PL209700B1

PL209700B1 - Pentafluorotio-benzoiloguanidyny, sposób ich wytwarzania, ich zastosowanie jako środka leczniczego lub diagnostycznego oraz środek leczniczy zawierający te związki

Info

Publication number: PL209700B1
Application number: PL371784A
Authority: PL
Inventors: Heinz-Werner Kleemann
Original assignee: Sanofi Aventis Deutschland
Priority date: 2002-05-18
Filing date: 2003-05-05
Publication date: 2011-10-31
Also published as: HK1076095A1; ATE343563T1; JP2005526138A; RU2004137115A; CA2486336C; MXPA04011497A; PE20040452A1; BR0311128A; CN100506791C; DK1509498T3; CA2486336A1; MY139310A; EP1509498B1; TW200407290A; MA27277A1; HRP20041078B1; NO333288B1; CY1105867T1; RS50772B; IL165213A

Description

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F, Cl, Br, J,

R2 oznacza wodór lub oznacza grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 resztami wybranymi z grupy skł adającej się F, Cl, Br, I,

R3 i R4 niezależnie od siebie oznaczają wodór oraz ich farmaceutycznie tolerowane sole.

Korzystnymi związkami są związki o wzorze I lub II w których podstawniki oznaczają:

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F, Cl,

R2 oznacza wodór lub grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 resztami wybranymi z grupy składającej się F i Cl,

Dalszymi korzystnymi związkami są związki o wzorze I lub II, w których podstawniki oznaczają:

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, Cl,

R2 oznacza wodór lub oznacza grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 atomami F,

R3 i R4 oznaczają wodór;

oraz ich farmaceutycznie tolerowane sole.

Szczególnie korzystne jest, gdy w związkach o wzorze I lub II R1 oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F lub Cl. Szczególnie korzystne jest też, gdy w związkach o wzorze I lub II R2 oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F, Cl lub -O-fenyl, który nie jest podstawiony lub podstawiony, jak to podano.

Jeśli podstawniki R1 do R4 zawierają jedno lub więcej centrów asymetrii, to mogą one niezależnie od siebie wykazywać konfigurację S jak też R. Związki mogą istnieć także jako optyczne izomery, jako diastereoizomery, racematy lub ich mieszaniny.

Niniejszy wynalazek obejmuje także wszystkie postaci tautomeryczne związku o wzorze I i II.

Reszty alkilowe mogą mieć łańcuch prosty lub rozgałęziony. Przykładami reszt alkilowych są metyl, etyl, n-propyl, izopropyl (= 1-metyloetyl), n-butyl, izobutyl (= 2-metylopropyl), s.-butyl (= 1-metylopropyl), t.-butyl (= 1,1-dimetyloetyl). Korzystnymi resztami alkilowymi są metyl, etyl, n-propyl i izopropyl.

Reszty fenylowe mogą nie być podstawione lub być podstawione jednokrotnie lub wielokrotnie, na przykład dwukrotnie lub trzykrotnie takimi samymi lub różnymi resztami. Gdy reszta fenylowa jest podstawiona, to zawiera ona korzystnie jeden lub dwa takie same lub różne podstawniki. W monopodstawionych resztach fenolowych podstawnik może znajdować się w pozycji 2-, pozycji 3- lub w pozycji 4-. Dwupodstawiony fenyl moż e być podstawiony w pozycjach 2,3-, 2,4-, 2,5-, 2,6-, 3,4lub 3,5-.

Wynalazek dotyczy ponadto sposobu wytwarzania związków o wzorze I i II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli, odznaczający się tym, że związki o wzorze III lub IV,

PL 209 700 B1

R2

R2 Ο

III IV w których R1 do R4 mają podane znaczenia a L oznacza odchodzą c ą grupę ł atwo dają c ą się odszczepić nukleofilowo, poddaje się reakcji z guanidyną.

Aktywowane pochodne kwasów o wzorze III i IV, w których L oznacza grupę alkoksy, korzystnie grupę metoksy, grupę fenoksy, fenylotio, metylotio, grupę 2-pirydylotio-, heterocykl z azotem, korzystnie 1-imidazolil, otrzymuje się korzystnie w znany sposób z podstawowych chlorków kwasów karboksylowych (wzór III, IV; L = Cl), które ze swej strony można ponownie w znany sposób otrzymać z podstawowych kwasów karboksylowych (wzór III, IV; L = OH) przykładowo działając chlorkiem tionylu.

Obok chlorków kwasów karboksylowych o wzorze III i IV (L=Cl), z podstawowych kwasów benzoesowych (wzór III, IV; L = OH) można wytworzyć w znany sposób bezpośrednio dalsze aktywowane pochodne o wzorze III i IV, takie jak ester metylowy o wzorze III i IV z L = OCH3 przez obróbkę gazowym HCl w metanolu, imidazolidy o wzorze III i IV przez obróbkę karbonyloimidazolem [L = 1-imidazolil, Staab, Angew. Chem. Int. wyd. angielskie. 1, 351-367 (1962)], mieszane bezwodniki o wzorze III i IV z CI-COOC2H5 lub chlorkiem tozylu w obecno ś ci trietyloaminy w oboję tnym rozpuszczalniku, jak też aktywowanie kwasów benzoesowych dicykloheksylokarbodiimidem (DCC) lub tetrafluoroboranem O-[(cyjano(etoksykarbonylo)metyleno)amino]-1,1,3,3-tetrametylouroniowym („TOTU) [Proceedings of the 21. European Peptide Symposium, Peptides, 1990, Wyd.: E. Giralt i D. Andreu, Escom, Leiden 1991]. Szereg odpowiednich sposobów wytwarzania aktywowanych pochodnych kwasów karboksylowych o wzorze III i IV podane zostało w literaturze źródłowej przez J. March, Advanced Organic Chemistry, wyd. trzecie (Jon Wiley and Sons, 1985, s. 350).

Reakcję aktywowanej pochodnej kwasu karboksylowego o wzorze III i IV z guanidyną prowadzi się korzystnie w znany sposób w protycznym lub aprotycznym, polarnym, lecz obojętnym rozpuszczalniku organicznym. Przy reakcji estru metylowego kwasu benzoesowego (III, IV, L = OCH3) z guanidyną okazały się przy tym przydatne metanol, izopropanol lub THF od temperatury 20°C aż do temperatury wrzenia tych rozpuszczalników. Przy większości reakcji związków III i IV z guanidyną nie zawierającą soli, korzystnie pracuje się w aprotycznych, obojętnych rozpuszczalnikach, takich jak THF, dimetoksyetan, dioksan. Przy reakcji związku III i IV z guanidyną, jako rozpuszczalnik można także jednak stosować wodę z zastosowaniem zasady, takiej przykładowo jak NaOH.

Jeśli L ma znaczenie Cl, pracuje się korzystnie z dodatkiem wyłapywaczy kwasów, na przykład w postaci nadmiaru guanidyny, w celu związania kwasu chlorowodorowego.

Przedmiotem wynalazku jest również zastosowanie związków o wzorze I lub II, i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli do stosowania jako lek.

Związki o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowane sole są stosowane do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania ostrym lub przewlekłym uszkodzeniom, chorobom lub pośrednim następstwom choroby narządów i tkanek, które zostały spowodowane przez niedokrwienie lub wydarzenia reperfuzji, do leczenia lub zapobiegania arytmiom, migotaniu komór serca zagrażającym życiu, zawałowi mięśnia sercowego, dusznicy bolesnej, do leczenia lub zapobiegania stanom niedokrwiennym serca, stanom niedokrwiennym obwodowego i centralnego układu nerwowego lub udarom, lub stanom niedokrwiennym narządów obwodowych i tkanek, do leczenia lub zapobiegania stanom wstrząsu, chorobom, w których rozrost komórek jest pierwotną lub wtórną przyczyną choroby, rakowi, przerzutom, przerostowi prostaty lub rozrostowi prostaty, stwardnieniu tętnic lub zaburzeniom przemiany materii, wysokiemu ciśnieniu krwi, zwłaszcza samoistnemu nadciśnieniu, chorobom centralnego układu nerwowego, zwłaszcza chorobom wynikającym z nadwrażliwości centralnego układu nerwowego, takim jak epilepsja lub skurcze wywołane centralnie, chorobom centralnego układu nerwowego, w szczególności stanom lękowym, depresjom lub psychozom, do leczenia lub zapobiegania cukrzycy insulinoniezależnej (NIDDM) lub późniejszym uszkodzeniom cukrzycowym, zakrzepicom,

PL 209 700 B1 chorobom w następstwie dysfunkcji śródbłonka, claudicatio intermittens, do leczenia lub zapobiegania chorobom spowodowanym zwłóknieniem narządów wewnętrznych, zwłóknieniu wątroby, zwłóknieniu nerek, zwłóknieniu naczyń i zwłóknieniu serca, do leczenia i zapobiegania niewydolności serca lub zastoinowej niedomodze serca, ostrym lub przewlekłym chorobom zapalnym, chorobom spowodowanym przez pierwotniaki, malarii i kokcydazy kurzej i do stosowania przy operacjach chirurgicznych i przeszczepach narzą dów, do konserwacji i skł adowania organów do przeszczepów dla przedsię wzięć chirurgicznych, do opóźniania zmian tkanek spowodowanych wiekiem, do wytwarzania leków przeciwko starzeniu lub do przedłużania życia, do leczenia i obniżania działania kardiotoksycznego w przypadku nadczynności tarczycy lub do wytwarzania ś rodków diagnostycznych.

Związki o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowane sole stosowane są do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania ostrym lub przewlekłym uszkodzeniom, chorobom lub pośrednim następstwom choroby narządów i tkanek, spowodowanych przez niedokrwienie lub przez wydarzenia reperfuzji, do leczenia migotania komór zagrażającego życiu, do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania przerzutom nowotworowym oraz do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania zwłóknieniowym chorobom serca, niewydolności serca lub zastoinowej niedomodze serca.

Dalszym przedmiotem wynalazku jest lek dla medycyny ludzkiej i/lub weterynaryjnej zawierający skuteczną ilość związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli określonego powyżej, razem z farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami i substancjami dodatkowymi.

Przedmiotem wynalazku są również związki o wzorze V stanowiące produkty wstępne

w których R5 oznacza wodór lub (C1-C4)-alkil i w których grupa metylowa może stać w pozycji 2lub w pozycji 3- pierścienia aromatycznego.

Pentafluorotio-benzoiloguanidyny I i II są ogólnie słabymi zasadami i mogą wiązać kwasy z utworzeniem soli. Jako sole addycyjne z kwasami wchodzą w grę wszystkie kwasy tolerowane farmakologicznie, przykładowo, halogenki, w szczególności chlorowodorki, mleczany, siarczany, cytryniany, winiany, octany, fosforany, metylosulfoniany i p-toluenosulfoniany.

Związki o wzorach I i II są podstawionymi acyloguanidynami i hamują one komórkowy anty-przenośnik sód-protony (wymieniacz Na⁺/H⁺, NHE).

W stosunku do znanych związków, związki według wynalazku odznaczają się wyjątkowo wysoką aktywnością podczas inhibicji wymiany Na⁺/H⁺ oraz polepszonymi własnościami ADMET (wchłanianie, dystrybucja metabolizm, wydalanie, toksyczność). Dzięki ksenobiotycznej strukturze (w szczególności przez wprowadzenie wcześniej „nienaturalnych/obcych naturze podstawników SF5) utrudnia się metaboliczną możliwość ataku. Prowadzi to m.in. do dłuższej trwałości S9 (trwałość w wątrobie, odporność na atak enzymatyczny) i dłuższych czasów półrozpadu in vivo. Nie wpływa się przy tym znacznie na zachowanie resorpcyjne i zachowane pozostają wysokie biodostępności acyloguanidyny.

W przeciwień stwie do pewnych acyloguanidyn opisanych w literaturze, opisane tu zwią zki o wzorach I i II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nie wykazują ż adnych niepożądanych i niekorzystnych własności moczopędnych saluretycznych.

Ze względu na własności hamowania NHE, związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się do zapobiegania i leczenia chorób, które spowodowane zostały przez aktywację NHE, względnie przez aktywowany NHE, oraz chorób, które wtórnie wywołane zostały przez uszkodzenia spowodowane NHE.

Ponieważ inhibitory NHE w głównej mierze działają wpływając na regulację komórkowego pH, mogą być one ogólnie w korzystny sposób łączone ze związkami regulującymi wewnątrzkomórkowe pH, przy czym jako partnerzy do łączenia wchodzą w grę inhibitory z grupy enzymów karboanhydraz,

PL 209 700 B1 inhibitory układów transportujących jony diwęglanowe, takie jak ko-transportery sód-diwęglan (NBC) lub wymieniacze chlorek-diwęglan zależne od sodu (NBCE) oraz inhibitory NHE o działaniu hamującym na inne podtypy NHE, ponieważ można wzmacniać lub modulować opisane tu inhibitory NHE przez odpowiedni farmakologicznie efekt regulacji pH.

Zastosowanie związków według wynalazku dotyczy prewencji i leczenia chorób ostrych i przewlekłych w dziedzinie medycyny ludzkiej i weterynarii.

Inhibitory NHE według wynalazku nadają się więc do leczenia chorób, które spowodowane zostały przez niedokrwienie i reperfuzję.

Opisane tu związki, dzięki swym farmakologicznym własnościom, nadają się jako środek przeciwarytmiczny. Przez swój składnik ochronny dla serca, inhibitory NHE o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się doskonale do profilaktyki przed zawałem serca i do leczenia zawałów serca oraz do leczenia dusznicy bolesnej, przy czym także zapobiegająco hamują one lub silnie zmniejszają patologiczne przebiegi przy powstawaniu szkód wywołanych niedokrwieniem, w szczególnoś ci przy usuwaniu arytmii serca wywoł anych niedokrwieniem. Ze wzglę du na swe dział anie ochronne przeciw sytuacjom hipoksycznym i niedokrwiennym, związki stosowane według wynalazku o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole, ze względu na hamowanie komórkowego mechanizmu wymiany Na⁺/H⁺, mogą być stosowane jako lek do leczenia wszystkich ostrych lub przewlekłych szkód wywołanych niedokrwieniem lub wywołanych przez nie chorób pierwotnych i wtórnych.

Dotyczy to także ich zastosowania, jako leku, przy zabiegach chirurgicznych. Związki te mogą być stosowane przy przeszczepach narządów, przy czym związki te mogą być stosowane zarówno do ochrony narządu u dawcy przed lub podczas pobierania, do ochrony pobranych narządów, przykładowo podczas leczenia z i bez składowania w płynach fizjologicznych, jak też przy przenoszeniu do organizmu biorcy.

Związki według wynalazku są także cennymi lekami działającymi ochronnie przy przeprowadzaniu operacji chirurgii plastycznej naczyń, przykładowo na sercu, jak też obwodowych narządów i naczyń .

Okazało się, że związki według wynalazku są wyjątkowo skutecznymi lekami przeciw arytmiom zagrażającym życiu. Kończy się migotanie komór i ponownie nastaje fizjologiczny rytm sinusowy serca.

Ponieważ inhibitory NHE1 nie tylko skutecznie chronią ludzkie tkanki i narządy, w szczególności serce, przeciw szkodom, które spowodowane zostały przez niedokrwienie i reperfuzję, lecz także przeciwko cytotoksycznemu działaniu leków, co ma zwłaszcza miejsce w terapii raka i terapii chorób autoimmunologicznych, skojarzone podawanie związków o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowanych soli nadaje się do hamowania cytotoksycznych, zwłaszcza kardiotoksycznych działań ubocznych wymienionych związków. Przez zmniejszenie efektu cytotoksycznego, w szczególności kardiotoksyczności w następstwie wspólnego podawania z inhibitorami NHE1 można dzięki temu zwiększyć dawkę cytotoksycznych leków terapeutycznych i/lub przedłużyć leczenie tymi środkami leczniczymi. Lecznicze wykorzystanie takiej cytotoksycznej terapii można znacznie zwiększyć przez kombinację z inhibitorami NHE.

Ponadto, inhibitory NHE1 według wynalazku o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole mogą znaleźć zastosowanie przy nadprodukcji hormonów tarczycy szkodliwej dla serca, nadczynności tarczycy, lub przy zewnętrznym dostarczaniu hormonów tarczycy. Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się więc do polepszenia terapii lekami kardiotoksycznymi.

Stosowanie do ich ochronnego działania przeciw uszkodzeniom spowodowanym niedokrwieniem, związki według wynalazku nadają się także jako lek do leczenia stanów niedokrwiennych układu nerwowego, w szczególności centralnego układu nerwowego, przy czym nadają się, na przykład, do leczenia udaru mózgu lub obrzęku mózgu.

Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się także do leczenia i profilaktyki chorób i zaburzeń, które zostały wywołane nadwrażliwością centralnego układu nerwowego, w szczególności do leczenia chorób z obszaru epileptycznego, klonicznych i tonicznych skurczy wywołanych centralnie, stanów depresji psychicznej, chorób lękowych i psychoz. Opisane tu inhibitory NHE mogą być stosowane same lub w kombinacji z innymi substancjami czynnymi działającymi antyepileptycznie lub antypsychotycznie, lub z lekami hamującymi karboanhydrazy, przykładowo z acetazoloamidem, oraz z dalszymi inhibitorami NHE lub wymieniaczami chlorek-diwęglan zależnymi od sodu (NCBE).

PL 209 700 B1

Ponadto związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się także do leczenia postaci szoku, takich przykładowo jak szok alergiczny, kardiogenny, hipowolemiczny/hypovolamischen i bakteryjny.

Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole mogą być stosowane także do profilaktyki i do leczenia chorób związanych z płytkami krwi, ponieważ, jako inhibitory NHE także mogą same hamować agregację płytek. Ponadto mogą one hamować względnie przeszkadzać w uwalnianiu mediatorów zapalnych i koagulacyjnych, zwłaszcza czynnika Wildebranda i trombogennych protein-selektyny, występujących w nadmiernej ilości po niedokrwieniu i reperfuzji. Dzięki nim można zmniejszyć i wyłączyć chorobotwórcze działanie znaczniejszych czynników powodujących zakrzepy. Inhibitory NHE według niniejszego wynalazku można dlatego łączyć z dalszymi antykoagulacyjnymi i/lub trombolitycznymi substancjami czynnymi, takimi przykładowo, jak rekombinowany lub naturalny aktywator plazminogenu tkankowego, streptokinazą, urokinazą, kwasem acetylosalicylowym, antagonistami trombiny, antagonistami czynnika Xa, lekami działającymi fibrynolitycznie, antagonistami receptora tromboksanu, inhibitorami fosfodiesterazy, antagonistami czynnika VIla, klopidogrelem, tikolopidyną itp. Szczególnie korzystne jest skojarzone zastosowanie obecnych inhibitorów NHE z inhibitorami NCBE i/lub inhibitorami karboanhydrazy, takimi jak przykładowo acetazoloamid.

Ponadto związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole według wynalazku odznaczają się silnym działaniem hamującym na rozrost komórek, przykładowo rozrost komórek fibroblastów i rozrost komórek mięśni gładkich. Dlatego też związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole wchodzą w grę jako cenne leki dla chorób, w których rozrost komórek stanowi pierwotną lub wtórną przyczynę choroby i dlatego mogą być stosowane jako środki przeciwsklerotyczne, środek przeciwko przewlekłej niedomodze nerek, chorobom nowotworowym.

Okazało się, że związki według wynalazku hamują migrację komórek. Dlatego też związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się jako cenne leki w przypadku chorób, w których migracja komórek stanowi pierwotną lub wtórną przyczynę choroby, jak to ma miejsce w przypadku chorób nowotworowych z wyrażoną skłonnością do przerzutów.

Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole odznaczają się ponadto opóźnianiem lub hamowaniem chorób fibrotycznych. Nadają się więc one jako doskonały środek do leczenia zwłóknienia serca oraz zwłóknienia płuc, zwłóknienia wątroby, zwłóknienia nerek i innych chorób fibrotycznych/odnoszących się do zwłóknienia. Nadają się one więc jako doskonały lek do leczenia zwłóknień serca, oraz zwłóknień płuc, zwłóknień wątroby, zwłóknień nerek oraz innych chorób odnoszących się do zwłóknienia. Mogą być one stosowane także do leczenia przerostu i nadmiernego wzrostu narządów, przykładowo serca i prostaty. Nadają się one dlatego do zapobiegania i leczenia niewydolności serca (congestive hart failure = CHF//zastoinowej niewydolności krążenia), jak też do leczenia i zapobiegania nadmiernego wzrostu względnie przerostu prostaty.

Ponieważ NHE w przypadku samoistnych nadciśnieniowców jest znacznie podwyższone, związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole nadają się do profilaktyki i do leczenia wysokiego ciśnienia krwi i chorób układu krążenia serca. Mogą być przy tym one stosowane same lub w odpowiednim połączeniu i jako partner w recepturze do leczenia wysokiego ciśnienia krwi oraz chorób układu krążenia serca. Można, na przykład łączyć przykładowo jeden lub więcej czynnych diuretyków typu tiazydu, diuretyków typu pętlowego, antagonistów aldosteronu i pseudoaldosteronu, takich jak hydrochlorotiazyd, indapamid, politiazyd, furosemid, piretanid, torasemid, bumetanid, amiloryd, triamteren, spironolakton lub epleron. Ponadto inhibitory NHE według niniejszego wynalazku można stosować w połączeniu z antagonistami wapnia, jak werapamil, dilitiazem, amlodypina lub nifedypina oraz środkami hamującymi ACE, jak przykładowo ramipryl, enalapryl, lizynopryl, fosynopryl lub kaptopryl. Dalszymi korzystnymi partnerami leczenia skojarzonego są β-blokery, jak metoprolol, albuterol itd., antagoniści receptora angiotensyny i receptorów jej podtypów, jak lozartan, irbezartan, walsartan, omapatrylat, gemopatrylat, antagoniści endoteliny, inhibitory reniny, antagoniści receptora adenozyny, inhibitory i aktywatory kanałów wapniowych, jak gilbenklamid, glimepiryd, diazoksyd, kromokalim, minoksydyl i jego pochodne, aktywatory mitochondrialnego kanału wapniowego wrażliwego na ATP (kanał mitoK(ATP)), inhibitory Kv1,5 itd.

Okazało się, że inhibitory NHE1 o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole wykazują znaczne działanie przeciwzapalne, a więc mogą być stosowane jako środki przeciwzapalne. Przy tym inhibicja w uderzający sposób hamuje uwalnianie mediatorów zapalnych. Podczas leczenia lub zapobiegania przewlekłym i ostrym stanom zapalnym związki mogą być stosowane same lub

PL 209 700 B1 w kombinacji ze ś rodkami przeciwzapalnymi. Jako partnerzy do leczenia skojarzonego stosuje się korzystnie sterydowe i nie-sterydowe leki przeciwzapalne.

Stwierdzono ponadto, że związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole wywołują korzystny wpływ na lipoproteiny osocza. Ogólnie rozpoznano, że dla powstania arteriosklerotycznych/stwardnieniowych zmian naczyń, w szczególności choroby wieńcowej serca, istotnym czynnikiem ryzyka są zbyt wysokie wartości tłuszczu we krwi, tak zwane hiperlipoproteinemie. Dlatego też do profilaktyki i ustąpienia zmian arteriosklerotycznych przyczynia się w sposób istotny obniżenie podwyższonego poziomu lioprotein w osoczu. Obok zmniejszenia całkowitego poziomu cholesterolu w osoczu szczególne znaczenie ma obniż enie specyficznych arterogennych/przyczyniają cych się do powstania stwardnień frakcji lipidów tego łącznego poziomu cholesterolu, w szczególności lipoprotein małej gęstości (LDL) i lipoprotein bardzo małej gęstości (VLDL), ponieważ te frakcje lipidów stanowią arterogenny czynnik ryzyka. W przeciwieństwie do tego lipoproteinom wysokiej gęstości przypisuje się funkcję ochronną przeciwko chorobom wieńcowym serca. Zgodnie z tym hipolipidemiki powinny być w stanie obniżać nie tylko łączny poziom cholesterolu lecz zwłaszcza frakcje VLDL i LDL cholesterolu w osoczu. Stwierdzono, że inhibitory NHE1 wykazują cenne terapeutyczne własnoś ci odnoś nie wpł ywu na poziom lipidów w osoczu. Tak więc obniżają one znacznie zwiększone stężenia LDL i VLDL w osoczu, jakie mo ż na zaobserwować przykł adowo przy zwię kszonym przyjmowaniu poż ywienia bogatego w cholesterol i tłuszcze w diecie lub przy patologicznej zmianie przemiany materii, przykładowo hiperlipidemiach uwarunkowanych genetycznie. Mogą one dlatego być stosowane do profilaktyki i cofnięcia zmian arteriosklerotycznych/stwardnienia tę tnic, wyłączając przyczynowy czynnik ryzyka. Zaliczają się tu nie tylko pierwszorzędowe hiperlipidemie, lecz także określone drugorzędowe hiperlipidemie, jakie występują, na przykład w cukrzycy. Ponadto związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole prowadzą do znacznego zmniejszenia zawałów spowodowanych anomaliami przemiany materii a zwłaszcza do znacznego zmniejszenia wywołanej rozległości zawału i stopnia jego ciężkości. Wymienione związki znajdują dlatego korzystne zastosowanie do wytwarzania leków do leczenia hipercholesterolemii; do wytwarzania leku do zapobiegania powstawania zmian stwardnienia tętnic; do wytwarzania leku do zapobiegania i leczenia stwardnienia tętnic; do wytwarzania leku do zapobiegania i leczenia chorób wywołanych zwiększonym poziomem cholesterolu, do wytwarzania leku do zapobiegania i leczenia chorób wywołanych dysfunkcją śródbłonka; do wytwarzania leku do zapobiegania i leczenia nadciśnienia spowodowanego stwardnieniem tętnic; do wytwarzania leku do leczenia i zapobiegania zakrzepicom spowodowanym stwardnieniem tętnic; do wytwarzania leku do leczenia i zapobiegania uszkodzeniom niedokrwiennym i po-niedokrwiennym szkodom reperfuzyjnym spowodowanym hipercholesterolemią i dysfunkcją śródbłonka; do wytwarzania leku do leczenia i zapobiegania przerostom serca i kardiomiopatiom spowodowanym hipercholesterolemią i dysfunkcją śródbłonka oraz chorobie niewydolności serca/zastoinowej niewydolności serca (CHF), do wytwarzania leku do leczenia i zapobiegania skurczom naczyń wieńcowych i zawałom mięśnia sercowego spowodowanym hipercholesterolemią i dysfunkcją śródbłonka; do wytwarzania leku do leczenia i zapobiegania wymienionych cierpień w kombinacji z lekami obniżającymi ciśnienie krwi, szczególnie ze środkami hamującymi enzym przekształcający angiotensynę (ACE) i antagonistami receptora angiotensyny. Kombinacja inhibitorów NHE o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowanych soli z substancją czynną obniżającą ciśnienie krwi, korzystnie z inhibitorem reduktazy HMG-CoA/betahydroksy-beta-metyloglutarowym koenzymem A (na przykład lowastatyną lub prawastatyną), przy czym te ostatnie zapewniają działanie hipolipidemiczne i przez to wzmacniają hipolipidemiczne własności inhibitorów NHE o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowanych soli, okazała się korzystna, jako kombinacja o wzmocnionym działaniu i zmniejszonej dawce substancji czynnych.

Tak więc związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole prowadzą do skutecznej ochrony przeciw uszkodzeniom śródbłonka najróżnorodniejszego pochodzenia. Dzięki tej ochronie naczyń przed objawami dysfunkcji śródbłonka związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmakologicznie tolerowane sole są cennymi lekami do zapobiegania i leczenia wieńcowych skurczów naczyń, chorób naczyń obwodowych, w szczególności claudicatio intermittens, powstawania zmian miażdżycowych i stwardnienia naczyń, przerostu lewej komory i rozszerzonej kardiomiopatii oraz chorób zakrzepiczych.

Ponadto stwierdzono, że benzoiloguanidyny o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole nadają się do leczenia cukrzycy insulino-niezależnej (NIDDM), przy czym tłumi się ponownie oporność na insulinę. W celu zwiększenia skuteczności przeciwcukrzycowej i jakości działania, związki według wynalazku nadają się do łączenia z biguanidem, takim jak metformina, z przeciwcu8

PL 209 700 B1 krzycowym sulfonylomocznikiem, jak glyburyd, glimepryd, tolbutamid itd., inhibitorem glukozydazy, antagonistą PPAR, jak rozyglitazon, pioglitazon itd., z preparatami insulinowymi o różnej postaci podawania, z inhibitorem DB4, z uczulaczem insuliny lub metglinidem.

Obok wywoływania ostrych efektów przeciwcukrzycowych, związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole przeciwdziałają powstawaniu cukrzycowych późnych powikłań i mogą dlatego być stosowane jako lek do zapobiegania i leczenia cukrzycowych powikłań, takich jak neuropatia cukrzycowa, retynopatia cukrzycowa, cukrzycowe kardiomiopatie i inne, występujące w następstwie cukrzycy. Można je korzystnie łączyć także ze środkami przeciwcukrzycowymi opisanymi przy leczeniu NIDDM. Kombinacja z korzystnymi postaciami podawania insuliny powinna przy tym mieć szczególne znaczenie.

Inhibitory NHE według wynalazku o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole obok działania ochronnego przeciwko ostrym wypadkom niedokrwiennym i następnie także ostro obciążających wypadków reperfuzji, występują także bezpośrednio terapeutycznie cenne działania przeciw chorobom i zaburzeniom całego organizmu ssaka, które mają związek z objawami przewlekle postępującego procesu starzenia i występują niezależnie od ostrych stanów braku zaopatrzenia w krew i występują w normalnych warunkach nie-niedokrwiennych. W przypadku tych patologicznych objawów, trwających długo w starości i wywołanych wiekiem, jak choroba, charłactwo i śmierć, które obecnie można leczyć za pomocą inhibitorów NHE, chodzi o choroby i zaburzenia, które spowodowane zostały głównie przez zmiany ważnych dla życia narządów i ich działania spowodowane wiekiem i mają zwiększone znaczenie dla starzejącego się organizmu.

Choroby, które związane są z zaburzeniami działania spowodowanymi wiekiem, z objawami pogorszenia pracy narządów, są chorobami przykładowo niewystarczającej zdolności do reagowania i zdolności odpowiedzi naczyń krwionośnych na reakcje skurczu i relaksacji. To zmniejszenie reakcyjności naczyń na podniety skurczowe i relaksujące, które są istotnym procesem układu krwionośnego serca a więc są ważne dla życia i zdrowia, mogą zostać znacznie wzmożone względnie zmniejszone przez inhibitory NHE. Ważną funkcją i miarą utrzymania w dobrym stanie reakcyjności naczyń krwionośnych jest blokada względnie opóźnienie postępującej dysfunkcji śródbłonka spowodowanej wiekiem, którą można znacznie polepszyć przez działanie inhibitorów NHE. Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole nadają się więc doskonale do leczenia i zapobiegania postępującej dysfunkcji śródbłonka spowodowanej wiekiem, w szczególności claudicatio intermittens.

Przykładem dalszej wielkości charakteryzującej proces starzenia jest zmniejszenie pojemności skurczowej serca i zmniejszenie dostosowywania serca do wymaganej pojemności pompowania serca. Ta zmniejszona wydolność serca, jako następstwo procesu starzenia jest w większości wypadków związana z dysfunkcją serca, która między innymi spowodowana jest odkładaniem tkanki łącznej w tkankach serca. To odkładanie tkanki łącznej charakteryzuje się przyrostem masy serca, powiększeniem serca i ograniczonym działaniem serca. Było niespodziewane, że tego typu starzenie się narządu serca można było prawie całkowicie zahamować. Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole nadają się więc doskonale do leczenia i zapobiegania niewydolności serca, congestive hart failure (CHF-zastoinowej niewydolności serca).

Podczas gdy w podanych wyżej patentach i zgłoszeniach patentowych zastrzegano różne, już występujące postaci chorób nowotworowych, obecnie stało się wyjątkowo nieoczekiwane, że nie tylko już występującą chorobę nowotworową można było leczyć przez hamowanie rozrostu, lecz także można było dzięki inhibitorom NHE także zahamować i znacznie opóźnić częstotliwość występowania chorób nowotworowych spowodowaną wiekiem. Szczególnie godne uwagi jest stwierdzenie, że można było stłumić względnie znacznie opóźnić występujące choroby wszystkich narządów uwarunkowane wiekiem a nie tylko związane z określonymi postaciami chorób nowotworowych. Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole nadają się więc doskonale do leczenia a w szczególności do zapobiegania postaciom chorób nowotworowych uwarunkowanych wiekiem.

Stwierdzono obecnie nie tylko za pomocą działań statystycznych, znaczne opóźnione w czasie wystąpienie chorób spowodowanych wiekiem wszystkich badanych narządów włącznie z sercem, naczyniami, wątrobą itd. oraz znaczne opóźnienie nowotworów starczych. O wiele częściej dochodziło także niespodziewanie do wydłużenia życia w stopniu, którego nie można było uzyskać wcześniej za pomocą żadnej grupy leków względnie jakichkolwiek substancji naturalnych. Unikalne działanie inhibitorów NHE umożliwia więc także, obok pojedynczego zastosowania u ludzi i zwierząt łączenie tych inhibitorów NHE z innymi gerontologicznie stosowanymi zasadami działania, przedsięwzięciami, substancjami i substancjami naturalnymi, których mechanizm działania opiera się na innej zasadzie. Tego

PL 209 700 B1 rodzaju klasami substancji czynnych stosowanymi w terapii gerontologicznej są w szczególności witaminy i substancje działające antyoksydacyjnie. Ponieważ istnieje korelacja między obciążeniem kalorycznym, względnie przyjmowaniem pokarmu i procesem starzenia, kombinację można realizować z przedsięwzięciami dietetycznymi na przykład z regulatorami apetytu. Jest do pomyślenia także kombinacja z lekami obniżającymi ciśnienie krwi, jak środkami hamującymi ACE, antagonistami receptora angiotensyny, lekami moczopędnymi, antagonistami Ca²⁺ itd. lub z lekami normalizującymi przemianę materii, takimi jak środki obniżające poziom cholesterolu.

Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole nadają się więc doskonale do zapobiegania zmianom tkanek spowodowanych wiekiem i do przedłużania życia z zachowaniem jakości życia.

Związki według wynalazku są cennymi inhibitorami komórkowych anty-przenośników sód-proton (wymieniacze Na/H), których poziom jest podwyższony przy licznych schorzeniach (nadciśnienie samoistne, stwardnienie tętnic, cukrzyca itp.) także i w takich komórkach, które są łatwo dostępne do pomiarów, jak przykładowo erytrocyty, trombocyty lub leukocyty. Związki stosowane według wynalazku nadają się dlatego jako doskonałe i proste narzędzia naukowe, przykładowo w zastosowaniu do diagnostyki do określania i rozróżniania określonych postaci nadciśnienia, lecz także stwardnienia tętnic, cukrzycy i późnych powikłań cukrzycowych, chorób z przerostu komórek itp.

Zastrzega się następnie środek leczniczy do zastosowania dla ludzi, zwierząt i do ochrony roślin zawierający skuteczną ilość związku o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli razem z farmaceutycznie stosowanymi nośnikami i substancjami dodatkowymi, sam lub w kombinacji z innymi ś rodkami farmakologicznie czynnymi lub lekami.

Leki, które zawierają związek o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole mogą być przy tym podawane na przykład, doustnie, pozajelitowo, dożylnie, doodbytniczo, podskórnie lub przez inhalację, przy czym każdorazowa postać podawania leku zależna jest każdorazowo od obrazu choroby. Związki o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole mogą być podawane same lub razem z galenowymi substancjami pomocniczymi, zarówno w medycynie ludzkiej jak i w weterynarii. Lek zawiera substancję czynną o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole ogólnie w ilości od 0,01 mg do 1 g na jednostkę dozowania.

Jakie substancje pomocnicze są odpowiednie dla żądanych preparatów leczniczych wiadome jest fachowcom, na podstawie ich wiedzy fachowej. Obok rozpuszczalników, substancji żelujących, podstaw czopków, substancji pomocniczych do tabletek i innych nośników substancji czynnych, mogą być stosowane przykładowo przeciwutleniacze, środki dyspergujące, emulgatory, środki przeciwpienne, substancje korygujące smak, środki konserwujące, środki polepszające rozpuszczalność lub barwniki.

Do doustnych postaci podawania leku, związki czynne miesza się z odpowiednimi do tego celu dodatkami, takimi jak nośniki, stabilizatory lub obojętne rozcieńczalniki i zwykłymi sposobami przeprowadza się w odpowiednią postać podawania, taką jak tabletki, drażetki, kapsułki, roztwory wodne, alkoholowe lub olejowe. Jako obojętne nośniki można stosować na przykład, gumę arabską, tlenek magnezu, węglan magnezu, fosforan potasu, cukier mlekowy, glukozę lub skrobię, w szczególności skrobię kukurydzianą. Przygotowanie może odbywać się przy tym na sucho lub przez granulowanie na mokro. Jako olejowe nośniki lub rozpuszczalniki wchodzą w grę przykładowo oleje roślinne lub zwierzęce, jak olej słonecznikowy lub tran z wątroby ryb.

Do zastosowań podskórnych, domięśniowych lub dożylnych, związki czynne przeprowadza się do postaci roztworu, zawiesiny lub emulsji ewentualnie ze zwykłymi substancjami stosowanymi do tego celu, takimi jak substancje zwiększające rozpuszczalność, emulgatory lub dalsze substancje pomocnicze. Jako rozpuszczalniki wchodzą w grę na przykład: woda, roztwory soli fizjologicznej lub alkohole, na przykład etanol, propanol, gliceryna a ponadto także roztwory cukru, jak roztwory glukozy lub mannitu, lub też mieszaniny różnych wymienionych rozpuszczalników.

Jako preparaty farmaceutyczne do podawania w postaci aerozoli lub preparatów do natrysku nadają się na przykład roztwory, zawiesiny lub emulsje substancji czynnej o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli w rozpuszczalnikach nie budzących obaw, takich w szczególności jak etanol lub woda lub mieszaninach takich rozpuszczalników.

Preparaty w razie potrzeby mogą zawierać także inne farmaceutyczne substancje pomocnicze, takie jak środki powierzchniowo czynne, emulgatory i stabilizatory oraz gaz nośny. Taki preparat zawiera zwykle substancję czynną w stężeniu około 0,1 do 10, w szczególności około 0,3 do 3% wagowych.

PL 209 700 B1

Dozowanie substancji czynnej o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli do podawania zależą od mocy działania substancji czynnej i czasu działania czynnego stosowanego związku; ponadto także od rodzaju i ciężkości leczonej choroby oraz płci, wieku masy ciała i indywidualnej wrażliwości leczonego ssaka.

Przeciętnie dawka dzienna związku o wzorze I i/lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanej soli dla pacjenta o masie przeciętnej 75 kg wynosi przynajmniej 0,001 mg/kg, przykładowo 0,01 mg/kg, do co najwyżej 10 mg/kg, przykładowo 1 mg/kg masy ciała. Przy ostrym rzucie choroby, na przykład bezpośrednio po doznanym zawale serca, mogą być konieczne także wyższe dawki a przede wszystkim częstsze dawki, na przykład do 4 pojedynczych dawek na dzień. W szczególności przy podawaniu dożylnym, na przykład u pacjentów po zawale serca na stacji intensywnej terapii może być konieczne podawanie przykładowo do 700 mg na dzień i związki według wynalazku mogą być podawane przez wlewki.

Lista skrótów:

ADMET

CDI

DIP

DIPEA

DME

DMF

EE eq.

HEP

HOAc

KOtBu

MeOH mp.

MTB

Pd(dppf)2

RT

TFA

THF

TMEDA absorpcja-dystrybucja-metabolizm-wydzielanie-toksykologia di-imidazol-1-ilometanon eter diizopropylowy diizopropyloetyloamina

1,2-dimetoksyetan

N,N-dimetyloformamid octan etylu (EtOAc) równoważnik n-heptan kwas octowy

2-metylo-propanolan potasu metanol temperatura topnienia eter metylowo-t.-butylowy kompleks chlorek metylenu-chlorek [1,1'-bis(difenylofosfino)ferroceno]palladowy(II) (1:1) temperatura pokojowa kwas trifluorooctowy tetrahydrofuran

N,N,N',N'-tetrametylo-etano-1,2-diamina

Część doświadczalna P r z y k ł a d 1

3-Pentafluorotio-benzoiloguanidyna, chlorowodorek

a) Kwas 3-pentafluorotio-benzoesowy

700 mg pentafluorku 3-jodofenylosulfuranu (Tetrahedron 56 (2000)3399) i 300 mg jodku metylu rozpuszcza się w 20 ml eteru dietylowego (bezwodny) i do roztworu powoli wkrapla się 155 mg magnezu/10 ml eteru dietylowego. Miesza się przez jedną godzinę pod chłodnicą zwrotną, następnie schładza do -10°C i przez mieszaninę reakcyjną przepuszcza się CO2 pod normalnym ciśnieniem. Miesza się w RT przez 16 godzin, następnie nastawia się pH mieszaniny na 1 za pomocą rozcieńczonego roztworu HCl i 3 razy ekstrahuje po 50 ml EE. Suszy się nad MgSO4 i odparowuje rozpuszczalnik pod próżnią. Chromatografia na żelu krzemionkowym za pomocą DIP/2% HOAc dostarcza 200 mg bezbarwnego bezpostaciowego proszku

Rf (DIP/2%HOAc) = 0,51 MS (ES⁺) : 249

b) 3-Pentafluorotio-benzoiloguanidyna, chlorowodorek

PL 209 700 B1 mg kwasu 3-pentafluorotio-benzoesowego miesza się razem z 24 mg CDI w 5 ml DMF (bezwodny) przez 3 godziny w RT. Obok miesza się 69 mg chlorku guanidyniowego razem z 68 mg KOtBu w 5 ml DMF (bezwodny) przez 30 minut w RT. Łączy się następnie oba roztwory i pozostawia do odstania na 18 godzin w RT. Mieszaninę reakcyjną rozcieńcza się 20 ml EE i 3-krotnie wymywa 5 ml półstężonego wodnego roztworu NaHCO3. Suszy się nad MgSO4, usuwa w próżni rozpuszczalnik i przenosi do nadmiaru 5%-owego wodnego roztworu HCl. Lotne skł adniki usuwa się pod próż nią i otrzymuje się 33 mg bezpostaciowego ciał a stał ego.

Rf (EE) = 0,30 MS (ES⁺) : 290

P r z y k ł a d 2

4-Pentafluorotio-benzoiloguanidyna, chlorowodorek

a) Kwas 4-pentafluorotio-benzoesowy

2,7 g pentafluorku 4-jodofenylosulfuranu (Tetrahedron 56 (2000) 3399) poddaje się reakcji analogicznie jak w przykładzie 1a) i otrzymuje się 630 mg bezbarwnego, bezpostaciowego ciała stałego.

Rf (DIP/2%HOAc) = 0,51 MS (ES⁺) : 249

b) 4-Pentafluorotio-benzoiloguanidyna, chlorowodorek mg kwasu 4-pentafluorotio-benzoesowego poddaje się reakcji analogicznie jak w przykładzie 1b) i otrzymuje się 33 mg tytułowego związku z przykładu 2 w postaci bezpostaciowego proszku.

Rf (EE) = 0,30 MS (ES⁺) : 290

P r z y k ł a d 3

4-pentafluorotio-2-metylo-benzoiloguanidyna,

a) Kwas 4-pentafluorotio-2-metylo-benzoesowy

3,09 g TMEDA rozpuszcza się w 30 ml THE (bezwodny) i w temperaturze -90°C wkrapla się 20,5 ml roztworu s.-butylolitu w cykloheksanie o stężeniu 1,3 moli. Następnie w temperaturze -90°C wkrapla się roztwór 3,0 g kwasu 4-pentafluorotio-benzoesowego w 20 ml THF (bezwodny). Miesza się dalej przez jedną godzinę w -90°C a następnie wkrapla się roztwór 5,15 g jodku metylu w 20 ml THF (bezwodny). Utrzymuje się przy tym temperaturę -80°C. Następnie miesza się jeszcze 20 minut w temperaturze -78°C, wtryskuje 100 ml wody, nastawia pH na 1,0 za pomocą rozcieńczonego wodnego roztworu HCl i ekstrahuje trzykrotnie po 100 ml MTB. Suszy się nad MgSO4 i odpędza rozpuszczalnik pod próżnią. Pozostałość poddaje się najpierw chromatografii na żelu krzemionkowym za pomocą DIP/2% HOAc i otrzymuje się 1,60 g mieszaniny kwasu 4-pentafluorotio-benzoesowego i kwasu 4-pentafluorotio-2-metylo-benzoesowego. Mieszaninę tę ponownie poddaje się chromatografii w następujących warunkach:

kolumna : Waters X-terra 250 x 50 mm + kolumna wstępna 50 x 50 mm wypełnienie: C18 10 Limoli przepływ: 150 ml/min gradient (przebieg liniowy):

rozpuszczalnik A: woda + 2% kwasu trifluorooctowego rozpuszczalnik B: acetonitryl

PL 209 700 B1

Czas [min]	Rozp. A [%]	Rozp. B [%]
0,00	90	10
4,00	90	10
24,00	25	75
25,00	5	95
30,00	5	95
31,00	90	10
35,00	90	10

Otrzymuje się 900 mg tytułowego związku w postaci bezbarwnego ciała stałego przy czasie retencji 21,14 minut obok 360 mg kwasu 4-pentafluorotio-benzoesowego przy czasie retencji 20,18 minut (wykrywane przy długości fali 220 nm).

Rf (DIP/2%HOAc) = 0,5 MS (Cl⁺) : 2 63; MS (ES⁺) : 249

b) 4-Pentafluorotio-2-metylo-benzoiloguanidyna

910 mg kwasu 4-pentafluorotio-2-metylo-benzoesowego rozpuszcza się w 25 ml DMF (bezwodny), w temperaturze pokojowej dodaje się 844 mg CDI i miesza się przez 6 godzin w RT (roztwór 1). Ponadto miesza się 1,988 g chlorku guanidyniowego i 1,947 g KOtBu w 10 ml DMF (bezwodny) w RT przez 30 minut (roztwór 2). Nastę pnie roztwór 2 dodaje się do roztworu 1 i przez 17 godzin miesza się w RT. Mieszaninę reakcyjną rozcieńcza się następnie 200 ml MTB i 1 raz przemywa 100 ml wody. Wodę tę następnie ekstrahuje się 100 ml MTB. Połączone fazy organiczne następnie jeszcze raz przemywa się 3-krotnie po 50 ml wody i suszy nad MgSO4. Rozpuszczalnik usuwa się w próżni a pozostałość poddaje się chromatografii za pomocą EE. Otrzymuje się 600 mg białych kryształów o mp 185°C.

Rf (EE) = 0,22 MS (ES⁺) : 304

P r z y k ł a d 4

N-[2-chloro-4-pentafluorotio-benzoilo]-guanidyna.

a) Kwas 2-chloro-4-pentafluorotio-benzoesowy

20,0 ml TMEDA rozpuszcza się w 150 ml THE (bezwodny) i w temperaturze między -80°C a -90°C zadaje się 93,0 ml roztworu s.-butylolitu w cykloheksanie o stężeniu 1,25 moli. Następnie w temperaturze między -87°C a -93°C w ciągu 35 minut wkrapla się roztwór 3,0 g kwasu 4-pentafluorotio-benzoesowego (przykład 2a) w 50 ml THF (bezwodny). Miesza się dalej przez dwie godziny w -90°C a następnie w temperaturze -90°C wkrapla się roztwór 38,2 g 1,1,1,2,2,2-heksachloro-etanu w 60 ml THF (bezwodny). Pozostawia się do ogrzania do temperatury -70°C a następnie wtryskuje 100 ml wody. Odpędza się rozpuszczalnik pod próżnią i pozostałość poddaje się chromatografii na żelu krzemionkowym za pomocą DIP/2% OHAc. Otrzymuje się 5,0 g żądanego produktu w postaci częściowo krystalizują cego oleju.

Rf (DIP/2%HOAc) = 0,21 MS (El) : 282 (M+1)⁺

b) N-[2-chloro-4-pentafluorotio-benzoilo]-guanidyna,

170 mg kwasu 2-chloro-4-pentafluorotio-benzoesowego rozpuszcza się w 3 ml DMF (bezwodny) i w RT dodaje 127 mg CDI. Miesza się przez 2 godziny w RT i otrzymuje się pośredni imidazolid.

Ponadto miesza się 337 mg KOtBu w 5 ml DMF (bezwodny) i wkrapla roztwór 344 mg chlorowodorku guanidyny w 5 ml DMF (bezwodny). Roztwór miesza się w RT przez 30 minut a następnie wkrapla roztwór imidazolidu w RT. Mieszaninę reakcyjną pozostawia się do odstania przez 15 godzin w RT a nastę pnie rozpuszczalnik usuwa się w próż ni. Pozostał o ść przejmuje się do 50 ml EE/20 ml wody i wymywa 2-krotnie po 20 ml wody a następnie 2-krotnie po 20 ml nasyconego wodnego roztwoPL 209 700 B1 ru NaCl. Suszy się nad MgSO4 i usuwa rozpuszczalnik pod próżnią. Pozostałość poddaje się chromatografii za pomocą EE na żelu krzemionkowym i otrzymuje się 90 mg produktu (bezpostaciowy).

Rf (EE) = 0,13 MS (ES⁺) : 324 (M+1)⁺

P r z y k ł a d 5

N-[2-(4-fluorofenoksy)-4-pentafluorotio-benzoilo]-guanidyna

a) Ester metylowy kwasu 2-chloro-4-pentafluorotio-benzoesowego

4,3 g kwasu 2-chloro-4-pentafluorotio-benzoesowego rozpuszcza się w 50 ml metanolu i w RT wkrapla się powoli 5,6 ml SOCI2. Gotuje się przez 6 godzin pod chłodnicą zwrotną, usuwa pod próżnią składniki lotne, pozostałość przenosi do 100 ml toluenu i ponownie usuwa pod próżnią składniki lotne. Otrzymuje się 4,1 g bezbarwnego oleju.

Rf (HEP/DIP 1:1) = 0,44

b) Ester metylowy kwasu 2-(4-fluorofenoksy)-4-pentafluorotio-benzoesowego

300 mg estru metylowego kwasu 2-chloro-4-pentafluorotio-benzoesowego, 113 mg 4-fluorofenolu oraz 659 mg Cs2CO3 rozpuszcza się w 1,5 ml DMF (bezwodny) i miesza się w 120°C. Następnie pozostawia się do ochłodzenia, rozcieńcza 10 ml EE i 3-krotnie wymywa każdorazowo po 5 ml wody. Suszy się nad MgSO4 i usuwa rozpuszczalnik pod próżnią. Otrzymuje się 120 mg bezpostaciowego ciała stałego, które poddaje się chromatografii w odwróconym układzie faz:

przepływ: 30 ml/min gradient: ACN = A; woda + 0,2% TFA = B

0-3 min 5% A; -14 min 95% A, 15-18 min 95% A; -20 min 5% A

Kolumna: XTerra C18 5 μm 30 x 100 mm

Otrzymuje się 20 mg bezpostaciowego ciała stałego.

Rf na żelu krzemionkowym (HEP/DIP 1:1) = 0,44

c) N-[2-(4-fluorofenoksy)-4-pentafluorotio-benzoilo]-guanidyna

Miesza się 270 mg KOtBu i 324 mg chlorowodorku guanidyny w 1 ml DMF (bezwodny) w RT przez 30 minut. Następnie dodaje się roztwór 54 mg estru metylowego kwasu 2-(4-fluorofenoksy)-4-pentafluorotio-benzoesowego w 1 ml DMF (bezwodny). Mieszaninę reakcyjną miesza się przez 2 godziny w RT a następnie wylewa na 10 ml wody, nastawia się pH na 8 za pomocą wodnego roztworu HCl i 3-krotnie ekstrahuje każdorazowo po 5 ml MTB. Fazę organiczną wymywa się jeszcze 10 ml wody, następnie suszy się nad MgSO4 i usuwa rozpuszczalnik pod próżnią. Otrzymuje się 20 mg bezpostaciowego ciała stałego.

Rf (EE) = 0,22 MS (ES⁺) : 400 (M+1)⁺

P r z y k ł a d 6

N-(2-metylo-5-pentafluorotio-benzoilo)-guanidyna

PL 209 700 B1

a) 1-dichlorometylo-2-nitro-4-pentafluorotio-benzen

5,4 g KOtBu rozpuszcza się w 25 ml DMF (bezwodny) i 20 ml THE (bezwodny) i schładza się do -73°C. Następnie tak szybko jak to możliwe wkrapla się roztwór 3,0 g 1-nitro-3-pentafluorotio-benzenu i 1,1 ml CHCI3 w 15 ml DMF (bezwodny) (około 20 minut) utrzymując temperaturę poniżej -67°C. Miesza się przez 1 minutę w -70°C, następnie wtryskuje 15 ml lodowatego kwasu octowego w 15 ml metanolu i ogrzewa się do temperatury pokojowej. Mieszaninę reakcyjną wylewa się na 200 ml wody i 3-krotnie ekstrahuje każdorazowo po 100 ml CH2CI2. Fazę organiczną ekstrahuje się następnie dodatkowo jeszcze 3-krotnie każdorazowo po 50 ml nasyconego wodnego roztworu Na2CO3. Suszy się nad MgSO4 a następnie usuwa rozpuszczalnik w próżni. Pozostałość poddaje się chromatografii na żelu krzemionkowym za pomocą EE/HEP 1:10 i otrzymuje się 3,0 g bezbarwnego oleju.

Rf (EE/HEP 1:10) = 0,78

b) 2-metylo-5-pentafluorotioanilina

2,0 g 1-dichlorometylo-2-nitro-4-pentafluorotio-benzenu rozpuszcza się w 25 ml DME, dodaje się 200 mg Pd/C (5%) oraz 100 ml nasyconego wodnego roztworu NaHCO3 i uwodornia przez 5 godzin pod ciśnieniem 5 barów (0,5 MPa) H2 przez 54 godziny. Następnie odsącza się katalizator i roztwór reakcyjny ekstrahuje 3-krotnie po 50 ml MTB. Suszy się nad MgSO4 a następnie usuwa rozpuszczalnik w próżni. Otrzymuje się 1,1 g bezbarwnego oleju.

Rf (DIP) = 0,42

c) 2-Bromo-1-metylo-4-pentafluorotio-benzen

1,6 g 2-metylo-5-pentafluorotioaniliny rozpuszcza się w 15 ml lodowatego kwasu octowego i w temperaturze 5°C wkrapla się 3 ml wodnego roztworu HBr o stężeniu 48%. Tworzy się przy tym osad. W temperaturze między 0°C a 5°C w ciągu 10 minut wkrapla się następnie roztwór 0,52 g NaNO2 w 3 ml wody. Ten roztwór soli diazoniowej wylewa się następnie do zawiesiny 1,2 g CuBr w 10 ml wodnego roztworu HBr o stężeniu 48% i 10 ml wody. Miesza się dodatkowo przez 30 minut w RT, następnie rozcieńcza 50 ml wody i 3-krotnie ekstrahuje każdorazowo po 50 ml DIP. Fazy organiczne przemywa się 2-krotnie każdorazowo po 50 ml nasyconego wodnego roztworu Na2CO3. Suszy się nad MgSO4 a następnie usuwa rozpuszczalnik w próżni. Otrzymuje się 1,6 g ruchliwego oleju.

Rf (MTB/n-pentan 1:5) = 0,67

d) Kwas 2-metylo-5-pentafluorotio-benzoesowy

200 mg 2-bromo-1-metylo-4-pentafluorotio-benzenu rozpuszcza się w 6 ml DMF, 3 ml tri-n-butyloaminy i 0,5 ml wody i dodaje 129 mg Cs2CO3. Następnie dodaje się 15,1 mg Pd(OAc)2 oraz 35,3 mg trifenylofosfiny i pod CO pod normalnym ciśnieniem gotuje pod chłodnicą zwrotną przez 6 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńcza się 100 ml EE i 30 ml wody, nastawia pH na 2-3 za pomocą wodnego roztworu HCl i 2-krotnie ekstrahuje każdorazowo po 30 ml EE. Suszy się nad MgSO4 a następnie usuwa rozpuszczalnik w próżni. Chromatografia w odwróconym układzie faz dostarcza 17 mg bezpostaciowego ciała stałego.

Metody chromatografii: 3 przebiegi HPLC; 1 przebieg z gradientem 1, 2 przebiegi z gradientem 2.

HPLC: gradient 1 i gradient 2 oba z czasem przebiegu 20 minut

Faza ruchoma: woda (podwójnie destylowana) + 0,2% TFA, acetonitryl (Chromasolv); przepływ 30 ml/min

Kolumna: Waters XTerra™ MS C₁₈ 5 μm, 30 x 100 mm MS: standard 20 minut; frakcjonowanie według czasu.

Gradient 1		Gradient 2
0-2,5 min	10% ACN	0-2,5 min	10% ACN
3,0 min	25% ACN	3,0 min	20% ACN
14,0 min	75% ACN	14,0 min	60% ACN
15,0 min	95% ACN	15,0 min	95% ACN
17,5 min	10% ACN	17,5 min	10% ACN
LCMS (ES-)	: 261 (M-1)^-

e) N-(2-metylo-5-pentafluorotio-benzoilo)-guanidyna

17,0 mg kwasu 2-metylo-5-pentafluorotio-benzoesowego rozpuszcza się w 2 ml DMF (bezwodny), dodaje 15 mg CDI i miesza się przez 4 godziny w RT.

Ponadto rozpuszcza się 36,5 mg KOtBu i 37,3 mg chlorowodorku guanidyny w 2 ml DMF (bezwodny) i miesza się w RT przez 30 minut. Roztwór zasady guanidyny wkrapla się następnie do roztworu imidazolidu i pozostawia do odstania przez 16 godzin w RT. Następnie usuwa się w próżni rozpuszczalnik, pozostałość przejmuje się do 5 ml wody i nastawia się pH na 9 za pomocą wodnego rozPL 209 700 B1 tworu HCl. Następnie ekstrahuje się 3-krotnie każdorazowo po 10 ml EE. Suszy się nad MgSO4 i usuwa rozpuszczalnik pod próżnią. Chromatografia na żelu krzemionkowym za pomocą EE dostarcza 7,0 mg produktu w postaci bezpostaciowego ciała stałego.

Rf (EE) = 0,20 MS (ES⁺) : 304 (M+1)⁺

Metoda hamowania NHE

IC50 dla hamowania NHE-1 [nM] określa się jak następuje.

Oznaczenie FLIPR dla określania inhibitorów NHE-1 za pomocą pomiaru wypoczynku pHj w transformowanych liniach komórek, które eksprymują ludzki NHE-1.

Doświadczenie przeprowadzano w urządzeniu FLIPR (Fluoreccent imaging plate reader/fluorescencyjny czytnik zdjęć płytek) z 96-dołkowymi płytkami do mikromiareczkowania o czarnych ściankach i przezroczystym dnie. Transformowane linie komórek, które eksprymowały różne podtypy NHE (rodzicielska linia komórek LAP-1 nie wykazywała w następstwie mutagenezy i dalszej selekcji żadnej wewnętrznej aktywności NHE) w dniu poprzedzającym wysiewano z gęstością ~25000 komórek na dołek. [Ośrodek hodowlany transformowanych komórek (Iscove + 10% płodowego osocza cielęcego) zawierał dodatkowo G418, jako wybrany antybiotyk, dla zabezpieczenia obecności transformowanych sekwencji].

Właściwe oznaczenie rozpoczynało się z usunięciem ośrodka hodowlanego i dodaniem 100 μΐ//dołek buforu obciążającego (5 μmoli BCECF-AM (2',7'-bis-(karboksyetylo)-5 (i 6-)-karboksyfluoresceiny, ester acetoksymetylowy] w 20 mmolach NH4CI, 115 mmoli chlorku choliny, 1 mmol MgCl2, 1 mmol CaCl2, 5 mmoli KCl, 20 mmoli HEPES, 5 mmoli glukozy, pH 7,4 (nastawione za pomocą KOH]). Komórki inkubowano przez 20 minut w 37°C. Ta inkubacja prowadzi do obciążenia komórek barwnikiem fluorescencyjnym, którego intensywność fluorescencji zależy od pHi a NH4CI prowadzi do lekkiej alkalizacji komórek.

[Nie fluorescencyjny wstępny barwnik BCECF-AM przechodzi przez błonę komórkową jako ester. Wewnątrz komórki pod działaniem esterazy uwalnia się właściwy barwnik BCECF, który nie przechodzi przez błonę komórkową].

Po 20-minutowej inkubacji, bufor obciążający, który zawierał NH4CI i wolny BCECF-AM usuwano przez trzykrotne wymywanie w myjce komórkowej (Tecan Columbus), każdorazowo za pomocą 400 μl buforu myjącego (133,8 mmoli chlorku choliny, 4,7 mmoli KCl, 1,25 mmola MgCl₂, 1,25 mmola CaCl2, 0,97 mmoli K2HPO4, 0,23 mmoli KH2PO4, 5 mmoli HEPES, 5 mmoli glukozy, pH 7,4 [nastawione za pomocą KOH]). Resztkowe objętości pozostałe w dołkach wynoszą 90 μl (możliwe 50-125 μβ. Ten etap wymywania usuwa wolny BCECF-AM i w następstwie prowadzi do przesunięcia zewnętrznych jonów NH4⁺ do wewnątrzkomórkowego zakwaszenia (~pHj 6,3-6,4).

Ponieważ przeszkadza się tu w uzyskaniu równowagi wewnątrzkomórkowych jonów NH4⁺z NH3 i H⁺ przez usunięcie NH4⁺ z zewnątrz komórek i następne, momentalnie przebiegającego przejścia NH3 przez błonę komórkową, proces wymywania prowadzi do tego, że wewnątrzkomórkowy H⁺pozostaje, co jest przyczyną wewnątrzkomórkowego zakwaszenia. Może to na koniec prowadzić do śmierci komórki, jeśli zakwaszenie utrzymuje się zbyt długo. W tym momencie jest ważne, żeby bufor wymywający nie zawierał sodu (< 1 mmol), ponieważ zewnątrzkomórkowe jony sodu będą prowadzić do natychmiastowego odpoczynku pHj przez aktywność klonowanych izopostaci NHE. Ważne jest także, żeby wszystkie stosowane bufory (bufor obciążający, bufor myjący, bufor odzyskujący) nie zawierały żadnych jonów HCO3^-, ponieważ w obecności jonów diwęglanowych będzie to prowadzić do aktywacji przeszkadzającego układu regulacji pHj zależnego od diwęglanów, który zawarty jest w rodzicielskiej linii komórek LAP-1.

Płytki do mikromiareczkowania z zakwaszonymi komórkami (do 20 minut po zakwaszeniu) przenoszone są następnie do FLIPR. W aparacie FLIPR wewnątrzkomórkowy barwnik fluorescencyjny wzbudza się światłem o długości fali 488 nm, uzyskiwanym z lasera argonowego, i tak wybiera się parametry pomiaru (moc promieniowania laserowego, czas naświetlania i przesłona w kamerze CCD wbudowanej we FLIPR), żeby przeciętny sygnał fluorescencyjny na komórkę leżał między 30000 a 35000 względnych jednostek fluorescencyjnych.

Właściwy pomiar we FLIPR zaczyna się dzięki temu, że oprogramowanie steruje co każde dwie sekundy zdjęcia za pomocą kamery CCD. Po 10 sekundach odbywa się odpoczynek wewnątrzkomórkowego pHj przez wprowadzanie buforu odzyskującego (133,8 mmoli NaCl, 4,7 mmoli KCl, 1,25 mmola MgCl2, 1,25 mmola CaCl2, 0,97 mmoli K2HPO4, 0,23 mmoli KH2PO4, 10 mmoli HEPES, 5 mmoli glukozy pH 7,4 [nastawione za pomocą KOH]) za pomocą 96 komórkowej pipety wbudowanej do FLIPR. Jako pozytywna kontrola (100% aktywności NHE) służą dołki, do których został dodany czysty

PL 209 700 B1 bufor odzyskujący, kontrole ujemne (0% aktywności NHE) zawierają bufor myjący. Do wszystkich innych dołków dodaje się bufor odzyskujący z podwójnie stężoną substancją badaną. Pomiar we FLIPR kończy się po 60 punktach pomiaru (dwie minuty). Surowe dane przesyła się do bazy oprogramowania Programm ActivityBase. Za pomocą tego programu wylicza się najpierw aktywności NHE dla każdego testowanego stężenia substancji i z nich wylicza się wartości IC50 dla substancji. Ponieważ przebieg odpoczynku pHj nie jest liniowy podczas całego doświadczenia, lecz na końcu, wskutek zmniejszającej się aktywności NHE spada przy wyższych wartościach pHj, dla oceny pomiarów ważne jest wybranie takiego odcinka, w którym zwiększanie fluorescencji pozytywnych próbek przebiega liniowo.

Przykład	IC50 hamowania NHE1 [nmoli]
1	237
2	131
3	14,5
4	220
5	12000
6	20,3

Zastrzeżenia patentowe

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Pentafluorotio-benzoiloguaniyny o wzorze I lub II w których podstawniki oznaczają :

₁

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F, Cl, Br, J,

R2 oznacza wodór lub oznacza grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 resztami wybranymi z grupy skł adającej się F, Cl, Br, I,

R3 i R4 niezależnie od siebie oznaczają wodór oraz ich farmaceutycznie tolerowane sole.
2. Związki o wzorze I lub II, według zastrz. 1, w których podstawniki oznaczają:

₁

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, F, Cl,

R2 oznacza wodór lub grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 resztami wybranymi z grupy składającej się F i Cl,

R3 i R4 niezależnie od siebie oznaczają wodór oraz ich farmaceutycznie tolerowane sole.
3. Związki o wzorze I lub II, według zastrz. 1 lub 2, w których podstawniki oznaczają:

₁

R¹ oznacza wodór, alkil z 1, 2, 3 lub 4 atomami C, Cl,

R2 oznacza wodór lub oznacza grupę -O-fenyl, która nie jest podstawiona lub jest podstawiona 1 lub 2 atomami F,

R3 i R4 oznaczają wodór;

oraz ich farmaceutycznie tolerowane sole.
4. Sposób wytwarzania związków o wzorze I lub II i/lub ich farmaceutycznie tolerowanych soli, znamienny tym, że związki o wzorze III lub IV

PL 209 700 B1

R2

R2 Ο

III IV w których podstawniki R1 do R4 mają znaczenia podane w zastrz. 1, 2 i/lub 3 a L oznacza odszczepialną grupę, dającą się łatwo odszczepić nukleofilowo, poddaje się reakcji z guanidyną.
5. Związki o wzorze I lub II, i/lub ich farmaceutycznie tolerowane sole według jednego lub więcej z zastrz. 1 do 3 do stosowania jako lek.
6. Zastosowanie związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli według jednego lub więcej z zastrz. 1 do 3 do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania ostrym lub przewlekłym uszkodzeniom, chorobom lub pośrednim następstwom choroby narządów i tkanek, które zostały spowodowane przez niedokrwienie lub wydarzenia reperfuzji, do leczenia lub zapobiegania arytmiom, migotaniu komór serca zagrażającym życiu, zawałowi mięśnia sercowego, dusznicy bolesnej, do leczenia lub zapobiegania stanom niedokrwiennym serca, stanom niedokrwiennym obwodowego i centralnego układu nerwowego lub udarom, lub stanom niedokrwiennym narządów obwodowych i tkanek, do leczenia lub zapobiegania stanom wstrząsu, chorobom, w których rozrost komórek jest pierwotną lub wtórną przyczyną choroby, rakowi, przerzutom, przerostowi prostaty lub rozrostowi prostaty, stwardnieniu tętnic lub zaburzeniom przemiany materii, wysokiemu ciśnieniu krwi, zwłaszcza samoistnemu nadciśnieniu, chorobom centralnego układu nerwowego, zwłaszcza chorobom wynikającym z nadwrażliwości centralnego układu nerwowego, takim jak epilepsja lub skurcze wywołane centralnie, chorobom centralnego układu nerwowego, w szczególności stanom lękowym, depresjom lub psychozom, do leczenia lub zapobiegania cukrzycy insulinoniezależnej (NIDDM) lub późniejszym uszkodzeniom cukrzycowym, zakrzepicom, chorobom w następstwie dysfunkcji śródbłonka, claudicatio intermittens, do leczenia lub zapobiegania chorobom spowodowanym zwłóknieniem narządów wewnętrznych, zwłóknieniu wątroby, zwłóknieniu nerek, zwłóknieniu naczyń i zwłóknieniu serca, do leczenia i zapobiegania niewydolności serca lub zastoinowej niedomodze serca, ostrym lub przewlekłym chorobom zapalnym, chorobom spowodowanym przez pierwotniaki, malarii i kokcydazy kurzej i do stosowania przy operacjach chirurgicznych i przeszczepach narządów, do konserwacji i składowania organów do przeszczepów dla przedsięwzięć chirurgicznych, do opóźniania zmian tkanek spowodowanych wiekiem, do wytwarzania leków przeciwko starzeniu lub do przedłużania życia, do leczenia i obniżania działania kardiotoksycznego w przypadku nadczynności tarczycy lub do wytwarzania środków diagnostycznych.
7. Zastosowanie związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli według zastrz. 6 do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania ostrym lub przewlekłym uszkodzeniom, chorobom lub pośrednim następstwom choroby narządów i tkanek, spowodowanych przez niedokrwienie lub przez wydarzenia reperfuzji.
8. Zastosowanie związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli według zastrz. 6 do wytwarzania leku do leczenia migotania komór zagrażającego życiu.
9. Zastosowanie związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli według zastrz. 6 do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania przerzutom nowotworowym.
10. Zastosowanie związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli według zastrz. 6 do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania zwłóknieniowym chorobom serca, niewydolności serca lub zastoinowej niedomodze serca.
11. Lek dla medycyny ludzkiej i/lub weterynaryjnej zawierający skuteczną ilość związku o wzorze I lub II, i/lub jego farmaceutycznie tolerowanej soli określonego w zastrz. 1 do 3, razem z farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami i substancjami dodatkowymi.