PL185552B1

PL185552B1 - Sposób ekstrakcji miedzi z rudy lub koncentratu siarczku miedzi

Info

Publication number: PL185552B1
Application number: PL98338640A
Authority: PL
Inventors: David L. Jones
Original assignee: Cominco Eng Services
Priority date: 1997-08-15
Filing date: 1998-08-14
Publication date: 2003-05-30
Also published as: ZA987219B; AU740712C; CA2301097C; WO1999009226A1; CN1267338A; KR20010022941A; KR20010022940A; JP2001515146A; PE95299A1; AU8796398A; ES2170515T3; EA002308B1; CN1271392A; CA2301097A1; EP1012352B1; RU2224036C2; EP1012351A1; KR100586271B1; DE69811690T2; WO1999009225A1

Abstract

1 . Sposób ekstrakcji miedzi z rudy lub koncentratu siarczku miedzi, w którym poddaje sie rude lub koncentrat utlenianiu pod cisnieniem w obecnosci tlenu i kwasnego roztworu zawieraja- cego jony halogenkowe i siarczanowe, nastepnie uzyskana zawiesine poddaje sie rozdzielaniu ciecz/cialo stale, uzyskujac przesacz oraz stala pozostalosc zawierajaca nierozpuszczony zasadowy siarczan miedzi, po czym luguje sie zasadowy siarczan miedzi ze stalej pozostalosci kwasnym roztworem siarczanu, uzyskujac ciecz po lugowaniu zawierajaca siarczan miedzi w roztworze i stala pozostalosc, oddziela sie ciecz po lugowaniu od stalej pozostalosci, po czym poddaje sie ciecz po lugowaniu ekstrakcji rozpuszczalnikowej z wytworzeniem roztworu koncentratu miedzi i rafinatu zubozonego w miedz, przy czym co najmniej czesc rafmatu zawraca sie do etapu utlenia- nia pod cisnieniem, znamienny tym, ze przed zawróceniem do etapu utleniania pod cisnieniem rafmat poddaje sie odparowaniu przez bezposrednie ogrzewanie za pomoca palnika nurnikowego. PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób ekstrakcji miedzi z rudy lub koncentratu siarczku miedzi. Sposób według wynalazku przeprowadza się w obecności jonów halogenkowych, takich jak jony chlorkowe.

Z opisu patentowego USA nr 5431788 znany jest sposób hydrometalurgicznej ekstrakcji miedzi w obecności jonów chlorkowych, obejmujący poddanie koncentratu utlenianiu pod ciśnieniem, z wytworzeniem nierozpuszczalnej soli miedzi i cieczy, którą zawraca się do utleniania pod ciśnieniem, ługowanie soli miedzi z zastosowaniem kwaśnego roztworu siarczanu z uzyskaniem cieczy po ługowaniu zawierającej siarczan miedzi w roztworze, poddanie tej cieczy po ługowaniu ekstrakcji rozpuszczalnikowej z wytworzeniem koncentratu miedzi i rafinatu zawierającego w roztworze jony wodorkowe oraz disiarczanowe i siarczanowe. Jony wodorkowe oraz disiarczanowe i siarczanowe ekstrahuje się następnie z rafinatu metodą elektrodializy z wytworzeniem roztworu kwasu siarkowego, który zawraca się do utleniania pod ciśnieniem.

Postępuje się tak z uwagi na to, że kwas powstający podczas ekstrakcji rozpuszczalnikowej miedzi jest bardzo rozcieńczony. Natomiast po procesie elektrodializy kwas ekstrahuje się z rozcieńczonego roztworu w celu uzyskania bardziej stężonego roztworu kwasu. W opisie

185 552 tym stwierdzono, że lepiej jest postępować według tej procedury niż po prostu odparowywać rafinat w celu usunięcia wody, a to ze względu na konieczność usunięcia zanieczyszczeń rafinatu, takich jak żelazo i cynk oraz z uwagi na fakt, że odparowanie i późniejsze zawracanie mogą powodować powrót tych zanieczyszczeń do etapu utleniania pod ciśnieniem.

Obecnie stwierdzono jednak, że pomiędzy żelazem w roztworze i hematytem przy utlenianiu pod ciśnieniem ustala się stan równowagi. Dlatego zawracanie żelaza do utleniania pod ciśnieniem nie stwarza oczekiwanego problemu. Ze względu na ustalanie się stanu równowagi, dodawanie żelaza do roztworu dotyczy fazy stałej, a zatem stężenie żelaza w roztworze nie wzrasta. Natomiast inne, mniej istotne zanieczyszczenia metaliczne, takie jak cynk, są rozpuszczalne i można je usuwać przez odebranie strumienia odpadowego z cieczy zawracanej do utleniania pod ciśnieniem.

Hydrometalurgiczna obróbka koncentratów siarczkowych polegająca na poddaniu koncentratu utlenianiu pod ciśnieniem w obecności jonów chlorkowych znana jest również z opisu patentowego USA nr 5645708. Opis ten jednak nie ujawnia ani nie sugeruje poddawania rafinatu odparowaniu przez bezpośrednie ogrzewanie w procesie spalania paliwa pod powierzchnią cieczy.

Podobne sposoby obróbki koncentratów siarczkowych znane są również z opisów patentowych USA nr 4039406 oraz 5650057.

Przedmiotem wynalazku jest sposób ekstrakcji miedzi z rudy lub koncentratu siarczku miedzi, w którym poddaje się rudę lub koncentrat utlenianiu pod ciśnieniem w obecności tlenu i kwaśnego roztworu zawierającego jony halogenkowe i siarczanowe, następnie uzyskaną zawiesinę poddaje się rozdzielaniu ciecz/ciało stałe, uzyskując przesącz oraz stałą pozostałość zawierającą nierozpuszczony zasadowy siarczan miedzi, po czym ługuję się zasadowy siarczan miedzi ze stałej pozostałości kwaśnym roztworem siarczanu, uzyskując ciecz po ługowaniu zawierającą siarczan miedzi w roztworze i stałą pozostałość, oddziela się ciecz po ługowaniu od stałej pozostałości, po czym poddaje się ciecz po ługowaniu ekstrakcji rozpuszczalnikowej z wytworzeniem roztworu koncentratu miedzi i rafinatu zubożonego w miedź, przy czym co najmniej część rafinatu zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem, charakteryzujący się tym, że przed zawróceniem do etapu utleniania pod ciśnieniem rafinat poddaje się odparowaniu przez bezpośrednie ogrzewanie za pomocą palnika nurnikowego.

Korzystnie, dodatkowo rozdziela się rafinat na co najmniej dwie części, przy czym jedną część zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem, zaś drugą część zawraca się do etapu ługowania.

Korzystnie, dodatkowo przesącz z etapu rozdzielania ciecz/ciało stałe zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem, przy czym może on przed zawróceniem dodatkowo być poddany odparowaniu. Korzystnie, odparowanie przeprowadza się przez bezpośrednie ogrzewanie przesączu za pomocą palnika nurnikowego.

Korzystnie, dodatkowo przesącz z etapu rozdzielania ciecz/ciało stałe poddaje się procesowi ekstrakcji rozpuszczalnikowej, otrzymując dodatkowy roztwór koncentratu miedzi i dodatkowy rafinat zubożony w miedź, który zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem. Przed zawróceniem, dodatkowo rafinat zubożony w miedź można poddać zobojętnieniu.

Stosowany w tym opisie termin „koncentrat odnosi się do dowolnego materiału, w którym zawartość metalu jest zwiększona do wyższego udziału w procentach wagowych w porównaniu z naturalnie występującą rudą i obejmuje wytwarzaną przez człowieka sztuczną rudę siarczkową, taką jak kamień i materiały metaliczne wytrącone jako ciała stałe takie jak wodorotlenki i siarczki.

Przedmiot wynalazku w przykładach realizacji został odtworzony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat technologiczny sposobu ekstrakcji miedzi zgodnie z jednym rozwiązaniem według wynalazku, zaś fig. 2 przedstawia schemat technologiczny sposobu ekstrakcji miedzi zgodnie z innym rozwiązaniem według wynalazku.

Ruda lub koncentrat obrabiane sposobem według wynalazku mogą zawierać jeden lub więcej minerałów siarczkowych na bazie metali Cu, Ni, Co i Zn, często połączonych z Fe i czasem z innymi pierwiastkami, takimi jak As, Sb i Ag.

185 552

Na fig. 1 odsyłacz numeryczny 10 oznacza ogólny sposób ekstrakcji miedzi zgodnie z jednym z rozwiązań według wynalazku. Sposób według pierwszej odmiany 10 obejmuje etap utleniania pod ciśnieniem 12, etap ługowania atmosferycznego 14, ekstrakcję rozpuszczalnikową 16, etap odparowania 20 i zobojętniania 22.

Przed etapem utleniania pod ciśnieniem 12, koncentrat miedzi rozdrabnia się w celu zmniejszenia wymiaru cząstki do rozmiaru sita 325 z tolerancją 2%.

Koncentrat poddaje się utlenianiu pod ciśnieniem 12 w autoklawie w obecności kwaśnego roztworu zawierającego jony siarczanowe, chlorkowe i, korzystnie, miedzi.

Ilość kwasu doprowadzanego do etapu utleniania pod ciśnieniem 12 wystarcza do utrzymania odprowadzania roztworu z autoklawu, podczas pracy sposobem ciągłym, przy pH powyżej 2,0, zazwyczaj pH 2,3-3,8.

Stężenie jonów chlorkowych w roztworze w autoklawie utrzymuje się na poziomie około 8-20 g/l, korzystnie około 12 g/l.

W etapie utleniania pod ciśnieniem 12 utrzymuje się temperaturę od około 115°C do około 175°C, korzystnie około 130°C do około 155°C, a ciśnienie około 800-2200 kPa. Jest to sumaryczne ciśnienie tlenu i pary.

Czas przebywania wynosi około 0,5-2,5 godzin i sposób realizuje się zazwyczaj w sposób ciągły w autoklawie. Jednakże, jeśli to pożądane, sposób według wynalazku można także prowadzić periodycznie.

W etapie utleniania pod ciśnieniem 12, wszystkie minerały miedzi przekształca się w zasadowy siarczan miedzi CuSO4.2 Cu(OH)₂, tzn. cała miedź jest odzyskiwana w fazie stałej.

Zawartość części stałych w autoklawie utrzymuje się na poziomie około 12-25°%, tj. 150-300 g/l, co określa się na podstawie bilansu cieplnego i pomiaru lepkości.

Zawiesinę wytwarzaną w autoklawie odprowadza się przez jeden lub więcej zbiorników zawiesinowych (nie pokazane) w celu zmniejszenia ciśnienia do ciśnienia atmosferycznego i temperatury do około 90-100°C. Cieldą część zawiesiny określa się jako roztwór produktu z etapu utleniania pod ciśnieniem 12 i jest wskazany przez odsyłacz numeryczny 21.

Zawiesinę ze zbiornika zawiesinowego lub (zbiorników zawiesinowych) przesącza się, jak pokazano, przez filtr 24 i uzyskany placek filtracyjny przemywa się starannie w celu możliwie najdokładniejszego usunięcia zatrzymywanej cieczy.

Części stałe z etapu utleniania pod ciśnieniem 12, po filtracji 24, poddaje się obróbce w etapie atmosferycznego ługowania 14 przy pH około 1,2 do 2,2, z zastosowaniem rafinatu z ekstrakcji rozpuszczalnikowej 16, który ma odczyn kwaśny, w celu rozpuszczenia zasadowego siarczanu miedzi. Ługowanie 14 przebiega w temperaturze około 40°C dla czasu przebywania około 15-60 minut. Procentowa zawartość części stałych w surowcu do ługowania 14 wynosi zazwyczaj około 3-15% lub około 30-170 g/l, chociaż proces można prowadzić w warunkach poza tym zakresem. Procentowa zawartość części stałych zmniejsza się istotnie podczas ługowania 14 gdy zasadowy siarczan miedzi rozpuszcza się. Tak więc, zawartość w g/l części stałych produktu może stanowić jedynie połowę zawartości w g/l części stałych surowca.

W etapie atmosferycznego ługowania 14, zasadowe sole miedzi rozpuszczają się prawie całkowicie, przy czym bardzo mało żelaza występującego w koncentracie przechodzi do roztworu, pod warunkiem zachowania ostrożności i utrzymania pH w zakresie 1,2 do 2,2, korzystnie pH 1,5 do 2,0.

Filtracja zawiesiny 31 z etapu atmosferycznego ługowania 14 jest czasem trudna, jeśli nie niemożliwa, lecz osadzanie przebiega dobrze. Z uwagi na konieczność bardzo starannego mycia części stałych po ługowaniu, zawiesinę 31 przepompowuje się do przeciwprądowego układu dekantacji i mycia (CCD) 34. W układzie CCD 34, części stałe wprowadza się do szeregu zagęszczaczy, do których wodę myjącą doprowadza się w przeciwnym kierunku. Tą metodą przemywa się części stałe i usuwa się zatrzymany roztwór, razem z rozpuszczonymi w nim rozpuszczalnymi metalami. W celu zmniejszenia ilości zatrzymnej cieczy do poniżej 100 ppm rozpuszczonej Cu w końcowej pozostałości, potrzeba około 3 do 7 zagęszczaczy (nie pokazane) z zastosowaniem stosunku przemywania (woda do części stałych) około 2 do 5.

185 552

Dolny wypływ z ostatniego zagęszczacza jest strumieniem końcowej pozostałości 35 zawierającym około 50% części stałych. Można go poddać obróbce w celu odzyskania metali szlachetnych, takich jak złoto i srebro, lub skierować do odpadów

Główne składniki strumienia 35 stanowią hematyt i wolna siarka, którą można także odzyskiwać przez zastosowanie innych procesów takich jak: flotacja i ługowanie rozpuszczalnikiem specyficznym dla siarki, np. perchloroetylenem (pod warunkiem opłacalności).

Górny wypływ z pierwszego zagęszczacza jest roztworem produktu 33, który wprowadza się, jak pokazano, do etapu ekstrakcji rozpuszczalnikowej 16.

Miedź z roztworu produktu 33 ekstrahuje się dwustopniowo (nie pokazano) w etapie ekstrakcji rozpuszczalnikowej 16 uzyskując rafinat 37.

Rafinat 37 rozdziela się, jak wskazano, w aparacie 38, na trzy strumienie 40, 41 i 42. Strumień 40 zawierający około 2/3 rafinatu 37 zawraca się do etapu atmosferycznego ługowania 14, jak wskazano powyżej. Faktyczną objętość strumienia 40 określa się na podstawie zapotrzebowania na kwas do ługowania 14, potrzebnego do rozpuszczenia zasadowego siarczanu miedzi, jak to opisano i w celu utrzymania nieznacznego nadmiaru kwasu, tj . pH 1,52,0, co odpowiada około 1-5 g/l H2SO4. Zapotrzebowanie na kwas w strumieniu 40 jest mniejsze niż całkowita ilość kwasu w rafinacie 37, a część pozostałości stosuje się w etapie utleniania pod ciśnieniem 12 jako źródło kwasu dla przebiegających tam reakcji. Przy czym kwas dostarcza się strumieniem 42. Ilość kwasu pozostającą z rafinatu, 37, nie odprowadzoną przez strumienie 40 lub 42, traktuje się jako nadmiar i zobojętnia się. Jest to strumień 41. Typowo, każdy ze strumieni 41 i 42 stanowi około 1/6 rafinatu 37. Strumień 41 poddaje się zobojętnieniu 22 stosując wapno palone (kamień wapienny) i, po procesie 43 rozdzielenia cieczy i ciała stałego, otrzymuje się gips, który można odrzucić i wodę myjącą, którą zawraca się do układu myjącego CCD 34.

Ciecz 21 po filtracji 24, wraz z strumieniem 42, -poddaje się odparowaniu 20 w celu usunięcia wody i wytworzenia bardziej stężonego kwasu i roztworu chlorku 44, który zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem 12.

Odparowanie roztworu przed zawracaniem jest problematyczne z uwagi na jego bardzo korozyjne własności, tj. silną kwasowość (50 g/l wolnego kwasu), dużą zawartość chlorku (12 g/l) i wysoką temperaturę odparowywania. Wyklucza to zastosowanie większości, jeśli nie wszystkich, dostępnych na ryńku wyparek, które zazwyczaj bazują na pośrednim przenoszeniu ciepła poprzez cienkie powierzchnie metalu, takich jak wyparki płaszczowo-rurowe, wykonane typowo ze stali nierdzewnej. Byłby tu odpowiedni tytan lecz jest zbyt kosztowny jeśli stosowane są duże ilości, jakie byłyby wymagane dla zastosowania tego typu.

Problem rozwiązano przeprowadzając odparowanie przez bezpośrednie ogrzewanie za pomocą palnika nurnikowego roztworu 44 i stosując materiał tytanowy.

W celu utrzymania małego wymiaru wyparki oraz minimalizacji kosztów roboczych i kapitałowych, minimalizuje się ilość wody do odparowania. W tym celu, stężenie miedzi w strumieniu 31 utrzymuje się na wyższym poziomie, tj. około 30 do około 50 g/l, korzystnie około 35 g/l, w porównaniu z wartością 12 g/l bez odparowania. To z kolei powoduje wytwarzanie strumienia bardziej stężonego kwasu 42 zawierającego około 48 g/l H2SO4 zamiast tylko 18 g/l H2SO4.

Zmniejsza to skutecznie objętość wody do odparowania przez zastosowanie takiej samej masy kwasu w niniejszej objętości wody. Talk więc, zmniejsza się wymiar wyparki i tym samym uzasadnione jest stosowanie tytanu i poniesienie kosztów paliwa niezbędnych do działania wyparki z bezpośrednim ogrzewaniem. Wyparki z bezpośrednim ogrzewaniem nie mają zalety wielokrotnego wykorzystania wytwarzanej pary, co może na ogół zmniejszyć koszty paliwa w pośrednich wyparkach i tym samym usprawiedliwić odparowanie dużych objętość wody.

Na fig. 2 przedstawiono sposób 100 zgodny z innym rozwiązaniem według wynalazku.

Odmiana sposobu przedstawiona jako 100 także obejmuje etap utleniania pod ciśnieniem 12, etap atmosferycznego ługowania 14, układ myjący CCD 34, ekstrakcję rozpuszczalnikową 16, odparowanie 20 i zobojętnienie 22.

185 552

Według sposobu 100, pewne materiały metaliczne, które się odzyskuje, także poddawane są utlenianiu cieczy pod ciśnieniem 21, oprócz części stałych, które poddaje się atmosferycznemu ługowaniu 14 jak opisano w odsyłaczu do fig. 1. Na fig. 2, etapy sposobu, które odpowiadają etapom z fig. 1, podano jako odsyłacze numeryczne.

Ciecz 21 z filtracji 2A poddaje się ekstrakcji rozpuszczalnikowej miedzi 50 w celu odzyskania z niej miedzi.

Należy zwrócić uwagę, że chociaż etap 24 określono jako filtrację, to można stosować dowolną odpowiednią metodę rozdzielania ciecz/ciało stałe.

Filtracja 24 jest punktem oddzielającym ciecz o dużej zawartości chlorku stosowaną w etapie utleniania pod ciśnieniem 12, którą to ciecz zawraca się jak opisano powyżej, od cieczy o małej zawartości lub pozbawionej chlorku, podawanej do etapu atmosferycznego ługowania 14. Filtracji 24 zawsze towarzyszy mycie wodą lub zawracanie wody o małej zawartości chlorku lub zatężenie obu w celu usunięcia jak największej ilości chlorku z części stałych (placek filtracyjny). Celem jest tu minimalizacja przenoszenia chlorku z układu o dużej zawartości chlorku do układu o małej zawartości chlorku, aby przeciwdziałać gromadzeniu się chlorku w tym ostatnim układzie.

Jednakże, pomimo mycia stałej pozostałości powstającej podczas filtracji 24, mała ilość, tj. około 0,1% wagowo chlorku przenoszona jest zazwyczaj do atmosferycznego ługowania 14. Tak więc, stężenie chlorku zwiększa się w układzie o małej zawartości chlorku ponieważ jest to zasadniczo ślepo zakończony układ z minimalnym odprowadzaniem.

Ten problem przezwyciężono przez zawracanie strumienia z układu o małej zawartości chlorku do układu o dużej zawartości chlorku. Ten strumień wskazano odsyłaczem numerycznym 42 na fig. 2, co odpowiada strumieniowi 42 na fig. 1, gdzie także występuje powrót z układu o małej zawartości chlorku do układu o dużej zawartości chlorku.

Strumień 42 ponownie poddaje się odparowaniu 20, jak opisano w odniesieniu do fig. 1, przed zawrotem do etapu utleniania pod ciśnieniem 12. Jednakże, w tym przypadku, nie ma potrzeby zawracania kwasu z układu o małej zawartości chlorku ponieważ wystarczająca jego ilość jest wytwarzana podczas ekstrakcji rozpuszczalnikowej miedzi 50 w postaci rafinatu 63. Zazwyczaj konieczne jest zobojętnienie pewnej ilości kwasu w rafinacie 63, jak pokazano w 64, przed zawróceniem rafinatu 63. Jak wskazuje to układ 65, produkt zobojętnienia poddaje się rozdzielaniu ciecz/ciało stałe uzyskując stały gips, który można odrzucić i ciecz 66, którą poddaje się odparowaniu 20 przed zawrotem.

Ponieważ nie ma potrzeby zawracania kwasu z układu o małej zawartości chlorku, rafinat 37 z ekstrakcji rozpuszczalnikowej 16 rozdziela się tylko na dwa strumienie, tj. 2/3 do strumienia 40, który stosuje się w atmosferycznym ługowaniu 14 oraz 1/3 do strumienia 41, który poddaje się zobojętnieniu 22 i rozdzieleniu ciecz/ciało stałe 43 uzyskując stały gips, który można odrzucić i strumień 45, który rozdziela się, jak pokazano w 46, na strumień, który zawraca się jako woda myjąca do układu CCD 34 i strumień 42, który przechodzi przez etap odparowania 20 i wraca do etapu utleniania pod ciśnieniem 12. Służy to zawróceniu chlorku z układu o małym stężeniu chlorku do układu o dużym stężeniu chlorku.

185 552 ω

►-<

u

Σ

Ο

X <

-ea ω

w

X <0

Σ3

Ο co

Λ

Μ

Ο

C0 α

w σ

ί <

ο.

UX <

ea

185 552

ZAWRACANY KWAS o

ϊ <

ea

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób ekstrakcji miedzi z rudy lub koncentratu siarczku miedzi, w którym poddaje się rudę lub koncentrat utlenianiu pod ciśnieniem w obecności tlenu i kwaśnego roztworu zawierającego jony halogenkowe i siarczanowe, następnie uzyskaną zawiesinę poddaje się rozdzielaniu ciecz/ciało stałe, uzyskując przesącz oraz stałą pozostałość zawierającą nierozpuszczony zasadowy siarczan miedzi, po czym ługuje się zasadowy siarczan miedzi ze stałej pozostałości kwaśnym roztworem siarczanu, uzyskując ciecz po ługowaniu zawierającą siarczan miedzi w roztworze i stałą pozostałość, oddziela się ciecz po ługowaniu od stałej pozostałości, po czym poddaje się ciecz po ługowaniu ekstrakcji rozpuszczalnikowej z wytworzeniem roztworu koncentratu miedzi i rafinatu zubożonego w miedź, przy czym co najmniej część rafinatu zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem, znamienny tym, że przed zawróceniem do etapu utleniania pod ciśnieniem rafinat poddaje się odparowaniu przez bezpośrednie ogrzewanie za pomocą palnika nurnikowego.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że dodatkowo rozdziela się rafinat na co najmniej dwie części, przy czym jedna część zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem, zaś drugą część zawraca się do etapu ługowania.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że dodatkowo przesącz z etapu rozdzielania ciecz/ciało stałe zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem.
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że dodatkowo przesącz z etapu rozdzielania ciecz/ciało stałe poddaje się odparowaniu przed zawróceniem go do etapu utleniania pod ciśnieniem.
5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że odparowanie przeprowadza się przez bezpośrednie ogrzewanie przesączu za pomocą palnika nurnikowego.
6. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że dodatkowo przesącz z etapu rozdzielania ciecz/ciało stałe poddaje się procesowi ekstrakcji rozpuszczalnikowej, otrzymując dodatkowy roztwór koncentratu miedzi i dodatkowy rafinat zubożony w miedź, który zawraca się do etapu utleniania pod ciśnieniem.
7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że dodatkowo rafinat zubożony w miedź poddaje się zobojętnieniu przed jego zawróceniem do etapu utleniania pod ciśnieniem.