PL208731B1

PL208731B1 - Sposób sterowania matrycowymi ekranami plazmowymi

Info

Publication number: PL208731B1
Application number: PL358266A
Authority: PL
Inventors: SéBASTIEN WEITBRUCH; Cédric Thebault; Axel Goetzke
Original assignee: Thomson Licensing Sa
Priority date: 2002-01-16
Filing date: 2003-01-14
Publication date: 2011-06-30
Also published as: JP2003271093A; US6940474B2; CN1234236C; KR20030062221A; CN1433219A; ATE409936T1; TWI229307B; JP4547129B2; EP1329869A1; KR100924105B1; US20030137473A1; PL358266A1; DE60323771D1; TW200302442A

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób sterowania matrycowymi ekranami plazmowymi, dla odtwarzania obrazów wizyjnych, zwłaszcza sposób sterowania impulsami inicjującymi dla poprawienia jakości obrazów wyświetlanych na matrycowych ekranach prezentacyjnych, na przykład plazmowych panelach wyświetlających PDP (plasma display panels), działających w oparciu o zasadę zmiany czasu trwania PWN (Pulse Witdth Modulation - modulacji szerokości impulsu) emisji świetlnej.

Wynalazek opisano poniżej w odniesieniu do panelu PDP, lecz może on mieć zastosowanie do innych typów wyświetlaczy.

Jak wiadomo, plazmowy panel wyświetlający jest utworzony z dwóch płyt izolowanych, uszczelnionych tak, że tworzą pewną przestrzeń, wypełnianą gazem. Wewnątrz tej przestrzeni znajdują się żebra tworzące strukturę tablicową komórek wyładowczych, które mogą być tylko „WŁĄCZANE” lub „WYŁĄCZANE”. Również, w odróżnieniu od innych wyświetlaczy, jak na przykład kineskopy kolorowe CRT (Color ray tube) lub wyświetlacze ciekłokrystaliczne, czyli LCD (Liquid Crystal Display), w których poziomy szarości oddawane są przez analogowe sterowanie emisją światła, w panelu PDP poziom szarości sterowany jest przez modulację liczby impulsów świetlnych w klatce. Te impulsy świetlne są znane jako impulsy podtrzymujące. Modulacja czasu jest przez oko uśredniana za okres odpowiadający czasowi reakcji oka.

Dla osiągnięcia dobrej jakości obrazu, bardzo ważne są wartości kontrastu. W plazmowych panelach wyświetlających PDP wartości kontrastu są niższe względem wartości osiąganych w przypadku kineskopów CRT, z przynajmniej następujących powodów.

W panelu PDP czę sto stosuje się pewną liczbę operacji inicjalizacyjnych w każ dej klatce obrazu wizyjnego. Ten proces inicjalizacyjny, który powoduje wstępne wzbudzenie plazmy, potrzebny jest do przygotowania komórek do jednorodnego zapisania każdego z podokresów klatki, zwanych „subklatkami”. W znanych trybach adresowania, można wyróżnić dwa typy impulsów inicjujących: twarde impulsy inicjujące (impulsy o kształcie prostokątnym, o bardzo stromym zboczu narastającym), które są stosowane raz na okres klatki i impulsy inicjowania miękkiego (impulsy o kształcie trójkątnym, o zboczu wolno narastającym), które są obecnie stosowane raz na subklatkę. W praktyce drugi typ inicjowania stosuje się w prawie każdym typie panelu.

Proces inicjowania wykazuje negatywne zjawisko, polegające na tym, że generowane jest tło świetlne panelu. Operacja inicjowania twardego tworzy znaczącą luminancję tłową, która zmniejsza osiągany współczynnik kontrastu.

Operację inicjowania miękkiego stosuje się dla każdej subklatki. Daje ona mniej luminancji tłowej na operację, lecz ponieważ inicjalizacja miękka jest zwykle stosowana wiele razy podczas każdej klatki, to zwiększa ona poziom tła i ogólny wynik może być gorszy. Ten sam problem wynika, kiedy w każ dej klatce stosuje się wię cej subklatek, ponieważ liczba operacji inicjalizacyjnych jest zwykle związana z liczbą subklatek.

Poza tym, wydajność (w lumenach na wat) panelu jest ograniczona, a dla danego poboru mocy panelu PDP, na ekranie można odtwarzać tylko pewną ograniczoną luminancję na ekranie, uzależnioną od treści obrazu.

Dla przezwyciężenia wady w postaci zmniejszonego kontrastu, proponowano, w zgłoszeniu patentowym PCT nr WO 01/56003, zwiększenie kontrastu panelu PDP przez zastosowanie „samoinicjowania” i „odświeżania subklatek”. Klatki z samoinicjowaniem zmniejszają lub eliminują potrzebę inicjowania, tym samym powodują, że obszary ciemne stają się ciemniejsze, przy możliwości szybszego adresowania odświeżanych subklatek. W praktyce, liczba odświeżanych subklatek w okresie jednej klatki jest większa od liczby samoinicjujących się subklatek. Zatem przy stosowaniu tej nowej metody możliwe jest zmniejszenie całkowitego czasu adresowania.

Szybsze adresowanie pozostawia więcej czasu dla impulsów podtrzymujących, które pozwalają na rozjaśnienie jasnych obszarów. Jest to zwłaszcza prawdą w przypadku monitorów PDP dołączonych do źródeł medialnych 75 Hz, ponieważ w celu otrzymania akceptowalnej liczby subklatek, moc obrazu dla źródeł 75 Hz jest zwykle limitowana. W trybach 50 Hz i 60 Hz, gdzie obraz jest zwykle limitowany elektronicznymi układami zasilającymi, zredukowanie czasu adresowania może być wykorzystywane alternatywnie do zwiększania liczby subklatek, a zatem do poprawy jakości obrazu.

W praktyce, idea opisana w powyż szym zgł oszeniu patentowym PCT działa dobrze w przypadku obrazów w pełnej bieli, mających ograniczoną wartość bieli (na przykład 100 cd/m² przy około 150 impulsach podtrzymujących). W takim przypadku, ponieważ emisja światła miękkiej inicjalizacji

PL 208 731 B1 jest mniejsza od 0,1 cd/m², to stosunek kontrastu w ciemnym pomieszczeniu wynosi ponad 1000:1. Tym niemniej, eksperymenty wykazały, że kiedy liczba impulsów podtrzymujących rośnie, największe subklatki wykazują występowanie problemów z wiernością odpowiedzi. Może być wiele tego powodów, na przykład:

Subklatki znajdują się daleko od impulsu inicjującego znajdującego się na początku klatki, a zatem są bardziej podatne na problemy z wiernością odpowiedzi.

Ewentualnie, takie subklatki zawierają więcej energii, co powoduje również silniejsze nagrzewanie tej komórki. Ponieważ problem wierności odpowiedzi nasila się wraz z temperaturą, to takie klatki nastręczają większej liczby problemów przy wzroście luminancji ogólnej.

Ponadto, kiedy liczba impulsów podtrzymujących danej subklatki zbytnio rośnie, wzrasta równocześnie jej bezwładność i pojawiają się problemy wierności odpowiedzi.

Organizację subklatki z 12 subklatkami SF1 do SF12 przedstawiono na pos. I rysunku. Wagi subklatek są następujące: 1-2-3-5-8-12-18-2 4-31-40-50-61.

Konkretna waga w tych subklatkach SFi (1 < i < 12) reprezentuje podział na 256 poziomów wizyjnych odtwarzanych w 8-bitowym trybie wizji. Każdy poziom wizji od 0 do 255 jest odtwarzany przez kombinację tych subklatek, przy czym każda subklatka jest albo całkowicie aktywowana, albo deaktywowana. Tak więc, 256 poziomów wizyjnych można generować za pomocą tej organizacji subklatek, zależnie od wymagań techniki telewizyjnej/zapisu telewizyjnego. Na pos. I rysunku przedstawiono okres klatki, który jest okresem na przykład 16,6 ms w przypadku okresu klatki 60 Hz i jego podział na subklatki SF. Każda subklatka SF jest okresem czasu, w którym na komórce wykonuje się, co następuje.

Po pierwsze, występuje okres adresowania o stałej długości, w którym komórka jest albo wprowadzana w stan pobudzenia za pomocą impulsu wysokiego napięcia, albo w stan neutralny przy niższym napięciu.

Po drugie, występuje okres podtrzymywania zależny od wagi subklatki, w której realizuje się wyładowanie w gazie, za pomocą krótkich impulsów napięcia, które powodują krótkie impulsy świecenia. Oczywiście, impulsy świetlne wytworzą tylko komórki uprzednio pobudzone. W komórkach będących w stanie neutralnym nie wystąpi wyładowanie w gazie.

Po trzecie, występuje okres kasowania o stałej długości, w którym gaszony jest ładunek komórek.

Ponadto, w konkretnej opisanej powyżej organizacji subklatek, stosuje się pojedynczy miękki impuls inicjujący P na początku okresu klatki. Wagi subklatek oparto na matematycznym ciągu Fibonacciego, opisanym w zgłoszeniu patentowym PCT nr WO 01/56003. To zoptymalizowane kodowanie subklatek umożliwia występowanie nie więcej, niż jednej subklatki WYŁĄCZONEJ między dwoma subklatkami WŁĄCZONYMI (idea SOL). Jednak w pewnych okolicznościach, ten rodzaj organizacji subklatek z pojedynczym miękkim inicjowaniem nie jest wystarczający do osiągnięcia doskonałej wierności odpowiedzi.

Znany sposób regulacji mocy, jest przedstawiony na przykład w opisie WO 00/46782. Zgodnie z tym sposobem generuje się więcej lub mniej impulsów podtrzymujących, w funkcji średniej mocy obrazu, to znaczy dokonuje się przełączania między różnymi trybami o różnych poziomach mocy.

W rzeczywistości, ta organizacja subklatek zmienia się pod względem współczynnika dla wagi subklatki, która jest wykorzystywana do zmiany ilości małych impulsów generowanych podczas każdej subklatki.

Mówiąc dokładniej, współczynnik wagowy subklatki określa, ile impulsów podtrzymujących jest wytwarzanych w przypadku subklatek, na przykład jeżeli ten współczynnik wynosi *2, to oznacza, że numer wagi subklatki należy pomnożyć przez dwa, otrzymując liczbę impulsów podtrzymujących, które są generowane podczas aktywnego okresu subklatki.

Współczynnik ten jest wyznaczany przez podzielenie ogólnej liczby impulsów podtrzymujących przez 255, co odpowiada kodowaniu poziomów wizyjnych.

Ogólna liczba impulsów podtrzymujących zależy od miary zwiększenia poziomu mocy obrazu PLE (Power Level Enhancement) lub średniego poziomu mocy obrazu APL (Average Power Level) dla danego obrazu.

Tak więc, dla obrazu całkowicie białego, liczba impulsów podtrzymujących będzie mała, a dla obrazu ze szczytową bielą, liczba impulsów podtrzymujących jest duża, podobnie, jak i pobór mocy.

Przykładowe liczby impulsów podtrzymujących dla każdej wagi w funkcji tego współczynnika podano w załączonej tablicy. Odpowiada ona opisanym wagom subklatek.

PL 208 731 B1

T a b l i c a

Waga subklatki Podtrz./ waga	1	2	3	4	8	12	18	24	31	40	50	61	Suma
1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14
0,4	1	1	1	2	3	5	7	10	12	16	20	24	102
0,6	1	1	2	3	5	7	11	14	19	24	30	37	154
0,8	1	2	2	4	6	10	14	19	25	32	40	49	204
1	1	2	3	5	8	12	18	24	31	40	50	61	255
1,2	1	2	4	6	10	14	22	29	37	48	60	73	306
1,4	1	3	4	7	11	17	25	34	43	56	70	85	356
1,6	2	3	5	8	13	19	29	38	50	64	80	98	409
1,8	2	4	5	9	14	22	32	43	56	72	90	110	459
2	2	4	6	10	16	24	36	48	62	80	100	122	510
2,2	2	4	7	11	18	26	40	53	68	88	110	134	561
2,4	2	5	7	12	19	29	43	58	74	96	120	146	611
2,6	3	5	8	13	21	31	47	62	81	104	130	159	664
2,8	3	6	8	14	22	34	50	67	87	112	140	171	714
3	3	6	9	15	24	36	54	72	93	120	150	183	765
3,2	3	6	10	16	26	38	58	77	99	128	160	195	816
3,4	3	7	10	17	27	41	61	82	105	136	170	207	866
3,6	4	7	11	18	29	43	65	86	112	144	180	220	919
3,8	4	8	11	19	30	46	68	91	118	152	190	232	969
4	4	8	12	20	32	48	72	96	124	160	200	244	1020
4,2	4	8	13	21	34	50	76	101	130	168	210	256	1071
4,4	4	9	13	22	35	53	79	106	136	176	220	268	1121
4,6	5	9	14	23	37	55	83	110	143	184	230	281	1174
4,8	5	10	14	24	38	58	86	115	149	192	240	293	1224
5	5	10	15	25	40	60	90	120	155	200	250	305	1275
5,2	5	10	16	26	42	62	94	125	161	208	260	317	1326
5,4	5	11	16	27	43	65	97	130	167	216	270	329	1376
5,6	6	11	17	28	45	67	101	134	174	224	280	342	1429
5,8	6	12	17	29	46	70	104	139	180	232	290	354	1479
6	6	12	18	30	48	72	108	144	186	240	300	366	1530
6,2	6	12	19	31	50	74	112	149	192	248	310	378	1581
6,4	6	13	19	32	51	77	115	154	198	256	320	390	1631
6,6	7	13	20	33	53	79	119	158	205	264	330	403	1684
6,8	7	14	20	34	54	82	122	163	211	272	340	415	1734
7	7	14	21	35	56	84	126	168	217	280	350	427	1785
7,2	7	14	22	36	58	86	130	173	223	288	360	439	1836

PL 208 731 B1 cd. tablicy

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14
7,4	7	15	22	37	59	89	133	178	229	296	370	451	1886
7,6	8	15	23	38	61	91	137	182	236	304	380	464	1939
7,8	8	16	23	39	62	94	140	187	242	312	390	476	1989
8	8	16	24	40	64	96	144	192	248	320	400	488	2040
8,2	8	16	25	41	66	98	148	197	254	328	410	500	2091

Sposób sterowania matrycowymi ekranami plazmowymi, w którym przetwarza się kodowane w subklatkach sygnał y wizyjne odtwarzane na plazmowym panelu wyś wietlają cym zawierają cym strukturę matrycową komórek, które mogą być tylko „WŁĄCZANE” lub „WYŁĄCZANE”, przy czym w czasie sterowania komórką doprowadza się na elektrody inicjujący impuls zapewniający wstępną inicjalizację komórek plazmowych, następnie w czasie sterowania komórki podaje się na elektrody kolejno sygnały adresujące i impulsowy sygnał podtrzymujący, dla przygotowania komórek do jednorodnej emisji światła w zależności od wagi subklatek i liczby impulsów podtrzymujących w klatce, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wyznacza się liczbę impulsów podtrzymujących w każdej subklatce i przeprowadza się dynamiczną inicjację przez wprowadzenie impulsu inicjującego zależnego od liczby impulsów podtrzymujących w subklatce, równej lub przewyższającej uprzednio określoną wartość progową, zwiększając współczynnik kontrastu wyświetlanych sygnałów wizyjnych i zmniejszając problemy wierności odpowiedzi dużych subklatek.

Korzystnym jest, że impuls inicjujący wprowadza się przed wszystkimi subklatkami następującymi po pierwszym impulsie inicjującym w klatce.

Korzystnym jest, że impuls inicjujący wprowadza się na początku każdej klatki.

Korzystnym jest, że wartości wizyjne koduje się za pomocą łączenia z przeskokiem nie większym niż o jedną subklatkę pomiędzy dwiema subklatkami.

Korzystnym jest, że, uprzednio ustaloną liczbę impulsów podtrzymujących w subklatce, dla której wymagany jest już dodatkowy impuls inicjujący, wyznacza się w trakcie testu matrycowego ekranu plazmowego poprzez zwiększenie ilości impulsów podtrzymujących i określa się liczbę impulsów podtrzymujących przy których problem wierności odpowiedzi występuje dla danej szybkości adresowania i technicznych wł aś ciwości panelu.

Zgodnie z wynalazkiem opracowano nowy sposób inicjowania, zwiększający współczynnik kontrastu i zmniejszający problemy wierności odpowiedzi. Opracowany został sposób przetwarzania sygnałów wizyjnych odtwarzanych na matrycowym ekranie plazmowym zawierającym strukturę macierzową komórek, które mogą być tylko „WŁĄCZANE” lub „WYŁĄCZANE”, przy czym czas trwania klatki wizyjnej jest podzielony na N subklatek, podczas których komórki mogą być aktywowane. Każda subklatka zawiera okres adresowania i okres podtrzymywania, którego czas trwania odpowiada wadze związanej z tą subklatką.

Ponadto sposób obejmuje okres inicjowania, którego położenie wyznacza się przez określenie wartości D, będącej progową liczbą impulsów podtrzymujących dla danej szybkości adresowania i dla danej technologii wykonania panelu, przez obliczenie liczby impulsów podtrzymujących w każdej subklatce n, przy czym n jest takie, że 1 < n < N, a jeżeli liczba impulsów podtrzymujących jest większa lub równa wartości D, dodaje się impuls inicjujący przed przynajmniej subklatka n + 1.

W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku, impuls inicjujący wprowadza się przed wszystkimi subklatkami od n + 1 do N. Zgodnie z powyższą właściwością, w przypadku obrazów „o szczytowej bieli”, zależnie od maksymalnej luminancji, stosuje się więcej operacji inicjowania w celu zapewnienia dobrej wierności odpowiedzi przy jednoczesnym utrzymaniu maksymalnego współczynnika kontrastu.

Sposób według wynalazku może być udoskonalony przez wprowadzenie impulsu inicjującego również na początku klatki wizyjnej. Korzystne jest, jeżeli taka operacja inicjowania jest stosowana łącznie z kodowaniem optymalnym, na przykład specjalnym kodowaniem umożliwiającym uwzględnienie kryterium Single-0-Level (jednego poziomu zerowego) w celu poprawy wierności odpowiedzi panelu. Kryterium to dopuszcza tylko co najwyżej jedną subklatkę WYŁĄCZONĄ między dwiema subklatkami WŁĄCZONYMI.

W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku wyznaczenie wartości progu podtrzymywania odbywa się za pomocą specjalnego wzoru testowego, modyfikującego liczbę impulsów i określającego,

PL 208 731 B1 dla jakiej liczby impulsów podtrzymujących jest zauważalny problem wierności odpowiedzi, a ta liczba daje progową wartość D podtrzymywania.

Przedmiot wynalazku jest opisany bardziej szczegółowo w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia wzór testowy do otrzymywania wartości progu podtrzymywania, fig. 2a-2d - przykłady organizacji subklatek według wynalazku, a fig. 3 przedstawia schemat blokowy urządzenia do realizacji sposobu według wynalazku.

Dla określenia wartości D stanowiącej progową liczbę impulsów podtrzymujących wykorzystuje się specyficzny wzór testowy przedstawiony na fig. 2. Ten specyficzny wzór testowy został zbudowany tak, że wykorzystuje się tylko dwa różne poziomy szarości, że dwie kolejne komórki w linii odbierają impulsy podtrzymujące przyporządkowane odpowiednio jednemu poziomowi szarości, i że również odpowiednie komórki dwóch kolejnych linii odbierają impulsy podtrzymujące, przyporządkowane odpowiednio jednemu poziomowi szarości.

Mówiąc dokładniej, tymi dwoma poziomami mogą być na przykład poziomy 170 i 176. Sposób dobierania wartości tych dwóch poziomów szarości opisano poniżej. Te dwa poziomy szarości 170 i 176 mają cyfrowe sł owa kodowe, odpowiednio 111111101110 i 111111011110. Te dwie wartoś ci zostały dobrane, ponieważ mają pewną cechę wspólną, nieco wyjątkową, mianowicie ich wszystkie subklatki, z wyjątkiem siódmej i ósmej, są identyczne. Zatem, są one w stanie zilustrować wpływ subklatki siódmej na ósmą. Jak to już objaśniono w przypadku linii n - 1, do pierwszej komórki czerwonej ma zastosowanie wartość 170, do pierwszej komórki zielonej wartość 176, do pierwszej komórki niebieskiej wartość 170, do drugiej komórki czerwonej wartość 176, do drugiej komórki niebieskiej wartość 170 i tak dalej.

W przypadku linii n, do pierwszej komórki czerwonej podaje się wartość 176, do pierwszej komórki zielonej wartość 170, do pierwszej komórki niebieskiej wartość 176 i tak dalej.

W przypadku linii n + 1 ma zastosowanie ten sam schemat, co w przypadku linii n - 1.

Metodę opisaną powyżej wykorzystuje się do wyznaczenia obrazu zoptymalizowanego. Waga subklatki jest modyfikowana aż do pojawienia się na ekranie problemów z wiernością odpowiedzi. Problem ten jest spowodowany różnicami właściwości między komórkami otwartymi brzegowymi i zamkniętymi komórki wewnętrznymi. Liczba impulsów podtrzymujących, otrzymana dla współczynnika zoptymalizowanego jest wykorzystywana do wyznaczenia wartości progowej liczby impulsów podtrzymujących. Na przykład załóżmy, że pierwszy problem pojawia się z współczynnikiem 4,4 przy przejściu między wartościami 170 i 176. Znaczy to, że odpowiedzialna za błędny zapis jest subklatka siódma, z liczbą impulsów podtrzymujących równą 79 (18 x 4,4), wtedy wartość progowa D jest ustawiona na 79. Ta wartość jest przechowywana we specjalnej tablicy do wykorzystania następnie w sposobie według wynalazku. Wartość ta zależy od właściwości panelu PDP, na przykład wybranej szybkości adresowania i technologii wykonania panelu (mieszaniny gazowej, warstwy MgO, wysokości żeber przegradzających, rozmiarów komórki ...).

Jak przedstawiono na fig. 2a-2d, wykorzystano tu to samo kodowanie subklatek jak poprzednio, lecz z różnymi współczynnikami, zależnie od zawartości obrazu. Fig. 2a odnosi się do obrazu całkowicie białego. W tym przypadku wagi subklatek są następujące: 1-2-3-5-8-12-18-2 4-31-40-50-61, a liczba impulsów podtrzymywania wynosi: 1-1-1-2-3-5-7-10-12-16-20-24, ponieważ współczynnik ważenia wynosi 0,4.

Zgodnie z wynalazkiem, liczba impulsów podtrzymujących w każdej subklatce SF1 do SF12 jest obliczana i jest porównywana z wartością progową D liczby impulsów podtrzymywania, która wynosi 79. Ponieważ żadna liczba z liczby impulsów podtrzymujących nie jest większa od 79, to sekwencja inicjująca będzie następująca: P = 1-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0.

W tym specyficznym przykładzie, stosuje się tylko jedną, pojedynczą operację inicjującą na początku klatki, w kombinacji z optymalizowanym systemem kodującym. Współczynnik kontrastu jest przy tym maksymalny dla takich obrazów o ograniczonej maksymalnej luminancji ze względu na zużycie mocy.

Fig. 2b do 2d reprezentują przypadek obrazu między całkowicie białym a szczytowo białym. Na fig. 2b, liczba impulsów podtrzymujących jest zwiększana tak, że zoptymalizowany współczynnik ważący subklatki wynosi 1,6. W tym przypadku, dla tych samych wag subklatek, jak powyżej, liczba impulsów podtrzymujących wynosi: 2-3-5-8-13-19-2 9-3 8-5 0-64-8 0-98.

Liczba impulsów podtrzymujących każdej subklatki SF1 do SF12 jest porównywana z wartością progową D 79. Widać, że dla subklatki SF11, liczba impulsów podtrzymujących 80 jest większa od

PL 208 731 B1 wartości progowej D liczby impulsów podtrzymujących. Zgodnie z wynalazkiem, impuls inicjujący P jest wprowadzany przed subklatką SF12.

Na figurze 2c, liczba impulsów podtrzymujących stale jest zwiększana aż do osiągnięcia współczynnika ważącego subklatki wynoszącego 2. W tym przypadku, liczba impulsów podtrzymujących wynosi: 2-4-6-10-16-2 4-3 6-48-62-80-100-122.

Po porównaniu subklatki SF10 w wartością progową D wynoszącą 79 okazuje się, że impuls inicjujący P powinien być wprowadzony w subklatce SF11. Ponadto, do subklatki SF12 wprowadzany jest również inny impuls inicjujący P, ponieważ SF11 również przekracza określony próg, pokazany na fig. 2c.

W przykładach z fig. 2b i 2c, pierwszy impuls inicjujący P wprowadzany jest również na początku klatki.

Figura 2d reprezentuje przypadek, w którym impuls inicjujący P jest dodany w subklatce SF10, jak również w subklatkach SF11 i SF12. Przypadek ten odpowiada, na przykład, współczynnikowi ważenia subklatki wynoszącemu 2,6, zgodnie ze znaną tablicą.

Liczba impulsów podtrzymujących musi być zwiększana aż do osiągnięcia obrazu o szczytowej bieli. W tym przypadku, zależnie od luminancji maksymalnej, będzie stosowanych więcej operacji inicjowania, w celu realizacji dobrej wierności odpowiedzi przy utrzymaniu maksymalnego współczynnika kontrastu. W powyższej tablicy, maksymalna liczba impulsów inicjujących wynosi 6 w przypadku współczynnika ważącego subklatki zawierającego się między 6,6 a 8,2.

Wynalazek objaśniono w odniesieniu do trybu opartego na 12 subklatkach. Jednak wynalazek może być implementowany w panelu PDP w kilku trybach, na przykład trzech trybach opartych na 10, 11 i 12 subklatkach. W tym przypadku, użytkownik może wybrać tryb pożądany przez siebie. W każdym trybie, o tym, ile ogólnie generowanych jest impulsów podtrzymujących decyduje obwód PLE. Tym niemniej, przy tej samej liczbie ogólnej impulsów, liczba impulsów podtrzymujących dla każdej subklatki, podobnie jak liczba i położenie impulsów inicjujących, zmienia się.

Tak więc, w rozwiązaniu według wynalazku, przeprowadza się dynamiczne inicjowanie, które jest dostosowane do maksymalnej wartości luminancji przy zapewnieniu dobrego współczynnika kontrastu dla wszystkich zawartości obrazu, niezależnie od trybów związanych z poziomem mocy.

Na figurze 3 przedstawiono implementację układu do realizacji sposobu według wynalazku. W wejściowym bloku 10 wejś ciowe dane wizyjne R, G i B kodowane w standardowym binarnym kodzie 8-bitowym podawane są do bloku funkcji, odwrotnej do znanej funkcji gamma. Następnie dane wizyjne RGB podawane są do bloku pomiarowego PLE 11, gdzie dane RGB są analizowane i przeliczane z otrzymaniem wartości PLE przesyłanej do bloku sterowania plazmowego 12. Ośmiobitowe dane są przekazywane do bloku kodowania subklatek 13, który odbiera odpowiedni kod z przeglądowej tablicy LUT 121 w bloku sterowania plazmowego 12. W tym przypadku do każdej znormalizowanej wartości piksela przyporządkowane jest słowo kodowe subklatki. Dane RGB subklatki, SFR, SFG, SFB są przesyłane z bloku kodowania subklatek 13 do bloku konwersji szeregowo-równoległej 14, a nastę pnie do sterowników kolumn (DATA TOP, DATA BOTTOM) matrycowego ekranu plazmowego PDP 15.

Jak to pokazano na fig. 3, blok sterowania plazmowego 12 zawiera obwód analizy PLE 120, odbierający sygnał PLE z bloku pomiarowego PLE 11. Ten obwód analizy PLE 120 zapewnia filtrowanie i sterowanie histerezą systemu.

Następnie, wartość PLE z obwodu analizy PLE 120 zostaje przesłana do tablicy przeglądowej LUT 121 przechowującej różne dane do realizacji wyboru odpowiedniego kodu, wyboru odpowiedniej tablicy podtrzymywania i tablicy inicjowania, jak również różnych kodów subklatek dla każdej wartości PLE.

Zależnie od rzeczywistej wartości PLE, w bloku kodowania subklatek 13, następuje załadowanie konkretnej tablicy kodowania subklatek przetwarzającej 8-bitowe dane wizyjne w słowo kodowe subklatek, dla dokonania kodowania subklatek. Blok konwersji szeregowo-równoległej 14 powinien załadowywać w pamięci 16 różne subklatki oddzielnie, na przykład jako 12 różnych tablic 1-bitowych. Wtedy podczas klatki odbywa się przesłanie różnych danych (1-bitowych) subklatek dla każdej linii do sterownika danych. Przed wysłaniem subklatki n, odbywa się odczytanie odpowiedniej tablicy inicjowania umieszczonej w przeglądowej tablicy LUT 121 dla stwierdzenia, czy operacja inicjowania przed subklatką n jest potrzebna, czy nie. Po zapisaniu następuje odczytanie odpowiedniej tablicy wyboru podtrzymywania i nadanie żądanego numeru podtrzymywania do generatora podtrzymywania.

PL 208 731 B1

Opisana powyżej odmiana wykonania może być modyfikowana bez wychodzenia poza zakres załączonych zastrzeżeń. W szczególności można stosować inne wartości poziomów szarości dla wzoru testowego lub inne typy kodowania.

Claims

1. Sposób sterowania matrycowymi ekranami plazmowymi, w którym przetwarza się kodowane w subklatkach sygnał y wizyjne odtwarzane na plazmowym panelu wyś wietlają cym zawierają cym strukturę matrycową komórek, które mogą być tylko „WŁĄCZANE” lub „WYŁĄCZANE”, przy czym w czasie sterowania doprowadza się na elektrody inicjujący impuls zapewniający wstę pną inicjalizację komórek plazmowych, następnie w czasie sterowania komórki podaje się na elektrody kolejno sygnały adresujące i impulsowy sygnał podtrzymujący, dla przygotowania komórek do jednorodnej emisji światła w zależności od wagi subklatek i liczby impulsów podtrzymujących w klatce, znamienny tym, że wyznacza się liczbę impulsów podtrzymujących w każdej subklatce i przeprowadza się dynamiczną inicjację przez wprowadzenie impulsu inicjującego zależnego od liczby impulsów podtrzymujących w subklatce, równej lub przewyższającej uprzednio określoną wartość progową, zwiększając współczynnik kontrastu wyświetlanych sygnałów wizyjnych i zmniejszając problemy wierności odpowiedzi dużych subklatek.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że impuls inicjujący wprowadza się przed wszystkimi subklatkami następującymi po pierwszym impulsie inicjującym w klatce.

3. Sposób według zastrz. 1 lub 2, znamienny tym, że impuls inicjujący wprowadza się na początku każdej klatki.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wartości wizyjne koduje się za pomocą łączenia z przeskokiem nie większym niż o jedną subklatkę pomiędzy dwiema subklatkami.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że uprzednio ustaloną liczbę impulsów podtrzymujących w subklatce, dla której wymagany jest już dodatkowy impuls inicjujący, wyznacza się w trakcie testu matrycowego ekranu plazmowego poprzez zwiększenie ilości impulsów podtrzymujących i okreś la się liczbę impulsów podtrzymują cych przy których problem wiernoś ci odpowiedzi wystę puje dla danej szybkości adresowania i technicznych właściwości panelu.