PL171625B1

PL171625B1 - S posób wznoszenia scian betonowych z zastosowaniem deskowan oraz rozporka rurowa do zakotwiania ukladu deskowania do wznoszenia sciany betonowej PL PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number: PL171625B1
Application number: PL93305986A
Authority: PL
Inventors: Rene P Schmid
Original assignee: Rascor Spezialbau Gmbh
Priority date: 1992-05-13
Filing date: 1993-05-13
Publication date: 1997-05-30
Also published as: EP0642620B1; NO944279D0; CA2134473A1; HU9403080D0; US6159399A; EP0725195A3; HUT71547A; FI104844B; CA2134473C; RU2126480C1; CZ274194A3; MD960322A; RU2102568C1; HU219269B; NO302583B1; ES2149400T3; DE59304752D1; NO311585B1; NO975647D0; SK136994A3

Abstract

1. Sposób wznoszenia scian betono- wych z zastosowaniem deskowan, w którym plyty deskowania unieruchamia sie równole- gle do siebie z odstepem, odpowiadajacym grubosci sciany betonowej, za pomoca kotew mocujacych, zawierajacych rozporki rurowe, kotwy mocujace usuwa sie ze wzniesionej i utwardzonej sciany betonowej po zalaniu cieklym betonem przestrzeni pomiedzy ply- tami deskowania oraz odbija sie plyty desko- wania, po czym rozporki rurowe, pozostale w scianach betonowych, wypelnia sie mate- rialem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, znamienny tym, ze po- przez co najmniej jeden, umieszczony w plaszczu rozporki rurowej (4, 40), nie- przepuszczalny do cieklego betonu podczas zalewania przestrzeni posredniej, otwór (11) lub miejsce oslabienia materialu wtlacza sie material zalewowy w puste przestrzenie i/lub pekniecia na zewnatrz plaszcza. Fig. 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań oraz rozporka rurowa do zakotwiania układu deskowania do wznoszenia ściany betonowej.

Znany jest sposób wznoszenia ścian betonowych, w którym płyty deskowania umieszcza się równolegle do siebie z odstępem odpowiadającym grubości wznoszonej ściany betonowej. Do ustalania położenia usztywniania płyt deskowania stosuje się kotwy mocujące, przy czym jako elementy dystansowe deskowania oraz elementy przeciwkotwowe stosuje się rury, tzw. rozporki rurowe, przez które przechodzą kotwy mocujące i które są podparte na wewnętrznych powierzchniach płyt deskowania za pośrednictwem tzw. garbów stożkowych Wzajemne usztywnienie płyt deskowania następuje za pomocą elementów śrubowych, nakręcanych na zewnątrz deskowania na końce kotem mocujących, na przykład za pomocą nakrętek skrzydełkowych o dużych wymiarach. Przygotowany w ten sposób układ deskowania zalewa się wówczas betonem przed miejscem budowy.

Po stwardnieniu betonu usuwa się płyty deskowania, odkręcając najpierw elementy śrubowe na końcach kotew mocujących, a następnie wyciągając te ostatnie z rur lub rozporek parowych. Po odchyleniu deskowań od ściany betonowej zdejmuje się jeszcze garby stożkowe z końców rur, natomiast rozporki rurowe pozostają jako części tracone wewnątrz ściany betonowej, która jest zatem w wielu miejscach perforowana na wylot wskutek pozostawienia rozporek rurowych. Te przepusty ścienne wypełnia się zalewą,l np. specjalnymi pęczniejącymi zaprawami zalewowymi. Wypełnienie następuje tradycyjnie w ten sposób, że rozpórkę rurową zamyka się na jednym końcu pokrywką, natomiast z drugiej strony rury wprowadza się materiał zalewowy za pomocą wtryskiwacza napełniającego. Pokrywka zamykająca zawiera otwór, tak aby mogło ujść powietrze wypierane wskutek napełniania. Po zalaniu przepustów ściennych ściana betonów jest gotowa, przy czym przyjmuje się, że ściana betonowa jest wodoszczelna me tylko w niezaburzonym obszarze, lecz również w zaburzonym obszarze z rozporkami rurowymi.

We francuskim opisie patentowym nr FR-2 532 675 opisano sposób, w którym pozostawia się rurę rozporki rurowej w ścianie i następnie wypełnia się ją odpowiednim materiałem, przy czym rozporka jest wyposażona na obu końcach w wewnętrzny gwint, który umożliwia wkręcenie zjednej strony korka, a z drugiej prowadzenie elementu ubijającego materiał wypełniający rurę.

Znane jest, na przykład z europejskiego opisu patentowego nr EP-A 1-0.418.699, urządzenie uszczelniające, w którym wykorzystuje się przepust jako drogę wtrysku dla tworzącego środek uszczelniający ciała w obszarze spoiny na powierzchni betonowej jednego betonowanego odcinka, z których po wzniesieniu drugiego betonowanego odcinka przy wtrysku środka uszczelniającego w te ciała ten ostatni wypływa w miejscach zaburzenia betonu w obszarze spoiny pomiędzy obydwoma betonowanymi odcinkami. Wymienione ciała stanowią kanałopodobne twory, jakie opisane są w europejskim opisie patentowym EP-A 1-0.428.699, lub węże porowate według szwajcarskiego opisu patentowego CH-PS 600.077, które mogą zawierać elementy wsporcze w postaci sprężyny śrubowej według niemieckiego wzoru użytkowego DE-GM 83 35 231, bądź też w myśl niemieckiego wzoru użytkowego DE-GM 86 08 396 mogą stanowić urządzenie uszczelniające w postaci węża wtryskowego, które to rozwiązania z jednej strony likwidują niedogodność ustawiania węża za pomocą przewidzianych na nim nakładek, z drugiej zaś strony zawierają miejsce żądanego pęknięcia w kierunku podłużnym wężowatego ciała, przez które ma wypływać do betonu środek uszczelniający. Środek uszczelniający wtłacza się najczęściej bezpośrednio w początek lub koniec węża. Po zakończeniu betonowania w obszarze spoiny zarówno początek jak i koniec węża powinny być przy tym łatwo dostępne od zewnątrz. W tym przypadku deskowanie betonu powinno mieć wybrania na końce węży, których zamontowanie utrudnia roboty deskowaniowe. W europejskim opisie patentowym EP-Al0.418.699 proponuje się w związku z tym nawiercanie opisanego w tym dokumencie kanału po stwardnieniu i rozdeskowaniu drugiego betonowanego odcinka poprzez otwór w stwardniałym betonie oraz wtłaczanie przez ten otwór środka uszczelniającego do wnętrza urządzenia uszczelniającego. Według innej propozycji, w miejscach, w których należy umieścić otwór, kanał powinien być wyposażony w większy docelowy element wydrążony, tak iż umieszczenie otworu może nastąpić w prostszy sposób, a natrafienie na kanał - w sposób bardziej niezawodny.

171 625

Twórca wynalazku stwierdził, że przy wypełnianiu przestrzeni pomiędzy płytami deskowania ciekłym betonem, a także przy późniejszym twardnieniu betonu w obszarze przylegającym do płaszcza rozporek rurowych powstają puste przestrzenie i/lub rysy, które mogą ciągnąć się az do powierzchni zewnętrznych wzniesionej ściany betonowej lub poszerzać się z upływem! czasu aż w te zewnętrzne powierzchnie, tak iż może nie być zapewniona wodoszczelność wzniesionej ściany betonowej.

Celem wynalazku jest opracowanie takiego sposobu wznoszenia ścian betonowych za pomocą deskowań wymienionego na wstępie rodzaju, dzięki któremu miejsca usztywnienia uzyskują wodoszczelność. Ponadto celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji prostej i niezawodnej funkcjonalnie rozporki rurowej umożliwiającej stosowanie tego sposobu.

Sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ścianach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, według wynalazku charakteryzuje się tym, ze poprzez co najmniej jeden, umieszczony w płaszczu rozporki rurowej, nieprzepuszczalny dla ciekłego betonu podczas zalewania przestrzeni pośredniej, otwór lub miejsce osłabienia materiału wtłacza się materiał zalewowy w puste przestrzenie i/lub pęknięcia na zewnątrz płaszcza.

Dzięki sposobowi według wynalazku puste przestrzenie lub rysy pomiędzy płaszczem rury a materiałem ściany betonowej zostają wypełnione podczas napełniania rozporki rurowej, tak iż również obszar ściany betonowej z miejscami usztywniającymi zostaje uczyniony wodoszczelnym w sposób niezawodny. W znanym dotychczas sposobie następowało jedynie uszczelnienie samej rury. Nieszczelności w obszarze zewnętrznym płaszcza rur w ogóle nie zauważano. Za pomocą wypełnienia przestrzeni wewnętrznej rury nie można było jednak uzyskać uszczelnienia w ścianach betonowych rys i pustych przestrzeni, sąsiadujących z traconymi rurami. Dzięki wynalazkowi osiąga się wodoszczelność ścian betonowych w tym zaburzonym obszarze.

Jako zalecany środek do stosowania sposobu według wynalazku służy rozporka rurowa lub rura w miejscu usztywnienia, która jest zaopatrzona w płaszczu w przepusty w postaci otworów, które są zakryte osadzonym na rurze np. na zewnątrz mankietem, korzystnie ze sprężystego materiału podatnego. Rurę według wynalazku można stosować z tym mankietem jak dotychczasową rozpórkę rurową wraz z kotwą mocującą, ponieważ ciekły beton, zalany pomiędzy płyty deskowania, nie może przenikać dzięki mankietowi w otwory lub przepusty, powstałe w płaszczu rury. Przepusty te są wykonane korzystnie przynajmniej w środkowym obszarze podłużnym płaszcza rury.

Dla wynalazku jest bez znaczenia, czy rury są równomiernie przepustowe, czy też zawierają ścianki wewnętrzne.

Mankiet uszczelniający lub zakrywający przepusty w postaci otworów w rurze może być wykonany z materiału, który jest odporny na ciekły beton, dopóki on nie stwardnieje. W związku z tym jako materiał na mankiety nadaje się m.in. papier lub tektura, przy czym są one korzystnie zaimpregnowane odpornie na wilgoć lub są zaopatrzone w wodoprzepuszczalną warstwę wewnętrzną. Szczególnie dobrze nadaje się także mankiet z gumy lub sprężystego tworzywa sztucznego, które zapewniają niezawodnie żądaną funkcję uszczelniania lub zakrywania.

Zalecane urządzenie do stosowania sposobu według wynalazku z zastosowaniem np. perforowanej rury jako rozporki rurowej z nasadzonym mankietem zawiera wprowadzane do rozporki rurowej urządzenie wtryskowe na podobieństwo tzw. uszczelniacza, który ma rurę wtryskową, której płaszcz jest zaopatrzony w otwory lub dysze wtryskowe. Rura wtryskowa jest uszczelniona z obu stron, obustronne uszczelnianie promieniowe oraz unieruchomienie uszczelniacza, w celu tworzenia w rozpórce rurowej uszczelnionej strefy wtryskowej, następuje na przykład za pomocą mankietów gumowych na rurze wtryskowej.

Materiał zalewowy doprowadza się do uszczelniacza pod ciśnieniem przewodami ze zbiornika magazynującego, przy czym w zasadzie stosuje się ten sam materiał zalewowy , jakiego używa się do późniejszego zalania wnętrza rury. Pęczniejącą zaprawą zalewową jest z reguły

171 625 mieszanina cementu portlandzkiego, dokładnie zestopmowanego piasku kwarcowego oraz reaktywnych dodatków chemicznych, które wywołają żądane działanie spęczniające.

Według szczególnego przykładu wykonania wynalazku stosuje się sposób według wynaΛ nn-zMun nzoZłnrr n ιλ/io o 1 *ι τΙί i /4/-y u/li^iięl^nłPinio ęir/nrłUa iię^r7r^^r7zlniO)o oorm

ΙΛΖ-MU l.H riz, lUÓUUl K-γ iuivwt£ YYeulug njuuiiujnu \-ik? nujoalnuum di \_/via\.u. ujZuvzuvnnujtjve^u układu do uszczelniania spoiny, powstającej pomiędzy dwoma betonowanymi odcinkami.

Według wynalazku sposób zasilania tego rodzaju urządzeń uszczelniających materiałem uszczelniającym zostaje uproszczony dzięki temu, że wykorzystuje się do tego celu rozporki rurowe, znajdujące się juz w ścianie betonowej. Wskutek tego nie jest już konieczne nawiercanie betonu z zewnątrz, ani wytwarzanie specjalnych urządzeń, tak aby koniec lub początek węża lub kanału wtryskowego był wyprowadzony na zewnątrz.

Przedmiot wynalazku jest objaśniony na podstawie rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przekrój poprzeczny przez konstrukcję deskowania do wzniesienia ściany betonowej z zastosowaniem zalecanej postaci wykonania rozporki rurowej według wynalazku, fig. 2 - widok perspektywiczny rozporki rurowej z fig. 1, fig. 3 - przekrój poprzeczny przez ścianę betonową w obszarze miejsc usztywnienia po odbiciu deskowania, zmieszczonym w rozpórce rurowej uszczelniaczem do doprowadzania materiału zalewowego, fig. 4 - widok perspektywiczny rozszerzonej postaci wykonania rozporki rurowej według wynalazku, fig. 5 - przekrój poprzeczny przez konstrukcję deskowania do wznoszenia ściany betonowej z zastosowaniem uwidocznionej na fig. 4 rozporki rurowej, która jest przyłączona do systemu wtryskowego, fig. 6 przekrój poprzeczny przez ścianę betonową, wzniesioną za pomocą konstrukcji deskowania według fig. 5, po odbiciu deskowania, a fig. 7 - zalecaną postać wykonania uszczelniacza wtryskowego do doprowadzania materiału zalewowego do rozporki rurowej według wynalazku.

Figura 1 przedstawia przekrój cząstkowy deskowania do wznoszenia ściany betonowej przed napełnieniem ciekłym betonem. Deskowanie zawiera dwie płyty l i 2, które są zaopatrzone w zakotwienia i są utrzymywane w jednakowej odległości wzajemnej. Zakotwienia zawierają każdorazowo kotwę mocującą 3, np. w postaci pręta stalowego, zaoaptrzonego od strony każdego końca w gwint. Pomiędzy płytami 1 i 2 deskowania umieszczona jest ustalająca rura mocująca lub rozporka rurowa 4, która jest zaopatrzona w garby stożkowe 5 i 5a, przylegające do powierzchni wewnętrznych płyt 1 i 2 deskowania i osadzone w otworach rozporki rurowej 4. Garby 5, 5a, które opierają się całą swą powierzchnią czołową o powierzchnie wewnętrzne płyt 1 i 2 deskowania, wchodzą drugimi końcami w rozpórkę rurową 4 i zawierają otwory przelotowe, przez które przechodzi kotwa mocująca 3, która przechodzi również przez rozpórkę rurową 4 i przez każdy z otworów w płytach 1, 2 deskowania. Unieruchomienie zakotwienia następuje za pomocą nakrętek skrzydełkowych 6 i 7, które są nakręcone na gwinty, znajdujące się na kotwie mocującej 3 od strony końców, oraz oddziaływują na płyty 1 i 2 deskowania za pośrednictwem wielkopowierzchniowych podkładek 8 i 9.

Unieruchomione w ten sposób deskowanie zalewa się w zwykły sposób ciekłym betonem. Po stwardnieniu betonu oddziela się płyty 112 deksowania, przy czym przedtem usuwa się kotwę mocującą 3 wraz z nakrętkami mocującymi 6,7 i podkładkami 8,9. Z kolei wyciąga się ze ściany betonowej 20 garby 5 i 5a. Rury 4 pozostają jako części tracone wewnątrz ściany betonowej 20. Gotowa ściana betonowa 20 w obszarze traconej rozporki rurowej 4 jest przedstawiona na fig. 3.

Ścianka ustalającej rury mocującej lub rozporki rurowej 4 jest zaopatrzona w szczególności w swym środkowym obszarze podłużnym w dużą liczbę przepustów np. w postaci otworów 11. Otwory 11 są zakryte mankietem 12, który jest nasadzony na środkowy obszar podłużny ustalającej rozporki rurowej 4 i ma długość, zapewniającą to, że wszystkie otwory 11 są zamknięte. Dzięki zastosowaniu mankietu 12 rozpórkę rurową 4 można zamontować i stosować w tradycyjny sposób, poniważ mankiet zapobiega w sposób niezawodny przenikaniu ciekłego betonu do otworów 11.

Po zdjęciu deskowania i odsłonięciu rozporki rurowej 4 stanowiącej rurę traconą wprowadza się w nią urządzenie wtryskowe w postaci uszczelniacza 10. Urządzenie wtryskowe zawiera rurę 13, w której płaszczu umieszczone są przepusty w postaci otworów 15 i któie^^j·. średnica zewnętrzna jest mniejsza od średnicy wewnętrznej rury traconej 4, tak iz pomiędzy rurą 13 uszczelniacza a rurą traconą 4 powstaje walcowa przestrzeń pierścieniowa 13a. Uszczelniacz 10 wprowadza się jego rurą 13 do obszaru z mankietem rozporki rurowej 4. Od strony czoła rura

171 625 uszczelniacza jest zamknięta za pomocą tarcz okrągłych 13b, których średnica odpowiada średnicy wewnętiznej rury traconej 4. Od zewnątrz na tarcze 13b nasadzone są walcowe korki us7c7elniaiflće 16 z materiału sprężystego. Jedne korek uszczelniaiacv 16 zawiera przepust

-------j-_c - - , — ------A - _L V _v J U J i _r

X _ Jl \ 1 . - . ... ,1 I ł- r. - Γ-». r 1 OU „-r. , i·. .

środku wy, któiy pokrywa się z przepustem w przyległej tarczy 13b, przy czym uo przepustu korka uszczelniającego 16 przyłączony jest wąż 14. Obydwa korki uszczelniające 16 są rozciągliwe w kierunku promieniowym, w celu dociskania do ścianki wewnętrznej rury 4. W tym celu korki uszczelniające 4 są wykonane np. jako baloniki, przy czym można doprowadzać do nich sprężone powietrze nie uwidocznionym przewodem wężowym, tak iż balonik uszczelniający zostaje dociśnięty w kierunku promieniowym do ścianki wewnętrznej rury. Alternatywnie względem tego rozwiązania obydwa korki uszczelniające 16 mogą być walcowymi tarczami uszczelniającymi, które obciąża się za pomocą działającego osiowo urządzenia sprężającego, przy czym materiał tarczy uszczelniającej, ściśnięty w kierunku osiowym, rozchodzi się w kierunku promieniowym, a tym samym zostaje dociśnięty do ścianki wewnętrznej rury 4. W każdym przypadku dzięki ściśniętym korkom uszczelniającym 16 osiąga się uszczelnienie rozporki rurowej 4 od strony końców.

Przewodem wężowym 14 doprowadza się do rury 13 materiał zalewowy pod ciśnieniem. Materiał ten dochodzi otworami 15 do o tworów 11 rozporki rurowej 4, a otworami 11, jak to uwidoczniono na fig. 3 za pomocą strzałek, pod mankiet 12 i z niego do rys i pustych przestrzeni ściany betonowej 20, które pozostały podczas zalewania i twardnienia ciekłego betonu w obszarze pomiędzy nim a płaszczem rury 4, tak iż ten krytyczny obszar zostaje w sposób niezawodny uszczelniony.

Bezpośrednio po tym zabiegu technologicznym wyciąga się uszczelniacz 10 z rury 4 po uprzednim zluzowaniu korków uszczelniających 16, a przestrzeń wewnętrzną rury wypełnia się w tradycyjny sposób materiałem zalewowym np. za pomocą znanego uszczelniacza wtryskowego, tak iż ściana betonowa jest całkowicie uszczelniona w obszarze rozporki rurowej 4.

Mankiet 12 zawiera korzystnie co najmniej jedną szczelinę zaworową 12a, w szczególności zaś szereg szczelin zaworowych 12a,l których korzystnie nie umieszcza się nad otworem 11 (fig. 2). Zalecany jest szereg szczelin 12a wzdłuż równoległej do osi tworzącej mankietu 12, rozciągających się w kierunku podłużnym i umieszczonych rzędem. Gdy, jak to jest przedstawione, umieszczonych jest w rzędzie większa ilość otworów 11, na przykład wzdłuż podłużnej tworzącej rozporki rurowej 4, wówczas szczeliny 12a są umieszczone na innej przesuniętej podłużnej tworzącej w mankiecie 12, przy czym ponadto szczeliny 12a korzystnie nie leżą na tej samei linii obwodowej co otwory 11, lecz w szczególności dokładnie pomiędzy dwiema sąsiednimi liniami obwodowymi otworów 11, przy czym również szczeliny 12a są rozłożone na jednej linii obwodowej.

Figura 4 przedstawia inny przykład wykonania rozporki rurowej 4, uwidocznionej na fig. 2 Zastosowanie w myśl wynalazku tej rozporki rurowej 40 jest przedstawione na fig. 5 i 6.

W odróżnieniu od rozporki rurowej 4 na rurze 40 osadzony jest przechodzący przez mankiet 12 i odstający promieniowo króciec rurowy 41, który ma mniejszą średnicę niż rura 40, jest z nią trwale połączony i uchodzi do niej.

Figura 5 przedstawia w przekroju poprzecznym deskowanie do wznoszenia ściany betonowej, przy czym górna część uwidocznionego deskowania odpowiada uwidocznionemu na fig. 1 deskowaniu z dwiema płytami deskującymi 112, z umieszczoną pomiędzy nimi rozpórką rurową 4, która opiera się za pośrednictwem garbów 5 i 5a o wewnętrzne powierzchnie płyt 1 i 2 deskowania i przez którą przechodzi kotwa mocująca 3, na której końce nakręcone są nakrętki skrzydełkowe 6 i 7, które współpracują za pośrednictwem podkładek 8 i 9 z zewnętrzną powierzchnią płyt 1 i 2 deskowania.

Jako inny środek dystansowy dla obu płyt 1 i 2 deskowania zamontowana jest w określonym miejscu, uwidoczniona na fig. 4 rozporka rurowa 40 z króćcem 41, przy czym rozporka rurowa 40 opiera się w taki sam sposób o powierzchnie wewnętrzne płyt 1 i 2 deskowania za pośrednictwem garbów 5 i 5a. Jako środki mocujące służą kotwy mocujące 3, nakrętki skrzydełkowe 6, 7 oraz podkładki 8 i 9, jak w przypadku układu kotwiącego z rozpórką rurową 4. Do króćca rurowego 41, odstającego w dół od rury rozporki rurowej 40, przyłączony jest wąż 42, który jest połączony z kanałem wtryskowym 43 znanego ze stanu techniki urządzenia uszczel8

171 625 niającego 43a, który to kanał jest uformowany w przekroju poprzecznym w kształcie litery U, biegnie równolegle do płyt 1 i 2 deskowania, korzystnie na ich całej długości, oraz opiera się swymi ściankami bocznymi na płycie betonowej 44. Zamiast kanału 43 można również łączyć z króćcem rurowym 41 w ten sam sposób inne podobne, znane jako takie doprowadzenia wtrysku.

Na figurze 6 przedstawiona jest ściana betonowa 20, która powstała po zalaniu betonem uwidocznionego na fig. 5 deskowania, po stwardnieniu betonu oraz po usunięciu płyt 1 i 2 deskowania, po uprzednim usunięciu kotew mocujących 3 wraz z nakrętkami mocującymi 6, 7 i podkładkami 8 i 9, a także garbów 5 i 5a. Jako części tracone pozostają w ścianie betonowej 20: górna rura 4, dolna rura 40, wąż łączący 42 i kanał wtryskowy 43. Przed wypełnieniem betonem przepustów w ścianie betonowej 20, utworzonych przez rury 4, 40, doprowadza się sposobem według wynalazku, np. za pomocą opisanego powyżej uszczelniacza wtryskowego, w opisany powyżej sposób środek uszczelniający za pośrednictwem szczelin lub otworów w rurach 4 i 40 do pustych przestrzeni i rys na zewnątrz rur 4 lub 40. Pod tym względem zabiegi, zmierzające do uszczelnienia miejsc mocowania materiałem zalewowym, odpowiadają poprzednim zabiegom, opisanym w oparciu o fig. 1-3. Ponadto dzięki doprowadzającemu połączeniu rury 40 z kanałem wtryskowym 43 poprzez króciec rurowy 41 i wąż łączący 42 osiąga się uszczelnienie defektów miejscowych betonu w obszarze spoiny 45 pomiędzy spodnią powierzchnią ściany 20 a górną powierzchnią płyty betonowej 44, gdyż środek uszczelniający lub materiał zalewowy, który w opisany powyżej sposób wprowadza się w rurę 40, wypływa nie tylko otworami 11 lub 12a w rurze 40 do pustych przestrzeni lub rys, występujących w ścianie betonowej 20 w sąsiedztwie rury 40, lecz dociera również poprzez króciec rurowy 41 i wąż łączący 42 do kanału wtryskowego 43, który zostaje wypełniony całkowicie pozostającym pod ciśnieniem materiałem zalewowym lub środkiem uszczelniającym, który za pośrednictwem wolnych krawędzi podłużnych kanału 43 może przedostać się do obszaru spoiny 45 oraz w danym przypadku do rys lub pustych przestrzeni występujących pomiędzy ścianą betonową 20 a zewnętrznym obszarem kanału wtryskowego 43. Istotne jest to, ze dzięki przewidzianemu w myśl wynalazku połączeniu dwóch urządzeń uszczelniających, mianowicie rury 40 i kanału wtryskowego 43, za pomocą jednego tylko zabiegu technologicznego, mianowicie wprowadzenia materiału zalewowego w obydwa te elementy wydrążone, zostają uszczelnione jednocześnie rozmaite obszary nieszczelności w układzie ściany betonowej 20 na płycie betonowej 44.

Figura 7 przedstawia dalszą postać wykonania uszczelniacza 50 do zastosowania w rozporkach rurowych według wynalazku, z których na fig. 7 uwidoczniona jest rozporka rurowa 4, w którą wsuniętajest przednia część uszczelniacza 50 i którajest osadzona w ścianie betonowej 20 (nie uwidocznione).

Uszczelniacz 50 zawiera rurę dyszową 51, która rozciąga się w przybliżeniu na dwóch trzecich długości uszczelniacza 50 i ma od strony końców odcinki 52 i 52a z gwintem zewnętrznym, z których położony od strony dyszy odcinek nagwintowany 52 ciągnie się w przybliżeniu na jednej trzeciej długości rury dyszowej 51. Dyszowa nakrętka koronowa 53 zawiera otwór przelotowy 54 o średnicy równej średnicy wewnętrznej rury 51. Nieprzelotowy otwór 53a, współosiowy z otworem przelotowym 54, znajdujący się w dyszowej nakrętce koronowej 53, jest zaopatrzony w gwint wewnętrzny, za pomocą którego nakrętka 53 jest nakręcona na koniec odcinka nagwintowanego 52. Pomiędzy pierścieniowym dnem otworu nieprzelotowego 53a i pierścieniową powierzchnię czołową odcinka nagwintowanego 53 wstawiony jest pierścień uszczelniający 52b. Położenie nakrętki 53 na odcinku nagwintowanym 52 jest ustalane za pomocą przeciwnakrętki 57, która jest osadzona swym gwintem wewnętrznym na odcinku nagwintowanym 52 rury dyszowej i jedną swą powierzchnią czołową współpracuje z sąsiednią powierzchnią czołową dyszowej nakrętki koronowej 53.

Dyszowa nakrętka koronowa 53 zawiera ponadto stanowiący z nią jedną całość króciec walcowy 53b o mniejszej średnicy, który jest zaopatrzony w gwint zewnętrzny 53c. Na gwint 53c nakręcony jest za pomocą gwintu wewnętrznego sprzęgacz zaworowy 55, który na zewnętrznej powierzchni swego wolnego końcajest zaopatrzony kontur profilowy 56 do przyłączania me uwidocznionego sprzęgacza węża. Szczelne osadzenie sprzęgacza 55 na gwincie 53c jest zapewnione za pomocą taśmy teflonowej, która jest umieszczona pomiędzy współpracującymi

171 625 ze sobą gwintami. W przestrzeni wewnętrznej 58 sprzęgacza 55 znajduje się stożkowa sprężyna śrubowa 59, współosiowa z podłużna osią środkową rury dyszowej 51. Sprężyna 59 opiera się swym końcem o wieksze.i średnicy na nodkładce Dierścieniowei 60. wstawionei w żłobek pierścieniowy w ściance wewnętrznej sprzęgacza 55, a mający mniejszą średnicę drugi komcc sprężyny 59 obciąża z naprężeniem wstępnym kulkę 61, która jako zawór zamyka wlot sprzęgacza 55 pod działaniem naprężenia wstępnego sprężyny.

Na gwincie 52 osadzona jest ponadto walcowa nakrętka mocująca 62, której jedna powierzchnia czołowa 63 przylega do pierścieniowej powierzchni czołowej rury osłonowej 64. Z drugą pierścieniową powierzchnią czołową 64a rury osłonowej 64 styka się pierwszy wąż mocujący 65, który jest wykonany z materiału sprężystego, np. z tworzywa sztucznego, i który jest osadzony na zewnętrznej pobocznicy rury dyszowej 51. Drugi podobny wąż mocujący 66 jest osadzony z odstępem osiowym względem pierwszego węża mocującego 65 również na rurze dyszowej 51 przed gwintem 52a. Pomiędzy obydwoma wężami 65 i 66 na rurze dyszowej 51 umieszczony jest następny odcinek 67 rury osłonowej, który ustala odstęp pomiędzy obydwoma wężami 65 i 66 oraz zawiera w płaszczu otwory 68, które pokrywają się korzystnie z otworami 69, znajdującymi się w rurze dyszowej 51.

Na gwint 52a rury dyszowej 51 nakręcony jest kołpak walcowy 70, który swym pierścieniowym obrzeżem czołowym 71 opiera się o stykające się z tym obrzeżem pierścieniowe obrzeże czołowe drugiego węża mocującego 66 oraz zamyka przelot 51 a rury dyszowej 51.

Wtryskowy uszczelniacz 50 jest podobny pod względem takich części jak odcinek 67 rury osłonowej, drugi wąz mocujący 66 i kołpak 70 do znanego jako takiego uszczelniacza wtryskowego, stosowanego do wypełniania rozporek rurowych. Swymi położonymi z odstępem osiowym węzami mocującymi 65 i 66 jest on umieszczony wewnątrz rozporki rurowej 4 tak, iz otwory 11 rozporki rurowej 4 znajdująsię w obszarze pomiędzy obydwoma wężami mocującymi 65 i 66. Średnica zewnętrzna odcinka 67 rury osłonowej jest mniejsza od średnicy wewnętrznej rozporki rurowej 4, tak iż powstaje pierścieniowa przestrzeń walcowa 72, która jest uszczelniona za pomocą węży mocujących 65 i 66. Węże mocujące 65 i 66 są ściskane w kierunku osiowym przez przemieszczanie nakrętki mocującej 62, zwiększają swą grubość w kierunku promieniowym i są dociskane do ścianki wewnętrznej rozporki rurowej 4. Podczas tego ruchu obrotowego nakrętki mocującej 62 kołpak 70 tworzy łożysko oporowe dla ruchu rur osłonowych 64 i 67 oraz dla węży mocujących 65, 66, które uszczelnia przy tym również przestrzeń pośrednią 72. Poprzez sprzęgacz zaworowy 55 materiał zalewowy doprowadza się pod ciśnieniem od uszczelniacza wtryskowego 50. Materiał zalewowy dopływa przez przepusty 54 i 51 a oraz otwory 69 i 68 do przestrzeni pośredniej 72 i przepływa stamtąd otworami 11 rozporki rurowej 4 do rys i pustych przestrzeni nie uwidocznionej ściany betonowej 20.

W ramach wynalazku mieści się zaopatrzenie znanej jako takiej, nie zawierającej otworów rozporki rurowej, w króciec 41 oraz zasilanie za pośrednictwem tej rozporki rurowej urządzenia uszczelniającego 43 w obszarze spoiny pomiędzy dwoma wzniesionymi kolejno korpusami betonowymi, jak to opisano, środkiem uszczelniającym, do czego opisany uszczelniacz wtryskowy 50 nadaje się szczególnie dobrze. Wprowadzanie środka uszczelniającego do rozporki rurowej bez otworów z króćcem 41 można jednak przeprowadzać również za pomocą tradycyjnych uszczelniaczy wtryskowych w tradycyjny sposób.

Ponadto wynalazek umożliwia stosowanie zawierających króciec 41 rozporek rurowych 4,40 w taki sposób, że w ciągu jednego zabiegu technologicznego za pomocą uszczelniacza wtryskowego, wstawionego w rozpórkę rurową, wypełnia się jednocześnie szereg sąsiednich rozporek rurowych 4,40, przy czym króćce sąsiednich rozporek rurowych 4,40 są połączone wzajemnie za pośrednictwem węży i/lub rur, a otwory w garbach sąsiednich rozporek rurowych są zakorkowane. Jednocześnie może być także przy tym współzasilane przy odpowiednim przyłączeniu urządzenie uszczelniające 43.

171 625

Fig. 3

171 625

Fig. 5

Fig. 6

171 625

Uσι

Ll

Ο

CD ur>

m

LD

171 625

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ścianach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, znamienny tym, że poprzez co najmniej jeden, umieszczony w płaszczu rozporki rurowej (4, 40), nieprzepuszczalny do ciekłego betonu podczas zalewania przestrzeni pośredniej, otwór (11) lub miejsce osłabienia materiału wtłacza się materiał zalewowy w puste przestrzenie i/lub pęknięcia na zewnątrz płaszcza.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przed zalaniem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania zakrywa się od zewnątrz otwory (11) w rozpórce rurowej (4, 40).
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że otwory (11) zakrywa się mankietem (12).
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że mankiet (12) nasadza się na powierzchnię zewnętrzną płaszcza rozporki rurowej (4, 40).
5. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że stosuje się mankiet z papieru lub tektury.
6. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że na mankiet stosuje się materiał papierowy lub tekturowy, który jest zaimpregnowany odpornie na wilgoć lub ma powłokę nie przepuszczającą wody.
7. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że stosuje się mankiet z materiału sprężystego.
8. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że stosuje się mankiet ze sprężystego tworzywa sztucznego.
9. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że stosuje się mankiet z krótkimi szczelinami zaworowymi (12a), korzystnie w postaci nacięć.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że otwory w rozporkach rurowych zatyka się usuwalnym materiałem.
11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że usuwalny materiał umieszcza się na wewnętrznej ściance rozporki rurowej.
12. Sposób według zastrz. 10 albo 11, znamienny tym, że jako usuwalny materiał stosuje się masę plastyczną.
13. Sposób według zastrz. 10 albo 11, znamienny tym, że jako usuwalny materiał stosuje się wosk.
14. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że stosuje się rozpórkę rurową (4, 40), która zawiera punkty osłabienia materiału, przy czym punkty osłabienia materiału przy nacisku materiału zalewowego pękają tworząc otwory
15. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że do zamykania otworów stosuje się suwak (13), obsługiwany z zewnątrz rozporki rurowej.
16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, ze stosuje się suwak (13) w postaci odcinka rury, którego średnica zewnętrzna odpowiada średnicy wewnętrznej rozporki rurowej w obszarze otworów i który jest osadzony w rozpórce rurowej.
17. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ścianę betonową (20) wznosi się na podłożu betonowym, korzystnie na płycie betonowej (44), w obszarze spoinowym ściany betonowej stykającym się z podłożem betonowym umieszczone jest znane jako takie urządzenie

171 625 uszczelniające, korzystnie z kanałem wtryskowym (43), który jest otwarty od strony podłoża betonowego, a po wzniesieniu ściany betonowej w puste przestrzenie i/lub rysy pomiędzy ścianą betonową a podłożem betonowym oraz pomiędzy kanałem wtryskowym a ścianą betonową wtłacza się materiał zalewowy za pomocą węża lub rury, przy czym poprzez otwór w płaszczu rozporki rurowej (40) tłoczy się przewodem materiał zalewowy w co najmniej jedną dalszą uszczelnioną rozpórkę rurową (4) i/lub w urządzenie uszczelniające (43).
18. Rozporka rurowa do zakotwiania układu deskowania do wznoszenia ściany betonowej z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ściankach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, znamienna tym, że zawiera w swym płaszczu co najmniej jeden otworów (11).
19. Rozporka rurowa według zastrz. 18, znamienna tym, że zawiera szereg otworów (11), które są zakryte dla zabezpieczania przed przenikaniem ciekłego betonu.
20. Rozporka rurowa według zastrz. 19, znamienna tym, że otwory (11) są zakryte mankietem (12).
21. Rozporka rurowa według zastrz. 20, znamienna tym, że mankiet (12) jest umieszczony na powierzchni zewnętrznej płaszcza.
22. Rozporka rurowa według zastrz. 20 albo 21, znamienna tym, że mankiet (12) jest wykonany z masy celulozowej, korzystnie z papieru lub tektury.
23. Rozporka rurowa według zastrz. 22, znamienna tym, że materiał papierowy lub tekturowy jest zaimpregnowany odpornie na wilgoć lub ma powłokę nie przepuszczającą wody.
24. Rozporka rurowa według zastrz. 20 albo 21, znamienna tym, że mankiet (12) jest wykonany z materiału sprężystego.
25. Rozporka rurowa według zastrz. 20, znamienna tym, że mankiet (12) jest zaworowym uszczelnieniem i stosownie do tego zawiera krótkie szczeliny zaworowe (12a).
26. Rozporka rurowa według zastrz. 25, znamienna tym, że szczeliny zaworowe (12a) są umieszczone poza przestrzenią nad otworem (11).
27. Rozporka rurowa według zastrz. 26, znamienna tym, że wzdłuż równoległej do osi tworzącej mankietu (12) rozmieszczonych jest w rzędzie jedna za drugą szereg szczelin (12a).
28. Rozporka rurowa według zastrz. 27, znamienna tym, że rząd szczelin (12a) jest umieszczony na jednej tworzącej, a na przesuniętej względem niej tworzącej jest umieszczony rząd otworów (11).
29. Rozporka rurowa według zastrz. 19, znamienna tym, że zawiera środek do zakrywania otworów (11) wykonany z usuwalnego materiał.
30. Rozporka rurowa według zastrz. 29, znamienna tym, że usuwalny materiał jest umieszczony na powierzchni wewnętrznej płaszcza.
31. Rozporka rurowa według zastrz. 29 albo 30, znamienna tym, że usuwalnym materiałem jest wosk.
32. Rozporka rurowa według zastrz. 29, znamienna tym, że zawiera wykonany z jednolitego materiału środek do zakrywania otworów (11) w postaci osłabionych miejsc materiału.
33. Rozporka rurowa według zastrz. 19, znamienna tym, że ma środek do zakrywania w postaci suwaka (13).
34. Rozporka rurowa według zastrz. 33, znamienna tym, że suwak (13) ma postać odcinka rury, którego średnica zewnętrzna odpowiada średnicy wewnętrznej rozporki rurowej (4, 40) i który jest umieszczony w rozpórce rurowej.
35. Rozporka rurowa według zastrz. 19 albo 20 albo 21, znamienna tym, że na płaszczu rozporki rurowej (40) znajduje się odstający z boku i połączony z jej wnętrzem króciec rurowy (41) do przyłączenia do co najmniej jednej dalszej rozporki rurowej i/lub kanału wtryskowego urządzenia uszczelniającego, które jest umieszczone korzystnie w obszarze spoinowym pomiędzy ścianą betonową a podłożem betonowym.

171 625