PL196713B1 - Urządzenie do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych - Google Patents

Abstract

1. Urz adzenie do laczenia zako ncze n gwinto- wanych pr etów zbrojeniowych, za pomoc a laczni- ka posiadaj acego dwa ramiona z laczne, a na ko ncu ka zdego z nich usytuowany jest prostopa- dle do ramion, element oporowy, a ka zdy z nich posiada jednostronnie otwarty otwór wzd lu zny, znamienne tym, ze elementy stali zbrojeniowej s a pr etami gwintowanymi (10, 12) i ze lacznik poprzez otwory wzd lu zne (40, 42) osadzony jest na zako nczeniach gwintowanych pr etów (10, 12), tak ze zako nczenia gwintowanych pr etów (10, 12) si egaj a do obszaru mi edzy elementami oporo- wymi (30, 32), i ze na zako nczeniach gwinto- wanych pr etów (10, 12) usytuowane s a nakr etki (60, 62), i ze nakr etki (60, 62) dokr econe s a w celu po laczenia pr etów gwintowanych z ele- mentami oporowymi (30, 32), i tym, ze dla wy- równania przestawienia osiowego gwintowanych pr etów (10, 12), otwór wzd lu zny (40, 42) posiada szeroko sc, która jest troch e wi eksza, ni z srednica pr etów gwintowanych (10, 12). PL PL PL PL

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 196713 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 355717 ⁽¹³⁾ (22) Data zgłoszenia: 23.07.1998 ^{(51) Int.Cl.}

E04C 5/16 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

23.07.1998, PCT/EP98/04641 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

10.06.1999, WO99/28570 PCT Gazette nr 23/99 (54) Urządzenie do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych

(30) Pierwszeństwo: 28.11.1997,DE,29721146.3	(73) Uprawniony z patentu: MAX BOGL BAUUNTERNEHMUNG GMBH & CO. KG,Neumarkt,DE
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 17.05.2004 BUP 10/04	(72) Twórca(y) wynalazku: Alfred Baron,Mϋnchen,DE
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 31.01.2008 WUP 01/08	(74) Pełnomocnik: Misztak Irena, PATPOL Sp. z o.o.

⁽⁵⁷⁾ 1. Urządzenie do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych, za pomocą łącznika posiadającego dwa ramiona złączne, a na końcu każdego z nich usytuowany jest prostopadle do ramion, element oporowy, a każdy z nich posiada jednostronnie otwarty otwór wzdłużny, znamienne tym, że elementy stali zbrojeniowej są prętami gwintowanymi (10, 12) i że łącznik poprzez otwory wzdłużne (40, 42) osadzony jest na zakończeniach gwintowanych prętów (10, 12), tak że zakończenia gwintowanych prętów (10, 12) sięgają do obszaru między elementami oporowymi (30, 32), i że na zakończeniach gwintowanych prętów (10, 12) usytuowane są nakrętki (60, 62), i że nakrętki (60, 62) dokręcone są w celu połączenia prętów gwintowanych z elementami oporowymi (30, 32), i tym, że dla wyrównania przestawienia osiowego gwintowanych prętów (10, 12), otwór wzdłużny (40, 42) posiada szerokość, która jest trochę większa, niż średnica prętów gwintowanych (10, 12).

PL 196 713 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych za pomocą łącznika posiadającego dwa ramiona złączne, stosowane zwłaszcza przy tworzeniu konstrukcji żelbetowych.

W skład tych konstrukcji wchodzą często elementy tak zwanej stali zbrojeniowej do betonu, (kotwy), które przykładowo stosowane są w płytach żelbetowych, powszechnie wykorzystywanych do budowy tak zwanych twardszych nawierzchni jezdni, przeznaczonych do ruchu pojazdów o dużych prędkościach. W tych przypadkach elementy stali zbrojeniowej układane są w betonie jako zbrojenie i służą do tego, aby przejąć siły rozciągające i przenieść ich działanie na beton (beton korzystnie przejmuje naprężenia ściskające).

W zwią zku z tym został o dowiedzione w praktyce, ż e czę sto, korzystne jest utworzenie zbrojenia stalowego w postaci tak zwanych mat zbrojeniowych i wprowadzenie go do betonu. W przypadku stosowania mat zbrojeniowych, chodzi o spawane maty żelbetowe, które składają się z krzyżujących się pod kątem prostym prętów, które to pręty połączone są między sobą w sposób wytrzymały na ścinanie, za pomocą oporowego spawania punktowego. Materiałem wyjściowym są żebrowane pręty zbrojeniowe o średnicach od 4 do 12 mm.

Dla zapewnienia układu połączeń beton - stal i zakotwienia w betonie, zewnętrzna powierzchnia prętów jest z reguły wyposażona w żebra, które dodatkowo służą do znamionowania optycznego. Gładkie i (o nisko uformowanych żebrach) profilowane pręty zbrojeniowe dopuszczalne są tylko w specjalnie spawanych elementach zbrojenia. Przy tym prę ty te, a w każ dym przypadku ich zakoń czenia wyposażone są w gwinty, tak że można mówić o gwintowanych prętach zbrojeniowych.

Dla połączenia zakończeń tego rodzaju prętów gwintowanych, znanych jest ze stanu techniki szereg łączników. Łączniki te jednak w praktycznym zastosowaniu mogą być wykorzystywane tylko w określonych typach prętów gwintowanych, przy czym w przeszłości często w takich przypadkach występowały przykładowo problemy tego typu, że zakończenia prętów gwintowanych, przeznaczone do połączenia, nie były ustawione współosiowo względem siebie. Patrząc z tego punktu widzenia, znane łączniki, również ze względu na skomplikowaną i kosztowną konstrukcję były montowane tylko okolicznościowo.

Opis FR-A 342078 przedstawiający najbardziej zbliżony stan techniki, ujawnia połączenie prętów zbrojeniowych przy wykorzystaniu łącznika. Łącznik ten w obszarze elementów oporowych posiada otwory wzdłużne, dzięki czemu, znany łącznik może być osadzony na elementach stali zbrojeniowej. Elementy stali zbrojeniowej na każdym z zakończeń posiadają główki współpracujące z elementami oporowymi łącznika. Wadą tego rozwiązania jest to, że aby osadzić ten łącznik, zarówno elementy betonowe, z których wystają pręty zbrojeniowe, jak i obydwie główki elementów stali zbrojeniowej muszą być dokładnie pozycjonowane. W innym przypadku, przykładowo, przy zbyt dużej odległości główek między sobą, łącznik nie mógłby być osadzony na zakończeniach prętów. Również, gdy główki prętów usytuowane są zbyt blisko siebie, nie byłoby możliwe zrealizowanie stałego połączenia obydwu prętów, ponieważ między główką i elementem oporowym łącznika powstałaby szczelina, której nie można byłoby wyrównać. Urządzenie to, zgłoszone w 1904, ze względu na te wady, oczywiście nie jest stosowane.

Biorąc pod uwagę omówione wyżej niedogodności i wady znanych rozwiązań, celem przedmiotowego wynalazku jest konstrukcja łącznika, służącego do łączenia zakończeń prętów gwintowanych, który można szybko i łatwo zamontować. Dalszym celem wynalazku jest skonstruowanie łącznika służącego do łączenia zakończeń prętów gwintowanych, który osadzany jest w sposób podatny, przy czym również powinny być uwzględnione te przypadki, gdy zakończenia prętów gwintowanych, przeznaczone do połączenia, nie są zorientowane dokładnie współosiowo.

Wyżej wymienione cele wynalazku zostały zrealizowane za pomocą łącznika, do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych, który posiada co najmniej jedno, a korzystnie dwa ramiona złączne, a na końcu każdego z nich, usytuowany jest skierowany prostopadle do ramion element oporowy, przy czym każdy z tych elementów posiada jednostronnie otwarty otwór wzdłużny. Łącznik według wynalazku jest tak ukształtowany, że jednostronnie otwarte otwory wzdłużne usytuowane w prostopadłych do ramion złącznych elementach oporowych, umożliwiają ułożenie łącznika

PL 196 713 B1 bezpośrednio na zakończenia prętów zbrojeniowych, jak również na nakrętkach, nakręconych wcześniej na te zakończenia. W związku z tym, nakrętki mogą być nakręcone ręcznie, lub za pomocą odpowiednio dobranego klucza oczkowego.

Chociaż łącznik według przedmiotowego wynalazku posiada stosunkowo prostą i jasną pod względem koncepcji strukturę, spełnia on w przekonujący sposób techniczną funkcję łącznika zakończeń prętów zbrojeniowych, przy czym szczególnie zaskakujące i nieprzewidywalne dla fachowca można uznać to, że techniczne ukształtowania wynalazku pozwalają również na to, aby połączyć zakończenia prętów zbrojeniowych, które nie są ustawione dokładnie współosiowo względem siebie. Poza tym, w końcu, oceniając z punktu widzenia oszczędności czasu i kosztów, należy stwierdzić, że opisany wyżej łącznik pozwala na szybki montaż. Należy przy tym ponownie podkreślić, że wyłaniają się oczekiwania, że montaż nie będzie następował w kolejności, co jest możliwe w każdym przypadku przy wykorzystaniu łącznika według wynalazku, gdyż poprzez odkręcenie nakrętek można ponownie zdjąć, prawidłowo ustawić i znowu osadzić.

Jako kolejną wyróżniającą zaletę przedmiotowego wynalazku można podać to, że odległość między zakończeniami prętów zbrojeniowych może być stosunkowo mała, ponieważ, jak to wcześniej wyjaśniono, nakrętki nakręcone są przed montażem łącznika. Fakt ten wpływa szczególnie pozytywnie na stabilność, przykładowo płyt żelbetowych, które ustalane są wzajemnie przy wykorzystaniu łącznika według wynalazku.

Według szczególnego przykładu wykonania wynalazku, łącznik ukształtowany jest w postaci wydłużonego, pustego prostopadłościanu, którego obydwie najdalej od siebie oddalone powierzchnie boczne określają elementy oporowe i co najmniej jedna, a korzystnie dwie powierzchnie boczne, łączące elementy oporowe określają ramiona złączne. Przy tym łatwy i szybki montaż, poprzez zamocowanie nakrętek, jest szczególnie korzystny, gdy co najmniej jedna, a korzystnie dwie płaszczyzny boczne elementu prostopadłościennego, między elementami oporowymi są wydrążone, tak, że nakrętki mogą być dokręcane ręcznie, lub za pomocą klucza oczkowego.

W tych przypadkach szczególna przydatność wykazuje rozwiązanie, gdy otwory wzdł użne otwarte są w kierunku jednej z wydrążonych powierzchni bocznych elementu prostopadłościennego, tak, że łącznik bez większych kłopotów może być osadzony na zakończeniach gwintowanych prętów zbrojeniowych, i w związku z tym, nakrętki mogą być przykładowo dokręcane za pomocą klucza oczkowego.

Zgodnie z korzystnym ukształtowaniem przedmiotowego wynalazku, szerokość otworów wzdłużnych jest co najmniej równa średnicy gwintowanych prętów. Przy tym warte jest polecenia takie rozwiązanie, w którym dla kompensacji nieznacznych tolerancji, szerokość tych otworów jest trochę większa, niż średnica gwintowanych prętów zbrojeniowych. Równie te ostatnie środki techniczne służą do tego, aby uwzględnić również fakt, że zakończenia gwintowanych prętów zbrojeniowych, przeznaczonych do połączenia, nie są usytuowane dokładnie współosiowo względem siebie.

Szczególną stabilność łączonym elementom nadaje łącznik według wynalazku wtedy, gdy długość otworów wzdłużnych jest prawie równa połowie wysokości elementu oporowego, a zatem w tym przypadku, zarówno naprężenia rozciągają ce jak i sił y nacisku rozkładają się równomiernie wzdłuż łącznika.

Dla uniknięcia skaleczeń, które w przeszłości zdarzały się często osobom pracującym przy montażu, zaleca się, aby krawędzie ramion złącznych i krawędzie elementów oporowych były zwięźle połączone między sobą. Ułatwia to znacznie magazynowanie i transport łączników ułożonych jeden na drugim.

Poza tym, zgodnie z wynalazkiem, w łączniku, w każdym narożu między ramieniem złącznym i elementem oporowym usytuowany jest nosek. Noski te są przydatne wtedy, gdy po osadzeniu łącznika dokręcane są nakrętki, przy czym noski te służą jako zabezpieczenie dla nakrętek, i zapobiegają wypadnięciu lub zsunięciu się łącznika z zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych.

W tym celu noski przyporządkowane są wydrążonej powierzchni bocznej elementu prostopadłościennego, w kierunku której to powierzchni, otwarte są otwory wzdłużne. W praktyce okazało się korzystne, gdy noski mają kształt prostokątny.

Ze względu na formowanie łącznika, korzystne okazało się takie jego ukształtowanie, w którym ramiona złączne i elementy oporowe mają kształt prostokątny.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok z dołu przykładu wykonania łącznika według wynalazku, służącego do łączenia zakończeń prętów gwintowanych a fig. 2 - widok z przodu przykładu wykonania łącznika według fig. 1.

PL 196 713 B1

Łącznik przedstawiony na fig. 1 posiada dwa wzdłużne ramiona złączne 20 i 22, przy zakończeniach których usytuowane są, prostopadle do ramion 20 i 22 elementy oporowe 30 i 32, z których każdy posiada, otwarty z jednej strony, otwór wzdłużny 40 i 42. Przy tym z fig. 1 wynika, że otwór wzdłużny 40 usytuowany jest w elemencie oporowym 30, a otwór 42 w elemencie oporowym 42, przy czym zakończenie pręta gwintowanego 10 osadzone jest w elemencie oporowym 30, (porównaj również z fig. 2) a zakończenie pręta gwintowanego 12 w elemencie oporowym 32.

Łącznik przedstawiony na fig. 1 jest ukształtowany w postaci wydłużonego, prostopadłościennego, pustego elementu, którego obydwie najbardziej od siebie oddalone powierzchnie czołowe (na fig. 1 dolna i górna) określają elementy oporowe 30 i 32 łączące ramiona złączne 20 i 22. Aby umożliwić dostęp do nakrętek 60 i 62, które są dokręcane po osadzeniu łącznika, obydwie powierzchnie boczne 24 i 26 (porównaj z fig. 2) prostopadłościennego elementu, między elementami oporowymi są wydrążone dzięki czemu, według fig. 1, na zakończeniach gwintowanych prętów 10 i 12 z nakręconymi na nich nakrętkami 60 i 62 powstał wolny prześwit. Przy tym, jak to wynika z fig. 2, otwór wzdłużny 40 otwarty jest w kierunku wydrążonej powierzchni bocznej 24 prostopadłościennego elementu. Chociaż ze względu na perspektywiczne przedstawienie łącznika na fig. 2, nie wynika to z niej, jednak naturalnie, otwór wzdłużny 42 również jest otwarty w kierunku wydrążonej powierzchni bocznej 24.

Aby przykładowo można było wyrównać tolerancje uwarunkowane brakiem współosiowości gwintowanych prętów 10 i 12, szerokość otworów wzdłużnych 40 i 42 w przykładzie wykonania według fig. 1 i 2, jest nieznacznie większa niż średnica gwintowanych prętów 10 i 12. Dzięki i temu umożliwione jest łatwe i bezproblemowe osadzenie łącznika na zakończeniach gwintowanych prętów 10 i 12, zanim łącznik zostanie ustalony za pomocą nakrętek 60 i 62. Poza tym z fig. 2 można wywnioskować, że długość otworu wzdłużnego 40 jest prawie równa połowie wysokości elementu oporowego 30, co nadaje łącznikowi szczególnie dobrą stabilność mechaniczną. Opisane wyżej wymiarowanie obowiązuje również oczywiście w równym stopniu dla otworu wzdłużnego 42.

Osoba montująca łącznik, doceni to, że dla uniknięcia skaleczenia przy montażu, krawędzie ramion złącznych 20 i 22 i krawędzie elementów oporowych 30 i 32 tworzą jedną całość, co w przypadku elementu oporowego 30, przykładowo zostało pokazane na fig. 2.

Jak to już wcześniej wyjaśniono, nakrętki 60 i 62 łącznika służą do blokowania łącznika zgodnie z przedmiotowym wynalazkiem. W tym celu w naroż ach mię dzy ramionami złącznymi 20 i 22 i elementami oporowymi 30 usytuowane są cztery noski 50, 52, 54 i 56, przy czym noski te przyporządkowane są wydrążonej powierzchni bocznej 24 elementu prostopadłościennego w kierunku której otwarte są otwory wzdłużne 40 i 42. Te prostokątne noski 50, 52, 54 i 56 służą do zabezpieczenia nakrętek 60 i 62, gdy są one dokręcone, i zapobiegają wysunięciu się łącznika. Chodzi tu także o pewne dodatkowe efektywne środki bezpieczeństwa, które mają praktyczne znaczenie dla przykładów wykonania łącznika przedstawionych na fig. 1 i 2.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do łączenia zakończeń gwintowanych prętów zbrojeniowych, za pomocą łącznika posiadającego dwa ramiona złączne, a na końcu każdego z nich usytuowany jest prostopadle do ramion, element oporowy, a każdy z nich posiada jednostronnie otwarty otwór wzdłużny, znamienne tym, że elementy stali zbrojeniowej są prętami gwintowanymi (10, 12) i że łącznik poprzez otwory wzdłużne (40, 42) osadzony jest na zakończeniach gwintowanych prętów (10, 12), tak że zakończenia gwintowanych prętów (10, 12) sięgają do obszaru między elementami oporowymi (30, 32), i że na zakończeniach gwintowanych prętów (10, 12) usytuowane są nakrętki (60, 62), i że nakrętki (60, 62) dokręcone są w celu połączenia prętów gwintowanych z elementami oporowymi (30, 32), i tym, że dla wyrównania przestawienia osiowego gwintowanych prętów (10, 12), otwór wzdłużny (40, 42) posiada szerokość, która jest trochę większa, niż średnica prętów gwintowanych (10, 12).
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że łącznik ten ma kształt prostopadłościennego elementu pustego w środku, którego obydwie najdalej od siebie oddalone powierzchnie czołowe określają elementy oporowe (30, 32) i co najmniej jedna, a korzystnie dwie powierzchnie boczne, łączące elementy oporowe (30, 32) określają ramiona złączne.

   PL 196 713 B1
3. 3. Urzą dzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że co najmniej jedna, a korzystnie dwie powierzchnie boczne (24, 26) elementu prostopadłościennego, znajdujące się między ramionami złącznymi, są wydrążone.
4. 4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że otwory wzdłużne (40, 42) otwarte są w kierunku jednej z wydrążonych powierzchni bocznych (24, 26) elementu prostopadłościennego.
5. 5. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że długość otworów wzdłużnych (40, 42) jest prawie równa połowie wysokości elementów oporowych (30, 32).
6. 6. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że krawędzie ramion złącznych (20, 22) i krawędzie elementów oporowych (30, 32) są zwięźle połączone między sobą.
7. 7. Urzą dzenie według zastrz. 1, znamienne tym, ż e w każ dym naroż u mi ę dzy ramieniem złącznym (20, 22) i elementem oporowym (30, 32) usytuowany jest nosek (50, 52, 54, 56).
8. 8. Urządzenie według zastrz. 3 albo 4 albo 7, znamienne tym, ż e noski (50, 52, 54, 56) przyporządkowane są wydrążonej powierzchni bocznej (24) elementu prostopadłościennego, w kierunku której to powierzchni, otwarte są otwory wzdłużne (40, 42).
9. 9. Urządzenie według zastrz. 7, znamienne tym, ż e noski (50, 52, 54, 56) mają kształ t prostokątny.
10. 10. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że ramiona złączne (20, 22) mają kształt prostokątny.
11. 11. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że elementy oporowe (30, 32) mają kształt kwadratowy.