PL188182B1 - Sposób sterowania systemem telekomunikacyjnym, system telekomunikacyjny i system przetwarzania sygnalizacji do wywołań telekomunikacyjnych - Google Patents

Abstract

1 . Sposób sterowania systemem teleko- munikacyjnym dla wywolan telekomunika- cyjnych pomiedzy systemem asynchronicz- nym i siecia cyfrow a z integracja uslug (ISDN), znam ienny tym, ze odbiera sie sygnalizacje wywolania w procesorze sy- gnalizacyjnym z sieci ISDN i systemu asyn- chronicznego, przetwarza sie w procesorze sygnalizacyjnym sygnalizacje wywolania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego i wybiera sie przynajmniej jedno polaczenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla kazdego wywolania, po czym dostarcza sie komunikaty sterujace, które identyfikuja wybrane polaczenia i identyfikatory z pro- cesora sygnalizacyjnego do zewnetrznego multipleksera, oraz sprzega sie w m ultiplek- serze komunikacje wywolania pomiedzy siecia ISDN i systemem asynchronicznym z w ykorzystaniem wybranych polaczen i identyfikatorów na podstaw ie kom unika- tów sterujacych F I G . 9 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób sterowania systemem telekomunikacyjnym, system telekomunikacyjny i system przetwarzania sygnalizacji do wywołań telekomunikacyjnych w szczególności pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN).

Znaną strukturę układu lokalnego dostępu telekomunikacyjnego jest przedstawiony na pos. I rysunku. Przedstawiony jest na nim sprzęt klienta (CPE) podłączony do lokalnego przełącznika. Zwykle istnieje więcej sprzętu podłączonego do każdego lokalnego przełącznika, ale dla przejrzystości ograniczono ich liczbę. Standardowym połączeniem pomiędzy sprzętem CPE i lokalnym przełącznikiem jest znane połączenie multipleksowane z podziałem czasu (TDM) wykorzystujące format rozszerzonych super ramek (ESF). Połączenie TDM/ESP umożliwia dostęp do lokalnego przełącznika większej ilości urządzeń po stronie klienta i uzyskanie usługi telekomunikacyjnej.

Połączenie TDM stosuje multipleksowanie z podziałem czasu, aby połączyć wiele tras komunikacyjnych w jeden sygnał cyfrowy. Format ESF wykorzystuje sygnalizację z zabieraniem bitów. W sygnalizacji z zabieraniem bitów poszczególne bity informacji użytkowej w kanałach przenoszących zastępuje się informacją sygnalizacyjną. Tak więc te bity sygnalizacyjne są „zabierane” z użytkowych kanałów przenoszących. W formacie ESF zabierane bity są znane jako bity ABCD. Ponieważ bity ABCD integruje się w kanałach przenoszących, sygnalizacja z zabieraniem bitów ABCD to „wewnątrzpasmowy” sygnał sygnalizacyjny. Przykłady informacji przenoszonej przez bity ABCD to stany połączenia i rozłączenia. Format ESF i sygnalizacja z zabieraniem bitów ABCD są dobrze znane ze stanu techniki.

Znany format sieci cyfrowej z integracją usług (ISDN) dostarcza użytkownikowi połączenie cyfrowe z lokalnym przełącznikiem, który ma większą szerokość pasma i kontrolę, niz zwykła pętla lokalna. Format ISDN ma kanały przenoszące (B) i kanał sygnalizacyjny (D), które zwykle łączy się w stosunku głównym (23B+D) albo w stosunku podstawowym (2B+D). Ponieważ format ISDN ma oddzielny kanał sygnalizacyjny (kanał D), ma pozapasmowy system sygnalizacyjny.

Obecnie rozwijają się systemy szerokopasmowe. Systemy szerokopasmowe mają wiele zalet dla dostawców usług telekomunikacyjnych, takich jak większe możliwości, bardziej efektywne wykorzystanie szerokości pasma i możliwość integracji przenoszenia głosu, danych i obrazu. Systemy szerokopasmowe dają osobom wywołującym więcej możliwości przy mniejszych kosztach. Jednak sprzęt CPE wykorzystujący format połączenia TDM, format ISDN albo podobne formaty nie może mieć bezpośredniego dostępu do systemów szerokopasmowych Systemy te wymagają interfejsu sprzęgającego dla złozonych systemów szerokopasmowych Dostawcy usług telekomunikacyjnych również potrzebują takiego interfejsu, aby

188 182 wykorzystywać swoje systemy szerokopasmowe dla dostarczenia usług do sprzętu CPE, który wykorzystuje format ISDN albo format, który można przekształcić na format ISDN.

Istotą sposobu sterowania systemem telekomunikacyjnym dla wywołań telekomunikacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), jest to, że odbiera się sygnalizację wywołania w procesorze sygnalizacyjnym z sieci ISDN i systemu asynchronicznego, przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym sygnalizację wywołania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego i wybiera się przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania, po czym dostarcza się komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory z procesora sygnalizacyjnego do zewnętrznego multipleksera, oraz sprzęga się w multiplekserze komunikacje wywołania pomiędzy siecią ISDN i systemem asynchronicznym z wykorzystaniem wybranych połączeń i identyfikatorów na podstawie komunikatów sterujących.

Korzystnie jako system asynchroniczny stosuje się system asynchronicznego trybu transmisji, a jako identyfikatory - połączenia asynchronicznego trybu transmisji.

Korzystnie w trakcie przetwarzania sygnalizacji wywołania w procesorze sygnalizacynym przetwarza się komunikaty adresu początkowego.

Korzystnie przekształca się ponadto komunikacje wywołania na komunikacje sieci ISDN.

Korzystnie przekształca się w konwerterze sygnalizacji sygnalizację wywołania z sieci ISDN.

Istotą systemu telekomunikacyjnego do wywołań telekomuniacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), jest to, że zawiera procesor sygnalizacyjny przetwarzający sygnalizację wywołania z sieci ISDN i z systemu asynchronicznego wybierający przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania oraz dostarczający komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory, oraz dołączony na zewnątrz do procesora sygnalizacyjnego multiplekser odbierający komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego i sprzęgający komunikacje wywołania pomiędzy siecią ISDN i systemem asynchronicznym z wykorzystaniem wybranych połączeń i identyfikatorów na podstawie komunikatów sterujących.

Korzystnie system asynchroniczny stanowi system asynchronicznego trybu transmisji, a identyfikatory stanowią połączenia asynchronicznego trybu transmisji.

Korzystnie procesor sygnalizacyjny jest skonfigurowany do przetwarzania komunikatów adresu początkowego, aby wybrać połączenia i identyfikatory.

Korzystnie zawiera dołączony do multipleksera konwerter sieci ISDN skonfigurowany do przekształcania komunikacji wywołania na komunikacje sieci ISDN.

Korzystnie zawiera konwerter sygnalizacji SS7 zawiera konwerter sygnalizacyjny skonfigurowany do przekształcania sygnalizacji pomiędzy formatami SS7 i nie-SS7.

Istotą systemu przetwarzania sygnalizacji do wywołań telekomunikacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), jest to, że zawiera platformę sygnalizacyjną odbierającą sygnalizację wywołania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego, platformę aplikacji przetwarzającą sygnalizację wywołania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego i wybierającą przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania oraz platformę sterującą dostarczającą komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory do zewnętrznego multipleksera, przy czym platforma sygnalizacyjna i platforma sterująca są połączone z platformą aplikacji.

Korzystnie system asynchroniczny stanowi system asynchronicznego trybu transmisji, a identyfikatory asynchroniczne stanowią połączenia asynchronicznego trybu transmisji.

Korzystnie platforma aplikacji jest skonfigurowana do przetwarzania komunikatów adresu początkowego, aby wybrać połączenia i identyfikatory.

Korzystnie zawiera również platformę przekształcania skonfigurowaną do przekształcania sygnalizacji wywołania z sieci ISDN.

188 182

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat blokowy przykładu rozwiązania według wynalazku, fig. 2 schemat blokowy następnego przykładu rozwiązania według wynalazku, fig. 3, 4, 5 i 6 przedstawiają schematy sekwencji komunikatów w rozwiązaniach według wynalazku, fig. 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 i 15 - schematy blokowe rozwiązań według wynalazku, fig. 16 przedstawia przykład tabeli obwodu magistrali, fig. 17 - przykład tabeli grupy magistrali, fig. 18 - przykład tabeli wyjątków, fig. 19 - przykład tabeli identyfikacji ANI, fig. 20 - przykład tabeli wywoływanych numerów, fig. 21 - przykład tabeli trasowania, fig. 22 - przykład tabeli przetwarzania, fig. 23 - przykład tabeli komunikatów, zaś pos. I - znaną strukturę układu lokalnego dostępu telekomunikacyjnego.

Figura 1 rysunku przedstawia schamat blokowy przykładu rozwiązania według wynalazku. Przedstawiony jest na nim sprzęt CPE 210 i 212 podłączony do interfejsu systemu szerokopasmowego 2θ0 połączeniami odpowiednio 220 i 222. Sprzęt CPE 210 i 212 dostarcza usługi do wielu urządzeń komunikacyjnych w lokalu klienta. Przykłady tych urządzeń to komputery, modemy i faksy. Połączenia 220 i 222 to połączenia w formacie ISDN albo połączenia oparte na dowolnym formacie, który można przekształcić na format ISDN. Typowy przykład to połączenia TDM wykorzystujące format ESF. Należy zauwazyć, ze interfejs systemu szerokopasmowego 200 zastępuje lokalny przełącznik z pos. I.

Pokazane są również połączenie 230 i łącze sygnalizacyjne 232. Połączenie 230 jest połączeniem szerokopasmowym, na przykład połączeniem synchronicznej sieci optycznej (SONET) przenoszącym komórki asynchronicznego trybu transmisji (ATM). Znane są również inne połączenia szerokopasmowe i również można je stosować. Łącze sygnalizacyjne 232 przenosi sygnalizację telekomunikacyjną taką jak komunikaty Systemu Sygnalizacyjnego #7 (SS7). Połączenie 230 i łącze 232 są podłączone do grupy sieci szerokopasmowej, która reprezentuje dowolną liczbę elementów sieciowych, takich jak na przykład przełączniki, platformy rozszerzone i serwery.

Działanie systemu szerokopasmowego 200 obejmuje konwersję komunikacji przenoszących i sygnalizacji z jednego formatu na drugi. Komunikacje przenoszące to informacje użytkownika, na przykład przenoszony głos. Sygnalizacja to informacja wykorzystywana przez sieć, na przykład wywoływany numer. W niektórych przykładach wykonania proces konwersji jest opisany terminem „sprzęganie” (interworking). Na przykład sygnalizację formatu ISDN sprzęga się z sygnalizacją SS7 przekształcając sygnalizację ISDN na analogiczną sygnalizację SS7 i przekształcając sygnalizację SS7 na analogiczną sygnalizację ISDN. Komunikacje przenoszące format ISDN sprzęga się z komunikacją ATM przekształcając komunikacje przenoszące ISDN na analogiczne komunikacje ATM i przekształcając komunikacje ATM na analogiczne komunikacje przenoszące ISDN.

Interfejs systemu szerokopasmowego 200 przyjmuje wywołania z połączeń 220 i 222. Jeżeli wywołania nie są w formacie ISDN, są przekształcane na format ISDN. Sygnalizację kanału D ISDN przekształca się następnie na sygnalizację SS7. Komunikacje przenoszące ISDN są przekształcane na komunikacje szerokopasmowe. Interfejs systemu szerokopasmowego 200 przetwarza sygnalizację wywołania i wybiera trasę dla wywołań. Interfejs systemu szerokopasmowego 200 może kierować wywołania do innego interfejsu systemu szerokopasmowego 200 podłączonego do CPE 210, 212. Dodatkowo system interfejsu szerokopasmowego 200 może kierować wywołania przez połączenie szerokopasmowe 230 i odnośną sygnalizację przez łącze 232. Połączenie 230 i łącze 232 mogą łączyć osoby wywołujące z wieloma innymi sieciami i elementami sieciowymi, które dostarczają liczne usługi.

Zatem interfejs systemu szerokopasmowego 200 zapewnia dla sprzętu CPE 210, 212 dostęp do systemu szerokopasmowego, przy czym system szerokopasmowy 200 może przyjmować wywołania w standardowych formatach akceptowanych obecnie przez przełączniki lokalne.

Figura 2 przedstawia schemat blokowy następnego rozwiązania według wynalazku. Przedstawiony jest sprzęt CPE 310 i 312 oraz interfejs systemu szerokopasmowego 300. Interfejs systemu szerokopasmowego 300 jest złozony z konwertera ISDN 340, multipleksera

188 182 sprzęgającego ATM (350), procesora sygnalizacyjnego 360 i konwertera SS7 362. Sprzęt CPE 310 jest podłączony do konwertera ISDN 340 połączeniem 320. Sprzęt CPE 312 jest podłączony do konwertera ISDN 340 połączeniem 322. Multiplekser 350, procesor sygnalizacyjny 360 i konwerter SS7 362 są połączone łączem 352. Multiplekser 350 i konwerter SS7 362 są połączone łączem 354. Procesor sygnalizacyjny 360 i konwerter SS7 362 są połączone łączem 364. Multiplekser 350 jest również podłączony do połączenia 330, a procesor sygnalizacyjny 360 jest podłączony również do łącza 332.

Sprzęt CPE 310 i 312 może być dowolnym sprzętem, który dostarcza ruch, który można przekształcić na format ISDN. Typowy przykład to system PBX dostarczający ruch TDM/ESF. Zwykle sprzęt CPE 310 i 312 jest sprzężony z urządzeniami komunikacyjnymi w lokalu klienta i zapewniają dostęp do sieci. Sprzęt CPE 310 i 312 jest podłączony do konwertera ISDN 340 połączeniami 320 i 322. Połączenia 320 i 322 to dowolne połączenia mogące przenosić taką komunikację. Na przykład mogą być połączeniami TDM/ESF, które przenoszą multipleksowany sygnał cyfrowy złożony z wielu kanałów przenoszących, które przenoszą komunikacje wywołującego. W komunikacjach wywołującego osądzone są bity sygnalizacyjne, znane jako bity ABCD.

Połączenia 342 i 344 reprezentują połączenie ISDN, przy czym połączenie 342 reprezentuje komunikacje przenoszące (kanały B), a łącze 344 reprezentuje sygnalizację (kanał D). Łącze 352 może być dowolnym łączem zdolnym do przenoszenia komunikatów sterujących. Przykłady takiego łącza to łącza SS7, UDP/IP albo TCP/IP w sieci ethemet albo układ szyny wykorzystujący konwencjonalny protokół szyny. Łącze 354 to dowolne łącze, które może przenosić kanał D ISDN. Przykładem jest łącze Tl z elementami formatu DS0 przenoszącymi kanały D ISDN. Łącza 332 i 364 to dowolne łącza, które mogą przenosić komunikaty SS7. Łącza SS7 są znane. Połączenie 330 jest połączeniem ATM.

Funkcją konwertera ISDN 340 jest sprzęganie formatów innych niż format ISDN i formatów ISDN. Na przykład, jeżeli zostanie odebrany sygnał TDM/ESF na połączeniu 320, konwerter 340 użyje bitów sygnalizacyjnych z sygnału ESF, aby utworzyć analogiczne komunikaty sygnalizacyjne ISDN dla kanału D ISDN na połączeniu 344. Kanały przenoszące z połączenia 320 zostaną sprzężone z kanałami B sygnału ISDN na połączeniu 342. Kanały B i kanał D dostarcza się do multipleksera, odpowiednio połączeniem 342 i łączem 344. Połączenie 342 i łącze 344 są oddzielone logicznie, ale mogą przechodzić tą samą trasą fizyczną. Znane są urządzenia z podstawową funkcjonalnością konwertera ISDN, przy czym znawca będzie wiedział, jak dopasować tę funkcjonalność do potrzeb wynalazku.

Funkcją multipleksera 350 jest odbiór sygnału w formacie ISDN połączeniem 342 i łączem 344. Kanały B z połączenia 342 i kanał D z łącza 344 są w znanym formacie DS0. Multiplekser 350 może łączyć każdy format DS0 z każdym innym formatem DS0. Multiplekser 350 łączy elementy formatu DS0 łącza 344 z elementami formatu DS0 łącza 354, aby dostarczyć kanał D ISDN z konwertera ISDN 340 do konwertera SS7 362. Multiplekser 350 może również łączyć formaty DS0, które przenoszą komunikacje przenoszące. Na przykład element formatu DS0 ze sprzętu CPE 310 może być podłączony do elementów formatu DS0 dla sprzętu CPE 312. Multiplekser 350 tworzy to ostatnie połączenie elementów formatów DS0 z DS0 w odpowiedzi na instrukcje sterujące z procesora sygnalizacyjnego 360, które są odbierane na łączu 352.

Funkcją multipleksera 350 jest również przekształcanie formatu DS0 na komórki ATM z wybranymi identyfikatorami trasy wirtualnej / identyfikatorami kanału wirtualnego (VPI/VCI). Konwersja ta jest znana jako sprzęganie ATM. Komórki ATM wysyła się połączeniem 330. Zwykle są one dostarczane do łącznika skrośnego ATM, który kieruje komórki zgodnie z ich identyfikatorami VPI/VCI. Ponieważ formaty DS0 są dwukierunkowe, do wybranego identyfikatora VPI/VCI zostanie zwykle przypisany towarzyszący identyfikator VPI/VCI, aby uzyskać połączenie wywołania z powrotem do wywołującego. Multiplekser 350 przekształci komórki ATM z tego towarzyszącego identyfikatora VPI/VCI na trasę zwrotną formatu DS0. Multiplekser 350 wykonuje konwersje DS0/ATM w odpowiedzi na instrukcje sterujące z procesora sygnalizacyjnego 360, które są odbierane na łączu 352. Szczegółowy opis multipleksera jest podany poniżej.

188 182

Procesor sygnalizacyjny 360 i konwerter 362 tworzą system przetwarzania sygnalizacji, którego funkcją jest odbiór i przetwarzanie sygnalizacji ISDN, aby wybrać połączenia wywołania. Jest oczywiste, że te elementy można zintegrować albo mogą one pozostać oddzielnymi blokami.

Konwerter SS7 362 łączy sygnalizację ISDN i sygnalizację Systemu sygnalizacyjnego #7 (SS7). Konwerter SS7 362 wymienia sygnalizację kanału D z konwerterem ISDN 340 po łączach 344 i 354 (poprzez multiplekser 350). Konwerter SS7 362 wymienia sygnalizację SS7 z procesorem sygnalizacyjnym 360 po łączu 364. Konwerter SS7 komunikuje się również z multiplekserem 350 po łączu 352. Przykładem takiej komunikacji jest instrukcja dostarczenia tonu sygnału zwrotnego do początkowej strony wywołania. Urządzenia z podstawową funkcjonalnością konwertera SS7 362 są znane, a znawca będzie wiedział, jak dopasować tę funkcjonalność do potrzeb wynalazku.

Funkcją procesora sygnalizacyjnego 360 jest przetwarzanie sygnalizacji. Procesor sygnalizacyjny 360 zwykle przetwarza komunikat adresu początkowego (IAM) SS7 dla zestawienia wywołania. Komunikat LAM jest przetwarzany przez procesor sygnalizacyjny 360, aby wybrać określone połączenie dla określonego wywołania. Połączeniem tym może być DS0 albo VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny 360 wysyła instrukcje sterujące łączem 352 do multipleksera 350, wyznaczając wybrane połączenia. Procesor sygnalizacyjny wymienia sygnalizację SS7 na łączach 364 i 332. Szczegółowy opis procesora sygnalizacyjnego 360 jest podany poniżej.

Figura 3 przedstawia schemat sekwencji komunikatów. Fig. 3 przedstawia nawiązywanie wywołania od sprzętu CPE do jednostki wewnątrz kraju. Sekwencja zaczyna się od przejęcia połączenia z konwerterem ISDN przez sprzęt CPE. Konwerter ISDN wykrywa przejęcie i zwraca ton wybierania. Sprzęt CPE przekazuje następnie tony sygnalizacji wielotonowej (DTMF) wskazujące wybierany numer konwerterowi ISDN. Konwerter ISDN wykorzystuje wejście sygnalizacji DTMF do wygenerowania komunikatu zestawiania ISDN, który wysyła do konwertera SS7 poprzez multiplekser, przy czym multiplekser przekazuje wszystkie komunikaty pomiędzy konwerterem ISDN i konwerterem SS7, w ponizszym opisie nie wspomina się o tym przekazywaniu. Konwerter SS7 przekształca komunikat zestawiania ISDN na analogiczny komunikat SS7 IAM i wysyła komunikat SS7 IAM do procesora sygnalizacyjnego.

Procesor sygnalizacyjny przetwarza komunikat IAM i wybiera połączenie. Dla wywołania wewnątrz kraju, połączenie będzie zwykle realizowane przy pomocy identyfikatora VPIWCI dostarczonego do sieci dalekosiężnej. Procesor sygnalizacyjny wygeneruje komunikat SS7 LAM, aby wysłać go do odpowiedniego elementu sieciowego przedłużając wywołanie. Konwerter SS7 wysyła komunikat kontynuacji wywołania ISDN z powrotem do konwertera ISDN. Procesor sygnalizacyjny wygeneruje instrukcję sterującą wyznaczającą format DS0 i wybrany identyfikator VPI/VCI, aby wysłać ją do multipleksera. Gdy drugi koniec odbierze wszystkie informacje potrzebne dla wywołania, zwróci komunikat zakończenia adresu (ACM) SS7 do procesora sygnalizacyjnego. Procesor sygnalizacyjny wyśle komunikat odpowiedzi (ANM) SS7 do konwertera SS7, który wyśle analogiczny komunikat powiadomienia ISDN do konwertera ISDN.

Jeżeli strona wywoływana odpowie, procesor sygnalizacyjny odbierze komunikat ANM SS7 z drugiego końca. Procesor sygnalizacyjny wyśle komunikat SS7 ANM do konwertera SS7 i konwerter SS7 wyśle analogiczny komunikat połączenia ISDN do konwertera ISDN W tym momencie wywołanie jest połączone i może odbyć się rozmowa, transmisja faksowa i tak dalej. Konwerter ISDN przekształca kanał przenoszenia ze sprzętu CPE na format ISDN DS0, a multiplekser przekształca ten format DS0 na komórki ATM z wybranym identyfikatorem VPI/VCI. Dodatkowo multiplekser przekształca komórki ATM z towarzyszącego identyfikatora VPI/V CI na trasę zwrotną formatu DS0.

W rezultacie wywołujący ma dostęp do systemu ATM. Uzyskuje się to przekształcając ruch ze sprzętu CPE na format ISDN. Sygnalizację kanału D ISDN przekształca się na format SS7. a kanały B ISDN przekształca się na komórki ATM. Jest korzystne, jeżeli połączenie

188 182 wirtualne ATM jest wybierane przez procesor sygnalizacyjny na bazie wywołanie-po-wywołaniu. Umożliwia to procesorowi sygnalizacyjnemu wybranie połączenia wirtualnego, które zostało uprzednio dostarczone do odpowiedniego miejsca docelowego.

Figura 4 przedstawia schemat sekwencji komunikatów dla wywołania z jednostki w kraju do sprzętu CPE. Sekwencja zaczyna się od otrzymania komunikatu SS7 iAm z początkowej strony wywołania przez procesor sygnalizacyjny. Procesor sygnalizacyjny przetwarza komunikat IAM i wybiera miejsce docelowe DSO. Procesor sygnalizacyjny wysyła komunikat IAM do konwertera SS7, który przekazuje analogiczny komunikat zestawienia ISDN do konwertera ISDN. Komunikat LAM i komunikat zestawienia wyznacza wybrany format DSO do zastosowania przy wywołaniu. Konwerter ISDN zapewnia przejęcie telefonu. Procesor sygnalizacyjny wysyła również instrukcję sterującą do multipleksera, wskazując identyfikator VPI/VCI i wybrany element formatu DSO.

Konwerter ISDN wyśle komunikat powiadomienia ISDN do konwertera SS7, a konwerter SS7 wyśle analogiczny komunikat zakończenia adresu (ACM) SS7 do procesora sygnalizacyjnego. Procesor sygnalizacyjny wyśle komunikat SS7 ACM do początkowej strony wywołania. Konwerter SS7 wyśle instrukcję sterującą do multipleksera, aby dostarczyć ton sygnału zwrotnego do początkowej strony wywołania, wskazując wywołującemu, że strona wywoływana jest powiadamiana, przy czym jeżeli jest to właściwe, może to być sygnał zajętości. Multiplekser dostarczy sygnał zwrotny do drugiej strony wywołania.

Gdy konwerter ISDN wykryje, ze odpowiedziano na telefon, wyśle komunikat połączenia ISDN do konwertera SS7, a konwerter SS7 dostarczy analogiczny komunikat SS7 ANM do procesora sygnalizacyjnego. Procesor sygnalizacyjny wyśle komunikat SS7 ANM do początkowej strony wywołania. Procesor sygnalizacyjny nakaże multiplekserowi przerwanie tonu sygnału zwrotnego i połączenie wywołania. W tym momencie wywołanie zostaje połączone.

Figura 5 przedstawia schemat sekwencji komunikatów dla zerowania wywołania, gdy sprzęt CPE z fig. 3 i 4 się rozłączy, ponieważ rozłączy się podłączone urządzenie komunikacyjne. Konwerter ISDN wykryje rozłączenie i wyśle komunikat rozłączenia ISDN do konwertera SS7. Konwerter SS7 wysyła analogiczny komunikat zakończenia zwalniania (REL) SS7 do procesora sygnalizacyjnego. Procesor sygnalizacyjny inicjalizuje procedury zwolnienia i wysyła komunikat SS7 REL do drugiej strony połączonego wywołania. Dodatkowo, procesor sygnalizacyjny wysyła instrukcję do multipleksera, aby odłączyć element formatu DSO i identyfikator VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny wyśle następnie komunikat RLC SS7 do konwertera SS7. Konwerter SS7/ISDN wyśle następnie komunikat zwolnienia ISDN do konwertera ISDN, który zapewni otwarcie pętli dla sprzętu CPE. Druga strona zwykle odpowie komunikatem SS7 RLC dla procesora sygnalizacyjnego. W tym momencie wywołanie zostaje rozłączone.

Figura 6 przedstawia zerowanie wywołania, gdy rozłączy się druga strona. Druga strona wyśle komunikat SS7 REL do procesora sygnalizacyjnego i procesor sygnalizacyjny zainicjalizuje procedury zwalniania dla wywołania. Procesor sygnalizacyjny wyśle komunikat SS7 rEl do konwertera SS7, a konwerter SS7 wyśle analogiczny komunikat rozłączenia ISDN do konwertera ISDN. Konwerter ISDN dostarcza rozłączenie dla elementu formatu DSO i do sprzętu CPE. Procesor sygnalizacyjny wyśle instrukcję sterującą do multipleksera, aby odłączyć element formatu DSO od identyfikatora VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny wyśle również komunikat SS7 RLC do drugiej strony wywołania. Konwerter ISDN dostarczy komunikat zwalniania ISDN do konwertera SS7. Konwerter SS7 dostarczy analogiczny komunikat SS7 RLC do procesora sygnalizacyjnego, wskazując, ze połączenie zostało wyzerowane dla ponownego użycia. W tym momencie wywołanie zostaje rozłączone.

W sytuacji przedstawionej na fig. 3 do 6 konwerter ISDN jest sprzężony ze sprzętem CPE, aby umożliwić wywołanie. Konwerter ISDN zapewnia również połączenia ISDN i sygnalizację dla multipleksera. Multiplekser wymienia sygnalizację ISDN pomiędzy konwerterem ISDN i konwerterem SS7. Multiplekser sprzęga również elementy formatów DSO ISDN

188 182 i ATM. Konwerter SS7 przekształca sygnalizację pomiędzy formatem ISDN i formatem SS7 i wymienia komunikaty SS7 z procesorem sygnalizacyjnym. Procesor sygnalizacyjny przetwarza sygnalizację SS7 i odpowiada konwerterowi SS7 komunikatami SS7. Procesor sygnalizacyjny wysyła również polecenia do multipleksera, aby uprościć wywołanie. Zwykłe jest to przypisanie elementu formatu DSO do identyfikatora VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny dostarcza również komunikaty SS7 do sieci jako całości. Multiplekser wykonuje konwersje elementów formatu DSO na tryb przesyłania asynchronicznego (ATM) w odpowiedzi na polecenia procesora sygnalizacyjnego.

W rezultacie sprzęt CPE uzyskuje interfejs dla systemu szerokopasmowego. Sieć może dostarczać ten interfejs i dostarczać wybrane połączenie w trybie ATM na bazie wywołanie-po-wywołaniu i nie jest przy tym potrzebny przełącznik trybu ATM. Taki system jest znacznie korzystniejszy niz poprzednie systemy. Wynalazek można stosować dla wszystkich protokołów sprzętu CPE, które można przekształcać na format ISDN. W pewnych przykładach wykonania nawet sam sprzęt CPE może zapewniać ruch w formacie ISDN.

Figura 7 do 11 przedstawiają różne alternatywne wersje rozwiązań według wynalazku, ale wynalazek nie ogranicza się do nich. Dla znawcy będzie oczywiste, że modyfikacje z fig. 7 do 11 można łączyć w wielu różnych układach, z których wszystkie są uważane za zgodne z wynalazkiem.

Figura 7 przedstawia interfejs systemu szerokopasmowego 800, który składa się z multipleksera 850, łączy 852 i 854 oraz procesora sygnalizacyjnego 860. Pokazane są również łącze 832 i połączenia 820, 822 i 830. Elementy te są skonfigurowane i działają tak samo, jak opisane wyżej dla odpowiednich oznaczeń liczbowych z fig. 2, poza tym, ze konwerter ISDN został włączony do multipleksera 850, a konwerter SS7 został włączony do procesora sygnalizacyjnego 860.

Figura 8 przedstawia interfejs systemu szerokopasmowego 900, który składa się z multipleksera 950, łączy 952 i 954 oraz procesora sygnalizacyjnego 960. Pokazane są również łącze 932 i połączenia 920, 922 i 930. Elementy te są skonfigurowane i działają tak samo, jak opisane wyżej dla odpowiednich oznaczeń liczbowych z fig. 2, poza tym, ze konwerter ISDN oraz konwerter SS7 zostały włączone do multipleksera 950.

Figura 9 przedstawia interfejs systemu szerokopasmowego 1000, który składa się z multipleksera 1050, łączy 1052, 1054 i 1064, procesora sygnalizacyjnego 1060 i konwertera SS7 1062. Pokazane są również łącze 1032 i połączenie 1030. Elementy te są skonfigurowane i działają tak samo, jak opisane wyżej dla fig. 2, poza tym, ze konwertery ISDN zostały przeniesione poza system 1000. Na przykład, mogą być umieszczone u klienta. Konwerter ISDN 1014 jest podłączony do sprzętu CPE 1010, a konwerter ISDN 1016 jest podłączony do sprzętu CPE 1012 połączeniami ESF. Połączenia 1020 i 1022 przenoszą kanały B, a łącza 1021 i 1023 przenoszą kanały D. Multiplekser 1050 jest sprzęzony z konwerterami 1014 i 1016 poprzez te połączenia. W ten sposób wynalazek zapewnia systemom ISDN interfejs z systemem szerokopasmowym. Dla potrzeb wynalazku sygnalizacja ISDN jest przekształcana na sygnalizację SS7, zanim zostanie przetworzona przez procesor sygnalizacyjny.

Figura 10 przedstawia interfejs systemu szerokopasmowego 1100, który składa się z multipleksera 1150, łączy 1152, 1154 i 1164, procesora sygnalizacyjnego 1160 i konwertera SS7 1162. Pokazane są również połączenie 1130 i łącze 1132. Elementy te są skonfigurowane i działają tak samo, jak opisane wyżej dla odpowiedników liczbowych z fig. 2. W tym przykładzie wykonania sprzęt CPE 1110 i 1112 może dostarczać ruch w formacie ISDN, tak więc można pominąć konwerter ISDN i procesy konwersji. Połączenia 1120 i 1122 przenoszą kanały B, a łącza 1121 i 1123 przenoszą kanały D. Multiplekser 1150 jest sprzęzony bezpośrednio ze sprzętem ISDN CPE U 10 i 1112. W ten sposób wynalazek zapewnia systemom ISDN interfejs z systemem szerokopasmowym. Dla potrzeb wynalazku sygnalizacja ISDN jest przekształcana na format SS7, zanim zostanie przetworzona przez procesor sygnalizacyjny.

188 182

Figura 11 przedstawia interfejs systemu szerokopasmowego 1200, który składa się z multipleksera 1250, łączy 1244, 1252, 1254 i 1264, procesora sygnalizacyjnego 1260 i konwertera SS7 1262. Pokazane są również łącze 1232 i połączenia 1220, 1222, 1242 i 1230. Elementy te są skonfigurowane i działają tak samo, jak opisane wyżej dla ich odpowiedników z fig. 2, poza tym ze dołączono łącznik skrośny ATM 1280 i połączenie ATM 1282. Łącznik skrośny ATM 1280 jest konwencjonalnym łącznikiem skrośnym ATM. Łącznik skrośny ATM 1280 dostarcza wiele przygotowanych uprzednio identyfikatorów VPI/VCI dla multipleksera poprzez połączenie ATM 1250. Te identyfikatory VPI/VC1 mogą zostać przygotowane poprzez łącznik skrośny ATM 1280 dla wielu miejsc docelowych. Przykłady to przełączniki, serwery, platformy rozszerzone, sprzęt klienta i inne multipleksery. Dołączenie łącznika skrośnego 1280 pokazuje, jak wybór identyfikatora VPI/VCI przez procesor sygnalizacyjny na bazie wywołanie-po-wywołaniu umożliwia interfejsowi systemu szerokopasmowemu 1200 kierowanie wywołań do wybranych miejsc docelowych poprzez przygotowane połączenia szerokopasmowe.

Ten wybór wywołanie-po-wywołaniu i zastosowanie połączeń wirtualnych uzyskuje się bez potrzeby stosowania przełącznika ATM i sterowania wywołanie-po-wywołaniu poprzez łącznik skrośny. Stanowi to istotną zaletę w porównaniu z obecnymi systemami opartymi na przełączniku ATM pod względem kosztu i sterowania. Przełączniki trybu ATM są zwykle bardzo drogie, a sterowanie przełącznikiem pozostawia się dostawcy przełącznika. Według wynalazku, sterowanie wykonuje procesor sygnalizacyjny.

Figura 12 pokazuje przykład wykonania multipleksera, który jest odpowiedni dla niniejszego wynalazku, ale można stosować inne multipleksery, które spełniają wymagania wynalazku. Pokazany jest interfejs sterujący 1350, interfejs DS0 1355, procesor sygnału cyfrowego 1356, warstwa adaptacyjna ATM (AAL) 1357 oraz interfejs SONET 1358. Interfejs SONET 1358 przyjmuje komórki ATM z warstwy AAL 1357 i wysyła je połączeniem 1330. Połączenie 1330 jest połączeniem typu SONET, takim jak połączenie OC-3. Interfejs sterujący 1350 wymienia komunikaty sterujące pomiędzy procesorem sygnalizacyjnym, kon-werterem sygnalizacyjnym i elementami multipleksera poprzez łącze 1352.

Interfejs DS0 1355 odbiera sygnał ISDN na łączu 1342 i połączeniu 1344. Interfejs DS0 1355 łączy nadchodzący kernał D DS0 łącza 1142 z kernałem D DS0 łącza 1154 do konwertera SS7. Interfejs DS0 1355 odbiera elementy formatu DS0 kanału B i przetwarza je zgodnie z instrukcjami procesora sygnalizacyjnego odbieranymi poprzez interfejs sterujący 1350. Obejmuje to łączenie poszczególnych elementów formatu DS0 z innymi elementami formatu DS0 przy poszczególnych wywołaniach. Obejmuje to również łączenie poszczególnych elementów formatu DS0 z poszczególnymi funkcjami procesora sygnału cyfrowego 1356. Obejmuje to również omijanie procesora sygnału cyfrowego 1356 i bezpośrednie łączenie elementów formatu DS0 z warstwą AAL 1357.

Funkcją procesora sygnału cyfrowego 1356 jest stosowanie różnych procesów cyfrowych dla poszczególnych elementów formatu DS0 w odpowiedzi na instrukcje sterujące odbierane poprzez interfejs sterujący 1350. Przykłady przetwarzania cyfrowego obejmują: detekcję tonu, transmisję tonu, pętle zwrotne, detekcję głosu, komunikaty głosowe, wyłączanie echa, kompresję i szyfrowanie. Na przykład procesor sygnalizacyjny może nakazać multiplekserowi dostarczenie tonu sygnału zwrotnego i następnie wyłączenie echa.

Procesor sygnału cyfrowego 1356 jest podłączony do warstwy AAL 1357. Warstwa AAL 1357 obejmuje podwarstwę konwergencji i warstwę segmentacji i ponownego składania (SAR) Funkcją warstwy AAL 1357 jest przyjmowanie wywołań w formacie DS0 i przekształcanie informacji z formatu DS0 na komórki ATM. Warstwa AAL 1357 uzyskuje identyfikator trasy wirtualnej (VPI) i identyfikator kanału wirtualnego (VCI) dla każdego wywołania z interfejsu sterującego 1350. Warstwa AAL 1357 uzyskuje również identyfikator formatu DS0 dla każdego wywołania (albo wielu DS0 dla wywołania Nx64). Interfejs sterujący 1350 odbiera te instrukcje z procesora sygnalizacyjnego. Następnie warstwa AAL 1357 przekształca informację użytkownika pomiędzy wyznaczonym elementem formatu DS0 i wyznaczonym połączeniem wirtualnym ATM. Potwierdzenia, ze zrealizowano przypisania, można w razie potrzeby wysłać z powrotem do procesora sygnalizacyjnego. Wywołania z szybkością bitową

188 182 będącą wielokrotnością 64 kbit/sekundę są znane jako wywołania Nx64. Jeżeli potrzeba, warstwa AAL 1357 może mieć możliwość przyjmowania komunikatów sterujących poprzez interfejs sterujący 1350 dla wywołań Nx64. Procesor sygnalizacyjny nakazałby warstwie AAL 1357, aby pogrupować elementy formatu DSO dla wywołania.

Jak omówiono powyżej, multiplekser obsługuje wywołania również w kierunku przeciwnym - z interfejsu SONET 1358 do interfejsu DSO 1355. Dla tego ruchu został już wybrany identyfikator VPI/V CI i ruch został skierowany poprzez łącznik skrośny. W rezultacie warstwa AAL 1357 musi tylko wyznaczyć element formatu DSO dla tego określonego identyfikatora VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny może zapewnić to przypisanie poprzez interfejs sterujący 1350 do warstwy aAl 1357.

Połączenia w formacie DSO są dwukierunkowe, a połączenia w trybie ATM są zwykle jednokierunkowe. W rezultacie, dla każdego elementu formatu DSO zwykle będą wymagane dwa połączenia wirtualne w przeciwnych kierunkach. Dla znawcy jest oczywiste, ze można, na przykład, wyposażyć system szerokopasmowy w drugi zestaw identyfikatorów VPI/VCI w kierunku przeciwnym do początkowego zestawu identyfikatorów VPI/VC1. W każdym wywołaniu multiplekser zostałby skonfigurowany do automatycznego wywoływania tego drugiego identyfikatora VPI/VCI dla dostarczenia dwukierunkowego połączenia wirtualnego, aby uzyskać zgodność z dwukierunkowym formatem DSO przy wywołaniu.

W niektórych przykładach wykonania można pominąć procesor sygnału cyfrowego 1356 ze 5^υην nnutifdt^^lksiera. W tt^ycłr przykładach wykonania mi^dlii^lt^l^5^(2i' nie mógłby pobierać cyfr ani sterować echem. Interfejs DSO 1355 bezpośrednio łączyłby elementy formatu DSO z warstwą AAL 1357.

W pewnych przykładach wykonania można pominąć funkcję połączenia elementów formatu DSO z elementami DSO kanału B. Element DSO kanału D nadal byłby połączony, ale gdyby element DSO kanału B wymagał połączenia z innym elementem DSO kanału B, procesor sygnalizacyjny musiałby wybrać identyfikator VPI/VCI, który został uprzednio przygotowany poprzez łącznik skrośny i powrócić do tego samego multipleksera. Wtedy multiplekser przekształcałby powracające komórki na inny element formatu DSO.

W rezultacie dostarcza się sprzęt CPE z interfejsem dla systemu szerokopasmowego. Sieć może dostarczyć ten interfejs i dostarczać wybrane połączenie w trybie ATM na bazie wywołanie-po-wy wołaniu i nie wymaga się przy tym przełącznika trybu ATM. Taki system jest znacznie korzystniejszy niz poprzednie systemy. Mimo ze wynalazek został opisany pod względem formatu ESF, dla znawcy będzie oczywiste, ze wynalazek można stosować dla innych protokołów, które można przekształcić na ISDN. Nawet same CPE mogą zapewniać ruch ISDN. Wynalazek wymaga, aby sygnalizacja była przekształcana z ISDN na SS7 przez jej przetworzeniem przez procesor sygnalizacyjny.

Procesor sygnalizacyjny jest nazywany menedżerem wywołania/połączenia (CCM) i odbiera oraz przetwarza sygnalizację wywołania telekomunikacyjnego i komunikaty sterujące, aby wybrać połączenia, które stanowią trasy komunikacyjne dla wywołań. W korzystnym przykładzie wykonania menedżer CCM przetwarza sygnalizację SS7, aby wybrać połączenia dla wywołania.

Dodatkowo do wybierania połączeń, menedżer CCM wykonuje wiele innych funkcji w kontekście przetwarzania wywołania. Nie tylko może kontrolować trasowanie i wybierać rzeczywiste połączenia, ale może również zatwierdzać wywołujących, sterować wyłącznikami echa, generować informacje billingowe, wywoływać inteligentne funkcje sieciowe, uzyskiwać dostęp do odległych baz danych, zarządzać ruchem i równoważyć obciążenia sieci.

Figura 13 pokazuje wersję menedżera CCM. Rozważa się również inne wersje. W przykładzie wykonania z fig. 13 menedżer CCM 1400 steruje multiplekserem sprzęgającym ATM, który sprzęga element formatu DSO i identyfikator VPI/VCI. Menedżer CcM moze jednak sterować innymi urządzeniami komunikacyjnymi i połączeniami w innych przykładach wykonania.

188 182

Menedżer CCM 1400 zawiera platformę sygnalizacyjną 1410, platformę sterującą 1420 i platformę aplikacji 1430. Każda z platform 1410, 1420 i 1430 jest połączona z innymi platformami.

Platforma sygnalizacyjna 1410 jest połączona zewnętrznie z systemami SS7, w szczególności z systemami posiadającymi część transferową komunikatu (MTP), część użytkownika ISDN (ISUP), część sterowania połączeniem sygnalizacyjnym (SCCP), część aplikacji sieci inteligentnej (INAP) i część aplikacji funkcji transakcyjnych (TCAP). Platforma sterująca 1420 jest połączona zewnętrznie ze sterowaniem multipleksera, sterowaniem echem, sterowaniem zasobami, billingiem i funkcjami.

Platforma sygnalizacyjna 1410 posiada poziomy MTP 1-3, funkcje ISUP, TCAP, SCCP i INAP oraz może wysyłać i odbierać komunikaty SS7. Funkcje ISUP, SCCP, INAP i TCAP wykorzystują część MTP do wysyłania i odbioru komunikatów SS7. Łącznie ta funkcja jest zwana „stosem SS7” i jest znana..

Platforma sterująca 1420 składa się z różnych interfejsów zewnętrznych, obejmujących interfejs multipleksera, interfejs echa, interfejs sterowania zasobami, interfejs billingu i interfejs funkcyjny. Interfejs multipleksera wymienia komunikaty z przynajmniej jednym multiplekserem. Komunikaty obejmują przypisania elmentu formatu DSO do identyfikatora VPI/VCI, potwierdzenia i informacje o stanie. Interfejs sterowania echem wymienia komunikaty z systemami sterowania echem. Komunikaty wymieniane z systemami sterowania echem mogą zawierać instrukcje włączania albo wyłączania anulowania echa w określonych elementach DSO, potwierdzenia i informacje o stanie.

Interfejs sterowania zasobami wymienia komunikaty z zewnętrznymi zasobami. Przykłady takich zasobów to urządzenia, które implementują testowanie ciągłości, szyfrowanie, kompresję, detekcję/transmisję tonu, detekcję głosu i komunikaty głosowe. Komunikaty wymieniane z zasobami to instrukcje stosowania zasobu dla określonego elementu DSO, potwierdzenia i informacje o stanie. Na przykład komunikat może nakazać zasobowi testowania ciągłości dostarczenie pętli zwrotnej albo wysłanie i wykrycie tonu dla testu ciągłości.

Interfejs billingu przekazuje informacje dotyczące billingu do systemu billingu. Typowe informacje billingu zawierają strony dla wywołania, chwile wywołania i wszelkie funkcje specjalne stosowane dla wywołania. Interfejs funkcyjny umożliwia konfigurowanie i sterowanie CCM 1400.

Funkcją platformy aplikacji 1430 jest przetwarzanie informacji sygnalizacyjnej z platformy sygnalizacyjnej 1410, aby wybrać połączenia. Identyfikatory wybranych połączeń są dostarczane do platformy sterującej 1420 dla interfejsu multipleksera. Platforma aplikacji 1430 jest odpowiedzialna za zatwierdzanie, translację, trasowanie, sterowanie wywołaniem, wyjątki, ekranowanie i obsługę błędów. Oprócz spełniania wymagań sterujących dla multipleksera, platforma aplikacyjna 1430 spełnia również wymagania dla sterowania echem i sterowania zasobami dla odpowiedniego interfejsu platformy sterującej 1420. Dodatkowo platforma aplikacji 1430 generuje informację sygnalizacyjną do transmisji przez platformę sygnalizacyjną 1410. Informacją sygnalizacyjną mogą być komunikaty ISUP, INAP albo TCAP dla zewnętrznych elementów sieciowych. Informację odnoszącą się do każdego wywołania przechowuje się w bloku sterowania wywołaniem (CCB) dla wywołania. Blok CCB może być stosowany do nadzorowania i dla billingu wywołania..

Platforma aplikacji 1430 działa w ogólnej zgodzie z podstawowym modelem wywołania (BCM) określonym przez Międzynarodową Unię Telekomunikacyjną (ITU). Tworzy się egzemplarz BCM dla obsługi każdego wywołania. Model BCM zawiera proces początkowy i proces końcowy. Platforma aplikacji 1430 zawiera funkcję przełączania usługi (SSF), którą stosuje się do wywoływania funkcji sterowania usługą (SCF). Funkcja SCF jest zwykle zawarta w punkcie sterowania usługą (SCP). Do punktu SCF kieruje się zapytania jako komunikaty TCAP albo INAP. Procesy, początkowy i końcowy będą miały dostęp do odległych baz danych z funkcjami sieci inteligentnej (IN) poprzez funkcję SSF.

Wymagania programowe dla platformy aplikacji 1430 można podać w języku specyfikacji i opisu (SDL). Specyfikację SDL można przekształcić na kod C. W potrzebny

188 182 sposób można dołączyć dodatkowy kod C i C++, aby utworzyć środowisko. Menedżer CCM 1400 może być złozony z opisanego wyżej oprogramowania załadowanego do komputera..

Na fig. 13 widać, ze platforma aplikacji 1430 przetwarza informację sygnalizacyjną, aby sterować różnymi systemami i upraszczać połączenia wywołań i usługi. Sygnalizację SS7 wymienia się z elementami zewnętrznymi poprzez platformę sterującą 1410, a informację sterującą wymienia się z zewnętrznymi systemami poprzez platformę sterującą 1420. Korzystnie menedżer CCM 1400 nie jest zintegrowany z jednostką centralną (CPU) przełącznika, który jest połączony z tablicą przełączającą. Menedżer CCM 1400 może przetwarzać komunikaty ISUP niezaleznie od zapytań TCAP.

Oznaczenia dla różnych komunikatów SS7 są przedstawione poniżej:

ACM komunikat kompletności adresu

ANM komunikat odpowiedzi

BLO blokowanie

BLA potwierdzenie blokowania

CPG trwanie wywołania

CRG informacja o obciążeniu

CGB blokowanie grupy obwodu

CGBA potwierdzenie blokowania grupy obwodu

GRS zerowanie grupy obwodu

GRA potwierdzenie zerowania grupy obwodu

CGU odblokowanie grupy obwodu

CGUA potwierdzenie odblokowania grupy obwodu

CQM zapytanie grupy obwodu

CQR odpowiedź na zapytanie grupy obwodu

CRM komunikat rezerwacji obwodu

CRA potwierdzenie rezerwacji obwodu

CVT test zatwierdzający obwód

CVR odpowiedź zatwierdzenia obwodu

CFN zakłócenie

COT ciągłość

CCR żądanie sprawdzenie ciągłości

EXM komunikat wyjściowy

INF informacja

INR żądanie informacji

IAM początkowy adres

LPA potwierdzenie pętli zwrotnej

PAM przekazanie

REL zwolnienie

RLC zakończenie zwolnienia

RSC zerowanie obwodu

RES wznowienie

SUS zawieszenie

UBL odblokowanie

UBA potwierdzenie odblokowania

UCIC nie wyposażony kod identyfikacji obwodu

Przetwarzanie wywołania obejmuje zwykle dwa aspekty. Po pierwsze, nadchodzące albo „początkowe” połączenie jest rozpoznawane przez początkowy proces wywołania. Na przykład wstępne połączenie, którego używa wywołanie do wejścia do sieci, jest połączeniem początkowym w tej sieci. Po drugie, wychodzące albo „końcowe” połączenie jest wybierane przez końcowy proces wywołania Na przykład połączenie końcowe jest sprzęzone z połączeniem początkowym, aby przedłuzyć wywołanie w sieci. Te dwa aspekty przetwarzania wywo14 łania są nazywane początkową stroną wywołania i końcową stroną wywołania.

Figura 14 przedstawia strukturę danych stosowaną przez platformę aplikacji 1430 do realizacji modelu BCM. Uzyskuje się to poprzez szereg tabel, które wskazują jedna na drugą na różne sposoby. Wskaźniki składają się zwykle z oznaczeń następnej funkcji i następnego indeksu. Następna funkcja wskazuje na kolejną tabelę, a następny indeks wskazuje na pozycję albo zakres pozycji w tej tabeli. Struktura danych posiada tabelę obwodu magistrali 1500, tabelę grupy magistrali 1502, tabelę wyjątków 1504, tabelę automatycznej identyfikacji numeru (ANI) 1506, tabelę wywoływanego numeru 1508 i tabelę trasowania 1510.

Tabela obwodu magistrali 1500 zawiera informację odnoszącą się do połączeń. Zwykle połączenia są połączeniami formatu DSO albo trybu ATM. Na początku stosuje się tabelę obwodu magistrali 1500 do pobrania informacji o połączeniu początkowym. Później stosuje się tabelę do pobrania informacji o połączeniu końcowym. Gdy przetwarzane jest połączenie początkowe, numer grupy magistrali w tabeli obwodu magistrali 1500 wskazuje na grupę magistrali stosowaną dla połączenia początkowego w tabeli grupy magistrali 1502.

Tabela grupy magistrali 1502 zawiera informacje odnoszące się do grup magistrali początkowej i końcowej. Gdy przetwarzane jest połączenie początkowe, tabela grupy magistrali 1502 podaje informacje odnoszące się do grupy magistrali dla połączenia początkowego i zwykle wskazuje na tabelę wyjątków 1504.

Tabelę wyjątków 1504 stosuje się do identyfikowania różnych warunków wyjątkowych odnoszących się do wywołania, które mogą wpłynąć na trasowanie albo inne obsługiwanie wywołania. Zwykle tabela wyjątków 1504 wskazuje na tabelę ANI 1506. Tabela wyjątków 1504 może jednak wskazywać bezpośrednio na tabelę grupy magistrali 1502, tabelę wywoływanego numeru 1508 albo tabelę trasowania 1510.

Tabelę ANI 1506 stosuje się do identyfikowania wszelkich specjalnych cech odnoszących się do numeru wywołującego. Numer wywołującego jest ogólnie znany jako automatyczna identyfikacja numeru (ANI). Tabela ANI 1506 zwykle wskazuje na tabelę numeru wywoływanego 1508. Tabela ANI 1506 może jednak wskazywać bezpośrednio na tabelę grupy magistrali 1502 albo tabelę trasowania 1510.

Tabelę numeru wywoływanego 1508 stosuje się do identyfikowania wymogów trasowania na podstawie wywoływanego numeru. Jest tak w przypadku standardowych wywołań telefonicznych. Tabela numeru wywoływanego 1508 wskazuje zwykle na tabelę trasowania 1510. Może jednak wskazywać na tabelę grupy magistrali 1502.

Tabela trasowania 1510 zawiera informacje odnoszące się do trasowania wywołania dla różnych połączeń. Do tabeli trasowania 1510 wchodzi się od wskaźnika w tabeli wyjątków 1504, tabeli ANI 1506 albo tabeli numeru wywoływanego 1508. Tabela trasowania 1510 wskazuje zwykle na grupę magistrali w tabeli grupy magistrali 1502.

Gdy tabela wyjątków 1504, tabela ANI 1506, tabela numeru wywoływanego 1508 albo tabela trasowania 1510 wskazują na tabelę grupy magistrali 1502, w efekcie wybierają końcową grupę magistrali. Gdy przetwarzane jest połączenie końcowe, numer grupy magistrali w tabeli grupy magistrali 1502 wskazuje na grupę magistrali, która zawiera stosowane połączenie końcowe w tabeli obwodu magistrali 1502.

Końcowy obwód magistrali stosuje się do przedłużenia wywołania i zawiera zwykle identyfikator VPI/V CI albo element formatu DSO. Widać więc, że przechodząc poprzez tabele, można wybrać połączenie końcowe dla wywołania.

Figura 15 jest rozszerzeniem fig. 14. Tabele z fig. 14 są pokazane, ale dla przejrzystości pominięto ich wskaźniki. Fig. 15 przedstawia dodatkowe tabele, do których można uzyskać dostęp z tabel z fig. 14. Obejmują one tabelę identyfikatora CCM 1600, tabelę przetwarzania 1604, tabelę zapytania/odpowiedzi 1606 i tabelę komunikatów 1608.

Tabela identyfikatora CCM 1600 zawiera różne kody punktowe formatu CCM SS7. Można uzyskać do niej dostęp z tabeli grupy magistrali 1502 i wskazuje z powrotem na tabelę grupy magistrali 1502.

Tabela przetwarzania 1604 identyfikuje różne czynności specjalne do podjęcia w ciągu

188 182 przetwarzania wywołania. Będzie to zwykle powodowało transmisję komunikatu zwolnienia (REL) i wartości przyczynowej. Do tabeli przetwarzania 1604 można uzyskać dostęp z tabeli obwodu magistrali 1500, tabeli grupy magistrali 1502, tabeli wyjątków 1504, tabeli ANI 1506, tabeli numeru wywoływanego 1508, tabeli trasowania 1510 i tabeli zapytania/odpowiedzi 1606.

Tabela zapytania/odpowiedzi 1606 zawiera informacje stosowane do wywołania SCF. Dostęp do niej może uzyskać tabela grupy magistrali 1502, tabela wyjątków 1504, tabela ANI 1506, tabela numeru wywoływanego 1508 i tabela trasowania 1510. Wskazuje na tabelę grupy magistrali 1502, tabelę wyjątków 1504, tabelę ANI 1506, tabelę numeru wywoływanego 1508, tabelę trasowania 1510 i tabelę przetwarzania 1604.

Tabelę komunikatów 1608 stosuje się do dostarczania instrukcji dla komunikatów ze strony końcowej wywołania. Dostęp do niej ma tabela grupy magistrali 1502 i wskazuje ona na tabelę grupy magistrali 1502.

Figura 16 do 23 przedstawiają przykłady różnych tabel opisanych powyżej. Fig. 16 przedstawia przykład tabeli obwodu magistrali. Na początku stosuje się tabelę obwodu magistrali do uzyskania dostępu do informacji o obwodzie początkowym. W późniejszym przetwarzaniu stosuje się ją do dostarczenia informacji o obwodzie końcowym. Dla przetwarzania obwodu początkowego stosuje się odnośny kod punktowy, aby wejść do tabeli. Jest to kod punktowy przełącznika albo menedżera CCM związanego z obwodem początkowym. Dla przetwarzania obwodu końcowego stosuje się numer grupy magistrali, aby wejść do tabeli.

Tabela zawiera również kod identyfikacji obwodu (CIC). Kod CIC wyznacza obwód, którym jest zwykle element formatu DSO albo identyfikator VPI/VCI. Tak więc wynalazek może odwzorować kod CIC formatu SS7 na identyfikator VPI/VCI trybu ATM. Jeżeli obwodem jest obwód pracujący w trybie ATM, do identyfikacji można zastosować również trasę wirtualną (VP) i kanał wirtualny (VC). Numer elementu grupy jest kodem numerycznym stosowanym do wyboru obwodu końcowego. Identyfikator sprzętu identyfikuje położenie sprzętu związanego z obwodem początkowym. Pozycja identyfikacji (ID) anulowania echa (EC) identyfikuje wyłącznik echa dla obwodu początkowego.

Pozostałe pola są dynamiczne, pod tym względem, ze są wypełniane podczas przetwarzania wywołania. Pozycję sterowania echem wypełnia się na podstawie trzech pól w komunikatach sygnalizacyjnych: wskaźnika tłumika echa w komunikatach IAM albo CRM, wskaźnika urządzenia sterującego echem w komunikatach ACM albo CPM i możliwości przekazywania informacji w komunikacie IAM. Informację tę stosuje się do ustalenia, czy przy wywołaniu wymagane jest sterowanie echem. Wskaźnik satelity wypełnia się wskaźnikiem satelity w komunikatach IAM albo CRM. Może być stosowany do odrzucenia wywołania, jeżeli stosowanych jest zbyt wiele satelitów. Status obwodu wskazuje, czy dany obwód jest bezczynny, zablokowany czy nie zablokowany. Stan obwodu wskazuje bieżący stan obwodu, na przykład aktywny albo przejściowy. Czas/data wskazuje, kiedy bezczynny obwód stał się bezczynnym.

Figura 17 pokazuje przykład tabeli grupy magistrali. Podczas przetwarzania początkowego, numer grupy magistrali z tabeli obwodu magistrali stosuje się jako klucz do tabeli magistrali. Rozdzielczość oświetlenia wskazuje, jak należy rozwiązać sytuację związaną z oświetleniem. Oświetlenie to podwójne zajęcie tego samego obwodu Jeżeli pozycja rozdzielczości oświetlenia jest ustawiona na „parzysty/nieparzysty”, element sieciowy o wyzszym kodzie punktowym steruje obwodami parzystymi, a element sieciowy o nizszym kodzie punktowym steruje obwodami nieparzystymi. Jeżeli pozycja rozdzielczości oświetlenia jest ustawiona na „wszystkie”, menedżer CCM steruje wszystkimi obwodami. Jeżeli rozdzielczość oświetlenia jest ustawiona na „brak”, menedżer CCM wyłącza się. Pozycja kontroli ciągłości podaje procent wywołań wymagających testów ciągłości na grupie magistrali

Pozycja identyfikatora miejsca wspólnego języka (CLLI) jest pozycją w standardzie Bellcore. Pozycja grupy magistrali satelitarnej wskazuje, ze grupa magistrali wykorzystuje satelitę. Pozycję grupy magistrali satelitarnej stosuje się w połączeniu z opisanym wy16

188 182 zej polem wskaźnika satelity, aby sprawdzić, czy wywołanie wykorzystywało zbyt wiele łączy satelitarnych i dlatego musi zostać odrzucone. Wskaźnik usługi wskazuje, czy nadchodzący komunikat pochodzi z menedżera CCM (ATM) czy z przełącznika (TDM). Indeks komunikatu wychodzącego (OMI) wskazuje na tabelę komunikatów, tak że komunikaty wychodzące mogą uzyskać parametry. Odnośna pozycja WT obszaru planu numeru (NPA) wyznacza kod obszaru.

Sekwencja wyboru wskazuje metodologię, która będzie stosowana do wybrania połączenia. Wskazania pola sekwencji wyboru wskazują grupę magistrali do wybrania obwodów na podstawie, najmniej bezczynny, najbardziej bezczynny, rosnący, malejący, zgodnie z ruchem wskazówek zegara i przeciwnie do niego. Licznik skoków jest zmniejszany zgodnie z komunikatem IAM. Jeżeli licznik skoków wynosi zero, wywołanie zostaje zwolnione. Aktywna automatyczna kontrola obciążenia (ACC) wskazuje, czy kontrola obciążenia jest aktywna, czy nie. Jeżeli automatyczna kontrola obciążenia jest aktywna, menedżer CCM może zwolnić wywołanie. Podczas przetwarzania końcowego stosuje się następną funkcję i indeks do wejścia do tabeli obwodu magistrali.

Figura 18 przedstawia przykład tabeli wyjątków. Indeks stosuje się jako wskaźnik do wejścia do tabeli. Parametr identyfikatora wyboru operatora (ID) wskazuje, jak wywołujący osiągnął sieć i jest stosowany do trasowania pewnych typów wywołań. Dla tego pola stosuje się: ominięcie albo brak wskazania, wybrany kod identyfikacji operatora zajęty wstępnie i wprowadzony przez stronę wywołującą wybrany kod identyfikacji operatora zajęty wstępnie i brak wskazania wprowadzenia przez stronę wywołującą, oraz wybrany kod identyfikacji operatora nie zajęty wstępnie i wprowadzony przez stronę wywołującą. Identyfikator wskazuje sieć, którą wywołujący chce zastosować. Jest on stosowany do kierowania wywołań bezpośrednio do żądanej sieci. Postać adresu numeru strony wywołującej różni się pomiędzy wywołaniami 0 +, 1+, wywołaniami testowymi i wywołaniami międzynarodowymi. Na przykład wywołania międzynarodowe mogą być kierowane do wybranego uprzednio operatora międzynarodowego.

„Cyfry od” i „cyfry do” strony wywoływanej koncentrują dalsze przetwarzanie jednoznacznie na określonym zakresie wywoływanych numerów. Pole „cyfry od” to numer dziesiętny w zakresie 1-15 cyfr. Może być dowolnej długości i jeżeli jest wypełnione mniej niż 15 cyframi, wypełnia się je zerami dla pozostałych cyfr. Pole „cyfry do” jest numerem dziesiętnym w zakresie 1-15 cyfr. Mozę być dowolnej długości i jeżeli jest wypełnione mniej niz 15 cyframi, wypełnia się je dziewiątkami dla pozostałych cyfr. Pozycje następnej funkcji i następnego indeksu wskazują na następną tabelę, która jest zwykle tabelą ANI.

Figura 19 przedstawia przykład tabeli ANI. Indeks stosuje się do wejścia do pól tabeli. Kategoria strony wywołującej różni się zależnie od typów stron wywołujących, na przykład wywołania testowe, wywołania alarmowe i wywołania zwykłe. Postać adresu pozycji strony wywołującej/numeru obciążenia wskazuje, jak należy uzyskać automatyczną identyfikację numeru (ANI). Podane są tutaj wypełnienia tabeli stosowane w tym polu: nieznane, jednoznaczne numery abonenta, identyfikacja ANI niedostępna albo nie dostarczona, jednoznaczny numer krajowy, załączona identyfikacja ANI strony wywoływanej, nie załączona identyfikacja ANI strony wywoływanej, identyfikacja ANI strony wywoływanej zawierająca numer krajowy, niejednoznaczny numer abonenta, niejednoznaczny numer krajowy, niejednoznaczny numer międzynarodowy, kod testowy linii testowej i wartości innych parametrów.

„Cyfry od” i „cyfry do” koncentrują dalsze przetwarzanie na identyfikacji ANI w danym zakresie. Pozycja danych wskazuje, czy identyfikacja ANI reprezentuje urządzenie danych, które nie wymaga sterowania echem. Informacja linii początkowej (OLI) różni się zaleznie od zwykłego abonenta, linii wieloosobowej, awarii identyfikacji ANI, wielkości poziomu stacji, specjalnej obsługi operatora, automatycznego wyznaczanego wywoływania w przód, wywołania na monetę albo bez monety z dostępem do danych, wywołania usługowego 800/888, wywołania na monetę, usługi więzienie/pensjonariusz, przejęcia (czyste, problemowe i regularne), wywołania obsługiwanego przez operatora, zewnętrznej usługi telekomunikacyjnej dalekiego zasięgu, usługi przekazania łączności

188 182 (TRS), usług komórkowych, prywatnych centrali płatnych i dostępu do typów usługi w prywatnej sieci wirtualnej Następna funkcja i następny indeks wskazują na następną tabelę, która jest zwykle tabelą numeru wywoływanego.

Figura 20 pokazuje przykład tabeli numeru wywoływanego. Indeks stosuje się do wejścia do tabeli. Postać numeru wywoływanego pozycji adresu wskazuje typ wybranego numeru, na przykład krajowy albo międzynarodowy. Pozycje „cyfry od” i „cyfry do” jednoznacznie koncentrują dalsze przetwarzanie na pewnym zakresie wywoływanych numerów. Przetwarzanie następuje według logiki przetwarzania pól „cyfry od” i „cyfry do” na fig. 8. Następna funkcja i następny indeks wskazują na następną tabelę, która jest zwykle tabelą trasowania.

Figura 21 przedstawia przykład tabeli trasowania. Indeks stosuje się do wejścia do tabeli. Plan identyfikacji sieci (ID) wyboru sieci przejściowej (TNS) wskazuje numer cyfr do zastosowania dla kodu CIC. Pola „cyfry od” i „cyfry do” wyboru sieci przejściowej określają zakres numerów do wyznaczenia operatora międzynarodowego. Kod obwodu wskazuje, czy operator jest potrzebny przy wywołaniu. Pozycje następnej funkcji i następnego indeksu w tabeli trasowania stosuje się do identyfikacji grupy magistrali. Druga i trzecia pozycja następnej funkcji/indeksu określają trasy alternatywne.

Trzecia pozycja następnej funkcji może również wskazywać z powrotem na inny zestaw następnych funkcji w tabeli trasowania, aby rozszerzyć liczbę alternatywnych opcji trasy. Wyłącznymi dopuszczalnymi innymi pozycjami są wskaźniki do tabeli przetwarzania. Jeżeli tabela trasowania wskazuje na tabelę grupy magistrali, tabela grupy magistrali wskazuje zwykle na obwód magistrali w tabeli obwodu magistrali. Wyjściem tabeli obwodu magistrali jest połączenie końcowe dla wywołania.

Z fig. 16 do 21 widać, że tabele mogą być tak skonfigurowane i powiązane ze sobą, że procesy wywołania mogą wejść do tabeli obwodu magistrali i mogą przechodzić przez tabele na podstawie informacji i przy użyciu wskaźników. Wyjściem tabel jest zwykle połączenie końcowe wyznaczone przez tabelę obwodu magistrali. Zwykle tym połączeniem jest trasa głosu. W niektórych przypadkach zamiast połączenia określa się przetwarzanie przez tabelę przetwarzania. Jeżeli w dowolnym momencie podczas przetwarzania można wybrać grupę magistrali, przetwarzanie może przejść bezpośrednio do tabeli grupy magistrali dla wyboru obwodu kończącego. Na przykład pożądane może być kierowanie wywołań z określonego identyfikatora ANI poprzez określony zbiór grup magistrali. W tym przypadku tabela identyfikacji ANI wskazywałaby bezpośrednio na tabelę grupy magistrali i tabela grupy magistrali wskazywałaby na tabelę obwodu magistrali dla obwodu końcowego. Domyślną trasą poprzez tabele jest: obwód magistrali, grupa magistrali, wyjątek, identyfikacja ANI, numer wywoływany, trasowanie, grupa magistrali i obwód magistrali.

Figura 22 pokazuje przykład tabeli przetwarzania. Wypełniony jest albo indeks albo numer przyczyny otrzymanego komunikatu i są one stosowane do wejścia do tabeli. Jeżeli indeks jest wypełniony i zastosowany do wejścia do tabeli, stosuje się ogólne miejsce, standard kodowania i wskaźnik wartości przyczynowej do wygenerowania SS7 REL. Pozycja wartości przyczynowej otrzymanego komunikatu jest wartością przyczynową w odebranym komunikacie SS7. Jeżeli wartość przyczynowa odebranego komunikatu jest wypełniona i zastosowana do wejścia do tabeli, stosuje się wartość przyczynową z tego komunikatu w formacie REL z menedżera CCM. Następna funkcja i następny indeks wskazują na następną tabelę.

Figura 23 pokazuje przykład tabeli komunikatów. Tabela ta umożliwia menedżerowi CCM zmianę informacji w wychodzących komunikatach. Do wejścia do tabeli stosuje się typ komunikatu i reprezentuje on standardowy typ wychodzącego komunikatu SS7. Pole jest odnośnym parametrem wewnątrz wychodzącego komunikatu SS7. Indeksy wskazują na różne pozycje w tabeli grupy magistrali i określają czy parametry mogą pozostać niezmienione, zostać pominięte albo zmodyfikowane w wychodzących komunikatach.

188 182

TYP KOMUNIKATU	PARAMETRY	INDEKS #1	INDEKS # . -	INDEKS #N
ADRES KOMPLETNY	IDENTYFIKATOR WYWOŁANIA ZWROTNEGO
	TRANSPORT DOSTĘPU
	WSKAŹNIK PRZYCZYNY
	OPCJONALNE WSKAŹNIKI WYWOŁANIA ZWROTNEGO
	OPCJONALNY WSKAŹNIK „FE
ODPOWIEDŹ’ ~~	TRANSPORT DOSTĘPU
	WSKAŹNIK WYWOŁANIA ZWROTNEGO
PPZEBIEG WYWOŁANIA	INFORMACJA 0 ZDARZENIU
	WSKAŹNIK WYWOŁANIA ZWROTNEGO
	TRANSPORT DOSTĘPU
	WSKAŹNIK PRZYCZYNY
	OPCJONALNY WSKAŹNIK WYWOŁANIA ZWROTNEGO
REZERWACJA OBWODU	POSTAĆ WSKAŹNIKA POŁĄCZENIA
POTWIERDZENIE REZERWACJI OBWODU	BRAK
ZAKŁÓCENIE	3 RAK
CIĄGŁOŚĆ	WSKAŹNIK CIĄGŁOŚCI
WYJŚCIE	NUMER GRUPY MAGISTRALI WYCHODZĄCEJ
INFORMACJA	WSZYSTKIE PARAMETRY
ZADANIE INFORMACJI	WSZYSTKIE PARAMETRY
ADRES POCZĄTKOWY	POSTAĆ WSKAŹNIKA POŁĄCZENIA
	WSKAŹNIK WYWOŁANIA W PRZÓD
	KATEGORIA STRONY WYWOŁUJĄCEJ
	NUMER USŁUGOWY UŻYTKOWNIKA
	NUMER STRONY WYWOŁYWANEJ
	TRANSPORT DOSTĘPU
	NUMER STPONY WYWOŁUJĄCEJ
	IDENTYFIKACJA NOŚNIKA
	INFORMACJA 0 WYBORZE NOŚNIKA
	NUMER O3CIAŻENIA
	ADRES OGOLMY
	INFORMACJA LINII POCZĄTKOWEJ
	POCZĄTKOWY WYWOŁYWANY NUMER
	NUMER KIERUNKOWY
	KOC JSŁUGI
	NYSO- SIECI TRANZYTOWEJ
	LICZNIK SKOKOM
PRZEKAZANIE	WSZYSTKIE PARAMETRY
ZUOLi ZENIE	WSKAŹNIK PRZYCZYNY
	TRANSPORT DOSTĘPU
	AUTOMATYCZNA KONTROLA PRZECIĄŻENIA
ZA*Oi OZENIE ZWOLNIENIA	BRAK
WZNOWIENIE	USKAZUIK ZAWIES Z ENIAZW Z NOWIENIA
ZAWIESZENIE	WSKAZNIK ZAWIEŚZENIA/WZMOWIENIA

Fig. 23

188 182 e (a o.

ο ω

Λ C e ~ o <Λ

Sś a = β Ξ, o. ćT e> .2 w 5 «2 c « a a© li h

Λ o h ,© 2

TO M « .2, «?·Χ to 5 2 «2

4) CM Ό % c

O, □

0^5 n

— u Sfl u

S ·Β

Cl eg

Ol (D ί

o

CM ej ί

Ol

El d

s^-a w d 1°

FIG. 22 a s ° 60 1°

H ^& s

O 4>

β £ 2 ? -o o

O Λ i β «8 “ ε

188 182

czas / data
stan obwodu
status obwodu
wskaźnik satelity
sterowanie echem
wyłącznik echa
identyfikator sprzętu
£ -3 £ 2 0 P g 73 & u
numer grupy magistrali
VC
£
CIC
kod odnośnego punktu

indeks
następna funkcja
O
ACC aktywny
licznik skoków
sekwencja wyboru
odnośny NPA
wskaźnik usługi
grupa magistrali satelity
CLLI
kontrola ciągłości
rozdzielczoś ć oświetlenia
numer grupy magistrali

indeks
następna funkcja
| strona wywołania j	cyfry do
cyfry od
postać adresu
identyfikator nośnika
identyfikator wyboru nośnika
indeks tabeli wyjątków

188 182

1500

HG 15

188 182

ττ ω o o m in na 14

188 182 co s

ro o

co c\i

LO ro s

ro l&j o _2 5> «β ro ® li o

co

O ro

§· g· co co

Π3 ffi ro s

tc

188 182

CN O

CO CO

CN CN

CC

188 182

CM

CO

O

CO

o a

o:

188 182

CO o

o co o

cc

188 182

188 182

188 182

LU

Dl

O

188 182

188 182

FIG 3

188 182

188 182

188 182

FG1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz Cena 6,00 zł

Claims (14)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób sterowania systemem telekomunikacyjnym dla wywołań telekomunikacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), znamienny tym, ze odbiera się sygnalizację wywołania w procesorze sygnalizacyjnym z sieci ISDN i systemu asynchronicznego, przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym sygnalizację wywołania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego i wybiera się przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania, po czym dostarcza się komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory z procesora sygnalizacyjnego do zewnętrznego multipleksera, oraz sprzęga się w multiplekserze komunikacje wywołania pomiędzy siecią ISDN i systemem asynchronicznym z wykorzystaniem wybranych połączeń i identyfikatorów na podstawie komunikatów sterujących.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako system asynchroniczny stosuje się system asynchronicznego trybu transmisji, a jako identyfikatory - połączenia asynchronicznego trybu transmisji.
3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w trakcie przetwarzania sygnalizacji wywołania w procesorze sygnalizacyjnym przetwarza się komunikaty adresu początkowego.
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ponadto przekształca się komunikacje wywołania na komunikacje sieci ISDN.
5. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze przekształca się w konwerterze sygnalizacji sygnalizację wywołania z sieci ISDN.
6. 6. System telekomunikacyjny do wywołań telekomunikacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), znamienny tym, że zawiera procesor sygnalizacyjny (360) przetwarzający sygnalizację wywołania z sieci ISDN i z systemu asynchronicznego wybierający przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania oraz dostarczający komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory, oraz dołączony na zewnątrz do procesora sygnalizacyjnego (360) multiplekser (350) odbierający komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego (360) i sprzęgający komunikacje wywołania pomiędzy siecią ISDN i systemem asynchronicznym z wykorzystaniem wybranych połączeń i identyfikatorów na podstawie komunikatów sterujących.
7. 7 System według zastrz. 6, znamienny tym, ze system asynchroniczny stanowi system asynchronicznego trybu transmisji, a identyfikatory stanowią połączenia asynchronicznego trybu transmisji.
8. 8. System według zastrz. 6, znamienny tym, że procesor sygnalizacyjny (360) jest skonfigurowany do przetwarzania komunikatów adresu początkowego, aby wybrać połączenia i identyfikatory.
9. 9. System według zastrz. 6, znamienny tym, że zawiera dołączony do multipleksera (350) konwerter sieci ISDN (340) skonfigurowany do przekształcania komunikacji wywołania na komunikacje sieci ISDN.
10. 10. System według zastrz. 6, znamienny tym, że zawiera konwerter sygnalizacji SS7 (362) zawiera konwerter sygnalizacyjny (362) skonfigurowany do przekształcania sygnalizacji pomiędzy formatami SS7 i nie-SS7.
11. 11. System przetwarzania sygnalizacji do wywołań telekomunikacyjnych pomiędzy systemem asynchronicznym i siecią cyfrową z integracją usług (ISDN), znamienny tym, ze zawiera platformę sygnalizacyjną (1410) odbierającą sygnalizację wywołania z sieci ISDN i systemu asynchronicznego, platformę aplikacji (1430) przetwarzającą sygnalizację wywołania

    188 182 z sieci ISDN i systemu asynchronicznego i wybierającą przynajmniej jedno połączenie sieci ISDN i identyfikator asynchroniczny dla każdego wywołania oraz platformę sterującą (1420) dostarczającą komunikaty sterujące, które identyfikują wybrane połączenia i identyfikatory do zewnętrznego multipleksera, przy czym platforma sygnalizacyjna (1410) i platforma sterująca (1420) są połączone z platformą aplikacji (1430).
12. 12. System według zastrz. 11, znamienny tym, że system asynchroniczny stanowi system asynchronicznego trybu transmisji, a identyfikatory asynchroniczne stanowią połączenia asynchronicznego trybu transmisji.
13. 13. System według zastrz. 11, znamienny tym, ze platforma aplikacji (1430) jest skonfigurowana do przetwarzania komunikatów adresu początkowego, aby wybrać połączenia i identyfikatory.
14. 14. System według zastrz. 11, znamienny tym, ze zawiera również platformę przekształcania skonfigurowaną do przekształcania sygnalizacji wywołania z sieci ISDN.