PL185398B1

PL185398B1 - Płyta izolacyjna

Info

Publication number: PL185398B1
Application number: PL97328427A
Authority: PL
Inventors: Peter Kellner; Frank Rimbach
Original assignee: Peter Kellner
Priority date: 1996-02-07
Filing date: 1997-01-30
Publication date: 2003-05-30
Also published as: PL328427A1; CZ246398A3; HUP9901356A2; DE59700929D1; HUP9901356A3; EP0879326A1; WO1997029253A1; ATE188268T1; EP0879326B1; CZ289103B6

Abstract

1. Plyta izolacyjna korzystnie do izo- lacji cieplnej zewnetrznych elewacji budyn- ków, zawierajaca element izolacyjny, na którym, co najmniej z jednej strony, zamo- cowany jest element dodatkowy, znamien- na tym, ze element izolacyjny (1, 15) sta- nowi warstwa welny mineralnej, zas element dodatkowy (2.1, 2.2, 14) ma postac plyty z materialu mineralnego, przy czym co naj- mniej jeden z elementów (1, 2.1, 2.2,14,15) plyty jest zaopatrzony w ciagle, rynienkowe zlobki (16), usytuowane od strony drugiego elementu (2.1, 2.2,1,15,14). Fig. 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest płyta izolacyjna, korzystnie do izolacji cieplnej zewnętrznych elewacji budynków.

Ze stanu techniki znane są różne metody izolowania cieplnego jedno- i kilkuwarstwowych ścian zewnętrznych. Aby przy niedostatecznym oporze przenikania ciepła spełnić obowiązujące przepisy w zakresie izolacji cieplnej, stosuje się rozwiązania, polegające na naklejaniu twardych płyt polistyrenowych lub naklejaniu i dodatkowym mocowaniu kołkami materiałów izolacyjnych z wełny mineralnej.

Często stosuje się przy tym materiały izolacyjne w postaci płyt izolacyjnych. Dla różnych przypadków zastosowania na płytach izolacyjnych umieszcza się dodatkowe warstwy.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP 0 061 656 znana jest płyta izolacyjna, w której na filcowej warstwie włókien mineralnych zamocowana jest za pomocą stebnowania folia metalowa i która z tyłu jest pokryta warstwą nośną z tkaniny szklanej, która stanowi jednocześnie powierzchnię przyczepną dla mocowania na ścianie za pomocą kleju. Ta płyta izolacyjna służy zwłaszcza do osłonięcia komór zespołów napędowych w śmigłowcach. Umieszczenie struktury warstwowej dla elementów elewacyjnych i temu podobnych na tego typu płycie izolacyjnej nie jest możliwe.

185 398

W niemieckim opisie wzoru użytkowego nr DE - GM 18 06 720 przedstawiona jest usztywniona mata włóknista, wykonana z włókniny, przy czym włóknina jest z obu stron zszyta z falistymi lub niefalistymi tekturami lub foliami. W celu zszycia włóknina jest rozpinana maszynowo pomiędzy pokrywającymi ją materiałami, zagęszczana i prasowana wstępnie, po czym przeciąga się włókna. Wspomniana mata włóknista powinna charakteryzować się wysoką wytrzymałością na ściskanie, aby można ją było zastosować do izolacji pod lanym asfaltem. Nie jest zatem możliwe zastosowanie tej maty w elementach izolacyjnych, w których maty izolacyjne muszą przenosić siły rozciągające i ścinające.

Ponadto z niemieckiego opisu patentowego nr DE 29 40 425 znana jest mata z włókien mineralnych, zamocowana wiązaniami, prostopadłymi do płaszczyzny maty. W tej macie, z uwagi na łatwiejszą obróbkę, stosuje się długie włókna mineralne, przy czym poszczególne włókna lub pasma włókien są przeszywane poprzecznie do płaszczyzny maty. Przeszywanie to umożliwia znaczne zwiększenie gęstości materiału bez stosowania materiałów dodatkowych. Jednak opisana mata nie pozwala uzyskać wytrzymałości na rozciąganie i na ścinanie, wymaganych w elementach elewacyjnych.

Ponadto z niemieckiego zgłoszenia patentowego nr DE 42 42 261 Al znany jest sposób powlekania zaprawą lub temu podobną substancją spienianych płyt z tworzywa sztucznego, w którym to sposobie w warstwie zaprawy umieszcza się tkaninę, przy czym tkaninę naszywa się na spienianą płytę z tworzywa sztucznego względnie tkaninę uzyskuje się przez przeszycie spienianej płyty z tworzywa sztucznego. Tak wykonane płyty izolacyjne są przeznaczone do stosowania w cokołach budynków. Za pomocą opisanego sposobu szorstkuje się powierzchnię, aby zapewnić lepszą przyczepność zaprawy do płyty. Płyty te pozwalają osiągnąć stosunkowo niewielkie wytrzymałości, ponieważ materiał izolacyjny ulega podczas szycia uszkodzeniu, w związku z czym wymagane są stosunkowo duże odstępy pomiędzy sąsiednimi wkłuciami. Wytrzymałości, jakie można w ten sposób osiągnąć, nie są wystarczające dla zastosowania w elewacjach.

W znanych płytach izolacyjnych niekorzystne jest to, że z uwagi na niską wytrzymałość materiałów izolacyjnych na rozciąganie ich mocowanie na ścianie zewnętrznej wymaga użycia kołków pomiędzy płytą izolacyjną i ścianą. Kołkowanie jest bardzo drogie i czasochłonne z uwagi na wysoki koszt kołków, a także skomplikowany sposób ich mocowania. Poza tym proces kołkowania jest związany z dużym hałasem. Niekorzystne jest również to, że każde połączenie kołkowe stanowi mostek cieplny z uwagi na wysoką przewodność cieplną metalowych kołków.

W znanych płytach izolacyjnych niekorzystny jest również fakt, że do budowy systemów wentylowanych od tyłu potrzebne są dodatkowe elementy konstrukcyjne, co wiąże się z dużymi nakładami montażowymi i materiałowymi.

Celem wynalazku jest opracowanie płyty izolacyjnej, charakteryzującej się wysoką wytrzymałością na obciążenia rozciągające i ścinające, i umożliwiającej w związku z tym przyklejanie płyty izolacyjnej do ścian zewnętrznych bez użycia kołków oraz budowę wentylowanych od tyłu systemów bez użycia dodatkowych elementów konstrukcyjnych.

Płyta izolacyjna, korzystnie do izolacji cieplnej zewnętrznych elewacji budynków, zawierająca element izolacyjny, na którym, co najmniej z jednej strony, zamocowany jest element dodatkowy, według wynalazku charakteryzuje się tym, że element izolacyjny stanowi warstwa wełny mineralnej, zaś element dodatkowy ma postać płyty z materiału mineralnego, przy czym co najmniej jeden z elementów płyty jest zaopatrzony w ciągłe, rynienkowe żłobki, usytuowane od strony drugiego elementu.

Korzystnie element dodatkowy jest zamocowany na elemencie izolacyjnym za pomocą warstwy kleju i/lub za pomocą szwu, zwłaszcza stebnowania, przy czym szwy, którymi połączone są oba płytowe elementy, biegną wzdłuż żeber, znajdujących się pomiędzy żłobkami.

Korzystnie element dodatkowy jest połączony z elementem izolacyjnym ściegiem maszynowym w postaci ściegu łańcuszkowego lub podwójnego ściegu stebnowanego, przy czym odstęp pomiędzy ściegiem wynosi od 5 do 30 mm.

Korzystnie w dolnej i/lub górnej części zaopatrzonego w pionowe żłobki, pojedynczego elementu płyty znajdują się poziome fazy.

185 398

Korzystnie co najmniej jedna z zewnętrznych powierzchni płyty jest pokryta warstwą tkaniny.

Korzystnie płyta jest przeszyta barwnymi nićmi z materiałów trudnopalnych lub niepalnych.

Korzystnie element dodatkowy w postaci płyty z wełny mineralnej jest zaopatrzony w rowki, w które wchodzą żebra elementu izolacyjnego.

Korzystnie w elemencie izolacyjnym w postaci płyty z wełny mineralnej umieszczone są wkładki z materiału o wyższej wytrzymałości niż materiał elementu izolacyjnego.

Element izolacyjny według wynalazku składa się zatem z warstwy wełny mineralnej, przy czym co najmniej jeden z obu elementów płyty ma postać kształtki, w której umieszczone są występy, w związku z czym pomiędzy obydwoma elementami znajdują się komory. Oba elementy mogą być połączone za pomocą klejenia lub zszycia. Występy mogą mieć kształt falisty lub pazurkowy.

Jeżeli elementy dodatkowe płyty są połączone ze sobą i z elementem izolacyjnym za pomocą, co najmniej jednego szwu, przechodzącego przez cały materiał izolacyjny, wówczas szew ten przechodzi zwykle przez płytę izolacyjną w kierunku prostopadłym do kształtek. Możliwy jest jednak również ukośny przebieg szwu, co zapewnia optymalne przenoszenie sił rozciągających i ścinających.

Jako materiał izolacyjny poza wełną mineralną można stosować w zasadzie dowolne, dostępne na rynku, materiały izolacyjne, jak polistyren, guma spieniana, wełna szklana i temu podobne.

Płyta izolacyjna według wynalazku może się składać z warstwy wełny mineralnej, pokrytej z obu stron, na całej powierzchni lub na jej części, tkaniną, na przykład w postaci pasów lub temu podobnych.

Możliwe jest przy tym rozwiązanie, w którym warstwa materiału izolacyjnego jest ze wszystkich stron otoczona tkaniną lub dowolnymi kształtkami. Umieszczenie elementów dystansowych w płycie izolacyjnej według wynalazku nadaje jej stabilny kształt.

Ponadto istnieje możliwość, polegająca na tym, że na co najmniej jednej stronie płyty izolacyjnej kształtka ma nierówne obszary, zapewniające dodatkowe połączenie kształtowe pomiędzy płytą izolacyjną i sąsiadującą z mą warstwą tynku lub kleju. Tego typu połączenie kształtowe można uzyskać poprzez nadanie kształtce postaci falistej, umieszczenie pętelek lub haków oporowych względnie innych wystających elementów kształtowych. Możliwe jest również zaopatrzenie płyty izolacyjnej, co najmniej z jednej strony, w wyfrezowania, i umieszczenie na tej stronie płyty izolacyjnej tkaniny lub włókniny z tworzywa sztucznego lub metalu. Dzięki temu w warstwie kleju uzyskuje się trwałe połączenie pomiędzy płytą izolacyjną i sąsiadującąz nią warstwą kleju.

Tkanina umieszczona na zewnętrznej powierzchni płyty izolacyjnej służy jako nośnik tynku lub do zamocowania innych systemów powłokowych.

Płyta izolacyjna według wynalazku umożliwia niezależne od właściwości jej powierzchni, mocowanie na całej powierzchni, bez wymaganego w takich przypadkach użycia kołków. Umożliwia to również montaż w sytuacji, gdy nie dysponuje się przyłączem prądowym.

Kolejna zaleta polega na możliwości dopasowania płyty izolacyjnej do wymaganego kształtu za pomocą zwykłego cięcia, co jest istotne w przypadku okien lub innych otworów. Stałe połączenie elementów płyty izolacyjnej umożliwia dokładne przycinanie płyty bez naruszania jej stabilności.

Umieszczenie ciągłych rynienkowych żłobków wewnątrz płyty izolacyjnej umożliwia łatwe wykonanie tylnego systemu wentylacyjnego. Możliwe jest wówczas umieszczenie na ścianie zewnętrznej wentylowanego od tyłu systemu izolacyjnego, co wymaga jedynie przeprowadzenia operacji roboczych, związanych z montażem prostej płyty izolacyjnej. Płyta izolacyjna składa się korzystnie z dwóch płyt z wełny mineralnej, z których co najmniej jedna jest zaopatrzona w rynienkowe żłobki. Płyty są ze sobą sklejone lub zszyte. Zszycie płyty izolacyjnej nadaje jej szczególnie wysoką wytrzymałość. Dzięki znacznej stabilności płyty izolacyjnej również jej trwałe zamocowanie na większych wysokościach nie nastręcza żadnych problemów. W tym celu płytę izolacyjną można bezpiecznie zamocować przy użyciu dodatkowego kołkowania. Płyta izolacyjna zapewnia wysokie bezpieczeństwo pożarowe,

185 398 ponieważ nie ma w niej żadnych odsłoniętych materiałów palnych. Ewentualnie palne materiały, jak warstwy tkaniny, są związane tynkiem lub klejem, w związku z czym zagrożenie przeciwpożarowe jest tutaj zminimalizowane. Poza tym w razie potrzeby można tu zastosować materiały niepalne.

Poprowadzenie szwu, łączącego pojedyncze płyty, wzdłuż żeber, znajdujących się pomiędzy żłobkami, sprawia, że przebieg szwów wewnątrz płyty izolacyjnej jest dobrze widoczny z zewnątrz, w związku z czym kilka płyt izolacyjnych można tak umieścić jedna na drugiej, że nie nastąpi przerwanie przepływu powietrza w ramach tylnej wentylacji. W wariancie klejonym przebieg kanałów powietrznych można uwidocznić na zewnętrznej powierzchni płyty izolacyjnej za pomocą oznakowań. Dla wzmocnienia tego efektu w dolnej i/lub górnej części zaopatrzonej w pionowe żłobki, pojedynczej płyty można umieścić poziome fazy, zaś do zszycia pojedynczych płyt zastosować barwne nici z trudnopalnych lub niepalnych materiałów.

Jeżeli ponadto na zewnętrznej powierzchni co najmniej jednej pojedynczej płyty znajdują się wyfrezowania i/lub na co najmniej jednej zewnętrznej powierzchni płyty izolacyjnej umieszczona jest warstwa tkaniny, wówczas materiał (klej lub zaprawa) przenika przez nałożoną warstwę tkaniny i zapewnia związanie z tkaniną z włókien szklanych.

Wyjątkowo prosta i tania odmiana płyty izolacyjnej polega na tym, że składa się ona z pojedynczej płyty mineralnej, warstwy włókniny szklanej i płaskiej warstwy tkaniny, przy czym na pojedynczej płycie mineralnej znajdują się ciągłe rynierikowe żłobki, zaś warstwa tkaniny jest naszyta na żebrach, znajdujących się pomiędzy żłobkami pojedynczej płyty mineralnej.

Aby zapobiec wnikaniu tynku z przodu przez warstwę tkaniny do kanałów powietrznych, pomiędzy warstwą tkaniny i płytą z wełny mineralnej umieszczona jest, zszyta z nimi, dodatkowa warstwa z niepalnej włókniny szklanej.

Celem trwałego zamocowania płyty izolacyjnej na umieszczonej już na ścianie, grubszej płycie izolacyjnej można zastosować rozwiązanie, w którym na płycie izolacyjnej, co najmniej na części jej powierzchni, naszyty jest element łączący typu rzep, przy czym jedna część połączenia typu rzep znajduje się na płycie izolacyjnej, umieszczonej już na ścianie, zaś druga część tego połączenia znajduje się na płycie izolacyjnej według wynalazku.

Mocowanie to umożliwia przykładowo umieszczanie płyty izolacyjnej według wynalazku na powierzchniach ściennych, na przykład na kontenerach, domach z elementów prefabrykowanych, krokwiach dachowych, obiektach przemysłowych i temu podobnych.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia płytę izolacyjną z naszytą falistą siatką z tworzywa sztucznego w przekroju, fig. 2 - zamocowanie płyty izolacyjnej na ścianie zewnętrznej, fig. 3 - płytę izolacyjną złożoną z dwóch pojedynczych płyt mineralnych, w przekroju, fig. 4 -płytę izolacyjną w odpowiednim widoku z boku, fig. 5 -postać wykonania z pojedynczą płytą mineralną i siatką z tworzywa sztucznego, zaś fig. 6 - postać wykonania z dwiema sklejonymi ze sobą płytami z wełny mineralnej.

Na figurze 1 ukazana jest płyta izolacyjna, składająca się z elementu izolacyjnego 1 w postaci warstwy wełny mineralnej o grubości od 2 do 20 cm oraz dwóch bocznych elementów dodatkowych 2.1, 2.2, przy czym wewnętrzny element dodatkowy 2. 1 stanowi warstwa tkaniny z hakami oporowymi 4. Haki oporowe 4 zostały wykonane poprzez wygięcie odcinków siatki warstwy tkaniny. Zewnętrzny element dodatkowy 2.2, który służy jako nośnik tynku lub element mocujący dla następnej warstwy kleju, jest falisty. Elementy dodatkowe 2.1, 2.2 i element izolacyjny 1 w postaci warstwy wełny mineralnej są połączone szwami 3. Haki oporowe 4 zapewniają skuteczne zamocowanie płyty izolacyjnej w warstwie kleju lub zaprawy elewacji zewnętrznej izolowanego budynku. Mający postać falistej siatki z tworzywa sztucznego, zewnętrzny element dodatkowy 2.2 umożliwia skuteczne zamocowanie warstwy zaprawy i/lub wykonanie przewodów powietrznych dla wentylacji od tyłu.

W specjalnych postaciach wykonania płyty izolacyjnej szew 3 biegnie, co najmniej częściowo, ukośnie. Skos jest przy tym tak dobrany, że przy płycie izolacyjnej, zamontowanej na ścianie zewnętrznej 5, nić 3 biegnie od górnego punktu na wewnętrznym elemencie dodatkowym 2.1 do położonego niżej punktu na zewnętrznej warstwie tkaniny, stanowiącej

185 398 zewnętrzny element dodatkowy 2.2. Dzięki temu płyta izolacyjna może przenosić nawet większe obciążenia, które wskutek warstw zamocowanych od zewnątrz na okładzinie mogą wywoływać siły rozciągające i ścinające wewnątrz płyty izolacyjnej.

Jak widać na fig. 2, płyta izolacyjna jest zamocowana w znany sposób na ścianie zewnętrznej 5 za pomocą wewnętrznej warstwy kleju 6. Wewnętrzna warstwa kleju 6 przywiera do ściany zewnętrznej 5 i wnika w wewnętrzną warstwę elementu dodatkowego 2.1 w postaci tkaniny złożonej z pazurków. Zewnętrzny element dodatkowy 2.2 i wewnętrzny element dodatkowy 2.1 są połączone ze sobą szwem 3, przy czym nić jest tutaj poprowadzona w postaci podwójnego ściegu łańcuszkowego, możliwe j'est jednak również zastosowanie ściegu stebnowanego. Nić szwu 3 jest poprowadzona ukośnie od wewnętrznej warstwy tkaniny, stanowiącej wewnętrzny element dodatkowy 2.1, do zewnętrznego elementu dodatkowego 2.2, tam przewiązana i poprowadzona z powrotem do wewnętrznego elementu dodatkowego 2.1, skąd biegnie do następnego ściegu. Oczywiście szew może być również poprowadzony z drugiej strony. Na zewnętrznym elemencie dodatkowym 2.2 zewnętrzna warstwa kleju 7 stanowi warstwę zbrojenia, w której osadzona jest tkanina zbrojeniowa 8. Na zewnętrznej warstwie kleju 7 znajduje się powłoka wykańczająca, mająca postać warstwy tynku 9, warstwy ceramicznej lub temu podobnych. W przedstawionym przykładzie powłoka wykańczająca jest w górnej części utworzona z tynku 9.

Na zewnętrzną powierzchnię płyty izolacyjnej, na której znajduje się zewnętrzny element dodatkowy 2.2 w postaci tkaniny, naniesiona jest zewnętrzna warstwa kleju 7. Na niej znajduje się tkanina zbrojeniowa 8, na której z kolei, w jej górnej części, nałożony jest tynk 9, zaś w dolnej elementy ceramiczne 12. Elementy ceramiczne 12 są połączone ze sobą w znany sposób spoinami, wypełnionymi zaprawą spoinową 13, zaś na ich górnej krawędzi znajduje się uszczelnienie 11.

Przykład wykonania płyty izolacyjnej z dwiema warstwami wełny mineralnej jest ukazany na fig. 3 do 6.

W przykładzie tym element 15 w postaci grubszej dolnej płyty z wełny mineralnej ma na górnej powierzchni wyfrezowania w postaci rynienkowych żłobków 16, biegnących przez całą długość płyty. Nad nią znajduje się górny element 14, mający również postać płyty z wełny mineralnej. Obie płyty są połączone ze sobą szwami. Nić 3 szwu jest przy tym tak poprowadzona, że szew znajduje się na żebrach, usytuowanych pomiędzy rynienkowymi żłobkami 16 na dolnym elemencie 15 z wełny mineralnej. Aby ułatwić stwierdzenie dokładnego położenia podczas montażu nić szwu jest barwiona. Jako materiał na nić szwu stosuje się korzystnie powlekany drut stalowy. Nici z teflonu lub poliamidu nadają się równie dobrze, ponieważ charakteryzują się niską palnością. Zabarwienie szwu ułatwia takie usytuowanie płyt podczas montażu, że rynienkowe żłobki znajdują się jeden pod drugim, co umożliwia prawidłową wentylację od tyłu. Wentylację od tyłu można ulepszyć w ten sposób, że również na górnym elemencie 14 z wełny mineralnej umieszcza się rynienkowe żłobki.

Ponadto możliwe jest umieszczenie na jednej z płyt, korzystnie na płycie, stanowiącej dolny element 15 z wełny mineralnej, fazy 17, dzięki czemu przy ułożeniu płyt izolacyjnych jedna nad drugą nawet wówczas, gdy rynienkowe żłobki 16 leżących nad sobą płyt nie pokrywają się ze sobą, zapewniona jest skuteczna wentylacja.

Zazwyczaj stosuje się typowe grubości płyt z wełny mineralnej, przy czym dla płyty stanowiącej dolny element 15 grubości te wynoszą około 20 ... 100 mm, natomiast dla płyty stanowiącej górny element 14 korzystne są grubości 20 mm lub mniejsze. Możliwe jest przy tym rozwiązanie, w którym zarówno na zewnętrznej powierzchni dolnego elementu 15 z wełny mineralnej, jak też na zewnętrznej powierzchni górnego elementu 14 z wełny mineralnej naszyte są dodatkowe warstwy tkaniny 18. W ten sposób można osiągnąć lepsza przyczepność kleju względnie zaprawy tynkowej. Za pomocą dodatkowych wyfrezowań 19 na dolnej lub górnej powierzchni zewnętrznej można polepszyć przesycanie warstwy tkaniny zaprawą lub tynkiem.

Na podstawie fig. 6 opisany jest przykład wykonania, w którym dwie płyty z wełny mineralnej są połączone za pomocą warstwy kleju 20. W tej postaci wykonania płyty izolacyjne są korzystnie zamocowane na powierzchni ściany za pomocą klejenia i dodatkowego kołkowania.

185 398

Na figurze 7 ukazany jest przykład wykonania, w którym rynienkowe żłobki 16 są umieszczone zarówno w górnym elemencie l4 z wełny mineralnej, jak też w dolnym elemencie 15 z wełny mineralnej. W ten sposób zmniejszone zostają opory przepływu, co korzystnie wpływa na przepływ powietrza. W górnym elemencie 14 z wełny mineralnej są wyfrezowane rowki 21, w które wchodzą żebra dolnego elementu 15 z wełny mineralnej. Pomiędzy nimi znajduje się warstwa kleju 20. Utworzone pomiędzy rowkiem 21 i żebrami połączenie kształtowe zapewnia właściwe położenie obu płyt podczas ich łączenia, ponadto w wariantach klejonych powiększa powierzchnie klejenia.

Na figurze 8 widoczny jest przykład wykonania, w którym rynienkowe żłobki 16 znajdują się w płycie, stanowiącej górny element 14 płyty izolacyjnej. Również tutaj istnieje możliwość wykonania w płycie przeciwnej rowka 21. Korzystnie ten przykład wykonania można zastosować dla różnych grubości dolnego elementu 15 z wełny mineralnej, bez konieczności stosowania przy wytwarzaniu różnych maszyn lub ustawień maszynowych. Ten przykład wykonania nadaje się również do późniejszego umieszczenia tylnej wentylacji.

Rynienkowe żłobki 16 można umieścić w górnym elemencie 14 z wełny mineralnej za pomocą frezowania. Możliwe jest również wykonanie górnego elementu 14 w postaci wypraski, na przykład z włókien mineralnych, związanych cementem.

Na figurze 9 przedstawiony jest przykład wykonania, w którym jednoczęściowa płyta z wełny mineralnej jest zaopatrzona w ciągłe, usytuowane szeregowo obok siebie, komory 22. Wykonanie to charakteryzuje się prostym montażem. Ponieważ nie jest potrzebne sklejanie lub zszywanie, wyeliminowany jest niekorzystny wpływ obcych materiałów, dzięki czemu nie następuje przykładowo wzrost palności. Korzystna jest tutaj również poprawa przepływu powietrza

Na górnej i dolnej powierzchni zamontowanej płyty są umieszczone dodatkowe rynny 23, zapewniające prawidłowy ruch powietrza nawet wówczas, jeżeli komory 22 leżących jedna na drugiej płyt nie pokrywają się ze sobą. Na zewnętrznej powierzchni można poza tym umieścić barwne oznakowania, aby uwidocznić przebieg komór 22. Komory 22 mogą być cylindryczne - jak widać na fig. 9 - lub mogą mieć dowolny kształt przekroju. Na fig. 10 uwidoczniony jest przykładowo przekrój w kształcie połowy elipsy.

Na figurze 11 przedstawiony jest wariant, w którym górny element 14 w postaci płyty z wełny mineralnej ma rynienkowe komory 16, zaś w dolny element 15, również w postaci płyty z wełny mineralnej, wstawione są wkładki 24, które tworzą obszary o wyższej wytrzymałości. Korzystnie wkładki 24 mają kształt cylindryczny. W ten sposób osiąga się wyższą wytrzymałość całego systemu na ściskanie i rozciąganie, chociaż na pozostałą część dolnego elementu 15 można zastosować materiał izolacyjny o niższej wytrzymałości. Płyta izolacyjna według wynalazku łączy zatem w sobie dobre własności termoizolacyjne miękkich płyt z wełny mineralnej z wysokimi własnościami wytrzymałościowymi stałej wełny mineralnej. Istnieje możliwość umieszczenia bezpośrednio na nich nośnej płyty tynkowej i zamocowanie jej na podłożu za pomocą wkładek 24.

Korzystny przykład wykonania charakteryzuje się tym, że cylindryczne wkładki 24 są dłuższe niż grubość dolnego płytowego elementu 15 z wełny mineralnej. Wystają one zatem z warstwy wełny mineralnej i mogą kompensować nierówności podłoża, ponieważ są wsuwane w materiał izolacyjny. Części wystające na zewnątrz są usuwane po zamocowaniu płyt.

Na figurze 12 ukazany jest przykład wykonania, w którym pomiędzy dolnym płytowym elementem 15 z wełny mineralnej i gómym płytowym elementem 14 z wełny mineralnej umieszczona jest płyta pośrednia 25, również wykonana z wełny mineralnej i zaopatrzona w rynienkowe komory 16. W ten sposób osiąga się zwiększenie powierzchni przekroju dla przepływu powietrza, zwiększając jednocześnie powierzchnię przenoszenia sił na dolną płytę z wełny mineralnej i wytrzymałość całej konstrukcji.

185 398

Fig. 2

185 398

Fig. 4 Fig. 5

185 398

Fig. 7

185 398

Fig. 8

185 398

185 398 ο

S-l

Λί (U

Ν

Jl ¢4

IN >

>

s

I i

ΐ {

’Γ

Ł

Γ== =-=—=ί

1

i

ι 1 I

- . .1 · Τ -

ί

Ί ...... ’ ...........* - 1

] ..... ’. ’ .... ....

ΐ 1

I - 1 - - - .......

1“ -...........- - - ί . ...

)... -

I ------------------

1 ι 1 . , , , — ---,

1, ·. , .1. 1 II I „ , 1

1

... .

185 398

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 60 egz Cena 4.00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Płyta izolacyjna, korzystnie do izolacji cieplnej zewnętrznych elewacji budynków, zawierająca element izolacyjny, na którym, co najmniej z jednej strony, zamocowany jest element dodatkowy, znamienna tym, że element izolacyjny (1, 15) stanowi warstwa wełny mineralnej, zaś element dodatkowy (2.1, 2.2, 14) ma postać płyty z materiału mineralnego, przy czym co najmniej jeden z elementów (1, 2.1, 2.2,14,15) płyty jest zaopatrzony w ciągłe, rynienkowe żłobki (16), usytuowane od strony drugiego elementu (2.1, 2.2, 1,15,14).
2. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że element dodatkowy (2.1, 2.2,14) jest zamocowany na elemencie izolacyjnym (1,15) za pomocą warstwy kleju (9).
3. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że element dodatkowy (2.1, 2.2,14) jest zamocowany na elemencie izolacyjnym (1, 15) za pomocą szwu (3), korzystnie stebnowania, przy czym szwy (3), którymi połączone są oba płytowe elementy (1, 2.1, 2.2,14,15), biegną wzdłuż żeber, znajdujących się pomiędzy żłobkami (16).
4. Płyta według zastrz. 3, znamienna tym, że element dodatkowy (2.1, 2.2, 14) jest połączony z elementem izolacyjnym (1, 15) ściegiem maszynowym w postaci ściegu łańcuszkowego lub podwójnego ściegu stebnowanego, przy czym odstęp pomiędzy ściegami wynosi od 5 do 30 mm.
5. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że w dolnej i/lub górnej części zaopatrzonego w pionowe żłobki (16), pojedynczego elementu (14,15) płyty znajdują się poziome fazy (17).
6. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że co najmniej jedna z jej powierzchni zewnętrznych jest pokryta warstwą tkaniny (8,18).
7. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że jest przeszyta barwnymi nićmi z materiałów trudnopalnych lub niepalnych.
8. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że element dodatkowy (14) w postaci płyty z wełny mineralnej jest zaopatrzony w rowki (21), w które wchodzą żebra elementu izolacyjnego (15).
9. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że w elemencie izolacyjnym (15) w postaci płyty z wełny mineralnej umieszczone są wkładki (24) z materiału o wyższej wytrzymałości niż materiał elementu izolacyjnego (1).