PL208853B1 - Giętki, plastyczny materiał płytowy do obróbki blacharskiej dachu - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest giętki, plastyczny materiał płytowy do obróbki blacharskiej dachu.

Materiały do obróbki blacharskiej w postaci elementów płytowych albo fartuchów są wykorzystywane do wykonywania szczelnych połączeń pomiędzy elementami konstrukcji budynku przechodzącymi przez powierzchnię dachu, np. do wykonania szczelnego połączenia pomiędzy ościeżnicą okna zamontowanego w dachu a otaczającym pokryciem dachu, a w szczególności jako obróbka blacharska w kształcie fartucha przy dolnym poziomym elemencie ościeżnicy okna.

Materiały takie wykonane są tradycyjnie w postaci płyt ołowianych o grubości w przybliżeniu 1 mm. Oł ów jako materia ł do obróbki blacharskiej ma wiele zalet, ponieważ bardzo ł atwo moż na go odkształcać plastycznie, przy czym wykazuje on bardzo ograniczoną sprężystość, tzn. płyta ołowiana zachowuje zasadniczo kształt, na jaki ją początkowo wygięto, bez jakiegokolwiek sprężynowania. Ta organiczna właściwość ołowiu stanowi wielką zaletę, gdy ołowiany fartuch, będący częścią już zamocowanej obróbki blacharskiej, kształtuje się bezpośrednio np. na falistej powierzchni dachu, w którym to przypadku fartucha nie można nadmiernie wyginać w celu skompensowania ewentualnego sprężystego „odbicia w kierunku pierwotnego kształtu.

Mimo iż ołów do większości zastosowań jest prawie niesprężysty, może tu wystąpić minimalne sprężynowanie; tym niemniej jednak, ponieważ ołów jest materiałem bardzo ciężkim, sama siła ciężkości będzie dopomagać w sprężystym wygięciu ołowianego fartucha do ścisłego styku z powierzchnią dachu. Co więcej, duża gęstość ołowiu i odpowiadający jej duży ciężar będą także zapobiegać odginaniu fartucha podczas sztormowej pogody.

Oczywiście, ołów ma także pewne dobrze znane wady, jako że jest szkodliwy dla środowiska, jego ciężar powoduje wysokie koszty transportu i manipulacji, a pod pewnymi wzglę dami jego zastosowanie sprawia trudności, np. w przypadku łączenia ze sobą różnych elementów z ołowiu. Co więcej, ołów może utleniać się i w konsekwencji pozostawiać smugi osadów na otaczającej powierzchni dachu.

W celu uniknięcia ekonomicznych i środowiskowych problemów związanych z tradycyjnym zastosowaniem ołowiu w materiałach do obróbki blacharskiej zaproponowano wykonywanie materiałów do obróbki blacharskiej w postaci struktury warstwowej typu sandwich, w których, zazwyczaj, tłumiąca naprężenia i stabilizująca warstwa rdzeniowa z materiału plastycznego jest całkowicie pokryta po jednej stronie arkuszem folii. Warstwa rdzeniowa jest typowo wykonana z materiału polimerowego albo produktu bitumicznego, zaś folia jest typowo cienką folią metalową, zazwyczaj folią aluminiową. Bitum jako klasa produktu jest normalnie klejący w temperaturze otoczenia, co zapewnia, że będzie on przylegać do folii i stabilizować ją; jednak gdy stosuje się niewykazujący przyczepności materiał rdzenia, może okazać się konieczne pokrycie materiału rdzenia powłoką przylepną. Takie materiały do obróbki blacharskiej dachów ujawniono np. w duńskich opisach patentowych nr 148064 i 145509, jak również w niemieckim opisie patentowym nr DE-A-4032058.

Do zastosowania na powierzchniach dachu w postaci dachówek falistych z bardzo głębokimi bruzdami omówione wyżej struktury warstwowe typu sandwich rozwinięto dalej do postaci konstrukcji falistych i harmonijkowych, w celu uzyskania dostatecznej odkształcalności ręcznej i rozciągliwości, aby umożliwić dobre dopasowanie pomiędzy obróbką blacharską a pokryciem dachu.

Tym niemniej, nawet w przypadku tych ulepszonych konstrukcji okazało się trudną sprawą uzyskanie ścisłego oraz trwałego dopasowania pomiędzy obróbką blacharską a powierzchnią dachu.

Stosownie do tego, zaproponowano materiały warstwowe typu sandwich do obróbki blacharskiej, w których do warstwy rdzeniowej wprowadzono albo dodano dalszą warstwę albo strukturę, np. w postaci osadzonej gęstszej lub rzadszej siatki metalowej, jak to ujawniono np. w dokumentach GB-A-2 184685 albo WO 95/31620, w postaci osadzonej struktury siatki polimerowej, jak w dokumentach DE-U-298 04503, albo w postaci dodatkowej folii, jak w dokumencie WO 99/13180. Tym niemniej jednak, konstrukcje te zwiększają znacznie koszty wytwarzania i napotkano także problemy, gdy drut z siatki metalowej pęka w trakcie procesu montaż u, a nastę pnie wbija się w materiał , w którym jest osadzony, jak również w pokrywającą go folię, co z kolei umożliwia przedostawanie się wody.

Dokument GB-A-1095193 ujawnia laminat samoprzylepny, który można zastosować np. w celu stworzenia w połączeniach w budynkach uszczelnień przeciwko wodzie i pyłowi. Laminat stanowi przylepna kompozycja bitumiczna naniesiona na elastyczną warstwę ochronną. Kompozycja bitumiczna może zawierać wypełniacz, będący zarówno wypełniaczem proszkowym, jak i włóknistym.

PL 208 853 B1

Proponowanymi wypełniaczami proszkowymi są mielony wapień z krzemionką oraz węglan wapnia, obrabiane powierzchniowo kwasem stearynowym.

Wolne od ołowiu materiały do obróbki blacharskiej dotychczas proponowane napotkały trudności w zdobywaniu rynku jako konkurencyjna i równoważna alternatywa materiałów do obróbki blacharskiej na bazie ołowiu. Zamiast tego próbowano ulepszyć tradycyjne obróbki blacharskie z ołowiu, poprzez wprowadzenie konstrukcji falistych albo pofałdowanych, w których zmniejszono grubość ołowiu, przy czym celem było uzyskanie dobrej odporności elementów ołowianych na warunki atmosferyczne poprzez ich malowanie albo lakierowanie.

Tak więc, mając na względzie powyższe, celem niniejszego wynalazku jest dostarczenie ulepszonego materiału na obróbkę blacharską dachu, który ma jedną lub większą liczbę spośród opisanych wyżej pożądanych cech ołowianych elementów obróbki blacharskiej, tzn. można go łatwo wyginać przy jedynie bardzo ograniczonym odkształceniu sprężystym oraz ma on dużą gęstość, i który jest ponadto łatwy i tani w produkcji.

Zgodny z wynalazkiem giętki, plastyczny materiał w kształcie płyty do obróbki blacharskiej dachu, mający strukturę warstwową, obejmującą warstwę kompozytową i arkusz folii po jednej albo po obu stronach warstwy kompozytowej, charakteryzuje się tym, że warstwę kompozytową stanowi materiał nośnika i jeden albo większa liczba składników niestrukturalnych, przy czym co najmniej jeden z tych skł adników niestrukturalnych stanowi zwią zek metalu ciężkiego, mają cy gę stość wię kszą niż

3,5 g/ml.

Materiał do obróbki blacharskiej dachu z warstwą kompozytową zawierającą nośnik i co najmniej jeden dodatkowy składnik niestrukturalny powoduje wystąpienie jednej lub większej liczby określonych wyżej właściwości podobnych do ołowiu.

Przez określenie „niestrukturalny rozumie się składnik, który sam w sobie nie tworzy sztywnej struktury arkuszowej czy płytowej, jak to ma miejsce w przypadku omówionych wyżej struktur w postaci gęstszej lub rzadszej siatki. Zamiast tego, składniki niestrukturalne są rozproszone w nośniku jako oddzielne ciała. Poprzez „związek metalu ciężkiego rozumie się związek o gęstości większej niż

3,5 g/ml, składający się z metalu ciężkiego lub zawierający go. Korzystnie, gęstość związku metalu ciężkiego wynosi co najmniej 4,5 g/ml. Metal ciężki jest pierwiastkiem w układzie okresowym, który ma gęstość większą niż 3 g/ml.

Według pierwszego aspektu wynalazku, warstwa kompozytowa zawiera jeden albo większą liczbę składników niestrukturalnych, stanowiących związek metalu ciężkiego mający gęstość większą niż 3,5 g/ml, co prowadzi do uzyskania kompozytowego materiału warstwowego o większej gęstości niż nośnik, choć zasadniczo równie odkształcalnego plastycznie jak nośnik. Przez to ostatnie sformułowanie ma się na myśli materiał kompozytowy, który wymaga siły mniejszej niż pięciokrotna wartość siły koniecznej do danego odkształcenia nośnika, zazwyczaj mniejszej niż dwukrotna wartość siły.

Składnik niestrukturalny zawierający związek metalu ciężkiego występuje zazwyczaj w matrycy nośnika w postaci dyspersji cząstek stałych. Kształt cząstek stałych może zmieniać się znacznie, jest jednak na ogół pożądane, aby cząstki te miały średnią średnicę cząstek dwukrotnie mniejszą, a korzystnie pięciokrotnie mniejszą niż grubość warstwy kompozytowej. Zazwyczaj cząstki stanowiące związek metalu ciężkiego są równomiernie rozmieszczone w matrycy nośnika, aby uzyskać materiał do obróbki blacharskiej dachu o takich samych właściwościach na obszarze całej płyty. Korzystnie, składnik niestrukturalny stanowi związek metalu ciężkiego w postaci cząstek metalu albo jego stop. Dzięki temu uzyskuje się dużą gęstość składnika niestrukturalnego. Niektóre metale ciężkie, jak np. żelazo, mają jednak tendencję do utleniania się pod działaniem normalnych warunków atmosferycznych, jeżeli metal ciężki nie jest wystarczająco chroniony w matrycy nośnika. Korzystnie, składnik niestrukturalny stanowi metal ciężki w postaci metalu związanego w związku chemicznym.

Oprócz tego, metale ciężkie związane w postaci związku chemicznego, jak np. w postaci soli nieorganicznej, są zwykle tańsze w porównaniu z czystym metalem ciężkim albo jego stopami.

Składnik niestrukturalny jest zwykle składnikiem na bazie materiału organicznego albo nieorganicznego, typu mineralnego, ceramicznego, metalicznego albo polimerowego, zawierającym metal ciężki, bądź w postaci cząstek metalu jako takiego, bądź też w postaci metalu w związku chemicznym. Korzystnie, metal ciężki niestrukturalnego składnika jest wybrany spośród baru, żelaza, srebra i miedzi. Jako zwi ą zki metali ciężkich stosuje się zazwyczaj sole nieorganiczne albo tlenki wymienionych wyżej metali ciężkich. Przykładami odpowiednich soli są chlorki, siarczany, siarczki albo azotany wymienionych wyżej metali. Korzystnie, składnikiem niestrukturalnym jest siarczan baru, ze względu na łatwą dostępność i niską cenę. Ogólnie biorąc, lepsze są trwałe składniki niestrukturalne, a nie

PL 208 853 B1 składniki łatwo ulegające degradacji. W przypadku uszkodzenia folii ochronnej ważne jest, aby składniki niestrukturalne nie ulegały degradacji pod wpływem warunków atmosferycznych, np. pod wpływem kwaśnego deszczu. Wymaganie to spełnia siarczan baru, natomiast węglan wapnia, który nie kwalifikuje się jako związek metalu ciężkiego, zostanie rozpuszczony przez kwaśny deszcz.

Jako materiał w postaci cząstek można zastosować inne związki nie zawierające metali ciężkich. Przykładowo, może być pożądane wprowadzenie sadzy do materiału kompozytowego.

Według drugiego aspektu wynalazku, warstwa kompozytowa zawiera jeden lub większą liczbę składników niestrukturalnych, co prowadzi do powstania warstwy materiału kompozytowego, który jest mniej sprężysty niż nośnik, choć zasadniczo jest równie odkształcalny plastycznie jak nośnik. Przez to ostatnie sformułowanie rozumie się materiał kompozytowy, który wymaga siły mniejszej niż pięciokrotna wartość siły koniecznej do danego odkształcenia nośnika, zazwyczaj mniejszej niż dwukrotna wartość siły.

Poprzez termin „sprężysty nawiązuje się do możliwego wydłużenia względnego przed wystąpieniem odkształcenia plastycznego, tzn. mała sprężystość oznacza w tym kontekście, że przed wystąpieniem odkształcenia plastycznego może mieć miejsce tylko małe wydłużenie/odkształcenie względne.

Powyższą odkształcalność plastyczną uzyskuje się korzystnie poprzez materiał warstwy kompozytowej zawierający materiał włóknisty jako kolejny składnik niestrukturalny. Dodatkowy składnik może być składnikiem na bazie organicznej albo nieorganicznej niesztywnej wstęgi, takiej jak arkusz albo niestrukturalny materiał włóknisty, składający się z włókien, włókien ciągłych, włókien ciętych itp. na bazie materiałów takich jak składniki mineralne, ceramiczne, metaliczne albo polimerowe, bądź też ich mieszaniny albo związki. Przykładami odpowiedniego materiału włóknistego są azbest, wełna mineralna oraz włókna uralitowe. Korzystnie, włókna materiału niestrukturalnego mają długość, która jest mniejsza niż 10 cm, korzystnie mniejsza niż 5 cm, a korzystniej mniejsza niż 1 cm. Może być korzystne rozmieszczenie włókien z dominującą orientacją tak, aby uzyskać zwiększoną stabilność kierunkową.

Ilość składników niestrukturalnych w matrycy nośnika może zmieniać się w zależności od przewidywanego zastosowania obróbki blacharskiej dachu. Korzystnie, materiał niestrukturalny stanowi do 95% wagowych materiału warstwy kompozytowej.

Aby uzyskać wystarczającą gęstość warstwy materiału kompozytowego, korzystnie materiał niestrukturalny stanowi więcej niż 50% wagowych materiału warstwy kompozytowej. Bardziej giętki i plastyczny materiał do obróbki blacharskiej uzyskuje się, gdy korzystnie materiał niestrukturalny stanowi więcej niż 75% wagowych materiału warstwy kompozytowej.

W postaciach wykonania wynalazku można stosować składniki niestrukturalne, które oddziałują ze strukturą i przerywają strukturę nośnika w taki sposób, że wynikowa warstwa materiału kompozytowego jest mniej sprężysta niż nośnik, choć równie odkształcalna plastycznie jak nośnik.

Obecnie odpowiednimi nośnikami są materiały polimerowe, takie jak polichlorek winylu albo kauczuk butylowy (radialny kopolimer blokowy styren-butadien) i produkty bitumiczne. Bitum może być odpowiedni w niektórych aspektach wynalazku, ponieważ jest on wystarczająco lepki w temperaturze otoczenia, aby umożliwić laminowanie z arkuszem folii. Gdy względy środowiskowe mają duże znaczenie, preferowany jest na ogół kauczuk butylowy. Kleistość kauczuku butylowego (i PCV) jest jednak zwykle niewystarczająca do produkcji trwałego laminatu z arkuszem folii. Z tego też względu może być konieczne albo pożądane zastosowanie kleju w procesie laminowania.

Jak już omówiono wyżej, kompozytowy materiał rdzenia według wynalazku można zastosować w obróbkach blacharskich mają cych dwie albo wię kszą liczbę warstw, tzn. w laminatach albo konstrukcjach warstwowych typu sandwich. Według wynalazku, materiał kompozytowy jest pokryty z jednej albo z obu stron arkuszem folii, np. typu mineralnego, ceramicznego, metalicznego albo polimerowego.

Arkusz folii jest cienką folią metalową o grubości od 0,1 do 0,5 mm.

Korzystnie, folię metalową stanowi folia aluminiowa. Ponadto arkusz folii może być pokryty lakierem w celach dekoracyjnych albo w celu zwiększenia trwałości obróbki blacharskiej dachu.

Gdy warstwa kompozytowa jest pokryta tylko z jednej strony arkuszem folii, druga strona może być pokryta folią rozdzielającą. Folia rozdzielająca jest przewidziana do usunięcia przed zamontowaniem obróbki blacharskiej. W przypadku gdy warstwa kompozytowa jest kleista albo warstwa kompozytowa pokryta jest klejem, obróbkę blacharską dachu można przykleić do konstrukcji budynku w celu zapewnienia mocniejszego połączenia.

PL 208 853 B1

Gęstość materiału warstwy kompozytowej wynosi co najmniej 2 g/ml, korzystnie 2,5 g/ml albo więcej. Warstwa kompozytowa obróbki blacharskiej dachu ma grubość 0,5 do 5 mm, zazwyczaj jest rzędu 0,7 do 2 mm.

Klejem, który można zastosować w celu przymocowania niekleistej warstwy kompozytowej bądź też niewystarczająco kleistej warstwy kompozytowej do arkusza folii może być klej dowolnego odpowiedniego rodzaju, zapewniający połączenie klejowe o wystarczającej wytrzymałości. W niektórych aspektach wynalazku właściwe jest zastosowanie dwustronnej taśmy samoprzylepnej jako kolejnej warstwy pomiędzy warstwą kompozytową a arkuszem folii albo folią ochronną.

W miejscu łączenia pomiędzy warstwą kompozytową a arkuszem folii moż e okazać się odpowiednie zastosowanie czynnika zmniejszającego tarcie. Przykładami odpowiedniego czynnika zmniejszającego tarcie są grafit i siarczek molibdenu.

W celu poprawy ogólnej rozcią gliwoś ci, przykł adowo w celu dopasowania do powierzchni dachu w postaci dachówek falistych o bardzo głębokich bruzdach, obróbka blacharska dachu może być falista w jednym lub w dwóch kierunkach.

Obróbka blacharska dachu według niniejszego wynalazku może być przygotowana przy użyciu znanych technik laminowania. Jako przykład odpowiedniego procesu do produkcji obróbki blacharskiej dachu według wynalazku przedstawiono w charakterze wytycznych opisane niżej procesy.

Na wstępie przygotowuje się ciekły materiał kompozytowy zawierający nośnik oraz niestrukturalne dodatki. Materiały możliwe do wykorzystania jako nośniki są zwykle ciałami stałymi w temperaturze otoczenia. Z tego też względu nośnik podgrzewa się, dopóki co najmniej lepkość stopionego nośnika nie będzie wystarczająco mała, aby umożliwić jego mieszanie. Wówczas do ciekłego materiału nośnika dodaje się składniki niestrukturalne i rozprasza się je w nośniku w drodze mieszania. Mieszanie trwa dopóki składniki niestrukturalne nie będą równomiernie rozproszone w nośniku.

Ciekły materiał kompozytowy, zawierający rozproszone składniki niestrukturalne, nakłada się na arkusz folii, na ogół folii aluminiowej o żądanej grubości. Ewentualnie na wolną stronę warstwy kompozytowej nakłada się drugi arkusz folii, w celu uzyskania laminatu trójwarstwowego. Następnie warstwę materiału kompozytowego utwardza się poprzez ochłodzenie do właściwej temperatury.

Alternatywą dla tego procesu jest przygotowanie warstwy kompozytowej oddzielnie, a następnie laminowanie warstwy kompozytowej arkuszami folii po jednej albo po obu stronach tej warstwy. Jeżeli materiał kompozytowy jest kleisty w normalnej lub nieznacznie podwyższonej temperaturze, możliwe jest przygotowanie arkusza albo pasa materiału kompozytowego poprzez wylewanie materiału kompozytowego i następnie utwardzanie warstwy poprzez obniżanie temperatury. Zestaloną warstwę kleistą laminuje się arkuszem folii w oddzielnym procesie. Gdy pokrywa się folią tylko jedną stronę warstwy kompozytowej, drugą stronę można pokryć folią rozdzielającą. Folia rozdzielająca jest przeznaczona do usunięcia przed montażem obróbki blacharskiej dachu.

W przypadku gdy materiał kompozytowy nie jest kleisty i stosuje się proces alternatywny, wskazane jest nałożenie warstwy kleju pomiędzy warstwą kompozytową a arkuszem folii.

Może być pożądane potraktowanie obszaru styku pomiędzy arkuszem folii a warstwą kompozytową za pomocą odpowiedniego czynnika zmniejszającego tarcie podczas przygotowywania laminatu, aby zapewnić, że konstrukcja nie ulegnie rozwarstwieniu pod działaniem naprężeń występujących w finalnej postaci obróbki blacharskiej dachu. Przykładami odpowiednich czynników zmniejszających tarcie są MoS2 i grafit.

Korzystnie, wzdłuż boku materiału płytowego do obróbki blacharskiej dachu jest przymocowany element szynowy do połączenia z elementem budynku.

Korzystnie, materiał płytowy do obróbki blacharskiej dachu jest falisty.

Korzystnie, arkusz folii stanowi harmonijkę.

Przedmiot wynalazku ujawniono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym jego jedna figura przedstawia obróbkę blacharską dachu w widoku perspektywicznym.

Przygotowanie obróbki blacharskiej dachu o strukturze warstwowej.

Przygotowano pas materiału kompozytowego. Na początku stopiono 14 kg kauczuku butylowego (radialny kopolimer blokowy styren-butadien). Podczas mieszania roztopionego polimeru dodano 1 kg sadzy i 85 kg siarczanu baru w postaci cząstek. Gdy sadza i siarczan baru zostały równomiernie rozprowadzone w ciekłym kauczuku butylowym, odlano pas materiału. Pas zestalił się poprzez jego ochłodzenie do temperatury otoczenia. Uzyskano materiał kompozytowy o gęstości 2,7 g/ml i dużej kleistości.

PL 208 853 B1

Przygotowano pas folii aluminiowej o szerokości dwukrotnie większej od szerokości pasa kompozytu. W urządzeniu do laminowania folię aluminiową zagięto wokół jednego z brzegów pasa kompozytu i naniesiono klej na powierzchnię styku pomiędzy folią aluminiową a pasem kompozytu.

Otrzymano pięciowarstwową obróbkę blacharską dachu.

W postaci przedstawionej na rysunku obróbka blacharska dachu ma element szynowy 10 i element fartuchowy 20. Element szynowy jest przymocowany do fartucha wzdłuż jego krawędzi i służy jako element łączący pomiędzy fartuchem a np. ościeżnicą okna zainstalowanego w pochyłym dachu. Element szynowy składa się z kilku części 11, 12, 13, 14, 15, służących jako elementy łączące z oknem i/lub z dachem. Ponieważ nie wiążą się one z niniejszym wynalazkiem, nie będą dalej opisywane.

Fartuch 20 przedstawiono w częściowym przekroju, na którym widać, że stanowi on strukturę pięciowarstwową, przy czym są to: górna warstwa ochronna w postaci arkusza folii 21, górna warstwa pośrednia 22, rdzeniowa warstwa kompozytowa 23, dolna warstwa pośrednia 24 i dolna warstwa ochronna w postaci arkusza folii 25.

Górną warstwę ochronną i dolną warstwę ochronną stanowi folia aluminiowa, którą przymocowano do warstwy kompozytowej 23 za pomocą klejowych warstw pośrednich 22, 24. W przypadku gdy sama warstwa kompozytowa ma wystarczające właściwości klejące bądź też przyczepności pomiędzy górną warstwą klejącą i dolną warstwą klejącą a warstwą rdzeniową nie uważa się za konieczną, można zrezygnować z warstw pośrednich; w szczególności, gdy warstwy ochronne tworzy się w postaci pojedynczej folii zagiętej wokół wolnego brzegu 26 warstwy rdzeniowej.

W przedstawionej postaci fartuch jest pofalowany w kierunku wzdłużnym swego wolnego brzegu.

Jak wspomniano w części wprowadzającej do niniejszego zgłoszenia, warstwa fartucha stanowi główny składnik obróbki blacharskiej dachu, mając na względzie zapewnienie dobrze dopasowanego, stabilnego i pewnego połączenia uszczelniającego pomiędzy elementem okna a powierzchnią dachu. W celu zapewnienia tego fartuch w idealnym układzie powinien zapewniać łatwy montaż, który z kolei zapewnia, że fartuch będzie mocno i ściśle zamontowany na powierzchni dachu i pozostanie w tym położeniu bez względu na wpływ czasu i czynników zewnętrznych. W celu uzyskania tego, materiał kompozytowy według wynalazku można łatwo wyginać ręcznie, ma on względnie duży ciężar oraz małą sprężystość.

Claims (18)

1. Giętki, plastyczny materiał w kształcie płyty do obróbki blacharskiej dachu, mający strukturę warstwową, obejmującą warstwę kompozytową i arkusz folii po jednej albo po obu stronach warstwy kompozytowej, znamienny tym, że warstwę kompozytową (23) stanowi materiał nośnika i jeden albo większa liczba składników niestrukturalnych, przy czym co najmniej jeden z tych składników niestrukturalnych stanowi związek metalu ciężkiego, mający gęstość większą niż 3,5 g/ml.

2. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że gęstość związku metalu ciężkiego wynosi co najmniej 4,5 g/ml.

3. Materiał według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że składnik niestrukturalny stanowi związek metalu ciężkiego w postaci cząstek metalu.

4. Materiał według zastrz. 1 - 3, znamienny tym, że składnik niestrukturalny stanowi metal ciężki w postaci metalu związanego w związku chemicznym.

5. Materiał według zastrz. 1 - 4, znamienny tym, że metal ciężki niestrukturalnego składnika jest wybrany spośród baru, żelaza, srebra i miedzi.

6. Materiał według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że składnikiem niestrukturalnym jest siarczan baru.

7. Materiał według zastrz. 1-6, znamienny tym, że materiał warstwy kompozytowej (23) zawiera materiał włóknisty jako kolejny składnik niestrukturalny.

8. Materiał według zastrz. 7, znamienny tym, że włókna materiału niestrukturalnego mają długość, która jest mniejsza niż 10 cm, korzystnie mniejsza niż 5 cm, a korzystniej mniejsza niż 1 cm.

9. Materiał według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że włókna są ułożone z dominującą orientacją.

PL 208 853 B1

10. Materiał według zastrz. 1 - 9, znamienny tym, że materiał niestrukturalny stanowi do 95% wagowych materiału warstwy kompozytowej (23).

11. Materiał według zastrz. 1 - 10, znamienny tym, że materiał niestrukturalny stanowi więcej niż 50% wagowych materiału warstwy kompozytowej (23).

12. Materiał według zastrz. 1 - 11, znamienny tym, że materiał niestrukturalny stanowi więcej niż 75% wagowych materiału warstwy kompozytowej (23).

13. Materiał według zastrz. 1 - 12, znamienny tym, że arkusz folii (21, 25) jest cienką folią metalową o grubości od 0,1 do 0,5 mm.

14. Materiał według zastrz. 13, znamienny tym, że folię metalową stanowi folia aluminiowa.

15. Materiał według zastrz. 1 - 14, znamienny tym, że gęstość materiału warstwy kompozytowej (23) wynosi co najmniej 2,5 g/ml.

16. Materiał według zastrz. 1 - 15, znamienny tym, że wzdłuż boku materiału płytowego do obróbki blacharskiej dachu jest przymocowany element szynowy (10) do połączenia z elementem budynku.

17. Materiał według zastrz. 1 - 16, znamienny tym, że materiał płytowy do obróbki blacharskiej dachu jest falisty.

18. Materiał według zastrz. 1 - 17, znamienny tym, że arkusz folii (21,25) stanowi harmonijkę.