PL187936B1 - Rozbieralne rusztowanie zewnętrzne, sposób montowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego i sposób demontowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego - Google Patents

Abstract

1. Rozbieralne rusztowanie zewnetrzne posiadajace kilka umieszczonych jedno nad drugim pieter z przy- najmniej czterem a pionowym i podporam i zlozonymi z oddzielnych elementów wsporczych, które na kazdym pietrze maja elementy mocujace, do których zamocowa- ne sa plyty podlogowe, i ponadto elementy mocujace, do których zamocowane sa przegubowo elementy poreczo- we, przy czym elementy poreczowe w ukosnym poloze- niu rozlaczenia na koncu od strony przyporzadkowanego elementu wsporczego siegaja az do znajdujacego sie ponizej pietra, znamienne tym, ze górne konce elemen- tów wsporczych (3, 3 ', 3 " ) znajduja sie bezposrednio nad elementami mocujacymi (19, 19', 19") dla elementów poreczowych, a dolny koniec ukosnie ustawionego ele- mentu poreczowego (18'), zamocowanego górnym kon- cem do elementu mocujacego (19') dla elementów pore- czowych ustawionego pionowo elementu wsporczego (3'), jest polaczony przegubowo z elementem mocuja- cym (19") dla elementów poreczowych sasiedniego elementu wsporczego (3"), zas ten element wsporczy (3 ") jest nasadzony na usytuowany juz pod nim element wsporczy (3) wykonczonego pietra (A) Fig 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest rozbieralne rusztowanie zewnętrzne i sposób montowania, oraz sposób demontowania tego rusztowania zewnętrznego.

Znane jest rozbieralne rusztowanie zewnętrzne posiadające kilka umieszczonych jedno nad drugim pięter z przynaj mniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, które na każdym piętrze mają elementy mocujące, do których zamocowane są płyty podłogowe, i ponadto elementy mocujące, do których zamocowane są przegubowo elementy poręczowe, przy czym elementy poręczowe w ukośnym położeniu rozłączenia na końcu od strony przyporządkowanego elementu wsporczego sięgają aż do znajdującego się poniżej piętra.

Tego rodzaju rusztowania zewnętrzne, w których podpory pionowe składają się z rozłączanych wzajemnie elementów wsporczych są znane przykładowo z dokumentów CH-A658878; GB-A-0276487 i są stosowane do ustawiania przy fasadzie budynku i wykonywania z nich robót zewnętrznych, na przykład malowania.

Tego rodzaju rusztowania zewnętrzne są budowane zwykle w ten sposób, że poszczególne poziomy rusztowania wznoszone są sukcesywnie, przy czym każdy z poszczególnych elementów wsporczych podpór pionowych pierwszego poziomu rusztowania kończy się krótko powyżej płyty podłogowej znajdującego się wyżej poziomu rusztowania. Ten górny koniec

187 936 elementu wsporczego jest następnie sprzęgany przez montera z dolnym końcem elementu wsporczego dla drugiego poziomu rusztowania, w szczególności połączeniem wtykowym.

Następnie na tym (drugim) poziomie rusztowania, na którym znajduje się monter podczas wymienionego ostatnio etapu roboczego, zakłada na elementach wsporczych jeden lub więcej, biegnących w zasadzie poziomo elementów poręczowych.

Te elementy poręczowe służą do ograniczenia niebezpieczeństwa spadnięcia.

Po zamontowaniu elementów poręczowych dla tego drugiego poziomu rusztowania, monter sprzęga je powyżej głowy z wstawionymi w nie elementami wsporczymi płyty podłogowej trzeciego, znajdującego nad drugim, poziomu rusztowania.

Na koniec rusztowanie podczas wznoszenia poszczególnych poziomów stabilizowane jest dodatkowo zastrzałami poprzecznymi i/lub ukośnymi.

W przypadku znanych rusztowań zewnętrznych wspomnianego rodzaju wadą jest to, że monter zarówno podczas ustawiania elementów wsporczych następnego poziomu, jak i podczas montażu elementów poręczowych dla tego następnego poziomu musi pracować bez jakichkolwiek zabezpieczeń bocznych, bądź bocznych poręczy. Stwarza to duże niebezpieczeństwo wypadku.

Ponadto, z dokumentu FR-A-2336532 znane jest montowanie poręczy nowo wznoszonego piętra z piętra już zestawionego i dopiero wtedy nakładanie płyty podłogowej należącej do następnego piętra na już wykonanej części rusztowania, tak że robotnik chodzący po nowej płycie podłogowej jest już zabezpieczony przed upadkiem przez uprzednio zmontowane poręcze. Wcześniejszy montaż poręczy następnego stopnia wymaga, aby od obu stron poręczy odchodziły w dół zastrzały pionowe, które najpierw łączone są z już wykonaną częścią rusztowania, a następnie z elementami wsporczymi następnego piętra.

Również w przypadku innego tego rodzaju rozbieralnego rusztowania zewnętrznego, znanego z dokumentu FR-A-2516141, na jednym końcu poręczy stosuje się wystające ku dołowi zastrzały, za pomocą których poręcz zawieszona drugim końcem na podporze pionowej jest odchylana ku górze i następnie zamocowywana jest na już uprzednio wzniesionym pionowym elemencie wsporczym.

Każde z tych znanych rozwiązań wymaga więc dodatkowych wystających ku dołowi pionowych podpór dla podniesienia elementu poręczowego w górę do następnego piętra i zamocowania na pionowych elementach wsporczych rusztowania.

Celem wynalazku jest opracowanie rozbieranego rusztowania zewnętrznego wspomnianego rodzaju, jak również sposobu jego montażu i demontażu, pozwalających na zredukowanie do minimum niebezpieczeństwa wypadku przy montażu bądź demontażu, przy czym zwłaszcza montaż i/lub demontaż powinien odbywać się w sposób prosty i oszczędny.

Rozbieralne rusztowanie zewnętrzne posiadające kilka umieszczonych jedno nad drugim pięter z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, które na każdym piętrze mają elementy mocujące, do których zamocowane są płyty podłogowe, i ponadto elementy mocujące, do których zamocowane są przegubowo elementy poręczowe, przy czym elementy poręczowe w ukośnym położeniu rozłączenia na końcu od strony przyporządkowanego elementu wsporczego sięgają aż do znajdującego się poniżej piętra, według wynalazku charakteryzuje się tym, że górne końce elementów wsporczych znajdują się bezpośrednio nad elementami mocującymi dla elementów poręczowych, a dolny koniec ukośnie ustawionego elementu poręczowego, zamocowanego górnym końcem do elementu mocującego dla elementów poręczowych ustawionego pionowo elementu wsporczego, jest połączony przegubowo z elementem mocującym dla elementów poręczowych sąsiedniego elementu wsporczego, zaś ten element wsporczy jest nasadzony na usytuowany pod nim element wsporczy już wykończonego piętra.

Odstęp między elementem mocującym elementu poręczowego na elemencie wsporczym a miejscem mocowania płyty podłogowej na tym elemencie wynosi od 70 cm do 130 cm, zwłaszcza około 100 cm.

W ustawionym rusztowaniu element wsporczy sięga ponad miejsce mocowania płyty podłogowej, korzystnie na długość od 60 cm do 120 cm, zwłaszcza około 90 cm, ku dołowi.

Elementy poręczowe stanowią drążki, w zestawionym rusztowaniu usytuowane poziomo.

187 936

Elementy poręczowe jednym końcem, za pośrednictwem połączenia przegubowego, są sprzężone na stałe z elementem wsporczym.

Elementy poręczowe jednym końcem są zawieszone w położeniu pochylonym na przeznaczonych dla nich elementach mocujących.

Sprzężenie elementów poręczowych z przeznaczonymi dla nich elementami mocującymi jest rozłączne w położeniu pochylonym.

Elementy mocujące elementów poręczowych są zabezpieczone przed niepożądanym rozłączeniem.

Elementy mocujące stanowią usytuowaną w zasadzie prostopadle do elementu wsporczego nakładkę, jak również sprzęgany z nakładką łącznik umieszczony w końcowym obszarze elementu poręczowego.

Nakładka jest wytłoczką.

Nakładka jest w zasadzie płaska.

Nakładka, na stronie górnej i dolnej, jest zaopatrzona w przynajmniej dwa występy.

Łącznik jest wydłużoną szczeliną usytuowaną w kierunku wzdłużnym elementu poręczowego.

Przy prostopadłym względem elementu wsporczego ustawieniu elementu poręczowego, łącznik jest nawlekany na nakładkę za pomocą ruchów wahadłowych.

Łącznik nasadzany jest na nakładkę za pomocą ruchu w zasadzie liniowego, w położeniu, w którym element wsporczy i element poręczowy tworzą między sobą kąt mniejszy od 60°, a zwłaszcza od 45°.

Nakładka składa się z dwóch elementów częściowych umieszczonych jeden nad drugim, przy czym dolny element częściowy ma co najmniej dwa, skierowane ku górze występy, zaś górny element częściowy po spodniej stronie ma co najmniej dwa wgłębienia wyrównane z występami.

Nakładka składa się z dwóch elementów częściowych umieszczonych jeden nad drugim, przy czym dolny element częściowy po górnej stronie ma co najmniej dwa wgłębienia a górny element częściowy ma co najmniej dwa odchodzące w dół występy wyrównane z wgłębieniami.

W ustawionym rusztowaniu, dla każdego oddzielnego elementu poręczowego, dwa elementy mocujące elementu wsporczego są usytuowane powyżej miejsca mocowania płyty podłogowej do tego samego elementu wsporczego.

Odstęp między elementem mocującym dla drugiego elementu poręczowego a miejscem mocowania płyty podłogowej wynosi od 30 cm do 70 cm, zwłaszcza około 50 cm.

Obydwa elementy poręczowe są przegubowo połączone ze sobą nawzajem.

Efektywna ogólna długość elementu wsporczego w ustawionym rusztowaniu wynosi od 180 cm do 220 cm, zwłaszcza w przybliżeniu 200 cm.

W ustawionym rusztowaniu efektywna ogólna długość elementu wsporczego wstawionego na najniższym poziomie rusztowania wynosi od 280 cm do 330 cm, zwłaszcza w przybliżeniu 300 cm, przy czym, korzystnie, tego rodzaju element wsporczy ma dwa miejsca mocowania dla dwóch płyt podłogowych przyporządkowanych różnym poziomom rusztowania.

Elementy wsporcze sprzężone są ze sobą za pomocą połączeń wtykowych, tworząc pionową podporę.

Dwa ustawione równolegle elementy wsporcze połączone są na stałe za pomocą zastrzału poprzecznego.

Tylko jeden z obu połączonych elementów wsporczych ma przynajmniej jeden element mocujący dla elementu poręczowego.

Dwa połączone elementy wsporcze mają różne długości.

Dwa elementy mocujące dla elementów poręczowych są usytuowane jedno nad drugim, wewnątrz jednego piętra powyżej miejsca mocowania płyty podłogowej.

Sposób montowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, oraz układanymi, kolejno piętrami, płytami podłogowymi i elementami poręczowymi, w których przynajmniej wyznaczone elementy wsporcze mają miejsca mocowania dla płyt podłogowych i dla usytu187 936 owanych w zasadzie poziomo elementów poręczowych, przy czym po wzniesieniu rusztowania, powyżej miejsca mocowania elementu wsporczego dla płyty podłogowej znajduje się przynajmniej jedno miejsce mocowania elementu poręczowego do tego samego elementu wsporczego, w którym elementy poręczowe od strony już wykonanego piętra, w pozycji ukośnej, z jednym końcem w górnym miejscu mocowania elementu wsporczego należącego już do następnego piętra odchyla się z położenia ukośnego pionowo w górę wokół przynajmniej jednej osi poziomej przechodzącej przez miejsce mocowania, i następnie mocuje się, zaś po wykonaniu jednego piętra nasadza się następny element wsporczy następnego piętra, bezpośrednio powyżej miejsca mocowania najwyższego elementu poręczowego już wykonanego piętra, na element wsporczy tego wykonanego piętra, i element poręczowy podnosi się przez odchylenie ku górze od już wykonanego piętra w położeniu ukośnym z jednym końcem w górnym miejscu mocowania nasadzonego elementu wsporczego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że drugi dolny koniec elementu poręczowego, łączy się przegubowo z elementem mocującym następnego elementu wsporczego, i podnosi się za pomocą tego następnego elementu wsporczego w górę do jego położenia końcowego, po czym ten element wsporczy nasadza się na odpowiadający mu element wsporczy już wykonanego piętra, i następnie od dołu zakłada się płytę podłogową następnego piętra.

Sposób demontowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, oraz układanymi piętrowo płytami podłogowymi i elementami poręczowymi, w których przynajmniej wyznaczone elementy wsporcze mają miejsca mocowania dla płyt podłogowych i dla usytuowanych zasadzie poziomo elementów poręczowych, przy czym po wzniesieniu rusztowania, powyżej miejsca mocowania elementu wsporczego dla płyty podłogowej znajduje się przynajmniej jedno miejsce mocowania elementu poręczowego do tego samego elementu wsporczego, w którym elementy poręczowe od strony już wykonanego piętra, usytuowane ukośnie z jednym końcem w górnym miejscu mocowania elementu wsporczego należącego już do następnego piętra odchyla się pionowo w górę wokół przynajmniej jednej osi poziomej przechodzącej przez miejsce mocowania, i następnie mocuję się, według wynalazku charakteryzuje się tym, że po zdjęciu górnej płyty podłogowej, każdy z elementów wsporczych zdejmuje się bezpośrednio nad elementem mocującym niższego elementu poręczowego z leżącego niżej elementu wsporczego, następnie element poręczowy obraca się w dół za pomocą zdjętego elementu wsporczego i ewentualnie odłącza się od tego elementu wsporczego, po czym górny koniec, skośnie ku dołowi ułożonego elementu poręczowego odłącza się, korzystnie, od elementu mocującego na elemencie wsporczym, a następnie dany element wsporczy zdejmuje się ze znajdującego się poniżej elementu wsporczego.

Według wynalazku zatem elementy poręczowe połączone odchylnię z już zamontowanym elementem wsporczym, drugim końcem sprzężone są z jeszcze nie zmontowanym następnym elementem wsporczym, po czym ten następny element wsporczy przy odbywającym się w położeniu poziomym odchylaniu elementu poręczowego zostaje podniesiony i nasadzony na odpowiadający mu element wsporczy już wykonanego piętra. Dla odchylania w górę elementu poręczowego nie są zatem wykorzystywane żadne dodatkowe podpory pionowe, lecz element wsporczy tworzący później część składową rusztowania.

Według wynalazku zapewnia się, że zarówno przy montażu, jak również demontażu, zawsze wtedy, kiedy monter porusza się po płytach podłogowych poziomu rusztowania, elementy poręczowe należące do tego poziomu już, bądź jeszcze są zamontowane. Istnieje zatem zawsze boczne zabezpieczenie dla montera, dzięki czemu w znacznym stopniu zostaje zredukowane występujące w rozwiązaniach znanych niebezpieczeństwo nieszczęśliwego wypadku.

Szczególnie prosty montaż i demontaż rusztowania według wynalazku umożliwia się w ten sposób, że element poręczowy tylko jednostronnie zamocowany do elementu wsporczego jest odchylny obrotowo wokół przynajmniej jednej osi przechodzącej w zasadzie poziomo przez miejsce sprzęgnięcia elementu wsporczego i elementu poręczowego. Tak więc możliwe jest założenie elementu poręczowego obrotowo na już zmontowanym elemencie wsporczym i następnie odchylenie go do góry za pomocą następnego montowanego elementu wsporczego, do jego ostatecznego położenia poziomego.

187 936

Możliwe jest jednak również sprzęgnięcie elementów poręczowych jednym końcem za pośrednictwem połączenia przegubowego na stałe z elementem wsporczym, tak że to połączenie nie wymaga ani składania, ani rozbierania przez montera, ze względu na to, że element poręczowy i element wsporczy stanowią jeden zespół. Ta odmiana wykonania ma zaletę polegającą na tym, że zmniejsza się liczba elementów poruszanych przy montażu, bądź demontażu.

Dla osiągnięcia zalet wynalazku korzystne jest, jeśli miejsca styku elementów wsporczych podpór pionowych nie sięgają, jak w rozwiązaniach znanych, krótko ponad płyty podłogowe, lecz na tyle daleko powyżej płyt podłogowych, że w górnym obszarze końcowym elementu wsporczego można zainstalować element poręczowy w dostatecznym odstępie względem miejsca zamocowania płyty podłogowej. Możliwe jest również, przy montażu elementów poręczowych, montowanie elementów poręczowych danego poziomu rusztowania przed zamontowaniem należących do tego poziomu płyt podłogowych. W analogiczny sposób możliwe jest, przy demontażu rusztowania, dokonanie demontażu płyt podłogowych przed elementami poręczowymi, tak że nie może się zdarzyć, że monter porusza się po płycie podłogowej, której odpowiednie elementy poręczowe zostały już zdemontowane.

Utworzona według wynalazku i zawsze istniejąca ochrona boczna jest korzystna szczególnie z tego względu, że przy montowaniu i demontowaniu stale konieczne jest zakładanie lub zdejmowanie przez montera poszczególnych części rusztowania, przy czym monter jest zmuszony do wychylania się na zewnątrz, co bez ochrony bocznej stwarza niebezpieczeństwo upadku. Należy zwrócić uwagę również, że montaż i demontaż odbywa się często w niekorzystnych warunkach pogodowych, na przykład przy silnym wietrze lub przy oblodzeniu płyt podłogowych. W tym przypadku, dodatkowo zwiększonego niebezpieczeństwa upadku, działanie ochrony według wynalazku jest jeszcze bardziej korzystne.

Jak wspomniano powyżej, przy montażu rusztowania według wynalazku, element poręczowy zostaje sprzężony jednym końcem z już zamontowanym elementem wsporczym w obszarze wznoszonego poziomu rusztowania, przy czym do tego momentu płyta podłogowa wznoszonego poziomu rusztowania nie jest jeszcze zamontowana. Następnie odbywa się sprzężenie drugiego końca elementu poręczowego z jeszcze nie zamontowanym drugim elementem wsporczym, po czym montuje się ten drugi element wsporczy przy odchyleniu elementu poręczowego. Przy montażu następnego elementu wsporczego następuje zatem doprowadzenie elementu poręczowego do jego ostatecznego położenia poziomego na poziomie rusztowania, przy czym w opisany sposób można osiągnąć zamontowanie elementu poręczowego na takiej wysokości, która nie jest do osiągnięcia przy ręcznym wykonaniu montażu przez montera z powodu niezamontowania jeszcze płyty podłogowej. Po zrealizowaniu w opisany sposób montażu elementu poręczowego można następnie dokonać również montażu płyty podłogowej należącej do wznoszonego poziomu rusztowania, na którą następnie może wejść monter, ponieważ odpowiedni element poręczowy zamontowany został jeszcze przed płytą podłogową. Przy demontażu można postępować odpowiednio w kolejności odwrotnej.

W korzystnej odmianie wykonania rusztowania według wynalazku odstęp między przewidzianym miejscem zamocowania elementu poręczowego na elemencie wsporczym a miejscem przeznaczonym do zamocowania na tym elemencie płyty podłogowej może wynosić od 70 cm do 130 cm, w szczególności około 100 cm. Przy ustawionym rusztowaniu ten element wsporczy może sięgać poza miejsce mocowania płyty podłogowej na długość od 60 cm do 120 cm, zwłaszcza około 90 cm ku dołowi. Wspomniane na wstępie czynności zapewniają, że każdy element poręczowy może być zamocowany na wystarczająco dużej wysokości ponad montowanymi płytami podłogowymi, tak że osiąga się skuteczną ochronę boczną, na przykład na wysokości 100 cm ponad daną płytę podłogową.

W jednej z możliwych odmian wykonania wynalazku montaż upraszcza się w ten sposób, że elementy poręczowe nadają się do zakładania w przeznaczonych dla nich miejscach mocowania elementów wsporczych bez użycia narzędzi. Niepotrzebne jest stosowane często w rozwiązaniach znanych wbijanie klinów za pomocą młotka. Korzystne jest, jeśli sprzęgnięcie między elementem poręczowym a elementem wsporczym jest ukształtowane w ten sposób, że możliwe jest jego ponowne rozłożenie bez narzędzi. W ten sposób upraszcza się i przyspiesza demontaż.

187 936

Ponieważ w rusztowaniach zewnętrznych z reguły ustawia się wiele pionowych zespołów z graniczącymi ze sobą w jednej płaszczyźnie płytami podłogowymi, to jest korzystne takie ukształtowanie sprzężenia miedzy elementami poręczowymi, że w jednym miejscu zamocowania elementu wsporczego możliwe jest zamocowanie dwóch elementów poręczowych, rozchodzących się wtedy poziomo w przeciwnych kierunkach.

Szczególnie proste sprzęgnięcie elementów poręczowych i elementów wsporczych osiąga się wtedy, kiedy elementy poręczowe zawieszane są na przeznaczonych do tego miejscach mocowania elementów wsporczych. Przy tym korzystne jest, jeśli połączenie zawieszane są zabezpieczone przeciw nieprzewidzianemu rozłączeniu, dla zapewnienia w ten sposób, że przy wywieraniu siły skierowanej poziomo na element poręczowy, jaka występuje na przykład przy opieraniu się montera o element poręczowy, jest on niezawodnie połączony z elementem wsporczym. Wspomniane zabezpieczenie jest ukształtowane, w ten sposób, że samo sprzężenie elementu poręczowego z elementem wsporczym powstaje bez konieczności uruchamiania przez montera specjalnych przyrządów do tego służących, ani wykonywania dodatkowych czynności ręcznych. Dzięki temu, że połączenie zawieszane realizowane jest przez w zasadzie prostopadłą do elementu wsporczego nakładkę, jak również umieszczony w końcowym obszarze sprzęgany z nakładką łącznik, nie jest konieczne zaopatrywanie ani elementu poręczowego ani wsporczego w części ruchome.

Nakładka może być wykonana, korzystnie, jako wytłoczka, spawana na przykład na elemencie wsporczym. W ten sposób można do minimum ograniczyć koszty wytwarzania, ponieważ proces tłoczenia wymaga niewielkich nakładów. Nakładka może być na przykład wykonana jako w zasadzie płaska, przy czym oczywiście musi mieć określona grubość, aby mogła przenosić występujące siły. W przypadku jednej z możliwych odmian wykonania nakładki, po każdej stronie, górnej i dolnej, jest zaopatrzona w przynajmniej dwa przesunięte wzajemnie występy. W tym przypadku łącznik elementu poręczowego, przy prostopadłym względem elementu wsporczego ustawieniu elementu poręczowego, może być nawlekany na nakładkę przy wykonywaniu ruchów wahadłowych łącznika wokół występu nakładki. W wyniku wzajemnie przeciwnych ruchów wahadłowych łącznik jest przy tym przemieszczany na przemian wokół występów znajdujących się po górnej i po dolnej stronie nakładki.

Korzystne jest, jeśli łącznik wykonany jest jako długi kanał biegnący w kierunku wzdłużnym elementu poręczowego, ponieważ w tym przypadku łącznik nasadzany jest na nakładkę przy wykonywaniu ruchu w zasadzie liniowego, kiedy element wsporczy i element poręczowy tworzą między sobą, kąt mniejszy od 45°. Taki kąt tworzą elementy, wsporczy i poręczowy, w tym stadium montażu bądź demontażu, w którym element poręczowy ma koniec swobodny, to znaczy nie sprzęgnięty z elementem wsporczym, i występuje potrzeba połączenia, bądź rozłączenia, drugiego końca z elementem wsporczym. W tym przypadku miejsce sprzęgnięcia między elementem wsporczym a elementem poręczowym znajduje się w przybliżeniu około 3 m powyżej płyty podłogowej, na której właśnie stoi monter, tak że zaletą wynalazku jest, że odpowiednie sprzęgnięcie możliwe jest do zrealizowania lub eliminacji przez wykonanie prostego ruchu liniowego.

W jednej z korzystnych odmian wykonania wynalazku w przypadku ustawionego rusztowania występują, dla każdego oddzielnego elementu poręczowego, dwa określone położenia mocowania powyżej miejsc tego elementu wsporczego przeznaczonych do mocowania płyty podłogowej. Tak więc możliwe jest stosowanie dwóch elementów poręczowych w różnych odstępach od następnie montowanej płyty podłogowej, w wyniku czego poprawia się skuteczność ochrony bocznej.

Odstęp między miejscem zamocowania dla drugiego elementu poręczowego a miejscem przeznaczonym do zamocowania płyty podłogowej wynosi na przykład od 30 cm do 70 cm, w szczególności około 50 cm. Jest więc możliwe stosowanie, na przykład, dwóch elementów poręczowych w odległości 50 cm i 100 cm od płyty podłogowej.

Liczbę części przemieszczanych przy montażu lub demontażu w ostatnim z wymienionych przypadków można zmniejszyć przez przegubowe połączenie wzajemne obu elementów poręczowych należących do tego samego elementu wsporczego. Takie połączenie przegubowe umożliwia to, że obydwa elementy poręczowe odchylane są wspólnie ku górze, w sposób już

187 936 opisany w ich położeniu poziomym. Zamiast dwóch oddzielnych elementów poręczowych konieczne jest jednakże przemieszczanie tylko jednej części obejmującej obydwa elementy poręczowe, i w wyniku stosowania wspomnianego połączenia przegubowego obu elementów poręczowych osiąga się dodatkowe ustabilizowanie całego rusztowania.

Efektywna ogólna długość elementu wsporczego przy ustawionym rusztowaniu może wynosić od 180 cm do 220 cm, w szczególności w przybliżeniu 200 cm. Efektywna ogólna długość elementu wsporczego wstawianego na najniższym poziomie rusztowania może wynosić od 280 cm do 330 cm, w szczególności w przybliżeniu 300 cm, przy czym tego rodzaju element wsporczy może mieć dwa miejsca mocowania dla dwóch płyt podłogowych przyporządkowanych różnym poziomom rusztowania. Przy tak zwymiarowanych elementach wsporczych najniższego poziomu rusztowania zapobiega się konieczności stosowania na najniższym poziomie punktu styku, czyli sprzężenia między ustawionymi jeden na drugim elementami wsporczymi, które stanowiły słaby punkt całego rusztowania ze względu na duże siły występujące na najniższym poziomie.

Liczbę poruszanych przy montażu lub demontażu części można dodatkowo zmniejszyć w ten sposób, że dwa ustawione równolegle elementy wsporcze, zwłaszcza te, które przy ustawionym rusztowaniu znajdują się po wąskiej stronie płyty podłogowej, połączone są na stałe za pomocą zastrzału poprzecznego. W tym przypadku osiąga się przynajmniej w przybliżeniu kształt H obu połączonych wzajemnie elementów wsporczych.

Ponieważ rusztowanie ustawione przed fasadą często wymaga elementów poręczowych tylko po jednej stronie, to w przypadku połączonych w opisany sposób elementów wsporczych wystarcza, jeżeli zaopatrzone są one tylko po jednej stronie w miejsca zamocowania elementów poręczowych.

Przy wzajemnym połączeniu elementów wsporczych możliwe jest połączenie wzajemne dwóch elementów wsporczych o różnych długościach, jednakże z wzajemnym przesunięciem w kierunku pionowym.

Wynalazek uwidoczniono w przykładach wykonania, na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku perspektywicznym rusztowanie według wynalazku znajdujące się w rozbudowie, fig. 2a - 2f przedstawiają schematycznie wszystkie sześć etapów roboczych wykonywanych przy budowie rusztowania zewnętrznego według wynalazku, fig. 3 a - 3c przedstawiają różne poszczególne elementy rusztowania zewnętrznego według wynalazku, fig. 4a, 4b przedstawiają dwa warianty sprzęgania wzajemnie równoległych elementów wsporczych, fig. 5a - 5c przedstawiają przykład wykonania odmiany urządzenia mocującego do zakładania elementów poręczowych na element wsporczy, a fig. 6a, 6b przedstawiają dwie inne odmiany wykonania urządzenia mocującego według fig. 5.

Jak to przedstawiono na fig. 1, rusztowanie zewnętrzne jest w trakcie stawiania przy budynku 1. Na powierzchni gruntu 2 wsparte są cztery elementy wsporcze 3 stanowiące podpory pionowe w strukturze o podstawie prostokątnej, przy czym dłuższy bok powierzchni prostokątnej podstawy biegnie równolegle do frontu budynku 1.

Należące do najniższej płaszczyzny rusztowania elementy wsporcze 3 są od spodu wsparte na elementach trzpieniowych 4 i uzupełnione zastrzałami ukośnymi 6 do konstrukcji nośnej stojaka podstawowego 7. Ten stojak podstawowy 7 ma odpowiednie przedłużenie na fig. 1, na dole po prawej stronie dla przejrzystości nie przedstawione.

Na dwóch tylnych, umieszczonych jeden za drugim, pionowych występach wsporczych 8 stojaka podstawowego 7 znajdują się nasadzone następne, częściowo wzajemnie usztywnione elementy wsporcze tworzące pionowe podpory. W znajdującym się bezpośrednio na stojaku podstawowym 7 piętrze A w charakterze elementów wsporczych znajdują się: element pośredni 9, element połączeniowy 10, jak również rama czołowa 11, przy czym rama czołowa 11 składa się z dwóch przechodzących wzajemnie równolegle elementów wsporczych, które połączone są sztywno ze sobą za pomocą poprzeczki.

W przypadku następnych poza piętra A pięter B do F, na elementy wsporcze, bądź na element połączeniowy 10 i ramę czołową 11 piętra A nasadzone są następne elementy połączeniowe 10 i ramy czołowe 11. Kształt ramy czołowej 11 jest szczególnie widoczny zwłasz187 936 cza w przypadku ramy 11 zastosowanej na piętrze E, która w etapie przedstawionym na fig. 1 jest właśnie utrzymywana przez montera 12.

Miejsca styku stojaka podstawowego 7, elementów pośrednich 9 elementów połączeniowych 10 i ram czołowych 11, na każdym z których znajdują się połączenia wtykowe, są na fig. 1 oznaczone krótkimi poziomymi kreskami w obszarze czołowym całego rusztowania.

Schemat podpór pionowych według fig. 1 opisano ponownie przy objaśnianiu fig. 4b.

Wzdłuż budynku 1 w równych odstępach znajduje się łącznie siedem pionowych elementów podporowych z ustawionych pionowo jeden na drugim, elementów pośrednich 9, elementów połączeniowych 10 i ram czołowych 11.

Między każdymi dwoma rozmieszczonymi jedno za drugim wzdłuż budynku 1 pionowych urządzeń podporowych utrzymywane są płyty podłogowe 14, które ostatecznie tworzą powierzchnie robocze dla poszczególnych pięter A do F.

Rusztowanie zewnętrzne zaopatrzone jest ponadto w dwa wystające do przodu rusztowania pomocnicze 15, 16.

Dla zabezpieczenia osób 12, 17 pracujących na przednich stronach ram czołowych 11 stosuje się na odpowiedniej wysokości elementy poręczowe 18, przy czym montaż tych elementów poręczowych sposobem według wynalazku odbywa się w ten sposób, że najpierw montowane są elementy poręczowe 8 jednego piętra a następnie dopiero w tym piętrze montuje się płytę podłogową 14.

W przykładzie wykonania wynalazku przedstawionym na fig. 1 monter 12 najpierw montuje elementy poręczowe 18 na elementach mocujących 19' ramy czołowej 11'. Następnie do ram czołowych 11 mocuje się końcem zwróconym w stronę elementów mocujących 19' elementy poręczowe 18, tak że obydwie ramy czołowe 11', 11 wspólnie z oboma elementami poręczowymi 18 tworzą równoległobok. Elementy poręczowe 18 są założone do ram czołowych 11', 11 przegubowo, za pomocą elementów mocujących 19 tak, że monter 12 jest w stanie chwycić całą konstrukcję na ramie czołowej 11 i przesunąć w kierunku strzałki ku górze, dla następnego nasadzenia ramy czołowej 11 na znajdującą się pod nią ramę czołową 11 lub znajdujący się poniżej element połączeniowy 10.

W powyżej opisanym kroku roboczym następuje zamocowanie poręczy 18 do piętra E jeszcze przed założeniem na tym piętrze płyty podłogowej. W wyniku tego jest pewność, że w momencie zakładania płyty podłogowej na piętrze E, istnieje już zabezpieczenie boczne w postaci elementów poręczowych 18, tak że w znacznym stopniu zmniejsza się niebezpieczeństwo upadku montera pracującego na piętrze E.

Dodatkowo do elementów poręczowych 18 stosuje się, na każdym z końców po stronie czołowej całego rusztowania, poręcze czołowe 21.

W szczególności po stronie przeciwnej do budynku 1 płyt podłogowych 14 i w razie potrzeby również po stronie budynku 1 i po stronach czołowych są zamocowane odłączalnie spodnie pasy krawędziowe, których zadaniem jest zapobieżenie, podczas chodzenia, wysuwaniu się na zewnątrz i spadaniu z rusztowania leżących na płytach podłogowych 14 narzędzi.

Rusztowanie ma cztery piętra gotowe i dwa w budowie, odpowiednio A, B, C, D oraz E, F.

Figura 2 przedstawia poszczególne etapy robocze przy wznoszeniu rusztowania zewnętrznego według niniejszego wynalazku.

W etapie roboczym według fig. 2a monter 12 stoi na płycie podłogowej 14 należącej do piętra A. Monter 12 przy tym jest zabezpieczony przez przynajmniej jeden element poręczowy 18, który jest, za pomocą elementu mocującego 19, sprzęgnięty z przechodzącym pionowo elementem wsporczym 3.

W kroku roboczym według fig. 2b monter 12 nasadza następny element wsporczy 3' na element wsporczy 3, przy czym miejsce styku 23 między elementami wsporczymi zrealizowane jest przez połączenie wtykowe.

Następnie według fig. 2c zostaje, na przeznaczonym do tego elemencie mocującym 19' elementu wsporczego 3', zawieszony jednym końcem następny element poręczowy 18'.

Po sprzężeniu tego dodatkowego elementu poręczowego 18'drugim końcem z następnym elementem wsporczym 3, za pomocą elementu mocującego 19, element poręczowy 18' wspólnie z elementem wsporczym 3 według fig. 2d zostaje odchylony w kierunku

187 936 strzałki ku górze, po czym według fig. 2e ten element wsporczy 3” zostaje nasadzony na znajdujący się poniżej element wsporczy 3 w miejscu 23'.

Zatem w tej pozycji, przedstawionej na fig. 2e, zostaje już założony element poręczowy 18' dla znajdującego się nad piętrem A piętra B, przed zamocowaniem potrzebnej dla piętra B płyty podłogowej 14'.

Według fig. 2f na koniec jest zakładana, w przeznaczonych do tego miejscach 24 mocowania płyt podłogowych, płyta podłogowa dla piętra B. Następnie możliwe jest pierwsze wejście montera 12 na piętro B, przy czym w tym momencie już zamocowana jest poręcz 18', tak że stanowi ochronę boczną dla montera 12.

Należy zaznaczyć, że płyty podłogowe 14, 14' według niniejszego wynalazku mogą być w zasadzie albo mocowane bezpośrednio na elementach wsporczych 3, 3', 3” albo też pośrednio, na przykład za pośrednictwem połączonych z elementami wsporczymi 3, 3', 3 zastrzałów poprzecznych.

Figura 3 przedstawia różne pionowe elementy wsporcze, które można wykorzystywać do wznoszenia rusztowania. Fig. 3a przedstawia dwa elementy wsporcze o długości w przybliżeniu 3 m, które zaprojektowane są do zastosowania na najniższym poziomie rusztowania. Na dolnym końcu, jak również na pewnej wysokości wynoszącej w przybliżeniu 2m, każdy z elementów wsporczych 25 ma miejsca 24 mocowania płyt podłogowych 14, 14. Na elementach wsporczych można zatem zamocować dwie płyty podłogowe 14, 14 dla dwóch różnych poziomów rusztowania.

Na wysokości w przybliżeniu 50 cm i 100 cm powyżej płyt podłogowych 14, 14' znajdują się elementy mocujące 19 dla nie przedstawionych na fig. 3 elementów poręczowych.

Przynajmniej jedna z obu podpór 25 zaopatrzona jest przy tym w elementy mocujące 19 dla elementów poręczowych dwóch znajdujących się jeden nad drugim poziomów rusztowania.

Odmiana wykonania według fig. 3a elementów wsporczych 25 dla najniższego poziomu rusztowania ma tę zaletę, że w ten sposób w najniższym poziomie nie ma miejsc styku, czy połączeń wtykowych, które mogłyby wpływać ujemnie na stabilność całego rusztowania.

Na figurze 3b przedstawiono element wsporczy 3, który można stosować do wszystkich na elemencie wsporczym 25 ułożonych poziomach rusztowania. Ten element wsporczy 3 można nasadzać stroną dolną na górny koniec elementu wsporczego, zgodnie z fig. 3a.

Według wynalazku dwa elementy mocujące 19 elementu wsporczego 3 do mocowania elementów poręczowych znajdują się powyżej miejsca 24 mocowania płyty podłogowej.

Efektywna ogólna długość elementu wsporczego według fig. 3b wynosi w przybliżeniu 2 m.

W dolnym obszarze fig. 3b w widoku jest przedstawione ukształtowane w postaci rozety miejsce 24 mocowania płyt podłogowych, które zaopatrzone jest w przecięcia do zawieszania płyt podłogowych.

Figura 3c ukazuje specjalną odmianę wykonania stosowanego w ramach wynalazku elementu wsporczego 26, który tylko na swoim górnym końcu zaopatrzony jest w miejsce 24 mocowania płyty podłogowej. Tego rodzaju element wsporczy 26 może być założony na przykład na najwyższym poziomie rusztowania, na którym w określonych przypadkach zastosowania pionowe wsporniki po stronie budynku znajdują się pod występem dachu, tak że w tym przypadku za pomocą krótkiego elementu wsporczego 26 według fig. 3c można zapewnić bezkolizyjność występu dachu i elementu wsporczego.

W przypadku odmiany wykonania według fig. 3 podpory pionowe budowane są wyłącznie z oddzielnych wsporników, przy czym ewentualnie połączenia między znajdującymi się obok siebie elementami wsporczymi realizowane są wyłącznie za pomocą połączeń rozbieralnych.

W przeciwieństwie do tego, na fig. 4a zobrazowano zasadę, zgodnie z którą dwa elementy wsporcze 3 są połączone zastrzałem poprzecznym 27 na stałe z ramą czołową. Cała konstrukcja tworzy strukturę H złożoną z elementów wsporczych 3 i zastrzału poprzecznego 27.

Krótko ponad zastrzałem poprzecznym 27 znajdują się miejsca mocowania 24 płyty podłogowej 14, przedstawionej liniami przerywanymi. W odróżnieniu od tego, w tym przypadku możliwe byłoby oszczędzenie również na miejscach 24 mocowania płyty podłogowej,

187 936 przy wykorzystaniu zastrzału poprzecznego w charakterze podpory i tym samym miejsca mocowania dla płyty podłogowej 14.

W przybliżeniu 1 m powyżej miejsc 2A mocowania płyty podłogowej znajdują się elementy mocujące 19 dla nie przedstawionych na fig. 4a elementów poręczowych.

Poszczególne ramy czołowe według fig. 4a mogą być połączeniami wtykowymi 23 nasadzane jedna na drugą.

W tej odmianie wykonania zmniejsza się liczba części ruchomych przy montażu i demontażu, ponieważ każde dwa elementy wsporcze 3 połączone są ze sobą w jeden element za pomocą zastrzału poprzecznego.

Alternatywną odmianę wykonania przedstawiono na fig. 4b, przy czym ta odmiana wykonania odpowiada przykładowi wykonania według fig. 1.

W tym przypadku obydwa elementy wsporcze 3 połączone zastrzałem poprzecznym 27 mają różną długość. Ponieważ element wsporczy 3 w przeciwieństwie do odmiany wykonania według fig. 4a jest skrócony, to jest możliwe zmniejszenie ogólnego ciężaru ramy czołowej. Jednakowoż należy przy tym brać pod uwagę, że poszczególne ramy czołowe muszą być sprzęgnięte za pomocą elementów połączeniowych 10 w punktach styku 23, które z kolei stanowią oddzielną część.

W tym miejscu należy wspomnieć wyraźnie, że dla dodatkowego zredukowania liczby części ruchomych elementy poręczowe we wszystkich odmianach wykonania według fig. 3 i 4 mogą być przymocowane przegubowo na stałe za pomocą elementów mocujących 19, tak że jeszcze przed montażem występuje stałe, choć przegubowe połączenie między elementami wsporczymi 3 a elementami poręczowymi 18.

Na figurze 5 przedstawiono przykład wykonania elementu mocującego 19 i wskazano, w jako sposób elementy poręczowe 18 mogą być sprzęgnięte z elementami wsporczymi 3.

W przypadku przedstawionej możliwości sprzęgania chodzi w zasadzie o połączenie zawieszane, które zrealizowane jest przez nakładkę 28 w zasadzie prostopadłą do elementu wsporczego 3, jak również łącznik 29, znajdujący się w obszarze końcowym elementu poręczowego 18 i sprzęgany z nakładką 28. Nakładka 28 jest połączona na stałe z elementem wsporczym, zwłaszcza zespawana w miejscu 32.

Nakładka 28 na powierzchniach, górnej i dolnej, zaopatrzona jest we wzajemnie przesunięte względem siebie występy 30.

Wymiar poprzeczny q wycięcia 31 łącznika 29 jest dobrany tak, że element poręczowy 18 przy wykonywaniu naprzemiennych ruchów wahadłowych można nawlec na nakładkę 18. Przy tym wymiar q jest dobrany dokładnie tak, że nawleczenie może odbyć się bez przeszkód, jednakże nie za pomocą liniowego przesunięcia elementu poręczowego 18 bądź łącznika 29, kiedy element poręczowy 18 i element wsporczy 3 ustawione są w przybliżeniu prostopadle względem siebie.

Dzięki temu, że do mocowania elementu poręczowego 18 na elemencie wsporczym 3 konieczny jest ruch wahadłowy, czyli nawlekający, zapewnia się, że element poręczowy 18 nie może zostać zwolniony nieumyślnie przez działanie sił poziomych elementu wsporczego 3. Zapewnienie to ponadto jest korzystne dlatego, że powierzchnie styku następnego występu 30 nakładki należącego do elementu wsporczego, 3 ustawione są prostopadle, a zatem równolegle do elementu wsporczego 3.

Dodatkowe powierzchnie styku występów 30 mogą być wykonane na przykład skośnie, dla ułatwienia nawlekania łącznika 29.

Odstęp d między zwróconymi w stronę elementu wsporczego 3 powierzchniami styku występu 30 a elementem wsporczym 3 jest dobrany tak, że łączniki 29 dwóch elementów poręczowych 18 rozchodzących się w przeciwnych kierunkach nanizywane są na jedną nakładkę 28.

Przy mocowaniu pierwszego końca elementu poręczowego 18 na nakładce 28, element poręczowy 18 zajmuje względem nakładki 28 położenie na przykład przedstawione na fig. 2 (patrz również fig. 2c).

Kąt a między elementem wsporczym 3 a elementem poręczowym 18 w tym przypadku jest mniejszy od 45°.

187 936

Z powodu przecięcia 31 wykonanego w postaci wzdłużnego kanału o długości 1 łącznika 29 możliwe jest w tym położeniu nasadzenie elementu poręczowego 18 na nakładkę 28 przez wykonanie ruchu czysto liniowego.

Następnie element poręczowy 18 jest odchylany w kierunku strzałki A, wokół nakładki 28 ku górze, do położenia poziomego, przedstawionego na fig. 5c.

W tym położeniu dla współdziałania łącznika 29 i nakładki 28 nie jest już rozstrzygający wzdłużny wymiar 1 przecięcia 31 lecz jego wymiar poprzeczny q.

Na podstawie już opisanego wymiarowania q, w położeniu według fig. 5c skutecznie zapobiega się możliwości zwolnienia elementu poręczowego 18 w wyniku czysto liniowego ruchu nakładki 28. Takie zwolnienie możliwe jest tylko przez celowe wykonanie kilku naprzemiennych ruchów wahadłowych.

W układzie według niniejszego wynalazku pierwszy koniec elementu poręczowego 18 sprzęga się w sposób przedstawiony na fig. 5b i 5c z elementem wsporczym 3, podczas gdy drugi koniec jest nawlekany na drugi element wsporczy 3 przez wykonywanie ruchów wahadłowych.

Figura 6 przedstawia alternatywne w stosunku do fig. 5 odmiany wykonania elementu mocującego 19 i nakładki.

Na figurze 6a nakładka jest utworzona z dwóch elementów częściowych 33, 34 umieszczonych jeden nad drugim, przy czym dolny element częściowy 34 po spodniej stronie ma dwa wgłębienia 35 wyrównane z występami 30.

Zasada działania odpowiada w tym przypadku zasadzie działania według fig. 5, przy czym łącznik 29 nawlekany jest na dolny element częściowy 34.

Figura 6b przedstawia odmianę wykonania odpowiadająca fig. 6a, przy czym tylko występy 30 i wgłębienia 35 rozmieszczone są odwrotnie na górnym, bądź dolnym elemencie częściowym 33', 34'.

Wynalazek nie jest ograniczony do powyżej opisanych przykładów wykonania, możliwe jest zrealizowanie w ramach jego ujawnienia wielu innych odmian wykonania.

187 936

Fig. 6

187 936

CM

187 936

Fig. 4

α) b)

187 936

Fig. 3 α) rt =>-19 =»-19

b) n

h

19^ —

--25 —

c)

JT

A .-25

187 936

187 936

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims (29)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Rozbieralne rusztowanie zewnętrzne posiadające kilka umieszczonych jedno nad drugim pięter z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, które na każdym piętrze mają elementy mocujące, do których zamocowane są płyty podłogowe, i ponadto elementy mocujące, do których zamocowane są przegubowo elementy poręczowe, przy czym elementy poręczowe w ukośnym położeniu rozłączenia na końcu od strony przyporządkowanego elementu wsporczego sięgają aż do znajdującego się poniżej piętra, znamienne tym, że górne końce elementów wsporczych (3, 3', 3”) znajdują się bezpośrednio nad elementami mocującymi (19, 19', 19) dla elementów poręczowych, a dolny koniec ukośnie ustawionego elementu poręczowego (18'), zamocowanego górnym końcem do elementu mocującego (19') dla elementów poręczowych ustawionego pionowo elementu wsporczego (3'), jest połączony przegubowo z elementem mocującym (19) dla elementów poręczowych sąsiedniego elementu wsporczego (3), zaś ten element wsporczy (3) jest nasadzony na usytuowany pod nim element wsporczy (3) już wykończonego piętra (A).
2. 2. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że odstęp między elementem mocującym (19,19', 19) elementu poręczowego (18, 183 na elemencie wsporczym (3,3', 3'j a miejscem (24) mocowania płyty podłogowej (14,143 na tym elemencie wynosi od 70 cm do 130 cm, zwłaszcza około 100 cm.
3. 3. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że w ustawionym rusztowaniu element wsporczy (3, 3', 3) sięga ponad miejsce (24) mocowania płyty podłogowej (14, 14'), korzystnie na długość od 60 cm do 120 cm, zwłaszcza około 90 cm, ku dołowi.
4. 4. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy poręczowe (18, 18') stanowią drążki, w zestawionym rusztowaniu usytuowane poziomo.
5. 5. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy poręczowe (18, 18') jednym końcem, za pośrednictwem połączenia przegubowego, są sprzężone na stałe z elementem wsporczym (3, 3', 3).
6. 6. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy poręczowe (18, 18'') jednym końcem są zawieszone w położeniu pochylonym na przeznaczonych dla nich elementach mocujących (19,19', 19).
7. 7. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że sprzężenie elementów poręczowych (18, 18') z przeznaczonymi dla nich elementami mocującymi (19, 19, 19'3 jest rozłączne w położeniu pochylonym.
8. 8. Rusztowanie według zastrz. 6, znamienne tym, że elementy mocujące (19, 19', 19) elementów poręczowych są zabezpieczone przed niepożądanym rozłączeniem.
9. 9. Rusztowanie według zastrz. 6 albo 7 albo 8, znamienne tym, że elementy mocujące (19, 19', 19) stanowią usytuowaną w zasadzie prostopadle do elementu wsporczego (3, 3', 3) nakładkę (28), jak również sprzęgany z nakładką (28) łącznik (29) umieszczony w końcowym obszarze elementu poręczowego (18,183.
10. 10. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że nakładka (28) jest wytłoczką.
11. 11. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że nakładka (28) jest w zasadzie płaska.
12. 12. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że nakładka (28), na stronie górnej i dolnej, jest zaopatrzona w przynajmniej dwa występy (30).
13. 13. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że łącznik (29) jest wydłużoną szczeliną (31) usytuowaną w kierunku wzdłużnym elementu poręczowego (18,18')·

    187 936
14. 14. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że przy prostopadłym względem elementu wsporczego (3, 3', 3) ustawieniu elementu poręczowego (18,18') łącznik (29) jest nawlekany na nakładkę (28) za pomocą ruchów wahadłowych.
15. 15. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że łącznik (29) nasadzany jest na nakładkę (28) za pomocą ruchu w zasadzie liniowego, w położeniu, w którym element wsporczy (3,3', 3) i element poręczowy (18, lS') tworzą między sobą kąt (a) mniejszy od 60°, a zwłaszcza od 45°.
16. 16. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że nakładka (28) składa się z dwóch elementów częściowych (33, 34) umieszczonych jeden nad drugim, przy czym dolny element częściowy (34) ma co najmniej dwa, skierowane ku górze występy (30), zaś górny element częściowy (33) po spodniej stronie ma co najmniej dwa wgłębienia (35) wyrównane z występami (30).
17. 17. Rusztowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że nakładka (28) składa się z dwóch elementów częściowych (33', 34') umieszczonych jeden nad drugim, przy czym dolny element częściowy (34') po górnej stronie ma co najmniej dwa wgłębienia (35) a górny element częściowy (33') ma co najmniej dwa odchodzące w dół występy (30) wyrównane z wgłębieniami (35).
18. 18. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że w ustawionym rusztowaniu, dla każdego oddzielnego elementu poręczowego (18,18'), dwa elementy mocujące (19,19', 19) elementu wsporczego (3, 3', 3) są usytuowane powyżej miejsca (24) mocowania płyty podłogowej (14,14') do tego samego elementu wsporczego (3,3', 3).
19. 19. Rusztowanie według zastrz. 18, znamienne tym, że odstęp między elementem mocującym (19, 19', 19) dla drugiego elementu poręczowego (18,18') a miejscem (24) mocowania płyty podłogowej (14,14') wynosi od 30 cm do 70 cm, zwłaszcza około 50 cm.
20. 20. Rusztowanie według zastrz. 18 albo 19, znamienne tym, że obydwa elementy poręczowe (18,18') są przegubowo połączone ze sobą nawzajem.
21. 21. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że efektywna ogólna długość elementu wsporczego (3, 3', 3) w ustawionym rusztowaniu wynosi od 180 cm do 220 cm, zwłaszcza w przybliżeniu 200 cm.
22. 22. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że w ustawionym rusztowaniu efektywna ogólna długość elementu wsporczego (25) wstawionego na najniższym poziomie rusztowania wynosi od 280 cm do 330 cm, zwłaszcza w przybliżeniu 300 cm, przy czym, korzystnie, tego rodzaju element wsporczy (25) ma dwa miejsca (24) mocowania dla dwóch płyt podłogowych (14,14') przyporządkowanych różnym poziomom rusztowania.
23. 23. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy wsporcze (3, 3', 3) sprzężone są ze sobą za pomocą połączeń wtykowych (23, 23'), tworząc pionową podporę.
24. 24. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że dwa ustawione równolegle elementy wsporcze (3,3', 3) połączone są na stałe za pomocą zastrzału poprzecznego (27).
25. 25. Rusztowanie według zastrz. 24, znamienne tym, że tylko jeden z obu połączonych elementów wsporczych (3, 3', 3) ma przynajmniej jeden element mocujący (19, 19', 19) dla elementu poręczowego (18,18).
26. 26. Rusztowanie według zastrz. 24 albo 25, znamienne tym, że dwa połączone elementy wsporcze (3, 3', 3) mają różne długości.
27. 27. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że dwa elementy mocujące (19,19', 19) dla elementów poręczowych (18) są usytuowane jedno nad drugim, wewnątrz jednego piętra powyżej miejsca (24) mocowania płyty podłogowej (14).
28. 28. Sposób montowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, oraz układanymi, kolejno piętrami, płytami podłogowymi i elementami poręczowymi, w których przynajmniej wyznaczone elementy wsporcze mają miejsca mocowania dla płyt podłogowych i dla usytuowanych w zasadzie poziomo elementów poręczowych, przy czym po wzniesieniu rusztowania, powyżej miejsca mocowania elementu wsporczego dla płyty podłogowej znajduje się przynajmniej jedno miejsce mocowania elementu poręczowego do tego samego elementu wsporczego, w którym elementy poręczowe od strony już wykonanego piętra, w pozycji uko4

    187 936 śnej, z jednym końcem w górnym miejscu mocowania elementu wsporczego należącego już do następnego piętra odchyla się z położenia ukośnego pionowo w górę wokół przynajmniej jednej osi poziomej przechodzącej przez miejsce mocowania, i następnie mocuje się, zaś po wykonaniu jednego piętra nasadza się następny element wsporczy następnego piętra, bezpośrednio powyżej miejsca mocowania najwyższego elementu poręczowego już wykonanego piętra, na element wsporczy tego wykonanego piętra, i element poręczowy podnosi się przez odchylenie ku górze od już wykonanego piętra w położeniu ukośnym z jednym końcem w górnym miejscu mocowania nasadzonego elementu wsporczego, znamienny tym, że drugi dolny koniec elementu poręczowego (18'), łączy się przegubowo z elementem mocującym (19, 19', 19) następnego elementu wsporczego (3), i podnosi się za pomocą tego następnego elementu wsporczego (3) w górę do jego położenia końcowego, po czym ten element wsporczy (3”) nasadza się na odpowiadający mu element wsporczy (3) już wykonanego piętra (A), i następnie od dołu zakłada się płytę podlogową((4') następnego piętra (B).
29. 29. Sposób demontowania rozbieralnego rusztowania zewnętrznego z przynajmniej czterema pionowymi podporami złożonymi z oddzielnych elementów wsporczych, oraz układanymi piętrowo płytami podłogowymi i elementami poręczowymi, w których przynajmniej wyznaczone elementy wsporcze mają miejsca mocowania dla płyt podłogowych i dla usytuowanych w zasadzie poziomo elementów poręczowych, przy czym po wzniesieniu rusztowania, powyżej miejsca mocowania elementu wsporczego dla płyty podłogowej znajduje się przynajmniej jedno miejsce mocowania elementu poręczowego do tego samego elementu wsporczego, w którym elementy poręczowe od strony już wykonanego piętra, usytuowane ukośnie z jednym końcem w górnym miejscu mocowania elementu wsporczego należącego już do następnego piętra odchyla się pionowo w górę wokół przynajmniej jednej osi poziomej przechodzącej przez miejsce mocowania, i następnie mocuje się, znamienny tym, że po zdjęciu górnej płyty podłogowej (14'), każdy z elementów wsporczych (3) zdejmuje się bezpośrednio nad elementem mocującym (19, 19', 19) niższego elementu poręczowego (18) z leżącego niżej elementu wsporczego (3), następnie element poręczowy (18') obraca się w dół za pomocą zdjętego elementu wsporczego (3) i ewentualnie odłącza się od tego elementu wsporczego (3), po czym górny koniec, skośnie ku dołowi ułożonego elementu poręczowego (18') odłącza się, korzystnie, od elementu mocującego (19') na elemencie wsporczym (3'), a następnie dany element wsporczy (3') zdejmuje się ze znajdującego się poniżej elementu wsporczego (3).