządzenia podającego, które umożliwia codzienne dozowanie pojedynczej, ustalonej wcześniej dawki PTH.

Pen dozujący zawierający korpus urządzenia wstrzykującego o kształcie pióra, posiadający koniec bliższy i dalszy, oraz zbiornik znajdujący się wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego, obrotowe pokrętło dozujące przymocowane do bliższego końca korpusu urządzenia wstrzykującego oraz igłę pena przymocowaną rozłącznie do dalszego końca korpusu urządzenia wstrzykującego, przy czym korpus urządzenia wstrzykującego posiada pierwszy twardy element oporowy zabezpieczający przed dostarczeniem więcej niż jednej, uprzednio ustalonej pojedynczej dozy do wstrzyknięcia według wynalazku charakteryzuje się tym, że w zbiorniku jest umieszczony hormon przytarczyc, a pokrętło dozujące jest opisane wskaźnikami etapowymi krokowo sterującymi dozowaniem hormony przytarczyc, przy czym wskaźniki etapowe zawierają jedynie dwudozowy wskaźnik etapowy odpowiadający dwóm uprzednio określonym dozom, przy czym dwudozowe wskaźniki etapowe stanowią pierwszy wskaźnik etapowy odpowiadający pojedynczej, zalewającej, wstępnie określonej dozie, a drugi wskaźnik etapowy odpowiada pojedynczej dozie wstrzykiwanej stanowiącej wstępnie ustaloną pojedynczą maksymalną dozę wstrzykiwaną.

Korzystnie, pen jest jednorazowy.

Korzystnie, pen jest wielokrotnego użytku.

Korzystnie, zbiornikiem jest szklany nabój.

Korzystnie, nabój jest usuwany z korpusu urządzenia wstrzykującego.

Korzystnie, nabój jest na stałe zamocowany wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego.

Korzystnie, pokrętło dozujące jest zamocowane obrotowo w dwu kierunkach.

Korzystnie, pen posiada obudowę z gwintem komunikującym się z pokrętłem dozującym, przy czym pierwszy twardy występ oporowy jest umieszczony w niciach gwintu ograniczając obrót pokrętła dozującego.

Korzystnie, oznaczenia etapowe obejmują jeden wskaźnik położenia zalewającego i jeden wskaźnik wcześniej określonego położenia dawki wstrzykiwanej na pokrętle dozujący.

Korzystnie, korpus urządzenia wstrzykującego posiada drugi twardy występ oporowy sygnalizujący zakończenie wstrzykiwania.

Korzystnie, hormonem przytarczyc jest ludzkie PTH.

Rozwiązanie według niniejszego wynalazku zapewnia urządzenie wstrzykujące typu pen, zaprojektowane tak, że można w nim łatwo ustawić tylko jedną określoną wcześniej dawkę. Ponadto niniejszy wynalazek obejmuje pen zawierający zbiornik PTH, oraz prosty, etapowany sposób podawania PTH,

PL 197 463 B1 który praktycznie eliminuje obawę podania zbyt dużej albo zbyt małej dawki. Dzięki wdrożeniu wynalazku PTH staje się łatwy do podawania i powoduje zwiększoną twardość albo sztywność w miejscu potencjalnego urazu, takim jak biodro albo kręgosłup osoby chorej na osteoporozę, albo innym miejscu posiadającym nienormalnie małą masę kości albo słabą strukturę kości.

Niniejszy wynalazek zapewnia urządzenie wstrzykujące albo podające typu pen oraz sposób podawania pojedynczej, określonej wcześniej dawki roztworu zawierającego hormon przytarczyc. Urządzenie według wynalazku ma generalnie kształt pióra do pisania posiadającego zbiornik zawierający roztwór PTH. Wydłużony, zwarty kształt pena podającego ułatwia zastosowanie prostych technik wstrzykiwania i umożliwia pacjentowi łatwe noszenie urządzenia ze sobą. Pen jest tak zaprojektowany, aby tylko pojedyncza wcześniej określona dawka mogła być łatwo ustawiona przez pacjenta za pomocą obrotowego pokrętła dozującego przymocowanego do bliższego końca pena. To pokrętło dozujące może być obracane M zarówno w kierunku do przodu jak i wstecznym, bez powodowania podania dawki. Chociaż pokrętło dozujące obraca się w sposób swobodny, to łatwo można ustawić tylko jedno położenie zalewające i jedno położenie dozowania. Posiadanie tylko jednego ustawienia dawki znacznie upraszcza procedurę podawania zastrzyku z PTH. Ponadto, posiadanie tylko jednego ustawienia dawki znacznie zmniejsza możliwość podania przez samego pacjenta za małej lub za dużej dawki.

W jednej postaci wykonania wynalazku pen jest jednorazowy i posiada jeden zbiornik PTH zamocowany na stałe wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego. Kiedy zbiornik PTH jest wyczerpany, całe urządzenie jest po prostu wyrzucane. Zbiornik ten może składać się ze szklanego naboju na stałe zapieczętowanego wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego. W innej postaci wykonania pen jest wielokrotnego użytku, a zbiornik zawiera nabój wymienny. Kiedy PTH z naboju zostanie usunięte poprzez wielokrotne zastrzyki, pusty nabój jest usuwany z pena, a w korpusie urządzenia wstrzykującego umieszczany jest nowy nabój wypełniony świeżym roztworem PTH. We wszystkich przypadkach pen jest tak zaprojektowany, że igła pena jest łatwa do usunięcia przez użytkownika, co ułatwia jednorazowe stosowanie igły.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok perspektywiczny jednego przykładu wykonania pena podającego według niniejszego wynalazku, fig. 2 - widok rozłożonego urządzenia z fig. 1, fig. 3 - powiększony widok perspektywiczny fragmentu pena z fig. 1, przedstawiający zwłaszcza pokrętło dozujące i składniki obudowy, fig. 4 - powiększony przekrój wzdłużny fragmentu urządzenia dozującego lek według fig. 1, przedstawiający zwłaszcza zespół przycisku umieszczony wewnątrz pokrętła dozującego, fig. 5 powiększony widok perspektywiczny, częściowo w przekroju, urządzenia dozującego lek z fig. 1, przedstawiający zwłaszcza zespół przycisku umieszczony w pokrętle dozującym, fig. 6 - powiększony przekrój poprzeczny urządzenia dozującego lek z fig. 1, przedstawiający zwłaszcza element oporowy niewystarczającej pozostającej dawki na nakrętce, zbliżający się do odpowiedniego elementu oporowego na śrubie prowadzącej, fig. 7 - widok taki sam jak na fig. 6, za wyjątkiem tego, że element oporowy niewystarczającej pozostającej dawki na nakrętce jest połączony z elementem oporowym na śrubie prowadzącej, fig. 8 - widok perspektywiczny, częściowo w przekroju, części obudowy połączonej z pokrętłem dozującym, przedstawiający zwłaszcza jednostkę występu zatrzaskowego w położeniu zerowym, fig. 9 - widok taki jak z fig. 8, za wyjątkiem tego, że jednostka występu zatrzaskowego znajduje się za kołnierzem oznaczającym koniec dawki, fig. 10 - widok taki jak z fig. 8, za wyjątkiem tego, że jednostka występu zatrzaskowego jest pokazana w wypustach wybierających podczas dozowania, fig. 11 - powiększony przekrój fragmentu urządzenia dozującego lek z fig. 1, przedstawiający zwłaszcza zależność pomiędzy zespołem przyciskowym, pokrętłem dozującym oraz obudową, podczas gdy urządzenie znajduje się na końcu położenia dozowania, fig. 12 przekrój wzdłużny urządzenia dozującego lek z fig. 1, przedstawiający zwłaszcza pokrętło dozujące po jego obróceniu do położenia zerowego, fig. 13 - widok taki jak z fig. 12, za wyjątkiem tego, że pokrętło dozujące zostało schowane, tak że wypusty nakrętki są połączone z wypustami pokrętła dozującego, fig. 14 - widok taki jak z fig. 13, za wyjątkiem tego, że wybrano pożądaną dawkę, fig. 15 - widok podobny do fig. 11, przedstawiający pokrętło dozujące obrócone o 180°, a ponadto przedstawiający przycisk początkowo zagłębiony, zanim miał miejsce ruch wybierający, fig. 16 - widok taki jak z fig. 15, przedstawiający tarczę przemieszczoną o niewielką odległość do przodu, fig. 17 widok taki jak z fig. 15, przedstawiający tarczę przemieszczoną do przodu o połowę skoku gwintu, fig. 18 widok taki jak z fig. 14, za wyjątkiem tego, że pen jest pokazany w położeniu na końcu dawki.

PL 197 463 B1

Pen 10 ma kształt standardowego wiecznego pióra i posiada spinacz 15 przymocowany do nasadki 16, który umożliwia bezpieczne przymocowanie pena do kieszeni albo innych środków nośnych. Nasadka 16 chroni igłę 23 pena, jak pokazano na fig. 2, oraz zapewnia dostęp do zbiornika albo naboju 22. W celu osiągnięcia cechy pojedynczego dozowania według wynalazku, korpus wstrzykujący pena jest zaprojektowany z twardym elementem oporowym. Chociaż nie jest rzeczą o krytycznym znaczeniu, w którym miejscu w penie znajduje się twardy element oporowy, to jednak musi on być tak zlokalizowany, aby pokrętło dozujące 11 nie mogło być obracane na zewnątrz do położenia, w którym pen dostarczałby dawkę większą niż określona wcześniej maksymalna dawka jednorazowa. W sytuacji, w której przepisany jest PTH, w celu leczenia osteoporozy, określono że skuteczna jest pojedyncza dzienna dawka 80 μΙ. Korzystnie twardy element oporowy jest umieszczony w obu obudowach 20 albo 14 korpusu wstrzykującego, a zwłaszcza znajduje się on w obszarze nici gwintu 43, które znajdują się na wewnętrznej części obu obudów 20 i 14. Umieszczenie twardego elementu oporowego w obrębie nici gwintu 43 zapewnia, że zapobiega się przemieszczeniu pokrętła dozującego 11 na zewnątrz o odległość większą niż ta wymagana do dostarczenia określonej wcześniej pojedynczej dawki. Jak opisano bardziej szczegółowo poniżej, pokrętło dozujące, po obróceniu go z zewnątrz do ustawionego wcześniej położenia, jest popychane do wewnątrz, powodując przemieszczenie trzonu napędowego 21 do przodu w dalszym kierunku, powodując wypłynięcie roztworu PTH przez igłę pena.

W celu dalszego zapewnienia, że pacjentowi podana jest tylko pojedyncza dokładka dawka, pokrętło dozujące 11 pena jest kalibrowane i w widoczny sposób zaznaczony jest na nim jeden wskaźnik położenia zalewającego, oraz jeden wskaźnik określonego wcześniej położenia wstrzykiwanej dawki. Ta kalibracja i oznaczenie pokrętła dozującego stanowią znaczące odejście od istniejących penów dozujących typowo stosowanych do podawania insuliny albo ludzkiego hormonu wzrostu. Te istniejące urządzenia charakteryzują się tym, że mogą one dostarczać dużą ilość różnych dawek, w zależności od tego jak pacjent albo dostawca usług medycznych ustawi pokrętło dozujące. Ponadto pokrętła dozujące z tych istniejących urządzeń są oznaczone i wykalibrowane w jednostkach międzynarodowych, typowo posiadając do 80 różnych możliwych ustawień dawek. W przeciwieństwie do tego, podawanie PTH typowo wymaga tylko jednej, wcześniej określonej, niezmiennej dawki dziennej. Zgodnie z tym urządzenie 10 nie jest oznaczone w jednostkach międzynarodowych, ale trzema nieciągłymi wskaźnikami etapowymi. Korzystnie te wskaźniki etapowe są wydrukowane na pokrętle dozującym jako „0”, „1” i „2”. Te wskaźniki etapowe są oznaczone na fig. 3 numerem 40. Wskaźniki etapowe „1” i „2” odpowiadają odpowiednio określonej wcześniej dawce zalewającej i dawce wstrzykiwanej.

Dodatkowo do pena, przedmiotem wynalazku jest także sposób albo procedura wykonywania zastrzyku z PTH. Sposób ten obejmuje obracanie pokrętła dozującego 11 do czasu aż strzałka („-^”) 41 albo inny symbol identyfikacyjny wydrukowany na pokrętle dozującym 11 stanie się widoczny dla pacjenta przez soczewkę 12 znajdującą się w obudowie 14. Kiedy strzałka znajdzie się na miejscu, pokrętło dozujące 11 może być pociągnięte na zewnątrz (w kierunku bliższego końca pena), do czasu aż osiągnie się stopień pierwszy albo położenie zalewające, oznaczone przez „0” widoczne przez soczewkę 12. Wskaźnik etapu „0” daje użytkownikowi sygnał, że pokrętło wybierające 11 pena jest ustawione odpowiednio do kontynuowania procedury podawania jednej określonej wcześniej dawki PTH. Wskaźniki etapu „0”, „1” i „2” są wydrukowane na pokrętle dozującym 11 i oglądane przez pacjenta przez soczewkę 12. Po osiągnięciu położenia startowego „0” pacjent dalej obraca pokrętło regulacyjne, do czasu aż osiągnie się położenie zalewające. W soczewce pojawia się wydrukowane „1”, wskazując że osiągnięto drugie położenie. Następnie użytkownik naciska urządzenie rozłączające 17, powodując przemieszczenie się pokrętła dozującego i trzonu napędowego do wewnątrz (w kierunku dalszego końca pena), wypychając niewielką ilość PTH z igły. Typowo dawka zalewająca jest określona na około 10-20 μΙ. Dawka zalewająca jest ważnym etapem sposobu, ponieważ umożliwia ona pacjentowi zweryfikowanie faktu, że pen pracuje w sposób właściwy, oraz że igła pena jest odpowiednio ustawiona i nie jest zapchana albo zablokowana.

Kiedy zalewanie jest zakończone, następny etap sposobu obejmuje powtarzanie pierwszych dwóch etapów obracania pokrętła wybierającego 11 do czasu aż strzałka („-^”) 41 pojawi się w soczewce 12, ciągnięcie pokrętła na zewnątrz, do czasu aż pojawi się „0”, a następnie obracanie pokrętła dozującego za wskaźnik położenia „1”, do położenia trzeciego i ostatniego, oznaczonego numerem „2”. Chociaż preferowane jest stosowanie liczb arabskich, dowolna logiczna sekwencja symboli, takich jak liczby rzymskie albo litery, będzie zapewniała końcowemu użytkownikowi konieczne wzrokowe sygnały, sygnalizując trzy położenia. Tak samo jak położenie zalewające, położenie wstrzykiwanej dawki jest wcześniej określone i odpowiada dawce, która jest zwyczajowo przyjęta przy leczeniu konkretnego

PL 197 463 B1 zaburzenia za pomocą PTH. W przypadku osteoporozy powszechne jest przepisywanie dziennej dawki wynoszącej 80 μΙ. Jak wspomniano, w celu zapewnienia, że wstrzykiwana dawka nie przewyższa określonej wcześniej ilości PTH, pen jest zaprojektowany z twardym elementem oporowym, który zapobiega obróceniu pokrętła dozującego na zewnątrz poza położenie „2”. Dokładna lokalizacja albo konstrukcja twardego elementu oporowego nie ma dla wynalazku krytycznego znaczenia, jeśli tylko zapobiega się obrotowi pokrętła dozującego poza określone wcześniej położenie wstrzykiwanej dawki. Preferowanym twardym elementem oporowym jest taki, który jest umieszczony wewnątrz nici gwintu 43 zarówno obudowy 20 jak i 14, jak pokazano na fig. 2 i 3 numerem odnośnika 44. Twardy występ oporowy może być wykonany z dowolnego materiału, który wytrzyma powtarzalny kontakt z występem 19 pokrętła dozującego 11. Podczas pracy pena występ 19 łączy się z gwintem 43 znajdującym się wewnątrz obudów 14 i 20, umożliwiając przemieszczanie pokrętła dozującego 11 do wewnątrz i na zewnątrz, kiedy jest ono obracane z położenia „0”. Kiedy pokrętło dozujące jest obracane na zewnątrz, występ 19 styka się w końcu z twardym elementem oporowym 44, zapobiegając w ten sposób dalszemu obrotowi. Korzystnie twardy element oporowy 44 jest wykonany z tego samego tworzywa sztucznego, które jest wykorzystane do wykonania obudów. Dokładka lokalizacja twardego występu oporowego pomiędzy nićmi gwintu jest tak wybrana, że pokrętło dozujące, przy używaniu pokrętła dozującego, nie może być obrócone na zewnątrz poza położenie wstrzykiwanej dawki „2”.

Kiedy osiągnie się położenie „2”, pacjent jest gotowy do włożenia igły 23 pena w miejsce zastrzyku. Igła pena z urządzenia 10 może być dowolnym znanym typem igły, obejmującym typowo igłę dwustronną o średnicy 27G lub mniejszej, zamocowaną w piaście 50, która może być łatwo przykręcona i odkręcona od dalszego końca zespołu pena. Preferowany rozmiar igły 23 pena mieści się w zakresie 28G do 31G. Po włożeniu igły pena pacjent wciska urządzenie rozłączające 17. Kiedy urządzenie rozłączające 17 jest wepchnięte do wewnątrz, pokrętło dozujące 11 i trzon napędowy 21 także przemieszczają się do wewnątrz w sposób liniowy, w kierunku dalszego końca pena. Kiedy trzon napędowy 21 przemieszcza się do wewnątrz, popycha on tłok 210 (patrz fig. 12-14) znajdujący się wewnątrz zbiornika zawierającego roztwór PTH, przedstawionego na fig. 2 jako nabój 22. Kiedy tłok jest popychany przez trzon napędowy 21 w kierunku dalszego końca, powoduje on wypchnięcie roztworu PTH przez igłę 23 pena. W celu zasygnalizowania końca dawki wynalazek zapewnia wskaźniki zarówno wizualne jak i dotykowe. Wskaźnik wizualny jest oglądany przez pacjenta przez soczewkę 12, stanowiąc wyraźny symbol końca dawki, taki jak kształt diamentu („0”) 42, który jest wydrukowany na pokrętle dozującym. Jeśli pacjent nie widzi symbolu to wie, że musi kontynuować popychanie urządzenia rozłączającego 17. Wskaźnik dotykowy zawiera drugi twardy występ oporowy, który jest punktem styku pomiędzy pokrętłem dozującym 11 i przegrodami 45 na obudowach 14 i 20. Kontakt pomiędzy pokrętłem dozującym i przegrodami na obudowach zapobiega dalszemu przemieszczaniu się trzonu napędowego i zapewnia pacjentowi dotykowe odczucie wskazujące, że dawka jest kompletna.

Wynalazek obejmuje także mechanizm, który zapobiega obróceniu pokrętła dozującego do położenia wstrzykiwanej dawki „2”, jeśli w zbiorniku pena pozostaje niewystarczający roztwór PTH. Cecha ta jest osiągana poprzez wstępne określenie odległości, którą musi przebyć trzon napędowy w celu dostarczenia zawartości zbiornika. W przypadku kiedy jako zbiornik stosowany jest szklany nabój, typowo będzie on miał pojemność około 3 ml. Oczywiście objętość ta zależy od tolerancji wymiarowych naboju i może się zgodnie z nimi zmieniać. Trzon napędowy jest zaprojektowany tylko z ilością nici gwintu wystarczającą do tego, aby umożliwić pokrętłu dozującemu wybranie i dostarczenie nieciągłej ilości dawek. Ponieważ pokrętło dozujące przemieszcza się w kierunku dalszego końca gwintu na trzonie napędowym 21, kiedy pokrętło dozujące 11 jest obracane na zewnątrz w celu ustawienia dawki, oraz zapobiega się przemieszczeniu trzonu napędowego do tyłu po każdym zastrzyku, dzięki elementom zapobiegającym cofaniu, które są pełniej opisane poniżej, pokrętło dozujące z każdym zastrzykiem bardziej zbliża się do końca gwintu trzonu napędowego. Kiedy ilość początkowa roztworu PTH zostanie wydalona, trzon napędowy będzie się znajdował na końcu jego gwintu. W celu dalszego zilustrowania tej cechy należy rozważyć przykład, w którym w zbiorniku po zastrzyku pozostaje tylko 40 μΙ roztworu PTH, a użytkownik usiłuje wykonać kolejny zastrzyk o pojemności 80 μΙ. Po procedurze podawania wystąpiłyby poniższe wydarzenia. Użytkownik byłby zdolny do właściwego wykonania poszczególnych etapów poprzez zalanie do położenia „1”, jednak nie mógłby obrócić pokrętła dozującego do położenia trzeciego „2”, ponieważ w zbiorniku pozostaje tylko 20 μΙ (40 μΙ - 20 μΙ (dawka zalewająca)). Ponieważ nici gwintu na trzonie napędowym odpowiadają objętości roztworu PTH pozostającego w zbiorniku, nie jest możliwe dalsze przemieszczanie

PL 197 463 B1 pokrętła dozującego dookoła nici gwintu trzonu napędowego, a stąd nie jest możliwy dalszy obrót pokrętła dozującego. Użytkownik jest w ten sposób niezdolny do obrócenia pokrętła dozującego do położenia, w którym widoczne jest „2”, co sygnalizuje użytkownikowi, że pen nie jest odpowiednio ustawiony do podawania właściwej, określonej wcześniej dawki. W tym momencie użytkownik wyrzuciłby pen, gdyby był on jednorazowy, albo też wymieniłby nabój na pełny.

Figury 4-18 zapewniają bardziej szczegółową i konkretną konfigurację pena dla celów niniejszego zgłoszenia, przy czym termin „bliższy” oznaczał będzie względne położenie osiowe w kierunku końca pokrętła mechanizmu podającego, a termin „dalszy” oznaczał będzie względne położenie osiowe w kierunku końca igły podającej mechanizmu podającego. Wszystkie składniki urządzenia medycznego 10, za wyjątkiem naboju 22 i igły 23, mogą być wykonane z tworzywa sztucznego, które jest odpowiednie do ponownego wykorzystania. Odpowiednie tworzywa sztuczne obejmują żywice poliwęglanowe wysokoprzepływowe, które mogą być przetwarzane poprzez tradycyjne formowanie wtryskowe i wytłaczanie. W jednym przykładzie wykonania części obudowy 14, 20 i oddalony korpus 42 są wykonane z czystego optycznie poliwęglanu, a pozostałe składniki z tworzyw sztucznych są wykonane z żywic ABC. Te tworzywa sztuczne mogą być powtórnie przetwarzane, w ten sposób czyniąc likwidację urządzenia bezpieczną dla środowiska.

Według fig. 5 urządzenie rozłączające 17 zawiera pustą w środku cylindryczną część 48 posiadającą koniec bliższy. Cylindryczna część 48 zawiera koniec dalszy 52 w postaci pierścieniowego zgrubienia, a ponadto zawiera pierścień 54 o powiększonej średnicy, zawierający płaską powierzchnię 58 o powiększonej średnicy. Wewnętrzna część powierzchni tworzy powierzchnię oporową 60 o powiększonej średnicy. Koniec bliższy urządzenia rozłączającego 17 zawiera ponadto koniec 60 do naciskania palcem, posiadający zagłębioną powierzchnię 70. Koniec 68 jest integralnie połączony, poprzez części łączące 72, z pustą w środku cylindryczną częścią 48 (fig. 4). Koniec bliższy 51, zawiera powierzchnię 74 (fig. 4), która jest utworzona z części 76 o zmniejszonej długości.

Na fig. 4 i 11 jest szczegółowo pokazane pokrętło dozujące 11. Pokrętło dozujące 11 ma generalnie cylindryczny kształt i jest puste w środku na jego osiowej długości. Średnica pokrętła dozującego 11 jest maksymalna na jego bliższym końcu, oraz jest minimalna na jego dalszym końcu. Według fig. 4, pokrętło dozujące 11 zawiera część bliższą 78, część pośrednią 80 i część dalszą 82. Część bliższa 78 zawiera część 84 o powiększonej średnicy, część zbieżną 86 oraz pierścień końca dawki 91, rozciągający się dookoła obwodu części bliższej 78, jak pokazano na fig. 4. Pierścień 91 zawiera powierzchnię dolną 89 (fig. 14), która stanowi po połączeniu z tyłem obudowy powierzchnię oporową. Pierścień 91 zawiera także powiększony występ „dawki zerowej” 88. Bliższa powierzchnia wewnętrzna części elastycznej 92 zawiera powierzchnię zbieżną 96, przystosowaną do łączenia się z powierzchnią zbieżną 56 urządzenia rozłączającego 17, oraz odpowiednią powierzchnię zbieżną 98. Powierzchnie 96 i 98 tworzą powierzchnię wewnętrzną występu 94.

Część bliższa 78 pokrętła dozującego 11 zawiera ponadto pierwszy U-kształtny rowek 100 (fig. 4) i drugi U-kształtny rowek (niepokazany), które tworzą elastyczne odnogi 102, 104. Według fig. 11, każda odnoga 102, 104 zawiera rozciągający się do wewnątrz występ 106, 108 i rozciągający się na zewnątrz występ 110, 112, znajdujący się dalej od występu rozciągającego się do wewnątrz. Występ 106 rozciągający się do wewnątrz zawiera bliższą powierzchnię zbieżną 114, płaszczyznę 116 i dalszą powierzchnię zbieżną 118. Podobnie, występ 108 zawiera bliższą powierzchnię zbieżną 120, płaszczyznę 122 i dalszą powierzchnię zbieżną 124. Rozciągający się na zewnątrz występ 110 zawiera bliższą powierzchnię zbieżną 126, płaszczyznę 128, występ oporowy 130, powierzchnię 132 o powiększonej średnicy i dalszą powierzchnię zbieżną 134. Rozciągający się na zewnątrz występ 112 zawiera bliższą powierzchnię zbieżną 136, występ oporowy 138, powierzchnię 140 o powiększonej średnicy i dalszą powierzchnię zbieżną 143.

Według fig. 4 dookoła powierzchni wewnętrznej pokrętła dozującego 11, w obszarze gdzie część bliższa 78 spotyka się z częścią pośrednią 80, rozmieszczony jest obwodowo szereg osiowych wypustów 142. Obwodowy szyk wypustów 143 jest przerwany przez odnogi 102 i 104. W jednym przykładzie wykonania dookoła wewnętrznego obwodu pokrętła dozującego 11 znajduje się dziesięć wypustów 143. Według fig.3 i 11, przedstawionych jest na nich wiele wypustów 144 rozciągających się obwodowo dookoła bliższej powierzchni wewnętrznej części pośredniej 80 pokrętła dozującego 18. W przeciwieństwie do wypustów 143, wypusty 144 rozciągają się 360° dookoła wewnętrznego obwodu części pośredniej 80. W jednej postaci wykonania rozmieszczonych jest osiemnaście wypustów 144, tak że każdy wypust jest oddalony od wypustu sąsiedniego o 20 stopni obwodowych.

PL 197 463 B1

Jak najlepiej pokazano na fig. 8-10, część dalsza 82 pokrętła dozującego 11 zawiera kołnierz bliższy 146, część 148 o zmniejszonej średnicy, oraz koniec dalszy zawierający szereg wydłużonych wypustów 150 rozciągających się na zewnątrz dookoła obwodu części dalszej 82. Wypusty 150 są ustawione w jednej linii z wypustami 144. Z tego powodu, w jednym przykładzie wykonania występuje osiemnaście wypustów 150, z których każdy odpowiada odpowiedniemu wypustowi 144. Jak pokazano na fig.9 i 10, dwa z wypustów 150 rozciągają się osiowo w głąb części 148 o zmniejszonym przekroju. Te wydłużenia są oznaczone jako wypusty 152.

Według fig.11, części obudowy 14 i 26 tworzą rowek bliższy 154 posiadający powierzchnię zbieżną 156. Części obudowy 14 i 20 tworzą dalej śrubowy rowek spiralny 158 i zbieżną powierzchnię obwodową 160, jak pokazano na fig. 11. Część obudowy 14 zawiera ponadto półkolistą wypukłość 164 w pobliżu jej dalszego końca. Część obudowy 20 zawiera wykonane w niej rowki, tworzące elastyczną odnogę 168 posiadającą na jej końcu rozciągający się do wewnątrz występ 170. Występ 170 zawiera bliższą powierzchnię zbieżną 172, która kończy się płaszczyzną 174 i pionową krawędzią 176. Części obudowy 14 i 20 zawierają poprzeczne występy, odpowiednio 178, 180, zmniejszające średnicę na bliższym końcu obudowy. Występy 178 i 180 zawierają elastyczne trzpienie, odpowiednio 182, 184.

Jak najlepiej pokazano na fig. 12-14 i 18, pen 10 zawiera ponadto nakrętkę 36 i trzon napędowy 21. Nakrętka 36 ma generalnie cylindryczny kształt i zawiera parę rozciągających się osiowo rowków 186 (fig. 2) tworzących sprężyste odnogi bliższe 188. Każda odnoga 188 zawiera bliższą część podniesioną 190 i dwa małe rozciągające się osiowo wypusty 192 (fig. 12). Dalszy koniec nakrętki 36 zawiera powiększony element zębaty 194 posiadający na sobie kilka zębów 196. Powierzchnia wewnętrzna dalszego końca nakrętki 36 zawiera gwint śrubowy 198. Gwint 198 rozciąga się w przybliżeniu 350° dookoła wewnętrznej powierzchni nakrętki 36. Rowek 200 jest wykonany na dalszym końcu trzonu napędowego 21 w celu utworzenia odnóg 226, 228 (fig. 2). Zęby zapadkowe 204 znajdują się na dwóch przeciwnych bokach trzonu napędowego 21 i rozciągają się osiowo wzdłuż całej długości trzonu napędowego 21, od rowka 200 do końca dalszego, który stanowi część 206 łączącą się z trzpieniem ruchomym. Gwint śrubowy 208 rozciąga się wzdłuż długości osiowej trzonu napędowego 21 odnóg 226, 228. Trzon napędowy 21 pasuje do cylindrycznego otworu nakrętki 36.

Jak pokazano na fig. 12-15, część 206 łącząca się z trzpieniem ruchomym trzonu napędowego 21 jest połączona z tłokiem 210 naboju 22. Nabój 22 jest przechowywany wewnątrz ustalacza 42 naboju, który jest na stałe przymocowany do części obudowy 14 i 20. Nabój 22 jest wykonany ze szkła i zawiera rurę tworzącą komorę wewnętrzną 212, która kończy się w sposób otwarty na jej dalszym końcu szyjką 214 posiadającą kołpak 216 zawierający umieszczony na nim gumowy krążek 218. Zespół igłowy 23 zawiera nagwintowaną wewnątrz podstawę 220 i igłę podającą 222. Wewnętrznie nagwintowana podstawa 220 jest nakręcana na zewnętrznie nagwintowaną część dalszą 224 korpusu 42. Kołpak 46 igły jest nałożony na igłę 222 w celu zapobiegania przypadkowemu wkłuciu igły w pacjenta. Nasadka 16 jest zatrzaskiwana na korpusie 42 naboju w celu skompletowania mechanizmu typu pen.

Jak napisano powyżej, w celu ustawienia dawki do wstrzyknięcia po pierwsze konieczne jest ręczne wyzerowanie tarczy z początkowego położenia promieniowego tarczy wynikającego z poprzedniego zastrzyku. Początkowe położenie osiowe pokrętła dozującego 11, w niezerowym początkowym położeniu promieniowym względem części obudowy 20, jest przedstawione na fig. 9. Konkretnie występ 170 części obudowy 20 znajduje się w rowku 148 pokrętła dozującego 11. Rowek 148 może być obracany poprzez obrót pokrętła dozującego 11 względem obudowy. Pokrętło dozujące 11 nie może być wciągnięte osiowo z powodu oddziaływania pomiędzy pierwszym elementem na mechanizmie odmierzającym dawkę, to znaczy występem 149 pokrętła dozującego 11, a drugim elementem na obudowie, to znaczy pionową krawędzią 176 występu 170 obudowy. Podobnie, pokrętło dozujące 11 nie może być wciśnięte osiowo do przodu z powodu oddziaływania pomiędzy powierzchnią 89 na pierścieniu 91 i powierzchniami końcowymi 33, 35 (fig. 5) części obudowy, odpowiednio 14, 20. Jeśli użytkownik przez pomyłkę pomyśli, że konieczne jest wciśnięcie urządzenia rozłączającego 17 w celu wyciągnięcia tarczy na zewnątrz, występ 94 wpada do rowka 154 (fig. 11), w ten sposób wytwarzając oddziaływanie, które zapobiega wyciągnięciu tarczy na zewnątrz. Po dalszym obrocie pokrętła dozującego 11 względem obudowy 20 wypusty 152 są przemieszczane do połączenia z występem 170, jak pokazano na fig.8. Jest to położenie promieniowe zerowej dawki pokrętła dozującego 11. To położenie promieniowe zerowej dawki jest komunikowane użytkownikowi na cztery sposoby. Użytkownik słyszy trzask kiedy wypusty 152 łączą się z występem 170. Ruch występu 170 nad pierwszym wypustem 152 do V-kształtnego zagłębienia 155 pomiędzy wypustami 152 powoduje drganie urządzenia 10, które

PL 197 463 B1 może być wyczuwane przez użytkownika. Dodatkowo występ 88 na pokrętle dozującym 11 jest osiowo ustawiony w jednej linii z występem 153 części obudowy 14, w ten sposób zapewniając wizualne wskazanie, że osiągnięte zostało położenie zerowej dawki. Jest to ponadto komunikowane wizualnie poprzez obecność symbolu strzałki 41 w soczewce 12.

Na powierzchni części pośredniej 80 pokrętła dozującego 11 nadrukowany jest szereg cyfr („0”, „1” i „2”). Cyfry te są rozmieszczone spiralnie dookoła obwodu części 80, jak pokazano na fig. 3. Soczewka 12 w części obudowy 14 jest ustawiona równo nad cyframi, tak że po wybraniu dawki zalewającej albo dawki pojedynczej w soczewce pojawia się odpowiednia cyfra. Podniesiona prostokątna część 162 (fig. 11) soczewki 12 znajduje się na podstawie soczewki 12 w celu powiększenia cyfr, w ten sposób czyniąc je łatwiejszymi do odczytania.

Kiedy osiągnie się położenie początkowe i strzałka 41 stanie się widoczna, pokrętło dozujące 11 może być cofnięte osiowo o określoną odległość, na przykład 3 do 5 mm, jak pokazano na fig. 13, w celu ustawienia dawki. Pokrętło dozujące 11 jest wciągane, występ 149 jest przemieszczany za występ 170 obudowy, powodując połączenie występu 170 z wypustami 150. Dodatkowo wypusty 144 pokrętła dozującego 11 są przemieszczane do połączenia z wypustami 192 nakrętki 36, jak pokazano na fig. 13. Kiedy pokrętło dozujące 11 znajduje się w położeniu ustawienia dawki, mechanizm sprzęgłowy składający się z wypustów 144 i 192 jest sprzęgany i obrót pokrętła dozującego 11 powoduje odpowiedni obrót nakrętki 36. Obrotowi trzonu napędowego 21 zapobiega się poprzez połączenie typu kluczowego pomiędzy trzpieniami przeciwdziałającymi cofaniu 182 i 184 oraz trzonem napędowym 21. Jak pokazano na fig. 7, trzpienie 182, 184 tworzą klucz, a trzon napędowy 21 tworzy dziurkę od klucza, która kontaktuje się z bokami klucza.

Po obróceniu pokrętła dozującego 11 do dodatniego położenia promieniowego dawki, występy 110, 112 przemieszczają się wewnątrz rowka 158 obudowy w kierunku bliższym, w celu wciągnięcia pokrętła dozującego 11, w ten sposób zwiększając osiową odległość pomiędzy powierzchnią oporową 89 pierścienia 91 i powierzchniami oporowymi 33, 35 części obudowy 14, 20. Obrót pokrętła dozującego 11 powoduje obrót nakrętki 35 tak, że wewnętrzny podniesiony spiralny rowek 198 nakrętki 36 obraca się wzdłuż zewnętrznego gwintu 208 trzonu napędowego 21, w celu spowodowania osiowego wciągnięcia nakrętki 36 o odpowiednią osiową odległość. Jak pokazano na fig. 10, obrót pokrętła dozującego 11 powoduje przemieszczenie wypustów 150 za występ 170 obudowy. Kiedy każdy z wypustów 150 przemieści się za występ 170, powoduje on wystąpienie „trzasku”, w ten sposób zapewniając dźwiękowe wskazanie, że osiągnięto zalanie albo ustawienie dawki.

Kiedy ustawione zostanie ustawienie zalania, nasadka 16 jest usuwana oraz przykrycie 46 igły jest usuwane, w celu odsłonięcia igły 222. Igła jest zwrócona do góry, a zagłębiona powierzchnia 70 urządzenia rozłączającego 17 jest popychana w celu wykonania strzału powietrznego, w celu zalania pena, przy czym popchnięcie zagłębionej powierzchni 70 powoduje mechaniczne zadziałanie pena, tak jak to opisano bardziej szczegółowo poniżej w odniesieniu do wstrzykiwania dawki. Konkretnie, po zalaniu strzałem powietrznym, kiedy ustawione zostanie ustawienie dawki, igła jest wkłuwana w pacjenta, a zagłębiona powierzchnia 70 urządzenia rozłączającego 17 jest popychana. Fig. 15-17 przedstawiają początkowe etapy procesu wstrzykiwania. Zgodnie z fig. 15, kiedy powierzchnia 70 jest popychana, urządzenie rozłączające 17 przemieszcza się do przodu niezależnie od pokrętła dozującego 11, do czasu aż dalsza powierzchnia 52 przycisku oprze się o wewnętrzne zgrubienie 141 tarczy. Następnie urządzenie rozłączające 11 i pokrętło dozujące 11 są wspólnie przemieszczane. Zgodnie z fig. 16, kiedy pokrętło dozujące 11 zaczyna przemieszczać się do przodu, zbieżne powierzchnie 134, 142 są wypychane z ich odpowiednich nici gwintu 158. To powoduje wygięcie się występów 110, 112 promieniowo do wewnątrz. Kiedy urządzenie rozłączające 17 jest dalej naciskane, występy 110, 112 wychodzą z ich odpowiednich nici gwintu 158, jak pokazano na fig.15. Kiedy urządzenie rozłączające 17 jest dalej naciskane, występy 110, 112 przemieszczają się do wewnątrz i na zewnątrz pozostałych nici gwintu 158 w podobny sposób, do czasu aż tarcza 18 osiągnie koniec jej położenia dozowania przedstawionego na fig.11 i 18. Ruch krawędzi 95 (fig. 4) występu 94 tarczy poza krawędź 157 obudowy (fig. 5) i do rowka 154 (fig. 11) wytwarza słyszalny „trzask”, w ten sposób zapewniając słyszalne potwierdzenie, że dawka zalewająca albo dawka wstrzykiwana została napełniona. Występ 94 znajduje się w pobliżu powierzchni oporowych 89 i 33, 35. Tak więc, jak opisano powyżej, to właśnie nie-obrotowe osiowe przemieszczenie mechanizmu odmierzającego dawkę napędza trzon napędowy i w ten sposób dostarcza wybraną dawkę.

Kiedy pokrętło dozujące 11 jest początkowo przemieszczane do przodu, mechanizm sprzęgłowy składający się z wypustów 144 i 192 rozłącza się, kiedy wypusty 144 rozłączają się z wypustami 192 nakrętki 36, w celu obrotowego odłączenia pokrętła dozującego 11 od nakrętki 36 przed dowolnym

PL 197 463 B1 ruchem osiowym nakrętki 36. Pokrętło dozujące 11 przemieszcza się osiowo względem nakrętki 36, do czasu aż dalszy koniec 193 (fig. 14) pokrętła dozującego 11 połączy się z kołnierzem 194 nakrętki i przemieści nakrętkę 35 i trzon napędowy 21 do przodu, w celu dostarczenia ustawionej dawki płynu.

Zgodnie z fig.11 i 18, ruch pokrętła dozującego 11 i nakrętki 36 do przodu jest ograniczony połączeniem powierzchni 89 pierścienia 91 z bliższymi powierzchniami końcowymi 33, 35 części obudowy, odpowiednio 14, 20, jak pokazano na fig. 15. Zgodnie z fig.15 istnieje niewielki luz, na przykład 0,4 milimetra, pomiędzy kołem zębatym albo kołnierzem 194 nakrętki i wewnętrznymi występami 178, 180 części obudowy, odpowiednio 14, 20. W innym przykładzie wykonania występ oznaczający koniec dawki może być tak zaprojektowany, aby pojawiać się pomiędzy kołnierzem 194 nakrętki i występami 178, 180.

Za pomocą trzpieni przeciwdziałających cofaniu 182 i 184 połączonych z zębami zapadkowymi 204 zapobiega się ruchowi trzonu napędowego 21 w kierunku bliższego końca. To zapewnia, że głowica 206 trzonu napędowego 21 pozostaje cały czas w stałym połączeniu z tłokiem 210.

Kiedy dozowanie jest zakończone, użytkownik zdejmuje palec z zagłębionej powierzchni 70. Po zwolnieniu nacisku z powierzchni 70, elastyczne występy albo sprężyny 62, 64 powracają z ich stanu naprężonego z powrotem do stanu odprężonego, w ten sposób automatycznie cofając urządzenie rozłączające 17 z powrotem do położenia automatycznego zablokowania przedstawionego na fig. 12, w celu zapobiegania nieodwracalnemu przesunięciu pokrętła dozującego 11, kiedy jest ono znowu przemieszczone do jego położenia cofniętego.

Jak omówiono powyżej, pen według wynalazku i sposób jego stosowania obejmują zbiornik zawierający roztwór PTH. Jako składnik aktywny mieszanka albo roztwór może zawierać składającą się z 84 aminokwasów postać hormonu przytarczyc o pełnej długości, a zwłaszcza postać ludzką, hPTH (1-84), uzyskaną poprzez rekombinację, poprzez syntezę peptydów albo poprzez ekstrakcję z płynu ludzkiego. Skład roztworu może zawierać także, jako składnik aktywny, fragmenty albo warianty fragmentów PTH ludzkiego, albo też PTH szczura, świni lub wołu, które wykazują aktywność PTH.

Fragmenty hormonu przytarczyc korzystnie zawierają przynajmniej pierwszych 28 N-końcowych reszt, takich jak PTH (1-28), PTH (1-31), PTH (1-34), PTH (1-37), PTH (1-38) i PTH (1-41). Alternatywy w postaci wariantów PTH obejmują od 1 do 5 substytutów aminokwasów, które poprawiają trwałość PTH i okres połowicznego rozpadu, takie jak zastąpienie reszt metioniny w położeniach 8 i/lub 18 leucyną albo innym aminokwasem hydrofobowym, który poprawia trwałość PTH w stosunku do utleniania, oraz zastąpienie aminokwasów w rejonie 25-27 aminokwasami niewrażliwymi na trypsynę, takimi jak histydyna albo inny aminokwas, który poprawia trwałość PTH w stosunku do proteazy. Inne odpowiednie postacie PTH obejmują PTHrP, PTHrP (1-34), PTHrP (1-36) i analogi PTH albo PTHrP, które aktywują receptor PTH1. Te postacie PTH są objęte stosowanym tutaj ogólnie terminem „hormon przytarczyc”. Hormony mogą być uzyskane poprzez znane metody rekombinacyjne albo syntetyczne.

Hormonem preferowanym do stosowania w wynalazku jest ludzkie PTH (1-34), znane także jako teriparatyd. Ten szczególny PTH może być stosowany jako stabilizowane roztwory ludzkiego PTH (1-34). Stabilizowany roztwór hormonu przytarczyc może zawierać czynnik stabilizujący, czynnik buforujący, środek konserwujący i tym podobne. Czynnik stabilizujący zawarty w roztworze albo mieszance zawiera poliol, który zawiera sacharyd, korzystnie monosacharyd albo dwusacharyd, korzystnie glukozę, trehalozę, rafinozę, albo sacharozę; alkohol cukrowy, taki jak na przykład mannitol, sorbitol albo inozytol, oraz alkohol wielowodorotlenowy, taki jak glicerynę albo glikol propylenowy albo ich mieszaniny. Preferowanym poliolem jest mannitol albo glikol propylenowy. Stężenie poliolu może mieścić się w zakresie od około 1 do około 20% wagowych, a korzystnie około 3 do 10% wagowych stężenia całkowitego.

Czynnikiem buforującym zastosowanym w roztworze albo mieszance według niniejszego wynalazku może być dowolny kwas albo kombinacja soli, która jest dopuszczalna farmaceutycznie i zdolna do utrzymywania roztworu wodnego w zakresie pH od 3 do 7, korzystnie 3-6. Użytecznymi układami buforującymi są na przykład źródła octanów, winianów albo cytrynianów. Preferowanymi układami buforującymi są źródła octanów albo winianów, a najbardziej preferowane jest źródło octanu. Stężenie bufora może mieścić się w zakresie od około 2 mM do około 500 mM, a korzystnie od około 2 mM do 100 mM.

Stabilizowany roztwór albo mieszanka według niniejszego wynalazku może także zawierać środek konserwujący przyswajany pozajelitowe. Takie środki konserwujące obejmują na przykład krezol, alkohol benzylowy, fenol, chlorek benzalkolowy, chlorek benzetonium, chlorobutanol, alkohol

PL 197 463 B1 (3-fenyloetylowy, nipaginę, paraben propylu, thimerozal oraz azotan i octan fenylortęciowy. Preferowanym środkiem konserwującym jest m-krezol albo alkohol benzylowy; najbardziej preferowany jest m-krezol. Ilość zastosowanego środka konserwującego może mieścić się w zakresie od około 0,1 do około 2% wagowych, a korzystnie około 0,3 do około 1,0% wagowych roztworu całkowitego. Stabilizowany roztwór teriparatydu może zawierać mannitol, octan i m-krezol o przewidywanym czasie połowicznego rozpadu przy 5°C wynoszącym ponad 15 miesięcy.

Hormon przytarczyc jest sformułowany w celu podawania dawki skutecznie zwiększającej twardość i/lub sztywność jednej albo większej ilości kości pacjenta. Korzystnie skuteczna dawka zapewnia polepszenie korowej struktury kości, masy i/lub wytrzymałości. Skuteczna dawka hPTH (1-34) jest typowo większa niż około 6 mikrogramów na dzień, korzystnie mieści się w zakresie 15 do 65 mikrogramów na dzień, a korzystniej 20 do 40 mikrogramów na dzień. Można także zastosować dawki innych postaci PTH, posiadające równoważną aktywność w standardowych testach biologicznych. Pacjent cierpiący na niedoczynność przytarczyc może wymagać dodatkowych albo większych dawek hormonu przytarczyc. Dawki wymagane dla terapii zastępczej przy niedoczynności przytarczyc są dobrze znane.

Hormon może być podawany regularnie (na przykład przez raz albo więcej razy w każdym dniu tygodnia), w sposób przerywany (na przykład nieregularnie podczas dnia albo tygodnia), albo cyklicznie (na przykład regularnie przez pewien ciąg dni lub tygodni, po czym następuje okres bez podawania). Korzystnie w przypadku pacjentów z osteoporozą PTH jest podawany raz dziennie przez okres mieszczący się w zakresie od 3 miesięcy do 3 lat. Typowo korzyści wynikające z podawania hormonu przytarczyc trwają po okresie podawania. Korzyści wynikające z kilku miesięcy podawania mogą trwać przez rok lub dwa, albo też dłużej, bez dodatkowych dawek.

Osoby znające temat docenią, że powyższy opis został wykonany tylko, jako ilustracja i nie stanowi w żaden sposób ograniczenia, oraz że w przedstawionych przykładach wykonania mogą być wykonywane różne alternatywy i modyfikacje, bez odchodzenia od ducha i zakresu wynalazku.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Pen dozujący, zawierający korpus wstrzykującego o kształcie pióra, posiadający koniec bliższy i dalszy, oraz zbiornik znajdujący się wewnątrz korpusu urządzenia wstrzykującego, obrotowe pokrętło dozujące przymocowane do bliższego końca korpusu urządzenia wstrzykującego oraz igłę pena przymocowaną rozłącznie do dalszego końca korpusu urządzenia wstrzykującego, przy czym korpus urządzenia wstrzykującego posiada pierwszy twardy element oporowy zabezpieczający przed dostarczeniem więcej niż jednej, uprzednio ustalonej pojedynczej dozy do wstrzyknięcia, znamienny tym, że w zbiorniku jest umieszczony hormon przytarczyc, a pokrętło dozujące (11) jest opisane wskaźnikami etapowymi (40) krokowo sterującymi dozowaniem hormony przytarczyc, przy czym wskaźniki etapowe (40) zawierają jedynie dwudozowy wskaźnik etapowy odpowiadający dwóm uprzednio określonym dozom, przy czym dwudozowe wskaźniki etapowe stanowią pierwszy wskaźnik etapowy odpowiadający pojedynczej zalewającej wstępnie określonej dozie, a drugi wskaźnik etapowy odpowiada pojedynczej dawce wstrzykiwanej stanowiącej wstępnie ustaloną pojedynczą maksymalną dawkę wstrzykiwaną.
2. 2. Pen według zastrz. 1, znamienny tym, że jest jednorazowy.
3. 3. Pen według zastrz. 1, znamienny tym, że jest wielokrotnego użytku.
4. 4. Pen według zastrz. 1, znamienny tym, że zbiornikiem (22) jest szklany nabój.
5. 5. Pen według zastoz. 4, znamienny tym. że nabój (22) jess usuwany z korpusu (14, 20, 42) urządzenia wstrzykującego.
6. 6. Pen według zastrz. 4, znamienny tym, że nabój (22) jess na stałe zamocowany wewnątrz korpusu (14, 20, 42) urządzenia wstrzykującego.
7. 7. Penwedług zastoz. 1, znam ienny tym, że pokrętłodooiuące (111 j ess zamocowane o bratowo w dwu kierunkach.
8. 8. Pen według zas^z. 1, znamiennytym, że posśada obudowę((4, 20) z gwintem (43) komunn kującym się z pokrętłem dozującym (11), przy czym pierwszy twardy występ oporowy (44) jest umieszczony w niciach gwintu ograniczając obrót pokrętła dozującego (11).

   PL 197 463 B1
9. 9. Pen według z astrz. 1 , z namiennytym, ż e o znaczeniae tapowe (40)o bejmująjeden wskaźnik położenia zalewającezo i jeUen wskaźnik wcześniej zkrdślzndzz położenie Uswki wstrzykiwanej ns ozkrętln Uzagjącym (11).
10. 10. Pee weeu.ιgzack'tr. 1, znamiennytymi, że kkrpog( 14,20, 40) urząduaniawsrrzzkkjąccez pokicUc Urggi twcrUy występ oporowy (33, 35) sygnalizujący zakończenie wstrzykiwania.
11. 11. Pen weUłuz zartrz. 1, znamienny tym, że hormonem przytarczyc jest lgUzkie PTH (1-30).