PL191628B1 - Siodełko do roweru - Google Patents

Abstract

1. Siodelko do roweru, zawierajace dwa od- dzielne siedziska, podparte przez zespól wspor- czy, przymocowany do ramy roweru i umiesz- czony zasadniczo symetrycznie w plaszczyznie poziomej w stosunku do kierunku jazdy roweru, znamienny tym, ze kazde z siedzisk (2, 3) za- wiera co najmniej pierwsza czesc (2', 3') ustalona w stosunku do zespolu wsporczego (4), i co naj- mniej druga czesc (2?, 3?), ruchoma w stosunku do pierwszej czesci (2', 3'), przy czym druga czesc (2?, 3?) jest obrotowo polaczona z czo- pem zawiasowym (10, 11), wyznaczajacym zasadniczo pozioma os (10a, 11a), usytuowana zasadniczo prostopadle do kierunku jazdy (6) roweru. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy siodełka do roweru, w szczególności do rowerów sportowych i wyścigowych.

Zazwyczaj znane siodełka do rowerów zawierają kolumnę połączoną z ramą roweru, podpierającą element wsporczy siedziska, na którym siedzi rowerzysta.

W szczególności, siedzisko posiada wymodelowany kształt i, z reguły, zwęża się w części przedniej, która znajduje się w pobliżu krocza rowerzysty.

Siodełka do rowerów, opisanego wyżej typu, mają zróżnicowane kształty, w zależności od przeznaczenia do roweru turystycznego, sportowego czy wyścigowego.

Niestety, wszystkie znane siodełka mają wady. Pierwsza wada polega na tym, że siedzisko jest mocowane w stałym położeniu, przez co podczas pedałowania ciało cyklisty, a zwłaszcza wewnętrzny obszar jego ud i krocza ocierają się o powierzchnię siedziska. Obniża to komfort jazdy, szczególnie, kiedy nacisk na pedały jest duży, na przykład przy pedałowaniu pod górę.

Inną wadę stanowi niski komfort siedzenia, z powodu ograniczonego obszaru podparcia w okolicy krocza. Miejscowe naciski mogą być na tyle duże, że stanowią o niewygodzie, a nawet sprawiają ból. Zdarza się to zwłaszcza podczas zawodów sportowych, w trakcie których czas siedzenia na siodełku wydłuża się do kilku godzin, a naciski na pedały są zwiększone.

Jeszcze inną wadę stanowi to, że strukturalna konstrukcja siedziska nie wspomaga wentylacji obszaru, w którym siodełko styka się z ciałem rowerzysty. Część ciała, szczególnie w okolicy krocza nadmiernie się poci, powstają obrzęki, czasami tak poważne, że na długo uniemożliwiają korzystanie z roweru.

Znane są także takie rozwiązania siodełek do rowerów, w których opisane wady występują w ograniczonym zakresie, jak to opisano w patentach europejskich EP 0467541-A1, EP-00432778-A2 i EP 0091016-A2.

Według tych patentów, siedzisko roweru jest podzielone na dwie niezależne części, każda połączona z poziomym obrotowym czopem zawiasowym, sprzężonym ze stałym elementem wsporczym, który jest złączony zramą roweru.

Podział siedziska siodełka na dwie niezależne części wspomaga wentylację i zmniejsza tarcie w okolicy krocza, w sposób widoczny poprawiając wygodę w stosunku do siodełek znanego typu.

Jednakże, stwierdzono, że siedzisko, obracając się wokół poziomej osi, niezależnie od tego, czy jest wykonane w postaci jednej, dwu, czy kilku niezależnych części, nie zapewnia rowerzyście stałej powierzchni odpychania i zmniejsza moc, którą rowerzysta może przekazywać na pedały, szczególnie podczas jazdy pod górę.

Stwierdzono także, że używanie siodełek z obrotowymi siedziskami, które poruszają się wraz z pośladkami rowerzysty, może powodować takie dolegliwości, jak urazy lub zwichnięcie kręgosłupa, wywołane jego ciągłymi ruchami do góry i ku dołowi.

Z uwagi na niedogodności eksploatacyjne siodełek opisanych w wyżej wymienionych patentach i ogólnie, siodełek z obrotowymi siedziskami, nie zaleca się korzystania z nich, zwłaszcza ludziom cierpiącym na dolegliwości pleców lub kręgosłupa.

W celu uniknięcia tych wad, rozwiązanie według patentu US 4512608 przedstawia siodełko, w którym siedzenie jest podzielone na dwie niezależne części, które jednak są ustawione w stałym położeniu w stosunku do elementu wsporczego, złączonego z ramą roweru, na którym można regulować ich położenie. Dwie części siedziska są rozdzielone centralnym elementem, także połączonym z tym samym elementem wsporczym siedziska. Siodełka tego typu mają ustalone siedzisko i dlatego nie wywołują dolegliwości stawowych pleców i kręgosłupa rowerzysty. Jednakże, obecność centralnego elementu w siedzisku zmniejsza cyrkulację powietrza w okolicy krocza rowerzysty i okazuje się być przeszkodą dla prawidłowego pedałowania, zwłaszcza podczas sportowej jazdy.

Znane jest także z europejskiego opisu patentowego EP 0816214-A2 siodełko, w którym siedzisko posiada ustaloną tylną część, połączona z ramą, z której wystają do przodu dwa równoległe elementy, wahliwie przymocowane do ustalonej części siedziska. Każdy z tych elementów podtrzymuje dolną część uda rowerzysty i porusza się wraz z nim podczas pedałowania.

Ustalona część siedziska stanowi efektywny element oporowy dla pośladków rowerzysty i wskutek tego nacisk nóg może być w całości przekazywany na pedały w czasie, kiedy uda rowerzysty są podtrzymywane przez wahające się, wystające do przodu elementy.

PL 191 628 B1

Rozwiązanie takie ma również inne wykonanie, w którym siedzisko jest podzielone na dwie niezależne części, obie obrotowo połączone z poziomą osią, każda składająca się z kilku części połączonych ze sobą przegubowo, tak, że mogą poruszać się wraz z nogami rowerzysty podczas pedałowania.

Oba takie wykonania rozwiązania według w/w patentu są także obarczone pewnymi wadami.

W szczególności, pierwsze wykonanie posiada wadę, wynikającą stąd, że ponieważ tylna część siedziska jest zrealizowana w jednym kawałku, wentylacja w okolicy pośladków jest ograniczona. Natomiast w konstrukcji z podzielonym na dwie niezależne obrotowe części siedziskiem występują te same problemy, które opisano uprzednio, związane z obrotowymi siedziskami. Wszystkie siodełka, pozbawione centralnego elementu, z podzielonym siedziskiem na dwie niezależne części, posiadają również wadę słabego „zakotwiczenia” pośladków rowerzysty. Wobec powyższego, rowerzysta, zwłaszcza kiedy naciska na pedały, jest narażony na zsuwanie się do przodu z tak wykonanego siodełka. Przez to pogarsza się efektywność pedałowania i stabilność pozycji podczas jazdy.

Przedmiotowy wynalazek ma na celu usunięcie wymienionych niedogodności.

Pierwszym zadaniem siodełka według wynalazku jest opracowanie anatomicznej linii jego zarysu, która wpasowując się w linię zarysu pośladków rowerzysty powoduje zmniejszenie nacisków miejscowych.

Kolejnym zadaniem wynalazku jest wykonanie siodełka z bezpieczniejszym oparciem się pośladkom rowerzysty podczas naciskania na pedały, niż to osiągnięto w znanych siodełkach.

Dalszym, i nie jedynym zadaniem wynalazku jest zapewnienie, aby siodełko nie wprowadzało żadnych naprężeń dla kręgosłupa rowerzysty.

Zadania te zostały osiągnięte poprzez wykonanie siodełka do roweru, które według wynalazku, zawiera dwa oddzielne siedziska podparte przez zespół wsporczy, przymocowany do ramy roweru i umieszczony zasadniczo symetrycznie poziomo do kierunku poruszania się roweru, i charakteryzuje się tym, że każde z siedzisk zawiera co najmniej pierwszą część, ustaloną w stosunku do zespołu wsporczego i co najmniej drugą część ruchomą w stosunku do pierwszej części, przy czym druga część jest obrotowo jest obrotowo połączona z czopem zawiasowym wyznaczającym oś w zasadzie poziomą, usytuowaną zasadniczo prostopadle do kierunku jazdy roweru.

Według korzystnego wykonania, zespół wsporczy składa się z kolumny, połączonej z ramą roweru, wspierającej prowadnicę do regulacji położenia siedzisk.

Obrót każdej części obrotowej wokół odpowiedniej osi obrotu, względem odpowiadającej mu części ustalonej, poprzez wstawienie sprężyn - uczyniono sprężystym.

Korzystnie, oba siedziska posiadają miękkie pokrycie o anatomicznie zaprojektowanym kształcie, który poprawia podparcie i zmniejsza naciski miejscowe w okolicy punktów styku.

W szczególności anatomicznie zaprojektowany wklęsły kształt pokrycia części ustalonych siodełka określa zagłębienie w pokryciu w miejscu, które odpowiada w kierunku pionowym, punktowi, w którym głowa kości udowej wchodzi w miednicę. W rezultacie otrzymano zaczepienie, które przeciwdziała zsuwaniu się miednicy rowerzysty w kierunku do przodu, szczególnie podczas naciskania na pedały. Wspomaga to przekazywanie na pedały całego nacisku rowerzysty podczas pedałowania, co jest szczególnie użyteczne w trakcie pedałowania pod górę. Ponadto, korzystna obecność otwartej przestrzeni w okolicy krocza zmniejsza obcieranie i wspomaga wentylację.

Wymienione uprzednio zadania i zalety zostaną bliżej objaśnione w opisie przykładu korzystnego wykonania przedmiotowego wynalazku na podstawie rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia siodełko w widoku perspektywicznym z góry od przodu; fig. 2 - siodełko w widoku perspektywicznym od dołu, z tyłu; fig. 3 przedstawia siodełko w widoku z przodu, fig. 4 - siodełko w widoku z góry, fig. 5 - siodełko w widoku z boku, fig. 6 przedstawia przekrój ciała rowerzysty we względnym położeniu w stosunku do siodełka na początku naciskania na pedały, fig. 7 przedstawia przekrój ciała rowerzysty w względnym położeniu w stosunku do siodełka przy końcu naciskania na pedały.

Jak to uwidoczniono na fig. 1do 5, siodełko 1 według przedmiotowego wynalazku, zawiera parę siedzisk 2 i 3, na których siedzi rowerzysta, podpartych przez zespół wsporczy 4, złączony z ramą roweru.

Zespół wsporczy 4 zawiera suwak 5, wyznaczający oś wzdłużną 6, która pokrywa się z kierunkiem jazdy roweru. Suwak 5 wspiera się na znajdującej się pod nim prowadnicy 7, opartej na kolumnie 8, połączonej z ramą roweru.

Suwak 5 ma regulowane położenie względem prowadnicy 7, na której przesuwa się wzdłuż osi podłużnej 6, zależnie od woli rowerzysty i jest blokowany w wymaganej pozycji za pomocą środków mocujących takich, jak wkręty lub bolce 9.

PL 191 628 B1

Według przedmiotowego wynalazku, każde z siedzisk 2, 3 zawiera co najmniej pierwszą część

2', 3, ustaloną względem zespołu wsporczego 4 i co najmniej drugą część 2', 3' ruchomą w stosunku do pierwszej części 2', 3', przy czym druga część 2', 3' jest obrotowo połączona z czopem zawiasowym 10, 11, wyznaczającym oś 10a, 11a, zasadniczo poziomą, usytuowaną prostopadle do kierunku jazdy 6 roweru.

W szczególności, każdy z czopów zawiasowych 10, 11jest umocowany na suwaku 5 i podtrzymuje pierwszą część 2', 3' każdego z siedzisk 2, 3, przymocowaną do odpowiedniego czopa zawiasowego.

Ponadto, jak to pokazano na fig. 2, każda z drugich części 2', 3', każdego z siedzisk, posiada obrotowy wspornik 12,13, łączący ją obrotowo z czopem zawiasowym 10,11 tak, że każda z drugich części 2', 3', może obracać się w stosunku do odpowiedniej pierwszej części 2', 3' wokół osi podłużnej 10a, 11a wyznaczonej przez każdy z czopów zawiasowych 10, 11 w kierunkach wskazanych strzałkami 14,15.

Obrót drugiej części 2', 3', każdego z siedzisk uczyniono sprężystym poprzez wstawienie środków sprężystych ( nie pokazanych na rysunku).

Obszar 16, który rozdziela siedziska 2,3 w okolicy suwaka 5 wspomaga wentylację i zmniejsza pocenie się rowerzysty.

Jak to pokazano na fig. 4 każda pierwsza część 2', 3' i każda druga część 2', 3', siodełka są pokryte odpowiednio pierwszą poduszką 18',19' i drugą poduszką 18', 19', wykonanymi z miękkiego materiału, odpowiedniego do uczynienia siedzenia bardziej miękkim i wygodnym.

W szczególności, pierwsza poduszka 18', 19', pokrywająca odpowiednio każdą z pierwszych ustalonych części 2',3' posiada zagłębienia 20,21, szczególnie wyraźnie widoczne na fig. 6 i 7, przystosowane do przyjęcia pośladków G rowerzysty.

Zagłębienie 20, 21 jest wykonane w siodełku tak, aby znajdowało się pod miejscem, w którym punkt wtykowy głowy kości udowej F nogi rowerzysty L, wchodzi w miednicę B.

W ten sposób uzyskuje się zaczepienie, które przeciwdziała zsuwaniu się miednicy rowerzysty do przodu, podczas naciskania pedałów.

Każda pierwsza poduszka 18' 19', jak widać na fig. 6, posiada przedni występ 24, który wystaje poza przednią krawędź 25 odpowiedniej pierwszej części 2', 3', podtrzymującego ją siodełka. Ponadto, przedni występ 24 jest umieszczony w odpowiadającym mu tylnym zagłębieniu 26, które znajduje się w drugiej poduszce 18',19', pokrywającej każdą z drugich części 2', 3' siodełka.

Kiedy noga rowerzysty L znajduje się w położeniu pokazanym na fig. 7, podczas przekazywania nacisku na pedały, przenosi ona na wystającą część 24każdej z pierwszych poduszek 18',19' nacisk, zgodny z kierunkiem oznaczonym strzałką 22. Nacisk ten przemieszcza wystająca część 24 do tyłu, także w kierunku strzałki 22. Ponieważ pierwsze poduszki 18',19' są przymocowane do pierwszych części 2', 3' siodełka, korzystnie za pomocą kleju i nie mogą, wobec tego, przesuwać się, przemieszczająca się do tyłu wystająca część 24 zwiększa swoją wysokość, powiększając początkową wklęsłość zagłębienia 20,21 i zmieniając je w głębsze zagłębienie 20' 21'.

Pośladki G rowerzysty wobec powyższego, są bardziej zagłębione w siodełku, a wybrzuszenie 23 działa, jak zapora, która przeciwdziała przesuwaniu się ciała rowerzysty do przodu podczas przekazywania maksymalnych nacisków na pedały.

Należy podkreślić, że druga część 2', 3' siodełka nie stanowi przeszkody dla nogi rowerzysty L przy przekazywaniu maksymalnych nacisków na pedały. Wistocie, jak można zaobserwować na fig. 7, części drugie 2', 3' obracają się do tyłu, aż do osiągnięcia położenia pokazanego na fig. 7 linią kreskową. W położeniu tym drugie części 2', 3' są całkowicie schowane pod częściami pierwszymi 2',3' siodełka. Zgodnie z powyższym, należy stwierdzić, że siodełko według przedmiotowego wynalazku realizuje wszystkie założone zadania.

Jest oczywiste, że siodełko rowerowe, wykonane zgodnie z wynalazkiem i wszystkie jego części mogą przybierać także kształty inne, niż to pokazano i opisano. Również materiały zastosowane do jego wykonania mogą być różnorodne, zależnie od potrzeb użytkownika i cech narzuconych przez producenta siodełka.

Niezależnie od sporządzenia opisu wynalazku na podstawie załączonego rysunku, jest zrozumiałe,że może on ulegać modyfikacjom, zawierającym się w zakresie wyznaczonym ideą wynalazku, wyrażoną w zastrzeżeniach.

Claims (11)

1. Siodełko do roweru, zawierające dwa oddzielne siedziska, podparte przez zespół wsporczy, przymocowany do ramy roweru i umieszczony zasadniczo symetrycznie w płaszczyźnie poziomej w stosunku do kierunku jazdy roweru, znamienny tym, że każde z siedzisk (2, 3) zawiera co najmniej pierwszą część (2, 3') ustaloną w stosunku do zespołu wsporczego (4), i co najmniej drugą część (2, 3), ruchomą w stosunku do pierwszej części (2', 3'), przy czym druga część (2, 3) jest obrotowo połączona z czopem zawiasowym (10, 11), wyznaczającym zasadniczo poziomą oś (10a, 11a), usytuowana zasadniczo prostopadle do kierunku jazdy (6) roweru.

2. Siodełko do roweru według zastrz. 1, znamienne tym, że każde z siedzisk (2, 3) ma pierwszą część (2', 3') pokrytą pierwszą poduszką (18', 19') i drugą część (2, 3) pokrytą drugą poduszką (18, 19), wykonanymi z miękkiego materiału.

3. Siodełko do roweru według zastrz. 2, znamienne tym, że każda pierwsza poduszka (18', 19') pokrywająca odpowiednio pierwszą część (2', 3') siodełka (1) posiada zagłębienie (20, 21), wykonane w okolicy obszaru, w którym punkt wtykowy głowy kości udowej (F) nogi rowerzysty (L) wchodzi w miednicę (B).

4. Siodełko do roweru według zastrz. 2 albo 3, znamienne tym, że każda z pierwszych poduszek (18', 19') posiada przedni występ (24), wystający w stosunku do krawędzi (25) każdej z pierwszych części (21, 31) siodełka, do którego te pierwsze poduszki należą, a który umieszczony jest w tylnym zagłębieniu (26), znajdującym się w każdej z drugich poduszek (18, 19).

5. Siodełko do roweru, według zastrz. 4, znamienne tym, że każda pierwsza poduszka (18',19') posiada wybrzuszenie (23), odpowiadające przedniemu występowi (24) po jego zdeformowaniu, kiedy noga rowerzysty (L) wywiera na niego nacisk (22) podczas pedałowania.

6. Siodełko według zastrz. 2, znamienne tym, że każda z poduszek (18', 19', 18, 19) jest przymocowana do odpowiedniej części pierwszej, drugiej (2', 3', 2, 3) siodełka (1), na której jest oparta, za pomocą środków łączących.

7. Siodełko, według zastrz. 1, znamienne tym, że zespół wsporczy (4) zawiera suwak (5), do którego jest przymocowany czop zawiasowy (10, 11), połączony ślizgowo z odpowiednią prowadnicą (7), wspartą na kolumnie (8), umieszczonej w ramie roweru.

8. Siodełko według zastrz. 7, znamienne tym, że suwak (5) i prowadnica (7) wyznaczają oś wzdłużną (6) przesuwu siedzisk (2, 3), pokrywającą się z kierunkiem jazdy.

9. Siodełko według zastrz. 1albo 7, znamienne tym, że czop zawiasowy (10, 11) podtrzymuje pierwszą część (2' 3') siodełka (1), która jest przytwierdzona do niego w sposób ustalony.

10. Siodełko według zastrz. 1, znamienne tym, że każda z drugich części (2, 3) siodełka posiada wspornik (12, 13), łączący ją obrotowo z odpowiednim czopem zawiasowym (10, 11).

11. Siodełko według zastrz. 1, znamienne tym, że każda z drugich ruchomych części (2, 3) siodełka współpracuje z środkiem sprężystym, dla usprężynowienia obrotu wokół odpowiedniego czopa zawiasowego (10, 11).