PL214006B1

PL214006B1 - Kompozycja obejmujaca co najmniej jeden wyodrebniony przeciwutleniacz A, wybrany ze zbioru skladajacego sie z NADH, NADPH, FADH<sub>2</sub>, FMNH<sub>2</sub>, FADH i FMNH, jej zastosowanie oraz sposób jej wytwarzania

Info

Publication number: PL214006B1
Application number: PL377022A
Authority: PL
Inventors: Behzad Sadeghi; Peter Kössler; Norbert Fuchs
Original assignee: Nutropia Ernaehrungsmedizinische Forschungs Gmbh
Priority date: 2002-11-19
Filing date: 2003-11-19
Publication date: 2013-06-28
Also published as: DE50309383D1; US20060011891A1; PL377022A1; EP1562613B1; HRP20050573B1; JP2006512320A; CN1713916A; ES2302957T3; SI1562613T1; ATE388714T1; RS51606B; RU2338540C2; JP2011144186A; DK1562613T3; EP1562613A1; RU2005119190A; AT502435A1; NO20052839L; AU2003287740A1; AT502435B1

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy kompozycji obejmującej co najmniej jeden wyodrębniony przeciwutleniacz A, wybrany ze zbioru składającego się z NADH, NADPH, FADH₂, FMNH₂, FADH i FMNH, zastosowanie tej kompozycji oraz sposób jej wytwarzania.

Człowiek jako istota heterotropowa codziennie potrzebuje makrocząsteczek (białko, tłuszcze, węglowodany), żeby zaspokoić swoje potrzeby energetyczne i materiałowe. W ramach przemiany energii komórka ludzka spala produkty rozszczepienia makrosubstancji odżywczych, przenosząc elektrony z tych produktów rozszczepienia na cząsteczkowy tlen oddechowy. Przy tym jako zasób tworzy się energia cieplna i biochemiczna energia spichrzowa w postaci ATP i innych fosforanów obfitych w energię. Większą część tych produktów rozszczepienia jednak wykorzystuje się też do biosyntezy i regeneracji nowych struktur biologicznych (np. enzymów, hormonów, komórek ustrojowych, substancji tkanki łącznej). Także te procesy syntezy wymagają zarówno elektronów jak i energii biochemicznej (np. ATP), które zostały uwolnione z procesów spalania. Zarówno utlenianie (podczas którego energia uwalnia się poprzez rozkład struktur chemicznych) jak i redukcja (podczas której syntetyzuje się nowe struktury biologiczne poprzez nakład energii) są procesami przemiany materii, w których przenosi się elektrony z cząsteczek makrosubstancji odżywczej. Tym samym w organizmie ludzkim wszystkie procesy przemiany materii są procesami utleniania i redukcji, tak zwanymi procesami redoks, przy czym ważnymi do tego celu są przeciwutleniacze „sprzyjające zdrowiu”.

Skoro w przypadku procesów biochemicznych mogą zostać przeniesione elektrony nie wyodrębnione, to komórka potrzebuje cząsteczek przenoszenia, które nazywa się też nośnikami elektronów. Zasadniczo każdy atom i każda cząsteczka, które przenoszą elektrony na partnera reakcji, są nośnikami elektronów bądź - w relacji z partnerem, na który przenosi się elektron - są donorem elektronów bądź reduktorem bądź przeciwutleniaczem. Potencjał przenoszenia elektronów z cząsteczki na cząsteczkę jest różny. Ten normalny potencjał redoks jest tym niższy, im silniejszy wywiera się napór elektronów z tej cząsteczki, i jest tym wyższy, im niższy jest ten napór elektronów. Cząsteczki o niskim normalnym potencjale redoks niosą elektrony obfitujące w energię, które wywierają wpływ wysokiego rzędu albo na energię biochemiczną albo na syntezę nowych struktur biologicznych, to znaczy, że witalność ustroju ludzkiego ostatecznie zależy od tego, jak wysoki w pożywieniu jest udział elektronów obfitujących w energię. NADH, przykładowo z uwagi na swój skrajnie niski normalny potencjał redoks rzędu -320 mV, zalicza się do najważniejszych i najbardziej obfitujących w energię nośników elektronów w ludzkiej przemianie materii. NADH (jako związany „wodorek”) przenosi elektrony przeważnie w celu uzyskania energii (z równoczesnym utworzeniem ATP) na cząsteczkowy tlen oddechowy. Ten przebieg reakcji znany jako oksydacyjne fosforylowanie lub łańcuch oddechowy zachodzi w mitochondriach komórek. NADH zatem jest niejako symbolem energii komórkowej.

NADH sprzyja kognitywnym, intelektualnym i ruchowym sprawnościom w przypadku choroby Parkinsona i choroby Alzheimera, tak samo jak w przypadku znużenia, braku pobudliwości i w przypadku przewlekłego zespołu zmęczenia. NADH poprawia też radość życia, gotowość do pracy, sporadycznie informuje się też, że dzięki NADH można usunąć zaburzenia popędu płciowego i potencji. Depresje, obniżenie zdolności uczenia i skupienia się mogą również być następstwem ograniczonej, endogennej syntezy-NADH, jak zredukowana wydolność cielesna w warunkach obciążenia cielesnego i w sporcie wyczynowym. W nie mniejszym stopniu NADH wspomaga sprawność wątroby w syntezie i odtruwaniu.

Istnieje jednak szereg dalszych, takich „zdrowiu sprzyjających” przeciwutleniaczy, które przeważnie same wytwarzają się w organizmie. Ludzki organizm zasadniczo jest w stanie sam wytwarzać te przeciwutleniacze, takie jak np. NADH. NADH poprzez wiele etapów przemiany materii powstaje enzymatycznie i w warunkach wysokiego nakładu energetycznego z kwasu nikotynowego bądź z jego prekursora L-tryptofanu i z cukru zawierającego fosfor 5-fosforybozylo-1-pirofosforanu (PRPP), rybozy o trzech resztach fosforanowych. Na tak utworzony rybonukleotyd nikotynianu przenosi się rodniki cząsteczki z ATP (mianowicie AMP). Jako ostatni etap syntezy transferuje się grupę aminową glutaminy, z czego wynika NAD⁺. Jeśli na tej cząsteczce zadokuje się dalszy fosforan (z ATP), to powstanie z niej („cząsteczka regeneracyjna”) NADP. Właściwe, biologiczne zaktywowanie NAD⁺ - przez przeniesienie wodorku z cząsteczek pożywienia - następuje również drogą rozkładu-ATP, czyli w warunkach wysokiego zużycia energii. Kwas nikotynowy i glutamina wspomagają zatem endogenną syntezę-NADH, pod warunkiem, że komórkowa pula substancji ATP o obfitujących w energię enzymów syntezy jest wystarczającą wypełniona.

PL 214 006 Β1

Zasadniczo jednak możliwe byłoby też egzogenne, poprzez pożywienie, doprowadzanie pożądanych i dla zdrowia organizmu ważnych przeciwutleniaczy. Te przeciwutleniacze z uwagi na swój bardzo niski normalny potencjał redoks są skrajnie wrażliwe wobec tlenu i stąd też w postaci zredukowanej nie są praktycznie do dyspozycji.

Zadanie niniejszego wynalazku polega przeto na postawieniu do dyspozycji stabilnej postaci sprzyjających zdrowiu przeciwutleniaczy o niskim normalnym potencjale redoks poniżej -180 mV, tak żeby dodatkowo do wytwarzania endogennego mogły być włączane też przeciwutleniacze egzogenne. Przy tym stabilność podczas składowania powinna być tak wysoka, żeby przeciwutleniacze te w ciągu co najmniej 6 miesięcy były zabezpieczone przed rozkładem oksydacyjnym i chemicznym.

Kompozycja według wynalazku wyróżnia się tym, że obejmuje ona dodatkowo co najmniej jeden wyodrębniony przeciwutleniacz B, wybrany ze zbioru składającego się z chlorofilu i zredukowanej ferredoksyny. Przeciwutleniacz A o potencjale redoks poniżej -180 mV jest stabilizowany przez przeciwutleniacz B o normalnym potencjale redoks, który mieści się poniżej normalnego potencjału redoks przeciwutleniacza A.

Dzięki przewidzeniu przeciwutleniacza B o niższym normalnym potencjale redoks niż normalny potencjał redoks przeciwutleniacza A nieoczekiwanie stwierdzono, że przeciwutleniacz A pozostaje wystarczająco stabilny w składowaniu i jest zabezpieczony przed rozkładem, w przeciwieństwie do tradycyjnych kompozycji.

Przykładowo w opisie EP 1 161 884 A1 ujawniono, że dodatek do środka spożywczego, obejmujący NADH, stabilizuje się przez witaminę E. Jednakże witamina E wykazuje wyższy normalny potencjał redoks niż zgodny z wynalazkiem przeciwutleniacz B, przykładowo tokoferol wykazuje normalny potencjał redoks rzędu +300 mV.

Opisy US 5,332,727 i US 5,952,312 dotyczą zestawu obejmującego NADH bądź NADPH a jako stabilizator obejmującego NaHCO₃, kwas askorbinowy, askorbinian sodowy, tokoferol, octan tokoferolu lub poliwinylopirolidon. Również te stabilizatory wykazują jednak normalny potencjał redoks, który jest wyższy niż normalny potencjał redoks zgodnego z wynalazkiem przeciwutleniacza B i nie są one odpowiednie do optymalnego stabilizowania poprzez obniżony normalny potencjał redoks przykładowo substancji NADH bądź NADPH. Ewentualnie kwas askorbinowy wykazuje potencjał redoks rzędu +80 mV.

Przewidziane w związku z tym przeciwutleniacze mogą przy tym być zarówno pochodzenia syntetycznego jak i naturalnego, ważne przy tym jest, żeby przewidziane były przeciwutleniacze wyodrębnione, tj. oczyszczone, przy czym, jak już wspomniano, przewidziany może być poszczególny wyodrębniony przeciwutleniacz albo mieszanina wyodrębnionych przeciwutleniaczy, przy czym co najmniej jeden z przeciwutleniaczy B wykazuje normalny potencjał redoks, który jest niższy niż normalny potencjał redoks zabezpieczanego przeciwutleniacza A. Przy tym pod określeniem „wyodrębniony” rozumie się dalej, że oczyszczony przeciwutleniacz jest w zestawie obecny w stężeniu, które jest wyższe niż w naturalnych, tj. w naturze występujących mieszaninach. Takie stężenia są korzystnie powyżej 20%, korzystniej powyżej 40%, jeszcze korzystniej powyżej 60% zestawu z wyjątkiem stabilizatorów, soli i dalszych substancji pomocniczych. Potencjał redoks przeciwutleniacza B może być przykładowo poniżej -190 mV, poniżej -320 mV bądź poniżej -600 mV.

Pod pojęciem „przeciwutleniacz A” należy rozumieć przeciwutleniacze o potencjale redoks poniżej -180 mV, które są sprzyjające zdrowiu, przy czym pojęcie „sprzyjający zdrowiu” oznacza, że ten przeciwutleniacz jest ważny dla funkcjonowania organizmu ludzkiego lub zwierzęcego. Przy tym wśród nich należy korzystnie rozumieć takie przeciwutleniacze, które już zostają wytworzone w organizmie ludzkim lub zwierzęcym, które jednak z uwagi na schorzenia wrodzone lub z uwagi na wpływy zewnętrzne same wytwarzają się endogennie w zbyt małych stężeniach w ustroju, toteż zewnętrzne ich doprowadzenie jest ważne dla optymalnego zdrowia. Takimi przeciwutleniaczami są przykładowo NADH, NADPH, FADH₂, FMNH₂, FADH, FMNH, itd.

Pod pojęciem „przeciwutleniacza B” należy w ramach niniejszego wynalazku rozumieć przeciwutleniacz, który wykazuje mniejszy normalny potencjał redoks, niż obecny w kompozycji przeciwutleniacz A, tak żeby przeciwutleniacz A był stabilizowany przez przeciwutleniacz B. Przy tym przeciwutleniacz ten przede wszystkim nie będzie wywierać żadnego bezpośredniego wpływu na zdrowie organizmu ludzkiego lub zwierzęcego.

Jeśli w kompozycji występuje zaledwie jeden przeciwutleniacz A, ewentualnie FADH, o normalnym potencjale redoks rzędu -190 mV, to wystarczy przeciwutleniacz B o normalnym potencjale redoks poniżej -190 mV w zestawie, żeby stabilizować FADH poprzez potencjał redoks. Jeśli nato

PL 214 006 Β1 miast obok FADH jest obecny drugi albo są obecne w kompozycji dalsze przeciwutleniacze A, które wykazują niższy potencjał redoks, takie jak FADH₂ (-220 mV) i/lub FMNH₂ (-220 mV), to w kompozycji musi być obecny co najmniej jeden przeciwutleniacz B o normalnym potencjale redoks poniżej -220 mV. Naturalnie może też dodatkowo być obecny przeciwutleniacz B o potencjale redoks poniżej -190 mV. Czy jeden lub wiele przeciwutleniaczy B są obecne w kompozycji należy rozstrzygać w każdym poszczególnym przypadku, który zależy od możliwości zastosowania z uwagi na proces wytwarzania, powody ekonomiczne i inne czynniki. Ważnym jest w każdym razie, żeby do stabilizowania przeciwutleniacza A o najmniejszym potencjale redoks był zawsze obecny przeciwutleniacz B o jeszcze mniejszym potencjale redoks.

Różnica między przeciwutleniaczem A i przeciwutleniaczem B polega na tym, że przeciwutleniacz A wykazuje efekt sprzyjający zdrowiu a przeciwutleniacz B jednak niekoniecznie, lecz przede wszystkim służy do tego, żeby stabilizować przeciwutleniacz A.

Przy tym jest szczególnie korzystne, gdy przeciwutleniacz A jest wybrany ze zbioru składającego się z NADH, NADPH, zredukowanego kwasu α-liponowego, zredukowanego glutationu, FADH₂, FMNH₂, FADH bądź FMNH. Te przeciwutleniacze wykazują następujący potencjał redoks:

zredukowany kwas a-liponowy: -290 mV, glutation: -230 mV, FADH₂: -220 mV, FMNH₂: -220 mV, FADH: -190 mV, FMNH: -190 mV i NADH: -320 mV. Przeciwutleniacze te są szczególnie ważne dla zdrowia organizmu ludzkiego bądź zwierzęcego i mają normalny potencjał redoks, który jest mniejszy od -180 mV. Substancje te są szczególnie wrażliwe i z tego powodu problematyczne jest postawienie do dyspozycji tych substancji w postaci stabilnej podczas składowania, bez konieczności np. zmiany chemicznej i bez konieczności dodania środków konserwujących, szkodliwych dla zdrowia. Naturalnie mogą też te wszystkie przeciwutleniacze być razem obecne w kompozycji. Przy tym jedynie ważne jest, żeby obecna była ilość przeciwutleniacza B wystarczająca dla stabilizowania wszystkich przeciwutleniaczy A.

Kompozycja ta może przy tym być przewidziana we wszelkiej, dla jego podawania korzystnej postaci, przykładowo w postaci zwykłych środków spożywczych, środków do uzupełniania pożywienia, dietetycznych środków spożywczych, środków leczniczych, itd.

Przeciwutleniaczem B jest korzystnie chlorofil i/lub zredukowana ferredoksyna. Nieoczekiwanie okazało się, że chlorofil szczególnie dobrze nadaje się jako zabezpieczenie przed rozkładem przeciwutleniaczy o potencjale redoks poniżej -180 mV, przy czym można przewidzieć pojedynczy albo też wiele rodzajów chlorofilu, np. chlorofil A, B, C i/lub D, przy czym chlorofile z fotoukładu I wykazują niższy potencjał redoks niż chlorofile z fotoukładu II.

Szczególnie korzystnie kompozycja ponadto obejmuje substancję maskującą tlen. Jeśli do przeciwutleniacza B jest w kompozycji ponadto przewidziana substancja maskująca tlen, to zapobiega się zetknięciu przeciwutleniacza A z tlenem i wskutek tego unika się procesu utleniania przeciwutleniacza A. Naturalnie także i tu możliwe jest przewidzenie w kompozycji nie tylko jednej substancji maskującej tlen lecz dwu lub wielu różnych substancji maskujących tlen, przy czym pod pojęciem „substancji maskującej tlen” należy rozumieć każdą substancję lub każdy zestaw substancji, które redukują bądź w daleko idącej mierze ograniczają zetknięcie między przeciwutleniaczem A a tlenem.

Substancja maskująca tlen jest korzystnie substancją olejonośną. Substancje olejonośne szczególnie dobrze nadają się jako maskujące tlen substancje kompozycji według wynalazku, gdyż one skutecznie ograniczają bądź przynajmniej silnie obniżają nadejście zetknięcia tlenu z przeciwutleniaczem A kompozycji a nadto też, gdyż znany jest szereg olejonośnych substancji, które są sprzyjające zdrowiu. Także i tu jest znowu naturalnie możliwe, że można stosować nie tylko olejonośną substancję lecz różne olejonośne substancje, takie jak oleje zawierające różne, nienasycone kwasy tłuszczowe bądź oleje różnego pochodzenia.

Przy tym jest szczególnie korzystne, gdy substancja maskująca tlen jest olejonośną substancją, obejmującą co najmniej jeden dalszy przeciwutleniacz C. Dzięki temu zabezpieczenie przeciwutleniacza A dodatkowo podwyższa się, gdyż oksydacyjnemu rozkładowi przeciwutleniacza A zapobiega się nie tylko dzięki przeciwutleniaczowi B, lecz także w dwójnasób dzięki olejonośnej substancji, po pierwsze, ponieważ ogranicza się lub w daleko idącej mierze redukuje się zetknięcie między przeciwutleniaczem A a tlenem i w przypadku obecności tlenu po drugie, zmniejszając zetknięcie już przez przeciwutleniacz C w olejonośnej substancji.

Maskująca tlen substancja szczególnie korzystnie obejmuje jako przeciwutleniacz C witaminę E, zwłaszcza tokotrienol. Witamina E jest przeciwutleniaczem o dodatkowych właściwościach sprzyjających zdrowiu, takich jak właściwości obniżające poziom cholesterolu i właściwości zabezpieczające

PL 214 006 Β1 komórkę. Przy tym można przewidzieć rodzaj witaminy E, taki jak rodzaj tokoferolu, jak i co najmniej dwa lub więcej rodzaje witaminy E. Przy tym jest jednak szczególnie korzystne, gdy przewiduje się tokotrienol, gdyż tokotrienol wykazuje 50-1000 krotnie wyższy potencjał antyoksydacyjny niż syntetyczne tokoferole. Tokotrienole jako lipofilowe przeciwutleniacze odgrywają ważną rolę biologiczną w ramach antyoksydacyjnej ochrony jąder komórkowych (materiał genetyczny), mitochondriów (komórkowe zasilanie energetyczne), endoplazmatycznej siateczki (komórkowa sprawność syntezy), oraz na błonie komórkowej (stabilność i długość życia tkanek). Dietetyczno-medyczny zakres stosowania tokotrienoli obejmuje przykładowo układ immunologiczny, układ sercowo-naczyniowy, aparat mięśnie/ścięgna/stawy, wątrobę jako narząd odtruwania, skórę oraz regeneracyjne procesy układu nerwowego. Naturalnie zarówno tokotrienole jak i tokoferole można przewidzieć w substancji maskującej tlen.

Szczególnie korzystną kompozycję stawia się do dyspozycji dzięki temu, że przewidziane są przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B w stosunku od 10:1 do 1:10, korzystnie w stosunku od 3:1 do 1:3.

Okazało się, że te stosunki są optymalne dla zabezpieczenia przeciwutleniacza A, przy czym stosunek zwłaszcza od 1:1 do 1:3 daje w wyniku wyczerpujące zabezpieczenie przeciwutleniacza A.

Kompozycja korzystnie obejmuje ponadto jedną lub wiele substancji pomocniczych. Substancjami pomocniczymi - w zależności od rodzaju stosowania kompozycji - mogą być farmaceutycznie dopuszczalne nośniki, emulgatory, stabilizatory, barwnik, substancje smakowe, dalsze substancje farmaceutycznie czynne, spożywczo-techniczne substancje pomocnicze i podobne. Jako nośnik przykładowo nadaje się bardzo dobrze krzemionka, ponieważ ona jest obojętna i nie wykazuje żadnego wpływu na potencjał redoks substancji składowych.

Dalszy aspekt niniejszego wynalazku dotyczy zastosowania opisanej wyżej kompozycji według wynalazku, jako dodatku do pożywienia. Na tej drodze można nawet bez schorzenia i bez medycznego leczenia, jak np. w przypadku znużenia, jakie u wielu osób występuje zwłaszcza w postaci zmęczenia wiosennego, przyjmować przeciwutleniacz A po prostu w postaci dodatku do pożywienia. Ale także w przypadku podwyższonej sprawności, jak w przypadku sportu wyczynowego, w przypadku stresu badania, itd. można przyjmować kompozycję w postaci dodatku do pożywienia. Przy tym kompozycję stawia się do dyspozycji w zwykłych postaciach dodatków do pożywienia, środków spożywczych bądź dietetycznych środków spożywczych.

Dalszy aspekt niniejszego wynalazku dotyczy zastosowania zgodnej z wynalazkiem kompozycji jako środka leczniczego. Ponieważ przyjęcie przeciwutleniacza A, zwłaszcza w przypadkach schorzeń, takich jak przewlekłe zmęczenie, w przypadku depresji lub osłabień ruchowych, wywiera pozytywny wpływ, korzystne jest wykorzystanie zgodnej z wynalazkiem kompozycji w postaci środka leczniczego, przy czym także i tu przewidziane są zwykłe postacie środka leczniczego.

Dalszy aspekt niniejszego wynalazku dotyczy zastosowania kompozycji według niniejszego wynalazku, do wytwarzania środka wybranego ze zbioru składającego się ze środka do wspomagania sprawności kognitywnych, intelektualnych bądź ruchowych, do wspomagania sprawności wątroby w syntezie bądź odtruwaniu, do leczenia znużenia, braku pobudliwości, zaburzeń popędu płciowego, zaburzeń potencji, depresji, obniżenia zdolności uczenia się i skupienia się.

Nieoczekiwanie okazało się, że zgodna z wynalazkiem kompozycja jest szczególnie efektywna dla tej dziedziny zastosowania.

Ponadto korzystne jest, gdy kompozycja ma postać tabletek, roztworów, kapsułek, drażetek, syropu bądź proszku.

W zależności od dziedziny zastosowania jedna lub inna postać nadaje się lepiej, gdyż przykładowo jako uzupełnienie pożywienia nadają się tabletki, kapsułki i drażetki lub syrop. Przy tym specjalista może dla każdej postaci dobrać niezbędne substancje pomocnicze.

Dalszy aspekt niniejszego wynalazku dotyczy sposobu wytwarzania kompozycji według wynalazku, przy czym przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B miesza się ze sobą i ewentualnie kompozycję tę przetwarza się do postaci tabletek, roztworów, kapsułek, drażetek, syropu bądź proszku.

Etap wspólnego mieszania można automatycznie lub ręcznie przeprowadzać przykładowo w mieszarce bębnowej ale też w każdym zbiorniku. Dalsze przetwarzanie następuje sposobem właściwie znanym. Przy tym zaleta sposobu według wynalazku polega na tym, że nie są konieczne żadne dodatkowe poczynania dla zabezpieczenia przeciwutleniacza A, gdyż zabezpieczenie następuje już dzięki przeciwutleniaczowi B.

PL 214 006 Β1

Przy tym jest szczególnie korzystne, gdy przeciwutleniacz A, przeciwutleniacz B i ewentualnie substancję maskującą tlen miesza się w atmosferze gazu obojętnego. Takim gazem obojętnym jest przykładowo azot, dzięki czemu dodatkowo inhibituje lub zmniejsza się dostęp tlenu do kompozycji. Tym samym dalej zmniejsza się niebezpieczeństwo utleniania przeciwutleniacza A.

Dalej korzystnym jest, gdy kompozycję przetwarza się w atmosferze gazu obojętnego. Także tu obojętnym gazem może być przykładowo azot, przy czym szczególnie korzystne jest, gdy zarówno etap mieszania jak i etap przetwarzania w tabletki, roztwór, kapsułki, drażetki, syrop lub proszek przeprowadza się w atmosferze gazu obojętnego, tak więc wszystkie etapy przeprowadza się na drodze, dzięki której ogranicza się lub zmniejsza się dostęp tlenu.

Niniejszy wynalazek bliżej objaśnia się za pomocą niżej podanych przykładów oraz figur, do których jednak wynalazek nie może być ograniczany, przy czym fig. 1 i 2 przedstawiają porównanie stabilności podczas składowania różnych kompozycji.

Przykład I.

Wytwarzanie różnych kompozycji

W niniejszym przykładzie stosowano NADH (-320 mV) jako przeciwutleniacz A. W celu zobiektywizowania działania zabezpieczającego-NADH przez oleje maskujące tlen bądź przez silne przeciwutleniacze sporządzono mieszaniny NADH z olejem obfitym w tokotrienol z wykiełkowanych nasion pszenicy (następnie zwany olejem) i chlorofilem jako utleniaczem B, wykazującym potencjał redoks rzędu -660 mV, za pomocą obojętnego Aerosifu (krzemionki wysokodyspersyjnej) jako substancji pomocniczej:

Receptura nr 1:

mg mg mg mg mg mg mg

Receptura nr 2:

Receptura nr 4:

Receptura nr 5:

Receptura nr 6:

Receptura nr 7:

Receptura nr 8:

mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg mg.

NADH olej

Aerosil

NADH olej

Aerosil

Receptura nr. 3: NADH chlorofil 20 mg Aerosil 20 mg NADH 20 chlorofil 80

Aerosil

NADH olej chlorofil 20 Aerosil NADH olej chlorofil 60 Aerosil NADH Aerosil NADH olej chlorofil 60 Aerosil 20

Receptury nr 1-7 mieszano w atmosferze azotu jako gazu obojętnego, następnie napełniano nimi twarde kapsułki żelatynowe i pakowano w naczynka polipropylenowe.

Recepturę nr 8 mieszano bez azotu jako gazu obojętnego, następnie kapsułkowano również bez atmosfery azotu i pakowano w naczynka polipropylenowe.

Przykład 2.

Badanie poszczególnych kompozycji na stabilność podczas składowania

Wszystkie 8 wzorów próbek składowano w „długoterminowych warunkach” w temperaturze 25°C przy 69% wilgotności względnej w ciągu 6 miesięcy i chemicznie/analitycznie badano w jednomiesięcznych odstępach. Celem tej analizy było stwierdzenie oksydacyjnego rozkładu NADH na NAD⁺lub na inne związki.

PL 214 006 Β1

Prace analityczne przeprowadzano w następujących warunkach:

Parametry analizy

HPLC: Agilent serii 1100 z pompką czwartorzędową,

Aparat do automatycznego pobierania próbek, termostatowanie kolumny i detektor zmiennych długości fal (Variable Wavelength-Detek-tor; VWD) bądź detektor fluorescencji (FLD)

Kolumna rozdzielcza: LiChrospher® 100 RP-18 (5 ąm) 250x4 mm włącznie z kolumną osłonową 4x4 mm

Termostat kolumny: 25°C

Czynnik obiegowy: mieszanina 900 ml H₂O, 60 ml CH₃CN, 23 ml THF, 1 ml kwasu fosforowego i 1,2 g oktanosulfonianu sodowego (NaOSS)

Przepływ: 1,5 ml/minutę

Detekcja: VWD: 260 nm

FLD: wzbudzenie: 290 nm, emisja: 395 nm

Czas retencji: NADH: 1,04 minut

NAD⁺: 1,34 minut.

Normalizowanie

Za pomocą rozcieńczeniowego szeregu macierzystego roztworu nabytego NADH (firmy Pfannenschmidt GmbH) bądź NAD⁺ (firmy Sigma Aldrich) można było dla obu substancji określić stopnie kalibracji dla zakresów 1-50 mg/l (FLD) bądź 10-200 mg/l (VWD).

Do analizy receptur stosuje się dane ze stężeń VWD, w przypadku mniejszych ilości można też wykrywać za pomocą FLD.

Przeprowadzenie analizy

Zawartość kapsułki odważa się do butelki z zamknięciem śrubowym, zadaje za pomocą 50 ml destylowanej H₂O i energicznie wytrząsa wciągu 1 minuty.

Poprzez filtr natryskowy (Sartorius Minisart RC 25, 0,45 pm) odsącza się zawiesiny a roztworem napełnia się ampułkę, po czym za pomocą HPLC/VWD określa się stężenie NADH i NAD⁺ metodą zewnętrznego wzorca.

Wyniki

Oceny zawartości-NADH w próbkach nr 1 -8 są zestawione w tablicy i przedstawione na figurach.

Tablica

Numer próby	8.8.2001 NADH [mg/g]	8.8.2001 Odchylenie standardowe	04.09.RT ADH [mg/ff]	01.10.RT NADH [mg/g]	6.11.RT NADH [mg/ff]	22.04.02 RT NADH [mg/g]	22.7.02 RT NADH [mg/gl]
1	323,1	27,2	277,0	311,6	282,1	288,9	304,5
2	171,7	1,9	96,8	156,7	115,6	109,8	141,7
3	293,7	11,8	286,3	287,7	275,0	255,7	261,8
4	159,5	24,4	184,4	141,7	124,4	131,6	109,2
5	252,8	16,3	243,4	238,8	264,7	264,8	220,9
6	157,4	11,9	140,7	136,6	161,5	134,7	122,6
7	475,3	20,2	339,1	440,8	456,2	402,8	318,8
8	130,1	1,2	113,1	117,7	116,8	101,7	114,9

Jak wskazują te wyniki, NADH bez dodania substancji zabezpieczających jest chemicznie niestabilny z powodu swej wrażliwości na utlenianie (próba nr 7).

Oksydacyjny rozkład NADH w próbie nr 1 i próbie nr 2 pokazuje, że przesłanianie tlenu przez oleiste roztwory (nawet, gdy one zawierają tokotrienole) daje wprawdzie pewne działanie zabezpieczające, jednak nie może całkowicie przeszkodzić oksydacyjnemu (jeśli nawet opóźnionemu) rozkładowi NADH wraz z upływającym okresem czasu.

Optymalnym okazało się natomiast dodanie chlorofilu, który wykazuje skrajnie niski potencjał redoks rzędu -600 mV i tym samym naturalnie jest w stanie ograniczyć utlenianie NADH (-320 mV) przez np. tlen z powietrza (próba nr 3). Jako bardzo korzystna okazała się też kombinacja chlorofilu i obfitego w tokotrienol oleju, jak pokazały próba nr 5 i próba nr 6. Z wartości próby nr 8 wynika,

PL 214 006 Β1 że przeciwutleniająca ochrona chlorofilu i obfitego w tokotrienol oleju jest z pewnością tak silna, iż odpowiednie mieszaniny nawet bez atmosfery gazu obojętnego można przetwarzać w kapsułki, tabletki lub inne postacie leków.

Claims

1. Kompozycja obejmująca co najmniej jeden wyodrębniony przeciwutleniacz A, wybrany ze zbioru składającego się z NADH, NADPH, FADH₂, FMNH₂, FADH i FMNH, znamienna tym, że dodatkowo zawiera co najmniej jeden wyodrębniony przeciwutleniacz B, wybrany ze zbioru składającego sie z chlorofilu i zredukowanej ferredoksyny.

2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że ponadto zawiera ona witaminę E.

3. Kompozycja według zastrz. 2, znamienna tym, że zawiera ona tokotrienol.

4. Kompozycja według jednego z zastrz. 1-3, znamienna tym, że zawiera ona przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B w stosunku od 10:1 do 1:10.

5. Kompozycja według jednego z zastrz. 1-4, znamienna tym, że zawiera ona przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B w stosunku od 3:1 do 1:3.

6. Kompozycja według jednego z zastrz. 1-5, znamienna tym, że ponadto zawiera ona jedną lub wiele substancji pomocniczych.

7. Zastosowanie kompozycji określonej w jednym z zastrz. 1 -6 jako dodatku do pożywienia.

8. Zastosowanie kompozycji określonej w jednym z zastrz. 1-6 jako środka leczniczego.

9. Zastosowanie kompozycji określonej w jednym z zastrz. 1-6 do wytwarzania środka wybranego ze zbioru składającego się ze środka do wspomagania sprawności kognitywnych, intelektualnych bądź ruchowych, do wspomagania sprawności wątroby w syntezie bądź odtruwaniu, do leczenia znużenia, braku pobudliwości, zaburzeń popędu płciowego, zaburzeń potencji, depresji, obniżenia zdolności uczenia się i skupienia się.

10. Kompozycja według jednego z zastrz. 1-6, znamienna tym, że ma ona postać tabletek, roztworów, kapsułek, drażetek, syropu bądź proszku.

11. Sposób wytwarzania kompozycji określonej w jednym z zastrz. 1-6, znamienny tym, że przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B miesza się ze sobą i ewentualnie kompozycję tę przetwarza się do postaci tabletek, roztworów, kapsułek, drażetek, syropu bądź proszku.

12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że przeciwutleniacz A i przeciwutleniacz B miesza się w atmosferze gazu obojętnego.

13. Sposób według zastrz. 11 albo 12, znamienny tym, że kompozycję przetwarza się w atmosferze gazu obojętnego.