PL182303B1 - Novel derivatives of isoxazoline and isoxazole having properties of fibrinogen receptor antagonists - Google Patents

Novel derivatives of isoxazoline and isoxazole having properties of fibrinogen receptor antagonists

Info

Publication number
PL182303B1
PL182303B1 PL94314591A PL31459194A PL182303B1 PL 182303 B1 PL182303 B1 PL 182303B1 PL 94314591 A PL94314591 A PL 94314591A PL 31459194 A PL31459194 A PL 31459194A PL 182303 B1 PL182303 B1 PL 182303B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
alkyl
isoxazolin
phenyl
amidinophenyl
acid
Prior art date
Application number
PL94314591A
Other languages
English (en)
Other versions
PL314591A1 (en
Inventor
John Wityak
Chu-Biao Xue
Thais M Sielecki-Dzurdz
Richard E Olson
William F Degrado
Gary A Cain
Douglas G Batt
Donald Pinto
Original Assignee
Du Pont Pharm Co
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Du Pont Pharm Co filed Critical Du Pont Pharm Co
Publication of PL314591A1 publication Critical patent/PL314591A1/xx
Publication of PL182303B1 publication Critical patent/PL182303B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/04—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings directly linked by a ring-member-to-ring-member bond
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00—Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/33—Heterocyclic compounds
    • A61K31/395—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins
    • A61K31/41—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having five-membered rings with two or more ring hetero atoms, at least one of which being nitrogen, e.g. tetrazole
    • A61K31/42—Oxazoles
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A61P27/14—Decongestants or antiallergics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P35/00—Antineoplastic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/08—Antiallergic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P43/00—Drugs for specific purposes, not provided for in groups A61P1/00-A61P41/00
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A61P7/02—Antithrombotic agents; Anticoagulants; Platelet aggregation inhibitors
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • A61P7/04—Antihaemorrhagics; Procoagulants; Haemostatic agents; Antifibrinolytic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/08—Vasodilators for multiple indications
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/10—Drugs for disorders of the cardiovascular system for treating ischaemic or atherosclerotic diseases, e.g. antianginal drugs, coronary vasodilators, drugs for myocardial infarction, retinopathy, cerebrovascula insufficiency, renal arteriosclerosis
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/04—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having one double bond between ring members or between a ring member and a non-ring member
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/06—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D261/10—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/06—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a carbon chain containing only aliphatic carbon atoms
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D498/00—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D498/02—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms in which the condensed system contains two hetero rings
    • C07D498/10—Spiro-condensed systems

Landscapes

  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Heart & Thoracic Surgery (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • Ophthalmology & Optometry (AREA)
  • Cardiology (AREA)
  • Pulmonology (AREA)
  • Vascular Medicine (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Heterocyclic Carbon Compounds Containing A Hetero Ring Having Nitrogen And Oxygen As The Only Ring Hetero Atoms (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Acyclic And Carbocyclic Compounds In Medicinal Compositions (AREA)

Abstract

1. Nowe pochodne izoksazoliny o ogó- lnym wzorze la: w którym V oznacza wiazanie pojedyncze lub fenylen; X oznacza wiazanie pojedyncze lub -(C1 -C4 -alkilen)-ewentualnie podstawio- ny grupa -NHR2 , w której R2 oznacza feny- lo(C1 -C6 -alkoksy)-karbonyl lub (C2 -C1 0 -al- kilo)sulfonyl; Y oznacza OH; R5 oznacza atom wodoru lub C02(C1 -C6 -alkil); a n ozna- cza 1-4; oraz ich farmaceutycznie dopusz- czalne sole. PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są nowe pochodne izoksazoliny i izoksazolu oraz środek farmaceutyczny zawierający te związki, użyteczne jako antagoniści kompleksu glikoproteiny płytkowej Ilb/IIIa receptora fibrynogenu. Związki te, stosowane pojedynczo lub w połączeniu z innymi środkami leczniczymi użytecznymi w hamowaniu agregacji płytek, są użyteczne jako środki trombolityczne i/lub do leczenia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych.
Hemostaza jest normalnym procesem fizjologicznym, w trakcie którego zatrzymywane jest krwawienie z uszkodzonego naczynia krwionośnego. Jest to proces dynamiczny i złożony, a główną rolę odgrywają w nim płytki krwi. W ciągu sekund od chwili uszkodzenia naczynia, płytki w stanie spoczynku przechodzą w stan aktywacji i wiążą się z wystawionąna ich działanie matrycą uszkodzonej powierzchni z wykorzystaniem zjawiska zwanego adhezją (zlepianiem się) płytek krwi. Aktywowane płytki wiążą się również między sobą w procesie zwanym agregacją płytek z wytworzeniem czopu płytkowego. Taki czop płytkowy może szybko zahamować krwawienie, jednak musi on być wzmocniony fibryną, aby był on skuteczny aż do czasu stopniowego zabliźniania się uszkodzenia naczynia.
Zakrzepicę można rozpatrywać jako stan patologiczny, w którym nieprawidłowa aktywność mechanizmu hemostazy powoduje tworzenie się skrzepliny wewnątrz naczynia. Aktywacja płytek i wynikająca z niej agregacja płytek oraz wydzielanie czynnika płytkowego są związane z wieloma różnymi stanami patofizjologicznymi obejmującymi schorzenia sercowo-naczyniowe i naczyń mózgowych o podłożu zakrzepowo-zatorowym, np. choroby zakrzepowo-zatorowe związane z dusznicą nieustaloną, zawał mięśnia sercowego, przejściowy atak niedokrwienia mózgu, miażdżycy tętnic i cukrzyc. Udział płytek krwi w tych procesach chorobowych wynika z ich zdolności do tworzenia agregatów albo skrzeplin, zwłaszcza w ścianie tętnicy po jej uszkodzeniu.
Aktywację płytek wywołuje wiele różnych agonistów, powodujących zmiany kształtu płytki, wydzielanie zawartości ziarnistych i segregację. Agregacja płytek służy do dalszego ogniskowego powstawania skrzepu poprzez koncentrację aktywowanych czynników krzepnięcia w miejscu uszkodzenia. Zidentyfikowano szereg agonistów endogennych, obejmujących difosforan adenozyny (ADP), serotoninę, kwas arachidonowy, trombiny i kolagen. Biorąc pod uwagi zaangażowanie wielu endogennych agonistów w funkcji i agregacji płytek krwi uznano, że inhibitor działający przeciw wszystkim tym agonistom byłby bardziej skutecznym czynnikiem prze
182 303 ciwpłytkowym niż obecnie dostępne leki przeciwpłytkowe swoiste w stosunku do jednego agonisty.
Znane obecnie leki przeciwpłytkowe są skuteczne tylko w stosunku do jednego typu agonisty. Należą do nich aspiryna będąca antagonistą kwasu arachidonowego, tiklopidyna działająca przeciw ADP, inhibitory i antagoniści receptora syntetazy tromboksanu A2 hamujący tromboksan A2 oraz hirudyna aktywna przeciw trombinie.
Ostatnio odkryto wspólny szlak dla wszystkich znanych agonistów, a mianowicie kompleks glikoproteiny płytkowej Ilb/IIIa (GPIIb/IIIa) będący białkiem błonowym pośredniczącym w agregacji płytek. Ostatnio przegląd na temat GPIIb/IIIa opublikowali Phillips i wsp. (Celi 65: 359-362,1991). Opracowanie antagonisty GPIIb/IIIa oznacza obiecujące nowe podejście do terapii przeciwpłytkowej.
GPIIb/IHa nie wiąże białek rozpuszczalnych z płytkami nie stymulowanymi, wiadomo jednak, że w płytkach aktywowanych GPIIb/IIIa wiąże cztery rozpuszczalne białka adhezyjne, a mianowicie fibrynogen, czynnik von Willebranda, fibronektynę i witronektynę. Wiązanie fibrynogenu i czynnika von Willebranda z kompleksem GPIIb/IIIa powoduje agregację płytek. W wiązaniu fibrynogenu pośredniczy częściowo sekwencja rozpoznawania Arg-Gly-Asp (RGD), która jest wspólna dla białek adhezyjnych wiążących się z GPIIb/IIIa.
Poza kompleksem GPIIb/IHa identyfikuje się ciągle inne nowe komórkowe receptory powierzchniowe, które wiążą się z pozakomórkowymi ligandami matrycy lub z innymi komórkowymi ligandami adhezyjnymi, pośrednicząc w ten sposób w procesach adhezji: komórka komórka lub komórka - matryca. Receptory te powstająw wyniku ekspresji narodziny genów zwanej integrynami. Receptory te składają się z heterodimerycznych glikoprotein przezbłonowych zawierających podjednostki a i β. Podrodziny integryny zawierają wspólną dla nich podjednostkę β połączoną z różnymi podjednostkami a tworząc receptory adhezyjne o unikalnej swoistości. Dotychczas sklonowane i oznaczono sekwencję genów dla ośmiu różnych podjednostek-β.
Dwóm przedstawicielom podrodziny βυ a mianowicie α4/β] i α^/β, przypisuje się udział w różnych procesach zapalnych. Przeciwciała przeciw zapobiegają adhezji limfocytów do śródbłonka komórek maziowych in vitro. Proces ten może mieć znaczenie w reumatoidalnym zapaleniu stawów (VanDinther - Janssen i wsp., J. Immunol. 147:4207,1991). Dodatkowe badania z przeciwciałami monoklonalnymi przeciw 04 dostarczyły dowodu na to, że α4/β] może ponadto odgrywać rolę w alergii, astmie i w chorobach autoimmunologicznych (Walsh i wsp., J. Immunol. 146:3419, 1991; Bochner i wsp., J. Exp. Med. 173:1553, 1991; Yednock i wsp., Naturę 356:63,1992). Przeciwciała anty a4 blokująrównież migracji leukocytów do miejsca ogniska zapalnego (Issedutz i wsp., J. Immunol. 147:4178,1991).
Innym przedstawicielem podrodziny β3 integryny jest heterodimer αν/β3 powszechnie nazywany receptorem witronektyny. Opisano go w płytkach, w komórkach śródbłonka, w czerniaku, w komórkach mięśni gładkich i na powierzchni osteoklastów (Horton i Davies, J. Bonę Min. Res. 4:803-808,1989;Daviesiwsp., J. CellBiol. 109:1817-1826,1989; Horton, Int. J. Exp. Pathol. 71: 741-759, 1990). Podobnie jak GPIIb/IIIa, receptor witronektyny wiąże wiele różnych białek adhezyjnych zawierających sekwencji RGD, takich jak witronektyna, fibronektyna, czynnik von Willebranda (VWF), fibrynogen, osteopontyna, sialo-proteina Π kości i trombosponden w sposób wykorzystujący pośrednictwo sekwencji RGD. Prawdopodobną rolę αν/β3 w angiogenezie, w rozwoju nowotworu i we wtórnym tworzeniu się naczyć zaproponował Brooks i wsp., (Science 264:569-571,1994). Kluczowym procesem w resorpcji kości jest adhezja osteoklastów do matrycy kości. Badania z przeciwciałami monoklonalnymi wykazały, że w tym procesie uczestniczy receptor αν/β3 i że selektywny antagonista αν/β3 mógłby mieć zastosowanie w blokowaniu procesu resorpcji kości (Horton i wsp. J. Bonę Miner. Res. 8:239247,1993; Helfrich i wsp., J. Bonę Miner. Res. 7: 335-343, 1992).
Opisano szereg związków RGD-peptydomimetycznych, blokujących wiązanie fibrynogenu i zapobiegających powstawaniu skrzepu płytkowego.
182 303
W publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego EP 478363 opisano związki o ogólnym wzorze:
r^ch^-k-y-z
so2-r’
W publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego EP 478328 ujawniono związki o ogólnym wzorze:
R'^ciy„-x-Y-z
Publikacja europejskiego zgłoszenia patentowego EP 525629 (odpowiadającego publikacji kanadyjskiego zgłoszenia patentowego nr 2074685) dotyczy związków o ogólnym wzorze:
Publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego, WO 9307867 dotyczy związków o ogólnym wzorze:
W publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego EP 4512831 opisano związki o ogólnym wzorze:
R
X-(CH2)m-Y-(CH2)k-C-NH-CH-CH-Z
II I
O R1
182 303
Obecnie odkryto nowe związki niepeptydowe, wiążące się z receptorami integryny i zmieniające w ten sposób procesy adhezji komórka - matryca i komórka - komórka. Związki te są użyteczne w leczeniu stanów zapalnych, degradacji kości, nowotworów, przerzutów nowotworowych, zakrzepicy i stanów związanych z agregacją komórek u ssaków.
Nowe związki są również użyteczne jako antagoniści kompleksu glikoproteiny płytkowej Ilb/IHa. Związki te hamują wiązanie fibrynogenu z kompleksem glikoproteiny płytkowej Ilb/IIIa i hamują agregacji płytek.
Nowe związki i zawierające je środki farmaceutyczne można stosować w leczeniu lub profilaktyce chorób, w których zaangażowane są procesy adhezji komórek, obejmujących lecz nie ograniczających się do reumatoidalnego zapalenia stawów, astmy, alergii, zespołu niewydolności oddechowej dorosłych, odrzutów przeszczepów, transplantacji narządów, szoku septycznego, łuszczycy, egzemy, kontaktowego zapalenia skóry, osteoporozy, zapalenia kości i stawów, miażdżycy tętnic, przerzutów nowotworowych, gojenia ran, retynopatii cukrzycowej, zapalnej choroby jelit i innych chorób na podłożu autoimmunologicznym.
Tak więc wynalazek dotyczy nowych pochodnych izoksazoliny o ogólnym wzorze la:
la w którym V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenylen: X oznacza wiązanie pojedyncze lub -(C]-C4-alkilen) - ewentualnie podstawiony grupą-NHR2, w której R2 oznacza fenylo(Ci-C6-alkoksy)karbonyl lub (Ci-Cio-alkilo)sulfonyl; Y oznacza OH; R5 oznacza atom wodoru lub CO2(Ci-Có-alkil); a n oznacza 1-4; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli.
Korzystnymi związkami o ogólnym wzorze la są związki o ogólnym wzorze Π:
(Π) w którym V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenylen; X oznacza wiązanie pojedyncze lub -(Ci-C4-alkilen) - ewentualnie podstawiony grupą -NHR2 w której R2 oznacza fenylo(Ci-C6-alkoksy)karbonyl lub (Ci-Cio-alkilo)sulfonyl; R$ oznacza atom wodoru lub CO2(Ci-C6-alkil); a n oznacza 1-4.
Korzystnymi związkami o ogólnym wzorze Π są związki, w których X oznacza -(CrC2-alkilen)- ewentualnie podstawiony grupą -NHR2, w której R2 oznacza benzyloksykarbonyl lub (C ] -C4-alkilo)sulfonyl.
Korzystnymi konkretnymi związkami objętymi ogólnym wzorem la sąponiższe związki: sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-pipeiydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym;
182 303 sól kwasu [(2(S)-(5R,S)-3-[4-(2-piprydyn-4-ylo)etoksyfenylo]izoksazolin-5-ylo-2- {[(benzyloksy)karbonylo]amino}-octowego z kwasem trifluorooctowym;
sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylopropanowego z kwasem trifluorooctowym;
sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)metoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym;
sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)metoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylopropanowego z kwasem trifluorooctowym;
sól kwasu (5R,S)-3-[3-{(4-piperydyn-4-ylo)metoksy}fenylo]izoksazolin-5-ylo-[2-(butanosulfonylo)ammo]propanowego z kwasem trifluorooctowym; i sól kwasu (5R,S)-4-karboksymetylo-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym.
Wynalazek ponadto dotyczy nowych pochodnych izoksazoliny i izoksazolu o ogólnym wzorze Ib:
Ib w którym b oznacza wiązanie pojedyncze lub wiązanie podwójne; R1 oznacza R^tR^jC-, (R4)NH(R4N=)C-N(R4)- lub grupę o wzorze ; R4 oznacza H, C2-C j 0-alkoksykarbonyl lub C । -C 10-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH(R7)-CH(R8)-; Y oznacza OH lub C]-CI0-alkoksyl; R2 i R9 oznaczają niezależnie H lub CrC10 alkil; R3 oznacza H, fenylo-Cj-C6-alkil, fenyl lub CrC8 alkil; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub CpCg-alkil: względnie gdy R3 i R6 są przyłączone do tego samego atomu azotu, to wówczas razem z tym atomem azotu tworzą 3-azabicyklononyl, 1-piperazynyl podstawiony fenylo-C]-C6-alkilem, 1,2,3,4-tetrahydro-l-chinolinyl, l,2,3,4,tetrahydro-2-izochinolinyl, tiamorfolinyl lub tiazolidynyl; R7 oznacza R10, CrC10 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMe3; R8 oznacza H lub -NHR11; R10 oznacza H, atom chlorowca, CONR3R6, fenyl, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR6SO2R3, NRćSO2NR6R3 lub NR2R9; R11 oznacza -C(=O)-O-R12, -C(=O)-R13, -SO2R12, -SO2N(R13)2 lub -C(=O)N(R13)2; R12 oznacza CrC8 alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 3 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1-4 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, CrC6 alkil, CrC10 alkoksyl, CF3, atom chlorowca, CrC6 alkoksykarbonyl i CN, C2-C6 alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, C1-C6-alkilo-CF3-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Cj-C6-alkilem, (C]-C6-alkilo) (CrC6-alkilokarbonyloaminojtiazolil, pirazolil ewentualnie podstawiony 1 -3 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca, chlorowco-C]-C6-alkil i CrC6-alkil, C3-C8-cykloaIkil ewentualnie podstawiony C]-C4-alkilem, fenylo-Cj-C6-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloalkilo-C ] -C4-alki 1; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli.
182 303
Korzystnymi związkami o ogólnym wzorze Ib:
(la) są związki, w których X oznacza -CH(R7)-CH2-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R3 oznacza H lub Ci-Cg alkil ewentualnie podstawiony fenylem; R7 oznacza CONR3R6, -CO2R3, Ci-Cio alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMea lub fenyl; R10 oznacza atom wodoru, atom chlorowca, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR2R9, NHSO2R3, NHSO2NR6R3 lub fenyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
Ponadto korzystnymi związkami o ogólnym wzorze Ib, są związki w których R1 oznacza R4NH(R4N=)C- lub R4NH(R4N=)C-NH-, a V oznacza fenylen; względnie związki o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza
(cą)r4n 2 , a V oznacza wiązanie pojedyncze; R oznacza atom wodoru lub Ci-Cć-alkil; R7 oznacza CONR3R6, -CO2R3, C1-C10 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMea; R10 oznacza H, CO2R3, SR6, fenyl, pirydynyl lub pirolidynyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
Szczególnie korzystne są poniżej podane związki:
sól kwasu 3 (R, S)- {5 (R, S)-N- [3 -(4-amidynofenylo)izoksazolin-5 -yloacetylo] amino} -3 -fenylopropanowego z kwasem trifluorooctowym;
ester metylowy kwasu 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] amino} heptanowego;
chlorowodorek estru metylowego kwasu 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylocetylo]amino}-4-(fenylotio)butanowego;
sól estru metylowego kwasu 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylosulfonyloamido)butanowego z kwasem trifluorooctowym;
sól estru metylowego kwasu 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(n-butylosuIfonamido)butanowego z kwasem trifluorooctowym;
kwas 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(adamantylometyloaminokarbonylo)propanowy;
kwas 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-( 1 -azabicyklo[3.2.2]nonylokarbonylo)-propanowy;
ester metylowy kwasu 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yIoacetylo]amino} -3-(fenetyloaminokarbony lo)propanowego;
kwas 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(3-pirydyloetylo)propanowy;
kwas 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(2-pirydyloetylo)propanowy;
kwas 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-y!oacetylo]amino}-3-(fenylopropylo)propanowy.
182 303
Korzystne są również związki o ogólnym wzorze Ib:
Ib w których b oznacza wiązanie pojedyncze lub wiązanie podwójne; R1 oznacza R4NH(R4N=)C(R^NHiR^JC-NiR4)- lub grupę o wzorze ’ σ<αυ— ; R4 oznacza H, C2-Cio-alkoksykarbonyl lub Ci-Cio-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH2-CHR8-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub Ci-C8-alkil; R8 oznacza -NHR11; Rn oznacza -C(=O)-O-R , -C(=O)-R13, -SO2R12, -SO2N(R13)2 lub -C(-O)N(RI3)2; R12 oznacza Ci-C8 alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 3 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1-4 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, Ci-Có alkil, C1-C10 alkoksyl, CF3, atom chlorowca, Ci-Cń alkoksykarbonyl i CN, Ć2-Có alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-Có-alkilo-CFs-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Ci-Cć-alkilem, (Ci-Cć-alkilo) (Ci-Cć-alkilokarbonyloammo)tiazolii, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-3 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca i Ci-Cć-alkil, C3-C8-cykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-Ci-Có-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloalkilo-Ci-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4.
Korzystniejszymi związkami o ogólnym wzorze Ib, są związki, w których R1 oznacza R4NHC(=NR4)- lub R4NH(=NR4)C-NH-, a V oznacza fenylen lub pirydylen, albo R1 oznacza
, a V oznacza wiązanie pojedyncze oraz n oznacza 1 lub 2, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
Szczególnie korzystne są związki wybrane z grupy obejmującej kwas N3- {2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowy, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(etanosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, sól kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]-acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, sól estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, sól estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenyIo)izoksazolin-5(S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, kwas N3- {2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo} -N2-[ 1 -(2-metylo)propyloksykarbonylo]-2,3-(S)-diaminopropanowy,
182 303 sól kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]-acetylo}-N2-(benzyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-butyloksyfenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-tienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, chlorowodorek estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, kwas N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(S)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowy, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-jodofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego.
ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-trifluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diamniopropanowego, ester myetylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-[3-(2-metoksykarbonylo)fenylosulfonylo]-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2,4,6-trimetylofenylosulfonylo)-2,3-(Ś)-diaminopropanowego) ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-trifluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-trofluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-fluorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-fluorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-metoksyfenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2,3,5,6-tetrametylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-cyjanofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-propylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-fenyloetylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-izopropylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-fenylopropylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-pirydylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(fenyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(benzyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego,
182 303 sól N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)-izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(dimetyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym, chlorowodorek N3- {2-[3-(2-fluoro-4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo} -N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3-{2-[3-(2-amidyno-5-pirydynylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3-{2-[3-[2-amidyno-5-pirydynylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3-{2-[3-(3-amidyno-6-pirydynylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3 -(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3-{2-[3-(3-amidyno-6-pirydynylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo} -N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(fenyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-fluorofenyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin—5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-( 1 -naftyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-bromo-2-tienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylo-2-benzotienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(izobutyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-cyklopropyloetoksykarbonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego, i sól N3- {2-[3 -(4-guanidynofenylo)izoksazolin-5(R, S)-ylo] acetylo} -N2-(n—butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym.
Wynalazek dotyczy ponadto nowych pochodnych izosazoliny o ogólnym wzorze Ic:
R5
w którym X oznacza (CH2)2 lub (CH^h; R5 i W przyłączone są do tego samego atomu węgla i tworzą grupę o wzorze
n oznacza 2 lub 3; oraz ch farmaceutycznie dopuszczalnych soli.
Korzystnymi związkami są:
5(R,S)-[2-(piperydyn-4-ylo)etylo]-8-(2-karboksyetylo)-l-oksa-2,8-diazaspiro[4.4]non2-eno-7,9-dion; i
182 303
5(R,S)-[2-(piperydyn-4-ylo)etylo]-8-(3-karboksypropylo)-l-oksa-2,8-diazaspiro[4.4]non-2-eno-7,9-dion.
Wynalazek dotyczy również nowych pochodnych izoksazoliny o ogólnym wzorze Id:
Id w którym U oznacza wiązanie poj edyncze lub fenyl; V oznacza wiązanie poj edyncze lub fenyl;
X oznacza wiązanie pojedyncze lub -CH2-; Y oznacza OH lub C1-C10 alkoksyl; m oznacza 1 lub 2; oraz n oznacza 1 lub 2; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli.
Korzystnymi związkami o ogólnym wzorze Id:
Id są związki, w których X oznacza -CH2-; a U, V, W i Y mają wyżej podane znaczenie.
Korzystnymi konkretnymi związkami są poniżej podane związki:
2-(R,S)-2-karboksymetylo-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]piperydynę;
2-(R,S)-2-karboksymetylo-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5-yloacetylo]azepinę;i ester metylowy 3-(R,S)-karboksymetyJo-4- {5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] }piperazyn-2-onu.
Wynalazek dotyczy także środka farmaceutycznego, zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, którego cechąjestto, że jako substancję czynną zawiera związek o ogólnym wzorze la, Ib, Ic lub Id lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól.
Oprócz wyżej wymienionych związków o ogólnych wzorach la, Ib, Ic i Id korzystne są również ich postacie enancjomeryczne lub diastereoizomeryczne albo mieszaniny ich postaci
182 303 enancjomerycznych lub diastereoizomerycznych, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, których postać enancjomeryczna lub diastereoizomeryczna jest (R), (S).
Stwierdzono, że związki o wzorze I a-d są użyteczne jako inhibitory procesów adhezji komórka-macierz i komórka-komórka. Zatem nowe związki o wzorze I a-d są użyteczne w profilaktyce i leczeniu chorób spowodowanych nienormalną adhezją komórek do macierzy pozakomórkowej, polegających na podawaniu osobnikowi potrzebującemu takiego leczenia terapeutycznie skutecznej ilości związku o wzorze I a-d.
Stwierdzono także, że związki o wzorze I a-d są użyteczne jako inhibitory glikoproteiny Hb/IIIa ((GPIIb/IIIa). Związki według wynalazku hamują aktywację i agregację płytek wywoływane przez wszystkie znane endogenne czynniki o działaniu agonistów płytek krwi.
Związki o wzorze I a-d sąużyteczne w leczeniu (obejmującym również profilaktykę) chorób zakrzepowo-zatorowych. Określenie „choroby zakrzepowo-zatorowe” w niniejszym opisie oznacza stany, w których występuje aktywacja płytek i ich agregacja, takie jak tętnicze lub żylne sercowo-naczyniowe lub mózgowo-naczyniowe choroby zakrzepowo-zatorowe, obejmujące np. zakrzepicę, duszninę nieustaloną, pierwszy lub nawracające zawały mięśnia sercowego, nagła śmierć z niedokrwienia, przejściowy atak niedokrwienny, udar, miażdżycę, chorobę zakrzepową żył, chorobę zakrzepową żył głębokich, zapalenie zakrzepowe żył, zator tętniczy, zakrzepie naczyń wieńcowych i mózgowych, zawał mięśnia sercowego, zator naczyń mózgowych, zator naczyń nerkowych, zator płucny bądź tego typu zaburzenia związane z cukrzycą. Opisane powyżej związki o wzorze I a-d poddaje się ssakom wymagającym takiego leczenia w ilości leczniczo skutecznej.
Związki o wzorze I a-d mogąbyć użyteczne w leczeniu lub profilaktyce innych chorób, w których zaangażowane są procesy adhezji komórek, w tym, ale nie wyłącznie, stanów zapalnych, degradacji kość, reumatoidalnego zapalenia stawów, astmy, alergii, zespołu niewydolności oddechowej u dorosłych, zespołu niezgodności przeszczepu i gospodarza, odrzutów transplantacji narządów, szoku septycznego, łuszczycy, egzemy, kontaktowego zapalenia skóry, osteoporozy, zapalenia kostno-stawowego, miażdżycy, nowotworów, przerzutów nowotworowych, retynopatii cukrzycowej, przewlekłego zapalenia j elit i innych chorób autoimmunologicznych. Związki o wzorze I a-d są również użyteczne w leczeniu ran.
Związki według wynalazku sąużyteczne do hamowania wiązania fibrynogenu z płytkami krwi, hamowania agregacji płytek krwi, działania na wytworzony skrzep lub powstały zator albo do zapobiegania powstaniu skrzepliny lub zatoru u ssaków. Związki według wynalazku można stosować u ssaków jako leki do blokowania fibrynogenu, zapobiegając jego działaniu w miejscu receptorowym u ssaków.
Związki według wynalazku można podawać pacjentom w stanach, w których jest wskazane zapobieganie zakrzepicy na drodze hamowania wiązania fibrynogenu z kompleksem glikoproteiny płytkowej nb/nia. Są one użyteczne podczas wykonywania zabiegów operacyjnych na tętnicach obwodowych (wszczepy tętnic, usuwania i wewnętrznej ściany tętnicy szyjnej) oraz podczas chirurgii serca i układu krążenia, gdzie zabiegi na tętnicach i narządach i/lub interakcja płytek ze sztucznymi powierzchniami prowadzi do agregacji tych płytek i ich zużycia i gdzie zlepione płytki mogą tworzyć skrzepliny i zator spowodowany zakrzepem. Związki według wynalazku można podawać pacjentom poddawanym tym operacjom chirurgicznym w celu zapobiegania tworzeniu się zakrzepów i zatorów zakrzepowych.
Podczas operacji kardiologicznych rutynowo stosuje się krążenie pozaustrojowe w celu dotlenienia krwi. Płytki krwi przylegają do powierzchni obwodu krążenia pozaustroj owego. Przyleganie to zależy od interakcji między GPIIb/IIIa na błonach płytek a fibrynogenem adsorbowanym do powierzchni obwodu pozaustrojowego. Płytki uwolnione ze sztucznych powierzchni mają uszkodzoną funkcję hemostazy. Związki według wynalazku można podawać dla zapobieżenia tej adhezji ex vivo.
Związki według wynalazku mogąbyć użyte również do innych zastosowań ex vivo dla zapobiegania adhezji komórek w próbkach biologicznych.
182 303
Inne zastosowania tych związków obejmują zapobieganie zakrzepicy płytkowej, zaczopowaniu naczynia krwionośnego przez skrzep i reokluzji podczas i po terapii trombolitycznej, jak również zapobieganie zakrzepicy płytkowej, zaczopowaniu naczyń i reokluzji po angioplastyce naczyń wieńcowych i innych tętnic oraz po operacjach wytworzenia krążenia wieńcowego obocznego (by-pass). Związki według wynalazku można również stosować do zapobiegania zawałom mięśnia sercowego. Związki te są poza tym użyteczne jako trombolityki, do leczenia chorób zakrzepowo-zatorowych.
Związki według wynalazku znajdują również zastosowanie w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego, zakrzepicy lub szkodliwej agregacji płytek, reokluzji po trombolizie, uszkodzenia reperfuzyjnego albo nawrotu zwężenia (restenozy) przez podawanie związku o wzorze I pojedynczo lub w połączeniu z jednym lub z większą liczbą dodatkowych środków terapeutycznych wybranych spośród antykoagulantów, takich jak warfaryna lub heparyna, środków przeciwpłytkowych, takich jak aspiryna, piroksykam lub tiklopidyna, inhibitorów trombiny, takich jak pochodne boroargininy, hirudyna lub argatroban, bądź środków trombolitycznych lub fibrynolitycznych, takich jak tkankowy aktywator plazminogenu, anistreplaza, urokinaza lub streptokinaza.
Związki według wynalazku można ponadto podawać w połączeniu z jednym lub większą liczbą dodatkowych środków leczniczych wybranych spośród antykoagulantów lub środków hamujących koagulację, takich jak heparyna lub warfaryna, środków przeciwpłytkowych lub środków hamujących płytki, takich jak aspiryna, piroksykam lub tiklopidyna, inhibitorów trombiny, takich jak boropeptydy, hirudyna lub argatroban, bądź spośród środków trombolitycznych lub fibrynolitycznych, takichjak aktywatory plazminogenu, anistreplaza, urokinaza lub streptokinaza.
Związki o wzorze I a-d według wynalazku można podawać w połączeniu z j ednym lub z większą liczbą powyższych dodatkowych środków leczniczych obniżając w ten sposób dawki każdego leku wymagane dla uzyskania żądanego efektu leczniczego. Leczenie skojarzone według wynalazku pozwala zatem na użycie niższych dawek każdego ze składników, przez co uzyskuje się zmniejszenie działań niepożądanych i toksycznych każdego z tych składników. Niższe dawkowanie minimalizuje możliwość wystąpienia objawów ubocznych tych związków, przez co uzyskuje się wzrost marginesu bezpieczeństwa względem marginesu bezpieczeństwa każdego ze składników stosowanych jako pojedynczy środek. Taką terapię skojarzoną można stosować dla uzyskania efektu synergicznego lub addytywnego w leczeniu chorób zakrzepowozatorowych.
Przez „ilość skuteczną leczniczo” rozumie się ilość związku o wzorze I a-d, jaka podana jako pojedynczy związek albo w połączeniu z dodatkowym środkiem leczniczym do komórki lub do organizmu ssaka skutecznie zapobiega lub łagodzi stan choroby zakrzepowo-zatorowej albo hamuje postęp tej choroby.
Przez „podanie w połączeniu” lub „leczenie skojarzone” rozumie się sposób postępowania, w którym związek o wzorze I i jeden lub większą liczbę dodatkowych środków leczniczych podaje się leczonemu ssakowi jednocześnie. Przy podawaniu wpołączeniu każdy ze składników można podać w tym samym czasie albo kolejno w dowolnym porządku, w różnych punktach czasowych. Tak więc każdy składnik można podawać oddzielnie ale w wystarczająco bliskim czasie aby uzyskać żądane działanie lecznicze.
Określenie „środki antykoagulacyjne” (albo środki hamujące koagulację) oznacza w niniejszym opisie środki hamujące koagulację krwi. Do tego typu środków należą: warfaryna (dostępna pod nazwą Coumadin™) i heparyna.
Określenie „środki przeciwpłytkowe” (albo środki hamują płytki) oznacza w niniejszym opisie środki, które hamują czynność płytek, np. na drodze hamowania agregacji, adhezji albo wydzielania płytek przez ziarnistość. Do takich środków należą różne znane niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAID), takie jak aspiryna, ibuprofen, naproksen, sulindak, indometacyna, mefenamat, droksykam, diklofenak, sulfmpirazon oraz piroksykam oraz ich dopuszczalne farmaceutycznie sole i postacie proleków. Spośród NSAID, głównie stosuje się aspiryny (kwas acetylosalicylowy, ASA) i piroksykam. Piroksykam jest dostępny z firmy Pfizer Inc. (New York,
182 303
NY) pod nazwą Feldane™. Do innych odpowiednich środków przeciwpłytkowych należy tiklopidyna oraz jej dopuszczalne farmaceutycznie sole i formy proleków. Tiklopidyna jest korzystnym związkiem również tego względu, że jest łagodna dla układu pokarmowego. Do jeszcze innych odpowiednich środków hamujących płytki należą antagoniści receptora tromboksanu A2 i inhibitory syntetazy tromboksanu A2, a także ich dopuszczalne farmaceutycznie sole i formy proleków.
Stosowane w opisie wyrażenie „inhibitory trombiny” lub „środki antytrombinowe” oznacza inhibitory proteazy serynowej trombiny. Na drodze hamowania trombiny przerywa się różne procesy związane z trombiną, takie jak wywołana trombiną aktywacja płytek (np. agregacja płytek i/lub wydzielanie przez ziarnistości inhibitora-1 aktywatora plazminogenu i/lub serotoniny) i/lub tworzenie się fibryny. Do takich inhibitorów należąpochodne boroargininy i boropeptydy, hirudyna i argatroban, w tym ich dopuszczalne farmaceutycznie sole i formy proleków.
Do pochodnych boroargininy i boropeptydów należąpochodne N-acetylowe i peptydowe kwasu boronowego, takie jak C-terminalne pochodne kwasu α-aminoboronowego z lizyną omityną argininą homoargininą i ich odpowiednimi analogami izotiouroniowymi.
Określenie,,hirudyna” stosowane w opisie obejmuje odpowiednie pochodne i analogi hirudyny, zwane hirulogami, takie jak disiarczanhirudyny. Doboropeptydowych inhibitorów trombiny należą związki opisane przez Kettefa i wsp., w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5187157 i w publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego EP 293881 A2. Do innych odpowiednich inhibitorów trombiny z grupy pochodnych boroargininy i boropeptydów należą związki ujawnione w publikacji zgłoszenia patentowego PCT nr 92/07869 i europejskiego zgłoszenia patentowego EP 471651 A2.
Stosowane w opisie wyrażenie „środki trombolityczne” (lub fibrynolityczne) bądź trombolityki i fibrynolityki oznacza środki rozpuszczające skrzepy krwi. Środki te obejmują tkankowy aktywator plazminogenu, anistreplazę, urokinazę albo streptokinazę, w tym ich farmaceutycznie dopuszczalne sole albo proleki. Tkankowy aktywator plazminogenu (tPA) jest dostępny na rynku z firmy Genentech Inc., San Francisco, Kalifornia. Określenie „anistreplaza” odnosi się do kompleksu anizolowanego plazminogenu z aktywatorem streptokinazy, opisanego np. w publikacji zgłoszenia europejskiego EP 028489. Anistreplaza jest dostępna na rynku pod nazwąEminase™. Określenie „urokinaza” obejmuje w niniejszym opisie zarówno streptokinazę o łańcuchu podwójnym, jak i pojedynczym. Ta ostatnia jest również nazywana prourokinaza.
Podawanie związków o wzorze I a-d według wynalazku w połączeniu z takim dodatkowym środkiem leczniczym może zapewnić większą skuteczność w porównaniu z tymi związkami lub środkiem, stosowanymi osobno a jednocześnie pozwala na stosowanie niższych dawek każdego leku. Niższe dawkowanie minimalizuje możliwość wystąpienia objawów ubocznych, przez co uzyskuje się wzrost marginesu bezpieczeństwa.
Wiadomo, że w komórkach nowotworowych w metastazie występuje wzmożona ekspresja kompleksu GPIIb/IIIa. Związki według wynalazku lub ich połączenia wynalazku mogą być również użyteczne do leczenia i zapobiegania przerzutom nowotworowym.
Związki według wynalazku mają również zastosowanie jako związki standardowe lub referencyjne, np. jako standardy jakościowe albo kontrola w próbach biologicznych wykorzystujących wiązanie fibrynogenu z płytkowym kompleksem GPIIb/IIIa. Takie związki mogą być dostarczane w zestawie handlowym, np. do użycia w badaniach farmaceutycznych związanych z kompleksem GPIIb/IIIa. Związki według wynalazku mogą być również stosowane w badaniach diagnostycznych wykorzystujących płytkowy GPIIb/IIIa.
W opisanych związkach mogą występować centra asymetrii. O ile nie wskazano inaczej, zakresem wynalazku są objęte wszystkie postacie chiralne, diastereomeryczne i racemiczne. W związkach tych może również występować wiele izomerów geometrycznych olefin, przy podwójnych wiązaniach C=N i podobnych. Wszystkie takie trwałe izomery są objęte wynalazkiem. Przyjmuje się, że związki według wynalazku zawierające asymetrycznie podstawione atomy węgla można wyodrębniać w postaci form optycznie czynnych lub racemicznych. Wiadomo, jak należy wytwarzać postacie optycznie czynne, np. przez rozdział form racemicznych albo
182 303 drogą syntezy z użyciem optycznie czynnych substratów. O ile szczególna forma stereochemiczna albo izomeryczna nie jest specjalnie opisana, wszystkie postacie chiralne, diastereomeryczne, racemiczne i wszystkie izomery geometryczne opisanych struktur sa objęte zakresem wynalazku.
Jeśli wiązanie z podstawnikiem jest przedstawione w ten sposób, że przecina wiązanie łączące dwa atomy w pierścieniu, oznacza to, że taki podstawnik może być przyłączony do dowolnego atomu w tym pierścieniu. Jeśli nie jest szczególnie uwzględnione wiązanie łączące podstawnik z innągrupąalbo w tej innej grupie nie jest szczególnie przedstawiony atom, do którego dochodzi to wiązanie, wówczas taki podstawnik może tworzyć wiązanie z dowolnym atomem na takiej innej grupie.
Jeśli wymieniony jest podstawnik bez wskazania atomu, poprzez który ten podstawnik jest związany z resztą związku o wzorze I, to taki podstawnik może być związany poprzez dowolny atom występujący w tym podstawniku. Przykładowo, jeśli podstawnikiem jest piperazynyl, piperydynyl to o ile nie podano inaczej, taki piperazynyl, piperydynyl może być związany z resztą związku o wzorze 1 a-d poprzez dowolny atom w takim piperazynylu lub piperydynylu.
Kombinacje podstawników i/lub zmiennych są dopuszczalne jedynie wtedy, kiedy prowadzą do trwałych związków. Przez trwały związek lub trwałą strukturę rozumie się związek wystarczająco odporny aby wytrzymał wyodrębnianie z mieszaniny reakcyjnej i oczyszczanie do potrzebnego stopnia czystości, a następnie wytrzymał wytworzenie z niego postaci farmaceutycznej skutecznego środka leczniczego.
Stosowane w opisie określenie „podstawiony” oznacza, że dowolny atom wodoru lub większa liczba atomów wodoru przy danym atomie jest zastąpiona przez wybranie podstawnika ze wskazanej grupy, pod warunkiem, że nie będzie przekroczona normalna wartościowość danego atomu i że w wyniku podstawienia powstanie trwały związek. Jeśli podstawnikiem jest grupa ketonowa (=0), wówczas przy tym atomie zastąpione są dwa atomy wodoru.
Stosowane w opisie określenie: „grupa alkilowa” obejmuje nasycone, alifatyczne grupy węglowodorowe o łańcuchu rozgałęzionym i prostym, zawierające określoną liczbę atomów węgla (np. Ci-Cio- oznacza grupę alkilową zawierającą od 1 do 10 atomów węgla), „grupa chlorowcoalkilowa” obejmuje nasycone alifatyczne grupy węglowodorowe o łańcuchu rozgałęzionym i prostym, zawierające określoną liczbę atomów węgla, podstawione jednym lub większą liczbą atomów chlorowca (np. CVFW, gdzie v ma wartość 2 do 3, a w ma wartość od 1 do (2v+l)), „grupa alkoksylowa” oznacza grupę alkilową o wskazanej liczbie atomów węgla przyłączoną przez mostek tlenowy, „grupa cykloalkilowa” obejmuje nasycone grupy pierścieniowe, w tym pierścieniowe układy mono-, bilub policykliczne, takie jak cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl, cykloheptyl, cyklooktyl i adamantyl, a wyrażenie „grupa bicykloalkilowa” obejmuje nasycone, bicykliczne układy pierścieniowe, takie jak ugrupowanie [3.3.0]bicyklooktanu, [4.3.0]bicyklononanu, [4.4.0]bicyklodekanu (dekaliny), [2.2.2]bicyklooktanu i podobne. Określenie „grupa alkenylowa” obejmuje łańcuchy węglowodorowe w konfiguracji prostej lub rozgałęzionej zawierające jedno lub większą liczbę nienasyconych wiązań węgielwęgiel, które mogą występować w dowolnym stabilnym punkcie w łańcuchu, takie jak etenyl, propenyl, i podobne a „grupa alkinylowa” obejmuje łańcuchy węglowodorowe w konfiguracji prostej lub rozgałęzionej zawierające jedno lub większą liczbę potrójnych wiązań węgiel-węgiel, które mogą występować w dowolnym stabilnym punkcie w łańcuchu, takie jak etynyl, propynyl i podobne.
Określenia „grupa alkilenowa”, „alkenylenowa”, „fenylenowa” i podobne odnoszą się odpowiednio do grup: alkilowej, alkenylowej i fenylowej, połączonych dwoma wiązaniami z resztą struktury o wzorze I. Takie grupy „alkilenowe”, „alkenylenowe”, „fenylenowe” i podobne można alternatywnie i równocennie oznaczać jako „-(alkil)-, „(alkenyl)- i -(fenyl)- i podobnie.
182 303 , ,Atom chlorowca” odnosi się do atomu fluoru, atomu chloru, atomu bromu lub atomu jodu, a wyrażenie Jon przeciwny” (przeciwjon) oznacza mały jon naładowany ujemnie, taki jak jon chlorkowy, bromkowy, wodorotlenkowy, octanowy, siarczanowy i podobny.
Stosowane w opisie określenie „grupa arylowa” lub „grupa aromatyczna” oznacza fenyl lub naftyl, a określenie „aryloalkil” oznacza grupę arylową przyłączoną poprzez mostek alkilowy.
Do farmaceutycznie dopuszczalnych soli związków o wzorze I a-d należązwykle stosowane sole nietoksyczne albo czwartorzędowe sole amoniowe związków o wzorze I a-d utworzone np. z nietoksycznymi kwasami nieorganicznymi lub organicznymi. Przykładowo, do takich nietoksycznych soli należą sole pochodzące od kwasów nieorganicznych takich jak kwas chlorowodorowy, bromowodorowy, siarkowy, amidosulfonowy, fosforowy, azotowy i podobne oraz sole wytworzone z kwasami organicznymi, takimi jak kwas octowy, propionowy, bursztynowy, glikolowy, stearynowy, mlekowy, jabłkowy, winowy, cytrynowy, askorbinowy, embonowy, maleinowy, hydroksymaleinowy, fenylooctowy, glutaminowy, benzoesowy, salicylowy, sulfanilowy, 2-acetoksybenzoesowy, fumarowy, toluenosulfonowy, metanosulfonowy, etanodisulfonowy, szczawiowy, izetionowy i podobne.
Farmaceutycznie dopuszczalne sole związków według wynalazku można wytwarzać ze związków o wzorze I a-d zawierających grupy zasadową albo kwasową znanymi metodami chemicznymi. Ogólnie sole te wytwarza się w reakcji wolnej zasady lub kwasu ze stechiometryczną ilością albo z nadmiarem żądanego, tworzącego sól, kwasu nieorganicznego lub organicznego albo zasady w odpowiednim rozpuszczalniku albo w różnych mieszaninach rozpuszczalników.
Farmaceutycznie dopuszczalne sole kwasów o wzorze I a-d wytwarza się działając odpowiednią ilością zasady, takiej jak wodorotlenek metalu alkalicznego lub metalu ziem alkalicznych, np. wodorotlenek sodu, potasu, litu, wapnia lub magnezu, albo zasady organicznej, takiej jak amina, np. dibenzyloetylenodiamina, trimetyloamina, piperydyna, pirolidyna, benzyloamina i podobne, albo czwartorzędowa zasada amoniowa, taka jak wodorotlenek tetrametyloamoniowy i podobne.
Jak podano powyżej, farmaceutycznie dopuszczalne sole związków według wynalazku można wytwarzać drogą reakcji tych związków w postaci wolnego kwasu lub wolnej zasady ze stechiometryczną ilością odpowiednio zasady lub kwasu, w wodzie albo w rozpuszczalniku organicznym albo w ich mieszaninie. W zasadzie korzystne są ośrodki niewodne, takie jak eter, octan etylu, etanol, izopropanol albo acetonitryl. Wykazy odpowiednich soli znajdująsię w encyklopedii. „Remington’s Pharmaceutical Sciences”, 17 wyd. Mack Publishing Company, Easton, PA, 1985, str. 1418.
Związki o wzorze I można stosować w postaci ich proleków. „Proleki” definiuje się jako związki związane kowalencyjnie z nośnikiem, który uwalnia aktywny związek macierzysty o wzorze I in vivo, po podaniu tego proleku ssakowi. Proleki związków o wzorze I a-d wytwarza się przez modyfikację grup funkcyjnych obecnych w tych związkach w taki sposób aby te modyfikowane związki ulegały rozszczepieniu do związków macierzystych albo w wyniku procesów rutynowych albo in vivo. Proleki obejmują związki o wzorze I a-d, w którym grupy hydroksylowa, aminowa, sulfhydrylowa lub karboksylowa są związane z dowolnymi grupami, które po podaniu proleku ssakowi ulegająodszczepieniu z utworzeniem wolnych grup, odpowiednio: hydroksylowej, aminowej, sulfhydrylowej lub karboksylowej. Przykłady proleków obejmują (nie ograniczając się do nich) octanowe, mrówczanowe i benzoesanowe pochodne alkoholowych i aminowych grup funkcyjnych w związkach o wzorze I a-d i podobne pochodne. Przykłady reprezentatywnych proleków z modyfikacją w grupie karboksylowej i aminowej są zawarte w definicji podstawników R2, R17 i Y.
Proleki w postaci estru związku według wynalazku należą do grupy obejmującej ester metylowy, etylowy, izopropylowy i t-butylowy.
Korzystne proleki w postaci estru związku według wynalazku należądo grupy obejmującej ester metylowy, etylowy i izopropylowy.
Związki według wynalazku można wytwarzać wieloma drogami znanymi fachowcom z dziedziny chemii organicznej. Związki według wynalazku można syntetyzować stosując spo
182 303 soby opisane poniżej, jak również metody syntezy znane w chemii organicznej albo modyfikacje tych metod dostosowane przez fachowców. Do korzystnych sposobów należą (nie ograniczając się do nich) te, które opisano poniżej.
Stosowane w opisie skróty mają następujące znaczenie:
β-Ala kwas-aminopropionowy
Boc t-butyloksykarbonyl
Boc2O diwęglan di-t-butylu
BSTFA N-O-bis(trimetylosililo)trifluorometyloacetamid
Cbz benzyloksykarbonyl
DCC 1,3-dicykloheksylokarbodiimid
DEAD azodikarboksylan dietylu
DEC chlorowodorek l-(3-dimetyloaminopropylo)-3-etylokarbodiimidu
DIEA diizopropyloetyloamina
DCHA dicykloheksyloamina
DCM dichlorometan
DMAP 4-dimetyloaminopirydyna
DMF N,N-dimetyloformamid
EtOAc octan etylu
EtOH alkohol etylowy
HOBt 1-hydroksybenzotriazol
IBCF chloromrówczan izobutylu
LAH wodorek litowo-glinowy
NCS N-chlorosukcynimid
NMM N-metylomorfolina
PPh3 trifenylofosfina pyr pirydyna
TBTU tetrafluoroboran 2-( 1 H-benzotriazol-1 -ilo)-1,1,3,3-tetramety louroniowy
TFA kwas trifluorooctowy
THF tetrahydrofuran
W dogodnym sposobie syntezy związków według wynalazku wykorzystuje się dipolamą cykloaddycję tlenków nitryli z odpowiednimi dipolarofilami, wytwarzając pierścienie izoksazoliny występujące w związkach o wzorze I (przegląd chemii cykloaddycji 1,3-dipolamej podano w publikacji „ 1,3-Dipolar Cycloaddition Chemistry” (Padwa, red.), Wiley, New York, 1984; Kanemasa i Tsuge, Heterocycles 1990, 30,719.
Na schemacie I przedstawiono drogę syntezy związków według wynalazku. Na odpowiednio podstawioną hydroksyloaminę działa się NCS w dimetyloformamidzie, postępując w sposób podany przez Liu i wsp. (J. Org. Chem. 1980,45,3916). Otrzymany chlorek hydroksyiminoilu poddaje się dehalogenacji-dorowaniu in situ, stosując trietanoloaminę (TEA). Otrzymuje się tlenek nitrylu, który poddaje się 1,3-dipolamej cykloaddycji do odpowiednio podstawionego alkenu z wytworzeniem izoksazoliny. Alternatywnie oksym ten może chlorować w warunkach utleniających, odciągać chlorowodór i uzyskany tlenek nitrylu poddawać reakcji z odpowiednim alkenem w warunkach przenoszenia międzyfazowego, postępując według metody Lee (Synthesis 1982,508). W wyniku hydrolizy estru prowadzonej w sposób znany fachowcom uzyskuje się żądane kwasy. Związki pośrednie zawierające wrażliwe na alkalia grupy funkcyjne, takie jak nitryl, można odestryfikować w sposób wyjątkowo selektywny stosując trimetylosilanolan sodu i postępując według procedury opisanej przez Laganis'a i Ehenard'a (Tetrahedron Lett. 1984,25,5831). Sprzęganie wytworzonych kwasów z odpowiednio podstawionymi a- albo β-amino-estrami z użyciem standardowych odczynników sprzęgających, takich jakDCC/HOBt, prowadzi do wytworzenia nitrylo-amidu. Nitryl ten przeprowadza się w amidynę drogą reakcji z użyciem imidanów lub tiomidanów. Reakcję prowadzi się w standardowych warunkach a następnie zmydla się ester (LiOH, THF/woda).
182 303
Schemat I o
1) h2noh->hci
EtOH/pirydyna -------------->
DMF
NOH
atom chlorowca
1)
2) NCS, atom chlorowca
TEA, PhH —---2) NaOTMS, THF
R5
atom chlorowca
CO2Et
2) (a) H2S, (b) Mel, (c) NH4OAc lub (a) HCl/MeOH, (b) NH?/MeOH
atom chlorowca
3) LiOH, THF (wodny)
Schemat la ilustruje alternatywny sposób wytwarzania związków według wynalazku. Zgodnie z tym schematem prowadzi się przemianę kwasu 3-(4-cyjano-fenylo)izoksazolin-5-ylo octowego do odpowiedniej amidyny, a następnie zabezpiecza się grupy funkcyjne w postaci pochodnej Boc i prowadzi się zmydlanie, z wytworzeniem kwasu 3-(4-Boc-amidynofenylo)-izoksazolin-5-ylo-octowego, który sprzęga się z estrami β-aminokwasów. Po odbezpieczeniu otrzymuje się żądane estry izoksazolinyloacetylo-|3-ammoalaninylowe, a po zmydleniu powyżej opisanym otrzymuje się wolne kwasy.
182 303
Na schemacie Ib przedstawiono kolejny przykładowy sposób syntezy związków według wynalazku. Cykloaddycja dostępnego w handlu 4-cyjanostyrenu i t-butyloformylooksymu metodą opisaną przez Gree i wsp. (Bioorganic and Med. Chem. Lett. 1994, 253) prowadzi do [5-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-3-ylo]octanu t-butylu.
Stosując opisane powyżej procedury, ten związek pośredni przeprowadza się w związku według wynalazku, w których pierścień izoksazolinowy znajduje się w odwrotnej orientacji w stosunku do związków wytworzonych według schematów I i la.
1. LiOH/MeOH (wodny)
:. r7 /k ^C09Me
HC1 ·Η2Ν Y z R TBTU/Et3N EtOAc lub DMF
3. TFA
Związki według wynalazku, w których R4 oznacza np. alkoksykarbonyl, można wytwarzać w reakcji wolnych amidyn, amin lub guanidyn z aktywowaną pochodną karbonyIową, taką jak chloromrówczan alkilu. W syntezie związków według wynalazku tę przemianę wolnych amin, amidyn lub guanidyn do grup acyloazot można ewentualnie prowadzić przed sprzęganiem kwasu izoksazolinooctowego z np. β-aminokwasami, jak przedstawiono na schemacie la.
Odpowiednio podstawione racemiczne β-aminokwasy są dostępne w handlu albo, jak to przedstawiono na schemacie II, sposób 1, można je wytwarzać z odpowiedniego aldehydu, kwasu malonowego i octanu amonowego według procedury opisanej przez Johnsona i Livalća (J. Am. Chem. Soc. 1936,58,299). Racemiczne β-podstawione-β-aminoestry można wytwarzać w reakcji dialkilomiedzianu lub związków alkilolitu z 4-benzo-iloksy-2-azetydynonem, po czym działa się bezwodnym etanolem (Schemat I, sposób 2) albo poddaje się redukcyjnemu aminowaniu β-ketoestrów, co opisano w publikacji zgłoszenia patentowego PCT, W09316038. (Patrz również Rico i wsp., J. Org.Chem. 1993,58,7948-51). Enancjomerycznie czyste β-podstawioneβ-aminokwasy można otrzymać przez rozdział optyczny mieszaniny racemicznej bądź można je wytwarzać wieloma innymi sposobami, w tym metodą tworzenia homologów odpowiednich
182 303 a-aminokwasów Amdta-Eisterta, co jest przedstawione na schemacie II, sposób 3 (patrz Meier i Zeller, Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 1975,14,32; Rodriguez i wsp., Tetrahedron Lett. 1990,31, 5153; Greenlee, J. Med. Chem. 1985,28,434 i cytowane tam pozycje literaturowe), a także przez enancjoselektywne uwodornianie dehydroaminokwasu, co przedstawiono na schemacie Π, sposób 4 (patrz „Asymmetric Synthesis ”, tom. 5, wyd. Morrison, Academic Press, New York, 1985). Wyczerpujące omówienie wytwarzania pochodnych β-aminokwasowych podano w publikacji zgłoszenia patentowego PCT, WO 9307867.
Schemat Π
Sposób 1
H02Cx^C02H
1) NH4OAc -------------------------Β»
2) MeOH, HC1
Sposób 2
1) (R?)2CuLi ---------------b
2) EtOH, HC1
Sposób 3
1) IBCF, NMM 2) CH2N2
O
BocHN.*/^ MeOH γ CHN2 -----------* 2CO-Me
R7R
Sposób 4
BocHN^ enancjoselektywne
CO2Me► *7 uwodornianie
R
CO2Me
Syntezę N2-podstawionych pochodnych kwasu diaminopropionowego można prowadzić drogą przegrupowania Hoffmana wielu różnych pochodnych asparaginy, jak to opisano w Synthesis, 1981,266-267.
Odpowiednio podstawione kwasy pirolidyno-, piperydyno- i heksahydroazepinooctowe można wytwarzać wieloma sposobami. Pochodne pirolidyny dogodnie wytwarza się metodą Amdta-Eisterta syntezy homologów odpowiedniej piroliny, co jest przedstawione na schemacie HI, sposób 1 (patrz Meier i Zeller, Angew. Chem. Inc.Ed. Engl. 1975,14,32; Rodriguez i wsp. Tetrahedron Lett. 1990,31,5153; Greenlee, J. Med. Chem. 1985,28,434 i cytowane tam pozycje literaturowe). Piperydyny można wytwarzać przez redukcję odpowiedniej pirydyny; sposób ten przedstawiono na schemacie ΙΠ jako sposób 2. Heksahydroazepiny wytwarza się przez redukcję odpowiedniego amidu z grupą winylową z użyciem cyjanoborowodorku sodu, co przedstawiono na schemacie III, sposób 3.
182 303
Schemat III
Sposób 1
Sposób 3
NaBH3CN, H+ ----------------------8»
MeOH
Wiele dodatkowych, odpowiednio podstawionych związków heterocyklicznych jest dostępnych w handlu albo można je łatwo modyfikować stosując znane procedury. Odpowiednio podstawione morfoliny można wytwarzać z użyciem aminokwasów prowadząc kolejne etapy reakcji przedstawione na schemacie IHa, sposób 1 (Brown i wsp., J. Chem. Sco. Perkin Trans. I, 1987,547;Bettonii wsp., Tetrahedron 1980,36,409; Ciarkę F.H., J. Org. Chem. 1962,27,3251 i cytowane tam odnośniki literaturowe).
N-Etoksykarbonylornety 1 o-l,2-diazaheterocykle wytwarza się przez kondensację odpowiednio podstawionych dibromków z benzylohydrazyną, a następnie poddaje się produkt reakcji Mitsunobu z użyciem hydroksyoctanu etylu, po czym odbezpiecza się, co zilustrowano schematem lila, sposób 2 (patrz Komet i wsp., J. Pharm. Sci. 1979,68,377; Barcza i inni, J. Org. Chem. 1976,41, 1244 i podane tam odnośniki literaturowe).
Schemat Ilia
TEA t-BuOK ' > toluen
OEt
2) [Ox]
3) H2/Pd
BH3-SMe2
HC1
THF/H„O/MeOH i 1) Et3Al benzen
182 303
c.d. schematu Ilia
Sposób 2
Br Br n=l,2,3
Ph
NaH ------------t>
benzen
1) HOCH2CO2Et Ph,P, DEAD, THF ----2--b>
2) H2/Pd
Ogólny schemat syntezy związków według wynalazku przedstawiono na schemacie IV. Zgodnie z tym schematem prowadzi się sprzęganie odpowiedniego Boc-zabezpieczonego aminoalkoholu z odpowiednio podstawionym fenolem w warunkach reakcji Mitsunobu (Mitsunobu, Synthesis, 1981,1) i następnie wytwarza się oksym z użyciem chlorowodorku hydroksyloaminy w mieszaninie etanolu i pirydyny (1:1). Po przeprowadzeniu kolejnych etapów tworzenia izoksazoliny, zmydlaniu estru i usunięcia grupy zabezpieczającej Boc w 33% TFA w DCM otrzymuje się te związki według wynalazku z dobrą całkowitą wydajnością.
Schemat IV
l)PPh3, DEAD, THF atom chlorowca
BocN
HO
OH
2) H2NOH«HC1
3) NCS, DMF
CHO
BocN ---->
Cl
OH atom chlorowca
--------------------->
2) Li OH, THF/H2O
3) TFA/DCM
Syntezy spiro-skondensowanych izoksazolinyloimidów według wynalazku można zobrazować ogólnym protokołem przedstawionym na schemacie V. W wyniku dipolamej cykloaddycji chlorku oksyminoilu do diestrua-metylenowego uzyskuje się diester izoksazolinylowy, który poddaje się deestryfikacji sposobem z użyciem silanolanu. Dehydracja do bezwodnika sposobem Ishinara i wsp. (Chem. Pharm. Buli. 1992,40,1177-85), a następne tworzenie imidu z użyciem odpowiednio podstawionego aminoestru daje układ spirocykliczny. Alternatywnie imid ten można wytworzyć bezpośrednio z diestru izoksazoliny sposobem opisanym przez Culbertson'a (J. Med. Chem. 1990,33,2270-75). Po utworzeniu amidyny albo usunięciu grupy zabezpieczającej Boc i następnym zmydleniu estru uzyskuje się związki według wynalazku z dobrą całkowitą wydajnością.
182 303
Schemat V
1) Et3N, PhH, Δχ
1) TFA, DCM
2) LiOHzTHF/^O
Syntezę spiro-skondensowanych izoksazolinyloamidów według wynalazku przykładowo przedstawiono jako ogólny sposób na schemacie VI. W reakcji dipolamej cykloaddycji chlorku oksyiminoilu z a-metylenolaktonem powstaje izoksazolinylolakton, który poddaje się reakcji z odpowiednim aminoestrem, z wytworzeniem amidu {„The Chemistry of the Amides·, wyd. Zabick^, str. 96, Interscience, Nowy Jork, 1970; Prelogi wsp.,7/eZv, Chim. Acta 1959,42,1301; Inbushliwsp.,/. Chem. Soc., Chem. Commun. 1972,1252). Po utworzeniu amidyny lub odszczepieniu grupy Boc, a następnie zmydleniu estru otrzymuje się związki według wynalazku z dobrą całkowitą wydajnością.
Schemat VI
1) TFA, DCM
2) LiOH,THF/H2O
182 303
Synteza spiro-skondensowanych izoksazolinylocykloalkenów według wynalazku jest przykładowo przedstawiona jako ogólny sposób na schemacie VIL W reakcji dipolamej cykloaddycji chlorku oksyiminoilu z odpowiednio podstawionym α-metylenolaktonem powstaje izoksazolinylolakton. Lakton ten poddaje się reakcji z odpowiednim dimetyloalkilofosfonianem litu i następnie utlenianiu stosując PCC. Wytworzony diketofosfonian poddaje się wewnątrzcząsteczkowemu przegrupowaniu Wittiga w obecności węglanu potasu i eteru koronowego 18-6, postępując w sposób opisany przez Lima i Marąueza (Tetrahedron Lett. 1983, 24, 5559). Po utworzeniu amidyny lub odszczepieniu grupy Boc i następnym zmydleniu estru otrzymuje się związki według wynalazku z dobrą całkowitą wydajnością.
Schemat VII
1) Et3N, PhH, Δχ
co2h
Związki dipolarofilowe stosowane do wytwarzania związków według wynalazku można wytwrzać wieloma sposobami. Związki z grupy estrów kwasów ω-alkenokarboksylowych tych dipolarofili są dostępne w handlu albo można je wytwarzać przez utlenianie odpowiednich ω-alkenoli metodą Core/a i Schmidta (Tetrahedron Lett. 1979,399, schemat VIII, sposób 1). Związki z grupy α-metylenodiestrów i a-metylenolaktonów tych dipolarofili są dostępne w handlu albo można je wytwarzać wieloma sposobami z odpowiednich diestrów (Osbond, J. Chem. Soc. 1951, 3463; Ames i Davey, J. Chem. Soc. 1958, 1794; Vig i wsp., Ind. J. Chem. 1968,6,60; Grieco i Hiroi, J. Chem. Soc., Chem. Commun, 1972,1317, schemat VIII, sposób 2). Związki z grupy estrów kwasu 3-(styrylo)propionowego tych dipolarofili można wytwrzać przez katalizowane palladem krzyżowe sprzęganie odpowiednio podstawionego kwasu
182 303 bromo- lub jodohydrocynamonowego z winylometalem, wykorzystując sposoby pisane przez Mitchella (Synthesis 1992, 803) i Stille (Angew. Chem. Int. Ed., Engl. 1986, 25, 508, schemat VIII, sposób 3).
Schemat VIII
Sposób 1
Związki o wzorze I, w którym b oznacza podwójne wiązanie, można wytwarzać jedną z dróg przedstawionych na schemacie IX. W reakcjach bromowania i następnego dehydrobromowania odpowiednio podstawionego 3-(cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylo-octanu metylu wytworzonego w sposób podany powyżej metodą Elkasab/ego i Salem'a (Indian J. Chem. 1980,19B, 571-575) powstają odpowiednie pośrednie izoksazole. Alternatywnie, ten związek pośredni można otrzymać przez 1,3-dipolamą cykloaddycję tlenku cyjanofenylonitrylu (wytworzonego z odpowiedniego chlorooksymu w sposób przedstawiony na schemacie I) z odpowiednim alkinem, uzyskując bezpośrednio izoksazol. Po hydrolizie estru prowadzonej w znany sposób otrzymuje się odpowiednią pochodną kwasu octowego. W wyniku sprzęgania uzyskanych kwasów z odpowiednio podstawionym a- albo β-aminoestrem z użyciem standardowych odczynników sprzęgających, takich jak TBTU, powstają nitryloamidy. Taki nitryl przeprowadza się następnie w amidynę poprzez pośredni imidan lub tioimidan, w warunkach standardowych, otrzymując estrowe postacie proleków. Po zmydlaniu otrzymuje się kwasy.
182 303
Schemat IX
1) LiOH
2) DCC, TBTU,
3)(a)H2S, (b)Mel, (c)NH4OAc lub (a)HCl/MeOH, (b)NH3/MeOH
atom chlorowca
Związek o wzorze I, w którym R1 oznacza (R4)HN(R4N=)CN(R4)-, a V oznacza fenylen, wytwarza się w sposób przedstawiony na schemacie X. Cykloaddycja odpowiednio podstawionego N-zabezpieczonego aminofenyloaldoksymu z estrem t-butylowym kwasu winylooctowego prowadzona w warunkach opisanych powyżej daje ester t-butylowy kwasu [3-(4-t-butyloksykarbonyloaminofenylo)izoksazolin-5-ylo]octowego. Hydroliza tego estru wodorotlenkiem litu prowadzi do wolnego kwasu, który można sprzęgać z odpowiednio podstawionym 3-aminopropionianem metylu, co opisano powyżej. Po odbezpieczeniu, powstałą anilinę przeprowadza się w odpowiednią guanidynę wykorzystując sposoby opisane przez Kima i wsp. (Tetrahedron Lett. 1993,48,7677). W wyniku przeprowadzenia końcowego etapu odbezpieczania z usunięciem grup BOC otrzymuje się pochodne guanidynowe o wzorze I.
182 303
Schemat X
Dawkowanie i postacie farmaceutyczne
Związki według wynalazku można podawać w takich doustnych postaciach dawkowanych jak tabletki, kapsułki (każda z tych postaci może obejmować postacie o przedłużonym działaniu albo o uwalnianiu kontrolowanym w czasie), pigułki, proszki, granulaty, eliksiry, nalewki, zawiesiny, syropy i emulsje. Podobnie, można je podawać w postaciach dożylnych (bolus albo infuzja), dootrzewnowych, podskórnych albo domięśniowych. Wszystkie te postacie dawkowane są znane w technologii farmaceutycznej. Jako środek antyagregacyjny można stosować skuteczną ale nietoksyczną ilość żądanego związku.
Związki według wynalazku można podawać każdą drogą która zapewni kontakt środka aktywnego z miejscem jego działania glikoproteiną Hb/IIIa (GPIIb/ma) w organizmie ssaka. Związki te można podawać w dowolny sposób znany i możliwy do stosowania jako środek farmaceutyczny, bądź jako indywidualny środek leczniczy bądź w połączeniu ze środkami leczniczymi takimi jak drugi środek przeciwpłytkowy swoisty wobec agonisty, np. aspiryna albo tiklopidyna. Związki te można podawać jako takie ale na ogół będą one podawane z nośnikiem farmaceutycznym dobranym stosowanie do drogi jego podania, zgodnym ze standardową praktyką farmaceutyczną.
Zakres dawek związków według wynalazku będzie oczywiście zmienny, będzie on zależał od znanych czynników, takich jak charakterystyka farmakodynamiczna konkretnego środka, sposób i droga jego podania, gatunek ssaka, wiek, płeć, stan zdrowią stan medyczny oraz masa ciała przyjmującego, rodzaj i nasilenie objawów, rodzaj równoległego leczenia, częstość leczenia, droga podania, funkcjonowanie nerek i wątroby pacjenta i od pożądanego skutku. Lekarz lub weterynarz o średnim poziomie wiedzy będzie w stanie łatwo określić i przepisać skuteczną ilość leku potrzebną do zapobieżenia, określenia lub zahamowania postępu stanu patologicznego.
Jedynie w formie ogólnych wskazań można podać, że dzienna dawka doustna każdego składnika aktywnego, podawanego w wymienionych powyżej wskazaniach będzie się zawierać między 0.001 a 1000 mg/kg masy ciała, korzystnie między 0.01 a 100 mg/kg masy ciała na dzień a najkorzystniej od 1.0 do 20 mg/kg masy ciała/dzień. Przy stosowaniu dożylnym, najkorzystnie
182 303 jsze dawki będą się zawierać w zakresie od 1 do 10 mg/kg/minutę podczas podawania infuzji ze stałą szybkością. Dogodnie, związki według wynalazku można podawać w pojedynczej dawce dziennej lub całkowitą dawkę dzienną można podawać w dawkach podzielonych, dwa, trzy albo cztery razy dziennie.
Związki według wynalazku można podawać donosowo, miejscowo, z nośnikami odpowiednimi do stosowania donosowego bądź transdermalnie, z użyciem plastrów transdermalnych znanych fachowcom z tej dziedziny. Przy podawaniu w postaci transdermalnych układów dostarczania leków, dawkowanie będzie oczywiście nie okresowe, lecz ciągłe przez cały czas podawania.
W sposobach według wynalazku związki szczegółowo opisane w niniejszym opisie będą stanowić składnik aktywny i w zasadzie będą podawane w mieszaninie z odpowiednimi farmaceutycznymi rozcieńczalnikami, środkami pomocniczymi albo nośnikami (określanymi wspólną nazwą substancji nośnikowych) dobranymi odpowiedni do zamierzonej postaci podawania, a więc do doustnych tabletek, kapsułek, eliksirów, syropów i podobnych form, zgodnie z ustaloną praktyką farmaceutyczną.
Przykładowo dla wytworzenia doustnej postaci podawanej w postaci tabletki lub kapsułki, składnik aktywny można łączyć z doustnym, nietoksycznym, dopuszczalnym farmaceutycznie obojętnym nośnikiem, takim jak laktoza, skrobia, sacharoza, glukoza, metyloceluloza, stearynian magnezu, fosforan diwapnia, siarczan wapnia, mannitol, sorbitol lub podobny. W celu przygotowania doustnej postaci leku w postaci ciekłej, te doustne składniki aktywne można łączyć z dowolnym, nietoksycznym, dopuszczalnym farmaceutycznie obojętnym nośnikiem, takim jak etanol, glicerol, woda i podobne. Ponadto jeśli jest to wskazane lub niezbędne, do takiej mieszanki można również wprowadzić odpowiednie środki wiążące, poślizgowe, ułatwiające rozpad (rozsadzające) i barwiące. Do odpowiednich środków wiążących należą skrobia, żelatyna, cukry naturalne, takie jak glukoza lub beta-laktoza, środki słodzące z kukurydzy, żywice naturalne lub syntetyczne, takie jak guma akacjowa, tragakanta albo alginian sodu, karboksymetyloceluloza, glikol polietylenowy, wysoki i substancje podobne. Jako środki poślizgowe w tych postaciach dawkowanych można stosować oleinian sodu, stearynian sodu, stearynian magnezu, benzoesan sodu, octan sodu, chlorek sodu i substancj e podobne. Jako środki rozsadzające można bez ograniczeń stosować skrobię, metylocelulozę, agar, bentonit, gumę ksantanowąi substancje podobne.
Związki według wynalazku można również podawać w liposomowych systemach dostarczania, takich jak małe pącherzyki jednowarstwowe, duże pęcherzyki jednowarstwowe i pęcherzyki wielowarstwowe. Liposomy można wytwrzać z wielu różnych fosfolipidów, takich jak cholesterol, stearyloamina albo fosfatydylocholiny.
Związki według wynalazku można również sprzęgać z rozpuszczalnymi polimerami jako nośnikami leku do określonego miejsca w organizmie. Do takich polimerów należą: poliwinylopirolidon, kopolimer piranu, kopolimer (polihydroksypropylometakryloamid-fenol), kopolimer (amid polihydroksyetyloasparaginowy-fenol) albo kopolimer (tlenek polietylenu-polilizyna) podstawiony grupami palmitoilowymi. Ponadto związki według wynalazku można sprzęgać z grupą biodegradowalnych polimerów, stosowanych w celu osiągnięcia kontrolowanego uwalniania leku, np. z kwasem polimlekowym, kwasem poliglikolowym, z kopolimerami kwasu polimlekowego i poliglikolowego, z poli-epsilon-kaprolaktonem, z kwasem polihydroksymasłowym, z poliortoestrami, poliacetalami, polidihydropiranami, policyjanoacylanami i z sieciowanymi albo z amfeterycznymi kopolimerami blokowymi hydrożeli.
Postacie dawkowane (kompozycje farmaceutyczne) odpowiednie do stosowania mogą zawierać od 1 mg do 100 mg składnika aktywnego w jednej jednostce dawkowanej. W tych kompozycjach farmaceutycznych składnik aktywny będzie stanowił od 0.5 do 95% całkowitej masy kompozycji.
Składnik aktywny można podawać doustnie, w stałych postaciach dawkowanych, takich jak kapsułki, tabletki i proszki, albo w ciekłych postaciach dawkowanych, takich jak eliksiry, syropy i zawiesiny. Można go podawać pozajelitowe w jałowych, ciekłych postaciach dawkowanych.
182 303
Kapsułki żelatynowe mogą zawierać składnik aktywny i sproszkowane nośniki, takie jak laktozę, skrobię, pochodne celulozy, stearynian magnezu, kwas stearynowy i podobne.
Podobne rozcieńczalniki można stosować do wytwarzania tabletek. Zarówno tabletki j ak i kapsułki można wytwrzać jako produkty o przedłużonym działaniu, zapewniające ciągłe uwalnianie leku w czasie wielu godzin. Wytworzone tabletki mogąbyć powlekane cukrem albo błoną bezcukrową dla zamaskowania nieprzyj emnego smaku i w celu ochrony tabletki przed wpływem atmosfery bądź mogą byś powlekane powłoczkądo jelitową dla zapewnienia selektywnego rozpadu w przewodzie pokarmowym.
Ciekłe postacie dawkowane do podawania doustnego mogą zawierać środki barwiące i zapachowe aby mogły być łatwiej zaakceptowane przez pacjenta.
Nośnikami odpowiednimi do roztworów do podawania pozajelitowe są w zasadzie woda, odpowiedni olej, sól fizjologiczna, wodny roztwór glukozy i pokrewne roztwory cukrowe oraz glikole, takie jak glikol propylenowy albo glikole polietylenowe. Roztwory do podawania pozajelitowego korzystnie zawierająrozpuszczalną w wodzie sól składnika aktywnego, odpowiednie środki stabilizujące i o ile to potrzebne, substancje buforowe. Odpowiednimi środkami stabilizującymi sąprzeciwutleniacze, takie jak wodorosiarczyn sodu, siarczyn sodu lub kwas askorbinowy, jako pojedyncze związki lub w połączeniach. Ponadto stosuje się kwas cytrynowy i jego sole oraz sól sodową EDTA. Roztwory do podawania pozajelitowego mogą również zawierać konserwanty, takie jak chlorek benzalkonium, metyloparaben lub propyloparaben i chlorobutanol.
Odpowiednie nośniki farmaceutyczne opisano w encyklopedii „Remingtoris Pharmaceutical Science, Mack Publishing Company, która stanowi podstawowe źródło literaturowe w zakresie wiedzy na ten temat.
Związek według wynalazku można podawać w połączeniu z drugim środkiem terapeutycznym wybranym spośród środków antykoagulacyjny ch, takich jak warfaryna lub heparyna, środków przeciwpłytkowych, takich jak aspiryna, piroksikam lub tiklopidyna, inhibitorów trombiny, takich jak boropeptydowy inhibitor trombiny albo hirudyna lub środków trombolitycznych, takich jak aktywatory plazminogenu, np. tkankowy aktywator plazminogenu, anistreplaza, urokinaza lub streptokinaza. Związek o wzorze I a-d i taki drugi środek terapeutyczny można podawać oddzielnie albo jako fizyczne połączenie w jednej postaci jednostkowej, w dowolnej postaci dawkowanej i różnymi drogami podania, opisanymi powyżej.
Związek o wzorze I a-d można formułować w jednej postaci dawkowanej z drugim środkiem terapeutycznym (to znaczy substancje te są połączone w jednej kapsułce, tabletce, proszku lub w cieczy). Jeśli związek o wzorze I a-d i ten drugi środek terapeutyczny nie występują razem w jednej postaci jednostkowej, wówczas związek o wzorze I i ten drugi środek terapeutyczny (środek antykoagulacyjny, przeciwpłytkowy, inhibitor trombiny i/lub środek trombolityczny) można podawać w zasadzie w tym samym czasie albo w dowolnym porządku, na przykład, związek o wzorze I a-d można podawać jako pierwszy i następnie podawać drugi środek (antykoagulacyjny, przeciwpłytkowy, inhibitor trombiny i/lub środek trombolityczny). Jeśli te środki nie są podawane w tym samym czasie, korzystne jest, aby odstęp czasu miedzy podaniem związku o wzorze I a-d a drugim środkiem terapeutycznym był mniejszy od około godziny.
Korzystnie związek o wzorze I a-djest podawany drogą doustną. Jakkolwiek jest korzystne aby związek o wzorze I a-d i ten drugi środek terapeutyczny (środek antykoagulacyjny, przeciwpłytkowy, inhibitor trombiny i/lub środek trombolityczny) były podawane tą samą drogą (to znaczy np. doustnie), jeśli to wskazane, środki te mogąbyć podawane różnymi drogami i w różnych postaciach dawkowanych (np. jeden składnik tego produktu złożonego może być podany doustnie, a drugi składnik dożylnie).
Dawkowanie związku o wzorze I a-d podawanego jako jedyny środek lub w połączeniu z drugim środkiem terapeutycznym może się zmieniać zależnie od różnych czynników, takich jak charakterystyka farmakodynamiczna danego środka, jego sposób i droga podania, wiek, stan zdrowia i masa ciała przyjmującego, rodzaj i nasilenie objawów, rodzaj równoległego leczenia, częstość leczenia i pożądany efekt, co opisano powyżej.
182 303
Chociaż prawidłowe dawkowanie związku o wzorze I a-d podawanego w połączeniu z drugim środkiem terapeutycznym będzie łatwe do określenia przez praktykującego lekarza, jako ogólną wskazówkę w niniejszym ujawnieniu można podać, że jeśli związek według wynalazku łączy się np. ze środkami antykoagulacyjnymi, wówczas dzienna dawka może wynosić od 0.1 mg do 100 mg związku o wzorze I a-d i od 1 do 7.5 mg środka antykoagulacyjnego na kilogram masy ciała pacjenta. Podawane w formie tabletek, nowe związek według wynalazku mogą występować w ilości 1 do 10 mg na dawkę jednostkową a środek antykoagulacyjny w ilości 1 do 5 mg na dawkę jednostkową.
Jeśli związek o wzorze I a-d podaje się w połączeniu z drugim środkiem przeciwpłytkowym, jako ogólną wskazówkę można podać, że na ogół dzienna dawka będzie wynosić 0.01 do 25 mg związku o wzorze I i 50 do 150 mg dodatkowego środka przeciwpłytkowego, korzystnie 0.1 do 1 mg związku o wzorze I a-d i 1 do 3 mg innego środka przeciwpłytkowego na kilogram masy ciała pacjenta.
Jako ogólnąwskazówkę można również podać, że jeśli związek o wzorze I a-d podaje się w połączeniu ze środkiem trombolitycznym, wówczas typowa dawka dzienna będzie wynosić od 0.1 do 1 mg związku o wzorze I/kg masy ciała pacjenta a jeśli chodzi o środek trombolityczny, to zwykle stosowane dawki tego środka podawanego jako jedyny lek można obniżyć o około 70-80% jeśli ponadto podaje się związek o wzorze I a-d.
Jeśli ze związkiem o wzorze I a-d podaje się dwa lub większą ilość wyżej wymienionych drugich środków terapuetycznych, wówczas na ogół, ilość każdego ze składników w typowym dawkowaniu dziennym i w typowej postaci dawkowanej może być zmniejszona w stosunku do zwykle stosowanych dawek tego środka podawanego pojedynczo, biorąc pod uwagę efekt addytywny lub synergiczny tych środków terapeutycznych stosowanych w połączeniu.
Szczególnie jeśli środki te dostarczane sąw jednej postaci dawkowanej, istnieje możliwość interakcji chemicznych miedzy tak połączonymi składnikami aktywnymi. Z tego względu, jeśli związek o wzorze I i drugi środek terapeutyczny łączy się w jednej postaci dawkowanej, wówczas tę postać dawkowaną sporządza się tak, że jakkolwiek te dwa składniki aktywne sąpołączone w jednej jednostce dawkowanej, to fizyczny kontakt między tymi składnikami aktywnymi jest zminimalizowany (zredukowany). Jeden składnik aktywny może być np. powleczony powłoczką jelitową. Przez otoczenie powłoczką jelitową jednego ze składników aktywnych, możliwe jest nie tylko zminimalizowanie kontaktu miedzy tymi połączonymi składnikami lecz również możliwe jest kontrolowanie uwalniania jednego ze składników w przewodzie pokarmowym w taki sposób, że jeden ze składników nie uwalnia się w żołądku a dopiero w jelitach. Jeden ze składników aktywnych może być też powleczony materiałem powodującym opóźnione uwalnianie, co powoduje opóźnione uwalnianie w przewodzie pokarmowym i jednocześnie służy do minimalizowania kontaktu między połączonymi składnikami aktywnymi. Ponadto, składnik o opóźnionym uwalnianiu może być dodatkowo powleczony powłoczką jelitową co spowoduje, że uwolnienie tego składnika nastąpi dopiero w jelitach. Jeszcze inne podejście polega na opracowaniu postaci wieloskładnikowej, w której jeden składnik jest powleczony polimerem opóźniającym uwalnianie i/lub uwalniającym lek w jelitach a drugi składnikjest również powleczony polimerem takim jak hydroksypropylometyloceluloza (HPMC) o niskiej lepkości lub innym odpowiednim materiałem, znanym w technologii, w celu dalszego rozdzielenia składników aktywnych. Powłoczką polimerowa służy jako dodatkowa bariera zapobiegająca interakcji z drugim składnikiem.
Te i inne sposoby minimalizowania kontaktu miedzy składnikami produktów złożonych według wynalazku zarówno przy podawaniu w jednej postaci dawkowanej Jak i podawanych w oddzielnych postaciach, ale w tym samym czasie w ten sam sposób, będą oczywiste dla fachowca z tej dziedziny w świetle niniejszego ujawnienia.
Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość związku o wzorze I a-d może być podawany z zastosowaniem zestawu farmaceutycznego użytecznego np. do hamowania agregacji płytek, leczenia skrzepów krwi i/lub leczenia chorób zakrzepowo-zatorowych, zestaw taki zwykle składa się z jednego lub z większej ilości pojemników zwierających wyżej
182 303 wymieniony środek farmaceutyczny. Jeśli to wskazane, w skład tych zestawów może ponadto wchodzić jeden lub większa ilość różnych zwykle stosowanych składników zestawu, takich jak np. pojemniki z jednym lub z większą ilością farmaceutycznie dopuszczalnych nośników, dodatkowe pojemniki i tym podobne, oczywiste dla fachowca. W takim zestawie mogą się również znajdować instrukcje, albo jako wkładki albo jako nalepki, wskazujące na ilości składników przeznaczonych do podawania, wskazówki do stosowania i/lub wskazówki odnośnie mieszania składników.
Związki według wynalazku mają działanie przeciwpłytkowe, które wykazano w poniżej opisanych standardowych próbach agregacji płytek i wiązania fibrynogenu. Stwierdzono, że związek jest w tych próbach aktywny, jeśli jego wartość IC50jest mniej sza niż 1 mM. Poniżej opisano próbę agregacji płytek i próbę wiązania fibrynogenu, które zastosowano do oznaczenia aktywności przeciwpłytkowej związków według wynalazku.
Próba agregacji płytek: Próbki krwi żylnej pobierano z żyły łokciowej zdrowych ochotników, którzy co najmniej przez dwa tygodnie przed pobraniem krwi nie zażywali leków ani aspiryny. Krew zbierano do 10 ml probówek „Yacutainer” traktowanych cytrynianem, odwirowano jąprzez 15 minut z szybkością 150 x g w temperaturze pokojowej i usuwano osocze bogate w płytki (PRP). Pozostałą krew wirowano przez 15 minut z szybkością 1500 x g w temperaturze pokojowej i usuwano osocze bogate w płytki (PRP). Próbki oznaczano w agregometrze (PAP-4 Platelet Aggregation Profiler) stosując osocze ubogie w płytki (PPP) jako ślepą próbkę (przepuszczalność 100%). Do każdej probówki do mikromiareczkowania dodano po 200 μΐ PRP i ustawiano przepuszczalność na 0%. Do każdej probówki dodano po 20 μΐ różnych agonistów (ADP, kolagen, arachidonian, epinefryna, trombina) i wykreślano wykresy agregacji (procentową przepuszczalność względem czasu). Wyniki wyrażono jako procent hamowania indukowanej agonistą agregacji płytek. W celu oznaczenia IC50 badane związek dodawano różnych stężeniach przed aktywacją płytek.
Estrowe proleki inkubowano wstępnie (10‘3 M F.C.) z 100 jednostkami międzynarodowymi [(IU)/ml] esterazy z wątroby wieprzowej (Sigma Chemical Co., St. Louis, MO, #E-3128) przez 2 godziny w temperaturze 37°C. Następnie, próbki rozcieńczano w 0.1M Tris (pH=7.4) do żądanych stężeń. Ilości po 20 μΐ traktowanych esteraząproleków dodawano do 200 pi ludzkiego osocza bogatego w płytki. Próbki umieszczano na 8 minut w agregometrze w temperaturze 37°C po czym, dla indukowania agregacji płytek dodawano 100 μΜ difosforanu adenozyny (Sigma Chemical Co., St. Louis, MO, &A-6521). Agregację płytek prowadzono przez 5 minut. Procent hamowania wyliczono dzieląc procent agregacji wobec badanego związku przez procent agregacji w próbce kontrolnej, x 100. Tę wartość odejmowano od 100, uzyskując procent hamowania. Wartość IC50 wyliczano w aparacie Texas Instruments ΙΊ59 z programem dla IC50.
Oznaczanie wiązania oczyszczonego kompleksu GPIIb/IIIa z fibrynogenem w próbie ELISA W próbie ELISA oznaczania wiązania kompleksu GPIIb/IIIa z fibrynogenem użyto następujące odczynniki:
- oczyszczony kompleks GPIIb/IIIa (148, 8 pg/ml);
- biotynylowany fibrynogen (ok. 1 mg/ml lub 3000 nM);
- koniugat anty-biotyny z alkaliczną fosfatazą (Sigma nr A7418);
- 96-dołkowe płytki z płaskimi dnami, silnie wiążące (Costar nr Katal. 3590);
- substrat fosfatazy (Sigma 104), kapsułki 40 mg;
- albumina surowicy bydlęcej (BSA) (Sigma nr A3294);
- bufor dla alkalicznej fosfatazy - 0.1 M glicyna HC1,1 mM MgCl2 · 6 H2O, 1 mM ZnCl2 (pH = 10.4);
- bufor wiążący - 20 mM Tris HC1,150 mMNaCl, 1 mM CaCl2 x 2 H20,0,02% NaN3, pH 7.0;
- bufor A - 50 mM Tris HC1,100 mM NaCl, 2 mM CaCl2 · 2H2O, 0,02% NaN3, pH 7,4;
- bufor A + 3,5% BSA (bufor blokujący);
- bufor A + 0,1% BSA (bufor rozcieńczający);
-2NNaOH.
182 303
W próbie ELIS A wiązania kompleksu GPIIb/IHa z fibrynogenem prowadzono kolejno następujące etapy:
płytki powlekano kompleksem GPIIb/IIIa w buforze wiążącym (125 ng/100 μΐ/dołek) przez noc w temperaturze 4°C (pierwszą kolumnę studzienek pozostawiono niepowleczoną do wiązania nieswoistego). Do czasu użycia płytki przykryto i przechowywano w stanie zamrożenia w temperaturze -70°C. Płytki rozmrażano przez godzinę w temperaturze pokojowej albo przez noc w temperaturze 4°C. Odrzucono roztwór powlekaj ący i płytki przemyto raz ilością200 μΐ buforu wiążącego na studzienkę. Następnie płytki blokowano przez 2 godziny w temperaturze pokojowej na wstrząsarce ilością 200 μΐ buforu A + 3,5% BSA (bufor blokujący) na studzienkę. Odrzucano bufor blokujący i przemyto płytki raz ilością200 μΐ buforu A + 0,1 % BSA (bufor rozcieńczający) na studzienkę. Do studzienek w dwóch powtórzeniach podawano pipetąpo 11 μΐ badanego związku (10 x stężenie badane w buforze rozcieńczającym). Do studzienek do oznaczania wiązania nieswoistego i całkowitego wiązania dodawano pipetą 11 μΐ buforu rozcieńczającego. Do każdej studzienki dodawano 100 μΐ biotynylowanego fibrynogenu (1 /13 3 w buforze rozcieńczającym do końcowego stężenia = 20 nM). Płytki inkubowano przez 3 godziny w temperaturze pokojowej we wstrząsarce do płytek. Odrzucano badany roztwór i płytki przemywano dwa razy ilością 300 μΐ buforu wiążącego/studzienkę. Do każdej studzienki dodawano 100 μΐ koniugatu anty-biotyny i alkalicznej fosfatazy (1/1500 w buforze rozcieńczającym). Inkubowano płytki przez godzinę w temperaturze pokojowej we wstrząsarce do płytek. Odrzucano koniugat i płytki przemywano dwa razy ilością 300 μΐ buforu wiążącego/studzienką. Do każdej studzienki dodawano 100 μΐ substratu dla fosfatazy (1,5 mg/ml w buforze alkalicznej fosfatazy). Inkubowano płytki w temperaturze pokojowej we wstrząsarce do czasu pojawienia się barwy. Rozwijanie się barwy zatrzymywano przez dodanie 25 μΐ 2N NaOH/studzienkę. Odczyt płytek prowadzono przy fali o długości 405 nm, porównując ze studzienkami z wiązaniem nieswoistym (NSB) jako ślepą próbką. Procentowe hamowanie wyliczano jako:
100 - (absorbancja badanego związku/absorbancja całkowita) x 100.
Próba wiązania: płytka - fibrynogen
Próbę wiązania 12SJ-fibrynogenu z płytkami prowadzono w sposób opisany przez Bennetta i wsp. (Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 80:2417-2422,1983) z pewnymi modyfikacjami opisanymi poniżej. Ludzkie osocze bogate w płytki (h-PRP) podawano na kolumnę z żywicą Sepharose w celu oczyszczenia frakcji płytek. Określone ilości (5x108) płytek wraz z 1 mM chlorkiem wapnia dodano do dających się wyjmować, 96-studzienkowych płytek, przed aktywacją ludzkich płytek oczyszczonych na żelu (h-GPP). Ludzkie, oczyszczane na żelu płytki aktywowano stosując ADP, kolagen, pochodną kwasu arachidonowego, epinefrynę i/lub trombinę w obecności ligandu, I25J-fibrynogenu. I25J-Fibrynogen związany z aktywowanymi płytkami oddzielano od wolnej formy przez wirowanie i następnie liczono w liczniku gamma. W celu oznaczenia wartości IC50 badane związki dodawano w różnych stężeniach przed aktywacją płytek.
Związki o wzorze I według wynalazku mogą również posiadać właściwości trombolityczne, to znaczy, mają zdolność lizy (rozszczepiania) już powstałych, bogatych w płytki, fibrynowych skrzepów krwi, a zatem, są użyteczne do zwalczania utworzonych skrzepów, co wykazano w opisanych poniżej testach. Do korzystnych związków według wynalazku nadających się do stosowania jako trombolityki należą te, które charakteryzują się wartością IC5() (stężeniem molowym związku wywołującym 50% lizę skrzepu) niższą od około 1 μΜ, korzystniej, wartością IC50 niższą od około 0,1 μΜ.
Próba na aktywność trombolityczną: Próbki krwi żylnej pobierano z żyły łokciowej zdrowego ochotnika, który przez co najmniej dwa tygodnie przed pobraniem krwi nie zażywał leków ani aspiryny. Krew zbierano do 10 ml probówek „Yacutainer” traktowanych cytrynianem, wirowano jąprzez 15 minut z szybkością 1500 x q w temperaturze pokojowej i usuwano osocze bogate w płytki (PRP). Do tego osocza bogatego w płytki dodano po 1 χ ΙΟ'3 M agonisty ADP, epinefryny, kolagenu, arachidonianu, serotoniny lub trombiny bądź ich mieszaniny takie bogate w płytki osocze inkubowano przez 30 minut i następnie wirowano przez 12 minut z szybkością 2500 x g w temperaturze pokojowej. Supematant wylano a płytki pozostałe w probówce zawie
182 303 szono w osoczu ubogim w płytki (PPP), służącym jako źródło plazminogenu. Zawiesinę oznaczano w liczniku Coultera (Coulter Electronics, Inc., Hialeah, FL) w celu oznaczenia ilości płytek w punkcie czasu zero. Po oznaczeniu punktu czasu zero, badane związki testowano w różnych stężeniach. Próbki badanych związków pobierano w różnych punktach czasu i liczono płytki w liczniku Coultera. Dla oznaczenia procentu lizy, ilość płytek w punkcie czasu następującym po dodaniu badanego związku odejmowano od ilości płytek w punkcie zero i otrzymaną liczbę dzielono przez ilość płytek w punkcie zero. Po pomnożeniu wyniku przez 100 otrzymywano procentową lizę skrzepu wywołaną przez badany związek. W celu oznaczenia IC50, badane związki dodawano w różnych stężeniach i wyliczano procent lizy spowodowanej przez badany związek.
Związki według wynalazku o wzorze I są również użyteczne j eśli podaj e się j e w połączeniu ze środkami antykoagulacyjnymi, takimi jak warfaryna lub heparyna, ze środkami przeciw-płytkowymi, takimi jak aspiryna, piroksykam lub tiklopidyna, z inhibitorami trombiny, takimi jak boropeptydy, hirudyna lub argatroban, ze środkami trombolitycznymi, takimi jak tkankowy aktywator plazminogenu, anistreplaza, urokinaza lub streptokinaza, albo połączeniami tych środków.
Związek według wynalazku o wzorze I mogą być również użyteczne jako antagoniści innych integryn, takich jak np. albo receptor witronektyny, ο^/β] lub α^/β] i jako takie mogą również znaleźć zastosowanie w leczeniu i diagnozowaniu osteoporozy, przerzutów nowotworowych, retynopatii cukrzycowej, reumatoidalnego zapalenia stawów, stanów zapalnych i chorób autoimmunologicznych. Związki o wzorze I według wynalazku mogą być użyteczne w zapobieganiu i w leczeniu innych chorób związanych z procesami adhezji komórek, w tym, lecz nie wyłącznie, stany zapalne, degradację kości, reumatoidalne zapalenie stawów, astmę, alergię, zespół niewydolności oddechowej dorosłych, reakcje gospodarza przeciw wszczepom, transplantacje narządów, szok septyczny, łuszczycę, egzemę, kontaktowe zapalenie skóry, osteoporozę, zapalenie kości i stawów, miażdżycę tętnic, przerzuty nowotworowe, goj enie się ran, retynopatię cukrzycową, zapalne choroby jelit i inne choroby autoimmunologiczne.
W poniższej tabeli 1 przedstawiono aktywność przeciwpłytkową reprezentatywnych związków według wynalazku. Wyszczególnione związki były badane pod względem ich zdolności do hamowania agregacji płytek (z użyciem osocza bogatego w płytki; PRP). Podane sąwartości IC50 (stężenie antagonisty, które hamuje agregację płytek o 50% w odniesieniu do kontroli, w której nie występuje antagonista).
W poniższej tabeli 1 wartości IC50 wyrażono jako +++=IC50 <10 μΜ; ++ = IC50 w zakresie 10-50 μΜ; + = IC50 w zakresie 50-100 μΐ (1 μΜ = mikromol).
Tabela 1
Numer przykładu Próba agregacji płytek IC50 (bez esterazy) Próba agregacji płytek ICJ0 (z esterazą)
1 2 3
1 -H-ł-
2 (izomer A) -H-
2 (izomer B) -H-
3 4-H-
4 >100
5 +
6 (izomer A) 4-H-
6 (izomer B) 4—H-
7 >100
182 303 cd. tabeli 1
1 2 3
8 4-h-
9 (3R) 4-H-
10 (3S) 4-4-4-
9C (3R)*** 44^
11 >100
12 4
13 44-4
14 4-H-
15 4-H-
16 (2S)** 4-H-
17 (2S)*** 4-4-4-
18 (3R) 4-H-
19 (3R) 4-4-4
20 44-4
21 4-4-4
22 4-4-4
23 4-44-
24 4-44
25* 444
26 4-4-4
27 4-44
29 4-H-
30 4-4-4
30A (2S)** 4-4-4
30B (2S)*** 4-4-4-
33 444-
34 44-4
35 44-4-
36 44-4
37 4-44
38 4-H-
39 444
40 444
41 (2S)*** 4-H-
42 4-4-4
43 444
44 44-4
182 303 cd tabeli 1
1 2 3
45 -HH-
46 -HH-
47 -HH-
48 (3R) -HH-
48 (3S) -HH-
49 -HH-
50 (3S) 4- -HH
51 (3S) -HH-
52 (3S) + -H-
53 (3S) -HH-
54 -HH-
55 (3R)*** -HH-
57A -HH-
57B -HH-
58 -HH-
59 -HH-
60 -HH-
61A -HH-
61B -HH-
62 -HH-
63 -HH-
64 -HH-
65 4--H-
66 -HH-
67 4H-
68 -HH-
69A -HH-
69B -HH-
71A -HH-
71B -HH-
73 -HH-
74 -HH-
75 -HH-
76 -HH-
77 -HH-
78 -H-4-
79 -HH-
182 303 cd. tabeli 1
1 2 3
80 4-H-
82 4-4-+
83 4-++
84 4-++
85 4-4-+
86 4-4-+
87 4-4-+
88 4-H-
89 -H-+
90 (2S) +-++
91 (2S) +4-+
92 (2S) + +++
93 +4-+
94 4-H-
95 (2S) . +4-4-
96 (2S) +++
97 (2S) 4-4-+
98 4—H-
99 4-H-
100 4-H-
101 +++
102 4-4-+
103 +4-+
104 +4-+
105 4-H-
106 +++
107 4—H-
108 4-++
109 4-4-+
110 4-++
111 4-H-
112 4-4-+
113 -H-+
114 4-4-4-
115 +++
116 4-4-+
117 4-++
182 303 cd. tabeli 1
1 2 3
118 444-
119 4-44-
120 444-
121 444-
122 444-
123 444-
124 444-
125 444-
126 444-
127 444-
128 444-
129 444-
130 444-
131 444-
132 444-
133 444-
134 444-
135 444-
136 444-
137 444-
138 444-
139 -444-
140 444-
141 444-
142 444-
143 444-
144 444-
145 444-
146 4—H-
147 444
148 444-
149 444-
150 444-
151 44-4-
152 444-
153 4-44-
154 444-
182 303 cd. tabeli 1
1 2 3
155 -e-e-e
156 -E-ł-E
157 -E-E-E
158 -E-E-E
159 4—E-E
160 -E-EE-
161 -E-E-E
162 -E-E-E
163 +++
164 -E-E-E
165 -E-E+
166 -E-E-E
168 -E-H-
171 -E-E+
172 -E-E-r
174 -E-E-E
175 -E-E
177 -E-E-E
177A*»» -E-E-E
178* -E-E-E
179 -E-E-E
180 -E-E-E
181 -E-E-E
182 -E-E-E
* - pojedynczy diastereomer, racemiczny ♦* - izomer S przy C5 pierścienia izoksazolinowego ♦♦♦ - izomer R przy C5 pierścienia izoksazolinowego
Wynalazek ilustrują następujące przykłady, w których skrót t.t. oznacza temperaturę topnienia, przy czym przykłady 1-182 dotyczą wytwarzania związków według wynalazku, a przykłady 183-187 dotyczą środka farmaceutycznego według wynalazku.
Przykład l.Sólkwasu3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. Wytwarzanie 2-(4-N-t-butyloksykarbonylopiperydynylo)etanolu
Powyższy związek wytworzono z użyciem 4-piperydyno-2-etanolu zgodnie ze sposobem pisanym w publikacji europejskiego opisu patentowego nr 478363 A2.
Część B. 4-[(2-N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)-etoksy]benzaldehyd
Do roztworu 7,71 g (33,6 mmola) 2-(4-N-t-butyloksykarbonylopiperydynylo)etanolu, 4,11 g (33,6 mmola) 4-hydroksybenzaldehydu i 8,82 g (33,6 mmola) PPh3 w 60 ml tetrahydrofuranu (THF), utrzymywanego w temperaturze -20°C dodano w czasie 2 godzin 5,3 ml (33,7 mmola) roztworu DEAD w 30 ml tetrahydrofuranu. Podczas dodawania powstaje roztwór o barwie głęboko czerwonej, która zmieniła się na złotąpodczas ogrzania się roztworu do temperatury po
182 303 kojowej w ciągu 18 godzin. Po tym czasie roztwór zatężono i ponownie rozpuszczono w octanie etylowym. Następnie przemyto go wodą 0,1M HC1,1M NaOH, nasyconym roztworem chlorku sodu i wysuszono nad siarczanem magnezu. Po zatężeniu otrzymano substancję stałą (około 20 g), którą oczyszczono metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem etapowej elucji gradientowej (10,20, 30, 40 i 50% octanu etylu w heksanie). Otrzymano 7,82 g (70%) żądanego eteru po odparowaniu, aż do uzyskania stałej wagi. T.t. 76,4-79,7°C. ’H NMR (300 MHz, CDC13) δ: 9,88 (s, 1H), 7,83 (d, >8,4 Hz, 2H), 6,98 (d, >8,4 Hz, 2H), 4,10 (bd, J= 12,8 Hz, 2H), 4,04 (t, >6,6 Hz, 2H), 2,69 (bt,2H), 1,84 (m,2H), 1,70 (bd, >14,3 Hz,2H), 1,46 (s,9H, nakłada się na m,2H), 1,10 (m, 2H).
Część C. 4-[(2-N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksym
Do roztworu 3,16 g (9,48 mmola) 4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksymu w 20 ml metanolu dodano 1,27 g (18,3 mmola) chlorowodorku hydroksyloaminy i 7 ml 2M NaOH (14 mmoli). Otrzymaną zawiesiną mieszano przez noc (18 godzin) w temperaturze pokojowej. Odczyn mieszaniny doprowadzono do wartości pH 4 za pomocą 1M roztworu HC1, następnie przesączono i przemyto wodą. Kryształy wysuszono pod próżnią nad pięciotlenkiem fosforu. Otrzymano 2,88 g (87%) produktu. T.t 114,4-116,1°C. *H NMR (300 MHz, CDC13)& 8,09 (s, 2H), 7,51 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,89 (d, >8,8 Hz, 2H), 4,10 (b, 2H), 4,03 (t, J=6,2 Hz, 2H), 2,71 (bt, 2H), 1,73 (m, 4H), 1,46 (s, 9H), 1,19 (m, 2H).
Część D. Chlorek 4-[(2-N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksiminoilu
Do roztworu 955 mg (2,74 mmola) 4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksymu w 5 ml dimetyloformamidu dodano w 3 porcjach 366 mg (2,74 mmola) NCS. Po trzech godzinach roztwór rozcieńczono octanem etylu i przemyto wodą i nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Otrzymaną substancję stałą poddano krystalizacji z mieszaniny eter/heksan i otrzymano 548 mg (52%) chlorku oksiminoilu. T.t. 119,3-119,9°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13)Ó: 8,37 (bs, 1H), 7,77 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,88 (d, >8,8 Hz, 2H), 4,12 (bd, >13,2 Hz, 2H), 4,04 (t, >6,2 Hz, 2H), 2,72 (bt, >12,1 Hz, 2H), 1,70 (m, 5H), 1,46 (s, 9H), 1,10 (m, 2H).
Część E. 3- {4-[(2-N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo} -(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctan metylu
Do roztworu 400 mg (1,045 mmola) chlorku 4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksiminoilu i 200 mg (2,00 mmola) 3-butenonianu metylu dodano 0,15 ml (1,1 mmola) TEA. Otrzymaną zawiesiną ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 5 godzin, schłodzono do temperatury pokojowej i rozcieńczono octanem etylu. Następnie przemyto ją 0,1 M roztworem HC1, wodą i nasyconym roztworem chlorku sodu, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Otrzymaną substancję stałąpoddano krystalizacji z mieszaniny dichlorometan/heksan i otrzymano 357 mg (77%) tytułowej izoksazoliny. T.t. 139,1-140,9°C. ’H NMR (300 MHz, CDC13)5:7,59 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,90 (d, >8,8 Hz, 2H), 5,08 (m, 1H), 4,10 (bd, >13,2 Hz, 2H), 4,04 (t, >5,9 Hz, 2H), 3,73 (s,3H), 3,53 (dd, >16,5,10,1 Hz, 1H), 3,10 (dd,>16,8,7,1 Hz, 1H), 2,88 (dd, >16,1,5,9 Hz, 1H),2,71 (bt,>12,8Hz,2H),2,64(dd,J=15,8,7,7Hz, 1H), 1,72 (m,5H), 1,46 (s, 9H), 1,08 (m, 2H).
CzęśćE Kwas3-{4-[(2-N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowy
Do roztworu 47 mg (0,105 mmola) 3- {4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo]etoksy]fenylo}-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu w 2 ml tetrahydrofuranu dodano 1 ml (0,5 mmola) 0,5 M LiOH. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 5 godzin, następnie zakwaszano ją do wartości pH 3 z użyciem 0,1 M roztworu kwasu solnego. Mieszaninę przemyto dichlorometanem, a następnie połączone warstwy organiczne wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Otrzymaną substancję stałąpoddano krystalizacji z mieszaniny octan etylu/heksan i otrzymano 34 mg (74%) tytułowego kwasu karboksylowego. T.t. 169,1-170,6°C. 1HNMR(300MHz,CDCl3)5:7,60(d,>8,8Hz,2H),6,91 (d, >8,8 Hz, 2H), 5,10 (m, 1H),4,O8 (bd, nakładające się z ζ >5,9 Hz, 2H), 3,55 (dd, >16,5,10,2 Hz, 1H), 3,11 (dd,J=16,8, 7,0 Hz, 1H), 2,93 (dd, >16,1,6,2 Hz, 1H), 2,71 (m, 3H), 2,00 (m, 2H), 1,72 (m, 5H), 1,46 (s, 9H).
182 303
Część G. Sól kwasu 3-{4-[(2-piperydyn-4-ylo)etoksy]-fenylo}-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym
Do roztworu 53 mg (0,12 mmola) kwasu 3- {4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego w 2 ml DCM dodano 1 ml (13 mmoli) kwasu trifluorooctowego. Po upływie 1,5 godziny produkt wykrystalizowano przez dodanie eteru i otrzymano 33 mg (60%) żądanego aminokwasu. T.t. 142,4-143,1°C. NMR (300 MHz, CDC13) δ: 7,59 (dd, J=8,8,2,6 Hz, 2H), 6,96 (dd, 1=8,8,2,6 Hz, 2H), 5,03 (m, 12H), 4,10 (m, 2H), 3,55 (ddd, J=16,8, 10,3, 2,2 Hz, 1H), 3,38 (bd, J=12,4 Hz, 2H), 3,16 (ddd, J=17,2, 7,7, 2,2 Hz, lH),2,98(bt, J=13,2 Hz, 2H), 2,69 (m,2H), 2,01 (bd, J=14,3Hz,2H), 1,91 (m, 1H), 1,80 (m,2H), 1,46 (m, 2H).
Przykład2. Sól kwasu (2S)-(5R,S)- {3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo{[(benzyloksy)karbonylo]amino}octanowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. Ester benzylowy kwasu L-2-{[(benzyloksy)-karbonylo]amino}-3-butenowego
Powyższy związek wytworzono z użyciem estru α-benzylowego kwasu N-Cbz-L-glutaminowego postępując według przepisu podanego przez Króla i wsp. (J. Org. Chem. 1991, 728).
Część B. Ester benzylowy kwasu (2S)-(5R,S)-{3-[4-((2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo} izoksazolin-5-ylo {[(benzyloksy)karbonylo]amino} octowego
Do roztworu 852 mg (2,44 mmola) 4-[(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]benzaldoksymu i 612 mg (1,88 mmola) estru benzylowego kwasu L-2-{ [(benzy loksy)karbonylo]amino]-3-butenowego w 10 ml DCM dodano 4 ml 5% NaOCl (2,8 mmola) w postaci zwykłego wybielacza domowego. Mieszaninę energicznie mieszano w temperaturze pokojowej przez 22 godziny i po tym czasie rozcieńczano wodąi DCM. Po rozdzieleniu się warstw warstwę wodną przemyto 3-krotnie dichlorometanem. Połączone ekstrakty organiczne wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono pod próżnią, w wyniku czego otrzymano 1,4 g produktu. Po oczyszczeniu metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji 10% - 30% octanu etylowego w heksanie otrzymano 886 mg (70%) olejowego produktu w postaci mieszaniny 2,5:1 izomerów erytro i treo. Ή NMR (400 MHz, CDC13) 5:7,50 (m, 2H), 7,34 (m, 5H), 7,23 (m, 5H), 6,87 (d, J=8,8 Hz, 2H), 5,47 (bd, 1H), 5,12 (m, 5H), 4,60 (m, 1H), 4,07 (m, nakładające się z 4,03 (t, J=6,1 Hz, 4H), 3,36 (m, 2H), 2,71 (bt, J=12,7 Hz, 2H), 1,70 (m, 5H), 1,45 (s, 9H), 1,18 (m, 2H).
Analiza: obliczono dla C38H4SN3O8: C 67,93 H 6,76 N 6,26;
stwierdzono: C 67,95 H6,77 N6,17%.
Część C. Kwas (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo} izoksazolin-5-ylo {[(benzyloksy)karbonylo]amino] octowy
Roztwór 875 mg (1,302 mmola) (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy] fenylo} izoksazolin-5-ylo- {[(benzy loksy)karbonylo]amino} octanu benzylu w 5 ml THF zmydlano w czasie 5 godzin z użyciem 3,5 ml 0,5 M LiOH, postępując w sposób podany w przykładzie 1, część E Do surowego produktu dodano metanolu powodując krystalizację jednego z diastereomerów. Po przesączeniu i wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi otrzymano 295 mg (39% wydajności) produktu. T.t. 216,1°C. 'H NMR (400 MHz, DMSO-d6, 80°C) δ: 7,50 (d, J=8,9 Hz, 2H), 7,23 (s, 5H), 6,96 (d, J=8,9 Hz, 2H), 6,17 (bs, 1H), 4,99 (m, 3H), 4,07 (t, J=6,l Hz, 2H), 3,90 (m, 3H), 3,35 (d, J=9,3 Hz, 2H), 2,72 (bt, J=12,4 Hz, 2H), 1,67 (m, 5H), 1,39 (s, 9H), 1,08 (m, 2H). Przesącz zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi, w wyniku czego otrzymano 200 mg (26%) kwasów karboksylowych w postaci mieszaniny izomerów erytro- i treo-. Analiza metodą TLC na żelu krzemionkowym 60 wykazała Rf = 0,23 w układzie 20% metanolu w CHC13. Widmo masowe (ESI, e/z: zawartość względna) 582 (M+H)+, 32%, 526 (Μ-^Η^+Η^* 100%, 482 (M-Boc+H2)+, 91%).
Część D. Kwas (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo{[(benzyloksy)karbonylo]amino}octowy (izomer A)
Z kwasu (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo-{[(benzyloksy)karbonylo]amino}octowego (23 mg; 0,039 mmola) usuwano zabezpieczającą grupę Boc z użyciem 33% kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie, postę
182 303 pując według przykładu 1, część G. Otrzymano 15 mg (79%) produktu. T.t. 302°C (z rozkładem). Ή NMR (400 MHz, DMSO-d6,60°C) 5: 7,57 (d, >8,8 Hz, 2H), 7,30 (s, 5H), 6,99 (d, J=8,8 Hz, 2H), 5,05 (s, 2H, zgodny zm, 1H), 4,35 (d, J=4,9 Hz, 1H), 4,09 (t, >6,1 Hz, 2H), 3,52 (dd, >17,3, 10,7 Hz, 1H), 3,26 (m, 3H), 2,88 (dt, >12,7,2,7 Hz, 2H), 1,88 (bd, >14,4 Hz, 2H), 1,80 (m, 1H), 1,72 (m, 2H), 1,38 (m, 2H).
Część D. Kwas (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo{[(benzyloksy)karbonylo]amino}octowy, sól z kwasem trifluorooctowym (izomer B)
Z kwasu (2S)-(5R,S)-{3-[4-(2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo-{[(benzyloksy)karbonylo]amino}octowego (177 mg; 0,034 mmola) usunięto grupę zabezpieczającąBoc z użyciem 33% kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie, postępując według przykładu 1, część G. Otrzymano 3 mg (2%) soli z kwasem trifluorooctowym. T.t. powyżej 400°C. Ή NMR (400 MHz, DMSO-d6, 60°C)& 8,48 (bs, 0,5H), 8,15 (bs, 0,5H), 7,55 (d, >8,9 Hz, 2H), 7,30 (m, 5H), 6,97 (d, >8,9 Hz, 2H), 5,05 (s, 2H), 4,96 (m, 1H), 4,33 (m, 1H), 4,07 (t, >6,3 Hz, 2H), 3,38 (m, 2H), 3,26 (bd, >12,0 Hz, 2H), 2,87 (m, 2H), 1,86 (bd, >14,2 Hz, 2H), 1,78 (m, 1H), 1,70 (pozorne q, >6,3 Hz, 2H), 1,36 (bq, >13,2,2H).
Przykład 3. Kwas 3-{3-[4-(piperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylo}propionowy, sól z kwasem trifluorooctowym
Część A. N-t-Butyloksykarbonylopiperydyno-4-karboksylan etylu
W trakcie mieszania do roztworu 20,01 g (0,1273 mola) estru etylowego kwasu izonipekonowego (kwasu 4-piperydynokarboksylowego) w 100 ml octanu etylowego w temperaturze 0°C wkroplono roztwór (27,76 g; 0,1272 mola) Boc2O w 50 ml octanu etylowego. Mieszaninę pozostawiono na dobę do ogrzania do temperatury pokojowej. Po 20 godzinach mieszaninę przemyto kolejno: wodą, 0,1 M roztworem HC1, nasyconym roztworem NaHCO3, nasyconym roztworem NaCl i wysuszono nad siarczanem magnezu. Po zatężeniu pod próżnią, a następnie po wysuszeniu pod próżnią do stałej wagi otrzymano 32,54 g (99%) żądanego karbaminianu w postaci ruchliwego oleju. ’HNMR (300 MHz,CDC13)5:4,13 (q, >7,0 Hz, 2H), 4,03 (dm, >13,6 Hz, 2H), 2,81 (m, 2H), 2,41 (m, 1H), 1,86 (dm, >13,6 Hz, 2H), 1,62 (m, 2H), 1,44 (s, 9H), 1,24 (t, >7,0 Hz, 3H).
Część B. N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometanol
Do roztworu 32,34 g (0,1257 mola) N-t-butyloksykarbonylopiperydyno-4-karboksylanu etylu w 100 ml THF w temperaturze 0°C wkroplono 1M roztwór wodorku litowo-glinowego w THF (87,9 ml, 0,0879 mola). Po dwu godzinach zadano nadmiarem wodorku przez dodanie wody (3,2 ml), 2M NaOH (3,2 ml) i 10 ml wody. Mieszaninę przesączono, przemyto octanem etylu i przesącz przemyto wodą i nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi otrzymano 22,72 g (84%) związku. T-t. 79,2-81,l°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13) & 4,12 (bd, >12,8 Hz, 2H), 3,49 (d, >6,2 Hz, 2H). 2,68 (dt, J= 13,2, l,8Hz,2H), 1,69 (m,3H), 1,44 (s,9H, nakłada się nam, 1H), 1,14 (m, 2H).
Część C. 4-(N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldehyd
Do mieszaniny 7,87 g (36,5 mmola) N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometanolu, 4,46 g (36,5 mmola) p-hydroksybenzaldehydu i 9,59 g (36,5 mmola) PPh3 w 100 ml tetrahydrofuranu w temperaturze -20°C dodano 5,75 ml (36,5 mmola) DEAD w 50 ml tetrahydrofuranu postępując według przykładu 1, część B. Otrzymano 8,14 (70%) związku. T.t. 115,6-116,8°C. 'H NMR (300 MHz, CDC13)6:9,86 (s, 1H), 7,81 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,96 (d, >8,8 Hz, 2H), 4,15 (bd, >13,2 Hz, 2H), 3,87 (d, >6,6 Hz, 2H), 2,74 (dt, >12,4,1,81 Hz, 2H), 1,97 (m, 1H), 1,81 (bd, >12,8 Hz, 2H), 1,45 (s, 9H), l,27(dq, >12,1,4,0 Hz, 2H).
Część D. 4-(N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldoksym
Mieszaninę 3,16 g (9,89 mmola) 4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldehydu i 1,27 g (18,3 mmola) chlorowodorku hydroksyloaminy w 30 ml mieszaniny 9:1 metanolu i pirydyny ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 18 godzin. Następnie mieszaninę schłodzono do temperatury pokojowej i zatężono do suchej pozostałości. Pozostałość tę rozpuszczono w octanie etylu i przemyto 0,1 M roztworem HC1 (3-krotnie), wodą nasyconym roztwo
182 303 rem CuSO4 (2-krotnie), wodą, nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Otrzymano 3,19 g (96%) oksymu. T.t. 140,1-141,8°C. 'H NMR (300 MHz, CDC13) 5: 8,07 (s, 1H), 7,48 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,86 (d, J=8,8 Hz, 2H), 4,14 (bs, 2H), 3,80 (d, >6,2 Hz, 2H),2,71 (bt,J=12,4Hz,2H), l,95(m, 1H), l,80(bd,J=12,4Hz,2H), l,45(s,9H), l,26(m,2H).
Część E. Chlorek 4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldoksiminoilu
Ilość 3,19 g (9,54 mmola) 4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldoksymu w 10 ml DMF poddano reakcji z 1,27 g (9,51 mmola) NCS w czasie 18 godzin, postępując zgodnie z przykładem 1, część D. Otrzymano 1,17 g (33%) chlorku hydroksyiminoilu. T.t. 178,0-179,8°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13)5:7,75 (d, >9,0 Hz, 2H), 6,86 (d, >9,0 Hz, 2H), 4,17 (bd, >12,4 Hz,2H),3,80(d,>6,2Hz,2H),2,74(dt,>12,8, l,8Hz,2H), l,95(m, 1H), 1,81 (bd, >12,1 Hz, 2H), 1,46 (s, 9H), 1,27 (dq, >12,5,4,0 Hz, 2H).
Część E 3- {3-[4-(N-t-butyloksykaibonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo](5R,S)-izoksazolin-5-ylo}propionian metylu
Ilość 738 mg (2,00 mmola) chlorku 4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldoksyiminoilu, 230 mg (2,02 mmola) 4-pentenonianiu metylowego i 0,28 ml (2,0 mmola) TEA ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skoplin przez godzinę, postępując podobnie jak w przykładzie 1, część E. Po krystalizacji z mieszaniny eteru i heksanu otrzymano 537 mg (60%) związku. T.t. 97,9-99,9°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13) 5:7,57 (d, >9,0 Hz, 2H), 6,87 (d, >9,0 Hz, 2H), 4,74 (m, 1H), 4,15 (bd, >13,2 Hz, 2H), 3,81 (d, >6,2 Hz, 2H), 3,67 (s, 3H), 3,40 (dd, >16,5,10,2 Hz, 1H), 2,95 (dd, >16,5,7,3 Hz, 1H), 2,73 (dt, >13,2,1,1 Hz, 2H), 2,52 (t, >7,3 Hz,2H), 1,98 (q, >7,0 Hz, 2H, nakładające się nam, 1H), 1,81 (bd, >12,8 Hz, 2H), 1,45 (s, 9H), 1,26 (dq, >12,4, 3,7 Hz, 2H).
Część G. Kwas 3-{3-[4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5 -ylo} propionowy
Ilość 250 mg (0,560 mmola) 3-{3-[4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylo}propionianu metylu zmydlano z użyciem 0,5 M LiOH (2 ml, 1 rnrnol) w 2 ml THF. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny, postępując zgodnie z przykładem 1, część F. Otrzymaną substancję stałą poddano krystalizacji z mieszaniny dichlorometan/heksan i otrzymano 163 mg (67%) kwasu karboksylowego. T.t. 146,5-147,7°C. ’H NMR (300 MHz, CDC13)5:7,57 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,88 (d, >8,8 Hz, 2H), 4,75 (m, 1H), 3,81 (d, >6,2 Hz, 2H), 3,41 (dd, >16,5,10,3 Hz, 1H), 2,95 (dd, >16,5,7,3 Hz, 1H), 2,75 (bt, >12,4 Hz, 2H), 2,57 (t, 7,3 Hz, 2H), 1,97 (m, 3H), 1,81 (bd, > 12,1 Hz, 2H), 1,45 (s, 9H), 1,24 (m, 2H).
Część H. Sól kwasu 3-{3-[4-(piperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylojpropionowego z kwasem trifluorooctowym
Grupę Boc usunięto z kwasu 3-{3-[4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylo}propionowego (103 mg; 0,238 mmola) z użyciem 33% kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie i postępując zgodnie z przepisem podanym w przykładzie 1, część G otrzymano 88 mg (83%) soli z kwasem trifluorooctowym. T.t. 179,1-181,8°C. Ή NMR (400 MHz, MeOH-d4) δ: 7,60 (d, >9,0 Hz, 2H), 6,97 (d, >9,0 Hz, 2H), 4,73 (m, 1H), 3,94 (d, >6,1 Hz, 2H), 3,46 (m, 3H), 3,06 (m, 3H), 2,45 (dt, >7,3,1,2 Hz, 2H), 2,16 (m, 1H), 2,08 (bd, >15,4 Hz, 2H), 1,94 (q, >6,6 Hz, 1H), 1,64 (dq, >14,2,4,2 Hz, 2H).
Przykład 4. Sól kwasu 3-[4-(piperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. 3-[4-(N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo-metoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctan metylu
Mieszaninę 412 mg (1,12 mmola) chlorku 4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)benzaldoksyiminoilu, 200 mg (2,00 mmole) 3 -butenonianu metylu i 0,18 ml (1,3 mmola) TEA ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 2 godziny, postępując podobnie jak w przykładzie 1, część E. Po krystalizacji z mieszaniny chloroform/cykloheksan otrzymano 329 mg (68%) związku. T.t. 97,9-99,9°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13)Ó: 7,58 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,88 (d, >8,8 Hz, 2H), 5,04 (m, 1H), 4,15 (bd, >13,2,2H), 3,81 (d, >6,2 Hz, 2H), 3,71 (s,3H), 3,54(dd,>16,8,10,3 Hz, lH),3,08(dd,J=16,8,7,3Hz, lH),2,86(dd,J=16,l,5,9Hz,
182 303
1Η), 2,73 (dt, >12,8, 1,8 Hz, 2H), 2,62 (dd, >15,8,7,7 Hz, 1H), 1,95 (m, 1H), 1,81 (bd, >13,2 Hz, 2H), 1,45 (s, 9H), 1,25 (dq, >12,8, 4,4 Hz, 2H).
Część B. Kwas 3-[4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin- 5 -y looctowy
Ilość 329 mg (0,762 mmola) 3-[4-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izooksazolin-5-ylo-octanu metylu zmydlano z użyciem 0,5 M LiOH (3 ml, 1,5 mmola) w 5 ml THF. Mieszaninę reakcyjną mieszano w trakcie ogrzewania w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skoplin przez 4 godziny, postępując zgodnie z przykładem 1, część F otrzymano 72 mg (22%) kwasu karboksylowego. T.t. 164,0-164,8°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13)5:7,58 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,88 (d, 1=8,8 Hz, 2H), 5,07 (m, 1H),4,15 (bd, J=13,6 Hz, 2H), 3,82 (d, >6,2 Hz, 2H), 3,53 (dd, >16,8,10,3 Hz, 1H), 3,10 (dd, >16,8, 7,0 Hz, 1H), 2,91 (dd, >16,1, 5,9 Hz, 1H), 2,73 (dt, J=14,6,1,8 Hz, 2H), 2,68 (dd, J=16,1,7,3 Hz, 1H), 1,97 (m, 1H), 1,81 (bd, >13,2 Hz, 2H), 1,45 (s, 9H), 1,26 (dq, >12,8,4,4 Hz, 2H).
Część C. Sól kwasu 3-[4-(piperydyn-4-ylometoksy)fenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym .
Grupę Boc usunięto z kwasu 3-[4-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylometoksy)fenylo](5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego (72 mg; 0,172 mmola) z użyciem 33% kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie, postępując zgodnie z przepisem podanym w przykładzie 1, część G. Otrzymano 64 mg (94%) soli z kwasem trifluorooctowym. T.t. 220°C (z rozkładem). Ή NMR (300 MHz, MeOH-d4)ó: 7,61 (d, J=9,2 Hz, 2H), 6,97 (d, J=9,2 Hz, 2H), 5,04 (m, 1H), 3,95 (d, >5,9 Hz, 2H), 3,56 (dd, 1=17,2, 10,2 Hz, 1H), 3,45 (bd, >12,8; Hz, 2H), 3,18 (dd, >17,2,7,3 Hz, 1H), 3,04 (dt, J» 10,2,2,9 Hz, 2H), 2,69 (m, 2H), 2,18 (m, 1H), 2,08 (bd, >14,6 Hz, 2H), 1,63 (bq, 2H).
Przykład 5. Sól kwasu 3-(4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Powyższy związek wytworzono analogicznie jak w przykładzie 1. Uzyskano żądany związek o temperaturze topnienia 114,8-115,7°C. *H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 7,59 (d, J=8,4 Hz, 2H), 6,95 (d, >8,4 Hz, 2H), 4,72 (m, 1H), 4,07 (t, >5,9 Hz, 2H), 3,47 (dd, >16,8,10,2 Hz, 1H), 3,37 (dd, >16,8,7,7Hz, 1H), 2,98 (m,2H), 2,44 (t, J=7,3Hz,2H),2,01 (bd, J=15,0Hz,2H), 1,93 (m, 3H), 1,80 (m, 2H), 1,44 (m, 2H).
Przykład 6. Sól kwasu erytro i treo-3-{3-[4-(piperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazoIin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino]propionowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól dicykloheksyloamoniowa kwasu D,L-2-((butanosulfonylo)amino]-4-pentenowego
Do zawiesiny 2,54 g (22,06 mmola) kwasu D,L-2-amino-4-pentenowego w 35 ml acetonitrylu dodano 7,3 ml (27,5 mmola) BSTFA i zawiesinę utrzymywano w temperaturze 55°C przez 2 godziny, po czym powstaje roztwór o barwie złoto-żółtej. Do tego roztworu dodano 2,2 ml (27,2 mmola) pirydyny i 3 ml (23,1 mmola) chlorku n-butanosulfonylu. Mieszaninę utrzymywano w temperaturze 70°C w czasie 20 godzin, po czym schłodzono do temperatury pokojowej. Po zatężeniu pod próżnią otrzymano olej o barwie brunatnej, do którego dodano 5 ml 15% roztworu KHSO4. Mieszaninę mieszano przez godzinę, a następnie wytrząsano z octanem etylu (3-krotnie). Połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem magnezu, zatężono i pozostały olej rozpuszczono w 5 ml eteru. Do tego roztworu dodano 4,38 ml (22,0 mmola) dicykloheksyloamoniowej, co spowodowało natychmiastowe wytrącenie się soli dicykloheksyloamoniowej. Osad odsączono i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi, w wyniku czego otrzymano 8,42 g (92%) żądanego związku. T.t. 207,1-208,6°C. >HNMR(300MHz,MeOH-d4)6: 5,84 (m, 1H), 5,09 (dm,J=17,l Hz, 1H), 5,04 (dm, >10,2 Hz, 1H), 3.80 (dd, >7,1, 5,1 Hz, 1H), 3,18 (m, 2H), 3,02 (TO, 2H), 2,49 (m, 2H), 2,06 (m, 4H), 1,78 (m, 8H), 1,55 (m, 12H), 0,94 (t, >7,3 Hz).
Część B. D,L-2-[(Butanosulfonylo)amino] -4-pentenian metylu
Do roztworu 8,36 g (20,07 mmola) soli dicykloheksyloamoniowej kwasu D,L-2-[(butanosulfonylo)amino]-4-pentenowego w 50 ml metanolu dodano 50 ml nasyconego chlorowodo
182 303 rem metanolu. Powstałą zawiesinę mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 18 godzin, rozcieńczono eterem i przesączono. Przesącz zatężono pod próżnią dodano eteru i przesączono po raz drugi, przesącz przemyto 0,1 M roztworem HC1, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i nasyconym roztworem NaHCO3. Roztwór wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i zatężono, po czym wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi. Otrzymano 4,49 g (90%) żądanego estru w postaci oleju o barwie jasno brunatnej. Ή NMR (300 MHz, CDC13)& 5,68 (m, 1H), 5,19 (bd, J=1,5 Hz, 1H), 5,15 (m, 1H), 4,78 (bd, >8,4 Hz, 1H), 4,20 (dt, >8,8,5,8 Hz, 1H), 3,77 (s, 3H), 2,99 (m, 2H), 2,54 (t, >6,6 Hz, 2H), 1,76 (m, 2H), 1,42 (sekstuplet, >7,3 Hz, 2H), 0,93 (t, >7,3 Hz, 3H).
Część C. Erytro- i treo-3-{3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino]propionian metylu
Do roztworu 2,680 g (8,01 mmola) 4-[(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]benzaldoksymu, 2,000 g (8,02 mmola) estru metylowego kwasu D,L-2-[(butanosulfonylo)amino]-4-pentenowego i 0,11 ml (0,79 mmola) TEA w 10 ml THF dodano 15 ml 5% roztworu NaOCl (10,5 mmola, zwykły wybielacz domowy). Otrzymaną mieszaninę energicznie mieszano w temperaturze pokojowej w czasie 20 godzin. Następnie mieszaninę rozcieńczono octanem etylu i wodą i rozdzielono warstwy. Fazę wodną przemyto octanem etylu, połączone warstwy organiczne przemyto nasyconym roztworem NaCl i wysuszono nad siarczanem magnezu. Po zatężeniu pod próżnią otrzymano 4,8 g oleju o barwie jasno brunatnej. Olej ten oczyszczano metodą szybkiej chromatografii rzutowej z zastosowaniem jako eluenta mieszaniny octan etylu/heksany (0-50%) w 5 etapach i otrzymano cztery składniki. Najmniej polarny z tych składników (frakcje 8-11) oznaczony metodą Ή NMR okazał się wyjściowąolefiną(l,520 g; 76%). Następny składnik izolowany w porządku wzrastającej polamości (frakcje 12-15) oznaczony metodą *H NMR okazał się wyjściowym oksymem (1,423 g; 53%). Następny składnik (frakcja 20) zidentyfikowano jako szybciej schodzący z kolumny jeden z dwu diastereomerów (317 mg). Ten związek eluował z kolumny razem z zanieczyszczeniem charakteryzującym się profilem lH NMR podobnym do wyjściowego oksymu. Jego czystość wynosiła 50%. Wyodrębniony najbardziej polarny składnik (frakcje 22-25) oznaczono jako drugi diastereomer (395 mg, 8%). T.t. 127,5-129,3°C. *H NMR (300 MHz, CDC13)5:7,56 (d, J=8,6Hz,2H), 6,87 (d, J=8,6 Hz, 2H), 5,25 (d, J=9,5 Hz, 1H), 4,87 (m, 1H), 4,35 (dt, J=9,2,3,7 Hz, 1H), 4,15 (bs, 2H), 3,81 (d, J=6,2 Hz, 2H), 3,78 (s, 3H), 3,49 (dd, > 16,5,10,3 Hz, 1H), 3,05 (t, J=7,7 Hz, 2H), 2,97 (dd, J=16,5,7,0 Hz, 1H), 2,73 (bt, >12,1 Hz, 2H), 2,21 (m, 1H), 1,94 (m, 2H), 1,82 (m, 4H), 1,45 (s, 9H), 1,24 (m, 3H), 0,92 (t, J=7,3 Hz, 3H).
Część D. Kwas 3-{3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo)izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino]propionowy (diastereomer bardziej polarny)
Roztwór 200 mg (0,344 mmola) bardziej polarnego diastereomeru estru metylowego kwasu 3-{3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo|’(butanosulfonylo)amino]propionowego w 1 ml THF zmydlano w 1 ml 0,5 M LiOH (0,5 mola) w czasie 4 godzin, tak jak w przykładzie 1, część F. Surowy kwas karboksylowy poddano krystalizacji z mieszaniny octan etylu/heksan, i otrzymano 77 mg (39%) żądanego związku. T.t. 137,3-139,0°C. Ή NMR (300 MHz, CDC13) 8:7,55 (d, J=8,8 Hz, 2H), 6,87 (d, J=8,8 Hz, 2H), 5,45 (d, J=9,5 Hz, 1H), 4,92 (m, 1H), 4,37 (m, 1H), 4,15 (b, 2H), 3,81 (d, J=6,2 Hz, 2H), 3,47 (dd, J=16,5,9,9 Hz, 1H), 3,08 (t, J=8,1 Hz, 2H), 3,01 (dd, J=16,5,7,0 Hz, 1H), 2,74 (bt, J= 12,1 Hz, 2H), 2,26 (m, 1H), 2,01 (m,2H), 1,81 (m,4H), 1,45 (s,9H, nakładający się nam, 1H), l,24(m,3H),0,91 (ζ J=7,3 Hz, 3H).
CzęśćD. Kwas 3-{3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino}propionowy (diastereomer mniej polarny)
Roztwór 309 mg zanieczyszczonego, mniej polarnego diastereomeru estru metylowego kwasu 3- {3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo-[(butanosufonylo)amino]propionowego w 5 ml THF zmydlano w 2 ml 0,5 M LiOH (1 mmola) w czasie 6 godzin, tak jak w przykładzie 1, część F. Surowy kwas karboksylowy oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji gradientowej: chloroform -5% -15% metanolu w chloroformie i następnie przez krystalizację z mieszaniny octan etylu/heksan. Otrzymano 169 mg (39%) żądanego związku. T.t. 155°C (z rozkładem). Ή NMR (400 MHz, DMSO-d6 80°C) δ: 7,56 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,98 (d, >8,8 Hz, 2H), 4,80 (m, 1H), 3,96 (bd, >13,2 Hz, 2H), 3,90 (d, >6,3 Hz, 2H), 3,77 (bs, 3H), 3,52 (t, >7,8 Hz, 1H), 3,38 (dd, >14,4,10,0 Hz, 1H), 2,98 (t, J=7,8 Hz, 2H), 2,76 (dt,> 12,2, l,7Hz,2H), 1,95 (m,2H), 1,75 (m,4H), 1,41 (s, 9H), 1,38 (d, J=7,6Hz, 1H), 1,25 (m, 4H), 0,88 (t, >7,3 Hz, 3H).
Część E. Sól kwasu 3-{3-[4-(piperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino]propionowego z kwasem trifluorooctowym (diastereomer bardziej polarny)
Z kwasu 3- {3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino}propionowego, bardziej polarnego diastereomeru (40 mg, 0,070 mmola) usunięto grupę zabezpieczającą Boc z użyciem 33% TFA w DCM, postępując według przykładu 1, część G. Po rekrystalizacji z metanolu otrzymano 4 mg (10%) soli z kwasem trifluorooctowym. T.t. 263,5°C (z rozkładem).
Część E. Sól kwasu 3-{3-[4-(piperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino}propionowego z kwasem trifluorooctowym (diastereomer mniej polarny)
Z kwasu 3-{3-[4-(butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)metoksy]fenylo}izoksazolin-5-ylo[(butanosulfonylo)amino}propionowego, diastereomeru mniej polarnego (98 mg; 0,173 mmola) usunięto grupą zabezpieczającą Boc z użyciem 33% kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie, postępując według przykładu 1, część G, i otrzymano 40 mg soli z kwasem trifluorooctowym. Po rekrystalizacji z metanolu otrzymano 28 mg (29%) czystego aminokwasu. T.t. 239,4-240,7°C.
Przykład 7. Sól kwasu 4-karboksymetylo-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)-etoksyfenylo]-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym
Postępując analogicznie jak w przykładzie 1 wytworzono żądany związek. T.t. 141,4°C (z rozkładem) >H NMR (400 MHz, CD3OD, 60°C) δ: 7,60 (d, >8,8 Hz, 2H), 6,96 (d, >8,8 Hz, 2H), 3,84 (d, >17,3 Hz, 1H), 3,66 (s, 3H), 3,59 (d, >17,3 Hz, 1H), 3,38 (bd, >12,9 Hz, 1H), 3,24 (t, >1,7 Hz, 2H), 3,21 (dm, >20,3 Hz, 1H), 3,04 (d, >1,5 Hz, 2H), 3,00 (dt, >12,9, 2,9 Hz, 2H), 2,02 (bd, >14,4, 2H), 1,95 (m, 1H), 1,81 (m, 2H), 1,48 (m, 2H).
Przykład 8. Kwas 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -3-fenylopropionowy
Część A. 4-Cyjanobenzaldoksym
Powyższy związek wytworzono z 4-cyjanobenzaldehydu metodą opisaną przez Kawase i Kikugawa (J. Chem. Soc. Perkin Trans. 1979,643).
Część B. 3-(3-Butenoilo)amino-3-fenylopropionian metylu
Do roztworu 861 mg (10,0 mmoli) kwasu winylooctowego, 2,37 (11,0 mmoli) chlorowodorku 3-amino-3-fenylopropionianu metylu i 1,6 ml (12 mmoli) TEA w 20 ml dichlorometanu w temperaturze -10°Ć dodano 2,11 g (11,0 mmoli) DEC. Mieszaninę mieszano w temperaturze - 10°C przez 15 godzin, następnie przemyto ją wodą, 0,1 M kwasem solnym, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu, nasyconym roztworem NaCl i wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu. Po zatężeniu pod próżnią, a następnie po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem do stałej wagi uzyskano 2,36 g (95%) żądanego amidu w postaci oleju o barwie złotej o czystości odpowiedniej do użycia do dalszej reakcji. *H NMR (300 MHz, CDC13) δ: 7,28 (m, 5H), 6,78 (bd, >7,7 Hz, 1H), 5,95 (m, 1H), 5,43 (dt, >8,4, 5,9 Hz, 1H), 5,25 (m, 2H), 3,61 (s, 3H), 3,04 (d, >7,0 Hz, 2H), 2,88 (dq, >15,0, 5,9 Hz, 2H).
Część C. 3(R,S)- {5-(R,S)-N-[3-(4-Cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -3-fenylopropionian metylu
Tytułowy związek wytworzono z 816 mg (3,30 mmola) 3-(3- butenoilo)amino-3-fenylopropionianu metylu i 438 mg (3,00 mmoli) 4-cyjanobenzaldoksymu, postępując według przepisu podanego w przykładzie 4, część B. Surowy produkt oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji 70% octanu etylu w heksanie. Otrzymano 731 mg; (62%) żądanych izoksazolin w postaci mieszaniny diastereomerów (1:1). 'HNMR^OO MHz, CDCl3)ó: 7,74(m, 8H), 7,29 (m, 10H), 6,92 (bm, 2H), 5,42 (m, 2H), 5,16 (m, 2H), 3,64 (s, 3H), 3,60 (s, 3H), 3,48 (m, 2H), 3,26 (dd, >17,3, 7,7 Hz, 1H), 3,15 (dd, >16,8, 8,1 Hz, 1H), 2,85 (m, 2H), 2,69 (m, 2H).
182 303
Część D. 3(R,S)- {5-(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenylopropionian metylu
Przez roztwór 587 mg (1,50 mmola) 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenylopropionianu metylu w 55 ml 10% dichlorometanu w metanolu przepuszczano suchy, gazowy HC1 w czasie 2 godzin, następnie mieszaninę mieszano jeszcze 18 godzin i zatężono pod próżnią. Surowy imidan rozpuszczono w 20 ml metanolu i dodano węglanu amonu. Powstałą mieszaninę mieszano przez 18 godzin, po czym przesączono. Przesącz zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość oczyszczono metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji gradientowej chloroform - 20% metanol w chloroformie. Odpowiednie frakacje zatężono pod próżnią pozostałości utrzymywano pod próżnią do stałej wagi i otrzymano 193 mg (32%) żądanych amidyn. Widmo masowe (NH3DCI, e/z: zawartość względna) 409 (M+H)+ 100%.
Część E. Sól kwasu 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenylopropionowego z kwasem tirfluorooctowym
Ilość 45 mg (0,113 mmola) 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenylopropionianu metylu zmydlano z użyciem 0,6 ml (0,3 mmola) 0,5 M LiOH, postępując zgodnie z przykładem 1, część F. Otrzymano 28 mg (49%) żądanego związku. Widmo masowe (NH3-DCI, e/z: zawartość względna) 412 (M+H)+, 100%.
Przykład 9. 3(R)-{5-(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenylopropionian metylu
Część A. (E)-5-Fenylo-2-pentenian metylu
Roztwór 13,42 g (0,1 mola) aldehydu hydrocynamonowego i 33,44 g (0,1 mola) (trifenylofosforanylideno)octanu metylu w tetrahydrofuranie mieszano w trakcie ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 20 godzin. Następnie mieszaninę reakcyjnązatężono pod próżniąi pozostałość oczyszczano metodą chromatografii rzutowej w układzie: heksan/octan etylu (9:1). Żądany produkt uzyskano w postaci przezroczystego oleju o barwie jasno-żółtej (8,0 g, 0,042 mola; 42%). Ή NMR (300 MHz, CDC13) 6: 7,3-7,2 (m, 2H), 7,2-7,1 (m, 3H), 7,1-6,9 (m, 1H), 5,85 (d, 1H), 1=5,8 Hz), 3,75 (s, 3H), 2,8 (t, 2H, J=7,7 Hz), 2,55 (q, 2H, J=7,4 Hz). Widmo, masowe (NH3-DCI) 191 (M+H)+.
Część B. 3(R)-[N-(l-(R)-l-Fenyloetylo)amino]-5-fenylopentanonian metylu
Mieszaninę 5,70 g (0,03 mola) (E)-5-fenylo-2-pentenianu metylu i 14,54 g (0,12 mola) R-metylobenzyloaminy ogrzewano w temperaturze 110°C prze 94 godziny. Ochłodzoną mieszaninę oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji heksan/octan etylu (8:2). Otrzymano 1,18 g (0,0038 mola, 12%) żądanego produktu w postaci przezroczystej cieczy. *H NMR (300 MHz, CDC13) 0:7,4-7,0 (m, 11H), 3,9 (q, 1H, J=6,5 Hz), 3,65 (s, 3H), 2,9-2,65 (m, 2H), 2,6-2,35 (m, 3H), 1,75-1,6 (m, 2H), 1,35 (d, 3H, J=6,2 Hz). Widmo masowe (NH3-DCI) 312 (M+H)+.
Część C. Sól 3-(R)-amino-5-fenylopentanianu metylu z kwasem octowym
Mieszaninę 0,72 g (2,3 mmola) 3-(R)-[N-(l-(R)-l-fenyloetylo)amino]-5-fenylopentanianu metylu, 0,38 g 20% Pd(OH)2 na węglu, 8,2 ml cykloheksenu, 0,13 ml (2,3 mmola) lodowatego kwasu octowego i 15 ml metanolu ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin w atmosferze azotu przez 20 godzin. Po ochłodzeniu odsączono katalizator na wkładzie z celitu, przemyto metanolem i zatężono roztwór pod próżnią. Po roztarciu pozostałości z heksanem otrzymano 0,46 g (96%) substancji stałej o barwie białej. T.t. 73-75°C. Ή NMR (300 MHz, DMSO) 5: 8,3 (bs, 2H), 7,35-7,15 (m, 5H), 3,65 (s, 3H), 3,45-3,35 (m, 1H), 2,8-2,6 (m, 4H), 2,0-1,7 (m, 2H). [a]D 25 = 12,50° (c = 0,0032, metanol).
Część D. 3(R)- {5(R,S)-N-[3-(4-Cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanonian metylu
Do zawiesiny 460 mg (2,0 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego w 15 ml octanu etylu dodano 410 mg (2,0 mmola) soli estru metylowego kwasu 3-(R)-amino-5-fenylopentanowego z kwasem octowym, 640 mg (2,0 mmole) TBTU i 0,56 ml (400 mg, 4,0 mmole) trietyloaminy. Po 16 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę
182 303 reakcyjną zatężono pod próżnią i oczyszczono metodą chromatografii rzutowej z użyciem octanu etylu, w wyniku czego otrzymano 690 mg (83%) bezbarwnego oleju. Ή NMR (300 MHz, DMSO) δ: 8,05 (brs, 1H), 7,95-7,9 (m, 2H), 7,85-7,8 (m, 2H), 7,3-7,25 (m, 2H), 7,2-7,1 (m, 2H), 5,15-5,0 (m, 1H), 4,15-4,0 (m, 1H), 3,6 (d, 3H, >9,9 Hz), 3,3 (d, 2H, >6,9 Hz), 3,25-3,15 (m, 1H), 2,75-2,35 (m, 6H), 1,8-1,6 (m, 2H). Widmo masowe (NH3-DCI) 420 (M+H)+.
Część E. 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenetylopropionian metylu
Tytułowy związek wytworzono z 670 mg (1,6 mmola) 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino)-3-fenetylopropionianu metylu postępując zgodnie z przykładem 8, część D. Surowy produkt roztarto z zimnym eterem i otrzymano 272 mg (39%) związku tytułowego w postaci substancji stałej o barwie białej jako mieszaninę diastereomerów (1:1). T.t. 76-78°C. Ή NMR(300 MHz, DMSO)6:8,1-8,0 (m, 1H), 8,0-7,8 (m, 4H), 7,95-7,85 (m, 5H), 7,35-7,2 (m, 5H), 5,1-5,0 (m, 1H), 4,1-4,0 (m, 1H), 3,6 (s, 3H), 3,3-3,15 (m, 2H), 2,7-2,4 (m, 6H), 1,8-1,7 (m, 2H), 1,1-1,0 (m, 2H). Widmo masowe (NH3-ESI) 437 (M+H)+.
Przykład 10.3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenetylopropionian metylu
Część A. 3(S)-[N-(l-(R)-l-Fenyloetylo)amino]-5-fenylopentanonian metylu
Mieszaninę 5,70 g (0,03 mola) (E)-5-fenylo-2-pentenonianu metylu i 14,54 g (0,12 mola) R-metylobenzyloaminy ogrzewano w temperaturze 110°C przez 94 godziny. Ochłodzoną mieszaninę oczyszczano metodą chromatografii rzutowej stosując układ: heksan/octan etylu (8:2), w wyniku czego otrzymano 1,2 g (0,0039 mola, 13%) żądanego produktu w postaci przezroczystej cieczy. Ή NMR (300 MHz, CDC13) & 7,35-7,0 (m, 11H), 3,9 (q, 1H, >6,6 Hz), 3,65 (s, 3H), 2,95-2,8 (m, 1H), 2,75-2,5 (m, 2H), 2,45-2,35 (m, 2H), 1,9-1,65 (m, 2H), 1,3 (d, 3H, >6,6 Hz). Widmo masowe (NH3-DCI) 312 (M+H)+.
Część B. Sól 3-(S)-amino-5-fenylopentanianu metylu z kwasem octowym
Mieszaninę 0,93 g (2,9 mmola) 3-(S)-[N-benzylo-N-(l-(R)-l-fenyloetylo)amino]heptanianu metylu, 0,47 g 20% P^OH^na węglu, 10,1 ml cykloheksenu, 0,17 ml (2,9 mmola) lodowatego kwasu octowego i 20 ml metanolu ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin w atmosferze azotu przez 48 godzin. Po ochłodzeniu odsączono katalizator na wkładzie z celitu, przemyto metanolem i zatężono roztwór pod próżnią. Po roztarciu pozostałości z heksanem otrzymano 0,65 g (80%) substancji stałej o barwie białej. T.t 86-88°C. 'H NMR (300 MHz, CDC13) δ: 7,35-7,15 (m, 5H), 5,3 (brs, 2H), 3,65 (s, 3H), 3,35-3,2 (m, 1H), 2,8-2,55 (m, 3H), 2,5-2,4 (m, 1H), 2,0 (s, 3H), 1,8 (q, 2H, >7,4 Hz).[a]D 25 + 9,55° (c = 0,220, metanol).
Część C. Sól 3-(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-Cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]ammo}heptanian metylu
Do zawiesiny 700 mg (2,6 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego w 15 ml octanu etylu dodano 600 mg (2,6 mmola) soli estru metylowego kwasu 3-(S)-amino-5-fenylopentanowego z kwasem octowym, 830 mg (2,6 mmola) TBTU i 1,09 ml (790 mg; 7,8 mmola) trietyloaminy. Po 16 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną zatężono pod próżnią i oczyszczono metodą chromatografii rzutowej z użyciem octanu etylu. Otrzymano 420 mg (38%) bezbarwnego oleju. łH NMR (300 MHz, CDC13)& 8,05-8,0 (m, 1H), 7,95-7,9 (m, 2H), 7,85-7,8 (m, 2H), 7,3-7,2 (m, 2H), 7,2-7,1 (m, 3H), 5,15-5,0 (m, 1H), 4,15-4,0 (m, 1H), 3,6-3,55 (m, 3H), 3,3-3,1 (m, 1H), 2,7-2,4 (m, 6H), 1,8-1,6 (m, 2H)._ Widmo masowe (NH3-DCI) 420 (M+H)+.
Część D. 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenetylopropionian metylu
Związek tytułowy wytworzono z użyciem 360 mg (0,86 mmola) 3-(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-fenetylopropionianu metylu postępując zgodnie z przykładem 8, część D. Surowy produkt roztarto z zimnym eterem. Otrzymano 230 mg (62%) związku tytułowego w postaci bezpostaciowej substancji stałej jako mieszaninę diastereomerów (1:1). T.t. 84-86°C. Ή NMR (300 MHz, DMSO)& 8,1-8,0 (m, 1H), 8,0-7,8 (m, 4H), 7,75-7,7 (m, 1H), 7,3-7,1 (m, 6H), 5,1-5,0 (m, 1H), 4,15-4,0 (m, 1H), 3,65 (s, 3H), 3,3-3,1 (m, 1H), 2,7-2,6 (m,
182 303
3Η), 2,5-2,4 (m, 3H), 1,8-1,65 (m, 2H), 1,1-1,0 (m, 2H). Widmo masowe (NH3-ESI) 437 (M+H)+.
Przykład 11. 5(R,S)-(2-Piperydyn-4-ylo)etylo-8-(2-karboksyetylo)-l-oksa-2,8-diazaspiro[4,4]non-2-eno-7,9-dion
Część A. 3-(N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)propanal
Do zawiesiny 11,52 g (53,44 mmola) PCC i 4,38 g (53,4 mmola) octanu sodu w 60 ml dichlorometanu dodano roztworu 10,00 g (41,09 mmola) 3-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)propanolu w 20 ml dichlorometanu. Po 4 godzinach w temperaturze pokojowej mieszaninę tę rozcieńczono eterem i przepuszczono przez krótką kolumnę wypełnioną złożem Fluorisil® stosując eter jako eluent. Wyciek z kolumny zatężono pod próżnią i pozostałość utrzymywano pod próżnią aż do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 8,32 g (84%) żądanego aldehydu w postaci bezbarwnego oleju. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ: 9,76 (t, J=1,5 Hz, 1H), 4,05 (bs, 2H), 2,64 (bt, J= 11,7 Hz, 2H), 2,45 (dt, >7,3,1,5 Hz, 2H), 1,60 (m, 3H), 1,43 (s, 9H), nakładający się z m, 2H), 1,08 (dq, >12,1, 4,0 Hz, 2H).
Część B. Oksym (E,Z)-3-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)propanolu
Do roztworu 3,905 g (16,18 mmola) 3-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)propanolu w 20 ml mieszaniny etanolu i pirydyny (1:1) dodano 1,701 g (24,48 mmola) chlorowodorku hydroksy laminy i otrzymany roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 godzin. Po zatężeniu pod próżnią uzyskano olej, który rozpuszczono w octanie etylu i przemyto 0,1 M roztworem HC1 (3-krotnie), wodą nasyconym roztworem siarczanu miedzi (2-krotnie), wodą i solanką. Roztwór wysuszono nad siarczanem magnezu, zatężono pod próżnią i pozostałość utrzymywano pod próżnią aż do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 4,071 g (98%) mieszaniny 1:1 (E,Z)-oksymu w postaci bezbarwnego oleju. *H NMR (300 MHz, CDC13) 5:7,42 (t, >6,2 Hz, 0,5H), 6,70 (t, >5,5 Hz, 0,5H), 4,06 (bs, 2H), 2,67 (bt, >12,8 Hz, 2H), 2,41 (m, 1H), 2,23 (m, 1H), 1,66 (b, 2H), 1,45 (s, 9H, nakładające się z m, 4H), 1,08 (m, 2H).
Część C. (5R,S)-3- {[2-(N-t-Butyloksykarbonylopipeiydyn-4-ylo)etylo]-5-karboksymetyloizoksazolin-5-ylo}octan metylu
Do roztworu 503 mg (1,96 mmola) oksymu (E,Z)-3-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)propanolu i 620 mg (3,92 mmola) itakonianu dimetylowego w 3 ml dichlorometanu dodano 3 ml 5% roztworu podchlorynu sodu (2 mmola, zwykły wybielacz domowy). Otrzymaną mieszaninę mieszano przez noc (19 godzin) w temperaturze pokojowej. Warstwy rozdzielono i warstwę wodną przemyto dichlorometanem (2-krotnie). Połączone warstwy dichlorometanowe wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Produkt oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji gradientowej: heksan/10% octanu etylu w heksanie/50% octanu etylu w heksanie. Po zatężeniu i wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem do uzyskania stałej wagi otrzymano 510 mg (63%) żądanej izoksazoliny w postaci bezbarwnego oleju. ΉNMR (300MHz, CDC13)5:4,06 (bd, >13,6 Hz, 2H), 3,78 (s, 3H), 3,67 (s, 3H), 3,57 (d, >17,6 Hz, 1H), 3,15 (d, >16,5 Hz), 3,06 (d, >17,6 Hz, 1H), 2,86 (d, >16,5,1H), 2,65 (bt, >12,1 Hz, 2H), 2,36 (m, 2H), 1,65 (m, 2H, nakładające się z H20,2H), 1,43 (s, 9H), 1,07 (m, 2H).
Część D. Kwas (5R,S)-3-{[2-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etylo]-5-karboksyizoksazolin-5-ylo} octowy
Roztwór 380 mg (0,921 mmola) (5R,S)-3-{[2-N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etylo]-5-karboksymetyloizoksazolin-5-ylo}octanu metylu zmydlano z użyciem 5 ml (2,5 mmola) 0,5 M LiOH w 5 ml tetrahydrofuranu. Mieszaninę reakcyjnąmieszano w temperaturze otoczenia przez 5 godzin, postępując zgodnie z przepisem podanym w przykładzie 1, część F. Otrzymano 240 mg (68%) żądanego dikwasu. T.t. 154,4-154,9°C. Ή NMR (300 MHz, MeOH-d4)5: 4,04 (bd, >13,2 Hz, 2H), 3,52 (d, >17,8 Hz, 1H), 3,18 (d, >17,8 Hz, 1H), 2,97 (AB kwartet, Δ = 32,6, >16,8 Hz, 2H), 2,72 (b, 2H), 2,39 (m, 2H), 1,71 (bd, >13,2 Hz, 2H), 1,51 (m, 3H), 1,43 (s, 9H), 1,05 (m, 2H).
Część E. 5(R,S)-(N-t-Butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etylo-8- {[2-( 1,1 -dimetyloetoksykarbonylo)etylo]-l-oksa-2,8-diazespiro[4,4]non-2-eno-7,9-dion
Do roztworu 700 mg (1,82 mmola) kwasu (5R,S)-3-{[2-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etylo]-5-karboksyizoksazolin-5-ylo} octowego w 5 ml THF dodano 378 mg (1,83 mmola) DCC i otrzymaną zawiesinę mieszano przez 30 minut w temperaturze pokojowej. Do tej mieszaniny dodano zawiesinę 372 mg (2,05 mmola) chlorowodorku estru t-butylowego β-alaniny i 300 μΐ (2,15 mmola) TE A w 5 ml tetrahydrofuranu. Mieszaninę mieszano przez noc (18 godzin) w temperaturze pokojowej, następnie rozcieńczono ją octanem etylu, przesączono i przesącz przemyto 0,1M roztworem HC1, nasyconym roztworem kwaśnego węglanu sodu i nasyconym roztworem NaCl. Po wysuszeniu nad bezwodnym siarczanem magnez, przesącz zatężono, po czym pozostałość utrzymywano pod próżnią, aż do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 430 mg (46 %) surowego amidu. Część tego produktu (420 mg, 0,821 mmola) rozpuszczono w 4 ml tetrahydrofuranu. Do tego roztworu dodano 100 mg (0,869 mmola) kwasu bursztynowego, a następnie 180 mg (0,872 mmola) DCC. Wytworzoną zawiesinę mieszano w temperaturze pokojowej przez 18 godzin. Po rozcieńczeniu eterem mieszaninę schłodzono do temperatury 0°C i przesączono. Przesącz wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu, zatężono i utrzymywano pod próżnią, aż do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 430 mg (86%) surowego aktywnego estru. Część tego produktu (402 mg, 0,660 mmola) rozpuszczono w 5 ml DMF w temperaturze 0°C. Do tego roztworu dodano 16 mg (0,66 mmola) NaH. Po 3 godzinach utrzymywania w temperaturze 0°C mieszaninę reakcyjną zadano kwasem octowym. Po rozcieńczeniu octanem etylu mieszaninę tę przemyto wodą(4-krotnie), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu, wodą, 0,1 M HC1 i nasyconym roztworem NaCl. Następnie wysuszono jąnad bezwodnym siarczanem magnezu, zatężono i pozostałość utrzymywano pod próżnią, aż do uzyskania stałej wagi. Otrzymano 230 mg (70%) surowego imidu. Ten surowy produkt oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji gradientowej: CHC13 - 5% metanolu w CHC13. Po zatężeniu i utrzymywaniu pod próżnią, aż do uzyskania stałej wagi otrzymano 149 mg (46 %) bezbarwnego oleju. Ή NMR (300 MHz, CDC13)5:4,09 (b, 2H), 3,82 (t, J=7,3 Hz, 2H), 3,54 (d, J=17,2 Hz, 1H), 3,12 (d, J=18,7Hz, lH),2,98(d, J=17,2Hz, lH),2,83(d, J=18,7Hz, 1H), 2,69 (m,2H), 2,57 (t, >7,3 Hz, 2H), 2,42 (m, 2H), 1,68 (m, 2H), 1,57 (m, 2H), 1,45 (s, 9H), zgodny z m, 1H), 1,11 (m, 2H).
Część E 5(R,S)-(2-Pipeiy<fyn-4-ylo)etylo-8-(2-karboksyetylo)-l-oksar2,8-diazaspiro[4,4]non2-eno-7,9-dion
Do roztworu 75 mg (0,152 mmola) 5(R,S)-(N-t-butyloksykarbonylopiperydyn-4-ylo)etylo-8-{[2-(l,l-dimetyloetoksykarbonylo)etylo]-l-oksa-2,8-diazaspiro[4,4]non-2-eno-7,9-dionu w 1 ml dichlorometanu dodano 0,5 ml (8 mmoli) TFA. Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny, po czym zatężono pod próżnią. Nadmiar TFA usuwano przez odparowanie z toluenem (2-krotnie) w wyparce rotacyjnej. Po krystalizacji z metanolu i eteru i wysuszeniu pod próżnią, aż do uzyskania stałej wagi otrzymano 10 mg (15%) żądanego aminokwasu. T.t. 178,0-179,1°C. *HNMR(400MHz,DMSO-d6,60°C)ó: 12,15 (bs, 1H), 8,26 (bs, 2H)„ 3,64 (m, 2H), 3,39 (d, J=17,8 Hz, 1H), 3,26 (m, 3H), 2,98 (AB kwartet, A = 71,3 Hz, J=18,3 Hz, 2H), 2,85 (m, 2H), 2,50 (m, 1H, zgodny z widmem DMSO-d5), 2,37 (t, J=7,6 Hz, 2H), 1,84 (bd, J=11,7, 2H), 1,58 (m, 1H), 1,52 (t, J=7,6 Hz, 2H), 1,29 (m, 2H).
Przykład 12.5(R,S)-(2-Piperydyn-4-ylo)etylo-8-(3-karboksypropylo)-1 -oksa-2,8-diazaspiro[4,4]non-2-en-7,9-dion
Powyższy związek wytworzono zgodnie z przepisem podanym w przykładzie 11. Otrzymano związek tytułowy o temperaturze topnienia 133,4-135,1°C. 1HNMR(400 MHz, CD3OD, 55°C)Ó: 3,59 (t, J=6,8 Hz, 2H), 3,50 (d, J=17,7 Hz, 1H), 3,38 (bd, J=12,9 Hz, 2H), 3,18 (d, J=17,7 Hz, 1H), 2,98 (m, 4H), 2,85 (m, 2H), 2,50 (m, 1H, zgodny z DMSO-d5, 2,45 (m, 2H), 2,31 (t, J=7,l Hz, 2H), 2,00 (m, 2H), 1,98 (pentuplet, J=7,l Hz, 2H), 1,40 (m, 2H).
Przykład 13. Sól kwasu N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. Kwas 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylooctowy
Do roztworu 312 g (2,13 mmola) 4-cyjanobenzaldoksymu (patrz przykład 8, część A) w 3000 ml tetrahydrofuranu, utrzymywanego w temperaturze pokojowej dodano 552 g (6,41 moli) kwasu winylooctowego. Powstały roztwór o barwie żółtej schłodzono w łaźni z lodem i wkroplo
182 303 no w ciągu 2 godzin 5200 ml roztworu podchlorynu sodu. Po mieszaniu przez noc w temperaturze pokojowej mieszaninę zadano 5% roztworem kwasu cytrynowego i rozcieńczono 200 ml eteru. Warstwy rozdzielono i warstwę wodną zakwaszano do wartości pH 4 kwasem cytrynowym. Warstwę kwaśnąprzemyto 2-krotnie 200 ml eteru, warstwy eterowe połączono i wyekstrahowano nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu. Po zakwaszeniu warstwy zasadowej kwasem cytrynowym produkt wyekstrahowano do 400 ml eteru. Fazę organiczną przemyto 3-krotnie 150 ml wody, raz solanką wysuszono na siarczanem magnezu i zatężono. Otrzymano 220 g kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego w postaci substancji stałej o barwie białej. Po rekrystalizacji z mieszaniny: 25% wody/etanol otrzymano 165 g substancji czystej analitycznie. Analiza: obliczono dla C12H10N2O3: C 62,61 H 4,38 N 12,17; stwierdzono: C 62,37 H 4,47N 11,71%. ’HNMR(300 MHz, CDC13)Ó: 7,77-7,76 (d, 2H, J= 1,8 Hz), 7,72-7,71 (d, 2H, 1=1,8 Hz), 5,22-5,14 (m, 1H), 3,63-3,54 (dd, 1H, J=10,6 Hz, 16,8 Hz), 3,19-3,11 (dd, 1H, J=7,3 Hz, 16,8 Hz), 3,00-2,93 (dd, lH,J=6,2Hz, 16,5 Hz), 2,79-2,72 (dd, 1H, J=7,3 Hz, 16,5 Hz).IR(wpeletce KBr): 3202, 2244,1736,1610,1432, 1416,1194,1152, 928, 840, 562 cm-1.
Część B. Chlorowodorek N2-Cbz-L-2,3-diaminopropionianu metylu
Ilość 2,39 g (10 mmoli) kwasu N2-Cbz-L-2,3-diaminopropionowego rozpuszczono w 20 ml metanolu, dodano 20 ml 4N HC1 w dioksanie i roztwór mieszano przez 4 godziny. Po zatężeniu uzyskano substancję stałą którą przemyto kilkakrotnie eterem i otrzymano 2,50 g (87%) produktu. NMR (DMSO-d6)5:8,38 (b, 3H), 7,96 (d, 1H), 7,38 (m, 5H), 5,05 (s, 2H), 4,44 (m, 1H), 3,66 (s, 3H), 3,14 (m, 2H).
Część C. N2-Cbz-N3-[3-(4-Cyjanofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionian metylu
Do roztworu 4,37 g (19 mmoli) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylooctowego, 5,76 g (20 mmoli) chlorowodorku N2-Cbz-L-2,3-diaminopropionianu metylu i 8,36 ml (60 mmoli) trietyloaminy dodano 6,42 g (20 mmoli) TBTU i roztwór mieszano przez 2 godziny. Następnie dodano octanu etylu i roztwór przemyto rozcieńczonym kwasem cytrynowym, solanką wodorowęglanem sodu i solanką i wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu, zatężono. W wyniku krystalizacji z użyciem mieszaniny octan etylu/eter otrzymano 6,85 g (78%) produktu. NMRiDMSO-d^Ó: 8,16 (t, 1H), 7,92 (d, 2H), 7,82 (d, 2H), 7,68 (d, 1H), 7,36 (m, 5H), 5,04 (m, 3H), 4,20 (m, 1H), 3,64 (s, 3H), 3,50 (m, 2H), 3,26 (m, 2H), 2,50 (m, 2H).
Część D. Chlorowodorek N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu
Przez roztwór 1,0 g (2,1 mmola)N2-Cbz-N3-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(R,S)yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu przepuszczano przez godzinę gazowy chlorowodór, następnie roztwór mieszano przez noc i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w 30 ml 2 M amoniaku w metanolu i roztwór mieszano przez noc i po zatężeniu otrzymano 1,2 g surowego produktu.
Część E. Sól kwasu N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Chlorowodorek N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metyiu (200 mg) zmydlano z użyciem 1 ml metanolu i 1 ml 1 N NaOH przez godzinę. Następnie mieszaninę zakwaszano kwasem octowym. Po oczyszczeniu metodą HPLC z odwróconymi fazami otrzymano 40 mg produktu. ESI (M+H+) obliczono 334,2; stwierdzono: 334,2.
Przykład 14. Sól kwasuN2-Cbz-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionowcgo z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól N2-Cbz-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Do roztworu 385 g (1,0 mmol) związku z przykładu 13, część E i 400 mg (5,0 mmoli) wodorowęglanu sodu w 2 ml wody, 2 ml acetonitrylu i 1 ml DMF dodano 143 μΐ (1 mmol) chloromrówczanu benzylu i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Roztwór przesączono, zakwaszono kwasem trifluorooctowym i oczyszczono metodą HPLC z odwróconymi fazami, w wyniku czego otrzymano 150 mg (25%) produktu. NMR (DMSO-d6)
182 303 δ: 9,40 (s, 2Η), 9,20 (s, 2H), 8,18 (t, 1H), 7,86 (m, 4H), 7,68 (d, 1H), 7,35 (m, 5H), 5,02 (m, 3H), 4,20 (m, 1H) 3,64 (s, 3H), 3,52 (m, 2H), 3,26 (m, 2H), 2,50 (m, 2H).
Część B. Sól kwasu N2-Cbz-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Sól N2-Cbz-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym (70 mg; 0,12 mmola) rozpuszczono w 2 ml metanolu i 1 ml IN NaOH i po godzinie roztwór zakwaszano kwasem octowym. Po oczyszczeniu metodą HPLC z odwróconymi fazami otrzymano 50 mg (74%) produktu. ESI (M+H)+ obliczono: 468,2; stwierdzono: 468,2.
Przykład 15. Sól kwasu N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól N2-n-butyloksykart>onylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Do roztworu 385 mg (1,0 mmol) związku z przykładu 13, część E i 200 mg (2,5 mmola) wodorowęglanu sodu w 2 ml wody, 2 ml acetonitrylu i 1 ml DMF oziębionego w łaźni z lodem dodano 127 μΐ (1 mmol) chloromrówczanu n-butylu. Po godzinnym mieszaniu roztwór zakwaszano kwasem octowym i oczyszczono metodąHPLC z odwróconymi fazami, w wyniku czego otrzymano 150 mg (27%) produktu. NMR (DMSO-dJ δ: 9,40 (s, 2H), 9,20 (s, 2H), 8,16 (t, 1H), 7,86 (m, 4H), 7,47 (d, 1H), 5,02 (m, 1H), 4,16 (m, 1H), 3,94 (t, 2H), 3,62 (s, 3H), 3,50 (m, 2H), 3,26 (m, 2H), 2,50 (m, 2H), 1,52 (m, 2H), 1,32 (m, 2H), 0,88 (t, 3H). ESI (M+H)+ obliczono: 448,3; stwierdzono: 448,3.
Część B. Sól kwasu N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionowego z kwasem trifluorooctowym
Ilość 60 mg (0,107 mmola) soli N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym rozpuszczono w 2 ml metanolu i 2 ml 1N NaOH i po godzinie zakwaszono roztwór kwasem octowym. Po oczyszczeniu metodąHPLC z odwróconymi fazami otrzymano 53 mg (89%) produktu. ESI (M+H)+: obliczono: 434,3, stwierdzono: 434,3.
Przykład 16. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. N2-Cbz-N3-Boc-L-2,3-diaminopropionian metylu
Do roztworu 4,7 g (16,3 mmola) N2-Cbz-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu i 3,56 g (16,3 mmola) wodorowęglanu di-tert-butylu w 30 ml chloroformu oziębionego w łaźni z lodem dodano 4,7 ml (34 mmola) trietyloaminy i roztwór mieszano w łaźni z lodem przez godzinę i 3 godziny w temperaturze pokojowej i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i roztwór przemyto rozcieńczonym kwasem cytrynowym, solanką, wodorowęglanem sodu i solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Po krystalizacji z mieszaniny eter/ eter naftowy otrzymano 5,2 g (92%) produktu. NMR (DMSO-d^Ó: 7,60 (d, 1H), 7,35 (m, 5H), 6,88 (t, 1H), 5,02 (s, 2H), 4,14 (m, 1H), 3,60 (s, 3H), 3,28 (m, 2H), 1,37 (s, 9H).
Część B. Sól N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem mrówkowym
Mieszaninę 5,0 g (14 mmoli) N2-Cbz-N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu, 1.6 ml (42 mmola) kwasu mrówkowego i 500 mg 10% Pd na węglu w 40 ml metanolu mieszano w temperaturze pokojowej przez godzinę i przesączono przez celit. Przesącz zatężono i pozostałość roztarto z mieszaniną eter/eter naftowy, w wyniku czego otrzymano 3,7 g (100%) produktu w postaci substancji stałej. NMR (DMSO-^) δ: 8,20 (s, 1H), 6,90 (t, 1H), 5,36 (b, 3H), 3,61 (s, 3H), 3,51 (t, 1H), 3,18 (t, 2H), 1,38 (s, 9H).
Część C. N2-n-butyloksykarbonylo-N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Do mieszaniny 3,7 g (14 mmoli) soli N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem mrówkowym i 3,4 g (40 mmoli) wodorowęglanu sodu w 10 ml wody i 10 ml tetrahydrofuranu ochłodzonej w łaźni z lodem dodano powoli 2 ml (16 mmoli) chloromrówczanu butylu w czasie 15 minut. Po godzinnym mieszaniu dodano octanu etylu i roztwór przemyto kolejno rozcieńczonym, kwasem cytrynowym, solanką, wodorowęglanem sodu i solanką, a następnie
182 303 roztwór wysuszono nad siarczanem megnezu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 4,4 g (100%) olej owego produktu. NMR (DMSO-d6) δ: 7,37 (d, lH),6,84(t, lH),4,10(m, lH),3,96(t, 2H), 3,60 (s, 3H), 3,26 (m, 2H), 1,52 (m, 2H), 1,38 (s, 9H), 1,36 (m, 2H), 0,88 (t, 3H).
Część D. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Ilość 4,4 g (13,9 mmola) N2-n-butyloksykarbonylo-N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu rozpuszczono w 25 ml dichlorometanu i 35 ml kwasu trifluorooctowego i po godzinie roztwór zatężono, w wyniku czego otrzymano 4,8 g (100%) olejowego produktu. NMR (DMSO-d6) δ: 8,02 (b, 3H), 7,68 (d, 2H), 4,38 (m, 1H), 3,99 (t, 2H), 3,68 (s, 3H), 3,22 (m, 1H), 3,06 (m, 1H), 1,55 (m, 2H), 1,34 (m, 2H), 0,89 (t, 3H).
Część E. N2-n-Butyloksykarbonylo- N3-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Do roztworu 1,2 g (5,2 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(S)-ylooctowego [chiralny związek wyjściowy wytworzono ze związku racemicznego z przykładu 13, część A przez rozdział na kolumnie Chiralpak AD o wymiarach 50x2 cm, z zastosowaniem jako eluenta 0,1% kwas trifluorooctowy w etanolu, w temperaturze 10°C, w wyniku czego otrzymano izomer A (eluujący szybciej) i izomer B (eluujący wolniej). Alternatywnie, izomery rozdzielono drogą krystalizacji soli cynchonidynowej izomeru 5 (S) tej izoksazoliny z acetonu. Izomer 5(R) pozostał w ługu macierzystym. Absolutną budowę stereochemiczną tej krystalicznej soli jako izomeru 5(S) izoksazoliny oznaczono metodą krystalografii rentgenowskiej] i 1,53 g (6 mmoli) soli N2-n-butyloksykarbonylo-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym w 20 ml dimetyloformamidu ochłodzono w łaźni z lodem i dodano 3,5 ml (20 mmoli) diizopropyloetyloamiy, a następnie 2,43 g (5,5 mmola) BOP. Po trzygodzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej dodano octanu etylu i roztwór kolejno przemyto 0,5 N kwasem solnym, solanką, wodorowęglanem sodu i solanką, następnie wysuszono go nad siarczanem magnezu i zatężono, wwyniku czego otrzymano 1,9 g (87%) produktu. NMR (DMSO-d^ó: 8,12 (t, 1H), 7,94 (d, 2H), 7,83 (d, 2H), 7,46 (d, 1H), 5,04 (m, 1H), 4,16 (m, 1H), 3,96 (t, 2H), 3,64 (s, 3H), 3,58 (dd, 1H), 3,40 (m, 2H), 3,20 (dd, 1H), 2,56 (dd, 1H), 2,43 (dd, 1H), 1,52 (m, 2H), 1,32 (m, 2H), 0,88 (t, 3H).
Część E Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Przez roztwór 1,9 g (4,4 mmola) N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu w 50 ml metanolu przepuszczano przez godzinę gazowy HC1 w temperaturze 0°C i następnie roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 5 godzin i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w 20 ml metanolu i dodano 1,1 g (11 mmoli) węglanu amonu. Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez noc i zatężono. Osad rozpuszczono w mieszaninie metanol/woda/kwas trifluorooctowy i oczyszczono metodą HPLC z odwróconymi fazami, w wyniku czego otrzymano 1,0 g (40%) produktu. ESI (M+H)+ obliczono: 448,3; stwierdzono: 448,3.
Przykład 17. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Kwas 3-(4-cyjanofenylo)-5(R)-octowy
Powyższy związek wytworzono drogą rozdzielenia kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylooctowego zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 16, część E.
Część B. N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(R)-yloacetylo] -(S)-2,3 -diaminopropionian metylu
Powyższy związek wytworzono z użyciem 1,0 g (4,3 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)-5(R)-octowego, 1,27 g (5 mmoli) soli N2-n-butyloksykarbonylo-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym, 2 g (4,5 mmola) BOP i 2,8 ml (16 mmoli) diizopropyloetyloaminy, z zastosowaniem takiej samej procedury jak dla związku XVI. Otrzymano 1,75 g (95%) produktu. NMR(DMSO-d6)ó: 8,12 (t, 1H), 7,94(d,2H) 7,83 (d,2H), 7,46 (d, 1H), 5,04 (m, 1H), 4,16 (m, 1H), 3,96 (t, 2H), 3,64 (s, 3H), 3,58 (dd, 1H), 3,40 (m, 2H), 3,20 (dd, 1H), 2,56 (dd, 1H), 2,43 (dd, 1H), 1,52 (m, 2H), 1,32 (m, 2H), 0,88 (ζ 3H).
182 303
Część C. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Powyższy związek wytworzono z użyciem 1,7 g (4,0 mmoli) N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(R)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 16, część G. Otrzymano 1,0 g (45%) produktu. ESI (M+H)+: obliczono 448,3; stwierdzono: 448,3.
Przykład 18. 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanian metylu
Część A. (E)-2-heptenian metylu
Do roztworu 19 ml (104 mmole) metylofosfonooctanu dietylu w 800 ml suchego tetrahydrofuranu w temperaturze - 4°C wkroplono w czasie 45 minut 64 ml n-butylolitu (1,6 M w heksanie, 102 mmole). Wytworzony roztwór mieszano godzinę w temperaturze pokojowej, po czym dodano 10,0 ml (94 mmole) aldehydu Walerianowego i mieszano jeszcze 3,5 godziny w temperaturze pokojowej. Następnie mieszaninę reakcyjną zadano 25 ml nasyconego roztworu chlorku amonu. Rozpuszczalniki oddestylowano pod ciśnieniem atmosferycznym, pozostałą substancję stałą rozpuszczono w octanie etylu i wyekstrahowano wodą i solanką i wysuszono nad siarczanem sodu. Rozpuszczalniki ponownie oddestylowano pod ciśnieniem atmosferycznym i otrzymaną ciecz o barwie żółtej oddestylowano pod próżnią, w wyniku czego otrzymano 7,2 g klarownej cieczy wrzącej pod zmniejszonym ciśnieniem w zakresie 90-125°C. HRMS, e/z: dla (M+H)+obliczono: 143,1072; stwierdzono: 143,1070. IR(film) 1728,1658 cm·’.
Część B. N-(1(R)-1-Fenyloetylo)benzamid
Do utrzymywanego w temperaturze 0°C roztworu 25 ml (0,19 mmola) (R)-(+)-a-metylobenzyloaminy, 31 ml (0,22 mmole) trietyloaminy i 100 mg 4-DMAP w 1 litrze dichlorometanu wkroplono w czasie 1,5 godziny roztwór 22,5 ml (0,19 mmola) chlorku benzoilu w 10 ml dichlorometanu. Po upływie 1,75 godziny w temperaturze 0°C mieszaninę zatężono pod próżniąi rozcieczono octanem etylu. Następnie mieszaninę wyekstrahowano wodą, 1 M roztworem HC1, wodą i solanką, po czym wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 43,4 g bezbarwnej, krystalicznej substancji stałej. T.t. 121,0-121,5°C. IR (KBr): 3332, 1636 cm'1. [a]D 25- 2,30° (c = 1,002, chlorek metylenu).
obliczono dla C1SH15NO: C 79,97 H 6,71 N 6,22;
stwierdzono: C 79,88 H6,65 N6,17%.
Część C. N-(l-(R)-l-Fenyloetylo-N-benzyloamina
Do utrzymywanego w temperaturze 0°C powyższego benzamidu (20 g, 89 mmoli) w 200 ml suchego tetrahydrofuranu wkroplono w czasie godziny roztwór BH3 w terahydrofuranie (IM w THF; 220 ml, 220 mmoli). Następnie usunięto łaźnię z lodem i mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 40 godzin. Analiza TLC wykazała niecałkowity przebieg reakcji, dlatego dodano więcej BH3 w THF (IM w THF; 30 ml; 30 mmoli) i kontynuowano ogrzewanie przez 22,5 godziny. Po ochłodzeniu, ostrożnie wkroplono 250 ml metanolu, w czasie 5 godzin. Powstałą mieszaninę utrzymywano we wrzeniu przez 2 godziny, następnie ochłodzono i zatężono pod próżnią. Po powtórnym zatężeniu z metanolu (2-krotnie 500 ml) i wysuszeniu w warunkach bardzo niskiego ciśnienia otrzymano 19,3 oleju zawierającego niewielką ilość osadu. Ten surowy produkt mieszano z gorącym 2 M roztworem HC1 (140 ml). Powstał klarowny roztwór, który powoli ochłodzono do temperatury pokojowej i potem w łaźni z lodem. Otrzymano krystaliczną substancję stałąopisanąprzez Simpkinsa (Tetrahedron 1990,46(2), 523). Substancję tę odsączono i przemyto małą ilością wody. Po wysuszeniu na powietrzu przez 3 dni otrzymano 16,35 g chlorowodorku. T.t. 178,5-179,5°C. [a]D 21 +18,9° (c = 4,0, etanol). Sól tę przeprowadzono w wolną zasadę drogą ekstrakcji eterem i wodnym roztworem KOH. Następnie prowadzono destylację z użyciem rury Kugela w zakresie temperatur 120-140°C (1,1 mm Hg) i otrzymano 12,5 g oleju. [a]D 21 +61,2° (c = 3,98 etanol).
Analiza: obliczono dla C15H17N: C 85,26 H 8,11 N 6,63;
Stwierdzono: C 84,93 H 7,75 N 6,58 %.
182 303
CzęśćD. 3-(R)-[N-benzylo-N-(l-(R)-l-fenyloetylo)amino]heptanian metylu
Zgodnie z reakcją asymetrycznej addycji MichaeFa (Davies, Tetrahedron : Asymmetry 1991, 2(3), 183), do utrzymywanego w temperaturze o°C roztworu 1,5 g (7,0 mmoli) N-(l-(R)-l-fenyloetylo)-N-benzyloaminy w 35 ml suchego tetrahydrofuranu wkroplono w czasie 3 minut 4,4 ml 1,6 M roztworu n-butylolitu w heksanach (7,0 mmoli). Po 30 minutach powstały roztwór o barwie ciemno różowo-czerwonej ochłodzono do temperatury -78°C i w ciągu 10 minut wkroplono roztwór 0,50 g (3,5 mmola) 2-heptenianu metylu w 10 ml tetrahydrofuranu. Po 13 minutach zimną mieszaninę reakcyjną zadano nasyconym roztworem chlorku amonu (7 ml). Po ogrzaniu do temperatury pokojowej mieszaninę wyekstrahowano eterem i solanką wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono pod próżnią. Produkt oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, z zastosowaniem elucji gradientowej 0% do 50% octanu etylu w heksanie. Najczystrze frakcje głównego produktu (oprócz kilku frakcji zawierających mieszaninę produktów) zatężono pod próżnią w wyniku czego otrzymano 0,91 g oleju o barwie jasnożółtej. Analizowany metodą NMR okazał się on pojedynczym diastereomerem, z nowo utworzonym centrum asymetrii oznaczonym jako 3(R), przez analogię do wyżej cytowanej publikacji Daviesa. 13C NMR (300 MHz, CDC13)6: 173,31,143,40,141,78,128,40,128,27,128,11, 128,00, 126,91, 126,67, 57,90, 54,22, 51,32, 50,05, 36,83, 33,28, 29,32, 22,72, 19,40, 14,12. [a]D 25 +12,96° (c = 0,602, metanol).
Część E. Sól 3-(R)-aminoheptanianu metylu z kwasem octowym
Mieszaninę 0,70 g (2,0 mmole) 3-(R)-[N-benzylo-N-(l-(R)-l-fenyloetylo)amino]heptanonianu metylu, 0,3 5 g 20% Pd(OH)2 na węglu, 7 ml cykloheksenu, 0,12 ml (2,1 mmola) lodowatego kwasu octowego i 14 ml metanolu ogrzewano do temperatury wrzenia w atmosferze azotu przez 20,5 godziny. Po schłodzeniu odsączono katalizator na wkładzie z celitu, przemyto metanolem i zatężono roztwór pod próżnią. Po całonocnym wysuszeniu w warunkach wysokiej próżni otrzymano 0,43 g lepkiego oleju. 13CNMR(300MHz,CDCl3)5:177,64,171,52,51,97,48,22, 37,24, 33,08, 27,50,23,31,22,29,13,76. [a]D 25 -10,6° (c = 0,602, metanol).
CzęśćF. 3(R)-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanian metylu
Do zawiesiny 300 mg (1,3 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego w 10 ml octanu etylu dodano 287 mg (1,3 mmola) soli 3-(R)-amioheptanianu metylu z kwasem octowym, 420 mg (1,3 mmola) TBTU i 600 pl (4,3 mmola) trietyloaminy. Po 2,5 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę wyekstrahowano 5% roztworem KHSO4, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką po czym roztwór ten wysuszono nad siarczanem sodu i odparowano. Po chromatografii na żelu krzemionkowym z elucją 50-100% octanu etylu w heksanie otrzymano 245 mg bezbarwnego szklistego produktu. (NH3-DCI): obliczono dla (M+H)+ 372, (M+NH4)+ 389; stwierdzono: 372, 389.
Część G. 3(R)-(5-(R,S)-N-[3-(4-Amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanian metylu
Przez roztwór 179 mg (0,48 mmola) 3(R)-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanianu metylu w 15 ml suchego metanolu utrzymywany w temperaturze 0°C przepuszczono gazowy HC1 generowany przez wkraplanie 20 ml H2SO4 porcjami, do stałego NaCI w ciągu 35 minut Po 20 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej usunięto rozpuszczalnik w trakcie przepuszczania szybkiego strumienia azotu. Następnie dodano eteru etylowego i usunięto go w trakcie przepuszczania szybkiego strumienia azotu. Pozostały żywicowaty olej rozpuszczono w 15 ml suchego metanolu z dodatkiem 1,1 g (11,4 mmola) węglanu amonu. Po mieszaniu w czasie 19,5 godziny w temperaturze pokojowej rozpuszczalnik usunięto w trakcie przepuszczania szybkiego strumienia azotu i otrzymaną substancję stałą o barwie białej oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, z zastosowaniem elucji 0 - 20% metanolu w chloroformie. Oczyszczony produkt rozpuszczono w 5% metanolu w chloroformie i przesączono. Po zatężeniu przesączu otrzymano 100 mg substancji stałej o barwie białej. IR (KBr) 3600-2800, 1734, 1676, 1640 cm1. HRMS, e/z: obliczono dla (M+H)+ 389,2189; stwierdzono: 389,2192.
182 303
Przykład 19. Sól 3(R)-.{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetyIo]amino}-5-metyloheksanianu etylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. (E)-5-metylo-2-heksanian etylu
Powyższy związek wytworzono podobnie jak 2-heptanian metylu, zużyciem fosfonooctanu trietylu, dodając aldehyd izowalerianowy podczas 17 godzinnego mieszania w temperaturze pokojowej. Po destylacji pod próżnią otrzymano 72% klarownego oleju wrzącego przy ciśnieniu pompki wodnej w zakresie 80-130°C. IR (film) 1724, 1656 cm'1.
Część B. 3-(R)-[N-benzylo-N-(l-(R)-l-fenyloetylo)amino]-5-metyloheksanian etylu
Powyższy związek wytworzono zgodnie ze sposobem jak w przykładzie 18, część D, metodą asymetrycznej reakcji addycji Michaela, z wytworzeniem produktu w postaci lepkiego oleju o barwie jasno-żółtej z wydajnością 65%. 13C NMR (300, CDC13) δ: 172,83, 143,56, 142,17, 128,27,128,21,128,15,128,03,126,96,126,60,60,10,58,56,52,43,50,09,43,23,36,72,24,76, 23,48, 22,13,20,20,14,21. [a]D 25 +5,12° (c = 0,606, etanol).
Część C. Sól 3-(R)-amino-5-metyloheksanianu etylu z kwasem octowym
Powyższy związek wytworzono zgodnie ze sposobem opisany powyżej, z tym, że rozpuszczalnik stosowano etanol. Otrzymano woskowatą substancję stałą z wydajnością 94%. T.t. 57-61°C. HRMS, e/z dla (M+H) obliczono: 174,1494, stwierdzono: 174,1485.
Część D. Sól 3-(R)-amino]-5-metyloheksanianu etylu z kwasem chlorowodorowym
Ilość 1,1 g (4,7 mmola) powyższej soli z kwasem octowym mieszano 4 minuty w 5,0 ml 4M HC1 w dioksanie. Otrzymany roztwór roztarto z eterem etylowym, ochłodzono i zdekantowano przezroczystą ciecz. Pozostałość w postaci oleju o barwie pomarańczowej, w warunkach wysokiej próżni osiągnęła konsystencje wosku. Otrzymano 960 mg produktu. 'H-NMR (300 MHz, CDC13) δ: 8,49 (br, 3H), 4,20 (q, J = 7,3,2H), 3,70-3,65 (m, 1H), 2,86-2,80 (m, 2H), 1,83-1,80 (m, 2H), 1,58-1,54 (m, 1H), 1,30-1,26 (t, J = 7,3, 3H), 0,99-0,91 (m, 6H).
Część E. 3-(R)-{5-(R,S)-N-[3-(4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -5-metyloheksanian etylu
Do zawiesiny 78 mg (0,22 mmola) kwasu 3-[4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo]izoksazolin-5-ylooctowego w 5 ml octanu etylu dodano 47 mg (0,22 mmola) chlorowodorku 3-(R)-amino-5-metyloheksanonianu etylu 72 mg (0,22 mmola) TBTU i 100 μΐ (0,72 mmola) trietyloaminy. Po 6 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną wyekstrahowano buforem o wartości pH 4 (wodoroftalan potasowy), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką po czym wysuszono nad siarczanem sodu. Po odparowaniu i chromatografii na żelu krzemionkowym w 100% octanie etylu otrzymano 33 mg bezbarwnego szklistego produktu. ’H-NMR (300 MHz, CDC13)& 7,90 (d, J = 8,4,2H), 7,70 (dd, J = 8,5, J'= 1,9, 2H), 6,32-6,28 (m, 1H), 5,13-5,11 (m, 1H), 4,34-4,33 (m, 1H), 4,17-4,09 (m, 2H), 3,56-3,47 (m, 1H), 3,25-3,17 (m, 1H), 2,71-2,46 (m, 4H), 1,66-1,47 (m, 2H), 1,56 (s, 9H), 1,31-1,23 (m, 4H), 0,92 (dd, J = 6,6, T = 1,8, 3H), 0,84 (d, J = 6,6, 3H).
Część E Sól 3(R)-{5-(R,Ś)-(N-[3-(4-(N-amidynofenylo)-izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-5-metyloheksanianu etylu z kwasem trifluorooctowym
Ilość 29 mg (0,058 mmola) produktu z części E, powyżej, rozpuszczono w 300 μΐ dichlorometanu, do którego dodano 100 μΐ kwasu trifluorooctowego. Powstały roztwór mieszano przez 3,5 godziny w temperaturze pokojowej zabezpieczając przed wilgocią rurką z siarczkiem wapnia, po czym roztarto z eterem etylowym i po odsączeniu otrzymano 24 mg substancj i stałej o barwie białej.1 H-NMR (300 MHz, CDC13) δ: 9,4 (br, lH),9,0(br, 1H),7,8 (s,4H), 5,0(m, 1H),4,2 (m, lH),4,0(q,2H),3,6(m, lH),3,3(m,2H),2,4(m,3H), l,6(m, 1H), l,4(m, 1H), l,2(m,4H), 0,8 (m, 6H). HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 403,2345; stwierdzono: 403,2363.
Przykład 20. Sól 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-5-(fenylotio)butanianu metylu z kwasem chlorowodorowym
Część A. Fenylotioacetooctan metylu
Do roztworu 5,00 ml (48,6 mmola) tiofenylu w 20 ml DMF dodano 10,09 g (73 mmole) węglanu potasu i 5,93 ml (48,6 mmola) chloroacetooctanu metylu. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 6 godzin w temperaturze 50°C, rozcieńczono octanem etylu i wyekstrahowano kolejno; na syconym roztworem siarczanu sodu, wodą i solanką, wysuszono nad siarczanem sodu i zatężono. Otrzymany olej poddano chromatografii z zastosowaniem elucji 20% octanem etylu w heksanie, w wyniku czego otrzymano 9,40 oleju o barwie żółtej. Widmo masowe (CH4-DCI), obliczono dla (M+H)+: 224; stwierdzono; 224. IR (KBr) 2954, 1656, 1438, 626 cm-'.
Część B. 3-(R,S)-Amino-4-fenylotiobutanian metylu
Do roztworu 1,00 g (4,5 mmola) fenylotioacetooctanu metylu w 20 ml metanolu dodano 4,26 g (6,75 mmola) mrówczanu amonu i 0,42 g (6,7 mmola) cyjanoborowodorku sodu. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 18 godzin, następnie rozcieńczono octanem etylu i przeprowadzono do warstwy 1 M roztworu kwasu solnego. Warstwę wodną zalkalizowano doprowadzając pH do wartości 8,0 wodorotlenkiem sodu. Żądany produkt wyekstrahowano octanem etylu, warstwę organicznąprzemyto wodąi solanką, wysuszono nad siarczanem sodu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 0,61 g oleju o barwie żółtej. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP), dla (M+H)+ obliczono: 226; stwierdzono: 226. ’H NMR (300 MHz, CDC13) δ:7,39 (d, J = 7, 2H), 7,32-7,26 (m, 3H), 7,22 (d, J = 10,1H), 3,74 (s, 3H), 3,39-3,31 (m, 1H), 3,13-3,07 (dd, J= 13,Γ=9,1H),2,91-2,83 (dd,J= 12, T= 6,1H), 2,65-2,58 (dd,J= 12,1=6,1H), 2,46-2,38 (dd, J = 16, Γ = 8,1H).
Część C. 3(R,S)- {5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylotio)butanian metylu
Do zawiesiny 0,50 g (2 mmole) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)-izoksazolin-5-ylooctowego w 10 ml octanu etylu dolano 0,51 g (2 mmole) 3(R,S)-amino-4-(fenylotio)butanianu metylu, 0,71 g (2 mmole) TBTU i 1,24 ml (8,9 mmola) trietyloaminy. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 2 godziny w temperaturze pokojowej, rozcieńczono octanem etylu, przemyto 5% kwasem cytrynowym, nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką, wysuszono nad siarczanem sodu i zatężono. Otrzymany olej poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji 100% octanem etylu. Otrzymano 0,61 g szklistego produktu o barwie żółtej. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP), dla (M+H)+ obliczono: 438,1, stwierdzono: 438,1.
Analiza:
obliczono dla C^H^O^: C 63,31 H5,30 N 9,60 S 7,33;
stwierdzono: C 62,99 H 5,22 N 9,53 S 7,30%.
Część D. Sól 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylotio)butanianu metylu z kwasem chlorowodorowym
Ilość 0,30 g (0,68 mmola) produktu z części C rozpuszczono w 20 ml suchego metanolu w temperaturze 0°C. Przez wytworzony roztwór przepuszczono w czasie 2 godzin gazowy chlorowodór wytwarzany z generatora opisanego w przykładzie 18, część G. Następnie generator odstawiono i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 18 godzin w temperaturze 0°C, następnie zatężono ją i pozostałość roztarto z chloroformem. Powstały osad odsączono i ponownie rozpuszczono w 20 ml suchego metanolu. Do tego roztworu dodano 0,99 g (10 mmoli) węglanu amonu i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 18 godzin w temperaturze pokojowej. Następnie roztwór zatężono, a pozostałość poddano rekrystalizacji z DCM i metanolu i otrzymano 0,14 g substancji stałej o barwie białej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 455,1753; stwierdzono: 455,175. ‘H-NMR (300, DMSO-d6) & 9,44 (br, s, 1H), 9,18 (br, s, 1H), 8,22 (d, J = 10,1H), 7,86 (m, 4H), 7,41-7,25 (m, 4H), 7,2 (m, 1H), 5,03 (m, 1H), 4,2 (m, 1H), 3,59 (s, 3H), 3,29-3,05 (m, 4H), 2,8-2,39 (m, 4H).
Przykład 21.Sól3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] amino }-4-(fenylosulfonamido)butanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól 3(R,S)-hydroksy-4-aminobutanianu metylu z kwasem chlorowodorowym
Do utrzymywanej w temperaturze 0°C zawiesiny 25 g (0,21 mola) kwasu 4-amino-3-(R,S)-hydroksymasłowego w 1 litrze metanolu wkroplono w czasie 1,5 godziny 100 ml (0,79 mola) chlorotrimetylosilanu. Otrzymany klarowny roztwór pozostawiono na noc do powolnego ogrzania do temperatury pokojowej.
182 303
Rozpuszczalnik odparowano pod próżnią i pozostałość powtórnie zatężono z większej ilości metanolu (2-krotnie po 500 ml). Po wysuszeniu w warunkach wysokiej próżni otrzymano 37 g lepkiego oleju. I3C-NMR (300, DMSO-dg) 8: 171,42, 90,14, 64,67, 51,89, 44,39.
Analiza elementarna:
obliczono dla C3HI6C1NO3: C 35,41 H 7,13 N 8,26 Cl 20,90, stwierdzono: C 35,18 H 7,09 N8,18 Cl 20,77%.
Część B. 3(R,S)-Hydroksy-4-fenylosulfonamido)butanian metylu
Do utrzymywanego w temperaturze 0°C roztworu 10 g (50 mmoli) soli aminy z części A i 17 ml (120 mmoli) trietyloaminy w 110 ml dichlorometanu wkroplono w czasie 5 5 minut roztwór 7,5 ml (59 mmoli) chlorku benzenosulfonylu w 10 ml dichlorometanu. Mieszaninę pozostawiono na noc do powolnego ogrzania to temperatury pokojowej i kontynuowano mieszanie przez weekend. Po usunięciu rozpuszczalnika pod próżnią mieszaninę rozcieńczono octanem etylu i wyekstrahowano wodą 0,1M kwasem solnym i solanką Po wysuszeniu nad siarczanem magnezu i usunięciu rozpuszczalnika pod próżnią otrzymano 14,6 g lepkiego oleju. 13C-NMR (300, CDCl-d3)8: 172,67, 139,79,132,78, 129,22,127,02,66,77, 52,01,47,72, 38,31.
Analiza elementarna:
obliczono dla CnH15NO5S: C 48,34 H 5,53 N5,13 S 11,73, stwierdzono: C48,44 H 5,61 N4,90 S 11,34%.
Część C 3-Okso-4-(fenylosulfonamido)butanian metylu
Ilość 2,8 g (10 mmoli) alkoholu z części B utleniano odczynnikiem Jones'a w standardowych warunkach. Powstały keton oczyszczano metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, z zastosowaniem elucji 0% -100% octanu etylu w heksanie, w wyniku czego otrzymano 1,11 g woskowatej substancji stałej. T.t. 94,5-95,5°C. 13C-NMR (300, CDCl-d3) 8: 197,08, 166,80, 139,17, 133,08, 129,29, 127,17, 52,71, 51,91, 46,15.
Analiza elementarna:
obliczono dla CnHJ3NO5S: C 48,70 H4,83 N5,16 S 11,82, stwierdzono: C 48,77 H4,69 N5,08 S 11,88%.
Część D. 3-(R,S)-3-Amino-4-(fenylosulfonamido)butanian metylu
Do utrzymywanego w temperaturze pokojowej roztworu 0,71 g (2,6 mmola) ketonu z części C w 7 ml metanolu i 3 ml tetrahydrofuranu dolano 2,5 g (39 mmola) mrówczanu amonu i 0,25 g (3,9 mmola) cyjanoborowodorku sodu. Po upływie 45,5 godziny odparowano rozpuszczalnik, a pozostałość rozpuszczono w 70 ml octanu etylu. Roztwór ten wyekstrahowano 1,0 M roztworem NaOH, wodą i solanką. Po zatężeniu, produkt oczyszczano metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, z zastosowaniem elucji 0%-100% octanu etylu w heksanie i następnie 1% - 20 % metanolu w octanie etylu, w wyniku czego otrzymano 0,16 g lepkiego oleju, który ulegał zestaleniu. *H-NMR (300MHz, CDC13)8:9,79 (br, 2H), 7,84 (d, 2H), J = 8 Hz), 7,81 (br, 1H), 7,68-7,53 (m, 3H), 4,05-3,92 (m, 1H), 3,75 (s, 3H), 3,33-3,17 (m, 2H), 2,89-2,72 (m, 2H): HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 273,0909; stwierdzono: 273,0916.
CzęśćE. 3(R,S)- {5-(R,S)-N-[3-(4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo)izoksazolin-5-y loacety lo] amino} -4-(fenylosulfonamido)butanian metylu
Powyższy związek wytworzono w sposób analogiczny do opisanego w przykładzie 19, część E, w trakcie mieszania mieszaniny reakcyjnej przez 24 godziny w 5 ml octanu etylu i 1 ml DMF. Po chromatografii prowadzonej 5% metanolem w chloroformie otrzymano 80% substancji stałej o barwie pomarańczowej. IR (KBr) 3296,2338,1736, 1660, 1618 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+obliczono: 602,2285; stwierdzono: 602,2270.
Część F. Sól 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)-izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylosulfonamido)butanonianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Produkt z części E odbezpieczono z zastosowaniem sposobu analogicznego jak w przykładzie 19, część F i otrzymano 86% substancji stałej o barwie różowej. IR (KBr)3312, 3104, 1734, 1670; HRMS, e/z: dla (M+H)+obliczono: 502,1760; stwierdzono: 502,1761. Diastereomer bardziej aktywny (w próbie z osoczem bogatym w płytki) wyodrębniono z powyższej mieszaniny metodą SFC HPLC na kolumnie Chiralpak AD o wymiarach 2 x 25 cm. Eluowanie
182 303 prowadzono w układzie: 0,1% roztwór kwasu trifluorooctowego, 25% metanolu i 75% CO2. W tych warunkach ten bardziej aktywny diastereomer został wymyty jako ostatni.
Przykład 22. Sól 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacertylo]amino}-4-(n-butylosulfonamido)butanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. 3(R,S)-Hydroksy-4-(n-butylosulfonamido)butanian metylu
Powyższy związek wytworzono zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 21, część B, z użyciem chlorku n-butylosulfonylu, z wytworzeniem bezbarwnej, woskowatej substancji stałej o doskonałej czystości, z 65% wydajnościąbez oczyszczania. T.t. 46-50°C;13C-NMR (300 MHz, CDC13) δ: 172,64, 67,29, 52,56, 51,99, 47,83, 38,40,25,57,21,52,13,55.
Analiza:
obliczono dla CgH19NNO5S: C 42,67 H 7,56 N 5,53 S 12,66;
stwierdzono: C 42,69 H 7,59 N 5,36 S 12,78%.
Część B. 3-Okso-4-(n-butylosulfonamido)butanian metylu
Otrzymany powyżej alkohol utleniono w sposób opisany w przykładzie 21, część C, i otrzymano bezbarwną substancję stałą z 57% wydajnością. T.t. 53-55°C. Analiza: obliczono dla C9H17NO5S: C 43,02 H 6,82 N 5,57 S 12,76, stwierdzono: C 42,68 H 7,03 N 5,74 S 13,06%.
Część C. 3-(R,S)-3-amino-(n-butylosulfonamido)butanonian metylu
Powyższy związek wytworzono zgodnie ze sposobem analogicznym do tego opisanego w przykładzie 20, część B, zużyciem 1,20 g (4,8 mmola) produktu z powyższej części B. Otrzymano 0,26 g oleju o barwie żółtej. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ: 3,70 (s, 3H), 3,38 (m, 1H), 3,24-3,13 (m, 1H), 3,02 (m,4H), 2,58-2,52 (dd, J= 16, 1=11,1H), 1,79 (m, 2H), 1,24 (m, 2H), 0,95 (t, 3H); Widmo masowe (NH4-DCI), dla (M+H)+ obliczono: 271; otrzymano: 271.
Część D. 3(R,S)- {5(R,S)-N-[3-(4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] amino} -4-(n-butylosulfonamido)butanian metylu
Do roztworu 0,24 g (0,83 mmola) kwasu 3-[4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo]izoksazolin-5-ylooctowego w 20 ml DMF dodano 0,29 g (0,83 mmola) produktu z części C, powyżej, 0,27 g (0,83 mmola) TBTU i 0,46 ml (3,3 mmola) trietyloaminy. Po 4 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu, wyekstrahowano buforem o pH 4 (wodoroftalan potasu), nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu, solanką i wysuszono nad siarczanem sodu. Po zatężeniu i chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji 100% octanie etylu otrzymano 1,17 g produktu w postaci piany o barwie białej. Widmo masowe (NH3-DCI), dla (M+H)+ obliczono: 582,3; stwierdzono: 582. IR (KBr)3312,2338,1620,1144 cm'1.
Część E. Sól 3(R,S)-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(n-butylosulfonyloamido)butanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Do roztworu 0,22 g (0,37 mmola) produktu z części D, powyżej, w 10 ml dichlorometanu dodano 2,2 ml kwasu trifluorooctowego. Mieszaninę reakcyjnąmieszano przez 2 godziny w temperaturze pokojowej, roztarto z eterem etylowym i powstały osad poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z elucją20% metanolem w chloroformie, w wyniku czego otrzymano 0,20 g substancji stałej o barwie białej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 482,2073; stwierdzono: 482,2090. T.t. 178-184°C.
Przykład 23. Sól {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino }-4-(metoksykarbonylo)butanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól 3-aminoglutaranu dimetylu z kwasem chlorowodorowym
Produkt ten wytworzono w sposób podany do tego opisanego w przykładzie 21, część A, z użyciem jako związku wyjściowego kwasu β-glutaminowego. Otrzymano diester w postaci bezbarwnej żywicy z ilościową wydajnością. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 176,0923; stwierdzono: 176,0933.
182 303
Część B. {5(R,S)-N-[3-(4-(N-t-butoksykarbonyloamidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -4-(metoksykarbonylo)-butanian metylu
Produkt ten wytworzono analogicznie j ak w przykładzie 21, część E, otrzymano go w postaci substancji stałej o barwie białej z wydajnością 32%. IR(KBr) 3306, 2338, 1738, 1656, 1620 cm’1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 505,2298; stwierdzono: 505,2283.
Część C. Sól {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(metoksykarbonylo)-butanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Produkt ten wytworzono analogicznie jak w przykładzie 19, część F, otrzymano go w postaci substancji stałej o barwie białej z wydajnością 83%. IR (KBr) 3316, 3102, 2340, 1736, 1670 cm-1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 405,1774; stwierdzono: 405,1775
Przykład 24. Sól3-(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-(amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] amino}-4-(metoksykarbonylo)-pentanianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Sól 3-(R,S)-aminoadypinianu dimetylu z kwasem chlorowodorowym
Produkt wytworzono w sposób podobny do podanego w przykładzie 21, część A, z użyciem jako związku wyjściowego kwasu β-aminoadypinowego, w wyniku czego otrzymno związek tytułowy w postaci bezbarwnej żywicy z ilościową wydajnością. HRMS, e/z: dla (M+H)4 obliczono: 190,1079; stwierdzono: 190,1080.
Część B. 3-(R,S)- {5(R,S)-N-[3-(4-(N-t-butoksykarbonyloamidyno)fenylo)izoksazolm-5-yloacetylo] amino }-4-(metoksykarbonylo)-pentanian metylu
Tytułowy związek wytworzono podobnie jak w przykładzie 22, część D, z użyciem jako związku wyjściowego 0,70 g (3,1 mmola) produktu z części B, powyżej. Otrzymano 1,17 g piany o barwie białej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 519,2454; stwierdzono: 519,2459.
Analiza:
obliczono dla C25H34N4O8: C 57,90 H6,61 N 10,80;
stwierdzono: C 57,73 H6,51 N 10,86%.
Część C. Sól 3-(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(metoksykarbonylo)pentanonianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Produkt ten wytworzono w sposób analogiczny do opisanego w przykładzie 22, część E, z użyciem jako związku wyjściowego 1,00 g (1,9 mmola) produktu z części C, powyżej. Otrzymano 0,9 g substancji stałej o barwie białej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 419,1930 stwierdzono: 419,1921. T.t. 214-215°C (z rozkładem).
Przykład 25. Wytwarzanie2-(R,S)-2-karboksymetylo-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} piperydyny
Część A. Wytwarzanie 2-(metoksy-2-oksoetylo)piperydyny
Ilość 10,00 g (57,6 mmola) chlorowodorku kwasu pirydyloocytowego i 1,00 g (4,4 mmola) tlenku platyny (IV) wytrząsano przez noc w mieszaninie 75 ml kwasu octowego, 75 ml metanolu i 10 ml stężonego HC1 w naczyniu Parfa pod ciśnieniem wodoru 60 funtów/cal2, w temperaturze pokojowej, po czym mieszaninę przesączono przez wkład z celitu i przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano 8,42 g (75,9%) związku tytułowego w postaci substancji stałej o barwie białawej. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP) m/e 158 (M+H)4.
Ή NMR (300 MHz, CDCI3)Ó: 1,50-1,96 (m, 6H), 2,80 (m, 2H), 3,20-3,60 (m, 3H), 3,76 (s, 3H). 13C-NMR (60 MHz, DMSO-d^: δ 21,94,28,05,37,46,40,49,44,12,57,33,52,74,170,39.
Część B. Wytwarzanie 2-(R,S)-2-(metoksy-2-oksoetylo)-l-{5-(R,S)-N-{3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} piperydyny
Do 2,00 g (8,69 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego w 100 ml bezwodnego DMF dodano 1,36 g (8,69 mmola) 2-(metoksy-2-oksoetylo)piperydyny, 2,80 g (8,69 mmola) TBTU i 6,05 ml (34,7 mmola) diizopropyloetyloaminy. Po 6 godzinnym mieszaniu, mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu i przemyto kolejno 5% wodnym roztworem kwasu cytrynowego, wodą 5% wodnym roztworem wodorowęglanu sodu i nasyconym roztworem NaCI. Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem sodu i przesączono. Przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano surowy produkt w postaci piany o barwie żółtawej. Produkt ten oczyszczono metodą chromatografii rzutowej na żelu
182 303 krzemionkowym z zastosowaniem elucji 25% - 75% octanu etylu w heksanie. Otrzymano 1,54 g (48%) związku tytułowego w postaci piany o barwie żółtej. Z mieszaniny wyodrębniono jeden diastereomer (racemiczny). Widmo masowe (NH3-CI/DDIP): m/e 370 dla (M+H)+. *H NMR (300 MHz, CDC13)6: 1,42-1,76 (m, 6H), 2,60 (m, 2H), 2,77-3,01 (m, 3H), 3,05-3,26 (m, 2H), 3,56-3,70 (m, 4H), 4,50 (m, 1H), 5,20 (m, 1H), 7,69 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,77 (d, J=8,4 Hz, 2H).
Część C. Wytwarzanie 2-(metoksy-2-oksyetylo)-l-{N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}piperydyny (racemiczny diastereomer A)
Przez roztwór 1,02 g (2,80 rnrnola) produktu z części B, powyżej, w 30 ml bezwodnego metanolu ochłodzonego w łaźni z lodem przepuszczano przez 2 godziny gazowy chlorowodór. Następnie naczynie reakcyjne szczelnie zamknięto teflonowym korkiem i ogrzano do temperatury pokojowej, mieszając przez noc. Po tym czasie odparowano metanol pod zmniejszonym ciśnieniem i następnie pod próżnią, w wyniku czego otrzymano związek pośredni, imidan w postaci piany o barwie żółtej. Widmo masowe (ESI): m/e 402 (M+H)+. Produkt ten mieszano z 8,07 g (84,0 mmoli) węglanu amonu w 30 ml bezwodnego etanolu przez noc w zamkniętym naczyniu reakcyjnym. Po odsączeniu, przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano surowy produkt w postaci piany o barwie żółtej. Produkt ten oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z zastosowaniem elucji 5% - 17% metanolu w chlorku metylenu. Otrzymano 0,29 g (26,8%) związku tytułowego w postaci substancji stałej o barwie żółtej. Widmo masowe (ESI): m/e 387(M+H)+· ’H-NMR(300 MHz,DMSO-dJÓ: 1,57-1,67 (br, 6H), 2,46-2,90 (m, 5H), 3,16 (m, 2H), 3,53-3,64 (m, 4H), 4,36 (br, m, 1H), 5,07 (br, m, 1H), 7,89 (m, 4H), 9,38 (br, s, 3H).
Część D. Wytwarzanie 2-karboksymetylo-l-{N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} piperydyny (racemiczny izomer A)
Do utrzymywanego w temperaturze otoczenia roztworu 0,08 g (0,2 mmola) produktu wyizolowanego z części C, powyżej, w 5 ml bezwodnego tetrahydtrofuranu dodano 0,5 ml (0,5 mmola) 1,0 M roztworu NaOTMS w tetrrahydrofuranie. Po mieszaniu przez całą noc odparowano rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano substancję stałą o barwie żółtej. Substancję t? poddano rekrystalizacji z metanolu i eteru etylowego i otrzymano 0,05 g (64,9%) związku tytułowego w postaci proszku o barwie żółtej. Widmo masowe (ESI): m/e 373 (M+H)+. ’H-NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 1,68 (br, 6H), 2,56 (m, 2H), 2,72 (m, 3H), 2,94 (m, 2H), 3,57 (m, 4H), 4,46 (br, 1H), 5,18 (br, 1H), 7,84 (m, 4H).
Przykład 26. Wytwarzanie2-(R,S)-2-karboksymetylo-1 -{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} azepiny
Część A. Wytwarzanie 2-(R,S)-2-(etoksy-2-oksoetylo)-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} azepiny
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 25, część B, wychodząc z 0,50 g (2,17 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego i z użyciem 0,40 g (2,17 mmola) 2-(etoksy-2-oksoetylo)azepiny, 0,70 g (2,17 mmola)TBTU i 1,51 ml (8,70 mmola) diizopropyloetyloaminy otrzymano 0,73 g (84,6%) tytułowego związku. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP, m/e 398 (M+H)+. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ: 1,26 (m, 11H), 1,83 (br, 2H), 2,05 (m, 1H), 2,18-2,65 (m, 2H), 2,76-2,85 (m, 1H), 3,04 (m, 2H), 3,62 (s, 1H), 4,08 (m, 2H), 5,22 (m, IH), 7,68 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,78 (d, J = 8,4 Hz, 2H).
CzęśćB. Wytwarzanie 2-(R,S)-2-(etoksy-2-oksoetylo)-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} azepiny
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 25, część C, wychodząc z 0,73 g (1,84 mmola) 2-(R,S)-2-(etoksy-2-oksoetylo)-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}azepiny i z użyciem etanolu jako rozpuszczalnika otrzymano 0,42 g (61,6%) tytułowego związku. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP, m/e 415 (M+H)+. Ή NMR (300 MHz, DMSO-d6)Ó: l,18(m,3H), l,38(m,2H), l,70(m,4H),2,08(br,2H),2,66(m,2H),3,02-3,26(m, 2H), 3,60 (br, m, 2H), 4,05 (m, 2H), 4,58 (m, 1H), 5,10 (m, 1H) 7,90 (m, 4H), 9,38 (brs s, 3H).
182 303
Część C. Wytwarzanie 2-(R,S)-2-karboksymetylo)-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} azepiny
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 25, część D, z użyciem 0,16 g (0,35 mmola) 2-(R,S)-2-(etoksy-2-oksoetylo)-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}azepiny i 0,89 ml (0,89 mmola) 1,0 M roztworu NaOTMS w tetrahydrofuranie otrzymano 0,12 g (82,9%) tytułowego związku. Widmo masowe (NH3-DCI), m/e 387 (M+H)+.
Przykład 27. Wytwarzanie 3-(R,S)-(metoksy-2-oksoetylo)-4-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}piperazyn-2-onu
Część A. Wytwarzanie 3-(R,S)-(etoksy-2-oksoetylo)-4-{5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5 -yloacetylo]} piperazyn-2-onu
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 25, część B i z użyciem 1,00 g (4,34 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego, 0,81 g (4,34 mmola) 2-piperazyn-3-onooctanu etylu, 1,39 g (4,34 mmola) TBTU i 3,02 ml (17,40 mmola) diizopropyloetyloaminy otrzymano 1,08 g (62,4%) tytułowego związku. Widmo masowe (NH3-CI/DDIP, m/e 399 (M+H)+. Ή NMR (300 MHz, CDC13)5:1,26 (m, 3H), 2,71-3,65 (br, 9H), 3,87 (br, m, 1H), 4,16 (m, 2H), 5,01 i 5,09 (dwa t, J = 5,0,5,1 Hz, 1H), 5,20 (m, 1H), 7,00 i 7,12 (dwabr, 1H), 7,77 (m, 4H).
Część B. Wytwarzanie 3-(R,S)-(metoksy-2-oksoetylo)-4- {5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}piperazyn-2-onu
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 25, część C i z użyciem 1,08 g (2,71 mmola) 3-(R,S)-(etoksy-2-oksoetylo)-4- {5-(R,S)-N-[3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]}piperazyn-2-onu, otrzymano 0,30 g (27,6%) tytułowego związku. Widmo masowe (ESI) m/e 402 (M+H)+. Ή-NMR (300 MHz, DMSO-d6) 5: 2,70-3,67 (m, 12H), 3,91 (br, 1H), 4,87 i 4,64 (dwa m, 1H), 5,06 (m, 1H), 7,88 (m, 4H), 8,16 (br, 1H), 9,40 (br, s, 3H).
Przykład 28. Wytwarzanie soli(S)-Na-[3-(4-amidynofenylo)-izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Wytwarzanie (S)-N“-(benzyloksykarbonylo)-p-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu
Do roztworu 3,20 g (9,9 mmola) kwasu (S)-N-(benzyloksykarbonylo)-P-(O-t-butylo)asparaginowego (BACHEM-Bioscience Inc.) w 25 ml dichlorometanu dodano 1,34 g (11,1 mmola) fenetyloaminy i następnie 2,10 g (10,9 mmola) DEC. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej i otrzymano roztwór o barwie żółtej. Ten roztwór przemyto wodą, 1M roztworem HC1,5% roztworem wodorowęglanu sodu i nasyconym roztworem NaĆl, wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu, przesączono i zatężono próżnią, w wyniku czego otrzymano 4,28 g (100%) amidu o wystarczającej czystości do użycia w następnym etapie. 'H-NMR (300MHz, CDC13)5: 7,35 (s, 5H), 7,17-7,35 (bm, 5H), 6,52 (bs, 1H), 5,93 (bd, J= 8,1 Hz, 1H), 5,10 (s, 2H), 4,46 (bm, 1H), 3,50 (dd, J = 13,9,6,2 Hz, 2H), 2,92 (dd, J = 17,0,4,2 Hz, 1H), 2,78 (t, J = 7,1 Hz, 2H), 2,57 (dd, J = 17,0,6,4 Hz, 1H), 1,42 (s, 9H). Widmo masowe (NH3-DCI), e/z: zawartość względna) 444 (M+NH4)+ 100%; 427 (M+H)+ 4%.
Część B. Wytwarzanie (S)-p-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu
Roztwór 4,09 g (9,58 mmola) (S)-N-(benzyloksykarbonylo)-P-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu w 30 ml alkoholu etylowego uwodorniano w czasie 90 minut pod ciśnieniem atmosferycznym, stosując 1,0 g 10% palladu na węglu. Następnie katalizator odsączono, a przesącz zatężono pod próżnią. Otrzymano 2,80 g oleju o barwie bursztynowej. Olej ten oczyszczano metodą chromatografii rzutowej (5% metanolu w dichlorometanie). Otrzymano 2,13 g (76%) wolnej aminy w postaci substancji stałej. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ: 7,44 (bs, 1H), 7,20-7,35 (m, 5H), 3,61 (dd, J = 8,4,3,7 Hz, 1H), 3,52 (dd, J = 13,2,7,0 Hz, 1H), 2,80-2,90 (m,3H),2,46 (dd,J= 16,7,8,4 Hz, 1H), l,58(bs,2H), 1,45 (s,2H). 1,45 (s, 9H). Widmo masowe (ESI), e/z: zawartość względna 293 (M+H)+, 37%, 237 (M+H-C4H8)+, 100%.
182 303
Część C. Wytwarzanie chlorowodorku 3-(4-metoksyiminofenylo)-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu
Zawiesinę 23,1 g (100 mmoli) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)-(5R,S)-izoksazoIin-5-ylooctowego w 200 ml bezwodnego metanolu ochłodzono w łaźni z lodem i przepuszczano przez nią gazowy chlorowodór do czasu uzyskania klarownego roztworu. Całkowity czas działania wynosił około 3 godzin. Następnie naczynie reakcyjne szczelnie zamknięto i mieszaninę reakcyjnąpozostawiono do ogrzania się do temperatury pokojowej, mieszając przez czas około 24 godziny. Po tym czasie roztwór metanolowy wylano do 600 ml bezwodnego eteru, wytrącił się osad, a powstałą zawiesinę ochłodzono do temperatury -25°C i utrzymywano w tej temperaturze przez 2 i 1/2 godziny. Zawiesinę tę następnie rozcieńczono dodatkową ilością 100 ml oziębionego bezwodnego eteru. Osad odsączono, przemyto 2-krotnie po 100 ml oziębionego bezwodnego eteru i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w atmosferze azotu. Otrzymano 23,3 g (73%) chlorowodorku. ‘H NMR (300 MHz, CDC13) δ: 12,9 (bs, 1H), 12,2 (bs, 1H), 8,46 (d, J = 8,8 Hz, 2H), 7,86 (d, J= 8,8 Hz, 2H), 5,20 (bm, 1H), 4,59 (s, 3H), 3,74 (s, 3H), 3,53 (dd, J = 16,8,10,6 Hz, 1H), 3,15 (dd, J = 16,8,7,7 Hz, 1H), 2,90 (dd, J = 16,1,6,2 Hz, 1H), 2,70 (dd, J = 16,1,7,3 Hz, 1 Η), 1,77 (bs, 1H); Widmo masowe, (NH3-CI/DDIP, e/z: zawartość względna) 277 (M+H)+, 100%.
Część D. Wytwarzanie chlorowodorku 3-(4-amidynofenylo)-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu
Zawiesinę 22,9 g (73,0 mmole) chlorowodorku 3-(4-metoksyiminofenylo)-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu w 500 ml 1 M amoniaku w bezwodnym metanolu mieszano w temperaturze pokojowej przez 14 godzin. W tym czasie wszystkie substancje stale ulegały rozpuszczeniu. Roztwór zatężono pod próżnią wyniku czego otrzymano 22,1 g (100%) surowego chlorowodorku w postaci substancji stałej o barwie beżowej. *H NMR (300 MHz, CDC13)Ó: 9,6-9,2 (b), 7,91 (d, J = 8,8 2H), 7,87 (d, J=8,8,2H), 5,08 (bm, 1H), 3,64 (s, 3H), 3,3-3,1 (m, 2H), 2,8 (m, 2H). Widmo masowe (ESI, e/z: zawartość względna) 264 (M+H)+, 100%.
Część E. Wytwarzanie 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylooctanu metylu
Do roztworu 21,6 g (72,5 mmola) 3-(4-amidynofenylo)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu (wytworzonego w sposób podany w przykładzie 28, część D) w 350 ml DMF oziębionego w łaźni z lodem dodano 20,2 ml (145 mmoli) trietyloaminy i 17,4 g (79,8 mmola) diwęglanu di-tert-butylu. Mieszaninę pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej i mieszano przez 16 godzin. Następnie mieszaninę wylano podczas mieszania do 1500 ml wody. Wytrącony osad odsączono i wysuszono na filtrze w atmosferze azotu, w wyniku czego otrzymano 19,6 g (74,8%) związku tytułowego w postaci substancji stałej o barwie białej. Widmo masowe (ESI: m/e 362 (M+H)+, 306 (M+H-tBu)+; 'H-NMR (300 MHz, DMSO-d6)Ó: 1,56 (s, 9H), 2,68 (dd, J = 6,1,6,1 Hz, 1H), 2,90 (dd, J = 6,1,6,1 Hz, 1H), 3,14 (dd, J = 6,8,6,8 Hz, 1H), 3,56 (dd, J = 6,8,6,8 Hz, 1H), 3,74 (s, 3H), 5,14 (m, 1H), 7,70 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,90 (d, J = 8,4 Hz, 2H). 13C-NMR (60 MHz, DMSO-d6)ó: 28,46,39,31, 39,58, 51,98,77,89,78,35,126,91,128,51,132,79,136,24,156,86, 164,04, 165,76,170,93.
Część F. Wytwarzanie kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego
Do roztworu 18,95 g (52,4 mmola) 3-(4-N-Boc-amidynofenylo-izoksazolin-5-ylooctanu metylu (wytworzonego w przykładzie 28, część E) w 500 ml metanolu, utrzymywanego w temperaturze 22°C, dodano 2,42 g (57,7 mmola) monohydratu wodorotlenku litu w 75 ml wody. Mieszaninę mieszano w temperaturze 22°C przez 16 godzin i przesączono, następnie przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem w celu usunięcia metanolu. Pozostałą warstwę wodną ochłodzono w łaźni z lodem i zakwaszono 6 N i 1 N kwasem solnym do wartości pH 4. Wytrąca się substancja stała o barwie białej. Mieszaninę pozostawiono w temperaturze -4°C przez noc. Osad odsączono i wysuszono na filtrze w atmosferze azotu i otrzymano 17,74 g (97,4%) związku tytułowego w postaci białego proszku. Widmo masowe (ESI): m/e 348 (M+H)+, 292 (M+H-tBu)+; 'H-NMR (300 MHz, DMSO-d^ δ: 1,50 (s, 9H), 2,68 (d, J = 7,0 Hz, 2H), 3,22 (dd, J = 7,2,7,2 Hz, 1H), 3,62 (dd, J = 6,8,7,2 Hz, 1H), 5,04 (m, 1H), 7,78 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,94 (d, J = 8,4 Hz, 2H). I3C-NMR (60 MHz, DMSO-d6) δ: 28,27,39,30,40,44,78,39,81,55, 126,87,129,43, 132,78, 133,87,156,76,158,61, 165,58,171,91.
182 303
Część G. Wytwarzanie (S)-N“-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)-izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-[3-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyIoetylo)amidu
Do zawiesiny 0,30 g (1,0 mmol) (S)-|j-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu, 0,35 g (1,0 mmol) kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)-izoksazolin-5-ylooctowego i 0,32 g (1,0 mmol) TBTU w 20 ml octanu etylowego dodano 460 μΐ (0,33 g; 1,0 mmol) trietyloaminy. Mieszaninę reakcyjnąmieszano w temperaturze pokojowej przez 4,5 godziny, następnie rozcieńczono ją20 ml octanu etylu, przemyto kolejno buforem o pH 4, wodą 5% roztworem wodorowęglanu sodu i nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu, przesączono i zatężono pod próżnią w wyniku czego otrzymano 0,58 g substancji stałej. Surowy produkt oczyszczano metodą chromatografii rzutowej (100 % octanu etylu) i otrzymano 0,51 g (81%) produktu. Ή NMR (300 MHz, CDC13)6: 7,89 (t, J = 8,1 Hz, 2H), 7,69 (m, 2H), 7,25-7,3 (m, 3H), 7,15-7,25 (m, 4H), 7,04 (d, J=8,4 Hz, 1H), 6,65-6,80 (dt, 1H), 5,10 (bm, 1H), 4,71 (bm, 1H), 3,4-3,7 (bm, 3H), 3,1-3,3 (oktet, 1H), 2,75-2,95 (m, 3H), 2,5-2,65 (m, 3H), 1,56 (s, 9H), 1,44 (d, 9H). Widmo masowe (ESI): e/z: zawartość względna) 622, (M+H)+, 100%.
Przykład 29. Wytwarzanie soli (S)-N“-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)-izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo])-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu z kwasem trifluorooctowym
Roztwór 160 mg (0,26 mmola) (S)-N-[3-(4-Na-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-p-(O-t-butylo)-a-aspart-N-(2-fenyloetylo)amidu w 10 ml kwasu trifluorooctowego i 10 ml dichlorometanu mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 dni. Następnie roztwór zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano 150 mg produktu. ’H NMR (3 00 MHz, CDC13) δ: 9,40 (bs, 2H), 9,26 (bs, 2H), 8,33 (ζ J=8,6,1H), 7,85-8,0 (m, 1H), 7,88 (s, 4H), 7,3 (m, 1H), 7,28 (d, J=7,1, 2H), 7,20 (d, J = 7,1,2H), 5,07 (bm, 1H), 4,56 (bm, 1H), 3,5-3,6 (oktet, 1H), 3,26 (bt, J = 7,0,2H), 3,2 (m, 1H), 2,70 (bt, J = 7,0,2H), 2,6-2,65 (bm, 2H), 2,4-2,5 (m, 2H). Widmo masowe (ESI): e/z: zawartość względna) 466, (M+H)+, 100%.
Przykład 30. Rozdzielenie soliN2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5(S)-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym i chlorowodorku N2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5R-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Mieszaninę początkowo oczyszczano na kolumnie Pirkle DNBPG, z zastosowaniem do eluowania układu 10% kwasu octowego/20% etanolu/70% heksanu. Kolumnę utrzymywano w temperaturze 45°C, szybkość przepływu wynosiła 1,5 ml/minutę, a detektor ustawiono na długość fali 280 nm. Następnie diastereomery rozdzielano na kolumnie chiralcel OD-25 x 2 cm stosując do eluowania rozpuszczalnik o składzie: 0,1% kwas trifluorooctowy/20% metanolu/80% CO2. Kolumnę utrzymywano w temperaturze 30°C, szybkość przepływu wynosiła 13 ml/minutę, ciśnienie wynosiło 175 atmosfer, a detektor ustawiono na długość fali 280 nm. Wstrzykiwano próbki po 23 mg. Na dwie kolumny ogółem podano 300 mg i otrzymano 59 mg izomeru R, związku z przykładu 30A, (HRMS dla C23H27N5O6S: obliczono: 502,176031; stwierdzono: 502,175508) i 85 mg izomeru S, związku z przykładu 30B (HRMS dla C23H27N5O6S: obliczono: 502,176031; stwierdzono: 502,176358).
Przykład 31.KwasN2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5S-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionowy
Część A. N2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)-5S-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionian metylu
Do roztworu 1,82 g (7,90 mmola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-S-ylooctowego (otrzymanego w przykładzie 16, część F) w 50 ml DMF dodano 2,77 g (7,90 mmola) chlorowodorku N2-3-metylofenylosułfonylo-L-2,3-diaminopropionianu metylu, 2,53 g (7,90 mmola) TBTU i 2,75 ml (15,8 mmola) zasady Hunigsa. Po 16 godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej mieszaninę reakcyjną rozcieńczono 500 ml octanu etylu i przemyto raz wodą (200 ml), raz nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu (200 ml), oraz raz 0,1N kwasem solnym (200 ml), wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i zatężono. Chromatografia kolumnowa na żelu krzemionkowym z użyciem do eluowania 10% octanu etylu w heksanie dała 1,99 g (52%) żądanego produktu w postaci piany o barwie białawej. ’H NMR (CDC13) δ:7,81-7,78 (d,
182 303
2Η, J = 8,4 Hz), 7,16-7,67 (d, 2H, J = 8,8 Hz), 7,61-7,58 (m, 2H), 7,39-7,37 (d, 2H, J = 5,1 Hz), 6,35-6,30 (m, 1H), 5,54-5,52 (d, 1H, J=7,7 Hz), 5,18-5,17 (m, 1H), 4,00-3,96 (m, 1H), 3,62-3,50 (m, 3H), 3,57 (s, 3H), 3,27-3,19 (dd, 1H, J = 7,7,17,0 Hz), 2,78-2,70 (dd, 1H, J = 5,9,14,8 Hz), 2,64-2,57 (dd, 1H, J = 6,6,14,6 Hz), 2,42 (s, 3H).
Część B. Chlorowodorek N2-3-metylofenylosulfbnylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5S-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
N2-3-Metylofenylosulfbnylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)-5S-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionian metylu rozpuszczono w 100 ml bezwodnego etanolu w temperaturze 0°C i przez roztwór ten przepuszczono przez 2 godziny gazowy HC1. Następnie naczynie reakcyjne szczelnie zamknięto i po utrzymywaniu w temperaturze pokojowej przez 16 godzin usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem substancje lotne. Pozostałość rozcieńczono 100 ml bezwodnego etanolu, dodano 9,6 g (0,123 mola) węglanu amonu i po 16 godzinnym mieszaniu mieszaninę reakcyjną przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji gradientowej od 5% metanolu w chlorku metylenu do 20% metanolu w chlorku metylenu, w wyniku czego otrzymano 0,762 g (37%) żądanej amidyny wpostaci substancji stałej o barwie białej. 'HNMR(CDC13)5:8,23-8,20 (m, 1H), 7,91-7,85 (m, 4H), 7,57-7,54 (m, 2H), 7,49-7,46 (m, 2H), 5,00-4,94 (m, 1H), 4,08-3,86 (m, 1H), 3,59-3,49 (m, 1H), 3,39 (s, 3H), 3,38-3,29 (m, 3H), 2,49 (s, 3H), 2,50-2,45 (m, 2H). HRMS dla Ο>3Η27Ν5Ο68: obliczono: 502,176031; stwierdzono: 502,175992- [a]D = +48,88° (C = 0,180, metanol).
Część C. Kwas N2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5S-ylo]acetylo-S-2,3-diaminopropionowy
Ilość 0,077 g (0,14 mmola) związku z przykładu 31, część B rozpuszczono w 4 ml metanolu. Do otrzymanego roztworu dodano 0,0066 g (0,158 mmola) roztworu wodorotlenku litu w 4 ml wody i mieszaninę mieszano przez noc w temperaturze pokojowej. Metanol usunięto przez odparowanie pod próżnią i produkt wytrącono z roztworu wodnego w postaci substancji stałej o barwie białej (0, 026 g; 35%). HRMS dla C^^NjC^S: obliczono: 488,160381; stwierdzono 488,160827).
Przykład 32. Chlorowodorek N2-3-metylofenyIosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5R-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Część A. N2-3-Metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)-5R-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionian metylu
Powyższy związek wytworzono z użyciem 3,07 g (0,011 mola) kwasu 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-(R)-ylooctowego otrzymanego w przykładzie 17, część B, takim samym sposobem jak w przykładzie 31, część A. Wydajność: 41%.
Analiza elementarna:
obliczono: C 57,02, H4,99, N 11,56;
stwierdzono: C 56,83, H4,87, N 11,45%.
Część B. Chlorowodorek N2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-aminofenylo)-5R-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Powyższy związek wytworzono z użyciem estru metylowego kwasu N2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-cyjanofenylo)-5R-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionowego zgodnie z takim samym sposobem jak w przykładzie 31, część B. Wydajność: 49%. HRMS dla C23H27N5O6S: obliczono: 502,176031; stwierdzono 502,174103).
Przykład33.Sól N2-(2,2-difenylo-l-etenosulfonylo)-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. N2-(2,2-Difenylo-l-etenosulfonylo)-N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Do chłodzonej w łaźni z lodem mieszaniny 255 mg (1,17 mmola) N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianumetylu i 391 mg (1,40 mmola) chlorku 2,2-difenyloetylenosulfonylu (Hasegawa i Hirooka, J. Chem. Soc. Japan 48,1513-1518,1975) w 10 ml chlorku metylenu dodano 0,25 ml (1,76 mmola) trietyloaminy. Po 22 godzinach mieszaninę zatężono i oczyszczono metodą chromatografii rzutowej prowadząc eluowanie mieszaniną toluenu i octanu etylu (6:4). Otrzymano 240 mg (46%) produktu. NMR (CDC13) δ: 7,42-7,20 (10H), 6,81 (s, 1H),5,24 (bd, 1H),4,87 (bs,
182 303
1Η), 3,95 (q, 1H), 3,72 (s, 3H), 3,50-3,42 (2H), 1,44 (s, 9H). Widmo masowe (NH3-CI), m/z, 466,54 (M+NH/, 100%).
Część B. Sól N2-(2,2-difenylo-l-etenosulfonylo)-S-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Produkt z części A (210 mg; 0,468 mmola) rozpuszczono w 5 ml chlorku metylenu i 3 ml kwasu trifluorooctowego. Po godzinie roztwór zatężono i otrzymano 222 mg (100%) olejowego produktu. NMR (DMSO-d6) δ: 8,02 (bs, 3H), 7,40 (m, 5H), 7,23 (m, 4H), 7,00 (s, 1H), 4,26 (m, 1H), 3,71 (s, 3H), 3,20 (m, 1H), 2,98 (m, 1H).
Część C. N2-(2,2-Difenylo-1 -etenosulfonylo)-N3-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Produkt z części B (220 mg; 0,46 mmola) poddano reakcji z 160 mg (0,46 mmola) kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego (z przykładu 28, część F), postępując według przepisu podanego w przykładzie DGB-1, część A. Otrzymano 215 mg (68%) tytułowego produktu. NMR (CDC13) δ: 7,84 (m, 2H), 7,64 (m, 2H), 7,40-7,18 (1 OH), 6,75 (s, 1H), 6,30 (m, 1H), 5,30 (m, 1H), 5,04 (m, 1H), 4,00 (1H), 3,78 (s, 3H), 3,62-3,40 (4H), 3,10 (m, 1H), 2,70-2,50 (2H), 2,04 (s, 1H), 1,58 (s, 9H). Widmo masowe (ESI), m/z, 690,2 (M+H+, 100%)
Część D. Sól N2-(2,2-difenylo-l-etenosulfonylo)-N3-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Ilość 210 mg (0,30 mmola) produktu z części C rozpuszczono w 3 ml chlorku metylenu i dodano 1 ml kwasu trifluorooctowego postępując według przepisu podanego w przykładzie DGB-1, część B, w wyniku czego otrzymano 150 mg (80%) tytułowego produktu. NMR (DMSO-d6) & 9,39 (bs, 2H), 9,05 (bs, 2H), 8,22 (m, 1H), 8,00 (m, 1H), 7,85 (s, 4H), 7,40 (m, 6H), 7,20 (m, 4H), 6,89 (s, 1H), 5,00 (m, 1H), 4,00 (m, 1H), 3,70-3,18 (5H), 3,62 (2s, 3H). Widmo masowe (ESI), m/z, 590,2 (M+H+, 100%)
Przykład 34. SólN2-(N,N-dimetylosulfamoilo)-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. N2-(N,N-dimetylosulfamoilo)-N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Do schłodzonej w łaźni z lodem mieszaniny 400 mg (1,80 mmola) N3-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu i 0,24 ml (2,20 mmola) chlorku dimetylosulfamoilu w 10 ml chlorku metylenu dodano 0,38 ml (2,20 mmola) trietyloaminy. Po 18 godzinach mieszaninę zatężono i oczyszczono metodą chromatografii rzutowej prowadząc eluowanie mieszaniną toluenu i octanu etylu (6:4), w wyniku czego otrzymano 283 mg (49%) produkt. NMR (CDC13) δ: 5,23 (bd, 1H),4,9O (m, 1H), 4,06 (m, 1H), 3,80 (s, 3H), 3,52 (bt, 2H), 2,80 (s, 6H), 1,42 (s, 9H). Widmo masowe (NH3-CI), m/z, 343,0 (M+NH/, 100%).
Część B. SólN2-(N,N-dimetylosulfamoilo)-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Produkt z części A rozpuszczono w 5 ml chlorku metylenu i 3 ml kwasu trifluorooctowego. Po godzinie roztwór zatężono i otrzymano olejowy produkt (294 mg; 100%). NMR (DMSO-dJ δ: 6,52 (bs, 2H), 4,4-3,9 (2H), 3,8 (bs, 3H), 2,93 (bs, 6H).
Część C. N2-(N,N-dimetylosulfamoilo)-N3-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionian metylu
Ilość 200 mg (0,61 mmola) produktu z części B poddano reakcji z 212 mg (0,61 mmola) kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego (z przykładu 28, część F), postępując według przepisu podanego w przykładzie DGB-1, część A. Otrzymano 203 mg (61%) tytułowego związku. NMR (CDCl3) δ: 7,78 (m, 2H), 7,42 (bt, 2H), 7,00 (m, 1H), 5,92 (m, 1H), 5,04 (m, 1H), 3,80 (2s, 3H), 3,64 (2s, 3H), 3,40 (m, 1H), 3,05 (m, 1H), 2,80 (2s, 6H), 2,74 (m, 1H), 2,60 (m, 1H), 2,02 (s, 3H), 1,60 (s, 9H). Widmo masowe (ESI), m/z, 555,1 ((M+H+, 100%)
Część D. Sól N2-(N,N-dimetylosulfamoiIo)-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Ilość 183 mg (0,329 mmola) produktu z części C rozpuszczono w 3 ml chlorku metylenu i dodano 1 ml kwasu trifluorooctowego postępując według przepisu podanego w przykładzie DGB-1, część B. Otrzymano 159 mg (85%) tytułowego produktu. NMR (DMSO-d6)6:9,40 (bs,
182 303
2Η), 9,00 (bs, 2H), 8,22 (m, 1H), 7,82 (s, 4H), 5,00 (m, 1H), 3,95 (m, 1H), 3,68 (2s, 3H), 3,60 (m, 2H), 3,20 (m, 4H), 2,80 (s, 6H). Widmo masowe (ESI), m/z, 455,1 ((M+H+, 100%)
Przykład 35. SólN2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(4-amidyno-2-fluorofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem chlorowodorowym
Część A. 3-Fluoro-4-metylobenzamid
Ilość 10 g (65 mmoli) kwasu 3-fluoro-4-metylobenzoesowego i 100 ml chlorku tionylu ogrzewano w temperaturze wrzenia 2,5 godziny pod chłodnicą zabezpieczoną rurką ze środkiem suszącym. Nadmiar chlorku tionylu oddestylowano. Pozostały chlorek kwasowy o konsystencji oleju rozcieńczono 100 ml chlorku metylenu i ochłodzono w łaźni z lodem. Następnie wkroplono podczas mieszania, w temperaturze 0°C, w czasie 30 minut 20 ml stężonego, wodnego roztworu amoniaku. Chlorek metylenu oddestylowano pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozcieńczono octanem etylu. Mieszaninę wyekstrahowano nasyconym wodnym roztworem węglanu sodu (2-krotnie), wodą i solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 9,9 g substancji stałej o barwie jasno-żółtej. T.t. 161-163°C. IR (KBr) 3382, 1654 cm'1.
Analiza elementarna:
obliczono dla C8H8FNO: C 62,74, H 5,27, N9,15, F 12,40;
stwierdzono: C 62,66, H5,17, N9,12, F 12,28%.
Część B. 3-Fluoro-4-metylobenzonitryl
Do roztworu/zawiesiny 9,0 g (59 mmoli) amidu z części A i 17 ml (120 mmoli) trietyloaminy w 80 ml chlorku metylenu utrzymywanej w temperaturze 0°C wkroplono w czasie 0,5 godziny 7,3 ml (65 mmoli) roztworu chlorku trichloroacetylu w 20 ml chlorku metylenu. Po 40 minutach mieszaninę zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i rozcieńczono eterem etylowym. Ten roztwór wyekstrahowano kolejno 1M roztworem HC1, nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu, wodą i solanką, po czym wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 7,8 g substancji stałej o barwie beżowej. T.t. 45-47°C. IR (KBr) 2232 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 135,0484; stwierdzono: 135,0482.
Część C. Bromek 2-fluoro-4-cyjanobenzylowy
Mieszaninę 9,6 g (54 mmole) N-bromosukcynimidu i 7,3 g (54 mmole) substratu z części B ogrzewano w temperaturze wrzenia w 100 ml czterochlorku węgla w atmosferze azotu, z dwugodzinnym napromienianiem lampą dającą światło widzialne o wysokiej intensywności. Po schłodzeniu do temperatury otoczenia mieszaninę przesączono przez wkład z celitu i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano rekrystalizacji z gorącego cykloheksanu (4 x) i otrzymano 4,5 g igieł o barwie białawej. T.t. 75-77°C; IR(KBr) 2236 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 213,9668; stwierdzono: 213,9660.
Część D. 2-Fluoro-4-cyjanobenzaldehyd
Ilość 3,68 g (17 mmoli) bromku benzylu z części C, 7,6 g (68 mmoli) dihydratu N-tlenku trimetyloaminy, 15 ml chlorku metylenu i 30 ml DMSO mieszano w temperaturze 0°C przez kilka godzin, po czym pozostawiono do następnego dnia do ogrzania do temperatury otoczenia.. Mieszaninę rocieńczono ilościami 30 ml wody i 30 ml solanki i wyekstrahowano eterem (4-krotnie). Połączone warstwy organiczne przemyto solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono, w wyniku czego otrzymano 1,1 g substancji stałej o barwie żółtej. IR(KBr) 2238,1706 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 150,0355; stwierdzono: 150,0341.
Część E. 2-Fluoro-4-cyjanobenzaldoksym
Ilości 1,1 g (7,4 mmola) aldehydu z części D, 1,0 g (15 mmoli) chlorowodorku hydroksyloaminy, 1,0 g (7,4 mmola) K2CO3,1 ml wody i 10 ml metanolu ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 2,25 godziny. Po szybkim schłodzeniu, mieszaninę rozcieńczono wodą i odsączono nierozpuszczalny produkt. Produkt ten przemyto większą ilością wody. Po wysuszeniu pod bardzo niskim ciśnieniem otrzymano 0,94 g amorficznej substancji stałej o barwie jasno-żółtej. T.t. 179-182°C; IR(KBr) 3256, 2236, 1556 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 165,0464; stwierdzono: 165,0455.
182 303
Część F. 3-(4-Cyjano-2-fluorofenylo)izoksazolin-5-ylooctan metylu
Oksym z części E poddano reakcji z wybielaczem o nazwie handlowej Clorox i z winylooctanem metylu, w znany sposób, i otrzymano żądanąizoksazolinę w postaci substancji stałej o barwie żółtej z wydajnością 32%. T.t. 92-94°C; IR(KBr) 2240,1746 cm'1. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 263,0832; stwierdzono: 263,0818.
Analiza elementarna:
obliczono dla C13HnFN2O3: C 59,54; H4,23; N 10,68; F 7,24;
stwierdzono: C 59,84; H4,31; N 10,53; F 7,26%.
Część G. Sól N2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(4-amidyno-2-fluorofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diamoinopropionianu metylu z kwasem chlorowodorowym
Półprodukt z części F przeprowadzono w związek tytułowy w kolejnych etapach: syntezy amidyny metodą Pirmefa, zabezpieczania tej amidyny z użyciem grupy Boc, zmydlania estru, kondensacji z estrem kwasu sulfonamido-2,3-diaminopropionowego i usunięcia grupy Boc. Otrzymano żywicę o barwie żółtej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 520,1666; stwierdzono: 520,1675. .
Przykład 36. Bis-chlorowodorek N2-(n-butyloksykarbonylo)-N3-[3-(3-amidynopiryd-6-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Tytułowy produkt wytworzono w sposób podany w przykładzie 37. Otrzymano proszek o barwie jasno-żółtej. T.t. 90-110°C (z rozkładem). HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 449,2149; stwierdzono: 449,2149.
Przykład 37.Bis-chlorowodorekN2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(3-amidynopiryd-6-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diamoinopropionianu metylu
Część A. 3-Cyjano-6-pirydoaldoksym
Ilość 25 g (0,21 mola) 5-cyjano-2-pikoliny i I2 w 200 ml DMSO ogrzano w temperaturze wrzenia przez godzinę. Po schłodzeniu do temperaturry pokojowej dodano 16 g (0,23 mola) chlorowodorku hydroksyloaminy, 29 g (0,21 mola) K2CO3 i 21 ml wody. Wytworzoną mieszaninę utrzymywano przez 2,5 godziny w temperaturze 80°C, schłodzono, rozcieńczono 100 ml wody i dużą ilością acetonu i po zatężeniu zaabsorbowano na żelu krzemionkowym. Po chromatografii na żelu krzemionkowym z elucją gradientową: 0% - 50% octanu etylu w heksanie uzyskano 12,2 g substancji stałej o barwie beżowej. T.t. 204-207°C (z rozkładem). HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 148,0511 stwierdzono: 148,0516.
Część B. 3-(3-Cyjanopiryd-6-ylo)izoksazolin-5-ylooctan metylu
Oksym z przykładu 37, część A przeprowadzono w izoksazolinę w sposób opisany w przykładzie 3 9, część B z 7 6% wydajnością. Otrzymano produkt w postaci substancj i stałej o barwie żółtej, o temperaturze topnienia 97-98°C. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 246,0879; stwierdzono: 246,0881.
Analiza elementarna:
obliczono dla C12HnN3O3: C 58,77; H4,52; N 17,13;
stwierdzono: C 58,74; H4,51; N 17,11 %.
Część C. 3-(3-t-Butyloksykarbonyloamidynopiiyd-6-ylo)-izoksazolin-5-ylooctan metylu
Nitryl z przykładu 37 część B przeprowadzono w amidynę w sposób podany w przykładzie 39, część D i E (z tym, że stosowano 0,6 równoważnika metoksylanu sodu), stosując blokowanie grupąBoc w zwykły sposób. Po oczyszczeniu otrzymano substancję stałą o barwie żółtej o temperaturze topnienia 143°C (zulatnianiem się gazu). HRMS, e/z: dla(M+H)+ obliczono: 363,1668; stwierdzono: 363,1675.
Analiza elementarna:
obliczono dla C^NA: C 56,35; H 6,12; N 15,46;
stwierdzono: C 56,35; H6,10; N 15,39%.
Część D. 3-(3-t-Butyloksykarbonyloamidynopiryd-6-ylo)-izoksazolin-5-ylooctan litu
Ester z przykładu 37, część C zmydlono i liofilizowano w sposób opisany w przykładzie 39, część F i otrzymano z ilościową wydajnością amorficzny, bezbarwny produkt w postaci sub
182 303 stancji stałej. T.t.>230°C. HRMS, e/z: dla (M+H)+ dla koniugatu kwasu obliczono: 349,1512; stwierdzono: 349,1527.
Część E. Bis-chlorowodorek N2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(3-amidynopiryd-6-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Karboksylan litu z części D przeprowadzono w związek tytułowy drogą podziałania chlorowodorem w metanolu. Otrzymano substancję stałą o barwie żółtej. T.t. 90°C (z rozkładem); HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 503,1713; stwierdzono: 507,1718.
Przykład 38. Bis-chlorowodorekN2-(n-butyloksykarbonylo)-N3-[3-(2-amidynopiryd-5-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
W sposób podobny do opisanego w przykładzie 39 sprzęgano związek z przykładu 37, część E z chlorowodorkiem N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-diaminopropionianu metylu, stosując warunki reakcji podane powyżej, następnie usunięto grupę Boc za pomocą4 M HC1 w dioksanie. Otrzymnao proszek o barwie jasno-żółtej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 449,2149; stwierdzono: 449,2154.
Przykład 39.Bis-chlorowodorekN2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(2-amidynopiryd-5-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diamoinopropionianu metylu
Część A. 2-Chloro-5-pirydoaldoksym
Ilość 2,1 g (15 mmoli) 2-chloro-5-formyIopirydyny kondensowano z chlorowodorkiem hydroksyloaminy w zwykły sposób, i otrzymano 1,5 g oksymu w postaci krystalicznej substancji stałej o barwie żółtej. T.t. 171-175°C (zrozkładem). HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 157,0169; stwierdzono: 157,0175.
Część B. 3-(2-Chloropiryd-5-ylo)izoksazolin-5-ylooctan metylu
Do mieszaniny 1,13 g (7,2 mmola) oksymu z części A, 3,0 g (21 mmoli) winylooctanu metylu o czystości 70%, 40 ml chlorku metylenu i 4 ml DMF wkroplono w czasie 1,75 godziny, podczas mieszania w temperaturze otoczenia, 20 ml produktu handlowego Clorox. Następnie odparowano chlorek metylu, mieszaninę rozcieńczono octanem etylu i wyekstrahowano kolejno wodą(5-krotnie) i solanką po czym wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i zatężono. Po chromatografii na żelu krzemionkowym z elucjągradientowąO% do 70% octanu etylu w heksanie otrzymano 1,4 g substancji stałej o temperaturze topnienia 94-96°C. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 255,0536; stwierdzono: 255,0531.
Część C. 3-(2-Cyjanopiryd-5-ylo)izoksazolin-5-ylooctan metylu
Mieszaninę 0,51 g (2,0 mole) chloropirydyny z części B, 0,23 g (2,0 mmole) cyjanku cynku 0,12 g (0,10 mmola) Pd(PPh3)4 i 2 ml DMF utrzymywano w temperaturze 80°C w atmosferze azotu przez 3 dni. Po schłodzeniu i zatężeniu mieszaninę wstępnie absorbowano na żelu krzemionkowym przez zatężenie z chloroformu. Produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, prowadząc eluowanie gradientem 0% do 90% octanu etylu w heksanie. Otrzymano 0,28 g substancji stałej o barwie jasno-żółtej. T.t. 115-116°C. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 246,0879; stwierdzono: 246,0880.
Analiza elementarna:
obliczono dla C12HnN3O3: C 58,77; H4,52; N 17,13;
stwierdzono: C 58,68; H 4,48; N 16,90 %.
Część D. Sól 3-(2-amidynopiryd-5-ylo)izoksazolin-5-ylo-octanu metylu z kwasem mrówkowym
Cyjanopirydynę z części C (0,47 g; 1,9 mmola) i metoksylan sodu wytworzony in situ z 4 mg metaliczengo sodu (0,2 mmola) mieszano w 6 ml metanolu w tempeaturze otoczneia w czasie 16 godzin. Po tym czasie analiza Ή-NMR próbki mieszaniny reakcyjnej wykazała przebieg reakcji do końca z całkowitym wytworzeniem imidowej pochodnej estru metylowego [NMR: 9,25 (s, 1H) i 3,29 (s, 3H)]. Do mieszaniny reakcyjnej dodano 0,60 g (9,5 mmola) mrówczanu amonu i kontynuowano mieszanie jeszcze 7 godzin. Po zatężeniu pod zmniejszonym, ciśnieniem mieszaninę zaabsorbowano na żelu krzemionkowym. Chromatografię na żelu krzemionkowym prowadzono z zastosowaniem elucji gradientowej 0% do 20% metanolu w chloroformie. Eluat zatężono i
182 303 otrzymano 0,61 g żądanej amidyny w postaci substancji stałej o barwie białawej. T.t. 180-182°C (z rozkładem). HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 263,1144; stwierdzono: 263,1148.
Część E. 3-(2-t-Butyloksykarbonyloamidynopiryd-5-ylo)-izoksazolin-5-ylooctan metylu
Amidynę z części D zabezpieczono z użyciem grupy Boc w zwykły sposób i po oczyszczeniu metodą chromatografii na żelu krzemionkowym otrzymano produkt z wydajnością 41% w postaci bezbarwnej piany. HRMS, e/z: dla (M+H)+obliczono: 363,1668; stwierdzono: 363,1682.
Część F. 3-(2- t-Butyloksykarbonyloamidynopiryd-5-ylo)-izoksazolin-5-ylooctan litu
Ester metylowy z części E (0,37 g, 1,0 mmol) zmydlano przez mieszanie z 0,5 M roztworem wodorotlenku litu w metanolu w temperaturze pokojowej. Metanol usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, wodną mieszaninę zamrażano i liofilizowano, w wyniku czego otrzymano substancji stałej o barwie jasno-żółtej, z ilościową wydajnością. HRMS, e/z: dla (M+H)+ dla koniugatu kwasu obliczono: 349,1512; stwierdzono: 349,1531.
Część G. Bis-chlorowodorek N2-(m-toluenosulfonylo)-N3-[3-(2-amidynopiryd-5-ylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-S-2,3-diaminopropionianu metylu
Karboksylan litu z części F kondensowano z chlorowodorkiem N2-(m-toluenosulfonylo)-2,3-diaminopropionianu metylu w opisanych powyżej warunkach, następnie w zwykły sposób usuwano grupę Boc zapomocą4 M HC1 w dioksanie i otrzymano amorficzną substancję stałą o barwie żółtej. HRMS, e/z: dla (M+H)+ obliczono: 503,1713; stwierdzono: 503,1707.
Przykład 40.Wytwarzniechlorku3-bromotiofeno-2-sulfonylu
Roztwór 14,3 g(0,12mola) kwasu chłorosulfonowegow35 ml 1,2-dichloroetanu ochłodzono do temperatury -10°C i zabezpieczono przed wilgocią. Następnie, utrzymując temperaturę w zakresie -5°C do -10°C dodano małymi porcjami 20,8 g (0,1 mola) pięciochlorku fosforu. Powstałą zawiesinę mieszano w temperaturze -10°C przez 30 minut. Następnie wkroplono w czasie 45 minut 16,3 g (0,1 mola) 3-bromotiofenu, utrzymując temperaturę w zakresie -5°C do +5°C. Podczas dodawania 3-bromotiofenu wydzielał się gazowy chlorowodór. Mieszanina reakcyjna stała się gęsta, pastowata i trudna do mieszania. Po zakończeniu dodawania 3-bromotiofenu mieszaninę utrzymywano przez 2 godziny w temperaturze 0°C, następnie ogrzano jądo temperatury 80°C i utrzymywano w tej temperaturze przez godzinę. W tym czasie osad rozpuszczał się i jeszcze raz wydzielał się gazowy chlorowodór. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono w łaźni z lodem, wylano do 250 g pokruszonego lodu i mieszano przez godzinę do stopienia lodu. Powstały układ dwufazowy rozdzielono i warstwę wodną przemyto 3-krotnie 125 ml chloroformu. Połączone fazy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu, przesączono i zatężono pod zmniej szonym ciśnieniem. Otrzymano 24,1 g (92%) surowego produktu w postaci oleju o barwie ciemnobursztynowej. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ 7,22 (d, J = 5,3,1H), 7,73 (d, 5,3,1H); Widmo masowe (NH4-DCI/GC-MS), e/z: zawartość względna 262,8 (M+H)+, 100%, 226,9 (M+H-HC1)+, 89,7%.
Przykład 41.KwasN2-3-metylofenylosulfonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)-5(S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionowy
Ilość 0,077 g (0,14 mmola) związku z przykładu 31, część B, rozpuszczono w 4 ml metanolu, dodano 0,0066 g (0,158 mmola) LiOH i 4 ml wody i mieszano mieszaninę reakcyjną do następnego dnia. Po odparowaniu metanolu, z roztworu wodnego wytrącał się produkt w postaci substancji stałej barwy białej (0,027 g; 35% wydajności). HRMS dla C22H25N5O6S: obliczono: 488,160381; stwierdzono: 488,160827.
Przykład 42. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-guanidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Kwas- {3-[(4-t-butyloksykarbonyloamino)fenylo]-izoksazolin-5-ylo} octowy
Powyższy związek wytworzono z 49% wydajnością z użyciem 4-t-butyloksy-karbonyloaminobenzaldoksymu i winylooctanu t-butylu zgodnie ze sposobem opisanym w przykładzie 13, część A. Ή-NMR (CDC13)Ó: 0,99 (t, 3H), 1,35 (m,2H), 1,50 (s,9H), 1,61 (m, 2H), 2,60 (dd, J = 7,7 i 16,5 Hz, 1H), 2,84 (dd, J= 5,9 i 16 Hz, 1H), 3,06 (dd, J = 7,4 i 16,9 Hz, 1H), 3,48 (dd, J = 10,3 i 16,5 Hz, 1H), 4,10 (t, 2H), 5,03 (m, 1H), 6,60 (szerokie pasmo s, 1H), 7,38 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,58 (J = 8,3 Hz, 2H); IR(KBr) 2966, 1734, 1740, 1610, 1578, 1528, 1508, 1458, 1442,
182 303
1412,1392,1368,1234,1160,1058,916, 878,828,772,612 cm'1. HRMS dla C20H28N2O5: obliczono: 377,207647; stwierdzono: 377,207278. Zmydlanie za pomocąLiOH w warunkach standardowych prowadzi do odpowiedniego kwasu karboksylowego z wydajnością 88% w postaci bezbarwnych kryształów. T.t. 178-180°C. ’Η-NMR (CDC13)5:1,52 (s, 9H), 2,67 (dd, J = 7,8 i 16 Hz, 1H), 2,89 (dd, J = 8,3 i 16 Hz, 1H), 3,06 (dd, J = 9,5 i 16,9 Hz, 1H), 3,48 (dd, J = 10,3 i 16,5 Hz, 1H), 5,03 (m, 1H).
Część B. N2-n-Butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-t-butyloksykarbonyloamino)fenylo]izoksazolin-5-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Związek z przykładu 42, część A poddano kondensacji z N2-t-Boc-(S)-2,3-diaminopropionianem metylu stosując procedurę opisaną w przykładzie 13, część C, z wytworzeniem żądanego produktu. T.t. 80-82°C. 'H-NMR (CDC13) δ: 1,88 (t, 3H), 1,30 (m, 2H), 1,47 (sm, 20H), 2,50 (dd, 1H), 2,61 (dd, 1H), 3,07 (dd, 1H), 3,40 (dd, 1H), 3,63 (t, 2H), 3,74 (s, 3H), 4,00 (m, 2H), 4,38 (m, 1H), 5,00 (m, 1H), 5,88 (dd, 1H), 6,77 (t, 1H), 7,58 (d, 2H), 7,84 (d, 2H), 10,4 (s, 1H), 11,6 (s, 1H). IR(KBr): 3286,2964,1722,1646,1546,1414,1368,1340,1312,1294,1240,1156,1122, 1100, 1058, 1030, 844,776 cm1. Widmo masowe (NH4-CI), 663 (M+H, 20) 563(7), 549(78), 506(81), 463(100).
Część C. N2-n-Butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-guanidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionian metylu
Na związek z przykładu 42, część B podziałano kwasem trifluorooctowym w dichlorometanie i otrzymano odpowiednią anilinę w postaci soli z kwasem trifluorooctowym. Ten półprodukt przeprowadzono w odpowiedni bis-Boc-chroniony związek guanidynowy z 59% wydajnością sposobem opisanym przez Kim'a i wsp. (Tetrahedron Lett. 1993,48,7677). Po odbezpieczeniu z zastosowaniem standardowych warunków (kwas trifluorooctowy/chlorek metylenu) otrzymano związek tytułowy w postaci soli z kwasem trifluorooctowym z 90% wydajnością. 'H-NMR(DMSO-d6)& l,89(t,3H), l,34(m,2H), l,57(m,2H),2,44(dd, 1H),2,58(t,2H),2,64 (m, 1H), 3,17 (m, 1H), 3,40 (m, 2H), 3,65 (m, 1H), 3,70 (s, 3H), 4,00 (t, 2H), 4,31 (m, 1H), 5,02 (m, 1H), 6,80 (m, 1H), 7,28 (d, 2H), 7,64 (szerokie pasma, 3H), 7,68 (d, 2H), 7,84 (szerokie pasmo, 1H). Widmo masowe (ES) m/z 463 (M+H, 100).
Przykład 43. SólN2-benzyloksykarbonylo-N3-metylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Wywarzanie N2-benzyloksykarbonylo-N3-metylo-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu
Do mieszaniny 189 mg (0,54 mmola) kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-5-ylooctowego (wytworzonego według przykładu 28, część F), 145 mg (0,54 mmola) N3-metylo-N2-Cbz-L-2,3-diaminopropionianu metylu (wytworzonego według Sakai i Ohfune, J. Am. Chem. Soc. 114,998,1992) i 175 mg (0,54 mmola) TBTU w 10 ml octanu etylu dodano 0,15 ml (1,09 mmola) trietyloaminy. Po 26 godzinnym mieszaniu mieszaninę rozcieńczono octanem etylu, przemyto buforem o pH 4 i następnie kolejno nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu i nasyconą solanką. Fazę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Pozostałość oczyszczano metodą chromatografii rzutowej z użyciem octanu etylu. Otrzymano 279 mg (86%) produktu w postaci bezbarwnego szkła. NMR (CDC13) δ: 7,88 (m, 2H), 7,69 (m, 2H), 5,79 (bd, 1H), 5,09 (m, 3H), 4,58 (m, 1H), 3,86 (m, 1H), 3,77 (2s, 3H), 3,63 (m, 2H), 3,14 (dd, 1H), 3,01 (2s, 3H), 2,9 (m, 1H), 2,53 (m, 1H), 1,66 (b, 2H), 1,56 (s, 9H). Widmo masowe (ESI), m/z, 596,2 (M+H+, 100%).
Część B. Wytwarzanie soli N2-benzyloksykarbonylo-N3-metylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(R,S)-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
W 3 ml dichlorometanu rozpuszczono 226 mg (0,38 milimola) produktu z części A i dodano 1 ml kwasu trifluorooctowego. Po mieszaniu w temperaturze pokojowej przez 4 godziny mieszaninę rozcieńczono eterem i mieszano, po czym odsączono powstałą substancję stałąo barwie białej i otrzymano 201 mg (87%) produktu. NMR(DMSO-d6)6:9,39 (bs, 2H), 9,19 (bs, 2H),
7,87 (s, 4H), 7,79 (t, 1H), 7,32 (m, 5H), 5,03 (3H),4,40(m, 2H), 3,90 (m, 1H), 3,65 (2s, 3H), 2,95 i 2,82 (4s, 3H), 3,6-2,8 (4H); Widmo masowe (ESI), m/z 496,3 ((M+H+, 100%).
Przykład 44. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]-L-2,3~diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Część A. Wytwarzanie 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctanu metylu
Do zawiesiny 5,28 g (21,62 mmola) 3-(4-cyjanofenylo)-(5R,S)-izoksazolin-5-ylooctanu metylu w 150 ml chloroformu dodano 4,23 g (23,78 mmola) N-bromosukcynimidu i 100 mg AIBN (2,2'-azobisizobutyronitryl) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia. Następnie co godzinę dodano małe ilości (100 mg - 200 mg) AIBN do czasu wykazania metodą TLC całkowitego przebiegu reakcji. Dodano 17,3 g octanu potasu i 6,5 ml kwasu octowego i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia przez godzinę, następnie ją schłodzono i wylano do 325 ml IN roztworu NaOH. Oddzielono warstwę organiczną a warstwę wodną wyekstrahowano octanem etylu (3-krotnie po 100 ml). Warstwy organiczne połączono, przemyto nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji gradientowej 15% - 35% octanu etylu w heksanie. Otrzymano 2,2 g (42%) produktu w postaci substancji stałej o barwie białawej. Ή NMR (300 MHz, CDC13) δ: 7,93 (dd, 2H), 7,76 (dd, 2H), 6,67 (s, 1H), 3,92 (s, 2H), 3,8 (s, 3H).
Część B. Wytwarzanie chlorowodorku 3-(4-metoksyiminofenylo)izoksazolin-5-ylooctanu metylu
Zawiesinę 2,19 g (9,04 mmola) 3-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-5-ylooctanu metylu w 100 ml bezwodnego metanolu ochłodzono w łaźni z lodem i przepuszczono przez nią gazowy HC1 do czasu otrzymania roztworu. Całkowity czas przepuszczania HC1 wyniósł 2 godziny. Następnie naczynie reakcyjne szczelnie zamknięto i pozostawiono mieszaninę reakcyjną do ogrzania do temperatury pokojowej, mieszając w czasie 24 godzin. Po tym czasie ten metanolowy roztwór wylano do 500 ml bezwodnego eteru, wytrącając produkt Powstałą zawiesinę ochłodzono do temperatury -25°C i pozostawiono w tej temperaturze na 3 godziny. Następnie osad odsączono, przemyto dwiema porcjami oziębionego bezwodnego eteru i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w atmosferze azotu. Otrzymano 2,3 g (82%) chlorowodorku. łH NMR (300 MHz, zawiesina w CDC13) δ: 8,52 (d, J - 8,06 Hz, 2H), 8,03 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 6,67 (s, 1H), 4,6 (s, 3H), 3,93 (s, 2H), 3,8 (s, 3H).
Część C. Wytwarzanie chlorowodorku 3-(4-amidynofenylo) -izoksazol-5-ylooctanu metylu
W łaźni z lodem ochłodzono roztwór 2,3 g (7,4 mmola) chlorowodorku 3-(4-metoksyiminofenylo)izoksazol-5-ilo octanu metylu w 50 ml bezwodnego metanolu i dodano 18,5 ml (37 mmoli) 2 M amoniaku w metanolu. Naczynie reakcyjne szczelnie zamknięto i mieszano w czasie 24 godzin, doprowadzając mieszaninę do temperatury pokojowej. Roztwór o barwie bursztynowej zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano 2,2 g (wydajność ilościowa) produktu w postaci piany o barwie żółtej. Ή NMR (300 MHz, DMSO-dć)Ó: 9,6-9,2 (b), 8,12 (d, J=8,4 Hz, 2H), 7,97 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,14 (S, 1H), 4,15 (s, 2H), 3,7 (s, 3H).
Część D. Wytwarzanie 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazol-5-ilooctanu metylu
Do schłodzonego w łaźni z lodem roztworu 2,2 g (7,4 mmola) chlorowodorku 3-(4-amidynofenylo)izoksazol-5-ilooctanu metylu w 30 mlDMF dodano 2;06 ml (14,8 mmola) trietyloaminy i 1,78 g (8,14 mmola) diwęglanu di-tert-butylu. Mieszaninę reakcyjną ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 64 godziny. Po tym czasie mieszaninę rozdzielono między octan etylu i wodę. Warstwę wodną przemyto octanem etylu. Warstwy organiczne połączono i przemyto wodą i nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji gradientowej 15% - 25% octanu etylu w heksanie. Otrzymano 1,45 g (54%) produktu. Ή NMR (300 MHz, CDC13)& 7,96 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,87 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 6,65 (s, 1H), 3,91 (s, 2H), 3,8 (s, 3H), 1,56 (s, 9H).
182 303
Część E. Wytwarzanie kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazoI-5-ilooctanowego
Do roztworu 1,45 g (4,03 mmola) 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazol-5-ilooctanu metylu w 30 ml metanolu dodano roztworu 0,195 g (4,64 mmola) monohydratu wodorotlenku litu w 5 ml wody. Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 16 godzin, następnie zatężono ją pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozcieńczono wodą. Otrzymaną mieszaninę ochłodzono w łaźni z lodem i powoli dodano 1N roztwór HC1 doprowadzając jądo pH 3-4. Kwaśną wodną mieszaninę wyekstrahowano kilka razy octanem etylu. Warstwy organiczne połączono przemyto nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i zatężono pod próżnią. Otrzymano 0,97 g (70%) białawej substancji stałej w postaci proszku. ’H NMR (300 MHz, DSMO-d6) 5: 8,07 (d, J = 8,79 Hz, 2H), 7,97 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,03 (s, 1H), 3,99 (s, 2H), 1,45 (s, 9H).
Część E Wytwarzanie N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazol-5-iloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu
Do roztworu 0,262 g (0,76 mmola) kwasu 3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazol-5-ilooctowego, 0,193 g (0,76 mmola) chlorowodorku N2-karboksy-n-butylo-L-2,3-diaminopropionianu metylu i 0,256 g (0,8 mmola) TBTU w 15 ml DMF dodano 0,45 ml (3,23 mmola) trietyloaminy i powstałą mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 16 godzin. Po tym czasie mieszaninę rozdzielono między octan etylu i wodę. Warstwę wodną przemyto 2-krotnie octanem etylu. Warstwy organiczne połączono i przemyto wodą, buforem o pH 4, 5% wodnym roztworem wodorowęglanu sodu, nasyconym roztworem NaCl, wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym prowadząc eluowanie 100% octanem etylu i otrzymano 0,315 g (76%) piany o barwie jasno bursztynowej.
Ή NMR (300 MHz, CDC13)Ó: 7,93 (d, J = 8,42 Hz, 2H), 7,83 (d, J = 8,42 Hz, 2H), 6,6 (s, 1H), 6,57 (bm, 1H), 5,66 (bm, 1H), 4,45 (bm, 1H),4,O5 (m, 2H),3,77 (s, 5H), 3,7 (m, 2H), 1,57 (s, 9H), 1,56 (m, 2H), 1,35 (m, 2H), 0,9 (t, J = 7,32 Hz, 3H)
Część G. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[3-(4-amidynofenylo)izoksazol-5-iloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Roztwór 0,215 g (0,39 mmola) N2-karboksy-n-butylo-N3-[3-(4-N-Boc-amidynofenylo)izoksazol-5-iloacetylo]-L-2,3-diaminopropionianu metylu w 20 ml mieszaniny (1:1) chlorku metylenu i kwasu trifluorooctowego mieszano w temperaturze pokojowej przez 16 godzin. Następnie mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym z zastosowaniem elucji gradientowej 10% do 30% metanolu w chloroformie. Otrzymano 0,11 g (50%) substancji stałej o barwie białej. ’H NMR (300MHz, DSMO-dJ δ: 9,4 (bs, 2H), 9,15 (bs, 2H), 8,45 (t, 1H), 8,11 (d, J = 8,42 Hz, 2H), 7,94 (d, J = 8,42 Hz, 2H), 7,53 (d, J = 8,06 Hz, 1H), 7,01 (s, 1H), 4,21 (m, 1H), 3,95 (t, 2H), 3,81 (s, 2H), 3,62 (s, 3H), 3,55 (m, 1H), 3,34 (m, 1H), 1,5 (m, 2H), 1,3 (m, 2H), 0,87 (t, J = 7,32 Hz, 3H). Widmo masowe (ESI), e/z: zawartość względna) 446,3 (M+H)+, 100%.
Przykład 45. N2-n-Butyloksykarbonylo-N3-[5-(4-amidynofenylo)izoksazolin-3-yloacetylo]-(2S)-2,3-diaminopropionianu metylu
Część A. [5-(4-Cyjanofenylo)izoksazolin-3-ylo]octan t-butylu
Cykloaddycję 4-cyjanofenyloetylenu (dostarczonego przez MP&D Chemical Co.) i tert-butyloformylooksymu przeprowadzono w sposób podany przez Gree i wsp. (Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters 1994,253) z wytworzeniem żądanej izoksazoliny z 72% wydajnością. Ή NMR (CDC13) δ: 1,40 (s, 9H), 3,00 (dd, J = 8,3 i 17 Hz, 1H), 3,35 (dd(AB) J = 18 i 8,3 Hz, 2H), 3,48 (m, 1H), 5,60 (dd, J = 9 i 4,5 Hz, 1H), 7,47 (d, J = 8 Hz, 2H)), 7,65 (d, J = 8 Hz, 2H). IR 2235, 1718,1610 cm*1. Widmo masowe m/z, 287 (M+H, 100).
Część B. Kwas [5-(4-cyjanofenylo)izoksazolin-3-ylo]-octowy
Po hydrolizie związku z przykładu 45, część A nadmiarem kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie otrzymano tytułowy kwas z wydajnością90%. Ή NMR (CDC13) δ: 3,00 (dd, J = 8 i 17,2 Hz, 1H), 3,55 (s, 2H), 3,59 (m, 1H), 5,66 (dd, J= 8 i 11 Hz, 1H), 7,45 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 7,66 (d, J = 8,0 Hz, 2H). IR (KBr) 3325,2235,1718,1605 cm*1. Widmo masowe m/z, 231 (M+H, 100).
182 303
Część C. [5-(4-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-3-ylo]octan metylu
Związek z przykładu 45 część B poddano standardowej reakcji Pinnera, stosując warunki reakcji podane w przykładzie 13, część D. Otrzymano amidyno-związek, który bez oczyszczania poddano działaniu diwęglanu di-tert-butylu w mieszaninie: dioksan-woda (9:1) i w nadmiarze trietyloaminy. Uzyskano żądany związek z 28% wydajnością. 'H NMR (CDC13) δ: 1,54 (s, 9H), 2,98 (dd, J = 8 i 17 Hz, 1H), 3,49 ((s, 2H), 3,53 (m, 1H), 3,71 (s, 3H), 5,63 (dd, J = 8 i 11 Hz, 1H), 7,38 (d, 8,2 Hz, 2H), 7,82 (d, 8,2 Hz, 2H). Widmo masowe m/z, 362 (M+H, 8), 306 (18), 262 (M+H-Boc, 100).
Część D. Kwas [5-(4-Boc-amidynofenylo)izoksazolin-3-ylo]octowy
Ester hydrolizowano w standardowych warunkach z użyciem LiOH. Żądany kwas uzyskano z 5% wydajnością. ^NMRtCDCyó: l,54(s,9H),3,00(dd, J = 8 i 17 Hz, 1H),3,51 (s,2H), 3,53 (m, 1H), 5,63 (dd, J = 8 i 11,4 Hz, 1H), 7,38 (d, 8,2 Hz, 2H), 7,82 (d, 8,2 Hz, 2H). Widmo masowe m/z 348 (M+H, 12), 248 (M+H-Boc, 100).
Część E. Sól N2-n-butyloksykarbonylo-N3-[5-(4-amidynofenylo)izoksazolin-3-yloacetylo]-(S)-2,3-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym
Postępując według przepisu podanego w przykładzie 13, część C, sprzęgano związek z przykładu 45, część D z (S)-N2-n-butyloksykarbonylo-2,3-diaminopropionianem metylu z wytworzeniem półproduktu z grupą zabezpieczającą Boc z 80% wydajnością. 'H NMR (CDC13) δ: 0,89 (t, 3H), 1,32 (m, 2H), 1,53 (s, 9H), 1,17 (m, 2H), 2,95 (dd, J = 8 i 17 Hz, 1H), 3,33 (s, 2H), 3,46 (m, 1H), 3,60 (m,2H), 3,73 (s, 3H), 4,00 (m, 2H), 4,31 (m, lH),5,60(dd, J=8i 11,4 Hz, 1H), 5,70 (bd, 1H), 6,70 (szerokie pasmo, 1H), 7,33 (d, 8,2 Hz, 2H), 7,89 (d, 8,2 Hz, 2H). Widmo masowe m/z 534 (M+H, 30), 434 (M+H-Boc, 100). Po usunięciu blokującej grupy Boc z powyższej Boc-amidyny przez działanie nadmiarem kwasu trifluorooctowego w dichlorometanie otrzymano związek tytułowy w postaci soli z kwasem trifluorooctowym. lH NMR (CDCl3/DSMO-d6) δ: 1,88 (t, 3H), 1,30 (m, 2H), 1,53 (m, 2H), 3,00 (dd, J=8 i 17 Hz, 1H), 3,32 (s, 2H), 3,40-3,63 (m, 3H), 3,63 (d, 3H), 3,98 (t, 2H), 4,29 (m, 1H), 5,60 (dd, J=8 i 11 Hz, 1H), 6,80 (d, 1H), 7,50 (d, J=8 Hz, 2H), 7,80 (d, J = 8,2 Hz, 2H), 8,03 (szerokie s, 1H), 9,05 (szerokie s, 2H). IR(KBr): 3388,1718, 1664, 1620, 1528, 1456, 1436, 1384,1366,1280,1254, 1168,1144,1074, 980, 882, 778 cm'1. Widmo masowe (ES) m/z 448 (M+H, 100).
Zgodnie ze sposobami opisanymi w powyższych przykładach lub ich wariantami znanymi w dziedzinie syntezy organicznej wytworzono dodatkowe związki określone w tabelach 2-9, przy czym te tabele obejmują również związki wytworzone w powyższych przykładach.
Związki z przykładów 1,4,6 - 9 i 33 wytworzono w postaci trifluorooctanu jako izomery 5(R,S) (tabela 2).
182 303
Tabela 2
Nr przykł. R4 R4a Y n R5 n’
1 H H OH 2 H 0
2 H NHCO2CH2Ph OH 2 H 0
3 H H OH 1 H 1
.4 H H OH 1 H 0
5 H H OH 2 H 1
6* H NHSO^-CąHę OH 1 H 1
7 H H OH 2 CO2Me 0
* związek ten otrzymano w postaci izomerów erytro i treo
Tabela 3
Nr przykł. R4 R7 γ Widmo masowe (M+H)+
8 H Ph OH 412, izomer 3(R,S),5(R,S)
9 H CH2CH2Ph OMe 437; izomer 3(R),5(R,S)
10 H CH2CH2Ph OMe 437; izomer 3(S),5(R,S)
18 H li-Bu OMe 389; izomer 3(R),5(R,S)
19* H i-Bu OEt 403; izomer 3(R),5(R,S)
20** H CH2SPh OMe 455; izomer 3(R,S),5(R,S)
21* H CH2NHSO2Ph OMe 502; izomer 3(R,S),5(R,S)
22* H CH2NHSO2-n-Bu OMe 482; izomer 3(R,S),5(R,S)
23* H CH2COOMe OMe 405; izomer 5(R,S)
24* H CH2CH2COOMe OMe 419; izomer 3(R,S),5(R,S)
28* BOC -C(=O)NH-(CH2)2C6H5 O-t-Bu 622; izomer (S),5(R,S)
29* H -C(=O)NH-(CH2)2C6H5 OH 466; izomer (S),5(R,S)
46 H Ph OMe patrz dane biologiczne
47 H Et OMe 361
48 H CH2Ph OMe 423
49 H CH2NMe2 OEt patrz dane biologiczne
182 303
c.d. tabeli 3
Nr przykł. R4 R7 Υ Widmo masowe (M+H)+
50 H CO2Me OMe t.t. 160°C
51 Ή CO2Me Η 363
52 H CONMe2 OMe 404
53 H C(=O)-NH-CH2-adamantyl OMe 524
54 H n-Bu OEt patrz dane biologiczne
55 H i-Bu OMe 389
56 H CH2COOH OH 377
57 H CH2NMe2 OMe 390
58 H -C(=O)OC2H5 OEt 419
59 H -C(=O)-azabicyklononan OH 484; izomer 3(S),5(R,S)
60 H (CH2)3Ph OMe patrz dane biologiczne
61 H (CH2)2-(3-Py) OMe 438
62 H (CH2)2-(4-Py) OMe 438
63 H -C(=O)NII-(CH2)2C6H5 OMe 480; izomer 3(S),5(R,S)
64 BOC C(O)-piperazyna-CH2-Ph OMe 685
65 H -C(=O)N(CH3)-(CH2)2C6H5 OMe patrz dane biologiczne
66 H C(O)-piperazyna-CH2-Ph OMe patrz dane biologiczne
67 H i-heksyl OEt 431
68 H -C=CSiMe3 OMe 429
69 H (CH2)2-(3-pirydynyl) OH 424; izomer 3(R),5(R,S)
70 H (CH2)2-(2- pirydynyl) OH 424; izomer 3(R),5(R,S)
71 H -(CH^-CfjHs OH 437; izomer 3(R),5(R,S)
72 H -(CH^-CeHj OMe 451
73 H 0 --- η Λ λ OEt 538
74 H 0 < η Λ λ OH 510; izomer 3(S),5(R,S)
75 H -CO-1 -tetrahydrochinolinyl OMe 492
76 H -CO-2-tetrahydroizochinolinyl OMe 492
77 H 0 ^^Ν. ίφΐ hvu OMe 510
182 303
c.d. tabeli 3
Nr przykł. R4 R7 γ Widmo masowe (M+H)+
78 H 0 hYD OMe 510
79 H -CO-tiamorfolinyl OMe 462
80 H -CO-tetrahydrotiazol OMe 448
81 H (CH2)3-(4-pirydynyl) OH 424
82 H -CH2NHSO2NMe2 OMe 469
83 H -CH2-pirolidynyl OMe 416
* związek ten wytworzono w postaci soli, trifluorooctanu ** związek ten wytworzono w postaci soli, chlorowodorku
Tabela 4
Nr przykł. r!-V RH Y Widmo masowe (M+H)+
13* 4-amidynofenyl H OH 334; izomer 5(R,S)
14* 4-amidynofenyl benzyloksykarbonyl OH 468; izomer 5(R,S),(S)
15* 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OH 434; izomer 5(R,S),(S)
16* 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 448; izomer 5(S)
17* 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 448; izomer 5(R)
30 4-amidynofenyl 3-metylofenylosulfonyl OMe 502; trifluorooctan (izomer S) i chlorowodorek (izomer R)
33* 4-amidynofenyl 2,2-difenylo-1 -etenylosulfonyl OMe 590;izomer 5(R,S),(S)
34* 4-amidynofenyl dimetyloaminosulfonyl OMe 455; izomer 5(R,S),(S)
35** 4-amidyno-2fluorofenyl 3-metylofenylosulfonyl OMe 520; izomer 5(R,S),(S)
36*** 3-amidyno-6pirydyl n-butyloksykarbonyl OMe 449; izomer 5(R,S),(S)
37*** 3-amidyno-6pirydyl 3 -metylofenylosulfonyl OMe 503; izomer 5(R,S),(S)
38*** 2-amidyno-5pirydyl n-butyloksykarbonyl OMe 449; izomer 5(R,S),(S)
JQ*** 2-amidyno-5- 3 -metylofenylosulfonyl OMe 503; izomer 5(R,S),(S)
182 303
c.d. tabeli 4
Nr przykł. Rl-v RH Y Widmo masowe (M+H)+
pirydyl
40 . 4-amidynofenyl 3 -bromo-2-tienylosulfonyl OMe 574; izomer 5(R,S),(S)
42* 4-guanidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 463; izomer 5(R,S),(S)
84 4-amidynofenyl fenyloetylokarbonyl OH 510
85 4-amidynofenyl 4-metylofenylosulfonyl OH 488; izomer 5(R,S),(S)
86 4-amidynofenyl benzyloksykarbonyl OMe 482
87 4-amidynofenyl metylosułfonyl OMe 426
88 4-amidynofenyl etylosulfonyl OMe 440; izomer 5(R,S),(S)
89 4-amidynofenyl fenylosulfonyl OMe 488
90 4-amidynofenyl 4-metylofenylosulfonyl OMe 502
91 4-amidynofenyl benzylosulfonyl OMe 502
92 4-piperydynyloetyl benzylokarbonyl OMe 475
93 4-(BOC-amidyno)fenyl benzyloksykarbonyl OMe 582
94 4-(BOC-amidyno)fenyl n-butyloksykarbonyl OMe 594
95 4-amidynofenyl 1 -naftylosulfonyl OMe 538
96 4-amidynofenyl 2-naftyiosulfonyl OMe 538
97 4-amidynofenyl styrylosulfonyl OMe 514
98 4-piperydynyloetyl n-butyloksykarbonyl OMe 441
99 4-amidynofenyl 4-butyloksyfenylosulfonyl OMe 560; izomer 5(R,S),(S)
100 4-amidynofenyl 2-tienylosulfonyl OMe 494; izomer 5(R,S),(S)
101 4-amidynofenyl 4-jodofenylosulfonyl OMe 556; izomer 5(R,S),(S)
102 4-amidynofenyl 3 -CF^-fenylosulfonyl OMe 556; izomer 5(R,S),(S)
103 4-amidynofenyl 3 -Cl-fenylosulfonyl OMe 522; izomer 5(R,S),(S)
104 4-amidynofenyl 2-MeOCO-fenylosulfonyl OMe 546; izomer 5(R,S),(S)
105 4-amidynofenyl 2,4,6-tri-Me-fenylosulfonyl OMe 530; izomer 5(R,S),(S)
106 4-amidynofenyl 2-Cl-fenylosulfonyl OMe 522; izomer 5(R,S),(S)
107 4-amidynofenyl 2-CF3 -fenylosulfonyl OMe 556; izomer 5(R,S),(S)
108 4-amidynofenyl 4-CF3-fenylosulfonyl OMe 556; izomer 5(R,S),(S)
109 4-amidynofenyl 2-F-fenylosulfonyl OMe 506; izomer 5(R,S),(S)
110 4-amidynofenyl 4-F-fenylosulfonyl OMe 506; izomer 5(R,S),(S)
111 4-amidynofenyl 4-metoksyfenylosulfonyl OMe 518; izomer 5(R,S),(S)
112 4-amidynofenyl 2,3,5,6-tetra-Me-fenylosulfonyl OMe 544; izomer 5(R,S),(S)
113 4-amidynofenyl 4-CN-fenylosulfonyl OMe 513; izomer 5(R,S),(S)
114 4-amidynofenyl 4-Cl-fenylosulfonyl OMe 522; izomer 5(R,S),(S)
115 4-amidynofenyl 4-Et-fenylosulfonyl OMe 516
116 4-amidynofenyl 4-Pr-fenylosulfonyl OMe 530; izomer 5(R,S),(S)
117 4-amidynofenyl n-propylosulfonyl OMe 454
118 4-amidynofenyl 2-fenyloetylosulfonyl OMe 516; izomer 5(R,S),(S)
182 303
c.d. tabeli 4
Nr przykł. R^y RH γ Widmo masowe (M+H)+
119 4-amidynofenyl 4-i-Pr-fenylosulfonyl OMe 530; izomer 5(R,S),(S)
120 4-amidynofenyl 3 -fenylopropylosulfonyl OMe 530; izomer 5(R,S),(S)
121 4-amidynofenyl 3-pirydylosulfonyl OMe 489; izomer 5(R,S),(S)
122 4-amidynofenyl n-butyloaminosulfonyl OMe 483
123 4-amidynofenyl i-butyloaminosulfonyl OMe 483
124 4-amidynofenyl t-butyloaminosulfonyl OMe 483
125 4-amidynofenyl i-propyloaminosulfonyl OMe 469
126 4-amidynofenyl cykloheksyloaminosulfonyl OMe 509
127 4-amidynofenyl fenyloaminosulfonyl OMe 503; izomer 5(R,S),(S)
128 4-amidynofenyl benzyloaminosulfonyl OMe 517; izomer 5(R,S),(S)
129 4-amidynofenyl fenyloaminokarbonyl OMe 467; izomer 5(R,S),(S)
130 4-amidynofenyl 4-fluorofenyloaminokarbonyl OMe 485; izomer 5(R,S),(S)
131 4-amidynofenyl 1 -naftyloaminokarbonyl OMe 517; izomer 5(R,S),(S)
132 4-amidynofenyl benzyloaminokarbonyl OMe patrz dane biologiczne
133 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 435
134 4-amidynofenyl 4-etylofenyloaminokarbonyl OMe 480
135 4-amidynofenyl bifenylokarbonyl OMe 528
136 4-amidynofenyl 2-naftylokarbonyl OMe 502
137 4-amidynofenyl (2-chlorofenylo)metoksykarbonyl OMe 516
138 4-amidynofenyl (2-chlorofenylo)metoksykarbonyl OH 502
139 4-amidynofenyl (2-bromofenylo)metoksykarbonyl OMe 562
140 4-amidynofenyl (2-bromofenylo)metoksykarbonyl OH 548
141 4-amidynofenyl n-heksyloksykarbonyl OMe 476
142 4-amidynofenyl n-heksyloksykarbonyl OH 460
143 4-amidynofenyl izobutyloksykaibonyl OMe 448; izomer 5(R,S),(S)
144 4-amidynofenyl izobutyloksykarbonyl OH 434; izomer 5(R,S),(S)
145 4-amidynofenyl 2-cyklopropyloetoksykarbonyI OMe 460; izomer 5(R,S),(S)
146 4-amidynofenyl 2-cyklopropyloetoksykarbonyl OH 446
147 4-amidynofenyl 2-cyklopentyloetoksykarbonyl OMe 488
148 4-amidynofenyl 2-cyklopentyloetoksykarbonyl OH 474
149 4-amidynofenyl 4,4,4-trifluorobutyloksykarbonyl OMe 502
150 4-amidynofenyl 4,4,4-trifluorobutyloksykarbonyl OH 488
151 4-amidynofenyl n-propylosulfonyl OMe patrz dane biologiczne
152 4-amidynofenyl 2-metylofenylosulfonyl OMe patrz dane biologiczne
153 4-amidynofenyl 4-chloro-2,5-dimetylofenylosylfonyl OMe 550
154 4-amidynofenyl 2,3-dichlorofenylosulfonyl OMe 556
155 4-amidynofenyl 2-bromofenylosulfonyl OMe 568
156 4-amidynofenyl 3-bromofenylosulfonyl OMe 568
157 4-amidynofenyl 4-bromofenylosulfonyl OMe 568
158 4-amidynofenyl 5-chloro-l ,3-dimetylo-4-pirazolil OMe 540
159 4-amidynofenyl 5-bromo-2-tienylosuIfonyl OMe 574
160 4-amidynofenyl 5-[l-metylo-5-trifluorometylo-3- OMe 642
182 303
c.d. tabeli 4
Nr przykł. rUv RU γ Widmo masowe (M+H)+
pirazolilo]-2-tienylosulfonyl
161 . 4-amidynofenyl 5 -(3 -izoksazolilo)-2-tienylo sulfonyl OMe 561
162 4-amidynofenyl 5-(2-pirydynylo)-2-tienylosulfonyl OMe 571
163 4-amidynofenyl 4-metylo-2-metylokarbonyloamino-5-tiazolilosulfonyl OMe 566
164 4-amidynofenyl 2-benzotienylosulfonyl OMe 628
165 4-amidynofenyl 3 -metylo-2-benzotienylosulfonyl OMe 544; izomer 5(R,S),(S)
166 4-N-etyloamidynofenyl 3 -metylofenylosulfonyl OMe 530
167 4-N-n-butyloamidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 504
168 4-amidyno-2fluorofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 466
169 4-piperydynyl n-butyloksykarbonyl OMe 412
170 4-piperydynylometyl n-butyloksykarbonyl OMe 426
171 4-piperydynylopropyl n-butyloksykarbonyl OMe 454
* związek wytworzono w postaci soli, trifluorooctanu ** związek ten wytworzono w postaci soli, chlorowodorku *** związek wytworzono w postaci soli, bis-chlorowodorku
Tabela 5
N—O O O VI
Nr przykł. rUv R6 RH Y Widmo masowe (M+H)+
43 4-amidynofenyl Me benzyloksykarbonyl OMe 496
Związek z przykładu 43 wytworzono w postaci trifluorooctanu jako izomer 5(R,S),(S)
Tabela 6
R— V NHR Η I /Χ/^ζ^κΑ/Υ \\ / π π N~O 0 0 λζη
182 303
c.d. tabeli 6
Nr przykł. rLV RH γ Widmo masowe (M+H)+
44* 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 446 izomer L
172 4-amidynofenyl benzyloksykarbonyl OMe 480
173 4-piperydynyloetyl n-butyloksykarbonyl OMe 440
174 1 4-amidynofenyl 3 -metylofenylosulfonyl OH 486
* związek wytworzono w postaci soli, trifluorooctanu
Tabela 7
Nr przykł. Rl-V RU Y Widmo masowe (M+H)+
45 4-amidynofenyl n-butyloksykarbonyl OMe 448; izomer (2S)
Tabela 8
Nr przykł. R4 r!-V -F-E< P n’ Y Dane
11 H —1/ \ -C(=O)-N< 1 1 OH tt. 178,0-179,1°C; izomer 5(R,S)
12 H — -y -C(=O)-N< 1 2 OH tt. 133,4-135,1°C; izomer 5(R,S)
175 H —N^~^)--y -C(=O)-N< 1 2 OH patrz dane biologiczne
Tabela 9
182 303
c.d. tabeli 9
Nr przykł. R Y Widmo masowe (M+H)+
25 -P CH2C(=O)Y OH 373; izomer 2(R,S),5(R,S)
26 0^0(=0)7 OH 387; izomer 2(R,S),5(R,S)
27 —ν' NH YC(=O)CH^ 3 OMe 402; izomer 3(R,S),5(R,S)
176 ~b N—7 CH2C(=O)Y OH 415
177 -y> 0^0(=0)7 OMe 387
178 CH^OjY OEt 401
179 -P cąąoiY OEt 415
180 P CH2C(=O)Y OEt 387
181 —1/ —0^0(=0)7 OEt 387
182 —N\ ^=° 0^0(=0)7 OMe 387
182 303
Przykład 183. Twarde kapsułki żelatynowe
Dużą ilość pojedynczych kapsułek wytworzono przez napełnianie zwykłych dwuczęściowych twardych kapsułek żelatynowych po 100 mg sproszkowanej substancji czynnej, 150 mg laktozy, 50 mg celulozy i 6 mg stearynianu magnezu.
Przykład 184. Miękkie kapsułki żelatynowe
Wytworzono mieszaninę substancji czynnej w oleju jadalnym, takim jak olej sojowy, bawełniany lub olej z oliwek i wstrzykiwano jąza pomocąpompy wyporowej do żelatyny, z wytworzeniem miękkich kapsułek żelatynowych zawierających po 100 mg substancji czynnej. Kapsułki te następnie przemyto i wysuszono.
Przykład 185. Tabletki
Dużą ilość tabletek wytworzono znanym sposobem, tak dobierając ilości składników, aby jednostka dawkowana zwierała 100 mg substancji czynnej, 0,2 mg koloidalnego ditlenku krzemu, 5 mg stearynianu magnezu, 275 mg mikrokrystalicznej celulozy, 11 mg skrobi i 98,8 mg laktozy. Można zastosować odpowiednia powłoczkę dla polepszenia właściwości smakowych albo opóźnienia wchłaniania.
Przykład 186. Preparat do iniekcji
Preparat do podawania pozajelitowego drogą iniekcji wytworzono przez zmieszanie 1,5% wagowych substancji czynnej z 10% objętościowymi glikolu propylenowego i wodą. Roztwór następnie doprowadzono do izotoniczności z użyciem chlorku sodu i wyjałowiono.
Przykład 187. Zawiesina
Wodną zawiesinę do podawania doustnego wytworzono tak, by każde 5 ml tej zawiesiny zawierało 100 mg subtelnie rozdrobnionej substancji czynnej, 200 mg soli sodowej karboksymetylocelulozy, 5 mg benzoesanu sodu, 1,0 g roztworu sorbitolu odpowiadającego farmakopei amerykańskiej i 0,025 ml waniliny.
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 6,00 zł.

Claims (29)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Nowe pochodne izoksazoliny o ogólnym wzorze la:
    (la) w którym V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenylen; X oznacza wiązanie pojedyncze lub -(Cj-C4-alkilen)-ewentualnie podstawiony grupą-NHR2, w której R2 oznacza fenylo(Ci-C6-alkoksy)-karbonyl lub (C2-Cio-alkilo)sulfonyl; Y oznacza OH; Rs oznacza atom wodoru lub CO2(Ci-C6-alkil); a n oznacza 1-4; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
  2. 2. Związek według zastrz. 1, o ogólnym wzorze Π:
    (Π) w którym V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenylen; X oznacza wiązanie pojedyncze lub -(Ci-Cralkilen)- ewentualnie podstawiony grupą-NHR, w której R2 oznacza fenylo(Ci-C6-alkoksy)-karbonyl lub (Ci-Cio-alkilo)sulfonyl; R5 oznacza atom wodoru lub COaiCi-Có-alkil); a n oznacza 1-4.
  3. 3. Związek według zastrz. 2, w którym X oznacza -(Cj-Cj-alkilen)-ewentualnie podstawiony grupą-NHR2, w której R2 oznacza benzyloksykarbonyl lub (CrC4-alkilo)sulfonyl.
  4. 4. Związek według zastrz. 1, wybrany z grupy obejmującej:
    sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól kwasu [(2(S)-(5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]izoksazolin-5-ylo-2-{[(benzyloksy)karbonylo]amino} octowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]-izoksazolin-5-ylopropanowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól kwasu (5R,S)-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)metoksyfenylo]izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól kwasu (5R,S)-3 -[4-(2-piperydyn-4-ylo)metoksyfenylo] izoksazolin-5 -ylopropanowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól kwasu (5R,S)-3 -[3 - {(4-piperydyn-4-ylo)metoksy} fenylo] izoksazolin-5-ylo- [2-(butanosulfonylo)amino]propanowego z kwasem trifluorooctowym; i
    182 303 sól kwasu (5R,S)-4-karboksymetylo-3-[4-(2-piperydyn-4-ylo)etoksyfenylo]izoksazolin-5-ylooctowego z kwasem trifluorooctowym.
  5. 5. Nowe pochodne izoksazoliny o ogólnym wzorze Ib:
    (Ib) w którym b oznacza wiązanie pojedyncze; R1 oznacza R4NH(R4N=)C- lub grupę o wzorze ; R4 oznacza H, C2-Cio-alkoksykarbonyl lub Ci-Cio-alkil; V oznacza wiązanie poj edyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza - CH(R7)-CH(R8)-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R2 i R9 oznaczają niezależnie H lub Ci-Cio alkil; R3 oznacza H, fenylo-Ci-Cg-alkil, fenyl lub Cj-Cs alkil; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub Cj-Cg-alkil; względnie gdy R3 i R6 są przyłączone do tego samego atomu azotu, to wówczas razem z tym atomem azotu tworzą 3 -azabicyklononyl lub 1-piperazynyl podstawiony fenylo-Ci-Cć-alkilem; R7 oznacza R10 lub Ci-Cio alkil ewentualnie podstawiony R , R8 oznacza H lub -NHR11; R10 oznacza H, atom chlorowca, CONR3R6, fenyl, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR6SO2R3, NR6SO2NR6R3 lub NR2R9; R11 oznacza -C(=O)-O-R , -Cf-Oj-R13 lub -SO2R12; R12 oznacza Ci-Cs alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 2 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1 lub 2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, Ci-Cć alkil, CF3 i atom chlorowca, C2-C6 alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-Cg-alkilo-CFs-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Ci-Ce-alkilem, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca, chlorowco-Ci-Có-alkil i Ci-Ce-alkil, Cs-Cg-cykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-Ci-Cć-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloalkilo-Ci-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
  6. 6. Związek według zastrz. 5, o wzorze Ib:
    (Ib) w któiym X oznacza -CH(R7)-CH2-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R3 oznacza H lub Cj-Cg alkil ewentualnie podstawiony fenylem; R7 oznacza CONR3R6, -CO2R3, C1-C10 alkil ewentualnie podstawiony Rro lub fenyl; R10 oznacza atom wodoru, atom chlorowca, phydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR, NR2R9, NHSO2R3, NHSO2NR6R3 lub fenyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
    182 303
  7. 7. Związek według zastrz. 6, o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza R4NH(R4N=)C-, a V oznacza fenylen; względnie o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza
    TO~ , a V oznacza wiązanie pojedyncze; R2 oznacza atom wodoru lub C rC6-al kil; R7 oznacza CONR3R6, -CO2R3 lub CrCI0 alkil ewentualnie podstawiony R10; R10 oznaczaH, CO2R3, SR6, fenyl, pirydynyl lub pirolidynyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie. .
  8. 8. Związek według zastrz. 5, który stanowi sól kwasu 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5~yloacetylo]amino}-3-fenylopropanowego z kwasem trifluorooctowym.
  9. 9. Związek według zastrz. 5, wybrany z grupy obejmującej:
    ester metylowy kwasu 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}heptanowego;
    chlorowodorek estru metylowego kwasu 3(R,S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylotio)butanowego;
    sól estru metylowego kwasu 3(R,S)- {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-4-(fenylosulfonyloamido)butanowego z kwasem trifluorooctowym;
    sól estru metylowego kwasu 3(R,S)- {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo] amino }-4-(n-butylosulfonamido)butanowego z kwasem trifluorooctowym;
    kwas 3(S)- {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -3-(adamantylometyloaminokarbonylo)propanowy;
    kwas 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(l-azabicyklo[3,2.2]nonylokarbonylo)propanowy; i ester metylowy kwasu 3(S)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(fenetyloaminokarbonylo)propanowego.
  10. 10. Związek według zastrz. 5, wybrany z grupy obejmującej kwas 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(3-pirydyloetylo)propanowy;
    kwas 3(R)- {5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino} -3-(2-pirydyloetylo)propanowy; i kwas 3(R)-{5(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]amino}-3-(fenylopropylo)propanowy.
  11. 11. Związek według zastrz. 5, o ogólnym wzorze Ib:
    (Ib) w którym b oznacza wiązanie pojedyncze; R1 oznacza R4NH(R4N=)C- lub grupę o wzorze
    ; R4 oznacza H, C2-Cio-alkoksykarbonyl lub Ci-Cio-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH2-CHR8-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R6 oz
    182 303 nacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub Ci-Cg-alkil; R8 oznacza -NHR11; R11 oznacza -C(=O)-O-R 2, -C(=O)-R13 lub - SO2R12; R12 oznacza Cj-Cg alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 2 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1 -2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, Ci-Cć alkil i CF3, atom chlorowca, C2-C6 alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-Cć-alkilo-CFa-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Ci-Có-alkilem, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca i Ci-C6-alkil, C3-Cg-cykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-Ci-Cć-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloalkilo-Ci-C4-alkil; R'3 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4.
  12. 12. Związekwedług zastrz. 5, o ogólnym wzorze Ib, w którym R* oznacza R4NHC(=NR4)-, a V oznacza fenylen lub pirydylen, albo R1 oznacza
    (ch2)— stawniki mają wyżej podane znaczenie.
    , a V oznacza wiązanie pojedyncze oraz n oznacza 1 lub 2, a pozostałe pod
  13. 13. Nowe pochodne izoksazolu i izoksazoliny o ogólnym wzorze Ib:
    (Ib) w którym b oznacza wiązanie pojedyncze; a R1 oznacza (R4)NH(R4N=)C-N(R4)-; albo b oznacza wiązanie podwójne; a R oznacza rSjH(R4N=)C-, (R^NH^^^C-NiR4)- lub grupę o wzorze r4n / ; R4 oznacza H, C2-C1 o-alkoksykarbony 1 lub C1 -C1 o-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH(R7)-CH(R8)-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R2 i R9 oznaczają niezależnie H lub C1-C10 alkil; R3 oznacza H, fenylo-Ci-Cć-alkil, fenyl lub Cj-Cg alkil; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub C1 -Cg-alkil; względnie gdy R3 i R6 są przyłączone do tego samego atomu azotu, to wówczas razem z tym atomem azotu tworzą 3-azabicyklononyl, 1-piperazynyl podstawiony fenylo-Ci-Có-alkilem, 1,2,3,4-tetrahydro-l-chinolinyl, l,2,3,4-tetrahydro-2-izochinolinyl, tiamorfolinyl lub tiazolidynyl; R7 oznacza R10, C1-C10 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMea; R8 oznacza H lub -NHR11; R10 oznacza H, atom chlorowca, CONR3R6, fenyl, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR6SO2R3 NR6SO2NR6R3 lub NR2R9; R11 oznacza -C(=O)-O-R’, -C(=O)-R13, -SO2R12, -SO2N(R13)2 lub -C(=O)N(R13)2; R12 oznacza Ci-Cg alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 3 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1-4 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, Ci-Cć alkil, C1-C10 alkoksyl, CF3, atom chlorowca, Ci-Cć alkoksykarbonyl i CN, C2-Cć-aIkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-Cć-alkilo-CF3-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Ci-Cć-alkilem, (Ci-Cć-alkilo) (Cj-Cć-alkilokarbonyloamino)tiazolil, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-3 podstawnikami wybranymi
    182 303 z grupy obejmującej atom chlorowca, chloroweo-Ci-C6-alkil i Ci-C^-alkil, Cs-Crcykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-Ci-Có-alkil, pirydynyl lub C3-Cg-cykloalkilo-Ci-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
  14. 14. Związek według zastrz. 13, o wzorze Ib:
    (Ib) w którym X oznacza -CH(R7)-CH2-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl· R3 oznacza H lub Ci-C8 alkil ewentualnie podstawiony fenylem; R7 oznacza CONR3R6, -CO2R3. C1-C10 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMej lub fenyl; R10 oznacza atom wodoru, atom chlorowca, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR2R9, NHSO2R3, NHSO2NR6R3 lub fenyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
  15. 15. Związek według zastrz. 14, o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza R4NH(R4N=)Club R4NH(R4N=)C-NH-, a V oznacza fenylen; względnie o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza (ch2)— r4N\ J , , a V oznacza wiązanie pojedyncze; R2 oznacza atom wodoru lub C(-C6-alkil; R7 oznacza CONR3R6, - CO2R3, C)-Ci0 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C10 alkinyl podstawiony SiMe3; R10 oznacza H, CO2R3, SR6, fenyl, pirydynyl lub pirolidynyl, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
  16. 16. Związek według zastrz. 13, o ogólnym wzorze Ib:
    (Ib) w którym b oznacza wiązanie podwójne; Rl oznacza R4NH(R4N=C-, (R4)NH(R4N=)C-N(R4)- lub grupę o wzorze
    ; R4 oznacza H, Ci-Cio-alkoksykarbonyl lub C)-Cio-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH2-CHR8-; Y oznacza OH lub Ci-Cio-alkoksyl; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub Ci-C8-alkil; R8 oznacza -NHR11; R11 oznacza -C(=O)-O-R12, -C(=O)-R , -SO2R12, -SO2N(R13)2 lub -C(=O)N(R13)2; R12 oznacza Ci-C8 alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 3 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1-4 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, Ci-Cć alkil, C1-C10 alkoksyl, CF3, atom chlo
    182 303 rowca, Ci-Cć alkoksykarbonyl i CN, Cz-Có alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-Cć-alkilo-CFs-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony Ci-Có-aIkilem, (Ci-Có-alkilo) (Ci-C6-alkilokarbonyloamino)tiazolil, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-3 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca i Ci-Cć-alkil, Cj-Cg-cykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-Ci-Cć-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloalkilo-Ci-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4.
  17. 17. Związek według zastrz. 13, o ogólnym wzorze Ib, w którym R1 oznacza R4NHC(=NR4)lub R4NH(=NR4)C-NH-, a V oznacza fenylen lub pirydylen, albo R1 oznacza
    , a V oznacza wiązanie pojedyncze oraz n oznacza 1 lub 2, a pozostałe podstawniki mają wyżej podane znaczenie.
  18. 18. Związek według zastrz. 13, wybrany z grupy obejmującej kwasN3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowy, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(etanosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, sól kwasu N3- {2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]-acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego z kwasem trifluorooctowym, sól estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, sól estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-(S)-ylo]-acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo-2,3-(S)-diaminopropanowego z kwasem trifluorooctowym, kwas N3- {2- [3 -(4-amidynofenylo)izoksazolin-5 (R, S)-ylo]acetylo} -N2- [ 1 -(2-metylo)propyloksykarbonylo]-2,3-(S)-diaminopropanowy, sól kwasu N3- {2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]-acetylo}-N2-(benzyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego z kwasem trifluorooctowym, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-butyloksyfenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-tienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, chlorowodorek estru metylowego kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, kwas N3- {2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(S)-ylo]acetylo} -N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowy, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-trifluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-[3-(2-metoksykarbonylo)fenylosulfonylo]-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2,4,6-trimetylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-trifluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-trifluorometylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego,
    182 303 ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-fluorofenylosulfonylo)2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-fluorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-metoksyfenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2,3,5,6-tetrametylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-cyjanofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-chlorofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-propylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-fenyloetylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-izopropylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-fenylopropylosulfonylo)-2,3-(S)-diammopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-pirydylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(fenyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(benzyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, sól N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(dimetyloaminosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu z kwasem trifluorooctowym, chlorowodorek N3- {2-[3-(2-fluoro-4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo} -N2-(3 -metylofeny losulfonylo)-2,3 -(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3- {2-[3-(2-amidyno-5-pirydynylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3-{2-[3-(2-amidyno-5-pirydynylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo} -N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3- {2-[3-(3-amidyno-6-pirydynylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, bis chlorowodorek N3- {2-[3-(3-amidyno-6-pirydynylo)izoksazolin-5)R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropionianu metylu, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(fenyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-fluorofenyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-( 1 -naftyloaminokarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-bromo-2-tienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(3-metylo-2-benzotienylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolm-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(izobutyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(2-cyklopropyloetoksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego, i
    182 303 sól N3-{2-[3-(4-guanidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(n-butyloksykarbonylo)-2,3-(S)-diaminopropionanu metylu z kwasem trifluorooctowym.
  19. 19. Ester metylowy kwasu N3-{2-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5(R,S)-ylo]acetylo}-N2-(4-jodofenylosulfonylo)-2,3-(S)-diaminopropanowego.
  20. 20. Nowe pochodne izoksazoliny o ogólnym wzorze Ic:
    (Ic) w którym X oznacza (CH2)2 lub (CH2)3; Rs i W przyłączone sądo tego samego atomu węgla i tworzą grupę o wzorze
    n oznacza 2 lub 3; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
  21. 21. Związek według zastrz. 20, wybrany z grupy obejmującej
    5(R,S)-[2-(piperydyn-4-ylo)etylo]-8-(2-karboksyetylo)-l-oksa-2,8-diazaspiro[4.4]non2-eno-7,9-dion; i
    5(R,S)-[2-(piperydyn-4-ylo)etylo]-8-(3-karboksypropylo)-l-oksa-2,8-diazaspiro[4.4]non-2-eno-7,9-dion.
  22. 22. Nowe pochodne izoksazoliny o ogólnym wzorze Id:
    Id w którym U oznacza wiązanie poj edyncze lub fenyl; V oznacza wiązanie poj edyncze lub fenyl;
    182 303
    X oznacza wiązanie pojedyncze lub -CH2-; Y oznacza OH lub C1-C10 alkoksyl; m oznacza 1 lub 2; oraz n oznacza 1 lub 2; oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole.
  23. 23. Związek według zastrz. 22, o ogólnym wzorze Id:
    W—X
    -c-u-v N°
    NH w którym X oznacza -CH2-; a U, V, W i Y mają wyżej podane znaczenie.
  24. 24. Związek według zastrz. 22, wybrany z grupy obejmującej
    2-(R,S)-2-karboksymetylo-l-{5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacety1°]} piperydynę;
    2-(R, S)-2-karboksymety lo-1 - {5-(R, S)-N- [3 -(4-amidynofeny lo)izoksazolin-5 -y loacetylo]}azepinę; i ester metylowy 3-(R,S)-karboksymetylo-4- {5-(R,S)-N-[3-(4-amidynofenylo)izoksazolin-5-yloacetylo]} piperazyn-2-onu.
  25. 25. Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nową pochodną izoksazoliny o ogólnym wzorze la, w którym V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenylen; X oznacza wiązanie pojedyncze lub-(C!-C4-alkilen)- ewentualnie podstawiony grupą-NHR2, w której R2 oznacza fenylo(C rC6-alkoksy)kaibonyl lub (CrC10-alldlo)-sulfonyl; Y oznacza OH; R5 oznacza atom wodoru lub CO2(Ć]-C^-alkil); a n oznacza 1-4; ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
  26. 26. Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nową pochodną izoksazoliny o ogólnym wzorze Ib, w którym b oznacza wiązanie pojedyncze; R1 oznacza R4NH(R4N=)C- lub grupę o wzorze (CH,)—
    R^ ; R4 oznacza H, C2-C10-alkoksykarbonyl lub C|-C10-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, pirydylen lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH(R7)-CH(R8)-; Y oznacza OH lub C]-C10-alkoksyl; R2 i R9 oznaczają niezależnie H lub Ci-C10 alkil; R3 oznacza H, fenylo-C]-C6-alkil, fenyl lub CrC8 alkil; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub CpCg-alkil; względnie gdy R3 i R6 są przyłączone do tego samego atomu azotu, to wówczas razem z tym atomem azotu tworzą 3-azabicyklononyl lub 1-piperazyny 1 podstawiony fenylo-CrC6-alkilem; R7 oznacza R10 lub CrC10 alkil ewentualnie podstawiony R10; R8 oznacza H lub -NHR11; R10 oznacza H, atom chlorowca, CONR3R6, fenyl, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR6SO2R3, NR6SO2NR6R3 lub NR2R9; R11 oznacza -C(=O)-O-R12, -C(=O)-R13 lub -SO2R12; R12 oznacza C^Cg alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 2 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1 lub 2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, CrC6 alkil, CF3 i atom chlorowca, C2-C6alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, C1-C6-alkilo-CF3-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzotienyl ewentualnie podstawiony C1-C6-alkilem, pirazolil ewentualnie podstawiony 1-2 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca, chlorowco-C]-C6-alkil i Cj-C6-alkil, C3-C8-cykloalkil ewentualnie podstawiony C]-C4-alkilem, fenylo-C]-C6-alkil, pirydynyl lub
    182 303
    C3-C8-cykloalkilo-C]-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4; ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
  27. 27. Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nowąpochodną izoksazolu lub izoksazoliny o ogólnym wzorze Ib, w którym b oznacza wiązanie pojedyncze; a R1 oznacza (R4)NH(R4N=)C-N(R4)-; albo b oznacza wiązanie podwójne; a R1 oznacza R4NH(R4N=)C7(R4)NH(R4N=)C-N(R4)- lub grupę o wzorze ^/(CH,)— R^^ J .
    ; R oznacza H, C2-C10-alkoksykarbonyl lub Cj-C10-alkil; V oznacza wiązanie pojedyncze, p irydy len lub fenylen ewentualnie podstawiony atomem chlorowca; W oznacza -CH2-C(=O)N(R6)-; X oznacza -CH(R7)-CH(R8)-; Y oznacza OH lub C]-C10-alkoksyl; R2 i R9 oznaczająniezależnie H lub CrC10alkil; R3 oznacza H, fenylo-CrC6-alkil, fenyl lub C,-C8 alkil; R6 oznacza H, fenyl, adamantylometyl, adamantyl lub Cj-C8-alkil; względnie gdy R3 i R6 są przyłączone do tego samego atomu azotu, to wówczas razem z tym atomem azotu tworzą 3-azabicyklononyl, 1-piperazynyl podstawiony fenylo-C1-Cć-alkilem, 1,2,3,4-te-tetrahydro-l-chinolinyl, l,2,3,4-tetrahydro-2-izochinolinyl, tiamorfolinyl lub tiazolidynyl; R7 oznacza R10, C]-C10 alkil ewentualnie podstawiony R10 lub C2-C]Qalkinyl podstawiony SiMe3; R8 oznacza H lub -NHR11; R10 oznacza H, atom chlorowca, CONR3R6, fenyl, pirydynyl, pirolidynyl, CO2R3, SR6, NR6SO2R3, NR6SO2NR6R3 lub NR2R9; R11 oznacza -C(=O)-O-R12, -C(=O)-R13, -SO2R12, -SO2N(R13)2 lub -C(-O)N(RI3)2; R12 oznacza CrC8 alkil ewentualnie podstawiony fenylem, 3 grupami CF3, fenyl ewentualnie podstawiony 1 -4 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej fenyl, CrC6 alkil, CrC10 alkoksyl, CF3, atom chlorowca, CrC6 alkoksykarbonyl i CN, C2-C6 alkenyl podstawiony 2 fenylami, naftyl, styryl, tienyl ewentualnie podstawiony podstawnikiem wybranym z grupy obejmującej atom chlorowca, C1-C6-alkilo-CF3-pirazolil, izoksazolil i pirydynyl, benzo-tienyl, ewentualnie podstawiony Cj-Cg-alkilem, (Ct-C6-alkilo) (Cj-C^alkilokarbonyloaminojtiazolil, pirazolil ewentualnie podstawiony 1 -3 podstawnikami wybranymi z grupy obejmującej atom chlorowca, chlorowco-C]-C6-alkil i CrC6-alkil, Cj-C8-cykloalkil ewentualnie podstawiony Ci-C4-alkilem, fenylo-C!-C6-alkil, pirydynyl lub C3-C8-cykloaIkilo-C1-C4-alkil; R13 oznacza H lub R12; n oznacza 0-4; ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
  28. 28. Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nową pochodną izoksazoliny o ogólnym wzorze Ic, w którym X oznacza (CH^ lub (CH2)3; R5 i W przyłączone sądo tego samego atomu węgla i tworzą grupę o wzorze
    n oznacza 2 lub 3; ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
    182 303
  29. 29. Środek farmaceutyczny zawierający terapeutycznie skuteczną ilość substancji czynnej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik oraz ewentualnie substancje pomocnicze, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nową pochodną izoksazoliny o ogólnym wzorze Id, w którym U oznacza wiązanie pojedyncze lub fenyl; V oznacza wiązanie pojedyncze lub fenyl;
    X oznacza wiązanie pojedyncze lub -CH2-; Y oznacza OH lub C1-C10 alkoksyl; m oznacza 1 lub 2; oraz n oznacza 1 lub 2; ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnej soli.
    * * *
PL94314591A 1993-11-24 1994-11-14 Novel derivatives of isoxazoline and isoxazole having properties of fibrinogen receptor antagonists PL182303B1 (en)

Applications Claiming Priority (4)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US15759893A 1993-11-24 1993-11-24
US23296194A 1994-04-22 1994-04-22
US33792094A 1994-11-10 1994-11-10
PCT/US1994/013155 WO1995014683A1 (en) 1993-11-24 1994-11-14 Novel isoxazoline and isoxazole fibrinogen receptor antagonists

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL314591A1 PL314591A1 (en) 1996-09-16
PL182303B1 true PL182303B1 (en) 2001-12-31

Family

ID=27388036

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL94314591A PL182303B1 (en) 1993-11-24 1994-11-14 Novel derivatives of isoxazoline and isoxazole having properties of fibrinogen receptor antagonists

Country Status (24)

Country Link
EP (2) EP0730590B1 (pl)
JP (1) JPH09505590A (pl)
KR (1) KR100359046B1 (pl)
AT (1) ATE198748T1 (pl)
AU (1) AU695853B2 (pl)
BR (1) BR9408137A (pl)
CA (1) CA2174838A1 (pl)
CZ (1) CZ141996A3 (pl)
DE (1) DE69426604T2 (pl)
DK (1) DK0730590T3 (pl)
ES (1) ES2154326T3 (pl)
FI (1) FI962184A (pl)
GR (1) GR3035610T3 (pl)
HR (1) HRP940952A2 (pl)
HU (1) HUT74690A (pl)
IL (1) IL111721A (pl)
NO (1) NO309768B1 (pl)
NZ (1) NZ276633A (pl)
PL (1) PL182303B1 (pl)
PT (1) PT730590E (pl)
RU (1) RU2149871C1 (pl)
SK (1) SK66696A3 (pl)
TW (1) TW483895B (pl)
WO (1) WO1995014683A1 (pl)

Families Citing this family (56)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5849736A (en) * 1993-11-24 1998-12-15 The Dupont Merck Pharmaceutical Company Isoxazoline and isoxazole fibrinogen receptor antagonists
ZA963391B (en) * 1995-05-24 1997-10-29 Du Pont Merck Pharma Isoxazoline fibrinogen receptor antagonists.
US5710159A (en) * 1996-05-09 1998-01-20 The Dupont Merck Pharmaceutical Company Integrin receptor antagonists
IL118325A0 (en) * 1995-05-25 1996-10-31 Pont Merck And Pharmaceutical Integrin receptor antagonists and pharmaceutical compositions containing them
DE69633245T2 (de) 1995-09-29 2005-09-08 Eli Lilly And Co., Indianapolis Spiroverbindungen als Inhibitoren der Fibrinogen-abhängigen Blutplättchenaggregation
WO1997015567A1 (de) * 1995-10-20 1997-05-01 Dr. Karl Thomae Gmbh 5-gliedrige heterocyclen, diese verbindungen enthaltende arzneimittel und deren verwendung sowie verfahren zu ihrer herstellung
DE69632548T2 (de) * 1995-12-21 2005-06-02 Bristol-Myers Squibb Pharma Co. ISOXAZOLIN, ISOTHIAZOLIN UND PYRAZOLIN ALS FAKTOR Xa INHIBITOREN
US5939418A (en) * 1995-12-21 1999-08-17 The Dupont Merck Pharmaceutical Company Isoxazoline, isothiazoline and pyrazoline factor Xa inhibitors
US5760028A (en) * 1995-12-22 1998-06-02 The Dupont Merck Pharmaceutical Company Integrin receptor antagonists
EP0939757A1 (en) * 1995-12-22 1999-09-08 Dupont Pharmaceuticals Company Novel integrin receptor antagonists
ZA972195B (en) * 1996-03-15 1998-09-14 Du Pont Merck Pharma Spirocycle integrin inhibitors
WO1997033887A1 (en) * 1996-03-15 1997-09-18 Du Pont Pharmaceuticals Company Spirocycle integrin inhibitors
AU3640997A (en) * 1996-06-19 1998-01-07 Du Pont Pharmaceuticals Company Iontophoretic delivery of integrin inhibitors
WO1998006707A1 (en) * 1996-08-15 1998-02-19 Dupont Pharmaceuticals Company Cyclic carbamates and isoxazolidines as iib/iiia antagonists
EP0934305A4 (en) * 1996-08-29 2001-04-11 Merck & Co Inc INTEGRINE ANTAGONISTS
US5900414A (en) * 1996-08-29 1999-05-04 Merck & Co., Inc. Methods for administering integrin receptor antagonists
US5738647A (en) 1996-09-27 1998-04-14 Becton Dickinson And Company User activated iontophoretic device and method for activating same
US5797867A (en) 1996-09-27 1998-08-25 Becton Dickinson And Company Iontophoretic drug delivery system, including method for activating same for attachment to patient
US6187797B1 (en) 1996-12-23 2001-02-13 Dupont Pharmaceuticals Company Phenyl-isoxazoles as factor XA Inhibitors
US6022977A (en) * 1997-03-26 2000-02-08 Dupont Pharmaceuticals Company Dynamic resolution of isoxazoline thioesters to isoxazoline carboxylic acids
WO1998043962A1 (en) * 1997-03-28 1998-10-08 Du Pont Pharmaceuticals Company Heterocyclic integrin inhibitor prodrugs
US6100260A (en) * 1997-04-21 2000-08-08 Sumitomo Pharmaceutical Company, Limited Isoxazole derivatives
HRP980291A2 (en) * 1997-06-16 1999-04-30 Lin-Hua Zhang Crystalline roxifiban
BR9810151A (pt) * 1997-06-19 2000-08-08 Du Pont Pharm Co Composto, composição farmacêutica e método para tratamento ou prevenção de uma desordem tromoboembólica
US5998424A (en) 1997-06-19 1999-12-07 Dupont Pharmaceuticals Company Inhibitors of factor Xa with a neutral P1 specificity group
US6339099B1 (en) 1997-06-20 2002-01-15 Dupont Pharmaceuticals Company Guanidine mimics as factor Xa inhibitors
US5886191A (en) * 1997-08-18 1999-03-23 Dupont Pharmaceuticals Company Amidinoindoles, amidinoazoles, and analogs thereof
ZA988735B (en) 1997-10-06 2000-03-23 Du Pont Pharm Co An efficient method for the conversion of nitriles to amidines.
US6136833A (en) * 1998-01-16 2000-10-24 Dupont Pharmaceuticals Company Pharmaceutical formulations and process for their preparation
CA2321538A1 (en) 1998-03-27 1999-10-07 Dupont Pharmaceuticals Company Disubstituted pyrazolines and triazolines as factor xa inhibitors
CA2333647A1 (en) * 1998-06-29 2000-01-06 Dupont Pharmaceuticals Company Cyclic carbamates and isoxazolidines as iib/iiia antagonists
WO2000029406A2 (en) 1998-11-18 2000-05-25 Du Pont Pharmaceuticals Company Novel isoxazoline fibrinogen receptor antagonists
US6319937B1 (en) 1998-11-18 2001-11-20 Dupont Pharmaceuticals Company Isoxazoline fibrinogen receptor antagonists
US6339083B1 (en) * 1998-12-14 2002-01-15 Bayer Aktiengesellschaft Multiheterocyclic pharmAceuticals
JP2003526617A (ja) * 1999-03-11 2003-09-09 デュポン ファーマシューティカルズ カンパニー 種々の血栓塞栓性障害の予防および治療のための併用療法を提供する低分子量へパリンと血小板凝集阻害剤との相乗効果
IL144798A0 (en) * 1999-03-11 2002-06-30 Du Pont Pharm Co Treatment of thrombosis by combined use of a factor xa inhibitor and aspirin, tissue plasminogen activator (tpa), a gpiib/iiia antagonist, low molecular weight heparin or heparin
US6794412B1 (en) 1999-03-11 2004-09-21 Bristol-Myers Squibb Pharma Company Treatment of thrombosis by combined use of a factor Xa inhibitor and aspirin
WO2000059902A2 (en) 1999-04-02 2000-10-12 Du Pont Pharmaceuticals Company Aryl sulfonyls as factor xa inhibitors
EA007594B1 (ru) 2001-11-26 2006-12-29 Джинентех, Инк. Конструкция катетера и области ее применения
WO2005035495A2 (en) 2003-10-08 2005-04-21 Nicholas Piramal India Limited Fibrinogen receptor antagonists and their use
EA014881B1 (ru) 2004-03-05 2011-02-28 Ниссан Кемикал Индастриз, Лтд. Производные замещенного алкилбензола
RU2416606C2 (ru) 2004-06-17 2011-04-20 Инфинити Дискавери, Инк. Соединения и способы для ингибирования взаимодействия bcl белков с компонентами по связыванию
US7842815B2 (en) 2004-06-17 2010-11-30 Infinity Pharmaceuticals, Inc. Compounds and methods for inhibiting the interaction of BCL proteins with binding partners
CA2583267A1 (en) 2004-10-12 2006-04-27 Amgen Inc. Novel b1 bradykinin receptor antagonists
US7612060B2 (en) 2004-10-13 2009-11-03 Amgen Inc. Triazoles and methods of use
EP1932836B1 (en) 2005-09-02 2013-11-06 Nissan Chemical Industries, Ltd. Isoxazoline-substituted benzamide compound and harmful organism-controlling agent
TWI403320B (zh) 2005-12-16 2013-08-01 Infinity Discovery Inc 用於抑制ｂｃｌ蛋白和結合夥伴間之交互作用的化合物及方法
CA2635531C (en) 2005-12-29 2014-06-17 Lexicon Pharmaceutical Inc. Multicyclic amino acid derivatives and methods of their use
TWI389895B (zh) 2006-08-21 2013-03-21 Infinity Discovery Inc 抑制ｂｃｌ蛋白質與結合夥伴間之交互作用的化合物及方法
CA2668347C (en) 2006-11-07 2017-06-20 Genentech, Inc. Tissue plasminogen activator variant uses
MX2011010647A (es) * 2009-04-07 2012-02-21 Astrazeneca Ab Analogos de isoxasol-3 (2h)-ona como agentes terapeuticos.
US8729263B2 (en) 2012-08-13 2014-05-20 Novartis Ag 1,4-disubstituted pyridazine analogs there of and methods for treating SMN-deficiency-related conditions
EA030631B1 (ru) 2013-07-31 2018-09-28 Новартис Аг 1,4-дизамещенные аналоги пиридазинхинолина и способы лечения состояний, связанных с smn-дефицитом
DE102014108210A1 (de) 2014-06-11 2015-12-17 Dietrich Gulba Rodentizid
AR114489A1 (es) * 2018-04-12 2020-09-09 Morphic Therapeutic Inc ANTAGONISTAS DE LA INTEGRINA a4b7 HUMANA
EP4070658A1 (de) 2021-04-06 2022-10-12 BIORoxx GmbH Verwendung von blutgerinnungshemmenden verbindungen als rodentizide

Family Cites Families (5)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
IL99537A (en) * 1990-09-27 1995-11-27 Merck & Co Inc Fibrinogen receptor antagonists and pharmaceutical preparations containing them
HUT68769A (en) * 1991-05-07 1995-07-28 Merck & Co Inc FIBRINOGéN RECEPTOR ANTAGONIST COMPOUNDS AND PHARMACEUTICAL COMPOSITIONS COMPRISING THEM AS EFFECTIVE SUBSTANCE
DE4124942A1 (de) * 1991-07-27 1993-01-28 Thomae Gmbh Dr K 5-gliedrige heterocyclen, verfahren zu ihrer herstellung und diese verbindungen enthaltende arzneimittel
US5227490A (en) * 1992-02-21 1993-07-13 Merck & Co., Inc. Fibrinogen receptor antagonists
JP3240534B2 (ja) * 1992-06-05 2001-12-17 コニカ株式会社 画像形成方法

Also Published As

Publication number Publication date
NO309768B1 (no) 2001-03-26
HU9601414D0 (en) 1996-07-29
PT730590E (pt) 2001-05-31
ATE198748T1 (de) 2001-02-15
WO1995014683A1 (en) 1995-06-01
TW483895B (en) 2002-04-21
KR100359046B1 (ko) 2003-08-02
DE69426604T2 (de) 2001-05-10
CZ141996A3 (en) 1996-11-13
EP0970950A3 (en) 2000-04-05
RU2149871C1 (ru) 2000-05-27
PL314591A1 (en) 1996-09-16
KR960705794A (ko) 1996-11-08
IL111721A0 (en) 1995-01-24
AU1098095A (en) 1995-06-13
FI962184A0 (fi) 1996-05-23
SK66696A3 (en) 1996-11-06
HUT74690A (en) 1997-01-28
JPH09505590A (ja) 1997-06-03
NO962096D0 (no) 1996-05-23
FI962184A (fi) 1996-05-23
DK0730590T3 (da) 2001-03-19
BR9408137A (pt) 1997-08-12
AU695853B2 (en) 1998-08-27
EP0730590A1 (en) 1996-09-11
NO962096L (no) 1996-05-23
DE69426604D1 (de) 2001-02-22
CA2174838A1 (en) 1995-06-01
HRP940952A2 (en) 1997-04-30
EP0730590B1 (en) 2001-01-17
GR3035610T3 (en) 2001-06-29
IL111721A (en) 2000-06-01
ES2154326T3 (es) 2001-04-01
NZ276633A (en) 1998-04-27
EP0970950A2 (en) 2000-01-12

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL182303B1 (en) Novel derivatives of isoxazoline and isoxazole having properties of fibrinogen receptor antagonists
AU723577B2 (en) Novel isoxazoline and isoxazole fibrinogen receptor antagonists
AU5876296A (en) Isoxazoline and isoxazole derivatives as integrin receptor antagonists
US5710159A (en) Integrin receptor antagonists
US6265400B1 (en) Cyclic carbamates and isoxazolidines as IIb/IIIa antagonists
US5811441A (en) Isoxazoline fibrinogen receptor antagonists
EP0832077B1 (en) Improved isoxazoline fibrinogen receptor antagonists
US6004955A (en) Cyclic carbamates and isoxazolidines as IIb/IIIa antagonists
WO1998006707A1 (en) Cyclic carbamates and isoxazolidines as iib/iiia antagonists
US6348504B1 (en) Oxime ethers as IIb/IIa antagonists