PL164871B1

PL164871B1 - Stojak pod choinke PL

Info

Publication number: PL164871B1
Application number: PL90287071A
Authority: PL
Inventors: Klaus Krinner
Original assignee: Klaus Krinner
Priority date: 1989-09-28
Filing date: 1990-09-27
Publication date: 1994-10-31
Also published as: DE59009122D1; SK470990A3; ES2073489T3; DK0419972T3; WO1991004696A1; NO180252C; CA2025783C; SK279492B6; EP0419972B1; NO180252B; DD297552A5; CZ284878B6; FI921382A0; PL287071A1; DE3932473C2; NO921212D0; CA2025783A1; YU178090A; DE3932473A1; US5114113A

Abstract

1 S tojak pod choinke z czescia stopow a, um le szczona n a tej czesci stopowej czescia m ocu jaca plen drzew ka, kilkom a w spornikam i rozm ieszczonym i wokól o si sym etrii, przechylnym i pomiedzy polozeniem zluzo- w an ia 1 polozeniem m ocow ania, w plaszczyznach prze- cin ajacy ch sie p rzynajm niej w przyblizeniu w osi sym etrii oraz z pojedynczym urzadzeniem m ocujacym które poprzez elem ent przenoszacy sile oddzlalyw uje n a w szystkie w sporniki 1 przem ieszcza j e w polozenie m o- cow ania z regulow ana sila m ocujaca, zn am ienny tym . ze elem ent przenoszacy sile z urzadzenia m ocujacego n a w sporniki ( 1 4, 1 6 ) m a p ostac rozciagliwej i elastycz- nej czesci laczacej (4 8). 10. S tojak pod choinke z czescia stopow a, um ie- szczona n a tej czesci stopowej czescia m ocujaca plen drzew ka, kilkom a w spornikam i rozm ieszczonym i wokól osi sym etrii, przechylnym i pomiedzy polozeniem zluzo- w an ia i polozeniem m ocow ania, w plaszczyznach prze- c in a ja c y c h sie p rzynajm niej w przyblizeniu w osi sym etri oraz z pojedynczym urzadzeniem m ocujacym , które poprzez elem ent przenoszacy sile oddzlalyw uje n a w szystkie w sporniki i przem ieszcza Je w polozenie m o- cow ania z regulow ana sila m ocujaca. z n a m ie n n y t y m , ze elem ent przenoszacy sile z urzadzenia m ocujacego n a w sporniki ( 1 4, 1 6 ) je s t utw orzony przez kilka cylindrów dociskanych (98) polaczonych w zajem nie przew odem cisnieniow ym ( 1 0 4 ), a urzadzenie m ocujace (46) sta n o - wi pom pa hydrauliczna. Fig.1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest stojak pod choinkę z częścią stopową, umieszczoną na tej części stopowej częścią mocującą pień drzewka, kilkoma wspornikami rozmieszczonymi wokół osi symetrii, przechylnymi pomiędzy położeniem zluzowania i położeniem mocowania w płaszczyznach przecinających się przynajmniej w przybliżeniu w osi symetrii stojaka oraz z pojedynczym urządzeniem mocującym, które poprzez element przenoszący siłę oddziaływuje na wszystkie wsporniki i przemieszcza je w położenie mocowania z regulowaną siłą mocującą.

Znane są stojaki choinkowe, w których na płycie lub na części stopowej przewidziano ustawioną pionowo tuleję, która służy do uchwycenia dolnego końca pnia choinki. Na ściance obwodowej tulei przewidziano w równomiernym odstępie śruby zaciskowe, które przechodzą przez tuleję i służą do zaciśnięcia, a więc do unieruchomienia pnia drzewka we wnętrzu tulei. Wadą takiego rozwiązania jest to, że śruby zaciskowe wkręcane najczęściej tylko siłą palców mogą wywierać nieznaczny nacisk na pień, a więc zamocowanie choinki za pomocą znanych stojaków jest niezadawalające. Ponadto trudno jest ustawić dokładnie pionowo pień drzewka, co jest pożądane ze względów estetycznych. Wreszcie ustawienie i zamocowanie wymaga pomocy drugiej osoby, gdyż jednoczesne trzymanie drzewka i dokręcanie śrub zaciskowych jest praktycznie niemożliwe.

Znane jest też mocowanie pnia drzewka w odpowiednio zwymiarowanym otworze części stopowej za pomocą klinów drewnianych.

Opis patentowy niemiecki AS 2 352 892 przedstawia stojak mocujący, zwłaszcza do ustawienia choinek, w którym w znany sposób na płycie podłogowej umieszczono pionowo tuleję uchwytową. We wnętrzu tej tulei przesuwa sie ślizgowo druga tuleja, która wspiera się swoim dolnym końcem na odpowiednio zwymiarowanej sprężynie naciskowej. Ta wewnętrzna, poruszająca się współosiowo tuleja służy do uchwycenia pnia choinki. Na zewnętrznej tulei w jej górnej strefie brzegowej umieszczono pałąkowe uchwyty w ten sposób, że odchylają się one w kierunku na oś obu tulei.

Dla zamocowania pnia drzewka w tym znanym stojaku wprowadza się dolny koniec pnia w wewnętrzną, współosiowo prowadzoną tuleję, a następnie wraz z tuleją wprowadza się w dół w tuleję zewnetrzną pokonując siłę sprężyny. W trakcie wspomaganego siłą ciężkości choinki ruchu pnia wraz z wewnętrzna tuleją mogą przekręcać się do wewnątrz uchwyty pałąkowe przewidziane na tulei zewnętrznej, które stykają się z pniem drzewka i centrują go. Wadą tego znanego stojaka choinkowego jest to, że działa on prawidłowo tylko w określonym zakresie średnic pnia drzewka. Poza tym, gdy przekrój pnia odbiega znacznie od koła nie jest możliwe dobre pionowe zamocowanie i centrowanie pnia.

Opis DE-PS 25 47 184 przedstawia stojak choinkowy, w którym przeznaczony do zamocowania pień drzewka wprowadza się w tuleję zaopatrzoną w wycięcia, przy czym klinowy korpus wyporowy w postaci nakrętki kołpakowej nakręca się na zewnętrzny obwód tulei, ajego klinowy profil napiera na promieniowo rozmieszczone szczęki dociskowe w kierunku na pień drzewka. Szczęki dociskowe poruszające się promieniowo do wewnętrz zaciskają i unieruchamiają pień drzewka wprowadzony do tulei. Wadą także i tego znanego stojaka choinkowego jest to, że szczęki przylegają nierównomiernie do pnia, gdyżjego przekrój odbiega od koła. W efekcie mamy niedostateczne zamocowanie i niezupełnie pionowe ustawienie drzewka.

Opisy patentowe - niemiecki OS-3003 233 oraz amerykański PS 2 260 932 przedstawiają przyrząd do pionowego zamocowania przedmiotów prętowych, w szczególności pni drzewek, w którym za pomocą rozbudowanego układu drutów mocuje się pień drzewka w odpowiednim uchwycie jak maszt okrętowy. Druty mocujące rozłożone są na nieznacznej części długości pnia drzewka, a ponadto te znane przyrządy mają skomplikowaną konstrukcję i są niełatwe w obsłudze.

164 871

Opis niemiecki PS 20 42 przedstawia obsadę choinkową z cylindrem zaopatrzonym w przebiegające pionowo wycięcia, który jest osadzony na części stopowej lub stojaku. Przez wycięcia szczelinowe przechodzą uchwyty mogące odchylać się na poziomych osiach obrotu. Górny koniec uchwytu jest zaopatrzony, natomiast dolny koniec jest tępy i wchodzi do wnętrza cylindra w położeniu spoczynkowym uchwytu. Przy wprowadzaniu pnia drzewka do wnętrza cylindra dolny koniec pnia w trakcie ruchu w dół styka się z sięgającymi do wnętrza końcami uchwytów, tak że obracają się one wokół osi poziomych, a końce uchwytów zaopatrzone w ostre kły wciskane są do wnętrza cylindra, gdzie zahaczają o pień drzewka i w ten sposób unieruchamiają ten pień. Wadą takiego rozwiązania jest to, że już w trakcie wprowadzania występują siły przytrzymujące, a więc trzeba pokonywać siły narastające w miarę wprowadzania pnia w uchwyt. Siły te są wreszcie tak dużę, że nie można już wprowadzić dalej pnia w uchwyt, chociaż krawędzie lub kły przytrzymujące przy uchwytach nie zapewniają jeszcze dostatecznego zamocowania.

Z opisu niemieckiego OS 23 58151 znany jest podobnego rodzaju stojak choinkowy, który składa się w zasadzie z członu do uchwycenia dolnego końca pnia drzewka oraz z odchodzących od niego promieniowo na zewnętrz wyciąganych nóżek. Człon uchwytowy ma przykładowo trzy łapy zaciskowe albo kły przytrzymujące, które mogą poruszać się w kierunku do i od powierzchni pnia za pomocą wspólnego urządzenia mocującego i włączonego pośrednio przegubu dźwigni kolanowej. Po uruchomieniu urządzenia mocującego, w którym przykładzie realizacji jest śruba mocująca, przesuwa się pozioma płyta, a połączone przegubowo na płycie łączniki dźwigni olanowej oddziaływują na poszczególne łapy zaciskowe. Podobnie jak w innych znanych stojakach choinkowych według stanu techniki również w stojaku według DE-OS 2358151 wadą jest to, że ze względu na jednoczesny, wymuszony ruch poszczególnych łap zaciskowych tylko z dużym trudem można zamocować dokładnie pionowo drzewka mające nie okrągłe pnie. Dlatego też mamy tu końcowe, dokładne ustawienie zamocowanego drzewka w kierunku pionowym za pomocą śrub nastawczych na zewnętrznych końcach nóżek stojakowych, pozwalają one wyrównać nierówności podłogi, żeby doprowadzić choinkę do pionu, albo skompensować krzywe zamocowanie drzewka ustawiając je w pozycji pionowej.

Wobec powyższego zadaniem niniejszego wynalazkujest takie ukształtowanie stojaka pod choinkę, żeby pozwalał on pewnie mocować z regulowaną siłą w pozycji pionowej także drzewka o nieregularnych konturach pni.

Stojak pod choinkę według wynalazku ma element przenoszący siłę z urządzenia mocującego na wsporniki w postaci rozciągliwej i elastycznej części łączącej.

Wsporniki stojaka mają korzystnie osie obrotu leżące we wspólnej płaszczyźnie prostopadłej do osi symetrii stojaka. Korzystnie każdy wspornik ma pomiędzy osią obrotu i przylgą punkt przyłożenia dla elementu przenoszącego siłę.

Korzystnie elementem przenoszącym siłę jest linka stalowa, a urządzeniem mocującym luzowany mechanizm zapadkowy, zaś każdy ze wsporników ma na końcu zwróconym w stronę pnia choinki przylgę, której zakończenie ma postać kła.

Wsporniki i część mocująca mogą być ukształtowane jako jeden element konstrukcyjny, przy czym korzystnie wsporniki i część mocująca są wykonane z elastycznie odkształcalnego materiału. Zaleca się wtedy aby obszar przejściowy pomiędzy każdym ze wsporników i częścią mocującą miał zwiększoną elastyczność względem pozostałych obszarów, na przykład poprzez wyposażenie go w nacięcia w postaci karbów.

W rozwiązaniu według wynalazku element przenoszący siłę z urządzenia mocującego na wsporniki wspierające pień drzewka może być utworzony przez kilka cylindrów dociskowych połączonych wzajemnie przewodem ciśnieniowym, a urządzenie mocujące może stanowić wtedy pompa hydrauliczna.

W tej odmianie wsporniki mają również korzystnie osie obrotu leżące we wspólnej płaszczyźnie prostopadłej do osi symetrii stojaka, a każdy wspornik może mieć na końcu zwróconym w stronę pnia drzewka przylgę, której zakończenie ma korzystnie postać kła.

Korzystnie każdy ze wsporników ma po przeciwległej względem przylgi stronie osi punkt przyłożenia dla cylindra dociskowego.

164 871

Wsporniki i część mocująca stojaka mogą być ukształtowane jako jeden element konstrukcyjny. Korzystnym wtedy jest aby wsporniki i część mocująca były wykonane z materiału elastycznie odkształcalnego. Obszar przejściowy pomiędzy każdym ze wsporników i częścią mocującą może mieć elastyczność zwiększoną dodatkowo, przez wyposażenie go w nacięcia w postaci karbów.

Zgodnie z wynalazkiem element przenoszący siłę, poruszający poszczególne wsporniki, podsuwa najpierw te wsporniki do pnia drzewka niezależnie od siebie i w zasadzie bez docisku. Właściwa siła mocowania jest przykładana dopiero po przysunięciu wszystkich wsporników do pnia drzewka. Element przenoszący siłę działa jednocześnie i w zasadzie z identyczną siłą na wszystkie wsporniki, a więc zapewnione jest, że wybrane położenie pnia drzewka nie zmienia się w trakcie zwiększania siły mocowania, gdyż działające siły znoszą się w każdej chwili niezależnie od konturu pnia drzewka. Wspornik, który podejdzie jako pierwszy do powierzchni pnia drzewka, nie jest dociskany do pnia tak długo, dopóki pozostałe wsporniki - równocześnie lub kolejno - również nie dojdą do powierzchni pnia drzewka. Tak więc do chwili dojścia wszystkich wsporników do pnia nie ma praktycznie przenoszenia sił na pień drzewka, a zatem nie może zmieniać się wybrane położenie drzewka. W trakcie dalszego działania urządzenia mocującego element przenoszący siłę na wsporniki wprowadza siły mocowania w taki sposób, że kompensują się one wzajemnie, a więc nie powstaje siła wypadkowa, która mogłaby wyprzeć pień drzewka, z jego położenia. W ten sposób zapewnia się korzystnie utrzymanie wybranego położenia drzewka i jego zamocowanie za wolny koniec pnia.

Dla wytworzenia dużych sił mocowania w tak małej konstrukcji, co pozwoli zabezpieczyć dobrze przed przewróceniem także stosunkowo duże drzewka, elementem przenoszącym siłę może być przewód ciśnieniowy z dołączonymi do niego cylindrami dociskowymi, które napierają na wsporniki, przy czym wtedy urządzeniem mocującym jest pompa hydrauliczna lub pneumatyczna.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematycznie w dużym uproszczeniu stojak pod choinkę w częściowym przekroju bocznym, fig. 2 - stojak według fig. 1 w dużym uproszczeniu, w widoku z góry, fig. 3 - inną postać wykonania stojaka według fig. 1, fig. 4 - drugą postać wykonania stojaka.

Stojak pod choinkę, oznaczony na rysunku ogólnie przez 2, ma według fig. 1 w zasadzie część stopową 4, w postaci masywnej płyty metalowej, stojaka trójkątnego lub tym podobne, oraz umieszczoną na nim część mocującą 6, która służy do uchwycenia nie pokazanego na rysunku pnia drzewka. Część mocująca 6 składa sie w zasadzie z cylindra kołowego 8 o ściankach bocznych prostopadłych do części stopowej 4, a także z umieszczonego współosiowo stożka mocującego 10, którego ścianka boczna odwzorowana na fig. 1 jest nachylona w ten sposób, że stożek 10 rozszerza się ku górze wychodząc z części stopowej 4 ku obrzeżu cylindra 8. W środku stożka mocującego 10 umieszczono trzpień centrujący 12 sterczący pionowo do góry. Jak widać zwłaszcza z fig. 1 i 2, na zewnętrznym obwodzie części mocującej 6 lub jej cylindrze 8 przewidziano kilka wsporników 14. Wsporniki te są przy tym ułożyskowane odchylnie na osiach 30, podpórek łożyskowych 22, zamocowanych na zewnętrznym obwodzie cylindra 8. Na przeciwległych do osi 30 końcach wsporników 14, utworzone są przylgi 38, które stykają się z pniem drzewka mocowanym w stojaku według wynalazku, co będzie jeszcze wyjaśnione. Wsporniki 14 mogą przechylać się na osiach 30, pomiędzy położeniem zluzowania, w którym drzewko można swobodnie wkładać w stożek mocujący 10 i wyjmować z tego stożka, oraz położeniem trzymania, w którym przylgi 38 unieruchamiają między sobą pień drzewka. Dla przeprowadzenia wsporników 14 z ich położenia zluzowania w położenie trzymania przewidziano urządzenie mocujące 46, które działa na poszczególne wsporniki poprzez element przenoszący siłę 48.

W przykładzie wykonania według fig. 1 i 2 urządzenie mocujące 46 ma zwykły mechanizm zapadkowy 50, który wpiera się zarówno na części stopowej 4 jak i cylindrze 8 poprzez odpowiednie ramiona 52 i 54, i w którym ruchoma dźwignia naciągowa 56 może wprawiać w obrót wałek nawojowy 60 wyposażony w blokadę zapadkową 58. Dźwignia naciągowa 65 jest przy tym naprężona sprężyną 62 w kierunku na cylinder 8 lub jej położenie neutralne. Blokadę zapadkową 58 można skasować odpowiednim drążkiem odblokowującym 64, co pozwala na

164 871 swobodny obrót wałka 60. W sumie budowa i zasada działania urządzenia mocującego 46 w postaci mechanizmu zapadkowego 50 są ogólnie znane. Elementem przenoszącym siłę 48 w przypadku wykonania według fig. 1 i 2jest linka stalowa 66, która według fig. 1 jest zamocowana jednym końcem na wałku 60 i może być na niego nawijana. Wychodząc z wałka 60 linka stalowa 66 przechodzi przez odpowiednio zwymiarowane otwory 70 we wspornikach 14, jak to pokazano na fig. 2.

Po przejściu linki 66 przez otwór 70 w ostatnim wsporniku 14 pozostający wolny koniec linki 66 mocuje się w odpowiedni sposób w części stopowej 4 albo w strefie części mocującej 6.

Można to zrobić za pomocą złączki linowej 76 lub podobnego elementu.

Jak widać zwłaszcza w widoku z góry według fig. 2, linka stalowa 66 służącajako element przenoszący siłę wychodząc od urządzenia mocującego 46 opasuje w około 75% otwór wtykowy 78 w strefie wsporników 14, przechodząc przy tym przez wsporniki otworami 70. Dopóki linka stalowa 66 nie jest naprężona urządzeniem mocującym 46, dotąd wsporniki 14 są naciągnięte sprężynami zwrotnymi 80 w kierunku ich położenia zluzowania.

Opisany stojak pod choinkę działa w następujący sposób: Choinkę mocowaną w stojaku 2 wprowadza się końcem jej pnia w otwór wtykowy 78 między przylgami 38 wsporników 14 na fig. 1, wsuwając w dół stożek mocujący 10 cylindra 8 lub części mocującej 6. Trzpień centrujący 12 pozwala na pierwsze tymczasowe ustalenie położenia pnia w kierunku poziomym. Całe drzewko wprowadza się teraz ręcznie w położenie pionowe, po czym ta sama osoba, która utrzymuje pień drzewka w położeniu pionowym, wprawia w obrót wałek 60 uruchamiając dźwignię naciągową 56, tak że linka stalowa 66 jest sukcesywnie nawijana i naciągana na wałku 60. Dźwignię 56 uruchamia przy tym korzystnie nogą ta sama osoba, która utrzymuje drzewko w położeniu pionowym. Linka stalowa 66 spełniająca funkcję elementu przenoszącego siłę w wyniku naciskania dźwigni naciągowej 56 urządzenia mocującego 46 jest nawijana na wałek 60, przy czym drugi wolny koniec linki 66 jest unieruchomiony w złączce linowej 76. W wyniku naciągania linki 66 i zmniejszania się jej długości następuje ruch wsporników 14 na fig. 1 i 2 w kierunku osi symetrii, przy czym oś tę należy rozumieć jako osiowe przedłużenie trzpienia centrującego 12. Skręcająca się stale linka 66 ciągnie do wewnątrz wsporniki 14 pokonując siłę sprężyn zwrotnych 80, przy czym wsporniki obracają się na osiach 30 tak, że przylgi 38 zbliżają się ciągle do pnia drzewka, wsporniki 14, obracają się przy tym w płaszczyznach przecinających się według fig. 5 w zasadzie w osi symetrii. Linka stalowa 66 przechodzi przez wsporniki 14, w ich otworach 70, a więc siła wprowadzana urządzeniem mocującym 46 przenosi się równocześnie na wszystkie wsporniki i rozkłada się w zasadzie równomiernie na poszczególne wsporniki, co daje istotną korzyść opisaną niżej.

Zakłada się tu, że wspornik 14 według fig. 2 w trakcie jego przechylania dochodzi jako pierwszy swoją przylgą 38 do powierzchni wprowadzonego pnia drzewka, gdy pień w strefie wspornika 14 mógłby mieć nieregularne wybrzuszenie. W trakcie dalszego naciskania urządzenia mocującego 46 wałek 60 nawija dalej linkę 66 która przenosi odpowiednią siłę naciągu. Pierwszy wspornik 14, którego przylga 38 styka się z powierzchnią pnia drzewka, nie wywiera jednak nacisku na pień, gdyż linka 66 może łatwo przejść otwór 70, a więc tylko pozostałe wsporniki 14 dochodzą sukcesywnie do powierzchni obwodu pnia drzewka. Ten ze wsporników 14, który pierwszy dojdzie do powierzchni pnia drzewka, przylega do niej w zasadzie bez docisku tak długo, aż pozostałe wsporniki osiągną także - równocześnie lub kolejno - powierzchnię pnia. Dopiero gdy wszystkie wsporniki swoimi przylgami 38 zetkną się z powierzchnią pnia, siła naciągu linki 66 jest znów rozłożona w zasadzie równomiernie na wszystkie wsporniki, tak że przylgi mogą być dociskane do obwodu pnia drzewka siłą urządzenia mocującego 46.

Oczywiście alternatywą układu pokazanego na fig. 1i 2 w którym otwory 70 służące jako punkty przyłożenia siły linki 66 na wsporniki 14 znajdują się powyżej osi obrotu 30 wsporników, może być układ, gdzie punkty przyłożenia siły linki 66 rozmieszczone w strefie znajdującej się pod osiami 30 wsporników 14. W tym przypadku linka 66 przechodzi w strefach między wspornikami przykładowo przez umieszczone w uchwytach otwory lub oczka, które mają większy odstęp promieniowy od trzpienia centrującego 12 niż osie obrotowe 30 wsporników 14. Przy tym uchwyty mogą być zamocowane tuż przy części stopowej 4 lub na osłonie połączonej z tą częścią. Po naprężeniu linki 66 urządzeniem mocującym 46 znajdujące się pod osiami 30 odcinki wsporników 14, które przeważnie są dłuższe w porównaniu do wykonania przedstawionego na fig. 1, odchylają sie na zewnątrz, tak że odcinki wsporników nad osiami 30 przechylają sie odpowiednio do wewnątrz i wsporniki stykają się swoimi przylgami 38 w objaśniony wyżej sposób z pniem drzewka. Dzięki opisanemu alternatywnemu wykonaniu linki 66 służącej jako element przenoszący siłę w strefie poniżej osi 30 wsporników powstaje korzystna możliwość polegająca na tym, że prowadnicę linki stalowej 66, linkę 66, urządzenie mocujące 46 i wsporniki 14, z wyjątkiem ich odcinków zbliżonych do przylg 38 można przykryć praktycznie całkowicie pokrywą korzystnie osiowo-symetryczną, mającą środkowe wycięcie na wprowadzenie pnia drzewka.

Jak wynika w szczególności z fig. 1 przylgi 38,wsporników 14, są zaopatrzone korzystnie w ostre Idy lub pazury, które po dojściu do powierzchni pnia drzewka wbijają sie w ten pien pod działaniem siły przyłożonej nadal do linki 66, dzięki czemu zwiększa się siła zamocowania drzewka. Jest przy tym szcególnie korzystne to, że dzięki kłom 88 na przylgach 38, w trakcie naciągania linki 66 dźwignią 56, część przykładanej siły działa w kierunku na część stopową 4 stojaka 2, tak że pień drzewka jest wciskany kłami do wnętrza części mocującej 6, a więc uzyskuje się szczególnie dobre zamocowanie.

Istnieje też możliwość ukształtowania przylg 38, w postaci spłaszczonych i nawet wybrzuszonych poduszek stykowych, co jest preferowane zwłaszcza wtedy, gdy chce się uniknąć zadrapania mocowanego drzewka.

Na fig. 3 pokazano stojak pod choinkę według wynalazku zmieniony w strefie wsporników 14. Według fig. 3 wspornik 14 jest wydłużony na swoim końcu przeciwległym do przylgi 38 względem osi obrotu 30, i ma tam odcinek dźwigniowy 96 tworzący, w przybliżeniu kąt 90° względem wspornika 14. Między stroną górną części stopowej 4 i wolnym zakończeniem odcirika dźwigniowego 96 przewidziano element przenoszący siłę w postaci cylindra dociskowego 98, który wspiera się w części stopowej 4 na łożysku 100.

Tłoczysko cylindra 98 wspiera się na odcinku dźwigniowym 96 również w łożysku 102. Ponadto przewidziano przewód ciśnieniowy 104, którym połączone są szeregowo cylindry dociskowe 98 pozostałych wsporników 14. Poszczególne cylindry dociskowe 98 i łączący je przewód ciśnieniowy 104 tworzą razem element przenoszący siłę 48 w odmianie według fig. 3. Urządzeniem mocującym 45 dla tego elementu 48 jest przy tym nie przedstawiona na rysunku pompa ciśnieniowa, która zasila poszczególne cylindry dociskowe płynem pod ciśnieniem, przykładowo olejem hydraulicznym, lub też sprężonym powietrzem przez przewód ciśnieniowy 104, tak że wsporniki 14 mogą przechylać się z położenia zluzowania w położenie mocowania i z powrotem. Pompa ciśnieniowa może być przy tym uruchamiana ręcznie lub nożnie, zależnie od typu pompy sprężonego powietrza, ale może to być także pompa z napędem elektrycznym itp.

W innej formie wykonania stojaka według wynalazku wsporniki 14, ukształtowane nie jako oddzielne, ułożyskowane obrotowo na części mocującej 6 człony konstrukcyjne, lecz poszczególne wsporniki i część mocującą połączone ze sobą w jedną część.

Figura 4 pokazuje tę drugą formę realizacji wynalzku w uproszczonym widoku perspektywicznym. Według fig. 4 kołowo- cylindryczna część mocująca 6 jest zamocowana na części stopowej 4 stojaka pod choinkę. Wsporniki 16 - w przedstawionym przykładzie cztery umieszczone naczęści mocującej 6, przy czym stanowią one razemjedną część. Niezbędną elastyczność wsporników uzyskuje się w ten sposób, że część mocująca i wsporniki ukształtowane są z materiału sprężystego, przykładowo ze stali sprężynowej lub z - ewentualnie wzmocnionych tworzyw sztucznych. Poszczególne wsporniki w postaci sprężystych pałąków lub łubków mogą być również dociskane do mocowanego pnia drzewka siłą nie przedstawionego na fig. 4 elementu przenoszącego siłę, a po ustąpieniu działania siły powracają dzięki swej sprężystości znów do położenia zluzowania. Sprężyste przyleganie w położeniu mocowania i sprężysty powrót wsporników 16 można usprawnić lub ułatwić, jeżeki materiał w strefie przejściowej między wspornikami i częścią mocującą osłabi się odpowiednimi zabiegami technologicznymi, przykładowo przez ukształtowanie przewężeń uzyskanych przez wprowadzenie nacięć w postaci karbów 106 i 108 w każdej strefie przejściowej.

Część mocującą 6 i ukształtowane na niej wsporniki 16 w tej postaci wykonania można uformować w szczególnie korzystny sposób z materiału płaskiego w jednej operacji technologicznej, przykładowo przez tłoczenie. Potem wytłoczkę trzeba tylko jeszcze wygiąć w cylinder połączyć na stykach, żeby stworzyć kołowo- cylindryczną cześć mocującą 6 z wystającymi do góry wspornikami. Połączenie wykonuje się przy tym stosownie do użytego materiału. Na fig. 4 przedstawiono przykładowo spoinę czołową 110, która po wygięciu płaskiej wytłoczki utrzymuje cylindryczny kształt części mocującej 6. Zamiast spoiny 110 możliwe jest także nitowanie założonych na siebie ścianek części mocującej 6, zgrzewanie, spawanie punktowe, klejenie itp. Niezbędny element napinający, przykładowo w postaci linki stalowej 66, prowadzi się w tej formie wykonania przeważnie w oczkach osadzonych lub uformowanych na grzbietach wsporników.

Stojak pod choinkę 2 według wynalazku ma następujące istotne zalety i właściwości: W trakcie przechodzenia wsporników 14,16 z ich położenia zluzowania w położenie mocowania ten ze wsporników, który jako pierwszy dojdzie do obwodu mocowanego pnia drzewka, styka się z nim praktycznie bez docisku dotąd, aż pozostałe wsporniki zetkną się z obwodem pnia. Dopiero wtedy siła pochodząca z urządzenia mocującego 46 przenoszona jest równomiernie na wszystkie wsporniki, tak że przylgi 38 albo kły przytrzymujące 88 przylegają do obwodu pnia lub wzębiają się w pień. Dzięki temu zapewnionejest, że w trakcie mocowania drzewka w stojaku według wynalazku przyłożona siła nie wyprze pnia z pozycji jego ustawienia nawet przy niejednoczesnym i nieregularnym zetknięciu się poszczególnych wsporników z drzewkiem, ponieważ właściwa siła mocowaniajest przykładana dopiero po dojściu wszystkich wsporników do obwodu pnia drzewka.

Dzięki stojakowi 2 według wynalazku nawet jedna osoba może łatwo ustawić choinkę pionowo, gdyż wystarczy tylko wprowadzić drzewko w otwór wtykowy 78, ustawić je pionowo ręcznie i unieruchomić naciskająć nogą dźwignię naciągową 56 urządzenia mocującego 46. Następuje przy tym naciągnięcie linki stalowej 66 i zamocowanie drzewka w stojaku 2. Opada więc pracochłonne nastawianie przez indywidualne dokręcanie rozmieszczonych na obwodzie śrub zaciskowych lub też klinowanie drzewka dla jego pionowego ustawienia.

W odmianie według fig. 3 gdzie urządzeniem mocującym jest pompa ciśnieniowa, można jeszcze uprościć mocowanie drzewka, gdyż wtedy ewentualnie elektrycznie napędzana pompa wyporowa zasila poszczególne cylindry dociskowe 98 płynem pod ciśnieniem i przeprowadza poszczególne wsporniki 14, 16 w ich położenie mocowania. Jeżeli wykorzysta się pompę napędzaną mechanicznie, gdzie chodzi przeważnie o pompę uruchamianą nogą, to proces mocowania odpowiada uruchomieniu dźwigni naciągowej 56 w przykładzie wykonania według fig. 1.

W każdym przypadku nie ma wypierania pnia drzewka z jego położenia, w jakie doprowadzono go przed uruchomieniem urządzenia mocującego 46, przez przylegające sukcesywnie wsporniki 14, 16. Istnieje więc też możliwość umyślnego zamocowania pnia w określonym położeniu skośnym. Jest to korzystne wówczas, gdy podłoże stojaka 2 nie jest poziome, przykładowo na wolnym powietrzu, gdzie pionowo zamocowane drzewko byłoby w efekcie w położeniu skrzywionym.

Celem przemieszczenia wsporników 14, 16 z ich położenia mocowania w położeniu zluzowania w formie wykonania według fig. 1 uruchamia sie drążek odblokowujący 64, tak że blokada zapadkowa 58 nie działa już na wałek 60. Następuje odprężenie linki stalowej 66 i wsporników dzięki ich własnej elastyczności. Linka 66 nie dociska już ich w położenie mocowania i powracają one w położenie zluzowania wskutek działania sprężyn zwrotnych 80 lub pod naciskiem palców, tak że można wyjąć drzewko ze stojaka 2.

W przypadku odmiany z fig. 3 czynnik ciśnieniowy jest odsysany z poszczególnych cylindrów dociskowych 98 lub uchodzi z nich samoczynnie po uruchomieniu odpowiedniego zaworu, tak że wsporniki 14, 16 powracają również w położenie zluzowania.

Zasadniczą zaletą stojaka pod choinkę według niniejszego wynalazku jest poza tym to, że zarówno w formie wykonania według fig. 1 i 2, jak też w odmianie według fig. 3 i w drugiej formie wykonania według fig. 4, można w każdej chwili regulować położenie mocowania wsporników 14, 16. Jest to korzystne zwłaszcza wtedy, gdy choinka tkwi dłuższy czas w

164 871 stojaku 2, gdyż wskutek wysychania drewna pień choinki zaczyna się kurczyć, a więc siła zamocowania drzewka stopniowo maleje. Po jednorazowym lub kilkakrotnym naciśnięciu dźwigni naciągowej 56 można w takim przypadku łatwo naprężyć linkę 66, dzięki czemu wsporniki odzyskają położenie pewnego zamocowania. Również w przypadku odmiany według fig. 3 można wyregulować siłę mocowania wsporników 14, 16 uruchamiając na krótko pompę wyporową.

W ramach niniejszego wynalazku można sobie wyobrazić jeszcze poniższe odmiany, o których chcemy tu krótko wspomnieć: Oczywiście ilość wsporników w przedstawionym przykładzie wykonania - tu cztery - nie jest obowiązująca. Można także przewidzieć trzy tego typu wsporniki, ale można też przewidzieć więcej niż cztery wsporniki rozmieszczone równomiernie na obwodzie.

Ukształtowanie urządzenia mocującego 46 w postaci mechanizmu zapadkowego należy także rozumieć tylko jako przykład; można sobie wyobrazić także inne urządzenia do naprężania linki stalowej 66. Tak więc można przewidzieć dla przykładu silniki elektryczne, które naciągają linkę 66 celem dosunięcia wsporników poprzez przykładowo odpowiednią przekładnię ślimakową z samohamowaniem itp.

Zamiast dźwigni naciągowej 56 lub wjej uzupełnieniu można przewidzieć przy urządzeniu mocującym 46 według fig. 1 także tuleję wtykową, w którą wprowadza się trzonek miotły itp, żeby uruchomić urządzenie mocujące 46. Jest to korzystne zwłaszcza wtedy, gdy drzewko mocowane w stojaku 2jest bardzo rozłożyste w swej dolnej części, co utrudnia dostęp do dźwigni naciągowej 56. Również drążek odblokowujący 64 może mieć korzystnie rodzaj obsługi zdalnej, przykładowo cięgło linkowe itp. Ma to tę zaletę, że dla otwarcia i zluzowania urządzenia mocującego 46 nie trzeba wpełzać pod choinkę, która w chwili luzowania jest już najczęściej wyschnięta i kłująca.

Położenie montażowe cylindra dociskowego 98 w odmianie według fig. 3 trzeba także rozumieć tylko jako przykład. Można sobie wyobrazić także inne położenia, w których siła cylindra dociskowego 98 jest przenoszona na wsporniki.

W wykonaniu według fig. 1 i 2 linka stalowa 66 przechodzi przez otwory 70 we wspornikach 14. Może to ewentualnie oznaczać niepotrzebne osłabienie przez te otwory strefy wsporników między przylgami 38 i osiami obrotu 30. Może więc być korzystne przeprowadzenie linki 66 po stronie zewnętrznej tych wsporników, przy czym linka 66 jest wtedy prowadzona w oczkach lub podobnych elementach przyspawanych do wsporników.

Opisane przykłady wykonania nie ograniczają się tylko do mocowania choinki. Istnieje praktycznie możliwość zamocowania każdego przedmiotu o kształcie zbliżonym do pręta za pomocą stojaka 2 według wynalazku. Tak więc można łatwo i pewnie mocować przykładowo także inne drzewa do celów dekoracyjnych, parasole, maszty flagowe, znaki drogowe itp. Wnętrze części mocującej 6 lub cylindra 8 jest korzystnie wodoszczelne, a więc stożek mocujący 10 lub cylinder 8 można napełniać wodą tak, że drzewko zamocowane w stojaku 2 zachowuje dłużej świeżość, i nie wysycha.

Fig.4

164 871

Fig · 3 / i _u

102 96 7 / ₃₀

» / U
\ \	V¹⁰
98-~ + \ -

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 10 000 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Stojak pod choinkę z częścią stopową, umieszczoną na tej części stopowej częścią mocującą pień drzewka, kilkoma wspornikami rozmieszczonymi wokół osi symetrii, przechylnymi pomiędzy położeniem zluzowania i położeniem mocowania, w płaszczyznach przecinających się przynajmniej w przybliżeniu w osi symetrii oraz z pojedynczym urządzeniem mocującym które poprzez element przenoszący siłę oddziaływuje na wszystkie wsporniki i przemieszcza je w położenie mocowania z regulowaną siłą mocującą, znamienny tym, że element przenoszący siłę z urządzenia mocującego na wsporniki (14,16) ma postać rozciągliwej i elastycznej części łączącej (48).
2. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że wsporniki (14) mają osie obrotu (30) leżące we wspólnej płaszczyźnie prostopadłej do osi symetrii stojaka.
3. Stojak według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każdy wspornik (14) ma pomiędzy osią obrotu (30) i przylgą (38) punkt przyłożenia dla elementu przenoszącego siłę.
4. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że elementem przenoszącym siłę jest linka stalowa (66).
5. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że urządzeniem mocującym jest luzowany mechanizm zapadkowy (50).
6. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że każdy ze wsporników (14) ma na końcu zwróconym w stronę pnia choinki przylgę (38), której zakończenie ma korzystnie postać kła (88).
7. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że wsporniki (16) i część mocująca (6) są ukształtowane jako jeden element konstrukcyjny.
8. Stojak według zastrz. 7, znamienny tym, że wsporniki (16) i część mocująca (6) są wykonane z elastycznie odkształcanego materiału.
9. Stojak według zastrz. 7, znamienny tym, że obszar przejściowy pomiędzy każdym ze wsporników (16) i częścią mocującą (6) ma zwiększoną elastyczność względem pozostałych obszarów poprzez wyposażenie go w nacięcia w postaci karbów (106,108).
10. Stojak pod choinkę z częścią stopową, umieszczoną na tej części stopowej częścią mocującą pień drzewka, kilkoma wspornikami rozmieszczonymi wokół osi symetrii, przechylnymi pomiędzy położeniem zluzowania i położeniem mocowania, w płaszczyznach przecinających się przynajmniej w przybliżeniu w osi symetri oraz z pojedynczym urządzeniem mocującym, które poprzez element przenoszący siłę oddziaływuje na wszystkie wsporniki i przemieszcza je w położenie mocowania z regulowaną siłą mocującą, znamienny tym, że element przenoszący siłę z urządzenia mocującego na wsporniki (14,16) jest utworzony przez kilka cylindrów dociskanych (98) połączonych wzajemnie przewodem ciśnieniowym (104), a urządzenie mocujące (46) stanowi pompa hydrauliczna.
11. Stojak według zastrz. 10, znamienny tym, że wsporniki (14) mają osie obrotu (30) leżące we wspólnej płaszczyźnie prostopadłej do osi symetrii stojaka.
12. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że każdy ze wsporników (14) ma na końcu zwróconym w stronę pnia drzewka przylgę (38), której zakończenie ma korzystnie postać kła (88).
13. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że każdy ze wsporników (14) ma po przeciwległej względem przylgi (38) stronie osi (30) punkt przyłożenia dla cylindra dociskowego (98).
14. Stojak według zastrz. 10, znamienny tym, że wsporniki (16) i część mocująca (6) są ukształtowane jako jeden element konstrukcyjny.
15. Stojak według zastrz. 14, znamienny tym, że wsporniki (16) i część mocująca (6) są wykonane z elastycznie odkształcalnego materiału.
16. Stojak według zastrz. 15, znamienny tym, że obszar przejściowy pomiędzy każdym ze wsporników (16) i częścią mocującą (6) ma zwiększoną elastyczność względem pozostałych obszarów, poprzez wyposażenie w nacięcia w postaci karbów (106,108).