PL191034B1

PL191034B1 - Kompozycja do farbowania utleniającego włókien keratynowych

Info

Publication number: PL191034B1
Application number: PL327858A
Authority: PL
Inventors: La Mettrie Roland De; Françoise Boudy
Original assignee: Oreal
Priority date: 1996-07-23
Filing date: 1997-07-10
Publication date: 2006-03-31
Also published as: CN1204957A; JP3202025B2; AU3626197A; ATE205384T1; CN1121207C; US20060075581A1; EP0861065B1; US20010047554A1; ES2164359T3; WO1998003150A3; US7175674B2; FR2751533B1; US6277155B1; HU224431B1; DE69706644T3; EP0861065A2; BR9706586A; JPH11500460A; AR007945A1; PT861065E

Abstract

1. Kompozycja do farbowania utleniajacego wlókien keratynowych, w szczególnosci ludzkich wlókien keratynowych takich jak wlosy, zawierajaca w podlozu odpowiednim do farbowania, co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego i ewentualnie jeden lub kilka srodków sprzegaja- cych, znamienna tym, ze zawiera ponadto co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy obej- mujacy co najmniej jeden lancuch tluszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, wybra- ny z grupy utworzonej przez niejonowe celulozy modyfikowane grupami zawierajacymi co naj- mniej jeden lancuch tluszczowy, hydroksypropyloguary modyfikowane grupami zawierajacymi co najmniej jeden lancuch tluszczowy, polieterouretany zawierajace co najmniej jeden lancuch tluszczowy, stosowany w ilosci 0,5-10% wagowych w stosunku do calkowitej masy kompozycji nakladanej na wlókna. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Niniejszy wynalazek dotyczy kompozycji do farbowania utleniającego włókien keratynowych, w szczególności ludzkich włókien keratynowych, takich jak włosy, zawierającej co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie jeden lub kilka środków sprzęgających i co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy, obejmujący co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe.

Znane jest farbowanie włókien keratynowych, w szczególności włosów ludzkich, kompozycjami farbującymi, zawierającymi prekursory barwników utlenialnych, generalnie zwane „zasadami utlenialnymi”, w szczególności o- lub p-fenylenodiaminy, o- lub p-aminofenole oraz zasady heterocykliczne.

Prekursory barwników utlenialnych są związkami początkowo słabo zabarwionymi lub bezbarwnymi, które rozwijają swoją zdolność barwiącą na włosach w obecności czynników utleniających, powodujących tworzenie się związków barwnych. Tworzenie się tych barwnych związków jest wynikiem albo kondensacji oksydacyjnej „zasad utlenialnych” między sobą, albo kondensacji oksydacyjnej „zasad utlenialnych” ze związkami modyfikującymi barwienie czyli „środkami sprzęgającymi”, które są generalnie obecne w kompozycjach farbujących stosowanych do farbowania utleniającego i są reprezentowane zwłaszcza przez m-fenylenodiaminy, m-aminofenole i m-difenole oraz pewne związki heterocykliczne.

Różnorodność cząsteczek branych pod uwagę, które stanowią z jednej strony „zasady utlenialne”, a z drugiej „środki sprzęgające”, pozwala na uzyskanie bardzo bogatego zakresu kolorów.

Aby przy nakładaniu na włosy utrzymać na miejscu produkt do barwienia utleniającego, by nie spływał na twarz lub poza strefy przeznaczone do farbowania, aż dotąd odwoływano się do użycia tradycyjnych środków zagęstniających, takich jak usieciowany kwas poliakrylowy, hydroksyetylocelulozy, woski lub też do mieszanin niejonowych środków powierzchniowo czynnych z HLB (Hydrophilic Lipophilic Balance-równowaga hydrofilowo-lipofilowa), które dogodnie dobrane gdy rozcieńcza się je za pomocą wody i/lub środków powierzchniowo czynnych, wywołują efekt żelowania.

Jednakże zgłaszający stwierdził, że składniki typu tradycyjnych zagęstników, środków powierzchniowo czynnych i rozpuszczalników, hamują generalnie powstawanie barwnika na włosach, co przejawia się przyćmionym odcieniem i również zbyt dużym zużyciem barwnika, rozpuszczalnika i/lub środków powierzchniowo czynnych do rozpuszczenia barwnika, jeśli chce się jednak uzyskać mocny odcień.

Zgłaszający stwierdził ponadto, że po zmieszaniu z utleniaczem kompozycje do farbowania, zawierające prekursor lub prekursory barwników utlenialnych i ewentualnie środek lub środki sprzęgające i poza tym wspomniane składniki, tracą częściowo swój charakter żelujący, co powoduje w efekcie niepożądane spływanie.

Toteż, po wielu badaniach prowadzonych w tej dziedzinie, zgłaszający stwierdził obecnie, że możliwe jest otrzymanie kompozycji do farbowania utleniającego (po zmieszaniu z utleniaczem), która nie spływa, pozostaje więc lepiej umiejscowiona w punkcie nałożenia i która pozwala też na otrzymanie odcieni mocniejszych lub bardziej chromatycznych (bardziej jaskrawych), jeżeli wprowadzi się (i) albo do kompozycji, zawierającej prekursor lub prekursory barwników utlenialnych i ewentualnie środek lub środki sprzęgające [czyli kompozycji (A)], albo (ii) do kompozycji utleniającej [czyli kompozycji (B)], lub (iii) do obu kompozycji równocześnie, skuteczną ilość niejonowego polimeru amfofilowego, zawierającego co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe.

W sensie niniejszego wynalazku chromatyczność (jaskrawość) określa się wartością c* w systemie zapisu kolometrycznego L*, a*, b* Międzynarodowej Komisji Oświetleniowej (C.I.E.). Wartość ta równa się pierwiastkowi kwadratowemu sumy a²+b² (+a oznacza czerwień, -a oznacza zieleń, +b oznacza żółcień, -b oznacza błękit). Odcień jest tym bardziej jaskrawy, im wartość c* jest wyższa. W tym systemie zapisu L* określa moc odcienia. Odcień jest tym mocniejszy, im wartość L* jest mniejsza (0=czerń, 100=biel)

Te stwierdzenia są podstawą niniejszego wynalazku.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest więc kompozycja do farbowania utleniającego włókien keratynowych, w szczególności ludzkich włókien keratynowych, takich jak włosy, zawierająca w podłożu odpowiednim do farbowania, co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego (zasada utlenialna) i, ewentualnie, jeden lub kilka środków sprzęgających, która charakteryzuje się tym, że zawiera ponadto co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy obejmujący co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, wybrany z grupy utworzonej przez niejonowe

PL 191 034 B1 celulozy modyfikowane grupami zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, hydroksypropyloguary modyfikowane grupami zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, polieterouretany zawierające co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy stosowany w ilości 0,05-10% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji nakładanej na włókna.

Dzięki niniejszemu wynalazkowi stało się poza tym możliwe i to w korzystny sposób, zmniejszenie zużycia środków powierzchniowo czynnych, a nawet ich pominięcie.

Wynalazek pozwala też na zmniejszenie ilości aktywnych substancji barwiących, stosowanych w kompozycjach do farbowania, w porównaniu z metodami klasycznymi i znanymi w dotychczasowym stanie techniki.

Korzystnym wariantem niniejszego wynalazku jest gotowa do użytku kompozycja do farbowania włókien keratynowych, która zawiera co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie co najmniej jeden środek sprzęgający i co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy, obejmujący co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, taki jak określono powyżej, oraz czynnik utleniający.

Rozwiązanie według wynalazku wykorzystuje się w sposobie farbowania włókien keratynowych, w szczególności ludzkich włókien keratynowych, takich jak włosy, polegającym na nałożeniu na te włókna co najmniej jednej kompozycji (A1), zawierającej, w podłożu odpowiednim do farbowania, co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie co najmniej jeden środek sprzęgający, w połączeniu z co najmniej jednym niejonowym polimerem amfofilowym, obejmującym co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, takim jak określono powyżej, przy czym kolor wywołuje się przy pH alkalicznym, obojętnym lub kwaśnym za pomocą czynnika utleniającego, który jest zmieszany dokładnie w momencie użycia z kompozycją (A1) lub który znajduje się w kompozycji (B1) stosowanej sekwencyjnie bez pośredniego płukania.

Rozwiązanie według wynalazku wykorzystuje się w wariancie tego sposobu, polegającym na nałożeniu na włókna co najmniej jednej kompozycji (A2), zawierającej, w podłożu odpowiednim do farbowania, co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie jeden środek sprzęgający i to w obecności lub nieobecności niejonowego polimeru amfofilowego, obejmującego co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, takiego jak określono powyżej, przy czym kolor wywołuje się przy pH alkalicznym, obojętnym lub kwaśnym za pomocą kompozycji utleniającej (B2), która zawiera środek utleniający i skuteczną ilość co najmniej jednego niejonowego polimeru amfofilowego, obejmującego co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, takiego jak określono powyżej i która jest zmieszana dokładnie w momencie użycia z kompozycją (A2) lub którą nakłada się sekwencyjnie bez pośredniego płukania.

Rozwiązanie według wynalazku wykorzystuje się również w przyborach do farbowania czyli „zestawach” o kilku przedziałach, z których pierwszy przedział zawiera co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie co najmniej jeden środek sprzęgający i co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy, obejmujący co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, taki jak określono powyżej, a drugi przedział zawiera czynnik utleniający.

Inny wariant, stanowią przybory do farbowania czyli „zestawy” o kilku przedziałach, z których pierwszy przedział zawiera co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego, ewentualnie co najmniej jeden środek sprzęgający i to w obecności lub nieobecności niejonowego polimeru amfofilowego, obejmującego co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, takiego jak określono powyżej, a drugi przedział zawiera czynnik utleniający i skuteczną ilość co najmniej jednego niejonowego polimeru amfofilowego, obejmującego co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, takiego jak określono powyżej.

Jednakże inne właściwości, aspekty, przedmioty i zalety wynalazku ukażą się jeszcze wyraźniej przy lekturze opisu i przykładów, które nastąpią.

Niejonowe polimery amfofilowe, obejmujące co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, stosowane według wynalazku, korzystnie wybiera się spośród:

1) celuloz modyfikowanych grupami, zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, z których przykładowo można wymienić:

hydroksyetylocelulozy modyfikowane grupami, zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, takimi jak grupa alkilowa, aryloalkilowa, alkiloarylowa lub ich mieszaniny, i w których grupy alkilowe korzystnie mają C₈-C22, jak produkt Natrosol Plus Grade 330 CS (alkile o Cw) sprzedawany przez firmę Aqualon lub produkt Bermocoll EHM 100 sprzedawany przez firmę Berol Nobel,

PL 191 034 B1

- hydroksyetylocelulozy modyfikowane grupami eteru glikolu polialkilenowego i alkilofenolu, takie jak produkt Amercell Polymer HM-1500 (eter glikolu polietylenowego (15) i nonylofenolu) sprzedawany przez firmę Amerchol,

2) hydroksypropyloguarów modyfikowanych grupami zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, takich jak produkt Esaflor HM 22 (łańcuch alkilowy o C22) sprzedawany przez firmę Lamberti, produkty Miracare KC95-3 (łańcuch alkilowy o C₁₄) i RE205-1 (łańcuch alkilowy o C20) sprzedawane przez firmę Rhone-Poulenc,

3) polieterouretanów, zawierających co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, taki jak grupy alkilowe lub alkenylowe o C₈-C30, jak produkty Dapral T 210 i Dapral T 212 sprzedawane przez firmę AKZO.

Niejonowe polimery amfofilowe, zawierające co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe według wynalazku, stosuje się korzystnie w ilości, która może się zmieniać od około 0,2 do 5% wagowych całkowitego ciężaru kompozycji do farbowania, nałożonej na włókna.

Prekursory barwników utlenialnych, nadające się do użytku w ramach niniejszego wynalazku, wybiera się spośród prekursorów klasycznie znanych w farbowaniu utleniającym, z których zwłaszcza można wymienić:

p-fenylenodiaminy o wzorze 1 i ich sole addycyjne z kwasem; we wzorze 1 R1 oznacza atom wodoru, grupę C1-C₄-alkilową, monohydroksy-C1-C₄-alkilową, polihydroksy-C2-C₄-alkilową lub 4'-aminofenyl, R2 oznacza atom wodoru, grupę C1-C4-alkilową, monohydroksy-C1-C4-alkilową, polihydroksy-C2-C4-alkilową, R3 oznacza atom wodoru, atom chlorowca, taki jak atom chloru, grupę C_rC4-alkilową, grupę sulfo, karboksy, grupę monohydroksy-C1-C4-alkilową lub grupę hydroksy-C_rC4-alkoksylową, R4 oznacza atom wodoru lub grupę C_rC4-alkilową;

Spośród p-fenylenodiamin o wzorze 1 można zwłaszcza wymienić p-fenylenodiaminę, p-tolilenodiaminę, 2-chloro-p-fenylenodiaminę, 2,3-dimetylo-p-fenylenodiaminę, 2,6-dimetylo-p-fenylenodiaminę, 2,6-dietylo-p-fenylenodiaminę, 2,5-dimetylo-p-fenyleno-diaminę, N,N-dimetylo-p-fenylenodiaminę, N,N-dietylo-p-fenylenodiaminę, N,N-dipropylo-p-fenylenodiaminę, 4-amino-N,N-dietylo-3-metyloanilinę, N,N-bis(P-hydroksyetylo)-p-fenylenodiaminę, 4-amino-N,N-bis(P-hydroksyetylo)-3-metylo-anilinę, 4-amino-3-chloro-N,N-bis(P-hydroksyetylo)anilinę, 2-p-hydroksyetylo-p-fenylenodiaminę, 2-fluoro-p-fenylenodiaminę, 2-izopropylo-p-fenylenodiaminę, N-(P-hydroksypropylo)-p-fenylenodiaminę, 2-hydroksymetylo-p-fenylenodiaminę, N,N-dimetylo-3-metylo-p-fenylenodiaminę, N-etylo-N-(P-hydroksyetylo)-p-fenylenodiaminę, N-(e,y-dihydroksypropylo)-p-fenylenodiaminę, N-(4'-aminofenylo)-p-fenylenodiaminę, N-fenylo-p-fenylenodiaminę, 2-p-hydroksyetyloksy-p-fenylenodiaminę oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Spośród p-fenylenodiamin o wzorze 1 zaleca się przede wszystkim p-fenylenodiaminę, p-tolilenodiaminę, 2-izopropylo-p-fenylenodiaminę, 2-p-hydroksyetylo-p-fenylenodiaminę, 2-p-hydroksyetyloksyp-fenylenodiaminę, 2,6-dimetylo-p-fenylenodiaminę, 2,6-dietylo-p-fenylenodiaminę, 2,3-dimetylo-p-fenyleno-diaminę, N,N-bis(P-hydroksyetylo)-p-fenylenodiaminę, 2-chloro-p-fenylenodiaminę, oraz ich sole adycyjne z kwasem;

- bisfenyloalkilenodiaminy, odpowiadające wzorowi 2 oraz ich sole addycyjne z kwasem; we wzorze 2 Q1 i Q2, jednakowe lub różne, oznaczają grupę hydroksylową lub NHR₈, w której R₈ oznacza atom wodoru lub grupę C_rC4-alkilową, R₅ oznacza atom wodoru, grupę C_rC4-alkilową, monohydroksy-C_rC4-alkilową, polihydroksy-C2-C4-alkilową lub amino-C1-C4-alkilową, którego reszta aminowa może być podstawiona, R6 i R7, jednakowe lub różne, oznaczają atom wodoru lub chlorowca albo grupę C_rC4-alkilową, W oznacza podstawnik wybrany z grupy utworzonej przez następujące grupy:

-(CH2)n-, -(CH₂)_m-O-(CH₂)_m-, -(CH2)_m-CHOH-(CH2)_moraz grupę o wzorze 7, w których n oznacza liczbę całkowitą od 0 do 8 włącznie i m oznacza liczbę całkowitą od 0 do 4 włącznie.

Spośród bisfenyloalkilenodiamin o wzorze 2, można zwłaszcza wymienić N,N'-bis(P-hydroksyetylo)N,N'-bis(4'-aminofenylo)-1,3-diamino-2-propanol, N,N'-bis(P-hydroksyetylo)-N,N'-bis(4'-aminofenylo)etyenodiaminę, N,N'-bis(4-aminofenylo)tetrametylenodiaminę, N,N'-bis(P-hydroksyetylo)-N,N'-bis(4-aminofenylo)tetrametylenodiaminę, N,N'-bis(4-metyloaminofenylo)tetrametylenodiaminę, N,N'-bis(etylo)-N,N'-bis(4'-amino-3'-metylofenylo)etylenodiaminę, oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Spośród tych bisfenyloalkilenodiamin o wzorze 2 szczególnie zalecany jest N,N'-bis(P-hydroksyetylo)-N,N'-bis(4'-aminofenylo)-1,3-diamino-2-propanol lub jedna z jego soli addycyjnych z kwasem;

PL 191 034 B1

-p-aminofenole, odpowiadające wzorowi 3 i ich sole addycyjne z kwasem, przy czym we wzorze 3 Rg oznacza atom wodoru, grupę C₁-C₄-alkilową, monohydroksy-C₁-C₄-alkilową, alkoksy(C₁-C₄)alkilową o C1-C4 lub aminoalkilowy o C1-C4, albo hydroksyalkilo(Ci-C4)aminoalkilową o C1-C4, R_w oznacza atom wodoru lub fluoru, grupę C1-C4-alkilową, monohydroksy-C1-C4-alkilową, polihydroksy-C₂-C4-alkilową, amino-C1-C4-alkilową, cyjano-C_rC4-alkilową lub alkoksy(C_rC4)alkilową o C1-C4, przy czym przyjmuje się, że co najmniej jeden z podstawników Rg lub R_w oznacza atom wodoru.

Spośród p-aminofenoli o wzorze 3 można zwłaszcza wymienić p-aminofenol, 4-amino-3-metylofenol, 4-amino-3-fluorofenol, 4-amino-3-hydroksymetylofenol, 4-amino-2-metylofenol, 4-amino-2-hydroksymetylofenol, 4-amino-2-metoksymetylofenol, 4-amino-2-aminometylofenol, 4-amino-2-(P-hydroksyetyloaminometylo)fenol, oraz ich sole addycyjne z kwasem;

-o-aminofenole nadające się do użytku jako zasady utlenialne w ramach niniejszego wynalazku, wybrane zwłaszcza spośród 2-aminofenolu, 2-amino-1-hydroksy-5-metylobenzenu, 2-amino-1-hydroksy-6-metylobenzenu, 5-acetamido-2-aminofenolu, oraz ich sole addycyjne z kwasem;

- zasady heterocykliczne nadające się do użytku jako zasady utlenialne w ramach niniejszego wynalazku, wybrane zwłaszcza spośród pochodnych pirydyny, pochodnych pirymidyny, pochodnych pirazolu, oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Spośród pochodnych pirydyny można zwłaszcza wymienić związki opisane np. w opisach patentowych GB-1 026 978 i GB-1 153 196, jak 2,5-diaminopirydyna oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Spośród pochodnych pirymidyny można zwłaszcza wymienić związki opisane np. w opisach patentowych niemieckim nr DE-2 359 399 lub japońskich nr JP-88-169 571 i nr JP-91-333 495, jak 2,4,5,6-tetraaminopirymidyna, 4-hydroksy-2,5,6-triaminopirymidyna, i ich sole addycyjne z kwasem.

Spośród pochodnych pirazolowych można zwłaszcza wymienić związki opisane w opisach patentowych nr DE-3 843 892, nr DE-4 133 957 i zgłoszeniach patentowych WO- 94/08969 i WO-94/08970, jak 4,5-diamino-1-metylopirazol, 3,4-diaminopirazol, 4,5-diamino-1-(4'-chlorobenzylo)pirazol, oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Według wynalazku, zasada lub zasady utlenialne stanowią korzystnie od 0,0005 do około 12% wagowych całkowitego ciężaru kompozycji (A), a jeszcze korzystniej od 0,005 do około 6% wagowych.

Środkami sprzęgającymi, nadającymi się do użytku w sposobie farbowania według wynalazku, są środki klasycznie stosowane w kompozycjach do farbowania utleniającego, to znaczy m-fenylenodiaminy, m-aminofenole i m-difenole, pochodne mono- i polihydroksylowe naftalenu, sezamol i jego pochodne oraz związki heterocykliczne, takie jak np. indolowe środki sprzęgające, indolinowe środki sprzęgające, pirydynowe środki sprzęgające oraz ich sole addycyjne z kwasem.

Takie środki sprzęgające można zwłaszcza wybrać spośród 2-metylo-5-aminofenolu, 5-N-(P-hydroksyetylo) amino-2-metylofenolu, 3-aminofenolu, 1,3-dihydroksybenzenu, 1,3-dihydroksy-2-metylobenzenu, 4-chloro-1,3-dihydroksybenzenu, 2,4-diamino-1-(P-hydroksyetyloksy)benzenu, 2-amino-4-(P-hydroksyetyloamino)-1-metoksybenzenu, 1,3-diaminobenzenu, 1,3-bis(2,4-diaminofenoksy)propanu, sezamolu, α-naftolu, 6-hydroksyindolu, 4-hydroksyindolu, 4-hydroksy-N-metyloindolu, 6-hydroksyindoliny, 2,6-dihydroksy-4-metylopirydyny, 1-H-3-metylopirazol-5-onu, i 1-fenylo-3-metylopirazol-5-onu oraz ich soli addycyjnych z kwasem.

Jeśli występują w kompozycji, to środki sprzęgające stanowią korzystnie od 0,0001 do około 10% wagowych całkowitego ciężaru kompozycji (A), a jeszcze korzystniej od 0,005 do około 5% wagowych.

Ogólnie biorąc, sole addycyjne z kwasem zasad utlenialnych i środków sprzęgających wybiera się zwłaszcza spośród chlorowodorków, bromowodorków, siarczanów, winianów, mleczanów i octanów.

Kompozycja (A) może też zawierać, poza prekursorami barwników utlenialnych, określonymi wyżej i ewentualnie przyłączonymi środkami sprzęgającymi, barwniki bezpośrednie w celu wzbogacenia odcieni w odblaski. Te barwniki bezpośrednie można wtedy wybrać zwłaszcza spośród barwników nitrowych, azowych lub antrachinonowych.

Kompozycja (A) i/lub kompozycja (B) mogą poza tym szczególniej zawierać co najmniej jeden substantywny polimer kationowy lub amfeteryczny, taki jak określony na stronach 3 i 4 zgłoszenia patentowego EP-0 673 641 A1 i z których zaleca się korzystnie stosować:

-polimery poliamoniowe czwartorzędowe, wytworzone i opisane we francuskim opisie patentowym 2 270 846, utworzone z powtarzających się ugrupowań odpowiadających wzorowi 4, których ciężar cząsteczkowy, określony przez chromatografię żelowo-permeacyjną, wynosi 9500-9900;

PL 191 034 B1

-polimery poliamoniowe czwartorzędowe, wytworzone i opisane we francuskim opisie patentowym 2 270 846, utworzone z powtarzających się ugrupowań odpowiadających wzorowi 5, których ciężar cząsteczkowy, określony przez chromatografię żelowo-permeacyjną, wynosi około 1200.

Podłoże kompozycji (A) odpowiednie do farbowania jest korzystnie podłożem wodnym, utworzonym przez wodę i może ewentualnie zawierać rozpuszczalniki organiczne dopuszczalne ze względów kosmetycznych, a spośród nich zwłaszcza alkohole, takie jak alkohol etylowy, alkohol izopropylowy, alkohol benzylowy i alkohol fenyloetylowy, lub glikole albo etery glikoli, takie jak np. eter monometylowy, monoetylowy i monobutylowy glikolu etylenowego, glikol propylenowy lub jego etery, takie jak np. eter monometylowy glikolu propylenowego, glikol butylenowy, glikol dipropylenowy, jak również etery alkilowe glikolu dietylenowego jak np. eter monoetylowy lub eter monobutylowy glikolu dietylenowego, w stężeniach, wynoszących od około 0,5 do 20%, a korzystnie od około 2 do 10% wagowych w stosunku do całkowitego ciężaru kompozycji.

Kompozycja (A) może też zawierać skuteczną ilość innych czynników, zresztą znanych poprzednio przy barwieniu utleniającym, takich jak różne zwykłe środki pomocnicze jak środki maskujące, środki kondycjonujące włosy, silikony, konserwanty, środki zmętniające itd, i ewentualnie środki powierzchniowo czynne anionowe, kationowe, niejonowe, amfoteryczne lub obojnacze albo ich mieszaniny.

Wspomniana kompozycja może też zawierać przeciwutleniacze. Można je wybrać zwłaszcza spośród siarczynu sodu, kwasu tioglikolowego, kwasu tiomlekowego, kwaśnego siarczynu sodu, kwasu dehydroaskorbinowego, hydrochinonu, 2-metylohydrochinonu, tert-butylohydrochinonu i kwasu homogentyzynowego; są one wtedy obecne w ilości, wynoszącej od około 0,05 do 1,5% wagowych w stosunku do całkowitego ciężaru kompozycji.

Oczywiście fachowiec zadba o taki dobór ewentualnego związku lub związków dodatkowych wymienionych wyżej, aby korzystne właściwości związane istotnie z kompozycją farbującą według wynalazku, nie pogorszyły się, a przynajmniej nie zasadniczo, przez rozpatrywany dodatek lub dodatki.

W kompozycji (B) czynnik utleniający wybiera się korzystnie spośród nadtlenku mocznika, bromianów lub żelazicyjanków metali alkalicznych, nadsoli, takich jak nadborany lub nadsiarczany. Szczególnie zalecane jest użycie nadtlenku wodoru.

Kompozycja (B) jest korzystnie utworzona z roztworu wody utlenionej, której miano może się zmieniać zwłaszcza od około 2,5 do 40 objętości, a jeszcze korzystniej od około 5 do 20.

Kompozycja gotowa do użytku i nakładana na włókna keratynowe [kompozycja uzyskana ze zmieszania kompozycji farbującej (A) i kompozycji utleniającej (B)], ma pH, wynoszące generalnie 4-11. Korzystnie wynosi 6-10 i można je doprowadzić do żądanej wartości za pomocą czynników zakwaszających lub alkalizujących dobrze znanych w stanie techniki przy farbowaniu włókien keratynowych.

Spośród czynników alkalizujących można przykładowo wymienić wodę amoniakalną, węglany alkaliczne, alkanoloaminy, takie jak mono-, di- i trietanoloaminy jak również ich pochodne, wodorotlenek sodu lub potasu i związki o ogólnym wzorze 6, w którym R oznacza resztę propylenową ewentualnie podstawioną grupą hydroksylową lub grupą C1-C4-alkilową, R13, R14, R1₅ i R16, jednakowe lub różne, oznaczają atom wodoru, grupę C_rC4-alkilową lub hydroksy-C1-C4-alkilową.

Czynnikami zakwaszającymi są klasycznie, tytułem przykładu, kwasy mineralne lub organiczne jak kwas chlorowodorowy, kwas ortofosforowy, kwasy karboksylowe jak kwas winowy, kwas cytrynowy, kwas mlekowy lub kwasy sulfonowe.

Sposób farbowania z wykorzystaniem kompozycji według wynalazku polega korzystnie na nałożeniu mieszaniny, sporządzonej od razu w momencie użycia z kompozycji (A) i (B) opisanych powyżej, na włókna keratynowe suche lub wilgotne i na pozostawieniu jej, aby działała w okresie czasu, zmieniającym się, korzystnie, od 1 do około 60 minut, a korzystniej od 10 do około 45 minut, na spłukaniu włókien, po czym ewentualnie umyciu ich szamponem, następnie spłukaniu na nowo i wysuszeniu.

Obecnie zostaną podane konkretne przykłady objaśniające wynalazek i nie mające charakteru ograniczającego.

P r z y k ł a d 1

Sporządzono następującą kompozycję do farbowania zgodną z wynalazkiem:

Natrosol Plus Grade 330 CS (Aqualon) 1,0g

Kwas oleinowy 3,0g

Wodny roztwór kwaśnego siarczynu sodu o 35% s.a. 0,45g s.a.* p-Fenylenodiamina 0,162g

PL 191 034 B1

Rezorcyna 0,16 5 g

Woda amoniakalna (20% NH3) 11,500g

Środek maskujący q.s.

Woda q.s.ad 100 g

s.a.* = substancja aktywna

W momencie użycia tę kompozycję zmieszano wagowo z roztworem wody utlenionej o mianie 20 objętości, po czym otrzymaną mieszaninę nałożono na kosmyki włosów po trwałej ondulacji, w 90% białe. Po 30 minutach przerwy, kosmyki spłukano, następnie umyto je szamponem, spłukano ponownie i wysuszono.

Używając spektrokolorymetru I.C.S., zmierzono wielkość L* w międzynarodowym systemie zapisu koloru L*, a*, b* według C.I.E.

Wynik był następujący: L* = 32,09

P r z y k ł a d 2 porównawczy

Odtworzono przykład 0, zastępując 0 gram amfofilowego polimeru niejonowego (Natrosol Plus Grade 330 CS) mieszaniną dwóch następujących środków powierzchniowo czynnych (pozwalających otrzymać tę samą lepkość):

gramów alkoholu decylowego (Co0-Co2-Co₄/86-8,6-6,6) oksyetylenowanego 3,6 molami tlenku etylenu, sprzedawanego pod nazwą Mergital BL 309 przez firmę Henkel, oraz 06 gramów alkoholu decylowego (Co0-Co₂-Co4/86-8,6-6,6) oksyetylenowanego 6,6 molami tlenku etylenu, sprzedawanego pod nazwą Mergital BL 689 przez firmę Henkel.

Następnie postępowano według takiego samego protokołu jak w przykładzie O.

Wynik był następujący: L* = 36,72

Wniosek: odcień uzyskany według wynalazku jest mocniejszy (L* mniejsze), niż odcień uzyskany za pomocą kompozycji według dotychczasowego stanu techniki.

Claims

O. Kompozycja do farbowa nia utleniającego włókien keratynowych, w szczególności ludzkich włókien keratynowych takich jak włosy, zawierająca w podłożu odpowiednim do farbowania, co najmniej jeden prekursor barwnika utlenialnego i ewentualnie jeden lub kilka środków sprzęgających, znamienna tym, że zawiera ponadto co najmniej jeden niejonowy polimer amfofilowy obejmujący co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe, wybrany z grupy utworzonej przez niejonowe celulozy modyfikowane grupami zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, hydroksypropyloguary modyfikowane grupami zawierającymi co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, polieterouretany zawierające co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy, stosowany w ilości 0,6-O0% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji nakładanej na włókna.
2. Kompozycca według zastrz.1, znamienna tym, że zawiera celulozy, będące hydrokkyerylocelulozami modyfikowanymi przez grupy obejmujące co najmniej jeden podstawnik alkilowy, aryloalkilowy, alkiloarylowy.
3. Κοπ^ς.^ weełuu zaasrz. 2, znnmieenn tym, że zzwiera cciuiozę, będącą hydrzkkyyrylocelulozą modyfikowaną przez grupy obejmujące co najmniej jeden podstawnik Co6-alkilowy.
4. Ko γήρος.^ wedku zza^r. ż, znamiennn tym, że zawiera celulooz, bbclące hydrokkyerylocelulozami modyfikowanymi przez grupy obejmujące co najmniej jedną grupę eteru glikolu polialkilenowego i alkilofenolu.
6. Komppozyja wf^c^łi^g zastrz. 4, znamiennn tym, że zawiira celuloza, bbclącą hhdrokkyerylocelulozą modyfikowaną przez grupy obejmujące co najmniej jedną grupę eteru glikolu polietylenowego (O6) i nonylofenolu.

6. Kompozy^j według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera pollererzuterany modyfikowane co najmniej jedną grupą alkilową lub alkenylową o C8-C30.
7. Kc^rm^(^^a^f^j£j według zass^. 1, znamienna tym, że zawiera prekursor barwników ufieniall nych, wybrane spośród o- lub p-fenylenodiamin, bisfenyloalkilenodiamin, o- lub p-aminofenoli i zasad heterocyklicznych oraz soli addycyjnych tych związków z kwasem.
8. Kc^rm^(^^a^f^j£r według zassc^. 1, znamienna tym, że zawiera prekursor barwników ufieniall nych, obecne w ilości wynoszącej 0,0006-,2% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji.

PL 191 034 B1
9. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera środki sprzęgające wybrane spośród m-fenylenodiamin, m-aminofenoli, m-difenoli, heterocyklicznych środków sprzęgających oraz soli addycyjnych z kwasem.
10. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera środki sprzęgające, w ilości wynoszącej 0,0001-10% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji.
11. Komppozyja weeług zzstrz. 1, znnmieenn tym, żż zzwiera sole aaddyyjne z kwasem prekursorów barwników utlenialnych i środków sprzęgających, wybrane spośród chlorowodorków, bromowodorków, siarczanów, winianów, mleczanów i octanów.
12. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera ponadto barwniki bezpośrednie.
13. Komppozcja we^e^^u szstrz. 11 zznmieenn tym, żż szwiera sponado so sejmnie-j eedn sogstantywny polimer kationowy lub amfeteryczny.
14. Kompoozyje weeług zastrz. 13, zr^ć^r^i^r^r^ći tym, że pplimerzm 1 ροΙΙπίθ- ppllamoniowe czwartorzędowy utworzony z powtarzających się ugrupowań, odpowiadających wzorowi 4.
15. Kompozy^j weeług zastrz. 13, znamienna tym, że pplimerzm 1 (-s ροΙΙπίθ- ppllamoniowe czwartorzędowy utworzony z powtarzających się ugrupowań, odpowiadających wzorowi 5.
16. Komppozyjeweeług zzasz. 11 z znmieenntym. że zzwiera SPtιeałocc nejmnie-j eednccznnik redukujący, obecny w ilości 0,05-3% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji.
17. Komppzycje weeług zzstrz. 1, ζη^^η^ tym, Se stasewi korAppozyce ggtowąSo nużyku, zawierającą ponadto co najmniej jeden czynnik utleniający.
18. Kompozycja według zastrz. 17, znamienna tym, że posiada pH wynoszące 4-11.
19. Komppozcje weeług szstrz. 17, tt/m, Sż szwiem ccznnin utleniającc weyrzse spośród nadtlenku wodoru, nadtlenku mocznika, bromianów i żelazicyjanków metali alka licznych oraz nadsoli.
20. Kompozzyce wedłuu zastrz. 11 albo 19, ζη3ΐ'ηϊϋτη3 tym, że czynnikiem jees roztwór wody utlenionej, którego miano zmienia się od 2,5 do 40 objętości.
21. Komppozyje weeług szstrz. 1_I sznmieenn tt/m, Sż sie-enewe sprme-z sr^fo^titor^e szwierające co najmniej jeden łańcuch tłuszczowy i co najmniej jedno ugrupowanie hydrofilowe są używane w ilości 0,2-5% wagowych w stosunku do całkowitej masy kompozycji nakładanej na włókna.