PL212674B1

PL212674B1 - Sposób wytwarzania tkaniny usztywniajacej przyklejajacej sie pod wplywem ciepla

Info

Publication number: PL212674B1
Application number: PL357334A
Authority: PL
Inventors: Jean Lefebvre; Benoit Mesnil
Original assignee: Lainiere De Picardie Bc
Priority date: 2001-11-26
Filing date: 2002-11-25
Publication date: 2012-11-30
Also published as: UA79579C2; NO20025661D0; AR037419A1; MXPA02011642A; NO325648B1; CN1432616A; KR20040029930A; RU2317311C2; SI1314366T1; JP2003193319A; BR0204772B1; EP1314366B1; BR0204772A; CN1318533C; CA2412473C; US6991832B2; ATE335415T1; FR2832595A1; EP1314366A1; NO20025661L

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, według którego na prawą stronę podłoża tkaniny usztywniającej wybranego spośród podłoży z włókien przędnych i materiałów nietkanych nakłada się punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, a lewą stronę podłoża tkaniny usztywniającej poddaje się bombardowaniu elektronami.

Niniejszy wynalazek dotyczy dziedziny tkanin usztywniających przyklejających się pod wpływem ciepła, które są podłożami, włókna przędne lub materiały nietkane, na których jednej stronie nakłada się punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, zdolne następnie do przylegania na wzmacnianym kawałku odzieży na skutek zastosowania pewnego nacisku na gorąco. Wynalazek dotyczy zwłaszcza sposobu wytwarzania takiej tkaniny usztywniającej przy zastosowaniu bombardowania elektronami w celu miejscowej zmiany temperatury topienia i/lub lepkości polimeru topiącego się pod wpływem ciepła; dotyczy on również polimeru topiącego się pod wpływem ciepła specjalnie opracowanego w celu realizacji wyżej wspomnianego sposobu.

Spośród wszystkich problemów napotkanych w dziedzinie tkanin usztywniających przyklejających się pod wpływem ciepła jednym z najtrudniejszych do rozwiązania jest ryzyko przedziurawienia podłoża tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła w czasie jej nakładania przez nacisk na gorąco na wzmacniany kawałek odzieży. Rzeczywiście temperatura, którą wybiera się dla przeprowadzenia tego nakładania na gorąco, musi umożliwiać wykonanie stopienia punktu polimerowego w taki sposób, aby polimer tak stopiony mógł się rozprowadzić i przylegać na włóknach lub włókienkach na powierzchni kawałka odzieży. Często zdarza się jednakże, że to rozprowadzenie polimeru nie zachodzi jedynie na powierzchni, lecz stopiony polimer wycieka przez włókna lub włókienka i pojawia się na drugiej stronie podłoża tkaniny usztywniającej. Nie ma to wpływu na estetykę , z wyjątkiem sytuacji, gdy tkanina usztywniająca ma być widoczna i ma tworzyć stronę tylną ubrania. W każdym bądź razie skutkiem tego przedziurawienia jest lokalne zwiększenie sztywności tkaniny usztywniającej, a więc i części odzieży, co może być sprzeczne z zamierzonym skutkiem. Może to również wywoływać klejenie się na tkaninach podszycia, takich jak podszewka i część tkanin wełnianych na lewej stronie, co powoduje pogorszenie jakości ubrania.

Aby rozwiązać tę trudność przedstawiono już wcześniej pewne wykonanie tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, której punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła zawierają dwie nałożone na siebie warstwy, to znaczy pierwszą warstwę w kontakcie z prawą stroną podłoża tkaniny usztywniającej i drugą warstwę umieszczoną dokładnie ponad pierwszą. Oczywiście składniki dwóch warstw określa się w taki sposób, aby w czasie nakładania kawałka odzieży przez nacisk na gorąco, jedynie polimer topiący się pod wpływem ciepła drugiej warstwy reagował na działanie temperatury. Dyfuzja polimeru topiącego się pod wpływem ciepła może w tym przypadku dokonywać się jedynie w kierunku kawałka odzieży, niemożliwa jest dyfuzja w kierunku podłoża tkaniny usztywniającej, ponieważ pierwsza warstwa służy poniekąd jako bariera.

W praktyce taka technika z dwiema warstwami nał o ż onymi na siebie posiada pewne niedogodności, zwłaszcza stwarza trudność przy realizacji nakładania dwóch warstw i ryzyko rozwarstwiania się tych dwóch warstw.

Aby zaradzić tym niedogodnościom Zgłaszający już wcześniej zaproponował we francuskim opisie patentowym nr FR 2 606 603 zastosowanie środków o charakterze chemicznym działających na polimer topiący się pod wpływem ciepła w celu zmiany struktury chemicznej, przynajmniej częściowo lub przynajmniej na powierzchni granicznej z podłożem tkaniny usztywniającej, w taki sposób, aby zapobiec klejeniu się polimeru topiącego się pod wpływem ciepła przez podłoże tkaniny usztywniającej pod wpływem ciepła i/lub nacisku i/lub pary. Środki o charakterze chemicznym nadające się do zmiany struktury chemicznej polimeru topiącego się pod wpływem ciepła obejmują co najmniej substancję reaktywną i co najmniej środek reaktywny zdolny do inicjowania, zapewnienia, wspomagania reakcji między substancją reaktywną a polimerem topiącym się pod wpływem ciepła.

Doprowadzenie do kontaktu między substancją reaktywną i polimerem topiącym się pod wpływem ciepła dokonuje się bądź przez mieszanie tych dwóch elementów, które wówczas nakłada się w postaci punktów, jako jednorodną mieszaninę, na podłoże tkaniny usztywniającej, bądź przez nałożenie substancji reaktywnej na podłoże tkaniny usztywniającej przed położeniem punktów polimerowych (pozbawionych wówczas substancji reaktywnej). Wśród środków reaktywnych wymienia się dostarczanie ciepła, promieniowanie ultrafioletowe i bombardowanie elektronami.

PL 212 674 B1

Zgłaszający zaproponował również w europejskim opisie patentowym nr EP 0 855 146 A1 sposób, w którym na prawą stronę podłoża tkaniny usztywniającej nakłada się punkty z polimerów topiących się pod wpływem ciepła o grubości średniej E, zawierające rodnikowy aktywator, i jedną ze stron podłoża poddaje się bombardowaniu elektronami, regulując głębokość penetracji elektronów w punktach z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła tak, aby doprowadzić do zmiany własności fizykochemicznych polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, wybranych spośród temperatury topienia i lepkości, na grubości „e w stosunku do grubości średniej „E”.

Aktywator rodnikowy ma za zadanie wytworzenie wolnych rodników umożliwiających zainicjowanie reakcji polimeryzacji na samym aktywatorze polimeru topiącego się pod wpływem ciepła. Nie jest więc on w ścisłym tego słowa znaczeniu, substancją reaktywną w znaczeniu, o którym mowa we francuskim opisie patentowym nr FR 2 606 603.

Techniki przedstawione w dwóch wyżej zacytowanych dokumentach posiadają różne niedogodności. Według francuskiego opisu patentowego nr FR 2 606 603, gdy substancję reaktywną stosuje się na podłoże tkaniny usztywniającej przed nałożeniem punktów polimerowych, reakcja, która ma miejsce po zastosowaniu dostarczenia ciepła, promieniowania ultrafioletowego lub bombardowania elektronami, odbywa się na powierzchni granicznej między substancją reaktywną i polimerem topiącym się pod wpływem ciepła. Reakcja ta zachodzi więc tylko na zmniejszonej grubości. We wszystkich innych przypadkach substancję reaktywną według francuskiego opisu patentowego nr FR 2 606 603 lub środek rodnikowy według europejskiego opisu patentowego nr EP 0 855 146 A1 miesza się z polimerem topiącym się pod wpływem ciepła przed nałożeniem punktów na podłoże tkaniny usztywniającej. Mieszaninę tę wykonuje się zwykle w czasie przeprowadzania w dyspersję polimeru w postaci masy ciastowatej, przy czym substancję reaktywną lub środek rodnikowy inkorporuje się wówczas tak jak którykolwiek inny produkt formulacji. Aby otrzymać jeszcze bardziej jednorodną mieszaninę, według europejskiego opisu patentowego nr EP 0 855 146 A1 wykonuje się najpierw mieszaninę polimeru topiącego się pod wpływem ciepła i aktywatora rodnikowego, poddaje się tę mieszaninę kolejnym operacjom topienia, wytłaczania i rozdrabniania tak, aby otrzymać proszek, który stosuje się taki jak jest do powlekania lub rozcieńcza się go, aby przygotować następnie dyspersję wodną w postaci masy ciastowatej służącą do nakładania punktów polimerowych na podłoże tkaniny usztywniającej. Jednakże jakakolwiek byłaby jednorodność mieszaniny, w każdym punkcie nałożonym na wyżej wspomniane podłoże tkaniny usztywniającej znajduje się zawsze z jednej strony polimer topiący się pod wpływem ciepła, który zapewnia funkcję przyklejającą, która jest niezbędna dla przylegania podłoża tkaniny usztywniającej na wzmacnianym kawałku odzieży, a z drugiej strony substancja reaktywna lub środek rodnikowy, który zapewnia funkcję reaktywności pod wpływem środków reaktywnych, takich jak dostarczanie ciepła, promieniowanie ultrafioletowe i bombardowanie elektronami, a szczególnie tego ostatniego, ponieważ dotyczy on środka rodnikowego.

W szczególnym przypadku sposobu wytwarzania tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, w którym stosuje się bombardowanie elektronami w celu zmiany struktury chemicznej polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, obecność środka rodnikowego stwarza pewne trudności. Gdy w technice nakładania punktów polimerowych stosuje się dyspersję wodną w postaci masy ciastowatej, dla uzyskania dobrej stabilności masy ciastowatej w czasie ważne jest, by składniki stanowiące formulację masy ciastowatej były rozpuszczalne w wodzie. Otóż produkty przydatne jako środki rodnikowe są w większości nierozpuszczalne w wodzie, przynajmniej w proporcjach, w których stosuje się je przy przygotowaniu dyspersji wodnej, co może powodować względną niestabilność masy ciastowatej w czasie. Ponadto produkty przydatne jako środki rodnikowe mają przeważnie postać cieczy o temperaturach wrzenia, które ewentualnie mogą być kompatybilne z temperaturami stosowanymi w warunkach operacyjnych stosowanych w czasie nakładania punktów na podłoże tkaniny usztywniającej. Tak więc, w tym przypadku może tu mieć miejsce częściowe parowanie środka rodnikowego, co powoduje utratę, a nawet zanik reaktywności na bombardowanie elektronami. Na koniec zauważono również, że z powodu tego, że produkty przydatne jako środki rodnikowe są przeważnie monomerami o małym ciężarze cząsteczkowym, ich zachowanie w mieszaninie z polimerem topiącym się pod wpływem ciepła jest porównywalne z zachowaniem plastyfikatora. To zachowanie może powodować zmianę lepkości stopionej polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, może stwarzać problemy jakościowe, problemy z powlekaniem i może również zmieniać właściwości wytrzymałości mechanicznej istotnych dla polimeru, a przez to wpływać na parametry klejenia.

Celem, jaki postawił przed sobą zgłaszający, było przedstawienie sposobu wytwarzania tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, w którym stosuje się bombardowanie elektro4

PL 212 674 B1 nami w celu zmiany struktury chemicznej polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, co zmniejsza wspomniane niedogodności.

Cel ten całkowicie osiągnięto dzięki sposobowi według wynalazku.

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, według którego na prawą stronę podłoża tkaniny usztywniającej wybranego spośród podłoży z włókien przędnych i materiałów nietkanych nakłada się punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, a lewą stronę podłoża tkaniny usztywniającej poddaje się bombardowaniu elektronami, charakteryzujący się tym, że punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego zawierającego grupy funkcyjne, które mogą reagować z wolnymi rodnikami powstał ymi pod wpł ywem bombardowania elektronami i/lub same są generatorami wolnych rodników pod wpływem bombardowania elektronami, ponadto reguluje się głębokość penetracji elektronów w punktach polimerowych uzyskując samosieciowanie wyżej wspomnianego polimeru funkcyjnego na grubości ograniczonej „e” w stosunku do grubości średniej „E” punktów polimerowych.

Korzystnie punkty z polimery topiącego się pod wpływem ciepła są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego, którego grupy funkcyjne obejmują grupy funkcyjne o nienasyceniu etylenowym, na przykład typu akrylanowego, metakrylanowego, allilowego, akryl amidowego, eteru winylowego, styrenowego, maleinowego lub fumarowego.

Korzystnie punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego, którego grupy funkcyjne zawierają nietrwałe jednostki, które mają mniejszą energię wiązań niż zwykłe wiązania węgiel-węgiel lub węgiel-wodór.

Korzystniej nietrwałą jednostką jest wiązanie węgiel-chlor, C-Cl lub wiązanie tiolowe S-H.

Tak, eliminuje się wszystkie wymienione niedogodności związane z mieszaniną polimeru topiącego się pod wpływem ciepła i środka rodnikowego, ponieważ to sam polimer topiący się pod wpływem ciepła spełnia jednocześnie funkcję przylegania i funkcję reaktywności na bombardowanie elektronami.

Polimer topiący się pod wpływem ciepła, do tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, jest specjalnie opracowany dla zastosowania w sposobie według wynalazku. Ten polimer topiący się pod wpływem ciepła charakteryzuje się tym, że zawiera grupy funkcyjne, które mogą reagować z wolnymi rodnikami pod wpływem bombardowania elektronami i/lub same będące generatorami wolnych rodników pod wpływem bombardowania elektronami.

Według pierwszej odmiany wynalazku te grupy funkcyjne polimeru obejmują grupy funkcyjne o nienasyceniu etylenowym, na przykł ad, typu akrylanowego, metakrylanowego, allilowego, akryloamidowego, eteru winylowego, styrenowego, maleinowego lub fumarowego.

Według drugiej odmiany wynalazku wyżej wspomniane grupy funkcyjne polimeru zawierają nietrwałe jednostki, to znaczy, jednostki, które mają mniejsze energie wiązania niż zwykłe wiązania węgiel-węgiel lub węgiel-wodór. Jako przykład nietrwałej jednostki można wymienić wiązanie węgiel-chlor C-Cl lub wiązanie tiolowe S-H.

Polimery funkcyjne topiące się pod wpływem ciepła według wynalazku otrzymuje się według dwóch możliwych metod. Według pierwszej metody do środowiska reakcyjnego syntezy polimeru dodaje się bezpośrednio monomery zawierające grupę funkcyjną lub grupy funkcyjne, które mogą reagować z wolnymi rodnikami pod wpływem bombardowania elektronami i/lub same będące generatorami wolnych rodników pod wpływem bombardowania elektronami. Według drugiej metody wychodzi się z już utworzonego polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, a następnie przekształca się go szczepiąc na jego strukturze polimerowej pożądane grupy funkcyjne za pomocą znanych technik szczepienia.

Lokalizacja grupy funkcyjnej wzdłuż łańcucha polimerowego wpływa znacznie na reaktywność polimeru funkcyjnego pod wpływem bombardowania elektronami, jak również na strukturę otrzymanej sieci siatkowej. Grupa funkcyjna może być umiejscowiona na końcu łańcucha, może być włączona wzdłuż łańcucha lub ponadto może być umiejscowiona na rozgałęzieniach lub szczepach wzdłuż głównego łańcucha polimerowego.

Polimer funkcyjny topiący się pod wpływem ciepła według wynalazku musi koniecznie mieć własności przylegania lub klejące niezbędne przy zamierzonym jego wykorzystaniu do tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła. Ponadto powinien on móc się funkcjonalizować bądź w trakcie jego syntezy, bąd ź przez późniejsze przekształcenie, jako podano poprzednio. Jest on więc zwłaszcza typu polietylenu (PE), kopoliamidu (coPA), poliestru (Pes), poliuretanu (PU), kopoliamidu

PL 212 674 B1 blokowego eterowego (PBAX). Tytułem nieograniczających przykładów, jeżeli chodzi o szkielet typu poliamidu, grupy funkcyjne umieszczone są na końcu łańcucha; jeżeli chodzi o szkielet typu polietylenu, grupy funkcyjne umieszczone są na odgałęzieniach wzdłuż głównego łańcucha; jeżeli chodzi o szkielet typu poliestru, grupy funkcyjne są włączone wzdłuż głównego łańcucha; jeżeli chodzi o szkielet typu poliuretanu, grupy funkcyjne są szczepione wzdł u ż gł ównego ł a ń cucha.

Oczywiście polimer funkcyjny topiący się pod wpływem ciepła według wynalazku wybiera się tak, aby uwzględnić ograniczenia stosowania w tkaninie usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, ograniczenia, które są różne w zależności od stosowanych technik.

Szczególnie jeżeli chodzi o jego przedstawienie, powinna istnieć możliwość dostarczenia tego polimeru w postaci proszku odpornego na rozdrabnianie przy ziarnistości od 10 do 200 μm lub ponadto powinna istnieć możliwość dostarczenia tego polimeru jako granulatów, jeśli stosowana technika jest typu topienia na gorąco.

Gdy nakładanie punktów polimerowych dokonuje się na bazie dyspersji wodnej w postaci masy ciastowatej, polimer musi oczywiście być odpowiedni dla takiego przeprowadzenia w dyspersję wodną.

Gdy nakładanie dokonuje się w postaci powlekania, grupy funkcyjne, które polimer topiący się pod wpływem ciepła zawiera muszą być stabilne w temperaturze powlekania, zważywszy, że według stosowanej techniki ta temperatura może dochodzić do 150 do 225°C. Ta stabilność termiczna jest niezbędna, aby uniknąć tego, że grupy funkcyjne powodują niekontrolowane rozpoczęcie samosieciowania. Tę stabilność termiczną można poprawić inkorporując antyutleniacz do polimeru funkcyjnego topiącego się pod wpływem ciepła.

Temperatura topienia polimeru funkcyjnego topiącego się pod wpływem ciepła niepoddanego bombardowaniu elektronami powinna zwykle zawierać się między 70 i 150°C, zważywszy, że temperatura topienia tego samego polimeru samosieciowanego pod wpływem bombardowania elektronami jest od niej wyższa.

Polimer funkcyjny topiący się pod wpływem ciepła jest, zależnie od zastosowań, odporny na pranie maszynowe, odporny na czyszczenie na sucho za pomocą rozpuszczalnika zawierającego chlor i odporny na parę.

Według jednego przykładu wykonania polimer funkcyjny ma szkielet typu polietylenu i zawiera grupy funkcyjne typu metakrylanu. Aby otrzymać ten polimer funkcyjny wychodzi się z początkowego polimeru otrzymanego z monomerów etylenu o małej zawartości procentowej, rzędu 3% wagowych kwasu akrylowego. Ten początkowy polimer typu polietylenu zawiera kwasowe grupy funkcyjne (- C - OH)

II

O związane z łańcuchem węglowym. Chodzi zwłaszcza o polimer EAA przedstawiony przez firmę Dow Chemical pod nazwą Primacor 3150. Ten początkowy polimer poddaje się reakcji estryfikacji ze związkiem typu epoksydowego o wzorze:

H \

C = /

H przedstawionym przez firmę Aldrich pod nazwą GMA w proporcji stechiometrycznej. Otrzymuje się polimer funkcyjny o wzorze:

,.,[CH₂ - CH₂ - CH₂ - CH - CH₂ - CH₂

C=0

I

OH

którego metakrylanowe grupy funkcyjne zawierają nienasycone wiązania etylenowe, które mogą powodować samosieciowanie polimeru na nim samym, dzięki wolnym rodnikom powstałym pod wpływem elektronów w czasie bombardowania elektronami. Chodzi zwłaszcza o bombardowanie elektronami realizowane przy mocy przynajmniej 70 kV z dawką rzędu 10 do 100 kGray na lewej stronie

PL 212 674 B1 podłoża tkaniny usztywniającej, której prawa strona zawiera punkty utworzone z polimerem funkcyjnym. Moc i zatrzymana dawka umożliwiają ograniczenie działania elektronów na grubości e ograniczonej grubości średniej nałożonych punktów. Tak więc, samosieciowanie polimeru funkcyjnego ma miejsce jedynie na tej grubości e punktu, na poziomie podstawy wyżej wspomnianego punktu, to znaczy, grubości, która jest w kontakcie z podłożem tkaniny usztywniającej. Polimer samosieciowany ma temperaturę topienia wyższą niż temperatura niesieciowanego polimeru funkcyjnego tak, aby w czasie nakładania tkaniny usztywniającej na wzmacniany produkt, podstawa samosieciowana punktu polimerowego wyciekała mniej niż reszta punktu, dzięki czemu unika się przedziurawienia.

Można wymienić przykłady drugi i trzeci polimerów funkcyjnych o szkielecie typu polietylenowego. W drugim przykł adzie wykonania wynalazku grupy funkcyjne są typu styrenowego. Polimer początkowy otrzymuje się z monomeru etylenowego i rzędu 10% wagowych metakrylanu hydroksyetylu. Może chodzić o polimer EHEMA przedstawiony przez firmę Neste Chemical pod numerem NRT 354. Reaguje on ze związkiem m.izopropenylowym o wzorze:

przedstawionym przez firmę American Cyanamid o wzorze ogólnym:

pod nazwą TMI, dając polimer funkcyjny

W trzecim przykładzie wykonania wynalazku grupy funkcyjne są typu akrylanowego. Polimer początkowy otrzymuje się z monomeru etylenowego i rzędu 16% wagowych alkoholu winylowego. Może chodzić o polimer EVOH przedstawiony przez firmę Bayer pod numerem Levasint S-31. Reaguje on ze związkiem kwasem akrylowym dając polimer funkcyjny o wzorze ogólnym:

We wszystkich przypadkach warunki operacyjne różnych stosowanych reakcji określa się tak, aby otrzymać polimer funkcyjny, który ma odpowiednią proporcję grup funkcyjnych, w celu uzyskania pożądanego wyniku, a mianowicie doprowadzenia, pod wpływem elektronów, do zlokalizowanego

PL 212 674 B1 wzrostu temperatury topienia spowodowanego samosieciowaniem wyżej wspomnianego polimeru funkcyjnego i który ponadto odpowiada warunkom wymaganym przy stosowaniu na tkaninę usztywniającą przyklejającą się pod wpływem ciepła podłoża, na które nakłada się punkty z polimeru funkcyjnego.

Claims

1. Sposób wytwarzania tkaniny usztywniającej przyklejającej się pod wpływem ciepła, według którego na prawą stronę podłoża tkaniny usztywniającej wybranego spośród podłoży z włókien przędnych i materiałów nietkanych nakłada się punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, a lewą stronę podłoża tkaniny usztywniającej poddaje się bombardowaniu elektronami, znamienny tym, że punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła, są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego zawierającego grupy funkcyjne, które mogą reagować z wolnymi rodnikami powstałymi pod wpływem bombardowania elektronami i/lub same są generatorami wolnych rodników pod wpływem bombardowania elektronami, i tym, że reguluje się głębokość penetracji elektronów w punktach polimerowych uzyskując samosieciowanie wyżej wspomnianego polimeru funkcyjnego na grubości ograniczonej „e” w stosunku do grubości średniej „E” punktów polimerowych.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego, którego grupy funkcyjne obejmują grupy funkcyjne o nienasyceniu etylenowym, na przykład typu akrylanowego, metakrylanowego, allilowego, akryl amidowego, eteru winylowego, styrenowego, maleinowego lub fumarowego.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że punkty z polimeru topiącego się pod wpływem ciepła są na bazie co najmniej jednego polimeru funkcyjnego, którego grupy funkcyjne zawierają nietrwałe jednostki, które mają mniejszą energię wiązań niż zwykłe wiązania węgiel-węgiel lub węgiel-wodór.

4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że nietrwałą jednostką jest wiązanie węgiel-chlor, C-Cl lub wiązanie tiolowe S-H.