PL166759B1

PL166759B1 - Bieznik podwulkanizowany do regeneracji opony PL

Info

Publication number: PL166759B1
Application number: PL91292953A
Authority: PL
Inventors: Ronald R Seiler; Herbert J Roelle
Original assignee: Bandag Licensing Corp
Priority date: 1990-12-27
Filing date: 1991-12-24
Publication date: 1995-06-30
Also published as: SI9111990B; PT99944A; IL100490A; GR3017190T3; ES2075277T3; PT99944B; ZA9110165B; TR25749A; AU1653295A; FI96403B; HRP940761A2; EP0492048A3; DK0492048T3; NO180264B; IL100490A0; CA2058525A1; NO180264C; JP2901404B2; FI916111A0; DE69111400D1

Abstract

1 Bieznik podwulkanizowany do regeneracji opony zawierajacy podstawe, której dolna powierzchnia zewnetrzna ma w plaszczyznie przekroju poprzecznego ksztalt luku o z góry okreslonym wewnetrznym promieniu krzywizny, zewnetrzne przejsciowe scianki oraz górna czesc znajdujaca sie pomiedzy zewnetrznymi przejsciowymi sciankami i lezaca na podstawie, przy czym czolo górnej czesci posiada w plaszczyznie przekroju poprzecznego ksztalt luku rozciagajacego sie pomiedzy zewnetrznymi przejsciowymi scian- kami o promieniu krzywizny równym wewnetrznemu promieniowi krzywiz- ny podstawy powiekszonemu o stala wartosc oraz o z góry okreslonej szerokosci, a takze barki majace wewnetrzna scianke polaczona poprzez wewnetrzna przejsciowa scianke z podstawa, zewnetrzna boczna scianke usytuowana pod zewnetrzna przejsciowa scianka bieznika oraz koncowa czesc laczaca wewnetrzna scianke i zewnetrzna scianke, znam ienny tym, ze wewnetrzne scianki(30) odpowiadajacych barków (24) sa plaskie usytuowane pod katem q wzgledem plaszczyzny pionowej, wewnetrzne przejsciowe scian- ki (32) barków (24) posiadaja w plaszczyznie przekroju poprzecznego ksztalt luku o promieniu krzywizny R t s . mniejszym od promienia R t i podstawy (22), zewnetrzne boczne scianki (26) odpowiednich barków (24) sa pochylone i usytuowane w taki sposób, ze luk o promieniu Rti wewnetrznym bieznika (10) znajdujacy sie pomiedzy punktami przeciecia z zewnetrznymi sciankami bocznymi (26) posiada okreslona dlugosc A W o d . wieksza od szerokosci A W t luku czola bieznika (10) oraz wewnetrzne boczne scianki (30) odpowiednich barków (24) sa usytuowane w taki sposób, ze luk o promieniu R n wewnetrz- nym bieznika (10) znajdujacy sie pomiedzy punktami przeciecia z liniami stanowiacymi przedluzenie wewnetrznych scianek bocznych (30) barku (24) posiada dlugosc AE id , mniejsza od szerokosci A W t luku czola bieznika (10) Fig 2 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest bieżnik podwulkanizowany do regeneracji opony.

W zasadzie znane jest regenerowanie opon pneumatycznych, polegające na nakładaniu na osnowę opony podeulkannrowanigo bieżnika. Przykłady takich sposobów regenerowania, nazywanych czasami wulkanizacją na zimno albo regenerowaniem na zimno, podano w opisach patentowych o numerach US 2 176 110, 3 136 673, 3 236 701, 3 282 715, 3 325 326, 3 745 084, 3 752 726, 3 151 720, 4 046 147, 4 075 047, 4 151 027 oraz 4 434 018.

Regenerowanie tego typu polega na zdzieraniu z osnowy opony nadmiaru gumy, mające na celu wytworzenie górnej powierzchni osnowy o w zasadzie równomiernej strukturze, umożliwiającej nałożenie na nią podwulkanizowanego bieżnika oraz ścianek bocznych o z góry określonym profilu. Typowo, w skład osnowy opony wchodzi pewna ilość warstw kordów, leżących pod warstwą

166 759 opony stykającą się z drogą (np. pod oryginalnym bieżnikiem). Nadmiar gumy jest zdzierany do z góry określonego, charakterystycznego promienia osnowy, na ogół pokrywającego się z zarysem górnej warstwy kordu, przy czym grubość pozostałej warstwy materiału jest też z góry określona, wynosi np. 3/32 cala. Materiał jest również zdzierany z bocznych powierzchni osnowy, co eliminuje albo zmniejsza wnęki lub występy pozostałe ze starego bieżnika na ściankach bocznych, wskutek czego pomiędzy bocznymi powierzchniami osnowy, a jej górną powierzchnię powstaje stosunkowo prosty profil. Osnowa różnych typów znanych nowych opon posiada charakterystyczną szerokość górnej powierzchni, promień górnej powierzchni po zdarciu materiału oraz kąt przycięcia ścianek bocznych.

Podwulkanizowany bieżnik, zazwyczaj o szerokości odpowiadającej szerokości górnej powierzchni osnowy i długości odpowiadającej jej obwodowi, jest nakładany na obwód górnej powierzchni osnowy, na której znajduje się warstwa odpowiedniego materiału wiążącego, takiego jak niewulkanizowana guma, z niskotemperaturowym środkiem wulkanizującym i przyspieszaczem wulkanizacji. Następnym etapem jest proces prasowania całego zestawu za pomocą rolek, którego celem jest wyciśnięcie powietrza uwięzionego pomiędzy nakładanym bieżnikiem a osnową. Kolejnym etapem jest ogrzewanie i prasowanie całego zespołu, co ma na celu sieciowanie (np. wulkanizację) warstwy wiążącej. Odbywa się to na ogół w autoklawie. W wyniku tego następuje związanie podwulkanizowanego bieżnika z osnową i zazwyczaj wyciśnięcie całego szczątkowego powietrza, uwięzionego pomiędzy bieżnikiem a osnową.

Być może większość pospolitych podwulkanizowanych bieżników, określanych jako nakładki górnej powierzchni osnowy, stanowią pasy materiału podwulkanizowanego, których górna powierzchnia ma określoną rzeźbę, natomiast dolna jest w zasadzie płaska. Inne znane i opisane dtychczas nakładki górnej powierzchni osnowy mają dolną powierzchnię o krzywiźnie w przybliżaniu równej krzywiźnie górnej powierzchni osnowy regenerowanej opony. Szerokość nakładki górnej powierzchni osnowy odpowiada szerokości górnej powierzchni osnowy. Charakterystyczny kąt obcięcia ścianek bocznych osnowy jest tradycyjnie dobierany w taki sposób, żeby przejście pomiędzy nakładką a osnową było w zasadzie płynne, to jest, żeby wszelkie uskoki w miejscu połączenia obu elementów były jak najmniejsze albo żeby ich w ogóle nie było, oraz żeby na bocznych ściankach osnowy nie pozostały żadne resztki starego bieżnika, takie jak rowki i występy, albo żeby pozostałości te były minimalne.

Podczas zdejmowania materiału ze ścianek bocznych osnowy sposobem tradycyjnym powstaje mnóstwo problemów. Rezultatem usunięcia zbyt dużej ilości materiału, na przykład w celu eliminacji albo zmniejszenia ilości wnęk albo pozostałości rzeźby starego bieżnika na ściankach bocznych, jest zbyt wąska górna powierzchnia osnowy. Ponadto, pozostawienie niewystarczającej ilości materiału na ściankach bocznych w pobliżu końcówki kordu osnowy może wpływać szkodliwie na strukturę i zwartość osnowy. W takim przypadku osnowa wykazuje skłonność do pękania lub innych uszkodzeń w obszarze ścianek bocznych. Czasami istnieje możliwość nałożenia w to miejsce materiału z niewulkanizowanej surowej gumy. Jednakże stosowanie niewulkanizowanego surowego kauczuku do regeneracji jest stosunkowo kosztowne pod względem wykonawczym i materiałowym.

Ponadto wygląd pozdzieranych ścianek bocznych nie jest atrakcyjny pomimo, że ich struktura może być zadowalająca. Stanowi to kolejny problem w przypadku, gdy opona jest używana na przykład w wypożyczonej ciężarówce, przeznaczonej dla klientów, którzy mogą nie znać opon regenerowanych.

W związku z tym, zaproponowano podwulkanizowane bieżniki z odpowiednio ukształtowanym spodem.

Przykładowo, w opisie patentowym RFN nr 2 642 990 przedstawiono odmianę nakładki górnej powierzchni osnowy o w zasadzie płaskim spodzie ale posiadającej stożkowe występy boczne biegnące pod kątem od bieżnika. Ich zadaniem jest pokrycie ścianek bocznych osnowy. Przejście pomiędzy płaskim spodem, a wewnętrzną powierzchnią klapy jest nagłe; krawędzie w istotny sposób pomagają w centrowaniu bieżnika na osnowie. Niezgodnie Z intencją tego wynalazku, gwałtowne przejście w dolnej części występu jest przyczyną małych odchyleń centrowania, a skutkiem niedokładności zdzierania materiału z opony w celu uzyskania precyzyjnych wymiarów odpowiadających kształtowi spodu bieżnika, jest uwięzienie powietrza pomiędzy bieżnikiem a osnową oraz potencjalna możliwość powstawania w oponie naprężeń, powodujących jej rozgrzewanie.

166 759

Zaproponowano sposób nakładania na osnowę bieżnika o odpowiednim kształcie bez wywoływania naprężeń w regenerowanym elemencie. Przykładowo, w europejskiej publikacji zgłoszeń patentowych nr 0 176 945 przedstawiono podwulkanizowany bieżnik o powierzchni zakrzywionej zarówno w kierunku poprzecznym jak i podłużnym (obwodowym). Promień krzywizny spodu bieżnika w kierunku poprzecznym zmienia się w sposób umożliwiający najlepsze dopasowanie Jego kształtu do górnej powierzchni osnowy regenerowanej opony; promień ten jest maksymalny w środku i minimalny po obu bokach. Dzięki odpowiedniej krzywiźnie w kierunku podłużnym (obwodowym) wyeliminowano niedopuszczalne naprężenia w regenerowanej oponie.

W opisie patentowym US 3 283 795 przedstawiono podwulkanizowany bieżnik, którego spód posiada krzywiznę w kierunku poprzecznym, przy czym promień tej krzywizny jest większy od promienia krzywizny górnej powierzchni osnowy. Według tego wynalazku kształt tego typu zapewnia, że pierwszym elementem, który styka się z górną powierzchnią osnowy jest środkowa część bieżnika, dzięki czemu całe powietrze uwięzione pomiędzy bieżnikiem a osnową zostanie stopniowo stamtąd wyparte, środkiem zaradczym na niedopuszczalne naprężenia jest zastosowanie bieżnika w postaci kilku segmentów, z których każdy posiada krzywiznę nie tylko w kierunku poprzecznym, ale również podłużnym (kierunku biegu bieżnika), albo też zaopatrzenie bieżnika w zakładki lub wycięcia kompensacyjne.

W celu eliminacji powstawania naprężeń w bieżnikowanej oponie zaproponowano również, zamiast pasa, wstępnie uformowany pierścień bez końca, którego średnica spoczynkowa jest mniejsza od średnicy osnowy opony w stanie napompowanym. Przykład takiego sposobu regenerowania przedstawiono w opisie patentowym US 3 815 651. Nakładany pierścień bieżnikowy jest rozciągany, umieszczany wraz z pośrednią warstwą materiału wiążącego na przygotowanej osnowie opony, a następnie obciskany na osnowie. Pierścień bieżnikowy zazwyczaj posiada integralne skrzydełka boczne biegnące ku dołowi ponad ściankami bocznymi osnowy opony. Zewnętrzne ścianki boczne integralnych skrzydełek bocznych są płaskie, a wewnętrzne ścianki boczne mają w przekroju poprzecznym taki sam promień krzywizny jak podstawa bieżnika.

Jednakże znane dotychczas bieżniki kształtowe są dostosowane do określonych osnów i stosunkowo mało uniwersalne pod względem dostosowania do górnych powierzchni osnów o innych szerokościach i promieniach; jakiekolwiek odchyłki od określonych szerokości i promieni górnej powierzchni osnowy są przyczyną powstawania naprężeń w regenerowanej oponie, wpływających szkodliwie na eksploatację i trwałość. Zatem w celu regenerowania różnych typów opon dostępnych w handlu, należy mieć pod ręką dużą liczbę typów pasów o różnych wymiarach.

W związku z tym, nadal istnieje zapotrzebowanie na regenerowanie sposobem wulkanizacji na zimno, umożliwiające w zasadzie odtworzenie oryginalnej szerokości bieżnika, odpowiadającej osnowie nowej opony, przy czym sposób ten powinien być dostosowany do szeregu typów osnów, np. do typu wymiarowego opon, oraz nie powinien wytwarzać szkodliwych naprężeń w regenerowanej oponie.

Celem niniejszego wynalazku jest przedstawienie podwulkanizowanego bieżnika przystosowanego da zamocowania na osnowie opony, który po nałożeniu na osnowę opony daje oponę regenerowaną o atrakcyjniejszym wyglądzie, większej wytrzymałości, lepszych parametrach technicznych, większej odporności na zużycie!.

Istota bieżnika podwulkanizowanego do regeneracji opony według wynalazku zawierającego podstawę, której dolna powierzchnia zewnętrzna ma w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku o z góry określonym wewnętrznym promieniu krzywizny, zewnętrzne przejściowe ścianki oraz górną część znajdującą się pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami i leżącą na podstawie, przy czym czoło górnej części posiada w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku rozciągającego się pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami o promieniu krzywizny równym wewnętrznemu promieniowi krzywizny podstawy powiększonemu o stałą wartość oraz o z góry określonej szerokości, a także barki mające wewnętrzną ściankę połączoną poprzez wewnętrzną przejściową ściankę z podstawą, zewnętrzną boczną ściankę usytuowaną pod zewnętrzną przejściową ścianką bieżnika oraz końcową część łączącą wewnętrzną ściankę i zewnętrzną ściankę polega na tym, że wewnętrzne ścianki odpowiadających barków są płaskie usytuowane pod kątem względem płaszczyzny pionowej, wewnętrzne przejściowe ścianki barków posiadają w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku o promieniu krzywizny, mniejszym od

166 759 promienia podstawy. Zewnętrzne boczne ścianki odpowiednich barków są pochylone i usytuowane w taki sposób, że łuk o promieniu wewnętrznym bieżnika znajdujący się pomiędzy punktami przecięcia z zewnętrznymi ściankami bocznymi posiada określoną długość, większą od szerokości łuku czoła bieżnika. Wewnętrzne boczne ścianki odpowiednich barków są usytuowane w taki sposób, że łuk o promieniu wewnętrznym bieżnika znajdujący się pomiędzy punktami przecięcia z liniami stanowiącymi przedłużenie wewnętrznych ścianek bocznych barku posiada długość mniejszą od szerokości łuku czoła bieżnika.

Szerokość konstrukcyjna łuku zewnętrznego jest równa szerokości łuku czoła bieżnika powiększonej o wartość pierwszej stałej Kj, a szerokość konstrukcyjna łuku wewnętrznego jest równa szerokości łuku czoła bieżnika pomniejszonej o wartość drugiej stałej K₂.

Korzystnie wartość pierwszej stałej K^ zawiera się w przedziale od około 0,1875 do około 0,750 cala.

Korzystnie wartość pierwszej stałej Kj zawiera się w przedziale od około 0,250 do około 0,750 cala.

Korzystnie wartość pierwszej stałej K^ jjst równa w przybliżeniu 0,375 cala.

Korzystnie wartość drugiej stałej K? zawiera się w przedziale od około 0,0625 do około 0,250 cala.

Korzystnie wartość drugiej stałej Kj zawiera się w przedziale od około 0,125 do około 0,250 cala.

Korzystnie wartość drugiej stałej K2 jest równa w przybliżeniu 0,156 cala.

Szerokość konstrukcyjna łuku wewnętrznego jest równa szerokości konstrukcyjnej łuku zewnętrznego pomniejszonej o wartość trzeciej stałej K3 zawierająca się w przedziale od około 0,250 cala do około 1,000 cala.

Korzystnie wartość trzeciej stałej K3 zawiera się w przedziale od około 0,375 do około 1,000 cala.

Korzystnie wartość trzeciej stałej Kj jest równa w przybliżeniu 0,531 cala.

Korzystnie wartość pierwszej stałej K1 jest równa około 0,375 cala, a wartość drugiej stałej K2 jest równa około 0,156 cala.

Promień zaokrąglenia wewnętrznej przejściowej ścianki zawiera się w przedziale od około 0,500 do około 1,500 cala.

Korzystnie promień zaokrąglenia wewnętrznej przejściowej ścianki jest równy w przybliżeniu 0,750 cala.

Kąt 8 wewnętrznych ścianek zawiera się w przedziale od około 25* do około 40*.

Korzystnie kąt 8 wewnętrznych ścianek zawiera się w przedziale oo około 30* do około 35*

Korzystnie kąt 8 wewnętrznych ścianek jest równy około 32*.

Kąt O pochylenia zewnętrznych bocznych ścianek barku zawiera się w przedziale od około 25* do około 5*.

Korzystnie kąt O pochylenia zewnętrznych bocznych ścianek barku zawiera się w przedziale od około 20° do około 12*.

Korzystnie kąt O pochylenia zewnętrznych bocznych ścianek barku jest równy około 16*.

Wewnętrzna ścianka oraz zewnętrzna boczna ścianka barku biegną ku dołowi od podstawy, przy czym wysokość barku zawiera się w przedziale od około 0,25 do około 2 cali.

Korzystnie wysokość barku wynosi w przybliżeniu 0,604 cala.

Wewnętrzna ścianka i zewnętrzna ścianka łączą się ze sobą swoimi dolnymi końcami za pomo cą płaskiej końcowej ścianki, która w płaszczyźnie poziomej ma postać punktu ewentualnie linii prostej.

Rozpiętość zewnętrznej bocznej ścianki barku stanowiąca odległość w kierunku prostopadłym do linii będącej przedłużeniem wewnętrznej bocznej ścianki barku do punktu połączenia się łuku podstawy z zewnętrzną boczną ścianką barku, zawiera się w przedziale od około 0,090 cala do około 0,360 cala.

Korzystnie rozpiętość zewnętrznej bocznej ścianki barku zawiera się w przedziale od około 0,135 do około 0,360 cala.

Korzystnie rozpiętość zewnętrznej bocznej ścianki barku wynosi w przybliżeniu 0,232 cala

166 759

Przedmiot wynalazku jest opisany w przykładzie wykonania pokazanym na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia osnowę, warstwę materiału więżącego oraz podwulkanizowany bieżnik według wynalazku, w schematycznym, obrazowym i rozłożonym przekroju pionowym, fig. 2 - bieżnik według wynalazku, w postaci schematycznej, ilustrującej różne zależności geometryczne, fig. 3 bark bieżnika, w postaci schematycznej, ilustrującej różne zależności geometryczne, a fig. 4 przekrój poprzeczny podwulkanizowanego bieżnika według wynalazku nałożonego na oponę.

Na fig. 1 pokazano podwulkanizowany bieżnik 10 według wynalazku i warstwę niewulkanizowanego wiążącego materiału 11, np. niewulkanizowanej surowej gumy wraz z niskotemperaturowym środkiem wulkanizującym i przyspieszaczem wulkanizacji, przygotowane do nałożenia na osnowę 12 opony znaną, wcześniej opisaną metodą wulkanizacji na zimno. Osnowa 12 opony ma górną powierzchnię 14, po której obu bokach znajdują się odpowiednie przejściowe ścianki 18 i boczne ścianki 16. Pod górną powierzchnią 14 osnowy 12 znajduje się rdzeniowy pakiet 17. Jak zostanie wyjaśnione później, górna powierzchnia 14 i przejściowe ścianki 18 osnowy 12 posiadają z góry określony kształt, odpowiednio uformowany przez zdzieranie materiału.

Górna powierzchnia 14 osnowy 12 jest obrobiona mechanicznie w ten sposób, że posiada kształt wypukłego łuku w kierunku poprzecznym do obwodu osnowy 12. W szczególnym przypadku łuk ma charakterystyczny promień krzywizny Rc w zasadzie odpowiadający górnemu zarysowi rdzeniowego pakietu 17 i rozciągający się ponad górną krawędź tego pakietu na określoną odległość, na przykład 3/32 cala jak w znanych dotychczas przypadkach. Długość łuku o promieniu R_c zawarta pomiędzy przejściowymi ściankami 18 ograniczającymi górną powierzchnię 14, definiowana jako szerokość AWc łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12 ma określoną wartość. Promień krzywizny R_c i szerokość AWc łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12 są charakterystycznymi parametrami osnów konkretnych typów opon; osnowa nowej opony każdego typu posiada charakterystyczny promień i szerokość górnej powierzchni 14.

Niezależnie od powszechnie akceptowanej zasady, że wytwarzane ciepło jest wprost proporcjonalne do ilości materiału na oponie, przejściowe ścianki 18 osnowy 12 uzyskują po zdarciu materiału, kształt wypukłych łuków o z góry określonym promieniu R_cg, w zasadzie mniejszym od promienia R_c krzywizny łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12. Promień R przejściowych ścianek 18 jest dobierany w zależności od wielu czynników i musi być taki aby, na osnowie, na końcach pakietu rdzeniowego, znajdowało się wystarczająco dużo materiału, żeby podczas eksploatacji bieżnikowanej opony nie wytwarzało się dodatkowe ciepło, aby powierzchnia ta stanowiła odpowiednią podporę dla rzeźby bieżnika 10 współmiernym z górną powierzchnią 14 osnowy 12 (odpowiednio zgodną z szerokością bieżnika w nowej oponie, z której pochodzi osnowa 12) tak, aby podczas eksploatacji bieżnikowanej opony nie wytwarzało się dodatkowe ciepło, aby powierzchnia ta, łącznie z zarysem bieżnika 10, wytrzymywała działanie zarówno sił promieniowych jak i bocznych, wywieranych na przykład, na opony stosowane w pojazdach wieloosiowych oraz podczas jazdy na zakrętach, żeby cały zespół był mało wrażliwy na niewielkie zmiany centrowania bieżnika 10 względem osnowy 12, oraz żeby ułatwić stosowanie bieżnika 10, przystosowanego do nakładania na inne osnowy o innych charakterystycznych promieniach górnej powierzchni 14.

W przypadku osnów 12, których promień górnej powierzchni 14 po zdjęciu materiału wynosi 20 - 30 cali, promień R jest podobny, a jego wartość wynosi 0,3125 - 1,526 cala, przykładową wartością typową jest 1,00 cal.

Bieżnik 10 ma szerokość porównywalną z szerokością bieżnika nowej opony, z której pochodzi dana osnowa 12 i po osadzeniu na niej wytrzymuje siły boczne powstające w pewnych warunkach eksploatacji regenerowanej opony. Jednocześnie bieżnik 10 jest mało wrażliwy na niewielkie zmiany centrowania podczas osadzania go na osnowie 12, oraz jest przystosowany do montażu na osnowach 12 o różnych promieniach Rc krzywizny łuku górnej powierzchni 14 (w pewnych zakresach), przy czym nie powoduje powstawania w całym zespole niedopuszczalnych potencjalnych naprężeń, wywołujących wydzielanie się ciepła.

Konstrukcja bieżnika 10 jest dostosowana do osnowy 12 o z góry określonej szerokości AWc i promieniu R_c łuku górnej powierzchni 14 w określonym przedziale. Promień R_c krzywizny łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12 po zdjęciu z niej materiału jest charakterystycznym parametrem danego typu opony, z której pochodzi osnowa i dla różnych typów opon jest różny. Jednakże, istnieje możliwość nadania osnowom pochodzącym z różnych typów nowych opon (nowe opony e

166 759 z danej serii) wspólnej, z góry określonej szerokości AWc łuku górnej powierzchni 14, niezależnie od różnych promieni górnej powierzchni 14, zwłaszcza w przypadku gdy przejściowa ścianka 18 osnowy 12 jest uformowana w postaci wypukłego łuku w taki sposób, żeby kompensowała np. zmiany konfiguracji pakietów rdzeniowych danej osnowy. Szerokość AWc łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12, korzystnie jest wybierany tak, żeby równał się w przybliżeniu szerokości bieżnika nowej opony, z której pochodzi osnowa 12. W praktyce, w celu określenia odpowiedniej szerokości bieżników dla opon z pewnej serii, korzystnie jest wybrać szerokość AW. łuku górnej c

powierzchni 14 osnowy 12 równą wartości średniej z szerokością bieżników nowych opon z danej serii, z których pochodzi osnowa 12.

Jak widać na fig. 1, 2 i 3 w skład bieżnika 10 według wynalazku wchodzą: górna część 20 bieżnika 10 o z góry określonej rzeźbie 23 (wzorze) znajdująca się pomiędzy odpowiednimi zewnętrznymi przejściowymi ściankami 21, podstawa 22 oraz barki 24. Każdy z barków 24 posiada zewnętrzną boczną ściankę 26, końcową część 28, wewnętrzną ściankę 30 oraz zaokrągloną wewnętrzną przejściową ściankę 32.

Konstrukcja czoła bieżnika 10 (pokazanego schematycznie na fig. 2 i 3, przy czym zrezygnowano z pokazania rzeźby bieżnika), jest oparta na łuku rozciągającym się pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami 21, mającym z góry określony promień, promień zewnętrzny czoła bieżnika Ryg, i z góry określoną długość, szerokćść łuku czół a bieżnika (AW-.). Rzeczywista rzeźba bieżnika 10 jest skonstruowana na łt^lku o promieniu Ryg i szerokości AWy. w pewnych zastosowaniach, rzeczywiste czoło bieżnika 10 może być różne od łuku. Przykładowo, grubość części 20 bieżnika 10, może zmianiać się w funkcji odległości od środka, albo też zmieniać się lokalnie w sąsiedztwie krawędzi.

Podstawa 22 bieżnika 10 leżąca pod części) 20 bieżnika 10 jest uformowana w postaci łuku 22A (fig. 2). Z perspektywy osnowy 12 łuk 22H jest wklęsły i ma z określony promień, promień wewnętrzny bieżnika (Rn). Podstawa 22 przechodzi na obu swoich końcach w wewnętrzne przejściowe ścianki 32 barków 24.

Promień podstawy 22, promień wewnętrzny bieżnika Ryp jest dobrany w taki sposób, żeby bieżnik 10 mógł być osadzony na osnowach 12 o promieniach górnej powierzchni 14 z pewnego przedziału wartości, to jest zgodnie z typowymi promieniami górnej powerzchni 14 występującymi w danej serii opon, do których dany bieżnik 10 jest przeznaczony. Przykładowo, nowe opony o szerokościach łuku bieżnika 10 (określonych jako długość łuku od jednej zewnętrznej przejściowej ścianki bieżnika 10 do drugiej), wynoszących około osiem cali, zazwyczaj mają charakterystyczny promień górnej powierzchni po zdjęciu materiału, wynoszący 20 - 26 cali. Zgłaszający stwierdził, że bieżnik 10 przygotowany zgodnie z zasadami niniejszego wynalazku w taki sposób, żeby jego promień wewnętrzny R.i bieżnika 10 leżał w środku tego zakresu, na przykład, był średnią wartością dla osnów z tej serii wynoszącą 22 cale, mógł być nakładany na osnowy z danej serii bez wywoływania w regenerowanej oponie niedopuszczalnych naprężeń powodujących powstawanie ciepła, bez względu na przedział, do którego należy wartość promienia górnej powierzchni osnowy po zdjęciu materiału.

Szerokość AW. czoła bieżnika 10 (długość łuku bieżnika 10 zawarta pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami 21) jest dobierana w ten sposób, żeby odpowiadała po zdjęciu materiału szerokości AWc łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12, a tym samym szerokości łuku bieżnika nowej opony z tej serii, z której pochodzi osnowa 12. Ustalenie wartości szerokości AW. bieżnika 10 równej, po zdjęciu materiału osnowy 12, szerokości AWc łuku górnej powierzchni 14 osnowy 12, zapewnia odpowiednie podparcie krawędziom bieżnika górnej części 20. Promień zewnętrzny R.o bieżnika 10, jest dobierany w ten sposób, żeby był równy promieniowi T.i łuku podstawy 22, powiększonemu o pewną wartość stałą, wynoszącą na przykład 24/32 cala.

Bark 24 zarówno poprawia wygląd regenerowanej opony jak i zwiększa jej trwałość i przebieg. Przykładowo, w przypadku pojazdów wieloosiowych, bark 24 chroni przejściowe ścianki 18 osnowy 12 na zakrętach. Przedłuża to czas użytkowania i trwałość osnowy 12. Bark 24 zapewnia trwałe podparcie zewnętrznym przejściowym ściankom 21 wymienionego bieżnika 10, co umożliwia nadanie przekrojowi poprzecznemu bieżnika 10 kształtu podobnego do nowej opony. Dzięki temu zwiększa się przebieg regenerowanej opony.

166 759

Zewnętrzne ścianki 26 i wewnętrzne ścianki 30 barku 24 są płaskie, a zatem w przekroju poprzecznym ich obrazem są linie proste. Zewnętrzne ścianki 26 i wewnętrzne ścianki 30 biegną ku dołowi i na zewnątrz od zewnętrznych przejściowych ścianek 21 i przejściowej części 32 barku i tworzą z góry określone kąty, odpowiednio Bi <p£ , z płasz czyzną pi onową . w ąsy te są dobrane do szerokości AWj czoła bieżnika 10, długości barku 24, danej serii osnów, do których bieżnik 10 ma być używany oraz do określonego typu zastosowań całego zespołu. Kąt 8 wewnętrznych ścianek 30 barku 24 posiada wartość z przedziału 25 * - 40*, korzystnie w zakresie 30 * 35*; a konkretnie 32* w przypadku, gdy promień Rcs przejściowej ścianki 18 osnowy 12 wynosi jeden cal.

Kąt zewnętrznej bocznej ścianki 26 barku Ϊ4 posiada wartoró z pzzedziału 25* - 5·, korzystnie w zakresie 20* - 12*, a konkretnie 16*.

Odpowiednie zewnętrzne boczne ścianki 26 barku 24 są usytuowane względem wewnętrznych ścianek 30 w taki sposób, że długości odpowiednich łuków na promieniu Ryj wewnętrznym bieżnika 10 są równe z góry określonym wartościom odniesionym do szerokości AWt czoła bieżnika 10.

I tak: szerokość AWod konstrukcyjna łuku zewnętrznego, części łuku 22A zawartej pomiędzy punktami jego przecięcia 34 z zewnętrznymi ściankami 26 barków 24, jest większa od szerokości AWy łuku bieżnika 10, oraz szerokość AWm konstrukcyjna łuku wewnętrznego, części łuku 22A zawartej pomiędzy miejscami 36 przecięć (z przedłużeniami wewnętrznych ścianek 30) jest mniejsza od szerokości AWy czoła bieżnika 10.

Bardziej szczegółowo, szerokość AWo_n konstrukcyjna łuku zewnętrznego jest równa szerokości AWy łuku czoła bieżnika 10 powiększonej o pewną wartość stałą Ky KAWod = AWy + K^), natomiast sze rokość AWm konstrukcyjna łuku wewnętrznego jest równa szerokości AWy łuku czoła bieżnika 10 pomniejszonej o pewną wartość stałą K₂ (AW^ = AWy + Kj). Zatem AW^ = AWod - K3, gdzie K3 = ^K1 + ^K2’

Wartości stałe Ky n K₂ są dobierane w zależności od szerokości AWj łuku czoła bieżnika 10 i danej serii osnów 12, do których ma być używany bieżnik 10. Wartość stałej Ky zawiera się w przedziale 0,1875 - 0,750, korzystnie w zakresie 0,250 - 0,750, a w szczególności wynosi 0,375 cala. Wartość stałej K2 zawiera się w przedziale 0,625 - 0,250, korzystnie w zakresie 0,125 - 0,250, a w szczególności wynosi 0,156 cala.

Wartość stałej Ky zawiera się w przedziale 0,250 - 1,000, korzystnie w zakresie 0,375 1,000, a w szczególności wynosi 0,531 cala.

Jak widać na iig. 3 odległość pomiędzy linią stanowiącą rzeddłużenie wwnęętzznej bboznej ścianki 30 barku 24 mierzona wzdłuż linii do niej prostopadłej a przecięciem 34 łuku 22A na promieniu (Rji) z zewnętrzną boczną ścianką 26 barku 24, ma z góry określoną wartość Dy, zawierającą się w przedziale 0,090 - 0,360, korzystnie w zakresie 0,135 - 0,360, a w szczególności wynosi 0,232 cala.

Ścianki 26 i 30 barku 24 biegną na z góry określonej odległości w pipiżn pozZżyU popodst wy 22, to jej na odległość (mierzoną od przecięcia 34) i łączą się za pomocą końcowych ścianek 28. Wysokość H_g barku 24 zawiera się w przedziale wartości od 1/4 cala do 2 cali; typowym przykładem może być wartość 0,604 cala. Końcowa ścianka 28 jest również płaska, przy czym w płaszczyźnie poprzecznej może ona mieć postać punktu albo krótkiej linii prostej o określonej szerokości Dc, zawierającej się w przedziale 0,000 - 0,125 cala, korzystnie maksymalnie zbliżonej do zera. Typowym przykładem może być wartość 0,063 cala.

Dzięki promieniowi Rys zaokrąglenia wewnętrznych przejściowych ścianek 32 istnieje płynne i gładkie przejście z podstawy 22 w wewnętrzne boczne ścianki 30 barku 24. Promień Ryg zaokrąglonej ścianki 32 jest dobrany w sposób umożliwiający skasowanie wnęk pochodzących ze starego bieżnika oraz ułatwienie połączenia z gumą amortyzującą II. Wartość promienia Rys zawiera się w przedziale 0,5000 - 1,500 cala, typowym przykładem może być 0,75 cala.

Różne przykładowe wymiary przykładowego bieżnika 10 dla osnów odpowiadających produkowanym oponom o wymiarach nominalnych 8, 8,5, 9, 9,5, 10,5 i 11,5 przedstawiono w tabeli A.

W tabeli A podano wymiary według Bandag Incorporated, wraz z odpowiednimi wymiarami osnów opon po zdjęciu z nich materiału (wszystkie wymiary w calach).

Bieżnik 10 może być wykonany poprzez prasowanie nietulkanyiotanego materiału w prasie wulkanizacyjnej. Przykładowo, bieżnik 10 można formować w formie dwuczęściowej składającej

166 759 się z matrycy dolnej, umożliwiającej odtwarzanie rzeźby bieżnika i zewnętrznej części barku 24 oraz ze stempla, umożliwiającego odtwarzanie podstawy 22 i wewnętrznej części barku 24. Takie rozwiązanie ułatwia wytwarzanie bieżników 10 o różnej rzeźbie.

Tabela A

	Wymiary bieżnika	Wymiary osnowy po zdjęciu materiału
Wymiar bież-	Szerokość	Szerokość	Szerokość	Promień	Szerokość	Promień cha-	Promień po-
nika (nomi-	konstrukcyj-	konstrukcyj-	łuku	wewnętrzny	łuku osnowy	rakterysty-	wierzchni
nalny)	na łuku zewnętrznego	na łuku wewnętrznego	bieżnika	bieżnika	po zdjęciu materiału	czny górnej powierzchni osnowy	przejściowej po zdjęciu materiału
	AWqq	aw_id	AWt	RTj	^Ac	^Rc	Rcs
8	8,312	7,687	7,937	22	7,9375	20-26	1,00
8,5	8,625	8,00	8,250	24	8,250	22-26	1,00
9	8,937	8,3125	8,562	24	8.5625	22-32	1,00
9,5	9,28	8,66	8,91	28	8,91	22-30	1,00
10,5	9,69	9,06	8,31	28	9,31	26-32	1,00
11.5	10,16	9,53	9,78	30	9,78	30-32	1,00

Jak widać na fig. 4 wymieniany bieżnik 10 jest osadzony na osnowie 12 opony, wskutek czego powstaje regenerowana opona 38. Osnowie 12 opony nadaje się odpowiedni profil, zazwyczaj poprzez mechaniczne zdzieranie z niej takiej ilości materiału, że jej pozostała część ma charakterystyczny promień R_ górnej powierzchni 14 oraz z góry określoną szerokość AWc łuku c c górnej powierzchni 14 i promień Rcs przejściowej ścianki 18 powiązane w odpowiedni sposób z bieżnikiem 10. Pomiędzy wymienianym bieżnikiem 10 a osnową 12 opony jest umieszczany wiążący materiał 11. Podstawa 22 jest ustawiana w odpowiednim położeniu względem górnej powierzchni 14, a barki 24 zachodzą na przejściowe ścianki 18. Cały zespół, złożony z osnowy opony 12, warstwy 11 i wymienianego bieżnika 10, jest poddawany odpowiedniej obróbce znanymi tradycyjnymi podanymi we wcześniejszej części niniejszego opisu sposobami wulkanizacji na zimno, umożliwiającej wytworzenie regenerowanej opony.

Regenerowana opona 38 posiada kilka zalet. Szerokość łuku bieżnika zespołu wymiennego jest w przybliżeniu równa szerokości łuku bieżnika opony oryginalnej, z której pochodzi dana osnowa 12, ale ma on większą trwałość i odporność na zużycie dzięki dodatkowym składnikom zastosowanym podczas formowania bieżnika 10. W bieżniku 10 według wynalazku ulegają zmniejszeniu pewne różnice wymiarów, związane z pochodzeniem osnów od różnych producentów opon, dzięki czemu w regenerowanej oponie 38 nie powstają szkodliwe naprężenia. Ponadto w bieżniku 10 według wynalazku ulegają zmniejszeniu siły działające na barki 24 wymiennego bieżnika 10, wynikające z odpowiedniej konfiguracji wymiennego bieżnika 10 i profilu osnowy 12 opony po zdjęciu materiału.

Gotowa regenerowana opona 38 ma atrakcyjniejszy wygląd i łatwiej można je sprzedać. Barki 24 w zasadzie pokrywają przejściowe ścianki 18 i mogą wchodzić na boczną ściankę 16 osnowy 12 opony. Takie rozwiązanie umożliwia prawie całkowitą eliminację z osnowy opony istniejących na niej poprzednio elementów przejściowych ścianek oraz pokrycia w zasadzie całej powierzchni osnowy, powstałej po zdarciu materiału z opony.

Ponadto, zaletą wymiennego bieżnika 10 jest eliminacja albo zmniejszenie, spotykanego w dotychczas stosowanych bieżnikowanych nakładkach, podnoszenia się materiału w wyniku dzia166 759

U łania sił bocznych występujących podczas eksploatacji. Przykładem są opony w pojazdach wieloosiowych, w których podczas zakręcania profil boczny tradycyjnych bieżnikowanych nakładem pod wpływem działających naprężeń ma skłonność do zwijania się. Dzięki zastosowaniu wymiennego bieżnika 10 według wynalazku skłonność ta została zmniejszona albo wyeliminowana.

Jak widać na fig. 114 bieżnik 10 może również posiadać odciążające rowki 40 znajdujące się w sąsiedztwie zewnętrznych krawędzi części 20 bieżnika 10. Rowki te stosowane są również w nowych oponach, a ich zadaniem jest zmniejszenie nieregularnego zużycia zewnętrznego kołnie rza opony. W szczególności, podczas zakręcania, wąskie żeberko 42, stanowiące zewnętrzną ściankę rowka 40, jest dociskane do głównego żebra 44 górnej części 20 bieżnika 10, wskutek tego żebro 44 opiera się na żeberku 42, które działa w roli zapory chroniącej je przed niszczeniem, podczas zakręcania. Dzięki temu krawędzie robocze zachowują prostokątny kształt. Jednakże rowki odciążające nie są zazwyczaj stosowane w znanych bieżnikach. W przypadku bieżników 10 rowek 40 nie tylko pomaga w zmniejszeniu nieregularnego zużycia, ale również zapewnia dodatkowe podcięcie eliminujące potencjalne naprężenia w regenerowanej oponie powstające podczas bieżnikowania w wyniku sieciowania, umożliwiającego barkowi 24 połączenie się z powierzchniami przejściowych ścianek 18 osnowy 12.

Należy rozumieć, że pomimo występowania w opisie różnych konkretnych wymiarów wymiennego bieżnika według wynalazku, nie należy ich traktować jako parametrów ograniczających, a wymien ny bieżnik według wynalazku może posiadać odpowiedni kształt umożliwiający jego nałożenie na osnowy opon o dowolnych wymiarach, rozumianych zgodnie ze stanem wiedzy w tej dziedzinie. Ponadto, należy przyjąć, że powyższy opis dotyczy pewnego przykładu wykonania bieżnika według wynalazku, a sam wynalazek nie jest związany ze szczególnym, pokazanym tutaj rozwiązaniem. Na przykład, istnieje możliwość wprowadzenia licznych modyfikacji konstrukcji wymiennego bieżnika sposobami znanymi albo tymi, które zostaną odkryte w przyszłości.

Dopuszcza się różne modyfikacje konstrukcji i usytuowania poszczególnych części nie wykraczające poza istotę wynalazku, określoną w załączonych zastrzeżeniach patentowych.

166 759

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 1,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Bieżnik podwulkanizowany do regeneracji opony zawierający podstawą, której dolna powierzchnia zewnętrzna ma w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku o z góry określonym wewnętrznym promieniu krzywizny, zewnętrzne przejściowe ścianki oraz górną część znajdującą się pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami i leżącą na podstawie, przy czym czoło górnej części posiada w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku rozciągającego się pomiędzy zewnętrznymi przejściowymi ściankami o promieniu krzywizny równym wewnętrznemu promieniowi krzywizny podstawy powiększonemu o stałą wartość oraz o z góry określonej szerokości, a także barki mające wewnętrzną ściankę połączoną poprzez wewnętrzną przejściową ściankę z podstawą, zewnętrzną boczną ściankę usytuowaną pod zewnętrzną przejściową ścianką bieżnika oraz końcową część łączącą wewnętrzną ściankę i zewnętrzną ścianką, znamienny tym, że wewnętrzne ścianki (30) odpowiadających barków (24) są płaskie usytuowane pod kątem Θ względem płaszczyzny pionowej, wewnętrzne przejściowe ścianki (32) barków (24) posiadają w płaszczyźnie przekroju poprzecznego kształt łuku o promieniu krzywizny R^^, mniejszym od promienia Rjj podstawy (22), zewnętrzne boczne ścianki (26) odpowiednich barków (24) są pochylone i usytuowane w taki sposób, że łuk o promieniu R^ wewnętrznym bieżnika (10) znajdujący się pomiędzy punktami przecięcia z zewnętrznymi ściankami bocznymi (26) posiada określoną długość AW_qd, większą od szerokości AW^ łuku czoła bieżnika (10) oraz wewnętrzne boczne ścianki (30) odpowiednich barków (24) są usytuowane w taki sposób, że łuk o promieniu R^ wewnętrznym bieżnika (10) znajdujący się pomiędzy punktami przecięcia z liniami stanowiącymi przedłużenie wewnętrznych ścianek bocznych (30) barku (24) posiada długość AE^, mniejszą od szerokości AWy łuku czoła bieżnika (10).
2. Bieżnik według zastrz. 1, znamienny tym, że szerokość konstrukcyjna łuku zewnętrznego AW^g jest równa szerokości łuku czoła bieżnika AWy powiększonej o wartość pierwszej stałej Kp a szerokość konstrukcyjna łuku wewnętrznego AWjd jest równa szerokości AWj łuku czoła bieżnika (10) pomniejszonej o wartość drugiej stałej K?.

3. Bieżnik według zastrz. 2, znamienny tym , że wartość pierwsej, stałjj zawiera się w przedziale od około 0,1875 do około 0,750 cala. 4. OBieżni według zastrz. 3, znamienny t m ^m , ży wartoćA pierwsejy staejj zawiera się w przedziale od około 0,250 do około 0,750 cala. 5. OBieżni według zastrz. A, znamienn y y y y, ye wartość [lierwezy j stajKj

jest równa w przybliżeniu 0,375 cala.

6. 8ίeżnie według zastrz. A, nam m i e n n y t y m, że waotśAć uriejAj ałejAj zawiera się w przedziale od około 0,0625 do około 0,250 cala 7. Bieżnie według zastrz. A, z n m m len n y y y m, ie waotćyć drugjyj słejij zawiera się w przedziale od około 0,125 do około 0,250 cala. 8. Bieżnik według aastrz. 7, zna m i n y ^y y m y m, że tośśydr giujiet sżziK2 jest równa w przybliżeniu 0,156 cala. 9. Bieżnie według zastrz. 2, zna m i e n y y t m ^m » ża su^o^ś, kontr^ky j^y

ku wewnętrznego AWid jest równa szerokości konstrukcyjnej łuku zewnętrznego AWoq pomniejszonej o wartość trzeciej stałej Kj, zawierająca się w przedziale od około 0,250 cala do około 1,000 cala.

10. Bieżnik według zastrz. 9, znamienny tym, że wartość trzeciej stałej K3 zawiera się w przedziale od około 0,375 do około 1,000 cala.

11. Bieżnik według zastrz. 10, znamienny tym, że wartość trzeciej stałej K3 jest równa w przybliżeniu 0,531 cala.

12. Bieżnik według zastrz. 2, znamienny tym, że wartość pierwszej stałej K| jest równa około 0,375 cala, a wartość drugiej stałej K2 jest równa około 0,156 cala.

166 759

13. Bieżnik według zastrz. 1, znamienny tym, że promień zaokrągleń ia ^Rts wewnętrznej przejściowej ścianki (32) zawiera się w przedziale od około 0,500 do około 1,500 cala.

14. Bieżnik według zastrz. 13, znamienny tym, że promień zaokrąglenia Ryg wewnętrznej przejściowej ścianki (32) jest równy w przybliżeniu 0,750 cala.

15. Bieżnik według zastrz. 1, znamienny tym, że kąt 0 wewnętrznych ścianek (30) zawiera się w przedziale od około 25* do około 40*.

16. Bieżnik według zastrz. U , z n a m 1 e n n y t y m , źe ką t 8 wewnętrznych ścia- nek (30) zawiera się w przedziale od około 30 β do około 34* 17. Bieżnnk według zastrz. U , Z n a m i e n π y t y m , źe kąt 8 wewnętrznych ścia- nek (30) jest równy około 32*. 18. Bi^enni według zastrz. U , z π a m i e n n y t y m , te ką, 8 wewnętrznych ści a - nek (30) jest równy około 32*. 11. Bieżnik według zastrz. 1, z n a m i e n n y t y m, , że kąt pochylenia zewnętrz

nych bocznych ścianek (26) barku (24) zawiera się w przedziale od około 25* do około 5*.

20. Bieżnik według zastrz, 19, znamienn, tym, ew kąt ¢2 pochylna, zewnętrznych bocznych ścianek (26) barku (24) zawiera się w przedziale od około 20* do około 12*

21. Bieżnik według zstrz. , 0, , znamieny, tym , ew ktW t<W pochy^ia, zewnętrznych bocznych ścianek (26) barku (24) jest równy około 16*.

22. Bieżnik według zast^. 11, znamienny tym, że kąt t pochylenia zewnętrznych bocznych ścianek (26) barku (24) jest równy około 16*.

23. Bieżnik ^astzz. 1, znamienny ty,, że wewnętrzna ścianka (30) oraz wspomniana zewnętrzna boczna ścianka (26) barku (24) biegną ku dołowi od podstawy (22), przy czym wysokość Hs barku (24) zawiera się w przedziale od około 0,25 do około 2 cali.

24. Bieżnik według zast^. 23, znamienny tym, że wysokość barku (24) wynosi w przybliżeniu 0,604 cala.

25. BiBżnik weeług zzsatr. 24, znamienn, tym , ź, weMętrzna, ścianka (30) i zewnętrzna ścianka (26) łączą się ze sobą swoimi dolnymi końcami za pomocą płaskiej końcowej ścianki (28), która w płaszczyźnie poziomej ma postać punktu ewentualnie krótkiej linii prostej.

26. Bieżnik według z astrz. ,, znamienny tym, te rozpiętość Dy zewnętrznej bocznej ścianki (26) barku (24) sstnowiąca ooieełość w kierunku pi^o^łym do linii b^t^^cej przedłużeniem wewnętrznej bocznej ścianki (30) barku (24) do punktu połączenia się łuku podstawy (22) o promieniu z zewnętrzną ścianką (26) barku (24), zawiera się w przedziale od około 0,010 cala do około ,,ΐό0 cala.

27. Bieżnik według zaztrz. 22, znamienny tym, źż rrzpiętość Dy ,zwnętrznej bocznej ścianki (26) barku (24) zawiera się w przedziale od około 0,135 do około 0,360 cala.

28. Bieżnik wewług zaztrz. 27, znamienny tym, źż rrzpiętość Dy arwnętΓznej bocznej ścianki (26) barku (24) wynosi w przybliżeniu 0,232 cala.